29. teoria poznania według BONAWENTURY
POZNANIE
W teorii poznania Bonawentury przeplatają się wątki arystotelesowskie i augustyńskie. Bonawentura jest zgodny z św. Augustynem, gdy pisze o przedmiocie poznania, gdy powiada, że właściwym przedmiotem poznania jest Bóg i idee odciśnięte w duszy. Natomiast podąża za Arystotelesem, gdy mówi o pochodzeniu wiedzy i metodach jej zdobywania. Zdaniem Bonawentury wiedza ma charakter nabyty, a droga do poznania Absolutu wiedzie poprzez poznanie zmysłowe świata materialnego i rozumowe wyciąganie wniosków i formułowanie sądów. Do tego momentu rozważań Bonawentura jest zgodny z Filozofem. Mówiąc, że ostatnim etapem poznania jest zbliżenie się do Absolutu poprzez poznanie prawd wiecznych odciśniętych w duszy, Bonawentura ponownie powraca do argumentacji augustyńskiej. Od Augustyna pochodzi również bonawenturiańska teoria iluminacji, czyli przekonanie o oświecaniu umysłu ludzkiego wiecznymi zasadami pochodzącymi od Boga. Oświecenie to nie powoduje powstawania pojęć, ma charakter częściowy, a jego rola polega na kierowaniu prawidłowością wnioskowania i formułowaniu sądów, dając im pewność nie osiągalna w inny sposób.