(8699) 1 zajęcia polityka fiskalna


Polityka fiskalna
Wykład nr 1.
Społeczne i gospodarcze zadania polityki fiskalnej
Prowadzący wykład: dr Tomasz Skica
Dane do kontaktu:
Katedra Finansów i Bankowości WSIiZ w Rzeszowie
pok. A216 i A217 IIp.
tel. 017 866 11 73 lub 017 688 11 85
Terminy konsultacji
Wtorki w godz. od 900 do 1100 pok. A216
e-mail: tskica@poczta.wsiz.rzeszow.pl
podstrona pracow.: http://portal.wsiz.rzeszow.pl/strona.aspx?id=257
Program zajęć 10 godzin
1. Społeczne i gospodarcze zadania polityki fiskalnej.
2. Polityka budżetowa.
3. Dochody i wydatki publiczne.
4. Deficyt budżetowy i dług publiczny.
5. System podatkowy.
6. Polityka fiskalna i pieniężna w modelu gospodarki rynkowej.
7. Inflacja a polityka fiskalna.
8. Podatki a efektywność ekonomiczna.
Forma zaliczenia
Test jednokrotnego wyboru bez skali ujemnej (35 pytań) + część opisowa (1 pytanie)
łącznie 36 pytań;
 1 pytanie testowe = 1 punkt;
Aącznie 38 punktów - próg zaliczenia = 20 punktów
 1 pytanie opisowe = 3 punkty;
Literatura przedmiotu
1. Z. Fedorowicz, Polityka fiskalna, Wydawnictwo Wyższej Szkoły Bankowej, Poznań 1998.
2. J. Ciak, Polityka budżetowa, Wydawnictwo  Dom Organizatora  TNOiK, Toruń 2002.
3. E. Malinowska-Misiąg, W. Misiąg, Finanse publiczne w Polsce, LexisNexis, Wyższa Szkoła
Informatyki i Zarządzania, Warszawa-Rzeszów 2006.
4. S. Owsiak, Finanse publiczne. Teoria i praktyka, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa
2005.
5. W. Ziółkowska, Finanse publiczne. Teoria i zastosowanie, Wydawnictwo Wyższej Szkoły
Bankowej Sp. z.o.o., Poznań 2005.
6. J. Osiatyński, Finanse publiczne. Ekonomia i polityka, Wydawnictwo Naukowe PWN,
Warszawa 2006.
7. C. Kosikowski, Sektor finansów publicznych w Polsce, Dom Wydawniczy ABC, Warszawa
2006.
8. M. Garbicz, E. Golachowski, Elementarne modele makroekonomiczne, Oficyna Wydawnicza
Szkoły Głównej Handlowej, Warszawa 1996.
9. J. E. Stiglitz, Ekonomia sektora publicznego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa
2004.
Istota i zakres polityki fiskalnej
Polityka fiskalna
 oznacza dobór zródeł i metod gromadzenia dochodów publicznych, jak też kierunków
i sposobów realizacji wydatków publicznych dla osiągnięcia celów społecznych, gospodarczych,
ustalonych przez właściwe organy publiczne;
Polityka fiskalna dzieli się na:
 politykę fiskalną państwa;
 politykę fiskalną samorządów;
Wewnątrz polityki fiskalnej państwa wyróżnia się następujące segmenty:
 polityka budżetowa obejmująca budżet centralny;
 polityka funduszy celowych obejmująca państwowe fundusze celowe - m.in. Fundusz
Pracy, Fundusz Modernizacji Bezpieczeństwa Publicznego, etc.
 gospodarka pozabudżetowa obejmująca zakłady budżetowe i gospodarstwa pomocnicze;
Powyższe segmenty wskazują na sposób powiązania (rozliczania) jednostek SFP z budżetem centralnym
Metody powiązania z budżetem
Istnieją dwie metody powiązania (rozliczania) z budżetem, tj.:
1. Rozliczenia według zasady brutto  tzw. budżetowanie brutto,
2. Rozliczenia według zasady netto  tzw. budżetowanie netto,
Z budżetowaniem brutto i netto wiąże się podział na:
 sferę budżetową i pozabudżetową
Na oznaczenie podmiotów związanych z budżetem metodą netto w praktyce
budżetowej zwykło używać się określenia gospodarka pozabudżetowa,
W relacji do podmiotów powiązanych z budżetem metodą brutto używa się określenia
gospodarka budżetowa
Gospodarka pozabudżetowa
Jednostki gospodarki pozabudżetowej
 funkcjonują na podobnych zasadach jak podstawowy budżet (jednostki budżetowe), ale
dysponują własnymi dochodami umożliwiającymi finansowanie przypisanych im zadań;
Istota gospodarki pozabudżetowej opiera się na samowystarczalności
 podmioty gospodarki pozabudżetowej pokrywają swoje wydatki z dochodów własnych
a rozliczenie z budżetem następuje poprzez wpłatę części uzyskanej nadwyżki środków
obrotowych lub zysku;
 fakt samowystarczalności nie decyduje jednak o tym, że jednostki gospodarki
pozabudżetowej nie mogą otrzymywać (w ściśle określonych przypadkach), dotacji
z budżetu;
Budżetowanie brutto
Zasada rozliczeń brutto
 polega na tym, że jednostka budżetowa pokrywa swoje wydatki bezpośrednio z budżetu,
a swoje dochody odprowadza na rachunek budżetu państwa, bądz budżetu JST;
Stosowanie tej formy rozliczeń pociąga za sobą dwie istotne konsekwencje:
 wielkość wydatków jednostek budżetowych nie wiąże się z wysokością dochodów
zrealizowanych przez te jednostki,
 jednostki budżetowe nie mogą dysponować realizowanymi przez siebie dochodami
rozwiązanie to zapobiega uprzywilejowaniu w dostępie do środków - jednostek budżetowych
pobierających największe kwoty dochodów publicznych (chodzi tutaj głównie o urzędy
skarbowe oraz urzędy celne);
Dodatkową cechą charakteryzującą metodę rozliczeń brutto jest to, że organ
wykonujący budżet dysponuje pełną kwotą dochodów zgromadzanych przez
jednostki budżetowe;
Gospodarka pozabudżetowa
W przeciwieństwie do jednostek budżetowych, powiązanie jednostek gospodarki
pozabudżetowej z budżetem ma charakter rozliczenia netto;
Oznacza to, że w odniesieniu do jednostek gospodarki pozabudżetowej w budżecie
nie ujmuje się pełnych kwot ich przychodów i wydatków, lecz jedynie saldo tych
wielkości  przychody netto;
Jeżeli saldo jest dodatnie
 (tzn. jednostka gospodarki pozabudżetowej po sfinansowaniu wszystkich wydatków ma
nadwyżkę), wykazywane jest w planie dochodów budżetu jako wpłata jednostki gospodarki
pozabudżetowej do budżetu;
Jeżeli saldo jest ujemne
 pojawia się w planie wydatków budżetowych jako dotacja budżetowa dla danej jednostki;
Budżetowanie brutto
Zalety Wady
Brak zainteresowania przy realizacji dochodów przez
Umożliwia pokrywanie wydatków niezależnie od wysokości
poszczególne jednostki, które bezpośrednio z tych dochodów
przychodów osiągniętych przez daną jednostkę
nie korzystają i nie zabiegają o ich pełną i terminową
organizacyjną.
realizację.
Szczegółowe wyspecyfikowanie przychodów i wydatków Brak bodzców do oszczędnego gospodarowania
pozwala na ewidencjonowanie i ścisłą kontrolę wykonania i wydatkowania środków budżetowych, ponieważ zasadą jest,
budżetu zgodnie z ustalonym preliminarzem (ma to bardzo że kredyty budżetowe wygasają z końcem roku
duże znaczenie z punktu widzenia jawności finansów kalendarzowego, zaś podstawą planowania wydatków
publicznych oraz ich dyscypliny). budżetowych na rok następny są często wielkości środków
wydatkowanych w poprzednim roku.
Budżetowanie netto
Zalety Wady
Umożliwia elastyczność finansowania niekrępowaną tak silnie Swoboda gospodarki finansowej jednostek powiązanych
jak przy budżetowaniu brutto wymogami procedury i techniki z budżetem metodą netto oznacza zmniejszenie zakresu
budżetowej redystrybucji budżetowej
Uzależnienie wysokości wydatków od otrzymania Swoboda w zakresie gospodarki finansowej przedkłada się
odpowiednich dochodów pobudza do efektywnej gospodarki również na zmniejszenie dyrektywności kontroli budżetowej
i umożliwia ocenę całokształtu ich gospodarki na podstawie
wyników finansowych
yródło: C. Kosikowski, Finanse publiczne i prawo finansowe, Wydawnictwo WSPiZ im. L. Kozminiskiego, Warszawa 2001, s. 58.
Dziedziny polityki fiskalnej państwa
Podstawowe dziedziny w których uprawiana jest polityka fiskalna znajdują
odzwierciedlenie w funkcjach finansów;
 funkcje finansów wyznaczają tym samym cele ogólne (gospodarcze i społeczne) polityki
fiskalnej;
Zgodnie ze stanowiskiem P. A. Samuelson a oraz W. D. Nordhaus a rolą państwa jest
zapewnienie:
 efektywności całej gospodarki przy niesprawności rynkowego mechanizmu alokacji zasobów,
 sprawiedliwości (równości) przy nadmiernej dysproporcji dochodów,
 stabilności gospodarki rynkowej przy jej cyklicznym funkcjonowaniu.
Do podstawowych funkcji finansów zalicza się:
 funkcję alokacyjną;
 funkcję redystrybucyjną;
 funkcję stabilizacyjną;
Funkcja alokacyjna finansów
Funkcja alokacyjna
 jej istotna sprowadza się do kształtowania podziału czynników wytwórczych między sektory
publiczny i prywatny oraz wewnątrz tychże sektorów;
Zasadniczym elementem realizacji funkcji alokacyjnej pozostaje wydatkowa strona
funduszy publicznych
 wiąże się ona z wytwarzaniem przez sektor publiczny dóbr publicznych i społecznych,
a przeznaczona na nie część wydatków wyraża rzeczywisty udział sektora publicznego
w produkcie społecznym;
 pozostała część wydatków w formie transferów zostaje przekazana do sektora prywatnego,
a rolą finansów publicznych jest w tym przypadku realokowanie środków w ramach samego
sektora prywatnego;
O skali alokacji świadczy relacja wysokości wydatków publicznych do Produktu
Krajowego Brutto (PKB), a także ich struktura;
Funkcja redystrybucyjna finansów
Funkcja redystrybucyjna
 polega na korygowaniu dochodów podmiotów gospodarujących ukształtowanych przez
procesy rynkowe;
 wykorzystanie transferów pozwala na redukowanie bądz uzupełnianie dochodów pierwotnych
a przez to kształtowanie funduszy nabywczych omawianych podmiotów;
Redystrybucja może następować również w przekroju terytorialnym a jej
efektem jest przesunięcie siły nabywczej między regionami (województwami)
o odbiegającym od siebie poziomie rozwoju gospodarczego
 stopę redystrybucji mierzy się wielkością dochodów publicznych (a niekiedy tylko
dochodów podatkowych) do Produktu Krajowego Brutto (PKB);
Ważne!
 procesy związane z redystrybucją a także alokacją budzą kontrowersje, gdyż wpływają na
poprawę zabezpieczenia finansowego jednych podmiotów kosztem innych;
Funkcja stabilizacyjna finansów
Funkcja stabilizacyjna
 polega na wykorzystaniu dochodów oraz wydatków publicznych w celu oddziaływania na
przebieg procesów gospodarczych zachodzących w skali makroekonomicznej w taki sposób,
aby przeciwdziałać, bądz łagodzić skutki występowania wahań koniunkturalnych;
Priorytetem funkcji stabilizacyjnej jest dążenie do tego aby w warunkach wysokiej
dynamiki wzrostu gospodarczego  równocześnie:
 stabilizować ceny,
 osiągać wysoki poziom zatrudnienia
 osiągać i utrzymywać równowagę w kontaktach gospodarczych z zagranicą;
Wskazane cele funkcji stabilizacyjnej finansów wykazują, że polityka fiskalna musi
występować w ścisłym związku z polityką monetarną;
 narzędziem prezentującym związki polityki fiskalnej z monetarną w obszarze realizacji funkcji
stabilizacyjnej jest makroekonomiczny model gospodarki rynkowej;
Cele szczegółowe polityki fiskalnej
1. Dziedzina polityki fiskalnej zw. z realizacją alokacyjnej funkcji finansów
 Polega na skierowaniu do sfery wytwarzania dóbr publicznych odpowiedniej części zasobów
gospodarki narodowej (zatrudnienia i środków materialnych) - odciągając je ze sfery
wytwarzania dóbr prywatnych i kierując wewnątrz sfery publicznej do wytwarzania dóbr
publicznych np.:
administracja publiczna,
wymiar sprawiedliwości,
bezpieczeństwo i prządek publiczny wewnątrz kraju,
bezpieczeństwo zewnętrzne itp.,
celem uzyskania struktury podaży dóbr publicznych odpowiadającej demokratycznie
wyrażonym preferencjom społeczeństwa;
Zasoby zatrudnienia
Sektor prywatny Sektor publiczny
i środki materialne
Dobra prywatne Dobra publiczne
Cele szczegółowe polityki fiskalnej
2. Dziedzina polityki fiskalnej zw. z realizacją funkcji redystrybucyjnej
 Polega na regulowaniu podziału dochodów między różnymi jednostkami gospodarującymi dla
uzyskania struktury dochodów jednostkowych, aprobowanej przez społeczeństwo, jako
słusznej i sprawiedliwej;
3. Dziedzina polityki fiskalnej zw. z realizacją funkcji stabilizacyjnej
 Polega na oddziaływaniu na jednostki gospodarujące funkcjonujące w warunkach systemu
rynkowego w kierunku:
umożliwienia im możliwie pełnego wykorzystania potencjału ekonomicznego kraju,
zachęcania do powiększania i unowocześniania tego potencjału (inwestycje w kapitał ludzki i rzeczowy)
stabilizacji warunków gospodarowania w tym siły nabywczej pieniądza w relacjach:
 wewnętrznych (ceny);
 zewnętrznych (kursy walutowe);
Instrumenty polityki fiskalnej
We wskazanych dziedzinach polityki fiskalnej stosowane są liczne instrumenty, w tym:
 Podatki i opłaty - ze wszystkimi ich elementami konstrukcyjnymi
np. ustalenie podmiotu i podstawy podatku, jego stawek jednolitych lub zmiennych tworzących określoną
skalę, systemu ulg i zwolnień, a nawet tak technicznych elementów, jak terminy płatności itp.
 Świadczenia zwane parafiskalnymi
np. składki na ubezpieczenie społeczne czy Fundusz Pracy;
 Zasady przyznawania świadczeń pieniężnych z funduszy publicznych
np. zasady ustalania rent i emerytur wypłacanych z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (FUS) lub
zasiłków dla bezrobotnych wypłacanych z Funduszu Pracy;
 Różnego rodzaju państwowe papiery wartościowe
z zasadami ich emisji, oprocentowania, wykupu etc.,
 Bardzo wiele innych (powyższy katalog nie ma charakteru enumeratywnego);
Instrumenty polityki fiskalnej
Żadnego z instrumentów polityki fiskalnej nie można jednoznacznie przypisać do wyłącznie
jednej dziedziny polityki fiskalnej i jego działania nie można zamknąć w jednej tylko funkcji
finansów;
Przykład
Podatek dochodowy od Funkcji redystrybucyjnej
osób fizycznych (PIT) finansów
Za pośrednictwem polityki
fiskalnej służy realizacji
Zmniejsza dochody
gospodarstw domowych
Powoduje obniżenie dochodów Funkcji stabilizacyjnej
dyspozycyjnych konsumentów finansów
Wpływa tym samym na Za pośrednictwem polityki
fiskalnej służy realizacji
zmniejszenie popytu na rynku
Wpływ sektora publicznego na gospodarkę
Ważne !
Analiza wpływu sektora publicznego na jego otoczenie koncentruje się na aspektach
wiążących kwestie dochodów i wydatków publicznych ze zjawiskami
zachodzącymi w pozostałych segmentach gospodarki narodowej;
Wśród wyodrębnionych płaszczyzn oddziaływania sektora publicznego na
gospodarkę wymienia się:
1. Związek pomiędzy podatkami a wzrostem gospodarczym.
2. Oddziaływanie sektora publicznego na rozmiary inwestycji.
3. Konsekwencje deficytu budżetowego dla gospodarki.
4. Wpływ sektora publicznego na rynek kapitałowy.
5. Wpływ sektora publicznego na rozmiary agregatowego popytu.
Podatki a wzrost gospodarczy
Podatki mogą mieć charakter lokalny, bądz centralny a ich funkcjonowanie wiąże się
z realizacją zadań publicznych odpowiednio społeczności lokalnych oraz ogółu
społeczeństwa;
Uznanie, że nadrzędnym celem podatku jest pokrycie obciążeń publicznych
pociąga za sobą następujące tezy:
 podatek powinien służyć pokrywaniu obciążeń publicznych (jest to cel finansowy),
 podatek powinien oprócz celu finansowego obejmować również cele gospodarcze
i społeczne,
 spośród ogółu celów podatku, pierwszeństwo powinien mieć cel finansowy.
Ważne!
 Pobieranie podatków jest równoznaczne z pomniejszaniem dochodów wypracowanych
przez osoby fizyczne i prawne, a co za tym idzie  osłabia motywację do pracy;
Ujemne skutki wpływu opodatkowania na
długofalowy wzrost gospodarczy
1. Wzrost podatku od dochodów z zatrudnienia oraz podatków pośrednich powoduje
zmniejszenie stopnia wykorzystania zasobu pracy
 Przykład: wzrost ciężarów podatkowych powoduje wzrost minimalnej wysokości wynagrodzenia przed opodatkowaniem
(tzw. płaca progowa), za które ludzie są skłonni podjąć pracę;
2. Opodatkowanie może ograniczać akumulację kapitału na skutek bezpośredniego
zmniejszenia stopy zwrotu z inwestycji
 Przykład: Jeżeli opodatkowanie doprowadzi do wzrostu kosztów pracy silniejszego od poprawy wydajności pracy,
zmniejszy się udział wynagrodzenia kapitału w produkcie, a w efekcie  zdolność i skłonność przedsiębiorstw do
inwestowania;
3. Niektóre rozwiązania podatkowe mogą hamować wzrost zasobu kapitału ludzkiego. Takim
rozwiązaniem jest podatek od dochodów z pracy, w szczególności podatek progresywny
 Przykład: Dochody pracowników o wyższych kwalifikacjach są wyższe. Osoby lepiej przygotowane do zawodu potrafią
więcej i lepiej wyprodukować  za co są wyżej wynagradzane. Progresywny podatek dochodowy jest swoistym
podatkiem od produktywności. Im wyższe posiada się kwalifikacje i uzyskuje dochód, tym większa jego część  nie
tylko absolutnie, ale i względnie  jest odbierana przez państwo;
Ujemne skutki wpływu opodatkowania na
długofalowy wzrost gospodarczy
4. Podatki mogą redukować efektywność wykorzystania czynników wytwórczych
 Przykład: Dzieje się tak w szczególności wtedy, gdy do systemu podatkowego wprowadza się ulgi dla niektórych
rodzajów działalności. Wtedy o alokacji czynników wytwórczych nie decyduje w pełni opłacalność poszczególnych
przedsięwzięć (wynikająca z preferencji podmiotów gospodarujących) ale to, według jakiej stawki są opodatkowane
wytwarzane dobra (lub dochody uzyskiwane z ich sprzedaży).
Warto w tym miejscu podkreślić, że:
Opodatkowanie prowadziłoby do spadku efektywności wykorzystania czynników
wytwórczych, nawet gdyby każdy rodzaj działalności gospodarczej był formalnie
opodatkowany tą samą stawką:
 Po pierwsze  wysokie podatki skłaniają część podmiotów do uchylania się od ich płacenia;
 Po drugie  wykrycie przez aparat skarbowy nadużyć podatkowych często kończy się likwidacją
podmiotu, który się ich dopuścił i  zmarnowaniem jego zasobów;
Sektor publiczny a rozmiary inwestycji
Porównanie sektorów publicznego i prywatnego uwydatnia fakt, że skłonność do
inwestowania w sektorze prywatnym jest zdecydowanie wyższa aniżeli w sektorze
publicznym;
Jeżeli dodać do tego przejmowanie przez jednostki sektora publicznego  (za
pośrednictwem systemu podatkowego) części dochodów osób fizycznych i prawnych
 otrzymujemy
 zwiększenie popytu konsumpcyjnego przy równoczesnym ograniczeniu popytu
inwestycyjnego;
Negatywne skutki nakreślonej sytuacji:
 zwiększenie udziału konsumpcji kosztem inwestycji powoduje obniżenie możliwości
wzrostu gospodarczego w przyszłości;
 zaistniała sytuacja tworzy tzw. presję inflacyjną tzn. sprzyja wzrostowi cen;
Konsekwencje deficytu budżetowego dla
gospodarki
Deficyt w finansach publicznych hamuje długofalowy rozwój dlatego, że najczęściej
oznacza zwiększenie ciężarów podatkowych w przyszłości
jednakże (& )
Oddziaływanie deficytu budżetowego na wzrost gospodarki w długim okresie, na
zdecydowanie szerszy wymiar:
1. Wzrost deficytu budżetowego powoduje ograniczenie akumulacji kapitału
 Przykład: Deficyt zwiększa niepewność co do przyszłych obciążeń podatkowych oraz stopy inflacji. Podmioty
gospodarujące mają powody obawiać się, że finanse publiczne albo zostaną zrównoważone nie w wyniku ograniczenia
wydatków państwa, a poprzez podwyżkę podatków, albo nie zostaną zrównoważone w ogóle i  w efekcie  nastąpi
 kryzys
Konsekwencje deficytu budżetowego dla
gospodarki
2. Zwiększenie deficytu w finansach publicznych może obniżać nie tylko wielkość, ale
i efektywność inwestycji
 Przykład: Wyższy deficyt tworzy iluzję trwałego wzrostu łącznego popytu. Ta iluzja może skłonić przedsiębiorców do
inwestycji w celu zwiększenia produkcji, która ze względu na iluzoryczny charakter popytu nie znajdzie nabywców;
3. Deficyt, ograniczając akumulację kapitału, może jednoczenie redukować zatrudnienie
 Przykład: Niższe inwestycje są równoznaczne ze słabszym uzbrojeniem pracowników w kapitał i  w efekcie  niższą
krańcową produkcyjnością pracy. Aby zatrudnienie mogło być takie, jak przy wyższym zasobie kapitału, niższe musiałyby
być wynagrodzenia. Tego rodzaju elastyczność płac jest jednak często ograniczana przez państwo, np. przez ustalenie
minimalnego poziomu płac;
4. Deficyt może doprowadzić do załamania gospodarki, jeżeli w porę nie zostanie zatrzymane
narastanie długu publicznego
 Przykład: Wysoki i rosnący dług publiczny może u wierzycieli rządu wywołać obawy, że przestanie on honorować swoje
zobowiązania. Odmowa dalszego finansowania potrzeb pożyczkowych rządu wymusza na nim silne ograniczenie wydatków
publicznych i drastyczną podwyżkę podatków;
Wpływ sektora publicznego na rynek
kapitałowy
Wysoki deficyt oddziałuje na rynek kapitałowy, utrudniając jego rozwój
 fakt ten jest niezwykle istotny gdyż  nieskrępowany rozwój rynku kapitałowego  zapewniający
przepływ środków finansowych do najbardziej wydajnych segmentów gospodarki jest jednym
z trzonów sprawnego jej funkcjonowania
Inwestycje w skarbowe papiery wartościowe ze względu na fakt gwarantowania
zysku bez nadmiernego ryzyka, spotykają się ze sporym zainteresowaniem, a ich
duża podaż skutecznie przeszkadza w rozwoju rynku giełdowego
Sektor publiczny a rozmiary agregatowego
popytu
Sektor publiczny należy postrzegać nie tylko w kategoriach zaspokajania potrzeb
społecznych, ale również w kontekście kreowania popytu w gospodarce
 podmioty tworzące sektor publiczny są największym w gospodarce odbiorcą towarów i usług 
stąd też nie sposób przecenić ich roli w zakresie oddziaływania na rozmiary podejmowanych
w gospodarce decyzji produkcyjnych oraz inwestycyjnych;
 Przykład: w UE wskaznik wydatków publicznych w PKB wynosi średnio ponad 47%,
a dochodów publicznych w PKB blisko 45%
Sektor publiczny jako  konsument posiada istotną wadę  jest mało stabilny
a jego zachowania słabo przewidywalne
 w momencie, kiedy budżet państwa odczuwa problemy finansowe, sytuacja ta bardzo szybko
odbija się na rynku;
 dodatkowo decyzje w sektorze publicznym często podejmowane są w większym stopniu ze
względów politycznych niż ekonomicznych;
Sektor Podsektor Podsektor Podsektor
Zestawienie dochodów i wydatków sektora
finansów rządowy samorządo ubezpieczeń
finansów publicznych w roku 2007 (w mln zł)
publicznych wy społecznych
Uzasadnienie projektu ustawy budżetowej na rok 2007
Po wyeliminowaniu transferów wewnątrz sektora/podsektora
I. DOCHODY OGÓAEM 458 564,40 292 363,40 154 457,10 141 733,70
1. Dochody bieżące 437 641,90 277 676,90 148 221,10 141 733,70 95,4%
A. Dochody podatkowe 238 151,50 192 253,50 46 218,50
51,9%
podatki pośrednie 137 010,30 137 010,30
podatek dochodowy od osób prawnych 28 902,00 21 948,20 6 955,10
podatek dochodowy od osób fizycznych 55 580,40 31 595,00 23 985,40
cło 1 700,00 1 700,00
inne podatki 14 958,80 15 278,00
B. Dochody niepodatkowe 199 490,40 85 423,40 102 002,60 141 733,70 43,5%
dywidenda 4 000,00 4 000,00
wpłaty z zysku NBP 1 974,20 1 974,20
dochody własne sektora publicznego poza budżetem państwa 183 420,30 67 488,80 102 002,60 141 733,70
dochody zagraniczne 299,8 299,8
pozostałe dochody 9 796,10 11 660,60
1,4%
2 . Dochody kapitałowe 6 236,00 6 236,00
3 . Środki z UE i z innych zródeł niepodlegające zwrotowi 14 686,50 14 686,50 3,2%
II. WYDATKI OGÓAEM 485 441,20 323 193,80 153 840,90 138 396,30
91%
1. Wydatki bieżące 441 532,60 304 963,40 127 918,80 137 972,40
Wydatki na rzecz sektora niepublicznego 441 532,60 304 963,40 127 918,80 137 972,40
a) dotacje do zadań gospodarczych 2 842,20 1 054,20 1 788,00
b) wydatki socjalne bez transferów wewnątrz sek. publicznego 185 395,70 60 494,60 12 951,00 132 241,70
c) wydatki bieżące 211 164,40 203 129,80 111 591,80 5 473,20
d) rozliczenia z bankami 1 193,00 1 192,00 1,00
e) obsługa długu publicznego 30 150,60 28 306,10 1 587,00 257,50
f) środki własne Unii Europejskiej 10 786,70 10 786,70
2. Wydatki kapitałowe 43 908,60 18 230,40 25 922,10 423,9 9%


Wyszukiwarka