ZAKLINACZKA

ROZDZIAŁ 1

Jesteś wyrzucona. To jedne z najgorszych słów, jakie może usłyszeć uczennica liceum. Thei Harman cały czas brzęczały w uszach, gdy samochód babci zbliżał się do budynku szkoły.

- To wasza ostatnia szansa - oznajmiła babcia Harman z fotela pasażera z przodu. - Zdajecie sobie z tego sprawę, prawda?

Szofer podjechał do krawężnika.

- Nie wiem - ciągnęła - dlaczego was wyrzucono z po­przedniej szkoły i nie chcę wiedzieć. Ale niech się pojawi choć cień kłopotów, to się poddaję i wysyłam was do ciotki Urszuli, a tego nie chcecie, prawda?

Dom ciotki Urszuli, zwany klasztorem, był ponurą szarą fortecą na samotnym wzgórzu. Kamienne mury, wszechobecny smutek i ciotka Urszula obserwująca każdy ruch z zaciśniętymi ustami. Thea wolałaby umrzeć, niż tam trafić.

Blaise, kuzynka siedząca obok, też kręciła głową, ale Thea dobrze wiedziała, że nie słucha babki.

Sama z trudem się koncentrowała.

Czuła się nieswojo, była zdezorientowana i rozbita, jakby jakaś jej cząstka nadal znajdowała się w gabinecie dyrektora poprzedniej szkoły w New Hampshire. Ciągle miała przed ocza­mi jego minę, która oznaczała jedno - że zostały dyscyplinarnie usunięte ze szkoły. Znowu.

Tym razem było najgorzej. Nigdy nie zapomni biało-niebiesko-czerwonych policyjnych świateł, dymu unoszącego się nad zgliszczami sali muzycznej i krzyków Randy'ego Marika, gdy zabierali go policjanci.

Ani uśmiechu Blaise. Tryumfalnego, jakby to wszystko było zabawą.

Thea zerknęła na nią z ukosa.

Blaise była piękna i śmiertelnie niebezpieczna. Cóż, nie jej wina. Zawsze tak wyglądała; częściowo to przez oczy jak rozża­rzone węgle i włosy, które przypominają zastygły dym. Różniła się od miękkiej jasności Thei. To uroda Blaise sprowadzała na nie kłopoty, ale Thea i tak ją kochała.

W końcu dorastały jak siostry. A więź siostrzana jest najsil­niejsza między czarownicami.

Ale nie mogą nas znowu wyrzucić. Nie. Wiem, co w tej chwili myślisz - że ciągle możesz to robić, a dobra stara Thea zawsze cię poprze - ale tym razem się mylisz. Tym razem cię powstrzymam.

- I tyle - powiedziała nagle babcia, kończąc wykład. - Mu­sicie być idealne do końca października, inaczej pożałujecie. No, idźcie już. - Walnęła laską w zagłówek szofera. - Do domu, Tobias.

Szofer, chłopak z kręconymi włosami, miał osłupiały wyraz twarzy, typowy dla uczniów babci.

- Tak, proszę pani - mruknął i wrzucił bieg. Thea wysiadła. Blaise za nią.

Wiekowy lincoln Continental odjechał. Thea została sama z Blaise pod gorącym słońcem Nevady, przed dwupiętrowym budynkiem z palonej cegły, liceum Lake Mead.

Zamrugała szybko, usiłując pobudzić mózg do myślenia. Spojrzała na kuzynkę.

- Obiecaj mi, że tutaj nie zrobisz tego samego numeru - za­częła ponuro.

Blaise się roześmiała.

• Nigdy nie robię tego samego numeru.

• Wiesz, co mam na myśli.

Blaise wydęła usta, pochyliła się i poprawiła sobie but.

• Moim zdaniem babcia przesadziła z kazaniem, nie uwa­żasz? Czegoś nam nie mówi. Dlaczego wspominała o końcu miesiąca? - Wyprostowała się, odrzuciła do tyłu burzę ciem­nych włosów i uśmiechnęła się słodko.

• - Nie powinnyśmy przy­padkiem iść do sekretariatu po plan zajęć?

• Nie odpowiesz na moje pytanie?

- A pytałaś o coś? Thea zamknęła oczy.

- Blaise, kończą się nam krewni. Jeśli to się powtórzy... Słuchaj, chcesz jechać do klasztoru?

Po raz pierwszy Blaise spochmurniała. Po chwili energicz­nie wzruszyła ramionami, aż zafalowała luźna rubinowa ko­szulka.

• Pospiesz się, bo się spóźnimy.

• Idź pierwsza - mruknęła Thea znużona. Odprowadza­ła kuzynkę wzrokiem. Blaise szła, charakterystycznie kołysząc biodrami.

Thea zaczerpnęła głęboko tchu i spojrzała na budynki z różo­wej cegły, z łukowatymi podcieniami. Znała zasady. Kolejny rok życia wśród nich; będzie chodziła z nimi na zajęcia, świadoma, że jest inna, jednocześnie udając, że niczym się nie wyróżnia.

To nie takie trudne. Ludzie nie są zbyt bystrzy, ale zadanie wymagało koncentracji.

Szła właśnie w stronę sekretariatu, kiedy usłyszała podnie­sione głosy. Grupka uczniów stała na skraju parkingu.

• Odsuń się.

• Zabij go!

Thea podeszła bliżej. Zobaczyła, co leży na ziemi, i trzema krokami znalazła się przy krawężniku.

Jaki piękny. Długie, silne ciało, szeroki łeb... I grzechoczące zrogowaciałe kręgi na ogonie. Brzmiało to jak grzechot pestek.

Oliwkowa skóra, szerokie romby na grzbiecie. Łuski na py­sku lśnią, jakby mokre. Czarny język porusza się szybko.

Kamień śmignął obok niej, upadł na ziemię za wężem, wzbił obłok kurzu.

Thea podniosła głowę. Chłopak w szortach cofał się, prze­rażony i dumny.

• Nie rób tego - powiedział ktoś.

• Idźcie po kij. - Inny głos.

• Trzymajcie się z daleka.

• Zabijcie go. Następny kamień.

Na twarzach zebranych nie było nienawiści; widziała cie­kawość, strach, fascynację i obrzydzenie. Ale koniec dla węża zapowiadał się taki sam.

Nadbiegł rudowłosy chłopak z gałęzią rozwidloną na koń­cu. Inni sięgali po kamienie.

O nie, nie pozwolę, pomyślała Thea. Grzechotniki są deli­katne, mają kruchy kręgosłup. Dzieciaki mogą zabić tego węża nawet niechcący.

Nie wspominając o tym, że rozdrażniony grzechotnik może przed śmiercią ukąsić kilka osób.

A nie ma przy sobie nic: ani jaspisu na jad, ani korzenia świętego Jana, żeby uciszyć umysł gada.

Nie szkodzi. Musi coś zrobić. Rudzielec krążył, jakby pod­czas bójki szukał odpowiedniej chwili do ataku. Uczniowie do­okoła na zmianę go ostrzegali i zachęcali. Wąż zbierał się w so­bie, język poruszał się tak szybko, że Thea nie zdołała śledzić wzrokiem jego ruchów. Gad był wściekły.

Rzuciła plecak na ziemię i wysunęła się przed rudowłosego. Widziała jego zaskoczenie i słyszała krzyki, ale nie zwracała na to uwagi. Musi się skoncentrować.

Oby mi się udało.

Uklękła pół metra od grzechotnika.

Wąż się sprężył, do połowy uniósł ciało - głowa i górna część tułowia przybrały kształt litery S. Był jak oszczep gotów do rzutu. Nic nie wygląda tak groźnie, jak wąż w tej pozycji.

Spokojnie, spokojnie, zaklinała w myślach, wpatrzona w wąskie, kocie źrenice żółtych oczu. Podniosła ręce, wnętrzem dłoni do węża.

Usłyszała jęki przerażenia za plecami.

Wąż syczał głośno. Thea starała się emanować spokojem.

Kto może pomóc? Oczywiście jej opiekunka, bogini najbliż­sza sercu. Eileithyia ze starożytnej Krety, matka wszystkich zwierząt.

Eileithyio, matko stworzeń, każ temu wężowi się uspokoić. Spraw, żebym wejrzała w jego serce i wiedziała, co robić.

I wtedy to się stało - cudowna transformacja, której sama Thea do końca nie rozumiała. Jakaś jej cząstka przemieniła się w węża. Tożsamość zaczęła się rozmywać - Thea była so­bą, ale jednocześnie leżała skulona na cieplej ziemi, gniewna, rozdrażniona, spragniona powrotu w bezpieczne zarośla. Nie­dawno urodziła młode, jedenaście, i do dzisiaj nie odzyskała w pełni sił. A teraz otaczają ją potężne, gorące, szybkie stwo­rzenia.

Duże, żywe podchodzą za blisko. Nie boją się ostrzeżenia. Lepiej je ukąsić.

Wąż kierował się dwiema zasadami w kontakcie z istotami, które nie nadają się do jedzenia: grzechotać, aż odejdą; jeśli te­go nie zrobią, atakować.

Thea w ludzkim kształcie trwała w bezruchu i starała się za­szczepić w małym gadzim mózgu kolejną myśl. Powąchaj mnie. Posmakuj. Nie jestem człowiekiem. Jestem córą Hellewise.

Język węża musnął jej dłoń leciutko i niezwykle delikatnie.

Ale wyczuła, że grzechotnik się uspokaja, szykuje do od­wrotu. Za chwilę posłucha, gdy każe mu się oddalić. Za jej ple­cami coś się zmieniło w tłumie.

• Jest Erie!

• Ej, Erie! Grzechotnik!

Nie myśl o tym, zaklinała Thea.

Nowy głos, początkowo z oddali, potem coraz bliżej.

- Zostawcie go, chłopaki. To pewnie niegroźny wąż. Podekscytowany szmer niezadowolenia. Thea czuła, jak

więź pęka. Skoncentruj się.

Ale kto by się skupił wobec tego, co nastąpiło potem. Szyb­kie kroki. Poczuła padający na nią cień. Usłyszała sapnięcie.

- Grzechotnik!

Coś ją uderzyło, pchnęło na bok. Działo się to tak szybko, że nie zdążyła uskoczyć. Upadła boleśnie na rękę. Straciła więź z wężem.

I mogła tylko patrzeć, gdy oliwkowy łeb błyskawicznie wy­strzelił do przodu. Otwarta paszcza, zadziwiająco szeroka i kły. Wbiły się w dżinsy i nogę chłopaka, który odepchnął Theę.

ROZDZIAŁ 2

W tłumie wybuchła panika. Wszystko działo się jednocześnie, Thea nie rozróżnia­ła poszczególnych elementów. Połowa uczniów rzuciła się do ucieczki. Druga połowa krzyczała:

• Wezwijcie pogotowie.

• Ukąsił Erica.

• Mówiłem, żeby go zabić!

Rudzielec zbliżał się z kijem. Inni rozglądali się w poszuki­waniu kamieni. Zanosiło się na lincz.

Wąż grzechotał szaleńczo, wytrwale. Był rozwścieczony, go­tów ponownie zaatakować - Thea nie mogła nic zrobić.

- Ej! - Ten okrzyk ją zaskoczył. Odezwał się Eric, ukąszony chłopak. - Uspokójcie się. Josh, daj mi to. - Mówił do rudzielca z kijem. - Nie ukąsił mnie, tylko straszył.

Thea gapiła się z niedowierzaniem. Czy on oszalał? Ale inni go posłuchali. Dziewczyna w szortach i obcisłej bluzce opuściła rękę z kamieniem.

- Złapię go i wyniosę dalej w krzaki, gdzie nikomu nie zro­bi krzywdy.

Zwariował, na pewno. Mówi spokojnie, ale zaraz spróbuje zatłuc grzechotnika kijem. Ktoś musi działać. I to szybko.

Katem oka dostrzegła błysk rubinu. Blaise stała w tłumie z wydętymi ustami. Thea podjęła decyzję.

Rzuciła się na węża.

Obserwował kij. Thea dopadła umysłu grzechotnika. zanim dosięgła ciała. Unieruchomiła go na ułamek sekundy potrzebny, by zacisnąć dłonie poniżej łba. Trzymała z całej siły, gdy otwo­rzył paszczę i się naprężył.

- Łap za ogon i zabieramy go stąd - sapnęła do wariata Erica.

Erica gapił się na nią oszołomiony.

• Na miłość boską, nie puszczaj. - Odwrócił się błyska­wicznie.

• Wiem. Łap!

Posłuchał. Tłum się rozbiegł, gdy Thea się odwróciła, trzy­mając węża na odległość ramienia. Blaise nie uciekła, ale pa­trzyła na grzechotnika z obrzydzeniem.

- Potrzebuję tego - szepnęła Thea, mijając kuzynkę, i szarp­nęła jej naszyjnik. Delikatny złoty łańcuszek pękł. Thea zacis­nęła dłoń na kamieniu.

Skierowała się w stronę zarośli, czując ogromny ciężar wę­ża. Szła szybko, bo Eric ma mało czasu. Za szkołą teren się wznosił i opadał, stawał się coraz dzikszy. Ledwie budynek zniknął im z oczu, zatrzymała się.

- Tutaj - powiedział Eric z wysiłkiem.

Thea spojrzała na niego - był bardzo blady. Dzielny i głupi, pomyślała.

- Dobra, na trzy rzucamy. - Machnęła głową. - W tamtą stronę. Potem szybko się cofamy.

Przytaknął i odliczał razem z nią:

- Raz... dwa... trzy.

Zamachnęli się lekko i rzucili. Wąż leciał zgrabnym łukiem, upadł koło krzaka szałwi. Zniknął w zaroślach, nie okazując nawet odrobiny wdzięczności. Thea czuła, jak zimny gadzi umysł się oddala, wyłapała jeszcze jego myśli: ten zapach, ten cień, bezpieczeństwo.

Odetchnęła głośno. Nawet nie zdawała sobie sprawy, że wstrzymała oddech.

Za jej plecami Eric usiadł gwałtownie.

- No, to by było na tyle. - Oddychał szybko, nierówno. Mogę cię o coś prosić?

Siedział z wyprostowanymi nogami, coraz bledszy. Na gór­nej wardze miał kropelki potu.

- Bo widzisz... nie jestem pewien, czy jednak mnie nie ukąsił.

Thea wiedziała - i Eric też - że owszem, ukąsił. Rzeczywi­ście, grzechotniki czasami atakują i nie kąsają, a czasami nawet nie wstrzykują jadu, ale nie tym razem. Nie mieściło jej się tylko w głowie, że człowiekowi tak zależało na bezpieczeństwie wę­ża, że sam ryzykował życie.

• Pokaż nogę - zarządziła.

• Wolałbym, żebyś po prostu wezwała pogotowie.

• Pokaż - mówiła spokojnie. Uklękła przed nim i wyciągnę­ła ręce, jakby zbliżała się do przerażonego zwierzęcia.

Siedział nieruchomo, nie protestował, kiedy podwijała no­gawkę dżinsów.

I jest, malutka podwójna ranka na opalonej skórze. Niedu­żo krwi, ale już pojawiła się opuchlizna. Nawet jeśli teraz po­biegnę do szkoły, nawet jeśli karetka przypędzi na sygnale, nic zdążą, myślała. Och, oczywiście, uratują mu życie, ale noga spuchnie jak balon i czeka go niewyobrażalny ból.

A ona ma w ręku kamień Izydy, krwistoczerwony chalcedon z wygrawerowanym skarabeuszem, symbolem egipskiej bogini Starożytni Egipcjanie składali te kamienie u stóp mumii; Blaise za jego pomocą potęgowała namiętność. Ale to także najsilniej­szy znany środek oczyszczający krew.

Eric jęknął. Zakrył oczy ręką. Thea wiedziała, że chłopako­wi jest niedobrze, słabo, traci orientację. Zawołała go, ale jego oszołomienie działało na jej korzyść.

Przycisnęła dłonie do rany, ściskając chalcedon między pal­cami. Nuciła pod nosem, wizualizowała to, czego chciała. Bo kamień sam działa, to tylko przewodnik siły, koncentruje ją i ukierunkowuje.

Znajdź truciznę, osacz, rozpędź. Oczyść krew. Wspomóż naturalne siły obronne organizmu. Zlikwiduj zaczerwienienie i opuchliznę.

Klęcząc tam, ze słońcem palącym w plecy, nagle zdała sobie sprawę, że jeszcze nigdy tego nie robiła. Leczyła zwierzęta - za­trute szczeniaki, koty pokąsane przez pająki - ale nie człowie­ka. Dziwne, instynktownie wiedziała, co robić. Jakby musiała to zrobić.

Opadła na pięty i wsunęła kamień do kieszeni.

• I jak?

• Co? - Odsunął rękę z oczu. - Przepraszam, chyba na chwilę odpłynąłem.

To dobrze, pomyślała.

- Ale jak się teraz czujesz?

Patrzył na nią, próbując się opanować i zachować spokój. Zaraz jej wyjaśni, że ludziom ukąszonym przez grzechotnika jest niedobrze. I nagle wyraz jego twarzy się zmienił.

- Czuję się... Niesamowite... Może noga mi zdrętwiała. -Spojrzał nieufnie na łydkę.

- Nie, po prostu miałeś szczęście. Nie ukąsił cię. Podciągnął nogawkę wyżej. I patrzył. Ciało było gładkie,

nienaruszone, z ledwie widocznym zaczerwienieniem.

- Byłem pewien... Spojrzał na nią.

Dopiero teraz mu się dobrze przyjrzała. Przystojny, szczup­ły, o słodkiej twarzy i jasnych włosach. I jego oczy. Ciemnozie­lone, z plamkami szarości. W tej chwili czujne i zagubione za­razem, jak oczy zaskoczonego dziecka.

- Jak to zrobiłaś? - zapytał. Theę zamurowało.

Nie tak miał zareagować. Co jest?

• Nic nie zrobiłam - odparła w końcu.

• Ależ owszem. - Upierał się, a jego oczy pojaśniały, gdy nabrał pewności siebie. - Ty masz w sobie coś dziwnego.

Pochylił się powoli jak zaczarowany.

Nagle Thea doświadczyła rozdwojenia. Przywykła już do tego, że postrzega samą siebie oczami zwierząt: wielkie stwo­rzenie w bezwłosej skórze. Ale teraz patrzyła na siebie ocza­mi Erica. Klęcząca dziewczyna o złotych włosach, opadających luźno na ramiona, z ciepłymi piwnymi oczami. Twarz bardzo łagodna, zmartwiona.

- Jesteś piękna - powiedział Eric ciągle zdumiony. - Nigdy nie widziałem nikogo tak... Ale otacza cię jakaś mgła... bardzo tajemnicza...

Nad pustynią zapadła cisza. Serce Thei waliło tak mocno, że drżało całe ciało. Co się dzieje?

• Jakbyś była częścią wszystkiego, co nas otacza - mówił mądrym, choć dziecinnym głosem. - Należysz do tego świata. Jest w tobie tyle spokoju. - Na jego twarzy malował się rozpacz­liwy wyraz skarconego szczeniaka.

• Nie - powiedziała. Ani trochę nie była spokojna. Ogar­niało ją przerażenie. Nie wiedziała, co się dzieje, ale na pewno musi stąd uciec.

• Nie idź - poprosił, kiedy się poruszyła

I wtedy dotknął jej. Nie mocno. Nawet nie zamknął jej nad­garstków w swoich dłoniach, tylko zaledwie musnął i cofnął rę­ce, gdy się szarpnęła.

Nieważne. Nawet lekki dotyk sprawił, że wszystkie włoski stanęły jej dęba. A kiedy znów spojrzała w szaro-zielone oczy, wiedziała, że on też to poczuł.

Bolesna słodycz, zawrót głowy. I poczucie więzi. Jakby ko­munikowali się na głębszym poziomie, poza słowami.

Znam cię. Wiem, czym jesteś.

Niemal bezwiednie uniosła rękę, lekko rozstawiając palce, jakby chciała dotknąć swojego odbicia w lustrze. On zrobił to samo. Patrzyli na siebie.

I nagle, zanim ich dłonie się zetknęły, Theę zalała fala pani­ki. Jak kubeł zimnej wody.

Co ona wyprawia? Oszalała?

Wszystko stało się jasne. Aż za bardzo. Zobaczyła przed sobą przyszłość - wyraźnie, ostro. Śmierć za złamanie zasad świata nocy. Ona w wewnętrznym kręgu; tłumaczy, że wcale nie chciała zdradzać ich sekretów, że nie chciała wiązać się z czło­wiekiem. To wszystko pomyłka, chwila głupoty, tylko go rato­wała. A potem i tak przyniosą jej puchar śmierci.

Wyraźna wizja, niemal proroctwo. Thea zerwała się na rów­ne nogi, jakby ziemia ją parzyła, i zrobiła jedyne, co przyszło jej do głowy.

- Oszalałeś? - rzuciła pogardliwie. - Dostałeś udaru czy

co?

Znowu ta nieszczęśliwa mina.

To człowiek. Jeden z nich, upomniała się w duchu. W jej głosie pojawiło się więcej jadu:

- Jestem częścią wszechświata i coś zrobiłam z twoją nogą, jasne. Pewnie w Świętego Mikołaja też wierzysz.

Jego twarz wyrażała szok - i niepewność. Thea zadała mu ostateczny cios.

• A może chciałeś mnie poderwać?

• Co? Nie. - Rozejrzał się. Pustynia wyglądała jak zawsze, szaro-zielona, sucha, płaska. Spojrzał na swoją nogę, zamrugał, wziął się w garść. - Przepraszam, jeśli cię zdenerwowałem. Nie wiem, co się ze mną dzieje. - Nagle uśmiechnął się speszony. - Może rzeczywiście dziwnie się zachowuję. Ze strachu. Chyba nie jestem tak dzielny, jak mi się wydawało.

Thei kamień spadł z serca. Eric kupił jej wersję. Dzięki Izy-do, że ludzie są głupsi od kur.

• I nie zamierzałem cię poderwać. Nawet nie wiem, jak się nazywasz.

• Thea Harman.

• Erie Ross. Jesteś nowa, prawda?

• Tak. - Przestań gadać i zabieraj się stąd, nakazała sobie surowo.

• Jakbym mógł pokazać ci okolice i w ogóle. Bo wiesz, faj­nie byłoby się jeszcze z tobą spotkać.

• Nie - ucięła krótko. I na tym chętnie by poprzestała, ale uznała, że musi całkowicie zmiażdżyć jego nowy pomysł. - Nie chcę cię więcej widzieć - rzuciła zbyt poruszona, by szukać ła­godniejszych słów.

Odwróciła się i odeszła. Co innego mogła zrobić? Z pew­nością już z nim nie porozmawia. Choćby miała do końca ży­cia się zastanawiać, dlaczego tak bardzo się przejął losem grzechotnika, nie zapyta o to. Od tej chwili będzie się trzymała od niego z daleka.

Wróciła do szkoły. No tak, już się spóźniła. Na parkingu pu­sto, nikt nie spacerował w podcieniach.

I to pierwszego dnia, pomyślała. Jej plecak leżał tam, gdzie go zostawiła, a obok czyjś zeszyt. Podniosła jedno i drugie i po­biegła do sekretariatu.

Dopiero na fizyce, gdy na oczach pozostałych uczniów poszła do pustej ławki z tyłu sali, zdała sobie sprawę, że to nie jej zeszyt

Otworzył się na stronie zatytułowanej: Dżdżownice - wpro­wadzenie. Poniżej widniały rysunki podpisane: „płazińce i motylica wątrobowa". Bardzo ładne, starannie wykonane, ale au­tor dodał im też szerokie uśmieszki i wielkie oczy. Głupie, ale zabawne. Przewróciła kartkę. Tasiemiec - cykl rozrodczy.

Bomba.

Wróciła na pierwszą stronę. Eric Ross. Zoologia dla za­awansowanych.

Zamknęła zeszyt.

I niby jak mu to oddać?

Po części myślała o tym przez całą fizykę i następne zajęcia -informatykę. Po części robiła to, co zawsze w nowej szkole czy w każdym dużym skupisku ludzkim: analizowała, szufladkowa­ła, szacowała zagrożenie, kalkulowała, jak się wpasować. A we­wnętrzny głos jeszcze od czasu do czasu szeptał: o, mają tu za­jęcia z zoologii.

Jedyne pytanie, którego nie chciała sobie zadać, brzmiało: Co się właściwie wydarzyło tam, na pustyni? Odpychała je, ile­kroć się pojawiło. Pewnie nastąpiło zbytnie otwarcie zmysłów po kontakcie z wężem, uznała w końcu.

Nieważne, to i tak bez znaczenia. Dziwaczny wybryk natu­ry. Jednorazowy.

Na przerwie Blaise dopadła ją w korytarzu, szybka jak lwica mimo wysokich obcasów.

- Jak leci? - zapytała Thea.

Blaise zaciągnęła ją do pustej sali i bez słowa wyciągnęła rękę. Thea sięgnęła do kieszeni po chalcedon.

• Zepsułaś mi łańcuszek - burknęła Blaise. Potrząsnęła czarnymi włosami i uważnie obejrzała kamień. - Sama go za­projektowałam.

• Przepraszam. Spieszyło mi się.

• O właśnie: dlaczego? Po co ci był? - Nie czekała na od­powiedź. - Uzdrowiłaś tego chłopaka, prawda? Wiedziałam, że oberwał. To człowiek.

• Szacunek dla życia, zapomniałaś? - zapytała Thea. - Nie krzywdź - dodała, choć bez przekonania.

• To nie dotyczy ludzi. Co sobie pomyślał?

• Nic. Nie miał pojęcia, że go uzdrowiłam; nie zorientował się nawet, że został ukąszony. - To nie do końca kłamstwo.

Blaise przyglądała się jej ciemnymi, dymnymi, podejrzliwy­mi oczami, a potem podniosła je ku niebu i pokręciła głową.

• Zrozumiałabym, gdybyś skorzystała z kamienia, żeby roz­palić jego krew. Ale może i to zrobiłaś.

• Nie! - oburzyła się Thea. Mimo rumieńca na policzkach mówiła zimnym i ostrym tonem. Cały czas miała przed ocza­mi koszmarną wizję pucharu śmierci. - Nie chcę go więcej wi­dzieć - ciągnęła twardo. - Tak mu powiedziałam. Ale akurat znalazłam jego zeszyt i teraz nie wiem, co z tym zrobić. - Po­machała nim przed nosem Blaise.

• Och. - Blaise lekko przechyliła głowę. - W takim razie ja mu oddam. Znajdę go jakoś.

• Naprawdę? - Thea się zdziwiła. - To bardzo miło z two­jej strony.

• Owszem - mruknęła Blaise. Wzięła zeszyt ostrożnie, jak­by dopiero co pomalowała sobie paznokcie. - Dobra. Biegnę na lekcję. Algebra. - Skrzywiła się. - Na razie.

Thea obserwowała ją podejrzliwie.

Blaise zazwyczaj nie była chętna do pomocy. I to pożegna­nie za słodkie. Coś knuje.

Thea poszła w ślad za rubinową koszulą kuzynki do główne­go holu i bez wahania skręciła w korytarz pełen szafek. A tam, przy jednej z nich, stał wysoki szczupły chłopak z długimi no­gami i jasnymi włosami.

Szybko go znalazła, pomyślała kwaśno. Obserwowała ich ukradkiem zza granatowych drzwi zepsutej szafki.

Blaise szła w stronę Erica powoli, kołysząc biodrami. Poło­żyła mu dłoń na plecach.

Drgnął i się odwrócił.

Blaise tylko stała.

To wystarczyło. Przyciągała mężczyzn samą obecnością. Cudowne czarne włosy, żar w szarych oczach, figura, która po­wodowała korki na ulicach. Kształtna, podkreślona szkarłat­nym ubraniem. Inna dziewczyna pewnie wyglądałaby tandet­nie. Ale nie Blaise - ona zapierała dech w piersiach. Faceci, którzy twierdzili, że lubią zupełnie inny typ, szaleli na jej wi­dok. Podobnie jak wielbiciele blondynek.

Eric zamrugał zmieszany. Najwyraźniej go zamurowało.

Nic dziwnego. W towarzystwie Blaise wielu zapominało języka.

- Blaise Harman. - Niski, zmysłowy głos. - A ty jesteś Eric?

Skinął głową. Ciągle tylko mrugał.

No tak, oszołomiony, pomyślała Thea. Co za dupek. Zdzi­wiła ją własna reakcja.

• Dobrze, bo bałam się, że oddam to niewłaściwej osobie. -Blaise wyjęła zeszyt zza pleców jak magik królika.

• O! Gdzie znalazłaś? - Eric był wdzięczny, ulżyło mu. -Wszędzie szukałem.

• Dała mi kuzynka - rzuciła Blaise od niechcenia. Gdy wy­ciągnął po zeszyt rękę, ich palce się zetknęły. - Chwileczkę. A znaleźne? '

Mruczała zmysłowo. Thea wiedziała, co będzie dalej. Już po Ericu.

ROZDZIAŁ 3

Usidlony, stracony na wieki. Blaise go wybrała; teraz zależy od jej kaprysu, jak to rozegra. W głowie Thei pojawiła się lista nazwisk. Randy Marik. Jake Batista. Kristoffer Milton. Troy Sullivan. Daniel Xiong. I Eric Ross.

Ale Eric spytał wyraźnie ożywiony:

• Twoja kuzynka? Ta druga nowa uczennica? Thea?

• Tak. A zatem...

• Wiesz, gdzie ona się podziewa? Chciałbym z nią poroz­mawiać. - Znowu pojawiło się rozmarzenie. Eric zapatrzył się w dal. - Jest taka... Nigdy nie znałem nikogo takiego...

Blaise puściła zeszyt i spoglądała na niego z niedowierza­niem.

Thea zza drzwi też.

Coś takiego jeszcze się nie zdarzyło. On jakby nie dostrze­gał Blaise.

Już to było wystarczająco dziwne, ale Theę jeszcze bardziej intrygowało, dlaczego, na boginię ciekawskich, tak bardzo jej ulżyło, gdy to usłyszała.

Zadzwonił dzwonek. Blaise ciągle stała jak wryta. Eric schował zeszyt do plecaka.

• Przekażesz Thei, że o nią pytałem?

• Nic jej to nie obchodzi - warknęła Blaise już niezbyt słodkim głosem. - Powiedziała jasno i wyraźnie, że nie chce cię więcej widzieć. Na twoim miejscu pilnowałabym się. Ma niezły charakterek. - Ostatnie słowo rzuciła podniesionym głosem.

Eric wydawał się zaniepokojony i załamany. Thea widziała, że z trudem przełykał ślinę. A potem, bez słowa, odwrócił się i odszedł.

No cóż, na krukogłową boginię gromu! Blaise zmierzała w stronę Thei, która nawet nie próbowała się ukryć.

- Więc wszystko widziałaś. I pewnie jesteś bardzo szczęśli­wa - rzuciła złośliwie Blaise.

Nieprawda. Thea czuła się przede wszystkim zagubio­na. I jeszcze dziwnie poruszona, i przerażona, bo ciągle miała przed oczami puchar śmierci.

• Po prostu obie dajmy mu spokój - mruknęła.

• Żartujesz. Będzie mój - syknęła Blaise. - Już jest. Chyba że... - W jej oczach pojawił się błysk. - Bierzesz go dla siebie.

Thea nie mogła się otrząsnąć z szoku.

• Ja... no cóż... nie...

• W takim razie należy do mnie. Lubię wyzwania. - Blaise prze­czesała palcami czarne włosy, wzburzyła ciemne fale. - Dobrze, że babcia ma w sklepie tyle amuletów miłosnych - mruknęła.

• Blaise... - Thea z trudem ogarniała chaos myśli. - Nie pa­miętasz, co mówiła? Jeszcze raz wpadniemy w kłopoty, a...

• Ty w nic nie wpadniesz - oznajmiła Blaise stanowczo i spokojnie. - Tylko on.

Idąc na lekcję, Thea nie widziała zbyt wielu przedstawicie­li świata nocy. Dzieciak, pewnie pierwszoklasista, wyglądał na morfa. Jeden z nauczycieli miał w oczach łowiecki błysk lamii, urodzonych wampirów. Żadnych stworzonych wampirów, wil­kołaków. Zero czarownic.

Oczywiście nie ma co do tego pewności. Istoty świata nocy to mistrzowie kamuflażu. Musieli się nauczyć wtapiać w tło, bo to pozwalało im przetrwać w świecie ludzi, którzy z rozkoszą zabijają wszystko, co się od nich różni.

Jednak na literaturze powszechnej Thea zwróciła uwagę na dziewczynę w sąsiedniej ławce.

Była drobna i ładna, miała gęste rzęsy i włosy, miękkie i ciemne jak sadza. W twarzy o konturach serca zaznaczały się dołeczki. Ale co najciekawsze - dziewczyna machinalnie bawiła się czymś wpiętym w klapę kamizelki w biało-niebieskie paski. Broszką w kształcie kwiatu.

Czarnej dalii.

Thea natychmiast otworzyła zeszyt na czystej kartce. Na­uczyciel czytał fragment Rashomona, a ona rysowała czarną dalię, coraz większą - sąsiadka musiała to zauważyć. Thea pod­niosła głowę. Dziewczyna patrzyła na nią uważnie.

Spojrzała na rysunek, potem znów na Theę. Uśmiechnęła się i lekko skinęła głową.

Thea odpowiedziała tym samym.

Po zajęciach poszła za nieznajomą. Dziewczyna rozejrzała się, czy nikt nie podsłuchuje.

- Krąg Północy? - zapytała z rezygnacją i smutkiem na twarzy.

Thea zaprzeczyła.

- Krąg Zmierzchu. Ty nie?

Dziewczyna się rozpromieniła. Miała ciemne, aksamitne oczy.

- Tak! - zawołała. - Bo są jeszcze tylko dwie, to znaczy, w naszym roczniku, i obie z Kręgu Północy. Aż się bałam zapy­tać. - Wyciągnęła rękę i uśmiechnęła się, aż dołeczki stały się bardziej widoczne. - Dani Abforth.

Thei kamień spadł z serca. Śmiech dziewczyny przyniósł ulgę.

• Thea Harman. Jedność. - Było to odwieczne pozdrowie­nie czarownic, symbol ich wspólnoty.

• Jedność - mruknęła Dani. Nagle jej oczy się rozszerzy­ły. - Harman? Z rodu Ogniska Domowego? Córka Hellewise? Naprawdę?

Thea się roześmiała.

• Wszystkie jesteśmy córkami Hellewise.

• Tak, ale wiesz, o co mi chodzi. Jesteś jej potomkinią w prostej linii. To dla mnie zaszczyt.

• Dla mnie też. Abforth to All-bringing-forth, wszystko-tworzący? Również imponująca rodzina. - Dani nie wyszła z szoku, więc Thea dodała szybko: - Chodzę tu z kuzynką, Bla­ise Harman. Jesteśmy nowe. Ty pewnie też. Nigdy dotąd nie wi­działam cię w okolicy Vegas.

• Przeprowadziliśmy się w zeszłym miesiącu, tuż przed po­czątkiem roku szkolnego - wyjaśniła Dani. Ściągnęła brwi. - Jak to nie widziałaś mnie w okolicy? Przecież też jesteś nowa.

Thea westchnęła.

- To trochę skomplikowane...

Zadzwonił dzwonek. Obie niechętnie spojrzały na budy­nek, potem na siebie.

- Spotkamy się na dużej przewie? - zapytała Dani.

Thea skinęła głową, zapytała, jak trafić do sali od francu­skiego, i pobiegła na zajęcia.

Przez kolejne dwie lekcje starała się nawet słuchać, co mó­wią nauczyciele. Nie wiedziała, czym innym się zająć, a za wszelką cenę chciała się pozbyć z wyobraźni widoku zielonych oczu z szarymi plamkami.

Na dużej przerwie Dani już czekała na schodach. Thea usiadła koło niej i otworzyła butelkę wody Evian i jogurt czeko­ladowy, które kupiła w bufecie.

- Miałaś wyjaśnić, jakim cudem znasz te okolice. - Dani mówiła cicho, bo dookoła było pełno uczniów, siedzieli na scho­dach i wylegiwali się na trawniku, wyjmując jedzenie z papie­rowych torebek.

Thea wbiła wzrok w rząd palm sago i westchnęła ciężko.

• Blaise i ja... Nasze matki umarły przy porodzie. Były bliźniaczkami. Potem umarli nasi ojcowie, więc dorastałyśmy w domach krewnych. Wakacje spędzamy zazwyczaj u babci Harman, a w czasie roku szkolnego mieszkamy to tu, to tam. Bo pięć razy zmieniałyśmy szkołę, zanim dotarłyśmy do trze­ciej klasy.

• Pięć razy?

• Pięć. Chyba. Może sześć.

• Dlaczego?

• Ciągle nas wyrzucają - odparła zwięźle Thea.

• Ale...

• To wina Blaise - wyjaśniła. Była na nią wściekła. - Ona robi różne rzeczy z chłopcami. Z ludźmi. I zawsze przez to wy­latujemy ze szkoły. Obie, bo jestem głupia i trzymam stronę Blaise.

• Nie głupia, tylko lojalna - zapewniła Dani ciepło i położy­ła Thei rękę na ramieniu.

Thea uścisnęła delikatną dłoń. Współczucie koleżanki do­dało jej otuchy.

• W każdym razie w tym roku mieszkałyśmy w New Hampshire, u wuja Galena, i Blaise znów to zrobiła. Tym ra­zem upatrzyła sobie kapitana drużyny futbolowej. Nazywał się Randy Marik...

• Co się z nim stało? - spytała zaintrygowana Dani.

• Spalił dla niej szkołę.

Danny wydała dziwny odgłos, coś pomiędzy chichotem a prychnięciem. Szybko jednak przybrała poważną minę.

- Przepraszam, to nie było śmieszne. Dla niej? Thea oparła się o ogrodzenie z kutego żelaza.

- To właśnie lubi Blaise - powiedziała cicho. - Mieć wła­dzę nad chłopcami. Igrać z ich umysłami. Doprowadza ich do takiego stanu, że robią rzeczy, o których normalnie nawet by nie pomyśleli. Wiesz, żeby dowieść swojej miłości. Najgorsze, że nie odpuści, póki nie zniszczy ich całkowicie - Pokręciła gło­wą. - Szkoda, że nie widziałaś Randy'ego po tym wszystkim. Oszalał. Wątpię, żeby kiedykolwiek doszedł do siebie.

Dani już się nie uśmiechała.

- Taka moc jak u Afrodyty - wymamrotała cicho. Właśnie, pomyślała Thea. Afrodyta, grecka bogini miłości,

która uczyniła z namiętności broń i cały świat padł na kolana.

- Kiedyś ci opowiem, co spotkało innych. W pewnym sen­sie Randy miał szczęście...

Thea zaczerpnęła tchu.

• W każdym razie zostałyśmy odesłane do babci Harman, bo już nikt nas nie chciał. Uznali, że jeśli ktoś może sobie z na­mi poradzić, to tylko ona.

• To cudowne - szepnęła Dani. - Znaczy mieszkać z Ko­roną. My przeprowadziliśmy się tu między innymi dlatego, że moja mama chciała się uczyć u waszej babci.

Thea skinęła głową.

- Tak, ludzie ściągają ze wszystkich stron, żeby się u niej uczyć albo kupić amulety i inne takie. Ale niełatwo się z nią mieszka - dodała ponuro. - Co roku kilku uczniów odchodzi.

• Myślisz, że poradzi sobie z Blaise?

• Nie wierzę, żeby komukolwiek się udało. Taka już jest, to jej natura, jak kot bawi się myszą. Ale jeśli znowu nabroimy, bab­cia zagroziła, że odeśle nas do ciotki Urszuli, do Connecticut.

• Do klasztoru?

• Tak.

• No to lepiej bądźcie grzeczne.

• Wiem. Dani, jaka jest ta szkoła? Czy Blaise zdoła trzymać się tu z dala od kłopotów?

• No cóż... - Dani się zamyśliła. - Jak już mówiłam, w na­szym roczniku są tylko dwie inne czarownice, obie z Kręgu Pół­nocy. Może je znasz, Vivienne Morrigan i Selene Lucna?

Thea straciła wszelką nadzieję. Vivienne i Selene - widy­wała je podczas letnich zlotów. Nosiły najciemniejsze szaty ze wszystkich dziewczyn z Kręgu Północy. One i Blaise to mie­szanka wybuchowa.

• Może jeśli im wyjaśnisz, jakie to ważne, pomogą ci kon­trolować Blaise - mruknęła Dani. - Chcesz z nimi pogadać? Pewnie siedzą na patio niedaleko kafejki. Zazwyczaj razem tam jadamy.

• Hm. - Thea się zawahała. Rozmowa z tymi dwiema. Wąt­piła, czy to coś da. Z drugiej strony, nie miała lepszego pomy­słu. - Czemu nie?

Gdy szły do kafejki, nagle zastygła w pół kroku. Na ścia­nie wisiał ogromny plakat z pomarańczowo-czarnymi brzega­mi. Jego centralną część zajmowała groteskowa postać; staru­cha w czarnej sukni, z rozczochranymi włosami i mnóstwem brodawek na twarzy. Siedziała na miotle. Na głowie miała szpi­czasty kapelusz. I napis: „31 października"... Impreza z okazji Halloween.

Thea wzięła się pod boki.

- Czy oni się nigdy nie nauczą, że czarownice nie noszą ta­kich kapeluszy?

Dani się żachnęła. Niespodziewanie wydała się bardzo nie­bezpieczna.

- Może twoja kuzynka wcale nie popełnia błędu.

Thea spojrzała na nią zaskoczona.

- No, to w końcu gorszy gatunek. Sama przyznasz. Wiem, że to co mówię, świadczy o uprzedzeniach, ale oni są w tym mistrzami. - Zmrużyła oczy. - Wiesz, mają uprzedzenia nawet co do koloru skóry. - Wyciągnęła rękę. - Uważają, że jesteśmy przedstawicielkami dwóch różnych ras. - Dani przycisnęła dłoń do jasnej skóry Thei. - I że jedna jest lepsza od drugiej. - Za­milkła i zaprowadziła Theę na patio. - Zobaczysz, na pewno tu są... Ojej.

Ojej, zgodziła się Thea w myślach.

Vivienne i Selene siedziały przy stoliku w cieniu, z dala od reszty. Towarzyszyła im Blaise.

- Mogłam się domyślić, że od razu je znajdzie - wycedzi­ła Thea. Sądząc po tym, jak szeptały pochylone nad stolikiem, kłopoty już nadciągały.

Blaise podniosła głowę.

- Gdzie byłaś? - Pogroziła kuzynce palcem. - Chciałam cię przedstawić.

Dziewczyny się przywitały. Thea usiadła i przyglądała się nowym koleżankom.

Vivienne miała lisio rude włosy i nawet na siedząco wyda­wała się bardzo wysoka. Emanowała energią, jej oczy błysz­czały. Selene była platynową blondynką o sennych niebieskich oczach. Drobniejsza od przyjaciółki, poruszała się z powolnym wdziękiem.

No dobra. I niby co mam powiedzieć? Pomóżcie mi poskro­mić kuzynkę? - zastanawiała się Thea. Tak czy inaczej nie na wiele się to zda. Viv i Selene były już pod urokiem Blaise - spo­glądały na nią co chwila, szukały jej aprobaty. Nawet Dani ob­serwowała ją zafascynowana.

Blaise na wszystkich tak działała.

- Właśnie rozmawiałyśmy o chłopakach - oznajmiła Selene, od niechcenia bawiąc się słomką w butelce mrożonej herbaty.

Thei zrobiło się słabo.

- O chłopakach do zabawy - uściśliła Vivienne pięknym, melodyjnym głosem.

Thea poczuła, że nadciąga migrena.

Nic dziwnego, że Blaise się uśmiecha, stwierdziła. Te dziewczyny są takie same jak ona. Widziała to już w innych szkołach; młode czarownice, które balansowały na krawę­dzi zasad świata nocy, narzucając swoją władzę zwyczajnym chłopcom.

- A naszych tu nie ma? - Chwyciła się ostatniej deski ra­tunku.

Vivienne przewróciła oczami.

- Jest jeden. Rok niżej. Alaric Breedlove, Krąg Zmierzchu. To wszystko. Istna pustynia. Dosłownie i w przenośni.

Thea się nie zdziwiła. Zawsze rodziło się więcej dziewczy­nek niż chłopców, choć nikt nie wiedział dlaczego. Więcej też dożywało dorosłości. W niektórych miejscach równowaga była zaburzona bardziej niż gdzie indziej.

• Więc musimy radzić sobie inaczej - zaszczebiotała Se­lene. - Ale czasami tak jest fajniej. W sobotę impreza. Już sobie wybrałam partnera.

• Ja też. - Blaise spojrzała znacząco na Theę.

I znowu. Thea poczuła, jak coś ściska ją za gardło.

• Eric Ross. - Blaise rozkoszowała się dźwiękiem swojego głosu. - Viv i Selene dużo o nim opowiadały.

• Eric? - zainteresowała się Dani. - Gwiazda koszykówki?

• I siatkówki - dorzuciła Vivienne. - I tenisa. A do tego bystrzak. Wybiera zajęcia na najwyższym poziomie zaawansowa­nia i jeszcze pracuje w klinice weterynaryjnej. Chce się dostać na uniwersytet Davis. Na weterynarię.

Więc dlatego tak bardzo przejął się losem węża, pomyślała Thea. I stąd te rysunki robaków w zeszycie.

• Jest przesłodki - mruknęła Selene. - Bardzo nieśmia­ły wobec dziewczyn. Prawie się przy nich nie odzywa. Żadnej z nas się nie udało go poderwać.

• Bo stosowałyście niewłaściwe metody. - Oczy Blaise za­szły dymem.

Żołądek Thei fiknął salto, skronie ściskała obręcz bólu. Zrobiła jedyną rzecz, która przyszła jej do głowy.

- Blaise - zaczęła. Patrzyła kuzynce prosto w oczy, jawnie ją błagała. - Posłuchaj, rzadko cię o coś proszę, prawda? Te­raz właśnie to robię. Zostaw Erica w spokoju. Zrobisz to? Dla mnie? W imię jedności?

Blaise mrugała powoli. Upiła łyk mrożonej herbaty.

• Moja droga, bardzo się tym przejmujesz.

• Nieprawda.

• Nie wiedziałam, że ci na nim zależy.

• Nie zależy mi, to znaczy... Nie, oczywiście, że mi na nim nie zależy. Ale martwię się o ciebie, o nas wszystkie. Wydaje mi się - wcale nie chciała tego powiedzieć, ale słowa same płynę­ły z jej ust - że on coś podejrzewa. Rano stwierdził, że jestem zupełnie inna... - Ugryzła się w język, zanim wypaplała, że od­gadł, że go uzdrowiła. To byłoby bardzo niebezpieczne. Nie wia­domo, komu jeszcze Selene i Vivienne przekażą tę informację.

Blaise szerzej otworzyła oczy.

• To znaczy, że ma zdolności telepatyczne?

• Nie, nie. - Wiedziała na pewno, że tak nie jest. Zajrzała do jego umysłu; nie pochodził z zaginionej rodziny świata nocy. Nie posiadał żadnych sił nadprzyrodzonych. Był tylko człowie­kiem, tak jak tamten wąż był tylko wężem.

• W takim razie... - Blaise zachichotała nisko, gardłowo. -Uważa po prostu, że jesteś inna, a to nie powód do zmartwień. Chcemy, żeby tak myśleli.

Blaise niczego nie rozumie, a Thea nie może tego wyjaśnić, bo wtedy dopiero narobiłoby się bigosu.

• Tak więc pozwól, że potraktuję go jako swoją zdobycz -ciągnęła Blaise uprzejmie. - A teraz zastanówmy się, co zrobi­my z chłopakami na imprezie. Po pierwsze, musimy przelać ich krew.

• Co? - Dani wyprostowała się gwałtownie.

• Tylko odrobinę - rzuciła Blaise od niechcenia. - To nie­zbędny składnik przy zaklęciach, którymi później się zaj­miemy.

• No to powodzenia - mruknęła Dani. - Ludzie nie lubią krwi, będą zwiewać gdzie pieprz rośnie.

Blaise spojrzała na nią z lekkim uśmiechem.

- Nie sądzę. Jeśli robi się to właściwie, nie uciekają. Są przerażeni, zaszokowani i gotowi wracać po więcej.

Dani też była zaszokowana i zafascynowana.

• Ale sprawisz im ból.

• Cóż, taka natura - mruknęła Blaise.

Nic mnie to nie obchodzi, myślała Thea. To nie moja sprawa.

I usłyszała swój głos:

- Nie.

Wbiła wzrok w kłąb pogniecionych chusteczek w dłoni. Ką­tem oka widziała zaskoczenie na twarzy Blaise. Niewykluczo­ne, że pozostałe nie wiedzą, do czego odnosił się sprzeciw Thei, ale kuzynka zawsze ją rozumiała.

- Pytałam przecież, czy go chcesz - zauważyła Blaise. -Stwierdziłaś, że nie jesteś zainteresowana. Czyżbyś zmieniła zdanie? Pobawisz się nim?

Co powiedzieć? - myślała gorączkowo Thea. Nie, bo się bo­ję? Nie, bo dzisiaj rano coś między nami zaszło? Nie, bo się obawiam, że jeśli jeszcze się z nim spotkam, złamię prawo, któ­re mówi, że nigdy nie wolno się nam zakochać w...

Daj spokój.

To w ogóle nie wchodzi w grę, tłumaczyła sobie. Nie chcesz po prostu, żeby skończył jak Randy Marik. I uratujesz go, nie angażując się emocjonalnie.

• Tak - powiedziała na głos.

• Naprawdę? Pobawisz się nim?

• Uhm.

• No proszę. - Zamiast się rozgniewać Blaise parsknęła śmiechem. - Gratulacje. Młoda kuzyneczka wreszcie dorasta.

• Proszę cię. - Thea łypnęła na nią spod oka.

Przyszły na świat w dwa różne dni, ale różnica była nieza­uważalna. Blaise urodziła się minutę przed północą, Thea mi­nutę po północy. To kolejna przyczyna silnej więzi między nimi. Thea nie znosiła, gdy Blaise odgrywała starszą.

Szare oczy Blaise rozbłysły.

- Popatrz, idzie tam - rzuciła, udając zaskoczenie. Podąży­ły za jej wzrokiem i zobaczyły szczupłą postać o jasnych wło­sach po drugiej stronie patio. - Ale fart. No, podejdź i zaproś na potańcówkę.

ROZDZIAŁ 4

Wtedy Thea niemal znienawidziła kuzynkę. Nie miała wyjścia. Czuła na sobie cztery pary oczu: szare Blaise, szmaragdowe Vivienne, jasnoniebieskie Selene i czeko­ladowe Dani. Czekały.

Wstała i ruszyła przez patio.

Odnosiła wrażenie, że wszyscy na nią patrzą. Usiłowała iść spokojnym, miarowym krokiem, przybrać łagodny wyraz twa­rzy. Nie było łatwo. Im bliżej znajdowała się jasnej czupryny, tym bardziej chciała odwrócić się i uciec. Jej pole widzenia nag­le się ograniczyło: wszystko po bokach straciło ostrość, wyraź­nie widziała jedynie profil Erica.

Chłopak podniósł głowę i ją zobaczył.

Wydawał się zaskoczony. Ich oczy spotkały się na chwilę; miał ciemnozielone, ciemniejsze niż Vivienne, bardziej inten­sywne i niewinne.

A potem bez słowa odwrócił się na pięcie i odszedł alejką między dwoma chodnikami. Zniknął, zanim Thea zdała sobie sprawę z tego, co się dzieje.

Stała jak wryta. Czuła w sobie ogromną pustkę, którą serce próbowało wypełnić szybkim biciem.

No dobra: nienawidzi mnie. Wcale mu się nie dziwię. Mo­że to i lepiej; Blaise uzna, że nie jest wart zachodu i da sobie z nim spokój.

Ale kiedy wróciła do ocienionego stolika, kuzynka w zadu­mie marszczyła brwi.

• Nie masz techniki - stwierdziła. - Nie przejmuj się. Na­uczę cię.

• Viv i ja też pomożemy - wtrąciła Selene. - Szybko zała­piesz.

• Nie, dzięki - burknęła Thea. Płonęły jej policzki, duma znacznie ucierpiała. - Sama sobie poradzę. Jutro. Już mam plan.

Dani ucisnęła jej rękę pod stołem.

• Na pewno dasz radę.

• Oby to było jutro - wycedziła Blaise. - Bo inaczej pomy­ślę, że tak naprawdę wcale go nie chcesz.

I wtedy, ku wielkiej uldze Thei, zadzwonił dzwonek.

- Głóg, krwawnik, arcydzięgiel... - Thea usiłowała dojrzeć zawartość wielkiego słoja z niebieskiego szkła. - Obrzydliwy proszek.

Stała w sklepie babci - pustym, bo już zamkniętym na noc. Samo przebywanie wśród ziół, kamieni i amuletów dawało po­czucie bezpieczeństwa. I siły.

Kocham to, pomyślała, rozglądając się po ciasnym wnętrzu. Półki od podłogi do sufitu uginały się pod ciężarem słojów, bu­telek, pudeł i zakurzonych fiolek. Jedną ścianę zajmowały ka­mienie; oszlifowane i nie, rzadkie i półszlachetne, niektóre po­kryte grawerunkami - wyryto na nich słowa i symbole mocy. Na innych widniał jeszcze brud, bo dopiero co wydobyto je z ziemi Thea lubiła brać je w dłonie i szeptać nazwy: turmalin, ametyst, miodowy topaz, biały jadeit.

Dalej, pięknie pachnące zioła: wszystko co potrzebne, by uleczyć niestrawność czy przyzwać kochanka, złagodzić bóle artretyczne i przekląć zwierzchnika. Niektóre, co prost­sze, działały bez względu na to, kto ich używa. Były to na­turalne środki i babka sprzedawała je nawet ludziom. Ale prawdziwe zaklęcia wymagają zarówno wiedzy tajemnej, jak i mocy nadprzyrodzonej i żaden człowiek nie zdoła ich wy­powiedzieć.

Thea pracowała właśnie nad taką magiczną formułą.

Po pierwsze, fiołek. Nadaje się do każdego miłosnego zaklę­cia. Otworzyła pojemnik, delikatnie wybierała suszone kwiatki, fioletowo-żółte. Wsypała garść do woreczka.

Co jeszcze? Oczywiście płatki róży. Odkorkowała wielki ce­ramiczny dzban i poczuła słodki zapach, wrzucając je do wo­reczka.

Rumianek, tak. Rozmaryn. Lawenda... odetkała fiolkę z esencją lawendową. Odrobina tego też się przyda, i to zaraz. Skropiła dłoń olejkiem z jojoby i wtarła pachnący płyn w skro­nie i nasadę karku.

Płyń, krwi! Zniknij, bólu!

Napięcie w karku ustąpiło niemal natychmiast. Odetchnęła głęboko i się rozejrzała.

Kości ziemi też się przydadzą. Różany kwarc w kształcie serca - dla przyciągnięcia uwagi. Bursztyn - dla uroku. I jeszcze magnetyt dla czaru i kilka drobnych granatów dla ognia.

Załatwione. Jutro rano przygotuje sobie kąpiel, wrzuci do wody woreczek jak gigantyczną herbatę, zapali krąg czerwo­nych świec. Posiedzi w naparze, poczeka, aż jego zapach i siła wnikną w skórę. A kiedy wyjdzie, nikt nie zdoła się jej oprzeć.

Już miała opuścić sklep, gdy jej uwagę zwróciła skórzana sakiewka.

O nie, to nie, tłumaczyła sobie. Twój napar wzbudzi zainte­resowanie i sympatię. Wystarczy, żeby chłopak cię wysłuchał. Nie chcesz nic silniejszego.

Otworzyła sakiewkę i zajrzała do środka. Zobaczyła czerwono-brązowe kawałki drewna, wielkości połowy paznokcia, o silnym drewnianym zapachu.

A jednak sięgnęła po miękką sakiewkę.

Korzeń jemonji. Gwarantowany sukces, jeśli chodzi o wzniecanie uczuć. Środek zakazany dla dziewic.

W przypływie śmiałości, bez namysłu, chwyciła kilka ka­wałków i wrzuciła do swojego woreczka.

- Wiesz już? - Odezwał się głos za jej plecami.

Thea odwróciła się gwałtownie. Babcia stała u stóp wąskich schodów prowadzących do mieszkania nad sklepem.

• Ale co? - Ukryła woreczek za plecami.

• W czym się będziesz specjalizować. Zioła? Kamienie? Amulety? Obyś nie została zaklinaczką. Nie znoszę ich zawo­dzenia.

Thea je uwielbiała. Szczerze mówiąc, kochała wszystko, co wymieniała babcia - ale najbardziej zwierzęta. Tyle że w życiu czarownicy niewiele jest na nie miejsca, odkąd w Czasach Og­nia zakazano trzymania zwierząt domowych.

Oczywiście można się posługiwać częściami ciała zwierząt. Nogi jaszczurki, język słowika. Blaise ciągle usiłowała wyko­rzystać ulubieńców Thei, ale ta skutecznie jej to udaremniała.

• Nie wiem, babciu - powiedziała. - Ciągle się zastanawiam.

• Masz jeszcze czas. Choć nie za dużo - mruknęła starusz­ka, idąc w jej stronę.

Edgith Harman była pomarszczona jak suszona śliwka, zgarbiona i poruszała się o dwóch laskach - ale to i tak nieźle jak na ponad stulatkę, która prowadzi własną firmę i jest postra­chem wszystkich czarownic w kraju.

• Pamiętaj, kiedy skończysz osiemnaście lat, będziesz mu­siała podjąć ważne decyzje. Ty i Blaise jesteście ostatnimi cza­rownicami, które w prostej linii pochodzą do Hellewise. Ciąży na was wielka odpowiedzialność. Macie świecić przykładem.

• Wiem. - Jako osiemnastolatka musi zdecydować nie tyl­ko o tym, w czym się wyspecjalizuje, ale także do którego krę­gu dołączy na całe życie: Zmierzchu czy Północy. - Pomyślę o tym, babciu - obiecała, obejmując starowinę wolną ręką. -Zostało mi jeszcze pół roku.

Babcia głaskała ją po głowie lekką dłonią z wyraźnie zazna­czonymi żyłami i resztki migreny rozpłynęły się bez śladu. Thea ciągle trzymała woreczek za plecami.

• Babciu, naprawdę jesteś zła, że zamieszkamy u ciebie w roku szkolnym?

• No cóż, dużo jecie i zostawiacie włosy w wannie, ale ja­koś wytrzymam. - Uśmiechnęła się, ale zaraz spoważniała. -Pod warunkiem że nie wywiniecie żadnego numeru do końca miesiąca.

Znowu to samo.

• Ale dlaczego akurat do końca miesiąca? Babcia spojrzała na nią z ukosa.

• Wtedy jest Samhain! Wigilia Wszystkich Świętych.

• To akurat wiem. - Thea się żachnęła. Nawet ludzie świę­tują Halloween. Przez chwilę obawiała się, że babka traci kon­takt z rzeczywistością.

• Samhain... Wewnętrzny Krąg postanowił, że w tym roku uroczystość odbędzie się na pustyni - oznajmiła staruszka.

• Na pustyni, czyli tutaj? Wewnętrzny Krąg przyjedzie tu­taj? Matka Kybele, Aradia i wszyscy inni?

• Owszem - przytaknęła babcia. Nagle jej twarz wydawała się groźna. - I na ogień i powietrze zaklinam się, nie pozwolę, żebyście mi zepsuły reputację, kiedy tu będą.

Thea skinęła głową oszołomiona.

• Teraz rozumiem, czemu się martwiłaś. Nie przyniesiemy ci wstydu, obiecuję.

• Dobrze.

Thea dyskretnie wsunęła woreczek pod pachę i szła do schodów, gdy babcia dodała:

- Na twoim miejscu wzięłabym jeszcze liści babki, żeby ładnie to wszystko połączyły.

Thea zarumieniła się po korzonki włosów.

- Dzięki, babciu.

Nad sklepem mieściły się dwie malutkie sypialnie i kuch­nia. Babcia zajmowała jeden pokój, Blaise i Thea drugi. Tobias, uczeń, koczował w pracowni.

Blaise leżała na łóżku i czytała grubą księgę w czerwonej okładce. Poezje. Mimo trzpiotowatości nie była głupia.

- Zgadnij, co słyszałam - zaczęła Thea i nie czekając, aż kuzynka otworzy usta, poinformowała o przybyciu Wewnętrz­nego Kręgu.

Była ciekawa, czy ta rewelacja przestraszy Blaise, a przynaj­mniej skłoni do podjęcia pewnych postanowień. Ale ona tylko ziewnęła i przeciągnęła się jak najedzona kotka.

- To dobrze. Może znowu uda się nam podejrzeć, jak przy­zywają przodków. - Znacząco uniosła brwi.

Dwa lata temu ukryły się w Vermont wśród klonów i gdy ludzie straszyli się wzajemnie, one podglądały, jak starszyzna posługuje się magią Hekate, pierwszej czarownicy, bogini księ­życa, nocy i czarów, i przywołuje duchy. Dla Thei to było ekscy­tujące i przerażające. Dla Blaise tylko ekscytujące.

Thea dała sobie spokój z próbami przestraszenia ku­zynki.

Thea wpatrywała się w błękitne kwiatki w kształcie gwiaz­dy, leżące na jej dłoni, i zjadła je po kolei.

- Teraz powiedz: Ego borago guadia semper ago - poleciła Selene. - To znaczy: Ja, ogórecznik, zawsze niosę odwagę.

Thea wymamrotała stare rzymskie zaklęcie. Drugi dzień z rzędu siedziała na patio i wypatrywała jasnej czupryny.

- Dalej, siostro - szepnęła Blaise.

Vivienne i Dani skinęły głowami. Thea wyprostowała się i wstała.

Ledwie ją zobaczył, uciekł w boczną alejkę.

Idioto, pomyślała. Sam nie wiesz, co dla ciebie dobre. Może powinnam zostawić cię na pastwę Blaise.

Ale poszła za nim. Stał za budynkiem wpatrzony w dal. Wi­działa jego profil - ładny, regularny.

Przełknęła ślinę, ciągle miała w ustach słodki smak kwia­tów. Jak zacząć? Nie przywykła do rozmów z ludźmi, a zwłasz­cza z chłopakami.

Rzucę „cześć", będę swobodna, postanowiła. Ale ledwie ot­worzyła usta, powiedziała:

- Przykro mi.

Odwrócił się błyskawicznie. Wydawał się zbity z tropu.

• Przykro ci?

• Tak. Ze byłam taka niemiła. Jak myślisz, niby po co za tobą szłam?

Eric zamrugał i Thei się wydawało, że poczerwieniał pod opalenizną.

• Myślałem, że jesteś na mnie wściekła, bo się na ciebie ga­pię. Nie chciałem, żebyś się jeszcze bardziej wkurzyła.

• Gapiłeś się na mnie? - Teraz i ona się zarumieniła. Zioła z kąpieli zaczęły parować przez skórę.

• Przepraszam. Udało mi się to jakoś opanować. Jedno spojrzenie na trzydzieści sekund - oznajmił ze śmiertelną po­wagą.

Thea omal nie parsknęła śmiechem.

- W porządku. Nie mam nic przeciwko temu - powiedzia­ła. Tak, teraz wyraźnie czuła zapach naparu. Upojny kwiatowy aromat róż i fiołków, korzenny zapach jemonji.

Eric potraktował jej deklarację bardzo dosłownie. I gapił się bez przerwy.

- Wybacz, że okazałem się takim dupkiem. Wtedy z wężem. Naprawdę nie zamierzałem cię poderwać.

Thea poruszyła się niepewnie. Wolała nie myśleć o tamtych chwilach na pustyni.

- Jasne, wiem - mruknęła speszona badawczym wzrokiem Erica. Jego oczy mieniły się zielenią. - Widzisz, chciałam z tobą pogadać, bo... no, w sobotę jest impreza. I pomyślałam, że mo­glibyśmy wybrać się razem.

W ostatniej chwili przypomniała sobie, że w świecie ludzi to chłopak zaprasza dziewczynę. Chyba była zbyt bezpośrednia. Ale on wydawał się bardzo zadowolony.

- Żartujesz! Nie? Pójdziesz ze mną? Skinęła głową.

• Cudownie. To znaczy... dzięki. - Był podekscytowany jak dzieciak. I nagle spochmurniał. - O rany, zapomniałem. Obie­całem doktorowi Salingerowi, to mój szef w klinice weteryna­ryjnej, że wezmę nocny dyżur, od północy do ósmej rano. Ktoś musi opiekować się zwierzakami, a doktor Salinger wyjeżdża na konferencję.

• Nie ma sprawy. Wyjdziemy z imprezy przed północą. -Thei ulżyło. Mniej czasu na oczach Blaise.

• A więc jesteśmy umówieni. - Promieniał. - I wiesz co, Thea? - Wypowiedział jej imię nieśmiało, jakby się bał. -

Może zrobilibyśmy coś jeszcze. To znaczy, no spotkali się, po­szli gdzieś, albo wpadłabyś do mnie.

• Ja... - Korzeń jemonji naprawdę przyprawia o zawroty głowy. - Ja... w tym tygodniu... Chciałabym... lepiej poznać szkołę i w ogóle. Ale kiedy indziej...

• Jasne. Później. - Uśmiechnął się. Słodka nieśmiałość przeszła w euforyczną radość. - Gdybyś potrzebowała pomocy, to ja chętnie...

Przystojny, pomyślała Thea. Poczuła ucisk w sercu. Do tej pory nie zdawała sobie sprawy, że jest taki uroczy, nie zauważy­ła, jak słońce odbija się w szarych plamkach jego oczu.

Przestań, upomniała się nagle. To zwykły robak. Zawsty­dziła się, że użyła tego słowa, choćby w myślach. Nie wiadomo kiedy podeszła bliżej, patrzyła mu w oczy. Dzieliły ich zaledwie centymetry. Zakręciło jej się w głowie.

- Muszę już iść. Do zobaczenia. - Cofnęła się o krok.

- Później - powtórzył, ciągle rozpromieniony. Thea uciekła.

Usiłowała go ignorować w środę, czwartek i piątek. Unikała go na przerwach, starała się sprawiać wrażenie bardzo zajętej. Chyba to rozumiał i wcale się nie narzucał. Denerwowało ją tyl­ko, że cały czas wydawał się rozmarzony i szczęśliwy.

Do tego - Blaise. Już zdobyła kilku piłkarzy, którzy towa­rzyszyli jej na każdym kroku, Buck i Duane, ale żadnego nie zaprosiła na imprezę. Miała specyficzne metody. Kazała wszyst­kim dać jej spokój.

- Nie chcesz mnie - poinformowała zabójczo przystojnego chłopca o azjatyckich korzeniach, z kolczykiem w uchu.

Była duża przerwa w czwartek. Czarownice zajęły cały sto­lik. Vivienne, Selene i Blaise usiadły po jednej stronie, Thea i Dani po drugiej. Przystojniak opierał się kolanem o wolne krzesło. Miał bardzo poważną minę.

- Kevin, nie stać cię na mnie. Zrujnuję cię. Uciekaj - mówi­ła Blaise, mierząc go oczami, w których płonął senny ogień.

Kevin drgnął.

• Ale jestem bogaty - oznajmił tak zwyczajnie, bez prze­sady.

• Nie mówię o pieniądzach. - Blaise uśmiechnęła się po­gardliwie. - Zresztą nie sądzę, żeby ci naprawdę na mnie za­leżało.

• Chyba żartujesz. Oszalałem na twoim punkcie. Ilekroć cię widzę. Sam nie wiem, tracę rozum.

Zerknął na pozostałe dziewczyny. Zrobiło mu się głupio, że ktoś tego słucha. Ale nie na tyle, by umilkł.

• Dla ciebie wszystko.

• Nie sądzę. - Blaise bawiła się pierścionkiem na palcu le­wej dłoni.

• Co to? - zainteresowała się nonszalancko Vivienne.

• Och, taki kamyczek. - Blaise wyciągnęła rękę z brylan­tem. - Stuart McReady dał mi dziś rano.

Kevin znowu drgnął niespokojnie.

- Kupię ci kilka takich.

Thei było go żal. Wydawał się w porządku. Słyszała, jak mó­wił, że chciałby zostać muzykiem. Ale wiedziała, że niczego nie osiągnie, każąc mu uciekać. Tylko go utwierdzi w postanowie­niu.

- Od ciebie nie chcę pierścionka - mówiła Blaise cichym, drwiącym głosem. - Stuart podarował mi go, bo to jedyna pa­miątka po matce. Był dla niego bezcenny.

• Zrobiłbym to samo - zapewnił Kevin. Blaise pokręciła głową.

• Nie sądzę.

• Owszem.

- Nie. Dla ciebie najważniejszy jest samochód, a z niego nigdy nie zrezygnujesz.

Thea widziała ten wóz. Szaro srebrzyste porsche. Kevin czu­le czyścił je każdego ranka. Zmieszał się.

- Ale., tak naprawdę nie jest mój. Tylko rodziców. Pożycza­ją mi go czasami.

Blaise skinęła głową ze zrozumieniem.

- Widzisz? Mówiłam, że tego nie zrobisz. A teraz odejdź, bądź grzeczny.

Kevin wyglądał, jakby coś w nim pękło. Patrzył na Blai­se błagalnie, nie ruszał się. W końcu Blaise spojrzała na pił­karzy.

- Chodź, stary - mruknął jeden z nich, zdaniem Thei, Duane. Złapali Kevina pod ramiona. Ten ciągle się odwracał.

Blaise energicznie otrzepała dłonie. Selene odgarnęła jasne włosy.

• Myślisz, że się zdobędzie? - wycedziła.

• Cóż... - Blaise się uśmiechnęła. - Powiem tak: na pew­no będę miała czym dojechać na imprezę. Oczywiście nadal nie wiem, z kim...

Thea wstała. Dani milczała przez całą przerwę, wpatrzona w Blaise z przerażeniem i podziwem jednocześnie.

• Idę stąd - oznajmiła Thea znacząco. Odetchnęła z ulgą, gdy Dani oderwała wzrok od Blaise i też wstała.

• A przy okazji. - Blaise sięgnęła po plecak. - Zapomnia­łam ci to dać. - Wręczyła Thei malutką fiolkę, taką jak próbka perfum.

• Na co to?

• Na imprezę. I na krew.

ROZDZIAŁ 5

Co? - syknęła Thea. O tym przynajmniej mogła mówić. -

Oszalałaś.

• Chyba nie chcesz powiedzieć, że nie wolno nam czaro­wać - wycedziła kuzynka groźnie. - To część zabawy.

• Chcę powiedzieć, że żadnym sposobem nie zdołamy za­pełnić probówki krwią niepostrzeżenie. Jak to zrobimy? Zapy­tamy, czy dadzą nam troszeczkę na pamiątkę?

• Wymyśl coś - poradziła melodyjnie Vivienne, kręcąc w palcach rudozłoty kosmyk.

• W najgorszym wypadku posłużymy się pucharem zapo­mnienia - dodała spokojnie Blaise. - Wtedy puf i niczego nie będą pamiętać.

Thei zakręciło się w głowie. To tak, jakby użyć bomby ato­mowej, żeby zabić komara, pomyślała.

• Zwariowałaś - stwierdziła spokojnie. - Wiesz, że dziewi­com nie wolno stosować takich czarów. I pewnie nie pozwolą nam na to nawet, gdy zostaniemy matkami. Czy Koronami. To magia dla starszyzny.

• Nie uznaję dzielenia czarów na dozwolone i zakazane -rzuciła wyniośle Blaise, ale nie patrzyła na Theę i nie drążyła tematu.

Zanim weszły do szkoły, Thea zauważyła, że Dani wzięła probówkę.

• Idziesz na imprezę?

• Chyba tak. - Wzruszyła ramionami. - John Finkelstein z literatury powszechnej zaprosił mnie kilka tygodni temu. Ni­gdy nie byłam na ich potańcówce. Może czas to zmienić.

Co to niby ma znaczyć? - zastanawiała się Thea niespokoj­nie.

• I rzucisz na niego zaklęcie?

• Chodzi ci o to? - Obracała probówkę w palcach. - Nie wiem. To tak na wszelki wypadek. - Spojrzała na Theę. - IV też wzięłaś.

Thea się zawahała. Nie rozmawiała jeszcze z koleżan­ką o Ericu. Z jednej strony tego chciała, z drugiej się bała. Co właściwie sądzi Dani o istotach z zewnątrz?

- Cóż, to tylko ludzie - podsumowała Dani ze spokojem na twarzy.

W sobotni wieczór Thea wyjęła suknię z szafy. Zielonkawą, tak jasną, że niemal białą; fasonem przypominała greckie szaty. Strój czarownicy musi być piękny, ale i wygodny. Lekka, mięk­ka suknia kręciła się cudownie podczas obrotu. Blaise włożyła frak. Z czerwoną jedwabną muchą i lampasami. Wyglądała w nim zabójczo.

Thei przemknęło przez myśl, że prawdopodobnie po raz pierwszy w historii najbardziej rozchwytywana dziewczyna no­si spinki do mankietów.

Eric zjawił się punktualnie. Zapukał do drzwi sklepu, tych, których używali jedynie zwyczajni ludzie. Istoty nocy wchodzi­ły tylnym wejściem, niemal niewidocznym, jeśli nie liczyć ry­sunku - graffiti przedstawiające czarną dalię.

No dobra. Thea głęboko zaczerpnęła tchu, zanim wpuściła chłopaka.

To tylko formalność.

Ale pierwsze chwile wcale nie były tak niezręczne, jak się tego obawiała.

Uśmiechnął się i podał jej bukiecik - białe orchidee. Wzięła je, odwzajemniając uśmiech.

- Bardzo ładnie wyglądasz - powiedziała.

Miał na sobie jasnobrązowy garnitur, luźny i wygodny.

• Ja? Ty to dopiero wyglądasz! To znaczy cudownie. Przy tym kolorze sukienki twoje włosy wydają się złote. - Speszony opuścił wzrok. - Niestety, rzadko chodzę na takie przyjęcia.

• Naprawdę? - Słyszała, jak dziewczyny w szkole o nim plotkują. Miała wrażenie, że wszystkie chętnie by go poderwały.

• Tak. Zazwyczaj jestem bardzo zajęty. Pracuję, uczę się, uprawiam sport. I nie bardzo wiem, co powiedzieć w towarzy­stwie dziewczyny - dodał ciszej.

Dziwne, przy mnie jakoś sobie radzisz, pomyślała Thea. Eric rozglądał się po pomieszczeniu.

• To sklep mojej babci. Sprzedaje tu różne cuda z całego świata. - Obserwowała go uważnie. Jeśli on, jako człowiek, wierzy w magię, to albo jest wyznawcą New Age, albo niebez­piecznie zbliża się do prawdy.

• Super - powiedział i z radością zauważyła, że kłamie. -To znaczy... - wyraźnie szukał odpowiednich słów, żeby po­chwalić kolekcję laleczek wudu i kryształów. - Naprawdę uwa­żam, że można zmienić stan ciała za sprawą ducha.

I nawet sobie nie wyobrażasz, jak bardzo, pomyślała.

Ciszę zakłócił stukot obcasów na drewnianej posadzce. Po schodach szła Blaise. Najpierw pojawiły się jej buty, potem no­gi w obcisłych spodniach i bujne kształty tułowia podkreślone czerwonym jedwabiem. Na końcu ramiona i ciemne włosy oka­lające twarz burzą loków.

Thea z ukosa zerknęła na Erica.

Uśmiechał się do Blaise, ale nie tępo i głupkowato jak owca. Po prostu się uśmiechał.

- Cześć, Blaise - zagaił. - Wybierasz się na imprezę? Mogę cię podrzucić.

Zastygła w pół kroku i zmierzyła go pogardliwym spojrze­niem.

• Dziękuję bardzo, mam własnego partnera. Właśnie po niego jadę. - W drodze do drzwi zerknęła na Theę.

• Wzięłaś wszystko, co trzeba, prawda?

Fiolka leżała w jasnozielonej torebce. Thea co prawda nadal nie miała pojęcia, jakim cudem zdoła ją wypełnić, ale posłusz­nie skinęła głową.

- To dobrze. - Blaise odwróciła się i wsiadła do srebrzyste­go porsche, które czekało na parkingu.

Samochód Kevina, domyśliła się Thea. Ale wiedziała, że kuzynka nie jedzie po niego.

• Chyba ją wkurzyłem - mruknął Eric.

• Nie przejmuj się, lubi być wkurzona. Idziemy?

Formalność, to tylko formalność, powtarzała sobie Thea. Weszli do szkolnej stołówki. Wyglądała zupełnie inaczej niż za dnia. Światła i muzyka przyprawiały o dreszcze, wirujące bar­wne plamy na podłodze kusiły do tańca.

Nie jestem tu, żeby się bawić, tłumaczyła sobie po raz kolej­ny, ale jej krew musowała jak szampan. Erie zerknął na nią po­rozumiewawczo. Tak, czuła to samo co on; są jak dwoje dzieci u wrót wesołego miasteczka.

- Właściwie powinienem cię uprzedzić - zaczął Eric. - Nie umiem tańczyć. Poza wolnymi.

Świetnie. Ale zaraz, przecież właśnie po to tu przyszła: uda­wać przed Blaise, że romansuje z Erikiem.

Akurat zaczynała się wolna piosenka. Thea zamknęła oczy i poddała się losowi - co nie było wcale takie straszne, kiedy wyszli na parkiet.

Terpsychoro, muzo tańca, spraw, żebym nie zrobiła z siebie idiotki. Jeszcze nigdy nie brała udziału w ludzkim balu, nie tańczy­ła do ich muzyki. Ale Eric chyba nie zauważył jej nieudolności.

• Wiesz, nie mogę w to uwierzyć - szepnął. Obejmował ją lekko, niemal z czcią, jakby się obawiał, że przy mocniejszym uścisku Thea rozpadnie się na kawałki.

• W co?

• No w to, że tu jestem. Z tobą. I że wszystko wydaje się takie proste. I zawsze tak pięknie pachniesz.

Thea roześmiała się wbrew sobie.

- A dzisiaj nawet nie użyłam fiołków - zaczęła i natych­miast adrenalina obmyła ją falą bolesnych dreszczy.

Oszalała. Wypowiada składniki czarów. Za łatwo, za lekko się z nim rozmawia, w tym rzecz. Co jakiś czas zapominała, że nie jest z jej świata.

- Wszystko w porządku? - zapytał, gdy cisza się przedłuża­ła. Wydawał się przejęty.

Nie, nie w porządku. Z jednej strony Blaise, z drugiej - za­sady świata nocy. Tyle przeszkód. Nie wiem nawet, czy jesteś wart, żeby...

• Chciałam cię o coś zapytać - odezwała się nagle. - Dla­czego mnie odepchnąłeś, wtedy, z dala od węża?

• Co? Szykował się do ataku. Mógł cię ukosić.

• Ciebie też. - I to zrobił.

Zmarszczył brwi, jakby usiłował rozwiązać jedną z od­wiecznych zagadek tego świata.

- No tak, ale wydawało mi się to mało ważne. To pewnie głupio brzmi.

Thea nie wiedziała, co odpowiedzieć. Ani co robić. Z jednej strony pragnęła wtulić się w niego, oprzeć mu głowę na ramie­niu, ale jej umysł protestował na samą myśl.

W tym momencie usłyszała donośne głosy na skraju par­kietu.

• Zejdź mi z drogi - mówił chłopak w niebieskiej marynar­ce. - Uśmiechnęła się do mnie i zaraz tam pójdę.

• Uśmiechnęła się do mnie, kretynie - warknął chłopak w szarej marynarce. - Odwal się i mnie przepuść.

Seria przekleństw.

• Właśnie że do mnie. Zmiataj. Jeszcze więcej przekleństw.

• Do mnie. Puszczaj.

Zaczęła się walka na pięści. Opiekunowie podbiegli do wal­czących.

No, to wiadomo, kto przyszedł, pomyślała Thea. Bez trudu wypatrzyła Blaise. Frak z czerwonymi lampasami i wianuszek chłopców, a dookoła nich grupa porzuconych, rozgoryczonych dziewcząt.

• Może się przywitamy - zaproponowała Thea. Chciała dyskretnie ostrzec kuzynkę.

• Dobra. Ma powodzenie, co?

Udało im się przebić przez tłumek fanów. Blaise była w swo­im żywiole, rozkoszowała się uwielbieniem i zamieszaniem.

• Czekałem półtorej godziny, a ty nie przyszłaś - skarżył się bardzo blady Kevin z podkrążonymi oczami, w nieskazitelnie białej koszuli i świetnie skrojonych czarnych spodniach.

• Podałeś mi zły adres - stwierdziła Blaise. - Nie mogłam znaleźć twojego domu. - Trzymała pod ramię wysokiego długo­włosego blondyna, który wyglądał, jakby codziennie ćwiczył po pięć godzin. - Nieważne, zatańczymy?

Kevin zerknął na blondyna. Ten odpowiedział spojrzeniem bez wyrazu.

- Nie zwracaj uwagi na Sergia - mruknęła Blaise. - Tylko dotrzymywał mi towarzystwa. A może nie chcesz tańczyć?

Kevin opuścił wzrok.

- Nie, skądże, bardzo chcę....

Blaise uwolniła się od Sergia. Thea szepnęła jej do ucha:

- Błagam, nie szalej. Już doszło do bójki.

Blaise uśmiechnęła się tylko i wzięła Kevina pod rękę. Po­zostali chłopcy ruszyli za piękną uwodzicielką. Tłum się roz­pierzchł. Thea zobaczyła swoją koleżankę przy małym stoliku. Bez partnera. Dani miała na sobie błyszczącą kreację.

- Usiądźmy - zaproponował Eric, zanim Thea zdążyła co­kolwiek powiedzieć.

Spojrzała na niego z wdzięcznością.

- Gdzie John? - zapytała, gdy dostawili sobie krzesła do stolika Dani.

Dziewczyna wskazała grupę wielbicieli Blaise.

- Ale nic nie szkodzi - zapewniła. - Trochę mnie nudził. Nie znam się na tych tańcach.

Rzeczywiście, tańce w Kręgu są inne, przyznała w duchu Thea. Nikt nie dobiera się w pary; tańczysz z żywiołami i pozo­stałymi uczestnikami, wszyscy tworzą jedną wielką całość.

Eric zaoferował się, że przyniesie więcej ponczu.

• A jak z nim? - zapytała Dani cicho, ledwie odszedł. Ak­samitne oczy ciekawie wpatrywały się w Theę.

• Jak na razie, dobrze - odparła wykrętnie i przeniosła wzrok na parkiet. - Widzę, że Viv i Selene już są.

• Tak. Vivienne nawet zdobyła krew. Ukłuła Tyrone'a broszką.

• Bardzo sprytnie - mruknęła Thea.

Vivienne występowała w czarnej sukni, przy której jej wło­sy wyglądały jak ogień. Ciemnofioletowy strój Selene podkre­ślał jej jasną karnację i włosy. Obie najwyraźniej świetnie się bawiły.

Dani ziewnęła.

- Chyba niedługo pójdę - zaczęła, ale nie dokończyła.

Przy głównym wejściu, po drugiej stronie sali, coś się dzia­ło. Ludzie się usuwali z drogi. Początkowo Thea myślała, że to kolejne drobne zamieszanie wywołane przez Blaise. Ale potem w światłach nad parkietem zjawiła się postać.

- Chcę wiedzieć. - Jękliwy głos zagłuszał muzykę. - Chcę wiedzieć!

Muzycy przestali grać. Wszyscy odwracali się ciekawie. Głos brzmiał niesamowicie. Jakiś szaleniec?

Thea wstała.

- Chcę wiedzieć - powtórzyła postać, zagubiona, gniewna, i się odwróciła.

Thei krew zamarzła w żyłach.

Zamiast twarzy zobaczyła maskę - zwyczajną, dziecinną zamocowaną na gumce. Pasowała do Halloween, ale nie do im­prezy dla licealistów.

Och, Eileithyio.

- Powiesz mi? - zwróciła się postać do niskiej dziewczyny w czarnych koronkach. Ta się wycofała, złapała towarzysza za ramię.

Pan Adkins, fizyk, biegł tak szybko, aż fruwał mu krawat. Pozostałych nauczycieli nie było nigdzie widać - pewnie usiłują zażegnać konflikty o Blaise, domyślała się Thea.

- Spokojnie - zaczął pan Adkins, jakby przemawiał do nie­sfornego ucznia. - Powoli.

Chłopak w masce wyjął coś z kieszeni. Zalśniło w barwnych światłach, odbiło je jak lustro.

- Brzytwa - szepnęła Dani. - Na Izydę, skąd on to wziął? Nie wiadomo, dlaczego ta broń zdawała się groźniejsza niż

nóż. Może dlatego, że była taka staroświecka, nietypowa? Thea wyobraziła sobie, jak głęboko może skaleczyć nawet zwykła ży­letka.

Pan Adkins się wycofywał. Rozkładał ręce, zasłaniając ucz­niów. W oczach miał strach.

Muszę to skończyć, zdecydowała Thea. Tylko jak? W tym cały problem. Gdyby chodziło o zwierzę, spróbowałaby zawład­nąć jego umysłem. Ale człowiek...

I tak ruszyła, wolno, żeby nie zwracać na siebie uwagi. Prze­mknęła się przez skraj parkietu, aż stała równolegle do chłopa­ka w masce.

- Widzieliście ją? - jęczał chłopak, krocząc przed siebie. Ludzie się rozstępowali. Vivienne i Selene z partnerami

odeszły na bok. Brzytwa zalśniła.

Thea spojrzała na przeciwległą stronę parkietu. Blaise stała tam z Kevinem Imamurą.

Bez Bucka i Duane'a u boku. Ale nie wydawała się przera­żona. To trzeba jej przyznać - cechowała ją imponująca odwa­ga. Doskonale wiedziała, kto się do niej zbliża.

Eric, z trzema filiżankami ponczu, szedł równolegle do chłopaka w masce.

Usiłowała pochwycić jego wzrok, ale między nimi tłoczyło zbyt wiele osób.

- Widzieliście ją? - zapytał zamaskowany szaleniec parę tuż przed Blaise. - Muszę wiedzieć...

Dziewczyna i chłopak odskoczyli od siebie jak oparzeni. Blaise stała się świetnie widoczna, wysoka i elegancka w czar­nym fraku, z iskierkami świateł w ciemnych włosach.

- Tu jestem, Randy - powiedziała. - Co chcesz wiedzieć? Randy Marik zatrzymał się, sapiąc pod plastikową maską.

Zapadła dziwna cisza.

Thea bezszelestnie zakradła się bliżej. Eric nadchodził z drugiej strony. Dopiero teraz ją zobaczył. Pokręcił głową i bezgłośnie powiedział: Trzymaj się z daleka.

Akurat. A ty go położysz na łopatki, uzbrojony w filiżanki ponczu. Łypnęła groźnie. Sam się trzymaj z daleka.

Dłoń z brzytwą drżała. Randy dyszał ciężko.

- Co jest, Randy? - Zniecierpliwiona Blaise tupała lekko.

- Źle mi - wyjęczał. Nagle wydawało się, że głowa zaraz spadnie mu z karku. - Tęsknię.

Theę przeszył dreszcz, gdy usłyszała jego głos. Oto ciało osiemnastolatka i umysł przedszkolaka.

- Ciągle płaczę - mówił.

Lewą ręką ściągnął maskę. Kevin się wzdrygnął. Thei zro­biło się niedobrze.

Po jego policzkach spływały krwawe smugi, zlewały się ze zwykłymi łzami.

Jakieś zaklęcie? - zastanawiała się Thea. Nie, sam się pociął.

Pod jego oczami widniały nacięcia w kształcie półksiężyców.

Wyglądał strasznie, był blady jak trup, miał zarost na twa­rzy. Toczył po sali dzikim wzrokiem. Włosy, dawniej jedwabiste i jasne, sterczały na wszystkie strony jak siano.

- Przyjechałeś taki kawał z New Hampshire, żeby mi to po­wiedzieć? - Blaise przewróciła oczami.

Randy zaszlochał.

Kevin zebrał się na odwagę.

- Słuchaj, stary, daj jej spokój. Wracaj do domu i wytrzeź­wiej, co?

I to był błąd. Szalone oczy nad zakrwawionymi policzkami odnalazły go w tłumie.

• Kim jesteś? - wybełkotał Randy. Zbliżył się o krok. - Kim jesteś?

• Kevin, uciekaj - zawołała Thea.

Za późno. Dłoń z brzytwą wystrzeliła, szybka jak błyskawi­ca. Z twarzy Kevina trysnęła krew.

ROZDZIAŁ 6

Kevin zawył, złapał się za policzek.

- Pociął mnie! On mnie pociął! - Spomiędzy jego palców płynęła krew.

Randy znów uniósł brzytwę.

Thea zaatakowała go mentalnie. Działała instynktownie; była śmiertelnie przerażona. Zaraz Randy zabije Kevina. I mo­że też Blaise.

Wyczuła ból, rozpacz i wściekłość, która miotała się jak szympans w klatce. Utrzymała więź tylko przez moment, ale to wystarczyło. Eric chlusnął Randy'emu w twarz ponczem. Randy krzyknął i odwrócił się w stronę napastnika.

Thea przeżyła chwilę grozy. Randy chlastał powietrze brzytwą, ale Eric stosował błyskawiczne uniki, usiłował zajść Randy'ego od tyłu. Krążyli jak w upiornym tańcu.

Z każdym ich obrotem w Thei narastał strach. Ale Ericowi udawało się unikać śmiercionośnego ostrza. Nagły ruch na skraju parkietu. To pan Adkins i dwóch innych nauczycie­li. Otoczyli szalonego intruza, zrobiło się zamieszanie. Potem Randy leżał na podłodze.

Na zewnątrz wyły syreny, coraz bliżej. Eric odsunął się od kłębowiska na podłodze.

Dysząc ciężko, spojrzał na Theę. Skinęła głową, że nic jej nie jest, i zamknęła oczy.

Była osłabiona, wyczerpana i smutna. Zaraz zabiorą Randy'ego. Pewnie nie można mu już pomóc. Za daleko zabrnął.

W tej chwili się wstydziła, że jest czarownicą.

- No dobrze, moi drodzy - odezwał się pan Adkins. -Chodźmy stąd. Usuńmy się. - Spojrzał na Blaise, która pochy­lała się nad Kevinem i przyciskała mu chusteczkę do policzka. - Wy możecie zostać. - Położył jej rękę na ramieniu. - Trzymasz się?

Blaise podniosła na niego wielkie, smutne szare oczy.

- Dam radę - odparła dzielnie.

Pan Adkins przełknął ślinę. Zacisnął dłoń na ramieniu Blaise.

- Biedactwo - mruknął.

Litości, pomyślała Thea. ale z czystego egoizmu odetchnęła też z ulgą. Blaise nie wpadnie kłopoty; nie wyrzucą ich ze szko­ły. Nie przyniosą babci wstydu przed Wewnętrznym Kręgiem.

Zresztą kuzynka wyglądała, jakby naprawdę martwiła się o Kevina. Znowu troskliwie się nad nim pochyliła. Czyżby jej na tym chłopaku zależało?

Thea prześliznęła się pod ramieniem nauczyciela.

- Naprawdę w porządku? - spytała szeptem.

Blaise spojrzała na nią tajemniczo. I dopiero wtedy Thea zobaczyła, że kuzynka ukrywa w chusteczce malutką fiolkę Pełną krwi.

- Ty... - Zabrakło jej słów.

Blaise uśmiechnęła się lekko: wiem, wiem, ale nie mogłam się oprzeć takiej okazji.

Thea się cofnęła i wpadła na Erica. Podtrzymał ją ramie­niem.

• Co z nią?

• Nic jej nie jest. Ale ja muszę stąd wyjść. Eric spojrzał jej w oczy i spochmurniał.

• Idziemy - rzucił krótko.

W drodze do drzwi minęli Selene i Vivienne. Były nieszczę­śliwe, przerażone. Tylko na jak długo?

Dani stała na parkingu z Johnem Finkelsteinem.

- Jadę do domu - powiedziała znacząco do Thei i cisnęła coś w zarośla.

Pustą fiolkę.

Thea odetchnęła z ulgą. Lekko dotknęła ramienia koleżanki.

- Dzięki.

Dani wróciła wzrokiem do budynku.

- Ciekawe, co on tak bardzo chciał wiedzieć? - szepnęła. Dokładnie w tej chwili z oświetlonego korytarza dobiegło

przeciągłe wycie, jakby w odpowiedzi na jej pytanie. Odgłos przypominał skowyt udręczonego zwierzęcia.

Thea odwróciła się na pięcie i niemal na oślep pobiegła do dżipa Erica.

Mknęli ciemnymi ulicami.

- Domyślam się, że to były chłopak - odezwał się cicho Eric po chwili milczenia.

• Z zeszłego miesiąca. Spojrzał na nią z ukosa.

• Nieźle go trafiło. Biedak.

Doskonale to podsumował, pomyślała Thea. Nieźle go tra­fiło. Na zawsze. Biedak.

• To wina Blaise. - Wcale nie zamierzała z nim o tym roz­mawiać, ale słowa dławiły ją w gardle. - Ciągle to robi, a ja nie mogę jej powstrzymać. Podrywa chłopców, oni tracą głowy z miłości, a ona ich zostawia.

• Z miłości? Hm...

Spojrzała na niego zdumiona. Patrzył prosto przed siebie, mocno zaciskał palce na kierownicy.

No proszę. A ja myślałam, że jesteś naiwny. Może widzisz więcej, niż mi się zdaje.

• To specyficzna miłość - powiedziała. - W starożytnej Grecji oddawano cześć Afrodycie. Była boginią miłości. I słynę­ła z okrucieństwa. - Thea pokręciła głową. - Widziałam kiedyś sztukę o królowej Fedrze. Afrodyta kazała jej zakochać się we własnym pasierbie. Pod koniec wszyscy nie żyli. A Afrodyta tyl­ko się uśmiechała. Siała spustoszenie jak tornado... - Urwała. Czuła ból w piersi, zabrakło jej tchu. Ale jednocześnie miała wrażenie, że zdjęto z niej wielki ciężar.

• I uważasz, że Blaise też niszczy?

• Owszem. Taką ma nieposkromioną naturę. Chociaż to chyba brzmi głupio.

• Nie. - Uśmiechnął się gorzko. - Natura jest brutalna. So­kół poluje na królika. Lew zabija młode. Prawo dżungli.

• Co nie znaczy, że to słuszne. Może ujdzie, jeśli chodzi o boginie i zwierzęta, ale nie na poziomie ludzi. - Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że równała ludzi z przedstawicielami swo­jego świata.

• No cóż, nie różnimy się aż tak bardzo od zwierząt -stwierdził łagodnie.

Thea opadła na siedzenie. Ciągle była zmieszana i smutna, ale przerażało ją co innego - że bardzo chciała rozmawiać o tym z Erikiem. Wydawało się, że on rozumie... lepiej niż ktokolwiek do tej pory. Nie tylko rozumie. Także współczuje.

- Wiem, czego ci trzeba. - Nagle się rozpromienił. - Miałem zaproponować, żebyśmy wpadli do Harrah na późną kolację, ale przyszło mi do głowy coś fajniejszego.

Thea zerknęła na zegarek - dochodziła jedenasta.

• Co?

• Szczeniakoterapia.

• Co takiego?

Po prostu się uśmiechnął i zawrócił na południe. Zatrzy­mali się przed małym szarym budynkiem z szyldem: „Szpital zwierzęcy Sun City".

• Tu pracujesz.

• Tak. Odeślemy Pilar do domu. - Wysiadł i otworzył drzwi do kliniki. - Chodź.

Ładna dziewczyna o ciemnych włosach do ramion podnio­sła głowę znad kontuaru. Thea ją rozpoznała - Pilar Osorio ze szkoły. Spokojna, pewnie dobra uczennica.

- Jak było na imprezie? - zapytała, tęsknie patrząc na Erica.

Wzruszył ramionami.

• Szczerze? Okropnie. Doszło do bójki i wyszliśmy. - Nie wspomniał o swoim udziale w opanowaniu zamieszania.

• To straszne - stwierdziła Pilar, choć wyraźnie nie bardzo się przejęła nieudaną imprezą.

• No, jak maluch?

• W porządku. Nakręcony. Może później weźmiesz go na spacer? - Pilar sięgnęła po kurtkę. Skinęła Thei głową. - Do zo­baczenia w poniedziałek.

Eric jej się podoba.

Zamknęła za sobą drzwi. Thea się rozejrzała.

• Czyli klinika jest zamknięta.

• Tak, ale kiedy mamy pacjentów przez całą dobę, ktoś mu­si tu być. - Znowu się uśmiechnął. - Chodźmy.

Przeszli przez pokój zabiegowy, długim korytarzem do po­mieszczeń na tyłach. Thea patrzyła dookoła ciekawie. Jeszcze nigdy nie była na zapleczu kliniki weterynaryjnej.

Kilka wybiegów dla psów. Z ostatniego dochodziły radosne piski.

Eric spojrzał na nią z błyskiem w oku.

- Uwaga! Trzy... dwa... jeden...

Otworzył klatkę i ze środka wybiegł szczeniak labradora, szaleńczo wymachując ogonem. Miał piękne umaszczenie, od ciemnozłotego na grzbiecie po delikatnie kremowe na brzuchu i łapach.

- Cześć, Bud - zawołał Eric. - Grzeczny piesek! - Spojrzał na Theę poważnie. - Oto pies przytulanka.

Ukucnęła na winylowej posadzce i ruszyła na czworakach w stronę zwierzaka.

- Uważaj na sukienkę - ostrzegł Eric, ale psiak już skoczył jej na kolana.

Oparł łapy na ramionach, dyszał do ucha.

- Chyba się zakochałam - sapnęła Thea z rękami pełnymi psiej słodyczy.

Otaczało ją szczęście. Nie musiała starać się nawiązać wię­zi z umysłem labradora; maluch od razu przejął kontrolę. Po małym łebku chodziły tylko przyjemne myśli: jak cudownie wszystko pachnie, jak przyjemnie, że drapią mnie za uchem akurat tam, gdzie ugryzła pchła.

Dobrze, tak dobrze, fajny ten duży, łysy pies... ciekawe, który z nas jest górą?

Szczeniak ją ugryzł. Thea żartobliwie odpowiedziała tym samym.

- Mylisz się, kolego. To ja tu rządzę. - Złapała go za pysz­czek.

Dziwne, widziała świat oczami szczeniaka, ale po prawej stronie nie było nic. Ciemność.

• Ma problem z oczami?

• Zauważyłaś kataraktę. Mało kto zwraca na to uwagę. Tak, jest ślepy na jedno oko. Kiedy będzie starszy, można spró­bować to usunąć. - Eric oparł się o ścianę uśmiechnięty od ucha do ucha. - Świetnie sobie radzisz ze zwierzętami - zauważył. -I nie masz własnych?

Spytał ot tak, po prostu, więc Thea odruchowo odpowie­działa:

• Czasami się nimi opiekuję. Przygarniam, leczę i wypusz­czam na wolność. Albo znajduję im dobry dom, jeśli chcą za­mieszkać z ludźmi.

• Leczysz?

I znowu, delikatne pytanie, ale tym razem Thea się zanie­pokoiła. Dlaczego nie może utrzymać języka za zębami w jego towarzystwie? Podniosła wzrok. Eric patrzył na nią badawczo, wyczekująco, czujnie.

Głęboko zaczerpnęła tchu.

- Karmię je i w razie potrzeby zabieram do weterynarza. Czekam, aż wyzdrowieją.

Skinął głową, ale z jego oczu nie zniknęło pytanie.

- Czy kiedykolwiek zastanawiałaś się nad pracą wetery­narza?

Thea opuściła głowę. Uciekła w miękką psią sierść.

• Właściwie nie - mruknęła z ustami wtulonymi w jasne futro.

• Masz dar. Posłuchaj, na uniwersytecie Davis jest świetny wydział weterynarii, studia pierwszego i drugiego stopnia, jed­ne z lepszych w kraju. Niełatwo się dostać, ale dasz radę, wiem

0 tym.

- Nie byłabym taka pewna - mruknęła Thea. Jej szkolne dokonania miały pewne luki i wady.

Ale przede wszystkim problem w tym, że czarownice nie studiują weterynarii. Koniec, kropka.

Może się zająć ziołami, kamieniami, rytualnymi strojami, zaklęciami, runami, amuletami... Ma mnóstwo rzeczy do wy­boru, ale żadnej z tych dziedzin nie wykładają na uniwersy­tecie.

- Trudno to wytłumaczyć - dodała. Była w szoku, że w ogó­le chce cokolwiek tłumaczyć człowiekowi. - Chodzi o to, że mo­ja rodzina by się nie zgodziła. Mają wobec mnie inne plany.

Eric otworzył usta i znowu je zamknął. Szczeniak kichnął.

- No cóż, w takim razie pomożesz mi wypełniać formularze zgłoszeniowe? - spytał w końcu. - Za nic nie mogę sobie pora­dzić z listem motywacyjnym.

O, ty cwaniaku, pomyślała Thea.

- Zobaczymy - odpowiedziała tylko.

Nagle rozległ się nowy dźwięk. Dochodził z daleka, ale nie ustawał. Bud warknął.

- Co to, dzwonek? - zdziwił się Eric. - O tej porze? - Wstał

1 poszedł do frontowej części.

Thea ruszyła za nim, muskając opuszkami Buda, żeby nie stracić nad nim kontroli.

Eric otworzył drzwi i cofnął się zaskoczony.

- Rosamund... Co ty tu robisz? Czy mama wie, że wy­szłaś?

Do poczekalni wpadła miniaturowa trąba powietrzna. Dziewczynka z burzą jasnych włosów wymykających się spod czapeczki baseballowej. Pod pachą miała niebieski koc. Na jej twarzy malowała się wściekłość.

• Mama powiedziała, że pani Curie wcale nie jest chora, ale to nieprawda. Dzwoń do doktor Joan. - Z tymi słowami mała wmaszerowała do gabinetu i położyła niebieskie zawiniątko na ladzie, rozrzucając przy tym stertę dokumentów.

• Ej, powoli. - Eric spojrzał na Theę. - To moja siostra, Rosamund. Nie wiem, jak się tu dostała.

• Przyjechałam na rowerze i chcę, żebyś natychmiast wyle­czył panią Curie!

Bud wspinał się na tylne łapy i obwąchiwał niebieski koc. Thea odepchnęła szczeniaka.

• Pani Curie? Kto to?

• Świnka morska - wyjaśnił Eric. - Roz, doktor Joan wyje­chała na konferencję. Nie ma jej w mieście.

Rosamund nadal toczyła dokoła gniewnym wzrokiem, ale jej podbródek zadrżał niebezpiecznie.

• No dobrze, posłuchaj. Zbadam panią Curie, zobaczymy, co się da zrobić. Ale najpierw damy mamie znać, że nic ci nie jest. - Sięgnął po telefon.

• Odniosę Buda - zaproponowała Thea. - Żeby nie zrobił sobie z pani Curie przekąski. - Na tyłach budynku namówi­ła małego labradora, żeby wszedł do klatki, obiecując później mnóstwo pieszczot.

Wróciła do gabinetu. Eric pochylał się nad biało-brązową świnką morską. Był zaniepokojony.

• Rzeczywiście coś jej dolega. Chyba. Jest osłabiona, apa­tyczna... - Nagle cofnął rękę z krzykiem. - Ale nie bardzo -mruknął, patrząc na krew na palcu. Wytarł ją chusteczką i znów pochylił się nad zwierzakiem.

• Jest w złym humorze - oznajmiła Rosamund. - I nie chce jeść. Już wczoraj ci mówiłam, że choruje.

• Nieprawda - zauważył spokojnie Eric. - Mówiłaś, że ma dość życia w patriarchacie.

• Bo tak. A do tego źle się czuje. Zrób coś.

• Mała, poczekaj, niech się zastanowię. - Obserwował świnkę, mrucząc pod nosem: - Nie kaszle, więc to nie zapalenie płuc. Węzły chłonne niepowiększone... Ale opuchnięte stawy. Dziwne.

Rosamund obserwowała brata z wiarą w zielonych oczach. Takich samych jak jego, zauważyła Thea.

Ostrożnie wyciągnęła rękę i dotknęła miękkiego futerka. Jednocześnie zrobiła to samo umysłem.

Rozbiegane przerażone myśli małego ssaka. Śwince tu się nie podoba, chciała wrócić do klatki, trocin, do bezpiecznego schronienia. Drażniły ją zapachy, przerażały wielkie obce palce, które pojawiły się znikąd.

Do domu, do domu, myślała. I nagle coś dziwnego, bardziej zapach i smak niż wizja. Pani Curie myślała o jedzeniu, marzyło jej się coś chrupiącego, trochę kwaśnego. Jeść, jeść, jeść.

- Czy jest coś, co szczególnie lubi? - zapytała niepewnie Thea. - Na przykład kapustę?

Eric zamrugał, wyprostował się nagle, jakby porażony prą­dem. Zielone oczy odnalazły jej wzrok.

• Tak! Jesteś genialna!

• Jak to?

• Ona ma szkorbut! - Wybiegł i po chwili wrócił z grubą księgą z drobnym drukiem. - O proszę. Brak apetytu, apatia, opuchnięte stawy... U pani Curie występują wszystkie objawy. - Szybko przekładał kartki i oznajmił tryumfalnie: - Wystarczy, że podamy jej warzywa albo kwas askorbinowy w wodzie.

Szkorbut? Czy to nie choroba dawnych żeglarzy? Kiedy podczas długich wypraw nie mieli dostępu do owoców i wa­rzyw? A kwas askorbinowy to...

• Witamina C!

• No właśnie! Ostatnio było bardzo gorąco, a w domu ma­my twardą wodę, stąd u niej niedobór witaminy C. Ale szybko temu zaradzimy. - Spojrzał na Theę i pokręcił głową. - Uczę się od wielu lat, pracuję tutaj, a ty na nią spojrzałaś i wiedziałaś. Jak to robisz?

- Zapytała panią Curie - wyjaśniła spokojnie Rosamund. Thea zerknęła na nią uważnie. Czy wszyscy w tej rodzinie

są tak spostrzegawczy?

- Ha, ha, ha - powiedziała od niechcenia.

• Lubię cię - oznajmiła Rosamund rzeczowo. - Gdzie ka­pusta?

• Zobacz w lodówce na zapleczu - poradził Erie. - Jeśli nie ma, damy jej krople witaminowe.

Rosamund wybiegła. Eric odprowadzał siostrę wzrokiem pełnym miłości.

• Fajny dzieciak - stwierdziła Thea.

• To mały geniusz. I najmniejsza na świecie wojująca femi­nistka. Pozwała do sądu drużynę skautów. Nie pozwolili jej się zapisać, a skautki nie chodzą w góry. Robią makramy.

Thea spojrzała na niego.

• Co ty na to?

• Ja? Wożę ją do prawnika, kiedy mama nie może. Dzięki temu na mnie nie narzeka. Zresztą ma rację.

Thea patrzyła na Erica składającego niebieski kocyk i słu­chała głosu w swojej głowie, który huczał jak gospodarz telewi­zyjnego teleturnieju.

Spójrz na tego młodzieńca. Czuły, ale silny. Odważny. In­teligentny. Nieśmiały. Dowcipny. Bystry, szczery, lubi zwie­rzęta.

I jest człowiekiem.

Nic mnie to nie obchodzi.

Czuła się niesamowicie. Jakby nawdychała się za dużo jemonji. Powietrze zdawało się słodkie i ciężkie, drżące jak w tro­pikach przed burzą, przesycone elektrycznością.

- Eric...

Niespodziewanie dotknęła jego ręki. Od razu puścił kocyk, zamknął jej dłoń w swojej. Ale ciągle na nią nie patrzył, wbił wzrok w biurko. Oddychał ciężko.

• Eric!

• Czasami sobie myślę, że jeśli zamrugam, to wszystko zniknie.

Och, Afrodyto, mamy problem! - pomyślała Thea.

Kłębiły się w niej skrajne uczucia: fascynacja, przerażenie, strach i spokój. A to, czego pragnie, jest tak proste. Jeśli Eric czuje to samo, wszystko będzie dobrze.

- Nie wyobrażam sobie życia bez ciebie, ale boję się, że odejdziesz - mówił wpatrzony w komputer na biurku. W końcu na nią spojrzał. - Jesteś zła?

Pokręciła głową. Serce łomotało jej jak szalone. Kiedy na siebie spojrzeli, zamknął się obieg. Coś ich łączyło, pchało ku sobie, jakby znaleźli się w objęciach samej Afrodyty.

A potem wszystko było ciepłe i cudowne. Jeszcze przy­jemniejsze niż szczeniak w ramionach, bo Eric odwzajemniał pieszczotę. A dreszcz strachu przerodził się w fajerwerki i eks­plodował uniesieniem.

Przywarła do Erica policzkiem Nigdy nie czuła się tak bło­go. Tu jest bezpieczna. Mogłaby tak trwać do końca świata. Wo­kół wszystko falowało jak chłodna woda. Byli niczym dwa ptaki splecione skrzydłami.

Łabędzie łączą się w pary na całe życie i kiedy zobaczą part­nera, wiedzą, że to ten jedyny, przemknęło jej przez myśl. Właś­nie to się stało na pustyni. Rozpoznali się duchowo. A kiedy dusze się dojrzą, powstaje wieczny związek.

A świat nocy ma na to nawet specjalne określenie, podszep­tywał wewnętrzny głos, mącąc spokój. Zasada bratniej duszy. Chcesz powiedzieć, że twoją połówką jest człowiek?

Ale Thea nie będzie się bała, nie teraz. Oba światy, nocy i ludzki, pozostały daleko. Tworzyli z Erikiem własną rzeczywi­stość. Wystarczy, że tu stoi i oddycha, by to poczuła. Nie musi się martwić o przyszłość.

Skrzypnęły drzwi. Do środka wtargnął zimny podmuch.

Thea gwałtownie uniosła powieki. A potem jej serce zabiło szybko, boleśnie, ze strachem.

To nie te drzwi, za którymi zniknęła Rosamund, tylko fron­towe. Erie zapewne zapomniał zamknąć. W poczekalni stała Blaise.

ROZDZIAŁ 7

Wszędzie cię szukałam - wycedziła. - Musiałam zadzwonić do pani Ross, żeby się dowiedzieć, gdzie jesteście.

Czarne włosy, rozwiane przez wiatr, opadały na ramiona niesforną falą. Zdjęła czerwoną muchę, rozpięła górny guzik koszuli. Miała rumieńce na policzkach i iskry w szarych oczach. Była piękna i bardzo magiczna.

Thea i Eric odsunęli się od siebie. Oboje poczerwienieli.

• My tylko... - zaczął Eric. - No... tak... - Uważnie obser­wowany przez Blaise podniósł niebieski kocyk i złożył go sta­rannie. - Oprowadzić cię?

• Zwierzęta interesują mnie wyłącznie na grillu. - Blaise rozglądała się po pomieszczeniu. Oparła rękę na biodrze.

O rany, jest w fatalnym humorze.

Thei zwilgotniały ręce. Nie wiedziała, jak kuzynka zinter­pretuje to, co zobaczyła. Ale przecież miała uwodzić Erica, prawda?

Zatrzymała wzrok na chusteczce higienicznej z krwią Eri­ca. Dyskretnie ją wzięła i ukryła w dłoni.

• A więc zerwałaś się z imprezy - zwróciła się do Blaise. -Gdzie... - Z kim właściwie ona tam przyszła? Z Sergiem? Z Kevinem? Czy jeszcze z kimś innym?

• Już po imprezie - oznajmiła Blaise. - Nauczyciele ją skoń­czyli. Cały Randy. Zawsze wszystko psuł. - Nagle wyraz jej twa­rzy się zmienił, zamrugała i uśmiechnęła się słodko. - A kogo my tu mamy?

W drzwiach do dalszej części kliniki stała Rosamund z pa­nią Curie pod pachą. Milczała, ale cały czas czujnie przyglądała się Blaise.

• Och, przepraszam - odezwał się Eric. - Moja siostra. Tro­chę nieśmiała.

• Więc to u was rodzinne - mruknęła Blaise. - Jakie uro­cze.

- Chyba czas do domu - włączyła się Thea. Musi porozma­wiać z Erikiem, ale na osobności, nie na oczach naburmuszone­go krasnala i podejrzliwej czarownicy.

Zerknęła na niego onieśmielona. Też miał niewyraźną minę.

• No, to do zobaczenia w szkole - rzuciła.

• Tak. - Nagle się uśmiechnął. - Aha, jakbyś poważnie my­ślała o studiach na weterynarii, powinnaś się przenieść na zoo­logię dla zawansowanych. To fajne zajęcia.

• Zobaczymy. - Czuła na sobie wzrok Blaise.

Ale kiedy znalazły się na zewnątrz, kuzynka powiedziała tylko:

- Przepraszam, jeśli byłam niegrzeczna, ale naprawdę wszędzie cię szukałam. Fatalnie się bawiłam. No i - z czarują­cym uśmiechem poprawiła czarne włosy - to frajda być wredną, kiedy się tego chce.

Thea westchnęła i nagle zatrzymała się w pół kroku.

- O rany, samochód!

Srebrzyste porsche Kevina wyglądało jak po jakiejś kata­strofie: wgnieciony zderzak, porysowane drzwi od strony pasa­żera, popękana szyba.

• Miałam kłopoty - oznajmiła chłodno Blaise. - Ale nie przejmuj się, poznałam nowego chłopaka, nazywa się Lukę Price i jeździ maserati. - Spojrzała na Theę. - Chyba nie masz nic przeciwko temu? No, że tak traktuję ludzi?

• Nie, skądże. Po prostu nie chcę, żeby znowu nas wy­rzucili.

• Wypadek to nie zbrodnia. Dobra, musisz wsiąść przez ok­no od strony kierowcy.

Ruszyły. Thea siedziała bez słowa, a kuzynka co chwila zer­kała na nią badawczo.

• No dobra - odezwała się w końcu Blaise swoim najbar­dziej jedwabistym głosem. - Masz?

• Co?

• Nie wygłupiaj się.

Thea wyciągnęła rękę z zakrwawioną chusteczką.

• Nie skorzystałam z fiolki, to było idiotyczne, ale jestem sprytna i mam wystarczająco dużo krwi.

• Hm. - Wąskie palce Blaise z krwistoczerwonymi paznok­ciami zamknęły się na chusteczce.

Zaskoczona Thea cofała rękę. Papier się rozdarł. Został jej marny skrawek.

• Ej...

• O co chodzi? Przechowam w bezpiecznym miejscu - od­parła gładko Blaise. - Jak poszło, tak w ogóle?

• Fajnie - mruknęła Thea. Dłonie miała spocone, ale w jej głosie brzmiała tylko beztroska: - Chyba go wzięło - dodała, na­śladując zmysłowy ton Blaise.

• Serio? - Sunęły główną ulicą w rzece samochodów. W świetle neonów widać było tajemniczy uśmieszek Blaise. -A o co chodziło z uniwersytetem Davis?

• O nic. Wybiera się tam na studia, więc oczywiście chce, żebym z nim pojechała.

• Robi plany na przyszłość. Pięknie, szybka akcja. Moje gratulacje.

Thei nie odpowiadał ton kuzynki. Teraz szczególnie chciała chronić Erica przed Blaise, ale nie wiedziała jak. Wszystko zale­ży od tego, ile Blaise wie.

- Najfajniejszy jest moment, kiedy pękają - ciągnęła Blaise z rozmarzeniem. - Różnią się od siebie, ale ostatecznie wszyscy są tacy sami. I kiedy chłopak ulega ci całkowicie, niemal to sły­szysz. Takie pęknięcie. Trzask, jak po przekłuciu balonu.

Thea przełknęła ślinę wpatrzona w złotego lwa przed hote­lem MGM Grand. Zielone oczy zwierzęcia przywodziły na myśl spojrzenie Erica.

• Naprawdę? Brzmi ciekawie.

• Uhm. A potem wszystko, czym byli, cała ich osobowość ulatnia się, wypływa w wewnętrznym krwotoku. Są już do ni­czego. Jak ogier, za stary, by prowadzić go do klaczy. I koniec.

• Pięknie.

• Eric chyba dojrzał. Zakochał się w tobie, to widać. Już czas.

Thea milczała. Wampirzyca, dziewczyna w sukience w czar­ne róże, przebiegała między samochodami. W końcu Thea prze­rwała ciszę:

• Blaise...

• No, co jest? Masz z tym problem? Może też coś do niego czujesz? Odrobinę za dużo?

• Blaise...

• Zakochałaś się w nim?

Thea drżała; ostatnie pytanie zawisło powietrzu.

• Daj spokój - wyszeptała w końcu.

• Nie oszukuj. Nie zapominaj, z kim rozmawiasz. Znam ten głupkowaty wyraz twarzy, gdy zachwycasz się zwierzakiem. Widziałam, jak się do niego tuliłaś.

Thea była zrozpaczona. Już nie tylko Blaise się bała. W świe­cie nocy grozi najsurowsza kara za miłość do człowieka. Śmierć. Dla niej i dla Erica.

Mogła zrobić tylko jedno. Spojrzała kuzynce prosto w oczy.

• No dobrze. Blaise, znamy się od dziecka. Zawsze były­śmy sobie bliskie jak siostry i wiem, że mimo wszystko bardzo mnie kochasz.

• Oczywiście. - Blaise się żachnęła zniecierpliwiona. Thea zdała sobie sprawę, że to część problemu. W potoku koloro­wych świateł z hotelu Bally widziała łzy w oczach kuzynki. Bla­ise się martwiła - i dlatego była wściekła.

Thea złapała ją za rękę.

- Wysłuchaj mnie - zaczęła błagalnie. - Kiedy poznałam Erica, coś się wydarzyło. Nie umiem tego opisać, ale połączy­ła nas więź. - Musiała zaczerpnąć tchu. - Wyobraź sobie, że spotkałaś bratnią duszę, drugą połówkę, a jest to ktoś, którego zgodnie z zasadami nie wolno ci kochać.

Urwała znowu, tym razem dlatego, że Blaise znieruchomia­ła. Przez chwilę obie siedziały w milczeniu. W końcu Blaise bar­dzo powoli cofnęła rękę.

- Bratnią duszę? - powtórzyła.

Oczy Thei rozbłysły. Jeszcze nigdy nie czuła się równie samotna.

- Tak mi się wydaje - szepnęła.

Blaise spojrzała przed siebie. W jej włosach odbijały się fio­letowe światła reklam.

• Sprawa jest poważniejsza, niż sądziłam. Popłynęły łzy.

• Ale pomożesz mi?

Blaise bębniła szczupłymi palcami o kierownicę.

- Oczywiście - odezwała się w końcu. - Muszę. Jesteśmy jak siostry i nie wyobrażam sobie, że mogłabym cię porzucić w kłopocie.

Thei ulżyło tak bardzo, że aż zakręciło jej się w głowie. I, co dziwne, rozpłakała się jeszcze bardziej.

- Tak się bałam. Od pierwszej chwili usiłowałam to zrozu­mieć. - Czknęła.

Blaise przyglądała się jej z dziwnym blaskiem w szarych oczach.

- Pomogę ci - zapewniła z dziwnym uśmiechem. - Zdobę­dę go, a potem zabiję za to, że stanowił zagrożenie dla mojej siostry.

Na ułamek sekundy wszystko w Thei zamarło, by potem wybuchnąć z jeszcze większą siłą.

- Nigdy - zawołała. - Słyszysz, siostro? Nigdy. Blaise zachowała spokój.

• Wiem, że nie uważasz tego za najlepsze rozwiązanie. Na razie. Ale pewnego dnia mi podziękujesz.

• Posłuchaj mnie, jeśli mu coś zrobisz, jeśli go zranisz, skrzywdzisz i mnie.

• Przejdzie ci, mała. - W morzu tęczowych neonów Blaise wyglądała jak starożytna bogini losu. - Lepiej teraz trochę po­cierpieć niż później stracić życie.

Thea dygotała ze złości. Była wściekła, że popełniła błąd. Gdyby w kółko powtarzała swoje argumenty, kuzynka w koń­cu zaczęłaby słuchać, stwierdziła później. Teraz jednak, pełna gniewu i przerażenia, warknęła:

- Nie sądzę, żeby ci się to udało. Nie odbierzesz mi Erica.

Blaise patrzyła w przestrzeń, jakby po raz pierwszy w życiu zabrakło jej słów. Potem odrzuciła głowę do tyłu i się roześmiała.

- Thea, Thea. Odbiorę każdego każdej. Zawsze i wszędzie, kiedy tylko zapragnę. Taka już jestem.

• Nie tym razem. Eric mnie kocha i tego nie zmienisz. Blaise uśmiechała się tajemniczo.

• Jeszcze zobaczysz - rzuciła, zjeżdżając z głównej ulicy.

Thea źle spała. Cały czas miała przed oczami twarz Randy'ego Marika, tyle że w jej śnie zmieniał się w Erica, który też tępo patrzył przed siebie i płakał krwawymi łzami.

Obudziła się w pokoju zalanym słońcem.

Ich sypialnia wyglądała jak pomieszczenie osoby cierpiącej na rozdwojenie jaźni. Połowa była schludna, utrzymana w od­cieniach błękitu i zieleni. W drugiej królował chaos i jeden, podstawowy, pierwotny kolor, który budzi emocje, symbolizuje namiętność i nienawiść zarazem. Czerwień.

Zazwyczaj o tej porze Blaise leżała jeszcze pod czerwoną aksamitną narzutą Ralpha Laurena, ale dzisiaj jej łóżko było puste. Zły znak. Wstawała wcześnie, tylko jeśli miała ku temu ważny powód.

Thea ubrała się i zeszła po schodach.

W sklepie zastała tylko Tobiasa. Ze smętną miną siedział jak zwykle za ladą. Burknął coś w odpowiedzi, gdy Thea się przywitała, i uparcie wpatrywał się w ścianę, bawiąc się brązo­wymi lokami. Pewnie żałował, że nie może być teraz na dworze, jak jego rówieśnicy.

Thea przeszła do pracowni.

Blaise siedziała za długim stołem. Miała słuchawki w uszach i nuciła pod nosem. Nad czymś pracowała. Thea się zbliżyła.

Od razu widziała, że powstaje coś pięknego. Blaise genial­nie projektowała biżuterię - zazwyczaj wzorowała się na staro­żytnych motywach. W jej naszyjnikach znajdowały się pszczoły, motyle, pnące kwiaty, skaczące delfiny, węże, a wszystko pełne życia, radości i magii.

I w tym tkwił jej geniusz. Blaise umieszczała każdy element w konkretnym celu. Dobierała kamienie tak, by się wzajemnie dopełniały: rubin dawał pożądanie, czarny opal namiętność, topaz tęsknotę, granat ogień. A szary jak dym rodzaj szafiru to kamień Blaise, w kolorze jej oczu.

Wszystkie te kamienie leżały na stole. Ale magia kryła się nie tylko w klejnotach. W każdym swoim dziele Blaise umieszczała miniaturowe schowki, które można wypełnić ziołami, proszka­mi, miksturami. Jej biżuteria dosłownie ociekała magią.

Nawet sam wzór miał magiczną moc. Wszystkie linie, łuki, koła miały znaczenie, zmuszały wzrok, by śledził wzór równie potężny jak znaki kreślone kredą na podłodze. Wystarczyło po­patrzeć, by poczuć magię.

A teraz tworzyła zabójczy naszyjnik.

Thea widziała jego zarys. Blaise stosowała zapomnianą me­todę woskowania w wyrobie biżuterii - najpierw formowała pożądany kształt z błękitnego wosku, dopiero potem rzeźbiła w złocie, srebrze czy miedzi. To, co teraz robiła, zapierało dech w piersiach. Odbierało rozum. Skomplikowane arcydzieło, któ­re podziała jak pas Afrodyty - żaden mężczyzna nie przejdzie obok obojętnie.

A Blaise miała do tego jeszcze bezcenny składnik - krew Erica. Dlatego czar zadziała na niego szczególnie.

Jedyne pocieszenie, że wykonanie tego trochę potrwa. Ale kiedy Blaise już skończy...

Eric nie ma najmniejszych szans.

Thea wyszła. Nie wiedziała - i nic jej to nie obchodziło -czy Blaise ją zauważyła. Po omacku dotarła do łazienki.

Eric to jej bratnia dusza. Ale Blaise jest niemal ucieleśnie­niem Afrodyty. Kto się jej oprze?

Co robić? - myślała gorączkowo Thea.

Miała odrobinę krwi Erica na kawałku chusteczki, ale w ży­ciu nie pobije kuzynki w zaklęciach miłosnych. Nikt nie dorów­na doświadczeniom i wrodzonemu darowi Blaise.

Trzeba wymyślić coś innego, żeby w ogóle do niego nie do­tarła. Muszę go chronić...

Thea wyprostowała się gwałtownie.

Nie. To zbyt niebezpieczne. Czary przyzywające nie są dla dziewic. Nawet Wewnętrzny Krąg musi przy nich uważać.

Ale babcia ma wszystkie niezbędne składniki. Wiem to na pewno. Widziałam szkatułkę.

Mogę zginąć podczas tych zaklęć.

Ogarnął ją dziwny spokój. Kiedy koncentrowała się na ry­zyku, czuła się o wiele lepiej, niż myśląc, co powie babcia, jeśli się dowie. Dla Erica Thea była gotowa zmierzyć się z niebezpie­czeństwem.

Schodziła po schodach spokojna i zamyślona.

- Toby, gdzie babcia? Minimalnie uniósł głowę.

- Pojechała do Thierry'ego Descouedresa, w sprawie jego gruntów. Mam po nią pojechać wieczorem.

Thierry to wampir, lord nocy. Należał do niego szmat ziemi na północny wschód od Las Vegas - ale po co to babci?

Nieważne. Liczy się tylko to, że jej nie będzie przez cały dzień.

- Może chcesz sobie gdzieś wyskoczyć i się zabawić? Do­pilnuję sklepu.

Spojrzał na nią zamglonymi niebieskimi oczami i nagle się rozpromienił.

- Poważnie? Zrobiłabyś to? Chętnie bym cię za to ucało­wał. Hm, odwiedzę Kishi... nie, lepiej Zoe... albo Sheenę...

Jak wszyscy chłopcy wśród czarowników, miał ogromne po­wodzenie u dziewcząt.

Ciągle mrucząc pod nosem, wziął kluczyki, portfel i szybko ruszył do drzwi, na wypadek gdyby Thea zmieniła zdanie.

- Wrócę na tyle wcześnie, żeby po nią pojechać, obiecuję -zapewnił i zniknął.

Thea natychmiast wywiesiła tabliczkę: „Zamknięte" i po­deszła do lady.

Z dolnej szafki wyjęła metalową szkatułkę, która wyglą­dała, jakby miała co najmniej pięćset lat. Thea dźwignęła ją z wysiłkiem - bardzo ciężka. Zacisnęła zęby i wpatrzona w zasłonę paciorków oddzielającą sklep od pracowni poszła na górę.

Jeszcze dwa razy wracała do sklepu po materiały. Zasłona nie drgnęła ani razu.

W końcu Thea zakradła się do sypialni babci. Na gwoździu przy wezgłowiu łóżka wisiał pęk kluczy. Zabrała je, zamknęła się w swoim pokoju i podłożyła pod drzwi ręcznik, żeby Blaise nie poczuła dymu.

Dobra, teraz trzeba to otworzyć.

Usiadła po turecku na podłodze i postawiła przed sobą skrzynię. Bez problemu znalazła odpowiedni kluczyk - najstar­szy, najbardziej zniszczony. Pasował. Uniosła wieko.

W środku znajdowała się szkatułka z brązu, a w niej - ze srebra.

Tam znalazła wiekową księgę z pożółkłymi, kruchymi stro­nicami, malutką zieloną buteleczkę zapieczętowaną woskiem. I kilkadziesiąt amuletów. Podniosła jeden.

Pukiel jasnych włosów spleciony w supeł, wciśnięty w ka­wałek ciemnoczerwonej gliny, zabarwionej krwią czarowni­cy. Thea dotknęła amuletu z szacunkiem. Zapewne cały Krąg pracował nad nim tygodniami; zaklinano krew, śpiewano zaklęcia, mieszano tajemne składniki, rozpalano rytualny ogień.

Dotykam czarownicy, pomyślała. Cząstki kogoś, kto żył przed wieloma setkami lat.

Kabalistyczny symbol na amulecie miał identyfikować cza­rownicę, ale na mocno wytartej glinie Thea nie mogła go do­strzec.

Nie przejmuj się, znajdziesz opis w książce i dobierzesz do niego amulet.

Ostrożnie przekładała wiekowe stronice, odczytywała wy­płowiałe, pajęcze litery.

Ix U Sihnal, Annie Butter, Markus Klingelsmith... Nie, zbyt niebezpieczni. Lucio Cagliostro... może, ale niepotrzeb­ny mi alchemik. Dew Rath, Omiya Inoshishi... Zaraz, zaraz... Phoebe Garner.

Z ciekawością czytała historię Phoebe. Spokojna dziewczy­na z Anglii, żyła jeszcze przed Czasem Ognia. Miała zwierzęta, umarła młodo na gruźlicę, ale wszyscy uważali ją za istny skarb - nawet ludzie; doceniali jej umiejętność oddalania złych cza­rów od wioski. Oni też ją opłakiwali.

Idealnie, stwierdziła Thea.

Przekładała amulety, szukając symbolu, jaki widniał w księ­dze przy imieniu Phoebe.

Jest! Zamknęła go w dłoni. Włosy Phoebe były rude i cienkie.

No dobrze. Teraz trzeba rozpalić ogień.

Z dębu i jesionu, tych samych gatunków drewna, którymi się posłużono, robiąc amulet, Thea ułożyła gałązki w najwięk­szej brązowej misie babci i zapaliła.

Do tego trochę płatków gorzkni, świętego ostu, korzeń mandragory... te drewna potęgują moc. Prawdziwa magia kry­ła się w buteleczce wyrzeźbionej z jednego kawałka malachitu. Był to eliksir przywołujący zmarłych. Thea nie miała pojęcia, jakie składniki zawiera ta mikstura.

Zdrapywała woskową pieczęć paznokciami, aż zdołała wyjąć korek. Zawahała się, jej dłonie drżały w rytm uderzeń serca.

Do tej pory oglądała przedmioty, których nie powinna doty­kać - niedobrze, ale to można wybaczyć. Ale zaraz rozpali zaka­zany ogień, a tego nikt jej nie daruje. Jeśli Starsi się dowiedzą, co zrobiła...

Odkorkowała buteleczkę.

ROZDZIAŁ 8

Ostry, gorzki zapach uderzył ją w nozdrza. Zamrugała szybko i delikatnie przechyliła buteleczkę.

Jedna kropla, dwie, trzy.

Ogień buchnął niebieskim płomieniem.

Wszystko gotowe. To jedyny sposób, by sprowadzić ducha zza zasłony - chyba że przekroczy ją sama.

Wzięła amulet Phoebe w obie dłonie i złamała pieczęć. Wy­ciągnęła ręce nad ogniem i wyszeptała słowa mocy, które usły­szała z ust Starszych podczas ostatniego święta Samhain.

- Niechaj będzie mi dana moc słów Hekate.

Od razu poczuła, jak słowa nadchodzą, płyną z jej ust. Słu­chała, jakby mówił kto inny:

Zza zasłony... przyzywam cię!

Zza mgły lat... przyzywam cię!

Z wietrznej pustki... przyzywam cię!

Z wąskich bezdroży... przyzywam cię!

Z serca płomienia... przyzywam cię!

Przybądź szybko, lekko, niezwłocznie!

Podłoga zadrżała jak przy trzęsieniu ziemi. Nad ogniem pojawiły się nowe płomienie. Zimne, upiorne, jasnoniebieskie i fioletowe - lizały jej dłonie.

Już je otwierała, już miała upuścić amulet w magiczny ogień... I wtedy rozległ się huk.

Drzwi sypialni stanęły otworem i po raz drugi w ciągu dwu­nastu godzin z przerażeniem patrzyła na Blaise.

• Cały dom się trzęsie! Co ty wyprawiasz?

• Cofnij się! - zawołała Thea.

Blaise otworzyła usta ze zdumienia. Rzuciła się do przodu.

• Co ty wyrabiasz?

• Prawie skończyłam.

• Oszalałaś! - Blaise chciała jej wyrwać amulet, ale Thea zabrała ręce. Kuzynka złapała srebrną szkatułkę.

• Zostaw to! - Thea chwyciła drugi koniec skrzyneczki. Zaczęły się mocować. Ogień parzył Theę w ręce.

• Puszczaj! - Blaise ciągnęła szkatułkę z całej siły. - Uprze­dzam...

Dłonie Thei zwilgotniały od potu. Szkatułka się wyśliz­nęła.

I wtedy to się stało.

Srebrna skrzyneczka otworzyła się w dłoniach Blaise i amu­lety się posypały. Pukle włosów - czarnych, siwych, rudych. Większość wylądowała na podłodze - ale jeden wpadł w pło­mień.

Pieczęć pękła z głośnym trzaskiem.

Thea znieruchomiała na ułamek sekundy, potem natych­miast wsunęła rękę w płomienie. Ale glina już płonęła: nie na czerwono, na biało. Thea nie zdołała wydobyć amuletu. Przez chwilę wydawało jej się, że dostrzega niebieski symbol. Z og­nia wystrzeliła biała błyskawica. Thea runęła na łóżko kuzynki, Blaise wpadła na ścianę.

Błyskawica przybrała kształt kolumny.

Thea nie tyle to widziała, ile czuła. Kształt, który omiótł po­kój powiewem lodowatym jak arktyczny wiatr, rozrzucał książ­ki i ubrania. Dotarł do okna, przystanął, jakby zbierał się w so­bie, później przeniknął przez szybę.

I po wszystkim.

- Wielka Matko Życia - sapnęła Blaise spod ściany. Wpa­trywała się w okno wielkimi, rozświetlonymi oczami. Pełnymi strachu. Bała się.

Dopiero wtedy Thea zrozumiała całą grozę sytuacji.

• Co myśmy narobiły? - szepnęła.

• My? Co ty narobiłaś? - Blaise się otrząsnęła, znów stała się złośliwa. - Co to było?

Thea wskazała rozsypane amulety.

• A jak myślisz? Czarownica.

• Ale która?

• A niby skąd mam wiedzieć? - Thea niemal krzyczała, strach przerodził się w gniew. - Chciałam przywołać Phoebe. -Podniosła rudowłosy amulet. - Ale wywołałyśmy tę, której amu­let wpadł do ognia, kiedy wyrywałaś mi szkatułkę.

Nie zwalaj winy na mnie. To ty odprawiałaś zakazane czary. Przywoływałaś zmarłych. I cokolwiek się stanie - Blai­se wskazała okno - będzie przez ciebie. - Wstała, potrząsnęła włosami, wyprostowała się. - Dostałaś za swoje! Chciałaś mnie poszczuć duchami! - Odwróciła się na pięcie i wyszła.

- Wcale nie! - zawołała Thea, ale Blaise już trzasnęła drzwiami.

Thea opanowała złość. W odrętwieniu spojrzała na srebrną szkatułkę na ziemi, do której na chwilę odłożyła skrawek chu­steczki z krwią Erica.

Chciałam tylko, by ktoś go chronił. Ktoś, kto mu pomoże zwalczać twoje czary, dostrzeże w nim wartościową istotę, choć jest tylko człowiekiem.

Z rozpaczą rozejrzała się po pokoju. Nagle poczuła się starsza niż babcia. Z trudem wstała i jak automat zaczęła sprzątać.

Wysypując popiół z brązowej misy, zobaczyła na dnie lepki osad. Nie zdołała go zmyć ani zeskrobać nożem. Wsunęła misę pod swoje łóżko.

W jej głowie wirowały niespokojne myśli.

Kto przybył? Nie wiadomo. Eliminacja nic nie da, zbyt wie­le amuletów jest nieoznaczonych.

Co robić? Na to pytanie też nie znała odpowiedzi.

Jeśli komuś coś powiem, nawet babci, zapyta, czemu przy­woływałam zmarłych. A jeśli wyznam prawdę, Eric i ja jesteśmy skazani na śmierć.

O zachodzie słońca w zaułku na tyłach sklepu pojawiła się limuzyna. Thea dostrzegła ją z okna i przerażona wybiegła na dwór.

Dwa wampiry o twarzach bez wyrazu pomagały staruszce wysiąść. Słudzy Thierry'ego.

• Co się stało?

• Nic. Zrobiło mi się trochę słabo i tyle. - Babcia zdzieliła wampira laską. - Sama sobie poradzę, młodzieńcze!

• Tak jest, szanowna pani - odparł wampir, może trzy, czte­ry razy starszy od sędziwej czarownicy. Spojrzał na Theę: - Pa­ni babcia zemdlała.

• A mój uczeń, nicpoń jeden, nie przyjechał. - Już szła do drzwi.

Thea pożegnała wampira skinieniem głowy.

• Babciu... Jeśli chodzi o Tobiasa, to moja wina. Dałam mu wolne. - Żołądek, już i tak boleśnie ściśnięty, jeszcze bardziej się skurczył. - Jesteś chora?

• Jeszcze dobrych kilka lat pociągnę. - Zaczęła mozolną wspinaczkę na schody. - Wampiry nie wiedzą, co to starość.

- Po co tam pojechałaś? Staruszka zaniosła się kaszlem.

- Nie twoja sprawa; musiałam ustalić z Thierrym pewne sprawy. Zezwolił, by w Samhain Wewnętrzny Krąg świętował na jego ziemi.

Na pięterku Thea zaparzyła ziołową herbatę w małej kuch­ni i zebrała się na odwagę.

• Babciu, kiedy podczas Samhain Starsi wywołują duchy, jak je potem odsyłają?

• A co cię to obchodzi? - burknęła starowina, ale Thea tyl­ko na nią spojrzała. - Mamy zaklęcia, by je przywołać. A żeby odwołać, wypowiada się słowa wspak. Musi to zrobić ta sama czarownica, która wezwała ducha.

Czyli tylko ja.

• To wszystko?

• Skądże. To żmudny proces. Należy rozpalić ogień i roz­sypać zioła. Ale jeśli zrobi się to właściwie, można przywołać ducha spomiędzy kamieni i odesłać tam, skąd przybył - mru­czała babcia.

• Spomiędzy kamieni? - spojrzała zdziwiona Thea.

• Tych, które otaczają duchy. No pomyśl tylko! Jeśli nie ma kamiennego kręgu, duch od razu... fru! Odleci. - Babcia zato­czyła łuk ręką. - I jak go potem znajdziesz? Właśnie po to po­jechałam dzisiaj do Thierry'ego - dodała, pijąc herbatkę. - Po­trzebny nam krąg z piaskowca, a oczywiście wszystko na mojej głowie - narzekała cicho.

Thei zrobiło się słabo.

• Trzeba być blisko ducha, żeby go odesłać?

• Jasne. Na odległość splunięcia. I nie myśl, że nie wiem, czemu pytasz.

Thei zaparło dech w piersiach.

- Planujecie coś na Samhain. I to pewnie pomysł Blaise. Jesteście jak Maya i Hellewise. Ale na razie o tych zaklęciach zapomnijcie. Nie są dla panienek. - Zaniosła się kaszlem. - Nie rozumiem, czemu się pchacie do roli Korony. Cieszcie się mło­dością, póki ją macie.

Thea wyszła, nie słuchając gniewnych pomruków babci. Nie stworzyła kręgu, wzywając ducha; nie wiedziała, że to konieczne.

A teraz niby jak ma się zbliżyć do niego na tyle, by go ode­słać?

No cóż, musi pozostać wśród nas, stwierdziła dzielnie. Pech, ale przecież po świecie włóczy się mnóstwo duchów. Mo­że sam wróci, jeśli mu się nie spodoba.

Ale wyrzuty sumienia nie dawały jej spokoju. Do tego mar­twiła się trochę stanem zdrowia babci.

Blaise nie przyszła do sypialni. Do późna w noc pracowała nad naszyjnikiem.

W poniedziałek rano cała szkoła aż huczała od plotek

• Randym Mariku na imprezie. Dziewczyny były rozczarowane

• wściekłe na Blaise, chłopcy - wkurzeni na Randy'ego.

- Wszystko w porządku? - zapytała Dani po literaturze. -Jesteś bardzo blada.

Thea uśmiechnęła się lekko.

• Miałam ciężki weekend.

• Naprawdę? Coś z Erikiem?

To pytanie zaniepokoiło Theę. Twarz koleżanki była słodka i zatroskana jak zwykle, ale nie można ufać nikomu. Dani po­chodzi ze świata nocy, jest czarownicą, nienawidzi ludzi.

- Coś? Czyli co? - burknęła zdenerwowana Thea. - Roz­waliłam jego samochód? Zmieniłam go w żabę?

Dani, zaszokowana, szeroko otworzyła aksamitne oczy. Thea odwróciła się na pięcie i odeszła. Ale ze mnie idiotka. To było głupie. Przed Blaise nie muszę już udawać, ale przed innymi czarownicami - owszem.

Jak lunatyk szła do szafki Erica. Nie zwracała uwagi na mi­janych ludzi.

Jestem tu zaledwie od tygodnia. Jakim cudem całe moje ży­cie się zawaliło? Kłócę się z Blaise, wypowiadam zakazane za­klęcie, boję się rozmowy z babcią i łamię zasady świata nocy.

- Thea! Szukałem cię.

Głos Erica - ciepły, radosny. Odwróciła się i napotkała po­godne spojrzenie zielono-szarych oczu. Jego uśmiech odmieniał świat.

Może jednak wszystko się ułoży.

- Wczoraj do ciebie dzwoniłem, ale ciągle odzywała się se­kretarka.

Thea nawet nie spojrzała na telefon.

- Przepraszam, sporo się działo. - Jest taki miły; rozpa­czliwie próbowała podtrzymać rozmowę. - Moja babka jest chora.

Spoważniał od razu.

• To okropne.

• Tak. - Szukała w torebce lnianego woreczka, który ra­no zabrała z domu. Zawahała się. - Eric, możemy pogadać na osobności? Przez chwilę? Chciałabym coś ci dać.

Zamrugał, komicznie poruszył brwiami.

- Cudownie. I nawet wiem, dokąd pójdziemy. Chodź.

Przeszli przez kampus do oddalonego budynku, odrapane­go i zapuszczonego. Wielki transparent zapraszał na imprezę z okazji Halloween.

- Gdzie jesteśmy?

Eric, z dłonią na klamce, położył palec na ustach. Zajrzał do środka i skinął na Theę.

- To stara sala gimnastyczna. Mają ją wyremontować i urzą­dzić tu świetlicę, ale brakuje funduszy. - Żachnął się. - Pewnie dlatego, że wszystko idzie na remont centrum miasta. No do­bra, w czym rzecz?

Thea zaniemówiła, gdy zobaczyła wnętrze. Zupełnie zapo­mniała o woreczku z ziołami.

- Eric - rozglądała się, czując mdłości. - To na Halloween?

- Tak. W ciągu semestru organizują tu przyjęcia dobro­czynne. To nietypowa impreza, ale w zeszłym oku zebrali sporą sumkę.

Nietypowa, pomyślała Thea tępo. To mało powiedziane.

Pomieszczenie było częściowo puste: połamany kosz do ko­szykówki, rury pod sufitem. Ale w głębi wyglądało jak skrzyżo­wanie średniowiecznego lochu i kasyna. Powoli szła w tamtą stronę. Jej kroki niosły się echem.

Drewniane budki udekorowane czarno-pomarańczową krepiną. Sztuczne pająki. Thea czytała transparenty:

• Przepowiadanie przyszłości... Utop wiedźmę... Pławie­nie ludzkich głów?

• Wyjmowanie jabłek ustami - wyjaśnił Eric chyba zawsty­dzony. - Tak dla zabawy. Gra się plastikowymi żetonami i wy­mienia je na nagrody rzeczowe.

Thea wytrzeszczyła oczy. Koło tortury - ruletka z kukłą czarownicy pośrodku. Krwawy black jack. Czarcie rzutki

I wszędzie postaci czarownic. Szmaciane lalki zwisające z rur. Kartonowe figury wyglądające zza stołów. Papierowe wy­cinanki na ścianach. Grube i chude, siwe, zezowate, pryszcza­te, śmieszne, straszne... brzydkie. To jedno je łączyło.

Więc tak o nas myślą ludzie. Wszyscy.

- Thea? Wszystko w porządku? Odwróciła się gwałtownie.

- Nie. Popatrz tylko! Myślisz, że to fajne? Ze przy czymś takim można się bawić? - Półprzytomna odwróciła go przodem do Żelaznej Dziewicy, a raczej drewnianej repliki z gumowymi kolcami. - Po co to ludziom? Zapłacą, żeby na tym usiąść? Nie rozumieją, że to się działo naprawdę? Że wsadzano tu żywe osoby, a po zamknięciu kolce wbijały się w ramiona, brzuchy, oczy... - Nie mogła mówić dalej.

Eric był zaszokowany. Nigdy nie widział Thei w takim stanie.

• Thea, posłuchaj, przykro mi, ja nie pomyślałem...

Albo to. - Thea wskazała kolejne narzędzie tortur. -Wiesz, że czarownice naprawdę łamano kołem? Gruchotano im wszystkie kości, przekładano ręce i nogi między szprychami, a potem nabijano koło na pal i zostawiano na śmierć.

• Thea, ja... - wyjąkał przerażony Eric.

• A te rysunki! Torturowane czarownice nie miały zielonej skóry i złych oczu. To nie były potwory, diabły, tylko żywe ko­biety!

Eric wyciągnął do niej ręce, ale się odsunęła wpatrzona w wyjątkowo paskudną wiedźmę.

- I tu mamy się świetnie bawić? Myślisz, że czarownice tak wyglądają? - Ogarniała ją histeria. - No, przyznaj!

Oczyma wyobraźni zobaczyła świat: Dani, Blaise i inne cza­rownice po lewej; Eric, uczniowie i cała ludzkość po prawej; między rasami morze nienawiści, a ona pośrodku.

Eric złapał ją za ramiona.

- Nie, nie uważam, że to w porządku. Posłuchaj, proszę! -Niemal nią potrząsał, ale w oczach błyszczały mu łzy. - Strasz­nie mi głupio - zaczął. - Nigdy nie traktowałem tego poważnie. To moja wina. Nie pomyślałem. Dopiero teraz widzę, jakie to okropne, i bardzo przepraszam. Niepotrzebnie tu przyszedłem, akurat z tobą...

Thea znów się spięła.

- Co to znaczy: akurat ze mną? - syknęła. Zawahał się, spojrzał jej w oczy i odparł spokojnie:

- Ze względu na sklep twojej babki. Oczywiście, to tylko zioła i pozytywne myślenie, ale w przeszłości ludzie wytykaliby ją palcami i nazywali czarownicą.

Thea odetchnęła z ulgą. Nie szkodzi, że ludzie uważają bab­cię za czarownicę, jeśli przez to rozumieją gadanie do roślin i sporządzanie toniku na porost włosów. I nie mogła nie wie­rzyć Ericowi, patrząc w jego zielone oczy.

Ale wykorzystała okazję.

• Tak, a mnie pewnie spaliliby za to na stosie. - Otworzyła zaciśniętą dłoń. - A ty umierałbyś ze strachu, gdybym cię pro­siła, żebyś nigdy się z tym nie rozstawał; uznałbyś, że rzuciłam zaklęcie i...

• Nic podobnego - zapewnił i wziął małą zieloną poduszeczkę.

Pachniała sosną z New Hampshire, bo w środku były jej igły i inne zioła zapewniające ochronę, i jeszcze kryształ Isztar, zło­cisty beryl z imieniem babilońskiej bogini. Thea nie wymyśliła nic lepszego, co chroniłoby przed magią Blaise.

- Ucałowałbym, schował i zawsze nosił przy sobie - powie­dział i tak zrobił. - Pięknie pachnie - dodał.

Thea musiała się uśmiechnąć. Postawiła wszystko na jedną kartę.

- Żeby ci o mnie przypominał.

- Nigdy nie wyjmę go z kieszeni - zapewnił. No, to nieźle wyszło.

- Posłuchaj, pewnie coś się da z tym zrobić. - Eric się rozej­rzał. - Rada szkoły ma dosyć złej prasy. Może skoczę po kame­rę, pstrykniemy kilka zdjęć na zajęcia z dziennikarstwa, zrobi­my reportaż i wyjaśnimy, dlaczego nam się to nie podoba?

Thea zerknęła na zegarek.

• Czemu nie? I tak już przepadł mi francuski. Uśmiechnął się.

• Zaraz wracam.

Thea przechadzała się między stanowiskami pogrążona w myślach. Mało brakowało, a wykrzyczałabym całą prawdę. A potem... może sam się domyślił.

Czy to takie straszne? I tak ciąży na nim wyrok śmierci, bo go kocham; nieważne, czy wie, czy nie.

A jeśli wie, co powie? Może nie ma nic przeciwko czarow­nicom w ogóle, ale u swojego boku?

Jest jeden sposób, by się przekonać.

Oparła się o drabinę i wbiła niewidzący wzrok w szmatę wi­szącą nieopodal. Oczywiście, to tylko teoretyczne rozważania, bo przecież...

Nagle uświadomiła sobie, na co patrzy.

Spod zasłony wystawał but. Na nodze. Odruchowo założy­ła, że to kolejna kukła czarownicy, ale teraz spojrzała uważniej. Włosy stanęły jej dęba.

Bo niby dlaczego ubrali wiedźmę w czarne buty Nike?

ROZDZIAŁ 9

Był to widok tak nieoczekiwany, że w pierwszej chwili Thea myślała, że wzrok płata jej figle. Może to sprawa otocze­nia - ciemne pomieszczenie, w którym kroki niosą się echem, i te makabryczne ekspozycje. Jeśli tylko zerknie w inną stronę, a potem znów spojrzy... Nadal tam wisiał.

Powinnam zadzwonić po kogoś. Może to coś strasznego. Lepiej przynajmniej zaczekać na Erica. Poruszała się powoli, jak we śnie. Ujęła skraj szmaty w dwa palce i uniosła odrobinę. But tkwił na nodze. W dżinsach.

To nie manekin. Zobaczyła drugi but. Ogarnęło ją przeraże­nie. I, o dziwo, pomogło. Najpierw pomyślała: to człowiek. Mo­że jest ranny. Działała instynktownie, zdusiła strach.

Trzymaj się, zaraz zobaczymy...

Ściągnęła szmatę. Zobaczyła nogi, palce zaciśnięte na ręka­wie szaty plastikowej czarownicy.

I wtedy ujrzała głowę. Odskoczyła, zakryła usta dłońmi. Pa­trzyła tylko chwilę, ale obraz na zawsze zapadł jej w pamięć.

Szaroniebieska twarz, przeraźliwie opuchnięta. Grotesko­wo wybałuszone oczy. Język wystający jak parówka spomiędzy czarnych warg.

Ugięły się pod nią nogi.

Już widziała zmarłych. Uczestniczyła w ceremoniach po­żegnania, gdy szczątki czarownicy wracały do ziemi. Ale tamte osoby zmarły śmiercią naturalną i na ich twarzach malował się spokój, a tutaj...

To chyba chłopak. Krótkie włosy, płaska klatka piersiowa. Nie potrafiła go jednak zidentyfikować; rysy twarzy miał tak zniekształcone, że w ogóle nie przypominał człowieka.

Umarł gwałtowną śmiercią. Oby jego duch był wolny i nie szukał zemsty. Och, na Lwiogłową Sekhmet, boginię Egiptu, Kochankę Śmierci, Strażniczkę Wrót, Sekhmet, która niesie ci­szę...

Promień światła przerwał potok myśli.

- Już jestem! - zawołał Eric od drzwi.

Ledwie trzymała się na nogach. Otworzyła usta, ale z jej gardła wydobył się jedynie szept:

- Eric.

Szedł w jej stronę.

• Co się stało? Thea!

• Tu jest trup.

Widziała, jak jego oczy rozszerzają się z niedowierzaniem. Podszedł do ciała na podłodze, zatrzymał się, pochylił, przyglą­dał. Odwrócił się gwałtownie i objął Theę, jakby chciał ją chro­nić przed tym, co zobaczył.

• Nie patrz - sapnął. - O Boże. Jest źle.

• Wiem.

• Bardzo źle...

Tulili się do siebie, szukali pociechy w koszmarze.

• On nie żyje. Nie żyje - powtarzał Eric. - Nic nie możemy zrobić. O Boże. To chyba Kevin Imamura.

• Kevin? - Thei zawirowały czarne plamy przed oczami. -Nie, niemożliwe.

• Chodził w takiej koszuli. Te włosy. I jest w grupie dekoru­jącej salę. Pewnie ustawiał manekin.

Rana na policzku - jak ślad po brzytwie. I miękkie ciemne włosy, tak, możliwe, że to Kevin. A to znaczy... Blaise.

- Chodź. Musimy zawiadomić policję - wydusił Eric. Thea pozwoliła się wyprowadzić. Myślami była gdzie in­dziej.

Blaise. Czy ona wie, czy ona... Nie chciała nawet o tym myśleć.

Czyżby Blaise posunęła się aż do tego? Odebrała życie?

To zakazane. Ale w żyłach Harmanów płynie też krew la­mii, a wampiry czasami zabijają, aby zyskać moc. Czyżby mrok aż tak pochłonął Blaise?

Poszli do sekretariatu. Thea niewiele pamiętała, co tam się działo. Wszystko migało jej przed oczami. Sekretarki. Dyrektor­ka. Policjanci. Była wdzięczna losowi za Erica, który odpowia­dał na pytania, a ona mogła milczeć.

Muszę odnaleźć Blaise.

Wrócili do sali gimnastycznej. Policjanci otoczyli budynek żółtą taśmą. Dookoła gromadzili się uczniowie i nauczyciele. Thea przeczesywała tłum wzrokiem, ale nigdzie nie widziała kuzynki.

Powoli docierały do niej głosy.

• Podobno to Kevin Imamura.

• Mówią, że ten koleś z imprezy wrócił i go załatwił.

• Eric! Eric, widziałeś trupa? Jeden głos wybił się ponad pozostałe.

• Pani Cheng, a co z zabawą na Halloween? Otworzą salę? Dyrektorka, która rozmawiała z policjantem, odwróciła się

energicznie, ciemne włosy rozwiewał wiatr.

• Nie wiem - zwróciła się do zebranych. - Wydarzyła się tragedia, będzie śledztwo. Trzeba czekać. A teraz wracajcie na lekcje. Koledzy, zabieramy uczniów do sal.

• Nie mogę - szepnęła Thea. Stała z Erikiem trochę dalej.

• Zabiorę cię do domu - zaproponował.

• Nie. Muszę znaleźć Blaise. Zapytać ją o coś. - Usiłowała zmusić otępiały umysł do pracy. - Posłuchaj, powinnam powie­dzieć ci wcześniej. Uważaj na siebie.

• Dlaczego?

- Ze względu na Blaise. Spojrzał na nią z niedowierzaniem.

• Thea... - Zerknął na starą salę gimnastyczną. - Nie są­dzisz chyba, że miała cokolwiek wspólnego z tym, co spotkało Kevina?

• Nie wiem. Może ktoś zrobił to za nią albo zmusiła bieda­ka, by popełnił samobójstwo - mówiła ściszonym głosem. Pa­trzyła Ericowi prosto w oczy, zaklinała, by uwierzył. - Wiem, że tego nie rozumiesz, ale ona jest jak Afrodyta. Jak Medea. Śmie­je się i niszczy. Zwłaszcza kiedy jest zła. A jest. Na ciebie.

• Na mnie?

• Bo wybrałeś mnie, a nie ją, bo... Z wielu powodów. Nieważne. Ważne, że może cię zaatakować. Próbować uwieść. I... - Thea spojrzała na żółtą taśmę - ...skrzywdzić. Więc bądź ostrożny, dobrze? Obiecujesz?

Eric, zaskoczony i zdezorientowany, powoli skinął głową.

• Obiecuję.

• W takim razie zobaczymy się później. Ciągle musimy po­rozmawiać, ale najpierw poszukam Blaise.

Szła w stronę grupki uczniów, zostawiła Erica samego na wietrze. Wiedziała, że odprowadza ją wzrokiem.

Ktoś machnął dłonią. To Dani, pełna troski i współczucia.

• Wszystko w porządku?

• Mniej więcej. - Thea roześmiała się dziwnie. - Widziałaś Blaise?

Koleżanka wzięła ją za rękę.

- Pojechały z Vivienne do domu. Do was. Odwiozę cię, je­śli chcesz. Nie powinnaś być sama.

Thea uścisnęła jej dłoń.

• Dzięki. - Była wdzięczna i zadowolona, że Dani nie ma do niej pretensji. - I przepraszam za swoje zachowanie.

• Nieważne. Nie wiem, co takiego powiedziałam, ale na pewno nie zamierzałam cię zdenerwować. Naprawdę w porząd­ku? Bo nie chcę cię jeszcze bardziej wkurzyć.

• Czym, Dani? No, czym?

• Twoja babcia zachorowała. Właśnie dlatego Blaise i Vivienne pojechały do domu. Mama Vivienne napisała im SMS-a Jest uzdrowicielką i chyba zabiera babcię do siebie.

Thea się przejęła. Babcia nie wybrała Las Vegas z tych po­wodów co inni. Wampiry osiedlały się tutaj, bo ludzie zjawia ją się na krótko i nikt nie zauważy ich zniknięcia. Czarownice przyciągała liczba punktów mocy na pustyni. Babci jednak za­leżało na suchym, ciepłym klimacie. Od dziecka chorowała na płuca.

Oby to nie było nic poważnego, szeptała bezgłośnie w dro­dze do domu. Czuła, jak napina jej się skóra na całym ciele.

Gdy dotarły do sklepu, babci już nie było. Na dole zastali Tobiasa i Vivienne.

• Jak ona się czuje? - dopytywała Thea. - Jest bardzo źle?

• Nie bardzo - zapewnił Tobias. - Ale dzisiaj od rana krę­ciło jej się w głowie, a potem miała atak kaszlu. W końcu uzna­ła, że ktoś powinien go zakląć, więc zadzwoniła do pani Morrigan.

Świetnie. Zaklęcia śpiewane. Akurat to, czego babcia nie­nawidzi. Musiała się naprawdę kiepsko poczuć, skoro zdecydo­wała się na taką terapię.

• Mogę do niej zadzwonić?

• Lepiej nie - wtrąciła się Vivienne. W zielonych oczach malowała się troska, w głosie brzmiała otucha. - Mama pewnie już się nią zajęła, a kiedy zaklina, trwa to całą noc. Więc im nie przeszkadzaj i się nie martw. Moja mama jest naprawdę dobra.

• Tak... nie tym się martwię. - Thea rozejrzała się, za­nim wróciła wzrokiem do Vivienne. - Słyszałaś, co się stało w szkole?

• Nie. - Vivienne nie wykazała specjalnej ciekawości. -A co się stało?

Thea nie odpowiedziała. Zapytała tylko:

• Gdzie Blaise?

• Na górze, pakuje się. Przenocuje u nas. Ty też możesz, Thea!

Thea już biegła na pięterko.

Wpadła do ich pokoju. Blaise rozłożyła walizkę na łóżku. Thea nie owijała w bawełnę.

- Zabiłaś Kevina Imamurę?

Blaise upuściła czarną jedwabną koszulkę.

• Słucham? Co ty gadasz?

• Nie żyje.

• I myślisz, że ja to zrobiłam? Dzięki, ale nie jego mam ochotę zamordować. - Zmrużyła oczy, Thei zrobiło się zimno. Blaise przechyliła głowę. - Jak zginął?

- Został uduszony. Blaise uniosła brwi.

• Hm. Ciekawe, gdzie Randy? - mruknęła. - Wyjęła z szaty koszulkę, przyjrzała się jej badawczo i dodała: - Chcesz przeno­cować u Viv? Lepsze to niż zostać tu sama.

• Nie wiem. Czy muszę cię pilnować, żeby Eric nie skoń­czył jak Kevin?

Blaise zmierzyła ją wzrokiem.

- Kiedy chcę jakiegoś chłopaka, to go zdobywam. I nie du­szę, póki nie dopnę swego.

Zatrzasnęła walizkę i wyszła. Thea przysiadła na łóżku.

Wiedziała, że kuzynka nie zamordowała Kevina mimo jej ostrych słów. Blaise była naprawdę zaskoczona.

A Randy? Może to on, jeśli udało mu się wymknąć ze szpi­tala. Miał motyw, nienawidził Kevina. Ale...

Inne wytłumaczenie nasuwało się samo, tak logiczne, że chyba od początku czaiło się w podświadomości.

Duch.

Siedziała jeszcze długo, analizując sytuację. Czuła się, jak­by szukała drogi w gęstej mgle.

Babci nie ma. Zresztą, jest chora, więc nie można jej teraz martwić... Blaise mi oczywiście nie pomoże, ale komuś muszę zaufać.

Dani delikatnie otworzyła drzwi.

• Mogę? - Gdy Thea skinęła głową, weszła i usiadła na łóż­ku Blaise.

• Wszyscy pojechali. Wysłałam też Tobiasa. Umówił się z dziewczyną. Jeśli sobie życzysz, zostanę na noc.

Thea głęboko zaczerpnęła tchu.

• Dzięki.

• Nie chcę być wścibska, ale... Czy naprawdę wszystko w porządku? Jesteś blada jak trup. - Zagryzła wargi. - Przepra­szam, głupio zabrzmiało. Posłuchaj, przyjaźnimy się, pragnę ci pomóc.

Kolejny oddech. Thea podjęła decyzję.

- Wypowiedziałam zakazane zaklęcie. Dani opadła szczęka.

• Jakie?

• Przywołałam ducha.

Na szczęście Dani nie wrzasnęła z przerażenia, więc Thea wszystko jej powiedziała. O wzywaniu, nie o przyczynach.

• I teraz się boję, że wypuściłam coś, co zamordowało Kevina - zakończyła. - To nie była Blaise. Uważa, że Randy, ale... - Thea pokręciła głową.

• Zaraz, pomyśl logicznie. Niby dlaczego miałby to zrobić duch? - Racjonalny głos niósł ukojenie. - Wypuściłaś kogoś, nie coś. Starsi ciągle wzywają przodków i nic złego się nie dzieje. Masz wyrzuty sumienia, bo tobie nie wolno wypowiadać zaklęć przyzywających.

• Nie, Dani. Nie potrafię tego wytłumaczyć, ale to, co wy­puściłam... To nie był przyjazny duch. Powalił mnie i Blaise na ziemię. Duchy, które przywołują Starsi, nie są takie, widzia­łam to.

• No cóż. - Dani nie była przekonała. - Ale dlaczego miał­by mordować ludzi?

• Nie wiem. - Thei powoli rozjaśniało się w głowie. - Ale może księga nam powie - dodała z namysłem.

Dziesięć minut później siedziały obie na łóżku. Między ni­mi leżały żelazna szkatułka i księga.

• Zacznijmy od tego: co wiesz o amulecie, który wpadł do ognia - zaczęła Dani fachowo. - Czy włosy były siwe, co zna­czyłoby, że...

• ...to stara czarownica. - Thea od razu zrozumiała. - Nie, nie siwe, ciemne. Mahoniowe. - Zamknęła oczy, żeby lepiej so­bie przypomnieć. - To działo się tak szybko, ale chyba były dłu­gie...

• A więc kobieta.

• Tak. - Thea zagłębiła się w lekturze. - Popatrz tutaj.

• Suzanne Blanchet - odczytała Dani. - Urodzona w ty­siąc sześćset trzydziestym czwartym w Esgavans w dniu zawar­cia pokoju przez Francję i Hiszpanię. Sądzona w tysiąc sześć­set pięćdziesiątym trzecim w Ronchain, uwięziona na dworze Rieux.

• Posłuchaj zarzutów - dodała Thea ponuro. - Rzucanie uroków na zboże, zabijanie bydła, sprowadzenie klęski głodu na kraj i duszenie dzieci długimi włosami.

• Duszenie - sapnęła Dani.

• Zaprzeczała wszystkiemu, ale została poddana torturom. „Rozciągana na kole, zaklinała się, że nie jest czarownicą, ale kiedy zaczęli ją łamać, przyznała się".

• A potem torturowali jej rodzinę. - Dani przebiegła tekst wzrokiem. - Na Izydę, posłuchaj tego. Miała dziesięcioletniego brata Clementa i sześcioletnią siostrę Lucienne. Ich także tor­turowali.

• I spalili. - Thea zadrżała. W pokoju nie było zimno, a jed­nak poczuła w sobie lód. - Obiecali, że dzieciom okażą łaskę i uduszą przed spaleniem, ale nie zapłacili katu, więc spłonęły żywcem na stosie... - Nie dokończyła.

• Na oczach siostry - szepnęła Dani. Ona także dygotała. Przywarła do Thei. - Jak mogli?

• Nie wiem.

• Nic dziwnego, że zasady świata nocy są surowe. Ze mu­simy zachować nasze istnienie w tajemnicy, skoro takie rzeczy nam robią.

Thea przełknęła ślinę - wolała nie myśleć o zasadach świa­ta nocy.

• A potem spalili Suzanne - powiedziała cicho, wpatrzona w księgę. - Już w płomieniach wypowiedziała klątwę i żądała zemsty.

• Też bym tak zrobiła. - W miękkim głosie Dani pojawiły się metaliczne nuty. - Wróciłabym i ich pozabijała.

Urwała. Wymieniły z Theą spojrzeniami.

• I może właśnie się mści - zaczęła Thea powoli. - Tylko że nie dopadła oprawców. Ale znalazła coś podobnego, izbę tor­tur. I Kevina, który wieszał kukłę czarownicy albo robił coś, co przywodziło jej na myśl... - Spojrzała na książkę. - Straciła pa­nowanie nad sobą.

• I go zabiła. Tak, jak jej to zarzucano. - Dani się skrzywi­ła. - Kiedy widziałaś Kevina, miał coś na szyi?

Thea wbiła wzrok w okno i usiłowała sobie przypomnieć. Nabrzmiała twarz... wywalony język... ciemne sińce na szyi.

• Nie - odparła cicho.

• A więc zabrała narzędzie zbrodni. - Dani się wzdrygnęła i zamknęła księgę. - Chociaż na razie to tylko spekulacje.

Thea wpatrywała się w pożółkłe stronice.

- Nie sądzę - odparła cicho. - Widzisz symbol przy jej imie­niu? Poznaję go. Był na amulecie, w ogniu. - Thea odwróciła głowę. - Tak, Dani, to Suzanne. Wypuściłam ją, a teraz ona mor­duje. Przeze mnie ktoś stracił życie. - Dopiero wtedy w pełni dotarła do niej okrutna prawda. Jakby, wypowiadając te słowa, sprawiała, że stały się faktem. Kevin nie żyje. Już nie przyjdzie do szkoły, nie naprawi porsche. Nie uśmiechnie się do żadnej dziewczyny. - A ja czuję się okropnie - wyznała. Ból narastał, podchodził falą do gardła. Popłynęły łzy.

Dani objęła ją czule. Thea trochę się uspokoiła.

• Nie chciałaś tego. Tylko eksperymentowałaś. Nie wie­działaś, co się stanie.

• Nieważne. - Thea wytarła twarz rękawem. Ból w pier­siach stępiał i nagle poczuła gorącą potrzebę działania. - Nie­ważne - powtórzyła. - To i tak moja wina. Ale jedno ci powiem: nie pozwolę, żeby znów kogoś skrzywdziła. Powstrzymam Su­zanne. Odeślę w zaświaty.

• Pomogę ci. - Dani zacisnęła usta. - Tylko jak? Thea przez chwilę wpatrywała się w przestrzeń.

• Mam pomysł - odezwała się w końcu.

ROZDZIAŁ 10

Babcia mówiła, że ducha może odesłać tylko ten, kto go wezwał

- wyjaśniła. - Najgorzej, że trzeba go mieć w zasięgu wzroku, kiedy wypowiada się zaklęcie.

• No dobrze. - Dani skinęła głową. - Ale...

• Poczekaj, zaraz do tego dojdę. - Thea przechadzała się między łóżkami. Najpierw mówiła powoli, potem coraz szyb­ciej. - Przecież niemożliwe, że coś takiego zdarzyło się po raz pierwszy. Ktoś gdzieś kiedyś na pewno wywołał ducha i pozwo­lił mu uciec. A później usiłował go przyciągnąć.

• I co z tego?

• To, że może jest gdzieś wskazówka, jak tego dokonał. I będziemy wiedziały, co robić.

Dani podchwyciła pomysł.

• Tak i to nawet nie musi być przywołany duch. Bo prze­cież niektóre w ogóle nie chcą odejść po śmierci, prawda? Może znajdziemy opis, jak je odesłać na drugą stronę.

• Albo opowieść, wiersz. Cokolwiek, co nam powie, jak utrzymać je w pobliżu na czas wypowiadania zaklęcia. - Thea się uśmiechnęła. - A jeśli babcia ma czegoś w bród, to właśnie starych ksiąg.

Dani poderwała się z błyskiem w oku.

- Zadzwonię do domu i powiem, że u ciebie nocuję. Dani zatelefonowała do mamy, Thea dała znać Ericowi,

że u niej wszystko w porządku. Teraz jeszcze bardziej się o niego martwiła, wiedząc, że po świecie grasuje szalony duch.

- Na pewno dasz sobie radę? - dopytywał. - Nadal mam wyrzuty sumienia, że cię tam zabrałem. Chciałbym się z tobą spotkać w mniej dramatycznych okolicznościach.

Theę coś ścisnęło za serce.

• Ja też.

• Może jutro?

• Świetnie. - Wolała z nim dłużej nie rozmawiać przy Dani. Koleżanka zbyt łatwo zorientowałaby się w jej uczuciach.

W pracowni Thea od razu zauważyła, że Blaise zabrała no­wy naszyjnik ze sobą.

A więc niedługo go skończy.

- Zacznę od tej strony. - Dani stała przed regałem pełnym ksiąg. - Niektóre wydają się bardzo stare.

Thea zaczęta od drugiego końca. W pracowni babci by­ły najróżniejsze książki: oprawione w skórę, papier, płótno, zamsz, nieoprawione w ogóle. Drukowane i rękopisy, po angiel­sku i w językach, o których Thea w życiu nie słyszała.

Na pierwszej półce nie znalazła niczego ciekawego, nie li­cząc przepisu na „Eliksir nienawiści, który działa równie do­brze, a może nawet lepiej niż stosowane częściej eliksiry niechę­ci i pogardy, a zarazem jest mniej kosztowny niż eliksir odium, preferowany przez rodziny królewskie i arystokrację. Co więcej, bardzo długo nie traci magicznych właściwości..."

Thea odłożyła tę księgę na bok. Przejrzała kolejną półkę.

- O, znalazłam wasze drzewo genealogiczne - oznajmiła Dani.

Thea podeszła do koleżanki.

• Tak, poznaję. Ale babcia nie doprowadziła go do samej Hellewise. - Roześmiała się.

• A to kto? - Dani wskazała nazwisko. - Hunter Redfern. - Wydawało mi się, że Redfernowie to arystokracja wśród wampirów.

• Wśród lamii. No wiesz, jest różnica. Wampir stworzony nie może mieć dzieci, lamia tak.

• Ale co lamia robi w waszym drzewie genealogicznym?

• To właśnie Hunter Redfern zawarł przymierze z Maeve Harman, jeszcze w siedemnastym wieku. Stała wówczas na czele rodu. Widzisz? A my pochodzimy z tego związku, w pro­stej linii od jej córki Roseclear.

- Zrobiła to z wampirem? Straszne. Thea się uśmiechnęła.

• Chciała, żeby te wiecznie zwaśnione rody wreszcie prze­stały walczyć. I do dzisiaj wszyscy Hermanowie mają w żyłach odrobinę wampirzej krwi.

• Pomyślę o tym, kiedy cię przyłapię, jak łakomie patrzysz na moje gardło. - Dani pochyliła się nad drzewem genealogicz­nym. - Wygląda na to, że ty i Blaise jesteście ostatnie z Harmanów.

• Owszem. Ostatnie kobiety ogniska.

- To duża odpowiedzialność.

To samo powiedziała babcia. Thea nagle poczuła się nie­swojo, patrząc na drzewo genealogiczne.

- No tak. Czytamy dalej?

Minęło wiele godzin, zanim Dani odezwała się ponownie.

• Mam.

• Co?

Thea siedziała obok. Dani przeglądała księgę z księżycem w nowiu i trzema gwiazdami na okładce. Symbol świata nocy oznaczający czarownice.

• To księga anegdot, ale podobno są prawdziwe. Niejaki Walston Harman w XVII wieku umarł, ale nie przeszedł na drugą stronę. Płatał figle mieszkańcom swojego miasteczka; pojawiał się im w nocy z głową pod pachą i tak dalej. Ale ni­gdy nie zostawał w jednym miejscu na tyle długo, by mogli go złapać.

• Więc jak go wytropili?

Dani uśmiechnęła się tryumfalnie.

• Wcale go nie tropili. Zwabili. Theę olśniło.

• Jasne, ależ ze mnie idiotka. Ale jak? Smukły palec Dani przesuwał się w dół strony.

• Po pierwsze, poczekali do święta Samhain, kiedy zasło­na między światami jest najcieńsza. Wtedy Nicholas Harman przygotował obfitą ucztę. Zastawił stół ulubionymi przysmaka­mi Walstona: plackami z dyni i niedźwiedziego mięsa. - Dani się skrzywiła. - Przepis też podają. Fuj.

• Nieważne. Zadziałało?

• Najwyraźniej. Ustawili stół w pustym pomieszczeniu i za­mknęli krąg. Staruszek Walston zjawił się zwabiony jedzeniem. Pewnie chciał popatrzeć, bo przecież nie jeść. I wtedy otworzyli drzwi i go dopadli.

• I „odesłali szybko, lekko, bezzwłocznie" - przeczytała Thea nad ramieniem Dani. Historia wydawała się prawdziwa. Tylko ktoś, kto widział ceremonię przyzywania lub odsyłania ducha, użyłby takich słów.

• Więc wreszcie wiemy, jak to zrobić - cieszyła się Dani. -Poczekamy do Samhain i zwabimy Suzanne. Musimy się tylko dowiedzieć, co lubi.

• Albo czego nienawidzi - wpadła jej w słowo Thea. W gło­wie zaświtał jej pomysł.

Dziewczyny wymieniły spojrzenia.

• Na przykład to, co widziała w starej sali gimnastycznej -wymamrotała Dani. - Coś, co przypomniało jej własny los.

• No właśnie, tylko... - Thea urwała. Jej myśli galopowały, ale nie dzieliła się nimi z koleżanką. Problem w tym, że ludzie też mogą w Halloween zrobić coś, co zaintryguje Suzanne. Jeśli policja udostępni starą salę gimnastyczną, impreza będzie nie lada pokusą.

A zatem, jeśli chcę odwrócić jej uwagę, muszę wymyślić coś jeszcze gorszego, co poruszy najbardziej bolesne wspomnie­nia. Potrzebna mi przynęta, człowiek, którego zapragnie zabić. Ktoś, kto będzie ze mną współpracował, kto się zgodzi.

Nie Eric.

Ta myśl pojawiła się nagle. Thea poczuła, jak serce jej zwal­nia, a ręce lodowacieją.

Nie. Nie Eric, po prostu nie. Nawet za cenę życia.

Na pewno jest inne wyjście, trzeba je tylko znaleźć. Mają czas...

• Thea? Jesteś tu? - Dani przyglądała się jej uważnie.

• Musiałam sobie to wszystko przemyśleć. - Zmusiła się, by mówić spokojnie i patrzeć na koleżankę. - Posłuchaj, właś­nie coś przyszło mi do głowy. Jeśli Suzanne cały czas obserwuje starą salę gimnastyczną, to dobra nasza. Póki budynek jest za­mknięty, nikt tam nie wejdzie, a ona nikogo nie zabije.

• Oby - mruknęła Dani. - To znaczy rozumiem, dlaczego jest mściwa, ale nikt nie zasłużył na taką śmierć. Nawet zwykły człowiek.

Późno w noc, gdy Dani spała smacznie na łóżku Blaise, Thea wpatrywała się w mdły blask księżyca za oknem.

Nie tylko wspomnienie Kevina nie dawało jej spać, także to, co babcia i Dani powiedziały o ciążącej na niej odpowiedzialności.

Nawet jeśli uda mi się odesłać Suzanne, babcia wyzdrowie­je, a Blaise nie zabije Erica, co dalej?

Złamałam zasadę. Jestem wyklęta. Jeśli chodzi o Erica, nie ma dla nas wspólnej przyszłości. Chyba że uciekniemy. Ale to znaczy, że musiałabym na zawsze zostawić rodzinę. I że żyliby­śmy w wiecznym strachu, dokądkolwiek pójdziemy. A ja zdra­dziłabym kobiety ogniska i cały świat nocy.

Zanim zapadła w sen, pomyślała jeszcze: niemożliwe, żeby to wszystko się dobrze skończyło.

Następnego ranka spóźniła się do szkoły. I długo nie mogła znaleźć Blaise - dopiero na dużej przerwie spotkały z Dani cza­rownice z Kręgu Północy na szkolnym podwórzu.

• Pokaż, proszę - mówiła Selene, gdy podeszły. - Tylko odrobinkę. Błagam!

• Próba generalna. - Blaise była bardzo z siebie zadowo­lona. Upiła łyk mrożonej herbaty i nie zwracała najmniejszej uwagi na Theę i Dani.

- Jak babcia?- zapytała Thea bez wstępów. Blaise się odwróciła.

• Lepiej, ale nie dzięki tobie. Dlaczego rano nie zadzwo­niłaś?

• Zaspałam. - I miałam koszmary o uduszonych ludziach.

• Siedziałyśmy wczoraj długo, to nie wina Thei - wtrąciła się Dani.

• Babcia naprawdę czuje się lepiej - zapewniła łagodnie Vivienne. - Musi tylko trochę odpocząć i mama zatrzyma ją u nas jeszcze kilka dni. Sen to zdrowie.

Thea odczuła ulgę, jak rześką bryzę. Jeden problem z głowy.

- Dzięki, Viv. Pozdrów mamę.

Blaise uniosła brwi i mruknęła coś pod nosem. Dotknęła podbródka wąskim paznokciem.

- Próba generalna - powtórzyła wpatrzona w dal.

Miała na sobie nietypowy strój: kurtkę z wysokim kołnie­rzem, zapiętą pod szyję. Theę ogarnęło złe przeczucie.

Nawet jeśli uda mi się odesłać Suzanne, babcia wyzdrowie­je, a Blaise nie zabije Erica, co dalej?

Złamałam zasadę. Jestem wyklęta. Jeśli chodzi o Erica, nie ma dla nas wspólnej przyszłości. Chyba że uciekniemy. Ale to znaczy, że musiałabym na zawsze zostawić rodzinę. I że żyliby­śmy w wiecznym strachu, dokądkolwiek pójdziemy. A ja zdra­dziłabym kobiety ogniska i cały świat nocy.

Zanim zapadła w sen, pomyślała jeszcze: niemożliwe, żeby to wszystko się dobrze skończyło.

Następnego ranka spóźniła się do szkoły. I długo nie mogła znaleźć Blaise - dopiero na dużej przerwie spotkały z Dani cza­rownice z Kręgu Północy na szkolnym podwórzu.

• Pokaż, proszę - mówiła Selene, gdy podeszły. - Tylko odrobinkę. Błagam!

• Próba generalna. - Blaise była bardzo z siebie zadowo­lona. Upiła łyk mrożonej herbaty i nie zwracała najmniejszej uwagi na Theę i Dani.

- Jak babcia?- zapytała Thea bez wstępów. Blaise się odwróciła.

• Lepiej, ale nie dzięki tobie. Dlaczego rano nie zadzwo­niłaś?

• Zaspałam. - I miałam koszmary o uduszonych ludziach.

• Siedziałyśmy wczoraj długo, to nie wina Thei - wtrąciła się Dani.

• Babcia naprawdę czuje się lepiej - zapewniła łagodnie Vivienne. - Musi tylko trochę odpocząć i mama zatrzyma ją u nas jeszcze kilka dni. Sen to zdrowie.

Thea odczuła ulgę, jak rześką bryzę. Jeden problem z głowy.

- Dzięki, Viv. Pozdrów mamę.

Blaise uniosła brwi i mruknęła coś pod nosem. Dotknęła podbródka wąskim paznokciem.

- Próba generalna - powtórzyła wpatrzona w dal.

Miała na sobie nietypowy strój: kurtkę z wysokim kołnie­rzem, zapiętą pod szyję. Theę ogarnęło złe przeczucie.

- Mam ci pokazać? Na pewno tego chcesz?

Thea podniosła oczy ku niebu. Zatkała kciukiem butelkę. Lukę zmarszczył brwi i wypuścił chmurę dymu. Zmrużył

oczy.

- Przestań się nabijać.

Blaise ujęła suwak w dwa palce i pociągnęła.

Naszyjnik oplatał jej szyję jak obroża, odcinał się od jasnej skóry i czarnej bluzki. Był dokładnie taki, jak Thea się oba­wiała.

Delikatny, elegancki, niesamowity. Gwiazdy i półksięży­ce w magicznych układach. Najróżniejsze klejnoty w tajemni­czych zakolach; granaty, topazy, szafir, szmaragd.

Linie łączyły się i rozdzielały, wciągały w labirynt, otaczały jak włosy rozwiane wiatrem, przykuwały.

Thea z trudem oderwała wzrok. Musiała zamknąć oczy.

A skoro ja tak reaguję...

Lukę się gapił. Thea widziała zmiany w jego twarzy pod wpływem działania naszyjnika. Jak oscarowy zwycięzca, który na ekranie przechodzi transformację i z łobuza staje się wrażliwcem. Rysy mu złagodniały, usta się rozchyliły. Nie mrużył oczu. Wydawał się zaskoczony i bezradny. Szok w niebieskich oczach, poszerzone źrenice. Odetchnął głęboko, jakby brako­wało mu powietrza. Był jak porażony, zahipnotyzowany, zako­chany.

Zaczarowany.

Zmienił się. Całe ciało zmiękło. W wielkich oczach odbijało się światło. Wyglądał, jakby zaraz miał paść na kolana i wielbić Blaise.

A ona siedziała niczym królowa. Czarne włosy spływały na ramiona, oczy błyszczały jak klejnoty. Oddychała powoli.

- Zgaś papierosa, to obrzydliwe - powtórzyła. Lukę wyrzucił i zdeptał niedopałek.

Wrócił wzrokiem do Blaise.

- Jesteś piękna. - Wyciągnął do niej rękę.

- Chwileczkę. - Zrobiła smutną minę. - Najpierw coś ci powiem. Smutną historię. Miałam kiedyś pieska, którego bardzo kochałam. Cocker spaniela. Chodziliśmy sobie na długie spacery...

Thea zerknęła na nią z ukosa. W życiu nie słyszała takich bzdur. I po co Blaise opowiada o psie?

- Ale wpadł pod ciężarówkę - wspominała Blaise. - Od te­go czasu czuję się samotna. Bardzo za nim tęsknię. - Wbiła wzrok w chłopaka. - Lukę, zostaniesz moim pieskiem?

Chłopak całkiem zgłupiał.

- Widzisz. - Blaise wsunęła rękę do kieszeni. - Chciałabym mieć kogoś, kto będzie mi go przypominał, więc gdybyś mógł to założyć...

Trzymała w ręku niebieską obrożę.

Lukę - zupełnie zbity z tropu, zaczerwieniony - miał łzy w oczach.

- Dla mnie? - kusiła Blaise. Pomachała obrożą, zdecydo­wanie za dużą dla spaniela. - Będę ci bardzo wdzięczna.

Lukę toczył wewnętrzną walkę. Oddychał ciężko. Przełknął ślinę. Na policzku zadrgał mu mięsień.

A potem, powoli, wyciągnął rękę. Blaise opuściła dłoń.

Lukę śledził jej ruch. Niezdarnie, jakby wbrew sobie, ukląkł i z kamienną twarzą czekał, aż Blaise założy mu obrożę.

Gdy skończyła, roześmiała się, spojrzała na pozostałe dziewczyny i zadźwięczała metalową przywieszką przy obroży.

• Dobry piesek. - Pogłaskała Luke'a po głowie. Rozpromienił się, był na granicy ekstazy. Patrzył jej w oczy.

• Kocham cię - wyszeptał, ciągle na klęczkach.

Blaise zmarszczyła nos, parsknęła śmiechem i zapięła kurtkę.

Tym razem transformacja na twarzy Luke'a dokonała się

0 wiele szybciej. W pierwszej chwili w jego oczach widnia­ła pustka, potem rozejrzał się zdumiony, jakby dopiero co się obudził.

Podniósł rękę do szyi, poczuł obrożę. Skrzywił się, zły

1 przerażony, wstał.

- Co się dzieje? Co ja robię?

Blaise posłała mu niewinne spojrzenie.

Lukę zerwał i odrzucił obrożę. Choć był wściekły na Blaise, nie pamiętał nic z ostatnich kilku minut.

- Powiesz mi w końcu, o co chodzi czy nie? - warknął. -Nie zamierzam czekać do wieczora.

A kiedy wszystkie milczały, odszedł naburmuszony. Jego kumple po drugiej stronie podwórza zwijali się ze śmiechu.

• Ojej - mruknęła Blaise. - Zapomniałam o kluczykach do samochodu. - Spojrzała na przyjaciółki. - Ale, moim zdaniem, działa.

• A moim zdaniem to straszne - wymamrotała Dani.

• Niewiarygodne - dodała Selene.

• Fantastyczne - szepnęła Vivienne.

Koniec świata, pomyślała Thea. Swoją drogą, przemiana Selene i Vivienne nie trwała długo. Były przerażone tym, co spotkało Randy'ego i Kevina, ale najwyraźniej już o tym zapo­mniały.

• Wywołasz rewolucję, chodząc w tym po szkole - burknę­ła Thea.

• Ależ nie mam zamiaru tego pokazywać na prawo i le­wo - odparła kuzynka. - W tej chwili interesuje mnie tylko je­den chłopak. A to - dotknęła naszyjnika - zawiera jego krew. Skoro tak działa na innych, ciekawe, jak on zareaguje?

Thea oddychała głęboko, żeby się uspokoić. Jeszcze nigdy nie mierzyły się z Blaise na magiczne siły. I nikt nie konkurował z Blaise o tego samego chłopaka.

Cóż, nie ma wyboru, a odwlekanie nic nie da.

- Pewnie chcesz go zaskoczyć samego, z dala ode mnie - powiedziała.

Zadziałało. Blaise wstała, wysoka i władcza w jedwabnej kurtce, z rękami w kieszeniach i włosami jak ciemny wodospad. Uśmiechnęła się powoli.

- Nie muszę nikogo zaskakiwać - oznajmiła z przerażają­cą pewnością siebie. - Właściwie umówmy się po szkole. Ty, ja i Eric. Pojedynek. Niech zwycięży lepsza czarownica.

ROZDZIAŁ 11

Nie rozumiem - żalił się Eric, gdy Thea prowadziła go w stronę trybun.

• To najrozsądniejsze wyjście.

• Blaise chce ze mną porozmawiać w cztery oczy i ty uwa­żasz, że to dobry pomysł?

• Tak jest. - Do tej pory Thea nie wiedziała, że można mó­wić jednocześnie radosnym i ponurym tonem. - Wspominałam ci, że będzie się za tobą uganiała.

• I ostrzegałaś, żebym na nią uważał. Bardzo jasno to po­wiedziałaś.

• Wiem, tylko że - szukała odpowiednich słów, argumen­tów, w których nie za bardzo minie się z prawdą. W dłoni ściska­ła butelkę po wodzie Evian. Nie musiała pytać, czy Eric ma przy sobie ochronny amulet. Otaczał go zapach sosnowych igieł. -Pomyślałam po prostu, że najlepiej wszystko sobie wyjaśnić -stwierdziła w końcu. - Załatwić sprawę. Może, jeśli porozma­wiasz z nią twarzą w twarz. Sam zdecydujesz, czego chcesz, i po problemie.

• Thea. - Zatrzymał się, więc i ona stanęła. Wydawał się całkowicie zagubiony. - Nie wiem, co ci chodzi po głowie, ale nie muszę rozmawiać z Blaise, żeby wiedzieć, czego chcę. - Po­łożył jej ręce na ramionach. - Nic nie zmieni sytuacji.

Spojrzała na Erica, na jego uczciwą twarz, wyraziste oczy. Wydaje mu się, że wszystko jest takie proste.

- Więc jej to powiesz - oznajmiła, starając się nadać głoso­wi optymistyczne brzmienie. - I załatwione.

Eric pokręcił głową, ale pozwolił, by poprowadziła go dalej. Blaise czekała niedaleko boiska do baseballa. Thea zatrzymała się i kazała Ericowi iść dalej samemu.

Podszedł do Blaise - wyprostowała się powoli, z gracją wę­ża szykującego się do ataku.

Thea wsadziła palec do butelki po wodzie i potrząsnęła lekko.

• Podobno chciałaś ze mną porozmawiać. - Eric mówił grzecznie, ale bez emocji.

• Owszem - rzuciła Blaise zmysłowym, uwodzicielskim głosem. Jednak, ku zdumieniu Thei, wzrok miała wbity w zie­mię, jakby było jej głupio. - Tylko że... To niezręczna sytua­cja. Wiem, co sobie o mnie myślisz, zwłaszcza że jest tu twoja dziewczyna.

• No cóż. - Eric spojrzał na Theę. - Nie szkodzi - dodał ci­szej, bardziej miękko. - Lepiej, że to powiesz, cokolwiek leży ci na sercu, patrząc jej w oczy, a nie za plecami.

• No właśnie. - Blaise głęboko zaczerpnęła tchu jak przed trudną rozmową. Podniosła wzrok i spojrzała Ericowi w oczy.

Co ona wyprawia? Thea wpatrywała się w kuzynkę. Dlacze­go ta scena wydaje się znajoma?

• Eric, sama nie wiem, jak ci to powiedzieć, ale zależy mi na tobie. Pewnie myślisz, że mam wielu chłopaków, że źle ich traktuję. I nie będę miała pretensji, jeśli odejdziesz i nawet mnie nie wysłuchasz. - Bawiła się suwakiem przy bluzie.

• Spokojnie, nie odejdę - zapewnił jeszcze łagodniejszym głosem.

• Dziękuję. Jesteś dla mnie taki dobry. Nie zasługuję na to. -W roztargnieniu, jakby nieświadomie, rozsunęła zamek.

Nie patrz na naszyjnik, upomniała się Thea. Wbiła wzrok w jasne włosy Erica. Nagle znieruchomiał.

- I wiem, że to zabrzmi dziwnie, ale większości tych chło­paków wcale nie obchodzę - ciągnęła Blaise niskim, zmysło­wym tonem. - Oni po prostu mnie pragną. Widzą tylko opa­kowanie, nigdy nie usiłują dojrzeć, co jest głębiej. I przez to czasami czuję się bardzo samotna.

Kątem oka Thea widziała, jak gwiazdy i kwiaty tańczą, zmie­niają kształty. Korzeń jemonji i inne rośliny przesycały powie­trze słodkim aromatem. I jeszcze coś, na co wcześniej w ogó­le nie zwróciła uwagi, pochłonięta widokiem wzoru. W uszach rozbrzmiewał delikatny dźwięk, jakby dwie-trzy nutki wibro­wały na granicy słuchu.

Kryształy. Oczywiście. Blaise o niczym nie zapomniała, ata­kowała wszystkie zmysły, a celem był Eric. Jego krew znajdowa­ła się przecież w naszyjniku.

- Zależy mi na chłopaku, który zobaczy coś więcej niż ciało. - W jej głosie pojawiła się nowa, tęskna nuta. - I widzisz, zanim się dowiedziałam, że podobasz się Thei, pomyślałam, że to może właśnie ty. Proszę, powiedz, czy naprawdę jestem bez szans? Czy mam stracić resztki nadziei? Wystarczy jedno twoje słowo...

Stał w dziwnej pozycji, jakby stracił władzę w nogach. Od­dychał coraz szybciej. Thea cieszyła się, że nie widzi jego twa­rzy. Wiedziała, co zobaczyłaby. Pustkę, jak u Luke'a. Zagubie­nie przeradzające się w uwielbienie.

• Powiedz tylko... - Blaise dramatycznie uniosła rękę. -A zniknę na zawsze. Ale jeśli myślisz, że istnieje dla nas na­dzieja, choćby cień... - Wpatrywała się w niego roziskrzonym wzrokiem.

• Ja... - zaczął powoli, z wahaniem. - Blaise... - Nie był w stanie sklecić zdania.

Nic dziwnego. Już po nim.

Thea nagle nabrała pewności. Przestała potrząsać butelką. Jej żałosny eliksir nienawiści niczego nie zdziała w porównaniu z magią Blaise. Eric już uległ.

I to nie jego wina. Nie można przecież oczekiwać, że oprze się potężnym czarom, tak misternie splecionym z psychologią, że nawet Thea omal nie uwierzyła w bajeczkę Blaise.

No nic, musi spróbować. Nie odda Erica bez walki.

Jednym szarpnięciem wyjęła palec z butelki. Bezbarwny płyn rozprysł się na wszystkie strony i skropił Erica. Deszcz nienawiści.

I tylko jedno się nie udało. Kiedy krople spadły, Eric się od­wrócił, ciekaw, skąd się wzięły. I zamiast na Blaise, spojrzał na Theę.

Z przerażeniem patrzyła w zielone oczy. Świetnie. Działał na niego podwójny czar; ma kochać i jed­nocześnie nienawidzić Blaise.

Och, Eileithyio, już po wszystkim...

Pod wpływem emocji Thea zareagowała automatycznie. Wyciągnęła do Erica rękę, chcąc ocalić i jego, i siebie. Zarazem wybiegła ku niemu myślą, tak, jakby podawała dłoń człowieko­wi wiszącemu nad przepaścią.

Eric.

Więź.

Zamknięty obieg. To wystarczyło. Poczuła falę czegoś gorą­cego i słodkiego, bardziej czarodziejskiego niż zaklęcia kuzyn­ki. Powietrze między nią a Erikiem niemal iskrzyło, jakby zna­lazła się na skrzyżowaniu kosmicznych linii mocy.

I dobrze. Eric wyglądał jak zawsze. Na jego twarzy malowa­ły się różne uczucia - do niej. Nie tępe uwielbienie dla Blaise.

Thea.

Niemożliwe, żeby to było aż tak proste. A jednak. Wpatrywali się w siebie w drżącym powietrzu, a kryształowy dźwięk wypełniał cały wszechświat. Jesteśmy razem. I tak ma być.

Nieme zespolenie zakłócił wrzask. Thea odwróciła głowę. Po wrażliwej Blaise nie został nawet ślad.

- Jestem cała mokra - wrzasnęła. - Oszalałaś? Wiesz, co woda robi z jedwabiem?

Thea otworzyła usta i znów je zamknęła. Ulga sprawiła, że zakręciło jej się w głowie. Nie wiedziała, czy kuzynka naprawdę sądzi, że to tylko woda, a nie jakiś eliksir, ale to bez znaczenia. Jedno było jasne. Magia Blaise - nieważne, jak silna - już nie zadziała. I Blaise też o tym wiedziała.

Zaciągnęła suwak pod szyję i odeszła.

• To wariatka - stwierdził Eric.

• Cóż... - Thei ciągle kręciło się w głowie. - Mówiłam ci, że lubi się złościć. - Wzięła go pod rękę, także dlatego, że potrze­bowała wsparcia. - Chodźmy.

Tak. Nawet jeśli eliksir nie zdał egzaminu, przerwał koncen­trację Erica, odwrócił uwagę Blaise. Trzeba potem pomyśleć, co pokonało czary Blaise.

- O rany, sytuacja robiła się bardzo niezręczna - ciągnął Eric. - Nie wiedziałem, jak jej grzecznie powiedzieć, że nie ma szans. I akurat kiedy doszedłem do wniosku, że niestety muszę sprawić dziewczynie przykrość, ty nas ochlapałaś.

Thea zatrzymała się w pół kroku. Przez chwilę mu się przy­glądała.

Mówił poważnie.

- To znaczy... Zdaję sobie sprawę, że i tak ją zraniłem, bo przecież nie wkurzyłaby się bez powodu. Ojej, Thea, teraz ty jesteś wściekła?

Ruszyła z miejsca.

- A co? Nie chciałeś z nią być? Ani odrobinę? Tym razem on się zatrzymał.

- Przecież chcę być z tobą. Mówiłem ci, zanim spotkałem się z Blaise.

Albo jesteśmy bratnimi duszami, albo to przez jego upór. W każdym razie nie powiem tego Blaise. Będzie miała kolejny powód, żeby zabić Erica, gdy się dowie, że jej zaklęcia spływają po nim jak woda po kaczce.

• No, to wszystko już jasne - mruknęła; naprawdę tak uwa­żała i była szczęśliwa.

• Czyli możemy wreszcie iść na randkę?

Powiedział to tak tęsknie, że się roześmiała. Poczuła się lek­ka, wolna, pełna energii.

- Jasne. I to nawet teraz. Na przykład do ciebie. Chętnie zobaczę Rosamund i panią Curie.

Eric się skrzywił.

• No cóż, pani Curie pewnie się to spodoba. Ale Roz jest w złym humorze. Przegrała sprawę, sędzia orzekł, że skau­ci to organizacja prywatna i działa według własnego regula­minu.

• Tym bardziej powinniśmy się zająć twoją siostrą. Bie­dactwo.

Eric spojrzał na nią ciekawie.

• Poważnie? Możesz wybrać każde miejsce w Las Vegas i chcesz iść do mnie?

• Czemu nie? - Nie dodała, że ludzkie domostwo jest dla niej bardziej egzotyczne niż całe Vegas.

Eric mieszkał w niedużym domu ocienionym ładnymi drze­wami, nie palmami. Zawstydzona Thea weszła do środka.

• Mama jest w pracy. A Roz... - Eric zerknął na zegarek. - Ma siedzieć w swoim pokoju do piątej. Dostała szlaban. Rano wsadziła do mikrofalówki wszystkie lalki Barbie.

• Chyba nie nadają się do pieczenia.

Na drzwiach pokoju Rosamund wisiały odręcznie wykona­ne tabliczki: „Nie wchodzić", „Ty też, Eric". „Kobiety to także ludzie".

Ledwie Erie uchylił drzwi, w jego stronę poszybowała świnka-skarbonka. Uchylił się. Skarbonka uderzyła w ścianę, ale o dziwo, nie pękła.

• Roz...

• Nienawidzę całego świata! A świat nienawidzi mnie! -Z pokoju nadleciała książka w twardej okładce.

Eric szybko zamknął drzwi.

• Nieprawda! - odkrzyknął.

• Odejdź! Łup. Łup. Bum.

- Chyba na razie odpuścimy. - Pokręcił głową. - Czasami miewa humorki. Chcesz zobaczyć mój pokój?

Ładny, stwierdziła. Mnóstwo książek, niektóre lekko trą­cą pleśnią, bo kupuje je w antykwariatach. Anatomia kręgow­ców. Rozwój płodu u świni. Mały kucyk. Większość traktowała

0 zwierzętach.

I trofea sportowe. Puchary baseballowe, koszykarskie, te­nisowe.

- Przez rok grałem w baseball, przez drugi w tenisa, na zmianę. - Wszędzie poniewierał się sprzęt sportowy, leżał wśród książek i, gdzieniegdzie, brudnych skarpetek.

Zwykły pokój. Jak u nastolatka ze świata nocy.

Na biurku stała fotografia mężczyzny z jasnymi włosami

1 promiennym uśmiechem Erica.

• Kto to?

• Mój ojciec. Zginął, kiedy Roz była malutka. W katastrofie lotniczej. Był pilotem. - Eric powiedział to zwyczajnie, ale oczy mu pociemniały.

- Ja od dzieciństwa nie mam rodziców - wyznała Thea. - Wiesz, co jest najgorsze? Że w ogóle ich nie pamiętam.

Eric znów spojrzał na fotografię.

- Nigdy o tym nie myślałem, ale cieszę się, że go pamiętam. Przynajmniej tyle mi zostało.

Uśmiechnęli się.

Koło łóżka stało wielkie akwarium, z którego dolatywało przyjemne bulgotanie. Thea usiadła, zgasiła lampkę i wpatry­wała się w błękit.

• Podoba ci się?

• Wszystko. - Spojrzała na niego. - Wszyściutko.

Zamrugał. Zerknął na łóżko, na którym siedziała, i na swo­je biurko. Oparł się o nie i niby niechcący strącił stertę pa­pierów.

- Ojej.

Thea się roześmiała.

• Czy to formularz zgłoszeniowy do Davis? Z nadzieją podniósł głowę.

• Owszem, chcesz zobaczyć?

Mało brakowało, a powiedziałaby: jasne. Było jej tak przy­jemnie, że zgodziłaby się na wszystko. Ale po chwili zmieniła zdanie; czasami sprawy układają się aż za dobrze.

• Nie teraz, dzięki.

• No cóż... - Odłożył dokumenty. - Pomyśl przynajmniej

0 zoologii dla zaawansowanych. Pan Gasparo to świetny na­uczyciel. Zajęcia na pewno ci się spodobają.

Może, pomyślała. Co mi szkodzi?

- Poza tym doktor Salinger zawsze szuka chętnych do pra­cy w klinice. Pieniądze są marne, ale doświadczenie bezcenne.

No właśnie... Co mi szkodzi? Przecież nie złamię zasad.

1 nie będę czarować, tylko przebywać blisko zwierząt.

• Zastanowię się - obiecała. Słyszała podniecenie w swoim głosie. Spojrzała na Erica. Oparł łokcie na kolanach, pochylił się, obserwował ją bacznie. - Dzięki - powiedziała.

• Za co?

• Że chcesz dla mnie jak najlepiej. Że ci zależy.

Światło z akwarium rzucało niebieskie cienie na ścianę i su­fit, zmieniało pokój w podwodną grotę, tańczyło na skórze Thei.

Eric przyglądał się jej przez dłuższą chwilę. Przełknął ślinę i zamknął oczy.

- Nawet nie wiesz, jak bardzo - powiedział stłumionym głosem i ponownie na nią spojrzał.

Znowu ta więź. Przyciągała ich do siebie niemal fizycznie. Ekscytujące, ale straszne.

Eric powoli wstał, przeszedł cały pokój. Usiadł koło Thei. Żadne z nich nie odwróciło wzroku.

I nagle wszystko działo się samoistnie. Spletli palce. Thea patrzyła w górę, on w dół. Byli tak blisko, że ich oddechy się łą­czyły. Thea zadrżała.

Bum.

Coś walnęło w ścianę.

• Nie przejmuj się, to złośliwy duszek - mruknął Eric. Ich usta dzieliły zaledwie centymetry.

• To Rosamund - odparła. - Jest przygnębiona. Musimy po­prawić jej humor. - Była tak szczęśliwa, że najchętniej obdzie­liłaby radością cały świat.

• Thea...

- Zobaczę, czy uda mi się ją rozweselić. Zaraz wrócę. Eric zamknął oczy, otworzył, zapalił lampkę. Uśmiechnął

się z trudem.

- Dobra. Muszę podlać kwiatki, nakarmić króliki i takie tam. Daj znać, kiedy uznasz, że jest wystarczająco pocieszona. Czekam niecierpliwie.

Thea zapukała i weszła do pokoju Rosamund, schylając się przezornie.

• Roz? Możemy chwilę pogadać?

• Nie mów tak do mnie. Od dzisiaj jestem Fred.

• Dlaczego akurat Fred? - Thea ostrożnie przycupnęła na łóżku. Właściwie nie na łóżku, na ramie. Materac leżał po dru­giej stronie pokoju, który wyglądał, jakby jednocześnie przeszło tornado i szalało trzęsienie ziemi. W powietrzu unosił się inten­sywny zapach świnki morskiej.

Powoli zza materacowej barykady ukazał się czubek jasnej czupryny. Zielone oko łypnęło na Theę.

• Dlatego, że już nie jestem dziewczynką - oznajmiła Ro­samund z przerażającą dojrzałością. - Dziewczynkom zawsze było i będzie gorzej. Nic się nie zmieni. I nie wciskaj mi kitów, że kobiety świetnie sobie radzą na łodziach podwodnych i są zwinniejsze, bo wcale mnie to nie obchodzi. Od dzisiaj jestem chłopcem.

• Mądrala - stwierdziła Thea. Zaskakiwała ją bystrość Roz i to, że tak bardzo chce ją pocieszyć. - Ale masz luki w edukacji. Poucz się historii. Kiedyś kobiety i mężczyźni byli sobie równi.

• Ciekawe kiedy?

• Na przykład w starożytności, na Krecie. Wszyscy byli dziećmi Elki, wielkiej bogini, i zarówno chłopcy, jak i dziew­czynki robili niebezpieczne rzeczy; zajmowali się akrobatyką i jeździli na byku. Co prawda później przyszli Grecy i ich pod­bili.

• Ha.

• No tak, ale... - Thea gorączkowo szukała w głowie przy­kładów. - U starożytnych Celtów też panowała równość, póki nie podbili ich Rzymianie. I ...

Ludzka historia to problem.

- No właśnie - burknęła Rosamund z goryczą. - Zawsze kończy się tak samo. A teraz sobie idź.

To wszystko przez emocje. Przez upajające poczucie, że cały świat można naprawić. Thea nabrała zbytniej pewności siebie, poczuła nagle, że zasady świata nocy to nieistotny dro­biazg.

Nie rób tego, podpowiadał głos w głowie. Bo pożałujesz. Ale Rosamund jest taka nieszczęśliwa. A Theę nadal ota­czała cudowna mgiełka. Czuła się niezwyciężona. Bezpieczna.

- Posłuchaj, może to niewiele pomoże, ale opowiem ci hi­storię, która mi zawsze poprawiała humor, kiedy byłam mała. Ale musisz obiecać, że nikomu jej nie powtórzysz.

W zielonych oczach błysnęła iskra zainteresowania.

- Prawdziwą?

- Nie mogę powiedzieć, czy jest prawdziwa. - Rzeczywi­ście, nie mogę. - Ale to fajna opowieść o czasach, gdy kobiety stały na czele. O dziewczynie imieniem Hellewise.

ROZDZIAŁ 12

Thea usiadła na niewygodnym posłaniu.

- Wszystko to działo się dawno, dawno temu, gdy jeszcze istniała magia, jasne? Hellewise, córka Hekate znała różne za­klęcia, podobnie jak większość ludzi z jej plemienia.

• Była czarownicą? - podchwyciła Roz zaintrygowana.

• No cóż... Wtedy tak tego nie nazywano. Mówili o niej Ko­bieta Ogniska. I wcale nie wygadała jak wiedźma z rysunków na Halloween. Była piękna: wysoka, jasnowłosa.

• Jak ty.

• Co? Och! - Thea się uśmiechnęła. - Dzięki, ale niestety nie. Hellewise wyróżniała się niezwykłą urodą, a do tego siłą i mądrością. Po śmierci Hekate stanęła na czele plemienia. Ra­zem z siostrą Maya.

Rosamund wystawiła zza materaca całą główkę. Słuchała uważnie, choć sceptycznie.

• A Maya... - Thea zagryzła usta. - Cóż, Maya też wygląda­ła cudownie. Wysoka, z długimi ciemnymi włosami.

• Jak ta dziewczyna, która przyszła po ciebie do wetery­narza.

Thea zamrugała zaskoczona. Zapomniała już, że Rosamund widziała Blaise.

• No, może trochę. W każdym razie Maya także była sil­na i mądra, ale nie podobało jej się, że musi dzielić się wła­dzą z Hellewise. Chciała panować sama. I pragnęła czegoś jesz­cze... żyć wiecznie.

• Fajnie - sapnęła Rosamund.

• No cóż, w nieśmiertelności nie ma nic złego, fakt. Cho­dzi tylko o to, jak wysoką cenę jesteś gotowa za nią zapłacić, rozumiesz?

• Nie.

• Powiedzmy. - Thea urwała. Każdy w świecie nocy od ra­zu by wiedział, co ma na myśli, nawet jeśli jakimś cudem nie znał starej legendy. Ale ludzie to co innego. - Widzisz, chodzi o to, co musiała zrobić. Zwykłe zaklęcie nie wystarczy, by zy­skać nieśmiertelność. Eksperymentowała, a Hellewise nawet jej pomagała. I w końcu wymyśliły, co zadziała. Ale wtedy Hellewi­se odmówiła dalszej pomocy.

• Dlaczego?

• Bo to przerażające. Nie, nawet nie pytaj - zastrzegła Thea, widząc, że zainteresowanie Rosamund gwałtownie wzrosło.

• Ale co to było? No, co? Jeśli mi nie powiesz, wyobrażę sobie znacznie gorsze rzeczy.

Thea westchnęła.

• Chodziło o dzieci. I krew, ale nie o tym chciałam mó­wić...

• Zabijały dzieci?

• Hellewise nie, Maya tak. Hellewise usiłowała ją powstrzy­mać, ale...

• Założę się, że piła ich krew.

Thea urwała, spojrzała na Rosamund. Może i ludzkie dzieci niewiele wiedzą, ale nie są głupie.

- No tak, piła ich krew. Zadowolona?

Roz rozpromieniła się, skinęła głową i usiadła wygodniej zasłuchana.

• I tak Maya stała się nieśmiertelna. Ale dopiero kiedy to się stało, zrozumiała, jaką cenę przyjdzie jej zapłacić. Będzie żyła wiecznie, ale pod warunkiem że codziennie napije się krwi żywego stworzenia. Inaczej umrze.

• Jak wampir - stwierdziła Rosamund z rozkoszą.

Theę zatkało, ale zaraz skarciła się myślach. Oczywiście, że ludzie wiedzą o istnieniu wampirów, tak samo jak o czarowni­cach. Mają głupie legendy, pełne kłamstw i półprawd.

Może więc opowiadać spokojnie i się nie martwić, że Rosa­mund jej uwierzy.

- Zupełnie jak wampir - powtórzyła, patrząc dziewczynce w oczy. - Bo Maya była pierwszym wampirem na świecie. I na wszystkich jej dzieciach ciąży ta klątwa.

Roz się żachnęła.

• Wampiry nie mogą mieć dzieci. - Nagle zwątpiła. - A mo­że mogą?

• Potomkowie Mayi... tak - zapewniła Thea. Nie użyje przecież słowa „lamia" w rozmowie z człowiekiem. - Nie mo­gą ci, którzy stali się wampirami wskutek ukąszenia. Maya miała syna Red Ferna i kąsała ludzi. Bo widzisz, pragnęła, żeby każdy był taki jak ona. Zaczęła więc kąsać członków plemienia. I wtedy Hellewise zdecydowała, że musi ją po­wstrzymać.

• Jak?

• W tym problem. Plemię chciało walczyć z Maya i jej wam­pirami, ale Hellewise wiedziała, że jeśli dojdzie do starcia, praw­dopodobnie wszyscy zginą. Po obu stronach. A więc wyzwała siostrę na pojedynek. Twarzą w twarz.

Rosamund z całej siły uderzyła w materac.

• A ja wyzwę na pojedynek pana Hendriesa. To opiekun skautów. - Podskoczyła, zaatakowała poduszkę, rękami, noga­mi i zębami. - Wygram, jest bez formy.

• Hellewise nie chciała walczyć, ale musiała. Bała się, bo Maya miała od niej większą moc, odkąd stała się nieśmier­telna.

Thea się zamyśliła i wyobraziła sobie starą opowieść tak samo, jak w dzieciństwie. Hellewise w białej szacie czeka na Mayę na skraju ciemnego lasu. Wie, że nawet jeśli zwycięży, za­pewne umrze, ale jest odważna, gotowa poświęcić się za swój lud, w imię pokoju.

Czy ja zdobyłabym się na coś takiego? Może, ale obawiam się, że stchórzyłabym.

I nagle stała się dziwna rzecz. Usłyszała głos, i to nie ten cichutki co zwykle, podpowiadał jej w myślach, ale donośny, oskarżycielski. Zadawał pytanie, choć Thea przecież przed chwilą na nie odpowiedziała:

Poświęciłabyś wszystko?

Poruszyła się niespokojnie.

Pewnie tak myślała Hellewise, usiłowała sobie wytłuma­czyć.

• I co, i co? Ej! Thea! Co dalej? - Rosamund wykonywała na materacu taniec wojenny.

• Och. Więc walczyły i... Hellewise zwyciężyła. Wygnała Mayę. Jej plemię żyło w pokoju i szczęściu, ale Hellewise zmar­ła na skutek odniesionych ran.

Rosamund przestała tańczyć. Wpatrywała się w nią z nie­dowierzaniem.

- I to miało poprawić mi humor? W życiu nie słyszałam ta­kiej kiepskiej bajki. - Zadrżał jej podbródek.

Thea zapomniała, że ma do czynienia z ludzkim dzieckiem. Wyciągnęła ręce, jak do szczeniaka Buda, jak do każdej cierpią­cej istoty i Rosamund rzuciła się jej na szyję.

- Nie, to nie tak. - Thea głaskała ją po plecach. - Widzisz, lud Hellewise przetrwał. I był wolny. Rósł w siłę. To z tego ple­mienia pochodzą czarownice i wszystkie czczą pamięć Helle­wise. A tę opowieść matki opowiadają córkom.

Rosamund przez chwilę dyszała ciężko.

- A synom?

- Synom też. Po prostu ujęłam to krócej. Spod plątaniny loków wyjrzało zielone oko. Thea wzruszyła ramionami.

• Chodzi o to, że odwaga Hellewise pozwoliła nam, im, za­chować wolność.

• No dobra. - Rosamund się wyprostowała i zerknęła zza zasłony włosów. - Wrabiasz mnie czy to prawdziwa historia? Bo szczerze mówiąc, wyglądasz mi na czarownicę.

• Dokładnie to chciałam powiedzieć - odezwał się pogodny głos za plecami Thei.

Odwróciła się gwałtownie. W uchylonych drzwiach stała kobieta, wysoka, szczupła, o jedwabistych ciemnych włosach, w małych okrągłych okularach. Wyraz jej twarzy przywodził na myśl Erica; malowało się na niej słodkie zdumienie, jakby ko­bietę zaskakiwały tajemnice tego świata. Ale nieważne. To obca. Człowiek.

Thea opowiadała historię czarownic, zdradziła sekret świa­ta nocy, a dorosła osoba spokojnie tego słuchała.

Nagle straciła czucie w rękach i nogach. Zniknęła magiczna poświata, została szara, zimna rzeczywistość.

- Przepraszam - odezwała się nieznajoma. - Nie chciałam was przestraszyć, żartowałam tylko. Bardzo mi się podobała ta opowieść. Taka współczesna bajka.

Thea dostrzegła jeszcze jedną postać za plecami kobiety. Eric. On też słyszał.

- Mama lubi żartować - zapewnił nerwowo. Patrzył prze­praszająco i ze skupieniem. Jakby szukał więzi z Theą.

Ale nie chciała tego. Nie mogła, nie z nim, nie z nimi. Ota­czali ją ludzie, zamknęli w swoim domu. Poczuła się jak grzechotnik w kręgu olbrzymów z kijami.

Wpadła panikę.

- Powinnaś zostać pisarką - stwierdziła kobieta. - Taka wy­obraźnia... -Weszła do pokoju.

Thea wyrwała się z objęć Rosamund. Zaraz się na mnie rzu­cą. To obcy, okrutny, zły gatunek. To inkwizycja, wiedzą, kim je­stem. Będą mnie wytykać palcami na ulicy i wołać: wiedźma!

Thea rzuciła się do ucieczki.

Prześliznęła się między Erikiem a jego matką jak przerażo­na kotka. Wybiegła na korytarz, przez salonik, do drzwi.

Na dworze powitał ją pochmurny zmierzch. Zatrzymała się tylko na chwilę, rozejrzała i szybko skierowała na zachód. Serce waliło jej jak oszalałe, kazało przyspieszyć kroku.

Uciekaj, uciekaj, uciekaj. Do domu.

Kluczyła i szła zygzakiem niczym lis, który usiłuje zgubić psy gończe.

Była jakieś dziesięć minut od domu babki, gdy usłyszała za sobą warkot silnika. Odwróciła się. Dżip Erica. Siedział za kie­rownicą. Towarzyszyły mu matka i Rosamund.

- Thea, poczekaj, proszę. - Zahamował i wyskoczył z sa­mochodu.

Stał na chodniku przed nią. Zastygła w bezruchu.

- Posłuchaj. - Mówił cicho, odwrócony plecami do dżipa. -Przepraszam, że one też przyjechały, ale nie zdołałem ich po­wstrzymać. Mama czuje się okropnie. Płacze. Roz też... Proszę cię, wróć.

On także wydawał się bliski płaczu. Thea była jak otępiała.

• Nic mi nie jest. Wszystko w porządku - wyrecytowała automatycznie. - Nie chciałam nikomu sprawić przykrości. Proszę, pozwól mi odejść.

• Przepraszam, że podsłuchiwaliśmy - ciągnął. - Ale... Świetnie sobie radzisz z Rosamund. Nikogo tak nie lubi jak cie­bie. I... i.. Wiem, że babcia to dla ciebie drażliwy temat. Dlate­go się tak zdenerwowałaś, prawda? To jedna z legend, które od niej słyszałaś?

Gdzieś w zakamarkach jej umysłu pojawiło się nikłe świa­tełko. Przynajmniej Eric uważa, że to bujda.

- My też mamy rodzinne historie. - W jego głosie pojawiła się desperacja. - Dziadek twierdził, że jest Marsjaninem, przy­sięgam. Powiedziałem o tym dzieciakom w przedszkolu i kiedy przyszedł po mnie, wszyscy się z niego śmiali. Było mi strasznie głupio, bo dziadek się zawstydził.

Plótł coś bez sensu. Thea odtajała na tyle, że zrobiło jej się żal Erica. Ale wtedy nadciągnęła jego matka z wiatrem w jedwa­bistych włosach i Thea znów się spięła.

• Posłuchaj, znamy twoją babcię - zaczęła powoli. Miała smutną, przejętą minę. - Jest bardzo stara i dziwna. Ale jeśli się jej boisz, jeśli opowiada ci coś przerażającego...

• Mamo! - wycedził Eric przez zęby.

Zbyła go machnięciem ręki. Małe okulary zasnuwała para.

• Nie musisz tego znosić, rozumiesz? Żadne dziecko nie powinno się tak męczyć. Jeśli nie masz gdzie mieszkać, potrze­bujesz pomocy albo chcesz, żebym wezwała opiekę społecz­ną...

• Mamo, błagam cię. Dosyć.

Opiekę społeczną, pomyślała Thea. Na Izydę, byłoby do­chodzenie. Harmanowie w sądzie. Babka posądzona o demencję albo przynależność do sekty. A potem świat nocy wykona wyrok, zgodnie ze swoimi zasadami...

Strach sprawił, że ta wizja stała się przeraźliwie wyrazista.

- Wszystko w porządku - zapewniła, zerkając na Erica. -Twoja mama chce pomóc. Ale naprawdę nie trzeba. - Przenio­sła wzrok na kobietę. - Proszę się nie martwić. Babcia nie jest dziwaczką. Owszem, opowiada nam legendy, ale nikt się jej nie boi.

Czy to wystarczy? Czy już dacie mi spokój? Najwyraźniej.

• Nie chciałabym też, żebyście przeze mnie... ty i Eric... -Kobieta odetchnęła głośno, nerwowo.

• Zerwali ze sobą? - rzuciła nonszalancko, niemal ze śmie­chem. - Nawet o tym nie pomyślałam. - Uśmiechnęła się do Erica, ale ciągle unikała jego wzroku. - Przepraszam, jeśli za­reagowałam zbyt gwałtownie. Zrobiło mi się głupio. Jak tobie, kiedy opowiadałeś o dziadku.

• Wrócisz do nas? A może zawieźć cię do domu? - spytał Eric miękko. Chciał zabrać ją do siebie.

• Do domu. Mam mnóstwo lekcji do odrobienia. - Podnio­sła wzrok, zmusiła się do uśmiechu.

Eric skinął głową niezbyt zadowolony, ale już nie tak zde­nerwowany jak kilka minut wcześniej.

Na tylnym siedzeniu Rosamund przytuliła się do Thei i ob­jęła ją mocno.

• Nie złość się - wyszczebiotała energicznie jak zawsze. - Je­steś zła? Przepraszam. Jeśli chcesz, to kogoś dla ciebie zabiję!

• Nie jestem zła - szepnęła Thea z głową wspartą na czu­prynie Rosamund. - Nie przejmuj się.

Znów zastosowała strategię zwierzęcia w pułapce: obser­wuj i czekaj na okazję. Nie walcz, póki nie wyczujesz, że masz realną szansę ucieczki.

- Do jutra - powiedział Eric, gdy wysiadała. W tych sło­wach było błaganie.

- Do jutra. - Jeszcze nie czas na ucieczkę. Machała, aż dżip znikł jej z oczu.

Teraz. Wbiegła do domu, po schodach na górę, do Blaise.

• Chwileczkę - mruknęła Blaise. - Od początku. Nie uwie­rzyli?

• No, nie. W najgorszym wypadku matka Erica uważa, że babci odbiło. Ale niewiele brakowało. Przez chwilę bałam się, że zacznie oskarżać ją o niepoczytalność.

Siedziały razem na podłodze przy łóżku Blaise, tam, gdzie Thea padła po wejściu do pokoju. Kuzynka zajadała cukierki, no­towała coś w żółtym zeszycie i jednocześnie słuchała uważnie.

Bo powiedzmy sobie szczerze: Blaise jest próżna i egoistycz­na, kłótliwa, wybuchowa, leniwa i niedobra dla ludzi, i ogólnie niełatwa we współżyciu, ale za rodziną stanie murem. Jak praw­dziwa czarownica.

Przepraszam, że przyznałam, iż przypominasz Mayę, pomy­ślała Thea.

• To przeze mnie - stwierdziła.

• Owszem. - Blaise nie przerwała pisania.

• Powinnam na samym początku dać mu do zrozumienia, że nie jestem zainteresowana.

Ale oczywiście nie zrobiła tego z powodu Blaise. Myślała, że ochroni Erica. Że jakimś cudem...

...wszystko się ułoży. Tak, gdzieś w głębi serca żywiła na­dzieję, że czeka ich wspólna przyszłość. Że będzie dobrze.

Ale teraz musiała zmierzyć się z rzeczywistością.

Jedyne, co może mu ofiarować, to śmierć. Sama też umrze. Zdała sobie z tego sprawę w jednej straszliwej chwili prawdy, gdy zobaczyła jego matkę w drzwiach.

Nie mogą być razem potajemnie, ktoś się o nich dowie. Na­wet jeśli uciekną, świat nocy ich znajdzie. I staną przed try­bunałem, przed zgromadzeniem starszyzny czarownic i wampi­rów. A potem stanie się to, co musi się stać.

Jeszcze nigdy nie widziała egzekucji na własne oczy, ale o nich słyszała. A jeśli ród Harmanów nie dopuści do jej śmierci, wybuchnie wojna. Czarownice kontra wampiry. Może nawet cza­rownice kontra czarownice. Jej świat legnie w gruzach.

• Czyli matki nie trzeba zabijać - stwierdziła Blaise wpa­trzona w zapiski. - Z drugiej strony, jeśli zabijemy dzieci, matka będzie nieszczęśliwa i może zacząć się czegoś domyślać, więc na wszelki wypadek.

• Nikogo nie zabijemy - oznajmiła Thea cicho, ale bardzo stanowczo.

• Nie same. Poproszę jednego z kuzynów wampirów. Ash jest gdzieś na Zachodnim Wybrzeżu, dobrze pamiętam? Albo Quinn, on lubi takie rzeczy. Jedno ukąszenie i ofiara wykrwa­wia się na śmierć.

• Blaise, żaden wampir nie zbliży się do Erica. Do niko­go - dodała, zanim kuzynka otworzyła usta. - Nikt nie musi umierać.

• Masz lepszy pomysł?

Thea spojrzała na biurko, na figurkę Izydy, królowej egip­skich bogiń.

• Sama nie wiem. Myślałam o pucharze zapomnienia. Ale może się to wydać podejrzane, że cała rodzina ma luki w pa­mięci. I w szkole się zdziwią, że Eric nie pamięta nawet, jak się nazywa.

• Fakt.

Thea wbiła wzrok w księżyc między rogami bogini. Jej umysł, zazwyczaj tak sprawny i logiczny, teraz ledwie praco­wał.

Musi być jakiś sposób, by ocalić rodzinę Erica. Inaczej po co miałaby żyć?

I wtedy zrozumiała.

- Najlepiej, gdyby Ericowi przestało na mnie zależeć - mó­wiła powoli, bo każde słowo sprawiało fizyczny ból. - Niech się zakocha w kimś innym.

Blaise oparła się wygodniej. Długimi palcami przebierała w misce z cukierkami. Wsadziła sobie jednego do ust.

- Podziwiam cię - powiedziała. - Bardzo rozsądna de­cyzja.

• Nie, nie w tobie - wycedziła Thea. - Rozumiesz? W czło­wieku. Jeśli zakocha się w zwyczajnej dziewczynie, zapomni o mnie i bez pucharu. Nikt nie zniknie, nie będzie miał luk w pamięci, nie nabierze podejrzeń.

• No dobra. Chociaż chętnie zostawiłabym go dla siebie. Lubię wyzwania.

Thea puściła to mimo uszu.

- Mam jeszcze odrobinę jego krwi. Pytanie tylko, czy jest zaklęcie, które sprawi, że Eric straci głowę.

Blaise uniosła kolejnego cukierka do ust.

• Pewnie. - Zmrużyła szare oczy. - I oczywiście to zakaza­ne zaklęcie.

• Domyślam się. Blaise, jestem mistrzem zakazanych za­klęć. Jedno więcej nie zrobi mi różnicy. Wypowiem je, bo nie chcę, żebyś miała kłopoty.

• Ale ci się nie spodoba. Jednym ze składników jest bezoar z brzucha koziorożca alpejskiego. Podwędziłam go, gdy miesz­kałyśmy u ciotki Gerdeth.

To zagrożony gatunek, ale ten koziorożec i tak już nie żył.

• Ja odprawię czary - powtórzyła Thea z uporem.

• Naprawdę ci na nim zależy, co?

• Tak - szepnęła. - Myślę, że jest moją bratnią duszą. Ale... - Poświęciłabyś wszystko? - Nie chcę, żeby przeze mnie zginął. Albo żeby wybuchła wojna: ród Harmanów kontra świat nocy. I jeśli muszę z niego zrezygnować, zrobię to sama. Chcę mieć pewność, że będzie dobrze.

Teraz jednak trzeba zmierzyć się z rzeczywistością. Z kobietą, która go pokocha.

• Wybrałaś już kogoś?

• Tak, Pilar. - Thea spojrzała na kuzynkę. - Blaise? Kiedy Lukę zapytał, czego pragniesz, powiedziałaś, że nie jest to nic, co mogłabyś mieć... O co chodziło?

Blaise odrzuciła głowę do tyłu, nagle zainteresowana sufitem. Po chwili opuściła wzrok.

- A czy ktokolwiek kiedykolwiek dostaje to, czego napraw­dę chce?

- Sama nie wiem.

Blaise oparła podbródek na kolanie.

- Kiedy coś mamy, nie chcemy tego. A więc zawsze ist­nieje coś, czego pragniemy i nie możemy posiąść, i może to dobrze.

Thei się to nie podobało. Przypominało te straszne rady w szkole, które niby sprawią, że życie staje się łatwiejsze.

- Zaklęcie - powiedziała.

ROZDZIAŁ 13

Wiesz, pewnie cię pokochał tylko z powodu korzenia jemonji - stwierdziła Blaise. Thea podniosła głowę znad stolika w pustej pracowni chemicznej. Była duża przerwa i tylko tu znalazły zaciszny za­kątek.

- Dzięki, Blaise. Akurat tego było mi trzeba.

Ale może kuzynka ma rację. Już prawie zapomniała, że na początku posłużyła się czarami, by zdobyć Erica.

A to wszystko zmienia, powtarzała sobie. Gdyby to była tyl­ko kwestia magii, nie odczuwałabym nawet jego braku.

Cały czas odnosiła wrażenie, że utknęła w bryle lodu.

• Masz?

• Pewnie. - Blaise rzuciła pierścionek na stół. - Zapytałam, czy mogę obejrzeć, a potem niby mi upadł w krzaki. Ciągle go szuka.

Thea wyjęła z plecaka dwie laleczki ze wszystkimi szczegó­łami anatomicznymi. Blaise ulepiła je z niebieskiego wosku, ta­kiego jakiego używała przy robieniu biżuterii. Były śliczne - bo wiadomo, Blaise to prawdziwa artystka. Męska figurka ukrywa­ła w sobie kawałek chusteczki z krwią Erica i jasny włos, który Thea znalazła na swoim ramieniu.

Thea wsunęła turkusowy pierścionek Pilar na stopy lalecz­ki o kobiecych kształtach i przywiązała go czerwoną nitką. Wy­ciągnęła rękę.

Blaise wyjęła z plecaka małą sześciokątną buteleczkę. Płyn w niej powstał z mnóstwa obrzydliwych składników, zawierał nawet starty bezoar. Thea wstrzymała oddech i polała obie fi­gurki. Zaczęły się dymić.

• A teraz je zwiąż - poleciła Blaise, krztusząc się i kaszląc. Machała ręką, żeby cokolwiek widzieć.

• Wiem. - Thea metodycznie owijała figurki trzymetrową szkarłatną wstążką. Po chwili przypominały mumie.

• Oto oni - zaintonowała Blaise. - Połączeni aż do śmierci. Moje gratulacje. Dobra, jest kwadrans po dziesiątej... Zapomni o tobie... powiedzmy... za minutę. - Przeczesała włosy palcami. Spływały jak ciemna woda.

Thea usiłowała się uśmiechnąć.

Bardzo bolało. Jakby traciła część ciała. Cierpiała, krwawi­ła, nie mogła się skupić na trygonometrii czy francuskim.

W życiu musi być coś jeszcze. Pojadę gdzieś daleko, będę pracowała charytatywnie w krajach Trzeciego Świata albo wal­czyła o ocalenie zagrożonych gatunków.

Ale plany na przyszłość nie koiły dotkliwego bólu. Ani wra­żenia, że już na zawsze pozostanie odrętwienie i pustka.

I to wszystko z powodu człowieka.

Nie udało się. Nie zdołała wrócić do dawnego sposobu myśle­nia. Tak, ludzie są tacy sami jak czarownice. Tylko trochę inni.

Zdołała przetrwać dzień, nie spotykając Erica. Przemykała się ukradkiem korytarzami i spóźniała na zajęcia. Skradała się właśnie pod salę od historii, gdy mało brakowało, a wpadłaby na Pilar.

- Thea! - rozległ się zaskoczony głos. Podniosła głowę.

Ciemno bursztynowe oczy otoczone czarnymi rzęsami. Pilar patrzyła na nią dziwnie.

Zastanawiasz się, skąd takie szczęście? - pomyślała Thea. Czy Eric już ci się oświadczył?

- Co? - zapytała.

Pilar zawahała się, pokręciła tylko głową i odeszła. Thea weszła do pustej pracowni historycznej. Wszyscy ciągle mówią to samo.

- Gdzieś ty była? Eric wszędzie cię szukał.

No pewnie. Mogłam się domyślić. Blaise się myli - on nie zapomni o mnie i nie odejdzie bez słowa. Jest dżentelmenem -powie mi, że zrywa.

• Mogę pojechać z tobą do domu? - zapytała przyjaciółkę. -Muszę odpocząć.

• Thea... - Dani zaciągnęła ją w kąt i zajrzała w oczy. - Ericowi bardzo zależy, żeby z tobą porozmawiać. Co się stało? -zapytała. - Chodzi o Suzanne? Stara sala gimnastyczna jest cią­gle zamknięta, prawda?

• Nie, to nie to. - Już miała powiedzieć, żeby się szybciej zbierały, gdy do klasy wszedł wysoki chłopak.

Eric.

Szedł prosto do Thei.

Uczniowie zebrani przy biurku nauczyciela patrzyli cieka­wie. Nauczyciel też. Thea poczuła się jak na wystawie.

- Musimy porozmawiać - stwierdził rzeczowo Eric.

Jeszcze nigdy go takiego nie widziała. Był blady, miał szkli­sty wzrok i zapadnięte policzki. Wyglądał, jakby nie spał od ty­godnia. To przeze mnie.

- Na osobności - poprosiła Thea.

Zostawili Dani. Szli przez kampus, minęli starą salę gigan­tyczną otoczoną żółtą policyjną taśmą, potem boisko piłkar­skie... Thea nie miała pojęcia, dokąd idą, i podejrzewała, że Eric też nie wie - szli przed siebie, póki w zasięgu wzroku byli ludzie.

Zadbany trawnik ustąpił żółciom i brązom pustyni. Thea objęła się ramionami. Dziwne, jak bardzo się ochłodziło w cią­gu zalewie dziesięciu dni. Zniknęły ostatnie ślady lata.

I teraz mi to powie, pomyślała, gdy Eric się zatrzymał. Zmu­siła się, by na niego spojrzeć.

Poczuła na sobie umęczony wzrok.

- Masz przestać - zażądał.

Dziwne słowa. Zerwać, rozstać się, zakończyć mękę. To wszystko nie przeszłoby jej przez gardło, więc spytała tylko:

• Co?

• Nie wiem, co robisz - odparł. - Ale masz przestać. Na­tychmiast.

Spokój w zielonych oczach. Nie prosił, raczej się domagał. Mówił cicho, spokojnie.

Thei włosy stanęły dęba. Świat zawirował.

- O co ci chodzi?

- Wiesz dobrze. - Patrzył jej w oczy. Pokręciła głową.

Wzruszył ramionami. Jakby zamierzał powiedzieć: sama te­go chciałaś.

- Przestań swatać mnie z Pilar - oznajmił dobitnie. - To wobec niej nie w porządku. Nie wie, co się dzieje, bo zachowu­ję się jak wariat. Ale ja nie chcę z nią być. To ciebie kocham. I jeśli zdecydowałaś się zerwać, to mi powiedz, ale nie próbuj mnie połączyć z inną.

Thea słuchała tej przemowy i miała wrażenie, że unosi się kilka metrów nad ziemią. Niebo i pustynia emanowały bla­skiem, nie ciepłem, tylko jasnością. Jej umysł biegał w kółko, jak pani Curie w nowej klatce.

- Niby co robię,., żebyś był z Pilar? - wydusiła.

Eric się rozejrzał, znalazł głaz, przycupnął. Przez minutę wpatrywał się w swoje dłonie. Kiedy podniósł wzrok, dostrze­gła w nim bezradność.

- Zlituj się - mruknął. - Masz mnie za idiotę? Och.

• Och. - I nagle pomyślała: nie stój tak. Już raz go oszu­kałaś. Wmówiłaś mu, że wcale nie został ukąszony. Wybij mu z głowy wszelkie domysły!

• Eric, ostatnio wszyscy żyjemy w wielkim napięciu i...

Proszę, daruj sobie - jęknął. Wpatrywał się w ostre kol­ce zarośli. - Błagam, tylko nie to. - Głęboko zaczerpnął tchu i mówił dalej: - Zaklinasz węże i czytasz w głowach świnek morskich. Dotykiem zabliźniasz rany po ukąszeniu grzechotni­ka. Wdzierasz się w ludzkie umysły. Robisz magiczne amulety, a twoja walnięta kuzynka to sama bogini Afrodyta. - Spojrzał na Theę. - Pominąłem coś?

Thea po omacku opadła na głaz. Z trudem łapała oddech.

• Wydaje mi się, że pochodzisz od Hekate, królowej czarow­nic. Mam rację? - Zielone oczy przypatrywały się jej bacznie.

• I co, myślisz, że wygrałeś? - Oszołomiona ledwo składa­ła słowa.

Umilkł, uśmiechnął się krzywo, boleśnie, ale to był jego pierwszy uśmiech tego dnia. Zaraz zresztą zniknął.

- To prawda, zgadza się?

Thea zapatrzyła się na pustynię, wbiła wzrok w samotne skały w oddali. Jej spojrzenie traciło ostrość, chłonęło brązowo--zieloną przestrzeń. Przyłożyła palec do czoła.

Za chwilę zrobi coś, za co potępiliby ją przodkowie, czego nie zrozumie nikt z tych, z którymi dorastała.

- Tak - szepnęła.

Głośno wypuścił powietrze z płuc; samotny człowiek wo­bec bezkresu pustyni.

• Od jak dawna wiesz? - zapytała.

• Nie wiem, chociaż przeczuwałem od początku. Ale to przecież niemożliwe. I nie chciałaś, żebym wiedział. Więc mil­czałem. - W tej paplaninie pojawiły się nuty ekscytacji. A więc naprawdę umiesz czarować.

Powiedz to, zaklinała się Thea. I tak już po tobie.

• Jestem czarownicą.

• Kobietą ogniska, jak sama mówiłaś. Tak mi powiedziała Roz.

Te słowa ściągnęły Theę na ziemię.

- Eric, nie wolno ci o tym rozmawiać z Roz. Nie rozumiesz. Oni ją zabiją.

Nie był przerażony, jak się tego spodziewała.

- Wiedziałem, że się czegoś boisz. Myślałem, że chodzi o to, że ktoś może cię skrzywdzić albo twoją babcię.

• Owszem, zabiją mnie. I ciebie, i Roz, i twoją mamę, i każ­dego człowieka, który mógł się o nich dowiedzieć...

• Kto?

Spojrzała na niego, zawahała się i zdradziła całe swoje dzie­dzictwo.

• Świat nocy.

• No dobra - zaczął powoli pół godziny później. Siedzieli obok siebie na wielkim głazie. Nie dotykali się, choć Thea całą sobą czuła jego bliskość. - Reasumując, potomkowie Mayi to lamie, następcy Hellewise to czarownice. A razem tworzą ten cały świat nocy.

• Tak. - Thea zwalczyła odruch, by mówić szeptem. - Ale świat nocy to nie tylko lamie i czarownice. To także morfy, wam­piry, wilkołaki i inne istoty. Wszystkie rasy, z którymi ludzie nie mogli się uporać.

• Wampiry - mruknął Eric do krzaków. Jego oczy znowu zalśniły szkliście. - To na mnie działa. Sam nie wiem dlaczego, to logiczne, że....- Nagle wzrok mu się wyostrzył. Spojrzał na Theę. - Skoro macie taką moc, czemu nie przejmiecie kontroli nad światem?

• Za mało nas - odparła. - A was za dużo. Moc nie ma tu nic do rzeczy.

• Ale...

• Rozmnażacie się szybciej, macie więcej dzieci i zabijacie nas przy każdej nadarzającej się okazji. Czarownice były o krok od wyginięcia, zanim połączyły siły z innymi rasami. Dlatego zasady świata nocy są tak surowe. Za wszelką cenę musimy ukrywać swoje istnienie przed ludźmi.

- I dlatego usiłowałaś połączyć mnie z Pilar - dodał. Thea czuła na sobie jego wzrok. Wpatrywała się w kamyki

pod nogami.

• Nie chcę twojej śmierci. Swojej też nie.

• A zabiją nas, jeśli się dowiedzą, że się kochamy.

• Bez namysłu.

Dotknął jej barku. Ciepło jego dłoni rozlało się po ciele Thei. Starała się opanować drżenie.

• Więc zachowamy to w tajemnicy - stwierdził.

• Nie rozumiesz. Nigdzie się nie schowamy. Świat nocy jest wszędzie.

• A jego przedstawiciele wyznają te same zasady.

• Tak. Dzięki temu żyją. Zastanawiał się przez chwilę.

• Musi być jakieś wyjście - wychrypiał.

- Też tak myślałam. Do czasu. - Słyszała drżenie w swoim głosie. - Bądźmy realistami. Mamy tylko jedną szansę, by wyjść z tego cało. Każde z nas pójdzie swoją drogą. A ty musisz zapo­mnieć o wszystkim, co ci powiedziałam.

Cała się trzęsła i miała łzy w oczach. Zaciskała pięści i upar­cie unikała jego wzroku.

• Thea... Łzy popłynęły.

• Nie przyczynię się do twojej śmierci!

• A ja cię nie zapomnę! Zawsze będę cię kochał!

- Skąd wiesz? Może to też przez zaklęcie. - Pociągnęła nosem.

Łzy kapały na kamienie. Eric rozejrzał się w poszukiwaniu chusteczki, w końcu otarł je kciukiem. Odepchnęła jego dłoń.

- Posłuchaj, kiedy wyliczałeś, co potrafię, zapomniałeś

• jednej rzeczy. Rzucam też czary miłosne. Zaczarowałam cię

• dlatego się we mnie zakochałeś.

Nie zrobiło to na nim wielkiego wrażenia.

- Kiedy?

• Kiedy rzuciłam czar? Kiedy zapraszałam cię na imprezę. Roześmiał się.

• Ty...

- Thea. - Pokręcił głową. - Zakochałem się w tobie już przedtem. Na pustyni... Spojrzeliśmy na siebie i... zobaczyłem cię w mglistej poświacie, byłaś najpiękniejszą istotą na ziemi. -Znowu pokręcił głową. - Może to i magia, ale nie sądzę, żebyś ty rzuciła czar.

Thea wytarła oczy ramieniem. No dobra, czyli korzeń jemonji nie miał z tym nic wspólnego. Zresztą czary miłosne spływają po nim jak woda po kaczce. Nawet laleczki nie podzia­łały.

Pochyliła się nagle, podniosła plecak.

- I nawet wiem dlaczego - mruknęła. Wyjęła kosmetyczkę, rozpięła ją i znalazła woskowe figurki.

Ciągle związane. Na pierwszy rzut oka wydawało się, że wszystko jest w porządku. Dopiero potem to dostrzegła.

Męska laleczka się odwróciła; już nie była twarzą do kobie­cej, tylko tyłem.

Szkarłatna wstążka nadal oplatała je ciasno. Niemożli­we, by to się stało przypadkiem. Laleczki były w kosmetyczce, a kosmetyczka w plecaku.

Eric nie odrywał od niej wzroku.

• To pierścionek Pilar. Taki czar na nas rzuciłaś? Mogę zo­baczyć?

• Czemu nie - szepnęła. Znowu zakręciło jej się w gło­wie.

A więc to nie przypadek, nie dzieło człowieka. Ani czarow­nicy.

Może...

...rzeczywiście istnieje inna, potężniejsza magia. Zasada bratniej duszy; jeśli dwie istoty są sobie pisane, nic nie zdoła ich rozdzielić.

Eric ostrożnie rozplątywał wstążkę.

- Oddam pierścionek Pilar - powiedział. Rozłożył magicz­ną parę na czynniki pierwsze i starannie spakował do kosme­tyczki. - Spojrzał na Theę. - Zawsze cię kochałem. Nie wiem tylko... - urwał i nagle znowu stał przed nią dawny, nieśmiały Eric - ...czy ty też mnie kochasz - dokończył cicho, ale patrzył jej prosto w oczy.

Może pewnych rzeczy nie zwalczysz. Zmusiła się, by na niego spojrzeć. Obraz się zachwiał, roz­padł.

- Kocham cię - szepnęła. - Nie wiem, co z tego będzie, ale cię kocham.

Jak w zwolnionym tempie padli sobie w objęcia.

• Jest jeden problem - zaczęła Thea jakiś czas później. -Oczywiście poza wszystkimi innymi. W przyszłym tygodniu muszę coś załatwić; a ty zostawisz mnie na ten czas w spokoju, dobrze?

• Co znowu knujesz?

• Nie mogę powiedzieć.

• O, nie - stwierdził spokojnie, z ustami w jej włosach. -Masz mi mówić wszystko.

• Tu chodzi o magię. To niebezpieczne i... - Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że popełniła błąd.

• Jak to: niebezpieczne? - Wyprostował się. Chwila spo­koju minęła. - Jeśli myślisz, że pozwolę, żebyś się pakowała w niebezpieczeństwo...

Złamał ją. Był w tym dobry, lepszy nawet niż jego siostra, a Thea nie umiała mu odmówić. Koniec końców opowiedziała mu o Suzanne Blanchet.

• Martwa czarownica. - Pokiwał głową.

• Duch. Bardzo rozgniewany.

• Myślisz, że wróci?

• Myślę, że cały czas tu jest. Może czyha w okolicach starej sali gimnastycznej, co na razie niewiele jej da, bo nikt nie ata­kuje manekinów. Ale kiedy wejdą tam ludzie na imprezę z oka­zji Halloween...

• Wszyscy będą jej przypominali to, czego tak bardzo nie­nawidzi.

• Mniej więcej. Może być ciężko. Tak więc muszę dyskret­nie zwabić ją w ustronne miejsce i odesłać tam, skąd przyszła.

• A jak zamierzasz to zrobić?

• Nie wiem. - Thea potarła czoło. Słońce chyliło się ku za­chodowi, na pustyni ścieliły się długie popołudniowe cienie.

• Masz już plan - stwierdził Eric.

Nie ty, pomyślała. Przyrzekłam sobie, że nie posłużę się to­bą, nawet po to, żeby ratować życie innych ludzi.

• Masz plan, który twoim zdaniem stanowi dla mnie zagro­żenie, bo to ja ci pomogę - ciągnął, jakby czytał w jej myślach.

• Ciebie w to nie zaangażuję.

- Ułatwmy sobie sprawę. Wiesz, że nie pozwolę, byś robiła to sama. Pomińmy więc kłótnie i zacznijmy od tego momentu.

Oto wariat, który nie przejmuje się ukąszeniami węża i ata­kuje szaleńców uzbrojony w poncz. Naprawdę liczyłaś, że cię posłucha?

Ale jeśli coś mu się stanie...

I znowu odezwał się tamten głos. Thea tego nie rozumiała i wcale jej się to nie podobało. Poświęciłabyś wszystko?

ROZDZIAŁ 14

Kolejny tydzień upłynął w miarę spokojnie. Babcia Harman wróciła do domu. Nie kaszlała już tak przeraźliwie. Nie za­uważyła w Thei żadnej zmiany.

Zmierzch zapadał coraz szybciej, w szkole wszyscy rozma­wiali tylko o imprezach i przebraniach. Robiło się coraz zimniej. Pojawiła się informacja o otwarciu starej sali gimnastycznej na imprezę z okazji Halloween.

Thea się dowiedziała, że Randy Marik jest w szpitalu psy­chiatrycznym i poddają go intensywnej terapii. Robi postępy. Thea i Eric codziennie dopracowywali szczegóły planu. Któregoś dnia Thea weszła do pokoiku na pięterku, usiadła na łóżku kuzynki i oznajmiła:

• Nawet kule go nie powstrzymają.

• Co? - Blaise przestała nacierać sobie łokcie kremem.

• To znaczy, nawet zaklęcia. Mówię o Ericu. Zupełnie na niego nie działają. Sama zauważysz, że nie jest z Pilar.

Blaise głośno zamknęła tubkę z kremem. Wpatrywała się w Theę przez pełną minutę, zanim wycedziła przez zęby:

- Co chcesz przez to powiedzieć?

Thea się speszyła. Wbiła wzrok w podłogę.

• Że to moja bratnia dusza - odparta cicho. -1 nic na to nie poradzę. Naprawdę.

• Nie mieści mi się w głowie, po tym, ile...

• No właśnie. Po tym, ile pracy w to włożyłaś. I jak bardzo starałam się z nim zerwać. Ale z naszymi uczuciami nie da się walczyć, Blaise. Muszę jakoś nauczyć się z tym żyć. - Spojrzała na kuzynkę. - Dobrze?

• Sama wiesz, że nie może być dobrze. To bardzo źle.

• Pytałam, czy nas nie zabijesz i nie zdradzisz. Bo nie wy­trzymam kolejnej walki z tobą. A zasady będę dalej łamać.

Blaise cisnęła tubkę z kremem na toaletkę.

• Thea, dobrze się czujesz? - zapytała poważnie. - Bo ostatnio zachowujesz się bardzo...

• Dziwnie?

• I strasznie.

• Nie wiem, co się wydarzy, ale w sumie jestem spokoj­na. Zrobię, co w mojej mocy. Eric też. Poza tym niczego nie chcemy.

Blaise przyglądała się jej jeszcze przez chwilę, szare oczy szukały czegoś w twarzy Thei. Pokręciła głową.

• Nie, nie zdradzę cię. Nigdy tego nie zrobię. Jesteśmy jak siostry. A jeśli chodzi o zabicie Erica... - Wzruszyła ramionami z ponurą miną. - Pewnie i tak poniosłabym klęskę. Nieznośny koleś.

• Dzięki, Blaise. - Thea delikatnie dotknęła jej ręki.

Na ułamek sekundy Blaise nakryła jej dłoń swoją, z jaskrawo czerwonymi paznokciami. Potem wyprostowała się, popra­wiła sobie poduszki.

- Tylko mi niczego nie mów. Umywam ręce, nie chcę wie­dzieć, co się dzieje. Zresztą mam własne zmartwienia. Muszę zdecydować: maserati czy karmann ghi?

Halloween.

Thea wyjrzała przez okno na świat spowity mrokiem. W ich zaułku było niewiele dzieciaków, ale wiedziała, że buszują po całym mieście. Gobliny, duchy, czarownice, wampiry - na niby.

Prawdziwe wampiry siedzą w domowym zaciszu przy kominku albo na prywatnych imprezach i śmieją się z ludzi.

A prawdziwe czarownice stroją się na Samhain.

Thea wybrała białą szatę bez rękawów, uszytą z jednego ka­wałka materiału. Owinęła się w talii miękkim pasem, z jednego końca uformowała pętlę, potem trzykrotnie przeciągnęła przez nią drugi koniec. Węzeł thet. Czarownice stosują go od czterech tysięcy lat.

Odetchnęła głęboko i znów wyjrzała na zewnątrz.

Rozkoszuj się spokojem, póki trwa, pomyślała. Czeka cię gorąca noc.

Eric wjechał w uliczkę dżipem. Zatrąbił.

Thea wzięła plecak ukryty pod łóżkiem. Zawierał niezbęd­ne rzeczy: drewno z dębu i jesionu, kawałki gorzkni, oset, ko­rzeń mandragory. Zastygły osad z dna misy, który mozolnie zeskrobała dłutkiem Blaise. Drewniana pieczęć z kabalisty­cznym symbolem, także wykonana narzędziami kuzynki. I malutka fiolka z trzema kroplami eliksiru do wywoływania przodków.

Ruszyła do schodów.

- Już wychodzisz? - Blaise wyszła z łazienki. - Mamy jesz­cze półtorej godziny.

Blaise wyglądała zabójczo. Tego dnia była sobą bardziej niż kiedykolwiek indziej. Włożyła czarną szatę, również bez ręka­wów, uszytą z jednego kawałka. Włosy z wplecionymi dzwo­neczkami spływały swobodnie do bioder. Nagie ramiona kon­trastowały z ciemną kreacją i włosami. Była boso, miała tylko bransoletkę na kostce.

- Muszę coś jeszcze przedtem załatwić - wyjaśniła Thea. -Nawet nie pytaj co.

Blaise oczywiście nie miała pojęcia, co Thea i Eric zamie­rzają zrobić. Dani też nic nie powiedzieli. Uznali, że tak będzie lepiej.

- Thea - Blaise zatrzymała się u szczytu schodów. - Uwa­żaj na siebie.

Thea jej pomachała.

Na tylnym siedzeniu dżipa leżała wielka wiązka drewna.

- Pomyślałem, że na wszelki wypadek wezmę więcej - wy­jaśnił Eric i schował jej plecak do bagażnika. Zupełnie innym tonem dodał: - Świetnie wyglądasz w tym stroju.

Uśmiechnęła się.

- To tradycyjna szata. Ty też fajnie wyglądasz.

Przebrał się za XVII-wiecznego francuskiego żołnierza z Ronchain - w każdym razie upodobnił się do niego na tyle, na ile to możliwe na podstawie starych rycin.

Pojechali na pustynię, minęli samotne skały i skręcili z głów­nej drogi. Dopiero za potężnymi drzewami trafili na odpowied­ni teren - niewielkie zagłębienie otoczone czerwonymi pia­skowcami. Nie przypominały monolitów ze Stonehenge. Głazy były nierówne i poprzewracane, jakby bawiło się nimi dziecko olbrzymów, ale tworzyły krąg.

Sami znaleźli to miejsce, co napawało Theę wielką dumą.

- Ogień nie zgasł - zauważyła. - To dobrze.

Rozpalili go trzy dni temu w środku kręgu w nadziei, że za­interesuje Suzanne i odwróci jej uwagę od ludzi kręcących się przy starej sali gimnastycznej. Chyba podziałało.

Oczywiście nie tylko ogień. Zaintrygować ją miały także trzy kukły przywiązane do słupów. Na razie leżały na ziemi.

- Chyba wszystko w porządku. - Erie podniósł najmniejszą kukłę i otrzepał z kurzu. Wbił słup w ziemię.

Na pustyni wyrósł strach na wróble, w czarnej szacie zawią­zanej magicznym węzłem. Z kartką na szyi, na której napisano: Lucienne.

Na drugiej kukle widniało imię: Clement. Największa sym­bolizowała Suzanne.

- Dobra - sapnęła Thea, kiedy wyładowali drewno. Jej plecak został w dżipie. - Pamiętaj, do mojego powrotu nic nie robisz, rozumiemy się? Nic. Jeśli się chwilę spóźnię, po­czekasz.

Do tej pory kiwał głową, ale nagle przestał.

- Impreza halloweenowa zaczyna się o dziewiątej. Jeśli się spóźnisz, mógłbym...

• Nie. Niczego nie ruszaj, nic nie rób.

• Thea, ona może nam uciec. A jeśli uzna. że tu jest nudno, wróci tam, gdzie...

• Nie spóźnię się - zapewniła stanowczo. Tylko tak mogła z nim wygrać. - Ale nie podpalisz kukieł, póki nie zakreślę krę­gu, w porządku?

• Powodzenia - powiedział.

W staroświeckim stroju wydawał się egzotyczny, inny. Po­całowali się w świetle księżyca.

• Uważaj na siebie. - Thea oderwała się od niego.

• Wracaj do mnie. Kocham cię.

Wróciła dżipem do miasta, na spotkanie dziewic z Kręgu Zmierzchu.

W tym roku odbywało się w klubie świata nocy na połu­dniowym skraju miasta. Na drzwiach nie było żadnego szyldu, ale na wycieraczce, oprócz dwóch wydrążonych dyń, widniała czarna dalia.

Thea zapukała. Drzwi się otworzyły.

• Dani! Super wyglądasz!

• Ty też. - Dani była ubrana na biało. Zwiewna lniana szata o egipskim kroju sięgała jej do kostek. Czarne warkocze wypły­wały spod srebrnego diademu. Stała się piękną Izydą.

• Nie przebrałaś się - ni to stwierdziła, ni zapytała.

• Postanowiłyśmy z Blaise wystąpić jako Maya i Hellewise -odparła. W rzeczywistości było jej najwygodniej w tradycyjnej szacie Kręgu, a Blaise wiedziała, że w takim stroju wygląda naj­piękniej.

• Wchodź. Jesteś ostatnia. - Dani wzięła ją za rękę.

Zeszły schodami do podziemnej sali. Widać było, że deko­rowano ją pospiesznie: jako miejsca do siedzenia służyły pu­ste skrzynki, między betonowymi kolumnami rozciągnięto sznury kolorowych lampek. Pod ścianami upchnięto metalowe krzesła.

- Cześć, Thea! - powitali ją zebrani.

Thea odwracała się, kłaniała, odpowiadała uśmiechami.

- Szczęśliwego Samhain - powtarzała. - Jedność.

I na kilka minut zapomniała, co się dzisiaj wydarzy. Tak do­brze było ich wszystkich znowu zobaczyć, starych znajomych z letnich Kręgów.

Kishi Hiata jako Amaterasu, japońska bogini słońca, w zło­tych i pomarańczowych barwach. Alaric Breedlove - kolega ze szkoły - jako pasterz Tammuz, syn matki bogini Isztar. Claire Blessingway jako bogini Indian Nawaho, w sukni udekorowa­nej turkusowymi i czerwonymi kwiatami. Nathaniel Long jako Hern, celtycki bóg łowów w leśnych zieleniach, z jelenim po­rożem.

Tej nocy ludzie się przebierają. Chcą się ukryć. Czarownice wkładają stroje, które odzwierciedlają ich dusze; pokazują, ja­kie są i jakie chciałyby być.

- Proszę, spróbuj. - Claire podała Thei papierowy kube­czek z czerwonym napojem. Pachniał cynamonem i goździka­mi. - Hibiskus. Przepis mojego ojca.

Ktoś inny rozdawał pierniczki w kształcie półksiężyców. Thea się poczęstowała. Wszystko tu takie jasne i ciepłe. Była­by szczęśliwa, gdyby mogła się tym dzisiaj rozkoszować, świę­tować jak zawsze. Ale Eric czeka na zimnej, ciemnej pustyni. Thea odliczała minuty do wyjścia.

- Dobrze, moi drodzy, czas zaczynać.

Lawai'a Ikua - ładna, pulchna dziewczyna z włosami jak czarny nylon - stanęła pośrodku. Czerwona szata i lei na szyi -Thea rozpoznała w niej Pele, hawajską boginię ognia.

- Uformujmy krąg. Tak, dobrze. Chang Xi, jesteś naj­młodsza.

Dziewczynka o wielkich migdałowych oczach nieśmiało wyszła na środek. Thea widziała ją po raz pierwszy - pewnie kończyła siedem lat po ostatnim letnim Kręgu. Wystąpiła w ma­lachitowej zieleni jako Kuan Yin, chińska bogini współczucia.

Nieśmiało wzięła wiązankę liści i zamiotła wnętrze kręgu.

- Theo, sól.

Thea była przyjemnie zaskoczona. Wzięła misę z rąk Lawai*a i obeszła krąg, powoli rozsypując sól morską.

- Alaricu, woda...

Lawai'a urwała, wpatrzona w szczyt schodów. Thea zoba­czyła, że wzrok innych biegnie w tę samą stronę. Odwróciła się.

Dwie dorosłe osoby, dwie matki, były coraz bliżej. Theę przeszył dreszcz, gdy twarz pierwszej znalazła się w kręgu światła.

Ciotka Urszula.

W szarym stroju, ponura jak zwykle.

Zapadła cisza. Zebrani stali nieruchomo jak skały, aż obie kobiety zeszły ze schodów. Nikt jeszcze nigdy nie słyszał, by przerwano obrządek zamykania kręgu.

• Szczęśliwego Samhain - zaczęła Lawai'a słabym głosem.

• Szczęśliwego Samhain - odpowiedziała ciotka Urszula grzecznie, ale poważnie. Jak niezadowolona nauczycielka. -Przepraszamy za kłopot, ale zajmiemy tylko chwilę.

Thea czuła w głowie każde powolne uderzenie serca.

To tylko wyrzuty sumienia, tłumaczyła sobie. Wcale nie mu­si chodzić o mnie.

Ale chodziło. I wyczuła to, zanim ciotka Urszula przebiegła wzrokiem twarze zebranych i powiedziała:

- Thea Sophia Harman.

Jakby nie wiedziała, jak wyglądam, pomyślała Thea pół­przytomna ze zdenerwowania.

Zdławiła szaleńczy odruch, by minąć ciotkę Urszulę i bie­giem ruszyć na górę. Teraz już wiedziała, czemu królik jest na tyle głupi, że na widok psa opuszcza bezpieczną kryjówkę i na oślep rzuca się do ucieczki. Panika.

Wystąpiła z kręgu, z dala od zdumionej Kishi po jej prawej i zaskoczonej Nat po lewej stronie. Każdy gapił się na nią bez­litośnie.

- O co chodzi? - starała się nadać głosowi niewinne brzmienie.

Ciotka Urszula spojrzała jej w oczy, jakby chciała powie­dzieć: przecież wiesz. I milczała dalej, co było równie straszne.

- Dani Naete Mella Abforth. Och, nie. Nie Dani...

Dziewczyna wystąpiła z kręgu. Dumnie unosiła głowę, ale w oczach miała strach. Podeszła do Thei. Dani, tak mi przykro.

- To wszystko - oznajmiła ciotka Urszula. - Możecie kon­tynuować obrzędy. Szczęśliwego Samhain. - Spojrzała na Theę i Dani. - A wy, na górę.

Usłuchały w milczeniu. Nie miały innego wyjścia. Poczuły chłodne nocne powietrze.

- Coś się stało? - zapytała Dani. Wodziła wzrokiem od ciot­ki Urszuli do drugiej kobiety, niskiej, ale emanującej siłą.

Thea skądś ją znała... Tak, już wiedziała. Nana Buruku. Z Wewnętrznego Kręgu. A więc to nie rodzinna sprawa Harmanów. Wezwał nas sam Wewnętrzny Krąg.

- Musimy porozmawiać o pewnych spawach. Załatwmy to jak najszybciej. - Nana Buruku położyła na ramieniu Thei dłoń w kolorze cynamonu. Przy krawężniku czekał wiekowy lincoln Continental babci. Nana Buruku osobiście usiadła za kierow­nicą.

Dani i Thea trzymały się za ręce. Dłoń Dani była lodowata.

Samochód kluczył uliczkami pełnymi dzieci w przebraniach i zatrzymał się przed wielkim domem w stylu ranczerskim, z wy­sokim ogrodzeniem. Dom Selene, odgadła Thea, widząc nazwi­sko: Lucna na skrzynce pocztowej.

Pewnie tutaj spotyka się krąg dziewic Kręgu Północy.

Ciotka Urszula wysiadła, Thea i Dani zostały w samocho­dzie z Naną Buruku. Ciotka wróciła wkrótce z Blaise.

Selene w srebrze i Vivienne w czerni odprowadziły ją aż do podjazdu. Przerażone, zagubione, w niczym nie przypominały groźnych czarownic.

Za to Blaise - owszem. Była boso, ale chyba nie odczuwała chłodu. Przy akompaniamencie dzwoneczków gwałtownie ot­worzyła drzwi, dumna, zła i gniewna. Usiadła obok Thei.

- O co chodzi? - zapytała. - Ominą mnie ciasteczka. Wszystko mnie ominie. Co to za Samhain?

Thea nigdy nie podziwiała jej tak bardzo, jak w tej chwili.

- Zdążymy na czas - zapewniła twardo Dani, choć palce nadal miała zimne jak lód.

Obie są dzielne, pomyślała Thea. A ja? Ale choć bardzo tego chciała, nie zdołała wydusić ani słowa ze ściśniętego gardła.

Podświadomie oczekiwała, że Nana Buruku skręci z auto­strady na pustynię, w stronę ziemi Thierry'ego. Ale nie, lincoln jechał znajomą trasą i zatrzymał się za sklepikiem babci Har­man.

Thea czuła na sobie pytający wzrok Dani. Nie miała jednak pojęcia, co się dzieje, a bała się spojrzeć jej w oczy.

- Chodźcie. - Ciotka Urszula wprowadziła je tylnymi drzwiami, za koralikową zasłonę, do pracowni.

Krzesła, na co dzień przeznaczone dla uczniów babci, usta­wiono w nieforemny krąg. Były zajęte; inni stali i rozmawiali półgłosem, ale kiedy weszły, wszystkie rozmowy ucichły.

Thea wodziła wzrokiem po twarzach, widząc je jak przez sen. Babcia Harman, zmęczona i ponura. Kybele, matka We­wnętrznego Kręgu, tak jak babcia jest jego Koroną. Zaniepoko­jona. Aradia - dziewica, smutna i poważna.

Rozpoznawała także pozostałych, których widziała dwa la­ta temu. Byli tak słynni, że znała ich imiona: Rhys, Belfana, Kreon, Stary Bob.

Ciotka Urszula i Nana Buruku dopełniały dziewiątki.

Wyglądali jak zwyczajni ludzie, pracujący i emerytowani, codziennie mijani na ulicy.

Nic bardziej błędnego.

W pracowni zebrała się największa potęga świata magii: wizjonerzy i wieszcze, nauczyciele i sędziowie. Wewnętrzny Krąg.

I wszyscy patrzyli na Theę.

• Przybyły dziewczęta - powiedziała Matka Kybele do Ara-dii. - Stoją pośrodku.

• Dobrze, zaczynajmy - odezwała się babcia Harman. -Niech wszyscy usiądą. - Nie prosiła, wydała polecenie jako naj­starszy członek zgromadzenia.

Nie patrzyła na Theę. I to wydawało się najgorsze. Zacho­wywała się, jakby Thea i Blaise były jej obce.

Zebrani ustawiali krzesła w bardziej foremny krąg i siadali. Mieli na sobie codzienne ubrania: garnitury, kitle, spodnie, ko­szulki. Aradia była w dżinsach, Stary Bob - w brudnych ogrod­niczkach.

Czyli jeszcze nawet nie zaczęli Samhain. Sprawa jest na ty­le poważna, że zrezygnowali z obchodów. To proces.

Rudowłosa Belfana ustawiła wózek inwalidzki Kreona w odpowiednim miejscu i usiadła jako ostatnia.

Jestem otoczona, pomyślała Thea tępo.

Tego bała się najbardziej i dlatego odepchnęła Erica wtedy, na pustyni, gdy po raz pierwszy poczuli więź. Teraz urzeczy­wistniły się jej najgorsze obawy.

Słyszała nierówny oddech Dani i dźwięk dzwoneczków, gdy Blaise przestępowała z nogi na nogę.

- Zaczynamy - zakomunikowała babcia Harman zmę­czonym, ale uroczystym tonem. - Na ziemię, powietrze, wodę i ogień, wzywam ten Krąg do jedności. - Wypowiadała pradaw­ne formuły otwierające obrady.

Thea nie słyszała słów, zlewały się z dudnieniem kwi w uszach. Dziwne uczucie, znaleźć się w środku kręgu. Gdzie­kolwiek spojrzała - nieprzenikniona twarz. Była w pułapce, jak­by otaczali ją ludzie.

- Theo Sophio Harman - powiedziała babka nagle i Thea znowu słyszała wszystko wyraźnie. - Jesteś oskarżona o...

Wydawało się, że czas ciągnie się w nieskończoność, choć pewnie nie było nawet krótkiej przerwy.

- O uprawianie zakazanych czarów, czym złamałaś prawo Hellewise i prawo tego Kręgu...

Słowa zawisły w powietrzu, niosły się echem. Thea czekała, aż usłyszy coś jeszcze, inne, gorsze zarzuty - że zdradziła ta­jemnice świata nocy i zakochała się człowieku. Nie padły.

- ...przywołanie ducha zza zasłony... łączenie ludzi zaka­zanym czarem miłosnym...

Potem padło imię Blaise.

Zarzucano jej, że posłużyła się tajemnymi substancjami, robiąc naszyjnik, i rzuciła na człowieka zakazany czar. Dani oskarżono, że pomagała Thei przywołać ducha, co oczywiście jest nieprawdą, pomyślała Thea smętnie.

Drżała od stóp po czubek głowy. Ze strachu i ulgi.

Nie wiedzą, że to jeszcze nic, bo przecież powiedzieliby, prawda? I jeśli będę trzymała język za zębami, może cała praw­da nigdy nie wyjdzie na jaw.

Skoncentrowała się na babci. Staruszka odczytała zarzuty i mówiła dalej już normalnym głosem:

- Rozczarowałyście mnie, wszystkie trzy. Zwłaszcza ty, Theo. Po niej się tego spodziewałam. - Wskazała członkom Krę­gu Blaise. - Po tej mojej wnuczce ubranej jak zła córka Hekate. Ale myślałam, że Thea ma więcej oleju w głowie.

Naprawdę była rozczarowana. I zraniona. Zawsze uważała Theę za dobrą, grzeczną, złotą dziewczynę, najbardziej obiecu­jącą latorośl Ogniska. Wodziła wzrokiem po twarzach zebra­nych i wszędzie widziała rozczarowanie.

Zawiodłam ich, ściągnęłam hańbę na swój ród. Wstyd mi.

Najchętniej zapadłaby się pod ziemię.

I nagle - srebrzysty dźwięk dzwoneczków. Blaise odrzuciła ciemną burzę włosów. Była gniewna, dumna i odrobinę znu­dzona.

- Ciekawe, kto nas zdradził - szepnęła groźnie. - Ktokol­wiek to zrobił, pożałuje.

I nagle, nie wiadomo dlaczego, Thea nie bała się już tak bar­dzo. Rozczarowanie - trudno, ale można zaskoczyć Wewnętrz­ny Krąg i przeżyć. Blaise jest tego najlepszym dowodem.

W tej chwili uświadomiła sobie ironię sytuacji. Przez całe życie wpadała przez kuzynkę, ale największego piwa nawarzyła sobie sama.

I pociągnęła za sobą Dani. W aksamitnych oczach lśniły łzy. Ten widok sprawił, że gula w gardle zniknęła i Thea znowu mogła mówić.

- Przepraszam, muszę coś powiedzieć. To bardzo ważne.

• Potem będziesz mogła to zrobić - zauważyła Matka Kybele, miękko i stanowczo; cała ona.

• Nie, teraz. - Thea przez chwilę zwracała się do babci, nie do Korony Wewnętrznego Kręgu. - Dani nie powinno tu być. Naprawdę. Nie miała pojęcia o tym, co robię. To wszystko mo­ja wina.

Staruszka złagodniała odrobinę, by po chwili znowu przy­brać nieprzenikniony wyraz twarzy.

- Dobrze, dobrze, później zobaczymy. Najważniejsze to ustalić, co dokładnie zrobiłaś.

Słowo „później" sprawiło, że Thea odzyskała przytomność umysłu. I wszystko się zmieniło. Później... czas... która godzina?

W panice rozejrzała się w poszukiwaniu zegara. O jest, za siwą głową Starego Boba. Za dziesięć dziesiąta. Eric.

Zdenerwowana pojawieniem się ciotki Urszuli na śmierć zapomniała, że Eric czeka na pustyni.

Ale teraz go widziała oczami wyobraźni i to tak wyraźnie, jakby stała obok niego. Wpatrzony w zegarek. Czas mija, a jej nie ma. Patrzy na trzy stosy i trzy kukły.

Impreza w szkole z okazji Halloween. Otwierają się wielkie drzwi, potok ludzi wpływa do środka. Kroki na drewnianej pod­łodze; dzieciaki w przebraniach pod sztucznymi czarownicami. Roześmiane ciekawie zaglądają do sali tortur.

A pod sufitem coś się czai. Nie wiedziała, niewidzialne czy podobne do figury woskowej albo lodowate jak powiew arktycznego wiatru. A może tylko kobieta o długich ciemnych wło­sach.

Czeka... potem spływa w dół... Zabije ich. Są zupełnie bezbronni. Strach był jak ostry nóż.

To się dzieje już, teraz, a ona nie robi nic, by temu zapo­biec.

ROZDZIAŁ 15

Thea! - Dani szarpnęła ją za ramię. - Mówią do ciebie. Wizje zniknęły. Thea stała w pracowni babci, ale widziała wszystko jak w krzywym zwierciadle; twarze dookoła rozciąga­ły się nienaturalnie, głosy odkształcały.

- Pytałam, skąd znałaś inwokację do przyzywania du­chów? - zapytała babcia powoli.

Eric. Nie poczeka, zacznie beze mnie. A może nie. Mówi­łam, żeby tego nie robił. Ale będzie się martwił o uczestników imprezy.

Tyle ludzi... Nawet małe dzieci. Kurczaki pod okiem ja­strzębia. Ilu spotka ten sam los co Kevina?

• Inwokacja od przyzywania duchów! - Babka krzyczała, jakby Thea ogłuchła.

• Ja... my... Słyszałam ją podczas Samhain, dwa lata temu. W Vermont. Widziałam, jak Wewnętrzny Krąg przyzywał zmar­łych. - Nawet własny głos wydawał się inny, obcy.

• Widziałyśmy was. Obie. Ukryłyśmy się wśród drzew i nikt nas nie zauważył - powiedziała Blaise.

W głowie Thei znowu rozległ się dzwonek.

Thea jak przez mgłę poczuła wdzięczność. Teraz była sku­piona wyłącznie na przerażających myślach, które kłębiły się w jej głowie.

Eric... Ale jeśli spróbuję go uratować, jeśli Wewnętrzny Krąg dowie się, że jest w to zamieszany człowiek, który wie o istnieniu świata nocy? Natychmiastowy wyrok śmierci.

Suzanne. Jeśli Erie podpali manekiny, Suzanne go zabije.

A więc tak czy inaczej, Eric zginie. Chyba że....

- Kogo przywołałaś? - Babka krzyczała i cedziła sło­wa, jakby Thea była nie tylko głucha, ale i opóźniona w roz­woju.

Chyba że...

- Właśnie to chcę powiedzieć.

Teraz wszystko stało się jasne. Ona jest stracona, ale może uda się ocalić Erica. Jeśli pozwolą jej działać, jeśli Eric jeszcze nie zaczął zgrywać bohatera...

• Chcę wam to powiedzieć - powtórzyła. I nagle słowa po­płynęły same, coraz szybciej i szybciej, jakby pękła tama.

• Wyznam wszystko, ale teraz proszę, babciu, pozwól mi wyjść. Na krótko. Muszę coś załatwić. A kiedy wrócę, zrobicie ze mną, co chcecie.

• Chwileczkę - zaczęła Matka Kybele, ale Thea nie mogła przestać.

• Błagam, babciu, błagam. Zrobiłam straszną rzecz i tylko ja mogę ją naprawić. Jeśli wrócę...

• Zaraz. Spokojnie - odezwała się babka, choć sama wyglą­dała na poruszoną. - Skąd ten pośpiech? Po kolei. Co takiego musisz zrobić?

• Odesłać ją. - Thea zrozumiała, że bez wyjaśnień się nie obejdzie. Starała się mówić powoli, wyraźnie, żeby zrozumie­li. - Ducha, którego przywołałam. Nazywa się Suzanne Blan-chet, spalono ją na stosie na początku XVII wieku. Jest na wol­ności i już zdążyła zabić człowieka.

Wszyscy słuchali; jedni ciekawie nachylali się do przodu, inni marszczyli brwi. Thea rozejrzała się po kręgu twarzy. Była przerażona, ale czy to ważne? Liczy się tylko Eric.

• W zeszłym tygodniu udusiła ucznia w mojej szkole. A dzisiaj zabije więcej osób, na imprezie z okazji Halloween. Nie mogę teraz tłumaczyć, skąd to wiem, bo nie ma czasu. Ale jestem tego pewna. Tylko ja zdołam ją powstrzymać. Ja wezwa­łam Suzanne, więc tylko ja mogę ją odesłać.

• Tak, ale to nie takie łatwe - odezwał się cichy głos. Thea spojrzała w tamtą stronę. Rhys, umięśniony mężczyzna w bia­łym kitlu. - Jeśli duch wydostanie się...

• Wiem i wymyśliłam, jak ją zwabić. Wszystko jest przygo­towane i... - Zawahała się. - Ktoś mi pomaga - przyznała ci­cho. - Teraz grozi mu niebezpieczeństwo. Dlatego muszę wyjść. Błagam.

- Chcesz iść od szkoły, na zabawę - domyśliła się ciotka Ur­szula. I choć jak zawsze zaciskała wargi, jej słowa zabrzmiały nie gniewnie, lecz mądrze.

Thea już otwierała usta, żeby zaprzeczyć, ale je zamknęła. Znowu nie wiedziała, co myśleć.

Na zabawę czy na pustynię? Jeśli Suzanne już dopadła roz­bawionych gości, powinnam jechać od szkoły. Ale tylko pod warunkiem, że Eric nie zrobił nic, by zwabić ducha na pusty­nię. W końcu to on jest dla mnie najważniejszy. Ale jeśli nic nie zrobił, Suzanne zacznie zabijać, zanim zdążą ściągnąć ją na pustynię.

Oszaleję.

Czuła się, jakby zaraz miała zemdleć. Zbyt wiele pytań Wszystko zależy, gdzie jest teraz Suzanne, a tego nie sposób ustalić.

Zadrżała. Przed oczami latały jej czarne plamy. Co robić?

- Przepraszam. Czy możecie mnie przez chwilę posłuchać? Widzę coś.

Głos Aradii, spokojny i opanowany. Dojrzały, choć prze­cież jest taka młoda. Thea usiłowała dojrzeć coś zza czarnych płatów.

- To ważne i ma związek z tym, o czym rozmawiamy - mó­wiła Aradia. - Zwróciła ku Thei piękną twarz w kolorze kawy z mlekiem. Wielkie brązowe oczy patrzyły prosto przed siebie, jak zawsze.

Aradia była niewidoma. Ale widziała oczami umysłu - rze­czy, których nie dostrzegają inni.

- Młody mężczyzna, w staroświeckim stroju. Stoi koło og­niska, w kamiennym kręgu.

Eric...

- Ma w ręku kij, pochodnię. Rozgląda się. Podchodzi do stracha na wróble? Nie widzę dokładnie. Pod strachem jest stos drewna. Chłopak się pochyla. Podpala stos.

O nie!

- Muszę iść. - Thea już nie prosiła o pozwolenie.

Aradia mówiła dalej:

• Drewno staje w płomieniach... Teraz widzę lepiej. To nie strach na wróble, to kukła. Czarownica. - Urwała, piękne śle­pe oczy się rozszerzyły. - Porusza się... nie, coś tym porusza. Duch. Duch porusza kukłą. Zbliża się do chłopaka...

• Idę - rzuciła Thea i przepchnęła się między Rhysem a Sta­rym Bobem, wyrwała się z kręgu. Koraliki z zasłony uderzyły ją w twarz i opadły z głośnym stukiem.

• Thea, poczekaj!

• Wracaj!

• Urszulo, natychmiast...

Dżip. Plecak jest w dżipie. Muszę go zabrać.

Kluczyki do lincolna wisiały na gwoździu przy drzwiach. Porwała je w biegu.

Wypadła na zewnątrz, tymczasem pierwsze trzy osoby mi­nęły koralikową zasłonkę. Zatrzasnęła im drzwi przed nosem.

Do samochodu. Szybko.

Wycofała się z zaułka z piskiem opon. Widziała falę światła, gdy otworzyły się drzwi, ale wtedy już skręcała w ulicę Barren. Eric...

Gnała jak nigdy, przemykała się w ostatniej chwili na po­marańczowym świetle, szukała skrótów. Zaledwie po kilku mi­nutach była przy klubie nocnego świata z wydrążoną dynią na ganku.

Nie miała gdzie zaparkować. Zostawiła samochód na środ­ku ulicy, z kluczykami w stacyjce. Wskoczyła do dżipa. Szybko. Szybko. Ruszyła, paląc gumę. Szybko. Na autostradę. Eric...

Pozwólcie mi do niego dotrzeć. I niech nie będzie za późno. Tylko o to proszę, tylko to się dla mnie liczy, później niech się dzieje, co chce.

Poświęciłabyś wszystko?

Tym razem głos nie był ani obcy, ani wrogi, raczej ciekawy. A Thea znała odpowiedź. Tak.

Jeśli dotrę na czas, odeślę go, zmuszę, żeby odszedł. Żeby się ukrył. Powiem Starszym, że go oszukałam, rzuciłam zaklę­cie, aby mi pomógł; nie zdradzę jego imienia.

Nieważne, co mi zrobią, on będzie bezpieczny. Tylko to się dla mnie liczy. Tylko o to proszę.

Ale wiedziała, że to i tak bardzo dużo, więc z całej siły do­ciskała pedał gazu.

Zjazd z autostrady. Boczna droga.

Jechała z zabójczą szybkością. Dudnienie w głowie kazało jeszcze przyspieszyć, choć na zakrętach z trudem trzymała się drogi. Pustynia.

Nawierzchnia była coraz gorsza. Thea niewiele widziała; księżyc już się schował. Samochód podskakiwał na wybojach.

Eric, rób coś. Rozmawiaj z nią, uciekaj. Jesteś mądry, bła­gam, odciągaj uwagę Suzanne i nie pozwól, by jej włosy znala­zły się blisko twojej szyi.

Ile siły ma duch?

Teraz widzę wszystko wyraźnie. Myślałam tylko o sobie, o tym, co mnie cieszy. Byłam jak zamknięta w lodzie, a powin­nam tańczyć z radości. Póki Eric żyje, niech sobie mieszka na Marsie, nieważne, czy się jeszcze zobaczymy, czy nie. Jeśli nic mu się nie stanie, będę szczęśliwa jak nikt.

Podskoczyła na wyboju. Jechała bezdrożem, na orientację. Las martwych juk...

Długo, za długo. Szybciej, szybciej!

I nagle zobaczyła w świetle reflektorów czerwone kolumny z piaskowca. Nareszcie!

Samochód miażdżył krzewy. Dostrzegła blask płomieni w zagłębieniu między głazami. Ogień... ruch... postać...

- Eric!

Z krzykiem nacisnęła hamulec, samochód się zatrzymał za­ledwie kilkanaście centymetrów od kamiennej konstrukcji.

- Eric! - Porwała plecak, otworzyła drzwi, wyskoczyła z dżipa.

- Thea! Nie zbliżaj się!

Blask ognia nadawał dziwne kolory kamieniom. Wszystko zdawało się czerwone, jakby skąpane we krwi. Warkot silnika i trzask ognia zlewały się w jeden piekielny pomruk.

Ale Eric żyje, walczy. Z duchem.

Thea zaatakowała. Jej umysł dopiero rejestrował doznania.

Kształt - raz kobieta, raz obłok. Jego część otaczała Erica. Złapał się za gardło. Resztki amuletu z sosnowych igieł, który dla niego zrobiła, poniewierały się dookoła ogniska. Na nic się nie zdały.

• Zostaw go! To moja sprawa! - wrzasnęła. Dobiegła do Erica. Po omacku szukała ducha. Znalazła jego skrawek. Chwy­ciła, ale poczuła tylko dłonie Erica i zimne powietrze.

• Nie, Thea, uważaj!

Duch puścił Erica, ten zachwiał się na nogach. Suzanne znów przybrała ludzką postać i zaatakowała, tym razem Theę.

- Thea! - Eric ją odepchnął. Upadli.

• Odejdź - szepnęła, zanim wstała. Szturchnęła go i jed­nocześnie rozglądała się za zjawą. - Idź, i to już! Kluczyki są w stacyjce. Jedź przed siebie. Później zadzwonię.

• Stań do mnie plecami - odparł bez tchu. - Jest bardzo szybka. Wiesz, że nie odejdę - wycedził przez zęby.

• To sprawa dla czarownicy, idioto - warknęła, opierając się o niego plecami. - Wynoś się! Będziesz mi tylko przeszka­dzał!

Daremne wysiłki, choć zdołała nawet nadać głosowi niena­wistne brzmienie.

Eric złapał ją za ramiona i wrzasnął:

- Wiesz, że nigdzie nie pójdę, więc nie marnuj czasu!

I znowu popchnął ją w bok. Poczuła lodowaty powiew.

- Przepraszam - dodał już normalnym głosem. - Wszystko w porządku?

Thea odwróciła się na pięcie, spojrzała za siebie. Widmo czekało. Przybrało kształt kobiety - niewyraźny, rozmyty. Długi warkocz ze świstem przecinał powietrze.

- Mam wszystko, co trzeba - szepnęła. Już wiedziała, że nie zostawi jej samej. - Ale odprawianie zaklęć chwilę potrwa. Musimy trzymać ją z dala od...

Nie spuszczała oczu z morderczego warkocza, ale nie była wystarczająco szybka. Rozległ się dziwny odgłos, coś między trzaskiem bicza a iskrzeniem prądu. Warkocz otoczył jej szyję.

W pierwszej chwili poczuła jedynie zimno, jakby ktoś za­rzucił na nią chustę z polarnego wiatru. Ale potem zjawa szarp­nęła, warkocz się zacieśnił, nagle przestał być widmowym two­rem. Stał się jak żelazna obręcz, rurka pełna zamarzniętego płynu, jak macka potwora z lodem w żyłach. I dusił ją nieubła­ganie.

Nie mogła oddychać, wsunąć palców pod lodowatą obręcz. Oczy wychodziły jej na wierzch.

- Tutaj! - wrzasnął Eric. Wymachiwał pochodnią i tańczył przy ognisku jak wariat. - Suzanne, spójrz na mnie! Załatwię twoją siostrzyczkę! - Dźgał pochodnią manekina symbolizu­jącego Lucienne; nie podłożył ognia pod drewno, ale podpa­lił kukłę. - No, zobacz! Fajne, co? - Szturchał manekina. Na ciemnych ubraniach wykwitł krąg ognia. - Przyznaj, że jesteś czarownicą!

Thea poczuła, jak coś się odsuwa, i nagle mogła oddychać. Chciała ostrzec Erica, ale z jej gardła wydobywało się jedy­nie ochrypłe skrzeczenie. Zresztą Eric już uskoczył. Cały czas stosował uniki.

• Tak trzymaj!

• Jasne, ale się pospiesz! - Rzucił się w drugą stronę. Zmusiła się, by na niego nie patrzeć. Plecak leżał na skraju

kamiennego kręgu, tam, gdzie go upuściła. Wysypała zawartość na ziemię.

Musi to zrobić dobrze. I szybciej niż kiedykolwiek uprawia­ła czary.

Dąb i jesion. Wrzuciła je do ognia, podeszła bliżej, przysu­nęła sobie pozostałe składniki.

Otworzyła plastikowy woreczek z kawałkami gorzkni. By­ły lekkie i musiała niemal wsadzić dłoń w ognisko, żeby się upewnić, że wpadły w płomienie. Potem wrzuciła sproszkowa­ny oset. I korzeń mandragory.

Sięgała właśnie po buteleczkę, gdy Eric zawołał:

- Pochyl się!

Nie podnosiła głowy, żeby zobaczyć dlaczego. Od razu pad­ła plackiem na ziemię. Lodowaty powiew rozwiał jej włosy, zbli­żył je do ognia.

- Suzanne! Zobacz! Mam twojego braciszka! - wrzeszczał Eric. Płonęły wszystkie trzy stosy. Erie uwijał się między nimi, co chwila dźgając kukły.

Thea zębami odkorkowała buteleczkę. Trzymała rękę nad ogniem.

Jedna kropla, dwie, trzy.

Płomienie buchnęły - potężne, wysokie, niebieskie. Thea się odsunęła.

- Suzanne! Tutaj! - Z trudem słyszała głos Erica przez trzask ogniska.

Z oczu płynęły jej łzy, ostry zapach drażnił nozdrza. Po omacku szukała ostatniego przedmiotu, niezbędnego, by ode­słać ducha w zaświaty... torebki z resztkami z brązowej misy. Rzuciła je na skraj paleniska.

Wstała i zobaczyła, że Eric jest w opałach.

Zgubił pochodnię. Duch złapał go za gardło i otaczał, zmie­niał kształty. Otworzył usta, ale Thea nic nie słyszała.

- Niechaj będzie mi dana moc słów Hekate. - Wrzasnęła na całe gardło, w buchające płomienie, do ducha.

I słowa przyszły, same płynęły z jej ust:

- W serce płomieni odsyłam cię! Na wąskie bezdroża odsy­łam cię! - Wkładała w nie całą swoją siłę i czuła pewność sie­bie, której nigdy nie zaznała. Bo widmo walczyło. Nie chciało odejść. - W wietrzną pustkę odsyłam cię. Za mgłę lat odsyłam cię.

Eric się zatoczył, wydawało się, że zjawa odrywa go od ziemi.

- Za zasłonę odsyłam cię. Odejdź szybko, lekko i bez­zwłocznie!

Eric wierzgał. Właśnie tak umarł Kevin - Thea była teraz o tym przekonana.

I nagle wykrzykiwała słowa, których nigdy nie słyszała:

- Na potęgę ziemi, powietrza i wody! Na potęgę ognia w dzisiejszą noc Hekate! Na moją moc, córy Hellewise! Zakli­nam cię, odejdź, suko!

Nie miała najmniejszego pojęcia, skąd jej się to wzięło. Ale Eric runął na ziemię. Duch go puścił.

Rzucił się do Thei - ale znieruchomiał, jakby uderzył w nie­widzialny mur. Zawisł nad ogniem.

W pułapce.

Błękitne płomienie pluły dymem na boki. Thea wyraźnie widziała widmo. I po raz pierwszy to nie był cień, ale kobieta.

Właściwie dziewczyna, nastolatka. O długich ciemnych włosach, jasnej karnacji i wielkich smutnych oczach. Rozchy­liła usta, jakby chciała coś powiedzieć.

Thea nie mogła oderwać od niej wzroku.

- Suzanne... - szepnęła.

Dziewczyna wysunęła bladą dłoń, ale w tym momencie pło­mienie wystrzeliły w górę. Zdawało się, że głowa dziewczyny stanęła w ogniu. Otaczały ją ciemne języki ognia. Na twarzy malował się smutek.

Thea instynktownie wyciągnęła rękę.

Ogień strzelił.

Powietrze przecięła błyskawica.

Suzanne była w samym środku płomieni. Błyskawica przy­brała kształt stożka; wąskiej dróżki.

Wszystko wirowało dookoła ogniska, jakby unoszone trąbą powietrzną.

Suzanne i smuga białego światła stopiły się w jedno. Znik­nęły.

W wietrzną pustkę. Za mgłę lat.

Ogień buchnął na wysokość człowieka, potem przygasł. Błękitne języki zmieniły się w żółte, zwyczajne płomienie. Jakby spadła zasłona. A po jej drugiej stronie była Suzanne.

Na skraju paleniska, tam gdzie zostały wrzucone resztki z brązowej misy, leżał kawałek miękkiej gliny. Thea uklękła, podniosła go, spojrzała w ogień i zobaczyła w płomieniach pu­kiel długich, ciemnych włosów. Zaczynały się palić.

Wyrwała je z płomieni, okleiła gliną. Amulet wyszedł nie­zgrabny, Blaise zrobiłaby to o wiele lepiej, ale włosy były bez­pieczne. Znalazła na ziemi drewnianą pieczęć, wycisnęła na gli­nie kabalistyczny symbol Suzanne.

Stało się.

Odtworzyła amulet. Suzanne znowu jest uwięziona. I tak będzie, dopóki ktoś nie okaże się na tyle głupi, by ją uwolnić.

Thea schowała amulet, nawet na niego nie patrząc. Pode­szła do Erica. Leżał na ziemi. Pociemniało jej przed oczami.

Po tym wszystkim nie, niemożliwe, żeby coś mu się stało. Błagam, niech się okaże, że jest cały i zdrowy...

Poruszył się, gdy przy nim stanęła.

• Udało się! Odeszła. Udało się! Uśmiechnął się blado.

• Nie płacz - powiedział ochryple. Nie wiedziała nawet, że płacze.

Eric usiadł. Był brudny, rozczochrany, zmęczony. W jej oczach wyglądał pięknie.

- Udało się nam - powtórzyła szeptem. Wyciągnęła rękę, by przygładzić mu włosy, i już jej nie cofnęła.

Wodził wzrokiem od Thei do ognia i z powrotem.

• Nie chciałem jej tego wszystkiego mówić. Bez względu na to, jaka była... - Czule pogładził policzek Thei. - Dobrze się. czujesz? Chyba masz siniaka.

• Ja? Ty najbardziej oberwałeś. - Położyła mu dłoń na gar­dle. - Wiem, o co ci chodzi - odparła. - Mnie też zrobiło się jej żal.

• Nie płacz już, proszę, nienawidzę tego. - Otoczył ją ra­mieniem.

Zaczęli się całować. Szaleńczo. Śmiali się i całowali jedno­cześnie. Czuła na ustach smak swoich łez, drżała w jego ramio­nach jak ptak.

Po chwili ciszę przerwał nowy odgłos. Nie chcieli się ru­szać, ale Eric spojrzał. I znieruchomiał. - Mamy towarzystwo. Thea podniosła wzrok.

Dookoła kamiennych kolumn stały samochody. Pewnie zjawiły się podczas walki z Suzanne, a huk ognia zagłuszył warkot silników, zresztą wtedy nie zwracali uwagi na takie drobiazgi.

Pasażerowie zdążyli już wysiąść. Babcia Harman pod rękę z ciotką Urszulą. Rhys w kitlu. Kształtna Matka Kybele z dłonią na ramieniu Aradii. Stary Bob. Nana Buruku.

Niemal cały Wewnętrzny Krąg.

ROZDZIAŁ 16

Thea puściła Erica. Nadal może spróbować go ocalić. Ale on trzymał ją w objęciach. Wstali razem i zmierzyli się z Wewnętrznym Kręgiem jak jeden mąż.

• Cóż... - Matka Kybele mrugała szybko. - Aradia sprowa­dziła nas, twierdząc, że potrzebujesz pomocy. Ale sami sobie poradziliście. Widzieliśmy końcówkę. Imponujące.

• Ja też to widziałam - zapewniła Aradia. Skierowała twarz w stronę Thei, na jej ustach błąkał się uśmiech. - Świetnie się spisałaś, Theo Harman. Jesteś prawdziwą kobietą Ogniska.

• Tak, a skąd wzięłaś ostatnie zaklęcie? - Babka oparła się na lasce, którą podał jej Rhys. - W życiu nie słyszałam, żeby ktoś się powoływał na swoją moc jako córy Hellewise - burknę­ła, ale wydawała się zadowolona.

Thea patrzyła na nie: na Dziewicę, Matkę i Koronę We­wnętrznego Kręgu. Cały czas obejmowała Erica.

- Nie wiem - odparła, na szczęście już nie tak bardzo drżą­cym głosem. - Po prostu samo przyszło.

• A ty? Jak się nazywasz, młody człowieku? - zapytała babcia.

• Eric Ross - powiedział cicho, z szacunkiem, ale bez strachu.

Thea była z niego dumna.

Staruszka wodziła wzrokiem od niego do Thei i z pow­rotem.

• Pomagałeś w tym mojej wnuczce?

• On o niczym nie wie... - zaczęła Thea, ale to oczywiście nie miało sensu. Było żałosne.

• Kocham ją - oznajmił Eric. - A ona mnie. I jeśli jakieś za­sady nie pozwalają nam być razem, są głupie.

Był bardzo dzielny i bardzo naiwny. Thei zakręciło się w gło­wie, zaciskała palce na jego dłoni tak mocno, aż ich ręce zaczęły drżeć. Dopiero teraz poczuła, że ma poparzoną prawą dłoń.

• Pozwól mu odejść - wyszeptała. Babcia milczała, więc Thea ciągnęła: - Błagam. Nigdy więcej się z nim nie spotkam, a on nikomu nie powie. Co takiego zrobił? Pomagał mi ratować życie. Proszę, nie każ go za moje przewinienia. - Z jej oczu po­płynęły łzy.

• Starał się przestrzegać zasad - zauważyła Aradia. - Przy­najmniej moim zdaniem.

Thea nie była pewna, czy dobrze słyszała. Babcia chyba też

nie.

• Jak to?

• Hellewise powiedziała, że czarownicom nie wolno zabi­jać ludzi, tak? - mówiła spokojnie Aradia. - A ta czarownica, ten duch, już zabiła jednego człowieka i chciała mordować da­lej. Eric pomógł Thei odwrócić zakazane zaklęcie, zapobiegł dalszemu łamaniu zasad.

• Pięknie powiedziane - mruknął Rhys, ale Thea nie wy­czuła, czy on zgadza się z Aradią, czy nie.

Babka podeszła bliżej. Patrzyła na Erica.

• A co takiego zrobiłeś, by pomóc, młodzieńcze?

• Nie wiem, czy pomogłem - odparł szczerze. - Przede wszystkim starałem się ocalić życie.

- Kiedy rozpaliłeś ogniska? - zapytała Thea cicho, nie pusz­czając jego dłoni.

Spojrzał na nią i uśmiechnął się lekko.

• O dziewiątej.

• Chociaż mnie tu nie było - mówiła odrobinę głośniej. - I choć wiedziałeś, że Suzanne będzie usiłowała cię zabić, a nie umiesz posługiwać się magią. Dlaczego to zrobiłeś?

Spojrzał na nią, na babkę, znowu na Theę.

- Wiesz dlaczego. Bo inaczej poleciałaby na zabawę.

• Zamordowałaby więcej osób. - Thea spojrzała na babcię. Starsza pani wpatrywała się ciekawie w Erica.

• A zatem ratowałeś życie.

• Nie wiem - odparł irytująco szczery. - Nie chciałem ry­zykować.

• Mnie też ocalił - wtrąciła Thea. - Suzanne próbowała mnie udusić. Gdyby nie on, nie udałoby mi się do końca wypo­wiedzieć zaklęcia.

• Wszystko bardzo pięknie, ale to za mało. - Stary Bob po­drapał się w zarośnięty podbródek. Z pomarszczonej twarzy niewiele się dało wyczytać. - Nigdzie nie jest powiedziane, że przestrzeganie jednej zasady znosi karę za złamanie innej. Ta­kie akrobacje mogą ściągnąć na nas kłopoty.

Babcia i Matka Kybele spojrzały po sobie. Babcia odnalazła wzrok Starego Boba.

- Przewijałam cię, więc nie pouczaj mnie o zasadach świa­ta nocy - warknęła. - Żaden krwiopijca nie będzie mi mówił, co robić. - Spojrzała na pozostałych. - Musimy o tym porozma­wiać w ustronnym miejscu. Wracamy do mnie.

W ustronnym miejscu. Nadzieja przyprawiała Theę o za­wroty głowy, gdy dżip podskakiwał na wybojach w drodze do domu.

Eric prowadził, ona siedziała z tyłu, więc nie mogli rozma­wiać. Z przodu zajęła miejsce ciotka Urszula.

Babcia o mnie walczy. I Aradia, i może nawet Matka Kybe­le. Nie chcą, żebym umarła. A chyba nawet, żeby zginął Eric.

Ale rzeczywistość co chwila gasiła nadzieję.

Co mogą zrobić? Nie zaakceptują związku człowieka i cza­rownicy. Nie zaryzykują wojny z resztą świata nocy, nie dla mnie.

Nie ma wyjścia.

Kawalkada samochodów zatrzymała się pod sklepem babci.

I oto Thea znowu stała w pracowni, a starszyzna zasiad­ła na krzesłach. Kreon i Belfana czekali, podobnie jak Blaise i Dani.

• Wszystko w porządku? - zapytała Dani i umilkła wpa­trzona w Erica. Człowiek w Kręgu.

• Odesłaliśmy Suzanne - odparła Thea. Znów wzięła go za rękę.

Stali pośrodku, czarownica i człowiek.

- Mamy problem - zaczęła babcia. I wyjaśniła, w czym rzecz, choć większość wiedziała. Mówiła długo, szczegółowo, po kolei patrząc członkom Kręgu w oczy.

Aradia i Matka Kybele siedziały po jej obu stronach i co ja­kiś czas dorzucały kilka słów.

Thea zakładała, że za kilka minut będzie po wszystkim. Babcia zwracała się do każdego, apelowała i dawała do zrozu­mienia, że Aradia i Matka Kybele podzielają jej zdanie. Po kolei przeciągała wszystkich na swoją stronę.

- W rezultacie mamy tę dwójkę i musimy zdecydować, co z nimi zrobić - zakończyła. - To decyzja Wewnętrznego Kręgu, cór i synów Hellewise, nie rady świata nocy - dorzuciła i łypnę­ła na Starego Boba.

Przeczesał dłonią zmierzwione siwe włosy.

• Nie wiem, czy rada się z tym zgodzi - mruknął, ale się uśmiechnął.

• Były kiedyś czasy, gdy ludzie i czarownice dogadywali się lepiej niż teraz - ciągnęła babcia. - Zapewne wie o tym każdy, którego drzewo genealogiczne sięga wystarczająco daleko.

Eric spojrzał na Theę. Pokręciła głową i pobiegła wzrokiem do Blaise.

• Chodzi o to, że dawno, dawno temu brałyśmy sobie ludz­kich mężów - wyjaśniła Matka Kybele. - Bo mężczyzn u nas jest zawsze mniej. Było to w czasach, gdy istniał trzeci Krąg, Krąg Świtu. Chciał uczyć ludzi magii.

• Aż ludzie zaczęli nas palić - dodała Belfana z poważną miną pod szopą rudych włosów.

• No cóż, ten raczej nikogo nie spali - żachnęła się ciotka Urszula.

W tej chwili Thea kochała ją nad życie.

• Nikt nie nalega, żeby zmienić zasady. - Matka Kybele splotła pulchne dłonie. - Nie wrócimy do tamtych okrutnych dni, znamy zagrożenie ze strony ludzi. Pytanie tylko, czy istnie­je jakiś wyjątek, który da się zastosować wobec tej dwójki?

• Nie sądzę - odparł Rhys powoli. - Jeśli to zrobimy, wszyst­kich nas oskarżą o zdradę.

• I rozpęta się nowa wojna świata nocy - dodała Nana Bu­ruku. - Każdy przeciwko każdemu.

• Życzę im jak najlepiej - odezwał się Kreon z wózka in­walidzkiego. Mówił ledwie słyszalnym szeptem. - Ale nie mogą żyć ani wśród nas, ani wśród ludzi.

Idealne podsumowanie sytuacji, pomyślała Thea. Nie ma dla nas miejsca, póki jedno z nas jest człowiekiem, a drugie czarownicą...

Pomysł zjawił się nagle jak błyskawica w spokojną noc.

Tak prosty. I tak przerażający.

Może się udać.

Ale czy się na to zdobędę?

Poświęciłabyś wszystko?

A zatem także babcię i Blaise. Dani, Lawai'ę, kuzynkę Ce­lestyn. Wuja Galena, ciotkę Gerdetch, ciotkę Urszulę, Selene i Vivenne, cały Krąg Zmierzchu.

Zapach ziół, lawendy zmieszanej z płatkami róży. Dotyk chłodnych kamieni w dłoni. Zaklęcia i inwokacje. To uczucie, gdy magia spływa z dłoni. Nawet wspomnienie Hellewise.

Hellewise w białej szacie w ciemnym lesie.

Czy poświęciłabyś wszystko dla pokoju?

Dla Erica?

Tym razem to był jej głos. Wsłuchała się w niego i nagle zna­ła odpowiedź.

Jest dobry. Czuły i namiętny. Mądry, odważny, bystry, uko­chany.

Kocha mnie. Był gotów oddać za mnie życie. Poświęciłby wszystko.

Obserwował ją, dostrzegła troskę w zielono-szarych oczach. Widział, że coś się dzieje.

Uśmiechnęła się. Była z niego dumna, gdy nawet tu, wśród postaci jak z zapomnianych legend, odpowiedział uśmie­chem.

- Mam pomysł - zwróciła się do babci i pozostałych. - Pu­char Lethe.

Cisza. Wymiana spojrzeń. Babcia była zdumiona.

- Nie tylko dla niego. Dla mnie też - dodała Thea. Głośne oddechy w nagłej ciszy.

Babcia zamknęła oczy.

• Jeśli wypiję dość dużo, zapomnę o wszystkim. - Thea brnęła dalej, mówiła do nieruchomych twarzy. - O całym świe­cie nocy. Nie będę czarownicą, bo stracę pamięć swojej dotych­czasowej tożsamości.

• Będziesz zagubioną czarownicą - sprostowała Aradia. Na jej ślicznej twarzy malował się pokój, nie wstręt. - Jak jas­nowidze, którzy nie wiedzą, skąd pochodzą. A zagubiona cza­rownica może żyć w świecie ludzi. I prawu stanie się zadość -orzekła.

Eric zacisnął dłoń.

- Ale...

Thea spojrzała na niego.

- Tylko w ten sposób możemy być razem. Zamknął usta.

Cisza ciągnęła się w nieskończoność. W końcu Blaise, która do tej pory stała w milczeniu ze skrzyżowanymi ramionami, oznajmiła:

- Powiedziała mi, że to jej bratnia dusza.

W pierwszej chwili Thea myślała, że kuzynka mówi złośli­wie, dolewa oliwy do ognia.

Ale babcia zdumiona podniosła głowę.

• Bratnia dusza? Dawno o tym nie słyszałam.

• Stary mit. - Rhys poprawił na sobie kitel.

• Może nie - zaprotestowała miękko Matka Kybele. - Może stare siły budzą się do życia, chcą nam coś zakomunikować.

Babcia patrzyła w podłogę. Gdy podniosła oczy, były w nich łzy, i po raz pierwszy wyglądała staro.

• Jeśli ci na to pozwolimy, jeśli dopuścimy, byś wyrzekła się swego dziedzictwa i odeszła, dokąd pójdziesz?

• Ze mną - odpowiedział Eric. - Moja rodzina już ją kocha. Mama wie, że Thea jest sierotą. Jeśli powiem, że nie może tu dłużej mieszkać, przyjmie ją pod swój dach bez pytania.

• Rozumiem - mruknęła babcia.

Eric oczywiście nie wspomniał, że jego mama uważa, iż Thea mieszka ze zwariowaną staruchą - ale babcia chyba o tym wiedziała.

I znowu chwila ciszy, gdy babcia wodziła wzrokiem po twa­rzach zebranych. W końcu skinęła głową. Odetchnęła głośno.

- Dziewczyna pokazała nam drogę - stwierdziła. - Czy ktoś jest przeciwko?

Nikt się nie odezwał. Na większości twarzy malowało się współczucie. Ich zdaniem to gorsze niż śmierć, przemknęło Thei przez głowę.

- Przyniosę puchar - zaproponowała nagle Blaise. Zniknęła za zasłoną.

Dobrze. Miejmy to już za sobą. Serce waliło Thei jak szalo­ne. Trzymali się z Erikiem za ręce tak mocno, że oparzone palce bolały.

• To nic strasznego - szepnęła do niego. - Najpierw bę­dziemy zamroczeni, ale potem wszystko sobie przypomnimy. Wszystko oprócz magii.

• Przeniesiesz się na zoologię - zauważył. - I pójdziesz na Davis. - Uśmiechał się, choć miał łzy w oczach.

Dani wystąpiła przed szereg.

- Czy mogę... Chciałabym się pożegnać. - Tyle powiedzia­ła spokojnie, potem głos jej się załamał i rzuciła się koleżance na szyję.

Thea uściskała ją serdecznie.

• Przepraszam, że wpakowałam cię w kłopoty.

• Nieprawda. Mówiłaś im, że to nie moja wina. Nic mi nie zrobią. Będzie mi cię brakowało w szkole. - Dani się odsunęła. Starała się nie płakać. - Bądź błogosławiona.

Wróciła Blaise przy akompaniamencie dzwoneczków. W jed­nej ręce miała cynowy puchar, w drugiej - butelkę.

Sam widok naczynia przyprawił Theę o dreszcz. Szkło po­ciemniało ze starości do tego stopnia, że nie wiedziała nawet, jakiego koloru jest płyn w środku, a butelka była tak zdeformo­wana, że nikt by nie odgadł pierwotnego kształtu. Korek zabez­pieczała woskowa pieczęć z licznymi wstążkami.

Babcia złamała pieczęć, zdarła wstążki. Usiłowała wyjąć korek, ale nie poradziłaby sobie bez pomocy Blaise.

Pochyliła butlę nad pucharem.

Popłynął brązowy płyn. Staruszka napełniła naczynie do połowy.

- Kiedy to wypijesz - zwróciła się do Thei - zapomnisz mnie. Nas wszystkich. Ale my nie zapomnimy ciebie. - Ostat­nie zdanie wypowiedziała do Kręgu. - Theo Sophio Harman, wiedz, że jesteś prawdziwą córą Hellewise.

Pocałowała wnuczkę w policzek. Thea po raz ostatni objęła kruche ciało.

- Żegnaj, babciu. Kocham cię.

Podeszła Blaise z pucharem w dłoniach. Wyglądała dziko i pięknie, włosy spływały czarną falą na plecy.

- Żegnaj - powiedziała Thea, biorąc puchar z białych dłoni kuzynki.

Blaise się uśmiechnęła.

Teraz, pomyślała Thea. Nie wahaj się. Nie myśl. Uniosła puchar do ust i upiła pierwszy łyk. I mało brakowało, a zakrztusiłaby się ze zdumienia. Prze­cież to ten smak.

Napotkała spojrzenie Blaise.

Wielkie, świetliste szare oczy. Wpatrzone w nią bacznie. Tak, jakby chciały jej coś powiedzieć. Thea piła.

Herbata. Rozwodniona mrożona herbata. Tak smakował puchar zapomnienia.

Butla była zabezpieczona pieczęcią, nie miała czasu, na korku był przecież wosk.

Jej myśli wirowały, ale była dość rozsądna, by pić dużo, żeby na dnie nie została ani kropla, którą Krąg będzie mógł zbadać, gdy Eric skończy.

Starała się zachować obojętny wyraz twarzy, gdy Blaise przekazała puchar Ericowi.

Zaczął pić, lekko zdziwiony.

- Do dna - zachęciła Blaise. Nie odrywała oczu od Thei. I wtedy Thea nabrała pewności.

Robiła to już przedtem. Po imprezie miałyśmy podać chło­pakom puchar zapomnienia, gdy przelejemy ich krew Podwę­dziłaś eliksir, a butlę napełniłaś herbatą. Odtworzyłaś pieczęcie, jesteś przecież zdolna. A teraz... teraz...

Blaise zabierała puchar z rąk Erica. Thea była na krawędzi histerii.

To się nie uda. Nie uwierzą.

Złapała Erica za rękę. wbiła mu paznokcie w skórę. Nie śmiała się odezwać, nawet na niego spojrzeć. Ale w myślach zaklinała go, by milczał i zdał się na nią.

Jej twarz była pusta i bez wyrazu, jak u lalki.

Eric stał bez ruchu. Nie wiedział, co się dzieje, ale poczuł jej paznokcie. I udowodnił, jaki jest mądry - nie odezwał się ani słowem.

• Koniec zebrania - oznajmiła Babka. - Blaise, wyprowadź ich, dopóki są zamroczeni. Powinni sami trafić do domu. - Od­wróciła się, nie patrząc na Theę.

• Nie ma sprawy.

• Pójdę z wami - zaproponowała Aradia.

ROZDZIAŁ 17

Szli do samochodu Erica. Bezksiężycowa noc była bardzo zimna. Thea położyła mu rękę na plecach, żeby nacisnąć znacząco, gdyby się wahał. Nie musiała.

Przy dżipie spojrzała na Blaise. Bała się cokolwiek po so­bie okazać. Czy Aradia ich widzi? Rozpaczliwie chciała po raz ostatni uściskać kuzynkę.

- Czy z pracowni jest okno na tę uliczkę? - spytała Ara­dia.

Blaise odpowiedziała przecząco.

- No to możecie się pożegnać. Później musicie udawać, że się nie znacie.

Thea spojrzała na Aradię; w gardle zaczął ją dławić szaleń­czy śmiech.

• Teraz wiem, czemu jesteś Dziewicą - szepnęła. - Ale czy inni też...

• Raczej nie. Niektórzy pewnie coś podejrzewają, ale będą milczeć. Szybko.

Thea uściskała kuzynkę; nie mogła się od niej oderwać.

• Dzięki. Och, Eileithyio... Będę za tobą tęskniła.

• Teraz ja jestem ostatnia w rodzie Harmanów! - Blaise nieudolnie naśladowała czarny charakter z kiepskich filmów. -I mam dla siebie cały pokój - dodała już bardziej wiarygodnym głosem. - I załatwię Sheenę.

• Kogo?

• Tak jest, bardzo dobrze, nic nie słyszałaś. To ona nas zdra­dziła. Jedna z dziewczyn Tobiasa. Krąg Północy. Skojarzyła, że odprawiamy zakazane czary, i doniosła babci.

• To już nieważne.

• Żartujesz chyba. Wysyłają mnie do klasztoru. Zabiję mał­pę. - Mocniej objęła Theę. - Nie wiem, dlaczego chcesz być z człowiekiem - szepnęła. - Ale mam nadzieję, że teraz, kiedy już go masz, nadal tego pragniesz.

- Blaise, kiedy wrócisz, nie krzywdź ludzi. Są tacy sami jak my.

Blaise mruknęła coś niezobowiązująco i dodała ledwo sły­szalnym szeptem:

- Będzie mi ciebie brakowało, siostro.

Dopiero wtedy Thea poczuła, że może wypuścić ją z objęć. Siedziała już w samochodzie, gdy Aradia wyszła na próg.

- Dwie sprawy - mówiła szybko. - Jedyna pomoc, jakiej mogę wam udzielić. Matka Kybele wspomniała dzisiaj Krąg Świtu. Krążą plotki, że są gdzieś czarownice, które usiłują go odtworzyć i zapomnieć Czas Ognia. Nie przestrzegają też zasad świata nocy. Nie wiem, czy to prawda, ale jeśli tak, spróbujcie ich poszukać.

Thei zaparło dech w piersiach. Ta myśl była jak nieoczeki­wany prezent.

- I jeszcze jedno. - Aradia uśmiechnęła się ciepło. - Mówi się, że niektórzy młodzi Redfernowie dziwnie się zachowują. Słyszałam nawet, że szukają bratniej duszy wśród ludzi, jak ty. Może warto byłoby się z nimi skontaktować i dowiedzieć cze­goś więcej.

Thea odzyskała oddech; z jej oczu popłynęły łzy.

- Dzięki, Aradio. Wielkie dzięki.

- Powodzenia, Theo. I tobie, Ericu. Dokądkolwiek pójdziecie. Eric, który do tej pory milczał za kierownicą, wyciągnął rę­kę i dotknął jej dłoni.

- Wzajemnie.

Thea słyszała jego zdumienie, choć starała się to ukryć.

Odjechali. Thea odwróciła się i patrzyła, jak Blaise znika w od­dali - mroczna, tajemnicza Afrodyta, nieprzewidywalna bogini.

Eric jechał szybko, dopiero kiedy byli daleko od domu bab­ci, zwolnił i zatrzymał się w dzielnicy mieszkalnej. Spojrzał na Theę.

- Czy ja jestem na to odporny? - zaczął ostrożnie. - Bo ni­czego nie zapomniałem. A może dopiero zadziała?

Thea go pocałowała. I śmiała się histerycznie.

• Nie, nie, nie.

• Czyli nic nam nie grozi? A ty zachowasz moc?

• Tak!

Musiała powtórzyć mu to kilka razy, ale w końcu zrozumiał. Rozpromienił się. Objął ją, wysiadał, skakał i krzyczał na całe gardło:

• Super! Brawo, Blaise! Tak jest!

• Eric!

Radośnie poklepał samochód.

- Wracaj do środka, idioto! Istoty nocy są wszędzie! - Śmia­ła się, pełna miłości, wdzięczności i ulgi. Otworzyła ramiona. -Chodź do mnie.

Pasowali do siebie; obejmował Theę, muskał oddechem jej włosy.

• Tak bardzo się cieszę - szeptał. - Kocham cię, wiedźmo. Thea śmiała się i płakała.

• Ja ciebie też.

Pocałował jej skroń. Musnęła jego policzek. Znalazł jej us­ta i zatrzymał się tam na dłużej, a Thea zapomniała o całym świecie.

Potem siedzieli w ciemności, wtuleni w siebie. Bezpieczni. Zjednoczeni.

Była z człowiekiem, który ją kocha - ze swoją bratnią du­szą. Wreszcie wolni, mogli być ze sobą bez strachu. Wypełniały ją spokój i radość.

I smutek. Przecież to nie tak, że nowe życie przyszło z ła­twością. Została wyrzutkiem odciętym od rodziny. Straciła bab­cię. Z Blaise musi spotykać się w tajemnicy. Poświęciła bardzo dużo. Prawie wszystko.

Ale nie żałowała. Nie teraz, mając przy sobie ciepłe, silne ciało Erica. Nie teraz, gdy ocaliła pokój w świecie nocy i opano­wała zagrożenie czyhające na ludzi.

Co dalej? - zastanawiała się.

Dziwne, nie znała odpowiedzi na to pytanie, ale się nie bała. Widziała przed sobą wiele dróg; wszystkie wydawały się równie prawdopodobne.

Zaraz pojadą do Erica. Jego mama będzie zaskoczona, ale serdeczna, a Roz gniewna i zachwycona. W przyszłym tygo­dniu, po powrocie do szkoły, przeniosę się na zoologię dla za­awansowanych.

Złożę dokumenty na uniwersytet Davis, zostanę weteryna­rzem i będę używać mocy, by leczyć chore zwierzęta. Albo od­kryję w sobie miłość do słoni czy wilków i poświęcę się pracy naukowej, gdzieś daleko, wśród zwierząt. Albo wezmą z Eri­kiem szczeniaka takiego jak Bud i napiszą książkę o psach.

Albo znajdę Krąg Świtu i poznam czarownice, które chcą zapomnieć Czas Ognia. Jako pierwsze przekaże ludziom ma­gię, Rosamund będzie dumna i silna, pozna wszystkie legendy

o Hellewise.

Albo poszukam wampirzych kuzynów i przekonam się, czy zasada bratniej duszy rzeczywiście powraca. Będziemy jak magnes, przyciągniemy młodych buntowników świata nocy

1 zaczniemy rewolucję.

Może młode pokolenie Harmanów i Redfernów zawiera przymierze z ludźmi. Może czas pogrzebać nienawiść.

Może stare siły budzą się do życia i nadchodzą nowe czasy. Może świat się zmieni.

Jedno było pewne.

Miała przed sobą nieskończenie wiele możliwości. Objęła Erica i poczuła, jak ogarnia ich spokój nocy.

---