Uszkodzenia

nerwów

obwodowych

Mgr Anna Jędrzejek

Splot barkowy (ramienny) – podział
pojedynczych aksonów
korzeniowych na nerwy obwodowe:



N. grzbietowy łopatki – C5;



N. mięśniowo-skórny – C4, C5, C6;



N. pachowy – C5, C6;



N. promieniowy – C5, C6, C7, C8, Th1;



N. pośrodkowy - C5, C6, C7, C8, Th1;



Nn. piersiowe - C5, C6, C7, C8, Th1;



N. łokciowy – C8, Th1;



N. skórny przedramienia przyśrodkowy – C8,

Th1;



N. skórny ramienia przyśrodkowy – Th1;



Nn. międzykostnobarkowe – Th1, Th2;



N. piersiowy długi – C5, C6, C7;

Nerw pachowy – C5, C6:



Unerwienie: nerw zaopatruje mięsień naramienny
(odwodzenie ramienia, zginanie – część przednia,
prostowanie – część tylna) i obłego mniejszego
(obracanie ramienia na zewnątrz) oraz unerwia
niewielki obszar skóry na bocznej powierzchni
ramienia w jego górnej części.



Przyczyny uszkodzenia:

-

Uraz (zwichnięcie stawu ramiennego);

-

Mononeuritis multiplex;

-

Neuropatia splotu barkowego

Leczenie:



Konieczne jest unieruchomienie kończyny w
szynie odwiedzeniowej, zapobiegającej
rozciąganiu mięśnia naramiennego i torebki
stawu ramiennego, oraz zastosowanie ćwiczeń
wzmacniających ogólnie mięśnie obręczy
barkowej. Nieodwracalne przypadki porażenia
tego mięśnia wymagają leczenia operacyjnego
, polegającego na usztywnieniu stawu
ramiennego. Usztywnienie to jest uzasadnione
jedynie w przypadkach pełnej czynności
mięśni łopatki.

Nerw promieniowy – C5 –
Th1:

Przyczyny uszkodzenia:
-uraz drążący
-złamanie trzonu kości ramiennej
-ucisk w obrębie dołu pachowego spowodowany

opatrunkiem gipsowym oraz przewieszeniem

ramienia przez krawędź łóżka w trakcie

znieczulenia ogólnego

-proces rozrostowy w obrębie dołu pachowego
-ucisk w rowku promieniowym kości ramiennej

(porażenie sobotniej nocy), ucisk przez

opaskę uciskowa
-mononeuritis multiplex

Nerw promieniowy-uszkodzenie:

Porażenie:
-m. trójgłowego
-m. ramienno-promieniowego
-prostowników reki i palców
-prostownika kciuka
-m. nawrotnego obłego przedramienia
-m. prostownika długiego kciuka
„Ręka cepowata”- brak prostowania palców

i nadgarstka, osłabienie uścisku dłoni

Zaburzenia czucia – niestałe – grzbietowa

powierzchnia I-III palca

Leczenie:



Polega na jak najszybszym zaopatrzeniu ręki w specjalną

szynę umożliwiającą wykonywanie czynności chwytnych

oraz na elektrostymulacji i biernych ćwiczeniach. W miarę

poprawy należy stosować ćwiczenia czynne palców, jak:

uderzanie palcami o stół imitując grę na fortepianie,

rozwieranie palców, „prztykanie”, toczenie piłki tenisowej

oraz należy wprowadzić zajęcia praktyczne, jak: cięcie

nożyczkami, chwytanie różnych przedmiotów itp. W

leczeniu trwałych nieodwracalnych porażeń dążymy do

poprawienia funkcji ręki przez przywrócenie prostowania

palców i nadgarstka. Uzyskujemy to, stosując wg Bunnella

przeniesienie zginaczy nadgarstka na prostowniki

nadgarstka oraz na prostowniki palców kciuka, wskaziciela

i palca środkowego. Rezultatem tego zabiegu jest

przywrócenie ręce czynnego zgięcia grzbietowego w

nadgarstku oraz prostowania i odwodzenia kciuka wraz z

wyprostem wskaziciela i palca środkowego. Przywrócenie

tych ruchów pozwala inwalidzie na rozwarcie ręki dla

objęcia palcami chwytanego przedmiotu.

Nerw łokciowy – C8-Th1:



Uszkodzenie w okolicy łokcia

-uraz drążący
-złamanie z przemieszczeniem
-zapalenie stawów
-ucisk nerwu w rowku łokciowym kłykcia przyśrodkowego

(śpiączka, znieczulenie ogólne,

kule łokciowe, opieranie łokcia o otwarte okno samochodu)
-zespół kanału łokciowego (uwięźniecie pod włóknistym pasmem

przebiegającym miedzy

dwoma głowami zginacza łokciowego nadgarstka)
-mononeuritis multiplex
-przetoka tętniczo-żylna do dializ w ok. przedramienia



Uszkodzenie w ok. nadgarstka

-uraz drążący
-złamanie z przemieszczeniem
-torbiel galaretowata nadgarstka
-zapalenie stawów
-brak osłabienia zginaczy nadgarstka, palców małego i

serdecznego

-brak zaburzeń czucia

•Uszkodzenie w obrębie ręki
-powtarzalny uraz (wibrujące
narzędzia, długotrwałe opieranie
się o kierownice np. roweru,
podnoszenie ciężarów, maszyny do
strzyżenia trawników, kule
inwalidzkie)
-zapalenie stawów
-torbiel galaretowata nadgarstka
-uraz drążący
-uszkodzeniu ulegają wyłącznie
głębokie gałęzie ruchowe
-może być zaoszczędzony mięsień
odwodziciel palca małego
- brak zaburzeń czucia

Nerw łokciowy –
uszkodzenie:



Porażenie:

-mięśni międzykostnych, glistowatych po stronie łokciowej
-przywodziciela kciuka
-mięśni kłebika
-zginacza łokciowego nadgarstka
-części łokciowej głębokiego zginacza palców
Zniesienie odwodzenia i przywodzenia palców,

upośledzenie

przywodzenia kciuka
„Ręka szponiasta” – przestrzenie międzykostne zapadnięte,

kłębik spłaszczony, palce lekko

zgięte w stawach międzypaliczkowych, mały palec

ustawiony w odwiedzeniu.

Zaburzenia czucia – 1 1/2 palca po stronie dłoniowej i 2 1/2

palca od strony grzbietowej (licząc od małego palca)

Leczenie:



Obejmuje masaż i ruchy bierne oraz jak najwcześniejsze

zastosowanie szyny korekcyjnej. W ćw główny nacisk

należy położyć na ruchy odwodzenia i przywodzenia

palców, przywodzenia kciuka, prostowania kolejnych

palców, na poruszanie palcami jednocześnie i oddzielnie

oraz na czynności manipulacyjne w zakresie samoobsługi

i podstawowych prac w życiu codziennym (szycie,

pisanie). Utrwalone zniekształcenia nie poddające się

leczeniu zachowawczemu wymagają złożonych zabiegów

rekonstrukcyjnych, podobnie jak w uszkodzeniu innych

nerwów obwodowych, związanych z aparaturą

elektroniczną. Leczenie szponowatego ustawienia palców.

Jest bardzo złożone. Istnieje tutaj kilka odmian operacji

rekonstrukcyjnych. Zasada ich polega na przeniesieniu

czynnych mięśni na rozcięgno grzbietowe szponowato

ustawionych palców dla zastąpienia porażonych mięśni

glistowatych i międzykostnych. Można stosować tutaj

także wytworzenie biernej tenodezy, między rozcięgnem

grzbietowym palców a troczkiem zginaczy lub

prostowników. Efektem tej operacji jest również zniesienie

szponowatego ustawienia palców i poprawa chwytności

ręki. Pomocne w usuwaniu tych zniekształceń są także

aparaty sprężynowe typu Capenera lub Campa.

Nerw pośrodkowy – C6-Th1:



Uszkodzenie na poziomie ramienia

-uraz drążący
-injekcje dożylne w ok. zagięcia łokciowego
-złamania kości przedramienia
-guzy ok. przedramienia
-krwiak przedramienia
-mononeuritis multiplex
-neuropatia splotu barkowego
-uwięźnięcie w kanale m. odwracacza obłego

ramienia

-przetoka tętniczo-żylna w odc. Przedramienia



Uszkodzenie w ok. nadgarstka

-zespół cieśni nadgarstka
-uraz drążący
-złamanie kości nadgarstka

Nerw pośrodkowy-
uszkodzenie:



Porażenie:

-zginacza promieniowego nadgarstka
-mięśni nawrotnych
-zginacza głębokiego palców
-mięśni kciuka
-mięśni glistowatych strony promieniowej



Upośledzenie:

-zginania wszystkich palców w bliższych stawach

międzypaliczkowych

-zginania wskaziciela i kciuka we wszystkich stawach
-odwodzenia i przeciwstawiania kciuka
„Ręka kaznodziei” (wyprostowane palce I i II)
„Ręka małpia” (zanik mięśni głównie w obrębie kłębu kciuka)
Zaburzenia czucia – 3 i ½ palca (licząc od kciuka) od str. dłoniowej

Leczenie:



Rozpoczynamy od ułożenia kończyny w szynie zapewniającej

częściowe zgięcie palców oraz odwiedzenie i przeciwstawienie

kciuka. Łagodny masaż zapobiega zwykle obrzękowi ręki, z

wyłączeniem przypadków z objawami dokuczliwej kauzaligii.

Większość ć powinno mieć charakter terapii zajęciowej z

wykorzystaniem aparatów przywracających czynność chwytną.

Bóle kauzalgiczne staramy się łagodzić zimnymi, wilgotnymi

okładami lub lidokainową jonoforezą, a w cięższych przypadkach –

sympatektomią. Leczymy wg ogólnie przyjętych a wcześniej

omówionych zasad. Dla rekonstrukcji czynności ruchowej

posługujemy się przede wszystkim przeniesieniami ścięgien.

Przeciwstawienie kciuka przywracamy, przenosząc ścięgno

mięśnia zginacza powierzchownego palca serdecznego na szyjkę I

kości śródręcza. W uszkodzeniach n pośrodkowego w okolicy dołu

łokciowego zaburzenia ruchowe ręki poprawiamy, przenosząc

ścięgna głębokiego wskaziciela i palca długiego na czynne ścięgna

mięśnia głębokiego zginacza dla palca serdecznego i małego.

Czynność kciuka odtwarzamy dokonując usztywnienia jego stawu

śróręczno-paliczkowego i międzypaliczkowego w pozycji

czynnościowej i przenosimy równocześnie ścięgno mięśnia

ramienno promieniowego na długi zginacz kciuka. W wypadku

braku restytuji czucia dotyku na opuszkach 3 promieniowych

palców możemy dokonać przeniesienia łokciowej połowy opuszki

palca serdecznego z zachowaniem szypuły naczyniowo-nerwowej

na opuszkę wskaziciela.

Zespół cieśni nadgarstka

Najczęstsza neuropatia z uwięźnięcia spowodowana uciskiem

n. pośrodkowego pod troczkiem zginaczy w ok. nadgarstka.



Czynniki predysponujące:

-otyłość
-zap. stawu nadgarstka
-przebyte złamanie kości nadgarstka
-wielokrotnie powtarzane ruchy nadgarstka (wibrujące

narzędzia, robienie na drutach, gra na fortepianie,

wieszanie prania)

-ciąża
-niedoczynność tarczycy
-akromegalia
-ziarnina (gruźlica, sarkoidoza)
-torbiel galaretowata pochewki ścięgna
-przetoka tętniczo-żylna do dializy umieszczona na

przedramieniu

-złogi amyloidu w ok. nadgarstka
-cukrzyca

Objawy:
-ból, mrowienie, pieczenie, drętwienie,
nasilające się przy ruchach ręki (zwykle
palec
wskazujący i środkowy, czasem cała
ręka)
-ból może promieniować wzdłuż
ramienia, a do barku i przez rękę do
małego palca
-ból budzi chorego w nocy
-ból ustępuje przy zwieszeniu reki w dół
oraz przy potrząsaniu dłonią
-w godzinach rannych palce wydaja się
obrzęknięte, sztywne i niesprawne
-w końcowym okresie dochodzi do
osłabienia i zaniku mięśnia odwodziciela
krótkiego kciuka
i bardziej wyraźnych zaburzeń czucia w
obszarze unerwienia nerwu
pośrodkowego

Splot ramienny – C5 – Th1



Przyczyny uszkodzeń:

-

Urazy pachy;

-

Urazowe przemieszczenie głowy kości ramiennej;

-

Długotrwała narkoza z odwiedzionym ramieniem;

-

Żebro szyjne;

-

Nowotwory szczytu płuca.



Porażenie:

- Porażenie górne (Erba – Duchenne’a);
- Porażenie środkowe;
- Porażenie dolne (Dejerine - Klumpkego).

Porażenie górne (Erba –
Duchenne’a) – C5, C6:



Dotyczy głównie mięśni obręczy
barkowej,



Zniesienie odwodzenia ramienia i
zginania przedramienia,



Kończyna zwisa wzdłuż tułowia
wyprostowana w łokciu, a przedramię
jest nawrócone,



Zaburzenia czucia w obrębie bocznej
strony barku i ramienia.

Porażenie środkowe – C7:



Objawia się niedowładami w mięśniach
unerwionych przez nerw promieniowy
oraz zaburzenia czucia w zakresie
dermatonu C7

Porażenie dolne (Dejerine
- Klumpkego) – C8 – Th1:



Dotyczy krótkich mięśni rąk,



Porażenie i zaniki mięśniowe obejmujące

drobne mięśnie dłoni prowadzące do

powstania „ręki szponiastej”



zaburzenia czucia głównie łokciowej

strony kończyny



niekiedy objaw Hornera ( zwężenie szpary

powiekowej, źrenicy, głębsze osadzenie

gałki ocznej, czasami przekrwienie

spojówek)

W leczeniu rehabilitacyjnym szczególną rolę odgrywa
odpowiednie ułożenie porażonej kończyny, zapewniające
optymalne warunki do regeneracji nerwów i odzyskania
mięśni oraz zapobieganie przykurczom. U noworodków
zamiast longetki używa się podobnie, jak u dorosłych,
szyny odwiedzeniowej ustalającej kończynę w
odwiedzeniu do poziomu barku i w odwróceniu ze zgiętym
przedramieniem w stawie łokciowyn pod kątem prostym
oraz wyprostowanym nadgarstkiem.
Równocześnie duży nacisk należy położyć na
systematyczne ćw bierne, wykonywane kilka razy
dziennie we wszystkich płaszczyznach i o pełnym zakresie
ruchu przy ustalonym barku.Ćw bierne, po uprzednim
przygotowaniu kończyny zabiegami cieplnymi i masażami,
najlepiej wykonywać w pozycji leżącej i wspomagać
wybiórczą elektrostymulacją ( chory leży z odwiedzonym
ramieniem, elektroda bierna umieszczona nad szyjnym
odc kręgosłupa). W miarę pojawiania się ruchów czynnych
i wzrostu siły mięśni z ułożeń statycznych,
odciążeniowych i w podwieszeniu, przechodzi się do ćw
oporowych w pozycji siedzącej. Dla ułatwienia ruchów
czynnych należy wykorzystywać gładkie podłoże oraz
środowisko wodne i pomoc kończyny zdrowej. W dalszym
etapie wskazane są ćw o charakterze czynności życia
codziennego i w formie zabawowej.

W uszkodzeniu dolnej części splotu ćw
rozpoczyna się od wszechstronnych
ruchów biernych palca i kciuka w pełnym
zakresie przy ustalonym nadgarstku, a
następnie ruchów ręki w stawu
nadgarstkowym. W okresie między ćw
należy zakładać szyny zapewniające
czynnościowe ułożenie palców i ręki oraz
zapobieganie przykurczom.
Leczenie usprawniające w uszkodzeniu
splotu barkowego w następstwie
przewlekłego ucisku polega na stosowaniu
ćw wzmacniających ogólnie mięśnie
obręczy barkowej po uprzednim usunięciu
przyczyny ucisku.
W przypadkach opornych na leczenie
zachowawcze, zwłaszcza przy
wytworzeniu się zniekształceń
strukturalnych, należy rozważać
możliwości leczenia operacyjnego
(chirurgia rekonstrukcyjna).

Splot lędźwiowo – krzyżowy –
podział:

A. Splot lędźwiowy (L1-L4):



N. biodrowo –podbrzuszny



N. biodrowo – pachwinowy



N. płciowo- udowy



N. skórny boczny uda



N. udowy



N. zasłonowy

B. Splot krzyżowy (L5-Co1):



Gałęzie krótkie



Gałęzie długie:



N. pośladkowy górny



N. pośladkowy dolny



N. skórny tylny uda



N. kulszowy:



N. piszczelowy



N. strzałkowy wspólny:



N. strzałkowy głęboki



N. strzałkowy powierzchowny



N. sromowy



N. guziczny

Nerw kulszowy – L4-S3:



Przyczyny uszkodzenia:

-uraz drążący
-ucisk zewnętrzny (śpiączka, znieczulenie ogólne)
-iniekcje domięśniowe wykonywane w niewłaściwym

miejscu

-guzy i tętniaki w obrębie miednicy
-ucisk przez ciężarną macice
-uraz podczas powikłanego porodu
-złamanie kości udowej i kości miednicy
-zabiegi chirurgiczne na stawie biodrowym, jego złamania i

przemieszczenia



Objawy uszkodzenia:

-osłabienie i zanik zginaczy stawu kolanowego oraz

wszystkich mięśni poniżej stawu kolanowego

-zniesienie odruchu skokowego
-upośledzenie czucia obejmujące całą stopę (z wyjątkiem

ok. kostki przyśrodkowej) oraz obszar boczno-tylny

podudzia

Leczenie:



Przeprowadza się jak w uszkodzeniu
nerwu strzałkowego.



Szew nerwu kulszowego nie daje
zadowalającej restytucji. Zazwyczaj
porażenia stopy mają charakter trwały.
Stabilizacji stopy dokonujemy za
pomocą operacji usztywniających stawy
lub zlecając właściwe zaopatrzenie
ortopedyczne.

Nerw strzałkowy wspólny –
L4-S2:



Przyczyny uszkodzenia:

-uraz drążący stawu kolanowego
-złamanie z przemieszczeniem (górny koniec strzałki)
-uraz lub ucisk na nerw w okolicy głowy kości strzałkowej: długie

przebywanie w pozycji leżącej, pozycji kucznej lub klęczącej,

opatrunek gipsowy kończyny dolnej, szyna lub ciasny bandaż,

torbiel podkolanowa

-mononeuropatia multiplex
-neuropatia obwodowa (np. cukrzycowa)
-rodzinna neuropatia z nadwrażliwości na ucisk



Objawy uszkodzenia:

-niemożność wykonania ruchu stopa na zewnątrz i ku górze
-upośledzenie zginania grzbietowego stopy i palców
-stopa końsko-szpotawa
-chód „koguci”, „brodzący”
-zanik mięśni grupy strzałkowej oraz mięśni grupy przedniej

piszczeli i mięśnia prostownika krótkiego palców (grzbietowa

powierzchnia stopy)

-upośledzenie czucia na zewnętrznej powierzchni podudzia i

grzbiecie stopy

Podobny zespół – rwa kulszowa porażenna (ucisk korzenia L5)

Leczenie:



Rozpoczynamy od nałożenia choremu specjalnej szyny (ze

sprężyną) podtrzymującej opadającą stopę lub zaopatrzenie

w odpowiednie obuwie ortopedyczne utrzymujące stopę pod

kątem prostym. Ćw. ruchowe obejmują początkowo ruchy

bierne stopy i palców wspomagane elektrostymulacją i

zabiegami fizykalnymi, a następnie, w miarę powrotu

ruchów czynnych, zakres ćw. poszerza się o ćw. wolne i

oporowe w różnych pozycjach, wykorzystując równocześnie

bloczki, sprężyny i dostępny sprzęt gimnastyczny. w

końcowym etapie główną uwagę należy zwracać na

przywrócenie r prawidłowego chodu. W leczeniu

zastarzałych porażeń tego nerwu dążymy do zmniejszenia

lub usunięcia opadania stopy, a w przypadkach utrwalonego

ustawienia końskiego do jej korekcji. Opadanie stopy

usuwamy na drodze operacyjnej przez tylne zaryglowanie

stawu skokowego górnego lub przez jego usztywnienie.

Utrwalone końskie ustawienie stopy poprawiamy operacyjnie

przez zabiegi na ścięgnach lub na kośćcu stopy.

Nerw piszczelowy – L4-S3:



Przyczyny uszkodzenia:

-złamania kości piszczelowej
-uraz dołu podkolanowego



Objawy uszkodzenia:

-upośledzenie zginania podeszwowego stopy i

palców

-upośledzenie odwracania w stawie skokowym
-zanik mięśni łydki i podeszwy
-zniesienie odruchu skokowego (często te odruchu

podeszwowego)

-upośledzenie czucia podeszwowej okolicy stopy

łącznie z jej brzegami przyśrodkowym i bocznym

Leczenie:



W leczeniu usprawniającym stosuje się

zaopatrzenie ortopedyczne korygujące ustawienie

stopy oraz elektrostymulację i ćw. ruchowe, a

także zabiegi fizykalne w tej samej kolejności jak

w uszkodzeniu nerwu strzałkowego.



W nieodwracalnych porażeniach nerwu

piszczelowego piętowe ustawienie stopy

korygujemy stosując na goleń podwójne szyny,

umocowane strzemieniem do buta. Utrwalone

ustawienie piętowe stopy korygujemy

operacyjnie, dokonując odpowiednich resekcji w

obrębie stępu.

Nerw udowy – L2-L4:



Przyczyny uszkodzenia:

-uraz
-cewnikowanie tętnicy udowej
-guzy i tętniaki wewnątrz jamy brzusznej
-krwiak wewnątrz jamy brzusznej (pęknięty tętniak, stosowanie

leków przeciwkrzepliwych, hemofilia)

-ropień mięśnia lędźwiowo-udowego
-przepuklina udowa
-tętniak tętnicy udowej
-amiotrofia w przebiegu cukrzycy



Objawy uszkodzenia:

-osłabienie prostowania w stawie kolanowym
-niewielkie osłabienie zginania w stawie biodrowym
-zanik mięśnia czworogłowego
-zniesienie odruchu kolanowego
-upośledzenie czucia na przedniej powierzchni uda oraz na

niewielkim obszarze po stronie przyśrodkowej poniżej stawu

kolanowego

Podobny obraz kliniczny przy uszkodzeniu korzeni L3/L4

Leczenie:



Głównym zadaniem jest utrzymanie kończyny w

pozycji wyprostnej przez stabilizowanie kolana

odpowiednią szyną lub aparatem ortopedycznym.

Wstępne ć przeprowadza się w pozycji leżącej na

boku z podwieszeniem kończyny, a dalsze w pozycji

siedzącej. W miarę poprawy przechodzi się

stopniowo do nauki chodzenia i wyłączenia pomocy

ortopedycznej.



Leczenie uszkodzeń zamkniętych, wywołanych przez

naciągnięcie nerwu (aksonotmesis), jest

zachowawcze i niezależnie od ogólnie przyjętych

zasad leczenia tego typu uszkodzeń porażoną nogę

układamy na szynie Brouna. W leczeniu trwałych

porażeń mięśnia czworogłowego uda, łączących się

z brakiem stabilizacji kolana stosujemy: odpowiednie

aparaty ortopedyczne blokujące staw kolanowy

zamkiem szwajcarskim, przednie krzyżujące się

taśmy gumowe, lub też tzw mechanizm Puttiego.

Zespół cieśni stępu (zespół
kanału kostki przyśrodkowej):

Uwięźnięcie n. piszczelowego pod troczkiem zginaczy

znajdującym się do tyłu i poniżej kostki przyśrodkowej.



Przyczyny:



-miejscowy uraz



-torbiel galaretowata



-zapalenie kości stawu skokowego



-cukrzyca



-niedoczynność tarczycy



Objawy:



-ból, pieczenie, mrowienie, drętwienie skóry podeszwy

stopy i piety nasilający się w pozycji stojącej i w czasie

chodzenia



-zaburzenia czucia przyśrodkowej części podeszwy



VII Nerw twarzowy



-samoistne porażenie nerwu twarzowego
(zakażenie Wirusowe, odczyny alergiczne,



niedokrwienie na skutek skurczu naczyń
wywołane oziębieniem u osób szczególnie



podatnych)



-urazowe uszkodzenie nerwu



-borelioza



-przejście sprawy zapalnej z ucha środkowego



-guz kata mostowo-móżdżkowego



-ognisko rozmiękania w pniu mózgu (zespół
Millarda-Gublera)

Nerw twarzowy przewodzi impulsy do mięśni twarzy
powodując skurcze mięśni, dzięki którym na naszych
obliczach występuje śmiech, smutek, złość, płyną łzy,
zamykają się oczy, a także przewodzi impulsy smaku z
języka. W momencie uszkodzenia nerwu twarzowego
twarz staje się bez wyrazu, nie można nią poruszać i w
zależności od miejsca uszkodzenia ustaje łzawienie, nie
czujemy smaku słodkiego, gorzkiego, kwaśnego i
słonego. Przyczyny uszkodzenia nerwu twarzowego: uraz
głowy ze złamaniem podstawy czaszki, uszkodzenie w
wyniku guza okolicy kąta mostowo-możdżkowego, guzy
ślinianki przyusznej, przewlekłe zapalenia ucha
środkowego, infekcje, zapalenia, cukrzyca, idiopatyczne
porażenie Bella. Uszkodzenie nerwu twarzowego może
być trwałe (jak w urazach powodujących uszkodzenie
nerwu, guzach mózgu) lub przejściowe (infekcje,
porażenie Bella). W przypadkach nagłego wystąpienia
osłabienia mięśni po jednej stronie twarzy należy pilnie
zgłosić się do lekarza, który winien skierować do ośrodka
dysponującego następującymi możliwościami
diagnostycznymi: badanie laryngologiczne, rezonans
magnetyczny mózgu w przypadku podejrzenia guza
mózgu, tomografia komputerowa w przypadku urazu
głowy, badanie czynności mięśni twarzy - tzw. EMG.

Leczenie porażenia nerwu twarzowego
uzależnione jest od jego przyczyny. W
łagodnych przypadkach osłabienia w
zapaleniach stosuje się leki sterydowe,
witaminy z grupy B, leki ułatwiające krążenie w
małych naczyniach. Jeśli leczenie to nie
pomaga lub osłabienie jest dużego stopnia
rozważa się leczenie operacyjne polegające na
odbarczeniu nerwu z ciasnego kanału kostnego
na podstawie czaszki. W przypadkach
zniszczenia nerwu przez guz lub uraz stosuje
się leczenie operacyjne zespalające końce
przeciętego nerwu, lub łączące dalszą cześć
przerwanego nerwu twarzowego z innym
nerwem, najczęściej tzw. nerwem
podjęzykowym. Gdy leczenie zespalające nerw
nie jest skuteczne i dochodzi do deformacji
twarzy w wyniku zaniku mięsni twarzy,
stosować można operacje plastyczne
przywracające symetrię i ruchomość twarzy.

Koniec!!!!