Temat: Żyć jak

pierwsi

chrześcijanie

Nazwa chrześcijanie (od Chrystusa)

powstała w Antiochii Syryjskiej w

połowie l w. Chrześcijanie tworzyli

wspólnoty lokalne, a zarazem mieli

świadomość przynależności do jednej

religijnej wspólnoty wiary i życia w

Chrystusie (Kościół). Tradycja o Jezusie

oraz wiara i życie pierwotnego

chrześcijaństwa znalazły wyraz w

spisanych w 2 połowie l w. księgach

Nowego Testamentu, które wszedłszy

do kanonu Biblii stanowiły odtąd

podstawę chrześcijaństwa.

onogram

<

m

ono +

gr. gram

m

a =

litera>

Znak pow

stały z ozdobnego

pow

iązania dw

u lub kilku liter,

najczęściej z początkow

ych liter

czyjegoś im

ienia.

Monogram Christos.

Powstał przez

skrzyżowanie Liter P i X.

Monogram Christos

Powstał przez skrzyżowanie Liter P i

X.

Monogram Chrystusa (XP) jest złożony z dwóch liter
alfabetu greckiego X (Chi) i P (ro), splecionych razem. Są to
dwie pierwsze litery greckiego imienia "Christós", czyli
Chrystus. Ten monogram umieszczony na grobie
wskazywał, że zmarły był chrześcijaninem.

Monogram chryzmon

Monogram (chryzmon)- bardzo

popularny symbol chrześcijaństwa,
chociaż niewielu wie dokładnie, co
oznacza. Jest to połączenie greckich
liter X (chi) i P (rho) stanowiących
dwie pierwsze litery wyrazu (Christos).
Wielu kojarzy ten znak z łacińskim
skrótem od pax – pokój.

Alfa i Omega

Alfa i Omega -

pierwsza i ostatnia litera

alfabetu greckiego, oznaczają, że
Chrystus jest początkiem i końcem
wszystkich rzeczy.

Krzyż łaciński

• Krzyż łaciński - podstawowa

forma krzyża chrześcijańskiego.
Początkowo używany

z oporami ze względu na

negatywne konotacje symbolu
ukrzyżowania.

Krzyż św. Piotra

• Forma krzyża, będąca odwróceniem o 180

stopni krzyża łacińskiego.

• Nazwa nawiązuje do tradycji o śmierci

apostoła Piotra, który został ukrzyżowany
głową w dół.

• Krzyż św. Piotra bywa wykorzystywany w

symbolice satanistycznej i heavymetalowej,
jako odwrotność krzyża chrześcijańskiego.
Stąd też czasem jest nazywany "krzyżem
satanistycznym".

Krzyż grecki

• Krzyż grecki - jedna z form krzyża. Od wieków

znany wyznawcom religii przedchrześcijańskich.
Do chrześcijaństwa wprowadzony ok. roku 322
przez egipskiego mnicha Pachomiusza, stąd też
czasem zwany krzyżem Pachomiusza.

• Symbolizuje uniwersalizm chrześcijaństwa:

cztery ramiona to cztery strony świata. Linia
pionowa obrazująca działanie łaski,
przenikające działanie człowieka wyrażone linią
poziomą.

Krzyż w kształcie greckiej

litery Tau

• Krzyż ten w starożytności oznaczał centrum świata
i panującą nad wszystkim siłę słońca.

• Dla ludów staroamerykańskich był symbolem

deszczu.

• Mnisi używali laski w kształcie takiego

krzyża,dlatego na pamiątkę św. Antoniego
Pustelnika nazywa się go również „Krzyżem św.
Antoniego”.

Krzyż św. Andrzeja

• Kształtem przypomina drzewo męki, na którym

poniósł śmierć św. Andrzej Apostoł.

• Nazywa się ten krzyż także crux decussata, czyli

znaku rzymskiej cyfry dziesięć.

• Pierwotnie symbolizował drewna skrzyżowane i

położone na ołtarzu ofiarnym

.

• Taką formę krzyża umieszczano na domostwach,

znakach cechów, znakach granicznych i
stemplach drukarskich.

Krzyż jerozolimski

• Krzyż jerozolimski nazywany jest także

krzyżem laskowanym.

• To krzyż z czterema krzyżykami

umieszczonymi między ramionami
dużego krzyża.

• Krzyż jerozolimski symbolizuje pięć

świętych ran Chrystusa.

• Rycerze Grobu Świętego nosili go na

swoich płaszczach.

"Dowód tożsamości" pierwszych

Chrześcijan

Już od I wieku religia chrześcijańska rozszerzyła się

bardzo szybko zarówno w Rzymie jak i na całym

świecie dzięki nie tylko jej szczególnej oryginalności

i uniwersalności, ale także dzięki świadectwu

gorliwości, miłości bratniej i ujmującej dobroci

okazywanej wszystkim przez chrześcijan. Władze

cywilne i sama ludność, początkowo obojętni, dość

szybko zaczęli się stawać nieprzyjaźni wobec nowej

religii, ponieważ chrześcijanie odrzucali kult cesarza

i adorację bóstw pogańskich Rzymu. Byli więc

oskarżani o nielojalność wobec ojczyzny, o ateizm, o

nienawiść wobec rodzaju ludzkiego, o skryte

przestępstwa, jak np. kazirodztwo, zabijanie

niemowląt, obrzędowy kanibalizm, o to, że byli

przyczyną klęsk żywiołowych, jak np. zaraza,

powodzie, posuchy, itp.

Religia chrześcijańska uznana jako

dziwna i zakazana (dekret senacki z roku

35), exitialis - szkodliwa (Tacyt), prava et

immodica - niegodziwa i rozwiązła (Pliniusz),

nova et maletica - nowa i szkodliwa

(Swetoniusz), tenebrosa et lucifuga -

ciemna i wroga wobec światła (z Oktawiusza

Minicjusza), detestabilis - nienawidząca

(Tycyt); a zatem została wyłączona spod

prawa i prześladowana, ponieważ uznana

za wroga bardzo niebezpiecznego dla władzy

w Rzymie, opartej na dawnej religii

narodowej i na kulcie cesarza, jako ośrodku i

symbolu potęgi i jedności Imperium.

Trzy pierwsze wieki stanowią erę

męczenników, która kończy się w

roku 313 z ogłoszeniem edyktu

Mediolańskiego, poprzez który,

cesarze Konstantyn i Licyniusz

przyznawali wolność Kościołowi.

Prześladowania nie zawsze były ciągłe

i generalne, czyli nie obejmowały

całego imperium i nie zawsze były

jednakowo okrutne i krwawe. Po

okresach prześladowań przychodziły

okresy względnego spokoju.

Z Listu do Diogeneta

"Chrześcijanie nie różnią się od

innych ludzi ani ze względu na

terytorium, ani na język, ani na

sposób ubierania się. Nie zamykają

się w swoich miastach, ani nie

używają jakiegoś osobliwego

języka, nie prowadzą też jakiego

wyjątkowego sposobu życia.

Ich nauka nie jest osiągnięciem

niespokojnego geniuszu dociekliwych
badaczy, nie wyznają jakiegoś czysto
ludzkiego systemu filozoficznego.
Zamieszkują w miastach greckich lub
pogańskich (obcych), tak jak komu los
wyznaczył, przystosowując się do
lokalnych tradycji tak w sposobie
ubierania się, posiłków i w każdym
innym wymiarze życia, dając temu
wspaniały przykład swego życia
społecznego, który, w opinii wszystkich,
ma coś w sobie niewiarygodnego.

Przebywają na ziemi ale są

obywatelami Nieba

"Mieszkają w swojej ojczyźnie, lecz są jakby

obcokrajowcami. Uczestniczą we wszystkich
powinnościach obywatelskich, ale są
traktowani jak cudzoziemcy. Każdy obcy kraj
jest dla nich ojczyzną, i każda ojczyzna krajem
cudzoziemskim. żenią się tak jak wszyscy inni
i wydają na świat potomstwo, ale nie
porzucają swych noworodków. Dzielą wspólnie
stoły ale nie łoże. żyją w ciele ale nie według
ciała (Por. 2 Kor 10,3; Rz. 8,12-15). Spędzają
swoje życie na ziemi, ale są obywatelami
nieba.

Są posłuszni ustanowionym prawom,

ale swym poziomem życia przewyższają

prawa. Miłują wszystkich, wszyscy

jednak ich prześladują. Choć są

nieznani, to jednak skazywani. Zadaje

im się śmierć, a oni otrzymują życie. Są

ubodzy, a jednak ubogacają wielu (Por.
2 Kor 6,9-10). Pozbawieni wszystkiego,

a opływają we wszystko. Są pogardzani,

ale w pogardzie odnajdują chwałę przed

Bogiem. Znieważa się ich honor, lecz

wydaje się świadectwo ich niewinności.

Błogosławimy, gdy nam złorzeczą

(1 Kor 4,12). Są obrzucani

obelgami, a oni odnoszą się z

szacunkiem. Czynią dobrze, a są

karani jak złoczyńcy. Karę

przyjmują tak, jakby otrzymywali

życie. Żydzi wiodą z nimi boje,

jakby z obcą rasą. Grecy ich

prześladują, ale ci co ich

nienawidzą nie są w stanie określić

przyczyny ich nienawidzenia.