Teoria komunikacji literackiej

Głowiński, Od metod zewnętrznych i wewnętrznych do komunikacji literackiej:
–

metody zewnętrzne (kontekst) i wewnętrzne (dzieło)

–

sztuczny podział z czasów pozytywizmu, trudny do utrzymania

–

zwrot w kierunku spójnej analizy dzieła

–

teoria komunikacji literackiej: immanentne cechy tekstu można ukazać tylko

zakładając, że jest on elementem społecznej sytuacji komunikacji

1. teoria odbioru – dzieło jest do czytania, ma odbiorcę
2. teoria retoryczna – skierowanie do pewnej publiczności, składniki strukturalne są

elementem kontaktu z odbiorcą
3. analiza uwikłań pragmatycznych tekstu, nacisk na język, podkreślenie komunikacyjności
(strukturalizm, akty mowy, pragmatyzm)

Uzupełniają się.
–

interpretacja bada cechy dzieła, a poetyka ogólne mechanizmy

Głowiński, Poetyka wobec tekstów nieliterackich:
–

poetyka w ujęciu tradycyjnym ma zajmować się analizą tekstów literackich

–

ma ugruntowaną pozycję, więc może otworzyć się na inne dziedziny, np. retorykę i

językoznawstwo
–

zbiegają się w niej różne myśli, ona sama też takie produkuje: genologia i

narratologia
–

otworzenie się na teksty nieliterackie

* opowiadanie to praktyka mówienia, nie tylko gatunek

* Bachtin rozszerza działanie genologii na wypowiedzi nieliterackie
–

nie chodzi o sklasyfikowanie wszystkich tekstów, ale o pokazanie, że narzędzia

poetyki mogą analizować wypowiedzi nieliterackie
–

uzasadnienia metodologiczne, nie przedmiotowe – użycie tych narzędzi nie nadaje

tekstowi literackości
–

unikanie terminu "interpretacja", bo on wartościuje i nadaje literackość

–

to już się dzieje, to nie jest projekt