WYKWALIFIKOWANI

DO SŁUŻBY

KAZNODZIEJSKIEJ

CZĘŚĆ IV

„Nasze odpowiednie wykwalifikowanie wypływa od Boga,

który nas istotnie odpowiednio wykwalifikował,

abyśmy byli sługami nowego przymierza.”

- 2 Koryntów 3:5, 6, Przekład Nowego Świata.

T R E Ś Ć

Studium

Strona

WIELBIENIE CZYSTE I NIECZYSTE

5

69 Dowody uprawiania wielbienia nieczystego przed potopem

5

70 Babilońska myśl religijna po potopie

10

71 Wczesny chrystianizm a Rzym

16

72 Świadectwa osób postronnych

20

73 Odpadnięcie od chrystianizmu

26

74 Rozwój „człowieka bezprawia”

32

75 Reformacja lecz nie przywrócenie

37

NOWOŻYTNA HISTORIA ŚWIADKÓW JEHOWY

43

76 Wczesne głosy (1870-1878)

43

77 Nieznaczne początki (1879-1889)

48

78 Świadkowie Jehowy w ofensywie (1890-1908)

53

79 Wzrost międzynarodowy (1909-1916)

58

80 Lata kryzysu (1917-1919)

62

81 Energiczne przywrócenie prawdziwego wielbienia
(1919-1928)

68

82 Szermierze wolności wielbienia (1929-1938)

75

83 Świadkowie Jehowy a druga wojna światowa (1939-1945)

82

84 Kształcenie do służby kaznodziejskiej (1942-1955)

88

85 Rozszerzanie na całej kuli ziemskiej (1945-1955)

92

86 Kongresy międzynarodowe (1946-1955)

98

SPOŁECZEŃSTWO

TEOKRATYCZNE

104

87 Organizacja uniwersalna i Organizacja Królestwa

104

88 Zarządzanie

wczesnym

zborem

109

89 Zarządzanie

zborem

doby

obecnej

112

90 Społeczeństwo Nowego Świata

117

INDEKS

122

WIELBIENIE - CZYSTE I NIECZYSTE

Studium 69

DOWODY UPRAWIANIA WIELBIENIA

NIECZYSTEGO PRZED POTOPEM

1 Wielbienie, które jest czyste i niesplamione, musi być takim z punktu widzenia

prawdziwego Boga, Jehowy; Jemu bowiem należy się wszelka właściwa adoracja,
chwała i służba. (Jak. 1:27, NW) Wielbienie nie spełniające tego warunku jest przeto
nieczyste, splamione, czyli jest religią fałszywą. Przez stulecia tylko Biblia uchylała

kurtyny czasów przedpotopowych, dając człowiekowi wiarogodny opis

zaprowadzenia w Edenie wielbienia nieczystego. (1 Mojżeszowa 3:1-7) W niej też
doniesiono o niegodnej przyjęcia ofierze Kaina-mordercy (1 Mojż. 4:3-8), o

obłudnym nadużywaniu imienia Jehowy za dni Enocha, co się zaczęło około roku

3791 przed Chr. (1 Mojż. 4:26), i w końcu o potępieniu przez Boga większej części
ludzkości, która u schyłku przedpotopowej ery skażonego wielbienia pogrążyła się w
bagnie niemoralności. - 1 Mojż. 6:5-7.

2 Na konferencji czołowych archeologów, odbytej w r. 1931 w Lejdzie w Holandii,

wyodrębniono w odniesieniu do wszystkich miast przedpotopowych, odkopanych w
Iraku, trzy główne okresy kultury i nadano im jednolite nazwy. Okresy te nazwano od
miejscowości, w których po raz pierwszy odkryto ich ślady. Najwcześniejszy jest

znany jako „okres el-ubaid”, drugi jako „okres uruk”, a trzeci jako „okres jemdet
nasr”. Dla wygody wyodrębniamy prócz tego okresy przed rokiem mniej więcej 3400
przed Chr. (przybliżona data początku obróbki metalu za czasów Tubalkaina) i po

tym roku aż do początków „okresu el-ubaid” jako po prostu „okresy przed el-ubaid”.
Dla każdej z tych czterech wymienionych er przedpotopowych będzie podane krótkie
wyliczenie odkrytych dowodów archeologicznych, świadczących o istnieniu
wielbienia nieczystego.

OKRESY PRZED EL-UBAID

3 Gassul: Gdy w roku 1929 odkopywano w Palestynie tę miejscowość

przedpotopową, odkryto kilka fresków ściennych, które widocznie służyły do
dekoracji domów wewnątrz i zewnątrz. Jeden z tych fresków wskazuje, że mieszkańcy
Gassulu czcili jakąś boginię (w haftowanych butach) i jakiegoś boga, przy czym bogini
miała wyższą rangę. Oczywiście Gassulczycy uwierzyli także pierwszemu kłamstwu

Szatana: „Stanowczo nie umrzecie” (1 Mojż. 3:4, NW), ponieważ w ich grobach
wyłożonych kamieniami znaleziono ozdoby oraz naczynia gliniane, które pierwotnie
zawierały pokarm złożony podczas pogrzebu.

4 Arpacziwa: W tej miejscowości odgrzebano wczesnoreligijną świątynię, wokół

której zauważono skupisko rożnych figurek, małych bożków, kształtu zarówno
ludzkiego jak i zwierzęcego. Figurynki ludzkie przedstawiały prawie zawsze postacie
nagich, wymalowanych kobiet, noszących niedwuznaczne cechy bliskiego
rozwiązania.

6 Jerycho: Na przedpotopowym terenie tego miasta znaleziono świątynię

składającą się z portyku, podtrzymywanego pierwotnie przez sześć drewnianych
słupów, z obszernego przedsionka i dużego pomieszczenia. Wewnątrz i wokół tej
budowli nie znaleziono żadnych zwyczajnych przedmiotów gospodarczych, ale za to
było tam wiele figurynek zwierzęcych (owiec, bydła, kóz i świń) oraz plastyczne,

wyobrażenia falliczne. W owym czasie kult falliczny był już dobrze znany, jak na to

wskazują znaleziska z tego wczesnego okresu, wykopane w Magaret el-Wad w
Palestynie. Również i tu, w Jerycho, znaleziono trójcę plastycznych statuetek, która
pozwala wnioskować, że jego ówcześni mieszkańcy czcili jakąś trójcę, składającą się z
ojca, matki i syna.

6 Eridu: Rządowy wydział zabytków podjął w latach 1947 i 1948 prace

wykopaliskowe około wczesnoprzedpotopowych miejscowości Eridu. Dokonano tam
wielu odkryć o znaczeniu religijnym. Znaleziono prehistoryczną świątynię z małą
kapliczką, w której był ołtarz i stół ofiarny. A więc dawny człowiek, ulegając inspiracji

swych bogów demonicznych, zaczął budować świątynie na długo wcześniej, zanim -

według istniejącego sprawozdania - wielki Bóg nieba wydał polecenie, aby
zbudowano jakiś dom wielbienia. Podobnie wbrew pierwotnemu zamysłowi Bożemu,
który ustanowił człowieka władcą nad zwierzętami, Szatan już wtedy kazał

człowiekowi czcić wyobrażenia zwierząt, co wskazuje na podległość człowieka
względem zwierząt. (1 Mojż. 1:26) Zostało to udowodnione odkryciem figurynek boga

„z głową jaszczurki” czczonego przez mieszkańców Eridu, którzy wierzyli także w
zabobonną naukę o nieśmiertelności człowieka, gdyż dostarczali pokarm umarłym

chowanych w wyłożonych kamieniami grobach, które odgrzebano w owej
miejscowości. Mieszkańcy Eridu zostali nakłonieni nie tylko do wierzenia, że dusza
ludzka żyje po śmierci, ale że i zwierzęta mają dusze, które żyją dalej na tamtym
świecie. Po odkopaniu wyłożonego kamieniami grobu jakiegoś chłopca, którego

pochowano razem z jego psem, okazało się, że obok miski z pokarmem dla chłopca
leżała kość dla psa.

OKRES EL-UBAID

7 El-Ubaid: W miejscowości El-Ubaid znaleziono cztery ręcznie ulepione figurki

gliniane bogini „z głową jaszczurki”. Jest to dalszy dowód wpływu demonicznego,

który nieczyste wielbienie, spełniane przez człowieka, przedpotopowego, zabarwił
wyobrażeniami zwierząt.

OKRES URUK

8 Uruk (Warka): Zdaje się, że wcześni mieszkańcy Uruk (także: Erech lub Erek)

wznieśli pierwszą swoją świątynię na sztucznej „górze”, utworzonej z brył gliny, i w

ten sposób wprowadzili zasadę budowania świątyń na sztucznych wyniosłościach. Na
wierzchołku znajdował się przybytek składający się z kilku pomieszczeń i mający

schody, którymi mógł schodzić bóg, ponieważ według przepisów ich religii szczyt tej
sztucznej góry był rzekomo miejscem kontaktowania się boga z ziemią. W swoim

czasie ów budynek był otoczony murami „Czerwonej Świątyni”, najbardziej
imponującej budowli przedpotopowej.

9 Okolice Uruk: „Okres uruk” jest też znany ze sporządzania pieczęci

cylindrycznych, których używano nie tylko do pieczętowania dokumentów, lecz także
jako marki fabrycznej oraz do znakowania czyjejś własności w celu zabezpieczenia jej.
Z wielkiej liczby znalezionych pieczęci cylindrycznych można wnioskować, że

kradzież była w owych dniach powszechnym zjawiskiem. Odcisk jednej takiej pieczęci
zawiera scenę składania ofiary przed przybytkiem, stojącym po prawej stronie. Widać
tam jakąś brodatą postać, która jak gdyby składała na ofiarę lwicę lub panterę z
obciętymi łapami.

OKRES JEMDET NASR

10 Uruk: Wybitnym znaleziskiem natury religijnej z tego okresu jest gigantyczna

waza kamienna, sięgająca niemal wysokości człowieka. Ozdobiono ją ciosaną
płaskorzeźbą, biegnącą trzema pasami. W pasie środkowym przedstawiono procesję

kapłanów, niosących ofiary w postaci dzbanów wina i czubatych mis pokarmu.

OCENA DOWODÓW

11 Powyższe dowody dostatecznie popierają sprawozdanie biblijne o szybko

postępującym zwyrodnieniu wielbienia nieczystego przed potopem. Zebrane razem
znaleziska archeologiczne z dziedziny religii nie dają pięknego obrazu, nie stanowią
dokumentu, który przynosiłby chlubę naszym dawnym przodkom według ciała.

Odsłonięty przez nie widok wskazuje, że bezpośrednio po wyrzuceniu człowieka z
Edenu w dalszym ciągu wierzył on kłamliwej ofercie Szatana co do nieśmiertelności
ludzkiej i wymyślał fantastyczne mity na temat dusz mających żyć dalej na tamtym

świecie. (1 Mojż. 3:4) Również bałwochwalstwo dość wcześnie stało się sidłem. A

zaczynając od bożków ludzkich i zwierzęcych skłaniało się szybko do kultu
fallicznego. Ponadto na przekór Jehowie Bogu, któremu podobała się złożona przez
Abla właściwa ofiara, składająca się z pierwocin jego stada, ludzie uprawiający

wielbienie nieczyste naśladowali Kaina przez ofiarowanie płodów ziemi w postaci

wina i różnych pokarmów. (1 Mojż. 4:4) Wznoszono świątynie i przybytki nie
otrzymawszy boskiego rozkazu od Wielkiego Boga wszechświata. Wszechmocny Bóg
miał więc wszelkie powody do tego, aby ich ostatecznie potępić. - 1 Mojż. 6:5-7.

12 Setki lat po zniszczeniu przez Boga pierwszego złego świata aramejskie

Targumy zawierały żywy opis odstępstwa ludzi przedpotopowych. O wprowadzeniu
bałwochwalstwa za dni Enocha Targum Palestyński powiada: „To za czasów tego

pokolenia poczęto błądzić i czynić sobie bałwany, i nazywać swe bałwany imieniem ze
słowa Pańskiego.” Ten sam targum wspomina dalej o adorowaniu kobiet i o szerzeniu

się lubieżności: „A gdy synowie ludzcy zaczęli się mnożyć na obliczu ziemi, rodziły się
im piękne córki, i synowie wielkiego widzieli, że córki łudzicie były śliczne i
wymalowane, i ufryzowane, chodząc z obnażonym ciałem i mając wyobraźnię zajętą

niegodziwością; i brali sobie żony ze wszystkich, które im się podobały.”

15 Co się tutaj dowiedzieliśmy o dążności człowieka przedpotopowego do

wychwalania ciała, to od dni potopu często powtarzano pod patronatem religii. Wyżej
przytoczone dowody istnienia religii demonicznej w pełni potwierdzają dany przez
apostoła Pawła dokładny opis wielbienia nieczystego, uprawianego w dawnych
czasach i obecnie. - Rzym. 1:21-24.

_____
PRZEGLĄD MATERIAŁU:
1. Co Biblia donosi o wielbieniu nieczystym przed potopem?
2. Jak czołowi archeologowie określili na podstawie wykopalisk z Iraku trzy główne przedpotopowe

okresy kultury?

3-6. Opisz znaleziska odgrzebane (a) w Gassul, (b) w Arpacziwa, (c) w Jerycho, (d) w Eridu, oraz

fałszywe nauki, na których istnienie one wskazują.

7. Jak rozwinęło się wielbienie nieczyste w okresie el-ubaid?
8, 9. (a) Co jest widoczne z pracowicie wznoszonych budowli świątynnych okresu uruk? (b) Jaką rolę

odgrywały w starożytnym wielbieniu nieczystym pieczęcie cylindryczne?

10. Jakie wybitne znalezisko natury religijnej z okresu jemdet nasr odkopano w Uruk?
11. Jaki stopniowy rozwój wielbienia nieczystego doprowadził człowieka do zwyrodniałego stanu, w

którym się znajdował w czasie potopu?

12. Jakie doniesienie o tym nieczystym wielbieniu zawierają „Targumy”?
13. Jak Paweł mówił o wielbieniu nieczystym, uprawianym w dawnych czasach i obecnie?

Studium 70

BABILOŃSKA MYŚL RELIGIJNA PO POTOPIE

1 Przez wiele lat po potopie ziemia była wolna od religii fałszywej. Jednak „bóg

tego systemu rzeczy” ponawiał wysiłki, aby odzyskać władzę religijną nad
człowiekiem. Aż wreszcie za dni Chusa, wnuka Noego, i za dni Nemroda, syna Chusa,
na ówczesne dzieci ludzkie zaczęła wywierać wpływ nowa religia diabelska.
Poniżające wielbienie władców politycznych, zapoczątkowane na równinach Senaar

(Szinar), zostało zaniesione do innych części ziemi, jak o tym świadczy kult faraonów
egipskich i czczenie Melchoma przez Ammonitów. - 2 Kor. 4:4, NW; Sof. 1:5, Wu.

2 Pismo Święte donosi, że Nemrod „popisywał się jako możny łowca w opozycji

Jehowy”. (1 Mojż. 10:8, 9, NW) Zdaje się, że Nemrod był nie tylko łowcą zwierząt,

lecz także łowcą ludzi, co było sprzeczne z prawem Bożym. Tradycja powiada, że
Nemroda i około siedemdziesięciu dwóch jego towarzyszów spotkała gwałtowna
śmierć z ręki Sema. Sem był synem Noego, który zachował i podtrzymywał

prawdziwe wielbienie Jehowy.

3 Nemrod został mężem własnej, matki, którą później czczono w Babilonie jako

Isztar, a w Tyrze, Sydonie i w pozostałej części Chanaanu jako Astoret (lub Astaroth).

Niewierny Salomon udał się za nią i zbudował jej „wyżynę” przed Jeruzalem. (1 Król.

11:5; 2 Król. 23:13) W Babilonie nazywano ją też „panią nieba”. Niewierni Izraelici za
dni Jeremiasza czcili „królowę niebieską” (Jer. 7:18; 44:17-25) Później czczona ją w

Efezie i gdzie indziej jako Artemidę (Dianę). - Dz. Ap. 19:25-28.

4 Posługiwanie się symbolami jest w religii diabelskiej szeroko rozpowszechnione.

Wierny Ijob oświadczył, że stronił od oddawania czci takim symbolom, jak słońce i
księżych (Ijoba 31:24-28) Czczono też gwiazdy. (5 Mojż. 4:19) Dalszym symbolem, za
którego pośrednictwem religioniści czcili demonów, był krzyż. Wprowadzony

najpierw w Babilonie rozpowszechnił się stamtąd po całej ziemi. Nawę zwierząt użyto
za symbole, pod którymi ludzie wielbili demonów. Wymownymi przykładami tego są
liczne bogi zwierzęce Egiptu. Dzisiaj narody wywyższające państwo przyrównują swe
rządy do lwa, niedźwiedzia, orła itp., umieszczając ich wyobrażenia na godłach i

sztandarach, tak samo jak to czyniono od najdawniejszych czasów. Chorągwie były
charakterystyczną cechą świątyń egipskich.

5 Od czczenia symbolów do czczenia obrazów był potrzebny tylko mały krok.

Ubóstwianie obrazu polegało na machaniu w jego kierunku ręką i salutowaniu mu,
na posyłaniu pocałunku lub rzeczywistym całowaniu go. Wiele rytuałów związanych z
czczeniem obrazów było nawet jeszcze bardziej poniżające. W związku z czczeniem
obrazów Baala i Astoret Diabeł zaprowadził kult falliczny (ubóstwianie płci). „Gaje”

lub „aszera” były wyobrażeniami, czyli plastycznymi symbolami, używanymi w
związku z fallicznym wielbieniem Baala i Astoret. - 3 Mojż. 18:20-25; 4 Mojż. 31:16;
Ps. 106:28.

6 Demoni, na pośmiewisko Bogu i w celu ściągnięcia niesławy na Jego imię,

nakłonili ludzi do składania sobie ofiar, i to nawet ofiar z ludzi, które składano np.
Baalowi. (Ps. 106:37, 38; 5 Mojż. 12:30, 31; Dz. Ap. 15:29) Wielbiąc Diabła pod
symbolem Baala, wystawiano mu ołtarze, wznoszono świątynie, a prorocy składali
mu ofiary. Kapłani Baala (kemarim) odróżniali się przy tym czarnymi sukniami, w
które się ubierali! - Sof. 1:4.

7 Po śmierci Nemroda Semiramis, matka Nemroda a później jego żona, rządziła w

dalszym ciągu przez mniej więcej czterdzieści lat jako królowa Babilonu. Mówią, że
po nagłym zgonie Nemroda Semiramis powołała pewną liczbę czołowych mężów
babilońskich do tajnej rady „mędrców”, znanych później jako „magowie”, i że w tym

czasie dokazała pewnej sztuki magicznej usiłując udowodnić, że jej syn i zarazem
małżonek nadal żyje. Pokazana sztuka była po prostu demonizmem, spirytyzmem, za
pomocą którego owej łatwowiernej grupie tzw. „mędrców” udowodniono naukę o
wrodzonej człowiekowi nieśmiertelności. Semiramis zaraz potem ogłosiła, że jej

małżonek Nemrod stał się bogiem.

8 Owa grupa wczesnobabilońskich „magów”, czyli tzw. mędrców, którzy byli

inspirowanymi przez demonów fałszywymi prorokami, utworzyła z biegiem czasu
zawiązek potężnego kapłaństwa babilońskiego. Przyjąwszy kłamstwo o

„nieśmiertelności” Nemroda za fałszywą podstawę, zaczęli wypowiadać istną powódź

bałwochwalczych poglądów, które bezpośrednio zaprzeczały prawdziwemu
wielbieniu Jehowy. Wokół pomysłu z ubóstwionym Nemrodem rozbudowali cały
system fantastycznych, kłamliwych doktryn, fallicznych obrzędów i śmiesznych

ceremonii, przy czym wszystko to narzucono łatwowiernym umysłom ludzkim za
pomocą strachu przed duchami, przed ludzkimi dyktatorami i dzikimi zwierzętami.

(Rzym. 1:22, 23, 25) Liczne z tych poniżających wymysłów ich nauki religijnej i
związane z nimi ceremonie nazwano „misteriami [tajemnicami] Babilonu”.

9 Kapłaństwo magów z okresu ponemrodowego rychło wyrosło na hierarchię

religijną, przy czym jeden z jej członków wysunął się na najwyższego kapłana,
podając się za następcę Nemroda. W odniesieniu do tych samozwańców,
wywyższających samych siebie, zaczęto się posługiwać różnymi pogańskimi tytułami,
szatami liturgicznymi, godnościami i mistycznymi symbolami władzy. Potem Szatan

natchnął hierarchię babilońską, która zaczęła żywić ambicje polityczne, myślą, że jej
najwyższy kapłan powinien także rządzie jako król i że ma on boskie prawo do
panowania nad światem. Jako następcy Nemroda, ci wielcy kapłani-królowie rychło
sięgnęli po tytuł „króla czterech regionów”, czyli króla czterech stron świata.

10 Z biegiem lat hierarchia babilońska rozciągnęła swą przywłaszczoną władze

religijną i polityczną na sąsiednie miasta-państwa. Jej ekspansja religijna zdawała się
jednak osiągać większe wpływy niż ograniczona ekspansja polityczna. Starano się
przekonać innych, że starożytna hierarchia w mieście Babilon była jedyną powiernicą
mądrości, pochodzącej od bogów. Tą też drogą religia babilońska różnych odmian i o
różnym zabarwieniu została przyjęta przez liczne plemiona, które ulegając
rozproszeniu zaniosły ją na odległe kontynenty. Nawet i dzisiaj religie pogańskie w
każdej części ziemi dają wymowne świadectwo o tym fakcie, ponieważ główny rys ich
myślenia religijnego jest bałwochwalczy i ponieważ uwidocznia się w nich zasadnicze
podobieństwo pod względem obrządków i przyborów religijnych oraz sformułowań
doktrynalnych, czy to chodzi o Afrykę, Azję, Europę, czy o wyspy na morzach. Biblia
potwierdza, że we wszystkich minionych wiekach wysiłki Szatana, zmierzające do

opanowania umysłów ludzkich za pomocą religii, nosiły piętno babilońskie. - Jer.
51:12, 13; Obj. 17:1-6, 15.

11 Literalny Babilon istniał przez stulecia jako żywotne źródło poniżającego

poganizmu. Będąc głównym ośrodkiem rozszerzającego się bałwochwalstwa,

przepełniony kaplicami, ozdobiony świątyniami, opanowany przez hierarchię Babilon
stał się znany jako „miasto wieczne”, podobnie jak obecnie „wiecznym miastem” jest
nazywany Rzym. Przychodziły i odchodziły dynastie polityczne i mocarstwa
światowe, jednakże stary, niegodziwy Babilon przeżywał je wszystkie dzięki
przebiegłym manewrom swych pogańskich kapłanów. Chcąc dotrzymać kroku

zmieniającym się czasom, zmieniano imiona opiekuńczych bogów, lecz nowe bogi
zachowywały te same podstawowe znaczenia, pochodzące od ubóstwionego Nemroda
i Semiramis. Na ostatek w panteonie bogów babilońskich najpotężniejszym stał się
Marduk, którego nazywano „panem Babilonu”. Ku czci Marduka hierarchia

babilońska zbudowała w obrębie miasta Babilonu wielki bastion świątynny,

posiadający własne budowle, kwatery kapłańskie i bramy. To przypominające
Watykan centrum religijne nazwano Esagila. W Esagila znajdowały się archiwa i
skarbce hierarchii babilońskiej. Z Esagila wychodziły przez wieki różne obwieszczenia
religijne, będące czymś w rodzaju dzisiejszych encyklik.

12 Przeszło tysiąc lat po czasach Abrahama Babilon wciąż jeszcze był sławny i

został stolicą trzeciego mocarstwa światowego, zorganizowanego przez jego wielkiego
króla Nabuchodonozora, o którym Biblia wspomina, że w roku 607 przed Chr.
zburzył Jeruzalem. (2 Król. 25:1-12) Nabuchodonozor służył bogu-bałwanowi

Mardukowi i w swym oddaniu dla tego boga przysporzył jeszcze więcej sławy

„wiecznemu miastu” Babilon i rozszerzył tę sławę. Na znak wyższości Marduka
Nabuchodonozor ściągnął do Babilonu i złożył w Esagila wizerunki bogów oraz
naczynia religijni, które pozbierał ze wszystkich ujarzmionych narodów w czasie

swych wypraw wojennych. Podczas niewoli żydowskiej ściągnął do Babilonu nawet
święte naczynia ze świątyni Jehowy w Jeruzalem i trzymał je w Esagila. (Ezdr. 1:7)

Wszystko to symbolizowało religijną podległość opiekuńczemu bóstwu Babilonu i
zwiększało religijną potęgę i wpływy hierarchii babilońskiej.

13 To wywyższenie i przewaga hierarchii babilońskiej doznały w końcu silnego

wstrząsu, gdy w roku 539 przed Chr. Babilon jako trzecie mocarstwo światowe upadł
politycznie z ręki króla perskiego, Cyrusa. Teraz, kiedy hierarchia babilońska utrąciła
dużo ze swej pierwotnej przewagi religijnej, Biblia zdaje się wskazywać, że w
późniejszych latach miasto Pergamon, leżące na zachód od Babilonu w prowincji Azji,

stało się znane jako następca Babilonu, jako ‚tron Szatana’, czyli ośrodek jego religii.
(Obj. 2:12, 13, NT) Panuje pogląd, że po roku 539 przed Chr. znaczna liczba kapłanów
pontyfikatu babilońskiego przeniosła się do Pergamonu wraz ze swą pochodzącą od
Nemroda władcą religijną, tytułami, dostojeństwami, sukniami i ceremoniami, które
przelano na nową linię królewską. W końcu, w roku 133 przed Chr., ostatni król

Pergamonu Attalos III nie nająć dziedzica i stojąc w obliczu armii rzymskich, które w
owym czasie zdobyły terytoria otaczające Pergamon, zapisał Rzymianom w
testamencie całe swoje państwo, tytuły, szaty liturgiczne i władzy religijną pontifeksa
jako jeden z długiego szeregu rzekomych następców Nemroda. Miało się to później
okazać bardzo korzystne po wybiciu się Rzymu na mocarstwo światowe.

14 Kilkadziesiąt lat później, w roku 63 przed Chr., Juliusz Cezar został pogańskim

najwyższym kapłanem Rzymu, obejmując dożywotnio urząd „pontifeksa

maksimusa”. Zostawszy zwierzchnią głową religijnej hierarchii pogańskiego Rzymu,
wkroczył na arenę polityczną i stopniowo uczynił siebie pierwszym dyktatorem
Rzymu, dzięki czemu faktycznie stał się pierwszym cesarzem rzymskim, który
połączył w swej osobie kierownictwo religijne i polityczne. Mówią, że Juliusz Cezar

przyjął taką samą formę szat liturgicznych, tytułowi symbolów władzy, jakie
odziedziczono po ostatnim Nemrodowym pontifeksie z Pergamonu. Następcy Cezara
na tronie cesarskim nadal przyjmowali urząd „pontifeksa maksimusa” wraz ze
wszystkimi dostojeństwami spadkobierców starożytnego Nemroda i jego babilońskiej
linii władców religljno-politycznych. W ten sposób babilońskie myślenie religijne

zostało utrwalone w wysokim orzecznictwie sądowym i na soborach religijnych,
przybierając całą pompę i okazałość właściwą tej wyniesionej przez Szatana linii

władców. A gdy później, w czwartym wieku po Chr., biskupi rzymscy przybrali tytuł
„pontifeksa maksimusa”, to zapoczątkowując linię papieży przedłużyli w

rzeczywistości starą linię następców Nemroda. Już w samym papieskim stroju i
przybraniu głowy przetrwały do dziś dnia babiloński system i władztwo religijne w
innym „wiecznym mieście”, w Rzymie, którego sposób myślenia jest przeciwny Biblii.

_____
PRZEGLĄD MATERIAŁU:
1. Kiedy przywrócona do życia religia diabelska zaczęła podnosić głowę?
2. Jaka kwestia sporna co do wielbienia wynikła zapewne w tym czasie i prawdopodobnie do czego to

doprowadziło?

3. Jaką rolę w tym rozwoju wydarzeń po potopie odegrała matka Nemroda?
4. Jaki dalszy wpływ na religijne myślenie owego okresu wywarło wprowadzenie symbolów?
5. Jaki był następny krok w rozwoju wielbienia nieczystego?
6. Jakie dalsze sposoby zniesławiania Boga wymyślili demoni?
7. Jaką określoną rolę w zapoczątkowaniu babilońskiego sposobu myślenia odegrała matka Nemroda?
8. Czym się stali magowie, i czemu dano początek pod względem doktrynalnym?
9. Kim stał się jeden spośród nich?
10. Dlaczego Babilon jest trafnym symbolem wszelkiej religii fałszywej?
11. Pod jaką nazwą stało się znane miasto Babilon i jakie zmiany zaszły pod względem religijnym?
12. Czego na polu religijnym dokonał Nabuchodonozor?
13. Jaka zmiana nastąpiła w związku z ośrodkiem religii babilońskiej?
14. Co się stało za czasów Juliusza Cezara i jego następców oraz w czwartym wieku po Chrystusie?

Studium 71

WCZESNY CHRYSTIANIZM A RZYM

1 Od czasu założenia Rzymu w roku 753 przed Chr. rzymska forma religii i

kapłaństwa była tak w doktrynach, jak i w praktyce pochodzenia babilońskiego. W
miarę tego jak z upływem wieków imperium rzymskie rosło i rozprzestrzeniało się,

podbijało w jarzmo coraz więcej ludowi narodów, pochłaniając je razem z ich
bóstwami, obrządkami, misteriami i kapłaństwem. Przez pewien czas Rzymianie
prowadzili politykę tolerancji religijnej, żądając jedynie od zwyciężonych ludów
poddania się ich kontroli politycznej. Będąc mistrzami w dziedzinie prawa i

organizacji, starali się później wzmocnić swoją władzę przez protegowanie jednej
religii światowej pozostającej pod zwierzchnictwem pogańskich pontifeksów
rzymskich i zgodnej z pogańskimi obrządkami Rzymu. Dążąc do zespolenia tylu
różnych bóstw, nauki obrzędów Babilonu, Grecji i Egiptu z rzymskimi; stosowano w
pierwszym wieku przed Chrystusem zrazu przekonywanie a potem i siłę.

2 Na większą skalę jedynie Żydzi stali poza tym wymuszonym zjednoczeniem.

Jednak taką nieustępliwą opozycją nie zdołano osiągnąć rzeczywistej wolności. Pax
Romana (Pokój Rzymski) utrzymywano w mocy tylko z wielką trudnością i właśnie w
czasie, kiedy nad Palestyną sprawowały dwutorową władzę dwa ścierające się
systemy rządzenia, mianowicie rzymski i hierarchicznojudaistyczny, na widowni

pojawił się Chrystus Jezus. On to pouczył swych naśladowców o właściwym stosunku
człowieka do Jehowy Boga, Najwyższego Suwerena, i do rządów Cezara jako
zwierzchności niższych. Jezus podał wyraźną wytyczną dla wszystkich przyszłych
stosunków między chrześcijanami a władzami cywilnymi następującym prostym

oświadczeniem: „Spłaćcie więc rzeczy Cezara Cezarowi, lecz Boże rzeczy Bogu.” (Mat.
22:21, NW) Ponadto Jezus wskazał, że gdy przebywał na ziemi, to jego stanowisko - a
tym samym stanowisko jego uczniów - nie wyrażało się otwartym buntem przeciw
władzom „Cezara”, ale raczej stosowaniem się do właściwych przepisów. (Jana 18:36)

Uznał to sam Piłat, mówiąc: „Żadnej winy nie znajduję w tym człowieku.”

3 Jednakże pierwsi chrześcijanie byli prześladowani i gnębieni. Dlaczego?

Ponieważ nie dali się pochłonąć ówczesnym utartym prądom społecznym i
religijnym. Uważano ich przeto za ludzi, którzy „nienawidzą rodzaju ludzkiego”.

Historia donosi, że sumienny chrześcijanin nie mógł być obecny na uroczystościach

publicznych ani obchodzić żadnych świąt. Na ogół chrześcijan uważano za
aspołecznych mącicieli radości. Każdy kibic walk gladiatorów musiał być owładnięty
myślą, że chrześcijanie chcą nałożyć tłumik na wszystko, co sprawia przyjemność. Jak

się zachowywali chrześcijanie, gdy całe miasta wylęgały tłumnie na mrożące krew w
żyłach igrzyska? Pisma Atenagorasa, ateńczyka i chrześcijanina (pochodzące

prawdopodobnie z około 177 r. po Chr.), dają na to odpowiedź; oświadcza on bowiem,
że „chrześcijanie odmawiali pójścia na widowiska gladiatorskie”.

4 Chrześcijanie nie chcieli także walczyć w armiach imperium rzymskiego. Gdyby

oddali swe życie Cezarowi, to co wtedy oddaliby Bogu? Toteż historia świecka donosi:
„Staranny przegląd wszelkich dostępnych informacji wykazuje, że da czasów Marka
Aureliusza (który panował w latach 161-180 po Chr.) żaden chrześcijanin nie został
żołnierzem; a żaden żołnierz, stawszy się chrześcijaninem, nie pozostał w służbie
wojskowej.

1

Z tego powodu o chrześcijanach mówiono, że są „niepatriotyczni”,

„tchórzliwi” oraz nadawano im inne złośliwe przezwiska. Chrześcijanie byli tak
znienawidzeni, iż Żydzi powiedzieli w Rzymie apostołowi: „O tej sekcie wiadomo

nam, że wszędzie przeciwko niej mówią.” - Dz. Ap. 28:22, NT.

5 A jaki był stosunek pierwszych chrześcijan do życia politycznego na terenie

państwa rzymskiego? Pewien nowoczesny podręcznik historii stwierdza: „Wczesny
chrystianizm był mało rozumiany przez władców świata pogańskiego i nie cieszył się
ich względami. Pisarze pogańscy określali go jako ‚jakiś nowy i złośliwy zabobon’, a

chrześcijan nazywali ‚ogłupionymi kreaturami’, uprawiającymi ‚moralne okropności’,
karygodnymi stworzeniami ‚nienawidzącymi rasy ludzkiej’, ‚przestępcami, którzy
zasłużyli na najsurowszą karę’. … Chrześcijanie wzbraniali się dopełniać pewnych
obowiązków obywateli rzymskich. Chrześcijan uważano za anarchistów,

spodziewających się, że zniszczą państwo; za pacyfistów, którzy wstąpienie do służby
wojskowej uważali za pogwałcenie swej wiary. Nie piastowali żadnych urzędów

politycznych. Nie ubóstwiali cesarza.” - Heckel i Sigman, On the Road to Civilization,
A World History [„Na drodze do cywilizacji, historia świata”]. 1934, str. 237, 238.

6 Ponadto, gdy w jakiejś gminie wzrosła liczba chrześcijan, wtedy element

pogański przeżywał kryzys gospodarczy. Dlaczego? Ponieważ znaczne dochody

świątynne i utargi przy sprzedaży darów na ofiary pogańskie spadały do alarmująco
niskiego poziomu. Złotnicy efescy rychło zdali sobie sprawę ze swych trudności
gospodarczych, a gdy apostoł Paweł wypędził demona z jednej dziewczyny, to rozwiał
się inny korzystny interes, jakim było wróżbiarstwo. - Dz. Ap. 19:27; 16:16-19.

7 „W końcu podniósł się przeciw nim powszechny krzyk, że są ateistami. Nie mieli

przecież żadnych bożków; pogardzali bogami starożytnego Rzymu.” Bez wątpienia
Rzym był znany z oszałamiającej różnorodności bożków i bóstw. Jednakże
chrześcijanie żadnemu z nich nie oddawali czci; bogami z kamienia i metalu mogli
tylko pogardzać. - Duncan Armytage, Christianity In the Roman World

[„Chrystianiom w świecie rzymskim”] 1927, str. 50, 78, 79, 92, 93.

8 Od poddanych Imperium rzymskiego oczekiwano, że będą lojalni względem

oficjalnej religii państwowej, która rychło zaczęła polegać przede wszystkim na

oddawaniu czci imperatorowi. Zaprzeczenie jego boskości było nie do pomyślenia;
potrafili się na to zdobyć tylko chrześcijanie! Toteż chrześcijanie a nie Żydzi rychło
zostali napiętnowani jako „ateiści”. Dlaczego? Ponieważ chrześcijanie „różnili się
zasadniczo od nich [Żydów] w tym, że byli uniwersalistami i czuli się zobowiązani do

oświadczenia jawnie i nieco agresywnie, że bogowie państwa wcale nie byli bogami,
że ludzie czcili ich w niewiedzy”. (Z tego samego źródła) Dlatego chrześcijan nie tylko
nazywano „nienawidzącymi rodzaju ludzkiego”, ale także „ateistami”; chociaż więc
wierzyli w jednego Boga, Jehowę, który jest Najwyższy, to jednak uchodzili za

„ateistów”.

9 Z rzymskiego punktu widzenia chrześcijanie zasługiwali na rzucenie ich na arenę

lwom. „Chrześcijanie dla lwów!” - takie było powszechne żądanie mas, tłoczących się
w amfiteatrach na publicznych widowiskach i igrzyskach. Powszechnie wysuwane

oskarżenie było głównym czynnikiem w uznawaniu ich za winnych. Osobliwą rzeczą

jest to, że z nielicznymi wyjątkami rząd rzymski nie wysilał się zbytnio na tropienie
chrześcijan. Na ten punkt rzuca snop światła słynne rozporządzenie cesarza Trajana.
Pisał on do gubernatora Bitynii: „Nie zadaj sobie trudu, aby ich szukać. Jeśliby

jednak przywiedziono ich przed ciebie, a przestępstwo było udowodnione, to muszą
być ukarani (śmiercią).” Gdyby rząd uważał chrześcijan za niebezpiecznych dla ogółu,

wtedy ściganie ich byłoby obowiązkiem cesarza. Pozostawiono to jednak ludowi.
Odpowiedzialność za wszczęcie prześladowań chrześcijan ponosiła zatem ludność

pogańska na równi z rządem. - Harvard Classics [„Klasycy harwardzcy”], 1909, tom
9, str. 428.

10 Wbrew nastrojom ludu wielu Rzymian piastujących wysokie stanowiska

urzędowe zostało chrześcijanami, czego dowodzi dekret cesarza Waleriana:
„Senatorzy, wybitne osobistości i rycerze rzymscy mają być pozbawieni swego
stanowiska, a poza tym mają być wywłaszczani; jeśli po zabraniu im ich dóbr nadal
upierają się przy tym, że będą chrześcijanami, to muszą być ścięci. Natomiast
członkom domu Cezara należy skonfiskować ich dobra, a ich samych wedle
dyspozycji zesłać w kajdanach do włości Cezara.” - Duncan Armytage, Christianity in
the Roman World, 1927, str. 50, i 78, 79, 92, 93.

11 Tak staranne zredagowanie edyktu cesarza świadczy o tym, że musiało być wielu

wybitnych obywateli, którzy się nawrócili na Chrystianizm. Ustawą zostali objęci
nawet sami domownicy Cezara! Jakże bardzo musiał być zakłócony wewnętrzny

spokój Cezara, gdy chrześcijanami zostali niektórzy spośród jego domowników!
Miało to faktycznie miejsce, gdyż apostoł pisał: „Wszyscy święci, a zwłaszcza ci z
domu Cezara, posyłają wam pozdrowienia.” - Filip. 4:22, NW.

12 Pierwsi chrześcijanie nie byli „częścią świata”. (Jana 15:18, 19, NT) Lecz

rzymska polityka prześladowań była prowadzona z przerwami i ponownymi
nasileniami przez blisko trzy stulecia, aż powstał dostatecznie wielki zastęp
odszczepieńców, którzy weszli w kompromis z państwem.

[Przypis]

1

Ernest W. Bernes, „Rise of Christianity” [„Powstanie chrystianizmu”], 1947, strony 306, 331, 333.

_____
PRZEGLĄD MATERIAŁU:
1. Jaki był stosunek Rzymu do religii od czasów jego założenia?
2. Jaki opór stawiali Żydzi? I jakie właściwe stanowisko względem rządów „Cezara” zajął Jezus?
3. Dlaczego pierwsi chrześcijanie byli prześladowani i gnębieni?
4. Dlaczego nie walczyli w armiach imperium rzymskiego?
5. Jak się zapatrywali na udział w działalności politycznej?
6. Przez co chrześcijanie stanowili groźbę dla równowagi gospodarczej gmin pogańskich?

7, 8. Dlaczego chrześcijan napiętnowano jako „ateistów”?
9. Kto ponosił odpowiedzialność za tracenie wiernych chrześcijan?
10, 11. Co dowodzi, że wiele wybitnych osobistości, i to nawet z domu samego Cezara, stało się

chrześcijanami?

12. Jaki był wynik tych ciągłych prześladowań?

Studium 72

ŚWIADECTWA OSÓB POSTRONNYCH

1 O życiu i działalności Chrystusa Jezusa oraz jego uczniów daje świadectwo samo

Pismo Święte. Jego oczywista inspiracja jest dla ludzi wierzących wystarczającym
powodem do przyjęcia tego świadectwa. Są jednak ludzie, którzy nie są skłonni
polegać jedynie na dowodach, znajdowanych w Biblii. Tacy udają się po informacje o
czasach Chrystusa do historii świeckiej i tam szukają potwierdzenia jego działalności.

Takie świeckie pisma istnieją, choć ich liczba jest stosunkowo mała.

2 Rzymski satyryk i poeta Juwenalis (ok. 60-140 po Chr.) robi aluzję do

Tacytowego opisu prześladowania chrześcijan. Wysoce poważany mąż stanu i filozof
Seneka (ok. 4 przed Chr. do 65 po Chr.) który był wychowawcą Nerona, czyni krótką
wzmiankę o chrystianizmie. To samo spotykamy w pismach Diona Chrysostomosa

(ok. 40-115 po Chr.), „Złotoustego” sofisty greckiego, oraz Arriana, greckiego
historyka i filozofa, który urodził się około r. 96 po Chr. Historyk rzymski Suetonius,
który przyszedł na świat pod koniec pierwszego stulecia, w swym szkicu o życiu
Cezara Klaudiusza powiada: „[Klaudiusz] wypędził z Rzymu Żydów, którzy z

podburzenia Krestusa [Chrystusa] nieustannie wywoływali zakłócenia.” A
opowiadając o okrutnych prześladowaniach za panowania Nerona Suetonius

informuje znów. „Chrześcijanie, ta grupa ludzi wyznająca jakiś nowy i szkodliwy
zabobon, zostali ukarani.” - Vid. Claud, rozdz. 25; Vit. Nero., rozdz. 16.

3 Słynny ówczesny historyk żydowski, Józef Flawiusz, również ma coś do

powiedzenia. Jeden ustęp w jego Starożytnościach żydowskich - choć
zakwestionowany jako podrobiony, czego jednak nie udowodniono - brzmi: „Mniej

wiecej w tym czasie żył Jezus, mądry człowiek, jeśli w ogóle można go nazwać
człowiekiem; był on bowiem wykonawcą niezwykłych czynów, nauczycielem ludzi,
którzy z radością przyjmują prawdę. Pociągnął za sobie wielu zarówno żydów jak i
pogan. On był Chrystusem. A gdy Piłat, z namowy naszych najprzedniejszych mężów,
skazał go na krzyż, to ci, którzy go najpierw umiłowali nie wyrzekli się go; bo on

ukazał się im znów żywo trzeciego dnia, jak to oraz dziesięć tysięcy innych
cudownych rzeczy przepowiedzieli o nim boscy prorocy. A plemię chrześcijan,
nazwanych tak od niego, nie wyginało do dnia dzisiejszego [około r. 93 po Chr.].”
Nadto Józef Flawiusz donosi, jak wielki kapłan Ananus „zwołał sanhedryn sędziów i

stawił przed nim brata Jezusa, którego zwano Chrystusem, a imię tego [brata] było
Jakub”. - Starożytności żydowskie Józefa Flawiusza, księga XVIII, rozdział iii, par. 3;

księga IX, rozdział ix par. 1. (angielski przekład Wm. Whistona).

4 Około roku 54 po Chr. urodził się Tacyt, jeden z przedniejszych starożytnych

historyków świeckich. W swych Annałach zajmuje się on czasami Nerona i wskazuje
na gwałtowną reakcję, jaką w życiu Rzymu zaczął wywoływać chrystianizm.

Opowiadając, jak pewna pogłoska obwiniała Nerona o podpalenie Rzymu, Tacyt
pisze: „Aby się pozbyć tej pogłoski, Neron zwalił winę na pewną grupę ludzi,
nienawidzonych z powodu ich okropności, a zwanych przez ludność chrześcijanami, i
nałożył na nich karę najwymyślniejszych tortur. Chrystus, od którego ta nazwa

pochodzi, poniósł za panowania Tyberiusza najwyższy wymiar kary z ręki jednego z
naszych prokuratorów, Poncjusza Piłata, przy czym ten najszkodliwszy zabobon,

stłumiony na moment, znów wybuchnął nie tylko w Judei, pierwotnym źródle
nieszczęścia, ale i w Rzymie, gdzie wszystko, co ohydne i haniebne, ściąga ze

wszystkich stron świata, znajdując popularność. Najpierw aresztowano więc tych,
którzy się przyznali do winy; a potem na podstawie ich zeznań skazano niezmierne
mnóstwo ludzi, nie tyle za zbrodnię podpalenia miasta, ile za nienawiść do ludzkości.
Zadawano im śmierć połączoną z najwymyślniejszymi formami, pośmiewiska. Okryci
skórami zwierząt ginęli rozszarpywani przez psy lub przybijano ich do krzyżów, albo

też skazywano na spalenie jako pochodnie, rozświetlające noc po zapadnięciu
zmroku.” - Annały Tacyta, księga 15, par. 44 (angielski przekład A.T. Churcha i W.J.
Brodribba).

5 W poszukiwaniu dalszych świadectw o rozprzestrzenieniu się nauk Chrystusa

oraz o szczerości jago uczniów skupia naszą uwagę list, który pewien gubernator

rzymski napisał do swego cesarza nie później niż czterdzieści lat po śmierci apostoła
Pawła. Pliniusz Młodszy, jako gubernator Bitynii, zwrócił się do cesarza Trajana z
pisemnym zapytaniem, jak ma traktować pierwszych chrześcijan. Przyznawszy w
swym liście, że nie był osobiście obecny przy „przesłuchiwaniu tych, którzy się
przyznają do chrystianizmu”, Pliniusz powiada (Harward Classics, tom 9, str. 425-
428):

6 „Względem tych, których przywodzono przede mnie jako chrześcijan,

stosowałem następującą metodę: Zapytuję ich, czy są chrześcijanami.” Jeśli się
przyznali, to zostali ukarani. Jednak inni „na śledztwie zaprzeczali, że są
chrześcijanami lub że w ogóle nimi byli”. Gdy takich wystawiono na próbę, to nie
tylko składali ofiary pogańskie, ale „nawet lżyli, imię Chrystusa, czego - jak mówią -

nie da się wymusić na tych, którzy rzeczywiście są chrześcijanami”. Jeszcze inni,
powiada Pliniusz, przyznali się, iż kiedyś byli chrześcijanami i nawet „zwracali się do
Chrystusa jako do bóstwa z pewną formą modlitwy”, lecz od jakiegoś czasu już nie
czują się być chrześcijanami.

7 Pliniusz chciał się dowiedzieć, czy Trajan zatwierdzi te metody i tę taktykę. W

odpowiedzi cesarz pochwalił Pliniusza za jego sposób załatwiania tej sprawy. Trajan
napisał mu: „Obrałeś właściwy tryb postępowania w badaniu skarg przeciw
chrześcijanom, których przywiedziono przed ciebie.” Również bratanek Trajana,

który po nim wstąpił na tron cesarski (117-138 po Chr.), pisał o chrześcijanach w
liście do prokonsula Azji.

8 Lukian, grecki retoryk, który się urodził pod koniec panowania Trajana, pisząc

do Croniusa o śmierci Peregrinusa Proteusa, sławnego cynika, powiada między
innymi, że chrześcijanie „mówiąc nim [Chrystusie] jak o jakimś bogu, uważają go za

prawodawcę i czczą go tytułem Mistrza. Wielbią więc nadal tego wielkiego człowieka,
którego ukrzyżowano [przybito do pala, crux simplex] w Palestynie, ponieważ
zaprowadził na świecie tę nową religię.”

9 Orygenes, jeden z najznakomitszych „ojców Kościoła” (185-254 po Chr.),

zachował świadectwo kilku dalszych niechrześcijan z czasów starożytnych. Na

przykład Orygenes opowiada, że pewien filozof grecki imieniem Numenius, który żył
w drugiej połowie drugiego wieku, „przytacza fragment z dziejów Jezusa Chrystusa, w
którym doszukuje się ukrytego znaczenia”. Orygenes mówi też o Flegonie, który żył
mniej więcej w połowie drugiego wieku, że wspomniał o wypełnieniu się pewnych

proroctw odnoszących się do Chrystusa.

10 Celsus, zajadły wróg chrystianizmu, żyjący około 130 lat po śmierci Jezusa,

zaczerpnął wiele cytatów z Chrześcijańskich Pism Greckich i oświadczył: „Bierzemy
to z waszych pism, aby was ugodzić waszą własną bronią.” Oryginalne dzieła Celsusa

zaginęły, lecz Orygenes zachował nam prawie osiemdziesiąt jego przytoczeń z Pisma

Świętego. Celsus powiada, że Jezusa przedstawiano jako Słowo Boże; że zwano go
Synem Bożym; że pochodził z Nazaretu i że był synem cieśli; że twierdzono, iż został
poczęty w cudowny sposób. Robi aluzję o prowadzeniu Jezusa do Egiptu, o jego

chrzcie w Jordanie, o głosie, który oznajmił, że Jezus był synem Bożym, o
pokruszeniach na pustyni, o wybraniu dwunastu apostołów. Przyznaje, że Jezus

dokonał wielkich cudów: nakarmił tłumy, otwierał oczy ślepych, uzdrawiał chromych,
leczył chorych, wskrzeszał umarłych. Odwołuje się też do wielu punktów

doktrynalnych w naukach Chrystusa. I w końcu wspomina o zdradzie Judasza,
zaparciu się Piotra, ubiczowaniu, ukoronowaniu i wystawieniu Jezusa na
pośmiewisko, a także o ciemnościach i trzęsieniu ziemi, które nastąpiły przy jego
śmierci, jak również o następującym po niej zmartwychwstaniu. A więc ten pisarz
pogański nieświadomie wykazał, że to wszystko było spisane i że ówcześni
chrześcijanie powszechnie w to wierzyli.

11 W dzisiejszych czasach mówi się w podobny sposób o prawdziwych

chrześcijanach. Pewien historyk nowoczesny pisze: „Świadkowie okazuj wierność
poddańczą tylko Jehowie i dlatego popadli w trudności odmawiając udziału w
głosowaniu, urzędowania jako sędziowie przysięgli czy w pozdrawianiu flagi.
Najwyższy Sąd Stanów Zjednoczonych stanął w ich obronie w procesie o
pozdrawianie flagi. W wielu stanach i krajach doznali ciężkich prześladowań włącznie
z kamienowaniem, biczowaniem i spaleniem ich domów, lecz oni radują się przy tym,
spodziewając się tego i wiedząc, że greckie słowo martys znaczy świadek.” - Charles
Francis Potter, The Faiths Men Live By [„Wierzenia, według których ludzie żyją”],
str. 299, 300.

12 Inny historyk nowoczesny uwypukla pewien szczegół działalności pierwszych

chrześcijan, nad którym dotąd mało się zastanawiano. „We wczesnym kościele
istnieli ludzie, którzy dokładnie zdawali sobie sprawę z roli, jaką w świecie grecko-
rzymskim odgrywało publikowanie myśli, i którzy w swej gorliwości do szerzenia po
świecie poselstwa chrześcijańskiego za pomocą publikacji chwytali się wszelkich

środków technicznych, nie tylko tych starych, utartych tradycją, ale też najnowszych i
najbardziej postępowych, zużytkowując je w pełni w swej chrześcijańskiej
propagandzie. Zaczęli się przy tym posługiwać na wielką skalę książkami, mającymi
odwracane kartki, jakich się teraz powszechnie używa. … W owych znamiennych

dniach chrześcijańskich początków istnieli wielcy pisarze, istnieli też wielcy
redaktorzy i wydawcy, i bez nich nie mielibyśmy naszych listów Pawła, naszych
czterech Ewangelii, czyli naszego Nowego Testamentu. Wszystko to daje nam obraz
pierwszych chrześcijan całkiem niepodobny do tego, jaki nam zwykle przedstawiają
historycy. Chrześcijanie byli ludźmi, którzy w szerokim zakresie kupowali i czytali

książki. … Chrześcijanie zaczęli stosować techniczne środki wydawnicze, aby szerzyć
po świecie to doniosłe poselstwo, które według swego mniemania mieli dla ludzkości.
W tym tkwiła owa potężna, dynamiczna siła, która ich parła do zastosowania w ich
pracy każdego znanego środka, a nawet do wynajdywania nowych środków.” - Edgar
J. Goodspeed, Chrystianity Goes to Press [„Chrystianizm posługuję się prasą”] 1940,

str. 75-77.

13 Powyższe jest szczególnie interesujące w świetle tego, co inny pisarz

nowoczesny ma do powiedzenia o świadkach Jehowy: „Jako świadkowie, na których
Bóg nałożył obowiązek powiadamiania o bliskości końca tego wieku i nadejściu

Teokracji, starają się oni wszelkimi możliwymi środkami zanosić ludziom swe
poselstwo. Nie trzeba się dziwić żadnej nowej metodzie, którą się jeszcze mogą
posłużyć. … Świadkowie Jehowy dosłownie pokryli ziemię swoim poselstwem.”
Donosząc potem o wielkich ilościach rozpowszechnionej przez nich literatury ów

pisarz ciągnie dalej: „Można naprawdę powiedzieć, że żadna inna grupa religijna na
świecie nie przejawia większej gorliwości i wytrwałości w szerzeniu dobrej nowiny o

Królestwie niż właśnie świadkowie Jehowy. … Nikt z dzisiejszych chrześcijan nie
posługuje się częściej Biblią ani nie zna na pamięć więcej wersetów niż Świadkowie.

Chcąc z nimi owocnie dyskutować na tematy biblijne, trzeba znać Pismo Święte lepiej
niż zna je większość członków dzisiejszych kościołów, nawet tych usposobionych
pozytywnie.” - Charles Samuel Braden, These Also Believe, [„Oni takie wierzą”] 1950,
str. 370, 380.

_____
PRZEGLĄD MATERIAŁU:
1, 2. Którzy historycy wspominają krótko o chrześcijanach?
3. Co wyjawia Józef Flawiusz?
4. Według doniesienia Tacyta jak się m ogół ustosunkowywano do chrześcijan za czasów Nerona?
5-7. Czego dowodzi korespondencja między Pliniuszem Młodszym a cesarzem Trajanem?
8-10. Jakie wzmianki o naukach i doktrynach chrześcijańskich poczynili wcześni historycy pogańscy?
11. Jak uznaje się fakt, że i dziś świadkowie Jehowy są prześladowani?
12. Jaką działalnością zajmował się wczesny zbór chrześcijański, tak jak to wykazuje pewien historyk

nowoczesny?

13. Jaką podobną relację złożono o świadkach Jehowy doby dzisiejszej?

Studium 73

ODPADNIĘCIE OD CHRYSTIANIZMU

1 Prawdziwy chrystianizm, będąc sadzonką Jehowy, został zasadzony jako

szlachetna winorośl. Pod kierownictwem samego Chrystusa Jezusa i w łączności z
ciałem kierowniczym, składającym się z jego apostołów, których on osobiście
postanowił, zostało wprowadzone w teokratyczny sposób prawdziwe wielbienie i
prawdziwa służba chrześcijańska. Przez jakiś czas prawdziwy chrystianizm kwitł i

promieniał, będąc jasnym światłem świata ku usprawiedliwieniu i chwale imienia
Jehowy. Ode dni potężnej działalności kaznodziejskiej Jezusa, przeprowadzonej na
terenie Palestyny, aż do śmierci ostatniego apostoła, tj. Jana (od r. 29 do ok. 100 po
Chr.), we wczesnym kościele panowała zadziwiająca jedność myślenia i działania.
Pomimo gwałtownych prześladowań chrystianizm rozszerzył się po całym znanym
wówczas świecie, który podlegał wtedy ciemiężycielskiemu władztwu szóstej głowy

owej ‚bestii z morza’, czyli imperium rzymskiemu. Na skutek wiernej służby

kaznodziejskiej wczesnego chrystianizmu nigdy w dziejach tego świata wysiłki
Szatana, mające na celu uzyskanie powszechnej przewagi religijnej, nie były tak
zagrożone jak właśnie wtedy.

2 Szatan wnet począł rozsiewać wśród pszenicy zielsko, czyli pozornych

chrześcijan, jak to przepowiedział Jezus w Mateusza 13:24-30 (NW). Już podczas
kaznodziejskiej służby Jezusa Diabeł nakłonił Judasza, aby się stał odstępcą, to jest
‚złym niewolnikiem’, kimś, kto się wyrzeka prawdy. W późniejszych latach Szatan
wciąż stosował taktykę „piątej kolumny”, starając się wprowadzić do wczesnego

Kościoła samolubnych, ambitnych ludzi, aby za ich pośrednictwem zawładnąć całym

Kościołem. Paweł mówiło tej infiltracji w Dziejach Apostolskich 20:29, 30 (NW),
gdzie dał taką przestrogę: „Wiem, że po moim odejściu ciemiężycielskie wilki wejdą
między was … [i będą mówić] przewrotne rzeczy, aby pociągnąć za sobą uczniów.” A

w innym miejscu powiedział: „Bo nadejdzie czas, że zdrowej nauki nie ścierpią, ale
według swych pragnień zgromadzą sobie nauczycieli, a żądni tego, co łechce ucho,

odwrócą słuch od prawdy i obrócą się ku baśniom.” - 2 Tym. 4:3, 4, Dą.

3 Po śmierci apostołów i ich bliskich współpracowników, takich jak Tymoteusz i

Tytus, stracono z oczu teokratyczną organizację czystego wielbienia i wielka liczba
tych, którzy się podawali za chrześcijan, wpadła teraz - gdy odjęta została
powstrzymująca siła apostołów - w przebiegłe sidła religii diabelskiej. To
odszczepieństwo, które przepowiedział Jezus i jego apostołowie, stawało się więc

coraz bardziej widoczne, jak również szybko zaczęły się pojawiać wilki w owczej
skórze. Nie objęło to jednak od razu wszystkich chrześcijan i wszystkich zborów.
Gorliwość, z jaką przeciwstawiano się prześladowaniom z zewnątrz, oraz nie uleganie
skażeniu pogaństwem są wyraźnie widoczne w podziemnej działalności wiernych
chrześcijan pierwszych wieków.

4 Poczynając od Nerona (64 r. po Chr.) przeciw prawdziwym naśladowcom

Chrystusa wzniecono ogień prześladowań. Choć od czasu do czasu nastawały okresy
panowania władców obojętnych lub pobłażliwych, co pozwalało na pewne
wytchnienie od wściekłej opozycji, to jednak chrześcijanie ówcześni żyli w ciągłej
czujności, nigdy przy tym nie osłabiając ożywionego grupowego spełniania swej
służby Bożej. Spotykanie się w celach wspólnego wielbienia i studiowania było im
najczęściej niemożliwe, chyba że czynili to w najściślejszej tajemnicy. Toteż, w ciągu
niecałych stu lat od chwili, kiedy apostoł Paweł padł ofiarą prześladowania
Neronowego, chrystianizm rozwinął się w dobrze zorganizowany ruch podziemny.
Był on podziemny także w sensie całkiem literalnym, bo na miejsca zebrań obierano
kręte podziemne labirynty Rzymu, znane jako katakumby. Choć katakumby istnieją
też w innych miastach i okolicach to jednak rzymskie są najsławniejsze właśnie z

powodu ich związku z pierwotnym chrystianizmem. Dostarczają nam one uderzająco
jasnego opisu dziejów, wierzeń i charakterystycznych rysów wielbienia
chrześcijańskiego, składanego w ciągu pierwszych trzech lub czterech wieków naszej
rachuby czasu.

5 Poganie uprawiali swój odznaczający się przepychem kult w ozdobnych

świątyniach, zastawionych wspaniałymi wizerunkami bóstw i przy stosowaniu
wszelkich efektów z kadzidłem i świecami. Chrześcijanie tego nie czynili. Typowy
pogański pogląd na chrześcijan wyrażał się pytaniem: „Dlaczego oni nie mają
ołtarzów, świątyń i nie składają ładnych ofiar?” Wyraźne przeciwieństwo między

sposobem myślenia chrześcijan a pogan daje się zauważyć już z ówczesnych
epitafiów, czyli napisów nagrobkowych. Podczas gdy poganie sławili swe życie
spędzone na pobłażaniu sobie i uderzali w nutę „jedz, pij i bądź wesół”, to
chrześcijanie zwykle wypisywali imię oraz kilka słów wskazujących na spokojny sen,

w jaki zapadł umarły, a często też wspominali o swej nadziei na zmartwychwstanie.

Jeden z napisów brzmi: „Ty, który sobie zdobyłeś zasługę i opuściłeś swoich
(krewnych), spoczywaj w spokoju - we śnie. Powstaniesz; użyczono ci doczesnego
spoczynku.”

6 Jednakie fakty te pobudza niejednego do uświadomienia sobie, że ci

chrześcijanie, tak bliscy kościołowi apostolskiemu, mieli poglądy całkiem odmienne
nie tylko od poglądów ówczesnych pogan, ale i od poglądów wielu tych, którzy się
dziś podają za chrześcijan. Nie ulega wątpliwości, że jeśli wciągu pierwszych trzech
wieków wyśmiewali bałwochwalstwo Rzymian, to nie wybaczyliby poważania,

okazywanego obrazom przez Kościół, który swą główną siedzibę ma dziś w tym

samym miejcie, chociaż ten Kościół podaje się za chrześcijański. Jeśli wierzyli w
zmartwychwstanie, do czasu którego mieli spać w śmierci, to jest nie do pomyślenia,
że mogliby pogodzić swą wiarę z nauką, o pośmiertnym „czyśćcu” lub „ogniu

piekielnym” czy - skoro o tym mowa - o jakiejkolwiek świadomości po śmierci.
Oczywiście jakiś czas potem doszło do odstępstwa od tych pierwotnych wierzeń i

zgodnych z nimi praktyk. Był to jednak dopiero początek owej wielkiej przepaści,
która dzieli tych wczesnych naśladowców Mesjasza od setek kultów i sekt

nowoczesnego chrześcijaństwa.

7 Na próżno wypatrywałoby się wśród napisów katakumbowych, pochodzących z

pierwszych trzech wieków, jakiejś notatki o kulcie Marii. Na żadnym z wczesnych
rysunków postać dziewicy nie zajmuje uprzywilejowanego stanowiska ani też nie
znaleziono żadnej modlitwy kierowanej do niej lub za jej pośrednictwem.
Chrześcijanie z katakumb nie byli też fanatycznymi zbieraczami relikwii. Choć swych

męczenników mieli w wielkim poważaniu, to przecież nie było żadnej dążności do
czczenia ich lub zabezpieczania ich szczątków, aby posługiwać się nimi jako

relikwiami w celu wyzyskiwania łatwowiernych.

8 Również w kwestii przekazania naczelnej władzy kościelnej apostołowi Piotrowi

mury katakumb świecą pustkami. „Żadna wyraźnie rzymskokatolicka doktryna nie
znajduje najmniejszego poparcia w napisach pochodzących sprzed czwartego wieku.
Oznaki czczenia świętych zaczynają się pojawiać dopiero w piątym wieku. Pierwsza
myśl o przejściu władzy z Chrystusa na Piotra datuje się z drugiej połowy piątego lub
z początków szóstego wieku, a nawet i wtedy postać Piotra nie jest przedstawiana z
kluczami, jak się to czyni w późniejszej symbolice.” - Cyclopaedia McClintocka i
Stronga, tom 2, str. 147.

9 Choć często spotyka się tam różne rysunki, to przecież nie ma dowodu na to, że

chrześcijanie pierwszych trzech stuleci posługiwali się do jakichkolwiek celów sceną
ukrzyżowania Jezusa czy jego męki. Nawet pogański krzyż, na który chrześcijaństwo
spogląda jako na prawdziwy symbol chrystianizmu, występuje w katakumbach

rzadko, a jeśli występuje, to - jak niektórzy sądzą - stało się to wskutek pośmiewiska i
hańby, które ten symbol przypuszczalnie ściągał na chrześcijan ze strony ich
przeciwników. Brak wyobrażeń krzyża jako przedmiotu kultu nie był spowodowany
obawą prawdziwych chrześcijan przed wyjawieniem swojej formy wielbienia. O nie,
ale raczej w owym wczesnym okresie chrześcijanie stanowczo odrzucali powszechnie

czczony w pogaństwie, bałwochwalczy krzyż. Pod trawiącym ogniem zaprzeczenia ze
strony katakumb Encyklopedia Katolicka w języku angielskim (Catholic

Encyclopedia) jest zmuszona przyznać: „Pisarze katoliccy czasami znajdowali
bardziej dogmatyczną treść w obrazach z katakumb niż to potrafi wykazać dokładne
zbadanie.” - Tom 3, str. 423.

10 W końcu zaczęła się kształtować władztwo episkopalne, czyli biskupie.

Pogańskie doktryny i baśnie poczęły się stopniowo mieszać z czystymi naukami
prawdy. Wprowadzono filozofię grecką, co spowodowało przekręcenie świętych Pism.
Z początkiem czwartego wieku państwowa religia pogańskiego Rzymu zaczęła tracić

siłę i obumierać, stając się bardziej wyuzdaną i niemoralną niż kiedykolwiek
przedtem. Arcykapłani i kapłani zupełnie spodleli i stali się okrutni. Państwowe
ceremonie i obrzędy były oburzająco nieprzyzwoite, bardziej niż za dawnych czasów.
Lud zaczął się odwracać od religii i z roku na rok imperium rzymskie coraz głębiej

pogrążało się w niemoralność i rozpad. Pozorną siłę młodej organizacji odstępczego
chrystianizmu starano się użyć do wzmocnienia obumierającej struktury pogańskiego
kultu państwowego. Ugodą z roku 321 po Chr. cesarzowi Konstantynowi udało się
nakłonić wielu „chrześcijańskich” biskupów do przyjęcia niedzieli, po łacinie dies

solis, która w pogaństwie była oficjalnym dniem przeinaczonym na nabożeństwo. -
Cyclopedia McClintocka i Stronga, tom 10, str. 18, 19.

11 W wyniku dokonanej wówczas fuzji religijnej rzymsko-pogański cesarz

Konstantyn został głową nowego Kościoła katolickiego, czyli pierwszym faktycznym

papieżem, choć oficjalnie nie nosił tego tytułu. Konstantyna w dalszym ciągu

uważano za „pontifeksa maksimusa” który to tytuł nosił jako najwyższy kapłan
starożytnego kultu rzymsko-pogańskiego. Juliusz Cezar, którego pierwotnie
kształcono na „flamen Dialis”, tj. kapłana Jupitera, został później (w. r. 63 przed

Chr.) wybrany na urząd „pontifeksa maksimusa”, na którym przez 19 lat pełnił służbę
najwyższego kapłana rzymskiego. W roku 44 przed Chr. Juliusz Cezar zespolił w
sobie urząd najwyższego kapłana z dożywotnim urzędem dyktatora politycznego. Od
tej pory aż do końca czwartego wieku wszyscy cesarze rzymscy piastowali połączony

urząd cesarza i najwyższego kapłana kultu rzymsko-pogańskiego. - Encyclopedia
Americana, tom 22, str. 351.

12 Tak więc 400 lat do czasach Juliusza Cezara cesarz Konstantyn zapewnił temu

tytułowi religii fałszywej ciągłość w nowej religii mieszanej. Uczynił siebie zatem
najwyższym zwierzchnikiem, religijnym nowego Kościoła katolickiego, podejmując
kroki w celu całkowitego przekształcenia sposobu zarządzania zborami
chrześcijańskimi według wytycznych rzymsko-pogańskich. Teokratyczna metoda
prawdziwie chrześcijańskiego zarządzania Kościołem została całkowicie usunięta i
zastąpiona hierarchiczną formą panowania i ustroju kapłańskiego. Odpadnięcie od
prawdziwego chrystianizmu i reorganizacja babilońskiej myśli religijnej stały się
teraz faktem dokonanym.

_____
PRZEGLĄD MATERIAŁU:
1. Kiedy od czasu potopu powstało największe niebezpieczeństwo dla propagowanych przez Szatana

fałszywych poglądów religijnych?

2. Jak Szatan zaczął niebawem zwalczać chrystianizm?
3. Co spowodowało nawrót do religii diabelskiej?
4. Co sprawiło, że pierwsi chrześcijanie stali się ruchem „podziemnym”?
5. Jaka różnica w poglądach religijnych chrześcijan i pogan uwidoczniła się w ich napisach

nagrobkowych?

6. Co dowodzi, ze poglądy pierwszych chrześcijan były całkiem odmienne od poglądów wielu

rzekomych chrześcijan doby dzisiejszej?

7, 8. Z czego wynika, że pierwsi chrześcijanie nie znali kultu Marii ani nie wierzyli, że władza

kościelna została przekazana Piotrowi?

9. Co jeszcze wyjawiają katakumby o poglądach pierwszych chrześcijan?
10-12. Jakie dostojeństwa zaczęły się kształtować w zborze oraz jaki stan religii rzymsko-pogańskiej

zdawał się zachęcać do fuzji religijnej? Jak i przez kogo ta fuzja została w końcu uskuteczniona?

Studium 74

ROZWÓJ „CZŁOWIEKA BEZPR

AWIA”

1 Rozsiewając hojnie swe filozofie religijne i powołując do życia różne organizacje

kapłańskie Szatan zdobył się w końcu na arcydzieło, którym była religia mieszana. W
swej długiej praktyce krzewienia religii fałszywej udało mu się w czwartym stuleciu
naszej rachuby czasu doprowadzić do zrośnięcia się dwóch wyhodowanych przez

niego sadzonek religijnych. Jedną z nich była młoda organizacja, składająca się ze
skalanych, „nieprawych” chrześcijan-odszczepieńców, będących owym zielskiem,
które Szatan posiał między prawdziwą pszenicą. Drugą sadzonką religijną była

zepsuta, pogańska religia państwowa bałwochwalczego Rzymu, przy czym korzenie

tej instytucji diabelskiej tkwiły głęboko w starożytnym Babilonie, w samym źródle

fałszywej religii tego świata. Krzyżówkę winorośli, jaka z tego wynikła, zaczęto
nazywać religią „katolicką”, Kościołem powszechnym, który był wskrzeszonym

cesarskim kościołem państwowym imperium rzymskiego. Po śmierci apostołów, a

szczególnie począwszy od czwartego wieku, ta ogromna winorośl religijna stała się
zorganizowanym chrystianizmem, czyli chrześcijaństwem, początkiem „człowieka
grzechu”, albo „człowieka bezprawia”. - 2 Tes. 2:3, NW.

2 To odszczepieństwo zaczęło się już za dni wczesnego zboru. Apostoł Paweł

zwrócił na nie uwagę Koryntianom w swoim pierwszym liście do nich, przestrzegając
ich przed rozłamami, które zaczęły powstawać na tle doktrynalnym. (1 Kor. 1:11-13;
3:3, 4) Już wcześniej Paweł musiał ostrzec Galatów, aby nie dali się zepsuć jakimś

innym rodzajem dobrej nowiny, i napominał ich, że „trochę kwasu zakwasza całą
masę”. Wydaje się, że nawet w dwa lata po załatwieniu kwestii obrzezania niektórzy
nadal opierali się ciału kierowniczemu i próbowali ustanowić swą własną naukę. (Gal.
5:9-12, NW; 1:6-8) Kilkanaście lat później Paweł musiał ostrzec Tymoteusza przed
Hymeneusem, który wraz z Filetusem uczył fałszywej nauki o zmartwychwstaniu;

nauka ta - według słów Pawła - „będzie się szerzyć jak gangrena”. - 1 Tym. 1:19, 20; 2
Tym.2:16-18, NW. Zobacz też 2 Tymoteusza 4:14, 15; Tytusa 3-10, 11.

3 Zgodnie z zamysłem Jehowy działała wówczas pewna hamująca siła (tj. osobisty

autorytet obecnych wtedy apostołów), zapobiegając w czasie swego działania od r. 33
do 100 po Chr. jakimkolwiek poważniejszym rozłamom we wczesnym Kościele.

Napisano o tym w 2 Tesaloniczan 2:7 (NT): „Albowiem już jest czynna tajemnica
nieprawości; tylko ten, który teraz przeszkadza, musi być z pośrodka odjęty.” Po
śmierci Jana, ostatniego z dwunastu apostołów Baranka (ok. r. 100 po Chr.), ambitne

osoby zawładnęły ciałem kierowniczym zboru.

4 Począwszy od soboru nicejskiego (325 r. po Chr.) rzymski cesarz Konstantyn

dążył konsekwentnie do złączenia odstępczego chrystianizmu z państwowym kultem
pogańskiego Rzymu i w ten sposób utworzył nową religię państwową, której nadano
nazwę Kościoła katolickiego. Nazwa „katolicki” znaczy „powszechny (uniwersalny)”.

A więc ta nowo zorganizowana, zjednoczona religia „chrześcijańska” otrzymała trafną
nazwę, jako że stała się wyrazem oficjalnych starań Szatana, który czynił wszystko,

aby zdobyć powszechną kontrolę religijną w całym imperium rzymskim. Gdy
opuszczono bariery, przeszkadzające panowaniu demonów, to otwarto bramy

powodzi babilońskich nauk i pogańskich form organizacyjnych, które zalały nowy,
politycznie zorganizowany, państwowy Kościół katolicki. Pierwotna prawda i czyste

wielbienie, wykonywane przez pierwszych chrześcijan uległy teraz całkowitemu
przyćmieniu.

5 Pod koniec czwartego stulecia nie było już ani śladu z pierwotnego apostolskiego

kościoła czy organizacji, gdyż cała władza nad zborami przeszła w ręce cesarzy i ich

wielkorządców prowincjonalnych. Ludzie stawali się teraz masowo tak zwanymi
chrześcijanami, ponieważ było to modne i przynosiło pewne korzyści. O tym wielkim

tłumie nawróceńców do nowej religii mieszanej historia donosi: „Ponieważ w owych
czasach nikt nie bronił chrześcijanom zachowania poglądów swych pogańskich

przodków na temat duszy, bohaterów, demonów, świątyń itp., ani przeniesienia ich
do swoich nabożeństw, i ponieważ nikt nie występował z wnioskiem o całkowite

zniesienie starożytnych instytucji pogańskich, ale tylko o pewną ich zmianę i
oczyszczenie, było rzeczą nieuniknioną, że religia i nabożeństwo chrześcijan musiały

przez to ulec skażeniu. Chcę tu jeszcze dodać, że doktryna o pewnego rodzaju ogniu

oczyszczającym dusze po śmierci, która potem stała się tak wielkim źródłem
bogactwa kleru, właśnie w tym czasie osiągnęła pełniejszy rozwój i większe
znaczenie.” - J.L. von Mosheim, Ecclesiastical History [„Historia Kościoła”],

angielski przekład z łaciny dokonany przez James Murdocka, str. 191.

6 Na tym plugawym podłożu fuzji religijnej z czwartego wieku Szatan wzniósł

gigantyczną, nieprawą, antychrystusową organizację, będącą arcytworem oszustwa,
niegodziwości i ucisku, a kierowaną przez hierarchiczne kapłaństwo według porządku

Nemrodowego. Ponieważ słowo „hierarchia” oznacza „korporację władców

kościelnych”, przeto r. 325 po Chr. jest faktycznie datą utworzenia hierarchii
katolickiej. „Przed czasem Konstantyna duchowieństwo nie było uznawane za jakiś
odrębny stan w państwie; gdy jednak chrystianizm został przyjęty za religię
imperium rzymskiego, jego kaznodziejów zaczęto uważać za tych, którzy zajęli

miejsce skompromitowanych swymi zabobonami kapłanów pogańskich.” -
Cyclopaedia McClintocka i Stronga, tom VIII, str. 396.

7 W r. 378 rzymski cesarz Gracjan przelał swą najwyższą władzę duchową w

cesarstwie zachodnim na Damazego, ówczesnego biskupa rzymskiego, pozwalając mu
używać tytułu „pontifeks maksimus”, którym dotąd posługiwali się tylko cesarze.
Jednak dopiero nie wcześniej niż w r. 440 Leon I, nowo osadzony biskup rzymski,
pokusił się o rozciągnięcie zwierzchności duchowej także i na wschodnie stolce
biskupie i o zdobycie w ten sposób najwyższej władzy nad całym światem katolickim.
Gdy Leon I, który był pierwszym oficjalnym papieżem hierarchii rzymskokatolickiej,
ogłosił się w zuchwały sposób powszechnym suwerenem, sięgając po tytuł
przysługujący tylko Jehowie Bogu, to zdradził się tym, że był częścią nasienia

Szatana. Gdy wstępował na stolec papieski, złożył następujące śmiałe oświadczenie:

8 „Chcę na tej ziemi jeszcze raz powołać do życia rząd - nie przez przywrócenie

Cezarów, ale przez obwołanie nowej teokracji, czyniąc siebie zastępcą Chrystusa na
mocy obietnicy danej Piotrowi, którego jestem następcą, aby przywrócić prawo, karać
zbrodnie, przeciwstawić się herezji, popierać sztukę, zachować pokój, łagodzić spory,

ochraniać naukę; odwoływać się do miłości, ale panować strachem. Kto może tego

dokazać poza Kościołem? Teokracja stworzy nawą cywilizację. Będę nosił nie diadem,
ale tiarę, symbol powszechnej suwerenności, przed którą pierzchnie barbarzyństwo, a
szczęście zostanie znów przywrócone.” - John Lord, Beacon Lights of History

[„Światła na drogach historii”], tom III, str. 244, 245.

9 Po r. 440 Kościół rzymski rozwinął program ekspansji z narzucania władzy,

szerząc się po całej Europie środkowej i zachodniej. Można powiedzieć, że dla

hierarchii rzymskiej zaczęła się wtedy, „złota era”‚ która trwała bez podawania jej w
wątpliwość aż do wybuchu reformacji na początku szesnastego wieku. Jednak ów

okres jest bardziej poprawnie nazywany „erą ciemności”, „mrokami średniowiecza”,
ponieważ był okresem wielkiego zabobonu, tyranii, zepsucia, ucisku, nieuctwa,
gwałtu i wszelkiego rodzaju zbrodni, co wszystko uprawiano pod panowaniem

kapłanów.

10 Z biegiem czasu papież rzymski stał się potężną osobistością, z którą władcy

polityczni musieli się liczyć. Niezadowolony już z tego, że był tylko władcą
„duchowym”, papież zapragnął teraz władzy świeckiej. W miarę rozpadania się w

ósmym wieku starego imperium rzymskiego papieże zaczęli snuć plany
zorganizowania nowego imperium rzymskiego, które miało być nazwane Świętym

Cesarstwem Rzymskim; powiodło im się to, gdy papież Leon III ukoronował Karola
Wielkiego, ku jego niezadowoleniu, na Karola I, cesarza świętego Imperium

Rzymskiego.

11 Wiek trzynasty stał się świadkiem powstania straszliwej inkwizycji. Panowanie

hierarchii stało się w tym czasie tak uciemiężające i zepsute, że wielu zaczęło się

wypowiadać przeciw temu niegodziwemu systemowi i wybuchły bunty. Papiestwo
napiętnowało wszelką krytykę zwróconą przeciw sobie jako „herezję” lub
„kacerstwo”, wywierając natychmiast zemstę w celu zgniecenia wszelkiej opozycji.

Utworzona przez hierarchię potworna inkwizycja była sądem kościelnym, który sądził

sprawy związane z herezją, wydając wyroki na podstawie kościelnego prawa
kanonicznego. W postępowaniu sądowym stosowano najwymyślniejsze tortury. Jeśli
ofiara przeżyła męczarnie doznane w czasie śledztwa (co się rzadko zdarzało), to ją

osądzano winną i wydawano państwu na stracenie. Ów wiek stał się też znamienny

jako wiek klasztorów; rezultat był ten, że po całej Europie zachodniej wybudowano
mnóstwo tych zakładów przypominających więzienie. Ponadto w tym samym stuleciu
zorganizowano „święte” krucjaty w celu wypędzenia mahometan z Ziemi Świętej. W
wyniku tych awanturniczych krucjat z winy hierarchii straciło życie dziesiątki tysięcy

ludzi.

12 Zaiste, długie i krwawe są dzieje hierarchii rzymskokatolickiej. Lecz w końcu i

dla niej nastał przedwstępny dzień wielkiego ucisku, mianowicie za czasów
reformacji protestanckiej. Jednak hierarchia przeżyła ów wielki wybuch oburzenia,
choć wyraźnie utraciła na znaczeniu i sile. Została zreorganizowana i nadal trwa w
swej wielkiej nieprawości. A obecnie te systemy, które kiedyś w dążeniu do
niezawisłości wyłamały się spod jej suwerennego władztwa, łączą się z nią, aby
wspólnie utworzyć wielkie zjednoczenie, to jest zorganizowane duchowieństwo
chrześcijaństwa, czyli „człowieka bezprawia” .

_____
PRZEGLĄD MATERIAŁU:
1. Z jakich dwóch sadzonek Szatan otrzymał drogą przeszczepienia swe, nieprawą religią mieszaną,

powstałą w czwartym wieku po Chr.?

2, 3. Co dowodzi, że bezprawie zaczęło się już za dni apostołów, i co było siłą hamującą je?
4, 5. Jak nieprawi zaczęli w końcu dochodzić do głosu, i jakie były następstwa tego dla zboru?
6. Kiedy faktycznie powstała hierarchia katolicka?
7, 8. Jakie wydarzenia nastąpiły w latach 378 i 440?
9. Jak nazwano okres, który nastał po r. 440, i co go cechowało?
10. Jak jeszcze papieże wzmocnili swą polityczną władzę i wpływy?
11, 12. Co się wydarzyło w wieku trzynastym i do jakiego punktu kulminacyjnego doprowadziło to?

Studium 75

REFORMACJA LECZ NIE PRZYWRÓCENIE

1 Dzieje religii szesnastego wieku w ogólności a hierarchii rzymskokatolickiej w

szczególności można streścić jednym wyrazem „Reformacja”, którą katolicy nazywają
„rebelią”. Zamiast jednak przywrócić prawdziwe wielbienie. Reformacja przyniosła w

istocie tylko pewną zmiany w rządach kościelnych, od formy hierarchicznej do
episkopalnej lub kongregacjonalnej, czyli zborowej. Pierwotnej, teokratycznej
struktury wczesnego Kościoła nie przywrócono. Wbrew ogólnemu mniemaniu

Reformacja nie wprowadziła zbyt wielu reform w podstawowych naukach

kościelnych, które nadal pozostały silnie skażone pogaństwem. Choć niektórzy
reformatorzy zdobyli się na szczere posunięcia w tym kierunku, to przecież takie
doktryny, jak nauka o „trójcy”, „nieśmiertelności duszy”, „ogniu piekielnym” oraz

tradycje ludzkie i czczenie stworzeń nie uległy zmianie.

2 Reformacja, czyli sam akt buntu, który wybuchł w roku 1517, wysunęła na

pierwszy plan kilku czołowych reformatorów, takich jak Marcin Luter w Niemczech,
Jan Kalwin w Genewie (który działał wśród Francuzów, dając początek francuskiemu

ruchowi hugenotów) i Ulrich Zwingli, założyciel protestantyzmu w Szwajcarii.
Tomasz Cranmer, Mikołaj Ridley i Hugh Latimer kierowali Reformacją w Anglii.
Pierwszym spośród tych reformatorów był Marcin Luter, który urodził się w Dolnej
Saksonii w roku 1483. W r. 1505 wstąpił do klasztoru, gdzie rozpoczął studia
kapłańskie i w 1507 r. otrzymał święcenia. W następnym roku objął katedrę
profesorską na Uniwersytecie Wittenberskim, gdzie był wykładowcą i docentem
teologii. W tym okresie wydarzyło się wiele rzeczy, które wywarły wpływ na tok jego
myśli i doprowadziły go w końcu do otwartego buntu przeciw Kościołowi

katolickiemu. Znalazłszy się z pielgrzymką w Rzymie, zobaczył na własne oczy
przepych i zepsucie hierarchii rzymskiej.

3 W r. 1517 pewien mnich dominikański, Johann Tetzel, zjechał w okolicę

Wittenbergi ze swoim handlem odpustami. Sprzedaż odpustów była pewną formą
przekupstwa, gdyż w zamian za opłatę pieniężną odpuszczano karę doczesną, jaką
penitent musiałby ponieść za swój grzech z wyroku sądu boskiego. Ta bluźniercza

nauka rozgniewała Lutra. W południe dnia 31 października 1517 r. przybił na
drzwiach kościoła w Wittenberdze dziewięćdziesiąt pięć tez, czyli twierdzeń
protestacyjnych. Luter mało zdawał sobie sprawę, że ten zwykły akt protestu miał
zapalić cały świat rzymskokatolicki. W ciągu kilku tygodni jego tezy obiegły całe
Niemcy, gdyż wszędzie utyskiwano na handel odpustami.

4 Choć wokół Lutra jako szermierza wspólnej sprawy skupiło się wiele

wpływowych osobistości, studentów, profesorów i książąt niemieckich, został on
ekskomunikowany bullą papieską, gdy nie chciał odwołać swych twierdzeń. W

grudniu 1520 r. Luter dramatycznym gestem spalił publicznie bullę
ekskomunikacyjną. Papież, oskarżywszy go o szerzenie „zgubnej” herezji, nalegał na
Karola V, cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego, żeby go obłożył banicją cesarską,
co też Karol uczynił, wyjmując Lutra spod ochrony prawa. Ekskomunikowanie Lutra i
skazanie go na banicję było po prostu dolaniem oliwy do ognia sporów, które się

rozniosły po Europie środkowej i zachodniej.

5 Luter mało zdawał sobie sprawę z rozmiarów Reformacji i jeszcze mniemał, że

jest możliwe pojednanie z Rzymem i że papież wprowadzi pewne zmiany na lepsze.
Lecz tak się nie stało. Wielu książąt niemieckich i znaczna część ludu podniosła

wrzawę, żądając od hierarchii tolerancji. Po pewnym okresie sporów i dyskusji
między obu zwalczającymi się stronnictwami cesarz Karol V zwołał do Augsburga na

dzień 25 czerwca 1530 r. niemiecki parlament, aby omówić kwestie religijne i inne

sprawy polityczne. W tych gorących dyskusjach i debatach brał udział przedstawiciel
Lutra i inni teologowie. Jednak wszelkie wysiłki doprowadzenia do kompromisu

zawiodły. Rzym nie chciał słyszeć o niczym innym jak tylko o bezwarunkowym
podporządkowaniu się. Gdy stało się rzeczą jasną, że papież nie pójdzie na żadne

ustępstwo, partia Lutra zaszła już zbyt daleko, żeby się wycofać; założono więc
pierwszy kościół protestancki.

6 w ślady Niemiec, które zerwały z Rzymem, rychło poszła Anglia, zrzucając z

siebie jarzmo papieskie. Jeszcze od czasów Wiklifa, który o 150 lat wyprzedził

Reformację, w Anglii było wielu niezadowolonych. Prosty lud przysłuchiwał się Biblii,

którą mu czytano, i rosło w nim pragnienie dowiedzenia się jeszcze więcej prawdy o
chrystianizmie. Toteż gdy w Niemczech nastąpił wybuch Reformacji, Anglia była
gotowa przyłączyć się do tego ruchu. Przywódcami reformacji angielskiej byli:

Latimer, Cranmer i Ridley. W rok po oderwaniu się Niemiec odbyła się w Anglii

ogólna konwokacja [zwołanie] wszystkich przywódców religijnych (1531). W
następnych sześciu latach odbywały się dalsze takie konwokacje, które ogłosiły różne
deklaracje, co stopniowo doprowadziło do otwartego zerwania z Rzymem. Te

kościelne deklaracje przesyłano parlamentowi angielskiemu do ostatecznej aprobaty.

Na konwokacji w Canterbury ogłoszono następującą historyczny deklarację:
„Biskupowi rzymskiemu nie została nadana przez Boga większa jurysdykcja nad tym
krajem niż jakiemukolwiek innemu biskupowi zagranicznemu.” W r. 1537 parlament
na zawsze położył kres jurysdykcji papieskiej nad Anglią.

7 Od tego czasu Kościół anglikański stanowi odrębną organizację religijną i jest

państwowym kościołem Anglii. Z biegiem czasu na różnych konwokacjach przyjęto
bardziej liberalne nauki, które z Kościoła anglikańskiego zrobiły organizację
protestancką. W końcu, w r. 1648, Kościół anglikański i Kościół szkocki (który
wcześniej zerwał z Rzymem) zjednoczyły się na zasadzie tak zwanego Wyznania
Westminsterskiego, które pierwotnie obejmowało 39 artykułów. Wyznanie
Westminsterskie przyjęło za podstawę kredo nicejskie i zredagowało jednolite
artykuły wiary. Godne uwagi jest to, że państwowy kościół luterański również przyjął
kredo nicejskie, z czego widać, że wszystkie te tak zwane protestanckie organizacje
zachowały podstawowe doktryny, które zjednoczona religia wpajała ludom od r. 325
po Chr. Choć Niemcy i Anglia zrzuciły z siebie jarzmo papieskie, to jednak nie

skruszyły pęt mieszanej religii, którymi były usidlone.

8 Jednym z wybitnych reformatorów był Jan Kalwin, który się urodził we Francji

w 1509 r. Jako sławny wykładowca Biblii stał się czołowym orędownikiem nauki o
przeznaczeniu; wiele organizacji protestanckich poszło za jego naukami i z nich to
powstał „kalwinizm”. Na jego naukach opierają się ugrupowania protestanckie we

Francji i Szwajcarii oraz Kościół szkocki, a także dzisiejsi prezbiterianie i

holenderskie sekty reformowane.

9 W samej Francji naśladowcy Kalwina stali się znani jako hugenoci. Po roku 1533

w różnych częściach Francji można było spotkać grupy hugenotów, które stopniowo

utwierdzały się jako czołowy protestancki ruch kościelny w tym kraju. Lękając się o
przyszłość Kościoła rzymskokatolickiego we Francji przywódcy katoliccy zwrócili się
do państwa politycznego i starali się uzyskać pomoc Henryka II, aby stłumił rosnącą

„herezję”. Henryk II i jego następca Franciszek II wszczęli kampanię niesłychanych
prześladowali, a Kościół katolicki objął w niej urząd kata i oprawcy. Nie mogąc dłużej

znieść tych prześladowań, hugenoci chwycili za broń w otwartym buncie. Nastąpił
szereg krwawych wojen, które nie ustały, póki rewolucja francuska nie przyznała
protestantom pewnego równouprawnienia politycznego. Na pewno nie było to

naśladowaniem przykładu, który dał wczesny zbór sług Chrystusa.

10 To, że Kalwin zaniedbał powrócić do prawdziwych zasad chrystianizmu, wyszło

też na jaw w związku z jego sposobem potraktowania Michała Servetusa. Ten
hiszpański uczony wydał książkę, w której zdemaskował fałszywą naukę o trójcy;

prócz tego dał do zrozumienia, że nie miał pełnego przekonania do nauki Kalwina,
jakoby Bóg z góry przeznaczył większą część rodziny ludzkiej na męki wieczne.

Servetus doszedł też do wniosku, że chrzest dzieci również jest niebiblijny, i wyraził
pogląd, że chrzest powinno się przyjmować nie wcześniej niż w wieku trzydziestu lat.

Z powodu swej opozycji do nauk Kalwina został w końcu uwięziony przez
„protestantów”‚ i ci, którzy byli „heretykami” z punktu widzenia katolików, wytoczyli

mu proces jako „heretykowi” i skazali go na spalenie żywcem. Wyrok wykonano w

bardziej diabelski sposób niż to czynili prześladowcy rzymskokatoliccy, gdyż w
straszliwych torturach dosłownie smażono go żywcem, przez prawie pięć godzin,
zanim wyzionął ducha, a Kalwin obserwował to z okna.

11 Choć Reformacja zaczęła się jako ruch religijny, to jednak z łatwością można

zauważyć, że rychło przybrała zabarwienie mocno polityczne. Do r. 1618 państwa
protestanckie urosły w taką potęgę, że mogły rzucić wyzwanie suwerenności
„Świętego Cesarstwa Rzymskiego”. W roku 1618 wybuchła trzydziestoletnia wojna

religijna, sprowokowana przez „świętego cesarza rzymskiego” Ferdynanda II, w

której europejskie państwa protestanckie stanęły do walki z resztkami imperium
rzymskiego. Ta najkrwawsza z europejskich wojen religijnych, w której straciło życie
miliony ludzi, skończyła się w roku 1648 podpisaniem westfalskiego traktatu
pokojowego. Mocarstwa protestanckie zdobyły w nim przewagę nad państwami

katolickimi. W r. 1789 zaczęła się wielka rewolucja francuska, która się rozciągnęła na
całą Europę. Napoleon został cesarzem Francji i wyruszył na podbój Europy. W roku
1799 zdobył Rzym i wziął do niewoli papieża. Tak się skończyło tysiącletnie
panowanie polityczne papieży jako władców doczesnych; a w roku 1806 - na skutek
utworzenia przez Napoleona Konfederacji Reńskiej - cesarz austriacki zrzekł się
tronu „Świętego Cesarstwa Rzymskiego” i ogłosił cesarstwo za rozwiązane.

12 Z nastaniem wieku dziewiętnastego na obszarze całego „chrześcijaństwa”

powstały liczne sekty i rozłamy religijne. Główne systemy protestanckie były już
całkowicie zorganizowane i ustalone, opierając się wszelkim dalszym zmianom i
tendencjom rozwojowym. One także poczęły utrudniać dalszy wzrost oświecenia i
znajomości prawdy z Pisma Świętego. Taki był stan rzeczy w siódmym dziesięcioleciu

XIX wieku, gdy Bóg zaczął przywracać wiele podstawowych prawd, posługując się
małą grupką swych świadków, działających w Ameryce. W następnym dziesięcioleciu
Charles T. Russell i inni założyli Watch Tower Bible and Tract Society [Strażnica- -
Towarzystwo Biblijne i Traktatowe], aby podjąć ogólnoświatową kampanię
wychowawczą, która w końcu miała doprowadzić do pełnego przywrócenia

pierwotnego chrystianizmu oraz do uwolnienia wielkich rzesz ludzi z niewoli religii

fałszywej, czyli demonizmu. To dobre dzieło czyni postępy wbrew złośliwej opozycji
ze strony zjednoczonej religii papieskiego Rzymu oraz jej nieprotestującej już
latorośli, która się zwie „protestantyzmem”.

_____
PRZEGLĄD MATERIAŁU:
1. Jakimi wyrażeniami określa się dzieje religijne szesnastego wieku? I jakie istotne zmiany

przyniosła ze sobą Reformacja?

2. Kiedy w rzeczywistości wybuchła ta „rebelia” i kto objął w niej przewodnictwo?
3. Co ostatecznie doprowadziło opozycję do punktu zwrotnego, przyspieszając bunt? 4. Jak papież

zareagował na wystąpienie Lutra i jak postąpiła z nim hierarchia?

5. Jakie wysiłki doprowadzenia do kompromisu zawiodły i co z tego wynikło?
6. Gdzie wkrótce potem bunt zyskał na sile i jakie były następstwa, tego dla jurysdykcji papieskiej w

tym kraju?

7. Jaki ustrój kościelny powstał w Anglii i Szkocji w wyniku zerwania z papiestwem, jednakże co

można powiedzieć na temat doktryn?

8-10. Kto przewodził Reformacji we Francji i jak on oraz jego zwolennicy pokazali, za nie powrócili

do zasad, obowiązujących przy sprawowaniu nadzoru we wczesnym zborze?

11. W co rozwinęła się wkrótce Reformacja i jak się skończyło „Święte Cesarstwo Rzymskie”?
12. Kiedy się zaczęła prawdziwa reformacja i jak jest przyjmowana przez „protestantów” doby

dzisiejszej?

NOWOŻYTNA HISTORIA

ŚWIADKÓW JEHOWY

Studium 76

WCZESNE GŁOSY (1870 - 1878)

1 Stopniowo ‚powołani z ciemności do jego cudownego światła’! (1 Piotra 2:9, NW)

Tak można krótko streścić nowożytną historię świadków Jehowy od czasu, kiedy
zaczęli wychodzić z ciemności „babilońskiego” sposobu myślenia, cechującego religię
fałszywą, ku przywracanym w coraz większej liczbie prawdom biblijnym. Długa noc
ciemności duchowej, z której wyszli d świadkowie, zaczęła się po śmierci apostołów,

czyli na początku drugiego wieku, i trwała aż do drugiej połowy wieku
dziewiętnastego. Pierwotny chrystianizm z jego blaskiem właściwej nauki i czystości
organizacji teokratycznej zaczęły po roku 100 zaciemniać wkradające się ciemności
duchowe „babilońskich” nauk religijnych, grecko-pogańskich filozofii oraz
bezpośrednie odszczepieństwo.

2 Chociaż całkowite oswobodzenie tych świadków z niewoli „babilońskiej”

nastąpiło dopiero w roku 1919, to jednak przez poprzedzający tę chwilę okres blisko
pięćdziesięciu lat byli oni stopniowo pobudzani do przygotowania się na godzinę
wyzwolenia ich jako ludu nowego świata. Rzecz miała się podobnie, gdy naturalni

Żydzi była w niewoli starożytnego Babilonu. Już na kilka lat przed wyswobodzeniem
ich Daniel i wielu innych wiernych świadków Jehowy zostało tam pobudzonych do
czujności, aby byli gotowi do przywrócenia w Jeruzalem prawdziwego wielbienia, co
też nastąpiło w 537 roku przed Chr. Tak samo było ze świadkami Jehowy czasów
nowożytnych. Pobudzenie do czujności duchowej dało się zauważyć od ósmego

dziesięciolecia 19 wieku.

3 Wśród wielkich zmian przemysłowych, handlowych, społecznych i religijnych

można było usłyszeć wczesne głosy małych grup religijnych, które usiłowały odczytać

znaki czasów i przepowiedzieć nadchodzące drugie przyjście Jezusa Chrystusa. W
Startach Zjednoczonych i w Europie różne grupy adwentystów były pilnie zajęte

zapowiadaniem widzialnego powrotu Chrystusa na rok 1873 lub 1874, chociaż
amerykański założyciel tego ruchu, William Miller, przyznał się do swego błędu i

rozczarowania w związku z wcześniej wyznaczona datą na rok 1843 i 1844. Jednakże
te i inne daleko i szeroko rozgłaszane przepowiednie całkowicie zawiodły, ponieważ

nie były oparte na dokładnej znajomości biblijnych proroctw Jehowy. Powrót
Chrystusa nie miał polegać na objawieniu się w ciele, jak przypuszczano, ale - jak to

obecnie - wyraźnie wskazuje Pismo Święte - na niewidzialnej obecności w mocy i
chwalą co miało wywołać taki kryzys, jakiego człowiek jeszcze nie przeżywał na ziemi.

4 Dały się słyszeć jeszcze inne głosy. Te jednak zaczęły ogłaszać bliski niewidzialny

powrót Mesjasza. Jedną z tych grup stanowili rozczarowani „Second Adventists”
[zwolennicy drugiego adwentu], którzy porzucili ten ruch, ponieważ Pan nie powrócił
w roku 1873, jak to ci adwentyści przepowiadali. Na czele tej grupy stał niejaki N. H.

Barbour. Ośrodkiem ich działalności było Rochester w stanie Nowy Jork. Służbę

kaznodziejską spełniali w ten sposób, że posyłali mówców do wszelkich kościołów,
które tylko otworzyły im swe podwoje. Wydawali też miesięcznik zatytułowany The
Herald of the Morning [Zwiastun Poranka]. Ktoś z tej grupy wszedł w posiadanie

przekładu Biblii Diaglott i zauważył w nim coś, co go szczególnie poruszyło,

mianowicie że w Mateusza 24:27, 37, 39 słowo, które w Biblii King James oddano
przez przyjście, tu przetłumaczono na obecność. Dostarczyło to tej grupie klucza do
ujmowania się za niewidzialną obecnością Chrystusa, przy czym utrzymywano, że ta
obecność rozpoczęła się jesienią roku 1874.

5 Podniósł się jednak jeszcze czwarty głos, obwieszczający niewidzialną obecność

Chrystusa: pochodził on od grupy szczerych badaczy Biblii z Pittsburga w stanie
Pensylwania (USA), której przewodniczył C.T. Russell. Charles Taze Russell urodził
się 16 lutego 1852 roku w Old Allegheny (obecnie część Pittsburga). Był jednym z
trojga dzieci Józefa L. i Elizy Birney Russellów. Rodzice byli prezbiterianami
pochodzenia szkocko-irlandzkiego. Ojciec Russella prowadził sklep z odzieżą. Matka
umarła, gdy miał zaledwie dziewięć lat. Będąc jeszcze chłopcem, miał zwyczaj pisania
kredą na chodniku tekstów biblijnych, a chociaż był wychowywany jako
prezbiterianin, przyłączył się do pobliskiego kościoła kongregacjonalnego, ponieważ
ten był bardziej liberalny. Gdy miał 15 lat, był już wspólnikiem swego ojca w
powiększającym się łańcuchu sklepów z odzieżą męską. Chociaż interesy układały się

dla młodego Russella pomyślnie, to jednak uczuwał niepokój duchowy. Szczególne
trudności sprawiały mi nauki o przeznaczeniu (predestynacji) i wiecznej karze, a gdy
miał 17 lat, stał się zdecydowanym sceptykiem i odsunął Biblię oraz kościelne
wyznania wiary.

6 Przez kilka następnych miesięcy Russell nadal rozmyślał nad zagadnieniami

religijnymi, lecz nie mógł się z nimi pogodzić, a z drugiej strony nie miał chęci ich

zaniechać. W końcu wstąpił pewnego dnia w roku 1870 do zakurzonej, ciemnej i
małej sali w suterenie, znajdującej się w pobliżu jego sklepu przy Federal Street, „aby
zobaczyć, czy ta garstka ludzi, która się tam zbierała, ma do zaofiarowania coś

rozsądniejszego niż wyznania wiary wielkich kościołów. Tam po raz pierwszy
usłyszałem coś o poglądach ‚Second Advetists’ [zwolenników drugiego adwentu],
których kaznodzieją był Mr. Jonas Wendell. … Chociaż jego wyjaśnienie treści Pisma

nie było całkiem jasne i chociaż było dalekie od tego, czym cieszymy się obecnie, to
jednak wystarczyło, aby z Bożą pomocą odnowić moją chwiejącą się wiarę w boską

inspirację Biblii i wykazać, że sprawozdania apostołów i proroków są ze sobą
nierozłącznie związane.” Wkrótce potem, to jest w latach 1870 do 1875, Russell i
około pięć dalszych osób zaczęli się regularnie zbierać, aby systematycznie studiować

Biblię. Godny uwagi jest następujący opis zmiany poglądów, będącej owocem tego
pięcioletniego wspólnego studium Biblii.

7 „Rozpoznaliśmy różnicę między naszym Panem jako ‚człowiekiem, który dał

siebie samego’, a Panem, który powraca jako istota duchowa. Pojęliśmy, że istoty

duchowe mogą być obecne, a jednak niewidzialne dla ludzi. … Poczuliśmy się głęboko
zasmuceni błędem ‚Second Adventists’, którzy oczekiwali Chrystusa w ciele i

nauczali, że świat i wszystko na nim, z wyjątkiem tych adwentystów, zostanie spalone
w roku 1873 lub 1874. Ich wyznaczanie dat i rozczarowania oraz surowe wyobrażenia,

jakie mieli na ogół o celu i sposobie jego przyjścia, ściągnęły w większym lub
mniejszym stopniu hańbę na nas i na wszystkich, którzy tęsknili do jego

nadchodzącego Królestwa i je ogłaszali. Te tak powszechnie wyznawane fałszywe

poglądy o celu i sposobie powrotu Pana skłoniły mnie do napisania ulotki,
zatytułowanej Cel i sposób powrotu naszego Pana (The Object and Manner of Our
Lord’s Return), której nakład wynosił około 50 000 egzemplarzy.

8 W styczniu 1876 r. Charles Russell otrzymał po raz pierwszy egzemplarz

miesięcznika The Herold of the Morning [Zwiastun Poranka], wydawanego przez
grupę z Rochester pod kierownictwem N .H. Barboura. Wkrótce umówiono spotkanie
między Russellem a Barbourem, ponieważ okazało się, iż ich poglądy co do tego, że

drugie przyjście Chrystusa miało być niewidzialne, były identyczne. W rezultacie

licząca blisko trzydzieści osób grupa biblijna z Pittsburga postanowiła połączyć się z
nieco liczniejszą grupą z Rochester. Russell został obok Barboura współredaktorem
czasopisma The Herald of the Morning. Z inicjatywy Russella grupa pittsburska
zgodziła się na finansowanie małej drukarni w Rochester w celu zrealizowania

wspólnych przedsięwzięć drukarskich. Postanowiono też wydać oprawną książkę,
zawierającą ich wspólne poglądy, i do roku 1877 dzieło to ukończono. Ta 194-
stronicowa publikacja, napisana wespół przez Barboura i Russella, nosiła tytuł „Trzy
światy, czyli plan zbawienia” („Three Worlds or Plan of Redemption”). W tym samym
czasie Russell mając 25 lat zaczął wyprzedawać swe udziały w sklepach i poszedł do
pełnoczasowej służby kaznodziejskiej. Chodził od miasta do miasta, aby przemawiać
z okazji różnych zgromadzeń publicznych, na ulicach, a w niedzielę w kościołach
protestanckich, gdy tylko udało mu się uzgodnić to z duchownymi.

9 W owej książce wyłuszczone zostało ich przekonanie, że druga obecność

Chrystusa rozpoczęła się niewidzialnie jesienią roku 1874, wprowadzając
czterdziestoletni okres żniwa. Następnie uderzająco dokładnie wskazali na rok 1914

jako na koniec czasów „pogan”: „Właśnie w roku 606 przed Chr. skończyło się
królowanie Boże, diadem został usunięty a cała ziemia wydana poganom. 2520 lat -
licząc od roku 606 przed Chr. - skończy się w roku 1914 po Chr., czyli czterdzieści lat
po roku 1874; ten czterdziestoletni okres, w który teraz wkroczyliśmy, ma być takim
‚czasem uciśnienia, jakiego nie było, jako narody poczęły być’. I w ciągu tych

czterdziestu lat ma być ustanowione Królestwo Boże (lecz nie w ciele - ‚wpierw

naturalne a potem duchowe’), Żydzi mają być przywróceni do dawnego stanu,
królestwa pogańskie mają być rozbite w kawałki ‚jak naczynia garncarskie’, a
królestwa tego świata staną się królestwami naszego Pana i jego Chrystusa i zostanie

wprowadzony wiek sądu.” - Str. 83, 189.

10 Po dwóch latach współpracy przyszło wypróbowanie, które spowodowało, że ich

drogi się rozeszły. W roku 1878 Barbour zaczął padać ofiarą wyższej krytyki

zaprzeczając, że śmierć Chrystusa stanowi cenę okupu. To wyraźne zaparcie się
podstawowej nauki biblijnej zadziwiło grupę pittsburska i Russella, tak iż w końcu

grupa biblijna z Pittsburga wycofała się ze społeczności z grupą Barboura, aby na
własną rękę podjąć się wydawania pism biblijnych. Wielu członków grupy
rochesterskiej stanęło w kwestii okupu po stronie Russella i jego towarzyszy i ci

również przeszli do społeczności pittsburskiej. To rozstanie okalało się fatalne dla
grupy z Rachester, gdyż w ciągu kilku lat Herald przestał się ukazywać i nic więcej nie

słyszano o tym wczesnym głosie, który rozbrzmiewał wołaniem o „drugim przyjściu”.
W naszym następnym studium zobaczymy, który z tych licznych wczesnych głosów

otrzymał w końcu błogosławieństwo Jehowy i przywilej reprezentowania Go jako
Jego świadkowie w przyszłym dziele kaznodziejskim.

_____
PRZEGLĄD MATERIAŁU:
1. Jakie stosunki panowały od drugiego wieku aż do drugiej połowy wieku dziewiętnastego?
2. Pod jakim względem czas od ósmego dziesięciolecia 19 wieku do roku 1919 był podobny do czasu

przebywania Żydów w niewoli babilońskiej?

3. Z jakiego fałszywego zawożenia wychodziło wiele grup oczekujących powrotu Chrystusa?
4. Jaka grupa wyznawała odmienny pogląd?
5. Jaka jeszcze grupa podzielała ten pogląd i jaka była przeszłość jej przewodniczącego?
6, 7. Co odnowiło wiarę Russella? i do czego skłoniło go pięcioletnie studium?
8. Kto połączył się następnie w celach współpracy?
9. Jaki pogląd wyznawano co do czasu od roku 1874 do 1914?
10. Jaki podział nastąpił i z jakim skutkiem?

Studium 77

NIEZNACZNE POCZĄTKI (1879 - 1889)

1 W roku 1879 stało się rzeczą widoczną, które z tych wielu wczesnych głosów,

oznajmujących „drugie przyjście”, zostały wybrane przez Jehowę, aby się stały Jego
świadkami. Fakt, że czasopismo, które w roku 1879 zaczęto wydawać w niewielkim
nakładzie, obecnie jest rozpowszechniane na całym świecie w pięćdziesięciu czterech

językach, jasno dowodzi, że ręka Jehowy była nad małą grupką biblijną z Pittsburga,

której przewodniczył C. T. Russell. Oto nabrano pewności, że drugie przyjście
Chrystusa, to początek jego niewidzialnej obecności, że nadchodzą ciężkie czasy
ucisku światowego, że potem nastąpi millenium - tysiącletnie panowanie Królestwa
Chrystusa, które doprowadzi do przywrócenia na ziemi rajskich warunków z życiem

wiecznym dla ludzi dobrej woli ze wszystkich narodów oraz że radosna wieść o tych
błogosławieństwach „przywrócenia” ma być rozgłaszana po całym świecie.

2 Po odmówieniu dalszego poparcia redakcyjnego i finansowego czasopismu The

Herald of the Morning, wydawanemu przez grupę z Rochester, klasa biblijna z
Pittsburga postanowiła podjąć się wielkiego zadania, polegającego na wydawaniu
własnego miesięcznika biblijnego. Po ukończeniu szeregu prac przygotowawczych 1

lipca 1879 r. ukazało się pierwsze wydanie Zion’s Watch Tower and Herald of
Christ’s Presence [Strażnica Syjonu i Zwiastun Obecności Chrystusa]; wkrótce
rozpowszechniono 6000 egzemplarzy. C.T. Russell, przewodniczący tej klasy
biblijnej, został wybrany na redaktora, a pięciu dalszych dojrzałych badaczy Biblii na
jego stałych współpracowników. Chcąc dotrzymać kroku stale przybierającemu

strumieniowi nowego materiału biblijnego, w roku 1892 przekształcono The Watch
Tower z miesięcznika na dwutygodnik. Nadzwyczaj interesująca jest historia jego

nakładów. Rozpoczynając z 6000 egzemplarzy w roku 1879, w roku 1904 drukowano
już regularnie 25 000 egzemplarzy, a w roku 1949 nakład każdego wydania osiągnął

zdumiewającą liczbę najwyższą 500 000 egzemplarzy. Lecz na tym nie koniec.
Obecnie ukazuje się on w 54 językach, a ogólny nakład każdego wydania wzrósł do 3

600 000 egzemplarzy.

3 W latach 1879 i 1880 dołożono starań do zorganizowania małych zborów

zainteresowanych, to jest prenumeratorów Watch Tower. Powstało z górą trzydzieści

zborów w Pensylwanii, New Jersey, Nowy Jork; Massachusetts, Delaware, Ohio i
Michigan. Te wczesne zbory nazywano „eklezjami” a niekiedy „klasami”. Były
zorganizowane według kongregacjonalnego i prezbiteriańskiego sposobu

administracji kościelnej. Wszyscy członkowie głosowali w demokratyczny sposób nad

niektórymi sprawami finansowymi oraz wybierali radę, składającą się z siedmiu lub
więcej „starszych” (prezbiterów), którzy roztaczali ogólny nadzór nad sprawami
zboru. (Stosowana w pierwszym stuleciu teokratyczna forma kierowania zborem

została przywrócona wśród świadków Jehowy dopiero w roku 1938.) Te „eklezje” były

luźno powiązane ze sobą tylko przez to, że przyjęły przewodnictwo i wzór działalności
zboru pittsburskiego, w którym starszymi byli Russel i inni redaktorzy Watch Tower.

4 W roku 1880 Russell i jego pomocnicy byli ponadto pilnie zajęci pisaniem

szeregu traktatów (serii nazwanej później „Traktatami Staroteologicznymi” [„Old

Theology Tracts”]), które czytelnicy Watch Tower rozpowszechniali publicznie, aby
ujawniać wykrętne wnioski w naukach kościelnych. Wkrótce zauważono potrzebę
założenia jakiegoś określonego Towarzystwa, które by prowadziło wzrastające dzieło
publikowania i kierowało nim. I tak na początku roku 1881 założono „Zion’s Watch
Tower Tract Society” jako niezarejestrowaną korporację, której przewodniczącym
został Russell. Russell i inni złożyli szczodrze 35000 dolarów na uruchomienie tej
organizacji wydawniczej. Dzięki temu nowemu urządzeniu zaczęły płynąć
strumieniami tysiące traktatów biblijnych; drukowano też w formie broszur
dodatkowe wydania Watch Tower. W roku 1881 Russel ukończył; pisanie dużych
broszur, zatytułowanych „Cienie przybytku” („Tabernacle Teachings”) i „Pokarm dla
myślących chrześcijan” („Food for Thinking Christians”); ta ostatnia, 162-stronicowa

broszura, została wydrukowana i rozpowszechniona we wrześniu 1881 r. jako
nadzwyczajne wydanie The Watch Tower.

5 Russell, który nie miał jeszcze trzydziestu lat, oraz jego zapaleni towarzysze

pragnęli jak najszybciej szeroko rozpowszechnić swe poselstwo. Wynika to z
następującego ogłoszenia, które w r. 1881 ukazało się w Watch Tower, przy czym

trzeba wziąć pod uwagę, że w owym czasie było czynnie związanych z tym ruchem

tylko około 100 osób: „Potrzebnych jest 1000 kaznodziejów. Przed każdym
poświęconym mężczyzną i każdą poświęconą niewiastą, którym Pan dał zrozumienie
swojej prawdy, otwierają się szerokie możliwości zużytkowania czasu i talentu. … Dla

tych, którzy są w stanie poświęcić połowę lub jeszcze więcej swego czasu wyłącznie
dziełu Pańskiemu, mamy pewien plan … tj. żebyście - zależnie od waszych zdolności -
poszli do większych lub mniejszych miast jako kolporterzy, czyli ewangeliści, starając

się odnaleźć w każdej miejscowości szczerych chrześcijan.” Ostatecznie do roku 1888
z tak gorąco upragnionego „1000” osób pięćdziesiąt wstąpiło ochotniczo do tej służby

pełnoczasowej. Żądano od nich, aby co tydzień przesyłali do biura w Pittsburgu
sprawozdanie ze służby polowej. Mamy tu więc początek pełnoczasowej służby
pionierskiej (kolporterskiej), do której z biegiem lat wstąpiło wiele tysięcy osób

tworząc dzielny zastęp błogosławionych kaznodziejów Królestwa. Ściśle mówiąc, w
roku ubiegłym było na całym świecie 23 772 takich pełnoczasowych wychowawców,

nie licząc pionierów wakacyjnych.

6 Poczyniono starania, aby wszystkich czytelników Watch Tower, a zwłaszcza

każdego, kto uczęszczał na zebrania zborowe, zachęcić do wzięcia udziału w dziele
świadczenia przez rozpowszechnianie traktatów wśród przyjaciół i sąsiadów.

Stopniowo wyszkolono i wychowano setki chrześcijańskich świadków, aby mogli
uczestniczyć w służbie polowej. Tu znów mamy sam początek dzieła świadczenia,

które za naszych czasów miało wezbrać jak powódź i zalać całą ziemie armią liczącą
prawie 800 000 świadków Jehowy, którzy chodzą od domu do domu

rozpowszechniając Biblie, traktaty i inne pomoce do studium Biblii.

7 Te wczesne początki były jednak zbyt powolne dla pracowników młodego Watch

Tower Society. Toteż w roku 1881 zatrudniono setki mężczyzn, niewiast i chłopców,
aby w niedziele rozdawali bezpłatnie w miastach na terenie Stanów Zjednoczonych i

Anglii egzemplarze „Cieni przybytku” i „Pokarmu dla myślących chrześcijan” ludziom

wychodzącym z kościołów protestanckich. Za pomocą tej metody masowego
rozpowszechniania rozdano pomyślnie 1 400 000 broszur wśród licznych rzesz
chrześcijan z imienia. Mówi się, że przedsięwzięcie to kosztowało 40000 dolarów,

którą to sumę wyłożyli Russell i jego przyjaciele. Prócz tego w roku 1881 wysłano

dwóch braci do Anglii, aby przyspieszyć rozwój dzieła w Europie, i ci donieśli o
rozpowszechnieniu 100 000 broszur w Londynie i 65 000 na terenie Szkocji, a
mianowicie w Glasgow, Edynburgu, Dundee i Aberdeen.

8 Na skutek ustawicznego rozszerzania się dzieła wkrótce zaszła potrzeba

prawnego zarejestrowania założonego w roku 1881 Towarzystwa. 13 grudnia 1884 r.
zatwierdzony został statut prawny Towarzystwa, przez co stało się ono zdolne do
działań prawnych. Nazwa tej korporacji brzmiała „Zion’s Watch Tower Tract
Society”. Później, w roku 1896, została ona zmieniona zatwierdzoną sądownie
poprawką na obecną nazwę „Watch Tower Bible and Tract Society”. W II artykule
statutu przedstawiono ogólny cel organizacji. Powiedziano tam: „Celem utworzenia
korporacji jest szerzenie prawd biblijnych w różnych językach przez wydawanie
traktatów, broszur, pism i innej literatury religijnej, oraz za pomocą każdego innego
środka prawnego, jaki jej odpowiednio ustanowiony komitet dyrekcyjny uzna za
stosowny do osiągnięcia wspomnianego celu.”

9 Postanowiono, żeby Russell napisał pierwszy tom nowej książki pod tytułem

„Brzask Tysiąclecia” („Millenial Dawn”), która po wielu trudnościach ukazała się w
roku 1886. Ta publikacja stała się później znana jako pierwszy tom „Wykładów Pisma
Świętego” a także jako „Boski plan wieków”. Została bardzo dobrze przyjęta przez
szeroki ogół, o czym świadczy fakt, że w okresie ponad czterdziestu lat
rozpowszechniono ją w przeszło sześciu milionach egzemplarzy. Omówiono w niej

tematy: „Wtóre przyjście naszego Pana”, „Okup i Restytucja” i „Królestwo Boże”. W

końcu dodano jeszcze jeden rozdział zatytułowany „Dzień Jehowy”, który
zadziwiająco dokładnie zapowiadał wielkie dzieło głoszenia, wykonywane teraz, w
okresie po ‚skończeniu się czasów pogan’ w roku 1914.

10 Przy tych rozważaniach nad wczesnymi początkami trzeba też wspomnieć o

fakcie, że do zaspokojenia rosnącego zapotrzebowania na drukowane publikacje
potrzebne były coraz większe pomieszczenia. W roku 1889 wprowadzono się do

nowego, dużego domu w Allegheny (North Side, Pittsburg) w stanie Pensylwania. Był
to ładny, czteropiętrowy, murowany budynek, który kosztował 34 000 dolarów.

Mogła się w nim pomieścić mała rodzina „Domu Biblijnego”, drukarnia, ekspedycja,
lokal na zgromadzenia dla około 200 osób, biuro, oddział redakcyjny i sklep od ulicy.
Budynek ten nazywano „Domem Biblijnym”. Szereg lat później komitet dyrekcyjny

Towarzystwa przyjął przekazane w formie daru prawo własności tego domu oraz jego
urządzeń i ocenił wartość bilansową budynku wraz z całym wyposażeniem na 164

033, 65 dolarów. Ten okres wczesnych początków zamyka sprawozdanie, według
którego w roku 1890 związanych było z Towarzystwem około 400 aktywnych

współpracowników. Jedyne istniejące sprawozdanie wykazuje, że w latach od 1886
do 1891 rozpowszechniono 841 095 traktatów, 395 000 egzemplarzy dodatkowych

czasopism Watch Tower i 85 000 książek Brzask Tysiąclecia. I jeszcze jeden ciekawy
szczegół: Przed pięcioma laty ukończono w Pittsburgu budowę wielkiego,

nowoczesnego budynku Towarzystwa. W budynku tym mieści się obecnie prawnie
zarejestrowane biuro pensylwańskiej korporacji Towarzystwa oraz Sala Królestwa dla

kilku pittsburskich zborów świadków Jehowy.

_____
PRZEGLĄD MATERIAŁU:
1. Co stało się rzeczą widoczną w roku 1879 i o czym się upewniła pittsburska grupa biblijna?
2. Co się zaczęło 1 lipca 1879 r. i jakie w tym uczyniono postępy?
3. Jak zorganizowano zbory?
4. Jakie ważne wydarzenia nastąpiły w r. 1881?
5. Jak zapoczątkowano pracę „pionierską”?
6. Jaką nową służbę rozpoczęto?
7. Jaką specjalną akcję rozpowszechniania przeprowadzono i jakim kosztem?
8. Kiedy Towarzystwo zostało prawnie zarejestrowane i jaki był jego cel?
9. Jaką książkę wydano, jak ona została przyjęta oraz co zapowiadała?
10. Jaki rozrost nastąpił?

Studium 78

ŚWIADKOWIE JEHOWY W OFENSYWIE (1890-1908)

1 Z biegiem lat C.T. Russell wydał pięć następnych, dobitnie napisanych tomów, z

których każdy odegrał swoją rolę w zgromadzaniu dalszych pomazanych chrześcijan,

doprowadzając ich do łączności z Towarzystwem Strażnica (Watch Tower Society).
Tom II Nadszedł czas, wydano w roku 1889; tom III Przyjdź Królestwo twoje, w
roku 1891, tom IV, Dzień pomsty (Walka Armagedonu), w roku 1897; tom V,
Pojednanie człowieka z Bogiem, w roku 1899, i w końcu tom VI, Nowe stworzenie, w

roku 1904. C.T. Russell obiecał jeszcze siódmy tom, lecz zmarł zanim zdążył go
napisać.

2 Od szeregu lat publikacje Towarzystwa były w obiegu w Europie, gdzie tworzyły

się małe grupki. W roku 1891 Russell jako prezes Towarzystwa udał się więc w swą

pierwszą podróż za granicę, aby obudzić i pogłębić zainteresowanie poza Stanami
Zjednoczonymi i Kanadą. W Londynie urządzono po odwiedzinach Russella skład

literatury, aż wreszcie w roku 1900 otwarto w East London pierwsze biuro oddziału
Towarzystwa. Po tej podróży za granicę poczyniono przygotowania do wydawania
różnych książek i broszur w języku niemieckim, francuskim, szwedzkim, duńsko-
norweskim, polskim, greckim a później włoskim. Dawała się też odczuć potrzeba

urządzania z okazji dorocznego obchodu Pamiątki konwencji w różnych częściach
kraju, a więc nie tylko w Pittsburgu, jak to dotąd było w zwyczaju. W roku 1893, w

dniach od 20 do 24 sierpnia, urządzono zatem konwencje w Chicago, gdzie tego lata
odbywała się Wystawa Światowa. Obecnych było około 360 osób. 70 usymbolizowało

swe oddanie się Bogu przez zanurzenie w wodzie.

3 Główne biuro Towarzystwa otrzymywało stale wiele listów, które wskazywały,

jaki oddźwięk znalazło wezwanie do zjednoczenia się jako pomazańcy Jehowy w
sercach tych, do których było skierowane. Oto interesujący list z roku 1894, będący

typowym przykładem wielu listów, jakie po dziś dzień ciągle jeszcze nadchodzą od

ludzi dobrej woli względem Jehowy: „Szanowni Panowie! Załączam przy niniejszym
czek na Nowy Jork na sumę 6. - dolarów, za co proszę mi przysyłać przez rok Zion’s
Watch Tower [czasopismo] oraz egzemplarze ‚Brzasku Tysiąclecia’. Chcąc wyjaśnić

zamówienie takiej ilości książek, pragnę donieść, że mniej więcej przed dwoma

miesiącami przyszły do mego biura [adwokackiego] dwie młode panie [pionierki
Strażnicy] które sprzedawały te książki. Byłem bardzo zajęty, gdy przedstawiły swe
bilety wizytowe; a widząc, że te panie sprzedają książki, kupiłem trzy tomy z myślą, że

im wyświadczę przysługę. Od tego czasu doszedłem jednak do wniosku, że te panie

przyniosły mi ‚poselstwo wielkiej radości’. Wziąłem te książki do domu i prawie już o
nich zapomniałem, aż kilka tygodni temu, mając nieco wolnego czasu, zacząłem
czytać pierwszy tom, który zainteresował mnie do tego stopnia, że nie mogłem się od
niego oderwać. Rezultat jest ten, że oboje z moją ukochaną żoną przeczytaliśmy te

książki z największym zainteresowaniem, a sposobność zetknięcia się z nimi
uważamy za wielkie, otrzymane od Boga błogosławieństwo. Są one istotnie
‚podaniem ręki’ do studium Biblii. Wspaniałe prawdy objawione podczas studiowania
tych tomów całkowicie obaliły nasze ziemskie dążenia, a ponieważ przynajmniej po
części rozpoznajemy wielką sposobność uczynienia czegoś dla Chrystusa, zamierzamy
skorzystać z tej sposobności przez rozpowszechnianie tych książek na razie pośród
naszych najbliższych krewnych i przyjaciół, a następnie wśród biednych, którzy
chcieliby je czytać, a nie mogą ich sobie nabyć; i z tego to powodu pragniemy
otrzymać te dodatkowe egzemplarze. Wasz, itd.”

4 Ten list był podpisany przez J.F. Rutherforda, prawnika, który dwanaście lat

później sam uczynił krok oddania się Bogu i wstąpił do służby pełnoczasowej w

pittsburskim biurze głównym, czyli „Donu Biblijnym”, jako radca prawny
Towarzystwa, a jeszcze później, w roku 1917, został po śmierci Russella drugim
prezesem Towarzystwa.

5 W roku 1894 przeszkolono grupę dwudziestu niepełnoczasowych przedstawicieli,

po czym biuro główne w Pittsburgu wysyłało ich przy końcu każdego tygodnia, aby

wygłaszali odczyty publiczne i zakładali nowe „eklezje”. Zmieniono to w roku 1897,

ograniczając służbę odwiedzin do trzech przedstawicieli pełnoczasowych, znanych
jako „bracia pielgrzymi” ‚ którzy podróżowali od zboru do zboru według ustalonej
marszruty, spędzając z każdą grupą dzień lub dwa, aby ją pokrzepić duchowo. W

miarę wzrastania liczby zborów wysyłano więcej pielgrzymów, aby utrzymać łączność
organizacyjną. W roku 1917 było 93 pielgrzymów, którzy działali w ten sposób jako
poprzednicy naszych obecnych „sług obwodu”.

6 W miarę rozpowszechniania coraz dalej od pittsburskiego ośrodka dalszych

tysięcy traktatów biblijnych i broszur coraz bardziej wzrastała wrogość

duchowieństwa. Przedstawicielom Towarzystwa nie pozwalano już przemawiać z
ambon kościelnych, jak to było w latach osiemdziesiątych. W celu ograniczenia
uznawania ordynacji do tych większych sekt, które już prowadziły teologiczne zakłady

naukowe, w roku 1846 założono wśród duchowieństwa protestanckiego coś w rodzaju
związku kaznodziejów zwanego „Sojuszem Ewangelickim” („Evangelical Allilance”).

Zaczęto ośmieszać Russella z powodu używania przez niego określenia „pastor”, a
pewne pozbawione skrupułów gazety użyto za narzędzie do zmyślania i

rozpowszechniania skandalicznych kłamstwo osobistej rozbieżności zdań między
Russellem a jego żoną. Na podobieństwo swych faryzeuszowskich pierwowzorów,

oczerniających Jezusa przez podawanie w wątpliwość jego autorytetu i prawowitości
jego urodzenia, ci nowocześni odszczepieńczy przywódcy religijni zniżyli się do

atakowania raczej osoby niż publikowanych wyjaśnień biblijnych.

7 Wprowadzono coś nowego, co jak nic przedtem ożywiło krzewienie prawdy przez

rozpowszechnianie traktatów i co miało się przyczynić do wzięcia duchowieństwa

szturmem. W Zion’s Watch Tower z 15 kwietnia 1899 roku zaproponowano tak
zwaną „służbę ochotniczą”. Ochotników powołano spośród wszystkich chrześcijan,
którzy bywali na zebraniach Towarzystwa, aby wzięli udział w masowym bezpłatnym

rozdaniu ludziom wychodzącym w niedzielę z kościołów protestanckich 300 000

egzemplarzy nowej broszury pt. Biblia przeciw teorii ewolucji. Tę pracę podjęło z
entuzjazmem tysiące osób w Kanadzie, Europie i Stanach Zjednoczonych. W
pierwszym roku rozdano w ten sposób 948 459 traktatów. Kontynuowano potem tę

działalność w specjalne niedziele przez około dwadzieścia lat. Później doszło jeszcze

do tego rozpowszechnianie od domu do domu, polegające na tym, że w niedzielę rano
wsuwano pisma pod drzwi mieszkań. Dwa lub trzy razy w roku ukazywały się nowe
broszury, które w milionach egzemplarzy rozdawano ludziom chodzącym do kościoła.
Była to więc jakby powódź, która dosięgała drzwi kościołów i zalewała pastwiska

religijne. Wzmogło to jeszcze wrogą reakcję duchowieństwa, które starało się
spowodować aresztowanie wielu świadków są to, że bezpłatnie rozdawali na ulicy
traktaty, jak gdyby chodniki prowadzące do kościoła były szczególnie ‚poświęconą’
ziemią.

8 W dniu 10 marca 1903 roku dr E.L. Eaton, kaznodzieja kościoła metodystyczno-

episkopalnego przy North Avenue, członek pittsburskiego związku kaznodziejów,
jako przedstawiciel tego związku zaproponował formalnie C.T. Russellowi
sześciodniową dyskusję na uzgodnione tematy biblijne. Dyskusja odbyła się wreszcie
jesienią w przepełnionej za każdym razem sali Carnegie Hall. Ogólnie biorąc, Russell
wyszedł zwycięsko z każdej z sześciu dyskusji, a zwłaszcza z ostatniej, dotyczącej
piekła. Doniesiono, że jeden z obecnych duchownych, który uznał zwycięstwo

Russella, podszedł do niego po ostatniej dyskusji i powiedział: „Cieszę się, że widzę,
jak kieruje pan strumień wody na piekło i gasi ogień.” Wkrótce po tym
zdemaskowaniu fałszywych nauk „babilońskich” systemów kościelnych wielu
członków metodystycznego zboru Eatona stało się świadkami Jehowy. Odbyły się
jeszcze inne dyskusje z podobnym rezultatem.

9 Przed słynnymi dyskusjami z Eatonem Russell wraz z towarzyszącymi mu

osobami odbył w roku 1903 drugą podróż po Europie i założył biuro oddziału
Towarzystwa w Niemczech, w Barmen-Elberfeld; następnie, w roku 1904, otwarto
biuro oddziału w Australii. Nasienie prawdy dotarło też w tym czasie do Afryki

Południowej, Japonii i Brytyjskich Indii Zachodnich, gdzie w Kingston na Jamajce
odbyła się konwencja, na której było obecnych 400 osób, a 600 osób wysłuchało w
niedzielę wykładu publicznego. Na terenie Ameryki urządzono od 29 sierpnia do 7

września 1908 r. w Put-in-Bay, w stanie Ohio, największą do owego czasu konwencję,
na której najwyższą liczbę obecnych oceniono na 4800. W owym okresie od roku

1890 do 1908 rozpowszechniono dalsze miliony pism Towarzystwa, przy czym było
już wówczas ponad 30000 prenumeratorów Watch Tower (Strażnicy), z których
tysiące brało udział w tych zorganizowanych wysiłkach, mających na celu zanoszenie

gorliwym chrześcijanom prawd biblijnych. Podawano im pomocną dłoń, aby ‚wyszli z
Babilonu’ i stali się pomazanymi świadkami Jehowy. Mimo wysiłków

duchowieństwa, dążącego do zniszczenia Towarzystwa, świadkowie Jehowy przy
pomocy ducha Bożego działali energiczniej niż kiedykolwiek przedtem.

_____
PRZEGLĄD MATERIAŁU:
1. Jakie dalsze tomy wydał Russell?
2. Jaki rozrost dzieła nastąpił na terenach zagranicznych oraz pod względem urządzania konwencji?
3, 4. Jaki list otrzymano w roku 1894 i od kogo?
5. Kim byli poprzednicy dzisiejszych „sług obwodu”?
6. Jaka opozycja powstała ze strony duchowieństwa?
7. Wskutek jakiej działalności opór duchowieństwa stał się jeszcze gwałtowniejszy?
8. Jakie dyskusje odbyły się w roku 1903 i z jakim rezultatem?
9. Jak dzieło rozszerzało się w dalszym ciągu?

Studium 79

WZROST MIĘDZYNARODOWY (1909-1916)

1 Przy rozpatrywaniu historii Towarzystwa Watch Tower w latach 1909-1916

musimy przede wszystkim wziąć pod uwagę ostrzegawcze dzieło ogłaszania fatalnego
roku 1914. Już przez trzydzieści dwa lata, począwszy od roku 1877, świadkowie

składali publicznie dowód chronologiczny i zwracali uwagę na wydarzenia
wskazujące na to, że „czasy pogan” miały się skończyć jesienią roku 1914.

2 Jednak do podjęcia na całym świecie zakrojonej na szeroką skalę kampanii

używany od dwudziestu lat czteropiętrowy „Dom, Biblijny”, biuro główne

Towarzystwa w Allegheny (Pittsburgh), już nie wystarczał, a poza tym był
niedogodnie położony do ekspedycji i komunikacji z całym światem. W roku 1908

wysłano więc Rutherforda - który w tym czasie był już radcą prawnym Towarzystwa,
jak również bratem pielgrzymem, podróżującym od miasta do miasta w celu
wygłaszania odczytów publicznych - oraz innych przedstawicieli Towarzystwa do
Brooklynu (Nowy Jork), aby się zajęli nabyciem odpowiedniejszych budynków.

Zakupili stary „Plymouth Bethel” przy Hicks Street 13-17 w Brooklynie oraz stary
dom mieszkalny Beechera przy Columbia Heights 124. Chcąc należycie korzystać z
prawa własności nad tą nową posiadłością w stanie Nowy Jork oraz załatwiać na
terenie tego stanu sprawy jako korporacja religijna, trzeba było założyć drugą

korporację. Taka korporacja została prawnie zarejestrowana dnia 23 lutego 1909

roku pod nazwą Peoples Pulpit Association (Stowarzyszenie Kazalnicy Ludowej).
Trzydzieści lat później, w roku 1939, nazwa ta została zmieniona na obecną
„Watchtower Bible and Tract Society, Inc.”

3 Począwszy od roku 1909 szeroko rozpowszechniano w milionach egzemplarzy

traktat-miesięcznik nazwany „Peoples Pulpit” [”Kazalnica Ludowa”] a później „The

Bible Students Monthly” [”Miesięcznik Badacza Pisma Św.”], w którym ostrzegano
narody przed fatalnym rokiem 1914. Toteż na szereg lat to społeczeństwo świadków

stało się znane jako Międzynarodowe Stowarzyszenie Badaczy Pisma Świętego
[International Bible Students Association]. W roku 1914 w podobny sposób

zorganizowano dzieło w Anglii i w tym celu założono stowarzyszenie, zarejestrowane
według praw tego kraju, pod nazwą „International Bible Students Association”.

4 Towarzystwo Watch Tower, które miało teraz swą siedzibę w biurze głównym w

Brooklynie, było tak wyposażone, że mogło dotrzymać kroku będącemu wówczas w

toku gigantycznemu dziełu publikowania. W latach od 1909 do 1914 bezustannie
wzrastały nakłady traktatów, broszur i oprawnych książek, których liczba sięgała

wielu milionów. Dzieło ostrzegania co do roku 1914 wzmogło się dzięki

zorganizowaniu międzynarodowej służby syndykatu prasowego, który co tydzień
wysyłał kazania Russella do około trzech tysięcy gazet w Stanach Zjednoczonych,
Kanadzie i Europie. Ocenia się, że w ten sposób docierano co tydzień do mniej więcej

dziesięciu milionów ludzi.

5 Do tego rozprzestrzeniającego się coraz bardziej świadectwa o zbliżającym się

roku 1914 dochodziły jeszcze wykłady publiczne. Jak doniesiono, w samym tylko roku
1911 wygłoszono na całym świecie 12 113 publicznych i na pół publicznych odczytów.

W końcu, około roku 1914, w Stanach Zjednoczonych i poza ich granicami działało w

jedności z Towarzystwem Watch Tower 1200 zborów. W roku 1915 niekompletna
liczba uczestników dorocznej uroczystości Pamiątki wynosiła, jak podano, 15 430; w
owym czasie było 55 000 prenumeratorów Strażnicy co w przybliżeniu równa się
liczbie tych, którzy byli związani z dziełem świadczenia. Mówi się, że Russell do swej

śmierci w roku 1916 przejechał ponad 1 600 000 km, wygłosił ponad 30 000 kazań i
napisał książki, które ogółem liczą ponad 50 000 stron. W owym czasie publikacje
Towarzystwa były wydawane w piętnastu językach.

6 Aby wykazać, iż świadkowie nie oczekują, że proroczy rok 1914 zakończy całą ich

działalność w odniesieniu do tej ziemi, Towarzystwo Watch Tower wyłożyło w czasie
od roku 1912 do początku roku 1914 ponad 300 000 dolarów na przygotowanie
„Foto-dramatu stworzenia”, za pomocą którego znajomość Biblii miała być krzewiona
wśród szerokich mas w ciągu roku 1914 i potem. W prymitywnych pracowniach w
Nowym Jorku przygotowano przedstawienie składające się z rzadkiej piękności
filmów i przezroczy oraz zsynchronizowano z nimi wiele doborowych nagrań
muzycznych i 96 płyt gramofonowych z przemówieniami (4-minutowymi), w których

wyjaśniano przewodnie myśli Biblii. Sporządzono wiele kompletnych oraz
skróconych serii tego „Dramatu”, po czym przeszkoleni podróżujący operatorzy
przedstawiali go bezpłatnie milionom ludzi w największych salach i Kinach Ameryki
Północnej, Europy i Australii.

7 W ciągu kilku pierwszych miesięcy roku 1914 duchowni i inni ludzie szydzili co

niemiara z Russella i Towarzystwa Watch Tower, ponieważ nie widzieli, żeby się coś

działo narodom pogańskim. Jednak wszystkie te szyderstwa ustały, gdy od 27 lipca
do sierpnia roku 1914 naród za narodem i królestwo za królestwem dawały się
uwikłać w pierwszą wojnę światową. Dość dokładnym odbiciem reakcji prasy na ten

stan rzeczy był opublikowany 30 sierpnia 1914 r. w stałej rubryce dodatku
niedzielnego (na str. 4) wielkiej gazety nowojorskiej The World długi artykuł pod
rzucającym się w oczy tytułem: „Koniec wszystkich królestw w roku 1914 - 25-letnie

proroctwo ‚Ludzi Brzasku Tysiąclecia’.” Oto niektóre wyjątki.

8 „Przejmujący grozą wybuch wojny w Europie wypełnił pewne nadzwyczajne

proroctwo. W ciągu ubiegłego ćwierćwiecza ‚Międzynarodowi Badacze Pisma
Świętego’, znani najlepiej jako ‚Ludzie Brzasku Tysiąclecia’, obwieszczali światu przez
swych kaznodziejów i za pośrednictwem prasy, że w roku 1914 nadejdzie

przepowiedziany w Biblii Dzień Gniewu. ‚Wyglądajcie roku 1914!’ - taki był zew setek
podróżujących ewangelistów, którzy jako przedstawiciele tej osobliwej wiary jeździli

wzdłuż i wszerz kraju, głosząc naukę, że ‚przybliżyło się Królestwo Boże’. … Choć
miliony ludzi musiało się przysłuchiwać tym ewangelistom, … to jednak przeciętny

człowiek nie wie o istnieniu takiego ruchu, jak ‚Brzask Tysiąclecia’. … Człowiekiem,
który od roku 1874 podawał to objaśnienie Pisma Św., jest czcig. Charles T. Russell.

… ‚Wobec tych wyrazach dowodów biblijnych’, pisał czcig. Russell w roku 1889,
‚uważamy za bezsporną prawdę, że ostateczny koniec królestw tego świata i całkowite

ustanowienie Królestwa Bożego nastąpi pod koniec roku 1914’. … Jednakże
powiedzenie, że ucisk musi dojść do szczytu w roku 1914 - było czymś osobliwym. …I

w roku 1914 wybucha wojna, wojna, której się każdy obawiał i o której każdy myślał,

że w istocie nie może nastąpić. Czcig. Russell nie mówi: ‚Ja wam to powiedziałem’, i
nie poddaje proroctw rewizji, aby je dopasować do bieżących wydarzeń
historycznych. On i jego badacze zadowalają się czekaniem - czekaniem do

października, gdyż ten czas uważają za właściwy koniec roku 1914.”

9 Tak więc okazało się - jak to teraz dobrze wiemy na podstawie Pisma Świętego i

faktów - że około 1 października 1914 roku dobiegło prawnego końca 2520 lat
tolerowania przez Boga narodów pogańskich, które w tym czasie przypisywały sobie

suwerenność nad ziemią. Przeglądając sprawozdania o działalności wydawniczej

Towarzystwa Watch Tower podczas trzydziestu lat przed rokiem 1914, widzimy, że
narodom było wówczas dane godne uwagi, potężne, publiczne ostrzeżenie, którego
rozmiary wywierają wrażenie nawet w porównaniu z dzisiejszymi zdumiewająco
wysokimi liczbami. Poniższa tabela, zestawiona ze sprawozdań rocznych

Towarzystwa, publikowanych wtedy zwykle co roku w wydaniu Strażnicy z 15
grudnia, jest wymownym świadectwem gorliwości, mozolnej pracy, pełnej oddania
obowiązkowości i zdecydowania świadków Jehowy w wiernym wykonywaniu dzieła
ostrzeżenia co do roku 1914.

SPRAWOZDANIE O OGÓLNOŚWIATOWYM ROZPOWSZECHNIANIU

Lata

Traktaty i broszury

Książki

1909

22 838 164

710 992

1910

27 025 180

711 410

1911

22 838 282

538 783

1912

49 151 244

812 046

1913

49 065 189

864 510

1914

71 285 037

992 845

1915

55 149 578

661 789

1916

30 547 172

452 713

1917

33 890 664

836 417

10 C.T. Russell i jego współtowarzysze oddali wszystkie swoje siły i majątek, aby za

swych czasów przeprowadzić pod kierownictwem świętej, czynnej mocy Jehowy
możliwie jak najenergiczniejszą kampanię. W latach 1915 i 1916 ich działalność
wydawnicza osłabła, ponieważ dzieło świadczenia wykonywano wówczas wśród

wzrastającego oporu, szyderstwa i ogólnoświatowej rozterki. To osłabienie było
wypełnieniem proroctwa: „Spowoduje moich dwóch świadków, aby prorokowali
tysiąc dwieście i sześćdziesiąt dni, ubrani w płótno workowe.” (Obj. 11: 3, NW) Pod
koniec roku 1916 Russella zaczęły szybko opuszczać siły i w końcu, 31 października, w
drodze powrotnej z Kalifornii, gdzie wygłaszał wykłady, zmarł w wagonie kolejowym

w pobliżu Pampy W stanie Teksas. Sądząc po owocach, które wydał pracując dużo
jako sługa ewangelii, brat Russell bezsprzecznie okazał się wiernym świadkiem
Jehowy.

_____
PRZEGLĄD MATERIAŁU:
1, 2. Jakie zmiany były konieczne w związku z dziełem ostrzegania, które miało być jeszcze

wykonane?

3-5. Co zostało uczynione, aby rozgłosić rok 1914?
6. Co dowodzi, że świadkowie Jehowy nie spodziewali się zakończenia swej działalności w roku

1914?

7, 8. Jakie szyderstwa ustały, wraz z wybuchem pierwszej wojny światowej i jak wypowiedziała się o

tym jedna z gazet?

9. Jakie wywierające wrażenie liczby pokazują, że faktycznie przeprowadzono dzieło ostrzeżenia?
10. Co się wydarzyło w latach 1915 i 1916?

Studium 80

LATA KRYZYSU (1917-1919)

1 Po (Śmierci C.T. Russella, pierwszego prezesa Towarzystwa Watch Tower, która

nastąpiła w październiku 1916 roku, rozpoczęły się lata kryzysu. Przyniosły one ze
sobą okres sądu i oczyszczenia, spowodowany naciskiem opozycji wewnątrz
organizacji. Przez trzy i pół roku (1260 literalnych dni) świadkowie kontynuowali
dzieło kazania w tym krytycznym okresie czasu, od jesieni roku 1914 do wiosny 1918

r., jakby w „płótnie workowym”, t j. w smutku i hańbie. Aż wreszcie w roku 1918, „gdy

oni zakończą swe świadczenie, dziki zwierz [kolektywne ziemskie potęgi panujące],
który występujesz przepaści [symbolicznej głębi morza ludzkiego, szalejącego przeciw
Bogu], stoczy z nimi wojnę i zwycięży ich, i pozabija. A po trzech i pół dnia wstąpił w
nich duch życia od Boga i stanęli na nogach, a wielka bo jaźń padła na tych, którzy ba

nich patrzyli.” Mamy tutaj proroczy opis tych lat kryzysu, a fakty historyczne, które
teraz rozpatrzymy, potwierdzą jego wypełnienie. - Obj. 11:3, 4, 7, NW.

2 Dnia 6 stycznia 1917 roku w Pittsburgu,w stanie Pensylwania, oddano

jednomyślnie, bądź to osobiście, bądź przez zastępców, mniej więcej 150 000 głosów
na J.F. Rutherforda, wybierając go prezesem, i tak nastał nowy zarząd Towarzystwa,

któremu Rutherford miał przewodniczyć przez 25 lat. Stosowna tu będzie krótka
biografia nowego prezesa Towarzystwa, Józefa Franklina Rutherforda. Urodził się 8
listopada 1869 r. w Boonville, w stanie Missouri. Rodzice byli baptystami. Miał 16 lat,
gdy ojciec pozwolił mu studiować prawo na uniwersytecie, z tym jednak

zastrzeżeniem, że sam będzie na siebie zarabiał, ponieważ ojciec był tylko farmerem i
nie było go stać na udzielanie mu pomocy finansowej. Gdy miał 22 lata, został

dopuszczony do adwokatury i rozpoczął praktykę w Boonville. Później przez cztery
lata pracował jako prokurator dla Boonville (Missouri), a jeszcze później jako sędzia
specjalny w tym samym czternastym okręgu sądowym Missouri. W roku 1894 zetknął
się z przedstawicielami Towarzystwa Watch Tower, a dwanaście lat później, w roku

1906, dopełnił aktu oddania swego życia Bogu, przez co został ordynowany do

chrześcijańskiej służby kaznodziejskiej. W roku 1907 został radcą prawnym
Towarzystwa.

3 Nowa administracja pod kierownictwem Rutherforda przystąpiła niezwłocznie w

roku 1917 do reorganizacji głównego biura Towarzystwa w Brooklynie, jak również do

wprowadzenia zmian w służbie polowej, aby przeciwdziałać tendencji do cofania się
w dziele świadczenia o Królestwie. Nie wszyscy byli jednak radzi popierać nową

administrację Towarzystwa w przyspieszaniu dzieła świadczenia. Już od początku, tj.
od roku 1917, były różne osoby przewodzące, które ambitnie dążyły do zdobycia

władzy administracyjnej dla siebie. Tacy przestali współpracować z innymi i w końcu

stali się buntownikami. Ta klika opozycyjna zaczęła zaraz puszczać w obieg listy i
inny materiał, który krążył po zborach w Stanach Zjednoczonych i za granicą.
Stopniowo potworzyły się w tych zborach grupy opozycyjne. Podczas następnego

dorocznego zebrania w Pittsburgu, w stanie Pensylwania, ci ambitni przeciwnicy

starali się następnie zawładnąć prawną korporacją, Towarzystwem Watch Tower, co
im się jednak nie udało.

4 Kryzys wewnętrzny doszedł do punktu szczytowego, gdy wiosną 1918 r. nastąpiło

przepowiedziane w Biblii znamienne wydarzenie, mianowicie przyjście posłańca

Jehowy, Jezusa Chrystusa, do świątyni na sąd, w celu oddzielenia klasy „niewolnika
wiernego i rozumnego” od grupy „złego niewolnika”’. (Mal. 3:1-3; Mat. 24:43-51,
NW) Rozdział między tymi dwoma grupami stawał się coraz widoczniejszy, przy czym
w grupie „złego niewolnika” doszło do dalszych nieporozumień wewnętrznych i

rozłamów. W końcu natworzyło się wiele małych, poróżnionych ze sobą grup, które
istniały przez krótki czas, a potem znowu znikały.

5 W drugiej połowie roku 1917 wierni bojownicy frontowi klasy „rozumnego

niewolnika” podjęli z wielką gorliwością rozpowszechnianie książki Dokonana
tajemnica (The Finished Mystery), siódmego tomu, napisanego w celu
skompletowania serii Wykładów Pisma Świętego. W ciągu siedmiu miesięcy
postronne drukarnie, pracujące dla Towarzystwa, przygotowały nakład liczący 850
000 egzemplarzy. Książka ta nie tylko wyjawiła opozycję klasy „złego niewolnika”,
lecz także wywołała gwałtowną reakcję duchowieństwa w wielu okolicach
chrześcijaństwa. Niedziela, 30 grudnia 1917 r., była historycznym dniem, w którym
przy pomocy niedzielnej służby ochotniczej rozpoczęto masowe rozpowszechnianie

dziesięciu milionów egzemplarzy płomiennego wydania Miesięcznika Badaczy Pisma
Świętego, zatytułowanego „Upadek Babilonu - Dlaczego chrześcijaństwo musi teraz
cierpieć - Wynik końcowy”. Ten czterostronicowy traktat zawierał w skróconej formie
wyjątki z książki Dokonana tajemnica i ostro odsłaniał prawdziwe oblicze
duchowieństwa. Wywołało to szereg inspirowanych przez kler akcji, które zmierzały

do tego, by zmusić rządy Stanów Zjednoczonych i Kanady do zniszczenia

Towarzystwa Watch Tower i jego współpracowników.

6 Walcząc przeciw wzrastającej przemocy, ten zespół dzielnych świadków wydał 15

marca 1918 r. nowy dwustronicowy traktat w formacie gazetowym, Wiadomości

Królestwa (Kingdom News Nr 1) pod nagłówkiem: „Nietolerancja religijna -
Zwolennicy pastora Russella prześladowani, ponieważ mówią ludziom prawdę -
Traktowanie badaczy Pisma Świętego pachnie ‚mrocznym średniowieczem’.”

Rozpowszechniono miliony tych traktatów demaskując wzniecone przez
duchowieństwo prześladowanie świadków w Niemczech, Kanadzie i Stanach

Zjednoczonych. Traktat ten powiadamiał ponadto o historycznym odczycie pod
tytułem „Świat się kończy - miliony obecnie żyjących nigdy nie umrą!” ‚ który 24
marca został wygłoszony przez prezesa Towarzystwa w Akademii Muzycznej w

Brooklynie. Tego doniosłego odczytu wysłuchało trzy tysiące ludzi. Walczący zastęp
świadków liczył w tym czasie, to znaczy w roku 1918, 3868 pracowników, lecz jakże

pustoszącego dzieła dokonali, zanim zostali doprowadzeni do całkowitego milczenia!
W kwietniu nastąpiły dalsze, inspirowane przez duchowieństwo, próby zastraszenia.

13 kwietnia 1918 r. ukazały się i zostały rozdane w milionach egzemplarzy
Wiadomości Królestwa Nr 2 ze śmiałymi nagłówkami: „Dokonana Tajemnica -

dlaczego zakazana - Duchowni przyłożyli do tego rękę”.

7 1 maja 1918 r. rozpoczęło się rozpowszechnianie milionów Wiadomości

Królestwa Nr 3, które nosiły rzucające się w oczy tytuły: „Szaleją dwie wielkie bitwy -
Strategia Szatana skazana na niepowodzenie - Narodziny antychrysta”. 7 maja Sąd

Okręgowy Stanów Zjednoczonych dla Wschodniego Okręgu Nowego Jorku wydał

nakazy aresztowania ośmiu braci związanych z kierownictwem Towarzystwa i
komitetem redakcyjnym. Byli to: J.R Rutherford, W.E. Van Amburgh, A.H.
Macmillan, R.J. Martin, C.J. Woodworth, G.H. Fisher, F.H. Robison i G. DeCecca. 8

maja marszałek USA Power wykonał te nakazy aresztowania. Krótko po ich

aresztowaniu postawiono wszystkich ośmiu przed sądem federalnym. Przewodniczył
sędzia Garvin. Przeciwko wszystkim wniesiono oskarżenie, przedłożone uprzednio
Kolegium Nadzoru Sądowego. Wyżej wymienionych obwiniono o to, że jakoby „w

sposób bezprawny i przestępczy sprzysięgli się, połączyli i sprzymierzyli oraz umówili

się między sobą i z różnymi innymi osobami, nie znanymi wspomnianemu Kolegium
Nadzoru Sądowego, aby się dopuścić określonego wykroczenia przeciw Stanom
Zjednoczonym Ameryki, mianowicie: występku bezprawnego, przestępczego i
rozmyślnego powodowania nieposłuszeństwa, nielojalności i uchylania się od

obowiązkowej służby w wojskowych i morskich siłach zbrojnych Stanów
Zjednoczonych Ameryki i to w czasie, gdy Stany Zjednoczone znajdowały się w stanie
wojny … przez osobiste wezwania, listy i publiczne przemówienia i przez to, że na
całym terenie Stanów Zjednoczonych Ameryki rozpowszechniali i oficjalnie puszczali
w obieg pewną książkę, nazwaną Tomem VII Wykładów Pisma Świętego, Dokonana
Tajemnica, oraz po całych Stanach Zjednoczonych rozpowszechniali i oficjalnie
puszczali w obieg pewne artykuły drukowane w broszurach nazywanych
Miesięcznikiem Badaczy Pisma Świętego, Strażnicą, Wiadomościami Królestwa
oraz w innych nie wymienionych broszurach itd.”

8 Oskarżonym odczytano akt oskarżenia, po czym zwolniono ich za kaucją po

2500 dolarów, a rozprawę sądową wyznaczono na dzień 3 czerwca 1918 r. Po 15-

dniowym procesie w czwartek, 20 czerwca, sąd przysięgłych uznał ich za „winnych”.
Na drugi dzień, 21 czerwca po południu, sędzia Harland B. Howe ogłosił wyrok
skazujący na dwadzieścia lat więzienia w federalnym zakładzie karnym w Atlancie w
stanie Georgia. Ponieważ ich prośby o dopuszczenie złożenia kaucji zostały
bezprawnie odrzucone, zatrzymano tych ośmiu braci w więzieniu w Brooklynie i Long

Island City, po czym 4 lipca przewieziono ich do zakładu karnego w Atlancie,

Georgia.

9 Wyznaczono komitet wykonawczy, który miał zarządzać Towarzystwem podczas

nieobecności jego uwięzionych pracowników, a prace redakcyjne wykonywał

pięcioosobowy komitet, pisząc nadal Strażnicę, której ani jednego wydania nie
pominięto w tych latach kryzysu. Fala prześladowań świadków objęła cały kraj.
Następowały dalsze uwięzienia, akty obelżywego traktowania ze strony band

pospólstwa, najścia policji na lokale zborowe, palenie książek i nieustanne
szkalowanie przez prasę i z ambon. Wskutek wywołanych wojną ograniczeń w

dostawach potrzebnych materiałów 26 sierpnia 1918 roku musiano zamknąć biuro
główne w Brooklynie. Przeprowadzono się do budynku biurowego w Pittsburgu.
Brooklyński Przybytek, w którym mieściło się biuro i centrala wysyłkowa, został

sprzedany, a dom Betel zamknięty. Tym sposobem latem 1918 roku doprowadzono
do milczenia niegdyś donośny, zorganizowany głos świadków Jehowy, a ich

zorganizowane dzieło zostało - mówiąc w przenośni - uśmiercone i ta niegdyś tak
energiczna grupa chrześcijan popadła w stan podobny do śmierci. Ich babilońscy

zdobywcy trzymali ich w ciężkiej niewoli.

10 Dnia 11 listopada 1918 roku skończyła się nagle pierwsza wojna światowa.

Zwolniono licznych jeńców wojennych, lecz nie było widoków na zwolnienie wielu
świadków, którzy nadal przebywali w więzieniach i obozach na terenie całego kraju

[USA]. W lutym 1919 roku niektóre gazety rozpoczęły w całym kraju agitację na rzecz
uwolnienia Rutherforda i jego uwięzionych współtowarzyszy. Nadto świadkowie

pisali listy do redaktorów gazet, których byli czytelnikami, do członków kongresu,

senatorów i gubernatorów, nalegając o działanie. Wielu z nich pobudzono do
wypowiedzenia się za zwolnieniem. Następnie w marcu świadkowie puścili w obieg
po całym kraju petycję, którą w krótkim czasie podpisało 700 000 osób i w której

proszono rząd o oddanie sprawiedliwości tym fałszywie oskarżonym i uwięzionym. 21

marca na polecenie Sądu Najwyższego w Waszyngtonie dopuszczono złożenie kaucji
do czasu rozpatrzenia apelacji, a 25 marca zwolniono w końcu tych ośmiu braci z
więzienia w Atlancie. Rozprawę apelacyjną wyznaczono na 14 kwietnia 1919 roku, a

14 maja wyrobi uchylono.

11 Skoro tylko wiosną 1919 roku uwolniono tych pracowników Towarzystwa,

skupili oni całą swoją uwagę na wznowieniu intensywnej działalności. 1 października
otwarto ponownie biuro główne w Brooklynie. Zapewniono sobie nowe
pomieszczenia na drukarnię w Brooklynie przy Myrtle Avenue. Obmyślono plan

wspaniałego, ponownego spotkania wszystkich świadków, którzy przeżyli, a to na
siedmiodniowej uczcie duchowej w Cedar Point w stanie Ohio od 1 do 7 września
1919 r. Plan ten przeprowadzono i zgromadzenie stało się, największym z kongresów,
urządzonych do owego czasu przez Towarzystwo. W zwykłych zebraniach
uczestniczyło 6000 osób, 200 zostało ochrzczonych, a 7500 było obecnych na
wykładzie publicznym. Podczas kongresu zapowiedziano wydawanie nowego
czasopisma The Golden Age [Złoty Wiek], którego pierwsze wydanie ukazało się 1
października 1919 r. Szybko ożywiono ponownie służbę kolporterską (pionierską);
wiosną 1919 r. było w tej służbie 150 osób, a do jesieni już 507 osób wstąpiło do
pełnoczasowej służby polowej. Wprowadzono znowu służbę pielgrzymów, posyłając
86 specjalnych przedstawicieli od zboru do zboru, aby wzmocnić łączność między

tymi zborami a biurem głównym, a nadto aby zgromadzić rozproszonych wskutek
prześladowań wojennych i wzniecić w nich nowy entuzjazm. Przetrwano więc
naprawdę burzliwe lata kryzysu. Dzięki potężnej, czynnej mocy Bożej niegdyś martwe
dzieło świadczenia zostało w roku 1919 szybko przywrócone do życia ku wielkiemu
zaskoczeniu narodów. - Obj. 11:11.

_____
PRZEGLĄD MATERIAŁU:
1. Jak zostały proroczo opisane lata 1918 i 1919?.
2. Kto został prezesem po Russellu i jaki był życiorys tego następcy?
3, 4. Jakie powstały trudności wewnętrzne i do czego to doprowadziło?
5-7. Jakie wydawnictwa wzmogły opozycję oraz jakim postępowaniem i jakimi oskarżeniami

doprowadzono ją do punktu szczytowego?

8. Jaki był wynik procesu i co nastąpiło, gdy chciano złożyć kaucję?
9. Jakie wypadki poprzedziły zatrzymanie dzieła?
10. Jakie wydarzenia doprowadziły w korcu do uchylenia wyroków na pracowników Towarzystwa?
11. Jakie wydarzenia cechowały wznowienie dzieła głoszenia?

Studium 81

ENERGICZNE PRZYWRÓCENIE

PRAWDZIWEGO WIELBIENIA (1919-1928)

1 Chociaż członkowie ludu Jehowy od lat siedemdziesiątych ubiegłego stulecia do

roku 1918 stopniowo odwracali się od swego zasadniczego religijnego sposobu
myślenia, od skażonych nauk babilońskiej religii odszczepieńczych kościołów z
imienia, to jednak byli jeszcze w dużej mierze skrępowani plamiącymi więzami

fałszywych pojęć religijnych, odziedziczonych po przyjętych przez chrześcijaństwo
tradycjach pogańskich. I tak na przykład ci świadkowie Jehowy do czasu swej niedoli
w roku 1918 wciąż jeszcze zbytnio pokładali ufność w tak zwanym „rozwijaniu
charakteru”, w znacznym stopniu uprawiali czczenie stworzeń, uznawali rządy

ziemskie za ustanowione przez Boga „wyższe zwierzchności” (Rzym. 13:1), wskutek

czego byli utrzymywani w wielkiej bojaźni przed człowiekiem, a zwłaszcza przed
władcami. Obchodzili niektóre święta pogańskie, jak np. „Boże Narodzenie”, imię
Jehowy pozostawało u nich na drugim planie, używali symbolu krzyża jako znaku

chrześcijańskiego oddania, a pod względem organizacyjnym nadal stosowali
demokratyczny, prezbiteriański sposób zarządzania zborem.

2 Od roku 1919 wszystko to zaczęło się zmieniać na korzyść świetnej,

pobłogosławionej przez Boga przyszłości. Jako odnowiona społeczność wyznali oni

bezzwłocznie swe grzechy, polegające na zawieraniu kompromisów oraz na
splamieniu się religią fałszywą. Żałowali swego dawniejszego sposobu postępowania,
wyrazili pragnienie wprowadzenia zmian na lepsze i modlili się do Jehowy o
przebaczenie. Pobudzające do czynu artykuły Strażnicy z 1 i 15 sierpnia 1919 r.
zatytułowane: „Szczęśliwi są nieustraszeni” rozerwały powstrzymujące świadków

więzy „bojaźni przed człowiekiem”, i zaczęli robić postępy jako lud, któremu
przebaczono, jako oczyszczona organizacja, jako nowy naród, wyzwolony z
diabelskiej organizacji starego świata.

3 Lata 1919-1922 okazały się latami nowej rozbudowy organizacji. Towarzystwo

Watch Tower po raz pierwszy postanowiło samo drukować wszystkie swe pisma,

nawet oprawne książki. W tym celu wynajęto pomieszczenia na drukarnię przy
Myrtle Avenue w Brooklynie (Nowy Jork) i zainstalowano tam wielkie urządzenia
drukarskie. Do Betel powołano dodatkowych ochotników, tak iż ogółem 107
pełnoczasowych pracowników było zajętych przy produkcji lepszych i tańszych

publikacji. W listopadzie 1921 r. doniesiono o wydaniu pierwszego tomu nowej serii

książek, zatytułowanego Harfa Boża (The Harp of God). Książka ta, wykonana w
drukarni Towarzystwa w Brooklynie, została dobrze przyjęta przez ogół i z biegiem lat
rozpowszechniono ją szeroko w milionach egzemplarzy. Dalszymi książkami z tej
serii były: Wyzwolenie, która ukazała się w roku 1926. Stworzenie w roku 1927 oraz

Pojednanie i Rząd w roku 1928. Rocznik na rok 1927 zapoczątkował ciągnącą się do
tej pory serię Roczników (w jęz. ang.). Ta nowa, stale się rozwijająca działalność
drukarska wymagała coraz większych pomieszczeń, tak iż w roku 1922 Towarzystwo
przeniosło drukarnię najpierw do sześciopiętrowego budynku przy Concord Street 18
w Brooklynie, a potem, w roku 1927, do będącego własnością Towarzystwa nowego,
wielkiego i nowoczesnego, ośmiopiętrowego budynku przy Adams Street 117. W

owym czasie przebudowano też i powiększono dom Betel.

4 Przy urzeczywistnianiu udoskonalonych projektów nowego dzieła świadczenia

oraz bardziej scentralizowanej organizacji, co było konieczne do zespolenia świadków
w solidnie pracujący oddział, napotkano w poszczególnych zborach na znaczny opór
ze strony konserwatywnych „starszych z wyboru”. Wielu z nich chciało żyć

przeszłością, czasami pastora Russella, o którym twierdzili, że tylko on był kanałem
przekazującym oświecenie biblijne i którego nazywali „sługą” z Mateusza 24:45.

Strażnica z 1 kwietnia 1920 r. [wyd. ang.] oraz następne artykuły wykazały jasno, że
sam brat Russell przyznał swego czasu, iż Towarzystwo Watch Tower jest

narzędziem, czyli kanałem, którym Jehowa posługuje się do pouczania swego ludu na
ziemi. Skoro więc z niebiańskiej świątyni Jehowy przyszła na podobieństwo

błyskawic tyle nowego pokarmu duchowego, to ci „starsi” z wyboru nie powinni
powstrzymywać miejscowych zborów czy nawet przeszkadzać im w dotrzymywaniu

kroku posuwającemu się coraz szybciej naprzód Społeczeństwu Nowego Świata.

5 Zaczątek kierownictwa teokratycznego zrobiono w rzeczywistości już jesienią

1919 roku, gdy Oprowadzono pracę z nowym czasopismem „The Golden Age” [”Złoty
Wiek”], które zaczęło się ukazywać w październiku 1919 roku. Zbory pragnące wziąć

udział w tej nowej służbie polowej, zapoczątkowanej wówczas w związku z kampanią

Złotego Wieku, proszono o zarejestrowanie się w Towarzystwie jako organizacja
służbowa. Po otrzymaniu takiej prośby Towarzystwo w teokratyczny sposób
wyznaczyło kogoś z miejscowej grupy, aby służył w roli zamianowanego przez

Towarzystwo tak zwanego „przełożonego w dziele żniwnym”, który nie podlegał

żadnym dorocznym wyborom lokalnym. Po raz pierwszy ujęto tu więc nieco władzy
demokratycznie zarządzanym zborom z ich „starszymi z wyboru”, aby je poddać
bardziej bezpośredniemu, międzynarodowemu nadzorowi Towarzystwa. Tak
rozpoczął się wówczas częściowo teokratyczny nadzór Towarzystwa nad służbą

polową zborów, sprawowany wspólnie ze „starszymi z wyboru”, którzy nadal
dozorowali na sposób demokratyczny studia i wykłady zborowe.

6 Zwiększanie odpowiedzialności za służbę kaznodziejską zaczęło się w roku 1920,

gdy wszystkich, którzy w zborach uczestniczyli w dziele świadczenia, poproszono o
składanie co tydzień sprawozdań. Przed rokiem 1918 tylko od pionierów żądano, by
składali sprawozdania ze swej działalności służbowej. Przydzielono zborom określone
tereny do służby polowej. Zbory faktycznie zostały „wprzęgnięte” do służby. W
pierwszym roku składania sprawozdań, tj, w roku 1920, było w „klasach biblijnych”
8052 „robotników” i 350 pionierów. Na z górą 1200 zborów związanych z
Towarzystwem w 1922 r. 980 doniosło, że zostały całkowicie zreorganizowane, aby
złączonych z nimi 8270 „robotników” mogło wziąć udział w służbie polowej.

7 Począwszy od roku 1923 wyznaczano różne niedziele na „świadczenie

ogólnoświatowe”, aby zachęcić do podejmowania na całym świecie zjednoczonych
wysiłków na rzecz równoczesnego urządzania wykładów publicznych. Ponadto
pierwszy wtorek każdego miesiąca przewidziano na „dzień służby”, w którym wszyscy
głosiciele zborowi mieli spędzić kilka godzin na „sprzedawaniu książek” pod

przewodnictwem „kierownika służby”. Mówiąc nawiasem, w roku 1936 określenie

„kierownik służby” zmieniono na „sługa grupy”, a następnie w roku 1953 na „sługa
zboru”. Wyłonienie się w roku 1919 scentralizowanego i częściowo teokratycznego
kierownictwa zaczęło - jak to wkrótce zobaczymy - w samą porę wydawać owoce, aby

wzrastającą na całym świecie liczbę głosicieli wprzęgnąć do wytężonej pracy
ogłaszania sądu. Od października 1922 zaczęło się ukazywać co miesiąc pismo
zatytułowane „Biuletyn”, które zawierało wskazówki służbowe. Zachęcało ono

wszystkich, aby jako „waleczni bojownicy” utrwalali sobie w pamięci przygotowane
przez Towarzystwo świadectwa potrzebne im do zaofiarowywania literatury biblijnej,

nazywanego początkowo „werbowaniem”. (W październiku 1935 roku nazwano ten
comiesięczny organ służby „Instruktorem” [„Director”], w lipcu 1936 r. otrzymał on
tytuł „Informator”, a ostatnio jest nazywany „Służbą Królestwa”.) Te środki

organizacyjne przyczyniły się w znacznej mierzę do wprowadzenia na całym świecie
jednolitej kampanii i utworzenia scentralizowanego kierownictwa teokratycznego.

8 Przez okres dwudziestu lat świadkowie byli stopniowo wychowywani i szkoleni

do przyjęcia teokratycznego systemu organizacji zborowej. Pewni „starsi z wyboru”

ciągle jednak występowali przeciwko nowemu, przewidzianemu przez Boga
kierownictwu. Nie mogli dostrzec, że święty duch Jehowy, czyli Jego czynna moc,

oddziałuje na organizację, aby w sposobie kierowania nią spowodować przemianę
prowadzącą do powstania teokratycznego, czyli kierowanego przez Boga

Społeczeństwa Nowego Świata. Toteż w roku 1932, w Watch Tower z 15 sierpnia i 1
września (Strażnica z 15 października i 1 listopada 1932 r.) opublikowano dwa

kolejne artykuły, zatytułowane „Organizacja Jehowy”, w których wykazano, że

według nauk Biblii nie ma obsadzanych przez głosowanie urzędów „starszych” i
„diakonów”. Raczej wszyscy dojrzali mężczyźni i niewiasty są w oczach Bożych
starszymi i mogą działać jako diakoni lub lepiej: słudzy. Duchowo czujne zbory

nadsyłały z całego świata do głównego biura Towarzystwa rezolucje, w których

donosiły o zniesieniu u siebie tych „urzędów”. Niezwłocznie wyraziły swe zaufanie do
wyznaczonego przez Towarzystwo kierownika służby i wybrały przez głosowanie
przewodniczącego „zastępu” oraz komitet służby, składający się z nie więcej niż

dziesięciu braci, aby zastąpić „starszych” i pomagać miejscowemu kierownikowi

służby, którego mianowało Towarzystwo. Wielu dawniejszych „starszych z wyboru”,
którzy uchylali się od wzięcia udziału w służbie polowej, ograniczając swą działalność
tylko do wygłaszania kazań w zborze, opuściło w owym czasie szeregi świadków.

9 Jednakże ostateczna przemiana w organizację teokratyczną nastąpiła dopiero w

roku 1938. W owym roku wydania Strażnicy (ang.) z 1 i 15 czerwca oraz 1 lipca
przyniosły wyczerpujące studium działalności organizacyjnej pierwszego zboru za dni
apostołów. Przedstawiono w nich dobitnie, że prawo dokonywania zamianowali
posiadało ciało kierownicze, składające się z apostołów i niektórych z ich dojrzałych
współpracowników, takich jak Tymoteusz i Tytus. Podobnie i dzisiaj prawo do
mianowania wszystkich sług słusznie przysługuje ciału kierowniczemu klasy
„wiernego i rozumnego niewolnika”, które pozostaje pod bezpośrednim nadzorem
przebywającego w świątyni Chrystusa Jezusa. Te uprawnienia nie są na sposób
demokratyczny nadawane zborom. W odpowiedzi na to biblijne studium
„Organizacji” zbory prosiły Towarzystwo o zorganizowanie ich do służby i o
zamianowanie różnych sług.

10 W roku 1922, po upływie 1260 dni duchowego karmienia dzieci Syjonu,

pomazani świadkowie byli już dostatecznie silną organizacją, by podjąć na ziemi
sędziowskie dzieło Jehowy. Dzieło to zostało proroczo zobrazowane przez trąbienie
„siedmiu trąb” i wylanie „siedmiu czasz gniewu Bożego”. (Obj. 8:2; 16:1,NT) Okazało
się, że oba te wydarzenia występowały jednocześnie, rozpoczynając się każdorazowo

na siedmiu kolejnych kongresach międzynarodowych, urządzanych co roku w latach

1922-1928.

11 Pierwszym z tego szeregu siedmiu historycznych wydarzeń był kongres w Cedar

Point, w stanie Ohio, odbyty w dniach od 5 do 13 września 1922 roku. W czwartym

dniu kongresu, znanym pod nazwą „Dzień”, prezes Towarzystwa wygłosił
najważniejsze przemówienie na temat „Królestwa”. W przemówieniu tym podkreślił
on fakt, że Król jest obecny. Po raz pierwszy przedstawiono też dowód, oparty na

Piśmie Świętym l na bieżących wydarzeniach historycznych, że w roku 1918 król
Chrystus Jezus przyszedł do świątyni i wdrożył postępowanie sądowa przeciwko

odstępczemu chrześcijaństwa. W zakończeniu tego podniecającego przemówienia
rozwinięto przed ogromną rzeszą słuchaczy transparent z elektryzującym hasłem:
„Ogłaszajcie Króla i jego Królestwo!” punktem kulminacyjnym niedzielnego wykładu

publicznego było jednomyślne przyjęcie rezolucji, w której wystąpiono z oskarżeniem
przeciw władcom światowym. W ciągu kilku tygodni rozpowszechniono w całym

chrześcijaństwie 35 000 000 egzemplarzy tego dojmującego poselstwa sądowego,
wyrażającego gniew Jehowy. W ciągu następnych sześciu lat urządzano co roku

kolejne kongresy w Ameryce, Anglii i Kanadzie, a na każdym z nich ogłaszano
demaskującą proklamację sądową i rezolucję, którą następnie rozpowszechniano w

milionach egzemplarzy.

12 Brzemienne w ważne wydarzenia i pracowite były dla świadków Jehowy lata od

1919 do 1928. Energicznie, śmiało i sprężyście zabrali się do przywrócenia
prawdziwego wielbienia. Z początkiem roku 1927 zaczęto w Ameryce

rozpowszechniać w niedziele od domu do domu książki i broszury za dobrowolny

datek. (Zobacz Strażnicę [ang.] z 15 lutego 1927, str. 63 i z 1 sierpnia 1927, str. 233)
Podczas gdy w pierwszych latach po roku 1900 duchowieństwo było nieco
zaniepokojone świadczeniem, to teraz, po roku 1922, gdy wyroki Jehowy rozgłaszano

po całej ziemi, rozpętała się nad duchowieństwem burza, ogarnęła je powódź przez

publiczne i prywatne demaskowanie dniem i nocą jego fałszywych nauk i rażącego
odstępstwa. Chrześcijaństwo zostało teraz uznane za „zbyt lekkie”, odrzucone przez
Jehowę i widziało, że grozi mu zniszczenie. Natomiast Jehowa wspierał miłościwie

swój mały zastęp lojalnych świadków, który kroczył przez niespokojne morze

ludzkości, aby spełnić dane mu zlecenie obwieszczenia zapisanych sądów Jehowy. W
teokratyczno-apostolski sposób w dalszym ciągu przywracano na ziemi prawdziwe
wielbienie.

_____
PRZEGLĄD MATERIAŁU:
1. Jakie fałszywe pojęcia plamiły jeszcze świadków Jehowy mimo uczynionych postępów?
2. Jaka zmiana nastąpiła począwszy od roku 1919?
3. Co wydano w latach 1919-1928 i jaka rozbudowa nastąpiła w tym czasie?
4. Kto przeszkadzał w postępie i jaki pogląd mieli oni na oświecenie biblijne?
5. Co cechowało początek przejścia od demokratycznego do teokratycznego sposobu kierowania

zborami?

6, 7. Jakie zmiany wprowadzono na rzecz ulepszenia organizacji i większej aktywności?
8. W jaki sposób „starsi z wyboru” zostali w końcu usunięci ze zborów?
9. Kiedy i jak przywrócono wreszcie w zborach procedurę teokratyczną?
10, 11. Jakie proroctwa zostały wypełnione przez siedem corocznych kongresów, odbytych w latach

od 1922 do 1928, oraz przez przyjęte na nich rezolucje?

12. Jak te poselstwa sądowe oddziałały na duchowieństwo?

Studium 82

SZERMIERZE WOLNOŚCI WIELBIENIA (1929-1938)

1 W poprzednim studium widzieliśmy, jak w latach od 1922 do 1928 lud Jehowy

nadzwyczaj aktywnie wypełniał zlecenie ogłaszania „pomsty naszego Boga” oraz
oznajmiania na całym świecie zapisanych wyroków Jehowy przeciw odstępczemu
chrześcijaństwu. W tym czasie Szatan zebrał siły, których ostatecznym celem było

zwalczanie świadków Jehowy, aby ich w miarę możności znowu zmiażdżyć. Od roku
1928 wywiązał się bój o wolność wielbienia Boga, w którym wytężono wszystkie siły i

z którego walczący lud Jehowy bezsprzecznie wyszedł zwycięsko.

2 Fala aresztowań ludu Jehowy zaczęła się w roku 1928 w South Amboy w stanie

New Jersey. Początkowo nie prowadzono statystyki aresztowań, lecz w roku 1933
zanotowano w samych Stanach Zjednoczonych 268 takich wypadków, w roku 1934 -

340, w roku 1935 - 478, a w roku 1936 - 1149. W stanie New Jersey i w stanach
sąsiednich stawiano głosicieli Królestwa przed sądami pod fałszywym oskarżeniem o

sprzedawanie literatury bez licencji, o zakłócanie spokoju, o uprawianie bez

zezwolenia handlu domokrążnego, o naruszanie prawa do odpoczynku niedzielnego,
przez co zaliczano ich do zbieraczy składek i wędrownych kupców a nie do sług
ewangelii. Przeciwstawienie się tego rodzaju prześladowaniom lud Jehowy

poczytywał sobie za swój obowiązek i przywilej? Towarzystwo utworzyło w

Brooklynie oddział prawny, aby udzielać porad i pomagać w rozwijającej się walce, w
której stosowano wszystkie środki. Wydano pouczenie o „postępowaniu sądowym”,
które przestudiowali wszyscy głosiciele, tak iż mogli się sami bronić przed sądem.

Stosowano taktykę wnoszenia apelacji od wszystkich niepomyślnych wyroków. Walka

ta trwała w New Jersey całe lata, aż w końcu 22 listopada 1939 roku Sąd Najwyższy
Stanów Zjednoczonych przyznał zwycięstwo świadkom Jehowy w sprawie Schneider
przeciw New Jersey. Decyzję tę oparto na wcześniejszym zwycięstwie, które lud
Jehowy odniósł w sprawie Lovell przeciw Griffin, 303 U.S. 444. Sprawa ta została

rozstrzygnięta 28 marca 1938 roku w odpowiedzi na apelację stanu Georgia. Po
jedenastoletniej walce New Jersey i pobliskie stany zaprzestały prześladowania na
podstawie niesłusznego stosowania nie odnoszących się do tej sprawy przepisów.

3 Trzeba też wspomnieć o korzystaniu w tych latach z rozgłośni radiowych, bo to

również ma związek z walką o wolność wielbienia. W roku 1923 Towarzystwo
wybudowało radiostację WBBR, którą uruchomiono w roku 1924. Przez z górą 30 lat
jej niehandlowy program, w którym przedstawiano główne rysy poselstwa o
Królestwie, docierał do milionów ludzi. Towarzystwo zakupiło również prawo do
korzystania z czasu na antenie innych rozgłośni, wskutek czego głoszenie poselstwa
przez radio stale się rozszerzało, aż w roku 1933 radiowy głos Towarzystwa
transmitowało co tydzień na skalę międzynarodową 408 radiostacji, znajdujących się

w Argentynie, Australii, Kanadzie, Chinach, na Kubie, we Francji, Afryce
Południowej, Estonii, Urugwaju, na Alasce, Hawajach, Filipinach i w Stanach
Zjednoczonych. Rozjątrzone tym obwieszczaniem prawdy duchowieństwo
chrześcijaństwa, a zwłaszcza duchowieństwo katolickie, wszczęło kampanię o
wyparcie z eteru audycji Rutherforda. Ich główną bronią było zastraszanie i

bojkotowanie dyrektorów radiostacji, które transmitowały te audycje. Puszczono więc

w obieg petycje przeciw takiemu nieamerykańskiemu wywieraniu nacisku,
zmierzającemu do skrępowania wolności słowa i wielbienia, i w latach od 1934 do
1936 corocznie przedkładano te petycje, podpisane za każdym razem przez ponad

dwa miliony osób. Kongresowi Stanów Zjednoczonych względnie Federalnej Komisji
Łączności. Rząd nie podjął jednak żadnych stanowczych kroków, wskutek czego
głoszenie przez radio słabło, aż w roku 1937 Towarzystwo zaniechało płatnych

audycji. W miejsce tego wprowadzono samochody z głośnikami i przenośne patefony,
z którymi świadkowie zachodzili do domów odgrywając płyty z wykładami biblijnymi.

Duchowieństwo usiłowało zahamować to dzieło przez podżeganie do aresztowania
świadków, lecz w takich wypadkach wnoszono apelację i to aż do Sądu Najwyższego,
który rozstrzygnął sprawę na korzyść świadków Jehowy.

4 W roku 1935 przeciwnicy świadków podjęli próbę „przyłapania” ich w związku z

okazywaniem przez nich wyłącznej wierności poddańczej Najwyższemu Suwerenowi,

Jehowie. Wyłoniła się kwestia sporna co do pozdrawiania sztandaru. Dwa lata
wcześniej naziści w Niemczech wysunęli na pierwszy plan przymusowe pozdrawianie

sztandaru, aby ludność kontynentu europejskiego zorganizować w duchu karności.
Teraz podobna fala obłudnego okazywania patriotyzmu zalewała Stany Zjednoczone i

Kanadę. W roku 1935 prasa nadała rozgłos sprawie pewnego młodocianego ucznia
amerykańskiego, syna świadka Jehowy, który odmówił pozdrowienia flagi

amerykańskiej. Tysiące niewinnych dzieci świadków Jehowy zostało uwikłanych w tę
nacjonalistyczną kwestię sporną. Setki dzieci wydalono ze szkół.

5 Kwestię tę postawiono przed sądami krajowymi, a jedna sprawa z Pensylwanii

stała się dla całego kraju przypadkiem wzorcowym, w którym walka toczyła się aż
przed Sądem Najwyższym w Waszyngtonie. 70-letni prawnik J.F. Rutherford, prezes
towarzystwa, zjawił się osobiście przed Sądem Najwyższym Stanów Zjednoczonych,

aby bronić w tej sprawić świadków Jehowy. W końcu, 3 czerwca 1940 roku, Sąd

Najwyższy Stanów Zjednoczonych 8 głosami przeciw i wydał orzeczenie na
niekorzyść świadków Jehowy, lecz trzy lata później, w Dniu Gwiaździstego Sztandaru,
tj. 14 czerwca 1943 roku, ów sąd obalił swój własny wyrok i wydał orzeczenie na

korzyść świadków Jehowy.

6 A jak się powodziło świadkom Jehowy w innych krajach? Przed rokiem 1934

Towarzystwo Watch Tower utrzymywało biura oddziałów w 49 krajach. Gdy w
Europie rozprzestrzenił się katolicki faszyzm, świadkowie zaczęli popadać w coraz to
większe trudności. We Włoszech około pięćdziesięciu świadków musiało działać

podziemnie; stale tropiła ich policja, która aresztowała nawet osoby przyjmujące
literaturę. Kilku tych włoskich współwyznawców rząd Mussoliniego wtrącił do
więzienia. W Niemczech przedhitlerowskich prowadzone przez Towarzystwo dzieło
świadczenia potężnie się rozwijało. Od roku 1919 do 1933 bracia niemieccy włożyli do
rąk narodu niemieckiego 48 000 000 książek i broszur oraz 77 000 000 egzemplarzy
niemieckiego wydania Złotego Wieku. Jednakże z nastaniem w styczniu 1933 roku
dyktatury Hitlera od razu zebrały się nad nimi czarne jak smoła, groźne chmury
opozycji. Na początku kwietnia 1933 roku policja zajęła wielką nową drukarnię
Towarzystwa i dom Betel w Magdeburgu, „opieczętowała maszyny drukarskie i
rozpoczęła drobiazgowe śledztwo w celu znalezienia dowodów działalności
wywrotowej. Ponieważ nie dało się nic takiego znaleźć, 28 kwietnia zezwolono

Towarzystwu na ponowne przejęcie jego własności. Lecz 28 czerwca 1933 r. nastąpiło
powtórne zajęcie własności Towarzystwa, a jego drukarnia została zamknięta na
mocy rozporządzenia urzędowego.

7 Z chwilą zamknięcia centrali Towarzystwa w Niemczech rząd Hitlera zaczął się w

całym kraju wtrącać do zebrań zborowych, zakazując braciom zgromadzania się.

Wskutek tego dzieło musiało w roku 1934 zejść pod ziemię. W tym roku bowiem

zaczęto wtrącać niektórych świadków do więzienia za niezastosowanie się do
totalitarnych rozkazów rządu. W ciągu ponurych lat, które potem nastąpiły, tysiące
świadków aresztowano, niesłusznie skazano i osadzono w więzieniach i obozach

koncentracyjnych, gdzie wielu z nich znosiło niewymowne cierpienia. Około dwóch
tysięcy świadków straciło w ten sposób życie, ponieważ wiernie zachowywali
nienaganność wobec Jehowy. Lecz jedenaście lat później nie było już Hitlera, który

walczył przeciw Bogu. Jak donoszą, zastrzelił się w roku 1945. Jednakże około 8000
świadków przeżyło jego zdemonizowane komory tortur w postaci obozów

koncentracyjnych, aby na nowo podjąć swą służbę kaznodziejską i wielbić swobodnie
swego miłościwego Boga, Jehowę.

8 Również Anglia przeżyła rozszerzanie spraw teokratycznych. Do roku 1931

założono 365 zborów, w których było zorganizowanych do służby około 4000
regularnych głosicieli, w tym 196 pionierów. Rozpowszechniali oni co roku od półtora

do dwóch milionów książek i broszur. Mimo warunków, jakie przyniosła ze sobą
wojna totalna, ich liczba nadal wzrastała i w roku 1942 co miesiąc uczestniczyło w

służbie 12 436 osób, z których 1488 było sługami pełnoczasowymi. Działalność w
Anglii również nie uniknęła opozycji. Głosiciele napotykali tam na opór ze strony kół

inspirowanych przez katolicyzm, tak samo jak ich bracia w innych okolicach ziemi,
choć nie w tym samym stopniu. W latach 1938 i 1939 wytrzymali kilka ataków

katolicko-faszystowskich. W niektórych wypadkach napadały na świadków
kierowane przez duchowieństwo zgraje pospólstwa, a w innych rozbijano zebrania.

Dnia 14 października 1938 r. londyński Catholic Herald opublikował oszczercze

zarzuty przeciw świadkom i sędziemu Rutherfordowi, obwiniając ich fałszywie o
działalność wywrotową. Natychmiast zmuszono Catholic Herald do opublikowania
upokarzającego odwołania na pierwszej stronie jego wydania z dnia 25 listopada.

9 W dniu 10 i 11 września 1938 roku Londyn był miastem kluczowym w pierwszym

kongresie wielomiastowym Towarzystwa Watch Tower. Odbywało się jednocześnie
pięćdziesiąt zgromadzeń świadków Jehowy w Anglii, Szkocji, Irlandii, Kanadzie,
Stanach Zjednoczonych i Australii. Wszystkie pięćdziesiąt miast zostało powiązane ze

sobą połączeniami radiotelefonicznymi, tak iż dwa główne przemówienia, wygłoszone

przez sędziego Rutherforda w Royal Albert Hali w Londynie, słyszano doskonale
również w krajach zamorskich. W sobotę odbył się godzinny wykład na niezwykły
temat „Napełniajcie ziemię”. W niedzielę, 11 września, 150 000 osób zgromadzonych
na kongresie pięćdziesięciu miast wysłuchało doniosłego wykładu publicznego na

temat „Spojrzyj faktom w oczy”, w którym Rutherford ostrzegał narody
demokratyczne przed zbliżającą się katolicko-faszystowską próbą zdobycia
panowania nad światem. Niecałe dwanaście miesięcy później zaczęła się druga wojna
światowa, a naziści i faszyści czynili wszystko, by zagarnąć panowanie nad światem,
przed czym ostrzegano.

10 Następnego lata, od 23 do 25 czerwca 1939 roku, urządzono pomyślnie dalszy

kongres wielomiastowy z ośrodkiem centralnym w nowojorskim Madison Square
Garden. Na ogółem 28 zgromadzeniach (kilka odbyło się w Australii, dziesięć w
Anglii łącznie z Londynem, jedno w Honolulu i kilka w Stanach Zjednoczonych)
ogromne, międzynarodowe audytorium, składające się z 75 000 osób, wysłuchało w
punkcie kulminacyjnym kongresu wykładu pt. „Rząd i pokój”, który wygłosił prezes

Towarzystwa. Mniej więcej w połowie tego dobitnego przemówienia powstał na
centralnym zgromadzeniu w Nowym Jorku tumult uknuty przez popleczników
„Frontu Chrześcijańskiego” „ojca” Coughlina. Upłynęło około piętnastu minut, zanim
amerykańscy porządkowi, wszystko świadkowie Jehowy ujarzmili tę zgraję
pospólstwa usuwając 500 faszystowskich wichrzycieli. Zakłócenie zaczęło się wyciem,

gwizdami, wołaniem „Heil Hitler” i „Viva Franco” itp. W tym samym momencie

tysiące ludzi we wszystkich zakątkach ziemi słyszało przebieg tego tumultu drogą
radiową. Oklaski za oklaskami udzielały przemawiającemu Rutherfordowi
ożywionego poparcia, podczas gdy on mówiąc przez mikrofon po mistrzowsku

górował nad burzą.

11 Inny godny uwagi incydent: W sobotę 24 czerwca 1939 roku I.R.A. (Irlandzka

Armia Republikańska, katolicki ruch terrorystyczny, który w kilku poprzednich

miesiącach dokonał w całej Anglii szeregu zamachów bombowych) „oficjalnie”
zagroziła przez telefon londyńskiemu biuru Towarzystwa, że ucieknie się do gwałtu,

jeśli nie zostanie odmówiona transmisja z Londynu do Belfastu zamorskiego wykładu
Rutherforda. Natychmiast poinformowano o tym Scotland Yard i policja otoczyła dla
ochrony sale zebrań Towarzystwa. Jedna bomba wybuchła w pobliżu sali Kingsway w

Londynie, w której w sobotę odbywał się kongres, lecz ani jeden świadek nie został
zabity, mimo że kilku przechodniów straciło życie. Po obu stronach Atlantyku

elementy katolickie posuwały się do gwałtów, aby odstraszyć świadków od
korzystania z ich wolności wielbienia.

12 Czy w tym okresie wytężonej, zadziwiającej aktywności, to znaczy od roku 1929

do 1939, był jakiś znaczniejszy rozwój pod względem organizacyjnym? Tak, był. Na

kongresie w Columbus w stanie Ohio, odbytym w dniach od 24 do 30 lipca 1931 roku,
obecnych było około 15 000 osób, które powzięły rezolucję o przyjęciu nowej nazwy

„świadkowie Jehowy”, będącej naprawdę doniosłą nazwą, opartą na słowach Jehowy,
zapisanych w Izajasza 43:10-12 (AS). Z jakąż radością przyjęto tę nową nazwę na

całym świecie! Poza tym, po dwudziestoletnim, stopniowym procesie, który osiągnął

punkt szczytowy w roku 1938, kierownictwo nad zborami przestawiono całkowicie na
teokratyczny sposób działania, w myśl którego wszystkich sług zamianowuje
bezpośrednio Towarzystwo. 6 października 1937 roku ukazało się pierwsze wydanie

czasopisma Consolation (Pociecha), była to nowa nazwa czasopisma The Golden Age

(Zlotu Wiek) wydawanego regularnie co dwa tygodnie od października 1919 r. W
lutym 1940 roku Towarzystwo wprowadziło rozpowszechnianie czasopism Strażnica
i Pociecha na ulicach przez zaofiarowywanie ich na rogach ulic.

13 Świadkowie Jehowy byli w latach 1929 do 1939 naprawdę pilnie zajęci w dziele

swego Ojca, a ich walka z odstępczymi przeciwnikami zwróciła na nich uwagę na
arenie światowej jako na szermierzy wolności słowa. Zważmy przy końcu na
pochlebne słowa, pochodzące ze źródła nie teokratycznego: „Świadkowie Jehowy
dosłownie pokryli ziemię swoim poselstwem. … Nikt z dzisiejszych chrześcijan nie

posługuje się częściej Biblią ani nie zna na pamięć więcej wersetów niż Świadkowie.
Chcąc z nimi owocnie dyskutować na tematy biblijne, trzeba znać Pismo Święte lepiej
niż zna je większość członków dzisiejszych kościołów, nawet tych usposobionych
pozytywnie. … Wbrew wszelkiego rodzaju opozycji prą naprzód. Wszelkimi środkami
prawnymi walczą o swe prawa obywatelskie, o prawo do zgromadzeń publicznych -
którego im niekiedy odmawiano - o prawo rozpowszechniania swej literatury, oprawo
do zgodnego ze swym sumieniem okazywania lojalności przede wszystkim Bogu.
Walką o zachowanie swych praw obywatelskich wyświadczyli wielką przysługę
demokracji, bo swoim bojem przyczynili się w duże j mierze do zabezpieczenia tych
praw każdej mniejszości w Ameryce. Jeśli zostają naruszone prawa obywatelskie
jakiejkolwiek grupy, to zagraża to prawom każdej innej grupy. Przysłużyli się zatem

zdecydowanie sprawie zachowania niektórych najcenniejszych zdobyczy naszej
demokracji.” - These Also Believe [„Oni także wierzą”] C.S. Bradena, 1950, str. 370,
380, 382.

_____
PRZEGLĄD MATERIAŁU:
1. Co Szatan usiłował powtórzyć i z jakim skutkiem?
2. Na jakich podstawach aresztowano świadków Jehowy i jaki był wynik walki prawnej?
3. W jakiej mierze posługiwano się radiem, jaki przy tym napotkano opór i czym zastąpiono tę

służbę?

4, 5. Jaka kwestia sporna, która się wyłoniła w roku 1935, została ostatecznie rozstrzygnięta w roku

1943 i jak?

6-8. Jaka walka srożyła się przeciw świadkom Jehowy we Włoszech, w Niemczech i w Anglii?
9-11. Co cechowało kongresy wielomiastowe, odbyte w latach 1938 i 1939?
12. Jakie postępy poczyniła organizacja świadków?
13. Jakie świadectwo z postronnego źródła pokazuje, że świadkowie są dobrze wykwalifikowanymi

kaznodziejami i szermierzami wolności?

Studium 83

ŚWIADKOWIE JEHOWY

A DRUGA WOJNA ŚWIATOWA (1939 -1945)

1 Jezus Chrystus zajął neutralne stanowisko wobec sporów politycznych

ówczesnego starego świata. Jego apostołowie również byli neutralni. A pierwsi
chrześcijanie byli prześladowani za odmowę służenia w armiach imperium
rzymskiego. W Jana 17: 16, (NW) Jezus trafnie przedstawił zasadę neutralności

wobec narodów świata: „Oni nie są częścią świata, jak i ja nie jestem częścią świata.”
Dnia 1 września 1939 roku wojska niemieckie zaatakowały Polskę, co rozpętało drugą
wojnę światową. Kiedy nazistowsko-faszystowsko-katolicki walec parowy toczył się w
roku 1940 przez całą Europę siejąc spustoszenie, musiano zamykać jedno po drugim

biura oddziałów Towarzystwa Watch Tower. Łączność z biurem głównym w

Brooklynie została zerwana. Niemcy w jednym kraju po drugim zakazywali świadkom
działalności. Cóż miały więc począć tysiące świadków na kontynencie europejskim?
Uwzględniając ówczesną sytuację, opublikowano w Strażnicy (ang.) z 1 listopada

1939 roku wyczerpujące rozważanie biblijne na temat „neutralności”, co wszystkim
współwyznawcom w Europie zachodniej dało możność skorzystania z jego
pokrzepiających rad, zanim następnej wiosny upadły tam demokracje. W ciężkich
czasach, które nastały pod okupacją niemiecka, świadkowie Jehowy byli więc

przygotowani do pójścia w ślady apostołów w zachowywaniu neutralności.

2 Nabrało to znaczenia, gdy z biegiem czasu wielu niemieckich świadków zostało

aresztowanych przez nazistowskie gestapo (tajna policja), które wysyłało ich do
niemieckich obozów koncentracyjnych. Z czasem różne osławione obozy
koncentracyjne, jak Buchenwald, Ravensbruck, Sachsenhausen, Dachau, Belsen,

Oświęcim i inne, stały się międzynarodowymi punktami zbornymi, w których Niemcy
spotykali się ze świadkami z Rosji, Polski, Czechosłowacji, Holandii, Belgii, Francji,
Norwegii i innych krajów. Umiejętność utrzymywania łączności duchowej za pomocą
przemycanych Strażnic opanowali tam już dobrze bracia niemieccy, którzy mogli
teraz w obozach i więzieniach życzliwie pospieszyć z pomocą swym niemieckim

współwyznawcom. Opublikowano już wiele sprawozdań o męczeńskich
doświadczeniach świadków w hitlerowskich „Wielkich Niemczech”, gdzie stali się
nowożytnym cudem wiary, lecz brak miejsca nie pozwala tu na wdanie się w
szczegóły.

3 A jak podczas całej tej faszystowskiej burzy wojennej powodziło się świadkom w

Anglii? Wśród okropności wojny powietrznej, która rozgorzała w „bitwie o Anglię”,
spośród z górą 12 000 świadków straciło życie około 10. Podczas powietrznego
„blitzkriegu” liczni świadkowie odnieśli rany, zostali bez dachu nad głową i utracili
swe Sale Królestwa; mimo to jednak w dalszym ciągu podtrzymywali swój sposób

wielbienia Jehowy Boga. Na wysokim poziomie utrzymywano dzieło świadczenia od
domu do domu. Regularnie odbywały się zebrania zborowe. Ściśle według programu
urządzano wielkie zgromadzenia strefowe, jak gdyby wcale nie było wojny. Niektóre
zgromadzenia odbywały się nawet podczas nalotów.

4 Wydano zakaz przywozu literatury z Brooklynu. Wszczęła się więc walka o

dostawy papieru, które umożliwiłyby Towarzystwu w Anglii podjęcie odpowiednich

prac drukarskich, aby potok publikacji nie uległ przerwaniu. Wielu sędziów
odmawiało braciom zwolnienia od służby wojskowej. Wskutek tego wydano 1593
wyroków skazujących na ogółem 604 lata więzienia. Z tego 344 wyroki skazujące
dotyczyły sióstr, które musiały odsiedzieć kary więzienia za niewykonanie
powszechnego zarządzenia co do spełniania powinności wojskowych. Lecz mimo

wielkich trudności i ograniczeń wojennych świadkowie w Anglii zachowywali
neutralność, a tym samym nienaganność przed Bogiem.

5 Historia bohaterskich czynów świadków kanadyjskich jest naprawdę wielce

budująca. Dnia 4 lipca 1940 roku, gdy Hitler był u szczytu swych podbojów w

Europie, ówczesny kanadyjski minister sprawiedliwości Ernest la Pointe, katolik z
Quebec, wydał rozporządzenie, na mocy którego działalność świadków Jehowy oraz

ich kanadyjskiej korporacji I.B.S.A. została całkowicie zakazana. Wkrótce nastąpiła
tam rozbudowa rozległego i sprawnego systemu podziemnego, dzięki któremu mogli

się schodzić w małych grupkach na studia biblijne i nadal pełnić swą służbę

kaznodziejską. W końcu, 15 października 1943 r., cofnięto zakaz niezarejestrowanego
Towarzystwa świadków Jehowy, lecz nie zniesiono zakazu ich korporacji prawnych.
Dopiero 13 czerwca 1944 r. rząd postanowił uchylić zakaz korporacji. Gdy w roku

1940 dzieło w Kanadzie zostało zakazane, było tam przeciętnie 6081 głosicieli, a gdy

trzy lata później, w czerwcu 1944 r., zakaz zniesiono, uczestniczyło w dziele 10 345
głosicieli.

6 W Australii 17 stycznia 1941 roku opublikowano w prasie rozporządzenie

rządowe, wstrzymujące działalność Towarzystwa i jego korporacji prawnych.

Dotyczyło to także Grupy Świadków Jehowy w Adelaide, posiadającej własną Salę
Królestwa, którą rząd wkrótce zajął. Również biuro główne, Betel, zostało zajęte i
obsadzone przez urzędników rządowych. Do uzyskania precedensu prawnego
posłużono się sprawą wydania przez rząd zakazu działalności zarejestrowanej Grupy

Świadków Jehowy w Adelaide. Sprawa ta została w końcu rozpatrzona przez
australijski Sąd Najwyższy (High Court), który czterema głosami przeciwko jednemu
rozstrzygnął ją na korzyść świadków. Sędziowie orzekli, że rozporządzenie rządu,
zakazujące świadków Jehowy w Australii, było bezprawne i ultra vires. Sąd orzekł, że
świadkowie nie brali udziału w żadnym buntowniczym przedsięwzięciu ani nie
zajmowali się publikowaniem lub drukowaniem literatury o treści buntowniczej.

7 Wraz z rozszerzaniem się na całą Europę katolicko-nazistowsko-faszystowskiej

ofensywy wojennej na naszych europejskich współwyznawców we Francji, Hiszpanii,
Polsce, Belgii, Grecji, Bułgarii, na Węgrzech, we Włoszech, w Holandii, Rumunii,
Jugosławii, Estonii, Finlandii, Danii i Norwegii spadały zakazy, uwięzienia i
ograniczenia prawne. Dotknięty tym został również kontynent afrykański, gdzie

nałożono ograniczenia na świadków w Rodezji Północnej, Rodezji Południowej,
Nigerii i na Złotym Wybrzeżu. To, co się działo w Europie, miało też miejsce w Azji i
na obszarze Pacyfiku, gdy w roku 1941 została wprawiona w ruch japońska machina
wojenna. Nastąpiły ostre prześladowania świadków i zakazy w samej Japonii, na
Filipinach, w Burmie, na Malajach, w Malajach Brytyjskich, w Indiach Holenderskich

(obecna Indonezja), na Fidżi, w Nowej Zelandii, Indiach i na Cejlonie. Był to więc

faktycznie ogólnoświatowy atak demonów na świadków Jehowy. W każdym z tych
krajów ich historia wskazuje na chrześcijańską odwagę w obstawaniu przy
neutralności i w kontynuowaniu wolnego wielbienia, nawet jeśli musieli to czynić

podziemnie.

8 Co przeżywali w tym czasie świadkowie w Stanach Zjednoczonych? Oni również

zachowywali się neutralnie pośród morza rozhisteryzowanej przez wojnę ludzkości.

To znaczy, że - jak to podają roczniki historii nowożytnej - świadkowie amerykańscy
trwali niewzruszenie w najgorętszym okresie prześladowań chrześcijan. Od roku

1933, odkąd Towarzystwo Watch Tower zaczęło prowadzić statystykę wypadków
aresztowań, do roku 1951 kiedy to stale jeszcze nie ustawały przykre skutki
prześladowań z powodu obowiązku służby wojskowej, zanotowano 18 886 wypadków

aresztowań. W kraju, który rości sobie, że jest demokratyczny i że jest szermierzem
wolności, cyfra ta jest wprost niewiarogodna. Poza tym nastąpiło co najmniej 1500

napadów band pospólstwa, wskutek których świadkowie ucierpieli od jednego do
drugiego krańca Stanów Zjednoczonych.

9 W roku 1943 Towarzystwo przedstawiło Sądowi Najwyższemu dokument

prawny, w którym zamieszczono następujący oficjalny opis aktów gwałtu,

dokonanych na świadkach: „Od przeszło dwóch lat w tysiącach gmin w całym kraju
[USA] pewne religijne albo rzekomo ‚patriotyczne’ elementy podburzają ludzi, którzy

się nie kierują ani prawem, ani rozsądkiem, aby napadali na tysiące świadków
Jehowy, mężczyzn, kobiety i dzieci; niszczono ich mienie; wypędzano ich z mieszkań;

palono im domy, lokale na nabożeństwa, meble, książki i pieniądze; wiązano ich w

grupy i wlewano im siłą do gardła wielkie ilości oleju rycynowego; w wielu
miejscowościach pędzono ich gromadnie jak bydło po rozpalonych, zakurzonych
drogach i wzdłuż torów kolejowych; ciągano ich głównymi ulicami miasta na

powrozie uwiązanym za szyję oraz popełniono bez przyczyny, i nadal popełnia się po

dzień dzisiejszy, liczne inne akty gwałtu i złośliwości bez przeszkód ze strony prawa.
Urzędnicy państwowi pod wpływem dobrze znanych religionistów wdzierali się do
mieszkań prywatnych obywateli, świadków Jehowy, uprowadzali ich i włóczyli z

jednego stanu do drugiego oraz rozbijali ich prywatne zgromadzenia-studia biblijne.

Tysiące dzieci wydalono ze szkół a wiele z nich ścigano sądownie jak przestępców,
wiele zasądzono i wydano nakaz odebrania ich rodzicom.”

10 W roku 1940 zatwierdzono w Stanach Zjednoczonych ustawę o powszechnym

obowiązku służby wojskowej, upoważniającą do poboru do wojska wszystkich

młodych mężczyzn, którzy ukończyli osiemnasty rok życia. W „klasie IV-D”
zamieszczono klauzulę, przewidującą zwalnianie tych, którzy są należycie
ordynowanymi duchownymi, tj. kaznodziejami. Większość męskich świadków mogła
pomyślnie wykazać przed miejscowymi komisjami poborowymi swój status
[stanowisko prawno-publiczne jednostki do państwa] kaznodziejski. Jednakże z
powodu uprzedzenia pewnych lokalnych władz poborowych niektórym odmówiono
uznania tego statusu. Wskutek tego wielu musiało stanąć przed sądem i zostało
ostatecznie skazanych na kary więzienia od 1 do 5 lat. Podczas wojny uwięziono z tego
powodu ponad 3 500 młodych kaznodziejów. Nienaganność tych młodych ludzi była
wielkim świadectwem dla narodu. Obstawanie przy swych zasadach neutralności
wymagało więcej odwagi niż poddanie się prądowi.

11 Powoływano się niesłusznie na liczne ustawy, aby tylko spowodować

aresztowanie świadków Jehowy oraz zatrzymanie ich dzieła kaznodziejskiego, lecz
świadkowie nigdy nie dawali za wygraną. Zachowywali swą neutralność, głosili i
walczyli w tysiącach spraw sądowych. Pod koniec wojny wielka fala oporu opadła i
świadkowie dostali się na spokojniejsze wody, na których mogli spełniać wyznaczoną

im przez Boga służbę. Mówiąc nawiasem, do roku 1953 Sąd Najwyższy Stanów

Zjednoczonych wydał orzeczenia w 47 sprawach, dotyczących świadków Jehowy. W
37 sprawach wydał 23 orzeczenia na ich korzyść, a w 12 sprawach 9 na ich niekorzyść.

12 Po skończeniu się drugiej wojny światowej w roku 1945 świadkowie Jehowy

wydostali się z gruzów wojennych. Tysiące świadków zaczęło wracać z obozów
koncentracyjnych i więzień. Już w drodze do domu zaczynali głosić. Lecz jak
wyglądała ich działalność kaznodziejska podczas trudnych lat wojennych? Chociaż w

wielu krajach bardzo się zmniejszyły wielkie liczby rozpowszechnionej literatury, a
tysiące kaznodziejów zostało uwięzionych, to jednak pokaźna jest liczba

rozpowszechnionych na całym świecie pism. Jest też rzeczą godną podziwu, że
najwyższa liczba czynnych kaznodziejów prawie się podwoiła, co dowodzi, że żar
wojny przyspiesza tylko doprowadzanie dalszych szczerych ludzi do szeregów

głoszących ewangelie świadków. Zważmy na następujące, liczby, dotyczące ich
działalności na całym świecie.

Okres czasu

Rozpowszechniono
książek i broszur

Najwyższa liczba
współwyznawców,
czyli głosicieli

1874-1892

1 535 600

400

1893-1918

9 737 224

21 274

1919-1930

93 500 000

23 988

1931-1939

215 984 991

73 469

1940-1945

158 315 306

141 606

_____
PRZEGLĄD MATERIAŁU:
1. Jakie stanowisko zajmuje chrześcijanin wobec konfliktów międzynarodowych i w jaki sposób

świadkowie Jehowy zostali przygotowani na krytyczne czasy?

2. Co przeżywali świadkowie Jehowy w Niemczech i w krajach okupowanych przez Niemcy?
3, 4. Jakie warunki utrudniały dzieło kaznodziejskie w Anglii?
5. Czy zakaz w Kanadzie wstrzymał dzieło i zahamował wzrost?
6. Jakie zwycięstwo sądowe odniesiono w Australii?
7. Co wskazuje na to, że atak na świadków Jehowy miał zasięg ogólnoświatowy, i jaki był w każdym

wypadku rezultat tego?

8-11. Na jakie różne ataki byli w ciągu tych lat wystawieni świadkowie w Stanach Zjednoczonych, i z

jakim wynikiem?

12. Co dowodzi, że Jehowa pobłogosławił neutralne stanowisko chrześcijan podczas wojny?

Studium 84

KSZTAŁCENIE DO SŁUŻBY KAZNODZIEJSKIEJ - (1942-1955)

1 Po kongresie w St. Louis, który się odbył w dniach 6-10 sierpnia 1941 roku i na

którym J.F. Rutherford przemawiał do największego widzialnego dla niego

audytorium, liczącego 115 000 osób, 72-letni prezes Towarzystwa zaczął coraz
bardziej zapadać na zdrowiu. Dnia 8 stycznia 1942 roku J.F. Rutherford zmarł. Urząd

prezesa Towarzystwa pełnił przez dwadzieścia pięć lat i dwa dni. 13 stycznia 1942
roku nowym prezesem Towarzystwa jednogłośnie został wybrany N.H. Knorr.
Urodził się on w roku 1903 w Betlehem w stanie Pensylwania; jego rodzice byli
rodem z Ameryki. W czerwcu 1923 roku ukończył High School w Allentown w Stanie

Pensylwania. Mając 16 lat wystąpił z kościoła reformowanego i stał się członkiem
zboru świadków Jehowy w Allentown. W wieku 18 lat, to znaczy w roku 1923, został
kaznodzieją pełnoczasowym. Otrzymał wówczas zaproszenie, aby został członkiem
personelu głównego biura Towarzystwa w bruklińskim domu Betel.

2 Widząc naglącą potrzebę lepszego wyszkolenia wszystkich współpracowników

Towarzystwa do służby kaznodziejskiej, nowy prezes Towarzystwa zabrał się wraz z
nowym sztabem pomocników administracyjnych do opracowania dalekowzrocznego

programu szkolenia teokratycznego. (Efez.4:12, NW) Pierwszy etap tego programu
został wyjawiony w poniedziałek 16 lutego 1942 roku podczas otwarcia w Betel szkoły

wieczorowej, kiedy zaproponowano obecnym uczęszczanie na „Zaawansowany kurs
teokratycznej służby kaznodziejskiej”.

3 Fakt, że szkoła Betel dała bardzo dobre wyniki, skłonił Towarzystwo do

uczynienia następnego kroku w nowym programie szkoleniowym: założenia wyższej

szkoły służby kaznodziejskiej w celu szkolenia misjonarzy i innych przedstawicieli do
służby ewangelicznej za granicą. Farma Królestwa była idealnym miejscem do

założenia szkoły biblijnej i we wrześniu 1942 roku komitet dyrekcyjny wyraził na to

zgodę. Pierwszych stu studentów, którzy odpowiadali wymaganiom, wezwano do
Galaad na dzień 31 stycznia 1943 roku. Następnego dnia, 1 lutego 1943 roku, odbyła
się skromna, lecz wywołująca silne wrażenie uroczystość otwarcia Biblijnej Szkoły

Strażnicy - Galaad. Następnie jeszcze tego samego dnia rozpoczęto w klasach lekcje.

4 Po dziesięciu latach, w styczniu 1953 roku, Ministerstwo Oświaty Stanów

Zjednoczonych w Waszyngtonie uznało wreszcie oficjalnie Biblijną Szkołę Strażnicy -
Galaad za szkołę, która daje wyższe wykształcenie, współmierne do innych wyższych

szkół zawodowych i zakładów wychowawczych. Jest tam utrzymywana i stale

uzupełniana wspaniała biblioteka, składająca się z około 9000 tomów, które dotyczą
wyłącznie dziedziny religii i Biblii, oto kilka interesujących danych statystycznych z
pierwszych dwunastu lat istnienia Biblijnej Szkoły Strażnicy - Galaad (1943-1955): W
tym okresie zamieszkiwali tam na czas studiów uczestnicy dwudziestu czterech

półrocznych kursów. W ciągu tych dwunastu lat zapisywali się na studia studenci z 59
krajów. Z ogólnej liczby studentów 2529 ukończyło przepisany kurs studiów. 90
odpadło z powodu złego stanu zdrowia, złych stopni lub z innych przyczyn. 1091
absolwentów pochodziło z 58 krajów poza Stanami Zjednoczonymi, a 1438 było
obywatelami amerykańskimi. W liczbie 2529 absolwentów 821 studentów było
nieżonatych, 775 studentek niezamężnych, a 942 żonatych lub zamężnych. Ponad
1700 tych graduowanych kaznodziejów pełni dziś pełnoczasową służbę kaznodziejską
w 100 krajach we wszystkich pięciu częściach świata i na większych wyspach.

5 Po pomyślnym uruchomieniu w lutym 1943 roku Biblijnej Szkoły Strażnicy -

Galaad Towarzystwo mogło uczynić trzeci i największy krok w swym nowym
programie wychowawczym. Nadszedł czas na dalsze organizowanie zborów świadków

Jehowy do zrealizowania lokalnego programu szkoleniowego, w myśl którego każdy
poszczególny świadek miał być szkolony na jeszcze zdolniejszego kaznodzieję.
Wymagało to założenia szkoły usługiwania teokratycznego w każdym zborze. Do
wprowadzenia tego rozszerzonego programu szkoleniowego Towarzystwo
przygotowało w roku 1943 pierwszy podręcznik, zatytułowany Kurs służby

teokratycznej. Zawierał on 52 lekcje, z których co tydzień miała być przeprowadzana

jedna. W książce tej podano dokładne pouczenia, jak prowadzić w każdym zborze tę
nowo zaleconą teokratyczną szkołę służby kaznodziejskiej.

6 W celu wprowadzenia w życie tego nowego programu Towarzystwo urządziło w

dniach 17 i 18 kwietnia 1943 roku jednolicie w 300 miastach zgromadzenie pod
hasłem „Wezwanie do czynu”. Z okazji tego masowego zebrania oddano do użytku
jako niespodziankę ów nowy podręcznik Kurs służby teokratycznej (w jęz. polskim

nieco później). Tę nową propozycję prowadzenia miejscowych szkół służby
kaznodziejskiej świadkowie przyjęli z entuzjazmem. Już po kilku tygodniach prawie

wszystkie wielkie zbory w krajach, gdzie mówi się po angielska, prowadziły szkoły
usługiwania teokratycznego. Bracia młodzi i starzy zapisywali się na szkolenie
mówców. Siostry wiernie uczęszczały na wykłady i brały udział w ustnych, a później w

pisemnych powtórzeniach, aby odnieść pożytek z praktycznego i pomocnego
szkolenia, z którego mogły korzystać w swej służbie kaznodziejskiej od domu do

domu. Aby ten kurs rozszerzyć, Towarzystwo wydało później dalsze wyśmienite
podręczniki, jak Teokratyczna pomoc dla głosicieli Królestwa [w jęz. polskim brak]

w r. 1945, „Wyposażony do wszelkiego dzieła dobrego” w roku 1946 [w jęz. polskim
późnej] i wreszcie niniejszą książkę.

7 W ciągu dwunastu lat istnienia tych zborowych szkół służby kaznodziejskiej

wiele tysięcy mówców zostało doskonale wyszkolonych i przygotowanych do

publicznej, chrześcijańskiej służby kaznodziejskiej. Po roku 1944 płyty gramofonowe,
którymi dziesięć lat posługiwano się w dziele głoszenia, zaczęto zastępować przy

drzwiach kazaniami wygłaszanymi ustnie, do czego kaznodzieje byli już dobrze

zaprawieni. Po dwóch latach kształcenia do służby kaznodziejskiej stała do dyspozycji
dość liczna ekipa dobrze wyszkolonych mówców biblijnych. Toteż w styczniu 1945
roku Towarzystwo Watch Tower postanowiło rozpocząć na całym świecie kampanię

wykładów publicznych. W Stanach Zjednoczonych wygłoszono w pierwszym roku 18

646 wykładów publicznych, na których było ogółem obecnych 917 352 osoby.
Jednakże na 2871 zborów, istniejących wówczas w Stanach Zjednoczonych, te
wykłady urządzało tylko 1558 zborów. W roku 1946 liczba wykładów publicznych

wzrosła na terenie Ameryki do 28 703, co wskazywało na rozwój tej nowej gałęzi

kazania.

8 W tych ogólnych rozważaniach historycznych nad kształceniem świadków

Jehowy do dzieła kaznodziejskiego nie wolno nam przeoczyć nauczającego
charakteru ich służby polowej. Ów program wychowawczy przybrał ogromne

rozmiary, powodując zmianę sposobu myślenia u wielkich rzesz ludzi dobrej woli
względem Jehowy Boga. Myśl ponownego odwiedzania osób zainteresowanych w
celu udzielenia im pomocy wychowawczej zaczęto poddawać w roku 1936. Jednak
dopiero w roku 1938 Towarzystwo poprosiło głosicieli, żeby podczas pełnienia po
domach tej bezpłatnej, biblijnej służby wychowawczej notowali sobie liczbę
odwiedzin ponownych. A w roku 1942 po raz pierwszy poproszono głosicieli, żeby
poza odwiedzinami ponownymi podawali dodatkowo przeciętną liczbę studiów
biblijnych, prowadzonych w danym miesiącu. Najpopularniejszym z wydanych przez
Towarzystwo podręczników do studiów prowadzonych w służbie polowej jest książka
pt. „Niech Bóg będzie prawdziwy”, wydana w roku 1946 [w jeż. polskim w r. 1948].
Do tej pory jej nakład wynosi ponad 16 000 000 egzemplarzy w 48 językach. Wiele

tysięcy ludzi stało się świadkami Jehowy dzięki domowym studiom biblijnym,
prowadzonym na podstawie tej książki.

9 Następująca tabela, informująca o wysiłkach czynionych przez świadków Jehowy

na całym świecie, daje nam obraz tego, jakie postępy zrobili oni w pouczaniu
szczerych ludzi w ich mieszkaniach o sprawach biblijnych.

Rok Odwiedzin

ponownych

na całym świecie

Przeciętnie studiów
biblijnych na całym świecie

1938

298 489

nie raportowano

1942

6 707 204

5 593

1945

8 443 050

104 142

1949

15 897 544

167 571

1953

22 990 305

281 219

1954

25 337 026

293 341

Ten ogromny, wzmagający się przypływ szkolenia biblijnego i wiedzy biblijnej
rozchodzi się po całej ziemi i pokrywa ją tak, jak wody pokrywają dno morskie. (Izaj.

11:9) Kształcenie świadków w „szkole usługiwania teokratycznego” umożliwia im
utrzymywanie przodującej pozycji biblijnych wychowawców Nowego Świata, którzy

w tym czasie końca świata wychowują ludzi dobrej woli.”

_____
PRZEGLĄD MATERIAŁU:
1. Jaka zmiana na urzędzie prezesa nastąpiła w roku 1942?
2. Jaki krok do lepszego wyszkolenia teokratycznego uczyniono w lutym 1942 roku?
3. Jaką szkołę założono następnie, gdzie, kiedy i w jakim celu?
4. Jakie dalsze fakty podano w związku ze szkołą Galaad?
5, 6. Jak i kiedy szkolenie do służby kaznodziejskiej rozszerzono na zbory świadków Jehowy?
7. Jakie wyniki dało to szkolenie w zborach?
8, 9. Jaki skutek wywarło to szkolenie na działalność świadczenia?

Studium 85

ROZSZERZANIE NA CAŁEJ KULI ZIEMSKIEJ (1945-1955)

1 Na początku lat osiemdziesiątych ubiegłego stulecia dzieło świadków Jehowy

rozprzestrzeniło się w Europie, w pierwszych latach po roku 1200 w Afryce, Australii
i w niektórych częściach Ameryki Południowej i wreszcie po roku 1910 w Azji. Po
przywróceniu prawdziwego wielbienia w roku 1910 czyniono wysiłki, aby

rozprzestrzenić dzieło jak najdalej do obcych krajów. Literaturę Towarzystwa zaczęto

wydawać aż w 78 językach. W krajach, w których dzieło świadczenia stanęło na
pewnym gruncie, otwierano nowe biura oddziałów. Do roku 1934 Towarzystwo
utrzymywało 49 oddziałów rozrzuconych po pięciu kontynentach. W ciągu roku 1942
sprawozdania o działalności świadków nadeszły z 54 krajów. Ze 115 240
kaznodziejów, którzy składali sprawozdania, ponad 50 000 pracowało na różnych

terenach poza Stanami Zjednoczonymi. Jezus przydzielił swym świadkom teren, gdy
powiedział: „Rolą zaś jest Świat.” (Mat. 13:38; 24:31, NT) Nigdy przedtem nie
wypełniło się, to tak literalnie, jak od roku 1945.

2 Ponieważ główne biuro Towarzystwa Watch Tower znajduje się w Ameryce

Północnej, mieszkający tam świadkowie Jehowy pierwsi rozpoczęli „przeczesywanie”
rozległego terenu w celu odszukania „drugich owiec”. Skoro tylko w roku 1943 dobrze
wyszkoleni misjonarze zaczęli opuszczać Biblijną Szkołę Strażnicy - Galaad wysłano
ich stamtąd do różnych krajów Ameryki Północnej, a więc do Meksyku, Nowej

Fundlandii, na Alaskę, do krajów Ameryki Środkowej: Panamy, Nikaraguy,
Kostaryki, Gwatemali, Hondurasu i Salwadoru a nawet do francusko-kanadyjskiej
prowincji Quebec. W roku 1947 działało już na tych terenach 163 misjonarzy

Strażnicy, a do roku 1955 liczba absolwentów Galaadu, pracujących w dwunastu
krajach północnoamerykańskich, wzrosła do 663.

3 W Meksyku, gdzie wiele ludzi interesujących się poselstwem świadków jest

analfabetami, założono w każdym zborze szkołę, w której młodzi i starzy uczą się

czytać i pisać po hiszpańsku. Ten meksykański program szkoleniowy dał bardzo
dobre wyniki.

4 Od roku 1945 głównym polem bitwy była Kanada, a zwłaszcza jej katolicka

prowincja Quebec. W latach 1943-1955 wytoczono świadkom 1682 sprawy sądowe, a

prócz tego miały miejsce liczne akcje band pospólstwa. 780 spraw rozstrzygnięto na
korzyść ludu Jehowy, a 899 dalszych spraw zostało rozstrzygniętych historycznym

wyrokiem kanadyjskiego Sądu Najwyższego z dnia o października 1953 roku,
wydanym na korzyść świadków w sprawie Saumur przeciw Quebec. W roku 1951

świadkowie odnieśli jedno z najwspanialszych zwycięstw w historii, prawa

kanadyjskiego, w sprawie Boucher przeciw Królowi [koronie] w której Kanadyjski
Sąd Najwyższy orzekł, że działalność kaznodziejska świadków Jehowy nie jest
wywrotowa. Mimo ognia walki liczba świadków w katolickim Quebec bardzo szybko

wzrasta.

5 W roku 1955 w Ameryce Północnej, którą zamieszkuje ponad 210 milionów

ludności, był jeden kaznodzieją, jeden świadek Jehowy, na każdych 922 mieszkańców
tego kontynentu.

6 Liczne wyspy Oceanu Atlantyckiego i rejonu Morza Karaibskiego są dość gęsto

zaludnione przez ponad 16 milionów ludzi białych, brązowych i czarnych,
pochodzenia angielskiego, holenderskiego, łacińsko-amerykańskiego i afrykańskiego.
Pod koniec roku 1943 wysłano pierwszych misjonarzy-absolwentów Galaadu na
Kubę, gdzie zaraz osiągnęli sukcesy w nauczaniu prawdy biblijnej ludzi, którzy się im

skwapliwie przysłuchiwali. Potem misjonarze Strażnicy zaczęli pełnić służbę w Puerto
Rico, Dominikanie, Haiti, na Trinidadzie, Bermudach, Wyspach Bahama, Jamajce i
innych wyspach, a ludność chętnie ich przyjmowała. W roku 1955 w 38 różnych
politycznych „krajach”, tj. na wyspach działało 144 misjonarzy. Przez kilka lat
szkuner „Sibla” był pływającym domem misyjnym. Jego załoga składała się z
absolwentów Galaadu, którzy odwiedzali wyspę po wyspie w celu wygłaszania
wykładów, wydawania krajowcom świadectwa i prowadzenia z nimi studiów
biblijnych. Z namowy duchowieństwa nastąpiły oficjalne zakazy i wydalanie
misjonarzy oraz rozwinął się ogólny opór w Dominikanie, na Bermudach,
Trynidadzie, Jamajce i innych wyspach, lecz to nie odstrasza świadków.

7 Do końca drugiej wojny światowej wszystkie kraje kontynentu

południowoamerykańskiego, zamieszkałe przez 120 milionów ludzi, zdawały się być
serwowane wyłącznie dla Kościoła rzymskokatolickiego. W lutym i marcu 1945 roku
prezes Towarzystwa odwiedził po raz pierwszy Amerykę Południową, aby nakreślić
plan rozszerzania. Wkrótce potem wysłano do Ameryki Południowej misjonarzy,
którzy ukończyli Galaad, i w roku 1955 pracowało tam w dwunastu różnych krajach

przeszło 340 misjonarzy. Tysiące ludzi zaczęło opuszczać organizację katolicką, aby

przejść przeszkolenie w służbie kaznodziejskiej jako świadkowie Jehowy. W trakcie
studiów biblijnych wielu trzeba było nauczyć czytać i pisać. Ponadto było też
konieczne oczyszczenie pod względem moralnym, gdyż za współwyznawców mogą

być uważani tylko ci, którzy zawarli związek małżeński według zasad biblijnych.
Jednakże pomimo wszystkich tych trudności wzrost był zdumiewający; liczba
kaznodziejów wzrosła bowiem z 807 w roku 1942 do 18 800 w roku 1955. W

Kolumbii, Brazylii i innych krajach napotkano na opór. Argentynie od roku 1949
Towarzystwo było zakazane. Lecz wszystko to nie zdołało powstrzymać wzrostu w

Kolumbii, Brazylii, a nawet i w Argentynie - Rozrost w Afryce Południowej jest
zachęcający i zdaje się być dopiero początkiem.

8 W Europie literatura Towarzystwa Watch Tower jest w obiegu od roku 1880. W

roku 1942 świadkowie działali w 13 krajach, a liczba czynnych sług ewangelii
wynosiła 22796, nie licząc współwyznawców w Niemczech, których Hitler zakazał i

uwięził. W roku 1946 Towarzystwo zaczęło wysyłać do Europy wyszkolonych w
Galaad misjonarzy, i w roku 1955 było w Europie 278 takich misjonarzy oraz 227 374

aktywnych świadków Jehowy.

10 Nigdy przedtem świadkowie Jehowy nie wydali w całej Europie tak wielkiego

świadectwa, jak w roku 1955. Chociaż w dalszym ciągu stanowią nieliczną mniejszość,
to jednak są mniejszością rosnącą, której głos jest słyszany w każdej części

kontynentu.

11 Afrykę z powodu panującego tam pogaństwa nazywano zwykle „czarnym”

lądem. Jednak od roku 1945 prawdziwy chrystianizm krzewiony przez świadków

Jehowy, zrobił tam takie postępy, że ów kontynent, zamieszkiwany przez 203 miliony
ludzi, nie jest już nieoświeconym obszarem świata. W roku 142 w jedenastu krajach
afrykańskich znajdowało się około 10 070 świadków. W roku 1947 wysłano do Afryki

20 misjonarzy Galaadu. Liczba czynnych świadków nieustannie wzrastała, aż w roku

1955 było w 34 krajach 98 176 świadków, w tym 108 misjonarzy Strażnicy. Stanowi to
875 procent przyrostu w ciągu 13 lat! Wymagało to od niesamolubnych kaznodziejów
europejskich wiele pracy wychowawczej i cierpliwego szkolenia. Trzeba było urządzać

kursy szkolne, aby licznych tubylców nauczyć czytać i pisać. Trzeba było wprowadzić

chrześcijańskie mierniki moralne, np. że mąż ma mieć tylko jedną żonę i że
małżeństwo musi być należycie zalegalizowane, że nierząd trzeba odrzucić; trzeba też
było obstawać przy tym, że uzyskanie stałej łączności z Towarzystwem jest
uzależnione od czystego prowadzenia się.

12 Azja, największy kontynent, jest olbrzymim lądem. Jak się powodzi świadkom

Jehowy w głoszeniu jego 1272 milionom mieszkańców? Odpowiedź brzmi, że czynią
postępy, chociaż idzie to powoli i ciężko. W roku 1942 wielki kontynent azjatycki był
prawie nie tknięty przez świadków Jehowy. W owym roku oddało sprawozdanie 406
kaznodziejów, działających w sześciu krajach, przeważnie w Indiach lub w pobliżu
Indii. Od marca do maja 1947 roku prezes Towarzystwa i jego sekretarz odbyli długą
podróż przez Daleki, Środkowy i Bliski Wschód, odwiedzając świadków w krajach
azjatyckich. Poczyniono przygotowania do otwarcia we wszystkich odwiedzonych
krajach ośrodków misyjnych. W roku 1955 było tam 186 misjonarzy, rozproszonych
w 18 krajach, w tym również w Japonii, a liczby aktywnych kaznodziejów wynosiła
4541. Po wielu trudnościach stworzono solidne podstawy do dzieła w takich krajach

jak Liban, Palestyna, Pakistan, Burma, Syjam, Indie, Korea, w okol3cy Chin i
wreszcie w Japonii. W rzeczywistości „czarnym” lądem pod względem prawdziwego
chrystianizmu powinno się nazywać Azję.

13 Dla uzupełnienia naszego przeglądu rozszerzenia się na całym świecie

działalności, świadków Jehowy trzeba jeszcze wspomnieć o licznych pięknych

wyspach Pacyfiku włącznie z Filipinami, oraz o Australii i Nowej Zelandii. Na tym

ogromnym obszarze Pacyfiku żyje ponad 110 milionów wyspiarzy, rekrutujących się z
Polinezyjczyków, Azjatów i Europejczyków. W roku 1947 przybyło na niektóre z tych
wysp trzynastu misjonarzy Galaadu i rozpoczęło dzieło wychowawcze. W roku 1955

liczba misjonarzy wzrosła do 85. Rzesza tubylczych świadków, głoszących na tych
wyspach, osiągnęła w roku 1955 zdumiewającą liczbę 38 325.

14 To studium rozszerzania na całym świecie można podsumować następującym

ogólnym obrazem dzieła kaznodziejskiego, wykonanego do roku 1955.

Rok

Ogólna liczba
krajów

Ogólna liczba
kaznodziejów

Ogólna liczba godzin
spędzonych na głoszeniu

1942

54

115 240

28 464 352

1947

86

207 552

43 842 305

1952

187

456 265

68 703 699

1953

143

519 982

72 344 728

1954

159

580 498

80 814 996

1955

158

642 929

85 832 250

Przedstawia to ogromny wysiłek w wykonywaniu zlecenia Jezusa: „Ta dobra nowina
o królestwie będzie kazana na całej zamieszkanej ziemi w celu wydania świadectwa
wszystkim narodom, a wtedy przyjdzie dopełniony koniec.” (Mat. 24:14.) Przy

obecnym zaludnieniu ziemi, wynoszącym 2 700 milionów ludzi, jeden sługa Jehowy

przypada na 3 375 mieszkańców. Toteż w dalszym ciągu mają zastosowanie słowa
Jezusa: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało.” - Mat. 9:37, NT.

_____
PRZEGLĄD MATERIAŁU:
1. Jaka działalność dowodzi, iż świadkowie zgadzają się z tym, że ‚rolą jest świat’?
2-4. Jak szkoła Galaad przyczyniła się do rozszerzania i jaki rozwój nastąpił w Meksyku i Kanadzie?
5. Jaki był stosunek liczbowy świadków do mieszkańców Ameryki Północnej w r. 1955?
6. Omów rozszerzenie na wyspach Oceanu Atlantyckiego i rejonu Morza Karaibskiego.
7. Mimo jakiego oporu dzieło zrobiło postępy w Ameryce Południowej?
8-10. Jakie rozszerzenie nastąpiło w Europie i wobec jakiej opozycji?
11. Jakie liczby wskazują, że Afryki nie można już poniekąd określać mianem „czarnego” lądu?
12. Dlaczego „czarnym” lądem jest w rzeczywistości raczej Azja?
13. Jakie postępy zrobiło dzieło na wyspach Pacyfiku?
14. Jakiego dzieła dokonano na całej ziemi, lecz jakie słowa nadal mają zastosowanie?

Studium 86

KONGRESY MIĘDZYNARODOWE (1946-1955)

1 Większe zgromadzenia świadków Jehowy są w obecnych czasach tak samo

wybitną cechą ich wzrostu i rozwoju, jak nią były za czasów Izraela a także za dni
apostołów i pierwszych chrześcijan. Przed rokiem 1918 doroczne konwencie
obejmowały raczej mniejsze tereny, przy czym na żadnej z nich nie było więcej niż
4000 osób. W czasie od roku 1919 do 1937 liczba obecnych na największym z
odbytych wówczas kongresów wzrosła do 25 000. W tym ostatnim okresie mogli na
nie przybyć tylko nieliczni bracia spoza Stanów Zjednoczonych, nadając im przez to

do pewnego stopnia charakter społeczności międzynarodowej. W latach 1938-1944
urządzono kilka kongresów wielomiastowych, które dzięki połączeniu
radiotelefonicznemu odbywały się jednocześnie w różnych krajach posługujących się
językiem angielskim. Zastosowanie tego urządzenia umożliwiało świadkom

zgromadzanie się na kongresy międzynarodowe, jeśli chodzi o słuchanie słowa
mówionego. Największym z tych kongresów był kongres pięćdziesięciu miast, odbyty

w roku 1938. Londyn W Anglii był wówczas miastem kluczowym. Na wykładzie
publicznym było ogółem 150 000 osób,

2 Pierwszy z szeregu wielkich kongresów międzynarodowych odbył się w

Cleveland w stanie Ohio w dniach 4-11 sierpnia 1946 roku. Nazwano go

„Teokratycznym Kongresem Weselących się Narodów”. Na ten wielki kongres
wynajęto Stadion miejski w Cleveland, otaczające go pola i przyległą halę miejską.

Przybyli tam delegaci z każdego stanu oraz z 32 krajów spoza Stanów Zjednoczonych.
Program przeprowadzano w 20 różnych językach. W dniu otwarcia było ogółem

obecnych 50 000 osób. Na wykład publiczny w końcową niedzielę 80 000 ludzi
wcisnęło się na stadion, aby wysłuchać przemówienia na temat „Książę Pokoju”,

wygłoszonego przez prezesa Towarzystwa, N.H. Knorra. Do większych atrakcji
kongresu należało oddanie do użytku podręcznika biblijnego „Wyposażony do

wszelkiego dzieła dobrego” [w jęz. ang., po polsku ukazał się później], nowego

czasopisma Awake! [Przebudźcie się!, następca Pociechy] i nowego środka
pomocniczego do służby kaznodziejskiej „Niech Bóg będzie prawdziwy”. W
pobliskim jeziorze Erie ochrzczono 2602 osoby.

3 Inną sprawą, o której będzie się długo pamiętać, było podanie do wiadomości

przez prezesa zamierzonego programu rozszerzania. Była z tym związana rozbudowa
biura głównego Betel oraz znaczne powiększenie drukarni przy Adams Street 117 w
Brooklynie. W sześciu krajach miały też być powiększone biura oddziałów. Ten

mający kosztować cztery miliony dolarów program rozszerzania na najbliższe cztery

lata spotkał się z entuzjastycznym przyjęciem 58 000 uczestników owego
zgromadzenia.

4 Radości, doświadczenia i zbudowanie duchowe tysięcznych rzesz z okazji

„Teokratycznego Kongresu Weselących się Narodów” ‚ który się odbył w Cleveland w

roku 1946, okazały się tylko przedsmakiem tego, co czekało lud Jehowy w roku 1950
podczas kongresu światowego na nowojorskim Yankee Stadionie. Ten kongres
świadków Jehowy odbył się pod hasłem „Pomnożenie Teokracji” i trwał od 30 lipca
do 6 sierpnia 1950 roku. Jakże radosne było to ośmiodniowe święto teokratyczne!
Wojna się skończyła już przed mniej więcej pięcioma laty. wskutek czego 10 000
nieamerykańskich świadków z 67 różnych krajów mogło odbyć podroż do Nowego
Jorku na ten prawdziwie „światowy” kongres. Setki osób przyjechało z nawiedzonej
przez wojnę Europy. Dalsze setki delegatów przybyły z Afryki, Australii i Nowej
Zelandii. Reprezentowana była również Azja. Setki ludzi reprezentowało Amerykę
Łacińska i wyspy Pacyfiku. Przybyto tysiące Kanadyjczyków. Zgromadzenia odbywały
się w wielu językach. W dniu otwarcia tego olbrzymiego kongresu obecnych było 70

247 osób. W ostatnim dniu osiągnięto rekordową liczbę 123 707 osób, które przybyły,
aby wysłuchać publicznego wykładu N.H. Knorra.

5 Organizacja kongresu była oparta na wzorze kongresu w Cleveland i została

wprawiona w ruch już na kilka miesięcy przed rozpoczęciem zgromadzenia. Nadeszły
zamówienia na kwatery dla 75 000 osób, co wymagało przeprowadzenia w krótkim

czasie większej niż kiedykolwiek przedtem akcji poszukiwania pokoi. W New Jersey,

odległym o 64 km od stadionu, urządzono miasteczka wozów mieszkalnych.
Zakwaterowano tam tysiące świadków w dobrze zorganizowanej, obsługiwanej i
administrowanej „gminie”, liczącej 15 000 mieszkańców. Kiedy nadszedł dzień

otwarcia, cały ten aparat kongresowy ze wszystkimi działami i tysiącami ochotniczych
pracowników pracował na wysokich obrotach, zapewniając nadzwyczaj pomyślne
przeprowadzenie kongresu na ograniczonym terenie Yankee Stadionu znajdującego

się w ruchliwej części miasta.

6 Pierwszym z wielu nowych wydawnictw była książka zawierająca nowe,

zachwycająco skomponowane pieśni wychwalania, po czym nastąpiły dalsze,
mianowicie: pożyteczna broszura Defending and Legally Establishing the Good
News [Obrona i prawne umocnienie dobrej nowiny]; czasopismo Strażnica w

nowym, atrakcyjnym formacie, broszura Evolution versus The New World [Ewolucja
przeciw nowemu światu] przyjęty z entuzjazmem The New World Translation of the

Christian Greek Scriptures [Przekład Nowego Świata Chrześcijańskich Pism
Greckich], nowa książka „This Means Everlasting Life” [„To znaczy żucie wieczne”]

oraz broszura zawierająca wykład publiczny „Czy możesz żyć na zawsze w szczęściu
na ziemi?” Z okazji tego najwspanialszego do owego czasu kongresu faktycznie

podano świadkom Jehowy obfity pokarm duchowy z rzeczy tłustych.

7 Przed opuszczeniem miasta kongresowego świadkowie zostali zaproszeni do

zwiedzenia pięknego, nowego biura głównego Betel przy Columbia Heights 124 oraz
znacznie powiększonej drukarni przy Adams Street 117 w Brooklynie. Przez kilka dni

po kongresie tysiące ludzi przechodziło przez te pomieszczenia, oglądając wszystkie

ciekawe szczegóły tych dwóch ośrodków działalności teokratycznej. Otwarcie nowego
domu Betel nastąpiło 30 stycznia a nowej drukarni 3 kwietnia 1950 roku.
Wprowadzenie się do tych dwóch nowocześnie wyposażonych budynków było

urzeczywistnieniem ogromnego programu rozszerzania, który tak entuzjastycznie

przyjęto na kongresie w Cleveland w roku 1946.

8 Podczas kongresu, odbytego w roku 1950 na Yankee Stadionie, prezes

Towarzystwa Watch Tower zapowiedział, że latem 1951 roku międzynarodowe

rodzina świadków spotka się w Europie na szeregu zgromadzeń. Dlatego wszyscy

mieli już zacząć planować, żeby mogli się tam udać. Owa seria europejskich
uroczystości teokratycznych odbywała się pod hasłem „Czystego wielbienia”.
Pierwsze z tego szeregu wspaniałych spotkań odbyło się w Londynie 1-5 sierpnia na
ogromnym stadionie Wembley, na którym zebrało się tysiące świadków z czterdziestu

różnych państw. Przybyli koleją, autobusami, statkami i samolotami. Wykładu
publicznego wysłuchało 36 315 osób. Następny kongres międzynarodowy odbył się
zaraz potem w Paryżu, w Palais des Sports, od 9 do 12 sierpnia. Na wykładzie
publicznym było tam 10 456 osób. Na tym pierwszym od czternastu lat krajowym
kongresie świadków Jehowy we Francji byli obecni przedstawiciele z 28 krajów.
Rotterdam w Holandii był w dniach 17-19 sierpnia następnym ośrodkiem kongresu
„Czystego wielbienia”, który odbył się tam w budynku Anoy, w hali sportowej.

9 Podczas trzydniowego kongresu międzynarodowego, który się odbył 24-26

września 1951 roku we Frankfurcie nad Menem, w Niemczech, można było odnieść
wrażenie, że się żyje w lesie w nowym świecie. Był to największy do owego czasu
kongres niemiecki. Ochrzczono 2373 osoby. Prasa i radio nadały mu wielki rozgłos.

W niedzielę kongres osiągnął punkt kulminacyjny, gdy 47 432 osoby przysłuchiwały
się publicznemu wykładowi N.H. Knorra. Ponieważ od sierpnia 1950 r. działalność
świadków w NRD była zakazana, więc tylko nieliczni z nich mogli przybyć na kongres
do Frankfurtu. Dlatego we wtorek 28 września odbyło się jednodniowe zgromadzenie
w Berlinie Zachodnim, gdzie kilku mówców z kongresu we Frankfurcie przedstawiło

w streszczeniu wszystkie główniejsze wykłady i inne ciekawe punkty. Zgromadzenie

odbyło alg w Waldbuehne - pięknie położonym amfiteatrze na wolnym powietrzu. 13
563 osoby wysłuchały tego wzruszającego, czterogodzinnego programu.
Przypuszczalnie około 8000 osób przybyło z NRD. Wielu naraziło życie i wydało

prawie wszystkie oszczędności, byle być na tym jednodniowym kongresie, lecz to się
opłacało. Wracali do swych rodzinnych stron, aby służyć Bogu w tych przykrych
czasach, nie wiedząc, którego dnia i oni mogą zostać zamknięci do więzień i obozów,

co już spotkało wielu ich współwyznawców.

10 Kampania kongresów z roku 1951 posuwała, się coraz dalej do środkowej i

północnej Europy. W Kopenhadze w Danii naliczono podczas wykładu publicznego 6
912 osób. Podałaś podwójnego kongresu w Vaasa i Helsinkach w Finlandii ogólna
najwyższa liczba obecnych wynosiła 5 750. Sztokholm w Szwecji był następnym

miastem kongresowym: obecnych 6 211 osób. W Lillehammer w Norwegii przybyło
na wykład publiczny 2391 osób. Największy z dotychczasowych kongresów w Austrii

odbył się w Wiedniu; wzięło w nim udział 4 467 osób. Tę serię kongresów roku 1951
zakończył kongres w Ameryce, który się odbył w dniach 12-14 października na

stadionie Griffith w Waszyngtonie; najwyższa, liczba obecnych wynosiła 57 500.

11 Kongres pod hasłem „Świadkowie Jehowy - Społeczeństwo Nowego Świata”,

który się odbył na Yankee Stadionie w Nowym Jorku w dniach 19-26 lipca 1353 roku,
stał się wydarzeniem historycznym. Był to w Ameryce największy kongres religinych

wszystkich czasów. W niedzielę, tj. w ostatnim dniu kongresu, najwyższa liczba
obecnych osiągnęła 165 829; zapełnili oni do ostatniego miejsca stadion i inne

pomieszczenia kongresowe w jego okolicy. Świadkowie przybyli z 96 różnych krajów.

Program odbywał się w 20 językach. Zakwaterowanie na osiem dni tak wielkiego
miasta ludzi było gigantycznym przedsięwzięciem. Komitet kwaterunkowy wynajął
wszelkie możliwe miejsca noclegowe w Nowym Jorku. Ale kwatery znalazły się dla

wszystkich. Miasto wozów mieszkalnych znowu urządzono w New Jersey na tym

samym miejscu co w roku 1950, lecz tym razem na dużo większym obszarze. Jego
zaludnienie osiągnęło niewiarogodną liczbę 45 453 osób. Podczas chrztu, który był
wówczas największym chrztem masowym na świecie, zanurzono 4640 osób. Przez

osiem dni i potem jeszcze przez wiele tygodni to masowe zgromadzenie było

aktualnym tematem dla każdej agencji informacyjnej, dla prasy, radia, kronik
filmowych i telewizji.

12 Prawdziwy potok nowych publikacji wydano zarówno dla samych uczestników

kongresu, jak i do rozpowszechnienia wśród mieszkańców Nowego Jorku. Pierwsze

miejsce na liście nowych wydawnictw zajął I tom New World Translation of the
Hebrew Scriptures [Przekład Nowego Świata Pism Hebrajskich] Nadto w języku
angielskim ukazały się nowe książki: Upewniajcie sta o wszystkich rzeczach oraz
„Nowe niebiosa i nowa ziemia”, jak również broszury Podstawa wierzenia w nowy
świat, „Każ Słowo” („Preach the Word”) i Po Armagedonie - Boży nowy świat poza
wieloma publikacjami w innych językach. Administracja i organizacja tego
rekordowego kongresu była wspaniała. Pomagało w tym przeszło 20000 ochotników.
Wyżywienie tysięcy ludzi było sprawne i szybkie; bufet funkcjonował nawet lepiej i
wydawał lepsze posiłki niż ten, który na kongresie w roku 1950 był już wprost cudem.
Prawie wszystkie punkty programu były transmitowane dla mieszkańców Nowego
Jorku przez radiostację Towarzystwa WBBR.

13 Dopóki się nie skończy przewidziany przez Jehowę czas, w którym mogą się

jeszcze odbywać takie przedarmagedonowe kongresy, niech wszyscy świadkowie z
radością biorą udział w tych uroczystościach, jak uczestniczyli w serii kongresów
międzynarodowych w roku 1955. Gdy wszyscy będą tak czynić, zostanie zapisanych o
wiele więcej rozdziałów nowożytnej historii świadków Jehowy ku chwale Jehowy, ich

suwerennego Boga i Króla. Spoglądając wstecz na wzruszającą historię nowożytną

ludu Jehowy, możemy wyraźnie dostrzec nieomylne kierownictwo Boże. To
nieprzeparte kierownictwo spoczywa w rękach wyniesionego na tron przez Jehowę
Króla Chrystusa Jezusa. Wszystkie te dowody umacniają nas w naszej wierze i

niezachwianej ufności. Z pewnością Jehowa będzie nadal właściwie kierował swym
Społeczeństwem Nowego Świata, żeby mogło przetrwać burzę Armagedonu.

_____
PRZEGLĄD MATERIAŁU:
1. Jakie informacje podano o kongresach, urządzonych przed rokiem 1946?
2. Jakie liczby dają pewne pojęcie o międzynarodowym charakterze i rozmiarach kongresu z roku

1946?

3. Jaki program rozszerzania przyjęto z entuzjazmem?
4, 5. Jakie dane statystyczne dają wyobrażenie o rozmiarach kongresu z roku 1950?
6, 7. Jaki pokarm duchowy otrzymali jego uczestnicy i zwiedzenie jakich pomieszczeń

teokratycznych sprawiło im prawdziwą przyjemność?

8-10. Jakie kongresy odbyły się w roku 1951?
11, 12. Co sprawiło, że kongres międzynarodowy w roku 1953 był „dotąd najlepszym”?
13. W czym powinniśmy z radością brać udział i w czym możemy pokładać ufność?

SPOŁECZEŃSTWO TEOKRATYCZNE

Studium 87

ORGANIZACJA UNIWERSALNA I ORGANIZACJA KRÓLESTWA

1 Jehowa Bóg jest bez początku. Wszystko zostało stworzone przez Niego. A więc

był czas, kiedy Bóg istniał sam; lecz będąc zupełny, niezależny i samowystarczalny,
nie czuł się osamotniony. Prócz tego był zajęty pracą. Wypromieniowuje z Niego w

przestrzeń ogromna energia, i tej właśnie energii użył później do ukształtowania i
stworzenia innych rzeczy w uniwersum, czyli we wszechświecie. Gdy był sam, wtedy
tylko On stanowił uniwersum. Potem przystąpił do swego zdumiewającego dzieła
stwarzania. Pierwszym Jego stworzeniem był Jego jednorodzony Syn, który później

został Jezusem Chrystusem. Tego Syna przyjął na swego współpracownika w dziele
stwarzania, i tak ów Syn współpracując z Ojcem był Jego mistrzowskim robotnikiem.
Później, gdy zostali stworzeni aniołowie, możne stworzenia duchowe, to również im
były zlecane różne prace; razem z Synem stanowili więc uniwersalną organizację
Jehowy.

2 Słowo „organizacja” pochodzi od pewnego greckiego słowa (ergon), które znaczy

„energia” lub „praca”. Organizacja Jehowy została przeto stworzona do spełniania

pracy, którą jej zleca jej Stwórca, Jehowa. Nie znaczy to jednak, ze organizacja Boża
miała przejąć od Niego Jego pracę. O nie, Jehowa nadal pracuje. (Jana 5:17) W
gruncie rzeczy, stworzywszy organizację, Jehowa przyjął na siebie jeszcze więcej
odpowiedzialnymi, jeszcze więcej pracy związanej z kierowaniem tą potężną
organizacją i troszczeniem się o nią. Każdy dzień jest dla Jehowy Boga dniem
roboczym. W ciągu jednego dnia pracy Jehowa dokonuje więcej niż cała Jego
organizacja. Słońce, które jest tylko drobną cząstką Jego materialnego stworzenia,
wysyła na ziemię w ciągu jednego 24-godzinnego dnia tyle energii, ile jej zawiera 500

miliardów ton węgla. Jakże sprawnym Pracownikiem jest Jehowa!

3 Chrystus Jezus jest drugim z kolei robotnikiem w organizacji Jehowy. Wszyscy w

organizacji Jehowy pracują. Wielka uniwersalna organizacja Jehowy jest wyobrażona

w Piśmie Świętym jako niewiasta, jako żona, a On sam jako jej małżonek. (Izaj. 54:5;
Gal. 4:26) Ta niewiasta wykonuje pracę jako pomocnica Jehowy oraz jest używana do
wyłaniania specjalnych sług, tak jak On tego chce. Przebywa w atmosferze wolności i
zawsze była wierna i zupełnie posłuszna Jehowie, spoglądając ku Niemu jako ku
swemu Obrońcy.

4 Bóg zorganizował cały ten niewidzialny wszechświat w bardzo sprawne i

harmonijne urządzenie. Możne stworzenia duchowe, z których się składa to

niewidzialne uniwersum, mają różną moc i rangę i są osadzone na stanowiskach
różniących się stopniem odpowiedzialności. Są tam cherubini, którzy stanowią

specjalną świtę tronu Jehowy i podtrzymują Jego majestat i zwierzchnictwo w tych
częściach uniwersum, do których zostali przydzieleni. (1 Sam. 4:4; Ps. 99:1; Ezech.

28:14; 1 Mojż. 3:24) Są serafini, których służba polega na oczyszczaniu organizacji i
trzymaniu z dala od niej wszelkich nieczystości oraz na oznajmianiu chwały Jehowy.

Służą w Jego świątyni w czasach sądu. (Izaj. 6:1-7) Są wreszcie miriady innych

aniołów, używanych do spełniania różnych służb. (2 Król. 19:35; Dan. 10:5-13; 1
Mojż. 19:1, 15; Mar. 1:13) Liczebność jednego oddziału tych niebiańskich zastępów
jest określona w Objawieniu 9:16 (NW, uw. marg.) na 200 milionów. Chrystus Jezus

jest nad nimi wszystkimi Archaniołem. (1 Tes. 4:16; Judy 9; Obj. 12:7) Apostoł Paweł

opisuje aniołów, że są zorganizowani czy to jako „trony, czy panowania, czy rządy, czy
władze”. (Kol. 1:16, NW; Efez. 1:21) Ich zorganizowany szyk uzmysłowił Jezus
mówiąc o swym Ojcu, że mógłby mu posłać na pomoc „więcej niż dwanaście legionów

aniołów”. (Mat. 26:53, NT) Wszystkie te możne duchy służą na rozkaz Jehowy i

składają Mu sprawozdanie ze spełnionych powinności. - Dan. 7:9, 10; Ijoba 1:6; 2:1.

5 Prorokowi Ezechielowi była dana symboliczna wizja wielkiej organizacji Jehowy

Boga, przypodobanej do wozu, na którym siedział Jehowa i który posuwał się
naprzód zależnie od rozkazu i ducha Bożego. Towarzyszyły Mu zastępy wspaniałych

stworzeń duchowych. Pokazano Ezechielowi, że ta organizacja ma ‚koła w pośrodku
kół’. Ma to swoje odbicie w ziemskim ustroju dzisiejszego ludu Bożego, w którym
każdy kaznodzieja Królestwa i każde grono rodzinne stanowi podstawową jednostkę
wewnątrz zborów, które z kolei są zorganizowane w obwody wewnątrz okręgów.
Okręgi znów tworzą organizacje oddziałów, które w końcu składają się na całą
zjednoczoną organizację ogólnoziemską, przy czym każda jednostka i każda cząstka
organizacji pozostaje w harmonii z innymi jednostkami i cząstkami, działając gładko
jak ‚koła w pośrodku kół’ i głosząc dobrą nowinę na szerokim „polu” świata. Nie ulega
wątpliwości, iż Jehowa dysponuje organizacją wszechświatową, która się odznacza
wielkim ładem, sprawnością i harmonią. - Ezechiela, rozdziały 1, 10.

6 Gdy Bóg dawał początek swemu stworzeniu ziemskiemu, osadzając na ziemi

Adama i Ewę, wtedy dał im zlecenie, aby wykonali pewną pracę. (1 Mojż. 1:28)
Ponieważ byli doskonali i zajmowali przed Bogiem stanowisko Jego dzieci, więc
zostali uczynieni częścią Jego uniwersalnej organizacji, częścią ziemską. Pozostawali
w pełnej harmonii z niewidzialną częścią organizacji uniwersalnej. Po buncie Adama i
Ewy zostali oni wyrzuceni z organizacji uniwersalnej. W tym czasie Bóg wskazał, że

wyłoni coś nowego, co z biegiem czasu przywiedzie do harmonii z Nim i do Jego

uniwersalnej organizacji te stworzenia ludzkie, które będą Mu wierne. Miało to
nastąpić za pośrednictwem Królestwa. Organizacja Królestwa miała wprowadzić
mieszkańców ziemi w nowy stosunek z Jehową, w stosunek dzieci. To Królestwo

miało być stołeczną, czyli władającą częścią całej wszechświatowej organizacji Bożej,
miało być jego ciałem rządzącym, tak jak naród jest kierowany przez organizację
rządową, znajdującą się w stolicy kraju.

7 Przez wieki ta uniwersalna organizacja była wyłącznie niebiańska, i nie wydawała

na świat dzieci na ziemi; była niepłodna. (Izaj. 54:1) Jednak w chwili chrztu i

pomazania Chrystusa Jezusa, co nastąpiło w r. 29 po Chr., został on zrodzony jako
duchowy syn Boży. Uniwersalna organizacja, czyli „niewiasta” Boża, wydała więc
owoc. Chrystus Jezus był doświadczony i wystawiony na próbę i wykazał się

potrzebnymi przymiotami, to znaczy zachował nienaganność, co go kwalifikowało na
członka niebiańskiego Królestwa, i nie tylko na członka, ale i na Króla tego Królestwa,

na Głowę tej królewskiej organizacji. Chrystus został wskrzeszony z martwych i usiadł
po prawicy swego Ojca, gdzie miał czekać do czasu, kiedy Bóg każe mu zasiąść na

tronie i przystąpić do wyniszczenia we wszechświecie wszelkiego zła w celu
wykazania całkowitej pełnoprawności imienia jego Ojca.

8 Potem, w dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 po Chr., „niewiasta” Boża wydała więcej

dzieci, mianowicie wiernych członków narodu żydowskiego, którzy przyjęli

Chrystusa. Od owego czasu 1900 lat upłynęło na dobieraniu członków tej klasy
niebiańskiej oraz na sprawdzaniu ich nienaganności. Pismo Święte wskazuje, że

będzie się ona w końcu składać ze 144000 członków, pochodzących ze wszystkich

narodów. (Obj. 14:1, 3; 17:14) Bezpośrednio po upłynięciu „postanowionych czasów
narodów”, które się skończyły w r. 1914, Jezus Chrystus został w niebiosach
wyniesiony na tron i zaczął panować pośród swych nieprzyjaciół. (Dan. 4:25;

Ps.110:2) W jego ręce została złożona pełnia władzy ustanowionego Królestwa. Z tej

radosnej okazji odbyło się wielkie zgromadzenie aniołów i od wszystkich zażądano,
aby uznali nowo intronizowanego Króla i nowe rozrządzenie Królestwa oraz aby dali
wyraz swej wierności poddańczej. (Hebr. 1:6) Obecnie Królestwo panuje jako

stołeczna organizacja wszechświata.

9 W roku 1918 Chrystus zwrócił uwagę na tych, którzy pomarli jako jego wierni

słudzy, i wskrzesił ich z martwych do życia w niebiosach. Zmartwychwstanie to było
niewidzialne dla oczu ludzkich. Bezpośrednio potem zaczął oczyszczać i przepławiać
członków wiernego ostatka, którzy jeszcze byli na ziemi. Około r. 1919 zostali

zjednoczeni, aby przeprowadzili wielkie dzieło kazania o ustanowionym Królestwie,
zanim Chrystus przystąpi do zniszczenia swych nieprzyjaciół w wojnie Armagedonu.
Dziś ci członkowie ostatka stanowią część uniwersalnej organizacji Bożej, gdyż zostali
przyjęci przez Boga na Jego duchowych synów, którzy mają nadzieję stania się w
końcu Jego synami-duchami w niebiosach. Muszą działać aż do śmierci i będą w
dalszym ciągu działali, gdy zostaną wskrzeszeni, aby się stać częścią organizacji
rządzącej. - 1 Tes. 4:15-17; Obj. 14:13.

10 Ten zorganizowany od r. 1919 wierny ostatek dziedziców Królestwa stanowi

fundament nowej ziemi. Każdy musi złączyć się z nim, jeśli chce dostąpić łaski Bożej.
Królestwo panuje teraz z niebios i wszyscy muszą je uznawać, aby osiągnąć życie.
(Mich. 4:1-4) Prócz swej organizacji Królestwa Bóg zgromadza obecnie ludzi z klasy

„drugich owiec”. (Jana 10:16; Mat. 25:31-33) Ci mają widoki życia na ziemi. Nie są
jeszcze usprawiedliwieni do życia wiecznego, czyli nie są uważani za sprawiedliwych
przed Bogiem, i dlatego nie są jeszcze członkami Jego uniwersalnej organizacji, ale są
jej przewidywanymi członkami. Spełniają dziś służbę na ziemi razem z dziedzicami
Królestwa i wyglądają czasu, kiedy w nowym świecie zostaną rzeczywiście

doprowadzeni do doskonałości i usprawiedliwieni i kiedy - na zasadzie ich

doskonałości i wypróbowanej nienaganności - zostaną uznani przez Jehowę za Jego
synów. Wtedy staną się częścią Jego uniwersalnej organizacji, w której pozostaną na
zawsze. - Rzym. 8:21.

_____
PRZEGLĄD MATERIAŁU:
1. Opisz, jak powstała uniwersalna organizacja Jehowy?
2. Jakiemu celowi służy organizacja i czy przejęła ona pracę Jehowy?
3. W jakim stosunku do Jehowy pozostaje organizacja uniwersalna?
4. Z jakich możnych stworzeń duchowych składa się organizacja uniwersalna, i jaki dowód istnieje na

to, że one stanowią organizację?

5. Jak - zgodnie z tym, co widział Ezechiel - organizacja ziemska jest dziś odbiciem struktury

organizacji uniwersalnej?

6. Jakie stanowisko zajmowali Adam i Ewa i co Bóg zamierzył w chwili ich buntu?

7. Jak organizacja uniwersalna wyłoniła pierwsze dziecko po długim okresie niepłodności?
8. Jak doszło do wyłonienia dalszych dzieci i jak zostało ustanowione Królestwo?
9. W jakim stosunku do organizacji uniwersalnej pozostaje ostatek?
10. W jakim stosunku do niej pozostają „drugie owce”?

Studium 88

ZARZĄDZANIE WCZESNYM ZBOREM

1 Jehowa Bóg jest Organizatorem niezrównanym w doskonałości. Gdy Jego Syn

Jezus Chrystus przyszedł na ziemię, objawił wolę swego Ojca i przystąpił do
zgromadzenia, wychowania i zaprawienia dwunastu apostołów, którzy mieli się
znaleźć w fundamencie zboru chrześcijańskiego, składającego się ze 144 001
członków. Głównym kamieniem narożnym tego zboru jest sam Chrystus. (Obj. 14:1; 1

Piotra 2:7; Efez. 2:20-22) Jezus przywrócił czyste wielbienie i będąc na ziemi urządził
miniaturową teokrację. Po swej śmierci i zmartwychwstaniu ponownie zgromadził
rozproszonych apostołów i uczniów, a w dniu Pięćdziesiątnicy wylał na nich świętego
ducha Jehowy. Tak więc od chwili jego chrztu i namaszczenia duchem świętym nad
rzeką Jordan do Pięćdziesiątnicy, i potem do roku 36 po Chr., Bóg pozostawał w

kontakcie z narodem żydowskim, co było wypełnieniem proroctwa Daniela 9:24-27 o
70 tygodniu. W tym czasie dokonywał ‚pomazania świętego świętych’, to jest:

namaszczał tych spośród Żydów, którzy mieli należeć do organizacji królestwa.
Potem zwrócił się tez do pogan i zaczął dobierać spośród nich członków do zboru
chrześcijańskiego.

2 Gdy Jezus był na ziemi, uznawał organizację żydowską, podporządkowana

Prawu Mojżeszowemu, i nie próbował zakładać jakiejś oddzielnej organizacji, czyli

zboru. (Marka 9:38-40) Jednakże w dniu Pięćdziesiątnicy przymierze Prawa zostało
przekreślone i odtąd Bóg uznawał jedynie zbór chrześcijański. Aby pokazać
wszystkim, że tak było, udzielił apostołom i innym darów ducha, uzdalniając ich do
czynienia licznych cudów. Było to dowodem, że Bóg odwrócił się teraz od

żydowskiego systemu rzeczy i ustanowił nowy, chrześcijański system rzeczy. (Hebr.
2:4; 1 Kor. 14:22) Dlatego wszyscy, którzy dostąpili łaski od Boga, byli zobowiązani
przyjść do zboru chrześcijańskiego i współdziałać z nim. Przykładem tego jest apostoł
Paweł. Gdy jeszcze jako Saul prześladowca został wybrany i poinformowany przez
Jezusa, że będzie apostołem, to nie przystąpił zaraz do głoszenia ani nawet nie rościł

sobie prawa do tego, ale najpierw zabrano go do Damaszku i tam musiał się spotkać z

jednym z uczniów Chrystusa, który go dokładnie pouczył o drodze Jezusa i
zapoznawał go z innymi braćmi w Damaszku oraz z organizacją. Paweł niezwłocznie

nawiązał łączność z tą organizacją i w harmonii z nią pracował. - Dz. Ap. 9:1-6, 16-22.

3 Wczesny zbór był zorganizowany dokładnie na sposób teokratyczny. „Dwunastu

apostołów Baranka” wraz z niektórymi dojrzałymi braćmi ze zboru w Jeruzalem
stanowili widzialne ciało zarządzające. (Obj. 21:14; Dz. Ap. 15:6, 23) Choć wszyscy
byli braćmi, a więc stali na tym samym poziomie gdyż nie było wśród nich klasy

duchowieństwa i klasy laików, i choć ci, którzy należeli do ciała zarządzającego i
którzy spełniali zadania związane ze specjalną odpowiedzialnością, byli tylko

pracownikami, to jednak zbór nie był kierowany w sposób demokratyczny czy
komunistyczny, a już na pewno nie w sposób dyktatorski.

4 Sposób zarządzania wczesnym zborem znajduje odpowiednik za dni Mojżesza.

Jest faktem, że naród izraelski był pod tym względem wzorem lub figurą zboru

chrześcijańskiego. Zbór żydowski miał Mojżesza jako po średnika i wodza. Zbór
chrześcijański ma Jezusa Chrystusa ca swego Pośrednika, Wodza i Rozkazodawcę.

Izrael cielesny był ugruntowany na dwunastu synach Jakuba, którzy byli przodkami

dwunastu pokoleń. Kamieniami fundamentalnymi zboru chrześcijańskiego jest
dwunastu apostołów Baranka. Było więc dwanaście pokoleń w Izraelu naturalnym i
jest dwanaście symbolicznych pokoleń Izraela duchowego. (Obj. 7:4-8) Żydzi zostali

zorganizowani na warunkach przymierza Zakonu. Zbór chrześcijański jest

zorganizowany pod nowym przymierzem. Żydzi mieli swoje kapłaństwo z pokolenia
Lewiego. Chrystus Jezus jest wspaniałym Wielkim Kapłanem i ma pod sobą
królewskie kapłaństwo, które służy ludowi. Izrael miał ofiary ze zwierząt. Zbór

chrześcijański ma jedną ofiarę z Chrystusa Jezusa, która jest doskonała i lepsza,

ponieważ faktycznie może tyć odpokutowaniem za grzechy.

5 Idąc za przykładem Jezusa, który się zawsze odwoływał do zapisanego Słowa

Bożego, wczesny zbór opierał się całkowicie na Słowie Bożym, czyli Biblii. Jezus
powiedział: „Uświęć ich za pośrednictwem prawdy; słowo twoje jest prawdą.” (Jana

17:17, NW; Izaj. 8:20) Za czasów apostołów zbór chrześcijański zażywał wielkiej
wolności, wolności mowy i wolności od fałszywych nauk, a przy tym praktykował
czyste i nieskalane wielbienie Jehowy Boga. Chrystus tył ich niewidzialnym Królem i
Głową. Jehowa i Chrystus Jezus byli ich Zwierzchnościami Wyższymi, którym
okazywali posłuszeństwo. Tak właśnie oświadczyli apostołowie, gdy stanęli przed
sądem: „Musimy być posłuszni raczej Bogu jako władcy niż ludziom.” - Dz. Ap. 5:29,
NW.

6 Apostołom i dojrzałym braciom, którzy z nimi współpracowali w ciele

kierowniczym, przysługiwały liczne uprawnienia i zarazem ciążyły na nich obowiązki,
jak np.: objęcie przewodnictwa w aktualnym dziele głoszenia, podejmowanie decyzji
w sprawach doktrynalnych, kierowanie sprawami organizacyjnymi, dokonywanie

zamianowań na stanowiska służby w zborach, przydzielanie terenu i przydział
misjonarzy, obrona dobrej nowiny przed sądami najwyższymi, kierowanie akcją
pomocy dla braci będących w po trzebię oraz czuwanie nad czystością organizacji.
Gdy korzystali z tych uprawnień i gdy zbory były im posłuszne, dawało to dobre
wyniki; to zaś świadczyło, że zalecony przez Boga sposób postępowania tył sposobem

teokratycznym, i - póki się do niego stosowano - otrzymywano błogosławieństwo

wraz z towarzyszącym mu wzrostem. - Dz. Ap. 16:4, 5.

7 Dzięki działalności kaznodziejskiej apostołów i innych sług założono wiele

zborów w różnych miastach świata. We wszystkich tych zborach dojrzali słudzy byli

nadzorcami. (Filip.1:1, NW; Dz. Ap. 20:17, 28) Zgromadzano się regularnie na
studium w mieszkaniach lub salach. (Hebr. 10:25; Rzym. 16:5; Dz. Ap. 20:8)
Niektórzy, jak np. Tymoteusz i Tytus, byli sługami specjalnymi, którym powierzono

większe obszary. Ciało kierownicze przelało na nich niektóre ze swych uprawnień,
aby mogli z nich korzystać m przydzielonych im terenach dla dobra tamtejszych

zborów. Ogólnoświatowe dzieło kaznodziejskie było dziełem zorganizowanym; każdy
głosiciel otrzymywał bowiem swój przydział terenu. Zbory były odwiedzane przez sług
podróżujących, którzy pomagali głosicielom Królestwa i pouczali ich, aby byli

bardziej umiejętni. (Efez. 4:11-16; Rzym. 15:19; 2 Jana 10, 12) Na zebraniach
regularnie omawiali najlepsze sposoby głoszenia, a na zgromadzeniach opowiadali

swoje doświadczenia ze służby polowej, które pokazywały, jak Bóg ich prowadził i
traktował, tak iż wszyscy mogli odnieść z tego korzyść. - Dz. Ap. 4, 6, 11, 15. (Zobacz

„Upewniajcie się o wszystkich rzeczach”, str.228-233.)

8 Przy tym wszystkim jednak najbardziej błogosławione stanowisko zajmował ten,

kto był najaktywniejszy w głoszeniu od domu do domu. (Dz. Ap. 6; 1 Kor. 9:16; Dz.
Ap. 20:20) A więc zadaniem organizacji było budowanie swych członków w pracy od

domu do domu i w prowadzeniu studiów u ludzi, aby ich uczynić umiejętniejszymi
kaznodziejami dobrej nowiny. Wtedy zbory mogły dochodzić do dojrzałości i stawać

się zupełnie dorosłymi w Chrystusie Jezusie. - Hebr. 6:1-3.

_____
PRZEGLĄD MATERIAŁU:
1. Jak był zorganizowany wczesny zbór?
2. Co dowodzi, że po Pięćdziesiątnicy Bóg miał do czynienia tylko ze zborem chrześcijańskim?
3. Z kogo się składało ciało zarządzające zborem i czy oni byli wywyższeni nad innych?
4. Jaka równoległość w strukturze organizacyjnej istnieje między naturalnym Izraelem a zborem

chrześcijańskim?

5. Jaką wolnością cieszono się we wczesnym zborze?
6. Kto wchodził w skład widzialnego ciała zarządzającego i jakie były ich obowiązki?
7. Opisz strukturę zboru.
8. Jakie zadanie miała spełnić organizacja?
ZADANIE: Porównaj ustrój wczesnego zboru ze zborem dzisiejszym

Studium 89

ZARZĄDZANIE ZBOREM DOBY OBECNEJ

1 Jehowa, Stworzyciel wszystkich rzeczy, interesuje się swym stworzeniem. Jest On

Najwyższym Suwerenem a do współpracy przyjął swego Syna, tak iż obaj stanowią

Zwierzchności wyższe, którym wszystkie stworzenia w niebie i na ziemi muszą być

bezwzględnie posłuszne. W rzeczy samej wypływające z miłości posłuszeństwo jest
zasadniczym prawem całej organizacji Jego stworzeń. Przeto o organizacji Jeżowy
można powiedzieć, że jest teokratyczna, to znaczy pozostaje pod bezpośrednią
administracją Bożą i jest przez Niego rządzona.

2 Do kierowania swym zborem na zimni Bóg kazał spisać Biblię, która jest

konstytucją Jego organizacji. Choć po większej części spisywali ją ludzie, nie
pochodzi z żadnego widzialnego źródła, ale została natchniona z nieba. Jest
instrukcją zwierzchnią, przekazywaną odgórnie. Jest niezmienna, obowiązuje na całej

ziemi i ma pierwszeństwo przed wszystkim, co mieliby do powiedzenia ludzie lub
widzialne organizacje. (Ps. 119:133) Stwórca wie, jak wpływać na swe stworzenie i

według jakich reguł ono najlepiej działa.

3 Jezus przepowiedział, że w tych dniach ostatecznych zgromadzi swój zbór, cały

wierny, pomazany ostatek członków swego ciała, i że ich zespoli w pewne ciało, które
nazwał swoim „wiernymi rozumnym niewolnikiem”. Wyjaśnił, że gdy przyjdzie do

świątyni, zastanie ich w szczerym usposobieniu do siebie, przejętych pragnieniem
czynienia przewidzianego dla nich dzieła. Powiedział, że wtedy się przepasze i będzie

im usługiwał, i że oni z kolei będą karmić jego domowników wiary. (Łuk. 12:37; Mat.
24:45-47) Jehowa Bóg współdziała więc z tym zborem przy ogłaszaniu na całym

świecie swego imienia i przy głoszeniu dobrej nowiny o ustanowionym Królestwie.
Jest to Jego „czeladź”. Spośród tych, którzy są dojrzali i wierni, wybrał małą grupkę i

utworzył z niej widzialne ciało zarządzające, tak samo jak wczesny zbór miał swoje
widzialne ciało zarządzające, złożone z dojrzałych, wiernych pomazańców.

4 Jest faktem, iż Jehowa dawno temu przepowiedział, że za naszych czasów

przywróci zborowi ten stan wolności, jakim się cieszył za dni apostołów, i że odbuduje
go według tej samej struktury organizacyjnej. Powiada: „A przywrócę sędziów twoich,
jako przedtem byli, i radców twoich, jak na początku. Potem cię nazywać będą

miastem sprawiedliwości, miastem wiernym.” (Izaj. 1:26) W Izajasza 60:17 wskazuje

też na lepszy stan organizacji oraz na wprowadzane dziś wzmocnienie jej struktury:
„Zamiast miedzi przyniosę złoto, a zamiast żelaza przyniosę srebro, a zamiast drewna
miedź, a zamiast kamieni żelazo; i zamianuję pokój na twych nadzorców a

sprawiedliwość na przydzielających ci pracę.” (NW) Pokój i sprawiedliwość są siłą

napędową, która pobudza zbór do działania.

5 Aby to dzieło było wykonywane sprawnie i jak najskuteczniej, „wierny i rozumny

niewolnik” rozporządza korporacją Watch Tower Bible and Tract Society,
zorganizowaną według praw stanu Pensylwania. W ciągu tych lat, odkąd Pan

przyszedł do swej świątyni, widzialne ciało zarządzające było ściśle utożsamiane z
zarządem tej korporacji. Nie znaczy to jednak, że sama ta korporacja jest widzialnym
ciałem zarządzającym, bo nawet gdyby nie było takiej korporacji, to zbór Boży
istniałby nadal ze swą strukturą organizacyjną. Towarzystwo nie jest obliczoną na
zysk instytucją handlową; członkowie korporacji są wybierani na podstawie
dojrzałości, a nie na podstawie datków pieniężnych. Że Towarzystwo jest
teokratyczne i całkowicie oddane czynieniu dzieła kaznodziejskiego, widać to z jego
statutu:

6 „Celem tego Towarzystwa jest: Działać jako sługa i prawne narzędzie

zarządzające tym gronem chrześcijan, znanych jako świadkowie Jehowy; głosić
wszystkim narodom ewangelię o Królestwie Bożym pod rządami Chrystusa Jezusa,

na świadectwo imieniu, słowu i zwierzchności Wszechmocnego Boga JEHOWY;
drukować i rozpowszechniać Biblie oraz szerzyć prawdy biblijne w różnych językach
za pośrednictwem redagowania i publikowania literatury zawierającej informacje i
komentarze wyjaśniające biblijne prawdy i proroctwa co do ustanowienia Królestwa
Jehowy pod rządami Chrystusa Jezusa; mianować … misjonarzy i kaznodziejów i

udzielać im pełnomocnictwa, aby szli i całemu światu publicznie i od domu do domu

głosili ewangelię, a osoby chcące słuchać aby nauczali prawd biblijnych przez
pozostawianie u takich ludzi wymienionej literatury i przez prowadzenie z nimi
studiów biblijnych; doskonalić mężczyzn, niewiasty i dzieci duchowo i moralnie za

pomocą chrześcijańskiej pracy misjonarskiej … organizować i przeprowadzać w
celach takiego wielbienia lokalne i ogólnoświatowe zgromadzenia.”

7 Apostoł Paweł pisze w Hebrajczyków 13:7, 17, 24, NW: „Pamiętajcie o tych,

którzy wami zarządzają, którzy mówili wam słowo Boże, a przyglądając się pilnie, jaki
jest wynik ich prowadzenia się, naśladujcie ich wiarę. Bądźcie posłuszni tym, którzy

wami zarządzają, i bądźcie ulegli - bo oni czuwają nad waszymi duszami jako tacy,
którzy zdadzą z tego sprawę - aby mogli to czynić z radością, a nie ze wzdychaniem,
bo to przyniosłoby wam szkodę. Pozdrówcie ode mnie wszystkich, którzy wami

zarządzają, i wszystkich świętych.” Udzielenie rady jest rzeczą dobrą i należy jej
usłuchać, ponieważ ci, którzy ją dają, są dojrzali, doświadczeni i mają ducha Jehowy,

a osadzono ich na tym stanowiska właśnie po to, żeby pomagali Jego ludowi w
chodzeniu drogą właściwą.

8 Aby okazać posłuszeństwo przykazaniu Jezusa co do głoszenia całemu światu tej

dobrej nowiny o Królestwie, zbór chrześcijański zorganizował w różnych krajach

oddziały. W jakim stosunku pozostają te oddziały z ciałem zarządzającym i z innymi
oddziałami? Wszystkie są podległe widzialnemu ciału zarządzającemu i działają w

harmonii ze wszystkimi innymi oddziałami i sługami Bożymi, rozsianymi po całym
świecie. Wszystkie są traktowane jednakowo. Są powiązane ze sobą za

pośrednictwem głównej siedziby organizacji. Wszystkie mają społeczność ze sobą;

wszystkie pełnią tę samą służbę. Celem utworzenia oddziałów jest przejęcie przez nie
części pracy, przy czym oddział może się specjalizować w zagadnieniach własnego
terenu. Znając miejscowe problemy i stosunki, oddział może najlepiej zastosować

wskazówki i rady, przychodzące od Jehowy Boga.

9 A w jakim stosunku do Towarzystwa pozostaje pojedynczy głosiciel?

Towarzystwo jest po prostu sługa wszystkich kaznodziejów Królestwa. Właśnie ci
kaznodzieje Królestwa obwieszczają dobrą nowinę o Królestwie i zajmują w

organizacji kluczowe stanowisko. A więc wszyscy, którym powierzono

odpowiedzialne stanowiska, są w rzeczywistość i sługami tych kaznodziejów. Wszyscy
kaznodzieje Królestwa są sobie równi; nie ma wśród nich klasy duchownych i laików.
Jeśli ktoś nie głosi, nie jest sługą Bożym, nie jest świadkiem Jehowy i Towarzystwo
nie uznaje go za takiego. Jeśli zaś głosi, to jest świadkiem Jehowy i jest obsługiwany

za pomocą środków przedsiębranych przez zbór. Wszyscy są zaopatrywani w to,
czego potrzebują. Wszyscy kaznodzieje mają bezpośredni dostęp do Towarzystwa i
jego widzialnego ciała zarządzającego za pośrednictwem korespondencji. Otrzymują
ten sam pokarm duchowy na łamach Strażnicy, Przebudźcie się!, Służby Królestwa i
listów od widzialnego ciała zarządzającego i od oddziałów. Wszyscy korzysta ją z
usług świadczonych przez zbór przy pomocy podróżujących sług okręgu, sług
obwodu, i innych przedstawicieli Towarzystwa. Dzięki istnieniu oddziałów, okręgów i
obwodów każdy głosiciel Królestwa jest lepiej obsługiwany.

10 Choć zbór chrześcijański ze swym ciałem zarządzającym składa się z

pomazańców, mających nadzieję niebiańską, to przecież w poszczególnych zborach
na całym świecie istnieje od r. 1931 wiele „drugich owiec”, które mają przywilej

sprawować nadzór na odpowiedzialnych stanowiskach. (Izaj. 61:5) W miarę tego jak
zbory się rozszerzają i obejmują coraz więcej takich, którzy mają nadzieję ziemską,
współpraca zdolnych i gorliwych głosicieli jest dla „wiernego i rozumnego
niewolnika” wielką podporą w wykonywaniu jego zlecenia kazania ewangelii.

11 Wszyscy członkowie poszczególnych zborów, pozostający w społeczności

zborowej jako „drogie owce” ‚ powinni dążyć do dojrzałości. Każdy tak powinien się

interesować zborem chrześcijańskim i jego organizacją, jak się nim interesują
członkowie ciała zarządzającego; każdy powinien starać się poznać ustanowione
przez Jehowę zasady i metody organizacyjne i powinien się ich trzymać. Byłoby

rzeczą opaczną, gdyby ktoś próbował uniezależnić się od zboru i chodzić własnymi
drogami, polegając na własnym zrozumieniu. (Kazn. 4:9-12) Każdy powinien trzymać
się mocno zboru, będąc świadomym tego, że zbór cieszy się łaską Jehowy i jest jedyną

organizacją, którą Jehowa uznaje, tak samo jak w dawnych czasach uznawał tylko
zbór cielesnego Izraela.

_____
PRZEGLĄD MATERIAŁU:
1. Jak Jehowa okazuje wielkie zainteresowanie dla swego stworzenia?
2. Czym dla zboru jest Biblia?
3. Kim Bóg posługuje się dziś jako swym zborem?

4. Jakimi słowami przepowiedziano dzisiejszą wolność i siłę organizacji?
5, 6. Jaką rolę w organizacji odgrywa Towarzystwo Watch Tower?
7. Jakiej rady udzielił apostoł Paweł?
8. Dlaczego utworzono oddziały i jaki jest ich wzajemny stosunek?
9. W jakim stosunku do Towarzystwa pozostaje pojedynczy kaznodzieja?
10, 11. W jakim stosunku do Towarzystwa pozostają osoby należące do klasy „drugich owiec”, czego

powinny one przestrzegać i co powinny czynić?

Studium 90

SPOŁECZEŃSTWO NOWEGO ŚWIATA

1 Ponieważ Bóg zapewnił nas w swym Słowie, że zniszczy ten stary, zły świat i na

jego miejscu zaprowadzi nowy świat, jest rzeczą rozsądną wnioskować, że on też

wychowuje i przysposabia do niego ludzi. W nowym świecie mają żyć ludzie, którzy
zostaną wyprowadzeni ze starego świata, aby byli sługami Bożymi. Nierozsądne
byłoby przypuszczenie, że w chwili zagłady tego starego świata nieliczna grupa
ocalałych miałaby się składać z ludzi niewyćwiczonych i niezorganizowanych, ze
sposobem myślenia i postępowania nie dostosowanym do nowego świata, nie
umiejących żyć w zgodzie ze swoimi współchrześcijanami, nie wiedzących, jak się

zorganizować według praw, zasad i rozporządzeń rządu i Słowa Bożego, i niezdolnych
zabrać się do koniecznego wtedy dzieła odbudowy. Faktem jest, że Jehowa uczy dziś
ludzi dobrej woli i przysposabia ich do postępowania właściwego Społeczeństwu
Nowego Świata, które po Armagedonie rozrośnie się i napełni całą ziemię. - Efez. 2:2,
3; Izaj. 55:8, 9; Rzym. 12:2.

2 Oni potrzebują jakiegoś przewodnictwa, aby we właściwy sposób mogli

przeobrazić swe umysły, dostosowując je do rozrządzeń Bożych na rzecz nowego
świata. Droga do tego została naszkicowana w Biblii. Apostoł Paweł powiada, iż to, co
przedtem spisano, spisano dla naszego pożytku, aby nam służyło za wzór. (Rzym.

15:4; 1 Kor. 10:11) Zastanówmy się wpierw nad patriarchalnym społeczeństwem
dawnych czasów. Noe był po potopie pierwszym wielkim patriarchą, czyli głową
rodziny. Zorganizował on swą rodzinę i wykonał zdumiewającą pracę przy budowie
arki i ogłaszaniu przestrogi o potopie. Po potopie bezzwłocznie poprowadził swą

rodzinę drogą prawdziwego wielbienia, i od niego wywodzi się siedemdziesiąt rodzin
wymienionych w 1 Mojżeszowej, rozdział 10, tak iż ziemia została w reprezentacyjny
sposób napełniona zgodnie z danym przez Boga zleceniem. (1 Mojż. 8:20; 9:1; 10:25,
32) Gdy więc Noe i jego rodzina wstępowali na oczyszczoną ziemię, nie byli

nieświadomi dróg Bożych, ale mieli w osobie Noego, głowy rodziny, odpowiednie
doświadczenie, mądrość i zdolność przewidywania, potrzebne do wyjaśniania
prawych zasad, ustanowienia właściwych precedensów, wprowadzenia pożytecznych
zwyczajów i wydawania zdrowych sądów, zgodnych z myślami Jehowy.

3 Później, pod przewodnictwem Mojżesza, został zorganizowany naród izraelski.

Podlegał on ustawom co do prawości i czystości. Izraelici żyli pod rządem
teokratycznym, a wydane wtedy prawa służą do ustalenia zasad, którymi ma się dziś

kierować Społeczeństwo Nowego Świata. Potem przyszedł Jezus, Syn Boży, który
mógł najlepiej objawić Boga. Jezus wskazał, że to, co zanotowano w Pismach

Hebrajskich, ustala zasady i ustanawia wzory, do których mamy się stosować. Dla
Społeczeństwa Nowego Świata wprowadził on nawet większą wolność i wyższe

mierniki. - Mateusza, rozdziały 5-7.

4 Tak jak wszystkie społeczeństwa i to społeczeństwo ma pewien cel. Cel ten nie

polega na utworzeniu jakiegoś rządu czy też po prostu na podniesieniu stopy

życiowej, ale służeniu Stwórcy, Jehowie, na usprawiedliwieniu Jego imienia,
podtrzymywaniu Jego suwerenności i pełnieniu służby pod rządem Królestwa,
którego panowanie Bóg już ustanowił. Jest to więc społeczeństwo kaznodziejów, w

którym każdy jest sługą ewangelii, głosicielem dobrej nowiny Królestwa oraz

nauczycielem tych, którzy chcą poznać wyłuszczone w Biblii zamysły Boże. Wszyscy
miłują Boga i wszyscy miłują się wzajemnie. Żyją w teraźniejszym złym świecie, który
się sprzeciwia sprawiedliwości, a Biblia opisuje ich społeczeństwo w ten sposób: „Oto

w sprawiedliwości król będzie królował, a książęta w sądzie rządzić będą. I będzie

każdy jako ochrona przed wiatrem i osłona przed ulewą, jak strumienie wód w
pragnieniu i cień skały wysokiej w ziemi pustynnej. Nie zaćmią się oczy widzących, a
uszy słuchających pilnie słuchać będą. A serce głupich zrozumie umiejętność i język
Jąkających się będzie prędko i wyraźnie mówił. Nie będą więcej zwać tego, który jest

głupi, szlachetnym, ani zdradliwego nie będą zwać wielkim.” (Izaj. 32:1-5, Wu, uw.
marg.) Owymi książętami są mężowie dźwigający odpowiedzialność za tysiące, za
setki i za dziesiątki, czyli małe grupki osób. W obecnym burzliwym świecie,
dręczonym duchowym pragnieniem i głodem, wychowują wszystkich członków
społeczeństwa i pomagają im osiągnąć jeden cel: stanie się dojrzałym sługą Jehowy
Boga.

5 W organizacji Społeczeństwa Nowego Świata grono rodzinne jest zasadniczą

jednostką w dziedzinie szkolenia teokratycznego. Rodzice - a zwłaszcza ojciec - są
odpowiedzialni za pouczanie dzieci. Dzieci, które uczą się respektować suwerenność
Jehowy, będą wiedziały, że mają być posłuszne Jego teokratycznym prawom,
rządzącym Społeczeństwem Nowego Świata. - Kol. 3:18-21; Efez. 6:1-4.

6 Społeczeństwo Nowego Świata odbywa regularne zebrania zborowe. Mają one

charakter wychowawczy i powinny zaprawić każdego, żeby był rzetelnym sługą
Bożym i kaznodzieją dobrej nowiny. Spotkania te ożywia atmosfera koleżeństwa;
wszyscy miłują się wzajemnie. Potem jest aktywne służenie Bogu, polegające na
głoszeniu w polu. Jest to źródłem wielu radości i dobrodziejstw. Kto bierze udział w

głoszeniu, jest szczęśliwym ponieważ wie, że postępuje słusznie. Ma radość z tego, że

jest pomocny ludziom dobrej woli w rozwiązywaniu ich problemów, pomagając im
wielbić Jehowę w duchu i prawdzie i dostosowywać swe życie do dróg Nowego
Świata, oraz że widzi rozrost Społeczeństwa Nowego Świata. Aktywna działalność w

pracy od domu do domu wychodzi też na zdrowie. Ciało jest w ruchu, oddycha się
świeżym powietrzem, w radosnym usposobieniu opowiada się dobrą nowinę, umysł
się odświeża, staje się czujny i giętki, unikając stanu odrętwienia, ospałości, apatii i

zniechęcenia.

7 Codzienne obcowanie ze sobą członkowie Społeczeństwa Nowego Świata starają

się uczynić pomocnym i budującym. Sprawia im ono radość i lubią przebywać razem
z innymi świadkami Jehowy. (1 Tes. 5:11; Dz. Ap. 2:42) Świadek Jehowy może się
wybrać w podróż do odległej miejscowości, gdzie nie jest znany. Jeśli jednak tam

spotka drugiego świadka, to zaraz ożywia ich radość, rozumieją się i mają wspólne
zainteresowania i temat do rozmowy, czego nie dałoby się osiągnąć innym sposobem.

(Marka 10:29, 30; Jana 13:35) Świadkowie Jehowy nie są kaznodziejami „od święta”,
lecz pełnią u Jehowy 24-godzinną służbę przez siedem dni w tygodniu. Muszą służyć

Bogu w każdej sprawie swego życia codziennego, stosując w każdym swym postępku
zasady Słowa Bożego. (Kol. 3:12-17) Pod względem czasu wytchnienia każdemu jest

pozostawiony, wybór, co pragnie uczynić dla swej przyjemności i odprężenia. Baczy
jednak, żeby to nie naruszyło żadnej z Bożych ustaw sprawiedliwości. (1 Kor. 15:33)

Każdy musi być obeznanym z Biblią pilnym jej badaczem, żeby nie potrzebował
nikogo prosić o rozstrzygnięcie za niego, co ma zrobić. (Jer. 31:34) Musi być w stanie

o każdej porze dać inteligentne wyjaśnienie zamysłów Bożych. (1 Piotra 3:15). Musi

zgodnie z Pismem Świętym utrzymywać siebie w karności, aby móc przeobrazić swą
osobowość i ustrzec się zboczenia od wzniosłych zasad Społeczeństwa Nowego
Świata. - Hebr. 12:5, 6.

8 Określoną rolę w życiu świadków Jehowy odgrywają kongresy. Biblia napomina,

żeby nie opuszczać regularnego zgromadzania się z drugimi. Bóg nakazał swemu
ludowi odbywać takie zgromadzenia w regularnych odstępach czasu. Od Izraelitów
wymagano, żeby się zgromadzali w Jeruzalem przynajmniej trzy razy do roku. (2

Mojż. 34:23, 24) O jednym z takich wielkich zgromadzeń oraz o jego dobroczynnych

skutkach dla wszystkich uczestników doniesiono za dni króla Ezechiasza. (2 Kron.
30:25-27) Święto Pięćdziesiątnicy roku 33 po Chr. okazało się nieopisanym
błogosławieństwem dla 3000 obecnych, którzy słuchali, jak Piotr użył pierwszego
klucza do Królestwa, otwierając oczy ich zrozumienia na sposobność stania się

synami Bożymi, wskutek czego natychmiast przyłączyli się do zboru
chrześcijańskiego. (Dz. Ap. 2:41) Kongresy doby obecnej były źródłem wielkich
błogosławieństw i zachęty dla świadków Jehowy oraz potężnym świadectwem dla
świata, budząc wielu do uświadomienia sobie faktu, że Bóg naprawdę kształtuje teraz
Społeczeństwo Nowego Świata. Prócz zgromadzeń krajowych i międzynarodowych
odbywają się też regularnie co pół roku „zgromadzenia obwodowe”. Ludzie postronni
uważają je za wzory dobrej organizacji, porządku, spokoju i szczęścia.

9 Świadkowie Jehowy nie nienawidzą ludzi należących do tego świata, ale okazują

im miłość, starając się im pomóc. W rzeczy samej pragną współpracować z każdym,
kto życzy sobie poznać lepiej Biblię lub organizację i działalność Społeczeństwa
Nowego Świata. Jest to widoczne szczególnie w czasie konwencji, na których urządza

się oddział informacji publicznej, gdzie dziennikarze i agencje prasowe mogą
zasięgnąć prawdziwych i dokładnych wiadomości, aby opinia publiczna zapoznała się
ze Społeczeństwem Nowego Świata i jego celami. Co do stosunków między
pracownikiem a pracodawcą, to świadkowie Jehowy wiedzą, że według prawa Bożego
chrześcijanin powinien swą pracę świecką wykonywa sumiennie, jakby to czynił

Bogu, a więc raczej więcej niż się od niego żąda. Nie wdają się w spory z

pracodawcami. A gdy są pracodawcami, nie są niesprawiedliwi względem
pracowników. - Kol. 3:22-25.

10 Świadkowie Jehowy są jako Społeczeństwo Nowego Świata bardzo szczęśliwi ze

względu na to, czego się mogą spodziewać. Radują się teraz wolnością i pokojem
umysłu i mają nadzieję, że po zagładzie tego starego świata będą mogli żyć dalej w
nowym świecie sprawiedliwości, gdzie zostaną uczynieni doskonałymi w ciele.

Wiedzą, że Społeczeństwo Nowego Świata przejdzie przez Armagedon doskonale
zorganizowane rozprzestrzeni się, aż ogarnie całą ziemię. Ponadto mają nadzieję

ujrzeć na ziemi powstanie umarłych oraz całkowite usprawiedliwienie imienia
Jehowy, gdy zostaną usunięte wszelkie ślady grzechu i śmierci, a posłuszna ludzkość
znów stanie przed Bogiem jako Jego synowie, otrzymując z Jego tronu uznanie do

życia wiecznotrwałego.

_____

PRZEGLĄD MATERIAŁU:
1. Wykaż, że jest rzeczą rozsądną spodziewać się, iż Społeczeństwo Nowego Świata będzie

zorganizowane przed Armagedonem?

2, 3. Gdzie się znajduje przewodnik dla Społeczeństwa Nowego Świata?
4. Do jakiego celu zmierza to społeczeństwo i jak utrzymuje ono każdego swego członka na

stanowisku kaznodziei?

5. Jakie miejsce zajmuje w nim grono rodzinne?
6. Jakie dobrodziejstwa czerpie się z zebrań i głoszenia ewangelii?
7. Jakie jeszcze sposoby obcowania z drugimi sprawiają radość i jak można spędzać czas

wytchnienia?

8. Porównaj dobrodziejstwa wynikające z dawnych i obecnych konwencji.
9. Jak Społeczeństwo Nowego Świata ustosunkowuje się do ludzi światowych?
10. Jakie widoki otwierają się przed świadkami Jehowy?
ZADANIE: Wyłuszcz w treściwym, pięciominutowym przemówieniu racje, dla których człowiek

dobrej woli powinien szukać łączności ze Społeczeństwem Nowego Świata.

INDEKS

UWAGA: Duże litery A, B, C, D wskazują na części książki, a następujące po nich liczby na stronice;

liczby po znaku § odnoszą się do numerów paragrafów.

A,

B,

C,

D,

E,

F,

G,

H,

I,

J,

K,

L,

M,

N,

O,

P,

R,

S,

Ś,

T,

U,

W,

Z

A

Abraham,

misjonarzem, C120, §1-121, §3
narodzenie, B58, §6
podróże, B59, §8, 9; 60, §11
rozwinął pismo kreskowe, B60, §11
studiował tabliczki klinowe, B58, §7

Adam,

dane mu zlecenie, D106, §6
druga księga, B53, §5
jakim językiem mówił, B52, §2
pierwsza księga, B52, §2
podróżował, B53, §4
śmierć, B53, §5

Adwentyści, D44, §3, 4; 45, §6, 7
Akcentowanie, A61, §6; 330, §11; 48, §4; 49, §8

definicja, A56, §4
naturalne, A56, §5
poprzedza je analiza myśli, A56, §6
rezultat zbyt słabego, A57, §8
rozmaite środki, A57, §7
skutki zbyt silnego, A57, §8
zaimka osobowego lub przyimka, A58, §10
Zobacz Nacisk głosowy

Anglia,

rozszerzanie dzieła, D79, §8

Anglikański Kościół, D39, §7
Antonimy, B73, §4
Antyteza, B48, §4
Aparatura głośnikowa, A75, §5
Archeolodzy, -gia, B106, §1; 107, §5; 111, §1; 113, §8

czasopisma archeologiczne o Biblii, B113, §8
daje dowody istnienia wielbienia nieczystego, D8, §11
Egipcjanie używali farb i atramentów, B60, §11
odkryła fakty dotyczące pisania listów, B76, §2
odkryła najstarszy rodzaj pisma, B54, §6
potwierdza, istnienie Hetytów, B111, §3-113, §7
potwierdza prawdziwość Biblii, B97, §8
ustalili rodzaje pisma przedpotopowego, B54, §6, 7
ustaliła datę powstania pisma, B52, §3
uzupełnia, doniesienie biblijne o sztuce pisania, B52, §3
używanie pieczęci, B55, §8
wyodrębnili trzy przedpotopowe okresy kultury, D5, §2
wypowiedź prof. Drivera o alfabecie, B59, §8
znaleźli tabliczki gliniane, B58, §5
znaleźli w Egipcie tabliczki z pismem klinowym, B60, §10

Argumentacja, B49, §8

analizowanie, C35, §5
definiowanie pojęć, C35, §4; 40, §4
posługiwanie się porównaniami i przykładami, C37, §11
postępowanie przy, C38, §12, 13
potrzebna, A23, §4; C39, §1
przytaczanie dowodów, C37, §10
twierdzenie, C35, §5
udowadnianie twierdzenia, C36, §6
unikanie pułapek, C37, §9
zalecona przez Biblię, C34, §1
Zobacz Zbijanie argumentów

Artykulacja, A44, §6
Atlas biblijny, B113, §8

Indeks

B

Baal, D11, §5, 6
Babilon,

jego następca, D14, §13
Marduk jego panem, D13, §11
„miasto wieczne”, D13, §11
misteria, D12, §8
obwieszczenia wychodzące z Esagila, D13, §11
stolica, D14, §12
symbolem religii fałszywych, D12, §10
upadek, D14, §13

Bałwochwalstwo, bałwany, D8, §11

wspomniane w „Targumach”, D9, §12

Betel, D66, §9; 67, §11; 69, §3; 84, §6; 99, §3
Biblia,

geografia i proroctwa, B98, §9, 10
lud pragnie wiedzy biblijnej, D39, §6
najlepszym pokarmem, B81, §2
omawianie, B99, §11
posługiwanie się nią na wstępie u drzwi, C6, §10; 9, §3
przewodnikiem, B90, §1
stosunek nauki do niej, B114, §10

Biblijna Szkoła Strażnicy, D89, §3-90, §5; 93, §2

uznana oficjalnie, D89, §4

Biblioteka, A10, §4
„Biuletyn”, D77, §7
„Boże Narodzenie”, D68, §1
Bracia pielgrzymi, D55, §5
Broszury,

„Biblia przeciw ewolucji”, D56, §7
„Cel i sposób powrotu naszego Pana”, D45, §7
„Cienie przybytku”, D49, §4
„Czy możesz żyć na zawsze”, D100, §6
„Ewolucja przeciw Nowemu Światu”, D100, §6
„Każ Słowo”, D102, S12
„Obrona i prawne umocnienie”, D100, §6
„Po Armagedonie”, D102, §12
„Podstawa wierzenia”, A23, §4; B97, §8; 114, §10; C20, §4; D102, §12
„Pokarm dla myślących chrześcijan”, D51, §7

Indeks

C

Cezar,

cesarzem, D15, §14
głową hierarchii, D15, §14
Jezus nie buntował się przeciw niemu, D16, §2
Juliusz C. najwyższym kapłanem, D15, §14
nosił tytuł „pontifeksa maksimusa”, D15, §14

Charakteru rozwijanie, D68, §1
Chrystianizm (prawdziwy),

początek pełnego przywrócenia, D42, §12
sadzonką Jehowy, D26, §1
wprowadzenie, D26, §1

Chrystus Jezus,

był neutralny, D82, §1
jego pojawienie się, D16, §2
Królem, D106, §7
na drugim miejscu w organizacji, D105, §3
podał wytyczne, D16, §2
prawdziwy chrystianizm ugruntowany na, D26, §1
przyszedł do świątyni, D73, §11

Chrześcijanie (pierwsi),

byli prześladowani, D17, §3; 20, §12
dlaczego nie walczyli, D17, §4
historycy wspominają o nich, D20, §1-21, §2
ich poglądy różnią się od poglądów chrześcijan z imienia, C28, §6
ich stosunek do działalności politycznej, D18, §5
napiętnowani jako ateiści, D18, §7, 8
nie byli częścią świata, D20, §12
Piotrowi nie przekazano władzy w kościele, D29, §8
powodem kryzysu gospodarczego, D18, §6
prowadzili działalność podziemną, D27, §3, 4
skazywani na śmierć, D19, §9
świadectwo Flawiusza, D21, §3
świadectwo Pliniusza i Trajana, D22, §5-23, §7
świadectwo Tacyta, D22, §4
wybitne osobistości były ch., D19, §10-20, §11
wypowiedź Goodspeeda, D24, §12
wzmianki historyków pogańskich, D23, §8-10

Chrześcijaństwo, D26, §1
Czasopisma,

dzień cz., C15, §5, 6
praca w terenie z cz., C15, §6
praca z cz., od sklepu do sklepu, C17, §10
służba uliczna z cz., C18, §11
„Strażnica” i „Przebudźcie się!” skutecznymi narzędziami, C13, §1
zdobywanie prenumeratorów, C16, §7-17, §9

Czasowniki,

definicja, B44, §11
formy czasu, B45, §13; 46, §14
hebrajskie mają dwie formy stanu, B65, §9
hebrajskie wyrażają uczucia, B63, §6; 64, §7
koniugacja, B44, §12-46, §14

nieprzechodnie, B44, §11
przechodnie, B44, §11
strony, B44, §12
tryby c., trzy, B44, §12
w języku greckim, B68, §5-70, §10

„Czasy pogan (narodów)”, D58, §1
Część główna, A22, §1; C8, §14

kształtowanie, A15, §5-16, §8; 25, §10
układ:

chronologiczny, A24, §5
logiczny, A23, §4
od problemu do rozwiązania, A24, §7
podział na klasy, A25, §9
przyczyny i skutku, A25, §8
tematowy, A24, §6
wartość stosowania zasad u. A26, §12
według ważkości, A22, §3

Zobacz Szkic

Części mowy, B41, §2

Zobacz Rzeczowniki, Zaimki, Przymiotniki, Liczebniki, Czasowniki, Przysłówek, Przyimek,

Spójniki, Wykrzykniki i Wyrazki

„Człowiek bezprawia”, D27, §2, 3; 32, §1, 2; 33, §3
Czytanie,

co pomaga przy cz., B82, §5-84, §10
gazet, B82, §3
ważność poprawnego cz., B81, §1-82, §3
wybredność w doborze materiału, B81, §2-82, §4

Czytanie publiczne,

dwa wymogi A50, §15
działanie na słuchaczy, A47, §1
zasadnicze cechy, A47, §2
artykulacja, A48, §6
modulacja, A49, §10; 57, §7
nacisk znaczeniowy, A48, §8-49, §9
naturalność, A49, §11
pauzowanie, A50, §12; 57, §7
równowaga, A50, §13
siła głosu, A48, §5; 57, §7
wczuwanie się, A47, §3; 57, §7
z przekonaniem, A52, §4 Zobacz Modulacja i Nacisk głosowy

Indeks

D

Datki dobrowolne, D74, §12
Daty:

3791 prz. Chr., D5, §1
3500 prz. Chr., B52, §3
3400 prz. Chr., D5, §2
3096 prz. Chr., B53, §5
2018 prz. Chr., 858, §6
1943 prz. Chr., B59, §8
1513 prz. Chr., B61, §12
753 prz. Chr., D16, §1
607 prz. Chr., D14, §12

606 prz. Chr., D47, §9
539 prz. Chr., D14, §13
537 prz. Chr., B109, §9; D43, §2
133 prz. Chr., D14, §13
63 prz. Chr., D15, §14
29 po Chr., D106, §7
29-100 po Chr., D26, §1
33 po Chr., D107, §8
54 po Chr., D22, §4
63 po Chr., D30, §11
64 po Chr., D27, §4
96 po Chr., D21, §2
325 po Chr., D33, §4; 34, §6; 39, §7
378 po Chr., D34, §7
378 po Chr., D34, §7
1509 po Chr., D40, §8
1517 po Chr., D37, §2-38, §3
1530 po Chr., D38, §5
1531 po Chr., D39, §6
1618 po Chr., D41, §11
1648 po Chr., D39, §7; 41, §11
1799 po Chr., D41, §11
1843-1844 po Chr., D44, §3
1870 po Chr., D42, §12; 43, §2; 45, §6
1870-1878 po Chr., D43, §2-47, §10
1873 lub 1874 po Chr., D44, §3, 4; 45, §7
1874 po Chr., D47, §9
1877 po Chr., D46, §8
1878 po Chr., D47, §10
1879 po Chr., B95, §2; D48, §2
1880 po Chr., D92, §1; 95, §8
1881 po Chr., D49, §4-50, §5; 51, §7, 8
1884 po Chr., D51, §8
1886 po Chr., D52, §9
1889 po Chr., D52, §10; 53, §1
1890 po Chr., D52, §10
1891-1893 po Chr., D53, §1, 2
1894 po Chr., D54, §3; 55, §5
1896 po Chr., D51, §8
1897; 1899 po Chr., D53, §1
1900 po Chr., D53, §2; 92, §1
1904 po Chr., D53, §1
1906; 1907 po Chr., D63, §2
1914 po Chr., D47, §9; 52, §9; 58, §1, 60, §7-61, §9; 107, §8
1916 po Chr., D62, §1
1917 po Chr., D55, §5; 63, §2, 3; 64, §5
1918 po Chr., D66, §9-67, §10; 107, §9
1919 po Chr., D43, §2; 67, §10, 11; 69, §2; 70, §5; 71, §7; 81, &12; 92, §1; 107, §9-108, §10
1919-1933 po Chr., D78, §6
1919-1937 po Chr., D98, §1
1920 po Chr., D71, §6
1921 po Chr., D69, §3
1922 po Chr., D69, §3; 71, §7; 73, §10, 11
1922-1928 po Chr., D75, §1l
1923 po Chr., D69, §7; 76, §3; 88, §1

1924 po Chr., D76, §3
1926 po Chr., D69, §3;
1927 po Chr., D69, §3; 74, §12
1928 po Chr., D69, §3; 75, §2
1929-1939 po Chr., D81, §12, 13
1931 po Chr., D5, §2; 79, §8
1933 po Chr., D75, §2-76, §3; 78, §6; 85, §8
1934 po Chr., D75, §2; 78, §7; 92, §1
1934-1936 po Chr., D76, §3; 73, §6
1935 po Chr., D71, §7; 75, §2; 77, §4
1936 po Chr., D71, §7; 75, §2; 90, §8
1937 po Chr., D76, §3
1938 po Chr., D73, §9; 75, §2; 79, §8, 9; 81, §12; 91, §8; 98, §1
1938-1944 po Chr., D98, §1
1939 po Chr., D75, §2; 79, §8; 30, §10, 11; 82, §1
1940 po Chr., D77, §5; 81, §12; 82, §1; 84, §5; 86, §10
1941 po Chr., D84, §6; 88, §1
1942 po Chr., D88, §1-89, §3; 91, §8; 92, §1; 94, §7-95, §8, 11; 96, §12
1943 po Chr., D77, §5; 84, §5; 36, §9; 89, §3; 90, §6; 93, §2
1944 po Chr., D84, §5; 90, §7
1945 po Chr., D73, §7; 87, §12; 90, §7; 94, §7
1946 po Chr., D95, §8; 98, §2; 99, §4; 100, §7
1947 po Chr., D93, §2; 95, §11-96, §12
1947-1948 po Chr., D6, §6
1949 po Chr., D94, §7
1950 po Chr., D99, §4; 100, §7
1951 po Chr., D85, §8; 100, §8 - 101, §10
1953 po Chr., D89, §4; 102, §11
1955 po Chr., D93, §2; 94, . §5, 6; 95, §10; 103, §13

Demoni, -zm, D11, s6, 7; 33, §4
Diabelska religia, czczenie obrazów, D11, §5

posługiwanie się symbolami, D11, §4
przywrócona do życia, D10, §1
rzekomi chrześcijanie wpadli w jej sidła, D27, §3

„Diaglott”, B67, §4; 69, §9; D44, §4
„Diakonos”, C83, §1; D72, §8
Domowe studia biblijne,

cel, C58, &11, 12; 64, §2
Jezus polecił je prowadzić, C54, §1
kierują zainteresowanych do organizacji, C59, §2, 3
nie są celem same w sobie, C59, §1
potrzeba modlitwy przy, C54, §3
przebieg, C55, §4, 6
przygotowanie się, C54, §2
ustosunkowanie się do dzieci, C56, §8-57, §10
zachowanie się prowadzącego, C55, §5, 6; 58, §11
zainteresowanych należy zachęcać, C56, §7

Drugie owce, D108, §10; 116, §10, 11
Duchowieństwo,

jego szyderstwa ustały, D60, §7
sprzeciwiało się rozpowszechnianiu traktatów, D55, §6
usiłowało zahamować działalność z patefonami, D76, §3

Dyskusje, D56, §8
Dzieci,

dążą do dojrzałości, C113, §9, 10

ich zajęcia, C114, §12
kaznodziejami, C111, §1
mają być posłuszne, C111, §2
okazują szacunek, C111, §3
obyczajność w stosunkach towarzyskich, C115, §14
pielęgnują dobre zwyczaje, C113, §8
przygotowują się, aby być użytecznymi dla Jehowy, C112, §4
przyjmują rady od dojrzałych braci, C113, §8
unikają świeckiego towarzystwa, C114, §13
zalety których powinny nabywać, C112, §6

Dzieło ostrzegania,

komentarz w prasie, D60, §8
położyło kres szyderstwom, D60, §7
przygotowania, D58, §2-59, §4
rozpowszechnianie literatury, D59, §4
wykłady publiczne, D59, §5

Indeks

E

Encyklopedie biblijna, B111, §1
Entuzjazm, zapał, A43, §5; C10, §8; 49, §3
Eridu (mieszkańcy), D6, §6

Indeks

F

Figurynki, D6, §4-7, §7
Fotodramat stworzenia, D59, §6
Fuzja religijna, zobacz Religia mieszana

Indeks

G

Gassulczycy, D6, §3
Gesty, A45, §11, 12; 50, §15; 57, §7; 59, §2

błędy w używaniu, A53, §5-54, §7; 84, §11-85, §12
ciało przemawia za pomocą g., A51, §1-53, §5
nie przesadzać w stosowaniu ich, A53, §5
powinny być wyrazem szczerości B30, §11
wyraz twarzy, A45, §10; 52, §2, 3; 52, §7; 54, §7; 59, §2; 81, §3

Głos,

dopływ powietrza, A77, §2-78, §4
można polepszać, A77, §1
potrzeba rezonansu, A79, §7; 80, §9, 10
rezonans, A79, §8
szeroko otwierać usta, A79, §6

Głoszenie od donn do domu,

cel, C7, §11; 9, §5
jak przedstawić literaturę, C8, §2; 9, §3, 5
jak uzyskać zaproszenie do mieszkania, C5, §7
odpieranie zarzutów, C9, §4
posługiwanie się Biblią, C6, §10
sposób przedstawiania poselstwa, C4, §5-6, §10
zakończenie świadectwa, C11, §11

Gramatyka, A96, §4; B30, §11

Zobacz Części mowy, Rzeczowniki, Zaimki, Przymiotniki, Przysłówek, Przyimek, Spójniki i

Wykrzykniki

Greczyzny biblijnej budowa,

formy czasowników:

aorystyczna, B69, §8
ciągła, B68, §6
czasu przeszłego niedokonanego B68, §7

koniugacja peryfrastyczna czasowników, B70, §10
stosowanie rodzajnika określonego, B67, §3, 4
użycie czasownika, B68, §5-70, §10

Gwara (wiech), A67, §10; B74, §6

Indeks

H

Handel odpustami, D38, §3
Hebrajszczyzna,

czasowniki wyrażają uczucia, B63, §6-64 §7
doskonałym językiem używanym przez Jehowę, B62, §2
formy stanu czasownika:

dokonanego, czyli historycznego, B65, §9
niedokonanego, czyli nieokreślonego, B65, §9
jak w h. kładzie się nacisk, B64, §8

mało się zmieniła, B62, §2 nie ma koniugacji form
czasownikowych, B65, §9
nie uległa pomieszaniu, B63, §3
pierwotnym językiem, B62, §1
przestała być językiem biblijnym; dlaczego, B66, §11
wybitnie poetycka, B66, §10

Hebrajszczyzny biblijnej budowa, B63, §4, 6; 64, §7
Hetyci, B111, §3-113, §7
Hierarchia, 102, §9-13, §11; 31, §12

ekspansja h. babilońskiej, D12, §10-14, §13
Juliusz Cezar głową, D15, §14
najwyższy kapłan, D12, §9; 15, §14
pierwszy oficjalny papież, D34, §7-35, §8
początek katolickiej, D34, §6
„złota era”, D35, §9
znaczenie słowa, D34, §6
Hugenoci, D40, §9

Indeks

I

Imperium rzymskie, D26, §1; 33, §4

jego kościół państwowy D32, §1
nazwane Świętym Cesarstwem Rzymskim, D36, §10
rozszerzało się, D16, §1
rzucenie wyzwania jego suwerenności, D41, §11

Improwizowana mowa, A70, §5, 6

definicja, A70, §6
siedem kolejnych stopni, A71, §8-73, §15
warunek wstępny, A71, §7
wywiad radiowy, B34, §10, 11

Inkwizycja, D36, §11
Interpunkcja,

kropka, B46, §1; 47, §3
przecinek, B77, §6
wykrzyknik, B46, §1; 77, §6
znak zapytania, B46, §1

Indeks

J

Jehowa,

istniał sam, D104, §1
mówił językiem doskonałym, B62, §1
Najwyższym Suwerenem, D112, §1
pismo, Którego użył, B60, §11
pomieszał język, B57, §2
stanowił uniwersum, D104, §1
stwarzał, D104, §1
wynalazł pismo, B56, §11

Język,

doskonały, B62, §1
grecki za czasów Jezusa, B67, §1
hebrajski, B52, §2; 62, §1, 2; 63, §5
hebrajski przestał być j. biblijnym, B66, §11
Noego nie pomieszany, B57, §2; 59, §8
pomieszany, B57, §2, 3; 65, §2, 3
ulega zmianom, B62, §2
Zobacz Mowa i Słowa

Język grecki,

„koine” używany za czasów Jezusa, B67, §2
międzynarodowy za dni Jezusa, B67, §1
Pisma Chrześcijańskie napisane w j., B67, §1

Jubal, B53, §5
Judasz,

stał się odstępcą, D27, §2

Indeks

K

Kalwin,

jak potraktował Servetusa, D40, §10
kalwinizm, D40, §8
wybitny reformator, D40, §8

Katakumby, D29, §8, 9
Katolicki Kościół, D33, §4; 94, §7
Kąsania, C16, §7
Kaznodzieja, służba kaznodziejska,

jego sposób postępowania, C55, §5
jego stosunek do Towarzystwa, D115, §9
jego wstępne słowa, C5, §6; 6, §9-7, §11
pełnoczasowy, C116, §1

jako sługa, C118, §9
jego pogląd na służbę, C116, §2
jego stosunek do zboru, C117, §6-118, §7
jest głosicielem, C116, §3

może być misjonarzem, C119, §10
organizacja osobista, C117, §4, 5
poświęca część czasu na pracę zarobkową, C119, §11, 12
stara się robić postępy, C118, §8

postawa, C4, §3; 63, §15, 16
przygotowanie się do s., C4, §4, 5
usposobienie, C3, §1; 4, §3; 12, §12
wygląd zewnętrzny, C3, §2
zaanonsowany kurs, D88, §2; 90, §6
zachowanie się u drzwi, C5, §7-6, §8

Kierownik służby, D70, §5; 71, §7-72, §8
Klinowe pismo, B54, §7; 58, §4; 60, §10; 112, §5

akkadyjskie, 858, §5; 60, §10
elamickie (susjańskie), 858, §5
Knorr, D88, §1
Kongresy, Cedar Point, Ohio, D73, §11
Columbus, Ohio, D81, §12
dawniej i dziś, D120, §8
Madison Square Garden, D80, §10
wezwanie do czynu, D90, §6

Konkordancja,

biblijna, B104, §12
definicja, B100, §2
potrzeba, B100, §1-101, §2; 105, §13
Stronga, B102, §7; 103, §8-104, 11
studium analityczne, B103, §9-104, §11
studium porównawcze, B102, §5, 6
trzy zasadnicze zastosowania k. biblijnej:

obalanie błędnych nauk, B102, §5
odszukiwanie tekstów, B101, §3
opracowanie tematu, B101, §4

Younga, B103, §8
wyczerpująca, B101, §3; 102, §7-103, §8; 104, §12

Konstantyn,

głową Kościoła katolickiego, D30, §11; 31, §12
tworzy Kościół katolicki, D33, §4
uznawany za „pontifeksa maksimusa”, D30, §11

Kontakt ze słuchaczami, A47, §1; 50, §15; 65, §6; 82, §4;96, §2
Koran, C32, §12
Królestwo,

głównym tematem kongresu, D73, §11
stolicą, D106, §6
ustanowione, D107, §8

Krucjaty,

organizowane, D36, §11

Krzyż, D11, §4; 29, §9; 68, §1
Książki historyczne potwierdzają Biblię,

Józef Flawiusz „O wojnie żydowskiej”, B114, §9

Kult falliczny, D6, §5; 8, §11; 11, §5-12, §8
Kult Marii, D29, §7

Indeks

L

Liczebniki, B43, §6

List, -y,

adres wewnętrzny, B77, §5
bliższe określenie, B78, §9
część główna, B77, §6
dalsze dane orientacyjne, B78, §10
definicja, B76, §1
długość, B79, §12
grzecznościowe zakończenie, B78, §8
materiały piśmienne do urzędowego, B76, §4
nagłówek, 377, §6
podpis, B78, §9
rodzaje, B76, §2, 3
siedem części urzędowego, B77, §5-78, §10
styl, 377, §7
zwrot powitalny, B77, §6

Luter,

czołowy reformator, D37, §2
dziewięćdziesiąt pięć tez, D38, §3
skazany na banicję, D38, §4

Indeks

M

Magowie, D12, §8, 9
Manuskryptu odczytywanie,

ujemne strony, A68, §2

Mapy, B52, §3; 98, §9, 10
Marduk, D13, §11-14, §12
Miasta popotopowe, 358, §5
Miasto wieczne, D13, §11-14, §12, 15, §14
Międzynarodowe Stowarzyszeni Badaczy Pisma Świętego, D58, §5; 84, §5
Mikrofon, przemawianie przed m.,

błędy, A75, §6-76, §7
dlaczego pożyteczne, A73, §1
modulacja, A76, §8
najlepszy sposób, A75, §5
przestrzeganie czasu, A75, §4
przygotowanie, A74, §3
Zobacz Radio, przemawianie przez r.

„Miliony obecnie żyjących”, D65, §6
Misjonarz,

Abraham przykładem, C120, §1-121, §3
jego cel, C123, §8
ma błogosławiony przywilej, C124, §10
nie daje się zniechęcić, C122, §6
Paweł, C121, §4
przyczynia się do rozszerzania, D93, §2-4; 94, §6; 95, §11
spełnia zlecenie głoszenia, C122, §5
stosunek do drugich m., C122, §7
zakłada zbory, C123, §9

Misjonarze zagraniczni, D89, §3
Mity, D8, §11
Modlitwa,

kiedy, C4, §3
podczas domowych studiów biblijnych, C54, §3

Modulacja, A44, §7; B28, §8

definicja, A59, §2-60, §4
istotna przy publicznym czytaniu, A49, §10
jak rozwinąć właściwą, A62, §9, 10
przychodzi łatwo, A61, §7
skutki niewłaściwej, A61, §6, 8
unikać przesadnej, A61, §6
w przemówieniu przed mikrofonem, A76, §8
w przemówieniu publicznym, A60, §5
Zobacz Czytanie publiczne i Nacisk głosowy

Mojżesz,

napisał pierwsze
natchnione księgi, B6C, §10; 61, §12
narodziny, B60, §10
naród izraelski zorganizowany pod przewodnictwem M., D118, §3
otrzymał tabliczki z opisem stwarzania, B60, §10
pięć ogniw pośrednich między Adamem a M., B63, §3

Mowa,

codzienny sposób mówienia, A37, §1
czynniki hamujące, A38, §4
dobra na codzień, A95, §1
główny cel dobrej, A43, §4
ostateczny wynik dobrej, A43, §4
sługa szkolenia musi robić postępy w m., C95, §7
wyuczona na pamięć nie wskazana, A69, §4

Mowa wyuczona na pamięć,

słane strony, A69, §4-70, §5

Mówca, -cy,

dlaczego świadkowie Jehowy są najlepszymi, A41, §9
musi być zapoznany z materiałem, A50, §14
nastrój psychiczny, A36, §14
nie może być wyniosły, A90, §10
nie powinien myśleć o sobie, A38, §4-39, §5; 54, §8; 61, §8; 81, §2; 87, §3, 4
pod wpływem słuchaczy, A35, §9
przygotowanie się, A82, §5-83, §6; B9, §5, 6
unika spoufalenia się ze słuchaczami, A84, §10
wcześni świadkowie byli zdolnymi, A55, §1, 2
wygląd zewnętrzny, A35, §11; 81, §3; 83, §7-9
zachowuje godność, A84, §10
znajomość podstawowych teorii przemawiania pomaga, A46, §14

Mroki średniowiecza, D35, §9

Indeks

N

Nabuchodonozor, D14, §12
Nacisk głosowy,

co to jest, A56, §4
nie może być przesadny, A57, §8
życiem mowy, A55, §3
Zobacz Modulacja i Czytanie publiczne

Nacisk znaczeniowy, A45, §9; B49, §6; 50, §9

gdzie kłaść, A45, §9
kluczem do znaczenia, A48, §8
rezultat braku, A49, §9

w języku hebrajskim, B664, §8
znajomość reguł stosowania, A58, §11
Zobacz Akcentowanie

Nadzorca,

biblijne wymacania, C79, §2; 82, §12
definicja, C78, §1
dojrzałość konieczna, C79, §3
popiera pracę pionierską, C82, §10
stosuje się do rac Towarzystwa, C80, §6, 7
sposób przezwyciężania słabości, C82, §11
stosunek n. do innych sług, C81, §8, 9
stosunek n. do zboru i terenu, C80, §4, 5

Napady band pospólstwa, D85, §8
Natężenie głosu, A44, §6; 61, §6
Nemrod, D10, §2, 3; 11, §7-12, §9; 15, §14

jego następca, D12, §9; 14, §13
matka, D10, §3, 11, §7
dokonała sztuki magicznej, D11, §7

Neron, D21, §2; 22, §4; 27, §44
Nerwowość, A81, §1, 3; 82, §11
Neutralność, D82, §1; 85, §8; 87, §11
Nieczyste wielbienie (przed potopem),

definicja, D5, §1
ofiary z płodów ziemi, D8, §11
opisane przez Pawła, D9, §13
posługiwanie się pieczęciami cylindrycznymi, D8, §9
przywrócone, D10, §1
sprawozdanie biblijne, D8, §11
używano przy nim wyobrażeń zwierząt, D7, §7
zaprowadzenie. D5, §1

Nieśmiertelność, D6, §6; 8, §11
Niewiasta Boża, D107, §8
Niewiasty,

jak mogą wychwalać Jehowę, C108, §8
kaznodziejami, C106, §1; 110, §14
nie udzielają rad braciom, C107, §5
nie zaniedbują obowiązków domowych, C110, §14
poddane mężom, C109, §10-110, §12
popierają program szkoleniowy, C107, §4; 108, §6
stanowisko n. w urządzeniu Bożym, C106, §2
szkolą własne dzieci, C108, §6; 109, §9
udział n. w działalności zboru, C107, §3
unikają plotkowania, C110, §13

„Niewolnik wierny i rozumny”, A71, §7; D64, §4, 5; 73, §9; 113, §3; 114, §5
Noe, D117, §2

język i pismo N. nie uległy pomieszaniu, B57, §2; 59, §8
opisał potop, B55, §10
posiadał sprawozdania o stworzeniu, B55, §10
synowie N. spisali dalsze sprawozdania, B55, §10

Notatki od domu do domu, C49, §3; 50, §5
Notowanie, A11, §6, 7
Nowa nazwa, D81, §12
Nowy naród, D69, §2

Indeks

O

Obawa przed słuchaczami, zobacz Trema
Obecność (Chrystusa), D44, §4, 5; 47, §9; 48, §1
Oddanie się Bogu, C62, §13; 71, §9
Oddychanie, A77, §3-78, §5
Oddziały, D78, §6; 92, §1; 115, §8
Odszczepieństwo, 027, §3, 4; 32, §1, 2; 43, §1; 68, §1
Odwiedziny ponowne, C12, §13, 14; 15, §6

analizowanie ich w celu upewnienia się, czy są skuteczne, C52, §11-53, §12
dają nagrodę, C53, §13
dlaczego i kiedy dokonywać, C49, §3
jak przejść do studium biblijnego, C51, §8-52, §9
jak torować sobie drogę na przyszłość, C50, §4-51, §6
Jezus i apostołowie dokonywali, C49, §1
świadkowie Jehowy dokonują, C49, §2

Ofiara wysławiania, A9, §1; 13, §11; 26, §12
Okresy kultury (przedpotopowej),

el-ubaid, D5, §2; 7, §7;
jemdet nasr, D5, §2; 8, §10
nazwy, D5, §2
przed el-ubaid, D5, §2-6, §6

Arpacziwa, D6, §4
Eridu, D6, §6
Gassul, D6, §3
Jerycho, D6, §5

uruk, D5, §2; 7, §8-8, §10

Onieśmielenie, A81, §1, 2; 85, §14
Opozycja, D63, §3
Organizacja,

jak pobudzić zainteresowanych do świadczenia, C61, §10-63, §15
kierowanie zainteresowanych do o. przez wskazywanie na:

organizację Jehowy, C60, §6
studium „Strażnicy”, C60, §7
szkołę usługiwania, C61, §9
wykłady publiczne, C59, §4
zborowe studia książki, C60, §5
zebranie służby, C60, §8

owoce o., C77, §10
stworzona przez Jehowę, D104, §2
znaczenie słowa, D104, §2

Organizacja uniwersalna,

Adam i Ewa częścią, D106, §6
jak powstała, D104, §1, 2
narodzenie dalszych dzieci, D107, §8
organizacja ziemska odbiciem, D106, §5
ostatek a, D107, §9
pierwsze dziecko, D106, §7
stosunek „drugich owiec” do o., D108, §10
stosunek o. do Jehowy, D104, §2
stworzenia duchowe w o., D105, §4

Organizowanie nowych zborów,

oddanie się Bogu i chrzest konieczne, C71, §9
pozostać w zborze po zorganizowaniu go C72, §12-73, §14
tajemnica powodzenia, C69, §2

wstępne kroki, C71, §5-7
utrzymanie równowagi w działalności przy, C70, §4
zebrania służby można urządzać już wcześniej, C72, §10

Ostatek, D113, §3

wskrzeszenie, D107, §9

Indeks

P

Pamięci ćwiczenie,

cztery punkty pomocnicze, B86, §3
konkordancja pomocą, B100, §1
pięć zmysłów pomocą, B86, §4
przez kojarzenie, B87, §5, 6
przez porównywanie, B87, §6
przez wyobraźnię, B86, §4
ważność powtarzania, B89, §11

Papież, -e, D15, §14; 34, §7; 35, §10

ukoronował Karola Wielkiego, D35, §10
wzięty do niewoli D41, §11

Papirus, B60, §11
Parafrazowanie, A13, §10
Paragrafów (ustępów) kształtowanie,

definicja, B49, §7
długość, B49, §8
za pomocą:

eliminacji, B50, §9
podania objaśnienia, B50, §9
porównania, B50, §9
przeciwstawienia, B50, §9
przyczyny i skutku, B50, §9
przytoczenia przykładu, B50, §9
pytań B50, §9

Paralelizm, B48, §4; 66, §10
Patefony, D76, §3
Patriarchalne społeczeństwo, D117, §2
Pauzy, pauzowanie, A44, §8; 50, §12, 13; 60, §5
„Pax Romana”, D16, §2
Pergamon, D14, §13-15, §14
Petycje, D76, §3
Pieczecie cylindryczny D8, §9
Pionierska praca, D71, §6; 79, §8

początki, D50, §5

Pisanie listów,

do dyrektora radiostacji, B35, §14
niebezpieczeństwa, B79, §11
przed i po potopie, B76, §2

Pismo, pisanie,

Adam posiadał umiejętność, B52, §1, 2
alfabetyczne, B59, §8; 60, §11
darem od Jehowy, B61, §13
materiały pisarskie, B61, §12
najdawniejsze, B53, §4, 5
pierwszej księgi Adamowej, B52, §2
podobieństwo między starożytnym a dzisiejszym, B55, §8, 9

pomieszanie języka wywarło wpływ na p., B57, §2
przypuszczalna przyczyna zmiany rodzajów p., B54, §6, 7; 60, §11
rodzaje przedpotopowego:

ideograficzne (hieroglificzne) B54, §6; 57, §3; 112, §5

klinowe, B54, §7; 58, §4
piktograficzne, B54, §6; 57, §3
wynalezione przez Jehowę, B56, §11

Pismo przedpotopowe, B59, §8

używano tabliczek glinianych, B55, §9
znaleziono dokumenty prawne, B55, §9
znaleziono umowy i dokumenty handlowe, B55, §9

„Pociecha”, D81, §12
Podziemna działalność, D78, §6, 7; 84, §5
Poganie ‚-nizm ‚-ński, D13, §11; 30, §10

różni się od prawdziwego chrystianizmu, D28, §5; 68, §1

Pomoce biblijne,

kamieniem probierczym, B110, §11
najlepsze pomoce do studiowania Biblii, B85, §2
ostrożność przy posługiwaniu się „innymi”, B115, §11
rozpowszechnianie, D78, §6
„Strażnica” najwybitniejszą, B95, §2
Zobacz Encyklopedie biblijne, Słowniki biblijne, Konkordancja, Publikacje Towarzystwa i

„Strażnica”

Pontifeks maksimus, D15, §14 30, §11; 34, §7
Popotopowe wydarzenia, B56, §1-57, §2
Powrót Chrystusa,

adwentyści ogłaszali widzialny, D44, §3
niewidzialny, D44, §3-5

Pozdrawianie sztandarów, D77, §4, 5
„Proistàmenos”, C88, §1; 92, §13
Protestantyzm, -cki,

pierwszy kościół, D38, §5
sprzeciwia się prawdziwej reformie, D42, §12

„Przebudźcie się!”, D98, §2

pomocą przy wydawaniu świadectwa, C21, §7
znaczenie tego czasopisma, B81, §2; C14, §3

Przedstawianie (poselstwa),

cel, C9, §5
literatury u drzwi, C8, §1-9, §3
przygotowanie się do pracy od drzwi do drzwi, C3, §2-5, §7
spotykanie się ze sprzeciwem, C9, §4
właściwości, którymi się musi odznaczać, C10, §6-11, §10
zakończenie, C11, §11

Przemówienie,

jak zbudować dobre, A42, §1
karta porad do, B28, §7
przykład wstępu, A15, §3, 4
Zobacz Wygłaszanie

Prześladowanie,

pierwsi chrześcijanie przeciwstawiali się, D27, §3, 4

Przewodniczący,

informacje p. dla sługi podium, B6, §11
obowiązki, B3, §1; 5, §9; 6, §12
program, B5, §8
sprawuje nadzór, B3, §2-4, §5

uwagi końcowe, B4, §7
uwagi wstępne, B4, §6

Przygotowanie się,

brak, A82, §5-83, §6
do pracy od domu do domu, C4, §4, 5
do publicznego czytania, A50, §14

Przyimek, B43, §8
Przykłady,

biblijne są najlepsze, B9, §6
Jezus i Paweł przytaczali, A26, §11

Przymiotniki, B42, §5
Przysłówek, B43, §7
Publiczne przemawianie,

konwersacyjnym tonem i czego przy tym należy unikać, A38, §2; 40, §6-41, §8
najlepszy sposób, A39, §5
rada zapewniająca skuteczność, B10, §8
wady, A86, §1-87, §3
urozmaicenie i kontrastowanie, A60, §5

Publikacje Towarzystwa,

„Brzask tysiąclecia”, D52, §9; 54, §3
„Co religia uczyniła dla ludzkości”, B97, §7
„Harfa Boża”, D69, §3
„Niech Bóg będzie prawdziwy” ‚ B97, §7; C64, §2; D91, &8; 98, §2
„Nowe niebiosa i nowa ziemia”, B97, §6; D102, §12
„Pojednanie”, D69, §3
„Przekład Nowego Świata” (Pism Greckich), B68, §5-7; 69, §9-70, §11; D100, §6
„Przekład Nowego Świata” (Pism Hebrajskich), D102, §12
„Rocznik”, D69, §3
„Rząd”, D69, §3
„Stworzenie”, D69, §3
Śpiewnik, D100, §6
„Teokratyczna pomoc”, D90, §6
„To znaczy życie wieczne”, D100, §6
„Upewniajcie się”, B97, §6, D102, §12
„Wykłady Pisma Świętego”, D51, §9; 53 §1; 64, §5; 65, §7
„Wyposażony”, B98, §10-99, §11; D90, §6; 98, §2
„Wyzwolenie”, D69, §3

Indeks

R

Radio, D76, §3; 79, §9
Radio, przemówienie przez r.

bez przygotowania, B33, §7
list z podziękowaniem do dyrektora, B35, §14
materiał do, B32, §4-6
podstawowe wymagania, A74, §2
posługiwanie się r. jest właściwe, B31, §1
przygotowanie się, B31, §2, 3
rady w związku z wywiadami improwizowanymi, B33, §10, 11
sposób przedstawiania wywodów, B33, §8-34, §9
wywiad telewizyjny, B34, §10-35, §13

Raport o postępie, B15, §13
Reformacja, D36, §12

buntem, D37, §1, 2

Luter, D37, §2
nie przywróciła prawdziwych nauk, D37, §1
przybrała zabarwienie polityczne, D41, §11
przyniosła zmianę w rządach kościelnych, D37, §1
przywódcy, D37, §2
przywódcy r. w Anglii, D39, §6
we Francji, D40, §9
wybuchła w r. 1517, D37, §2

Religia (fałszywa), D26, §1
Religia mieszana, D30, §10-31, §12; 32, §1; 33, §5

Zobacz Imperium rzymskie, Rzym i Hierarchia

Rezolucja, D73, §11
Rozmowa, A49, §11; 98, §7-99, §9
Rozpowszechnianie (litera-tury) od domu do domu, D56, §7
Równowaga, A46, §13, 82, §5; 83, §6, 9; 85, §12; 95, §12

codzienne wprawiane się, A97, §5-98, §6
definicja, A88, §7-89, §8
nabywanie, A89, §9-90, §11
Zobacz Onieśmielenie

Russell Charles Taze,

data urodzenia, D44, §5
finansował specjalną akcję rozpowszechniania, D51, §7
kazania, D59, §5
niektórzy nazywali go „sługą”, D70, §4
obwieszczał niewidzialną obecność Chrystusa, D44, §5
pierwszą podróż za granicę, D53, §2
pierwszym prezesem, D62, §1
pisma, D49, §4 51, §7, 9; 53, §1
redaktorem, D48, §2
rozmyślał nad zagadnieniami religijnymi, D45, §6, 7
spotkanie R. z Barbourem, D46, §8
śmierć, D59, §5; 62, §1
„Trzy światy, czyli plan zbawienia” D46, §8-47, §9
założycielem Towarzystwa, D42, §12

Rutherford Józef,

był atakowany, D79, §8
data urodzenia, D63, §2
jego największe widzialne audytorium, D88, §1
korzystał z rozgłośni radiowych, D76, §3
oddał się Bogu (1906), D55, §4
prezesem, D63, §2
przemawiał na temat „Spojrzyj faktom w oczy”, D79, §9
radcą prawnym, D58, §2
śmierć, D88, §1
wstąpił do służby pełnoczasowej, D55, §4

Rzeczowniki, B41, §3
Rzym,

protegował religię światową, D16, §1
przejął religię babilońską, D16, §1
religia państwowa, D32, §1
stosunek do religii, D36, §1
założenie, D16, §1
Zobacz Imperium rzymskie

Indeks

S

Samochody z głośnikami, D76, §3
Sąd najwyższy, D87, §11; 93, §4
Sem, B58, §7-59, §8; D10, §2
Semici, B59, §8
Sibia, D94, §6
Skrót, B37, §4, 39, §10
Słowa,

dobór, A84, §11; 96, §3, 4; B71, §1; 74, §7-75, §8
Zobacz Zasób Słów

Słowniki biblijne,

geografia a, B107, §4
informują o odkryciach archeologicznych, B107, §5
naświetlają szczegóły sprawozdania biblijnego, B108, §6-109, §8
niebezpieczeństwa związane z posługiwaniem się, B109, §9-110, §10
wartość, B106, §1-115, §11

Słuchacze, B16, §16

jak działa na s. brak modulacji, A61, §6
mówca dostosowuje do s. swój sposób wyrażania się, B74, §7
odbiciem nastroju mówcy, A47, §14; 81, §3-85, §12; 90, §10
pożądane oddziaływanie na s., A46, §14; 54, §-8; 85, §14
wpływ s. na zbieranie materiału, A12, §9

Słudzy pomocniczy, C84, §2-4
Sługa, -dzy,

doniosła rola, C84, §2
obowiązki, C84, §4

s. czasopism i terenu, C85, §7-86, §8
s. literatury, C86, §9
s. rachunków, C86, §10
s. studiów biblijnych, C85, §6
zastępcy s. zboru, C85, §5

po grecku, C83, §1
pomagają braciom, którzy błądzą, C87, §12, 13
powinien odzwierciedlać mądrość, która jest:

gotowa usłuchać, C76, §6
nie obłudna, C76, §9
nie stronnicza, C76, §8
niewinna, czysta, C76, §2-75, §3
pełna miłosierdzia, C76, §7
rozumna, C75, §5
zgodna, C75, §4

powinni studiować, C78, §12
powinność s., C77, §10-78, §12
właściwa atmosfera między zborem a s., C81, §9
zamianowanie, C74, §1

Sługa informacji publicznych, B31, §2
Sługa obwodu, D55, §5
Sługa szkolenia,

porady, B27, §6-28, §8; 30, §11, 12
przestroga, B28, §7; 29, §9, 10

„Służba Królestwa”, B14, §10-15, §12, 14; D71, §7
Służba ochotnicza, D56, §7
Służba polowa, D50, §6; 92, §1
Służba wojskowa, ustawa o powszechnym obowiązku, D86, §10

Sojusz ewangelicki, D55, §6
Społeczeństwo Nowego Świata, C52, §9; D72, §8

cel, D118, §4
grono rodzinne w S., D119, §5
odnosi pożytek z zebrań, D120, §9
po Armagedonie będzie zorganizowane, D117, §1
pory wytchnienia, D119, §7
przewodnik, D117, §2-118, §3
serdecznie wita ludzi dobrej woli, B24, §12
stosunek do ludzi światowych, D120, §9
widoki, D121, §10
wykłady publiczne pomocą w rozprzestrzenianiu się, B7, §1

Spójniki, B43, §9
Sprawozdania, D71, §6
Starsi z wyboru, D70, §4, 5; 72, §8
Stowarzyszenie Kazalnicy Ludowej, D58, §2
„Strażnica”, D100, §6

dostarcza różnych informacji, B95, §4; C14, §2
kwalifikuje nas do nauczania innych, B90, §1
najlepszy sposób okazywania doceniania S., B94, §11
nakład, D48, §2
nie pominięto żadnego wydania, D66, §9
omawianie S. z drugimi, B93, §10
pierwsze wydanie, 1879, B95, §27 D48, §2
prenumeratorzy, D48, §2-49, §3; 57, §9; 59, §5
„Pytania czytelników” nieocenioną pomocą, B96, §5
pytania w S., B93, §9
skorowidz, B96, §5
streszczanie artykułu, B39, §10
studium osobiste, B91, §4; 92, §6, 7
tekst przewodni, B92, §7
teksty biblijne nie przytoczone w pełnym brzmieniu, B93, §8
wskazuje, że Biblia jest praktycznym przewodnikiem, B91, §3
zaoszczędza czas, B91, §2; 95, §3
zasadniczy warunek przy stadium, B92, §5
zawiera pokarm duchowy, B81, §2; C14, §2
zborowe studium S. niezbędne, B17, §1
z miesięcznika na dwutygodnik, D48, §2

Strefowe zgromadzenia, D83, §3
Streszczanie,

główny problem przy s., B37, §5-38, §7
przestrzeganie prawa proporcji, B38, §8
różne rodzaje, B40, §12
sposoby, B37, §4
wartość, B36, §1-3
zasady, B37, §6-40, §12

Studia biblijne,

od odwiedzin ponownych do, C51, §8

Studium „Strażnicy”, C71, §7

obowiązek prowadzącego względem nowych, C90, §6
odpowiedzialność ciążąca na przewodniczącym, C88, §1; 89, §4, 5; 91, §10-92, §13
podawanie komentarzy przywilejem, B19, §8
przebieg, B19, §6, 7
przygotowanie się konieczne, B20, §9; C89, §3
przymioty przewodniczącego, C88, §2; 92, §13

sposób zachęcenia do dawania komentarzy, B17, §3-18, §5; C90, §7-91, §9
wstępne uwagi przewodniczącego, B17, §2

Studium, studiowanie,

definicja, B85, §2
doniosłość, A9, §1-13, §10
podkreślanie, B88, §9
pomoce, B85, §2
program, B89, §12
skupienie się podczas, B87, §7-88, §8
zachęta do s., B71, §2; 85, §1
zastosowanie przestudiowanego materiału, B89, §13

Synonimy, B73, §4
Szatan, stosował taktykę „piątej kolumny”, D27, §2

zwalczał wczesny chrystianizm, D27, §2

Szkic, -e, B28, §8; 29, §10

część główna, , A12, §1
dostarcza Towarzystwo, Al8, §13; B38, §7
dostosowany do długości przemówienia, A12, §8
kolejne kroki przy układaniu, A14, §2
podkreślanie pomocne, B88, §9
pomocą w wolnym przemawianiu, A67, §11, 12
trzeba zrozumieć autora, B37, §6
ujęty zdaniami i przedmiotowy, A17, §11-18, §12
Zobacz Wstęp, Część główna i Zakończenie

Szkolenie nowych kaznodziejów,

jak służyć doradą, C66, §8, 9
najpierw w świadczeniu od domu do domu, C65, §7
stanowisko sługi szkolenia, C92, §1
tajemnica powodzenia, C65, §3-65, §5
trzeba być troskliwym, C66, §10-67, §11
ułożenie programu, C65, §6
w dokonywaniu odwiedzin ponownych, C67, §12, 13
w naukach podstawowych, C64, §2
w samodzielnym prowadzeniu studiów, C67, §14

Szkoła usługiwania,

dlaczego uczęszczać, B25, §1
kto może się zapisać, B26, §2
ostrożność przy udzielaniu porad, B28, §7; 29, §9, 10
porady sługi szkolenia B27, §6-28, §8
sługa:

kwalifikacje, C93, §2, 3; 95, §8, 9
pomaga w służbie polowej, C94, §4
przyczynia się do kształcenia mówców publicznych, C94, §5
sam robi postępy w mowie, C95, §7
wnikliwie docieka, C94, §6
zachęca do zapisania się, C96, §10
zajmuje stanowisko nie mające sobie równego, C92, §1; 96, §11

wartość, C96, §11
wprowadzenie w zborach, D90, §5-7
wykłady instrukcyjne, B26, §3
w zborach składających się z sióstr, B26, §2

Indeks

Ś

Świadczenie, D70, §4

buddystom, C32, §11
hindusom, C32, §10
katolikom, C30, §5, 6
każdemu z kim się stykamy, C19, §2; 20, §5-21, §6
mahometanom, C32, §12
na całej kuli ziemskiej, D92, §1-97, §14
osobom słabej wiary lub niewierzącym, C31, §9
pomoce do ś. przy każdej okazji, C20, §3, 4; 21, §7
przez telefon, C22, §8, 9
temu, kto mówi: „Ja mam swój kościół”, C29, §3, 4
wyniki ś. przy każdej okazji, C23, §12
za pomocą pisania listów, C23, §10, 11
z „Przebudźcie się!”, C21, §7
zwolennikom różnych wyznań, C33, §13
zwolennikom „wiedzy chrześcijańskiej”, C31, §8
Żydom, C31, 97, 8
Zobacz Świadczenie na ulicy, Stadia biblijne i Głoszenie od dom do dom

Świadczenie na ulicy, C18, §11; D8l, §12
Świadkowie Jehowy,

liczby dotyczące ogólnoświatowej działalności, D87, §12
ogólnoświatowy atak, D85, §7
pozbawieni wolności, D75, §2; 87, §11
prześladowani, D24, §11
przysłuchiwanie się wykładom publicznym przynosi pożytek, B10, §7
relacja Bradena, C25, §13; 81, §13
są szkoleni, C64, §1
wyposażeni do czytania Biblii, A51, §16
wyszli z ciemności babilońskiego sposobu myślenia, D43, §1, 2
zakazywani, D94, §6, 7

Świadkowie Jehowy, (Historia nowożytna),

(1870-1878) wczesne głosy, D44, §3-5
(1879-1889) nieznaczne początki, D48, §1-51, §7 ‚

grupa biblijna z Pittsburga, D48, §1, 2
„Old Theology Tracts”, D49, §4
służba pionierska, D50, §5
specjalna akcja rozpowszechniania, D51, §7

(1890-1908) w ofensywie, bracia pielgrzymi, D55, §5

dyskusje, D56, §8-57, §9
konwencje, D53, §2
pięć tomów, D53, §1
rozszerzanie, D53, §2; 57, §9
Ruthefrod, D55, §4
służba ochotnicza, D56, §7

(1909-1916) wzrost międzynarodowy, D58, §1-61, §9

Fotodramat stworzenia, D59, §6
rozpowszechnianie traktatów, D59, §6
Stowarzyszenie Kazalnicy Ludowej, D58, §2

(1917-1919) lata kryzysu, D62, §1

trudności wewnętrzne, D63, §3-64, §4
uchylenie wyroków, D67, §10
uwięzienie, D66, §8
wydawnictwa, D64, §5-65, §7
wznowienie dzieła, D67, §11

zamknięcie biura głównego, D66, §9
„Złoty Wiek”, D67, §11

(1919-1928) przywrócenie prawdziwego wielbienia, lepsza organizacja i większa aktywność, D71,

§6, 7
kongresy, D73, §10, 11
opór ze strony „starszych z wyboru”, D70, §4
przejście od kierownictwa demokratycznego do teokratycznego, D70, §5; 73, §9
rozpowszechnianie za przyjmowane datki, D74, §12
wydawnictwa i rozbudowa, D69, §3
zmiany po r. 1919, D69, §2
zniesienie urzędów „starszych» z wyboru” i „diakonów”, D72, §8

(1929-1938) szermierze wolności wielbienia, aresztowania, D75, §2

ataki Szatana, D75, §1
głoszenie przez radio, D76, §3
kongresy wielomiastowe, D79, §9-80, §11
kwestia sporna co do pozdrawiania sztandarów, D77, §4, 5
nowa nazwa, D81, §12
samochody z głośnikami i patefony, D76, §3
walka w krajach poza Stanami Zj., D78, §6-79, §8
zamianowania przez Towarzystwo, D81, §12

(1939-1945) świadkowie Jehowy a druga wojna światowa, ataki w Stanach Zjednoczonych, D85,

§8-87, §11
neutralne stanowisko pobłogosławione, D87, §12
ogólnoświatowy atak, D85, §7
stosunek do wojny, D82, §1
trudności w Anglii, D83, §3-84, §4
świadkowie w Niemczech, D83, §2
zakaz w Kanadzie, D84, §5
zwycięstwo sądowe w Australii, D84, §6

(1942-1945) kształcenie do służby kaznodziejskiej, lepsze wyszkolenie teokratyczne, D88, §2

ogólnoświatowa kampania wykładów, D90, §7
rozszerzenie szkolenia do służby kaznodziejskiej na zbory, D90, §5, 6
sprawozdania z odwiedzin ponownych, B91, §8-92, §9
Szkoła Galaad, D89, §3, 4
zmiana na urzędzie prezesa, D88, §1

(1945-1955) rozszerzanie, Afryka, D95, §11

Ameryka Południowa, D94, §7
Azja, D96, §12
Europa, D95, §10
Meksyk, D93, §3
misjonarze, D93, §2
sprawy sądowe w Kanadzie, D93, §2
wyspy, D94, §6
wyspy Pacyfiku, D96, §13

(1946-1955) kongresy międzynarodowe, D98, §1, 2

Cleveland, Ohio, D98, §2-69, §3
w Europie, D100, §8-102, §11
Yankee Stadion, Nowy Jork, D99, §4-100, §7; 102, §11

Świątynne budowle, D11, §6; 13, §11

„Czerwona Świątynia”, D7, §8
przed potopem, D6, §6; 7, §8
wznoszone na przekór Bogu, D8, §11

Indeks

T

Tabele, B15, §13; 109, §9; D61, §9; 87, §12; 92, §9; 97, §14
Tabliczki gliniane, B52, §3; 58, §5; 60, §10; 112, §5
Takt, C58, §11

definicja, C24, §1-25, §2
konieczny, C39, §1
przy drzwiach ludzi, C26, §5, 6
przekłady biblijne, C25, §4
w naszej pracy, C26, §7
wobec braci, C27, §9
wobec ludzi dobrej woli, C27; §8
wobec urzędników, C27, §10
zapewnia powodzenie, C25, §3; 26, §5

„Targumy”, D9, §12
Teksty biblijne,

jak odczytywać, A17, §10; 51, §16

Telewizja, B34, §10; 35, §12, 13
Temat,

konkordancje pomocą w opracowaniu, B101, §4

Teokratyczny system, D72, §8
Traktat pokojowy, D41, §11
Traktaty,

„Kazalnica Ludowa”, D58, §3
„Miesięcznik Badaczy Pisma Św.”, D58, §3; 64, §5; 65, §7
pomocą w „innych sposobach świadczeniach”, C20, §3

„Wiadomości Królestwa”, D65, §6, 7

Trema, A88, §5

dzisiejsi świadkowie przezwyciężają, A32, §2; 36, §15
fizyczne przyczyny, A33, §3-7
Mojżesz i Jeremiasz przezwyciężali, A32, §1, 2, 34, §6, 7; 36, §15
sposoby pozbycia się, A34, §7-36, §15

Trójca, D6, §5
Tubalkain, B53, §4, 5; D5, §2
Tumult, D80, §10

Indeks

U

Ufność, A83, §6, 9; 86, §1-88, §7; 90, §11
„Upewniajcie się, o wszystkich rzeczach”, C62, §13; 64, §2

nosić zawsze przy sobie, C20, §3-21, §6
pomocą przy odpowiadaniu na zarzuty, C48, §10
posługiwanie się przy odwiedzinach ponownych, C50, 5

Utwór językowy,

definicja, B41, §1; 46, §1

zobacz Zdania, Paragrafów kształtowanie, Szkic, Wstęp, Cześć główna, Zakończenie,

Argumentacja i Nacisk znaczeniowy

Indeks

W

Watch Tower Bible and Tract Society, D51, §8

dawniej Peoples Pulpit Association, D58, §2
działalność wydawnicza, D61, §9
mianuje sług, D81, §12

narzędziem do udzielania pouczeń, D70, §4
oddział prawny, D75, §2
otwiera biura oddziałów, D53, §2; 57, §9; 78, §6
pierwszy prezes, D62, §1
prowadzi kampanię wykładów publicznych, D90, §7 4
publikacje w różnych językach, D53, §2
rola, jaką odgrywa w organizacji, D114, §5, 6
samo drukuje, D69, §3
statut, D51, §8

Wielbienie (prawdziwe), D75, §1

jest przeciwieństwem poganizmu, D28, §5
przywrócone, D74, §12

Wolne przemawianie, A70, §5

definicja, A63, §1
jak trzeba się przygotować, A67, §11, 12
niebezpieczeństwa tej metody, A65, §7-67, §10
zalety, A664, §2-65, §6

Wstęp, A70, §5; B49, §6; 51, §11

cel, A18, §1-19, §2; 21, §15
definicja, A19, §3
długość, A21, §14
jak wygłaszać, A19, §4; 21, §13
przykład; A15, §3, 4
przy zaofiarowaniu literatury, C7, §12, 13
rodzaje, A19, §5-21, §12
w pracy od domu do domu, C5, §6; 6, §9, 10
Zobacz Szkic

Wyciąg, B37, §4; 39, §10
Wygłaszanie, przemawianie, A55, §1, 2; B30, §11

definicja, A42, §2
dziesięć cech, A43, §5-46, §13
metoda mieszana, A70, §5
na co należy zwracać uwagę, B27, §5
najlepszy sposób publicznego, A39, §5
osiągnięcie celu, A46, §14, 47, §4
potrzeba pouczenia, A38, §4
szklanka z wodą nie potrzebna, A85, §13
tajemnica najskuteczniejszego, A38, §2, 3
unikać przesady, A48, §6
w audycji radiowej, B33, §8-34, §9
w niepomyślnych warunkach, A91, §1-95, §12
w tonie rozmownym, A39, §5-41, §8 46, §14; 49, §11; 56, §5; 74, §2; 75, §5; 84, §10; B10, §9
wykładu biblijnego, A43, §3
zakłócenie przez:

awanturników, A94, §11
drzemiących słuchaczy, A92, §6
dzieci, A92, §4
hałas uliczny, A93, §8
rozbijaczy, A93, §9; 94, §10
spóźnialskich, A93, §7
złą akustykę, A92, §5
z godnością, B10, §9

Zobacz Modulacja, Równowaga, Akcentowanie, Gesty, Słuchacze, Kontakt ze słuchaczami,

Trema, Wolne przemawiania, Improwizowana mowa, Mowa wyuczona na pamięć,
Czytanie publiczne i Mówca

Wykłady publiczne,

dwojaki cel, B7, §1
gdzie urządzać, B7, §2
głosiciele powinni uczęszczać, B8, §3
ludzie dobrej woli powinni uczęszczać, B8, §3
zapowiadanie, B8, §3

Wykrzykniki, B44, §10
Wyrazki (partykuły), B44, §10
Wyszukiwanie materiału, B9, §5

liczenie się z czasem, A12, §8
metoda, A14, §2
przestroga, A13, §10
przez myślenie, czytanie i przyswajanie sobie, A10, §3-11, §7

Indeks

Z

Zachowanie się, A85, §14
Zaimek, B42, §4
Zakończenie, A70, §5; B49, §6; 51, §11

cel, A27, §4
dlaczego potrzebne, A27, §1-3
podczas pracy od domu do domu, C11, §11
rodzaje:

ilustrujące, A30, §11
kulminacyjne, A29, §9
pobudzające, A29, §8
streszczające, A17, §9; 27, §5-28, §6
z podaniem zastosowania, A28, §7
z przytoczeniem, A30, §12
z warunkiem, A30, §13
zalety ogólne, A30, §13
Zobacz Szkic

Zarzuty,

jak odpowiadać, gdy podnoszone w szczerości, C48, §10
odpowiedzi wymijające, C44, §2

„Jestem zadęty”, C44, §3-45, §4
„Jeśli czynię to, co uważam za słuszne, to pójdę do nieba”, C47, §9
„O, ja mam już dużo różnych książek”, C46, §6
„Mam swoją Biblię”, C45, §5
„Mamy własne pismo kościelne”, C46, §7
„Nie mam pieniędzy”, C47, §8

trzy kategorie, C44, §1-48, §10

Zasób słów,

jak powiększać, B71, §1-73, §4; 84, §10
synonimy i antonimy, B73, §4
wyrażenia potoczne, B74, §6
Zobacz Słowa

Zbieranie materiału, zobacz Wyszukiwanie materiału
Zbijanie argumentów, B88, §10

badanie argumentacji na podstawie przyczyny i skutku, C41, §7
badanie dowodów okolicznościowych, C41, §6
badanie świadectw dowodowych, C41, §5
kiedy stosować, C42, §9
podstawowy warunek, C39, §2

potrzeba stosowania, C39, §1
punkt wyjścia, C39, §3

Zdanie, -a, człony, B47, §2, 3

definicja, B46, §1
logiczna kolejność, B49, §6
orzeczenie, B47, §2, 3
oznajmujące, B46, §1
poboczne, C48, §4
podmiot, B47, §2, 3
pojedyncze, B47, §3
pytające, B46, §1
rozkazujące, B46, §1
urozmaicenie, B48, §5; 49, §6, 8
wykrzyknikowe, B46, §1
złożone podrzędnie, B47, §3
złożone wieloczłonowe, B48, §4
złożone współrzędnie, B47, §3
Zobacz Akcentowanie

Zdanie podrzędne, B47, §3
Zdanie złożone wieloczłonowe, B48, §4
Zborowe studia książki,

dowodem miłości ze strony Jehowy, C97, §1
korzyści z dawania komentarzy, B23, §9
obowiązki prowadzącego, B23, §8; C97, §2-98, §6; 99, §8-100, §11
obowiązki względem z.s.k.:

sługi obwodu, B24, §13-25, §15
sługi studiów biblijnych, B24 §13-25, §15
sługi zboru, B24, §13-25, §15
zastępcy sługi zboru, B24, §13-25, §15

okoliczności decydujące o tym, gdzie mają się odbywać, B21, §2
określoną częścią organizacji, B21, §1
potrójne zadanie, B21, §3-22, §5
przyprowadzanie ludzi dobrej woli, B24, §12
sposób prowadzenia, B22, §7-23, §8
stosunek do organizacji, C98, §7
środkiem wychowawczym, B22, §6
urządzanie wykładów publicznych, B10, §9; 11, §10; 24, §11

Zbór, zbory,

Biblia a, D113, §2
ciało zarządzające, D110, §3; 111, §6; 114, §5-115, §8
głosiciel:

musi być czysty, C104, §13
popiera wszystkich sług, C102, §4-103, §7
stosunek do Społeczeństwa Nowego Świata, C102, §3
środki, którymi dysponuje, C103, §9-104, §12
wpływ na otoczenie, C101, §1; 102, §2
zadanie, gdy jest głową rodziny, C104, §14
zajęcie, C103, §8; 119, §11

organizowanie pierwszych, D49, §3
organizowanie wczesnego, D109, §1-110, §3
podwalina, C69, §1
rada Pawła dla, D114, §7
słudzy, D71, §7
struktura, D111, §7
teokratyczny system, D72, §8-73, §9; 81, §12

uznawany przez Boga, D109, §2
wniosek o założenie, C72, §11
wolność obecnego, D113, §4
wolność wczesnego, D110, §5
znaczenie połączenia nowych ze z., C69, §2

Zebrania służby, C72, §10

biorącym udział w programie należy podać wskazówki, B12, §4
cel, B13, §7
głosiciele powinni być przygotowani, B13, §6
jak przydzielać materiał ze „Służby Królestwa”, B12, §3
jak uczynić pouczającym, B15, §14-16, §15
na większych zgromadzeniach, B11, §1
odpowiedzialność sług, B12, §2
przestrzeganie czasu, B14, §9
przygotowanie programu, B13, §8; 14, §11-16, §16
rzucają światło na bieżącą kampanię, B13, §5
znaczenie „Służby Królestwa”, B14, §10

„Zions Watch Tower”,

pierwsze wydanie, D48, §2

„Zions Watch Tower Tract Society”, D49, §4

prawnie zarejestrowana, D51, §8
zmieniono nazwę w r. 1896, D51, §8

„Złoty Wiek”, D67, §11; 70, §5; 78, §6; 81, §12
„Zły niewolnik”, D27, §2
Związek, B50, §9-51, §11
Żydzi,

stawiali opór religii rzymskiej, D16, §2