Rytmy do defibrylacji
doprowadzające do NZK

RYTMY DO DEFIBRYLACJI:

VF- MIGOTANIE KOMÓR
VT- CZĘSTOSKURCZ KOMOROWY BEZ

TĘTNA

Nie

reaguje

?

Udrożnij drogi oddechowe

Poszukuj oznak życia

RKO 30:2

Do momentu podłączenia AED

Oceń rytm!

Wezwij zespół resuscytacyjny

1 defibrylacja

150-360 dwufazowa

lub 360 jednofazowa

Natychmiast podejmij

RKO 30:2

przez 2 min

Defibrylacja

wskazana

Defibrylacja

nie wskazana

Natychmiast podejmij

RKO 30:2 przez 2 min.

VF/VT

Po 2 min.

OCEŃ RYTM

RKO
nadal VF/VT

2 DEFIBRYLACJA

RKO 30:2

przez 2

min

OCEŃ RYTM

nadal VF/VT

ADRENALINA

i

3 DEFIBRYLACJA

RKO 30:2 przez 2 min
nadal VF/VT

AMIODARON

dożylnie w bolusie

VF/VT

LEKI:

• ADRENALINA 1mg co 3-5 min

.

(jedna dawka co każde dwie pętle
algorytmu)

ADRENALINA (epinefryna)

• Sympatykomimetyk,

lek pierwszego

rzutu w zatrzymaniu krążenia.

• Działanie: alfa-adrenergiczne,

naczynioskurczowy wpływ na krążenie
systemowe, co zwiększa ciśnienie perfuzji
wieńcowej i mózgowej.

• Beta-adrenergiczne działanie może

zwiększać przepływ wieńcowy i mózgowy

ADRENALINA:

-poprawia kurczliwość mięśnia

sercowego.

-pobudza spontaniczne skurcze

mięśnia sercowego (w asystori).

-zwiększa amplitudę migotania komór,

ułatwiając defibrylację.

ADRENALINA- WSKAZANIA:

1.pierwszy lek podawany w

zatrzymaniu krążenia niezależnie od
mechanizmu

, jest włączona w algorytm

ALS, użycie co 3-5 min. RKO.

2.preferowana w leczeniu anafilaksji.
3.lek drugiego rzutu w leczeniu wstrząsu

kardiogennego.

ADRENALINA-DAWKOWANIE

Podczas zatrzymania krążenia:

• Dostęp donaczyniowy

:

1 mg

• Dostęp dotchawiczy:

2-3 mg,

rozcieńczone do 10 ml wodą do
iniekcji, przez rurkę dotchawiczą.

ADRENALINA

• Nie ma dowodów naukowych

uzasadniających stosowanie dużych dawek
adrenaliny w przebiegu opornego na
leczenie zatrzymania krążenia.

• Po przywróceniu spontanicznego krążenia

duże dawki adrenaliny > 1 mg mogą
wywołać tachykardię, niedokrwienie
mięśnia sercowego, VT, VF.

AMIODARON

- lek antyarytmiczny, dochodzi do

zwolnienia przewodnictwa
przedsionkowo-komorowego

- łagodne działanie inotropowo

ujemne

- powoduje rozszerzenie naczyń

obwodowych

AMIODARON-WSKAZANIA:

1.oporne na leczenie VF/VT
2.hemodynamicznie stabilny VT i inne

oporne tachyarytmie.

AMIODARON-DAWKOWANIE:

• Jeśli VF/VT utrzymuje się po 3 defibrylacjach,

należy rozważyć dawkę wstępną amiodaronu

300 mg dożylnie, rozcieńczonego 5 %

glukozą do objętości 20 ml.

• W nawracającym lub opornym VF/VT można

podać następną dawkę 150 mg, a

następnie włączyć wlew 900 mg w ciągu 24 h.

• Jeżeli amiodaron jest niedostępny,

alternatywnie podaje się LIDOKAINĘ

1mg/kg ale nie zlecaj lidokainy gdy już

podano amiodaron!!!

AMIODARON

AMIODARON NIE PODAJE

SIĘ DO TCHAWICY !!!

Podajemy dożylnie i

doszpikowo.

KLINICZNE ASPEKTY:

• Najpoważniejsze ostre objawy uboczne

podaży amiodaronu:

HIPOTENSJA

BRADYKARDIA

ZAPOBIEGANIE:
- zmniejszyć szybkość wlewu
- podawać płyny lub leki o działaniu

inotropowym.

LIDOKAINA

• Lek antyarytmiczny
WSKAZANIA:
-

oporne na leczenie VF/VT (gdy amiodaron

jest niedostępny)

DAWKOWANIE:

• Wstępna dawka 100 mg (1-1,5 mg/kg),

w razie

potrzeby można

dodatkowo podać bolus 50 mg

• Całkowita dawka nie powinna przekroczyć

300 mg w czasie 1 godziny leczenia.

podajemy dożylnie, dotchawiczo,

doszpikowo

SIARCZAN MAGNEZU:

WSKAZANIA:

1.oporne na defibrylację VF przy podejrzeniu

hipomagnezemii ( pacjent, który

przyjmował diuretyki powodujące utratę

potasu)

2.tachyarytmie komorowe przy podejrzeniu

hipomagnezemii.

3.Torsades de pointes
4.zatrucie digoksyną

SIARCZAN MAGNEZU:

DAWKOWANIE:
- Opornym na defibrylację VF początkowo

2 g dożylnie ( 4ml 50 % siarczanu

magnezu= 8 mmol) do naczynia

obwodowego, w czasie 1-2 minut.

Można ją powtórzyć po 10-15 min.

Dożylnie, doszpikowo.

WAZOPRESYNA:

• Naturalny hormon antydiuretyczny.
• Poprawia dostawę tlenu do mózgu.

WSKAZANIA:

1.leczenie opornego na defibrylację

migotania komór

2.może być skuteczna w asystolii i PEA
(aktualnie brak danych potwierdzających)

DAWKOWANIE:

• 40 j jednorazowo iv lub 80 j et.

Defibrylacja

• DEFIBRYLACJĄ nazywamy przepuszczenie

prądu elektrycznego (stałego) przez klatkę
piersiową w celu przerwania migotania komór.
Jest metodą skuteczną i bezpieczną

•  
• Do defibrylacji używa się impulsu prądu stałego o

napięciu ok. 3000-5000 volt i natężeniu zależnym
od odporności skóry.

• Czas przepływu prądu wynosi ok. 0,2-0,3

milisekundy.

• Prąd pobierany jest z kondensatora (prą stały), a

następnie za pomocą przyłożonych do skóry
elektrod przechodzi do serca.

Defibrylacja

• Wyładowanie defibrylatora mierzy się w dżulach

(J), czyli jednostkach energii - 1 J = 1 Ws
(watosekunda).

 
• energia (J) = moc (W) x czas przepływu prądu

(s),

• moc(W) = napięcie (V) x natężenie (A) x czas

przepływu prądu (s),

• natężenie (A) = napięcie (V)/opór (Ω).

Defibrylacja

• Defibrylację wykonuje się w zależności od rytmu serca.

Defibrylację rozpoczyna się od impulsu 120–150 

J

defibrylatorem dwufazowym lub 200 J jednofazowym. Po
defibrylacji nie ocenia się rytmu. Wykonuje się jeden cykl
RKO i dopiero wtedy ocenia się rytm.

• Rytmy wymagające defibrylacji:
• migotanie komór
• częstoskurcz komorowy
• Rytmy nie wymagające defibrylacji (w których defibrylacja

jest przeciwskazana):

•

asystolia

• aktywność elektryczna bez tętna (PEA)

Wielkość stosowanej energii:

• Dorośli – 200-360 J (30-40A).
• Dzieci – 2 J/kg m.c. w razie braku

skuteczności dawkę energii można
podwoić do 4 J/kg m.c.

Rozmiary elektrod:

• Dzieci małe do 1 r.ż. – elektrody o

średnicy 4,5 cm.

• Dzieci powyżej 1 r.ż. (>10 kg m.c.) – pod

warunkiem, że elektrody nie stykają się -
średnica taka jak u dorosłych 8,5-12 cm.

• Dorośli – elektrody o średnicy 8,5 – 12 cm.

Środki farmakologiczne zwiększające

skuteczność defibrylacji:

 
• U pacjentów z migotaniem komór wskazane

może być podanie:

– epinefryny (adrenaliny),
– lidokainy,
– bretylium,
– prokainamidu,
– siarczanu magnezu.