ISTOTA WSPARCIA

OGNIOWEGO ORAZ

CHARAKTERYSTYKA JEGO

ELEMENTÓW

WSPARCIE OGNIOWE I

INŻYNIERYJNE

WSPARCIE OGNIOWE -

HISTORIA

Zwiększenie możliwości
rażenia celów przez piechotę,
której indywidualna broń
strzelecka jest nieskuteczna
przeciwko niektórym celom w
tym przeciwnikowi
znajdującemu się w ukryciu,
celom grupowym itp.

WSPARCIE OGNIOWE -

HISTORIA

PROMIEŃ OBWODU OBRONNEG0
MNIEJSZY OD ZASIĘGU
ROZPOZNANIA WZROKOWEGO

PROMIEŃ OBWODU OBRONNEG0 PRZEKRACZA ZASIĘG
ROZPOZNANIA WZROKOWEGO – KIEROWANIE OGNIEM

WSPARCIE OGNIOWE –

PODSTAWOWE POJĘCIA

WSPARCIE OGNIOWE -

DEFINICJE

Wsparcie ogniowe - polega na wykonaniu zadań ogniowych
przez środki rażenia będące w dyspozycji dowódcy określonego
szczebla lub jego przełożonego na korzyść podległych związków
taktycznych (oddziałów, pododdziałów) wojsk lądowych w celu
obniżenia potencjału bojowego przeciwnika, jego zdolności
bojowej, zdezorganizowania jego działań i zapewnienia wojskom
własnym sprzyjających warunków do wykonania postawionych im
zadań operacyjno – taktycznych.

WSPARCIE OGNIOWE -

DEFINICJE

Ze względu na zakres udzielanego wsparcia ogniowego (siły jak i

głębokość wykonywania zadań ogniowych) wyróżniamy:

 

• bezpośrednie wsparcie ogniowe - to wykonywanie zadań

ogniowych organicznymi i przydzielonymi środkami rażenia, na

korzyść pododdziałów walczących. Obejmuje ono rażenie celów

znajdujących się w bezpośredniej styczności walczących wojsk, z

zasady w ugrupowaniu batalionów pierwszego rzutu przeciwnika,

które mają zasadniczy wpływ na rezultaty walki pododdziałów i

oddziałów. Realizowane jest z zasady do szczebla brygady, a w formie

wzmocnienia ogniem również przez artylerię wyższego szczebla.

• ogólne wsparcie ogniowe - to wykonywanie zadań ogniowych do

obiektów przeciwnika, mających zasadniczy wpływ na realizację

zadań przez ogólnowojskowe związki operacyjne i taktyczne.

Obejmuje ono rażenie sił i środków przeciwnika rozmieszczonych poza

strefą bezpośredniej styczności wojsk (poza ugrupowaniem

batalionów pierwszego rzutu przeciwnika) — głównie środki wsparcia

ogniowego, obrony przeciwlotniczej, elementy systemu dowodzenia i

zaopatrywania i inne ważne obiekty. Zadania te realizują środki

ogniowe, będące w bezpośredniej dyspozycji dowódcy związku

taktycznego i operacyjnego.

SPOSOBY PROWADZENIA

OGNIA

Ze względu na stopień widoczności celu ze
stanowiska ogniowego rozróżniamy:

Ogień bezpośredni, zwany też „strzelaniem
na wprost” jest prowadzony do celu
widocznego ze stanowiska ogniowego.
Wycelowanie broni w kierunku jest
wykonywane przez celowniczego,
obserwującego cel przez przyrządy celownicze
broni, natomiast w donośności (kąt
podniesienia) – przez wprowadzenie
odpowiedniej nastawy celownika. W przypadku
moździerzy taki sposób strzelania nazywany
jest ogniem półpośrednim.

Ogień pośredni (strzelanie z zakrytych
stanowisk ogniowych) jest prowadzony do celu
niewidocznego – w związku z jego dużą
odległością lub np. znajdowaniem się za
przeszkodą terenową. Wycelowanie broni w
kierunku odbywa się przez wprowadzenie
nastaw celownika, określonych na podstawie
danych o celu uzyskanych przez wysuniętego
obserwatora, z mapy itp.

KLASYFIKACJA SPRZĘTU

ARTYLERYJSKIEGO

Sprzęt artyleryjski wykorzystywany do wsparcia ogniowego
(określany powszechnie mianem artylerii polowej) dzielimy według
cech konstrukcyjnych na:

•Armaty;

•Haubice;

•Haubicoarmaty (armatohaubice);

•Moździerze;

•Polowe wyrzutnie rakietowe.

KLASYFIKACJA SPRZĘTU

ARTYLERYJSKIEGO

Podział pomiędzy armatami i haubicami jest oparty przede wszystkim na
kryterium długości lufy i zakresie kątów podniesienia:

-haubice – długość lufy do 30 kalibrów, kąt podniesienia do 70

0

;

-armaty – długość lufy do 70 kalibrów, kąt podniesienia do 45

0

;

- armatohaubice – długość lufy do 30-50 kalibrów, kąt podniesienia do 70

0

.

PODSTAWOWE UWARUNKOWANIA

MIĘDZYNARODOWEGO PRAWA WOJENNEGO

Główne zasady prawa konfliktów zbrojnych
1. Ograniczenie prawa w doborze i stosowaniu metod oraz środków walki

zbrojnej przez strony w konflikcie i członków sił zbrojnych. Zatem zabroniono

stosowania takich środków walki zbrojnej, które powodują zbędne cierpienia lub

nadmierne straty w środowisku naturalnym (broń chemiczna, broń biologiczna).

2. Obowiązek odróżniania uczestników walki zbrojnej od ludności cywilnej przez

strony konfliktu. Oznacza to, że ludność cywilna jak i poszczególne osoby

cywilne nie powinny być przedmiotem ataków wojskowych. Ataki powinny być

skierowane wyłącznie na cele wojskowe (wojna to stosunek między państwami

a nie między ich ludnością cywilną).

3. Zakaz zabijania lub ranienia przeciwnika poddającego się lub wyłączonego z

walki.

4. Prawo do poszanowania niezależności fizycznej i moralnej osób wyłączonych

z walki. Dotyczyło to też osób nie uczestniczących bezpośrednio w działaniach

zbrojnych.

5. Prawo do poszanowania życia, godności, praw osobistych i przekonań

uczestników walki zbrojnej i osób cywilnych, które znalazły się pod władzą

strony przeciwnej. Wyrażać się to ma w ochronie przed atakami gwałtu i

represjami. Ponadto mogą korzystać z wszelkiej pomocy z zewnątrz i mają

prawo do wymiany korespondencji ze swoimi rodzinami.

6. Obowiązek zabierania z pola walki i leczenia rannych oraz chorych. Obliguje

to stronę konfliktu, pod władzą której się znajdują, do ochrony rannych i chorych

oraz do ich poszanowania.

7. Przysługiwanie każdej osobie podstawowych gwarancji procesowych. Do

odpowiedzialności za czyn nie zabroniony nikt nie może być pociągnięty. Tortury

fizyczne lub psychiczne, kary cielesne oraz traktowanie w sposób okrutny lub

poniżający są niedozwolone.

MIĘDZYNARODOWE PRAWO HUMANITARNE KONFLIKTÓW ZBROJNYCH

PRAWO

PRZECIWWOJENNE

IUS CONTRA BELLUM

PRAWO WOJENNE

IUS IN BELLO

PRAWO HUMANITARNE

normy prawa

międzynarodowego,

których celem jest

zapobieganie konfliktom

zbrojnym

I i II Konwencja haska

(1907)

Pakt Ligi Narodów

(1919)

Traktat

przeciwwojenny
„Brianda-Kelloga” (1928)

Karta Narodów

Zjednoczonych (1945)

normy prawa

międzynarodowego,

których celem jest

ograniczenie swobody

stron wojujących w

doborze środków i metod

prowadzenia walki

Deklaracja w

przedmiocie wojny
morskiej (1856)

Deklaracja w

przedmiocie pocisków
wybuchających małego
kalibru (1868)

Konwencje haskie

(1899 i 1907)

Konwencja dot.

pewnych broni
konwencjonalnych
powodujących
nadmierne cierpienia
(1980)

Konwencja dot. min

przeciwpiechotnych
(1997)

normy prawa

międzynarodowego,

których celem jest

ochrona ofiar wojny

Konwencja Genewska

(1864)

X Konwencja haska

(1907)

Konwencje Genewskie

(1949)

Protokoły Dodatkowe

(1977)

normy prawa

międzynarodowego,

których celem jest

ochrona dóbr kultury

Konwencja haska

(1954)

normy prawa

międzynarodowego,

których celem jest

penalizacja naruszeń

prawa humanitarnego

porozumienia dot.

trybunałów karnych
(Norymberga 1945, Haga
1993, 1998, Arusza
1994)