Stanisław Markiewicz

POLITYKA

OBRONNOŚĆ

CSU—HISTORIA

l TERAŹNIEJSZOŚĆ

W okresie zimnej wojny CSU chętnie określała Bawarię jako „chrześcijański ba­stion Europy Zachodniej” stojący na straży „wolności i pokoju” przed zagrożeniem ze strony Związku Radzieckiego i jego „państw satelickich”. CSU wysuwała hasło „wy­zwolenia strefy (tj. NRD) spod sowiecko-komunistycznego panowania”. Jednocześnie CSU staje się jedna z najbardziej aktywnych sił w Niemczech Zachodnich dążących do remilitaryzacji. Gorącym rzecznikiem remilitaryzacji RFN był Strauss. Dowodził on, że jeśli Ba­waria ma być „bastionem chrześcijaństwa”, to ten bastion nie może być bezbronny, lecz musi być wyposażony, podobnie jak cały kraj w odpowiednią siłę zbrojną. Utworzenie Bundeswehry w 1955 r. to w dużej mierze zasługa Straussa i jego partii, co w 1956 r. uto­rowało mu drogę do objęcia stanowiska mi­nistra obrony w rządzie bońskim.

2 października 1957 r. na XII Sesji Zgroma­dzenia Ogólnego ONZ polski ministr spraw zagranicznych Adam Rapacki przedstawił plan utworzenia w Europie Środkowej strefy bezatomowej. Stosunek Straussa do Planu Rapackiego był jedno­znacznie negatywny. Występując w charak­terze ministra obrony RFN Strauss oświad­czył 23 stycznia 1958 r., że utworzenie takiej strefy jest uzależnione od utworzenia zjednoczonych Niemiec. Strauss popierał również stanowisko Adenauera, wyposażenia Bun­deswehry w najnowocześniejsza broń, aby z pozycji siły prowadzić „dialog” z państwa­mi socjalistycznymi.

Politycy CSU, a zwłaszcza Strauss, wy­stąpili energicznie przeciwko Schröderowi i jego polityce „małych kroków” zarzucając mu, że chce pogrzebać fundamenty polityki zagranicznej RFN zbu­dowane przez Adenauera. Uwzględnić trzeba jeszcze opinie, według których Strauss jakkolwiek walnie przyczy­niał się do podtrzymywania nastrojów re­wizjonistycznych w CSU, nie czynił tego (ponoć) z wewnętrznego przekonania ideolo­gicznego, lecz ze względów taktycznych. Na­czelną jego ideą jest zintegrowana Europa Zachodnia, z którą RFN, a zatem również Bawaria byłyby zespolone jak najściślej. Na zgromadzeniu krajowym CSU 22 stycznia 1955 r., Strauss oświadczył, że utworzenie „Stanów Zjedno­czonych Europy” stworzy warunki do współistnienia ze Wschodem. W roku 1966 Strauss skonkretyzował swoją „koncepcję Europy”. Nadmienił, że jedyna zmiana sytuacji międzynarodowej może nastąpić w ten sposób, by kwestia nie­miecka nie stanowiła już „źródła niepoko­ju” dla Europy Zachodniej i dla Europy Wschodniej. Droga do tego wiedzie „poprzez Europę”. Strauss nie wierzył w przywrócenie „niemieckiego państwa narodowego”, nawet w obrębie granicy poczdamskiej. Jedność Europejską nie zawężał tylko do państw zachodnich, pragnąc aby do niej włączone zostały państwa Europy Środkowej i Wschodniej. W ten sposób Strauss sprowadzał swoją koncepcję do tego, aby zjednoczona Europa Zachodnia, będąca siłą samodzielną, lecz sprzężoną ze Stanami Zjednoczonymi, stała się Europą antyradziec­ką. W tym rachunku Strauss obok trzech ośrodków światowych układu sił — Stany Zjednoczone, Europa Zachodnia i ZSRR — uwzględniał ponadto ośrodek czwarty, Chi­ny, które miałyby wraz z Ameryką i Euro­pą Zachodnią występować przeciwko Związ­kowi Radzieckiemu.

---