SKRYPT Z PRAWA KARNEGO (MATERIALNEGO)

- Część ogólna -

I. PRAWO KARNE

Prawo karne.
Prawo karne materialne. Prawem karnym materialnym określamy zespół norm prawnych określających typy przestępstw (p.
definicja przestępstwa), ustalających zasady odpowiedzialności za popełnienie przestępstwa oraz kary i inne środki (karne,
zabezpieczające) stosowane wobec sprawców przestępstw.
Obok prawa karnego materialnego egzystują i inne jego gałęzie, które nas na razie nie interesują:
Prawo karne procesowe. Prawo karne procesowe oznacza zespół norm regulujących postępowanie w sprawach o przestępstwa,
określających naczelne zasady i warunki dopuszczalności postępowania karnego, obowiązki i uprawnienia organów procesowych,
stron i innych uczestników postępowania, stadia postępowania, rodzaje wydawanych rozstrzygnięć i środki ich prawnej kontroli.
Prawo karne wykonawcze. Prawo karne wykonawcze to zespół norm regulujących wykonywanie kar, środków karnych i
zabezpieczających, oraz innych rozstrzygnięć wydawanych w sprawach karnych. Jego częścią jest prawo penitencjarne
(regulujące wykonywanie kary pozbawienia wolności).
Wyspecjalizowane dziedziny prawa karnego: 1) prawo karne skarbowe (sprawy dot. naruszenia finansowych interesów SP/
organów JST; normuje orzekanie kar i środków karnych za przestępstwa i wykroczenia skarbowe [celne, dewizowe, podatkowe, i
w zakresie gier i zakładów], oraz postępowanie w tych sprawach. Spisane w k.k.s. z 10.9.1999); 2) prawo karne wojskowe:
podmiotowo ograniczone do żołnierzy, przedmiotowo: do kwestii dyscypliny, gotowości obronnej sił zbrojnych, przestrzegania
praw człowieka w WP. Regulacje w części wojskowej k.k.; 3) prawo dot. nieletnich (tj. do 17 lat w czasie popełnienia czynu) – z
reguły nie ponoszą odpowiedzialności karnej, ale k.k. przewiduje wyjątki za przestępstwa z art. 10 §2 k.k.
Pozakodeksowe prawo karne: m.in. ustawa o wychowywaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (26.10.82), ustawa
o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (16.4.93), ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii (24.4.97), ustawa o publicznym obrocie
papierami wartościowymi (21.8.97), ustawa o IPN (18.12.98), ustawa o Krajowym Rejestrze Karnym (24.5.00), ustawa o
przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych
źródeł (16.11.00) oraz cała masa innych aktów.

Szczególne cechy prawa karnego. Cechy, które odróżniają prawo karne od innych gałęzi prawa to: uniwersalność i
subsydiarność. Uniwersalność. Prawo karne normuje wszystkie możliwe sfery stosunków społecznych (nie zaś pewne ściśle
określone). Wkracza wszędzie tam, gdzie dochodzi do czynów społecznie szkodliwych, tzn. tam, gdzie ktoś dopuszcza się
zamachu na stosunki społeczne i chronione prawnie dobra podmiotów tych stosunków. Subsydiarność. Kodeks karny penalizuje
najpoważniejsze naruszenia stosunków prawnych kształtowanych przez normy należące do różnych gałęzi prawa. Wynika z tego,
że prawo karne pełni funkcje subsydiarną w stosunku do uregulowań zawartych w przepisach innych gałęzi prawa. Prawo karne
wkracza w zarezerwowane dla nich dziedziny, kiedy właściwe im środki nie są wystarczające; proponuje przy tym inne,
ostrzejsze. Przy okazji zawiera też własne normy sankcjonowane. Chroni dobra prawne, niezależnie, czy ich ochrona wynika z
innych przepisów, czy z prawa karnego.

Szczególne funkcje prawa karnego:
a) ochronna (chroni stosunki społ. i dobra ich podmiotów przed zamachami – wkracza nawet tam, gdzie zaistniała próba
naruszenia dobra mimo fizycznej niemożności jego naruszenia),
b) afirmacyjno-motywacyjna (wskazuje postawy afirmowane, a sankcjami motywuje do przestrzegania norm),
c) gwarancyjna (gwarancje poszanowania praw ofiary, społeczeństwa i przestępcy; z zasadami nulla poena, nullum crimen, lex
retro non agit),
d) prewencyjno-wychowawcza (prewencja ogólna i indywidualna – oddziaływanie zapobiegawcze),
e) sprawiedliwościowa (zaspokajanie społecznego poczucia sprawiedliwości– w końcu prawo karne to narzędzie wymiaru
sprawiedliwości; „każdemu wg negatywnej wartości jego czynu),
f) kompensacyjna (umożliwianie sprawcy przestępstwa staranie się naprawić wyrządzoną pokrzywdzonemu szkodę).

Główne kierunki w nowożytnej nauce prawa karnego.
Kierunek postępowo-humanitarny. Początki nowożytnego prawa karnego wiążą się z Oświeceniem i ówczesną krytyką prawa
feudalnego (kryminogennego, bo okrutnego; niesprawiedliwego, bo uwzględniającego różnice stanowe; dopuszczającego
samowolę sądów, bo niedokładnego w definiowaniu przestępstw i kar; anachronicznego, bo wciąż jeszcze karzącego paranie się
zielarstwem i praktykami okultystycznymi). Oświeceniowi myśliciele (Monteskiusz, Wolter, Diderot, Rousseau, Holbach,
Beccaria itd.) nawoływali do gruntownej reformy państwa i prawa, przeprowadzonej w duchu racjonalizmu i z uwzględnieniem
koncepcji praw naturalnych człowieka. Beccaria. Najważniejszym przedstawicielem kierunku był Cesare Beccaria, autor
rozprawy O przestępstwach i karach. Beccaria był zwolennikiem: równości wszystkich obywateli wobec prawa; zaprzestania

stosowania kar cielesnych oraz kary śmierci (pogląd niezwykle w jego czasach radykalny!); proporcjonalności kary do ciężaru
przestępstwa (postulat sprawiedliwości) i wywołanej przez nie szkody społecznej (niezależnie od zamiarów sprawcy);
nieuchronności kar zamiast ich surowości (bo skuteczniejsza w walce z przestępczością); bezwzględnego przestrzegania zasad
nullum crimen sine lege, nulla poena sine lege (coby zapobiec samowoli sędziów); niekaralności zamiaru. Pod wpływem tez
Beccarii zanlazły się pierwsze oświeceniowe kodeksy karne: francuski rewolucyjny z r. 1971 i czerpiący z niego inspirację
napoleoński

Code Penal

(1810); kodeks toskański (

Leopoldina

, 1786) oraz austriacki (

Józefina

, 1787) i w końcu polska

konstytucja z 17.05.1791 o sądach sejmowych

.

Szkoła klasyczna. W pierwszej połowie XIX wieku powstała szkoła klasyczna, kierunek charakteryzujący się formalno-
dogmatycznym ujęciem prawa karnego. Czołowi przedstawiciele szkoły: A. Feuerbach (twórca teorii o przymusie
psychologicznym kary), J. Bentham, bracia O. i P. Rossi, F. Carrara, E. Krzymuski. Czołowe tezy szkoły: : każdy czyn człowieka
jest wyrazem jego wolnej woli [indeterminizm], a więc człowiek świadomie czyni zło; odpowiedzialność powinna być oparta na
subiektywnej winie, powinna być proporcjonalna do stopnia tej winy i ciężkości czynu; kara jest sprawiedliwą odpłatą za
popełniony czyn; kara powinna zniechęcać do popełniania przestępstw (Bentham - prewencja szczególna, Feuerbach - prewencja
ogólna, dotycząca ogółu, formułująca psychologiczny przymus niepopełniania przestępstw); przepisy powinny jasno i precyzyjnie
stanowić, które czyny są zabronione i jakim karom podlegają ich sprawcy. Krytyka: szkoła klasyczna traktowała przestępstwo i
przestępcę bardzo abstrakcyjnie, nie wnikając za bardzo w przyczyny przestępczości jako zjawiska społecznego.
Szkoła antropologiczna. W drugiej połowie XIX w. nauka prawa karnego znalazła się pod wpływem filozofii pozytywnej,
sformułowanej przez A. Comte’a, J.S. Milla, H. Spencera. Filozofia pozytywna odrzucała wszelkie rozważania nad naturą
wszechrzeczy i postulowała empiryczne badanie tego, co dostrzegalne i poznawalne. Ideałem pozytywistów były nauki
przyrodnicze i służący im aparat badawczy.
Wpływ myśli pozytywnej na naukę prawa karnego zaowocował narodzinami radykalnie pozytywnej szkoły antropologicznej. Jej
czołowy przedstawiciel, C. Lombroso (autor pracy p.t. Człowiek zbrodniarz) przeniósł na grunt wiedzy o prawie karnym tezy
zaczerpnięte z nauk biologicznych. W oparciu o masowe badania antropometryczne (gł. analiza kształtu i rozmiarów czaszki),
Lombroso sformułował tezę o istnieniu urodzonego przestępcy (delinquente nato), który zachował atawistyczne cechy człowieka
pierwotnego, w tym brak uczuć moralnych. Z tego względu urodzony przestępca jest biologicznie predestynowany do łamania
prawa (ekstremalny determinizm). Lombroso nawoływał do zerwania z klasycznymi zasadami odpowiedzialności karnej,
opartymi na winie i karze. Skoro bowiem to natura i fizycznosć sklania przestępców do popełniania przestępstw, rozsądniejsze
będzie stoswanie środków zabezpieczenia społecznego, tzn. izolowanie w specjalnych ośrodkach, kastrację, w skrajnych
przypadkach także pozbawianie życia.
Uczeń Lombrosy, Garolafo stworzył teorie przestępstwa naturalnego (delitto naturale), występującego w każdym miejscu i
czasie, a polegającego na sprzeniewierzeniu się przyrodzonym uczuciom litości i uczciwości. Inny uczeń, Ferri upatrywał
przyczyn przestępczości w działaniu trzech czynników: antropologicznego (dziedziczenie skłonności przestępczych, Ferri nie
wierzył w atawizmy); fizycznego (np. wpływ klimatu, Ferri dowodził, że wysokie temperatury sprzyjają nasileniu przestępczości
gwałtownej); środowiskowego (wpływ warunków życia, Ferri sądził, ze przestępców produkuje ubóstwo i marne funkcjonowanie
oświaty oraz innych instytucji publicznych). Ferri, choć wierny założeniom antropologów, jest posądzany o antycypowanie tez
właściwych późniejszej szkole socjologicznej.
Szkoła socjologiczna. Przedstawiciele szkoły socjologicznej koncentrowali się na społecznych źródłach przestępczości, nie
rezygnując z badań czynników jednostkowych. Wprowadzili rozwiniętą typologię przestępców (przestępcy okazjonalni,
przestępcy z namiętności, recydywiści, chroniczni recydywiści, przestępcy wykazujący wstręt do pracy, przestępcy zawodowi
etc.). Uznając, że na różnych przestępców z różna siłą wpływają różne czynniki i że różni przestępcy maja różną możliwość
świadomego samostanowienia, socjologowie opracowali koncepcję tzw. kodeksów dwutorowych, operujących karami i środkami
zabezpieczającymi (dla przestępców niepoprawnych i recydywistów).
Program szkoły socjologicznej był czymś w rodzaju kompromisu między eksponowaniem gwarancyjnych funkcji prawa a
skutecznym zwalczaniem przestępczości, gł. recydywy i przestępczości zawodowej. Zdaniem F. Liszta, głównego przedstawiciela
szkoły socjologicznej, kara powinna być dostosowana do osobowości sprawcy i tego, w jaki stopniu zagraża on innym. Powinna
przez to wywierać na sprawcy odpowiedni wpływ prewencyjny (prewencja szczególna, indywidualna) Jednocześnie kara powinna
być sprawiedliwa.
Oprócz wymienionego F. Liszta, do znanych przedstawicieli kierunku socjologicznego należy wymienić także A. Prinsa oraz van
Hamela, którzy razem z Lisztem oraz innymi teoretykami prawa karnego założyli Międzynarodowe Stowarzyszenie Prawa
Karnego i stworzyli specjalistyczne czasopismo Zeitschrift für die gesamte Strafrechtswissenshaft. Wywarli w ten sposób znaczny
wpływ na ustawodawstwo karne w wielu krajach europejskich (kodeksy karne Polski i Szwajcarii, nowelizacja kodeksu
niemieckiego). Wśród rodzimych zwolenników socjologizmu, należy wymienić J. Makarewicza (głównego twórcę polskiego
Kodeksu Karnego z r.1932) oraz B. Wróblewskiego (penologa i specjalistę w dziedzinie polityki kryminalnej).
Kierunek dogmatyczno-normatywny. Kierunek dogmatyczno-normatywny rozwijał się równolegle ze szkołą socjologiczną i
przeciwstawiał się radykalnym tezom szkoły antropologicznej. K. Binding, twórca kierunku, sformułował jego podstawy w swojej
teorii norm, którą rozwinął E. Beling, twórca nauki poświęconej ustawowym znamionom przestępstwa. Kierunek dogmatyczno-
normatywny był zorientowany na badanie systemu norm prawa karnego, metod dokonywania ich wykładni oraz kształtowania
ustawowych znamion przestępstwa, bezprawności i okoliczności uchylających je.

Ruch obrony społecznej i filozofia resocjalizacji. Ruch obrony społecznej powstał po II wojnie światowej i podzielił się na dwa
główne odłamy. Radykalny (z F. Gramatico na czele) postulował zerwanie z tradycyjnymi zasadami odpowiedzialności karnej.
Jego zwolennicy uważali, że społeczeństwo ma prawo bronić się przed jednostkami zdegenerowanymi, nie czekając aż dopuszczą
się one czynów zabronionych. Każdy, kto manifestuje antyspołeczne nastawienie jest potencjalnym przestępca i winien zostać
poddany resocjalizacji. Tezy radykalnych obrońców społecznych, jako absurdalnie skrajne, nie znalazły zbyt wielu zwolenników.
Nurt umiarkowany, zwany nową obrona społeczną i związany z osoba M.Ancela, postuluje reformę prawa karnego z
zachowaniem wszelkich zasad legitymizmu (nullum crimen, sine lege etc.), dąży do ograniczenia zakresu penalizacji i
zwiększenia zakresu oddziaływania na sprawców przy wykorzystaniu programów resocjalizacji. Dla umiarkowanych obrońców
społecznych liczy się skuteczność resocjalizacji, a tę można osiągnąć dostosowując jej charakter do osobowości sprawcy. Wobec
powyższego ruch obrony społecznej kwestionował abstrakcję proporcjonalności winy i kary na rzecz realnej skuteczności.
Niezależnie od tez głoszonych przez ruch nowej obrony społecznej, idea resocjalizacji zaczęła zdobywać w latach 50. i 60. XX w.
duża popularność w nauce prawa karnego i praktyce więziennej.
Idea resocjalizacji była związana z tezą głoszącą, że celem kary nie jest odwet na przestępcy ani jego cierpienie, ale przywrócenie
go do życia w społeczeństwie. Nie była to myśl nowa (znalazła się m.in. w

Deklaracji Zasad Amerykańskiego Stowarzyszenia

Więziennego

z 1870 r.), ale dopiero po II wojnie światowej potraktowano ją z należyta powagą.

Spowodowało to zasadnicze zmiany w systemach prawa karnego. Podstawą orzekania stała się diagnoza osobowości sprawcy i
warunków jego egzystencji, a celem kary prewencja indywidualna i wychowawcze oddziaływanie na sprawcę. Programy
resocjalizacji miały być tworzone w oparciu wskazania wiedzy kryminologicznej, psychologii i pedagogiki. Idea resocjalizacji
znalazła najpełniejsze zastosowanie w USA, gdzie sędziowie uzyskali szeroki zakres swobody w orzekaniu kar, w tym także
możliwość wydawania wyroków nieoznaczonych co do czasu trwania resocjalizacji.
Idea resocjalizacji nie sprawdziła się w praktyce. Działania resocjalizacyjne podejmowane na skazanych w warunkach więziennej
izolacji powodowały ich faktyczna desocjalizację, przyniosły wzrost recydywy więziennej. Programom resocjalizacyjnym
zarzucano, ze ich stosowanie narusza zasady równości i sprawiedliwości (bardzo różne wymiary kar za podobne czyny, ze
względu na różnice osobowości skazanych) oraz prawa człowieka (przymusowa ingerencja w osobowości, której integralność
stanowi niezbywalne prawo; odtąd skazany może się poddać programowi resocjalizacji dobrowolnie).
Neoklasycyzm (nowy realizm). Efektowny koniec kariery ideologii resocjalizacji doprowadził do triumfalnego wskrzeszenia
indeterministycznej myśli klasycznej i zasad tzw. sprawiedliwego karania, opartego wyłącznie na subiektywnej winie skazanego i
ukierunkowanego na przywrócenie naruszonego porządku prawnego oraz naprawienie wyrządzonej szkody. Myśl neoklasyczna
przyczyniła się do złagodzenia represji karnych w zachodnioeuropejskich systemach prawa karnego. W Stanach Zjednoczonych
postulaty neoklasyków doprowadziły do zaostrzenia represji karnych przez ograniczenie stosowania probacji i warunkowych
zwolnień oraz wprowadzenia tzw. sztywnych sankcji za najcięższe przestępstwa. Bardzo mocno zakwestionowano wartość
programów resocjalizacyjnych, co zresztą wywołało krytykę teoretyków prawa i kryminologów. W ramach myśli neoklasycznej
pojawiają się nurty dążące do złagodzenia represyjności i humanizacji prawa karnego m.in. przez ograniczenie zakresu penalizacji
(non intervention) albo zastępowanie kar środkami prowadzącymi do rozwiązywania konfliktów społecznych (conflict solution,
Schlichtung). Żadne z nich jednak nie doczekały się uznania za samodzielny kierunek w nauce prawa. I dobrze, bo mogę wreszcie
porzucić temat szkół i wziąć się za ustawę karną.

II. USTAWA KARNA

Źródła prawa karnego: ustawy, konwencje międzynarodowe ratyfikowane z ustawą akceptującą – inne akty już nie (choć
dawniej to i owszem). Nie jest oficjalnym źródłem orzecznictwo TK, trybunał ten nie może bowiem wydawać norm, a co
najwyżej pozbawiać mocy te już istniejące. Nie jest źródłem ani pozostałe orzecznictwo, ani stanowisko doktryny, ani prawo
zwyczajowe. Inaczej jest w systemie common law.
Struktura przepisów prawa karnego: inaczej zbudowane są te z części ogólnej (wyznaczające ogólne zasady
odpowiedzialności, definicje legalne, reguły operacyjne itp.), inaczej te z części szczególnej (poszczególne typy przestępstw;
przepisy dwuczłonowe: dyspozycja [zespół znamion czynu] i sankcja [kara/kary grożące za zachowanie się, które wyczerpuje
znamiona dyspozycji. Rodzaje dyspozycji: a) nazwowe (nazwę przestępstwa określa zwrotami ocennymi, dając pole do
różnorodnej interpretacji), b) opisowe (opisuje zachowanie się i jego znamiona; wyraźnie zakreśla sferę penalizacji) – mają
charakter prosty [tylko 1 zespół znamion] albo złożony [więcej zespołów, np. art. 145 §1], c) nazwowo-opisowe (mieszane, np.
„kto kradnie z włamaniem”); d) kazuistyczne (szczegółowy opis w celu wyczerpania wszystkich wariantów czynu, np. art. 156
§1), e) syntetyczne (znakomita większość), f) kauczukowe (u nas takich nie ma, np. „kto powoduje jakiekolwiek przestępstwo,
którego skutkiem jest śmierć...”) g) alternatywne (występują min. 2 zespoły znamion – tworzy się więc różne odmiany
przestępstwa, np. art. 270); h) zupełne (wyczerpująco ujmuje zespół znamion czynu), i) niezupełne (ma charakter zależny
[uzależnia ustalenie istoty czynu od zastosowania innych przepisów tego samego aktu, dopełniających dyspozycję, np. art. 191 §1
wymaga sięgnięcia do art. 115 §12] albo blankietowy [nie opisuje zabronionego czynu, zawiera tylko ogólną ramę, którą
wypełniają przepisy innych aktów, np. art. 152 §1). B) Rodzaje sankcji: a) bezwzględnie oznaczona (sztywna – określa rodzaj i
wysokość kary, bo sędzia to tylko usta ustawy; dziś rzadkie, u nas w dekrecie sierpniowym z 1944 kara śmierci), b) bezwzględnie
nieoznaczona (pozostawiają sędziemu dobór rodzaju i wysokości kary – to już historia, gł. feudalnego prawa karnego), c)

względnie nieoznaczona (operuje wymiarem kary „co najmniej albo „od-do” – sędzia zostawiał możliwość resocjalizacji; w kilku
stanach ISA takie coś było), d) względnie oznaczona (standard; ustawodawstwo określa rodzaje kar i granicę ich wymiaru – sąd
wskazuje spośród widełek konkretny wymiar); e) prosta (przewiduje 1 rodzaj kary za dane przestępstwo), f) złożona (więcej
rodzajów – u nas przeważnie alternatywnie, ale czasami też kumulacyjnie – np. art. 5 §2 p.w.k.k.).
Wykładnia przepisów: A) autentyczna: sama ustawa karna określa znaczenie pojęć przez nią używanych (vide art. 115 k.k.) –
taka wykładnia jest powszechnie obowiązująca, nie dopuszcza do nadawania użytym zwrotom innych znaczeń (nb. powszechnie
wiąże też wykładnia TK w sprawie [nie]zgodności przepisów z konstytucją), B) legalna (np. Rady Państwa; też powszechnie
wiążąca – u nas już nieobecna), C) sądowa (zwł. w SN odpowiedzi na zapytania prawne [wiążą dany sąd w konkretnej sprawie],
zasady prawne [uchwały pełnego składu/ połączonych izb/ pełnego składu izby/ składu 7 sędziów – wiążą wszystkie składy SN]),
D) doktrynalna (nie wiąże nikogo, ale wpływ autorytetu na orzecznictwo jest widoczny). Metody wykładni: a) językowa
(semantyczna – musi się liczyć z praktyką językową), b) logiczna (z zastosowaniem wnioskowań, zwł. a maiori ad minus i vice
versa; a contrario), c) celowościowa (teleologiczna, ustalamy znaczenie poprzez ustalenie celu, jaki chciał osiągnąć ustawodawca
tym przepisem), d) systemowa (wyjaśnia jego przepis na podst. jego miejsca i funkcji w systemie prawa karnego, np. przy
ustalaniu podobieństwa rodzajowego przestępstw), e) historyczna, f) prawnoporównawcza.

III. ZASADY OBOWIĄZYWANIA USTAWY KARNEJ

Obowiązywanie ustawy karnej co do czasu. Wejście w życie. Ustawa karna obowiązuje od chwili wejścia w życie. Datę
wejścia w życie mogą określać przepisy samej ustawy, przy czym nie może być ona wcześniejsza niż data ogłoszenia.
Mielibyśmy wówczas do czynienia z naruszeniem zasady lex retro non agit (trzeba stosować prawo, którego jeszcze nikt nie zna).
Derogacja. Ustawa karna traci moc, gdy zostaje uchylona przez późniejszą ustawę karną (expressis verbis albo zgodnie z zasadą
lex posterior derogat legi priori). Ustawy epizodyczne derogują się same (tzn. z góry określają datę końca obowiązywania).
Zasada nieretroaktywności (lex retro non agit). Ustawa karna nie działa wstecz. Odpowiedzialność karną rodzą tylko te czyny,
które były zabronione przez ustawę karną w czasie ich popełnienia. A contrario nie rodzą odpowiedzialności te, które stały się
zabronione po ich popełnieniu. Zasada nieretroaktywności prawa karnego została zawarta w przepisach kodeksu karnego (

art. 1

KK

), w Konstytucji (

art. 42

; nieretroaktywność jako zasada konstytucyjna i podstawowa gwarancja pewności systemu prawa)

oraz w Paktach Praw Politycznych (ratyfikowanych przez Najjaśniejszą Rzplitą, a więc należącą do naszego systemu prawa).
Czas popełnienia przestępstwa. Czas popełnienia przestępstwa, to odcinek czasu, w którym sprawca działał lub zaniechał
działania, do którego był zobowiązany (

art. 6 §1 KK

). Nie interesuje nas chwila, w której nastąpił skutek tego działania lub

zaniechania (tzn. czas dokonania). W przypadku przestępstw wieloczynowych, za czas ich popełnienia przyjmuje się czas
popełnienia ostatniego czynu; w przestępstwach ciągłych, czas ostatniego zamachu. Jeśli sprawca w trakcie popełniania
przestępstwa ciągłego lub wieloczynowego osiągnął zdolność do odpowiedzialności karnej, odpowiada tylko za te czyny, które
popełnił już po jej uzyskaniu. Podobnie ma się rzecz przestępstwami trwałymi (wywołanie i utrzymywanie stanu bezprawia).
Sprawca odpowiada tylko za przestępstwa popełnione przez zaniechanie w czasie trwania obowiązku ich dokonania.
Ustalenie czasu popełnienia przestępstwa ma podstawowe znaczenie dla stwierdzenia: primo - czy dany czyn był zabroniony w
chwili jego popełnienia (jeśli nie, to nie mamy do czynienia z przestępstwem); secundo - jaką ustawę karną zastosować względem
sprawcy czynu; tertio - czy sprawca był w chwili jego popełnienia odpowiedzialny karnie (jeśli nie, to nie ma mowy o
odpowiedzialności karnej). Zmiany ustawodawstwa i reguły intertemporalne. Kwestie zmiany ustawodawstwa regulują reguły
prawa międzyczasowego, ujęte dla pewności w kodeksie karnym (

art. 4 KK

). Wygląda to tak: 1. Jeśli sprawca popełnił czyn

dozwolony zanim stał się zabroniony sprawca nie odpowiada; 2. Jeśli sprawca popełnił czyn zabroniony, który przed
wydaniem prawomocnego wyroku stał się dozwolony postępowanie powinno być umorzone, a sprawca uniewinniony. 3. Jeśli
sprawca popełnił czyn zabroniony, gdy był on zagrożony inną sankcją niż jest stosuje się nową sankcję, o ile jest ona
względniejsza dla sprawcy (zasada niepogarszania sytuacji sprawcy; lex severior retro non agit) jeśli nie jest względniejsza –
stosuje się ustawę obowiązującą poprzednio, ale niekoniecznie w czasie popełnienia przestępstwa (jeśli w międzyczasie był jakaś
bardzo względna, to właśnie z niej korzystamy). Co jest względniejsze? Nie wiadomo (bo wszystko jest względne – przyp. A.
Einstein) i myli się, kto sądzi ze zawsze chodzi o łagodniejsza karę wymienioną w sankcji. Oceniając, co jest względniejsze,
winniśmy stosować się do trzech dyrektyw: a) należy zbadać, która kara jest względniejsza dla danego, konkretnego sprawcy, a
nie która jest względniejsza w ogóle (np. dla kierowcy odebranie oprawa jazdy jest dużo gorsze niż areszt czy wysoka grzywna);
b) należy wziąć pod uwagę nie tylko na rodzaj i wysokość kary, ale także możliwości jej zamiany na łagodniejszą, zawieszenia jej
wykonania czy nadzwyczajnego złagodzenia; c) nie można dokonać kombinacji jednej i drugiej ustawy (decydujemy się na
jedną). Jeśli ustawa zmieniła się po prawomocnym osądzeniu sprawcy, nie stosuje się rewizji wyroku (zasada powagi rzeczy
osądzonej), chyba że: a) orzeczona, ale nie wykonana kara jest wyższa od górnej granicy zagrożenia w nowej

ustawie (art. 4 § 2

KK

) karę zmniejsza się do górnej granicy zagrożenia przewidzianego w nowej ustawie; b) sprawcy wymierzono karę

pozbawienia wolności za czyn, który nie jest zagrożony pozbawieniem wolnosci pzez nowa ustawę wówczas wymierzoną karę
zamienia się na karę grzywny lub ograniczenia wolności (1 miesiąc pozbawienia wolności = 60 stawek dziennych grzywny lub 2
miesiące ograniczenia wolności); c) jeśli doszło do dekryminalizacji (czyn nie jest już zabroniony od groźbą kary) wówczas
skazanie ulega zatarciu de iure, kara jest darowana, karty karne usuwa się z rejestru skazanych, ale nie ma restytucji za karę już
odbytą.

Obowiązywanie ustawy karnej co do miejsca i osób. Zasady stosowania prawa karnego co do miejsca i osób określa prawo
krajowe i reguły międzynarodowej współpracy w dziedzinie ścigania. Miejsce popełnienia. Ustalenie miejsca popełnienia
przestępstwa ma zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia: primo - czy zastosować polską czy obcą ustawę karną; secundo -
przed jakim sądem ma odpowiadać sprawca (obcym/ polskim; sprawa właściwości miejscowej). Zgodnie z

art. 6 §2 KK

,

przestępstwo uważa się za popełnione w miejscu: a) gdzie sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był prawnie
zobowiązany; b) gdzie nastąpił skutek przestępny; c) gdzie skutek miał zdaniem sprawcy nastąpić. W związku z tym przestępstwo
może być popełnione w kilku miejscach i mamy wówczas do czynienia z konkurencją właściwości miejscowej różnych sądów.
Sprawę rozpoznaje sąd, przed którym wszczęto postępowanie przygotowawcze (zasada wyprzedzania; ale w praktyce już na
etapie prokuratury sprawa wędruje w tę i nazad, tak, że wygląda to na zasadę wciskania innym); jeśli zaś chodzi o konkurencję
jurysdykcji polskiej i zagranicznej – sprawę reguluje prawo karne międzynarodowe, w szczególności umowy dwustronne miedzy
zainteresowanymi państwami. Zasada terytorialności. W przypadku przestępstw popełnionych: a) na terytorium RP; b) na
polskim statku wodnym lub powietrznym; stosuje się polską ustawę karną (zgodnie z wyrażoną w

art. 5 KK

zasadą

terytorialności), chyba, że stosowna umowa międzynarodowa stanowi inaczej (wyjątek od zasady terytorialności, też z

art. 5 KK

).

Immunitety. Nie stosuje się polskiej ustawy karnej wobec osób, którym przysługuje immunitet. Immunitety są różne. O
immunitetach przysługujących obywatelom RP z racji rozmaitych funkcji była mowa na kursie prawa konstytucyjnego, więc
zajmiemy się immunitetami przysługującymi cudzoziemcom - tzn. immunitetem dyplomatycznym i konsularnym. Osoby, którym
przysługują takie immunitety, a które popełniły przestępstwo na terenie RP (lub na polskim statku) wydala się z kraju, nadaje się
im status persona non grata i żąda się pociągnięcia ich do odpowiedzialności w ich krajach ojczystych. Owe kraje mogą się
jednakowoż zrzec immunitetu dla swego dyplomaty i wtedy nieszczęśnik trafi przed polski sąd i zostanie skazany na podstawie
polskiej ustawy karnej. Terytorium RP. Zgodnie z przepisami ustawy o ochronie granicy państwowej i ustawy o obszarach
morskich i administracji morskiej, terytorium RP obejmuje obszar wydzielony granicami państwowymi, słup powietrzny nad tym
obszarem (do końca atmosfery, czyli jakieś 90 km), głąb ziemi pod tym obszarem oraz wody morskie (12 mil od linii brzegowej
lub granicy wód wewnętrznych). Polskie statki wodne i powietrzne. O tym, czy statek wodny lub powietrzny jest polski
decyduje tzw. zasada flagi (bandery). Statkiem wodnym w rozumieniu ustawy jest stała platforma umieszczona na szelfie
kontynentalnym (

art. 115 §15 KK

). Odpowiedzialność za przestępstwa popełnione za granicą. Polską ustawę karną stosuje się

do przestępstw popełnionych za granicą:
a) w stosunku do obywatela polskiego, jeśli naruszy prawo polskie za granicą (jak wróci do kraju to czeka go tam niespodzianka
ze strony prokuratora i sądu) – pod warunkiem, że jednocześnie złamał prawo obowiązujące w miejscu pobytu (warunek
podwójnej karalności; kodeks mówi o naruszeniu ustawy karnej, czego nie należy brać za bardzo dosłownie, przecież są kraje z
systemami prawa precedensowego, gdzie ustaw karnych nie ma). Odbycie kary za granicą zalicza się na poczet kary w Polsce.
Warunek podwójnej karalności nie dotyczy funkcjonariuszy państwowy dokonujących za granicą przestępstwa w związku z
wykonywaniem swych funkcji (bo np. prawo Burkina Faso nie przewiduje kar za zdradę RP) i do osób, które popełniają
przestępstwo w miejscu niepodlegającym żadnej władzy państwowej (Antarktyda, Ksiżężyc, ISS Alpha – tam nie obowiązuje
prawo karne).
b) [zasada przedmiotowa względna] w stosunku do cudzoziemców, którzy popełnili przestępstwo za granicą i spełnili tym samym
warunek podwójnej karalności), przy czym: 1. musi chodzić o przestępstwo skierowane przeciwko dobrom lub interesom RP,
obywatela polskiego, polskiej osoby prawnej; 2. czyn ten musi być zagrożony przez polską ustawę karną karą przekraczającą 2
lata pozbawienia wolności.
c) [zasada przedmiotowa bezwzględna] w stosunku do cudzoziemców, którzy popełnili przestępstwo za granicą, przy czym: a) to
przestępstwo musi być skierowane przeciwko bezpieczeństwu wewnętrznemu lub zewnętrznemu RP, polskim urzędom lub
funkcjonariuszom publicznym (a zatem Arab który ukradł zegarek panu Czesiowi, ławnikowi z Poznania przebywającemu na
wakacjach w Egipcie, będzie z całą surowością ścigany przez polski wymiar sprawiedliwości!), polskim interesom gospodarczym,
albo musi polegać na złożeniu fałszywych zeznań.
d) [zasada represji wszechświatowej

1

] w stosunku do obywateli polskich i cudzoziemców, których nie postanowiono wydać

władzom, a którzy popełnili za granicą przestępstwo, do ścigania którego RP jest zobowiązana na mocy umów
międzynarodowych (konwencji).

IV. PRZESTĘPSTWO

Definicja. Definicja przestępstwa jest dla nauki prawa karnego tym czym dla geometrii jest definicja prostej a dla teologii
definicja Boga. Dlatego też czytaniu jej powinno towarzyszyć nabożne skupienie i podniosły nastrój. Przestępstwem jest
społecznie szkodliwy (tzn. w stopniu większym niż znikomy) i zawiniony czyn zabroniony pod groźbą kary przez obowiązującą
ustawę karną opisującą jego znamiona. Nasz system prawa karnego przyjmuje tzw. materialno-formalną definicję przestępstwa.
Jej elementem materialnym jest społeczna szkodliwość, jej elementami formalnymi – cała reszta (czyn, bezprawność, wina).

1

a.k.a. konwencyjnej.

Do cech konstytutywnych przestępstwa należy: a) to, że jest czynem i to, że jest zabroniony pod groźbą kary (bezprawność
karna); b) to, ze jest zawiniony; c) jego szkodliwość społeczna.

a) czyn zabroniony. Czyn zabroniony definiuje art. 115 §1 KK; chodzi
o zachowanie (działanie lub zaniechanie), którego znamiona zostały
określone w ustawie karnej. Czyli czyn zabroniony = czyn + ogólny
zakaz w ustawie karnej.
Czyn. W naszej nauce prawa karnego przyjmuje się, że czyn jest
zachowaniem człowieka, zależnym od jego woli (ważne, bo gdzie nie ma
woli, tam nie ma czynu) i mającym znaczenie w układzie społecznym.
Znaczenie społeczne. Nasza nauka prawa karnego korzysta z koncepcji
socjologicznej czynu, eksponującej jego aspekt socjologiczny (czyn jako
zachowanie istotne społecznie, tzn. podlegające wartościowaniu według kryteriów społecznej szkodliwości). Mamy jeszcze
koncepcję naturalistyczną (eksponującą aspekt kauzalny, tzn. konieczność dokonania zmiany w układzie rzeczywistości) i finalną
(eksponującą aspekt subiektywny, jakim jest celowość działania), ale obie są wadliwe (pierwsza ma problemy z czynami
polegającymi na zaniechaniu, druga orzeka o winie na podstawie oceny zachowania sprawcy, niespecjalnie przejmując się sferą
motywacyjną). Zależność od woli. Definicja czynu zakłada jego zależność od woli. Nie ma czynu, gdy wyłączona zostaje wola. A
wola zostaje wyłączona w sytuacjach tzw. przymusu absolutnego (vis absoluta), do których należą np. skrępowanie, uwięzienie,
pozbawienie świadomości etc. Należy tu jednak zaznaczyć, ze woli nie wyłączą oddziaływanie na nią w ramach przymusu
względnego (vis compulsiva, np. pobicie, groźba etc.). Nie jest czynem zachowanie mimowolne, np. zachowanie odruchowe
(uwaga: zachowaniem odruchowym nie jest automatyczny odruch w ramach działania celowego) czy spowodowane fizjologiczną
lub psychiczną niemożnością realizacji decyzji woli (np. zachowanie osoby sparaliżowanej, nieprzytomnej, obłożnie chorej etc.).
Bezprawność. Bezprawność oznacza sprzeczność z normami prawa. Bezprawność karna. Bezprawność karna oznacza
sprzeczność czynu z normami prawa karnego. Każdy czyn, który wyczerpuje znamiona czynu zabronionego zawarte w ustawie
karnej jest czynem bezprawnym karnie, chyba, ze jego bezprawność wyłączają dodatkowe okoliczności (kontratypy, np. obrona
konieczna, ryzyko sportowe etc.). Z bezprawnością karną łączy się karalność (tzn. fakt, że za popełnienie jakiegoś czynu grozi
kara - niezależnie od tego, czy faktycznie została wymierzona), ale nie każdy czyn karalny musi być od razu czynem bezprawnym
karnie (np. może być wykroczeniem, naruszeniem dyscypliny finansów publicznych etc.) .
Znamiona. Zespoły ustawowych znamion tworzą typy przestępstw (jak np. zabójstwo, znieważenie pomnika, kradzież leśna etc.).
Aby można był mówić o odpowiedzialności karnej, sprawca musi wyczerpać wszystkie znamiona typu przestępstwa i musi to
zostać udowodnione. Ustawowe znamiona przestępstwa dotyczą: 1. podmiotu przestępstwa; 2. strony podmiotowej; 3. przedmiotu
przestępstwa (tzn. przedmiotu ochrony, nie przedmiotu wykonawczego); 4. strony przedmiotowej. Znamiona są różne i dlatego
dzielimy je na: α) opisowe (opisują zabronione zachowanie według jego przebiegu i skutków, bez żadnych zboczeń); β)
wartościujące (zawierają nazwy, których interpretacja zależy od oceny organu stosującego prawo; organ decyduje, czy działanie
sprawcy jest złośliwe, uporczywe albo czy sprowadza bezpośrednie niebezpieczeństwo); γ) normatywne (zawierają pojęcia języka
prawnego [à la dłużnik, rzecz ruchoma czy funkcjonariusz publiczny] i muszą zostać poddane wykładni systemowej).
b) zawiniony. Aby czyn mógł rodzić odpowiedzialność karną konkretnego sprawcy, należy się upewnić w chwili jego
popełnienia sprawcy można było przypisać winę. W przeciwnym wypadku nie ma mowy o przestępstwie.
c) szkodliwość społeczna. Szkodliwość społeczną można określić jako pozaustawową ocenę konkretnego czynu. Czyn szkodliwy
społecznie w stopniu znikomym nie jest przestępstwem, nawet jeśli wypełnia znamiona czynu zabronionego, a jego sprawcy
można przypisać winę. Kryteria oceny społecznej szkodliwości czynu. Jak oceniać szkodliwość społeczną czynu? Zgodnie z art.
115 § 2 KK bierze się pod uwagę: a) rodzaj i charakter naruszonego dobra, b) rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, c)
sposób i okoliczności popełnienia czynu; d) wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków; e) postać zamiaru oraz motywację; f)
postać naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Ustawodawca wymienił wszystkie możliwe okoliczności czynu,
zarówno te związane z samym czynem, jak i ze sprawcą. Zastosował tym samym tzw. ścisłą przedmiotowo-podmiotową
koncepcję społecznej szkodliwości czynu. Istnieją jeszcze trzy inne: koncepcja przedmiotowa (zorientowana na okoliczności
obiektywne, tzn. a-d, ze szczególnym uwzględnieniem b); koncepcja podmiotowa (zorientowana na okoliczności subiektywne,
tzn. e i f; rozmiaru szkodliwości społecznej nie można udowodnić, a jedynie można przypisać); całościowa koncepcja
przedmiotowo-podmiotowa (bierze pod uwagę okoliczności przedmiotowe i podmiotowe czynu, a ponadto właściwości i warunki
osobiste sprawcy; krytykowana za to, ze każe sądzić człowieka, a nie czyn).

Ciężar gatunkowy przestępstwa. Przestępstwo przestępstwu nierówne i dostrzeżono to już wieki temu. Zaczęło się, gdy
neandertalczyk o imieniu Rozlazła Fujara (50013-49962 p.n.e.) zauważył, że czuł się bardziej smutny, gdy jego przyjaciel,
Złośliwy Bydlak zabił mu matkę niż gdy Złośliwy Bydlak ukradł mu kolekcję muszelek. Wobec doniosłości odkrycia Rozlazłej
Fujary bardzo wtórny wydaje się pomysł na który w XIV wieku wpadli Anglicy, a który polegał na rozróżnieniu zbrodni i
występków. Kolejny krok poczynił Napoleon, który w Code Penal (1810) wyodrębnił zbrodnie, występki oraz wykroczenia i
powołał osobne sądy dla każdego rodzaju przestępstw. Ostatni etap w tej ewolucji osiągnęli Niemcy, którzy wyłączyli z kategorii
przestępstw wykroczenia i karanie ich sprawców powierzyli organom administracyjnym (ale z możliwością sądowej kontroli).

Co można robić z czynami zabronionymi?

Kryminalizacja - zaopatrzenie pewnego czynu indyferentnego w sankcje

karną.
Dekryminalizacja - uznanie czynu zagrożonego dotąd sankcja karną za

indyferentny.
Penalizacja – nadanie sankcji karnej wyższego wymiaru.

Depenalizacja - nadanie sankcji karnej niższego wymiaru.

Kontradencjonalizacja - nadanie przestępstwu statusu wykroczenia.

Model niemiecki został przyjęty w międzywojennym ustawodawstwie polskim i przetrwał w nim do dziś (1932 – KK i prawo o
wykroczeniach; 1969 – KK i 1971 – KW; 1997 – KK obejmujący zbrodnie i występki oraz wciąż nieśmiertelny KW z 1971 r.).
Zgodnie z art. 7 KK przestępstwa dzielą się na zbrodnie i występki. Głównym kryterium podziału przestępstw jest wysokość
zagrożenia sankcją karną.
Zbrodnia. Zbrodnią jest każde przestępstwo zagrożone karą pozbawienia wolności na czas nie krótszy niż 3 lata albo karą
surowszą (np. dożywociem), a zatem w grę wchodzi zabójstwo w typie podstawowym (od 8 lat pozbawienia wolności) i
wszystkich typach kwalifikowanych (od 12 lat), stosowanie środków masowej zagłady (od 10 lat), zamach na życie Prezydenta
RP (od 12 lat) etc.
Występek. Występkiem jest przestępstwo zagrożone karą przekraczającą miesiąc pozbawienia lub ograniczenia wolności albo 30
stawek dziennych grzywny. Wykroczeniem jest czyn zabroniony zagrożony karą aresztu, jednego miesiąca ograniczenia
wolności, grzywny do 5000 zł lub nagany. Zbrodnie mogą zostać popełnione wyłącznie umyślnie; występki i wykroczenia także
nieumyślnie (umyślność należy do istoty zbrodni i stanowi ratio legis zagrożenia jej wyższą karą; nieumyślne spowodowanie
takich samych skutków, jakie wywołuje dokonanie zbrodni jest przedmiotem osobnej regulacji formułującej typ przestępstwa
będącego występkiem, por. zabójstwo i nieumyślne spowodowanie śmierci). Nie ma przeszkód, by ten sam czyn był zarazem
występkiem i wykroczeniem.

V. ZNAMIONA PRZESTĘPSTWA

Podmiot przestępstwa. Podmiotem przestępstwa jest człowiek, który je popełnia zwany (pieszczotliwie – przyp. J. Piskorski)
sprawcą. Sprawcą może być w zasadzie wyłącznie osoba fizyczna, ponieważ odpowiedzialność karna opiera się bowiem na
indywidualnej winie jednostki (zasada societas delinquere non potest). Odpowiedzialność podmiotów zbiorowych. Przeciw
podmiotom zbiorowym stosuje się jedynie represyjne środki cywilno- i administracyjnoprawne (konstytutywne orzeczenia
sądowe; pieniężne kary administracyjne etc.), ew. pociąga się do odpowiedzialności kierowników i właścicieli owych podmiotów.
Zasada nieodpowiedzialności karnej podmiotów zbiorowych jest jednak kwestionowana, bo; a) opisane wyżej działania są z
reguły niewystarczające; b) tylko odpowiedzialność karna łączy się odpowiednimi gwarancjami pewności prawa i sytuacji
prawnej sprawcy. Owocem podobnych zastrzeżeń jest ustawa z 28.10.2002 r. o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za
czyny zabronione pod groźbą kary. Ustawie podlegają wszystkie osoby prawne i jednostki organizacyjne nie posiadające
osobowości prawnej (z wyłączeniem Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego oraz ich organów). Ponoszą one
odpowiedzialność za czyn zabroniony popełniony w ich imieniu lub na ich rzecz - pod warunkiem, że odniosły w jego wyniku
bezprawną korzyść (także niemajątkową). Podmiotom podlegającym ustawie grozi w takim przypadku kara pieniężna w
wysokości 10% przychodu osiągniętego w roku podatkowym poprzedzającym wydanie orzeczenia lub poniesionych w tym
okresie wydatków, ponadto fakultatywnie można orzec przepadek przedmiotów lub innych korzyści majątkowych pochodzących
z czynu zabronionego, zakaz promocji lub reklamy, zakaz korzystania ze wsparcia z budżetu państwa, zakaz prowadzenia
określonej działalności i wiele, wiele innych ciekawych dolegliwości. Nieletni. Nieletni (tzn. osoby które nie ukończyły 17 roku
życia w czasie popełniania czynu zabronionego) w zasadzie nie ponoszą odpowiedzialności karnej (art. 10 §1 KK; nie można
przypisać im winy), ale za najcięższe przestępstwa (zamach na życie prezydenta RP, napaść na prezydenta , zabójstwo we
wszystkich możliwych postaciach, ciężkie uszkodzenie ciała, sprowadzenie katastrofy, przejęcie kontroli na statku wodnym lub
powietrznym, naruszenie miru domowego oraz branie lub przetrzymywanie zakładnika) na zasadach określonych w KK może
odpowiadać nieletni, który w chwili popełnienia czynu miał ukończone 15 lat - jeśli przemawiają za tym okoliczności sprawy,
stopień rozwoju sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste (w szczególności jeśli poprzednio stosowane środki wychowawcze
i poprawcze okazały się bezskuteczne). Młodociani. Na zasadach określonych w KK odpowiadają młodociani (osoby, które w
czasie popełniania czynu zabronionego miały ukończone 17 lat, ale nie ukończyły 21 roku życia, a w czasie orzekania w
pierwszej instancji ni miały ukończonych 24 lat), ale KK przewiduje modyfikacje w zakresie odpowiedzialności (w tym zasadę
preferencji celu wychowawczego przy orzekaniu kary) oraz wykonywania orzeczonych kar (ale to już nas nie interesuje, bo
dotyczy procedury karnej).
Przestępstwa powszechne i indywidualne. Ze względu na podmiot przestępstwa dzieli się na powszechne (ogólnosprawcze) i
indywidualne. Podmiotem przestępstwa powszechnego, może zostać każdy człowiek zdolny do odpowiedzialności karnej (tzn.
zarazem poczytalny i taki, który osiągnął wiek odpowiedzialności). Przepisy dotyczące przestępstwa powszechnego zaczynają się
zwykle od zaimka ‘kto’ (por. art. 290 §1 KK: kto w celu przywłaszczenia dopuszcza się wyrębu drzewa w lesie...). Podmiotem
przestępstwa indywidualnego może być wyłącznie osoba o właściwościach opisanych w ustawie (tzw. intraneus wyodrębniony
spośród tłumu extraneusów). Podmioty przestępstw indywidualnych są zazwyczaj oznaczone w ustawie za pomocą stosowanego
rzeczownika, np. ‘żołnierz’, ‘matka’, ‘funkcjonariusz publiczny’ etc. (por. art. 341 KK: żołnierz, który odmawia pełnienia służby
wojskowej albo wykonania obowiązku wynikającego z tej służby...). a czasami za pomocą znanego nam już zaimka ‘kto’ i
odpowiedniego określenia indywidualizującego, np. ‘kto w związku z pełnieniem funkcji publicznych’, ‘kto będąc uprawnionym
do głosowania’ etc. Największe znaczenie wśród indywidualnych mają przestępstwa funkcjonariuszy publicznych (zgodnie z art.
115 §13 KK chodzi o: prezydenta, posłów, senatorów, radnych, ławników, sędziów, prokuratorów, notariuszy, komorników,
kuratorów sądowych, pracowników administracji pub., osób zajmujących stanowiska kierownicze w innej instytucji pub., osób
pełniących czynną służbę wojskową, funkcjonariuszy organu powołanego do ochrony porządku lub bezpieczeństwa pub., osób

orzekających w organach dyscyplinarnych działających na podst. ustawy, innych osób uprawnionych do wydawania decyzji
administracyjnych). Ich wzmożona odpowiedzialność za przestępstwa to przeciwwaga dla ich szczególnej ochrony prawnej.
Przestępstwa indywidualne dzielą się na właściwe (indywidualne cechy podmiotu to warunek przestępności czynu) i niewłaściwe
(indywidualna właściwość podmiotu wpływa na zaostrzenie lub złagodzenie odpowiedzialności – przestępstwa kwalifikowane/
uprzywilejowane). Czasem wyróżnia się jeszcze przestępstwa indywidualne co do czynu –takie, których może się dopuścić każdy
(a więc powszechne), ale tylko ściśle określonej sytuacji (np. samouwolnienie, którego można dokonać tylko w warunkach
pozbawienia wolności).

Przedmiot zamachu. Prawo karne chroni przed naruszeniem rozmaite dobra i wartości (jak życie, zdrowie, nietykalność,
właściwa działalność organów państwowych etc.), które noszą miano dóbr chronionych prawnie (dóbr prawnych) i które łącznie
stanowią ogólny przedmiot ochrony prawnej, zaś każde osobno stanowi odrębny przedmiot ochrony. Jeśli ktoś narusza przedmiot
ochrony, wówczas mamy do czynienia z zamachem na ten przedmiot. Każde przestępstwo jest zamachem na jakieś dobro prawnie
chronione. Przedmiotem zamachu jest dobro prawne, któremu to przestępstwo zagraża i przeciwko któremu jest wymierzone, tzn.
przedmiot ochrony, który jest jednocześnie przedmiotem zamachu. Przykłady? A proszę bardzo. Kradzież leśna stanowi zamach
na prawo własności i prawo własności jest przedmiotem zamachu (ochrony) w przypadku kradzieży leśnej. Podobnie ma się rzecz
ze złośliwym przeszkadzaniem w wykonywaniu obrzędów religijnych jako przestępstwem i uczuciami religijnymi jako
przedmiotem ochrony (zamachu).
Rodzajowy przedmiot ochrony (zamachu) to zespół dóbr analogicznych pod względem rodzajowym (np. wolność, obejmująca:
swobodę działania, swobodę podejmowania decyzji, wolność od strachu, wolność sumienia i wyznania, mir domowy etc.); zwykle
przestępstwa wymierzone przeciwko temu samemu rodzajowemu przedmiotowi ochrony umieszcza się w jednym rozdziale
ustawy karnej. Indywidualny przedmiot ochrony (zamachu) to dobro, które jest przedmiotem ochrony konkretnego przepisu i/lub
przedmiotem zamachu w konkretnym typie przestępstwa (np. mir domowy, wolność od strachu); indywidualne przedmioty
ochrony (zamachu) mieszczą się zawsze w zakresie szerszego przedmiotu rodzajowego. Jeśli kilka indywidualnych przedmiotów
ochrony należy do tego samego przedmiotu rodzajowego, to mamy do czynienia z zespołem jednorodzajowych dóbr prawnych
(jednorodzajowych przedmiotów ochrony).
Bliższe i dalsze przedmioty zamachu. Jeśli jedno przestępstwo godzi w wiele dóbr prawnych, mamy do czynienia z kilkoma
przedmiotami zamachu, wśród których możemy z reguły wyróżnić bliższe i dalsze. Przedmiotem bliższym jest przedmiot mający
większe znaczenie dla sprawcy, w szczególności przedmiot zamachu, którego dokonanie jest głównym celem sprawcy; przedmiot
dalszy odgrywa w zachowaniu sprawcy rolę instrumentu ułatwiającego dokonanie zamachu na bliższy przedmiot ochrony. W
przypadku rozboju sprawca działa w celu przywłaszczenia, a zatem bliższym przedmiotem zamachu jest prawo własności,
dalszym – wolność i nietykalność (bo sprawca narusza wolność i nietykalność tylko po to, żeby naruszyć prawo własności).
Przedmiot wykonawczy. Od przedmiotu zamachu odróżniamy przedmiot wykonawczy, czyli materialny substrat przedmiotu
zamachu. Przy kradzieży zegarka przedmiotem zamachu jest prawo własności, a przedmiotem wykonawczym zegarek. Przy
pobiciu przedmiotem zamachu jest życie, a przedmiotem wykonawczym ciało ofiary etc.
Przestępstwa podobne. Przestępstwami podobnymi są (zgodnie z art. 115 §3 KK) przestępstwa tego samego rodzaju (tzn.
stanowiące zamach na wspólny rodzajowy przedmiot ochrony) a także wszystkie przestępstwa z użyciem przemocy lub groźby jej
użycia oraz wszystkie przestępstwa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej). Podobieństwo przestępstw ma znaczenie ustalenia
ich właściwej systematyki i klasyfikacji prawnej, poza tym dopuszczenie się przestępstw podobnych jest przesłanką recydywy
szczególnej w typie podstawowym, odwołania warunkowego zawieszenia wykonania kary i zastosowania wielu innych
skomplikowanych instytucji wymiaru kary.

Strona przedmiotowa. Znamiona strony przedmiotowej czynu zabronionego to wszystko, co w sposób istotny dla jego i prawnej
kwalifikacji dotyczy zewnętrznego zachowania się sprawcy.
Forma czynu. Czyn w prawie karnym jest zachowaniem. A to może mieć formę działania lub zaniechania. Działanie jest
sterowane wolą i wyraża się w podjęciu czynności celowych. Wszyscy wiedzą, o co chodzi. Działanie przestępne stanowi
naruszenie zakazu nieczynienia. Zaniechanie jest zdeterminowanym wolą powstrzymanie się od wymaganego i obiektywnie
możliwego działania. Przestępne zaniechanie jest równoznaczne w naruszeniem nakazu i polega na niewypełnieniu przez sprawcę
ciążącego na nim obowiązku, przy czym obowiązek może wynikać z przepisów prawa karnego, innych przepisów prawnych, z
orzeczenia sądowego, z umowy albo z działań podjętych uprzednio przez samego sprawcę (np. wykopanie dołu zobowiązuje do
jego zabezpieczenia, wzięcie dzieci na wycieczkę do zoo zobowiązuje do opieki nad nimi). Mogą być przestępstwa z zaniechania
właściwe (zaniechanie to akt zachowania się podmiotu) i niewłaściwe (to takie zachowanie się, które pozostaje w związku z
pewnym skutkiem – ale na sprawcy musi ciążyć szczególny, zindywidualizowany obowiązek zapobieżenia skutkowi). Niektóre
przestępstwa można popełnić tylko przez działanie (np. zniewaga), niektóre tylko przez zaniechanie (np. niezawiadomienie o
przestępstwie), niektóre w obu formach (np. zabójstwo, narażenie na bezpośrednie niebezpieczeństwo).
Przestępstwa materialne, formalne i z narażenia na niebezpieczeństwo. Przestępstwa formalne to takie, których znamiona
obejmują jedynie przestępne zachowanie sprawcy, niezależnie od skutku tego zachowania (skutek nie jest objęty znamionami
ustawowymi); np. X dokonuje przestępstwa znieważenia pomnika, gdy pisze flamastrem ‘Mam w dupie czyn Polaków’, na cokole
Pomniku Czynu Polaków i to niezależnie od tego, czy wywoła to jakieś skutki. Przestępstwa materialne (skutkowe) mają to do

siebie, że ich ustawowym znamieniem jest wywołanie określonego skutku. X dokona przestępstwa zamachu na życie prezydenta
jeśli spowoduje, że prezydent umrze w wyniku działania lub zaniechania X (niezależnie od tego, czy X go zastrzeli, czy doda mu
do herbaty cyjanek potasu). A contrario X nie dokona tego przestępstwa, jeśli przestępny skutek nie nastąpi, tzn. prezydent
przeżyje (wówczas będziemy mieli do czynienia jedynie z usiłowaniem, albo nawet z zupełnie innym przestępstwem – ale to już
inna bajka). Skutek. Skutkiem przestępstwa jest wszelka dokonana przez sprawcę ujemna zmiana w zewnętrznym układzie
rzeczywistości; np. zniszczenie rzeczy, śmierć ofiary lub uszczerbek na jej zdrowiu, wprowadzenie kogoś w stan obawy etc.
Przestępstwa z narażenia na niebezpieczeństwo. Kwestią sporną jest fakt, czy przestępstwa polegające na narażeniu dobra
prawnego na niebezpieczeństwo są przestępstwami materialnymi, czy formalnymi (spór nie jest akademicki, bo ma kapitalne
znaczenie dla ustalenia znamion takich przestępstw). Przyjmuje się, że wszystko zależy od rodzaju niebezpieczeństwa. Jeśli
chodzi o niebezpieczeństwo w sensie ogólnym (tzn. czysto potencjalne), mamy do czynienia z przestępstwem formalnym.
Charakter materialny mają te przestępstwa, w których dobro prawne zostaje narażone na niebezpieczeństwie w sensie konkretnym
(bezpośrednie, tzn. realnie istniejące).
Szczególne znamiona strony przedmiotowej. Sposób i okoliczności. Sposób i okoliczności to znamiona szczególne, bo
większość przestępstw można popełnić w każdy sposób i w każdych okolicznościach; w przypadku pozostałych ustawodawca
uzależnia przestępność czynu od specyficznych metod działania sprawcy (np. jego działanie musi być uporczywe, złośliwe,
podstępne etc.) lub jego specyficznej sytuacji (jak stan silnego wzburzenia, działanie pod wpływem przebiegu porodu, szczególny
obowiązek określonego zachowania etc.). Przestępstwo zgwałcenia można popełnić tylko działając przemocą, groźbą bezprawną
lub podstępem; jeśli ktoś doprowadza osobę do obcowania płciowego w inny sposób (np. przy pomocy czułych słówek), jego
czyn nie wyczerpuje znamion przestępstwa zgwałcenia i nie jest przestępstwem. Naganny sposób działania, jeśli jest znamieniem
ustawowym przestępstwa, nie może wówczas stanowić okoliczności obciążającej przy wymiarze kary (okolicznością taką może
być co najwyżej duże nasilenie w korzystaniu z takiego sposobu, np. wyjątkowa uporczywość, brutalna przemoc etc.) Czas.
Niektóre przestępstwa można popełnić tylko działając w określonym odcinku czasu (np. podczas pełnienia obowiązków
służbowych, krótkotrwale, dłużej niż 7 dni etc.). Miejsce. Analogicznie, niektóre przestępstwa można popełnić tylko działając
publicznie (tzn. w miejscu dostępnym dla dużej ilości ludzi, przy czym niekoniecznie chodzi o miejsce publiczne) lub wyłącznie
we wskazanym wyraźnie miejscu (np. w cudzym domu, na statku wodnym etc.).
Typy kwalifikowane i uprzywilejowane przestępstwa. Każde przestępstwo (a konkretnie: każdy rodzajowy typ przestępstwa)
ma swoją postać zasadniczą, zwaną typem podstawowym. Czasami obok typu podstawowego istnieją typy kwalifikowane i
uprzywilejowane, które różnią się od typu podstawowego dodatkowymi znamionami (np. specyficznym sposobem lub
okolicznościami dokonania czynu), a w rezultacie także dotkliwością sankcji (zależnie od tego, czy owe dodatkowe znamiona są
okolicznościami kwalifikującymi czy uprzywilejowującymi). Okoliczności kwalifikujące. Okoliczności kwalifikujące to te, które
nadają czynowi zabronionemu charakter szczególnej szkodliwości i uzasadniają zwiększenie sankcji; do okoliczności takich
należą: szczególny charakter (w tym duża wartość) przedmiotu zamachu, wielość przedmiotów zamachu, naganna motywacja
sprawcy, naganny sposób działania sprawcy. Okoliczności kwalifikujące muszą być objęte umyślnością, chyba, ze mamy do
czynienia z przestępstwami kwalifikowanymi przez następstwo, gdzie, wchodzi w grę wina kombinowana i okoliczność
kwalifikującą w postaci następstwa (dalszego skutku, w odróżnieniu od skutku zwykłego, z którym mamy do czynienia w
przestępstwach materialnych) objętego zarzucalną nieumyślnością. Przestępstwem kwalifikowanym przez następstwo jest np.
pobicie z następstwem śmiertelnym. Okoliczności uprzywilejowujące. Okoliczności uprzywilejowujące uzasadniają niższą
sankcję dla sprawcy przestępstwa uprzywilejowanego. Należą do nich szczególne okoliczności czynu: mała waga (rozmaite
kryteria oceny: niska wartość przedmiotu zamachu, pozytywna motywacja sprawcy, niska szkodliwość społeczna czynu) oraz
szczególna sytuacja psychiczna sprawcy (np. silne wzburzenie usprawiedliwione okolicznościami, wpływ przebiegu porodu na
sprawczynię dzieciobójstwa, żądanie ofiary eutanazji i współczucie dla niej etc.).
Związek przyczynowy. Jednym z warunków odpowiedzialności za przestępstwo skutkowe jest ustalenie istnienia związku
przyczynowego między działaniem sprawcy, a skutkiem stanowiącym znamię czynu zabronionego (ew. wykluczenie istnienia
takiego związku między karalnym skutkiem a innymi, niezależnymi od sprawcy okolicznościami). Istnienie związku
przyczynowego między zdarzeniami polega (w uproszczeniu) na tym, że wystąpienie jedego wynika z wystąpienia drugiego, zaś
bez drugiego nie doszłoby do pierwszego.
Zagadnienie związku przyczynowego jest skomplikowane i wymaga stosowania karkołomnych konstrukcji teoretycznych. Istnieje
wiele rozmaitych koncepcji dotyczących ustalania związków przyczynowych, z których tylko trzy wydają się rozsądne i są
powszechnie stosowane. Są to:
a) teoria ekwiwalencji (teoria równorzędności warunków); Zakłada, że dla wystąpienia przyczyny konieczne jest zaistnienie
szeregu warunków, które łącznie tworzą przyczynę. Uważa się, że związek przyczynowy istnieje między działaniem złoczyńcy a
karalnym skutkiem, jeśli owo działanie było jednym z warunków owego skutku. Dla ustalenia skutku przyczynowego należy
zatem przeprowadzić test sine qua non. Teoria ekwiwalencji ma tę wadę, że zakreśla pole związku przyczynowego zbyt szeroko,
obejmując także te zdarzenia, które były przyczyną łańcucha innych, prowadzących do skutku, choć bezpośrednio z tym skutkiem
niezwiązane. (np. kupiłem koledze w prezencie akwarium z piranią, a ta go pożarła, bo się z nią drażnił. W rezultacie jestem
sprawcą śmierci kolegi, bo gdybym kupił mu doniczkę z paprotką, albo nic bym mu nie kupił, kolega by żył. Moje działanie było
warunkiem sine qua non). Zwolennicy kontrargumentują, że o odpowiedzialności decyduje jeszcze wina, ale słaby to
kontrargument.

b) teoria przeciętnej przyczynowości. Zakłada, że związek przyczynowy zachodzi tylko wtedy, gdy skutek jest normalnym,
przeciętnym następstwem badanego czynu. Ustala się to na podstawie obserwacji życia. Wadą teorii adekwatnej jest nieostrość
określenia "przeciętny skutek" i uzależnienie określenia sprawczego związku przyczynowego od uznania sędziego. (Niemniej i
tak jest lepiej. Trudno uznać śmierć za normalne następstwo podarowania komuś sprzętu akwarystycznego, a więc na gruncie
teorii przeciętnej przyczynowości nie jestem sprawcą śmierci kolegi.)
c) teoria relewancji. Zgodnie z nią, aby ustalić związek przyczynowy między skutkiem a badanym zdarzeniem, należy najpierw
ustalić obiektywny związek przyczynowy (przeprowadzić test sine qua non), a następnie skorygować otrzymane wyniki według
kryterium przypisywalności skutku w kontekście przestępstwa. Główną rolę odgrywa funkcja czasownika dyspozycji przepisu
karnego (zabija, zabiera, uszkadza), oraz to, czy potencjalny sprawca dopuścił się działania opisywanego przez ten czasownik,
łamiąc tym samym ów przepis (dawanie w prezencie piranii nie mieści się w ramach pojęcia zabijanie, więc znów nie jestem
sprawcą!). W efekcie sprawcą jest nie ten, kto wpływa na zaistnienie skutku (powoduje śmierć, utratę rzeczy bądź uszkodzenie),
ale ten, kto podejmuje działanie, które jest istotne dla zaistnienia skutku i któremu da się bezpośrednio przypisać skutek (tzn. ten,
kto faktycznie zabija, zabiera, uszkadza).

Strona podmiotowa (wina). Wina jest jednym z elementów przestępstwa. Nie ma przestępstwa, gdzie nie ma winy (nullum
crimen sine culpa), choć nie zawsze było to tak oczywiste. Początkowo odpowiedzialność była ściśle związana ze skutkiem
działania sprawcy (nawet jeśli nie był on objęty wolą ani świadomością sprawcy); z kolei zły zamiar, który nie wywołał skutku
pozostawał bezkarny. Dziś związek przyczynowy między zachowaniem a ujemnym skutkiem nie jest wystarczający dla
przestępności owego zachowania; uwzględnia się także przesłanki strony podmiotowej (subiektywne; to, co dzieje się w głowie
sprawcy w związku z czynem) – mianowicie winę.

Wina. Winą w prawie karnym określa się ustaloną z punktu widzenia kryteriów społeczno-etycznych wadliwość procesu
decyzyjnego w warunkach możliwości podjęcia decyzji zgodnej z wymaganiami prawa (innymi słowy, wina to to, czy spośród
wszystkich możliwości zachowania sprawca wybrał to, które się od niego wymaga). Wadliwość procesu decyzyjnego polega na
podjęciu zamiaru popełnienia czynu zabronionego (umyślność) lub ignorowaniu przez sprawcę wymaganych reguł ostrożności
(nieumyślność, reguły ostrożności określają przepisy prawa i normy pozaprawne, nierzadko formułowane w drodze analizy
wzorca osobowego przeciętnie molarnego obywatela).
Teorie winy. Definicja winy (każda) nie wzięła się znikąd. Jest wypadkową bardzo rozmaitych teorii i koncepcji. Definicja, która
padła wyżej nawiązuje do tzw. teorii normatywnej (czystej), przyjętej w naszym systemie prawa. Są też inne, o których warto
wspomnieć, bo system prawa zmienny jest i możemy pewnego dnia korzystać z innej teorii (np. poseł Ziobro tęskni za
psychologiczną). 1. Teoria psychologiczna. Zgodnie z teoria psychologiczną istotą winy jest stosunek psychologiczny sprawcy
do realizacji czynu zabronionego, który to stosunek: a) zgodnie z teorią woli polega na złym zamiarze sprawcy, tzn. chęci
dokonania czynu bezprawnego (zamiar bezpośredni) lub godzeniu się na jego popełnienie (zamiar ewentualny); b) zgodnie z
teorią wyobrażenia polega na tym, iż świadomość sprawcy o możliwości popełnienia czynu zabronionego nie powstrzymuje go od
tego. Wady teorii psychologicznej: teoria woli nie obejmuje nieumyślności; teoria wyobrażenia nie odróżnia jej od innych form
winy, a ponadto nie ujmuje jej istoty polegającej na bezpodstawnym mniemaniu, ze się uniknie czynu zabronionego. Ponadto
teoria psychologiczna nie obejmuje winy umyślnej w postaci niedbalstwa (która nie polega na chęci lub wyobrażeniu na
wyobrażeniu, ale na braku wymaganego wyobrażenia, które mogłoby sprawcę powstrzymać przed czynem zabronionym). 2.
Teoria normatywna. Istota winy polega na tym, że sprawcy można postawić zarzut z powodu podjęcia wadliwej decyzji i
niewłaściwego postępowania. Podstawą takiego zarzutu jest naruszenie przez sprawcę obowiązującej normy postępowania i
normalna sytuacja motywacyjna sprawcy (w nienormalnej nie można od niego wymagać pewnych zachowań). Nie decyduje tu już
wola sprawcy, ale jej ocena dokonana przez innych ludzi (w szczególności sędziego), co może uchodzić za wadę teorii
normatywnej (zrywa związek winy z psychiką sprawcy). 3. Czysta teoria normatywna. Istota winy polega samym zarzucie, ze
sprawca postąpił sprzecznie z prawem, o ile zachowanie sprawcy zgodne było wymagalne (tzn. sprawca nie znajdował się w
sytuacji, która z mocy prawa wyłącza winę). Nie ma żadnego podziału na winę nieumyślną czy umyślną, bo umyślność i
nieumyślność to atrybuty czynu, nie winy. 4. Kompleksowa teoria normatywna. Wina to zarzucalna (z mocy prawa) umyślność
lub nieumyślność, przy czym sprawcy zarzuca się zły zamiar (umyślność) lub wadliwie ukierunkowaną wolę (nieumyślność).
Przypisywalność winy. Odpowiedzialności za popełnienie czynu zabronionego podlega osoba, której można przypisać winę w
chwili popełnienia owego czynu. Osoba taka musi: a) mieć podmiotową zdolność do ponoszenia winy, która top zdolność zależy
od wieku i stanu umysłowego sprawcy (nie mają jej nieletni i osoby niepoczytalne, implicite z art. 10 §1 KK i art. 31 § 1 KK); b)
mieć możliwość rozpoznania bezprawności czynu; jej usprawiedliwiona nieświadomość po stronie sprawcy czynu zabronionego
wyłącza możliwość przypisania mu winy; c) znajdować się w normalnej sytuacji motywacyjnej (anormalną sytuacją motywacyjną
jest m.in. stan zagrożenia, działanie pod rozkazem, zależność od opiekuna etc.).

Umyślność i nieumyślność. Tu jest kłopot terminologiczny. Pojęcie umyślności/ nieumyślności odnosi się gruncie KK do
popełnienia czynu, a nie do winy (ale i tak mówi się o winie umyślnej: 1. bo tak się przyjęło; 2. bo kryterium umyślności
popełnienia czynu jest treść zamiaru sprawcy). Ustawa stanowi, że wszystkie czyny zabronione można popełnić umyślnie, przy
czym: a) zbrodnie popełnia się wyłącznie umyślnie; b) występki można popełnić także nieumyślnie, o ile ustawa tak stanowi. Stąd

mówi się także o typach przestępstw umyślnych i nieumyślnych (umyślność/ nieumyślność jako atrybut czynu, a nie winy -
normatywiści skaczą z radości).
Formy umyślności. Czyn zabroniony jest popełniony umyślnie (tzn. mamy do czynienia z przestępstwem umyślnym), jeśli
sprawca ma zamiar jego popełnienia, tzn. chce go popełnić (zamiar bezpośredni) lub przewidując możliwość jego popełnienia,
godzi się na to (zamiar ewentualny). Zamiar sprawcy może się zmienić w trakcie popełniania czynu.
Zamiar bezpośredni. Zamiar bezpośredni (dolus directus) polega na tym, że sprawca chce

2

popełnić czyn zabroniony. A chce go

popełnić tylko wtedy, gdy podejmuje świadomy akt woli dotyczący zachowania objętego stroną przedmiotową czynu
zabronionego (tzn. zamierza coś zrobić i jednocześnie wie, że to jest karnie bezprawne). Nieświadomość tego, że czyn objęty
aktem woli wypełnia znamiona czynu zabronionego wyłącza zamiar bezpośredni (a tym samym w ogóle wyłącza umyślność). Akt
woli (zamiar,„chcenie” z art. 9 KK) nie jest tożsamy z aktem uczucia (tzn. z pragnieniem; np.: X może pragnąć dać szefowi w ryj,
ale nie zamierza tego zrobić bo mu zabrania prawo; Ż nie chce, ale musi zabić kochanego brata Ę, bo mafijne porachunki są
ważniejsze niż sentymenty.) ani nie zależy od motywacji.
Zamiar kierunkowy. Do znamion niektórych typów przestępstw należy zamiar kierunkowy (dolus coloratus), łączący
bezpośredniość zamiaru z jego szczególną motywacją. Chodzi tu o przestępstwa tzw. kierunkowe; dokonywane ‘w celu’ lub ‘z
powodu’ (np. w celu przywłaszczenia, z powodu przynależności etnicznej, narodowej lub rasowej, w celu osiągnięcia korzyści
majątkowej, w celu zmuszenia, w celu rozpowszechniania etc.).
Zamiar nagły i przemyślany. Zamiar przemyślany (dolus preameditatus) ma to do siebie, że został podjęty po głębszym namyśle
obejmującym zarówno cel, jaki i sposób realizacji. Jego przeciwieństwem jest zamiar nagły (dolus repentinus) podjęty pod
wpływem określonego bodźca (impulsu) i natychmiast wykonany. Rozróżnienie zamiaru nagłego i przemyślanego ma niejakie
znaczenie przy kwalifikacji prawnej zabójstw. Z reguły uważa się, że zamiar przemyślany stanowi cięższą postać winy, od reguły
są jednak wyjątki (SN: podjecie zamiaru nagłego może świadczyć o silnej złej woli oraz niebezpiecznych cechach osobowości
sprawcy) i oceniając ‘ciężar’ winno się brać pod uwagę nie tylko kryterium praemeditatio, ale także motywację sprawcy i
zewnętrzne okoliczności popełnienia czynu.
Zamiar ewentualny. Zamiar ewentualny jest inną postacią umyślności. Polega on na tym, że sprawca przewiduje możliwość
popełnienia czynu zabronionego i godzi się na jego popełnienie. Teraz pytanie: czy sprawca nie chce popełnić tego czynu? Na
pewno nie wyraża chęci, niechęci raczej też nie; po prostu chce dokonać innego czynu i jest mu obojętne, czy przy okazji nie
spełni znamion czynu zabronionego. Ważne jest przy tym, by dokonanie czynu zabronionego było jedynie prawdopodobne, a nie
pewne (jeśli sprawca wie i godzi się, to jest to równoznaczne z zamiarem bezpośrednim i z chęcią). Godzenie się nie jest
procesem samoistnym i zawsze występuje z innym zachowaniem, celowym i objętym zamiarem bezpośrednim; nieistotne jest czy
owo zachowanie też jest czynem przestępnym. Zamiar quasi-ewentulany. Niekiedy mówi się o zamiarze quasi-ewentualnym,
który miałby polegać, na tym, że: a) sprawca chce dokonać czynu, co do którego podejrzewa, że jest czynem zabronionym; b)
sprawca nie ma pewności co do wystąpienia któregoś z jego znamion; c) sprawca godzi się na jego zaistnienie. Taki zamiar
towarzyszyłby panu X, który dokonuje zaboru rzeczy, co do której nie jest do końca pewien, czy jest jego i godzi się z tym, ze jest
cudza. W rzeczywistości jest to po prostu postać zamiaru bezpośredniego (bo sprawca bezpośrednio zmierza do zrealizowania
dyspozycji przepisu karnego – pan X zmierza bezpośrednio do zaboru i przywłaszczenia rzeczy Z, a rzecz Z jest rzeczą cudzą,
więc pan X zmierza bezpośrednio do kradzieży rzeczy cudzej).
Nieumyślność. Czyn zabroniony jest popełniony nieumyślnie, jeżeli sprawca nie mając zamiaru (nie chciał i nie godził się) jego
popełnienia, popełnia go jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo, że możliwość
popełnienia przewidywał albo mógł przewidzieć.
Ostrożność. Przy nieumyślności ważne jest, by przestępny skutek był wynikiem niezachowania przez sprawcę ostrożności (już
nie ‘reguł ostrożności’ jak w KK z 1969 r., ale wychodzi chyba na jedno). Jeśli sprawca popełni czyn zabroniony, mimo, że
zachował maksymalną ostrożność, to nie ma mowy o przestępstwie. Podobnie nie mam mowy o przestępstwie, jeśli sprawca nie
zachował ostrożności, ale na dokonanie czynu zabronionego miały wpływ inne okoliczności, niezależne od niego (Mam groźnego
psa i nie założyłem mu kagańca. Pies pogryzł sąsiada, ale dlatego, ze sąsiad go drażnił. Nie popełniam przestępstwa). Większość
przestępstw nieumyślnych to przestępstwa skutkowe, gdzie skutek popełnienia przestępstwa jest zarazem przestępnym skutkiem
nieostrożnego zachowania sprawcy (czy jakoś tak).
Lekkomyślność i niedbalstwo. Tradycyjnie wyróżnia się dwie postacie nieumyślności: lekkomyślność (gdy przewidywał;
nieostrożność świadoma) i niedbalstwo (gdy nie przewidywał, ale mógł przewidzieć; nieostrożność nieświadoma), mimo, ze
stosowania takiego podziału nie uzasadniają przepisy KK. W uzasadnieniu do niego znalazło się stwierdzenie, że dla
nowoczesnego prawnika ważniejsze od tego, czy sprawca postępował lekkomyślnie, czy niedbale, jest to, czy lekkomyślnie;
najistotniejsze jest czy postępował nieostrożnie. Pogląd ten nie zyskał jednak szczególnej popularności i praktyka dalej odróżnia
lekkomyślność od niedbalstwa, traktując tą pierwszą jako cięższa postać winy.
Lekkomyślność. Istota lekkomyślności polega na tym, ze sprawca uświadamia sobie możliwość popełnienia czynu zabronionego,
ale bezpodstawnie przypuszcza, że uniknie popełnienia tego czynu. Z lekkomyślnością mamy zatem do czynienia, kiedy X
przebiega przez jezdnię na czerwonym świetle, wiedząc, ze może spowodować wypadek komunikacyjny ale sądząc, ze go nie

2

Gradacja woli. prof. Janiszewski mówił o gradacji woli (in plus przy zamiarze bezpośrednim, in minus przy nieumyślności, neutralna przy zamiarze

ewentualnym). Wola oznacza chęć. Jeśli chcesz popełnić czyn zabroniony, to twoja wola ma znacznie większe natężenie niż gdy się godzisz na jego popełnienie
(wówczas woli praktycznie nie ma, jest obojętność). Jeśli nie chcesz popełnić czynu (jak przy nieumyślności) natężenie twej woli jest ‘ujemne’.

spowoduje (‘zdążę przed tym tirem’), choć nie ma żadnych przesłanek, by tak sądzić.
Niedbalstwo. Niedbalstwo polega na tym, ze sprawca nie przewiduje możliwości popełnienia czynu zabronionego, choć mógł i
powinien tę możliwość przewidzieć. Możność i powinność przewidywania warunkuje winę, więc nie popełnia przestępstwa, na
kim nie ciąży powinność przewidywania przestępnego rezultatu swego zachowania działań i/lub nie może ich przewidywać.
Powinność przewidywania ma charakter obiektywny i wynika z charakteru wykonywanej funkcji i zakresu obowiązków lub
zaistniałej sytuacji (jeśli wymachuję nożem w kuchni pełnej ludzi, to powinienem przewidywać, ze kogoś zranię). Możliwość
przewidywania zależy z kolei od indywidualnych cech sprawcy (jego wiedzy, inteligencji i innych cech osobowości). Lekarz,
który aplikuje panu X, cierpiącemu na chorobę S i chorobę P, lek Q stosowany w leczeniu choroby S ale niewskazany dla
chorych na P, ma powinność przewidzenia ujemnych skutków takiej kuracji, ale nie ma możliwości ich przewidzenia, jeśli nie np.
pan X zataił przed nim, ze choruje na P. Nie można przypisać mu nieostrożności, a zatem i winy.

Czyny kwalifikowane przez następstwo. Czyny kwalifikowane przez następstwo to takie, w których okolicznością
kwalifikującą jest wywołanie przez sprawcę dalszych ujemnych następstw. Wymogiem karnej odpowiedzialności za czyn
kwalifikowany przez następstwo jest możliwość przypisania sprawcy winy nieumyślnej za spowodowanie owego następstwa
(jeśli następstwo zostało wywołane umyślnie, to mamy już do czynienia z innym przestępstwem umyślnym; jeśli umyślnie
pobiłem X i jednocześnie mój zamiar obejmował skutek śmiertelny tego pobicia, to przykro mi bardzo, ale odpowiadam za
zabójstwo

3

). Wchodzą więc w grę wchodzą sytuację: a) sprawca nieumyślnie popełnia czyn zabroniony i nieumyślnie doprowadza

do jego kwalifikującego następstwa (czyn kwalifikowany przez następstwo popełniony nieumyślnie); b) sprawca umyślnie
popełnia czyn zabroniony, a nieumyślnie powoduje jego kwalifikujące następstwo (kombinowana strona podmiotowa).
Kombinowana strona podmiotowa. Z winą kombinowaną mamy do czynienia, gdy sprawca umyślnie popełnił czyn zabroniony i
w następstwie nieumyślnie zrealizował następstwa, od których ustawa uzależnia wyższą karalność (X umyślnie pobił Y i Y zmarł,
choć spowodowanie śmierci nie było objęte zamiarem X). Z kombinowaną stroną podmiotową mamy do czynienia tylko przy
czynach kwalifikowanych przez następstwo (a nie np. przez okoliczności; te zawsze muszą być objęte umyślnością). Stanowi
cięższą postać winy niż nieumyślność obejmująca zarówno czyn zabroniony jak i jego następstwa.
Stopniowanie winy. Winę da się stopniować, a za kryterium takiego stopniowania służą: stopień świadomości szkodliwości
czynu u sprawcy; ocena motywu (dodatnia, gdy było nim np. dążenie do ochrony interesu społecznego; ujemna gdy chodziło np. o
chęć zemsty); sposób popełnienia przestępstwa (sprawca mógł być brutalny albo mógł się wahać). KK w wielu przypadkach
wręcz domaga się stopniowania winy (np. „nieznaczna wina” – art. 66 §1; przesłanki warunkowego umorzenia postępowania),
zwracając przy tym uwagę na współmierność wymiaru kary do szkodliwości czynu i właśnie do winy.

VI. OKOLICZNOŚCI WYŁĄCZAJĄCE PRZESTĘPNOŚĆ CZYNU

Okoliczności uchylające bezprawność czynu (kontratypy). Okoliczności uchylające bezprawność czynu określa się mianem
kontratypów. Niezależnie od tego jak je nazwiemy, chodzi o określone prawem okoliczności, które uchylają bezprawność
popełnionych w ramach tychże okoliczności czynów wyczerpujących znamiona czynu zabronionego, ze względu na brak
społecznej szkodliwości takich czynów lub niecelowość karania ich sprawcy. Najprościej rzecz ujmując, chodzi o takie przypadki,
gdzie czyn co do zasady szkodliwy i bezprawny (np. zabójstwo) w szczególnych okolicznościach traci przymiot szkodliwości (np.
zabójstwo w obronie koniecznej), a tym samym z mocy prawa nie jest bezprawny (Do you feel it?). Sprawca który dopuszcza się
czynu zabronionego w warunkach kontratypu nie popełnia przestępstwa (bo jego zachowanie nie nosi znamion bezprawności) i
tym samym nie ma mowy o odpowiedzialności karnej. Od kontratypów należy odróżnić znikomy stopień szkodliwości
społecznej, który także uchyla przestępność czynu, ale nie jego bezprawność (sprawca i tak może zostać do odpowiedzialności -
za wykroczenie, jeśli jego czyn ma odpowiednie znamiona).
Część kontratypów określają expressis verbis przepisy kodeksu karnego, inne zostały skonstruowane w ramach doktryny na
podstawie innych przepisów (tzw. kontratypy pozakodeksowe).

Obrona konieczna. Instytucja obrony koniecznej jest tak stara jak prawo, a przynajmniej tak stara jak prawo rzymskie (vide
Cycero i jego vim vi repellere licet). Doczekała się licznych uzasadnień teoretycznych (obrona konieczna jako niepisane prawo
natury; obrona konieczna jako akt wyręczenia organów państwa w pełnieniu funkcji ochronnej; obrona konieczna jako
obywatelski obowiązek; obrona konieczna jako konkretyzacja zasady prymatu prawa nad stanem bezprawia... itp. itd.), ale
wszystkie okazały się głupie i dziś uznajemy prawo do obrony koniecznej za jedno z praw podmiotowych.

Kontratyp obrony koniecznej formułuje art. 25 KK, w którym czytamy: § 1. Nie popełnia przestępstwa, kto w obronie koniecznej
odpiera bezpośredni, bezprawny zamach na jakiekolwiek dobro chronione prawem. § 2. W razie przekroczenia granic obrony
koniecznej, w szczególności, gdy sprawca zastosował sposób obrony niewspółmierny do niebezpieczeństwa zamachu (a contario
sposób współmierny mieści się w granicach obrony koniecznej – przyp. ja, p. dalej), sąd może zastosować nadzwyczajne

3

Oczywiście, każdy sprawca będzie utrzymywał, że nie obejmował zamiarem przestępnych następstw. W takich przypadkach nie należy wierzyć sprawcy, ale

przesłankom obiektywnym (według zasady sformułowanej przez prof. Janiszewskiego i brzmiącej: „Jak bił po głowie żelazkiem, to czego mógł chcieć?”)

złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia. Zbierając wszystko do kupy, możemy wymienić istotne elementy definicji
obrony koniecznej, którymi są: zamach (realny, bezprawny i bezpośredni) oraz jego odparcie, konieczność obrony oraz
współmierność sposobu obrony do zagrożenia.
Zamach. Zamachem jest zachowanie się człowieka, które stwarza zagrożenie dla dobra prawnie chronionego. Zachowanie takie
może mieć formę zarówno działania, jak i zaniechania, może również być przestępstwem trwałym (wówczas obrona konieczna
może wystąpić przez cały czas trwania stanu bezprawia). Zamach, który można legalnie odeprzeć w ramach obrony koniecznej
musi być bezpośredni, bezprawny i realny.
Bezpośredniość zamachu oznacza sytuację natychmiastowego zagrożenia dobra prawnego lub jego (tzn. natychmiastowego
zagrożenia) wysokiego prawdopodobieństwa. Nie jest obroną konieczną podejmowanie środków obronnych przeciw przyszłym
zamachom (nie działał w ramach obrony koniecznej ten sprytny bohater anegdotki, który samochód przed włamaniem
zabezpieczył miotaczem ognia).
Bezprawność. W ramach obrony koniecznej można odeprzeć tylko zachowanie zabronione przez ustawę karną. Niema zatem
mowy o obronie koniecznej, gdy odpieramy zamach dokonywany w warunkach kontratypu (a więc obroną konieczną nie może
być np. odparcie obrony koniecznej :P). Zamach nie musi być za to przestępny – można w warunkach obrony koniecznej
odeprzeć zamach o znikomej szkodliwości społecznej, zamach stanowiący wykroczenie oraz zamach dokonywany przez osobę,
której nie można przypisać winy (dziecko, człowieka niepoczytalnego lub działającego w błędzie co do prawa etc.). Obronę
konieczną można zastosować wobec działań funkcjonariusza publicznego, ale tylko jeśli ten działa niezgodnie z przepisami, w
szczególności gdy przekracza swoje obowiązki i uprawnienia (za komuny nie można było się bronić przed milicjantem, który
łamie przepisy ale działa w granicach ogólnych uprawnień, np. przeszukuje bez nakazu sądowego); w przeciwnym wypadku
funkcjonariusz działa legalnie (w ramach tzw. kontratypu szczególnych uprawnień i obowiązków), a zatem nie ma bezprawności.
Realność. Obrona konieczna przysługuje tylko wobec realnego zamachu. Odparcie zamachu urojonego nie wyłącza bezprawności
czynu, ale może być rozpatrywane jako błąd co do faktu lub błąd co do prawa i stanowić przesłankę wyłączenia winy lub niższej
odpowiedzialności sprawcy.
Odparcie zamachu. Prawo do odparcia zamachu jest prawem samoistnym i można się go dopuścić nawet, gdy istniały inne
możliwości uniknięcia zamachu niż dokonanie czynu zabronionego (ucieczka, wszczęcie postępowania sądowego etc.). Ważne
jest jednak, aby odpierający działał w celu odparcia zamachu (świadomość zamachu i wola ochrony zagrożonego dobra; nie
działamy w obronie koniecznej, gdy bijemy X, nie wiedząc, że grozi nam z jego strony zamach ani gdy wprawdzie X kradnie nam
portfel, ale nam na portfelu nie zależy i bijemy X, bo go nie lubimy). Odparcie zamachu może przybrać formę obrony własnej
(gdy bronimy swojego dobra prawnego) lub pomocy koniecznej (gdy odpieramy zamach na dobro cudze).
Konieczność obrony. Obrona jest konieczna, gdy jest niezbędna dla odparcia zamachu, aby zwłoka albo powstrzymywanie się od
obrony dobra nie spowodowały jego unicestwienia albo zwiększenia zagrożenia. Kiedy ktoś nas bije, to nie stoimy bezczynnie
(myśląc o tym, jak to załatwimy bijącego na sali sądowej), tylko się bronimy, bo może nas zabić lub ciężko uszkodzić ciało).
Współmierność obrony do niebezpieczeństwa. Istnieje zasada umiarkowanej obrony, z czym wiąże się możliwość
przekroczenia obrony koniecznej. Ale to i tak dość szeroko wyznacza swobodę działania broniącego. Przede wszystkim nie ma tu
zdanego warunku proporcji dóbr (nie musimy okradać złodzieja ani gwałcić gwałciciela; możemy godzić w ich zdrowie, a nawet
w życie). Broniący się może podjąć każde działanie, które może skutecznie odeprzeć zamach, w tym użyć środków, które nie są
niezbędne dla odparcia zamachu, ale w ocenie broniącego ich użycie jest uzasadnione przez wielkość zagrożenia. Współmierność
obrony ocenia się w chwili jego wystąpienia i w związku z jego przebiegiem. Nie powinno się brać pod uwagę skutków obrony,
bo za wszelkie poniesione przez siebie szkody odpowiada napastnik.
Przekroczenie granic obrony koniecznej. Z przekroczeniem granic obrony koniecznej mamy do czynienia dopiero wtedy, gdy:
a) obrona nie jest współmierna: broniący się świadomie

4

użyje środków nadmiernych, choć można było odeprzeć zamach za

pomocą środków równie skutecznych i mniej niebezpiecznych (tzw. eksces intensywny; np. zabijam na miejscu X, który
powiedział, ze nie zamierza opuścić mojego mieszkania – mogłem przecież wezwać policję lub z ewentualnymi domownikami
wypchnąć X za drzwi; bardzo klasyczny przykład ekscesu intensywnego to strzał w głowę lub klatkę piersiową, gdy napastnik
nie miał broni - wystarczyło strzelać w kończyny); b) obrona nie jest współczesna względem bezpośredniego zamachu: broniący
podejmuje działania obronne, gdy zamach nie był jeszcze bezpośredni lub gdy już nie jest bezpośredni lub gdy bezpośredni
zamach ustąpił (tzw. eksces ekstensywny; np. strzelam w nogi dwóm dresom, którzy stoją w ciemnej uliczce i się na mnie patrzą
i wydaje mi się, ze dokonają bezpośredniego zamachu; strzelam w nogi napastników ósmy raz, mimo, że ci już dawno leżą na
ziemi i zaprzestali bezpośredniego zamachu), przy czym owe działania obronne muszą mieć jakiś związek z obroną konieczną
(jeśli strzelam w nogi napastnikom dwa tygodnie po dokonaniu napaści, to nie jest przekroczenie granic obrony koniecznej tylko
zwykłe przestępstwo). Czyn będący rezultatem przekroczenia granic obrony koniecznej jest przestępstwem uprzywilejowanym.
Możliwe jest nadzwyczajne złagodzenie dla jego sprawcy albo nawet odstąpienie od jej wykonania (obowiązkowo, jeśli
przekroczenie granic obrony koniecznej było wynikiem strachu lub wzburzenia usprawiedliwionego okolicznościami zamachu,
por. art. 25 §3 KK).

Stan wyższej konieczności. Stan wyższej konieczności to sytuacja, w której dobru chronionemu prawem grozi bezpośrednie

4

aspekt subiektywny jest ważny, rozpaczliwa obrona z dużąszkodą dla napastnika to jeszcze obrona konieczna.

niebezpieczeństwo i można je odwrócić jedynie przez poświęcenie innego dobra prawnego. Kodeks karny uznaje (w art. 26 KK)
stan wyższej konieczności za okoliczność uchylającą bezprawność czynu, który polega na poświeceniu dobra prawnego dla
ratowania innego dobra, o ile: a) zagrożenie jest bezpośrednie (jak przy obronie koniecznej; dla bytu kontratypu stanu wyższej
konieczności nie jest za to istotne źródło zagrożenia, przy obronie koniecznej musiał nim być bezprawny zamach); b)
niebezpieczeństwa nie da się inaczej uniknąć (zasada subsydiarności); c) dobro poświęcone przedstawia niższą wartość niż dobro
ratowane (art. 26 §1 KK). Jeśli z klei przedstawia w przybliżeniu równą lub wyższą, ale nie oczywiście – wówczas mowa
działanie w stanie wyższej konieczności staje się okolicznością uchylająca winę ,a nie bezprawność.
Zasada subsydiarności. Zasada subsydiarności wynika z tego, ze dobro prawne osoby trzeciej też podlega ochronie. Jeśli więc
się da inaczej odwrócić niebezpieczeństwo, nie należy go poświęcać, a jeśli się nie da, to poświecić je można, ale należy działać z
jak największą oszczędnością.
Zasada proporcjonalności. Wartość doba poświeconego nie może być wyższa od dobra ratowanego; w przeciwnym wypadku
nie możemy mówić o kontratypie stanu wyższej konieczności (wówczas możemy mówić o stanie wyższej konieczności jako
okoliczności uchylającej winę).
Szczególny obowiązek ochrony dobra poświęconego. Osoba, na której ciąży szczególny obowiązek ochrony określonego dobra
owo ochronione przez siebie dobro poświęcić wyłącznie dla ratowania dobra o wyższej wartości (nie może go poświęcić dla
ratowania dobra o wartości równej lub takiej, która nie byłaby oczywiście niższa; tzn. nie stosuje się art. 26 §2 KK). Osobę
mającą szczególny obowiązek chronić zarówno dobro ratowane, jak i dobro poświęcane przepisy prawa traktują jak osobę, która
nie ma takich obowiązków (tzn. stosuje się d niej odpowiednio i art. 26 §1 KK i art. 26 §2 KK).

Przekroczenie granic stanu wyższej konieczności. Kodeks karny nie określa na czym takie przekroczenie mogłoby polegać, a
więc przyjmuje się wiąże się ono z brakiem przesłanek bezpośredniości zagrożenia, barakiem zachowania zasady subsydiarności,
nieproporcjonalnością dóbr (por. art. 26 § 2 KK, przekroczenie granic stanu wyższej konieczności jako kontratypu) lub
ograniczeń związanych ze szczególnym obowiązkiem ochrony danego dobra. W przypadkach przekroczenia granic wyższej
konieczności sąd może wobec sprawcy zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary albo odstąpić od jej wymierzenia.

Eksperyment. W ramach tzw. ryzyka nowatorskiego prawo karne uchyla odpowiedzialnośc karną za spowodowanie ujemnych
skutków i zagrożeńw wyniku przeprowadzenia eksperymentu poznawczego, medycznego, technicznego lub ekonomicznego (

art.

27 § 1 KK

) . Kodeks karny z r. 1969 dodawał do tego warunek prawdopodobieństwa korzyści wyższego niż prawdopodobieństwo

ewentualnej szkody. Warunek wywalono, bo ignorował tak ważny aspekt potencjalnych korzyści i szkód, jak ich wielkość.
Dopuszczalność eksperymentu. Warunkiem dopuszczalności eksperymentu jest działanie w celu uzyskania istotnej korzyści
poznawczych, medycznych etc., podjęte zgodnie z aktualnym stanem wiedzy. Podmiotowym warunkiem legalności eksperymentu
jest zgoda uczestnika, wyrażona świadomie i dobrowolnie, po zapoznaniu się z informacjami o ujemnych skutkach i
prawdopodobieństwie ich powstania oraz o możliwościach odstąpienia od eksperymentu w poszczególnych jego etapach. W
poszukiwaniu bardziej szczegółowych regulacji, KK odsyła do

ustawy o zawodzie lekarza

, zakazującej przeprowadzania

eksperymentów innych niż lecznicze z udziałem osób małoletnich, chorych psychicznie, upośledzonych, nieprzytomnych lub
pozbawionych wolności; także eksperymenty przeprowadzane na kobietach w ciąży i na dzieciach nienarodzonych.

Dopuszczalne ryzyko: ryzyko sportowe. Z uprawianiem sportu jest związane ryzyko wypadku, w którym mogą ucierpieć
zarówno zawodnicy, jak i widzowie. W doktrynie prawnej przyjmuje się, że karną odpowiedzialność za spowodowanie tego
rodzaju wypadków uchyla kontratyp ryzyka sportowego, o ile spełnione zostały warunki: a) legalność danej dyscypliny sportu
(pojedynki na pistolety odpadają); b) zgodność zawodów, treningów etc. z przepisami tzw. prawa sportowego; c) sportowy cel
działania uczestników zawodów, treningów; d) dobrowolny udział uczestników (warunek nie zawsze spełniony, bo np. istnieją
obowiązkowe ćwiczenia sportowe w ramach szkolenia wojskowego).

Czy istnieje kontratyp sztuki? Kontratyp sztuki (zakładając ryzykownie, że istnieje) wyłącza odpowiedzialności artysty za
naruszenie dobra prawnie chronionego, jeśli spełnione zostaną warunki: a) artystyczny cel działania twórcy (tzn. wyrażenie
odczuć, przekonań lub idei w formie dzieła artystycznego, także zaspokojenie społecznej potrzeby rozwoju kulturalnego lub
intelektualnego; nie mamy do czynienia z celem artystycznym, gdy ktoś tworzy wyłącznie dla pieniędzy, przyjemności, rozgłosu
ew. żeby okazać biegłość w określonym działaniu lub komuś dokuczyć); b) artystyczny charakter dzieła wykonanego przez
twórcę (dzieło artystyczne nie jest tożsame z dziełem w rozumieniu KC ani z utworem w rozumieniu ustawy o prawie autorskim;
przyjmuje się, ze chodzi o przedmiot: α) będący przejawem działalności twórczej; β) spełniający kryteria estetyczne
relatywizowane do odpowiednio szerokiej grupy społecznej, ew. zdefiniowany jako dzieło artystyczne przez uznany autorytet; γ)
porównywalny z innymi dziełami w kontekście odpowiedniej gałęzi sztuki i panujących w niej trendów – jeśli zaś dzieło jest
awangardowe, liczy się uznanie szerokiego kręgu odbiorców; δ) wyzwalający pozytywny efekt ogólny; eksponowany w miejscu
przeznaczonym do eksponowania dzieł artystycznych); c) właściwości osoby twórcy, uzasadniające nazwanie go artystą (chodzi o
człowieka, który w sposób ponadprzeciętny i jedyny w swoim rodzaju konkretyzuje swoje odczucia w postaci dzieł artystycznych.
Identyfikację artysty ułatwiają także dodatkowe kryteria: sława i uznanie w środowisku artystycznym i w społeczeństwie;
stosowne wykształcenie; doświadczenie w pracy twórczej; wyróżnienia i nagrody w konkursach artystycznych). Przekroczenie
granic kontratypu sztuki. Z całą pewnością nie da się mówić o kontratypie sztuki w przypadku narażeniu lub naruszeniu życia lub

zdrowia, wówczas zaistniałaby bowiem rażąca dysproporcja dóbr. Wyjątkiem jest w sytuacja, w którym miała miejsce zgoda
dysponenta naruszonego dobra (chyba że chodzi o życie - nie można się zgodzić na zabicie siebie). Artyści w ramach swej
działalności twórczej najczęściej realizują znamiona niszczenia mienia, zniesławienia i znieważenia, obrazy uczuć religijnych,
rozpowszechniania pornografii także szeregu wykroczeń. Co na to parktyka? O kontratypie sztuki mówi się w doktrynie, ale
działania praktyki przesadzają na jego niekorzyść. Pierwsza wada: niepewne przesłanki. W głośnej sprawie Doroty Nieznalskiej
(twórczyni instalacji "Pasja", elementem której był krzyż z wizerunkiem męskich genitaliów) sąd w uzasadnieniu stwierdził, że
takiego kontratypu po prostu nie ma. Dodał, że nie istnieją ustanawiające go przepisy, a korzystanie zeń byłoby sprzeczne z
konstytucyjną zasadą równości wobec prawa (dyskryminowałoby nieartystów) i, co gorsza umożliwiałoby osobom podającym się
za artystów bezkarne naruszanie dóbr prawnych. Sąd uznał przesłanki kontratypu sztuki za zanadto ocenne (właściwości twórcy:
Co to oznacza, iż sprawcą ma być artystą? Czy ma to być osoba, która ukończyła wyższe studia o profilu artystycznym, czy też
wystarczy szkoła średnia, czy może artystą jest się z zamiłowania, jak ludzie malujący graffiti?; właściwości dzieła: Sprawa jest
względna. Dla jednych dziełem artystycznym są obrazy mistrzów renesansu, dla innych to jest starzyzna; artystyczny cel: znamię
całkowicie nieokreślone). Uznał, że nie wolno konstruować kontratypu, którego stosowanie miałoby zaleźć od ocen
nieokreślonych osób. Druga wada: dubluje konstytucję i godzi w zasadę ochronną. Kontratyp sztuki ma i inne wady: po pierwsze
konstruowanie go jest niecelowe w obliczu konstytucyjnych gwarancji wolności wypowiedzi (w tym ary stycznej), po drugie
rozmija się z ochronną funkcją prawa karnego. Gdzie zaczyna się czyjaś krzywda, tam nie ma mowy o sztuce. Etyka ma prymat
nad estetyką (przynajmniej dla prawników; inne zdanie miewają artyści – zwłaszcza miał je Oscar Wilde).

Szczególne uprawnienia i obowiązki. Istnieje szereg okoliczności, w których czyny spełniające znamiona czynów zabronionych
stanowią realizację przysługujących uprawnień, a czasem także służbowych obowiązków. W takich sytuacjach mamy do
czynienia z pozakodeksowym (choć wynikającym expressis verbis z przepisów prawa) kontratypem szczególnych obowiązków i
uprawnień (szczególne obowiązki dotyczą tylko funkcjonariuszy publicznych.
Obowiązki i uprawnienia funkcjonariuszy publicznych. Klasycznym przykładem działania w warunkach kontratypu
szczególnych uprawnień i obowiązków jest realizowanie swoich kompetencji przez funkcjonariuszy publicznych (pełny katalog –
art. 115 §13 KK). Policja z mocy prawa może naruszać mir domowy, pozbawiać wolności czy dokonywać uszkodzeń ciała, choć
gdyby to samo zrobił zwykły Kowalski, to trafiłby za kratki z art. art. 189, 193 i 156 KK (gdyby miał trochę szczęścia, to w zw. z
art. 11§2 KK). Czyny funkcjonariuszy publicznych są legalne, o ile: a) zawierają się w kompetencji rzeczowej i miejscowej
podmiotu dokonującego czynu (np. właściwy miejscowo prokurator i stosowanie środków zapobiegawczych); b) istnieje
podstawa prawna do ich dokonania i podstawa faktyczna do zrobienia użytku z podstawy prawnej (np. uzasadniona obawa, że
oskarżony się ukryje i art. 258 KPK pozwalająca takiego delikwenta tymczasowo aresztować); c) sposób ich realizacji jest zgodny
z prawem (przeszukanie mieszkania odbywa się zgodnie z przepisami KPK i policjanci nie biją domowników, nie straszą kota ani
nie wyjadają cukru z cukierniczki; jeśli to robią, to mamy do czynienia z nadużyciem władzy, które już legalne nie jest; podobnie
ma się rzecz z punktami a i b).
Wychowawcze karcenie nieletnich. Można bezkarnie znieważać, naruszać nietykalność, pozbawiać wolności, zmuszać etc. w
ramach wychowawczych uprawnień rodziców lub opiekunów (które owym rodzicom i opiekunom przysługują z mocy art. 95
KRO) pod warunkiem jednak, że: a) karcenie ma cel wychowawczy; b) środki karcenia są proporcjonalne do przewinienia
dziecka lub podopiecznego; c) środki karcenia nie zagrażają fizycznemu ani psychicznemu rozwojowi dziecka ani nie wyrządzają
szkód fizycznych ani duchowych. Jeśli któryś z tych warunków nie zostanie spełniony, to mamy do czynienia z bezprawnym
znęcaniem się nad osobą zależną (art. 207 KK).
Samopomoc legalna. Samopomoc (nie mylić z Samoobroną) oznacza samodzielne zabezpieczenie roszczenia przez podmiot,
którego interes został zagrożony. Samopomoc jest z zasady niedozwolona (od czego państwo?), ale KC dozwala na zajęcie
cudzego zwierzęcia, które weszło w szkodę, jeśli zajęcie jest konieczne do zabezpieczenia roszczenia o naprawienie szkody.
Zgodnie z przepisami KC osoba prowadząca hotel może sprzeciwić się usunięciu rzeczy objętych zastawem zabezpieczającym
należność z tytułu czynszu i zatrzymać je do chwili spłaty zaległego czynszu. Za formę samopomocy legalnej uznaje się też ujęcie
osoby na gorącym uczynku przestępstwa lub w pościgu podjętym bezpośrednio po popełnieniu przestępstwa, jeśli zachodzi obawa
ukrycia się tej osoby lub nie można ustalić jej tożsamości (art. 243 KPK).

Zgoda dysponenta. Zgoda dysponenta dobra prawnego wyłącza bezprawność uzgodnionego naruszenia tego dobra - wyjątek: nie
wyłącza bezprawności zgoda na pozbawienie życia ani na ciężkie uszkodzenie ciała. Aby zgoda dysponenta była skuteczna, musi:
a) zostać wyrażona przez osobę pełnoletnią i w pełni poczytalną; b) musi wyraźnie dotyczyć naruszenia konkretnego dobra
prawnego; c) musi zostać wyrażona dobrowolnie; d) musi nastąpić najpóźniej w chwili dokonywania czynu (zgoda ex post nie
wyłącza jego bezprawności); d) sprawca musi mieć świadomość, że działa za zgodą pokrzywdzonego. Niekiedy brak zgody
stanowi jedno ze znamion czynu zabronionego. W przypadku zabójstwa eutanatycznego zgoda jest znamieniem
uprzywilejowanego czynu zabronionego.

Czynności lecznicze. Czynności lecznicze to wszelkie działania mające na celu leczenie chorego (diagnostykę, terapię i
profilaktykę); najważniejsze z punktu widzenia prawa karnego są zabiegi operacyjne (bo wiążą się z głęboką ingerencją w
organizm ludzki oraz z ryzykiem śmierci, uszkodzeń ciała lub uszczerbku na zdrowiu). Podstawowe warunki legalności zabiegów

leczniczych to: a) działanie w celu leczniczym, b) wykonanie zabiegu ze wskazaniami wiedzy i sztuki medycznej, c) wykonanie
zabiegu przez osobę uprawnioną (w zasadzie lekarz, przy prostszych zabiegach także inna uprawniona osoba z personelu służby
zdrowia), d) należyte poinformowanie pacjenta o istocie zabiegów leczniczych oraz uzyskanie jego zgody na poddanie się
zabiegowi. Co do zasady dokonywanie zabiegów bez zgody pacjenta jest przestępstwem (wnioskowym, art. 192 KK; art. 34
ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty) – np. na zabieg operacyjny potrzebna jest pisemna zgoda chorego (przy małoletnich
lub chorych psychicznie potrzebna jest zgoda opiekuna faktycznego lub przedstawiciela ustawowego). Jeśli chory nie wyraża
zgody na zabieg konieczny dla ratowania życia lub zdrowia, jest nieprzytomny lub niemożliwe jest porozumienie się z jego
opiekunem/ przedstawicielem ustawowym – konieczna jest zgoda właściwego sądu opiekuńczego (w sytuacjach, gdy zwłoka w
wykonaniu zabiegu mogłaby spowodować utratę życia lub ciężki uszczerbek na zdrowiu, lekarz może dokonać zabiegu sam [gdy
to możliwe, obowiązany jest zasięgnąć opinii drugiego lekarza]). Ograniczenie konieczności wyrażenia zgody występuje w
przypadku skazanych na karę pozbawienia wolności. Co do zasady, lekarz może dokonać operacji w zarejestrowanym zakładzie
leczniczym (ew. przy zabiegach prostych czy wypadkach, w innych miejscach). Zabiegi kosmetyczne również mają swoje
wymagania: muszą być prowadzone w celu kosmetycznym, zgodnie ze wskazaniami sztuki, przez kompetentną osobę,
bezwzględnie za zgodą upiększanego. Błąd w sztuce lekarskiej. Kwestia sporna, bo przecież są różne szkoły i metody lecznicze.
Eksperyment leczniczy: coś ściślejszego niż eksperyment medyczny: wymagana jest dobrowolna zgoda, i należyte
poinformowanie pacjenta o ryzyku zabiegu. Dopuszczalna aborcja. Spowodowanie przerwania ciąży (nawet za zgodą kobiety
ciężarnej) w obecnym stanie prawnym jest w zasadzie przestępstwem. Zgodne z prawem przerwanie ciąży jest możliwe, jeśli: a)
ciąża zagraża poważnym niebezpieczeństwem życiu lub zdrowiu kobiety, b) stwierdzono ciężkie i nieodwracalne uszkodzenie
płodu albo nieuleczalną chorobę zagrażającą jego życiu, c) ciąża jest wynikiem przestępstwa, (nie uwzględniono proponowanej
przez lewicę sytuacji „trudnych warunków życiowych kobiety ciężarnej”). Do tego dochodzą ograniczenia czasowe czy
personalne (przesłanki aborcji muszą potwierdzić, oprócz przeprowadzającego zabieg, jeszcze dwaj lekarze) oraz miejscowe
(aborcji można dokonać jedynie w publicznych ZOZ-ach). KK nie reguluje szczegółowo kwestii aborcji, odsyła do ustaw
szczególnych (art. 152 §1 KK).


Okoliczności uchylające i/lub umniejszające winę.

Błąd. Błąd to rozbieżność między obiektywną rzeczywistością a wyobrażeniem o niej lub jej odbiciem w świadomości podmiotu.
Owa obiektywna rzeczywistość składa się z różnych elementów, przy czym każdy może być przedmiotem błędu. Prawo karne
interesuje jedynie błąd co do znamion czynu zabronionego, błąd co do bezprawności czynu oraz błąd co do kontratypu, bo tylko
one mogą być przesłanką do umniejszenia winy sprawcy działającego w stanie błędu.
Błąd co do znamion. Błąd co do znamion (co do okoliczności stanowiących znamiona czynu zabronionego) polega na tym, że
sprawca czynu nie ma świadomości, ze swoim zachowaniem wypełnia znamiona określonego czynu zabronionego (error facti;
sprawca ma właściwe wyobrażenie co do prawa, ale błędnie mniemanie o rzeczywistości; np. myśliwy X zabija człowieka,
myśląc, że to odyniec).
Jeśli błąd co do znamion nie był zawiniony, to uchyla winę w całości; jeśli był zawiniony, uchylona zostaje jedyne umyślność – w
rezultacie sprawca odpowiada za przestępstwo nieumyślne lub w ogóle nie odpowiada, jeśli wypełnił znamiona przestępstwa,
którego można się dopuścić wyłącznie umyślnie. Błąd nieistotny. O błędzie co do znamion nie można mówić w przypadku, gdy
sprawca popełnia error in personam lub error in obiecto (np. X kradnie kuchenkę mikrofalową, którą wziął za telewizor). Gdyby
sprawca nie popełnił błędu, dokonałby czynu wypełniającego te same znamiona (tzn. gdyby X zgodnie ze swym wyobrażeniem o
rzeczywistości ukradł telewizor, to i tak mielibyśmy do czynienia z kradzieżą rzeczy), a zatem nie byłby to błąd istotny dla
kwalifikacji prawnej czynu. Błąd co do znamion kwalifikujących i uprzywilejowujących. Błąd co do okoliczności kwalifikujących
uchyla zarzucalność popełnienia czynu kwalifikowanego (bo okoliczności kwalifikujące muszą być objęte umyślnością, podobnie
jak wszystkie inne znamiona). Błąd co do kwalifikujących następstw czynu nie uchyla winy, jeśli błąd był wynikiem niedbalstwa
lub lekkomyślności (bo kwalifikowane następstwa mogą być objęte także nieumyślnością – por. kombinowana strona
podmiotowa). Błąd co do okoliczności uprzywilejowującej (tzn. urojenie sobie jej istnienia) uzasadnia łagodniejszą
odpowiedzialność sprawcy, jeśli błąd jest usprawiedliwiony.
Błąd co do bezprawności czynu. Błąd co do bezprawności (oceny prawnej) czynu polega na tym, że sprawca ma błędne
wyobrażenie o jego sprzeczności z prawem (error iuris; sprawca ma właściwe wyobrażenie o rzeczywistości). Może się to
przybrać dwie postacie: a) przestępstwa urojonego, które istnieje tylko w głowie sprawcy i nas nie obchodzi (X sądzi, że jedząc
zupę popełnia zbrodnię; Y myśli, ze złamał prawo odpierając zamach w warunkach obrony koniecznej etc.); b) nieświadomości
bezprawności (X dokonał zabójstwa eutanatycznego sądząc, ze jest ono w Polsce legalne). Zgodnie z art. 29 KK, nieświadomość
bezprawności wyłącza winę

5

, jeśli owa nieświadomość jest usprawiedliwiona

6

. Nieświadomość nieusprawiedliwiona może co

najwyżej prowadzić do nadzwyczajnego złagodzenia kary. Jest to rozsądny kompromis miedzy zasadą ignorantia iuris nocet i
uzależnieniem odpowiedzialności od winy sprawcy.

5

Tym samym ustawodawca oddzielił świadomość bezprawności od zamiaru (winy).

6

Zdaniem SN

error iuris

usprawiedliwić można: a) długim pobytem za granicą, b) odcięciem od świata podczas klęski żywiołowej, c) w przypadku popełnienia

czynu w stanie wojennym przed należytą publikacją naruszonego aktu normatywnego.

Błąd co do okoliczności wyłączających odpowiedzialność. Zgodnie z art. 29 KK winę sprawcy czynu zabronionego wyłącza
jego usprawiedliwione błędne przekonanie, że działa w warunkach kontratypu lub okoliczności wyłączającej winę. Jeśli takie
przekonanie nie jest usprawiedliwione, stanowi co najwyżej przesłankę dla nadzwyczajnego złagodzenia kary. Krótka historia
błędu co do okoliczności wyłączających odpowiedzialność. Opisanej wyżej regulacji nie było w KK z 1969 r.; a o konieczności
jej wprowadzenia zadecydował spór o to, jaki charakter ma błą co do kontratypu. Pojawiały się tezy, że: a) jest to error iuris; b) że
jest to error facti; c) że to zależy od konkretnego przypadku i może wynikać zarówno z błędu co do prawa, jak i błędu co do
okoliczności. Spór nie był czysto akademicki, bo wpływ error facti i error iuris na ustalenie winy był odmienny (pierwszy
uchylał winę, gdy był niezawiniony, drugi – kiedy był usprawiedliwiony).


Niepoczytalność i ograniczona poczytalność. Niepoczytalność. Zgodnie z

art. 31 § 1 KK

nie popełnia przestępstwa, kto z

powodu choroby psychicznej, upośledzenia umysłowego lub innego zakłócenia czynności psychicznych nie mógł w czasie czynu
rozpoznać jego znaczenia [wada świadomości] lub pokierować swym postępowaniem [wada woli]. Taka niezdolność do
rozumienia znaczeń czynów i kierowania własnym postępowaniem nosi w prawniczym slangu nazwę niepoczytalności. Ustala się
ja w oparciu o opinie biegłych psychiatrów. Ustawodawca wylicza potencjalne przyczyny wad woli i świadomości właściwych
niepoczytalności (tzn. definiuje ją metodą mieszaną; gdyby ich nie wyliczył, byłaby to metoda psychologiczna, gdyby poprzestał
na ich wyliczeniu, mielibyśmy do czynienia z metodą biologiczno-psychiatryczną). Są to: upośledzenie umysłowe, choroba
psychiczna i inne zakłócenia czynności psychicznych - o ile każde z nich mogą wywołać stosowne skutki.
A. Upośledzenie umysłowe. Upośledzenie umysłowe oznacza niedorozwój umysłowy spowodowany uszkodzeniem mózgu w
okresie życia płodowego lub wadą genetyczną; także poważny zanik niektórych funkcji mózgu wywołany urazem. Zgodnie z
doktryną, właściwą przesłanką do uznania niepoczytalności sprawcy jest zawsze głębokie upośledzenie; ograniczenie umysłowe
nie jest dobrą okazją do niepoczytalności, chociaż zresztą i tak ostateczny głos należy do biegłych. To oni orzekają, czy oskarżony
mógł być niepoczytalny w chwili popełnienia czynu. I nie pomaga w tym nawet klasyfikacja WHO (1968) dzieląca upośledzenie
umysłowe na: lekkie, średnie, ciężkie i głębokie.
B. Choroby psychiczne. Choroby psychiczne są najczęstszą przyczyną skutków niepoczytalności. Chodzi tu o psychozy o
podkładzie organicznym (wszelkie postacie otępienia, w tym starcze, miażdżycowe; porażenie postępujące) i psychozy
czynnościowe (schizofrenia, parafrenia, cyklofrenia, paranoja itd.). Chorobą psychiczną nie jest psychopatia. Powoduje jednak
trudności w kierowaniu przez psychopatę swym działaniem, stąd, choć psychopaci są w zasadzie poczytalni, zdarza się
przypisywanie im ograniczonej poczytalności (p. niżej).
C. Inne zakłócenia czynności psychicznych. Chodzi tu o wszystkie nie opisane wyżej zakłócenia czynności psychicznych, które
mogą wywołać skutki psychiczne odpowiadające niepoczytalności. Zwykle zalicza się do nich np. afekt patologiczny (ale nie
"normalny", tzn. fizjologiczny znany z

art. 148 § 4 KK

), upojenie patologiczne (czyli nie takie zwykłe, jak u normalnego

człowieka po paru kieliszkach), zaburzenia wywołane zatruciem, odwodnieniem etc., odurzenie narkotykowe, stany
pośpiączkowe i padaczkowe, psychozy infekcyjne i intoksykacyjne, psychogenne stany zamroczeniowe, zapalenie opon
mózgowych. Zdaniem profesora Wąska, czasem także hipnoza (raz...dwa...trzy...dokonasz teraz kradzieży leśnej)

7

.

Ograniczenie poczytalności. Ograniczenie poczytalności oznacza każdy stan pośredni między pełna poczytalnością a totalną
niepoczytalnością. Jest stopniowalne. Jeśli jest znaczne, stanowi podstawę do nadzwyczajnego złagodzenia kary (

art. 31 § 2 KK

);

jeśli jest łagodniejsze, nie stanowi takiej podstawy, ale zgodnie z dyrektywami wymiaru kary (

art. 53 § 2 KK

) może (powinno?)

zostać uwzględnione w ramach sędziowskiego wymiaru kary.
Odpowiedzialność za czyn popełniony w stanie odurzenia. Odurzenie (wywołane alkoholem, narkotykami czy środkami
psychotropowymi), zwłaszcza jeśli jest silne, może powodować skutki psychiczne właściwe niepoczytalności. A ta redukuje winę
i ogólnie jest korzystna dla niepoczytalnego. Czai się tu pewne niebezpieczeństwo skierowane w szczególności wobec funkcji
ochronnej prawa karnego. Gdyby nie doktryna i dodatkowe regulacje, każdego, kto dopuszcza się przestępstwa po pijaku, trzeba
by było uniewinniać lub zmniejszać mu karę. Roiłoby się od pijanych przestępców, a Ci (właśnie ze względu na kłopoty z
kreowaniem działaniem i rozumieniem jego znaczenia) byliby bardziej nieobliczalni i potencjalnie groźniejsi. Wszystko przez to,
że potencjalni przestępcy celowo upijaliby się, by dokonać ten czy ów niecny czyn. A tego raczej nie powinno się premiować
złagodzoną odpowiedzialnością. Stąd też różne systemy prawa karnego różnie sobie z tym absurdem próbowały poradzić:
1. Najstarsza i najpopularniejsza jest koncepcja actio libera in causa, zgodnie z którą wyłącza się uznanie za niepoczytalna tej
osoby, która świadomie wprowadziła się w stan odurzenia, aby w takim stanie dokonać czynu zabronionego.
2. Inaczej wyglądało to w ustawodawstwie państw socjalistycznych, gdzie osoby popełniające czyn zabroniony w stanie
odurzenia podlegały zaostrzonej odpowiedzialności, bez bawienia się w jakieś niuanse.
3. Niemiecki system prawny przewiduje, że zawinione odurzenie się i następcze popełnienie czynu zabronionego jest osobnym
typem przestępstwa (tzw. Rauschdelikt). Z kolei w przypadku odurzenia niezawinionego stosuje się przepis o niepoczytalności
(wyłączającej winę). Nie jest to złe rozwiązanie, tylko zdaniem niektórych gwałci nieco logiczną konstrukcję przestępstwa
odcinając winę za popełnienie samego czynu i przylepiając ją do odurzenia.

7

A zdaniem profesora Zolla także zespół napięcia przedmiesiączkowego. Doktor Piskorski zaleca jednak krytyczne podejście do takich koncepcji i podkreśla, że

zahipnotyzowani zabójcy zdarzali się wyłącznie na kartach XIX-wiecznych kryminałów i powieści grozy.

Art. 31 § 3 KK

zakłada wyłączenie stosowania

§ 1

i

2

co do przypadków w których sprawca wprawił się w stan odurzenia

powodujący wyłączenie lub ograniczenie poczytalności, które to wyłączenie lub ograniczenie: a) przewidywał lub b) mógł
przewidzieć. Odpowiedzialność sprawcy zależy zatem od zawinienia takiego odurzenia (jeśli pije bo chce, to jest winny; jak go
zmuszają, to już niekoniecznie). Trochę to podobne do actio libera in causa, z tym, że odpada wymóg zmierzania do dokonania
czynu zabronionego. Zgodnie z aktualnym rozwiązaniem kodeksowym sprawca nie zostanie uznany za niepoczytalnego, nawet
jeśli w sposób zawiniony wprowadzi się w odurzenie bez chęci popełnienia czynu zabronionego.
Odurzenie patologiczne (tzn. takie, co do którego sprawca nie przewidywał, ze ograniczy jego poczytalność), jako niezawinione,
jest okolicznością wyłączającą lub umniejszającą winę. Muszą jednakowoż zostać spełnione dwa warunki: a) sprawca po raz
pierwszy odczuwa skutki odurzenia patologicznego (później przyjmuje się że już wie o swojej patologii i może przewidywać
skutki odurzenia); b) sprawca odurzył się w stopniu wystarczająco niewielkim, by nie mógł spodziewać się ograniczenia
poczytalności; jeśli sprawca pije jak cała Federacja Rosyjska (i pół byłego Bloku Wschodniego), to nawet nie wiedząc o swojej
patologii może przewidywać wyłączenie poczytalności.

Anormalna sytuacja motywacyjna.
Rozkaz przełożonego. W wojsku i niektórych innych służbach mundurowych istnieje zasada dyscypliny i podporządkowania (w
tym obowiązek wykonania rozkazu), zaś za jej naruszenie pociąga za sobą kary dyscyplinarne i prawnokarne. Działanie w
sytuacji związania silnie oddziałuje na psychiczne procesy motywacji i woli. Powinno się je uwzględniać, gdy osoba wykonująca
rozkaz przełożonego naruszy prawo. Jak to wygląda w praktyce? Francuska teoria ślepych bagnetów zakłada, ze za skutki
wykonania rozkazu odpowiada zawsze rozkazodawca. Sędziowie Trybunału Norymberskiego uznali, ze rozkaz nie wyłącza
odpowiedzialności rozkazobiorcy (co najwyżej ją łagodzi), zaś głównym kryterium jej mierzenia jest faktyczna możliwość
wyboru przy podejmowaniu decyzji (huh?).
Polski KK (w art. 318 KK) zakłada, ze nie popełnia przestępstwa żołnierz dopuszczający się czynu zabronionego będącego
wykonaniem rozkazu, chyba że wykonując rozkaz umyślnie popełnia przestępstwo
(Przykład: Sierż. X rozkazał szeregowemu Y przewiezienie furgonetką dziesięciu worków cementu do miejscowości W. Mjr
starał się uniknąć tego zadania, bo wcześniej wypił z kolegami dwa kieliszki czegoś mocniejszego. X użył argumentu o treści
‘Taak? To zapomnijcie o przepustce na święta’ i Y skapitulował. Wykonał rozkaz powodując po drodze wypadek komunikacyjny.
Y odpowiada za jazdę po pijanemu, bo była ona objęta umyślnością; nie odpowiada za spowodowanie wypadku, jeśli
spowodował go nieumyślnie.)
Rozkaz. Definicja legalna rozkazu: polecenie określonego działania lub zaniechania wydane służbowo żołnierzowi przez
przełożonego lub uprawnionego żołnierza starszego stopniem (art. 115 § 18 KK). Inne niż wojsko służby publiczne. Zasady
odpowiedzialności podwładnych kształtują się podobnie w odniesieniu do innych, podobnie zorganizowanych służb publicznych:
Policji, ABW, Agencji Wywiadu, Służby Więziennej, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej.
Stan wyższej konieczności. Stan wyższej konieczności został opisany w notatce o kontratypach, bo KK wyłącza bezprawność
czynu zabronionego dokonanego w warunkach stanu wyższej konieczności, ale tylko wtedy, gdy sprawca działa w sposób opisany
w art. 26 § 1 KK, z kolei w przypadkach opisanych w art. 26 § 2 KK mamy do czynienia z przekroczeniem granic stanu wyższej
konieczności i wówczas czyn jest bezprawny, ale sprawcy nie można przypisać winy (chyba, że miał szczególny obowiązek
ochrony dobra poświęcanego – wówczas można).

VI. FORMY POPEŁNIENIA PRZESTĘPSTWA

Formy stadialne przestępstwa. Przestępstwo jest procesem rozciągniętym w czasie i składa się z kilku etapów. Realizacja czynu
zabronionego może nastąpić nie tylko w formie dokonania (zdarza się, że sprawca odstępuje od dokonania, bądź uniemożliwiają
mu je okoliczności od niego niezależne), zdarza się że przestępstwo jest realizowane w którejś z pozostałych form stadialnych
(np. może działać nieskutecznie i zakończyć działanie na usiłowaniu; może zostać zatrzymany przez organy ścigania w trakcie
podejmowania działań przygotowawczych etc.).
W ramach tzw. pochodu przestępstwa wyróżnia się jego etapy:
a) zamiar (np. postanawiam zabić pana Tomka);
b) przygotowanie (np. konstruuję bombę zegarową);
c) usiłowanie (np. podkładam ją pod rowerem pana Tomka i włączam zegar);
d) dokonanie (np. pan Tomek ponosi śmierć w wyniku obrażeń odniesionych wskutek wybuchu).
Formami stadialnymi przestępstwa są zawsze: dokonanie i usiłowanie. W przypadku niektórych typów przestępstw karalne są
także czynności przygotowawcze. Formą stadialną realizacji przestępstwa nie jest nigdy przestępny zamiar, zgodnie z zasadą
cogitationis poenam nemo patitur (nie godzi się nikogo karać za myśli). Zgodnie z definicją przestępstwa, musi ono być czynem.
Przygotowanie. Przygotowanie polega, zgodnie z definicją ustawową w art. 16 § 1 KK, na podjęciu w celu popełnienia czynu
zabronionego

8

czynności mających stworzyć warunki do przedsięwzięcia czynu zmierzającego bezpośrednio do jego dokonania

(tzn. warunki do podjęcia usiłowania lub dokonania, jeśli usiłowanie się uda). Formy przygotowania. Czynności opisane w art. 16

8

Dolus directus coloratus

- przygotowanie może być objęte wyłącznie zamiarem bezpośrednim kierunkowym!

§1 KK mogą przybrać: 1. formę rzeczową: a) gdy sprawca uzyskuje (legalnie lub nie) lub przysposabia (dokonuje zmian i
przeróbek uzdatniających przedmiot do popełnienia przestępstwa za jego pomocą) środki do popełnienia przestępstwa; b) zbiera
informacje; c) sporządza plan działania (ponieważ jednak myślenie nie może być karalne, zbieranie informacji i sporządzanie
planu musi być uzewnętrznione i dostrzegalne dla innych); 2. formę personalną, która polega na wejściu z inną osobą (osobami) w
porozumienie, którego przedmiotem jest wspólne popełnienie przestępstwa (w szczególności: podjecie decyzji i podział ról).
Warto przy tym zaznaczyć, że przygotowanie jest zawsze działaniem, nie może polegać na zaniechaniu. Karalność
przygotowania. Przygotowanie jest najbardziej odległym od dokonania i z tego powodu jest karalne tylko wtedy, gdy ustawa tak
stanowi. A stanowi tak w odniesieniu do przestępstw: wojny napastniczej, ludobójstwa, zamachu stanu, zamachu na jednostkę Sił
Zbrojnych, przestępstw przeciwko bezpieczeństwu powszechnemu, fałszerstwa, oraz dezercji i samouszkodzenia ciała
penalizowanych w części wojskowej KK

9

. Ponadto prawo przewiduje klauzulę niekaralności w przypadku odstąpienia od

przygotowań.
Usiłowanie. Za usiłowanie odpowiada ten, kto w zamiarze (bezpośrednim lub ewentualnym – przyp. prof. Marek) popełnienia
czynu zabronionego swoim zachowaniem się zmierza bezpośrednio do dokonania, które jednak nie następuje (art. 13 § 1 KK).
Zachowanie. Przez zachowanie się rozumiemy zarówno działanie, jak i zaniechanie, przy czym nie można przez zaniechanie
usiłować popełnienia przestępstwa formalnego (bo w takich przypadkach już samo zaniechanie jest równoznaczne z dokonaniem).
Bezpośredniość. Bezpośredniość zmierzania do dokonania oznacza to, że sprawca doprowadził swj przestępny zamiar do etapu
bliskiego dokonania. Nie wiadomo jednak, jak bliski musi być ten etap i jakich kryteriów użyć przy wyznaczeniu granic
usiłowania. Francuzi mają proste rozwiązanie – ich zdaniem sprawca usiłuje, gdy zaczyna realizować znamiona czynu
zabronionego (usiłowanie = początek dokonania). Jest to jednak ujęcie nieco za wąskie (we Francji X usiłuje zabójstwa dopiero,
gdy pociąga za spust :/ ) i u nas przyjęła się koncepcja niemiecka, zgodnie z którą usiłowanie obejmuje także sytuację w której
sprawca jest przekonany, że nic nie dzieli go od początku dokonania według obiektywnych kryteriów rzeczywiście nic go nie
dzieli (X usiłuje zabójstwa już kiedy do mnie podchodzi z nabitym pistoletem i chce mnie zastrzelić; orzeczenie SN: Q, V i Y
usiłują kradzieży z włamaniem, kiedy z łomami i ciężkim młotem czają się na klatce schodowej i czekają, aż Z wyjdzie z
mieszkania). A o tym, czy sprawcę coś dzieli od dokonania można orzec jedynie po skrupulatnej analizie konkretnego czynu.
Brak dokonania. Z brakiem dokonania mamy do czynienia, gdy sprawca nie zrealizował wszystkich znamion czynu objętego
zamiarem (w szczególności, gdy nie osiągnął zamierzonego skutku). W związku z tym można mówić o usiłowaniu chybionym
(gdy brak dokonania był skutkiem wadliwości zachowania sprawcy, np. niecelnym oddaniu strzału) lub zatamowanym (gdy w
dokonaniu czynu zabronionego przeszkodziło zachowanie osób trzecich, np. sprawca został obezwładniony tuż przed
pociągnięciem za spust; ofiarę uratowało pogotowie etc.). Poza tym usiłowania możemy dzielić na ukończone (gdy sprawca
wykonał wszystkie zamierzone czynności, ale nie osiągnął skutku) i nieukończone (gdy wykonał jedynie cześć zamierzonych
działań, np. chciał fałszować banknoty, a zdołał tylko wydrukować awersy :P). Usiłowanie kwalifikowane i czynny żal.
Usiłowaniem kwalifikowanym określa się sytuację, w której sprawca nie osiągnął zamierzonego skutku, ale osiągnął inny, z
którym co najmniej się godził, a który również jest przestępny (np. X chciał przemocą doprowadzić Y do obcowania płciowego,
ale udało mu się jedynie dokonać u Y uszkodzeń ciała). W takich sytuacjach mamy do czynienia z kumulatywną kwalifikacją
prawną (sprawca odpowiada za usiłowanie czynu A + dokonanie czynu B). Jeśli łagodniejszy skutek jest skutkiem działań
objętych czynnym żalem, to usiłowanie pozostaje bezkarne, a sprawca odpowiada tylko za wywołanie owego łagodniejszego
skutku.
Usiłowanie nieudolne. Z usiłowaniem nieudolnym mamy do czynienia, gdy dokonanie, do którego zmierza sprawca jest ex ante
niemożliwe, ale sprawca o tym nie wie. Usiłowanie nieudolne (art. 13 § 2 KK) jest bezprawne, jeśli niemożliwość dokonania
wynika braku przedmiotu wykonawczego (X usiłuje okraść pusty sejf lub zabić martwego Y) lub użycia niewłaściwych środków
(X chce zabić Y nienabitym pistoletem; X chce dokonać nielegalnego wyrębu przy pomocy kostki masła). Bezkarne jest
usiłowanie nieudolne ze względu na błąd co do osoby czy nieodpowiedni sposób działania. Racją penalizacji usiłowania jest
negatywna ocena nastawienia sprawcy. Karalność usiłowania. Co do zasady wymiar kary za usiłowanie jest taki sam jak przy
dokonaniu, można jednak uznać brak dokonania za okoliczność łagodzącą. Przy usiłowaniu nieudolnym sąd może zastosować
nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia. Ustawodawca wprowadza w art. 115 § 1 KK klauzulę
niekaralności: nie podlega karze osoba, która dobrowolnie odstąpiła od dokonania [odstąpienie od dokonania], lub zapobiegła
skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego [czynny żal]. Jeśli czynny żal okazał się bezskuteczny, sąd może zastosować
nadzwyczajne złagodzenie kary. Karalność usiłowania kwalifikowanego objętego czynnym żalem została opisana wyżej (p.
usiłowanie kwalifikowane i czynny żal). Dobrowolność. Ważne za to, by odstąpienie od dokonania lub zapobieżenie skutkom
było dobrowolne, tzn. by sprawca mógł bez przeszkód dokonać czynu, ale zrezygnował. Nie istotna jest przy tym motywacja
sprawcy (przypływ miłosierdzia jest równie dobry jak obawa przed ukaraniem). Powiadomienie organu ścigania. Przy niektórych
przestępstwach (np. zamach na niepodległość państwa, szpiegostwo itp.) dla zastosowania klauzuli niekaralności konieczne jest
jeszcze zawiadomienie organu powołanego do ścigania, o wszystkich istotnych okolicznościach popełnionego czynu.

Formy zjawiskowe przestępstwa. Formy zjawiskowe obejmują wszystkie formy sprawstwa i współdziałania (sprawstwo

9

Dlaczego taki a nie inny katalog? Decydują o tym względy polityki kryminalnej i funkcja ochronna (są rzeczy, którym lepiej zapobiegać niż je zwalczać);

szczególny charakter chronionych dóbr (związanych z interesem państwa lub dużej ilości ludzi) oraz właściwości techniczne czynów (wymagają przygotowań).

indywidualne wykonawcze, współsprawstwo, sprawstwo kierownicze, sprawstwo polecające, podżeganie, pomocnictwo).
Formy sprawstwa. Kodeks karny przewiduje cztery formy sprawstwa, wymienione w

art. 18 KK

; są to:

a) Sprawstwo indywidualne wykonawcze. Ze sprawstwem indywidualnym wykonawczym mamy do czynienia, gdy jedna osoba
własnym zachowaniem wypełnia wszystkie znamiona czynu zabronionego.
b) Współsprawstwo. Współsprawstwo zachodzi, gdy dwie lub więcej osób działają w porozumieniu, którego treścią jest wspólne
popełnienie czynu zabronionego, przy czym istotne jest, aby porozumienie zostało zawarte przed lub w czasie realizacji czynu
zabronionego. Osoba, która włącza się do przestępnego porozumienia w trakcie realizacji rozpoczętego czynu zabronionego jest
określana mianem sprawcy sukcesywnego i odpowiada tylko za tę część przestępnego działania, w której uczestniczyła - ważne,
żeby do porozumienia doszło w trakcie realizacji czynu, jeśli sprawcy umówili się znacznie wcześniej co do tego, kto i kiedy co
zrobi, to wszyscy odpowiadająca całość. Współsprawstwo konieczne. O współsprawstwie koniecznym można mówić tam, gdzie
bez porozumienia z inna osoba nie da się zrealizować znamion przestępstwa, np. w przypadku bigamii czy udziału w bójce.
Koincydencja. Od współsprawstwa należy odróżnić wielość równoległych sprawstw indywidualnych (koincydencyjnych), gdzie
kilka osób bez porozumienia realizuje działalność przestępna w tym samym miejscu i korzystając z te samej sposobności. Granice
współsprawstwa. Nie zawsze wiadomo, gdzie kończy się współsprawstwo, a zaczynają inne formy współdziałania (zwłaszcza
pomocnictwo). Nie ma problemu, gdy każdy ze współsprawców wypełnia wszystkie znamiona czynu zabronionego, ale schody
się zaczynają, gdy któryś z uczestników przestępnego zdarzenia nie realizuje tych znamion (w szczególności nie realizuje
czasownikowej dyspozycji). Teoria obiektywna zakłada, że współsprawcą jest ten, kto realizuje przynajmniej jedno znamię czynu
zabronionego (w szczególności czasownikową dyspozycję). Teoria subiektywna zakłada, że współsprawcą jest ten, który ma
zamiar osobistego popełnienia przestępstwa (ten kto chce, aby to inni je popełnili i zamierza im jedynie pomóc jest
pomocnikiem). Teoria istotnej roli zakłada, ze ten jest współsprawcą, kto na tyle istotnie przyczynił się do realizacji czynu
przestępnego, że bez niego nie byłaby ona możliwa albo byłaby mocno utrudniona. Formy współsprawstwa?. KK wyróżnia
osobno dwie pozostałe formy sprawstwa: kierownicze i polecające; ponieważ jednak obie obejmują udział wielu osób w realizacji
czynu zabronionego, prof. Janiszewski, bardzo skąd inąd rozsądnie, stwierdził, ze są one formami współsprawstwa.
c) Sprawstwo kierownicze. Sprawstwo kierownicze dotyczy osoby kierującej realizacją czynu zabronionego przez inną osobę
(osoby) i mającej możliwość faktycznego panowania nad przebiegiem bezprawnego przedsięwzięcia. A owa możliwość
panowania polega na tym, że osoba kierująca decyduje o początku, prowadzeniu (ew. zmianie lub przerwaniu) akcji.
d) Sprawstwo polecające. Kodeks karny wzbogacił katalog form sprawstwa o wykorzystanie osoby (osób) uzależnionych od
siebie, polegające na poleceniu tej osobie (osobom) dokonania przestępstwa. Omówiona forma sprawstwa nie ma miejsca, gdy
osoba polecająca bierze udział w popełnieniu przestępstwa (wtedy mamy do czynienia ze sprawstwem kierowniczym), ani gdy
osoba, której zlecono popełnienie przestępstwa nie jest faktycznie uzależniona od osoby zlecającej popełnienie owego
przestępstwa (a nie ma takiego uzależnienia np. między zleceniodawcą a płatnym zabójcą) - wówczas mamy do czynienia z
podżeganiem.
Formy współdziałania. Współdziałanie to wszelkie postacie działania wielu osób dla zrealizowania przestępnego celu.
Obejmuje: współsprawstwo i sprawstwo kierownicze (tzw. formy współdziałania sprawczego – p. formy sprawstwa) oraz
podżeganie i pomocnictwo.
e) Podżeganie. Podżeganie polega na nakłanianiu innej osoby do dokonania czynu zabronionego, gdy się chce, aby owa inna
osoba tego czynu dokonała. Nakłanianie oznacza działanie (w każdej możliwej formie) zmierzające do wywołania u kogoś
pewnego zamiaru (tu: zamiaru dokonania czynu zabronionego). Jeśli sprawca uzewnętrzni swój zamiar zanim inna osoba zacznie
podejmować działania właściwe podżeganiu, to w grę będzie wchodziło pomocnictwo w formie utwierdzenia w przestępnym
zamiarze. Podżegania można usiłować

10

. Do podżegania można podżegać (‘Ej, no powiedz doktorowi Bogaczowi, że namówił

profesora Peczenika do kradzieży leśnej!’).
f) Pomocnictwo. Pomocnictwo polega na ułatwianiu innej osobie dokonania czynu zabronionego w zamiarze, by ta osoba
dokonała takiego czynu. Ułatwić dokonanie przestępca można m.in. przez dostarczenie środka lub narzędzia, stworzenie
warunków, udzielenie informacji czy też dostarczając sprawcy pomocy psychicznej (wsparcia, utwierdzenia w złym zamiarze).
Pomocnictwa można się podpuścić przez zaniechanie (gdy się miało szczególny obowiązek niedopuszczenia do przestępstwa) i w
zamiarze ewentualnym (KK pisze, ze w zamiarze, ale nie wskazuje w jakim, więc w każdym :P). Pomocnictwo do przestępstwa
może wystąpić tylko przed lub w czasie realizacji przestępstwa. Pomoc sprawcom w uniknięciu odpowiedzialności po jego
popełnieniu jest osobnym przestępstwem (poplecznictwo).
Odpowiedzialność pomocników i podżegaczy. Odpowiedzialność podżegaczy i pomocników jest samodzielna i niezależna od
odpowiedzialności sprawcy właściwego przestępstwa. Podżegacz i pomocnik odpowiadają w granicach swego zamiaru,
niezależnie od tego, czy odpowiedzialność poniósł sprawca przestępstwa; czy je dokonał i czy nie dorzucił czegoś od siebie (tzw.
eksces sprawcy – podżegacz namawia do czynu A, a sprawca dokonuje A, B i przy okazji C). Karalność podżegania i
pomocnictwa. Sąd wymierza pomocnikom i podżegaczom karę w granicach zagrożenia przewidzianego za sprawstwo. Jeśli
sprawca poprzestał na usiłowaniu, pomocnik i podżegacz odpowiadają jak za usiłowanie. Jeżeli sprawca nawet nie usiłował,
można pomocnikowi i podżegaczowi nadzwyczajnie złagodzić karę albo odstąpić od jej wymierzenia. Nie podlega karze
pomocnik i podżegacz, który dobrowolnie zapobiegł dokonaniu czynu zabronionego objętemu własnym zamiarem.

10

Czyż nie to miał na myśli wieszcz Mickiewicz, pisząc „

Słuchaj, dzieweczko...! A ona nie słucha.

”?

Współudział w przestępstwach indywidualnych. Jeśli okoliczność indywidualizująca dotycząca sprawcy jest znamieniem czynu
zabronionego, pomocnik i podżegacz podlegają odpowiedzialności karnej za taki czyn, jeśli o owej okoliczności wiedzieli,
niezależnie od tego, czy ich dotyczyła. Jeśli nie wiedzieli, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.

VIII. ZBIEG PRZESTĘPSTW I ZBIEG PRZEPISÓW USTAWY KARNEJ

Prawna jedność przestępstwa (a.k.a pozorny zbieg przestępstw). Teraz należy się skupić, bo wkraczamy w sferę pytań
egzystencjalnych. O to, dokąd zmierza przestępstwo nie będziemy pytać, bo wiemy (do dokonania); nie będziemy się też pytać,
czy istnieje Istota Wyższa, która stworzyła przestępstwo, bo to również wiemy (tak, czasem nawet przestępstwo ma swoich
współstwórców). Zapytamy o to, czym jest i gdzie się kończy? Przestępstwo jest odrębnym odcinkiem zachowania sprawcy, z
reguły czynem, czyli mniej lub bardziej zależnym od woli i ocenianym społecznie kompleksem ruchów lub też jego brakiem. Co
do zasady przyjmuje się, ze ten sam

11

czyn może stanowić tylko jedno przestępstwo (art. 11 KK), niezależnie od tego ile narusza

przepisów i powoduje skutków. Działa to tylko w jedną stronę i nie znaczy to, ze wiele czynów to wiele przestępstw. Jeśli między
wieloma czynami istnieje ścisły związek (dostatecznie ścisły, by były społecznie postrzegane jako pewna całość), to można uznać
je wszystkie za jedno przestępstwo i wtedy mamy do czynienia z prawną jednością przestępstwa. Co muszą zrobić czyny, żeby
były traktowane jako jedno przestępstwo? Muszą: należeć do znamion typu przestępstwa (przestępstwa wieloczynowe i złożone),
powtarzać się (przestępstwo ciągłe), polegać na ciągłym stanu bezprawia (przestępstwo ciągłe) albo stanowić różne formy
popełnienia jednego typu przestępstwa (czyny współukrarane).
A. Przestępstwa wieloczynowe. Z przestępstwem wieloczynowym (o wieloczynowo określonych znamionach) mamy do
czynienia, gdy zgodnie z ustawowymi znamionami przestępstwa nie składa się na nie pojedynczy czyn, a wiele zachowań -
powtarzanych lub podobnych rodzajowo (np. przy znęcaniu, uchylaniu się od obowiązku alimentacyjnego etc.), chociaż
przyjmuje się, że jednorazowe zachowanie o dużym nasileniu także wypełnia istotę przestępstwa. Odmianą tej konstrukcji są
przestępstwa o alternatywnym określeniu czynności wykonawczej (np. podrobienie lub przerobienie dokumentu albo użycie
takiego dokumentu jako autentyczny – wypełnienie obu członów alternatywy spowoduje odpowiedzialność za jedno przestępstwo,
tak jak w przypadku wypełnienia jednego członu).
B. Przestępstwa złożone. Przestępstwa złożone to takie, które określa zespół znamion składający się z minimum dwóch czynów
(zachowań), które to czyny rozpatrywane oddzielnie wypełniają znamiona odpowiednich typów przestępstw, a które w połączeniu
tworzą jeden typ przestępstwa, zagrożony surowszą karą; np. rozbój – zarówno groźba karalna, jak i kradzież są osobnymi
czynami i zarazem osobnymi typami przestępstw. Jeśli jednak zostaną w działaniu połączone związkiem przyczynowym, to razem
złożą się na osobny typ przestępstwa, rozbój.
C. Przestępstwa ciągłe. Z przestępstwem ciągłym (art. 12 KK) mamy do czynienia, gdy sprawca dokonuje powtarzających się
zamachów na to samo dobro prawne, ale (w odróżnieniu od przestępstwa wieloczynowego) wielości tych zamachów nie obejmują
ustawowe znamiona. Konstrukcja przestępstwa ciągłego ma swoje uzasadnienie materialnoprawne (kiedy zebrać wszystkie
zamachy w całość, widać ich całkowity rozmiar i łatwiej orzec o ich społecznej szkodliwości) i procesowe (nie ma potrzeby
ustalania czasu popełnienia i przebiegu kolejnych zamachów, co zawsze jest pewną trudnością, a niekiedy jest po prostu
niemożliwe; np. dzisiejsza prasa donosi, że trzej sprawcy w kilkudniowych odstępach demontowali kolejno różne części wyciągu
narciarskiego w Węgierskiej Górce i sprzedawali je w skupie złomu; da się im udowodnić, że między 15.04.2005 a 05.05.2005
zdemontowali wyciąg, ale prokurator z pewnością powiesiłby się, gdyby kazano mu wskazać kiedy i co konkretnie owi sprawcy
zrobili). Cechy konstytutywne przestępstwa ciągłego. O przestępstwie ciągłym możemy (musimy?) mówić, gdy kilka
pojedynczych przestępnych zachowań łączy: tożsamość naruszanego dobra prawnego (lub tożsamość pokrzywdzonego, jeśli
chodzi o dobra osobiste); jednorodność zamachów na owe dobro (tzn. wszystkie zachowania wypełniają znamiona tego samego
czynu zabronionego; np. X siedem razy dokonuje rozboju na Y; ale nie gdy X dokonuje rozboju na Y, okrada Y a później
dokonuje na Y kradzieży rozbójniczej); krótkie odstępy czasowe (SN: nie dłuższe niż kilkanaście tygodni) i wieź sytuacyjna
(podobna sposobność i okoliczności przestępnego zachowania; niekoniecznie to samo miejsce); zamiar obejmujący całość
przestępnej akcji i powtarzające się czyny lub gotowość do wykorzystywania powtarzającej się sposobności (‘ile razy mi się uda,
tyle razy przeleję pieniądze firmy na własne konto’). Jeśli zamiar sprawcy nie obejmuje całości przestępnej akcji ani gotowości do
wykorzystywania nadarzającej się sposobności, wówczas mamy do czynienia z ciągiem przestępstw (osobnych, ale zbiegających
się, p. niżej).
Przestępstwo trwałe. Od przestępstwa ciągłego należy odróżnić przestępstwo trwałe, tzn. wytworzenie i utrzymanie przez jakiś
czas stanu niezgodnego z prawem (np. bezprawne pozbawienie wolności, ukrywanie przestępcy etc.) – trwa aż do przerwania
(przez sprawcę czy wskutek ingerencji władzy lub osób trzecich). Przestępstwo trwałe jest jednym czynem (a przestępstwo ciągłe
wieloma).
D. Czyny współukarane. Czynami współukaranymi przestępstwa są formy stadialne i zjawiskowe jego popełnienia (np.
usiłowanie kradzieży Damy z Łasiczką jest czynem współukaranym z jej dokonaniem; podżeganie do zabójstwa pana Tomka jest
czynem współukaranym względem zabójstwa pana Tomka etc.); współukarane są także czyny towarzyszące popełnieniu
przestępstwa (np. zużycie cudzej benzyny w przypadku krótkotrwałego zaboru pojazdu mechanicznego) immanentnie z nim

11

To bardzo dziwne i tajemnicze określenie. Metafizyczne. Twórcy kodeksu nie określili jednak, czy czyn może być zarazem inny od samego siebie :P.

związane (np. pozbawienie wolności na czas gwałcenia) albo następujące po nim (np. zniszczenie przedmiotu kradzieży,
nieudzielenie pomocy pobitemu). Mimo, że powinny stanowić odrębne przestępstwa, wlicza się je do całościowej oceny
przestępstwa głównego, jeśli łączy je z nim bliskość czasowa, więź sytuacyjna i spowodowały szkodę mniejszą niż czyn główny.

Zbieg przestępstw (rzeczywisty). Ze zbiegiem przestępstw (tzw. rzeczywistym), gdy sprawca popełnił dwa lub więcej czynów
traktowanych jako odrębne przestępstwa (przestępstwa zbiegające się), ale są one rozpoznawane w jednym postępowaniu.
(Równolegle istnieje pojęcie pozornego zbiegu przestępstw; mamy z nim do czynienia, gdy wiele czynów traktuje się jako jedno
przestępstwo, p. wyżej). Warunkiem takiego łącznego rozpoznania jest, aby sprawca nie był dotychczas osądzony (choćby
wyrokiem nieprawomocnym) za żadne ze zbiegających się przestępstw (por.

art. 85 KK

; skazanie przerywa zbieg przestępstw;

dokonanie przestępstwa po skazaniu lub odbyciu kary = recydywa). Zbieg przestępstw może być jednorodzajowy (łączne
rozpoznanie dotyczy czynów tego samego rodzaju) lub wielorodzajowy (ktoś najpierw bije policjanta, później dokonuje kradzieży
leśnej i uszkodzenia kabla podmorskiego) W przypadku zbiegu przestępstw sąd wymierza najpierw kary za poszczególne
przestępstwa, a następnie orzeka karę łączną. Kara łączna. Określanie kary łącznej może odbywać się według rozmaitych
systemów. Nasz ustawodawca przyjął tzw. system modyfikowany

12

. Zostało on opisany w

art. 86 § 1 KK

i polega na tym, że

dolną granicę kary łącznej stanowi najwyższa z kar wymierzonych, a górną ich suma, przy czym wysokość kary łącznej nie może
przekroczyć 15 lat pozbawienia wolności, 18 miesięcy ograniczenia wolności lub 540 stawek dziennych grzywny. Kary
różnorodzajowe. Kiedy wśród kar wymierzonych znalazły się kary pozbawienia i ograniczenia wolności, to orzeka się karę łączną
pozbawienia wolności, a każdy miesiąc ograniczenia wolności przelicza się na 15 dni pozbawienia wolności. Nie łączy się kar
ograniczenia/ pozbawienia wolności z karą grzywny. Sąd orzeka osobno karę łączną pozbawienia wolności i karę łączną grzywny.
Jeśli jakakolwiek z wymierzonych kar została orzeczona z warunkowym zawieszeniem wykonania, sąd może (ale nie musi)
warunkowo zawiesić wykonanie kary łącznej. określając na nowo okres próby i związane z nim obowiązki. Gdy najsurowszą z
wymierzonych kar jest kara dożywotniego pozbawienia wolności lub 25 lat pozbawienia wolności, to ta kara będzie karą łączną.
Przy łączeniu kilku kar 25 lat pozbawienia wolności sąd może orzec karę dożywotniego pozbawienia wolności. Środki karne i
zabezpieczające. Do środków karnych i zabezpieczających stosuje się przepisy o karze łącznej. Można łączyć wymierzane w
czasie jednorodzajowe środki karne i zabezpieczające; środki niejednorodzajowe i niewymierne w czasie orzeka się osobno. Ciąg
przestępstw. Ciąg przestępstw jest odmianą realnego zbiegu przestępstw, z tym, że: a) zbiegające się przestępstwa spełniają
znamiona tego samego czynu zabronionego, zostały popełnione w podobny sposób i w krótkich odstępach czasu oraz nie zostały
dotychczas osądzone; b) wobec sprawcy ciągu przestępstwa sąd orzeka jedna karę na podstawie jednego przepisu, zawierającego
znamiona, które wyczerpało każde z przestępstw, ale za to w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego
o połowę. Po co komu ciąg przestępstw? Nie wiadomo, bo w większości przypadków kara wymierzona za ciąg przestępstw jest
niższa niż gdyby za owe przestępstwa orzec karę łączną. W efekcie premiuje się przestępców wyspecjalizowanych (vide wymóg
podobnego sposobu popełnienia przestępstw tworzących ciąg). Nie jest to specjalnie sensowne, ani tym bardziej uzasadnione (no
chyba, ze głównym celem polityki kryminalnej jest walka z przepełnionymi więzieniami :P).

Zbieg przepisów. Zbieg przepisów to sytuacja, w której jeden czyn wyczerpuje znamiona określone co najmniej dwóch
przepisach ustawy, przez co powstaje problem kwalifikacji prawnej czynu, bo zgodnie z art. 11 § 1 KK ten sam czyn może
stanowić tylko jedno przestępstwo.
Pomijalny i pozorny zbieg przepisów. O zbiegu pozornym lub pomijalnym mówimy mając na myśli sytuację, w której wielość
ocen prawnych można usunąć przez zastosowanie reguł eliminacyjnych i nie ma ona wpływu na kwalifikację prawną czynu. O
pozornym zbiegu mówi się, gdy jeden czyn wypełnia zarazem znamiona czynu zabronionego typu podstawowego i typu
kwalifikowanego lub uprzywilejowanego. Zbieg pomijalny

13

(zwany także rzeczywistym niewłaściwym) to wielość ocen, która

nie jest pozorna, ale którą i tak można wyeliminować redukując ją do jednego przepisu. Reguły eliminacyjne. W doktrynie i
orzecznictwie stosuje się trzy reguły wyłączania wielości ocen prawnych czynu:
A. Zasada specjalności (lex specialis derogat legi generali). Zasada specjalności zakłada, że spośród zbiegających się przepisów
wyłącza się zawsze lex generalis, pozostawiając lex specialis. Służy to-to przede wszystkim eliminacji zbiegu pozornego (tzn.
odrzuca się ogólny przepis o typie podstawowym czynu i przyjmuje się przepis szczególny o typie uprzywilejowanym albo
kwalifikowanym).
B. Zasada konsumpcji (pochłaniania; lex consumens derogat legi consumptae). Zasada konsumpcji zakłada, że stosuje się przepis
zawierający w sobie wszystkie okoliczności objęte znamionami zawartymi w innych rzekomo zbiegających się przepisach, np.
przepis o pobiciu z następstwem śmiertelnym konsumuje przepisy o pobiciu, nieumyślnym spowodowaniu śmierci i (jeśli śmierć
ofiary poprzedził rozstrój zdrowia) o spowodowaniu uszczerbku na zdrowiu lub o uszkodzeniu ciała. Warto przy tym pamiętać, że
lex consumens nie może być łagodniejszy od lex consumptae.

12

Jest jeszcze system kumulacji (dodawanie kar wymierzonych) i absorpcji (orzekanie najsurowszej z wymierzonych kar), ale oba są głupie, bo ten

pierwszy prowadzi do orzekania astronomicznych kar (w stylu 253 lat pozbawienia wolności, a ten drugi pozostawia drobniejsze ze zbiegających się przestępstw bez

kary.

13

Tu panuje straszny zamęt terminologiczny; dla zbiegiem pomijalnym jest każda wielość ocen prawnych, którą da się usunąć przy pomocy reguł

eliminacyjnych (a więc także pozorny). Dlaczego oni mi to robią?

C. Zasada subsydiarności (lex primaria derogat legi subsidiariae). Zasada subsydiarności jest przeciwieństwem zasady
specjalności zakłada stosowanie przepisu zasadniczego i wyłączenie przepisu pomocniczego; np. przepis dotyczący zamachu na
dobro eliminuje przepisy o narażeniu tego dobra na niebezpieczeństwo i przepisy o formach stadialnych (oczywiście są tacy,
którzy twierdzą, że tego rodzaju eliminacja odbywa się zgodnie z zasadą konsumpcji [bo zabicie człowieka zawiera w sobie
narażenie go na niebezpieczeństwo i usiłowanie zabójstwa] i twierdzą, ze zasada subsydiarności dotyczy jedynie eliminowania
przepisów zawierających klauzulę subsydiarności w stylu ‘A podlega B, jeśli nie C’ [wygrywa przepis dotyczący C].
Rzeczywisty zbieg przepisów. Rzeczywisty zbieg przepisów (zwany także zbiegiem rzeczywistym właściwym) to sytuacja, gdzie
jeden czyn wyczerpuje znamiona wielu przepisów, które jednak wzajemnie się nie konsumują ani nie wykluczają, ale ich zakresy
się krzyżują. Różne systemy prawa różnie sobie radzą z takim niefortunnym zdarzeniem. U nas stosuje się koncepcję zbiegu
kumulatywnego (art. 11 § 2 KK) i skazuje się sprawcę za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się
przepisów. Karę wymierza się na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, co nie wyklucza zastosowania środków
karnych i zabezpieczających przewidzianych w innych zbiegających się przepisach. Inne koncepcje zbiegu przepisów. Jest to dość
karkołomna konstrukcja ale nie ma wad innych koncepcji zbiegu przestępstw. Nie zagraża sprawcy karą łączną, jak to przewiduje
koncepcja idealnego zbiegu przepisów (wedle której sprawca popełnia tyle przestępstw ile przepisów wyczerpanych jednym
czynem) ani nie pozwala mu uniknąć recydywy, czym grozi stosowanie koncepcji eliminacyjnego zbiegu przestępstw (zgodnie z
którą sprawcę skazuje się tylko na podstawie najsurowszego przepisu; jeśli później popełni czyn wyczerpujący przepis
łagodniejszy to nie ma przesłanek do recydywy).

- Kary -

1. ŚRODKI PRAWNOKARNE

Kara kryminalna. Kara kryminalna jest dolegliwością przewidzianą przez prawo jako konsekwencja popełnienia przestępstwa,
stosowaną wobec jego sprawcy i wyrażającą dezaprobatę dla przestępnego czynu. Karę kryminalną wymierzają w imieniu
państwa niezawisłe sądy, realizując tym samym konstytucyjną funkcję wymiaru sprawiedliwości (art. 175 Konstytucji). Kary
kryminalne są najostrzejszymi z sankcji przewidzianych przez prawo za naruszenie dóbr prawnie chronionych. Treścią kary
kryminalnej jest umniejszenie lub pozbawienie dóbr osobistych (wolność, cześć prawa obywatelskie; do 1995 r. życie) i
majątkowych. Podstawą stosowania kar kryminalnych jest wina sprawcy (nulla poena sine culpa; jeśli sprawca nie jest winny lub
nie można mu winy przypisać, nie podlega karze). O jej wymiarze decyduje stopień zawinienia sprawcy i społeczna szkodliwość
dokonanego przez niego czynu. Stosowanie kary kryminalnej opiera się na odpowiedzialności indywidualnej sprawcy, nie ma
mowy o odpowiedzialności zbiorowej ani o odpowiedzialności karnej za czyny innej osoby (odbywanie kary za inną osobę jest
przestępstwem z art. 239 § 1 KK; publiczne zbiórki na zapłacenie grzywny - wykroczeniem), ale zdarza się, ze ujemne skutki kary
mogą dotknąć osoby trzecie – nie jest to sytuacja zamierzona przez ustawodawcę, niemniej ustawodawca się z tym liczy i stąd w
systemie prawa istnieje instytucja warunkowego zawieszenia kary i dyrektywy wymiaru grzywny nakazujące wzięcie pod uwagę
warunków rodzinnych sprawcy.
Racjonalizacja kary. Kary nie są niczym przyjemnym, dlaczego zatem się je stosuje? Mówi się o trzech rodzajach uzasadnienia
celów i istoty kary: o racjonalizacji sakralnej (karanie złoczyńców dla uspokojenie gniewu bóstwa; w naszym kręgu kultury
prawnej racjonalizacja sakralna jest anachronizmem), sprawiedliwościowej i celowościowej. Racjonalizacja sprawiedliwościowa
odwołuje się zatem do abstrakcyjnej idei sprawiedliwości i zakłada, że kara jest współmierną odpłatą za popełnione przestępstwo i
w tym tkwi sens jej stosowania. Podstawy racjonalizacji sprawiedliwościowej stworzyli filozofowie: I. Kant (stosowanie kary
jako nakaz rozumu praktycznego, implikowany przez imperatyw kategoryczny – nie można racjonalnie chcieć, aby złoczyńcy
korzystali ze swych występków i pozostawali bezkarni) oraz G.W. Hegel (model dialektyczny: kara jest logiczną konsekwencją
występku, a przywrócenie stanu prawa antytezą bezprawia).Wykorzystują ją tzw. bezwzględne teorie kary (popularne wśród
zwolenników szkoły klasycznej i neoklasycznej prawa karnego), zakładające, że stosowanie kar urzeczywistnia ideę
sprawiedliwości i integruje społeczeństwo wokół wartości uznanych przez prawo (szkoła klasyczna dodaje, że kara musi być
współmierna do winy, bo tylko wtedy można mówić o sprawiedliwości). Racjonalizacja celowościowa odwołuje się do idei
utylitaryzmu i zakłada, ze sensem stosowania kary jest wychowawcze oddziaływanie na sprawcę i zapobieganie ddalszym aktom
bezprawia (prewencja). Fundamentalna dal racjonalizacji celowościowej jest formuła Seneki o tym, że karze się nie dlatego, że
ktoś popełnił przestępstwo, tylko po to, żeby więcej go nie popełniano. Celowościowa racjonalizacja kary była bardzo bliska
Beccarii i jego postępowo-humanitarnym koleżkom, ale nie tylko, bo kwestią prewencji zajmowali się także zwolennicy szkoły
klasycznej (Feuerbach i prewencja ogólna z przymusem psychologicznym; Bentham i prewencja szczególna), socjologicznej
(Liszt i kara na miarę ze środkami zabezpieczającymi dla tych, którzy nie umieją się poprawić) oraz resocjalizacji (tylko
prewencja szczególna ma sens, bo tylko ona obroni cnotliwe społeczeństwo przed niecnotliwymi przestępcami). Teorie mieszane.
Dziś dobrze się maja teorie mieszane równo akcentujące sprawiedliwościową i celowościową racjonalizację stosowania kar.
Istota kary. Istotą kary jest dolegliwość, ale nie prymitywna dolegliwość powodowana dadzą zemsty, tylko dolegliwość z
przesłaniem, dolegliwość stosowana dla osiągnięcia pewnych założonych celów. Cele kary. Cele kary to wszystko to, co chce się
osiągnąć przez stosowanie kary, ale co osiągnąć nie zawsze się udaje. A zatem chodzi o: a) cel sprawiedliwościowy (kara jako
współmierna odpłata za popełnione przestępstwo, zgodnie z tezami sprawiedliwościowej racjonalizacji kary); b) prewencja

indywidualna (zapobiegawcze i wychowawcze oddziaływanie na sprawcę przy pomocy różnych środków z jednej strony
nauczka i kształtowanie psychicznej powściągliwości [tzw. poprawa jurydyczna], z drugiej uniemożliwienie lub utrudnienie
powrotu do przestępstwa przez pozbawienie praw, z których mógłby zrobić przestępny użytek – niezależnie, czy chodzi o
wolność czy o prawo jazdy); c) prewencja ogólna (w tym - prewencja ogólna negatywna: zapobiegawcze oddziaływanie na
społeczeństwo, czyli po prostu odstraszanie od popełniania przestępstw; dawniej odstraszały okrutne kary , dziś ich pewność,
nieuchronność i rychłość; prewencja ogólna pozytywna: czyli kształtowanie zgodnych z wymogami prawa postaw i ocen
społecznych); d) restytucja (naprawienie szkody) i satysfakcja pokrzywdzonego (ważna dla walki z wiktymizacją; ofiara musi
wiedzieć, że tego złego bydlaka spotka kuku i wtedy taka ofiara nie popada w patologie). Cele kary są realizowane przez
zabranianie pewnych czynów pod groźbą kary, orzekanie kar i ich wykonywanie; ustawowy wymiar kary realizuje głównie cel
prewencji ogólnej, wymiar sadowy musi realizować wszystkie (art. 53 KK). Funkcje kary. Funkcje kary to te cele kary, które
udaje się realizować.

Inne środki prawnokarne. Kary kryminalne nie są jedynymi prawnokarnymi środkami reakcji na przestępstwo. Mamy jeszcze
środki zabezpieczające (te same, których domagali się zwolennicy szkoły socjologiczne dla przestępców niepoprawnych), środki
probacyjne (polegające na poddaniu sprawcy próbie, czy wytrzyma bez popełniania czynów przestępnych) i środki restytucyjne
(umożliwiające sprawcy naprawienie wyrządzonej przez siebie szkody). Od kar różnią się głownie tym, zże nie zawsze służą
wyrażeniu molarnej nagany, niektóre środki prawnokarne służą wyłącznie restytucji lub prewencji.

Systematyka kar i innych środków prawnokarnych. W dawnym KK były kary zasadnicze i dodatkowe, przy czym, jak sama
nazwa wskazuje kary dodatkowe mogły być orzeczone fakultatywnie obok kary zasadniczej (wyjątki: gdy sąd odstąpił od
wymierzenia kary zasadniczej). Dzisiaj mamy kary i środki karne, przy kary odpowiadają karom zasadniczym, a środki karne
karom dodatkowym – z tą jednak różnicą, ze środki karne nie tylko, ale i powinny być mogą być orzekane samoistnie (zasada
preferowania środków karnych – na wzór innych współczesnych systemów prawnokarnych).

Katalog kar został wymieniony w art. 39 KK i zawiera: a) grzywnę; b) ograniczenie wolności; c) pozbawienie wolności (na okres
od miesiąca do 15 lat); d) 25 lat pozbawienia wolności; e) dożywotnie pozbawienie wolności. W uzasadnieniu do projektu KK
taka a nie inna kolejność winna sugerować ustawowy priorytet w wyborze rodzaju kary.

Katalog środków karnych znajduje się w art. 39 KK i zawiera: a) pozbawienie praw publicznych; b) zakaz zajmowania
określonego stanowiska, wykonywania określonego zawodu lub prowadzenia określonej działalności gospodarczej; c) zakaz
prowadzenia pojazdów; d) przepadek korzyści lub jej równowartości; e) obowiązek naprawienia szkody; f) nawiązkę; f)
świadczenie pieniężne; g) podanie wyroku do publiczne wiadomości.

2. KARY

Kara śmierci. Kara śmierci znajdowała się w katalogu kar przewidzianych w KK w 1969 r., ale szafować nią usatwodawca
specjalnie nie mógł, bo PRL podpisała oenzetowskie Pakty Praw Politycznych i w związku z tym kara śmierci dotyczyła jedynie
ciężkich przestępstw (przy czym za takowe ówczesny ustawodawca uznał kwalifikowany rozbój, sabotaż czy czynna napaść na
funkcjonariusza publicznego lub działacza politycznego), nie mogła być wykonywana na osobach niepełnoletnich i kobietach w
ciąży a jej orzeczenie wiązało się z obowiązkowym wszczęciem postępowania w przedmiocie ułaskawienia. Karę śmierci
orzekano jedynie w przypadku najcięższych zabójstw (sąd nie korzystał z niej, gdy miał do czynienia z sabotażystami i
aferzystami, mimo, ze mógł i przed wejściem w życie KK z 1969 r. zdarzały się takie przypadki), przeciętnie zdarzało się od kilku
do dwudziestu liku podobnych wyroków. Kara śmierci była krytykowana przez uczonych karnistów, a orzecznictwo SN był
opierało się na założeniu, że dla jej zastosowania konieczna jest bardzo duża społeczna szkodliwość czynu oraz nie rokująca
poprawy demoralizacja u jego sprawcy. Moratorium. Od 1988 r. rozpoczęło się faktyczne moratorium na krę śmierci (SN
konsekwentnie obniżał wyroki śmierci do dożywotniego pozbawienia wolności lub 25 lat pozbawienia wolności), w 1995 r.
zostało wprowadzone moratorium faktyczne zawieszające wykonywanie kary śmierci na okres lat 5. Abolicja. W 1997 r.
uchwalony został nowy kodeks, już bez kary śmierci. W międzyczasie Polska rozpoczęła starania o członkostwo w Unii
Europejskiej i została przyjęta do Rady Europy, co przyspieszyło proces abolicji kary śmierci z polskiego systemu prawa karnego
(obie instytucje jej nie pochwalają, o czym świadczy Europejska Konwencja Praw Człowieka i projekty unijnego Corpus Iuris).
W uzasadnieniu do projektu KK jego twórcy wyrazili obowiązujące aktualnie w doktrynie stanowisko dotyczące kary śmierci –
chodzi o to, że nie da się ona pogodzić z konstytucyjną zasadą osobowej godności człowieka ani z obowiązującym współcześnie
systemem wartości; ponadto badania statystyczne wykazały, że nie odstrasza skutecznie od popełniania przestępstw a jeśli chodzi
o bezpieczeństwo społeczeństwa i społeczne poczucie sprawiedliwości, to w równym stopniu czyni im zadość kara dożywotniego
pozbawienia wolności. Dyskusja o przywróceniu kary wolności. Regularnie (osobliwie przed każdymi wyborami

słynna anedotka o walce z kradzieżami kieszonkowymi w elżbietańskiej Anglii: złapanych kieszonkowców publicznie tracono, a tymczasem kieszonkowcy

niezłapani okradali gapiów.

parlamentarnymi) w społecznej dyskusji powraca temat przywrócenia kary śmierci. Najgłośniej żąda tego tłum zgromadzony za
żółto-niebieskimi szlabanami w programie „Pod napięciem”; nastoletni aktywiści różnych partii politycznych oraz ofiary
szczególnie ciężkich przestępstw i ich rodziny. Za każdym razem przytacza się ten sam katalog argumentów. Argumenty przeciw:
1. Najwyższa prawna i moralna wartość życia, sprzeczność zabijania w majestacie prawa z zasadą humanizmu i negatywny
wpływ na kulturę społeczną; 2. Nieodwracalność (bardzo krępująca sytuacja, gdy okaże się, ze np. sad dopuścił się pomyłki); 3.
Nieużyteczność (badania wykazują, że kara śmierci nijak się ma do zagrożenie najcięższą przestępsczoscią

**

). Agrumenty za: 1.

Tylko kara śmierci zapewnia urzeczywistnienie zasady sprawiedliwości w przypadku przestępstw przeciwko życiu; 2. Kara
śmierci ma bardzo silny ładunek odstraszający, a zatem jest skutecznym narzędziem społecznej obrony przed przestępstwami; 3.
Większość opinii publicznej jest za przywróceniem kary śmierci (a w każdym razie „kara śmierci” dobrze się skanduje w tłumie).
Dyskusja jest przy tym dość jałowa, bo wszystkie podane wyżej argumenty dają się podważyć.

Pozbawienie wolności. Pozbawienie wolności jest obecne w polskim systemie prawa od międzywojnia. KK z 1932 odróżniał od
siebie karę aresztu i karę więzienia, przy czy różnice były niewielkie a na wykonanie kary większy wpływ miał rodzaj
popełnionego przestępstwa i uprzednia karalność sprawcy niż to, czy był to areszt, czy więzienie. W KK z 1969 r. kara
pozbawienia wolności była już skonstruowana jednolicie i tak je to zostało do dziś. Kryzys. Pozbawienie wolności maiło w
zamierzeniu resocjalizować osadzonych, ale idea resocjalizacji upadła, a rzeczywistość więzienna polega raczej na desocjalizacji
skazanych przez derywację ich potrzeb, izolację od własnego środowiska, kontakt z innymi przestępcami, rozwój podkultur
więziennych i, już po wyjściu na wolność, stygmatyzację. Stąd mówi się o kryzysie kary pozbawienia wolności i postuluje się
łagodzenie ustawowego wymiaru kar pozbawienia wolności oraz zwiększenie znaczenia kar grzywny i środków karnych w
praktyce orzeczniczej (oczywiście tam, gdzie można i gdzie jest to celowe; czasem trzeba przestępcę izolować). Prymat kar
wolnościowych. Nowy KK jest dzieckiem takich postulatów. Ustawodawca zawarł w nim zasadę prymatu kar wolnościowych,
która polega na tym, że wszędzie tam, gdzie ustawa przewiduje możliwość wyboru kary, sąd może orzec karę pozbawienia
wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania tylko tam, gdzie inna kara lub środek karny nie może spełniać celów kary
(art. 58 § 1 KK). W tym samym artykule ustawodawca ustanowił możliwość orzeczenia za przestępstwo zagrożone karą nie
wyższą niż 5 lat pozbawienia wolności grzywny lub kary ograniczenia wolności (chyba, z sprawca był już uprzednio skazany na
karę pozbawienia wolności wyższą niż 6 miesięcy i bez warunkowego zawieszenia jej wykonania). Kara pozbawienia wolności
pozostaje jednak podstawowym i niezbędnym środkiem prawnokarnym w odniesieniu do ciężkich gatunkowo występków i
zbrodni. Funkcja resocjalizująco-zapobiegawcza i indywidulaizacja oddziaływania na skazanych. Twórcy kodyfikacji nie
przekreślają zapobiegawczo-resocjalizującego celu kary pozbawienia wolności, a KKW mówi sporo o środkach takiej
resocjalizacji (praca, zajęcia sportowe, kontakt z rodziną [‘koniec widzenia!’]) i kładzie akcent na indywidualizację oddziaływania
na skazanych – mamy cztery rodzaje zakładów karnych (dla młodocianych, osób odbywających karę pierwszy raz, recydywistów
penitencjarnych, odbywających krę aresztu wojskowego) i trzy typy (zamknięty, półotwarty, otwarty) i trzy systemy wykonania
kry (zwykły, terapeutyczny i programowane oddziaływanie). Kary pozbawienia wolności. KK przewiduje trzy odmiany kary
pozbawienia wolności: terminową karę pozbawienia wolności (w wymiarze od miesiąca do 15 lat), karę 25 lat pozbawienia
wolności i karę dożywotniego pozbawienia wolności. Dwie ostatnie (zawsze alternatywnie) grożą za najcięższe zbrodnie
(przestępstwa przeciwko pokojowi. ludzkości i zbrodnie wojenne, zamachy godzące w bezpieczeństwo i integralność RP oraz
zabójstwo we wszystkich typach) i spełniają głównie funkcję ochronna (długotrwale izolują przestępcę z e społeczeństwa, coby
mu więcej nie szkodził). Istnieje przy tym możliwość warunkowego zwolnienia skazanych na dożywocie i 25 lat pozbawienia
wolności (odpowiednio po 25 i 15 latach [okres próby odpowiednio 10 lat z dozorem kuratora i 2-5 lat]).

Kara ograniczenia wolności. Kara ograniczenia wolności jest dziecięciem powojennej pracy poprawczej i zachodnich prac
społecznych (community services). Polega na nieodpłatnej kontrolowanej pracy społecznie użytecznej we wskazanym przez sad
zakładzie, placówce służby zdrowia, opieki społecznej lub na rzecz organizacji niosącej pomoc charytatywną w wymiarze 0d 20-
40 godzin miesięcznie. Do tego można dorzucić jeszcze potrącanie od 10 do 25% miesięcznego wynagrodzenia na rzecz Skarbu
Państwa albo na cel społeczny wskazany przez sad. Orzeka się ją na okres od 1 miesiąca do 1 roku. W czasie odbywania kary
skazany nie może zmienić miejsca stałego pobytu bez zgody sądu i ma obowiązek udzielać wyjaśnień dotyczących przebiegu
odbywania kary. Oprócz tego sąd może ustanowić dla skazanego dozór kuratora i nałożyć na niego obowiązki probacyjne w
postaci: a) przeproszenia pokrzywdzonego; b) wykonywania obowiązku łożenia na utrzymanie innej osoby; c) powstrzymania się
do nadużywania alkoholu lub innych środków odurzających; d) naprawienia wyrządzonej szkody w całości lub w części (ale tylko
jeśli obowiązek naprawienia szkody nie został orzeczony równolegle jako środek karny). Obowiązki probacyjne wymierne w
czasie trwają przez cały okres wykonywania kary. Kara ograniczenia wolności może zostać zawieszona warunkowo na okres 1-3
lat i może zostać skrócona po odbyciu połowy kary, jeśli skazany sumiennie wykonywał wszystkie obowiązki.

Kara grzywny. Kara grzywny ma te zaletę, ze jest wymierna, łatwa w orzekaniu i tania w wykonaniu. Nie wyciąga skazanego z
jego środowiska i nie demoralizuje, a uświadamia mu nieopłacalność przestępstwa i przy okazji jest odpowiednio dolegliwa,
przynajmniej dla osób przeciętnie zamożnych. Dlatego też na Zachodzie jest najczęściej wymierzaną (nawet 80% ogółu kar). Ma

*

*

bo mało który przestępca myśli o karze; znakomita większość sądzi, że jej uniknie (gdyby było inaczej, nie popełnialiby przestępstw, of course).

jedną wadę – koszt grzywny mogą ponieść najbliżsi skazanego, a nie on sam (cierpi zasada indywidualności odpowiedzialności
karnej). Grzywna jest karą pieniężną. Jest orzekana jako kara samoistna w przypadku przestępstw o nieznacznej społecznej
szkodliwości (art. 58 § 1 KK: możliwość orzeczenie grzywny za przestępstwo zagrożone karą nie wyższą niż 5 lat pozbawienia
wolności o ile sprawca nie był już uprzednio skazany na karę pozbawienia wolności wyższą niż 6 miesięcy i bez warunkowego
zawieszenia jej wykonania) i jako kara kumulatywna przy przestępstwach popełnionych w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.
Karę grzywny orzeka się w stawkach dziennych. System stawek dziennych. System stawek dziennych sprawdził się na zachodzie
i przywędrował do nas. Ma tę zaletę, że pozwala uczynić zadość zasadzie sprawiedliwości wymierzyć każdemu równie dotkliwą
karę niezależnie od tego, jak wysokie ma dochody (inaczej było przy systemie kwotowym. Dla X 1000 zł grzywny to był miesiąc
ciężkiej pracy, dla Y trzy dni byczenia się na fotelu prezesa. A obaj musieli zapłacić tyle samo). Kara grzywny może wynosić 10
do 360

***

stawek dziennych, przy czym wysokość stawki dziennej (10 – 2000 zł) ustala się indywidualnie, stosownie do

zarobków, warunków rodzinnych i możliwości zarobkowych sprawcy. Kary grzywny nie orzeka się, jeśli stan majątkowy lub
zarobki sprawcy nie uzasadniają przekonani, ze sprawca uiści grzywnę albo, ze będzie ją można od niego wyegzekwować (tzn.
jak X przepisze trzy firmy, dom i samochód na babcię, to może uniknąć grzywny :P). Jeśli skazany popadnie w problemy
finansowe po orzeczeniu grzywny, będzie mógł ją: odpracować, odroczyć spłatę, rozłożyć na raty a nawet ubiegać się o
umorzenie.

Modyfikacja kar orzeczonych i kary zastępcze. O modyfikacjach kar orzeczonych i karach zstępnych możemy mówić, gdy
orzeczona kara nie może zostać wykonana lub gdy skazany świadomie nie wykonuje obowiązków związanych z karą (uchyla się
od niej).
Modyfikacja. Skrócenie kary. Skrócenie kary pozbawienia wolności może nastąpić w formie warunkowego zwolnienia (i
poddania skazanego próbie). Skrócenie kary ograniczenia wolności może nastąpić po wykonaniu jej połowy i jeśli skazany
sumiennie wypełniał wszystkie obowiązki. Skrócenie terminowych środków karnych może nastąpić po upływie połowy okresu,
na jaki je orzeczono (ale nie wcześniej niż po roku), jeśli sprawca w tym czasie przestrzegał porządku prawnego. Modyfikacje
grzywny. Co do grzywny możliwe jest odroczenie jej ściągania, rozłożenie na raty (od 1 roku do 3 lat), odpracowanie (jeśli nie
jest wyższa niż 120 stawek dziennych) lub umorzenie (jeśli sprawca nie może zapłacić a inne postacie jej modyfikacji nie
wchodzą w grę). Zmiana treści kary. Możliwa jest zmiana treści kary pozbawienia i ograniczenia wolności, ale to bardzo obszerny
temat i specjalnie nas tu nie obchodzi. Można co najwyżej znaczyć, że przy ograniczeniu wolności można zmienić sposób
wykonywania obowiązku pracy i modyfikować obowiązki probacyjne.
Kary zastępcze. Jeśli skazany uchyla się od: a) obowiązków wynikających z orzeczonej kary ograniczenia wolności – sąd orzeka
zastępczą karę grzywny (1 dzień ograniczenia wolności = 1 stawka dzienna), a w wyjątkowej sytuacji (lub gdy skazany uchyla się
od zastępczej grzywny) zastępczą karę pozbawienia wolności (2 dni ograniczenia wolności = 1 dzień za kratkami; jeśli
przestępstwo nie jest zagrożone pozbawieniem wolności; kara zastępcza nie może być dłuższa niż 6 miesięcy; jeśli wcześniej
orzeczono zastępczą grzywnę, na poczet zastępczego pozbawienia wolności liczy się dotychczas uiszczoną lub wyegzekwowana
grzywnę); b) uiszczenia lub odpracowania grzywny – sąd orzeka zastępczą karę pozbawienia wolności (uwzględnia to, co zostało
uiszczone lub odpracowane; może także taka karę zawiesić na dwuletni okres próby; 2 stawki dzienne = 1 dzień pozbawienia
wolności, a więc maksymalna zastępcza kara pozbawienia wolności wynosi 180 dni; jeśli grzywna jest nietypowo wysoka (p.
wyżej) to więcej, ale nie więcej niż 12 miesięcy).

3. ŚRODKI KARNE

(środki o charakterze represyjnym: pozbawienie praw publicznych; przepadek przedmiotów i korzyści uzyskanych z popełnienia
przestępstwa, świadczenie pieniężne; środki o charakterze prewencyjnym – zakaz prowadzenia pojazdów, zakaz zajmowania
stanowisk i prowadzenia określonej działalności; przepadek przedmiotów służących popełnieniu przestępstwa; środki o
charakterze kompensacyjnym: nawiązka, naprawienie szkody.)

Pozbawienie praw publicznych. Pozbawienie praw publicznych jest najsurowszym ze środków karnych. Można go orzec,
fakultatywnie i kumulatywnie, gdy skazany działał w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie i został skazany na
karę pozbawienia wolności na okres nie krótszy niż 3 lata. Obejmuje: utratę czynnego i biernego prawa wyborczego do organów
władzy publicznej i organów samorządowych (także samorządów korporacyjnych); utratę prawa do udziału w wymiarze
sprawiedliwości; utratę prawa do pełnienia funkcji w organach i instytucjach państwowych i samorządowych; utratę odznaczeń i
tytułów honorowych oraz zdolność do ich uzyskania w okresie trwania zakazu; utratę posiadanego stopnia wojskowego i powrót
do stopnia szeregowca. Po upływie okresu, na jaki orzeczono środek karny utracone odznaczenia i stopnie nie powracają, ale
powraca mozliwość ich uzyskania.

Zakaz zajmowania określonego stanowiska, wykonywania zawodu lub prowadzenia określonej działalności gospodarczej.
Sąd może zakazać skazanemu pełnienia określonego stanowiska, wykonywania zawodu lub prowadzenia określonej działalności

*

**

przy nadzwyczajnym obostrzeniu kary i karze łącznej – 540, przy fakultatywnej grzywnie za wyłudzenie kredytu, pranie brudnych pieniędzy i wyłudzenie

kredytu – 2000.

(na okres od 1 roku do 10 lat), jeśli ów skazany nadużył stanowiska lub uprawnień zawodowych do popełnienia przestępstwa lub
prowadzenie przez niego określonej działalności zagraża istotnym dobrom chronionym prawem. Stanowisko. Stanowisko oznacza
funkcję związaną z określonym typem obowiązków (chodzi wiec zarówno stanowisko kierownicze jak i np. o stanowisko kasjera
lub kontrolera ruchu pojazdów). Zawód. Zawód oznacza zajęcie zarobkowe wymagające pewnej wiedzy i umiejętności,
najczęściej potwierdzonych urzędowo (np. dyplomem ukończenia studiów prawniczych :D). Działalność gospodarcza.
Działalnością gospodarczą, jak czytamy w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej, jest zarobkowa działalność
wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także
działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Zakaz prowadzenia pojazdów. Zakaz prowadzenia pojazdów określonego rodzaju można orzec skazanego za przestępstwo
przeciwko bezpieczeństwu w ruchu (tzn. za sprowadzenie katastrofy, sprowadzenie niebezpieczeństwa katastrofy, spowodowanie
wypadku, prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości, spowodowanie wypadku przez żołnierza prowadzącego uzbrojony pojazd
mechaniczny). Kim może być ten skazany? Art. 42 § 1 KK ,mówi osobach uczestniczących w ruchu (nie tylko kierujących

****

pojazdami, a więc także pieszych i konnych; KK mówi o tym, że chodzi w szczególności o osoby, które kierując pojazdem
stwarzają zagrożenie w ruchu). Poszczególne przypadki. Zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych (wszelkich lub
określonego rodzaju) orzeka się obligatoryjnie wobec sprawców przestępstw przeciwko bezpieczeństwu w ruchu, jeśli w czasie
popełnienia przestępstwa byli w stanie nietrzeźwości, pod wpływem środka odurzającego lub uciekli z miejsca zdarzenia (art. 42
§ 2 KK). Zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na zawsze orzeka się fakultatywnie w przypadku sprawców
sprowadzenia katastrofy, sprowadzenia niebezpieczeństwa katastrofy lub spowodowania wypadku jeśli ich następstwem była
śmierć lub ciężki uszczerbek na zdrowiu i jeśli owi sprawcy spowodowali przestępstwo w stanie nietrzeźwości, pod wpływem
środka odurzającego lub zbiegli z miejsca z zdarzenia (art. 42 § 3 KK). Zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych
na zawsze orzeka się obligatoryjnie w przypadku sprawców, którzy ponownie są skazywani w warunkach opisanych w art. 42 § 3
KK.
Zakaz prowadzenia pojazdów orzeka się na okres od roku do 10 lat lub na zawsze. Orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdu rodzi
obowiązek zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów. Największą lipę mają piesi, którzy nie mają takiego
dokumentu, a wobec których orzeknie się zakaz prowadzenia pojazdów. Od chwili orzeczenia zakazu nie mogą zdobyć takiego
dokumentu,, jeśli nie mogą go zdobyć, to nie mogą i go zwrócić, a jeśli nie mogą go zwrócić nie rozpoczyna się im bieg zakazu.
Biedacy mają sczęście, ze jest jeszcze coś takiego jak przedawnienie środka karnego (10 lat).
Pojazdy mechaniczne. Pojazdy mechaniczne to pojazdy napędzane przez silnik lub trakcję elektryczną. A contrario pojazdami
niemechanicznymi są rowery, riiksze, wozy konne etc.

Przepadek przedmiotów. Przepadkowi mogą ulec trzy rodzaje przedmiotów: a) służące lub przeznaczone do popełnienia
przestępstwa – instrumenta sceleris (łomy, wytrychy, bimberaparaty), ale także te, które służą do użytku w celach
nieprzestępnych (dr Wiśniewski uwielbia męczyć studentów kazusami z przepadkiem siekiery); pojazdy – o ile były
przystosowane do popełnienie przestępstwa lub użyte w celu (jeśli X zgwałci Y na tylnym siedzeniu, to jeszcze nie przesłanka do
przepadku; podobnie jeśli Z przewiezie samochodem skradziony telewizor) – sąd może orzec ich przepadek fakultatywnie lub
orzeka obligatoryjnie jeśli ustawa tak stanowi. Jeśli ich przepadek byłby niewspółmierny do wagi popełnionego czynu, sąd może
orzec (orzeka) nawiązkę na rzecz Skarbu Państwa; b) pochodzące bezpośrednio z przestępstwa – zarówno produkty czynu
przestępnego (np. fałszywe banknoty) jak i stanowiące korzyść z jego popełnienia – przepadają obligatoryjnie, bo przestępstwo
nie może przynosić korzyści; c) przedmioty, których wytwarzanie, obrót lub przewóz jest zabronione przez prawo – sąd może
orzec ich przepadek (lub orzeka, gdy tak stanowi ustawa); jeśli przedmioty objęte zakazem posiadania lub obrotu i nie są
własnością sprawcy, sąd może orzec o ich przepadku tylko w wypadkach przewidzianych w ustawie (jeśli zaś są
współwłasnością, przepadkowi mogą ulec udział należący do sprawcy lub jego pieniężna równowartość). Przepadek nigdy nie
następuje z pogwałceniem praw pokrzywdzonego i z reguły przedmioty podlegające przepadkowi wracają do podmiotu
uprawnionego (tzn. niekoniecznie tego, który był bezpośrednio pokrzywdzony, np. mój samochód skradziony z warsztatu pana X
wraca do mnie a nie do X). Jedynie gdy podmiotu uprawnionego nie można ustalić, lub jeśli go nie ma przedmiot przepada na
rzecz Skarbu Państwa.

Przepadek korzyści. Kodeks karny przewiduje środek karny w postaci obligatoryjnego przepadku korzyści majątkowych
pochodzących, choćby pośrednio, z przestępstwa, ale nie podlegających przepadkowi przedmiotów. Korzyść podlegająca
przepadkowi zostaje zwrócona podmiotowi uprawnionemu (pokrzywdzonemu), a jeśli nie sposób go ustalić, to korzyść przepada
na rzecz Skarbu Państwa. Korzyść majątkowa. Przyjmuje się, że przepadkowi podlega zarówno korzyść majątkowa w rozumieniu
art. 115 § 9 KK, ale także wierzytelności i inne prawa majątkowe; chodzi głownie o korzyści i prawa majątkowe uzyskane z
obrotu przedmiotami pochodzącymi bezpośrednio z czynu zabronionego. Odwrócony ciężar dowodu. Art. 45 KK wprowadza
domniemanie prawne co do sprawcy, który z przestępstwa osiągnął znaczną korzyść majątkową – domniemywa się, że mienie,

*

***

chodzi o wszystkie osoby biorące bezpośrednio udział w kierowaniu pojazdem, w tym o pomocnika maszynisty i pilota; także instruktora, jeśli dysponuje

urządzeniem pozwalającym kontrolować ryuch pojazdu.

które od chwili popełnienia przestępstwa do momentu wydania wyroku objął we władanie lub do którego uzyskał tytuł prawny,
stanowi korzyść z przestępstwa. Domniemanie można obalić przeprowadzeniem dowodu na legalne pochodzenie takiego mienia.
Domniemanie rozciąga się na inne osoby fizyczne, prawne i jednostki organizacyjne, jeśli istnieje wysokie prawdopodobieństwo,
że sprawca dla uniknięcia orzeczenia lub egzekucji przepadku przeniósł korzyści przestępstwa na owe osoby czy jednostki
organizacyjne.

Naprawienie szkody. Naprawienie szkody jest samoistnym środkiem karnym. Został wprowadzony z dwóch powodów: 1.
ogólnie bardziej pożyteczne od mnożenia krzywd jest ich ograniczanie; 2. Dotychczas ofiara mogła dochodzić naprawienia
szkody jedynie wszczynając przeciw sprawcy osobne powództwo cywilne (adhezyjne), ale sądy zwykle nie rozpoznawały takich
powództw uważając je za utrudniające postępowanie karne; teraz ofiara nie musi się bawić w powództwo cywilne i może złożyć
wniosek o orzeczenie obowiązku naprawienia szkody w postępowaniu karnym. Sąd musi z urzędu musi rozstrzygnąć w tej
sprawie. Przesłanką orzeczenia obowiązku, oprócz wniosku pokrzywdzonego, jest skazanie sprawcy za przestępstwo polegające
na spowodowaniu śmierci, ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, uszkodzenia ciała, przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w ruchu,
przeciwko środowisku, przeciwko mieniu lub przeciwko obrotowi gospodarczemu. Przy orzekaniu obowiązku naprawienia
szkody stosuje się zasady prawa cywilnego dotyczące m.in. ustalania rozmiarów szkody; nie stosuje się przepisów KC o
przedawnieniu roszczeń; nie można także w ramach naprawienia szkody zasądzić renty na rzecz pokrzywdzonego. Jeśli sprawców
było wielu, obowiązek naprawienia szkody zasądza się każdemu z nich stosowanie do jego udziału w jej wyrządzeniu (SN
dopuszcza także solidarne zobowiązanie współsprawców do naprawienia szkody.

Nawiązka. Nawiązka polega na obowiązku zapłacenia kwoty pieniężnej na rzecz pokrzywdzonego lub na inny wskazany przez
sąd cel społeczny. Wysokość nawiązki nie jest uzależniona od rozmiarów faktycznie wyrządzonej szkody i może ją przekraczać.
Nawiązka na rzecz pokrzywdzonego. Nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego sąd może orzec zamiast obowiązku naprawienia
szkody jako zadośćuczynienie za ciężki uszczerbek na zdrowiu, uszkodzenie ciała lub doznaną krzywdę (fizyczną lub moralną).
Nawiązka na cel społeczny. W przypadku skazania za umyślne przestępstwo przeciwko życiu lub zdrowiu lub inne przestępstwo
umyślne, którego skutkiem jest śmierć człowieka, ciężki uszczerbek na zdrowiu lub uszkodzenie ciała, sąd może orzec nawiązkę
na wskazany cel społeczny związany z ochroną zdrowia. Jeśli w grę wchodzi skazanie za przestępstwo przeciwko środowisku,
nawiązka idzie na cel społeczny związany z ochroną środowiska; przy skazaniu za przestępstwa komunikacyjne popełnione w
stanie nietrzeźwości – na rzecz instytucji lub organizacji, której statutowym celem jest pomoc ofiarom wypadków drogowych.
Wysokość nawiązki. Nawiązka dla pokrzywdzonego i na cel społeczny związany z ochroną zdrowia nie może przekraczać
dziesięciokrotności najniższego miesięcznego wynagrodzenia w czasie orzekania w pierwszej instancji; nawiązka na cel
społeczny związany z ochroną środowiska powinna się mieścić w granicach 3-20 – krotności najniższego miesięcznego
wynagrodzenia w czasie orzekania w pierwszej instancji. Nawiązka komunikacyjna bije wszelkie rekordy, może wynosić nawet
stukrotność najniższego miesięcznego wynagrodzenia.

Świadczenie pieniężne. Świadczenie tym różni się od nawiązki tym, że nie ma być żadnym zadośćuczynieniem, ale represją. Sąd
może je zastosować odstępując od wymierzenia kary lub w innych przypadkach określonych w ustawie (jak np. przy
warunkowym umorzeniu postępowania), a jego wysokość nie może przekroczyć trzykrotności najniższego miesięcznego
wynagrodzenia w czasie orzekania w pierwszej instancji. Świadczenie pieniężne wędruje zawsze na określony cel społeczny!

Publikacja orzeczenia. Sąd może orzec podanie wyroku do publicznej wiadomości w sposób przez siebie określony i w
wypadkach przewidzianych w ustawie (tzn. przy skazaniu za zniesławienie, za spowodowanie katastrofy lub wypadku
komunikacyjnego lub za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości/ odurzenia). Wypadki te są głupie i przy
okazji ograniczają swobodę sądu w orzekaniu publikacji orzeczenia, tam gzie naprawdę byłoby to przydatne z uwagi na interes
pokrzywdzonego, a gdzie nie ma ustawowych przesłanek. Dlatego mówi się o zmianie tego przepisu. A tak poza tym to dobrze, że
ustawodawca nie pozwala na szafowanie tym środkiem karnym, bo nie służy on prewencji ogólnej (dlaczego, panie profesorze?).

4. PROBACJA
Probacja to tyle , co poddanie próbie. Powstała w systemie anglosaskim i w XIX/XX w. doczekała się ustawowych regulacji.
System angloamerykański dotyczył warunkowego zawieszenia orzeczenia kary, ale niebawem powstał system frankobelgijski
(przejęty przez cała kontynentalną Europę), który z kolei polegał na zawieszeniu kary już orzeczonej. Jest jeszcze system
niemiecki polegający na warunkowym darowaniu kary i system skandynawsko-holenderski, polegający na warunkowym
umorzeniu postępowania przygotowawczego. Na początku okres próby nie różnił się niczym od pobytu na wolność, ale z czasem
trochę przykręcono śrubę wzbogacił się o dozór kuratora (lub instytucję poręczenia) i obowiązki próby.
Probacja ma tę zaletę, że wiąże się z niskim wskaźnikiem powracalności do przestępstwa (nie więcej niż 20%). KK przewiduje
trzy środki probacyjne: warunkowe umorzenie postępowania, warunkowe przedterminowe zwolnienie i warunkowe zawieszenie
wykonania kary.

Warunkowe umorzenie postępowania.

Warunkowe zawieszenie wykonania kary. Warunkowe przedterminowe zwolnienie.

Warunkowe umorzenie postępowania polega
na odstąpieniu

OD SKAZANIA

i

WYMIERZENIA

KARY

wobec sprawcy winnego popełnienia

przestępstwa w celu zastosowania wobec
niego środków probacyjnych.

Warunkowe umorzenie postępowania polega
na odstąpieniu

OD WYKONANIA KARY

wobec

sprawcy winnego popełnienia przestępstwa
w celu zastosowania wobec niego środków
probacyjnych. Zawieszając karę
pozbawienia wolności można fakultatywnie
orzec karę grzywny (max 180 satwek),
podobnie przy zawieszeniu ograniczenia
wolności (max 90 stawek).

Warunkowe umorzenie postępowania polega
na odstąpieniu

OD WYKONANIA CZĘŚCI

ORZECZONEJ KARY

pozbawienia wolności.

Przesłanki zastosowania (muszą wystąpić
łącznie):
a) zagrożenie czynu karą nie przekracza 3 lat
pozbawienia wolności (jeśli sprawca
pojednał się z pokrzywdzonym, naprawi
szkodę lub uzgodnił sposób naprawienia
szkody z pokrzywdzonym – nawet jeśli czyn
jest zagrożony karą nie przekraczającą 5 lat);
b) wina sprawcy i stopień społecznej
szkodliwości popełnionego przez niego
czynu nie są znaczne;
c) brak wątpliwości co do popełnienia
przestępstwa i okoliczności czynu (w
przeciwnym wypadku – niewinność in dubio
pro reo);
d) sprawca nie był dotąd karany za
przestępstwo umyślne;
e) pozytywna prognoza , ze sprawca nie
popełni po raz kolejny czynu zabronionego i
będzie przestrzegał porządku prawnego (a w
tej prognozie mieszczą się warunki osobiste
sprawcy i jego dotychczasowe życie)

Przesłanki zastosowania (muszą wystąpić
łącznie):
a) orzeczona kara nie przekracza 2 lat
pozbawienia wolności (w przypadku kar
nadzwyczajnie złagodzonych związku ze
współdziałaniem sprawcy z organami
ścigania kara orzeczona kara wolności nie
może być wyższa niż 5 lat); inne kary – bez
ograniczeń;
b) prognoza uzasadniająca przekonanie, że
samo skazanie jest wystarczające dla
spełnienia celów kary i w szczególności dla
zapobieżenia powrotowi do przestępstwa

Przesłanki zastosowania (muszą wystąpić
łącznie):
a) pozytywna prognoza kryminologiczna
(ocena właściwości i warunków osobistych
skazanego, okoliczności popełnienia
przestępstwa i zachowania po jego
popełnieniu oraz zachowania sprawcy przed
i w szczególności w czasie odbywania kary

jeśli to wszystko uzasadnia przekonanie,

że sprawca będzie przestrzegał porządku
prawnego).
b) skazany odbył połowę kary (ale nie mniej
niż 6 miesięcy); recydywiści muszą odbyć
2/3 kary (nie mniej niż rok); przy karze 25
lat pozbawienia wolności – skazany musi
spędzić za kratkami 15 lat; przy dożywociu –
25.

Okres próby: 1 – 2 lata

Okres próby:
a) dla kar pozbawienia wolności: 2 – 5 lat
(młodociani i wielokrotni recydywiści: 3 - 5
lat);
b) dla kar wolnościowych: 1 – 3 lata.
c) w przypadku kar nadzwyczajnie
złagodzonych związku ze współdziałaniem
sprawcy z organami ścigania: do 10 lat

Okres próby: w zasadzie 2-5 lat, tyle, ile
zostało do końca kary; (recydywiści
wielokrotni i ci, którzy uczynili z
przestępstwa źródło stałego utrzymania – 3–
5 lat; młodociani – do ukończenia 21. roku
życia; skazani na dożywocie – 10 lat i
koniecznie z dozorem kuratora).

Obowiązki próby (nałożone po wysłuchaniu
sprawcy):
a) naprawienie szkody (obligatoryjnie!)
b) informowanie kuratora lub sądu o
przebiegu okresu próby;
c) przeproszenie pokrzywdzonego;
d) wykonywanie ciążącego na sprawcy
wykonywania obowiązku łożenia na
utrzymanie innej osoby.
e) zakaz nadużywania alkoholu;
f) środki karne: zakaz prowadzenia
pojazdów mechanicznych, świadczenie
pieniężne.

Obowiązki próby (nałożone po wysłuchaniu
sprawcy):
a) informowanie kuratora lub sądu o
przebiegu okresu próby (obligatoryjnie);
b) przeproszenie pokrzywdzonego
(obligatoryjnie);
c) wykonywanie ciążącego na sprawcy
wykonywania obowiązku łożenia na
utrzymanie innej osoby.
d) wykonywanie pracy zarobkowej, nauki,
przygotowania do zawodu;
e) zakaz nadużywania alkoholu;
f) podanie się leczeniu (w szczególności
odwykowemu lub rehabilitacyjnemu; ale
tylko za zgodą skazanego!);
g) powstrzymywanie się od przebywania w
pewnych miejscach lub środowiskach;
h) inne, jeśli mogą zapobiec powrotowi do
przestępstwa;

Obowiązki próby (nałożone po wysłuchaniu
sprawcy):
a) informowanie kuratora lub sądu o
przebiegu okresu próby (obligatoryjnie);
b) przeproszenie pokrzywdzonego
(obligatoryjnie);
c) wykonywanie ciążącego na sprawcy
wykonywania obowiązku łożenia na
utrzymanie innej osoby.
d) wykonywanie pracy zarobkowej, nauki,
przygotowania do zawodu;
e) zakaz nadużywania alkoholu;
f) podanie się leczeniu (w szczególności
odwykowemu lub rehabilitacyjnemu; ale
tylko za zgodą skazanego!);
g) powstrzymywanie się od przebywania w
pewnych miejscach lub środowiskach;
h) inne, jeśli mogą zapobiec powrotowi do
przestępstwa;

i) środki karne: naprawienie szkody;
świaczenie pieniężne;
Do tego sąd może dorzucić nadzór
kuratorski (kuratora sądowego, społecznego
a nawet instytucji społecznej, np. X pod
nadzorem ZUS-u :P).

i) środki karne: naprawienie szkody;
świaczenie pieniężne;
Do tego sąd może dorzucić nadzór kuratorski
(kuratora sądowego, społecznego a nawet
instytucji społecznej).

Negatywny wynik próby:
Warunkowo umorzone postępowanie
podejmuje się („od nowa” i na zasadach
ogólnych), jeśli:
a) sprawca popełnił w okresie próby
przestępstwo umyślne, za które został
prawomocnie skazany (obligatoryjnie);
b) sprawca rażąco narusza porządek prawny,
w szczególności popełnia inne przestępstwo
(także po wydaniu orzeczenia o
warunkowym umorzeniu postępowania a
przed jego uprawomocnieniem);
c) uchyla się od wykonywania obowiązków
próby lub orzeczonych środków karnych;

Negatywny wynik próby:
Warunkowo zawieszoną karę się wykonuje,
gdy:
a) sprawca popełnił w okresie próby
podobne przestępstwo umyślne, za które
została mu orzeczona kara (obligatoryjnie);
b) sprawca rażąco narusza porządek prawny,
w szczególności popełnia inne przestępstwo
(także po wydaniu orzeczenia o
warunkowym zawieszeniu kary a przed jego
uprawomocnieniem);
c) uchyla się od wykonywania obowiązków
próby lub orzeczonych środków karnych;

Negatywny wynik próby:
Warunkowe przedterminowe zwolnienie
odwołuje się, gdy:
a) sprawca popełnił w okresie próby
podobne przestępstwo umyślne, za które
prawomocnie orzeczono wobec niego karę
bez zawieszenia jej wykonania
(obligatoryjnie);
b) sprawca rażąco narusza porządek prawny,
w szczególności popełnia inne przestępstwo
(także po wydaniu orzeczenia o
warunkowym zawieszeniu kary a przed jego
uprawomocnieniem);
c) uchyla się od wykonywania obowiązków
próby lub orzeczonych środków karnych;

Pozytywny wynik próby: definitywne
umorzenie postępowania i niemożność jego
podjęcia po upływie terminu 6 miesięcy od
końca okresu próby.

Pozytywny wynik próby: zatarcie skazania
de iure po upływie terminu 6 miesięcy od
końca okresu próby.

Pozytywny wynik próby: po upływie terminu
6 miesięcy od końca okresu próby kara
zostaje uznana za odbytą w całości w chwili
przedterminowego zwolnienia.

5. WYMIAR KARY I ŚRODKI ZWALCZANIA RECYDYWY

6. ŚRODKI ZABEZPIECZAJĄCE

7. OKOLICZNOŚCI UCHYLAJĄCE KARALNOŚĆ

8. ZATARCIE SKAZANIA

- Część szczególna -

(the best of, czyli : art. art.

118

,

123

,

148

,

149

,

150

,

151

,

152, 153, 154,

155

,

156, 157

,

157a,

158

,

159

,

160

,

161, 162

,

173, 174,

175, 177, 178, 178a

,

190

,

191

,

193

,

197

,

198

,

199

,

200

,

201

,

202

,

203

,

204

,

205

,

207, 208, 209

,

212

,

213, 214, 215, 216

,

222, 223

,

228, 229,

230,

230a

, 231, 233, 239, 240, 265, 266, 267,

270, 271, 272, 273, 274, 275

,

278

,

279

,

280, 281, 282

,

283

,

284, 285,

286

,

287

,

288

,

289

,

290

,

291

,

292

,

293

,

294

,

295

,

296, 296a, 296b, 297

,

310

KK)

I. PRZESTĘPSTWA PRECIWKO POKOJOWI, LUDZKOŚCI I PRZESTĘPSTWA WOJENNE

118.

Ludobójstwo. Ludobójstwo (art. 118) jest najcięższym z przestępstw penalizowanych przez KK. Ludobójstwo obejmuje

dokonywane w celu wyniszczenia w całości lub części grupy narodowej, etnicznej, rasowej, politycznej, wyznaniowej lub grupy o
określonym światopoglądzie: a) zabójstwa, b) powodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu; c) stwarzanie warunków życia
grożących biologicznym wyniszczeniem; d) stosowanie środków wstrzymujących urodzenia w obrębie grupy lub przymusowe
odbieranie dzieci członkom takiej grupy (art. 118 § 1 i 2 KK). Przedmiotem ochrony art. 118 KK jest bezpieczeństwo i ochrona
istnienia różnych grup etnicznych, politycznych, światopoglądowych etc. Ludobójstwa można dopuścić się wyłącznie w zamiarze
kierunkowym (cel: wyniszczenie grup narodowych, etnicznych etc. w całości lub w części; jeśli ktoś dopuszcza się wymienionych
wyżej okropieństw w innym celu, odpowiada na podstawie przepisów ogólnych za zabójstwa, spowodowanie ciężkiego
uszczerbku na zdrowiu etc.). Ludobójstwo jest przestępstwem ogólnosprawczym (być ludobójcą każdy może...) Karalność
przygotowania. Przygotowanie do popełnienia zbrodni ludobójstwa jest karalne (art. 118 § 3 KK).

123.

Pogwałcenie prawa humnitarnego. Art. 123 § 1 KK penalizuje zachowania które zarazem naruszają normy prawa

międzynarodowego i polegają na zabójstwie: a) osób, które się poddały; b) rannych, chorych, rozbitków, personelu medycznego
lub osób duchownych; c) jeńców wojennych; d) ludności cywilnej z obszaru okupowanego, zajętego lub objętego działaniami
wojennymi; e) innych osób korzystających w czasie działań zbrojnych z ochrony międzynarodowej. Art. 123 § 2 KK penalizuje
także inne zachowania dotyczące tych osób i naruszające prawo międzynarodowe - chodzi o sytuacje w których sprawca:
powoduje u tych osób ciężki uszczerbek na zdrowiu, poddaje je torturom, okrutnemu lub nieludzkiemu traktowaniu,
eksperymentom poznawczym (nawet za ich zgodą), używa ich w celu ochrony obiektu, obszaru lub własnych oddziałów (jako
żywe tarcze) lub też zatrzymuje jako zakładników.

XIX. PRZESTĘPSTWA PRZECIWKO ŻYCIU I ZDROWIU

148.

Zabójstwo. Zabójstwo jest zbrodnią polegającą na umyślnym pozbawieniu życia człowieka (

art. 148 § 1 KK

). Zabójstwo

może być wyłącznie umyślne, zgodnie z zasadą umyślności zawartą w

art. 8 KK

(zbrodnię można popełnić tylko umyślnie).

Zgodnie z

art. 9 § 1 KK

, zabójstwa można dokonać w zamiarze bezpośrednim (sprawca chce zabić) lub ewentualnym (sprawca

godzi się na możliwośc jego popełnienia). Zabójstwo jest przestępstwem ogólnosprawczym.
Człowiek. Przedmiotem zamachu jest w przypadku zabójstwa jest życie człowieka. Przedmiotem wykonawczym zabójstwa jest
człowiek. Człowiekiem jest każda istota zrodzona przez kobietę i życie każdego człowieka ma jednakową, najwyższą wartość.
Wydaje się to oczywiste, ale historia zna porządki prawne odmawiające ochrony prawnej niemowlętom ułomnym lub o
zniekształconej fizjonomii (np. prawo starożytnej Sparty, Rzymu, państwa Azteków, średniowieczne prawo europejskie,
upatrujące w ułomnym płodzie efektu konatktów matki z siłami nieczystymi). Także współcześnie wiele kontrowersji budzi
kwestia celowości sztucznego utrzymywania przy życiu noworodków niezdolnych do samodzielnego życia.
Kontrowersje budzi ustalenie momentu początkowego ochrony ludzkiego życia, tzn. rozgraniczenie między człowiekiem
narodzonym (którego życie chronią

art. 148-151 KK

) a nasciturusem (ochrona z

art. 152

i

153 KK

). Istnieje wiele kryteriów, z

których wg profesora Marka najodpowiedniejsze jest kryterium fizjologiczne (rozpoczęcie samodzielnego oddychania). Nie mniej
zamieszania jest wokół ustalenia końcowego momentu ochrony, czyli śmierć człowieka. Obecnie przyjmuje się w tym przypadku
kryterium śmierci biologicznej, tj. nieodwracalnym ustaniu funkcji pnia mózgu. Za zmarłego nie uznaje się jeszcze człowieka w
stanie śmierci klinicznej (ustanie pracy serca). Problematyczne jest zagadnienie ochrony prawnej życia sztucznie
podtrzymywanego.
Zabójstwo jest przestępstwem materialnym, staje się dokonane, gdy w rezultacie czynu sprawcy poszkodowany umiera. Między
czynem sprawcy a skutkiem smiertelnym musi istnieć związek przyczynowy. Jeżeli objęty zamiarem sprawcy śmiertelny skutek
nie nastąpi, będziemy mieli do czynienia z usiłowaniem zabójstwa - nawet jeśli brak skutku jest przyczyną ingerencji osób
trzecich (np. pomocy lekarskiej).Z punktu widzenia odpowiedzialności za zabójstwo decydujące znaczenia ma to, czy czyn
sprawcy był relewantną przyczyną śmiertelnego skutku oraz to, czy sprawca obejmowal taki skutek swym zamiarem
(bezpośrednim lub ewentualnym, patrz wyżej).
Nie jest istotny sposób dokonania zabójstwa ani motyw, jakim kierował się sprawca. Zabójstwo może zostać popełnione przez
działanie sprawcy bądź przez zaniechanie, jeśli na sprawcy ciążył szczególny obowiązek udzielenia poszkodowanemu pomocy i
sprawca świadomie go nie wypełnił, wiedząc, że zakończy się to smiercią poszkodowanego.
Sprawca popełni zabójstwo w zamiarze ewentualnym, jeżeli z okoliczności i sposobu jego działania wynika, że przewiduje śmierć
ofiary i się z nią godzi (np. zachęca pijanego kolegę, by ten przeszedł się po cienkiej balustradzie Mostu Długiego). Zamiar
ewentualny znajdyje zastopsowanie także gdy wysokie ryzyko skutku śmiertelnego jest związane z działaniem skierowanym na
inny cel (np. podpala dom, w którym znajdują się ludzie, aby podstępnie wyłudzić pieniądze z firmy ubezpieczeniowej). W takim
przypadku stosuje się kwalifikację kumulatywną.

Zabójstwo kwalifikowane. Obecny kodeks karny zawiera szeroki katalog zabójstw kwalifikowanych (w poprzednich kodeksach
karnych był tylko typ podstawowy i uprzywilejowane). Zgodnie z

art. 148 § 2-3 KK

, ostrzejsza penalizacja dotyczy zabójstw

popełnionych: a) ze szczególnym okrucieństwem; b) w związku z wzięciem zakładnika, zgwałceniem lub rozbojem; c) w wyniku
motywacji zasługującej na szczególne potępienie; d) przy użyciu broni palnej lub materiałów wybuchowych; e) w ten sposób, że
w następstwie jednego czynu ginie więcej niż jedna osoba; f) przez sprawcę skazanego prawomocnie za zabójstwo.
Wprowadzenie do kodeksu zabójstwa typu kwalifikowanego miało zagwarantować orzekanie surowszych kar dla sprawców
najcięższych zbrodni (tzn. nieorzekanie wobec nich kar łagodniejszych, bo górny wymiar kary - 25 lat pozbawienia wolności lub
dożywocie - jest taki sam i dla zabójstwa, i dla zabójstwa kwalifikowanego). Szczytny to cel, ale wprowadzenie nowych
przepisów skomplikowało stosowanie prawa i zaczęło stwarzać liczne wątpliwości co do znamion kwalifikujących. Ponadto,
zdaniem profesora Marka, ustawodawca stworzył nadmiar okoliczności kwalifikujących, co zmusza do częstego stosowania
kwalifikacji kumulatywnej.
Zabójstwo w związku z wzięciem zakładnika, zgwałceniem lub rozbojem nie ogranicza typu kwalifikowanego wyłącznie zabicia
ofiar wymienionych przestępstw, odnosi się także do zabójstw dokonanych na innych osobach uczestniczących w zdarzeniu, np.
próbujących bronić ofiary.
Zabójstwo przy użyciu broni palnej nie budzi zastrzeżeń co do interpretacji, ale wątpliwa jest zasadność takiej penalizacji,

bowiem znacznie bardziej okrutne jest zabójstwo przy użyciu np. łomu, które jednak na gruncie przepisów obecnego kodeksu
spełnia znamiona zabójstwa w typie podstawowym. Zapis o broni palnej był pomysłem Komisji Sejmowej, co potwierdza regulę,
że nic, co wymyśli Sejm, nie nadaje się później do użytku.
Zostrorzna kwalifikacja zabójstwa wielu osób w następstwie jednego czynu jest pomysłem rozsądnym, zwłaszcza w obliczu
wzmożonego zagrożenia terroryzmem. Tyle tylko, że w najbardziej oczywistych przypadkach (zamachy bombowe, strzały do
tłumu) znamiona takiego zabójstwa będą się pokrywać ze znamionami zabójstwa przy użyciu broni palnej lub materiałów
wybuchowych. Oczywiście, można również mieć do czynienia z przypadkami, które nie będą wyczerpywać znamion opisanych w

art. 148 § 3 KK

, np. rozpylenie trującego gazu, pozbawienie prądu oddziału intensywnej terapii etc.

Morderstwo. W wielu systemach prawnych odróznia się zabójstwa od morderstw (ciężkich zabójstw). Częstokroć pojęcie
"morderstwo" oznacza po prostuzabójstwo kwalifikowane. Tak jest np. w Niemczech, gdzie okolicznościami kwalifikującymi
zabójstwa są: okrucieństwo, podstęp, użycie środków stwarzających powszechne niebezpieczeństwo oraz niskie pobudki
dokonania zbrodni. Czyn spełniajacy którekolwiek z opisanych znamion nie jest zwykłym zabójstwem (Totschlag), ale
morderstwem (Mord). Istnieją systemy, w których podział na zabójstwa i morderstwa jest dokonywany według bardziej
egzotycznych kryteriów: w prawie anglosaskim morderstwo (murder) to zabójstwo poprzedzone tzw. złym zamiarem uprzednim
(malice aforethought), a także pozbawienie życia w wyniku zamierzonego dokonania innej zbrodni zagrażającej bezpośrednio
życiu (zgodnie z zasadą felony-murder-rule) - przeciwstawia się je zabójstwu zwykłemu (manslaughter); w prawie francuskim
morderstwem (assasinat) jest zabójstwo dokonane podstępnie lub zaplanowane. W polskiej doktrynie prawnokarnej
(nawiązującej w swych założeniach do doktryny niemieckiej) określenie "morderstwo" stosuje się w odniesieniu do dwóch
postaci zabójstwa kwalifikowanego - zabójstwa ze szczególnym okrucieństwem i zabójstwa w wyniku motywacji zasługującej na
szczególne potępienie.
Zabójstwo ze szczególnym okrucieństwem oznacza zabójstwo wyróżniające się szczególnie bestialskim sposobem popełnienia,
połączone z zadawaniem ofierze dodatkowych cierpień (torturowanie, znęcanie się, przedłużanie agonii), bądź dokonane np. na
małym dziecku, kobiecie w ciąży lub ofierze o innego rodzaju szczególnych cechach.
Motywacja załugująca na szczególne potępienie oznacza wszelkie pobudki budzące wybitnie negatywną ocenę społeczną i rażąco
nieproporcjonalne do ciężaru popełnionej zbrodni. Za zabójstwo w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie
uznaje się np. zabójstwo zlecone za pieniądze, zabójstwo dokonane w ramach zemsty, zabójstwo dokonane w celu zawładnięcia
cudzym majątkiem, zabójstwo dokonane dla przyjemności bądź z żądzy mordu.

Zabójstwo w afekcie. Zabójstwo w afekcie (

art. 148 § 4 KK

) stanowi uprzywilejowany typ zabójstwa. Różni się od zabójstwa w

typie podstawowym dwoma znamionami szczególnymi dotyczącymi strony podmiotowej (silne wzburzenie) i strony
przedmiotowej (okoliczności usprawiedliwiające silne wzburzenie). Między obiema znamionami musi zachodzić związek
przyczynowy, tzn. okoliczności muszą być przyczyną wzburzenia. Jeśli sprawca pozbawia ofiarę życia działając pod wpływem
silnego wzburzenia, ale nie zostało ono spowodowane okolicznościami, dającymi się ocenić jako "usprawiedliwiające", sprawca
odpowie za zabójstwo w typie podstawowym.
Silne wburzenie (afekt) oznaczna stan psychiczny, w którym intensywne reakcje emocjonalne biorą górę nad samokontrolą. Afekt
jest zwykle krótkotrwały i stanowi eksplozywną reakcję na silny bodziec zewnętrzny. W orzecznictwie przyjęło się uważać za
zabojstwo w afekcie sytuację, w której wzburzenie sprawcy narastało przez długi czas (tzw. afekt trwały), a eksplozja nastąpiła w
reakcji na błahy bodziec, w okolicznościach nie usprawiedliwiających podobnej reakcji. Warunkiem jest jednak, by sprawca
istotnie diziałał pod wpływem wburzenia. Zamiar przemyślany popełnienia przestępstwa wyłącza afekt (Zabójstwa w afekcie
dokonuje się z zasady w tzw. zamiarze nagłym)
Okoliczności usprawiedliwiające silne wzburzenie wiążą się zazwyczaj z nagannym postępowaniem pokrzywdzonego, przy czym
owa naganność podlega zwykle ocenie według kryteriów obiektywnych, jakimi są przyjęte normy moralne i zasady współżycia
społecznego (kryteria subiektywne, tzn. osąd sprawcy, nikogo nie obchodzą). Tak to wygląda na gruncie orzecznictwa. Z drugiej
strony afekt nie zawsze musi mieć związek z nikczemnością ofiary. Przepisy kodeksu nie precyzują rodzaju uczucia, które
wywołało silne wzburzenie (może to być nienawiść, ale także np. zazdrość albo rozpacz).
Nietrzeźwość sprawcy według różnych opinii doktryny: a) wyklucza uznanie okoliczności zabójstwa za usprawiedliwiające silne
wzburzenie (np.

wyrok Sądu Najwyższego z 07.06.1972, OSNKW 1972 poz. 175

); b) nie wyklucza uznania okoliczności

zabójstwa za usprawiedliwiające silne wzburzenie, jeśli przyczyną tego wzburzenia nie był alkohol i jeśli upojenie nie miało
istotnego wpływu na zachowanie sprawcy (np.

wyrok Sądu Najwyższego z 25.08.1971, OSNKW 1972 poz.9

).

Wobec sprawcy zabójstwa w afekcie można zastosować przewidziane w art. 31 § 2 KK nadzwyczajne złagodzenie kary ze
względu na znaczne ograniczenie poczytalności, jeśli owo ograniczenie poczytalności nastapiło z innych przyczyn niż silne
wzburzenie (przyjmuje się, że te same okoliczności nie mogą dwukrotnie działać na korzyśc sprawcy).

149

. Zabójstwo noworodka. Uprzywilejowanym typem zabójstwa jest zabicie noworodka przez matkę, dokonane w okresie

porodu i pod jego wpływem, a własciwie pod wpływem wywołanego przez poród wstrząsu, wzburzenia albo innego stanu
psychicznego niezrównoważenia.

150.

Eutanazja. Zabójstwo eutanatyczne (zabójstwo z litości, zabójstwo na żądanie [analogiczna nazwa w kodeksach

niemieckojęzycznych - Toetung auf Verlangen];

art. 150 § 1 KK

) polega na zabiciu człowieka na jego żądanie i pod wpływem

współczucia, zwykle związanego z ciężką chorobą ofiary lub jej cierpieniami. Żądanie dokonania eutanazji musi być dobrowolne,
stanowcze i jednoznaczne, musi pochodzić od osoby poczytalnej i zdolnej do oceny swojej sytuacji. Muszą także istnieć
relewantne powody żądania pozbawienia życia, które stanowiłyby zarazem motyw działania sprawcy zabójstwa eutanatycznego.
Ustawodawca nie precyzuje, o jakie powody chodzi (tzn. co może być źródłem wspołczucia, o którym mowa w art. 150 § 1 KK);
w doktrynie przyjęło się, że zabójstwo eutanatyczne uzasadniają ciężkie cierpienia fizyczne żądającego, nieuleczalna choroba
bądź nikłość szans na uratowanie jego życia. Cierpienia psychiczne niczego podobnegi nie uzasadniają.
Zabójstwo etanatyczne jest przestępstwem ogólnosprawczym (może się go dopuścić każdy, choć najczęściej sprawcą jest lekarz
bądź osoba najbliższa ofiary). Czyn zabroniony może w tym przypadku polegać na działaniu (zaaplikowanie silnej trucizny,
odłączenie od aparatury podtrzymującej życie) lub na zaniechaniu (np. celowe niepodanie leku koniecznego dla utrzymania ofiary
przy życiu; zgodnie z

art. 2 KK

odpowiedzialność za zaniechanie ponoszą jedynie te osoby, na których ciąży szczególny

obowiązek działania). Zabójstwo eutanatyczne może być dokonane w zamiarze bezpośrednim (motywowanym współczuciem),
niemniej nie ma pewności, czy w odniesieniu do eutanazji można mówić o zamiarze ewentualnym (np. współczujący sprawca
podaje cierpiącemu bardzo silna dawkę leku, godząc się z mozliwością śmiertelnego skutku).
Legalność eutanazji. Eutanazja jest obecnie przedmiotem ożywionych sporów dotyczących jej oceny moralnej i prawnej. Z jednej
strony akcentuje się zasadę nadrzędnej wartości ludzkiego życia, z drugiej wysuwa się pogląd, że skrócenie cierpień osoby
nieuleczalnie chorej jest działaniem szlachetnym i realizującym prawo każdego człowieka do godnej śmierci. Jedynym systemem
prawnym, który legalizuje (po licznych uwarunkowaniach) zabójstwo eutanatyczne, jest prawo holenderskie (od 1976 r.). W
systemie polskim każda postać eutanazji jest przestępstwem, ale ustawodawca określił dla zabójstwa eutanatycznego bardzo
łagodny wymiar kary (do 5 lat pozbawienia wolności), a ponadto przewidział możliwość odstąpienia od wymierzenia kary. Inny
spór dotyczy różnic miedzy eutanazją a antydystanazją (przerwaniem sztucznego podtrzymywania życia), w tej dziedzinie prawo
może się ograniczyć jedynie do kontroli warunków określonych w prawie medycznym.

151.

Namowa i pomoc do samobójstwa. Samobójstwo nie jest przestępstwem

14

, choć jest szkodliwe społecznie. KK penalizuje

doprowadzenie do samobójstwa innej osoby namową i przez udzielenie pomocy (osobnym przestępstwem jest doprowadzenie do
samobójstwa przez znęcanie się). Są to przestępstwa sui generis, które odpowiadałyby formom zjawiskowym samobójstwa:
podżeganiu i pomocnictwu, gdyby samobójstwo było czynem zabronionym. Zarazem waża się je za uprzywilejowany typ
zabójstwa. Namowa. Namowa oznacza działania (głównie perswazję) stosowane w bezpośrednim zamiarze wywołania zamiaru
samobójczego u innej osoby (nie można namawiać w zamiarze ewentualnym: nie ma namowy, jeśli X opowiada Y dołujące
historyjki i jest mu obojętne to, że mogą zainspirować one Y do skoku z okna). Pomoc. Pomoc polega na ułatwieniu dokonania
samobójstwa w szczególności przez dostarczenie środków, udzielenia informacji (‘najlepiej jest nawdychać się spalin... podobno
widać fajne fazy’), utwierdzenie w samobójczym zamiarze. Pomocy do samobójstwa można się dopuścić w obu postaciach
umyślności. Doprowadzenie. Udzielenie pomocy i namowa muszą doprowadzić do samobójstwa, tzn. musi istnieć między nimi a
samobójstwem związek przyczynowy. X nie doprowadza do samobójstwa, jeśli w zamiarze bezpośrednim wywołania
samobójstwa pożycza Y pistolet, a Y się wiesza. Podobnie ma się rzecz, jeśli Y od kilku lat sugeruje X, że powinien ze sobą
skończyć, a X zabija się dopiero po tym, jak rzuciła go narzeczona.

152-4.

Karalna aborcja. Typem podstawowym karalnej aborcji jest przerwanie ciąży za zgodą kobiety ciężarnej, ale

naruszeniem przepisów ustawy

15

(tzn. ustawy z 01.03.1993 o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach

dopuszczalności przerwania ciąży). Karalnej aborcji może się dopuścić każdy (przestępstwo ogólnosprawcze), przy czym tylko
lekarz może ją przeprowadzić zgodnie z ustawą (legalnie). Typy kwalifikowane. Typem kwalifikowanym karalnej aborcji jest
aborcja bez zgody kobiety albo doprowadzenie kobiety do przerwania ciąży przemocą (tzn. fizycznym oddziaływaniem na inną
osobę lub jej otoczenie), groźbą bezprawną (definicja w art. 115 § 12 KK) lub podstępem (p. notatka o zgwałceniu). Typem
kwalifikowanym karalnej aborcji (niezależnie od typu) jest przerwanie ciąży, gdy dziecko poczęte osiągnęło zdolność do
samodzielnego życia (art. 152 § 3 KK; art. 153 § 2 KK). Typy kwalifikowane przez następstwo. Do obu typów odnosi się także
następstwo kwalifikujące w postaci śmierci kobiety ciężarnej (art. 154 KK).

157a.

Uszkodzenie ciała dziecka poczętego. KK penalizuje uszkodzenie ciała dziecka poczętego lub spowodowanie rozstroju

zdrowia zagrażającego jego życiu. Nic odkrywczego nie da się o tym napisać, oprócz tego, że to dobra regulacja, której długo
brakowało. Za uszkodzenie płodu nie odpowiada lekarz, jeśli powstało ono w wyniku przeprowadzonych przez niego zabiegów
leczniczych niezbędnych dla usunięcia niebezpieczeństwa grożącego matce lub dziecku poczętemu. Nie podlega karze kobieta
ciężarna, która dokonuje uszkodzenia płodu (bo przerwanie ciąży przez samą kobietę jest dozwolone [sic!]).

155.

Nieumyślne spowodowanie śmierci. Nieumyślne spowodowanie śmierci (

art. 155 KK

) od zabójstwa różni się w sferze

14

Ale było. W średniowieczu kara za popełnienie samobójstwa dotykała rodzinę samobójcy; w nowożytnej Anglii karano śmiercią za usiłowanie samobójstwa.

15

odesłanie jest konieczne, bo temat aborcji wciąż budzi emocje wśród naszych posłów i ustawowe warunki jej dopuszczalności zmieniały się już parokrotnie.

Obecnie aborcja jest dopuszczalna, gdy ciąża zagraża życiu kobiety, istnieje podejrzenie nieodwracalnego uszkodzenia płodu lub też podejrzenie, że ciąża pochodzi z
czynu zabronionego.

znamion ustawowych jedynie stroną przedmiotową. W tym przypadku śmiertelny skutek jestv rezultatem działania lub
zaniechania sprawcy w warunkach lekkomyślnosci lub niedbalstwa. Nieumyślne spowodowanie śmierci jest przestepstwem
materialnym, a jego skutkiem jest śmierć człowieka, która pozostaje w związku przyczynowym z działaniem sprawcy. Ponieważ
nie można tu mówić o zamiarze, mozliwa jest jedynie odpowiedzialność za dokonanie nieumyślnego spowodowania śmierci (w
przypadku zabójstwa - także za usiłowanie).
Działanie objęte winą niemyślną zgodnie z

art. 9 § 2 KK

polega na lekceważeniu obowiązku ostrożności, przy czym sprawca

może: a) zdawać sobie sprawę z tego, że postępuje nieostrożne, ale sądzić, że uniknie ujemnego skutku swej nieostrożności
(lekkomyślność); b) nie zdawać sobie sprawy z tego, że postępuje nieostrożnie i że może to doprowadzić do ujemnego skutku,
mimo, że ma możliwość i powinien cos takiego przewidzieć. W przypadku nieumyslnego spowodowania smierci nie zawsze
można trafnie określić czy i jakie zasady ostrożności naruszył sprawca. Dlatego podstawa odpowiedzialności karnej z

art. 155 KK

moze byc jedynie możliwosc przewidzenia przez sprawcę skutku, oparta na ocenie okoliczności czynu i właściwości sprawcy.

156.

Ciężki uszczerbek na zdrowiu. KK penalizuje szereg przestępstw polegających na uszkodzeniu ciała i wyróżnia je ze

względu na stopień owego uszkodzenia. Peleton otwiera spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, penalizowane w art.
156 KK, a polegające na: a) pozbawieniu człowieka wzroku, słuchu, mowy, zdolności płodzenia; b) doprowadzeniu człowieka do
innego ciężkiego kalectwa; c) spowodowaniu ciężkiej choroby neuleczlanej lub długotrwałej; choroby realnie zagrażającej życiu;
trwałej choroby psychicznej; d) spowodowaniu całkowitej lub znacznej trwałej niezdolności do pracy w zawodzie; e)
spowodowaniu trwałego, istotnego zeszpecenia. Przy określeniu ciężkiego uszczerbku ustawodawca przyjął kryteria anatomiczne
i funkcjonalne (tzn. utratę lub zaburzenie działania organu lub funkcji organizmu), społeczne (tzn. wpływ obrażeń na zdolność do
pracy) i estetyczne, za co mu chwała. Pozbawienie wzroku, słuchu etc. Pozbawienie oznacza całkowity i trwały uszczerbek; X
pozbawi Y wzroku, gdy Y całkowicie i nieodwracalnie oślepnie; nie będzie pozbawienia, gdy uszczerbek wzroku Y będzie
przejściowy lub Y będzie ‘jedynie’ gorzej widział. Ciężkie kalectwo. Przez ciężkie kalectwo rozumie się zarówno pozbawienie
organu lub funkcji organizmu, jak i znaczne ograniczenie funkcji organizmu. Długotrwała choroba. Przyjmuje się, ze choroba
długotrwała to taka, która narusza prawidłowe funkcjonowanie organizmu na okres dłuższy niż 6 miesięcy. Skutek.
Spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu jest przestępstwem materialnym. Skutkiem jest zaistnienie chorób i obrażeń
opisanych w art., 156 § 1 pkt 1-2 KK. Typ kwalifikowany przez następstwo. Następstwem kwalifikującym spowodowanie
ciężkiego uszczerbku na zdrowiu jest śmierć ofiary (art. 156 § 3 KK). Nieumyślność. Spowodowania ciężkiego uszczerbku na
zdrowiu można dopuścić się nieumyślnie (art. 156 § 2 KK); towarzyszy temu niższa sankcja (do 3 lat pozbawienia wolności; za
przestępstwo umyślne – od roku do 10 lat).

157.

Średnie i lekkie uszkodzenie ciała. Średnie uszkodzenie ciała (art. 157 § 1 KK) polega na wywołaniu naruszenia czynności

narządu ciała lub rozstroju zdrowia, które to naruszenie lub rozstrój: a) nie zostały opisane w art. 156 § 1 KK; b) trwa dłużej niż 7
dni. Lekkie uszkodzenie ciała różni się od średniego tym, że naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwają nie
dłużej niż 7 dni. Lekkiego i średniego uszkodzenia można dopuścić się nieumyślnie. Ściganie obu przestępstw odbywa się z
oskarżenia prywatnego; jeśli sprawca jest osobą bliska pokrzywdzonego – tylko na wniosek pokrzywdzonego (Dlaczego? Żeby
nie naruszać relacji rodzinnych – o trybie wnioskowym czytaj w notatce o kradzieży).

158-9.

Bójka i pobicie. KK zakazuje udziału w bójce lup pobiciu, w którym bezpośrednio naraża się człowieka na utratę życia

lub uszkodzenie ciała. Bójka. Bójka to starcie między minimum trzema osobami (bo do bójki trzeba trojga...), przy czym każda z
osób zarazem atakuje i jest atakowana. Za udział w bójce odpowiadają wszyscy jej uczestnicy. Pobicie. Pobiciem jest czynna
napaść dwóch lub większej ilości osób na inną osobę lub osoby, przy czym istnieje wyraźny podział ról na napastników i
broniących się. Za udział w pobiciu odpowiadają jedynie napastnicy (stąd ważne jest rozróżnienie między bójką a pobiciem).
Kwestia obrony koniecznej. Z natury rzeczy prawo do skutecznej obrony przysługuje napadniętym w pobiciu i nie ponoszą oni
odpowiedzialności za naruszenie nietykalności spowodowanie obrażeń u napastników. Gorzej jest w przypadku bójki – tam nie da
się oddzielić bezprawnego zamachu od ewentualnych prób jego odparcia i wobec powyższego przy bójce nie ma mowy o obronie
koniecznej. Na obronę konieczną może się powołać jedynie uczestnik bójki, który odstąpił od udziału w niej i został następnie
zaatakowany przez któregoś z innych uczestników zajścia. Typy kwalifikowane przez następstwo. Bójka i pobicie mogą mieć
kwalifikujące następstwa w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu człowieka (art. 158 § 2 KK) lub śmierć człowieka (art. 158 §
3 KK). Typ kwalifikowany. Zaostrzonej odpowiedzialności za udział w bójce lub pobiciu ponosi sprawca, który używa broni,
noża lub podobnie niebezpiecznego przedmiotu. (o wykładni broni palnej, noża i podobnie niebezpiecznych przedmiotów czytaj
w notatce o rozboju). Warto tu zaznaczyć, że pojęcie ‘używanie’ oznacza posługiwanie się zgodnie z przeznaczeniem (jeżeli X ma
ze sobą pistolet, ale ogranicza się wyłącznie do jego ostentacyjnego demonstrowania – nie używa go; użyje go, kiedy zacznie
oddawać strzały).

160.

Narażenie na niebezpieczeństwo. Art. 60 KK jest przepisem ogólnym, penalizującym każdą postać narażenia człowieka na

bezpośrednie zagrożenie utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Czynnością wykonawczą przestępstwa z art. 160 KK
może być każde zachowanie (działanie i zaniechanie); istotnej jest za to, by zagrożenie było bezpośrednie (niezwłoczne).
Przykłady czynów spełniających znamiona narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo: żołnierz X oddaje dla zabawy serię

strzałów z kbks-u w pomieszczeniu, w którym znajdują się ludzie; pielęgniarka Y umieściła silnie toksyczny środek N w szafce z
lekami, stwarzając realne niebezpieczeństwo pomyłkowego użycia N w celach leczniczych; Q rzuca ciężkim przedmiotem w
jadący samochód; V upuszcza ciężki przedmiot przez okno na zatłoczony chodnik etc. etc. Typ kwalifikowany. Typem
kwalifikowanym narażenie na niebezpieczeństwo jest narażenie życia lub zdrowia osoby, wobec której sprawca ma szczególny
obowiązek opieki

16

. O tym skąd się bierze taki obowiązek czytaj w notatce o formie czynu (p. strona przedmiotowa). Wina.

Narażenia na niebezpieczeństwo można się dopuścić umyślnie (X chce strzelać do ścian w pomieszczeniu pełnym ludzi, żeby
poczuli się zagrożeni) jak i nieumyślnie (X chce się tylko bawić bronią, ale przypadkiem pociąga za spust).

161.

Narażenie na

zarażenie wirusem HIV, chorobą weneryczną lub zakaźną. Art. 161 penalizuje bezpośrednie narażenie innej osoby na
zarażenie wirusem HIV, chorobą weneryczną lub chorobą zakaźną (lex specialis względem art. 160 KK). Opisanego czynu można
się dopuścić jedynie umyślnie (X chce narazić Y na niebezpieczeństwo lub chce współżyć z Y wiedząc, ze jest zarażony i nie
przejmuje się tym, ze Y może się zarazić) i może to zrobić jedynie osoba zarażona wirusem HIV, chorobą weneryczną lub
chorobą zakaźną i zarazem mająca tego świadomość. Według profesora Marka jest to przestępstwo formalne z narażenia, ale KK
mówi o zagrożeniu bezpośrednim, a to (też zdaniem prof. Marka) co do zasady jest przestępstwem materialnym. Gdzie spójność,
profesorze?

162.

Nieudzielenie pomocy. Art. 162 KK penalizuje nieudzielenie pomocy człowiekowi znajdującemu się w położeniu grożącym

bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia lub ciężkiego uszczerbku dla zdrowia, o ile można jej udzielić nie narażając siebie
na podobne niebezpieczeństwo. Pomoc. Pomoc nie musi być skuteczna, ważne by ktoś ją podjął. Zawsze to lepsze niż nic.
Legalne nieudzielenie pomocy. Nieudzielenie pomocy nie jest bezprawne, jeśli: a) udzielenie pomocy naraziłoby ratującego na
bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu (a contrario z art. 162 KK); b) udzielenie
pomocy wiąże się z koniecznością poddania się zabiegowi lekarskiemu (argument z art. 192 KK); c) możliwa jednostka
samorządu terytorialnego natychmiastowa pomoc instytucji powołanej do udzielania fachowej pomocy (pogotowie ratunkowe,
TOPR, WOPR, ‘czy na sali jest lekarz?’).

XXI. PRZESTĘPSTWA PRZECIWKO BEZPIECZEŃSTWU W KOMUNIKACJI

173.

Sprowadzenie katastrofy. KK penalizuje sprowadzenie katastrofy w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, która

zagraża życiu lub zdrowiu wielu sposób albo mieniu w wielkich rozmiarach. Katastrofa. Katastrofa to tyle, co nagłe i groźne
zakłócenie w ruchu o skutkach powszechnych (cyt. za SN; dalej SN mówi o wielkich masach i trudnych do opanowania siłach ich
bezwładności, co może pozwoli bardziej plastycznie wyobrazić sobie katastrofę; skutki powszechne to ogólne zagrożenie oraz
rozległe i dotkliwe zmiany w układzie rzeczywistości). Wiele osób. Przyjmuje się, ze wiele osób to więcej niż pięć. Mienie w
wielkich rozmiarach. Definicję mienia wielkich rozmiarach mamy w art. 115 § 6 KK. Strona podmiotowa. Sprowadzenia
katastrofy w ruchu można się dopuścić umyślnie [vide WTC i kumple Osamy ibn Ladena] i, co się zdarza częściej, nieumyślnie.
Typ kwalifikowany przez następstwo. Kwalifikowanym następstwem sprowadzenia katastrofy w ruchu jest śmierć człowieka
lub ciężki uszczerbek na zdrowiu wielu osób. Karalność przygotowania. Kodeks karny penalizuje czynności przygotowawcze do
umyślnego sprowadzenia katastrofy w ruchu (art. 175 KK).

174.

Sprowadzenie niebezpieczeństwa katastrofy. Osobnym

przestępstwem jest bezpośrednie niebezpieczeństwo katastrofy w ruchu drogowym, wodnym lub powietrznym. Sprowadzenia
niebezpieczeństwa katastrofy można się dopuścić umyślnie i nieumyślnie. Umyślne sprowadzenie niebezpieczeństwa katastrofy
różni się od usiłowania umyślnego sprowadzenia katastrofy zamiarem sprawcy (jeśli X kieruje samolot prosto w biurowiec w
zamiarze wywołania skutków o charakterze powszechnym, to odpowiada z art. 173 § 1 KK. Jeśli jednak X leci w wieżowiec,
żeby poczuć dreszczyk emocji, ale nie obejmuje zamiarem spowodowania katastrofy i zamierza w ostatniej chwili wznieść się w
górę – wówczas stosowny będzie art. 174 § 1 KK). Czynny żal. KK przewiduje klauzulę niekaralności dla sprawcy sprowadzenia
niebezpieczeństwa katastrofy, jeśli dobrowolnie uchyli grożące niebezpieczeństwo (art. 176 § 1 KK). Nadzwyczajne złagodzeni
kary można zastosować wobec sprawcy sprowadzenia katastrofy, jeśli dobrowolnie uchyli niebezpieczeństwo grożące życiu lub
zdrowiu wielu osób (176 § 2 KK).

177. Wypadek komunikacyjny. Przestępstwo opisane w art. 177 § 1 KK polega na nieumyślnym spowodowaniu wypadku, w
którym inna osoba odniosła uszkodzenie ciała określone w art. 157 § 1 KK, przy czym owo spowodowanie wypadku musi
nastąpić wskutek naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Wypadek komunikacyjny.
Wypadek komunikacyjny to zakłócenie w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, mające ograniczony zasięg i o skutkach
dotyczących indywidualnie oznaczonych osób lub przedmiotów majątkowych (X i Y stuknęli się czołowo. Zagrożenie dotyczyło
tylko ich i ich ewentualnych pasażerów oraz ich samochodów). Zasady bezpieczeństwa w ruchu. Zasady bezpieczeństwa w ruchu
obejmują zarówno zasady skodyfikowane i zawarte w przepisach prawnych (np. w prawie o ruchu drogowym), jak i wszelkie tzw.
wskazania praktyki (SN: jak np. zasada ostrożności na drodze, zasada bezpiecznej prędkości

17

, zasada ograniczonego zaufania

18

16

I jest to przestępstwo indywidualne, bo Iksa na takie kwalifikowane niebezpieczeństwo może narazić jego ojciec lub lekarz, ale nie ja, nie ty, ani nie pani z

poczty.

17

Prędkość bezpieczna – taka, która w obliczu niespodziewanej przeszkody umożliwia zapanowanie nad pojazdem i/lub zatrzymanie się w rozsądnej odległości

(a nie na przeszkodzie :P).

etc.). Dla bytu przestępstwa nie jest istotne to, czy naruszenie zasad bezpieczeństwa było umyślne, czy nie. Występek nieumyślny.
Spowodowanie wypadku jest występkiem wyłącznie nieumyślnym. Sprawca nie może obejmować zamiarem spowodowania
wypadku i jego skutków. Jeśli obejmuje, to powinien odpowiadać za przestępstwa umyślne (zabójstwo, zniszczenie lub
uszkodzenie rzeczy, uszkodzenie ciała etc.). Podmiot. Sprawcą może być wyłącznie uczestnik ruchu, którego dotyczy obowiązek
przestrzegania zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym (przestępstwo indywidualne; sprawcą nie
może być pasażer samolotu, ani kierowca, który akurat siedzi w domu i ogląda telewizję). Skutek i typ kwalifikowany.
Spowodowanie wypadku jest przestępstwem materialnym, przy czym skutkiem jest uszkodzenie ciała osoby innej niż sprawca w
typie podstawowym. Skutkiem spowodowania wypadku w typie kwalifikowanym jest śmierć innej osoby, albo wywołanie u niej
ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Tzw. lekki wypadek. Jeśli skutkiem wypadku było lekie uszkodzenie ciała, to zdaniem prof.
Marka sprawca winien ponieść odpowiedzialność z art. 157 § 3 KK. Tymczasem w orzecznictwie przyjęło się traktować takie
zdarzenie jako wykroczenie (art. 85 KW).

178.

Zaostrzenie odpowiedzialności za spowodowanie katastrofy, niebezpieczeństwa katastrofy i wypadku. Art. 178 KK

przewiduje dodatkowe okoliczności obostrzające wymiar kary za spowodowanie przestępstw opisanych w art. 173, 174 lub 177
KK. Są to: a) nietrzeźwość sprawcy lub to, ze znajdował się pod wpływem środka odurzającego; b) ucieczka sprawcy z miejsca
wypadku lub katastrofy. Nietrzeźwość. Definicja legalna stanu nietrzeźwości została zawarta w art. 115 § 6 KK – chodzi o więcej
niż 0,5 ‰ alkoholu we krwi lub więcej niż 25 mg alkoholu w 1 dm

3

wydychanego powietrza. Środek odurzający. Definicję

legalną środka odurzającego zawiera art. 6 pkt 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, zgodnie z którym chodzi o substancje
oddziałującą na ośrodkowy układ nerwowy i wymienioną w załączniku do ustawy. Ucieczka. Ucieczka stałą się okolicznością
obostrzającą wymiar kary z tego prostego powodu, że nietrzeźwi kierowcy często praktykowali tego rodzaju zachowanie, żeby
uniemożliwić stwierdzenie ich nietrzeźwości. Zwykle tłumaczyli się szokiem. Teraz już nie mogą, ale z kolei pokrzywdzeni są
sprawcy, którzy rzeczywiście uciekli będąc w szoku. Należy zaznaczyć, że nie każde oddalenie się z miejsca wypadku jest
ucieczką (bywa, ze sprawca oddala się np. w celu wezwania pomocy); osobie której zarzuca się ucieczkę z miejsca wypadku
należy udowodnić zamiar ucieczki (co jest trudne, ale to jest zło konieczne; nie można w stosunku do każdego domniemywać, że
uciekł).

178a. Kierowanie pojazdem w stanie nietrzeźwości. Osobnym przestępstwem jest bezwypadkowe prowadzenie pojazdu
mechanicznego (lub innego, ale wtedy łagodniejsza sankcja) w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem lakoholu. Prowadzenie
pojazdu w stanie po użyciu alkoholu (tzn. gdy zawartość alkoholu we krwi jest niższa niż w przypadku stanu nietrzeźwości i
wynosi 0,2 - 0,5 ‰) stanowi wykroczenie.

XXIII. PRZESTĘPSTWA PRZECIWKO WOLNOŚCI

189.

Bezprawne pozbawienie wolności. Przestępstwo opisane w

art. 189 KK

polega na pozbawieniu człowieka wolności w

znaczeniu fizycznym, tzn. możliwości wyboru miejsca przebywania i swobody przemieszczania się. Pozbawienie wolności jest
przestępstwem materialnym (skutkiem jest faktyczna utrata wolności przez poszkodowanego) i trwałym (stanu bezprawia trwa
ciągle do momentu odzyskania przez ofiarę wolności). Bezprawnego pozbawienia wolności można dokonać przez działanie lub
zaniechanie (gdy sprawca nie uwalnia człowieka mimo obowiązku jego uwolnienia). Czynu opisanego w

art. 189 KK

można

popełnić w zasadzie wyłącznie z winy umyślnej (w formie zamiaru bezpośredniego lub ewentualnego), choć istnieje możliwość
popełnienia nieumyślnego pozbawienia wolności przez funkcjonariusza publicznego. Umyślne bezprawne pozbawienie wolności
jest przestępstwem ogólnosprawczym.
Kontratyp szczególnych uprawnień. Pozbawienie wolności nie jest przestępstwem, jeśli dopuszcza się go funkcjonariusz
publiczny w ramach zgodnego z prawem wykonywania obowiązków i uprawnień służbowych określonych w przepisach prawa

19

.

W takich przypadkach pozbawienie wolności jest legalne, tzn. nie ma znamion bezprawności w ramach tzw. kontratypu
szczególnych obowiązków i uprawnień.
Typy kwalifikowane. Zgodnie z

art. 189 § 2

surowsza odpowiedzialność za bezprawne pozbawienie wolności zachodzi, gdy trwa

ono dłużej niż 7 dni lub wiąże się ze szczególnym udręczeniem. Szczególne udręczenie. Szczególne udręczenie oznacza
traktowanie zniewolonej ofiary w sposób stwarzający dla niej dolegliwość znacznie większą niż samo pozbawienie wolności (np.
głodzenie, bolesne skrępowanie, trzymanie w ciemnym pomieszczeniu, umieszczenie osoby zdrowej w szpitalu psychiatrycznym
etc.). Wina. Typ kwalifikowany pozbawienia wolności można popełnić tylko z winy umyślnej, nie wchodzi w grę wina

18

Zasada ograniczonego zaufania oznacza nakaz bacznego obserwowania wydarzeń na drodze i przewidywania nieprawidłowych zachowań innych jej

uczestników.

19

Dotyczy to takich przypadków pozbawienia wolności jak: wykonanie orzeczonej prawomocnym wyrokiem kary pozbawienia wolności, aresztu lub zastępczej

kary pozbawienia wolności; tymczasowe aresztowanie; zatrzymanie osoby podejrzanej o popełnienie przestępstwa; zatrzymanie prewencyjne; umieszczenie nieletniego

w schronisku dla nieletnich lub policyjnej izbie dziecka; areszt ekstradycyjny; wykonywanie leczniczo-izolacyjnych środków zabezpieczających; umieszczenie w

zamkniętym zakładzie leczniczym osoby skazanej za przestępstwo pod wpływem środków odurzających lub psychotropowych; obserwacja psychiatryczna; zatrzymanie w

izbie wytrzeźwień lub umieszczenie osoby uzależnionej od alkoholu w zakładzie leczenia odwykowego. Wszystko to służy ochronie porządku i bezpieczeństwa
publicznego, ale jest tego bardzo dużo i niektórzy twierdzą, że godzi to w konstytucyjne gwarancje ochrony wolności.

kombinowana. Inne typy kwalifikowane. Typami kwalifikowanymi bezprawnego pozbawienia wolności są również: oddanie w
stan niewolnictwa (

art. 8 przepisów wprowadzających kodeks karny

) oraz zwabienie lub uprowadzenie w celu uprawiania

prostytucji zagranicą

(art. 204 § 4 KK

). Zdaniem profesora Marka

art. 8 PWKK

i

art. 204 § 4 KK

mogą pozostawać w

kumulatywnym zbiegu z

art. 198 KK

, ponieważ każde z nich narusza jednocześnie różne dobra prawnie chronione, a więc nie

samą wolność (choć ją, oczywiście, także).

190.

Groźba karalna. Groźba karalna (opisana w

art. 190 KK

) pozbawia człowieka wolności w znaczeniu psychicznym, tzn.

wolności od obawy i nacisku. Polega na grożeniu innej osobie popełnieniem przestępstwa na szkodę tejże osoby lub na szkodę
osoby jej bliskiej (katalog osób bliskich:

art. 115 § 11 KK

). Znamion groźby karalnej nie spełnia grożenie popełnieniem

wykroczenia (np. grożenie dokonaniem nieobyczajnego wybryku) lub zachowaniem zgodnym z prawem (np. grożenie
odstąpieniem od umowy). Obawa. Ważne dla bytu przestępstwa jest to, by groźba wzbudzała uzasadnioną obawę, ze zostanie
spełniona (nie jest to najszczęśliwsze rozwiązanie, bo godzi w funkcje ochronną; niestraszna groźba wszak może zostać
spełniona; lepiej byłoby uzależnić jej karalność od kryteriów obiektywnych). Wprowadzenie ofiary w stan obawy jest skutkiem
groźby jako przestępstwa materialnego.
Groźba karalna jest przestępstwem umyślnym (może zostać dokonane wyłącznie w zamiarze bezpośrednim wywołania
wspomnianej obawy) i ogólnosprawczym.
Pozorne zbiegi przepisów.

Art. 190 KK

pozostaje w pozornym zbiegu z przepisami dotyczącymi przestępstw zabierających w

swej treści groźbę karalną - ale zbieg ten netralizuje się zgodnie z zasadą lex consumens derogat legi consumptae.

Art. 190

nie

dotyczy przypadków stosowania groźby przez funkcjonariuszy publicznych np. w celu wymuszenia zeznań. Tego rodzaju
niecnoty penalizują surowsze

art. 246 KK

i

art. 247 KK

, które swoja drogą także zbiegają się pozornie z

art. 190 KK

.

191.

Zmuszanie. Zmuszanie (art. 191 KK) godzi w wolność w swobodnego decydowania. Polega na zastosowaniu wobec osoby

przemocy lub groźby bezprawnej w celu zmuszenia jej do określonego działania, zaniechania lub znoszenia. Typem
kwalifikowany zmuszania jest zmuszanie do zwrotu wierzytelności (bo to jest u nas ważny problem społeczny... kto nie oglądał
‘Długu’?). Przemoc. Przemoc oznacza oddziaływanie na proces decyzyjny osoby zmuszanej przy pomocy środków fizycznych.
Znamieniem zmuszania jest stosowanie przemocy wobec osoby (czyli tzw. przemoc bezpośrednia; znamieniem zmuszania nie jest
przemoc pośrednia tzn. oddziaływanie na otoczenie osoby), niezależnie od tego, czy prowadzi do stworzenia sytuacji przymusu
fizycznego (vis absoluta) czy psychicznego (vis compulsiva). Groźba bezprawna. Zgodnie z

art. 115 § 12 KK

pojęcie groźby

bezprawnej obejmuje: a) groźbę karalną (

art. 190 KK

); b) groźbę spowodowania postępowania karnego; c) groźbę rozgłoszenia

wiadomości uwłaczających czci osobie zmuszanej lub jej bliskim. Spowodowanie postępowania karnego. Groźbą bezprawną jest
groźba spowodowania postępowania karnego w celu innym niż sama ochrona dobra naruszonego przestępstwem (którego miałoby
dotyczyć owo postępowania), tzn. nie dopuszczam się groźby bezprawnej jeśli grożę sprawą karną złodziejowi, chcąc zmusić go
do oddania skradzionej mi rzeczy. Dopuściłbym się takiej groźby, gdybym groził rzeczonemu złodziejowi chcąc np. aby przestał
prowadzić określony rodzaj działalności gospodarczej albo żeby odczepił się od mojej narzeczonej ;). Rozgłaszanie wiadomości
uwłaczających czci. Wiadomości uwłaczające czci to takie, które poniżają osobę zmuszaną lub jej bliskich albo narażają ją lub jej
bliskich na utratę zaufania, przy czym nieistotne dla bytu przestępstwa jest to, czy uwłaczające wiadomości są prawdziwe.
Zmuszanie jest przestępstwem formalnym o charakterze kierunkowym (cel: zmuszenie do określonego zachowania, zaniechania
lub znoszenia).

193.

Naruszenie miru domowego. Przedmiotem ochrony w przypadku przestępstwa opisanego w

art. 193 KK

jest prawo do

spokojnego i niezakłóconego zamieszkania czy też, jak kto woli „nietykalność mieszkania”. Samo przestępstwo polega natomiast
na wdarciu się do cudzego domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia lub ogrodzonego terenu lub na nieopuszczeniu takiego
miejsca mimo żądania osoby uprawnionej. Wdarcie się. Przez wdarcie się rozumiemy każdy sposób przedostania się do cudzego
domu, mieszkania etc. wbrew wyraźnie wyrażonej woli dysponenta lub z naruszeniem jego woli dorozumianej. Nieopuszczenie.
Na czym polega nieopuszczenie domu, mieszkania etc., raczej wiadomo. Warto zaznaczyć, ze dla faktu popełnienia przestępstwa
nie ma znaczenia, czy potencjalny sprawca znalazł się w owym obiekcie lub na terenie legalnie czy wbrew prawu. Ma znaczenie
to, czy dysponent domu, mieszkania etc. zażądał jego opuszczenia (przy czym musi być to stanowcze żądanie, a nie nieśmiała
sugestia w stylu „Nie chciałbym wyganiać drogiego sąsiada, ale...”). Dysponent. Dysponentem domu, mieszkania etc. jest osoba,
która ów dom, mieszkanie etc. aktualnie użytkuje, a więc właściciel lub lokator wynajmujący mieszkanie oraz zamieszkujący w
domu, mieszkaniu etc. członkowie jego rodziny. Przedmiot wykonawczy. Ochrona nietykalności oprócz domu, mieszkania czy
innego lokalu mieszkalnego obejmuje także inne związane z nim pomieszczenia (jak garaż, strych, piwnica); lokale inne niż
mieszkalne (lokale użytkowe – gabinety, biura, sklepy etc., o ile mają dysponenta) oraz ogrodzoną działkę gruntu związaną z
używaniem domu (ogród, podwórze, droga dojazdowa) lub stanowiącą miejsce pobytu (działka rekreacyjna, altana). Nie można
naruszyć nietykalności lokali publicznych, bo te z definicji są ogólnodostępne. (Blokowanie mównic i okupowanie urzędów jest
przedmiotem osobnej regulacji zawartej w

art. 224 KK

). Kontratypy. Znamion bezprawności nie ma wtargnięcie do cudzego

domu, mieszkania etc. w warunkach obrony koniecznej (kontratyp obrony koniecznej) oraz wtargnięcie funkcjonariuszy
publicznych w celu przeszukania (kontratyp szczególnych obowiązków i uprawnień). Zamiar. Naruszenie miru domowego jest
przestępstwem umyślnym, realizowanym w zamiarze bezpośrednim lub ewnetulanym (gdy sprawca nie wie, czy przypadkiem nie

postępuje wbrew woli dysponenta, ale specjalnie się tym nie przejmuje); przy czym zdecydowanie częściej zdarza się to pierwsze.

XXV. PRZESTĘPSTWA PRZECIWKO WOLNOŚCI SEKSUALNEJ I OBYCZAJNOŚCI

Wymuszenie czynności seksualnych.
Zgwałcenie. Zgwałcenie (

art. 197 § 1 KK

) polega na doprowadzeniu innej osoby do obcowania płciowego przy pomocy

przemocy, groźby bezprawnej lub podstępu. Obcowanie płciowe. Obcowanie płciowe jest rodzajem czynności seksualnej;
obejmuje zwykły stosunek płciowy (heteroseksualny lub homoseksualny) oraz stosunek analny lub oralny. Środki prowadzące do
zgwałcenia. Środkami prowadzącymi do zgwałcenia są: przemoc, groźba bezprawna (definicja w art. 115 § 11 KK) oraz podstęp.
Przemoc. Przez przemoc rozumie się oddziaływanie środkami fizycznymi w celu uniemożliwienia lub przełamania oporu ze
strony ofiary; chodzi tu zarówno o przemoc bezpośrednią (skierowaną na ofiarę lub osobę jej bliską oraz przemoc), jak i przemoc
pośrednią (skierowaną na otoczenie ofiary). Istotne jest również, aby ofiara stawiała opór; nieistotny jest sposób, ważne by opór
był rzeczywisty. Podstęp. Według SN chodzi o metody i środki, które eliminują opór bądź wyłączają świadome wyrażanie decyzji
woli przez ofiarę (w domyśle: inne niż przemoc

20

). SN podaje przykłady podstępnego zgwałcenia: odurzenie ofiary narkotykiem,

odbycie stosunku z pacjentką poddaną narkozie lub pod pozorem zabiegu ginekologicznego, wprowadzenie ofiary w błąd co do
osoby partnera (‘to co, nie widzieliście, kto to był?’ – spytał sędzia gaździnę w jednym dowcipie

21

). Nie uważa się za podstęp

nakłonienie ofiary do obcowania przy pomocy fałszywej obietnicy małżeństwa. W takim przypadku ofiara nie traci możliwości
świadomego podejmowania decyzji woli (w szczególności nie cierpi jej wiedza o rzeczywistości). Doktor Wiśniewski mówił, że
w takim przypadku w grę wchodzi oszustwo matrymonialne, ale czy obcowanie płciowe może być korzyścią majątkową (por.
znamiona oszustwa; art. 286 § 1 KK)? Śmiem wątpić. Osoba. Prawo gwarantuje ochronę przed zgwałceniem każdej osobie, stąd
niemądre są wątpliwości, czy można dokonać gwałtu na prostytutce (no ba! Prostytutka też osoba!) lub współmałżonku
(obowiązek wspólnego pożycia nie pozbawia wolności decydowania o jego podejmowaniu). Podmiot. Zgwałcenie jest
przestępstwem ogólnosprawczym (gwałcić każdy może; z reguły robią to mężczyźni z racji pewnych, powiedzmy, predyspozycji
technicznych; nic jednak nie stoi na przeszkodzie by sprawcą była kobieta, vide niedawny przypadek z Norwegii: kobieta
rozpoczęła stosunek oralny ze śpiącym mężczyzną [zgwałcenie przy pomocy podstępu]). Ściganie. Wdrożenie postępowania
karnego następuje na wniosek osoby pokrzywdzonej. Takie rozwiązanie uwzględnia specyficzny podtekst społeczny i kulturowy
zgwałcenia oraz ryzyko wtórnej wiktymizacji (proces może się wiązać z sytuacjami upokarzającymi dla ofiary); jeśli ofiara chce o
wszystkim jak najszybciej zapomnieć, to nie należy w to ingerować, nawet jeśli w konsekwencji sprawca zostanie bezkarny.
Przestępstwo materialne. Zgwałcenie to przestępstwo materialne, którego skutkiem jest doprowadzenie do obcowania płciowego.
Wymuszenie innej niż obcowanie płciowe czynności seksualnej. KK obok zgwałcenia kryminalizuje doprowadzenie innej
osoby przemocą, groźbą bezprawną lub podstępem do poddania się lub wykonania innej czynności seksualnej niż obcowanie
płciowe (

art. 197 §2 KK

). Inna czynność seksualna. Według SN czynnością seksualną niebędącą obcowaniem płciowym jest

zachowanie związane z szeroko pojętym życiem płciowym ale nie mieszczące się w granicach obcowania płciowego, polegające
na kontakcie cielesnym sprawcy z osobą pokrzywdzoną lub przynajmniej cielesnym zaangażowaniem ofiary. Chodzi zatem m.in.
o dotykanie narządów płciowych innej osoby lub dotykanie innej osoby własnymi narządami płciowymi [kontakt cielesny] bądź
też np. o zmuszenie ofiary do samogwałtu lub podobnych bezeceństw [cielesne zaangażowanie ofiary]. A contrario czynnością
seksualną nie są jednak czyny z użyciem cudzych narządów płciowych, które jednak nie mają charakteru seksualnego i służą np.
znęcaniu się nad inna osobą czy upokorzeniu jej (tak stwierdził SN w orzeczeniu odnośni wyjątkowo niesmacznego przypadku
‘fali’ w wojsku). Poddanie się i wykonanie czynności seksualnej. Przez poddanie się czynności seksualnej należy rozmieć bierne
zachowanie się osoby pokrzywdzonej, będące rezultatem przełamania jej oporu. Wykonanie oznacza z kolei podjęcie czynności
seksualnych w wyniku podjęcia przez sprawcę środków opisanych w ustawie. Poddanie się dotyczy czynów polegających na
kontakcie cielesnym, z wykonaniem mamy do czynienia tam, gdzie w grę wchodzi cielesne zaangażowanie.
Typy kwalifikowane (zgwałcenia i wymuszenia innej czynności seksualnej). KK przewiduje kwalifikowane typy zgwałcenia i
wymuszenia innej czynności seksualnej ze względu na działanie sprawcy ze szczególnym okrucieństwem albo wspólne z inną
osobą. Szczególne okrucieństwo. Szczególne okrucieństwo oznacza każde dodatkowe działanie ponad to, co było potrzebne do
przełamania oporu, w tym: duże natężenie przemocy, brutalność i znęcanie się nad ofiarą; także gwałcenie długie i wielokrotne;
wywołanie uszkodzeń ciała; wymuszanie czynności seksualnych w obecności osób bliskich ofierze, wymuszanie czynności
seksualnych na osobie chorej, niepełnosprawnej lub dziecku. Współdziałanie z inną osobą. Okolicznością kwalifikującą jest także
działanie z inną osobą. Nie jest konieczne, by wszyscy współsprawcy dokonali czynności seksualnej. Dla spełnienia znamion typu
kwalifikowanego potrzeba, by przynajmniej jedna osoba dokonała czynności seksualnej i przynajmniej jedna osoba ją wymusiła
(np. X gwałci, Y trzyma ofiarę; Salvator sprowadza dzieweczkę do klasztoru, a Remigiusz z Varagine dopełnia dzieła

22

). Sankcja.

20

Profesor Marek z kolei uważa, ze podstęp to wprowadzenie ofiary w błąd i wyzyskanie tego błędu (podobnie podstęp rozumie KC). Oj, panie profesorze,

chyba się nie zgodzę, bo: a) pańska definicja wydaje się dość wąska w obliczu przykładów podanych przez SN; b) Doktor Wiśniewski wie lepiej, a już na pewno lepiej

zna gusta profesora Janiszewskiego.

21

To był listonosz, ale gaździna akurat drewno do pieca kładła i tyłem stała do reszty świata :)

22

Tak, miłośnicy literatury słusznie zauważyli, ze nie zupełnie tak było w powieści. Dzieweczka oddawała się Remigiuszowi dobrowolnie i za zapłatę, więc nie

był to gwałt.

Sankcja za kwalifikowany typ zgwałcenia i kwalifikowane wymuszenie innej czynności seksualnej jest jednakowa, co bulwersuje,
wziąwszy pod uwagę, że oba przestępstwa znacząco różnią się sankcją w swym typie podstawowym.
Wykorzystanie seksualne osoby bezradnej i niepoczytalnej. Osobna penalizacja jest przewidziana dla seksualnego
wykorzystania osoby bezradnej lub niepoczytalnej (

art. 198 KK

) doprowadzenia do poddania się lub wykonania czynności

seksualnej przez osobę bezradną, wykorzystując jej bezradność albo przez osobę upośledzoną umysłowo lub chorą psychicznie,
wykorzystując jej niezdolność do rozpoznania znaczenia swego czynu lub pokierowania swoim postępowaniem. Bezradność.
Osoby bezradne, to takie, które trwale lub przejściowo utraciły możliwość podejmowania i realizowania decyzji woli (bo straciły
przytomność, są sparaliżowane, niedołężne z uwagi na podeszły wiek etc.). Niepoczytalność. Znamiona niezdolności do
rozpoznania znaczenia czynów i kierowania nimi, wynikającej z choroby psychicznej lub upośledzenia odpowiadają ściśle
cechom niepoczytalności. Ściganie. Wykorzystanie seksualne osoby bezradnej lub niepoczytalnej jest ścigane na wniosek
pokrzywdzonego, chyba że wykorzystane zostały trwałe zaburzenia psychiczne ofiary (generalnie chodzi o to, żeby o sprawach
intymnych pozwolić decydować osobie pokrzywdzonej; wyjątkiem jest sytuacja, w której taka osoba nie jest w stanie
podejmować świadomych decyzji).

Wykorzystanie seksualne osoby zależnej i znajdującej się w krytycznym położeniu. Osobnym typem przestępstwa jest
doprowadzenie innej osoby do poddania się czynności seksualnej lub wykonaniu takiej czynności przez nadużycie stosunku
zależności lub wykorzystanie krytycznego położenia (art. 199 KK). Stosunek zależności. Stosunek zależności to każdy stosunek
(w tym prawny), w którym istotne sprawy jednej osoby zależą od woli innej osoby (np. stosunek między lekarzem i pacjentem,
gdzie od tego woli tego pierwszego zależy zdrowie tego drugiego; stosunek między studentką i profesorem, gdzie... no, mniejsza z
tym; wszyscy wiedzą na czym polega stosunek zależności :P). Nadużycie stosunku zależności oznacza świadome użycie tego
stosunku przez sprawcę w celu uzyskania zgody osoby zależnej na obcowanie płciowe lub inną czynność seksualną. Nie wypełnia
znamion opisanych w art. 199 KK sytuacja, w której osoba zależna sama występuje z taką nieprzyzwoitą inicjatywą, licząc na
osiągnięcie określonych korzyści. Krytyczne położenie. Krytyczne położenie to sytuacja, w której osobie grożą poważne szkody
osobiste lub majątkowe (ale nie chodzi o ‘zwykły’ niedostatek, czy przejściowy brak gotówki). Sprawca wykorzystuje krytyczne
położenie osoby, gdy od jej zgody na obcowanie płciowe lub udział w innej czynności seksualnej uzależnia udzielenie pomocy
lub zajęcie korzystnego stanowiska. Nieistotne jest to, czy sprawca wymusza obcowanie płciowe (etc.) osoby pokrzywdzonej ze
sobą samym czy też z kimś innym. Ściganie. Wykorzystanie seksualne osoby zależnej lub znajdującej się w krytycznym
położeniu jest ścigane na wniosek pokrzywdzonego.

Czynność seksualna z małoletnim. Osobnym typem przestępstwa jest obcowanie płciowe z małoletnim poniżej 15. roku życia
lub dopuszczenie się wobec niego innej czynności seksualnej (art. 200 KK). Dlaczego 15. rok życia? W roku 1918 pojawiła się
pierwsza w polskim ustawodawstwie regulacja zakazująca czynów lubieżnych z udziałem dzieci. Ustawodawca przyjął próg 15
lat ze względów etnicznych i kulturowych. W II RP istniały społeczności, dla których akceptowalne było zawieranie małżeństw i
pożycie małżeńskie osób bardzo młodych

23

). Regulację tę przejął KK z 1969 r., choć problem wieloetniczności i

welokullturowości Polski Ludowej już nie dotyczył. W 1997 r. pojawił się postulat rozszerzenia penalizacji na czynności
seksualne z osobami poniżej 18. roku życia, ale padł w starciu z argumentami m.in. prof. Warylewskiego (UG), który zdołał
przekonać twórców nowego kodeksu, że między osobą wieku lat 17 a osobą mającą ukończonych lat 18 nie istnieje różnica, która
by uzasadniała karalność czynności seksualnej z tą pierwszą. Uzasadnia ja za to różnica w rozwoju fizycznym miedzy osobą
piętnastoletnią a osobą poniżej 15. roku życia. No dobrze, profresorze, powiedzmy, że jest to istotnie niezbędne minimum.

Kazirodztwo. Ustawodawca penalizuje w art. 201 KK dopuszczenia się obcowania płciowego w stosunku do wstępnego,
zstępnego, przysposobionego, przysposabiającego, brata lub siostry. Obcowanie płciowe. Definicja obcowania płciowego padła
powyżej, w notatce o zgwałceniu. Można zwrócić uwagę, ze ustawodawca nie penalizuje zachowań kazirodczych obejmujących
inne niż obcowanie płciowe czynności seksualnych, choć nie wiem po co te uwagę zwracać. Podmiot. Kazirodztwo jest
przestępstwem indywidualnym, bo obcowania z siostrą może się dopuścić jedynie jej brat, obcowania z zstępnym – wstępny etc.
etc. Za kazirodztwo odpowiadają obie obcujące kazirodczo osoby. Przedmiot ochrony i dysponent dobra. Na pewno nie chodzi o
niczyją wolność seksualną; nie można również wskazać pokrzywdzonego. Kazirodztwo godzi w obyczajność, które, podobnie jak
porządek publiczny, nie ma konkretnego dysponenta. Krótka historia bezprawności kazirodztwa. Przed wojną karalność
kazirodztwa uzasadniano głównie przekonaniem o jego szkodliwości eugenicznej dla przyszłego potomstwa (stąd kazirodztwo
obejmowało wyłącznie ‘spółkowanie’ heteroseksualne, prowadzące do poczęcia). Dziś do tego dochodzi przekonanie, że stosunki
płciowe między osobami bliskimi są szkodliwe społecznie ze względu na destrukcyjny wpływ na relacje wewnątrz-rodzinne

24

.

23

W szczególności chodzi o województwa południowo-wschodnie i wschodnie, zamieszkane m.in. przez Ormian, Karaimów, Łemków etc., zresztą podobne

zjawiska zdarzały się i wśród ludności polskiej, w Małopolsce i na Podhalu.

24

Niektórzy (prof. Gardocki) w ogóle kwestionują potrzebę penalizacji kazirodztwa, bo: a) z punktu widzenia eugeniki równie szkodliwe dla płodu są inne czyny

(np. spożywanie alkoholu przez kobietę w ciąży), których jednak się nie penalizuje; poza tym ta szkodliwość też jest przereklamowana [oj, niekoniecznie, wyniki badań

nie są tak optymistyczne!]; b) ogranicza wolność w wyborze partnera [ale w celu ochrony innych wartości]; c) jest wyrazem idei skrajnie anachronicznych i nie

przystających do współczesnej świadomości społecznej, pielęgnuje prymitywny strach przed

tabu

(a może przed rossowskim

tutu

? – przyp. Prof. Peczenik) [no może, ale

przed kulturą się nie ucieknie].

Rozpowszechnianie pornografii. Art. 202 KK penalizuje szereg przestępstw związanych z prezentacją i rozpowszechnianiem
pornografii, w tym:
a) publiczne prezentowanie treści pornograficzne w taki sposób, że może to narzucić ich odbiór osobie, która sobie tego nie

życzy (art. 202 § 1 KK);

b) prezentowanie lub udostępnianie materiałów pornograficznych małoletniemu poniżej 15 lat albo rozpowszechnianie ich w

sposób umożliwiający takiemu małoletniemu zapoznanie się z nimi (art. 202 § 2 KK);

c) rozpowszechnianie i produkcja, utrwalanie lub sprowadzanie w celu rozpowszechniania treści pornograficznych z udziałem

małoletniego, z prezentowaniem przemocy lub posługiwaniem się zwierzęciem (art. 202 § 3 KK);

d) utrwalanie, sprowadzanie, przechowywanie lub posiadanie treści pornograficznych z udziałem małoletniego poniżej lat 15

(art. 202 § 4 KK).

Treści pornograficzne. Nie ma ścisłej definicji; wciąż akceptuje się koncepcję subiektywną, z godnie z którą pornografią jest
wszystko to (w szczególności pisma, druki i wizerunki), co zostało stworzone wyłącznie w celu wywołania podniecenia
seksualnego. Koncepcji obiektywnej nie ma, ale przydałaby się. Publiczna prezentacja. Zakazane jest prezentowanie treści
pornograficznych w miejscach ogólnie dostępnych lub dostępnych dla znacznej ilości osób (w tym na witrynach sklepów).
Wyjątek stanowią miejsca przeznaczone do prezentowania pornografii (sexshopy, kina porno, agencje towarzyskie) i zamknięte
pokazy – w takich przypadkach wiadomo, ze kontakt z treściami pornograficznymi mają osoby, które sobie tego życzą.
Udostępnianie. Udostępnianie treści pornograficznych oznacza świadome umożliwianie kontaktu z nimi, niezależnie od tego, czy
ma ono charakter publiczny. Nie jest udostępnianiem umieszczenie treści pornograficznych w miejscu dostępnym dla innych
osób, jeśli nie obejmuje się zamiarem doprowadzenia do kontaktu owych osób z owymi treściami. Zakazane jest udostępnianie
treści pornograficznych małoletniemu poniżej 15 roku życia (cel? - szczególna ochrona prawidłowego rozwoju psychicznego
dzieci); innym można pokazywać gołe baby bezkarnie (o ile sobie tego życzą, p. wyżej). Rozpowszechnianie. Rozpowszechnianie
treści pornograficznych to udostępnianie ich większej, bliżej nieokreślonej liczbie osób. Zakazane jest rozpowszechnianie tzw.
pornografii twardej (z dziećmi, przemocą i/lub zwierzętami); przestępstwem sui generis jest także przygotowanie do jej
rozpowszechniania (produkowanie, utrwalanie, sprowadzanie). Sankcja. Oprócz wymierzenia kar wymienionych w art. 202 § 1-4
KK, sąd może orzec przepadek przedmiotów służących do popełnienia przestępstw związanych z prezentowaniem i
rozpowszechnianiem pornografii.

Czerpanie korzyści z prostytucji innych osób. Prostytucja oznacza świadczenie usług seksualnych za korzyści majątkowe. W
naszym systemie prawa nie ma przepisów zakazujących świadczenia takich usług (istnieją za to przepisy zakazujące zakazywania
pod groźbą kary, bo Polska ratyfikowała Traktat Abolicyjny

25

). Zakazane jest za to tzw. eksploatowanie prostytucji, tzn.

sutenerstwo i kuplerstwo, stręczycielstwo oraz uprowadzenie lub zwabienie w celu uprawiania prostytucji za granicą.
Stręczycielstwo. Ustawodawca penalizuje w art. 204 § 1 KK nakłanianie innej osoby do uprawianie prostytucji w celu
osiągnięcia korzyści majątkowej. Okolicznością kwalifikującą jest małoletniość osoby uprawiającej prostytucję. Kuplerstwo. Od
stręczycielstwa różni się tym, ze sprawca nie nakłania ofiary do uprawiania prostytucji, a jedynie jej to ułatwia. Ułatwianiem jest
każda odpłatna usługa na rzecz osoby uprawiającej prostytucję, która umożliwia jej wykonywanie tego niecnego zajęcia (np.
wynajęcie prostytutce mieszkania; ale już nie np. przewiezienie prostytutki taksówką). Ułatwienie musi być objęte zamiarem
bezpośrednim. Cel osiągnięcia korzyści majątkowej zostaje bez zmian, tak samo, jak sankcja i okoliczności kwalifikujące.
Sutenerstwo. W art. 204 § 2 KK ustawodawca penalizuje czerpania korzyści majątkowej z uprawiania prostytucji przez inną
osobę (na tym polega prowadzenie tzw. agencji towarzyskich). Okolicznością kwalifikującą jest małoletniość tej osoby.

Zmuszanie do prostytucji. Kodeks karny penalizuje zmuszanie innej osoby groźbą bezprawną, przemocą lub podstępem lub też
wykorzystując stosunek zależności czy też krytyczne położenie do uprawiania prostytucji (art. 203 KK). Dotyczy to zarówno
‘klientów’, jak i osób czerpiących z cudzej prostytucji korzyści (ale wtedy mamy zabieg przepisów z tymi powyżej), bo jest to
przestępstwo ogólnosprawcze.

XXVI. PRZESTĘPSTWA PRZECIWKO RODZINIE I OPIECE

207.

Znęcanie się. Psychiczne i fizyczne znęcanie się nad osobą najbliższą, pozostającą w stosunku zależności od sprawcy,

małoletnią lub nieporadną ze względu na stan psychiczny lub fizyczny jest penalizowane przez art. 207 KK. Znęcanie się.
Znęcanie się to zadawanie cierpień i dolegliwości. W przypadku małoletnich musi ono być na tyle poważne, by przekraczało
kontratyp karcenia wychowawczego (szlaban na telewizor to jeszcze nie znęcanie, choć dolegliwość :P). Znęcać się można przez

25

Skrócona historia prostytucji. Historia prostytucji jest długa (heh, wszak to ponoć najstarszy zawód świata), ale nas interesują ostatnie dwa wieki. Do połowy XIX w. prostytucja

była ze zmiennym natężeniem zwalczana (nie licząc epizodu z koncesjonowanymi domami rozpusty w XVIII/XIX w.). W obliczu bezskuteczności tego zwalczania i niegasnącego zagrożenia

szerzącymi się chorobami wenerycznymi pojawił się postulat poddania prostytucji kontroli państwa. Regalmentacjonizm. Tak pojawił się system reglamentacyjny, rejestracja prostytutek i

obowiązkowe badania lekarskie dla pań lekkiego obyczaju. Regalmentacjonizm miał się dobrze aż do końca międzywojnia (funkcjonował m.in. w II RP), ale nie rozwiązywał całkowicie problemu
karalności prostytutek. Policja obyczajowa wciąż walczyła z ‘szarą strefą’ usług seksualnych. A szara strefa rozrastała się wraz z rozwojem miast i kapitalizmu, pogłębianiem ubóstwa i brakiem

skutecznej pomocy dla wdów czy sierot (których w XIX w. było znacznie więcej niż dziś). Do tego dochodziły małe możliwości pracy zarobkowej dla kobiet (zwłaszcza samotnie wychowujących

dzieci) – guwernantki musiały być pannami i mieć wykształcenie, popyt na służące był praktycznie nasycony, a zakłady rzemieślnicze czy zakłady tkackie istniały tylko w niektórych ośrodkach

przemysłowych – i w rezultacie nielegalna prostytucja stała się bardzo popularnym sposobem utrzymania. W obronie ‘upadłych kobiet’ zaczęła pod koniec XIX w. działać Josephine Butler i powołany

przez nią ruch abolicyjny, który walczył o zniesienie karalności prostytutek i zaostrzenie kar dla sutenerów, rajfurów, stręczycieli etc. Ukoronowaniem dla działań abolicjonistów było stworzenie
międzynarodowej Konwencji o zwalczaniu handlu ludźmi i eksploatacji prostytucji (1950), zwanej Traktatem Abolicyjnym. Polska ratyfikowała Traktat Abolicjny w r. 1952.

działanie (np. bicie, lżenie etc.) i zaniechanie (niewpuszczanie do domu, głodzenie, nieogrzewanie mieszkania etc.), ale tylko
umyślnie. Jeśli sprawca znęcając się nad osobą spowoduje u niej śmierć lub uszkodzenie ciała w stopniu co najmniej średnie
uszkodzenie ciała, w grę wchodzi kumulatywna kwalifikacja art. 207 KK z art. 148, art. 156 § 1 KK lub art. 157 § 1 KK w zw. z
art. 11 KK. Prawna jedność czynów. Znęcanie się jest przykładem konstrukcji prawnej jedności czynów, a polega na tym, że
rozmaite czyny, dokonywane w różnym czasie i miejscu, jeśli stanowią zamach na to samo dobro, to de iure stanowią jedno
przestępstwo wieloszynowe. Przedmiot ochrony. Bliższym przedmiotem ochrony są prawidłowe stosunki rodzinne oraz stosunki
zależności i opieki; dalszym – zdrowie, nietykalność, zdrowie psychiczne osób związanych tymi stosunkami ze sprawcą. Strona
przedmiotowa. O stosunku zależności i nieporadności czytaj w notatce o wykorzystaniu seksualnym; definicję osoby najbliższej
zawiera art. 115 § 11 KK. Typy kwalifikowane. KK przewiduje dwa typy kwalifikowane znęcania się: znęcanie się ze
szczególnym okrucieństwem (art. 207 § 2 KK) i doprowadzenie osoby pokrzywdzonej do targnięcia się na własne życie (art. 207
§ 3 KK; typ kwalifikowany przez następstwo). Szczególne okrucieństwo. Szczególne okrucieństwo, podobnie jak przy konstrukcji
zabójstwa ze szczególnym okrucieństwem i zgwałcenia ze szczególnym okrucieństwem oznacza szczególnie duże natężenie
przemocy wobec osoby i brutalność, jeśli sprawca znęca się w jakimś celu (np. zmuszenia do działania), chodzi także o
stosowanie dolegliwości w stopniu większym niż by to było konieczne dla osiągnięcia owego celu (np. X uderza syna w twarz i
oblewa wrzątkiem, żeby wymusić na nim wyniesienie śmieci :P). Targnięcie się na życie. Targniecie się osoby pokrzywdzonej na
własne życie oznacza co najmniej usiłowanie (nieudaną próbę) samobójstwa. Oczywiście, następstwo musi być objęte winą
nieumyślną (p. wina kombinowana), w przeciwnym wypadku w grę wchodzi zbieg przepisów z namową do samobójstwa.

208.

Rozpijanie małoletniego. Obywatelu! Wódka twój wróg

26

! Alkoholizm jest szkodliwy dla alkoholika i dla jego otoczenia,

zwłaszcza jeśli zaczyna się bardzo wcześnie. Dlatego prawo karne penalizuje rozpijanie małoletniego przez dostarczanie mu
alkoholu, ułatwianie mu jego spożywania lub nakłaniając go do tego (art. 208 KK). Rozpijanie. Rozpijanie oznacza działanie
wielokrotne i powtarzające się, mogące spowodować lub umocnić u małoletniego przyzwyczajenie picia alkoholu. Strona
podmiotowa. Rozpijania małoletniego można się dopuścić w obu postaciach zamiaru bezpośredniego (wyjątek: nakłanianie -
tylko w zamiarze bezpośrednim; konstrukcja jak przy podżeganiu, a tu potrzebne jest chcenie).

209.

Uchylanie się od obowiązku alimentacyjnego. Przestępstwo niealimentacji (art. 209 KK) polega na uporczywym uchylaniu

się od łożenia na utrzymanie innej osoby i przez to na narażaniu jej na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb
życiowych. Podmiot. Sprawcą może być tylko osoba, na której ciąży obowiązek alimentacyjny, a zatem mamy do czynienia z
przestępstwem indywidualnym. Obowiązek alimentacyjny. Obowiązek łożenia na utrzymanie innych osób może wynikać z
ustawy (ustawowy obowiązek łożenia przez rodziców na utrzymanie dzieci i przez dorosłe dzieci na rzecz rodziców niezdolnych
do samodzielnego utrzymania), z treści umowy lub z mocy orzeczenia sadowego (np. zasądzenie alimentów za spowodowanie
uszczerbku na zdrowiu). Uporczywe uchylanie się. Uchylanie się oznacza trwające dłuższy czas umyślne zaniechanie (w sytuacji,
w której sprawca ma możliwość alimentacji). Uchylanie się musi być uporczywe, tzn. celowe (p. skutek), nacechowane złą wolą i
nieustępliwością. Skutek. Uporczywa niealimentacja jest przestępstwem materialnym, skutkiem jest narażenie pokrzywdzonego
na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych (nieistotne jest to, czy osoba pokrzywdzona rzeczywiście ma taką
niemożność). Ściganie. Ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego, organu pomocy społecznej lub organu udzielającego
odpowiedniego świadczenia rodzinnego (chodzi o ZUS i fundusz alimentacyjny). Jeśli pokrzywdzonemu przyznano świadczenie
rodzinne, ściganie odbywa się z urzędu.

XXVII. PRZESTĘPSTWA PRZECIWKO CZCI I NIETYKALNOŚCI

Zniesławienie (a.k.a. pomówienie). Penalizacja zniesławienia (art. 212 KK) służy ochronie czci, tzn. dobrej opinii i szacunku,
jaką ktoś (nie tylko jednostka) cieszy się w swoim otoczeniu. Zniesławienie polega na pomówieniu innej osoby, grupy osób,
instytucji, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej mniemającej osobowości prawnej o postępowanie lub właściwości, które
mogą ją publicznie poniżyć lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności.
Zniesławienie jest przestępstwem formalnym (nie istotne jest, czy pomówienie rzeczywiście doprowadziło do utraty czci) i
umyślnym. Znamion zniesławienia nie ma niepubliczne formułowanie prawdziwego zarzutu (art. 213 § 1 KK). Zniesławieniem
nie jest również krytyka naukowa lub artystyczna (jeżeli prof. Peczenik stwierdzi, że dr Bogacz niesłusznie oskarża Lona Fullera
o przyzwolenie na tworzenie niemoralnych norm prawnych, to nijak to nie ujmie czci dr Bogacza; co innego, gdyby profesor
rozgłaszał, że doktor jest kretynem – ale wtedy to już nie byłaby krytyka naukowa). Kontratyp dozwolonej krytyki. Kodeks
karny wyłącza bezprawność zniesławienia, gdy sprawca publicznie podnosi lub rozgłasza prawdziwy zarzut służący obronie
interesu społecznego (art. 213, § 2 zd. I KK). KK czyni tym samym zadość prawu do dozwolonej krytyki, szczególnie ważnym w
systemie demokratycznym; umożliwiającym piętnowanie odczuwalnych społecznie ujemnych zjawisk i praktyk, w tym nadużyć
w sferze władzy publicznej. Z prawa do dozwolonej krytyki szczególny użytek robią środki masowego przekazu, o których
możemy mówić, co chcemy, ale interesu społecznego bronią jak lwy (bo same maję w tym interes :P). Dozwolona krytyka ma
jednakowoż swoje granice, wyznacza je prawna ochrona wolności i prywatności. Art. 213 § 2 zd. II KK stanowi bowiem, ze jeżeli

26

Ja się wroga nie boję – powiedział obywatel i ruszył na front.

opisany wyżej zarzut dotyczy życia prywatnego lub rodzinnego, dowód z prawdy może zostać przeprowadzony tylko wtedy, gdy
zarzut ma zapobiec niebezpieczeństwu dla życia lub zdrowia człowieka albo demoralizacji małoletniego. A contrario rozgłaszanie
w interesie publicznym nawet prawdziwych zarzutów dotyczących życia rodzinnego i prywatnego jest penalizowane, o ile nie
służy ochronie wymienionych dóbr (a zatem popełniam przestępstwo, gdy w trosce o nieskazitelność moralną LPR oświadczam,
że przewodniczący Giertych ma kochankę). Odpowiedzialność za zniewagę. Zgodnie z art. 214 KK, osoba dopuszczająca się
dozwolonej krytyki lub niepublicznego prawdziwego zarzutu może podlegać odpowiedzialności za zniewagę, jeśli zarzut jest
podnoszony lub głoszony w formie uzasadniającej taką odpowiedzialność (np. gdy dziennik Super E. zamiast napisać, że poseł X
przychodzi pijany na posiedzenia Sejmu, używa sformułowania stary chlejus X znów najebał się jak świnia). Ściganie.
Zniesławienie jest co do zasady ścigane w trybie wnioskowym, niemniej prokurator może wszcząć postępowanie z urzędu, gdy
wymaga tego interes społeczny lub ciężar konsekwencji zniesławienia. Na wniosek pokrzywdzonego sąd podaje wyrok skazujący
sprawcę zniesławienia do publicznej wiadomości (art. 215 KK).

Zniewaga. Penalizacja zniewagi (art. 216 KK) służy ochronie godności osobistej człowieka, tzn. honoru i poczucia własnej
wartości (związane z tym, że jesteśmy istotami społecznymi i liczymy się z oceną innych – przyp. prof. Janiszewski). Zabronione
jest znieważanie innej osoby w jej obecności lub podczas jej nieobecności, ale publicznie (np. w wywiadzie telewizyjnym, na
ćwiczeniach z prawa karnego etc.) lub w zamiarze, aby zniewaga dotarła do osoby znieważanej (np. X mówi, że Y to świnia
znanemu intrygantowi, X pisze do Y obraźliwy list, X żąda, aby Z powiedział X, że jest świnią). A contrario można bezkarnie
znieważyć osobę, jeśli nie chce się, by ta zniewaga do niej dotarła i wtedy, kiedy zniewaga taka nie może do niej dotrzeć (w
szczególności nie można znieważyć zmarłego; lżenie zmarłego jest przestępstwem, o ile ma na celu znieważenie osoby żyjącej),
bo w takich sytuacjach nie ma zagrożenia dla poczucia niczyjej wartości. Formy znieważenia. Znieważenie może nastąpić w
dwóch formach: a) słownej (gdy sprawca dla umniejszenia czyjejś godności osobistej formułuje wypowiedź ustną lub pisemną,
zawierającą wulgaryzmy, obelgi, wyzwiska i inne określenia powszechnie uznane za obraźliwe

27

; także gdy wykonuje obraźliwy

rysunek); b) czynnej (gdy sprawca obraża inną osobę swoim zachowaniem, tzn. pokazuje obraźliwe gesty lub narusza
nietykalność cielesną takiej osoby – w tym ostatnim przypadku wchodzi w grę kumulatywna kwalifikacja z art. 217 KK). Za
zniewagę odpowiada zawsze jej autor, a nie osoba, która powtarza ją osobie znieważanej lub przekazuje do publicznej
wiadomości (Za nazwanie prezydenta bandytą odpowiada Lepper, a nie redakcja Wiadomości, która o tym poinformowała).
Działanie. Nie można się dopuścić zniewagi przez zaniechanie (np. przez ostentacyjne nieodpowiadanie ‘dzień dobry’), bo
okazywanie szacunku nie jest obowiązkiem prawnym. Umyślność. Można znieważyć inna osobę wyłącznie umyślnie, ale nie
wiadomo, czy wchodzi w grę zamiar ewentualny. Skutek. Zniewaga jest przestępstwem formalnym. Jeśli mówię, że Y-owi że jest
skurwielem, to dokonuję przestępstwa, nawet jeśli Y się tym nie przejmie. Typ kwalifikowany. Okolicznością kwalifikującą
zniewagę jest użycie środków masowego przekazu (art. 216 § 4 KK). W takim przypadku sad może orzec nawiązkę na rzecz
pokrzywdzonego, PCK albo Prowokacja i retorsja. Art. 216 § 3 KK przewiduje możliwość odstąpienia od wymierzenia kary,
jeśli zniewagę wywołało wyzywające zachowanie pokrzywdzonego [prowokacja] albo jeżeli pokrzywdzony odpowiedział
naruszeniem nietykalności cielesnej lub zniewagą wzajemną [retorsja]. Dzieje się tak, bo zdaniem prof. Marka prowokacja i
retorsja umniejszają winę sprawcy. Retorsję należy odróżnić od zastosowania zniewagi w obronie koniecznej. Mamy z nią do
czynienia, jeśli znieważający działa w celu ochrony zaatakowanego dobra prawnego, a nie dla zaspokojenia żądzy zemsty.

Naruszenie nietykalności cielesnej. Naruszenie nietykalności cielesnej (a.k.a uderzenie bezskutkowe; art. 217 KK) polega na
uderzeniu innej osoby lub innym oddziaływaniu na jej ciało (oplucie, szarpanie za włosy etc.), przy czym ważne jest, aby owo
uderzenie czy inne oddziaływanie nie pozostawiło śladów na ciele ofiary (albo by ślady te były bardzo nieznaczne, np.
zadrapanie, zsinienie naskórka lub otarcie), w przeciwnym wypadku mamy już do czynienia z uszkodzeniem ciała. Penalizacja
naruszania nietykalności cielesnej służy nie tylko ochronie owej nietykalności, ale także godności (‘byle X nie będzie na mnie
pluł!’). Skutek. Naruszenie nietykalności cielesnej jest przestępstwem skutkowym, przy czym skutkiem jest samo naruszenie
nietykalności (:O). Ściganie: w trybie wnioskowym. Prowokacja i retorsja. Prowokacja i retorsja (opisane wyżej; retorsja przy
naruszeniu nietykalności cielesnej obejmuje czyn tego samego rodzaju) ze strony pokrzywdzonego umożliwiają odstąpienie od
wymierzenia kary (217 § 2 KK). Funkcjonariusz publiczny. Osobnym przestępstwem jest ścigane z urzędu naruszenie
nietykalności cielesnej funkcjonariusza publicznego w związku z wykonywanymi przez niego obowiązkami i w ich trakcie (art.
222 KK, lex specialis względem art. 217).

XXIX. PRZESTĘPSTWA PRZECIWKO DZIAŁALNOŚCI INSTYTUCJI PAŃSTWOWYCH ORAZ SAMORZĄDU

TERYTORIALNEGO

222.

Naruszenie nietykalności cielesnej funkcjonariusza. Naruszenie nietykalności cielesnej funkcjonariusza publicznego

stanowi lex specialis względem

art. 217 KK.

Polega na ruszeniu nietykalności cielesnej funkcjonariusza publicznego lub osoby

przybranej mu do pomocy podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Funkcjonariusz publiczny. Definicja

27

Nie bardzo wiadomo, co zrobić z określeniami uważanymi za obraźliwe tylko w pewnych środowiskach (w stylu przedwojennego endeckiego ‘

piłsudczyk

’,

lewackiego ‘

burżuj

’ czy ksenofobicznego ‘

żyd

’); prof. Marek uważa że nie stanowią znamion zniewagi (chyba, że forma będzie obraźliwa, np. ‘

mosiek

’ już jest zniewagą) i

akcentuje kryteria obiektywne. To, czy adresat poczuł się obrażony nie może mieć tu znaczenia, bo zniewaga jest przestępstwem formalnym, bezskutkowym.

legalna funkcjonariusza publicznego znajduje się w art. 115 § 12 KK). Osoba przybrana do pomocy. Osobą przybraną
funkcjonariuszowi do pomocy jest osoba skierowana do takiej pomocy urzędowo, pomagająca funkcjonariuszowi na jego prośbę
lub taka, która samorzutnie włączyła się do udzielania pomocy, o ile funkcjonariusz przyjął tę pomoc. Pełnienie obowiązków
służbowych. Aby zostały wypełnione znamiona

art. 222 KK

funkcjonariusz publiczny lub jego pomocnik muszą zostać

zaatakowani podczas pełnienia obowiązków służbowych przez funkcjonariusza publicznego (np. X kopnął policjanta, który
próbował go wylegitymować) albo w związku z ich pełnieniem (tzn. z powodu ogólnej niechęci do władzy publicznej lub w celu
przeszkodzenia w wykonywaniu obowiązków służbowych, np. X uderzył leśniczego, który zawiadomił prokuraturę o tym, ze X
dokonał kradzieży leśnej; Y podstawił nogę policjantowi, żeby zaimponować ziomalom spod bloku, którzy uważają, ze CHWDP).
Jeśli przyczyny naruszenie nietykalności cielesnej są inne (X opluł ławnika Z, bo Z to jego sąsiad i podpieprza mu z wycieraczki
osiedlową gazetę), w grę wchodzi art. 217 KK. Niewłaściwe zachowanie funkcjonariusza. Niewłaściwe zachowanie
funkcjonariusza lub osoby przybranej mu do pomocy (brutalność, opryskliwość etc.) mogą być przesłanką nadzwyczajnego
złagodzenia kary lub odstąpienia od jej wymierzenia.

223.

Czynna napaść na funkcjonariusza publicznego. Przestępstwo opisane w art. 223 KK polega na tym, że sprawca, działając

wspólnie i w porozumieniu (współsprawstwo konieczne!) lub używając broni palnej, noża lub innego podobnie niebezpiecznego
przedmiotu lub środka obezwładniającego, dopuszcza się czynnej napaści na funkcjonariusza publicznego lub osobę przybraną
mu do pomocy podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Definicja funkcjonariusza publicznego i osoby
przybranej mu do pomocy padły w notatce o naruszeniu nietykalności cielesnej funkcjonariusza publicznego, wykładnia broni
palnej, noża etc. – w notatce o rozboju. Przepis dotyczący czynnej napaści nie przewiduje okoliczności kwalifikujących w postaci
ciężkiego uszczerbku na zdrowiu lub utraty życia przez pokrzywdzonego. Jeśli tego rodzaju skutki nastąpią, zajdzie podstawa do
kwalifikacji kumulatywnej. Przedmiot ochrony. Rodzajowy przedmiot ochrony to działalność instytucji publicznych.
Indywidualny przedmiot ochrony to nietykalność i godność funkcjonariusza pub. (bliższy) i prawidłowe wykonywanie jego zadań
służbowych (dalszy).

228.

Łapownictwo bierne (a.k.a. sprzedajność). Łapownictwo bierne polega na przyjmowaniu korzyści majątkowej lub

osobistej w związku z pełnieniem funkcji publicznej. Podmiot. Sprawcą może być wyłącznie osoba pełniąca funkcję publiczną
(przestępstwo indywidualne!), a funkcję taką pełni (zgodnie z art. 115 § 19 KK): a) funkcjonariusz publiczny; b) członek organu
samorządowego (także w samorządzie korporacyjnym, np. w radzie adwokackiej); c) osoba zatrudniona w jednostce org.
dysponującej środkami pub. (np. w szpitalu lub w szkole; z wyłączeniem osób wykonujących czynności czysto usługowe, tzn.
sprzątaczek, szatniarek etc.); d) inna osoba o prawach i obowiązkach z zakresu działalności pub., określonych ustawą czy umową
międzynarodową wiążącą RP. Zgodnie z art. 228 § 6 KK podmiotem łapownictwa biernego może być również osoba pełniąca
funkcje pub. w państwie obcym lub organizacji międzynarodowej (nie można bezkarnie przekupić Busha :D). Korzyść
majątkowa. Korzyść majątkowa to każde wymierne w pieniądzach świadczenie polepszające sytuację majątkową osoby. Korzyść
osobista. Korzyść osobista to każde świadczenie niemajątkowe, które ma znaczenie dla uzyskującego i poprawia jego szeroko
rozumianą sytuację lub po prostu sprawia mu przyjemność. Czasem zacierają się granice między korzyścią majątkową/osobistą
(np. prezydent Y przyjmuje od X skrzynkę bardzo drogich win, które prezydent bardzo lubi); wówczas o ustaleniu, jaki rodzaj
korzyści przyjął sprawca decyduje to, jaką jego potrzebę owa korzyść zaspokaja w większym stopniu. Związek z funkcją
publiczną. Przyjęcie korzyści przez osobę pełniącą funkcję publiczną musi mieć związek z pełnieniem przez nią owej funkcji (np.
z załatwieniem określonej sprawy, która leży w zakresie kompetencji przyjmującego łapówkę albo też z jego przychylnym
nastawieniem przez cały czas pełnienia funkcji publicznej). Typy kwalifikowane. Okolicznościami kwalifikującymi sprzedajność
są: przyjęcie korzyści lub jej obietnicy w zamian za czynność (w formie działania lub zaniechania) stanowiącą naruszenie
przepisów prawa (art. 228 § 3 KK); uzależnienie wykonania czynności służbowej od otrzymania korzyści lub żądanie takiej
korzyści (art. 228 § 4 KK); przyjęcie korzyści majątkowej wielkiej wartości lub jej obietnicy (art. 228 § 5 KK). Jeśli osoba
pełniąca funkcję publiczną uzależnia wykonanie czynnosci stanowiącej naruszenie przepisów od otrzymania korzyści (‘nonono,
panie kierowco, albo pięć dyszek, albo kolegium’) – kwalifikacja kumulatywna z art. 228 § 3 i 4 KK. Typ uprzywilejowany.
Okolicznością uprzywilejowującą jest przypadek mniejszej wagi.

229.

Łapownictwo czynne (a.k.a. przekupstwo). Przekupstwo polega na udzieleniu korzyści majątkowej lub osobistej lub jej

obietnicy innej osobie w związku z pełnieniem przez nią funkcji publicznej. Typ uprzywilejowany. Okolicznością
uprzywilejowującą jest przypadek mniejszej wagi. Typy kwalifikowane. Okolicznościami kwalifikującymi sprzedajność są:
udzielenie korzyści lub jej obietnicy w zamian za czynność stanowiącą naruszenie przepisów prawa (art. 229 § 3 KK) i udzielenie
korzyści majątkowej wielkiej wartości lub jej obietnicy (art. 229 § 4 KK). Klauzula bezkarności. Nie podlega karze sprawca
łapownictwa czynnego, jeśli udzielona przez niego korzyść majątkowa lub osobista albo jej obietnica została przyjęta i ów
sprawca zawiadomił o tym organ ściągania oraz ujawnił wszystkie okoliczności przestępstwa [czynny żal], zanim tenże organ się
o tym dowiedział.

230.

Płatna protekcja. Płatnej protekcji (art. 230 KK) dopuszcza się osoba, która powołując się na swoje wpływy w instytucji

państwowej, samorządowej, międzynarodowej lub jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi (lub wywołując

u innej osoby przekonanie o takich wpływach albo utwierdzając ją w tym przekonaniu) podejmuje się pośrednictwa w załatwieniu
sprawy w zamian za korzyść majątkową lub osobistą albo jej obietnicę (np. producent filmowy R powołuje się na wpływy u
premiera M i w rozmowie z prezesem wydawnictwa X podejmuje się wpłynąć na treść nowelizacji pewnej ustawy w zamian za
kupę kasy). Przestępstwo płatnej protekcji jest przestępstwem formalnym, a jego dokonanie następuje, gdy sprawca podejmuje się
załatwienia sprawy. Typ uprzywilejowany. Okolicznością uprzywilejowującą jest przypadek mniejszej wagi.

230a

. Przekupstwo związane z płatna protekcją. KK penalizuje także udzielenie korzyści majątkowej lub osobistej albo jej

obietnicy osobie proponującej płatną protekcję. Klauzula bezkarności. Nie podlega karze sprawca przekupstwa związanego z
płatną protekcją, jeśli udzielona przez niego korzyść majątkowa lub osobista albo jej obietnica została przyjęta i ów sprawca
zawiadomił o tym organ ściągania oraz ujawnił wszystkie okoliczności przestępstwa [czynny żal], zanim tenże organ się o tym
dowiedział. Typ uprzywilejowany. Okolicznością uprzywilejowującą jest przypadek mniejszej wagi.

231.

Nadużycie władzy. Nadużycie władzy jest przestępstwem indywidualnym, którego może się dopuścić jedynie

funkcjonariusz publiczny. Polega na działaniu na szkodę interesu publicznego lub prywatnego przy przekroczeniu uprawnień lun
niedopełnieniu obowiązków. A contrario funkcjonariusz może szkodzić, gdy pozwalają mu na to obowiązki i/lub uprawnienia
(por. kontratyp szczególnych uprawnień i obowiązków). Działanie na szkodę interesu społecznego lub prywatnego. Samo
przekroczenie uprawnień lub niedopełnienie obowiązku nie jest jeszcze przestępstwem, jeśli nie zagraża ono interesom
społecznym lub prywatnym. Nadużycie jest przestępstwem formalnym z narażenia i działanie funkcjonariusz nie musi tych
interesów naruszyć. Przekroczenie uprawnień. Przekroczenie uprawnień to działanie, które nie mieści się w zakresie kompetencji
funkcjonariusza (np. radny miejski X stosuje przymus, aby doprowadzić Y na posterunek policji) lub takie, które się mieści w
zakresie jego kompetencji, ale któremu brak podstawy prawnej (policjant X aresztuje Y nie mając nakazu) lub faktycznej
(policjant X wlepia mandat kierowcy, który jechał z właściwą prędkością). Niedopełnienie obowiązków. Niedopełnienie
obowiązków obejmuje zarówno uchylenie się od ich wykonania, jak nienależyte ich wykonanie, sprzeczne z istotą lub
charakterem tego obowiązku. Nieumyślność. Nadużycia władzy można dopuścić się nieumyślnie (gdy funkcjonariusz
przekraczając uprawnienia lub niedopełniając obowiązków nie obejmuje zamiarem działaniana szkodę czyjegokolwiek interesu).
Typ kwalifikowany i klauzula subsydiarna. Okolicznością kwalifikującą jest działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej,
o ile czyn nie wyczerpuje znamion łapownictwa biernego (art. 228 KK) [klauzula subsydiarna].

XXX. PRZESTĘPSTWA PRZECIWKO WYMIAROWI SPRAWIEDLIWOŚCI

233.

Fałszywe zeznania i oświadczenia. Fałszywych zeznań (233 § 1 KK) udziela ten, kto zeznaje nieprawdę [działanie] lub

zataja prawdę [zaniechanie] udzielając zeznań mających służyć za dowód w postępowaniu sądowym lub innym postępowaniu
prowadzonym na podstawie ustawy. Fałszywe. Zeznania muszą być obiektywnie niezgodne z rzeczywistością i zarazem
niezgodne z wiedzą i przekonaniem zeznającego (wymóg umyślności). Przyjmujący zeznania. Przyjmujący zeznania musi działać
w zakresie swych uprawnień i uprzedzić zeznającego o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania lub odebrał od niego
stosowne przyrzeczenie (art. 233 § 2 KK). Zeznania. Ważne, aby fałszywa wypowiedź miała charakter zeznań, a nie np.
wyjaśnień (przestępstwo nie dotyczy zatem oskarżonego tłumaczącego się przed sadem ze swych niecnych sprawek). Klauzula
niekaralności. Nie podlega karze, kto nie wiedząc o prawie odmowy zeznania lub odpowiedzi na pytania, składa fałszywe
zeznanie z obawy przed odpowiedzialnością karną grożącą jemu samemu lub jego najbliższym. Ale jeśli, jak to mówią
Amerykanie, zna swoje prawa, to karze podlega. Nadzwyczajne złagodzenie kary. Sąd może zastosować nadzwyczajne
złagodzenie kary, jeśli fałszywe zeznanie dotyczy okoliczności nie mogących mieć wpływu na rozstrzygnięcie sprawy; sprawca
dobrowolnie sprostuje fałszywe zeznanie zanim nastąpi rozstrzygniecie sprawy (choćby nieprawomocne). Fałszywe
oświadczenia, opinie i tłumaczenia. Przepisy o fałszywych zeznaniach stosuje się odpowiednio do fałszywych opinii
rzeczoznawczy lub tłumaczeń, jeśli mają służyć za dowód w postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy. W sprawie oraz
fałszywych oświadczeń, jeśli przepisy wyraźnie przewidują odebranie oświadczenia pod rygorem odpowiedzialności karnej.

239.

Poplecznictwo. Przestępstwo poplecznictwa (art. 239 § 1 KK) polega na utrudnianiu lub udaremnianiu postępowania

karnego przez pomoc sprawcy przestępstwa (także skarbowego) w uniknięciu odpowiedzialności karnej. Pomoc sprawcy.
Zgodnie z art. 239 § 1 KK pomoc sprawcy może polegać w szczególności na ukrywaniu sprawcy, zacieraniu śladów przestępstwa,
odbywaniu kary za skazanego, ale nie jest to katalog zamknięty; w grę wchodzi także pomoc w ucieczce, skierowanie czynności
śledczych na niewłaściwy trop, ukryciu lub zniszczeniu zawiadomienia o przestępstwie etc. Skutek. Działania poplecznika muszą
doprowadzić do realnego utrudnienia postępowania. Jeśli ktoś ukrywa przestępcę tak nieudolnie, że organy ścigania od razu
wiedzą, co się święci, nie ma mowy o przestępstwie. Umyślność. Poplecznictwo jest przestępstwem umyślnym, a zatem jeśli ja
postanawiam przenocować stryjka i nie rozgłaszać specjalnie, ze przyjechał, a nie wiem, że stryjek okradł bank, nie podlegam
odpowiedzialności za poplecznictwo. Klauzula niekaralności. Nie podlega karze, kto ukrywa osobę najbliższą (ważne, ze
bezkarnie można tylko ukrywać ,ale nie np. odbywać karę czy stosować inną formę poplecznictwa). Nadzwyczajne złagodzenie
kary. Nadzwyczajne złagodzenie kary można zastosować co do osoby, która podejmuje się poplecznictwa w wyniku uzasadnionej
obawy przed odpowiedzialnością karną własną lub osoby najbliższej. Podmiot i problem pomocy własnej w uniknięciu
odpowiedzialności. Podmiotem poplecznictwa może być każdy (przestępstwo ogólnosprawcze), z wyjątkiem samego sprawcy

(ten może się ukrywać i zacierać ślady bezkarnie, chyba, że w celu uniknięcia odpowiedzialności popełni inne przestępstwo, np.
ukradnie samochód albo będzie podżegał świadka do złożenia fałszywych zeznań).

240.

Niepowiadomienie o przestępstwie. Art. 240 KK penalizuje zaniechanie niezwłocznego powiadomienia organu

powołanego do ścigania przestępstw, jeśli ma się wiarygodną wiadomość o karalnym przygotowaniu , usiłowaniu lub dokonaniu
przestępstw: ludobójstwa, spisku, zamachu stanu, szpiegostwa, zamachu na życie Prezydenta RP, zabójstwa, sprowadzenia
katastrofy, przejęcia kontroli na statku, wzięcia zakładnika. Niepowiadomienie jest przestępstwem ogólnosprawczym, umyślnym
(zamiar kierunkowy). Okoliczności uchylające odpowiedzialność. Za niepowiadomienie o przestępstwie nie odpowiada ten, kto
miał dostateczną postawę do przypuszczenia, że organ ścigania wie o przestępstwie oraz ten, kto zapobiegł popełnieniu
przygotowanego lub umiłowanego przestępstwa. Klauzula niekaralności. Nie polega ten, kto nie powiadomił organu ścigania o
przestępstwie z obawy przed odpowiedzialnością karną grożąca jemu lub jego najbliższym. Tajemnica. Obowiązek
zawiadomienia uchyla tajemnicę zawodową i lekarską, wg prof. Marka też tajemnicę adwokacką i spowiedzi.

XXXII. PRZESTĘPSTWA PRZECIWKO OCHRONIE INFORMACJI

265.

Ujawnienie tajemnicy państwowej. Art. 265 KK penalizuje ujawnienie lub wykorzystywanie informacji stanowiących

tajemnice państwowym z naruszeniem przepisów ustawy (chodzi o ustawę ochronie informacji niejawnych). Tajemnica
państwowa. Tajemnicę państwową stanowi każda informacja niejawna określona w wykazie rodzajów informacji niejawnych
(załączniku do ustawy o ochronie informacji niejawnych) której nieuprawnione ujawnienie może spowodować istotne zagrożenie
dla podstawowych interesów Rzeczypospolitej Polskiej, a w szczególności dla niepodległości lub nienaruszalności terytorium,
interesów obronności, bezpieczeństwa państwa i obywateli, albo narazić te interesy na co najmniej znaczną szkodę (definicja
legalna; art. 2 pkt 1 ustawy o ochronie informacji niejawnych). Generalnie chodzi o to, co jest napisane na kartkach z pieczątką
TAJNE i ŚCIŚLE TAJNE. Ujawnienie. Ujawnienie tajemnicy państwowej polega na zapoznaniu z nią osoby nieupoważnionej.
Nieuprawnione wykorzystanie. Nieuprawnione wykorzystanie tajemnicy państwowej oznacza wykorzystanie informacji niejawnej
w jakimkolwiek rodzaju działalności z naruszeniem przepisów ustawy. Nieumyślność. Karalne jest nieumyślne ujawnienie
tajemnicy państwowej przez osobę, która się z nią zapoznała w związku z pełnieniem funkcji publicznej lub przyznanym jej
upoważnieniem (‘Tego panu nie mogę powiedzieć, bo to jest tajemnica państwowa, ale mogę powiedzieć że mam 10 złotych od
bombki’).Typ kwalifikowany. Okolicznością kwalifikująca jest ujawnienie tajemnicy państwowej osobie działającej na rzecz lub
w imieniu podmiotu zagranicznego (tzn. współpraca z obcym wywiadem, ale nie tylko – wiemy z doświadczenia życiowego, że
można przecież zdradzić tajemnicę gospodarczą ukraińskim czy holenderskim przedsiębiorcom :P ).

266.

Ujawnienie tajemnicy zawodowej. Art. 266 § 1 KK penalizuje przestępstwo, które polega na ujawnianiu i

wykorzystywaniu informacji, która poznało się w związku z pełniona funkcją, wykonywana pracą czy też działalnością publiczną,
społeczną, gospodarczą czy naukową, jeśli jej ujawnienie może narazić na szkodę prawnie chroniony interes. Zachowanie takiej
informacji może wynikać z przepisów ustawy lub z przyjętego zobowiązania (np. nałożonego w umowie o pracę). Ustawowo
uregulowana została: tajemnica lekarska (dotycząca informacji związanych z pacjentem i jego chorobą), adwokacka i radcowska
(informacje, jakich udzielił adwokatowi lub radcy prawnemu klient korzystający z ich pomocy prawnej) oraz tajemnica
dziennikarska (zakaz ujawniania danych materiału prasowego, listu do redakcji lub informacji przekazanych z zastrzeżeniem
anonimowości), bankową, danych osobowych i wiele innych. Uchylić tajemnicę lekarską, dziennikarską, notarialną, radcowską i
adwokacką może jedynie sąd i to w sytuacji, gdy jest to konieczne dla wymiaru sprawiedliwości. Dla uchylenia pozostałych
tajemnic wystarczy prokurator (ale sąd też może).
Ujawnienie tajemnicy służbowej. Art. 266 § 2 KK penalizuje przestępstwo, które polega na ujawnianiu osobie nieuprawnionej
informacji stanowiącej tajemnicę służbową, Tajemnica służbowa. Tajemnicą służbową jest informacja niejawna nie będąca
tajemnicą państwową, uzyskana w związku z wykonywaniem czynności służbowych. Jej ujawnienie jest karalne, jeśli może
narazić na szkodę prawnie chroniony interes (definicja legalna; art. 2 pkt. 2 ustawy o ochronie informacji niejawnych). Jeśli
ujawnienie informacji niejawnej uzyskanej w związku z wykonywaniem czynności służbowej nie naraża niczyjego interesu na
naruszenie, nie ma przestępstwa. Podmiot. Podmiotem ujawnienia tajemnicy służbowej może być wyłącznie funkcjonariusz
publiczny.

267.

Naruszenie tajemnicy informacji. Naruszenie tajemnicy informacji (art. 267 § 1 KK) polega na uzyskaniu przez sprawcę

informacji dla niego nie przeznaczonej przez: otwarcie zamkniętego pisma (Pamiętamy gospodarza Anioła z Alternatywy 4?),
podłączenie się do przewodu służącego do przekazywania informacji, przełamanie zabezpieczenia (elektronicznego,
magnetycznego albo innego), założenie lub posługiwanie się specjalnym urządzeniem (podsłuchowym, wizualnym albo innym).
Karalne jest także ujawnianie przez sprawcę innym osobom nielegalnie zdobytych informacji. Przedmiot ochrony. Przedmiotem
ochrony jest prywatność i tajemnica komunikowania się (których prawna ochronę gwarantują art. 47 i art. 50 Konstytucji) oraz
wolność decyzji jednostki co do ujawnienia lub zachowania w tajemnicy okoliczności dotyczących jej osoby. Uchylenie
bezprawności. Naruszenie tajemnicy informacji nie jest bezprawne, jeśli ma wyraźna podstawę prawną – urzędy i instytucje
prowadzące działalność pocztową, telekomunikacyjną lub transportową mają obowiązek wydać prokuratorowi lub sadowi

przesyłki, korespondencję i billingi telefoniczne istotne dla prowadzonego postępowania karnego; kontrolę i utrwalanie rozmów
telefonicznych może za zgodą sądu zarządzić prokurator i to tylko w przypadku spraw dotyczących najcięższych przestępstw
wyliczonych wyczerpująco w KPK.

XXXIV. PRZESTĘPSTWA PRZECIWKO WIARYGODNOŚCI DOKUMENTÓW.

Rodzajowy przedmiot ochrony przy przestępstwach przeciwko wiarygodności dokumentów: publiczne zaufanie do autentyczności
i rzetelności dokumentów. Jednostkowy przedmiot ochrony: także prawa i stosunki prawne, których istnienie lub nieistnienie dany
dokument stwierdza.

270.

Fałszerstwo dokumentu. Fałszerstwo dokumentu (art. 270 § 1 KK) może polegać na: a) podrabianiu dokumentu w celu

użycia za autentyczny; b) przerabianiu dokumentu w celu użycia za autentyczny; c) używaniu dokumentu przerobionego lub
podrobionego jako autentycznego. Dodatkowo KK kryminalizuje podstępne wypełnienie blankietu opatrzonego cudzym
podpisem niezgodnie z wolą wystawcy i na jego szkodę (np. X daje Y weksel i blanco w ramach zabezpieczenia pożyczki z
zastrzeżeniem, że Y może wypisać weksel na nie więcej niż 1 000 zł; Y wpisuje kwotę 1 000 000 zł; jest to fałszerstwo formalne,
w odróżnieniu od fałszerstwa materialnego, polegającego na przerobieniu i podrobieniu dokumentu). Dokument. Definicję
dokumentu zawiera art. 115 § 14 KK: przedmiot lub inny zapisany nośnik informacji (np. plik .doc): α) z którym jest związane
określone prawo (np. akt urodzenia lub zgonu, dowód tożsamości, paszport; ale także bilet kolejowy, numerek z szatni etc.); ß)
który ze względu na zwartą w nim treść stanowi dowód prawa (np. administracyjny akt nadania własności), stosunku prawnego
(np. umowa dzierżawy) lub okoliczności mogącej mieć znaczenie prawne (zaświadczenie o wysokości dochodów, lekarskie
zaświadczenie o zdolności do pracy). KK nie czyni rozróżnienia między dokumentami prywatnymi i urzędowymi. Podrobienie.
Podrobienie oznacza sporządzenie przedmiotu imitującego autentyczny dokumentu, tzn. stworzenie dokumentu od nowa,
spreparowanie podpisu osoby prawdziwej lub fikcyjnej (podpisano: starszy referent Onufry Zagłoba), dopisanie do autentycznego
dokumentu nieistniejącej treści (na bilecie kolejowym do tekstu „Trasa: Szczecin – Stargard Szcz. – Wałcz” X dopisuje „ -
Moskwa”). Przerabianie oznacza bezprawne dokonywanie zmian w autentycznym dokumencie i tym samym zmiana (w tym
usunięcie) jego treści lub znaczenia. Ważne jest jednak, by przerobiony dokument miał pozory prawdziwości (jeśli X zamaże na
rachunku datę uiszczenia opłaty, to rachunek traci pozory prawdziwości; jeśli X na maszynopis zawierający tekst umowy nanosi
ręcznie poprawki, to jest tak samo... nie bardzo to rozumiem, ale SN wie lepiej). Zamiar. Podrabiania i przerabiania można się
dopuścić wyłącznie w zamiarze bezpośrednim kierunkowym (w celu użycia fałszywego dokumentu za autentyczny). Podrobienie
lub przerobienie dokumentu i następnie użycie go jako autentyczny stanowi jedno przestępstwo (współukarany czyn uprzedni?),
ponieważ obydwa czyny stanowią wykonanie tego samego zamiaru przestępnego. Karalność przygotowania. Czynności
przygotowawcze do fałszerstwa dokumentu są karalne.

271.

Poświadczenie nieprawdy (a.k.a. fałsz intelektualny). Fałsz intelektualny (art. 271 § 1 KK) jest przestępstwem

indywidualnym, którego może się dopuścić jedynie funkcjonariusz publiczny (jest nim także prowadzący zajęcia na uczelni, wiec
wpisanie zaliczenia do indeksu też może być fałszem intelektualnym :D) lub inna osoba uprawniona do wystawienia dokumentu
(np. lekarz wystawiający zaświadczenie lekarskie pracownik banku drukujący potwierdzenie wpłaty). Polega ono na
poświadczeniu w dokumencie nieprawdy w sprawie istotnej prawnie, tzn. stwierdzeniu w tej sprawie okoliczności nieistniejących
lub zatajeniu okoliczności istniejących (albo też przeinaczeniu owych okoliczności – przyp. prof. Marek). Poświadczyć nieprawdę
można jedynie w dokumencie wydanym przez kompetentną osobę, w szczególności w dokumencie urzędowym w rozumieniu
KPK (nie będzie poświadczeniem nieprawdy zawarcie pozornej umowy, vide prawo cywilne). Typ kwalifikowany i
uprzywilejowany. Okolicznością kwalifikującą jest zamiar osiągnięcia przez sprawcę korzyści majątkowej; uprzywilejowujące –
wypadek małej wagi.

272-3.

Karalne jest także używanie dokumentu stwierdzającego nieprawdę (art. 273 KK; przy czym to jest już przestępstwo

ogólnosprawcze) i wyłudzanie poświadczenia nieprawdy (art. 272 KK; w takim przypadku wystawca dokumentu nie odpowiada
za poświadczenie nieprawdy, bo nie można mu przypisać umyślności). Wyłudzanie poświadczenia nieprawdy może nastąpić
bezpośrednio, przez udzielenie fałszywych informacji lub dokumentów albo pośrednio, przy pomocy innych osób
potwierdzających fałszywe informacje. Wyłudzenie i następcze używanie dokument poświadczającego nieprawdę stanowią jedno
przestępstwo (jedności prawna czynów współukaranych).

274.

Zbycie dokumentu tożsamości. KK penalizuje zbywanie własnego lub cudzego dokumentu stwierdzającego tożsamość

(które ze swej istoty są wyłączone z obrotu prawnego). Dokument tożsamości. Dokumentem tożsamości jest każdy wydany przez
organy władzy publicznej dokument stwierdzający tożsamość osoby, w tym dowód osobisty i paszport; ale nie np. bilet
miesięczny ze zdjęciem. Zbywanie dokumentu tożsamości. Przez zbywanie rozumie się wszelkie formy (nie tylko odpłatne)
przeniesienia posiadania dokumentu.

275.

Posługiwanie się cudzym dokumentem. KK penalizuje posługiwanie się cudzym dokumentem stwierdzającym tożsamość

lub prawa majątkowe innej osoby a także kradzież i przywłaszczenie takiego dokumentu (jeśli sprawca najpierw kradnie, a
później używa dokumentu, to mamy do czynienia z prawną jednością przestępstwa). Dokument stwierdzający prawa majątkowe

osoby. Chodzi o dokument imienny, inny niż papiery wartościowe wymienione w art. 310 KK (np. książeczka oszczędnościowa,
dokumenty stwierdzające własność rzeczy etc.). Jeśli przedmiotem bezprawnego zaboru jest zarazem rzecz ruchoma i
dokumentem tożsamości lub stwierdzający prawa majątkowe (najklasyczniejszy przykład – kradzież damskiej torebki lub
bagażu), wówczas wchodzi w grę kwalifikacja kumulatywna (kradzież/przywłaszczenie/rozbój etc. + posługiwanie się cudzym
dokumentem). W 275 § 2KK ustawodawca dodatkowo penalizuje przewożenie, przenoszenie i przesyłanie za granicę
dokumentów wymienionych w § 1. Chodzi tu zarazem o ochronę posiadania takiego dokumentu, jaki i ochronę interesu
państwa

28

.

XXXV. PRZESTĘPSTWA PRZECIWKO MIENIU

278.

Kradzież. Kradzieżą określa się zabór cudzej rzeczy ruchomej w celu jej przywłaszczenia (

art. 278 §1 KK

). Zabór oznacza

wyjęcie rzeczy spod czyjegoś władztwa i objęcie jej we własne władanie. Władztwo nad rzeczą jest stosunkiem faktycznym, a nie
prawnym, wobec czego możliwa jest kradzież rzeczy, którą włada osoba nie będąca jej właścicielem (np. posiadacz lub
dzierżyciel).
Kradzież rzeczy (niezależnie od tego, czy została ona skradziona właścicielowi) zawsze stanowi atak na prawo własności. Jest tak,
ponieważ sprawca działa w celu przywłaszczenia zabranej rzeczy, zamierza czynić z nią to, co legalnie mieści się w zakresie
uprawnień właściciela (patrz dużo niżej) Zgodnie z tzw. teorią zawładnięcia, zabór następuje w momencie objęcia przez sprawcę
rzeczy we faktyczne władanie. Jest to bardzo rozsądne rozwiązanie, które (w odróżnieniu od uznawanych dawniej teorii
dotknięcia, uniesienia lub wyniesienia) pozwala ściśle odróżnić dokonanie od usiłowania kradzieży.
Przedmiotem kradzieży może być jedynie rzecz stanowiąca czyjąś własność (np. mój kodeks karny). Nie jest możliwa kradzież
rzeczy niczyjej, np. porzuconej. Kradzież ma miejsce, gdy jeden ze współwłaścicieli dokonuje zaboru rzeczy stanowiącej
współwłasność, uniemożliwiając realizację prawa własności innym współwłaścicielom (np. Mariusz może mi ukraść naszą
monografię prof. Bałabana). Na podobnej zasadzie jeden ze wspólników może dokonać kradzieży mienia należącego do spółki z
ograniczoną odpowiedzialnością (mienie spółki jest dla poszczególnych wspólników „cudze”), zaś jeden z małżonków może
przywłaszczyć rzecz wchodzącą w skład ich wspólnego majątku. Wystarczy, aby wydobył tę rzecz spod wspólnego władania i
rozporządzał nią wbrew woli współmałżonka, nie zamierzając jej zwrócić.
Przepisy dotyczące kradzieży rzeczy ruchomej (

art. 278 §1 i 3-4 KK

) zgodnie z

art. 278 §5 KK

stosuje się także w przypadku

kradzieży energii i karty bankomatowej. Kradzież energii elektrycznej polega na pozyskiwaniu jej w sposób bezprawny przez
podstępne korzystanie z cudzego źródła energii, uszkodzenie urządzenia pomiarowego bądź zmianę jego wskazań. W każdym z
tych przypadków dochodzi do przywłaszczenia wartości majątkowej w wyniku pobierania pożytków bez zapłaty. Kradzież karty
magnetycznej polega na fizycznym pozbawieniu posiadacza władztwa nad ta kartą, co stanowi zachowanie typowe dla zaboru
rzeczy. Ratio legis penalizacji czynów tego rodzaju wyraża się w woli ochrony posiadacza karty przed bezprawnym pobieraniem
środków finansowych z jego konta bankowego. Niezależnie od tego, znamiona przestępstwa kradzieży wypełnione są przez sam
zabór karty, nawet jeśli sprawca nie zrobił z niej stosownego użytku. Odmienną konstrukcję ma czyn opisany w

art. 278 §2

, tzn.

bezprawne uzyskanie cudzego programu komputerowego. Nie polega ono na pozbawieniu posiadacza programu władztwa nad
nośnikiem danych, na którym ów program się znajduje, ale na bezprawnym powielaniu programu. W przypadku zaboru nośnika
danych (dyskietki, płyty kompaktowej, całego komputera), uzasadnione jest kumulatywna kwalifikacja z art.

278 §1

i

2 KK

,

bowiem sprawca bezprawnie przywłaszczył sobie i rzecz ruchomą, i program komputerowy.

290.

Kradzież leśna. Szczególnym typem kradzieży jest kradzież leśna, tzn. bezprawny wyrąb drzewa w lesie w celu

przywłaszczenia (

art. 290 §1 KK

) lub zabór w celu przywłaszczenia drzewa wyrąbanego lub powalonego (

art. 290 §2 KK

).

Wyróżnienie tego typu kradzieży wiąże się ze szczególna ochrona lasów jako dobra narodowego. Penalizacja przewidziana w

art.

290 KK

dotyczy zarówno zaboru drzewa w lasach państwowych, jak i w prywatnych. Sprawca bezprawnego zaboru drzewa

odpowiada jak za kradzież. W razie skazania za kradzież leśną, sąd orzeka wobec sprawcy obligatoryjną nawiązkę w wysokości
podwójnej wartości przedmiotu kradzieży.
Kradzież jest przestępstwem ogólnosprawczym (powszechnym, może je popełnić każdy człowiek zdolny do odpowiedzialności
karnej). Jest to przestępstwo o charakterze kierunkowym, którego można się dopuścić jedynie w zamiarze bezpośrednim w celu
przywłaszczenia (dolus directus coloratus). Cel przywłaszczenia oznacza zamiar uzurpowania sobie własności przedmiotu
kradzieży, tzn. postępowania z nim tak, jakby się było jego właścicielem (włączenia go do swego stanu posiadania, zużycia go,
rozporządzania nim etc.)
Zabór rzeczy dokonany nie w celu przywłaszczenia, lecz samowolnego użycia (furtum usus) nie jest przestępstwem, a jedynie
wykroczeniem (

art. 127 KW

) bądź występkiem (

art. 289 KK

- zabór pojazdu mechanicznego w celu krótkotrwałego użycia).

Do znamion kradzieży nie należy motyw zysku lub cel osiągnięcia korzyści finansowej (wyjątek: kradzież programu
komputerowego).
Kradzież rzeczy znacznej wartości stanowi kwalifikowany typ kradzieży i jest obarczona surowszą sankcją (

art. 294 §1 KK

; w

28

(nie byłoby fajnie, gdyby np. w Angoli powstał czarny rynek polskich paszportów oraz gdyby Angolczycy masowo je fałszowali i na tej

podstawie wikłąli RP w dziwne intrygi; równie niepożądany jest bezprawny obrót dokumentami stwierdzającymi prawa majątkowe – a nuż Angolczycy zaczną na

podstawie sfałszowanych aktów własności wykupywać w Polsce ziemię?)

tym wypadku sprawcy grozi kara od 1 roku do 10 lat pozbawienia wolności, przy kradzieży zwykłej - od 3 miesięcy do 5 lat).
Definicję „znacznej wartości” formułuje art.

115 § 5 KK

., zgodnie z którym mieniem znacznej wartości jest mienie, którego

wartość w chwili popełnienia czynu zabronionego przekracza dwustukrotną wysokość najniższego miesięcznego wynagrodzenia.
Wysokość najniższego miesięcznego wynagrodzenia ustala się według danych ogłaszanych przez Prezesa GUS.
W obecnie obowiązującym kodeksie karnym przewidziany został uprzywilejowany typ kradzieży mniejszej wagi (

art. 278 § 3

KK

), przewidujący lżejszą sankcję (grzywna, ograniczenie wolności, pozbawienie wolności do roku - jeśli już o tym mówimy). W

doktrynie istnieją pewne wątpliwości co do właściwej wykładni wypadku małej wagi. W orzecznictwie stosuje się wykładnię
szeroką, uwzględniając nie tylko wartość przedmiotu kradzieży ale także okoliczności i sposób popełnienia czynu oraz motywy,
jakimi kierował się sprawca. Kradzież rzeczy, której wartość nie przekracza 250 zł stanowi wykroczenie, o ile sprawca nie
popełnił przy tym kradzieży z włamaniem, nie stosował gwałtu ani nie groził jego natychmiastowym użyciem, a przedmiotem
czynu nie była broń.
Kradzież jest występkiem ściganym z urzędu, chyba, że sprawca dopuścił się go na szkodę osoby najbliższej. W takim
przypadku, zgodnie z art.

278 § 4 KK

, ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego. Celem podobnej regulacji jest ochrona

stosunków rodzinnych. Zdarza się bowiem, ze ukaranie sprawcy mogłoby je naruszyć lub przynieść dodatkową szkodę
pokrzywdzonemu.
(Katalog osób najbliższych zawiera art.

115 § 11 KK

, gdzie wymienieni zostali małżonek, wstępni, zstępni, rodzeństwo,

powinowaty w tej samej linii lub stopniu, osoba przysposobiona z małżonkiem oraz osoba pozostająca w trwałym pożyciu ze
sprawcą).

279.

Kradzież z włamaniem. Kradzież z włamaniem jest (podobnie jak kradzież rzeczy znacznej wartości) kwalifikowanym

typem kradzieży. Kradzież z włamaniem została opisana w

art. 279 KK

. Ustawodawca używa w nim ogólnego określenia kto

kradnie z włamaniem i nigdzie go nie definiuje (nawet w swoim ulubionym

art. 115 KK

), pozostawiając dokonanie jego wykładni

doktrynie i orzecznictwu. Pojecie włamania było przedmiotem rozmaitych sporów, które zaczęły się jeszcze za rządów
poprzedniego kodeksu karnego. W 1980 r. Sąd Najwyższy określił wytyczne dotyczące odpowiedzialności karnej za kradzież z
włamaniem. Wytyczne SN stanowią, ze opisywane przestępstwo zachodzi, gdy sprawca zabiera mienie w celu przywłaszczenia
[kradzież] w następstwie usunięcia przeszkody materialnej, będącej częścią konstrukcji pomieszczenia zamkniętego lub
specjalnym zamknięciem utrudniającym dostęp do jego wnętrza [włamanie] (

OSNKW 1980, poz. 65

).

Sąd Najwyższy definiując kradzież z włamaniem, nie zdefiniował jednak pomieszczenia zamkniętego. W wytycznych znalazło się
jedynie przykładowe wyliczenie takich pomieszczeń, obejmujące budynki, budowle zamknięte, specjalne pomieszczenia i
schowki (kasy, szafy, skrzynie, biurka etc.). Przesłanką uznania pomieszczenia za zamknięte była także, według wykładni Sądu,
ich zamknięta konstrukcja oraz wyposażenie w specjalne przeszkody utrudniające dostęp do nich (a zatem wszelkie kłódki,
plomby, mechanizmy szyfrowe etc.).
W dokonanej przez siebie wykładni Sąd Najwyższy nie uznał sposobu pokonania przeszkody za istotny dla bytu przestępstwa
kradzieży z włamaniem Każdy przejaw nieposzanowania wyrażonej przez dysponenta rzeczy woli jej zabezpieczenia jest dla SN
włamaniem. W ten sposób SN zerwał z tradycyjna koncepcją wiążącą pojecie włamania z niszczeniem i uszkadzaniem rzeczy
przy użyciu znacznej siły fizycznej.
Kontrowersje w doktrynie prawa karnego wzbudza także kwestia kolejności włamania i zaboru. Zgodnie z tradycją podstawę do
odpowiedzialności karnej stwarzało dokonanie kradzieży z włamaniem według klasycznego schematu 1) włamanie 2) kradzież 3)
chodu. W 1980 r. Sąd Najwyższy uznał, że podstawę do takiej samej odpowiedzialności stwarza również dokonanie kradzieży z
„wyłamaniem”. Ma ono miejsce, gdy sprawca dostał się do pomieszczenia zamkniętego nie pokonując żadnych zabezpieczeń,
dokonał zaboru rzeczy i sforsował przeszkodę, aby wydostać się na zewnątrz. Pomysł SN stał się źródłem wątpliwości. W
przypadku kradzieży z wyłamaniem bardziej poprawna wydaje się kwalifikacja odpowiedzialności za przestępstwo kradzieży i
uszkodzenia rzeczy (

art. 288 § 1

).

Za kradzież z włamaniem uznaje się w orzecznictwie kradzież samochodu (ale tylko wtedy, gdy sprawca sforsował chroniące
samochód przed kradzieżą zabezpieczenie, np. zamknięty zamek, immobilizer etc.). Trudno przyjąć, że samochód jest sam dla
siebie pomieszczeniem zamkniętym, niemniej o podobnym rozwiązaniu zadecydowała potrzeba surowszej penalizacji kradzieży
samochodów. Nie byłoby to zbyt mądre, gdyby np. kradzież radia z wnętrza zamkniętego samochodu (klasyczny przykład
kradzieży z włamaniem) była karana surowiej (patrz niżej) niż kradzież całego pojazdu.
Przestępstwa kradzieży z włamaniem miewają bardzo różny ciężar gatunkowy - od czynów bardzo poważnych z punktu widzenia
społecznej szkodliwości (np. włamanie do Fortu Knox) po czyny idiotyczne (np. włamanie do piwnicy w celu przywłaszczenia
sobie słoika konfitur). Obecny kodeks karny zawiera przepis o wypadku mniejszej wagi kradzieży z włamaniem, zagrożonym
odpowiednio niższą sankcją - od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności (

art. 283 KK

).

(W poprzednim kodeksie takich nowinek nie było i w świetle jego przepisów za buchnięcie dżemiku można było dostać od roku
do dziesięciu lat pozbawienia wolności.)
Podobnie jak w przypadku kradzieży, jeśli sprawca dokona kradzieży z włamaniem na szkodę osoby najbliższej, ściganie
następuje na wniosek pokrzywdzonego (

art. 279 § 2

). W przeciwnym wypadku kradzież z włamaniem jest ścigana z urzędu.

280.

Rozbój. Rozbój, zgodnie z

art. 280 § 1 KK

, polega na zaborze cudzej rzeczy w celu przyłaszczenia, dokonanym przy użyciu

przemocy lub groźby natychmiastowego jej użycia albo przez doprowadzenie człowieka do stanu nieprzytomności lub
bezbronności.
Jest przestępstwem złożonym. W trakcie rozboju zagrożone są dwa dobra prawnie chronione: własność mienia oraz wolność (od
przymusu) i nietkalność jednostki. Celem przestępstwa jest zabór mienia (stąd bliższym przedmiotem rozboju jest własność
mienia, z tego samego powodu ustawodawca umieścił rozbój między przestępstwami przeciw mieniu), zamach na wolność
jednostki jest jedynie instrumentem służącym osiągnięciu celu (stąd wolność i nietykalność jednostki stanowią dalszy przedmiot
przestępstwa). Rozbój jest przestępstwem o podwójnej kierunkowości - sprawca dziala w celu przywłaszczenia i równocześnie
zmierza do uniemożliwienia ofiarze oporu.
Alternatywy popełnienia rozboju:
1) Przemoc wobec osoby. Przez użycie przemocy wobec osoby należy rozumieć zastosowanie bezpośredniej przemocy fizycznej
skierowanej na ciało pokrzywdzonego (obezwładniający cios, prewrócenie, pobicie etc.) w celu pozbawienia go możliwości
oporu. Wszystko jasne. 2) Groźba natychmiastowego użycia przemocy. Groźba użycia przemocy oznacza groźbę zastosowania
bezpośredniej przemocy fizycznej, np. pobicia, uszkodzenia ciała etc. Musi zostać skierowana bezpośrednio do pokrzywdzonego,
ale może dotyczyć kogoś innego, np. biorącej udział przy zdarzeniu osoby najbliższej. Dowolna jest forma wyrażenia groźby;
wystarczy, że wyraźnie wynika z zachowania sprawcy (np. sprawca przykłada pokrzywdzonemu nóż w okolice mostka). 3)
Doprowadzenie do stanu nieprzytomności lub bezbronności. W tej kategorii mieszczą się sposoby doprowadzenia
pokrzywdzonego do utraty przytomności lub uniemozliwienia mu czynności obronnych, które nie polegaja na użyciu przmocy.
Doprowadzeniem do nieprzytomności będzie zatem np. odurzenie chloroformem, gazem usypiającym bądź środkami
farmakologicznymi. Spowodowanie bezbronności może polegać na związaniu ofiary, pozbawieniu osoby niepełnosprawnej
wózka inwalidzkiego; zdaniem Sądu Najwyższego (

OSNKW 1989, poz. 48

) ze stanem bezbronności mamy także do czynienia w

przypadku rażącej dysproporcji sił.
Zastosowanie przemocy, groźby jej użycia lub środków prowadzących pokrzywdzonego do nieprzytomności bądź bezbronności w
przypadku rozboju musi nastąpić przed lub w trakcie dokonywania zaboru. Jeśli nastąpi później, będziemy mieć do czynienia z
kradzieżą rozbójniczą (

art. 281 KK

).

Typ kwalifikowany. Typem kwalifikowanym jest: 1) rozbój z użyciem broni palnej, noża lub innego podobnie niebezpiecznego
przedmiotu czy środka obezwładniającego; 2) rozbój z zastosowaniem każdego innego sposobu, który bezpośrednio zagraża życiu
pokrzywdzonego; 3) współdziałanie z osobą dokonującą opisanych wyżej czynów (

art. 280 § 2 KK

).

Broń palna w rozumieniu użytym przez ustawodawcę oznacza każdy rodzaj urządzenia zdolnego wystrzelić pocisk (w wyniku
spalania materiału miotającego) i tym samym skutecznie razić człowieka. Rozboju z użyciem broni palnej dokona zatem sprawca
uzbrojony w rewolwer, strzelbę myśliwską, ale także np. w armatę, armatohaubicę, czy działo gładkolufowe ;] .
Wykładania noża nie budzi wątpliwości. Nóż to krótkie metalowe ostrze na trzonku, służące do cięcia, krajania i, jak widać, do
grożenia przy dokonywaniu rozboju.
Obecny kodeks karny formułuje pojęcie podobnie niebezpiecznego przedmiotu (tzn. równie niebezpiecznego, co nóż i broń
palna). Obejmuje ono przedmioty niebezpieczne ze względu na swe właściwości, tzn. stwarzające w użyciu takie samo
niebezpieczeństwo jak nóż czy broń palna (np. siekiera, kastet, łom, "tulipan" ze stłuczonej butelki, także kij baseballowy - w
przypadku kija zadecydowały nie tyle właściwości, ile jego obecność wśród ustawowych przepisów o przedmiotach
wymagających policyjnego pozwolenia na używanie). Kodeks z 1969 operował terminem niebezpiecznego narzędzia, przy czym
w orzecznictwie istniała tendencja do jego szerokiej interpretacji. Za niebezpieczne narzędzia uznawano nie tylko przedmioty,
mogące spowodować obrażenia ciała ze względu na szczególne właściwości, ale także ze względu na sposób użycia (kij, noga od
stołu lub krzesła, ciężkie buty etc.).
Ustawodawca używa w odniesieniu do sprawcy i opisanych wyżej przedmiotów określenia posługuje się. Posługiwanie się
oznacza wszelkie postacie użycia, w tym także zademonstrowanie w celu wpłynięcia na pokrzywdzonego.
Uprzywilejowanym typem rozboju jest przypadek mniejszej wagi.

281.

Kradzież rozbójnicza. Kradzież rozbójnicza polega na użyciu przez sprawcę kradzieży przemocy, groźby użycia przemocy

albo na doprowadzeniu człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności w celu utrzymania posiadania rzeczy zabranej.
Zasadnicza różnica między rozbojem a kradzieżą rozbójniczą tkwi w różnej kolejności dokonania zaboru rzeczy i przypuszczenia
zamachu na wolność jednostki. Ponadto w przypadku rozboju ów zamach służy dokonaniu zaboru; przy kradzieży rozbójniczej,
sprawca dokonuje zaboru nie stosując przemocy, groźby ani nie dopuszczając się innych czynów opisanych w

art. 281 KK

. Czyni

to dopiero po dokonaniu kradzieży, aby utrzymać nieniepokojone władztwo nad przedmiotem zaboru. Nie zawsze czyni to wobec
osoby pokrzywdzonej kradzieżą, może stosować przemoc, grożbę etc. także wobec osób trzecich, które np. usiłują pozbawić go
kradzionej rzeczy.
Kradzież rozbójnicza jest przestępstwem złożonym (w jego opisie mieszczą się znamiona kradzieży [

art. 278 § 1 KK

] oraz groźby

karalnej [

art. 190 KK

] lub zmuszania [

art. 191 § 1 KK

]). Między zaborem rzeczy a dokonanym w celu zatrzymania tej rzeczy

zamachem na wolnośc i nietykalność musi zachodzić związek czasowy i sytuacyjny. Kradzież rozbójnicza jest przestępstwem
umyślnym (można je popełnić jedynie w zamiarze bezpośrednim) i kierunkowym.

282.

Wymuszenie rozbójnicze. Wymuszenie rozbójnicze polega na zmuszeniu przy użyciu groźby zamachu na życie, zamachu

na zdrowie lub gwałtownego zamachu na mienie osoby pokrzywdzonej do rozporządzenia mieniem albo do zaprzestania
działalności gospodarczej (

art. 282 KK

). Istotne jest, by sprawca działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Groźba zamachu na życie (groźba zabójstwa) lub zdrowie (uszkodzenie bądź rozstrój ciała) może być skierowana przeciw osobie
zmuszanej, jak i przeciwko innej osbie (zwłaszcza najbliższej pokrzywdzonemu). Groźba zamachu na mienie musi jest elementem
wymuszenia rozbójniczego, jeśli ten zamach ma być gwałtowny (polegający np. na podpaleniu lub wysadzeniu w powietrze
budynku, podpaleniu lub wysadzeniu w powietrze, podpaleniu lub wsadzeniu w powietrze stada bydła etc.). Przez rozporządzenie
mieniem rozumie się wszelkie czynności rozporządzające o charakterze rzeczowym lub obligacyjnym, w tym np. wydanie
sprawcy określonej kwoty pieniędzy, potocznie zwanej okupem. Żądanie okupu zwykle towarzyszy porwaniu (

art. 189 KK

),

wówczas stosuje się kumulatywną kwalifikację prawną. Nie jest wymuszeniem rozbójniczym czyn, polegający na wymuszeniu
przy użyciu groźby zachowania innego niż rozporządzenie mieniem. Pewne wątpliwości budzi kwalifikacja prawna użycia groźby
w celu zmuszenia poszkodowanego do wydania rzeczy. Najczęściej przyjmuje się, że jest to wymuszenie rzeczy, jeśli wydanie
rzeczy nie nastąpiło natychmiast po zastosowaniu groźby (wówczas mamy do czynienia z rozbojem), ale po upływie pewnego
czasu.

284.

Przywłaszczenie. Zgodnie z

art. 284 §1 KK

przywłaszczenie może dotyczyć cudzej rzeczy ruchomej bądź cudzego prawa

majątkowego (w tym dokumentu, który je stwierdza, np. aktu darowizny, umowy sprzedaży etc.).
Przywłaszczenie różni się od kradzieży brakiem elementu zaboru rzeczy. Aby przywłaszczyć sobie rzecz, sprawca nie musi
wykazywać przestępnej aktywności. Przywłaszczenie może dotyczyć rzeczy znalezionej, wypożyczonej, oddanej sprawcy w celu
wykonania jakiejś usługi bądź omyłkowo mu doręczonej. Sposób wejścia w jej posiadanie nie jest istotny dla bytu przestępstwa.
Przywłaszczenie polega na uzurpowaniu sobie własności, czyli zamiarze postępowania z przedmiotem przestępstwa tak, jak by się
było jego właścicielem. Sprawca może rozporządzić przedmiotem na rzecz osób trzecich (wówczas przywłaszczenie polega na
działaniu) lub włączyć go do swego stanu posiadania (nie zwracając jej właścicielowi - przywłaszczenie polegające na
zaniechaniu). Istota przestępstwa tkwi w jego stronie podmiotowej. Wszystko zależy od intencji sprawcy.
Przywłaszczenie jest przestępstwem materialnym (skutkowym), a jego skutkiem jest utrata rzeczy przez jej właściciela lub
samoistnego posiadacza. Jest to także przestępstwo ogólnosprawcze o charakterze kierunkowym.
Sprzeniewierzenie jest kwalifikowanym typem przywłaszczenia. Polega ono na przywłaszczeniu sobie rzeczy powierzonej
sprawcy, tzn. przekazanej mu z zastrzeżeniem jej zwrotu (np. użyczonej, oddanej na przechowanie lub w zastaw). Jako nadużycie
zaufania zasługuje na surowszą ocenę i jest obarczone wyższa sankcją (od 3 do 5 lat pozbawienia wolności).
Osobnym typem przestępstwa jest prowadzenie cudzych spraw ze szkodą dla osoby, której sprawami sprawca jest zobowiązany
się zajmować. Nie mamy wówczas do czynienia ze sprzeniewierzeniem ale z niegospodarnością (

art. 296 KK

).

Podobnie jak w przypadku kradzieży, ustawa karna przewiduje kwalifikowany typ przywłaszczenia, jeśli dotyczy ono mienia
znacznej wartości (

art. 294 §1 KK

) lub dobra o szczególnym znaczeniu dla kultury (

art. 294 §2 KK

) oraz uprzywilejowany typ

przywłaszczenia rzeczy mniejszej wagi lub rzeczy znalezionej (

art. 284 §3 KK

).

Szczególna odmianą przywłaszczenia jest plagiat. Przedmiotem tego rodzaju przestępstwa są wytwory myśli ludzkiej, a
konkretnie uprawnienia wynikające z prawa autorskiego i praw pokrewnych. Plagiat jest przedmiotem uregulowań zawartych w

art. 115 ustawy z 04.02.1994 o prawie autorskim i prawach pokrewnych

.

286.

Oszustwo. Oszustwo to motywowane celem korzyści majątkowej nakłonienie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia

mieniem (swoim lub cudzym) przez wprowadzenie jej w błąd albo wyzyskanie jej błędu lub niezdolności do należytego
pojmowania przedsiębranego działania. Tak to wygląda w ujęciu

art. 286 §1 KK

. Ustawodawca przewiduje trzy opisane niżej

formy wykonawcze oszustwa.
Wprowadzenie w błąd (tzw. oszustwo czynne) polega na tym, ze sprawca przy pomocy własnych podstępnych zabiegów
doprowadza ofiarę do mylnego wyobrażenia co do określonego stanu rzeczy, np. na temat wartości sprzedawanego lub
nabywanego przedmiotu, jego cech lub możliwości uzyskania korzyści z zawartej transakcji (Mówię ci, sprzedasz to później za
siedem razy więcej!).
Wyzyskanie błędu (tzw. oszustwo bierne, choć i tu sprawca musi się czasem napracować) to wykorzystanie przez sprawcę
mylnego wyobrażenia ofiary na pewien temat, które to wyobrażenie nie powstało na wskutek działań sprawcy (a co najwyżej na
wskutek zaniechania, polegającego na niewyprowadzeniu ofiary z błędu).
Wyzyskanie niezdolności pokrzywdzonego do należytego pojmowania podejmowanej czynności dotyczy niezdolności o
charakterze stałym (np. u osoby chorej psychiczne, małego dziecka, starca cierpiącego na demencję etc.) jak i niezdolności o
charakterze przemijającym (chwilowe zaburzenie czynności psychicznych wywołane szokiem, chorobą etc.) oraz każdego innego
jej przejawu, jak np. niezdolności wynikającej z braku edukacji, wiary w przesądy czy naiwności pokrzywdzonego.

Art. 286 §2 KK

zawiera uregulowanie dotyczące żądania korzyści w zamian za zwrot bezprawnie zabranej rzeczy. Podobny czyn

(wymuszenie okupu) ma jednak niezbyt dużo wspólnego z oszustwem, uważa się raczej, że jest to odmiana wymuszenia
rozbójniczego (

art. 282 KK

). Równolegle orzecznictwo Sądu Najwyższego uznało za formę oszustwa oszukańcze gry hazardowe,

tzn. takie, w których wygrana jest niemożliwa lub w których sprawca narusza reguły gry, aby osiągnąć korzyść (

uchwała SN z

16.02.1994, OSNKW 1994

). Nie stanowi oszustwa posługiwanie się przesadna reklamą, choćby wprowadzała ofiarę w błąd.

Oszustwo ma miejsce dopiero gdy stosujący reklamę podaje fałszywe informacje dotyczące konkretnych cech (parametrów)

reklamowanego przedmiotu.
Przedmiotem wykonawczym oszustwa może być mienie w znaczeniu szerszym (w kradzieży było inaczej), tzn. obejmujące realny
uszczerbek majątkowy (damnum emergens) oraz utracone korzyści (lucrum cessans), jeśli ich utrata była następstwem
niekorzystnego rozporządzenia mieniem.
Niekorzystne rozporządzenie mieniem może przybrać postać jednego z wielu rozporządzeń o charakterze rzeczowym lub
obligacyjnym; może polegać np. na nabyciu rzeczy powyżej jej wartości, sprzedaży rzeczy poniżej jej wartości, dokonaniu na
korzyść sprawcy zapisu lub rozporządzenia w testamencie, nieuzasadnionym zwolnieniu z długu, wystawieniu czeku lub weksla
etc.
Oszustwo jest przestępstwem materialnym (skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzonego; dopóki
ono nie nastąpi, a sprawca podejmuje oszukańcze zabiegi zmierzające do jego uzyskania, wówczas ma miejsce jedynie
usiłowanie), kierunkowym, jego istotne znamię stanowi cel osiągnięcia korzyści majątkowej. Korzyść majątkowa z oszustwa
może polegać na zwiększeniu aktywów lub zmniejszeniu pasywów, a sprawca może dążyć do osiągnięcia korzyści przez samego
siebie lub przez kogoś innego (por.

art. 115 § 4

).

Kodeks karny przewiduje kwalifikowany typ oszustwa, gdy przedmiotem niekorzystnego rozporządzenia jest mienie o znacznej
wartości lub o szczególnym znaczeniu dla kultury (

art. 294 §1 i 2 KK

) oraz typ uprzywilejowany w przypadku oszustwa mniejszej

wagi (

art. 286 §3

). Jeżeli sprawca dopuścił się oszustwa względem osoby bliskiej, ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego

(

art. 286 §4

)

Oszustwo trudno udowodnić. Aby tego dokonać należy 1) wskazać związek przyczynowy miedzy oszukańczymi działaniami
sprawcy a niekorzystnym rozporządzeniem mieniem przez ofiarę; 2) udowodnić kierunkowość działania sprawcy oraz zamiar
osiągnięcia korzyści majątkowej. Nie jest to łatwe, a na świecie roi się od oszustów. Dawny kodeks karny nie chronił należycie
przed wszystkimi rodzajami oszustw. Miał problemy zwłaszcza z oszustwami polegającymi na wprowadzaniu przedstawianiu
nieprawdziwych dokumentów i oświadczeń przy ubieganiu się o kredyty bankowe, pożyczki czy zamówienia publiczne. Obecnie
są one przedmiotem regulacji osobnego przepisu kodeksu karnego -

art. 297 §1 KK

.

Szalbierstwo. Szalbierstwo jest w swej konstrukcji podobne do oszustwa, a polega na wyłudzeniu płatnego świadczenia bez
zamiaru uiszczenia za nie należnej opłaty. Kodeks wykroczeń penalizuje m.in. wyłudzanie pożywienia lub napoju w zakładzie
żywienia zbiorowego, przejazdu prywatnym lub publicznym środkiem transportu, wstępu na imprezę artystyczną, rozrywkową
lub sportową, działania automatu etc. (

art. 121 KW

). Orzecznictwo Sadu Najwyższego uznało, że wyłudzenie mieszkania w

hotelu oraz uchylanie się od zapłaty za zamówione dzieło nie stanowią wykroczenia zdefiniowanego w

art. 121 KW

, za to

spełniają znamiona oszustwa.

287.

Oszustwo komputerowe. Oszustwo komputerowe stanowi nowy typ przestępstwa, usankcjonowany przez ustawodawcę po

raz pierwszy w obecnie obowiązującym kodeksie karnym (

art. 287 KK

). Oszustwo komputerowe polega na bezprawnej ingerencji

w proces elektronicznego gromadzenia, przetwarzania i przesyłania danych w celu. Ingerencja polega na dokonywaniu zmian w
zapisach na komputerowym nośniku informacji, usuwaniu ich lub wprowadzaniu nowych; także na niszczeniu sprzętu
komputerowego bądź urządzeń służących transmisji danych. Oszustwo komputerowe jest przestępstwem kierunkowym, jego
strona podmiotowa polega na działaniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub wyrządzenia szkody innej osobie.

288.

Uszkodzenie i zniszczenie mienia. Ustawodawca w

art. 288 § 1 KK

penalizuje zniszczenie, uszkodzenie oraz uczynienie

niezdatną do użytku cudzej rzeczy, przy czym chodzi zarówno o rzeczy ruchome, jak i o nieruchomości. Ponadto w

art. 288 § 3

KK

zostało określone przestęptwo uszkodzenia kabla podmorskiego bądź złamania przepisów dotyczących zakładania lub

naprawy takiego kabla.
Zniszczenie oznacza całkowite unicestwienie rzeczy lub tak znaczne uszkodzenie jej substancji, że nie nadaje się ona do użytku
zgodnego z jej przeznaczeniem. Uszkodzenie oznacza naruszenie lub uszczuplenie substancji rzeczy, pozbawiające ją wartości
uzytkowych. Uczynienie rzeczy niezdatną do użytku oznacza pozbawienie rzeczy wartości użytkowych bez istotnego naruszenia
jego substancji.
Przestępstwo opisane w

art. 288 § 1 KK

ma charakter materialny; zostaje dokonane w momencie, w którym rzecz zostaje

zniszczona, uszkodzona etc. Jest to przestępstwo umyślne, zniszczenie rzeczy w wyniku lekkomyślnosci lub niedbalstwa nie jest
porzestępstwem, a deliktem prawa cywilnego (nie rodzi odpowiedzialności karnej, ale zobowiązanie). Zniszczenie rzeczy o
wartości mniejszej niż 250 zł jest wykroczeniem.
Kodeks karny przewidywał osobne uregulowanie dla zniszczenia rzeczy przez podpalenie. W obecnym kodeksie podobne rzeczy
podchodzą pod

art. 288 § 1 KK

, przy czym w przypaddku spalenia przez sprawcę mienia o wielkich rozmiarach stosuje się

art.

163 § 1 pkt 1 KK

, określający odpowiedzialność za spowodowanie pożaru.

289.

Zabór pojazdu w celu krótkotrwałego użycia. Przestępstwo opisane w

art. 289 § 1 KK

polega na zaborze pojazdu

mechanicznego w celu krótkotrwałego użycia. Rózni się ono o kradzieży (

art. 278 § 1 KK

) tym, że w tym przypadku elementem

czynu zabronionego nie jest cel przywłaszczenia. Faktycznie jednak regulacja zawarta w

art. 289 § 1 KK

stanowi tzw. penalizację

zastępczą w przypadku, gdy sprawca w istocie zamierzał przywłasczyć sobie pojazd, ale nie sposób mu tego udowodnić.
Krótkotrwały zabór pojazdu rózni się także od samowolnego używania rzeczy cudzej (

art. 127 KW

). W przypadku wykroczenia

samowolnie używana rzecz może znaleźć się we władaniu sprawcy bez dokonania jej zaboru. Opisywane przestępstwo ma
charakter materialny. Można je popełnić wyłącznie w zamiarze bezpośrednim kierunkowym.
Krótkotrwałe użycie. Podstawowym kryterium odróżnienia krótkotrwałego zaboru pojazdu od jego kradzieży jest zamiar sprawcy
(zamiar porzucenia lub zwrotu pojazdu). Jeśli konkretne okoliczności świadczą o zamiarze przywłaszczenia pojazdu przez
sparawcę (dokonane przez niego przeróbek cech identyfikacyjnych, próby zbycia, demontaż, wyjaśnienia sprawcy etc.) mamy do
czynienia z kradzieżą, nawet jeśli sprawca porzucił skradziony pojazd po upływie krótkiego czasu.
W praktyce prawnej stosuje się czasem kryterium czasu (istotne jest, jak długo sprawca korzystał z zabranego pojazdu). W tym
wypadku pewne trudności nastręcza wykładnia pojęcia krótkotrwałe użycie; dla niektórych krótkotrwałe użycie może trwać pół
godziny, dla innych nawet kilka dni.
Typy kwalifikowane. Typami kalifikowanymi krótktrwałego zaboru pojazdu są: a) krótkotrwały zabór pojazdu z uprzednim
nieuprawnionym pokonaniem zabezpieczeń; b) krótkotrwały zabór pojazdu znacznej wartości; c) krótkotrwały zabór pojazdu
polaczony z jego uszkodzeniem lub porzuceniem go w okolicznościch stwarzających niebezpieczeństwa uszkodzenia lub utraty
pojazdu, jego części albo zawartości (

art. 289 § 2 KK

). Typem kwalifikowanem krótkotrwałego zaboru pojazdu jest także

rozbójniczy zabór pojazdu mechancznicznego, popełniony przy użyciu przemocy lub groźby natychamiastowego jej użycia albo
przez doprowadzenie poszkodowanego do stanu nieprzytomności bądź bezbronności. Jest to ciężki występek, zagrożony surową
sankcją (od roku do 10 lat pozbawienia wolności).

291.

Paserstwo umyślne. Paserstwo jest bardzo ścisłe związane kradzieżą. Wiele kradzieży odbywa się na zamówienie paserów,

a możliwość zbycia u pasera skradzionych rzeczy stanowi często motywację do kradzieży.
Związek obu procederów jest tak ścisły, że w dawniejszych konstrukcjach prawnych paserstwo uchodziło za udział w cudzym
przestępstwie. Jako samodzielny występek paserstwo występuje w kodyfikacjach XX-wiecznych, w tym w polskim kodeksie
karnym z 1932 r., w dziale poświęconym przestępstwom przeciw porządkowi publicznemu. W kodeksach z 1969 r. i z r. 1997
paserstwo znalazło się w części poświęconej przestępstwom przeciw mieniu. A wszystko przez to, że klasyfikacja ustawowa
paserstwa była i jest sprawą złożona i dyskusyjną. Jeśli polega ono jedynie na ukryciu rzeczy pochodzącej z czynu zabronionego,
wówczas ma ono cechy czynu skierowanego przeciw wymiarowi sprawiedliwości. Jeśli polega na nabywaniu i zbywaniu rzeczy
pochodzących z czynu zabronionego, godzi w reguły legalnego obrotu prawnego. Współczesny ustawodawca uznał za stosowne
potraktować paserstwo jako czyn skierowany przeciw mieniu, biorąc pod uwagę to, że w większości wypadków przedmiotem
paserstwa są przedmioty skradzione.
Zgodnie z

art. 291 KK

, istnieją cztery alternatywne formy popełnienia paserstwa:

1) nabycie rzeczy uzyskanej w wyniku czynu zabronionego; paser uzyskuje odpłatnie rzecz pochodzącą z czynu zabronionego od
osoby władającej tą rzeczą, nabywa rzecz w złej wierze i nie uzyskuje nad nią własności; zazwyczaj zbywa ją dalej, ukrywając jej
przestępne pochodzenie, naraża tym samym kolejnego zbywcę na utratę rzeczy, często wykorzystuje jego (nabywcy) mylne
mniemanie o pochodzeniu rzeczy; dalszy obrót rzeczą uniemożliwia jej odzyskanie przez właściciela.
2) pomoc w zbyciu rzeczy uzyskanej w wyniku czynu zabronionego; np. wskazanie nabywcy, dostarczenie rzeczy na miejsce
zawarcia transakcji etc.
3) przyjęcie rzeczy uzyskanej w wyniku czynu zabronionego; paser przyjmuje uzyskana bezprawnie rzecz (np. w celu
przechowania, naprawy, dokonania przeróbek zwiększających jej wartość) w celu osiągnięcia korzyści majątkowych.
4) pomoc w ukryciu rzeczy uzyskanej w wyniku czynu zabronionego; paser pomaga sprawcy przestępstwa w ukryciu uzyskanej
przezeń rzeczy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Jeśli udzielający pomocy w ukryciu działa nieodpłatnie, kierując się
jedynie motywem udzielenia przestępcy pomocy w uniknięciu odpowiedzialności karnej, wówczas nie dopuszcza się paserstwa,
ale poplecznictwa, występku opisanego w

art. 239 KK

.

Paserstwo umyślne ma miejsce gdy paser wie lub ma świadomość, że rzecz pochodzi z czynu zabronionego i gdy godzi się z tym.
Obecny kodeks karny przewiduje typ kwalifikowany paserstwa, jeśli dotyczy ono rzeczy o znacznej wartości (

art. 294 §1 KK

) lub

o szczególnym znaczeniu dla kultury (

art. 294 § 2 KK

). Kodeks z r 1969 przewidywał także zaostrzenie kary za uczynienie z

paserstwa stałego źródła dochodu. Podobnie jest dzisiaj, tyle tylko, że zaostrzenie odpowiedzialności za ten rodzaj paserstwa
następuje na podstawie ogólnej regulacji dotyczącej tzw. zawodowych przestępców (

art. 65 KK

). Przez „stałe źródło dochodu”

rozumie się źródło regularnych korzyści majątkowych - niezależnie od ich wielkości, ani tego czy sprawca czerpie je ze stałej
działalności.

292.

Paserstwo nieumyślne. Paserstwo nieumyślne ma miejsce, gdy sprawca na podstawie towarzyszących jego czynowi

okoliczności powinien i może przypuszczać, że rzecz, którą nabywa, w której zbyciu pomaga, którą ukrywa bądź przyjmuje
pochodzi z czynu zabronionego.
Sprawca paserstwa nieumyślnego albo nie ma świadomości przestępnego pochodzenia rzeczy (tzw. paserstwo nieświadome, które
można popełnić jedynie w formie niedbalstwa), albo lekkomyślne zakłada, że rzecz pochodzi z legalnego źródła, mając
świadomość, że może być inaczej (lekkomyślność - postać winy nieumyślnej).

XXXVI. PRZESTĘPSTWA PRZECIWKO OBROTOWI GOSPODARCZEMU

296.

Niegospodarność (a.k.a. nadużycie zaufania). Teraz będzie mowa o niegospodarności. Od tego momentu ze świata

alkoholików i patologicznych rodzin, złodziejskich dziupli i pokątnych interesów przeniesiemy się do wielkich i jasnych biur, w
świat krwiożerczej finansjery i przestępców w białych kołnierzykach, zintegrowanych społecznie i zamożnych (bo pracujących; u
nas to są synonimy :P), których do wyrafinowanych manipulacji pcha wyrafinowany spryt. Nie wiem, czy to zmiana na lepsze.
Niegospodarność (art. 196 KK) polega na wyrządzeniu znacznej szkody majątkowej przez nadużycie uprawnień lub
niedopełnienie obowiązku przez osobę obowiązaną do zajmowani się sprawami majątkowymi innego podmiotu prawa. Podmiot.
Niegospodarności może się dopuścić wyłącznie osoba obowiązana do zajmowania się cudzymi sprawami majątkowymi lub cudzą
działalnością gospodarczą (przestępstwo indywidualne). Obowiązek prowadzenia spraw majątkowych lub działalności
gospodarczej. Obowiązek taki może wynikać z ustawy, decyzji organu władzy publicznej lub umowy

29

i może dotyczyć spraw

majątkowych lub działalność gospodarczą każdego innego podmiotu prawa (tzn. osoby fizycznej, prawnej i jednostki
organizacyjnej nie posiadającej osobowości prawnej). Nadużycie uprawnień. Nadużycie uprawnień oznacza działanie mieszczące
się poza zakresem przyznanych sprawcy uprawnień lub takie, które się w tym zakresie mieści, ale jest sprzeczne z interesem
mocodawcy lub nieodpowiednie dla osobowego wzorca dobrego gospodarza. Niedopełnienie obowiązku. Niedopełnienie
obowiązku oznacza z kolei zaniechanie działań wynikających z przyznanego sprawcy umocowania lub zasad prawidłowej
gospodarki. Skutek. Niegospodarność jest przestępstwem skutkowym, przy czym skutkiem jest spowodowanie znacznej szkody
majątkowej podmiotowi, na rzecz którego sprawca działał. Szkoda majątkowa oznacza zarazem umniejszenie majątku (damnum
emergens) jak i utratę spodziewanych korzyści (lucrum cessans). Dlaczego lucrum cessans? Bo istotą działalności gospodarczej
jest osiągnięcie korzyści, która może zostać utracona przez podstępnego zarządcę, a której należy się prawna ochrona. Znaczna
szkoda. Definicję znacznej szkody zawiera art. 115 § 7 KK: chodzi o szkodę, która w chwili popełnienia czynu zabronionego
miała wartość dwustukrotności najniższego miesięcznego wynagrodzenia. Typy kwalifikowane. Typami kwalifikowanymi
niegospodarności są: niegospodarność w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (art. 296 § 2 KK) i niegospodarność związaną ze
szkodą w wielkich rozmiarach (definicja wielkiej szkody – p. art. 115 § 7 KK; chodzi o szkodę o wartości tysiąckrotności
najniższego miesięcznego wynagrodzenia). Typ uprzywilejowany. Uprzywilejowanym typem niegospodarności jest
niegospodarność nieumyślna. Klauzula niekaralności. Nie podlega karze, kto przed wszczęciem postępowania karnego
dobrowolnie naprawił w całości wyrządzoną szkodę. Naprawienie częściowe lub podjęcie starań o naprawienie jest przesłanką
nadzwyczajnego złagodzenia kary.

296a.

Korupcja gospodarcza. Korupcja gospodarcza (art. 296a KK) polega na tym, że osoba mająca wpływ na podejmowanie

decyzji przez jednostkę organizacyjną prowadzącą działalność gospodarczą przyjmuje korzyść (majątkową lub osobistą) albo jej
obietnicę w zamian za zachowanie mogące wyrządzić szkodę majątkową tej jednostce albo czyn nieuczciwej konkurencji lub
niedopuszczalną czynność preferencyjną na rzecz nabywcy lub odbiorcy towaru, usługi lub świadczenia. Zachowanie mogące
wywołać szkodę majątkową. Zachowanie mogące wywołać szkodę majątkową różni się od niegospodarności tym, że: a) obejmuje
każde zachowanie, nie tylko stanowiącego nadużycie uprawnień lub zaniedbanie obowiązków; b) stanowi przestępstwo z
narażenia, a nie przestępstwo materialne (przy niegospodarności konieczne było wyrządzenie szkody, tu wystarczy samo
zagrożenie taką szkodą). Czyn nieuczciwej konkurencji. Definicję czynu nieuczciwej konkurencji zawiera ustawa o zwalczaniu
nieuczciwej konkurencji

30

. Czyn taki może być zarówno korzystny, jak i niekorzystny dla jednostki organizacyjnej, w której

działa sprawca. Nie jest to jednak istotne, bo i tak godzi w zasady uczciwości w gospodarce i jest przez to szkodliwy społecznie.
Podmiot. Korupcja czynna i bierna. Podmiotem korupcji gospodarczej biernej jest osoba pełniąca funkcję kierowniczą w
jednostce organizacyjnej prowadzącej działalność gospodarczą lub mająca z racji pełnionego stanowiska lub funkcji istotny
wpływ na podejmowanie decyzji związanej z działalnością takiej jednostki (art. 296a § 1 KK). KK penalizuje zarazem korupcję
gospodarczą czynną (art. 296a § 2 KK), której podmiotem jest osoba, która udziela lub obiecuje udzielić sprawcy korupcji
gospodarczej biernej korzyści majątkowej lub osobistej. Typy uprzywilejowane. Typem uprzywilejowanym korupcji
gospodarczej (czynnej i biernej) jest wypadek mniejszej wagi. Typ kwalifikowany. Kwalifikowanym typem korupcji
gospodarczej biernej jest wyrządzenie znacznej szkody majątkowej. Klauzula niekaralności. Nie podlega karze sprawca korupcji
gospodarczej czynnej, jeśli proponowana przez niego korzyść majątkowa została przyjęta i ów sprawca zawiadomił o tym organ
ściągania oraz ujawnił wszystkie okoliczności korupcji [czynny żal], zanim tenże organ się o tym dowiedział.

296b.

Korupcja sportowa. KK w odrębnym przypisie penalizuje korupcję sportową, która polega na tym, ze osoba organizująca

lub uczestnicząca w profesjonalnych zawodach sportowych przyjmuje korzyść (majątkową lub osobistą) albo jej obietnicę w
zamian za nieuczciwe zachowanie mogące mieć wpływ na wynik zawodów. Nieuczciwe zachowanie. Przez nieuczciwe
zachowanie rozumie się ogólnie każde zachowanie sprzeczne z zasadami fair play. Zachowanie mogące mieć wpływ na wynik

29

Z mocy ustawy obowiązani są m.in. członkowie spółki do zarządu majątkiem spółki i syndyk wobec masy. Opisany obowiązek najczęściej jednak wynika z

umowy komisu, pełnomocnictwa, prokury lub powiernictwa. Podmiotem niegospodarności może być także prawnik reprezentujący inny podmiot w procesie sądowym.

Nie może nim być osoba, która wprawdzie jest uprawniona do faktycznego dysponowania cudzym majątkiem, ale czyni to we własnym imieniu i na własny rachunek (np.
dzierżawca, użytkownik).

30

Czynami nieuczciwej konkurencji są w szczególności: wprowadzające w błąd oznaczenie przedsiębiorstwa, fałszywe lub oszukańcze oznaczenie pochodzenia

geograficznego towarów albo usług, wprowadzające w błąd oznaczenie towarów lub usług, naruszenie tajemnicy przedsiębiorstwa, nakłanianie do rozwiązania lub

niewykonania umowy, naśladownictwo produktów, pomawianie lub nieuczciwe zachwalanie, utrudnianie dostępu do rynku, przekupstwo osoby pełniącej funkcję
publiczną, a także nieuczciwa lub zakazana reklama, organizowanie systemu sprzedaży lawinowej oraz prowadzenie lub organizowanie działalności w systemie

konsorcyjnym.

zawodów. Nieuczciwe zachowanie organizatora lub uczestnika profesjonalnych zawodów sportowych nie musi spowodować
wypaczenia wyników owych zawodów, wystarczy, ze istniała możliwość takiego wypaczenia (np. skorumpowany bramkarz
celowo nie osłaniał bramki, ale jego drużyna i tak wygrała mecz :P). Podmiot. Podmiotem korupcji sportowej biernej jest
uczestnik lub organizator profesjonalnych zawodów sportowych. Podmiotem korupcji sportowej czynnej jest osoba któremu
owemu organizatorowi lub uczestnikowi udziela lub obiecuje udzielić korzyści majątkowej lub osobistej. Typ uprzywilejowany i
klauzula niekaralności w konstrukcji przestępstwa korupcji sportowej wyglada oidentycznie jak przy korupcji gospodarczej.

297. Wyłudzenie kredytu. Art. 297 § 1KK penalizuje wyłudzenie kredytu, pożyczki pieniężnej, poręczenia, gwarancji,
akredytatywy, dotacji, subwencji lub innego świadczenia od banku, od innej jednostki prowadzącej podobną działalność
gospodarczą na podstawie ustawy lub od organu dysponującego środkami publicznymi przedkładając fałszywy (tzn. podrobiony
albo przerobiony), poświadczający nieprawdę lub nierzetelny dokument albo nierzetelne oświadczenie w sprawie o istotnym
znaczeniu dla uzyskania wymienionego wyżej wsparcia finansowego, instrumentu płatniczego, zamówienia etc. Przedmiot
ochrony. Art. Przedmiotem ochrony jest prawidłowe funkcjonowanie obrotu gospodarczego, a w szczególności prawidłowe
funkcjonowanie wyliczonych wyżej instytucji. Dokument. Definicja legalna dokumentu zna duje się w art. 115 § 14 KK (chodzi o
przedmiot albo inny nośnik informacji, z którym jest związane określone prawo albo który ze względu na zwartą w nim treść
stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne). Nierzetelne dokumenty i oświadczenia.
Nierzetelne dokumenty i oświadczenia to takie, które zawierają nieprawdziwe informacje lub przemilczenia sugerujące adresatowi
stan rzeczy inny niż rzeczywisty. Wyłudzenie kredytu (pożyczki, subwencji etc.) jest przestępstwem formalnym (sprawca nie
musi uzyskać świadczenia, które usiłuje wyłudzić). Wyłudzić kredyt można wyłącznie w zamiarze bezpośrednim kierunkowym
(sprawca działa w celu uzyskania świadczenia pieniężnego), co pozostawia bezkarnymi osoby, które nieumyślnie przedkładają
fałszywe, nierzetelne lub nieprawdziwe dokumenty lub oświadczenia.

304

. Lichwa (wyzysk). Lichwa polega na wykorzystywaniu przymusowej sytuacji innej osoby przez zawarcie z nią umowy

nakładającej na tę osobę obowiązek świadczenia niewspółmiernego ze świadczeniem wzajemnym (

art. 304 KK

). Podobieństwo

do oszustwa polega na tym, ze również i w przypadku lichwy sprawca wykorzystuje specyficzną sytuację pokrzywdzonego, choć
tym razem nie jest to jego błąd w ocenie rzeczywistości ani naiwność. Jest to sytuacja przymusowa, czyli sytuacja skrajnie trudna
dla pokrzywdzonego (zagrażająca jego życiu, wolności, majątkowi, życiu najbliższych etc.), zmuszająca go do zawarcia
niekorzystnej transakcji. Przejściowe kłopoty finansowe nie są sytuacją przymusową. Nierównomierność świadczenia musi być
oczywista. Szczególna formą lichwy jest pobieranie nadmiernych odsetek od pożyczki czy kredytów. Przez nadmierne odsetki
rozumie się odsetki, których wysokość przekracza wysokość przewidzianą w odpowiednich przepisach. Taka wykładnia jest
bardzo precyzyjna, ale i tak nie ułatwia sprawy, bo Rada Ministrów od jakiegoś czasu nie ustala maksymalnej wysokości odsetek.

310.

Fałszowanie środków płatniczych i papierów wartościowych. Art. 310 KK kryminalizuje fałszowanie podrabianie,

przerabianie i usuwanie oznak umorzenia [tzn. fałszowanie] pieniędzy (polskich lub obcych), innych środków płatniczych i
dokumentów uprawniających do otrzymania sumy pieniężnej, zawierających obowiązek wypłaty kapitału, odsetek lub udziału w
zyskach albo stwierdzających uczestnictwo w spółce [tzn. papierów wartościowych]. Środki płatnicze. Według SN środki
płatnicze to wszelkie materialne nośniki, przy użyciu których wartości pieniężne krążą w obrocie. Wobec tego w rozumieniu KK
środkiem płatniczym jest karta płatnicza. Nie jest za to środkiem płatniczym karta telefoniczna. Dokumenty uprawniające do
otrzymania sumy pieniężnej. Dokumenty uprawniające do otrzymania sumy pieniężnej mogą być przedmiotami wykonawczymi
fałszerstwa tylko, jeśli w rozumieniu odpowiednich przepisów z papierami wartościowymi i tym samym mogą uczestniczyć w
obrocie gospodarczym pełniąc pomocniczo funkcje pieniądza. Wyklucza to wszelkie dokumenty imienne, np. imienna książeczkę
oszczędnościową. Strona przedmiotowa. Czynność wykonawcza polega na podrabianiu, przerabianiu lub usuwaniu oznak
umorzenia środków płatniczych i papierów wartościowych (art. 310 § 1 KK); puszczaniu w obieg fałszywych środków
płatniczych i papierów wartościowych oraz ich w tym celu przyjmowaniu, przechowywaniu, przewożeniu, przenoszeniu,
przesyłaniu, pomocy do zbycia lub ukrycia (art. 310 § 2 KK). Podrabianie. Podrobienie oznacza stworzenie falsyfikatu
imitującego przedmiot prawdziwy. Przerobienie. Przerobienie oznacza dokonanie zmian w autentycznym banknocie, monecie,
dokumencie etc. Sposób fałszowania. Według SN warunkiem odpowiedzialności za fałszerstwo jest wytworzenie przedmiotów
dostatecznie podobnych do pieniędzy (innych środków płatniczych i papierów wartościowych), by przeciętnie doświadczony
dorosły człowiek w normalnych okolicznościach mógł nie zorientować się od razu, ze ma do czynienia z falsyfikatami. Jeśli
fałszerstwo jest na tyle prymitywne, by każdy przeciętny człowiek bez przeszkód je rozpoznał, w grę wchodzi co najwyżej
usiłowanie nieudolne

31

. Puszczanie w obieg. Puszczanie w obieg oznacza przekazywanie innym fałszywego środka płatniczego

lub papieru wartościowego. Art. 310 kryminalizuje puszczanie w obieg falsyfikatów, co do których sprawca ma świadomość, że
nie są autentyczne. Karalne, choć łagodniej, jest także puszczanie falsyfikatów w obieg w dobrej wierze (gdy sprawca otrzymał je
jako prawdziwe, art. 312 KK). Przyjmowanie, przechowywanie, przewożenie etc. Przyjmowanie, przechowywanie, przewożenie,
przenoszenie, przesyłanie oraz pomoc do zbycia lub ukrycia falsyfikatów jest przestępstwem, o ile sprawca dopuszcza się

31

ze względu na niezdatność środków – p. OSNKW 1975/12/161; inaczej prof. Marek, którego zdaniem każde fałszerstwo, nawet najbardziej naiwne, może

zagrozić obrotowi prawnemu, ponieważ falsyfikatu może nie rozpoznać osoba z wadą wzroku lub działająca w pośpiechu.

jednego z tych czynów w celu (świadomego) puszczania falsyfikatów w obieg. Karalność przygotowania. Karalne są czynności
przygotowawcze do wszystkich wyżej opisanych czynów. Przypadek mniejszej wagi. W przypadku tzw. drobnego fałszerstwa,
sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary (a jest co łagodzić, bo fałszowanie środków płatniczych i papierów
wartościowych jest zbrodnią zagrożoną karą od 5 lat pozbawienia wolności lub karą 25 lat pozbawienia wolności).