opowieść ruchowa

         Nadeszła jesień, rolnik wybrał się na pole, przełożył przez ramię płachtę, wsypał do niej ziarno żyta. Poczuł duży ciężar, ale żwawo ruszył do siania. Idzie i sieje, sieje... . Wraca do domu. Po kilku dniach widzi, że zboże wschodzi, wyciąga swoje źdźbła do słońca. Wiatr nimi porusza. Robi się coraz silniejszy, aż tu nagle zaczyna prószyć śnieg... . I tak przez całą zimę ozimina śpi pod puchową kołderką... .
         Wiosną zboże szybko zaczyna rosnąć. Teraz już w słońcu dojrzewają kłosy. Pewnego dnia rolnik twierdzi, że pora żąć. Wszyscy domownicy wyruszają w pole. Zaczynają ciężką pracę. Do żęcia zboża używają sierpów, zboże zbierają w wiązki i następnie robią powrósło (ze zboża) i związują nim wiązkę. Tak powstają snopy. Po wysuszeniu zboża czas wziąć się za jego młockę - bije rolnik cepem, a ziarno się wysypuje. Potem trzeba oddzielić ziarno od plew, więc przepuszcza je przez sito.
         Ciężkie worki z ziarnem trzeba włożyć na wóz. Jedzie rolnik (w parach) wozem zaprzężonym w konia. Jedzie do wiatraka, gdzie miele się zboże na mąkę. Kręcą się śmigła wiatraka na wietrze, kręcą... . Wiezie rolnik mąkę do domu.          Czas zabrać się do zarobienia zakwasu: gospodyni wlewa ciepłą wodę do dzbanka, wsypuje mąkę żytnią i bierze drewnianego koziołka między dwie dłonie i kręci nim, aż wszystko w dzbanku piękne się połączy. Po kilku dniach gotuje pyszny barszcz a z reszty zakwasu upiecze chleb. Wlewa zakwas do dzieży, wsypuje mąkę, wyrabia rozczyn. Przykrywa ściereczką, zostawia do drugiego dnia.