URAZY

NARZĄDU

RUCHU-

POWIKŁANIA

Dr n.med. Małgorzata Łukowicz

POWIKŁANIA WYSTĘPUJĄCE PO
URAZACH:



Przykurcze stawowe, zrosty



Zesztywnienia stawowe



Pewne zespoły chorobowe: zespół
Volkmanna, zespół Sudecka, w których
na czoło objawów wysuwają się
przykurcze i zesztywnienia

PRZYKURCZ STAWU OZNACZA OGRANICZENIE
RUCHU STAWU W PEWNEJ PŁASZCZYŹNIE.

 
Wyróżniamy:



przykurcz w zgięciu



przykurcz w odwiedzeniu



przykurcz w przywiedzeniu



rzadko w wyproście



przykurcz mieszany

PODZIAŁ ANATOMICZNY PRZYKURCZY:



skórne (po oparzeniach, ranach)



powięziowe (martwica powięzi po
urazie)



mięśniowe (po urazach, zabiegach
operacyjnych, długotrwałym
unieruchomieniu)



neurogenne (reflektoryczne, po
uszkodzeniu nerwów obwodowych)



stawowe (zrosty błony maziowej,
zbliżenie torebki, więzadeł)

ZASZTYWNIENIE STAWU

POWSTAJE NA SKUTEK WEWNĄTRZSTAWOWYCH

LUB ZEWNĄTRZSTAWOWYCH PROCESÓW ZAPALNYCH. RUCHOMOŚĆ STAWU ULEGA
ZNIESIENIU.

 

Wyróżniamy zestywnienia:



wrodzone (wrodzony zrost promieniowo-
łokciowy)



w chorobach układowych (RZS, hemofilia)



nabyte (zmiany pourazowe, zwyrodnieniowe,
choroby kości)



z nieczynności

 
Zesztywnienie stawu może być kostne albo

włókniste.

Najczęściej zesztywnienie powstaje jako

następstwo urazów, np. złamań sródstawowych,
głębokich ran stawu.

SKOSTNIENIE POZASZKIELETOWE

 



Pourazowe rozwija się po urazach
narządu ruchu,



tępych, najczęściej w mięśniach uda,
ramienia,



po rozerwaniu mięśni,



po zwichnięciach stawu biodrowego lub
łokciowego 



Mogą się rozwijać w miejscu dotkniętym
urazem lub od niego odległym.

MYOSITIS OSSIFICANS



W przypadku heterotopowego kościotworzenia po
urazach tzw. myositis ossificans posttraumatica czyli
paraosteopatii Dejerine, którego pierwszy opis
pochodzi z 1883 r. (Ridl), dochodzi do powstawania
nacieku zapalnego mięśni i odkładania się beleczek
kostnych pomiędzy włóknami mięśniowymi, przy czym
blaszki kostne odkładają się głównie na obwodzie
mięśnia.



Nawet, jeśli proces odbywa się w pobliżu stawu, szpara
stawowa i torebka stawowa pozostają nie zmienione.



Kostnina zawiera komórki szpiku kostnego, osteoblasty,
kość beleczkową oraz kość dojrzałą z kanałami
Haversa i naczyniami krwionośnymi.



Tkanka mięśniowa jest oddzielona od skostnienia
tkanką łączną.

ROZWÓJ SKOSTNIEŃ



Skostnienia rozwijają się w okolicy urazu lub w
miejscu od niej oddalonym. Podłożem są krwiaki
towarzyszące urazowi.



Od wielkości i lokalizacji kostniny zależy stopień
dysfunkcji stawu i kończyny – czasem może dojść
zrośnięcia w postaci mostu kości tworzących staw i
jego pozastawowego unieruchomienia.



W przypadku kostnienia heterotopowego,
wikłającego operacje na stawach biodrowych, a
zwłaszcza zabiegi alloplastyki (3 – 30%), obserwuje
się zwiększoną częstość tego powikłania u mężczyzn,
a jednocześnie widoczna jest pewna predyspozycja do
wytwarzania kostniny: u 90% pacjentów, u których
przy poprzednim zabiegu wystąpiły skostnienia, to
powikłanie wystąpi przy następnej operacji.

KLASYFIKACJA OBRAZU
RADIOLOGICZNEGO SKOSTNIEŃ WG
BROOKERA.



wysepki kostne w okolicy stawu



wypustki skostnień wychodzące z
miednicy i bliższej nasady kości udowej,
pomiędzy którymi znajduje się pas
wolny do skostnień



wypustki skostnień jak w poprzednim
stopniu, ale bez 1 cm rozgraniczenia



pomost kostny pomiędzy miednicą a
bliższą nasadą kości udowej.

OBRAZ RTG



Pierwsze zmiany radiologiczne w 90 %
przypadków pojawiają się w pierwszych
3 miesiącach po operacji, około 6
miesięcy po zabiegu są wyraźnie
widoczne na zdjęciach, a po roku od
operacji nie pojawiają się nowe
skostnienia

MYOSITIS OSSIFICANS
TRAUMATICA (MOT)



Jest wg Jacobsena [14]
nienowotworowym procesem
dotyczącym tkanek miękkich, zwłaszcza
mięśni, ścięgien, rozcięgien i powięzi, a
najczęściej spotykane jest u młodych
sportowców, uczestniczących w
sportach kontaktowych i narażonych na
pojedyncze lub powtarzające się urazy.
Etiologia schorzenia nie jest poznana.
Jedna z teorii mówi o stymulowanej
poprzez uraz metaplazji komórek
mezenchymalnych tkanki łącznej w
fibroblasty i osteoblasty.

WG NICKOLASA W ROZWOJU SKOSTNIEŃ
OKOŁOSTAWOWYCH WYRÓŻNIA SIĘ CZTERY
OKRESY:



Brak objawów radiologicznych, obrzęk tkanek
miękkich, podwyższone stężenie fosfatazy
alkalicznej we krwi



Stężenie fosfatazy alkalicznej ulega dalszemu
wzrostowi, utrzymuje się obrzęk tkanek, w obrazie
rtg pojawiają się słabo wysycone zmiany
okołostawowe



Utrzymuje się podwyższone stężenie fosfatazy
alkalicznej, objawy radiologiczne narastają,
występuje ograniczenie ruchu w stawie, ustępuje
obrzęk tkanek miękkich



występują wyraźne, dobrze wysycone zmiany
radiologiczne, poziom fosfatazy alkalicznej obniża
się, pozostaje zniekształcenie zarysu stawu.

LECZENIE



Przede wszystkim z a p o b i e g a n i e –
wyłączenie bodźców bólowych,
unieruchomienie stawu na okres około
3 tygodni, łagodne ciepło.



Zaleca się forsowne redresje



Ćwiczenia zwiększające ruch w stawach



Farmakologiczne



Fizykoterapia



Leczenie operacyjne



Naświetlania RTG

URAZOWE USZKODZENIA
NERWÓW OBWODOWYCH

URAZOWE USZKODZENIA
NERWÓW OBWODOWYCH



Stany, w których wyniku działania siły
doszło do uszkodzenia całkowitego lub
częściowego jakiegoś elementu
obwodowego neuronu ruchowego –
korzenia rdzeniowego, splotu, pnia
nerwu obwodowego



Zaburzenia maja zwykle charakter
mieszany ze względu na budowę nerwu
obwodowego (włókna ruchowe,
czuciowe, wegetatywne)