9576709012

Fot. 11. Ekspansja Calamagrostis arundinacea na obszarach zrębowych

Zwarte łany trzcinnika osiągają często wysokość kilkudziesięciu centymetrów i znacząco ograniczają rozwój innych, wrażliwszych komponentów runa. Warstwę zielną cechuje niewielka liczba gatunków - średnio 13, przy znacznym pokryciu od 75 do 100%. Gatunki charakterystyczne i wyróżniające asocjacji występują z niskimi stopniami stałości. Klasa Querco-Fagetea jest reprezentowana zaledwie przez kilka gatunków, spośród których jedynie Carex syhatica osiąga II stopień stałości. Większą rolę w składzie i fizjonomii runa oprócz Calamagrostis arundinacea odgrywają: Yaccinium myrtillus i Dryopteris dilatata z klasy Yaccinio-Piceetea oraz Rubus hirtus, Oxalis acetosella i Athyrium filix-femina z grupy gatunków towarzyszących. Znamiennym rysem dyskutowanych fitocenoz jest nie tylko obfite występowanie trzcinnika zagłuszającego inne rośliny, ale również fakt, że gatunki charakterystyczne i wyróżniające zespołu Luzulo-Fagetum, związku Fagion i klasy Querco-Fagetea są słabiej reprezentowane co do obfitości i stopni stałości niż gatunki borowe (Yaccinio-Piceetea).

Ciekawe stosunki florystyczne przedstawia zdjęcie 2, gdzie cespityzacja wyrażona jest masowym występowaniem Deschampsia flexuosa, natomiast Calamagrostis arundianacea osiąga niższe pokrycie. W drzewostanie dominuje jodła z domieszką

-112-