Obrazy boga kształtują się na różnych

etapach naszego życia. Obraz boga

serca tworzy się już we wczesnym
dzieciństwie i jak wszystko w naszym

dzieciństwie, kształtowany jest przez

relacje i przez emocje, jakie łączyły nas

z najbliższymi - zwykle z rodzicami.

Obraz boga rozumu zaś nabywany jest
znacznie później - dzięki edukacji - i jak

wszystko, co mamy dzięki edukacji, tak

jak łatwo przyszło, tak też i łatwo

odchodzi w zapomnienie. (Znana
uczniom i studentom zasada ZZZ i Z:)

Warto sobie uświadomić, że skoro obraz

Boga, jaki mamy w naszym sercu jest

obrazem odziedziczonym, to znaczy, że jest obrazem naszych przodków i
kultury, w jakiej jesteśmy zanurzeni! I może on bardzo skutecznie przesłaniać

nam Boga, którego moglibyśmy zobaczyć własnymi oczami, gdybyśmy tylko

odważyli się pożegnać z obrazem Boga przodków.

Prawdę mówiąc o jego istnieniu najczęściej zapominamy, gdy przestajemy

czuć respekt przed dorosłymi, ale na którego z jakichś powodów się złościmy,

gdy świat nie spełnia naszych oczekiwań. Staje się on wtedy całkiem

wdzięcznym kozłem ofiarnym. Bóg przodków przypomina też o sobie, gdy

spotka nas coś, co przekracza zwyczajny bieg zdarzeń: cierpienie,
nieszczęście, choroba, utrata pracy, śmierć, oblany egzamin… Wtedy

doświadczamy bardzo wyraźnie jego siły. Może to być siła, która nas wzmocni,

ale może też być to siła, która nas złamie. Zależy, jaki jest Bóg naszych

przodków. I pytanie: czy jest to Bóg Prawdziwy?

Muszę ostrzec, że nie jest wcale łatwo pożegnać się z obrazem Boga

przodków. On ma pewną zaletę, której może nie mieć Bóg wychodzący nam na

spotkanie: JEST NASZ. Wiemy, czego się po nim spodziewać: wiemy kiedy

będzie się gniewał i wiemy, kiedy będzie z nas zadowolony. Wiemy, jakie kary
dla nas przygotował i wiemy, jakie nagrody za dobre uczynki. Taki nasz,

oswojony Bóg, znakomicie porządkuje świat. Jest przede wszystkim

doskonałym strażnikiem moralności. Doskonałym, bo przewidywalnym.

Przewidywalnym, bo stworzonym przez naszą historię. Pytanie tylko: czy jest

to Bóg Prawdziwy?

Od obrazu boga przodków zależy także nasze wyobrażenie o modlitwie i

Kościele. Doskonale wiemy, czym zaskarbić sobie jego względy, a czym

podpaść, bo jest NASZ i strzeże NASZYCH schematów myślowych i

emocjonalnych. Modlitwa zaczyna wtedy przypominać załatwianie interesów:
modlimy się o to, by nasza drużyna wygrała, by w wyborach wygrał nasz

kandydat, by zdać egzamin, by przestał nas ząb boleć, by wybaczył nam coś,

czego sami nie potrafimy sobie wybaczyć, by uwolnił nas od jakiegoś balastu

(ale tak, ponad nami, tak, żebyśmy nie musieli się zmagać…) - jednym
słowem: by świat wyglądał tak, jak MY chcemy. I zdarza się nierzadko,

że się spełnia. Bóg przodków potwierdza swoją magiczną moc! Ale pozostaje

pytanie, czy jest to Bóg Prawdziwy?

Wkraczając na drogę rekolekcji
zapraszamy Cię, byś pożegnał się z

Bogiem Twoich przodków. Byś go

zwyczajnie porzucił! Nie musisz się tego

bać, bo to tylko obraz, ale przemyśl

serio, czy tego chcesz. Jeżeli w Twoim
sercu rodzi się teraz pytanie: CO MI

POZOSTANIE? To bardzo dobrze. Ale

chcę Cię uspokoić. Nie namawiamy Cię do porzucania czegokolwiek dla samego

porzucania, namawiamy Cię do porzucenia dotychczasowego obrazu Boga, by
WYJŚĆ NA SPOTKANIE BOGA, KTÓRY TAKŻE WYCHODZI NA SPOTKANIE

TOBIE! Owocem takiego spotkanie może być nowy obraz Boga, o krok bliższy

prawdzie. Ale… i ten obraz z czasem dobrze jest porzucić na rzecz jeszcze

bliższego. Każdy obraz Boga jest dobry… jeżeli jest tymczasowy.

[wstęp] Bóg naszych przodków | Facebook

http://www.facebook.com/notes/brzytwa-po-schematach-prawdopodob...

1 z 1

2010-12-10 20:53