Christine Brooke-Rose Historia palimpsestowa
Autorka historią palimpsestową nazywa realizm magiczny, który rozpoczyna się od Stu lat samotności Gabriela Garcii Marqueza, Gravity's Rainbow Thomasa Pynchona i The Public Burning Roberta Coovera. Inne przykłady tego rodzaju pisarstwa to Terra Nostra Carlosa Fuentesa, Słownik chazarski Milorada Pavića, Imię róży i Wahadło Foucaulta Umberto Eco.
Rodzaje powieści palimpsestowych:
Realistyczna powieść historyczna
Rozgrywająca się w określonej epoce historycznej całkowicie zmyślona fabuła, w którą ingerują siły magiczne (Barth, Marquez)
Rozgrywająca się w określonej epoce historycznej całkowicie zmyślona fabuła bez sił magicznych, ale z dużą ilością odniesień filozoficznych, teologicznych i literackich (Eco, Milan Kundera)
Błazeńska rekonstrukcja bliższej czasowo epoki lub wydarzenia, z pozorami magii, która jest jednak wynikiem halucynacji (Coover, Pynchon)
Historia narodu lub wyznania, w której magia może brać udział, lecz wydaje się marginalna i naturalna w zestawieniu z niedorzecznościami, które wyprawia realistycznie opisana ludzkość (Terra Nostra, Szatańskie wersety, Słownik chazarski)
Tego rodzaju książki są przeważnie bardzo grube i zawierają wiedzę specjalistyczną, np. Eco na temat teologii, teozofii, literatury i filozofii. Wzorem historyka, autorzy bardzo się starają o zachowanie faktograficznej ścisłości. Autorka jednocześnie podkreśla, że posługiwanie się w powieściach wiedzą naukową jest od dłuższego czasu niemodne.
Historie palimpsestowe rozciągają nasze horyzonty intelektualne, duchowe i imaginacyjne do granic wytrzymałości, łącząc realizm ze zjawiskami nadprzyrodzonymi i historie z jej reinterpretacją duchową i filozoficzną, można powiedzieć, że znajdują się między świętymi księgami różnych naszych tradycji a nie kończącymi się egzegezami tych ksiąg i komentarzami do nich, które są sukcesywnie zastępowane przez nowe, zgodniejsze z duchem czasów.