POMÓC ALBO NIE
POMÓC

OTO JEST PYTANIE

Marta Kupis

Joanna Malińska

Rozproszenie
odpowiedzialności

Zjawisko polegające na tym, że im więcej

osób jest obecnych w sytuacji

wymagającej udzielenia komuś pomocy,

tym mniejsze prawdopodobieństwo, że

ktoś to zrobi. Badania nad efektem

rozproszonej odpowiedzialności

prowadzili między innymi dwaj

amerykańscy psychologowie społeczni

John Darley i Bibb Latane.

Zabójstwo Kitty Genoves
(13 marzec 1964 r.)



38 osób patrzyło jak zabójca goni ofiarę,

zadając jej ciosy nożem, aż umrze i nikt nie

zareagował



W obecności innych świadków zmniejsza się nasza

gotowość do pomocy, ponieważ spada poczucie

osobistej odpowiedzialności



Dwa tygodnie później w „The New York Times”

ukazał się artykuł opisujący morderstwo, który

zainspirował dwóch psychologów społecznych

do przeprowadzenia badań

Bibb Latane, John Darley

Trzy eksperymenty

wyjaśniające zjawisko rozproszenia odpowiedzialności

Eksperyment pierwszy

Krytyczna sytuacja
następowała w
momencie, kiedy
osoby badane po
chwili rozmowy
usłyszały
informację, że
partner czuje się
źle oraz, że cierpi
on na epilepsję i
za chwilę będzie
miał atak choroby.
Po chwili głos
rozmówcy
załamywał się i
wydawał dźwięki
przypominające
duszenie się.
Słychać było też
wołanie o pomoc.



W badaniu wzięli udział studenci psychologii
(59 osób – studentki i studenci z New York

University).



Studentów umieszczono w osobnych

pomieszczeniach i podzielono na 3 grupy:

Badany sądził, że rozmawia z jedną osobą.

Badany sądził, że rozmawia z dwiema

osobami.

Badany sądził, że rozmawia z pięcioma

osobami.



W rzeczywistości zawsze była to 1 osoba,

inne głosy puszczano z taśmy

Wyniki badań

Wynik eksperymentu potwierdza hipotezę: im więcej

świadków, tym mniejsza gotowość do niesienia pomocy.

Dam się żywcem spalić

Pytanie:

Jak szybko

badani

powiadomi

ą o dymie

osobę

prowadząc

ą badania?



W kolejnym badaniu studenci
mieli rozmawiać na temat
problemów związanych z
życiem uniwersyteckim.
Kiedy czekali na badanie z
otworu wentylacyjnego
zaczął wydobywać się dym.
Po chwili dym zgęstniał tak,
że niewiele było widać.

Wyniki badania



Kiedy badani czekali sami, aż 75% z nich
wszczęło alarm przed upływem kilku minut



Kiedy przebywali w grupach trzyosobowych
na dym zareagowało zaledwie 38% badanych



Kiedy dwie pozostałe osoby w grupie były
współpracownikami eksperymentatora i z
założenia zachowywały się tak, jakby nic się
nie działo, tylko co dziesiąta osoba
interweniowała w zadymionym
pomieszczeniu

Trzeci eksperyment



Badani studenci wypełniali
kwestionariusze pojedynczo lub w
towarzystwie obcej osoby



W tym czasie kobieta prowadząca
badanie wchodziła do pokoju obok.
Studenci słyszeli rumor, upadek i jej
jęki

Wyniki badania

Wniosek: jeśli obecni przy wypadku widzą innych ludzi
którzy nie reagują, to każdy z obecnych skłania się ku
interpretacji całej sytuacji jako mniej groźnej niż faktycznie.



Wśród tych, którzy czekali w pojedynkę,
aż 70% próbowało pomóc kobiecie



Kiedy byli w parach, tylko 8 z 40 osób
podjęło jakieś działanie. Uznali bowiem,
że nie stało się nic poważnego