Jest wiele metod obliczania ryzyka zawodowego, które możemy sklasyfikować w następujący sposób:
Metody indukcyjne
„(…)wnioski ogólne wyprowadzane są z przesłanek będących ich szczególnymi przypadkami. Dokonuje się w nich obserwacji i eksperymentów oraz wyprowadza na tej podstawie uogólnienia i formułuje hipotezy. Po ich weryfikacji tworzone są zasady, które mają zastosowanie również w innych przypadkach. Ta zasada jest regułą pozwalającą na przejście od przypadków zaobserwowanych do twierdzeń ogólnych obejmujących także przypadki niezaobserwowane. Są to metody „od szczegółu do ogółu”. W metodach indukcyjnych poszukuje się związków między elementami biorącymi udział w zdarzeniu. Zakończenie oceny następuje po określeniu przyczyny, która ten zawiązek może wywołać. (…)”
Metody dedukcyjne
„(…)analiza przeprowadzana jest zgodnie z kierunkiem wynikania logicznego. Oznacza że każde następne stwierdzenie wynika z poprzedniego. Następstwo uznawane jest wtedy za prawdziwe, gdy za prawdziwe uznano stwierdzenie poprzednie. Sądy szczegółowe wyprowadzane są z wniosków ogólnych. Są to metody „od ogółu do szczegółu”. W metodach dedukcyjnych określa się zdarzenia kluczowe i bada zdarzenia szczegółowe, które zdarzenia kluczowe mogą wywoływać(…)”
Możemy je także podzielić na:
Metody ilościowe gdzie szacowanie może zostać przeprowadzone, gdy jest zapewniona wystarczająca liczba danych statystycznych dotycząca ilości i rodzaju wypadków, zdarzeń niebezpiecznych, czasu narażenia na czynniki środowiska pracy, chorób zawodowych, liczby zatrudnionych. Aby ocena była autorytatywna, dane muszą spełniać wymagania statystyczne.
Metody jakościowe gdzie szacowanie odbywa się na podstawie parametru S (skutki zdarzenia) i P (prawdopodobieństwo) co daje nam R (ryzyko).
Do skutków i prawdopodobieństwa przydzielane są umowne wielkości określające ich wartość. Wartości te mogą być opisane jako liczba określająca wagę ich poziomu. Tak właśnie powstają skale szacowania skutków i prawdopodobieństwa.
I. Romanowska-Słomka, A. Słomka, Ocena ryzyka zawodowego, Tarbonus, Kraków 2010