9487209131

Przykładowe oznaczenie twardości:

350 HBW 10/100/30.

Wartości twardości mogą być porównywane między sobą, w przypadku stosowania tej samej wartości współczynnika K.

Metoda Brinella znalazła szerokie zastosowanie w praktyce przemysłowej ze względu na dobrą powtarzalność wyników. Stosuje się ją głównie do pomiaru twardości stali w stanie normalizowanym, zmiękczonym, lub ulepszonym cieplnie.

Powierzchnia badanego przedmiotu powinna być płaska i gładka, oczyszczona ze zgorzeliny. Zaletą tej metody jest to, że dla wielu materiałów wytrzymałość na rozciąganie jest wprost proporcjonalna do twardości Brinella. Metody tej nie można stosować do pomiarów twardości materiałów o niewielkich wymiarach, warstw powierzchniowych oraz materiałów twardych. Zasady pomiaru twardości metodą Brinella określa norma PN-EN ISO 6506-1:2002.

2.3. Pomiar twardości sposobem Vickersa

W metodzie Vickersa twardość jest określana jako stosunek obciążenia F do powierzchni S pobocznicy odcisku wgłębnika.

Wgłębnikiem jest ostrosłup diamentowy o podstawie kwadratowej i kącie a = 136° między przeciwległymi ścianami. Nacisk wywierany, zależnie od rodzaju powierzchni badanej, może być dobierany w zakresie od 9,8 do 981 N (od 1 do 100 kG). Po dokonaniu pomiaru mierzy się długości przekątnych, powstającego odcisku przyjmując do dalszych obliczeń wartość średnią (rys. 3).

Rys. 3. Schemat pomiaru twardości metodą Vickersa Twardość w metodzie Vickersa określana jest ze wzoru

HV = F/S = 1,854 F/d²

Zapis twardości obejmuje:

-    wartość liczbową określającą twardość,

-    symbol HV,

-    liczbę określającą siłą obciążającą (w kG) oraz czas działania siły jeśli jest inny niż 104-15 s.

Przykładowe oznaczenie twardości: 780 HV10/20.

Zakres pomiaru twardości metodą Vickersa jest bardzo szeroki i umożliwia pomiar twardości zarówno metali miękkich jak i bardzo twardych. W metodzie tej stosuje się jedną skalę dla całego zakresu twardości.

Pomiar metodą Vickersa w minimalny sposób uszkadza badany przedmiot, odcisk jest tak nieznaczny, że można tą metodą badać cienkie warstwy utwardzane o wysokiej twardości np. po azotowaniu lub węgloazotowaniu oraz ostrza narzędzi po szlifowaniu.