1883 n.e. do 1906 n.e.
Wynalezienie lampy próżniowej

W roku 1879 legendarny amerykański wynalazca Thomas Alva Edison publicznie przedstawił po raz pierwszy swoją jasno świecącą żarówkę elektryczną. (Jeśli kiedykolwiek zdarzy ci się być w miejscowości Dearborn w stanie Michigan, powinieneś poświęcić czas na odwiedzenie Muzeum Henry'ego Forda, które posiada największą i najbardziej widowiskową na świecie kolekcję żarówek.)	Thomas Alva Edison Copyright (c) 1997. Maxfield & Montrose Interactive Inc.
Pierwsze żarówki Edisona	Żarówki Edisona wykorzystywały przewodzące włókno żarowe umieszczone w bańce szklanej, z której zostało usunięte powietrze pozostawiając próżnię. Przepływający prąd elektryczny powodował rozgrzewanie się włókna aż do stanu jasnego świecenia, natomiast próżnia uniemożliwiała utlenianie się materiału włókna i przepalanie się.
Edison wciąż eksperymentował ze swoimi żarówkami i w roku 1883 odkrył elektrony przepływające przez próżnię ze świecącego włókna żarowego do metalowej płytki umieszczonej wewnątrz bańki szklanej. Odkrycie to później stało się znane jako Efekt Edisona. Edison nie badał już dalej tego odkrycia, lecz angielski fizyk, John Ambrose Fleming, odkrył, iż Efekt Edisona mógł być również używany do wykrywania fal radiowych i do zamiany ich w prąd elektryczny. Fleming pracował dalej i skonstruował dwuelementową lampę próżniową, znaną jako dioda.	W roku 1906 amerykański wynalazca, Lee de Forest, wprowadził do lampy próżniowej trzecią elektrodę zwaną siatką. W wyniku powstała trioda, której można było używać zarówno jako wzmacniacza, jak i przełącznika, a de Forest zbudował wiele wczesnych nadajników radiowych wykorzystując właśnie te triody (zaprezentował on również pierwszą operę na żywo oraz pierwszy radiowy przekaz wiadomości). Triody De Foresta zrewolucjonizowały nadawanie audycji radiowych, lecz przeznaczone były do jeszcze wyższych celów, ponieważ ich zdolność do odgrywania roli przełączników miała ogromny wpływ na cyfrowe obliczenia.

---