SKARB ZE SNU
Kiedy dzieci przykładają głowy do poduszki i zamykają oczka, wtedy z zakamarków, wylatują, jak bańki mydlane - kolorowe kule snu. Jedne są małe, malutkie , że ledwo je widać, inne ogromne i kolorowe, lśniące, jak dotknięte czarodziejską różdżką. Jeśli tylko jakieś dziecko otworzy oczy, pryskają i nikną, jakby ich wcale nie było. W każdej takiej kuli mieszka sen, bajeczka dla grzecznych dzieci. Jedna z tych kul jest naprawdę wyjątkowa. Podpływa w nocy tylko do tych , których dobre serduszka cały dzień są uśmiechnięte. Są w niej skarby wszelakie, jakich nikt nigdy ani w dzień ani w nocy, na własne oczy nie mógł zobaczyć.
Śnił o nich Bartuś, i koniecznie chciał je zdobyć. - To by dopiero było, jakby taki skarb złapać na lasso, albo przykryć workiem - rozmyślał od rana, do wieczora.. Kupił bym sobie mnóstwo rzeczy, a tatusiowi prawdziwy samochód. Kiedy więc przychodziła pora snu, robił wszystko co mógł, aby mu się oczy nie zamknęły. Hm.... było to naprawdę trudne. Musiał paluszkami powieki podtrzymywać, a one i tak się zamykały . Kiedy kule snu wypływały ze swego schronienia, Bartuś już zawsze zdążył zasnąć.
Ale pewnego dnia jak tylko się obudził, postanowił, że dzisiaj nie zaśnie, ba, nawet nie położy się do łóżeczka, a skarb zdobędzie! Kiedy nadszedł upragniony wieczór Bartuś zrobił się dziwnie niespokojny. Przy kolacji grymasił, zabawek nie chciał posprzątać, a do łazienki, by się umyć, szedł tak długo, że pewno mógłby nawet obejść pół miasta.
- Dzisiaj nie będę spał! - oznajmił zdziwionej mamie- Muszę w końcu zobaczyć te sny.
- Sny chcesz zobaczyć, nie śpiąc? - jeszcze więcej zdumiała się mama - Nigdy jeszcze czegoś takiego nie słyszałam.
- Ale mnie się uda! Zobaczysz!
- Ale wszyscy ludzie muszą spać, by odpocząć przed następnym dniem, a tym bardziej dzieci.
Bartuś, modlitwa i do spania - Mama była bardzo zniecierpliwiona. Zupełnie nie wiedziała jak rozwikłać tę niespodziewaną łamigłówkę.
- Nie będę spał i już! Dzisiaj urządzam polowanie na skarby. One mi się w nocy wyśniły.
- No tak... - westchnęła mama - W takim razie, będziemy siedzieć tu oboje i czekać na te twoje skarby.
- Ale fajnie, we dwójkę na pewno nam się uda. Ja złapię z jednej strony, a ty z drugiej!
- Bartusiu, ale ja już mam wszystkie skarby i nic mi nie potrzeba.
- Gdzie masz? Schowałaś i nic nie mówisz!
- Wcale nie schowałam, chodzą sobie po domu i nie chcą spać.
- Ale ja ich nie widzę.
- Pewno mógłbyś zobaczyć je w lusterku.
Bartuś szybciutko poleciał do lustra w przedpokoju.
- Ale tu nic nie widać, tylko ja tam jestem.
- Bo ty jesteś moim skarbem.
- E... to żart jakiś.
- Nie, to nie żart. Nie sprzedałabym Ciebie za żadne skarby.
Bartuś przekrzywił głowę na bok i zamyślił się przez chwilę - Jak to jest z tymi skarbami i co można za nie kupić, a co nie?
- Mamo, to ja jestem bardzo bogaty. Tak? Bo mam Ciebie i tatę i jeszcze dwie babcie i dziadzia.
- A ja jestem jeszcze z tego powodu bardziej bogata, bo mam nie tylko kochanego, ale i mądrego synka.
- Mamusiu, teraz się pomodlimy i podziękujemy Panu Bogu, że znaleźliśmy dzisiaj tyle skarbów.
- Bardzo dobrze mówisz. Zawołamy jeszcze tatusia i razem będziemy dziękować.
Po modlitwie, mama przytuliła Bartusia i śpiewała mu piosenki o górach dolinach i o morzach. A gdy skończyła cichutko zapytała:
- To jak będzie z tym skarbem ze snu? Czekamy? - Ale Bartuś nic nie odpowiedział. Przytulony do mamusi, był już w krainie kolorowych kul ze snu. I śniło mu się jak idzie razem z mamą i tatą , polną drogą, między łanami zbóż, a w dali widać błękitne, błękitne niebo.