9621686025

Dydaktyka

dualnie, obowiązkowy, przygotowany do zajęć, pomocny dla studentów i mający dla nich czas, zrównoważony, opanowany, jego autorytet głównie opiera się na dokonaniach zawodowych, osiągnięciach, a także na sposobie prowadzenia zajęć, zafascynowany przedmiotem, otwarty na potrzeby studentów, umożliwia prowadzenie partnerskich dyskusji, przygotowany do zajęć, prowadzący je w interesujący sposób, powołany do tego co robi, nauczyciel wymagający, a przy tym nie stresujący studentów, umiejący z nimi współpracować, człowiek skromny, nie afiszujący się swoją wiedzą."

Podsumowując, można wysunąć przypuszczenie, że istnieje prawdopodobieństwo określonego wpływu obserwowanych i doświadczanych przez studentów zachowań i postaw pracowników naukowo-dydaktycznych na przyszłe zachowania kandydatów na nauczycieli w szkołach, które niebawem staną się ich miejscami pracy. Studenci przebywający w gronie nauczycieli akademickich, których darzą szczególnym uznaniem i szacunkiem, mający na co dzień liczne przykłady prawidłowych relacji międzyludzkich, otwartych kontaktów osobowych oraz wysokiego poziomu zajęć dydaktycznych będą oczekiwać rychłej pracy w szkole, w której zapewne będą dążyć do naśladowania swoich mistrzów.

A co będzie z tymi nauczycielami, którzy w toku studiów nie mieli szczęścia spotkać mistrzów? Nie było im dane wspólne odkrywanie prawdy, a relacje interpersonalne daleko odbiegały od tych pożądanych? Jeszcze raz pragnę przypomnieć, że stan nauczycielski należy do zawodów, w którego wykonywanie zaangażowana jest cała osobowość. Nauczyciel akademicki oddziałuje na studentów całym swoim postępowaniem i zachowaniem, całym swoim życiem zawodowym, społecznym, osobistym. Sam prestiż uczelni jako instytucji, nie może w sposób automatyczny przenieść się na prestiż pracujących tam osób. Każdy pracownik musi ów prestiż budować swoją tożsamością, gruntowną wiedzą merytoryczną i umiejętnościami przekazu wiedzy.

Marian Śnieżyński

¹J. Sztumski, Autorytet i prestiż uczonego, [w:] P. Rybicki, J. Goćkowski (red.), Autorytet w nauce, Warszawa 1980, s. 57.

²    K. Szaniawski. Zasada istnienia autorytetu w środouń-sku naukowym, |w ] P. Rybicki, J. Goćkowski, Op. Cit., s. 58.

³    J. Szacki, Typy autorytetu w naukach społecznych, (w:J P Rybicki, j. Goćkowski, Op. Cit., s. 58.

⁴    E. Neyman, Prestiż naukowy w amerykańskich badaniach empirycznych, [w:] P Rybicki, J. Goćkowski, Op. Cit., s. 59-

⁵    K. Sośnicki, Autorytet a wychowanie, „Nowa Szkoła" 1958, nr 10.

⁶    H. Rowid, Podstawy i zasady wychowania, Warszawa 1957, s. 16.

⁷    J. Goćkowski, Autorytety świata uczonych, Warszawa

1989, s. 39-

⁸    Badania zostały przeprowadzone w 2006 r na grupie 979 studentów lat piątych studiów dziennych na 13 kierunkach.

⁹    Szczegółowy wykaz poszczególnych wydziałów i kierunków studiów znajdzie czytelnik w II wydaniu książki. M. Śnieżyńskiego Sztuka dialogu; teoretyczne założenia a szkolna rzeczywistość, która ukaże się w 2008 roku.

Konspekt nr 2/2007 (29)