Patterson James & Paetro Maxine Kobiecy Klub Zbrodni 07 Siódme niebo

JAMES PATTERSON

MAXINE PAETRO

SIÓDME

NIEBO

Z angielskiego przełożyła

ELŻBIETA PIOTROWSKA

Tytuł oryginału: 7TH HEAVEN

Redakcja:

Eliza Kujan

Ilustracja na okładce:

Misha/Fotolia.com

Projekt graficzny okładki i serii:

Andrzej Kuryłowicz

Skład: Laguna

ISBN 978-83-7659-228-2

Dystrybucja

Firma Księgarska Jacek Olesiejuk

Poznańska 91, 05-850 Ożarów Maz.

t./f. 22.535.0557, 22.721.3011/7007/7009

www.olesiejuk.pl

Sprzedaż wysyłkowa - księgarnie internetowe

WYDAWNICTWO ALBATROS

ANDRZEJ KURYŁOWICZ

Wiktorii Wiedeńskiej 7/24, 02-954 Warszawa

2010. Wydanie I Druk: B.M. Abedik S.A., Poznań

Dedykujemy tę książkę

naszym współmałżonkom i dzieciom:

Susie i Jackowi, Johnowi i Brendanowi

Jesteśmy ogromnie wdzięczni znakomitym profesjonalistom, którzy służyli nam swoim czasem i wiedzą, a wśród nich byli: dr Humphrey Germaniuk, kpt. Richard Conklin, Chuck Hanni, dr Allen Ross, Philip R. Hoffman, Melody Fujimori, Mickey Sherman i dr Maria Paige.

Na specjalne podziękowania zasługują: Ellie Shurtleff, Don MacBain, Lynn Colomello i Margaret Ross, którzy zbierali dla nas bezcenne informacje, oraz Mary Jordan, która — jak zawsze — panuje nad wszystkim.

Prolog

Kolęda

Na strzelistej daglezji pyszniącej się na tle panoramicznego okna wesoło migotały lampki. Wytworne meble eleganckiego salonu skryły się pod obfitością bożonarodzeniowych dekoracji i kartek z życzeniami świątecznymi, a w kominku trzaskały polana, nasycając pokój zapachem jabłoniowego drewna.

Świątecznej atmosfery dopełniały cyfrowe dźwięki kolędy Christmas Song w wykonaniu Binga Crosby'ego.

Kasztany pieczone na ogniu, Dziad Mróz szczypiący twój nos...

Henry Jablonsky nie widział teraz chłopców zbyt dobrze, gdyż Hawk* zerwał mu okulary z nosa i położył je na portalu kominka, co zresztą Jablonsky uznał za optymistyczny znak.

* Ang. jastrząb.

Mogło to oznaczać, że chłopcy nie chcą być zidentyfikowani, a zatem nie planowali ich uśmiercić. Proszę cię, Boże, błagam, pozwól nam przeżyć, a będę ci służył wiernie do końca swoich dni.

Obserwował dwie nieostre sylwetki poruszające się wokół choinki; wiedział już, że Hawk ma za pasem rewolwer. Usłyszał odgłos rozdzieranego papieru; po chwili Pidge** wymachiwał z uciechą kokardą dla nowego domowego kotka.

* Zdrob. ang. gołąb.

Mówili, że nie zrobią im krzywdy.

Powiedzieli, że to tylko włamanie.

Kiedy wchodzili, Jablonsky zdążył zapamiętać ich twarze na tyle dobrze, żeby opisać je policyjnemu portreciście, a zamierzał zgłosić się na policję, gdy tylko te cholerne łobuzy wyjdą z jego domu.

Obydwaj młodzi ludzie wyglądali tak, jakby właśnie zeszli z reklamowego billboardu Ralpha Laurena.

Hawk. Ujmująca powierzchowność. Nienaganna angielszczyzna. Blondyn, włosy rozdzielone przedziałkiem. Pidge, potężniejszy. Blisko metr dziewięćdziesiąt wzrostu. Muskularny jak koń pociągowy. Mięsiste dłonie. Dłuższe, kasztanowe włosy. Sądząc po wyglądzie, absolwenci uniwersytetu należącego do Ligi Bluszczowej. Jeden i drugi.

Może jest w nich krztyna dobra.

Jablonsky śledził ich ruchy. Hawk podszedł do regału i przeciągając palcem po grzbietach książek, odczytywał tytuły. Głos miał ciepły, jakby był przyjacielem rodziny.

— Łoł! Panie Jablonsky, ma pan 451 stopni Fahrenheita. Kultowa powieść.

Wyciągnął książkę z półki i otworzył ją na pierwszej stronie. Podszedł do Jablonsky'ego leżącego na podłodze ze związanymi rękami i nogami i z kneblem w ustach. Nachylił się nad nim.

— Nikt jak dotąd nie prześcignął Bradbury'ego, jeśli chodzi o pierwsze zdania tekstu — powiedział. Zaczął głośno czytać dobitnym, pełnym dramatyzmu głosem. — „Przyjemnie było palić. Patrzeć, jak ogień pożera rzeczy, jak je osmala, jak zmienia — przyjemność to była niewymowna” *.

* 451 stopni Fahrenheita, tłumaczyła Iwona Michałowska, wyd. Solaris 2008, s. 9.

Hawk zamknął książkę, a Pidge wyciągnął spod choinki wielkie

pudło, owinięte złotą folią i przewiązane złotą wstążką. Zawierało coś, o czym Peggy marzyła od lat.

— Dla Peggy od Świętego Mikołaja — odczytał Pidge z przywieszki i zabrał się do przecinania nożem warstw złotej folii.

Ma nóż!

Pidge otworzył pudło, odkładał na bok kolejne warstwy opakowania.

— Birkin. Prawdziwe cacko od Hermesa, Peggy. Święty Mikołaj przyniósł ci torebkę wartą dziewięć tysięcy dolarów! To budzi mój sprzeciw, Peggy. Zdecydowany sprzeciw.

Pidge sięgnął po kolejny prezent i gdy demonstracyjnie potrząsał pudełkiem, Hawk zajął się Peggy. Usiłowała z nim pertraktować, ale z jej ust zapchanych grubą skarpetą wydobywał się tylko bezsłowny bełkot. Henry'emu, który patrzył na jej błagalne spojrzenia, pękało z bólu serce.

Hawk wyciągnął rękę i przesunął nią po delikatnych blond włosach Peggy, a potem pogładził ją po mokrym od łez policzku.

— Otworzymy wszystkie wasze prezenty, panie J. i pani J., a potem zdecydujemy, czy darować wam życie.

Henry'emu zbierało się na wymioty, dławił się kneblem z wełnianej skarpetki. Gdy prężył się pod napiętymi więzami, poczuł nagle zapach moczu i ciepło w spodniach. Chryste! Zlał się. Ale to nie miało znaczenia. Ważne było jedynie, żeby uszli z tego z życiem.

Nie mógł się ruszać. Nie mógł mówić. Ale głowa jeszcze mu pracowała.

Co robić?

Ze swojego miejsca na podłodze rozejrzał się po pokoju. W zasięgu oczu miał mosiężny pogrzebacz do kominka. Nie odrywał już od niego wzroku.

— Pani J.! — zawołał Pidge do Peggy, potrząsając małym turkusowym pudełkiem. — To od Henry'ego. Naszyjnik Elsy Peretti. Piękny. Słucham? Ma pani coś do powiedzenia?

Podszedł do Peggy Jablonsky i wyciągnął skarpetę z jej ust.

— Czy naprawdę jesteście kolegami Dougiego? — zapytała.

— Dougiego? A któż to taki? — zaśmiał się Pidge.

— Nie róbcie nam krzywdy...

— Tego już za wiele, pani J.! — krzyknął Pidge, wtykając jej z powrotem skarpetkę w usta. — To nasza gra. Na naszych warunkach.

Kotek skakał po stosie papierów, gdy Pidge rozpakowywał kolejne prezenty: diamentowe kolczyki, krawat od Hermesa, sztućce Jensena do sałaty. Jablonsky modlił się w duchu, żeby zabrali to wszystko i sobie poszli. Krew dudniła mu głośno w uszach, natężał słuch, żeby zrozumieć, co Pidge ściszonym głosem mówi do Hawka.

— No to jak? Winni czy niewinni?

Hawk jakby się zadumał.

— Bogactwo uszlachetnia, więc...

— Tylko nie kpij ze mnie, koleś. To przecież łajdaki.

Pidge zrobił duży krok nad poszewką z zawartością sejfu Henry'ego Jabłońskiego i podszedł do stolika, na którym pod lampą leżała książka Bradbury'ego. Otworzył ją zamaszystym gestem, wziął do ręki pióro i starannie wykaligrafował coś na tytułowej stronie. Odczytał.

— Sic erat in fatis. Tak było zapisane w losach. Zabieraj łup i się zmywamy.

Hawk nachylił się i wyciągnął knebel z ust Jablonsky'ego.

— Przykro mi, stary. Pożegnaj się z Peggy.

Henry Jablonsky poczuł się jak uderzony obuchem. Co? Co to ma znaczyć? Ale dotarło do niego, że może mówić. Peggy, Peggyyy! — krzyczał rozpaczliwie, gdy salon zalewała jasnożółta poświata od płomieni ogarniających bożonarodzeniową daglezję.

Żar się potęgował i skóra na twarzy Henry'ego zamieniała się w pergamin. Coraz gęstsze kłęby dymy wzbijały się do sufitu, zwijały się pod nim i opadając, pochłaniały resztki światła.

Nie zostawiajcie nas!

Henry widział jeszcze, jak płomienie ogarniają zasłony, słyszał stłumione krzyki żony i huk zatrzaskiwanych drzwi frontowych.

Część pierwsza

Jak to było, Junie?

Rozdział 1

Siedziałyśmy wokół paleniska z tyłu „naszej” chaty na skraju Parku Narodowego Point Reyes, oddalonego godzinę jazdy na północ od San Francisco.

— Lindsay, łap za kieliszek! — zawołała Cindy.

Upiłam łyk margarity — smakowała doskonale. Yuki pilnowała ostryg na grillu. Słodka Martha, moja suczka border collie, westchnęła i skrzyżowała przed sobą łapy. Płomień ogniska rzucał migotliwe wzory na nasze twarze. Nad Pacyfikiem zachodziło już słońce.

— To było jedno z moich pierwszych doświadczeń w karierze lekarza sądowego — opowiadała Claire. — Dostałam nieźle w kość. Właziłam po chyboczącej się drabinie na strych stodoły z latarką w ręku...

Yuki, która łapczywie chwyciła za drinka, zakrztusiła się tequilą i nie mogła złapać tchu, więc ja i Cindy wrzasnęłyśmy unisono instrukcję: „Pij łyczkami!”.

Claire przytomnie walnęła Yuki w plecy i kontynuowała opowieść.

— Wciągałam swój zadek rozmiar szesnaście po tej cholernej drabinie, a ciemno było choć oko wykol i jakieś stwory czmychały w popłochu z przeraźliwym trzepotem skrzydeł. Wystarczający

horror, aż tu nagle w świetle latarki ujrzałam umarlaka. Nogi zwisały mu nad sianem, a gdy skierowałam latarkę w górę, odniosłam wrażenie, że gość lewituje, przysięgam na Boga! Wywalony język, oczy wylazłe z orbit, wyglądał zupełnie jak ghul *.

* Zły duch pustynny, zwykle rodzaju żeńskiego. Pojęcie to wywodzi się z arabskiego folkloru.

— Niesamowite — zaśmiała się Yuki. Miała na sobie spodnie od piżamy, bluzę z logo kalifornijskiej Boalt School of Law, a włosy związała w koński ogon. Rozbawiona po jednej margaricie wyglądała raczej na studentkę college'u niż kobietę blisko trzydziestki.

— Wrzasnęłam w czarną czeluść pode mną — ciągnęła Claire — i zawołałam dwóch postawnych funkcjonariuszy, żeby wleźli na górę. Odcięli mojego fakira od krokwi i zapakowali w worek na zwłoki.

Claire dramatycznie zawiesiła głos i w tym momencie zadzwoniła moja komórka.

— Lindsay, nie! — zawołała błagalnie Cindy. — Nie odbieraj...

Sądziłam, że to Joe, mój facet, melduje się, że jest w domu, ale wyświetlacz anonsował Warrena Jacobiego. Mojego obecnego szefa, a niegdyś służbowego partnera.

— Jacobi?

— Claire, nie przerywaj! — krzyknęła Yuki. — Ona nie wypuści teraz telefonu z ręki do późnej nocy.

— Lindsay? — zagadnęła jeszcze Claire, ale pogodziła się z utratą jednej słuchaczki i mówiła dalej. — Kiedy rozsunęłam zamek błyskawiczny worka, z ubrania faceta wyfrunął nietoperz. Zsikałam się w majtki — zapiszczała za moimi plecami. — Słowo daję!

— Boxer? Słyszysz mnie? — Głos Jacobiego brzmiał szorstko.

— Mam wolny dzień — warknęłam. — Dziś sobota, zapomniałeś?

— Będziesz chciała mieć tę sprawę. Jeżeli nie, powiedz od razu. Dostaną ją Cappy i Chi.

— Jaką sprawę?

— Gra jest o dużą stawkę, Boxer. Chodzi o syna Campionów. O Michaela.

Rozdział 2

Tętno mi podskoczyło, gdy usłyszałam nazwisko Michaela Campiona.

To nie jakiś tam chłopak, czyjś syn. Dla Kalifornijczyków był tak ważny, jak JFK junior dla całego narodu. Jedyne dziecko naszego byłego gubernatora, Connora Hume'a Campiona, i jego żony Valentiny, Michael, urodził się jako przyszły dziedzic ogromnej fortuny. Ale urodził się także z nieuleczalną wadą serca i od pierwszych dni żył na kredyt.

Byliśmy bombardowani jego zdjęciami i informacjami o stanie zdrowia. Stał się częścią życia każdego z nas. Poznawaliśmy go kolejno jako uroczego malucha, nad wiek rozwiniętego intelektualnie ucznia, przystojnego nastolatka — bystrego i pełnego wdzięku. Ojciec działał na rzecz Amerykańskiego Towarzystwa Serca, a Michael został dzieckiem z ich plakatów. Chociaż rzadko pokazywał się publicznie, martwiliśmy się o niego i nie traciliśmy nadziei na przełom w medycynie, dzięki któremu kalifornijskiemu „chłopakowi z wadą serca” będzie dane cieszyć się pełnią aktywnego życia.

Nieoczekiwanie, w styczniu tego roku, Michael zniknął. Powiedział rodzicom „dobranoc”, a rano jego sypialnia była pusta. Nie znaleziono żądania okupu. Nie było żadnych śladów użycia

przemocy. Drzwi z tyłu domu były otwarte z klucza, a Michael zaginął.

Jego zniknięcie uznano za porwanie i FBI rozpoczęło poszukiwania na terenie całego kraju. Policja San Francisco od początku prowadziła własne śledztwo, przesłuchując członków rodziny i służbę, nauczycieli Michaela i jego kolegów, jak również znajomych z sieci.

Fotografie Michaela od dnia jego narodzin po dzień zniknięcia zamieszczane były na pierwszych stronach „San Francisco Chronicie” i innej prasy, więc linia specjalna urywała się od doniesień osób, które rzekomo widziały Michaela po jego zaginięciu. Stacje telewizyjne nadawały reportaże i filmy dokumentalne z naznaczonego przez fatum życia Michaela Campiona.

Kolejne tropy śledztwa prowadziły donikąd i gdy upływały miesiące, podczas których nie odzywali się porywacze i nie dawał znaku życia sam Michael, temat był stopniowo wypierany z pierwszych stron gazet i z czołówek wiadomości telewizyjnych przez doniesienia o atakach terrorystycznych, klęskach żywiołowych, skandalach politycznych i spektakularnych zbrodniach.

Sprawa Michaela pozostawała otwarta, ale wszyscy domyślali się najgorszego. Że w trakcie porwania wydarzyło się coś nieprzewidzianego i tragicznego. Że Michael zmarł, a porywacze zakopali gdzieś jego ciało i zdołali umknąć sprawiedliwości. Obywatele San Francisco przeżywali okres żałoby wraz ze sławną i kochaną powszechnie rodziną Michaela, ale w końcu odłożyli księgę jego życia na półkę, choć na zawsze zachowali go w swojej pamięci.

Telefon Jacobiego obudził we mnie nadzieję, że uda się wyjaśnić tę straszną tajemnicę.

— Znaleziono ciało Michaela? — zapytałam.

— Nie, ale mamy wiarygodny trop. Wreszcie.

Mocno przycisnęłam komórkę do ucha, zapominając kompletnie o ghulach i pierwszym w tym roku spotkaniu Kobiecego Klubu Zbrodni na łonie natury.

— Jeżeli chcesz to wziąć, Boxer — mówił Jacobi — zastaniesz mnie w Budynku...

— Będę tam za godzinę.

Rozdział 3

Jazda powrotna do miasta zajęła mi mniej niż godzinę. Już po trzech kwadransach znalazłam się w Budynku Sprawiedliwości, siedzibie policji, ale także szeryfa, sądu i prokuratury, błyskawicznie pokonałam schody na trzecie piętro i wpadłam do naszej sali odpraw, rozglądając się, gdzie jest Jacobi.

W wielkiej hali zajmowanej przez nasz wydział migotały jarzeniowe świetlówki, sprawiając, że pochyleni nad biurkami funkcjonariusze z nocnej zmiany wyglądali niczym zjawy, które właśnie powychodziły z grobów. Niektórzy starsi stażem gliniarze podnosili wzrok i witali mnie zdawkowym „jak leci”, gdy przechodziłam obok nich, kierując się do gabinetu Jacobiego — przeszklonego boksu w rogu sali, skąd można było cieszyć wzrok rampą wjazdową na drogę stanową 280.

Mój partner, Richard Conklin, już się stawił. Klasyczny amerykański mięśniak, blisko metr dziewięćdziesiąt wzrostu, trzydzieści lat. Rozwalony na krześle, długie nogi opierał na brzeżku biurka Jacobiego, bo więcej miejsca na tym zwałowisku papierów nie było.

Wyciągnęłam krzesło dla siebie i rąbnęłam się przy tym w kolano. Zaklęłam głośno, demonstracyjnie, co Jacobi z półuśmieszkiem skwitował krótkim: „Ładnie się wyrażasz, Boxer”.

Usiadłam i pomyślałam tylko, że gdy ja tutaj urzędowałam, ten „gabinet” był naprawdę funkcjonalnym miejscem pracy. Zdjęłam baseballówkę i potrząsnęłam włosami, modląc się w duchu, żeby nie poczuli ode mnie zapachu tequili.

— Macie jakiś konkret? — zapytałam bez żadnych wstępów.

— Trochę tajemniczy trop — odparł Jacobi. — Anonimowy rozmówca z komórki na kartę pre-paid — facet nie do zidentyfikowania, to oczywiste. Powiedział, że tej nocy, kiedy zniknął syn Campionów, widział go wchodzącego do jednego z domów w Russian Hill. Do domu prostytutki.

Gdy Jacobi robił miejsce na biurku na położenie jej teczki wyciągniętej z policyjnej kartoteki, zastanawiałam się, jak mogło wyglądać życie Michaela Campiona tuż przed jego zniknięciem.

Nie chodził na randki ani na imprezy, nie uprawiał sportów. Każdego dnia rano był dowożony przez kierowcę do ekskluzywnego college'u, Newkirk Preparatory School, a po południu odwożony do domu. Nie wydawało się więc dziwne, że zapragnął odwiedzić prostytutkę. Prawdopodobnie zapłacił kierowcy za milczenie i wymknął się na godzinę czy dwie z pluszowego gniazdka miłości rodzicielskiej.

Ale co się z nim stało potem?

Co przytrafiło się Michaelowi Campionowi?

— Dlaczego ten donos wydaje się wiarygodny? — zapytałam Jacobiego.

— Facet opisał, jak Michael był ubrany tamtego dnia — miał na sobie charakterystyczny niebieski skafander narciarski z czerwonym pasem na jednym rękawie. Prezent gwiazdkowy. O tym stroju nie było nigdy wzmianki w mediach.

— Dlaczego ten jasnowidz czekał aż trzy miesiące z telefonem na policję? — spytałam.

— Mogę ci tylko powtórzyć to, co on powiedział. Gdy wychodził od tej prostytutki, minął się z Michaelem Campionem. Facet

nie puścił wcześniej pary z ust, bo ma żonę i dzieci. Mówił, że bał się rozgłosu, ale gryzło go sumienie. Wreszcie zaczęło kąsać zbyt dotkliwie, jak rozumiem.

— Russian Hill to przyjazna dzielnica dla prostytutek — zauważył Conklin.

Podzielałam jego opinię. Jakby Latin Quarter spotykała się w tym miejscu z South Beach. A z Newkirk School można tam dojść na piechotę. Wyjęłam notes z torebki.

— Jak się nazywa ta prostytutka?

— Kiedyś nazywała się Myrtle Bays — odrzekł Jacobi, wręczając mi jej kartotekę. Ze zdjęcia policyjnego patrzyła na mnie młoda kobieta o dziewczęcej twarzy, krótkich blond włosach i ogromnych oczach. Z daty urodzenia wynikało, że ma teraz dwadzieścia dwa lata.

— Kilka lat temu oficjalnie zmieniła imię i nazwisko — dodał Jacobi. — Nazwała się Junie Moon.

— Więc Michael Campion trafił do dziwki, tak? — podsumowałam, odkładając teczkę z powrotem na biurko. — Masz jakąś teorię?

— Wygląda na to, że dzieciak zmarł in flagrante delicto, Boxer. Godnie, „w siodle”, jak mówią Anglicy. Jeżeli faktycznie trafił nam się wiarygodny ślad, to mamy prawo domniemywać, że pani Myrtle Bays, alias Junie Moon, przyczyniła się do śmierci Michaela podczas jego pierwszego jebanka. A potem jakoś pozbyła się ciała.

Rozdział 4

Młody facet, około dwudziestki, ze sterczącymi, nażelowanymi włosami, w brązowej sportowej marynarce, pogwizdywał przez zęby, wychodząc frontowymi drzwiami z domu Junie Moon. Z wozu patrolowego obserwowaliśmy z Conklinem, jak sprężystym krokiem przechodzi na drugą stronę ulicy Leavenworth i otwiera pilotem zamki najnowszego modelu bmw.

Gdy tylne światła jego samochodu zniknęły za rogiem, podeszliśmy do wejścia starego wiktoriańskiego szeregowca, jednego z tych malowanych na wesołe kolory charakterystycznych domków, przypominających trochę bajkowe chatki z piernika, a ochrzczonych nazwą Painted Ladies. Ten był odrapany i wyraźnie prosił się o remont. Nacisnęłam dzwonek. Po minucie zadzwoniłam ponownie.

Otworzyły się drzwi i stanęliśmy twarzą w twarz z nieumalowaną Junie Moon.

Od pierwszego wejrzenia wydało mi się, że Junie Moon nie jest zwykłą dziwką.

Biła z niej dziewczęca świeżość, jakiej nie spotkałam dotąd u żadnej prostytutki. Wilgotne po prysznicu włosy skręcały się na czubku głowy w blond spiralki, a z tyłu zwijały w rodzaj warkoczyka ufarbowanego na niebieski kolor. Oczy miała duże,

szaroniebieskie, usta w kształcie łuku Kupidyna z mocno zarysowanym wgłębieniem pośrodku górnej wargi.

Zaskoczyła mnie jej uroda, ale jeszcze bardziej ten rozbrajający, dziewczęcy wdzięk. Junie zawiązała ciasno szarfę od złotego jedwabnego szlafroczka, gdy Conklin pokazał jej swoją odznakę i wymienił nasze nazwiska, informując, że jesteśmy z wydziału zabójstw policji San Francisco.

— Czy możemy wejść? — zapytał.

— Zabójstw? I przychodzicie do mnie? — zdziwiła się. Jej głosik był nie tylko młodziutki, ale i słodki, co dopełniało wrażenia, jakie robiła jej powierzchowność.

— Mamy kilka pytań w związku z zaginięciem pewnej osoby — wyjaśnił Rich, uzbrajając twarz w niewiarygodnie uwodzicielski uśmiech.

Junie Moon zaprosiła nas do środka.

W pokoju unosił się słodki, kwiatowy zapach, chyba połączenie lawendy i jaśminu, a niskowatowe żarówki skryte w jedwabnych abażurach dawały ciepłe, przyjemne światło. Usiedliśmy z Conklinem na dwuosobowej kanapce, a Junie usadowiła się na pufíe, obejmując rękami kolana. Miała bose stopy, umalowane pastelowym lakierem paznokcie mieniły się perłowo jak wnętrze muszli.

— Ładnie mieszkasz — powiedział Conklin.

— Dziękuję. Wynajmuję ten domek. Z umeblowaniem — wyjaśniła.

— Czy kiedykolwiek widziałaś tego człowieka? — zapytałam, pokazując Junie zdjęcie Michaela Campiona.

— Twarzą w twarz? Bo to jest przecież Michael Campion, tak?

— Tak, to on.

Ogromne oczy Junie Moon zrobiły się jeszcze większe.

— Nigdy w życiu nie widziałam Michaela Campiona.

— Okay, Junie — powiedziałam. — Chcielibyśmy zadać ci jeszcze kilka pytań, ale podczas przesłuchania na policji.

Rozdział 5

Junie Moon siedziała naprzeciwko nas w pokoju przesłuchań numer 2, małej klitce o powierzchni dwunastu metrów kwadratowych, ze ścianami i podłogą wyłożonymi szarymi płytkami, gdzie poza metalowym stołem i takimiż czterema krzesłami oraz kamerą wideo umocowaną pod sufitem nie było nic więcej.

Dwukrotnie się upewniłam, czy w kamerze jest film i czy jest włączona.

Junie miała na sobie różowy cardigan o luźnym splocie, top z koronką, dżinsy i tenisówki. Bez makijażu wyglądała — nie przesadzam — na uczennicę dziesiątej klasy.

Mimo że Junie Moon nie była aresztowana, Conklin najspokojniej w świecie rozpoczął przesłuchanie od odczytania jej swoim uwodzicielskim głosem tak zwanych praw Mirandy: „Masz prawo zachować milczenie. Wszystko, co powiesz, może zostać wykorzystane przeciwko tobie...”. Bez słowa sprzeciwu podpisała formularz zapoznania się z przysługującymi jej prawami, ale ja byłam rozwścieczona. Nie musieliśmy recytować formuły Mirandy osobie niepostawionej jeszcze w stan oskarżenia. Bałam się, że Junie się wystraszy i powstrzyma od powiedzenia czegoś istotnego dla sprawy. Jednak wobec faktu dokonanego stłumiłam irytację.

Junie poprosiła o kawę i popijała ją z obojętnym wyrazem twarzy z jednorazowego kubka, gdy ja przeglądałam jej policyjne dossier. Wypomniałam jej trzykrotne aresztowanie za prostytucję, na co odparła spokojnie, że od czasu zmiany nazwiska nie została zatrzymana ani razu.

— Czuję się, jakbym była nową osobą — powiedziała.

W widocznych miejscach na jej ciele nie dostrzegłam ani śladów nakłuć, ani siniaków. Coś mi nie grało. O co tu chodzi?

Dlaczego taka śliczna dziewczyna jak Junie została prostytutką?

— Przyjęłam nazwisko głównej bohaterki ze starego filmu z Lizą Minelli — opowiadała Conklinowi. — Miał tytuł Powiedz, że mnie kochasz, Junie Moon. Dokładnie takie słowa słyszę od niejednego klienta — dodała z tęsknym uśmiechem.

Conklin odgarnął z czoła kosmyk brązowych, lśniących włosów, w jego oczach pojawiły się diabelskie ogniki. Byłam pewna, że nie oglądał tego filmu ani nie czytał książki.

— Doprawdy? To musi być miłe.

— Jak rozumiem, Junie — wtrąciłam się — większość twoich klientów to licealiści i studenci, czy tak?

— Proszę mi powiedzieć szczerze, pani porucznik. Czy powinnam prosić o prawnika? Wmawia mi pani, że uprawiam seks z nieletnimi, ale to nieprawda.

— Czy każesz im pokazywać prawo jazdy, zanim ściągniesz majtki?

— Nie interesuje nas twoje, hmmm... życie towarzyskie, Junie — przerwał mi Conklin. — Nas interesuje Michael Campion.

— Mówiłam już — jej głos drżał lekko — że nigdy go nie widziałam. Jego na pewno bym rozpoznała.

— Zrozum — powiedziałam. — O nic cię nie obwiniamy. Wiemy przecież, że Michael miał chore serce. Być może mu wysiadło, akurat wtedy, gdy był z tobą...

— Nigdy nie został moim klientem — obstawała przy swoim Junie. — Byłby to dla mnie wielki zaszczyt, ale to się nie zdarzyło.

Conklin uznał, że jego czarujące uśmiechy nie odnoszą skutku.

— Junie, zdecyduj się na współpracę z nami, a nie będziemy się czepiać ciebie i twojego zajęcia. Jeżeli nie zaczniesz mówić prawdy, będziesz miała do czynienia z obyczajówką, która przyprze cię do muru.

Bawiliśmy się z Junie w kotka i myszkę przez dwie godziny, sięgając po wszelkie zgodne z regulaminem chwyty. Stwarzaliśmy klimat zaufania. Zasypywaliśmy ją pytaniami. Słyszała naprzemiennie kłamstwa, słowa otuchy i groźby. Mimo to Junie stanowczo zaprzeczała, że zna Campiona. W końcu zagrałam jedyną kartą, jaka nam pozostała.

— A jeżeli ci powiem, że mamy świadka, który jest gotów zeznać — dla wzmocnienia efektu trzasnęłam ręką w stół — że widział Michaela Campiona wchodzącego do twojego domu tamtego pamiętnego dnia, dwudziestego pierwszego stycznia? I tenże świadek czekał na Michaela, żeby go odwieźć do domu.

— Ale się nie doczekał, Junie, ponieważ Michael nigdy od ciebie nie wyszedł.

— Świadek? To absolutnie niemożliwe — zaperzyła się. — To jakaś pomyłka.

Powołanie się na ten wątpliwy trop było desperackim posunięciem, a do tego na nic się nie zdało. Nabierałam przekonania, że anonimowy informator Jacobiego to kolejny pomyleniec, i zaczęłam się zastanawiać, czy nie zadzwonić do szefa z niecenzuralną wiązanką, kiedy nagle w Junie nastąpiła zmiana. Do oczu napłynęły jej łzy, twarz wykrzywiła się w grymasie bólu.

— Macie rację, macie rację, dłużej tego nie zniosę. Jeżeli nie będziecie nagrywać, powiem, jak było.

Wymieniliśmy z Conklinem osłupiałe spojrzenia. Zareagowałam jednak przytomnie, natychmiast wyłączając kamerę.

— Nie popełnisz błędu, wyznając nam prawdę — powiedziałam, a serce załomotało mi w piersi z radości.

Pochyliłam się w jej stronę, opierając się dłońmi o stół.

I Junie zaczęła nam o wszystkim opowiadać.

Rozdział 6

— Było tak, jak mówiliście — powiedziała Junie, patrząc na nas z żałosną miną, w której odczytywałam i ból, i strach.

— Czy Michael zmarł przy tobie? — spytałam. — Czy to prawda, że on nie żyje?

— Mogę zacząć od początku? — Junie spojrzała na Conklina.

— Jasne — odparł Rich. — Nie musisz się spieszyć.

— Na początku nie wiedziałam, kim on jest — mówiła Junie. — Kiedy Michael zadzwonił, żeby się umówić, podał fałszywe nazwisko. Więc gdy otworzyłam drzwi i stanął w nich... Jezu! Chłopiec z namiotu tlenowego. Przyszedł do kogo? Do mnie!

— Co było dalej? — zapytałam.

— Był naprawdę stremowany. Przestępował z nogi na nogę. Co chwila zerkał w okno, jakby się bał, że ktoś go może zobaczyć. Zaproponowałam mu drinka, ale odmówił. Chciał wszystko dokładnie zapamiętać. Powiedział, że jest prawiczkiem.

Junie pochyliła głowę, z oczu popłynęły jej łzy, które skapywały na stolik. Conklin podsunął jej karton z chusteczkami. Patrzyliśmy na siebie w szoku i oczekiwaniu, co powie dalej.

— Niejeden prawiczek przychodzi do mnie — kontynuowała po chwili przerwy. — Czasami chłopak prosi, żeby to wyglądało jak randka i ma potem wspomnienie z najwspanialszej randki w życiu...

— Nie wątpię — mruknął Conklin. — Więc właśnie tak było z Michaelem? Udawał, że jest na randce?

— Dokładnie — rzekła Junie. — A w sypialni przyznał się do prawdziwego nazwiska! Moje przybrane strasznie mu się spodobało, podniecało go. A potem zaczął opowiadać o sobie. Grał w szachy w Internecie, zdobył nawet tytuł mistrzowski. Wiecie o tym? I w ogóle nie zachowywał się jak sławna osoba. Był autentyczny, taki zwyczajny. Mnie też zaczęło się wydawać, że jestem na randce.

— Doszło do seksu, Junie? — zapytałam.

— Jasne, że tak. Położył pieniądze na nocnym stoliku, a ja zdjęłam z niego ubranie, ale ledwo zaczęliśmy się kochać, on nagle... nagle musiał przestać. Powiedział, że go strasznie boli — Junie przyłożyła dłoń do piersi. — Wiedziałam o jego sercu, ale miałam nadzieję, że mu przejdzie.

Rozkleiła się. Wsparła głowę na skrzyżowanych na stole rękach i rozszlochała się, jakby to wspomnienie bardzo ją bolało.

— Było z nim coraz gorzej — wydusiła z siebie po chwili. — „Zadzwoń do mojego ojca”, mamrotał, ale ja nie byłam w stanie się ruszyć. I nie znałam numeru telefonu.

A nawet gdybym znała, co miałabym powiedzieć? Że jestem prostytutką? Jego ojciec to wielki gubernator Campion. Wsadziłby mnie do więzienia na resztę życia. Więc trzymałam Michaela w objęciach i śpiewałam mu — kontynuowała Junie. — Wierzyłam, że mu się polepszy. — Podniosła głowę, pokazując zroszoną łzami twarz. — Ale z nim było coraz gorzej.

Rozdział 7

Conklinowi drgały mięśnie dolnej szczęki i to był jedyny sygnał, że jest wstrząśnięty opowieścią Junie w równym stopniu co ja.

— Ile czasu to trwało? Jak długo Michael umierał? — rzucił pytanie.

— Nie wiem. Może parę minut, a może dużo dłużej. To było straszne, naprawdę straszne — powiedziała Junie, potrząsając głową. — Patrzyłam, jak umiera i wtedy... wtedy zadzwoniłam do swojego chłopaka.

— Zadzwoniłaś do chłopaka? Jest lekarzem?

— Nie. Ale potrzebowałam go. Kiedy Ricky przyszedł, Michael już nie żył, więc włożyliśmy go do wanny. Usiedliśmy potem i długo zastanawialiśmy się, co robić dalej.

Chciałam wrzasnąć: „Ty kretynko! Mogłaś go uratować! Michael Campion mógł nadal żyć”. Miałam ochotę nią potrząsnąć. Strzelić ją w tę niewinnie wyglądającą buźkę. Opanowałam się jednak i pozwoliłam Conklinowi zadawać dalsze pytania.

— Więc co zrobiłaś z jego ciałem, Junie? Gdzie jest Michael?

— Nie wiem.

Wstałam, z hukiem odsuwając krzesło.

— Jak to nie wiesz? Co to ma znaczyć? — Zrobiłam parę rundek wokół stołu.

Junie zaczęła mówić tak szybko, jakby na jednym oddechu chciała wyrzucić z siebie wszystko i dobrnąć wreszcie do końca.

— Po kilku godzinach Ricky podjął decyzję, że poćwiartuje ciało. Trudno mi było wyobrazić sobie coś bardziej makabrycznego — wychowałam się na farmie! Rozryczałam się, zwymiotowałam — mówiła Junie bliska uraczenia nas podobną reakcją.

Posadziłam tyłek z powrotem na krześle, przysięgając sobie, że nie będę już straszyć tej małej dziwki, chociaż aż trzęsłam się ze wzburzenia.

— Kiedy już zaczęliśmy go kroić, nie było odwrotu. — Junie rzuciła Conklinowi błagalne spojrzenie. — Pomagałam Ricky'emu zapakować ciało w osiem worków na śmieci, które wrzuciliśmy do jego pick-upu. Była mniej więcej piąta rano. Na ulicy żywego ducha.

Wpatrzona w nią, próbowałam wyobrazić sobie niewyobrażalne. To niby jeszcze dziecko z krwią na rękach. Ciało Michaela Campiona pokrojone na krwawe ochłapy.

Usłyszałam głos Conklina.

— Mów dalej, Junie. Słuchamy cię. Zrzuć ten ciężar z piersi.

— Jechaliśmy kilka godzin wzdłuż Pacyfiku — mówiła Junie z wahaniem, jakby przypominała sobie jakiś sen. — Zasnęłam. Obudził mnie głos Ricky'ego, który mówił, że to koniec podróży. Zaparkował na tyłach McDonalda, gdzie stały kontenery na śmieci. Wrzuciliśmy do nich nasze worki.

— Gdzie to było? Pamiętasz nazwę miejscowości?

— Właściwie nie.

— Przypomnij sobie — warknęłam, znowu tracąc panowanie nad sobą.

— Próbuję.

Junie podała nam za to nazwisko i adres swojego chłopaka, które skrzętnie zanotowałam.

Rich podsunął jej blok biurowy i spytał, czy nie zechce złożyć oficjalnego zeznania na piśmie.

— Raczej nie — odrzekła. Wyglądała na wypaloną i zmęczoną. — Czy już... czy zostanę odwieziona do domu?

— Raczej nie — odpowiedziałam jej własnymi słowami. — Proszę wstać i założyć ręce do tyłu.

— Aresztujecie mnie?

— Właśnie to robimy.

Zacisnęłam kajdanki na ostatnim ząbku, ale i tak były dla niej za luźne.

— Przecież powiedziałam wam prawdę, jak prosiliście.

— I doceniamy to — odparłam. — Jesteśmy wdzięczni. Jesteś aresztowana pod zarzutem mataczenia i utrudniania policyjnego dochodzenia. To wystarcza, żeby cię zatrzymać.

Junie znowu się rozpłakała. Tłumaczyła Conklinowi, że wszystkiego bardzo żałuje, ale nie czuje się winna. Zaczęłam odtwarzać w pamięci mapę, przypominając sobie nazwy miejscowości leżących nad oceanem i tak na oko oceniłam, że na północnym wybrzeżu Kalifornii jest około sześciuset restauracji McDonald's.

Zastanawiałam się, czy są jakiekolwiek szanse na to, żeby odnaleźć szczątki Michaela Campiona.

Rozdział 8

Było tuż po północy, siedziałam w kuchni na barowym taborecie, Joe wrzucał makaron do wrzącej wody. Joe jest wysokim, przystojnym mężczyzną, ma ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, ciemne włosy, jasnoniebieskie oczy. Patrzyłam, jak stoi przy kuchence w niebieskich bokserkach, z rozczochranymi włosami i twarzą nabrzmiałą od snu. Pomyślałam, że w tym momencie wygląda tak, jakby był moim mężem. Wiedziałam, że mnie kocha.

I ja go kochałam.

Dlatego Joe przeniósł się ze stanu Kolumbia do San Francisco, zamykając tym posunięciem burzliwy etap naszego związku na odległość. Mieliśmy budować coś nowego i trwalszego. Wynajął fantastyczny apartament na Lake Street, ale po miesiącu przywiózł do mnie swój wspaniały komplet garnków z miedzianym dnem i noce spędzał w moim łóżku. Szczęśliwie udało mi się przenieść na trzecie piętro mojego apartamentowca i w nowym mieszkaniu mieliśmy więcej przestrzeni.

I więcej nas teraz łączyło, staliśmy się sobie bardziej bliscy, czyli nie zawiodłam się w nadziejach.

Musiałam wobec tego zadać sobie pytanie, dlaczego pierścionek zaręczynowy, który dostałam od Joego, wciąż leży w czarnym

aksamitnym pudełeczku, a brylanciki lśnią w ciemności zamiast na moim palcu? Dlaczego nie mówię „tak”?

— Co ci powiedziała Cindy? — spytałam.

— Verbatim? Tu Martha. Jakiś przełom w sprawie Campiona i Lindsay wpadła w amok. Zepsuła nam weekend. Nie daruję. Zadzwonię do niej rano i poproszę o wypowiedź dla prasy. Niech nie próbuje zbyć mnie byle czym.

Roześmiałam się, bo Joe świetnie naśladował głos Cindy, która jest nie tylko moją przyjaciółką, ale także najlepszą reporterką działu kryminalnego „San Francisco Chronicie”.

— Fakt, że albo można jej powiedzieć wszystko, albo nic. Tym razem jednak niczego nie usłyszy.

— Więc mnie oświeć, Blondie. Jestem całkiem rozbudzony.

Wzięłam głęboki oddech i opowiedziałam Joemu o Junie Moon. Ze szczegółami. Że najpierw zaprzeczała wszystkiemu, a potem poprosiła o wyłączenie kamery i opowiedziała o „randce” z Michaelem, który nagle zaniemógł, miał atak serca, a ona nie zadzwoniła pod 911, tylko śpiewała mu kołysanki, póki jeszcze jego serce biło.

— Boże drogi, nie do wiary.

Ślinka napływała mi do ust, gdy Joe szykował dla mnie miskę z tortellini in brodo i nie mniejszą z lodami dla siebie.

— Gdzie jest ciało? — zapytał, siadając na taborecie obok mnie.

— To pytanie za sześćset milionów dolarów — odparłam, czyniąc aluzję do szacowanej wartości fortuny Campionów.

Dopowiedziałam Joemu resztę: niesamowitą relację Junie o ćwiartowaniu ciała, nocnej jeździe wzdłuż wybrzeża i wrzuceniu ciała do kontenera na śmieci na tyłach jakiegoś fast foodu — tak po prostu.

— Czy wiesz, że Conklin przed przesłuchaniem pouczył Junie o jej prawach? — dorzuciłam. — Na początku nieźle się wkurzyłam.

Junie nie została aresztowana, więc byłam pewna, że wystraszy ją ta formuła i nie puści pary z ust. A przy tym, tak szczerze mówiąc, początkowo uwierzyłam w jej zapewnienia, że całą wiedzę o Michaelu zaczerpnęła z tygodnika „People”. Już byłam gotowa puścić ją wolno, kiedy Conklin trafił we właściwą strunę i dziewczyna pękła. Dobrze więc, że odczytał jej prawa Mirandy.

Pokręciłam z uznaniem głową na wspomnienie zręcznego zagrania Richa.

— Jak na tak młodego gliniarza Rich jest bardzo pewny siebie. A do tego jego urok zniewala kobiety — rozkręciłam się. — Nie tylko dlatego, że jest superprzystojny, ważniejsze, że traktuje kobiety z szacunkiem. Jest też bardzo inteligentny. Nic dziwnego, że baby tak chętnie mu się zwierzają...

Joe sięgnął po moją pustą miskę i wstał, przerywając mi w pół zdania.

— Kochanie?...

— Odnoszę wrażenie, że już dobrze znam tego faceta — usłyszałam po chwili od strony zlewozmywaka na tle szumu lejącej się z kranu wody. — Chętnie go kiedyś poznam osobiście.

— Jasne...

— Co powiesz na trochę snu, Lindsay? — uciął dalszą rozmowę. — Masz za sobą długi dzień.

Rozdział 9

Około ósmej rano następnego dnia namierzyliśmy Ricky'ego Malcolma, jak wkładał klucz do frontowych drzwi nędznego apartamentowca na Mission Street. Rozpoznał w nas gliniarzy i próbował uciec, ale dopadliśmy go na chodniku i skłoniliśmy do pójścia z nami.

— Nie jesteś aresztowany — wyjaśniłam mu, prowadząc go do naszego samochodu. — Chcemy tylko usłyszeć twoją wersję pewnej historii.

Siedział teraz przede mną w pokoju przesłuchań na Bryant ze skrzyżowanymi na piersi wytatuowanymi rękami, obrzucając mnie wściekłym spojrzeniem szeroko rozstawionych, zielonkawych oczu. Ziemista bladość twarzy zdawała się mówić, że od lat nie widywał dziennego światła.

W gąszczu tatuaży na jego prawej ręce dostrzegłam czerwone serce z inicjałami R.M. Serduszko było nadziane na sierp księżyca. Z twarzy i ruchów Malcolma biła jakaś dzikość i gwałtowność, tak że zaczęłam się zastanawiać, czy podana przez Junie wersja śmierci Michaela Campiona jest prawdziwa.

Czy rzeczywiście Campion zmarł śmiercią naturalną z powodu choroby?

Czy może ten dzikus nakrył Junie z Michaelem i go zabił?

W kartotece Malcolma znalazłam trzy zatrzymania i jeden wyrok skazujący; za każdym razem chodziło o nielegalne posiadanie narkotyków. Zatrzasnęłam jego teczkę.

— Co możesz nam powiedzieć o Michaelu Campionie?

— Tylko tyle, ile wyczytałem z gazet.

Przesłuchanie ciągnęło się w tym stylu przez parę godzin, a ponieważ urok Conklina na Malcolma nie działał, ja przejęłam inicjatywę. Chciałam go podpuścić, nawet sprowokować do kłamstwa, żeby wykorzystać to potem przeciwko niemu, ale Ricky był albo uparty, albo chytry albo jedno i drugie. Zaprzeczał, jakoby wiedział cokolwiek o Campionie, żywym czy martwym.

Zdecydowałam się na pojednawczy ton.

— Chyba rozumiem cię, Ricky. Twoja dziewczyna wpadła w tarapaty i musiałeś pomóc jej wybrnąć z kłopotu. To absolutnie zrozumiałe.

— O czym ta mowa?

— Ciało, Ricky. Na pewno pamiętasz. Michael Campion zmarł w łóżku Junie.

Ricky aż podskoczył na krześle.

— Powiedziała, że coś takiego się stało? I że ja miałem z tym coś wspólnego?

— Przyjmij do wiadomości, że Junie się przyznała — rzekł Conklin. — Wiemy, co się zdarzyło. Kiedy tam dotarłeś, dzieciak już nie żył. Więc to akurat nie była twoja wina i tym ciebie nie obciążamy.

— To jakieś żarty, tak? Bo nie wiem, kurwa, o czym wy, do cholery, mówicie.

— Jeżeli jesteś niewinny, to nam pomóż — zachęcałam. — Gdzie byłeś dwudziestego pierwszego stycznia od północy do ósmej rano?

— A szanowna pani gdzie była? — odpalił. — Myślicie, że pamiętam, w jakim miejscu byłem i co robiłem trzy miesiące temu?

Posłuchajcie, co mam do powiedzenia. Nie pomagałem Junie w kłopotach z umarlakiem. Niezły żart, dawno się tak nie ubawiłem — szydził Malcolm. — Nie rozumiecie, że Junie opowiada głodne kawałki?

— Czyżby?

— Nie inaczej. Jest... romantyczką. Jak dziewczyna ze spotu Nie mogę uwierzyć, że to nie jest masło. Junie chce wierzyć, że uszczęśliwiła Michaela, zanim wykitował...

Usłyszałam stukanie w szybę, na co czekałam.

— Nie obchodzi mnie, co wam naopowiadała — Malcolm mówił do Conklina. — Nikogo nie kroiłem. Nie wyrzucałem żadnych ludzkich kawałków do śmieci. Junie lubi budzić zainteresowanie, człowieku. A wy powinniście wiedzieć, kiedy dziwka kłamie, a kiedy nie. Albo jestem o coś oskarżony, albo się zmywam.

Otworzyłam drzwi i odebrałam papiery z rąk Yuki. Uśmiechnęłyśmy się do siebie z satysfakcją. Mogłam działać.

— Panie Malcolm, jest pan aresztowany pod zarzutem mataczenia i utrudniania policyjnego śledztwa.

Rozłożyłam na stole nakaz zatrzymania i nakaz rewizji.

— Jutro o tej porze, przyjacielu, nie będziesz miał przed nami żadnych sekretów.

Rozdział 10

Ricky Malcolm spał w celi aresztu na dziesiątym piętrze przy 850 Bryant Street, kiedy ja, na Mission Street, otwierałam z klucza drzwi do jego małego mieszkania na drugim piętrze, nad restauracją Shanghai China. Weszliśmy do środka w czwórkę: Conklin, McNeil, Chi i ja. Już od progu poczułam lekki odór rozkładającego się ciała.

— Czujesz ten zapach? — zapytałam McNeila. Przytaknął skinieniem głowy. W policji od ponad dwudziestu pięciu lat, Cappy McNeil miał do czynienia ze śmiercią częściej, niż wedle statystyk musiało to być jego udziałem.

— Myślisz, że zostawił sobie jeden z tych worków ze szczątkami? — spytał.

— Może chciał zachować coś na pamiątkę. Na przykład palec. Albo ucho.

McNeil i jego partner, szczupły, przedsiębiorczy Paul Chi, skierowali się do kuchni, ja z Conklinem zajęliśmy się sypialnią.

Jedyne okno zasłonięte było żaluzją. Szarpnęłam za nią, zwinęła się z chrzęstem do'góry i buduar Ricky'ego Malcolma zalało mgliste poranne światło. To pomieszczenie było sanktuarium

brudu. Pościel, zwinięta w kłąb, odsłaniała poplamiony materac. Niedopałki papierosów pływały w dzbanku na kawą, stojącym na nocnym stoliku. Brudne talerze, z pozasychanymi resztkami jedzenia spożywanego przez Malcolma w ciągu ostatniego tygodnia lub dwóch, piętrzyły się na komodzie i telewizorze.

Otworzyłam szufladę stolika nocnego, znalazłam kilka jointów, zbiór różnych farmaceutyków, komiks z serii Rough Riders. Do sypialni wszedł McNeil, rozejrzał się.

— Imponujące, co on zrobił z tym miejscem.

— Znaleźliście cokolwiek? — spytałam.

— Nic. Żadnego solidnego noża czy ostrza, chyba że przyjmiemy, iż Ricky poćwiartował Campiona nożykiem do warzyw. — Pociągnął nosem. — Tutaj śmierdzi bardziej niż w kuchni.

Conklin otworzył szafę, przeszukał kieszenie i buty, a następnie zajął się komodą. Wyrzucił na podłogę T-shirty i pornosy, ale to ja znalazłam zdechłą mysz w glanie, rzuconym w kąt za drzwi.

— Łał, brr, chyba to mam! — krzyknęłam.

— Możesz grać na loterii — wysilił się na dowcip McNeil.

Po upływie czterech godzin i przetrząśnięciu wszystkich co do jednego śmierdzących przedmiotów i szmat w „apartamencie” Malcolma Conklin westchnął z rozczarowaniem.

— Ani broni, ani narzędzia — skonkludował.

— Okay, więc zbierajmy się — rzuciłam hasło do odwrotu.

Wyszliśmy na ulicę w momencie, gdy podjeżdżała ciężarówka z platformą. Ekipa techniczna załadowała na nią auto Malcolma, forda pick-upa rocznik 97. Patrzyliśmy przez chwilę, jak ciężarowa z głośnym klekotem pokonuje stromiznę ulicy, odjeżdżając do laboratorium kryminalistycznego. McNeil i Chi ruszyli swoim wozem, ja i Conklin wsiedliśmy do naszego.

— Stawiam sto dolarów albo kolację, Lindsay. Wybieraj...

Miał zniewalający uśmiech.

— Zakładam się, że DNA Michaela Campiona znajdzie się gdzieś w tym pieprzonym pick-upie.

— Nie chcę zakładów — żachnęłam się. — Chcę mieć rację.

Rozdział 11

Kolorowy domek Junie Moon wyglądał smętnie, a strugi deszczu lejącego się tego popołudnia z czarnych chmur nad miastem odbierały mu resztki uroku. Conklin uniósł żółtą taśmę, rozciągniętą przed frontowymi drzwiami. Dałam pod nią nura, wpisałam się do rejestru wejść i weszłam do tego samego pokoju, w którym późnym wieczorem poprzedniego dnia przepytywaliśmy z Conklinem śliczną prostytutkę.

Tym razem mieliśmy nakaz rewizji.

Idąc za odgłosem młotków rozbijających ceramikę, dotarliśmy do łazienki na piętrze, gdzie ludzie z ekipy technicznej zrywali płytki podłogowe i kafelki ze ścian, żeby się dostać do rur kanalizacyjnych pod wanną i natryskiem. Charlie Clapper, szef naszych techników kryminalistycznych, stał na korytarzu pod drzwiami łazienki w jednej ze swoich ponad dwudziestu, jak głosiła fama, niemal identycznych marynarek w jodełkę. Szpakowate włosy miał jak zawsze porządnie uczesane, ale porysowana zmarszczkami twarz przybrała na mój widok ponury wyraz.

— Powściągnij optymizm, Lindsay — odezwał się. — W domu tej dziwki jest tyle wszelakiego gówna, że laboratorium będzie miało roboty na rok.

— Wystarczy nam jeden włosek, jedna kropla krwi Michaela Campiona... —jęknęłam.

— A ja chciałbym zobaczyć Wenecję, zanim zaleje ją morze. Szukanie tu jakiegokolwiek śladu to zaklinanie rzeczywistości. Mam takie same szanse jak na kluczyki do srebrnego rolls-royce'a.

Dochodził nas szczęk ołowianych rur, technicy byli na etapie rozmontowywania syfonu pod wanną i ładowania części instalacyjnych do worków. Wraz z Conklinem wróciłam do sypialni Junie.

Nie można było porównywać jej do chlewu, w jakim sypiał Malcolm, ale Junie nie była porządną gospodynią. Pod meblami fruwały koty z kurzu, lustra na ścianach były upstrzone cętkami brudu, a poplamiona szara wykładzina nie dziwiłaby może w przyczepie mieszkalnej samotnego ojca.

Funkcjonariuszka z ekipy technicznej zapytała, czy skończyliśmy, po czym zasunęła zasłony i wyłączyła górne światło. Przesuwała różdżką Omnichrome 1000 po łóżku, wykładzinie, ścianach, a na podświetlanych kolejno i metodycznie płaszczyznach pokazywały się bladoniebieskie plamy — ślady spermy były wszędzie. Ekspertka rzuciła mi wymowne spojrzenie.

— Gdyby widzieli to frajerzy, którzy odwiedzają dom tej dziewczyny, gwarantuję, że żaden nie ściągnąłby tu z siebie ubrania — skomentowała.

Zeszłam z Conklinem na dół, gdzie z odkurzaczem pracowali technicy.

— Trzy miesiące po zdarzeniu, czego my oczekujemy?

Neonu informującego: „Tu zmarł Michael Campion”? — Rich przekrzykiwał szum odkurzacza.

I nagle usłyszeliśmy szczęk metalu o dyszę. Obsługujący sprzęt technik wyłączył silnik, nachylił się i spod okrytej aksamitną

narzutą kanapy — tej, na której poprzedniego wieczoru siedzieliśmy z Conklinem — wyciągnął duży nóż kuchenny.

Przytrzymał go w górze ręką w lateksowej rękawiczce, tak że mogliśmy zobaczyć rdzawe plamy na ząbkowanym ostrzu.

Rozdział 12

Rozkoszowałam się jeszcze odkryciem noża, gdy rozdzwoniła się moja komórka. Szukał mnie szef, Anthony Tracchio.

— Co się dzieje, Tony?

— Chcę was widzieć u mnie w biurze, natychmiast. — Głos miał donośny, ostry.

Próbowałam bezskutecznie wytargować trochę czasu, ale się rozłączył.

Po piętnastu minutach wchodziliśmy do narożnego gabinetu Tracchia, gdzie na tle ciemnej boazerii siedziało w skórzanych fotelach dwoje ludzi, dobrze znanych opinii publicznej. Były gubernator Connor Hume Campion miał twarz nabrzmiałą wściekłością, a jego żona, Valentina, wyglądała na osobę pod wpływem silnych środków uspokajających.

Na biurku Tracchia leżało niedzielne wydanie „San Francisco Chronicie”. Od drzwi, z odległości kilku metrów, mogłam odczytać wielki nagłówek: ZEZNANIA PODEJRZANEGO W SPRAWIE CAMPIONA.

Niech to szlag, Cindy nie poczekała na moją wypowiedź dla prasy.

Co ona, do cholery, ponawypisywała?

Tracchio, zdenerwowany, przesunął ręką po zakrywającym

łysinę nażelowanym pasemku włosów i przedstawił mnie i Conklina rodzicom zaginionego chłopaka. Przysunęliśmy krzesła do masywnego biurka pod ciężkim, nieprzyjaznym spojrzeniem Campiona.

— Mam się o czymś takim dowiadywać z gazety? — zwrócił się do mnie. — Z prasy mam mieć informację, że mój syn zmarł u dziwki?

Zaczerwieniłam się.

— Gdybyśmy mieli coś pewnego, panie gubernatorze, pan wiedziałby pierwszy. Niestety wszystko, co mamy, to cynk od anonimowego informatora, który twierdzi, że syn państwa odwiedził prostytutkę. Jesteśmy bombardowani podobnymi telefonicznymi rewelacjami przez różnych pomyleńców. Ta informacja może nic nie znaczyć.

— A jeżeli jest ważna? Co w tym artykule odpowiada faktom?

— Nie czytałam tego artykułu, panie gubernatorze, ale zapoznam pana z bieżącym stanem śledztwa.

Tracchio zapalił cygaro, a ja zaczęłam zdawać Campionowi relację z ostatnich osiemnastu godzin naszego dochodzenia: opowiedziałam o przesłuchaniach, bezowocnym poszukiwaniu dowodów i śladów oraz aresztowaniu Junie Moon na podstawie niepotwierdzonego przyznania się, że Michael umarł w jej ramionach. Kiedy skończyłam, wzburzony Campion zerwał się z fotela. Uświadomiłam sobie, że podczas gdy my uznaliśmy Michaela za martwego, Campionowie nie stracili nadziei. Moja skrótowa relacja sprowadziła ich na ziemię. Byli wstrząśnięci.

Nie to chcieli usłyszeć.

Campion z twarzą podbiegła krwią spojrzał na Tracchia, o którym wiedział, że został szefem policji po latach cichej kariery w administracji.

— Domagam się znalezienia ciała mojego syna, choćbyście

mieli przeszukać wszystkie wysypiska w Kalifornii, rozgrzebując je własnymi rękami.

— Zrobimy to — zapewnił Tracchio.

Campion zwrócił się teraz do mnie, ale fala gniewu już w nim opadła. Oczy zaszły mu łzami. Dotknęłam jego ramienia.

— Pracujemy nad tym. Dzień i noc. Nie zaznamy snu, póki nie znajdziemy Michaela.

Rozdział 13

Czekaliśmy z Conklinem na Junie Moon w pokoju przesłuchań w areszcie dla kobiet. Pojawiła się w pomarańczowym dresie, dziecinną buźkę, jaką zapamiętałam, zmienił wyraz powagi i niepokoju.

Weszła z nią jej adwokatka, Melody Chado, obrońca z urzędu, która z pewnością mogła liczyć na to, że dzięki tej sprawie stanie się znana, jakikolwiek będzie werdykt sędziowski. Chado była ubrana na czarno — taką miała tunikę, spodnie, korale — i roztaczała wokół siebie aurę rzeczowości. Posadziła swoją klientkę na krześle, otworzyła czarną, skórzaną aktówkę i kilkakrotnie zerknęła na zegarek, zniecierpliwiona, że nie zaczynamy. W małym pokoju były tylko cztery krzesła, więc Yuki Castellano, zaprzyjaźniona ze mną zastępczyni prokuratora okręgowego, która weszła nieco spóźniona, musiała się zadowolić miejscem stojącym.

Yuki położyła aktówkę na stole i oparła się o ścianę.

Panna Chado musiała dopiero co skończyć studia prawnicze, bo wyglądała na niewiele starszą od swojej klientki, która siedziała przed nami jak uosobienie zagubienia i bezradności. Mimo woli poczułam dla niej współczucie. Zganiłam się w duchu.

— Doradziłam swojej klientce, żeby nie składała żadnych oświadczeń — oznajmiła panna Chado z miną profesjonalnego twardziela, co mnie rozbawiło. — Proszę przejąć inicjatywę, pani Castellano — dodała.

— Rozmawiałam z prokuratorem okręgowym — oświadczyła Yuki — i zdecydowaliśmy się na oskarżenie o zabójstwo drugiego stopnia.

— A co się stało z zarzutem nielegalnego pozbycia się ciała? — spytała Chado.

— Uznaliśmy go za niewystarczający — odparowała Yuki. — Pani klientka była ostatnią osobą, która widziała Michaela Campiona żywego. Panna Moon nie wezwała ani pogotowia, ani policji. Dlaczego? Ano dlatego, że było jej obojętne, czy Campion będzie żył, czy umrze. Zależało jej tylko na tym, żeby samej wyjść cało z opresji.

— Nie wygracie oskarżenia o zabójstwo — ucięła Chado. — Oparte jest na tylu wątpliwych przesłankach, że starczyłoby ich na napełnienie oceanu.

— Posłuchaj mnie uważnie, Junie — rzekła Yuki. — Pomóż nam w zlokalizowaniu ciała Michaela. Jeżeli sekcja zwłok potwierdzi, że zmarł na atak serca, to chociaż go nie ratowałaś, wycofamy oskarżenie o morderstwo i postaramy się dać ci spokój.

— Nie ma mowy! — ostro wkroczyła Chado. — Ona pomoże wam w znalezieniu ciała, a tymczasem okaże się, że zwłoki są w stanie kompletnego rozkładu i serce jest strzępem zgniłego mięsa? Zyskacie wtedy widome powiązanie mojej klientki ze sprawą i zostanie w to wmanipulowana.

Zweryfikowałam swoją opinię o pani adwokat, przysłuchując się jej potyczce z Yuki. Musiała mieć za sobą bardzo dobre studia albo pochodziła z rodziny prawników — albo jedno i drugie. Junie opadła na oparcie krzesła i spojrzała z wyrazem absolutnego szoku na twarzy na swoją obrończynię. Domyśliłam się, że brutalne

słowa Chado starły w proch wszelkie romantyczne wspomnienia, jakie Junie mogła przechowywać w sercu o Michaelu Campionie.

— Interesuje nas nóż, Junie — odezwał się Rich, podnosząc wątek jedynego dowodu rzeczowego, jaki mieliśmy.

— Nóż? — zdumiała się Junie.

— Pod twoją kanapą znaleźliśmy nóż. Z plamami krwi na ostrzu. Musimy poczekać parę dni na wyniki badań DNA, ale jeżeli nam pomożesz, prokurator Castellano doceni twoją dobrą wolę i chęć współpracy.

— Nie odpowiadaj — rzuciła Chado. — Z naszego punktu widzenia rozmowa skończona.

Patrząc na Richa, Junie zaczęła mówić wbrew zakazowi swojej adwokat.

— O ile dobrze pamiętam, nóż dostał się do jednego z worków, więc nie mam pojęcia, jaki nóż znaleźliście u mnie. Ale chyba przypominam sobie nazwę miejscowości.

— Junie, dość. Powiedziałaś już wszystko!

— Wydaje mi się, że zatrzymaliśmy się w Johnson — Junie wciąż patrzyła na Richa. — Widziałam tablicę drogową, gdy zjeżdżaliśmy z autostrady.

— Jackson? — wtrąciłam się. — Czy chodzi o Jackson?

— Tak, tak.

— Junie, czy jesteś pewna? Przecież mówiłaś nam, że jechaliście wzdłuż oceanu.

— Jestem absolutnie pewna. Jechaliśmy nocą, byłam zdezorientowana. Nie myślałam o tym, żeby cokolwiek zapamiętywać — spuściła wzrok. — Starałam się zapomnieć.

Rozdział 14

Miasteczko Jackson znane jest z zabaw kowbojskich połączonych z grillowaniem i jarmarków rękodzielniczych. Ma też wielkie wysypisko. Ja i Conklin znaleźliśmy się tam wczesnym popołudniem, więc smród był nie do zniesienia, bo pod prażącym słońcem organiczne resztki wręcz się gotowały. Mewy i myszołowy krążyły nad tymi górami śmieci, rozciągającymi się pod linię wzgórz.

Szeryf Oren Braun wskazał ręką kordon ludzki, otaczający około pół hektara składowiska — tę jego część, gdzie wyładowywano śmieci pod koniec stycznia.

— Po telefonie od gubernatora natychmiast skierowałem tutaj moich chłopców — powiedział. — „Wypruwajcie z siebie flaki”, powtórzyłem im słowa gubernatora.

Poszukiwaliśmy ośmiu czarnych foliowych worków w morzu czarnych foliowych worków. Sto metrów powyżej miejsca, gdzie staliśmy, ludzie szeryfa, mający za zadanie przetrząsnąć trzy tysiące ton śmieci, posuwali się w ślimaczym tempie w górę, podczas gdy dozorca wysypiska asystował przewodnikowi dwóch jednozapachowych psów tropiących.

Starałam się wzbudzić w sobie odrobinę optymizmu, ale ponury krajobraz mnie dołował.

— Po upływie trzech miesięcy nie mogło się tu zachować nic więcej poza chrząstkami i kośćmi Michaela — mruknęłam do Richa.

I nagle, jakbym przesłała psom sygnał telepatyczny, zawarowały w miejscu, bo coś zwęszyły.

Ostrożnie stawiając kroki, ruszyliśmy za szeryfem w stronę ogarów, ogłaszających swój triumf śpiewnym ujadaniem.

— W tym worku coś jest — oznajmił przewodnik.

Psy wytropiły foliową torbę z logo supermarketu. Schyliłam się — folia była naderwana, a zawartość owinięta w gazetę. Rozchyliłam gazetowe opakowanie i zobaczyłam rozkładające się ciało noworodka. Pozieleniała skóra zwisała luzem na kościach, miękkie tkanki były zjedzone przez szczury, tak że nie można było określić płci dziecka. Na gazecie widniała data sprzed tygodnia.

Ktoś tego dziecka nie chciał. Czy zostało uduszone? Czy urodziło się żywe? Ciałko było w takim stanie, że lekarzowi sądowemu nie uda się tego ustalić. Rich zrobił znak krzyża i wypowiedział krótką modlitwę nad szczątkami noworodka. Zadzwonił mój bezprzewodowy Nextel.

Zaczęłam schodzić w dół, zadowolona, że pod pretekstem rozmowy telefonicznej nie muszę oglądać dłużej tak straszliwego widoku.

— Chcę usłyszeć coś dobrego, Yuki — jęknęłam. — Błagam.

— Przykro mi, Lindsay. Junie Moon odwołała swoje zeznania.

— Nie! To niemożliwe! Michael nie umarł w jej łóżku? — Poczułam, jak przewracają mi się wnętrzności. Zeznanie Junie stanowiło jedyny dowód w sprawie.

Jak mogła je odwołać?

Głos Yuki ledwie do mnie docierał.

— Niestety. Oświadcza teraz, że nie ma nic wspólnego ze

śmiercią Michaela ani z jego zniknięciem. Utrzymuje, że jej zeznanie zostało wymuszone...

— Wymuszone? Przez kogo? — spytałam, niezdolna do przyswojenia tej informacji.

— Przez ciebie i Conklina. Policyjne wygi, mówi, zmusiły ją do przyznania się do czegoś, co nigdy się nie zdarzyło.

Rozdział 15

Knajpka U Susie łączy uroki barów Cheers i grillów pod strzechą typowych dla plaży w St. Lucia. Kuchnia jest diabelnie pikantna, muzyka karaibskiej steel band głośna, margarita pierwszej klasy, a kelnerki nie tylko znają nasze imiona, ale wiedzą także, kiedy obsługiwać nas bezszmerowo, bo mamy coś ważnego do omówienia.

Siedziałyśmy, ja i Cindy, w naszym boksie w tylnej sali. Popijałam piwo ze wzrokiem wbitym w Cindy.

— Czy nie rozumiesz? Prywatna rozmowa z tobą o sprawie to klasyczny „przeciek”. Wpakowałam się w niezłe tarapaty, zdradzając ci, że jest nowy trop w sprawie Campiona!

— Przysięgam, Lindsay, że nie potrzebowałam wykorzystywać tego, co ty mówiłaś. Nie namawiałam cię do wypowiedzi dla prasy, była zbędna, ponieważ informacje przyszły do mnie z góry.

— Jak to możliwe?

— Szefostwo gazety ma swoje źródła. Przeprowadziłam wywiad z kim trzeba, ale nie dowiesz się ode mnie z kim. — Zdecydowanym ruchem odstawiła kufel z piwem na stolik. — Ważne, że możesz trzymać głowę w górze, Linds, ponieważ niczego mi nie ujawniłaś. Okay? Taka jest prawda.

Jestem o kilka lat starsza od Cindy i od czasu, gdy podstępnie wkręciła się na miejsce zbrodni, gdzie prowadziłam śledztwo, w którym mi potem pomogła, zadzierzgnęłyśmy bliskie więzi. Traktowałam ją jak młodszą siostrę.

Przyjaźń z reporterami jest dla policjanta ryzykowna. Pod hasłem „trzeba informować opinię publiczną” cyniczni dziennikarze karmią ją niesprawdzoną sensacją i mieszają w głowach przyszłym sędziom przysięgłym.

Reporterom nie wolno wierzyć.

Cindy jednak kocham i wierzę jej w dziewięćdziesięciu dziewięciu przypadkach na sto. Siedziała naprzeciwko mnie w śnieżnobiałym sweterku, jej blond loczki drgały jak sprężynki, a zachodzące na siebie dwa przednie zęby tylko dodawały wdzięku jej ślicznej twarzy. Patrzyła na mnie z miną niesłusznie oskarżonego niewiniątka i nie miała zamiaru przyznać mi racji.

— Już dobrze — wycedziłam przez zaciśnięte zęby.

— Okay, a przepraszam?

— Okay, przepraszam.

— No dobrze, wybaczam ci. Więc teraz możesz mi opowiedzieć, co nowego pojawiło się w tej sprawie.

— Jesteś niepoprawna, Cindy — roześmiałam się, machając ręką do Yuki i Claire, które stanęły w drzwiach i rozglądały się, gdzie siedzimy.

Claire była w tak zaawansowanej ciąży, że nie zdołałaby się wcisnąć między stolik i kanapę. Wstałam, podsunęłam jej krzesło od zewnętrznej strony stołu, a Yuki wślizgnęła się na kanapę koło Cindy. Lorraine przyjęła od nas zamówienia i gdy tylko odeszła od stolika, Yuki spojrzała surowo na Cindy.

— Cokolwiek teraz powiem, zostaje między nami, choćby należało do domeny publicznej.

Claire i ja parsknęłyśmy śmiechem.

— Nie macie dla mnie litości — westchnęła dramatycznie

Cindy. — A wszyscy uważają oczywiście, że znajomość z wami to mój wielki atut, drogie przyjaciółki.

— Chcecie wiedzieć, jak się skończyła sprawa odrzucenia zeznania Junie Moon? Poszło świetnie — poinformowała nas Yuki. — Sędzia orzekł, że może być dopuszczone jako dowód, ponieważ Junie została zapoznana z prawami Mirandy.

— Wspaniale — odetchnęłam z ulgą. — To daje nam wielką szansę.

Claire miała wątpliwości.

— Zastanów się, Yuki. Oskarżasz ją o zabójstwo, a nie masz ciała, to jakie masz szanse?

— Oskarżenie opiera się na poszlakach, ale procesy poszlakowe prokurator z reguły wygrywa — odparła Yuki. — Jasne, że byłabym szczęśliwsza, gdybym miała dowody fizyczne. Byłabym szczęśliwsza, gdyby Ricky Malcolm złożył zeznanie potwierdzające zdarzenie. Ale jest jak jest — kontynuowała — a z góry idą naciski, żeby szybko zakończyć sprawę. Mam przekonanie, że zwyciężymy.

Zamilkła na chwilę, pociągnęła trochę piwa.

— Sędziowie przysięgli nie zlekceważą spowiedzi Junie. Uwierzą, że mówiła prawdę, i uznają ją za odpowiedzialną za śmierć Michaela Campiona — podsumowała.

Rozdział 16

Następnego dnia siedziałam przy biurku w naszej sali w Budynku Sprawiedliwości, gdy po lunchu pojawił się Rich. Poczułam od niego smród wysypiska.

— Miałeś ciężki ranek w Jackson? — zagadnęłam.

— O tak, ale to szeryf jest w gorączce, żeby dokopać się swoich piętnastu minut sławy, zanim federalni przejmą poszukiwania. Trzyma wszystko pod kontrolą.

Zatkałam nos, kiedy Rich rozsiadł się na krześle i skrzyżował nogi na swojej części biurka. Sięgnął po kubek termiczny z kawą.

— Z billingów telefonicznych wiadomo już, że Junie rzeczywiście dzwoniła do Malcolma o godzinie dwudziestej trzeciej jedenaście tej nocy, kiedy zaginął Michael — poinformowałam Richa.

— Dziewczyny, wiadomo, pilnują swoich kochanków.

— Dzwonił też Clapper. Na nożu są odciski palców Malcolma.

— O?! To wspaniale! — wykrzyknął Rich.

— Niestety na ostrzu jest krew z wołowego mięsa.

— Mamy więc nóż do steków. Malcolm lubił steki.

— Jak widać. Ale nie to jest najgorsze.

— Poczekaj chwilę. — Rich wrzucił parę kostek cukru do kawy, zamieszał i wypił do dna. — Okay, wal dalej.

— Nie znaleźli krwi ani innych śladów biologicznych w łazience, a porównywanie próbek włosów też nic nie dało. Co więcej, nie stwierdzono, żeby ktokolwiek usiłował zacierać ślady krwi. Żadnych ostrych detergentów.

— Coraz lepiej. — Conklin zmarszczył brwi. — Więc co to jest? Zbrodnia doskonała?

— Jest więcej złych nowin. W samochodzie Malcolma nie ma śladów krwi i ani jednego włoska Michaela.

— Czyli nie miałem racji, jeśli chodzi o auto. Trzeba się było ze mną założyć, Lindsay. Jedlibyśmy dzisiaj kolację na mój koszt.

Roześmiałam się.

— Musiałbyś wziąć najpierw porządną kąpiel.

Niestety nie mogłam być w bardziej podłym nastroju. Czekał mnie telefon do Campionów, którym miałam zakomunikować, że nadal nie mamy żadnych dowodów, że Junie Moon odwołała przyznanie się do winy i że nie udało się połączenie Malcolma ze sprawą.

— Zadzwoniłbyś do Malcolma z informacją, że może odebrać swój samochód?

Rich podniósł słuchawkę swojego aparatu, wykręcił numer. Ricky nie odbierał telefonu.

Postanowiliśmy wybrać się do laboratorium kryminalistycznego na Hunter's Point Naval Yard. Podczas jazdy trzymaliśmy wszystkie okna otwarte, żeby przewietrzyć ubranie mojego partnera. W laboratorium podpisałam zgodę na odbiór samochodu i po trzykrotnych nieskutecznych próbach dodzwonienia się do Malcolma pojechaliśmy do niego.

Rich z okrzykiem „policja” zastukał głośno w drzwi i walił w nie tak długo, póki z restauracji na dole nie wyszedł niewysokiej postury Chińczyk.

Pan Malcolm wyprowadził się! wrzasnął do nas. — Opłacił czynsz i odjechał na motorze. Chcecie obejrzeć syf na górze?

— Już widzieliśmy, dziękujemy.

— Odjechał w siną dal — mruknęłam do Conklina, gdy wróciliśmy do wozu patrolowego. — Ricky Malcolm. Nędznik. Flejtuch. Alfons. Pieprzony zacieracz śladów. Czekajcie na niego w innym mieście.

Rozdział 17

Dzwonek telefonu wyrwał mnie brutalnie z miłego snu i objęć kochanka. Usłyszałam głos Jacobiego.

— Ubieraj się, Boxer. Conklinowi zostało do przejechania pięć przecznic. Odbierze cię spod twoich drzwi.

Rozłączył się, nie podając więcej informacji, ale i tak wiedziałam: ktoś stracił życie.

Mijała północ, gdy Conklin ostrożnie wjeżdżał naszym wozem patrolowym na trawnik dopalającego się domu przy Clay Street numer 3800 w eleganckiej dzielnicy Presidio Heights. Cztery wozy strażackie i tyle samo policyjnych parkowało już przed domem w stylu Greek Revival. Pod podmuchami wiatru gęsty dym zwijał się w ciemny wir w jednym z rogów budynku. Gapie gromadzili się po drugiej stronie ulicy, patrząc zszokowani, jak strażacy polewają z węży osmalony szkielet, jaki pozostał z domu, który nawet w tej wytwornej dzielnicy wyróżniał się architektonicznym pięknem.

Zaciągnęłam zamek błyskawiczny od bluzy i zanurkowałam w gęstą mgłę skroplonej wody, bo właśnie zostały uruchomione prądownice rozstawione na trawniku. Wbiegłam za Conklinem po schodach do drzwi frontowych. Mój partner pokazał odznakę

gliniarzowi stojącemu przy wejściu i znaleźliśmy się wewnątrz dogorywającej ruiny.

— Dwie ofiary, pani porucznik — zameldował Pat Noonan, jeden z obecnych na miejscu funkcjonariuszy. — Pierwsze drzwi na prawo. Tam są ciała.

— Czy wezwano lekarza sądowego? — spytałam.

— Pani doktor już jedzie.

Wewnątrz pokoju, który wskazał Noonan, było ciemno. To był duży salon. Przesunęłam snopem światła z latarki po spalonych meblach, półkach na książki, wielkim telewizorze. Nagle w kręgu światła latarki znalazła się para nóg.

Tylko nogi, reszty ciała nie było.

— Noonan! Noonan! Co to jest, do diabła?! — wrzasnęłam i zaczęłam wymachiwać latarką na wszystkie strony. Namierzyłam tułów i leżące obok niego drugie ciało.

Noonan wszedł do pokoju w towarzystwie strażaka, młodego chłopaka, nazwiskiem Mackey, jak informowały duże litery na jego uniformie.

— Pani porucznik — bąkał Mackey. — To moja wina. Zwijałem swoją linkę ratowniczą, ale zaczepiła się. Dzięki temu odkryłem, że są ofiary.

— Ciągnąłeś ciało?

— Ja, eee... Skąd miałem wiedzieć, że hmmm... to się rozpadnie, jak pociągnę za nogi... — tłumaczył Mackey, krztusząc się od dymu i jąkając, prawdopodobnie ze strachu.

— Czy podnosiłeś całe ciało, czy tylko nogi, Mackey? I gdzie leżało ciało?

— On... ona... to leżało w tamtych drzwiach, pani porucznik. Przepraszam.

Mackey wycofał się tyłem z pokoju i miał rację, że zszedł mi z oczu. Co nie zostało strawione przez ogień, zniszczyła woda i strażacy. Miałam wątpliwości, czy zdołamy odtworzyć, co się tutaj działo. Usłyszałam, że ktoś woła mnie po imieniu, i rozpoznałam

głos Chucka Hanniego, który zbliżał się do mnie z latarką w ręku.

Z Hannim, najlepszym specjalistą od podpaleń, zetknęłam się po raz pierwszy kilka lat temu, kiedy przyjechał do pożaru, wyrwany ze spotkania w Klubie Rotariańskim.

Miał wtedy na sobie jasne spodnie i przemierzał w nich pełen dymu dom, od najmniej spalonych pokoi po źródło pożaru. Tamtej nocy przekazał mi bezcenną porcję wiedzy o prowadzeniu dochodzenia na miejscu pożaru, ale nigdy nie pojęłam, jakim cudem nie pobrudził sobie spodni.

Teraz był znowu w marynarce i krawacie, a gęste, czarne włosy nosiły ślady świeżego użycia grzebienia. Na prawej ręce od kciuka w górę dłoni biegła blizna po oparzeniu, ginąc pod rękawem koszuli.

— Hej, Lindsay! — zawołał. — Ustalamy tożsamość tej pary.

Mój partner, który siedział w kucki przy jednej z ofiar, podniósł się.

— To Patty i Bert Malone. — W głosie Conklina brzmiało coś, czego nie rozszyfrowałam. Zwłoki były tak spalone, że rysów twarzy nie dawało się rozpoznać. Spojrzałam na Richa z niemym pytaniem w oczach.

— Bywałem w tym domu — powiedział. — Znałem tych ludzi.

Rozdział 18

Patrzyłam w osłupieniu na Conklina, ledwie świadoma spadających z góry iskier, syku gaszonego wodą rozżarzonego drewna, trzasków z radiotelefonów i nawoływań strażaków.

— Kiedy byłem w college'u, chodziłem z ich córką, Kelly Malone. Jej rodzice okazywali mi wiele sympatii.

— Przykro mi, Rich — rzekłam.

— Nie miałem z nimi kontaktu po tym, jak Kelly zaczęła studiować w Colorado. Ta wiadomość ją zabije.

Położyłam rękę na jego ramieniu. Wiedziałam, że śmierć państwa Malone musimy potraktować jako zabójstwo, chyba że w świetle dowodów okaże się inaczej. Na górze, na drugim piętrze, strażacy kończyli walkę z pożarem, wygaszając ostatnie punkty zapalne pod dachem.

— System alarmowy był wyłączony — oznajmił Hanni, który zbliżył się do nas. — Straż została zawiadomiona przez sąsiadów. Najpierw zajął się ogniem ten pokój — Hanni wymownym gestem wskazał na spalone niemal doszczętnie umeblowanie.

Ogarnął wzrokiem czarne rumowisko.

— Kiedy przetrząśniemy to wszystko, damy wam znać, czy

znaleźliśmy coś ciekawego, ale na waszym miejscu porzuciłbym nadzieję na jakieś papiery czy odciski palców.

— Mam nadzieję, że przyłożycie się do roboty, tak?

— Powiedziałem, że przetrząśniemy wszystko, Rich.

Conklin nie powinien prowokować zatargu, pomyślałam.

Zapytałam go szybko, jakimi ludźmi byli Malone'owie.

— Kelly mówiła, że tata potrafił być draniem — odparł. — Ale w ustach osiemnastolatki mogło to oznaczać tylko tyle, że nie pozwalał jej wracać z randki ze mną po jedenastej wieczorem.

— Mów o wszystkim, co pamiętasz.

— Bert był dilerem luksusowych aut. Patty zajmowała się domem. Mieli pieniądze, to jasne. Często wydawali w domu przyjęcia. Mieli sympatycznych przyjaciół. Zwyczajni rodzice, tyle mogę powiedzieć.

— Nie pierwszy raz zwyczajni ludzie mogą się okazać nie całkiem w porządku — mruknął pod nosem Hanni.

Światła reflektorów samochodowych rozjaśniły wnętrze pokoju. Przez rozbite okno zobaczyłam, że do floty wozów policyjnych i strażackich dołączyło auto koronera.

Jednocześnie z góry zawołał do mnie Noonan.

— Sprawdziłem sypialnię, pani porucznik! W szafie odkryłem sejf. Zamek nienaruszony, ale drzwiczki otwarte. Sejf jest pusty.

Rozdział 19

— Motywem tej potworności miałaby być zwykła kradzież? — denerwował się Conklin, a do miejsca, które było salonem, wchodziła właśnie Claire w towarzystwie asystentki.

Zanim Claire zdążyła zapytać, kto zginął, podbiegłam do niej, uścisnęłam ją i szepnęłam jej do ucha, że Conklin znał ofiary.

— Pieprzona sprawa! — zaklęła.

Zaczęła rozpakowywać walizkę ze sprzętem, a ja poinformowałam ją o naruszeniu całości jednego ciała. Odsunęłam się na bok, gdy Claire fotografowała obydwa ciała, po dwa ujęcia pod każdym kątem.

— Widzę dwoje drzwi w tym pokoju — zaczęła mówić przy błyskach fleszy swojego aparatu. — Twierdzisz, Chuck, że tutaj było zarzewie pożaru. A mimo to ofiary nie uciekły stąd. Jak to wytłumaczyć?

— Mogli być zaskoczeni — zasugerował Hanni, odcinając próbki dywanu i chowając je do foliowych torebek. — Jeżeli pili alkohol i zasnęli, to albo jemu, albo jej mógł wysunąć się z ręki papieros i wpaść między poduszki kanapy — dodał.

Trudno mi było przyjąć taką hipotezę — że ogień zdołał ogarnąć pokój tych rozmiarów w czasie krótszym niż jedna minuta, że

zrobiło się tak gęsto od dymu, iż wyrwani ze snu ludzie krztusili się nim, nic nie widzieli i kompletnie stracili orientację.

Hanni ciągnął wątek.

— Wyobraźcie sobie: jedno chce uciekać tędy, a drugie tamtędy. Być może któreś z nich potyka się. Zaczynają się dusić od dymu. Przewracają się i tracą przytomność. Ci ludzie mogli zginąć w ciągu paru minut.

Conklin wrócił do pokoju, trzymając w ręce zabezpieczonej rękawiczką jakąś książkę.

— Znalazłem to na schodach.

Wręczył mi znalezisko.

— Płonąc w wodzie, tonąc w ogniu. Charles Bukowski. Czy to poezja?

Otworzyłam książkę na stronie tytułowej i zobaczyłam na wyklejce dopisek zrobiony długopisem.

— Tu jest coś po łacinie, Rich. — Odczytałam głośno dwa wyrazy: Annuit Coeptis.

— To napis na odwrocie dolara nad symbolem piramidy z Wszystkowidzącym Okiem na szczycie. Annuit Coeptis. „Bóg spojrzał życzliwie na nasze przedsięwzięcie”.

— Znasz łacinę? — zdziwiłam się.

Conklin wzruszył ramionami.

— Chodziłem do katolickiej szkoły.

— Więc co o tym myślisz, Rich? Podpalacz zostawia nam przesłanie? Że Bóg to akceptuje?

Conklin ogarnął wzrokiem obraz spustoszenia wokół nas.

— Nie ten Bóg, w którego ja wierzę.

Rozdział 20

O godzinie trzeciej nad ranem Hanni, Conklin i ja byliśmy jeszcze na miejscu pożaru. Strażacy zabijali deskami okna domu Malone'ów i zakładali plombę na drzwi frontowe. Gapie byli już w łóżkach, więc odgłosy młotków brutalnie rozdzierały nocną ciszę okolicy.

— Cztery miesiące temu wybuchł pożar w Palo Alto, który budzi moje skojarzenia z tym tutaj — odezwał się Hanni.

— Dlaczego?

— Podobnie wielki, bogaty dom. Wyłączony alarm. Dwoje ludzi ginie w salonie. Też nurtowało mnie pytanie, dlaczego nie uciekali.

— Mówiłeś przecież, że ludzie wpadają w panikę, tracą orientację.

— Tak, to się często zdarza. Wkurza mnie jednak, gdy straż uznaje pożar za nieszczęśliwy wypadek bez opinii specjalisty od podpaleń. W tamto miejsce wezwano mnie dopiero po paru dniach, więc niczego nie mogłem być pewien. A ciała zostały skremowane, zanim zostałem wezwany.

— Coś budziło twoje podejrzenia? — zapytał Conklin. Hanni kiwnął głową.

— I wciąż budzi. To byli dobrzy ludzie, bardzo bogaci, to

prawda. Ale nie udało się znaleźć żadnego powodu, który miałby kogokolwiek popchnąć do zabójstwa Henry'ego i Peggy Jablonsky — ani motywu zemsty, ani przekrętu ubezpieczeniowego, ani nawet czegoś takiego, jak „nie podoba mi się twoja morda”. Pozostałem z wątpliwościami. Nie wiem, czy to było dzieło podpalacza, czy od iskier z kominka zajęła się choinka.

— Jak rozumiem, nie znalazłeś książki z wpisaną sentencją łacińską? — spytałam.

— Gdy dotarłem na miejsce, „jednostka zacierania śladów”, jak z przekąsem mawia się o straży, zdążyła wywalić na zewnątrz nasiąkłe wodą rzeczy z domu. Przetrząsając tamten stos, nie polowałem na żadną książkę.

Hanni wyciągnął z kieszeni kluczyki od auta.

— No to cześć, ja tutaj robotę skończyłem. Zobaczymy się za kilka godzin.

Odstąpiliśmy od jego furgonetki, żeby mógł odjechać.

— Czy udało ci się skontaktować z Kelly? — spytałam Conklina.

— Nagrałem się na sekretarkę. Nie wiedziałem, co powiedzieć. — Potrząsnął głową. — W końcu wyszło tak: „Tu Rich. Conklin. Wiem, że upłynęło sporo czasu, Kelly, ale... hmm... czy możesz oddzwonić natychmiast?”.

— I bardzo dobrze.

— Nie jestem pewien. Albo pomyślała, że coś nie tak z moją głową, skoro po dwunastu latach przypominam się o pierwszej w nocy, albo wystraszyła się na śmierć, jeżeli wie, że pracuję w policji.

Rozdział 21

Biuro lekarza sądowego nie mieści się w Budynku Sprawiedliwości, tylko w oddzielnym gmachu, do którego od nas idzie się łącznikiem z tylnego wejścia. Kiedy znalazłam się tam o wpół do dziewiątej rano, Claire pracowała już w samym sercu pomieszczeń prosektoryjnych, w szarej, zimnej sali.

— Cześć, kochana — przywitała mnie, nie odrywając oczu od skalpela, którym nacinała ciało Patty Malone od mostka po kość biodrową. Ręce ofiary były zaciśnięte w pięści, tułów nadwęglony, brakowało nóg.

— Ledwie przypomina człowieka — powiedziałam.

— Ciało ludzkie pali się jak świeczka — mruknęła Claire. — Stanowi dodatkową strawę dla ognia. — Szczypcami nasunęła nadpalone powłoki na otwartą jamę brzuszną.

— Czy laboratorium przysłało już wyniki badań krwi? — spytałam.

— Dziesięć minut temu. U pani Malone stwierdzono stężenie alkoholu odpowiadające kilku drinkom. Pan Malone był po środkach uspokajających. W ilościach powodujących senność.

— A pomiary na zawartość tlenku węgla?

Rozmowę przerwał Hanni, który szedł ku nam od drzwi recepcji.

— Claire, zdobyłem karty dentystyczne małżeństwa Malone'ów — oznajmił. — Zostawię je w twoim sekretariacie.

Claire kiwnęła głową.

— Lindsay pytała właśnie o tlenek węgla. Malone'owie żyli wystarczająco długo, żeby się zatruć czadem. W ich krwi stwierdzono ponad siedemdziesięcioprocentowe stężenie hemoglobiny tlenkowęglowej. Zdjęcia rentgenowskie ciał wykluczyły obecność kul, nie wykryto też żadnych złamań. Ale ja znalazłam coś, co was zainteresuje.

Claire poprawiła plastikowy fartuch, którego już nie starczało w obwodzie na jej rosnący brzuch, i odwróciła się do stołu. Odwinęła płachtę z nóg Patricii Malone i przez rękawiczkę dotknęła palcem cieniutkiej, ledwie widocznej różowej linii, okalającej nogę kobiety w kostce.

— Widzicie, że skóra tutaj nie jest spalona? To samo zauważyłam wokół nadgarstków Malone'a. Coś chroniło skórę w tych miejscach.

— Uważasz, że byli związani? — spytałam.

— Tak, szanowna pani. Gdyby to dotyczyło tylko nóg w kostkach, można by przypuszczać, że skórę pani Malone ochronił obręb skarpetki, ale to samo na nadgarstkach u męża? Twierdzę, że te ślady pochodzą od więzów, które się spaliły. A śmierć została spowodowana przez uduszenie się w następstwie zaczadzenia — wywodziła Claire. — Kwalifikacja? Zabójstwo.

Patrzyłam na zżarte przez ogień ciało Party Malone.

Wczoraj rano pocałowała męża, wyszczotkowała włosy, zrobiła śniadanie, być może śmiała się, rozmawiając z przyjaciółką przez telefon. Wieczorem ona i jej mąż, małżeństwo od trzydziestu dwóch lat, zostali związani i pozostawieni na pastwę płomieni.

Przez jakiś czas, mogły to być nawet godziny, Malone'owie wiedzieli, że czeka ich śmierć. Zostali poddani terrorowi psychicznemu. Zabójcy chcieli wzbudzić w ofiarach strach, zanim te zginą w męczarniach. Kto popełnił te brutalne morderstwa... i dlaczego?

Rozdział 22

Jacobi i ja zrobilibyśmy wszystko, żeby wykryć sprawców śmierci państwa Malone, nawet gdyby Conklin ich nie znał. To, że kiedyś byli mu bliscy, sprawiało, że mieliśmy wrażenie, jakbyśmy sami ich znali.

Dzisiaj pracowałam z Jacobim — zastępował Conklina, który pojechał na lotnisko po Kelly Malone. Zajechaliśmy przed niewyszukany, stary dom w Laurel Heights, kilkanaście przecznic od miejsca, gdzie spalony dom państwa Malone czekał na buldożer. Zadzwoniłam, drzwi otworzył mężczyzna po czterdziestce w sportowej bluzie i dżinsach. Sprawiał wrażenie osoby, która wie, dlaczego się tu zjawiliśmy.

Jacobi poinformował, kim jesteśmy, i podał nasze nazwiska.

— Czy Ronald Grayson jest w domu? — spytał następnie.

— Pójdę po syna — powiedział mężczyzna.

— Czy możemy wejść?

— Oczywiście — ojciec Graysona wpuścił nas do środka. — W sprawie pożaru, czy tak? — zapytał, otwierając drzwi do prezentującego się dobrze salonu z wygodnymi meblami i wielkim plazmowym ekranem nad kominkiem. — Ronnie, policja do ciebie! — zawołał.

Usłyszałam głośny huk od strony tylnego wejścia, co oznaczało, że drzwi zamknęły się pociągnięte mocną sprężyną.

— Cholera jasna! Dzwoń po wsparcie! — krzyknęłam do Jacobiego.

Zostawiłam go w salonie, przebiegłam przez kuchnię do tylnych drzwi. Byłam zdana tylko na siebie. Jacobi już nie biegał, nie pozwalały mu na to słabe płuca po przebytej operacji, nie mówiąc o ponad dziesięciu kilogramach nadwagi, jakich się dorobił po awansie na kapitana i mojego szefa.

Biegłam za dzieciakiem, widziałam, jak przeskakuje żywopłot, oddzielający dom od sąsiadów. Ronald Grayson nie wyglądał na sportowca, ale miał długie nogi i znał sąsiedztwo. Mogłam stracić go z oczu, gdy skręcał w prawo za wolno stojący garaż.

— Zatrzymaj się! Ręce do góry! — krzyknęłam, ale on biegł dalej.

Byłam w kropce. Nie chciałam do niego strzelać, jednak najwyraźniej miał jakiś powód, żeby uciekać. Czy to on podłożył ogień?

Czy ten chłopak był zabójcą?

W biegu podałam przez radio swoją pozycję. Gdy znalazłam się na tyłach garażu, zobaczyłam Graysona juniora wpadającego na jezdnię wprost na maskę wozu patrolowego sunącego wolno Arguello Boulevard. Odrzuciło go na chodnik. Nim z auta wysiedli policjanci, nadjechał drugi patrol. Jeden z funkcjonariuszy złapał chłopaka za koszulę, przyciągnął do auta i przytrzymał twarzą do maski samochodu, podczas gdy drugi rozstawił mu nogi i go przeszukiwał.

W tym momencie zobaczyłam, że twarz Graysona robi się sina.

— Chryste!... — krzyknęłam.

Błyskawicznie odciągnęłam chłopaka od auta, od tyłu objęłam go obydwoma rękami w pasie, zwijając lewą dłoń w pięść, po

czym trzykrotnie, energicznie i mocno, ucisnęłam mu przeponę. Chwyt Heimlicha okazał się skuteczny. Zgięty wpół Grayson zakaszlał i wypluł na asfalt trzy małe woreczki foliowe. Zawierały crack.

Sama byłam bliska wymiotów. I potwornie wściekła. Błyskawicznie założyłam chłopakowi kajdanki, aresztując go pod zarzutem posiadania narkotyków z zamiarem sprzedaży. Poinformowałam o przysługujących mu prawach.

— Ty kretynie — dałam potem upust złości, dysząc jeszcze z wysiłku. — Nie rozumiesz, że mam broń? Mogłam cię postrzelić.

— Pieprzyć to.

— Chciałeś chyba powiedzieć „dziękuję”, dupku — odezwał się jeden z funkcjonariuszy. — Pani porucznik przed chwilą uratowała ci życie, prawdę mówiąc, niewiele warte.

Rozdział 23

Siedząc w pokoju przesłuchań naprzeciwko Ronalda Graysona, nie mieliśmy wątpliwości co do dwóch rzeczy: że chłopak handluje narkotykami i że dzwonił z doniesieniem o pożarze.

Czy bawił się również w podpalacza?

Przypomniała mi się sprawa innego nastolatka, Scotta Dyleskiego. Dyleski, satanista, zamieszany w handel marihuaną, włamał się do domu adwokata w Lafayette i pobił na śmierć jego żonę, ponieważ zdegenerowany mózg podpowiedział mu, że przejęła dostawę urządzeń do uprawy marihuany. Na plecach nieżyjącej już kobiety wyrył satanistyczny krzyż. Dyleski podejrzewał ją niesłusznie, był w stanie psychotycznym, do morderstwa nie powinno było dojść.

Ale doszło.

Patrząc teraz na piętnastoletniego Ronalda Graysona, z gładką twarzą i ciemną czupryną, prowokacyjnie bębniącego palcami po stole na znak, że marnuje z nami czas, zastanawiałam się, czy to on skazał na straszliwą śmierć Pat i Berta Malone'ów, żeby mieć z kradzieży pieniądze na narkotyki. Zdobyłam się na maksymalnie cierpliwy i przyjazny ton głosu.

— Ron, dlaczego nie chcesz nam powiedzieć, jak było naprawdę?

— Nie mam nic do powiedzenia.

— Rzeczywiście masz takie prawo — warknął groźnie Jacobi.

Jacobi to facet robiący wrażenie. Ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, blisko sto kilogramów wagi, wydatne rysy, ciężkie spojrzenie szarych oczu, szpakowate włosy, wyeksponowana złota odznaka. Oczekiwałam, że dzieciak okaże trochę strachu lub respektu, ale najwyraźniej nic sobie nie robił z naszego srogiego szefa.

— Nie chcę z tobą rozmawiać o kokainie, gówniarzu. — Jacobi nachylił się i dmuchał mu prosto w nos. — Chcę porozmawiać jak mężczyzna z mężczyzną. Opowiedz nam o tym pożarze, a my pomożemy ci w sprawie zarzutu o kokainę. Dociera do ciebie? Staramy się pomóc.

— Zostaw mnie w spokoju, pieprzony tłuściochu — syknął Grayson.

Jacobi nie zdążył palnąć bezczelnego chłopaka w łeb, bo do pokoju wtargnął jego ojciec, Vincent Grayson, z adwokatem. Gotował się z wściekłości.

— Nic nie mów, Ronnie! — wrzasnął do syna.

— Nic nie mówiłem, tato.

Grayson skierował swoją furię przeciwko Jacobiemu.

— Nie wolno wam rozmawiać z moim synem, kiedy mnie przy tym nie ma. Znam prawo.

— Spokojnie, panie Grayson — warknął w odpowiedzi Jacobi. — Pański debilny syn został zatrzymany za posiadanie i dilerstwo, ale ja nie przepytywałem go w sprawie narkotyków.

Z wizytówki adwokata wynikało, że nazywa się Sam Farber i ma jednoosobową firmę zajmującą się sprawami spadkowymi i transakcjami na rynku nieruchomości.

— Oświadczam wam — Jacobi wskazywał kolejno palcem syna, ojca i prawnika — że wstawię się za Ronaldem u prokuratora okręgowego, pod warunkiem że okaże nam pomoc w sprawie pożaru. Tylko z tego powodu się nim interesujemy.

— Mój klient postąpił jak dobry samarytanin, zawiadamiając o pożarze — odezwał się Farber. Podsunął sobie krzesło, położył skórzaną aktówkę na brzegu stołu i otworzył ją. — Dodam, że dzwonił na dziewięćset jedenaście w obecności ojca. Tylko tyle może powiedzieć o zdarzeniu, to cała historia.

— Panie Farber — wkroczyłam do akcji — wszyscy wiemy, że osoba, która zgłasza pożar, musi zostać sprawdzona i oczyszczona z podejrzenia, że wznieciła ogień. Na razie Ronald nie przekonał nas, że nie miał z tym nic do czynienia.

— Możesz mówić, Ron — przyzwolił Farber.

Ron Grayson prześliznął się wzrokiem od mojej twarzy do kamery w rogu pokoju i przemówił, zacinając się nieco.

— Byłem w samochodzie z ojcem. Poczułem swąd dymu. Powiedziałem ojcu, w którą stronę ma jechać. Potem zobaczyłem płomienie wydobywające się z tego domu. Wybrałem numer dziewięćset jedenaście i zawiadomiłem straż. To wszystko.

— Która to była godzina?

— Dziesiąta trzydzieści.

— Panie Grayson, pytałam pańskiego syna, nie pana.

— Przecież syn siedział obok mnie w samochodzie! Gość ze stacji benzynowej może poświadczyć, że tak było. Razem czyścili przednią szybę.

— Czy znałeś Malone'ów, Ronnie? — spytałam.

— Kogo?

— Ludzi, którzy mieszkali w tamtym domu?

— Nigdy o nich nie słyszałem.

— Czy widziałeś kogoś wychodzącego z domu?

— Nie.

— Byłeś kiedyś w Palo Alto?

— Nigdy nie byłem w Meksyku.

— Chyba wystarczy, pani porucznik — wkroczył Farber. — Mój klient okazał pełną wolę współpracy.

— Chcielibyśmy obejrzeć jego pokój — powiedziałam.

Rozdział 24

Psychiatrzy kojarzą wzniecanie pożarów z męską seksualnością. Podkładanie ognia odpowiada fazie narastającego podniecenia, wybuch płomieni orgazmowi, a widok strumieni wody z węży strażackich fazie odprężenia. Być może ta metafora jest trafna, gdyż niemal wszyscy podpalacze to mężczyźni, z tego połowa to nastoletni chłopcy.

Zostawiliśmy Ronniego Graysona w areszcie i z jego ojcem pojechaliśmy obydwoje do ich domu. Nasz wóz patrolowy znowu zaparkowaliśmy na podjeździe, wytarliśmy grzecznie buty na macie przed drzwiami, przywitaliśmy się z matką Ronniego, która sprawiała wrażenie przestraszonej i starała się być gościnna. Odmówiliśmy jednak wypicia kawy i przepraszając, przystąpiliśmy do przeszukania pokoju Ronalda Graysona.

Dobrze wiedziałam, czego mamy szukać: przede wszystkim żyłki wędkarskiej i środków podpalających, a także przedmiotów, które mogły ewentualnie pochodzić z domu Malone'ów.

Podniszczona drewniana komoda Ronniego wyglądała na ubytek z Salvation Army, miała cztery wielkie szuflady i dwie małe. Stała na niej lampa, słoiki po orzeszkach napełnione monetami,

plik starych kuponów loteryjnych, czasopismo motoryzacyjne i czerwone plastikowe pudełeczko z aparatem korekcyjnym na zęby.

Jacobi stękał z wysiłku, przewracając materac na łóżku, a potem wyrzucając na niego zawartość komody, szuflada po szufladzie. Naszym łupem padło ileś pisemek z gołymi panienkami, mały woreczek z marihuaną i zapchana fajka. Następnie otworzyliśmy szafę i zajęliśmy się koszem z brudnymi rzeczami.

Uważnie przejrzeliśmy sztuka po sztuce: brudne slipy, dżinsy, skarpety śmierdziały potem i młodzieńczym niechlujstwem, ale nie benzyną ani dymem. Czując na sobie wzrok obserwującego nas Vincenta Graysona, uniosłam głowę i uśmiechnęłam się do niego.

— Już kończymy, panie Grayson. Potrzebna nam jeszcze próbka pisma Ronniego.

— Proszę! — Grayson podał mi notes na spirali, który wyciągnął ze stosu książek leżących na nocnym stoliku.

Otworzyłam go i stwierdziłam, że nie muszę oddawać go do grafologa, gdyż staranne, kaligraficzne pismo Rona Graysona w niczym nie przypominało liter z łacińskiego wpisu na wyklejce tomu poezji, zostawionego na schodach w domu Malone'ów. Ron Grayson miał solidne alibi i musiałam niechętnie przyznać, że mówił prawdę. Pozostało ziarenko wątpliwości z nim związane. Nie chodziło o to, że ten przemądrzały dupek zażywał narkotyki, dziwiło mnie, że nie spytał, co się stało z Malone'ami.

Czy kłamał, że ich nie zna?

Czy też gówno go to wszystko obchodziło?

— Co dalej z moim synem?

— Zabieraj go pan sobie — rzucił Jacobi przez ramię i po sekundzie trzasnęły za nim zewnętrzne, siatkowe drzwi.

Zostałam na chwilę z Graysonem.

— Ron pozostanie pod pana nadzorem do sporządzenia aktu

oskarżenia przeciwko niemu o posiadanie kokainy, ale my zgodnie z obietnicą wstawimy się za nim u prokuratora okręgowego. Na pana miejscu dobrałabym się do niego, panie Grayson. Łamie prawo i ma nieczyste interesy z przestępcami. Gdyby był moim synem, nie spuszczałabym go z oka nawet na minutę.

Rozdział 25

Przez następne cztery godziny Jacobi i ja dzwoniliśmy do wszystkich drzwi w sąsiedztwie Malone'ów, pokazując nasze odznaki tutejszym bogaczom i wprawiając ich w popłoch pytaniami. Rachel Savino, atrakcyjna brunetka mieszkająca w ogromnym domu w stylu śródziemnomorskim tuż obok Malone'ów, otworzyła drzwi, ale nie zaprosiła nas do środka. Miała na sobie obcisłe spodnie, jeszcze bardziej przylegającą do ciała bluzkę, a na palcu przecinającą opaleniznę białą linię, co pozwalało się domyślać, że była świeżo po rozwodzie.

Obrzuciła wzrokiem moje zakurzone spodnie, koszulową bluzkę i lekko uniosła brwi, gdy dostrzegła, z opóźnieniem, że mam broń. Jacobiego praktycznie nie zaszczyciła jednym spojrzeniem. Nie wyglądaliśmy na właścicieli wytwornych rezydencji w Presidio Heights. Niezaproszeni do wewnątrz staliśmy na frontowych schodach z terakoty, a wokół nas podskakiwała i ujadała sfora corgi cardiganów.

— Czy widziała pani kiedykolwiek tego chłopaka? — zapytałam, pokazując jej zdjęcie Ronalda Graysona.

— Nie wydaje mi się.

— Czy widziała pani kogoś włóczącego się po okolicy lub jakieś obce auto na tym terenie? — spytał Jacobi.

— Darwin! Spokój! Nie wydaje mi się, nic.

— Jakieś dzieciaki czy samochody nie stąd? Czy ktoś dzwonił do drzwi bez uzasadnienia? Podejrzane telefony lub dostawy?

Nie. Nie. Nie.

Teraz ona zaczęła zadawać pytania. Co wiadomo o pożarze u Malone'ów? Czy to był nieszczęśliwy wypadek, jak się jej zdaje? Czy sugerujemy, że ktoś rozmyślnie wzniecił pożar?

Czy Malone'owie zostali zamordowani?

— Prowadzimy rutynowe dochodzenie, pani Savino — rzekł Jacobi. — Nie ma powodów do nadmiernej ekscytacji i...

Przerwałam mu.

— Jak się zachowywały psy? Czy podniosły alarm poprzedniej nocy około dziesiątej dziesięć?

— Szalały, gdy podjeżdżały wozy strażackie, ale wcześniej były spokojne.

— Malone'owie mieli wyłączony system alarmowy. Czy nie wydaje się to pani dziwne?

— Skądże, nawet nie mieli zwyczaju zamykania drzwi na klucz. — To były jej ostatnie słowa. Otworzyła drzwi frontowe, wpuściła do środka psy i weszła za nimi. Usłyszeliśmy szczęk zamków.

Po czterech godzinach i mnóstwie tego typu wywiadów wiedzieliśmy, że Malone'owie chodzili do kościoła, cieszyli się powszechną sympatią, byli uczynni i przyjacielscy, dobrze ze sobą żyli i nie mieli absolutnie żadnego wroga. Wzorowa para małżeńska. Więc kto ich zabił i dlaczego?

Jacobi właśnie zaczął narzekać, że go bolą nogi, kiedy zadzwoniła moja komórka. Odezwał się Conklin z samochodu.

— Wiem coś więcej o symbolu piramidy na odwrocie banknotu dolarowego. Wiąże się z masonami, tajnym stowarzyszeniem, działającym od początku osiemnastego wieku.

Masonem był George Washington. Także Benjamin Franklin. Większość Ojców Założycieli Stanów Zjednoczonych.

— Okay, to ciekawe. Ale nas interesuje Bert Malone. Też był masonem?

— Kelly mówi, że w żadnym wypadku. Ona jest teraz ze mną, Lindsay. Jedziemy do domu jej rodziców.

Rozdział 26

Parkowaliśmy przy krawężniku jednocześnie z samochodem Conklina. Jeszcze zanim zdążył wyłączyć silnik, otworzyły się szeroko drzwi od strony pasażera, z auta wyskoczyła młoda kobieta i popędziła przez trawnik do zniszczonego przez ogień domu.

Conklin wołał do niej, ale się nie zatrzymała. Odwróciła tylko na sekundę głowę i w świetle naszych reflektorów ujrzałam dokładnie jej twarz i sylwetkę. Smukła trzydziestolatka, ubrana w legginsy, krótką spódniczkę i brązową skórzaną kurtkę. Włosy miała miedzianorude, zaplecione w warkocz tak długi, że z pewnością mogłaby na nim przysiąść. Niesforne kosmyki w błysku naszych świateł tworzyły wokół jej twarzy aureolę. Aureola to odpowiednie tu słowo.

Kelly Malone miała twarz Madonny.

Conklin dogonił ją i kiedy my dotarliśmy do wejścia, zdążył już zerwać policyjną plombę i otworzyć drzwi. W mętnym świetle wpadającym przez dziury w zapadniętym dachu przemierzaliśmy z Kelly Malone ruiny domu jej rodziców. Conklin nie odstępował jej na krok, a nam rozdzierało się serce, gdy słuchaliśmy, jak Kelly lamentuje.

— O Boże, mój Boże, Richie, nikt nie mógł ich aż tak nienawidzić. Nie wierzę w to — powtarzała w kółko.

Ominęła bibliotekę, gdzie zginęli jej rodzice, i ruszyła na górę w stożkowatą, przymgloną smugę światła. Conklin stanął u jej boku, gdy przekroczyła próg pokoju, który był sypialnią gospodarzy. Sufit został wybity toporkami strażackimi. Sadza i woda zniszczyły meble, wykładzinę i fotografie na ścianach.

Kelly podniosła z podłogi ślubny portret rodziców, wytarła go rękawem. Szkło nie popękało, ale woda dostała się pod nie bokami.

— Mam nadzieję, że to zdjęcie da się uratować — powiedziała głosem łamiącym się od łez.

— Na pewno, na pewno uda się to zrobić — przyrzekał Conklin.

Zwrócił uwagę Kelly na otwarty sejf w szafie i zapytał, czy wie, co rodzice w nim przechowywali.

— Mama miała trochę starej biżuterii po matce, po mojej babci. Przypuszczam, że towarzystwo ubezpieczeniowe ma listę. Pamiętam naszyjnik z szafirami.

— Panno Malone — odezwał się Jacobi. — Czy przychodzi pani do głowy ktokolwiek, kto mógłby żywić urazę do rodziców?

— Nie mieszkam tutaj od ukończenia osiemnastu lat. Mój ojciec być może rozpychał się trochę w biznesie, ale matka powiedziałaby mi, gdyby mu na serio grożono. Czy jesteś pewien, że to nie był nieszczęśliwy wypadek? — błagalnym wzrokiem patrzyła na Conklina.

— Przykro mi, Kelly. To nie był wypadek.

Otoczył ją ramionami, rozszlochała się na jego piersi. Serce mi krwawiło z żalu nad nią. Mimo to musiałam zadać jej zasadnicze pytanie.

— Kelly, kto głównie zyskuje materialnie na śmierci rodziców?

Wzdrygnęła się cała, jakbym ją uderzyła.

— Ja! — krzyknęła. — I mój brat! Macie nas! Wynajęliśmy płatnego mordercę, kazaliśmy mu zabić rodziców i spalić dom, żeby dorwać się do ich pieniędzy.

— Kelly, bardzo przepraszam. Nie sugeruję przecież, że masz z tym coś wspólnego.

Przeprosiny nie pomogły, odtąd Kelly chciała rozmawiać tylko z Conklinem.

Gdy z Jacobim czekaliśmy na nich na dole, usłyszałam, że mówi jej o łacińskiej sentencji w znalezionej na schodach książce.

— Coś po łacinie? — zdziwiła się. — Nic o tym nie wiem.

Nieprawdopodobne, żeby zdarzyło im się kiedykolwiek posługiwać łaciną.

Rozdział 27

Hawk upolował karalucha na blacie dużego stołu na kółkach, który służył mu w domu za biurko, i uwięził go pod odwróconą do góry dnem grubą szklanką na napoje. To był karaczan wschodni, Blatta orientalia, z czarnym połyskliwym grzbietem, długi na ponad dwa centymetry, bytujący powszechnie w eleganckich domach w Palo Alto.

Ten okaz nie był dla Hawka jednym z wielu, był jego wybrańcem.

— Nieźle sobie radzisz, macho — przemawiał do niego. — Przyznaję, że marne jest życie karalucha, ale specjalnie dla ciebie wymyśliłem wyzwanie.

Z tyłu, za plecami Hawka, na jego łóżku, leżał Pidge, czytając przed zbliżającymi się zajęciami w laboratorium wstępne opracowanie projektu trójwymiarowego faksu, inspirowanego technologią teleportacji z serialu Star Trek i mającego rzekomo szansę na realizację w rzeczywistym świecie.

Eksperyment polegał na skanowaniu obiektu od punktu A i tworzeniu laserem jego repliki z innego materiału od punktu Z. Pidge miał to wszystko w małym palcu. Oglądał niedawno demonstrację. Markował teraz, że jest zajęty, i czekał, kiedy wreszcie Hawk ruszy dupę z krzesła i zabierze się do roboty.

— Spóźniasz się z dialogami — gderał. — Zamiast gadać z tym robalem, przysiądź fałdów i skończ ten dialog, zanim wrócą twoi kretyńscy staruszkowie.

— Dlaczego nie podoba ci się mój macho? — zapytał Hawk. — Żywi się powietrzem i drobinami tłuszczu z ludzkiego naskórka, które wtarły się w powierzchnię tego blatu przez, powiedzmy, szesnaście dni. Prawda, macho? To jest cholernie imponujące, Pidge. Mówię serio.

— Ja też powiem ci serio, że jesteś dupkiem.

— Nie rozumiesz szlachetnej idei mojego eksperymentu — ciągnął niezrażony Hawk. — Istota żyjąca pochodzi od insektów, a one istnieją od zawsze. Macho żyje powietrzem. Jeżeli przeżyje jeszcze cztery dni, uwolnię go. Tak się z nim umówiłem. Już obmyślam dla niego nagrodę. Macho. — Hawk pochylił się nad stołem, żeby przyjrzeć się więźniowi. Postukał w szklankę. Karaluch odpowiedział mu ruchami czułek. — Najlepsze będzie dla ciebie ciastko czekoladowe, stary — zaśmiał się dręczyciel.

Pidge dźwignął się z łóżka, sięgnął ręką przez ramię Hawka i podniósł szklankę do góry. Zaciśniętą pięścią rozgniótł karaczana na laminowanym blacie stołu. Jedna z nóg insekta zadrżała w pośmiertnym odruchu.

— Hej! Dlaczego to zrobiłeś, głupcze? Dlaczego...

— Ars longa, vita brevis. Sztuka długa, życie krótkie, stary. Pisz dialog do tego pieprzonego rozdziału albo wybywam.

Rozdział 28

Cały dzień spędziliśmy z Conklinem na odwiedzaniu lombardów w nadziei, że w którymś odnajdziemy coś z biżuterii Patricii Malone, bo byłby to jakiś punkt zaczepienia. Ostatnią pozycją na naszej liście był nędzny sklepik na Mission Street z dumnym szyldem Kufer Skarbów, wciśnięty między dwie knajpki.

Nie jestem pewna, czy właściciel usłyszał dzwonek nad drzwiami, ale mógł zobaczyć nasze odbicie w jednym z licznych luster wiszących na ścianach, w każdym razie natychmiast wychynął z zaplecza. Był to postawny mężczyzna, który musiał być w wieku poborowym w czasie wojny wietnamskiej. Wypełniał sobą cały sklep. Siwe włosy miał związane w koński ogon, iPoda w kieszeni od koszuli, przewody dyndały mu przy uszach. Wybrzuszenie pod marynarką wskazywało na to, że nosi przy sobie broń.

Conklin pokazywał Cooperowi zdjęcia wiktoriańskiej biżuterii Patricii Malone, jakie pozyskaliśmy w towarzystwie ubezpieczeniowym, podczas gdy ja przypatrywałam się niezliczonym „skarbom”, a wśród nich znajdowały się stare gitary i komputery, jak również wypchana małpka z lampką na grzbiecie na stojaku pod kwiaty. Kolekcja świńskich płodów ustawiona była rzędem na jednej z czterech gablot, w których wyłożono ślubne obrączki, zegarki, medale wojskowe i tandetne złote łańcuchy.

Ernie Cooper gwizdnął, gdy zobaczył zdjęcia.

— Ile to wszystko jest warte? Paręset tysiączków, tak?

— Coś koło tego — przytaknął Conklin.

— Nikt nie przynosi do mnie takich rzeczy, ale właściwie kogo szukamy?

— Może jego — Conklin położył polaroidowe zdjęcie Ronalda Graysona na kontuarze i przyklepał je ręką.

— Mogę zatrzymać? — zapytał Cooper.

— Jasne, a to moja wizytówka — odrzekł Conklin.

— Wydział zabójstw, jak widzę.

— Nie inaczej.

— Więc co to było? Napad z bronią w ręku?

Conklin uśmiechnął się.

— Jeżeli ten dzieciak tu przyjdzie, jeżeli ktokolwiek przyjdzie z tą biżuterią, chcemy o tym wiedzieć.

Zauważyłam małe czarno-białe zdjęcie przyklejone do kasy sklepowej. Na nim Ernie Cooper na schodach gmachu sądu w Civic Center. W mundurze policji San Francisco. Cooper zobaczył, że przyglądam się zdjęciu.

— Zwróciłem uwagę na pani plakietkę. Nazwisko Boxer. Pracowałem z facetem o tym nazwisku.

— Miał na imię Marty? Marty Boxer?

— Ten gość.

— To mój ojciec.

— Poważnie? Bez obrazy, ale go nie znosiłem.

— Nie ma sprawy.

Cooper kiwnął głową i wcisnął klawisz „bez sprzedaży”. Gdy wysunęła się szufladka kasy, pod tackę włożył fotokopie zdjęć Graysona i biżuterii.

— Wciąż mam intuicję — powiedział, wsuwając szufladkę. — Może nawet lepszego nosa niż w czasach służby. Zasięgnę języka. Jeżeli się czegoś dowiem, skontaktuję się. To obietnica.

Rozdział 29

Z lombardu Erniego Coopera wyszliśmy pod niebo zasnute ciemnoszarymi chmurami. Stłumione grzmoty towarzyszyły nam po drodze do Dwudziestej Pierwszej Ulicy, a ledwie usiedliśmy w samochodzie, o przednią szybę zaczęły się roztrzaskiwać pierwsze grube krople deszczu. Podkręcając szybę od swojej strony, uszczypnęłam się w fałdkę skóry między kciukiem a palcem wskazującym.

— Psiakrew! — zaklęłam z pasją, której lekkie ukłucie bólu nie usprawiedliwiało.

Byłam sfrustrowana. Rich również. Dzień pracy i żadnych efektów. Rich bawił się kluczykami, marszczył brwi, zmęczenie przygniatało go jak za ciężki płaszcz.

— Chcesz, żebym prowadziła?

Mój partner wyłączył stacyjkę i z westchnieniem odchylił się na oparcie fotela.

— Serio mówię, daj mi kluczyki.

— Mogę prowadzić. Nie w tym problem.

— O co chodzi?

— O ciebie.

O mnie? Jest wściekły za obcesowe pytanie zadane Kelly?

— Co zrobiłam nie tak?

— Po prostu jesteś. Wiesz, co mam na myśli.

O, nie. Spojrzałam na niego z błaganiem w oczach, chcąc uciąć tę rozmowę. Proszę, Richie, nie wracajmy do tamtego, modliłam się w duchu. Ale mimo woli przesunęły mi się przed oczami, wyraziście jak na filmie, obrazy tamtej nocy, kiedy po ciężkim dniu w Los Angeles zwarliśmy się nieoczekiwanie w namiętnym klinczu na hotelowym łóżku. Moje ciało krzyczało: „tak, tak, tak”, ale rozum kazał włączyć hamulce — powiedziałam Richiemu: „nie”.

Minęło sześć miesięcy i teraz w zalewanym strugami deszczu wysłużonym fordzie crown victoria owo wspomnienie przeszyło mnie jak błyskawica. Richie zauważył lęk na mojej twarzy.

— Nic nie zrobię — zapewniał. — Do niczego się nie posunę. Nie potrafię jednak ukrywać uczuć, Lindsay. Wiem, jesteś z Joem. Godzę się z tym. Chcę tylko, żebyś wiedziała, że to tkwi jak cierń w moim sercu. I że zrobiłbym dla ciebie wszystko.

— Rich, ja nie mogę... — Popatrzyłam mu w oczy, widziałam w nich udrękę, której nie potrafiłam złagodzić.

— Jezuuu! — wykrzyknął, zakrywając twarz dłońmi. Kilkakrotnie uderzył rękami w kierownicę, zanim sięgnął po kluczyki i uruchomił ponownie samochód.

Położyłam rękę na jego nadgarstku.

— Czy chcesz zmienić partnera, Rich?

Roześmiał się.

— Wykreśl z pamięci ostatnie czterdzieści dwie sekundy, okay? Jestem idiotą, przepraszam.

— Ale ja mówię poważnie.

— Daj spokój. Nawet o tym nie myśl.

Zerknął we wsteczne lusterko i włączył się do ruchu.

— Chcę tylko dodać — wykrzywił się w wymuszonym uśmiechu — że gdy pracowałem z Jacobim, takie sceny nigdy nie miały miejsca.

Rozdział 30

Statystyki nie oddają całej prawdy o populacji kalifornijskiego miasteczka Colma, zwanego „miastem milczących”. Na jednego mieszkańca Colmy przypada około tysiąca zmarłych spoczywających na licznych tu cmentarzach. Moja mama leży na cmentarzu Cypress Lawn, jak również mama Yuki, i tutaj przyglądałam się z oddali, jak Kelly Malone i jej brat Eric chowają swoich rodziców.

Przypadkowy obserwator miałby wrażenie, że przyszłam tu sama.

Położyłam wiązankę na pomniku z różowego granitu z wyrytymi nazwiskami: „Benjamin i Heidi Robson” — ludzi, których nie znałam — i usiadłam na ławeczce w odległości około trzystu metrów od miejsca, gdzie pachnący trawą zefirek igrał z lambrekinem namiotu pogrzebowego, pod którym odbywała się ceremonia.

Pod niebieską bluzą miałam w kaburze swojego glocka, a wpięty w koszulę mikrofon łączył mnie z wozami patrolowymi parkującymi u wejścia na cmentarz. Rozglądałam się, czy nie zobaczę gdzieś tyczkowatego chłopaka nazwiskiem Ronald Grayson lub kogoś wyglądającego tu obco, gościa z wypisanym na twarzy upodobaniem do tortur i mordu. Nie zawsze się to zdarza,

100

ale niektórzy zabójcy mają przymus obejrzenia końca wyreżyserowanego przez siebie spektaklu, aby zgotować sobie samym psychiczną owację.

Miałam nadzieję, że szczęście będzie nam sprzyjać.

Widziałam z odległości, że Kelly stoi twarzą do grupy pięćdziesięciu uczestników ceremonii, plecami do dwóch trumien. Richie nie spuszczał z niej wzroku, gdy przemawiała nad grobem rodziców. Nie docierały do mnie żadne słowa, zwłaszcza że niedaleko pracowała kosiarka, ale słyszałam piskliwe skrzypienie windy, gdy opuszczano trumny. Kelly i jej brat rzucili na nie garście ziemi i odeszli od grobu.

Kelly znalazła się przy Richu, objął ją i tak zastygli.

Było coś wzruszającego w tej scenie, kiedy w naturalny sposób przylgnęli do siebie, jak gdyby wciąż stanowili parę. Poczułam bolesne ukłucie w sercu. Kiedy Kelly i Rich wyszli spod namiotu i zdążali z księdzem w moim kierunku, odwróciłam się, żeby nie widzieli mojej twarzy.

— Tu Boxer. Już wracam — mruknęłam w kołnierzyk koszuli.

Rozdział 31

Pub pod szyldem MacBain's Beers O' the World, oddalony o dwie przecznice od Budynku Sprawiedliwości i znajdujący się po przeciwnej stronie Bryant Street, to knajpa uczęszczana przez prawników i policjantów, i lubiana przez innych bywalców, którym nie przeszkadza, że siedzą przy stolikach wielkości serwetek i przekrzykują się w panującym tu gwarze.

Cindy i Yuki zajmowały stolik pod oknem. Yuki była przyciśnięta do ściany, Cindy podskakiwała na krześle, ilekroć facet za nią poruszył zadkiem. Jak zahipnotyzowana wpatrywała się w żywo gestykulującą Yuki. Ta miała zaledwie dwadzieścia minut na zjedzenie czegoś i pogadanie, więc jej typowy telegraficzny styl mówienia nabrał tempa staccato, bo chciała zmieścić się w czasie.

— Modliłam się, żeby dostać tę sprawę — zaczęła, wkładając do ust frytkę z talerza Cindy. — Troje ludzi miało większe szanse, a Rudy Pies powierzył ją mnie, bo udało mi się z Brinkleyem. — O tym Cindy słyszała już kilkakrotnie.

Rudym Psem nazywano znanego z zajadłości zastępcę prokuratora okręgowego, legendarnego Leonarda Parisiego, szefa Yuki, a Alfred Brinkley, słynny „killer z promu”, to była pierwsza większa sprawa, jaką poruczono Yuki w biurze prokuratora okręgowego.

102

Yuki prowadziła ją w atmosferze podgrzewanej przez media, opinia publiczna była niesłychanie zbulwersowana procesem, jako że pięć przypadkowych osób, które w sobotnie popołudnie uczestniczyły w wycieczkowym rejsie promem po zatoce, położył trupem upośledzony umysłowo mężczyzna i mógł w związku z tym — jako uznany za niepoczytalnego — wyjść na wolność.

— To ironia losu — mówiła Yuki. — Miałam wtedy mnóstwo dowodów. Broń, przyznanie się sprawcy, dwie setki osób będących świadkami zdarzenia, amatorskie nagranie wideo z przebiegu strzelaniny. Z Junie Moon jest dokładnie odwrotnie. — Przerwała na chwilę, żeby przez słomkę wysączyć do dna dietetyczną colę ze szklanki. — Nie mamy ani narzędzia zbrodni, ani ciała, ani świadków. Mamy tylko wycofane zeznanie dziewczyny tak tępej, że chyba nie potrafiłaby ugotować jajka. Nie wolno mi jednak przegrać, Cindy.

— Spokojnie, skarbie. Na pewno nie grozi ci...

— Nie wiadomo, nie wiem. Nie zamierzam przegrywać. Ale teraz Junie ma nowego obrońcę.

— Kto to?

— L. Diana Davis.

— O nie, tylko nie ona.

— Niestety. To jakby gwóźdź do mojej trumny. Mam się zmierzyć ze słynną feministką, prawdziwym czołgiem pancernym. Och! Zapomniałabym! Jakiś powieściopisarz wziął się za opisanie historii Michaela Campiona. Chodził za mną przez cały tydzień. Nazywa się Jason Twilly, chce z tobą porozmawiać.

— Jason Twilly? Autor thrillerów opartych na kronikach kryminalnych? Tych hitów?

— Dokładnie. To on.

— Yuki, Jason Twilly to gigant. To superstar!

— I tak też o sobie mówi — zaśmiała się Yuki. — Dałam mu

103

twój numer. Chce się czegoś o mnie wywiedzieć. Wszystko mi jedno, czego mu naopowiadasz, bylebyś nie zdradziła, że mam pietra.

— Opowiedzieć o tobie? Czeka mnie ciężki kawałek chleba.

Yuki zachichotała i wsunęła dwudziestodolarowy banknot pod brzeg koszyczka z pieczywem.

— Ojejku! Na mnie czas. Mam spotkanie z Rudym Psem. Trzy osoby konkurowały ze mną, Cindy. Gdyby oddał tę sprawę komuś innemu, zrezygnowałabym z posady. Uwierz. Teraz mam tylko jedną opcję. Muszę wygrać.

Rozdział 32

Cindy weszła do baru w hotelu St. Regis na rogu Trzeciej Ulicy i Mission w tętniącej życiem dzielnicy SoMa. Jason Twilly zatrzymał się w tym hotelu na czas procesu, co świadczyło o tym, że wie, gdzie należy się pokazywać.

Wstał, gdy Cindy podchodziła do stolika. Wysoki i szczupły czterdziestotrzyletni mężczyzna o rzucających się w oczy rysach. Cindy pamiętała tę twarz z obwolut jego powieści i ze zdjęcia w ostatnim numerze „Entertainment Weekly”.

— Jason Twilly — przedstawił się, wyciągając rękę.

— Cześć! Jestem Cindy Thomas. — Wśliznęła się na krzesło, które jej podsunął. — Przepraszam za spóźnienie.

— Nie ma problemu. Nawet byłem zadowolony, że w spokoju mogę sobie coś przemyśleć.

Przed spotkaniem Cindy poświęciła trochę czasu na „rozpracowanie” Twilly'ego. Wiedziała już, że jest bardzo bystry, wyrachowany, dość bezwzględny i rzeczywiście utalentowany. Jeden z dziennikarzy napisał, że Twilly ma rzadki talent wnikania w tajniki umysłu zbrodniarzy, uczłowieczania ich do tego stopnia, że czytelnicy niemal zaprzyjaźniają się z nimi. W tym sensie prześcignął rzekomo Trumana Capote'a, który w powieści Z zimną krwią ograniczył się do chłodnej relacji.

105

Cindy chętnie poddałaby się atmosferze lokalu i przyjemności przebywania w towarzystwie sławnego Twilly'ego, ale musiała zachować czujność. Chodziło przecież o Yuki. Martwiła się, jak Twilly ją opisze i czy to w ogóle dla niej dobrze, że zabrał się za książkę o Michaelu Campionie. Yuki wydawała się bagatelizować sprawę, lecz Cindy była pewna, że cokolwiek teraz powie, Twilly postara się to wykorzystać dla własnych celów.

— Właśnie skończyłam czytać Malvo — nawiązała na początek do bestselleru Twilly'ego, opisującego historię waszyngtońskiego snajpera, który manipulowany przez starszego partnera zastrzelił wraz z nim dziesięć osób, terroryzując miasto i okolice serią niezrozumiałych zabójstw.

— I co o tym myślisz? — Twilly czarował ją uśmiechem. A uśmiechał się w specyficzny sposób, unosząc do góry lewy kącik ust i przymrużając oczy, tak że tworzyły się wokół nich promieniste zmarszczki.

— Całkowicie zmieniłam swój pogląd na temat nastoletnich chłopców.

— Uznaję to za komplement. Co mam zamówić dla ciebie do picia?

Przywołał kelnerkę, zamówił wino dla Cindy i wodę mineralną dla siebie. Przystąpił do rzeczy, mówiąc, że ponieważ w sprawie Junie Moon oskarżycielem jest Yuki, chciałby na nią spojrzeć oczami jej przyjaciółki.

— Rozmawiałem z kilkoma jej wykładowcami z Berkeley, z tamtejszej Boalt Law School. I z paroma jej współpracownikami z Duffy and Rogers.

— Była na najlepszej drodze do zostania wspólnikiem w tej kancelarii.

— Słyszałem o tym. Sama Yuki powiedziała mi, że kiedy jej matkę zamordowano w miejskim szpitalu, straciła ochotę na zajmowanie się sprawami cywilnymi i przerzuciła się na karierę prokuratorską.

106

— Dokładnie tak było.

— Co nią kieruje? Zawziętość? Mściwość?

— Chyba żartujesz — roześmiała się Cindy. — Czy odebrałeś Yuki jako osobę mściwą?

— Prawdę mówiąc, absolutnie nie — odparł Twilly, nie zapominając czarować swoim elektryzującym uśmiechem. — Chociaż gdy mowa o zawziętości... Obserwowałem ją w akcji na procesie Brinkleya.

Twilly zdradził Cindy, że kontrakt na nieautoryzowaną biografię Michaela Campiona podpisał jeszcze przed zniknięciem młodego człowieka.

— Wydawało się, że będzie to kolejna niewyjaśniona historia, póki policja nie oskarżyła Junie Moon. A kiedy usłyszałem, że to Yuki Castellano wystąpi jako oskarżyciel w sprawie o morderstwo Michaela Campiona, pomyślałem, że z mojego punktu widzenia to się świetnie składa. To będzie spektakularny proces. W Yuki Castellano podoba mi się jej pasja i odwaga.

Cindy kiwnęła głową.

— Dlatego L. Diana Davis będzie się musiała wykazać potencjałem wielkiego gracza.

— Ciekawy punkt widzenia. To dobrze, że Yuki ma taką oddaną przyjaciółkę jak ty. Bo ja jednak myślę, z całym szacunkiem dla Yuki, że Davis ją zmasakruje.

Część druga

Gdzie jest ciało?

Rozdział 33

Yuki przeciskała się przez rój reporterów i operatorów kamer, którzy otoczyli ją, jak tylko na parkingu wyłączyła silnik. Podciągnęła pasek od torebki wyżej na ramię, zacisnęła dłoń na rączce aktówki i ruszyła w stronę ulicy, starając się ignorować tłoczących się wokół dziennikarzy, domagających się wypowiedzi dla mediów i opinii na temat ewentualnego przebiegu procesu.

— Nie teraz, proszę. Nie mogę pozwolić Sądowi czekać. — Opuściła głowę, utorowała sobie jakoś drogę do skrzyżowania i ogarnęła wzrokiem całą flotyllę wozów transmisyjnych na Bryant. Ekipy sieci lokalnych i kablowych, programów informacyjnych, rozstawiły sprzęt i czekały, przyciągnięte mającym się rozpocząć procesem Junie Moon.

Zmieniły się światła i Yuki przeszła przez jezdnię wraz z nieodstępującym ją tłumem reporterów. Przed sobą miała jeszcze większą ciżbę falującą u stóp granitowych schodów prowadzących do Hall of Justice. Len Parisi obiecał, że to on stawi czoło mediom, lecz utknął właśnie w karambolu na autostradzie, gdzie wywróciła się cysterna, a ślizgające się na plamie ropy auta powpadały na siebie, blokując wszystkie pasy.

Parisi nie miał pojęcia, kiedy dotrze do gmachu sądu, więc

111

Yuki przez pół godziny z komórką przy uchu omawiała z nim kolejny raz swoją mowę wstępną i teraz musiała się spieszyć. Pokonała szybko schody z wzrokiem wbitym przed siebie, a bandę reporterów, czyhających przed ciężkimi drzwiami ze szkła i stali, zbyła stanowczym: „Nic nie powiem, przepraszam” i pchnęła drzwi. Te zaś, co się nigdy przedtem nie zdarzyło, nie chciały ustąpić. Brakuje mi sił, pomyślała z goryczą.

Reporter z KRON, oddziału NBC w San Francisco, pospieszył z pomocą i mrugnął do niej.

— Do zobaczenia, Yuki.

Rzuciwszy aktówkę i torebkę na stół ochrony, przeszła bez incydentu przez bramkę detekcyjną; strażnicy życzyli jej powodzenia, gdy oddalała się w stronę schodów. Wbiegła szybko na drugie piętro.

Wyłożona złotym dębem sala sądowa wypełniona była po brzegi. Yuki usiadła w ławie prokuratorskiej, wymieniła spojrzenia ze swoim asystentem. Nicky Gaines, z rozszerzonymi oczami i wilgotnym czołem, wyglądał na równie pełnego obaw co ona.

— Gdzie jest Rudy Pies? — zapytał.

— Utknął w korku.

Woźny sądowy uciął gwar na sali, wykrzyknąwszy głośno: „Proszę wstać!”. Z korytarza za stołem sędziowskim wyłonił się sędzia Bruce Bendinger i zajął miejsce na fotelu między flagą Stanów Zjednoczonych i flagą stanu Kalifornia.

Bendinger, sześćdziesięcioletni, szpakowaty mężczyzna, był w okresie rekonwalescencji po wymianie stawu kolanowego. Sponad togi wystawał mu kołnierzyk różowej koszuli i satynowy krawat w wyraziste szafirowe paski. Yuki zwróciła uwagę na nastroszone brwi sędziego i w duchu poczyniła uwagę, że Bendinger, zwykle rozluźniony, tym razem wyglądał na człowieka, któremu już puszczają nerwy, a przecież rozprawa jeszcze się nie zaczęła.

112

Na wpół słuchała, jak Bendinger instruuje sędziów przysięgłych. Skorzystała z okazji, żeby zerknąć na panią adwokat, obrońcę Junie Moon, onieśmielającą L. Dianę Davis, której klienci nigdy nie trafiali do więzienia.

Davis była po pięćdziesiątce i miała za sobą dwudziestoletnie doświadczenie jako orędowniczka ofiar męskiej przemocy i prześladowania. Tego przedpołudnia występowała w czerwonym kostiumie — swoim sztandarowym stroju — i ciężkiej biżuterii, usta pociągnęła jasną szminką; jej krótkie, srebrne włosy skręcały się w loczki. To była pełna gotowość do zaprezentowania się w porze największej oglądalności i Yuki nie wątpiła ani przez moment, że przede wszystkim na Davis skierują się kamery telewizyjne i bukiety mikrofonów podczas każdej przerwy w obradach.

Jednak nie to wytrąciło ją z równowagi, jak również nie rozgorączkowanie mediów ani nawet świadomość, że rozprawa będzie trudna. Chodziło o Junie Moon, która siedziała obok swojej adwokat w ozdobionym koronką kremowym kostiumie, podkreślającym niemal przezroczystą bladość i delikatność twarzy, tak że wyglądała jak uosobienie słodyczy i bezbronności.

— Czy jest pani gotowa, prokurator Castellano? — dotarł do Yuki głos sędziego.

— Tak, Wysoki Sądzie. — Yuki odsunęła krzesło i podeszła do pulpitu, sprawdzając po drodze, czy ma zapięty na guzik żakiet. Poczuła, że ciarki przechodzą jej po plecach, gdy skupiło się na niej dwieście par oczu. Przez chwilę stała, milcząc.

Uśmiechnęła się potem do sędziów przysięgłych i rozpoczęła najważniejszą mowę wstępną w swojej dotychczasowej karierze prokuratora.

Rozdział 34

— Panie i panowie — odezwała się zza pulpitu. — Bardzo wiele wiemy o życiu Michaela Campiona. To smutne, że ten proces wiąże się z jego śmiercią. Pewnej nocy, dwudziestego pierwszego stycznia, osiemnastoletni chłopak udał się do domu oskarżonej, obecnej tu na sali Junie Moon, i odtąd już nikt go nie widział.

Pani Moon jest prostytutką.

Czynię wzmiankę ojej profesji, ponieważ pani Moon zetknęła się z Michaelem Campionem właśnie dlatego, że zajmuje się prostytucją. Oskarżenie powoła świadków, kolegów ofiary, którzy zeznają, że Michael od dawna planował wizytę u panny Moon. Chciał stracić dziewictwo. Dwudziestego pierwszego stycznia znalazł się w domu Junie Moon.

Niestety, Michael Campion stracił nie tylko dziewictwo, ale również życie.

To nie powinno było się wydarzyć.

Michael nie powinien był umrzeć. Gdyby oskarżona zachowała się odpowiedzialnie, gdyby kierowały nią ludzkie odruchy, Michael znajdowałby się wśród nas.

O tym, co działo się z Michaelem Campionem po wejściu do domu panny Moon, wiemy z jej szczegółowej relacji. — Yuki

114

wskazała głową na Junie. — Powiedziała nam wszystko. Na policji przyznała się, że pozwoliła Michaelowi umrzeć, a jego zwłoki potraktowała jak śmieci.

Yuki zapoznała sędziów z zeznaniem Junie Moon, w którym ta opisywała, w jaki sposób zmarł Michael Campion i jak doszło do makabrycznego poćwiartowania ciała i wrzucenia go do kontenera na śmieci. Następnie Yuki odłożyła swoje notatki na pulpit, odwróciła się tyłem do oskarżonej i w skupieniu, wolnym krokiem zbliżyła się do ławy przysięgłych.

Nie myślała już o tym, że miejsce szefa na sali jest wciąż puste, i przestała się przejmować zarówno sforą reporterów, jak i tym, że Junie Moon wygląda tak niewinnie jak druhna podczas letniej ceremonii ślubnej.

— Panie i panowie — zwróciła się wprost do przysięgłych — informację naprowadzającą na trop oskarżonej policja otrzymała dopiero po trzech miesiącach od zniknięcia Michaela Campiona. Nie odnaleziono jego szczątków, ponieważ było na to za późno.

Obrona będzie powtarzać: „nie ma ciała, nie ma zbrodni”. Obrona powie wam, że policja musiała zastraszyć panią Moon, skoro ta później odwołała swoje zeznanie. Obrona będzie utrzymywać, że nie było powodów do wniesienia oskarżenia. To nieprawda — te słowa Yuki wypowiedziała z emfazą i kontynuowała. — Nie potrzebujemy dowodów materialnych.

Mamy dowody pośrednie, poszlakowe. Jest ich bardzo dużo.

Yuki przeszła wzdłuż ławy przysięgłych, przesuwając ręką po poręczy. W tym momencie poczuła, że jej mowa oskarżycielska ma siłę oddziaływania, sędziowie są po jej stronie i chłoną każde jej słowo. A miała im do powiedzenia jeszcze więcej.

— Pani Moon jest oskarżona o zatajanie dowodów i o morderstwo drugiego stopnia. Żeby udowodnić morderstwo, musimy udowodnić zły zamiar. Zły zamiar to termin prawniczy. O złym

115

zamiarze mówimy wtedy, kiedy dana osoba postąpi w taki sposób, że można jej zarzucić niegodziwość i umyślną obojętność wobec zagrożenia cudzego życia lub zdrowia. Zastanówcie się nad tym.

Niegodziwość i umyślna obojętność.

Oskarżona powiedziała nam, że Michael Campion prosił ją o wezwanie pomocy, a ona tego nie uczyniła, ponieważ ważniejsze było dla niej, żeby chronić siebie samą. Pozwoliła mu umrzeć, chociaż mogła go uratować. Czy może być bardziej jaskrawy przykład umyślnej obojętności? W następstwie powyższego oskarżenie wnosi o uznanie Junie Moon za winną morderstwa.

W toku procesu udowodnimy ponad wszelką wątpliwość winę Junie Moon.

Rozdział 35

L. Diana Davis chwyciła rękami pulpit z obydwu stron i przekręciła go tak, żeby mieć ławę przysięgłych dokładnie na wprost swojej twarzy. Skupiła wzrok na gronie sędziów.

— Dzień dobry. Chcę podziękować oskarżeniu za wyręczenie mnie w mowie obrończej. To oszczędzi nam wszystkim wiele czasu.

Rozgrzał ją śmiech na galerii, zwłaszcza że przyłączyło się do niego paru sędziów przysięgłych. Oparła jedną rękę na biodrze, też się uśmiechnęła i kontynuowała w tym samym duchu.

— Chcę wam przypomnieć popularny slogan: „A gdzie jest mięso?”, który stał się metaforą demaskującą nicość. Ja chcę wiedzieć i wy będziecie chcieli wiedzieć, co ma dla nas oskarżenie. Panie i panowie, usłyszeliście od pani prokurator, że nie ma ciała. Więc nie ma sprawy. Gdyby młody człowiek, o którym tu mowa, nie był osobą publiczną, wątpię, czy prokurator okręgowy zdobyłby się na tyle tupetu, żeby rozpoczynać ten proces.

Pani Castellano słusznie zacytowała: „nie ma ciała, nie ma zbrodni”. W tym przypadku nie tylko nie ma ciała. Nie ma również

117

narzędzia zbrodni i do tego, w obecnej dobie rozwiniętych technik badań kryminalistycznych, nie ma ani jednego, choćby mikroskopijnego śladu biologicznego ani żadnego innego. Och, przepraszam, otóż w trakcie wnikliwego przesłuchania przez policję — Davis przybrała zjadliwy ton — a w gruncie rzeczy prania mózgu, moja klientka przyznała się do przestępstwa, którego nie popełniła.

Biegły powołany przez obronę wyjaśni syndrom fałszywego przyznania się do winy, gdy podejrzanego poddaje się emocjonalnej presji, bo tak było w przypadku pani Moon. A pani Moon opowie o nocy dwudziestego pierwszego stycznia osobiście, tu na sali. Krótko mówiąc, oskarżenie może zaprezentować państwu jedynie wycofane potem zeznanie przerażonej, młodej kobiety, zastraszonej przez agresywną, nastawioną tendencyjnie parę detektywów z wydziału zabójstw, którym poruczono określone zadanie: przypisać komuś winę za zniknięcie syna gubernatora.

Wybrali Junie Moon.

Przez następne kilka dni będziecie świadkami groteskowego procesu przeciwko niej. Nie będzie dowodu z badania DNA i nie pojawi się Henry Lee, żeby jak na sprawie OJ. Simpsona zademonstrować na podstawie analizy śladów krwi, jak przebiegało zabójstwo.

Oskarżenie nie powoła też na świadka przyjaciela pani Moon, Ricarda Malcolma, ponieważ zeznał policji, że Junie nie spotkała się z Michaelem Campionem. Do ich spotkania nigdy nie doszło.

Więc co się stało z Michaelem Campionem?

Wiemy — każdy o tym wiedział — że Michael Campion miał poważną, wrodzoną, zagrażającą życiu wadę serca i żył na kredyt. Po tym, jak wyszedł z domu dwudziestego pierwszego stycznia, coś się stało. Nie wiadomo, co się zdarzyło, ale nie jest zadaniem obrony ani waszym spekulować na ten temat.

118

Kiedy wysłuchacie całości procesu, oskarżenie poprosi was o uznanie Junie Moon za winną bez żadnych wątpliwości. Zdrowy rozsądek podpowie wam jednak, że Junie Moon nie jest winna żadnemu ze stawianych jej zarzutów. Nie zatajała dowodów. Nie ćwiartowała ciała w swojej wannie, więc nie musiała się go potem pozbywać.

Tak jak nie ma wątpliwości, że ja stoję teraz przed wami, tak samo nie ma wątpliwości, że Junie Moon nie popełniła morderstwa.

Rozdział 36

Woźny sądowy wywołał moje nazwisko. Wstałam z ławki w holu, drętwymi rękami pchnęłam podwójne drzwi do sali sądowej i szłam w kierunku pulpitu dla świadków, a wszystkie głowy zwróciły się w moją stronę. Byłam świadoma, że wynik procesu przeciwko Junie Moon zależy w dużym stopniu od moich zeznań. I że L. Diana Davis zrobi wszystko, aby mnie zetrzeć na proch.

Złożyłam przysięgę, że będę mówiła prawdę, całą prawdę i tylko prawdę, po czym usiadłam. Yuki, moja dobra przyjaciółka, zadała mi wstępne pytania, które miały na celu zaprezentowanie mnie jako policjanta z dużym doświadczeniem i wysokim stopniem służbowym

Po tym wstępie z jej ust padły kolejne pytania.

— Pani porucznik, czy przesłuchiwała pani oskarżoną w dniu dziewiętnastym kwietnia?

— Tak. Inspektor Richard Conklin i ja przesłuchiwaliśmy ją najpierw u niej w domu, a potem w tym gmachu na trzecim piętrze, w naszym Departamencie Policji dla południowego rejonu San Francisco.

— Czy sprawiała wrażenie osoby zdenerwowanej lub przestraszonej?

120

— W ogóle nie. Czuła się swobodnie. Zgodziła się przyjść na przesłuchanie tu, do Budynku Sprawiedliwości.

— Czy pytaliście ją o Michaela Campiona?

— Tak.

— Co odpowiedziała?

— Najpierw mówiła, że nigdy go nie spotkała. Mniej więcej dwie godziny później poprosiła o wyłączenie kamery wideo.

— A gdy kamera została wyłączona?

W odpowiedzi na to pytanie Yuki zreferowałam, co usłyszeliśmy z Conklinem z ust Junie — w jaki sposób ofiara zmarła, że potem Junie zadzwoniła do Ricky'ego Malcolma i co obydwoje zrobili z ciałem Michaela Campiona.

— Czy uznaliście, że są powody, aby powątpiewać w tę historię?

— Nie. Uznaliśmy relację oskarżonej za wiarygodną.

— Czy kiedykolwiek jeszcze przesłuchiwaliście oskarżoną?

— Tak. Widzieliśmy panią Moon kilka dni później w areszcie dla kobiet. Liczyliśmy na to, że wskaże miejsce, gdzie ona i jej przyjaciel pozbyli się ciała.

— Czy przypomniała sobie, gdzie to było?

— Tak. W mieście Jackson, w hrabstwie Amador, około trzy i pół godziny jazdy w kierunku północno-wschodnim od San Francisco.

— Więc to było drugie przesłuchanie?

— Zgadza się.

— Czy oskarżona składała to zeznanie pod przymusem?

— Sprzeciw. Pytanie sugerujące odpowiedź — zaśpiewała Davis.

— Podtrzymuję sprzeciw — warknął sędzia Bendinger.

— Sformułuję pytanie inaczej — powiedziała Yuki. — Czy groziliście oskarżonej? Była pozbawiona wody, jedzenia lub snu?

121

— Nie.

— Podała tę informację z własnej woli?

— Tak.

— Dziękuję, pani porucznik. Nie mam więcej pytań — zakończyła Yuki.

I wtedy stanęła przede mną L. Diana Davis.

Rozdział 37

Ku mojemu zaskoczeniu była osobą niewysoką, miała najwyżej metr sześćdziesiąt wzrostu. Prawdopodobnie zbliżone ujęcia na małym ekranie i renoma, jaką się cieszyła, sprawiły, że wyobrażałam ją sobie jako kobietę postawną.

— Pani porucznik — rozpoczęła Davis — przez ponad dziesięć lat była pani detektywem w wydziale zabójstw. Prowadziła pani mnóstwo śledztw w sprawach zabójstw. Przesłuchiwała pani bardzo wielu podejrzanych. Przesłuchując Junie Moon, wiedziała pani, że dojdzie do tego, iż będzie pani na sali sądowej zeznawać podczas jej procesu. Czy to wszystko prawda?

— Tak.

— Więc w jaki sposób skłoniła pani oskarżoną do przyznania się? Mówiła jej pani, że wypadki chodzą po ludziach? Że popełniła niezawiniony błąd?

Wbijałam sobie do głowy, że moje odpowiedzi powinny być krótkie i rzeczowe, ale patrząc teraz na wyszczerzone zęby Davis, na wpół dobrotliwej babci, na wpół buldoga, straciłam kontrolę nad słowami wypływającymi mi z ust.

— Mogłam mówić coś w tym rodzaju. Przesłuchań nie prowadzi się według jednego szablonu. Czasami trzeba podnieść głos.

123

Czasami trzeba okazywać sympatię. A czasem trzeba kłamać — powiedziałam. — Są określone prawem granice, w których należy się poruszać, i ani ja, ani mój partner z pewnością ich nie przekroczyliśmy.

Davis uśmiechnęła się, podeszła do ławy przysięgłych, a potem znowu odwróciła się twarzą do mnie.

— Czy aby na pewno? Zeznała pani, że podczas przesłuchania u was na policji oskarżona poprosiła o wyłączenie nagrywania.

— Tak było.

— Pozwolę sobie zwrócić uwagę na tę okoliczność, pani porucznik. Nagrywaliście wszystko... do momentu przyznania się pani Moon do winy. Tego już na taśmie nie ma.

— Wydawało nam się, że oskarżona nie chce swobodnie mówić z powodu kamery. Kiedy poprosiła o jej wyłączenie, zrobiłam to. I wtedy opowiedziała, co się zdarzyło.

— Zatem fakty są takie: nagraliście wszystko, co ta młoda kobieta miała do powiedzenia, z pominięciem tylko, bagatela, jej przyznania się do winy? Zdaje mi się, że sugeruje pani, iż oskarżona sprytnie się zachowała, prosząc o wyłączenie kamery — skomentowała Davis i demonstracyjnym wzruszeniem ramion przesłała niewerbalny sygnał do przysięgłych, że uważa mnie za krętacza. — Wmawia nam pani, że oskarżona z wyrachowania nie dopuściła do zarejestrowania jej zeznania na taśmie — podsumowała.

— Niczego takiego...

— Dziękuję, pani porucznik — ucięła Davis. — Nie mam więcej pytań do tego świadka.

Yuki poderwała się z krzesła.

— Wysoki Sądzie, proszę o możliwość ponownego przesłuchania mojego świadka.

— Jest do pani dyspozycji — rzekł sędzia.

— Pani porucznik, czy jest pani prawnie zobligowana do nagrywania przyznania się do winy?

124

— Absolutnie nie. Przyznanie się jest ważne niezależnie od formy. Może być pisemne, ustne, nagrane na taśmę lub nie. W każdym przypadku wolę mieć nagranie, ale takiego wymogu nie ma.

Yuki kiwnęła głową.

— Czy kiedy Junie Moon poprosiła o wyłączenie kamery, domyślaliście się, co ma do powiedzenia?

— Nie. Przerwałam nagrywanie, bo o to prosiła. Uznałam, że w ten sposób dowiemy się prawdy. I co się okazało, pani Castellano? To zadziałało.

Rozdział 38

Yuki życzyłaby sobie, żeby wszyscy jej świadkowie prezentowali się tak dobrze jak Rich Conklin. Solidny. Wiarygodny. Odpowiadał wyobrażeniu młodego, zdolnego policjanta i dobrego syna. Z pewnością nie było też minusem, że patrzyło się na niego z przyjemnością. W fazie wstępnych pytań Yuki przysięgli dowiedzieli się, że w policji San Francisco jest od pięciu lat, w tym dwa lata pracuje w wydziale zabójstw.

— Czy przesłuchiwał pan oskarżoną wieczorem dziewiętnastego kwietnia? — spytała następnie Yuki.

— Rozmawialiśmy z panią Moon we dwoje, ja i porucznik Boxer.

— Czy przyjęliście z góry określoną tezę na temat jej winy lub niewinności?

— Nie.

— Czy odczytaliście jej prawa Mirandy?

— Ja to zrobiłem.

— Z tego, co wiem, pani Moon nie miała wtedy jeszcze statusu osoby zatrzymanej, więc dlaczego uprzedził ją pan, że wszystko, co powie, może zostać użyte przeciwko niej?

— To była loteria — odpowiedział Conklin.

126

— Użył pan słowa „loteria”. Czy mógłby pan wyjaśnić sędziom przysięgłym, co pan chciał przez to powiedzieć?

Conklin odgarnął z oczu kosmyk brązowych włosów.

— Oczywiście. Załóżmy, że do podejrzanej osoby mówię tak: „Chcę panią/pana przesłuchać. Czy może pani/pan złożyć nam wizytę na policji?”. Podejrzana/podejrzany przychodzi do nas dobrowolnie. Taka osoba nie musi odpowiadać na nasze pytania, co więcej, w każdej chwili może wyjść. Kiedy zasiadamy do rozmowy, nie muszę jej informować na wstępie, jakie ma prawa, ponieważ nie jest aresztowana.

Conklin poprawił się na krześle i kontynuował.

— Problem w tym, że jeśli dana osoba poczuje się zagrożona, wówczas poprosi o prawnika, a ten skończy przesłuchanie. Nie musi zresztą domagać się prawnika, może po prostu wyjść. Nie możemy się temu sprzeciwić, ponieważ nie została aresztowana.

— Jeżeli dobrze rozumiem, inspektorze, wygłaszając na samym początku formułę Mirandy, chciał pan zapobiec takiej ewentualności. W razie gdyby pani Moon złożyła obciążające ją zeznania, te mogłyby stanowić dowód, ponieważ została uprzedzona, że wszystko, co powie, może zostać wykorzystane przeciwko niej.

— O to mi chodziło. Miałem świadomość, że jest ona naszym jedynym świadkiem, może nawet podejrzaną w sprawie o poważne przestępstwo, więc chciałem uniknąć jakiegokolwiek ryzyka. Gdyby w trakcie rozmowy okazało się, że coś ją wiąże ze zniknięciem Michaela Campiona, musielibyśmy przerwać w tym momencie i ostrzec ją, informując o jej prawach. To mogłoby oznaczać, że z przesłuchania nici. A przecież chodziło nam nie tylko o poznanie prawdy. Przede wszystkim chcieliśmy odnaleźć Campiona.

— Czy pani Moon poprosiła o prawnika?

— Nie.

127

— Czy opowiedziała ze szczegółami o śmierci Michaela Campiona i pozbyciu się jego ciała?

— Tak.

— Inspektorze Conklin, jak się zachowywała pani Moon, przyznając się do winy w obecności pana i porucznik Boxer?

— Sprawiała wrażenie osoby zgnębionej i skruszonej.

— Na podstawie czego tak to pan ocenił?

— Płakała — rzekł Conklin. — Mówiła, że bardzo żałuje i chciałaby cofnąć to, co się wtedy stało.

Rozdział 39

— Inspektorze Conklin — zaczęła Davis z uśmiechem. — Odnoszę wrażenie, iż mam przed sobą bardzo inteligentnego oficera policji.

Yuki się spięła. Davis szykuje pułapkę, pomyślała. Niemal widziała swoją przeciwniczkę, jak zakłada przynętę i przeciąga linę od wnyków do drzewa. Conklin patrzył spokojnie na Davis, czekając, aż znowu się odezwie.

— Czy nie jest prawdą, że oskarżona od początku zaprzeczała, jakoby kiedykolwiek zetknęła się z Michaelem Campionem?

— Tak, ale w dziewięćdziesięciu dziewięciu przypadkach na sto podejrzany utrzymuje, że nie popełnił danego czynu.

— Ma pan na koncie setkę przesłuchań?

— To był zwrot retoryczny — rzekł Conklin. — Nie wiem dokładnie, ilu podejrzanych o zabójstwo przesłuchiwałem. Na pewno wielu.

— Okay. Ja też posłużę się retoryką i pozwolę sobie na stwierdzenie, że pan i porucznik Boxer podstępem i presją psychiczną wymusiliście na mojej klientce, żeby się przyznała.

— Sprzeciw — zawołała Yuki ze swojego miejsca.

— Podtrzymany.

129

— Wyrażę to zatem inaczej. Jak wszyscy wiemy, na taśmie nie ma „przyznania się do winy” — Davis podniosła palce wskazujące obu rąk w górę dla zasygnalizowania cudzysłowu. — Czy to fakt?

— Tak jest.

— Więc nie znamy dokładnego przebiegu tego przesłuchania, nieprawdaż?

— W istocie w tym względzie musi mi pani zaufać — zgodził się Conklin.

Davis z uśmiechem szykowała się do zadania ciosu.

— Inspektorze, czy robił pan notatki podczas przesłuchania?

— Tak.

— Prosiłam, żeby dano mi te notatki do wglądu, ale usłyszałam, że pan ich już nie ma — ciągnęła dalej ten wątek.

— To prawda. — Conklin zarumienił się.

— Muszę się upewnić, czy dobrze rozumiem to wszystko, inspektorze — powiedziała Davis tonem pełnym wyższości, który opanowała do perfekcji i który miał jej teraz posłużyć do podważenia wiarygodności Conklina i upokorzenia go. — Prowadziliście dochodzenie w sprawie prawdopodobnego morderstwa. Jak pan podkreślił, pani Moon była najważniejszym świadkiem, może nawet osobą podejrzaną. Nie mogliście mieć nagrania na taśmie, więc robił pan notatki. W jakim celu? Żeby móc zrelacjonować sędziemu i przysięgłym, co dokładnie mówiła oskarżona, czy nie tak? I wyrzucił pan te notatki. Może pan powiedzieć dlaczego?

— Posłużyłem się notatkami do sporządzenia raportu. Gdy był gotowy w wydruku, już ich nie potrzebowałem.

— Czyżby? Co stanowi wierniejszą rejestrację tamtego przesłuchania? Notatki robione na bieżąco czy raport opracowany kilka dni później? Czy nie powinien pan ich zachować, inspektorze? ...Inspektorze? Wysoki Sądzie, chciałabym usłyszeć odpowiedź świadka — domagała się Davis.

130

Yuki zacisnęła pięści pod stołem. Nie wiedziała, że Conklin zniszczył swoje zapiski, ale znała życie: dochodzeniowcy z wydziału zabójstw praktykowali to nagminnie, chociaż to nie było w porządku.

Sędzia Bendinger poprawił się na krześle i polecił Conklinowi ustosunkować się do pytania obrony.

Na twarzy Conklina pojawił się wyraz niechęci.

— Moje notatki byłyby tekstem bardziej dosłownym, ale...

— Ale uznał pan za właściwe je wyrzucić? Czy w Budynku Sprawiedliwości brakuje miejsca w szafach na akta? Czy były przepełnione? — weszła mu w słowo Davis.

— To śmieszne.

— Czy rzeczywiście mówimy o sprawach śmiesznych? — Davis przerwała, żeby to pytanie zawisło w ciszy sali sądowej.

— Czy pamięta pan, gdzie wyrzucał pan swoje notatki? Do śmieci czy też przez okno samochodu, a może spłukał je pan w sedesie?

— Wysoki Sądzie — zaprotestowała Yuki — obrona znęca się nad świadkiem.

— Odrzucam sprzeciw. Świadek powinien odpowiedzieć na pytanie — orzekł sędzia Bendinger.

— Podarłem je — wyjaśnił Conklin z napiętymi jak struny żyłami na szyi, rozpierającymi kołnierzyk koszuli.

— Proszę wyjaśnić przysięgłym, dlaczego pan je podarł — domagała się Davis.

Yuki zauważyła błysk wściekłości w oczach Conklina, ale nie miała jak powstrzymać go od wpadki.

— Powodem, dla którego je podarłem, była obawa, że taki cyniczny adwokat jak pani poprzekręca ich sens...

Yuki oniemiała. Nigdy dotąd nie była świadkiem takiego wybuchu u Conklina.

Davis udało się go podpuścić i zamierzała teraz przygwoździć go do ściany.

131

— Inspektorze Conklin, czy tak zachowywał się pan, przesłuchując oskarżoną? Tracił pan nad sobą kontrolę?

— Sprzeciw! — zawołała Yuki.

— Na jakiej podstawie?

— Obrońca budzi sprzeciw.

Bendinger nie zdołał stłumić śmiechu.

— Odrzucony. Proszę dochować staranności wypowiedzi, pani Castellano.

Davis uśmiechnęła się triumfująco w twarz Conklina, jedną rękę wsparła na biodrze.

— Ostatnie pytanie, inspektorze. Czy zniszczył pan jeszcze jakiś dowód, który mógłby oczyścić z zarzutów moją klientkę?

Rozdział 40

Nie mogąc się otrząsnąć ze wzburzenia na wspomnienie krzyżowego ognia pytań, jakiemu został poddany Rich Conklin, i stresu całego tego okropnego dnia, Yuki wymknęła się z Budynku Sprawiedliwości tylnym wyjściem i postanowiła dojść do samochodu okrężną drogą, żeby się uspokoić. Zajęła się swoim blackberry.

Wyczyściła niepotrzebne wiadomości, zrobiła niezbędne notatki, wysłała też e-maila do Rudego Psa, który znalazł się już w biurze i czekał na relację. Na parking weszła od tyłu i gdy otworzyła drzwi swojego brązowo-szarego sedana acura, wydało jej się, że ktoś wykrzykuje jej imię. Rozejrzała się po ciasno zastawionym autami parkingu, ale dopiero w oddali, na Bryant, dostrzegła szarżującego przez jezdnię Jasona Twilly'ego. Wsunęła na moment głowę do wnętrza auta i odłożyła aktówkę na siedzenie pasażera. Potem obserwowała zbliżającego się literackiego gwiazdora.

— Yuki, hej, poczekaj na mnie chwilę! — krzyczał.

Wygląda fantastycznie, pomyślała, podziwiając, jak szybko i zwinnie manewruje między samochodami na zatłoczonym parkingu. Właściwie podobało jej się w nim wszystko. Miał styl: modna fryzura, słynne okulary od Olivera Peoples, za którymi

133

kryły się, jak pamiętała, ciemnobrązowe oczy, elegancka niebieska koszula pod leżącą bez zarzutu marynarką i wreszcie pasek od spodni, Hermesa, więc musiał kosztować około siedmiuset dolarów.

Twilly wyhamował z drugiej strony otwartych drzwi auta, w ogóle niezasapany po długim biegu.

— Hej, Jason, coś się stało?

— Nic takiego — rzekł, wbijając w nią wzrok. — Po prostu chcę ci pogratulować. Dałaś dzisiaj prawdziwy popis.

— Dziękuję.

— Mówię szczerze. Dobrze się czujesz w swojej roli. I sprytnie postępujesz z prasą. Davis prowadzi kampanię tam przed głównym wejściem, a ty...

— Obrona musi podgrzewać nastroje — rzekła Yuki. — Moim zadaniem jest udowodnić winę Junie Moon, a tego się nie robi na schodach do Budynku Sprawiedliwości.

Twilly przytaknął skinieniem głowy.

— Chcę jeszcze powiedzieć, że na korytarzu podsłuchałem przypadkową rozmowę, z której wynikało, że inteligencję Junie Moon ocenia się grubo poniżej przeciętnej.

— Nie odniosłam takiego wrażenia — zaoponowała Yuki, zastanawiając się, do czego Twilly zmierza. Chce mnie wpuścić w maliny? — przemknęło jej przez głowę. A może praca w biurze prokuratura okręgowego nauczyła mnie nadmiernej podejrzliwości?

Twilly postawił swoją aktówkę na asfalcie, wyjął z wewnętrznej kieszeni marynarki miękkie, skórzane etui na okulary, wyciągnął z niego małą firmową szmateczkę i przetarł niewidoczne pyłki ze swoich Oliver Peeps.

— Domyślam się, że Davis postara się o biegłego psychiatrę, który wmówi przysięgłym, że Junie jest ograniczona i podatna na sugestię, nic więc dziwnego, że brutalni gliniarze mogli jej wmówić, co chcieli.

134

— Dziękuję za podpowiedzi, Jason.

— Nie ma sprawy. Widzisz, Yuki — mówił, starannie podsuwając okulary w górę nosa — marzę o rozgryzieniu, co siedzi w twojej uroczej główce. Zjesz ze mną kolację? Mogę o to błagać?

Przenosząc ciężar ciała z jednej nogi na drugą — dawały o sobie znać po całym dniu w wąskich szpilkach — Yuki pomyślała o czekającym w lodówce piwie Coors. I o tym, że ma jeszcze na dzisiaj masę roboty.

— Nie gniewaj się, Jason. Kiedy pracuję nad sprawą, lubię być sama pod koniec dnia. Potrzebuję tej samotności i czasu na zebranie myśli...

— Yuki, przecież musisz coś zjeść, czemu nie pozwolisz się zaprosić na rozpustną, kosztowną kolację? Kawior, homar, francuski szampan... Wybierz miejsce, gdzie chciałabyś pójść. Wrócisz do domu o dwudziestej i przyrzekam, że nie poruszę tematów związanych z twoją pracą. Będzie romantycznie — zachęcał Twilly, uwodząc zaczepnym uśmiechem z tym charakterystycznym uniesieniem kącika ust.

Potrafił czarować i wiedział o tym. Rozbawiła ją ta jawna próba podrywu i... Yuki zaskoczyła samą siebie. Powiedziała: „dobrze”.

Rozdział 41

W swoim przestronnym domu w Cow Hollow, wiktoriańskiej dzielnicy San Francisco, Steven Meacham i jego żona, Sandy, oglądali kolejny odcinek serialu kryminalnego 48 Hours Mystery. Odezwał się melodyjny dźwięk gongu.

— Oczekujemy kogoś? — zapytał Steve.

— Niech ich diabli — zaklęła Sandy, podejrzewając najście agitatorów, gdyż kampania wyborcza do rad szkolnych rozgorzała już na dobre. Pociągnęła łyk wina z kieliszka. — Zignorujmy ich, pójdą dalej.

— Stać mnie na to, żeby potraktować ich paroma kuksańcami. Błyskawicznie skreślą nas z listy. — Meacham zamarkował w powietrzu rozdawanie ciosów, po czym wsunął bose nogi w mokasyny.

Podszedł do drzwi frontowych. Przez półkolistą szybkę zobaczył dwóch dość przyzwoicie wyglądających młodych ludzi w wieku jego syna, Scotta.

Kogo tu przygnało?

Postawniejszy młodzik, który miał na sobie brzoskwiniowy T-shirt, kamizelkę w kamuflażowy wzór, długie włosy opadające na jej kołnierz, budził skojarzenia raczej z bananową republiką niż z republikaninem, a już z pewnością nie wyglądał na świadka

136

Jehowy. Ten drugi, ubrany bardziej konwencjonalnie, w marynarkę w kratkę i lawendowy T-shirt, włosy miał zaczesane na czoło i prezentował się jak chłopak z brytyjskiej szkoły z internatem. I jeden, i drugi trzymał w ręku butelkę z jakimś alkoholem. Meacham wyłączył system alarmowy i uchylił drzwi.

— Czy mogę w czymś pomóc, panowie?

— Nazywam się Hawk, panie Meacham — przedstawił się ten w sportowej marynarce. — Mój kolega to Pidge. To nasze pseudonimy, hm... należymy do korporacji studenckiej — wyjaśnił z przepraszającym uśmiechem. — Jesteśmy kolegami Scotty'ego, przyjmujemy go właśnie do naszej Alpha Delta Phi.

— Coś takiego... Scotty nie dzwonił...

— Jasne, że nie. Nie mógł wiedzieć, że tu będziemy. Robimy to w sekrecie przed nim.

— Domyślam się, że przed jego inicjacją, tak? — Meacham zawsze z rozrzewnieniem wspominał czasy studenckie. — Więc kiedy ta ceremonia inicjacyjna?

— W przyszłym tygodniu — odparł Pidge. — Jeżeli zdążymy. Musimy wypytać pana o Scotty'ego, wielu rzeczy o nim nie wiemy i chcielibyśmy także dostać jego zdjęcie z niemowlęctwa, najchętniej na golasa...

Meacham roześmiał się.

— Okay, okay, właźcie do środka. — Otworzył szeroko drzwi. — Skarbie, mamy towarzystwo! — zawołał do żony, prowadząc chłopaków przez duży hol z zapierającym dech widokiem na zatokę. — Czy Hawk to ukłon w stronę tego aktora Ethana Hawke'a czy też upodobanie do ptaków?

Zamiast odpowiedzi dostał od przybyszów butelki, podziękował i już w salonie otworzył inkrustowany barek. Wyjął kieliszki, a goście przedstawili się jego żonie.

— Miło z waszej strony, że przyszliście z prezentem, ale to naprawdę nie było konieczne — powiedziała.

137

— Cointreau. — Meacham ponalewał likier do kieliszków i podał każdemu. — Za Greków — wzniósł toast.

Prawdę powiedziawszy, miał zachować umiar w piciu tego wieczoru, ale Sandy była już na wpół zalana. Zakręciła kieliszkiem w ręku i upiła łyk.

— Misiu, skarbie, pokaż gościom pokój Scotty'ego, a ja tymczasem wyciągnę albumy ze zdjęciami — zaszczebiotała.

— Zostanę z panią, pani Meacham — rzekł Pidge. — Pomogę wybrać odpowiednie zdjęcie.

Była całkowicie pochłonięta przeglądaniem fotografii, kiedy sylwetka Pidge'a nagle przesłoniła jej światło. Sandy spojrzała w górę. Minęła chwila, nim w pijanym widzie rozszyfrowała to, co miała przed oczami.

Pidge mierzył do niej z pistoletu.

Otworzyła usta w głębokim oddechu, by krzyknąć, lecz Pidge przyłożył palec do ust.

— Nie wrzeszcz, Sandy. Rób, co ci każę, a wszystko będzie dobrze.

Rozdział 42

— To przestaje być zabawne — powiedział Steve Meacham do chłopców, wzdrygnąwszy się, gdy Hawk wbił mu lufę pistoletu między łopatki.

— Stań obok żony, panie M. — rozkazał Hawk. — Zabawimy się w poszukiwaczy fantów, zgoda? Nie zrobimy wam krzywdy. Pod warunkiem, że nas do tego nie zmusicie.

Meacham stanął u boku żony. Patrząc na przemian to na jeden, to na drugi pistolet, myślał tęsknie o swoim rewolwerze, który, zawinięty w ręcznik, spoczywał sobie na górnej półce bieliźniarki. Zerknął na Sandy, która najwyraźniej trzeźwiała i starała się zrozumieć, co się dzieje.

Steve również chciał wiedzieć, o co chodzi.

Zwrócił się do Pidge'a.

— To taki psikus, tak? Nieźle się wygłupiacie w tej waszej korporacji, hm?

— Tak — usłyszał za plecami głos Hawka. — Połóżcie się teraz na dywanie, twarzą do podłogi.

— Dość, nie zrobię tego, świrusie. — Sandy odkręciła głowę do tyłu, w jej oczach błyskała wściekłość. — Wynoście się stąd, obydwaj, natychmiast, i powiedzcie Scotty'emu, że ma jeszcze dzisiaj zadzwonić bez względu na godzinę...

139

Pidge podszedł do Sandy, uniósł pistolet i kolbą uderzył ją w tył głowy. Sandy zawyła, zgięła się wpół, zakryła głowę rękami. Steven zobaczył, że między jej palcami sączy się krew. Zrobił krok w stronę żony, ale zimny metaliczny szczęk odbezpieczanego kurka zatrzymał go w miejscu.

Do tego momentu Steven próbował nie dać się owładnąć śmiertelnemu przerażeniu, ale już dłużej nie był w stanie wypierać ze świadomości zagrożenia. Te dzieciaki przyszły tu, żeby zabić. I zabiją, chyba że...

— Nie mam zamiaru cię zabić, pani M. — rzekł Pidge. — Rozciągnij się na podłodze. Ty też, stary. Tylko żwawo.

Steven przyklęknął i próbował pertraktować.

— Zrobimy, co tylko chcecie. Zabierzcie, co chcecie. Wszystko, co mamy. Tylko nie róbcie nam krzywdy.

— Godna pochwały postawa — skomentował Pidge. Pchnął skuloną Sandy nogą w plecy, po czym stanął między leżącymi na perskim dywanie małżonkami.

— Ręce założyć na plecy, jeśli łaska — polecił. Z tylnej kieszeni spodni wyjął szpulkę żyłki wędkarskiej, związał nią ręce obydwojga Meachamów, ciasno, wokół nadgarstków. Następnie ściągnął im buty, z nóg Sandy również skarpetki i zaczął okręcać żyłkę wokół kostek Stevena.

— Zdradzę wam nasz sekret — zaśmiał się Pidge. — Tak naprawdę nie jesteśmy z tych, co przystępują do korporacji studenckich jak Scotty. — Jednym ruchem zdarł z Sandy elastyczne spodnie i majtki. Sandy zaczęła krzyczeć.

— Gdzie jest sejf, panie M.? Jaka kombinacja? — pytał Hawk.

— Nie mamy sejfu — powiedział Meacham.

— Hawk, leć na górę — polecił Pidge. — Ja dotrzymam towarzystwa tej parze.

Dla kpiny poklepał Sandy po pośladkach i zarechotał, a tymczasem Meacham krzyczał do Hawka:

140

— Na mojej komodzie w pudełku po cygarach są pieniądze! Możesz je wziąć. Weź wszystko!

Pidge pogłośnił telewizor, zrobił dwie kule ze skarpetek Sandy i takie wełniane kneble wepchnął jej i Meachamowi do ust. Sandy zaczęła jęczeć i szamotać się, więc znowu poklepał ją po pośladkach, tym razem niemal czule, po czym jakby z ociąganiem przystąpił do wiązania jej nóg żyłką. Następnie rozbił o krawędź kominka szyjkę drugiej butelki cointreau. Polał likierem stos gazet rozrzuconych przy fotelu, kulki wełny w koszyczku do robótek, potem zaś po kolei włosy i ubranie każdego z gospodarzy. Meacham, dławiąc się skarpetką, usiłował coś wykrzykiwać.

— Nie robiłbym tego — szydził Pidge. — Utopisz się we własnych rzygowinach. To byłoby odrażające, stary.

Na dół do salonu zszedł Hawk, z cygarem w ustach, pobrzękując zawartością wypchanej poszewki.

— Oto fanty — wyszczerzył się. — I około pięciu tysiączków w pudełku po cygarach. Aha, znalazłem też książkę.

Pidge nachylił się nad Sandy, która pojękiwała półnaga u jego stóp. Pościągał pierścionki z brylantami z jej palców, po czym odwrócił się do Meachama.

— Co, nieszczęśnicy, chcielibyście powiedzieć? Bogactwo uszlachetnia? Więc napawajcie się własną szlachetnością. A my dziękujemy za łupy.

— Gotowy? — niecierpliwił się Hawk.

Pidge skończył wypisywać inskrypcję, schował pióro.

— Veni, vidi, vici, bracie — wyrecytował, po czym zapalał zapałkę po zapałce i rzucał je kolejno w miejsca, które wcześniej polewał cointreau.

W górę strzeliły płomienie. Po chwili dym zgęstniał, w salonie zrobiło się ciemno. Meachamowie nie mogli widzieć, że dwaj młodzi ludzie machali im na pożegnanie, wychodząc frontowymi drzwiami.

Rozdział 43

Swąd spalonego ciała zaatakował nasze nosy, zanim jeszcze przekroczyliśmy próg zadymionych ruin domu Meachamów w Cow Hollow. Arcydzieło architektoniczne zamieniło się w kryptę.

Specjalista od podpaleń, Chuck Hanni, wychynął z półmroku, żeby się z nami przywitać. Wyglądał inaczej niż zwykle, twarz miał zmęczoną i ponurą.

— To drugie oględziny dzisiaj — powiedział.

— Pierwsze miejsce wyglądało jak to tutaj? — zapytał Conklin.

— Ani trochę. To był wybuch w laboratorium metaamfetaminy. Podmuch wyrzucił ofiarę na zewnątrz. Wylądowała na platformie własnego pick-upu. — Potrząsnął głową. — Ten pożar tutaj jest repliką pożaru u Malone'ów.

Weszliśmy za Hannim do pomieszczenia będącego salonem. Wyobraziłam sobie, jak okazale musiało to wnętrze wyglądać: katedralny sufit, wielki kominek, nad nim lustro. Teraz złocenia poczerniały, marmur pokrywały smugi sadzy. Ciała leżały obok siebie na brzuchach, na wpół zanurzone w czarnej wodzie, z rękami zaciśniętymi w pięści w następstwie skurczenia się ścięgien w ogniu.

142

— Jeżeli byli skrępowani, więzy się spaliły — mówił Hanni, pochylony nad ciałami. — Nie ma sensu zbieranie śladów odkurzaczem. Być może jutro, w świetle dnia, uda się coś stwierdzić... Jednak coś znalazłem na kuchennym blacie. — Hanni wręczył Conklinowi książkę. Rzuciłam okiem na tytuł: Historia jachtingu. — Ktoś złożył na niej swój podpis, co cię zainteresuje, Rich — dodał Hanni. — Łacińska sentencja.

Conklin otworzył książkę na stronie tytułowej.

— Radix omnium malorum est cupiditas — przeczytał.

— Co to znaczy? — zapytał Hanni.

Conklin próbował swoich sił.

— Coś tam, coś tam i że miłość jest zła? Nie wiem. Co jest, do diabła? Szkolna łacina już całkiem wywietrzała mi z głowy?

— Jesteśmy w komplecie? — Do pomieszczenia wkroczyła Claire z dwojgiem asystentów u boku. — Co tutaj mamy?

Podeszła do ciał, przekręciła na wznak mniejsze z nich. Z ust ofiary wydostało się ze świstem powietrze.

— Spójrz tutaj. — Claire wskazała Chuckowi butelkę po likierze, częściowo zakrytą przez ciało.

Hanni podniósł ją ręką w rękawiczce.

— Może będziemy mieli wreszcie jakie ślady daktyloskopijne — ucieszył się.

Zostawiliśmy Claire i Hanniego przy zwłokach i wyszliśmy z Conklinem na zewnątrz. Jeden z funkcjonariuszy wskazał nam atrakcyjną kobietę, stojącą na czele rzedniejącego tłumu gapiów na skraju trawnika.

— To kobieta, która zawiadomiła o pożarze. Nazywa się Debra Kurtz — poinformował mnie policjant. — Mieszka dokładnie naprzeciwko.

Kurtz, kobieta pod pięćdziesiątkę, ponad metr sześćdziesiąt wzrostu, trochę za chuda, jakby była anorektyczką, miała na sobie czarny, lycrowy strój do joggingu. Na jej policzkach widniały

143

smugi rozmazanego tuszu i łez. Przedstawiłam siebie i Conklina, zapytałam, czy znała zmarłych.

— Steve i Sandy Meachamowie byli moimi najbliższymi przyjaciółmi — powiedziała. — Zadzwoniłam na dziewięćset jedenaście, jak tylko spostrzegłam, że się u nich pali. Boże, o Boże, było już za późno...

— Czy nie ma pani nic przeciwko temu, żeby pójść z nami? Musimy zebrać jak najwięcej informacji o dwojgu pani przyjaciół.

Rozdział 44

Debra Kurtz popijała parzoną rano kawę, siedząc z nami w pokoju przesłuchań, w tym mniejszym i schludniejszym z dwóch, jakie mamy.

— Meachamowie byli wspaniałą parą, trudno o taką drugą — mówiła ze łzami w oczach.

— Czy przychodzi pani do głowy jakiś powód, dla którego ktoś chciałby ich śmierci?

— Schodzę na dół do automatu z napojami — oznajmił Conklin. — Czy mam coś pani przynieść?

Potrząsnęła głową.

Kiedy Conklin wyszedł, pani Kurtz pochyliła się nad stołem w moją stronę i wyjawiła, że Sandy zdrowo popijała i że obydwoje miewali przelotne romanse.

— Nie sądzę, żeby to miało jakieś znaczenie, ale może powinna pani o tym wiedzieć.

Poinformowała mnie jeszcze, że Meachamowie mieli dwoje dzieci: Scotta, dziewiętnastolatka, który uczył się w odległym college'u, i córkę, Rebeccę, starszą od niego i zamężną, mieszkającą w Filadelfii. Kurtz przełykała ślinę, jakby coś utkwiło jej w gardle — a może zalegało na sumieniu.

— Czy jest jeszcze jakaś sprawa, o której chciałaby pani mi

145

powiedzieć, Debro? Czy coś łączyło panią ze Stevenem Meachamem? — spytałam.

— Tak — szepnęła.

Obserwowała drzwi, jak gdyby chciała skończyć zwierzenia, zanim wróci Conklin.

— Nienawidziłam siebie za to. Oszukiwałam Sandy, a kochałam ją tak samo jak Steve'a. Może trudno to zrozumieć.

Podsunęłam jej przez blat stołu opakowanie jednorazowych chusteczek. Conklin wrócił już do pokoju. W ręku trzymał wydruk komputerowy.

— Mamy panią w kartotece, pani Kurtz — powiedział, wysuwając zza stołu krzesło, żeby usiąść. — Trochę mnie to zdziwiło.

— Byłam w rozpaczy — tłumaczyła się, a jej szare oczy znowu napełniły się łzami. — Nikogo nie skrzywdziłam, tylko siebie.

Conklin przełożył kartki w teczce i podsunął mija do wglądu.

— Aresztowano panią za kradzież z włamaniem.

— Mój chłopak mnie do tego namówił, a byłam wtedy tak głupia, że dałam się w to wciągnąć. W każdym razie zostałam uniewinniona.

— Niezupełnie — zaoponował Conklin. — Miała pani zawieszony wyrok i dozór sądowy. Domyślam się, że poszła pani na ugodę z prokuratorem, zeznając przeciwko swojemu chłopakowi. No i jest jeszcze sprawa podpalenia.

— Randy, mój mąż Randy, zmarł nagle. Pragnęłam, żeby i mnie przestało bić serce. — Uderzała się pięścią w piersi. — Podpaliłam nasz dom, ponieważ tylko w ten sposób mogłam poczuć i odreagować bezmiar mojej rozpaczy.

Odchyliłam się w krześle. Myślę, że dosłownie opadła mi szczęka. Debra Kurtz zareagowała na moją zszokowana minę.

— To był mój własny dom! — wykrzyknęła. — Nawet nie wniosłam o odszkodowanie z ubezpieczenia. Skrzywdziłam tylko siebie, rozumiecie? Tylko siebie skrzywdziłam!

146

— Czy Steven Meacham zerwał z panią?

— Tak, ale to było wiele tygodni temu i zdecydowaliśmy o tym wspólnie.

— Czy nie była pani trochę zła? — pytał Conklin. — Czy nie przeżywała pani bezmiaru rozpaczy?

— Nie, nie i nie. Cokolwiek sądzicie, to nie ja podłożyłam ogień w domu Meachamów. Nie zrobiłam tego. Ja tego nie zrobiłam.

Zapytaliśmy Debrę Kurtz, gdzie była, kiedy płonął dom Malone'ów i czy ma coś wspólnego z Palo Alto. W obydwu przypadkach potrafiła podać wiarygodne alibi. Zapisaliśmy wszystko. Z tego, co mówiła, wynikało, że mamy do czynienia z kobietą, która nie panuje nad destrukcyjnymi i autodestrukcyjnymi zachowaniami.

Niby wszystko się zgadzało, ale nie trzymało się kupy. A było już wpół do szóstej rano.

— Czy ma pani jakieś plany wyjazdowe? — zapytał Conklin ze swoim czarującym uśmiechem.

Potrząsnęła głową.

— Nie.

— To dobrze. Proszę nie opuszczać miasta bez poinformowania nas.

Rozdział 45

Joe jeszcze spał, kiedy wpełzałam do łóżka. Delikatnie wyrzuciłam Marthę z mojego miejsca i przytuliłam się do pleców Joego. Chciałam, żeby się obudził i wysłuchał, co mnie dręczy. Odwrócił się do mnie, przyciągnął do siebie i wtulił nos w moje przesiąknięte dymem włosy.

— Spędziłaś noc na dubbingu, Blondasku?

— Pożar domu. Dwie ofiary.

— Jak u Malone'ów?

— Dokładnie jak u Malone'ów.

Zarzuciłam rękę na jego pierś, twarz wcisnęłam w zagłębienie jego szyi, westchnęłam głośno.

— Opowiadaj, skarbie — zachęcił.

Cudownie.

— Nie wiem, co myśleć o jednej takiej babie. Nazywa się Debra Kurtz. — Martha wskoczyła z powrotem na łóżko, pokręciła się i zwinęła w zagłębieniu moich kolan, unieruchamiając mnie. Mieszka naprzeciwko spalonego domu. Ona zgłosiła pożar.

— Podpalacze często tak robią.

— Właśnie. Mówi, że wstała po szklankę wody i zobaczyła płomienie. Zadzwoniła po straż pożarną i potem przyłączyła się do zbiegowiska gapiów, obserwujących gaszenie ognia.

148

— Czy nadal tam stała, jak zajechaliście?

— Nie ruszyła się z miejsca przez wiele godzin. Mówiła, że kobieta, która zginęła, Sandy Meacham, była jej najlepszą przyjaciółką. Ale jednocześnie Kurtz sypiała z jej mężem, Stevenem.

— Dziwne pojmowanie przyjaźni.

Musiałam się roześmiać.

— Sypiała z mężem swojej ukochanej przyjaciółki do czasu, aż z nią zerwał. Debra Kurtz ma klucz od domu ofiar. Figuruje również w kartotece. Przed wielu laty została aresztowana za kradzież z włamaniem. I zgadnij co jeszcze? Podpalenie.

— Rety! Specjalistka od wywijania się sprawiedliwości. Więc jak to miałoby być? Podkłada ogień w domu po drugiej stronie ulicy, a potem czeka, aż zgarną ją gliny?

— To właśnie mnie gryzie, Joe. Za dużo tego wszystkiego naraz. Kurtz miała możliwości, motyw, okazję. Przypomina mi się znany cytat: „Piekło nie ma takiego gniewu jak odtrącona kobieta”. A do tego jeszcze niegdyś podpalaczka. Jak to zlekceważyć?

— Zrobiła na tobie wrażenie zabójczym? — zapytał Joe.

— Wygląda mi raczej na głęboko narcystyczną osobowość, ma potrzebę skupiania na sobie uwagi.

— I, moim zdaniem, to trafne.

Pocałowałam Joego. Raz i jeszcze kilka razy. Uwielbiałam czuć na wargach delikatne ukłucia jego zarostu, jego usta na moich i w ogóle to, że był — duży, ciepły i w moim łóżku.

— Nie prowokuj do czegoś, na co jesteś zbyt zmęczona, Blondasku — mruknął.

Znowu się zaśmiałam. Objęłam go mocno.

— Pani Kurtz stanowczo zaprzecza, jakoby to zrobiła. Więc myślę, że... — Przed oczami pojawił mi się widok ofiar, poczerniała od sadzy woda wokół ich ciał.

— Co myślisz? — ponaglił mnie Joe.

149

— Zastanawiam się, czy mogła podłożyć ogień po to, żeby ją złapano. Byłby to niesłychany stopień autodestrukcji. A może zrobiła to ta podpalaczka w niej, która nie chciała jednak, żeby oni zginęli. Albo...

— Intuicja podpowiada ci, Linds, że ona tego nie zrobiła. Że ona jest po prostu stuknięta. Takie nieszczęsne dziwadło.

— Właśnie... tak... Joe... o, tak... Tak, kochanie...

Kiedy się obudziłam, moje ramiona obejmowały Marthę, Joego nie było, a ja byłam spóźniona na spotkanie z Jacobim.

Rozdział 46

Po pracy spotkałam się z Claire przy jej pathfinderze. Żeby zwolnić fotel pasażera, musiałam przerzucić na tylne siedzenie parę kaloszy, latarkę, walizkowy zestaw ze sprzętem, największe z możliwych opakowanie chipsów o smaku barbecue i trzy mapy.

— Richie uporał się z tłumaczeniem łacińskiej sentencji wpisanej do tej książki o jachtingu — powiedziałam do Claire, gdy tylko usiadłam.

— Dał radę? Jak to jest po angielsku? — spytała, wyciągając pas na maksymalną długość poniżej wystającego brzucha.

Ja również zapięłam pas.

— Sens sprowadza się do tego, że pieniądze są korzeniem wszelkiego zła. Chciałabym dorwać tego drania, który to wypisał. Pokazałabym mu rozpadające się, poskręcane ciała ofiar na twoim stole sekcyjnym. Miałby przed oczami obraz prawdziwego zła.

— Nic dodać, nic ująć — mruknęła Claire. Wyjechała na Bryant, obierając kierunek na północ, czyli do Susie, a dystans trzech kilometrów do naszej knajpki postanowiła pokonać z szybkością uczestnika rajdu Daytona 500. Jeszcze mocniej nacisnęła na gaz, wyprzedzając z ostrym skrętem kierownicy wolno toczącego się

151

wycieczkowicza. — Mówisz „drania”. Czyżbyś wykreśliła panią Kurtz ze swojej listy?

— Ma mocne alibi — odpowiedziałam przez zaciśnięte zęby, odpychając się rękami od deski rozdzielczej, bo Claire znowu dodała gazu, wjeżdżając na skrzyżowanie na żółtym świetle. — Potwierdziło się także jej alibi na noc, kiedy spłonęli Malone'owie, i także na czas pożaru w Palo Alto, u Jablonskych.

— Więc jednak nie ona. Hm?... A teraz powiem ci o odciskach palców na butelce. Dwa były czytelne. Jeden należy do Stevena Meachama. Drugiego nie udało się dopasować do nikogo. Ale mam coś dla ciebie, przyjaciółeczko. Sandy Meacham ma w czaszce sporej wielkości wgłębienie od tępego narzędzia. Być może została uderzona kolbą jakiejś broni.

Nie mając jeszcze tej informacji, już wcześniej podejrzewałam, że sprawca mógł być brutalny. Claire zapoznała mnie także z wynikami badania krwi: Sandy Meacham dużo wypiła, a obydwoje zmarli od uduszenia dymem. Ja nie mogłam się niczym pochwalić, gdyż wywiad rozpoznawczy w sąsiedztwie niczego nie wniósł, żadnego tropu do podjęcia.

To i owo było interesujące, niestety ni cholery nie składało się na jakąś całość. Tak podsumowałam sprawę, gdy Claire zajechała przed wejście U Susie i zaparkowała na miejscu dla inwalidów.

Spojrzała na mnie.

— Jestem inwalidką, Linds. Dwadzieścia kilogramów żywej wagi ponad moją normę i muszę to dźwigać. Nie mogę przejść od skrzyżowania do skrzyżowania bez zadyszki.

— Za parkowanie cię nie spiszę, Motylku, ale jeśli chodzi o przekraczanie szybkości w centrum...

Moja przyjaciółka ucałowała mnie w policzek, a ja pomogłam jej wygramolić się z pathfindera.

— Uwielbiam, kiedy się o mnie martwisz.

— Potrafisz się wykpić — zaśmiałam się, uścisnąwszy ją. Pchnęłam drzwi do knajpki.

152

Zaatakowały nas metaliczne dźwięki reggae Boba Marleya w wykonaniu steel band. Posuwałyśmy się wolno wzdłuż oblężonego baru do tylnej sali, rozkoszując się niebiańskimi aromatami pieczonych kurczaków, czosnku i curry. Przy naszym stoliku siedziały już Cindy i Yuki, a Lorraine ustawiała krzesło dla Claire. Przyjęła od nas zamówienie na piwo z beczki i wodę mineralną dla Claire i podsunęła każdej zafoliowane menu, które znałyśmy na pamięć.

Cindy wierciła się na krześle.

— Yuki, powiedz im, gadaj, no już... — niecierpliwiła się.

— Nie ma o czym mówić — zaczęła Yuki pod presją. — No dobrze. Miałam randkę. Z Jasonem Twilly.

— Mam nadzieję, że czuwałaś nad tym, co mówisz — wtrąciła surowym głosem Cindy. — Nie zapomniałaś, że jest reporterem.

— W ogóle nie rozmawialiśmy o procesie — zaśmiała się Yuki. — To była kolacja. Bardzo sympatyczna zresztą, ale bez całowania czy tym podobnych rzeczy. Więc nie ekscytujcie się, przyjaciółeczki, okay?

— Dobrze się bawiłaś? Spotkasz się z nim znowu?

— Tak, tak, jeśli coś zaproponuje. Chyba przyjmę zaproszenie.

— Rety! Pierwsza randka od... roku, czy tak?! — wykrzyknęłam. — Sądziłam, że bardziej się podniecisz.

— To nie był rok, tylko szesnaście miesięcy, ale to wszystko nieważne. Jaki toast dziś wznosimy?

— Wypijemy za Ruby Rose — Claire podniosła rękę ze szklanką wody.

— Za kogo?! — wykrzyknęłyśmy jednocześnie.

— Za Ruby Rose. Rubinowa Róża jest tutaj — powiedziała Claire, gładząc się po brzuchu. — Takie imię wybraliśmy z Edmundem dla naszej córeczki.

Rozdział 47

Kiedy wróciłam od Susie do siebie, słońce jeszcze wisiało nad widnokręgiem, rzucając pomarańczowe błyski na maskę wozu patrolowego, parkującego pod moim domem.

Nachyliłam się przy otwartej szybie.

— Hej, coś się stało?

— Masz parę minut?

— Jasne.

Mój partner otworzył drzwi auta, wysunął długie nogi na chodnik, po czym ruszył do frontowych drzwi. Przysiadł na stopniach schodków. Usiadłam obok niego. Nie podobała mi się jego mina. Otworzył paczkę papierosów i wysunął jednego dla mnie.

Potrząsnęłam odmownie głową. Byłam zdziwiona.

— Przecież nie palisz.

— Stary nałóg składa mi krótką wizytę — burknął.

Sama rzucałam palenie, w końcu z powodzeniem, ale teraz odżyła na moment przyciągająca siła rytuału: błysk zapałki, żarzący się koniuszek papierosa, smuga wydychanego dymu w zapadającym zmroku.

— Kelly Malone dzwoni do mnie codziennie, a ja powtarzam, że jak dotąd nic nie mamy. Musiałem jej powiedzieć o Meachamach.

154

Mruknęłam współczująco.

— Mówi mi, że nie sypia, prześladują ją obrazy śmierci rodziców. Tonie we łzach.

Rich zakrztusił się dymem, pomachał ręką na znak, że nie może mówić dalej. Rozumiałam, że czuje się zupełnie bezradny. Wyglądało na to, że śmierć państwa Malone'ów wpisuje się w większą całość, w całą serię potwornych zbrodni. A nasze śledztwo było w lesie.

— On coś schrzani, Richie — pocieszyłam partnera. — Prawie zawsze tak jest. I nie pracujemy nad tym sami. Claire, Hanni...

— Lubisz Hanniego?

— Jasne. A ty?

Conklin wzruszył ramionami.

— Dlaczego on wie tak dużo, a tak mało z tego wynika?

— Robi, co może. Jak my. Porusza się w grzęzawisku. Próbuje doszukać się sensu w bezsensie.

— Trafnie to ujęłaś. Grzęzawisko. My grzęźniemy, a zabójca się śmieje... ale, do diabła, ma do czynienia z bystrym facetem. Potrafię tłumaczyć łacińskie frazesy na angielski. Przydatna umiejętność, co?

Roześmiałam się, Rich również, bo jak widać, autoironia pomogła mu wydobyć się z ponurego nastroju. Dostrzegłam w tym momencie czarnego sedana sunącego powolutku ulicą w poszukiwaniu miejsca do parkowania. To był Joe.

— Popatrz! Jedzie Joe! — zawołałam. — Zostań, poznasz go. Wiele o tobie słyszał.

— Nie, nie dzisiaj, Linds. — Rich wstał, rozgniótł niedopałek papierosa na chodniku. — Może innym razem. Do zobaczenia jutro.

Samochód Joego zatrzymał się przed domem.

Rich wycofał swoje auto.

Joe zaparkował na zwolnionym miejscu.

Rozdział 48

— Czy ty w ogóle go używasz? — Joe pokazywał palcem kuchenkę.

— Oczywiście.

— Ciekawe. A co tu znajduję?

Trzymał w ręku instrukcję obsługi i resztki styropianu z opakowania.

— Korzystam z górnej części.

Kręcił głową, podśmiewając się ze mnie i polecił mi otworzyć wino oraz przygotować miskę sałaty. Zapewniłam, że potrafię to zrobić. Wyciągnęłam korek z butelki chardonnay, wyjęłam z szafki prześliczną miskę z ręcznie dmuchanego szkła, prezent od Joego, po czym poszarpałam sałatę i pokroiłam pomidory. Sięgnęłam spoza pleców Joego po oliwę i przyprawy, a przy okazji pochwaliłam mistrza kuchni. Kiedy usiadłam na taborecie przy blacie, zrzuciłam z nóg buty.

Popijałam wino i, przy nagraniu Phila Collinsa w tle, słuchałam Joego, który chwalił się skończeniem trzech raportów, jakie sporządził w ramach doradztwa w sprawie klęsk żywiołowych. Czekało go też spotkanie z gubernatorem. Tryskał radością. A ja byłam zadowolona, że jego nowoczesne, większe i elegantsze

156

mieszkanie służy mu tylko za biuro, bo jak w domu czuje się u mnie.

Muszę powiedzieć, że moje mieszkanko jest cholernie sympatyczne. Cztery zagracone, ale przytulne pokoje na trzecim piętrze starego wiktoriańskiego domu, z salonu wyjście na taras, z którego o zachodzie słońca oglądam fragment zatoki. Teraz zachody słońca nad zatoką podziwiamy razem.

Nalałam Joemu wina do pełna i patrzyłam, jak się krząta. Nadział tilapie mięsem krabów i wsunął brytfannę do piecyka. Umył ręce i stanął przede mną. Diabelnie przystojny facet.

— Ryba będzie gotowa za jakieś czterdzieści pięć minut. Chcesz wyjść na taras, żeby złapać ostatnie promienie słońca?

— Prawdę mówiąc, niekoniecznie — odpowiedziałam.

Odstawiłam kieliszek i wyciągnąwszy nogę, zahaczyłam stopą Joego od tyłu w pasie, przyciągnęłam do siebie i uśmiechnęłam się, widząc w jego oczach błysk aprobaty dla mojego lepszego pomysłu. Objął mnie, zdjął z taboretu, podsadził sobie na ręce i teatralnie stękając, niósł mnie przez korytarz do sypialni.

— Ważysz co nieco, Blondasku — narzekał.

Zachichotałam i ugryzłam go w ucho.

— Kiedy byłeś młodszy, te sześćdziesiąt kilo nie było dla ciebie ciężarem.

— Jak powiedziałem, takie co nieco. Jesteś lekka jak piórko.

Upuścił mnie delikatnie na łóżko, położył się koło mnie, ujął moją twarz w dłonie i pocałował tak namiętnie, że jęknęłam. Zarzuciłam mu ręce na szyję, a Joe przechodził sam siebie: ściągał koszulę i jednocześnie mnie całował, zsuwał ze mnie majtki i jednym kopnięciem zatrzasnął drzwi, żeby Martha nie naruszała naszej intymności.

— Jesteś niezwykły.

— Jeszcze nie pokazałem, do czego jestem zdolny, laleczko — zamruczał groźnie.

157

Po chwili nadzy obydwoje, czując gorąco i wilgotność naszych ciał, zmagaliśmy się w miłosnym uścisku aż do cudownej ekstazy. I wtedy znienacka do mojej świadomości wdarł się obraz innego mężczyzny.

Walczyłam z tym wyobrażeniem, nie chciałam go tutaj i teraz.

Ten inny mężczyzna to był Richie.

Część trzecia

Mnożą się zagadki

Rozdział 49

W sali sądowej 2C w Budynku Sprawiedliwości Jason Twilly siedział w pierwszym rzędzie miejsc dla publiczności, tuż za eteryczną Junie Moon. Skrzętnie robił notatki, gdy Connor Hume Campion odpowiadał na pytania Yuki, rzucane jak łagodne piłki w softballu. Twilly'ego zadziwiło, jak ogromnie postarzał się Campion od czasu utraty syna. Przygarbił się i zmizerniał, jakby śmierć Michaela powoli odbierała życie i jemu.

Patrząc jednocześnie na gubernatora i Yuki, Twilly poczuł przypływ natchnienia — zarysowała mu się w głowie nowa kompozycja książki. Nie miał wątpliwości, że Yuki, rzeczniczka Michaela Campiona, jest z góry skazana na przegraną mimo swej zadziorności i przenikliwości oraz zdolności budzenia sympatii. Tak jak teraz. Eksponowała sprytnie godność gubernatora i jego tragedię, żeby poruszyć sędziów przysięgłych i zablokować obronę.

Twilly zdecydował, że zacznie książkę od mowy wstępnej Yuki, potem cofnie się w przeszłość i wypunktuje wzruszające epizody w życiu chłopaka, tak jak opowiada o nich gubernator, a następnie skupi się na procesie. Relacje świadków i macierzyńska Davis

161

w roli obrońcy. Sprawiająca wrażenie całkowicie bezradnej istoty Junie Moon. Książkę zamknie końcowa mowa oskarżycielska Yuki. A potem werdykt, oczyszczenie z zarzutów, eureka!

Zadowolony z siebie Twilly znowu skoncentrował się na tym, co mówi gubernator.

— Mike urodził się z zaburzeniami przewodnictwa serca. Był pod stałą opieką lekarską, ale w każdej chwili mógł umrzeć.

— Czy Michael wiedział, jakie są prognozy co do długości jego życia? — zapytała łagodnie Yuki.

— Mikey chciał żyć. Często powtarzał: „Chcę żyć, tato. Mam plany”. Wiedział, że musi się pilnować. Wiedział, że im dłużej żyje, tym większe ma szanse...

Campion zamilkł, zaschło mu w gardle, a do oczu napłynęły łzy.

— Panie gubernatorze, czy Michael opowiadał panu o swoich planach?

— O, tak! — Campion się uśmiechnął. — Przygotowywał się do najbliższego międzynarodowego turnieju szachowego, miał grać z komputerem, taka moda. I zaczął pisać książkę o tym, jak się żyje z chorobą zagrażającą życiu... Taka lektura pomogłaby wielu ludziom... Myślał o tym, że kiedyś się ożeni...

Campion potrząsnął głową, zatrzymał wzrok na przysięgłych i zwrócił się bezpośrednio do nich.

— Był niezwykłym chłopcem — mówił. — Wszyscy znali jego zdjęcia, wywiady z nim. Jego uśmiech rozjaśniał ciemność, podziwiano dzielność Michaela. Ale nie wszyscy wiedzieli, że było w nim mnóstwo dobra. Wrażliwości na cudzą krzywdę.

Twilly zauważył, że Davis spochmurniała, ale nie ośmieliła się przerwać rwącej się i chaotycznej wypowiedzi Campiona, ojca

162

wyrażającego ból po stracie syna. Campion odwrócił się od przysięgłych, spojrzał prosto w oczy oskarżonej i skierował do niej słowa pełne żalu, lecz nie wrogości.

— Gdybym mógł być z Michaelem, kiedy umierał — mówił do Junie Moon. — Gdybym mógł go trzymać w ramionach i pocieszać go... Gdyby wtedy był ze mną, a nie z panią...

Rozdział 50

— Oskarżenie powołuje na świadka pana Travisa Cooka! — zawołała Yuki.

Wszystkie głowy obróciły się natychmiast w stronę drzwi. Na salę wszedł młody człowiek, osiemnastolatek, w szkolnej bluzie z herbem college'u naszytym na górnej kieszeni. Przeszedł między rzędami publiczności i podszedł do elektronicznej bramki.

Bujne włosy Cooka wyglądały raczej na przygładzone niż uczesane, a buty domagały się pasty. Wszedł na podium dla świadków. Gdy składał przyrzeczenie, że będzie mówił prawdę i tylko prawdę, wydawał się skrępowany.

Yuki powiedziała mu „dzień dobry” i zadała pierwsze pytanie.

— Skąd pan zna Michaela Campiona?

— Z college'u.

— Kiedy się poznaliście?

— W pierwszej klasie, ale właściwie... tak naprawdę... to zaprzyjaźniliśmy się w tym roku.

— Dlaczego zbliżyliście się do siebie?

— Bo... Michael nie miał przyjaciół — Cook przez moment spojrzał Yuki w oczy, ale natychmiast znowu spuścił wzrok na

164

swoje ręce. — Był lubiany, ale nikt z nim nie trzymał, no bo nie uprawiał żadnych sportów, nigdzie nie chodził, w ogóle nic. Z powodu tej choroby serca.

— Pan nie miał z tym problemu, zaprzyjaźniliście się.

— Mam ciężką astmę, dlatego.

— Miało to jakiś wpływ na waszą przyjaźń?

— On był bardziej chory, ale mnie to nie przeszkadzało. Mówiliśmy nieraz, że do kitu jest takie życie, groźba, że coś się może stać, stale nad nami wisiała.

— Czy to pan napomknął kiedyś Michaelowi o oskarżonej, o pani Moon?

— Ttaak...

— Panie Cook, moje następne pytanie może być trudne, zdaję sobie z tego sprawę, ale przysięgał pan mówić prawdę.

— Wiem.

— Dobrze. Co zatem powiedział pan Michaelowi o pani Moon?

— Że byłem u niej — wymamrotał pod nosem.

— Proszę mówić głośniej, tak żeby sędziowie przysięgli mogli pana słyszeć.

Chłopak zaczął jeszcze raz.

— Powiedziałem Michaelowi, że byłem u niej. Inni też do niej chodzili. Ona jest miła, dobra, jak ktoś... no... Nie jest ani ordynarna, ani w ogóle... — Travis nabrał powietrza. — Dobrze do niej pójść, kiedy ma się pietra.

— Kiedy ma się pietra? — Yuki odwróciła się od świadka, patrząc pytająco na przysięgłych. — Nie jestem pewna, czy wiemy, o czym mowa?

— Kiedy to się robi pierwszy raz. Nie trzeba się martwić, co pomyśli o tobie dziewczyna i jak wypadniesz. Chodzi o to, że możesz być sobą, mieć przyjemność, zapłacić i wyjść.

— Rozumiem. A co powiedział Michael Campion, usłyszawszy o pani Moon?

165

— Że nie chce umrzeć jako prawiczek.

— Panie Cook, czy widział pan Michaela tego dnia, kiedy zniknął?

— Widziałem go w kolejce po lunch.

— Jakie sprawiał wrażenie?

— Uszczęśliwionego. Oznajmił, że umówił się na noc z Junie.

— Dziękuję panu. Świadek do pani dyspozycji — zwróciła się Yuki do L. Diany Davis.

Davis ubrana była w niebieski dwurzędowy kostium; cztery pary dużych perłowych guzików współgrały z potrójnym naszyjnikiem z pereł na dekolcie. Jej siwe loczki były tak sztywne, że wydawały się niemal sztuczne.

Wstała i odezwała się ze swego miejsca w ławie obrony.

— Mam tylko jedno pytanie, panie Cook. Czy widział pan Michaela Campiona wchodzącego do domu pani Junie Moon?

— Nie, proszę pani.

— Dziękuję, Wysoki Sądzie. To wszystko, o co chciałam zapytać tego świadka — oznajmiła Davis, siadając.

Rozdział 51

Tanya Brown, zachwycona sobą w roli świadka, przyprawiła Yuki o ból głowy.

Wdzięczyła się do woźnego sądowego, poprawiała fryzurę w trakcie składania przysięgi o mówieniu prawdy, przybierała pozy modelki, jakby jej pomarańczowy jednoczęściowy kombinezon był kreacją od Versace. Zeznawała jako trzecia z kolei więźniarka, jaka zetknęła się z Junie Moon w murach zakładu dla kobiet, a każda z nich zatrzymana została za dilerstwo lub prostytucję, albo jedno i drugie. Do donosów współwięźniów generalnie odnoszono się nieufnie, ale Yuki miała nadzieję, że identyczne zeznania tych trzech kobiet uwiarygodnią przyznanie się Junie Moon do winy.

— Czy oskarżenie obiecywało coś pani w zamian za złożenie zeznania?

— Nie, proszę pani.

— Nie obiecywaliśmy przeniesienia w inne miejsce, przepustki, lepszego traktowania, jakichś przywilejów?

— Nie, proszę pani, usłyszałam, że nic nie dostanę w nagrodę. — Tanya Brown włączyła wiatraczek na pulpicie, nalała sobie szklankę wody, uśmiechnęła się do sędziego, po czym wreszcie się uspokoiła.

167

— No dobrze, pani Brown, czy zna pani oskarżoną?

— Nie mogę powiedzieć, że ją znam, że jest moją znajomą. Siedziałyśmy przez jedną noc w tej samej celi w więzieniu dla kobiet.

— Czy pani Moon mówiła, dlaczego została zatrzymana?

— Ma się rozumieć, każda musi się przedstawić.

— Co Junie Moon powiedziała pani o sobie?

— Powiedziała, że jest prostytutką i że miała randkę z Michaelem Campionem.

— Z jakiego powodu pani to zapamiętała?

— Chyba pani ze mnie żartuje? Padłam trupem, jak to usłyszałam! Robiłaś te rzeczy z naszym złotym chłopcem? — nie dowierzałam. Jak to wyglądało? — pytałam. I po trochu, od słowa do słowa, dowiedziałam się, że umarł, jak to robili.

— Czy właśnie to usłyszała pani z ust Junie Moon?

— Dokładnie. Tłumaczyła mi, że z powodu jego chorego serca tak się stało, a mnie coś takiego też się kiedyś zdarzyło, ale mój klient to był zwykły frajer, a nie złoty chłopiec. Śmierdzący staruch, a wykitował na przednim siedzeniu swojego cadillaca, więc tylko otworzyłam drzwi i chodu — och, przepraszam, nie o tym chciałam...

— Pani Brown, czy Junie Moon opowiadała także, co zrobiła, gdy pan Campion dostał ataku serca?

— Użaliła się nad nim, popłakała — odparła Tanya Brown. — Ale potem, jak mówiła, pozbyła się ciała z pomocą swojego fagasa.

— Czy mówiła coś jeszcze?

— Nazywała Michaela najukochańszym chłopcem, jakiego kiedykolwiek poznała, i było jej smutno, że jemu akurat przytrafiło się umierać w najszczęśliwszą noc swojego życia.

Yuki podziękowała pani Brown, niezauważenie westchnęła z ulgą i przekazała świadka L. Dianie Davis.

— Czy pani Moon przedstawiła jakikolwiek dowód na to, że

168

faktycznie miała kontakt z „ofiarą”? Czy, na przykład, opisywała jakiś charakterystyczny znak na jego ciele? Pokazywała pani jakąś pamiątkę po nim? Pierścionek, liścik, pukiel włosów?

— Nie, hm... nic takiego. Nie, proszą pani.

— Nie mam innych pytań — zakończyła Davis z nutą pobłażania w głosie.

Rozdział 52

Twilly zadzwonił do Yuki do biura z zaproszeniem na kolację do Aubergine, nowo otwartej restauracji na McAllister, która stała się bardzo modna.

— Mam strasznie dużo roboty — jęknęła Yuki. I natychmiast zmieniła ton. — Wczesna kolacja, okay? Ogromnie się cieszę.

O godzinie osiemnastej restauracja zapełniała się powoli hałaśliwym tłumem ludzi, wybierających się później do teatru, ale Twilly zamówił mały stolik daleko od baru, gdzie było względnie cicho i mogli rozmawiać. Od czasu do czasu kolana Twilly'ego szukały pod stołem kolan Yuki, lecz jej to dziwnie nie przeszkadzało.

— Davis jest jak improwizowane urządzenie wybuchowe — skarżyła się Yuki, grzebiąc widelcem w talerzu z wykwintnymi małżami świętego Jakuba. — Wybucha ci prosto w twarz w każdym krytycznym momencie.

— Jej zagrania się powtarzają. Nie przejmuj się — uspokajał ją Twilly. — Prawdopodobnie ona też co wieczór martwi się, czym ją zaskoczysz.

Rozbawił Yuki. Uśmiechnęła się do niego.

170

— Hej, już dość o mnie. — Zapytała o jego pierwszy oparty na faktach kryminał.

— Muszę się spowiadać? Sprzedało się dwieście egzemplarzy.

— Nie wierzę.

— Tak było, a liczbę znam dobrze, bo to ja wykupiłem je wszystkie.

Yuki odrzuciła głowę do tyłu i szczerze się uśmiała, rozluźniając się wreszcie w jego towarzystwie. Cieszyło ją zainteresowanie Twilly'ego jej osobą.

— Wydałem ją pod pseudonimem — powiedział — więc jeśli zaczniesz przeszukiwać przeglądarkę Google, nie znajdziesz tej „bomby” nawet na najdalszym miejscu.

— Przyjęłam to do wiadomości, ale wobec tego powiedz, o czym ona była?

Twilly westchnął teatralnie, jednak było jasne, że się nakręcił, żeby szerzej przedstawić historię, którą uwielbiał opowiadać.

— To było o tej piosenkarce i kompozytorce country z Nashville. O Joey Flynn. Słyszałaś o niej?

— Nie, nigdy.

— Otóż jakieś dziesięć lat temu Joey Flynn nagrała parę płyt i pięła się w górę na liście przebojów. Hot damn? Znasz tę piosenkę? Albo Blue Northern? Nie? Nieważne. Joey wyszła za mąż za stolarza, Luke'a Flynna, sympatię ze szkoły. Mieli czwórkę dzieci, zanim jedno i drugie ukończyło dwadzieścia pięć lat. Któregoś dnia w barze, w którym śpiewała Joey, pojawił się jeden z jej fanów i wręczył jej sto róż. Serce Joey zadrżało.

— Sto róż... — Yuki była pod wrażeniem.

Twilly się zaśmiał.

— Joey zabawiała się z tym facetem przez trzy tygodnie, zanim Luke się zorientował, jak się sprawy mają. Udało mu się przyłapać ją na gorącym uczynku.

171

— W jaki sposób?

— Proste. Zapukał do drzwi pobliskiego Motelu 6.

— Ajaj! — wykrzyknęła Yuki.

— Romans się oczywiście skończył, ale Luke nigdy jej tego nie wybaczył. Po jakimś czasie Joey domyśliła się, że Luke zamierza ją zabić.

— Naprawdę? Jak?

— Pytasz, jak się domyśliła? Czy jak zamierzał ją zabić?

Yuki się roześmiała.

— Pytam o jedno i o drugie, i zgłaszam ochotę na tort czekoladowy.

— W pełni zasługujesz na czekoladowy deser. Wspaniale rozegrałaś przesłuchanie gubernatora. — Twilly dotknął ramienia Yuki przez rękaw jej niebieskiej jedwabnej bluzki i przez dłuższą chwilę nie cofał ręki, zanim ją uniósł, by przywołać kelnera. Zamówiwszy deser, Twilly podjął opowiadanie.

— Minęło pięć lat od tamtej miłosnej przygody z fanem. Któregoś dnia Joey otworzyła jeden z plików w komputerze Luke'a i zorientowała się, że facet zbiera wiadomości o truciznach.

— O mój Boże...

— Joey napisała do swojej przyjaciółki, że gdyby jej się coś stało, należy przepytać męża. Dziesięć dni później nie żyła. W materiale biologicznym znaleziono ślady cyjanku potasu. Wtedy przyjaciółka Joey przekazała ów list policji. Luke'a Flynna aresztowano i oskarżono o morderstwo.

— Ta historia kojarzy mi się z Nicole Simpson. Ona z kolei schowała w swoim sejfie polaroidowe zdjęcia, na których było widać, że jest posiniaczona. Siostra miała przekazać je policji, gdyby OJ. targnął się na życie żony.

— Dobra analogia! Ale wróćmy do mojej książki. Złożyłem w wydawnictwie propozycję, dostałem niebagatelną zaliczkę, bo kontrakt opiewał na sześciocyfrową sumę, i poświęciłem cały swój

172

czas Luke'owi Flynnowi, który za kratami studził emocje w oczekiwaniu na proces. Na marginesie powiem ci, że nie ma lepszego jedzenia od oferowanego w knajpkach w Nashville w pobliżu więzienia.

— Zjedz resztę — powiedziała Yuki, podsuwając mu przez stół dwie trzecie swojego tortu.

— Jesteś pewna, że nie chcesz więcej? Okay, skończę — rzekł Twilly.

— Co było dalej? — zapytała Yuki.

Kelner przyniósł rachunek, Twilly położył na nim platynową kartę.

— Podrzucę cię do samochodu. Resztę opowiem po drodze.

— A może pojedziesz za mną swoim autem? — zaproponowała Yuki. — Na kawę u mnie możesz w każdym razie liczyć.

Nie ukrywał zadowolenia.

Rozdział 53

Jason Twilly siedział na sofie w salonie Yuki, przed nim na szklanym blacie niskiego stołu stała kawa po irlandzku z whisky. Gospodyni usadowiła się w bezpiecznej odległości w fotelu.

Nie mogła sobie ufać. Twilly był cholernie przystojny, a ona od tak dawna nie była z mężczyzną, że niemal zapomniała, jak wygląda seks. Miała teraz przed sobą tego gwiazdora, zdolnego złamać jej serce, byleby mu na to pozwolić, a ona nie mogła niestety poświęcać czasu na przyjemności, a tym bardziej na leczenie zranionych uczuć. Następnego dnia wcześnie rano oczekiwała ją telekonferencja z Parisim i prokuratorem okręgowym, a jeszcze dzisiaj musiała przygotować się do następnej rundy procesu stulecia i się wyspać.

Twilly z wielkim ożywieniem kontynuował historię Luke'a, zbliżając się do puenty.

— Prokurator okręgowy ma list Joey Flynn do przyjaciółki i zeznanie fryzjera Joey. Jemu także napomknęła, że się boi Luke'a, gdyż ten planuje ją zabić.

— Umieram z ciekawości — przerwała mu Yuki. — Powiedz wreszcie, jak to się skończyło, bo za dziesięć minut powinnam znaleźć się w łóżku, więc musisz wyjść.

— Chodź, usiądź koło mnie na te dziesięć minut — poprosił.

174

Yuki poczuła, że serce jak oszalałe załomotało jej w piersi. Ale poczuła coś więcej: wszechobecność zmarłej matki w pokoju — jakby szeptała z każdego mebla, z portretu na ścianie. Yuki wiedziała, że matka chce, żeby powiedziała obcemu „do widzenia” i kazała mu wyjść.

Zamiast tego wstała i usiadła obok niego.

Twilly objął ją ramieniem i pochylił się do jej ust. Oddała pocałunek, zanurzyła palce we włosy Twilly'ego, a jej ciało przeszył ostry prąd pożądania. Szok. To było niewiarygodne! Jednak kiedy w trakcie drugiego pocałunku Jason zaczął pieścić jej pierś, Yuki opamiętała się. Jeszcze zadyszana i rozgorączkowana, wyrwała się z jego uścisku. Jej chwilowe zagubienie zastąpiła pewność.

Nie jest jeszcze na to gotowa. Za wcześnie.

Spuściła głowę, unikając wzroku Twilly'ego, gdy odgarniał jej z czoła lśniący kosmyk włosów. Założył go jej za ucho.

Potem, jak gdyby nic się nie stało, podjął niedokończony wątek.

— Sędzia uznał list, jaki Joey napisała do przyjaciółki, za niedopuszczalny materiał dowodowy, ponieważ oskarżony, w tym przypadku Luke Flynn, nie miał szansy na konfrontację z osobą, która go oskarżyła.

— Bo ta, niestety, była martwa.

— W tym rzecz. Sędzia dopuścił jednakże jako dowód zeznanie fryzjera. Adwokat Luke'a rozpoczął walkę. Usiłował podważyć świadectwo fryzjera, ale uznano je za wiarygodne i Luke został skazany.

— Wszystko razem jest niesamowite.

— Bingo — rzekł Jason. — Niesamowita jest puenta. Adwokat Luke'a złożył apelację do Sądu Najwyższego Stanu Tennessee i po ośmiu miesiącach wyrok został obalony. Luke Flynn mieszka z nową żoną i dziećmi w Louisville. Robi na zamówienie meble

175

kuchenne, jak gdyby Joey Flynn w ogóle nie istniała w jego życiu.

— Niech zgadnę — odezwała się Yuki, której wrócił już normalny oddech. — Sprawa poniekąd się rozmyła, a ty miałeś do wyboru albo, mimo wszystko, skończyć książkę, albo zwrócić zaliczkę.

— Dokładnie tak. Zapożyczając tytuł z piosenki Joey, napisałem Blue Northern i książka zrobiła wielką klapę. Za to następna, Malvo, chwyciła, okazała się hitem, podobnie Pierścionki na jej palcach. Aktualna książka, szokująca historia życia i śmierci Michaela Campiona, opowiedziana ustami urzekającej... o, Boże, Yuki...

Jason przyciągnął Yuki do siebie i znowu się zabierał do całowania, trzymając ją w mocnym uścisku.

— Nie, nie mogę — zaprotestowała, siłując się z nim.

Odepchnęła go wreszcie i zerwała się z sofy.

Twarz Twilly'ego spochmurniała. Był wyraźnie zły i go rozumiała: odczytywał prawidłowo jej libido, lecz nie zdawał sobie sprawy z tego, że ją przeraża.

— Przepraszam, po prostu nie jestem gotowa...

— Nie bądź skromną myszką, bądź szczęśliwą gejszą — przerwał jej Twilly. Jego uśmiech z wykrzywieniem kącika ust wydawał się wymuszony, a nie czarujący. Wstał, poszedł za nią na środek pokoju, znowu usiłował ją objąć.

Szczęśliwa gejsza? Czy on ma dobrze w głowie? Yuki zdecydowanym krokiem przeszła po oliwkowym dywanie do drzwi i otworzyła je.

— Do widzenia, Jason.

Nie poruszył się.

— Co jest z tobą nie tak, do diabła?! — krzyknął. — Flirtujesz ze mną, zapraszasz mnie do siebie, a teraz co? — Podszedł do Yuki, ścisnął mocno jej podbródek palcem wskazującym i kciukiem, szarpnął do góry, zbliżył twarz do jej twarzy.

176

— Powiedziałam „nie”. — Odepchnęła go. — Wychodź albo wezwę policję.

— Wariatka — rzucił z lodowatą miną.

Gdy z ociąganiem wychodził z jej mieszkania, serce Yuki biło w szaleńczym galopie. Zatrzasnęła za nim drzwi, zaciągnęła zasuwę, oparła się o drzwi i nie ruszyła stamtąd, póki nie usłyszała odgłosu otwieranej i zamykanej windy. Wówczas podeszła do okna i patrzyła, jak Twilly sztywnym krokiem wychodzi z apartamentowca Crest Royal i wsiada do auta.

Jego czarny mercedes z piskiem opon ruszył w dół Jones Street.

Rozdział 54

Okazało się, że w kamienicy Cindy mieszkał morderca psychopata i gdy go aresztowano, Cindy uznała, że nie od rzeczy byłoby mieć w domu psa stróża. Trzymanie pitbulla było w San Francisco zabronione przez prawo, a Cindy nie odpowiadał ani pies rasy agresywnej, ani piesek pokojowy, więc zdecydowawszy się na psa obronnego, znalazła się U Setha, w sklepie zoologicznym tuż za rogiem.

— Niech pani kupi jego. Nazywa się Dziczek.

Dziczek był brzoskwiniowo-białą papugą, kakadu molukka, repliką ptaka, jakiego hodował w domu detektyw Robert Blake z serialu Bavetta. Ale Dziczek nie był gwiazdą telewizyjną. Siedział nadąsany w swojej klatce, skubiąc pióra na piersi i podnosząc głowę, ilekroć otwierały się drzwi sklepu.

— Jest w depresji — wyjaśnił Seth. — Potrzebuje domu. Zapewniam, że ktokolwiek stanie pod pani drzwiami, Dziczek podniesie alarm.

Kakadu został przechrzczony na Brzoskwinka i odkąd zamieszkał z Cindy, wydobył się z depresji. Siadywał na jej ramieniu, dziobiąc ołówek na drzazgi i gruchając cicho do siebie. Cindy zajęło około tygodnia czy dwóch, zanim zdołała rozszyfrować

178

gruchanie Brzoskwinka. Sprowadzało się do dwóch słów: „Zabij sukę. Zabij sukę”.

— Śliczny ptaszek, śliczny ptaszek — zgłaszała jak automat konkurencyjną propozycję w nadziei, że wielokrotnie powtarzana fraza przeprogramuje kakadu.

Tego wieczoru Cindy z Brzoskwinkiem na ramieniu siedziała w domu przy komputerze. Do przeglądarki wpisywała kluczowe słowa: „śmierć w pożarze domu”, „śmierć w pożarze w rejonie zatoki San Francisco”, „nieznana przyczyna pożaru domu”. Za każdym razem, gdy nacisnęła klawisz enter, zalewał ją potok informacji.

Wstała, poskrobała papugę po gardle, dolała sobie gorącej wody do herbaty, która już wystygła, i wróciła do biurka. Ikona zegara w dolnym rogu ekranu pokazywała już 22.32, a wyniki poszukiwań były, jak dotąd, zerowe. Cindy pomyślała chwilę i wpisała w przeglądarkę: „pożar domu milionerów”.

— Jakieś szaleństwo, Brzoskwinku — mruknęła, gdy znowu uzyskała niekończącą się listę linków. — Zasypują mnie informacjami!

Prawie wszystkie linki odsyłały ją tym razem do tego samego zdarzenia, do pożaru domu pod San Francisco, który został doszczętnie spalony przed czterema laty. Przeglądając kolejne artykuły, przypomniała sobie głośną historię ofiar, Emila i Rosanny Christiansenów, którzy wtedy zginęli, a było to, zanim jeszcze Cindy trafiła do działu kryminalnego gazety.

Emil Christiansen był głównym księgowym w firmie działającej w branży sprzętu biurowego i gdy została ona wykupiona przez korporację komputerową, Christiansenowie niemal z dnia na dzień stali się multimilionerami. Przenieśli się z miasta w zalesiony rejon na północ od San Francisco. Jak podawały artykuły, które znalazła Cindy, ich dom spalił się, zanim przyjechała straż pożarna. Obydwoje zginęli.

Strażacy, którzy działali na miejscu zdarzenia, zakwalifikowali

179

pożar jako przypadkowy, ale syn ofiar, sporządzając inwentaryzację w zgliszczach, stwierdził zniknięcie kolekcji monet ojca oraz biżuterii matki: pierścionka z wielkim szmaragdem i wysadzanej brylantami i szafirami bransolety, która była warta około pięćdziesięciu tysięcy dolarów.

Na końcu jednego z artykułów zacytowano opinię specjalisty od podpaleń: „Od przewróconej świecy zajęły się papiery, potem zasłony i pożar rozprzestrzenił się na cały dom. Nie znalazłem żadnych śladów po środkach podpalających, ale nie jestem w stanie powiedzieć, czy pożar został spowodowany przez przypadek, czy chodzi o umyślne podpalenie”.

Kontynuując poszukiwania, Cindy znalazła raport lekarza sądowego z sekcji zwłok Christiansenów. Jako przyczynę śmierci lekarz podał uduszenie dymem, a kwalifikację uznał za nieustaloną, „powołując się na opinię szefa służby przeciwpożarowej”.

— Hej, Brzoskwinku. A co z zaginionymi klejnotami? Hm?

— Zabij sukę. Zabij sukę.

W głowie Cindy wirowały pytania bez odpowiedzi. Christiansenów obrabowano, więc budziło jej zdziwienie, dlaczego specjalista od podpaleń miał wątpliwości co do tego, czy miało miejsce przypadkowe, czy celowe wzniecenie pożaru. I kolejna refleksja: Czy to zbieg okoliczności, że specjalista od podpaleń, który badał przyczyny pożaru u Christiansenów, rozpracowywał również sprawę śmierci w pożarze Malone'ów i Meachamów?

Cindy znała jego nazwisko, bo wspomniała jej o nim Lindsay. Nazywał się Chuck Hanni.

Wsadziła Brzoskwinka do klatki i przykryła ją zasłoną. Usiadła przy telefonie. Najpierw zadzwoniła do redakcji.

Potem wybrała numer Lindsay.

Rozdział 55

Dziewczyna była gruba.

Siedziała na terenie kampusu przy stole piknikowym, za plecami miała wejście do baru Jamba Juice, przed sobą widok na White Plaza. Sączyła przez słomkę koktajl truskawkowy. Ubrana była na sportowo: w bawełnianą wzorzystą spódnicę i luźną, czerwoną bluzę z kapturem. Miała brzydką cerę i włosy mysiego koloru. Uosobienie tego, o co chodziło. Wprost idealna.

Hawk wskazał na nią, unosząc brwi. Pidge kiwnął głową. Podeszli do stołu i usiedli na ławie, Hawk obok dziewczyny, Pidge naprzeciwko.

Hawk zamarkował, że trzyma słuchawkę telefonu: kciuk i mały palec przy policzku, trzy pozostałe przy uchu.

— Drr... dryń... — udawał, że dzwoni.

— Halo — odpowiedział Pidge, również imitując dłonią telefon.

— Pidge, wynoś się stąd. Ja zobaczyłem ją pierwszy.

— Ale mnie się bardziej podoba, stary. To ja zwróciłem na nią uwagę.

Dziewczyna podniosła głowę, zaintrygowana nieco rozmową, jaka się toczy koło niej. Spojrzała na siedzącego obok Hawka,

181

potem obrzuciła wzrokiem Pidge'a. Powróciła do laptopa, gdzie robiła wpis na blogu w MySpace.

— Zdaje mi się, stary, że się jej nie spodobaliśmy, ani ja, ani ty — Hawk mówił do swojego „telefonu”. — Coś mi się wydaje, że to snobka.

— Ja z nią pogadam — rzekł Pidge. Odłożył „słuchawkę” na stół.

— Cześć. Nazywam się Pidge. Jestem studentem ostatniego roku informatyki. — Machnął ręką w kierunku gmachu Gatesa. — Kolega chce się z tobą umówić, ale mnie jeszcze bardziej się spodobałaś, chociaż to fakt, że on cię pierwszy wypatrzył.

— Dobra, dobra — odezwała się wreszcie dziewczyna. — Pewnie nabijacie się ze mnie. Jakiś zakład zrobiliście między sobą czy co?

Hawk wyciągnął rękę i dotknął dłoni dziewczyny.

— To mnie zabolało. Naprawdę. Źle nas oceniasz. Widziałem cię w bibliotece, nie pamiętasz? Nie podszedłem, bo nie umiem zagadywać dziewczyny.

— To prawda — wtrącił się Pidge. — Muszę mu pomagać w podrywie. Zawsze tak jest. Ale teraz, kiedy zobaczyłem cię z bliska, pomyślałem... zaklinam się, że mówię prawdę, pomyślałem sobie, że jesteś bardziej w moim typie. On niech spada.

— Jakiego typu dziewczyny lubisz? — okazała zainteresowanie. Alejką obok przemykali rowerzyści. Od restauracji Subway niósł się zapach gorącego pieczywa. Słońce sympatycznie grzało z góry. Dzień był piękny, a zaczynał zapowiadać się jeszcze lepiej.

— Jesteś kreatywna, zgadłem? Intuicja podpowiada mi, że jesteś osobą twórczą. Zakładam się, że piszesz, może publikujesz.

— Studiuję biologię człowieka.

— Biologia człowieka, ho, ho! To jest coś — odezwał się Hawk. — Ja muszę się przyznać, że piszę. A jak masz na imię?

182

— Kara. Kara Lynch.

— Jestem Hawk, Karo Lynch. A to mój przyjaciel Pidge.

— O czym teraz piszesz? — zapytała Hawka.

— Pidge i ja pracujemy wspólnie nad powieścią — odparł Hawk. — Czy mogę przynieść ci koktajl? — zapytał. — Widzę, że lubisz truskawkowy.

— Tak, proszę. I dziękuję, Hawk. — Uśmiechnęła się.

Kiedy Hawk odszedł, Pidge nachylił się nad stołem.

— Poważnie, Karo. On nie jest w twoim typie. On się strasznie napala na dziewczyny, a ja jestem komputerowym geniuszem. Prymusem na roku. Gdybym zdradził ci swoje prawdziwe nazwisko, okazałoby się, że je znasz. Ale słuchaj, kiedy Hawk wróci, będziesz musiała wybrać między nami. Albo podejmiesz decyzję, że idziesz do restauracji z Hawkiem, albo zaprosisz mnie. Jeden albo drugi, twój wybór, żebyśmy się tylko nie pokłócili o ciebie. To by mogło się źle skończyć. Jakąś straszną bójką.

Kara przeniosła wzrok na Hawka, który wrócił do stołu z koktajlem mlecznym. Podziękowała mu. Chyba bardziej jej się spodobał.

— Tak sobie myślę, Hawk, że moglibyśmy się kiedyś umówić.

Hawk udał wielkie zadowolenie.

— O, łoł, Kara. A ja, głupi, myślałem, że bardziej pasuje do ciebie Pidge niż ja. W gmachu Gatesa jest sławny. Boję się, że sobie nie darujesz, że nie jego wybrałaś.

Kara spojrzała pełnym dezorientacji wzrokiem na Pidge'a. Obdarzył ją olśniewającym uśmiechem.

— Decyduj, Kara, decyduj — powiedział.

— Aha, pocałuj mnie w dupę — zdenerwowała się i z rumieńcem na twarzy wróciła do laptopa.

— Nie mogę tego zrobić — zarechotał Pidge. — Hawk pierwszy cię wypatrzył.

— Drr... dryń — zaterkotał Hawk.

183

— Halooo?

— Czyżby któryś z nas naprawdę chciał mieć randkę z takim tłustym flejtuchem jak ona? — Hawk mówił głośno, tak głośno, żeby mieć pewność, że dziewczyna i studentki z drugiego końca piknikowego stołu go słyszą. Obydwaj wybuchnęli donośnym rechotem, klepiąc się po bokach z uciechy, a na zakończenie spektaklu pospadali z ławek na ziemię.

Pidge podniósł się pierwszy. Podszedł do Kary i z udaną czułością zmierzwił jej włosy.

— Mea culpa, Kara mia. Życzę szczęścia następnym razem.

Skłonił się nisko, dostrzegając z satysfakcją, że się rozpłakała.

Rozdział 56

Conklin zaparkował nasz wóz patrolowy na ocienionej drzewami drodze w Monterey, małym, położonym nad oceanem miasteczku, odległym o dwie godziny jazdy na południe od San Francisco. Patrząc z drogi, prawe skrzydło trzykondygnacyjnego domu o drewnianej konstrukcji było nietknięte ogniem, podczas gdy ze środka pozostał tylko szkielet, a dach bez poszycia zdawał się krzyczeć bezgłośnie pod niebieskim niebem.

Conklin i ja przepchnęliśmy się przez grupki gapiów na chodniku, daliśmy nura pod żółtą taśmę i pobiegliśmy podjazdem.

Specjalista od podpaleń czekał na nas na zewnątrz przed frontowymi drzwiami. Nie mógł mieć wiele więcej niż trzydzieści parę lat, był raczej wysoki, ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, pobrzękiwał kluczami i bilonem trzymanymi w kieszeniach. Przedstawił się jako Ramon Jimenez i dał mi wizytówkę z numerem komórkowym dopisanym na odwrocie. Otworzył plombę, założoną przez straż pożarną na drzwiach wejściowych. Wpuścił mnie i Conklina do środka. Za progiem powitał nas zapach jabłek i cynamonu.

— Eksplodowały pojemniki z odświeżaczem powietrza —

185

wyjaśnił. — Rozsypujące się kościotrupki znaleziono w gabinecie.

Zwróciłam uwagę na słowa, jakich użył Jimenez, i idąc za nim w głąb poczerniałego szkieletu spalonego domu, pomyślałam, że niektórzy gliniarze i strażacy posługują się slangiem, chcąc uchodzić za twardzieli. W rzeczywistości są przerażeni widokami, jakie przychodzi im oglądać. Niektórych, wprost przeciwnie, one ekscytują. Ciekawa byłam, jakiego typu facetem jest Jimenez.

— Czy drzwi frontowe były zamknięte na klucz? — zapytałam go.

— Nie, a pożar zgłosili sąsiedzi. Wielu tutejszych mieszkańców nie zadaje sobie trudu włączania alarmu.

Potrzaskane szkło chrzęściło mi pod butami, woda zalewała je po kostki, gdy brnęłam przez zgliszcza pod otwartym dachem, usiłując wyobrazić sobie życie ofiar na podstawie poczerniałych resztek ich dobytku. Niestety moje doświadczenie w składaniu puzzli w całość zawodziło wobec ogromu zniszczenia. Najpierw ogień, a potem woda i likwidowanie tlących się elementów zostawiły z punktu widzenia śledztwa najgorsze z możliwych miejsc zbrodni.

Jeżeli były jakiekolwiek odciski palców, to nie został po nich nawet ślad. Włosy, włókna, krew, odciski stóp czy butów, zapisane kartki — o tym wszystkim trzeba było zapomnieć. Bez znalezienia resztek ładunku wybuchowego lub środka podpalającego nie będzie nawet pewności, czy ten pożar i inne, jakie obecnie badaliśmy, wzniecił ten sam sprawca.

Jedyną podpowiedz stanowiło podobieństwo okoliczności towarzyszących temu pożarowi i tym w domach Malone'ów i Meachamów.

— Ofiary to małżeństwo, George i Nancy Chu — poinformował nas Jimenez. — Ona uczyła w szkole średniej, on był jakimś

186

planistą finansowym. Płacili podatki, nie łamali prawa, byli dobrymi sąsiadami i tak dalej. Żadnych powiązań ze światem przestępczym. Mogę przefaksować wam raporty dochodzeniowców z wywiadów przeprowadzonych w sąsiedztwie.

— A raport lekarza sądowego? — spytałam.

Słyszałam chlupot wody pod nogami idącego za mną Conklina. Zaczął wchodzić na ponadpalane schody, które cudem trzymały się jeszcze ściany.

— Lekarza sądowego nie wezwano na miejsce. Szef orzekł bowiem, że pożar jest przypadkowy. Siostra Nancy Chu zarządziła, żeby zakład pogrzebowy zabrał ciała jak najszybciej.

— Szef nie widział powodu, żeby wezwać lekarza sądowego?! — Nie mogłam się powstrzymać od krzyku. — Przecież to kolejny pożar w San Francisco z domniemaniem zabójstwa w tle.

— Jak mówiłem — wyjaśniał Jimenez, wbijając we mnie ciemne oczy. — Mnie też nie wezwano od razu. Gdy tu przyjechałem, ciał już nie było, a dom pozabijano deskami. Teraz wszyscy na mnie wrzeszczą i do mnie mają pretensje.

— Kto jeszcze wrzeszczy?

— Pani go zna. Chuck Hanni.

— Był tutaj?

— Dziś rano. Wezwaliśmy go na konsultację. Powiedział, że pracujecie nad podobnymi zdarzeniami. Ale zanim znowu mnie spotka zarzut, że czegoś nie zrobiłem, chciałem zgłosić, że mamy świadka.

Czy dobrze usłyszałam? Jest świadek? Wgapiłam się w Jimeneza, czując promyk nadziei na przełom w śledztwie.

— Strażacy znaleźli córkę państwa Chu. Leżała bez przytomności na trawniku przed domem. Znajduje się w tej chwili w szpitalu dziecięcym St. Anne's ze stwierdzonym stężeniem

187

hemoglobiny tlenkowęglowej w krwiobiegu na poziomie siedemnastu procent.

— Wyjdzie z tego?

Jimenez kiwnął głową.

— Już odzyskała przytomność, ale jest w szoku. Jak dotąd nie wydała z siebie ani jednego słowa.

Rozdział 57

Nie milkł dzwonek telefonu, dochodzący z drugiego piętra tej części domu George'a i Nancy Chu, która nie uległa spaleniu. Przeczekałam uporczywe sygnały, rozlegające się echem w pustych ścianach, i gdy ucichły, zapytałam Jimeneza o imię córki państwa Chu.

— To Molly Chu. Ma dziesięć lat.

Nagryzmoliłam dane w notesie i przeskakując nasączoną wodą stertę gruzu, podeszłam do schodów. Zawołałam Richa, który właśnie schodził na dół. Zanim zdążyłam zakomunikować mu nowinę o Molly Chu, pokazał mi książkę w broszurowej oprawie. Trzymał ją przed sobą za osmalone brzegi.

Okładka była w niezłym stanie, tak że udało mi się odczytać tytuł: Kocham ogień Josepha Wambaugha.

Czytałam tę książkę.

To oparta na faktach historia podpalacza, który terroryzował Kalifornię w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. Notka wydawnicza na tylnej stronie okładki opisywała jeden z epizodów, straszliwy pożar, który strawił wielki supermarket budowlano-dekoracyjny. W pożarze zginęły cztery osoby, w tym dwuletni chłopczyk. Gdy wokół szalał ogień, w zaparkowanym nieopodal samochodzie siedział mężczyzna, nagrywając na wideo kolejne

189

sceny: podjeżdżające wozy strażackie, wysypujących się z nich strażaków, zagrażające ich życiu i beznadziejne zmagania z piekielnym żywiołem, gdy tymczasem w sąsiedztwie były dwa drobne pożary do natychmiastowego ugaszenia.

Człowiek w samochodzie to nie był nikt inny, tylko specjalista od podpaleń, szef straży pożarnej w Glendale, kapitan John Leonard Orr.

Okazał się wielokrotnym podpalaczem, miał proces, został skazany na dożywocie bez możliwości przedterminowego zwolnienia i osadzony w jednoosobowej celi w Lompoc.

— Nie zauważyłeś tej książki? — zapytał Conklin Jimeneza.

— Co? Mamy się interesować książkami? — Jimenez pokręcił głową.

— Znalazłem ją w łazience pana domu między umywalką a sedesem.

Kartki książki były zawilgocone i pomarszczone, ale ogień jej nie pożarł. Może się to wydawać nieprawdopodobne, ale książki nie palą się łatwo, ponieważ ogień potrzebuje dopływu tlenu, a powietrze ma utrudniony dostęp między ściśle przylegające do siebie kartki papieru. Rich ostrożnie otworzył okładkę i pokazał mi dopisek na stronie tytułowej. Długopisem, dużymi, drukowanymi literami.

Wciągnęłam głęboko powietrze do płuc.

Nareszcie jakieś ogniwo łączące te wszystkie zabójstwa.

Łacińska sentencja to był podpis sprawcy, ale dlaczego zostawiał te ślady? Co nam próbował w ten sposób przekazać?

— Hanni był tutaj — powiedział Conklin cicho. — Jak to możliwe, że nie znalazł tej książki?

— Zabiłeś mi klina — mruknęłam, ale skupiłam się na łacińskim przesłaniu. Sobria inebrietas. Nawet ja mogłam przetłumaczyć te słowa: „trzeźwe upojenie”.

Ale co, do cholery, należało przez to rozumieć?

Rozdział 58

Nigdy nie miałam z Conklinem poważnego zatargu, ale tym razem sprzeczaliśmy się przez całą drogę powrotną do Budynku Sprawiedliwości. Rich upierał się, że coś musi się kryć za tym, że taki profesjonalista jak Hanni przegapił, jedyny ślad pozostawiony na miejscu zbrodni”.

Lubiłam Chucka Hanniego. Więcej, podziwiałam go. Conklin nie znał go tak długo, nie mieli okazji do nawiązania przyjacielskiego kontaktu, lecz właśnie z tego powodu opinia Richa mogła być bardziej obiektywna. Musiałam wziąć to pod uwagę. Czy Hanni miałby być psychopatą, działającym niemal na naszych oczach? Czy też Conklin aż tak rozpaczliwie pragnął rozwikłać i zakończyć sprawę zabójstwa Malone'ów, że wyolbrzymiał zwykłe przeoczenie i przypisywał mu ukryte znaczenie?

Gdy weszliśmy do naszej sali odpraw, już z daleka dojrzałam, że Hanni siedzi z Jacobim w jego przeszklonym, narożnym gabinecie.

— Pozwól mi wyjaśnić tę kwestię, okay? — rzucił do mnie Rich, kiedy lawirowaliśmy między biurkami w stronę biura szefa.

Jacobi machnięciem ręki zaprosił nas do swojej klitki.

191

Zamknąwszy drzwi, Conklin oparł się plecami o ścianę, ja usiadłam obok Hanniego, który zrobił obrót z krzesłem, żeby móc patrzeć na mnie twarzą w twarz.

— Mówiłem akurat Jacobiemu, że pożar u tych Chu wygląda na robotę tego samego chorego świra, który podłożył ogień w pozostałych domach — przystąpił do rzeczy Hanni. — Chyba co do tego zgoda?

Patrząc na Hanniego, przypomniałam sobie, jak robił mi wykład na temat samozapalenia ludzkiego ciała.

— Zjawisko daje się prosto wyjaśnić, Lindsay — tłumaczył mi przy piwie w barze MacBain's. — Wyobraź sobie tłuściocha, jak siedzi w wygodnym, miękkim fotelu, popija piwo i pali papierosy. W pewnym momencie zasypia. Papieros wpada między oparcie i siedzenie, nie przestając się żarzyć. Tłuszcz naszego grubasa nasycony jest alkoholem. Od papierosa zajmuje się fotel i facet również, a płonie jak pochodnia. Kiedy się spali razem z fotelem, ogień sam wygasa, nie rozprzestrzenia się dalej. Zostaje tylko metalowa konstrukcja mebla i zwęglone szczątki. Tak wyglądają tajemnicze samozapalenia, o jakie pytasz.

— Brrr... — wstrząsnęłam się, zaśmiałam i zamówiłam kolejną rundkę piwa.

Teraz spoza moich pleców odezwał się Conklin.

— Chuck, byłeś na miejscu pożaru u państwa Chu i nie raczyłeś nas o tym poinformować. Niby dlaczego?

— Uważasz, że coś przed wami ukrywam? — najeżył się Hanni. — Natychmiast po oględzinach ciał ofiar nakazałem Jimenezowi, żeby dał wam znać.

Conklin wyciągnął z wewnętrznej kieszeni marynarki starannie zapakowaną w foliową torbę książkę. Sięgnął przez moje ramię i położył ją na jednej ze stert papierzysk, jakie zawalały biurko Jacobiego.

— To znalazłem w domu George'a i Nancy Chu — powiedział

192

niby to obojętnym tonem, ale ja doskonale odczytywałam jego złą intencję. — Na stronie tytułowej mamy tu coś po łacinie. Wypisane drukowanymi literami.

Hanni dłuższą chwilę wpatrywał się w milczeniu w książkę.

— Jak mogłem to przeoczyć? — wymamrotał.

— Gdzie ją znalazłeś, Rich? — spytał Jacobi.

— W łazience, kapitanie. Leżała na widoku, powiedziałbym, że kłuła w oczy.

Jacobi skierował na Hanniego twarde spojrzenie, które do perfekcji wystudiował w ciągu dwudziestu pięciu lat doświadczeń w przesłuchiwaniu najgorszych typów pod słońcem.

— Co powiesz na to, Chuck? — spytał.

Rozdział 59

Krzesło Chucka zgrzytnęło o podłogę, gdy gwałtownym ruchem odepchnął się rękami od biurka Jacobiego. Został zaskoczony, nie był przygotowany na atak.

— O co tu chodzi? — wybuchnął oburzeniem. — Uważacie mnie za drugiego Orra? Że tak jak ten kutas wzniecam pożary, żeby się wykazywać bohaterstwem?... I co jeszcze? Podłożyłem tę książkę, żeby skierować na siebie podejrzenia? Dość! Byłem jednym z wiwatujących na stojąco na cześć agentów federalnych z AFT, gdy ci spece usadzili Johna Orr.

Conklin wzruszył ramionami. Na ustach błąkał mu się zły uśmieszek.

Czułam, że krople potu występują mi na czoło. Nie wierzyłam w insynuacje Conklina co do Hanniego, ale z drugiej strony miałam świadomość, że niejeden rzekomy obrońca ludzkiego życia okazał się seryjnym mordercą.

— Dlaczego nie wspomniałeś nam o pożarze u Christiansenów? — pytał lodowatym tonem Conklin. — Zginęło dwoje milionerów. Ukradziono kosztowności...

— Chryste! — przerwał mu Hanni. — Nie dumam w fotelu o starych sprawach, może wy nie macie nic lepszego do roboty?

194

Wystarczy, że przeklęte sceny z przeszłości nawiedzają mnie w snach...

— Ale wtedy i obecnie modus operandi był ten sam — naciskał Conklin. — Moim zdaniem wygląda na to, że zabójca nie potrafi zerwać z przymusem pchającym go do zbrodni.

Działa nadal, tyle że teraz celowo zostawia trop: książki z łacińskimi wpisami.

Przyglądałam się twarzy Chucka, oczekując, że się spłoszy albo przywali Richiemu pięścią w nos, albo... złamie się i zacznie spowiedź.

Nic takiego nie nastąpiło. Chuck zmarszczył brwi i spojrzał twardo na Conklina.

— Co mi tu pleciesz o niemożności zerwania z przymusem. Do podłożenia ognia u Christiansenów już dwa lata temu przyznał się Matt Waters. Odsiaduje wyrok w murach San Quentin. Sprawdź najpierw takie drobiazgi, Conklin, zanim zaczniesz na oślep miotać oskarżenia.

Zrobiło mi się gorąco, oblałam się rumieńcem.

Czyżby Cindy wpuściła mnie w maliny? Pożar domu Christiansenów zdarzył się daleko od San Francisco. Powinnam była sprawdzić rewelacje zasłyszane od Cindy.

Interkom Jacobiego brzęczał kilka razy, ale szef go nie odbierał. Do pokoju wtargnęła wreszcie Brenda Fregosi, asystentka naszego oddziału, i oderwawszy różową kartkę z podkładki, wręczyła ją Jacobiemu.

— Co się dzieje, kapitanie? Nie słyszy pan, że dzwonię?

Odwróciła się i kręcąc biodrami wyszła, wracając do swojego biurka. Jacobi przeczytał notkę.

— Molly Chu wraca do siebie — poinformował. — Szpitalna psychiatrzyca nawiązała z nią kontakt. Być może pozwoli wam porozmawiać z dziewczynką.

Rozdział 60

Serce mi się krajało, gdy patrzyłam na małą dziewczynkę na szpitalnym łóżku. Jej czaszkę pokrywał kędzierzawy, czarny meszek, bo tylko tyle zostało ze spalonych włosów. Straciła brwi i rzęsy. Skórę miała różową, na pewno bolesną z powodu poparzeń. Zbliżyliśmy się do łóżka udekorowanego balonikami w takiej obfitości, że wydawało się unosić.

Molly nie zatrzymała wzroku ani na mnie, ani na Conklinie, ale dwie Chinki usunęły się na bok, a siwa kobieta po siedemdziesiątce z okrągłą twarzą i szafirowymi oczami wstała z krzesła i wyjaśniła, że Molly znajduje się pod jej opieką psychiatryczną.

— Jestem doktor Olga Matlaga — przedstawiła się. — Pani i pan z policji chcą z tobą porozmawiać, kochanie — powiedziała łagodnie do dziewczynki.

Molly spojrzała na mnie, gdy wymówiłam jej imię, ale wzrok miała nieobecny, jak gdyby wyssano z niej życie, pozostawiając tylko figurkę z patyczków, mającą wyobrażać dziewczynkę.

— Czy znalazłaś Siwobrodego? — zapytała mnie cichutkim głosikiem, spowolnionym przez środki przeciwbólowe.

Rzuciłam pytające spojrzenie na doktor Matlagę.

196

— Jej pies, Siwobrody, zaginął.

Obiecałam małej, że wyślemy list gończy za Siwobrodym, i wyjaśniłam jej, na czym to polega. Z całą powagą kiwnęła głową na znak zgody.

— Czy możesz nam opowiedzieć, co się stało w twoim domu? — spytałam.

Odwróciła głowę do okna.

— Molly? — włączył się Conklin. Przysunął krzesło do łóżka i ustawił je tak, żeby dziewczynka widziała jego twarz.

— Pewnie dużo osób męczyło cię pytaniami, tak?

Molly wyciągnęła rękę do szpitalnego stolika. Conklin podniósł szklankę z wodą i zbliżył ją do ust małej, żeby mogła się napić przez słomkę.

— Wiemy, że jesteś zmęczona, słoneczko, może jednak spróbujesz opowiedzieć całą historię raz jeszcze...

Molly westchnęła.

— Usłyszałam, że szczeka Siwobrody. Ale zaraz przestał. Więc dalej oglądałam film. Potem słyszałam jakieś głosy. Nie zeszłam na dół, bo mama i tata zawsze mnie prosili, żebym nie wychodziła od siebie z pokoju, kiedy mają gości.

— Gości? — podchwycił Conklin. — Słyszałaś więcej osób niż jedną?

Molly kiwnęła głową.

— To byli znajomi twoich rodziców?

Molly wzruszyła bezradnie ramionkami.

— Wiem tylko, że jeden wyniósł mnie z pożaru.

— Czy potrafisz powiedzieć, jak wyglądał?

— Był ładny i zapamiętałam jego jasne włosy, takie blond. Chyba miał tyle lat co Ruben.

— Ruben?

— Mój brat, Ruben. Jest teraz w kafeterii. On studiuje w Cal Tech, jest już na drugim roku.

— Czy kiedykolwiek przedtem widziałaś tego chłopaka?

197

Doktor Matlaga ujęła mnie delikatnie za łokieć, sygnalizując, że czas skończyć.

— Nie znałam go — powiedziała Molly. — Może mi się to wszystko śniło — dodała i wreszcie zatrzymała wzrok na mnie. — Jeżeli pokazał mi się we śnie, to na pewno był anioł, a jeśli był ktoś prawdziwy, to nie wiem, kto to.

Zamknęła oczy, a spod półksiężyców powiek, pozbawionych rzęs, wypłynęły łzy i potoczyły się po policzkach.

Rozdział 61

— Hanni jest wolny od podejrzeń. — Jacobi stał nad naszymi głowami, a jego cień padał na obydwa biurka, moje i Conklina. — W dniu pożaru u Meachamów zajmował się wybuchem w laboratorium metaamfetaminy. Podobno ci o tym mówił.

Przypomniałam sobie, że faktycznie wspomniał coś na ten temat.

Powiedział, że to jego druga sprawa tego wieczoru.

— Rozmawiałem z pięciorgiem ludzi, którzy zostali wezwani do tej amfetaminowej hecy i każdy przysięgał, że Chuck przez cały czas był na miejscu, póki nie zawiadomiono go telefonicznie o Meachamach — kontynuował Jacobi. — Potwierdziłem również, że Matt Waters odsiaduje wyrok za zabójstwo Christiansenów.

Conklin westchnął.

— Wy obydwoje, ruszcie się żwawiej. Ustalcie, co łączy ofiary. Boxer, tobie McNeil i Chi mają składać raporty. Zróbcie z nich dobry użytek. Cała uwaga ma być skupiona na śledztwie w sprawie Malone'ów i Meachamów. To wasze zadanie. Macie tu nazwisko oficera odpowiedzialnego za dochodzenie w Monterey. Ty, Conklin, powinieneś chyba jakoś załagodzić konflikt z Hannim. W końcu pracuje nad tymi samymi sprawami co wy.

199

Gdy Jacobi wycofał się do swojego biura, spojrzałam pytająco na Richa.

— No co? Mam kupić Hanniemu kwiaty?

— Mógłby to opacznie zrozumieć, wprawiłbyś go w zakłopotanie.

— Przecież rozumowałem logicznie, Lindsay, tak? Książka traktowała o podpalaczu, który był jednocześnie specjalistą od podpaleń i takiej książki „nie zauważył” Hanni?

— Zdobyłeś się na odwagę, poruszając ten problem. Kombinowałeś prawidłowo i nie zaatakowałeś go bezpośrednio. Otwarcie zgłosiłeś wątpliwości do swojego bezpośredniego przełożonego. Najwłaściwsze zachowanie. Bardzo się, oczywiście, cieszę, że nie miałeś racji.

— Więc... co teraz? Znasz go. Mam się spodziewać, że poprzecina mi opony? — zasępił się Conklin.

Rozbawił mnie takim przypuszczeniem.

— Wiesz, co ci powiem, Rich? Sądzę, że Chuck ma takiego kaca z tego powodu, że przeoczył tę książkę, iż gotów samemu sobie wymierzyć karę i poprzecinać opony we własnym aucie.

Powiedz mu zwyczajnie: „Przepraszam, mam nadzieję, że nie zachowasz urazy na długo. Uściśnijmy sobie graby po męsku, okay?”.

Zadzwonił telefon na moim biurku.

Zanim podniosłam słuchawkę, popatrzyłam jeszcze przez chwilę w oczy przygnębionego nieszczęśnika, bo było mi go szczerze żal.

— Złotko — usłyszałam głos Claire. — Czy macie minutkę, ty i Conklin? Zejdźcie tu do mnie na dół, chcę wam pokazać parę ciekawych rzeczy.

Rozdział 62

Claire uniosła głowę na odgłos podnoszących się w górę drzwi wjazdowych dla ambulansów, przez które wchodziliśmy z Conklinem do sali sekcyjnej. Miała na głowie jednorazową czapkę medyczną w kwiatki, fartuch opinał się na wielkim brzuchu tak, że ledwie starczało wiązania.

— Cześć, kochani! — zawołała. — Przyjrzyjcie się temu.

Na stole sekcyjnym zamiast zwłok leżał fragment jakiegoś ciała w kształcie tuby, długiej na ponad piętnaście centymetrów, teraz rozciętej wzdłuż na pół i rozchylonej na boki.

— Co to jest? — spytałam.

— To tchawica — wyjaśniła Claire. — Należała do sznaucera, którego znalazł Hanni w krzakach koło domu państwa Chu. Zwróćcie uwagę, że jest bardzo różowa. Ani śladu zaczernienia od sadzy, test na tlenek węgla dał wynik negatywny, więc twierdzę, że psa nie było w domu podczas pożaru. Najprawdopodobniej biegał w pobliżu, podniósł alarm i ktoś zabił go silnym uderzeniem w łeb. Widzicie te złamania tutaj?

Koniec z listem gończym za Siwobrodym. Komu przypadnie zadanie powiadomienia Molly, że jej pies nie żyje? Tymczasem Claire opowiadała dalej, że cały dzień zajęło jej załatwianie zgody

201

na sprowadzenie zwłok George'a i Nancy Chu z zakładu pogrzebowego.

— To nie nasza jurysdykcja, nie nasze dochodzenie, ale w końcu zdobyłam pisemne pozwolenie od ich syna, Rubena. Przekonałam go, mówiąc, że będę zeznawała w sądzie przeciwko zabójcy i jeżeli nie podeprę się wynikami sekcji zwłok ofiar, adwokat strony oskarżanej rozszarpie mnie na strzępy.

Wydałam pomruk podziwu i zachęty. Claire kontynuowała.

— Ruben Chu jest w rozsypce. Mówił, że chciałby „oszczędzić rodzicom dalszego naruszania ich godności”, ale w każdym razie... uzyskałam jego przyzwolenie. Obejrzałam ciała, teraz wykonywane są zdjęcia rentgenowskie — dodała na koniec.

— Co udało ci się stwierdzić na podstawie oględzin zewnętrznych? — spytałam niecierpliwie.

— Ciała są bardzo spalone, coś tam poodpadało w czasie transportu, ale dostrzegłam, że na jednej nodze George'a Chu zachowała się kilka razy okręcona wokół kostki żyłka wędkarska. A zatem, kochani, to dowód na to, widomy i niezbity, że ktoś ich przed śmiercią skrępował.

— Odwaliłaś dobrą robotę, Claire.

— Udało mi się też uzyskać tyle krwi, żeby wystarczyło do analizy.

— Nie każ nam zgadywać, błagam.

— Chcesz powiedzieć, że treścią mojego życia jest wprowadzanie was w stan frustracji? Na Boga, nie potrafię szybciej mówić — zaśmiała się Claire i uszczypnęła mnie czule w ramię. Wzięła wreszcie do ręki żółtą kopertę manila, wyciągnęła z niej zadrukowaną kartkę i położyła z namaszczeniem obok rozciętej tchawicy psa.

Przesunęła palcem po kolumnach cyferek.

— Wysoki poziom alkoholu w ich krwi — zaczęła. — Albo

202

państwo Chu wypili bardzo dużo wina czy piwa, albo pili wysokoprocentowy trunek.

— Tak samo jak Sandy Meacham?

— Mamy bardzo zbliżony wynik badania.

Nagle olśniła mnie pewna myśl. Przypomniał mi się wpis w książce. Sobria inebrietas. Trzeźwe upojenie. W spisie telefonów kliknęłam na Chucka Hanniego. Jeżeli rozumowałam prawidłowo, stawało się jasne, dlaczego nie wykrył pozostałości po środkach podpalających w żadnym z badanych przez nas miejsc zbrodni.

— Chuck? Tu Lindsay. Czy można założyć, że do wzniecenia tych pożarów użyto wysokoprocentowego alkoholu?

Rozdział 63

Powoli zachodziło słońce i ktoś z nocnej zmiany włączył górne oświetlenie. Tymczasem ja i Rich wciąż błąkaliśmy się w ciemności. Gdzieś tam zadowolony z siebie zabójca wznosił toast za swój ostatni sukces i być może obmyślał kolejne podpalenie, a my nie wiedzieliśmy, kim jest i kiedy uderzy znowu.

Chi i McNeil byli w terenie, ponownie przeprowadzając rozmowy ze znajomymi i sąsiadami Malone'ów i Meachamów, a my z Richem siedzieliśmy w sali naprzeciwko siebie przy zestawionych biurkach i robiliśmy przegląd zebranego dotychczas materiału dochodzeniowego. Przejrzeliśmy odkrycia Claire, zdjęcia robione ciekawskim obserwatorom pożarów, opinię grafologa, który porównywał ze sobą łacińskie dopiski w książkach znalezionych w spalonych domach. Ostatecznie skonkludował: „Z uwagi na to, że adnotacje dopisywano drukowanymi literami, nie mogę stwierdzić ze stuprocentową pewnością, iż zostały zrobione tą samą ręką”.

Następnie podsumowaliśmy własny naoczny ogląd miejsc zbrodni, starając się wypunktować kilka najistotniejszych dla sprawy faktów, a komunikowaliśmy się za pomocą rzucanych haseł, „ustnego stenogramu”, jaki ułatwia porozumiewanie się

204

pracujących ze sobą partnerów. Miałam świadomość jeszcze innej łączącej nas więzi, o której nie pozwalałam Richowi mówić, ale niejednokrotnie czułam, że między naszymi biurkami iskrzy. Tak było i teraz.

Wstałam, poszłam do łazienki, umyłam twarz zimną wodą, a następnie nalałam do dwóch filiżanek kawę, czarną, bez cukru. Wróciłam na miejsce.

— Więc gdzie jesteśmy? — spytałam.

Funkcjonariusze z nocnej zmiany chodzili i rozmawiali koło nas, co nas nie rozpraszało, Rich wyliczał na palcach, jakie mamy fakty.

— Wszystkie pary były po czterdziestce i z pokaźnym majątkiem. Drzwi do domów nie zamykano na klucz i nie włączano alarmów. Żadnych śladów strzelaniny. Wszystkie małżeństwa miały dziecko w wieku akademickim. Dochodziło do rabunku, ale sprawca zabierał jedynie kosztowności i pieniądze.

— Okay, możemy również snuć pewne domysły — dodałam. — Sprawca jest wystarczająco inteligentny i nie odstrasza wyglądem, gdyż bez trudu skłania gospodarzy, żeby wpuścili go do środka. I mam chyba prawo domniemywać, z dużą dozą prawdopodobieństwa, że mamy do czynienia z dwoma mordercami. Jeden wiąże ofiary, drugi trzyma je na muszce.

Rich kiwnął głową, a ja kontynuowałam.

— On albo oni używają do wiązania żyłki wędkarskiej, bo się łatwo i szybko pali. Są ostrożni. Nie udało się wykryć środka podpalającego. Nie zostawiają śladów, co świadczy o ich przebiegłości.

— Moim zdaniem śmierć Molly Chu nie mieściła się w ich planach — uzupełnił moje wywody Rich. — Po raz pierwszy natknęli się na trzecią osobę w domu. Wydaje mi się, że Molly, krzycząc, nawdychała się dymu i straciła przytomność, zanim znalazł ją ten jej „anioł”, który zdecydował się wynieść ją z ognia na dwór.

205

Mimo wszystko zdobył się na akt bohaterstwa, nie sądzisz?

— Przypuszczam, że zbrodniarz był przekonany, że mała nie widzi jego twarzy — powiedziałam. — Nie bał się więc ewentualnego rozpoznania przez nią później. No, ale przyznaję, rzeczywiście nie chciał, żeby mała zginęła. Masz rację, kochanie.

Rich poderwał głowę i przesłał mi uśmiech.

— A niech to — mruknęłam pod nosem. — Tak mi się...

— Nie pesz się, dziewczynko — Rich uśmiechnął się szerzej. — Wiem, że jedno czułe słówko nic nie znaczy.

— Zamknij się! — Rzuciłam w niego spinaczem.

Złapał go w powietrzu i spekulował dalej.

— Załóżmy, że Molly widziała jednak sprawcę, okay? I że jest to, jak sugerowała, ktoś w wieku studenckim. Zważ, że Malone'owie, Meachamowie i małżeństwo Chu, także ta para z Palo Alto, mówię o Jablonskych, wszyscy mieli dziecko, które gdzieś studiowało. Ale każde na innej uczelni.

— To fakty — rzekłam. — Mogę sobie wyobrazić, że gdy jakiś nieznajomy duży dzieciak puka do drzwi i wygląda przyzwoicie, mama i tata innego dzieciaka wpuszczają go do domu. — Nagle mnie olśniło. — Rich, to był chyba fortel otwierający drzwi? Kiedy chodziłam do szkoły, nagminnie przyprowadzałam do domu koleżanki i kolegów, których mama nie znała. Co zrobisz, kiedy widzisz na stopniach młodych ludzi, zapewniających, że są kolegami twojego dziecka?

— Faktycznie łatwo na to naciągnąć. Prosty numer — przyznał Rich. — W lokalnych gazetach znajdziesz informację, kto i gdzie się uczy. Córka pana X czy syn pana Y, uczęszczający do takiej a takiej szkoły, zdobył czy zdobyła taką a taką nagrodę. To powszechne komunikaty w prasie.

Rich zabębnił palcami po stole, a ja podparłam brodę rękami. Odkrycie nie zbliżało nas do przełomu. Wyglądało na to, że

206

otwiera się przed nami pole nie do przeorania: każdy student płci męskiej w Kalifornii, który jako tako znał łacinę, mógł być naszym podejrzanym. Trzeba by się jeszcze rozeznać, czy miał przy tym skłonności do włamań, tortur, podpaleń i mordu.

Zastanowiłam się nad pewnymi elementami łamigłówki. Opatrzność mająca czuwać nad mordercami i pieniądze będące źródłem wszelkiego zła oraz science fiction pod tytułem Fahrenheit 451 i ostatnia książka o wysokim rangą funkcjonariuszu straży pożarnej, który okazał się podpalaczem. Kiedy schwytano Johna Orr, ten powiedział: „Byłem głupi i jak głupi dałem się przyłapać”.

Nasi zbrodniarze nie powielali jego błędów.

Wymykali się, udowadniając, że są inteligentniejsi od niego. Czy to możliwe, że uratowanie Molly Chu jest ich pierwszą pomyłką?

Zadzwonił telefon Richa. Mój partner odkręcił się z krzesłem do ściany. Ściszył głos.

— Pracujemy nad tym, Kelly. Niczym innym się nie zajmujemy. Obiecuję, że jak tylko będziemy coś wiedzieli, zadzwonię. Nie sprawimy ci zawodu.

Rozdział 64

W drodze do domu Yuki zatrzymała się przy markecie ze zdrową żywnością, oddalonym o sześć przecznic od jej domu, chcąc kupić coś do szybkiego przyrządzenia na kolację. Myślała o lekkim daniu z patelni. Nagle odniosła wrażenie, że w przejściu między stelażami mignęła jej znajoma sylwetka. Kiedy ponownie spojrzała w tamtą stronę, postać zniknęła. Uznała, że z potwornego zmęczenia ma halucynacje i dostrzega straszydła, gdzie ich nie ma. Wrzuciła do wózka brokuły i podjechała do lad chłodniczych.

Wybrała owiniętą w folię tackę krewetek tygrysich i w tym momencie przestała mieć wątpliwości: to Jason Twilly, jest tu, w pobliżu.

Rozejrzała się.

Zobaczyła go. Ubrany w granatowy garnitur w prążki, różową koszulę, stał przy ladzie z mrożonymi, hodowanymi w naturalnych warunkach indykami. Poruszył palcami na przywitanie, jednak nie zrobił kroku w jej kierunku ani się nie oddalał, tylko uśmiechał się z wyższością. Nie miał w ręku wózka ani koszyka.

Łajdak nie przyszedł tu na zakupy.

208

Przyszedł za nią, śledził ją.

Gniew, jaki ogarnął Yuki, miał taki impet, że musiała dać mu natychmiastowe ujście. Odepchnęła wózek pod ladę i zdecydowanym krokiem pomaszerowała w kierunku Twilly'ego. Zatrzymała się na pół metra przed jego eleganckimi butami made in England.

— Co tu robisz, Jason?! — wrzasnęła, wyciągając szyję, żeby lepiej widzieć jego diabelnie przystojną twarz, okulary w oprawie za osiemset dolarów i ten wykrzywiony uśmiech.

— Nie zawracaj sobie głowy zakupami, Yuki — powiedział. — Pozwól zaprosić się na kolację. Przyrzekam być grzeczny. Zaistniało między nami nieporozumienie, chciałbym naprawić popełniony błąd...

— Postawię sprawę jasno — przerwała mu Yuki i kontynuowała swoim telegraficznym stylem. — Błędy każdemu się zdarzają. Do nieporozumienia mogło dojść z mojej winy. Przeprosiłam. Jeszcze raz przepraszam. Musisz jednak zrozumieć. Nie jestem zainteresowana, Jason. Nikim. Żyję pracą, tylko pracą. Nikt mi nie zawróci w głowie, okay? Więc przestań za mną łazić.

Specyficzny uśmiech Jasona zniknął z jego twarzy.

— Wysłuchałem tego, co miałaś do powiedzenia, z prawdziwą przyjemnością, brawo — odezwał się szyderczo, bezczelnie klaszcząc w dłonie dla wzmocnienia efektu.

Yuki poczuła ukłucie lęku i cofnęła się. Co jest z tym facetem? Do czego jest zdolny? Przypomniała sobie, co mówiła Cindy. Ostrzegała, żeby uważać w rozmowach z nim. Czy Twilly zaszkodzi jej w karierze, obsmaruje w oczach opinii publicznej, opisując pokrętnie proces Junie Moon?

Trudno.

— Do widzenia, Jason. Zostaw mnie w spokoju. Nie śmiej się, mówię poważnie!

209

— Hej, przecież jestem w trakcie pisania tej książki, zapomniałaś? — wołał za nią, choć odwróciła się już plecami. Docierał do niej jego głos, gdy szybko oddalała się z wózkiem.

Miała jedno pragnienie: schować się przed nim. Zniknąć.

— Wyznaczyłem ci kluczową rolę, Yuki. Przykro mi, że ci się to nie podoba, ale będziesz gwiazdą w moim spektaklu.

Rozdział 65

Z tarasu naszej ukochanej „różanej chatki” widać było latarnię morską na przylądku Point Reyes, a wieczorny zefirek od morza cudownie chłodził nam policzki. Yuki włączyła bojler, żeby wziąć gorącą kąpiel, a Claire mieszała w wielkiej misie sałatę i robiła burgery na grilla.

Ten zaimprowizowany nagle wypad był pomysłem Cindy. Zaledwie parę godzin temu urządziła błyskawiczną konferencję telefoniczną i kazała nam się zbierać.

— Ponieważ pierwsza próba Dorocznego Weekendowego Spotkania Kobiecego Klubu Zbrodni nie udała się, jako że jedna z uczestniczek odpowiedziała z gorliwością na telefoniczne wezwanie do pracy, musimy skorzystać teraz z okazji i pojechać bez zbędnej zwłoki.

Cindy dodała, że zamówiła już chatę i że z góry godzi się na ciężką dolę kierowcy.

Nawet nie było mowy, żeby się jej sprzeciwić. Tym razem z zadowoleniem powitałam też propozycję jazdy jej samochodem i z nią za kierownicą.

Podczas jazdy Yuki i Claire spały na tylnym siedzeniu, ja dawałam baczenie na drogę, trzymając na kolanach Marthę, której

211

uszy widowiskowo powiewały na wietrze. Słuchałam paplaniny Cindy na tle grającej płyty i rozluźniałam się coraz rozkoszniej, w miarę jak zbliżałyśmy się do oceanu.

Kiedy zajechałyśmy przed naszą skrytą wśród krzaków róż hobbitową chatkę z dwoma przytulnymi sypialniami, stołem piknikowym i grillem na polance na skraju lasu, każda z każdą przybiła piątkę, po czym rzuciłyśmy nasze torby na łóżka. Yuki zostawiła w pokoju teczkę z papierami i wybrała się ze mną i Martha na krótki jogging zalanym światłem księżyca szlakiem w górę wzniesienia i z powrotem.

Po biegu byłam w pełni gotowa, żeby dobrze zjeść, porozkoszować się margarita i pójść spać. Niestety, kiedy wróciłyśmy z Yuki do chaty, usłyszałam uporczywy sygnał mojej komórki. Claire psioczyła.

— Te dzwonki rozsadzą za chwilę to przeklęte urządzenie, przyjaciółeczko. Wyrzuć ten aparacik albo zmiażdżę go pod swoją stopką.

Wyszczerzyłam się do najukochańszej Claire, wyciągnęłam komórkę z torby i spojrzałam na numer na wyświetlaczu.

To był Jacobi.

Wcisnęłam klawisz odbioru, powiedziałam „halo”, usłyszałam na linii szum przejeżdżających samochodów i wycie syren strażackich.

— Jacobi, Jacobi, co się dzieje?! — krzyknęłam.

— Nie odsłuchałaś wiadomości ode mnie?

— Nie, nie miałam przy sobie komórki, teraz oddzwaniam.

Syreny w tle i w ogóle nieoczekiwany telefon od Jacobiego kazały mi myśleć o kolejnym pożarze i kolejnej parze zwęglonych ciał. Nasz psychol znowu potrzebował kopa, przemknęło mi przez głowę. Mocno przycisnęłam komórkę do ucha, wytężając słuch, żeby poprzez uliczny hałas wyłowić głos Jacobiego.

212

— Jestem na ulicy Missouri — oznajmił.

To moja ulica. Co on robi na mojej ulicy? Czy coś się stało Joemu?

— Tu się pali, Boxer. Nie wiem, jak mam ci o tym powiedzieć. Natychmiast wracaj do domu.

Rozdział 66

Jacobi się rozłączył, pozostawiając mnie z szumem w uszach i budzącym strach niedopowiedzeniem.

— Wybuchł pożar na Missouri Street — przekazałam dziewczynom. — Jacobi kazał mi bezzwłocznie wracać do domu!

Cindy dała mi kluczyki i wpakowałyśmy się błyskawicznie do jej samochodu. Wcisnęłam pedał gazu do dechy i popędziłyśmy drogą wijącą się przez lasy rejonu Olema. Już na autostradzie wybierałam głosowo numer domowy Joego, mój domowy i jego komórkę, wciskałam wielokrotnie klawisz redial, ale nigdzie nie odbierał.

Gdzie on jest? Gdzie jest Joe?

Nie mam zwyczaju prosić Boga o wiele, ale gdy zbliżałyśmy się do Portero Hill, zaczęłam się gorąco modlić o bezpieczeństwo Joego. Ze skrzyżowania Missouri i Dwudziestej zobaczyłam blokadę na mojej ulicy. Zaparkowałam na pierwszym wolnym miejscu i z Martha na smyczy rzuciłam się pędem w górę, mijając kolejne kamieniczki i zostawiając dziewczyny daleko w tyle.

Wstrząsnęło mną na widok wozów strażackich i patrolowych przed moim domem oraz tłumu gromadzącego się na przeciwległym chodniku wąskiej uliczki. Gorączkowo przebiegłam

214

wzrokiem twarze stojących w osłupiałym milczeniu ludzi. Rozpoznałam wśród nich dwie studentki z pierwszego piętra i zarządcę domu, Sonyę Marron, która zajmowała apartament na parterze.

Sonya przepchnęła się przez tłum i złapała mnie za rękę.

— Dzięki Bogu, dzięki Bogu, żyjesz... — Miała łzy w oczach.

— Czy coś się komuś stało?

— Nie. Nikogo nie było w domu.

Uścisnęłam ją i odetchnęłam z ulgą, że pożar nie zaskoczył Joego śpiącego w moim łóżku. Nadal miałam jednak mnóstwo pytań, tysiące.

— Co się w ogóle stało? — zapytałam Sonyę.

— Nie wiem. Nie wiem.

Zaczęłam wypatrywać Jacobiego, ale natknęłam się tylko na Claire, która pociągnęła mnie do kapitana straży.

— Wydaje mi się, że tu doszło do przestępstwa, do podpalenia! — krzyknęła do niego. — Ona jest policjantką. Z policji San Francisco!

Znałam tego kapitana. To był Don Walker. Szczupły mężczyzna z wydatnym nosem. Z usmolonej sadzą twarzy spojrzały na mnie przekrwione oczy. Wzniósł ręce, zanim otworzył frontowe drzwi. Claire objęła mnie macierzyńskim ramieniem i razem z Yuki, Cindy i Martha weszłyśmy do trzypiętrowej kamieniczki, w której od dziesięciu lat miałam swoje miejsce na ziemi.

Rozdział 67

Wchodziłam po schodach na uginających się nogach, ale mój umysł pracował na pełnych obrotach. Nietknięta ogniem klatka schodowa, otwarte drzwi do apartamentów na niższych piętrach. Wnętrza wyglądały na nienaruszone. Coś tutaj zaprzeczało logice.

Dotarłam na górę.

Rozłupane na drzazgi drzwi do mojego mieszkania. Framuga powyginana i potrzaskana. Przeszłam przez próg i zobaczyłam nad głową księżyc i gwiazdy zamiast sufitu. Spuściłam wzrok, nie mogąc znieść takiej groteski. Moje gniazdko znalazło się pod rozgwieżdżonym niebem. Ściany były czarne, zasłony spłonęły, szklane szybki w szafkach kuchennych popękały. Tak samo naczynia stołowe. Puszki i opakowania z żywnością i środkami czyszczącymi eksplodowały i w kuchni wyczuwało się osobliwy zapach mieszaniny popcornu i cloroxu.

Z umeblowania mojego przytulnego pokoju dziennego została kupa nasiąkniętej wodą gąbki, sprężyny i jakieś kawałki metalu. Dotarła do mnie okrutna prawda: ogień pochłonął wszystko, co posiadałam. Martha zaskamlała, przykucnęłam przy niej i skryłam twarz w jej futerku.

— Lindsay — usłyszałam czyjś głos. — Czy dobrze się czujesz?

216

Podniosłam głowę. Z mojej sypialni wychodził Chuck Hanni.

Czy coś obciążało jego sumienie?

Czy przypadkiem Rich nie miał racji?

Za Hannim szedł Rich. Ponure, przygnębione twarze. Wczuwali się w moją sytuację i ból. Obydwaj.

Rich otworzył ramiona. Przytuliłam się do niego w poczerniałych od dymu ścianach mojego byłego mieszkania. Byłam mu wdzięczna, że znalazł się przy mnie. Moja głowa spoczywała jeszcze na jego ramieniu, kiedy z przerażeniem uświadomiłam sobie straszną rzecz: gdyby Cindy nie zadzwoniła z nieoczekiwaną propozycją wypadu za miasto, byłabym w domu z Martha, gdy wybuchł pożar.

Oderwałam się od Richa i zawołałam Hanniego.

Nie potrafiłam powstrzymać drżenia głosu.

— Co się tutaj stało? Muszę wiedzieć. Czy to był zamach na moje życie?

Rozdział 68

Hanni włączył latarkę akumulatorową, oświetlając śmietnisko, w jakie zmienił się mój salon, i w tym momencie, lekko oślepiona, zobaczyłam, że przez rozbite drzwi wpada do środka Joe. Rzuciłam się w jego objęcia. Przytulił mnie tak mocno, że niemal nie mogłam oddychać.

— Dzwoniłam i dzwoniłam, bez przerwy...

— Wyłączyłem przeklętą komórkę, będąc na kolacji...

— Od tej pory masz mieć stale włączone wibracje...

— Będę chyba nosił elektroniczną obrożę, Lindsay. Nie mogę sobie darować, że potrzebowałaś mnie, a ja o tym nie wiedziałem.

— Już dobrze, jesteś teraz przy mnie.

Nie wytrzymałam i zalewając mu łzami koszulę, odreagowywałam napięcie, czując się bezpiecznie w jego ramionach, szczęśliwa, że jemu nic się nie stało. Jak przez mgłę pamiętam moment, gdy moje przyjaciółki mówiły mi „do zobaczenia” i żegnał się z nami Conklin, za to utkwiły mi w pamięci zapewnienia Chucka Hanniego, że wróci tu skoro świt i przeszuka dom w celu ustalenia przyczyny pożaru.

Kapitan Don Walker zdjął służbowy kapelusz z logo straży pożarnej San Francisco, otarł czoło rękawicą i poprosił mnie

218

i Joego, żebyśmy wyszli, bo chce zabezpieczyć budynek. Nie byłam gotowa do wyjścia.

— Jeszcze chwila, Don, okay? — zabrzmiało to raczej jak informacja, a nie prośba.

Przeszłam do sypialni, otworzyłam drzwi szafy i stałam bez ruchu w niemym osłupieniu, póki nie dotarł do mnie głos Joego.

— Żadnej z tych rzeczy nie włożysz na siebie, skarbie. Wszystko jest zniszczone. Odejdź, nie patrz już na to.

Odwróciłam się i ogarnęłam wzrokiem obraz dewastacji. Ruinę łóżka, spalone albumy i pudło z bezcenną zawartością: z listami mojej mamy, które pisała do mnie, gdy ja byłam w college'u, a ona miała przed sobą ostatnie dni życia.

Odezwała się we mnie policjantka i zaczęłam się rozglądać, czy na podłodze lub gdziekolwiek nie zobaczę książki, nienależącej do mnie, podrzuconej. Nie było. Podeszłam do komody, pociągnęłam za gałki górnej szuflady, ale były tak zwęglone, że rozsypały mi się w ręku.

Joe przyszedł z pomocą, używając siły. Wyszarpał szufladę z bielizną przy odgłosie pękającego drewna. Zaczęłam gmerać wewnątrz, a Joe zza moich pleców, nieświadom, czego szukam, perswadował mi cierpliwie:

— Skarbie, zapomnij, co miałaś. Musisz wszystko kupić... Znalazłam!

Zamknęłam dłoń na aksamitnym pudełeczku, wyciągnęłam je i otworzyłam w świetle lampy. Mrugnęło do mnie pięć brylantów osadzonych w platynie. Pierścionek, który zaledwie parę miesięcy wcześniej podarował mi Joe, prosząc mnie o rękę. Powiedziałam mu wtedy, że go kocham, ale potrzebuję trochę czasu na decyzję. Zamknęłam teraz pudełeczko, spojrzałam na Joego, na jego zatroskaną twarz.

— Będę spała z tym pod poduszką... tyle że nie mam już poduszki.

219

— Masz mnóstwo poduszek u mnie, Blondasku. Znajdzie się nawet jedna dla Marthy.

Kapitan Walker cierpliwie czekał na nas przy drzwiach. Po raz ostatni rozejrzałam się wokół i... w holu na stoliku pod telefon zauważyłam książkę.

Nigdy w życiu nie widziałam przedtem tej książki.

To nie była moja książka.

Rozdział 69

Nie dowierzając własnym oczom, gapiłam się na dużego formatu tom w czerwonej broszurowej okładce, w cieniutkie, poprzeczne białe paski, z której krzyczał do mnie tytuł: Ustalanie przyczyn pożarów i wybuchów. Podręcznik oficera śledczego.

— Mamy dowód! Mamy dowód! — dosłownie się rozwrzeszczałam.

Kapitan Walker był u kresu sił i wytrzymałości nerwowej.

— Specjalista od podpaleń przychodzi tu jutro z samego rana, pani porucznik. Zabijam drzwi deskami, nikt się tu nie dostanie, zapewniam.

— Nie i jeszcze raz nie! — krzyczałam. — Proszę wezwać policję! Ta książka musi się znaleźć w sejfie policyjnym jeszcze dzisiejszego wieczoru!

Nie zważałam na ciężkie westchnienia Walkera ani na Joego, który gładził mnie po plecach. Wybrałam w komórce numer Jacobiego, zdecydowana, że jeśli się nie odezwie, wydzwonię Clappera z laboratorium kryminalistycznego, a nawet samego Tracchia. Jeśli nie nawiążę kontaktu z nimi, będę się dobijać do burmistrza. Wpadłam w histerię, zdawałam sobie z tego sprawę, ale nikt nie był w stanie mnie spacyfikować i wytłumaczyć, że nie mam racji.

221

— Boxer, to ty? — usłyszałam głos Jacobiego, zniekształcony przez złe połączenie.

— Znalazłam książkę w swoim mieszkaniu! — krzyczałam do telefonu. — Jest czysta, nie paliła się! Musi zostać zapakowana w torbę foliową i opisana. Nie mogę zrobić tego sama, żeby potem nie było żadnych zastrzeżeń.

— Jestem pięć minut drogi od ciebie — oznajmił.

Czekaliśmy na Jacobiego, nie ruszając się z holu. Joe oświadczył, że przenoszę się z Martha do niego. Ściskałam go za rękę, a moją wyobraźnię atakowała projekcja slajdów z oględzin spalonych domów, które przemierzałam w ostatnim miesiącu. Narastało we mnie poczucie winy i wstyd, że patrzyłam na tamte zniszczenia z pewnym dystansem, głównie okiem profesjonalisty. Straszne ciała i straszne ruiny. Jednak dopiero teraz odczułam niszczycielską siłę ognia.

Z dołu doszły mnie głosy Jacobiego i Sonyi Marron, a potem dały się słyszeć jego ciężkie kroki na schodach, gdy postękując i sapiąc, wchodził na górę. Przejechałam tysiące kilometrów z Jacobim w wozie patrolowym. Postrzelono nas jednocześnie, moja i jego krew zlały się w jedną kałużę na małej uliczce w dzielnicy Tenderloin. Poznałam go lepiej niż kogokolwiek innego na świecie i vice versa. Dlatego, kiedy wdrapał się wreszcie na ostatni podest, wystarczyło, że skinieniem głowy wskazałam na książkę.

Wciągnął lateksowe rękawice na swoje wielkie łapska, ostrożnie otworzył okładkę. Serce mi waliło jak młotem, za chwilę bowiem miałam zobaczyć kolejną łacińską sentencję, która zakłuje mnie jak szyderstwo. Ale na stronie tytułowej, wypisane drukowanymi literami, widniało tylko nazwisko.

Chuck Hanni.

Rozdział 70

Godzina 1.03 i 20 stopni Celsjusza na zewnątrz.

Leżałam obok Joego, między warstwami chłodnej, białej i lśniącej satyny najwyższego gatunku, w jego T-shircie, gapiąc się na godzinę i temperaturę wyświetlone na suficie z zegara z projektorem, wymyślonego dla cierpiących na bezsenność i dla agentów federalnych, którzy musieli mieć te dane, jak tylko otwierali oczy.

Ręka Joego spoczywała na mojej dłoni. Przez kilka godzin cierpliwie mnie wysłuchiwał, z pełnym zrozumieniem dla moich lęków i jednocześnie determinacji, ale kiedy zapadł w sen, uścisk jego ręki zelżał. Martha również była w objęciach Morfeusza, jej nierówny oddech i skomlenie przez sen stanowiły stereofoniczny akompaniament do regularnego pochrapywania Joego.

Jeśli o mnie chodzi, sen był dla mnie równie nieosiągalny jak druga strona księżyca dla ludzkiego oka.

Wciąż zastanawiałam się nad tym, jakim cudem ogień ominął dwa piętra, a moje mieszkanie strawił ze wszystkim, co w nim było, zostawiając jedynie czarne ściany. Nie mogłam zaprzeczać faktom. Byłam celem bezwzględnego zamachu, zaplanowanego

223

z premedytacją przez seryjnego zabójcą. Jego ofiarą padło już osiem osób, które spaliły się żywcem.

Czy myślał, że jestem w domu? Czy też widział mnie wychodzącą z domu z Martha i tylko dał mi ostrzeżenie? Czy możliwe, żeby Chuck Hanni był tą osobą?

Spożywaliśmy wspólnie niejeden posiłek, spotykaliśmy się przy oględzinach miejsc zbrodni. Ufałam mu. Miałabym teraz spojrzeć na niego jak na zabójcę? Bez wątpienia był osobą, która znała wszelkie możliwe sposoby wzniecania ognia. I wiedziałaby także, jak można odwrócić od siebie podejrzenia.

Więc dlaczego tak bystry i biegły facet zostawiałby w moim mieszkaniu niemal wizytówkę?

Czy nazwisko na stronie książki jest jego autentycznym podpisem?

Jakiś bezsens.

Bolesne walenie w skroniach wskazywało na monstrualną migrenę. Gdybym miała cokolwiek w żołądku, zwróciłabym jego zawartość. Kiedy o godzinie 1.14 zadzwonił telefon, chwyciłam komórkę po pierwszym sygnale i odczytałam na wyświetlaczu numer. Joe poruszył się na łóżku.

— To Conklin — szepnęłam mu w ucho.

— Okay — mruknął i natychmiast znowu zasnął.

— Masz coś nowego? — zapytałam Richa.

— Tak. Ale to cię nie ucieszy.

— Mów, co masz do powiedzenia — na wpół szeptałam, na wpół krzyczałam. Wstałam z łóżka, przestąpiłam Marthę leżącą na podłodze i przeszłam do gabinetu Joego z widokiem na park Presidio, gdzie drzewa eukaliptusowe kołysały się na wietrze w osobliwym tańcu. Doszedł mnie chrobot pazurów Marthy na drewnianej podłodze, a potem, z kuchni, odgłos chłeptania wody z miski.

— Chcę powiedzieć o książce... — zaczął Rich z wahaniem.

224

— Znalazłeś kolejną łacińską mądrość? — przerwałam mu.

— Nie. To jest książka Chucka...

— Boże, mój Boże, a jednak...

— Daj mi skończyć, Linds. To nie on zostawił ją w twoim mieszkaniu, tylko ja.

Rozdział 71

Natężyłam umysł, aż mi w głowie zatrzeszczało, ale nie mogłam dopatrzyć się sensu w słowach Conklina.

— Powtórz — zażądałam. — Nic z tego nie rozumiem.

— Ja zostawiłem tę książkę w twoim mieszkaniu — rzekł z wyraźną skruchą w głosie.

— Żarty sobie robisz?

Chyba naprawdę się wygłupiał. Trudno mi było wyobrazić sobie, w jakich okolicznościach i po co Conklin miałby podłożyć ten poradnik w zgliszczach mojego apartamentu.

— Posłuchaj, było tak. Pogodziłem się z Chuckiem, jak zaleciłaś — mówił Rich, jakby ważył słowa. — Poszliśmy na kolację, żeby przypieczętować pojednanie, ja zapłaciłem rachunek. Przypochlebiłem mu się, zgłaszając chęć nauczenia się od niego czegoś na temat pożarów. W końcu jest specjalistą w tym zakresie.

Rich przerwał na moment.

— Mówże dalej ! — krzyknęłam.

— Usiedliśmy potem w jego samochodzie. Lindsay, on praktycznie w nim mieszka. Opakowania po ciasteczkach, komputer, ubrania wiszące na...

— Rich, na miłość boską!

226

— Więc wyszukał dla mnie ten podręcznik i akurat w tym momencie zadzwonił Jacobi z wiadomością, że u ciebie się pali. Powtórzyłem to Hanniemu, a on zdecydował, że pojedziemy razem jego autem. Wciąż trzymałem tę książkę w ręku, gdy wchodziliśmy do twojego mieszkania...

— I położyłeś ją na stoliku w holu.

— Tak. Potem o niej zapomniałem, a tu dzwoni Jacobi, że jest taki dowód — zakończył Rich żałosnym tonem.

— Czy Jacobi próbował wyjaśniać sprawę książki z Hannim?

— Na szczęście nie, chciał najpierw porozmawiać ze mną. Hanni nic o tym nie wie.

Upłynęła dobra chwila, zanim wszystko ułożyło mi się w głowie i mogłam znowu myśleć o Hannim jak o przyjacielu. Dygotałam, chociaż nie było mi zimno. Docierała do mnie gorzka prawda.

— Linds? — usłyszałam zaniepokojony głos Richa.

— Prawda jest taka — powiedziałam — że nie wiemy, kto podłożył ogień u mnie ani w pozostałych miejscach. W dalszym ciągu nic nie wiemy.

Rozdział 72

Tygodniowa przerwa w procesie, narzucona koniecznością podjęcia przez sędziego Bendingera rehabilitacji po wymianie stawu kolanowego, była błogosławieństwem, ale się skończyła. Bendinger wrócił. Yuki poczuła się tak, jakby zalewała ją fala tsunami. Cholerny cyrk na sali sądowej z Junie Moon ruszył na nowo wraz z atakami mediów i psychiczną presją na zwycięstwo.

Punktualnie o godzinie dziewiątej rozpoczęła się kolejna sesja sądu.

Swoje stanowisko przedstawiała obrona.

Pierwszy świadek obrony przeszedł przez bramkę elektryczną, ale L. Diana Davis nie zaszczyciła go spojrzeniem nawet wtedy, gdy poła jego marynarki w jodełkę niemal musnęła panią adwokat w ramię. Nachylona w stronę klientki, Davis coś jej perswadowała, ale wzrok skupiała na panoramie galerii. Kamery telewizyjne były włączone, dziennikarze siedzieli w ławkach ściśnięci jeden przy drugim.

Z twarzy Davis nie schodził uśmiech.

Yuki nachyliła się do ucha Lena Parisiego.

— Ta baba nie zamieniłaby się na żadne inne miejsce. Nie zamieniłaby oskarżonej na żadną inną.

228

Rudy Pies parsknął stłumionym śmiechem.

— W tobie również siedzi bestia, Yuki. Masz ją tylko polubić.

Yuki zauważyła, że gdy kapitan Charles Clapper, szef techniki kryminalistycznej, składał przysięgę, Davis poklepała swoją klientkę po dłoni. Potem wstała i przywitała świadka.

— Kapitanie Clapper, od jak dawna jest pan szefem wydziału techniki kryminalistycznej policji San Francisco?

— Od piętnastu lat.

— Gdzie pan pracował wcześniej?

— Zaraz po studiach podjąłem służbę w policji w San Diego. Przez pięć lat pracowałem tam w prewencji, następne pięć w wydziale zabójstw. Krótko zabawiłem w Las Vegas w sekcji techniki kryminalistycznej i stamtąd przeniosłem się tutaj, do San Francisco.

— Pisze pan również książki z zakresu kryminalistyki. Pana specjalność to dowody rzeczowe, czy tak?

— Tak, mam na koncie parę książek na ten temat.

— Kilka razy w tygodniu występuje pan w telewizji, prawda? Czasami częściej niż ja — tu Davis uśmiechnęła się szeroko i zyskała odzew w postaci śmiechu publiczności, tak, jak to zaplanowała.

— Nie wiem, czy rzeczywiście częściej — odrzekł Clapper, też z uśmiechem.

— Nieistotne. A iloma przypadkami zabójstw zajmował się pan w ciągu ostatnich dwudziestu pięciu lat, kapitanie?

— Nie mam pojęcia.

— Śmiało, niech pan rzuci jakąś liczbę.

— Jakaś liczba? Około paru setek rocznie.

— Nie pomylę się więc, mówiąc, że miał pan do czynienia z pięcioma tysiącami zabójstw, zgadza się?

— Z grubsza biorąc.

229

— Możemy zaakceptować „z grubsza biorąc” — wielkodusznie przyzwoliła Davis. — Rozumiem też, że bada pan nie tylko świeże miejsca zbrodni, lecz wraca pan również do spraw sprzed miesięcy, a nawet lat, czy tak?

— Miewałem przypadki „z zamrażarki”, czyli śledztwa wznowione po zawieszeniu sprawy.

— Czy w kwietniu tego roku został pan wezwany do domu oskarżonej?

— Tak.

— Czy jej dom sprawiał wrażenie miejsca zbrodni?

— Nie. W pomieszczeniach nie zastałem nieładu. Nie było widomych oznak jakiegoś zajścia ani śladów krwi, ani łusek po nabojach i tym podobnych.

— Czy powiedziano panu, że w mieszkaniu oskarżonej poćwiartowano ciało w wannie? — spytała Davis.

— Miałem taką informację.

— Czy wykonał pan rutynowe czynności związane z poszukiwaniem dowodów?

— Oczywiście.

— Znalazł pan coś, co miałoby znaczenie dowodowe?

— Nie.

— A ślady usuwania plam krwi?

— Nie.

— Żadnych pozostałości środków czyszczących?

— Żadnych.

— Kapitanie Clapper, pozwoli pan, że skrócę litanię pytań do spraw zasadniczych, żeby oszczędzić nam wszystkim czasu? Czy ściany były świeżo malowane? Czy wykładziny i dywany były czyszczone? Czy znalazł pan narzędzie, które mogło zostać użyte do poćwiartowania ciała?

— Nie.

— Mogę zatem stwierdzić, że pan ze swoją ekipą zrobiliście wszystko, co możliwe, żeby móc zakwalifikować przestępstwo...

230

żeby ustalić, czy w ogóle zostało popełnione przestępstwo, czy tak?

— Zgadza się.

— Odwołując się do swojego doświadczenia policyjnego, zwłaszcza z oględzin tak zwanych miejsc zbrodni, czy może pan wskazać jakiś dowód, bezpośredni lub poszlakowy, który łączyłby Junie Moon z domniemanym morderstwem Michaela Campiona?

— Nie, takiego nie znalazłem.

— Dziękuję. To wszystkie moje pytania do tego świadka, Wysoki Sądzie.

Rozdział 73

Yuki nie mogła przetrawić przytyku Rudego Psa pod jej adresem, ale być może dlatego, że trafiał w sedno.

Polubić w sobie bestię. Dobrze.

Trzasnęła piórem w notes, wstała, obciągnęła żakiet i podeszła do pulpitu, za którym siedział Charlie Clapper.

— Kapitanie, nie zabiorę panu dużo czasu.

— Nie ma problemu, pani Castellano.

— Pracuje pan w policji, tak?

— Tak.

— W ciągu dwudziestopięcioletniej służby i tyluż lat doświadczeń ze zwalczaniem różnego rodzaju przestępczości miał pan do czynienia z zabójstwami, miejscami zbrodni, a także ze sprawami, w które wmieszane były prostytutki?

— To oczywiste.

— Czy posiada pan wiedzę na temat, generalnie ujmując, ich stylu życia i ich obyczajowości?

— Niewątpliwie tak.

— Czy zgodzi się pan z twierdzeniem, że w zamian za pieniądze prostytutka uprawia seks z wieloma mężczyznami?

— Tak bym opisał tę profesję.

232

— Można wyróżnić wiele kategorii tej profesji, od prostytutki ulicznej do call girl, czy tak?

— Jasne.

— I niektóre prostytutki obsługują klientów głównie w swoim domu?

— Niektóre to preferują.

— Czy jest pan świadom, że pani Moon należy do tej właśnie kategorii?

— Taką miałem informację.

— Okay, idźmy dalej. Czy zgodzi się pan z tym, że ze względów higienicznych i zdrowotnych prostytutki pracujące w domu starają się po stosunku wziąć prysznic?

— Powiedziałbym, że te panie powszechnie przestrzegają takiej higieny.

— Czy wie pan, ile przeciętnie wody zużywa jedna osoba pod natryskiem?

— Ponad dziesięć litrów, mniej więcej.

Yuki kiwnęła głową.

— Opierając się na pańskiej opinii o zwyczajach higienicznych prostytutek i przyjmując, że pani Moon pracowała we własnym domu, chcę zapytać, czy zgodzi się pan z domniemaniem, że wchodziła pod natrysk po każdym numerku i że odbywało się to od sześciu do — być może — dziesięciu razy dziennie, przez siedem dni w tygodniu...

— Sprzeciw! — zawołała Davis. — Pytanie sugeruje świadkowi, jakiej ma udzielić odpowiedzi. Protestuję również stanowczo przeciwko sposobowi, w jaki oskarżenie charakteryzuje moją klientkę.

— Wysoki Sądzie — wyjaśniła Yuki. — Wszyscy wiemy, że pani Moon jest prostytutką. Ja jedynie sugeruję, że prawdopodobnie jest osobą dbałą o czystość.

— Proszę kontynuować, pani Castellano — rzekł sędzia

233

Bendiger, strzelając elastyczną gumką, jaką miał na nadgarstku. — Proszę jednak jeszcze dzisiaj dobrnąć do puenty.

— Dziękuję, Wysoki Sądzie — powiedziała Yuki słodko. — Kapitanie Clapper, czy będzie pan uprzejmy wypowiedzieć się w takiej oto kwestii? — Yuki nabrała powietrza i na jednym wydechu ciągnęła pytanie, które wydawało się nie mieć końca. Wyspecjalizowała się w tym i stawało się to jej znakiem firmowym. — Jeżeli po śmierci człowiek został poćwiartowany w wannie, a w ciągu trzech miesięcy, jakie upłynęły od dnia popełnienia zbrodni do dnia, kiedy szukał pan śladów w wannie i kanalizacji, rurami spłynęła ogromna ilość mydlin, szamponu i wody, według moich obliczeń około stu litrów dziennie, a należy to podwoić z uwagi na to, że niektórzy faceci brali prysznic przed powrotem do biura czy do domu do żony, więc zakładając nawet, że pani Moon nie ma zwyczaju pracować w niedzielę, bo „dzień święty święci”, wyjdzie nam i tak około siedemdziesięciu tysięcy litrów wody w kanalizacji do przyjścia ekipy techników kryminalistycznych, a czy taka ilość nie była w stanie usunąć wszelkich śladów biologicznych?

— Zgadzam się, tak, z pewnością tak.

— Dziękuję, kapitanie. Dziękuję bardzo.

Yuki uśmiechała się do Charliego Clappera, gdy zwolniony przez sędziego, wychodził zza pulpitu świadka.

Rozdział 74

Masywna sylwetka Lena Parisiego, obok którego siedziała Yuki, dominowała na ławie prokuratorskiej. Za pulpitem świadka składał przysięgę alfons-kochanek i kanalia Ricky „Ricardo” Malcolm.

Yuki miała pełną świadomość tego, że Davis musiała wynająć „łowcę nagród”, żeby sprowadzić Ricky'ego Malcolma zza meksykańskiej granicy i doprowadzić go na salę sądową. Gdy Malcolm przysięgał mówić prawdę i tylko prawdę, Yuki zaczęła się zastanawiać, skąd u Davis wzięło się przekonanie, że sędziowie przysięgli uwierzą słowom tego punkrockowego, wytatuowanego, prymitywnego typka. Ton głosu Davis świadczył o tym, że jest pewna swego. Zadała Malcolmowi pytania wstępne, między innymi spytała o odsiadkę za narkotyki, uprzedzając tym samym atak strony oskarżającej.

Następnie przystąpiła do rzeczy.

— Jakie stosunki łączą pana z Junie Moon?

— Byłem jej chłopakiem.

— Teraz już pan nie jest?

— Zostaliśmy rozdzieleni przez los — powiedział Malcolm kpiąco. — Ja jestem w Tijuanie, a ona w więzieniu.

Z miejsc dla publiczności dobiegły stłumione chichoty.

235

— Jak długo znał pan panią Moon? — spytała Davis.

— Będzie ze trzy lata.

— A czy przypomina pan sobie, żeby dwudziestego pierwszego stycznia pani Moon zadzwoniła około wpół do dwunastej w nocy, prosząc pana o przyjście do jej domu, ponieważ jeden z jej klientów dostał ataku serca?

— Nie.

— Muszę mieć absolutną jasność w tej kwestii. Jest pan pewien, że Junie nie dzwoniła do pana i nie prosiła o pomoc w wybrnięciu z trudnej sytuacji z powodu Michaela Campiona?

— Nie, proszę pani. Nie dzwoniła.

— Czy policja przesłuchiwała pana, pytając o poćwiartowanie zwłok i pozbycie się szczątków Michaela Campiona?

— Tak. Powiedziałem, że tego nie zrobiłem.

— Czy mówił pan prawdę?

Malcolm zaśmiał się.

— To chyba jasne, że zeznałem prawdę. W życiu nikogo nie kroiłem. Nie mogę patrzeć na krew. Steki jem well-done. Nigdy nie słyszałem podobnych bzdur jak na tym przesłuchaniu.

— Zgadzam się, że to bzdury.

Yuki zerwała się na równe nogi.

— Sprzeciw, Wysoki Sądzie! Opinie pani Davis nie są istotne dla sprawy.

— Sprzeciw podtrzymany.

Davis wykonała na szpilkach efektowny w tył zwrot, przeszła kilka kroków w stronę ławy przysięgłych, po czym znowu się odwróciła.

— A jednak — jej głos dźwięczał głośno w pokrytych dębową boazerią ścianach sali sądowej — zgodnie z zeznaniami policji na tej sali, pani Moon podczas przesłuchania przyznała, że zadzwoniła do pana, przerażona atakiem serca u klienta, Michaela

236

Campiona, i mówiła, że kiedy pan się pojawił, on już nie żył.

— Kompletna głupota. Nic takiego nie miało miejsca — zaprzeczał Malcolm z zadowoloną z siebie miną.

— Policja twierdzi ponadto, że pani Moon zeznała, iż poćwiartował pan ciało Campiona, używając do tego noża, a potem obydwoje wywieźliście szczątki ofiary i wyrzuciliście je do kontenera ze śmieciami. Czy to miało miejsce?

— W żadnym razie. Pieprzone bzdury. Nie mówiąc o tym, że lubię narzędzia z napędem elektrycznym i z pewnością nie posługiwałbym się nożem.

— No dobrze, panie Malcolm. Więc jak, pańskim zdaniem, wytłumaczyć to, że pani Moon opowiadała rzeczy niezgodne z prawdą?

— Ponieważ — Malcolm patrzył na Junie, jego przekrwione zielone oczy zdradzały użycie narkotyku — ona taka już jest, to dziecko, nigdy nie dorosła. Czyta romanse, ogląda opery mydlane...

— Wnoszę o uchylenie tego pytania, Wysoki Sądzie — odezwała się Yuki. — Sposób przepytywania świadka jest ukierunkowany na sugerowanie mu odpowiedzi zgodnych z tezą obrony.

— Wysoki Sądzie, pan Malcolm jako świadek obrony poświadcza wiarygodność oskarżonej, to normalne — zaprotestowała Davis.

— Zgadzam się z obroną. Proszę mówić dalej, panie Malcolm.

Yuki westchnęła głośno i usiadła na swoim miejscu między Gainesem a Parisim. Malcolm kontynuował wypowiedź.

— Więc było pytanie, jakie jest moje zdanie, tak? Kiedy gliny zapytały ją, czy robiła to ze sławnym Michaelem Campionem, zobaczyła siebie na wielkim ekranie. Film trójwymiarowy z Junie Moon jako gwiazdą. Głupia, naiwna dziwka...

237

— Wystarczy na ten temat, panie Malcolm. Czy został pan oskarżony o współuczestnictwo w tej zbrodni?

— Gliny próbowały mnie w to wrobić, ale prokuratura wiedziała, że nie można mnie oskarżyć na podstawie bzdurnego zeznania Junie. Do tego zrobiła im psikusa i potem wszystko odwołała.

— Dziękuję, panie Malcolm. Świadek do dyspozycji oskarżenia. — Davis uśmiechnęła się protekcjonalnie do Yuki.

Rozdział 75

Yuki przeczytała notki Lena Parisiego, w których podpowiadał linię ataku, zgodną zresztą z taktyką, jaką sama zaplanowała, ale przede wszystkim miała w świadomości to, że zeznania Malcolma są kluczowe dla obrony. Zadaniem Yuki było je podważyć.

Wstała i podeszła do pulpitu świadka.

— Panie Malcolm, czy pojawił się pan tutaj z własnej woli?

— Niezupełnie. Długie ramię prawa sięgnęło po mnie i wywlokło z rozkosznego baru w Tijuanie, gdzie podziwiałem gołe cycki.

— Zawiedli przyjaciele w Meksyku, panie Malcolm? — spytała Yuki, choć nie umilkł jeszcze śmiech publiczności. — Czy też do pana przypadku pasuje powiedzenie „możesz uciekać, ale się nie skryjesz”?

— I jedno, i drugie — Malcolm wzruszył ramionami i uśmiechnął się do sędziów przysięgłych, pokazując odstręczającą szczerbę w zębach.

— Przed kilkunastoma minutami przysięgał pan mówić tylko prawdę, zgadza się?

— Nie mam nic przeciwko prawdzie — odrzekł.

Yuki położyła dłonie na poręczy przed pulpitem świadka.

239

— Co pan czuje do oskarżonej, do pani Moon?

— Junie to słodka dziewczyna.

— Zobaczmy, czy uda nam się doprecyzować tę odpowiedź, okay?

Malcolm znowu wzruszył ramionami.

— Niech pani sobie doprecyzuje.

Yuki uśmiechnęła się, dając przysięgłym do zrozumienia, że ma poczucie humoru.

— Gdybyście obydwoje, pan i Junie Moon, byli wolni i mogli wyjść z tej sali razem, czy spędziłby pan z nią noc?

— Jasne, że tak.

— A gdyby potrzebowała nerki, czy oddałby pan dla niej własną?

— Mam dwie, tak?

— To raczej pewne, że ma pan dwie.

— Więc na pewno oddałbym jej jedną — Ricky Malcolm uśmiechnął się szeroko, zachwycony własną szlachetnością.

— Czy w trakcie trzyletniej znajomości z oskarżoną dawał jej pan prezenty? Lubił pan spędzać z nią czas?

— No pewnie.

— A co pan aktualnie do niej czuje?

— To osobiste pytanie, całkiem osobiste.

Davis ruszyła z odsieczą.

— Wysoki Sądzie, czy jesteśmy w talk-show Dra Phila? Nie ma żadnego związku...

Yuki nie pozwoliła jej skończyć.

— Jeżeli Wysoki Sąd da mi sekundę, wykażę związek...

— Odrzucam sprzeciw — szybko zareagował sędzia. — Proszę kontynuować, pani Castellano.

— Dziękuję, Wysoki Sądzie. Otóż, panie Malcolm, pańskie uczucia tak naprawdę nie są wielkim sekretem i mam powód, żeby tak sądzić. Czy byłby pan tak uprzejmy i zechciał podwinąć prawy rękaw koszuli? Proszę pokazać, co ma pan na ramieniu.

240

Malcolm się wahał, póki sędzia nie polecił mu zastosować się do prośby Yuki.

Tatuaż full sleeve, czyli gęsta sieć misternych wzorów, pokrywał bladą skórę Malcolma od nadgarstka do barku. Wśród węży i czaszek znajdowało się czerwone serce z inicjałami R.M., przekłute sierpem księżyca, który miał wyobrażać kobietę.

— Panie Malcolm, czy może nam pan rozszyfrować, co oznaczają litery wytatuowane poniżej serca?

— K-M-J? O to chodzi?

— Tak, pytam o te litery. Malcolm westchnął.

— To znaczy: „Kocham Junie Moon”.

— Czy taka jest prawda? Czy wolno mi stwierdzić, że darzy pan Junie Moon miłością?

Malcolm patrzył teraz na Junie. Jego twarz spoważniała, zniknęła gdzieś mina przemądrzałego dupka. Junie zawiesiła na nim spojrzenie swoich wielkich, szaroniebieskich oczu.

— Tak, kocham ją.

— Czy kocha ją pan tak bardzo, że gotów byłby pan dla niej kłamać?

— Co za głupie pytanie! Jasne, że bym kłamał.

— Dziękuję, panie Malcolm. Skończyłam pytać tego świadka, Wysoki Sądzie — oznajmiła Yuki, odwracając się plecami do Malcolma.

Rozdział 76

Jacobi rozpoczął naradę o ósmej rano, punktualnie co do sekundy. Wywołał mnie przed rzędy krzeseł i polecił zapoznać grupy zadaniowe ze śledztwem w sprawie podpaleń, zreferować, jak daleko się posunęło, jakby nie wiedział, że utknęliśmy w martwym punkcie. Miałam na sobie dżinsy i wyszywany koralikami obcisły bezrękawnik, na który narzuciłam jasną kurteczkę ze spranego dżinsu zostawioną u Joego w mieszkaniu jeszcze przed pożarem.

To było wszystko, co miałam z ubrania.

Zostałam oczywiście powitana owacyjnymi gwizdami, a jeden z weteranów krzyknął: „Piękne bufory, poruczniku!”.

— Zamknij się, McCracken! — wrzasnął Rich, co tym bardziej mnie speszyło, a chichoty i dwuznaczne komentarze nie ustawały, póki Jacobi nie huknął w biurko. Natychmiast zaległa grobowa cisza, i mogłam relacjonować, co mamy w sprawie Meachamów i Malone'ów.

Rozdzielona zadania. Wsiadłam do wozu z Conklinem i pojechaliśmy na jedną z ciemnych i brudnych uliczek w dzielnicy Mission. Byliśmy już tutaj, ale należało powtórzyć żmudne poszukiwania z nadzieją na przypadkowe odkrycie, skoro jak dotąd nie mieliśmy nic konkretnego, żadnego punktu zaczepienia.

242

Pierwszym miejscem, jakie wytypowaliśmy, był lombard z szyldem Złoto i starocie na ulicy Polk, zagracony przestarzałą elektroniką i instrumentami muzycznymi, z kilkoma szklanymi gablotami, w których leżały tandetne błyskotki. Właściciel, Rudy Vitale, otyły mężczyzna z rzadkimi włosami i w grubych okularach na nosie, pośledni paser, używał tego lombardu jako biura i przykrywki dla prawdziwych interesów, które robił w samochodach i barach, czyli wszędzie, ale nie tutaj.

Pozwoliłam Conklinowi przejąć inicjatywę. Wciąż byłam rozdygotana, załamana w następstwie wydarzenia sprzed zaledwie dwunastu godzin. Stałam w obliczu radykalnej zmiany w moim życiu.

Nie mogłam się otrząsnąć z rozpamiętywania strat, jakie poniosłam w wyniku pożaru, nie tych materialnych, tylko emocjonalnych, wiążących mnie z przeżyciami z przeszłości: straciłam bluzę z autografem baseballisty Williego Maysa, kolekcję ceramiki indiańskiej i wszystko, co należało do mojej mamy, przede wszystkim listy, w których pisała, jak bardzo mnie kocha — wyznanie, na jakie zdobyła się dopiero przed śmiercią, bo nigdy nie potrafiła o tym mówić.

Conklin pokazywał Vitalemu zdjęcia zrabowanej biżuterii, ja gapiłam się nieobecnym wzrokiem na gablotę przede mną, gdy nagle się wzdrygnęłam, jakby ktoś krzyknął mi przy uchu „hej”, bo oto zauważyłam na aksamitnej tacce naszyjnik z szafirami Party Malone.

— Rich! — mój głos ostro przeszył powietrze. — Spójrz tylko na to!

Conklin nakazał Vitalemu otworzyć gablotkę. Świecidełka pobrzękiwały, gdy paser gmerał w nich niechętnie, aż wreszcie wyciągnął naszyjnik i na wielkiej jak u chwytacza baseballowego łapie podał go Conklinowi.

— Waszym zdaniem to są prawdziwe szafiry? — zapytał z niewinną miną.

243

Twarz Richa pobladła, gdy porównywał naszyjnik ze zdjęciem. Nie było wątpliwości, pasowały do siebie.

— Skąd pan to ma? — spytał.

— Jakiś smarkacz przyniósł to cacko tydzień temu.

— Chcemy zobaczyć pokwitowanie.

— Chwileczkę — Vitale poczłapał do swojego boksu.

Zdjął z krzesła przy biurku stos katalogów i książek poświęconych starej biżuterii, usiadł i postukał w klawisze swojego laptopa.

— Mam! — zawołał. — Zapłaciłem chłopakowi sto dolarów. No i proszę, zapisałem nawet jego nazwisko.

Przez ramię Conklina odczytałam z kwitu nazwisko Clark Kent, adres gdzieś tam w rejonie zatoki San Francisco, a w opisie: „naszyjnik z niebieskich topazów”.

— Miał na sobie garnitur i okulary — wrzeszczał Conklin — czy przebrał się w kombinezon i pelerynę supermana?!

— Potrzebna nam taśma z tego urządzenia — wskazałam na kamerę wideo zainstalowaną w rogu sufitu, błyskającą czerwonym okiem jak wielki pająk.

— Zapis jest kasowany automatycznie po dwudziestu czterech godzinach, w takim cyklu ona pracuje — oznajmił Vitale. — A ja bardzo mgliście pamiętam tego chłopaka. W każdym razie nie był typem zamaskowanego drania. Wyglądał raczej na studenta. Niewykluczone, że widziałem go u siebie wcześniej, kupił stos komiksów.

— Jakieś szczegóły poza wyglądem studenta?

— Ciemne włosy, o ile pamiętam. I chyba dość krępy.

— Musi pan przyjść do nas i obejrzeć zdjęcia z kartoteki przestępców — zapowiedziałam paserowi. — Opisze pan chłopaka policyjnemu portreciście.

— Nie mam pamięci do twarzy — powiedział Vitale. — Jestem upośledzony pod tym względem. Taki rodzaj dysleksji. Nie sądzę,

244

że gdybym spotkał panią jutro na ulicy, tobym panią rozpoznał.

— Dość tych bzdur! — warknął Conklin. — Prowadzimy dochodzenie w sprawie zabójstwa, Vitale. Rozumiesz? Jak ten smarkacz przyjdzie znowu, zadzwoń. Od razu, najlepiej póki jeszcze będzie w sklepie. I nie omieszkaj zrobić kopii jego prawa jazdy.

— Tak jest, szefie — rzekł Vitale. — Zrobi się.

— To w każdym razie jest coś — mówił Conklin, gdy szliśmy do samochodu. — A Kelly będzie szczęśliwa, że dostanie pamiątkę po matce.

— Na pewno się ucieszy — powiedziałam.

I w tym momencie nawiedziło mnie wspomnienie śmierci mojej własnej matki. Odwróciłam głowę, żeby Conklin nie zauważył, że do oczu napłynęły mi łzy.

Rozdział 77

Chuck Hanni, Joe i ja staliśmy w zimnej i wilgotnej piwnicy mojego byłego domu, na głowy skapywały nam krople wody. Hanni sprowadził nas tutaj na oględziny archaicznej instalacji elektrycznej. Taki skomplikowany system rurek i puszek widuje się jedynie w bardzo starych' domach. Skrzynka rozdzielcza była otwarta i Hanni skierował snop światła z latarki Maglit na jeden z bezpieczników.

— Widzisz miedzianą jednopensówkę wetkniętą w gniazdo bezpiecznika? — spytał.

Dostrzegłam coś na kształt miedzianej blaszki.

— Znasz młode lokatorki z pierwszego piętra, studentki? — pytał dalej.

— Machamy sobie ręką na powitanie.

— Nieważne, rzecz w tym, że co drugi dzień wywalało tu bezpieczniki, ponieważ dziewczyny na okrągło używały suszarek do włosów, wiatraczków, żelazek i czego tam jeszcze. Dozorca miał dosyć pokonywania stromej uliczki i zbiegania do piwnicy, żeby wymieniać bezpieczniki, więc wykombinował, że wsadzi tu jednopensówkę.

— Jak to miało pomóc?

246

Chuck wyjaśnił, że miedziana moneta, eliminując zabezpieczenie w postaci cienkiego drucika, który się przepalał przy obciążeniu sieci, utrzymywała ciągły przepływ prądu, ale powstało zagrożenie, że w następstwie stopią się najsłabsze punkty instalacji, czyli przewody w kostkach górnych świateł na pierwszym piętrze i w kontaktach w moim mieszkaniu.

Wyobraziłam sobie języczki ognia wystrzelające z kontaktów, jednak od razu szalejący pożar? Chuck niecierpliwie tłumaczył nam dalej, że błyskawicznemu rozprzestrzenieniu się pożaru sprzyjała balonowa konstrukcja, stosowana powszechnie w starych domach.

— Między belkami konstrukcyjnymi, na które nakłada się gotowe ściany i poszycie dachu, są puste przestrzenie, które działają jak kominy wsysające płomienie — mówił. — Kiedy ogień po przewodach dotarł do gniazdek w twoim mieszkaniu, zajęły się ściany i płomienie poszły w górę. Spalił się dach, potem ogień wygasł.

— Chcesz powiedzieć, że był to nieszczęśliwy wypadek?

— Tak, chociaż i mnie nasuwały się podejrzenia — rzekł na to.

Powiedział, że osobiście rozmawiał z zarządczynią domu, dziewczynami z dołu, no i oczywiście z naszą „złotą rączką”, podstarzałym Angelem Fernandezem, który przyznał się, iż wsadził monetę do gniazdka bezpiecznika.

— Gdyby ktoś zginął w pożarze, musiałbym go oskarżyć o nieumyślne zabójstwo — mówił Hanni. — W każdym razie jestem zdania, że to przypadkowy pożar. Możesz wypełniać wniosek do swojego towarzystwa ubezpieczeniowego. Na pewno przejdzie.

Szkolono mnie, jak odczytywać z wyrazu twarzy, czy ktoś kłamie, czy nie. W szczerym, uczciwym spojrzeniu Chucka Hanniego nie mogłam dopatrzyć się kłamstwa. Byłam jednak w stanie takiej emocjonalnej huśtawki, że nie potrafiłam uwolnić się od podejrzeń.

247

Idąc z Joem do jego samochodu, zapytałam, co on o tym sądzi jako facet z dwudziestoletnim doświadczeniem funkcjonariusza ochrony porządku publicznego.

— Hanni tego nie zrobił, skarbie. Odnoszę wrażenie, że jest przybity niemal tak samo jak ty. On ciebie bardzo lubi, to widać.

— Czy to twoja profesjonalna opinia?

— Jak najbardziej. Hanni jest po twojej stronie.

Rozdział 78

Yuki była podminowana.

Jadłyśmy lunch przy jej biurku, a tak naprawdę dłubałyśmy w naszych sałatkach widelcami, jakbyśmy szukały bryłek złota, a nie kawałków kurczaka. Yuki zapytała mnie o nastrój, bąknęłam coś pod nosem, widząc, że to ona z trudem powściąga emocje.

— Ty pierwsza opowiadaj — zaproponowałam.

— Wyobraź sobie, że Davis powołała biegłego psychiatrę, doktor Marię Paige. Słyszałaś o niej?

Potrząsnęłam głową.

— Można ją zobaczyć na ekranie w transmisjach z procesów w programie Court TV. Wysoka. Blondynka. Harvard. No?

Znowu pokręciłam głową, nie kojarzyłam osoby.

— Nieważne — rzekła Yuki. — W każdym razie Davis postawiła za pulpitem tę psychiatrzycę o głośnym nazwisku, żeby nam opowiadała o fałszywych zeznaniach.

— Rety! — zaskoczyłam w jednej sekundzie. — O „fałszywym” przyznaniu się do winy Junie Moon?

— W tym rzecz. A to jest bystra baba. Całą wiedzę na temat przesłuchań ma w małym palcu. Wyjaśniła, że prawa Mirandy wprowadzono po to, żeby policja nie mogła wymuszać zeznań.

249

Powołała się na przełomowe dzieło Gudjonssona i Clarka o podatności niektórych osób na sugestię. Rzuciła cytatami z książki Reida, z której policjanci czerpią wiedzę, jak obchodzić prawa Mirandy. Trzeba było ją słyszeć, Lindsay. Odnosiło się wrażenie, że to ona napisała tę pieprzoną książkę. — Yuki wkurzała się coraz bardziej. — Stwierdziła autorytatywnie, że policja zastrasza i ogłupia podejrzanych, wymuszając różnymi trickami przyznanie się do winy.

— Niektórzy być może to robią, ja nigdy.

— Oczywiście, że nie. Ale ona twierdziła również, że niektórzy ludzie, tacy z niskim poziomem inteligencji i niskim poczuciem własnej wartości, na wszelki wypadek będą raczej się zgadzać z policjantem, niż mu sprzeciwiać. A co mogli pomyśleć sędziowie przysięgli w przypadku Junie, patrząc na nią?

— Junie przyznała się dobrowolnie...

— Wiem, wiem, ale ty z kolei wiesz, jak wygląda Junie. Sarenka, siostrzyczka jelonka Bambi. Na koniec doktor Paige podsumowuje wszystko efektowną puentą, a ja mam podważyć jej opinię bez demonstrowania dwugodzinnego nagrania z waszego przesłuchiwania Junie Moon.

— Przecież mogłaś je wykorzystać — fuknęłam na nią. Zdecydowanym ruchem wcisnęłam pokrywkę na pojemnik z sałatką z kurczaka i wyrzuciłam ją do śmieci. Yuki zrobiła to samo.

— Lindsay, co mówisz? Dwie pełne godziny. I Junie przez cały czas wszystkiemu zaprzecza. Miałam kazać tego wysłuchiwać? Posłuchaj! Wstałam i pytam: „Doktor Paige, czy w ogóle rozmawiała pani z Junie Moon?”. „Nie” — mówi. „Czy poprosiła pani o taśmę z przesłuchania na policji do wglądu?” — pytam. „Tak”. „Czy policja zastraszała oskarżoną, okłamywała ją lub stosowała niedozwolone chwyty?”. „Nie, nie, rzeczywiście nie”.

250

Yuki upiła łyk herbaty i kontynuowała relację z krzyżowego przesłuchania świadka.

— I wtedy popełniłam błąd.

— Co? Jaki?

— Byłam zdesperowana, Lindsay. — Odgarnęła włosy z urokliwej twarzy w kształcie serduszka. — Pytam: „Więc co się stało na policji, konkretnie co?”. Wiem, że nie należy zadawać pytań otwartych, trzeba z góry przewidzieć odpowiedzi, a jednak spieprzyłam! Oglądałam to wideo dziesiątki razy i miałam pewność, że ani ty, ani Conklin nie popełniliście żadnej gafy. Więc Rudy Pies wgapia się we mnie, a psychiatrzyca mówi: „Moim zdaniem pani Moon ma niezmiernie niską samoocenę, wstydzi się tego, że jest prostytutką, i poprzez przyznanie się chciała zmniejszyć poczucie winy”. Nie wierzyłam własnym uszom, że coś takiego chce wcisnąć sędziom przysięgłym. Pytam ją: „Twierdzi pani, że Junie wstydzi się uprawiania prostytucji, ma poczucie winy i dlatego dopuściła się morderstwa?”. „Wyraziłam swoją opinię” — kończy Paige, więc i ja mówię: „Dziękuję, pani doktor”, a Bendinger poleca jej opuścić miejsce dla świadka. Kiedy przeciskam się za krzesłem Parisiego, twarzą do publiczności, widzę Twilly'ego — głos Yuki nabrał dramatyzmu.

— Przecież chyba codziennie tam przychodzi? — zauważyłam.

— Tak, lecz tym razem usiadł tuż za nami. Nie udaje mi się uniknąć kontaktu wzrokowego. Słyszę, że Davis wzywa do pulpitu Junie Moon, ale sędzia obwieszcza: „Najpierw przerwa na lunch”. Więc Parisi odsuwa swoje krzesło, tak że lekko pchnięta w plecy staję dosłownie nos w nos z tą kreaturą Twillym. Uśmiecha się szyderczo. Ścisnęło mnie w żołądku, zimny pot wystąpił na czoło, a ten podlec mówi: „Punkt dla Davis”, a ja przecież nie mogę przegrać tego procesu przez niekorzystną opinię biegłego

251

psychiatry, no powiedz sama, Lindsay, czy mogę? Bo ja ci obiecuję, że to mi się nie może zdarzyć...

— Nie zdarzy się...

— Jasne, że nie. — Zacisnęła zęby i walnęła pięścią w stół. — Sędziowie przysięgli dojdą prawdy i pozostanie im wyciągnąć tylko jeden wniosek.

— Junie Moon jest winna. I winę ma wypisaną na twarzy.

Rozdział 79

Niezadaszone centrum handlowe Stanford Mail jest jak z bajki. To wielki ogród poprzecinany alejkami, przy których pysznią się, sklepy. Nie byle jakie sklepy. Wytworne magazyny: Bloomingdale's, Neiman, Nordstrom, i ekskluzywne butiki: Armani, Benetton, Louis Vuitton.

Hawk i Pidge usiedli na ławce przed otoczonym ozdobnie przyciętymi krzewami butikiem Polo, wchłaniając nozdrzami wszechobecne na terenie centrum zapachy kwiatowe i aromaty kawy. To była sobota i przed nimi paradowały grupy ludzi w designerskich strojach, wymachując firmowymi torbami i zatrzymując się, żeby podziwiać wystawę Ralpha Laurena.

Pidge miał ze sobą kamerę wideo wielkości talii do kart. Filmował dyskretnie wybrane osoby z tłumu. Gdyby ktoś go zapytał, co robi, mógłby powiedzieć prawdę, a w każdym razie część prawdy. Że studiuje w Stanford, ma zajęcia w wideolaboratorium komputerowym i kręci film dokumentalny.

Nie powiedziałby oczywiście, że razem z Hawkiem polują na ofiary. Zwycięzców w konkurencji na najbardziej świńskie ryje dnia.

Upatrzyli już sobie dwie pary kandydatów.

I jedni, i drudzy mieli na tylnych szybach samochodów nalepki

253

parkingowe z nazwą college'u. Byli zatem świetnymi kandydatami. Wybór między nimi nie zapowiadał się łatwo, w każdym razie po uzgodnieniu, która para zwycięża, Hawk i Pidge mieli zamiar jechać za nimi i sprawdzić, gdzie mieszkają.

Więc kogo wybrać?

Bogatych tłuściochów obładowanych torbami z designerskimi logo? Czy trochę starszą parę — obydwoje ubrani pretensjonalnie i popijający kawę ze śmietanką podczas wędrówki po krainie obfitości?

Pidge przeglądał właśnie materiał filmowy, gdy wyrósł przed nimi ochroniarz. Facet przed pięćdziesiątką, w niebieskim mundurze, odznaka na kieszeni bluzy, kapelusz służbowy, broń i pewność siebie. Teraz każdy facet w mundurze uważa się za żołnierza US Marine, pomyślał Pidge.

— Hej, panowie — odezwał się całkiem przyjaźnie ochroniarz. — Tu nie wolno robić zdjęć. Siedzicie obok zakazu fotografowania.

Pidge wstał. Przy wzroście blisko metr dziewięćdziesiąt górował nad ochroniarzem, który cofnął się o krok.

— To nie są zdjęcia. To film. Dokumentalny. Moja praca domowa. Mogę pokazać legitymację studencką.

— Nie obchodzi mnie, czy jesteś studentem, czy nie. Ze względów bezpieczeństwa robienie zdjęć tutaj jest zakazane. Albo to wyrzucisz, albo będę musiał wyprowadzić cię stąd pod strażą.

— Ty durny pseudogliniarzu — mruknął pod nosem Hawk.

Pidge wysunął się przed niego.

— Przepraszamy — powiedział. — Już nas tu nie ma.

Mimo wszystko epizod był irytujący. Spędzili kilka godzin na polowaniu i bez rezultatu. Nie mieli „zwycięzców”.

— Muszę za potrzebą — oznajmił Pidge.

Do męskiej toalety weszli obydwaj, Pidge stanął przed pisuarem, rozsunął zamek błyskawiczny w spodniach. Kiedy skończył,

254

Hawk wyjął pudełko z zapałkami, zapalił cztery naraz i wrzucił je do pojemnika na zużyte ręczniki papierowe.

Byli na parkingu, kiedy usłyszeli wycie syren dochodzące z autostrady. Usiedli w aucie Pidge'a i obserwowali wozy strażackie zajeżdżające między fontannę z żabimi maszkarami i pawilon, z którego wyszli, potem rozwijanie węży i strażaków wbiegających do środka.

Na zewnątrz wylewał się potok ludzki.

— Kocham ogień — powiedział Hawk.

— Najlepszy akcent dnia — rzekł Pidge.

Część czwarta

W mroku

Rozdział 80

Jechałam do „domu”, czyli do mieszkania Joego, mordując się w korku, bo była godzina szczytu. Gdy zadzwonił telefon komórkowy, błyskawicznie wcisnęłam przycisk odbioru. Usłyszałam dramatyczny głos Yuki.

— Lindsay! On mnie śledzi.

— Kto? Kto cię śledzi, u diabła?

— Ten świr! Jason Twilly.

— Spokojnie. Skąd pewność, że cię śledzi?

Na skrzyżowaniu Townsend i Siódmej Ulicy skręciłam ostro kierownicą w lewo, bo z nawyku pojechałabym w prawo, w górę Pottero Hill, do dawnego mieszkania. Miałam wrażenie, że płynę pod prąd.

Głos Yuki przeszedł w ostry krzyk.

— Śledzi to mało, poluje na mnie, nie odstępuje mnie na krok! Dziesięć minut temu siedział na siedzeniu pasażera w moim aucie.

— Włamał się do twojego samochodu?

— Nie wiem, nie pamiętam, co robiłam z pilotem, akurat dźwigałam chyba ze dwadzieścia kilogramów...

Przerwało. Wcisnęłam szybkie wybieranie, usłyszałam nagranie głosu Yuki z poczty głosowej, rozłączyłam się, spróbowałam ponownie.

259

— Dwadzieścia kilogramów czego? — krzyknęłam przez trzaski.

— Dwudziestokilogramowe pudło z aktami. Wsadziłam kluczyk do zamka w drzwiach, a tu wyciąga się jego ręka od wewnątrz i otwiera przede mną drzwi.

— Czy przed tym incydentem mówiłaś mu, żeby cię zostawił w spokoju? To ważne, Yuki.

— Co za pytanie? Jasne, że mówiłam.

— Okay, wobec tego on narusza prawo, nie wolno mu wsiadać do twojego samochodu. — Zmieniałam pas ruchu, wyprzedzając kierowcę wynajmowanego auta, który nacisnął klakson i pokazał mi fucka. — Czy jesteś gotowa w razie zatrzymania go przez policję zeznawać przeciwko niemu pod przysięgą? To będzie łakomy kąsek dla mediów. Przemyśl to.

Zapadło milczenie przerywane trzaskami, Yuki rozważała konsekwencje nagłośnienia sprawy.

— Facet jest szurnięty, Linds. Traktuje mnie jak postać ze swojej książki. Ma chory umysł, być może jest niebezpieczny. Włamał się do mojego auta. Co jeszcze zrobi?

— Okay, rozumiem — rzuciłam, zjeżdżając do krawężnika. Wyjęłam notes i zapisałam na gorąco, co mówiła Yuki. — Pójdziesz jutro rano do sądu cywilnego. Masz uzyskać prawny zakaz zbliżania się jego do ciebie. A niniejszym złożyłaś oficjalne doniesienie na policję.

— Jutro rano, Lindsay? Jason Twilly chce mnie wystraszyć na śmierć i już robi to skutecznie.

Rozdział 81

Kiedy dotarłam do apartamentu Twilly'ego na piątym piętrze hotelu St. Regis, czekał na mnie w progu w stanie wskazującym na spożycie. Miał potargane włosy, rozchełstaną na piersiach koszulę wywiniętą na spodnie. Trzasnęły drzwi na klatkę ewakuacyjną na końcu dyskretnie oświetlonego korytarza. Chyba słusznie odgadłam, że w pośpiechu wymykała się płatna panienka.

Pokazałam Twilly'emu odznakę, a on najpierw zatrzymał wzrok na moim bezrękawniku z głębokim dekoltem, potem rzucił okiem na obcisłe dżinsy, aż wreszcie odbył leniwą podróż w górę do mojej twarzy. Ja tymczasem ogarnęłam spojrzeniem jego zdumiewający salon: ściany wyłożone płytkami imitującymi skórę, sofa pod panoramicznym oknem z widokiem na San Francisco. To robiło wrażenie.

— Pracuje się pod przykryciem, pani porucznik? — Głos miał ironiczny, a w oczach pożądanie.

Yuki mógłby wystraszyć, mnie rozjuszył.

— Nie znamy się jeszcze, panie Twilly. Jestem porucznik Lindsay Boxer. — Wyciągnęłam do niego rękę, a gdy ujął ją w swoją dłoń, wykręciłam mu ramię do tyłu, obracając go twarzą do ściany. — Proszę wyciągnąć drugą rękę. Natychmiast.

261

— Wolne żarty.

— Druga ręka.

Nałożyłam mu kajdanki i obszukałam błyskawicznie, bez zbędnych ceregieli.

— Jest pan aresztowany pod zarzutem naruszenia cudzej własności. Wszystko, co pan powie, może zostać wykorzystane w sądzie przeciwko panu. — Dopiero kiedy wygłosiłam formułę informującą o jego prawach, odpowiedziałam na jego natarczywe pytania, o co chodzi. — Bezprawnie wdarł się pan do samochodu Yuki Castellano, zastępcy prokuratora okręgowego. Złożyła doniesienie na policję, a jutro do południa załatwi dalszy ciąg w sądzie. Będzie pan miał zakaz zbliżania się do niej.

— Hola, hola! Nie tak prędko. Pierwsze słyszę, żeby robić taką hecę z byle powodu. Pani Castellano była obładowana, miała zajęte ręce. Chciałem jej pomóc, więc otworzyłem drzwi od auta.

— Opowie pan to swojemu prawnikowi — warknęłam. Jedną ręką trzymałam Twilly'ego za ramię, w drugiej miałam komórkę. Zastanawiałam się, czy nie wezwać wsparcia.

— Chwileczkę — zaczął pertraktować. — Czy Yuki oskarża mnie o molestowanie? To bzdura. Przyznaję, że trochę ją prowokowałem, jednak czyniłem to świadomie. Jestem dziennikarzem. Praktykujemy prowokację. Jeżeli posunąłem się za daleko, przyznam się do błędu. Czy możemy porozmawiać?

Sprawdzałam Twilly'ego, miał czystą kartotekę. Moja wściekłość wyparowała, nadszedł moment refleksji. Adekwatne do sytuacji byłoby surowe upomnienie. Tymczasem zakułam go w kajdanki. Niechybnie wyjdzie na jaw, że Cindy ostrzegała Yuki, by miała się na baczności.

Wszystko to razem zostanie źle przyjęte.

Już sobie wyobrażałam ciąg dalszy. Twilly naopowiada niestworzone rzeczy o „zapuszkowaniu” go. Podchwyci to Larry King

262

z CNN, Tucker Carlson z Fox News, program z życia gwiazd Access Hollywood. Obrobią dupę Yuki i mnie, natomiast Twilly zyska jeszcze większy rozgłos.

— Pani porucznik?

Musiałam cofnąć taśmę. Zapobiec takiemu scenariuszowi.

— Chce pan uniknąć stawiennictwa w sądzie, panie Twilly? Niech pan zostawi Yuki Castellano w spokoju. Niech pan nie siada za jej plecami na sali sądowej. I nie włóczy się za nią po supermarketach. I nie wchodzi do jej samochodu ani domu. Być może puścimy ten incydent w niepamięć. Gdy Yuki złoży kolejną skargę, przyjdę po pana. Czy to jasne?

— Najzupełniej — odparł. — Jasne jak słońce.

— Dobrze.

Rozpięłam kajdanki i zbierałam się do wyjścia.

— Proszą poczekać! — Twilly otworzył drzwi do sypialni. Zobaczyłam szmaragdową tapetę w paski i łoże z baldachimem. Złapał pióro i podkładkę leżące na stylowym biurku, po czym pospiesznie wrócił.

— Chcę mieć pewność, że dobrze słyszałem.

Pisał chwilę, a następnie wyrecytował moją ostatnią przemowę słowo w słowo.

— Nic dodać, nic ująć, wspaniałe, pani porucznik. Kto miałby się wcielić w pani postać w filmie?

Drażnił mnie z premedytacją.

Wychodziłam z apartamentu Twilly'ego z poczuciem, że dostałam w twarz ciastkiem z gówna. Sama się o to prosiłam. Niech to diabli! Być może zastawiłam na siebie pułapkę, pospieszywszy się z kajdankami, co nie oznaczało, że Twilly nie jest wariatem.

Nie oznaczało, że nie jest groźny.

Rozdział 82

Joe i ja zjedliśmy kolację przyniesioną z wietnamskiej restauracji Le Soleil i znaleźliśmy się w łóżku już o dziesiątej wieczorem. Otworzyłam oczy dokładnie o 3.04, jak informowały cyfry wyświetlane na suficie, które dalej odmierzały czas, gdy w mojej głowie kłębiły się myśli, będące przedłużeniem nocnego koszmaru.

Obudziłam się z obrazem twarzy Twilly'ego, na której malował się sardoniczny uśmieszek, i gdy ta senna wizja zniknęła, stanęły mi przed oczami popalone i poskręcane zwłoki na sekcyjnym stole Claire. Potem patrzyły na mnie pozbawione wyrazu oczy dziewczynki, która została sierotą za sprawą anonimowego nastolatka, leżącego teraz, jak ja, bezsennie w swoim łóżku i planującego, być może, kolejny zbrodniczy spektakl.

Ile jeszcze osób zginie, zanim go schwytamy?

Czy wygramy z nim w wyścigu z czasem?

Rozpamiętywałam pożar, w którym straciłam dom, wszystkie rzeczy i poczucie bezpieczeństwa. Myślałam o Joem i o tym, jak bardzo go kocham. Chciałam, żeby przeniósł się do San Francisco po to, żebyśmy mogli rozpocząć wspólne życie na dobre i na złe. I co? Dlaczego nie mogę się zdecydować na wielkie włoskie wesele,

264

o jakim marzy? Dlaczego nie jestem gotowa na założenie prawdziwej rodziny?

Za kilka miesięcy miałam skończyć trzydzieści dziewięć lat.

Na co czekałam?

Wsłuchałam się w miarowy oddech Joego i poczułam, że powoli uspokaja mi się tętno, które pulsowało w skroniach, pobudzone koszmarami sennymi. Znowu zachciało mi się spać. Odwróciłam się tyłem do Joego, schwyciłam swój jasiek i w tym momencie poczułam uginanie się materaca. Joe przekręcił się w moją stronę, objął mnie, wsunął kolana w zagłębienie moich kolan.

— Złe sny? — spytał.

— Mhmm, mhmm... — mruknęłam. — Nie pamiętam snu, ale kiedy się obudziłam, nawiedziło mnie wiele zmarłych osób.

— Jakieś zjawy czy konkretne osoby?

— Prawdziwe osoby.

— Chcesz o nich porozmawiać?

— Może i tak, ale dajmy temu spokój, oni zniknęli, skryli się w ciemności, z której się wynurzyli. Przepraszam, Joe, nie chciałam cię obudzić.

— Okay, okay. Spróbujmy zasnąć.

Zajęło nam tylko chwilkę, żeby się zorientować, iż w tym momencie to niewykonalne zadanie.

Joe odgarnął mi włosy z karku i pocałował w odsłoniętą szyję. Westchnęłam głęboko, zaskoczona tym, że jego delikatny pocałunek przeszył całe moje ciało gorącym prądem.

Nie przypuszczałam, że akurat tej nocy tak błyskawicznie można mnie pobudzić.

Odwróciłam się do Joego, w niebieskim świetle sufitowego zegara błysnął uśmiech na ukochanej twarzy. Ujęłam ją w dłonie i wycisnęłam namiętny pocałunek na ustach Joego, szukając odpowiedzi, której nie mogłam znaleźć w sobie. Objął mnie ramionami, ale je odsunęłam.

265

— Nie — szepnęłam. — Dzisiaj ja mam inicjatywę.

Zepchnęłam dręczące myśli w najgłębsze zakamarki umysłu. Ściągnęłam z Joego bokserki, splotłam palce z jego palcami, wcisnęłam jego ręce w poduszkę. Kiedy usiadłam na nim, jęknął z rozkoszy, ale uniosłam się w górę i samymi pocałunkami doprowadziłam go do szaleństwa. A potem dosiadłam go naprawdę i galopowałam na nim, galopowałam, galopowałam, aż nie mógł wytrzymać tego ani sekundy dłużej, ale ja też już nie mogłam. Poczułam wewnątrz jego pulsowanie, zanim i mnie ogarnęły kaskadowe fale rozkoszy.

Osunęłam się mu na pierś, z kolanami wciąż z obydwu jego boków, policzkiem wyczuwałam jego łomoczące serce. Pogłaskał mnie po plecach, powiedziałam, że bardzo go kocham. Zapamiętałam jeszcze, że całował mnie w czoło i wciągnął kołdrę na moje ramiona, gdy zapadałam w sen, wciąż czując Joego w sobie.

Och, Boże!

Tak dobrze mi jest z Joem.

Rozdział 83

Yuki uważnie obserwowała Junie Moon, gdy ta na wezwanie woźnego sądowego składała przyrzeczenie mówienia prawdy.

W toku rozprawy oskarżony nie musi odpowiadać ani na pytania prokuratora, ani obrony i zgodnie z amerykańskim prawem nie wolno wykorzystywać tego przeciwko niemu. Ponieważ rzadko kiedy oskarżony potrafi pomóc sobie zeznaniami na sali sądowej, ryzykowne jest stawianie własnego klienta za pulpitem. Choćby został najlepiej przygotowany, nigdy nie wiadomo, czy nie wymknie się spod kontroli, nie puszczą mu nerwy, nie zaśmieje się w nieodpowiednim momencie albo nie zrazi sędziów przysięgłych w jakikolwiek inny sposób.

A jednak Davis stawiała swoją klientkę za pulpitem. Świadoma przecież, że obywatele San Francisco i obserwatorzy procesu w całym kraju wprost umierają z ciekawości, co powie Junie Moon. Biała bluzka wisiała jej na ramionach, prosta niebieska spódnica luźno opadała w dół na łydki. Junie schudła w więzieniu, i to bardzo, a gdy podniosła w górę prawą rękę, żeby złożyć przysięgę, Yuki dostrzegła świeże zasinienia na jej przedramieniu.

Wśród zaskoczonej publiczności dały się słyszeć szepty.

267

Yuki zrozumiała, dlaczego Davis rzuciła na szalę zebrane dotąd punkty i postanowiła przesłuchać klientkę. Junie w niczym nie przypominała dziwki, a tym bardziej morderczyni.

Wyglądała na ofiarę.

Junie przyrzekła mówić prawdę, zajęła miejsce dla świadka, ręce złożyła na kolanach i uśmiechnęła się ufnie do podchodzącej Davis.

— Jak się czujesz? — spytała Davis.

— Jak mi jest w więzieniu?

— Tak. Czy sobie radzisz?

— Jest w porządku.

Davis kiwnęła głową.

— Ile masz lat, Junie?

— W przyszłym miesiącu skończę dwadzieścia trzy.

— Ile miałaś lat, jak zaczęłaś obsługiwać klientów?

— Zaczęłam, kiedy miałam czternaście lat — odpowiedziała Junie cichutko.

— Jak do tego doszło?

— Ojczym wygnał mnie z domu na ulicę.

— Chcesz powiedzieć, że to on zrobił z ciebie prostytutkę? Był twoim sutenerem?

— Można go tak nazwać. Zmuszał mnie do seksu z nim, od kiedy skończyłam dwanaście lat. Potem zaczął przyprowadzać do domu kolegów i też to ze mną robili.

— Czy kiedykolwiek złożyłaś doniesienie na ojczyma, oskarżyłaś go o gwałt, wykorzystywanie nieletniej?

— Nie, proszę pani. Mówił, że w ten sposób płacę mu za to, że mnie utrzymuje.

— Czy jest tu na sali twój ojczym?

— Nie. Umarł trzy lata temu.

— A twoja matka? Gdzie ona jest?

— Odsiaduje wyrok. Za dilerstwo.

— Więc to tak wygląda — powiedziała Davis. — Jednak ty

268

jesteś dość bystrą dziewczyną, Junie. Czy naprawdę musisz zarabiać na życie prostytucją? Nie mogłabyś znaleźć sobie pracy w jakiejś restauracji czy supermarkecie? Może nawet gdzieś w biurze? Junie przełknęła ślinę i odpowiedziała cicho:

— Nic innego nie potrafię poza uprawianiem seksu i mnie to nie przeszkadza. Przez jakiś czas w ciągu dnia mam poczucie, że jestem z kimś blisko.

— Seks z obcymi osobami daje ci poczucie bliskości?

Junie uśmiechnęła się rozbrajająco.

— Wiem, że to może dziwne, ale naprawdę jest mi z tym dobrze.

Davis celowo zrobiła przerwę w pytaniach, żeby dać sędziom przysięgłym czas na refleksję nad tragiczną historią bezradnej dziewczyny i poruszyć ich serca. Potem miała zaplanowaną puentę.

— Czy kiedykolwiek miałaś stosunek z Michaelem Campionem?

— W ogóle nie miałam. Absolutnie nigdy!

— Więc dlaczego opowiadałaś policjantom, że byłaś z nim w łóżku?

— Chcieli to usłyszeć... ja chciałam sprawić im przyjemność... Ja... już taka jestem.

— Dziękuję, Junie. Świadek do dyspozycji oskarżenia.

Rozdział 84

Yuki doznała olśnienia. Przysłuchując się zeznaniom Junie Moon przepytywanej przez obronę, wpadła na koncept oczywisty, prosty i bezdyskusyjny.

Skoro Junie Moon wywierała na obecnych wrażenie osoby delikatnej, łagodnej i zagubionej, Yuki uznała, że w tym momencie zrobi najlepiej, jeśli powie: „Oskarżenie nie ma pytań”, dzięki czemu dziewczyna zejdzie z widoku, a Yuki dopadnie ją i rozszarpie na strzępy później, w podsumowaniu przed wyrokiem.

Nicky Gaines podsunął jej kartkę od Rudego Psa. Gdy ją czytała, zniecierpliwiony sędzia Bendinger raz po raz strzelał elastyczną gumką na nadgarstku, wreszcie ponaglił Yuki.

— Pani Castellano, czy zamierza pani przystąpić do przesłuchania krzyżowego?

Notka od Parisiego była lakoniczna. Tylko cztery słówka: „Dobierz się do niej”.

Yuki pokręciła głową, że nie, i wychylając się do przodu, bo rozdzielał ich Gaines, szepnęła do Parisiego:

— Powinniśmy teraz odpuścić.

Rudy Pies gniewnie zmarszczył brwi.

— Ja mam ją zaatakować?

270

Koniec z bezdyskusyjnym konceptem. Z szefem się nie polemizuje. Yuki wstała, wzięła do ręki kserokopię oświadczenia Junie Moon o zaznajomieniu się z prawami osoby oskarżanej i podeszła do pulpitu świadka.

— Pani Moon — przystąpiła od razu do sedna. — To jest pani oświadczenie. Czy pani przypomina sobie ten dokument?

— Tak, chyba tak.

— Potrafi pani czytać i pisać?

— Potrafię.

— Więc dobrze. Ten formularz dali pani do wglądu porucznik Lindsay Boxer i inspektor Richard Conklin podczas przesłuchania na policji dziewiętnastego kwietnia. Tutaj jest napisane: „Zanim zostaną pani zadane pytania, musi pani poznać swoje prawa. Ma pani prawo milczeć. Cokolwiek pani powie, może zostać wykorzystane przeciwko pani w sądzie”. Pod tym widnieje podpis. Czy to pani podpis?

Junie przyjrzała się badawczo dokumentowi.

— Tak — odpowiedziała.

Yuki odczytywała kolejne punkty formularza, zatrzymując się przy każdym i rzucając pytania: „Czy pani to zrozumiała?”, „Czy pani się tu podpisała?”. Buch, buch, buch.

Po każdym pytaniu Junie wpatrywała się w dokument i mówiła „tak”.

— A tutaj, na samym końcu, mamy zrzeczenie się praw. Oświadcza pani, że zrozumiała swoje prawa, nie żąda prawnika i stwierdza zarazem, że nie stosowano wobec pani żadnych gróźb ani do niczego nie zmuszano. Czy to również pani podpisała?

— Tak, proszę pani, podpisałam.

— Czy zeznała pani na policji, że Michael Campion zmarł u pani w domu i pozbyła się pani jego ciała?

— Tak.

271

— Czy do powiedzenia tego skłoniono panią podstępem lub przez zastraszenie?

— Nie.

Yuki podeszła do ławy oskarżenia, odłożyła kserokopię, powitała z zadowoleniem aprobujące kiwnięcie głową Parisiego i powróciła do Junie.

— Dlaczego składała pani takie zeznanie?

— Chciałam pomóc policji.

— Pogubiłam się w tym, pani Moon. Chciała pani im pomóc? I dlatego najpierw twierdziła pani, że nigdy nie poznała pana Campiona? Potem opowiadała pani, że umarł w jej ramionach. Potem była jeszcze historia wyrzucania jego pokawałkowanych zwłok do śmieci. A kilkanaście minut temu, tutaj na sali, oświadczyła pani, że zmyśliła to wszystko, żeby zrobić przyjemność policji. Pani Moon. Któremu z tych kłamstw mamy dać wiarę?

Junie rzuciła wylęknione spojrzenie w kierunku swojej mecenas, potem szeroko otwartymi oczami wpatrzyła się w Yuki. Wargi jej zadrżały, po bladych policzkach pociekły łzy.

— Przepraszam... nie wiem... ja nie wiem, co na to powiedzieć... — wykrztusiła, zacinając się.

W tym momencie z galerii dla publiczności, z miejsca tuż za ławą obrony, dobiegł rozhisteryzowany kobiecy głos.

— Dość! Dość!

Podobnie jak wszyscy inni obecni na sali, Yuki odwróciła się w tamtą stronę. Z ręką wspartą na ramieniu męża, byłego gubernatora, stała Valentina Campion, matka nieżyjącego chłopaka.

Yuki poczuła, że krew odbiegła jej od serca do stóp.

— Nie mogę znieść tego, co ona robi z tym nieszczęśliwym dzieckiem — powiedziała głośno Valentina Campion do męża.

Przesunęła się koło niego i ruszyła do przejścia, a setki par oczu odprowadzało ją aż do drzwi sali sądowej.

Rozdział 85

Przez całą noc Yuki miotała się na łóżku jak ryba wyrzucona z wody na brzeg. Kiedy wstała, na wspomnienie wczorajszej rozprawy raz po raz zlewała się zimnym potem i przeklinała szefa, który wymusił na niej przepytywanie Junie. Efekt był taki, że Valentina Campion rzuciła ją pod osiemnastokołowego tira, robiąc z niej miazgę.

Yuki wiedziała z doświadczenia, że w toku procesu wytwarzają się dziwne więzi. Ale pani Campion występująca w obronie oskarżonej? To jakieś szaleństwo! Nie zdawała sobie sprawy z tego, że Yuki jest po jej stronie? Że domaga się sprawiedliwości oraz zadośćuczynienia pamięci jej syna?

Na sali sądowej podniósł się gwar, gdy widzowie i dziennikarze spostrzegli zmierzającą na swoje miejsce L. Dianę Davis. Miała niezwykle zadowoloną z siebie minę. Yuki pomyślała, że pewnie poprzedniego wieczoru oblewała już swoje zwycięstwo.

Junie Moon wprowadzono pod eskortą. Davis podniosła się na jej widok, po chwili usiadła, gdy klientka zajęła miejsce obok, ale w tym momencie rozległ się głos woźnego sądowego:

— Proszę wszystkich o powstanie.

Przy stłumionym szuraniu stóp na galerii wchodził na salę

273

i potem na podium kuśtykający sędzia. Pojawili się sędziowie przysięgli, zajmowali miejsca w ławie, kładli przed sobą na pulpicie torby i aktówki. Bendinger zwrócił się do nich, przypominając swoje instrukcje. Następnie zapytał Yuki, czy jest gotowa do mowy końcowej. Odpowiedziała, że tak.

Wcale nie była tego pewna.

Zebrała kartki z notatkami. Gdy stanęła za mównicą w wysokich szpilkach od Jimmy'ego Choo, wydawała się bardzo wysoka. Położyła przed sobą notatki i wyparła z pola widzenia i świadomości wszystkich i wszystko poza sędziami przysięgłymi. Nie widziała zwalistej sylwetki Parisiego, szyderczego uśmieszku Twilly'ego, wyniosłej miny Davis, patetycznej, delikatnej figurki oskarżonej. Nie dostrzegła nawet Cindy z podniesionymi w górę kciukami.

Starannie ułożyła na przygotowanej sztaludze portretowe zdjęcie Michaela Campiona i odwróciła ją przodem do ławy przysięgłych. Odczekała chwilę, żeby każdy z nich mógł się przyjrzeć twarzy chłopca, którego pokochał cały kraj i o którym chyba nikt nie zapominał w wieczornej modlitwie.

Chciała przypomnieć sędziom, że sprawa dotyczy śmierci Michaela Campiona, a nie smutnej historii prostytutki, która pozwoliła mu umrzeć.

Objęła mównicę z obu stron rękami i rozpoczęła żarliwą mowę.

Rozdział 86

— Panie i panowie, Junie Moon jest prostytutką. Narusza prawo w każdej godzinie, kiedy pracuje, jej klientela to przeważnie chłopcy poniżej dolnej granicy wieku, w którym prawnie dopuszcza się współżycie seksualne. Mimo wszystko nie uważamy pani Moon za mniej wiarygodną akurat dlatego, że w ten sposób zarabia. Ma swoje powody i jej styl życia nie czyni jej bardziej winną.

Proszę więc, osądzajcie ją tak, jak byście sądzili każdą inną osobę. Wszyscy jesteśmy równi wobec prawa. Tak działa nasz system sprawiedliwości.

Pani Moon jest oskarżona o składanie fałszywych zeznań i o morderstwo drugiego stopnia.

W mowie wstępnej podkreśliłam, że aby udowodnić morderstwo, musimy udowodnić zły zamiar, a o nim mówimy wtedy, wyjaśniam ponownie, kiedy danej osobie można zarzucić niegodziwość i umyślną obojętność wobec zagrożenia cudzego życia lub zdrowia.

O jakiej niegodziwości i umyślnej obojętności mówimy w tym przypadku?

Pani Moon wyznała policji, że zignorowała prośby Michaela Campiona o wezwanie pomocy, pozwoliła mu umrzeć, a potem

275

poćwiartowała i wyrzuciła do pojemnika na śmieci ciało tego młodego mężczyzny. Chciała zatrzeć zbrodnię.

Czy ktoś z was byłby zdolny kroić ludzkie ciało? — zapytała retorycznie Yuki. — Czy ktokolwiek z was potrafi to sobie wyobrazić? Wzdragam się przed pokrojeniem kurczaka na części. Co myśleć o kimś, kto ćwiartuje ciało osoby, która jeszcze przed paru godzinami żyła i oddychała, i mówiła... leżała obok ciebie na łóżku?

Jaką trzeba mieć duszę, jaki charakter, jaką osobowość, jakie predyspozycje, żeby się do czegoś takiego posunąć?

Czy takie zachowanie nie spełnia kryterium niegodziwości oraz umyślnej obojętności wobec cudzego życia?

Oskarżona zrobiła wyznanie, kiedy upewniła się, że nie jest nagrywana. Czuła się bezpieczna. Popełniła jednak błąd. Przyznania się do winy nie da się wymazać, panie i panowie, niezależnie od tego, czy zostało utrwalone na taśmie, czy nie. Przyznała się do winy i wierzymy jej słowom.

Na oskarżeniu spoczywa ciężar udowodnienia, że mamy słuszność ponad wszelką uzasadnioną wątpliwość. Natomiast jeżeli wy nie potraficie odpowiedzieć sobie jednoznacznie na każde pytanie, to nic w tym dziwnego. To ludzkie. Waszym obowiązkiem jest zdecydować, czy oskarżona jest winna ponad wszelką uzasadnioną wątpliwość, a jeżeli uzasadnioną, to znaczy, że jakaś wątpliwość może w was pozostać.

Głos Yuki nabrał siły i wibrował w jej krtani, gdy kończyła.

— Nie wiemy, gdzie jest ciało Michaela Campiona. Wiemy jednak, że ostatnia osoba, która widziała go żywego, siedzi na tamtej ławie.

Junie Moon przyznała się. Przyznała się do winy.

I to wszystko, panie i panowie, czego potrzebujecie, żeby orzec „winna” i w ten sposób oddać należną sprawiedliwość Michaelowi Campionowi i jego rodzinie.

Rozdział 87

L. Diana Davis. Nikt jeszcze nie rozszyfrował inicjału L. poprzedzającego jej imię i nazwisko. Niektórzy domyślają się, że kryje się za nim jakieś egzotyczne imię, np. Lorelei czy Letitia. Inni sądzą, że Davis dodała ten inicjał przed właściwe imię, żeby pobudzić ludzką ciekawość.

Yuki miała własną interpretację. L. to skrót od „ludożerca”.

Na okazję wygłoszenia mowy końcowej Davis ubrała się w kostium Chanel: różowy z czarną lamówką, chcąc zapewne przypominać Jackie Kennedy, jednak ostry, wojowniczy głos pani adwokat w ogóle nie budził skojarzeń z żoną byłego prezydenta.

— Panie i panowie. Pamiętacie, jakie zadałam pytanie w mowie wstępnej? — zaczęła władczym tonem. — Otóż posłużyłam się sloganem: „A gdzie jest mięso?”. To jest w tym procesie kwestia zasadnicza. Gdzie jest ciało? Gdzie jest DNA? Gdzie jest utrwalone przyznanie się do winy? Gdzie jest w ogóle jakikolwiek dowód w tej sprawie?

Oskarżenie usiłuje nas przekonać, że nienagranie przez policję zeznania, mimo że odbywało się w wyposażonym w kamerę pokoju przesłuchań, to nic szczególnego. Mamy nie przywiązywać do tego wagi? Dowiadujemy się, że nie ma śladów biologicznych

277

ani ciała i też mamy nie przywiązywać do tego wagi?

Przepraszam, moi drodzy, to nie jest w porządku — mówiła Davis z rękami na pulpicie ławy sędziów przysięgłych. — To w ogóle nie jest w porządku.

Doktor Paige, wybitny psychiatra, która stanęła przed wami jako biegły, wyraziła opinię, że Junie Moon złożyła fałszywe zeznanie dlatego, że ma niską samoocenę, skrajnie niską, stąd chciała przypodobać się policji. Junie Moon, zdaniem pani doktor, ma poczucie winy, związane z uprawianiem prostytucji, i przyznając się do niepopełnionego czynu, uwalniała się częściowo od tego psychicznego obciążenia.

Panie i panowie, pozwólcie, że ujawnię wam paskudną prawdę o fałszywych zeznaniach. Ilekroć zostanie popełniona ciężka zbrodnia, tylekroć na policyjny telefon zaufania zgłaszają się masowo rzekomi sprawcy. Setki osób przyznawało się do porwania dziecka Lindberghów. Kilkadziesiąt osób utrzymywało, że zabiło aktorkę Elizabeth Short, Czarną Dalię. Może pamiętacie również międzynarodową sensację, jaką wywołał John Mark Karr, przyznając się do zamordowania JonBenet Ramsey po dziesięciu latach od jej śmierci.

Nie popełnił tej zbrodni.

Są ludzie, którzy przyznają się do zabójstwa, mimo że badanie DNA oczyściło ich z zarzutów. Trudno to zrozumieć. Ludzie przyznają się do winy z powodów, których ani wy, ani ja nie jesteśmy w stanie pojąć, ale dobry dochodzeniowiec powinien odróżnić fałszywe zeznanie od prawdziwego.

Junie Moon zeznawała fałszywie.

Brak dowodów w tej sprawie jest znamienny. Gdyby rzekoma ofiara była jedną z milionów zwykłych obywateli, w ogóle nie zostałby sporządzony akt oskarżenia, a na pewno nie doszłoby do procesu. Ale Michael Campion jest synem sławnego polityka, Junie Moon zaś na dole drabiny społecznej.

278

Urządzono spektakl.

Ale nie występujemy w programie z celebrytami, to nie jest Showbiz Tonight. Znajdujemy się na sądowej sali — obwieściła Davis. — Prosimy was o odwołanie się do zdrowego rozsądku i faktów. Jeżeli to zrobicie, bez wątpienia orzekniecie, że Junie Moon jest niewinna zarzucanych jej czynów. Skończyłam.

Rozdział 88

Mijała siódma, gdy wchodziłam do naszej knajpki U Susie. Goście przy barze byli już dobrze rozochoceni. Przywitała mnie nieznana, brzdękliwa melodia w wykonaniu dobrze znanej steel band, piosenka o słońcu i szmaragdowo lśniącym Morzu Karaibskim.

Zamarzyło mi się, żeby przenieść się na Jamajkę i otworzyć z Joem sklep nurkowy. Na plaży popijać mai tai z marakują i zajadać się rybami z grilla.

Przy naszym stoliku w tylnej salce krzątała się Lorraine, zabierając talerze z kośćmi kurczaków. Przyjęła moje zamówienie na piwo Corona i podsunęła nam karty. Claire zajmowała jedną stronę boksu, czyli — jak mawiała — „siedziała za dwoje”, a Yuki i Cindy naprzeciwko. Yuki była rozpłaszczona na ścianie niczym pacnięta mucha.

Wyglądało mi na to, że przegrała swoją wojnę.

Wyciągnęłam krzesło i usiadłam u szczytu stolika.

— Co mnie ominęło? — zapytałam.

— Yuki miała wspaniałą mowę końcową — oznajmiła Cindy, ale Yuki natychmiast jej przerwała.

— Davis kompletnie zatarła jej efekt.

280

— Pieprzysz! W ostatnim słowie byłaś cholernie dobra — denerwowała się Cindy. — Wygrałaś!

Nie musiałam błagać o relację. Jak tylko zamówiłyśmy dania, Yuki z niezwykłym talentem zaczęła parodiować Davis, krzycząc głośno: „A gdzie jest mięso?!”, „A gdzie jest mięso?!”.

Gdy dla zaczerpnięcia oddechu zamilkła, Cindy ją szturchnęła.

— Chcemy usłyszeć twoją replikę. Słowo w słowo, jak było na sali.

Yuki zaśmiała się histerycznie, wytarła łzy serwetką i wychyliła do dna margarite, z którą nie bardzo sobie radziła nawet wtedy, kiedy miała dobry dzień. Beknęła głośno.

— Nienawidzę czekania na werdykt — jęknęła.

Wszystkie parsknęłyśmy śmiechem. Cindy podbechtywała Yuki, póki ta nie poczuła natchnienia.

— Okay, zaczynam. — Oczy jej zabłysły, ręce tylko migały w żywej gestykulacji. Cała Yuki. — Więc mówię: „Czy zbrodnia została popełniona? Przecież, panie i panowie, oskarżona znalazła się na tej sali nie bez powodu. Została postawiona w stan oskarżenia przez wielką ławę przysięgłych i nie dlatego, że ma niższy od zmarłego status społeczny. Policja nie wybierała nazwiska na chybił trafił z książki telefonicznej”.

I mówię dalej: „Junie Moon nie zgłosiła się sama na policję, żeby się podać za sprawcę”.

I wyjaśniam: „To policjanci zdobyli informacje, doprowadzające ich do ostatniej osoby, która widziała Michaela Campiona. Tą osobą jest Junie Moon. Sama tak zeznała”.

— Jesteś dooobra, skarbie — zamruczała Claire z uznaniem.

Yuki uśmiechnęła się i ciągnęła dalej.

— „Nie mamy ciała Michaela Campiona, ale w ciągu tych kilku miesięcy, które upłynęły od jego wizyty u pani Moon, nie zadzwonił do domu, nie używał karty kredytowej ani komórki, nie

281

wysłał żadnego e-maila ani do rodziców, ani do znajomych z wiadomością, że wszystko w porządku.

To do Michaela niepodobne. To nie ten typ chłopca. Junie Moon powiedziała nam, co się stało z Michaelem Campionem. Nie żyje. Jego ciało poćwiartowano. W kawałkach wrzucono do śmieci. Ona to zrobiła. Skończyłam”.

— Same słyszycie! — zawołała Cindy z szerokim uśmiechem. — Yuki ma stuprocentową wygraną.

Rozdział 89

Tego wieczoru po kolacji U Susie leżałam obok Claire w jej łóżku. Urządziłyśmy sobie piżamowe party. Edmund wyjechał na koncert z Orkiestrą Symfoniczną San Francisco i nie mogłam przyjaciółce odmówić.

— Nie do pomyślenia, naprawdę nie do pomyślenia, żebym zaczęła rodzić zostawiona sama sobie, przyjaciółeczko — zaapelowała do mnie.

Patrzyłam, jak leży w ogromnym wgłębieniu, które jej blisko studwudziestokilogramowe pulchne ciałko zrobiło w materacu z leniwej pianki.

— Już grubsza być nie mogę — oznajmiła. — To po prostu niemożliwe. Nie byłam taka przy żadnym z dwóch chłopaków. A ta mała dziewczynka zamienia mnie w tłuściocha, który pożarłby całą planetę.

Roześmiałam się, pamiętając, że gdy Claire miała pierwsze dziecko dwadzieścia lat temu, była w biodrach o kilka rozmiarów węższa, niż gdy poczęła Ruby Rose, ale głośno tego nie powiedziałam.

— Co mam ci przynieść? — spytałam.

— Cokolwiek znajdziesz w zamrażarce.

— Już się robi — powiedziałam z uśmiechem. Wróciłam z

283

pojemnikiem chunky monkey i dwoma łyżkami, po czym z powrotem wlazłam na łóżko. — Ten, kto tak nazwał lody, nie miał litości dla łakomczuchów. Pofolguj sobie, a zamienisz się w grubą małpę Chunky — jęknęłam.

Claire zarechotała, podważyła wieczko i pałaszowałyśmy lody, sięgając do kubełka łyżkami na zmianę.

— Co tam u ciebie i Joego? — spytała nagle Claire.

— O co ci chodzi?

— Mieszkacie przecież razem, idiotko. Czy myślicie o poważnym związku? Małżeństwie?

— Podoba mi się sposób, w jaki subtelnie zahaczasz o temat.

— Do cholery, nie powiesz mi, że ty jesteś delikatną osóbką.

Nie miałam riposty, wycelowałam tylko łyżką w jej kierunku i zaczęłam zwierzenia. W gruncie rzeczy Claire wiedziała o wszystkim: o moim nieudanym małżeństwie, romansie z Chrisem, który został zastrzelony podczas służby. O mojej siostrze Cat, która po rozwodzie została z dwojgiem dzieci i dawała sobie radę bez uszczerbku dla kariery zawodowej mimo stresujących relacji ze swoim eks.

— A na drugim biegunie ty, Motylku — powiedziałam. — Dwoje dorosłych w domu z czterema sypialniami. Ukochany mąż, spokój, bo dwóch synów poszło w świat, a tobie nie brakuje odwagi ani zasobów miłości i fundujesz sobie jeszcze jedno dziecko.

— No dobrze, dobrze, ale jak siebie widzisz w skomplikowanym świecie, skarbie? — Claire nie dawała się zbyć byle czym. — Joe ma dojść do wniosku, że nie kochasz go na tyle, żeby się zdecydować na małżeństwo? Czekasz, aż jakaś inna baba sprzątnie ci go sprzed nosa, a sprzątnie, bo on jest chodzącym ideałem?

Rzuciłam się do tyłu na poduszki i zapatrzyłam w sufit. Myślałam o pracy przez duże P, o spędzaniu siedemnastu godzin dziennie z Richem i o tym, że to są dobre godziny.

284

Zostawało mi niewiele czasu: zaniedbałam trening tai-chi przestałam grać na gitarze, nawet przyjemność wieczornych spacerów z Marthą scedowałam na Joego.

Spróbowałam sobie wyobrazić małżeństwo i dziecko. Jaką czyniłoby różnicę mieć koło siebie osoby, które martwią się o mnie, gdy wychodzę z domu? A gdybym nieszczęśliwym trafem została zastrzelona?

I znowu wróciłam do alternatywy.

Czy rzeczywiście chcę być sama?

Właśnie zamierzałam przedyskutować to wszystko z Claire, lecz za długo milczałam i moja najlepsza przyjaciółka nie wytrzymała.

— Rozważ sprawę, kochana — rzekła, zamykając wieczko kubełka po lodach i odkładając łyżkę na talerz z Limoges, dekorujący nocny stolik. — Przerób to w głowie i doznasz olśnienia. Będziesz wiedziała, co jest dla ciebie najlepsze.

Czy aby na pewno?

Skąd takie przeświadczenie u Claire, skoro ja, u licha, nie widziałam żadnego drogowskazu?

Rozdział 90

Zaledwie trzy przecznice od Budynku Sprawiedliwości jest knajpka Le Fleur du Jour, we wczesnych godzinach rannych okupowana przez gliniarzy. Tuż obok znajduje się kwiatowy targ, gdzie o 6.30 ludzie poruszają nozdrzami, mile drażnionymi zapachem świeżutkiego pieczywa. Joe, Conklin i ja usiedliśmy przy stoliku na patio z widokiem na kioski z kwiatami. Nigdy dotąd takiego spotkania w trójkę nie było; czułam się nieswojo, ale nie przyznałabym się nikomu dlaczego.

Joe mówił Conklinowi, co myśli o naszych podpalaczach-zabójcach, zgadzał się z domniemaniem, że jedna osoba nie byłaby w stanie zmusić ofiar do uległości.

— Ci gówniarze chcą epatować inteligencją — mówił. — Quidquid latine dictum sit, altum videtur.

Uniosłam brwi

— A co to znaczy? Wychodzi na to, że tylko ja nie znam łaciny.

Joe uśmiechnął się cieplutko.

— Już tłumaczę: „Cokolwiek powiesz po łacinie, brzmi mądrze”.

Conklin kiwnął głową, w oczach miał powagę i skupienie. Widywałam je u niego, gdy przesłuchiwał osobę podejrzaną. Teraz

286

obserwował i słuchał Joego, nic nie umykało jego uwagi, miał, być może, nadzieję, iż mój ukochany przedstawi trafną koncepcję, skoro ma za sobą wieloletnie doświadczenie wysokiego rangą funkcjonariusza ochrony porządku publicznego.

A gdyby okazał się nadętym bucem, to jeszcze lepiej.

Nie miałam wątpliwości, że Joe także wyrabia sobie zdanie o Richu.

— Są bystrzakami bez dwóch zdań — powiedział Conklin. — Może nawet są trochę bystrzejsi od nas.

— Słyszeliście o Leopoldzie i Loebie? — zapytał Joe, odchylając się na krześle, gdy kelner stawiał przed nim naleśniki z truskawkami. Ja i Conklin dostaliśmy, zgodnie z zamówieniem, jajka po benedyktyńsku na grzance.

— Ich nazwiska obiły mi się o uszy — rzekł Conklin.

— Otóż w tysiąc dziewięćset dwudziestym czwartym roku — opowiadał Joe — dwaj pomysłowi i żądni rozgłosu chłopcy z majętnych rodzin, socjopata jeden i drugi, zaplanowali morderstwo doskonałe. To miał być intelektualny eksperyment, ciekawiło ich, czy wymkną się sprawiedliwości.

Słuchaliśmy go z zainteresowaniem.

— Iloraz inteligencji Leopolda, gdzieś około dwustu, nie mieścił się na skali, a Loeb miał IQ powyżej stu sześćdziesięciu. Wytypowali jakiegoś ucznia i zamordowali go. Przy całej swej błyskotliwości popełnili jednak głupi błąd.

— Sądzisz, że nasi faceci mają podobną motywację? Sprawdzają, czy ujdzie im to na sucho?

— Tym samym mi tu pachnie.

— Obecna generacja przestępców jest wyedukowana na telewizyjnych magazynach kryminalnych — powiedział Conklin. — Skrzętnie zbierają niedopałki papierosów i łuski po nabojach. Nasi faceci bardzo się pilnują. Ślady, jakie znajdujemy, są przez nich celowo pozostawiane.

Przestałam słuchać, wciągnęła mnie obserwacja mowy ciała.

287

Joe przez cały czas zwracał się tylko do Conklina, wchodząc ciut za ostro ze swoją kwestią. Conklin był bardziej wstrzemięźliwy, ale nie czołobitny. Czułam się związana z obydwoma, głowa chodziła mi to w jedną, to w drugą stronę, jakbym siedziała w loży honorowej na Wimbledonie.

Niebieskie oczy. Brązowe oczy. Mój kochanek. Mój partner.

Odsunęłam jajka na brzeg talerza.

Po raz pierwszy w życiu nie miałam nic do powiedzenia.

Rozdział 91

Yuki siedziała w ławie prokuratorskiej między Nickym Gainesem i Lenem Parisim, czekając na rozpoczęcie posiedzenia sądu. Był piątek. Sędziowie przysięgli obradowali przez trzy dni; poprzedniego dnia wieczorem rozeszły się pogłoski, że uzgodnili werdykt. Yuki zastanawiała się, czy aby nie przyspieszyli decyzji, żeby przez weekend nie męczyło ich napięcie i ciężar odpowiedzialności. A jeśli tak, czy to dobrze, czy źle dla strony oskarżającej.

Czuła efekty przedawkowania kofeiny i nie bez powodu. Piła kawę za kawą od szóstej rano, bo w nocy spała zaledwie dwie godziny.

— Jak samopoczucie? — zapytała swojego asystenta. Oddychał przez usta, falami rozchodziła się od niego woń maści do nosa VapoRub.

— Niezłe — odrzekł. — A twoje?

— Wprost znakomite.

Po prawej ręce Yuki Rudy Pies sporządzał notatkę służbową na bloczku sądowym. Na luzie, tchnący beztroską, bez cienia zdenerwowania, jak głaz. Oczywiście tylko na pokaz. W istocie był wulkanem odpoczywającym między jednym a drugim wybuchem. Pod przeciwległą ścianą, w ławie obrony, siedziała L. Diana Davis

289

z wypoczętą twarzą, upudrowanym nosem i świeżo zrobioną fryzurą. Macierzyńskim gestem obejmowała chudziutkie ramiona swojej klientki.

Punktualnie o dziewiątej woźny sądowy, mężczyzna z bicepsami rozpychającymi rękawy ciemnozielonego uniformu, zawołał: „Proszę powstać!”. Yuki wstała i gdy sędzia zajął swoje miejsce, z powrotem usiadła. Nicky rozkaszlał się w chusteczkę. Parisi nałożył nakrętkę na pióro i wsunął je do wewnętrznej kieszeni marynarki. Na widok wchodzących na salę sędziów przysięgłych Yuki zwróciła głowę w ich stronę i splotła palce dłoni niemal do bólu.

Weszło dwanaście osób, mężczyźni i kobiety w niedzielnych strojach, kobiety prosto od fryzjera, z polakierowanymi włosami i połyskującą biżuterią, mężczyźni w marynarkach i pod krawatem.

Przewodnicząca ławy przysięgłych, Maria Martinez, około trzydziestki, czyli w wieku Yuki, była wykładowcą socjologii i matką dwojga dzieci. Yuki nie wyobrażała sobie, że taka osoba mogłaby opowiedzieć się po stronie prostytutki, która pozwoliła umrzeć chłopakowi i zacierała ślady, wyrzucając jego szczątki do kontenera na śmieci.

Martinez postawiła torebkę na podłodze obok krzesła.

Sędzia Bendinger otworzył swój laptop, do protokólantki rzucił jakimś dowcipem, którego Yuki nie dosłyszała, za to w tym momencie poczuła, jak ciarki przechodzą jej po karku i ramionach. Sędzia przekręcił się z fotelem przodem do sali.

— Proszę o spokój — rzekł głośno.

Gdy na sali zaległa cisza, zapytał przysięgłych, czy mają werdykt.

— Tak, mamy, Wysoki Sądzie — odpowiedziała Martinez.

Dokument powędrował z rąk Martinez do rąk sędziego i z powrotem do Martinez. Nicky Gaines znowu się rozkaszlał.

290

Parisi sięgnął ręką za plecami Yuki i dał mu prztyczka w tył głowy, marszcząc gniewnie brwi.

— Czy pani przewodnicząca jest gotowa odczytać werdykt? — spytał sędzia Bendinger. Martinez wstała, wydawała się drobna w ciemnografitowym kostiumie. Przełknęła ślinę.

— My, ława przysięgłych, uznajemy oskarżoną za niewinną zarzucanego jej morderstwa drugiego stopnia. Uznajemy oskarżoną za niewinną zarzucanego jej składania fałszywych zeznań...

Na przepełnionej do granic możliwości sali sądowej wybuchły głośne okrzyki, na ich tle rozlegały się ostre uderzenia sędziowskiego młotka.

— Co ona powiedziała? Co powiedziała? — Gaines wciąż z niedowierzaniem pytał Yuki, mimo że sędzia podziękował już ławie przysięgłych za ustalenie werdyktu.

Yuki poczuła się źle, to było także odczucie fizyczne. Przegrała. Przegrała sprawę, zawiodła wszystkich: policję, urząd prokuratura okręgowego, Campionów, nawet Michaela. Włożyła pracę i serce w zadośćuczynienie zmarłemu chłopcu i się nie udało.

— To zajęcie nie dla mnie — powiedziała do siebie. Zerwała się z krzesła.

Nie mówiąc ani słowa do Gainesa i Parisiego, odwróciła się do Campionów.

— Bardzo mi przykro — powiedziała.

Ze spuszczonymi oczami, roztrącając skłębionych w przejściu ludzi, dopadła do drzwi.

Rozdział 92

Nim wyszła z sali, Yuki zauważyła, że z rzędów dla publiczności zerwał się Twilly, najwidoczniej z zamiarem dopadnięcia jej za drzwiami. Sukinsyn. Ocierając się o ludzi, stojących w ścisku na korytarzu, dotarła do damskiej toalety, znalazła wolną kabinę i zamknęła się w niej. Przez długie minuty siedziała z głową w dłoniach, potem podeszła do umywalki, przemyła twarz i włożyła słoneczne okulary.

Znalazła wyjście ewakuacyjne z korytarza i z sercem walącym w piersi zbiegała po schodach, rozpamiętując werdykt, kompletnie zszokowana orzeczeniem ławy przysięgłych. Junie Moon jest niewinna. Opinia publiczna będzie rozjuszona, gdy dowie się, że wychodzi z więzienia na wolność. Winą obarczy prokuratora i słusznie.

Yuki jako strona oskarżająca poniosła klęskę.

Otworzyła drzwi do lobby i ze spuszczoną głową wyszła z szarego klockowatego budynku w równie szary koloryt przedpołudnia. Na najwyższym stopniu schodów wiodących do gmachu stał Len Parisi, który — niczym rudowłosa sekwoja — wyrastał ponad gęstą kępę dziennikarzy, wyciągających ręce z mikrofonami i kamerami, wywrzaskujących pytania.

Wśród reporterów telewizyjnych zobaczyła Andersona Coopera

292

i Ritę Cosby, Dianę Dimond i Beth Karas. Wszystkie kamery pracowały, gdy Parisi wygłaszał swoje politycznie poprawne bla-bla-bla, takie, na jakie mógł się zdobyć urzędnik państwowy po przebytym zawale i prawdopodobnie z następnym grożącym mu w przyszłości.

Kilkanaście metrów dalej i kilka stopni poniżej reporterzy otaczali Marię Martinez i paru innych sędziów przysięgłych.

Przechodząc obok, Yuki usłyszała z ust Martinez znamienne zdanie.

— Byliśmy pod presją uzasadnionych wątpliwości.

W tym momencie kamery skierowały się w górę, bo właśnie przez wielkie, podwójne drzwi ze szkła i metalu wychodziła L. Diana Davis, wciąż chroniąc opiekuńczym ramieniem Junie Moon.

Yuki pokonała biegiem resztę schodów w dół. Przy krawężniku stał Connor Campion i jego żona, kierowca czekał na nich przy otwartych drzwiach lincolna sedana. Campion pogrążony był w rozmowie z Jasonem Twillym. Yuki pocieszała się, że minęła ich niezauważona.

Ze wzrokiem wbitym w docelowy parking przeszła przez Bryant na czerwonych światłach i wmieszała się w tłum pieszych, zadowolona, że w nim niknie, czując również ulgę, że Twilly zajął się grubszą rybą niż ona. Z kluczykami w ręku odszukała swoje auto na tyłach parkingu.

Nagle usłyszała, że ktoś woła ją po imieniu. Odwróciła się z grymasem niechęci i zobaczyła, że zbliża się Twilly. Z rozwianymi jak skrzydła połami marynarki skojarzył jej się z sępem.

— Yuki! Zaczekaj!

Jason Twilly znowu ją napastuje!

Rozdział 93

Yuki wsadziła kluczyk do zamka, usłyszała miękkie kliknięcie, puściły blokady w drzwiach auta.

— Yuki, zaczekaj!

Odwróciła się z jedną ręką zaciśniętą wokół paska od torebki, drugą na rączce aktówki.

— Nie mam ci nic do powiedzenia, Jason. Odejdź.

Twilly się wściekł, przeszył ją wzrokiem bazyliszka, wyglądał, jakby mógł stracić nad sobą kontrolę.

— Posłuchaj mnie, mała. Ciesz się, że przegrałaś, ponieważ Junie Moon nie zabiła Michaela Campiona. Wiem, kto to zrobił.

Boże, czy ja dobrze słyszę? — nie dowierzała własnym uszom.

— Spójrz na mnie. Przypatrz mi się. Może to ja go zabiłem.

Wskoczyła za kierownicę, trzaskając mu drzwiami przed nosem. Pochylił się, zaczął bez opamiętania stukać w szybę, wyglądał jak szaleniec. Przez szybę usłyszała jego wrzask:

— Nie skończyliśmy ze sobą, Yuki! Nie odjeżdżaj!

Przekręciła kluczyk w stacyjce, nacisnęła pedał gazu i z piskiem opon ruszyła z miejsca. Jak tylko opuściła parking, przerażona zadzwoniła do Lindsay, podnosząc głos do wrzasku, by przekrzyczeć hałas uliczny.

294

— Jason Twilly powiedział mi właśnie, że wie, kto zamordował Campiona, ale słuchaj, Lindsay, on sugerował, że sam jest tym mordercą. Że to on zabił Michaela. Lindsay! Ten drań byłby do tego zdolny.

Gdy okrążała parking, zobaczyła w lusterku wstecznym Twilly'ego w czarnym wynajętym mercedesie. Przejechała skrzyżowanie przy zapalającym się czerwonym świetle i gwałtownie skręciła w najbliższą przecznicę. Kiedy upewniła się, że zgubiła ogon, podjechała przed Budynek Sprawiedliwości i zaparkowała na podjeździe pożarowym.

Mignęła ochronie legitymacją służbową, przeszła szybko przez bramkę do wykrywania metalu i schodami pobiegła na trzecie piętro do policyjnej sali. Dyszała ciężko, gdy stanęła przed Lindsay, czekającą na nią przy wejściu.

— Nie bój się i nie martw — powiedziała Lindsay.

Rozdział 94

Po dwóch godzinach od wyjścia z Budynku Sprawiedliwości miała zapakowaną podręczną torbę podróżną i wyjeżdżała z miasta. Jadąc przez most Golden Gate w kierunku Port Reyes, wciąż jeszcze nie mogła się otrząsnąć po incydencie z Twillym, prześladowało ją echo jego głosu.

Czy możliwe, że to on zabił Michaela Campiona? A jeżeli tak, dlaczego to zrobił?

I dlaczego jej o tym powiedział?

Włączyła radio, znalazła stację z muzyką klasyczną, ustawiła na głośny odbiór; kojące dźwięki wypełniły auto i jej umysł. Popołudnie było piękne. Wkrótce miała się znaleźć w „różanej chatce”, spacerować przy fali przyboju i przypomnieć sobie, że nie nawykła do ponoszenia klęsk.

Co się tyczy tej sprawy, jeszcze podejmie walkę.

Gdy znalazła się na drodze stanowej numer 1, uległa urokowi krajobrazu. Wyłączyła radio i opuściła wszystkie szyby, żeby słyszeć grzmoty fal rozbijających się o wysokie skały w dole. Nasycone wilgocią oceaniczne powietrze zwiewało jej włosy z czoła i zaróżowiło policzki. Zerkała na błękit morza ciągnącego się po horyzont i dalej do brzegów Japonii, chłonęła odświeżającą morską bryzę, świadomie i głęboko oddychając. Wewnętrzne napięcie stopniowo ustępowało.

296

W miasteczku Olema zjechała z autostrady numer 1, przejechała obok sklepików skupionych przy skrzyżowaniu i od tego miejsca musiała odtwarzać z pamięci siatkę bocznych dróg. Spojrzała na zegarek. Zaledwie pół do trzeciej, kawał czasu do zachodu słońca.

Ledwie dostrzegła zakryty roślinnością znak, informujący, że do celu ma niecałe pół kilometra. Skręciła z drogi w leśny wąwóz i pięła się w górę piaszczystą drogą z wyrobionymi koleinami, która kończyła się półkolistym podjazdem pod recepcję.

Yuki została powitana przez administratorkę, Paulę Vaughan, wysoką, postawną blondynę, która wzięła od niej kartę kredytową i przeciągnęła ją przez czytnik. Wymieniły parę zdawkowych uprzejmości, gdy terminal obsługiwał kartę. I nagle Vaughan wyszła poza oficjalności.

— Właśnie oglądałam wiadomości. Niedobrze, że pani nie wygrała.

Yuki podniosła głowę.

— Ma pani kartę z menu na wynos, tak? O ile wiem, najbliższy bar wydaje gotowe dania?

Po kilku minutach otwierała drzwi do „różanej chatki”. Zostawiła bagaż w większej sypialni i rozsunęła drzwi na taras. Na prawo miała pieszy szlak ciągnący się dalej w górę przez las aż do szczytu wzniesienia, skąd rozciągał się wspaniały widok na ocean.

Już kiedyś szła tym szlakiem z Lindsay.

Przebrała się w dżinsy i adidasy. Otworzyła szyfrowany zamek aktówki, wyjęła z niej nowiutki pistolet smith & wesson kaliber 357, wsunęła go do kieszeni wiatrówki, do drugiej kieszeni włożyła komórkę. Zanim jednak wyszła nacieszyć się przyrodą, rozległo się natarczywe pukanie do drzwi.

Natychmiast poczuła na nowo nieznośne łomotanie serca.

Rozdział 95

Jason Twilly, w spodniach khaki, niebieskim swetrze i ze skórzaną torbą przewieszoną przez ramię, wyglądał przystojnie i po miejsku, jakby właśnie zszedł z którejś ze stron magazynu Town & Country. Miał na ustach charakterystyczny asymetryczny uśmiech, teraz znowu ujmujący, a nie diaboliczny.

— Co tu robisz, Jason?

Yuki uchyliła drzwi zaledwie na dziesięć centymetrów, tylko tyle, żeby móc go widzieć i słyszeć. A rękę trzymała w kieszeni, zaciśniętą na pistolecie, który dodawał jej otuchy, bo wiedziała, co ta broń potrafi.

— Powiem ci, Yuki, że gdybym nie lubił cię tak bardzo, czułbym się straszliwie dotknięty. Przez większość życia opędzam się od kobiet, a ty zatrzaskujesz mi drzwi przed nosem.

— Jak mnie tu znalazłeś?

— Czekałem, aż wyjdziesz z domu i jechałem za tobą. Nic trudnego. Chcę przeprosić za swoje gwałtowne zachowanie dziś rano. — Westchnął. — Widzisz, znalazłem się w tarapatach. Wziąłem ogromną zaliczkę, książki nie ma, a pieniądze się rozeszły.

— Tak szybko?

— Niestety. Zakłady sportowe. Moja drobna słabość. —

298

Postarał się o uśmiech niewinnego chłopca. — Uczciwie mówiąc, to coś więcej niż drobna słabość, raczej tocząca się kula śniegowa. Mówię o tym, żebyś okazała trochę zrozumienia. Ci wredni ludzie żądają zwrotu pieniędzy. Guzik ich obchodzi, że w świetle wydarzeń koncepcja książki nie wypaliła.

— Nie mój problem, Jason.

— Poczekaj. Chwileczkę. Posłuchaj mnie jeszcze, okay? Nie mam jak zwrócić zaliczki, zrozum, tonę w długach. Żeby skończyć książkę, muszę wniknąć w twoje uczucia i myśli, móc cytować twoje autentyczne słowa... Wspólnie dopiszemy satysfakcjonujący finał do historii Michaela Campiona.

— Mówisz serio? Nie pamiętasz swojego ordynarnego zachowania? Do diabła, nie mam ci nic do powiedzenia, Jason.

— Yuki, to nie sprawa osobista, to biznes. Nie zamierzam cię więcej obrażać, okay? Poświęć mi jedną marną godzinę, a sama też skorzystasz. Traktujesz swój zawód jak misję, a tu jakaś dziwka z sercem z kamienia wymknęła ci się z rąk. Zostałaś obrabowana z wygranej, Yuki.

— A jeżeli nie zgodzę się na udzielenie ci wywiadu?

— Będę musiał pisać, wczuwając się w ciebie, co jest do dupy. Nie każ się dłużej błagać, okay?

Yuki wyjęła pistolet z kieszeni.

— To jest kaliber trzysta pięćdziesiąt siedem — powiedziała, podsuwając mu broń pod nos.

— Widzę, widzę — Twilly wyszczerzył zęby, potem wręcz zarechotał. — Jesteś bezkonkurencyjna.

— Cieszy mnie, że cię rozbawiłam.

— Jestem reporterem, Yuki, a nie gangsterem. Ale w porządku. Weź ze sobą broń. Bóg mi świadkiem, chcę, żebyś czuła się ze mną bezpiecznie. Idziemy na spacer?

— W tamtą stronę — powiedziała.

Wyszła za próg i zamknęła za sobą drzwi.

Rozdział 96

Szli przez las pieszym szlakiem w górę, Yuki przez cały czas z ręką zaciśniętą w kieszeni na pistolecie. Twilly prowadził rozmowę, wypytując ją o opinię na temat sędziów przysięgłych, linii obrony i werdyktu. Przez moment miała wrażenie, że idzie u boku czarującego mężczyzny, który pociągał ją jeszcze kilka tygodni temu. Musiała sobie przypomnieć, kim on naprawdę jest.

— Uważam, że werdykt był absolutnie zaskakujący — powiedziała Yuki. — Nie przychodzi mi do głowy, co więcej i inaczej mogłam zrobić.

— Nie popełniłaś żadnego błędu. Junie Moon jest niewinna. W tym rzecz — skomentował Twilly.

— Czyżby? Wiesz, że jest niewinna, a niby skąd?

Dotarli na grzbiet wypiętrzonego nad piaszczystą Kelham Beach klifu, z którego można było podziwiać najpiękniejszą panoramę Pacyfiku. Twilly przysiadł na głazie, Yuki o metr dalej na innym. Po chwili otworzył swoją torbę i wyciągnął dwie butelki wody. Odkręcił nakrętkę pierwszej i podał Yuki butelkę.

— Czy nie wydaje ci się dziwne, że nie znaleziono żadnego materialnego śladu na tak zwanym miejscu zbrodni? — zapytał.

300

— Dziwne, ale może się zdarzyć — odparła Yuki, pociągając głęboki haust wody z butelki.

— A ta informacja, jaką „zdobyła” policja! To był anonimowy telefon, tak?

— Skąd o tym wiesz?

— Pisałem książkę o Michaelu, Yuki. Chodziłem za nim niemal krok w krok. Tamtej nocy poszedłem za nim do domu Junie. Gdy do niej wszedł, poczułem, że los się do mnie uśmiechnął. Michael Campion spędzający noc z dziwką! Prawdziwa gratka dla autora książki o nim. Czekałem i widziałem, jak wychodzi. Całkiem żywy. Oczywiście nie mogłem wiedzieć, że odtąd nikt go już nigdy nie zobaczy.

— Hm? — mruknęła Yuki.

Przyszła tutaj z Twillym, żeby dowiedzieć się od niego, kto zabił Michaela, lub wręcz wysłuchać spowiedzi mordercy, niestety nagle doznała przedziwnego uczucia, że w jej głowie ekspanduje pianka uszczelniająca.

Co się dzieje?

Kontury obiektów tańczyły jej przed oczami, głos Twilly'ego wydobywał się z jego ust w postaci komiksowego dymku, to wznosząc się, to opadając. Co to znaczy? Co w ogóle mówi ten Twilly?

— Czy dobrze się czujesz? — zapytał. — Nie wyglądasz najlepiej.

— Czuję się świetnie — odparła. A naprawdę miała zawroty głowy i zbierało jej się na wymioty. Złapała się oburącz za kamień, na którym siedziała, usiłując zachować równowagę.

Mam broń! przypomniała sobie.

Która godzina?

Zdaje się, że powinna była przez cały czas zerkać na zegarek?

Rozdział 97

Twarz Twilly'ego nienaturalnie wielka przy jej twarzy. Łypał na nią ślepiami nad ogromniastym nosem i zębami wyszczerzonymi jak u dyni na Halloween. Bąblowate kształty słów wypływających z jego ust fascynowały Yuki bardziej niż ich treść.

Weź się w garść, mówiła sobie, weź się w garść.

— Powtórzysz, co mówiłeś?

— Kiedy Michael zaginął — tłumaczył Twilly cierpliwie — policja była bezradna. Żadnych punktów zaczepienia. Żadnych podejrzanych. Odczekałem kilka miesięcy.

— Uhmm.

— Sensacyjna historia Campiona zwietrzała, więc zrobiłem, co należało. Spełniłem tylko obywatelski obowiązek, tak? Zadzwoniłem z informacją. Podsunąłem policji osobę podejrzaną. Zgodnie z prawem. Widziałem przecież Michaela wchodzącego do domu tej małej ladacznicy, która nazwała siebie Junie Moon.

— Ty... to byłeś ty?

— Tak, ja. I ni z tego, ni z owego ona się przyznaje, jakby Bóg wysłuchał mojej modlitwy. Rety, czasem nachodzą mnie wątpliwości, czy ona rzeczywiście tego nie zrobiła. Jednak nie udało ci się, Yuki, doprowadzić do wyroku skazującego. Niestety. To

302

gówniane zakończenie mojej książki. Jeżeli w ogóle istnieje zabójca Michaela, jest na wolności. Czyli ja budzę się z ręką w nocniku, więc kombinuję i wpadam na pomysł bombowego finału. Będę miał, co chcę. I do tego ty mi jesteś potrzebna, dziewczynko — ciągnął Twilly. — Jestem pewien, że docenisz dramatyzm i poezję finału.

Widziała jakieś błyski na niebie za plecami Twilly'ego, kolorowe plamy i obiekty zaprzeczające rozumowi. W uszach tętniły jej dziwne dźwięki: pulsowanie krwi czy też dudnienie kopyt dzikich zwierząt w zaroślach. Co się dzieje?

— Co... co jest... ze mną?

— Załamanie nerwowe, Yuki, jesteś w głębokiej depresji.

— Ja?

— Ty. Ty... masz... objawy... depresji.

— Nieee... — protestowała. Usiłowała wstać, ale jej nogi były jak z waty. Patrzyła na Twilly'ego, miał oczy jak wielkie, czarne dziury.

Przypomniała sobie o pistolecie. Gdzie on jest?

— Masz depresję zagrażającą życiu, Yuki. Przyznałaś mi się do tego dzisiaj rano na parkingu. Mówiłaś, że brakuje ci miłości. Wyznałaś, że twoja matka zmarła, bo jej nie ratowałaś.

I powiedziałaś również, że nie możesz się pogodzić z tym, że zawaliłaś sprawę.

Usiłował namieszać jej w głowie.

— Zwariowałeś.

— Nie ja. Ty zwariowałaś! Kamery cię nie oszczędziły. Tysiące ludzi oglądało cię, jak uciekałaś z sali sądowej — mówił Twilly, skandując dobitnie słowa, które trafiały do niej z siłą, lecz pozbawione sensu. — Wiem, jak pociągnąć tę historię. Otóż biegniesz na parking, a ja za tobą, mówisz, że chcesz się zabić, bo nie możesz przeżyć hańby. Wybierasz japońskie honorowe wyjście z sytuacji. Harakiri. Wszystko jasne?

303

— Nieee!

— Tak, dziewczynko. Oznajmiasz, że popełnisz samobójstwo. Jadę za tobą, bo się boję o ciebie.

— Ty...?

— Jaaaa! O ciebie. Pokazujesz mi pistolet, który kupiłaś, żeby rozstać się z życiem. Giniesz, ofiarowując mi w prezencie sensacyjny finał historii, na jaki moja książka zasługuje.

Pistolet! Pistolet! Rękę miała jak z gumy. Nie mogła jej oderwać od głazu. W ciemności rozbłysły światła.

— Ja nie... nieee...

Zaczęła się osuwać na ziemię, ale Twilly brutalnie chwycił ją za ramię.

— Pani prokurator przegrała sprawę — kontynuował — i odebrała sobie życie, nie mogąc znieść klęski. Strzał w dziesiątkę. Rozumiesz? Bingo. Precyzyjny strzał w skroń i kolejna porcja szmalu wpływa na moje konto. Dzięki twojej dramatycznej, tragicznej, filmowej śmierci. A ponadto, Yuki, gra tu także rolę motyw emocjonalny. Ja naprawdę ciebie znienawidziłem.

— Która godzina? — zapytała Yuki, mrugając powiekami. Przed oczami zamigotały jej gwiezdne punkciki, układające się, o dziwo, w rysy twarzy Twilly'ego.

Rozdział 98

Odchodziłam od zmysłów.

Przekaz audio z nadajnika w zegarku Yuki dochodził głośny i czysty, aż tu nagle go straciliśmy! Znaleźliśmy się poza zasięgiem! Chwyciłam Conklina za rękę, zatrzymując go na ścieżce, która dalej przecinała małą polankę, a potem rozwidlała się w trzech kierunkach.

— Zgubiłam sygnał!

— Wstrzymać się! — rozkazał Conklin przez mikrofon do grupy SWAT, bo ludzie z tej elitarnej jednostki policyjnej brali udział w akcji, idąc za nami przez las szeroką tyralierą.

I nagle zakłócenia radiowe ustąpiły. Nie słyszałam Yuki, ale głos Twilly'ego był dźwięczny, czytelny.

— Kiedy to planowałem — mówił — w wyobraźni widziałem ciebie szybującą w dół tego urwiska niczym ptak z rozwiniętymi skrzydłami. Teraz myślę, że strzelisz sobie w skroń, Yuki.

Krzyk Yuki był przenikliwy. Przejmujący, bez słów. Twilly straszył Yuki, że ją zabije! Dlaczego ona nie sięga po broń?

— Tam w górze! Na samym szczycie! — wrzasnęłam do Conklina.

305

Znajdowaliśmy się w odległości blisko dwustu metrów od nich. Dwieście metrów! Teraz nie miało już znaczenia, czy Twilly nas usłyszy. Puściłam się dzikim pędem naprzód.

Jeżyny czepiały się ubrania, gałęzie biły mnie po twarzy. Potknęłam się na wystającym korzeniu, zdążyłam wyciągnąć ręce i owinąć się wokół drzewa. Rozrywało mi płuca. Wreszcie zobaczyłam ich sylwetki między drzewami. Twilly był jednak tak blisko Yuki, że nie mogłam przymierzyć się do celnego strzału.

— Twilly! Puść ją! — wrzasnęłam.

Usłyszałam suchy trzask wystrzału.

O Boże, nie! Yuki!

Ptaki zerwały się z drzew, jakby rażone śrutem, a echo strzału niosło się po zboczu. Ośmioro nas wypadło z lasu. Dobiegłam do Yuki, skulonej na klęczkach, z głową przy ziemi.

Pistolet trzymała w dłoni.

Kucnęłam przy niej i potrząsnęłam ją za ramiona.

— Yuki! Yuki! Odezwij się! Błagam!

Rozdział 99

Twilly trzymał ręce w górze.

— Dzięki Bogu, że się pani pojawiła, poruczniku. Usiłowałem ją powstrzymać, ale pani przyjaciółka była zdeterminowana, zamierzała odebrać sobie życie.

Podciągnęłam Yuki w ramiona. Nie widziałam krwi, żadnej rany, choć w powietrzu unosił się zapach prochu. Oddała przypadkowy strzał.

— Yuki, jestem tu, skarbie, jestem przy tobie.

Jęczała, coś mamrotała, wyglądała na zamroczoną. W oddechu nie wyczuwałam alkoholu. Była po jakichś lekach?

— Co jej jest?! — wrzasnęłam do Twilly'ego. — Co jej zrobiłeś?!

— Nic — odparł. — W takim stanie ją zastałem.

— Jesteś aresztowany, kanalio! — ryknął Conklin. — Ręce do tyłu!

— Pod jakimi zarzutami, jeśli wolno spytać?

— Jak ci się na początek podoba usiłowanie zabójstwa?

— Wolne żarty, nawet jej nie dotknąłem.

— Yuki miała nadajnik, koleś. Planowałeś zmusić ją do skoku z klifu. Mamy to wszystko nagrane.

307

Conklin zacisnął kajdanki tak mocno, że Twilly krzyknął z bólu. Wezwałam helikopter ewakuacyjny i czekając na jego przylot, cały czas trzymałam Yuki w ramionach.

— Lindsay? — ocknęła się w pewnym momencie. — Miałam to... w zegarku... tak?

— Jasne, że miałaś nadajnik, skarbie. — Uścisnęłam ją mocno, dziękując Bogu, że moja przyjaciółka żyje.

Nie wypuszczając jej z objęć, rozważałam wszystkie aspekty rozwoju sytuacji. Teraz zatrzymaliśmy Twilly'ego za próbę zamachu na życie Yuki, ale powodem, dla którego go śledziliśmy do tego miejsca, było zupełnie co innego. Rano napomknął Yuki, że to on zabił Michaela Campiona.

Ostatnie dziesięć minut jego zwierzeń na klifie temu zaprzeczały.

Conklin nachylił się nad nami.

— Wciągał ją w zasadzkę? Yuki miała stracić życie, bo to byłoby dobrym zakończeniem jego książki?

— Tak mówił ten psychol.

I niemal mu się udało. Teraz zakończeniem będzie jego historia. Jego aresztowanie, proces i, miejmy nadzieję, skazanie.

Yuki próbowała nam coś powiedzieć, lecz z jej ust wydobywały się jedynie strzępy słów.

Z trudem łapała powietrze.

— Co on ci dał, Yuki? Jakiś narkotyk?

— Wo... woda — wyjąkała.

— Ekipa medyczna będzie za chwilę, dadzą ci wodę, skarbie.

Głowa Yuki opadła mi na kolana, warkot nad naszymi głowami oznajmiał przybycie śmigłowca.

Pochyliłam głowę, żeby chronić oczy przed pyłem i... coś błysnęło na ścieżce.

— Twilly wrzucił narkotyk do wody! To chciałaś powiedzieć,

308

Yuki? Rozpuścił coś w wodzie?! — Krzyczałam, żeby mnie nie zagłuszył hurkot maszyny.

Yuki tylko kiwnęła głową. Kilka sekund później Conklin pakował do foliowej torebki dowód rzeczowy w postaci dwóch plastikowych butelek z wodą. Yuki wciągano windą do brzucha helikoptera.

Część piąta

Spełnienie

Rozdział 100

Hawk i Pidge zostawili samochód w odległości jednej przecznicy od ogromnego wiktoriańskiego domu w Pacific Heights, największego w tej dzielnicy, słynącej z okazałych rezydencji multimilionerów, z których każda miała zapierający dech widok na zatokę San Francisco.

Dom stanowiący ich cel budził respekt swoją wspaniałością, a jednocześnie wyglądał gościnnie. Ikona amerykańskości, ale kompletnie poza zasięgiem zwykłego Amerykanina, dostępny tylko dla najbogatszych.

Dwaj młodzi ludzie ogarnęli wzrokiem okna z szybkami w ołowianych ramkach, wieżyczki i stare drzewa, odgradzające dom od mieszkania dla służby nad ogromnym garażem oraz od sąsiadów z jednej i drugiej strony posesji. Nie żałowali czasu na zapoznanie się z planem domu na stronie internetowej agencji nieruchomości i mieli w głowie każdy kąt każdego piętra. Byli dobrze przygotowani i pewni swego, podnieceni, ale czujni.

To miała być ich najbardziej spektakularna i ostatnia zbrodnia. Chcieli ją udramatyzować, zostawić, jak zwykle, wizytówkę i zniknąć na zawsze, wracając do normalnego życia. Ta noc zostanie na długo zapamiętana. Utrzyma się przez tygodnie w

313

nagłówkach gazet, i zainspiruje producentów filmowych, przynajmniej kilku. Nie mieli wątpliwości, że o tej zbrodni nad zbrodniami będzie się mówić jeszcze w następnym stuleciu.

— Czy wyglądam dobrze? — spytał Pidge.

Hawk poprawił mu kołnierzyk od koszuli i obejrzał go ze wszystkich stron — od fryzury po buty.

— Robisz wrażenie, stary. Wyglądasz super.

Zwarli przedramiona w rzymskim geście powitania, jak Charlton Heston i Stephen Boyd w Ben Hurze.

— Ubi fumus — powiedział Hawk.

— Ibi ignis — odpowiedział Pidge.

Gdzie jest dym, tam jest ogień.

Pidge okręcił ciaśniej złotą folię wokół butelki cointreau i obydwaj ruszyli ramię w ramię kamienną alejką prowadzącą do frontowego ganku. Na szybie drzwi wejściowych widniała przytwierdzona przylepcem kartka: Apelujemy do dziennikarzy: Zostawcie nas w spokoju.

Hawk nacisnął przycisk dzwonka.

Bim-bom — odezwał się gong.

Przez szybki w oknach salonu Hawk dostrzegł rozpoznawalną sylwetkę sześćdziesięciopięcioletniego szpakowatego mężczyzny, znanego publicznie, i powiódł za nim wzrokiem, gdy ten przemierzał pokoje, zapalając w każdym światła, aż dotarł do frontowych drzwi.

Uchylił je.

— Czy to wy, chłopcy, telefonowaliście do mnie?

— Tak — odpowiedział Pidge.

— Jak się nazywacie?

— Proszę mnie na razie nazywać Pidge, a on to Hawk. Musimy być bardzo ostrożni. Jesteśmy w posiadaniu informacji, za przekazanie której mogą nas zabić.

— Musi nam pan zaufać — dodał Hawk. — Przyjaźniliśmy się

314

z Michaelem. Wiemy o czymś bardzo ważnym. Nie możemy dłużej milczeć.

Connor Campion obrzucił chłopców wzrokiem od stóp do głów i zdecydował, że ich wpuści. Albo nakarmią go bzdurami, albo, być może, i oby tak było, powiedzą mu coś, o czym powinien wiedzieć. Na pewno zażądają pieniędzy.

Otworzył drzwi szerzej i zaprosił ich do środka.

Rozdział 101

Campion poprowadził chłopców przez wielki hol i salon do biblioteki. Nie zapalił wszystkich świateł, włączył tylko witrażową lampę Tiffany'ego stojącą na biurku, które zabrał z gubernatorskiego gabinetu, oraz przypodłogowe oświetlenie ciągnących się do sufitu regałów z książkami prawniczymi.

— Czy pana żona jest w domu?

— Miała wyjątkowo stresujący dzień — odparł Campion. — Nie mogła na was czekać. Udała się na spoczynek. Czy poczęstować was drinkiem, chłopcy?

— Przynieśliśmy coś — powiedział Pidge, wręczając mu butelkę cointreau. Connor zsunął w dół złotą folię i spojrzał na nalepkę.

— Miły prezent. Zaraz otworzę dla was ten likier, chyba że wolicie coś innego. Mam scotcha.

— My dziękujemy — rzekł Pidge.

Campion postawił cointreau obok zdjęcia Michaela, które stało na bogato rzeźbionym kominku, potem schylił się, żeby otworzyć półokrągłe drzwiczki przeszklonej witryny, służącej mu za barek. Wyjął whisky chivas regal i szklankę. Kiedy się odwrócił, w ręku Hawka zobaczył pistolet.

316

Na widok broni zesztywniał. Pidge spojrzał na niego z pogardliwym uśmieszkiem.

— Zwariowaliście? To napad?

Oczy Hawka błyszczały z radosnego podniecenia, gdy wyciągał z kieszeni szpulkę żyłki wędkarskiej. Campiona ogarnęło przerażenie, rosło w nim straszliwe podejrzenie co do ich zamiarów. Udając spokój, odwrócił się do nich plecami.

— Rozmyśliłem się, nie będę pił — rzekł jak najbardziej neutralnym tonem. W zwolnionym tempie wstawiał butelkę Cointreau do barku, jakby celebrował tę czynność, a jednocześnie drugą ręką sięgnął w głąb półki.

— Musimy pana związać, żeby upozorować włamanie. To niezbędny warunek naszego bezpieczeństwa — grzecznie wyjaśniał Pidge.

— I proszę sprowadzić na dół panią Campion — polecił kategorycznym tonem Hawk. — Na pewno zechce usłyszeć, co mamy do powiedzenia.

Campion odwrócił się błyskawicznym ruchem z sig sauerem w ręku, wycelował w pierś Hawka i nacisnął spust. Pif-paf!

Na twarzy Hawka pojawił się wyraz osłupienia, gdy spojrzał na swoją przesiąkającą krwią koszulę.

— Hej, ty — powiedział tylko.

Campionowi aż nie chciało się wierzyć, że te głupie punki nie przewidziały, że ktoś taki jak on, musi mieć broń ukrytą w domu, i to wszędzie. Ponownie strzelił do Hawka, chłopak upadł na kolana. Podniósł jeszcze głowę i zrewanżował się strzałem, ale chybił, kula roztrzaskała lustro nad kominkiem. Wreszcie osunął się na podłogę twarzą na dywan.

Na odgłos strzelaniny Pidge zastygł na moment niczym słup soli, dopiero po chwili zaczął krzyczeć:

— Ty kutasie! Ty stary świrze! Coś ty narobił?!

Wycofywał się tyłem z pokoju, dopiero za progiem się odwrócił i pogalopował do drzwi frontowych. Campion podszedł do

317

Hawka, kopnięciem wytrącił pistolet z jego wyciągniętej ręki, ale stracił przy tym równowagę i przewrócił się, uderzając brodą o krawędź biurka. Dźwignął się, czepiając rękami nogi od biurka, po czym pokuśtykał do holu. Nacisnął guzik interkomu, połączonego z domkiem dozorcy.

— Glen! — krzyknął. — Zadzwoń pod dziewięćset jedenaście. Postrzeliłem kogoś!

Wyszedł przed dom na kamienną ścieżkę, ale Pidge już zniknął. Dozorca biegł przez trawnik z karabinkiem w ręku, a Valentina stała w progu z okrągłymi oczami, pytając, co się, na Boga, dzieje.

W przyległych domach zapaliły się światła, u jednego z sąsiadów rozszczekał się wilczur.

Po Pidge'u nie było śladu.

Campion zacisnął rękę w pięść na kolbie pistoletu.

— Zabiłeś mojego syna, sukinsynie, ty to zrobiłeś! Ty zabiłeś mojego syna! — Jego krzyk niósł się w ciemności.

Rozdział 102

Zajechałam przed dom Campionów po piętnastu minutach od telefonu Jacobiego. Istne stado wozów policyjnych blokowało ulicę, sanitariusze podjeżdżali już noszami transportowymi wraz z ich ładunkiem pod otwarte drzwi ambulansu.

Zbliżyłam się do noszy, chcąc utrwalić sobie jak najwięcej szczegółów wyglądu ofiary.

Maska tlenowa na wpół zakrywała twarz, prześcieradło sięgało pod brodę. To był biały mężczyzna. Jego wiek oceniałam na parę lat poniżej lub powyżej dwudziestki. Modnie ostrzyżone włosy koloru ciemnoblond, wzrost chyba blisko metr osiemdziesiąt.

Najważniejsze: żył.

— Wyjdzie z tego? — zapytałam sanitariuszkę.

Wzruszyła ramionami.

— Ma w sobie dwie kulki, pani porucznik. Stracił dużo krwi.

Wewnątrz domu Jacobi i Conklin przepytywali byłego gubernatora i jego żonę, którzy siedzieli ramię przy ramieniu na sofie, splótłszy dłonie. Conklin rzucił mi znaczące spojrzenie: miało mi coś podpowiedzieć. Minęło dobre kilka minut, zanim zrozumiałam, co chciał mi przekazać.

Jacobi poinformował mnie w skrócie, jakie ustalenia poczynili

319

na miejscu przed moim przyjściem, niestety nic znaleźli żadnych dokumentów przy chłopaku, którego postrzelił Campion. Potem kontynuował rozmowę z gubernatorem.

— Mówi pan, że potrafi rozpoznać tego drugiego chłopaka, tak? Pomóc naszemu portreciście?

Campion kiwnął głową.

— Absolutnie. Nigdy nie zapomnę tej twarzy.

Campion sprawił na mnie wrażenie osoby załamanej. Nie minęła nawet godzina od momentu, kiedy strzelał do człowieka, więc gdy wskazywał mi krzesło koło sofy, byłam przekonana, że o tym chce ze mną mówić. Myliłam się.

— Michael pragnął spędzać czas tak, jak jego koledzy. Wychodzić z domu. Zabawić się. A ja za każdym razem stawałem mu na drodze. Ilekroć przyłapałem go na tym, że wymyka się w nocy, dostawał ostrą reprymendę, karałem go zawieszeniem przywilejów. Znienawidził mnie za to.

— To nieprawda — ostro wkroczyła Valentina. — Robiłeś to, na co ja nie miałam odwagi się zdobyć, Connor.

— Tak? — Zachęciłam go do mówienia, nie wiedząc, do czego zmierza.

Twarz Campiona zdradzała kompletne wyczerpanie.

— Był nieodpowiedzialny — kontynuował — a ja musiałem dbać o jego bezpieczeństwo. Myślałem o przyszłości, nie traciłem nadziei na nowe procedury medyczne, przełomowe odkrycie w farmacji. Cokolwiek. Powiedziałem mu wprost: „Kiedy postanowisz rozpocząć życie mężczyzny, uprzedź mnie o tym”. Nie było w tym oburzenia, tylko lęk o niego. — Głos Campiona się załamywał. — Straciłem go, zanim straciłem go naprawdę.

Żona próbowała go uspokoić, ale nie dawał się pocieszyć.

— Tyranizowałem go. Ja i Mikey nie rozmawialiśmy ze sobą przez cały miesiąc, ostatni w jego życiu. Gdybym był wiedział, że

320

ma tylko jeden miesiąc przed sobą... Powtarzał mi: „Jakość życia, tato. Ona jest najważniejsza”. Zatrzymał na mnie spojrzenie przekrwionych oczu.

— Pani wygląda mi na osobę ludzką, ciepłą, pani porucznik. Chcę, żeby pani rozumiała to wszystko. Wpuściłem tych chuliganów do domu, bo obiecywali przekazać jakąś informację o Michaelu. Musiałem wiedzieć, co mają. Teraz jestem przekonany, że to oni zabili Michaela, a pani? Dzisiaj wieczorem chcieli nas także okraść. Ale dlaczego? Dlaczego?

— Nie wiem.

Przyrzekłam Campionowi, że jak tylko będziemy wiedzieć cokolwiek więcej, damy mu znać. Tylko tyle mogłam dla niego zrobić. Pojęłam natomiast, z jakiego powodu Conklin spojrzał na mnie tak wymownie, jak tylko pokazałam się w drzwiach.

Dałam znak partnerowi i wyszliśmy.

Rozdział 103

Oparci o bok mojego samochodu, zwróceni twarzami do rezydencji Campionów, patrzyliśmy z Conklinem na ciepłe światło przesączające się z wnętrza domu przez tysiące miniaturowych szybek. Campion i jego żona nie mieli pojęcia, jaki rodzaj śmierci zaplanowali dla nich na dzisiejszą noc Hawk i Pidge, ale my wiedzieliśmy, i gdy sobie uświadamiałam, jak było blisko tragedii, drętwiałam z przerażenia.

Gdyby Connor Campion nie zrobił użytku ze swojej broni, Hawk i Pidge upiekliby go żywcem wraz z żoną.

Rich wyjął paczkę papierosów, wysunął jednego dla mnie i tym razem zapaliłam razem z nim.

— Mogą być jakieś odciski palców na folii, w którą zawinęli butelkę z alkoholem — powiedział.

Kiwnęłam głową, ale raczej nie liczyłam na to, że gówniarze są w kartotece i w AFIS. Mielibyśmy dużo szczęścia, gdyby ich odciski były w Automatycznym Systemie Identyfikacji Daktyloskopijnej.

— Hawk. Pidge. Wariackie ptasie przydomki — mruknął Conklin.

— Dość dobrze przyjrzałam się Hawkowi. Odpowiada opisowi „anioła”, który wyniósł Molly Chu z pożaru.

322

Conklin wypuścił w czerń nocy długą smugę papierosowego dymu.

— A jeśli chodzi o Pidge'a, to rysopis, jaki podał gubernator, zgadza się z wyglądem chłopaka, który zastawił w lombardzie naszyjnik Party Malone.

— Jest jeszcze żyłka wędkarska. Więc co o tym myśleć...? — Zawiesiłam pytająco głos. — Że Hawk i Pidge zabili też Michaela Campiona? Raczej nie widzę ich jako morderców dzieciaka, mają swój modus operandi: dobierają się do bogatej pary, związują im ręce i nogi, zostawiają książkę z łacińską sentencją i podpalają dom.

— Mnie też nie leży ta hipoteza. Dlaczego jednak te ptaszki wybrały na ofiary Campionów? Jak sądzisz?

— Ponieważ Campionami interesują się media. Wielki dom. Wielki pożar. Wielkie nagłówki w prasie. Taka zbrodnia to prawdziwy sukces.

— Tyle że tym razem spartolili robotę — uśmiechnął się Conklin.

— Nareszcie — też się uśmiechnęłam.

Zaczynaliśmy obydwoje odczuwać ów dreszczyk emocji,

kiedy to po zapędzaniu się w ślepe zaułki nagle A prowadzi do B, a B do C. Byłam pewna, że Hawk i Pidge to sadyści, podpalacze, mający na sumieniu śmiertelne ofiary, niestety jeszcze nie potrafiliśmy im tego udowodnić, mało tego, nie wiedzieliśmy, kim są.

Przydeptałam niedopałek papierosa.

— Oby ten sukinsyn Hawk nie wykitował.

— Przynajmniej do czasu, kiedy będzie mógł mówić — uściślił mój partner.

Rozdział 104

Doktor Dave Hammond, który operował Hawka, krępy mężczyzna ze rdzawymi włosami, rzucił nam twarde spojrzenie perfekcjonisty, mającego za sobą ciężką noc mozolnego zszywania do kupy wnętrzności swojego pacjenta. Te same osiem godzin nocnych spędziliśmy z Conklinem w małej, ponurej poczekalni szpitala St. Francis, czekając na relację Hammonda.

Kiedy o 6.15 wszedł do poczekalni, skoczyłam na równe nogi.

— Czy jest przytomny?

— Określiłbym stan pacjenta jako touch and go, wzbija się do lotu i spada. Kurewsko krwawił, kiedy go przywieźli. Jedna kulka przebiła mu płuco i drasnęła aortę. Druga o mało nie rozerwała mu wątroby.

— Więc, panie doktorze, kiedy będziemy mogli z nim porozmawiać? — spytał Conklin.

— Czy pan zrozumiał, co mówiłem, inspektorze? Musieliśmy uczynnić płuca tego dzieciaka, zrobić mu transfuzję i wyciąć kawał wątroby. Nazywamy to ciężką operacją.

Conklin uśmiechnął się przymilnie.

— Okay, nie uroniłem ani słowa. Czy się wybudził?

— Przed chwilą otworzył oczy. — Hammond spojrzał na Richa

324

z niesmakiem. — Macie jedną minutę, z wejściem i wyjściem.

Nie potrzebowaliśmy więcej. Jedna minuta na wyciśnięcie z drania dwóch słów: jego imienia i nazwiska, powinna wystarczyć. Pchnęłam drzwi z tabliczką „Sala pooperacyjna” i podeszłam do łóżka Hawka. Widok był szokujący.

Leżał przymocowany do łóżka czteropunktowymi pasami bezpieczeństwa, żeby się nie poruszał i nie zniweczył trudu chirurgów. Nawet głowę miał unieruchomioną. Z kilku worków sączyły się kroplówki, z klatki piersiowej wystawał dren, wysysający krew z płuc, rurka odprowadzała mocz od cewnika do pojemnika pod łóżkiem, oddychał tlenem przez maskę.

Wyglądał fatalnie, ale żył.

Miałam go zmusić do mówienia.

Dotknęłam jego ręki.

— Cześć, mam na imię Lindsay.

Zamrugał powiekami i otworzył oczy.

— Gdzie... ja... jestem?

Powiedziałam, że został postrzelony, leży w szpitalu i nie jest z nim źle.

— Dlaczego nie mogę się poruszyć?

Wyjaśniłam, dlaczego jest w pasach unieruchamiających, i poprosiłam, żeby mi pomógł.

— Muszę zawiadomić twoją rodzinę, ale nie znam nazwiska.

Hawk prześlizgnął się wzrokiem po mojej twarzy, spojrzał niżej na odznakę w klapie i wybrzuszenie marynarki od pistoletu. Wymamrotał coś. Natężyłam słuch.

— Moje dzieło tutaj jest skończone.

— Nie! — krzyknęłam, chwytając go obydwoma dłońmi za rękę. — Nie umrzesz. Masz wspaniałego lekarza. Wszyscy chcemy ci pomóc, ale muszę znać twoje nazwisko. Proszę, Hawk, powiedz, jak się nazywasz.

Ściągnął usta, chyba chciał coś wyartykułować i w tymże

325

momencie, jakby przeszył go prąd, kręgosłup wygiął mu się w łuk, naprężyły się pasy mocujące, a jednocześnie w pokoju rozległo się przenikliwe bipanie systemu monitorującego. Omal nie zaczęłam krzyczeć.

Wciąż trzymałam dłonie na jego ręce, gdy oczy wywróciły mu się białkami do góry, a z krtani wydobyły się bulgoczące dźwięki jak przy nalewaniu gazowanej wody do szklanki. Na ekranie monitora kontrolującego funkcje życiowe tętno skoczyło do 170, potem spadło do 60 uderzeń i znowu podskoczyło, ciśnienie krwi poleciało w dół poniżej minimum.

— Co się dzieje? — spytał Conklin.

— Załamuje się! — krzyczał Hammond, pchając drzwi. Szybkie bipanie przeszło w ciągły przenikliwy sygnał, a zielone linie na monitorze biegły poziomo.

— Gdzie jest ten przeklęty wózek?! — darł się Hammond.

Gdy sanitariusze wtoczyli wózek, zostaliśmy z Conklinem odepchnięci pod ścianę. Pielęgniarka zasunęła zasłonę przy łóżku, straciliśmy widok. Słyszałam tylko rozgorączkowane głosy lekarzy, usiłujących przywrócić akcję serca.

— Wracaj, no wracaj — syczał Hammond. Po chwili się uspokoił. — Dupa blada. Czas śmierci: szósta trzydzieści cztery rano — oznajmił.

— Szlag! Niech to wszyscy diabli! — bluzgnęłam pod nosem do Conklina.

Rozdział 105

Trzy kwadranse po siódmej tego ranka zdjęłam marynarkę, powiesiłam ją na oparciu krzesła, otworzyłam swój kubek termiczny z kawą i usiadłam przy biurku, mając naprzeciwko Conklina siedzącego przy swoim.

— Umarł nam na złość, ten potwór. — Nie mogłam ochłonąć z wściekłości.

— On jest martwy, ale sprawa ruszyła z martwego punktu.

— Obiecujesz?

— Jasne. Słowo honoru skauta.

Otworzyłam szufladę biurka, wyjęłam dwa ciastka, każde opakowane w przezroczystą folię i nie starsze niż tydzień. Rzuciłam jednym w Conklina, złapał je w locie.

— Ho, ho, ho. Uwielbiam kobiety robiące wypieki.

Rozśmieszył mnie.

— Bądź wdzięczny za ciastko do kawy, mistrzu. Kto wie, kiedy znowu zobaczymy jakieś jedzenie.

Czekaliśmy na telefony. Zdjęcie Hawka, wywożonego z domu Campionów, niestety nieostre, niewyraźne, zostało zamieszczone w dzisiejszym numerze „San Francisco Chronicle”. Wydawało się raczej nieprawdopodobne, że ktoś mógłby go rozpoznać, nie można było tego jednak z góry wykluczyć. Tuż po ósmej zaświergotał mój

327

telefon. Chwyciłam słuchawkę i usłyszałam głos Charliego Clappera.

— Lindsay, są liczne odciski palców na butelce i folii, w którą była zawinięta.

— Powiedz mi coś dobrego.

— Chciałbym, kochana, niestety zidentyfikowaliśmy jedynie odciski palców Hawka, a jego nie ma w AFIS.

— Można się powiesić. Więc on pozostaje wciąż NN i, jak rozumiem, Pidge również.

— Przykro mi, dziecinko. Potwierdziliśmy odciski palców Connora Campiona, ale to oczywiste.

— Tak czy owak, dziękuję, Charlie. — Westchnęłam ciężko i wcisnęłam migający przycisk na drugiej linii.

Chuck Hanni odezwał się zdenerwowanym, wzburzonym głosem.

— Dobrze, że cię złapałem. Mamy kolejny pożar.

Stuknęłam w przycisk głośnika, żeby Conklin również mógł słuchać.

— Wybuchł kilka godzin temu w Santa Rosa — mówił Chuck. — Są dwie ofiary śmiertelne. Właśnie tam jadę.

— To podpalenie? Wpisuje się w nasze dochodzenie?

— Tamtejszy szeryf powiedział mi, że przy jednej z ofiar znaleziono książkę.

Patrzyłam na Conklina, wiedząc, że myśli o tym samym: Pidge, sukinsyn, nie marnował czasu.

— Spotkamy się na miejscu — rzuciłam Hanniemu.

Zapisałam adres i odłożyłam słuchawkę.

Rozdział 106

To był dom w stylu Tudor, otoczony wysokimi jodłami, wart miliony dolarów, podobnie jak inne w tej rezydencjalnej dzielnicy Santa Rosa, graniczącej z polem golfowym. Z trudem znaleźliśmy miejsce wśród samochodów ekipy szeryfa i wozów strażackich, które zajechały tu przed kilkoma godzinami. Strażacy kończyli akcję, ludzie koronera i specjalisty od podpaleń wchodzili i wychodzili, schylając się pod żółtą taśmą okalającą posesję.

Targała mną wściekłość, że Pidge znowu uderzył i po raz drugi dokonał jednego z potwornych podpaleń w hrabstwie, które było poza rejonem moim i Richa, a także Chucka.

Chuck zawołał na nas i razem podeszliśmy do domu.

— Ogień nie wyszedł poza garaż — powiedział, masując rękę ze starą blizną po oparzeniu.

Otworzył i przytrzymał dla nas drzwi garażu. Weszliśmy z Conklinem do środka. To był garaż na trzy samochody, pod ścianami mieścił się sprzęt do pielęgnacji trawnika, a na samym środku stał najnowszy model minivana z osmaloną karoserią, której pierwotny kolor ustąpił czerni i popielatej szarości. Hanni przedstawił nas szeryfowi Paulowi Arcario, koronerowi Cecilii Roach i specjaliście od podpaleń Mattowi Hartnettowi, który zaznaczył, że jest przyjacielem Chucka.

329

— Właściciel posesji to Alan Beam — poinformował nas Hartnett. — Nie został jeszcze wyjęty z samochodu. I mamy drugą ofiarę, kobietę. Znaleziona na podłodze tuż obok vana. Zwłoki są zabezpieczone w worku. Poza tym wszystko pozostało tu tak, jak to miejsce zastaliśmy.

Hanni poświecił latarką do wnętrza wraku, żebyśmy z Conklinem mogli przyjrzeć się spalonemu ciału ofiary na siedzeniu kierowcy. Fotel był mocno odchylony do tyłu. Nogi mężczyzny opasywał ciężki łańcuch, na kolanach leżała niewielka mała książka, poniżej dostrzegłam różowe, wystające zwoje jelita grubego.

Kolana ugięły się pode mną.

W nozdrza uderzył mnie potworny smród, zmieszana woń spalonego ciała i benzyny. Niemal słyszałam krzyk, błagania, cichy trzask zapałki i odgłos wybuchających płomieni. Rich zapytał, czy dobrze się czuję, powiedziałam „tak”. Tymczasem w wyobraźni przeżywałam tragedię, jaka rozegrała się tu we wczesnych godzinach rannych, trwogę i męczarnie palącego się żywcem człowieka.

Wyobrażenie piekła.

Rozdział 107

Doktor Roach zasunęła na zamek błyskawiczny worek ze zwłokami kobiety i poleciła wynieść je do furgonetki. Pani doktor była niewysoka, po czterdziestce, gęste, siwiejące włosy upinała w koński ogon, z szyi zwisały jej okulary na ozdobnym łańcuszku.

— Kobieta nie miała przy sobie żadnych dokumentów — poinformowała mnie. — Mogę się tylko domyślać, że była to osoba bardzo młoda, może nawet nastoletnia.

— To nie żona Alana Beama?

— Eks-pani Beam mieszka w Oakland — odpowiedział mi szeryf, zamykając telefon komórkowy. — Zaraz tu będzie.

Hanni miał już swoją hipotezę na temat przebiegu pożaru, przedstawił ją w skrócie.

— Ogień rozprzestrzeniał się od tylnej części vana — zaczął. — Papiery i drewno ułożono w stosik na tylnym siedzeniu bezpośrednio za fotelem kierowcy. A to jest łańcuch holowniczy. — Wskazał na ciężkie ogniwa na kolanach ofiary.

Potem zwrócił naszą uwagę na stalową lagę, idącą w górę od podłogi przy stopach kierowcy, i wyjaśnił, że służy blokowaniu kierownicy, ale tu przeciągnięto ją dodatkowo przez łańcuch, a dopiero później zamknięto na kluczyk na kolumnie kierownicy.

331

Hanni wysunął przypuszczenie, że najpierw zamknięto blokadę wraz z łańcuchem, a dopiero potem gazety i drewno polano benzyną.

— W dalszej kolejności wylano benzynę na ofiary, a kanister zatknięto za przednie siedzenie...

— Przykro mi, kochani, ale muszę się zająć swoją robotą— przerwał mu Hartnett, otwierając walizkę ze sprzętem. — Dostanę opierdol od szefa.

— Jeszcze sekundkę, nie więcej, okay? — poprosiłam. Wyjęłam z ręki Hanniego pióro, wsunęłam głowę do auta i gdy mi poświecił latarką nad ramieniem, otworzyłam książkę, leżącą na kolanach Alana Beama.

Jakie przesłanie miał dla nas tym razem Pidge?

Znowu coś w stylu „mądrości” z ciasteczek z wróżbami?

A może się pogubił? Popełnił błąd i zostawił jakiś ślad, w którym dopatrzymy się sensu? Na pierwszej kartce nie zobaczyłam nic poza wydrukowanym tytułem: Nowy Testament. To było wszystko. Żadnego dopisku po łacinie, żadnego podpisu. Chciałam się wycofać z vana, ale powstrzymał mnie Rich.

— Lindsay, sprawdź jeszcze, coś tu wystaje.

Wsunęłam głowę głębiej i tym razem dostrzegłam kawałek osmalonej wstążeczki, zwisającej spomiędzy kart książki. Nadpalona zakładka. Posługując się piórem, otworzyłam Biblię w tym miejscu. Mateusz 3.11.

Podkreślono kilka linijek tekstu.

Niemal dotykałam policzkiem odsłoniętych kości ofiary, gdy czytałam głośno zaznaczony tekst.

Ja was chrzczą wodą, dla nawrócenia; lecz Ten, który idzie za mną, mocniejszy jest ode mnie; ja nie jestem godzien nosić Mu sandałów. On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem*.

* Biblia Tysiąclecia, Wydawnictwo Pallotinum, Poznań, Mt. 3.11.

Rozdział 108

Conklin chrząknął wymownie.

— Chrzest ogniem. To jeden z głównych tematów biblijnych.

W tym momencie za naszymi plecami zaskrzypiały drzwi garażu. Odwróciłam się i na tle słonecznego światła zobaczyłam elegancką sylwetkę kobiety, na oko czterdziestoparoletniej, w szykownym spodniumie. Zbliżyła się do nas, twarz miała ściągniętą gniewem i strachem.

— Moje nazwisko Alicia Beam. Kto jest tu szefem?

Szeryf wyciągnął do niej rękę.

— Jestem Paul Arcario. Rozmawialiśmy wcześniej. Może wyjdziemy na zewnątrz?

Pani Beam wyminęła go i podeszła do minivana tak szybko, że Conklin nie zdążył jej powstrzymać wyciągniętą ręką. Patrzyła szeroko rozwartymi oczami, potem cofnęła się gwałtownie.

— O mój Boże! Alan! Co się z tobą stało?! — krzyknęła przeraźliwie.

Odwróciła głowę i wbiła we mnie wzrok.

— Gdzie jest Valerie? Gdzie jest moja córka?

Przedstawiłam jej się i wytłumaczyłam, że musi wyjść z garażu, ale będę jej towarzyszyć. Uległa, gdy delikatnie objęłam ją

333

ręką w pasie. Razem wyszłyśmy na zewnątrz i podeszłyśmy przed dom.

— Ten weekend moja córka miała spędzić z ojcem.

Otworzyła drzwi frontowe i jak tylko przekroczyła próg, oderwała się ode mnie i zaczęła przebiegać pokoje.

— Valerie! Val! Gdzie jesteś?

Biegłam w ślad za nią, aż wreszcie się zatrzymała.

— Może Val poszła na noc do koleżanki?

Nadzieja pojawiła się w jej oczach, a mnie ścisnęło się serce. Czy zwłoki w worku to jej córka? Tego nie wiedziałam, a nawet gdyby tak było, nie na mnie spoczywał ciężar przekazywania tej wiadomości. Teraz musiałam wydobyć z niej jak najwięcej informacji o byłym mężu Alanie.

— Porozmawiajmy kilka minut — zaproponowałam.

Usiadłyśmy przy rustykalnym, sosnowym stole w kuchni.

Alicia Beam powiedziała mi, że jej dwudziestoletnie małżeństwo z Alanem rozsypało się przed rokiem.

— Alan był w depresji od lat — mówiła. — Doszedł do wniosku, że zmarnował życie, myśląc tylko o pieniądzach. Że zaniedbywał rodzinę i Boga. Stał się bardzo religijny, chciał odkupić swoje winy, ale żalił się, że zostało mu tak mało czasu...

Urwała w pół zdania. Podążyłam śladem jej wzroku. Na blacie leżała niezłożona, niebieskiego koloru kartka obok takiejż koperty.

— Może to wiadomość od Val?

Alicia Beam wstała, wzięła do ręki list i zaczęła czytać na głos.

— Val, moja kochana, najdroższa dziewczynko. Przebacz mi. Dłużej nie mogłem tego wytrzymać...

Uniosła głowę i spojrzała na mnie.

— To od Alana.

Odwróciłam się, bo w progu pokazał się Hanni, wywołując mnie gestem ręki na dwór.

334

— Lindsay — powiedział — sąsiadka odegrała z sekretarki wiadomość od Alana Beama. Przepraszał i żegnał się.

Stawało się jasne, dlaczego nie znaleźliśmy prowokacyjnego przesłania po łacinie. Śladów po żyłce wędkarskiej. Dlaczego ofiary nie były małżeństwem.

Po prostu Pidge'a tutaj nie było.

Pidge nie miał nic wspólnego z tymi dwoma śmierciami. Nadzieja na jego potknięcie się, wytropienie go, też umarła, była martwa jak mężczyzna w vanie.

— Alan Beam popełnił samobójstwo — powiedziałam.

Hanni kiwnął głową.

— Będziemy to na razie traktować jak zabójstwo, póki nie uzyskamy pewności, ale sąsiadka Beama mówiła o jego wcześniejszej próbie samobójczej. Był śmiertelnie chory. Rak płuc.

— Przykuł się łańcuchem do kierownicy i podpalił?

— Przypuszczam, że tym razem chciał mieć pewność. Mógłby w ostatniej chwili się rozmyślić. Cokolwiek go motywowało, córka próbowała go ratować, nie wiedząc, że nie ma szans.

— Wciągnęła w płuca dym, uderzyła w nią fala gorącego powietrza... dziewczyna upadła i zginęła — odpowiedziałam.

Rozdział 109

Tyle zdarzyło się w ciągu dnia, że gdy dotarłam wieczorem do domu, modliłam się, żeby nie paść, zanim nie opowiem wszystkiego Joemu. Był w kuchni, w szortach i T-shircie, bo tak wychodził biegać z Martha. W ręku trzymał kieliszek z winem, a rozkoszna woń czosnku i oregano podpowiadała mi, że przygotowywał kolację.

Już miałam się do niego przytulić, ale powstrzymała mnie jego mina.

— Joe, całą noc spędziłam w szpitalu...

— Wiem to od Jacobiego. Gdybym nie zauważył śladów mokrych stóp na macie w łazience, nawet bym nie wiedział, że przez chwilę byłaś w domu.

— Spałeś, Joe, miałam tylko kilka minut. Czy w tym domu panuje ostry rygor? Mam się meldować?

— Nazywasz to meldowaniem się. Mówiłbym raczej o zasadach współżycia. Powinnaś pomyśleć, że się o ciebie niepokoję.

Nie zadzwoniłam do niego. Dlaczego do niego nie zadzwoniłam?

— Otworzyłem merlota — powiedział.

Rzadko się kłóciliśmy. Nieprzyjemny ucisk w żołądku sygnalizował mi, że to ja nie jestem w porządku wobec Joego.

336

— Przepraszam. Masz absolutną rację, Joe. Powinnam ci mówić, gdzie jestem. — Podeszłam do niego, objęłam go w pasie, ale się wyrwał.

— Żadnych czułości, Blondasku. Jestem wściekły.

Wręczył mi szklankę wina, wzięłam ją do ręki.

— Joe, przeprosiłam cię i naprawdę jest mi przykro.

— Wiesz, co ci powiem? — Martha zaskamlała i wyszła z kuchni. — Spędzałem z tobą więcej czasu, gdy mieszkałem w Kolumbii.

— Joe, to nieprawda.

— Więc pytam wprost, Lindsay. Jedno pytanie. I chcę usłyszeć prawdę.

Patrzyłam w płonące gniewem niebieskie oczy Joego. I pomyślałam: nie, proszę nie, nie pytaj, czy chcę wyjść za ciebie. Nie jestem gotowa.

— Chcę wiedzieć o tobie i Conklinie. Co jest między wami?

Wprawił mnie w osłupienie.

— Myślisz, że ja... Joe, nie możesz tego podejrzewać!

— Posłuchaj. Spędziłem godzinę z tobą i z nim. Wyczułem, że łączy was coś szczególnego. Nie wmawiaj mi, że to tylko stosunki służbowe. Też kiedyś z tobą pracowałem, Lindsay — ciągnął. — Byliśmy partnerami. A teraz jesteśmy tu razem.

Otworzyłam usta i zamknęłam je, nie powiedziawszy słowa. Czułam się tak winna, że nawet nie potrafiłam okazać, że jestem dotknięta i obrażona. Joe miał rację. Richa i mnie łączyła szczególna więź. Zaniedbywałam Joego. Kiedy mieszkał w odległości paru stref czasowych, byliśmy podczas nieczęstych wspólnie spędzanych godzin bliżej siebie niż obecnie.

Od kiedy Joe przyrzekł przenieść się do San Francisco i to zrobił, miałam poczucie, że stał się mój, jest mój i będzie. Jakby mnie się należał. Popełniłam błąd. Teraz powinnam to wyjaśnić. Ale łzy ściskały mnie za gardło. A wiedziałam przecież, o co chodzi, co rozwala małżeństwa policjantów.

337

Praca przez duże P. Obsesyjne zaangażowanie w pracę.

Tu tkwiła przyczyna... Czy na pewno?

Dławił mnie wstyd. Nie chciałam, żeby Joe cierpiał, nigdy tego nie chciałam, nie zraniłabym go świadomie. Odstawiłam wino, jemu też wyjęłam kieliszek z ręki i postawiłam na blacie.

— Nie ma nic z tych rzeczy, o jakich myślisz, Joe. To ta cholerna praca.

Zajrzał mi głęboko w oczy, a ja miałam wrażenie, że spenetrował zakamarki mojego mózgu. Znał mnie tak dobrze.

— Zamieszaj sos za parę minut, okay? Wezmę prysznic.

Wspięłam się na palce, zarzuciłam mu ręce na szyję, przywarłam do mężczyzny, o którym myślałam jako o przyszłym mężu, przytuliłam policzek do jego policzka. Pragnęłam, żeby oddał uścisk. I zrobił to. Objął mnie w pasie i przygarnął do siebie, mocno.

— Kocham cię tak bardzo, Joe — powiedziałam. — Udowodnię, że potrafię to okazywać. Przysięgam.

Rozdział 110

Rich siedział już przed komputerem, gdy znalazłam się przy swoim biurku. Pracował chyba na piątym biegu, stukając w klawisze dwoma palcami wskazującymi w szybkim rytmie dwutaktu. Podziękowałam za pachnące oponki, wystawione na widok na serwetce przy moim telefonie.

— To była moja kolej — powiedział, nie podnosząc głowy, gdy wyciągałam krzesło i zasiadałam przy biurku. — Dzwoniła doktor Roach — mówił dalej. — Poinformowała, że w treści żołądkowej Alana Beama stwierdzono pięćdziesiąt pięć mililitrów benzyny.

— Ile to jest? Sto gramów? Jezu! Mam rozumieć, że pił benzynę?

— Nie inaczej. Prawdopodobnie prosto z kanistra. Beam faktycznie chciał mieć pewność, że tym razem będzie skuteczny. Doktor powiedziała, że taka dawka benzyny by go zabiła, nawet gdyby nie zginął od ognia. Mówi wprost o samobójstwie. Ale spójrz tutaj, Lindsay.

— Co tam masz?

— Podejdź i zobacz.

Obeszłam dookoła nasze biurka i zajrzałam mu przez ramię. Na ekranie miał stronę internetową o nazwie Zbrodnia w sieci.

339

Conklin nacisnął enter i zaczęła się animacja. Pająk spuścił nić z górnego rogu strony, obwiódł nią czerwony nagłówek wiodącego artykułu, potem smyrgnął z powrotem do swojego kąta. Przeczytałam tytuł artykułu:

Pięć śmiertelnych ofiar strzelaniny tylko w tym tygodniu.

Kiedy policjanci i prokuratura okręgowa staną na wysokości zadania?

Tekst poniżej był ohydną napaścią na system sprawiedliwości w San Francisco, niestety każde zdanie zawierało prawdę. Wskaźnik zabójstw szedł w górę, a wnoszonych oskarżeń — w dół. Brakowało ludzi, pieniędzy, czasu.

Rich przesunął kursor na kolumnę z listą linków do strony.

— Ten tutaj — powiedział, klikając na link Niewykryci sprawcy zbrodni.

Ukazały się miniatury zdjęć.

Fotografía rodzinna Malone'ów. Meachamów. Rich kliknął na miniaturkę Malone'ów.

— Posłuchaj — rzekł i zaczął czytać tekst na głos:

Czy morderstwo Patricii i Bertrama Malone'ów popełnili ci sami sprawcy, którzy są winni śmierci Sandy i Stevena Meachamów?

Uważamy, że tak.

Były jeszcze inne zabójstwa, równie bestialskie, sygnowane przez tychże killerów. Małżeństwo Jablonskych z Palo Alto oraz George'a i Nancy Chu z Monterey. I jedni, i drudzy zginęli w strasznych pożarach swoich ich domów.

Dlaczego policja San Francisco nie potrafi rozwiązać tych zbrodni?

Jeżeli jesteście w posiadaniu jakiejkolwiek informacji, napiszcie do nas na adres CrimeWeb.com. Diem dulcem habes.

340

Chryste! Łacina! Przeszył mnie prąd.

— Nigdy nie zrobiliśmy do prasy żadnej wzmianki o łacińskich dopiskach — powiedziałam do Richa. — Przetłumacz te trzy słowa.

— Diem dulcem habes znaczy „Miłego dnia”.

— Świetnie, miejmy nadzieję, że dzisiejszy dzień będzie dla nas więcej niż miły.

Zadzwoniłam do biura prokuratora okręgowego, chcąc porozumieć się z Yuki. Zastałam Nicka Gainesa, którego poinformowałam, że potrzebujemy od nich nakazu, żeby dostać od providera nazwisko właściciela strony.

— Natychmiast to załatwiam — rzekł Gaines. — Tak na marginesie pytam, pani porucznik: Macie uzasadniony powód?

— Właśnie nad tym pracujemy — odparłam i odwiesiłam słuchawkę.

— Co dalej? — zapytałam Richa, który kliknął na „Kontakt” na otwartej stronie.

Dwoma palcami zaczął pisać:

Musimy porozmawiać z wami o pożarach u Malone'ów i Meachamów. Proszą skontaktować się ze mną.

Z adresu e-mailowego Conklina wynikało, że służy w policji San Francisco. Zdawałam sobie sprawę, że jeżeli właścicielem witryny jest sam Pidge, to go wystraszymy.

Z drugiej strony nie mieliśmy alternatywy.

Nie musiałam się długo martwić. Zaledwie parę minut po tym, jak Rich wystrzelił ze swoim e-mailem, na jego skrzynkę przyszła odpowiedź.

Jak mogę pomóc? To było wszystko.

I jeszcze nazwisko Linc Weber oraz numer telefonu.

Rozdział 111

Spotkanie moje i Conklina z Weberem zostało umówione na godzinę czwartą po południu tego samego dnia. Przedtem poinformowaliśmy o tym Jacobiego i rozdzieliliśmy zadania w naszej grupie. My we dwójkę wyjechaliśmy o czternastej w kierunku Noe Valley, do księgarni o dziwnej nazwie Przeklęte Miejsce. Inspektorzy Chi i McNeil mieli siedzieć w vanie zaparkowanym na Dwudziestej Czwartej, ja miałam na sobie nadajnik. Inspektorzy Lemke i Samuels działali pod przykryciem; ich zadaniem było wałęsać się koło księgarni, od frontu i od tyłu.

Pociły mi się dłonie, gdy siedziałam z Conklinem w wozie patrolowym zaparkowanym nieopodal. Dogrzewała mnie kamizelka kuloodporna, ale gorąco mi było przede wszystkim z emocji.

Czy zbliżamy się do finału? Czy Linc Weber to niejaki Pidge?

O piętnastej trzydzieści wyszliśmy z samochodu i na najbliższym rogu skręciliśmy w stronę księgarni.

Przeklęte Miejsce, staromodna księgarenka, ciemna, z regałami zapełnionymi kryminałami i sensacją, książkami używanymi i ofertą „dwie w cenie jednej”, w niczym nie przypominała klimatyzowanych księgarni sieciowych z barami kawowymi i wyciszoną muzyką jazzową w tle.

342

Kasjer, androgyniczny typek powyżej dwudziestki, ubrany na czarno, ze sterczącymi, nażelowanymi włosami i licznymi piercingami na twarzy, zapytany przeze mnie o Linca Webera, odpowiedział słodkim, kobiecym głosem, że Linc pracuje na górze.

Gdy przeciskaliśmy się wąskimi przejściami między regałami, ocierając się o klientów, którzy sprawiali wrażenie pacjentów ze szpitala psychiatrycznego, niemal słyszałam chrobotanie myszy, gnieżdżących się za półkami. Dotarłszy na tył sklepu, zobaczyliśmy proste, drewniane schody i na łańcuchu założonym od poręczy do poręczy zawieszoną tabliczkę Wejście wzbronione.

Conklin odpiął łańcuch i wspięliśmy się po schodach na strych. Dwuspadowy sufit nie był wysoki, miał nie więcej niż dwa i pół metra w szczycie i zaledwie metr pod bocznymi ścianami. Na końcu pomieszczenia stało biurko, na nim komputer z dwoma ekranami, a wokół niego wysokie stosy czasopism, papierzysk i książek.

Za biurkiem siedział czarnoskóry dzieciak, może piętnastolatek, w okularach w czarnej oprawie. Nie zauważyłam u niego tatuaży ani biżuterii, jeśli nie brać pod uwagę klamerek na zębach, którymi błysnął, uśmiechając się na powitanie.

Moje daleko sięgające nadzieje prysły.

To nie był Pidge. Gubernator opisywał Pidge'a jako krępego, białego dzieciaka z brązowymi włosami.

— Linc to ja — przedstawił się chłopak. — Witajcie w CrimeWeb dot com.

Rozdział 112

Linc Weber oświadczył, że jest „uhonorowany” spotkaniem z nami. Wskazał ręką dwa pokryte brązową dermą stołki i zaproponował butelkowaną wodę z coolera.

Usiedliśmy na stołkach, za wodę podziękowaliśmy.

— Czytaliśmy komentarze na twojej stronie — zaczął Conklin lekkim tonem. — Ciekawi nas, czy snujesz jakieś domysły na temat sprawców.

— Może zacznę od początku? — powiedział dzieciak.

Zwykle miało to sens, ale dzisiaj czułam, że moje napięte nerwy za chwilę trzasną, jeżeli natychmiast nie uzyskam szybkiej i zwięzłej odpowiedzi na dwa pytania: „Dlaczego użyłeś akurat łacińskiej frazy na swojej stronie?” i „Czy znasz kogoś, kto nosi przydomek Pidge?”.

Tymczasem Weber ględził swoje: że nigdy dotąd nie odwiedzała go policja, że spotkanie z policjantami w jego biurze potwierdza słuszność jego inicjatywy i zasadność utrzymywania witryny internetowej, i że wszystko to przeszło jego najśmielsze oczekiwania. Piętnaście minut zajęło mu opowiadanie o ojcu, właścicielu Przeklętego Miejsca, i własnej fascynacji kryminałami od czasu, kiedy nauczył się czytać. Powiedział, że po ukończeniu

344

szkoły będzie wydawał książki kryminalne ze zmyśloną fabułą i opartą na faktach też.

— Linc, na swojej stronie napisałeś po łacinie „Miłego dnia”. Dlaczego nie po angielsku? — przerwałam mu opowieść o życiu.

— Łacina, właśnie. Stąd wziąłem pomysł. — Zaczął przerzucać stosy na biurku i w końcu wygrzebał książkę w miękkiej oprawie i dużym formacie. Na okładce elegancka czcionka układała się w tytuł Siódme niebo. Podał mi książkę. Wstrzymałam oddech, przerzucając jej kartki. Na oko wyglądała na zwykły komiks, tyle że opasły, ale była to książka obrazkowa.

— Najpierw poszła w świat jako blog — wyjaśniał Weber. — Potem tata zaryzykował wydanie książkowe.

— Pytałam o łacinę — domagałam się odpowiedzi, czując, że zasycha mi w gardle z napięcia, wywołanego rysującymi się perspektywami.

— Pełno w niej łaciny — odpowiedział Weber. — Postacie w tej powieści wygłaszają łacińskie sentencje. Ale chciałem zapytać, czy mogę na swojej witrynie w sieci podać, że zostałem waszym konsultantem? Nie macie pojęcia, ile by to dla mnie znaczyło.

Nie wypuszczałam książki z ręki. Przyjrzałam się uważniej stronie tytułowej. Poniżej tytułu widniały nazwiska ilustratora i autora tekstu.

Hans Verter i Brett Atkinson.

Pod każdym z nich ikonka.

Hans Verter był gołębiem, a Brett Atkinson jastrzębiem.

Rozdział 113

O piątej po południu tegoż dnia siedzieliśmy znowu przy biurkach w naszej sali. Conklin surfował po Internecie, klikając na nazwiska Atkinson i Vetter, ja nie przestawałam przewracać kartek ich książki.

Nie mogłam się od niej oderwać.

Ilustracje czarno-białe, czerń głęboka. Postacie z ogromnymi oczami, co nasuwało skojarzenia ze sprowadzaną z Japonii mangą, ostrą i brutalną pornografią. Dialogi, pełne agresji, w slangu amerykańskim, okraszone łacińskimi sentencjami. Fabuła absolutnie zwariowana, ale na swój sposób frapująca.

W książce „Pidge” został przedstawiony jako mózgowiec i mięśniak zarazem, „Hawk” jako marzyciel. Obydwu wykreowano na szlachetnych mścicieli, wypełniających misję ratowania Ameryki, ukazanej jako obsceniczny świat jedynie dla bogatych. Nazywali tę „świńską” Amerykę „Siódmym niebem”, w którym nieprzerwanie nakręca się spirala obżarstwa, dogadzania sobie i marnotrawstwa. Zbawieniem według dwójki Pidge-Hawk miało być zabijanie bogatych, chciwych i zachłannych, ale ważny był sposób: należało im uświadamiać, że skrajna konsumpcja jest niczym pożerający wszystko ogień.

346

Pidge i Hawk byli ubrani na czarno: w tym kolorze mieli T-shirty, buty do konnej jazdy i lśniące, skórzane bluzy, na nich z przodu i z tyłu logo w postaci wizerunków ich ptasich przydomków. Z palców obydwu bohaterów strzelały iskry. Kierowali się maksymą: aut vincere aut mori.

Albo zwyciężyć, albo umrzeć.

Przyszło mi do głowy, że Hawk, ten z krwi i kości, a nie powieściowy bohater, miał za sobą jedno i drugie.

Czego się domyśliłam? Nie sądził, że którakolwiek z ofiar zdąży przed śmiercią ujawnić ich pseudonimy.

Motywy i metody killerów zostały dokładnie przedstawione w książce, ale miały się rzekomo odnosić do świata fantazji. Aż się trzęsłam z oburzenia i wściekłości. Ośmioro cieszących się życiem ludzi musiało umrzeć z powodu nonsensownego konceptu dwóch pyszałków. Na domiar złego praktycznie nie potrafiliśmy udowodnić, że zabójcy, Hawk i Pidge, należą do realnego świata.

Przebiegłam okiem tylną stronę okładki z entuzjastycznymi recenzjami znanych blogerów i speców od krytyki społecznej.

— Chcesz wiedzieć, co w tym wszystkim jest najbardziej chore? — zapytałam Richa. — Otóż książka wzbudziła zainteresowanie Bright Line.

— Hmmm? — mruknął Rich, wciąż zajęty surfowaniem w Internecie.

— Bright Line to niezależne amatorskie studio filmowe — wyjaśniłam mu na wszelki wypadek. — Jedno z najlepszych. Chcą robić film na podstawie tych wypocin.

— Brett Atkinson studiuje na Uniwersytecie Stanforda, specjalizacja to literatura angielska — informował Rich, co znalazł. — Hans Verter studiuje tamże, ale wybrał komputery. Obydwie kreatury mieszkają z rodzicami, w domach przy sąsiadujących ulicach, w Mountain View, kilka kilometrów od Stanfordu.

347

Conklin przekręcił monitor komputera o sto osiemdziesiąt stopni.

— Obejrzyj sobie zdjęcie Bretta Atkinsona w dorocznym albumie — powiedział.

Bretta Atkinsona, Hawka, chłopaka, którego śmiertelnie postrzelił Connor Campion, przystojnego blondyna z arystokratycznymi rysami twarzy, widzieliśmy w szpitalu na moment przed jego zgonem.

— A teraz będziesz miała przyjemność spojrzeć na Pidge'a.

Drugi drań również dobrze się prezentował. Patrzyłam na zdjęcie Hansa Vertera, grafika, studenta informatyki, doskonalącego się w ponadprogramowej specjalizacji seryjnego mordercy.

— Dostaniemy nakaz aresztowania. — Zaskoczył mnie mój chrapliwy głos, przełknęłam ślinę. — Wszystko jedno, kogo mi przyjdzie błagać.

Rich spojrzał na mnie z taką powagą, jakiej chyba nigdy u niego nie widziałam.

— To konieczne. Nie wolno sobie pozwolić na błąd zaniechania.

— Aut vincere aut mori! — zawołałam.

Rich się uśmiechnął, sięgnął ręką nad biurkiem i przybiliśmy piątkę. Zadzwoniłam do Jacobiego, który zadzwonił do Tracchia, swojego szefa, a on do sędziego. Ten ostatni miał rzekomo zapytać: „Chcecie nakaz aresztowania, powołując się na komiks?”.

Prawie nie spałam tej nocy, rano zaś udaliśmy się z Richem do gabinetu sędziego z Siódmym niebem, zdjęciami dokumentującymi scenę zbrodni u Malone'ów, Meachamów i Jabłońskich oraz pośmiertnymi zdjęciami, zrobionymi w kostnicy, małżeństwa Chu. Miałam także ze sobą oświadczenie Connora Campiona, że

348

młodzi ludzie, którzy wtargnęli do jego domu z pistoletem i żyłką wędkarską, przedstawili się jako Hawk i Pidge. Na koniec pokazałam sędziemu doroczny album publikowany przez uniwersytet ze zdjęciami obydwu, opatrzonymi u dołu ich prawdziwymi nazwiskami.

O dziesiątej rano mieliśmy w garści podpisany nakaz aresztowania i odpowiedni zespół ludzi do dyspozycji.

Rozdział 114

Elitarny Uniwersytet Stanforda, dla najlepszych i najzdolniejszych, znajduje się w odległości około 55 kilometrów na południe od San Francisco. Jedzie się autostradą stanową 280, z której trzeba zjechać w pobliżu Palo Alto.

Hans Verter, przydomek Pidge, spędzał całe dni w wideolaboratorium mieszczącym się w Gates Computer Science Building, jasnobeżowym, krytym mozaikową dachówką, pięciopiętrowym budynku w kształcie litery L, z wybrzuszeniem na styku dwóch ramion w formie półkolistej absydy. Laboratoria i gabinety naukowców skupiały się wokół głównych sal wykładowych. Całość stanowiła odizolowaną wysepkę na terenie uniwersytetu, z której do innych uniwersyteckich budynków prowadziły wewnętrzne drogi dojazdowe.

Conklin i ja, wraz z ludźmi szeryfa koordynującego akcję, do której włączono także ochronę budynku, przejrzeliśmy dokładnie plany wszystkich poziomów gmachu. Okna wychodziły na cztery strony świata, więc osoby siedzące przy nich nie mogłyby nie dostrzec nadjeżdżających obcych pojazdów.

350

Zaparkowaliśmy wobec tego nasze samochody za łukiem drogi dojazdowej i dalej mieliśmy poruszać się pieszo. W kamizelkach kuloodpornych pod służbowymi bluzami i z wyciągniętą bronią ja i Conklin czekaliśmy na rozkaz od oficerów szeryfa.

Poczułam przypływ adrenaliny, gdy dano sygnał rozpoczęcia akcji. Część uczestników obstawiła boczne wejścia, a dwanaścioro nas wbiegło głównym wejściem do przestronnego lobby z wysokim sufitem i stąd na górę kilkoma ciągami schodów.

Na poszczególnych piętrach ekipa szeryfa, podzielona na dwójki, oczyszczała z ludzi otwarte przestrzenie i zostawiała ich pod kluczem w salach.

Myślą wybiegałam naprzód.

Przede wszystkim denerwowałam się, że zachowujemy się za głośno, że już o nas wiadomo, więc jeżeli Verter zdołał mimo wykrywaczy metalu przeszmuglować broń, to być może zdąży wziąć zakładników, zanim my go zdejmiemy. Dotarliśmy z Conklinem na ostatnie piętro, ludzie szeryfa zajęli pozycje z obydwu stron wejścia do wideolaboratorium. Conklin zajrzał do środka przez boczną szybkę w drzwiach, przekręcił gałkę i otworzył je szeroko.

Mając za sobą wsparcie Conklina i dwójek szeryfa, uzbrojonych w karabinki automatyczne, wpadłam do środka, krzycząc od progu:

— Nie ruszać się! Nikt nie rusza się z miejsca. Nikomu nic się nie stanie.

Studentki podniosły przeraźliwy, piskliwy wrzask i w jednej chwili pomieszczenie ogarnął totalny chaos. Dzieciaki zrywały się z miejsc i chowały pod stoły. Kamery i komputery zlatywały na podłogę. Towarzyszył temu brzęk tłuczonego szkła.

351

Sceneria zmieniała się jak w kalejdoskopie, a okrzyki przerażenia odbijały się echem od ścian. Źle się zaczęło, sytuacja wymykała się spod kontroli. Przeszukiwałam wzrokiem salę, usiłując wypatrzyć krępego chłopaka z długimi brązowymi włosami, kwadratową szczęką i oczami mordercy. Takiego akurat nie dostrzegłam.

Gdzie jest Hans Verter?

Gdzie on jest, do cholery?

Rozdział 115

Opiekun laboratorium stał z przodu sali jak sparaliżowany, a jego pobladła twarz stopniowo odzyskiwała koloryt, gdy pierwszy szok ustępował miejsca furii. Był po trzydziestce, łysiejący, miał na sobie zielony sweter, spod mankietów spodni wyzierały mu czubki pantofli, raczej domowych niż wyjściowych. Machał przed sobą otwartymi dłońmi, jakby chciał nas wypchnąć za drzwi. Wreszcie przemówił kategorycznym głosem.

— Jestem doktor Neal Weinstein. Co jest, do diabła? Co się tu, do diabła, dzieje?!

Gdyby nie groza sytuacji, można by obserwować tę scenę z rozbawieniem. Weinstein, uzbrojony w wymachujące ręce i stopień doktorski, patrzył z góry na napompowanych adrenaliną funkcjonariuszy sił porządkowych, przygotowanych na strzelaninę, po której laboratorium wyglądałoby jak pobojowisko.

— Mam nakaz aresztowania Hansa Vertera — oznajmiłam, trzymając przed sobą dokument i broń.

— Hansa tu nie ma! — wrzasnął w odpowiedzi Weinstein.

Biała studentka, z czarnymi włosami ufryzowanymi w dredy i z piercingiem w dolnej wardze, wyjrzała zza przewróconego stołu.

353

— Rozmawiałam dzisiaj rano z Hansem — odezwała się. — Zakomunikował mi, że wyjeżdża.

— Widziałaś się z nim? — spytałam.

— Nie, dzwoniłam do niego na komórkę.

— Czy mówił, gdzie się wybiera?

Potrząsnęła głową.

— Nie opowiadał mi się, mówił tylko, że dzisiaj nie może pożyczyć mi samochodu.

Ludzie szeryfa zostali w laboratorium, żeby przesłuchać Weinsteina i studentów, a ja z Conklinem wyszłam z gmachu. Miałam wrażenie, że nie stąpam po stałym lądzie, bo chwiał mi się pod nogami.

Pidge, dowiedziawszy się o śmierci Hawka, postanowił zejść do podziemia.

Mógł być teraz w dowolnym miejscu na świecie.

Na parkingu usytuowanym naprzeciwko gmachu Gatesa roiło się od młodzieży. Jedni stali zbici w grupki, inni w osłupieniu chodzili wte i wewte, jeszcze inni rechotali, zachwyceni ekscytującym incydentem. Helikoptery stacji telewizyjnych krążyły nad głowami, zdając relację z akcji, która okazała się totalną klapą.

Zadzwoniłam do Jacobiego i przyciskając komórkę do jednego ucha, a palcami zatykając drugie, podsumowałam mu sytuację. Nie chciałam, żeby się zorientował, jak bardzo przeraziło mnie to, że zawaliliśmy sprawę i Verter wciąż jest na wolności. Mówiłam spokojnym tonem, ale Jacobiego nie dało się oszukać.

Słyszałam jego gniewne posapywanie, gdy przetrawiał wiadomości.

— Mówiąc wprost, dowiaduję się od ciebie, Boxer, że Pidge zadrwił sobie z glin i że uciekł wam sprzed nosa.

Rozdział 116

Ludzie z biura szeryfa i ich elitarnej jednostki SWAT dobijali do nas kolejno swoimi pojazdami, gdy Conklin zatrzymywał nasz wóz na gęstym, starannie wystrzyżonym trawniku. Znajdowaliśmy się zaledwie kilka kilometrów od stanfordzkiego kampusu uniwersyteckiego, przed sobą mieliśmy dwupiętrowy dom w stylu kolonialnym. W detalach architektonicznych zachowano wierność pierwowzorom z tamtego okresu, a sąsiedztwo było ekskluzywne. Na skrzynce pocztowej widniało nazwisko VETTER.

I samochód Hansa Vertera stał na podjeździe.

Wysiedliśmy z Conklinem z wozu. Wokoło roztrajkotały się walkie-talkie, sprawdzano łączność radiową, wytyczono teren akcji i policjanci ze SWAT zajęli pozycje.

— Ta posesja przypomina mi domy, które spalili Hawk i Pidge — rzuciłam do Conklina.

Używając drzwi samochodu jako tarczy zasłaniającej ciało, Conklin wziął do ręki megafon.

— Verter. Nie wydostaniesz się stąd, człowieku. Wychodź, ręce z tyłu głowy. Zakończmy to pokojowo.

Dostrzegłam sylwetkę przesuwającą się w oknach drugiego piętra. To był Verter, przemieszczał się z pokoju do pokoju.

355

Wydawało nam się, że nawołuje do kogoś wewnątrz, ale słów z tej odległości nie sposób było rozróżnić.

— Do kogo on mówi? — spytał mnie Conklin ponad dachem samochodu.

— Do nikogo innego, tylko do matki. Że też ona musi być akurat w domu. Szlag by to trafił.

W domu włączona była telewizja, w tym momencie puszczono ją na pełny regulator. Usłyszałam wyraźnie głos prezentera. Opisywał scenę, której byliśmy aktorami. „Akcja połączonych sił policji i innych jednostek służby bezpieczeństwa, która rozpoczęła się dwie godziny temu na terenie Uniwersytetu Stanforda, przeniosła centrum dowodzenia do rezydencyjnego Mountain View i zogniskowała się obecnie wokół domu położonego przy ulicy Mili Lane...”.

— Verter, czy mnie słyszysz? — głos Conklina zabrzmiał donośnie przez megafon.

Pot spływał mi spod pach po bokach. Na ostatnich stronach Siódmego nieba opisana była i zilustrowana strzelanina z policją. Przypomniały mi się obrazki: zakrwawione ciała na ziemi, Pidge i Hawk wymykają się. Zasłaniają się zakładnikiem!

Conklin i ja przeprowadziliśmy krótką naradę z Petem Baileyem, kapitanem jednostki SWAT, rudawym blondynem, byłym żołnierzem Korpusu Piechoty Morskiej, i uzgodniliśmy plan dalszej akcji. My we dwójkę wróciliśmy pod dom, ja stanęłam z jednej strony drzwi frontowych, Conklin z drugiej. W ten sposób gotowi byliśmy ująć Verterà, gdy będzie wychodził. SWAT czuwał na swoich pozycjach na wypadek, gdyby coś poszło nie tak.

Zbliżając się do domu, poczułam zapach dymu.

— Pożar? — zapytałam Richa. — Czy też wyczuwasz dym?

— Niestety. Czyżby ten głupi kutas chciał spalić własny dom?

Nadal słyszałam telewizyjny odbiornik włączony wewnątrz

356

rezydencji. Prezenter wiadomości, karmiony przekazem ze śmigłowca nad naszymi głowami, relacjonował na bieżąco akcję rozgrywającą się na ziemi. Nic dziwnego, że Vetter widział sens w śledzeniu telewizyjnej relacji. Jeżeli byliśmy w zasięgu oka kamery, wiedział, gdzie ja i Conklin stoimy.

Odezwał się mój nextel, dzwonił kapitan Bailey.

— Pani porucznik, jesteśmy gotowi do wejścia.

Zanim jednak zdążył wydać rozkaz, z domu dobiegł krzyk kobiety.

— Nie strzelajcie, wychodzę!

— Wstrzymajcie ogień! — zawołałam do Bailey a. — Wychodzi zakładniczka.

Przekręciła się gałka w drzwiach frontowych.

Gdy się otworzyły, ze środka wypłynął siny dym, który zawisł w powietrzu szarego, pochmurnego dnia. Rozległ się dźwięk dobrze naoliwionego silniczka i w gęstniejącej smudze dymu zobaczyłam przód elektrycznego wózka inwalidzkiego, który podskoczył i przechylił się, a potem zatrzymał w progu.

Siedząca na nim kobieta, drobna i krucha, prawdopodobnie była po udarze. Na głowie miała wysoko udrapowany długi, żółty szal, opływający jej ramiona i zwisający luźno z kościstych kolan. Dostrzegłam jeszcze wynędzniałą twarz i brylanty połyskujące na palcach ręki.

Spojrzała na mnie wystraszonymi bladoniebieskimi oczami.

— Nie strzelajcie. Błagam o litość, nie zabijajcie mojego syna!

Rozdział 117

Nie mogłam oderwać wzroku od bladoniebieskich oczu pani Verter, póki sama nie wytrąciła mnie z sekundowego stuporu. Odwróciwszy głowę w bok, krzyknęła:

— Hans, rób, co ci każą! — Gdy ruszyła głową, zsunął się z niej szal. Poczułam walenie serca, widząc na wózku nie jedną, lecz dwie osoby.

Pani Verter siedziała na kolanach Hansa.

— Hans, rób, co ci każą! — sparodiował matkę.

Fotel inwalidzki zaczął się toczyć do przodu, na trawnik. Widziałam teraz wyraźnie prawe łapsko Vettera na drążku sterowniczym, natomiast lewą ręką opasywał matkę, w dłoni zaś trzymał obrzyna i koniec lufy wciskał w podbródek starszej pani.

Opuściłam rękę z glockiem 9.

— Hans, jestem porucznik Boxer z policji San Francisco. — Usiłowałam nadać głosowi spokojne brzmienie, choć spokoju nie było we mnie ni krztyny. — Nie chcemy, żeby komukolwiek stała się tu krzywda. Więc rzuć broń na ziemię, okay? Jest bezpieczne wyjście z tej sytuacji i do tego dążę. Nie strzelę do ciebie, jeżeli rzucisz broń.

— Jasne, już się spieszę — zarechotał Verter. — To wy mnie

358

słuchajcie, ty i ty. — Gestem brody wskazał najpierw na mnie, potem na Conklina. — Macie stanąć między mamą i glinami. I natychmiast rzućcie broń, bo inaczej zginą ludzie.

To nie był lęk. Przejęła mnie trwoga i zgroza.

Rzuciłam pistolet na ziemię, Conklin zrobił to samo. Stanęliśmy przed wózkiem inwalidzkim jak żywe tarcze, osłaniając panią Vetter i jej zboczonego syna przed ewentualną salwą ze strony oddziału SWAT rozstawionego poniżej, na skraju trawnika. Czułam mrowienie na całym ciele. Było mi jednocześnie gorąco i zimno. Staliśmy jak upozowani do ujęcia filmowego, a dym wokół nas gęstniał.

Ogień wysadził z hukiem frontowe okna, bo płomienie ogarnęły już cały salon. Kawałki szkła posypały się na trawnik, a deszcz iskier nie ominął naszych głów. Conklin wyciągnął przed siebie ręce, żeby Vetter widział, że nic w nich nie ma.

— Vetter — krzyknął — zrobiliśmy, co chciałeś! Teraz ty rzuć ten cholerny obrzyn, człowieku. Ochronię cię. Pójdziesz pod naszą osłoną, nic ci się nie stanie. Po prostu rzuć broń.

Wraz z dostępem powietrza ogień wybuchnął ze zdwojoną siłą, ale jednocześnie dało się słyszeć wycie syren zbliżających się wozów strażackich. Vetter nie poddawał się. Na ile mogłam sądzić po dzikich błyskach w jego oczach, był zdeterminowany.

A przecież nie miał dobrego wyjścia z tej sytuacji.

Co, do diabła, Pidge zamierzał?

Rozdział 118

Vetter znowu zarechotał.

Przez ułamek sekundy mogłam podziwiać wyszczerzone piękne zęby dzieciaka, który miał zapewnioną chyba najlepszą opiekę dentystyczną w świecie.

— Czy nie wydaje ci się — odwrócił głowę do Cornelina — że tę scenę reżyseruje wielki Francis Ford Coppola we własnej osobie?

Usłyszałam ciche kliknięcie, a potem ogłuszające „bum”.

Nigdy jeszcze czegoś takiego nie widziałam.

Przed sekundą patrzyłam w oczy pani Vetter, a w następnej jej głowa eksplodowała. Kości czaszki rozchyliły się jak płatki kwiatu. Pociemniało od krwawej mgły, która w jednej chwili osiadła połyskliwą warstwą czerwieni na mnie, Conklinie i Vetterze.

— Nie! — wykrzyknęłam.

A Vetter znowu wybuchnął śmiechem, błyskając bielą zębów w czerwonej od krwi twarzy. Użył kolby, żeby zrzucić ciało matki z kolan. Upadło z głuchym odgłosem i przetoczyło się pod moje stopy. Teraz wycelował w przestrzeń między mną a Conklinem i znowu wypalił. Rozległo się następne przeraźliwe „bum”, a gruby śrut przeszył powietrze nad głowami policjantów, trzymających

360

pozycje dwadzieścia metrów dalej, gdzie kończył się trawnik.

Usiłowałam ogarnąć rozumem horror rozgrywający się przed moimi oczami. Zamiast użyć matki jako zakładniczki, jego biletu do wolności, Verter ją rozwalił. A nasza obstawa nie mogła wziąć go na cel, bo musieliby postrzelić także nas.

Verter pociągnął kciukiem zwalniacz magazynka, złamał lufę i przeładował. Zamknął ponownie broń uderzeniem nadgarstka, dał się słyszeć charakterystyczny szczęk. Dźwięk rozwiewający wszelkie złudzenia.

Verter był gotowy do kolejnych strzałów.

Nie miałam wątpliwości co do tego, że nadeszły ostatnie chwile mojego życia. Hans Verter zamierzał nas zabić. Nie miałam żadnych szans, żeby sięgnąć po broń i go powstrzymać.

Powietrze było ciężkie od dymu. Pożar się rozszalał. Płomienie wyskoczyły z górnego piętra ponad dach. Żar wysuszył mi pot na skórze, krew kobiety przyschła na twarzy.

— Odsuńcie się! — krzyknął Verter do mnie i Conklina. — Jeśli wam życie miłe, zejdźcie na bok.

Rozdział 119

Powróciło mi czucie w palcach i nadzieja wstąpiła w serce. Zrozumiałam, co planuje Vetter. Śmierć w wielkim stylu od kul policyjnych i przejście do legendy jako superbohater. On chciał umrzeć, ale ja chciałam, żeby za wszystko zapłacił.

Jakby za sprawą mojego życzeniowego myślenia Vetter nagle krzyknął przeraźliwie i zaczął trząść się na wózku niczym w napadzie padaczki.

Zobaczyłam cieniutkie przewody i spojrzałam na Conklina.

Wykorzystał moment, kiedy Vetter skoncentrował uwagę na tyralierze policjantów, i zdołał odczepić od paska paralizator. Wystrzelił z niego, nitki przewodów rozwinęły się i haczyki elektrod tasera wbiły się w prawe ramię i udo Vertera. Conklin utrzymywał przepływ prądu, a jednocześnie przewrócił wózek i kopnął jak najdalej obrzyn, który wypadł z ręki Verterà.

Podczas gdy Vetterem wstrząsały paroksyzmy bólu, policjanci szli w górę do miejsca, gdzie staliśmy z Conklinem.

— Niezły bystrzak z ciebie — wykrztusiłam. — Czy ktokolwiek już ci o tym mówił?

— Nigdy.

— Czy przyszedłeś do siebie?

— Niezupełnie — mruknął.

362

Odnalazłam w trawie mojego glocka i przystawiłam lufę do czoła Vertera. Dopiero wtedy Rich zwolnił spust tasera. Vetter, wciąż dygocząc, wyszczerzył się do mnie.

— Czy jestem w niebie? — spytał.

Dyszałam ciężko, tętniło mi w bębenkach, jakby miały za chwilę popękać, z przeżartych dymem oczu płynęły łzy.

— Ty zasrany dupku! — wrzasnęłam.

Wozy strażackie podjechały do krawężnika, otoczyli nas policjanci z oddziału SWAT. Kapitan Bailey dostrzegł furię w oczach Conklina. Zrozumiał.

— Mam w wozie coś, czym będziesz mógł obmyć twarz i oczyścić ubranie — powiedział celowo wolno i głośno, patrząc znacząco na swoich ludzi.

Odwrócił się plecami, a za nim ruszyli policjanci. Pod gęstniejącą chmurą dymu, przesłaniającą widok reporterom ze śmigłowca, Rich kopnął Vertera w żebra.

— To za Malone'ów — powiedział. Wymierzył mu kolejnego kopa i jeszcze wiele innych, póki psychol nie przestał się szczerzyć i nie zaczął wypluwać zębów. — Dostałeś za Meachamów i Jablonskych, i za Chu — dopowiedział Rich. Ostatniego kopa zaserwował mu w dupę. — A ten, szumowino, ten jest za mnie.

Rozdział 120

Wytarliśmy twarze mokrymi ręcznikami papierowymi, ale smród ognia i śmierci przylgnął do nas na dobre. Jacobi przemyślnie stanął pod wiatr.

— Cuchniecie tak, jakbyście wyszli z kanału ściekowego — wykrzywił się do mnie i Conklina.

Podziękowałam mu za miłe słowo.

Mój umysł był w stanie wrzenia.

Dwie przecznice dalej szalejący pożar zrównywał z ziemią dom Vertera. Mogły tam być dowody materialne, wiążące Hansa Verterá i Bretta Atkinsona z podpaleniami.

Ulegały zniszczeniu.

Staliśmy teraz przed domem, w którym przed śmiercią mieszkał z rodzicami Brett Atkinson. Mogliśmy podziwiać kwintesencję nowoczesności, z licznymi tarasami, z których wzrok sięgał na sto kilometrów w dal. Ludzie, którzy tu żyli, musieli być bardzo, bardzo bogaci.

Rodzice Hawka, Atkinsonowie, nie otwierali drzwi, gdy dobijała się lokalna policja, nie oddzwaniali, choć nagrywaliśmy się na sekretarkę, a ciało ich syna wciąż leżało nieodebrane w kostnicy. Wywiad w sąsiedztwie potwierdził, że są nieobecni.

364

Nikt ich ostatnio nie widział, z nikim się nie porozumiewali, nikomu nie mówili, że wyjeżdżają.

Samochody stały przed domem, ale silniki były zimne. W skrzynce pocztowej zalegała kilkudniowa poczta, a facet strzygący trawnik wyłączył na chwilę kosiarkę i powiedział nam, że ani Perry'ego, ani Moiry Atkinsonów nie widział od tygodnia.

Ponieważ ogień pochłonął dom Vettera, pozostawała jedynie nadzieja, że rezydencja Atkinsonów kryje jeszcze jakieś dowody, związane ze strasznymi zbrodniami popełnionymi przez dwóch zboczeńców. Trzydzieści pięć minut upływało od telefonu Jacobiego do Tracchia z prośbą o wystawienie nakazu przeszukania. W tym czasie zadzwoniła do mnie Cindy, mówiąc, że jej ekipa i ileś telewizyjnych vanów parkuje przy tejże ulicy kawałek dalej, za policyjną blokadą.

Conklin odgarnął z czoła kosmyk zlepionych krwią włosów.

— Jeżeli to nie są „szczególne okoliczności”, niewymagające nakazu, to nie wiem, kiedy one występują — powiedział do Jacobiego.

— Opanuj się, Conklin — warknął Jacobi. — Żadnych wpadek, rozumiesz? Jeżeli zawalimy sprawę, pójdziemy na dno. Ja na emeryturę, a wy do firmy ochraniarskiej. Przy łucie szczęścia traficie do Brink's Security.

Kolejne piętnaście minut wlokło się w nieskończoność.

Byłam bliska tego, żeby skłamać i powiedzieć, iż czuję odór rozkładającego się ciała, ale na szczęście rozklekotanym chevroletem podjechała stażystka z biura prokuratora. W pół sekundy po tym, jak ruszyła do nas sprintem, Conklin już wybijał łyżką do opon okno od frontu w domu Atkinsonów.

Rozdział 121

Wnętrze domu Atkinsonów wyglądało jak muzeum. Kilometry lśniącego parkietu, wielkie współczesne obrazy na białych, wysokich na dwa piętra ścianach. Gdy weszliśmy, zapaliły się światła.

To było muzeum po godzinach otwarcia: wewnątrz nie było nikogo.

Atmosfera przejmowała dreszczem. Żadnych stworzeń domowych, żadnych gazet ani czasopism, ani jednego naczynia czy sztućca w kuchennym zlewie. Poza zapełnioną lodówką i rzędami ubrań starannie rozwieszonych w szafach nic innego nie wskazywało na to, że ktokolwiek kiedykolwiek tu mieszkał.

Póki nie weszliśmy do pokoju Hawka w przeciwległym skrzydle rezydencji, daleko od gabinetu pana domu.

Gniazdo Hawka to był wielki i jasny pokój, z widokiem na zachód, na góry. Pojedyncze łóżko, nakryte zwykłą, niewzorzystą narzutą, ginęło w przestronnym wnętrzu. Z jednej i drugiej strony łóżka stał głośnik, do odtwarzacza podłączone były słuchawki. Wzdłuż jednej ściany ciągnął się szeroki i długi, laminatowy blat roboczego stołu, na którym stało kilka komputerów i monitorów oraz laserowe drukarki, a przyległą ścianę pokrywała gruba płyta korkowa. Na niej rozpięte były rysunki Pidge'a, z których wiele

366

rozpoznałam, bo widziałam je w Siódmym niebie, a pozostałe wyglądały na szkice do nowej powieści obrazkowej.

— Sądzę, że tu mieli swój warsztat — powiedziałam do Conklina. — Tu knuli swoje plany.

Conklin zasiadł przy blacie, a ja oglądałam kolekcję grafiki na ścianie z korka.

— W projekcie jest książka numer dwa. Lux et Veritas. Przetłumaczysz ten tytuł? — spytałam.

— To łatwe — odrzekł Rich, opuszczając niżej siedzenie fotela hydraulicznego. — Światło i prawda. Tyle to znaczy.

— Nieźle mi się kojarzy. Jak zapowiedź dalszych pożarów...

— Hawk prowadził dziennik! — zawołał Rich. — Dotknąłem tylko myszy i pojawił się na ekranie.

— No nie! To fantastycznie.

Rich przesuwał w górę i w dół tekst dziennika Bretta Atkinsona, a ja powróciłam do studiowania rysunków. Jeden z nich mnie zelektryzował. Przedstawiał parę w średnim wieku, mężczyznę i kobietę obejmujących się w pasie. Twarze mieli zimne, bez wyrazu. Pod rysunkiem był krótki tekst. Po łacinie!

Rozpoznałam charakter pisma.

Duże, drukowane litery, jakie oglądaliśmy na stronach tytułowych książek podrzucanych w domach ofiar podpaleń.

— Requiescat in leguminibus — odezwałam się do Conklina, wyraźnie wymawiając każdą sylabę. — Niech spoczywają w czym?

Rich mnie nie słuchał.

— Znalazłem mapę w jego komputerze — podniecił się. — Skurwiel zaznaczył gwiazdkami San Francisco, Palo Alto, Monterey. Nieprawdopodobne. Spójrz tylko! Są tu zdjęcia domów, które podpalili. Mamy konkretne dowody, Lindsay.

Mamy wreszcie te cholerne dowody!

Wreszcie.

367

Zaglądałam przez ramię Conklina, gdy otwierał kolejne pliki z informacjami o każdej ze spalonych żywcem par. Były imiona ich dzieci i daty pożarów. Upłynęło dobre kilka minut, zanim przypomniałam sobie o rysunku, który zwrócił moją uwagę i który chciałam pokazać Richowi.

— Requiescat in leguminibus — powtórzyłam głośno.

Rich podszedł do ściany z korka i spojrzał na szkic, który mógł przedstawiać Atkinsonów, a potem na podpis.

— Leguminibus — powiedział Rich, przeciągając sylaby. — Z tego, co wiem, to chyba łacińska nazwa strączkowych.

Gatunek warzyw. Jak fasolka i groszek?

— Groszek?! — wrzasnęłam. — Jezu Chryste! Jezu Chryste!

Wybiegłam z pokoju, nawołując na całe gardło Jacobiego, który z ludźmi szeryfa penetrował resztę domu. Znalazłam schody do piwnicy, za mną zbiegli na dół Conklin i Jacobi. Skrzyniowa zamrażarka była wyjątkowo dużych rozmiarów. Otworzyłam wieko, powiało lodowatym powietrzem.

— Requiescat in leguminibus... Niech spoczywają w groszku* — powiedziałam.

Gorączkowo rozgarniałam woreczki z zamrożonym groszkiem, póki nie ukazała się twarz kobiety.

— Ta zamrażarka jest głęboka. Może pomieścić dwie osoby — mruknął Jacobi.

— Mhm, mhm — bąknęłam i przestałam grzebać dalej.

Sądząc po przybliżonym wieku kobiety, byłam pewna, że patrzyłam na Moirę Atkinson, zamarzniętą na śmierć.

* Angielskie peas (groszek) i peace (spokój) mają identyczną wymowę.

Rozdział 122

W nowym niebieskim uniformie i z lśniącymi włosami, poddanymi trzynastokrotnemu myciu i jeszcze jednemu na wszelki wypadek, wchodziłam następnego dnia do sali sekcyjnej. Claire, z minoltą w rękach, stała na dwumetrowej drabinie, celując obiektywem w pozbawione głowy, nagie ciało Mieke Verter na stole sekcyjnym. Wydawała się ogromna tam w górze i kiwała się podejrzanie.

— Czy nikt inny nie może tego robić? — spytałam.

— Właśnie skończyłam — odparła. Zaczęła schodzić po drabinie, ostrożnie przenosząc ciężar ciała ze szczebla na szczebel.

Wskazałam głową kobietę na stole.

— Mogę ci oszczędzić kłopotu. Tak się zdarzyło, że wiem, w jaki sposób zginęła ofiara i czy to jest zabójstwo.

— Dzięki, Lindsay, niestety muszę wykonać rutynowe czynności i sporządzić protokół.

— Okay, jasne, ale nie zaszkodzi, jak ci opowiem. Wczoraj twoja „pacjentka” obryzgała mnie krwią, fragmentami kości, włosami, nie mówiąc o substancji szarej. Czy potrafisz sobie wyobrazić, jakie to uczucie, kiedy pryska na ciebie ludzki mózg?

369

— Gorące żelki misiaczki? Coś w tym rodzaju, tak? — Claire wyszczerzyła się do mnie.

— Uhu, uhu. Dokładnie.

— Jednym z moich pierwszych „klientów” był samobójca. — Claire pochyliła się nad stołem sekcyjnym, rysując skalpelem nacięcie w kształcie litery Y, od jednego i drugiego obojczyka pani Verter do jej kości łonowej. — Ten stary żołnierz skończył ze sobą strzałem z obrzyna w podbródek. Wchodzę do jego kampera, jestem świeżutko po stażu, rozumiesz? Pochylam się nad jego ciałem, leży w odchylonym fotelu, robię zdjęcia, a gliniarze za mną rechoczą.

— Z powodu?

— Nie miałam pojęcia. Poczekaj na puentę, przyjaciółeczko.

Zaczęłam się śmiać, po raz pierwszy od bardzo dawna.

— Więc, jak tak pochylam się nad ciałem tego żołnierza — kontynuowała Claire — około ćwiartki jego mózgu stopniowo odrywa się od sufitu nad moją głową... i spada, chlups, czuję miękką miazgę za uchem.

Claire klepnęła się w szyję, pokazując mi to miejsce, a ja nagrodziłam ją zasłużonym chichotem.

— Jak mówiłam, cieplutkie żelki. Ale powiedz, jak ci poszło? — zapytała.

— Jak co poszło? Przesłuchanie diabelskiego pomiotu twojej pacjentki? Czy pytasz o spotkanie z burmistrzem?

— O jedno i drugie, dziecinko. Będę tu pokutowała przez całą noc, co zawdzięczam twoim ptasim przyjaciołom, którzy nie przestają zapełniać świeżym towarem mojej krypty.

— Dobrze, odpowiadam, krótko i zwięźle. Najpierw Vetter. Natychmiast poprosił o prawnika. Na razie nie chce mówić. Ale jak otworzy usta, to mogę się założyć o stówę, że zwali wszystko na kumpla. Powie: on torturował i zabijał, ja tylko patrzyłem.

— A jakie to ma znaczenie? Zabójca czy pomocnik i tak czeka

370

go zastrzyk trucizny. Do tego widziałaś na własne oczy, jak zastrzelił tę biedną kobietę.

— Widziałam ja i trzydziestu gliniarzy. Ale z uwagi na rodziny ofiar chciałabym, żeby został skazany za wszystkie morderstwa.

— A spotkanie z burmistrzem?

— Ha! Najpierw ja i Conklin przybijamy piątkę, a Jacobi prawie płacze, taki jest z nas dumny, a ja myślę sobie: „Wiwat, podciągniemy nasz wskaźnik wykrywalności przynajmniej do poziomu parteru”, kiedy nagle rozmowa schodzi na rozważania, której jurysdykcji należy się w pierwszej kolejności Vetterowy kąsek, ponieważ zabijali także w hrabstwach Monterey i Santa Clara... Claire? Skarbie? Co jest? Co się z tobą dzieje?

Claire wykrzywiła się z bólu. Wypuściła z ręki skalpel, który zadźwięczał o stalowy blat stołu. Złapała się za brzuch.

— Wody mi odchodzą, Lindsay. A mam termin dopiero za trzy tygodnie.

Wezwałam ambulans i pomogłam Claire usiąść na krześle. Dosłownie minutę później huknęły drzwi od strony podjazdu dla samochodów sanitarnych i na salę wkroczyło dwóch krzepkich facetów z noszami.

— Co mamy, pani doktor? — zapytał wyższy z nich.

— Zgadnijcie, kto rodzi — odpowiedziałam.

Rozdział 123

Ponieważ Ruby Rose urodziła się przedwcześnie, miałyśmy na sobie sterylne jednorazowe fartuchy, w kolorze różowym, na głowach czepki, na twarzach maski. Claire wyglądała tak, jakby ją zdjęto z platformy ciągnika biorącego udział w wyścigu traktorów, ale z jej pobladłej twarzy biła macierzyńska duma. A ponieważ blask szczęścia jest zaraźliwy, wszystkie byłyśmy euforyczne i rozchichotane.

Cindy nie przestawała trajkotać, dumna z wywiadu z wujem Hansa Verterà. Yuki, która wrzuciła na siebie kilogram czy dwa w okresie zdrowienia po tym, jak Jason Twilly zatruł ją LSD i omal nie uśmiercił, zaśmiewała się z dowcipów Claire. Mnie dziewczyny powiedziały, że wyglądam seksownie i chyba na szczęśliwą, bo jakżeby mogło być inaczej, skoro mam idealnego mężczyznę.

— Jak długo każe nam na siebie czekać? — po raz drugi zapytałam Claire.

— Cierpliwości, przyjaciółeczko. Przywiozą ją, jak tylko będzie do pokazania. Na razie zapchaj się ciasteczkiem.

Pakowałam właśnie do ust podwójne ciastko czekoladowe i miałam dokładnie zaklejoną buzię, kiedy otworzyły się drzwi i do pokoju Claire wszedł Conklin. Też miał na sobie fartuch, czepek

372

i maskę, wszystko w kolorze niebieskim, ale jako jedyny ze znanych mi mężczyzn potrafił wyglądać jednocześnie i komicznie, i wspaniale. Jego cudowne brązowe oczy błyszczały w przystojnej twarzy.

Trzymając za plecami wielki bukiet kwiatów, Rich obszedł pokój naokoło, mówiąc każdej „cześć”, Yuki i Cindy pocałował w policzki, mnie uszczypnął w ramię, a następnie podszedł do Claire, pocałował ją i dramatycznym gestem wyciągnął przed siebie czerwone róże.

— To są rubinowe róże, jak Ruby Rose — powiedział z nieśmiałą wersją swojego wspaniałego uśmiechu.

— Mój Boże, Richie. Trzy tuziny długołodygowych! — zawołała Claire. — Czy nie wiesz, że mam męża?

Minęła chwila, zanim ucichł śmiech.

— Dziękuję ci, Richie — dodała Claire. — Kiedy pokaże się moja mała dziewuszka, też ci podziękuje.

Cindy patrzyła na Conklina, jakby go nigdy dotąd nie widziała.

— Przyłącz się do nas, Richie — rzekła. — Za chwilę idziemy do Susie na kolację. Co masz lepszego do roboty?

— Świetny pomysł — wsparłam ją. — Musimy uczcić nową, malutką członkinię Kobiecego Klubu Zbrodni. My popijemy, a ty wystąpisz w roli kierowcy.

— Chciałbym być pomocny, szczerze, ale muszę zdążyć na samolot. — Spojrzał na zegarek. — Mam lot za dwie godziny.

— Gdzie się wybierasz? — zapytała Cindy.

Sama byłam ciekawa. Nie wspominał mi o wyjeździe.

— Do Denver. Na weekend.

Odwróciłam od niego oczy i prześlizgnęłam się wzrokiem po twarzy Claire. Zauważyła wszystko. Zauważyła, że spotkał mnie nieoczekiwany cios.

— Jedziesz zobaczyć się z Kelly Malone? — zapytała Cindy, bo dusza dziennikarza śledczego nie pozwoliła jej zamilknąć.

373

— Uhm... — Rich mruknął tylko, ale wydawał się podekscytowany, chyba że i jemu udzieliła się radość bijąca od Claire. — Pójdę już — powiedział. — Nie chcę trafić na godzinę szczytu. Musiałem wpaść, żeby ci pogratulować, Claire. Zamawiam zdjęcie Ruby Rose, będzie mi służyło jako wygaszacz ekranu.

— Masz je zapewnione — Claire poklepała go po ręku, dziękując za kwiaty.

— Baw się dobrze w weekend — rzuciłam.

— Ty też. Wszystkim wam życzę miłego weekendu.

Wyszedł.

Jak tylko zamknęły się za nim drzwi, Cindy i Yuki nie omieszkały wpaść w zachwyt na jego temat i pytały mnie, czy to prawda, że Kelly Malone to jego dziewczyna z college'u. A potem drzwi znowu się otworzyły. Pielęgniarka wtoczyła wózeczek i ustawiła go przy łóżku Claire. Zajrzałyśmy do środka.

Ruby Rose Washburn była prawdziwą pięknością.

Ziewnęła, a potem otworzyła czarne oczy okolone długimi rzęsami i spojrzała na swoją mamę, a moją wspaniałą, promieniejącą przyjaciółkę.

We cztery złapałyśmy się za ręce i otoczywszy wózeczek, pomodliłyśmy się w duszy o szczęście dla maleństwa. Claire wzięła dziecko na ręce.

— Witaj na świecie, malutka — zamruczała, ściskając i obcałowując małą.

Nagle Cindy zwróciła się do mnie.

— O co się modliłaś? — spytała.

Parsknęłam śmiechem.

— Czy nie ma dla ciebie nic świętego, psie gończy? Nawet z Bogiem nie mogę porozmawiać bez zdawania ci dosłownej relacji?

Cindy zrobiło się przykro, zasłoniła ręką urocze, nachodzące na siebie przednie ząbki.

374

— Przepraszam, bardzo cię przepraszam. — Z oczu pociekły jej łzy.

Położyłam rękę na ramieniu Cindy.

— Modliłam się o to, żeby Ruby Rose zawsze miała dobre przyjaciółki.

Rozdział 124

Yuki wytoczyła się z samochodu Lindsay.

— Nareszcie wiem, co to znaczy być ululaną.

— Nie mogłyśmy cię powstrzymać przed wygulganiem dwóch margarit, słoneczko, a Bóg świadkiem, że próbowałyśmy. Trochę za mała urosłaś na tyle procentów. Odprowadzę cię do samego mieszkania.

— Nie trzeba, jest okay — zaśmiała się Yuki. — Walnę się od razu do łóżka. Odezwę się do ciebie w poniedziałek, okay?

Pożegnała się z Lindsay i weszła do lobby apartamentowca Crest Royal, rzuciła „halo” do portiera i chwiejnym krokiem pokonała trzy stopnie do niszy ze skrzynkami pocztowymi. Przy trzeciej próbie udało jej się wsadzić malutki kluczyk do malutkiego zameczka. Wyciągnęła plik poczty przewiązanej opaską i pojechała windą w górę.

Jej apartament był pusty, ale ponieważ gościł w nim duch mamy, Yuki zaczęła z nią rozmowę, jak tylko rzuciła pocztę na konsolkę w holu. Jedna z kopert wyślizgnęła się na podłogę. Yuki zerknęła na nią kątem oka. Bąbelkowa koperta, niezbyt duża, ciemnobrązowa, z ręcznie wypisaną nalepką.

— Mamo, cokolwiek to jest, może poczekać. Twoja córeczka jest padnięta — szczebiotała Yuki, skopując z nóg wysokie szpilki.

376

Jednak koperta przykuwała jej wzrok. Oparłszy się o konsolkę, Yuki schyliła się i podniosła ją z podłogi. Nieznane pismo odręczne nic jej nie mówiło. Ale drgnęła, spojrzawszy na adres zwrotny. Junie Moon. Rozdzierając kopertę, podeszła do zielonej kanapy mamy.

Junie została uniewinniona z zarzutów stawianych jej w związku ze śmiercią Michaela Campiona. Dlaczego miałaby pisać do prokuratora?

Usadowiwszy się na kanapie, Yuki wytrząsnęła zawartość koperty na szklany blat stolika do kawy. Wewnątrz był list i druga koperta, mała, z jej nazwiskiem.

Niecierpliwie rozłożyła list.

Droga Pani Castellano!

W tym czasie, kiedy otrzyma Pani ten list, ja będę w drodze, gdzieś, sama nie wiem gdzie. Chcę zobaczyć Amerykę, ponieważ nigdy nie ruszałam się poza San Francisco.

Domyślam się, że jest Pani zaskoczona tym listem, więc od razu wyjaśniam.

Dowód, jakiego Pani potrzebowała, jest w drugiej kopercie. Prawdopodobnie zechce go Pani użyć, bo państwu Campionom należy się zamknięcie sprawy.

Mam nadzieję, że zrozumie Pani, dlaczego nie mogę powiedzieć nic więcej.

Powodzenia

Junie Moon

Yuki przeczytała list jeszcze raz.

Usiłowała otrzeźwieć, skupić się na tym, co było najważniejsze w liście.

„Dowód, jakiego Pani potrzebowała, jest w drugiej kopercie”.

Rozerwała białą kopertę i wyjęła z niej na stolik dwie rzeczy. Jedna to był mankiet, oderwany od koszuli, z inicjałami imienia

377

i nazwiska Michaela Campiona. Z zaschniętą na materiale krwią.

Druga to mała kępka czarnych włosów, długości kilku centymetrów, z cebulkami.

Mimo że ręce drżały jej z emocji, Yuki powoli trzeźwiała, myśląc o telefonie do Rudego Psa i zastanawiając się, czy nadadzą sprawie pilny bieg i ile czasu zajmie badanie DNA w laboratorium dla potwierdzenia, że krew i włosy pochodzą rzeczywiście od Michaela Campiona.

Uświadomiła sobie również, że nawet gdyby udało im się odnaleźć Junie Moon i sprowadzić ją tutaj, prawo jasno definiuje taką sytuację: nie mogłaby stanąć ponownie przed sądem z oskarżenia o zabójstwo Campiona. Można by jej postawić drobniejsze zarzuty: krzywoprzysięstwa, utrudniania śledztwa i postępowania karnego. I to pod warunkiem, że będą w stanie udowodnić, w jaki sposób Junie weszła w posiadanie tych dowodów rzeczowych. Bo w przeciwnym razie prokurator okręgowy nie zgodzi się na postawienie jej w stan oskarżenia.

Yuki spoglądała na dowody straszliwej zbrodni, które spadły jej jak z nieba. Wzięła do ręki komórkę i zadzwoniła do Lindsay. Słuchając sygnałów, pomyślała o Jasonie Twillym.

Został oskarżony o usiłowanie zabójstwa i dotyczyło ono funkcjonariusza ochrony porządku publicznego, więc jeśli zapadłby wyrok skazujący, czekała go odsiadka do końca życia. Chyba że wynajmie najlepszego prawnika, jakiego można mieć za pieniądze, i wygra sprawę.

Być może wyjdzie na wolność.

Zobaczyła go w wyobraźni, jak siedzi w jakiejś kawiarni w Los Angeles i szlifuje tekst książki, mając już materiał, którego mu brakowało, by ją zakończyć sensacyjną puentą i zgarnąć miliony. W świat pójdzie przecież informacja o zakrwawionym mankiecie, garści włosów, ich zgodności z DNA Michaela Campiona.

378

Jak będzie?

Twilly nie musi się trudzić. Wprowadzi ją jako jedną z bohaterek książki. A potem oskarżycielskim palcem wskaże na Junie Moon.

Sygnał telefonu zamilkł.

— Yuki? — usłyszała głos Lindsay.

— Linds, czy możesz zawrócić? Mam coś, co musisz zobaczyć.

Rozdział 125

Junie Moon patrzyła przez szybę, napawając się urokiem lotu i widokiem bezmiaru turkusowej wody w dole. I nagle w zasięgu wzroku dostrzegła małe, jakby wyłaniające się z toni, miasteczko. Nie potrafiła nawet dobrze wymówić jego nazwy.

Z głośnika odezwał się głos pilota. Junie zamknęła stoliczek pod tacę i zapięła pas, nie odrywając wzroku od widoku za oknem, a teraz widziała już nadmorskie plaże, malutkie łódki i poruszających się ludzików.

O Boże, to było zbyt fantastyczne!

Ponownie wróciła myślą do nocy, podczas której Michael Campion przestał być zwykłym klientem. Mówili o miłości i o swojej beznadziejnej sytuacji. Michael bawił się warkoczykiem zwisającym jej z tyłu głowy.

— Mam pomysł — powiedział nagle. — Możemy być razem.

— Zrobię wszystko, co zechcesz — rzekła. — Wszystko.

— Ja też — zapewnił.

Złożyli sobie nawzajem przyrzeczenie.

Przez następne kilka tygodni obmyślali plan, który mieli realizować przez kolejne sześć miesięcy. Aż którejś nocy, kiedy wszystko zostało dopracowane, Michael pożegnał się z nią i zniknął. Trzy

380

miesiące później ktoś zawiadomił policję, że widział Michaela wychodzącego od niej z domu. Pojawiła się para policjantów, ona się w tym wszystkim pogubiła i zmyśliła niestworzoną historię, pakując się w straszne kłopoty.

Przeszła piekło: więzienie, proces, a najgorszy był brak kontaktu z Michaelem, bo nie mogła do niego ani pisać, ani dzwonić. Ale wiedziała, że będzie na nią czekał. A gdyby została skazana, pojawi się. Wytrwała więc i dzięki własnej roztropności oraz dzięki pani adwokat, którą chyba Pan Bóg jej zesłał, grała swoją rolę do samego końca.

Została uniewinniona i nad tym też czuwał Bóg.

Trzy dni temu napisała list do Yuki Castellano i dołączyła do niego ślady krwi i włosy, przesłane przez Michaela. Ciężkie chwile miała za sobą; gdy rozpoczynała podróż, było jej lekko na duszy. W męskim przebraniu jechała autobusem z San Francisco aż do Vancouver i tam wsiadła do samolotu do Mexico City. Teraz znajdowała się na pokładzie kolejnego samolotu, który wkrótce wyląduje w małym miasteczku na wybrzeżu Kostaryki.

To czarowne miejsce miało stać się ich nowym domem, a Junie całym swoim jestestwem wierzyła, że któregoś dnia znajdzie się ratunek dla serca Michaela i będą, kurde, żyć w tym raju po wsze czasy.

W toalecie przebrała się w letnią sukienkę, poprawiła nową fryzurę z wyprostowanych i ufarbowanych na kasztan włosów, założyła szykowne okulary w stylu „kocie oczy”. Gdy koła samolotu odbiły się raz i drugi od pasa do lądowania, pasażerowie zaczęli bić brawo, a Junie razem z nimi, póki samolot się nie zatrzymał.

Po chwili otworzyły się drzwi kabiny pasażerskiej i Junie weszła ostrożnie na podstawione do samolotu schody. Przebiegała wzrokiem po twarzach ludzi czekających w małym, odkrytym terminalu.

381

Zobaczyła go.

Ogolił głowę, zapuścił kozią bródkę i opalił się na brąz. Miał na sobie koszulę w kolorowe paski i obcięte dżinsy. Śmiał się i wymachiwał rękami, krzycząc:

— Tu jestem, tu jestem, kochanie!

Nikt by go nie rozpoznał, tylko ona mogła.

Uosabiał prawdziwe życie.

Właśnie się dla niej zaczynało.

Spis treści

Prolog

Kolęda 9

Część pierwsza

Jak to było, Junie? 17

Część druga

Gdzie jest ciało? 109

Część trzecia

Mnożą się zagadki 159

Część czwarta

W mroku 257

Część piąta

Spełnienie 311