Neale Donald Walsch O obfitosci i godziwym zarobkowaniu

Autor „Rozmów z Bogiem"

Neale Donald Walsch

O OBFITOŚCI I GODZIWYM

ZAROBKOWANIU

tłumaczył Sławomir Studniarz

Bydgoszcz 2000

tytuł oryginału Neale Donałd Walsch on ABUNDANCE and RIGHT LIYELIHOOD

Montaż elektroniczny

Krzysztof Wirszyłło

ISBN 83-7191-079-7

Dom Wydawniczy LIMBUS

85-959 Bydgoszcz 2, skr. poczt, 21 tel. ,fax (0-52) 328-79-74

Leo i Lecie Buskom

Którzy tak szczodrze obdarzyli tak wielu wszystkim, czym są, i wszystkim, co maja.
Swa nieprzerwana, hojnością oboje ukazali, oraz zyskali, swa obfitość, służąc za
natchnienie i model dla wszystkich, którzy mieli to szczęście, że spotkali ich na swej drodze

Wprowadzenie

Największą ironią życia jest to, że wszystkim nam jest dane to, czego pragniemy.
Mamy pod dostatkiem tego, czego żałujemy, że nie mamy pod dostatkiem.
Możecie nie wierzyć, że to prawda w odniesieniu do was albo innych, których znacie

czy obserwujecie na co dzień, ale taka jest prawda; tylko nasza myśl, że to nieprawda,
sprawia, że wydaje się to nieprawda w naszym doświadczeniu,

Na to, jak doświadczamy życia, w ogromnym stopniu rzutuje perspektywa. Co jeden

uzna za ,,brak", drugi nazwie ,,obfitością". I w ten sposób nasze indywidualne definicje
kształtują nasze indywidualne doświadczenia. A nasze definicje, czy jak ja to, określam nasze
decyzje, powielają się i mnożą. Cokolwiek ogłosimy takim czy owakim, takim czy owakim
się stanie.

Skąd to wiem? Bo umiem słuchać. Od dawna zadawałem sobie te pytania, a kilka lat

temu zacząłem otrzymywać odpowiedzi. Wierzę, że pochodzą one od Boga. Odpowiedzi te
wywarły na mnie takie wrażenie, tak mnie wówczas poruszyły, że postanowiłem utrwalić je
na piśmie. Zapis ten dał początek późniejszej serii Rozmów z Bogiem, które stały się
bestsellerem na skalę światową.

Nie jest konieczne podzielanie mojej wiary co do źródła owej wiedzy, do tego, aby

czerpać z niej korzyści. Trzeba tylko dopuścić możliwość, że jest być może coś, czego ludzie
nie do końca rozumieją, jeśli chodzi o obfitość w życiu, a czego zrozumienie mogłoby
wszystko odmienić.

Z takim nastawieniem właśnie zebrał się zespół złożony z około czterdziestu osób w

domu na obrzeżach San Francisco w styczniu 1999 roku po to, aby wraz ze mną bardziej
szczegółowo rozważyć to, co mówią na ten temat Rozmowy z Bogiem. Podzieliłem się z grupą
moim zrozumieniem materiału dotyczącego obfitości i odpowiadałem na zadawane mi
pytania. Synergia tego spotkania zaowocowała elektryzującym doświadczeniem, którego
wynikiem był swobodny przepływ cudownej mądrości, przepływ, który co niniejszym z
radością oznajmiam, został uwieczniony na taśmach wideo i audio, a ich opracowane wersje
stały się dostępne dla szerokiej publiczności.

Obecna książka stanowi zapis tego zdarzenia. Czyta się ją bardziej potoczyście - co jak

sądzę, wzmaga jej inspirującą siłę - aniżeli tekst przeznaczony do druku. Ponieważ formatu
książkowego nie ograniczają ramy czasowe ani wymogi produkcji, zdołaliśmy zamieścić tutaj
to, co ze względu na konieczne skróty nie znalazło się na opracowanych taśmach.

Bóg mówi nam w RzB, że większość z nas nie rozumie, na czym tak naprawdę polega

obfitość i myli ją z pieniędzmi. Lecz kiedy dokonujemy dokładnego rozpoznania w tej dzie-
dzinie, w której rzeczywiście wszystkiego mamy w bród i postanowimy podzielić się tym
szczodrze z każdym, z kim się stykamy, przekonujemy się, że to, co do tej pory utożsamia-
liśmy z obfitością - pieniądze - napływa do nas szerokim strumieniem.

Niemniej, nawet takiego splotu wydarzeń wielu z nas nie potrafi zaakceptować.

Pieniądze kojarzą się nam bowiem z doświadczeniem i energią, dla których nie ma miejsca w
Boskiej rzeczywistości. Lecz w całym wszechświecie nie ma nic, co nie mieściłoby się w
Boskiej rzeczywistości; co nie byłoby częścią Boga. Kiedy pojmiemy, że pieniądze również
wchodzą w skład Boskiej natury, zmienimy do nich swój stosunek. Ujrzymy w nich odbicie
Bożej chwały, a nie przyczynę wszelkiego zła. To zaś wywołać może zadziwiające skutki.

Doświadczenie obfitości w życiu jest możliwe, a cudowna mądrość zawarta w księgach

RzB, pokazuje nam, jak to osiągnąć.

Oto ta mądrość, tak, jak ją otrzymałem i zrozumiałem. Przekazuję ją wam z pokorą -

czy jest to towar pełnowartościowy, sprawdźcie sami - w nadziei, że jej zadanie zostanie
spełnione nawet wtedy, gdy choć jedna uwaga otworzy nowe okno czy rozewrze szeroko
wrota ku mojemu większemu szczęściu.

Neale Donald Walsch

lipiec 1999 Ashiand, Oregon

Miło mi widzieć wszystkich tu zebranych. Witajcie. Witaj, kochanie. To do mojej żony.

Nie do każdego z moich słuchaczy zwracam się przez „kochanie". Chociaż to wydaje się dość
kuszące.

Zastanawiacie się pewnie, dlaczego tutaj się spotykamy. Ja również. Chciałbym na

początku opowiedzieć trochę o tym, co przydarzyło mi się w życiu. Wprowadzę was w
doświadczenia, jakie stały się moim udziałem w ciągu ostatnich sześciu, ośmiu lat i zapoznam
was ze swoimi odczuciami. Może to posłużyć nam za punkt wyjścia do rozważań o
konkretnych zagadnieniach, jakie, mam nadzieję, uda nam się dzisiaj wspólnie zgłębić.

Jak miło, że postanowiliście spędzić dzisiejszy dzień ze mną w tej sali. Jak miło, że

postanowiliście spędzić ten obecny czas ze mną w tym świecie. To bardzo, bardzo ważny
czas. Ludzie od wieków tak mówią i zawsze są o tym przekonani. Ale nie wiem, czy
kiedykolwiek byli bliżsi prawdy niż obecnie.

Wkraczamy w okres dziejów na tej planecie, w którym podjęte przez nas decyzje

zaważą na naszym wspólnym życiu, jakie tu budujemy. Trzeba więc, abyśmy się zbierali w
grupach takich jak ta, grupach małych i dużych, opowiadali sobie nawzajem o swej
rzeczywistości, swoim pojmowaniu i odkrywali, co takiego nas wszystkich ze sobą łączy. A
gdy przekonamy się, że występują między nami różnice, umieli te różnice wysławiać. Gdyż
Jeśli nie nauczymy się wysławiać naszych różnic, nie zdziałamy nic dla tej planety. A.
przybyliście tutaj, aby coś zdziałać. Dlatego przyjęliście to ciało, w tym właśnie czasie.
Dlatego trafiliście na tę szczególną planetę w tej szczególnej chwili. Czy wiecie o tym czy też
nie, macie tu do wypełnienia doniosłe zadanie. A zadanie to, jeśli wolno mi sądzić po sobie,
dalece przerasta wasze wyobrażenia czy przypuszczenia. Powtórzę to: zadanie to, jeśli wolno
mi sądzić po sobie, dalece przerasta wasze wyobrażenia czy przypuszczenia.

Przede wszystkim wasze życie nie ma nic wspólnego z wami. To może całkowicie

zmienić wasze zapatrywania na to, co tu właściwie robione. I wasze życie nie ma nic
wspólnego z waszym ciałem. To też może całkowicie zmienić wasze zapatrywania na to, co
tu właściwie robicie. Wasze życie obraca się wokół zadania wyznaczonego wam przez was
samych, przez tę część was, którą nazywamy duszą.

Zauważyłem, że bardzo niewielka liczba osób przejmuje się w swym obecnym życiu

zadaniem, jakie postawiła sobie ich dusza. Ze mną było podobnie. Przez większą część swego
życia zwracałem uwagę na roszczenia ego, umysłu, ciała - słowem tego, z czym się bez reszty
utożsamiałem. I niewiele obchodziło mnie zadanie, jakie ma do wykonania moja dusza,

prawdziwy powód, dla którego tu jestem. Ale ci spośród nas, którzy zaczynają zwracać
uwagę na prawdziwy powód, dla którego tu jesteśmy, zaczynają w niezwykły sposób
oddziaływać na Świat - w sposób daleko wykraczający poza to, co uznaje się za możliwe.
Nagle docieracie do krawędzi, do skraju przepaści. Jest tak, jak ujął to Apollinaire:

„Stańcie na krawędzi".

,,Nie możemy. Boimy się".
„Stańcie na krawędzi".
,,Nie możemy. Spadniemy".
,,Stańcie na krawędzi". I stanęli. I popchnął ich. I polecieli.

Niewielu spośród nas, bardzo niewielu, jest gotowych polecieć, gotowych wyruszyć

tam, jak wyraził to Cene [Roddenberry], dokąd nie zapuścił się jeszcze żaden człowiek -
naprawdę gotowych teraz polecieć i porwać za sobą wszystkich, z którymi się zetknęli, w
fantastyczną podróż, która może prawdziwie przeobrazić świat. Nadchodzące dni i
nadchodzące czasy dadzą wam sposobność rozstrzygnięcia, czy należycie do grona
wybranych; wybranych, powinienem dodać, przez siebie samych, przez nikogo innego.
Wybieracie sami siebie. Obudzicie się pewnego dnia, spojrzycie w lustro i powiecie: ,,Wy-
bieram siebie. Teraz ja". To gra w berka, z jednym tylko uczestnikiem. „Teraz ja".

To bardzo przypomina dziecięcą zabawę, wiecie. To bardzo przypomina dziecięcą

zabawę, odgrywaną z zapamiętaniem i z radością bawiących się wspólnie dzieci - tylko że
tym razem jest tylko jeden gracz. Przestajecie bawić się w chowanego i zaczynacie grę w
berka. ,,Teraz ja". ,,Teraz kolej na ciebie". ,,Pięknie dziękuję".

Tak więc w tych nadchodzących czasach wybieracie siebie; lub nie, jak wam się

podoba. Jak wam się podoba. Lecz jeśli zgłosicie siebie do udziału w tej konkretnej grze,
zobaczycie, że opadną z was wszelkie uprzednie przekonania, idee, pojęcia na temat tego, co
tu właściwie robicie, dlaczego przyjęliście to ciało w tym właśnie czasie i miejscu. Zmienicie
wszystkie swoje dotychczasowe na to poglądy. Odkryjecie, że wasze życie naprawdę nie ma
nic wspólnego z wami czy z waszym ciałem.

Lecz jak na ironię, z chwilą kiedy postanowicie i ogłosicie, że wasze życie nie ma nic

wspólnego z wami czy z waszym ciałem, wszystko, o co zabiegaliście, czego łaknęliście dla
siebie i swojego ciała, będziecie otrzymywać, automatycznie. I nie będzie was to obchodziło.
Ponieważ nie będzie wam już potrzebne. Rzecz jasna, będziecie się tym cieszyć. Ale nie
będziecie potrzebować. Szarpanina tym samym dobiegnie końca.

Ale dla tysięcy, a nawet milionów, z którymi się zetkniesz, właśnie się rozpoczęła.

Codziennie będziesz ich oglądał - ludzi, dla których walka dopiero co się zaczęła, którzy
stawiają pierwsze kroki w drodze powrotnej do domu. Wyciągną do ciebie rękę, w przenośni,
jeśli nie dosłownie, a czasem całkiem dosłownie. Rozejrzą się wokół siebie, z nadzieją, że
znajdą kogoś, kto poda im rękę, kto powie ,,Pójdźcie za mną"; kto zdobędzie się na odwagę i
obwieści: ,Ja Jestem drogą i życiem. Pójdźcie za mną".

Dla niektórych może to brzmieć zbyt religijnie. Ale na tym polega trzecia i ostatnia

zabawa, jakiej odda się to dziecko w nas, nasza dusza. Już nie w chowanego, ani nie w berka;
teraz gramy w idź za przywódcą.

Idź za przywódcą. Ty jesteś przywódcą. A my ruszymy za tobą. Pójdziemy w twoje

ślady. Ja dokonam takich wyborów jak to. My podejmiemy takie decyzje jak ty. Wypowiemy
te słowa co ty, poruszymy świat tak jak ty. Pójdziemy za twoim przykładem.

Gdybyś sądził, że tego dnia przypatruje ci się cały świat i naśladuje cię we wszystkim,

co myślisz, mówisz i robisz, czy wpłynęłoby to jakoś na to, jak przeżyłbyś ten dzień? Może w
przypadku kilku z was, odrobinę.

Cóż, cały świat ciebie naśladuje, nieważne czy wiesz o tym, czy nie. Oto wielka

tajemnica: cały świat - a z pewnością ci, z którymi się stykasz - idzie za twoim przykładem.
Przyglądamy ci się. Widzimy, jaki jesteś naprawdę. I widzimy, za kogo się uważasz.
Wypatrujemy komendy od ciebie. Jak aktorzy na scenie naśladujemy ciebie, bo nie ma nikogo
innego, z kogo można brać wzór. Jesteśmy wszystkim, co jest. Nikogo innego nie ma.

Możemy spojrzeć poza siebie, szukać godniejszego przykładu gdzieś w niebie, może

nawet w wyobraźni. Ale koniec końców będziemy naśladować jeden drugiego.

Dzieci naśladują rodziców, rodzice swoich rodziców. Naród małpuje inny naród.

Patrzymy po sobie i bierzemy przykład z siebie nawzajem, aż wystąpi ktoś i oznajmi: ,,Nie w
ten sposób. W taki sposób".

Zatem twoja decyzja w tym okresie, w tej naprawdę przełomowej chwili u progu praw-

dziwie nowej ery, ma krytyczne znaczenie. To nie błahostka. Ponieważ nie podejmujesz jej
wyłącznie za siebie. Decyzję tę podejmujesz za wszystkich innych. A to z bardzo oczywistego
powodu. Ponieważ nikogo innego nie ma. Oprócz ciebie. Oto ty, w swoich najróżniejszych
przejawach; oto wy. Tak więc decyzję, jaką podejmujecie za siebie, podejmujecie za nas
wszystkich. Ponieważ jest tylko jeden z nas.

To może wydać się trochę ezoteryczne. Najpierw uderzamy w ton religijny, teraz w

ezoteryczny. Ale to takie myśli, takie koncepcje, takie idee muszą zacząć napędzać motor
naszego wspólnego ludzkiego doświadczenia, bo w przeciwnym razie przestanie być ono
wspólne i rozpadnie się, tak jak nasza planeta.

Znajdujemy się teraz w takim punkcie. Wiecie, że w czasach, kiedy pierwsze samoloty

przemierzały ocean, istniało określenie ,,punkt bez powrotu"? Za daleko, żeby zawrócić, ale
nie dość daleko, aby można było mówić o bezpiecznym dotarciu do celu? Taka wąska strefa
zagrożenia, kiedy to nie jesteś ani tam ani tu, ani tu ani tam.

Wygląda na to, że jesteśmy teraz w takim położeniu, pod wieloma względami: pod

względem ekologii, pod względem ogólnoświatowej gospodarki. Widzicie, w różnych
miejscach na świecie załamuje się nasza społeczna struktura, edukacja młodego pokolenia,
duchowa perspektywa. Na tylu obszarach, pod tyloma względami, wygląda na to, że
osiągnęliśmy tę ziemię niczyją, strefę zagrożenia. Nie jesteśmy tutaj, ale też nie jesteśmy tam.
Ani tu ani tam, lecz dalej niż punkt bez powrotu. Przekroczyliśmy Rubikon.

Zdradzam swój wiek takimi wyrażeniami. Ludzie przed 35 rokiem życia pytają:

„Przekroczyć Rubikon? Co to do diabła znaczy?".

Przekroczyliśmy Rubikon i pytanie teraz, co dalej, jak doprowadzić resztę na drugą

stronę. A odpowiedzi na to pytanie dostarczą ludzie tacy jak wy. Właśnie wy.

Jeśli sądzicie, że wszystko zależy od takich jak ja, którym przypada, w tym

szczególnym czasie i miejscu, piętnaście minut chwały, to mylicie się. Chcę wam dzisiaj
dobitnie uświadomić, że to nie zależy od ludzi stojących na przedzie. To, że teraz stoję przed
wami, to, pozwolę sobie powiedzieć, czysty traf. Równie dobrze mógłby to być ktoś z was.
Tak naprawdę, niech jedno z was wystąpi i poprowadzi zajęcia do końca (śmiech). Nancy już
jest gotowa.

Ale to prawdziwy sprawdzian. Prawdziwy probierz. Ilu z was, gdyby dano im szansę,

postawiono przed nimi wyzwanie, wybrano ich, odparłoby: „Hej, Neale, wiesz co? Jestem
gotów! Stanę na przedzie, zajmę twoje miejsce". Ponieważ sekretem życia jest to, że tak czy
owak stoicie na przedzie, czy wiecie o tym czy nie. To właśnie starałem się wam
uświadomić. I tak stoicie na przedzie. Tylko wydaje się wam, że nie. Ironia życia zawiera się
w tym, że nie ma innego miejsca niż na przedzie. Nie ma żadnego tyłu. Nie możecie więc
dalej się chować za plecami innych. Okazuje się zatem, że zabawa w idź za przywódcą jest
obowiązkowa.

Pozwólcie, że opowiem wam pokrótce, jak doszło do tego, że występuję przed wami,

jak to wszystko się zaczęło. W 1992 roku znalazłem się w martwym punkcie. W 1992 roku
doprowadziłem do tego, że rozpadał się mój kolejny, ważny związek z tą wybraną.

W życiu zawodowym również zapędziłem się w ślepy zaułek. Na dodatek zaczęło mi

szwankować zdrowie. Nic mi w życiu nie wychodziło. A związek z osobą, na której mi tak
zależało, miał trwać wiecznie, przynajmniej z mojego punktu widzenia. I oto na moich oczach
rozsypywał się w drobny mak.

Nie działo się to po raz pierwszy. Ani trzeci czy czwarty. Zrozumiałem więc, że jest

coś, czego nie wiem, a czego poznanie wszystko by dla mnie odmieniło - nie miałem pojęcia,
co to takiego. Nie potrafiłem przeniknąć tajemnicy udanych związków.

Również na polu zawodowym napotykałem na podobne trudności. Wiecie,

przeczytałem te wszystkie poradniki: ,,Rób to, co uwielbiasz, a pieniądze same do ciebie
przyjdą". Ja tak nie uważam - chyba że przyjdą. Ale mnie nie udawało się odkryć właściwej
formuły. Albo robiłem coś, co kochałem, ale byłem doszczętnie spłukany; albo uciułałem
trochę grosza, dość, żeby przeżyć, ale przypłacałem to katuszami duszy. Nie umiałem tych
dwóch rzeczy na dłużej połączyć. Jeśli już, to na sześć, osiem miesięcy, potem się
rozlatywało. Nie potrafiłem tego trwale skleić, związać ze sobą.

Podobnie było ze zdrowiem: nie mijał rok, aby coś mi nie dolegało, a czasami naprawdę

coś poważnego, Miałem 36 lat i już chorowałem na wrzody. Do tego dochodziło jeszcze
wiele innych spraw, między innymi chroniczne kłopoty z sercem. Tak więc w wieku 50 lat
czułem się jak osiemdziesięciolatek - i to osiemdziesięciolatek w nie najlepszej formie:
artretyzm, mięśniobóle. Rozumiecie? Organizm przestał sprawnie działać i nic nie mogłem na
to poradzić. Wszystko to spadło na mnie jednocześnie.

Wiecie, Bóg zazwyczaj był wobec mnie bardziej litościwy. Zwykle waliło mi się w

życiu albo jedno, albo drugie. Ale w tym okresie, z powodów, które nie są dla mnie do końca
jasne, zwaliło się na mnie wszystko naraz.

,,Och", powiedział Bóg, ,,dowalmy mu potrójnie. Wykręćmy mu ten stary numer z

karierą, związkiem i zdrowiem w jednym tygodniu". I tak też się stało. To taki ,,hat trick". A
ja stąpałem po bardzo cienkim lodzie. Nie wiedziałem, co z tym zrobić. Narastała we mnie
złość, groziło mi popadniecie w chroniczną depresję.

I pewnej nocy zsunąłem kołdrę, gdyż obudziłem się przepełniony złością i

rozgoryczony swoją sytuacją życiową. Skierowałem się tam, gdzie zawsze w środku nocy
szukam natchnienia - ale lodówka była pusta, więc wylądowałem na kanapie.

Wyobraźcie sobie, jak tam siedziałem o czwartej nad ranem, na kanapie, dusząc się we

własnym sosie. I wtedy zawołałem do Boga. Pomyślałem sobie, mogę się miotać, roznieść
dom na strzępy, potłuc naczynia, cokolwiek. Ale siedziałem na kanapie i zawołałem: ,,Boże,
czego potrzeba? Czego potrzeba, aby wychodziła mi ta gra? Niech ktoś mnie nauczy reguł.

Obiecuję, że będę grał. Tylko nauczcie mnie reguł. A kiedy już je poznam, nie

zmieniajcie ich". Zadałem też całe mnóstwo innych pytań.

Ujrzałem na ławie żółty notatnik, a obok długopis. Podniosłem go, włączyłem lampę i

zacząłem pisać gniewny list. Wydało mi się to bezpiecznym i cichym sposobem na
wyładowanie swojej złości o 4.15. Nie wiem, jak jest z wami, ale ja kiedy jestem wściekły,
stawiam duże litery. I tak pisałem: Czego potrzeba, aby wieść UDANE życie? Byłem
naprawdę wściekły. Czym zasłużyłem sobie na życie będące pasmem nieustannych zmagań?
Wykrzyknik, wykrzyknik, wykrzyknik.

I pisałem w tym tonie przez dwadzieścia minut, wyrzucając z siebie gniew, domagając

się od wszechświata odzewu. Wreszcie trochę się uspokoiłem, poczułem się odrobinę lepiej.
To podziałało. Pamiętam, jak pomyślałem sobie, że muszę opowiedzieć o tym przyjaciołom.

Chciałem odłożyć długopis, ale ręka odmówiła mi posłuszeństwa. ,,To zdumiewające",

pomyślałem, ,,Taki skurcz od całej tej pisaniny". Zawsze znajdziesz jakieś wytłumaczenie.

Nie wiedzieć czemu, przystawiłem długopis z powrotem do kartki. I wtedy w mojej

głowie pojawiła się myśl. Usłyszałem głos tuż za sobą, za prawym ramieniem. To był
bezgłośny głos, jak go nazwałem. Miałem wrażenie, jakby ktoś szeptał mi do prawego ucha.
Ogarnęło mnie przy tym uczucie niezwykłego spokoju. Byłem nadzwyczaj spokojny -
pogodzony ze wszystkim, przepełniony niewymowną radością.

Wiecie, przychodzą mi na myśl chwile mojego życia, kiedy odczuwałem taką radość...

kiedy brałem ślub z Nancy - ale nie podczas całej ceremonii, lecz w tym szczególnym
momencie kiedy pastor zapytał w końcu: ,,Czy pragniesz...". A ja zajrzałem jej prosto w oczy
i na krótką chwilę wstrzymałem się, po czym rzekłem ,,Tak". W tym ułamku sekundy twoje
ciało rozpiera uczucie, którego nie potrafisz opisać, uświadamiasz sobie, że podejmujesz nie-
słychanie ważną decyzję, to wielki wybór, a ty tak się cieszysz z tego powodu, że nie ma w
tobie ani cienia wątpliwości - to chwila radości, która wypełnia cię bez reszty.

Chyba każdy z nas przeżył takie chwile, trzy, cztery, może pięć w ciągu całego życia,

kiedy ogarnia nas to poczucie, że wszystko ,,gra"... niezmącona słuszność, niezmącona
radość. Odczuwałem to, kiedy po raz pierwszy usłyszałem ten bezgłośny głos. Radość.
Spokojną, kojącą radość.

A ten bezgłośny głos powiedział: ,,Neale, czy naprawdę chcesz wiedzieć czy tylko

dajesz upust emocjom?" Ja odrzekłem: ,,Jasne, że daję upust emocjom, lecz jeśli na te pytania
są jakieś odpowiedzi, to piekielnie mi spieszno je usłyszeć". I to wywołało istną lawinę
odpowiedzi. O co tylko zapytałem, otrzymywałem odpowiedź. I to tak szybko, że musiałem je
zapisywać, w przeciwnym razie, wyleciałyby mi z głowy. Widzicie, nie było moim zamiarem
pisanie książki. Po prostu robiłem zapiski, żeby nie zapomnieć tego wszystkiego, co
napływało.

Więc notowałem skrzętnie, moja ręka ledwo nadążała. A kiedy odczytywałem to, co

zapisałem, rodziły się we mnie nowe pytania. Ponieważ spod mojego pióra wychodziły
zadziwiające rzeczy. Zacząłem zapisywać pytania, powstające pod wpływem uzyskanych
odpowiedzi, a to przynosiło nowe odpowiedzi. I zapisywałem nowe pytania, które przynosiły
znów nowe odpowiedzi. Zanim się spostrzegłem, prowadziłem na papierze dialog; z czasem
nabrałem pewności, że moim rozmówcą w tym dialogu musi być Bóg.

Oto w skrócie, jak doszło do tego, że stoję przed wami - i wysłałem swoje zapiski do

wydawcy. Ludzie pytają: ,,Dlaczego tak postąpiłeś, skoro nie zamierzałeś pisać książki?".
Cóż, pamiętacie może, że w dialogu jest mowa o tym, że ,,kiedyś powstanie z tego książka". ,

Pomyślałem sobie, że wypróbuję Boga. Poddałem Boga próbie. Ponieważ kiedy to

zapisałem - że kiedyś powstanie z tego książka - już widziałem, jak ja i setka innych
wysyłamy swoje nocne wynurzenia wydawcy, który nic tylko rzuci się na to i oświadczy:
,,Mój Boże, oczywiście, zaraz to wydamy". A miliony ludzi na całym świecie to kupią.

Tylko, że tak w gruncie rzeczy się stało. Ukazało się to drukiem. Sięgnęły po to miliony

czytelników. Przełożone zostało na dwadzieścia siedem języków. To naprawdę niesamowite,
kiedy dowiadujesz się, że coś, co napisałeś, ukazało się po japońsku, grecku, hebrajsku, i
zdajesz sobie sprawę, że docierasz do całego świata.

Dygresja

Dlaczego staję tu dziś przed wami? Wyjaśnię wam, dlaczego to wybrałem. Teraz jest dla
mnie jasne, że zostałem do tego powołany. Jest też dla mnie jasne, że zawsze byłem
posłańcem i nie ma dla mnie innego miejsca niż przed widownią.
Ponieważ mam do przekazania bardzo ważną wiadomość każdemu, z kim się zetknę.

A oto, jak brzmi bardzo ważna wiadomość, którą przybyłem z każdym się podzielić:

Wszyscy jesteście posłańcami i nie ma dla was innego miejsca niż przed widownią. Wszyscy
przybyliście podzielić się bardzo ważną wiadomością z każdym, z kim się zetkniecie. A oto,
jak brzmi bardzo ważna wiadomość, którą przybyliście z nimi się podzielić: Wszyscy, każdy
z nich jest posłańcem. I przybyli tu z bardzo ważną wiadomością do przekazania. I nie ma dla
nich innego miejsca niż przed widownią. A oto, jak brzmi wiadomość, jaką przybyli
przekazać: Każdy jest posłańcem.

Była to ciemna i niespokojna noc, i banda rozbójników siedziała przy ognisku. I jeden

ze zbójców powiedział tak: ,,Wodzu, opowiedz nam jakąś historię", I wódz odparł: ,,Była to
ciemna i niespokojna noc, i banda rozbójników siedziała przy ognisku, kiedy jeden ze
zbójców powiedział 'Wodzu, opowiedz nam jakąś historię' I wódz odparł: "Była to ciemna i
niespokojna noc...'".

I tak w kółko. Odwieczna opowieść życia ciągle się powtarza. Cudowna nowina, którą

przyszedłem wam ogłosić, to wciąż ta sama nowina. Mówi ona, że przyszliście ogłosić
nowinę. A nowina, jaką przyszliście ogłosić, jest taka, że wszyscy muszą obwieścić tę
nowinę. A nowina, jaką wszyscy przyszliśmy się ze sobą podzielić, brzmi: ,,Cześć, obudź się.
Czy wiesz, kim jesteś naprawdę? Cześć. Obudź się. Czy rozumiesz?

''.

Oto nasze przesłanie: Ty i ja stanowimy jedno. Jest tylko jeden z nas. Jeśli uważasz, że

Jesteśmy odrębni, przestań. Nie jesteśmy odrębni. Jest tylko jeden z nas. I nie ma między
nami różnicy. Jeśli uważasz, że jest między nami różnica, przestań. Ponieważ niczym się nie
różnimy. I nie próbuj ustanawiać sztucznych podziałów tam, gdzie ich nie ma. A kiedy już nie
możesz, wówczas ty i ja staniemy się jednym, będzie tylko jeden z nas, tutaj i na całym świe-
cie, i w całym stworzeniu. To wszystko, co przyprawia ciebie o udrękę i smutek, co
przysparza zmartwień i zmagań, zniknie. Rozpłynie się.

Więc przestań myśleć, że ty jesteś tutaj, a ja jestem tam. Nie ma miejsca, w którym ,,ty"

się kończy i zaczyna ,,ja" - proste, zgrabne przesłanie, które wszystko zmienia. Kiedy do nas
to dotrze? Kiedy do nas to dotrze? Słyszeliście? Przesłanie dotrze do nas, kiedy je nadamy.

Więc zebraliśmy się tu dzisiaj. Kiedy wszedłem, pomyślałem sobie ,,Co do diabła ja tu

właściwie robię?". Rozumiecie? Jeśli nie będę uważał, może wyglądać na to, że mam wam do
powiedzenia coś, czego nie wiecie. Naprawdę muszę być czujny.

Jeśli nie będziemy uważać, może wam się wydać, że usłyszycie tu coś, czego nie wie-

cie; czego nigdy wcześniej nie słyszeliście. Jeśli nie będziemy uważać, możemy zapomnieć,
kim naprawdę jesteśmy, i wyjdzie na to, że gramy w ,,ja wiem, a ty nie". Tylko że ja nie
zgadzam się w to grać ani teraz, ani kiedykolwiek. Widzę jasno, że nie mam wam do
powiedzenia nic, czego byście sami już nie wiedzieli. Dziękuję, że przyszliście i do widzenia.

Odkąd tu wszedłem, kombinuję, jak się stąd wydostać. Ten sposób jest równie dobry

jak każdy inny. No, dobrze, zanim przejdziemy do dalszej części, a będziemy rozmawiać o
bardzo ważnej rzeczy, jaką jest obfitość i godziwe zarobkowanie... Ale zanim to nastąpi, ktoś
zgłasza pytanie, a ja od piętnastu minut nie dopuszczam go do głosu.

Kiedy opisywałeś, jak usłyszałeś ten głos, za lewym ramieniem...

Ściślej mówiąc, to było moje prawe ramię, ale kto by się tym przejmował?

A następnie w trakcie pisania, zadawania pytań, uzyskiwania odpowiedzi, czy temu

szczególnemu głosowi czy natchnieniu do pisania towarzyszyło Jakieś charakterystyczne
doznanie, które go uwiarygodniało, odróżniało od innych przypadków, kiedy słyszymy jakiś
głos czy odczuwamy potrzebę pisania? Czy czułeś coś wyjątkowego... obecność czy doznanie?
Możesz nam opisać, Jakie to było uczucie?

Przede wszystkim, miękkość. Moje ciało rozpływało się. Nie znajduję właściwie na to

słów. Wszelkie troski, napięcia, ,,pierwiastki negatywne", można by rzec, uleciały ze mnie,
kiedy siedziałem na tej kanapie. Pamiętam wyraźnie - jakby zupełnie bez udziału mojej woli -
zaraz to się powtórzy tutaj. Po prostu się stało. Nagle... i z tej miękkości wyłoniło się...
Trudno mi o tym mówić. Znów zapadam w ten stan, niemal natychmiast.

Jakby zstąpił na ciebie spokój ducha?

To spokój ducha, poczucie zrozumiałej radości i jedności - radość niemal przyprawiająca o

łzy. Głęboko przejmująca radość. Od pierwszej chwili kiedy tak siedziałem, zaczęły napływać
mi łzy. Nim zdążyłem zapisać dziesięć słów, na kartce porobiły się kleksy. Używałem wtedy
wiecznego pióra - atrament rozmazywał się w moich łzach.

Teraz w pewnym sensie oswoiłem się z tym doznaniem. Wiem, co się stanie. Znam to

uczucie. Czy byliście obecni przy narodzinach dziecka? Trzymaliście je w ramionach przez
pierwsze minuty jego życia? Jeśli macie za sobą to doświadczenie, to właśnie takie uczucie.
To było takie przeżycie jak wtedy, kiedy trzymałem swoje dziecko przez pierwsze chwile
jego życia i patrzyłem mu w twarz. Nic innego nie mogłem odczuwać, tylko jedność, więź ze
wszystkim, miłość nie znającą granic ani warunków. Nie można tego wyrazić słowami -
uczucie, jakbyś trzymał w rękach swoje nowo narodzone dziecko.

Tak właśnie się czujesz. I zdałem sobie sprawę w tej chwili, że naprawdę trzymam w

rękach nowo narodzoną istotę. Wiedziałem, że narodziłem się na nowo.

Nigdy tego nie mówiłem. Ten obraz przyszedł mi do głowy w odpowiedzi na twoje py-

tanie. Wiesz, kiedy się narodziłeś na nowo. Nikt nie musi ci mówić, że jesteś nowo
narodzony. Będziesz wiedział. I wyjdziesz z tego odmieniony na zawsze, zmieni się twój
stosunek do siebie samego i pozostałych ludzi.

Znikną zapory odgradzające ciebie od innych. Poczucie odrębności rozwieje się. I

wtedy staniesz się niebezpieczny. Bo będziesz chciał podchodzić do ludzi, ściskać ich z
całych sił. Wiecie, podejdziecie do człowieka i oświadczycie:

,,Tak bardzo ciebie kocham" (śmiech), z nadzieją, że was za to nie wsadzą za kratki -

zwłaszcza jeśli, nie daj Boże, postąpicie tak wobec mężczyzny... Ponieważ społeczeństwo na
to nie pozwala. Jeśli jesteś mężczyzną, uważaj... relacje między tą samą płcią.

Wiecie, mamy tych wszystkich...

Przepraszam, rozrzewniłem się własnymi słowami (śmiech).

Od niepamiętnych czasów pragniemy tylko jednego - kochać i być kochanym. I od

zarania dziejów nic tylko tworzymy moralne zakazy, religijne tabu, etykę społeczną, tradycje
rodzinne, filozoficzne konstrukcje, wszelkiego rodzaju przepisy, mówiące kogo, kiedy, gdzie
i Jak wolno nam kochać; i kogo, kiedy, gdzie i jak nam nie wolno. Niestety, ta druga lista jest
dłuższa od pierwszej.

Co my wyprawiamy? Co my wyprawiamy? Jeśli podejdę do tego faceta i powiem:

,,Piękno we mnie dostrzega piękno w tobie", co w tym złego? Albo jeśli wyznam
nieznajomemu: ,,Widzę, kim jesteś", co w tym niewłaściwego?

Nie rozumiem, jak dopuściliśmy do powstania tego układu. Ale powiem wam coś:

Jeśli nie zmienimy tego układu, nigdy nie doświadczymy prawdy o sobie. Czas więc
budować od nowa. Czas stworzyć siebie na nowo - w kolejnej najwspanialszej wersji
najszczytniejszych wizji, jaka kiedykolwiek nam się wyśniła.

Och, ludzie, ludzie... trzymajcie mnie. Stawiacie mnie przed pełną salą, a ja widzę

nowych żołnierzy. Jak ich zwerbować? Jak namówić do gry? Mieliście takie uczucie, kiedy
szliście na plac zabaw? Ja chodziłem na ogromny plac zabaw za górką, jakieś osiem
przecznic od domu. Kiedy się zbliżałem, narastało we mnie podniecenie: ,,Ciekawe, kogo
tam spotkam? Ciekawe, kto tam jest?". Z daleka widziałem bawiące się |. dzieciaki.
Niektóre rozpoznawałem, innych nie znałem. Pamiętam, Jak myślałem: „Jak ich namówić
do zabawy ze mną?"- Mieliście kiedykolwiek takie uczucie zbliżając się do placu zabaw?

Kiedy dochodziłem, jedne dzieciaki mówiły:
„Cześć, Neale. Pobawię się z tobą". Inne z kolei: „Och, to znowu ten przemądrzały

Walsch" I odtrącały mnie. Czy ktoś z was został odrzucony na podwórku? Czy mamy wśród
nas podwórkowych outsiderów? Żadnego, co? Żadnego podwórkowego outsidera? Podobnie
się czujesz, kiedy wchodzisz do takiej sali. „Ciekawe, czy będą się ze mną zabawiać? Czyż
nie byłoby uroczo, gdybyśmy razem się pobawili?".

Więc pobawmy się trochę zagadnieniem obfitości. Przyjrzyjmy się kilku rzeczom z tym

związanym, jakie objawiono mi w niezwykłym dialogu, do którego zostałem wciągnięty.

Ten temat od lat budzi moje żywe zainteresowanie. Tak jak wielu innych ludzi.

Pierwsza rzecz, Jaką zrozumiałem, jeśli chodzi o obfitość, kiedy zacząłem się nad tym głębiej
zastanawiać, kiedy zacząłem odbierać przekazy od wyższej instancji, to to, jak błędnie ją
sobie przedstawiałem. Utożsamiałem ją z posiadaniem, ze stanem posiadania.

Nie uśmiecha mi się upraszczanie, wykładanie tu kawy na ławę, gdyż wiem, że są to

rzeczy Już wam wiadome - ale ze względu na tych, którzy zapomnieli, że wiedzą, chciałbym
wam przypomnieć to, co przypomniano mi w tym dialogu: prawdziwa obfitość nie ma nic
wspólnego z mieniem, za to wszystko z byciem. A kiedy dzielę się hojnie obfitością mego
bycia z tymi, z którymi się stykam w życiu, wszystko, co pragnąłem mieć, przychodzi do
mnie samo przez się, nawet nie muszę o to zabiegać.

Wszystko, z czym wcześniej kojarzyłem obfitość: szlachetne kryształy, wspaniałe

antyki, wytworne ubrania, wszystko to dostało mi się niejako bez wysiłku. Szukałem tego, co
mylnie kojarzyłem z obfitością, czegoś, co można posiąść. Natomiast zupełnie nie
dostrzegałem tego, czego obfitość już miałem w sobie.

Pamiętam podobne spotkanie, w nieco większym gronie, które odbyło się nie tak dawno

temu, kiedy prowadziłem warsztaty w ośrodku Estes Park, położonym w malowniczych
górach Kolorado. Jeden z obecnych wyznał mi: „Chciałbym doświadczyć obfitości".

To był jego problem. „Wiesz, zarabiam niezbyt dużo", powiedział. „Ledwo mi starcza.

Musiałem ciułać, żeby tu przyjechać". I tak dalej. „Przez cale życie pragnąłem doświadczyć
takiej obfitości, jaka jest twoim udziałem", co mówiąc pokazał na mnie. ,,Wiesz, jeśli
naprawdę zależy ci na doświadczeniu obfitości", odparłem, „to może w trakcie przerwy
obiadowej obdarzysz obficie innych tym, co możesz im dać". Popatrzył na mnie zdziwiony i
rzekł: ,,Ale ja nic nie mam".

Naprawdę myślał, że nie może nikomu nic dać. Musiałem więc spojrzeć mu w oczy i

zacząć ,,od podstaw". ,,Czy masz w sobie miłość?".

„Ach", powiedział- Nie był tego pewny. Ale musiał przyznać, że ma w sobie odrobinę

miłości, którą mógłby kogoś obdarzyć. ,,Tak, tak, chyba mam trochę miłości".

,,Czy masz w sobie współczucie?", zapytałem. ,,Czy w twoim wnętrzu kryją się jakieś

pokłady współczucia?". ,

„Cóż, chyba mam w sobie trochę współczucia. Ludzie mówili o mnie, że mam dobre

serce”.

Tak przy okazji, ciężko przechodziło mu to przez gardło - ,,mam" i zaraz obok ,,dobre

serce". Ale uznał, że również trochę tego może dać. Czy ma poczucie humoru?

,,O, tak", odparł. ,,Znam tyle dowcipów, że mógłbym je opowiadać przez całe życie".
,,To kapitalnie", powiedziałem.
I tak sporządziliśmy listę rzeczy, w które obfitował. Ale on, rzecz jasna, nie uważał, że

ma to jakikolwiek związek z obfitością w jego rozumieniu. ,,Dobrze", powiedziałem.
,,Zgódźmy się, że nie zgadzamy się co do tego, co rozumiemy przez obfitość. Ale zgódźmy
się, że masz w sobie obfitość tych rzeczy". Osiągnęliśmy porozumienie,

,,Świetnie", powiedziałem. ,,Oto, co chciałbym, abyś zrobił. Przez najbliższą przerwę

obiadową rozdawaj to, czego jak przyznałeś, masz obfitość. Nie oszczędzaj. Dawaj więcej niż
kiedykolwiek dotąd, każdemu, z kim się zetkniesz w ciągu najbliższych dziewięćdziesięciu
minut, podczas przerwy na obiad. Takie stawiam przed tobą wyzwanie". I on je przyjął.

Poszedł na przerwę i zaczął szafować tym, w co obfitował. Obdarowywał każdego w

tym ośrodku YMCA, gdzie odbywały się nasze warsztaty. Oprócz nas przebywały tam też

inne grupy, w sumie z sześćset osób. Więc było tam wielu nieznajomych, którzy nie mieli

pojęcia, co to za facet i o co mu chodzi. Wszedł do stołówki- To była dla niego ciężka próba,

ponieważ w przeciwieństwie do jego grupy, obcy nie mieli pojęcia, dlaczego zachowuje się

jak czubek.

Wiecie, kiedy dajesz z siebie obficie, połowa świata nazywa ciebie wariatem. Mówią,

że musi być z tobą coś nie w porządku. Ludzie tak nie postępują. Więc on podchodzi do ludzi
w stołówce i dzieli się tym, czego ma pod dostatkiem. Dzieli się miłością, humorem, pogodą
ducha. Opowiada dowcipy. Niektórzy się śmieją ,,Ha, ha, ha, to całkiem zabawne". Inni się
śmieją ,,ha, ha... co to za jeden?". Ale nikt nie może się powstrzymać od śmiechu. Nawet ci,
którym kawał nie wydał się śmieszny, chcąc nie chcąc dają się rozbawić temu wspaniałemu
facetowi, temu ,,świętemu Mikołajowi", Który ni z tego ni z owego pojawił się w stołówce.

Mówił ludziom cudowne rzeczy. Tak się złożyło, że jedna osoba była w kiepskim

nastroju, miał więc okazję okazać swoje współczucie. I zmiłował się nad innymi przestając
opowiadać swoje kiepskie dowcipy. Nauczyłem się, że to też może być akt miłosierdzia.
Usiadł więc przy niej i powiedział: ,,Nie znamy się, ale ja jestem z tej drugiej grupy. U ciebie
wszystko w porządku?". Nim się spostrzegł, prowadził rozmowę z Bogiem.

I wyraził przez to tę cząstkę siebie.

Ten człowiek przyszedł do mnie po przerwie, taki podbudowany, taki uskrzydlony.

,,Nie potrafię opisać tego, co czuję", oświadczył. ,,Czy czujesz teraz obfitość?", zapytałem.
,,Tak, czuję się bogaty", odparł. ,,Z tymi wszystkimi skarbami, których dotąd nie pozwalałem
sobie ujawnić. Których sobie wzbraniałem".

Ale najzabawniejsze w tym wszystkim, powiem wam, jaki kawał zrobiła mu grupa...

kiedy występował w stołówce, zrobili dla niego zbiórkę „do kapelusza", każdy z obecnych się
dołożył. Więc kiedy wrócił do nas, dostał kupę forsy. Koledzy z grupy chcieli mu pokazać,
wiecie, co z siebie dajesz, to dostajesz, i tak dalej. To było takie niesamowite doznanie
prawdy. Mieliście takie chwile oświecenia? Pukacie się w czoło, bo to takie jasne i tak jasno
wyrażone.

Kiedy już o wszystkim opowiedział, wysypali przed nim tę stertę pieniędzy. Facetowi

łzy napłynęły do oczu. Doświadczył bezpośrednio odwiecznej prawdy; to, co oddajesz
drugiemu, dajesz samemu sobie. Możesz dać w jednej postaci, a otrzymać w innej. Ale
zawsze do ciebie wróci, bo jest tylko jeden z nas. Życie tego mężczyzny odmieniło się w
wyniku nowego pojmowania obfitości.

Nawet ludzie żyjący na ulicy mogą rozwinąć w sobie świadomość obfitości. Przede

wszystkim, mogą to osiągnąć sprawiając, że inni doświadczają tego, czego oni życzyliby
sobie. Choć sam masz mało, zawsze znajdziesz kogoś, kto ma mniej.

Przypomina mi się historia faceta imieniem Joe, który koczował na ulicach San

Francisco. Choć sam miał mało, postawił sobie za cel co dzień znajdywać kogoś, kto był
jeszcze od niego biedniejszy. Jeśli udało mu się wyprosić od przechodniów trochę dolarów,
oddawał dwa razy tyle komuś, kto miał mniej. Żył w obfitości, był znany jako król
bezdomnych, dlatego, że stał się źródłem obfitości dla innych biedaków żyjących na ulicy.

Ludzie żyjący na ulicy mogą zaznać poczucia obfitości, jeśli pozwolą innym, z

którymi. się stykają, doświadczyć obfitości w swoim życiu. Łatwo powiedzieć - to znaczy, z
mojej pozycji, kogoś, kto we wszystko opływa, wygłaszać takie stwierdzenia. A nie chcę, aby
to były puste słowa. Zdawkowe słowa. Sam żyłem na ulicy. Żyłem na ulicy przez blisko rok.
I pamiętam do dziś, dzięki czemu się stamtąd wyrwałem.

Więc pierwsza rzecz, Jaką chcę się z wami podzielić, jeśli chodzi o obfitość, to:

Nabierzcie jasności co do tego, na czym polega obfitość. A gdy postanowicie szczodrze
dawać z siebie to, co w was jest najwspanialsze, każdemu, z kim się stykacie, jeśli to
postanowicie, wasze życie odmieni się w ciągu dziewięćdziesięciu dni. Czy
dziewięćdziesięciu minut. Uważajcie, bo ludzie nagle zobaczą, jacy jesteście.

Pokażę to wam na przykładzie różnicy między dwoma prawnikami, prawnikiem A i

prawnikiem B. Otóż jest sobie dwóch prawników, obaj mają biuro przy tej samej ulicy, w tym
samym mieście. Obaj ukończyli tę samą uczelnię i obaj należeli do najlepszych studentów na
roku. Ich umiejętności są więc równe. Nie chodzi tu o położenie, ponieważ obaj pracują w
tym samym mieście, przy tej samej ulicy. Mimo to prawnikowi A wiedzie się bajecznie. A
prawnikowi B, o przecznicę dalej, dość kiepsko. W czym rzecz? Co jest tutaj grane? Co
sprawia, że jedna osoba odnosi, jak to mówimy, sukces, a druga nie, przy czym pod każdym
innym względem są sobie równe?

Zatem w grę nie wchodzi urodzenie, czy ktoś przyszedł na świat w bogatej rodzinie czy

nie, czy miał takie przywileje czy owakie. Mamy tu dwoje ludzi, gdzie wszystkie inne oko-
liczności są równe. Co się dzieje? Nie chodzi o to, co kto robi. To nie ma nic wspólnego z
tym, co się robi.

Uważajcie więc, żeby nie wpaść w pułapkę myślenia, że twoja obfitość (czy, jak

wolicie, sukces) zależy od tego, co robicie. Nie zależy. Ponieważ będzie robić to, i tamto, i
siamto, i tak dalej - aż w końcu się ,,zrobicie w konia". ,,Jak do tego doszło?", zadacie sobie
pytanie. ,,Przecież robiłem to, co należy".

I wtedy wam zaświta „Już wiem. To nie ma nic wspólnego z tym, co robię. Nie tędy

droga. W ten sposób nie przyciągnę do siebie tych wszystkich dóbr, jakie mi się marzą".
Potem, zobaczycie na ulicy kogoś, kto na oko nie robi nic, a pieczone gołąbki same wpadają
mu do gąbki. Aż nie nadąża ich pochłaniać. To niesprawiedliwe.

,,Skąd on to wszystko ma? Przecież nic nie robi?". I w tym właśnie tkwi cały sekret. On

do diabła nic nie robi. Dokładnie to mam na myśli, on do diabła nic nie robi. A my całe życie
do diabła zasuwamy... no właśnie. Za to on jest nie byle czym. Kiedy wchodzi, wnosi ze sobą
miłość, współczucie, mądrość, humor, zmysłowość. Jest radością. A nade wszystko, jest
Jednością. To najwyższy poziom bycia: być Jednością.

Wiecie, kiedy idziecie do lekarza, adwokata, hydraulika, urzędnika za biurkiem,

nieważne - kiedy idziecie do tej osoby, zaglądacie jej w oczy i mówicie sobie: ,,Ona mnie
wyczuwa. Ona mnie widzi. Ona jest jak gdyby...", choć możecie tego nie wyartykułować w
ten sposób, ,,jakby stanowiła ze mną jedno". To jest... Odchodzimy i myślimy ,,Ale miła
kobieta. Ale miły facet. Czyż on, czyż ona nie była słodka...?".

Zawsze ustawiam się do jego okienka. Wiecie, co mam na myśli? Wam też to się

zdarza? Kiedy idę do supermarketu, staram się stanąć w kolejce do tej określonej kasjerki.
Dlatego, że ona - po prostu coś mnie do niej ciągnie. Nic się nie dzieje, tylko tyle, chcę być w
kolejce do niej. Bo doznaję czegoś, czegoś szczególnego.

W końcu napisałem do naczelnika poczty. Nie wiem, co ten facet w pierwszym okienku

ma w sobie, ale dzieją się jakieś czary. Coś sprawia, że wszyscy do niego się garną.

Zapytałem tego faceta na poczcie, czy czuje się zasobny. Wiem, że czuje się zasobny.

To nie ma nic wspólnego z jego pensją. Rozumiecie? I na tym polega różnica. To odróżnia
prawnika A od prawnika B, hydraulika A od hydraulika B. Przechodnia A od przechodnia B.
Dlatego stoicie przed wyborem - czy postanawiacie być osobą A czy osobą B, Jeśli
postanowicie być osobą A i hojnie obdarowywać innych magią, jaką w sobie macie, ta magia,
która jest poza wami, zwróci się ku wam i stanie się częścią was na tyle, na ile jej pozwolicie.
Jasne? Zajmiemy się później tym, jak to działa.

Ważne więc, aby pamiętać, kiedy poszukujemy możliwości godziwego zarobkowania,

że trzeba przestać głowić się nad tym, co robić, a zacząć głowić się nad tym, czym być. I do-
trzeć do tego obszaru w głębi nas, gdzie wiadomo, kim jesteśmy w istocie. I zobaczyć, czego
trzeba, aby to przywołać, powołać do istnienia.

Zajrzyj do swego wnętrza. Czym jestem, kiedy czuję się całkowicie spełniony i

uobecniony? Czym wtedy jestem? Może jestem uzdrowicielem, może jestem zmysłowy, a
może twórczy? Znajdzie się jakiś poziom czy stan bycia, który ująłby w kilku słowach istotę
tego, co wtedy się tobie ukazuje, Jaka część ciebie się uwidacznia. I tak oto dochodzimy do
godziwego działania, kiedy działanie wynika z bycia, a nie odwrotnie ~ przez działanie
chcemy dostąpić bycia.

Wyjaśnię to później, ale najpierw chcę poświęcić trochę uwagi pewnym myślom, które

jak zauważyłem, przeszkadzają ludziom w doświadczaniu obfitości. Mnie również nie pozwa-
lały zaznać obfitości. Będę mówił o obfitości w wymiarze finansowym i fizycznym. Ponie-
waż to również zasługuje na miano obfitości.

Widzicie, nie chcę, aby wyszło na to, że obfitość to wyłącznie to, o czym mówiliśmy

wcześniej. Nie ma powodu, aby również tych rzeczy, materialnych, fizycznych (pieniędzy,
gotówki, ślicznej porcelany i antyków, piękna fizykalnej strony życia) nie uznać za przejaw
obfitości. Nie chcemy przecież wykluczać tego z tej kategorii ludzkiego doświadczenia, którą
zwiemy obfitością. To jeszcze jedna sprawa, którą chcę poruszyć. Kiedyś traktowałem to jako
przejaw obfitości, ale nie podobało mi się to. Pozwólcie, że wyjaśnię.

Wielu ludzi uważa, że pieniądze, same w sobie, są złe. Nie wiem, czy wy też

podzielacie ten pogląd. A niektórzy z nich nawet nie są tego świadomi. To znaczy, gdyby ich
zapytać wprost: ,,Czy uważasz, że pieniądze są złe?", odparliby: ,,Nie, pieniądze to dobra
rzecz". Tak odpowiedziałoby wielu ludzi. A jednocześnie postępują tak, jakby były złe.

Podam wam przykład. Znałem osobę, która nigdy by nie przyznała, że jej zdaniem

pieniądze są złe. Pieniądze są dla niej rzeczą dobrą. Ale jeśli wyświadcza ci przysługę, na
przykład odwozi na lotnisko, dwie godziny jazdy, do Phoenix czy gdziekolwiek, i zajeżdżacie
do Phoenix, a ty mówisz: „Pozwól, że oddam ci chociaż parę dolarów za benzynę",
usłyszysz: ,,Ależ skąd. Nie, nie mogę ich przyjąć. Nie mogę".

Czy wam też się zdarzyło, że ktoś coś dla was zrobił i kiedy proponujecie mu trochę

forsy, jako częściowy zwrot poniesionych przez niego kosztów, odmówi? Z czego to wynika,
jak sądzicie? Są szczęśliwi, kiedy im dziękujecie.

Nie są szczęśliwi, kiedy dajecie im pieniądze. Ponieważ wymiana tej przysługi na

pieniądze niejako stawia w złym świetle samą przysługę. Zniża ją do poziomu, na którym
sprawa zaczyna wydawać się lepka.

Nawiasem mówiąc, ten poziom nigdy nie byłby lepki dla mnie. Więc jeśli ktoś chce mi

dać pieniądze w zamian za coś miłego, dajcie mi znać. Wezmę wszystkie, jakie ze sobą
macie. Czasami trudno coś takiego przechodzi mi przez gardło, ponieważ ludzie chcą o mnie
myśleć „Och, Neale to duchowy autorytet. Nie powinien takich rzeczy mówić". Ale Ja będę
to mówił.

Znałem faceta, który nazywał siebie Wielebny Ike i mawiał: „Kocham pieniądze i

pieniądze kochają mnie". To ważne przesłanie: kocham pieniądze i pieniądze kochają mnie.
Ja nie oświadczam, że w moim wszechświecie Bóg jest wszystkim z wyjątkiem pieniędzy-
Oznajmiam raczej, że Bóg jest wszystkim, z pieniędzmi włącznie; że pieniądze to tylko inna
postać energii, którą zwiemy Bogiem.

Nie wiem, czy ostatnio czytaliście wiadomości, ale niedawno pewien liczący się

dziennik zamieścił ogromny artykuł o komunistycznych Chinach. Dokonuje się tam właśnie
niesamowity zwrot w świadomości, mówi się ludziom o zaletach, o chwale zarabiania i
posiadania pieniędzy. Wyobrażacie sobie? W komunistycznych Chinach, gdzie tak przy
okazji, przetłumaczone zostały Rozmowy z Bogiem. Kilka miesięcy temu dowiedzieliśmy się,
że Chiny, jako jedno z dwudziestu czterech państw, zakupiły prawa do ich wydania.

Jak widzicie, świat zmienia się w mgnieniu oka. Więc jeśli chińscy wieśniacy zaczynają

dostrzegać chwałę i przyzwoitość pieniędzy, nie sądzicie, że my też powinniśmy? Musimy
wykorzenić pogląd mówiący, że pieniądze są złe.

Mówimy o brudnej forsie, o tym, że ktoś jest obrzydliwie bogaty. Zdradzamy tym

samym swój ukryty stosunek, albo przynajmniej ukryty stosunek naszego społeczeństwa, do
pieniędzy. A zapewniam was, że ten pogląd mocno się trzyma. Jedno z najczęściej
zadawanych mi pytań, przez ludzi, przez słuchaczy na odczytach, przez dziennikarzy, brzmi:
,,Jakie to uczucie jeździć po kraju ucząc o duchowości i zarabiać na tym mnóstwo
pieniędzy?". Niemal jakbym robił coś złego. Jakby to była przestroga dla ludzi: ,,Widzicie?
Zobaczcie... zobaczcie, jaką forsę on na tym zbija".

Otrzymuję raz po raz listy mniej więcej o takiej treści: ,,Jeśli naprawdę jest pan taki

uduchowiony, dlaczego nie odda pan swoich honorariów biednym? Dlaczego nie umieści
pan swojej książki w Internecie i nie umożliwi ludziom dostępu do niej za darmo?". Nie
robimy tego dlatego, że gdybyśmy tak uczynili, wydawcy by zbankrutowali i, przede
wszystkim, książka nie mogłaby w ogóle powstać.

Widzicie, ktoś musi najpierw nadać tej książce jakąś postać. Nawet umieszczenie

czegoś w Internecie kosztuje. Wiem, bo znam ludzi, którzy biorą za to sporo pieniędzy.
Widać więc, że pieniądz jest jak smar, który sprawia, że życie toczy się naprzód w obecnych
czasach, przy społeczeństwie w takim kształcie, jaki mu narzuciliśmy. I w porządku.
Rozumiecie?

Nie zgadzam się więc na to, że jako duchowy autorytet powinienem oddać książki, a

honoraria przeznaczyć na biednych i nie brać nic dla siebie. Tak do waszej wiadomości,
Nancy i ja oraz fundacja, jaką założyliśmy, wspieramy finansowo wiele godnych
przedsięwzięć. To nieważne. To prawda. Tak po prostu jest. Ale uwielbiam zarabiać
mnóstwo pieniędzy. Ponieważ pozwalają mi robić wiele rzeczy, a ja mam Jasny obraz tego,
czego chcę na świecie. Mam jasny obraz zmian, do jakich pragnę się przyczynić. I jak
mówiłem, w naszym społeczeństwie potrzeba tego smaru, aby to się dokonało.

Myślę, że musimy wyrzucić z pamięci wszystko, co wpojono nam o pieniądzach.

Naprawdę uważam, że powinniśmy zetrzeć tablicę, wymazać zapis. Nawet ci z nas, którym w
życiu trafiło się trochę grosza, nieraz mają z tym ciężką przeprawę - ta myśl jest im
niewygodna. Ponieważ właściwie każdy otrzymany przez nas komunikat na temat pieniędzy
przedstawia je jako złoczyńcę, ,,czarny charakter", i to zostaje przeniesione również na ich
posiadaczy, stają się podejrzani, nawet jeśli są porządnymi ludźmi. Mamy takie głęboko
zakorzenione nastawienie do pieniędzy. Pieniądze są przyczyną wszelkiego zła. Nazywamy je
brudną forsą, a o tych, którzy mają jej mnóstwo mówimy, że są obrzydliwie bogaci. Jest w
pieniądzu coś niegodziwego - coś nieczystego. Dochodzi niemal do tego, że ci, którzy mają
trochę pieniędzy, posądzani są o to, że weszli w ich posiadanie niezasłużenie albo nieuczciwie
czy po prostu nie jest w porządku, że je mają. Panuje w naszym społeczeństwie potężny mit
na temat pieniędzy.

Mówi on, że pieniądze to nie jest dobra rzecz, przy czym, co ciekawe, każdy pragnie je

mieć. Stawia to wszystkich w sytuacji pożądania czegoś, co nie jest w porządku.

To tak jak z seksem. Nie znam zbyt wielu ludzi, którzy nie chcieliby tyle seksu,

udanego seksu przynajmniej, ile się da. Ale to w wielu kręgach nie uchodzi - nie żartuję
bynajmniej, mówię najzupełniej poważnie - w naszym społeczeństwie nie przystoi mieć
chętkę na seks w dużych ilościach. Jeśli wyjdziesz i ogłosisz, ,,Mam ochotę na dużo seksu",
ludzie pomyślą, że masz coś z głową, że coś z tobą jest nie tak. Podobnie jest z pieniędzmi -
nawet w jeszcze większym stopniu.

Wiecie, jeśli zapytacie ludzi na ulicy o ich życie erotyczne, opowiedzą wam o nim. Ale

zapytajcie tylko, ile mają na koncie. Zobaczcie, jak spojrzą na was z niedowierzaniem. „O co
pan pyta? Ile mam na koncie? Bardzo przepraszam, ale to zbyt osobista kwestia". Z kim
wczoraj spałeś, nie jest - no może trochę - ale to jest naprawdę osobista kwestia.

Mówimy o pieniądzach. Ludzie o wiele bardziej zahamowani są na tle pieniędzy, niż

jeśli chodzi o ich własne życie seksualne. Ciekawe, prawda? Bierze się to z komunikatów
związanych z pieniędzmi, jakimi bombarduje się nas przez całe życie - w dziewięciu
przypadkach na dziesięć są one zdecydowanie negatywne,

Więc jak polubić pieniądze? Po pierwsze, trzeba wyrzucić z pamięci wszystko, co

mówiono nam na temat pieniędzy. I zastąpić to nowym przesłaniem: We wszechświecie nie
ma takiej rzeczy, którą Bóg nie jest. Bóg i energia, która jest Bogiem, znajdują się wszędzie,
nawet w pieniądzach. Nie jest tak, że Bóg przebywa wszędzie z wyjątkiem twojego portfela.
Bóg rzeczywiście jest wszędzie.

Trzeba zrozumieć, że pieniądze są niczym innym jak przejawem energii życia i to

bardzo, bardzo potężnym jej przejawem, a to dlatego, że my nadaliśmy im taką moc.
Ogłosiliśmy jako społeczność na całej planecie: ,,Nadajemy temu konkretnemu środkowi
wymiany ogromną moc". I to zarazem powinno go usankcjonować. Daliśmy mu przecież
swoje błogosławieństwo. Powiedzieliśmy, że cenimy to wyżej niż tamto. Przyznajemy, na
przykład, złotu większą wartość niż ziemi, chyba że to ziemia, która ma określone położenie,
co szybko zamieni ją na złoto - zwana nieruchomością. Ale my daliśmy temu swoje
błogosławieństwo, a zaraz potem to potępiliśmy; interesująca sprzeczność, widzicie?
Podobnie postąpiliśmy z seksem- Chwalimy akt ludzkiej miłości objawiający się w seksual-
nym zbliżeniu i jednocześnie ganimy. To niesamowite. Całe to zachowanie wypływa z szer-
szego mitu kulturowego, jaki zaszczepiły nam religie. Mówi on nam, co z przykrością zauwa-
żam: ,,Życie to nie zabawa". A ponieważ seks i pieniądze to dwa środki zapewniające zaba-
wę, oba napiętnowaliśmy - i to straszliwie - czym wywołaliśmy ogromne zaburzenie w świe-
cie i w swoim życiu osobistym.

Jak polubić pieniądze? Wyobraźcie sobie, że pieniądze to dar od wszechświata, z

pomocą którego macie czynić wszelkie możliwe dobro sobie oraz innym. Teraz musimy
uporać się z jeszcze jedną przeszkodą. ,,O kurczę, skoro mam tyle pieniędzy, naprawdę mogę
sprawić sobie przyjemność. Mogę wyjść i kupić sobie drogi garnitur czy włoskie buty za 550
dolarów". Czy ośmielę się przyznać do tego, że mam na sobie buty za 550 dolarów. Mam je
teraz na sobie.

Czy wiecie, ile czasu minęło, nim się przemogłem i je kupiłem? Nie chodzi tu o buty;

chodzi o to, co one przedstawiają w moim życiu, Nie świadczą o tym, że mnie na nie stać.
Świadczą o tym, że nie widzę nic zdrożnego w tym, aby nosić takie kosztowne buty.
Rozumiecie, na czym polega ten postęp?

Chcę odsłonić przed wami coś, dzięki czemu mogłem dokonać takiego kroku

naprzód.Ponieważ w grę wchodzi coś więcej niż obuwie, Bóg wie, chodzi o duszę. Niech
każda dusza kroczy naprzód tak samo obuta. Aby to się stało, wszyscy muszą pojąć, że żaden
przejaw życia nie jest Bogu obcy. Nie ma takiej postaci energii życiowej, która nie byłaby
święta. Nic nie jest złe, póki myśl go takim nie uczyni. Przestańmy odsądzać pieniądze od
czci i wiary. Przestańmy odsądzać seks od czci i wiary, a nade wszystko, przestańmy
odsądzać od czci i wiary jeden drugiego.

Co my wyprawiamy? Dlaczego tak postępujemy? Dlaczego tak zawzięcie dopatrujemy

się na każdym kroku zła i negatywizmu? O co chodzi? Oto pytanie. Pytanie zasadnicze. Jako
ludzkie istoty, znajdujemy się w okresie przesilenia, w punkcie krytycznym. Ma to związek
nie tyle z pieniędzmi co z samym życiem.

Czy postrzegamy życie i wszystko, co się na nie składa, jako zasadniczo złe czy

zasadniczo dobre? Oto pytanie. Jeśli postrzegamy życie jako zasadniczo dobre, uporamy się z
problemami na tle pieniędzy i polubimy pieniądze. Następnie będziemy robić z nich dobry
użytek, sprawiać sobie przyjemności, bo na to zasługujemy. Ja zasługuję na te buty. Wy
również. Potem będziemy czynić dobro innym. Podzielimy się obfitością, która jest nasza i
obfitością daną nam od Boga, ze wszystkimi, z którymi się stykamy w życiu. Nikomu nie
zabraknie. Wszystkiego jest dość. I kiedy wybierzemy tę drogę, zaprzyjaźnimy się z
pieniędzmi, ze sobą, z całą resztą oraz z Bogiem.

Dlatego musimy poczuć się swobodnie z pieniędzmi, musimy także poczuć się

swobodnie ze swoimi ciałami i ze sobą nawzajem. Musimy oswoić się z tym, co składa się na
życie, aby móc powiedzieć: ,,Cokolwiek ludzkie nie Jest mi obce", i przestać się wstydzić,
gdyż Bóg nie zna wstydu.

Macie więc szansę teraz rozstać się z waszymi poglądami, jakoby pieniądze były nie w

porządku, były w jakiś sposób złe. Ta myśl właśnie sprawia, że ludzie godzą się na życie w
cichej rozpaczy. Skoro uważają, że pieniądze są złe i nie chcą przyjmować złej rzeczy w
zamian za dobry uczynek, kończy się tak, że wykonują pracę, której nienawidzą, wówczas
przynajmniej że spokojnym sumieniem mogą brać za to pieniądze. Więc przez osiem godzin
robią coś, czego nie znoszą, potem zaś jako ochotnicy podejmują się zajęć, które lubią. Idą do
szpitala albo prowadzą harcerską drużynę, cokolwiek. Więc robią to, co uwielbiają, za darmo,
i robią to, czego nienawidzą, za pieniądze. Bo przecież kto by to robił za darmo? Kto by to
robił za darmo?

Ale wszystko się zmienia z chwilą, kiedy postanowisz być jednym z tych śmiałków, dla

których życie jest ważniejsze od zarabiania na życie. To pociąga za sobą przemianę całego
twojego doświadczenia. Dotyczy to również twojego doświadczania pieniędzy. Nie miejcie
złudzeń, taki zwrot jest możliwy, Ja mogę o tym zaświadczyć. Widzę, że mamy pytanie...

Chcę powiedzieć, że mam sprzeczne odczucia, jeśli chodzi o pieniądze... to znaczy,

doceniam je, lubię je.

Kiedyś wydawało mi się, że muszę robić cos, czego nie lubię, abym je zarobił. Ale to

przezwyciężyłem. Jednak pozostają, rozterki, mianowicie uczestniczę w programie dla
wybranych, żyję w systemie, który jest niedostępny dla większości ludzi na świecie. Byłoby mi
to o wiele łatwiej zaakceptować, gdybym wiedział, że wszyscy na świecie mają zapewnioną
żywność, opiekę lekarska, dach nad głową, odzież.

Wtedy pieniądze byłyby po prostu środkiem służącym bardziej do zabawy...

Słucham pilnie tego, co mówisz. Ale uważaj, aby twoja racja nie pozbawiła cię

narzędzia, o wielkiej sile, dzięki któremu to mogłoby się dokonać za twoim pośrednictwem.
Uważaj, aby racja nie stanęła na przeszkodzie temu, abyś stal się jednym z tych, którzy
władni są to sprawić.

Poświęciłem się sprawie budowania świata dokładnie takiego, Jak opisałeś. Ale mogę

cię zapewnić, że dużo skuteczniej przyczyniam się do tego teraz, niż kiedy zaprzeczałem tej
mocy, dzięki której byłbym w stanie przeprowadzić te zmiany.

Racja, poczucie własnej prawości, to jedna z największych pułapek czyhających na

człowieka. Czasami czujemy, że mamy ,,prawo do prawości", to znaczy, wydaje się nam, że
widzimy jasno, co jest dobrem, a co złem, w określonej sytuacji. I w ramach tego
względnego systemu odniesienia, możemy w gruncie rzeczy mieć całkowitą rację.

Ale to niebezpieczne. Ponieważ poczucie własnej prawości nie idzie w parze ze

skutecznym działaniem. Nie pozwala nam zrozumieć.

Kiedy uważam, że mam w jakiejś sprawie rację, nie potrafię pojąć, jak ktoś może

patrzeć na to inaczej, albo dlaczego dopuszcza się do tego, aby dany stan rzeczy się
utrzymywał. Gubi się gdzieś współczucie dla ludzi, którzy powołali do istnienia to, co
wywołuje moje ,,święte oburzenie". A kiedy zanika współczucie, traci się zdolność
wprowadzania jakiejkolwiek zmiany na lepsze. Bo nikt nie lubi być obwiniany.

Szczególnie niebezpieczne, moim zdaniem, jest pałanie świętym oburzeniem z powodu

zła, jakie wyrządza się na świecie. Ponieważ taka postawa to wymowne świadectwo tego, że
nie rozumiemy, iż sami się do niego przyczyniliśmy.

Pokażę to na przykładzie: Co dałoby świetnemu chirurgowi czy lekarzowi święte

oburzenie z powodu wszelkich chorób panoszących się na świecie? Co dałoby znakomitemu
prawnikowi czy prokuratorowi święte oburzenie z powodu wszelkich konfliktów
rozdzierających świat? Chcę powiedzieć, że może on przeciwdziałać konfliktom, łagodzić je,
ale oburzać się, uważać za złe, że tyle jest konfliktów na świecie, znaczyłoby sprzeciwiać się
swemu własnemu dziełu, które powołał do istnienia w swojej rzeczywistości, aby
doświadczyć tego, kim naprawdę jest.

My, ludzie, ustawiamy kręgle po to, aby zaraz je zbić. My ludzie stwarzamy właściwe i

doskonałe okoliczności (mam na myśli, w metafizycznym sensie), aby móc wyrazić tę cząstkę
nas, która ogłasza i obwieszcza, kim w istocie jesteśmy. Jeśli w istocie jestem, dajmy na to,
uzdrowicielem, to w metafizycznym sensie, przywołam taki układ okoliczności, który
pozwoli mi wyrazić siebie jako ,,tego, który uzdrawia". Dlatego wprowadzę w obręb mego
doświadczenia, a nawet w jakimś głębszym wymiarze, stworzę w mojej zewnętrznej
rzeczywistości chorobę. Przeciwieństwo tego, czym jestem ja, abym mógł wyrazić i
doświadczyć, kim jestem.

Najgorsze, co mogłoby się przytrafić księżom i pastorom, to nagłe powszechne moralne

odrodzenie ludzi. Nie mieliby im nic do przekazania. Zatem mężczyźni i kobiety duchownego
stanu spędzają swoje życie na stwarzaniu, w głębszym metafizycznym wymiarze, tego, co
wymaga duchowego uzdrowienia, po to, aby mogli wyrazić i doświadczyć, kim są. Dlatego
też prawdziwy mistrz nie osądza ani też nie potępia. Przystępuje do przemiany zewnętrznej
szaty swego świata bez potępiania jej. Ponieważ potępienie jej byłoby równoznaczne z
potępieniem procesu, który pozwolił im na narażenie cząstki siebie, ogłaszającej chwałę ich
prawdziwej istoty. To wielka metafizyczna tajemnica, ale mistrz przejrzał ją na wskroś.

Dlatego też, powtarzam, mistrz nigdy niczego nie osądza ani nie gani, lecz stara się

wyrazić tę cząstkę siebie, która umożliwi zmianę zewnętrznych okoliczności. Biorąc pod
uwagę praktyczną stronę polityki i stosunków społecznych, ,racja nikomu nie służy.

Jedną z najwybitniejszych postaci życia publicznego był w mojej opinii Jimmy Carter.

Wkraczał on w bardzo wybuchowe sytuacje polityczne bez oglądania się na to, po czyjej
strome jest racja. W rezultacie zażegnywał konflikty w sposób, jaki dla osób kierujących się
poczuciem własnej słuszności byłby niemożliwy.

Więc moje poczucie własnej racji, święte oburzenie z powodu sytuacji w świecie

stanowi poważna przeszkodę.

Bez wątpienia. Każda chwila, w której osądzasz czy rozpiera cię własna prawość, po-

wstrzymuje cię od wyrażenia najszczytniejszej idei- Zresztą i tak nikt cię nie usłyszy. Kiedy
przemawiasz z pozycji racji czy osądu, nikt cię nie usłyszy. Nie tylko odsuwasz od siebie
moc, dzięki której byłbyś zdolny tworzyć, odpychasz też od siebie ludzi, którzy mogliby
nadać ci tę moc. Ponieważ racja do nikogo nie przemawia, nawet do tych, którym starasz się
pomóc.

Powiedziałeś jeszcze jedną ciekawą rzecz. Mówiłeś, że wcześniej, gdy się nad tymi

sprawami zastanawiałeś, przyłapywałeś się na robieniu czegoś, czego nie chciałeś robić, albo
uważałeś, że musisz robić coś wbrew sobie. Lecz nikt niczego nie robi wbrew sobie.
Postawmy sprawę jasno. Nikt nigdy nie robi czegoś, czego nie chce - nigdy. Robimy to, co
chcemy zrobić, z uwagi na wyniki, jakie przewidujemy, że to przyniesie.

Następnie udajemy, że innej drogi nie było i wmawiamy sobie poczucie winy za

wybory, jakich dokonaliśmy. Widzicie?

Nikt nie robi niczego wbrew sobie. Nikt. Czy ktoś z zebranych pamięta, kiedy zrobił

coś, cokolwiek, czego nie chciał zrobić? Proszę podnieść rękę. Pytam poważnie, czy jest ktoś
wśród tu zebranych... Podnieście rękę, jeśli zdarzyło wam się kiedykolwiek zrobić coś, czego
nie chcieliście zrobić. Dobrze, zobaczmy tutaj...

Moim zdaniem, nie chodzi o to, że nie chcemy czegoś zrobić. Ale słyszę wokół ludzi

mówiących:

„Nie miałem wyboru", coś, czego sama się oduczyłam dzięki przeczytanym książkom.

Ludzie uważają, że nie maja wyboru, wiem to z własnego doświadczenia. Kiedyś też
mawiałam: „Nie mogłam postąpić inaczej". Ponieważ nie widziałam wtedy innej możliwości.
Ale od kiedy przeczytałam te książki i zrozumiałam, że jak powiadasz, zawsze dokonujemy
jakiegoś wyboru, świadomie postanawiamy, co zrobić lub czegoś nie robić. Mówię sobie
nawet na głos: „Postanawiam to zrobić". I kiedy słyszę, to wiecie: „Nie mam wyboru", mam
ochotę wtrącić się i powiedzieć: „Sam dokonałeś takiego wyboru". Ale myślę, że w naszym
społeczeństwie to jest nie do przyjęcia. To tak jak z posiadaniem pieniędzy. To zbyt piękne.
Nie wiem, czy zasługuję... mam na myśli to, że o wiele częstsze są postawy „nie miałem
wyboru" niż „postanawiam tak uczynić". Mnie samą wiele kosztowało takie przestawienie się.

Nigdy nie zdarza się w życiu tak, że nie mamy wyboru, nigdy. Tak naprawdę, ty

powołałeś do istnienia okoliczności swego życia, włącznie z tą sytuacją, którą nazywasz
,,brakiem wyboru", właśnie po to, aby zyskać doświadczenie wyboru, Jakie posiadasz. W
istocie, stworzyłeś tę pozorną zaporę na swej drodze, która miała sprawić, abyś dostrzegł, że
nie ma żadnej zapory. I niektórzy z was to zauważą. Większość nie. Pozwolą, aby reszta
życia upłynęła im w przekonaniu, że nie mają wyboru.

,,Nie miałem wyboru" to najczęstsze uzasadnienie tego, co w gruncie rzeczy chcieliśmy

zrobić. Robimy to, co chcieliśmy zrobić, w celu uniknięcia określonego skutku lub
wywołania określonego skutku, co na jedno wychodzi.

Więc postępujemy tak, jak chcieliśmy postąpić, z uwagi na dostrzeżone okoliczności, a

potem mówimy: ,,Nie miałem wyboru". Ale tak nie jest. Ty masz wybór. Każdy wybór,
jakiego dokonujesz, każda decyzja, jaką podejmujesz, każda myśl, jaką pomyślisz, każde
słowo, jakie wypowiesz, to oświadczenie i ogłoszenie, kim jesteś w swoim mniemaniu i kim
postanawiasz być. Każdy czyn to akt samookreślenia. I zawsze masz wybór. Ale pamiętaj:
nikt nie postępuje niewłaściwie, zważywszy na jego widzenie świata.

Nie tylko jest ci więc dany wybór, zawsze dokonujesz wyboru i zawsze dokonujesz

takiego wyboru, który twoim zdaniem najlepiej przyczyni się do uniknięcia przez ciebie lub
wywołania danego skutku. A tobie zależy na takim wyniku, który pomoże ci określić, Kim
Naprawdę Jesteś. Być może tak tego nie wyartykułujesz, ale zapewniam cię, że do tego
właśnie dąży ludzka dusza. Kiedy zaczniesz tak to postrzegać, zmieni się zupełnie twoje
spojrzenie na życie. Życie wyda ci się wielką przygodą, ponieważ nagle stanie się
nadzwyczajną przygodą ,-przygodą tworzenia siebie.

Niektórzy ludzie uważają się za pokrzywdzonych, jeśli chodzi o pieniądze. Nie

rozumieją, że w życiu zawsze mają wybór w każdej sprawie, zwłaszcza w kwestii pieniędzy.
Wydaje im się, że są zdani na łaskę losu, czy też raczej jego niełaskę. Nie dostrzegają
związku między swoją sytuacją finansową i świadomością... poziomem swojej świadomości.
Nie potrafią połączyć tego co przytrafia się pod względem finansowym i tego, jak sami to
wywołują... lecz powiadam wam, że wszystko w życiu jest naszym dziełem.

Mówią więc do mnie ludzie: „Ty nie rozumiesz, Neale, ja nie miałem takiego startu jak

inni". Są pokrzywdzeni przez społeczeństwo, nie mają odpowiednich umiejętności, zawsze
znajdą przyczynę, która ich zdaniem oddziela ich od pieniędzy. Przede wszystkim,
wyjaśniłbym, że pieniądze nie trafiają się w wyniku tego, co robisz. Jeśli myślisz, że
pieniądze trafiają do ciebie w wyniku tego, co robisz, wówczas rzecz jasna, będziesz
przytaczał wszystkie te wykręty spod znaku ,,robienia": ,,Nie zdobyłem odpowiedniego
wykształcenia" czy ,,Miałem ciężki start" czy ,,Nie miałem takich możliwości jak ty" -
ponieważ w twoich wyobrażeniach pieniądze napływają do ciebie wskutek tego, co robisz,
nie tego czym jesteś.

Bycie to coś, co jest właściwe każdemu, niezależnie od wykształcenia, pozycji lub

statusu społecznego, pochodzenia społecznego lub etnicznego. Każdy może być miłujący;
każdy może być niezwykły; każdy może być szczodry, wspaniałomyślny, współczujący,
życzliwy. Każdy może być tym, za co płacimy innym duże pieniądze, aby byli, niezależnie od
tego, co robią. To nie ma znaczenia. Prawnicy, którzy mają największe wzięcie, lekarze,
którzy mają największe wzięcie, pastorowie, którzy mają największe wzięcie, gazeciarze,
którzy mają największe wzięcie, to gazeciarze, którzy noszą na twarzy serdeczny uśmiech, ich
serce jest szeroko otwarte na wszystkich, z którymi się stykają.

To oni dostają największe napiwki od ludzi, którym doręczają prasę, a inni gazeciarze

dziwią się dlaczego. ,,Och, ty masz lepszy rower" albo „Jesteś z lepszej rodziny" albo ,,Trafił
ci się lepszy rejon" albo ,,Masz lepszą trasę". Nikt w życiu nie ma lepszej trasy .Wystarczy
tylko, abyśmy podzielili się tym stanem bycia który inni uznają za coś z, czym „pragną,, mieć
do czynienia. Jeśli jesteśmy gotowi na zmianę, przestaje mieć znaczenie, jaką pracę
wykonujemy. Możemy sprzątać ulice, być hydraulikami, gazeciarzami czy szefami firm. Ale
całe dobro, jakie płynie z życia, stanie się naszym udziałem z chwilą, kiedy zechcemy
otworzyć swoje serce i podzielić się, z głębi naszej istoty, skarbem, jaki w nas się kryje,
zwanym miłością czy też szerzej, życzliwością. Wiecie, uśmiechem możecie zaskarbić sobie
więcej dobrej woli, niż wam się kiedykolwiek śniło.

Więc moja rada dla tych, którzy uważają się za pokrzywdzonych pod względem

finansowym, brzmi: przyjrzyjcie się tym, którym się powiodło. Weźcie dowolny przekrój
tych naprawdę bogatych, pierwszą lepszą setkę milionerów, a przekonacie się, jaki to
niezwykły przekrój. Owszem, zobaczycie garstkę takich, którzy byli uprzywilejowani,
pochodzących ze społecznej i kulturalnej elity, a także wielu, którzy takiego pochodzenia nie
mieli. I spójrzcie na tych, którzy posiadali niewiele więcej od was, i zapytajcie, jak udało im
się zajść tam, gdzie wy chcecie zajść. Na czym polega różnica między wami? Wyjaśnią wam,
jeśli potrafią wyrażać swoje myśli: ,,Nie wahałem się odsłonić. Nie wahałem się dać
wszystkiego, co miałem w sobie".

Porozmawiajcie z Barbarą Streisand. Zapytajcie ją o pochodzenie, o środowisko i

wykształcenie, o korzyści i niedogodności stąd płynące. Potem zapytajcie, jak do tego
wszystkiego doszła. Niektórzy mówią, że to chucpa. Inni mówią, że to czary, albo joie de
vivre. Ale wszystko to sprowadza się do chęci pokazania jako cudowne „ja", którym jesteś,
niezależnie od twego życiorysu. Zróbcie to, a znajdziecie w życiu szczęście. A przy okazji,
znajdziecie w życiu szczęście niezależnie od tego, czy macie dużo pieniędzy czy nie.

Neale, czy mógłbyś nam wyjaśnić dlaczego tyłu duchowych poszukiwaczy czy tak

zwanych orędowników światłości boryka się z kłopotami finansowymi? Tych z nas, którzy
porzucili posady w firmach i czują się powołani do właściwego zarobkowania, jednak
prawdziwym wyzwaniem pozostaje przełamanie bariery finansowej. Dlaczego spotyka to tak
wielu z nas?

Ponieważ z chwilą kiedy ogłaszasz, że jesteś czymś, zjawi się wszystko, co stanowi

tego przeciwieństwo. Powtórzę: Ponieważ z chwilą kiedy ogłaszasz, że jesteś czymś, zjawi
się wszystko, - co stanowi tego przeciwieństwo - Musi. Takie jest prawo wszechświata.

,,Dlaczego?", pytacie. Bo tak działa wszechświat. A oto dlaczego:

Z braku tego, czym nie jesteś, to, czym jesteś, nie jest.
Rozumiesz? Potrząsasz głową, moja kochana, i mówisz sobie: ,,Co ten facet próbuje mi

powiedzieć?". Powiedziałem: ,,Z braku tego, czym nie jesteś, to, czym jesteś, nie jest".
Pokażę to na przykładzie. Czy jesteś duża, wysoka i gruba? Nie. Skąd wiesz, że nie jesteś
duża, wysoka i gruba?

W porównaniu do innych, wydaję się raczej średnia.

Więc gdyby nie było dużego, wysokiego i grubego, skąd mogłabyś wiedzieć, że taka nie

jesteś? Załóżmy, że wszyscy wyglądaliby tak, jak ty. Boże, wtedy byłoby naprawdę super.
Tak naprawdę, wszyscy wyglądacie super tacy, jacy jesteście.

Po prostu nie mogłem się powstrzymać, aby nie zażartować. Ale jak ci na imię?

Karen.

Karen, załóżmy, że wszyscy byliby do ciebie łudząco podobni. Skąd byś wiedziała, jak

wyglądasz? Skąd byś wiedziała, jak siebie opisać?

Na jakiej podstawie mogłabyś stwierdzić: ,Ja jestem osobą z długimi, ciemnymi... Ach,

widzę, że każdy ma długie, ciemne włosy. Dobrze, jestem osobą stosunkowo szczupłą i raczej
niską. Cóż, właściwie każdy jest niski i raczej..,". Skąd mogłabyś wiedzieć, kim jesteś? Nie
mogłabyś, prawda. Nie w obrębie świata względności.

Z zewnątrz nie.

Z zewnątrz nie. Lecz gdyby każdy miał identyczne wnętrze, nie znałabyś nawet

własnego wnętrza. Ponieważ wszyscy bylibyście jednakowi, Dlaczego zaręczam wam, że
jeśli zechcecie doświadczyć wprost, kim jesteście i czym jesteście, niczym magnes
przyciągniecie, do siebie wszystko, czym nie jesteście. Gdyż z braku tego, czym nie jesteście,
to, czym jesteście, nie Jest. Załapaliście? Ekstra.

Lecz sztuka polega na tym, że kiedy to wiecie, nie bronicie się. Ponieważ to, przed

czym się bronisz, umacniasz. Kiedy spojrzysz mu prosto w oczy, znika. Co przygarniasz,
uznajesz za swoje. A nie bronisz się przed tym, co uznajesz za swoje.

Neale, tyle osób na świecie boi się rzucić posady
w firmach, z obawy, że utracą źródło utrzymania
- jedyne zabezpieczenie, jakie znają. Co byś im poradził?

Niektórzy rzeczywiście boją się rzucić swoje posady w firmach. Tkwią w pułapce, którą

sami na siebie zastawili, ponieważ w ich mniemaniu, jeśli pozbawią siebie oparcia w firmie i
zrezygnują z pozycji, którą takim kosztem osiągnęli, wszystko zostanie zaprzepaszczone.
Lecz wszystko i tak zostało zaprzepaszczone, w przeciwnym razie nie chcieliby odchodzić.
Naczelnym pytaniem więc nie jest, co stracisz, gdybyś wyrzekł się swej pozycji, lecz co byś
zyskał? A przede wszystkim, dlaczego w ogóle nosisz się z zamiarem odejścia? Oto naczelne
pytanie.

Jeśli zastanowić się, skąd u nich myśl rozstania się z firmą, coś musi być nie w

porządku z ich obecnym położeniem. Trzeba poszukać brakującego elementu układanki.

Dlatego poradziłbym ludziom przeżywającym taki dylemat to, co często mówię: wiecie,

trzeba zrobić coś ze swoim życiem, a nie tylko zarabiać na życie. Możesz być o wiele
szczęśliwszy żyjąc zgodnie z potrzebami twojej duszy.

Musimy tę kluczową kwestię rozstrzygnąć: Co sprawia radość naszej duszy? Jeśli twój

sposób zarabiania na życie cieszy twoją duszę, to cudownie. Ale zapewniam was, że dotyczy
to garstki ludzi na tym świecie.

Większość wiedzie życie w cichej desperacji, robią to, co w swoim przekonaniu milsza

robić, żeby przeżyć.

Moje życie nauczyło mnie, że nie musimy niczego robić, żeby przeżyć. Ja zawsze

lekceważyłem przestrogi i chwytałem się tego, co przynosiło mojej duszy największą radość.
Przez to zyskałem sobie opinię nieodpowiedzialnego. Ale za kogo jestem przede wszystkim
odpowiedzialny , jeśli nie za siebie samego? ,

Dlatego nigdy zbyt długo nie, unieszczęśliwiałem się wykonując pracę, jakiej się

podejmowałem po to, aby zapewnić sobie i rodzinie odpowiednią stopę życiową. Podobnie
postąpiłbym i teraz, gdyby nie cieszyło mnie to, czym się zajmuję. Nawet gdybym dopuścił
do siebie taką myśl, że jest moim zadaniem uszczęśliwianie innych, jak mógłbym
uszczęśliwiać innych, skoro sam jestem taki zrozpaczony?

Dlatego poradziłbym ludziom, którzy czują, że tkwią w potrzasku: Zróbcie sobie

sprawdzian. Napiszcie na kartce papieru: „pułapki, w jakich się znajduję

”

. Opiszcie te

pułapki: „Wykonuję pracę, która nie daje mi zadowolenia, ale jeśli ją rzucę, nie zdołam
zarobić tyle, ile obecnie zarabiam i nie będzie mnie stać na te wszystkie rzeczy, jakie
zapewniam sobie i osobom, które są na moim utrzymaniu". Zgoda? To jest pułapka.
Następnie: „Co by się stało, gdybym wyrwał się z tej pułapki?". Potem po rozważeniu tego,
co by się stało, gdybyś wyrwał się z tej pułapki, wznieś się o poziom wyżej.

„Co by się stało, gdybym zrobił to tak czy siak?". Widzicie? Odkryjecie, że świat dalej

by się kręcił i bez was.

Wiele lat temu nauczyłem się niesłychanie istotnej rzeczy za sprawą pewnej

nadzwyczajnej kobiety. Nazywała się Elisabeth Kubler-Ross. Znałem ją osobiście. Jechaliśmy
kiedyś razem i powiedziałem, że naprawdę chcę coś zrobić, ale to wymagałoby rozstania się z
moją obecną pracą i nie sądzę, abym się na to zdobył z wielu powodów, między innymi
dlatego, że wiele innych osób było zdanych na mnie i moją pracę.

Elisabeth popatrzyła na mnie spokojnie i odparła z charakterystycznym ciężkim

akcentem Szwajcarki: „Rozumiem, a co twoim zdaniem zrobiliby ci ludzie, gdybyś jutro
umarł?".

„To nie jest uczciwe postawienie sprawy", odpowiedziałem, ,,ponieważ ja najpewniej

jutro nie umrę".

Spojrzała na mnie i powiedziała: ,,Nie, ty już umierasz".

W tym momencie postanowiłem żyć. Postanowiłem żyć swoim życiem. I to była

najdonioślejsza decyzja, jaką kiedykolwiek podjąłem. I każdemu, kto czuje się uwięziony czy
to w swojej pracy w firmie czy w każdym innym miejscu, zadałbym to pytanie: Jakiej części
swego życia jesteś gotów się wyrzec? I o jaką część swego życia jesteś gotów się upomnieć?
A gdy upomnisz się już o swoje życie, ile twoim zdaniem będziesz musiał oddać innym? Nie
chodzi tu tylko o rzeczy materialne, ale o radość i szczęście, jakie nosisz w duszy.

Cały" wszechświat jest polem - polem. Niektórzy mówią na to pole morfogeniczne. Ja

nazywam to polem doświadczania, polem wyrażania. Życie wyrażające samo życie. To pole
kontrastowe, pole elementów kontrastowych, jeśli wolicie. I tylko w obrębie tego pola
kontrastowego każdy poszczególny element może poznać i określić siebie, jakim jest w
istocie. Taka jest prawda w tym wszechświecie względności.

W tym, co jak mi powiedziano, nosi w naszym języku miano Królestwa Absolutu,

takie pole kontrastowe nie jest potrzebne - ani na dobrą sprawę możliwe. Ponieważ
Królestwo Absolutu jest, jak sama nazwa wskazuje, absolutnie tym, co Jest. Rozumiecie?
Nie ma nic innego.

My zwiemy to Bogiem w moim języku, w tej postaci, w jakiej siebie wyrażam, my na-

zywamy to Bogiem.

Na początku było Wszystko Co Jest i Wszystko Co Jest było wszystkim. Nie było

niczego innego. Nie było nic poza Wszystkim Co Jest. I to było dobre. Ale to było wszystko.
Nie było nic poza Tym.

Wielu pragnęło poznać Siebie w Swoim własnym doświadczeniu. Więc szukało na

zewnątrz Siebie czegoś innego niż Ono, aby mogło poznać Siebie w doświadczeniu. Ale nie
mogło znaleźć na zewnątrz Siebie niczego innego niż Ono. Ponieważ niczego na zewnątrz
Tego nie było. I nie było niczego innego niż To. Ponieważ To było Wszystkim Co Jest i nie
było niczym poza Tym.

Więc Bóg zwrócił się do wewnątrz i we wnętrzu tego, co jest Bogiem, ujrzał Bóg całą

świetność, której poszukiwał. I nastąpiła implozja. Bóg wywrócił się dla nas na drugą stronę
i rozprysnął się na tysiąc, zylion, megazylion różnych cząsteczek - pędzących tu i tam, w
górę i w dół, na prawo i na lewo. I wtem powstało tu i tam, góra i dół, lewo i prawo.

Szybko i wolno, mało i dużo nagle zostały stworzone w tej chwalebnej chwili w tej

pierwszej myśli, która przyniosła Boga w megazylionie elementów, każdy z elementów
oddalający się od środka z Prędkością, tworzący złudzenie tego, co nazywamy Czasem.
Każdy z elementów mógł spojrzeć za siebie na całą resztę Boga i powiedzieć: ,,O Mój Boże,
jakże Jesteś wspaniały.

I wszystkie pozostałe elementy mogły podobnie spojrzeć na jednostkę, zauważyć to sa-

mo i zwrócić się takimi samymi słowami do jednostki. Tylko że jednostka nie usłyszała Go.

Jest Bogiem, nie usłyszał, jak zespół tych składników, które są.

,,O Mój Boże, Także jesteś wspaniały". I dlatego Zespół zwany Bogiem pozostawia

każdemu z indywidualnych składników Boga zadanie przypominania jeden drugiemu: ,,Czy

widzisz, jaki jesteś wspaniały? O Mój Boże, jakże jesteś wspaniały".

Kiedy nie mówimy tego sobie nawzajem, kiedy nie przekazujemy sobie nawzajem tego

przesłania, nie spełniamy swego najszczytniejszego powołania. Albowiem przybyliśmy tu,

aby siebie poznać. Przybyliśmy siebie poznać. Lecz ja mogę poznać siebie tylko za twoim

pośrednictwem, gdyż jest tylko Jeden z nas jednak kiedy ogłosicie, że jesteście uosobioną

obfitością, tym, co przyciąga całą obfitość wszechświata, włącznie z pieniędzmi, zapewniam

was, że pierwsze, co was spotka, to doświadczenie braku pieniędzy. Doznaliście czegoś

takiego? W chwili kiedy wypowiecie: „Obfitość jest Moja, rzecze Pan". Ciekawe, prawda? W

chwili kiedy to wypowiecie, wyglądać będzie tak, jakby w waszym wszechświecie zupełnie

ona zanikła. I zaczniecie obracać się, w kręgach, gdzie nikt nie ma grosza przy duszy, aż

spotkacie kogoś bajecznie bogatego. I Wszystko się odmieni.

A dziesięcina, odkładanie 10 procent swoich dochodów? A firmy oddające 10 procent

swoich zysków netto? Czy nie dałoby się przebudować gospodarki tego kraju?

W Rozmowach z Bogiem pada dość niezwykłe stwierdzenie. Mowa o tym, że przyjdzie

kiedyś taki dzień, kiedy to my wszyscy zaczniemy dobrowolnie się dzielić. Każdy weźmie 10

procent swoich dochodów, dobrowolnie, i wniesie go jako swoją składkę. Przedsiębiorstwa,

osoby indywidualne przeznaczą te 10 procent na powszechny fundusz, który następnie

zostanie rozdzielony i przeznaczony dla potrzebujących i na wsparcie programów

społecznych wymagających wsparcia. Kiedy to uczynimy, znikną podatki, ponieważ

zbierzemy więcej pieniędzy prosząc ludzi, aby dobrowolnie oddali 10 procent, niż

kiedykolwiek udałoby nam się ściągnąć w formie podatków. Nikt nie będzie czuł się pokrzy-

wdzony i każdy odda 10 procent swoich dochodów, wysokich lub niskich, niezależnie od

tego, czy zarabia tysiąc dolarów na tydzień, tysiąc dolarów na godzinę czy tysiąc dolarów

rocznie. Po prostu odprowadzisz 10 procent na Powszechny Fundusz. Wyznaczony zostanie

taki poziom dochodów, poniżej którego zwolnimy ludzi z płacenia; jeśli zarabiasz dolara

rocznie, nie będziemy cię prosić, żebyś oddał nam dziesięć centów.

Ale ten nowy ład, nowy porządek ekonomiczny, oparty jest na prostej idei - kiedy od-

prowadzasz część tego, co do ciebie trafia, z. powrotem do Całego Układu, w ten sposób,

oczywiście, wzbogacasz sam Układ i wówczas więcej może do ciebie trafić. Jest to takie

oczywiste, aż dziw bierze, że na to do tej pory nie wpadliśmy. Ale z oddawaniem dziesięciny

wiąże się jeszcze ważniejsza rzecz, czy będzie to datek na kościół, na synagogę, na

dobroczynne cele czy odkładane regularnie 10 procent zarobków na rzecz kogo innego.

Kiedy robimy to regularnie, składamy wszechświatowi potężne oświadczenie. A brzmi

ono: jest więcej tego tam, skąd to, przyszło. Jest tego tyle, że mogę oddawać, systematycznie,

10 procent i wcale tego nie odczuję. Oświadczenie, jakie przedstawiamy wszechświatowi, jest

oświadczeniem o wystarczalności, o tym, że wszystkiego jest dość - i przywołujemy to do

naszego doświadczenia. Dlatego wszelkie ruchy o duchowym charakterze nawołują do

składania datków. Nie chodzi o to, że chcemy twoich pieniędzy, nawet nie potrzebujemy

twoich pieniędzy, ale tobie potrzebne jest takie oświadczenie o wystarczalności. I staje się to

poleceniem wydawanym na poziomie komórkowym tobie samemu i wszechświatowi.

Dosłownie domagasz się od wszechświata odzewu, który byłby skutkiem takich działań.

Dziesięcina zatem staje się narzędziem, z pomocą którego ogłaszamy wszechświatowi, co jest

dla nas prawdą.

To prowadzi bezpośrednio do mojego kolejnego pytania: co czeka gospodarka USA?

Co ty osobiście przewidujesz, jeśli chodzi o dwudziesty pierwszy wiek? Co się może

zmienić? Jaka jest przyszłość handlu wymiennego?

Wiecie, tak naprawdę nie mam swojej wizji dwudziestego pierwszego wieku. Ale wiem,

że jutro będzie zależeć od nas wszystkich. Moim posłannictwem jest oddziaływać na ludzi

dziś, tu i teraz. Gdybym miał zastanowić się nad tym, co przyniesie nam dwudziesty pierwszy

wiek, powiedziałbym, że przede wszystkim, wszyscy będziemy kierować się dwoma zasa-

dami - w wymiarze ekonomicznym, duchowym, politycznym. Pierwsza zasada głosi, że

wszyscy stanowimy jedno- Wyobrażacie sobie, jakie następstwa ekonomiczne, polityczne i

duchowe wywołałoby powołanie się na taką zasadę, że wszyscy stanowimy jedno? Pociągnę-

łoby za sobą nie dające się niemal opisać zaburzenia, przesunięcia, przemiany. Wszystko to,

rzecz jasna, służyłoby poprawie sytuacji. Wojny skończyłyby się, od jutra. Konflikty byłyby

właściwie niemożliwe; z pewnością straciłyby rację bytu spory prowadzące do użycia siły,

zważywszy na pogląd, że wszyscy stanowimy jedno. I przewiduję, że w tym nadchodzącym

stuleciu, mam nadzieję, że prędzej niż później, stworzymy nową rzeczywistość ekonomiczną

osnutą na fundamentalnej prawdzie duchowej: jest tylko jeden z nas. To jest możliwe. Ta

nowa rzeczywistość ekonomiczna wykluczyłaby pojęcie własności. Poruszają tę kwestię

Rozmowy z Bogiem; mowa tam o przyszłości, w której nikt niczego nie będzie posiadał,

będzie mu tylko wolno spełniać rolę kustosza w stosunku do określonych rzeczy. Jak wiecie,

dawniej uważaliśmy, że posiadamy nie tylko przedmioty ale i ludzi. To znaczy, mężowie

sądzili, że żony stanowią ich własność, a żony i mężowie to samo myśleli o swoich dzieciach.

I tak było. Stąd Już tylko niewielki krok do rozciągnięcia pojęcia własności na plantację,

farmę czy cokolwiek.

Ale w przyszłości będziemy mieli jasną świadomość, że tak jak nie posiadamy swoich

dzieci, tak samo nie posiadamy ziemi. Doszliśmy wreszcie do tego, że nie posiadamy siebie
nawzajem na własność- Żony nie są własnością mężów; mężowie nie są własnością żon. Przy
okazji, uświadomiliśmy to sobie dopiero w ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat - ta idea wcale
nie towarzyszy nam od dawna. Prawdopodobnie w ciągu minionych trzydziestu lat jasno to
pojęliśmy. To nowość dla nas jaskiniowców. I wychodząc z tego założenia wyrzekliśmy się
w końcu swego poczucia własności w stosunku do naszych dzieci, uzmysławiając sobie, że
tak jak nie posiadamy swoich małżonków, tak samo nie posiadamy swoich dzieci.

A teraz dochodzimy do nowej myśli: nie jesteśmy nawet właścicielami ziemi pod

naszymi stopami, tylko dlatego, że mamy dokument własności, a tym bardziej nieba nad
naszymi głowami. Niektórzy rozumują tak jak rządy państw i mówią: ,,To jest nasze niebo...
jak wysoko w górę?".

Wiecie, w ONZ doszło kiedyś do poważnej konfrontacji, ponieważ nad terytorium

pewnego państwa przelatywały satelity, wywołało to nadzwyczajną debatę poświęconą
kwestii, ile posiada się ponad określonym obszarem Ziemi? Po kraniec wszechświata?
Zaczęliśmy dostrzegać swoją śmieszność od tym względem. No

i oczywiście, jak daleko w głąb? Złoża minerałów pod twoim terenem - należą do

dębie? Czy Arabia Saudyjska, bez obrazy dla żadnego konkretnego miejsca, rzeczywiście
posiada zasoby kryjące się we wnętrzu Ziemi, ropę naftową? A jeśli tak, jak daleko w głąb
sięga tytuł własności? Niektórzy upieraliby się, że po kres planety - dochodząc do
powierzchni drugiej strony.

To oznacza, nawiasem mówiąc, że każdy jest właścicielem wszystkiego, bo jeśli

naprawdę posiadasz Ziemię pod stopami tak daleko w głąb, jak zdołasz dotrzeć do
przeciwległej strony, to jesteś również jej posiadaczem po drugiej stronie. Nie jest moim
zamiarem sprowadzenie tej kwestii do absurdu, niemniej chcę podkreślić, że prędzej czy
później rozwiniemy swą świadomość na tyle, aby pojąć, że nie mamy rzeczy na własność,
jesteśmy tylko zarządcami. Kiedy osiągniemy ten poziom, przestaniemy wyzyskiwać ziemię,
niszczyć środowisko naturalne, dopuszczać się tych wszystkich rzeczy, jakich dopuszczamy
się wobec Gai, naszej planety, ponieważ wydaje się nam, że mamy do tego prawo, bo
przecież jest nasza. ,,To stanowi moją własność. Mogę z tym robić, co mi się podoba".

Wyobrażam sobie gospodarkę w dwudziestym pierwszym wieku, w ramach której nie

będzie mogło zaistnieć pojęcie własności pozwalające na niszczenie czegoś wedle własnego
widzimisię, ponieważ kupiliśmy do tego tytuł własności, bez względu na skutki, jakie to
wywołuje dla nas wszystkich.

Widzę też drugi wymiar gospodarki dwudziestego pierwszego wieku - kiedy stanie się

dla wszystkich jasne, że wszystkiego jest dość, wystarczy na tyle, aby podzielić się tym,
czego naszym zdaniem potrzeba nam do szczęścia.

Już teraz na świecie wszystkiego jest pod dostatkiem, ale miliony ludzi nie przyznałyby

mi racji. Powiedziałyby: ,,Wiesz co, Neale? Możesz sobie tutaj siedzieć i rozprawiać o tym,
że starczy wszystkiego, ale my głodujemy. Brakuje nam żywności. Brakuje nam dachu nad
głową. Brakuje nam ubrań. Brakuje nam pieniędzy. Brakuje nam tych wszystkich dóbr, w
jakie ty najwyraźniej opływasz".

Cóż, to prawda. Brakuje im tego, ale nie dlatego, że tych rzeczy jest za mało, lecz

ponieważ ci, którzy mają, nie chcą się nimi podzielić. To tajemnica poliszynela, że dziewięć
dziesiątych bogactw naturalnych świata skupionych jest w rękach jednej dziesiątej jego
mieszkańców. Czy to w porządku? Czy to sprawiedliwe? Czy to przystoi społeczeństwu,
które podaje się za wysoce rozwinięte, świadome, oświecone?

Jakim sposobem, mocą Jakiego rozumowania, społeczność złożona z wysoce

rozwiniętych istot pozwala sobie uznać za uzasadnione skupienie dziewięciu dziesiątych
zasobów w rękach jednej dziesiątej ludności? Odmawiać równego ich rozdzielenia: ,,Nie
rozumiecie? To moje, kupiłem to, zapracowałem na to nie możecie mi tego odebrać". To
niesamowite, że dziewięć dziesiątych mieszkańców świata, która nie ma dostępu do tych
zasobów bardziej się nie burzy i nie sieje spustoszenia na większą skalę, niż potraficie sobie
wyobrazić.

To naprawdę niesamowite, a powodem, dla którego nie występują liczniej, jest dobroć

ludzkiego serca, a także niewiedza, w jakiej pogrążony jest ogół mieszkańców świata. Stąd
wynika opór establishmentu przed dopuszczeniem rzesz biedaków do nauki.

Wiedza to potęga, a im więcej będą wiedzieć, tym lepiej dostrzegać będą rażącą

niesprawiedliwość obecnego systemu rozdziału dóbr i rozdziału zasobów planety.

Nawiązując do pytania poprzedniczki dotyczącego obfitości, w pierwszej księdze

Rozmów z Bogiem, urzeczywistnianie przebiega, można by rzec, w trzech etapach - myśl,
słowo i czyn. Padła tam sugestia, że jeśli chce się zacząć urzeczywistniać, należy odwrócić te
kolejność. Postępować jak gdyby... Czy mógłbyś się do tego ustosunkować, w uzupełnieniu tej
wcześniejszej wypowiedzi.

Owszem, są trzy poziomy - dziękuję ci. Tworzenie przebiega na trzech poziomach.

Wszyscy jesteśmy istotami troistymi, złożonymi z ciała, umysłu i ducha - tak jak Bóg. Każdy
z nas to indywidualna replika triady energii, którą zwiemy Bogiem. W naszym języku triadę
tę określamy jako ciało, umysł i ducha. Jesteśmy więc wyposażeni w trzy ośrodki tworzenia
lub trzy narzędzia: ciało, umysł i ducha.

Kiedy myślisz, wytwarzasz we wszechświecie energię, a jeśli myślisz o czymś dość

często i dość długo, wywołasz w swoim życiu fizyczny przejaw. Doświadczyliście tego?
Niemal wszyscy tego doświadczyli. W 1946 r. pewien facet napisał na ten temat książkę,
która stała się bestsellerem, The Power of Positwe Thinking (Moc myślenia pozytywnego).
Ten pisarz Nowej Ery nazywał się Norman Vincent Peale.

Drugim poziomem tworzenia są słowa. Jak mówisz, tak też ci się stanie. Więc twoje

słowo jest w rzeczywistości formą energii. Z pomocą słów wytwarzasz energię, energię
stwórczą. Jeśli wypowiadasz coś dostatecznie często, dostatecznie głośno, zaręczam wam, że
to dojdzie do skutku. Gdy dwoje lub więcej zaczyna mówić to samo, zapewniam wam, że to
dojdzie do skutku. A gdy zbierze się grupa ludzi i zaczyna mówić to samo, to nie może wręcz
nie dojść do skutku. Nazywa się to świadomością zbiorową i dlatego też, nawiasem mówiąc,
świat wygląda tak, jak wygląda. Ponieważ nasza świadomość zbiorowa nie dała się podnieść
do poziomu indywidualnej świadomości tak wielu z nas. Toteż naszym zadaniem jest wznieść
na wyższy poziom świadomość ogółu.

Nie ma na świecie rzeczy potężniejszej od świadomości zbiorowej. Każdy nauczyciel

wywodzący się z dowolnej duchowej tradycji powiadał zawsze, w tej lub innej formie,
„dwoje lub więcej się zbierze". I to prawda. Świat, który widzimy, i wszystko, co się w nim
znajduje, począł się z myśli. To, co dostrzegamy na co dzień, przeważnie stanowi rezultat
myśli podzielanych przez wielu ludzi. Z pewnością dotyczy to większości naszych instytucji,
naszych politycznych, oświatowych, duchowych i społecznych rozwiązań, naszych ustrojów
gospodarczych również. Jeśli więc uda nam się wpłynąć na świadomość zbiorową, możemy
zmienić ramy, wyznaczniki całego naszego doświadczenia na tej planecie. Dlatego dąży do
tego niemal każdy. Starają się tego dokonać środki masowego przekazu.

Dość już mamy polityki, starczy też oddziaływania społecznego. Może by teraz dla

odmiany, wywrzeć duchowy wpływ na zbiorową świadomość? Jeśli zdołamy ukształtować
nową ogólną świadomość naszej duchowej prawdy, najwyższej prawdy, jaka tkwi głęboko w
nas wszystkich, zmienimy świat z dnia na dzień, dosłownie. Z dnia na dzień!

Dlatego tak ważne są dla tej planety książki takie jak Rozmowy z Bogiem i dlatego

stanowią takie zagrożenie dla pewnych kręgów establishmentu. Ponieważ ustanawiają
bezpośrednie połączenie ze świadomością ogółu.

Czy zbiorowa świadomość ma znaczenie? Jeszcze jakie. Dlatego trzeba bardzo uważać

na to, co ukazuje się na ekranach telewizyjnych, w kinach albo w druku. Musimy zwracać
uwagę na to, co dopuszczamy do swoich umysłów i co dociera do innych z naszego wyboru.

Należy podjąć starania na rzecz stworzenia nowej, świadomości zbiorowej, również w

znaczeniu bycia świadomym swego istnienia w zbiorowości, bycia świadomym naszego
wspólnego zbiorowego doświadczenia. Tak naprawdę chodzi o to, że potrzebna jest
powszechna świadomość naszej jedności " tego, że w istocie tworzymy jeden Zespół i
wszyscy do niego należymy. Nikt nie jest z niego wyłączony. I nikt w obrębie tego zespołu
nie jest lepszy od innych. Niesamowita idea.

Oczywiście, nasze czyny stanowią trzeci etap tworzenia - to, co wykonujemy z pomocą

tego olbrzymiego, olbrzymiego skupiska energii, Jakim jest nasze ciało. To bardzo toporny
sposób tworzenia - bardzo toporny.'"Chodzi mi o to, że w tej chwili przemieszczam
powietrze. Poruszenie ręką w powietrzu powoduje olbrzymi, olbrzymi przepływ energii.
Można dosłownie przepychać energię w czyjąś stronę.

Czy zdarzyło się wam, że kiedy coś wam dolegało, ktoś stanął przy was i tylko

przyłożył wam ręce do głowy i nic więcej? I po pięciu minutach - czasami po pięciu
sekundach - zaczynacie czuć to ciepło, te wibracje. I niech mnie licho, jeśli nie powiecie
wtedy „Nie wiem, jak to sprawiłeś, ale czuję się znacznie lepiej".

Jeśli posuniecie się jeszcze dalej... pokażę to na przykładzie tej pani tutaj, która, tak się

składa, jest moją żoną. Jeśli posuniecie się jeszcze dalej i dotkniecie siebie nawzajem, mogą
wyniknąć z tego cudowne rzeczy. To ta energia... Mogą wyniknąć z tego cudowne rzeczy.
Ponieważ energia ta jest bardzo toporna i niezbyt wielka. Bardzo ciężka, bardzo, bardzo
namacalna.

W życiu pojawia się jednak taki problem, że najczęściej ludzie myślą jedno, mówią

drugie, a robią trzecie. Nie są konsekwentni. Myślą Jedno, a robią co innego. Albo mówią
coś, ale myślą inaczej. Albo nie mówią, co myślą, czy robią inaczej, niż mówią. O ile wiem,
nie dotyczy to nikogo z tutaj zebranych. Ale mnie zdarzyło się wiele razy doświadczać
sprzeczności między moimi trzema ośrodkami tworzenia. Więc często nie mam ochoty
mówić ludziom, co właściwie myślę, bo nie jestem z tego dumny. W takim razie dlaczego w
ogóle tak myślisz? Bóg jeden raczy wiedzieć

Albo, od niedawna, zacząłem śledzić swoje myśli. I kiedy zakrada się myśl, której już

nie wybieram, bo nie odpowiada temu, kim jestem, puszczam ją mimo. Puszczam ją wolno.
A kiedy puszczasz ją wolno, traci nad tobą władzę. To zaleta tej energii, że jest taka lekka,
eteryczna. I musicie tak długo myśleć, myśleć, myśleć, aż ,,umyślicie" ją tak, że stanie się
ciężka od zbiorowej energii.

Więc w twoim życiu nastąpi zwrot, kiedy zaczniesz mówić, co myślisz i robić, jak mó-

wisz. Staniesz się konsekwentny, wewnętrznie spójny. Zaczniesz tworzyć w oparciu o
wszystkie trzy ośrodki tworzenia. I nagle zaczniesz powoływać do istnienia nadzwyczajne
rzeczy w swoim życiu w bardzo krótkim czasie.

Ale jak brzmiało pytanie?

Dotyczyło tego ustępu o przechodzeniu od myśli do stówa i czynu. Padła tam sugestia,

że jeśli odwrócimy ten proces, to możemy wpływać na to, co urzeczywistniamy. Chciałem,
żebyś to przybliżył i rozwinął.

Dziękuję. Dziękuję za sprowadzenie mnie na właściwe tory. Musicie mnie pilnować, bo

odbiegam od tematu. Chociaż właściwie daleko nie odbiegłem. Zatem myśl, najbardziej
eteryczna postać, czy najlżejsza, żeby posłużyć się prostym określeniem - to najlżejsza postać
stwórczej energii. Natomiast czyn, działanie, o czym zacząłem mówić, to naprawdę gęsta
forma energii, toporny sposób wprawiania jej w ruch. Więc najprędzej można powołać coś do
istnienia w naszej rzeczywistości fizycznej odwracając normalny proces tworzenia.

Zazwyczaj wychodzimy od myśli, ,,Myślę, że pójdę na to przyjęcie". Następnie

mówimy coś w związku z tym. Na przykład: ,,Matyldo, przyjdę na twoje przyjęcie dziś
wieczorem". I wtedy robimy coś w związku z tym, pojawiamy się na przyjęciu. ,,Oto Jestem.
Tak jak mówiłem". Tak mniej więcej przebiega proces tworzenia rzeczy w naszej
rzeczywistości.

Wszystko, co mamy tutaj w tej sali przed oczami, było kiedyś w gruncie rzeczy myślą

powstałą w czyjejś głowie. Nie ma takiej rzeczy, która nie zaczęła się jako myśl powstała w
czyjejś głowie. Ale jeśli naprawdę chcesz zabawić się w hokus-pokus z wszechświatem i
robić czary z samym tworzywem życia, odwróć wzorzec myśl, słowo, czyn. Postaw go na
głowie i zacznij od czynu. Czyli: działaj jak gdyby.

Wiele mówiliśmy o obfitości podczas wspólnie spędzonego tu czasu. Jeśli chcesz

doświadczyć obfitości, bądź obfitością i postępuj jak obfitość, uosobiona. Dlatego jeśli
zostało ci wszystkiego pięć dolarów, idź do sklepu i rozmień je na pięć jednodolarówek. Weź
te pięć jednodolarówek, przejdź się ulicą i daj po dolarze każdej z pięciu napotkanych osób,
które mają jeszcze mniej od ciebie. Znajdziesz takie osoby bardzo łatwo. Zawsze znajdziesz
kogoś, kto będzie miał mniej niż ty, niezależnie od tego, jak mało sam w swoim mniemaniu
posiadasz.

Nie dlatego, że świat jest takim okropnym miejscem, lecz ponieważ ty sam stworzysz to

w swojej rzeczywistości, aby zapewnić sobie doświadczenie, o jakim mówię.

Więc idziesz ulicą. I zauważasz... przy okazji, kiedy widzisz tę osobę biedniejszą niż ty,

nie lituj się nad nią. Wiedz, że sam ją tam umieściłeś. Stworzyłeś to doświadczenie.
Wprowadziłeś tę osobę do swojej rzeczywistości. To trochę tak, jakbyś miał uwierzyć w
bajki. Musisz przyjąć, że tak właśnie się to odbywa. W przeciwnym razie ujrzysz tę
duszyczkę i zaczniesz się nad nią litować. Nie lituj się nad nikim. Okaż troskę, okaż miłość.
Ale nie miej złudzeń: miłość to nie litość. W istocie, litość Jest tak odległa od miłości, jak
tylko to możliwe. Nie kieruj się więc litością, kieruj się współczuciem.

Głos współczucia, który odzywa się w twojej głowie, mówi: ,,Och, oto ktoś, kto uważa,

że nie ma tego, co mógłby mieć w życiu. Oto ktoś, kto wciąż tkwi w pułapce przekonań, na
podstawie których powstaje obraz rzeczywistości inny od mojego i inny od Najwyższej
Prawdy". Współczujcie, lecz nie litujcie się.

Miejcie też świadomość, że ta osoba mogła się tam pojawić w wyniku wcześniejszych

ustaleń. Chyba odegram dziś na ulicy rolę obdartusa. Będę ćwiczył tę rolę przez trzydzieści
sześć lat, tak że kiedy o piątej po południu Neale Donald Walsch będzie szedł ulicą, może na
mnie się natknąć. Będę mógł pokazać się od tej strony w jego życiu, dać mu szansę
dostrzeżenia jego własnej obfitości. Da mi dolara, jednego z ostatnich pięciu, jakie mu
zostały i wprowadzi wielką zmianę do mej rzeczywistości. Ponieważ dla mnie dolar to
mnóstwo pieniędzy. Od ludzi dostaję same pięciocentówki i dziesięciocentówki. Ten facet
daje mi dolara. I potem pójdę swoją drogą, wywiązawszy się z kontraktu na pokazywanie się
przez trzydzieści sześć lat na rogu tej ulicy.

Postawmy sprawę jasno, nic nie dzieje się przez przypadek. Nasze drogi krzyżują się w

najbardziej zagadkowy sposób, odnajdujemy się, nieraz po dwudziestu latach. Są rzeczy na
niebie i na ziemi... o Jakich nie śniło się filozofom. Wiedzcie, że nie ma przypadków i nie ma
wypadków.

Więc idziesz ulicą i rozdajesz swoje ostatnie pieniądze. Co się wtedy dzieje?

Odwróciłeś wzorzec myśl, słowo, czyn. Postępujesz teraz tak, jak postąpiłaby osoba kierująca
się poczuciem obfitości. Oddajesz to, czego oddania nie brałeś pod uwagę w najśmielszych
przypuszczeniach, zanim podjąłeś taką decyzję, bo sądziłeś, że masz za mało. Ale teraz
widzisz jasno, że masz aż nadto - tyle, że postanawiasz dać to innym.

Rozdając to, tworzysz doświadczenie na poziomie ciała, które jest bardzo toporną

postacią energii. Ciało dokonuje spostrzeżenia: „O kurczę, rozdaję pieniądze. Patrzcie no.
Rozstaję się z nimi". To trochę tak jak podczas niedzielnego nabożeństwa. Znasz swój
stosunek do pieniędzy. Kiedy podsuwają ci tacę w kościele w niedzielę rano, sięgasz po
portfel. ,,Daję całego dolara. Widzisz, Mildred? Tam jest taca. To dopiero było kazanie.
Niech będzie pięć dolarów. Znakomite kazanie".

Wyjmij dwadzieścia. Wyciągnij książeczkę czekową i wypisz czek na sto. Niech twój

kościół wie, jakie ma dla ciebie znaczenie. Jeśli chodzisz do kościoła, do synagogi czy innego
miejsca kultu i wychodzi ci to na dobre, wyjmij książeczkę i wypisz czek na 150 dolarów.
Zrób to tylko raz. Niech twój kościół, twoja synagoga wie. ,,Oto jak ważne jest dla mnie to
miejsce. Wydaję takie pieniądze na wszelkiego rodzaju bzdury, rzeczy bezsensowne". Czyń
to za każdym razem, kiedy napotkasz coś, co ma dla ciebie sens. Daj, daj, daj, cokolwiek
masz, na coś, co uważasz za sensowne. Przekonasz się, że to się opłaca.

Albowiem to, co oddajesz drugiemu, dajesz sobie, gdyż to,, co od ciebie wychodzi, do

ciebie wraca. Pieniądze tracą wartość z chwilą, kiedy próbujesz się ich kurczowo trzymać.
Pieniądz ma wartość tylko wtedy, gdy gotów jesteś go wydać. To dla tych, którzy
oszczędzają pieniądze: nic nie oszczędzacie. Wiecie, że dotyczy to również gospodarki
światowej? Im dłużej oszczędzasz pieniądze, tym bardziej tracą na wartości. Aby jakoś to
ludziom wynagrodzić, wymyślono coś, co się nazywa oprocentowaniem, to ma nas
przekonać, że trzymanie się pieniędzy pozwala nam zwiększyć ich wartość. Masz szczęście,
jeśli uda ci się zachować wartość pieniędzy przez ten czas.

Nie, nie, jeszcze raz nie. Pieniądz nabiera największej wartości, kiedy wypuszczasz go z

ręki. Ponieważ daje ci moc bycia czymś, robienia czy posiadania czegoś, co dla siebie
wybierasz. Pieniądz ma wartość jedynie, kiedy wypuszczasz go z ręki. Ale my tworzymy te
sztuczne, jak mówiłem, sztuczne ekonomiczne mechanizmy zwane stopami oprocentowania,
aby zachęcać ludzi do gromadzenia pieniędzy. Odłóżcie trochę, jeśli chcecie. W porządku.
Sam niewiele odkładam.

Ale odpowiadając na twoje pytanie, kiedy odwracasz wzorzec Być-Robić-Mieć.

zaczynasz postępować jak gdyby, i do twojego ciała na poziomie komórkowym, stopniowo
dociera, za kogo naprawdę się uważasz. Kiedy byłem dzieckiem, ojciec mówił mi: ,,Za kogo,
do cholery, ty się właściwie uważasz?". Przez całe życie staram się sobie odpowiedzieć na to
pytanie. Moje ciało próbuje zrozumieć, co o tym myślę. Kiedy moje ciało wkracza w pole
topornej energii, zaczyna wprawiać rzeczy w ruch - na przykład, zaczyna rozdawać rzeczy.
Moje ciało nagle... to tak jak z włosami - układacie swoje włosy, co? Ja układam. Od lat
czeszę się w ten sposób. Moje włosy są ,,wyćwiczone".

Można tak wyćwiczyć całe ciało, nie tylko włosy. I twoje ciało zaczyna odbierać

przekaz: ,,Mam to, co pragnąłbym otrzymać. Już to mam". Kiedy przełamiecie tę olbrzymią
barierę... wszystko się zmienia. Ponieważ uważacie, że nie macie i dlatego staracie się dostać
to, czego nie macie, czyli więcej pieniędzy. Ale z chwilą gdy to pojmiecie, już to macie;
potem pozostaje tylko kwestia,. ile zer następuje po pierwszej cyfrze. Rozumiecie?
Odkryjesz, że to, co od ciebie wychodzi, naprawdę do ciebie wraca. Nie wskutek prawdziwej
magicznej sztuczki z wszechświatem, lecz dlatego, że wreszcie poznałeś prawdę o sobie. W
uniwersalnym, kosmicznym wymiarze. Wszechświat nigdy nie sprzeciwia się twojej myśli
na swój temat. Tylko ją hoduje: Słyszeliście co powiedziałem, że Wszechświat nigdy nie
sprzeciwia się twojej myśli na swój temat. Tylko ją hoduje. Wszechświat jest cudowny.
Ponieważ rośnie na was Bóg. Widzicie, Bóg jest niczym nawóz wszechświata.

Pomyślałem, że powiem coś absolutnie skandalizującego. Absolutnie

skandalizującego. Takie zestawienie, po to, aby przekonać się, czy wasze umysły mogą
pomieścić najbardziej skandalizującą myśl. Ponieważ - mówiłem to w jak najbardziej
pozytywnym sensie - Bóg jest tym, co umożliwia wzrost. I sprawi, że wy będziecie wzrastać.
Czy teraz jest to nieco jaśniejsze?

Więc cokolwiek sobie zamyślicie robić czy mieć, czymkolwiek pragniecie być, oto

tajemnica, oto prawda. Albowiem, w rzeczywistości nie jesteście, odbiorcą, lecz byliście,
zawsze będziecie, źródłem. Kiedy wyobrażacie sobie, że jesteście źródłem tego, co
pragnęlibyście otrzymywać, naraz odkrywacie w sobie wielkie zasoby. Stajecie się zasobni.
Posiadacie czarodziejską moc zmieniania siebie w niewyczerpany róg obfitości.

Są jeszcze jakieś pytania? Postaram się mówić tak jasno jak to możliwe. Jak brzmi

pytanie?

Słyszę i rozumiem, co mówisz. Ale czy mógłbyś jakoś odnieść się do kwestii oporu, na

jaki natrafiamy w głębi duszy, kiedy podejmujemy działanie, ponieważ jest we mnie
przekonanie, lęk, że gdy to oddam, stracę to. Więc w tym właśnie tkwi sęk, w tym oporze, że
tak powiem. Ciekawi mnie, jak ty sobie z tym radzisz.

Jeśli chcesz wiedzieć, w co naprawdę wierzysz, jeśli istotnie chcesz poznać swoje

przekonania, które, ciśnie mi się na usta słowo „rządzą", które rządzą twoim życiem,
popatrz, co wywołuje twój opór. I co najważniejsze, popatrz, co wzbraniasz się zmienić.

Nie ma tu żadnej tajemnicy: opór budzi to, z czym nie chcemy się rozstać, a to, z czym

nie chcemy się rozstać, stanowi nasze głębokie przekonania. To dość oczywiste, to żaden se-
kret. Ale czasami właśnie najbardziej oczywiste rzeczy nam umykają, nie bierzemy ich pod
uwagę. Więc zawsze kiedy widzę, jak ktoś mocno broni się przed jakąś sugestią, zmianą,
ideą, koncepcją, mówię mu - zobacz, czy nie kryje się za tym jakaś głęboko wyznawana
prawda... coś, co wzbraniasz się zmienić. Potem zastanów się, czy takie kurczowe trzymanie
się tej prawdy naprawdę ci służy. Dokładnie się przyjrzyj, czy tak prawda ci służy. To
zadziwiające. Jak niewiele z głęboko wyznawanych przez nas prawd wychodzi nam na
dobre.

Kiedy ja dokonałem przeglądu prawd, jakie tkwiły we mnie głęboko i poddałem je

prostemu sprawdzianowi, zadając sobie pytanie „czy służy mi obstawanie przy tej
prawdzie?", zaskoczyła mnie ilość tych głęboko wyznawanych prawd, od jakich
postanowiłem się uwolnić, od razu. Były wśród nich dość osobliwe przekonania, w tym i
takie, o których wstyd mi niemal mówić, na przykład: ,,Nie jestem zbyt atrakcyjny". To
znaczy, w sensie fizycznym.

Opowiem wam w związku z tym anegdotę. Nie ma to nic wspólnego z pieniędzmi, ale

chcę się tym z wami podzielić. Pamiętam, jak kiedyś byłem z naprawdę bardzo atrakcyjną
kobietą. Piękną kobietą. Stałem przed lustrem - właśnie wybieraliśmy się gdzieś razem;
mieszkaliśmy ze sobą. Spojrzałem na jej odbicie w lustrze i powiedziałem: ,,Wiesz, jesteś
taka śliczna, dlaczego ,właściwie zadajesz się z kimś o takim wyglądzie jak: ja?".

Czyż to nie osobliwe stwierdzenie? Pokazuje, jakie miałem niskie poczucie własnej

wartości. Lecz powiedziałem to tak czy owak, a jej reakcja mnie zdumiała. Czesała właśnie
włosy. Rzuciła grzebień na walizeczkę na kosmetyki, zdjęła kolczyki, które upuściła na blat i
zaczęła zdejmować naszyjnik - i wtedy powiedziałem: ,,Co ty wyprawiasz?".

Ona odparła: ,,Nie wyjdę z kimś, kto ma takie niskie mniemanie o..." Spodziewałem się,

że powie, ,,o sobie". Lecz ona powiedziała: ,,kto na takie niskie mniemanie o mnie".

,,Co takiego?", mówię do niej. ,,Kto niby ma takie niskie mniemanie o tobie?".
Ona na to: ,,Uważasz, że mam taki okropny gust? Czy tak właśnie o mnie myślisz?

Chcę, żebyś wiedział, że mam dobry gust, i obrażasz mnie takimi pytaniami".

Nie przyszło mi to nigdy do głowy. Ciekawe, prawda? Nie wiem właściwie, dlaczego

opowiedziałem wam tę historię; może dlatego, że uświadomiła mi coś, z czego nie zdawałem
sobie sprawy. Miałem dziwne wyobrażenie o sobie, którego ona wcale nie podzielała.

Sporządziłem więc listę tych przekonań, które wzbraniałem się zmienić, wszystkich, od

przyziemnego przekonania o własnej nieatrakcyjności, do znacznie donioślejszych: Bóg nie
jest po mojej stronie; życie jest ciężkie; wszyscy są przeciwko mnie; na układy nie ma rady;
zwycięzca zgarnia wszystko; przetrwanie najlepiej przystosowanych - głęboko zakorzenione
prawdy, które rządziły moim życiem. Zadziwiająca Jest liczba tych prawd, które nie
wychodzą mi na dobre.

Więc powiadam ludziom, kiedy widzę, jak się opierają czemuś: przyjrzyjcie się temu

dobrze. Tam kryje się wasza prawda. Zobaczcie, czy ta prawda wam służy. Idę o zakład, że w
ośmiu przypadkach na dziesięć ta prawda Już wam nie służy. Czy kiedyś mieliście z niej po-
żytek? Możliwe. Czy teraz macie z niej pożytek? Nie sądzę. A umacniasz to, przed czym się
bronisz. Tylko to, co dostrzegasz i uznasz za swoje, może zniknąć z twego życia. Sprawiasz,
że znika, w prosty sposób: zmieniając swoje zdanie na jego temat.

Ja wyczuwam opór i nie zwracam na niego uwagi. Dlatego, że jestem teraz mądrzejszy.

Wiem, że umacniasz to, przed czym się bronisz, to, czemu zaglądasz prosto w oczy, znika.
Więc ilekroć czuję wewnętrzny opór przed czymkolwiek, wiem, że tam właśnie kryje się
prawda, tuż za tym oporem. Obojętnie, gdzie w mojej rzeczywistości i jaki pojawia się opór,
wiem, że za nim kryje się największa prawda. Ta wiedza pozwala mi witać z otwartymi
ramionami to niewygodne uczucie. Wiecie, życie zaczyna się tam, gdzie kończy się strefa
wygody.

Kiedy mówię, że życie zaczyna się tam, gdzie kończy się strefa waszej wygody, mam

na myśli to, że po przeciwnej stronie waszej wygody napotkacie wyzwanie... napotkacie
najwspanialszą szansę. Wszyscy jesteśmy wygodni, lubimy nie tylko wygodę pod względem
fizycznym, ale również umysłowym. Lecz umysłowa wygoda oznacza umysłowy zastój.
Ogarnia nas drętwota, na umyśle i na duchu też. A życie pełne wrażeń rozciąga się na skraju
tego wszystkiego. Po przeciwnej stronie obszaru, na którym czujemy się wygodnie. Poczucie
wygody kryje w sobie niebezpieczeństwo - hamuje rozwój. Nie uczymy się niczego, nie
wzrastamy. Owszem, jest nam wygodnie, ale niczego nie dokonaliśmy, jeśli chodzi o rozwój.

Więc zawsze patrzę, co jest dla mnie niewygodne i wchodzę w to. Ponieważ to, co jest

dla mnie niewygodne, ostatecznie przyczyni się do mojego wzrostu, sprawi, że rozrosnę się w
większą wersję siebie. Dlatego też zawsze bacznie przyglądam się temu, co jest dla mnie
niewygodne.

Podam wam przykład: oglądałem film osiem czy dziesięć lat temu - zagraniczny film,

nie amerykański - i pokazywano na ekranie bardzo żywą scenę miłosną. To była bardzo dy-
namiczna scena, dużo nagości, dużo smaczku. I oglądając ją poczułem się mocno nieswojo.
Pomyślałem sobie ,,Co jest w tym takiego, że czuję się nieswojo?"- Dlaczego bez mrugnięcia
okiem patrzę na sceny, w których Sylvester Stallone rozwala ludziom głowy? Przyglądam się
scenom pełnym przemocy i okrucieństwa i jestem nawet lekko ubawiony, ale żadnego
skrępowania, żadnej niewygody. Lecz kiedy patrzę na ten akt seksualny na ekranie, na to
spełnienie namiętności, jakaś cząstka mnie jest zażenowana.

Miało to miejsce osiem czy dziesięć lat temu, od tego czasu sporo się nad tym

zastanawiałem. Co takiego w tej scenie było przyczyną mojego zażenowania? Wziąłem byka
za rogi i znalazłem odpowiedzi na to pytanie, które gruntownie odmieniły moje życie i moje
doświadczenie własnej seksualności, kontaktów z innymi ludźmi, chęci radowania się tym
podstawowym składnikiem mojej natury.

Zmieniłem również mój stosunek do przemocy. Na widok przemocy na ekranie doznaję

dokładnie tego samego uczucia co niegdyś, kiedy oglądałem celebrowaną bez osłonek ludzką
seksualność. Teraz mogę oglądać doświadczenia tego rodzaju na ekranie z pełnym komfortem
psychicznym. Natomiast widok ukazywanej bez osłonek przemocy odrzuca mnie, nie bawi
mnie - przestaje być dla mnie do przyjęcia,

Posłużyłem się prostym przykładem, ale chodzi o to, że nauczyłem się nie uciekać od

tego, co jest dla mnie niewygodne, ale wręcz przeciwnie, otwierać się na doświadczenie tego,
gdyż kryje się tam pewnie coś, co chcę uzdrowić, albo przynajmniej zbadać, aby sprawdzić,
czy służy mi odczuwanie przez to niewygody.

Więc kiedy mówię, że życie zaczyna się tam, gdzie kończy się strefa twojej wygody,

dokładnie to mam na myśli. Po tej stronie nie ma prawdziwego życia, tu panuje martwota.
Myślę, że ludzie powinni odczuwać niewygodę co najmniej sześć razy dziennie. A jeśli nie
odczuwasz, zrób coś, co jest dla ciebie krępujące. Wygłoś przemowę, zaśpiewaj piosenkę,
zatańcz. Pójdź na film z mnóstwem scen erotycznych.

Więc w chwili kiedy zaczynam odczuwać dyskomfort, mówię sobie: ,,Oho! Znowu to

uczucie dyskomfortu. Tak, tak, niech mnie ogarnie”. Właściwie wygodnie jest mi z tym
poczuciem niewygody - jeśli to nie brzmi bezsensownie.

Rozumiecie tę Boską Dychotomię? Znajduję komfort w swoim dyskomforcie, tym

początkowym - ,,Och, nie, tylko nie to" czy ,,To nie dla mnie". Stawka poszła w górę.
Poproszono mnie o datek na bardzo zbożny cel i zapisałem sobie myśl - ,,No cóż, pokaż w
działaniu to, co głosisz". Więc wypisałem czek na dziesięć tysięcy dolarów na tę konkretną
sprawę. Wypisuję ten czek i odzywa się we mnie głos: ,,To nie jest mało, nawet jak dla
mnie...". Sapię ciężko, wzdycham, wiecie. Wypisałem czek, włożyłem do koperty. Naprawdę
mam to wysłać? Ale to uczucie niewygody, to ,,No nie wiem, naprawdę nie jestem pewny"
oznacza, że jestem absolutnie pewny. Oznacza to, że przemawia do mnie to, co we mnie
najszlachetniejsze, tak, że rozchodzi się po wszystkich komórkach mego ciała, co wcześniej
nazywałem dyskomfortem, a teraz zwę znakiem od Boga. Nie odsuwajcie się od niego,
zanurzcie się w nim.

Ilekroć odmówiłem sobie doświadczenia własnej wielkości, działo się tak dlatego, że

odsuwałem się od poczucia niewygody zamiast zanurzyć się w nim - i odcinałem się od
własnej radości. Nie raz na jakiś czas, nie sporadycznie. Za każdym razem.

Mogą odezwać się głosy: ,,Co z ostrożnością?". Ja powiadam na to: ,,Pal licho ostroż-

ność. Co macie do stracenia oprócz wszystkiego?". Dopóki nie będziecie gotowi stracić
wszystko, nie możecie mieć wszystkiego. Wydaje się wam, że chodzi o to, aby trzymać się
tego, co już macie. Lecz to, czego się trzymacie, przecieknie wam przez palce. A to, co
wypuścicie z rąk, zwróci się wam po siedmiokroć. Ponieważ trzymanie się czegoś za wszelką
cenę to dobitne oświadczenie, że jesteś oddzielony od tego i od całej reszty.

Widzicie, ja jestem tutaj, a wy tam, I ja mam to i muszę tego strzec-

Ale zwolnienie chwytu, to dobitne oświadczenie, że jasno widzisz, iż nie ma granicy

między tobą i mną. Dlatego też kiedy oddaję ci coś, daję z powrotem sobie.

Te dwa słowa warto zawsze pamiętać. Dajcie je sobie wytatuować na lewym

nadgarstku:

Bądź źródłem.

Bądź źródłem tego, co wybrałbyś dla drugiego. Kieruj się tą dewizą: Jestem źródłem.
Jeśli pragniesz w życiu więcej magii, wnieś do niego więcej magii. Jeśli chcesz więcej

miłości, wnieś więcej miłości. Jeśli chcesz więcej radości, wnieś więcej radości.

Bądź dla innych źródłem tego, czego pragnąłbyś doznawać we własnym życiu-
Jeśli chcesz więcej pieniędzy, wnieś więcej pieniędzy w życie drugiego. Czegokolwiek

byś życzył sobie... Jeśli pragniesz więcej współczucia w życiu... Jeśli pragniesz więcej
mądrości, bądź źródłem mądrości dla kogo innego. Jeśli pragniesz więcej cierpliwości, więcej
zrozumienia, więcej życzliwości, więcej seksu... chodzi o to, że to działa. To działa.

I dzięki temu oraz swojemu byciu, byciu tym, kim w istocie jesteś, sprowadzisz na

siebie doświadczenie godziwego zarobkowania właściwie z dnia na dzień. I świat obsypie cię
tymi wszystkimi nagrodami, po które nadaremnie sięgałeś przez tyle lat.

Pozwól więc, aby twoje działanie wynikało z bycia. Bądź szczęśliwy, bądź zasobny,

bądź mądry, bądź twórczy, bądź przywódcą, bądź prawdziwym sobą, w każdej chwili swego
życia. Kieruj się tym, niech twoje działanie to odzwierciedla. A znajdziesz nie tylko sposób
na godne zarabianie na życie, odnajdziesz swoje życie.

Uwagi końcowe
Nie uważam siebie za osobę powierzchowną płytką. Widzę problemy niedostatku i

biedy, jakie nękają świat- Rozumiem, że dla większości ludzi na świecie pojęcie obfitości jest
raczej mgliste. O wiele bardziej znaczące jest dla nich słowo przetrwanie.

Wiem, że tak nie musi być. Nikt nie powinien martwić się o przeżycie jakoś kolejnego

dnia. To powinno być zapewnione, podobnie jak inne nieodzowne dla poszanowania ludzkiej
godności rzeczy - pożywienie, ubiór, dach nad głową dla każdego. Nie jest żadną zagadką,
dlaczego my ludzie nie dzielimy się hojniej tym, co posiadamy (ułamek ludności świata sku-
pia w swoich rękach ogrom bogactwa i zasobów świata). Większość wierzy w ,,brak". To
znaczy, wierzą oni - nawet ci majętni (może szczególnie ci majętni) - że ,,nie wystarczy dla
każdego". Lub innymi słowy, gdyby każdy na tej planecie otrzymał sprawiedliwą część, wów-
czas ci, którym przypada obecnie nieproporcjonalny udział nie mieliby ,,dość".

To prowadzi nas do kolejnej niebagatelnej kwestii. Jak wiele stanowi ,,dość"?

Dla ludzi, którzy czerpią najwyższą satysfakcję i najwspanialsze doświadczenie z

jakości swego bycia, obojętnie, ile maja, jest dość. Tę naukę starają się głosić ci mistrzowie,
którzy oddają wszystko i prowadzą życie pełne wyrzeczeń. Nie chcą w ten sposób dowieść,
że wyrzeczenie jest konieczne do prawdziwego szczęścia. Pragną jedynie pokazać, że
materialne dobra nie są do tego konieczne.

Lecz kiedy szczytny stan bycia przekłada się na działanie w świecie fizycznym,

wówczas osiągnęło się Godziwe Zarobkowanie i znika szarpanina. Na jej miejscu pojawia się
obfitość. Dowiedziawszy się o tym w Rozmowach z Bogiem, zapragnąłem wiedzieć, jak to
wygląda w praktyce. Gorąco pragnąłem wiedzieć, jak przełożyć moją działalność w
codziennym życiu na święte wyrażanie Mojej Prawdziwej Istoty.

Zaowocowało to niewielką książką zatytułowaną Bringers of Light (Posłannicy

światła). Ci, którzy ją przeczytali, wyjawili mi, że pomogła im wreszcie zrozumieć tę
tajemnicę życia. Ta książeczka jest do nabycia w naszej fundacji non-profit ReCreation, którą
przed kilku laty założyliśmy z Nancy w odpowiedzi na szeroki odzew (ponad 300 listów
tygodniowo z całego świata) wywołany przez Rozmowy z Bogiem, a która ma na celu pomóc
nam w opanowywaniu całej tej wysyłanej do nas energii jak również w głoszeniu przesłania
Rozmów z Bogiem.

Jeżeli jednak bardziej zależy wam na bezpośrednim doświadczeniu, raz do roku

fundacja nasza organizuje trzy pięciodniowe, wyjazdowe warsztaty pod hasłem: ,,Stwarzanie
siebie na nowo". Oparte na przesłaniach Rozmów z Bogiem, warsztaty te przeznaczone są dla
tych, którzy zastanawiają się głęboko nad swym obecnym życiem i szukają sposobów na
dokonanie w nim prawdziwych zmian.

Więcej informacji o tych dorocznych wydarzeniach można uzyskać pod adresem:

CWG Relationships Weekend ReCreation Foundation PMB #1150 1257

Siskiyou Blvd. Ashiand, OR 97520

Wiele pytań dotyczących obfitości, a właściwie wszelkich kwestii poruszanych w

trylogii Rozmów z Bogiem, omawianych jest w regularnie wydawanym biuletynie fundacji.
Nazwaliśmy ją ReCreation, albowiem przesłanie RzB mówi nam, że żyjemy po to, aby wciąż
stwarzać siebie na nowo w kolejnym najwspanialszym wydaniu najszczytniejszej wizji, jaką
kiedykolwiek mieliśmy na swój temat. W biuletynie zamieszczone są pytania czytelników z
całego świata, jak tego dokonać.

Jeśli chcesz zachować kontakt z energią RzB, możesz wykupić roczną subskrypcję

biuletynu, wysyłając 35 dolarów na adres fundacji (45 dolarów dla osób z zagranicy).

Wreszcie, wydawnictwo Hampton Roads zebrało w jednym tomie najciekawsze pytania

i odpowiedzi z ostatnich pięciu lat, opublikowanym pod tytułem Questions and Answers on
Conversations with God. Zbiór ten oraz Przewodnik do Rozmów z Bogiem to niezwykle
przydatne książki dla każdego, kto szczerze pragnie zrozumieć materiał zawarty w RzB w
całej jego pełni oraz poznać sposoby stosowania go na co dzień w życiu.

Z pomocą tych oraz innych środków możemy, jak sądzę, dowiedzieć się czegoś na

temat obfitości, czy naprawdę jest i jak jej doświadczyć. Mam nadzieję, że wszyscy
przypomnimy sobie, jak dzielić, się hojnie wszystkim, co mamy i czym jesteśmy. Kiedyś
wiedzieliśmy. Umieliśmy żyć bez oczekiwań, bez lęku, bez potrzeb, bez poczucia władzy nad
drugim i bez wywyższania się. Jeśli uda nam się wrócić do tego stanu, wówczas uzdrowimy
swoje życie i uzdrowimy świat.

Bądźcie błogosławieni.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Neale Donald Walsch O obfitości i godziwym zarobkowaniu
Walsch Neale Donald O obfitości i godziwym zarobkowaniu
O obfitosci i godziwym zarobkowaniu- NDWalsc h, Biznes
Neale Donald Walsch Rozmowy z Bogiem (3)
Neale Donald Walsch Przyjaźń z Bogiem
Neale Donald Walsch Rozmowy z Bogiem (1)
Neale Donald Walsch Rozmowy z Bogiem (2)
Neale Donald Walsch Rozmowy z Bogiem ( Księga pierwsza)
O obfitości i godziwym zarobkowaniu
Neale Donald Walsch Rozmowy z Bogiem I
Neale Donald Walsch Rozmowy z Bogiem (Księga druga)
Walsch Neale Donald Rozmowy z Bogiem I(1)
Walsch Neale Donald Gespraeche mit Gott Band1 3

więcej podobnych podstron