Widzenie. Ostrość widzenia.
Wady refrakcji. Daltonizm.

Tomasz Magoń

Patofizjologia
Wyższa Szkoła Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie 2006

Tomasz Magoń Patofizjologia WSIiZ Rzeszów 2006

Tomasz Magoń Patofizjologia WSIiZ Rzeszów 2006

Mechanizm widzenia

Przezroczyste elementy gałki
ocznej tworzą układ załamujący
i skupiający promienie świetlne
odbite od otaczających
przedmiotów.

Fala świetlna przechodzi
najpierw przez

rogówkę

, potem

przez

komorę przednią oka

(ciecz wodnista),

soczewkę

i

ciałko szkliste

.

W końcu pada na elementy światłoczułe

siatkówki

i tam

powstaje obraz
rzeczywisty, pomniejszony, odwrócony.

Tomasz Magoń Patofizjologia WSIiZ Rzeszów 2006

Jeżeli obiekt znajduje się w odległości większej niż punkt dali (6 m),
oko nie

akomoduje

. Oznacza to, że nie przystosowuje się do obserwacji

ze zmienionej odległości.

Siła załamywania układu optycznego oka człowieka w czasie patrzenia w dal,
a więc dla promieni równoległych wynosi +66,7 dioptrii.

Tomasz Magoń Patofizjologia WSIiZ Rzeszów 2006

W miarę zbliżania się do przedmiotu zachodzi konieczność zwiększania

refrakcji

(krzywizny rogówki), aby skupione promienie nie padały za siatkówkę.

Dokonuje się tego na drodze odruchowej poprzez skurcz mięśnia rzęskowego.
Soczewka przyjmuje kształt coraz bardziej kulisty, co zwiększa siłę refrakcyjną.
Przy maksymalnym zwiększeniu krzywizny soczewki siła załamywania układu
optycznego oka zwiększa się dodatkowo o 12 dioptrii.

Tomasz Magoń Patofizjologia WSIiZ Rzeszów 2006

Najbliższy punkt widzenia znajduje się w odległości 8,6 cm od rogówki
(u dziecka 8 letniego).

W wieku 20 lat – 10,4 cm

W wieku 60 lat – 83,3 cm – patrzenie na przedmioty z bliska wymaga
stosowania szkieł korekcyjnych.

Tomasz Magoń Patofizjologia WSIiZ Rzeszów 2006

Konwergencja

W czasie patrzenia w dal osie patrzenia obu oczu są ustawione
prawie równolegle.

W miarę zbliżania obserwowanego przedmiotu gałki oczne
odruchowo ustawiają się w ten sposób, że osie patrzenia
przecinają się.

Im bliżej oczu znajduje się obserwowany przedmiot, tym większy
kąt przecięcia osi patrzenia.

Tomasz Magoń Patofizjologia WSIiZ Rzeszów 2006

Większość ludzi posiada

oczy miarowe

, tzn. takie, które prawidłowo

skupiają promienie świetlne - dokładnie na siatkówce.

Tomasz Magoń Patofizjologia WSIiZ Rzeszów 2006

Wady widzenia

można podzielić na:

1) Krótkowzroczność

2) Dalekowzroczność

3) Astygmatyzm

Tomasz Magoń Patofizjologia WSIiZ Rzeszów 2006

Krótkowzroczność- w takim oku siła refrakcyjna jest zbyt duża
i promienie biegnące równolegle są skupiane przed siatkówką.
Obraz jest więc rozmazany.
Korekta polega na dobraniu soczewek rozbieżnych, które
przesuną
punkt przecięcia promieni światła na siatkówkę.

Dalekowzroczność- w takim oku siła refrakcyjna jest zbyt mała
i promienie równoległe skupiane są za siatkówką.
Korekta polega na dobraniu odpowiednich soczewek
skupiających

Astygmatyzm (niezborność) - polega na tym, ze
krzywizna układu optycznego nie jest sferyczna. Obraz
będzie rozmazany.
Wady takie koryguje się soczewkami cylindrycznymi lub
torycznymi

Tomasz Magoń Patofizjologia WSIiZ Rzeszów 2006

Tomasz Magoń Patofizjologia WSIiZ Rzeszów 2006

Inne schorzenia oczu to:

1) Zaćma (katarakta) - zmętnienie soczewki.
Przyczyną tej choroby może być starzenie się organu wzroku lub uraz.

2) Jaskra - to zespół chorób oka powstający na tle starzenia się organizmu
lub stanów zapalnych narządu wzroku. Jaskra objawia się m.in. wzrostem
ciśnienia płynu śródocznego i zaburzeniami krążenia krwi w oku.
Chory cierpi na zawężanie pola widzenia i ostrości.

3) Daltonizm - polegający na złym rozpoznawaniu barw. Może być to wada
wrodzona lub nabyta. Daltonizm wrodzony jest wadą dziedziczną, na którą
cierpi w różnym stopniu 8% mężczyzn i 0,5% kobiet.

Tomasz Magoń Patofizjologia WSIiZ Rzeszów 2006

Receptory wrażliwe na fale świetlne to:

- pręciki - odbierają różnice w natężeniu promieni świetlnych
padających
na siatkówkę, zawierają cząsteczki

rodopsyny

- czopki - pochłaniają fale świetlne o różnej długości
- odpowiadają za ostrość widzenia

Plamka żółta – część siatkówki (fragment dołka środkowego) w
którym
występują tylko gęsto rozmieszczone czopki.

Odróżnienie dwóch punktów leżących blisko siebie zachodzi tylko
wtedy,
kiedy dwa czopki zaktywowane przez promienie wysyłane przez
te punkty
są przedzielone czopkiem nie zaktywowanym.

Tomasz Magoń Patofizjologia WSIiZ Rzeszów 2006