ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Czy pani zwariowała?!

Do tej chwili na głównej ulicy nadmorskiej miejs­cowości Tambrine Creek nie było żywej duszy. Teraz, wczesnym rankiem, wszyscy zajmowali się swoimi spra­wami. Ally była święcie przekonana, że w samotności delektuje się urokiem miasteczka, a przede wszystkim widokiem reprezentacyjnej alei wysadzanej dębami, któ­re wyhodował jej pradziad sto lat wcześniej. Dęby właś­nie zaczynały gubić liście, które zaścielały chodniki ko­biercem w jesiennych barwach.

Nieznajomy przemówił akurat gdy wyjmowała liść ze splątanej grzywki. Zaskoczył ją tak bardzo, że omal nie spadła z drabiny.

Prawą ręką wyplątywała liść, w lewej trzymała puszkę z farbą, więc nie miała jak przytrzymać się szczebelków. Lecz musiała to zrobić, zatem instynktownie podjęła de­cyzję, z której czynności należy zrezygnować.

Według prawa Murphy'ego są wydarzenia, których nie da się uniknąć. Puszka upadła z wielkim hukiem tuż pod stopami nieznajomego, ochlapując jego buty błękitną farbą.

Przerażona Ally spojrzała w dół. Facet był zabójczo przystojny: wysoki, barczysty, o wyrazistych rysach twa­rzy. Miał ciemnoszare oczy i falujące kasztanowe włosy, może nieco przydługie. Jak na taką zabitą deskami dziurę był wyjątkowo elegancko ubrany - w klasyczne spodnie

6 MARION LEN1NOX

i kremową koszulę z krótkim rękawem. A do tego kra­wat! Gustowny, pomyślała z uznaniem.

Co jeszcze? Piękne buty. Na dodatek drogie. Teraz fantazyjnie ozdobione niebieską farbą. Rozpaczliwie szukała w myślach, co powiedzieć. On ją przestraszył, więc nie powinna się kajać. Jak ma zareagować?

• Ojej - bąknęła w końcu.

• Ojej - powtórzył.

Nadal wpatrywał się w buty z miną, jakby miał do nich żal, że sprawiły mu zawód. Po chwili podniósł wzrok.

Ally bezwiednie zacisnęła palce na drabinie. Zaraz facet przywołają do porządku. W jego spojrzeniu goto­wała się złość. Zamknęła oczy, przygotowując się na naj­gorsze. Cisza. Po czym:

• Ej, nie uderzę pani - usłyszała.
  Zaskoczona otworzyła oczy i zerknęła w dół.

• Słucham?

- Powiedziałem, że nie chcę pani uderzyć. Ani zrzu­
cić z drabiny. Więc niech pani tak na mnie nie patrzy.
Z powodu zniszczonych butów nie warto uciekać się do
przemocy.

Po chwili zastanowienia uznała, że facet ma rację. Nie powinna była oczekiwać gwałtownej reakcji, ale tego odruchu nie wyzbędzie się do samej śmierci.

• Przestraszył mnie pan - wyjaśniła ostrożnie.

• To prawda. - Jego głos brzmiał niemal serdecznie.
  - Zachowałem się nierozważnie, więc postanowiła pani
  mnie ukarać, oblewając farbą.

• Może da się to wyczyścić? Terpentyną.

• Ma pani terpentynę?

• Nie.

KOJĄCY DOTYK

• Wzięła się pani do malowania i nie ma pani terpen­tyny?

• Kupię. Jak otworzą sklep.

• O dziewiątej. Do tej pory farba już zaschnie - za­uważył.

• Dopiero co zaczęłam, więc uznałam, że terpentyna
  jeszcze nie jest mi potrzebna. - Drabina znowu niebez­piecznie się zachwiała.

• Na pani miejscu zszedłbym na dół. Ta drabina jest
  niestabilna. Ktoś ją powinien przytrzymywać. - Uprzyto­mnił sobie, że ona może poprosić go o taką przysługę,
  więc pospiesznie dodał: - Przydałby się pani inny typ
  drabiny.

- Ta jest bardzo dobra - powiedziała, w duchu przy­
znając mu słuszność.

Ile kosztuje rozkładana drabina? Na pewno dużo. A jej ile zostało? Około czterdziestu dolarów, które muszą wy­starczyć do pierwszego klienta.

• Zabije się pani - rzekł mężczyzna. - Proszę zejść.

• Chodnik jest cały w farbie. Pobrudzę sobie buty.

• Dama...

Uśmiechnęła się lekko, a on z trudem zachował powa­gę. Wobec tego tytułem próby wyszczerzyła zęby, na co kąciki jego warg się uniosły, a w oczach rozbłysły wesołe iskierki. Jak on pięknie się uśmiecha!

• Pracodawca powinien zostać ukarany za to, że każe
  pani pracować na takim sprzęcie. - Patrzył na szkic
  szyldu. - Wracając do mojego pierwszego pytania...

• Czy zwariowałam.

• Maluje pani szyld reklamujący przychodnię nie­
  opodal mojego gabinetu.

• Obok pańskiego gabinetu?! - Popatrzyła we wska-

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

zaną przez niego stronę i znowu niebezpiecznie się za­chwiała, a on westchnął i chwycił drabinę. Teraz miał niebieskie obie dłonie.

• Niech pani zejdzie. Natychmiast. Przedstawię się:
  Darcy Rochester. Moje nazwisko widnieje na tej niepo­zornej mosiężnej tabliczce na sąsiednim domu. To bar­dzo dyskretny szyld. A nie takie szkaradztwo, jakie pani
  tu maluje.

• Szkaradztwo?

• Owszem. Szyldy metrowej wielkości są szkaradne.
  A malowanie ich nad drzwiami to absurd. Dla nas obojga.
  Nie życzę sobie kolejnego pacjenta. Jako jedyny lekarz
  w tym miasteczku mam pełne ręce roboty. Jeśli pani zła­mie sobie kark, to na własne ryzyko.

• Rozumiem. - Rozważała w myślach, która część
  jego wypowiedzi jest najbardziej istotna. - Doktor Ro­chester?

• Tak.

Wcześniej zastanawiała się, jak wygląda jej sąsiad, a teraz uznała, że osoba idealnie pasuje do nazwiska.

• Czy już panu mówiono, że ma pan bardzo roman­tyczne nazwisko?

• Owszem - odparł, ukrywając irytację. - Moja mat­ka była wielbicielką romansów. Nie posiadała się z rado­ści, kiedy poznała Sama Rochestera. Mojemu bratu dała
  na imię...

• Sama zgadnę. Edward?

• Nadto pospolite. Byron. - Widząc jej przerażenie,
  wyjaśnił: - Ale on każe się nazywać Brian, a kto o tym
  zapomni, dostaje w zęby. Droga pani, jeśli jeszcze chwilę
  postoję, trzymając tę drabinę, na zawsze przykleję się do
  chodnika. Proszę zejść.

Nie miała wyboru. Gdy znalazła się na dolnych szcze­blach, poczuła jego ciepło i delikatny zapach podobny do aromatu dymu z kominka. Zapach palonego drewna.

- Pan pali? - zapytała, a on zdumiony odsunął się

0 krok, przerywając tę przyjemną bliskość.

• Nie.

• Bo pachnie pan dymem.

• A pani rozcieńczalnikiem - odparował, starając się
  ukryć rozbawienie. - Ja jednak nie pytam, czy go pani
  piła.

• Przepraszam. - Przygryzła wargę. - Jasne, to nie
  moja sprawa. Ale jako lekarz...

• W kuchni mam piec na drewno - wyjaśnił tonem
  osoby zanudzanej przez dociekliwe dziecko. - I grzanki
  na śniadanie robię nad żywym ogniem.

• Naprawdę? - Przed oczami stanęły jej wspomnienia
  z dzieciństwa.

• Mhm. Proszę mi wyjaśnić sens tego szyldu. I nie
  odbiegajmy od tematu. Pani już wie, że moja matka
  czytała romansidła, że mam brata Byrona oraz że piekę-
  grzanki nad paleniskiem. - Uśmiech zniknął z jego twa­rzy. - Teraz pani kolej. Co robi wielki niebieski napis „Dr
  A. J. Westruther" w sąsiedztwie mojego gabinetu?

Tak, zastanawiała się głęboko, czy nie opuścić tego „Dr". Ale ma do tego prawo, więc jeśli zwabi to więcej klientów... Tambrine Creek to niewielkie miasteczko

1 mało kto wie, co to jest masaż. Jeśli medyczny tytuł
zachęci jego mieszkańców i odstraszy tych, którym ma­saż kojarzy się z czymś nieprzyzwoitym, to czemu nie?

- Doktor Westruther to ja.

Rozmowa zeszła na bardzo poważne zagadnienia, więc Ally wytarła ręce w obszerne spodnie.

10

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

11

• Doktor Westruther to pani?

• Mam na imię Ally. - Podała mu dłoń, lecz jej nie
  uścisnął.

• I nikt pani nie zlecił wymalowania tego szyldu?

• Nikt.

• I twierdzi pani, że jest pani lekarzem?

• Bo jestem.

• Jest pani lekarzem i zamierza ze mną rywalizować

- skonstatował, nie kryjąc zdumienia.

• Tak pan myśli? Byłabym szalona, gdyby takie były
  moje intencje.

• Jest pani stomatologiem? - Z jego oczu wyczytała,
  że bardzo wątpi w jej rozsądek. Oraz dojrzałość.

Nie tak sobie wyobrażała pierwsze spotkanie z dok­torem Rochesterem. Gdyby sprawy potoczyły się po jej myśli, mogłaby liczyć, że będzie w przyszłości polecał jej usługi swym pacjentom. I dlatego wynajęła dom tuż obok jego gabinetu. Gdy dwa tygodnie wcześniej przyje­chała do Tambrine Creek, by poszukać lokalu, w przy­chodni przyjął ją lekarz, który zastępował doktora Ro-chestera. Obiecał, że przekaże sprawę koledze, ale naj­wyraźniej tego nie zrobił.

Sytuacja się skomplikowała.

- Nie jestem stomatologiem. Fuj, zęby są obrzydliwe.

- Skrzywiła się z niesmakiem, po czym odsunęła drabinę,
by odsłonić całość napisu.

Za już namalowanym tytułem oraz nazwiskiem wid­niał naszkicowany ołówkiem napis: „Gabinet masażu".

- Masażystka - rzekł bezbarwnym głosem, a ona
przytaknęła. Nie spodobał się jej ten ton, więc czekała na
dalszy komentarz. - Otwiera pani gabinet masażu.

- Nie takiego jak w dzielnicy czerwonych latarni!

- odparła ze złością. - Zajmuję się masażem leczniczym i relaksacyjnym. I robię to profesjonalnie.

• Jakie ma pani kwalifikacje? Jest pani lekarzem?

• Tak! - Kipiała złością. Kochała swoją pracę, cie­szyło ją, że potrafi pomagać cierpiącym. Nareszcie. A je­śli ten człowiek nie zechce z nią współpracować, ona i tak
  zdobędzie klientelę!

• Nazywanie się lekarzem jest naruszeniem prawa.

• Niech pan to sprawdzi na moim uniwersytecie.

• Jaka to specjalizacja?

• Niech pan zgadnie. - Co go obchodzą jej dyplomy?
  Ona nie kłamie, ani pod nikogo się nie podszywa. Może
  nie powinna była pisać tego „Dr"? Długo nad tym myś­lała, i uznała, że jeśli te dwie litery mogą pomóc jej
  zacząć nowe życie, to należy ich użyć. Tyle jej ode­brano... ale tego nikt jej nie pozbawi. - Niech pan posłucha. - Czuła, że jej wzburzenie opada, ustępując miej­sca świadomości, że gniew niczego nie załatwia. - Żału­ję, że nie udało się nam to spotkanie. Ja oblałam pana
  farbą, a pan sugeruje, ze jestem dziwką.

• Wcale tego nie powiedziałem.

• Dał mi pan to wyraźnie do zrozumienia. Niech pan
  tam zadzwoni, żeby się upewnić, czy mam prawo tytuło­wać się „doktorem".

• Doktorat... z czego? Z wyplatania koszy? To bardzo
  mylące w dzielnicy medyków.

• Jaka dzielnica?! - Znowu się zdenerwowała. W ca­łym Tambrine Creek było pięć sklepów, jeden pub i jedna
  stacja benzynowa. Wysadzana dębami główna ulica koń­
  czyła się w porcie, gdzie cumowały kutry rybackie. - Tu­taj nie ma Harley Street jak w Londynie - zauważyła
  cierpko.

12

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

13

• Są dwa gabinety.

• Dwa. Pański oraz mój. Gabinet lekarski i masażu.
  Była tu też herbaciarnia, ale splajtowała dwadzieścia lat
  temu. Właściciel bardzo chętnie wydzierżawił mi ten
  lokal, a w ratuszu nikt nie ma nic przeciwko mojej dzia­łalności. O co panu chodzi? Czy uważa pan, że zepsuję
  panu opinię?

• Niech się pani tak nie zaperza.

• Ja się nie zaperzam - skłamała. - Wyplatanie ko­szy! Żałuję, że to nie była fioletowa farba i że puszka nie
  spadła panu na głowę. Czy za te zniszczone buty poda
  mnie pan do sądu? Tutaj nie znajdzie pan prawnika.
  Radzę poszukać go poza Tambrine Creek, najlepiej w in­nym stanie. Bo ja muszę brać się do pracy.

• Wylała pani całą farbę.

• Nie żałuję! Farba zasycha panu na butach, doktorze.
  Radzę zająć się poszukiwaniem terpentyny.

• Nie utrzyma się pani z tego interesu.

• Zobaczymy. - Gdy pochyliła się, by podnieść z zie­mi puszkę, poczuła na sobie czyjeś spojrzenie. Wypros­towała się, by stanąć oko w oko ze starszą panią z koszy­kiem w jednej ręce i pudlem na smyczy w drugiej, która
  z bezgranicznym niedowierzaniem wpatrywała się w nią
  i doktora Rochestera.

• Ally! - szepnęła. - Ally Lindford. Wróciłaś?!

Kremplinie trudno się oprzeć, zwłaszcza gdy ta krem-plina robi wszystko, by cię udusić. Niespodziewanie gło­wa Ally została wtulona w największy biust świata. Upły­nęło kilkanaście sekund, zanim wywalczyła sobie dostęp do powietrza. Doris Kerr. Czy można zapomnieć o Doris?

Przez lata nosiła w pamięci wszystkich mieszkańców

tego miasteczka. A skąd wziął się ten Rochester? - za­stanawiała się, ściśnięta w kokonie z krempliny. Przy­bysz. Zjawił się tu pod jej nieobecność, która trwała dwadzieścia lat.

- Kiedy wczoraj wieczorem wyprowadzałam Chloe,
na murze było tylko „Dr A" - mówiła pani Kerr, która
w końcu ulitowała się nad Ally i teraz trzymała ją za
ramiona. - Pomyślałam, że to dobrze, że będzie drugi
lekarz, bo nasz doktor Rochester bardzo potrzebuje
wspólnika. Potem doczytałam się, że to będzie masaż.
Bez tego się obejdziemy, pomyślałam. Ale przed snem
zadzwoniłam do Freda, naszego radnego, i dowiedziałam
się, że to nic z tych rzeczy, że to jest masaż leczniczy,
a kiedy mi powiedział, kto otwiera ten gabinet, z radości
nie mogłam zasnąć. Kochana, tak się cieszę, że cię
widzę!

Ally w ostatniej chwili zdążyła rzucić Darcy'emu Ro-chesterowi dramatyczne spojrzenie, bo pani Kerr znowu przycisnęła ją do piersi.

• Zdaje się - Darcy kaszlnął - że panie się znają.

• Mhm.

• Przyjęłaś nazwisko dziadka! Doktor Westruther.
  Bardzo ładnie. Nie lubiłam Lindforda. - Zawahała się.
  - Wiem, był twoim ojcem i już nie żyje, więc nie należy
  źle o nim mówić, ale gdyby twoja matka wróciła do
  nazwiska Westruther... - Nie wypuszczając Ally z objęć,
  rozpromieniona kobieta spojrzała na Darcy'ego. - To
  cudowne, że po tylu latach znowu jest tu doktor West­ruther!

• Doktor Westruther jest masażystką.

• Proszę nie mówić tego z takim obrzydzeniem - war­knęła Ally.

14

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

15

• Kochana, doktor wcale tak nie myśli - tłumaczyła
  jej pani Kerr. - On ma gołębie serce. Czy wiesz, moje
  dziecko, że przez pięć lat nie mieliśmy tu lekarza? On jest
  bardzo sympatyczny.

• Zauważyłam.

• Przytrzymałem drabinę - wyjaśnił Darcy. -I upap-
  rałem sobie ręce na niebiesko.

• Przestraszył mnie pan.

• Pani dziadek był tu lekarzem?

• Umarł siedemnaście lat temu.

• I wtedy Ally wyjechała - poinformowała go starsza
  pani. - Przyjechał po nią ojciec i ją zabrał. W żaden
  sposób nie mogliśmy go przekonać, żeby ją zostawił.
  Ale... zaopiekował się tobą, prawda?

• Zaopiekował - mruknęła Ally.

• A teraz wróciłaś.

• Tak. - Ally z wysiłkiem starała się zapanować nad
  emocjami, uśmiechnąć się i przejść do konkretów. -I już
  tu zostanę.

• Gdzie mieszkasz?

• Tutaj. Na piętrze.

• Nie wierzę! - przeraziła się pani Kerr.

• Naprawdę. - Jak jej wytłumaczyć, że zdarzało jej
  się mieszkać w gorszych norach. - Mam bardzo miłego
  sąsiada.

• To prawda. - Pani Kerr wyczuła rezerwę w jej
  głosie. - Mam wrażenie, że doszło między wami do
  jakiegoś nieporozumienia.

• Oblała mi buty farbą - pożalił się doktor Rochester.

• Nie zrobiła tego umyślnie. - Pani Kerr powiodła
  po nich wzrokiem, po czym spojrzała na drabinę. - Moje
  dziecko, ta drabina wygląda mi bardzo niepewnie.

• Już jej to mówiłem.

• Wiesz co, kochana? - Starsza pani myślała bardzo
  szybko. - Wszystkie kutry są teraz na przystani, bo po
  południu jest pogrzeb Charliego Hammera. Do stypy
  wszyscy będą trzeźwi. Przyślę tu paru krzepkich chłopa­ków, żeby dokończyli malowanie. Co ty na to? I żeby
  zrobili wszystko, co tu trzeba zrobić. Chyba pamiętasz,
  że bardzo szanowaliśmy twojego dziadka? Wszyscy się
  ucieszą, że wróciłaś. I z tego, że jesteś lekarzem.

• Masażystką - uściślił Darcy Rochester.

• Masażystką też może być lekarzem. - Ally rzuciła
  mu wyniosłe spojrzenie.

• Czy pani na serio zamierza żyć z masażu?

• Oczywiście.

• Nikt do pani nie przyjdzie.

• Ja przyjdę - oznajmiła pani Kerr. - Masaż dobrze
  mi zrobi. Wprawdzie jeszcze nigdy go nie brałam, ale
  brzmi to zachęcająco. Niedawno nawet mówiłam Har-
  ry'emu, że przydałoby mi się rozmasować zbolałe stawy.
  Na pewno zrobiłoby mi to lepiej niż te proszki od doktora
  Rochestera. Wierzę w pana najlepsze intencje, ale wnu­czka doktora Westruthera... Strasznie się cieszę. Gloria
  też do ciebie przyjdzie, jak tylko się dowie, że jesteś, bo
  artretyzm żyć jej nie daje. Moja Beryl... Przyjdą tu wszy­scy! Zaraz im o tobie opowiem. Co za radość! Chloe,
  idziemy!

Darcy Rochester bezradnie spoglądał na Ally.

• Niech pan lepiej idzie do siebie i zmyje tę farbę. Bo
  do końca życia będzie pan taki niebieski.

• Pani jest stąd?

• Tak.

• I otwiera pani gabinet masażu.

16

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

17

-Taki mam zamiar.

• W porządku. Ale niech pani usunie to „Dr". Ono
  jest mylące.

• Dlaczego?

• Bo ja tu jestem lekarzem.

• I nie życzy sobie pan intruza na swoim terytorium?

• Gdyby się zjawił, przyjąłbym go z otwartymi ra­mionami. -Czy pani wie, jak wielki obszar obsługuję?
  Padam na nos. Ale pani mi nie pomoże.

To prawda, pomyślała. Ale powinna mu uprzytomnić, że ona także potrafi leczyć.

• Jeśli przyjdzie do mnie ktoś ze złamaniem albo
  ukąszeniem węża, na pewno go do pana skieruję - powie­
  działa. - Mam nadzieję, że pan z kolei poleci mnie
  pacjentom z bólami mięśniowymi.

• Mam ich wysyłać do kogoś, kto udaje lekarza?

• Niech się pan tak nie wywyższa.

• A pani niech nie oszukuje.

• Nikogo nie oszukuję!

• Ally, niech pani...

Ta rozmowa do niczego nie doprowadzi, pomyślała.

• Muszę dokończyć malowanie - oznajmiła. - A pan
  musi zmyć z siebie tę farbę.

• Nie wolno pani tego robić.

• Zobaczymy. - Westchnęła. - Nie podoba się to
  panu, bo mój szyld jest większy.

• Niektórzy przestrzegają norm etycznych.

• Ich strata - warknęła. - Bardzo przepraszam, ale
  wracam do pracy. Postanowiłam, że ten napis będzie
  większy.

Przyglądał się jej przez dłuższą chwilę. Szkoda słów. Wiedzieli o tym oboje.

W końcu odwrócił się i ruszył w stronę swojego gabi­netu. Zniknął w środku, trzaskając drzwiami. Zostały po nim niebieskie ślady na chodniku.

Ally zastanawiała się, co zrobić. Nic. Zadbać o własny interes. Uśmiechnęła się. Nareszcie jest wśród swoich i nikt nie zmąci jej radości.

KOJĄCY DOTYK

19

ROZDZIAŁ DRUGI

Przez kilka następnych dni Darcy pracował, jakby Ally Westruther w ogóle nie istniała. Co on ma wspól­nego z jakąś masażystką? Nic.

Co z tego, że całe miasteczko o niej mówi?

Był teraz bardziej zabiegany niż kiedykolwiek przed­tem. Dzięki temu nie myślał o tej niepokojącej kobiecie.

Po pogrzebie Charliego pogoda się załamała, więc rybacy, nie mogąc wypłynąć w morze, uznali, że nadarza się okazja złożyć wizytę lekarzowi. Na dodatek w komu­nie, która rozlokowała się na wzgórzach nad miastecz­kiem i której członkowie nie uznawali nawet szczepienia profilaktycznego dzieci, wybuchła epidemia ospy wietrz­nej. Troje maluchów miało poważne komplikacje, ale ich rodzice, chociaż odchodzili od zmysłów, odmawiali po­dania im leków. Chwilami wydawało mu się, że oszaleje. Ale tego nie było w programie. Jeśli przestanie przekony­wać ich o konieczności podawania płynów, te dzieciaki nie zostaną komiwojażerami ani astrofizykami lub czym­kolwiek, czym zostają dzieci pseudohipisów, jeśli zdoła­ją dożyć wieku dojrzałego.

Do tego wszystkiego całe miasteczko ruszyło obejrzeć szyld gabinetu Ally. Przy okazji przypominało się nie­którym, że powinni pokazać panu doktorowi swój stłu­czony łokieć albo pogawędzić z nim o Alzheimerze ma­musi. Oraz wypytać go, co sądzi o swojej sąsiadce.

Pani Kerr niewątpliwie poinformowała wszystkich

o sceptycznym nastawieniu Darcy'ego, w związku z czym każdy kolejny pacjent opowiadał mu o tłumach, które krzątają się przy urządzaniu gabinetu Ally. Ci naj­starsi, którzy ją pamiętali, byli zachwyceni jej powrotem.

Aluzja była bardzo czytelna: Nie zadzieraj z Ally West­ruther. Nawet jeśli ma większy szyld.

W porządku, nie będzie z nią zadzierał. Ani o niej myślał. Ale to okazało się niemożliwe.

Nawet jego personel... Betty, rejestratorka, z powodu Ally zalewała się łzami co najmniej dwa razy dziennie.

• Doktorze, nie ma pan pojęcia, jak się cieszę, że ta
  kruszyna nareszcie wróciła do swoich - chlipała. - Zno­wu mamy w miasteczku doktor Westruther...

• Ona nie jest doktorem.

Był o tym przekonany. Co powiedziała? Niech pan zadzwoni na mój uniwersytet. Dobrze, może ma jakiś doktorat i zapewne ta uwaga o wyplataniu koszy była złośliwa, ale nie robi się doktoratu z masażu. Sprawdził to pięć minut po tym, jak się okazało, że jego buty są nie do odzyskania.

Oznacza to, że doktorat, na który Ally się powołuje, jest z czegoś ezoterycznego, jak obyczaje godowe żuków gnojaków w Północnym Baluczystanie albo analiza poró­wnawcza twórczości Byrona i Tennysona. Nie mogła się z tego utrzymać, więc nauczyła się masażu i używa tego tytułu, by zdobyć klientów.

To tylko domysły. W jej przypadku wszystko jest domysłem. Miejscowi cieszyli się wprawdzie z jej po­wrotu, lecz nikt nie wiedział, co się z nią działo przez dwadzieścia lat.

- Matka przywiozła ją jako kilkuletnie dziecko do
domu dziadka - mówiła Betty, układając na biurku karty

20

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

21

pacjentów. -Jej ojciec wylądował w więzieniu. Nie znam szczegółów, bo stary doktor Westruther nigdy o nim nie wspominał. Matka wkrótce znowu wyjechała, ale ją tu zostawiła. Potem doktor zmarł i wtedy zjawił się jej ojciec. Kilkanaście rodzin chciało ją przygarnąć, ale on powtarzał tylko: „To moje dziecko i pojedzie ze mną". Nigdy nie zapomnę jej buzi rozpłaszczonej na tylnej szybie jego gruchota. Jej serdeczna przyjaciółka Sue rozpaczała jak opętana. Ten człowiek wyglądał mi na brutala.

Brutal. Darcy skoncentrował się na historii choroby pani Skye. Na jakie badania ją skierować? Mimo to ciągle miał przed oczami twarz Ally. Przypomniał sobie, jak zareagowała, gdy był zły. Skuliła się. Okrutny ojciec? Zdaje się, że całkiem instynktownie rozwiał jej obawy.

• To straszne - mruknął.

• Czy był pan wobec niej przesadnie szorstki? - zapy­
  tała rejestratorka. - Doris mówi, że nie był pan zbyt miły.

• Nie byłem niemiły. Wylała mi farbę na buty. Teraz
  są niebieskie.

• Stać pana na nowe.

• Większość rejestratorek współczułaby szefowi, gdy­
  by ktoś wylał mu na nowiusieńkie buty niebieską farbę.

Betty uśmiechnęła się szeroko. Miała sześćdziesiąt lat i była rejestratorką u trzech lekarzy, którzy jak sięgnąć pamięcią, byli na usługach Tambrine Creek i okolic. Znała wszystkich mieszkańców oraz ich życiorysy. Wie­działa, że jest niezastąpiona i może pozwolić sobie na każdą bezczelną odżywkę.

- Prędzej współczułabym Ally - odparowała. - To się
jej należy. Jej dziadek był bardzo surowy, ale obawialiś­my się, że ojciec jest jeszcze gorszy. Myślę, że nie miała
lekko.

• Nie powinna się mianować doktorem. •

• Niech pan przestanie zadzierać nosa. Dobrze wie­
  my, że gdyby nie ten „Dr" na szyldzie, nie opędziłaby się
  od synalków tutejszych rybaków.

Nie przyszło mu to do głowy.

- Ona nic nie ma - ciągnęła Betty bez litości. - Chło­pcy pomagają jej się urządzić. Nie chciała niczyjej pomo­cy, ale oni w taką parszywą pogodę muszą coś robić.
Pokój na dole już wyszykowali: pomalowane ściany, stół
do masażu rozstawiony, ogrzewanie działa. Wszystko jak
trzeba. Russ Ewing wysadził bezpiecznik, szlifując scho­dki przed domem, i musiał iść na górę, żeby go wymie­nić. Ona nikogo tam nie wpuszczała, ale teraz już wiemy
dlaczego. Śpi na materacu.

Schorzenia pani Skye schodziły na coraz dalszy plan, w miarę jak malała zdolność Darcy'ego do koncentracji.

• Może jej rzeczy są w drodze.

• A może nie. Może ona jest bez forsy.

• Jest dorosła. Jeśli pracowała...

• Da pan spokój. - Betty pokręciła głową, zdumio­na jego tępotą. - Nasza Ally jest bardzo kochana i nie
  opuścimy jej w biedzie. Pan też powinien się przyłą­czyć. Mógłby pan polecić pani Skye jakiś masaż na
  podagrę.

• Na podagrę masaż nie pomaga.

• Panią Skye stać na taki zabieg. Ona się nudzi i cały
  czas zamartwia. Nie zauważył pan, że podagra dokucza
  jej najbardziej, kiedy córka wyjeżdża do Stanów? Założę
  się, że wizyta u Ally poprawi jej nastrój.

• Podagry nie można rozmasować - upierał się Darcy.

• Panią Skye bolą tylko stopy. Ally wie, które miejsca
  można masować.

22

MAR1ON LENNOX

KOJĄCY DOTYK

23

• Ally nie ma doktoratu z medycyny.

• Skąd pan wie?

Darcy trochę zbyt energicznie odłożył kartę pani Skye na biurko. Marnuje czas, plotkując o kimś, kto absolutnie go nie interesuje.

- Bo gdyby miała, natychmiast wyburzylibyśmy ścia­nę między tymi budynkami. I ona by tu pracowała, a pod
jej drzwiami ustawiłaby się taka sama kolejka jak do
mnie. Temat uważam za wyczerpany.

• Tak jest, panie doktorze. - Berty dygnęła. - Niech
  się pan nad tym zastanowi.

• Spróbowałbym tego nie zrobić.

Pierwsza płacąca klientka.

Wizyta Glorii Kerr sprawiła Ally ogromną przyjem­ność. Kobieta powiodła wzrokiem po świeżo pomalowa­nych ścianach i aż sapnęła z zachwytu.

- Dziecko, jak tu u ciebie ładnie! Doris powiedziała,
że tu jest jak w gabinecie z amerykańskiego serialu i ka­zała mi tu przyjść. Od tygodnia tyram w ogrodzie. Koni­czyna poprzerastała mi trawnik, a ja nie chcę używać
chemikaliów, bo dostają się do wód gruntowych. Krzyż
mi pęka... Rozmasujesz go?

Ally zamierzała oficjalnie otworzyć gabinet dopiero następnego dnia o dziewiątej rano, to znaczy otworzyć drzwi i czekać, aż ktoś przyjdzie, ale w oczach Glorii wyczytała błaganie, a w portmonetce miała równiutko sześćdziesiąt pięć centów. Dobrze byłoby zjeść kolację.

Nagrzała ręczniki i poprosiła panią Kerr, by wybrała sobie olejek. Masaż trwał godzinę, tym bardziej że star­sza pani miała sporo guzków po zapaleniach kostno-sta-wowych oraz żylaki, które należało omijać. Dłonie Ally

poruszały się bezbłędnie i cierpliwie, przynosząc ulgę obolałemu karkowi i spracowanym ramionom.

- Masz cudowne palce - szepnęła Gloria Kerr, wsta­jąc ze stołu. - Magiczne. Takie ciepłe i delikatne. Czuję
się wyśmienicie.

To w dużej mierze kwestia kontaktu fizycznego, po­myślała Ally. Gloria była siostrą Doris. Jej mąż umarł, zanim Ally wyjechała, a jej jedyny syn Bili był gburowatym rybakiem, który przytulał matkę tylko w dniu jej urodzin i z okazji Dnia Matki. Nikt więcej jej nie dotykał.

Masaż nie zastąpi dotyku kochających rąk, ale po­maga uruchomić bolące stawy. Ally zapełniła pani Kerr parę samotnych godzin w zamian za sprawozdanie z ży­cia miasteczka przez minionych siedemnaście lat.

Dzięki masażowi Gloria będzie tej nocy lepiej spała. Ally z kolei przyjęła zapłatę ze świadomością, że w pełni na nią zasłużyła. Stojąc w progu, patrzyła, jak klientka odchodzi lekkim krokiem. Pomogła jej.

Co więcej, ma pieniądze. I nareszcie się naje!

- Czy pani wie, że pani Kerr ma artretyzm?
Odwróciła się gwałtownie, by ujrzeć Darcy'ego na

progu jego przychodni. Wybierał się z wizytą domową. Wyglądał jak prawdziwy lekarz, gdy z czarną lekarską torbą ruszył w stronę mercedesa zaparkowanego na ulicy. Nowiutki mercedes, pomyślała z goryczą. A ona jeź­dzi obdrapanym stuletnim samochodem dostawczym.

• Musi pan stale mnie straszyć?

• A co? Tym razem nie ma pani puszki z farbą?

• Bardzo tego żałuję - mruknęła. - Owszem, wiem,
  że Gloria Kerr cierpi na artretyzm.

• Więc może masaż nie jest najlepszym pomysłem.

• Niech pan nie uczy starego wróbla z dachu srać

24

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

25

- wycedziła przez zęby, a on oniemiał. - Wiem, co robię. Uważam, żeby nie wyrządzić krzywdy - tłumaczyła, sta­rając się załagodzić sytuację. - Pomogłam jej.

- Ona bierze leki. Jeśli próbuje pani ingerować...
Dlaczego on tak się czepia?

• W nic nie ingerowałam. Nie przekonywałam jej, że
  od leków przeciwzapalnych skuteczniejsze są ropuchy
  zbierane o północy podczas rytualnej ofiary złożonej na
  miejscowym cmentarzu. Zrobiłam wywiad medyczny,
  byłabym głupia, gdybym jej o wszystko nie wypytała.
  Natarłam ją jedynie olejkiem drzewa sandałowego...

• To kosztowny olejek.

• Podobnie jak mercedes - odcięła się. - Olejek kosz­tuje około dolara. Jest wliczony w cenę masażu. A ile pan
  bierze w ramach kosztów utrzymania mercedesa?

Cholera. Niepotrzebnie mu to wygarnęła. Normalnie nie jest taka pyskata. Dlaczego ten facet wyprowadza ją z równowagi? Bo stoi na progu lecznicy dziadka i pioru­nuje ją wzrokiem.

• Zdaje się, że nie potrafimy znaleźć wspólnego języ­ka - stwierdził.

• Na to wygląda.

• Jestem przekonany, że jest pani doskonałą masa-żystką.

• A ja myślę, że pan jest doskonałym lekarzem - po­
  wiedziała z wahaniem.

• Dobrze by było, żeby się pani ze mną konsultowała
  w sprawie moich pacjentów.

• Mam pana prosić o pozwolenie dotykania każdego,
  kto do mnie się zbliży?!

• Nie ma powodu dramatyzować.

• Są wszelkie powody! - wybuchnęła. - Jestem tera-

peutką, a nie szarlatanką. Kieruję się tą samą zasadą co inni lekarze. Przede wszystkim nie szkodzić. Myślę, że lepiej będzie, jak pan wsiądzie do tego luksusowego auta i pojedzie tam, dokąd ma jechać. Bo ja mam co robić.

Zdecydowanie. Musi kupić stek. Wielki stek. Niemal czuła, jak przez kieszeń parzą ją pieniądze od Glorii Kerr.

Lecz Darcy stał i patrzył na nią jak na kosmitkę. O co chodzi? - zaperzyła się.

• Pomyślałem, że...

• Że co?

• Może powinniśmy bliżej się poznać.

• Nie widzę takiej potrzeby.

• To jest mała miejscowość - mówił. - Domyślam
  się, że zamierza pani tu zamieszkać na stałe.

• Pan zjawił się później. Ja jestem u siebie, ale pan
  może się stąd wyprowadzi.

• Mało prawdopodobne.

• Dlaczego?

• Bo mi się tu podoba.

- Duża ryba w małym stawie - rzuciła wesoło.
Może jednak należałoby zmienić temat. Nie mogła

pojąć, dlaczego ilekroć się spotkają, muszą się kłócić. Dlaczego na widok tego człowieka przestaje być pacy-fistką?

W pewnym sensie odpowiadała jej ta sytuacja. Ob­lanie go farbą przy pierwszym spotkaniu pozwoliło jej go obrażać. A może stało się to wtedy, gdy rzucił jej wściek­łe spojrzenie, a ona ze strachu aż się skurczyła, na co on dał jej do zrozumienia, że nie będzie żadnych konsek­wencji?

Sprzeczka dla samej sprzeczki była dla niej nowością, która nagle jej się spodobała.

26

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

27

• Doczyścił pan buty?

• Nie.

Jak on pięknie wygląda. Jak bardzo ważny pan doktor. Jak balon, który aż się prosi, by go przekłuć.

• Pewnie za mało się pan starał. - Oczy zrobiły mu się
  okrągłe. Chyba nie był przyzwyczajony do takich przy­tyków. - Ja chodnik domyłam. - Jego twarz mieniła się
  teraz różnymi emocjami. - Tak długo szorowałam, aż
  farba zeszła. Potrafię być przydatna. I zdarza mi się nie
  szkodzić.

• Ja wcale nie...

• Owszem, tak.

Spojrzał na nią spode łba, zerknął na zegarek, po czym znowu spiorunował ją wzrokiem. Ona tymczasem za­stanawiała się, dlaczego dokuczanie mu sprawia jej przy­jemność.

• Musimy porozmawiać - przemówił w końcu.

• Dlaczego?

• Są pewne sprawy, o których powinna pani wie­dzieć.

• O każdym pana pacjencie?

• Jasne, że nie o wszystkich. Jeśli ma pani trochę
  czasu...

• Muszę zjeść kolację.
  Znowu popatrzył na zegarek.

• Dopiero piąta - stwierdził.

To prawda, ale ona nie jadła lunchu. A ma w kieszeni na porządny stek.

- Wie pani co? - zaczął. - Nie jadłem lunchu...
Ale heca!

- Po drodze chciałem wpaść do sklepu po kanapkę.
Przechodziła pani wietrzną ospę?

Dziwne pytanie.

• Nie.

• Cholera.

• Ale jestem zaszczepiona.

• W pani wieku? -.Chyba się spłoszył. - Szczepienia
  dzieci wprowadzono dopiero piętnaście lat temu.

• Zaszczepiłam się niedawno, jako osoba dorosła. -
  Był to obowiązek wszystkich lekarzy pracujących w iz­bach przyjęć, ale po co mu taka informacja?

• Ach tak. To bardzo dobrze się składa.

• Dlaczego?

• Zamierzałem zaproponować pani kanapkę oraz wy­prawę na wzgórza.

• Czy to jest propozycja nie do odrzucenia?

• Czy pani mnie słucha? - zapytał, a ona miała ochotę
  się roześmiać. Propozycja? Raczej nie. On nawet chyba
  nie zauważył, że ma do czynienia z kobietą.

• Słucham, słucham.

• W komunie, tam na wzgórzach, mam troje poważ­nie chorych dzieciaków. Zachorowały na ospę, ale nie
  mogę zwieźć ich do szpitala, bo rodzice nie wyrażają
  zgody. - Widząc jej zdumienie, dodał: - Mam jeszcze
  kilka domowych wizyt, więc nie mam czasu teraz roz­mawiać o problemach, na jakie może pani się tu natknąć.
  Ta komuna jest kwadrans drogi stąd. Pojedzie pani ze
  mną, żebyśmy mogli porozmawiać?

Wodziła wzrokiem to na niego, to na mercedesa.

Potem spojrzała po sobie. Była ubrana w dżinsy i T-shirt, ale czuła, że nie jest to strój, jakiego ten facet oczekuje od kobiety, z którą się umawia.

Randka z ospą wietrzną? No, do tego jeszcze kanapka. Gratis. Oraz przejażdżka bardzo eleganckim samochodem.

28

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

29

• Zgoda - odparła, udając obojętność, i popatrzyła na
  zegarek. - Mam przerwę między klientami.

• O której ma pani następny zabieg?

• To pilnie strzeżona tajemnica. Czy zamiast kanapki
  mogę dostać grzankę?

Piętnaście minut później mknęli na północ. Po drodze Ally pochłonęła dwie piętrowe grzanki z szynką, podwój­nym serem i pomidorem. Darcy zadowolił się kanapką z sałatą. Jakie to prozaiczne. Skończył jeść pierwszy i teraz od czasu do czasu zerkał na Ally, która delek­towała się czekoladowym shakiem.

• Ma pani tasiemca?
  Omal się nie zakrztusiła.

• Dlaczego miałabym mieć tasiemca, doktorze?

- Pierwszy raz w życiu widzę takiego chudzielca z ta­kim apetytem.

-Krótko pan żyje.

• Zżerają panią nerwy?

• Nie zżerają mnie nerwy. - Dopiła shake'a.

• Wobec tego jest pani bulimiczką - skonstatował.

• Jestem bulimiczną dziwką. Musi pan zadawać takie
  osobiste pytania?

• Kierowała mną ciekawość.

• Nie zamierzam jej zaspokajać. Nie, doktorze, nie
  mam bulimii. Jestem obrzydliwie zdrowa. Niech pan
  odłoży na bok swoje pytania i wytłumaczy mi, dlaczego
  zabrał mnie pan na tę wyprawę do zadżumionych. Chyba
  nie zażyczyli sobie masażu? Masowanie krost wzmaga
  świąd.

• Widzi pani... - Zawahał się, a ona czekała. Fantas­tyczne auto, pomyślała. Gdyby miała gabinet lekarski

przy głównej ulicy w takim miasteczku jak Tambrine Creek, to być może... Aha, na pewno, w grudniu po południu.

• Czy w końcu powie mi pan, o co chodzi?

• W tym miasteczku mieszka parę bardzo łatwowier­nych osób...

• Naprawdę?

• Proszę dać mi dokończyć. Nie było tu pani przez
  dwadzieścia lat.

• Uważa pan, że wykorzystam tych ludzi?

- Postawiłem pani grzanki - przypomniał jej.
Odstawiła kubek po shake'u, położyła dłonie na kola­nach i wbiła wzrok w przednią szybę.

• W zamian za grzanki zamieniam się w słuch. Ale
  tylko dlatego, że były z podwójnym serem. A zatem pro­szę mówić.

• Muszę przedstawić pani sytuację życiową paru
  osób.

• Słucham.

• Na początek Ivy Morrison, rencistka. Jest lekko
  upośledzona na umyśle, piekielnie łatwowierna, i na sku­tek tego kupuje każdą nowość, o której się dowie.
  W związku z tym stale ma kłopoty finansowe. Jestem
  przekonany, że natychmiast się do pani zgłosi.

• Przyjmę ją z otwartymi rękami.

• Ale jej nie stać na masaż.

• To mam jej powiedzieć: „Przykro mi, pani Morri­son, ale doktor mnie ostrzegł, że jest pani za biedna na
  masaż"?

• Wcale nie...

- To by ją obraziło - wyjaśniła.
- Tak, ale...

30

MARION LENNOX

- Za pierwszym razem ją przyjmę. Wezmę od niej
gotówkę, bo nie mogę sobie pozwolić na udzielanie kre­dytów, ale mogę jej wyjaśnić, że częste masaże nie są
wskazane dla osób tak zdrowych jak ona oraz zapropono­wać jej zabiegi w dniach poprzedzających wypłatę renty.
Nigdy zaraz po wypłacie. Może być?

Darcy milczał przez dłuższą chwilę.

• Zna pani ten mechanizm? - zapytał w końcu.

• Oczywiście. -I to jak dobrze. Pamiętała, jak przez
  kilka dni po otrzymaniu zasiłku objadała się do nieprzy­tomności, a przed wypłatą głodowała.

• Zrobi to pani dla niej?

• Jasne. Dla każdego, kto wymaga takiej opieki. To są
  moi ludzie i moje miasteczko. Nikogo tu nie wykorzystam.

• Naprawdę czuje się pani cząstką Tambrine Creek?

• Tylko tutaj miałam prawdziwy dom. - Uznała, że
  należy zmienić temat. - A pan? Wiem tyle, że pana matka
  była romantyczką oraz że ma pan piec na drewno. Co
  jeszcze?

• Słucham?

• Jaki jest dalszy ciąg tej historii?

• Nie rozumiem, o co pani chodzi.

• Nie jest pan żonaty. Wiem od Glorii, że mieszka
  pan w domu lekarza z dwoma psami i kilkoma kurami.

• Bo to łatwiejsze niż żona i dzieci - odparł z drwią­cym uśmiechem.

• Zapewne. Co pana sprowadziło do Tambrine Creek?

• Podoba mi się tutaj.

• Dla większości absolwentów medycyny byłoby to
  zesłaniem, tym bardziej że w miastach można znaleźć
  bardzo dobrą pracę. Gloria mówi, że przyjechał pan tu
  pięć lat temu.

31

KOJĄCY DOTYK

Już powiedziałem, że mi się tu podoba.

• Musi być jakiś powód, który pana tu przygnał.

• Jak pani to ujęła? „To pilnie strzeżona tajemnica"

- rzekł poważnie. Zerknąwszy w jego stronę, zauważyła,
że kłykcie palców zaciśniętych na kierownicy aż mu po­
bielały. Oho, kryje się za tym jakiś dramat, pomyślała. To
znaczy, że oboje przed czymś uciekamy. - Jesteśmy na
miejscu - oznajmił Darcy, wjeżdżając na polną drogę.

- Oni tu mieszkają? - spytała z niedowierzaniem,
a on przytaknął. - Ta ziemia należy do Garetha Hatfielda.
Przynajmniej kiedyś do niego należała.

~ Gareth Hatfield? Pierwszy raz o nim słyszę.

- Hatfield... Jego syn przyjaźnił się z moim ojcem.

- Zawahała się, po czym zaczęła jeszcze raz. - Stary
Hatfield był bardzo bogaty. Wykupił całą ziemię w okoli­cy, a potem ją sprzedawał z ogromnym zyskiem. Miejs­cowi twierdzili, że na pewno znajdzie jakiegoś naiw­ niaka, któremu sprzeda i tę działkę, więc może już mu się
to udało. Czy teraz jest tu woda? Dawniej były tutaj same
kamienie.

- Wodę trzeba nosić z rzeki.

Ally w milczeniu rozglądała się po okolicy. W zaroś­lach dostrzegła prymitywne szałasy.

• Nikogo nie ma.

• Są w środku. Między piątą i szóstą kobiety gotują,
  a mężczyźni są zajęci medytowaniem.

Ogarnęła ją fala wspomnień. Taka komuna... tutaj... teraz... Zorientowała się jednak, że Darcy bardzo uważnie obserwuje jej reakcję. Co powiedział? Że kobiety gotują.

• Szczęściary - mruknęła.

• Wolałaby pani gotować niż medytować?

• Oczywiście. To lepsze niż robienie czegokolwiek

32

MARION LENNOX

innego. - Z wysiłkiem panowała nad swoim głosem. -Zwłaszcza kiedy mogę zjeść to, co ugotuję. Gdzie są ich samochody?

• Tu nie ma samochodów. Oni ich nie uznają.

• To jak wożą wodę?

• Kobiety ją przynoszą.
  Szczęka jej opadła.

• Chyba pan żartuje. To ponad pół kilometra pod górę.

• Owszem.

• Medytowanie jest bardzo fajne - zauważyła pół­
  głosem. Była przekonana, że po ucieczce Jerome'a z kra­ju takie wspólnoty przeszły do historii. Ale być może
  nadal żyją amatorzy tego stylu życia. Ją napawał wyłącz­
  nie przerażeniem. - Poczułam nagły przypływ radykal­nego feminizmu.

• Niech go pani przyhamuje - poradził jej, sięgając
  po torbę. - Wartościujące oceny nie są tu mile widziane.

• Wobec tego co pan tu robi? - Powoli wracała do
  rzeczywistości. - Jest pan mistrzem takich ocen.

• Czy to jest jakaś aluzja?

• Już pan zapomniał? Do zachłannej bulimicznej
  dziwki.

• Skończmy z tym. - Uniósł dłonie w pojednawczym
  geście. - Ogłaszam zawieszenie broni. Idzie pani ze mną
  czy zostaje?

• Ma pan do mnie zaufanie? - Jego mina kazała jej
  spuścić z tonu. - Zaryzykuję i pójdę z panem. W razie
  czego wrócę na piechotę. Skoro te kobiety mogą tu wno­sić wodę...

• Nie zdążyliśmy porozmawiać o pozostałych pac­jentach.

- Takich jak pani Morrison?

33

KOJĄCY DOTYK

Ally...

• Zdaje się, że także w drodze powrotnej czekają
  mnie same zniewagi. Trudno. Może nadarzy mi się tutaj
  okazja, żebym i ja mogła kogoś obrazić.

• Ally, proszę...

• Tak, wiem. - Wzruszyła ramionami. -Nie wypada.
  Niech się pan nie martwi. Będę grzeczna. Żadnego war­
  tościowania czy brania pieniędzy za masaż. Nikogo nie
  skrzywdzę. Shake i grzanki bardzo były smaczne. Zre­wanżuję się wzorowym zachowaniem.

KOJĄCY DOTYK

35

ROZDZIAŁ TRZECI

Wszedłszy do szałasu, Ally doznała szoku. Zdążyła już zapomnieć, jak koszmarnie może to wyglądać. Przede wszystkim uderzył ją potworny smród. Różne smrody.

Po podwórku wałęsały się świnie, a przy drzwiach leżała kupa gnoju, nad którą bzyczała chmara much. Wewnątrz śmierdziało dymem i wszystkimi dawno goto­wanymi potrawami.

Na pewno brakuje tu dezodorantów. Nie, uznała po chwili, proszku do prania. Ten zaduch ją obezwładniał, jednocześnie przywołując doznania z przeszłości.

Darcy wszedł do środka pewnym krokiem. Bez pu­kania, bo nie było tam drzwi, tylko otwór między des­kami.

- Jak one się czują? - zapytał, nim Ally zdążyła oswoić się z mrokiem.

Dym z ogniska rozpalonego pośrodku szałasu wydo­bywał się na zewnątrz dziurą w dachu. Średniowiecze, pomyślała ze ściśniętym gardłem. Jak... jak...

Z ciemnościach dostrzegła kobietę w spódnicy do ziemi i z długim warkoczem. Była zaniedbana i... chyba zrozpaczona. W tej samej chwili spod brudnych koców na jednej z ław wydobył się cichy płacz. Chore dziec­ko? Wygląda jak dziewczynka, uznała Ally, gdy jej wzrok przeniknął zasłonę dymu. Dziecko miało sześć lub siedem lat, jego głowa spoczywała na poduszce z sizalowego worka.

Kobieta nie powitała Darcy'ego. Nawet na niego nie spojrzała. Stała ze wzrokiem wbitym w ziemię.

- Stan Jody się pogorszył - szepnęła.

Wielki Boże. Ally nie mogła się otrząsnąć. Niemoż­liwe, że to się powtarza... Darcy przykląkł przy chorej.

• Nie chce jeść. - Kobieta nie podniosła wzroku.

• Piła coś?

• Niewiele.

• Robi pani bilans płynów?

• Tak. - Wyjęła z kieszeni pomięty kawałek papieru
  i podała go Darcy'emu.

• Margaret, to za mało. - Ujął małą za nadgarstek. Ally
  domyślała się, że tętno jest nitkowate i słabe. Chore dzieci
  w izbie przyjęć nie płaczą. Są przerażająco spokojne.

• Ile to już trwa? - zapytał Darcy.

• Trzeci dzień. Pozostała dwójka ma się lepiej.

• To już coś. - Darcy wkładał dziewczynce termo­metr pod pachę. - Zaczęły jeść i pić?

• Tak. Ale rączka Marigold jest czerwona. Drapie się
  tak bardzo, że zrobiło się zakażenie. Boli ją pod pachą.

• Musi pani podać jej antybiotyk.

• On nie pozwala.

Darcy przysiadł na piętach. Czekał, aż termometr na­ciągnie. Do szałasu weszła kura i zaczęła grzebać nieopo­dal paleniska. Darcy wyjął termometr i się skrzywił.

• Wysoka, prawda? - rzekła kobieta zrezygnowanym
  tonem.

• Taka wysoka temperatura utrzymuje się u niej od
  tygodnia. Mała nic nie pije. Margaret, ona musi jechać do
  szpitala.

• Nie. On nie...

36

MARION LENNOX

• On musi się zgodzić. Mała jest odwodniona i trzeba
  jej podać antybiotyk.

• Niech ją pan podłączy do kroplówki tutaj.

• Margaret, wiesz, że to jest niemożliwe. Rozejrzyj
  się. To jest przyczyna tej infekcji.

• Nic na to nie poradzę. Robimy, co w naszej mocy.

• Chcę porozmawiać z Jerrym.

• On nie...

• Jerry? - Ally znieruchomiała.

• Jerry jest szefem tej wspólnoty - wyjaśnił Darcy.

- Składającej się z trzech kobiet i czterech mężczyzn.

• Wykonujemy jego polecenia - dodała Margaret.

• Nawet jeśli to oznacza, że ktoś może umrzeć? - za­pytał Darcy.

Kobieta podniosła dłoń do ust.

• Nie.

• To nie jest wykluczone.

• Nie!

• Więc pozwól nam zabrać Jody do szpitala.

• Jerry się nie zgadza. Pan już to wie.

• Będę zmuszony przywieźć tu przedstawiciela opie­ki społecznej.

• On im też nie pozwoli jej zabrać. Poprzednim ra­zem ukrył się w buszu i pamięta pan, co się stało?
  Nawet jeśli złoży pan donos... - Głos jej się załamał.

- Opieka społeczna działa bardzo opieszale. A jak w koń­cu ktoś się zjawi, to on zachowuje się tak sensownie,
że ten ktoś odchodzi w przekonaniu, że panuje tu do­
skonały porządek.

- Ale tak nie jest, prawda?

- N-nie - zająknęła się. - Ale ja jestem sama. Nie
mogę... O wszystkim decyduje grupa.

37

KOJĄCY DOTYK

• Marigold, córeczka Lorraine, też jest chora i Lor raine też się niepokoi.

• Lorraine nie sprzeciwi się Jerry'emu. Ani Penny,
  chociaż jej David też choruje.

• Musisz to zrobić. Musicie wszystkie trzy. - Głos
  Darcy'ego był zmęczony, jakby po raz nie wiadomo któ­ry prowadził tę rozmowę.

Ally wpatrywała się w chore dziecko i czuła, że lada chwila eksploduje. Jerry. Jerome. On jest tutaj?

• Gdzie jest Jerry? - zapytała pozornie neutralnym
  tonem. Ta sytuacja... Miała wrażenie, że za chwilę się
  udusi.

• Medytuje - odparła jej Margaret. - Mężczyźni teraz
  medytują. Penny i Lorraine przygotowują posiłek w sąsiednim szałasie.

• Reszta dzieci jest z nimi? - zainteresował się Darcy.

• Tak.

• Pójdę do nich. Ale potem zabieram Jody.

• Pan tego nie zrobi.

• Jeśli mi zabronicie... - Popatrzył na dziecko, które
  wodziło wokół nieprzytomnym wzrokiem. - Wiesz, co
  się stanie. Raz już to się stało.

To był wypadek.

- Sam się poparzył i wdało się zakażenie, którym nie
pozwoliliście mi się zająć.

Ally oparła się o jeden ze słupów podtrzymujących konstrukcję szałasu, bo ziemia pod nią się zakołysała. Poczuła, że robi się jej niedobrze. Jerome Hatfield. To on. Jerome jest tutaj.

Mały Sam umarł z powodu poparzeń. Boże, ile jeszcze osób ten człowiek skrzywdził?

- Jerry jest w ostatnim szałasie? - zwróciła się do

38

MARION LENNOX

Margaret, która patrzyła na nią ogromnie zdziwiona jej gniewem.

• Tak.

• Pogadam z nim.

Darcy jednym susem znalazł się przy Ally i chwycił ją za ramię.

• Zostaw. Ja z nim się rozmówię.

• Na pewno. Do tej pory ci się nie udało. - Była tak
  wściekła, że przestała przejmować się czymkolwiek. -
  Tutaj umarło dziecko. A teraz kolej na Jody?! W głowie
  mi się nie mieści! Puść mnie!

• Zaszkodzisz bardziej niż pomożesz. Jeśli Jerome po­czuje się zagrożony, wyprowadzi wszystkich do buszu.
  Już raz tak zrobił. I wtedy umarł Sam.

• I ty do tego dopuściłeś?!

• Nie miałem wyboru. Obserwują drogę. Kiedy Sam
  zachorował, wezwałem policję, ale nawet policja ich nie
  znalazła. Tym razem... Dużo się napracowałem, żeby
  Jeny pozwolił mi tu przyjeżdżać.

• Ale się zgodziłeś, żeby te dzieciaki tu zostały.

• Dorośli byli przesłuchiwani w sądzie opiekuńczym.
  - W jego głosie brzmiała nuta rozgoryczenia. - Te kobie­ty kochają swoje dzieci. Opieka społeczna to wie. A Jeny
  zgodził się, żebym raz w miesiącu je badał. Ally, to
  obłęd.

Gdy dotarło do niej, że Darcy ma związane ręce, po­stanowiła skoncentrować się na Jody i jej potrzebach.

Margaret kocha dziecko, myślała, spoglądając na ko­bietę, ale czy mocniej kocha Jerry'ego?

Kto potrafi go kochać?

- Margaret, nie wierzę, że chcesz być z Jerrym, skoro
on naraża życie twojego dziecka na ryzyko. - Podeszła

39

KOJĄCY DOTYK

bliżej i chwyciła kobietę za ramiona, by spojrzeć jej w oczy. - Nie wierzę w to.

• Nie wie pani, jaki on jest - szepnęła Margaret. -
  Jestem jego własnością. Wszyscy jesteśmy jego własnoś­cią. Kiedy Sam umarł, Penny chciała odejść, ale... wróci­ła. On nas wszędzie znajdzie.

• Boicie się go?

• Oczywiście.

• To nie jest przypadek przemocy fizycznej - odezwał
  się z tyłu Darcy. - Przerabialiśmy to po śmierci Sama.
  Margaret mówi teraz to, co słyszysz, ale kiedy zjawia się tu
  przedstawiciel władz, cała komuna murem staje za Jerrym.

• W porządku. - Ally nabrała powietrza w płuca.
  - Margaret, ja go dobrze znam. I sobie z nim poradzę.
  Przysięgam.

• Jakim cudem? - Darcy patrzył na nią jak na wariatkę.

• Margaret, przywołaj tu Penny i Lorraine z dziećmi.
  Wszystko się zmieni. Zaraz.

• Zniszczy pani...

• Niczego nie zniszczę. - Kiedyś i ona bała się Jer-
  ry'ego Hatfielda, ale było to prawie dwadzieścia lat temu.
  To już historia. Do przeszłości przejdzie również to,
  przez co teraz przechodzą te kobiety i ich dzieci. Być
  może też mężczyźni. - Długo czekałam na tę chwilę.
  Wierzcie mi, załatwię Jerry'ego Hatfielda. Darcy, pożycz
  mi komórkę. Bo ja nie mam - dodała, jakby miała do
  czynienia z debilem. - Muszę zadzwonić.

Gdy nie zareagował, wyjęła mu telefon z etui na pasku spodni. Wybrała jakiś numer i wyszła z szałasu.

- Jeśli chcesz zobaczyć, co potrafi masażystka, kiedy
postanowi nie szkodzić, to chodź i patrz - rzuciła mu przez
ramię. - Trzeba skończyć z tą tragedią. Natychmiast.

40

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

41

Ruszył za nią, bo nie miał wyjścia.

Już nic gorszego nie może się wydarzyć, pomyślał. Alternatywą była śmierć Jody, a on postanowił nie dopuś­cić do powtórki historii Sama. Do śmierci chłopca doszło w pierwszym miesiącu jego pracy w Tambrine Creek, lecz do tej pory miał wyrzuty sumienia, że nie zrobił więcej. Wezwał opiekę społeczną, zamiast osobiście tym się zająć, co okazało się fatalne w skutkach.

Lecz o co chodzi Ally? Spoglądał na tę szczupłą kobietę w spłowiałych dżinsach, poplamionym farbą T-shircie i... klapkach! Długie jasne włosy kołysały się miarowo na jej plecach, z każdym krokiem akcentując jej wzburzenie.

Skojarzyła mu się z Dawidem kroczącym na pojedy­nek z Goliatem. Czy ma ją zatrzymać?

Chyba nie. Sytuacja osiągnęła punkt krytyczny.

Nie miał wątpliwości, że przyczyną gniewu Ally jest sytuacja chorego dziecka. Zatem zareagowała za szybko i zbyt gwałtownie.

Jak ona nazwała Jerry'ego? Hatfield? On znał go jako Jerry'ego Dwyera. Co ona o nim wie?

W tej chwili on może być tylko obserwatorem. Wpadł do szałasu mężczyzn dwie sekundy po Ally, ale ona już działała. W pozostałych dwóch mieszkalnych szałasach panował brud i smród, za to w szałasie medytacyjnym było jaśniej i czyściej. Na rozłożonych na ziemi matach, w kręgu zapalonych świec, klęczało czterech mężczyzn.

Lecz ich blask stopniowo zanikał, ponieważ Ally gasi­ła je, wgniatając w pył.

- Co jest..?!

Pierwszy podniósł się Jerry. Był to zwalisty mężczyz­na pod sześćdziesiątkę, odziany w fioletowy kaftan. Miał

długie włosy i brodę niemal do pasa. Darcy już wcześniej orzekł, że Jerry wygląda trochę jak szaleniec. Budził powszechny strach. Ally jednak się go nie bała. Kopnęła ostatnią świeczkę i stanęła z nim twarzą w twarz.

• Jerome Hatfield! - krzyknęła głosem pełnym niena­wiści. - Nie myślałam, że cię jeszcze spotkam.

• Nazywam się Dwyer. - Był speszony. Nie roz­poznał jej i nie bardzo wiedział, co się dzieje. Nie
  zauważył też Darcy'ego, który wsunął się do środka
  i ukrył w mroku.

Może powinien teraz porwać Jody? Nie, musi pozo­stać z Ally. Poza tym Margaret podniesie krzyk. On i tak zabierze Jody do szpitala, ale najpierw musi pogadać z Jerrym.

• Nie, nazywasz się Jerome Hatfield - mówiła Ally.
  - Nie kłam! Nie podejrzewałam, że będziesz miał czel­ność tu wrócić! Gdyby twój ojciec się dowiedział...

• Odczep się od mojego ojca! - ryknął Jerry. Nic
  dziwnego, że jego ryk budził lęk we wszystkich, którzy
  znaleźli się w zasięgu jego głosu. - Wynoś się z mojego
  domu modlitwy!

• Nie wiem, do kogo się modlisz - zniżyła głos do
  szeptu, który zabrzmiał równie groźnie i skutecznie, jak
  jego ryk - ale coś ci powiem. Nikt cię nie słucha. Dlacze­go ktokolwiek miałby słuchać Jerome'a Hatfielda, jeśli
  on nie raczy wysłuchać swoich ludzi? Jeśli pozwala, aby
  umierały dzieci.

• Wynoś się.

Ally zwróciła się do pozostałych mężczyzn:

• Na waszym miejscu dałabym teraz nogę. Samo prze­stawanie z kryminalistą jest przestępstwem.

• Ja nie jestem...

42

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

43

• Jesteś. - Nadal nie podnosiła głosu, bo i tak pano­wała cisza jak makiem zasiał. Nawet kury przestały gda­kać. - Wyjechałeś z kraju siedemnaście lat temu, kiedy
  wypuszczono cię za kaucją. Byłeś wtedy oskarżony o na­pad, fałszerstwo, bigamię, kradzież... i Bóg wie co jesz­cze. Zniszczyłeś wielu ludzi, w tym dwie żony. Policja
  wytropiła cię dwanaście lat temu i okazało się, że to samo
  robisz w Stanach. Ale znowu udało ci się uciec i uniknąć
  deportacji. Pomyślałam wtedy, że już więcej o tobie nie
  usłyszymy, a tu co? Niespodzianka. Niejaki Jerry Dwyer
  zamieszkał na jałowym skrawku buszu. Tak jałowym, że
  nie można go sprzedać. Ten kawałek należy do twojego
  ojca, a ty wiesz, że ojciec spisał go na straty. Więc
  wracasz tu, zbierasz wokół siebie garstkę naiwnych i za­czynasz od nowa.

• Nie wiesz...

• Wiem doskonale - powiedziała znużonym głosem.
  - Myślisz, że jestem głupia? Nazywam się Ally West-
  ruther, ale tak jak ty zmieniłam nazwisko. Co powiesz
  na Ally Lindford?

• Lindford...

-Tak jest. Córka Tony'ego Lindforda. Nie dowierzał własnym oczom.

• Tony'ego...? Ty jesteś Ally?

• We własnej osobie.

• Tony nie żyje.

• To żadna tajemnica. Ale to cię nie rusza. Tak jak nie
  obchodziła cię moja matka ani nikt z twoich ludzi. Jesteś
  oszustem.

Olbrzym wziął głęboki wdech.

- Wynoś się z mojego domu!
Puściła to mimo uszu.

• Ten człowiek... - mówiła - ten człowiek wysysa
  z ludzi wszystko, co się da. - W tej chwili Darcy zorien­tował się, że stoi za nim grupka kobiet i dzieci. - Ten
  człowiek odbierze wam wasze zasiłki. Kiedy go poznaliś­cie, wszyscy byliście na zasiłku, prawda? I dlatego jego
  wybór padł na was. On nic wam nie da. Będziecie chodzi­li głodni, będziecie harowali dla niego jak niewolnicy, ale
  on nigdy nie będzie zadowolony. Zawładnie wszystkimi
  sferami waszego życia i nigdy tej władzy się nie zrzeknie.
  Nigdy.

• Oni chcą być ze mną - warknął Jerry.

• Oni mają tak wyprane mózgi, że nie myślą samo­dzielnie. Wykorzystujesz ludzi w trudnej sytuacji, kiedy
  są zagubieni. Ale oni mają do kogo się zwrócić. Jest
  opieka społeczna, są mieszkania zastępcze. Jest darmo­wa opieka lekarska dla dzieci. - Machnęła ręką w stro­nę jednego z mężczyzn. - A ty masz raka skóry na
  twarzy. Jeśli wkrótce go nie usuniesz, będziesz oszpe­cony przez resztę życia. Podejrzewam, że już teraz cier­pisz straszliwy ból. Trzeba jak najszybciej zrobić ci
  przeszczep.

Mężczyzna przyłożył dłoń do twarzy. Rana była zaog­niona i wyglądała na bardzo bolesną.

• Już mu to mówiłem - wtrącił Darcy, ale Ally nie
  dała mu skończyć.

• Nieważne, co mu mówiłeś, bo on nic nie słyszał.
  Jerry odrzuca wszystko, co im się powie. Jerry zatkał im
  uszy. Ale teraz musicie mnie wysłuchać.

• Wynoś się! - Jerry zrobił krok w stronę Ally, jakby
  chciał się na nią rzucić. Darcy przysunął się bliżej, lecz
  ona zrobiła unik. Czyżby ćwiczyła to wiele razy?

- Śmiertelnie się ciebie bałam. Kiedyś. Ale ci się

44

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

45

wymknęłam. A wy możecie zrobić to teraz. Ten człowiek jest zwyczajnym kłamcą i oszustem. Jeśli dobrze wytęży­cie słuch, usłyszycie szum silnika. Jerry, to policja. Jest już blisko. Wezwałam ich przez telefon. Co najmniej w dwóch krajach wydano nakazy aresztowania Jerome'a Hatfielda. Powiedziałam policji, gdzie jesteś. Zaraz zo­staniesz aresztowany.

• Nie... - Brakło mu słów. Odwrócił się do swoich
  ludzi. - Wstawajcie! Biegiem! Ścieżką na tyłach!

• Jerry, ja wiem, gdzie są te jaskinie - oznajmiła
  spokojnym głosem. - To dobra kryjówka, ale nie dla
  tych, którzy znają drogę. Ukryj się, gdzie chcesz, a ja i tak
  skieruję tam policję. Wy natomiast... - zwróciła się do
  pozostałych - mogę wam pomóc. Doktor Rochester też.
  Wasze dzieci są chore i wy jesteście chorzy. Jeśli nam
  zaufacie, pomożemy wam. Możecie też dalej ufać Jer-
  ry'emu i zobaczycie, gdzie to was zaprowadzi.

Cisza.

• Jazda! - krzyknął Jerry, rzucając się do wyjścia.
  Po drodze natknął się na stertę drewna do paleniska.
  Gdy kopnął ją z całej siły, jeden z pieńków uderzył
  Ally w stopę, ale ona pozornie nie zwróciła na to uwa­gi. Darcy ruszył w jego stronę, ale gestem go zatrzy­mała.

• Niech wyjdzie. Nie ucieknie daleko. Nie tym ra­zem. - Jerry zaklął pod nosem, a ona uśmiechnęła się
  i zeszła mu z drogi. - Do zobaczenia wkrótce, Jerry.

Ciskając przekleństwa, mężczyzna w fioletowym kaf­tanie zniknął w zaroślach. Wszyscy stali jak wryci. Do­piero po chwili jeden z mężczyzn jęknął cicho i ruszył za wodzem.

Gdy zajechał wóz policyjny, Ally stała pośrodku gru-

pki przerażonych kobiet i dzieci. Darcy nie mógł jej pomóc, ponieważ natychmiast zajął się chorymi. Pod­łączył Jody do kroplówki, korzystając z tego, że jej matka była zbyt skołowana, by protestować. Sytuacja powoli wracała do normy pod czujnym okiem Ally.

Gdy Darcy wyszedł z szałasu, w którym leżała Jody, Ally dawała policjantom dokładne wskazówki co do kry­jówki Jerry'ego oraz podawała im powody, dla których należy go aresztować. Była tego cała lista plus nakazy aresztowania i przestępstwa popełnione za granicą.

• W głowie się nie mieści, czego udało ci się dokonać
  - jęknął, gdy umilkła.

• Masażystki mają ikrę. - Uśmiechnęła się lekko za­żenowana. - Lepiej daj Jody kroplówkę.

• Już to zrobiłem.

• Masz jeszcze dwoje małych pacjentów.

• Dziękuję, pani doktor.

• Drobiazg. Do roboty. Ja się zajmę resztą.

• Czyżby?

• Doktorze - odezwał się sierżant Matheson, którego
  przeniesiono do Tambrine Creek mniej więcej w tym
  samym czasie, kiedy osiadł tam Darcy - jeśli Ally ma
  rację, powinniśmy tego drania aresztować.

• Na waszym miejscu przyjąłbym do wiadomości, że
  Ally ma rację. Nie wiem, jak to się stało, ale nagle nasza
  masażystka zna odpowiedzi na wszystkie pytania.

Przez kilka następnych minut zajmowali się wyłącznie niesieniem ludziom medycznej pomocy. Gdy przyjechała Betty, w jednej osobie rejestratorka i pielęgniarka, Darcy przeniósł Jody do samochodu i pomógł wsiąść Margaret.

- O mnie się nie martw - powiedziała Ally. - Wrócę
z policją.

46

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

47

• Ale oni nie wrócą, dopóki nie złapią Jerry'ego.

• O to chodzi - odparła z satysfakcją w głosie. - Ja też
  wcześniej nie wracam. Będę tu do samego końca. Nawet
  gdybym miała sama go szukać.

Dlaczego ona się uśmiecha?

Na wargi cisnęło mu się mnóstwo pytań, ale nie miał czasu ich zadać, bo musiał zjeżdżać na dół.

Godzinę później do szpitala przyjechała Berty z dwój­ką dzieci, których stan też go niepokoił: Marigold miała ropiejącą ranę na ramieniu i powiększone węzły chłonne, a David wysoką temperaturę. Dzieci przyjechały bez matek.

• Ally zawiozła Penny i Lorraine z resztą dzieci do
  schroniska - wyjaśniła Betty. - Przekonała je, że zaopie­kujemy się tą dwójką. Wychwalała pana pod niebiosa.
  Niech się pan wstydzi tego wszystkiego, co pan o niej
  wygaduje.

• Dajmy temu spokój - mruknął Darcy. Jak ta kobieta
  potrafi popsuć człowiekowi nastrój. - Bierzmy się za te
  dzieciaki.

Marigold i David zostali umyci i położeni do łóżek. Byli zdumiewająco grzeczni. Wystarczy je nawodnić, podać im antybiotyk i wszystko będzie dobrze, myślał z ulgą. Posadził przy nich pielęgniarkę, która w równej mierze co on była zadowolona z rozwoju sytuacji. Całe miasteczko niepokoiła ta komuna mieszkająca na wzgó­rzach, ale do tej pory wszyscy czuli się bezradni.

Do tej pory. Aż zjawiła się Ally.

W trakcie sprzątania Betty zdała mu relację z dalszego przebiegu wydarzeń.

- Ally powiedziała policjantom, jak dotrzeć do jas­kiń. Złapali go prawie od razu. Zanim zjechałam na dół.

Sierżant otrzymał potwierdzenie wszystkich zarzutów. Ally nic nie przesadziła, jest kilka nakazów aresztowania.

• Dlaczego o tym nie wiedzieliśmy?

• Bo nikt nie skojarzył, że to on. Pamiętam, jak Je-
  rome był dzieckiem, ale kiedy miał piętnaście łat, słuch
  o nim zaginął. Nie mieliśmy też pojęcia o istnieniu tych
  jaskiń. Podobnie jak te kobiety z komuny.

Betty urodziła się w Tambrine Creek i wiedziała o wszystkich wszystko.

• Wobec tego jakim cudem Ally wie? - spytał Darcy.

• Nie mam pojęcia. Najważniejsze, że mamy trójkę
  dzieciaków w czystych łóżkach. I tym powinniśmy się
  cieszyć. Margaret jest tutaj?

• Zaproponowaliśmy jej kąpiel pod prysznicem, za­
  nim daliśmy jej łóżko obok Jody - wyjaśnił Darcy. - Cie­
  szyła się tym, jakby nigdy wcześniej tego nie robiła.
  Potem zasnęła jak kamień. Była potwornie zestresowa­na stanem córeczki.

• Oni wszyscy są strasznie wychudzeni. To dlatego
  ospa tak ostro ich zaatakowała.

• Pozostali są w schronisku? - zapytał Darcy.

• Tak. Z Ally. Pomagała mi ocenić stan wszystkich
  dzieci. Jest rewelacyjna.

• Wydawało mi się, że ma ci pomagać kobieta z opie­ki społecznej...

• Elsa jest dobra w tym, co robi na co dzień - odparła
  Betty - ale nie potrafi przytrzymać dziecka, któremu
  trzeba zmierzyć temperaturę.

• Ty to robiłaś?!

• Marigold chciała mnie ugryźć. One są jak dzikie
  kociaki. Za to Ally była wspaniała.

Popatrzył na dwójkę dzieci, które w szpitalnych łóżkach

48

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

49

wyglądały jak aniołki. Marigold zasnęła wyczerpana cho­robą, lecz David obserwował ich bacznie.

Dzikie kocięta? Wcale nie dzikie, raczej przestraszone.

- Nie martw się, stary. - Darcy mrugnął do chłopca.
- Ty się nie martwisz, prawda? Twoja mama jest pod
dobrą opieką. Jutro rano ją zobaczysz.

David przytaknął.

- Ally obiecała mamie gorący prysznic i grzanki.
I powiedziała, że jeżeli pojadę z Berty do szpitala, dam się
umyć i położyć do łóżka, to też dostanę grzankę. I jeszcze
coś takiego jak czekolada, ale do picia. Ally powiedziała,
że pan rozdaje najlepszą taką czekoladę pod słońcem.

Jak poskromić dzikie kocięta? Shakiem czekolado­wym. To oczywiste. Dlaczego sam o tym nie pomyślał?

• Betty, da się załatwić czekoladowego shake'a dla
  Davida? - zapytał lekko drżącym głosem. - Lepiej dwa
  shaki, na wypadek gdyby Marigold się obudziła. Oba­wiam się, że i jej Ally go obiecała.

• Shaki czekoladowe?

• Ze sklepu Beryl. Powiedz jej, że mają być takie
  same jak ten dla Ally.

• Rozumiem. - Betty przyjrzała mu się podejrzliwie.
  - Skoro pan tak mówi.

• To nie ja tak mówię - obruszył się - to Ally tak
  zarządziła. - Uśmiechnął się do Davida. - Mam jeszcze
  kilka wizyt domowych - oznajmił. - Mogę je przełożyć,
  oprócz wizyty u pani Lewis.

Marilyn Lewis mieszkała sama. Miała już dwa zawały i należał się jej bajpas, ale ona nie chciała o tym mówić. Ze strachu. Bała się nawet samego bólu serca. Obiecał, że do niej zajrzy. Jeśli nie dotrzyma obietnicy, staruszka jest gotowa ze strachu postarać się o kolejny zawał.

• Może znajdę kogoś, kto do niej pojedzie, ale... -
  Betty zawahała się.

• Wiem, wiem, sam muszę ją zbadać.

• Ale powinien pan pojechać też do schroniska. Ally
  dała słowo tym dwóm matkom, że zda im pan relację na
  temat dzieci. A temu mężczyźnie z raną na twarzy, że
  jeszcze dzisiaj pan z nim o tym porozmawia.

• Ona za dużo bierze na swoje barki - oświadczył.

• Zdecydowanie. - Betty uśmiechnęła się z przeką­sem. - I nie powinna była przyczyniać się do aresz­towania Jerry'ego.

• Nie to chciałem powiedzieć.

• Wiem, wiem. Ale jeśli jesteśmy z tego zadowoleni,
  to i na resztę powinniśmy się zgodzić. Nie ma potrzeby
  lecieć teraz do schroniska. Ona ma wszystko pod kont­rolą.

• Jakim cudem? - Nie rozumiał, co go tak zirytowało.
  - Nawet nie bardzo wiemy, kim jest Ally.

• Ona jest wnuczką doktora Westruthera.

• Podaje się za doktor Westrumer.

• Wie pan co? Wcale bym się nie dziwiła, gdyby
  okazało się, że to jest prawda. Ma bardzo profesjonalne
  podejście do dzieci.

• Ona jest profesjonalną masażystką.

• Niechże pan się opanuje! Robi fantastyczną robotę,
  niezależnie od dyplomów. Niech pan też zajmie się tym,
  co do pana należy i zaufa, że Ally panuje nad sytuacją.

Pojechał do Marilyn Lewis. Dlaczego ta baba nie chce bajpasa? Wcześniej zadzwoniła do niego jej sąsiadka i powiedziała, że pani Lewis źle wygląda. Zatelefonował do pani Lewis z propozycją, że wyśle po nią karetkę, ale odmówiła.

50

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

51

• Nie pojadę do szpitala. To tylko ból w klatce pier­siowej. Już się do niego przyzwyczaiłam.

• Sąsiadka twierdzi, że pani się poci.

• Bo jest gorąco. Będzie mi bardzo miło, jeśli wpad­
  nie pan na herbatę. Moja sąsiadka zawsze panikuje.

Nieprawda. Gdyby nie to, że należało w trybie nagłym przewieźć małą Jody do szpitala, Darcy już kilka godzin wcześniej odwiedziłby panią Lewis.

Ją też trzeba hospitalizować. Jak ją do tego przekonać, zastanawiał się po drodze. Nie musiał jednak uciekać się do perswazji, bo gdy wpuściła go do domu, tuż przy drzwiach dostrzegł spakowaną walizeczkę.

- Już myślałam, że pan nigdy tu nie dotrze - ofuknęła
go. - A ja przez ten czas bym umarła.

Przyjrzał się jej podejrzliwie.

• Myśli pani o śmierci? - zapytał.

• Jeszcze nigdy tak bardzo mnie nie bolało.

• Zbadam panią.

- Jak będziemy w szpitalu.
Przyszło mu na myśl, że zaryzykuje.

• A może od razu wyślę panią do Melbourne? Po
  bajpas.

• Nie ma mowy. Niech mi pan lepiej opowie, co się
  stało na wzgórzach. Całe miasto o tym gada. Od dawna
  wiedziałam, że dzieje się tam coś niedobrego. A teraz
  proszę, troje dzieci i jedna kobieta w szpitalu. Podobno
  był tam człowiek ze straszną raną na twarzy. Pewnie i on
  wyląduje w szpitalu.

To wyjaśnia, dlaczego starsza pani tak pospiesznie spakowała walizeczkę. Niby boi się operacji, ale za wszelką cenę chce być tam, gdzie coś się dzieje. Po­przednie jej pobyty w szpitalu były bardzo nieciekawe,

ale teraz zanosi się na to, że będzie w samym centrum wydarzeń.

• Dobrze pani zrobi kilka dni odpoczynku w łóżku
  - oznajmił. - Kardiolog przyjeżdża w czwartek i wtedy
  panią porządnie zbada.

• Bardzo się cieszę - odrzekła spokojnie. - Ale jak
  będę w szpitalu, to chciałabym, żeby zrobiono mi masaż.
  Podobno Ally jest świetna. Jak pan myśli, czy ona zgodzi
  się przyjść z wizytą do szpitala?

Darcy'ego zatkało. Masaż w szpitalu...?!

• Nie widzę przeszkód - drążyła staruszka. - A pan?

• Nie miałem jeszcze czasu zweryfikować jej upraw­nień.

• Ma ją pan za oszustkę?

- Nie. - Pomógł jej wsiąść do samochodu.
Przez jakiś czas jechali w milczeniu.

• Czy zna pani Garetha Hatfielda? - spytał ją znie­nacka.

• Kiedyś go znałam. Był ode mnie o kilka lat starszy.
  Gbur. Miał tu strasznie dużo ziemi, którą wyprzedawał za
  ciężkie pieniądze. Nie mieszkał tutaj. Jego syn... ten
  drań...

• Jerry?

• Jerome. Mieszkał z matką. Rzadko tu przyjeżdżał,
  ale wtedy dawał się we znaki. Rządził się tu jak panisko.
  Przyjaźnił się z ojcem Ally... to znaczy on wydawał
  polecenia, a Tony je wykonywał. Ale to nie trwało długo.
  Dzieliła ich ogromna przepaść.

Jeny i ojciec Ally byli kumplami? Kolejne pytanie bez odpowiedzi.

KOJĄCY DOTYK

53

ROZDZIAŁ CZWARTY

Dotarł do schroniska dopiero wieczorem, o dziesiątej. W głównej sali przed kominkiem zastał tylko Ally oraz kobietę, która siedziała w fotelu. Ally delikatnie masowa­ła jej głowę.

- Doktorze, spóźnił się pan. Wszyscy już śpią - rzek­ła z uśmiechem. - Lorraine też zaraz zaśnie.

Też bym zasnął, gdybym czuł te palce we włosach, pomyślał.

• Co z dziećmi? - zapytał, wracając do rzeczywistości.
  Wyczuł, że Ally czerpie ogromną satysfakcję z wydarzeń
  minionego dnia, mimo że on sam nie wiedział dlaczego.

• Umyte, nakarmione, leżą w łóżkach. Cała czwórka.
  Obejrzałam je i twierdzę, że są zdrowe, chociaż mają
  blizny po ospie.

• Muszę je zbadać.

• Nie budź ich.

• Mam polegać na twoim słowie?

• Tak. - Nadal spokojnie masowała Lorraine. Ilekroć
  widział tę kobietę, rysy jej twarzy były ściągnięte i za­troskane. Teraz wyglądała o wiele młodziej.

• Prawda, że Lorraine jest piękna? - Ally najwyraź­niej odgadła jego myśli, a gdy kobieta otworzyła oczy,
  zwróciła się do niej: - Lepiej?

• Nawet nie ma pani pojęcia, jak bardzo - szepnęła
  kobieta. - Czy on na pewno...

• Jerry siedzi w areszcie i tam zostanie.

• Ale bez niego...

• Poradzicie sobie - zapewniła ją Ally. - Jest was
  trzy. Możecie nadal trzymać się razem. Jeśli połączycie
  zasiłki, macie szansę zamieszkać tam, gdzie nie trzeba
  nosić wody pod górę i gdzie dzieci będą bezpieczne.
  Prawda, doktorze?

• Tak, tak. - Darcy nadal miał wrażenie, że znalazł
  się w innej czasoprzestrzeni. - A co... z mężczyznami?

• Śpią w drugim skrzydle. Niepokoi mnie policzek
  Roberta. Trzeba jak najszybciej nim się zająć. Myślałam,
  że przyjedziesz wcześniej i dasz mu coś przeciwbólo­wego, ale po kąpieli i porządnej kolacji powiedział, że
  na pewno zaśnie. Nafaszerowałam go paracetamolem.

• Dałaś mu...?

• Nie powinno mu to zaszkodzić - mówiła dalej, nie
  zwracając uwagi na jego zdumienie. - Rano musisz go
  zbadać.

• Organizujesz mi czas?

- Tak, doktorze - szepnęła potulnie Ally, na co Lor­raine cicho się roześmiała.

Lorraine się śmieje. Od śmierci Sama Darcy co mie­siąc odwiedzał komunę, ale przez te wszystkie lata Lor­raine nawet się nie uśmiechnęła. Patrzył na nią z nie­dowierzaniem. Oto poczwarka przemienia się w motyla.

• Co z Marigold? - W pytaniu Lorraine nie było śladu
  niepokoju, jakby masaż Ally zadziałał niczym narkotyk.
  - Jak David i Jody?

• Dobrze. Stan Jody się poprawia, a Marigold dostała
  antybiotyk, po którym rana zacznie się goić. Pożegnałem
  się z Davidem, jak siedział na łóżku i pił shake'a.

• Widzisz, Lorraine, wszystko pod kontrolą - ode­
  zwała się Ally. - Mówiłam ci, że doktor Rochester jest

54

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

55

cudowny. Bohater. Z takim imieniem i nazwiskiem nie miał wyjścia.

Posłała mu uśmiech. Lorraine zrobiła to samo. Jakby zawiązały jakiś babski spisek. Wpatrywały się w niego, jak w... przystojniaka z okładki romansidła. Matko świę­ta! Poczuł, że musi uciec z tej sali, zanim stanie w pą­sach.

• Lorraine, zaprowadzę cię do pokoju - powiedziała
  Ally, przerywając krępujące milczenie. - Zaśniesz?

• Oczywiście. Nie musi mnie pani odprowadzać,
  wiem, gdzie to jest. Czy wie pani, że na moim łóżku leży
  elektryczny koc? Nareszcie zasnę w cieple. - Trochę
  niepewnie wstała z fotela, odrywając wzrok od Dar-
  cy'ego, i chwyciła Ally za ręce. - Nie wiem, jak mam
  pani dziękować.

• Zrobiłam to samo, co ty będziesz w stanie zrobić za
  parę dni.

Bez przesady, pomyślał Darcy. W ten sposób Ally próbuje przywrócić godność tej kobiecie.

- Ja tam się znalazłam przypadkiem - mówiła Ally.
- Teraz już niczym się nie przejmuj. Dzieci są w dobrych
rękach. Podobnie jak wasza przyszłość. Rano przyjdzie
Elsa z dokumentami. A teraz śpij już do oporu.

Zostali sami.

Schronisko wybudowano na przystani. Wielka sala na parterze służyła rybakom do odbywania narad, kiedy istotna była trzeźwość myślenia i pub nie był do tego najlepszym miejscem. Stały tam ciężkie wyściełane fote­le ustawione przed ogromnym kamiennym kominkiem. Z okien rozciągał się widok na morze i latarnię morską.

Darcy obserwował Ally, usiłując dostosować się do sytuacji. Była tą samą kobietą, którą parę godzin temu

zobaczył na progu jej domu. Przez ten czas zdążyła być w buszu, przegonić parę kur, wykąpać kilkoro dzieci, pocieszyć paru dorosłych, może nawet trochę popłakać. Jest wykończona, pomyślał. Ale ciągle... piękna.

• Odwieźć cię do domu?

• O tak - odrzekła słabym głosem, po czym się zawa­hała. - Co z Jody? Powiedziałeś prawdę Lorraine? Jej
  stan naprawdę się poprawia?

• Raczej tak. - Dlaczego ona wyprowadza go z rów­nowagi? Trzeba skupić się na Jody. - Ale gdybyśmy jej
  stamtąd nie zabrali, jutro o tej porze by nie żyła.

• Przecież i tak byś to zrobił. Zamierzałeś ją stamtąd
  zwieźć bez względu na konsekwencje.

• Owszem.

• Domyśliłam się. Ryzykowałeś, że wsadzą cię za
  porwanie.

• Niewykluczone.

• To znaczy, że uratowałam cię od więzienia. - Zno­wu ten ujmujący uśmiech. - To bardzo ładnie z mojej
  strony. Zasłużyłam na kolejną grzankę?

• Jesteś głodna?! - zawołał z niedowierzaniem.

• Nie żartuj. Ostatni raz jadłam pięć godzin temu,
  a nie był to porządny posiłek.

• No tak, dla ciebie to była tylko przystawka. Tutaj
  nic nie jadłaś?

• Kąpałam dzieciaki, kiedy karmiono dorosłych,
  a pocieszałam dorosłych, kiedy jadły dzieci. Szefowa
  schroniska o mnie zapomniała.

• Zawiozę cię do domu.

• Wielka mi łaska. - Wyjęła z kieszeni dwa banknoty.
  - O dziesiątej wszystkie sklepy są zamknięte. A tak ma­rzyłam o ogromnym steku...

56

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

57

• W domu nie masz nic do jedzenia?

• Tu mam forsę na zakupy - odparła urażonym to­nem. - Wychodziłam do sklepu, kiedy zgarnąłeś mnie
  sprzed domu.

• Wcale cię nie zgarnąłem.

• A jak to nazwiesz? Popsułeś mi plany. Pozbawiłeś
  mnie możliwości zakupu pożywienia.

• Masz chyba choćby jajko.
  Spojrzała na niego spode łba.

• Mam herbatę ekspresową.

• Hm.

- No właśnie. Wieź mnie do domu. Do woreczków
z herbatą -jęknęła tonem męczennicy. - Na co ja narze­kam? Rozgrzeje mnie satysfakcja z dobrze wykonanej
roboty.

-Wsadzenie Jerry'ego do pudła sprawiło ci aż taką przyjemność?

• Nie masz pojęcia jak wielką.

• Opowiesz mi o nim?

• Już wszystko wiesz.

• Znam tylko jego działalność w tej komunie. A to nie
  kwalifikuje się do nakazu aresztowania.

• To prawda - przyznała, uśmiechając się smutno.
  - Bardzo też trudno o wyrok. Ale teraz go nie wypuszczą.
  Nie po tym, czego ode mnie się dowiedzieli. Teraz nawet
  kaucja nie wchodzi w rachubę.

• Jak go poznałaś? - zaryzykował, uznając, że teraz
  Ally powie więcej niż w innych okolicznościach.

• Moi rodzice zadawali się z nim. - Podeszła do
  kominka, by podsunąć polano, które sturlało się z pa­leniska.

• Utykasz - zauważył.

• Nie utykam.

• Utykasz.

• Wydaje ci się.

Patrzył na jej stopy w klapkach, gdy nagle przypo­mniał sobie, że podczas akcji na wzgórzach Jerry kopnął pieniek, który uderzył ją w nogę.

• Jerry cię zranił.

• Jerry nie jest w stanie mnie zranić.

• Ally, usiądź.

• Nie...

Popchnął ją lekko na fotel, w którym wcześniej sie­działa Lorraine, po czym włączył stojącą nieopodal lam­pę. W jej świetle Ally wyglądała bardzo młodo. I chyba czegoś się bała.

• Ej, nie zrobię ci krzywdy - powiedział.

• Wiem, że nie zrobisz mi krzywdy. Daj mi wstać.
  - Podniosła się, ale on znowu pchnął ją na fotel.

• Siedź,

• Jak pies.

• Jak ci się żywnie podoba. Pokaż stopę.

- Nic mi nie jest.

Przykląkł i skierował stopę bliżej światła.

• Masz tu wielką drzazgę - stwierdził po chwili.

• Już mi lepiej. Wiem, że mam drzazgę. Wyjmę ją,
  jak się wykąpię.

• Za głęboko.

• Nie byłoby za głęboko, gdybyś mi nie powiedział,
  że jest wielka. Jak wielka?

• Nie oglądałaś jej?

• Nie miałam czasu. - Wyrwała mu stopę, by obejrzeć
  piętę. Taki bezpretensjonalny gest. Która z jego znajo­mych zrobiłaby coś takiego? Patrzył na jej pochyloną

58

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

59

gbwę i czuł, jak coś bardzo mocno chwyta go za gardło. - Masz rację, wielka. Ale wyjdzie.

• Zaraz o to się postaram.

• Sama to zrobię.

• Ally, nie zrobisz tego peseta. Siedzi głęboko, jest
  długa i wygląda na popękaną. Dam ci miejscowe znie­czulenie i zrobię to porządnie.

• Nie ma mowy.

• Jak chcesz. - Odsunął się i patrzył na nią prowoku­jąco. - Tyle zrobiłaś, żeby ratować dziecko z infekcją,
  a teraz sama ryzykujesz. Tylko dlatego, że boisz się
  znieczulenia.

• Nie boję.

• Grzeczna dziewczynka.

• Uważaj!

• Cicho bądź. Ja tu pracuję. - Otworzył torbę.

• Nie mogę...

• Nie możesz. - Jeszcze raz obejrzał jej stopę, po
  czym napełnił miednicę ciepłą wodą z kranu nad umy­walką.

Ally już się podnosiła z fotela, gdy spiorunował ją wzrokiem. Rzuciła mu obrażone spojrzenie i... usiadła.

• Uważasz, że jesteś niezastąpiony - mruknęła.

• Może w istocie... Nie wyobrażam sobie, jak z drzaz­gą w pięcie można robić masaż.

• Trudno, ale...

• I żaden olejek nie ma właściwości wyciągania
  drzazg.

• Odczep się.

• Mogłabyś mi okazać chociaż odrobinę wdzięczno­ści - rzucił od niechcenia, uśmiechając się szeroko.

• Jestem wdzięczna.

• Bardzo dobrze. - Podszedł do niej, napełniając strzy­kawkę. - Muszę cię ukłuć. Lekko.

• Już ja znam to „lekko". Ukłucie w stopę!

• Możesz gryźć poręcz fotela.

• Wolałabym stek. To nie będzie najprzyjemniejszy
  dzień w moim życiu - westchnęła.

• Pamiętaj, że dzięki tobie Jerry siedzi w areszcie.

• Faktycznie. - Nieco się rozpromieniła.

Przetarł piętę wacikiem, odczekał chwilę, by Ally się przygotowała, po czym wstrzyknął środek znieczulający. Ally przygryzła wargę, po czym kiwnęła głową.

• Już.

• Grzeczna dziewczynka.

• Nie bądź taki protekcjonalny.

• Ally, wobec ciebie nigdy nie będę protekcjonalny.
  Jesteś fantastyczna.

• Mhm.

• Tak, tak. Cuda się zdarzają. Odczekajmy chwilę, aż
  to zadziała. Tymczasem opowiedz mi o Jerrym.

Ally zastygła w bezruchu z nogą opartą na stołeczku. Stracił nadzieję, że czegokolwiek się dowie, ponieważ pustym wzrokiem zapatrzyła się w ogień. To jest ból, pomyślał, ale to nie stopa ją boli. Przemówi?

Czekał cierpliwie.

- Ojciec zawarł znajomość z Jerrym na długo przed
tym, jak się urodziłam - zaczęła. - Jerome, widziałeś go
przecież, ma przytłaczającą osobowość. Mieszkał w mie­ście, a przebywał tutaj, kiedy stary Hatfield objeżdżał
swoje ziemie. Kiedy ojciec wyprowadził się do miasta,
odszukał go, a potem nawet razem mieszkali. Na farmie
w Nowej Południowej Walii. Tak to się zaczęło. Widzia­łeś jego towarzyszy. Mój ojciec był taki jak oni.

60

MAR1ON LENNOX

KOJĄCY DOTYK

61

• A matka? - Opanowanymi ruchami obmywał jej
  stopę z całodziennego pyłu.

• Ojciec poznał ją w Tambrine Creek. Był od niej

0 dwadzieścia lat starszy i wyjechał stąd, zanim ona się
urodziła. Przyjechał tu w jakichś sprawach rodzinnych.
Matka zaszła z nim w ciążę. Dziadek był wściekły. On
łatwo nie wybaczał. Kazał jej ciążę przerwać, więc uciek­ła z moim ojcem. Pierwsze lata życia spędziłam z Jerrym

i jego ludźmi.

To znaczy, że wiodła taki sam żywot jak Jody i Mari-gold. I dlatego zna to na pamięć. Darcy zastanowił się.

- Czy Jerry... coś ci zrobił? - zapytał półgłosem.
Ściągnęła brwi.

• Czy mnie molestował? Nie. Prawdę mówiąc, nie­
  wiele pamiętam z tego okresu. Tyle tylko, że miałam
  cztery lata, kiedy matka mnie tu przywiozła. Nie wiem
  dlaczego. Podobno czegoś się bała. Ale sama wróciła do
  miasta. Może dalej tatę kochała, a może ciągle była
  pod urokiem Jerry'ego... Zostawiła mnie u dziadka na
  osiem lat.

• Co było potem?

• Dziadek umarł. I przyjechał po mnie ojciec.

• A matka?

• Wtedy była już bezwolną ofiarą. Wypełniała tylko
  polecenia innych. Raz się postawiła, wtedy, kiedy wy­
  \wiozła mnie do dziadka, ale więcej już na to się nie
  zdobyła.

Darcy delikatnie przeciągnął paznokciem wzdłuż jej stopy.

• Czujesz coś?

• Nic.

• Wobec tego zaczynam. - Uważnie przyjrzał się

położeniu drzazgi, po czym sięgnął po skalpel, a Ally zamknęła oczy. Na wszelki wypadek. - Czy to znaczy, że od dwunastego roku życia byłaś w komunie Jerry'ego?

- Tak, ale on miał kłopoty. Pewnego razu przywiózł
mnie na wzgórza. Wiedział, że tu jest odludzie. Chodziło

o jakieś narkotyki. Kazał mi siedzieć na szczycie i wypat­rywać ludzi, których się spodziewał. Ukrywał się przez
trzy dni, a ja czułam się beznadziejnie samotna. Siedzia­łam na tej górze ze świadomością, że na dole jest moje
miasto.

• Mogłaś zejść na dół.

• Tak? Dziadka już nie było. Nie wiedziałam, czy
  ktoś mi pomoże. Bałam się, że znowu przyjedzie ojciec

i mnie zabierze. Nie miałam wyboru. Siedząc na tej
górze, byłam wściekła, jak wściekły potrafi być dwunas­tolatek, któremu kazano robić coś, na co nie ma ochoty.
Obserwowałam Jerry'ego. Czułam, że robi coś wbrew
prawu. Wypatrzyłam jego kryjówki. I wszystko zapamię­tałam. Twarze, numery rejestracyjne. Podsłuchiwałam.
Miałam komplet danych. Ale zamieszani w to byli rów­nież moi rodzice. Nie mogłam nic zrobić, nie narażając
ich. - Zerknęła na niego niepewnie, lecz on skupił się na
usuwaniu drzazgi.

• Potem Jerry uznał... że dorosłam do...
  Palce Darcy'ego znieruchomiały.

• Ally...

Powinien był się domyślić, że Ally nie należy do ka­tegorii biernych ofiar.

- Pomylił się - wyrzuciła z siebie. - Dziadek ćwiczył
ze mną karate... Wiedział, co robi, prawda? Wyrwałam
mu się. Uciekłam do buszu. Biegłam kilka godzin, aż
dotarłam do najbliższego miasteczka, a tam mówiłam

62

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

63

i mówiłam, i mówiłam. Nie wiem, dlaczego mi uwierzyli. Byłam brudna, posiniaczona i wygłodniała... i dyszałam nienawiścią. Ostatecznie policjanci ruszyli na wzgórza i aresztowali Jerry'ego.

• Dzięki tobie. - Boże, dwunastoletnia dziewczynka
  przeciwko całemu światu! Wzruszenie ścisnęło go za
  gardło. Jednocześnie poczuł chęć dania komuś w mordę.
  Nieprzepartą chęć dania komuś w mordę. Dobrze, że
  o tym wszystkim nie wiedział, negocjując z Dwyerem.

• Ale to na niewiele się zdało. Wypuszczono go za
  kaucją, a on zwiał za granicę, pozostawiając za sobą same
  zgliszcza. - Spojrzała w jego oczy pełne gniewu i uśmie­chnęła się ironicznie. - Doktorze, niechże się pan skupi
  na mojej drzazdze.

Racja. Jest w trakcie zabiegu.

• Co stało się z twoimi rodzicami?

• Przestali być rodzicami - wyznała ze smutkiem.
  - Nie byli zdolni zajmować się sobą, nie wspominając
  o mnie. Oddano mnie do rodziny zastępczej. I na tym się
  kończy moja historia.

To nieprawda, pomyślał, patrząc jej w oczy. Ona ciąg­nie za sobą taki wielki bagaż, a on potraktował ją jak trzpiotkę z niebieskim szyldem i stołem do masażu. Było mu głupio.

• Tutaj nikt nie miał o rym pojęcia. - Pochylił się nad
  opatrunkiem. - Nikt nie wie, co się z tobą działo przez te
  wszystkie lata.

• Dziadek nie był skłonny do zwierzeń. Był bardzo
  zamknięty, a Jerome Hatfield był przyczyną naszej ro­dzinnej tragedii. No, wystarczy tego - mruknęła niemal
  szorstko. - Proszę mnie teraz odwieźć do domu. Nie
  mogę się doczekać tych woreczków z fusami.

• Kiedy się szczepiłaś przeciwko tężcowi?

• Dwa lata temu.

• Staraj się oszczędzać tę stopę.

- Przez pół dnia nie robię nic innego. Mam wprawę.
Powinien odwieźć ją do domu, ale nie do pustej lo­
dówki.

• Myślę, że mogę załatwić dla ciebie ten stek.

• Jesteś tego pewny?

• Mam w zamrażarce pół tuzina steków. W mikrofali
  rozmrożą się w kilka minut.

• Wydawało mi się, że masz kuchnię na drewno.
  To prawda. Kuchnię na drewno oraz mikrofalę.

• Mam pojechać do ciebie?

• Moje psy świetnie się czują w roli przyzwoitek.
  Poza tym... - uśmiechnął się niepewnie - poza tym znasz
  karate.

• I jeszcze ze dwa japońskie słowa. Jestem poliglotką.

• Skoro twoi pacjenci już śpią, możemy się zbierać.

• Oni nie są moimi pacjentami - oświadczyła.

• Nie jestem pewien. Zaczynam czuć się zbędny.

• Dopóki masz steki w zamrażarce, jesteś niezastą­
  piony.

• Całe szczęście, że jeszcze do czegoś się przydaję.
  Ale muszę przyznać, że nie wiem, co myśleć. - Zawahał
  się. - Podałaś Robertowi paracetamol?

• Zajrzyjmy do niego. Mam wrażenie, że ten nowo­twór sięga już do kości.

Spojrzał na nią z uznaniem.

• Znasz się na medycynie - zauważył.

• Uczyli nas tego w szkole masażu.

• Jak leczyć nowotwory złośliwe?

• Jak je rozpoznawać.

64

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

65

- Od moich czasów sporo się zmieniło w szkołach
masażu.

- Ile ty masz lat? - Wzruszyła ramionami. - Chodź­my do Roberta, Siwobrody. W brzuchu mi burczy.

Robert spał, ale płytko. Gdy Ally otworzyła drzwi jego pokoju, jęknął.

- Do dzisiaj nie dostał nawet jednej aspiryny - szep­nęła, nie ukrywając złości. - Kilka lat temu dałoby się to
usunąć bez najmniejszych problemów.

Razem przyglądali się z bliska pokiereszowanej twa­rzy. Do tej pory Darcy widywał Roberta jedynie z dale­ka. Kobiety z opieki społecznej wymusiły na Jerrym comiesięczne wizyty lekarza, ale tylko dla dzieci. Doro­śli mieli prawo odmówić leczenia i nawet się do niego nie zbliżali.

- Przemyłam ranę i nałożyłam łagodny środek anty-
septyczny - rzekła Ally półgłosem. - Oby nie był zbyt
głęboki. Czeka go poważna operacja, a on strasznie się jej
boi. Mówiłam mu o przeszczepach skóry. Zapewniałam,
że można go uratować.

Skąd ona ma taki szeroki zasób wiedzy medycznej? Przerwała studia? Ukończyła je, ale została skreślona z rejestru lekarzy? Jeśli tak, to używanie tytułu „doktor" byłoby w jej przypadku tak nielegalne, jak i groźne.

Mężczyzna znowu zajęczał.

• Obudzę go - zadecydował Darcy. - Zasnął z wy­czerpania, ale jak zmęczenie minie, ból nie da mu spać.

• Morfina i środek uspokajający?

Uniósł wysoko brwi, a ona odpowiedziała mu tym samym.

• Tak jest. - Lepiej nie ciągnąć tego tematu.

• Początkowo myślałam, że coś na sen przyda się

także Lorraine i Penny, ale wystarczył masaż. Wątpię, żeby Robert zgodził się na masaż.

- Ja też w to wątpię. - Darcy dotknął jego ramienia.
Mężczyzna zerwał się jak smagnięty pejczem. W jego

oczach szalał strach. Był po czterdziestce, drobnej budo­wy i bardzo wychudzony, miał rzadkie rudawe włosy, które strzygł chyba sam, na dodatek bez lustra. Wygląda jak z przytułku dla bezdomnych, pomyślał Darcy.

- Spokojnie, Robercie. Jestem lekarzem.
Ujrzawszy Ally, mężczyzna wyraźnie się uspokoił.

W jaki sposób tej dziewczynie udało się zdobyć ich za­ufanie w tak krótkim czasie?

• Przepraszam, przepraszam, myślałem, że...

• Myślałeś, że to Jerry - dokończyła za niego. - Jerry
  jest w więzieniu, wiesz o tym.

• Powinienem był mu towarzyszyć.

• Nie. - Ally przysiadła na brzegu łóżka i dłońmi
  nakryła jego ręce. - Niczego nie powinieneś. Cierpisz od
  dawna, a Jerry nie dopuścił do ciebie lekarza. Teraz
  doktor Rochester ci pomoże. Uśmierzy ból i nareszcie
  będziesz mógł się wyspać.

• To łóżko jest całkiem wygodne - szepnął Robert.

• Kolacja też była niezła. - Uśmiechnęła się zachęca­jąco. - Doktor Rochester zajmie się wyleczeniem twojej
  twarzy. Ja ją obmyłam, ale pewnie sprawiłam ci jeszcze
  większy ból.

• Nie jest źle.

Jednak po liniach wokół jego oczu Darcy zorientował się, że to nieprawda.

• Mogę panu podać coś na uśmierzenie bólu? - za­
  pytał.

• Ally dała mi jakieś proszki.

66

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

67

• Pomogły?

• Trochę.

• Mogę podać coś silniejszego. A jeśli pan się zgodzi

- Darcy mówił półgłosem, by go nie przestraszyć - w naj­bliższych dniach wyekspediuję pana do szpitala w Mel­bourne, bo pańską twarzą musi zająć się bardzo dobry
chirurg.

• Za późno. Za bardzo się rozrosło.

• Nie. - Głos Darcy'ego zabrzmiał autorytatywnie.

- Na razie nie zagraża oku ani powiece. Można go usu­nąć. Chirurg wytnie zniszczoną tkankę, a ponieważ po­
wierzchnia nowotworu jest spora, konieczny będzie prze­
szczep. Wycina się wtedy kawałek skóry z uda i przy­szywa na miejsce, żeby ubytek ładnie się zagoił.

• Ally już o tym mówiła, ale to się nigdy nie zagoi.

• Zagoi się, zagoi - wtrąciła Ally. - Uwierz nam.
  Musisz uwierzyć, że możemy ci pomóc.

• Ale mnie nie stać...

• Pokryje to ubezpieczenie społeczne - oświadczył
  Darcy. - Ponieważ nowotwór jest w pobliżu oka, zosta­
  niesz potraktowany jak pacjent priorytetowy. Będziesz
  operowany, jak tylko dotrzesz do Melbourne.

• A... a co potem?

• Możesz tu wrócić. Jako twoje miejsce zamieszkania
  możemy podać adres tego schroniska. Jutro przyjdzie
  kobieta z opieki społecznej i z nią porozmawiasz o miesz­
  kaniu oraz o tym, czy chcesz zostać z innymi, czy nie.

- Widząc w oczach mężczyzny przerażenie, Darcy poło­
żył mu ręce na ramionach. - Na razie wystarczy. Czy
mogę zrobić ci zastrzyk? Żebyś nie czuł bólu i żebyś spał
do rana.

- Żebym spał bez bólu i do rana? - zdziwił się Robert.

- Takie czary... - Darcy uśmiechnął się i puścił oko
do Ałly. - Powiem ci w tajemnicy, że chociaż pewna
masażystka potrafi rozwiązać najtrudniejsze problemy,
to lekarze też na coś się przydają. Mogę zrobić ten za­strzyk?

Widać było, że Robert kompletnie nie wie, co myśleć ani co powiedzieć, lecz w jego spojrzeniu nie czaił się już strach. Dano mu nadzieję.

Warto było go budzić, pomyślał Darcy. Obudziłby się przed świtem z powodu bólu i ze świadomością, że jego rak się rozrasta. Zapewne od miesięcy tak zaczynał się każdy jego dzień. Od czekania, kiedy nowotwór dotrze do oka. Obłęd.

Lecz teraz ujrzał światełko nadziei. Na jego zmasak­rowanej twarzy pojawił się grymas, który kiedyś zapew­ne był uśmiechem.

- Może oboje jesteście szaleńcami, ale co tam - mru­knął. - Niech mnie pan kłuje, doktorze. Niech działają
czary.

KOJĄCY DOTYK

69

ROZDZIAŁ PIĄTY

Gdy wsiedli do mercedesa, Ally kręciło się w głowie od emocji, które spotkały ją tego dnia.

Nienawiść do Jerome'a Hatfielda wzbierała w niej przez lata, aż osiągnęła punkt krytyczny. I wtedy Ally dokonała kilku dramatycznych zmian i zaczęła od nowa. Tak jej się wydawało. Tego dnia wszystkie złe wspo­mnienia wróciły do niej z taką siłą, że teraz czuła się kompletnie wypalona.

• Jak twoja pięta?

• W porządku - szepnęła.

• Miałaś dzisiaj bardzo wyczerpujący dzień - rzekł
  półgłosem, a ona popatrzyła na niego, jakby ujrzała go po
  raz pierwszy.

• To niczego nie zmieni - szepnęła. - To, że dano mi
  szansę powstrzymania go. Dobrze się stało, ale on zdążył
  zniszczyć tylu ludzi...

• Twoją rodzinę?

• Wszystkich. - Zawahała się. - Dziękuję, że mnie
  tam zawiozłeś. To było zrządzenie losu.

• Skoro policja go poszukiwała, to dlaczego nie szu­kali go tutaj?

• Bo wiele lat temu wyjechał z kraju. Trudno oczeki­wać, żeby przez te lata policja nieustannie przeczesywała
  każdy metr posiadłości jego ojca, bo a nuż on wróci i tam
  się ukryje.

• A opieka społeczna?

• Zmienił nazwisko. Ty też nie skontaktowałeś się
  z policją.

• Nie było powodu - odparł ponuro. - Nie złamał
  prawa. Ale te dzieci... Jeśli nie zorientowaliśmy się, że on
  je molestuje...

• Wątpię, by to robił. Nie interesował się mną do
  okresu dojrzewania. Te dzieciaki są dużo młodsze. - Pa­trzyła przed siebie. - Podejrzewam, że jest bezpłodny.
  Żadne z tych dzieci nie jest jego. On wybiera rodziny
  patologiczne, jak moja, albo samotne matki. I zachowuje
  się jak ojciec ich dzieci. Aż staną się nastolatkami.

• Powinienem był...

• Nic nie powinieneś. Kiedy Sam umarł, skontakto­wałeś się z opieką społeczną. Badałeś dzieci co miesiąc.
  I dzisiaj mnie tam zawiozłeś. Więc przestań się obwiniać.
  Wystarczy, że ja to robię za nas dwoje.

Darcy uniósł brwi.

- Kiedy miałam dwanaście lat, stałam na skale bezpo­średnio nad Jerrym, kiedy kąpał się w strumieniu. Tuż
pod nogami miałam wielki rozchwiany głaz. Pomyślałam
wtedy: „Co by było, gdyby spadł?" - Uśmiechnęła się
niemrawo. - Ale go nie popchnęłam, a Jerry dalej nisz­czył ludzi. - Wzruszyła ramionami. - Nie rozmawiajmy
o nim. Skupmy się na moim steku.

- Na tym, co w życiu najważniejsze.

Darcy mieszkał w drewnianym domku nieopodal szpi­tala. Gdy zamknął samochód i się odwrócił, Ally już otworzyła furtkę do ogrodu. Zamknięcie furtki było bar­dzo chytre. Jakim cudem...?

- Mieszkałam tu przez wiele lat - wyjaśniła, widząc
malujące się na jego twarzy zdumienie. - To jest dom
lekarza. A ja jestem jego wnuczką

Ona tu kiedyś mieszkała?

• Mam nadzieję, że dbasz o ten dom - dodała.

• Oczywiście.

• Zaraz to sprawdzimy. - Nagle drzwi się otwarły
  pchnięte przez dwa spaniele. Jekyll i Hyde. Jekyll był
  wiekowym czarno-białym, a raczej siwym psiskiem, za
  to Hyde był złocisty i znacznie młodszy. Obydwa skakały
  radośnie.

• Czołem, chłopcy. - Przysiadły, gdy Darcy je głas­kał, po chwili jednak rzuciły się obwąchać Ally.

• Rozumiem, że to są członkowie twojej rodziny.
  A gdzie kury?

• Śpią. Nie będę ich budził.

Ally przykucnęła, by przytulić oba uszczęśliwione spaniele. Piękny obrazek. Dwa psy i dziewczyna. Dziew­czyna, od której nie można oczu oderwać.

Emocje, jakie ją ogarnęły, gdy znalazła się w domu swojego dzieciństwa, wstrząsnęły jej jestestwem. Wtedy nie było tu psów. Dziadek mawiał, że psy człowieka ograniczają.

Za to Darcy ma aż dwa psy. Prześliczne. Spojrzała na niego, akurat gdy się uśmiechał, i pomyślała...

Lepiej skupić się na psach. Może teraz sprawi sobie psa? Może. Mieszkanie nad salonem jest bardzo ciasne. Wobec tego niech to będzie bardzo mały pies.

Darcy czekał w progu. Zawahała się przed drzwiami. Nie była tam przez siedemnaście lat. Pokochała to miejs­ce pomimo oschłości dziadka. Jeśli zaszły tam jakieś zmiany...

Nic się nie zmieniło. Weszła do kuchni, a tam było jak za dawnych lat. Tak, wszystko odnowione, ściany świeżo malowane, w oknach wiszą nowe zasłonki, ale też w krat-

kę. Nowością była lodówka i kuchenka mikrofalowa, ale stara kuchnia była w tym samym miejscu, a w rogu stał bujany fotel babci. Dziadek nikomu nie pozwalał na nim siadać, ale Ally bujała się na nim, gdy nie patrzył. Wyda­wało jej się wówczas, że mama jest niedaleko. Była pewna, że jej matka też w nim siadywała. Kuchnia kaflowa.

• Nie wyburzyłeś jej. Robisz na niej grzanki. - O-
  tworzyła drzwiczki i zajrzała do środka. - Bardzo chcia­
  łam, żeby ten piec się nie zmienił. - Teraz zajrzała do
  duchówki. - Przez całą zimę rano grzałam tu stopy.
  Miałam skórkowe kapcie i piekąc grzanki, trzymałam tu
  nogi.

• Ja też robię tu grzanki - odparł Darcy. - Teraz
  rozumiem, dlaczego pachną starymi kapciami.

Niespodziewanie oboje uśmiechali się beztrosko, za­pominając o trudach i troskach minionego dnia.

Ally pospiesznie odwróciła wzrok. Oby zachowali się jak ludzie dorośli i puścili to w niepamięć, pomyślała przerażona. Co mają puścić w niepamięć?

Darcy otworzył zamrażarkę.

• Pomóc ci? - wykrztusiła.

• Umiem zrobić stek i sałatę. To moje żelazne menu.

• Może wobec tego nakarmię psy? - zaproponowała,
  nadal mocno speszona. Jak on na nią działa?!

• Tak, bardzo proszę. - Jego głos też nie zabrzmiał
  pewnie. - Karma jest w worku za kuchennymi drzwiami,
  na ganku. Miski też. Półtorej miarki dla każdego. I nie daj
  się namówić na dokładkę.

• Jestem zwolenniczką surowej dyscypliny. - Wy­
  chodząc, czuła, że nadal mówi zmienionym głosem. Mia­ła też wrażenie, że ucieka. Przed czym?

72

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

73

Stała tam dłuższą chwilę pod pretekstem, że czeka, aż psy zjedzą, ale tak naprawdę wpatrywała się w nocne niebo, wsłuchiwała w szum morza, wciągała zapach drzew i usiłowała oswoić się z przeświadczeniem, że znajduje się w nierealnym świecie. Może nie powinna tu wchodzić? Z powodu tego, co czuje do Darcy'ego?

Nonsens. Dlatego, że facet nosi takie romantyczne nazwisko, a wygląda jak hollywoodzki gwiazdor? Nie. Nie dlatego. Z powodu jego uśmiechu i tego, jakie robi na niej wrażenie.

Przysiadła na schodku i oparła brodę na kolanach. Nie, mężczyźni tak na nią nie działają. Nie jest zainteresowa­na romansem. Jeśli ma przetrwać, musi być niezależna.

Jekyll skończył pierwszy, podszedł do niej i otarł się o jej rękę. Pogładziła jedwabistą sierść, a on rzucił jej spojrzenie pełne uwielbienia.

- Bardzo mały piesek - szepnęła do siebie. - Malu­tki, droga Ally. Cokolwiek większego skończy się kata­strofą.

Kiedy Darcy zawołał ją na kolację, okazało się, że steki są wielkości talerza i rozpływają się w ustach.

• Pycha. - Oblizała się.

• Przyjemnie patrzeć, jak jesz. - Przyglądał się jej
  zafascynowany.

- Milcz. Bo jem - oświadczyła z namaszczeniem.
Siedział cicho, ale bacznie ją obserwował, a w jego

oczach czaiły się pytania.

Przecież już mu powiedziała, że to koniec historii. Jeśli on zacznie zadawać jej kolejne pytania, pewnie mu na nie odpowie. Atmosfera tej kuchni, kuchni jej dzieciń­stwa, wytrącała ją z równowagi. Rozbrajała.

Rozejrzała się dokoła, szukając jakichś drobiazgów,

które coś jej powiedzą o gospodarzu. Odwróci jego uwa­gę od niej.

Na parapecie nad kominkiem dostrzegła fotografię w ramkach. Młoda szatynka o szarych oczach, szeroko uśmiechnięta. Śliczna.

• Kto to jest? - zapytała, a on odwrócił się, jakby nie
  wiedział, o kogo pytała, po czym pochylił głowę.

• Moja żona.

Ally rozważała w myślach tę odpowiedź.

• To jest twoja żona... Masz żonę.

• Nie żyje. Umarła sześć lat temu.

• To przykre.

• Owszem.

Większość ludzi na tym by poprzestała, pomyślała Ally. Ale czy ona kiedykolwiek zawróciła z drogi, która mogła doprowadzić ją do zguby? To jej specjalność.

• Co było przyczyną śmierci?

• Białaczka.

• Cholera.

• Masz rację.

• I dlatego tu przyjechałeś. Żeby zerwać z przeszło­ścią?

• Niewykluczone.

• Też była lekarzem?

• Owszem. Pobraliśmy się na studiach.

• A kiedy umarła, dałeś nogę do Tambrine Creek.

• Tak bym tego nie ujął.

• Jasne - przyznała. - Ale to bardzo dobra kryjówka.

• Jeśli ktoś lubi ciężko pracować.

• Ty lubisz.

• Lubię uprawiać medycynę, ale... nienawidzę jej,
  kiedy mam problemy. Miesiąc temu jedna z ciężarnych

74

MARION LENNOK

KOJĄCY DOTYK

75

zaczęła rodzić w domu, ale mnie nie wezwała. Zadzwoni­ła trzydzieści godzin później. Straciliśmy to dziecko. Ściągnąłem tu specjalistów, którzy przylecieli śmigłow­cem, ale... za późno.

W jego głosie pobrzmiewała złość. Wściekłość.

• Gdyby nie ty...

• Tak, wiem. Gdyby nie ja, Cindy też by umarła. Ale
  czuję się z tym... paskudnie.

Wbrew sobie przykryła dłonią jego rękę.

- Nie dasz rady wszystkich uratować - powiedziała.

- Wiem, że to niemożliwe. Ale mogę próbować.
Zadzwoniła jego komórka. Wstał od stołu, przeprosił

Ally i wyszedł z kuchni. Czuła, że stopa boli ją coraz bardziej oraz że ogarniają senność. Z zawiścią spojrzała na psy drzemiące pod kuchnią. Miała ochotę powiedzieć: „Chłopaki, posuńcie się".

Darcy zakończył rozmowę. Odwróciła się, gdy sięgał po swoją torbę. Wiele lat spędziła z dziadkiem i doskona­le wyczuwała, kiedy zanosi się na coś niedobrego. Rzuci­ła mu kluczyki do samochodu, zanim o nie poprosił.

• Dzięki. Przepraszam...

• Rozumiem. Idź.

- Wzywają mnie do tego chłopaka, którego aresz­towano razem z Jerrym - wyjaśnił. - W celi policyjnej
próbował odebrać sobie życie. Właśnie go odcinają.

Nie miała nic do roboty, więc może pozmywać po kolacji. Bezskutecznie próbowała o niczym nie myśleć.

Kolejny dramat. Ona doprowadziła do aresztowania Jerry'ego, a ktoś inny z tego powodu usiłuje popełnić samobójstwo. Nie, on już musiał mieć takie skłonności. Odkręciła kran tak gwałtownie, że woda chlapnęła na podłogę. Znowu naszły ją wspomnienia. Ojciec...

Kiedy miała dwanaście lat i aresztowano Jerry'ego, ojciec stracił już resztki godności. Wkrótce potem umarł, a ona wyrzucała sobie, że się do tego przyczyniła.

- To nie twoja wina - szepnęła. - To on ich zniszczył,
a ty robiłaś, co mogłaś, żeby ich wyzwolić. Jeśli tym
razem jest za późno...

Zorientowała się, że płacze, więc gniewnym gestem otarła łzy. W tej samej chwili na kostce poczuła zimny psi nos. Odłożyła zmywanie i usiadła na podłodze, by przy­tulić Hyde'a.

- Muszę mieć psa.

Zadzwonił telefon. To pewnie chłopcy z karetki albo policjanci. Chcą się upewnić, że Darcy do nich jedzie. Uznała, że nie warto się fatygować. Jeden sygnał ustał, gdy rozdzwonił się drugi telefon. Ally podniosła się. Komórka Darcy'ego leżała na kuchennym stole. Dzwonił ten stacjonarny, na ścianie.

Darcy powinien już być na miejscu, więc kto się tak do niego dobija? Niechętnym gestem sięgnęła po słuchawkę.

- Jest pan, doktorze! - zawołał histeryczny kobiecy
głos. - Pani Lewis ma zawał! Jest na oiomie!

Ally stała ze słuchawką w dłoni.

Marilyn Lewis. Dawno, dawno temu pani Lewis pro­wadziła sklep spożywczy i zawsze miała lizaka dla małej Ally. Sue, jej córka, była najlepszą koleżanką Ally. To Marilyn, a nie jej rodzony dziadek, ją przytulała. I to ona układała ją do spania, gdy dziadek musiał w nocy jechać do pacjentów.

Nie ma wyboru. Rzuciła ścierkę na stół i wybiegła.

Na oddziale panował chaos. Dwoje zaaferowanych pielęgniarzy krzątało się koło łóżka chorej: Leonie się-

76

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

77

działa przy niej ze stetoskopem, a Paul bezskutecznie usiłował podłączyć monitor. Marilyn Lewis leżała bez ruchu z wzrokiem wbitym w sufit.

- Doktorze - zaczął Paul, lecz urwał. - Pani nie jest...
Zdecydowanie nie była doktorem Rochesterem, ale

już wkraczała do akcji.

- Jak długo?

• Cztery, pięć minut. Leonie siedziała przy niej, ale
  wyszła do toalety, a ja miałem przerwę na kolację.

• Historia choroby?

• Dwa zawały oraz dusznica. Dzisiaj miała bóle.

• Podłącz wreszcie ten monitor! Natychmiast. - Ro­zejrzała się po sali. To nie to samo co wielki stołeczny
  szpital, ale jest wszystko, co potrzeba, pomyślała.

Ale najpierw...

- Pani Lewis. - Potrząsnęła staruszką za ramiona.
- Słyszy mnie pani? - Może to tylko chwilowa utrata
przytomności.

Brak reakcji. Oddech? Przyłożyła rękę do klatki pier­siowej. Nieruchoma.

- Maska! - Wyciągnęła za siebie rękę, drugą szuka­ła pulsu. - Podłącz ten monitor!!! Maska! - powtórzyła.

Leonie w końcu się otrząsnęła i wykonała polecenie. Ally rozpoczęła wentylację workiem Ambu, nie odry­wając wzroku od klatki piersiowej pacjentki. Powtórzy­ła tę czynność. Pierś chorej lekko się uniosła, po czym opadła.

- Monitor gotowy - rzekł półgłosem Paul.

Linia na ekranie nie była zupełnie płaska. Wychylała się lekko. Migotanie komór.

- Jest szansa. Paul...

Wiedział, co do niego należy, był doświadczonym

pielęgniarzem, i teraz rytmicznie ugniatał klatkę piersio­wą pacjentki.

• Zastąp mnie przy oddychaniu - poleciła pielęgniarce.

• Ale... pani jest masażystką.

• Jestem lekarzem. Bierz ten worek! - Ponieważ Le­onie nie reagowała, Ally lekko ją uderzyła, by wyrwać ją
  z transu.

Leonie drgnęła. Nie miała wyboru, więc posłusznie przejęła od niej worek i zaczęła pompować tlen. Ally przez ten czas sięgnęła po defibrylator.

Pierwsze dwie próby nie przyniosły rezultatu, lecz linia na monitorze nie przestawała drgać. Migotanie ko­mór nie ustało. To rzadko przynosi oczekiwany efekt, pomyślała zrozpaczona. Za kolejnym razem niebieska linia drgała znacznie wyraźniej. Raz, drugi, trzeci...

- Serce pracuje - zameldowała.
To jeszcze nie koniec.

- Tlen na maksimum - rzuciła w chwili, gdy Paul już
otwierał usta.

Jak długo mózg był pozbawiony tlenu? Spoglądając na starszą panią, przypomniała sobie modlitwę, która prawie nigdy jej nie opuszczała w zawodowym życiu.

Boże, spraw...

Chwilę później, jakby w odpowiedzi na jej błaganie, pani Lewis zaczęła oddychać. Samodzielnie i miarowo. Chrapliwie wprawdzie, ale dla Ally był to najpiękniejszy odgłos.

Gdy otworzyła oczy, Ally dostrzegła w nich ból oraz strach. Starsza pani potrząsnęła głową, jakby chciała uwolnić się od maski.

- Niech pani leży spokojnie. To ja, Ally. Miała pani
zawał. Teraz już jest dobrze, ale proszę się nie ruszać.

78

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

79

Pani Lewis spojrzała nieco przytomniej, po czym... się uśmiechnęła.

• Ally.

• Tak, to ja. - Widząc, jak jej twarz wykrzywia się
  z bólu, podniosła wzrok na pielęgniarzy. - Poproszę pięć
  miligramów morfiny - powiedziała.

Cisza. Raz jeszcze popatrzyła na nich, a oni tylko wymienili między sobą wystraszone spojrzenia.

- Pięć miligramów morfiny - powtórzyła. - I bez
komentarzy na temat uprawnień. Poproszę o strzykawkę
z pięcioma miligramami morfiny. Zaraz.

Na twarzy Paula pojawił się nieprzychylny grymas.

- Tak jest, pani doktor - mruknął i ruszył do szafki
z lekami.

Ally jeszcze przez dwadzieścia minut krzątała się przy pacjentce. Podłączyła kroplówkę i nie spuszczała jej z oka. Po dwudziestu minutach zadziałała morfina, a mo­nitor pokazywał prawidłową pracę serca.

Leonie gdzieś się ulotniła, za to Paul stale był w po­bliżu. Kilka razy chciał coś powiedzieć, lecz Ally za każdym razem kręciła głową. Nie była w nastroju do udzielania odpowiedzi.

W końcu usłyszała to, na co czekała. Szum silników na podjeździe, powitania Leonie i burkliwe odpowiedzi Darcy'ego. Nie chciała go teraz oglądać. Zrobiła, co do niej należy. Od tej chwili przestaje być lekarzem.

- Zmień mnie - poleciła Paulowi, po czym wyszła
z sali.

Znała ten szpital jak własną kieszeń. Tutaj się wy­chowywała. Jeśli pójdzie w prawo, natknie się na Dar-cy'ego. Wobec tego skręciła w lewo i przez szpitalną kuchnię wyszła na dwór.

Noc była ciepła, niebo wygwieżdżone, a w oddali szumiało morze. Lecz ona tego nie zauważyła. Ani pul­sującego bólu w stopie. Spod szpitalnych drzwi biegiem puściła się w stronę domu.

Tymczasem sierżant Matheson spisał się na medal.

Zamknął Jerry'ego i jego wiernego towarzysza Kevi-na w oddzielnych celach i przez cały czas ich pilnował. Jego czujność wzmógł rumor w celi Kevina. Okazało się, że mężczyzna wisi na kocu zaczepionym o stalową ramę drzwi. Sierżant zadziałał natychmiast. Podtrzymując bez­władne ciało, wezwał małżonkę, która podstawiwszy so­bie stołek, odcięła nieszczęśnika, po czym przystąpił do reanimacji metodą usta-usta. Gdy Kevin zaczął wreszcie oddychać, przyjechał Darcy.

Kevin miał szczęście. Miękki koc nie uszkodził mu tchawicy i nie popękały mu żebra, co często się zdarza w takich przypadkach. Darcy zaaplikował mu środek uspokajający i wydał polecenie odwiezienia mężczyzny do szpitala.

• Wcale nie musiałem go tu trzymać - stwierdził
  sierżant. - Mamy nakaz aresztowania Hatfielda, ale nic
  przeciwko niemu. Zatrzymałem go, bo chciał być blisko
  szefa, a ja wolałem uniknąć dodatkowego zamieszania
  w schronisku.

• Całe szczęście, że nasłuchiwał pan, co dzieje się
  w celach - zauważył Darcy.

• Był w bardzo złym stanie. Już miałem zamknąć ich
  razem, kiedy Kevin położył rękę na ramieniu Hatfielda,
  a ten się odwrócił i go kopnął. Jak bezpańskiego psa.
  Wobec tego zamknąłem ich oddzielnie, a sobie wziąłem
  książkę do czytania.

80

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

81

Policjant doskonały, pomyślał z uznaniem Darcy. I świetny psycholog.

Darcy jeszcze przez jakiś czas rozmawiał z Mathe-sonem i jego żoną, aby nieco ochłonęli. Zasłużyli na to. W końcu pomógł zapakować śpiącego Kevina do karetki i ruszył za nią do szpitala. Gdzie już czekała na niego kolejna odsłona tej dramatycznej nocy.

- Marilyn Lewis miała zawał? - Zanim Leonie zdą­żyła rozwinąć temat, ruszył na oddział, spodziewając się
najgorszego.

Lecz tam panował absolutny spokój. Szczegóły tego wydarzenia zrelacjonował mu Paul. Nie do wiary. Darcy zbadał pacjentkę, która smacznie spała. Gdyby nie zbież­ne relacje Paula i Leonie, nie uwierzyłby, że coś takiego może mieć miejsce.

• Ally wyciągnęła ją z zawału?

• Ona jest po prostu fenomenalna - mówił Paul. -
  To cholernie dobry lekarz. My nawet nie podłączyliśmy
  monitora.

• Dlaczego?

• Chyba pacjentka go odłączyła. Narzekała, że szumi.
  Pewnie wyciągnęła wtyczkę, jak Leonie poszła do toale­ty, a ja na kolację. Podejrzewamy, że wychyliła się z łóż­ka, żeby tam sięgnąć, i ten wysiłek prawdopodobnie spro­wokował zawał.

Darcy westchnął.

• Ona musi zgodzić się na bąjpas - mruknął.

• Może nawet się zgodzi. - Paul nad czymś się za­
  stanawiał. - Czy pan wie, że Ally jest doktorem?

• Ma to wypisane nad drzwiami.

• Prawdziwym. Medycyny.

• To niemożliwe.

• Możliwe - upierał się Paul. - Leonie i ja wpadliśmy
  w panikę. Ręce mi się tak trzęsły, że nie mogłem podłączyć
  monitora, a Leonie jeszcze bardziej spanikowała. Gdyby
  nie Ally, pani Lewis już byłaby w kostnicy. Wszystko
  wiedziała, krok po kroku... Doktorze, ona to już robiła. I to
  nie raz ani dwa.

• Niemożliwe - powtórzył Darcy. - Gdzie ona teraz
  jest?

• Może zwiała do domu? Może nie jest zarejestrowa­na i boi się, że poda ją pan do sądu?

• Za co? Za to, że uratowała panią Lewis?

• Poszuka jej pan?

Najchętniej by to zrobił, ale miał inne obowiązki.

• Muszę przyjąć Kevina i załatwić transport dla pani
  Lewis. Zadzwonię do jej córki, żeby przedstawić jej sy­tuację. To mi zajmie sporo czasu.

• A wolałby go pan spędzić na rozmowie z Ally...
  - rzekł domyślnie Paul.

Darcy popatrzył na niego ponuro, po czym ruszył do pracy. Opuścił szpital koło trzeciej nad ranem. Przejeż­dżając pod domem Ally, upewnił się, że w jej oknach nie świeci się światło.

Potem, już u siebie, długo nie mógł zasnąć dręczony pytaniami. Czy ona jest lekarzem? Czy nie ma jej w rejes­trze? Czy została z niego wykreślona z powodu, na przy­kład, narkotyków?

Dlaczego on ma o niej tak złe mniemanie?

- Za takie myślenie na pewno rzuciłaby we mnie
puszką z farbą - pożalił się Jekyllowi, który chrapał
w nogach łóżka. - Może na to zasłużyłem?

Pies otworzył jedno oko, machnął ogonem i natych­miast zasnął. Pod łóżkiem chrapał Hyde.

82

MARION LENNOX

- Jeśli Ally nie chce być lekarzem, to może nie powi­nienem zadawać żadnych pytań - zwrócił się do psów.

Brak odpowiedzi.

• Nie będę jej wypytywał.

• Jasne, że będę. - Miał ochotę zrobić to natychmiast,
  ale zdawał sobie sprawę, że jest środek nocy. Zajmie się
  tym z samego rana.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

W przeciwieństwie do niego Ally zasnęła natych­miast.

Świadomość, że uratowała życie pani Lewis, rozlewa­ła się przyjemnym ciepłem po jej ciele. Przyćmiła rów­nież okropności minionego dnia.

Jerry znalazł się za kratkami. Nie udało się wsadzić go przed laty, ale teraz prędko stamtąd nie wyjdzie. Wszys­cy, którym zmarnował życie, dowiedzą się o tym z gazet i pomyślą: To oszust. Szmata.

Może przy okazji złagodzi to w nich przeświadczenie, które im wpoił, że i oni są nic niewarci?

Ta pocieszająca myśl kazała jej wtulić twarz w po­duszkę z westchnieniem satysfakcji.

Obudziło ją łomotanie do drzwi. Ósma trzydzieści. Przecież wywiesiła kartkę z informacją, że gabinet roz­poczyna działalność o dziewiątej!

Może to pierwszy klient? Niemożliwe. Przed czasem? Wyskoczyła z łóżka i w rozciągniętym T-shircie podeszła do okna. Na dole stał Darcy obładowany paczkami w asy­ście obu spanieli i tłukł pięścią w drzwi.

- Otwarcie dopiero o dziewiątej - odezwała się pół­
głosem. - Jeśli chcesz masaż, przyjdź później.

Odstąpił od drzwi i spojrzał do góry.

• Nareszcie. Dobijam się od pięciu minut.

• Spałam - odparła obrażonym tonem.

• Wpuść nas.

84

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

85

• Nie jestem ubrana.

• Przyniosłem ci śniadanie. Jajka, bekon, pomidory,
  chleb tostowy, masło, sok pomarańczowy, banany, kawa,
  mleko...

• Wystarczy. - Z tyłu głowy słyszała ostrzeżenie:
  „Trzymaj się od niego z daleka", ale on tam stał na dole,
  a na jego twarzy malowała się nadzieja i radość.

Był cudowny. Na dodatek bez krawata. I czarująco się uśmiechał. Wczoraj zasypiała w błogim nastroju, a dzi­siaj ten nastrój udzielił się Darcy'emu. Co więcej, oba psy spoglądały na nią z taką samą nadzieją jak ich pan. Jeśli go nie wpuści, straci szansę na przytulenie ich.

• Dobra. Dajcie mi pięć minut.

• Jedną. Bo potem wszyscy trzej rzucimy się na
  bekon.

- Trzy minuty. I ani mi się ważcie dotknąć bekonu!
Chwilę później otworzyła drzwi. Darcy już się nie

uśmiechał.

• Co się stało? - zapytała speszona.

• Jesteś lekarzem.

Poczuła się, jakby ktoś wymierzył jej policzek.

• Czy uśmiechałeś się do mnie tylko po to, żebym cię
  wpuściła?

• Nie...

• Wobec tego jeszcze raz się uśmiechnij, bo was
  wyrzucę. Jest piękny poranek i nie życzę sobie, żebyś mi
  go popsuł. - Rzuciła mu pełne złości spojrzenie, po czym
  westchnęła, ponieważ nadal się nie uśmiechał. Miał mi­nę, jakby zobaczył ją po raz pierwszy. No cóż, mogła się
  tego spodziewać. Sama to na siebie ściągnęła, ale od­prawienie od drzwi Jekylla i Hyde'a byłoby zbędnym
  okrucieństwem.

• No dobrze. Pohamuj swoją ciekawość i wnieś ten
  bekon. Czy zamierzasz wszystko rzucić na ziemię
  i uciec?

• Przyszedłem na wspólne śniadanie.

• Wobec tego zapraszam do środka. Ale masz być
  miły.

• Jasne, że będę miły.

• „Jesteś lekarzem" powiedziane takim samym to­nem jak „Jesteś wyjątkowo jadowitym i brudnym skor­pionem" wcale nie jest miłym powitaniem.

• Dlaczego mi nie powiedziałaś?

• Powiedziałam. Poza tym napisałam to wielkimi li­terami na murze tuż obok twojego gabinetu i o ile dobrze
  pamiętam, od razu to zauważyłeś.

• Nie chodzi mi...

Nie patrząc mu w oczy, przejęła od niego paczki.

- Za mną, chłopaki - zwróciła się do psów. - Wasz
pan ma problemy z głową. Pomóżcie mi, dopóki nie
zacznie normalnie myśleć. Mam nadzieję, że i dla was
coś przytargał.

Nie odzywała się do niego, zajęta przygotowywaniem śniadania. Czuła jednak, że obserwuje ją tak, jakby nie miał pojęcia, z kim ma do czynienia.

Dobrze mu tak. Niech i on poczuje się nieswojo.

- Wszedłem w Internecie na stronę Rady Lekarskiej.
Dzisiaj o szóstej rano - odezwał się w końcu.

Odwracała bekon na patelni.

- Super. Rewelacja. Też o tym myślałam. Koniecznie
o świcie. Zanim zasnęłam, pomyślałam sobie: jak wsta­nę, to zajrzę na stronę Rady Lekarskiej.

Czuła, że Darcy nie ma ochoty na żarty.

- Jesteś w rejestrze lekarzy - oznajmił.

86

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

87

• Jak większość medyków.

• Obok nazwiska i imienia są tam też wymienione
  wszystkie dyplomy i specjalizacje. Potem zadzwoniłem
  do kumpla, który na twojej uczelni zajmuje się stażami.
  Dowiedziałem się, że nie tylko byłaś wzorową studentką,
  ale masz za sobą pierwszą część specjalizacji z położnict­wa. Zdałaś egzamin z wyróżnieniem.

• Bardzo pracowicie spędziłeś ten poranek. Jestem
  pod wrażeniem. Czy twój kolega dziękował ci za to, że
  wyciągnąłeś go z łóżka?

• Ally, popatrz na mnie.

• Muszę pilnować bekonu.

• Ally, przestań... - westchnął.

• Co mam przestać?

• Jesteś dyplomowanym lekarzem, więc co robisz
  w takim grajdole?!

Wtedy się odwróciła. Oparła się o kuchenkę i popa­trzyła na to, co i on widział. Jej mieszkanie składało się z jednego pokoju. Na podłodze zniszczone linoleum, na nim materac i rozgrzebana pościel. Nieładnie, pomyślała z niesmakiem. Nie pokazuje się gościom niepościelonego łóżka. Ale on przyniósł śniadanie.

Co jeszcze? Składany stół, jedno krzesło i kulawy fotel, który przysunęła do okna, by móc czytać w dobrym świetle. Do tego mała, zapuszczona łazienka.

To jest jej dom. Lecz z czasem w tym pokoju stanie drugi stół do masażu. Jeśli jej się powiedzie. Na razie...

• Nazywasz grajdołem moje mieszkanie? - W jej
  głosie zabrzmiała groźba. - Czy to miasteczko?

• Co stało się z pieniędzmi, które zarobiłaś przez
  sześć lat?! I dlaczego nie praktykujesz?

Aby zyskać na czasie, przytuliła się do Jekylla.

• Wydałam je na uciechy - odparła po chwili. - I to
  była moja własna decyzja.

• Steven, ten mój kumpel, powiedział, że byłaś naj­lepszą studentką. Twierdzi, że mało jest takich dobrych
  lekarzy jak ty. Masz konto czyste jak łza. Żadnych po­zwów.

• Najłatwiej dojść do wniosku, że sąd odebrał mi
  prawo wykonywania zawodu.

• Wcale tak nie myślałem. Paul z kolei mówił, że
  jeszcze nigdy nie pracował z tak świetnym lekarzem.
  Uratowałaś pani Lewis życie.

• Jak ona się czuje? - Prawdę mówiąc, poprzedniej
  nocy wcale nie chciała odchodzić od łóżka pacjentki.
  Uciekła ze strachu, ponieważ tak jak teraz, nie była
  przygotowana do udzielania odpowiedzi. Ale zawał pani
  Lewis...

• Dobrze. W południe karetka zawiezie ją do Mel­bourne. Jej córka, Sue, już jedzie do nas, żeby jej towa­rzyszyć. Z bajpasem będzie żyła długo i szczęśliwie.
  Dzięki tobie.

• Cieszę się. A Kevin?

• Ma posiniaczoną szyję, ale z tego wyjdzie. Podałem
  mu tlen i środki uspokajające. Czeka go psychoterapia.

• Całą wspólnotę - zauważyła. - Co z dziećmi?

• Sądzę, że Jody kryzys ma już za sobą. Dzisiaj ra­
  no usiadła i wypiła trochę lemoniady. Pozostała dwój­
  ka robi postępy. Pozwoliłem matkom zabrać je do
  schroniska.

• To dobrze - powiedziała przez ściśnięte gardło.

• Bekon się przypala.

W tej samej chwili, kiedy ona się wyprostowała, on wyciągnął rękę, by zakręcić gaz. Mimo woli otarła się

88

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

89

o niego. Nic, absolutnie nic nie poczułam, przekonywała się w duchu. Taki elektryzujący dreszcz nie może być przecież wywołany takim lekkim dotknięciem, ledwie muśnięciem.

• Ile jajek? - zapytała. - Bo ja... ja dwa.

• Jakżeby inaczej? - Gdy podał jej pojemnik, ich
  palce się spotkały. Cholera, znowu to niesamowite do­
  znanie. - Daj, ja to zrobię, a ty przygotuj grzanki.

Przytaknęła. Co się dzieje?

W końcu, w bardzo napiętej atmosferze, przygotowa­nia do śniadania dobiegły końca.

• Czy Jerry cię głodził?

• Jeny od siedemnastu lat nic nie może mi zrobić
  - odrzekła z bladym uśmiechem.

• Sama się głodzisz?

• Nie.

• To dlaczego nic nie masz w lodówce?

• Bo wydaję pieniądze na co innego.

• Na coś innego niż jedzenie?

• Darcy, odpuść sobie. - Wzięła talerz i usiadła w fo­telu przy oknie. - Ty masz krzesło i stół. Tyle mogę
  zrobić dla dobroczyńcy, który przyniósł śniadanie. - Uni­kała jego wzroku, zastanawiając się, dlaczego tak na
  niego reaguje.

• Ally...

• Słucham. - Nie powinna była się odzywać, bo
  w ten sposób upoważniła go do zadawania pytań. Trudno.

• Ally, muszę wiedzieć...

• Nie musisz.

• Jesteś dyplomowanym lekarzem.

• To już wiesz.

• Ale ja... potrzebuję...

• Czego potrzebujesz? - warknęła.

• Pomocy - odparł cicho. - Zdajesz sobie z tego
  sprawę. To nie jest rejon dla jednego lekarza.

• Mój dziadek sobie poradził, to i ty dasz radę.

• Za czasów twojego dziadka było tu dziesięć razy
  mniej ludzi. Nie wyrabiam. Ludzie umierają, bo nie mogę
  być w kilku miejscach naraz.

• To jest szantaż.

• Ja cię nie szantażuję, ale chcę zrozumieć, czemu...

• Niczego nie musisz rozumieć. Nie jestem lekarzem.

• Więc dlaczego płacisz składki?

Dobre pytanie. Ale ona już podjęła decyzję i nic jej nie zmieni.

• Śniadanie było wspaniałe. A wczoraj niepotrzebnie
  zajęłam się panią Lewis.

• Uratowałaś ją.

• Tak, i dało mi to ogromną satysfakcję - przyznała.
  - Więc nie będę za to przepraszała, ale nie chcę mieć
  z tym więcej do czynienia. Już nie jestem lekarzem.

• Jesteś.

• Nie.

• Dlaczego nie?

• Nie twoja sprawa.

• Gdybym mógł na ciebie liczyć...

• Nie licz. Jestem masażystką. Jeśli ktoś przestanie
  być maszynistą i otworzy kwiaciarnię, to nikt go nie
  poprosi, żeby od czasu do czasu poprowadził pociąg.

• W sytuacji kryzysowej na pewno by to zrobił. Gdy­
  by pociąg stanął w polu.

• Może przez pierwsze pół roku. Dopóki by pamiętał,
  jak to się robi.

- Ty to pamiętasz.

90

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

91

• Z czasem zapomnę. - Wzięła głęboki oddech. - Czy
  ci się to podoba, czy nie, w tej sprawie jestem niewzru­szona. Zmieniłam się. Jestem dobrą masażystką. Spra­wiam, że ludzie czują się lepiej i kocham tę pracę.

• To nie ma sensu...

• Co? To, że dzięki mnie ludzie lepiej się czują?
  Uważasz, że masaż, który wczoraj zrobiłam Lorraine, nie
  pomógł? Albo Glorii? Założę się, że dzisiaj spała jak
  niemowlę. Darcy, ta praca to ja.

• Jesteś lekarzem.

• Masażystką.

• Uciekasz przed czymś.

• A ty nie?

• Co chcesz przez to powiedzieć?

• Czy nie próbujesz uciec od tragicznej śmierci żony?

• O czym ty mówisz?!

- Darcy, nie uciekniesz od przeszłości.
Rozważał jej słowa, po czym jego twarz nieco się

rozjaśniła, jakby dokonał wielkiego odkrycia.

- Czy chcesz przez to powiedzieć, że wróciłaś tu,
żeby stawić czoło przeszłości?

Uff. Był tak bliski prawdy, że Ally aż się skuliła.

• Jeśli nawet tak jest, to robię więcej niż ty.

• Zarzucasz mi ucieczkę, ale niesłusznie - mówił
  cicho. - To był wspaniały związek. Na studiach okazało
  się, że Rachel ma białaczkę. Przeżyliśmy razem pięć lat
  choroby i remisji, aż w końcu stanęliśmy w obliczu
  śmierci. Razem.

• Przepraszam...

• Rzecz w tym, że ja pozostałem wierny naszym
  wspólnym marzeniom. Chcieliśmy pracować na prowin­cji. I jeśli tylko Rachel czuła się dobrze, jeździliśmy po

kraju i odwiedzaliśmy miasteczka i wsie, gdzie zamierza­liśmy praktykować, gdy ona wyzdrowieje. Ale tak się nie stało. - Mówił głosem bezbarwnym, niemal szorstkim. - Pół roku po jej śmierci przeniosłem się do miejsca, które wspólnie wybraliśmy. Do Tambrine Creek. I ty to nazywasz ucieczką? - Ally zrobiło się głupio. - Ja nie uciekam, Ally. Za to ty... uciekasz od medycyny.

• Nie!

• Więc dlaczego...?

• Zamknijmy ten temat.

• O nie. Podaj mi jakiś racjonalny powód. Ally, tutaj
  nie trzeba masażystki. Tambrine Creek potrzebuje le­karza.

• Ma ciebie.

• Moglibyśmy pracować razem. Pacjentów wystar­czy dla obojga.

• Dlaczego mam z tobą pracować, jak ty tylko na
  mnie wrzeszczysz?

Cisza. Impas. Darcy patrzył na nią z rezygnacją.

• Dobrze wiesz, że z masażu się nie utrzymasz.

• Zobaczymy.

• Przyjdzie jedna, może dwie osoby.

• Za pięć minut - popatrzyła na zegarek - oficjalnie
  otwieram gabinet. A ty przyjmiesz pierwszego pacjenta.
  Przepraszam, muszę...

Nagle z dołu dobiegł ich kobiecy głos.

• Ally! Zejdź na dół! Natychmiast!
  Brak reakcji.

• Allyyy!

• Moja pierwsza klientka - mruknęła, gdy zaskoczo­ny Darcy wysoko uniósł brwi.

• Chciałabyś.

92

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

93

• A ty byś chciał, żebym się stąd wyniosła.

• Bzdura. Ale jeśli będziesz się reklamować jako
  doktor...

• Allyyy!

• To Betty. - Darcy triumfował. - Moja rejestratorka,
  a nie twoja klientka. - Podszedł do okna. - Tu jestem!

- zawołał, po czym zamilkł.

Ally wyjrzała mu przez ramię.

Betty nie była sama. Na ulicy i na chodniku stała co najmniej połowa mieszkańców Tambrine Creek i okolic. Powiewali transparentami, chorągiewkami i balonikami. Niektórzy trzymali półmiski z kanapkami, inni koszyki z kieliszkami, jeszcze inni kartony z butelkami... szam­pana?

• Doktorze - zawołała Betty - co pan tam robi?!

• Jestem z wizytą - bąknął, ustępując miejsca Ally,
  która wychyliła się tak daleko, że musiał ją przytrzymać.

• Witajcie! - zawołała na widok radosnego tłumu.

- Widzę, że zanosi się na przyjęcie!

- Jakbyś zgadła - powiedziała Betty. - Przeczytaj, co
jest na transparentach. Uciszcie się! -I tak byli cicho, ale
gdy Ally ukazała się w oknie, w tłumie zawrzało od
domysłów.

Doktor w sypialni masażystki! Ale heca!

Lecz Betty pełniła teraz funkcję przewodniczącej i nie to było jej w głowie. Przekazała półmisek sąsiadce i przy­brała pozę mówcy.

• Panie i panowie - zaczęła.

• I reszto hołoty! - dopowiedział ktoś z tyłu.

• Pragnę opowiedzieć wam o Ally.

• No to mów!

Betty rzuciła jej promienny uśmiech, a przy okazji nie

omieszkała zauważyć, że doktor stoi u jej boku, po czym zwróciła się do zebranych:

- Ally jest w Tambrine Creek. Z żalem żegnaliśmy ją
kilkanaście lat temu, więc z tym większą radością pono­
wnie ją tu widzimy. Cieszymy się, że postanowiła tu
osiąść i nie posiadamy się z radości, że jest godną następ­czynią naszego drogiego doktora Westruthera. - Uśmie­chnęła się jeszcze szerzej i wskazała na transparenty.

„Witaj, Ally", „Masaż to jest to" oraz „Kochamy doktor Westruther".

- Ally nie oczekiwała, że otwarciu jej gabinetu będą
towarzyszyły fanfary - ciągnęła Betty. - Ale takie wyda­
rzenie nie może obejść się bez uroczystości, tak jak nowy
dom jest nic niewart bez parapetówki. Ally, to jest inau­guracja twojej działalności. Założyliśmy też dla ciebie
zeszyt wizyt i wpisaliśmy do niego wszystkich chętnych.
Od jedenastej w dniu dzisiejszym do końca tygodnia
wszystkie godziny masz zajęte. A teraz zapraszamy cię
na wielkie party.

Dziewiąta rano w czwartek to zupełnie idiotyczna po­ra na przyjęcie, pomyślał Darcy, stojąc na progu swego gabinetu. To na pewno sprawka Betty. W tej samej chwili rejestratorka stanęła tuż obok.

• Piękne, prawda? - szepnęła z zachwytem.

• Mnie tak nie witaliście.

• Panu to nie było potrzebne. Wiedzieliśmy, że jest
  pan w żałobie, więc ją uszanowaliśmy.

• Jeszcze przed moim przyjazdem tutaj wiedzieliście
  o śmierci Rachel?

• To jest bardzo małe miasteczko - odparła z pro­stotą. - Wszyscy wiedzą o wszystkich, a jeśli nie wiedzą,
  to są bardzo zaniepokojeni. To dlatego byliśmy tacy

94

MARION LENNOX

wstrząśnięci tym, że przez tyle czasu nikt nie skojarzył, że na wzgórzach mieszka Jerry Hatfield.

• Zawiódł wasz system przekazywania informacji? -
  Popatrzył w stronę Ally, która stała z kieliszkiem w jed­nej ręce i ciastkiem w drugiej, podczas gdy ktoś prze­wlekał jej przez kolczyki nitkę od balonika. - Wiedziałaś,
  że Ally jest dyplomowanym lekarzem?

• Straciliśmy ją z oczu prawie na dwadzieścia lat.
  Wiedziałam o śmierci jej ojca i o tym, że jej matka
  regularnie ląduje w szpitalu psychiatrycznym.

• Jej matka żyje?

• Elizabeth miała ledwie piętnaście lat, kiedy zaszła
  w ciążę z ojcem Ally. Jej ojciec, dziadek Ally, szalał
  z wściekłości. Miał wobec niej wielkie plany. Chciał,
  żeby była jego następczynią jako lekarz. Byłam wtedy
  stażystką i tego dnia, kiedy ją zbadał, schodziłam mu
  z oczu, bo się bałam, że mnie uderzy. Kazał mi za­dzwonić do doktora Newitta, położnika. „Trzeba zlik­widować tę ciążę! Natychmiast!", ryczał do słuchawki.
  Ale przez ten czas Elizabeth wyskoczyła przez okno
  i uciekła. Myślę, że ojciec Ally na nią czekał, bo zniknęli.

Biedne dziecko.

• Próbował ich szukać?

• Oczywiście, ale oni przepadli. Może nawet słusz­nie, skoro chciał wymusić na niej przerwanie ciąży. Kie­dy Ally miała cztery latka, Elizabeth przywiozła ją do
  Tambrine Creek. Zmieniła się nie do poznania. Jakby
  życie z niej uszło. Doktor wcale jej nie pomógł, dręczył ją
  przy każdej okazji, a kiedy znowu zniknęła, już jej nie
  szukał.

• Ale ty wiedziałaś, gdzie ona jest.

• Powiedziała komuś, chyba Marilyn Lewis, gdzie

95

będzie, na wypadek gdyby coś się stało doktorowi. Więc kiedy zmarł, zawiadomiliśmy ją. Ale za późno, bo była już bardzo chora.

• Na co?

• Po prostu się wypaliła. Ojciec przyjechał po Ally,
  lecz Elizabeth była skończona. Pisały o tym gazety przy
  okazji aresztowania Jerry'ego. Że wpędził ją w chorobę
  psychiczną. Oraz że Ally przeniesiono do rodziny zastęp­czej. - Westchnęła, po czym popatrzyła na Ally w morzu
  baloników.

• Kto by pomyślał, że tu wróci? Myślę, że w tej
  rodzinie trafiła na bardzo zacnych ludzi. Paul opowie­
  dział wszystkim o tym, co działo się wczorajszej nocy.
  Lekarz i masażystka w jednej osobie. - Uśmiechnęła się
  i szturchnęła go w bok. - Teraz już nie może się pan
  zżymać na ten szyld.

Spojrzał na nią spode łba, naśladując Ally.

• Będę się zżymał, ile zechcę - mruknął.

• Ponurak! - Berty parsknęła śmiechem. - Zapraszam
  na szampana.

• Mam pacjentów.

• Wszyscy się wypisali, żeby wziąć udział w tej uro­
  czystości.

• Fantastycznie. To znaczy, że po południu będą wa­
  lili drzwiami i oknami.

• Musi pan tak zrzędzić?

• Może nie muszę - westchnął. Nadal obserwował,
  jak Ally żegluje wśród zebranych jak na rodzinnym przy­
  jęciu. Chyba jest szczęśliwa, pomyślał i nagle przestał
  mieć jej to za złe. Bo niby dlaczego?

Jego to nie dotyczy. Jeszcze pięć dni temu był w tym miasteczku jedynym lekarzem. Nic się nie zmieniło. Nie

96

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

97

ma prawa zmuszać jej do wykonywania tego zawodu. Mimo że nie rozumie jej decyzji, nie wolno mu niczego jej narzucać.

To odkrycie wcale mu nie ulżyło. Nagle poczuł się beznadziejnie samotny, jak w pierwszych miesiącach po śmierci Rachel. Sześć lat wcześniej.

Po co o tym myśleć? Otrząsnął się zdegustowany.

• Pojadę teraz do pacjentów, u których miałem być
  wczoraj - zdecydował.

• Dobrze, ale niech pan wróci na jedenastą.

• Dlaczego?

• Bo od jedenastej jest pan zajęty - odrzekła z prze­sadną cierpliwością. - Lepiej, żeby na pana nie... cze­kali.

Jeszcze przed jedenastą był z powrotem, głównie z po­wodu pani Lewis. Wszystkie dokumenty związane z jej wyjazdem były już podpisane, więc czekał tylko na jej córkę.

Kevin spał spokojnie. Jak się obudzi, trzeba będzie go namówić na wizytę u psychiatry, ale na razie niech śpi, bo sen to bardzo dobry lekarz. Na koniec zajrzał do Jody. Też spała. Przy jej łóżku siedziała Margaret, jedząc ciast­ko. Wyglądała na wniebowziętą, więc uznał, że nie nale­ży jej przeszkadzać w tym pierwszym od wielu lat spot­kaniu z taką słodyczą.

Potem wylądował śmigłowiec i prawie jednocześnie przyjechała Sue, córka pani Lewis. Gdy pacjentkę uloko­wano na pokładzie, Darcy podszedł do Sue, by się z nią pożegnać.

- Żałuję, że nie miałam czasu porozmawiać z Ally - powiedziała - ale muszę lecieć z mamą. Proszę jej podziękować w moim imieniu.

• Nie omieszkam. - Zawahał się. - Czy to prawda, że
  w dzieciństwie się przyjaźniłyście?

• O tak. Często do mnie przychodziła, a jak umarł
  stary doktor, moi rodzice chcieli się nią zaopiekować, ale
  ojciec ją zabrał z Tambrine Creek. Jej rodzice byli wtedy
  w komunie tego potwora Jerome'a. - Zamyśliła się.
  - Trudno mi uwierzyć, że tu wrócił. Może to nawet te
  emocje przyprawiły mamę o zawał. Bardzo przeżywała
  fakt, że Ally oddano do rodziny zastępczej.

• Utrzymywaliście z nią kontakt?

• Staraliśmy się. - Wzruszyła ramionami. - Wtedy,
  kiedy Jerome'a aresztowano po raz pierwszy i Ally wylą­dowała w rodzinie zastępczej, rodzice wystąpili o prawo
  do opieki nad nią, ale sąd uznał, że nie należy rozdzielać
  dzieci ze wspólnoty.

Lekarz ze śmigłowca machał w stronę Sue, by wsiada­ła. Uśmiechnęła się do Darcy'ego i podała mu rękę.

• Dziękuję za przywrócenie do życia mojej matki.

• To zasługa Ally.

• Proszę ją ode mnie uściskać. To jej bardzo dobrze
  zrobi.

Na tym kończyły się jego szpitalne obowiązki. Powi­nien się cieszyć, więc dlaczego jest taki niespokojny? Od dzisiaj może nie zwracać uwagi na Ally niezależnie od jej kwalifikacji. „Proszę ją ode mnie uściskać. To jej bardzo dobrze zrobi." Uściskać.

Obydwa spaniele dreptały za nim.

- Może powinienem jej was wypożyczyć?

Jekyll i Hyde zgodnie pomachali ogonami, jakby taka odmiana bardzo im odpowiadała, a on poczuł coś, co zdecydowanie, absolutnie nie miało nic wspólnego z za­zdrością. W żadnej mierze.

98

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

99

Jest zazdrosny o to, że ona będzie do nich się tulić?

W recepcji czekała na niego Betty. Siedziała przy biurku

ze splecionymi ramionami niczym strażnik, które­go

zadaniem jest nikogo nie wpuścić. Pogładziła psy,

po czym gestem kazała im położyć się w

ich koszach, od­czekała, aż wykonają jej polecenie,

po czym oznajmiła:

• Jest pan tu niepożądany.

• O ile mi wiadomo, tu jest moje miejsce. - Postawił
  torbę i sięgnął po karty pacjentów. Ale ich tam nie było.
  - Jest jedenasta. Mam wizyty.

• Wizytę. Jedną - poprawiła go. - Po sąsiedzku.

• Słucham?

• Za ścianą. - Uśmiechnęła się przebiegle. - Wdzię­czni pacjenci przygotowali dla pana niespodziankę. Za­stanawialiśmy się, kto będzie pierwszy. Uznaliśmy, że
  ma to być ktoś zasłużony dla miasteczka. Po wczorajszej
  akcji już nikt nie miał wątpliwości. Złożyliśmy się na
  pierwszy masaż u Ally. Wybór padł na pana.

Otworzył szeroko oczy.

• Na mnie - powtórzył głupkowato.

• Niech pan nie mówi, że pan rezygnuje - powiedzia­ła surowym tonem. - Nawet ci, co ledwie wiążą koniec
  z końcem, dorzucili po dwadzieścia centów. To jest nasz
  prezent dla was obojga. Półtoragodzinny masaż. Proszę
  się udać do sąsiedniego budynku i nie wracać, dopóki nie
  będzie pan tak zrelaksowany, że będzie pan fruwał.

• Betty, nie żartuj.

• Nie żartuję. Ally czeka.

• Nie chcę, żeby Ally mnie masowała.

• Sprawi pan przykrość połowie mieszkańców, a Ally
  nie będzie miała pierwszego klienta. Tego pan chce?

• Nie chcę, ale...

• Boi się pan.

• Wcale nie.

• To na co pan czeka? Chce pan, żeby się rozeszło, że
  jest pan upartym, zrzędliwym ponurakiem, który nie wie­
  rzy, że metody alternatywne mają swoje dobre strony?
  Czy woli pan przyjąć ten dar z godnością?

• Nie ma jakiegoś pośredniego rozwiązania?

• Nie. - Stanowczo pokręciła głową. - Kilkanaście
  osób uznało, że ich zdrowotne kłopoty mogą poczekać do
  końca pańskiego masażu. No, jeśli zamierza pan tu ster­
  czeć...

• Ja nie sterczę.

• Skądże. - Wyszła zza biurka i zaczęła popychać go
  w kierunku drzwi. - Do sąsiadki, proszę.

KOJĄCY DOTYK

101

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Ally o niczym nie wiedziała. Berty doprowadziła oszo­łomionego Darcy'ego do jej gabinetu.

- Przyszedł pierwszy klient! - zawołała w górę scho­dów, po czym wyszła pospiesznie, trzaskając drzwiami.

Ally stanęła na półpiętrze jak wryta.

• Znowu ty. Po co przyszedłeś?

• Zdaje się - wyjąkał - że jestem twoim pierwszym
  klientem.

Do tej pory oglądał ją tylko w dżinsach. Teraz miała na sobie luźne spodnie do pół łydki oraz obszerną bluzę z podwiniętymi rękawami; włosy związała w węzeł, a wargi pomalowała różową pomadką w tym samym odcieniu co bluza.

Podziwiał ją w milczeniu.

• No co? Mam umazane czoło?

• Przepraszam - bąknął.

• Czy dobrze usłyszałam, że jesteś pierwszym klien­tem?

• Tak.

• Powinieneś być w pracy.

• Moi pacjenci się skrzyknęli i aktualnie nikt nie jest
  chory.

• Jak to?

• Mieszkańcy Tambrine Greek ufundowali jeden ma­saż. Mnie. Mam być twoim pierwszym klientem. Chcą
  się odwdzięczyć za to, że uratowałaś panią Lewis.

• Ale dlaczego ty?

• Mnie też są wdzięczni. - Darcy westchnął. - Tak
  jest na prowincji. Dostaję różne dary.

• Jakie?

Wahał się, lecz uznał, że to napięcie koniecznie trzeba rozładować. Najlepiej rozmową.

• Po śmierci Rachel wyjechałem za granicę. W jednym
  z samolotów rozdawano jakiś niebieski likier w miniaturo­wych buteleczkach. Zatrzymałem ją, a kiedy tu osiadłem,
  ustawiłem kilka podobnych buteleczek w ramie od obrazu.

• No i co?

• Pacjenci się zorientowali, że zbieram buteleczki.
  - Włożył ręce do kieszeni. - Kiedy ostatnio je liczyłem,
  było ich dwa tysiące trzysta dwadzieścia pięć plus te,
  którymi zostałem obdarowany w tym tygodniu.

Ally się rozpromieniła.

- Dziadek dostawał ryby. Rybacy nie mieli pienię­dzy, więc płacili w naturze. Za szpitalem urządziliśmy
z dziadkiem cmentarz dla ryb. Dziadek często oddawał je
do szpitalnej kuchni, aż pacjenci zaczęli narzekać, że
jadłospis jest mało urozmaicony.

Atmosfera stała się odrobinę bardziej swobodna.

- Tym razem obdarowali ciebie moją osobą, którą
masz wymasować - podsumował. - Nie likier i nie ryby.

Napięcie znowu raptownie skoczyło.

• I co my z tym zrobimy? - zapytała bezradnie.

• Jestem zapisany na masaż.

• A chcesz go?

• Nie.

• Byłeś kiedykolwiek u masażysty?

• Nie.

• To skąd wiesz, że nie chcesz?

102

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

103

• Tak mi się wydaje.

• Będą cię wypytywali - zauważyła. - Tak bywa
  w przypadku zbiorowych prezentów. Matko, ależ oni nas
  dręczyli pytaniami, jak nam te ryby smakowały! Czy pan
  doktor woli tuńczyka czy barakudę? Co im odpowiesz?

• Że było bardzo przyjemnie?

• Żałosne.

• Powiedz mi, co mam mówić.

• Nie. - Energicznym ruchem podwinęła rękawy. -
  Jest tylko jedno wyjście.

• Nie!

• Jeśli się nie zgodzisz, powiem prawdę, bo mnie też
  będą wypytywali. Powiem, że doktor Rochester się za­
  wstydził i odmówił.

• Wcale nie jestem zawstydzony!

• Boisz się?

• Nie.

• To o co chodzi? Tak bardzo gardzisz tą profesją, że
  nawet nie chcesz spróbować?

• Nie gardzę.

• Tak to wygląda. To nie boli, zapewniam cię. Widzę
  stąd, że jesteś cały spięty.

• Wcale nie jestem spięty!

• Mowa. I krzyczysz, bo zawsze mówisz podniesio­nym głosem - drwiła.

• Ally...

• Podejrzewam, że będziesz obserwowany. Ludzie
  widzieli, jak tu wchodziłeś i oczekują, że opuścisz to
  miejsce energicznym, rześkim krokiem. Masz kilka
  wyjść: możesz zaraz stąd wybiec, ale wtedy zranisz uczu­
  cia swoich dobroczyńców, możesz tu przesiedzieć pół­
  torej godziny, ale ostrzegam, że nie mam ani kawałka

gazety do czytania. Możesz też poddać się masażowi. Dlaczego się wykręcasz? Boisz się, że cię zbałamucę? Uniósł wysoko brwi.

• Nic z tych...

• Jestem profesjonalistką. Figuruję w urzędowym re­
  jestrze masażystów. Za nieetyczne zachowania można
  mnie wykreślić z tego rejestru. Poza tym - uśmiechnęła
  się - nie mam na to ochoty. Więc jak, na co się decydu­
  jesz? - Rzuciła mu ręcznik. - Idę na górę, a ty się rozbierz
  do majtek, połóż się na łóżku i przykryj ręcznikiem.
  Dopiero wtedy zejdę. Drzewo sandałowe?

• Drzewo sandałowe?

• Dla rozluźnienia. A może inny olejek? Zanim się
  położysz, przeczytaj sobie tę listę. Bóle głowy, stres,
  zaparcia...

• Zaparcia?

• Nie prowadzę historii choroby - wyjaśniła z uśmie­chem. - Nawet jeśli wybierzesz olejek nagietkowy na
  napięcie przedmiesiączkowe, też nie będę zadawała żad­nych pytań.

Rozbierał się bardzo powoli. Czuł się dziwacznie. To zły pomysł. Idiotyczny. Gdy kładł się na podgrzanym stole i przykrywał ciepłym ręcznikiem, przez żaluzję do pokoju wdarły się promienie słońca. Idealne miejsce na salon masażu, pomyślał, mimo że myślenie o czymkol­wiek innym niż masaż w wykonaniu Ally szło mu wyjąt­kowo trudno.

Dolną połowę ciała przykrył ręcznikiem, a na obnażo­nych plecach czuł pieszczotę słonecznych promieni.

• Gotowy?

• T-tak - wyjąkał. Słyszał jej kroki i robił wszystko,
  by nie zerwać się i nie uciec.

104

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

105

• Wybrałeś już olejek? - Gdzieś z głośnika w głębi
  pokoju popłynęły tony harfy z pluskiem strumyka w tle.
  Chryste, ale kicz!

• Drzewo sandałowe - wykrztusił.

• Bardzo oryginalny wybór. I kosztowny.

• Bierz się do roboty.

• Staraj się odprężyć. - Przykrywała go drugim ręcz­nikiem. - Przestań myśleć i poddaj się tej muzyce.

Położyła dłonie na jego plecach i przez dłuższą chwilę tkwiła w bezruchu. Nawiązywała z nim kontakt. Potem bardzo ostrożnie zdjęła ręcznik. Ten, który okrywał ple­cy. Drugi pozostał na miejscu.

- Myśl tylko o tym strumieniu - szepnęła.
Usłyszał, że rozciera olejek w dłoniach, po czym jej

ręce znowu znalazły się na jego plecach, muskały je, długimi pociągnięciami rozprowadzając ciepły olejek po jego skórze. Raz za razem.

Nacisk jej dłoni stawał się coraz mocniejszy. Darcy czuł obezwładniający zapach olejku, a dłonie Ally spra­wiały, że rozkoszne ciepło zaczęło ogarniać jego kark, ramiona, łopatki...

- To jest relaksująca rozgrzewka - wyjaśniła.
Faktycznie. Już czuł ogarniającą go senność.

- Teraz następny etap. - Jej dłonie na chwilę spoczęły
na jego plecach, jakby zastanawiały się nad kolejnym
krokiem, by po chwili wziąć się do pracy. Tym razem
skupiły się na mięśniach. Ani na chwilę nie przerywały
kontaktu z jego ciałem. Ally przez cały czas przemawiała
do niego niemal szeptem, a jej głos splatał się z muzyką,
pluskiem wody i uczuciem ciepła.

Chwilami prawie zasypiał, kiedy indziej był do głębi świadomy każdego jej ruchu. Odwróciła go na plecy, a on

ledwie to odnotował. Zaczęła masować szyję, policzki, podbródek. Stała za jego głową, więc mógł się delek­tować jej zapachem. To ten olejek tak pachnie, nie Ally, pomyślał.

Poczuł się zawiedziony, gdy jej palce opuściły jego twarz. Znowu okryła go ręcznikami i przez chwilę za­trzymała dłonie na jego piersi, gładząc ją delikatnie, jakby na pożegnanie.

Zdjęła mu z oczu maseczkę, którą mu nałożyła, poło­żywszy go na plecach. Nie unosił powiek, by czar nie prysł, i lekko oszołomiony zastanawiał się, co się stało. Pozbył się czegoś, z czego nie zdawał sobie sprawy, że mu ciąży. Napięcia. Tego, które nie dawało mu spokoju od śmierci Rachel. Czuł się... wolny.

Wystarczył masaż? Tylko masaż?

- Idę na górę - szepnęła Ally, a on starał się otrząsnąć
z zauroczenia. - Poleź spokojnie przez parę minut, żeby
dojść do siebie, a potem możesz się ubrać. Zejdę na dół,
jak usłyszę, że się ruszasz.

Nie spodobało mu się takie rozwiązanie.

• Zostań.

• Mam klientów - wyjaśniła. - Ty zapewne rów­nież.

• Byłem zapisany na półtorej godziny.

• Jesteś tu godzinę i czterdzieści minut. - To go
  obudziło. Otworzył oczy i ujrzał nad sobą jej roześmianą,
  zarumienioną z wysiłku twarz. Była piękna.

• Ally...

- Muszę iść - szepnęła, cofając się na krok.
Patrzyła mu prosto w oczy, a on powtarzał w myślach:

Ally, Ally... Ogarnęła go ogromna radość, która nie miała nic wspólnego z masażem. A może miała?

106

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

107

• Ally - powiedział na głos.

• Muszę iść - powtórzyła.

• To było krócej niż półtorej godziny. - Popatrzył na
  zegar nad drzwiami.

Godzina i czterdzieści minut! Jak to możliwe?!

- Zejdę, jak się ubierzesz.

Nie miał do niej żalu, ponieważ sprawy zaczęły wy­mykać się spod kontroli. Może i on powinien uciekać.

O nie. Nie teraz, kiedy czuje, że ogromny głaz spadł mu z serca, a on nawet nie wiedział, że go dźwiga.

Przez minione lata zmagał się ze smutkiem po śmierci Rachel. Wydawało mu się, że robi postępy. Zdawał sobie sprawę, że jest samotny, ale nie miał czasu tym się zająć. Poza tym nikt nie dorównywał Rachel.

Nie zamierzał porównywać Ally i Rachel. To jest nie­wykonalne, bo te kobiety są diametralnie różne.

Dwie różne... miłości?

Leżał w promieniach słońca i słyszał, jak Ally na gó­rze myje ręce, przygotowując się na przyjęcie następne­go klienta. Pacjenci!

Zszedł ze stołu i znowu znalazł się w świecie nie­rzeczywistym. Za sprawą masażu? Ally słusznie nazwała to masażem leczniczym. Oswojenie się z tym odkryciem zabierze mu trochę czasu, ale już teraz wie, że to, co robi Ally, ma ogromną wartość. Jeśli dzięki niej można uwol­nić się od trosk...

Claire Manning. Jej mąż umiera na raka. Ona bardzo go kocha, ale ma jeszcze czwórkę małych dzieci i pracę w pełnym wymiarze godzin. Wymagania małżonka do­prowadziły ją do omdlenia. Pan Manning leży przed telewizorem i tylko stale się domaga, by przy nim ska­kano.

Pani Manning musi tu przyjść, postanowił Darcy, wkła­dając buty. Tylko kto za to zapłaci?

Rotarianie. Oni od dawna chcą jej pomóc. Może nawet udałoby się ich namówić, by w formie darowizny wyku­pili ze trzy masaże tygodniowo, a on rozdzieli to między najbardziej potrzebujących pacjentów?

Pan Proody. Ofiara epidemii polio pół wieku temu. Ledwie chodzi o kulach. Jest sam jak palec. Taki masaż raz w tygodniu złagodziłby te wszystkie przykurczę...

Czuł, że jest tak przejęty, jakby odkrył nowy lek.

- Ubrany? - Ally stała u podnóża schodów, a jemu aż
zaparło dech w piersiach.

W głowie miał zamęt. Przez tyle lat ograniczał się do roli obserwatora, aż tu nagle znalazł się na zupełnie in­nym terytorium.

• Ile jestem ci winien? - zapytał.

• Zapłacone z góry. Zapomniałeś?

• A olejek?

• Tambrine Creek zapłaciło i za olejek. Zamówili naj­droższy masaż. Oni ciebie bardzo cenią.

• Ciebie też będą bardzo cenili. - Czuł, że się czer­wieni.

• Spodobał ci się taki masaż?

• Mhm.

• To naprawdę był pierwszy raz?

• Tak.

• Nie był nieprzyjemny?

• Można tak to ująć. Ally... jeśli każdy czuje to samo,
  co ja...

• Nie zrobiłam ci niczego specjalnego.

Dobre sobie. Czy ona ma świadomość, co się dzieje z jego emocjami?

108

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

109

Pacjenci! Skup się na pacjentach.

• Masaż dobrze by zrobił wielu mieszkańcom tego
  miasteczka - powiedział, a ona udała zdziwienie.

• Czyżby? Przecież ja chcę ich tylko wykorzystać
  - wypomniała mu. - Udaję lekarza i chcę ich pozbawić
  ostatniego grosza. Na przykład taką panią Morrison.

• Pomyliłem się - przyznał. - Czy możemy o tym
  zapomnieć? Ally... zacznijmy od początku. Powiedzia­łem ci kilka niewybaczalnych rzeczy.

• Nie przeczę. Wyplatanie koszy.

• Zapraszam cię na kolację.

• Wcale nie masz takiego zamiaru.

• Mam.

• Nie. - Podeszła do drzwi i szeroko je otworzyła.

• Dlaczego nie?

• Darcy, jesteś lekarzem. I dobrze wiesz, że randki
  z pacjentami nie wchodzą w grę.

• Randki z pacjentami?

• Zrobiłam ci najlepszy masaż, jaki umiem. Jesteś
  rozgrzany, trochę senny i widzisz świat w różowych
  barwach. Jak po peptydynie. Umówiłbyś się z taką pac­jentką?

• Skądże.

• Sam widzisz. Przepraszam, ale muszę wracać do
  pracy.

• Ally, czuję się jak...

• ...młody bóg - dokończyła. - I to ja to sprawiłam.
  Chwała mi za to, ale teraz idź już do pacjentów. Jeśli
  chcesz kolejny masaż, w każdej chwili możesz zapisać
  się na wizytę.

• Nie chcę drugiego masażu.

• Na pewno?

• Ally... - Zrobił krok w jej stronę, a ona stanęła na
  progu. To jej wypracowana technika, pomyślał. Jeśli pac­jent zrobi nieodpowiedni gest, ona może natychmiast
  wyjść przed dom. Tak jak teraz. - Alły... ja nie jestem
  groźny.

• Wiem, ale za dziesięć minut mam następnego klien­ta, a jeszcze muszę posprzątać. Wyjdź już.

Zrobił z siebie durnia. Jego świat się zakołysał, a on nie miał pojęcia, jak temu zapobiec.

Wyjdź i się zastanów. Oddal się od jej uśmiechu, do­tyku i zapachu. Weź głęboki oddech.

• Masaż był super - oświadczył. - Od dzisiaj oboje
  jesteśmy fachowcami.

• Na pewno?

• Oczywiście. Musimy przedyskutować kilka zawo­dowych tematów.

• Nie uprawiam medycyny.

• Może będę zmuszony zmienić pogląd na masaż. Na
  razie uważam, że są tacy, którym bardzo pomoże. - Pa­trzyła na niego z niedowierzaniem. - Spotkajmy się wie­czorem, żeby o tym pogadać.

• Nie umawiam się z klientami.

• Ally...

• Dziękuję za wizytę w moim gabinecie - rzuciła
  oficjalnym tonem. - Do widzenia.

• Muszę obejrzeć twoją stopę.

• Już nie boli. - Zanim zareagował, zniknęła w środ­ku, zatrzaskując za sobą drzwi.

KOJĄCY DOTYK

111

ROZDZIAŁ ÓSMY

Jak po czymś takim można wrócić do normalnej pracy? - denerwowała się Ally. Jednak bez większego trudu przełączyła się na tryb profesjonalny. Jej klientami byli teraz po kolei: prezes klubu Rotarian, jego małżonka, aptekarka oraz dyrektorka miejscowej szkoły podsta­wowej.

Sprawdzają mnie, pomyślała, masując pergaminową skórę dyrektorki. Jeśli wyjdą stąd zadowoleni, będzie to oznaczało, że jej działalność jest pożyteczna.

Masując i klepiąc przedstawicieli śmietanki towarzys­kiej Tambrine Creek, myślami stale wracała do Darcy'ego. Do jego ciała, uśmiechu i zakłopotania, gdy nie zgodziła się z nim umówić.

Był potwornie zmieszany. Czy zdawał sobie sprawę, jak ona na niego reaguje? Na pewno nie. I nie powinien się tego domyślać. Wdawać się w romans z lekarzem, który leczy to miasteczko, który mieszka w domu dziad­ka... O, nie. Co to, to nie.

Czy powinna tu wracać? Nie wiadomo. Gdy dyrektor­ka szkoły wyszła, uznała, że powodem tak serdecznego przyjęcia jest jej życiorys. Ci ludzie pragnęli jej pomóc. Pomogą też jej matce. Przygryzła wargę. Jak długo?

Przeliczyła pieniądze. Może już wkrótce będzie ją stać na wynajęcie godziwego lokum oraz opłacenie kogoś, kto będzie czuwał przy matce, gdy ta nie będzie w formie.

Ciężkim krokiem powlokła się na górę. Pięć masaży to

trochę za dużo jak na jeden dzień, ale za te pieniądze warto było tak się zmęczyć. Na dodatek ma co jeść, bo z porannego bankietu zostało mnóstwo przysmaków.

Telefon zadzwonił akurat w chwili, gdy zasiadała w fotelu przy oknie.

• Spadaj - mruknęła. Podniosła się jednak, bo być
  może jest to kolejny klient.

• Ally?

• Ach, to ty, Darcy. - Nastroszyła się, a on natych­miast to wyczuł.

• Nie musisz być taka defensywna.

• Nie muszę?

- Widziałem, jak u ciebie na dole zgasło światło.
To się zdarza - powiedziała z rezerwą. - Zawsze

gaszę światło pod koniec dnia. Ty chyba też.

• Czy już zastanowiłaś się nad kolacją?
  Popatrzyła na zimne parówki.

• Już jadłam.

• Jesteś po kolacji?! Zgasiłaś światło na dole trzy
  minuty temu!

• Jajem bardzo szybko. Dobranoc.

• Nie wygłupiaj się. Znam dobrą restaurację w ośrod­ku „Nautilus". Świetnie tam karmią - kusił.

Zimne parówki.

• Moja kolacja też jest świetna - odparła.

• Żartujesz.

• Nigdy w życiu. Jem teraz wyśmienitą wołowinę
  w cieście.

• Upiekłaś ją w trzy minuty?

• Jestem nie tylko doskonałą masażystką, ale i super-kucharką.

• Podzielisz się ze mną?

112

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

113

• Sam sobie upiecz.

• Ja się z tobą podzieliłem - zauważył.

Taka bezpośredniość stawała się nieznośna. A zara­zem... pociągająca?

• Darcy, daj spokój. Nie chcę, żeby ta znajomość wy­kraczała poza ramy zawodowe.

• Przedstawiciele tej samej profesji często umawiają
  się na posiłki.

• Mów za siebie. - Odłożyła słuchawkę, nim zdążył
  odpowiedzieć, i podeszła do okna. Ot tak, by zobaczyć,
  czy u sąsiada jest zapalone światło. W jego gabinecie
  panował mrok, za to przy samochodzie stał Darcy z ko­mórką przy uchu. Spoglądał w jej okna.

Na jej widok się uśmiechnął. Spuściła roletę tak szyb­ko, jakby zobaczyła tam mordercę. Co on wyprawia?

- Sam siebie wytrąca z równowagi - mruknęła pod
nosem. Ona wie, co robi. Ma plan na życie. Bez Dar-
cy'ego.

Sięgnęła po kolejną parówkę i położyła się na łóżku. Stwierdziwszy, że nie ma nic do roboty, postanowiła przez resztę wieczoru być obrażona na cały świat.

Taka postawa nawet jej odpowiadała, ale nie przy­spieszała upływu czasu. Przez kilka poprzednich dni po­rządkowała swoje nowe lokum, więc teraz panował w nim porządek. Co by tu zrobić? Powinna była poży­czyć jakąś książkę z biblioteki. I dlaczego nie ma tu telewizora? Ma jeszcze trzy podręczniki masażu! Nudne.

Darcy już chyba odjechał. Wyjrzała przez okno. Ani śladu mercedesa. To dobrze.

Dobiegała ósma. Można by... pójść do pubu? Albo do schroniska! Przez całą dobę nie miała wiado­mości od Lorraine i Margaret. Muszą być zdezorientowa-

ne. Przez całe łata wykonywały polecenia Jerry'ego, a te­raz otworzyła się przed nimi perspektywa samodzielnego życia. Na pewno są przerażone.

Warto do nich zajrzeć. Może przyda się im masaż? A może będą miały ochotę porozmawiać o Jerrym? To nie jej problem, ale to przecież ona zburzyła ich dotych­czasowy tryb życia. Jeny nadal przebywa w Tambrine Creek. Na razie nikt nie wie, dokąd go odesłać, ponieważ nakazy jego aresztowania wydano w trzech stanach w Australii oraz w USA.

Świadomość, że jest blisko, to dla nich dodatkowe obciążenie, pomyślała, przypominając sobie chaos, jaki zapanował w komunie, kiedy aresztowano go, gdy miała dwanaście lat. Jej matka okazała się wtedy bezwzględnie lojalna wobec niego, mimo że na to nie zasługiwał. Popa­dła wówczas w depresję.

Lepiej tego nie wspominać i zająć się czymś konkret­nym. Przejdzie się do schroniska, na chwilę, aby się upewnić, że wszystko jest w porządku. Tego się spodzie­wała. Wiedziała, że przez cały dzień odwiedzali ich prze­różni urzędnicy oraz reporterzy. Na pewno są zmęczeni i zapewne już układają się do snu.

Gdy weszła do środka, znalazła się w samym centrum pandemonium. Na podłodze w kuchni głośno wymioto­wała mała dziewczynka, na kanapie jęczał i wił się z bólu chłopiec, nad którym pochylała się Penny, a z pokoju nieopodal dobiegał płacz trzeciego dziecka. Co tu się dzieje?!

Podbiegła do Marigold, podniosła ją z podłogi i pod­prowadziła szybko do zlewu. Dziewczynka zwymioto­wała jeszcze raz i drugi, aż w końcu w jej żołądku zabrakło treści.

114

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

115

- Mamo... -jęczała.

Ally rozejrzała się za Lorraine, lecz ujrzała tylko, jak Penny podaje wiadro Davidowi.

• Gdzie jest Lorraine? - zapytała Ally.

• W pokoju. Nie ma siły się podnieść. Wszyscy mają
  bóle żołądka i wymioty.

Podtrzymując Marigold, poprowadziła ją do pokoju, gdzie stały piętrowe łóżka. Na jednym z nich siedziało jeszcze dwoje dzieci, a trzecie pochylało się nad wia­drem.

• Co się dzieje?

• To chyba jest zatrucie - orzekła Cornelia, kierow­niczka schroniska. - Jeden z mężczyzn, ten Greg, też ma
  boleści. Chciałam skontaktować się z doktorem Roches-
  terem, ale wyjechał. Złapałam go, kiedy miał zasięg, ale
  akurat w chwili, gdy wezwano go do farmera, który
  wsadził palec w jakąś maszynę.

• Ze szpitala nikt nie przyjedzie?

• Nie, bo wszyscy są zajęci, a poza tym wzywają do­datkowy personel tylko w nagłych sytuacjach.

No tak. Czy to jest sytuacja nagła?

Co ją to obchodzi? Jest masażystką, nie lekarzem. Nie. Jest lekarzem, czy jej się to podoba, czy nie. I wie, na czym polega zagrożenie życia.

- Co oni jedli? - zawróciła się do kierowniczki.

Cornelia nie była zbyt rozgarnięta, więc musiała po­ważnie się zastanowić. Tymczasem Marigold zaczęła wy­rywać się, bardzo słabo, w stronę Lorraine.

- Mama też jest chora. - Ally mocniej przytrzymała
dziewczynkę. - Też boli ją brzuch. Macie szczęście, że
jestem lekarzem.

Jak to? Drugi raz w ciągu dwóch dni przyznała się, że

jest lekarzem? To bardzo poważny wyłom w jej postano­wieniu!

• Coście dzisiaj jedli? - Marigold udzieliła odpowie­
  dzi szybciej niż Cornelia.

• Wszystko - wyszeptała. - Wszystko.

• Piekarz bardzo się wysadził na to twoje przyjęcie,
  a ludzie jeszcze sporo przynieśli od siebie - odezwała się
  Cornelia. - I bardzo dużo zostało. I te wszystkie zapie­kanki i ciasta wylądowały tutaj...

No tak, tam mogły być bakterie. Jeśli rzeczywiście, to i ona sama może za jakiś czas skręcać się z bólu. Pewnie jednak salmonella nie ma z tym nic wspólnego.

Przypomniała sobie jadłospis ustalony przez Jerry'e-go. Na pewno go nie zmienił, bo po co? Dysponował ich zasiłkami, więc był bardzo oszczędny, by jak najwięcej mieć dla siebie. Jego ludzie, co do jednego, byli poważnie niedożywieni. I dlatego wietrzna ospa zebrała takie obfite żniwo.

• Ktoś chciał nas otruć - powiedziała Lorraine.

• Nie - oznajmiła Ally z naciskiem. - Jestem leka­rzem. Podejrzewam, że przez wiele lat jedliście w kółko
  to samo: ryż, kawałek kurczaka i warzywa z waszej
  działki. Nic poza tym. A dzisiaj trafiła się wam obfita
  i urozmaicona uczta. Zjedliście za dużo, za szybko i za
  tłusto. Wszystkim podam lek, który zahamuje torsje,
  a Marigold dostanie kroplówkę, bo jest bardzo odwod­niona. Obawiam się, że nic więcej nie mogę zrobić. To
  przede wszystkim wasze żołądki muszą się pozbyć tego,
  czego nie są w stanie strawić.

Lorraine jęknęła, chwytając się za brzuch. Patrzyła na Ally z niedowierzaniem.

- Zjadłam sześć ekierek - wyznała.

116

MARION LENNOX

• O matko. - Ally się uśmiechnęła. - Cornelio, za­dzwoń do szpitala i poproś, żeby mi przysłali pielęgniar­kę z kroplówką i środkiem przeciwwymiotnym. Dla sześ­ciu osób. Opowiedz im, co się tu dzieje.

• Nie przyślą pielęgniarki - mruknęła Cornelia, z nie­smakiem spoglądając na kuchenną podłogę. - Bo wszyst­kie zajęte. Doktor Rochester...

• Doktor Rochester wyjechał, więc musisz się po­
  godzić z tym, że teraz tu rządzi doktor Westruther. - Za­
  klęła pod nosem i sama sięgnęła do telefonu. Czy to
  się doktor Westruther podoba, czy nie, dodała w duchu.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Darcy wszedł do schroniska i stanął jak wryty na widok Ally szorującej podłogę w kuchni. Obok stało wiadro z gorącą wodą.

- Ally... - powiedział półgłosem.
Ujrzawszy go, przysiadła na piętach.

• Mogłam się tego spodziewać - mruknęła nieprzy­chylnie. - Odsiecz przybywa, kiedy mnie został jeszcze
  tylko metr podłogi. Nasz wspaniały doktor zjawia się
  w najbardziej odpowiednim momencie. Bohater.

• Spokojnie. Sytuacja pod kontrolą?

• Owszem. Ale to nie twoja zasługa.

• Byłem zajęty.

• Dobrze się bawiłeś? Podobno był to zgnieciony pa­lec. Ale na pewno podłogę mył kto inny.

• Żona pacjenta - oznajmił ze stoickim spokojem.

• Co z nim? - zapytała już bez sarkazmu.

• Poważnie uszkodzona kość, ale, dzięki Bogu, nerw
  jest nietknięty. To Will Dały. Twierdzi, że cię zna.

• Chodziłam z nim do szkoły. - Odgarnęła włosy
  za ucho. - Ciągle mnie wtedy ogrywał w kulki. Wyjdzie
  z tego?

• Jestem dobrej myśli. Ale nie obejdzie się bez in­gerencji dobrego chirurga ortopedy. Myślę, że będzie
  nadal mógł wygrywać w kulki.

• To dobrze. Wyślesz go do Melbourne?

• Jutro wyekspediuję go do szpitala Świętej Małgo-

118

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

119

rzaty, bo tam jest najlepsza ortopedia. Pojedzie z nim Robert.

• Ten z nowotworem na twarzy.

• Mhm. - Podszedł bliżej, by popatrzeć na lśniącą
  podłogę. - Jak on się czuje?

• Nie brał udziału w tym obżarstwie - powiedziała.

- Nic tylko śpi po tym środku, który mu zaaplikowałeś.

- Dobre i to. - Popatrzył na nią, jak klęczy na pod­łodze ze szczotką w ręce. Wygląda jak... Jak co? Jak Ally.

- Zależy mi na tym, żeby go operowano jak najszybciej.
Nie udało mi się podrzucić go śmigłowcem razem z panią
Lewis, za to pojedzie z Willem. I z Kevinem, bo w jego
przypadku nie obejdzie się bez psychiatry. We dwóch
będzie im raźniej.

Rozejrzał się po schludnej świetlicy, zaglądając do sypialni, skąd dochodził czyjś przyciszony głos.

• Opowiedz mi, co się tutaj dzieje - zaproponował.

• Will jest w szpitalu?

• Tak. Przywiozłem go pół godziny temu i dowie­
  działem się, że jestem tu potrzebny.

• Ty? Potrzebny? - Wróciła do szorowania. - Niby
  po co?

• Ally...

• Mam tu Berty, jak słyszysz. Czuwa przy Marigold.
  Dostała maxalon, ale ciągle wymiotuje. Nie chcę, żeby
  była bez opieki. Jest skrajnie wyczerpana.

• Dałaś jej kroplówkę?

• Jedną? Trzy, doktorze. Dwoje ciężko chorych dzie­ci, jedno średnio chore i chora Lorraine. Robert nie brał
  udziału w uczcie, a pozostali chyba mają strusie żołądki.
  Czy to ty wpadłeś na pomysł, żeby chorym dzieciom
  przekazać te przeróżne ciężkostrawne smakołyki?

• Zdaje się, że nie był to dobry pomysł. Na pociechę
  mogę ci powiedzieć, że nie zmuszałem ich do jedzenia
  ciastek z kremem.

• Marna pociecha. - Wytarła podłogę i spojrzała na
  swoje dzieło. - Skończone. Darcy, otwórz okno, bo stra­sznie tu śmierdzi.

- Dopiero teraz to poczułaś?
Rzuciła mu nienawistne spojrzenie.

• Dowiedz się, że nie. Na dodatek ja też śmierdzę, bo
  Marigold wymiotowała w moich ramionach.

• Dlaczego Cornelia nie umyła tej podłogi?

• Bo smród wymiocin przyprawia ją o mdłości - wy­
  jaśniła. - W przypadku Berty szorowanie podłóg nie
  wchodzi w zakres jej obowiązków, chyba że w szpitalu
  i jeśli jest to konieczne. I dlatego Berty siedzi przy cho­rych, a podłogę myje masażystka.

• Nasza dobra, kochana masażystka - westchnął Dar­cy. - Czy w szkole masażu mieliście wykłady z szoro-grafii?

• Uważaj, bo oberwiesz tą szczotką - pogroziła mu.
  - Koniec. Nic tu po mnie. Przyjechał doktor Rochester,
  więc znowu mogę być masażystka. - Wytarła ręce w spo­dnie. - Znikam. Betty ma moją notatkę na temat kuracji.
  Oni są twoimi pacjentami i nie powinnam ingerować, ale
  ty ratowałeś pokiereszowane palce, zamiast szorować
  podłogi...

• Robiłem jeszcze inne rzeczy.

• Jakie? Nie mów, że zatrzymałeś się na plaży, żeby
  podziwiać księżyc.

- Organizowałem zakwaterowanie.
Przyjrzała mu się.

- To nie mój interes - oznajmiła. - Obejrzyj tymcza-

120

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

121

sem swoich pacjentów, bo ja muszę pędzić do domu, żeby się umyć.

• Czy mam ich zbadać natychmiast?

• Nie musisz, jeśli masz do mnie zaufanie.

• Mam do ciebie zaufanie. Jesteś bardzo dobrym le­karzem.

• Nie jestem lekarzem.

Puścił to mimo uszu, tym bardziej że oboje zdawali sobie sprawę, jak absurdalne jest to stwierdzenie.

• Załatwiałem dach nad głową. Długoterminowe za­
  kwaterowanie z pełnym wyposażeniem dla wszystkich,
  w tym także dla ciebie i twojej matki.

• Słucham?

• Dobrze słyszałaś. - Obserwował jej twarz.

• Dom z pełnym wyposażeniem dla mnie i mojej
  matki.

• Mam wrażenie, że ci na tym zależy.
  Ally nie kryła zdumienia.

• Co wiesz o mojej matce? - spytała cicho.

• Całkiem sporo. - Wkroczył na bardzo śliski grunt
  i musi zachować ostrożność. - Rozmawiałem dzisiaj z Sue.

• Sue?

• Córką pani Lewis. Przyjaźniłyście się, kiedy byłaś
  mała...

Jej rysy złagodniały.

• Ja... Sue była fantastyczna, a jej rodzice...

• Dlatego ujawniłaś się jako lekarz, żeby ratować
  panią Lewis?

• Możliwe. - Wahała się. - Co powiedziała ci Sue?

• Niewiele, ale wystarczająco dużo. Po tym, czego
  dowiedziałem się od niej, od Betty i od ciebie, postanowi­łem wszcząć małe prywatne śledztwo.

• Nie miałeś prawa.

• Nie miałem - przyznał. - Ale to jest straszna histo­ria. Życie twojej mamy to pasmo udręki. Dziadek umył
  ręce i wydał ją na pastwę Jerry'ego. Nie miała siły uwol­nić się od niego, ale w trosce o twoje bezpieczeństwo
  ciebie oddała dziadkowi.

• Porzuciła mnie - szepnęła Ally, po czym osten­tacyjnym gestem wyjęła puste wiadro ze zlewu. - Jako
  dziecko nie pojmowałam rozmiarów tej ofiary. W ogóle
  mało rozumiałam. Najpierw uciekła od dziadka, żeby nie
  przerywać ciąży, a potem musiała się ukorzyć i przy­wieźć mnie do niego.

• Ale zabrakło jej siły, żeby odejść od Jerry'ego.

• Jerry był jedyną osobą, która dawała jej poczucie
  bezpieczeństwa. Dziadek nie powitał jej z otwartymi
  ramionami. Był wściekły i aż dziw, że zgodził się, żebym
  u niego została. Byłam mała i głupia i nienawidziłam jej
  za to, że mnie oddała dziadkowi. Nawet stanęłam po
  stronie ojca.

• Ojciec chciał cię zatrzymać?

• On zawsze chciał, żebym była z nimi. - Myła szma­
  tką zlew. - Tylko ona się o mnie bała. Jak miałam cztery
  lata, zachorowałam i wdało się zakażenie. Mama się
  przestraszyła i zagroziła im, że jeśli nie pozwolą, żeby
  mnie wywiozła do dziadka, pójdzie na policję i zezna
  o wszystkim, co wie na temat Jerry'ego i jego poczynań.
  Mimo to do nich wróciła. A potem, kiedy dziadek umarł,
  już była bardzo chora.

• Wykryto u niej nieuleczalną chorobę psychiczną
  - powiedział Darcy.

Oparłszy się o zlew, Ally miętosiła ściereczkę.

- Skąd wiesz?

122

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

123

- Miejscowi wiedzieli, że twoja mama jest w szpitalu psychiatrycznym. To dlatego oddano cię rodzinie zastęp­czej...

• Od sześciu lat ani razu nie była hospitalizowana. Od
  kiedy zrobiłam dyplom.

• Wiem.

• Skąd?

• Mam znajomych psychiatrów. - Wzruszył ramiona­
  mi. - Oraz policjantów. Sierżant Matheson dostał kopie
  dokumentów związanych z pierwszym aresztowaniem
  Jerry'ego. Od tego zaczęliśmy. Tak, to bardzo nieprofes­jonalne, ale kiedy próbowałem dowiedzieć się czegoś
  o twojej matce i wyjaśniłem, że się o ciebie niepokoję,
  zostałem potraktowany bardzo przychylnie. Wiem też, że
  jak tylko zaczęłaś zarabiać, wzięłaś ją do siebie. I wszyst­
  kie pieniądze wydawałaś na nią.

• Chciałam, żeby zaczęła żyć normalnie. Żyję dzięki
  niej.

• Ale...

• Nie ma żadnych ale! - zakipiała gniewem. - Miała
  piętnaście lat, kiedy uwiódł ją facet dwadzieścia lat od
  niej starszy! Ojciec wyrzucił ją z domu, a potem musiała
  żyć z tym... z tym... - Zabrakło jej słów, więc by za­
  panować nad emocjami, wzięła głęboki wdech. - Potem
  mnie oddala. Pamiętam, jak mnie tu przywiozła. Dziadek
  stał zimny jak głaz, a ona płacząc, mówiła, że musi się
  mną zająć, że to jest jego obowiązek. A do jego obo­wiązków należała również opieka nad rodzoną córką.

• Ale to nie jest twój obowiązek.

• Przestań!

Chyba rzeczywiście się zagalopował.

- Opowiedz mi o sobie i medycynie - zaproponował.

Milczała tak długo, że zwątpił, czy w ogóle się ode­zwie, a jednak...

• Od najmłodszych lat żyłam w przeświadczeniu, że
  medycyna jest najważniejsza - zaczęła bezbarwnym gło­sem. - Mama tłumaczyła mi, że dziadek się mną zao­piekuje, bo jest lekarzem, a ona nie jest. Więc w końcu
  uwierzyłam, że muszę zostać lekarzem, żeby móc zająć
  się nami obiema. Może byłam naiwna. Ale dziadek... on
  stale powtarzał, że mama mogła odnieść sukces, bo mog­ła zostać lekarzem. Jakbyśmy mogli uniknąć wszystkich
  problemów, gdyby mama studiowała medycynę. Bez
  sensu, prawda? Ale to mi dodawało otuchy przez całe
  koszmarne dzieciństwo. Kiedy mieszkałam z dziadkiem
  i było mi źle, szłam do jego biblioteki i czytałam podręcz­niki medyczne. Jak zostanę doktorem, powtarzałam so­bie, rozwiążę wszystkie problemy. I zaopiekuję się ma­
  mą. Zadbam o nas obydwie.

• Sprawdziło się?

• Nie. Bo nie mogło się sprawdzić. Bo to było dzie­cięce marzenie. Oraz potworna spuścizna po dziadku.

• Co się stało?

• Zabrałam ją ze szpitala. Zarabiałam sporo, więc
  żyło się nam wygodnie. - Mówiła obojętnym tonem,
  jakby ten temat w ogóle jej nie interesował. - Ale nie
  mogłam się do niej przebić. Patrzyła na mnie, jakby
  mnie nie poznawała. Przez cały dzień siedziała i nic
  nie robiła. Nic. Jakby już była nieżywa. Potem... zdałam
  egzamin z położnictwa. Wtedy traktowałam ją już jak
  mebel. Nie starałam się do niej dotrzeć. Tego wieczoru,
  kiedy poznałam wynik egzaminu, wróciłam do domu
  szczęśliwa jak mało kiedy, z szampanem, homarem, cze­koladkami. I z chłopakiem, z którym wtedy chodziłam.

124

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

125

On był neurochirurgiem, ja położnikiem. Oboje odnieś­liśmy sukces. A mama siedziała. I tylko patrzyła... Tej samej nocy podjęła próbę samobójczą.

• Ałly... -Podszedł bliżej, lecz ona się odsunęła, jak­
  by się bała. Znieruchomiał.

• Zostawiła list. Napisała w nim, że teraz otwiera się
  przede mną życie takie jak dziadka i że jest ze mnie
  dumna. Ale że w moim życiu nie ma miejsca dla niej.
  Odniosłam sukces i ona nie jest mi potrzebna. Nigdy nie
  była mi potrzebna. Bo ona wszystko zaprzepaściła... Nie
  wiedziałam, co robić. Wszystkie powody, dla których
  poszłam na medycynę, straciły sens. Zażyła dużą dawkę
  aspiryny, więc doszło do niewydolności nerek. Przez
  tydzień zanosiło się, że ją stracę. Mój ówczesny chłopak
  przekonywał mnie wtedy, że jeśli ona przeżyje, powin­nam oddać ją z powrotem do tego koszmarnego zakładu.
  Ale trwałam przy niej i rozmyślałam o tych wszystkich,
  którzy ją zawiedli. I nie mogłam jej oddać.

• To oczywiste.

• Jedna z pielęgniarek na porodówce, Liselle, była
  dyplomowaną masażystką. Masowała noworodki i położ­nice, które cierpiały na bezsenność. Trzeciego dnia, kie­dy siedziałam przy matce na oiomie, Liselle przyszła
  mnie odwiedzić. Byłam nieprzytomna ze zmęczenia,
  więc usiadła obok mnie i zaczęła mi masować ręce i ra­miona, żebym się odprężyła. Nie trwało to długo, ale
  bardzo tego potrzebowałam. W tym koszmarnym tunelu
  ujrzałam światełko. Wstałam, podeszłam do łóżka matki
  i zaczęłam ostrożnie masować jej twarz i szyję, a ona...
  otworzyła oczy i się do mnie uśmiechnęła. To była piękna
  chwila.

• Ale... - Darcy nie mógł się połapać. - A medycyna?

• Stała się dla mnie mniej ważna niż matka. Kupiłam
  podręcznik masażu i w ten sposób starałam się do niej
  dotrzeć. Przez dotyk. Wszystkie prochy, które brała, oka­zały się nieskuteczne. Kiedy one zawiodły, dotyk okazał
  się zbawienny.

• Medycyna...

• Medycyna ma swoje zasługi. - Uśmiechnęła się
  lekko. -- Nie mówię, że jest pan zbędny, doktorze.
  W przypadku zmiażdżonych palców czy zapalenia ucha
  masaż jest mało skuteczny, ale dla mnie jest najważniej­szy. Sprzedałam, co się dało, żebyśmy miały na życie,
  i wróciłam do college'u, żeby zostać dyplomowaną ma­sażystką. - Uśmiech nie schodził z jej warg. - Tym razem
  było inaczej. Wracałam z zajęć i codziennie opowiada­łam jej, czego się dowiedziałam. I ćwiczyłam na niej. To
  było niesamowite. Cudowne było też to, że i ona zaczęła
  się uczyć. Krok po kroku. Ja ćwiczyłam na niej, ona na
  mnie. W końcu ja otrzymałam dyplom z masażu lecz­niczego, a ona z relaksującego. Dla ciebie to może nie­
  wiele znaczy, ale nie wyobrażasz sobie... Tego nie da się
  opowiedzieć...

Widział jej twarz, a na niej mieszaninę radości, zaże­nowania i nadziei. Nadziei na przyszłość. Nie, ona nie musi mu niczego mówić. On to wie.

Wie, że się w niej zakochuje. Nieprawda. Już ją kocha. Nie miał pojęcia, kiedy to się stało, ale taka była prawda. Po śmierci Rachel nie wyobrażał sobie, by mógł znowu kogoś pokochać. Być może słusznie, bo to, co czuł do Ally, było czymś całkiem innym niż miłość do Rachel.

To samo, ale inne?

Dwie wspaniałe kobiety i dwa wspaniałe uczucia. Jed­no umarło sześć lat wcześniej, drugie jest cudownie żywe.

126

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

127

Do Ally, dziewczyny, która rzuciła wyzwanie całemu światu i nie ustaje w walce. Stoi teraz przed nim zmęczo­na, wojownicza, brudna i spracowana. Najpiękniejsza ko­bieta pod słońcem.

Chciał ją porwać w ramiona, lecz czuł, że ona nie jest jeszcze gotowa.

• Jak teraz czuje się twoja matka?

• Mieszka u znajomych, ale jest zadowolona. Nie
  bierze żadnych leków. Uśmiecha się, trochę gotuje, ma­suje klientów.

• Mój kolega twierdzi, że niesamowicie się zmieniła.

• Kto to taki?

• Harry Rubenstein ze szpitala w Ławry.
  Oczy jej zalśniły.

• Rozmawiałeś z Harrym?

• Znamy się od dawna. Wyśledziłem twoją mamę
  w dokumentach zakładu psychiatrycznego i dowiedzia­łem się, że jest pod opieką doktora Rubensteina.

• Harry jest genialny. To on zasugerował, żebyśmy tu
  wróciły. Kiedyś mama była tu szczęśliwa, więc Harry
  uznał, że taki powrót może jej dodatkowo pomóc.

• Czy to on namówił cię do rzucenia medycyny?

• Nie. Sama na to wpadłam. Doznałam olśnienia. Czy
  matce się polepszy, jeśli powtórzę numer dziadka? Jeśli
  jej pokażę, czym mogłaby być? Wątpliwe.

• Nie jesteś twoim dziadkiem.

• Chciałam nim zostać. - Westchnęła. - Na tym
  kończy się moja historia. Dlatego tu się znalazłam. Ma­
  ma na razie jest u przyjaciół, ale przyjedzie, jak się
  urządzę.

• Aż będziesz mogła zapewnić jej poczucie bezpie­czeństwa.

• Harry ci to powiedział? - Błysk złości w oczach.
  - Za bardzo się przejmuje swoją rolą.

• Nie jest już lekarzem twojej matki - zwrócił jej
  uwagę - ale ciepło o was myśli. Trudno mu się dziwić.
  Pojedziemy gdzieś porozmawiać?

• Nie. - Teraz Darcy ujrzał w jej oczach strach. Boi
  się? Jego? - Ci ludzie muszą tu zostać - rzuciła. - Jeśli
  masz mi coś do powiedzenia, to mów. Tu i teraz.

• Już ci mówiłem. Znalazłem dla was dom. Dom dla
  wszystkich.

W ciszy, która zapadła, słychać było jedynie kapanie wody do zlewu. Nie, to nie to kapanie tak go niepokoi, lecz jej strach. Ale on musi jej to powiedzieć.

- Czy wiedziałaś, że ojciec Jerry'ego miał tu sporo
gruntów?

Przytaknęła, nadal nieufna.

• Wypytywałem dzisiaj ludzi o te grunty. Okazuje
  się, że stary Hatfield nadal jest właścicielem sporej
  części.

• Zatrzymał działkę na wzgórzach.

• Nie tylko. Zanim dojdzie się do latarni morskiej,
  jest farma. Mieszka tam tylko zarządca. To tam Hatfield
  się zatrzymywał. To jest farma mleczna i mogłaby przy­
  nosić zyski, ale podobno czeka na Jerry'ego, na wypadek
  gdyby nagle spodobało mu się uczciwe życie.

• Dlaczego Jerry tam nie założył komuny? - zdziwiła
  się Ally. - Zamiast na wzgórzach.

• Bo się ukrywał. Nawet przed rodzonym ojcem. Sta­ry Hatfield jest taki wściekły, że gdyby wcześniej wie­
  dział, czym synalek się zajmuje, sam doprowadziłby go
  na policję.

• Skąd wiesz?

128

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

129

Jest cała spięta, pomyślał, jakby zaraz miała rzucić się do ucieczki.

• Rozmawiałem z nim. Zaszedłem na tę farmę i zagad­nąłem zarządcę, który ma ze sto lat, a on od razu zatele­fonował do Hatfielda, który jest chyba jeszcze starszy.

• Po co z nim rozmawiałeś?

• Bo chcę, żeby na tej farmie osiedlili się ludzie z ko­muny Jerry'ego.

• Oszalałeś! - Zastanowiła się chwilę. - On się nie
  zgodzi. Stary Hatfield ma w głowie wyłącznie zysk.

• Ale dba o dobre imię. Zdaniem policji pomógł Jer-
  ry'emu uciec do Stanów i pomagał mu przy innych okaz­jach. - Zawiesił głos. - Teraz bardzo się tego wstydzi.
  Farma leży odłogiem. Myślę, i mam w tym poparcie
  radnych, że można by ją przekazać ludziom z komuny
  w zamian za to, że nie będą wnosić żadnych oskarżeń
  przeciwko Jerry'emu.

Rozważała w myślach to rozwiązanie.

• Czy oni mogą go o coś oskarżać? Poza tym, co już
  wiadomo.

• Kto wie? Zasugerowaliśmy, że to nie jest wyklu­czone.

• Co to znaczy „my"?

• Ja i sierżant Matheson.

• Co was to obchodzi?!

• Ally, jestem lekarzem. Moim zadaniem jest uzdra­
  wianie. Od wczoraj nie przestaję myśleć o tych ludziach.
  Obawiam się, że jeszcze długo będą w szoku. Od lat byli
  razem. Nie mają innego wsparcia. Rozdzieleni mogą
  podzielić los twojej matki - dokończył cicho. - Wiesz, że
  to jest dobre rozwiązanie.

- Tak, chyba tak.

Nadal nie miał pewności, jak to przyjęła, ale musiał kontynuować.

• Dyskutując nad tym, radni...

• Jacy radni?!

• Rada miejska składa się z sześciu osób: sierżanta
  Mathesona, Freda, Elaine, Myrtle, Hildy oraz mnie.
  Znasz ich, a oni ciebie. Sierżant jako jedyny nie miał
  jeszcze masażu i domaga się naprawienia sytuacji.

• O czym dyskutowaliście? Pomijając masaż.

• O farmie. Oraz o tobie.

• O mnie.

Wydała mu się tak zagubiona, że miał ochotę ją przy­tulić.

- Ally, nieopodal przystani stoi rybacka chata. Kie­dyś należała do Elspeth Murdoch, która umarła rok temu
i zapisała ją miastu. Jeśli kiedyś wywalczymy jakieś
dotacje, powstanie tam centrum informacji turystycznej,
ale na razie stoi pusta, umeblowana i bardzo ładna. Po­
myśleliśmy o niej w kontekście ludzi Jerry'ego, ale jest
za mała. Potem ty nam przyszłaś do głowy.

- Na razie nie mam pieniędzy na czynsz.
Uśmiechnął się, za wszelką cenę starając się rozłado­
wać napięcie widoczne w jej oczach.

• Radni uznali, że ktoś musi tego domku pilnować.
  Proponujemy go twojej matce i tobie.

• Dlaczego?

- Ty masz wyrzuty sumienia z powodu matki. - Nie
odrywał wzroku od jej oczu. - Mieszkańcy Tambrine
Creek podobnie czują się wobec ciebie. Dużo tu poczucia
winy. Wielu ma sobie za złe, że się nie domyślili, kto
mieszka na wzgórzach. Inni, że dawno temu nie przeciw­
stawili się twojemu dziadkowi, a później twojemu ojcu.

130

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

131

• Ale...

• Przyjmą twoją matkę z otwartymi ramionami.

• Co ja mam zrobić? - Sprawiała wrażenie komplet­
  nie zagubionej, ale on musi powiedzieć wszystko. Do
  końca.

• Możesz dać mi się pocałować...
  Czekał.

• Pocałować...

• Kocham cię.

Błąd. Ally błyskawicznie się zamknęła.

• Nie. Nie mogę. - Odetchnęła głęboko, po czym
  powoli odłożyła ścierkę. Gdy na niego spojrzała, jej twarz
  była bez wyrazu. - Nie kupisz drugiego lekarza dla Tam-
  brine Creek. Ani za cenę domu, ani proponując siebie.

• Wcale nie chcę kupować drugiego lekarza.

• Nie wracam do leczenia.

• Ale nie potrafisz się powstrzymać. - Wskazał na
  sypialnię. - Myślisz, że byłabyś w stanie odmówić im
  pomocy?

• Muszę.

• Czy twoja matka odmówiłaby ci prawa do bycia
  lekarzem?

• Ona niczego mi nie odmawia.

• To znaczy, że udzieli ci wsparcia...

• Nie chcę być lekarzem. - Była coraz bardziej ziry­towana. - Jestem masażystką. I to się sprawdza. Daje mi
  ogromną satysfakcję. Cieszę się, że dzięki mnie ludzie są
  szczęśliwsi. Lubię pomagać.

• Dzisiaj też pomogłaś.

• Ale już tu dotarłeś, więc mogę odejść.

• Nie odejdziesz od tego, jaka jesteś - zauważył. -
  Ani ode mnie.

- Co to ma znaczyć? - zasyczała.
Zawahał się.

- Wiem, że to może wydawać się absurdalne. I zdecy­dowanie przedwczesne. Ale wystarczy, że na ciebie spoj­rzę. Twoja uroda, odwaga, poczucie humoru... Ally, nic
na to nie poradzę. Podbiłaś moje serce.

Jej rysy stężały. Przewidywał, że tak zareaguje.

• No cóż, ale ja ciebie nie kocham. W moim życiu
  było trzech mężczyzn: ojciec, dziadek i Jerry. Po co mi
  więcej?

• Miałaś chłopaka, tego neurochirurga.

• Miałam. Ale to było wtedy, kiedy jeszcze chciałam
  udawać, że jestem normalna. Że pogodzę się z przeszłoś­cią i zorganizuję sobie przyszłość. Ale nic z tego. Teraz
  jestem szczęśliwa i jeśli sobie wyobrażasz, że kiedykol­wiek pozwolę, żeby mężczyzna decydował o mojej przy­szłości...

• Nie chcę o tym decydować. - Dlaczego jej nie
  przytuli? Dlaczego nie może jej dotknąć? Bo ona się boi
  i taki gest wszystko by zniweczył. - Nie zamierzam cię
  zmieniać. Jeśli chcesz być masażystką...

• Chcę.

• Więc po co miałbym cię namawiać do zmiany?
  Kocham cię taką, jaka jesteś. Ally, czy mogłoby być
  inaczej?

• W porządku. - Zacisnęła wargi. - Wobec tego jak
  mam się zachować? Rzucić ci się w ramiona? Przepro­wadzić się do domu lekarza i bawić się w żonę?

Zaskoczyła go tak bardzo, że aż się uśmiechnął.

• Ally, chyba za wcześnie na realizację tego scena­riusza.

• Nie śmiej się ze mnie.

132

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

133

- Nie śmieję się.

- To dlaczego drwisz ze mnie?

W pokoju obok ktoś zakasłał, po czym rozległy się odgłosy torsji.

- To znowu Marigold - stwierdziła Ally. - Idź do niej.
Ale tam czuwała Betty i ona go nie wzywała.

Potrzebuję cię - rzekł półgłosem.

• Potrzebujesz drugiego lekarza.

• Ciebie.

• Jak długo mnie znasz?

• Wystarczająco długo.

- Odpuść sobie. - Gdy podniosła na niego wzrok,
postąpił krok do przodu. - Darcy, nie rób tego.

Nie może pozwolić jej odejść. Nie tak. Musi jej poka­zać, co czuje. Że jest istotą ludzką, a nie żądnym władzy, zachłannym samcem.

Omijając go, Ally znalazła się tuż obok. Podniósł ręce i ujął w dłonie jej twarz. Delikatnie. Jeśli jej się to nie podoba, w każdej chwili może się odsunąć. I wyjść.

Ale ona przystanęła.

- Nie rób ze mnie potwora - poprosił cicho. - Ko­cham cię. Kocham cię i będę czekał tak długo, jak to
będzie konieczne.

Pocałował ją, musnął wargami lekko jak piórko. Poczuł niewyslowioną, cudowną słodycz. Tego się spodziewał.

Kocha ją. Ta pewność z każdą chwilą przybierała na sile. Teraz była jak okrzyk triumfu. Lub jak rozkoszny szept, ciepło, które objęło jego serce. Spijał to ciepło z jej warg, a ono przepełniało go czymś, o czym nawet nie wiedział, że mu tak bardzo tego brakuje.

Boże, jak on ją kocha. Ona tymczasem rozchyliła wargi, a jej palce dotknęły jego policzka.

Oto moja przystań, nie miał co do tego wątpliwości. Oaza spokoju. Ally. Lecz ten pocałunek nie mógł trwać wiecznie. Oboje pamiętali o chorym dziecku za ścianą.

Ally odsunęła się. Patrzyła na niego zamglonym wzro­kiem, jakby ujrzała go po raz pierwszy. Milczeli, lecz nadal prowadzili niemą wymianę zdań. Coś się zmieniło. Ona wie, że jego serce należy do niej, ale się tego boi. Widział to wyraźnie.

• Nie chcę... Nie mogę... - wykrztusiła.

• Doktorze! - zawołała cicho Betty.

Jest potrzebny przy łóżku chorego dziecka.

- Ally, możesz. Zaufaj mi. Naprawdę. Oboje może­my. - Rzucił jej przeciągłe spojrzenie, po czym się od­
wrócił.

Marigold czeka. Medycyna czeka.

Nim dotarł do sypialni, Ally już nie było.

KOJĄCY DOTYK

135

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Szła przed siebie. Szła i szła. Co się dzieje? Co ona zrobiła?! Pozwoliła się pocałować. Dlaczego?

Nie miała w planach romansu z Darcym Rochesterem. Absurdalny pomysł.

Darcy jest wspaniały. Nadal czuła na wargach jego smak. Jeszcze nikt nie sprawił, że miała wrażenie, jak­by odnalazła swoją drugą połowę.

To bardzo głupie uczucie. Pozbawione sensu.

Nogi same poprowadziły ją do przystani. Bolała ją pięta, ale ona za wszelką cenę musiała obejrzeć dom.

Nieopodal mola stał zespół trzech segmentów, przy czym każdy miał innego koloru okiennice: żółte, fioleto­we i niebieskie. Okna wychodziły na przystań i zacumo­wane tam kutry. W dwóch domach ze skrzynek na kwiaty wylewały się kaskady pelargonii; w środkowym skrzynki były puste. Dom pani Murdoch. Idealne rozwiązanie.

Ona jednak nie może na nie przystać.

Zeszła do przystani i usiadła w jednym z kutrów. Pod­ciągnęła kolana pod brodę i zapatrzyła się w mrok.

Tutaj przychodziła w dzieciństwie, aby przemyśleć różne problemy. Tutaj też podjęła decyzję, że zostanie lekarzem. Że będzie żyła jak dziadek.

Czy potrafi do tego wrócić? Do medycyny? Jeśli będzie blisko Darcy'ego, jeśli tu osiądzie, zo­stanie w to wciągnięta. To nieuniknione. Co wtedy stanie się z matką?

Matka jest ledwie piętnaście lat od niej starsza, a parę miesięcy wcześniej Ally odkryła coś, co ją zdumiało. Elizabeth okazała się zdolna do przyjaźni.

Ucząc się wspólnie masażu, odkrywały siebie. Matka miała niezwykłe poczucie humoru, długo hamowane przez ludzi, którzy nie potrafili się cieszyć. I podobnie jak Ally kochała muzykę, której przez prawie trzydzieści lat nie wolno było jej słuchać.

Teraz wymieniały poglądy, śmiały się razem i cie­szyły efektami swojej pracy. Elizabeth wreszcie zaczy­nała żyć.

I nagle zjawia się Darcy.

- Jeśli pozwolę sobie go kochać, to co będzie z mamą?
Stanie się znowu kimś z zewnątrz. Jej córka i zięć

zajmą się medycyną, a ona znowu będzie tylko temu się przyglądać. Będzie tkwić w Tambrine Creek, podczas gdy jej córka będzie pochłonięta miłością do lekarza.

• Nie należało tu wracać - szepnęła. - To był poro­niony pomysł. Tyle się napracowałam, a teraz moje głu­pie hormony powiadają, że kocham Darcy'ego.

• No to co?

• Wyjadę. Wrócę do Melbourne.

• Tylko spróbuj...

• Przecież to rozsądne posunięcie.

• Nie zrezygnujesz z Darcy'ego.

• Muszę.

Podniosła się, oparła o barierkę i spojrzała w czarną morską otchłań.

- Matka poświęciła mi prawie trzydzieści lat życia.
Nie mam wyboru. Wycofam się, zanim będzie za późno.
Odkładanie tego na potem tylko wszystko jeszcze bar­
dziej skomplikuje.

136

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

137

Skuliła się, bo nad wodą było całkiem chłodno. A mo­że wszędzie byłoby jej zimno? Czując się chora, ruszyła w stronę domu.

W oknach na górze świeciło się światło. Jak to? Na pewno je zgasiła. Darcy?

Nie, nie ma jego auta. Poza tym by się nie odważył. Co więcej, zamknęła drzwi na klucz. Iskierka nadziei, że on tam jest, że ją przekona, że znajdzie rozwiązanie tego dylematu, zgasła.

Drzwi były zamknięte. To znaczy, że jednak nie zgasi­ła światła. Powlokła się na górę.

Otworzyła drzwi do pokoju i ujrzała... matkę, która leżała na materacu, czytając podręcznik masażu.

- Mama...?

W wieku czterdziestu pięciu lat Elizabeth była starszą wersją córki. Były tego samego wzrostu. Jeszcze dwa lata temu Elizabeth była przeraźliwie chuda, teraz jednak miała tak samo doskonałą figurę jak Ally. Miała krótko przycięte blond włosy przetykane siwymi pasemkami, piękne piwne oczy i ujmujący uśmiech. Ubrana była w dżinsy i bluzę, niemal tak samo jak Ally.

• Ale niespodzianka! - zawołała radośnie.

• Zaskoczyłaś mnie - przyznała Ally. - Jak się tu
  dostałaś?

• Autobusem. - Widząc zdumienie córki, pospieszyła
  z wyjaśnieniem. - Przeczytałam dzisiejszą gazetę.

• I dowiedziałaś się o Jerrym. - Ally zaniepokoiła się,
  bo siedemnaście lat wcześniej z takiego samego powodu
  matka się załamała. - Nie masz mi tego za złe?

- Skądże. Zrobiłaś to, co ja powinnam zrobić, kiedy miałaś cztery lata, ale ja stchórzyłam. Wydawało mi się, że ciągle kocham twojego ojca. Tak, rozsypałam się.

Podejmowałam takie idiotyczne decyzje. Tyle straciłam. Ale wtedy byłam innym człowiekiem. - Ally pomogła jej wstać z materaca. Uściskały się na powitanie. - Zabrało mi dziesięć lat zrozumienie, że potrafię wyzwolić się od Jerry'ego, że dużo da się naprawić. - Ally spoglądała na nią z niedowierzaniem, ale ona mówiła dalej. - Najpierw przeczytałam o tym w gazecie, a potem masowałam Esther, która słyszała w radiu obszerny wywiad z sierżan­tem Mathesonem.

• I dlatego postanowiłaś tu przyjechać. - Nie spusz­czając matki z oka, Ally nastawiła czajnik.

• Rozmowa z Esther dała mi dużo do myślenia. - Eliza­beth, zazwyczaj apatyczna, nieproszona ustawiała kubki na
  blacie. Niesłychane. - Czy wiesz, że ona była głucha przez
  trzydzieści lat? Trzy lata temu dostała implant ślimakowy.
  Twierdzi, że teraz zaczęła żyć od nowa. Pomyśl, zaczęła
  słyszeć w wieku sześćdziesięciu lat! - Implanty ślimakowe
  są rewelacyjne, ale do czego ona zmierza? - Pomyślałam
  sobie, że jeśli ona nie boi się nowego życia w wieku
  sześćdziesięciu lat, to ja też nie muszę się bać. Wiesz, co
  ona teraz robi? Uczy języka migowego rodziców głuchych
  dzieci. Wznosi pomosty. Ja mogę robić to samo. - Wyłą­czyła czajnik, o którym Ally kompletnie zapomniała. - Ci
  ludzie skrzywdzeni przez Jerry'ego... Mogę z nimi rozma­wiać, nauczyć masażu. Może w ten sposób im pomogę?

Może.

Potem leżały już na materacu. Elizabeth spała, ale Ally jeszcze wpatrywała się w ciemność.

• Jak tu weszłaś? - zapytała matkę wcześniej, przy
  herbacie, a ona się roześmiała.

• Wejdę do każdego domu w Tambrine Creek. Pa­miętaj, że tu się wychowałam. Wdrapałam się na dąb.

138

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

139

Pewien znajomy nauczył mnie otwierać wszelkie zamki, wiec wśliznęłam się przez okno.

• Mamo!

• Posiadłam dużo bardzo praktycznych umiejętności
  - powiedziała skromnie.

Matka jest tutaj. Taka ożywiona, a to znaczy, że cieszy się z powrotu do rodzinnego miasta.

Dobrze po północy rozdzwonił się telefon.

• Ally?

• Darcy.

• We własnej osobie.

• Dlaczego tu dzwonisz?

• A gdzie mam dzwonić.

• Przestań!

• Nie przestanę. Ally... wiem, że się pospieszyłem.
  Nie powinienem mówić, że cię kocham. Ale sam dopiero
  co o tym się dowiedziałem i nie potrafiłem utrzymać
  języka za zębami.

• To go pilnuj. Darcy, to się nie stanie.

• Już się stało. Kocham cię. A twoja reakcja... Ally, ty
  to też czujesz.

• Nic nie czuję - warknęła zrozpaczona. - Nie mogę.

• Możesz.

• Matka przyjechała.

• Elizabeth?

• Wsiadła do autobusu, wdrapała się na dąb przed
  domem i włamała się przez okno.

Darcy zagwizdał z uznaniem.

• Brawo! To znaczy, że sama zajęła się ratowaniem
  siebie. Powinno ci trochę ulżyć.

• Ty nic nie rozumiesz.

• Nie byłbym tego taki pewien. Boisz się przeszłości.

• Nieprawda. Boję się przyszłości.

• To bardzo dziecinne, bo nikt nie wie, co go czeka.
  Możesz być pewna tylko mnie.

Dlaczego nie odkładam słuchawki, przeszło jej przez głowę.

• Wyjedziemy - szepnęła.

• Dlaczego? Dopiero co przyjechałyście.

• Mama... Jak myślisz, jak ona będzie się czuła, jeśli
  pokocham tutejszego lekarza? A potem zamieszkam w do­
  mu dziadka, będę piec grzanki na jego piecu...

• ...przytulać się do moich psów i bujać w babci fotelu.
  A gdybyś zechciała, to nawet moglibyśmy mieć dzieci.

Ally, odłóż słuchawkę. Jednak dalej go słuchała.

• Jesteś pewna, że chodzi o twoją matkę? - zapytał.

• Słucham?

• Czy to nie siedzi w tobie? Dzwonię, żeby jeszcze
  raz powiedzieć ci, że cię kocham, i że daję ci tę miłość,
  czy tego chcesz, czy nie. Masz ją na wieki. Nie zasłaniaj
  się matką. Będziemy nad tym pracować. Wszyscy. Ty,
  Elizabeth, ja, mieszkańcy tego miasteczka... Już nie jes­
  teś sama. Jesteś w Tambrine Creek. Wróciłaś do siebie,
  do swoich, do domu. To jest twój dom, Ally. Teraz i na
  zawsze. - Odłożył słuchawkę.

- To nieprawda - szepnęła.

On ją kocha. Ta słodka myśl nie dawała jej spokoju. Gdyby potrafiła zrobić ten jeden krok...

Nie jest sama...

To prawda. Na materacu śpi matka, gdzieś tam w do­mu lekarza jest Darcy.

Darcy.

Jej miłość?

KOJĄCY DOTYK

141

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Zasnęła koło trzeciej nad ranem, a obudziła się o wpół do dziewiątej.

- Ratunku! O dziewiątej mam klienta!
Matka smażyła bekon.

• Wiem. Zajrzałam do twojego zeszytu. Prawie cały
  zapisany. - Uśmiechnęła się do niej. - Dobrze ci idzie.

• Odwołam go.

• Dlaczego? Masz pół godziny. Śniadanie już czeka.
  Zjedz, weź prysznic i weź się do roboty.

• Ale ty...

• Ja też czymś się zajmę. Jeśli powiesz mi, gdzie są
  ludzie Jerry'ego...

• Pójdę z tobą.

• Po co?

• Przedstawię cię...

• Sama się przedstawię. Jedno jajko czy dwa?

• Jedno.

• Wiesz, Ally, jeśli trzeba wstać tak wcześnie, to
  może nie należy odbierać telefonów o każdej porze?
  O nic nie pytam, ale dlatego wyłączyłam budzik. Uzna­
  łam, że powinnaś trochę pospać. Czy wiesz, że kiedy
  próbowałam cię teraz obudzić, nazwałaś mnie Darcym?

Chryste.

Tylko tutaj tak szybko udało się jej zdobyć wielu

klientów. Ponieważ dla miejscowych była „naszą Ally".

Nie zostanie „naszą Ally", pomyślała. Nie jako le-

karz. Medycyna pchnęła jej matkę do próby samobójczej. Nie może po raz drugi podjąć takiego ryzyka.

• Kochana, rozmasuj mi kark. - Pierwszą jej klientką
  była Doris Kerr. - Nogami się nie zajmuj. Ale kark...

• Masz rzeczywiście strasznie napięte mięśnie. Wspo­mniałaś kiedyś, że miałaś uszkodzony dysk.

• Potknęłam się o psa - prychnęła Doris. - Dziesięć
  lat temu. Położyli mnie w Melbourne na ortopedii z lu­dźmi, którzy się połamali na nartach albo w wypadkach
  drogowych. Wszyscy się pytali, co mi się stało, a ja
  musiałam odpowiadać, że potknęłam się o pudla!

• Dysk może wypaść nawet od kichnięcia - pociesza­ła ją Ally.

• Doktor Rochester też tak mówi. Przez jakiś czas
  jeździłam do fizjoterapeuty w Melbourne, ale teraz...

• Fizjoterapeuta może pomóc bardziej niż ja.

• Doktor Rochester też tak powiedział, jak go zapyta­łam, czy powinnam przyjść do ciebie na masaż. Ale
  jednocześnie mówił, żebym dała sobie rozmasować, roz­grzać ten kark.

• Doktor Rochester uważa, że to pomoże?

• Oczywiście. Oboje znacie się na rzeczy. Musicie się
  wspierać. - Doris poprawiła się na stole. - O, jak przyje­mnie - sapnęła. - Ally, Henry twierdzi, że twoja matka
  przyjechała wieczornym autobusem. To prawda?

• Prawda.

• Ogromnie się cieszę. Podobno dostaniecie dom Elizabeth, a na dodatek... - Zawahała się. - Ludzie mówią, że
  doktor Rochester się w tobie zadurzył. To dopiero było­
  by cudownie, gdybyście wszyscy razem żyli w zgodzie
  i szczęściu - westchnęła.

142

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

143

Znowu to samo. Ci miejscowi wszystko wiedzą. Pe­wnie poprzedniego wieczoru za dużo dotarło do uszu Betty.

Kiedy o pierwszej myła ręce, by udać się na poszu­kiwanie lunchu oraz matki, zadzwonił telefon.

Głos Elizabeth kazał jej domyślać się najgorszego.

• Musisz iść na policję - mówiła szybko.

• Mamo, weź trzy głębokie oddechy - powiedziała
  Ally, wyczuwając, że matka jest bliska histerii. - Od­
  dychaj, uspokój się i dopiero mów do mnie.

• Przepraszam...

• Co się stało?

• Kevin rzucił się z nożem na Jerry'ego.

Ally już wkładała buty, gdy nagle doznała olśnienia.

• Kevin jest w szpitalu, a Jerry w areszcie - powie­działa.

• No właśnie -jęknęła Elizabeth. - Jestem w schroni­sku. Był tu doktor Rochester. Ally, on jest czarujący.
  A potem przybiegła do nas żona policjanta, bo w szpitalu
  jej powiedzieli, że doktor jest u nas.

O czym ona mówi?

• Jerry nie żyje?

• Nie wiem - szepnęła matka.

• Więc co się stało? - W tle usłyszała kobiecy szloch.

• Kiedy doktor badał dzieci, Kevin, który miał poje­chać karetką do Melbourne, przyszedł do aresztu i powie­
  dział, że musi pożegnać się z Jerrym... Mathesona nie
  było, ale jego żona pozwoliła mu pożegnać się przez
  kraty. I wtedy Kevin wyjął nóż. Ally, żona sierżanta
  mówi, że Jerry wykrwawi się na śmierć! Doktor już tam
  jest. Ally, idź tam. Zrób coś!

To był Jerry, a jej matka zalewa się łzami!

- Tobie ciągle na nim zależy... - szepnęła Ally z prze­rażeniem. - Po tylu latach.

Pochlipywanie natychmiast ustało.

• Dziwi cię to? - Matka przemówiła zmienionym
  tonem. - Jasne, że mi zależy. Zależy mi na tym, żeby
  znalazł się w więzieniu i odpokutował za wszystkie swoje
  grzechy! Ally, nie pozwól, żeby umarł!

• Nie jestem lekarzem.

• Jesteś! - krzyknęła Elizabeth. - Najlepszym, jakie­go znam. Nie trać czasu i leć do aresztu. Walcz o życie
  tego nędznika. Natychmiast!

Drzwi do komisariatu stały otworem, jakby wszyscy opuścili go w pośpiechu. Pewnie są w szpitalu, pomyś­lała, lecz w tej samej chwili z głębi dobiegło ją niewybredne przekleństwo. Weszła do środka.

Najpierw ujrzała pęk kluczy w kałuży krwi, potem Darcy'ego w celi. Pochylał się nad Jerrym.

- Kevin, on nie żyje - mówił, odwracając głowę. -
Uspokój się. On nie żyje.

Kevin siedział skulony w kącie biura. Popatrzył na nią jak na zjawę.

- Musiałem to zrobić. Musiałem - powtarzał.

Ally popatrzyła na Darcy'ego. Zorientowała się, że Darcy z całych sił ugniata klatkę piersiową więźnia. Powiedział, że nie żyje, ale go reanimuje.

Jerry nie umarł. Raz jeszcze spojrzała na nóż, po czym podeszła do Kevina i przyklękła przed nim.

- Zabiłeś go - powiedziała cicho, przesuwając się
tak, by zasłonić obu mężczyzn w celi.

Tak, zabiłem - powtórzył tępo.

- To znaczy, że się skończyło - przemawiała pół-

144

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

145

głosem. - Wszystkie okropności już się nie powtórzą. Już nie musisz robić nic więcej. Teraz my się tobą zaopieku­jemy. - Położyła mu rękę na zakrwawionym ramieniu.

- To ja doprowadziłam do jego aresztowania. Pozwól
mnie teraz tym się zająć. Proszę, oddaj mi ten nóż.

Spojrzał na nią nieprzytomnie i jak posłuszne dziecko spełnił jej prośbę.

Z celi nie dochodziły żadne odgłosy, lecz ona nie ruszyła się z miejsca. Jeśli zmieni pozycję, Kevin zoba­czy Jerry'ego...

Na szczęście z ulicy usłyszała wycie policyjnej syre­ny. Zgrzytnął ręczny hamulec. Rozległy się energiczne kroki. Powoli się podniosła, trzymając nóż za plecami. Nie spuszczała wzroku z Kevina.

- Sierżancie, tu jesteśmy - rzekła równym głosem.

- Kevin zabił Jerry'ego - poinformowała. - Myślę, że
powinien wrócić do szpitala. Odwiezie go pan?

Bystry facet. Rozejrzał się, błyskawicznie przejął od niej nóż i wsunął go w szparę za biurkiem, po czym ukląkł przed Kevinem.

- Niech pani pomoże doktorowi - polecił jej. - Zajmę
się nim.

Przez trzy godziny ratowali życie człowieka, którego Ally darzyła serdeczną nienawiścią.

Otrzymał cios w klatkę piersiową, a potem, gdy opadł na kraty, Kevin uderzał na oślep tak, że Jerry miał nogi podziurawione jak rzeszoto. Rany były tak głębokie, że każda z nich mogła okazać się śmiertelna.

Jeszcze na samym początku z pomocą przyszła im Betty, która własnym samochodem przywiozła pojem­niki z kroplówką i olbrzymią torbę opatrunków.

Pracowali w trójkę. Zakładali tampony, gdzie się dało,

by zatamować upływ krwi, a on nie umierał. To zdumie­wające. Gdy w końcu płyn w kroplówce kapał z ma­ksymalną prędkością, Darcy usiadł na podłodze. Jerry dostał szansę.

- Ma przemieszczoną tchawicę - mruknął Darcy,
a Ally, która przylepiała ostatni plaster, przyłożyła palec
do szyi rannego i przytaknęła. - Płuco. - Darcy sięgnął po
stetoskop. Skrzywił się, osłuchując Jerry'ego. - Powie­trze z płuc wydostaje się prosto do klatki piersiowej.

Fatalnie. Niedługo przyciśnie serce oraz drugie płuco, a wtedy... zgon.

• Do szpitala - zaordynował Darcy. Zwracał się do
  dwóch ratowników, którzy stali nieopodal, zastanawiając
  się, czy będą transportowali zwłoki, czy pacjenta. - Mu­szę go odessać.

• Podejmiesz się tego? - zapytała Ally. Normalnie
  zabieg ten wykonuje chirurg. I to doświadczony.

• Nie mam wyboru. Widziałem, jak to się robi. Raz.
  Zechce mi pani asystować, doktor Westruther?

Miała na to jedną odpowiedź.

• Jeśli masz być bohaterem, potrzebna ci jest bohater­ka. - Rzuciła niepewny uśmiech w stronę Betty. - Ty też
  masz ochotę zostać bohaterką?

• Ja? Ja tu jestem, bo uwielbiam zapach krwi. - Betty
  wyszczerzyła zęby i na chwilę napięcie zelżało. - Poza
  tym lubię obserwować bohaterów i bohaterki.

Trudno było uwierzyć, że ten zabieg wykonał prowin­cjonalny lekarz, który oglądał taką operację raz, pięć lat wcześniej.

Potem przez następne godziny go zszywali. Chyba ma szansę przeżyć, pomyślała Ally, odsuwając się w końcu od stołu i zdejmując maskę.

146

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

147

• Zaraz wyląduje helikopter - poinformowała ich Bet-ty. - Uznano go za priorytet.

• Będą musieli lecieć bardzo nisko - powiedział Dar-cy. - Z powodu ciśnienia...

• Woli pan, żeby tu został? - Betty rzadko dawała
  zbić się z tropu. - Nawet pana nie zapytałam, od razu do
  nich zadzwoniłam.

• Musi lecieć. - Darcy przyglądał się pacjentowi.
  - Płuco wymaga eksperta. Krążenie w dłoni też pozo­
  stawia wiele do życzenia, a rana w kroczu... może być
  potrzebny chirurg naczyniowy. Zabieramy go stąd.

Ally wyszła na dwór, by zaczerpnąć świeżego powie­trza. Wydarzenia minionych godzin nie mieściły się jej w głowie. Pomagała ratować życie Jerry'ego. Na rozkaz matki. Gdzie ona teraz jest?

Nie zastała jej w schronisku ani w domu, gdzie wzięła prysznic i się przebrała. Nareszcie poczuła się jak czło­wiek.

Raz jeszcze ruszyła na poszukiwanie matki. Instynk­townie skierowała się w stronę przystani, bo sama naj­chętniej tam by się znalazła.

Ujrzała ją na dziobie najstarszej łodzi.

- Wiedziałam, że tu cię znajdę.

Matka odwróciła głowę i uśmiechnęła się, jakby się jej spodziewała.

• Długo cię nie było. Żyje?

• Żyje.

• Co z Kevinem?

• Dostał potężną dawkę środka uspokajającego i dłu­
  go się nie obudzi.

• Biedny Kevin - szepnęła. - Szkoda, że nie ma
  córki.

Ally długo milczała.

• Dlaczego kazałaś mi go ratować? - zapytała, ze­
  brawszy się na odwagę.

• Powiedziałam ci. Żeby mógł stanąć przed sądem.

• Zmusiłaś mnie, żebym znowu była lekarzem. Wy­
  dawało mi się, że ci się to nie podoba.

Matka popatrzyła na nią zdumiona.

• Dlaczego tak uważasz?

• Kiedy zdałam pierwszy egzamin na specjalizację,
  próbowałaś odebrać sobie życie.

• To nie miało żadnego związku z twoją medycyną.

• Jak to?

Cierpliwie czekała na odpowiedź. Już się nauczyła, że matka mówi tyko to, co chce powiedzieć.

• To przez dotyk.

• Przez dotyk?

• Czy wiesz, że od śmierci mojej matki nikt mnie nie
  dotknął? A umarła, kiedy miałam sześć lat. Dopiero twój
  ojciec. On mnie przytulał i mówił, że jestem piękna. Nic
  dziwnego, że rzuciłam mu się w ramiona. - Westchnęła.
  - Kiedy zdałaś egzamin i przyszłaś z tym chłopakiem...
  z szampanem, homarem i Bóg wie czym jeszcze, zasied­liśmy do stołu i spożyliśmy wytworną kolację. A on
  nawet wzniósł toast. Uderzyło mnie wtedy, że ani razu
  cię nie dotknął, nie uśmiechnął się do ciebie. Poczułam
  się winna. Uznałam, że wyrządziłam ci ogromną krzy­wdę.

Ally nie chciała tego słuchać. Objęła matkę i mocno ją przytuliła.

- Po tej próbie samobójczej przychodziłaś do mnie
do szpitala. Czesałaś mnie, dotykałaś mojej twarzy, ma­sowałaś mi ręce, gładziłaś. Poczułam się, jakby nagle

148

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

149

rozbłysło światło. Dotykałaś mnie. A ja ciebie. Rozu­miesz, co mam na myśli?

• Chyba tak.

• Ty też się zmieniłaś. Jerry skrzywdził nas, ale nas
  nie zniszczył.

• Mhm.

- Masz bardzo sympatycznego adoratora.
To stwierdzenie ściągnęło Ally na ziemię.

To nie jest mój adorator.

• Całe miasteczko opowiada, że za tobą szaleje.

• Całe miasteczko?

• Rozmawiałam ze wszystkimi. - Matka uśmiechnęła
  się znacząco. - Masowałam i rozmawiałam. Wszyscy się
  cieszyli, że przyjechałam. Doris Kerr pokazała mi ten
  dom. - Popatrzyła za siebie. - Nie mogę się doczekać,
  kiedy się przeprowadzimy. Podejrzewam, że większość
  czasu będę spędzała z ludźmi Jerry'ego, ale tu będę
  mieszkać.

• Będziemy tu razem.

• Myślę, że ty przeprowadzisz się do domu Dar-
  cy'ego.

Ally wstrzymała oddech.

- Chciałaś powiedzieć do domu dziadka. Do naszego
domu. Mamo, jak możesz? Tam jest tyle wspomnień...

Lecz każdy ma inne wspomnienia.

- Moja matka - zaczęła Elizabeth - kochała ten dom.

- Ujęła dłoń córki. - A ja w tym domu piekłam najlepsze
grzanki.

• Darcy nadal robi je w ten sposób.

• Sama widzisz... - Uśmiechnęła się uszczęśliwiona.

- O wilku mowa... - Wstała i zamachała ramionami.

Darcy stał na brzegu w asyście Jekylla i Hyde'a.

• Mam wrażenie, że powinniście porozmawiać - za­uważyła matka domyślnie. - Ja też mam swoje sprawy.

• Co na przykład?

• Doris obiecała mi pomóc przy przeprowadzce. I to
  dzisiaj.

• Będziesz sama tu nocować?

• Darcy użyczy mi te psiska. - Roześmiała się na
  widok zdumienia Ally. - Wszystko już zorganizowałam.

Podała rękę Darcy'emu, który pomógł jej wysiąść z chybotliwej łodzi.

- Dziękuję za uratowanie Jerry'ego. Nikt z nas nie
chciałby mieć jego śmierci na sumieniu. - Popatrzyła na
Ally z czułością, po czym zniżając głos, zwróciła się do
Darcy'ego. - Teraz zajmij się ratowaniem mojej córki.
Ona tu siedzi i czeka, aż ją ktoś uratuje. Do dzieła!

KOJĄCY DOTYK

151

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Zostali sami.

Ally patrzyła na matkę, która odchodziła z psami Dar-cy'ego. Skakały u jej boku, jakby uznały ją za swoją pa­nią. Niewiarygodne, pomyślała Ally.

• Coś ty zrobił z moją matką? - zapytała Darcy'ego.

• Nic. Nie dałem jej żadnych leków ani nawet recep­ty. To ty ją wyleczyłaś.

• Albo to, że Jeny żyje. Gdyby umarł...

• Myślę, że jest już na tyle silna, że i z tym by sobie
  poradziła - rzekł w zadumie. - Na początku tego dramatu
  nie spisała się najlepiej, pomyliły się jej priorytety, ale
  w ostatniej odsłonie wezwała lekarzy i nie zawahała się
  powiadomić policji.

• Jak to się stało, że byłam druga na miejscu zbrodni?

• Byłaś trzecia. Pierwsza była żona sierżanta. Zoba­czyła, co się dzieje, i z krzykiem pobiegła do najbliższych
  sąsiadów, czyli do schroniska. Zastała tam mnie. Nie
  przyszło mi do głowy, że sierżanta nie ma na komisaria­cie, więc poszedłem sam. Gdyby nie twoja matka, która
  uznała, że ty też się przydasz, nie wiadomo, co by się
  stało...

• Co by było, gdyby Kevin się połapał, że Jerry żyje?
  Mógłby jeszcze raz zaatakować.

- Właśnie. Nie zauważyłem, że on ciągle ma ten nóż
i nie przyszło mi do głowy, że on myśli, że Jerry nie żyje.
Wykazałem skrajną głupotę. - Zawahał się i jakby dla

dodania sobie odwagi, ujął jej dłonie. - Potem ty się zjawiłaś. Moja Ally. Zauważyłaś nóż i mu go odebrałaś. -Pochylił się, by ją pocałować. - Dzielnie się spisałaś -szepnął.

• Ja nic nie...

• Zrobiłaś, zrobiłaś. Ally, stanowimy tandem.

• Matka też tak mówi. - W gardle jej zaschło. Taka
  możliwość nią wstrząsnęła.

• Jesteś zła?

• Matka organizuje mi życie - rzuciła szorstko. - A ty
  tak beztrosko... pożyczasz jej swoje psy.

• Wygląda na to, że przestała trzymać się twojej spó­dnicy. - Uśmiechał się szeroko. - Poszła na spacer z moi­
  mi psami, nie pytając cię o pozwolenie. Karygodne!

• Nie śmiej się ze mnie!

• Nie odważyłbym się. Chcę śmiać się razem z tobą,
  moja Ally. Teraz i na wieki. Chcę z tobą się śmiać i z tobą
  iść przez życie. Kocham cię.

To niemożliwe. To chyba sen.

• Ale...

• Zawsze są jakieś zastrzeżenia. Powiedziałaś, że
  chcesz tu mieszkać, ale że nie będziesz lekarzem ani
  żoną doktora. Uznaję to. Nie musisz być lekarzem ani
  panią doktorową. Stąd wniosek, że to ja muszę coś
  zmienić. Czy wobec tego mogę zostać małżonkiem ma-sażystki?

Dech jej zaparło, ale niespodziewanie w tej samej chwili doznała łaski wiary. To prawda. Darcy siedzi tuż obok i ją kocha. Kocha ją bezwarunkowo.

- Żartujesz.

- Nie. Szybko się uczę. Uważam, że już w tej chwili
mogę zostać twoim mężem. Znam się na ziołach. Co

152

MARION LENNOX

KOJĄCY DOTYK

153

chcesz do masażu? Andżelikę przeciwko podagrze i wzdęciom czy cyprys na uporczywy katar? Zachichotała.

• Wariat!

• Wcale nie. Jestem zakochany. Oraz przekonany, że
  ty też mnie kochasz.

Milczała, a on ją obejmował i czekał na odpowiedź. To jest to, co liczy się najbardziej. Jego dotyk. Jego miłość.

• Darcy, ty nie możesz mnie kochać - szepnęła po
  namyśle.

• Ale kocham.

Rzuciła mu przeciągłe spojrzenie. Teraz jest jej ruch. Ujęła jego twarz w dłonie i pocałowała go. Był to pocału­nek z głębi serca, a zarazem początek jej nowego życia.

Rzadko się zdarza, by matka była druhną na ślubie własnej córki.

- Jestem twoją przyjaciółką, nie dorosłam jeszcze do
roli matki panny młodej - tłumaczyła Elizabeth.

Ślub odbył się w miejscowym kościele, gdzie połą­czono węzłem małżeńskim, ochrzczono i wyprawiono pogrzeby kilku pokoleniom ich przodków.

Elizabeth wyglądała pięknie i promieniała szczęś­ciem. Ally prezentowała się oszałamiająco. Można by pomyśleć, że są bliźniaczkami.

Dlaczego nie? Elizabeth emanowała nowo odkrytą wiarą w siebie. Jej niewielki gabinet masażu prospero­wał: miała więcej klientów, niż mogła przyjąć.

Jednym z jej faworytów był Robert, który teraz do­chodził do siebie po rozległym przeszczepie skóry. Wró­cił do Tambrine Creek i osiadł na farmie, która zaczynała

przynosić zyski. Elizabeth wpadała tam co wieczór, a Ro­bert odprowadzał ją do domu.

To musi trochę potrwać, myślała Ally, obserwując tę znajomość. Na razie żadne nie ma odwagi zaufać drugie­mu. Ale Robert okazał się zapalonym farmerem i za jakiś czas na pewno będzie miał własną farmę. Wówczas zade­cyduje, z kim spędzi resztę życia.

Siedział teraz w jednej z pierwszych ławek. Ally wie­działa, że gdy będzie szła do ołtarza, jego wzrok powęd­ruje na Elizabeth, nie na nią.

Tak być powinno, westchnęła zadowolona.

W jej orszaku, bardzo licznym, panował okropny za­męt. Znalazły się w nim wszystkie dzieci ze wspólnoty. Marigold, Jody, David, Tommy, Deirdre, Lilly i maleńka Dot, dla których stała się ukochaną ciocią. Śliczne ubran­ka na tę okazję uszyły dla nich panie z koła gospodyń, wkładając w nie dużo czasu oraz serca.

Nie widziała jeszcze Darcy'ego, ponieważ sierżant Matheson pilnował ciężkich dębowych odrzwi, które miał otworzyć w stosownej chwili. Mimo to potrafiła go sobie wyobrazić. Będzie boski.

Odmłodniał, pomyślała. Zniknęły zmarszczki wokół je­go oczu, ponieważ teraz pracują razem i dzielą się brze­mieniem, które przestało być ciężarem. Ponieważ medy­cyna okazała się cudowna, a życie usłane różami.

Amatorów masażu przekazała matce, pozostawiając sobie zaledwie kilka osób: tych, których Elizabeth oba­wiała się masować z przyczyn zdrowotnych, oraz tych, którzy kategorycznie domagali się, by robiła to Ally.

Wszystko układało się po jej myśli.

Nawet wiadomości na temat Jerry'ego. Przeżyje. I sta­nie przed sądem.

154

MARION LENNOX

Huknęły stuletnie organy: „Marsz weselny" Mendels­sohna w wykonaniu niezastąpionej Doris Kerr, która niemiłosiernie fałszowała.

Nie to jest najważniejsze.

Otwarły się dębowe odrzwia.

Przed ołtarzem czekał na nią Darcy. Jej Darcy.

---