Czy ateizm jest potępiony przez Kościół?
Ateizm stanowi przeciwległe podium wobec religii. Negując Boga, teoretycznie bądź praktycznie, w innym świetle widzi świat, człowieka i wartości etyczne. Nie może więc ateizm uzyskać przychylności Kościoła, ponieważ jest jemu przeciwny i nie uznaje podstawowej prawdy wiary w istnienie Boga, zaangażowanego w zbawienie człowieka. Jeśli przez "potępienie" będziemy rozumieli odrzucenie postawy myślenia i działania, jakie spotykamy w ateizmie, to można przyjąć twierdzenie, że ateizm jest potępiony przez Kościół. Wydając tak zdecydowany werdykt, Kościół będzie się starał zrozumieć przyczyny ateizmu i wskazywać na niebezpieczeństwa postawy ateistycznej. A wszystko po to, by dotrzeć do człowieka i ukazać mu Dobrą Nowinę o Jezusie Chrystusie.
Czym zatem jest ateizm, skoro sytuuje się na pozycji przeciwstawnej wierze i zyskuje tak negatywną ocenę? Ateizm jest rozumiany jako doktryna lub postawa egzystencjalna człowieka, cechująca się negacją Boga. Takie przekonanie wyrasta z filozoficznego namysłu nad rzeczywistością, brakiem odpowiedzi na pytania (najczęściej dotyczące zła w świecie), wychowania w atmosferze laickiej, bądź zerwania z praktykowaną religią. Należy zaznaczyć, że do ateizmu zaliczana jest również postawa, która co prawda akceptuje istnienie "wyższej siły w świecie", ale nie uznaje Boga osobowego i Jego transcendencji. Taka postawa jest nazywana ateizmem względnym, w odróżnieniu od ateizmu bezwzględnego, który neguje jakiekolwiek istnienie Boga w sensie teistycznym. Myślę, że postawa ateizmu względnego, wiary w "bliżej nieokreśloną siłę potężniejszą od człowieka" jest dzisiaj popularna. Nie ma wówczas religijnego kultu ani bezwzględnych norm moralnych, a pozostaje tylko indywidualne i bliżej niesprecyzowane przekonanie. Skoro neguje ono podstawowe cechy obrazu Boga, zaliczane jest do ateizmu. We współczesnym świecie spotykamy się również z postawą ateizmu praktycznego. Ma to miejsce wtedy, gdy brakuje teoretycznej podstawy, a nacisk położony jest na życie pozbawione elementów religijnych.
Kościół zatroskany o człowieka, będzie wskazywał na liczne zagrożenia, jakie niesie ze sobą ateizm. Podstawowym niebezpieczeństwem jest pozbawienie siebie samego i tego, co wokół człowieka, podstawowego odniesienia. Nie uznając istnienia Boga, przed człowiekiem staje wiele pytań, na które nie uzyska odpowiedzi lub otrzyma odpowiedzi nacechowane jedynie doczesną krótkowzrocznością. Przedstawiając Jezusa Chrystusa, Boga i Człowieka, chrześcijaństwo daje odpowiedź na pytania o sens życia i śmierci, o granice miłości i poświęcenia. Ateista skazany zostaje na przekleństwo doczesności i milczący jęk wobec zła i cierpienia.
Ateizm w "czystej postaci" jest w Polsce postawą raczej rzadko spotykaną. Wymaga sporej wiedzy, własnych przemyśleń i decyzji na określony sposób życia. Częściej spotykamy się z sytuacją ateizmu praktycznego czy względnego, które to negując Boga, chcą jednocześnie zachować pozory wiary z jednoczesną złudą postawy nieskrępowanej przez Boga i Kościół. Mamy tutaj zatem nową postać ateizmu - ateizm zakamuflowany. Jest to kolejna próba karykaturalnego połączenia Boga i świata w jedno, z zachowaniem piedestału dla człowieka, który o wszystkim decyduje.