1
K
K
U
U
R
R
S
S
P
P
r
r
o
o
j
j
e
e
k
k
t
t
o
o
w
w
a
a
n
n
i
i
e
e
c
c
z
z
ę
ę
ś
ś
c
c
i
i
(
(
P
P
a
a
r
r
t
t
D
D
e
e
s
s
i
i
g
g
n
n
)
)
2
.................................... 1
Szkicowanie i parametryzacja konturu bazowego .............................................31
Techniki ustalania zależności geometrycznych................................................ 150
Tworzenie zaokrągleń i części cienkościennych............................................... 184
3
Wprowadzenie do systemu I-DEAS
W tym ćwiczeniu, poznamy ogólne informacje dotyczące modelowania
bryłowego w systemie I-DEAS. Poznamy:
- jak zorganizowana jest struktura systemu
- jak uruchomić system
- jak definiować grupowy obszar pracy dla wymiany danych między
użytkownikami
- jak definiować osobisty obszar pracy
4
Czym jest I-DEAS?
I-DEAS (zintegrowane, inżynierskie narzędzie do projektowania i analiz) jest
zbiorem aplikacji wykorzystującej ten sam model geometryczny zwany
modelem głównym (Master Model).
Model główny jest:
- tworzony w części projektowej (
Design)
- dokumentowany w części 2D (
Drafting)
- analizowany w części obliczeniowej (
Simulation)
- wykonywany w części obróbczej (
Manufacturing)
Wszystkie aplikacji mają jednoczesny i równorzędny dostęp do modelu
głównego.
5
Inżynieria współbieżna
Jeśli modyfikowany jest model główny, I-DEAS automatycznie aktualizuje:
- dokumentację techniczną 2D
- model MES
- ścieżki narzędziowe
To powiązanie umożliwia wielu użytkownikom korzystać rónolegle z tych
samych danych.
6
Zakres zastosowania I-DEAS
I-DEAS zorganizowany jest w siedmiu aplikacjach. Każda z aplikacji składa się
z zadań.
Każde zadanie jest “skrzynką z narzędziami” umożliwiającą realizację
określonego zadania. Udostępniane narzędzia dają możliwości: budowy
złożeń, generacji siatki MES, przygotowania złożenia obróbczego itd.
7
Zakres objęty kursem
W tym kursie zostaną omówione narzędzia dostępne w zadaniu Master
Modeler aplikacji Design.
Zadanie Master Modeler oferuje zestaw narzędzi do tworzenia i modyfikacji
geometrycznego modelu bryłowego. Jeśli pracujemy w innej aplikacji takiej
jak Simulation lub Manufacturing systemu I-DEAS, moduł Master Modeler
jest cały czas dostępny.
8
Uruchomienie I-DEAS
Praca w systemie zorganizowana jest według projektów i plików modelu
(model file). Praca w programie może być interpretowana jako praca w
przestrzeni biura wyposażonym w stół, półki oraz szuflady.
Projekt jest zespołową przestrzenią roboczą, ze związanymi z nią plikami
modelu.
Plik modelu jest prywatną przestrzenią roboczą, tak jak biurko inżyniera.
Zawiera on takie elementy jak detale, rysunki, itp.
9
Forma uruchomieniowa
Aby uruchomić program z formy uruchomieniowej (I-DEAS Start) należy
podać:
... gdzie będziemy pracować:
1. Nazwa projektu (Project name) – obszar pracy zespołu
2. Nazwa pliku modelu (Model File name) – prywatny obszar pracy
... potrzebne narzędzia:
1. Obszar zainteresowania (Application)
2. Zestaw narzędzi (Task)
10
Środowisko pracy użytkownika
W tym wykładzie zostanie omówione:
- interaktywna praca z systemem
- trójetapowy proces modelowania
- procedura Dynamic Navigator
- budowa sekcji i modelu bryłowego
11
Środowisko pracy użytkownika
Praca z I-DEAS odbywa się przy wykorzystaniu następujących elementów:
- Panel ikon podzielony jest na cztery główne obszary: rozwijalne menu,
ikony zadań, ikony aplikacji i ikony narzędziowe.
- Obszar graficzny służy do tworzenia, selekcji i modyfikacji elementów
oraz do realizacji większości z prac. Menu kaskadowe lub rozwijalne
pojawiające się na ekranie.
- Okno I-DEAS Prompt wyświetla informacje, które kierują użytkownika w
tym co należy zrobić aby zakończyć wykonywany proces lub zadanie.
Możliwe jest podanie odpowiedzi systemowi poprzez wprowadzenie
danych w linii komend.
- Okno I-DEAS List pokazuje najważniejsze dane na temat wykonywanego
procesu lub podaje własności tworzonych obiektów.
12
Użycie myszy
I-DEAS korzysta z myszy do wskazywania elementów:
- Ogólnie, jeśli na ekranie jest coś widoczne, możliwe jest również do
wskazania. Wystarczy sprowadzić kursor na obiekt i nacisnąć lewy
przycisk myszy. Obiekt zmieni kolor na biały wskazując, że jest wybrany.
- Aby wybrać więcej niż jeden obiekt, należy nacisnąć i przytrzymać klawisz
Shift jednocześnie dokonując selekcji myszą. Możliwa jest również
selekcja oknem.
13
Ułatwienia w selekcji obiektów
Czasami, w tym samym miejscu może znajdować się więcej niż jeden obiekt.
Wtedy I-DEAS nie jest pewien, który z nich chcemy wybrać. W takiej sytuacji
po wskazaniu kursor myszy zmienia swój kszałt na podwójny krzyż. W tej
sytuacji możemy wykonać jedną z możliwości ...
- zaakceptować aktualnie podświetlony element przyciskając środkowy
klawisz myszy (Done), lub...
- użyć opcji Reconsider dostępnej z menu kontekstowego udostępnianego
prawym klawiszem myszy.
14
Klawisze funkcyjne i dynamiczna manipulacja obrazem
Jeśli użytkownik nie widzi obiektu, który chce wybrać, użyć należy narzędzi
dynamicznej manipulacji obrazem. Najczęściej wystarczy wykonać obrót i
powiększenie aby wyeksponować obiekt, który chcemy wskazać.
- Aby dynamicznie operować widokiem, należy nacisnąć i przytrzymać
klawisz funkcyjny i jednocześnie wykonywać ruch myszą
- Aby obracać widokiem wokół osi x, y i z należy użyć klawisza F3. Jeżeli
przed naciśnięciem klawisza funkcyjnego kursor myszy znajduje się
wewnątrz 80% obszaru ekranu, obrót jest kontrolowany wokół
wszystkich osi. Jeśli kursor znajdował się na zewnątrz tego obszaru to
kontrola obrotu odbywa się tylko wokół osi prostopadłej do ekranu.
15
Dodatkowe klawisze funkcyjne
Niektóre z często używanych funkcji mogą być udostępniane za pomocą
dodatkowych klawiszy funkcyjnych. Ich opis został podany powyżej.
16
Wybór ikon oraz funkcji menu
Panel ikon systemu I-DEAS został zaprojektowany tak aby ułatwiać
tworzenie jednorodnej i modyfikowalnej cechy. Stąd, funkcje podobne
zostały pogrupowane w tematyczne stosy aby ułatwić ich odszukanie.
- Górny pasek menu zawiera funkcje obsługi obszaru pracy takie jak File,
Options, Help; Applications oraz Task.
- Pierwsza grupa ikon zawiera funkcje potrzebne do realizacji wybranego
aktualnie zadania. Jeśli użytkownik przełącza się pomiędzy zadaniami w
ramach tej samej aplikacji zmienia się tylko ta grupa ikon.
- Druga, środkowa, grupa ikon związana jest z aplikacją. Jeśli użytkownik
przełącza się między aplikacjami ta grupa zostaje zmieniona.
- Ostatnia, dolna, grupa ikon nie zmieniana jest przez system bez względu
na to w jakim jego miejscu użytkownik pracuje.
- Ostatnio wybrana komenda ze stosu pozostaje na jego górze tak by
można ją było szybko ponownie wybrać.
17
Trójetapowy tryb pracy
Jeśli rozpoczynamy pracę od podstawowego szkicu lub bazujemy na
istniejącej części, korzystamy z trójstopniowego procesu powstawania
detalu:
1. Określenie planu, na którym rysujemy płaski kontur bazowy.
2. Szkicowanie i parametryzacja geometrii konturu bazowego.
3. Tworzenie nowej części lub cechy wykonując jedną z operacji tworzenia
geometrii przestrzennej (Extrude, Revolve itp.)
Powtarzając ten proces uzyskujemy ostateczny kształt detalu.
18
Wykorzystanie procedury Dynamic Navigator
Podczas tworzenia geometrii bazowej, procedura Dynamic Navigator
pomaga znaleźć charakterystyczne punkty geometrii i powiązać je logicznym
łańcuchem parametrów.
19
Definicja sekcji
Sekcja jest obiektem, którego program używa do grupowania krzywych
konturu bazowego w jeden obiekt wykorzystywany w tworzeniu kształtu
elementu przetrzennego. Aby zdefiniować sekcję należy:
1. Wybrać funkcję Build Section.
2. Wskazać krzywe, które mają wejść w skład sekcji.
3. Nacisnąć środkowy klawisz myszy aby zatwierdzić operację.
Zbudowaną w ten sposób sekcję użyć można do budowy elementu
przestrzennego. Sekcja jest dodatkowym elementem geometrii, która jest
nadrzędna w stosunku do zawartych w niej krzywych.
20
Tworzenie elementu przetrzennego
Funkcja Extrude wykorzystuje płaskie krzywe konturu bazowego lub
istniejącą sekcję do zbudowania elementu przestrzennego poprzez
wyciągnięcie o podany wektor.
Jeśli sekcja nie została wcześniej zbudowana, podczas wykonywania funkcji
Extrude system automatycznie poprosi użytkownika o jej określenie.
21
Różne tryby prezentacji
System oferuje różne sposoby prezentacji geometrii na ekranie. Wybrać
możemy tryb:
- Line – pokazuje geometrię za pomocą modelu drutowego
- Hidden – pokazuje geometrię ukrywając linie niewidoczne
- Shaded hardware – pokazuje geometrię jako model cieniowany z
możliwością dynamicznego obrotu
- Shaded software – pokazuje model w trybie cieniowanym bez
możliwości dynamicznego obrotu
22
Odzyskanie usuniętej części
Jeśli przypadkowo zostanie usunięta część możliwe jest jej odzyskanie
poprzez wykonanie operacji Undo zaraz po zniknięciu części z ekranu. W
innym przypadku część definitywnie zostanie wykasowana.
Funkcja Undo znajduje się w stosie wraz z funkcją Modify.
Podczas wykonywania funkcji Delete, I-DEAS przywołuje na ekran formę, w
której należy potwierdzić komendę usunięcia części.
23
Zarządzanie plikiem modelu
W tym wykładzie zostaną podane podstawy zarządzania częścią. Zostanie
omówiony:
- sposób nazywania części w pliku modelu
- zapisywanie, organizowanie i zarządzanie częściami w pliku modelu
24
Czym jest projekt?
Projekt:
- jest zbiorem powiązanych z nim plików modelu
- jest zespołowym obszarem roboczym
- umożliwia grupie użytkowników pracę w tym samym projekcie wraz z
narzędziami wymiany danych
25
Czym jest plik modelu?
Plik modelu jest prywatnym obszarem pracy użytkownika, w którym
tworzone i przechowywane są następujące elementy:
- część
- rysunek
- złożenie
- wyniki analiz
- ścieżki NC
Wewnątrz pliku modelu elementy przechowywane mogą być w dwóch
miejscach:
- stół roboczy (okno graficzne, w którym realizujemy projekt)
- jedna ze zdefiniowanych szuflad (poza ekranowy obszar
przechowywania elementów)
26
Nazywanie części
Po stworzeniu części, aby mogła być jednoznacznie identyfikowana w
instalacji lub łatwo odszukana, musi być jej przydzielona unikatowa
nazwana. Możliwe jest również uzupełnienie nazwy części o jej numer.
27
Pobieranie i odkładanie części
Funkcje Get oraz Put Away są narzędziami do szybkiego przenoszenia części
pomiędzy szufladą i stołem roboczym.
Dodatkowo, wykorzystać można opcje specjalne:
- Put Away, MB3, All umożliwia odłożenie wszystkich części za jednym
razem
- Get umożliwia wskazanie wielu części z listy przywołanej przez system
selekcjonując jednokrotnie lewym klawiszem myszy, możliwe jest również
wleczenie kursora po liście
28
Narzędzia zarządzania elementami
Funkcja Manage Bins stosowana jest aby:
- przeglądać zawartość aktualnego pliku modelu
- zmienić nazwę, skopiować i usunąć część lub złożenie
- zmienić nazwę, skopiować i usunąć rysunek lub model MES
- utworzyć, zmienić nazwę lub usunąć szufladę
- przenosić elementy pomiędzy szufladą i stołem roboczym
- pokazywać lub modyfikować atrybuty dotyczące elementów
- aktualizować części, złożenia i rysunki bezpośrednio z biblioteki
29
30
Zapisywanie pracy
Podczas sesji I-DEAS tworzy pliki tymczasowe przechowujące bieżące
informacje. Przykładowo, jeśli tworzymy część, nazywamy ją i odkładamy do
szuflady, system zachowuje tą infomację w pliku tymczasowym.
Jeśli wybierzemy File, Save całkowicie aktualizuje pliki robocze. Jedynie
wykonanie funkcji Save gwarantuje zachowanie pracy użytkownika.
Fizycznie plik modelu przechowujący zatwierdzone informacje składa się z
dwóch plików systemowych ( *.mf1 i *.mf2 ) najczęściej umieszczonych w
kartotece użytkownika.
31
Szkicowanie i parametryzacja konturu bazowego
W tym wykładzie poznamy jak:
- szkicować kontur bazowy wykorzystując procedurę Dynamic Navigator
- wprowadzać wiązania
- wymiarować geometrię
- modyfikować wartości wymiarów i ich atrybuty
32
Proces powstawania części
Jeśli rozpoczynamy pracę od podstawowego szkicu lub bazujemy na
istniejącej części, korzystamy z trójstopniowego procesu powstawania
detalu:
4. Określenie planu, na którym rysujemy płaski kontur bazowy.
5. Szkicowanie i parametryzacja geometrii konturu bazowego.
6. Tworzenie nowej części lub cechy wykonując jedną z operacji tworzenia
geometrii przestrzennej (Extrude, Revolve itp.)
Powtarzając ten proces uzyskujemy ostateczny kształt detalu.
33
Szkicowanie na planie
Należy pamiętać, że tworzenie konturu bazowego odbywa się zawsze na
planie. Definiowany plan może być różny w zależności od tego jaka z
poniższych funkcji zostanie użyta:
- Sketch in place
- na płaskiej powierzchni części
- na planie referencyjnym związanym z częścią
- na planie wyznaczonym przez osie lokalnego układu współrzędnych
- Sketch on Workplane
- zwykle używany tylko podczas tworzenia nowej części
34
Definicja widoku względem planu roboczego
Po zdefiniowaniu planu roboczego funkcją Sketch in place, użycie funkcji
View Workplane spowoduje obrócenie widoku prostopadle do planu.
Ułatwia to rysowanie konturu bazowego.
35
Kreślenie i skalowanie
Pamiętać należy o następujących zasadach postępowania podczas kreślenia
konturu bazowego:
- szkicowanie ogólnego zarysu reprezentującego koncepcję
- należy upewnić się czy parametry wprowadzone są poprawnie i
modyfikują właściwą część geometrii
- kreślenie proporcjonalnego kształtu jest ważniejsze niż rysowanie
dokładnych rozmiarów
- po wprowadzeniu wiązań i wymiarów, możemy sprawdzić ich
poprawność modyfikując niektóre wartości a następnie należy
sprowadzić sekcję do jej właściwego kształtu.
- korzystać należy z procedury dynamicznego nawigatora aby przyspieszyć
i ułatwić pracę
36
Dynamiczny Nawigator w rysowaniu konturu bazowego
Podczas rysowania na planie roboczym, procedura Dynamic Navigator:
- pokazuje logiczne inżynierskie względne położenia rysowanej geometrii
- wprowadza wiązania
- wprowadza parametry w postaci wymiarów
Dynamiczny nawigator jest asystentem użytkownika pomagającym
rozpoznawać i wprowadzać parametry dla konturu bazowego.
37
Kontrolowanie wiązań geometryczny
Kontrola tworzenia geometrycznych zależności obejmuje:
- Focus umożliwia wprowadzenie relacji do różnych obiektów, także tych
nie leżących na planie roboczym, poprzez ich projekcję na plan w postaci
geometrii odniesienia
- Intersect tworzy punkty i krzywe z przecinających się obiektów
- Align włącza i wyłącza identyfikator linii odniesienia
- Navigator... umożliwia indywidualne ustawienie rozpoznawania i
wprowadzania wiązań geometrycznych
- Klawisz Ctrl całkowicie wyłącza możliwości parametryzacji podczas
rysowania
38
Kontrola wprowadzanych wiązań
Aby całkowicie wyłączyć działanie dynamicznego nawigatora, należy
przycisnąć i przytrzymać klawisz Ctrl podczas rysowania. Aby wyłączyć lub
włączyć wprowadzanie tylko niektórych wiązań należy:
1. Wybrać funkcję rysowania konturu bazowego, np. Polylines.
2. Przycisnąć i przytrzymać prawy klawisz myszy i wybrać z listy opcję
Navigator.
3. Włączyć lub wyłączyć odpowiednie parametry kontrolujące
wprowadzanie wiązań do geometrii
Taka konfiguracja pozostanie ważna do czasu ponownego wyboru funkcji.
39
Wprowadzanie i usuwanie wiązań
Wprowadzanie i usuwanie wiązań umożliwia parametryzację konturu
zgodnie z intencją projektanta.
Jeśli kontur bazowy nie jest dostatecznie związany, część geometrii może się
poruszać. W takiej sytuacji wprowadzić należy dodatkowe parametry tak
aby kontur został całkowicie związany.
Jeśli kontur bazowy zachowuje się nie tak jak oczekiwano po modyfikacji
wartości parametru, zaraz po funkcji modyfikacji można wykonać funkcję
Undo.
40
Wprowadzanie wiązań
Przed
Wiązanie Po
41
Wprowadzanie wymiarów
Jeśli tworzymy wstępny kształt, dynamiczny nawigator może automatycznie
wprowadzać wymiary liniowe, kątowe lub promieniowe rozpoznając
zatwierdzone względne położenie geometrii.
Po utworzeniu konturu bazowego, użytkownik dalej może kontynuować
proces parametryzacji. Aby dodać wymiar w postaci parametru należy:
1. Wybrać Dimension
2. Wskazać geometrię do wymiarowania
3. Określić położenie wprowadzanego wymiaru
42
Modyfikacja wymiarów
Wprowadzić można zmianę wartości lub idenksu wymiarów korzystając z
funkcji Modify. Aby modyfikować pojedyńczy wymiar należy:
1. Wybrać Modify
2. Wskazać wymiar do modyfikacji
3. Wprowadzić nową wartość w przywołanej przez system formie
Aby modyfikować wszystkie wymiary jednocześnie należy:
1. Wyselekcjonować wymiar, który ma być modyfikowany. Nacisnąć i
przytrzymać prawy klawisz myszy i wybrać opcję All.
2. Wybrać Modify
3. Wprowadzić nowe wartości w przywołanej przez system formie.
43
Tworzenie relacji wymiarowych
Aby powiązać ze sobą wartości wymiarów za pomocą relacji należy:
1. Wybrać wymiar, który chcemy uzależnić.
2. Przycisnąć przycisk oznaczony strzałką i z przywołanej listy wybrać
funkcję Match.
3. Wskazać wymiar do którego chcemy stworzyć relację.
44
Ocena parametryzacji
Funkcja Show Free umożliwia ocenę geometrii pod kątem jej stopnia
związania. Po wyborze funkcji i wskazaniu częściowo związanego konturu
system animować będzie ruch geometrii w kierunkach nie związanych
parametrami.
Podczas parametryzacji system oznacza kolorami geometrię identyfikując jej
stopień związania:
- Niebieski, geometria całkowicie związana
- Żółty, geometria częściowo związana
- Zielony, geometria niezwiązana
- Strzałki oznaczają możliwość ruchu geometrii
45
Kształtowanie i wleczenie
Funkcja Drag jednocześnie przesuwa i zmienia rozmiar geometrii konturu
bazowego oraz jego wymiarów. Aby dynamicznie przesuwać i zmieniać
rozmiar linii, łuku i okręgu modyfikując również związane z nimi parametry
należy:
1. Wybrać funkcję Drag.
2. Wskazać krzywą, punkt lub wymiar. Wlec geometrię uwzględniając typ
wskazanego obiektu.
3. Przesunąć kursor w nowe miejsce powodując zmianę wielkości i położenia
geometrii.
4. Nacisnąć lewy klawisz myszy aby zaakceptować nowy kształt, lub
środkowy aby zrezygnować z modyfikacji.
46
Wleczenie niezwiązanej geometrii
Funkcja Drag stosowana może być również do geometrii niezwiązanej lub
związanej częściowo. Podczas wleczenia system może identyfikować
charakterystyczne punkty geometrii i wprowadzać do niej parametry.
Funkcja Drag nie może nadpisywać wprowadzonych już parametrów, może
je jedynie uzupełniać.
47
Wyciąganie i obracanie cechy
W tym wykładzie poznamy jak:
- grupować kontur bazowy na potrzeby sekcji
- używać opcji funkcji tworzenia cechy
- tworzyć części z wielu cech
- wyciągać i obracać sekcję aby uzyskać cechę
48
Proces powstawania części
Jednym z kroków potrzebnych do stworzenia cechy jest wybór geometrii
definującej sekcję. Zdefiniowana sekcja wymagana jest do stworzenia cechy.
Należy pamiętać, że tworzenie geometrii przestrzennej wymaga
trójetapowego systemu pracy:
1. Określenie planu roboczego
2. Naszkicowanie i parametryzacja konturu bazowego
3. Zbudowanie sekcji i użycie jej do funkcji Extrude lub Revolve
49
Budowa poprawnej sekcji
Jeśli grupujemy poszczególne elementy geometrii konturu bazowego
definiujące sekcję należy pamiętać aby tworzyć ją prawidłowo.
Poprawna sekcja może:
- tworzyć zamkniętą pętlę krzywych
- składać się z wielu osobnych obszarów
- używać niedociętych krzywych
- być płaska lub niepłaska
Sekcja nie może przecinać się.
50
Opcja Stop at Intersections
Opcja Stop at Intersections pomaga uniknąć konieczności docinania
geometrii.
Jest ona opcją funkcji definicji sekcji umożliwiająca selekcję tylko określonej
części krzywej w przypadku gdy przecina się ona z inną. Z opcji tej
korzystamy gdy:
- zachować musimy swobodę w modyfikacji już istniejącego łańcucha
parametrów
- zapewnić inżynierskie zasady wymiarowania na potrzeby dokumentacji
technicznej
51
Funkcja Extrude
Jeśli szkicujemy geometrię bazową na planie roboczym aby wykorzystać ją
do tworzenia nowej części dostępne są dwie opcje funkcji Extrude:
- Distance wyciąga część według jednego wektora
- Thicken wyciąga sekcję bazową według dwóch wektorów o przeciwnych
zwrotach
W obydwu tych opcjach całkowity dystans wyciągania jest taki sam.
52
Składanie części z cech
Po wykonaniu pierwszej operacji tworzącej cechę poprzez Extrude lub
Revolve możemy rozpocząć tworzenie następnych.
Korzystamy z tej samej trójstopniowej zasady powstawania cechy lecz
zamiast rysować kontur bazowy w globalnym układzie używamy funkcji
Sketch in place aby móc rysować kontur bazowy na płaskiej powierzchni
części.
Funkcja Sketch in place umożliwia:
- definicję planu roboczego na płaskiej powierzchni części
- wprowadzanie wiązań do krawędzi powierzchni definiującej plan roboczy
- użycie opcji Focus do projekcji wierzchołków i krawędzi na plan roboczy
53
Projekcja elementów
Obiekty, które można projektować, takie jak punkty, krzywe, osie są
potrzebne wtedy gdy chcemy wprowadzać zależności do obiektów, nie
leżących na planie roboczym. Dostępne są dwa typy projekcji na plan
roboczy:
- Geometria związana oznaczana jest za pomocą gwiazdki (*). Jeśli
modyfikujemy położenie geometrii oryginalnej geometria związana
również zostanie przesunięta.
- Niezwiązana geometria jest oznaczana za pomocą żółtego znaku plus
(+). Geometria ta jest całkowicie niezależna od położenia geometrii, z
której pochodzi.
Jedynie geometria pochodząca z części może być związana (np. wierzchołki,
krawędzie, osie). Projekcja punktów i krzywych nie daje geometrii związanej.
Geometrię związaną otrzymujemy jedynie przez projekcję odpowiednich
obiektów należących do tej samej części, której obiekt zdefiniował plan
roboczy.
54
Wyciąganie sekcji
Po narysowaniu konturu bazowego i wybraniu funkcji Extrude lub Revolve
dotępne są następujące opcje:
- Protrude łączy wynik działania funkcji z istaniejącą częścią. Powstający
obiekt zostaje cechą części, do której została dołączona.
- Cutout usuwa materiał w części oryginalnej cechą powstałą z wykonania
funkcji.
- Intersect tworzy bryłę powstającą z części wspólnej dwóch obiektów.
- New Part tworzy osobną część w wyniku wykonania funkcji.
55
Opcje tworzenia cechy
Podczas tworzenia cechy, jeśli włączony jest przycisk Protrude, Cutout lub
Intersect dostępne są następujące opcje:
- Until Next automatycznie określa dystans wyciągania według najbliższej
napotkanej powierzchni
- Until Selected określa dystans wyciągania według wskazanego obiektu
wyznaczonego przez: powierzchnie, wierzchołki, punkty referencyjne,
plan referencyjny, plan układu współrzędnych lub początki układu
współrzędnych
- From/To określa dystans wyciągania według dwóch obiektów
wyznaczających zakres
56
Obracanie części
Podczas tworzenia cechy funkcją Revolve, jeśli włączony jest przycisk
Protrude, Cutout lub Intersect dostępne są następujące opcje:
- Angle wymaga podania wartości kąta obrotu
- Until Next automatycznie określa kąt obrotu według najbliższej
napotkanej powierzchni
- Until Selected określa kąt obrotu według wskazanego obiektu
wyznaczonego przez: powierzchnie, wierzchołki, punkty referencyjne,
plan referencyjny, plan układu współrzędnych lub początki układu
współrzędnych
- From/To określa kąt obrotu według dwóch obiektów wyznaczających
zakres
57
Praca z częścią
W tym wykładzie prześledzimy jak:
- ustawić filtr
- ukrywać obiekty i operować na grupach
- listować informacje o obiektach
- modyfikować atrybuty obiektów
- mierzyć geometrię
- obliczać własności masowe i bezwładnościowe
58
Selekcja określonych obiektów
Forma Selection Filter... służy do określania jakie typy obiektów chcemy
wskazywać w oknie graficznym. Najważniejsze elementy formy Selection
Filter... to:
- Pick Only umożliwia ograniczenie selekcji do określonych obiektów
- Attributes... uzupełnia filtr selekcji o dodatkowe informacje precyzujące
typ obiektu do wskazania
- Własności zdefiniowane w formie powracają do ustawień
standardowych po wybraniu następnej funkcji
59
Użycie filtrów
Dostępne są następujące narzędzia do określenia typu selekcjonowanych
obiektów:
- Display Filter... umożliwia ukrywanie obiektów na ekranie według ich
typów
- Display Selected umożliwia ukrywanie wskazanych przez użytkownika
obiektów
- Design Group umożliwia gromadzenie dowolnych obiektów w grupy a
następnie manipulację nimi
60
Użycie grup projektowych
Po stworzeniu grupy projektowej możliwe jest wykorzystanie jej do
manipulacji geometrią w niej zawartą. Naciskając prawy klawisz myszy
użytkownik otrzymuje dostęp do grupy projektowej wybierając Use Design
Group.
61
Listowanie informacji o geometrii
Funkcja Info podaje informacje o wybranych obiektach takich jak krzywe,
powierzchnie lub części. Domyślnie informacje pokazywane są w oknie I-
DEAS List. Infomacje można zapisać do pliku podając jego nazwę po
wybraniu funkcji Info Options.
62
Zmiana atrybutów graficznych
Funkcja Appearance zmienia zestaw atrybutów dla cześci, takich jak:
- kolor
- gładkość
- jasność
- przeźroczystość
Jeśli zestaw podanych parametrów ma zostać zapisany jako domyślny w
formie Surface Appearance należy wybrać przycisk Set as Default.
63
Pomiar długości
Funkcja Measure umożliwia pomiar długości liniowych pomiędzy dowolnymi
obiektami, dla przykładu:
- punkt do punktu
- krzywa do krzywej
- powierzchnia do powierzchni (najkrótszy dystans)
- część do części (najkrótszy dystans)
Wybrać można dowolną kombinację wyżej wymienionych obiektów. Pełną
listę możliwych do wskazania obiektów otrzymać można wybierając funkcję
Measure, prawy klawisz myszy i opcję Filter...
64
Pomiar pomiędzy wyznaczanymi miejscami
Aby dokonywać pomiaru pomiędzy miejscami gdzie nie ma fizycznie
geometrii, którą można wskazać bezpośrednio, korzystamy z możliwości jej
wyznaczenia. Należy użyć prawego klawisza myszy, a następnie wybrać
odpowiedni zestaw opcji kontekstowych umożliwiających podanie:
- Punktu
- Key In, Intersection, Between, Translated, On Curve
- Linii (wektor nieskończony)
- Point to Point, Between, Curve Tangent, Translated
- Planu (nieograniczonego)
- Three Point, Point Normal, On Curve
65
Inne funkcje pomiaru
Inne narzędzia pomiaru obejmują:
- Pomiar kąta
- Angle By Points: drugi punkt definiuje wierzchołek
- Angle by Vector: wektory nie muszą się przecinać
- Pomiar promienia krzywej
- Radius of Curve
- Pomiar Pola powierzchni
- Surface Area
66
Obliczanie pola powierzchni, objętości i masy
Aby obliczyć fizyczne i bezwładnościowe własności sekcji, części, regionu,
przewodów lub złożenia należy wybrać funkcję Properties.
Wynikiem obliczeń jest określenie środka ciężkości oraz głównych osi
bezwładności. Po wykonaniu jakichkolwiek zmian w topologii obiektu
obliczenia należy powtórzyć.
Jeśli do obliczeń wskazana została sekcja system oblicza dla niej pole
powierzchni. Jest to bardzo przydatne do określenia własności przekrojów
poprzecznych belek.
67
Definicja materiału
Możliwe jest określenie materiału, który użyty będzie do obliczenia
fizycznych własności. Najważniejszymi elementami formy definicji materiału
są:
- Quick Create umożliwia tworzenie własnych materiałów
- Możliwość bazowania na systemowych matrycach materiałów typu Part,
Isotropic, Sheet Metal K Factor, itd.
- Zdefiniowany materiał przechowywany jest w pliku modelu, lecz może
być udostępniony innym użytkownikom funkcją Put Database
Materials...
68
Pomoc systemu
W tym wykładzie poznamy sposoby wywołania i korzystania z systemu
pomocy oferowanego przez program. Omówione zostanie:
- wywołanie dokumentacji
- wywołanie przykładów
- źródła strony internetowej
- bezpośrednia pomoc
- specjalne obszary zainteresowań
69
Korzystanie z systemu pomocy
Jeśli użytkownik utknął, zanim skorzysta z systemu pomocy powinien
sprawdzić następujące elementy:
- Panel ikon czy jest wybrana jakaś funkcja
- Obszar I-DEAS Prompt czy system nie prosi o wykonanie jakiejś czynności
- Obszar I-DEAS List czy zrealizowana została poprzednia komenda
- Czy w oknie graficznym nie są wyselekcjonowane obiekty geometryczne
70
Szybki dostęp do pomocy
Aby natychmiast otrzymać pomoc należy wykonać:
- Quick On/Off włącza i wyłącza pojedyńczą linię podpowiedzi opisującą
funkcję lub opcję znajdującą się aktualnie pod kursorem myszy
- On Context przywołuje szczegółowy opis funkcji lub opcji poprzez
wskazanie jej lewym klawiszem myszy
71
Sposoby przeglądanie dokumentacji
Każda instalacja I-DEAS posiada szczegółową dokumentację w postaci
elektronicznej, którą nazwywamy Smart View. Smart View wywołać
możemy poprzez wybranie:
- Table of Contents pokazuje spis wszystkich dokumentów
- Task pokazuje opis aktualnie realizowanego zadania
- Index przywołuje alfabetyczny spis pojęć określonego obszaru programu
72
Odszukiwanie pojęć i terminów
Aby odszukać słowo lub frazę w systemie pomocy należy:
1. Wybrać Search
2. Wprowadzić poszukiwane pojęcie
3. Wybrać interesujący nas obszar
4. Wybierać Continue
5. Wybrać interesujący nas artykuł
6. Wybierać strzałkę skierowaną w dół znajdującej się obok przycisku Search
aby przejść do następnego miejsca, w którym znajduje się szukana fraza
73
Gdzie jeszcze otrzymać można pomoc?
- Help, Getting Started... jest to uruchomienie multimedialnego
wstępnego szkolenia wprowadzającego użytkownika do systemu
- Help, What’s New... przywołuje artykuł z informacjami o
najnowszych zmianach i rozszerzeniach posiadanej wersji
- Help, Tutorials... przywołuje ćwiczenia do samodzielnego
wykonania
- Web może połączyć użytkownika ze stroną www SDRC lub ze
stroną lokalnego przedstawiciela koncernu (
- Telefon oraz fax lokalnego przedstawiciela SDRC – Centrum
Komputerowe 071 3565-030, 071 3593-361, fax 071 3565-032
74
Podstawowe modyfikacje części
W tym wykładzie zostaną przedstawione podstawowe metody modyfikacji
części. Omówione zostanie:
- pokazywanie wymiarów na części
- modyfikowanie wartości wymiarów
- modyfikacja parametrów cechy
- modyfikacja konturu bazowego i kształu sekcji
- aktualizacja części
75
Modyfikacja kroku projektowego
I-DEAS umożliwia modyfikację wielu elementów wprowadzanych podczas
procesu projektowania. Podstawowymi elementami, które mogą być
modyfikowane są:
- Show Dimensions (pokaż wymiary)
- Feature Parameters (parametry cechy)
- Dimension Values (wartości wymiarów)
- Wireframe (kontur bazowy)
76
Pokaż wymiary
Opcja Show Dimensions przywołuje (na część) wszystkie wprowadzone
parametry w postaci wymiarów.
Aby dokonać modyfikacji wymiarów dla części lub cechy należy:
1. Wybrać funkcję Modify.
2. Wskazać część lub cechę.
3. Wybrać Show Dimensions.
4. Wskazać wymiar, który będzie modyfikowany.
5. Wprowadzić nową wartość w przywołanej przez system formie Modify
Dimension.
77
Wartości wymiarów
Opcja Dimension Values przywołuje formę, za pomocą której modyfikować
można wartości wszystkich wprowadzonych dla części parametrów w
postaci wymiarów. Aby zmodyfikować jednocześnie wszystkie wymiary
należy:
1. Wybrać Modify.
2. Wskazać część lub cechę.
3. Wybrać Dimension Values.
4. Wskazywać w przywołanej przez system formie odpowiedni wymiar,
który ma być modyfikowany.
5. Wprowadzić nową wartość parametru.
78
Modyfikacja parametrów cechy
Aby zmienić parametry tworzenia cechy należy:
1. Wybrać Modify.
2. Wskazać część lub cechę.
3. Wybrać Feature Parameters.
4. Wprowadzić nową wartość lub opcję w przywołanej przez system formie.
79
Modyfikacja konturu bazowego
Aby zmodyfikować kontur bazowy należy:
1. Wybrać Modify.
2. Wskazać część lub cechę.
3. Wybrać Wireframe.
System umożliwi dostęp do zdefiniowanego uprzednio konturu bazowego i
pozwoli na modyfikację:
- krzywych bazowych
- wymiarów (tylko tych związanych z płaskim konturem)
- wiązań geometrycznych
- kształtu sekcji
80
Modyfikacja sekcji
Bardzo ważnym elemenetem systemu modyfikacji jest możliwość
modyfikacji kształtu zbudowanej na krzywych sekcji. Dzięki temu możemy
modyfikować kształt dowolnej cechy na dowolnym etapie projektowania.
Aby tego dokonać należy wybrać Modify, Wireframe, a następnie:
1. Dodać nową geometrię i ponownie wybrać Modify.
2. Nacisnąć prawy klawisz myszy, wybrać Section Options aby włączyć
przycisk Stop at Intersections (jeśli jest to konieczne).
3. Wskazać dowolny element sekcji i zatwierdzić selekcję środkowym
klawiszem myszy.
4. Wskazać dodatkowo wprowadzone krzywe aby dodać je do sekcji,
potwierdzić wybierając Done.
81
Aktualizacja części
Jeśli zakończony został dowolny typ modyfikacji istniejącej części lub cechy,
system wymaga wykonania aktualizacji dokonanych zmian. Zanim jednak
wykonamy aktualizację możliwa jest modyfikacja wielu cech i ich atrybutów.
82
Modyfikacja za pomocą drzewa historii
W tym wykładzie omówiony zostanie szerzej system modyfikacji części.
Poznamy jak:
- system używa drzewa historii do zapamiętywania informacji o modelu
- korzystać z drzewa historii aby zobaczyć sposób budowy części
- wybrać cechę, którą chcemy zmodyfikować lub usunąć
- realizować różne sposoby modyfikacji cechy
83
Modyfikacja części w systemie I-DEAS
Każdy model przestrzenny tworzony w systemie I-DEAS może posiadać
historię, która jest zapisem wszystkich wykonanych operacji tworzenia
części. Historia części jest kluczowym elementem systemu modyfikacji.
Aby zmodyfikować część należy przywołać i uzupełnić istniejącą informację.
Modyfikację należy rozumieć jako podróż w czasie do miejsca wykonywania
cechy i zmiana niektórych z jej aspektów.
I-DEAS posiada kilka narzędzi, które mogą być udostępnione i
modyfikowane zgodnie z intencją użytkownika.
84
Drzewo historii
Drzewo historii jest sekwencyjnym zapisem zdarzeń modelujących część (t.j.
Extrude, Revolve i inne)
- Węzeł (Node) jest elementem struktury danych reprezentującym część
na danym etapie projektowania. Typowy węzeł posiada “rodzica” i
dwójkę “dzieci”, są to “lewe dziecko” i “prawe dziecko”.
- Liść (Leaf) jest końcowym węzłem drzewa zawierającym informacje o
wykonanej operacji.
- Rdzeń (Root) jest ostatnim węzłem reprezentującym ostateczny wygląd
części.
Historia części tworzona jest od dołu do góry. Za każdym razem gdy
dodawane jest nowe zdarzenie do części informacja o nim dodawana jest na
górze drzewa.
85
Liść drzewa historii
Liść drzewa historii przechowuje informacje wymagane do utworzenia
zdarzenia zawierającego:
- geometrię
- informacje o położeniu
- wymiary
- operacje niższego rzędu
- atrybuty graficzne
Większość modyfikacji wykonywana jest poprzez odpowiedni “liść” drzewa
historii części.
86
Dostęp do historii części
Dostęp do drzewa historii uzyskać możemy poprzez wybranie ikony History
Access lub naciskając i przytrzymując prawy klawisz myszy.
Forma z drzewem historii umożliwia:
- przejście krok po kroku przez proces tworzenia części aby zobaczyć jak
była tworzona
- modyfikację, usuwanie i ukrywanie dowolnych cech lub operacji
- rozwiązanie problemu w sytuacji pojawienia się komunikatów o błędach
87
Interpretacja okna drzewa historii
Forma History Access zawiera wartościowe informacje o części. Zanim
użytkownik skorzysta z funkcji i opcji znajdujących się w formie, powinien
wcześniej zapoznać się z jej możliwościami.
88
Operacje niższego rzędu
Dodatkową infomacją jaką system zapisuje i oznacza wraz z cechą jest
operacja niższego rzędu.
Operacja niższego rzędu:
- jest zdarzeniem projektowym, który nie powoduje stworzenia
dodatkowego węzła w drzewie
- jest zapisywana w istniejącym już węźle drzewa
- identyfikowana jest poprzez krótką pionową linię wychodzącą z węzła
drzewa, do którego została dołączona
Aby rozwinąć operację niższego rzędu należy dwukrotnie kliknąć na węźle z
linią.
89
Użycie drzewa historii
Jednym z najważniejszych powodów, dla których przywołujemy formę z
drzewem historii jest możliwość podglądu sposobu tworzenia części.
Aby to wykonać, włączamy opcję Show Steps aby oglądać jak część wygląda
na dowolnym etapie jej tworzenia. Użycie przycisku Rewind to Beginning
pokazuje poprzednie etapy a przycisk Step Forward następne etapy
tworzenia części.
90
Modyfikacja części w I-DEAS
Powyżej zaprezentowany został pięcioetapowy schemat modyfikacji części
w systemie I-DEAS.
91
Modyfikacja części o wielu cechach
Jeśli wybrana zostanie funkcja Modify, a następnie jednokrotnie klikniemy
na część, system wyselekcjonuje całą część ograniczając ją białymi
uchwytami.
Pokazująca się lista opcji modyfikującej część jest ograniczona co oznacza, że
część która jest modyfikowana składa się z więcej niż jednej cechy. Na tym
etapie do modyfikacji użyć można:
- Show Dimensions przywołuje parametry wszystkich stworzonych cech
- Dimension Values przywołuje formę Modify Dimensions do modyfikacji
wartości wszystkich wprowadzonych parametrów
- Usuppress Feature aby przywołać ukrytą cechę części (funkcja Suppress
będzie omawiana w natępnych rozdziałach)
92
Selekcja cechy przy pomocy myszy
Jeśli wybrana zostanie funkcja Modify, a następnie dwukrotnie klikniemy na
część, system wyselekcjonuje najbliższą cechę selekcjonowanego elementu
detalu, oznaczając selekcję żółtymi uchwytami ograniczającymi gabaryt
cechy.
Aby bezpośrednio przy pomocy myszy selekcjonować cechy należy:
1. Wybrać Modify
2. Dwukrotnie kliknąć na powierzchni lub krawędzi powstałej przez
wykonanie cechy, którą chcemy wyselekcjonować.
3. Jeśli wybrana została właściwa cecha akceptujemy selekcję. Jeśli nie jest
to cecha właściwa naciskamy prawy klawisz myszy i z menu
kontekstowego wybieramy Reconsider lub Parent/Child.
93
Selekcja cechy za pomocą drzewa historii
Możliwa jest również selekcja określonych cech przy użyciu formy History
Access. Należy wykonać następujące kroki:
1. Otworzyć formę History Access.
2. Wskazać kursorem myszy punkt reprezentujący modyfikowaną cechę.
3. Skontrolować identyfikator graficzny selekcji cechy
94
Funkcje modyfikacji
Jeśli przywołana zostanie forma z drzewem historii części możliwe jest
wykonanie z jej poziomu natępujących operacji:
- Modify zamyka formę i pokazuje listę opcji modyfikujących dla
wyselekcjonowanego w oknie punktu w historii. Z poziomu formy przejść
można również do konturu bazowego funkcją Wireframe.
- Delete usuwa wskazaną cechę z części.
- Suppress ukrywa wskazaną cechę w części zachowując ją w historii.
95
Ukrywanie cech
Opcja Suppress Feature tymczasowo ukrywa wskazany węzeł w historii
tworzenia części. Cecha pozostaje w definicji części lecz jest ignorowana
dopóki dopóty nie zostanie przywołana fukcją Unsuppress Feature.
Ukrywanie cechy ma zastosowanie w następujących sytuacjach:
- rozpatrywania różnych wersji projektowych
- usuwania błędów poprzez ukrycie cechy, która powoduje problem
- zmniejszenie liczby przetwarzanych cech podczas modyfikacji części aby
przyspieszyć proces projektowania
96
Opcja Rollback
Czasami ważną rzeczą jest ustawienie kolejności cech w drzewie historii. Aby
wprowdzić cechę pomiędzy już istniejące należy “zdjąć” część historii do
miejsca, po którym chcemy dodawać zabieg. Tworząc w tym momencie
cechę, zgodnie z zasadą, system dodaje ją na końcu drzewa. Ponieważ
ostatnią “widoczną” cechą w części jest cecha do której zdjeliśmy historię, po
aktualizacji całej części dodana cecha będzie znajdować się wewnątrz
drzewa.
97
Dodatkowe narzędzia modyfikacji
Innymi narzędziami wspomagającymi system modyfikacji detalu są:
- Quick Wireframe pokazujący kontur bazowy wybranej cechy na tle całej
części
- Replace Feature używany jest do wymiany istniejącej w części cechy na
inną przygotowaną osobno
- Rename Feature przywołuje formę umożliwiającą zmianę nazwy
składającym się na część cechom
98
Aktualizacja części
Jeśli modyfikowany jest kontur bazowy cechy, po zakończeniu tej operacji
należy wykonać aktualizację zmiany poprzez dwukrotne kliknięcie na funkcji
Update. Pierwszy krok aktualizuje cechę, drugi aktualizuje całą część.
System pomaga użytkownikowi kontrolować proces aktualizacji
identyfikując kolorami status modyfikowanych elementów części.
Aktualizacja jest wymagana gdy:
- wartości wymiarów zaznaczone są na czerwono
- część lub cecha ma kolor jasno różowy
99
Rozwiązywanie problemów
W tym wykładzie poznamy jak:
- rozpoznawać błędy i ostrzeżenia w drzewie historii
- oceniać co jest powodem błędów i ostrzeżeń
- usuwać zgłaszane błędy i ostrzeżenia
100
Rozwiązywanie problemów
Podczas procesu modelowania części, możliwe jest pojawienie się błędów,
które mogą być szybko rozwiązane jeśli prawidłowo rozpoznana zostanie ich
przyczyna.
Celem tego wykładu jest zapoznanie użytkownika z miejscami i sposobami
informowania przez system o pojawieniu się błędów. Poznamy również
techniki usuwania powstałych problemów.
101
Informacja o błędach i ostrzeżeniach
I-DEAS będzie ostrzegał użytkownika w różny sposób jeśli pojawią się błędy
w procesie projektowym.
- Forma Replay Interrupted będzie informowała o błędach i ostrzeżeniach
jeśli pojawią się one podczas wykonywania aktualizacji historii części
- Okno I-DEAS List pokazywać będzie listę ostrzeżeń i błędów jeśli pojawią
się one podczas procesu tworzenia geometrii
- Forma History Access będzie pokazywać w innych kolorach węzły, które
posiadają błędy
- Inne wizualne informacje pojawiać się będą w oknie graficznym
informując o statusie projektu (funkcja Shell, Fillet, itp.)
102
Listowanie informacji
W niektórych przypadkach, pierwszym krokiem jaki należy wykonać podczas
usuwania powstałych błędów jest uzyskanie informacji o tym jakie obiekty
znajdują się aktualnie w oknie graficznym.
Dla przykładu, jeśli część zniknie nagle z ekranu, po wybraniu funkcji Info
oraz opcji Workbench otrzymamy informację czy nie została całkowicie
usunięta. Dopóki dopóty część nie zostanie ostatecznie usunięta mamy
możliwość jej naprawy poprzez modyfikację lub usunięcie ostatnio
wykonanego kroku.
103
Odzyskiwanie usuniętej powierzchni
W niektórych sytuacjach może dojść do usunięcia powierzchni ze stworzonej
części. Rozpoznać to można poprzez nieoczekiwany skutek działania funkcji
tworzenia cechy.
Aby szybko odzyskać usuniętą powierzchnię należy:
1. Wybrać funkcję History Access
2. Użyć funkcji Delete wskazując wcześniej operację niższego rzędu
nazwaną “Surface Delete”
3. Nacisnąć przycisk Dismiss i zaktualizować część funkcją Update.
104
Błędy i ostrzeżenia na drzewie historii
Żółty kolor węzła oznacza ostrzeżenie, np. operacja została wykonana
częściowo.
W większości sytuacji ostrzeżenie umożliwia kontynuowanie tworzenia i
modyfikacji geometrii.
Czerwony kolor węzła oznacza błąd, najprawdopodobniej spowodowany
błędami konstrukcyjnymi lub błędnym wykonaniem operacji.
105
Węzły żółte
Żółte węzły zobaczyć można w formie History Access jeśli dany węzeł jest
powodem ostrzeżenia.
I-DEAS generuje ostrzeżenie jeśli usiłujemy stworzyć cechę na bazie
geometrii, która już nie istnieje lub gdy próbujemy wykonać nielogiczną
operację taką jak: próba wycięcia części cechą, która nie przechodzi przez
materiał.
Najczęściej żółty węzeł pojawia się dla cechy, której została usunięta cecha,
na której bazowała, lub gdy wybrana została zła opcja podczas np.
wyciągania (Cutout zamiast Protrude).
106
Ostrzeżenia dodatkowe
Krok jaki należy wykonać aby usunąć żółty węzeł z drzewa historii w dużym
stopniu zależy od powodu z jakiego powstał.
Dwa typy ostrzeżenia jakie możemy wyróżnić to:
- Cut not performed – Parts do not touch; jest to infoamcja mówiąca o
braku kontaktu pomiędzy cechami, które mają na siebie oddziaływać
podczas usuwania materiału z części. Powodem może być błędny
kierunek wyciągania sekcji.
- Warning; Out-of-date sketch-edges are defining the wireframe of this
feature; Oznacza to, że ma wiązania do geometrii, która już nie istnieje.
107
Usunięcie ostrzeżenia dla Extrude i Revolve
Jeśli błąd w procesie tworzenia cechy został popełniony na etapie definicji jej
parametrów należy przywołać w procesie modyfikacji formę definicji
parametrów za pomocą opcji Feature Parameters.
Jeśli modyfikacji podlegać ma położenie cechy należy wybrać Wireframe lub
Delete/Add Relations.
108
Usunięcie cechy odniesienia
Błąd identyfikowany przez system jako “Out-of-date sketch edges” pojawia
się w momencie gdy jeden z obiektów usuniętej cechy był wykorzystany do
definicji planu roboczego a następnie obiekt ten został usunięty lub
zmodyfikowany.
109
Modyfikacja cechy z ostrzeżeniem
Aby poprawić cechę, która straciła geometrię, do której była wiązana należy:
1. Przywołać kontur bazowy korzystając z formy History Access. Żółta
przerywana linia oznacza krawędź do której wprowadzona była
zależność.
2. Usunąć wszystkie wiązania i wymiary, które definiowały geometrię
względem utraconej krawędzi. Jeśli usuniemy żółtą przerywaną linię
wtedy wszystkie do niej odniesione parametry będą usunięte.
3. Zmodyfikować łańcuch wiązań względem istniejącej geometrii.
110
Węzły czerwone
System oznacza na czerwono węzeł drzewa historii identyfikując w ten
sposób błąd operacji wykonanej na części.
Poniżej podano niektóre sytuacje powodujące błędy:
- wewnętrzne przecinanie się sekcji
- oś obrotu konturu przecina się z obracaną sekcją
- niewłaściwy kąt pochylenia
- niewłaściwa wartość promienia zaokrąglenia
Naprawa błędu może być bardziej skomplikowana od usunięcia ostrzeżenia,
lecz w obu przypadkach należy korzystać z opcji modyfikacji Feature
Parameters lub Wireframe.
111
Łańcuch wiązań i równania zależności
W tym wykładzie poznamy:
- jak I-DEAS definiuje łańcuch wiązań
- jak wprowadzać zależności pomiędzy wymiarami
- jak wprowadzać zależności za pomocą równań
- jak oceniać własności konturu bazowego
- jak tworzyć relacje pomiędzy łańcuchami wymiarowymi
112
Tworzenie łańcucha wymiarowego
Podczas szkicowania konturu bazowego należy pamiętać, że tworzymy
również łańcuch wiązań i parametrycznych wymiarów.
Aby możliwe było jednoznaczne określenie kształtu przestrzennej cechy,
łańcuch wiązań może być przydatny:
- w ustaleniu sposobu zmiany geometrii podczas jej modyfikacji
- w ustaleniu wartości dla poszczególnych wymiarów
- w ustaleniu zależności równaniowych dla wymiarów
- w analizie poprawności zachowania się płaskiego konturu bazowego
113
Wprowadzanie zależności wymiarowych
Używając funkcji Modify wprowadzać możemy zależności pomiędzy
wymiarami.
Forma Modify Dimensions umożliwia określenie zależności w postaci
równania dla dowolnych istniejących już parametrów.
Należy pamiętać, że równanie zależności musi zawierać symbol wymiaru po
wartościach liczbowych określających jednostki, w których wartość jest
podana.
114
Równania zależności
Ikona Part Equations może być użyta do definicji zależności pomiędzy
wymiarami. Użycie Part Equations rozszerza możliwości wprowadzania do
modelu relacji geometrycznych i ich modyfikacji zgodnie z założeniami
projektanta (są to pole powierzchni, objętość, prędkość obrotowa, itp.)
Dzięki temu możliwe jest uwzględnienie parametrów inżynierskich jako cech
zmieniających kształt detalu.
Forma Equations jest bardzo podobna do formy Modify Dimensions,
zawiera jednak dodatkowo okno tekstowe umożliwiające wpisanie
zależności w postaci równań i nierówności.
115
Wprowadzanie równań relacji
Opcja From Equation przekazuje programowi kontrolę nad wartością
parametru, sam dobierając właściwą jego wartość po rozwiązaniu
wszystkich wprowadzonych przez użytkownika równań relacji.
Powyżej wprowadzono równanie Area=D1*D2 i zmieniono status wymiaru
D1 na From Equation. Taka definicja czyni D1 zależnym od zmiennej Area.
Jeśli przyjmiemy wartość Area=0.01m
2
, program będzie w stanie obliczyć
nową wartość D1.
116
Podanie jednostek
Podczas wprowadzania równania używać możemy dowolnego systemu
jednostek. Aby system mógł przyjąć poszczególne wartości w określonym
układzie, przy wartościach należy wprowadzić odpowiedni symbol wymiaru.
Użyć można następujących symboli:
- |deg|, |degree|
- |in|, |inch|, |ft|, |feet|, |in sq|, |inch sq|;
|ft sq|, |feet sq|
- |mm|, |milimeter|; |cm|, |centimeter|; |m|, |meter|, |mm sq|, |milimeter sq|;
|cm sq|, |centimeter sq|; |m. sq|, |meter sq|
117
Operatory arytmetyczne
+ Dodawanie
- Odejmowanie
* Mnożenie
/ Dzielenie
< Mniejsze
niż
=< Mniejsze
niż lub równe
> Większe niż
=> Większe niż lub równe
== Równe
!= Nierówne
if ( ), then ( ) Operator warunku (jeśli)
and, && Logiczny operator łączenia (i)
or, II Logiczny operator wyboru (lub)
sin( ) Funkcja sinus
cos( ) Funkcja cosinus
tan( ) Funkcja tangens
asin( ) Funkcja arkusinus
acos( ) Funkcja arkuscosinus
atan( ) Funkcja arkustangens
log10( ) Logarytm o podstawie 10
log( ); ln( ) Logarytm naturalny o podstawie e
exp( ) Funkcja potęgowa o wykładniku e
^, power( ), pow( ) Funkcja potęgowa
sqrt( ) Funkcja potęgowa o wykładniku 2
fabs( ), abs( ) Wartość bezwzględna (moduł)
sinh( ) Sinus hiperboliczny
cosh( ) Cosinus hiperboliczny
tanh( ) Tangens hiperboliczny
Round( ) Zaokrąglanie do liczby całkowitej
Truncate( ) Odcinanie do liczby całkowitej
Pi Liczba
118
Właściwości konturu bazowego
Po wprowadzeniu właściwego łańcucha wiązań, kontur bazowy moży być
wykorzystany do reprezentacji bardziej skomplikowanych kształtów niż tylko
baza dla tworzonej cechy. Może być również animowany aby symulować
ruch płaskiego mechanizmu.
Aby wykonać test własności przekroju należy użyć funkcji Drag lub Animate
Dimension. Sprawdzając poprawność ustawienia wielu detali
reprezentowanych na tym etapie przez sekcje unikamy błędów
pozycjonowania części na etapie 3D.
119
Animacja wymiarów
Aby sprawdzić poprawność wprowadzonego łańcucha wiązań możliwa jest
animacja wymiarów.
Animacja wymiarów pokazuje zmiany konturu bazowego według
wprowdzonego dla jednego z nich zakresu zmienności.
Możliwe jest wprowadzenie dowolnego zakresu zmienności animowanego
parametru. Domyślnie system przyjmuje zakres jako +/-15% aktualnej
wartości wymiaru.
120
Łańcuchy wiązań dla części
Każda z części wykonana w systemie I-DEAS zdefiniowana jest za pomocą
dwóch łańcuchów wiązań.
Łańcuch części:
- kontroluje wymiary dla całej części
- posiada możliwości wprowadzania równań zależności dla całej części
- nie uwzględnia wiązań geometrycznych
Łańcuch cechy:
- kontroluje wymiary i wiązania konturu bazowego cechy
- posiada możliwości wprowadzania równań zależności na poziomie
konturu bazowego
Część może mieć tylko jeden łańcuch wymiarowy części, a łańcuchów cechy
jest tyle ile cech zawiera detal.
121
Wprowadzanie równań zależności dla cechy
Aby zdefiniować relacje, które kontrolują kontur bazowy określonej cechy,
należy użyć jednej z następujących opcji funkcji Modify aby uzyskać widok
łańcucha wymiarowego cechy:
- Wireframe
- Quick Wireframe
122
Wprowadzanie równań zależności dla części
Równanie, które wprowadza relacje pomiędzy różnymi cechami tej samej
części musi być dodane na poziomie łańcucha wymiarowego części. Ten
zestaw wymiarów udostępniony może być jedynie przez wybranie opcji
Show Dimensions lub Dimension Values będącymi opcjami funkcji Modify.
123
Korzystanie z bibliotek
W tym wykładzie przedstawiony zostanie sposób korzystania z bibliotek
umożliwiających przechowywanie danych użytkoników. Omówione
zostanie:
- użycie bibliotek do zapisu i udostępniania danych
- kontrola wersji i podawanie numeru rewizyjnego części
- status pobrania i zapisywania części do biblioteki
- aktualizacja części według modelu bibliotecznego
- porównywanie części
124
Miejsca przechowywania części
W ramach projektu, możliwe jest zapisywanie części w jednym z niżej
wymienionych miejsc:
-
plik modelu jest prywatnym miejscem użytkownika przechowującym
dany na ekranie graficznym lub w szufladzie
-
biblioteka przeznaczona jest do składowania gotowych elementów,
które mogą być wykorzystane przez innych użytkowników
-
katalog jest przenaczony do składowania elementów standardowych,
które dostępne mają być przez wszystkich użytkowników w instalacji
125
Dlaczego korzystamy z biblioteki?
Biblioteka:
- umożliwia wymianę danych pomiędzy użytkownikami
- umożliwia automatyczną aktualizację pracy
- kontroluje współbieżny dostęp do danych
- umożliwia automatyczną kontrolę wersji
- zabezpiecza dane przed ich przypadkowym usunięciem
126
Wkładanie elementów do biblioteki
Jeśli użytkownik będzie chciał udostępnić swoje dane innym musi włożyć je
do biblioteki. Aby to wykonać należy:
1. Wybrać funkcję Check-in
2. Podać nazwę projektu i biblioteki (Project/Library)
3. Podać opcje zapisu
4. Uzupełnić infomacje o elemencie w oknie Revision (opcjonalnie)
5. Zatwierdzić przyciskiem OK.
127
Wersja i numer rewizyjny
Ogólne informacje dotyczące wersji i numeru rewizyjnego:
- jeśli poraz pierwszy zapisujemy element do biblioteki system
automatycznie przydziela mu numer wersji
- za każdym razem gdy zapisywana jest zmodyfikowana część system
oznacza ją następnym (najwyższym) numerem wersji
- numer wersji nadawany jest przez system i nie może być zmieniany przez
użytkownika
- wszystkie wersje przechowywane są przez system dopóki nie zostaną
świadomie usunięte
- oznaczenie numeru rezwizyjnego nie musi być podawane
- system nie dopuszcza do zdefiniowania dwóch wersji tego samego
elementu z tym samym numerem rewizyjnym
128
Status biblioteczny podczas zapisu
Podczas składania części system oferuje cztery rodzaje statusów z jakimi
umieścić można element w bibliotece:
- Check-in, keep to modify (Ck) oznacza umieszczenie części w bibliotece i
jednoczesne pobranie jej do modyfikacji
- Check-in, keep for reference (Rfl) oznacza umieszczenie części w
bibliotece i jednoczesne pobranie jej bez prawa modyfikacji
- Check-in, keep as copy (Co) oznacza umieszczenie części w bibliotece i
jednoczesne pozostawienie sobie jej kopii.
- Check-in, do not keep oznacza całkowite umieszczenie części po
zakończeniu nad nią pracy
129
Pobranie części z biblioteki
Aby pobrać część z biblioteki należy:
1. Wybrać funkcję Get From Library...
2. Podświetlić elementy, które mają być pobrane
3. Określić ich status biblioteczny po pobraniu
4. Wykonać operację wskazując przycisk OK.
130
Status pobrania części
Podczas pobierania elementu z biblioteki możemy ją pobrać jako:
- Reference oznacza, że pobrana część nie będzie mogła być
modyfikowana, status tylko do odczytu
- Check-out oznacza, że pobrana część będzie mogła być modyfikowana i
zapisana ponownie pod tą samą nazwą jako nowa wersja
- Copy oznacza, że pobrana część będzie kopią wskazanego oryginału i nie
będzie mogła być zapisana pod tą samą nazwą do tej samej biblioteki
131
Użycie funkcji aktualizacji z biblioteki
Z funkcji Update from Library korzystamy wtedy gdy pobrana przez nas
część została zmodyfikowana przez innego użytkownika a informacja o tym
pojawiła się w bibliotece. System infomuje nas o tej sytuacji na trzy sposoby:
- zaglądając do szuflady zobaczymy znak * przy nieaktualnym obiekcie
- jeśli wybierzemy funkcję Update from Library system przywoła formę w
której zobaczymy listę elementów, które nie są już aktualne
- jeśli skonfigurowana jest poczta elektroniczna użytkownik zostanie przy
jej pomocy poinformowany o dokonanych zmianach
Jeśli pobraliśmy część ze statusem Reference mamy pełną kontrolę nad tym
czy i kiedy aktualizować będziemy pobrany obiekt.
132
Porównywanie części
W niektórych przypadkach zachodzi konieczność porównania dwóch
znajdujących się na ekranie obiektów. Dostępna w systemie funkcja
Compare Parts umożliwia ocenę i prezentację różnic między wskazanymi
obiektami.
Podczas wykonywania funkcji system dzieli ekran na dwa obszary.
Odnalezione różnice prezentowane są odpowiednio w następujących
kolorach:
- Czerwony (Red) oznacza powierzchnie “starej” części, które zostały
usunięte w nowej
- Zielony (Green) oznacza powierzchnie, które są w “nowej” części lecz nie
ma ich w “starej”
- Żółty (Yellow) oznacza powierzchnie, które są w obu częściach lecz
zostały zmodyfikowane
133
Porównywanie części
Poniżej podany został schemat postępowania podczas porównywania
części.
Aby porównać części należy:
1. Pobrać ostatnią wersję części, lub zapisać ostatnią wersję do biblioteki,
wybierając Check-in, Keep to Modify
2. Pobrać “starą” wersję ze statusem Reference
3. Wybrać funkcję Compare Parts
4. Wskazać pierwszą część do porównania (ostatnią wersję)
5. Wskazać drugą część do porównania (starszą wersję)
134
Ogólne zasady pracy z biblioteką
Poniżej podano niektóre typowe sytuacje, w których jedna z osób stworzyła
część i zapisała ją do biblioteki. Inni użytkownicy używać mogą teraz tą część
do własnych potrzeb:
- każdy z użytkowników może potrzebować lub nie prawa do modyfikacji
części
- każdy z użytkowników może potrzebować lub nie infomacji o modyfikacji
części oryginalnej
135
Geometria odniesienia
W tym wykładzie omówione zostanie tworzenie obiektów geometrii
odniesienia. Wykład zawierać będzie:
- definiowanie
- typy
- zastosowanie
- metody tworzenia
136
Co nazywamy geometrią odniesienia?
Często zdaża się tak, że topologia elementu nie jest wystarczająca do
definicji dalszej geometrii lub do prawidłowego jej pozycjonowania. Użycie
geometrii odniesienia uzupełnia topologię części ułatwiając jej manipulację i
zapewniając jej spójność.
Geometria referencyjna nie jest ukrywana podczas wykonywania operacji
konstrukcyjnych. Zachowuje się ona tak jak obiekty geometrii bryłowej,
umożliwiając:
- tworzenie zależności i relacji, lub możliwość szkicowania konturu
względem niepłaskiej powierzchni
- identyfikacja położenia obiektów geometrycznych, które na skutek
wykonania operacji konstrukcyjnej zniknęły z topologii części (np.
zaokrąglona krawędź)
- określenie geometrii odniesienia tam gdzie część nie posiada punktów
charakterystycznych geometrii oryginalnej (np. środek powierzchni)
137
Typy geometrii odniesienia
I-DEAS umożliwia wprowadzenie następujących typów geometrii
odniesienia:
- Reference Points wprowadza do części punkt, do którego będzie można
wprowadzać zależności geometryczne
- Reference Lines wprowadza do części linię, do której będzie można
wprowadzać zależności geometryczne
- Reference Planes wprowadza do części plan, który może być
zdefiniowany jako plan roboczy
- Coordinate Systems wprowadza do części lokalny układ współrzędnych
- Reference Curves definiuje własności geometrii odniesienia dla dowolnej
krzywej konturu bazowego
138
Wprowadzanie punktu odniesienia
Punkt odniesienia możemy tworzyć:
- względem istniejącej geometrii, zmieniać się będzie wraz ze zmianą
geometrii
- używając punktów końcowych geometrii, zmieniać się będzie wraz ze
zmianą geometrii
- użyć Edge Relations aby wprowadzić wymiary kontrolujące położenie
względem krawędzi
- Użyć Key In lub Screen Location, nie będzie zmieniać swojego położenia
podczas modyfikacji geometrii
139
Opcje tworzenia punktu odniesienia
Oferowanych jest wiele opcji, dostępnych pod prawym klawiszem myszy,
umożliwiających precyzyjne i jednoznaczne wprowdzanie dla części punktu
odniesienia.
140
Opcje tworzenia punktu odniesienia c.d.
Poniżej podano opcje definicji punktu odniesienia, które umożliwiają
wymiarową kontrolę jego położenia:
- Offset from Coordinate System; polega na podaniu wartości x, y oraz z
odległości od lokalnego układu współrzędnych
- Offset from Point; polega na podaniu wartości x, y oraz z odległości od
punktu
141
Seria punktów odniesienia
Możliwa jest definicja serii punktów odniesienia definiowanych wzdłuż
krzywej lub krawędzi powierzchni oraz wzdłuż ich równoległego
przesunięcia. Możliwe jest podanie liczby punktów w serii, dystans pomiędzy
nimi, położenie początku i końca serii, itp. Wszystkie opcje mogą być
modyfikowane za pomocą opcji Feature Parameters.
Definicja serii punktów jest przydatna w:
- określaniu położenia linii spawu
- tworzeniu i kontrolowaniu specjalnych i skomplikowanych matryc
otworów
- oznaczania położenia gwintów, w zamian za rysowanie skomplikowanej
cechy
142
Linia odniesienia
Aby utworzyć linię referencyjną względem istniejącej geometrii części należy:
1. Wybrać Reference Line.
2. Określić położenie linii wskazując dwa wierzchołki części, lub skorzystać z
pomocy opcji znajdujących się pod prawym klawiszem myszy
3. Zmodyfikować obiekt
Tak zdefiniowana linia odniesienia zmienia swoje położenie wraz ze zmianą
geometrii, na bazie której była zdefiniowana.
143
Opcje definicji linii odniesienia
I-DEAS oferuje użytkownikowi zestaw opcji, dostępnych pod prawym
klawiszem myszy, które umożliwiają precyzyjną i jednoznaczną definicję linii
odniesienia.
144
Tworzenie planu odniesienia
Tworząc plan odniesienia dodajemy do części nieograniczoną płaszczyznę
konstrukcyjną. Do definicji planu odniesienia wykorzystać możemy topologię
części. Plan odniesienia jest bardzo przydatny jeśli szkicować chcemy kontur
bazowy względem takich obiektów jak:
- część obrotowa
- skomplikowana i niepłaska powierzchnia
- część będąca elementem złożenia
- usuwania materiału od wnętrza części na zewnątrz
145
Opcje tworzenia planu odniesienia
W menu kontekstowym funkcji tworzenia planu odniesienia, udostępnianym
prawym klawiszem myszy, znaleźć można opcje pomagające w precyzyjnej i
jednoznacznej jego definicji.
146
Opcje pozycjonowania
Opcje pokazane powyżej przydatne są szczególnie w sytuacji gdy dodajemy
cechę względem powierzchni niepłaskich.
147
Wprowadzanie lokalnego układu współrzędnych
Po wprowadzeniu układu współrzędnych geometrycznie dostajemy trzy
plany odniesienia i punkt odniesienia określany początkiem układu. Jest to
funkcja, która za jednym razem wprowadza kilka obiektów, które będzie
można swobodnie wykorzystać podczas dalszego etapu projektowania.
Położenie wprowadzanego układu może być określone względem już
istniejącego podając wartości przesunięcia lub kąt położenia.
148
Wprowadzanie układu
Aby wprowadzić nowy lokalny układ współrzędnych należy:
1. Wybrać funkcję Coordinate Systems
2. Wskazać dowolny obiekt części, do której dołączać będziemy układ
3. Z menu wybrać odpowiednią opcję umożliwiającą definicję położenia
początku układu (Origin) oraz zwrotów poszczególnych osi (X axis, Y
axis, Z axis).
Wybranie Done przed zdefiniowaniem wszystkich stopni swobody układu
względem części pozostawi układ niezwiązany. Konsekwencją tego może
być brak możliwości pełnej kontroli nad zachowaniem się układu podczas
modyfikacji geometrii.
149
Podsumowanie definicji geometrii odniesienia
Menu kontekstowe udostępniane spod prawego klawisza myszy zawiera
opcje umożliwiające jednoznaczne określenie położenia wprowadzanej
geometrii. Wiele z tych opcji umożliwia określenie zależności
geometrycznych wiążących geometrię odniesienia z geometrią części.
Położenie geometrii odniesienia może być zawsze modyfikowane, lecz tylko
pięć opcji definicji położenia umożliwia jej zmianę za pomocą wymiaru:
- Offset Surface (plan referencyjny)
- Angeled Surface (plan referencyjny)
- Edge Relations (punkt i linia referencyjna)
- Offset from Coordinate System (punkt referencyjny)
- Offset from Point (punkt referencyjny)
150
Techniki ustalania zależności geometrycznych
W tym wykładzie poznamy:
- gdzie system przechowuje informacje o zdefiniowanej geometrii
odniesienia
- jak modyfikować można geometrię odniesienia
- metoda BORN
- użycie krzywej odniesienia
151
Miejsce geometrii odniesienia na drzewie historii
Geometria odniesienia wprowadzana jest do historii części jako operacja
niższego rzędu. System zaznacza geometrię odniesienia poprzez dodanie
krótkiej kreski do węzła reprezentującego cechę, której obiekt wykorzystany
był jako baza podczas wprowadzania obiektu.
Od tego momentu geometria referencyjna będzie mogła być modyfikowana
za pomocą drzewa historii.
152
Modyfikacja geometrii odniesienia
Aby zmodyfikować geometrię odniesienia należy:
1. Wybrać Modify
2. Wskazać geometrię odniesienia bezpośrednio na ekranie graficznym lub
skorzystać z formy History Access.
3. Wybrać odpowiednią opcję modyfikacji:
- Show Dimensions przywołuje na ekran wszystkie zdefiniowane
wymiary definiujące położenie geometrii odniesienia
- Dimension Values przywołuje formę, w której zmienić można wartości
wymiarów definiujących położenie geometrii
- Rename Geometry umożliwia zmianę indeksu geometrii referencyjnej
- Move Associations umożliwia zmianę przyporządkowania geometrii
referencyjnej
153
Metoda BORN
Metoda BORN pochodzi od skrótu angielskiego zwrotu Base Orphan
Reference Node. Polega ona na rozpoczęciu tworzenia części od
zdefiniowania układu współrzędnych odniesienia jako bazy dla właściwej
geometrii części.
Należy pamiętać, że geometria odniesienia zapisywana jest jako operacja
niższego rzędu. Stąd rozpoczęcie pracy od układu odniesienia powoduje
utworzenie przez system węzła historii, który nie ma parametrów jego
tworzenia tzw. orphan (sierotka).
154
Zalety stosowania techniki BORN
Użycie techniki BORN jest korzystne w niektórych sytuacjach wymienionych
poniżej:
- projektowanie obiektów, dla których wyróżnić można przedziały (takie
jak samoloty, statki, wagony kolejowe, samochody) lub projektowanie
dużych złożeń
- gdy geometrię tworzyć będziemy poprzez rozpinanie powierzchni
pomiędzy przykrojami
- jeśli tworzona geometria pozycjonowana będzie w złożeniu według
układu odniesienia
- jeśli część wykorzystywana będzie w takich aplikacjach jak Simulation,
Mechanism Design i Generative Machining gdzie względem układu
współrzędnych wprowadzane są specyficzne parametry
155
Tworzenie bazy
Aby utworzyć układ współrzędnych jako bazę dla geometrii należy:
1. Wybrać ikonę Coordinate System
2. Wskazać identyfikator globalnego układu współrzędnych
3. Zatwierdzić funkcją Done
4. Wybrać ikonę Name Parts
5. Wskazać wprowadzony właśnie układ współrzędnych
6. Podać nazwę
Po tak wykonanej operacji definiować możemy plany układu jako
płaszczyzny robocze lub ustalać od nich położenie następnej geometrii
odniesienia.
156
Krzywa odniesienia
Funkcja Reference Curves stosowana jest do zmiany geometrii konturu
bazowego na geometrię odniesienia. Zapewnia to pozostawienie jej
widocznej na ekranie nawet jeśli użyta zostanie do stworzenia cechy. Stąd
możliwe jest jej ponowne użycie jako podstawy dla następnej cechy bez
konieczności jej odzyskiwania.
Aby uzyskać krzywą odniesienia należy:
1. Naszkicować kontur bazowy, który ma być zamieniony
2. Wybrać Reference Curves
3. Wskazać bezpośrednio kontur bazowy lub użyć opcji All menu
kontekstowego i zatwierdzić funkcją Done.
Operacja tworzenia krzywych odniesienia powoduje powstanie punktu w
drzewie historii.
157
Modyfikacja krzywej odniesienia
Aby zmodyfikować krzywą odniesienia należy wybrać Modify, a następnie
wskazać odpowiednią cechę bezpośrednio na ekranie lub wykorzystać
formę History Access. Wybierając Show Dimensions, Dimension Values,
Break RefCurves Assoc lub Wireframe możemy:
- dodać lub zmodyfikować wymiar lub wiązanie
- usunąć powiązanie krzywej odniesienia ze zdefiniowaną na jej bazie
cechą
- dodać nową krzywą odniesienia
- usunąć krzywą odniesienia
158
Konstruowanie części
W tym wykładzie poznamy jak:
- wycinać, łączyć, znajdować części wspólne i rozdzielać części definiując
dla nich relacje
- odnajdywać informacje o relacjach korzystając z drzewa historii
- używać Modify aby dodawać i usuwać relacje
159
Proces konstruowania części
Operacja konstruowania wymaga dwóch części. Operacja ta stosowana jest
w sytuacji gdy połączyć chcemy ze sobą dwie osobne części.
Historie tworzenia obu cześci zostaną ze sobą połączone. Umożliwia to
dalszą kontrolę każdej z części na etapie modyfikacji.
Wyróżniamy następujące typy operacji konstruowania:
- Join łączy ze sobą materiał obu części
- Cut używa materiału jednej części do usunięcia materiału z drugiej
- Intersect znajduje część wspólną materiałów obu łączonych części
- Partition używa geometrii jednej części do rozdziału objętości drugiej
- Split Surface używa geometrii jednej części do rozcięcia powierzchni
drugiej
160
Wprowadzanie relacji
Aby podczas łączenia części wprowdzać jednocześnie relacje ustalające
względne ich położenie należy włączyć przełącznik Turn Relations On
dostępny z menu kontekstowego.
- technika łączenia części wraz z relacjami jest szczególnie przydatna w
sytuacji modyfikacji całego układu (zachowujemy wpływ modyfikacji na
całość)
- włączając możliwość wprowadzania relacji możemy ustalać
współpłaszczyznowość powierzchni, ustalać odległości od krawędzi
wprowadzając wymiary, które mogą być modyfikowane
161
Typy relacji
Wprowadzane relacje konstruowania mogą zawierać tylko jeden typ z
każdej kategorii lecz muszą najpierw zawiera relacje powierzchnia do
powierzchni.
Każda z operacji może być dodawana i usuwana jako całość. Wprowadzone
relacje nie mogą być podmienione na te z innej kategorii. Jeśli związane
zostały wszystkie stopnie swobody części względem siebie, jedyną metodą
ich modyfikacji jest usunięcie oryginalnych i ponowne wprowadzenie
nowych.
Wszystkie wymiary wprowadzone podczas operacji uwzględniane są w
łańcuchu wymiarowym części.
162
Definicja relacji
Część, która została użyta podczas łączenia jako operator staje się cechą
powstałej (wspólnej) części. Na drzewie historii dodana część staje się
prawym węzłem drzewa.
163
Dodawanie i usuwanie relacji
Jeśli podczas operacji łączenia części przełącznik relacji zostanie wyłączony to
połączenie dwóch części zostanie wykonane z wykorzystaniem aktualnego
ich położenia względem siebie (na drzewie rozpoznawane jest poprzez brak
znaku gwiazdki/* przy nazwie cechy). Aby dodać relacje należy:
1. Wybrać Modify
2. Wskazać odpowiednią cechę
3. Wybrać opcję Add Relations z przywołanego przez system menu
kontekstowego
4. Wybrać funkcję Update
Ta sama procedura może być zastosowana w sytuacji gdy chcemy usunąć
wprowadzone podczas konstruowania relacje.
164
Tworzenie matryc
W tym wykładzie poznamy jak:
- tworzyć matryce prostokątne i kołowe
- pozycjonować elementy w matrycy
- modyfikować matryce
- użyć matryc w operacji konstruowania
165
Powielanie części
Matryce tworzą szeregi (regularny rozkład) z pojedyńczej części. Powielając
część ustalać możemy:
- kształt matrycy: prostokątną lub kołową
- określać rozmiar matrycy
- definiować liczbę elementów matrycy
- ustalać dystans pomiędzy poszczególnymi elementami
166
Matryca kołowa
Aby stworzyć matrycę kołową należy:
1. Zbudować część
2. Wybrać funkcję Circular Pattern
3. Wskazać część do powielenia
4. Określić płaszczyznę powielania
5. Podać atrybuty matrycy w przywołanej przez system formie Circular
Pattern
167
Matryca prostokątna
Aby stworzyć matrycę prostokątną należy:
6. Zbudować część
7. Wybrać funkcję Rectangular Pattern
8. Wskazać część do powielenia
9. Określić płaszczyznę powielania
10. Podać atrybuty matrycy w przywołanej przez system formie Rectangular
Pattern
168
Pozycjonowanie elementów w matrycy
Opcja Align kontroluje położenie definiowanej przez system geometrii
odniesienia względem elementów w matrycy:
- Key Point pozycjonuje (przesuwa) geometrię odniesienia względem
powielanej części
- X Axis definiuje zwrot osi x układu współrzędnych płaszczyzny
kopiowania obracając geometrię odniesienia względem powielanej części
- Y Axis definiuje zwrot osi y układu współrzędnych płaszczyzny
kopiowania obracając geometrię odniesienia względem powielanej części
169
Parametry tworzonej matrycy
Parametry matrycy prostokątnej obejmują określenie liczby elementów oraz
wartości pomiędzy nimi w kierunku x oraz y.
Parametry matrycy kołowej obejmują liczbę elementów, promień matrycy
oraz kąt po jakim mają być kopiowane elementy.
170
Modyfikacja matrycy
Po stworzeniu matrycy operacja powielania może być modyfikowana tak jak
inne operacje tworzące geometrię. Operacja powielania reprezentowana jest
za pomocą węzła w drzewie historii.
Modyfikacja obejmować może następujące elementy:
- modyfikować możemy atrybuty oryginalnej części, która została
powielona: kształt lub parametry cechy
- modyfikować możemy również informacje określające matrycę: liczba
wierszy i kolumn, promień, kąt lub dystans pomiędzy elementami
matrycy czy orientację elementów
171
Matryce w operacjach konstruowania
Matryce bardzo często wykorzystywane są w operacjach konstruowania i
stają się cechami projektowanych detali. Przykładowo jeśli obudowa
kalkulatora wymaga wykonania serii takich samych otworów pod przyciski,
najszybszą metodą ich wykonania jest zbudowanie jednej części
reprezentującej otwór a następnie odpowiednie jej powielenie i połączenie z
geometrią obudowy poprzez funkcję Cut.
172
Definicja pochyleń
W tym wykładzie poznamy możliwości pochylania ścianek części. Wykład
obejmie:
- wyciąganie z kątem pochylenia
- dodawanie pochylenia powierzchni dla istniejącej części
- generacja obwiedni części
- pochylanie ścianek dla skomplikowanych części
173
Wyciąganie z kątem pochylania
Aby pochylić ścianki części podczas operacji wyciągania należy:
1. Wybrać funkcję Extrude
2. Wskazać geometrię do wyciągnięcia
3. Wprowadzić wartość wyciągnięcia w oknie Dystance
4. Włączyć przycisk Draft Angle i podać wartość kąta pochylenia
5. Potwierdzić wykonanie przyciskiem OK.
174
Opcje kąta pochylenia
- Constant radii pozostawia stały kąt zaokrąglenia wszystkich promieni
podczas wyciągania
- Varying radii proporcjonalnie zwiększa promień zaokrąglenia
- Varying radii, round corners proporcjonalnie zwiększa promień
zaokrąglenia i wprowadza zaokrąglenie podczas wyciągania konturu
bazowego bez promieni
175
Modyfikacja kąta pochylenia
Informacja o wprowadzeniu dla cechy kąta pochylenia pamiętana jest w tym
samym węźle drzewa co jej parametry. Aby zmodyfikować wprowadzony
kąt pochylenia należy:
1. Wskazać cechę zawierającą definicję pochylenia
2. Wybrać Modify Entity
3. Wybrać opcję Multiple Draft z przywołanego przez system menu
kontekstowego
4. Wskazać powierzchnię do wprowadzenia kąta
5. Podać wartość w obszarze I-DEAS Prompt
6. Wybrać funkcję Update
176
Pochylanie ścianek
Poniżej opisano terminy określające pochylenie ścianek za pomocą funkcji
Draft:
- Direction of Pull jest kierunkiem, w którym część jest wyciągana z formy
- Draft face jest powierzchnią, która podlega działaniu funkcji pochylania
- Draft angle jest wartością obrotu powierzchni względem stałej krawędzi
podawaną w stopniach
- Stationary egde(s) jest krawędzią (krawędziami) względem której
odbywa się obrót powierzchni
- Parting edge(s) jest linią podziału na części definiującą miejsce podziału
formy
177
Parametry pochylania
Funkcja Draft wprowadza pochylenie dla powierzchni części. Wyróżnić
możemy trzy podstawowe metody definiowania pochylenia dla powierzchni:
- metoda podstawowa, która obraca powierzchnię względem stacjonarnej
krawędzi
- metoda rozszczepiania, która pochyla powierzchnie względem krawędzi
podziału
- metoda dopasowywania, która pochyla wszystkie powierzchnie stykające
się ze zdefiniowaną linią podziału
178
Metoda podstawowa
Schemat użycia metody podstawowej pochylenia ścianek obejmuje:
1. Wybranie funkcji Draft
2. Wyznaczenie kierunku wyciągania
3. Wskazanie powierzchni do pochylenia
4. Wyselekcjonowanie krawędzi stacjonarnej
5. Zaakceptowanie domyślnych parametrów (Done) w momencie gdy
system poprosi o wskazanie linii podziału
6. W formie General Draft wprowadzenie wartości kąta pochylenia
7. Podglądnięcie efektu działania funkcji i zatwierdzenie wykonania
pochylenia przyciskiem OK.
179
Metoda podstawowa c.d.
Innym sposobem określenia pochylenia w metodzie podstawowej jest
podanie powierzchni stacjonarnej w zamian za krawędź.
1. Wybieramy funkcję Draft
2. Wyznaczamy kierunek wyciągania
3. Z menu kontekstowego wybieramy Adjacent To, wskazujemy
powierzchnię, której sąsiednie mają być pochylane, a następnie
dokonujemy korekcji lub akceptujemy ich zestaw
4. Po wywołaniu przez system komunikatu Pick Stationary Edge or Face
wskazujemy powierzchnię, która ma być stacjonarna
5. Akceptujemy domyślny parametr Done w momencie gdy system poprosi
o wskazanie linii podziału
6. W formie General Draft podajemy wartość kąta pochylenia, podglądamy
i akceptujemy wykonanie funkcji
180
Metoda rozszczepiania
W niektórych sytuacjach użytkownik chciałby zwiększyć wymiar części
według linii podziału tworząc dodatkowe powierzchnie, które będą
prostopadłe do kierunku wyciągania. Możliwe jest to do wykonania za
pomocą metody rozszczepiania:
1. Tworzymy krawędź podziału (często stosując funkcją Split Surface), a
następnie wybieramy funkcję Draft
2. Określamy kierunek wyciągania
3. Wskazujemy powierzchnie do pochylenia
4. Określamy stacjonarną krawędź lub powierzchnię, a następnie
selekcjonujemy wszystkie krawędzie wyznaczające linię podziału
5. W formie General Draft podajemy wartość kąta pochylenia i akceptujemy
wykonanie funkcji
181
Metoda dopasowywania
Metoda dopasowywania jest podobna do metody rozszczepiania.
Elementem uzupełniającym jest określenie powierzchni, których pochylenie
zależeć będzie od pochylenia powierzchni podstawowych. Metoda
stosowana jest w sytuacji gdy chcemy zgodnie pochylić powierzchnie po obu
stronach krawędzi podziału.
182
Modyfikacja cechy pochylania
O ile informacja o pochylaniu podczas operacji Extrude przechowywana jest
w tym samym węźle drzewa historii co parametry wyciągania, o tyle
wykonanie funkcji Draft powoduje powstanie nowego węzła. Część po
wykonaniu operacji pochylania oznaczana jest jako Draft a parametry
operacji oznaczone są nazwą DraftInfo.
183
Linia podziału formy
Aby wyznaczyć niepłaską linię podziału dla skomplikowanych powierzchni
należy:
1. Użyć funkcji Silhouette Curve aby wygenerować krawędź podziału dla
powierzchni części.
2. Użyć funkcji Draft aby pochylić ścianki wykorzystując linię podziału
184
Tworzenie zaokrągleń i części cienkościennych
W tym wykładzie poznamy możliwości systemu w zakresie zaokrąglania i
fazowania krawędzi oraz tworzenia części cienkościennej. Wykład obejmie:
- tworzenie i modyfikacja cechy zaokrąglenia
- opcja zaokrąglania wierzchołków
- podglądanie informacji na drzewie historii
- tworzenie i modyfikacja cechy fazowania
- użycie funkcji Shell
- własności i zakres stosowania funkcji Shell
185
Zaokrąglanie krawędzi części
Funkcja Fillet tworzy wklęsłe lub wypukłe przejście pomiędzy przecinającymi
się powierzchniami.
1. Wybieramy ikonę Fillet
2. Wybieramy krawędzie części, które chcemy zokrąglić
3. Podajemy wartość promienia i akceptujemy wykonanie funkcji
186
Wprowadzanie wartości wierzchołkowych
Opcja wartości wierzchołkowej funkcji zokrąglenia tworzy zestaw
powierzchni określających łagodne przejście pomiędzy zaokrąglanymi
krawędziami w miejscu ich zetknięcia.
Możliwe jest określenie wartości promienia przejścia.
Aby zaokrąglić krawędzie wskazując wierzchołek należy:
1. Wskazać wierzchołek (wierzchołki), dla których ma być wprowadzana
wartość wierzchołkowa
2. Wybrać Fillet, Options
3. Wskazać przycisk Corner Radius, zaakceptować wartość domyślną lub
wprowadzić własną
4. Użyć opcji Preview aby podejrzeć przewidywany efekt działania funkcji
187
Własności funkcji Fillet
Funkcja Fillet w bardzo małym stopniu ogranicza wymagania co do kształtu
geometrii jaka może być poddana tej operacji. Posiada ona następujące
własności:
- samoczynne tworzenie trajektorii przejścia
- uwzględnianie charakteru cechy
- pochłanianie krawędzi
- dokładne docinanie powierzchni
- definicja zaokrąglenia o zmiennym promieniu
- stożkowy przekrój poprzeczny
- selekcja krawędzi za pomocą łańcucha
188
Kontrola kształtu zaokrąglenia
Kontrola kształtu przekroju poprzecznego zaokrąglenia może być
modyfikowana za pomocą opcji Conic Parameter:
1. Wybieramy funkcję Fillet
2. Wskazujemy krawędzie, które chcemy zaokrąglić
3. Wybieramy Conic Parameter z menu kontekstowego
4. Akceptujemy wartość domyślną parametru lub wprowadzamy własną
Domyślna wartość wynosi 0.5 dająca przekrój kołowy. Możliwa jest definicja
parametru w zakresie 0.01 (przekrój prawie płaski), do 0.99 (przekrój o kącie
prawie prostrym).
189
Funkcja Fillet na drzewie historii
Jeśli wprowadzone zostanie zaokrąglenie dla krawędzi, jego parametry
(promień lub parametr stożka) pamiętane są w osobnym węźle drzewa
historii.
Jeśli zaokrąglanych jest wiele krawędzi w jednej operacji wszystkie
informacje zapamiętywane są w jednym węźle.
Każda następna operacja zaokrąglania powoduje stworzenie następnego
węzła historii.
190
Modyfikacja operacji zaokrąglania
Wybierając cechę FilletRoundInfo, możliwa jest jej modyfikacja za pomocą
następujących opcji:
- Show Dimensions lub Dimension Values modyfikuje wartości promienia
zaokrąglenia
- Add/Change umożliwia dodanie kawędzi do operacji zaokrąglania, lub
zmianę promienia i parametru stożka dla już wskazanych
- Delete Edge/Vertex umożliwia usunięcie krawędzi lub wierzchołka z
definicji
- Remove Unfound usuwa definicję zaokrąglenia dla krawędzi, które już nie
istnieją ze względu na modyfikację wcześniejszych operacji
191
Ostrzeżenia operacji Fillet
Jeśli użytkownik definiuje zaokrąglenie dla wielu powierzchni w jednej
operacji I-DEAS generuje w oknie I-DEAS List informacje jeśli zadeklarowana
operacja nie może być wykonana dla niektórych krawędzi.
System używa jednocześnie linii o różnych kolorach zaznaczając w oknie
graficznym te krawędzie, które powodują nie wykonanie funkcji:
- zielono-biała; krawędź, która może być zaokrąglona
- żółto-biała; krawędź pominięta gdyż powoduje błędy w operacji
- niebiesko-biała; kłopoty z geometrią
- biała przerywana; krawędź nieuwzględniana ze względu na przerwanie
wykonywania funkcji
- czerwono-biała; krawędź powodująca przerwanie wykonywania funkcji
192
Zasady wprowadzania zaokrąglenia
Poniżej podano kilka uwag dotyczących zasad wprowadzania zaokrąglenia
jednocześnie dla większej liczby krawędzi i wierzchołków, w których
spotykają się więcej niż trzy krawędzie:
- zaokrąglaj krawędzie w wielu krokach (zaczynaj od dużych i idź w stronę
coraz mniejszych)
- grupuj krawędzie według typu ich wypukłości
- korzystaj z opcji wierzchołkowej zaokrąglania w miejscu spotykania się
krawędzi o różnym typie wypukłości jeśli nie jest możliwe zaokrąglanie w
kilku krokach
- twórz łagodne pętle ze stycznych krawędzi
193
Fazowanie części
Funkcji Chamfer używamy do ścinania krawędzi części. System oferuje
następujące parametry definiujące wykonanie operacji:
- Unequal Offset umożliwia wprowadzenie różnych długości ścięcia
wzdłuż sąsiadujących ze sobą powierzchni.
- Angle and Offset umożliwia ścięcie krawędzi poprzez podanie dystansu i
kąta ścięcia
- Options... umożliwia określenie koloru powstającej przez ścięcie
powierzchni
Modyfikacja cechy ścięcia krawędzi może być modyfikowana tak samo jak
cecha Fillet.
194
Użycie funkcji Shell
Funkcja Shell tworzy pojedyńczą cienkościenną bryłową część z możliwościa
definicji różnej grubości dla poszczególnych jej ścianek.
1. Wybieramy ikonę Shell
2. Wskazujemy część lub objętość, którą chcemy poddać operacji
3. Wprowadzamy odpowiednie wartości w przywołanej przez system
formie i akceptujemy wykonanie przyciskiem OK.
Wprowadzenie indywidualnych wartości grubości ścianek dla
poszczególnych powierzchni odbywa się za pomocą formy Individual
Surface Thickness.
195
Wymagania funkcji Shell
Jeśli system nie może znaleźć geometrycznie prawidłowego przesunięcia
powierzchni aby stworzyć element cienkościenny, informuje nas o tym
podając komunikat BAD OFFSET SURFACE. Informacja ta podana w
przywołanej formie umożliwia pominięcie podczas operacji powierzchni, dla
której nie jest możliwe jej wykonanie.
Jeśli nie jest możliwe stworzenie bryły po operacji Shell, system podsuwa
następną formę zawierającą komunikat; OK to Create open part. Jeśli
potwierdzimy zamknięcie formy przyciskiem OK system wykona operację
tworząc otwartą część. Powierzchnie, które nie zostały stworzone będą
mogły być uzupełnione za pomocą standardowych funkcji tworzenia
geometrii.
196
Pominięcie cech podczas operacji Shell
Możliwe jest wyłączenie wybranych cech z uwzględnienia ich podczas
operacji tworzenia części cienkościennej. Aby tego dokonać całą część należy
podzielić na podobjętości. Następnie operacji Shell użyć wskazując objętości
ograniczające działanie funkcji.
197
Katalogi i rodzina części
W tym wykładzie zostanie omówione:
- pobranie części i cechy z katalogu
- tworzenie części na potrzeby katalogu
- tworzenie rodziny części
- modyfikacja części katalogowej
198
Zastosowanie katalogów
Katalogi tworzone są do przechowywania standardowych elementów
używanych w firmie, które nie ulegają częstym zmianom. Za pomocą
katalogu możliwe jest również tworzenie rodziny części, cech czy sekcji.
System I-DEAS dostarczany jest wraz z przygotowanym przez producenta
standardowym katalogiem części i cech, które mogą być wykorzystane jako
podstawa do tworzenia własnych, uwzględniających specyfikę
realizowanego projektu, grupy roboczej, klienta itp.
199
Pobranie części z katalogu
Wybieramy Parts..., Features..., Surface Features..., oraz Fasteners... aby
pobrać odpowiednio część, cechę, sekcję lub normalia z katalogu.
- ? przywołuje formę, w której wskazać możemy inny katalog znajdujący
się w innym projekcie.
- Preview pokazuje w graficzny sposób wygląd części i opis parametrów
pobrania części z katalogu
- Name i Value umożliwiają określenie poszczególnych parametrów, z
wartościami których część będzie pobrana
Pobierając część z katalogu otrzymujemy jej kopię, a nie oryginał.
200
Parametryzacja części
Aby część mogła być zapisana do katalogu musi być wcześniej
sparametryzowana na jego potrzeby. Aby to wykonać należy:
1. Wybrać ikonę Modify Catalogs
2. Wybrać ikonę Parameters
3. Wskazać część do paramatryzacji
4. Wybrać tylko te wymiary z menu Variables, które mają być widoczne
podczas pobierania elementu z katalogu
5. Podać wartości lub ich zakres, które będą mogły przyjmować parametry
podczas pobierania części
6. Zapisać element do katalogu części lub cech
201
Tworzenie rodziny części
Jeśli element został sparametryzowany na potrzeby katalogu, może być
użyty do stworzenia systematycznej grupy. W ten sposób utworzyć możemy
tabele norm stosowanych zakresów dla elementów katalogowych. Aby
utworzyć tabelę norm należy:
1. Wybrać ikonę Family Table
2. Wskazać sparametryzowaną część
3. Wybrać Add Row, definiuje następny wiersz zestawu parametrów; podać
ich wartość
202
Zapisywanie do katalogu
Aby stworzyć katalog i zapisać do niego część, cechę, sekcję czy element
normaliów należy:
1. Wybrać Modify Catalogs
2. Wybrać Check In
3. Wskazać element, który chcemy zapisać
4. Wybrać typ katalogu do którego część ma być wpisana (Part Catalog lub
Feature Catalog)
5. Potwierdzić zapis przyciskiem OK
203
Modyfikacja elementów katalogowych
Aby zmodyfikować oryginalny element katalogowy należy:
1. Wybrać ikonę Modify Catalogs
2. Wybrać Get from Catalog
3. Wskazać część do pobrania
4. Wykonać zmiany elementu
5. Ponownie zapisać zmodyfikowaną część do katalogu
204
Modelowanie powierzchniowe
W tym wykładzie poznamy:
- technika modelowania na otwartych częściach
- definicja strony materiału
- operacje konstruowania na częściach otwartych
205
Wprowadzenie do modelowania
Niektóre z części lub typy geometrii ławiej można uzyskać nie operując na
bryłach.
System I-DEAS oferuje użytkownikowi unikatową technikę modelowania
polegającą na operacji na elementach składających się z powierzchni (nie
mających objętości) zwanej Open Part Modeling.
Po uzyskaniu odpowiedniego kształtu, podobnie jak dla elementu bryłowego
stworzyć możemy element cienkościenny używając funkcji Shell.
206
Podstawowe techniki modelowania
1. Budujemy podstawowy zestaw powierzchni korzystając ze
standardowych narzędzi konstruowania, używając sekcji otwartych
2. Przyporządkowujemy do powierzchni modelu stronę materiału, dzięki
czemu powierzchnia otrzymuje własności modelu bryłowego
3. Łączymy ze sobą poszczególne cechy stosując narzędzia konstruowania
na zasadzie odciskania odpowiednich kształtów w powierzchniach
4. Używamy fukcji Shell tworząc element cienkościenny, uzyskując
jednocześnie bryłę
207
Strona materiału
Strona materiału jest atrybutem definiowanym dla powierzchni. Jeśli do
powierzchni zostanie przyporządkowany atrybut strony materiału system
podczas operacji konstruowania będzie traktował element powierzchniowy
jako bryłę, z materiałem określonym przez wektor atrybutu.
208
Ustawienie strony materiału
Aby określić stronę materiału dla powierzchni elementu należy:
1. Wybrać ikonę Set Material Side
2. Wskazać część
3. Wybrać opcję definicji None lub One
4. Opcja One określa definicję zwrotu materiału i odwraca ją po
odpowiedzeniu Yes na pytanie “OK. to flip material side”
209
Konstruowanie z ustawioną opcją One
Jeśli wprowadzony został atrybut strony materiału z opcją definicji jej zwrotu
wykorzystując funkcje łączenia części uzyskujemy następujący efekt:
- Cut umożliwia użycie elementu bryłowego do odciśnięcia kształtu bryły w
powierzchni
- Join używane jest do dodania cechy tłoczenia do powierzchni po stronie
przeciwnej niż zwrot strony materiału powierzchni
- Intersect docina elementy biorące udział w operacji pozostawiając tylko
obszar definujący wspólną objętość łączonych części
210
Konstruowanie z ustawioną opcją None
Powyżej pokazano przykłady wykonania czterech sposobów łączenia części
powierzchniowej z bryłową bez określenia zwrotu strony materiału dla
elementu powierzchniowego.
211
Ogólne zasady łączenia elementów powierzchniowych
Document Outline
- Projektowanie części
- Wprowadzenie do systemu I-DEAS
- Środowisko pracy użytkownika
- Zarządzanie plikiem modelu
- Szkicowanie i parametryzacja konturu bazowego
- Wyciąganie i obracanie cechy
- Praca z częścią
- Pomoc systemu
- Podstawowe modyfikacje części
- Modyfikacja za pomoca drzewa historii
- Rozwiązywanie problemów
- Łańcuch wiązań i równania zależności
- Korzystanie z bibliotek
- Geometria odniesienia
- Techniki ustalania zależności geometrycznych
- Konstruowanie części
- Tworzenie matryc
- Definicja pochyleń
- Tworzenie zaokrągleń i części cienkościennych
- Katalogi i rodzina części
- Modelowanie powierzchniowe
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
projektnavi pl wymiana wy wietlacza na nowy z rozlogowaniem
E BOOK Helion FrontPage 02 Praktyczne Projekty PL
kurs dhtml [ PL ], Kurs DHTML PL, KURS
gastro projekt pl 10
gastro projekt pl 7
gastro projekt pl 2
kurs flasha [ PL ], Kurs FLASHA, KURS FLASHA'A
mechanika projekt, PŁ INZYNIERIA ŚRODOWISKA ( pomoce z różnych chomików), PŁ WBAIŚ I-III, semestr 2,
Wyciąg z poleceń MATLABA, kurs Matlaba PL
Drogi-II, projekt-pl-D i U.II, 2
projektnavi pl wymiana wy wietlacza na nowy z rozlogowaniem
kurs usability (projektowanie i funkcjonalnosc stron internetowych, webmastering, www) IHXOV57HNINEF
Excel 2003 PL Kurs
organizacja i projektowanie?dan marketingowych [ www potrzebujegotowki pl ]
więcej podobnych podstron