Kleopatra VII Filopator powszechnie znana jako Kleopatra, urodziła się w 69 r. p.n.e.

w Aleksandrii. Była ostatnią królową Egiptu panującą w latach 51-30 p.n.e.. Wywodziła się z

dynastii Ptolemeuszy, Greckiej rodziny pochodzącej z Macedonii, która władała Egiptem po

śmierci Aleksandra Wielkiego. Członkowie dynastii Ptolemeuszy mówili wyłącznie po

Grecku odmawiają tym samym nauczenia się języka ludu którym władali, dzięki czemu

Grecki język był równie oficjalny jak i Egipski. W przeciwieństwie do innych Kleopatra jako

jedyna z tej dynastii nauczyła się władać Egipskim. Chcąc zapewnić niezależność Egiptowi

związała się z rzymskim dyktatorem Kajusem Juliuszem Cezarem z którym maiła dziecko,

Ptolemeusza XV Cezariona. Po zabójstwie Cezara 15 marca 44 r. p.n.e. w Rzymie przez

m.in. Brutusa Kleopatra związała się z Markiem Antoniuszem. Oktawian August pokonała

Marka Antoniusza w bitwie po Akcjum. Po śmierci męża królowa prowadziła pertraktacje z

Oktawianem jednak po wielu próbach nie udało jej się zapewnić władzy w Egipcie swoim

potomkom. 12 sierpnia 30 r. p.n.e. Kleopatra popełniła samobójstwo po przez ukąszenie

kobry​ ​królewskiej.

Religia Egipska była połączeniem wierzeń i praktyk, które na dzień dzisiejszy

obejmowałyby zielarstwo, medycynę, psychiatrie, spirytyzm, magie, mitologie. Religia

odrywała ogromną role w życiu codziennym Egipcjan, ponieważ wierzyli oni iż życie na

ziemi jest tylko częścią podróży, warunkiem kontynuacji podróży było życie zgodne z wolą

boską. Jednym z kryteriów było podtrzymywanie zasady harmonii ze świadomością iż czyjeś

życie​ ​wpłynęło​ ​na​ ​działanie​ ​innych​ ​jak​ ​i​ ​wszechświata,​ ​zasadę​ ​te​ ​nazywano​ ​zasadą​ ​Ma’at[1].

Starożytna Egipska bogini sprawiedliwości i prawdy, znana jako Ma’at. Córka

boga-słońce Re, pierwsze dzieło boga-stwórcy, ucieleśniała boski ład we wszechświecie

podczas aktu stworzenia, uosabiała porządek w królestwie i w śród zamieszkującej je

ludności. To właśnie jej pióro przesądzało o losie duszy umarłego na sądzie Ozyrysa. Dla

Egipcjanina pojęcie maat ​było boską miarą i wzorcem prawidłowego życia. Realizowanie w

życiu tej normy moralnej obowiązywało wszystkich, a w pierwszej rzędzie gwarantów

wszelkiego istnienia, czyli bogów i faraona. U jej podstaw znajdowała się głęboka wiara w

to, że świat istnieć może tylko dzięki oparciu na prawdzie i sprawiedliwości. Ma’at

ukazywana

jest

przeważnie

w

pozycji

klęczącej

z

rozpostartymi

skrzydłami

przymocowanymi​ ​do​ ​ramion[2].

[1]​

​ ​​Joshua​ ​J.​ ​Mark​ ​​Ancient

​

​

Egyptian

​

​

Religion

​

​ ​​

https://www.ancient.eu/Egyptian_Religion/

20.01.2016

[2]

​Bryan Hill ​Maat:The Ancient Egyptian Goddess of Truth, Justice and

​

Morality

http://www.ancient-origins.net/history-ancient-traditions/maat-ancient-egyptian-goddess-truth-justice-
and-morality-003131​

​

​15.05.2015

Ra, znany także jako Re, był pierwotnie uważany za boga-stworzyciela, boga-słońce

starożytnego Egiptu, powszechnie uważany za króla bogów. Egipcjanie wierzyli, że

przemierza on niebo w swojej słonecznej barce a podczas nocy przemierzał niebo w

zaświatach. [1] Początki kultu boga Słońce Ra sięgają okresu panowania dynastii tynickich.

Wczasach IV dynastii faraon Chefren przyjął do swojej tytulatury imię Syna Ra, którego

następnie używali kolejni władcy Egiptu. Ra zyskał wówczas rangę bóstwa państwowego.

Faraon po śmierci jednoczył się z boogie Ra, a magiczne zaklęcia z imieniem bóstwa

umieszczane w grobowcach miały mu ułatwić przemianę i zapewnić wieczne królowanie w

zaświatach.[2]

Władcą zaświatów jak i odradzającej się przyrody był Ozyrys. Według mitu

ozyriańskiego młodszy brat Ozyrysa Set uknuł spisek. Kazał wykonać bogato dekorowaną,

skrzynie o dokładnych wymiarach Ozyrysa. Podczas wydanej przez siebie uczty Set ogłosił,

że odda wspaniałą skrzynie temu kto będzie do niej pasował. Wielu zaproszonych gości

wchodziło do skrzyni, ale pasowała ona tylko na Ozyrysa. Gdy ten znalazł się w środku, Set

zatrzasnął jej wieko i kazał wrzucić ja skrzynie do wody Nilu. Zamknięty w wewnątrz

Ozyrys utonął.[3] ,,Dzięki temu, że boskie ciało znalazło w wodzie Nilu, rzeka nabrała

dobroczynnych cech boskich, które się przejawiają w corocznym wylewie. Pamiętając o

chotniczej naturze Ozyrysa, można powiedzieć, że utopiony Ozyrys to symbol ziemi

egipskiej zalanej wylewem, z której po ustąpieniu wód wyrośnie nowe życie, czyli dusza

Ozyrysa, boga wegetacji. Śmierć przez utonięcie była uważana w Egipcie za najbardziej

godna, gdyż przypominała boski los Ozyrysa .” [4]. Egipcjanie wierzyli iż dusza zmarłego po

śmierci zanim trafi w zaświaty musi trafić przed sąd Ozyrysa. Podczas procesu miały wyjść

na jaw prawda o uczynkach popełnionych za życia. Zmarły stawał przed trybunałem,

któremu przewodniczył Ozyrys. Serce sądzonego, uważane za ośrodek myśli i uczynków,

kładzione było na wadze. Na drugiej szali kładziono pióro bogini Ma’at. Jeżeli serce okazało

się cięższe od pióra oznaczało to iż zmarły nie okazał się godny życia w zaświatach, jego

dusza zostawała pożarta przez Ammit. Jeżeli jednak pióro i serce zostawało w równowadze

Ka ​(dusza) zmarłego mogła zamieszkać w królestwie Ozyrysa. Ozyrys przedstawiany jest

jako mężczyzna o zielonkawy odcieniu skóry, zabandażowanym tułowiem w królewskiej

koronie,​ ​w​ ​ręku​ ​dzierżąc​ ​insygnia​ ​królewskie​ ​tzn.​ ​berło​ ​i​ ​bicz.

[1]​

​

​The​ ​Editors​ ​of​ ​Encyclopædia​ ​Britannica​ ​​Re

​

​

https://www.britannica.com/topic/Re

[2]​

​

​Red.​ ​StudioPrint​ ​​Tajemnice

​

​

starożytnych

​

​

cywilizacji,

​

​

Egipt,

​

​

okres

​

​

tynicki

​

​

cz.2

​

​​

s.27

[3]​

​

​Red.​ ​StudioPrint​ ​​Tajemnice

​

​

starożytnych

​

​

cywilizacji,

​

​

Egipt

​

,​

​

​

stare

​

​

państwo

​

​

cz.2

​

​​

s.19

[4]​

​

​Andrzej​ ​Niwiński​ ​​Mity

​

​

i

​

​

symbole

​

​

starożytnego

​

​

Egiptu

Horus to jeden z największych bogów Egipskich. Już od czasów Predynastycznych w stolicy

Górnego Egiptu, Nechen, uważano go za opiekuna władcy oraz boga nieba, uosabiono go z

sokołem. Z czasem zyskał takie znaczenie w całym Egipcie. Według Egipskich mitów Horus

był ostatnim z boskiej dynastii panującej na ziemi i jednocześnie pierwszym faraonem. Mit

ozyriański mówi nam iż Horus jest synem Izydy oraz Ozyrysa, urodził się po śmierci ojca,

podstępnie zabitego przez Setha, który objął władze nad Egiptem. Gdy Horus dorósł podjął

walkę o tron swego ojca. Po osiemdziesięciu latach walk Horus wreszcie wygrał z Sethem. W

czasach Starego Państwa przedstawiano go jako mężczyznę z głowa sokoła oraz koronom

górnego i dolnego Egiptu. Za czasów dynastii Ptolemeuszy wyobrażano go jako dziecko

ssące kciuk w warkoczy z boku głowy (typowa młodzieńcza fryzura Egipcjan) z korona na

głowie. Porównywano go do wschodzącego słońca, dającego światło i ciepło wszystkiemu,

co​ ​żywe.​ ​Zapewniał​ ​obfite​ ​zbiory​ ​jak​ ​i​ ​obdarzał​ ​ludzi​ ​płodnością.[1]

Amon- bóg ,,ukryty” po raz pierwszy był wzmiankowany w Tekstach Piramid.

Miastem w którym oddawano mu szczególna cześć były Teby. Wraz ze wzrostem znaczenia

tego miasta wrosła popularność Amona. W czasie wojny wyzwoleńczej dodano do niego

przydomek oswobodziciela.[2] ,,Gdy kraj uległ najazdowi Hyksosów w czasach II okresu

przejściowego, Amon był uważany za boskiego przywódcę powstania narodowego przeciw

okupantowi, kiedy natomiast sytuacja się odwróciła i to Egipt wkroczył do Azji, Amon jako

patron i bóg narodowy Egipcjan, stał się sprawcą zwycięstw i stworzenia imperium. Wkródce

też, wraz z rozszerzeniem się horyzontów poznawczych Egiptu, Amon przekształcił się z

bóstwa​ ​wojennego​ ​w​ ​bóstwo​ ​uniwersalne​ ​i​ ​zjednoczony​ ​z​ ​Ra​ ​został​ ​,,królem​ ​bogów””[3]

Set, jeden z najstarszych bogów Egipskich. Przez podstępne zabójstwo swojego brata,

Ozyrysa, uważany za patrona zła i kłamstw. O jego naturze miało świadczyć sam fakt iż nie

urodził się w sposób naturalny lecz ,,wyrwał” się z łona matki. Po przegranej z Horusem, sąd

bogów odebrał mu tron Egiptu lecz nie zostawił go z niczym. Od tamtej pory uważany za

władcę pustyni, burz, strażnika granic Egiptu oraz opiekuna karawan. Sądzono iż to właśnie

on raz w miesiącu połykał księżyc (nów księżyca). Pomimo negatywnych cech charakteru,

Set chcąc podróży po niebie aż do zaświatów. Codziennie mierzył się z ogromnym wężem

Apepem, odwiecznym wrogiem boga-słońce. W późniejszych czasach został on na równi z

Horusem​ ​opiekunem​ ​władców.

Największą czarodziejką w panteonie bogów Egipskich była Izyda, po podstępnym

zabiciu jej męża Ozyrysa to właśnie ona zeszła do zaświatów. W wędrówce towarzyszyła jej

Neftyda, żona Seta. Po odnalezieniu swego męża przywróciła go do życia. Izyda jest matka

Horusa, musiała ukrywać się z nim przed gniewem Seta, który dowiedziawszy się o synie

Ozyrysa natychmiast by go zabił. Gdy jej potomek dojrzał i wypowiedział wojnę mordercy

swego ojca, ona wspierała go wszystkim czym mogła. Gdy faraonowie zaczęli utożsamiać się

z Horusem, Izyda stała się boska matką wszystkich władców. Egipcjanie czcili ją jako matkę

idealną, boginie płodności i piękna. „Jestem naturą, matką wszechrzeczy, władczynią

elementów, początkiem czasu, zwierzchniczką bogów, królową zmarłych, pierwszą

mieszkanką niebios. Jestem matką bogów" - to jej zaklęcia. Lecz Izyda była niczym innym

tylko Wenus, a jej kult uzmysławiał rolę, jaką kobieta odgrywała we Wszechświecie.”[4]

Izyda przedstawiana jest jako kobieta ze skrzydłami, jej głowę zdobi tarcza słoneczna

pomiędzy krowimi rogami. W czasach Ptolemejskich ukazywana jako matka karmiąca

Horusa​ ​pod​ ​dziecięcą​ ​postacią.

Opiekunem zmarłych jak i patronem balsamacji był Anubis. Podczas balsamacji

balsamator miał na sobie maskę szakala mającą symbolizować odpowiednią opiekę nad

mumią Gdy dusza zmarłego trafiała do zaświatów pomagał im przedostać się przez labirynt.

Na sądzie Ozyrysa był tym który odczytywał wynik wagi. Przez wielu uważany za

niechciane dziecko. Według mitu Neftyda przebrana za Izydę nocą weszła do łoża Ozyrysa.

Skutkiem czynów tamtej nocy Neftyda zaszła w ciąże. Chcąc unikną gniewu swego męża,

Seta, porzuciła dziecko w zaroślach. Izyda dowiedziawszy się iż własna matka porzuciła swe

dziecko postanowiła je odszukać. Za pomocą psów po wielu dniach odnalazła dziecko i

nadała mu na imię Anubis. Uczyniła go strażnikiem zmarłych. Tak jak pies strzeże żywych

tak on miał troszczyć się o dusze w zaświatach. Przedstawiany był jako mężczyzna z głowa

szakala. Niektórzy twierdzą że wzięło się to z powodu licznie zauważonych szakali w

okolicach grobów. W czasach grecko-rzymskich był uosabiany z Cerberem strażnikiem

zaświatów​ ​na​ ​usługach​ ​Hadesa​ ​pan​ ​zaświatów.[5]

[1]​

​ ​​Red.​ ​StudioPrint​ ​​Tajemnice

​

​

starożytnych

​

​

cywilizacji,

​

​

Egipt,

​

​

stare

​

​

państwo

​

​

cz.2

​

​​

s.25

[2]​

​ ​​Red.​ ​StudioPrint​ ​​Tajemnice

​

​

starożytnych

​

​

cywilizacji,

​

​

Egipt,

​

​

nowe

​

​

państwo

​

​

cz.1

​

​​

s.12

[3]​

​ ​​Andrzej​ ​Niwiński​ ​​Mity

​

​

i

​

​

symbole

​

​

starożytnego

​

​

Egiptu

[4]​

​

​​ ​Elwira​ ​Watała,​ ​​Wielcy

​

​

zboczeńcy

​

,​ ​Warszawa​ ​2007

[5]​

​ ​​Jadwiga​ ​Lipińska,​ ​Marek​ ​Marciniak,​ ​​Mitologia

​

​

starożytnego

​

​

Egiptu

​

,​ ​Warszawa​ ​1986