Lekarz grecki, zwany ojcem medycyny. Był głównym przedstawiciel słynnej koskiej (z wyspy Kos) szkoły lekarskiej. Oparł medycynę na zasadach racjonalnych, naukę jego cechowała troska o chorego, wnikliwa obserwacja lekarska i logiczne wyciąganie wniosków prognostycznych, czym wywarł ogromny wpływ na rozwój medycyny. Naczelną zasadą Hipokratesa było nieszkodzenie choremu (łac. primum non nocere) i pomaganie uzdrawiającym siłom natury. Lecząc, drobiazgowo analizował objawy chorobowe i do czasów obecnych niektóre z nich noszą jego imię. Założenia patologii Hipokratesa opierają się na istnieniu w ustroju 4 podstawowych cieczy, czyli soków (patologia humoralna): krwi, śluzu, żółci, czarnej żółci (prawdopodobnie krew żylna). Ich równowaga warunkuje stan zdrowia, zaburzenia w niej powodują choroby, a z przewagi jednego z elementów wynika określony temperament: sangwiniczny, flegmatyczny, choleryczny, melancholiczny. Hipokrates jest twórcą podstaw etyki lekarskiej, a jego przysięga stanowi kanon etyki lekarskiej. Pisma przypisywane Hipokratesowi zostały zebrane w 100 lat po jego śmierci w tzw. "Corpus Hippocraticum".