Dlaczego pies czasem próbuje kopulować z ludzką nogą

Niejeden z nas, będąc u kogoś z wizytą, czuł przykre zażenowanie, gdy pies gospodarza nagle

objął naszą nogę przednimi łapami i zaczął wykonywać miednicą ruchy kopulacyjne.

Zastanawiamy się więc, po co psy podejmują tak bezcelową czynność?

Klucza do tej zagadki należy poszukiwać w tym, że wszystkie psy w szczenięcym wieku

przechodzą przez fazę „uspołecznienia", w trakcie której kształtuje się ich osobowość.

Przypada to na okres od czwartego do dwunastego tygodnia i wszystkie zwierzęta, z którymi

szczeniaki żyją wtedy w bliskości i przyjaźni, stają się jakby członkami ich gatunku. Psy

domowe mają w tym czasie do czynienia głównie z przedstawicielami dwóch gatunków —

innymi psami i ludźmi. Członkowie rodziny ludzkiej, w której pies się wychowuje, stają się dla

nich „sforą zastępczą". Razem z ludźmi pies je, dzieli z nimi „norę", wspólnie dokonują obchodu

swojego „terytorium", bawią się, radośnie się witają i w ogóle człowiek dobrze się sprawdza w

roli „towarzysza sfory". Ta harmonia nie obejmuje tylko sfery życia płciowego.

Psy, jak i inne zwierzęta, są wyposażone w pewne wrodzone mechanizmy regulujące typowe

dla gatunku zachowania płciowe. Ludzie nie wydzielają zapachu pobu­dzającego psy płciowo,

toteż ich obecność nie wywołuje u nich określonych reakcji. Przypuszczalnie są przez psy

uważani za „członków stada nigdy nie będących w sianie gotowości płciowej".

Sytuacja się komplikuje, gdy trzymamy w domu psy płci męskiej, które prawie nigdy nie mają

okazji spotkać suki w okresie cieczki. U takich psów stan wiecznego niezaspokojenia, a więc

frustracji seksualnej, potęguje się do tego stopnia, że nawet domowy kot wydaje się im

atrakcyjny. Pies nadmiernie pobudzony, a nie mogący wyładować swego popędu płciowego,

próbuje „kryć" każdy obiekt, który przynajmniej przez chwilę się nie rusza. Może to być inny

pies, kot, poduszka albo i ludzka noga. Noga człowieka jest o tyle atrakcyjnym obiektem, że

łatwo ją objąć przednimi łapami. Pies wybiera nogę, a nie inną część ludzkiego ciała, bo jest

najłatwiej dostępna dla zastępczego rozładowania napięcia seksualnego.

Toteż psu próbującemu „kryć" naszą nogę powinniśmy raczej współczuć, niż okazywać mu

gniew. Przecież w końcu to my, ludzie, zmuszamy go do życia w nienaturalnym dla niego

„celibacie". Właściwą reakcją na te rozpaczliwe psie „zaloty" powinno być łagodne, lecz

stanowcze odrzucenie. Kara jest tu czymś całkiem nie na miejscu.

Przykład psa „zalecającego" się do kota wcale nie jest anegdotyczny. Zdarzają się przypadki,

1 / 2

Dlaczego pies czasem próbuje kopulować z ludzką nogą

kiedy nie zaspokojone płciowo psy próbują kopulować z kotami. Może to jednak dotyczyć tylko

takich psów, które w szczenięcym wieku wychowywały się razem z kociętami. Jeżeli miało to

miejsce w czasie trwania fazy „uspołeczniania", czyli w okresie od czwartego do dwunastego

tygodnia życia szczeniaka, pies, jak już uprzednio była o tym mowa, uważa od tej pory koty

również za członków swojego gatunku. Szczeniak, który w tym okresie bawi się ze swoim

ro­dzeństwem, z domowym kotkiem i ze swoim panem, będzie przez całe życie przywiązany do

tych trzech ga­tunków.

Trzeba pamiętać, że ten mechanizm działa także w drugą stronę. Jeżeli szczeniak w tym

okresie nie miał do czynienia z przedstawicielami jakiegoś gatunku, będzie ich unikał do końca

życia. Odnosi się to także do jego psich pobratymców. Jeśli ślepy szczeniak, dajmy na to —

tygodniowy, zostanie zabrany od matki i wykarmiony smoczkiem w izolacji od innych psów,

wyrobi się u niego silne przywiązanie do człowieka, lecz przed innymi psami będzie zawsze

odczuwał strach. Dlatego dużym błędem jest zbyt wczesne odłączanie szczenięcia od matki. W

sytuacji awaryjnej, kiedy na przykład matka padnie, a z całego miotu da się odratować tylko

jedno szczenię — ważne jest zapewnienie mu w krytycznym okresie rozwoju towarzystwa

innych szczeniąt bądź dorosłych psów.

Z kolei szczeniak dorastający do wieku dwunastu tygodni tylko w swojej psiej rodzinie, a nie

mający kontaktu z człowiekiem, nigdy już nie będzie wobec ludzi uległy ani przyjazny.

Przeprowadzono doświadczenie, w którym szczenięta na farmie do czternastego tygodnia życia

prawie nie widziały człowieka. W wyniku tego zachowywały się później jak dzikie zwierzęta.

Okazuje się, że ani pies nie cechuje się „wrodzoną uległością", ani wilk — „wrodzoną

dzikością". Wszystko zależy od tego, w czyim towarzystwie młode zwierzę przechodzi przez

uprzednio wspomniany „krytyczny okres".

Wilczek wybrany z gniazda w odpowiednim wieku może stać się tak miłym towarzyszem

człowieka, że wyprowadzany na spacer w obroży i na smyczy brany będzie po prostu za

większego psa. Kiedyś na statku „Queen Elizabeth" przewożono z Anglii do Stanów

Zjednoczonych oswojonego, dorosłego wilka jako owczarka niemieckiego. Codziennie

spacerował swobodnie po pokładzie i był ulubieńcem zarówno pasażerów, jak i załogi. Gdyby

jednak ci ludzie wiedzieli, z kim mają do czynienia, byliby niewątpliwie przerażeni.

2 / 2