Kultura Hellenistyczna
Jako pierwszy do nauki termin hellenizmu wprowadził J. G. Droysena w dziele "Geschichte des Hellenismus" (1837-1843). Pod tym terminem rozumiał on wpływ kultury greckiej na kraje Wschodu, okres supremacji politycznej Macedonii, dynastii macedońskich na obszar dawnej monarchii perskiej. Dziś pojęciem tym obejmuje się znacznie szerszy zakres zagadnień, rozciągając je zarówno na stosunki społeczne, jak i ekonomiczne. Jednakże badania struktury społecznej i ekonomicznej Wschodu w okresie hellenizmu podważyły tezę, dawniej mocno zakorzenioną, o głębokim wpływie form greckich na struktury orientalne. Istniejąca mianowicie na Wschodzie formacja społeczna, w małym tylko stopniu naruszona została przez nowy porządek polityczny. Dlatego wysuwanych jest wiele głosów protestujących przeciw stosowaniu nazwy hellenizm dla określenia fazy dziejów orientalnych, postulując jego ograniczenie do obszarów europejskich. Ten nowy poszerzony obraz hellenizmu uzyskany został w decydującej mierze dzięki postępowi badań archeologicznych na Wschodzie. W świetle materiału archeologicznego uległ zasadniczej zmianie pogląd, jakoby na Wschodzie jedynym elementem czynnym byli Grecy, a wyższość ich kultury była bezsporna. Załamany politycznie pod ciosami Aleksandra Wielkiego Wschód ugiął się, ale wkrótce zaczął przejawiać aktywność czerpiąc soki ze swej tysiącletniej o ileż starszej od greckiej kultury. Po obudzeniu się działalności kulturalnej Wschodu nastąpiła reakcja polityczna. Jej rezultatem było unicestwienie dzieła Aleksandra Wielkiego na obszarach położonych na wschód od Eufratu przez najazdy ludów koczowniczych z Azji Środkowej. Na wschodnich wybrzeżach Morza Śródziemnego utrzymało się panowanie elementu macedońskiego znacznie dłużej. Wprawdzie podbój Rzymski położył tu kres supremacji politycznej dynastii macedońskiej, ale kultura grecka, którą sam Rzym kultywował i popierał, utrzymała się jeszcze przez wieki i przeżyła wielki renesans w okresie bizantyjskim. Przyjmuje się, że okres chronologiczny hellenizmu trwał od śmierci Aleksandra Wielkiego, lub śmierci ostatniego Achemenidy, Dariusza III, do likwidacji ostatniego państwa hellenistycznego na Wschodzie Egiptu tj. od 330 do 30 r. p.n.e. W tym samym mniej więcej czasie plemiona Siaków położyły kres istnieniu państewek greckich w Indiach.