Barbara Boswell

NAJMŁODSZA SIOSTRA

1

- Hej, Jack! Kazorowski chce cię widzieć u siebie, natychmiast.

Jackson Blackledge nie odwrócił głowy od ekranu komputera, a jego palce, zwinnie

tańczące po klawiaturze, nie opuściły nawet jednej litery.

- Później, chłopcze - burknął do zbyt gorliwego młodego człowieka, chyba praktykanta,

przysłanego do redakcji z college’u. Skip Jakiśtam, nazwisko wyleciało mu z pamięci. -

Teraz znikaj. Jestem zajęty, nie widzisz?

- Kazorowski mówi, że to bardzo ważne. - W głosie Skipa dawał się wyczuć lekki

niepokój. Wszyscy w redakcji Buffalo Times-Gazette znali Jacka z całkowicie nieprze-

widywalnych, gwałtownych wybuchów furii.

- Zaczęła się wojna? - Jack przerwał pisanie i spojrzał na posłańca. - A może drużyna

Buffalo Bills wyniosła się z naszego miasta?

- No nie, ale...

- W takim razie to nie jest aż tak ważne, prawda? - Blackledge ponownie zwrócił się ku

klawiaturze, dając nieszczęsnemu gońcowi sygnał do odwrotu...

... którego ów nie wykonał.

- Przykro mi, Jack, ale Kazorowski kazał mi cię przyprowadzić do swojego gabinetu. O

rany... - ton głosu Skipa przybrał nagle przymilny odcień - przecież i tak ci już prze-

rwałem, no nie?

Jack powoli uniósł się z krzesła i stanął wyprostowany: sto osiemdziesiąt pięć

1

centymetrów potężnie umięśnionego mężczyzny. Trzasnął obiema dłońmi w blat stołu i

nie bez satysfakcji obserwował, jak chytry uśmieszek szybko blednie i znika z twarzy

gońca.

Jack był w pełni świadomy wrażenia, jakie wywiera na ludziach jego sylwetka. W czasie

swojej kariery sportowej często wykorzystywał ten atut dla psychicznego załamania

przeciwnika. Zerknął z ukosa na niskiego, chudego jak patyk dzieciaka i westchnął. To

przecież nie boisko piłkarskie. Znajdują się w redakcji gazety, a młody Skip po prostu wy-

konuje polecenie, jak każdy inny tutaj.

- Prowadź mały. Damy Kazorowskiemu dziesięć minut.

Skip, czując wyraźną ulgę, uśmiechnął się szeroko.

- Tylko ty możesz gwizdać sobie na rozkazy naczelnego i zawsze uchodzi ci to na sucho.

Chciałem powiedzieć, że on rządzi wszystkimi oprócz ciebie. Nie dajesz sobie w kaszę

dmuchać, Jack. Bardzo cię za to podziwiam.

- Tak, niektórym to się podoba. Tylko nie mów Kazorowskiemu, że chcesz mnie

naśladować. On sądzi, że moja osoba to dla niego kara boska. Jego wrzód żołądka nie wy-

trzyma dwóch takich typów.

Przeszli przez redakcję, jak co rano gwarną i pełną gorączkowo pracujących ludzi.

Reporterzy siedzieli przed monitorami komputerów, pisząc swoje artykuły, inni

rozmawiali przez telefon lub przerzucali stosy korespondencji. Mała grupka obradowała w

wąskim korytarzu wokół automatu z kawą i napojami. Z tyłu znajdowała się redakcja

działu lokalnego.

W środku siedział Kazorowski - otyły, łysiejący, wyglądający na więcej niż swoje

pięćdziesiąt lat - i palił. Na jego biurku leżała opróżniona w połowie paczka papierosów.

- Za dużo palisz. Kaz - zauważył Jack, wchodząc do gabinetu. - Pamiętasz, co ci mówił

lekarz? Chcesz znowu wylądować w szpitalu?

- Jeśli ci tak zależy na moim zdrowiu, to mógłbyś mi oszczędzić tej kłótni, którą zaraz

będziemy mieli - odciął się Kazorowski.

- Oho - Jack mimowolnie się naprężył. Podszedł do małego okna i wyjrzał na ulicę.

Widok nie był zbyt piękny. Budynek mieszczący Buffalo Times-Gazette znajdował się w

jednej z najstarszych i najbardziej zaniedbanych części miasta. Siedziba gazety od

początku jej istnienia, czyli od prawie siedemdziesięciu pięciu lat, była równie wiekowa i

2

sfatygowana jak cała okolica.

Wrzesień jest wspaniałą porą roku w zachodniej części stanu Nowy Jork. Liście właśnie

zaczynały zmieniać kolor, a zieleń i kwiaty wciąż nęciły wzrok soczystymi barwami.

Ulica widoczna z okien gabinetu Kazorowskiego była jednak odpychająco ponura, piękno

zmieniającej się przyrody nie miało do niej dostępu.

Jack odwrócił się i obrzucił naczelnego jednym z tych słynnych spojrzeń Black Jacka,

nieruchomym i świdrującym.

- Dawaj te złe wieści. Kaz. Nie, sam zgadnę: wydawca znowu ocenzurował mój felieton.

Kazorowski przypalił papierosa od niedopałka poprzedniego.

- Nic z tych rzeczy, dzięki Bogu. - Z wysiłkiem przełknął ślinę. - Jack, chciałbym z tobą

porozmawiać o twojej umowie z syndykatem ogólnokrajowym...

- O co chodzi tym razem? - zapytał powoli Jack wojowniczym tonem, a w jego oczach

pojawiły się groźne błyski.

- Zdaję sobie sprawę, że dla dziennikarza, który całe życie pracuje w Buffalo - i to dla

naszej gazety - przystąpienie do syndykatu współpracującego z dwustu dwunastoma ga-

zetami w całym kraju to wielka szansa - wyrzucił z siebie Kaz. - W innych miastach są

felietoniści znani w całych Stanach, ale w Buffalo ty jesteś pierwszy i jedyny! Załoga

naszej Times-Gazette pieje z radości. Wszyscy mamy nadzieję, że twoja sława zwiększy

sprzedaż T-G. Jack, wiesz, jakie to przygnębiające, kiedy pracujesz w jedynej w mieście

codziennej popołudniówce i widzisz, że ludzie przestają ją kupować, bo wolą oglądać

telewizję.

- Ale... - bąknął Jack, niespokojnie zerkając na szefa. Musiało być jakieś „ale”.

Kazorowski nigdy nie chwalił ludzi bez jakichś własnych, ukrytych powodów.

Naczelny wziął głęboki wdech.

- Jack, podpisałeś umowę na trzy artykuły tygodniowo dla syndykatu, ale my

potrzebujemy pięciu na tydzień do naszej gazety.

- Przykro mi, Kaz. Przystąpiłem do syndykatu tylko dlatego, że przez ostatnie pięć lat

pisywałem po pięć felietonów na tydzień. Chciałbym poprzestać na trzech, ale takich,

które interesowałyby czytelników w całym kraju, a nie tylko tutaj.

- Ale przecież twoja rubryka jest tak popularna właśnie ze względu na lokalny charakter i

tematykę, Jack. Rozumiem twoje ambicje, ale nasi czytelnicy chcą kogoś, kto komentuje

3

lokalne wiadomości, plotki i anegdoty.

- W takim razie oczekujesz ode mnie trzech kolumn tygodniowo dla publiczności

ogólnokrajowej i dwóch na tematy lokalne, tak? Jezu, Kaz, wykończysz mnie. Wiesz, że

nie płacisz za dużo - dodał Jack sucho.

- Nie jestem bez serca, Jack. Rozumiem, że praca w syndykacie zabierze ci więcej czasu

i energii. Dlatego też pozwoliliśmy sobie... to znaczy ja pozwoliłem sobie... zatrudnić dla

ciebie asystenta.

Jack postąpił krok do przodu.

- Kogo?

- No wiesz, kogoś do pomocy. Za jakiś czas mógłby przejąć wtorkową i czwartkową

rubrykę... oczywiście, pod twoim kierownictwem i tak dalej - dodał szybko. - Nigdy nie

znajdziemy kogoś, kto by tobie dorównał, a rubrykę nadal podpisywałbyś swoim

nazwiskiem.

- Tak jest taniej, co? - skrzywił się Jack. - Nie możesz sobie pozwolić na zatrudnienie

jeszcze jednego felietonisty.

- Cóż, masz rację... - Kaz spróbował się uśmiechnąć. Zawsze szczycił się umiejętnością

oszczędzania. - A wracając do sprawy, Jack, musisz jedynie...

- Nauczyć jakiegoś gówniarza prosto po szkole dziennikarskiej, jak się pisze nadający się

do czytania felieton? Przygotować się na ciągłe poprawki i przeróbki? Do diabła, Tom,

niańczenie go zajmie mi więcej czasu, niż gdybym to wszystko pisał sam.

- Jej - poprawił go Kazorowski, bawiąc się ołówkiem.

- Co?

- Jej. Twój asystent jest kobietą, Jack.

Jack roześmiał się.

- Dobra, Kaz, skończ te żarty. Kobiety nadają się do pisania o posiłkach, ślubach,

dzieciach albo o psychologii na co dzień czy o obchodach jakiejś rocznicy, jeśli są bardziej

zainteresowane światem. Ja piszę o sporcie, polityce i najważniejszych wydarzeniach.

Drukuję felietony satyryczne. i poważniejsze rzeczy, ale...

- Mnóstwo kobiet czytuje twoją rubrykę, Jack.

- Zgoda, ale to nie znaczy, że któraś z nich umiałaby coś takiego napisać. Jeśli chcesz

mieć kobietę-felietonistkę, to wsadź ją do redakcji kobiecej i niech pisze o przedszkolach

4

albo o najnowszej diecie-cud, czy o dziesięciu najlepszych metodach flirtowania, ale na

tym koniec.

- Nie wiedziałem, że z ciebie aż taki męski szowinista, Jack. Nic dziwnego, że żadna z

kobiet pracujących u nas nie przyjęła oferty pracy z tobą.

Jack otworzył szeroko swoje czarne jak onyks oczy.

- Żadna?

- Żaden z mężczyzn też nie chciał tej posady - dodał Kaz. - Starsi dziennikarze mają już

swoje stałe miejsca, a młodsi wcale się nie palili, żeby grać przy tobie drugie skrzypce

albo służyć za chłopca do bicia trudnemu we współżyciu... - chrząknął głośno -...czy

słowo „tyran” będzie tu odpowiednie?

- Tyran? Ja? - Jack poczuł się urażony. - To prawda, że umiem postawić na swoim, ale...

- Niektórzy używali innych sformułowań. Na przykład „terrorysta” lub „furiat”.

- Jestem po prostu pewny siebie. Wiem, na co mnie stać.

- Jack, granicę między pewnością siebie a arogancją przekroczyłeś już wiele lat temu.

- Lubię ryzyko - powiedział Jack gorzko. - Sam ustanawiam reguły i nie mam zamiaru

podporządkowywać się czyimś rozkazom, nawet szefów czy dyrektorów, to wszystko.

- A ludzie, którzy cenią sobie spokój w pracy, chcą się trzymać od ciebie jak najdalej.

Dlatego musiałem poszukać kogoś spoza gazety, nawet spoza Buffalo, jeśli mam być

szczery. Jesteś swego rodzaju legendą w środowisku dziennikarskim, Jack.

Kazorowski przygotował się na eksplozję, co do której był pewien, że zaraz nastąpi.

Jack rzeczywiście miał zamiar wybuchnąć, kiedy uświadomił sobie, że dopiero co

nazwano go furiatem. Kazorowski z pewnością oczekiwał, że zrobi mu awanturę. Jedyna

rzecz, która nie podobała mu się bardziej niż perspektywa jajogłowej panienki, piszącej

artykuły pod jego nazwiskiem, to świadomość, że ktoś potrafi z łatwością przewidzieć

jego zachowanie. Dlatego uśmiechnął się. Nie był to może ten rodzaj uśmiechu, który

zachęca drugą stronę do odwzajemnienia go, niemniej jednak ten grymas przypominał

uśmiech.

- Opowiedz mi o tej asystentce, za którą ponoć uganiałeś się po całym kraju, Tom -

wycedził słodkim głosem. - Pozwól, że to i owo sam odgadnę: była na tyle naiwna, że

zgodziła się na przeraźliwie niską pensję, nawet jak na branżę dziennikarską.

- Trafiłeś, chłopcze. - Kazorowski zatarł dłonie. - Wiesz, jak u nas krucho z forsą. Jeżeli

5

mam być do końca szczery, to praca z tobą nie była jedynym powodem, dla którego

wszyscy tutaj odrzucili ofertę. Zaproponowaliśmy bardzo niską płacę. Bałem się, że będę

musiał ją podnieść, aż tu nagle dostałem podanie tej dziewczyny. Przejrzałem kilka z jej

prób dziennikarskich i rozmawiałem z nią. Ona jest dobra, Jack. Zamierzałem wygłosić

przed nią kazanie o tym, jak niskie są płace w gazetach i tak dalej, ale ona wzięła tę

posadę od razu. Z pierwotną stawką!

- Myślisz, że to bogata panienka, która pracuje dla przyjemności, a żyje z ogromnego

konta bankowego, założonego przez kochającego tatusia? - Ciemne oczy Jacka zwęziły się

w szparki w nagłym przypływie zainteresowania.

- Przykro mi, ale cię rozczaruję, Blackledge. Jeśli ona jest bogata, to ja napiszę te dwa

artykuły tygodniowo sam i to za darmo. Nie wygląda mi na zamożną, nie zachowuje się

ani nie mówi jak bogate córeczki. Jestem pewien, że to dziewczyna z klasy średniej, a jej

mieszkający w małym domku rodzice ledwo wiążą koniec z końcem, żeby pomóc dziecku

rozpocząć karierę zawodową.

- Mogłeś przynajmniej załatwić mi forsiastą panienkę na wydaniu - zakończył Jack, nie

całkiem żartując.

- Nadal planujesz małżeństwo dla pieniędzy? - Kaz uśmiechnął się. - Powodzenia.

Przyda ci się parę dolarów.

Jack wzruszył ramionami.

- Już raz ożeniłem się z tak zwanej miłości i skończyło się to kompletną klapą.

Następnym razem, o ile w ogóle będzie jakiś następny raz, poślubię worek pieniędzy.

Bogata narzeczona z dużą forsą - tylko to mnie interesuje.

Na krótką chwilę z twarzy Jacka zniknął wyraz cynicznej obojętności, a pojawiło się na

niej coś w rodzaju rozczarowania.

- Tu masz próbkę jej zdolności - głos Kazorowskiego wyrwał Jacka z nieprzyjemnych

wspomnień. Szybko zerknął na kartkę maszynopisu, którą wręczył mu szef.

- To przecież wypracowanie typu „Jak spędziłam swoje letnie wakacje”. Przyjąłeś ją na

podstawie takich bzdur?

- Przeczytaj to uważnie. To jest świetne, dużo humoru. Ona rokuje wielkie nadzieje.

Pracowała w Disney...

- Zatrudniłeś Myszkę Miki, żeby pisała za mnie artykuły?

6

- Podczas wakacji pracowała w Disneylandzie. Oni wynajmują ludzi i przebierają ich za

bohaterów filmów, żeby zabawiali turystów - wyjaśniał Kaz cierpliwie. - Była jednym z

siostrzeńców Donalda.

Jack przewrócił oczami.

- No to pięknie. Mam pozwolić eks-kaczce pisać pod moim nazwiskiem. Kaz, bądź ze

mną szczery. Ona jest pełna entuzjazmu, odważna i pyskata, prawda? I do tego ładna?

- Jack, na miłość boską...

- Więc jest! Wiesz doskonale, że nie znoszę tego typu osóbek. Nic z tego szefie. Sam

będę pisał felietony. Potrzebne mi to jak dziura w moście, ale nic mnie nie zmusi do pracy

z jakimś ptasim móżdżkiem - używam tego określenia zupełnie dosłownie w tej sytuacji -

który...

- Został przyjęty i jutro zaczyna - przerwał Kaz. - Ma na koncie ponad rok współpracy z

gazetami w Houston i w Waszyngtonie, a to już jakieś doświadczenie, więc nie jest

kompletnie zielona. To dobry interes, Jack. Nie zamierzam zostawić jej tylko dla ciebie.

Redakcja kulinarna i rozrywkowa też prosiły o jakąś pomoc: w takim razie podzielicie

dziewczynę między siebie. Zatrudniłem trzy osoby za niecałą jedną pensję!

- Co z ciebie za facet. Kaz. - Jack pokręcił głową, oburzony i rozbawiony zarazem. -

Jesteś dusigrosz i straszny spryciarz, ale ostrzegam cię już teraz, że zrobię wszystko co w

mojej mocy, żeby tej panience odechciało się ze mną pracować.

Zadzwonił telefon i Kaz wyraźnie zadowolony, że ma tę rozmowę za sobą, pośpiesznie

sięgnął po słuchawkę.

Jack skierował się ku drzwiom.

- Kiedy tu jutro przyjdzie, przyślij ją do mnie. Zamierzam pracować w domu. - Miał taką

możliwość dzięki komputerowi osobistemu, zainstalowanemu w mieszkaniu, chociaż

zwykle wolał przychodzić do redakcji. Dzień jutrzejszy będzie wyjątkiem. Musi

skutecznie odstraszyć tę małą, a gdzież można to zrobić lepiej niż we własnym domu.

Kaz zakrył dłonią mikrofon słuchawki.

- Jack - ryknął - ani mi się śni posyłać dwudziestotrzyletnią dziewczynę do twojego

mieszkania. Spotkasz się z nią tutaj w redakcji i nie będzie żadnych problemów z nagaby-

waniem seksualnym.

- Dwadzieścia trzy lata? - Jack uderzył się w czoło otwartą dłonią. - To znaczy, że jest

7

młodsza ode mnie o dziesięć lat! Dziesięć lat! Kiedy ja dojrzewałem płciowo, ona

zaczynała chodzić do żłobka. Kiedy ja uczyłem się prowadzić samochód, ona uczyła się

czytać! Kaz, to śmieszne, ja...

- Będzie tu jutro punktualnie o siódmej, Blackledge.

- Dobra, przyjdę z nią pogadać - wysapał Jack. Tę rundę przegrał, ale nie miał zamiaru

przyznawać się do porażki. - Jak się nazywa to słodkie, małe kaczątko? - Jego uśmiech był

więcej niż diaboliczny.

Kaz nie wyglądał na uszczęśliwionego.

- Colleen Brady - wyrzucił z siebie i powrócił do przerwanej rozmowy telefonicznej,

nerwowo unosząc brwi.

Colleen Brady weszła do redakcji Buffalo Times-Gazette o szóstej trzydzieści. Tak

spieszno jej było zacząć nową pracę, że musiała się powstrzymać, by nie przyjechać

godzinę wcześniej.

W trakcie oczekiwania na przybycie Jacksona Blackledge została przedstawiona

wszystkim pracownikom, a ci przyjęli ją miło i ciepło. Obawiała się, że jej nowi koledzy

mogliby źle potraktować kogoś z zewnątrz, kto sprzątnął im sprzed nosa świetną posadę

asystenta felietonisty drukowanego w całym kraju. Samodzielne pisanie artykułów, oczy-

wiście pod czujnym okiem pana Blackledge’a, stanowiło spełnienie jej wielkich marzeń.

Nie zdziwiłaby się więc, gdyby ktoś z redakcji okazał jej zazdrość bądź nawet otwartą

wrogość.

Ku swojemu zaskoczeniu, została przyjęta z otwartymi ramionami. Dostała kubek kawy

z ekspresu zainstalowanego w holu. Kiedy pociągnęła łyk i spróbowała go przełknąć, ktoś

zażartował na temat mocy tej czarnej, gęstej smoły. Colleen śmiała się ze wszystkimi, ale

zanotowała sobie w myślach, aby przynosić własną kawę w termosie.

- Już jest - wyszeptał jakiś głos. - Black Jack właśnie wysiadł z windy.

Colleen nadstawiła uszu. Pan Blackledge swoje artykuły podpisywał pseudonimem

„Black Jack”.

Nagle przez tłumek przebiegł pomruk lekko podnieconych głosów, rozległo się kilka

sapnięć i Colleen poczuła na sobie powłóczyste spojrzenia. Nie rozumiała, co się dzieje,

ale w swym krótkim życiu już kilka razy grała rolę nowicjuszki, więc potraktowała tę

8

sytuację jako coś normalnego. Każda grupa razem pracujących ludzi ma swoje własne do-

wcipy, swój język, swój własny kod. Wiedziała z doświadczenia, że nie mogłaby zrobić

nic gorszego niż zapytać o powód zamieszania.

Z natury ostrożna i czujna, Colleen udała, że nie zauważyła nagłego wzrostu napięcia i

spokojnie popijała śmiercionośną ciecz, tutaj zwaną kawą. Niestety, stała tyłem do drzwi,

więc musiałaby się odwrócić o sto osiemdziesiąt stopni, żeby zobaczyć, kto wchodzi do

pokoju.

Wolała tego nie robić. Lepiej nie niszczyć oczekiwań grupy na... na co? Colleen nie

wiedziała, ale z pewnością wszyscy wkoło na coś czekali. Na pozór spokojnie

kontynuowała rozmowę z jednym z młodszych reporterów, udając brak zainteresowania.

- Hej, Jack, ona jest tutaj! - zawołał ktoś śpiewnym głosem. - Twoja asystentka jest

gotowa i czeka na ciebie.

Colleen poczuła gorąco czerwieniejących policzków. Ten facet wypowiedział zwykłe,

niewinne słowo „asystentka” tonem sugerującym jakiś sprośny podtekst!

- Dobra, gdzie ona jest? - usłyszała szorstki, mocny głos, pełen zniecierpliwienia i złości.

- Tam, Black Jack - padła wesoła odpowiedź. - Ta mała śliczna blondynka.

Colleen postawiła kubek z kawą na brzegu biurka i umyślnie powoli odwróciła się w

stronę drzwi.

Jacka Blackledge’a dzieliło od niej kilka kroków. Bez wątpienia zauważył ją

natychmiast. Nie tylko była jedyną nie znaną mu osobą w biurze, ale też naprawdę

wyglądała jak „śliczna mała blondynka.”

Zmierzył ją wzrokiem. Jej rozpuszczone jasnoblond włosy opadały nieco na ramiona.

Patrzyła na niego ogromnymi brązowymi oczami. Dostrzegł słodkie, miękkie i zmysłowe

usta. Jej skóra przywodziła na myśl lody brzoskwiniowe, taka gładka i bez skazy jak

porcelana w najlepszym gatunku.

- Colleen Brady? - wyrzucił z siebie, chcąc zyskać na czasie. Dał się zaskoczyć, a nie

zdarzało mu się to zbyt często. Kaz nie uznał za koniecznie poinformować go, że jego

asystentka jest również piękną kobietą. Niezła laska, jak powiedzieliby niektórzy z jego

kolegów. Fala ciepła, która przebiegła przez jego ciało, nie ucieszyła go w najmniejszym

stopniu.

- Tak, proszę pana - odpowiedziała Colleen. Usłyszała za sobą stłumiony chichot i

9

drgnęła. Poczuła wewnętrzne napięcie jak nowy rekrut, stojący przed najbardziej zniena-

widzonym instruktorem musztry. Zmusiła ciało do częściowego choćby rozluźnienia

napiętych mięśni, zdołała wykrzywić wargi w grymasie, który, miała nadzieję, przypomi-

nał oficjalny uśmiech i wyciągnęła rękę na powitanie.

Jack zamknął jej dłoń w swojej, tak wielkiej, że wchłonęła jej małą rączkę całkowicie.

Jego palce były długie, silne i twarde.

Colleen usiłowała nie gapić się na niego, ale nowy szef bez wątpienia podziałał na jej

zmysły. Dotąd wyobrażała sobie pana Blackledge’a, jako lustrzane odbicie łysiejącego,

otyłego, pięćdziesięciokilkuletniego Kazorowskiego. Ujrzała przed sobą jego dokładne

przeciwieństwo: młody, wysoki i przystojny w bardzo męskim, surowym typie. Miał dość

długie, czarne i niemożliwie gęste włosy, oczy swą barwą przypominały bezksiężycową

noc, a usta o zmysłowych kształtach w tej właśnie chwili wykrzywiał nie wróżący nic

dobrego uśmiech.

Kiedy tak stali na wprost siebie, wyglądali jak olbrzym i krasnoludek. On, potężnie

zbudowany, wysoki jak wieża, i ona, która przy swoich stu sześćdziesięciu centymetrach

wzrostu i drobnokościstej budowie stanowiła z nim uderzający kontrast. Ubrany był w

wypłowiałe czarne dżinsy, co tylko podkreślało jego szczupłe biodra, płaski brzuch i onie-

śmielającą, przytłaczającą męskość. Czarna koszulka i skórzana kurtka przydawały

ogólnemu wrażeniu nieokreślonej aury zagrożenia.

„Ubiera się raczej jak gangster, a nie jak dziennikarz” - pomyślała nerwowo Colleen. Z

całą pewnością nie odpowiadał ideałowi osoby, która ma innych przyuczać do zawodu.

Emanował seksem i był nieprzystępny: klasyczny przykład niebezpiecznego i trudnego we

współżyciu mężczyzny, którego to typu Colleen, klasyczny przykład grzecznej

dziewczynki, konsekwentnie unikała.

- Miło mi panią poznać, panno Brady - rzekł Jack fałszywie uprzejmym tonem, który

wywołał wśród obserwatorów zduszony śmiech. - Jestem Jack Blackledge.

Już wczoraj, wiedząc, że publiczność dopisze, zaplanował sobie scenę niby grzecznego

przywitania, a po nim zamierzał kontynuować schemat pod tytułem „Black Jack poznaje i

niszczy nie chcianą asystentkę.” Nie miał nic przeciwko zabawianiu innych, o ile nie stało

to w sprzeczności z jego własnymi celami. Nie przewidział jednak, że „nie chciana

asystentka” będzie taka... pociągająca. Nie spodziewał się również, że dotyk jej małej,

10

ciepłej i miękkiej dłoni okaże się tak miły.

Colleen z trudem przełknęła ślinę.

- Cała przyjemność po mojej stronie. - To zdanie padło z jej ust automatycznie. Nie

ulegało wątpliwości, że podobnie zachowałaby się, witając samego diabła. Dobre maniery

wpajała jej matka, a potem najstarsza siostra Shavonne, która przyjęła na siebie ciężar

wychowania Colleen po śmierci rodzicielki.

„Brak pieniędzy nie usprawiedliwia braku dobrych manier.”

Ta zasada, powtarzana tak często przez matkę i siostrę, wręcz wdrukowała się w jej

pamięć. Kiedyś rodzina Bradych cierpiała straszliwą nędzę i chociaż ten problem przestał

istnieć, gdy cztery siostry Colleen poślubiły bogatych braci Ramseyów, to kindersztuba

pozostała. „Posiadanie pieniędzy nie usprawiedliwia braku dobrych manier” - brzmiało

nowe zawołanie bojowe Shavonne.

- A więc spotkanie ze mną sprawia pani przyjemność, Colleen? - Zjadliwość jego tonu

poruszyła dziewczynę do głębi. - Czy zawsze tak łatwo pani sprawić przyjemność, panno

Brady?

Colleen poczerwieniała na twarzy. Ktoś z tłumu skomentował to głośno i poczuła, że jej

policzki robią się coraz gorętsze. W myślach przeklęła jasną karnację swej skóry, która

zdradziła ją właśnie wtedy, kiedy chciała zachować pozory zimnej obojętności.

Wysunęła rękę z jego dłoni. Właściwie tylko spróbowała to uczynić, bo Jack nie zwolnił

uścisku. Pozostało jej jedynie wyrwanie ręki z kleszczy nowego szefa, ale i to wydawało

się daremne w obliczu silniejszego przeciwnika, który nie miał najmniejszego zamiaru do

tego dopuścić. Zamierzał natomiast ją zirytować, rozzłościć, zmusić do bitwy o odzy-

skanie własnej dłoni i tym sposobem ośmieszyć przed kolegami.

Oczy Colleen i Jacka spotkały się. Wyczytała w jego spojrzeniu wyzwanie i zdecydowała

się je przyjąć.

2

- Czy mógłby pan puścić moją rękę? - zapytała Colleen z wymuszonym, drewnianym

uśmiechem. Jeżeli nie udało się jej wyglądać na zimną i obojętną, może chociaż tak za-

brzmią te słowa. Miała nadzieję, że nikt nie zauważył lekkiego drżenia w jej głosie.

- Nie. - Jack uśmiechnął się złośliwie. Wiedział, że wyprowadził ją z równowagi. To

11

dobrze. Postanowił trzymać jej rękę tak długo, aż straci resztkę opanowania i pobiegnie do

Każą z żądaniem uwolnienia jej od jakichkolwiek kontaktów z tym paskudnym Jackiem

Blackledge’em.

Za jego decyzją krył się jeszcze jeden powód. Podobało mu się dotykanie tej dziewczyny.

Colleen nie była jednak ani tak naiwna, ani tak słaba psychicznie jak przypuszczał. W

końcu przecież jej siostry poślubiły czterech braci Ramseyów, z których żadnemu nie

brakowało agresywności, ciągot dyktatorskich i męskiej przewrotności. Siostry Colleen

nauczyły się, jak postępować z Ramseyami, co w żadnym razie nie było łatwe, a Colleen

miała oczy i uszy otwarte i również sporo sobie przyswoiła.

Wiele razy widziała, jak siostry z humorem rozbrajały pola minowe małżeńskich

nieporozumień. Zawsze warto spróbować dowcipu, kazała więc wargom przybrać kształt

najbardziej promiennego uśmiechu i zaprzestała wysiłków, by uwolnić dłoń.

- Nie sądziłam, że tak szybko osiągniemy etap trzymania się za ręce, Jack. Więc

zakochałeś się od pierwszego wejrzenia?

Tłumek wybuchnął śmiechem. Jack zarejestrował aprobatę widzów i zmarszczył brwi.

Niezła z niej zawodniczka, skoro zdołała zażartować z jego taktyki zastraszania. Powinien

teraz puścić jej dłoń i śmiać się ze wszystkimi. Zmarszczył brwi jeszcze bardziej. Nie lubił

czuć się wystrychnięty na dudka, zwłaszcza przez blondynkę o twarzy dziecka.

Colleen Brady będzie musiała nauczyć się podstawowych reguł, z których pierwsza

brzmi: on tu dowodzi. Kobiety przychodziły i odchodziły stosownie do jego zachcianek.

Zawsze wszystko przebiegało zgodnie z jego warunkami. Raz nawet podziękował jednej z

rozwścieczonych dziewcząt, która nazwała go zimnokrwistą żmiją; uznał to za

komplement.

Łatwo przyszło, łatwo p o s z ł o. Tak brzmiało, kredo i zdecydowanie odrzucał

możliwość zmiany swych poglądów z powodu jakiejś tam laleczki Barbie. Zuchwale

otaksował ją spojrzeniem. Ze zdumieniem stwierdził,;; przełknięcie śliny sprawia mu

trudność.

Jej figura posiadała wszystkie ponętne krzywizny, zagłębienia i wypukłości dokładnie

tam, gdzie należy. Ciemnopurpurowej sukienki, którą założyła tego ranka, nie woźna by

nazwać seksowną, ale miękki materiał uwydatniał znacząco jej kobiecość. Kształtne stopy

obute były w, lekkie pantofelki na niskim obcasie, a ciemne rajstopy opinały smukłe łydki.

12

„Wspaniałe nogi” - przyznał Jack, wyobrażając sobie jej uda, z pewnością jędrne i

zaokrąglone. Następnie spróbował ujrzeć w myślach barwę i wielkość brodawek jej piersi,

co zaowocowało, rzecz jasna, narastającym podnieceniem. „Pozbycie się małej panny

Brady za pomocą uwiedzenia zapowiada się całkiem przyjemnie” - pomyślał.

- Nazwijmy to pożądaniem od pierwszego wejrzenia, kochanie - wycedził. Uniósł jej

dłoń do ust przyciągając ją tym samym ku sobie. Kiedy odwrócił jej rękę i przycisnął do

niej wargi, do jego nozdrzy dotarła subtelna kwiatowa woń jej perfum.

W uszach Colleen zabrzmiało echo jej przeraźliwie głośno bijącego serca. Co ma teraz

zrobić? Poczuła silną pokusę, żeby wyrwać rękę i trzasnąć go na odlew w twarz, ale prze-

cież obserwuje ich cała redakcja, czekając z niecierpliwością na jej następne posunięcie.

Jeden fałszywy ruch może ją kosztować sympatię nowych kolegów, a może nawet wzbu-

dzić w nich niechęć czy wrogość.

Co gorsza, dotknięcie warg Jacka na wrażliwej skórze dłoni wprowadziło ją w jeszcze

większe pomieszanie. Całe ciało Colleen ogarnął ten szczególny rodzaj fali gorąca, pły-

nącej z okolic żołądka, która wnet dotarła do policzków i oblała je krwistym rumieńcem.

Szybko zerknęła na jego prawą rękę. Nie dojrzała na niej obrączki ślubnej.

Niespodziewana, a przy tym ani trochę nie pomocna w wyplątaniu się z tego ambarasu,

myśl przeraziła ją tak samo; jak dreszcz emocji wywołany dotykiem jego dłoni.

- Witamy w Times-Gazette - krzyknął ktoś z tłumu - i na posadzie z piekła rodem. Jesteś

odważniejsza niż ktokolwiek z nas.

- Black Jackowi potrzebna asystentka jak, nie przymierzając jak ślubna małżonka -

wymamrotał ktoś inny.

Tę ostatnia uwagę potwierdziły chóralne potakiwania i szepty. Colleen pojęła ją w lot:

Jack Blackledge nie chciał się żenić i nie zamierzał pracować z kimkolwiek. Naraz zo-

baczyła swą wymarzoną posadę z zupełnie innej perspektywy.

- Pan Kazorowski przyjął mnie dość entuzjastycznie - wybuchnęła Colleen, zbyt

poruszona najświeższym odkryciem, by utrzymać język na wodzy. - Ale to nie był entu-

zjazm, prawda? To był akt desperacji?

Usłyszała pojedyncze oklaski i śmiechy. Z uczuciem, jakie zwykle towarzyszy tonącemu,

Colleen zdała sobie sprawę ze swego rzeczywistego położenia. Ten szczęśliwy los na

loterii, jej wspaniała nowa praca okazała się niewypałem. Prawdopodobnie propozycję jej

13

podjęcia odrzuciło mnóstwo ludzi, także wszyscy obecni w tym pokoju, zanim ona miała

nieszczęście przysłać swoje podanie. Czy Kazorowski w ogóle czytał próbki jej tekstów?

Nagle Jack puścił jej dłoń. Kiedy ich oczy niechcący się spotkały, dostrzegła w jego

wzroku gniew zamiast wcześniejszej złośliwej satysfakcji.

- Do tego kupił cię tanio - wycedził zimno Jack. - Mam nadzieję, że nie łudziłaś się, że to

z powodu twoich talentów dziennikarskich.

- Umiem pisać - odrzekła Colleen.

P o m o c y - zawołała bezgłośnie w myślach. Nie lubiła walczyć, a walka z mężczyzną,

w dodatku tak silnym, wysokim i tak bardzo męskim, przerażała ją bardziej niż cokolwiek

innego. Obserwowała swoje siostry, ich zmagania z przyszłymi wówczas mężami z klanu

Ramseyów i już wtedy czuła wielką ulgę, że była tą panną Brady, której oszczędzono

podobnych przejść.

Jednak przyglądając się siostrom, zapamiętała dobrze jedną ważną rzecz. Pewien typ

mężczyzny: dominujący, agresywny, promieniujący magnetyzmem seksualnym osobnik -

a Jack Blackledge bez wątpienia należy do tej kategorii - każdego, kto ustępuje mu z

drogi, natychmiast rozgniata jak pchłę. Jack Blackledge rozumie i szanuje tylko siłę i

władzę. Uległa, nieśmiała kobieta nie ma w walce z nim żadnych szans.

Musi mu teraz udowodnić, że trafił na równego sobie przeciwnika. Ruszaj, jeżeli

zamierzasz iść naprzód. Tak brzmiała dewiza Ramseyów, mająca uzasadnić konieczność

nieustannego panowania nad sytuacją, a Colleen zbyt często oglądała tych, którzy

wycofali się bez walki. W atmosferze powszechnego lekceważenia tracili możliwość

decydowania o własnej przyszłości. To właśnie spotkałoby ją w Times-Gazette, gdyby

pozwoliła Jackowi Blackledge’owi sterroryzować się na dobre.

- Umiem pisać - powtórzyła jeszcze dobitniej.

- Umiesz pisać?! - zawołał kpiąco Jack. - Spędziłaś wakacje przebrana za kaczuszkę. Co

to ma wspólnego z pisaniem? Zaliczyłaś kilka egzaminów z dziennikarstwa na jakimś

zakichanym uniwerku...

- Nie studiowałam dziennikarstwa - przerwała mu Colleen, a jej piwne oczy zaczęły

jarzyć się gniewnym blaskiem. - Skończyłam filologię angielską.

- Jeszcze lepiej! - krzyknął Jack z pogardą.

Colleen wpadła w konsternację. Usiłowała odpowiadać ciosem na cios i stępić jego ostry

14

język, ale Blackledge najwyraźniej postanowił ją znokautować. Nie była pewna, jak długo

utrzyma się na ringu.

- Och, daj jej spokój, Jack - odezwał się jeden z dziennikarzy sportowych.

Przypuszczalnie, wczuwając się w jej położenie, pragnął w ten sposób podtrzymać ją na

duchu.

- Ona jest w porządku - dodał któryś z reporterów, uśmiechając się nerwowo.

Zgodził się z nim ktoś jeszcze i szala zwycięstwa zaczęła się powoli przechylać na stronę

Colleen. Czyżby zdała nieformalny egzamin i zdobyła sympatię nowych kolegów? Kiedy

dwie z młodszych reporterek podeszły do niej i zaprosiły ją na lunch w czasie przerwy,

pomyślała, że chyba tak.

Jack doszedł do tego samego wniosku. Rzucił Colleen złowróżbne spojrzenie i

pomaszerował sztywno w kierunku swojego biurka.

- Idziesz tutaj czy zamierzasz sterczeć tam i plotkować cały dzień?! - zawołał ze złością.

- Nie jesteś w wesołym miasteczku. W tym miejscu wydaje się gazetę.

- Spróbuj się nie przejmować, Colleen - szepnęła jedna z jej nowych przyjaciółek, z

którymi miała zjeść lunch. - To nawet lepiej, że cię nie znosi. Będziesz bezpieczniejsza i

popracujesz tu o wiele dłużej.

Colleen była wdzięczna za słowa otuchy, lecz nie dodały jej one odwagi. Podeszła do

biurka Jacka w pełni świadoma, że nie cieszy się łaską swego szefa.

- Dotąd miałem ten kąt wyłącznie dla siebie - powiedział kwaśno - ale widzę, że

wstawiono już mebel dla ciebie. - Wskazał na stary, odrapany blat, wciśnięty pomiędzy

jego wielkie, błyszczące biurko a ścianę. - Siadaj i do roboty - rozkazał.

Colleen usiadła na starym drewnianym krześle. Nie mogła nie zauważyć, że obrotowe

krzesełko Jacka jest zaopatrzone w miękkie poduszki, podczas gdy jej stary grat wyglądał

jak wyrzucony na śmietnik z liczącej sobie sto lat wiejskiej szkółki. Po kilkudziesięciu

sekundach siedzenia na nim jej ciało potwierdziło tę ocenę. Zastanawiała się, jak wy-

trzyma na nim przez kilka godzin.

Colleen powstrzymała westchnienie. Na szczęście biurka ustawiono tak, że dzieliła ją od

Jacka szerokość dwóch blatów. Cóż, należy być wdzięcznym choćby i za to. Gdyby biurka

stały tyłem do siebie, nie dałoby się uniknąć przypadkowych dotknięć.

Pomyślała o jego dużej, silnej i ciepłej ręce, o jego wargach na swej skórze i dziwny

15

dreszcz przebiegł jej po kręgosłupie. Tak, musi za wszelką cenę uciekać przed dotykiem

tego człowieka.

- Wiesz, jak włączyć komputer? - zapytał Jack, udając troskliwość i obserwując ją przy

tym uważnie. - Tam z boku jest taki kluczyk, który musisz przekręcić. Może ci pomóc?

- Nie, dziękuję. Poradzę sobie. - Poprzysięgła w duchu, że nie skorzysta z pomocy Jacka,

nawet gdyby to miało oznaczać ślęczenie przed czarnym ekranem przez cały dzień.

Przeszukała klawiaturę, znalazła przełącznik i po chwili komputer ożył, sygnalizując to

cichym brzęczeniem.

Jack zdawał się jej nie zauważać, więc w końcu zebrała się na odwagę i chrząknęła.

- Nie chciałabym panu przeszkadzać, ale co właściwie mam robić?

- A może ty mi powiesz, moja mała, co cię skłoniło do zabawy w dziennikarstwo?

Colleen popatrzyła mu prosto w oczy. Wtedy coś trudnego do uchwycenia, silnego jak

wyładowanie elektryczne przebiegło między nimi.

Po prostu hormony, czysta chemia - pomyślał Jack. Ekscytujące, ale w obecnej sytuacji

zupełnie nie na miejscu. Przecież starał się jej pozbyć, a nie zaciągnąć do łóżka. Ku

swemu niezadowoleniu skonstatował, że ma ochotę na jedno i drugie jednocześnie.

Mniej doświadczona Colleen zinterpretowała powstałe napięcie jako wrogość z jego

strony. Z historii burzliwego narzeczeństwa swoich sióstr zapamiętała także tę naukę:

jedyny sposób radzenia sobie z wrogością to stawić jej czoło.

Odmówiła w myśli krótką modlitwę, wdzięczna za czysto zawodowy charakter swych

stosunków z Jackiem. Wyobraziła sobie, że musiałaby utrzymywać osobiste kontakty z ta-

kim seksownym, wymagającym, agresywnym, trudnym mężczyzną! To... przerażające.

- Nie bawię się w dziennikarstwo - odrzekła, dumna ze swego opanowanego, zimnego

tonu. Bez onieśmielającej asysty obserwatorów łatwiej się z nim rozmawiało. - Zawsze

chciałam pisać. Kiedy pan Kazorowski przyjął mnie do pracy, ledwo uwierzyłam w swoje

szczęście.

- Jak się dowiedziałaś, że nikt w redakcji nie reflektował na tę posadę?

- Po takim miłym powitaniu z pańskiej strony nie miałam żadnych wątpliwości. -

Ucieszyła się z udanej repliki. Tak, słowna potyczka z panem Blackledge’em okazała się

dla niej dużo prostsza, kiedy rozmawiali sam na sam.

- A dlaczego szukałaś pracy właśnie w Buffalo? - Ogarnęło go rozdrażnienie, gdy jej

16

żałosne próby odcinania się naprawdę odniosły skutek. - Tak się składa, że ja kocham to

miasto. Tutaj się urodziłem i wychowałem, ale nie mogę nie dostrzegać, jaką złą reputacją

cieszy się Buffalo w całym kraju. Nikt bez specjalnego powodu nie przyjeżdża tutaj.

Colleen zastanawiała się, czy on czeka na odpowiedź, czy tylko sposobi się do kolejnej

złośliwości. Postanowiła wziąć jego pytanie za dobrą monetę i odpowiedzieć.

- Osoba, z którą wynajmuję mieszkanie...

- Mężczyzna czy kobieta? - Znów zastawiał na nią pułapkę.

Colleen zdecydowała, że ominie ją z daleka. Rzuciła mu pobłażliwe spojrzenie.

- Kobieta - rzekła. - Ma na imię Nicola. Nicola Shakarian. Byłyśmy najlepszymi

przyjaciółkami przez całe studia, więc po dyplomie...

- Mieszkałaś kiedyś z mężczyzną?

- Nie! - Zaraz pożałowała, że jej głos ujawnił tyle przerażenia. Znowu zamierzał ją

zirytować, a ona połknęła przynętę. Musi odzyskać utracone terytorium.

- Mieszkał pan kiedyś z kobietą? - Po raz pierwszy w życiu zadała takie pytanie

mężczyźnie. Miała nadzieję, że wygłosiła je niedbałym tonem osoby doświadczonej.

- Oczywiście. Przez dwa lata byłem żonaty. Oprócz tego i przed ślubem, i po rozwodzie

zdarzało mi się przez czas dłuższy gościć kobiety w swoim mieszkaniu.

- Ach tak. - No i co teraz powinna powiedzieć? Kiedy dochodziło do niedbałej wymiany

zdań osób doświadczonych, Jack miał nad nią co najmniej tysiąc lat przewagi.

- Pozwól, że uprzedzę twoje kolejne pytanie. Nie, w tej chwili mieszkam sam. - Jack

uśmiechnął się w sposób, jakiego nie powstydziłby się wilkołak. - Powszechnie uważa się

mnie za doskonałą partię.

- Kto tak uważa i z jakich powodów? - zareplikowała natychmiast Colleen. Niestety,

znów zaczęła się rumienić. Jak on odgadł, że właśnie zastanawiała się nad jego obecną

sytuacją?

- Punkt dla ciebie. - Tym razem zaśmiał się szczerze. - Czy w twoim życiu jest jakiś

mężczyzna, Colleen? Może miły chłopiec z college’u, który nawet teraz, kiedy sobie

gawędzimy, haruje jak wół, żeby kupić ci pierścionek zaręczynowy z jednokaratowym

diamentem?

Sztywno pokręciła głową i w tym samym momencie nagle odzyskane poczucie humoru

dodało jej pewności siebie. Ze zdziwieniem stwierdziła, że się uśmiecha.

17

- Wygląda na to, że właśnie ten brak pierścionka rzucił mnie i Nicolę do Buffalo. Przez

pierwsze miesiące po studiach próbowałyśmy mieszkać w Houston, ale na dłuższą metę

okazało się to niemożliwe. Moja rodzina wciąż organizowała dla mnie i dla Nicoli randki

z chłopcami, których wcześniej nie widziałyśmy na oczy. A kiedy nie usiłowali nas wydać

za mąż, to bez przerwy nas odwiedzali, zapraszali na obiady i raczyli kazaniami na temat

zagrożeń i pułapek czyhających na dwie samotnie mieszkające dziewczyny. Doszłyśmy do

wniosku, że powinnyśmy wyjechać z miasta. Znalazłyśmy zajęcie w Waszyngtonie. Tam

mieszkają krewni Nicoli. - Uśmiechnęła się jeszcze szerzej. - No i proszę sobie wyobrazić:

cała historia powtórzyła się od początku do końca, tym razem z rodziną Nicoli w roli

głównej. Znowu doprowadzali nas do szału nadopiekuńczy wujowie i swatające ciotki.

Wcale nie pragnął odwzajemnić jej uśmiechu, jednak zrobił to bez udziału woli.

- Więc postanowiłyście poszukać wolności i niezależności w Buffalo?

- Zależało nam na wolności gdziekolwiek. Starałyśmy się o pracę we wszystkich

miastach w całym kraju, byle z daleka od Bradych i Shakarianów. Nicola jest pielęgniarką

i chciała zatrudnić się w szpitalu pediatrycznym, a ja w gazecie. Umówiłyśmy się, że

pojedziemy tam, gdzie będzie praca dla nas obu.

- I była w Buffalo.

Colleen przytaknęła.

- Nicola dostała etat pielęgniarki w szpitalu dziecięcym. Myślę, że spodoba nam się to

miejsce. Wiem, że tak będzie - poprawiła się, a w jej oczach błysnęła radość. - Nareszcie

jesteśmy na swoim, mamy przyjemne mieszkanko i obie znalazłyśmy dobre posady.

- Może twoja przyjaciółka znalazła dobrą posadę, ale ciebie wpuszczono w maliny, moja

droga. Masz na głowie trzy różne zajęcia za niecałą jedną pensję.

- Trzy? - Wpatrzyła się w niego spłoszona.

- Oprócz pracy ze mną, która będzie ciężką torturą, mogę ci to obiecać, przyjdzie ci

recenzować bzdurne komedie dla nastolatków i rzygawiczne horrory, bo nasza

recenzentka od idiotycznych filmideł idzie na urlop macierzyński. Laura Berman, szefowa

działu rozrywki, kategorycznie odmówiła oglądania tych śmieci. A Stefania Doebler,

redaktorka działu kulinarnego, poprosiła o kogoś do pomocy przy rubryce wymiany

przepisów od czytelników, w czwartkowym poszerzonym wydaniu. Wysil mózg i zgadnij,

kto zajmie się tym wszystkim.

18

- Ja? - Colleen rozwarła szeroko oczy.

- Brawo.

- Wymiana przepisów kulinarnych? Czy będę musiała też gotować?

- Skąd, u diabła, mam wiedzieć? - Jack wzruszył ramionami. - Nie miałem dotąd nic

wspólnego z czymś takim. Z pomocą boską może nigdy nie będę miał.

- Ale ja nienawidzę gotowania. Jestem okropną kucharką.

- W takim razie żywię nadzieję, że każą ci nie tylko wypróbować każdy przepis, ale także

zjeść to, co przygotujesz. I nie spodziewaj się, że zaryzykuję przełknięcie choćby kęsa z

tej brei.

- Ani mi to w głowie. - Zagryzła dolną wargę. - Pan Kazorowski nic nie wspominał o

przepisach i recenzjach filmów.

- O recenzjach głupich filmów - poprawił ją Jack radośnie. - Oczywiście, że nie

wspomniał. Jak słusznie zauważyłaś, był zdesperowany. Nie powiedział ci także, że w

dziennikarskim światku Buffalo uważa się mnie za plagę egipską i dopust boży, prawda?

Colleen przyjrzała mu się w zamyśleniu.

- Najwyraźniej nie jest ci przyjemnie, że nikt nie chce z tobą pracować, a mimo to wcale

nie próbujesz traktować ludzi uprzejmie i po przyjacielsku...

- Uprzejmie i po przyjacielsku?- huknął Jack.- Za długo przebywałaś w magicznym

świecie Disneya, moja panno. W realnym świecie nie ma miejsca na „uprzejmie i po przy-

jacielsku”. Każdy układa sobie grafik własnych celów i robi wszystko, żeby je osiągnąć

kosztem pozostałych. Chodzi tylko o to, żeby wysforować się daleko przed innych i utrzy-

mać na czele wyścigu, to wszystko.

Colleen skrzywiła się.

- Jakbym słyszała teścia moich sióstr. To znaczy ojca moich szwagrów - wytłumaczyła.

- Co? - Jack najwyraźniej potrzebował dalszych wyjaśnień.

- Mam cztery siostry: Shavonne, Erin, Tarę i Megan, które poślubiły czterech braci:

Slade’a, Rada, Jeda i Ricka. Oni...

- Zaraz, zaraz, chcesz, żebym się nauczył tych wszystkich imion na pamięć? - przerwał

jej znowu. - Czy na koniec szykujesz jakiś konkurs?

Colleen obrzuciła go zimnym jak lód spojrzeniem.

- Moje siostry mają tego samego teścia, bo ich mężowie są synami tego samego ojca.

19

Większość ludzi uważa ten fakt za interesujący. Ten człowiek to rekin w ludzkiej skórze.

Zgodziłby się z tobą co do filozofii typu „rób wszystko, byle tylko utrzymać się na

szczycie” i podobnych bzdur. Ja się nie zgadzam, jeśli chcesz wiedzieć - zakończyła. W jej

brązowych oczach zajaśniały iskierki buntu.

Jack popatrzył na nią surowo. Sytuacja zaczęła wymykać się spod mojej kontroli -

pomyślał z niepokojem. Ta dziewczyna jest zbyt ładna i zbyt pociągająca... i za młoda dla

niego. Co gorsza, w jej towarzystwie czuł się o wiele za dobrze. Czas skończyć

koleżeńską pogawędkę i to natychmiast.

- To nie bzdury, to uniwersalna prawda - rzucił ostro. - Poza tym nie interesuje mnie

historia twojej rodziny, więc jeśli w ten sposób usiłujesz zachowywać się uprzejmie i po

przyjacielsku, to na mnie to nie działa, Colleen.

Jej policzki przybrały barwę głębokiej purpury. Nie dość, że co chwila z niej drwił, to

jeszcze wymówił „Colleen” takim tonem, jakby chciał powiedzieć „ty idiotko”.

Doprowadził ją do ostateczności.

- Dlaczego jesteś taki... taki nieznośny! - wybuchnęła.

- Nieznośny? - warknął Jack. - Nie jestem nieznośny! Tak możesz nazwać dzieciaka,

który nie chce iść spać po dobranocce. Uprzejmie, po przyjacielsku, nieznośny...Jeżeli

twoje słownictwo dziennikarskie brzmi tak przyziemnie, jak to, co słyszę, to radzę ci jak

najszybciej zainwestować w dobry słownik, dziecinko.

- Nie lubię, kiedy nazywa się mnie dziecinką albo panienką - rzekła ostro Colleen. - Nie

jestem dzieckiem.

- Oho, witamy nową feministkę. No dalej, powiedz mi, jak bardzo nienawidzisz

mężczyzn, i jak to my, mężczyźni, niszczymy was, piekielnie utalentowane kobiety. Już

czekam na przemówienie z cyklu „Jakiż ten świat byłby wspaniały, gdyby rządziły nim

kobiety”.

Zmierzyli się wzrokiem ponad blatami dwóch biurek.

- Wcale nie nienawidzę mężczyzn - zaprzeczyła Colleen gorąco - ale dla ciebie chyba

uczynię wyjątek.

- A zatem Colleen lubi mężczyzn - odezwał się przesłodzonym głosem, zastawiając na

nią kolejną pułapkę. - Założę się, że wielu mężczyzn lubi Colleen. Czy spędzasz czas jako

imprezowa seksowna panienka co wieczór z innym przyjacielem, Colleen? Bawią cię

20

zaloty kilku facetów naraz, kiedy ty możesz wybrać sobie tego lub tamtego w zależności

od nastroju?

- Odpowiedź na oba pytania brzmi „nie” - odrzekła z kamienną twarzą.

- Nie? Nie chodzisz na przyjęcia, nie flirtujesz, nie mieszkasz z przyjacielem. Co ty

właściwie robisz z mężczyznami, moja droga?

Zignorowała złośliwy podtekst tego pytania. Ich rozmowa, czy raczej kłótnia, coraz

bardziej przypominała wszystkie te nieprzyjemne wymiany zdań, do jakich dochodziło w

trakcie randek z amantami myślącymi tylko o wciągnięciu jej do łóżka. Przywołała w

pamięci rezultaty tych nudnych, żałosnych dialogów.

- Więc powiesz mi czy nie, Colleen? - nalegał Jack. - Czekam na odpowiedź z zapartym

tchem.

Usta Colleen wykrzywiły się nagle w kwaśnym uśmiechu. Skoro chce się dowiedzieć, to

proszę bardzo.

- Mogłabym odpowiedzieć, że tak osobiste szczegóły to nie twój interes i że zbliżasz się

do granicy nagabywania seksualnego. Odniosłam jednak wrażenie, że to by cię tylko

zachęciło do dalszego włażenia z butami w moje prywatne życie. Może nawet zachęciłoby

cię do ponownego bajdurzenia o moim feminizmie.

- Hm, nie mylisz się - zgodził się, a jego czarne oczy zaczęły błyszczeć.

- W takim razie usłyszysz prawdę. - Głęboko odetchnęła. Oto nastąpi wyznanie, które

zawsze odstrasza mężczyzn. Nigdy dotąd jej nie zawiodło. - Jeśli chodzi ci o seks, to mam

niewiele wspólnego z mężczyznami. Czasem tylko pocałunek na dobranoc, jeżeli

spędziliśmy razem kilka miłych wieczorów i jeśli zdołałam go polubić. To wszystko.

Dotąd sięga moje doświadczenie z płcią przeciwną.

- Mówisz poważnie? - Jack wyglądał na zakłopotanego. - Chcesz powiedzieć, że jesteś

dziewicą?

Colleen skinęła głową, rozpaczliwie walcząc z wpełzającym na jej twarz rumieńcem.

Jack gapił się na nią baranim wzrokiem.

- A co... co z seksem?

Rumieniec pogłębił się. Zaczęła się wiercić na niewygodnym krześle.

- Nie jestem pewna, czy powinnam uprawiać seks przed ślubem, czy dopiero po wyjściu

za mąż - wyznała cicho. - Moje dwie siostry spały ze swoimi mężami przed ślubem, a

21

dwie pozostałe wytrzymały z tym do nocy poślubnej. Wiem jedynie, że aby podjąć taką

decyzję, musiałabym być bardzo zakochana i absolutnie pewna swoich uczuć, tak jak

moje siostry.

Przez kilka chwil Jack nie był w stanie wykrztusić ani słowa.

- Naprawdę nie zamierzasz - wydukał w końcu - iść do łóżka z mężczyzną, dopóki się z

tobą nie ożeni?

Wstał z krzesła i rozpoczął wędrówkę w tę i z powrotem, środkiem wąskiego pasa wolnej

podłogi między biurkiem a oknem.

- Toż to średniowiecze! Co za wariactwo, żeby nie rzec, kompletne... - Z trudem złapał

oddech. - Nawet nie potrafię znaleźć na tyle dosadnych słów, żeby ci powiedzieć,co myślę

o takich staroświeckich, obłąkanych poglądach.

- Och, jak dotąd nieźle sobie radzisz.

Jego reakcja nie jest zaskakująca ani tym bardziej oryginalna - pomyślała Colleen

wzdychając. Przywykła już do takich scen. Zdarzały się zawsze, kiedy sytuacja zmuszała

ją do wyłuszczenia powodów tego, że „nie idzie na całość”, jak to uroczo określali jej

niedoszli kochankowie.

- Dlaczego was, mężczyzn, tak to denerwuje? - zapytała, czując narastającą wściekłość. -

Nie potępiam nikogo, kto ma inne zapatrywania na seks. Ja nie chcę nakłaniać innych do

podejmowania jakichkolwiek decyzji, zanim będą gotowi. Dlaczego więc ludzie tak łatwo

potępiają i wyszydzają moje decyzje?

- Dlatego, że... że... - Jack zamilkł. Chociaż ciężko przyszło mu to przyznać, Colleen

miała rację. Zastanawiał się gorączkowo, czemu tak go to ubodło. Przecież nie namawiała

go do życia w celibacie, po prostu przedstawiła swoje stanowisko w pewnej kwestii.

Jego wzrok, jakby niezależnie od woli, po raz kolejny spoczął na zmysłowych

krągłościach piersi, ukrytych pod miękką włóczkową sukienką. Na piersiach, których nie

zobaczył ani nie dotknął żaden mężczyzna.

Jest dziewicą! Te słowa nadal dźwięczały mu w uszach. Dlaczego ten prosty fakt

poruszył go aż tak mocno? Czemu nie mógł przestać myśleć o tym, że każde miłosne

dotknięcie i każda pieszczota okazałyby się dla tej dziewczyny czymś zupełnie nowym?

Zmusił się, żeby wypchnąć z umysłu prowokacyjne myśli i skoncentrować się na

głównym celu tej rozmowy: tłamszeniu i odstraszaniu niepożądanej asystentki.

22

- Cóż, więc nie jesteś zbyt doświadczona - mruknął. - Pozwól, że udzielę ci małej lekcji

na temat życia we współczesnym świecie. Otóż dziewictwo straciło dziś na atrakcyjności.

Jeśli kiedykolwiek poweźmiesz zamiar zainteresowania sobą mężczyzny, to nie wyskakuj

ze swoimi rewelacjami.

- Waśnie o to chodzi. Nie muszę cię sobą zainteresować, dlatego postanowiłam

powiedzieć ci trochę prawdy - odparła natychmiast Colleen. - Teraz, mam nadzieję, dasz

sobie spokój z niewybrednymi uwagami na temat seksu. Jak już wiesz, w przypadku mojej

osoby to strata czasu.

Podszedł do jej biurka i zawisł nad nią jak sekwoja nad kępą paproci, znów próbując

taktyki onieśmielenia.

- Być może popełniłaś strategiczny błąd, moja słodka. Przypuśćmy, że potraktuję twą

niewinność jako wyzwanie? Przypuśćmy, że nie spocznę, dopóki nie będę cię miał w łóż-

ku? Nigdy jeszcze żadna kobieta nie wymknęła się z moich sideł. Gdybym zdecydował się

na ciebie, spotkałby cię ten sam los. Z całą pewnością.

Colleen na chwilę zesztywniała, czując falę dreszczy. Z przerażeniem skonstatowała, że

nie był to dreszcz strachu, tylko podniecenia. Natychmiast opanowała to uczucie. Za-

kończenia tego typu dyskusji znała już na pamięć.

- Na pewno ci się odechce - powiedziała matowym głosem. - Stracisz mnóstwo czasu i

energii. Szybko dojdziesz do wniosku, że niepotrzebnie marnujesz siły.

- Zdarzało się tak przedtem?

Kiwnęła głową.

- Ale nigdy dotąd nikogo nie kochałam i nikt nie zakochał się we mnie. Redy to się

stanie, kiedy zakocham się w kimś, kto pokocha mnie...

- Wylądujesz w jego łóżku, nie oglądając się na nic - dokończył Jack.

- Chciałam powiedzieć, że on nie potraktuje mnie jak prehistorycznego potwora ze

względu na moje poglądy. Uszanuje je i pozwoli mi podjąć decyzję bez ciągłego pona-

glania - odparowała cios.

- Teraz rozumiem, dlaczego tak polubiłaś Disneyland. Kraina śpiących królewien,

szlachetnych książąt i bajkowych ślubów w długiej białej sukni. - Pokręcił głową. - Obudź

się, dziewczyno. Życie to nie bajka.

- Czasem życie wydaje się dziwniejsze nawet od bajki - sprzeciwiła się. - Moje życie...

23

- Oszczędź mi opowieści o swoim życiu, jeśli łaska - przerwał jej z sardonicznym

uśmiechem na twarzy.

- Nie bój się, nie będę cię zanudzać. Zresztą ktoś tak mocno osadzony w rzeczywistości

jak ty i tak by mi nie uwierzył.

- Niełatwo zbić cię z pantałyku, co, Colleen?

Wiedziała, że nie był to komplement.

Rzeczywiście, nie był. Cała ta rozmowa o ślubach i małżeństwie podziałała Jackowi na

nerwy. Wywołała nieprzyjemne wspomnienie z czasów, kiedy sam, zamroczony su-

kcesami bohater stadionów, wierzył w historie typu „żyli długo i szczęśliwie”. Mimo woli

zobaczył w myślach swój ślub sprzed dziesięciu laty, pannę młodą. Donnę, w długiej

białej sukni.

Sekundę później na ten obraz nałożył się inny, późniejszy o niecałe dwa lata. Oto Donna

upychająca sukienki w walizce i oznajmiająca mu lodowatym tonem, że odchodzi. Po-

czuła się oszukana, kiedy jej mąż, wspaniały sportowiec, złamał warunki umowy, kończąc

swą bardzo dochodową karierę. Jack, z ręką w gipsie od nadgarstka aż po ramię, a więc

bez szans na dalsze występy w piłkarskiej ekstraklasie, po prostu słuchał.

Długo i szczęśliwie. Ha! Od tamtej pory zdążył zmądrzeć, dlatego idealizm Colleen

wydał mu się irytującą dziecinadą. Jack wrócił do swego biurka i usiadł.

- Dlaczego nie pobiegniesz do Każą ze skargą na moje podłe zachowanie? -

zaproponował z chytrym uśmieszkiem.

- Nie byłeś podły - odpowiedziała spokojnie. - Byłeś... hmmm... waham się użyć tego

słowa znowu, ale zrobię to mimo wszystko. Byłeś nieznośny. Nie zamierzam rozpłakać się

z te go powodu.

- Obrażałem cię i dręczyłem od pierwszej chwili naszego spotkania - wycedził Jack przez

zaciśnięte zęby. - Jeśli tego nie zauważyłaś, to jesteś najbardziej nieczułą albo najgłupszą

kobietą, jaką znam.

Desperacko próbował wyprowadzić tę dziewczynę z równowagi, sprawić, by rzuciła się

na niego z pięściami albo wybuchnęła płaczem. Uważał siebie za mistrza w manipulo-

waniu reakcjami ludzi i władza płynąca z tego daru zawsze dawała mu ogromną

satysfakcję. Na nieszczęście, Colleen Brady najwyraźniej odmawiała współpracy w tym

względzie. Nie pamiętał, kiedy po raz ostatni strawił tyle czasu i energii na okiełznanie

24

kogoś, kto jak ta mała wszedł mu w drogę. Ani też, kiedy poniósł klęskę.

Colleen ze zdziwieniem zdała sobie sprawę, że zaistniała sytuacja nie jest jej niemiła. Z

przyczyn, których jak dotąd nawet nie zaczęła sobie uświadamiać, nie bała się swego sze-

fa. Na przekór wszelkim oczekiwaniom jego towarzystwo działało na nią stymulujące, a

nawet sprawiało jej pewną przyjemność.

- Wiesz, to bardzo podniecające nie dać się wyprowadzić z równowagi komuś, kto stara

się to zrobić tak uparcie i bez ogródek - zaszczebiotała wesoło. - Może to wyprowadzi

ciebie z równowagi, Jack. Nie wzięłam sobie do serca ani jednego twojego słowa.

Wszystkie te nieznośne uwagi spłynęły po mnie jak...

-... jeśli powiesz „jak woda po kaczym zadku” to nie ręczę za siebie - wtrącił Jack.

- Ach tak? No to nic nie powiem.

Ku swemu zaskoczeniu o mało się nie uśmiechnął. Szczęściem w porę opanował tę

pokusę. Nie podda się urokowi tej zuchwałej, pewnej siebie, pyskatej baby.

Niedoczekanie! Niestety, pyskata baba jest również śliczna i z pewnością zbyt

sympatyczna. Po raz pierwszy od stu lat stracił panowanie nad sytuacją. Co za potworne

uczucie!

Nigdy więcej żadna kobieta nie zrobi mu t e g o, przysiągł po raz n-ty. Żadnej kobiecie

nie da się oszukać, zranić, pozbawić choćby pięciu minut spokojnego snu. Już nigdy

więcej.

Wstał z krzesła z impetem.

- Często pracuję w domu, tylko dziś, z powodu nalegań Każą, przyszedłem cię powitać.

No to powitałem, a teraz wychodzę. Jeżeli chcesz się na coś przydać, możesz poczytać

trochę na temat Buffalo albo przejrzeć kilka z moich felietonów. Albo pójść do działu

rozrywki czy kulinarnego, żeby się przedstawić. Mnie jest wszystko jedno. Wychodzę.

Chwycił swą poobijaną dyplomatkę i wymaszerował z redakcji. Nie wycofuję się -

przekonywał sam siebie - nie uciekam przed panną Brady. Jack Blackledge nie czmyha

przed wygadanymi, seksownymi dziewicami, nawet gdy nie dają się zastraszyć.

Szedł do domu, bo miał ochotę tam iść, a zawsze robił to, na co miał ochotę.

Przez całą drogę powtarzał te zdania jak modlitwę.

3

Tego popołudnia Colleen wróciła z pracy tuż przed czwartą, objuczona stosem przepisów

25

kulinarnych, oprawionym zbiorem wszystkich artykułów Black Jacka i grubym brulionem

zapisanym notatkami. Nicola, której zmiana trwała od siódmej do wpół do czwartej,

zdążyła przyjść do domu pierwsza.

- Wskakuj w dżinsy i sweter, Colleen. - Nicola już je miała na sobie. - Idziemy na randkę.

- Na randkę? - powtórzyła Colleen bez entuzjazmu.

- Mój jest stażystą na chirurgii dziecięcej. Robi specjalizację i dopiero po pięciu latach

może zostać zatwierdzony. A twój to jego kumpel.

Colleen ciężko westchnęła.

- Znowu randka z nieznajomym. Uciekłyśmy z Houston i z Waszyngtonu, żeby tego

uniknąć, pamiętasz?

- To będzie co innego - paplała Nicola radośnie. - Mamy się z nimi spotkać w pizzerii

niedaleko szpitala.

- Pracujesz w szpitalu dopiero jeden dzień i już znalazłaś sobie chłopaka. Jesteś

niesamowita, Nicola. Ale czy ja naprawdę muszę iść z tobą? - Colleen westchnęła ponuro.

- Powinnam sporo przeczytać na jutro, a poza tym czuję się tak zmęczona, że najchętniej

wskoczyłabym do łóżka i spała aż do rana.

- To do ciebie niepodobne, Colleen. Co cię tak wykończyło? Czy coś źle poszło? Jaki jest

ten Blackledge?

- Zupełnie inny niż myślałam - wymamrotała posępnie. Nie spodziewała się także, że po

wyjściu Jacka ogarnie ją taka chandra. Podczas lunchu jej samopoczucie pogorszyło się

znacznie, gdy zapoznano ją z pełną listą miłosnych podbojów szefa. Wyszła z redakcji

zdruzgotana.

- Co to znaczy? Lepszy, gorszy, jaki? - nalegała Nicola.

- Nie chcę rozmawiać o Blackledge’u. Opadłam z sił, a ten temat jest dla mnie

wyjątkowo męczący. - Żeby nie powiedzieć kłopotliwy i denerwujący, ale z domieszką...

czegoś jeszcze. Nie chciała o nim myśleć, nie tylko mówić.

Weszła do swego pokoju, żeby się przebrać, a Nicola pośpieszyła za nią.

- Opowiedz mi o tym chirurgu, Nickie.

Nicola przeczesała palcami długie, kruczoczarne włosy. Była tego samego wzrostu i

wagi, co Colleen, ale odróżniała się czernią włosów i oliwkową karnacją. Choć obie

patrzyły na świat brązowymi oczami, to często żartowały, że oczy Colleen mają barwę

26

czekolady mlecznej, a oczy Nicoli przypominają raczej gorzką.

- Poznaliśmy się na oddziale intensywnej terapii. Opiekuję się dwoma jego pacjentami -

zaśpiewała Nicola, dając nura na łóżko. - Zaprzyjaźniliśmy się natychmiast i zaprosił mnie

na lunch. Potem zaproponował mi kolację w tej pizzerii. Koło szpitala, bo dzisiaj ma

dyżur.

- A ten mój amant? - zapytała Colleen zrezygnowanym głosem.

- Internista na pediatrii. Pochodzi z Pakistanu czy z... Nie pamiętam dokładnie. Nie mówi

za dobrze po angielsku, ale dużo rozumie i...

- Idę na randkę z głuchoniemym? Nicola, jak ja się z nim dogadam? Nie mogę przez cały

wieczór porozumiewać się z facetem na migi!

- Nie przejmuj się - rzuciła beztrosko Nicola. - Wszystko pójdzie dobrze. W końcu

Kamal i ja też tam będziemy. Mój chirurg nazywa się Kamal. Kawał chłopa. Ciemnowło-

sy, czarnooki, śniady. Jest taki inteligentny i oddany swojej pracy. Żebyś tylko widziała,

jak cudownie obchodzi się z dziećmi. Och, Colleen, on jest niesamowity! Mamy takie

same gusta muzyczne, lubimy te same książki i filmy. Och!

- Oczywiście, ten twój mówi po angielsku - domyśliła się Colleen. Po chwili zapytała:

- Nicola, czy twój poprzedni chłopak nie miał na imię Kamal? Tak, na pewno. Wtedy

jeszcze mieszkałyśmy w Waszyngtonie. Twoja rodzina wychodziła z siebie, bo to Turek, a

Turcy i Ormianie uchodzą za najgorszych wrogów na świecie. Nigdy nie przykładałam się

do historii, ale z opowieści twoich rodziców wiem wszystko o krwawej wendecie turecko-

ormiańskiej.

- Tamten nazywał się Kemal, przez „e” - poprawiła Nicola, choć w wymowie różnica

była ledwie słyszalna. - Kamal nie pochodzi z Turcji, tylko ze Związku Radzieckiego. -

Spuściła głowę. Dokładnie rzecz ujmując, z jednej z republik, z Azerbejdżanu - dodała.

- O tym też słyszałam od twojej rodziny! - Colleen wpatrzyła się w przyjaciółkę

surowym wzrokiem. - Armenia i Azerbejdżan prowadzą teraz wojnę. Nicola, pamiętasz,

jak w zeszłym roku twoi Ormianie organizowali pomoc dla...

- Jak mogłabym zapomnieć - przerwała jej Nicola. - Tylko co to ma wspólnego z

Kamalem i ze mną? Nigdy w życiu nie zbliżyłam się nawet do granic Armenii, a on

przyjechał do Stanów piętnaście lat temu, bo tu mieszkali jego wujostwo. Poszedł do

college’u, potem na Akademię Medyczną w Buffalo i chce przyjąć obywatelstwo

27

amerykańskie.

- Nie musisz się przede mną tłumaczyć, Nickie. Ja też nie uważam, żeby w Ameryce

pochodzenie czy różnice religijne miały jakieś znaczenie. Ale kiedy chodziłaś z Kemalem,

wszyscy twoi krewniacy dostawali szału, więc na Kamala pewnie zareagują podobnie.

Nicola zaśmiała się.

- Colleen, pamiętasz? Przeniosłyśmy się do Buffalo, żeby przed nim uciec, prawda?

Telefon dzwonił już od dłuższego czasu. Jack, zajęty cyzelowaniem puenty felietonu,

postanowił go zignorować. Natręt prędzej czy później będzie musiał dać za wygraną.

Na jego nieszczęście ten ktoś nie grzeszył brakiem cierpliwości. Monotonne dzwonienie

nie milkło. Tok myśli Jacka został brutalnie przerwany.

- Tak?- warknął do słuchawki.

Przez moment panowała cisza, po czym chłodny, starannie modulowany kobiecy głos

powiedział:

- Jack Blackledge? Mówi Ariel Morgan. Moja ciocia Polly przyjaźni się z twoją matką i

ciotkami. Jest klientką ich sklepu na Florydzie.

Tylko najwyższym wysiłkiem woli Jack powstrzymał przemożną chęć trzaśnięcia

słuchawką o widełki. Zanim Ariel Morgan zdołała wydusić słówko, już wiedział, co usły-

szy. Następne zdanie, które w jego rodzinie zrobiło karierę godną hymnu państwowego,

bezgłośnie wymówił wargami jednocześnie z panną Ariel.

- Kiedy się okazało, że mieszkamy w tym samym mieście, zaczęły nalegać, żebym do

ciebie zadzwoniła.

Matka i jej dwie siostry, także już wdowy, wspólnie prowadziły w Orlando sklepik z

kartkami, upominkami i zabawkami. Wśród krewnych i znajomych niestrudzenie poszu-

kiwały kobiet, które według nich stanowiły dla Jacka dobrą partię, po czym udostępniały

delikwentce numer telefonu w Buffalo, a Jack regularnie zmagał się z pełnymi nadziei

konkurentkami.

- Wykładam literaturę angielską na uniwersytecie w Buffalo, zajmuję się też warsztatami

poetyckimi - kontynuowała dziewczyna, a Jack pozwolił sobie na cichy jęk.

Oczywiście, ciocia Dorothy, ciocia Judy i mama zrobiły to znowu. Panią profesor od

literatury, i to babrającą się w poezji, dzieliła od wziętego dziennikarza niezmierzona

28

przepaść.

- Ponieważ oboje paramy się pisaniem. nasze matki pomyślały, że moglibyśmy się

spotkać. - W tonie Ariel pobrzmiewało rozbawienie, mające oznaczać rzekomy brak

zainteresowania.

„Tak jakby telefonowała jedynie po to, by nie zrobić przykrości starszym paniom” -

pomyślał Jack złośliwie. Wiedział, że to nieprawda. Dzwoni, bo wiąże z tym pewne na-

dzieje. Dokładnie tak, jak to wyjaśnił Colleen: każdy układa sobie grafik własnych celów.

- Czytuję twoją rubrykę - ciągnęła Ariel. - Masz... niezły styl. Przy odrobinie starania i

niewielkiej pomocy mógłbyś spróbować sił w powieści.

No proszę. Jack skrzywił się. Kolejny dobrze znany schemacik, czyli: „Kiedy wreszcie

przestaniesz pisać bzdury dla roboli i dołączysz do nas. Intelektualistów, tworząc Wielkie

Dzieło Literackie”. Słyszał to już wcześniej od sobowtórów panny Ariel. Ziewnął,

wysłuchując jej wersji coraz nudniejszego monologu.

Jack prawdopodobnie nie odbiegał poziomem od swych czytelników, ponieważ nigdy nie

pociągała go wizja Wielkiej Powieści Amerykańskiej ani żaden inny rodzaj tak zwanej

literatury pięknej. I chociaż zdawał sobie sprawę z dobrych chęci matki i ciotek, to wizja

Ariel Morgan nie pociągała go ani odrobinę bardziej.

Wymówił się, kiedy zaproponowała wspólną kolację w tym tygodniu. Miał jednak do

czynienia ze szczególnie wytrwałym przypadkiem - powinien był się tego domyślić po

siedemnastym dzwonku telefonu - więc dostał zaproszenie na przyszły tydzień, a potem

jeszcze na następny. Pokręcił głową. Będzie musiał ją przekonać, że jest zajęty do końca

życia, i w dodatku zrobić to taktownie. Gdyby tylko nie maczały w tym palców ciocie i

mama! W sercu Jacka krył się jeden czuły zakątek, zarezerwowany właśnie dla tych trzech

kobiet.

- Posłuchaj, Ariene...

- Ariel - poprawiła go. - To imię duszka z Burzy Szekspira i elfa z Pukla Belindy Pope’a.

Jestem urodzoną nauczycielką literatury.

Tak jak ja urodzonym piłkarzem - zadumał się Jack. A kiedy rozwiał się sen o karierze

sportowej, Jack wylądował w świecie dziennikarskim, z dala od literackiego świata Ariel

Morgan.

- Ariel, nie chciałbym cię urazić, ale... ostatnio spotykam się z pewną dziewczyną. To

29

zaczyna wyglądać poważnie, zdecydowaliśmy się... - Przełknął ślinę. Tej wymówki dotąd

nie stosował. Jak to sformułować? - Zdecydowaliśmy nie spotykać się z nikim innym.

Taki kontrakt na wyłączność, rozumiesz?

Zadziałało. Ariel Morgan uwierzyła. W jej głosie dała się wyczuć najpierw obojętność, a

potem zdenerwowanie. W końcu szybko odwiesiła słuchawkę.

Zadowolony ze swej pomysłowości, Jack wrócił do artykułu, lecz przedtem zdjął

słuchawkę z widełek. Przez resztę wieczoru nie będą go nękać żadne telefony.

Około północy przed położeniem się do łóżka odłożył słuchawkę na miejsce. W tym

samym momencie rozległ się dzwonek.

- Jack, próbuję się do ciebie dodzwonić od ładnych paru godzin. - Słyszalny z drugiego

końca linii głos matki pobrzmiewał nietrudną do uchwycenia naganą. - Znowu zdjąłeś

słuchawkę, tak?

- Jasne, że tak, mamo - powiedział wesoło i wcale nie przepraszająco. Gdyby chodziło o

złe wieści, matka nie traciłaby czasu na wymówki. - Co nowego?

- To ty mi powiedz, co nowego. Polly Morgan zadzwoniła do mnie, bo jej siostrzenica

dzwoniła do niej z wiadomością, że dzwoniła do ciebie i że ją poinformowałeś o swojej

dziewczynie.

- Ariel Morgan telefonowała do ciotki, żeby jej o tym powiedzieć?! - wykrzyknął Jack z

niedowierzaniem. - Dlaczego? Po co? - Psiakość był pewien, że Ariel uwierzyła w jego

wytłumaczenie. Wygląda na to, że nie i wypaplała wszystko rodzinie dla uzyskania

stamtąd poparcia.

- Czuła się nieco urażona, że dostała od ciotki numer telefonu mężczyzny już

zaangażowanego w związek z kimś innym. Polly natychmiast zadzwoniła z pytaniem, co

się dzieje. No właśnie, co się dzieje, Jack? - Matka nawet nie starała się ukryć coraz

większego podniecenia. - Kim ona jest, ta dziewczyna? Ciocia Dorothy, ciocia Judy i ja

jesteśmy takie podekscytowane. Musisz nam wszystko opowiedzieć.

Kto pod kim dołki kopie, ten sam w nie wpada. - Jack przypomniał sobie kolekcję

dzierganych poduszek z sypialni matki. To przysłowie zostało wyszyte na jednej z nich.

Szkoda, że nie pamiętałem o nim wcześniej - pomyślał, gorączkowo próbując wymyślić

opis swojej nie istniejącej ukochanej.

Na nieszczęście fantazjowanie nie należało do jego mocnych stron.

30

- Ona... hmmm... ona jest nie do opisania, mamo. - Kiepsko, panie Blackledge, ale tylko

tyle mógł powiedzieć, pozostając na bezpiecznym gruncie.

- Jestem przekonany, że polubicie ją od pierwszej chwili - dodał, mając nadzieję, że

zabrzmiało to wiarygodnie. Ku jego uldze, matka najwyraźniej wzięła te rewelacje za

dobrą monetę.

- Och, Jack, tak się cieszę. Jakże mi u l ż y ł o, że w końcu znalazłeś sobie kogoś takiego.

Po tym wszystkim, co przeszedłeś, kiedy Donna...

- Nie wracajmy do przeszłości, mamo - przerwał Jack zdecydowanie. - Mimo wszystko

rozwód z Donną to nic strasznego. To się musiało stać prędzej czy później i...

- Masz rację, synku. Było, minęło - tym razem przerwała matka. - Jutro zarezerwuję dla

nas bilety na samolot do Buffalo. Jeśli dopisze nam szczęście, to zobaczymy się pojutrze.

Twoi kuzyni zajmą się sklepem w czasie naszej nieobecności.

- Słucham?

- I tak zamierzałyśmy cię odwiedzić - paplała matka radośnie. - Twoje częste wizyty w

Orlando rozleniwiły nas niemożliwie. Teraz nasza kolej, żeby ruszyć się z domu. Nie

przejmuj się, nie zwalimy ci się na głowę. Wynajmiemy pokój w hotelu, ale oczywiście

chcemy poznać twoją ukochaną i spędzić z wami trochę czasu.

Moją ukochaną? Jack osłupiał. Przez kilka minut usiłował odwieść matkę od

niefortunnego pomysłu, ale wszelkie wysiłki spełzły na niczym. Natychmiast po odłożeniu

słuchawki, matka i ciotki zaczęły liczyć godziny dzielące je od spotkania z Jackiem i jego

nową, prawdziwą miłością.

Która nie istnieje.

Jack leżał, spoglądając w sufit, i wpadał w coraz czarniejszą rozpacz.

Następnego ranka, wszedłszy do biura redakcji, Colleen zastała w nim Jacka. Kiedy szła

w kierunku swojego biurka, Jack nie odrywał oczu od jej jasnej twarzy i błyszczących

źrenic, a po sekundzie jego wzrok ześlizgnął się na gibką, zgrabną figurę asystentki.

Miała na sobie długi czarny wełniany sweter, bluzkę w czarno-białe pasy, czarne rajstopy

i czarne buty, a włosy związała wysoko w koński ogon, który podskakiwał przy każdym

kroku. Sweter sięgał tylko kilka centymetrów poniżej kolan, więc Jack po raz kolejny

zachwycił się kształtnością nóg Colleen. Małe wysokie piersi, intrygująco wąska talia

31

rozszerzająca się w biodra o pięknej krzywiźnie coraz bardziej przykuwały jego uwagę.

Było w niej coś nieuchwytnie erotycznego i kuszącego, lecz jednocześnie emanowała z

niej młodość, świeżość i niewinność.

I taka też się wydawała. Bardzo amerykański typ porządnej i miłej dziewczyny, którego

dotąd unikał jak ognia, nawet kiedy sam był młody, porządny i miły. Wówczas jego myśli

obracały się stale wokół jednego pragnienia. Chciał stracić swą niewinność i szybko

odkrył, że istnieją wesołe dziewczynki o dużych piersiach oraz niewielkich zahamo-

waniach, które mogą pomóc w osiągnięciu celu. Lata mijały, a on nie widział powodu do

zmiany upodobań.

Być może inni mężczyźni szukali charakteru, głębi, inteligencji bądź zrozumienia u

kobiet, z którymi się spotykali, ale Jackowi wystarczała rozrywka. Jego krewni od lat

ostrzegali go, że jeśli wkrótce nie ustatkuje się z kimś odpowiednim u boku, to „wszystkie

porządne dziewczyny wyjdą za mąż, a ty zostaniesz sam albo z taką, której nikt inny nie

zechciał”.

Jack nie przejmował się tego rodzaju proroctwami, a uwagi na ten temat zbywał żartami.

Kiedy złośliwa i interesowna Donna opuściła go, żegnając się jedynie obojętnym

wzruszeniem ramion, wiedział, że niektórzy mogliby stwierdzić, że dostał dokładnie to, na

co zasłużył. Ale od matki ani ciotek ani razu nie usłyszał niczego w rodzaju „A nie

mówiłam?” Doceniał to, ponieważ w rzeczy samej mówiły mu i ostrzegały na długo przed

ślubem z Donną.

Colleen witała miłym uśmiechem, uprzejmie i po przyjacielsku wszystkich, których

mijała. Tę właśnie cechę bezlitośnie wyśmiewał, ale Colleen stanowiła uosobienie narze-

czonej, którą dobry syn powinien przedstawić matce. Gdyby z n i ą właśnie powitał mamę

i ciotki, byłyby zachwycone, a zarazem spokojne o jego szczęście. Co więcej, prawdopo-

dobnie szybciej wróciłyby na Florydę i zaprzestały tego piekielnego swatania.

Plan wyglądał doskonale, bo od momentu jego powstania, czyli od wczorajszego

wieczoru, Jack bezustannie dopracowywał szczegóły, z których nie był pewien tylko jed-

nego: jak namówić Colleen do współpracy? Postanowił się tym nie przejmować. Mała,

słodka panna Brady nie oprze się zniewalającemu urokowi Black Jacka.

- Cześć - Colleen z trudem łapała oddech. Przekonywała sama siebie, że zmęczyła się,

biegnąc z samochodu na piętro do redakcji, i że jej puls nie zwielokrotnił się dopiero na

32

widok Jacka, siedzącego za biurkiem w nader zmysłowej pozie. Dzisiaj ujrzała go w

niebieskich wytartych dżinsach i granatowej koszuli, ale zmiana koloru ubrania nie

wpłynęła na niepokojącą aurę erotyzmu otaczającą tego mężczyznę. Mimowolnie

zesztywniała.

Jack przywołał na twarz najbardziej kuszący uśmiech Blackledge’a.

- Dzień dobry, Colleen.

Colleen ostrożnie powiesiła torebkę na oparciu krzesła, położyła na biurku plastykową

teczkę z notatkami i otworzyła ją.

- Twoja teczuszka wygląda na bardzo poręczną - zauważył Jack uprzejmie. - Kolor

kanarkowy, hm. Ładniutka.

Colleen patrzyła na niego uważnie i czekała. Jack uśmiechnął się szerzej, więc

zmarszczyła brwi.

- No, proszę. Powiedz to - zażądała.

- Co mam powiedzieć?

- Ten złośliwy dowcip na temat mojej teczki, który masz na końcu języka.

- Podoba mi się, to wszystko.

- Chyba nie sądzisz, że ci uwierzę?

- A czemuż to miałabyś mi nie wierzyć? Masz ochotę na wodę sodową albo kawę z

automatu? Przyniosę ci.

- Nie, dziękuję. Zaopatrzyłam się we własną kawę w termosie. - Wyciągnęła z torebki

kubek o barwie zżółkłej trawy i nalała do niego gorącej kawy.

- Założę się, że parzysz wspaniałą kawę - zawołał z entuzjazmem. - Mogę dostać

odrobinę? - Wydobył z szuflady swój kubek, ozdobiony symbolem drużyny Buffalo Bills,

i podszedł do biurka dziewczyny. Nadal uśmiechał się promiennie.

Dłonie Colleen nieznacznie drżały, gdy nalewała mu aromatycznego płynu z termosu.

- Ach, tak jak myślałem. Ta kawa jest cudowna - oznajmił już po pierwszym łyku. Posłał

jej, kolejny słoneczny uśmiech. Colleen cofnęła się o kilka kroków.

- Dlaczego to robisz? - zapytała niepewnie.

Jego mina wyrażała szczere zaskoczenie.

- Nie wiem, o co ci chodzi.

- Uśmiechasz się do mnie. To... to jakiś fałsz. - Koniuszkiem języka oblizała spieczone

33

wargi.

- Ja się uśmiecham fałszywie? - Jack był urażony. I obrażony. Zawsze komplementowano

jego zniewalający uśmiech. W końcu zaczął wierzyć bez zastrzeżeń w jego moc. A ona

mówi, że jest fałszywy?

- Chyba wiem, co knujesz - wykrztusiła.

- Niby co?

- Niekonsekwencja to zasada twojej gry. Wczoraj byłeś sarkastyczny i złośliwy, więc dziś

przygotowałam się na kolejne kpiny. A tu uśmiech od ucha do ucha, i to szczery jak, nie

przymierzając, podrobiony czek. Następnym razem będę oczekiwać od ciebie uśmiechu, a

ty wyskoczysz z nową sztuczką. Liznęłam trochę psychologii i wiem, że ludzie i zwierzęta

przystosowują się niemal do wszystkiego z wyjątkiem niekonsekwencji. Chcesz mnie

zmusić, żebym poleciała do Kazorowskiego z prośbą o przeniesienie do innego działu.

- Sprytna mała Colleen - jęknął Jack. - Myślisz, że rozwiązałaś całą zagadkę, co? -

Zirytował się, że tak szybko przejrzała go na wylot. Nie odkryła motywów, ale rozszyfro-

wała tę nieszczerą uprzejmość.

- Mam rację, prawda?

Wydał z siebie krótkie szczęknięcie, mające imitować chichot, ale nie był rozbawiony w

najmniejszym stopniu.

- Jak dotąd mój szczery uśmiech i urok osobisty działały na każdego.

- Ja nie jestem każdy. - Colleen usiadła na swoim twardym drewnianym krześle. Sięgnęła

do teczki i wydostała stamtąd paczkę listów i wycinków prasowych.

- Co to jest? - zapytał Jack, niechcący zdradzając zaciekawienie.

- Rubryka wymiany przepisów od czytelników z ostatnich dwóch miesięcy i listy, w

których przysyłają te przepisy. - Wzięła jeden ze stosika. - Ktoś pisze na przykład tak:

„Moja babcia często piekła ciasto z czekoladą. Pamiętam, że dodawała oleju i proszku

kakaowego. Czy ktoś zna przepis?” Teraz ja muszę przekopać się przez te wszystkie odpo-

wiedzi i znaleźć przepis na ciasto czekoladowe z olejem i proszkiem kakaowym.

Jack skrzywił się.

- To przecież nie dziennikarstwo, tylko gastronomia.

- Stefania Doebler twierdzi, że nie muszę wypróbowywać przepisów sama. Dzięki Bogu

i za to! Chociaż niektóre brzmią nawet interesująco. Posłuchaj tego, nazywa się to Deser

34

Niebiański: składa się zmiksowanych owoców, kwiatów malwy, bitej śmietany, dwóch

rodzajów budyniu i trzech rodzajów galaretki, poukładanych warstwami w głębokiej

salaterce.

- Brzmi okropnie. Na twoim miejscu przemianowałbym to świństwo na Deser Wymiotny.

Colleen posłała szefowi surowe spojrzenie.

- Przysłała go pewna dama z Tonawanda, gdziekolwiek to jest. Zamierzam zamieścić ten

deser w czwartkowym wydaniu. Poza tym dwa przepisy na ciasto czekoladowe i dwie

prośby o nowe przepisy.

Włączyła komputer i zabrała się do pracy. Jack zaniepokoił się. Nic nie poszło zgodnie z

jego planem. Założył, że ona ulegnie jego czarowi do tego stopnia, że natychmiast

przyjmie zaproszenie na mały lunch we dwoje, a wtedy on przedłoży swą najdziwniejszą

w świecie prośbę. Zaproponuje, żeby podczas pobytu matki i ciotek udawała „poważne

zainteresowanie” jego osobą. W nocy był całkowicie pewien, że oczaruje Colleen w

dziesięć minut. Teraz po raz pierwszy zaczął wątpić w jej uległość.

Cóż, jeżeli nie udało się za pierwszym podejściem... Nie zdobyłby obecnej pozycji,

gdyby zawsze poddawał się po pierwszej próbie. Oparł się stopą o biurko dziewczyny tak,

że zwisał ze swojego krzesła. Jeśli nie zdziałał nic uprzejmością, to zagra na jej

współczuciu. Ten sposób nigdy go nie zawiódł. Należy tylko delikatnie, ostrożnie zdążać

do celu...

- Wczoraj skończyłem mój ostatni artykuł dla prasy ogólnokrajowej. Dzisiaj ukaże się w

porannych wydaniach dzienników - zaczął pozornie obojętnym tonem. - Czytałaś?

Wzrok Colleen spoczął na muskularnym udzie, które prawie jej dotykało. Przygryzła

wargę.

- Tak - bąknęła, szybko odwracając głowę. - Całkiem niezły. Pouczający i rozrywkowy

zarazem. Nie śledziłam sporu między związkiem zawodowym Narodowej Ligi Futbolu a

właścicielami drużyn, ale zrozumiałam wszystko. Naprawdę myślisz, że będą strajkować,

czy umyślnie grasz rolę advocatus diaboli w tym felietonie?

- Niestety, chyba będziemy mieli strajk przed końcem miesiąca. - Z błyskiem w oku, Jack

wyłuszczył swoje stanowisko w tej sprawie. Jego entuzjazm okazał się zaraźliwy.

- Bardzo mi się spodobało, że nie poparłeś żadnej ze stron. - Colleen nie kryła uznania. -

Stwierdziłeś, że jedni i drudzy kierują się li tylko chciwością, ale uniknąłeś tonu

35

kaznodziei na rzecz satyry, i to dobrej.

- A co sądzisz o motcie? „Co jest moje, to jest moje, a co twoje, to się dopiero okaże.”

Idealnie pasuje do wszystkich zachłannych maniaków, poczynając od zawodowych spor-

towców i gwiazd, a kończąc na popularnej odmianie eks-żony, także mojej - powiedział

najzupełniej obojętnym tonem.

Colleen drgnęła. Nigdy jeszcze nie rozmawiała z mężczyzną o jego byłej żonie. Chłopcy,

z którymi umawiała się na randki byli w jej wieku, zbyt młodzi na małżeństwo, a co do-

piero na rozwód. W tym momencie przypomniała sobie, że ma przed sobą szefa, a nie

podrywającego ją chłopaka. Zarumieniła się lekko.

- Rozumiem - rzekła cicho.

A jednak połknęła tą wymyślną przynętę - pogratulował sobie Jack.

- Cóż, moja żona chorowała na ciężki przypadek chciwości. - Wzruszył ramionami. -

Kiedy braliśmy ślub, miałem świetny, bardzo dobrze płatny kontrakt jako zawodowy

piłkarz. Byłem całkiem niezły na boisku. Rozstając się ze mną. Donna chciała zabrać

wszystko.

- Dostała to, czego chciała? - Colleen wstrzymała oddech, mając nadzieję, że nie weźmie

jej za ciekawską plotkarkę. Jednak życie tego człowieka zbyt ją intrygowało, by mogła

darować sobie to pytanie.

- Sąd uznał za stosowne darować jej wolność i nic więcej - odrzekł Jack spokojnie. -

Kilka okoliczności świadczyło na moją korzyść. Byliśmy małżeństwem tylko przez dwa

lata, nie mieliśmy dzieci, a od dnia ślubu Donna pozostawała na moim utrzymaniu.

Oczywiście, z pieniędzy zarobionych moimi występami na boisku nie zostało wiele.

Donna lubiła wystawne życie. W czasie naszego małżeństwa wydawaliśmy prawie

wszystko, co zarobiłem. A poza tym ja także wytoczyłem jej proces, chodziło o zdradę

małżeńską. Sąd przyznał mi rozwód - dodał jakby mimochodem.

Colleen siedziała nieruchomo, milczała i zastanawiała się, co powiedzieć. Rozwód z

niewierną żoną, która w dodatku wydała jego wszystkie pieniądze, musiał być bolesnym

przejściem, choć Jack sprawiał wrażenie, jakby go to zupełnie nie obeszło. Nie wiedziała,

czy już przetrawił tę sprawę, czy jedynie dusił w sobie gorycz i niemiłe wspomnienia.

Była w rozterce, a on milcząc nie pomagał jej w doborze odpowiednich słów.

- To musiało być dla ciebie ciężkie przeżycie - wyjąkała w końcu ostrożnie. Zwierzył się

36

właśnie jej. Pochlebiało jej to i jednocześnie czuła rosnącą ciekawość. Przy tym we-

wnętrzny instynkt, jak dotąd niezawodny, nakazywał jej, by się miała na baczności. Było

w tym wszystkim jeszcze coś... tylko co?

Jack wzruszył ramionami.

- Koniec kariery na boisku zabolał mnie sto razy bardziej niż odejście Donny. - Ich oczy

spotkały się i mieszanina uczuć, jakie dostrzegł w jej spojrzeniu zaskoczyła go.

Współczucie, to prawda, ale przede wszystkim podejrzliwość.

Zmarszczył brwi i pochylił się tak, że wyczuł słabą woń jej perfum. Pamiętał ten zapach i

pragnienie nim wywołane. Na jedną krótką chwilę zakręciło mu się w głowie, a umysł

stracił zdolność myślenia. Zwalczył w sobie perwersyjną ochotę, by dotknąć alabastrowo

gładkiego policzka Colleen.

Był blisko, bardzo blisko. Colleen zadrżała i wzięła głęboki oddech. Serce waliło jak

oszalałe, wnętrzności zamieniły się w płynny miód.

- Jak to się stało, że przestałeś grać? - Jak przez mgłę usłyszała to pytanie, zadane

miękkim, gardłowym głosem, który z trudem rozpoznała jako swój własny.

Pytanie wyrwało Jacka z otchłani erotycznego rozmarzenia. Trzeba dalej przeprowadzać

plan, napomniał się. Jeśli zamierza zwyciężyć, a tak jest, to musi trzymać rękę na pulsie.

- Miałem wypadek samochodowy. Wyszedłem z tego ze zdruzgotanym ramieniem -

rzekł, przysuwając się jeszcze bliżej i nagle poddał się nieodpartemu pragnieniu, by do-

tknąć związanych w koński ogon włosów. W dotyku okazały się tak samo miękkie, jak

wyglądały. Ścisnął kosmyk między dwoma palcami i potarł go powoli.

- W dwóch miejscach miałem skomplikowane złamania i w związku z tym porażenie

kilku nerwów - ciągnął ochryple. - Lekarze stwierdzili, że odzyskam władzę w ręce, ale

nigdy już nie będę mógł grać. Nie mylili się, ale ten wyrok był dla mnie stokroć

trudniejszy do przyjęcia niż wyrok rozwodowy.

Dreszcze wywołane dotknięciem męskich palców głaszczących jej włosy przywróciły

Colleen świadomość. Wstała i odeszła kilka kroków. Jack znajdował się o wiele za blisko,

a Colleen prześladowało przeczucie, że robi to celowo jako część jakiegoś planu. Tylko

jakiego?

- Dokąd idziesz? - wykrztusił chrapliwie. Nie powinien był jej dotykać. Najbardziej

jednak wyprowadziło go z równowagi to, że nie potrafił się powstrzymać. Na krótką

37

chwilę Jack Blackledge stracił panowanie nad sobą.

- Będę stała tutaj. - Colleen ulokowała się po drugiej stronie biurka, ręce skrzyżowała na

piersiach. Wyglądała na kruchą i delikatną, a jednocześnie zdecydowaną bronić się

wszelkimi środkami.

- Dlaczego? Przecież tylko rozmawialiśmy. - Kłamał i oboje o tym wiedzieli, lecz nie

zamierzał się do tego przyznać.

- Pochyliłeś się nade mną, wisiałeś nade mną. - Colleen trzęsła się ze wzburzenia. -

Bawi... - przerwała, by z trudem przełknąć ślinę. - Bawiłeś się moimi włosami. Dlaczego

opowiedziałeś mi tyle o sobie? Wczoraj kazałeś mi zatrzymać szczegóły mego życia dla

siebie, a dzisiaj częstujesz mnie swoją historią. Co ty knujesz, Jack?

Jack zaczerwienił się od szyi aż po końce uszu. Ta sytuacja była śmieszna, żeby nie

powiedzieć żenująca. Nie przywykł do tego, by kobiety, które postanowił oczarować, wy-

wodziły go w pole.

- Może posłuchałem twojej rady i zacząłem się zachowywać uprzejmie i po

przyjacielsku? - burknął.

- Nie wierzę ci - odparowała natychmiast Colleen. - Sądzę, że chciałeś, żebym ci

współczuła. Ale nie rozumiem, dlaczego.

Jack westchnął przeciągle.

- Wygląda na to, że nie jesteś tak naiwna, jak myślałem. Cóż, masz rację. Próbowałem

zagrać na twoim współczuciu.

Zaskoczona tym wyznaniem, Colleen wróciła na miejsce.

- Ale po co? - zapytała, szeroko otwierając oczy.

- Bo chcę cię prosić o przysługę. - Zmieszał się jeszcze bardziej, ponieważ Colleen

roześmiała się głośno. - Co w tym śmiesznego.

- Ty jesteś śmieszny. Dlaczego po prostu nie poprosiłeś?

- Bo to najgłupsza prośba, jaką słyszałaś w życiu. Pomyślałem, że będę miał większą

szansę, jeśli twoje małe miękkie serduszko uroni kroplę krwi z mojego powodu.

- Jack, po prostu powiedz, o co chodzi. Mimo wszystko jesteś moim szefem.

Musiałabym zgłupieć, żeby odmówić szefowi, no nie?

Jack skrzywił się.

- Mając na uwadze twoje ostatnie słowa: czy przyjęłabyś zaproszenie na jutrzejszy

38

wieczór, to znaczy na wspólną kolację?

Jej serce przestało bić. Proponował jej randkę. Podniecenie, które przeszyło ją na wskroś,

było równie przerażające, jak odkrywcze: dotąd nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo tego

pragnie.

- Nie przejmuj się, nie chodzi o zwykłą randkę - pośpiesznie wyjaśnił Jack. - Jestem w

pełni świadom, że zupełnie do siebie nie pasujemy, nie mamy żadnych wspólnych po-

glądów ani ochoty, żeby... no... kontynuować znajomość na płaszczyźnie towarzyskiej.

Colleen poczuła się jak balon napełniony helem, który właśnie wpadł na kaktus. Nagle i

niespodziewanie uszło z niej całe powietrze. Zmusiła mięśnie twarzy do przyjęcia wyrazu,

choć w przybliżeniu przypominającego chłodną obojętność.

- Masz całkowitą rację - powiedziała cicho. Ma rację - próbowała sobie wmówić.

Musiała na chwilę postradać rozum, jeśli myślała co innego. - W takim razie dlaczego

zapraszasz mnie na kolację?

- Ponieważ nie tylko ty cieszysz się posiadaniem życzliwych, acz wścibskich krewnych.

Moja matka i dwie ciotki marzą jedynie o tym, żebym się ustatkował u boku miłej

dziewczyny. Mimo że mieszkają na Florydzie, nie przestają nasyłać na mnie jednej

kandydatki za drugą. Problem polega na tym, że nasze wyobrażenia miłej dziewczyny

różnią się diametralnie.

- Chyba to rozumiem. - Wizja Jacka na łasce swatających go starszych pań przedstawiała

się dość zabawnie. Przydawało mu to nieco ludzkich cech.

- Krótko mówiąc: popełniłem błąd, zapewniając je, że jestem związany z miłą, porządną

dziewczyną. Matka i ciotki przyjeżdżają jutro do Buffalo specjalnie po to, żeby poznać ten

wzór wszelkich cnót. O to właśnie chodzi, Colleen. Czy zgodziłabyś się zagrać tę rolę?

Uszczęśliwisz trzy sześćdziesięciokilkuletnie wdowy, a do tego zarobisz dodatkowe

punkty u swego szefa.

- Ależ z pewnością znasz wiele kobiet, które mógłbyś o to poprosić zamiast mnie -

zaprotestowała Colleen.

Pokręcił głową.

- Kobiety, z którymi zwykle się spotykam, nie nadają się, żeby je pokazywać rodzinie.

Dlatego się z nimi spotykam. Nie chcę się z nikim wiązać, nie chcę ich przedstawiać mojej

rodzinie ani też poznawać krewnych tych kobiet. Powiedz, że robisz to dla mnie, Colleen -

39

poprosił.

- Nie podoba mi się pomysł oszukiwania twojej matki. Dlaczego ci na tym zależy?

- Chciałbym, żeby wróciły do domu szczęśliwe, że zmądrzałem i porzuciłem niemoralny

żywot. Żeby myślały, że miłość odpowiedniej kobiety zmieniła mnie na lepsze. Żeby

przestały rozdawać mój numer telefonu na prawo i lewo każdej niezamężnej kobiecie,

która wejdzie do ich sklepu.

- A potem, kiedy zaczną pytać o plany na przyszłość, a wiesz że to zrobią, co im

odpowiesz?

- Że nadal się spotykamy, ale nie spieszno nam do ołtarza. Mógłbym używać tej

wymówki latami. Poza tym oszczędzone mi będzie ciągłe wysłuchiwanie matczynych na-

pomnień i dobrych rad od obu ciotek, a co najważniejsze, koniec ze swataniem i randkami

na oślep. Z drugiej strony, one odpoczną od zamartwiania się o mnie i spokojnie zajmą się

sklepem, moimi kuzynami i resztą rodzinki.

- Sama nie wiem, Jack.

- Tobie też się to opłaci - dodał szybko. - Jeżeli kiedykolwiek będziesz potrzebowała

kogoś do podobnej roli na wypadek wizyty twojej rodziny, to służę w każdej chwili.

Colleen przyjrzała mu się w zamyśleniu. Przekonany, że ludzie działają tylko z grafikiem

własnych celów w ręku, zaproponował jej wymianę usług. Co by się stało, gdyby jej ro-

dzina zaczęła zabawę w swatanie na odległość? Jeśli matka z ciotkami zdołała

doprowadzić Jacka do takiej depresji, to czego dokonaliby potężni Ramseyowie, gdyby

wpadli na pomysł podsyłania jej kandydatów aż do Buffalo?

- Nie spodziewam się takiej konieczności, ale biorę to pod uwagę - przyznała. - Nie mam

nic do roboty jutro wieczorem, a jeśli się zgodzę, Nicola nie wyciągnie mnie znowu do

miasta. Mam dosyć randek ze znajomymi chłopaka Nicoli. Wczorajsza była koszmarna!

- Poszłaś wczoraj na randkę.? - zapytał szybko, zbyt szybko. Zmarszczył brwi.

Colleen niczego nie zauważyła. Wspominała wczorajszą przeprawę.

- Mój partner nie spał od trzydziestu godzin. Jest internistą i miał dyżur. Prawie nie mówi

po angielsku, nawet kiedy nie odczuwa zmęczenia. Przez cały wieczór nie wykrztusił ani

jednego słowa. Po prostu gapił się na swoją pizzę szklanym wzrokiem, a w końcu zasnął

głębokim snem. Zwyczajnie położył głowę na stole i zachrapał. Nicola i Kamal byli.

oczywiście, zbyt zajęci sobą, żeby to zauważyć. Przez trzy godziny siedzieli w boksie

40

naprzeciwko naszego, aż Kamala wezwano do szpitala. Umierałam z nudów. Wciąż od

nowa rozwiązywałam tę samą krzyżówkę.

- Ze mną nie spotka cię nic takiego, obiecuję. - Jack uśmiechnął się uspokajająco. - Moja

matka, ciocie i ja świetnie mówimy po angielsku i nigdy nie zasypiamy w restauracjach.

Powiedz, że się zgadzasz, Colleen.

Pochyliła głowę.

- Cóż, dobrze - rzekła w końcu. - I tak jutro nie ma nic ciekawego w telewizji.

- Jestem ci wdzięczny, ale żywię nadzieję, że przy moich starszych paniach okażesz

więcej entuzjazmu.

- Poinstruuj mnie dokładnie, na ile entuzjazmu liczysz?

- Po prostu zachowuj się tak, jakbyś była zakochana we mnie po uszy, a ja zachowam się

tak samo.

- Dla ciebie to będzie łatwe: ty jesteś zakochany sam w sobie.

Uniósł swoje ciemne brwi.

- Ufam, że powstrzymasz się jutro od takich uwag. Powinnaś być miłym, zakochanym

dziewczęciem.

- Chyba zapiszę się do szkoły aktorskiej.

Uśmiechnęli się do siebie, najpierw z wahaniem, później już ciepło i wesoło.

- Umowa stoi, tak? - Jack wyciągnął rękę.

- Stoi. - Colleen podała mu dłoń do uściśnięcia.

4

- Mamy się z nimi spotkać na tarasie Górnej Restauracji przy wodospadzie Niagara -

oznajmił posępnie Jack, kiedy tylko Colleen otworzyła przed nim drzwi swego

mieszkania. - To miejsce wygląda dokładnie tak, jak się nazywa. Zemdli nas od

cukierkowej elegancji. Zrozum, matka i ciotki zawsze były niepoprawnymi

romantyczkami. Prawdopodobnie wymyśliły sobie, że jeśli będziemy jeść i tańczyć, obser-

wując wodospad z wysokości dwudziestu pięter, to z miejsca padnę na kolana i poproszę

cię o rękę.

- Czy mam przyjąć oświadczyny? - zapytała Colleen ze złośliwym uśmieszkiem.

- Tak, jeśli chcesz za mnie wyjść. Wcale bym się nie zdziwił, gdyby panie wzięły ze sobą

formularze aktu ślubu i przyprowadziły sędziego pokoju na wypadek, gdybym się zająknął

41

na temat oświadczyn.

Colleen roześmiała się.

- Aż tak im zależy na twoim ożenku?

- Nie mam rodzeństwa, a matka marzy o wnukach. Ciotki już się ich doczekały, więc ona

czuje się niedowartościowana.

- A doczeka się? - zainteresowała się Colleen. - To znaczy wnuków?

- Kiedyś, być może. - Jack wzruszył ramionami. - Lubię dzieci. Jeżeli spotkam kobietę

na tyle zamożną, żeby warto było ją poślubić, to zrobię to, i będą dzieci.

- Na tyle zamożną, żeby warto było ją poślubić!? - powtórzyła Colleen z

niedowierzaniem.

- Nie jestem zachłanny. Milion czy dwa wystarczą w zupełności. - Uśmiechnął się

drapieżnie. - 1 oczywiście żadnego kontraktu ślubnego.

- „Co jest moje, to jest moje, a co twoje, to się dopiero okaże?”

- Szybko się uczysz, moja mała. Szkoda, że nie śmierdzisz groszem. Miałabyś u mnie

szansę.

- Na szczęście nie mam szans - odpaliła Colleen lodowatym tonem.

Jej uczucia nie były bynajmniej równie lodowate jak słowa. Znała Jacka od sześciu dni i

jak na razie nie znalazła okazji, aby wspomnieć, że mężowie jej sióstr należą do ob-

rzydliwie bogatego rodu Ramseyów, który władał ogromnym imperium finansowym.

Ramseyowie zajmowali się budową i prowadzeniem centrów handlowych. Dotąd założyli

już sto trzydzieści supernowoczesnych centrów w trzydziestu dwóch stanach. O takich

sprawach nie mogła przecież wspomnieć ni stąd, ni zowąd w trakcie rozmowy o czym

innym, szczególnie po uwadze Jacka, że nie interesuje go historia jej rodziny.

Tym bardziej teraz, kiedy Jack wyjawił jej swe małżeńskie plany, nie byłoby rozsądnie

opowiedzieć mu o nieżyjącej już Auguście Ramsey, sąsiadce rodziny Bradych z Za-

chodniej Wirginii, która w swym testamencie nie pominęła osieroconych dziewcząt. Część

spadku należąca do Colleen dzięki mądrym inwestycjom jej szwagrów wzrosła niemal do

pięciu milionów dolarów. Mimo to Colleen nie zapomniała szesnastu lat życia w ubóstwie.

Nigdy nie pozbyła się uczucia, że niespodziewana fortuna może w każdej chwili rozpłynąć

się w powietrzu tak szybko i niespodziewanie jak się pojawiła. Nie zmieniła tego

przekonania nawet po rozmowach z siostrami i ich mężami, którzy usilnie próbowali

42

wybić jej z głowy takie nastawienie. Poszła na uniwersytet i nie zmarnowała ani jednej

chwili. Studiowała pilnie, żeby zdobyć zawód i jednocześnie pracowała, nie pozwalając

sobie na luksus życia z pieniędzy w banku. Wypłacano jej, co prawda, procenty, ale

Colleen rzadko z nich korzystała. Nie raz słyszała od Ramseyów o kobietach polujących

na bogatych mężów. Zwykle gratulowali sobie, że nie dali się złapać łowczyniom fortun.

Ale aż do tej chwili Colleen nie zdawała sobie sprawy, że sama może stać się ofiarą

podobnej intrygi. Wyjść za mąż za kogoś, kto poślubi ją po prostu w wyniku zimnej

kalkulacji, dla konta bankowego... Przeszły jej ciarki po plecach.

Do niczego podobnego nie dojdzie - przyrzekła sobie solennie. Być może dotąd nie była

świadoma niebezpieczeństwa, ale teraz Jack mimowolnie otworzył jej oczy. Dzięki Bogu,

zrobił to w porę.

- Wyglądasz jak bojowniczka ruchu na rzecz praw zwierząt przed sklepem futrzarskim. -

Jack jak zwykle prawił złośliwości. - Rozumiem, że nie aprobujesz finansowej strony

moich planów małżeńskich

Zgorszona mina Colleen tylko go rozbawiła, co spotęgowało wzburzenie dziewczyny.

- Oczywiście, że nie. Już wiesz, jak czuje się człowiek wykorzystany dla pieniędzy.

Twoja żona postąpiła tak z tobą. Nie pojmuję, jak mogłeś choćby pomyśleć o zrobieniu

tego samego komuś innemu.

Uśmiech na twarzy Jacka przybladł.

- Umówiliśmy się, że będziesz grała rolę mojej dziewczyny, a nie spowiednika, więc

oszczędź sobie kazań. A żeby wszystko było jasne, to dowiedz się, że moja eks-żona nie

wyszła za mnie dla pieniędzy. - Skrzywił się. - Wyszła za gwiazdę sportu, bo to dawało jej

wstęp do wielkiego świata sław futbolu. Kiedy to się skończyło, odeszła.

- I wtedy skończyły się też pieniądze - uściśliła Colleen, choć Jack sprawiał wrażenie,

jakby za chwilę miał ją udusić. Nie zamierzała pozwolić mu przemilczeć tej prawdy.

W pokoju zaległa gęsta, pełna napięcia cisza; atmosfera stała się nie do wytrzymania.

Kiedy Nicola, opatulona w szlafrok kąpielowy i z ręcznikiem okręcanym wokół głowy,

wpadła do salonu, Colleen wydała ciche westchnienie ulgi.

- Colleen, dzwonił ktoś do mnie, kiedy się kąpałam? - zapytała z miejsca.

- Dzwonił Kamal. Powiedział, że wpadnie po ciebie za godzinę.

43

- Za godzinę! - wrzasnęła przeraźliwie. - Nie zdążę się przygotować. - Zniknęła w swojej

sypialni.

- To była Nicola - zwróciła się Colleen do Jacka. - Przedstawiłabym cię, ale...

- Rozumiem. Za godzinę przybywa Kamal, każda sekunda jest droga. A propos, kto to

jest?

- Stażysta na chirurgii w Szpitalu Dziecięcym, a poza tym zwiastun wojny ormiańsko-

azerbejdżańskiej w Buffalo.

- Co?

Wyjaśniła mu patriotyczne poglądy Shakarianów, następnie historię związku Nicoli z

Turkiem Kemalem i perspektywy nowego romansu z Kamalem Veli.

- Rodzina! - Jack wyrzucił ramiona w górę. - Nie można bez niej żyć, ale jest o niebo

łatwiej, kiedy mieszka tysiąc kilometrów od granic twego miasta.

- Nawet wtedy nie daje o sobie zapomnieć - wtrąciła Colleen. - Nasza dzisiejsza kolacja,

czyż to nie kliniczny przypadek?

Spojrzeli na siebie.

- Mam wiać płaszcz? - spytała Colleen, celowo zmieniając temat. Dyskusja o

pieniądzach, małżeństwie i seksie stawała się zbyt niebezpieczna. - Po południu było dość

ciepło, ale teraz już prawie noc i ten wiatr...

- Daj spokój, mamy świetną pogodę. Zostaw płaszcz.

Przebiegł po niej oczyma. Ubrała się elegancko i ze smakiem, tak jak powinna się ubrać

dziewczyna idąca na spotkanie z matką narzeczonego: dwuczęściowy komplet z

kremowego jedwabiu w jasnoniebieskie groszki. Bardzo skromny dekolt, rękawy do łokci

i krótka, marszczona spódniczka.

Matce i ciotkom jej wygląd nie wyda się seksowny: to jego rozpasana wyobraźnia

wywołała przeszywającą go na wskroś falę pożądania. Nie potrafił się opanować, by nie

przyglądać się jej kształtnym nogom w zwykłych kremowych rajstopach i

jasnoniebieskich pantofelkach na wysokim obcasie. Przyłapał się na rozmyślaniu, co też

ona nosi pod spodem i serce zabiło mu mocniej.

Czy założyła zmysłową, skąpą bieliznę, reklamowaną w sex-shopach? A może wolała

staromodne tasiemki i koronki, które na swój sposób mogą być równie kuszące jak krótkie

i przezroczyste haleczki? Oblizał nagle wyschnięte wargi.

44

Nic z tego. Powinien przypomnieć sobie, że zdecydował się wytrzymać cały wieczór z

purytanką o beznadziejnie niedzisiejszych poglądach tylko po to, by wyprowadzić w pole

matkę i jej siostry.

- Nie znoszę eleganckich ciuchów - jęknął i dla potwierdzenia tych słów ściągnął

ramiona do tyłu, jakby próbował walczyć z nienawistną mu marynarką.

- Przypominasz mi moich małych kuzynów. Connora i Christophera, którym kazano

założyć niedzielne garniturki. - Colleen uśmiechnęła się na to wspomnienie. - Nienawidzą

eleganckich ciuchów tak samo jak ty.

Na tym jednak kończyło się podobieństwo do małych łobuziaków. W Jacku nie było nic

dziecinnego. Wręcz przeciwnie - pomyślała Colleen, a jej puls nagle przyśpieszył. Po raz

pierwszy widziała go w garniturze. Wyglądał w nim niewiarygodnie wspaniale, roztaczał

wokół siebie szczególną aurę bez względu na swój strój. Colleen poczuła, jak jej ciało

ogarnia mimowolne podniecenie.

Skarciła się w duchu. Przecież ten łowca posagów powinien wzbudzać nudności, a nie

przyśpieszone bicie serca. Pojedzie na tę kolację, bo tak obiecała. Będzie miła i uprzejma,

ale na tym koniec. I już nigdy, ale to nigdy więcej nie popełni błędu i nie da się zaprosić

temu gorylowi na randkę. Za żadne skarby.

Jack jeszcze raz przygładził krawat, a twarz Colleen rozjaśnił przesłodzony uśmiech.

- Jestem pewna, że twojej matce i ciotkom spodoba się, że założyłeś garnitur, szczególnie

jeśli wiedzą, jaka to dla ciebie tortura.

Jack nachmurzył się znowu. Kiedy się śmiała, w jej lewym policzku ukazywał się

dołeczek. Boże, jest zbyt pociągająca. Ma miękkie, kuszące usta, bardzo wyraziste, i

wielkie brązowe oczy. Urzekł go ich blask i czujne inteligentne spojrzenie. Zastanawiał

się, jak wyglądałyby te oczy rozpalone namiętnością lub senne po spełnieniu.

Ciało Jacka przeszył mocny tętniący ból niepohamowanej żądzy. Zmusił się do powrotu

z gwiazd na ziemię: przecież ta dziewczyna liczy sobie całe dziesięć lat mniej niż on. Kie-

dy brał ślub z Donną, Colleen chodziła jeszcze do podstawówki.

Mimo to nadal wpatrywał się chmurnymi oczami w łagodne, tak bardzo kobiece

krzywizny jej figury. Nieskuteczność tej argumentacji polegała na tym, że Colleen w

niczym nie przypominała smarkatej uczennicy. Stała przed nim dorosła, w pełni dojrzała i

piękna kobieta. A także niebezpieczna, bo hołdująca zupełnie innym wartościom niż on.

45

Raptem Jacka ogarnęła wściekłość na Colleen. To uczucie było konieczne dla zachowania

między nimi dystansu.

- Mam tylko jeden garnitur, właśnie ten. Noszę go chyba wyłącznie na pogrzeby - dodał

ponuro.

- Widzisz jakieś podobieństwo między kolacją w moim towarzystwie i pogrzebem? -

Sądząc po sposobie, w jaki to wypowiedziała, nie należało uznać tego za żart. - Cóż,

zakarbuj sobie w pamięci, że wyświadczam ci grzeczność i nic poza tym - wyrzuciła z

siebie Colleen. Ostatni raz przeczesała włosy, po czym wsunęła szczotkę do torebki obok

szminki i portmonetki.

Jack przyglądał się złotym kaskadom jej włosów oczami błyszczące i pełne wargi. Chęć

dotknięcia Colleen stała się tak ogromna, że sprawiła mu ból.

- Chodźmy już - zarządził. - To prawie pół godziny jazdy stąd. Jeszcze chwila, a z

pewnością się spóźnimy.

Zbiegł po schodach, wyprzedzając ją o kilka metrów. Wypadł przez drzwi pozwalając, by

zatrzasnęły się przed nosem Colleen, która z wyrazem niesmaku na twarzy pchnęła je i

podążyła jego śladem na parking. Jack wskoczył do swego sportowego czarnego pontiaca,

usadowił się za kierownicą i uderzył w klakson, żeby ponaglić gramolącą się po wysy-

panej żwirem ścieżce Colleen, której wysokie i cienkie obcasy uniemożliwiały szybki

krok.

Wiał wiatr, a temperatura najwyraźniej spadła o dziesięć stopni. Colleen trzęsła się z

zimna. Niewątpliwie, powinna była wziąć płaszcz, ale on poradził zostawić go w domu.

Świetna pogoda, tak powiedział. Pewnie dla niedźwiedzi polarnych!

Nie zadał sobie nawet trudu, żeby się przechylić w fotelu i otworzyć przed nią drzwi.

Oczy Colleen zaczęły miotać błyskawice, kiedy sama otwierała drzwi i wsiadała do samo-

chodu. W tej samej chwili rozpaczliwie złapała jakiś uchwyt, ponieważ Jack natychmiast

włączył silnik i ruszył do przodu. Colleen rzuciło na przednią szybę, aż wsparła się o nią

obiema rękami. Posłała mu mordercze spojrzenie. Ten człowiek ma maniery

neandertalczyka.

- Twoje szczęście, że to randka na niby, bo inaczej już by się skończyła - wypaliła.

- Zaczniemy nasze przedstawienie nie wcześniej, niż ujrzysz moją matkę i ciotki. - Jack

zdawał sobie sprawę, że zachowuje się obrzydliwie. Z powodów, których nie chciało mu

46

się zgłębiać, nie odważył się zmienić postępowania.

- Nicola uważa, że to bardzo głupi pomysł - powiedziała Colleen drętwo. - Mówi, że

nikogo nie oszukamy, że nie można udawać tego, czego się nie czuje.

- Nieprawda. Czytałaś kiedyś Williama Jamesa? James twierdzi, że to działania kierują

uczuciami, a nie odwrotnie.

Colleen uniosła brwi.

- Więc jeśli zachowujemy się tak, jakbyśmy byli zakochani, to w końcu naprawdę się

pokochamy? - Zrobiła zdziwioną minę. - Chyba powinniśmy zmienić plany. Nie chcę się

zakochać w pozbawionym ludzkich uczuć łowcy posagów.

- A ja nie zamierzam tracić głowy dla naiwnej dziewicy bez posagu. Na przekór

Williamowi Jamesowi jesteśmy nawzajem uodpornieni na siebie.

Nigdy przedtem Colleen nie spotkała nikogo o równie skostniałych poglądach.

Jack zatrzymał samochód na czerwonym świetle i posłał współpasażerze chłodne,

taksujące spojrzenie.

- Nie próbuj się teraz wycofać, Colleen. Zgodziłaś się odegrać rolę mojej słodkiej

narzeczonej i zrobisz to. I masz być przekonująca, moja panno.

- Zaczyna to wyglądać nie na przysługę, a bardziej na wykonywanie rozkazów. Ja nic nie

muszę, Jack. W pracy jesteś moim szefem, a i tam tylko wtedy, gdy piszę felietony, do

czego mnie zresztą nie dopuszczasz.

- Mam w zapasie dziesięć gotowych artykułów, zatem na razie nie potrzebuję asystentki.

- Założę się, że nigdy nie będziesz potrzebował. W ogóle nie zamierzasz kiedykolwiek

dopuścić mnie do swojej rubryki, dlatego zawsze będziesz trzymał kilka felietonów niby

na zapas.

- Zgadłaś. Dlaczego więc nie pójdziesz do Kazorowskiego i nie poprosisz o stały

przydział w redakcji dodatku dla kobiet?

- Dodatek dla kobiet nie istnieje już od jakichś dwudziestu lat - odcięła się Colleen.

- A, tak. Przemianowali go na Twój Styl czy inny Styl Życia, i to ma jakoby interesować

wszystkich. Tyle że nie interesuje. Nadal czytają te bzdury tylko kobiety.

- Mylisz się, ale nie zamierzam tracić energii na dyskusje z tobą. - Ten facet posiada

wyjątkowy dar drażnienia jej na sto różnych sposobów. Najlepiej zrobi, jeśli zacznie go

ignorować. Umyślnie odwróciła głowę ku oknu.

47

Jednocześnie założyła nogę na nogę. Na ułamek sekundy oczom Jacka ukazał się rąbek

białej koronkowej halki. Usłyszał też cichy szelest, który wydały ocierające się o siebie

uda w nylonowych pończochach. Tętno znów przyśpieszyło i na nowo wezbrało w nim

pożądanie. Po raz nie wiadomo który pogrążył się w świecie marzeń erotycznych z

Colleen Brady w roli głównej.

Pragnął jej, nie mógł dłużej temu zaprzeczać, ale nie mógł też jej mieć, bo Colleen nie

należy do gatunku kobiet uznających seks bez miłości za rzecz właściwą. Tylko pewien

typ dziewczyn z werwą zgadza się na taki układ: sympatyczne małe dziewice snują sieci

gęstsze niż pająki. Ich nadzieje, ich pragnienie miłości, oddania, małżeństwa i posiadania

dzieci wiążą mężczyznę silniej niż stalowe liny.

Pomyślał o wolności i niezależności, które tak bardzo sobie cenił, o planach ożenku z

bogatą kobietą. Ewentualna zażyłość z Colleen Brady wykluczyłaby i jedno, i drugie. A

jednak siedział za kierownicą, z trudem dusząc w sobie głód jej ciała. Dzisiejszy wieczór

był dużym błędem, widział to wyraźnie już teraz.

- Wiesz, może twoja przyjaciółka ma trochę racji. Jak mogę... - urwał w pół zdania. Jak

mogę zachowywać się jak dżentelmen, jeżeli przez cały czas chcę tylko jednego: zerwać z

niej tę jedwabną sukienkę!...

Powstrzymał się od zakończenia tej niebezpiecznej myśli. Na szczęście zapaliło się

zielone światło i musiał zająć się prowadzeniem samochodu.

- Chciałeś zapytać, jak możesz się zachowywać, jakbyś mnie kochał, skoro mnie nawet

nie lubisz? - podpowiedziała mu Colleen. - Zanosi się na to, że drogą doświadczeń prakty-

cznych obalimy teorię Williama Jamesa.

Jack nie palił się, by wyjaśniać teraz zawiłości miotających nim emocji. Nie podaje się

wrogowi oręża!

- Co za śmieszna sytuacja - mruknął. - Udawać miłość do kogoś, kto nie jest w moim

typie i nigdy nie będzie, nie mogę być, nie mógłbym być...

Uświadomił sobie, że przesadził z lamentowaniem i momentalnie ucichł. Co za ulga, że

Colleen nie dokończyła zdania jakąś kąśliwą uwagą. W nagłym olśnieniu pojął, że nie

dostrzegła prawdziwego sensu jego słów, bo nie zdawała sobie sprawy z siły swej

kobiecości. Colleen Brady codziennie przeglądała się w lustrze i na pewno wie, że jest

atrakcyjna, ale nie ma pojęcia, jak bardzo zmysłową posiada urodę. Jest niewinna, nie

48

rozbudzona i zupełnie nieświadoma tego, że mężczyzna może pożądać jej tak mocno, jak

on w tej chwili.

Na szczęście dla niego! Jack westchnął z ulgą.

Colleen słysząc westchnienie, wzięła je za wyraz zniecierpliwienia i zdenerwowania tą

„śmieszną sytuacją”.

- Przecież to twój pomysł, nie mój, ta dzisiejsza maskarada, pamiętasz jeszcze? -

powiedziała. - Jeżeli się rozmyśliłeś, to ja się nie obrażę. Możesz odwieźć mnie do domu.

Mam coś do zrobienia dziś wieczorem.

- Mianowicie co? Randka z następnym nieznajomym, który nie mówi po angielsku i

zasypia z nosem w talerzu?

Colleen zachmurzyła się. Niepotrzebnie opowiedziała mu tę historię.

- Sądzisz, że nie mogłabym wyjść z kimś, kogo znam i kto mnie lubi?

Pewnie, że to możliwe. Bardzo możliwe. Ta wizja przyprawiła go o kolejną falę

wściekłości, sączącej się z nerwów do mięśni. Którą to wściekłość postanowił wylać na

Colleen.

- Być może się mylę, ale z tego, co wiem, miałaś w Buffalo zaledwie dwie randki i obie

na ślepo. Pierwsza z tą śpiącą królewną z Afganistanu, druga to nasza dzisiejsza maska-

rada. Małe dziewice o średniowiecznych poglądach nie liczą się na giełdzie, nie

wiedziałaś o tym?

Colleen uniosła podbródek ruchem pełnym dostojeństwa i gracji. Ostatnia uwaga ubodła

ją, ale nie da tego po sobie poznać.

- Ten chłopak pochodzi z Pakistanu, a nie z Afganistanu - rzekła wyniośle.

- Niech będzie. Przyznaję się do pomyłki.

Jechali w milczeniu przez parę chwil, które zdawały się wiecznością, choć zegar na desce

rozdzielczej odmierzył niecałe dziesięć minut.

- W takim razie co chciałabyś dziś robić? - zapytał w końcu Jack. Jego głos niemal

odbijał się echem wśród zalegającej wkoło ciszy.

- Pracować - odparła od razu Colleen. Milczenie dało się jej we znaki. Sama miała ochotę

je przerwać, ale nie wiedziała, jak się do tego zabrać. - Po południu obejrzałam Krwawą

betoniarkę i nie skończyłam jeszcze recenzji do jutrzejszego wydania.

- Krwawą betoniarka. - Jack uśmiechnął się wbrew sobie. - Żartujesz, tak?

49

- Chciałabym. To się składa ze stu jedenastu minut wypełnionych krwią, flakami i

urwanymi kończynami. Żadnej akcji, żadnych efektów specjalnych, tylko scena za sceną

zwariowana betoniarka i jej ofiary. Nie grzeszę wiedzą w dziedzinie krytyki filmowej, ale

nie trzeba być krytykiem, żeby uznać ten film za jedną wielką ohydę.

- Zwariowana betoniarka idzie na całość, co? Z pewnością zrobi furorę wśród

niedorozwiniętych nastolatków. Mam nadzieję, że zrecenzujesz Krwawą betoniarkę 2, a

potem 3 i 4. Hej, oni to mogą ciągnąć w nieskończoność.

Colleen jęknęła. Jack zarechotał głośno.

- Przed nami Tęczowy Most - oznajmił, zatrzymując samochód. - Granica Stanów

Zjednoczonych i Kanady.

Colleen rozejrzała się wokoło z niekłamanym zaciekawieniem.

- Nigdy nie wyjeżdżałam za granicę, nawet do Meksyku, kiedy mieszkałam w Teksasie.

Nie mogę się doczekać widoku Niagary.

Jack wychował się w Buffalo i traktował wodospady jako rzecz całkiem zwyczajną, ale

pokazując je gościom spoza miasta odczuwał coś na kształt lokalnego patriotyzmu i dumy.

- Kiedy się patrzy na Niagarę po raz pierwszy, to zawsze robi wrażenie. Z restauracji

zobaczysz wodospady po obu stronach granicy.

Strażnik graniczny machnął tylko ręką, więc wjechali na wysoki most łączący

miejscowość Niagara Falls w Stanach z miejscowością Niagara Falls w Kanadzie. Z

parkingu, na który skręcili, był doskonale widoczny wodospad kanadyjski,

przypominający kształtem podkowę.

- Niewiarygodne! Wspaniałe! - zachwycała się Colleen w drodze do restauracji

hotelowej.

Jack chwycił dziewczynę za nadgarstek i wprowadził do windy.

- Ze szczytu zobaczysz więcej.

Oprócz nich w windzie nie było nikogo. Colleen szybko zerknęła na swoją dłoń

uwięzioną między długimi palcami Jacka. Mężczyzna o jego wzroście i sile mógł zrobić z

nią wszystko, co chciał. Trwający krótką chwilę brak kontroli nad własnymi odczuciami

zaowocował intrygującym podekscytowaniem, którego źródło tkwiło w kobiecej słabości.

Natychmiast udzieliła sobie nagany. Żyje w końcu dwudziestego wieku i nie powinna

szukać romantyzmu na poziomie jaskiniowców. Poza tym ten szczególny jaskiniowiec

50

choruje na ciężki przypadek gorączki złota.

Dlaczego więc tak ją fascynuje? Colleen rozpaczliwie próbowała znaleźć odpowiedź.

Miał więcej wad niż jakikolwiek mężczyzna, którego dotąd znała: arogancki, nieuprzejmy,

złośliwy... a jednak zawsze, kiedy rzucał jej jakiś ochłap, zapominała o ciągle tlącej się

między nimi wrogości i nie wiedzieć czemu brała wszystko za dobrą monetę.

Kiedy zamknęły się drzwi i winda ruszyła ostro w górę, Jack nadal ściskał jej nadgarstek.

- Boli mnie ręka - rzekła chłodno Colleen. Chociaż wcale nie bolała. Tylko to

niewymowne napięcie, które spinało klamrą całe ciało, popchnęło ją do kłamstwa.

- Naprawdę? - spytał niskim gardłowym głosem. Rozluźnił nieco palce i powoli zaczął

wodzić kciukiem wzdłuż jej dłoni.

W dole brzucha Colleen poczuła nagle silny ucisk.

- Nie...- wykrztusiła.

- Drży ci ręka, Colleen. - Jack splótł swoje palce z palcami dziewczyny. - Ciekaw jestem,

dlaczego?

- Pewnie dlatego, że miewam napady klaustrofobii, czasami także w windzie.

- Bardzo dobrze, Colleen! - Jack zaśmiał się z uznaniem. - Szybko myślisz. Mam wiele

szacunku dla takich umiejętności.

Spojrzał na nią z góry. Delikatna skóra zaczęła pokrywać się rumieńcem. Trzymając ją za

rękę, mógł nawet wyczuć przyśpieszone tętno. Był zbyt doświadczony, by nie zauważyć

pewnych subtelnych oznak i nie odczytać ich właściwie: jako zwiastunów budzącego się

pożądania. W odpowiedzi w lędźwiach poczęła pulsować, nie mająca szans na spełnienie,

żądza.

- Chyba już czas, żeby wejść w role. - Czarne oczy błyszczały jak dwie świece. - Co

zrobiłaby para śmiertelnie zakochanych ludzi, gdyby znalazła się sam na sam w windzie?

- Porozmawiałaby - brzmiała szybka odpowiedź. - Ona denerwowałaby się przed

spotkaniem z jego rodziną, więc on próbowałby podtrzymać ją na duchu.

- Błąd, Colleen. - Jak może być rozzłoszczony i podniecony zarazem? W dodatku jedno

tylko potęguje drugie. - Nic dziwnego, że nadal cieszysz się dziewictwem. Kobieta nie

pozbawiona choćby odrobiny uczuć wiedziałaby, kiedy trzeba przestać gadać i zacząć...

- Obmacywanie? - Naburmuszyła się. - Być może brak mi odrobiny namiętności, ale za

to mam sporo rozsądku. Nie zamierzam obściskiwać się z tobą w windzie, wiedząc na

51

twój temat to, co wiem.

- A co takiego o mnie wiesz?

- Że wykorzystujesz kobiety i że tyle w tobie głębi i czułości, co w... scenariuszu

Krwawej betoniarki

Jack zaniósł się śmiechem.

- Mała kaczuszka przystępuje do kontrataku. Pewnie powinienem się obrazić, ale zbyt

doceniam twą pomysłowość. Raczono mnie już porównaniem mojej osoby do szczura i

węża, ale pierwszy raz w życiu ktoś mnie nazwał...

- Próbowałam skruszyć trochę twoje wybujałe ego, a nie dawać ci powód do śmiechu -

przerwała Colleen, unosząc brwi.

- A ja potraktowałem to jako dowcip, a nie obelgę. Biedna Colleen.

Winda zatrzymała się.

- Proszę. - Jack ujął Colleen pod rękę i podprowadził do oszklonych drzwi. Otworzył je

przed nią i przytrzymał, dopóki nie weszła do środka, po czym podążył za nią.

- Z pewnością patrzy na nas twoja mama - zauważyła sucho Colleen. - Inaczej wbiegłbyś

przede mną i puścił mi drzwi prosto w twarz.

- Siedzi przy stoliku z lewej strony i obserwuje każdy nasz krok - wycedził przez

zaciśnięte zęby Jack, uśmiechając się z przymusem. - Mama jest w czerwonej sukience,

ciocia Judy na niebiesko, a ciocia Dorothy na żółto.

- Pewnie ubrały się tak celowo, żebym ich bez przerwy nie myliła.

Wymuszony uśmiech Jacka przekształcił się w naturalny.

- Przestań, Colleen. Masz być ujmująca, a nie dowcipna.

- Aha, więc powinnam trzepotać rzęsami, wzdychać i rzucać ci powłóczyste spojrzenia?

- Tak, coś w tym rodzaju.

- W takim razie czeka mnie bardzo długi wieczór.

- Colleen, umówiliśmy się, że odegramy zakochaną parę, pamiętasz? To oznacza, że

znamy się dłużej niż kilka dni. Gdyby cię o to zapytały, powiedz, że mieszkasz w Buffalo

od paru miesięcy.

- A dokładnie? - właśnie podchodzili do stolika. Oczekujące ich starsze panie wstały i

pośpieszyły naprzeciw.

- Nie wiem. Pół roku? Rok? - zdążył szepnąć Jack, zanim ciocia Judy, ta na niebiesko,

52

chwyciła ich kolejno w niedźwiedzi uścisk.

Jack dokonał prezentacji, a potem przez chwilę wszyscy stali i starali się nawiązać

rozmowę. Nikt z pozostałych gości nie zwracał na nich uwagi: zawitali tu głównie turyści,

którzy wędrowali od okna do okna i fotografowali wodospad. Po drugiej stronie sali, przy

długim stole, siedziała grupa dzieciaków i zabawiała się wydawaniem straszliwych

wrzasków. Tak jak przewidywał, starsze panie zakochały się w Colleen od pierwszego

wejrzenia. A Colleen była czarująca, uśmiechnięta, słodka i naturalna i udzielała

najwłaściwszych odpowiedzi.

- Ona jest kochana, Jack! - wykrzyknęła ciocia Dorothy.- Po prostu ujmująca.

Matka promieniała.

- Zupełnie inna niż Don...

- Helen, nie wracajmy do przeszłości - upomniała siostrę Judy. Zniżyła głos do szeptu,

który i tak słyszalny był dla wszystkich. - Nie wiemy, co ona wie, no, wiecie o czym.

- Och, wiem wszystko o Donnie, tej zapalonej miłośniczce futbolu. - Na obliczu Colleen

malował się niewinny uśmieszek.

Usłyszała, że Jack wstrzymał oddech i uśmiechnęła się szerzej.

- Jack opowiadał mi ze szczegółami o swym małżeństwie i rozwodzie.

Helen Blackledge przysunęła się bliżej.

- Tak bardzo martwiłyśmy się o niego po tym, co... - szepnęła konspiracyjnie.

- Mamo - przerwał Jack ostro. Posłał Colleen zdesperowane spojrzenie. W jej oczach

natomiast pojawiły się iskierki, jak gdyby siłą powstrzymywała się od śmiechu. Zacisnął

zęby. - Może byśmy usiedli?

Helen wzięła Colleen za rękę.

- Usiądź tutaj, kochanie, między mną i Jackiem. - Wszyscy zajęli miejsca przy stoliku

pod oknem. - Czy pochodzisz z Buffalo? Jak poznałaś Jacka? - Pani Helen strzelała pyta-

niami jak karabin maszynowy.

Zanim Colleen zdołała cokolwiek powiedzieć, do przesłuchania włączyła się ciocia

Dorothy.

- Od jak dawna się spotykacie?

- Od sześciu miesięcy - odparła Colleen.

- Od roku - powiedział Jack dokładnie w tej samej chwili. Zerknęli na siebie,

53

wymieniając zbolałe spojrzenia.

- No to pół roku czy rok? Nie rozumiem - drążyła ciocia Judy.

Talent Jacka do wymyślania romansów wystarczył tylko na początek, a teraz opuścił go

zupełnie. Chwycił szklankę z wodą i zajął się opróżnianiem zawartości.

Colleen na moment się wyprostowała, po czym pochyliła się nad stolikiem.

- Cóż, to zależy. Jack wyznał mi, że zakochał się we mnie od pierwszego wejrzenia,

kiedy spotkaliśmy się w redakcji. Czyli właśnie rok temu, zaraz po moim przyjeździe do

Buffalo. - Jej aksamitne oczy lśniły. - Tylko że przez sześć miesięcy nie miał odwagi

zaprosić mnie na randkę, więc ja liczę od naszej pierwszej wspólnej kolacji pół roku temu.

Jack prawie zakrztusił się wodą.

- Colleen - syknął ostrzegawczo.

- Zawsze się wstydzi, kiedy opowiadam tę historię, bo nigdy przedtem nie był nieśmiały

wobec kobiet - ciągnęła Colleen wesoło.

- Mogłam się tego domyślić! - wykrzyknęła triumfalnie ciocia Dorothy. - Całe życie

wiedziałam, że gdy nasz Jack się zakocha, przestanie udawać napuszonego koguta.

- Och, nie, przy mnie nigdy nie udaje napuszonego koguta - zaprzeczyła gorąco Colleen.

- Jest czuły, uprzejmy i opiekuńczy. - Szukała innych epitetów na określenie mężczyzny

marzeń każdej feministki, a dla Jacka zmory z koszmarnych snów.

- Czuły, uprzejmy i opiekuńczy - powtórzył jak echo Jack. Wyglądał na przerażonego.

Colleen ukazała zęby w uśmiechu. Jack uniósł brwi.

- Poza tym jest taki troskliwy i nigdy nie zapomina o okazjach - kontynuowała swą

litanię Colleen. - Przynosi mi kwiaty i czekoladki, czasem małe prezenciki i... zdarza mu

się płakać w kinie - zakończyła niespodziewanie.

- Płakać?! - wrzasnął kompletnie znokautowany Jack. - Ja? - Mama i ciocie wpatrywały

się w niego z zainteresowaniem, więc zmusił się do krzywego uśmiechu. - Oto moja mała

Colleen, uwielbia stroić sobie żarty. Dobrze wiecie, że ostatni raz płakałem w przedszkolu.

- Jest taki wrażliwy, tylko wstydzi się do tego przyznać - poczyniła wyznanie Colleen.

- Tak się cieszę, że przy tobie nauczył się okazywać uczucia, Colleen - rzekła matka

Jacka poważnym tonem. - Jego ojciec był wspaniałym człowiekiem, ale wierzył nie-

złomnie w teorię, według której płacz przystoi wyłącznie kobiecie. Jack naśladował go od

czwartego roku życia. Nie płakał nawet na pogrzebie ojca trzynaście lat temu. „Tatuś nie

54

chciałby żebym płakał” - powiedział mi.

- Nie ukrywamy przed sobą naszych uczuć - uspokoiła ją Colleen. - Przenigdy. -

Zignorowała Jacka, który kopnął ją pod stołem.

Trzy starsze panie na moment oniemiały z zachwytu, po czym jęły szczebiotać jedna

przez drugą o swoim przekonaniu, że odpowiednia dziewczyna będzie umiała się przebić

przez mur obojętności drogiego małego Jacka. Skoro udało się to Colleen, trudno marzyć

o lepszej partnerce dla niego.

Z rogu sali dobiegły ich pierwsze dźwięki muzyki tanecznej, granej przez mały zespół

instrumentalny. Zaczęli grać dokładnie w przerwie między przekąskami i głównym da-

niem.

- Przecież to moja ulubiona piosenka - rzekła rozmarzonym tonem Helen Blackledge. -

Dama w czerwieni. Taka romantyczna, taka wzruszająca.

- Sentymentalna, głupia i banalna - mruknął Jack pod nosem.

Colleen z ledwością stłumiła chichot.

- Oho, dają o sobie znać różnice pokoleniowe.

- Colleen, Jack, powinniście pójść zatańczyć - zarządziła ciocia Dorothy. - Świece,

muzyka, Niagara w tle... czy można sobie wyobrazić lepszą atmosferę?

- Niestety, Colleen cierpi na ból w kolanie - odpowiedział gładko Jack. - Nie może

tańczyć.

Colleen wstała.

- Pamiętasz te gorące kompresy i tabletki od doktora Johnsona? Bardzo mi pomogły,

kolano jest jak nowe. Chodźmy.

- Nic z tego - warknął Jack.

- Przecież tak świetnie tańczysz, Jack - zaprotestowała matka. - Brałeś lekcje w Akademii

Tańca panny Wilcroft. Chyba od szóstej klasy nie widziałam cię tańczącego - dodała

smutno.

- Rusz się, Jack, tylko jeden taniec - włączyła się Colleen, ciągnąc go za rękaw

marynarki. Miała przy tym dość szatańskie błyski w oczach. - Na pewno przypomnisz

sobie parę kroków, jeśli dobrze poszperasz w pamięci.

- Och, do diabła. - Jack rzucił serwetkę na stół i wstając, z impetem odsunął krzesło. -

Jeden taniec, a potem nie chcę nawet słyszeć tego słowa.

55

5

- Cały czas robisz ze mnie zaślinionego mięczaka! Aż tak cię to bawi? - wypalił Jack,

otaczając Colleen ramieniem. - Wyglądasz na zadowoloną z siebie.

- Lubię uszczęśliwiać ludzi. Popatrz na mnie, Jack. - Colleen uśmiechnęła się i

pomachała w stronę rozradowanej trójki. Starsze panie odpowiedziały tym samym. - Więc

brałeś lekcje tańca? - Pokręciła głową i zachichotała. - Całkiem nieźle ci idzie. Panna

Wilcroft byłaby z ciebie dumna.

Tańczyli w sposób tradycyjny. Ona oparła lewą rękę na jego ramieniu, a prawą wsunęła

mu w dłoń. Jack obejmował ją lekko potężnym ramieniem. Ich ciała nie stykały się, wła-

ściwie w odstęp między nimi z łatwością, wszedłby ktoś trzeci.

- Panna Wilcroft wyglądała jak stupięćdziesięciokilogramowy orangutan, a jej lekcje

ledwo znosiłem. Wyobraź sobie chłopca, który żyje i oddycha tylko sportem, w sali ba-

lowej. Tak mi to dało w kość, że przez wiele lat nienawidziłem tańca. Dopiero później

zorientowałem się, że wolny taniec pomaga zaciągnąć kobietę do łóżka.

Jack wyczuł jej napięcie i uśmiechnął się triumfująco. Znęcała się nad nim niemiłosiernie

i to w obecności matki i ciotek, więc teraz nadszedł czas na staromodną słodką zemstę.

- Oczywiście to, co robimy w tej chwili, nie przypomina moich zwykłych lubieżnych

numerów. Mam ci pokazać różnicę?

- Lubieżnych numerów? - Serce podskoczyło jej w piersi. — Nie! Patrzą na nas!

- Chciałaś uszczęśliwiać ludzi - przypomniał jej Jack. - W takim razie nasza spragniona

romantyzmu widownia dostanie zamiast tego dużą porcję namiętności.

Jednym ruchem przyciągnął ją do siebie. Pragnął tulić tę dziewczynę, a jeden taniec,

nawet pod okiem rodziny, nie stanowił żadnego niebezpieczeństwa.

- Zarzuć mi ręce na szyję - zarządził, a sam oplótł mocno rękoma jej talię.

Nie miała wyboru, musiała się podporządkować. Skonstatowała ten fakt z niejakim

przestrachem, bo objęta została tak silnie, że trudno byłoby wcisnąć pomiędzy nich

choćby szpilkę. Nie mogła pozwolić rękom, by zwisały swobodnie po bokach, jeśli wolała

uniknąć długiego tłumaczenia się przed widownią w postaci trzech starszych pań. Czując

to samo, co czuje mysz złapana w pułapkę, z wahaniem oparła ręce na jego barkach, nie

ważąc się jednak go objąć.

Tańczyli tak przytuleni, że nie pozostał ani jeden wolny skrawek jej ciała, który by nie

56

dotykał ciała Jacka. Colleen ze świstem wciągnęła powietrze. Jack napierał na nią twar-

dymi mięśniami, gorącym oddechem ogrzewał jej włosy.

- Rozluźnij się - szepnął Jack prosto w ucho Colleen. - Za bardzo się napinasz. Mam

wrażenie, że tańczę ze szczotką do podłogi. No, prawie - poprawił się chichocząc. - Jesteś

za miękka i zbyt zaokrąglona tu i ówdzie jak na szczotkę. Tak czy inaczej, powinnaś się

rozluźnić.

- Ja... ja zawsze sztywnieję na parkiecie - wymamrotała Colleen. Jack wydawał się jej

taki wysoki, silny i taki ciepły. Ledwie oparła się niepokojącemu pragnieniu, by opuścić

powieki i stopnieć w jego potężnych ramionach. Potknęła się lekko, a Jack troskliwie objął

ją jeszcze mocniej.

- Nie tańczę za dobrze. Wciąż się martwię, że w końcu zacznę komuś deptać po palcach.

- Nigdy nie była ślamazarna i nigdy nie miała trudności z wolnym tańcem, aż do dzisiaj.

Za to nabyła chyba zdolność prowokowania, bo ostra szpilka jej pantofla prawie przeszyła

na wylot stopę Jacka, który zdążył zwinnie uskoczyć w bok. - No widzisz? - spytała z

nerwowym śmiechem.

Czekała, aż nazwie ją słonicą z dwiema lewymi nogami. Ostatnią rzeczą, której mogła

się spodziewać, było to, że objął dłonią jej szyję i zaczął delikatnie masować kręgosłup.

- Dobrze ci idzie - mruknął ciepłym głosem. Ręką opartą na jej biodrze uciskał wrażliwe

miejsce na plecach. Colleen dotąd nie uświadamiała sobie jego istnienia, ale najwyraźniej

należało ono do niezwykle erogennych. Poczuła się tak, jakby zewsząd otoczyły ją

płomienie.

W rzeczywistości każdy nerw jej ciała odpowiadał na tę szczególną pieszczotę. Cała

płonęła; piersi ocierające się o muskuły Jacka zdawały się wielkie i pełne, sutki wyprężyły

się i nabrzmiały. Silny, instynktowny odruch, by otrzeć się o Jacka, przyprawił Colleen o

zawrót głowy. W uszach słyszała łomot, harmonizujący z grzesznym, lecz nieokiełznanym

i podniecającym pulsowaniem w dole brzucha.

Napięcie i opór stopniały jak ciepły miód. Rozluźniła się, pozwalając miękkim

krągłościom swej sylwetki przylgnąć do twardego, męskiego ciała. Nie potknęła się już

więcej. Poruszała się idealnie w takt powolnej, usypiającej muzyki, kołysała się zgodnie z

rytmem płynącym z ich obojga. Powieki Colleen drgnęły, a potem opadły. Drżąc, wzięła

głęboki oddech.

57

Jack był sprężysty, silny i ocierał się o nią, lecz zamiast uciekać przed tą przytłaczającą

męską potęgą, Colleen przysunęła się bliżej. Nigdy dotąd nie zaznała równie intensyw-

nego rozbudzenia, nigdy dotąd nie uświadamiała sobie żywiej swej kobiecości. Kiedy na

karku poczuła dotknięcie jego warg, z piersi wyrwało się jej bezgłośne westchnienie.

- Jack... - wyszeptała, tonąc w błogim świecie marzeń. Szczypał wargami jej kark i

gładził skórę szyi, a podniecenie Colleen sięgało zenitu. Odrzuciła głowę w tył, by umo-

żliwić mu lepszy dostęp do ramion, i ponownie westchnęła.

Jack niemal oszalał. Głęboko odetchnął, by się nieco uspokoić, ale z następnym

wdechem delikatny, acz podniecający zapach perfum Colleen uderzył go w nozdrza. Po-

działał na niego jak haust stuprocentowej whisky i zmącił mu myśli. Wydawała się taka

drobna, jak to tylko możliwe, pragnął jeszcze większej bliskości, bez ograniczenia w po-

staci ubrań, by mógł dotykać jej jedwabistej skóry swym nagim ciałem. Wyobraził sobie,

że zdejmuje z niej tę elegancką sukienkę, obejmuje nagą, uległą postać ramionami...

Piosenka się skończyła, a muzycy uderzyli w struny i klawisze, prezentując

zdecydowanie nieromantyczny temat z filmu Pogromcy duchów. Dzieci z końca sali

rozwrzeszczały się na całe gardło. Colleen i Jack wypuścili się z objęć i wymienili

oszołomione spojrzenia. Żadne z nich nie wyrzekło ani słowa. Oboje oddychali z trudem i

drżeli.

- Jack! Hej, Jack! - Jowialny męski głos zdawał się dochodzić z innego świata.

Jak na komendę zwrócili się w stronę, z której dobiegało wołanie. Wysoki mężczyzna o

bujnej blond fryzurze zmierzał prosto w ich kierunku.

- O nie!- jęknął Jack.

- Kt... kto to jest?- wyjąkała Colleen. Ku swemu zaskoczeniu, z ledwością formułowała

słowa. Zamglony umysł z wielkim wysiłkiem znajdował właściwe określenia, wargi lekko

drżały. Głośna muzyka i jazgot dzieciaków przydawały całej scenie elementu dość

surrealistycznego.

- Hej, Blackie, to naprawdę ty! - Olbrzymi blondyn poczęstował Jacka niedźwiedzim

klepnięciem w plecy. - Tak myślałem, ale nie mogłem uwierzyć własnym oczom. Co ty

robisz tu sam? To nie jest twój typowy teren. - Zaniósł się gargantuicznym rechotem, lecz

nagle spostrzegł Colleen. Szeroki uśmiech zbladł i zmienił się w wyraz niedowierzania. -

Zazwyczaj balujesz z innym typem panienek... to znaczy... z innymi kobietami. Stary, co

58

jest grane?

Colleen zerkała to na rozognioną twarz Jacka, to na pełną niedowierzania fizjonomię

blondyna. Podniecenie, które ogarnęło ją w uścisku Jacka, odpłynęło równie nagle jak

woda z umywalki po wyciągnięciu korka. Balujesz z innym typem panienek. Ta fraza

nadal dźwięczała jej w uszach. Przypominała o realnym świecie, w którym partnerki Jacka

Blackledge’a nie nadają się do zaprezentowania rodzinie. O świecie, w którym Jack za

najważniejszy powód małżeństwa uważa pieniądze.

Przerażająco żywe wspomnienie tańca i sposobu, w jaki tańczyli, stanęło jej przed

oczami. Jak się do niego kleiła, jak się poruszali, co czuli... wszystko to jego sprawka.

Zarumieniła się od czubka głowy po koniuszki palców.

- Hej, co z wami? Zamurowało was, czy jak? - pokrzykiwał muskularny blondyn.

- Czy jak - odpowiedziała Colleen. Odzyskała właśnie panowanie nad swym układem

nerwowym. Chwilowa utrata zmysłów, wywołana lubieżnym, szalonym tańcem, litościwie

odeszła w niepamięć. - Nazywam się Colleen Brady - przedstawiła się, wyciągając rękę na

powitanie. - Pracuję w Times-Gazette razem z Jackiem. Zastałeś nas w trakcie odgrywania

przedstawienia specjalnie dla jego rodziny. Udajemy zakochanych. Jak nam poszło?

- Rodd Garrett. - Blondyn uniósł dłoń Colleen do ust i złożył na niej pocałunek w czysto

europejskim stylu. W zestawieniu z jego potężnymi kształtami, ten gest wydawał się

cokolwiek śmieszny. - Tak, nadzwyczaj udany występ. Niesamowity widok.

Wykombinowałem, że jeśli Black Jack obściskuje się z ładną dziewczyną w takim

miejscu, to ani chybi zbliża się wesele.

Jack obserwował tę dwójkę zamglonymi oczyma. Zauważył natychmiast, że Garrett

trzymał dłoń Colleen nieco za długo. A ona nie przestawała szczebiotać; żywe, brązowe

oczy błyszczały humorem, kiedy żartowała sobie z Garrettem. Jakiż to bzdurny pomysł

wziąć ją i Jacka za parę kochanków!

Zirytowało go, że Colleen tak szybko i radykalnie zmieniła nastrój, podczas gdy on nadal

tkwił w żelaznych okowach podniecenia. Jego umysł potrzebował nieziemsko długiego

czasu, by się przejaśnić. Denerwował go jej śmiech, słowa, jej flirtowanie - tak, flirtowała

sobie w najlepsze! - a on stał jak oniemiały, usiłując odzyskać kontrolę nad myślami.

- Dla ciebie to też nie jest typowy teren, Garrett - burknął Jack. - Z kim przyszedłeś?

Rodd Garrett wyszczerzył zęby.

59

- Słyszysz tę bandę bachorów? Drą się jak stare prześcieradła.

- Musiałbym być głuchy jak pień, żeby nie słyszeć.

- No to właśnie z nimi tu jestem. Przyjęcie urodzinowe mojego siostrzeńca, no wiesz,

dzieciaka mojej siostry Rity. Chłopiec mnie ubóstwia. Zawsze chwali się wujkiem

Roddem, który gra w drużynie Buffalo Bills. - Garrett wzruszył ramionami. - Wiesz, jakie

są dzieci. Nie mogłem go zawieść.

- To miło z twojej strony - powiedziała ciepło Colleen. - Na jakiej pozycji grasz?

- W ataku - odparł Rodd. Natychmiast zaczął rozprawiać o drużynie i swojej roli w

zespole. Colleen słuchała z uwagą.

Garrett zapomniał dodać, że zwykle siedzi na ławce rezerwowych i że w tym sezonie

prawie wyleciał z drużyny - pomyślał Jack z mroczną miną. Chociaż prawdopodobnie dla

Colleen nie stanowi to żadnej różnicy. W końcu Rodd jest nadal zawodowym piłkarzem,

choćby nawet u końca kariery, a Jack znał nazbyt dobrze z własnego doświadczenia ten

rodzaj fascynacji, która ogarnia dziewczęta na widok znanego sportowca. Kiedyś sam

korzystał z tego równie nierozważnie, jak teraz Rodd. Przez kilka chwil Jack przysłu-

chiwał się ich rozmowie i czuł się coraz bardziej ignorowany, a przez to wściekły.

- Zgrabny z ciebie podrywacz, Garrett - wreszcie włączył się do konwersacji. - Najpierw

zmiękczasz serce kobiety historyjką o dobrym wujaszku, a potem niby przypadkiem

rzucasz, że jesteś zawodowym piłkarzem i liczy. na to, że rozdziawi gębę z zachwytu.

Colleen i Rodd odwrócili się i spojrzeli na Jacka, a on zaczerwienił się jak burak. Gorzki

ton tych stów zaskoczył nawet jego samego. Zmusił się do uśmiechu, żeby jakoś zatu-

szować horrendalną gafę.

- Chodź, przywitasz się z moją mamą i ciotkami, Rodd. - Ucieszą się na twój - widok.

Położył dłoń na ramieniu Rodda w przyjacielskim geście i skierował go ku stolikowi.

Trzy siostry wpadły w szczery zachwyt, widząc dawnego kolegę swego pupila.

- Chodziliśmy do tej samej szkoły. Jack kilka lat wyżej ode mnie - poinformował Rodd

Colleen, gdy reszta pogrążyła się we wspomnieniach o dawnych dobrych czasach. - Przez

jakiś czas szliśmy ramię w ramię: najpierw przewodziliśmy chłopakom z sąsiedztwa,

później dostaliśmy się do drużyny i...- urwał nagle.

Cisza trwała, a Colleen spoglądała to na Jacka, to na Rodda. Karierę Jacka zakończył

wypadek samochodowy, a Rodd ciągle grał. Zastanawiała się, jak Jack zniósł to do-

60

świadczenie. Zmiany, jakie wprowadziło ono do jego życia, były co najmniej tak głębokie,

jak zwrot w życiu Colleen po skojarzeniu rodziny Bradych z wszechpotężnym klanem

Ramseyów. Jednak oboje stawili czoło wyzwaniu i zdołali zbudować sobie nowy świat.

Łączy ich więcej, niż mogło się wydawać na pierwszy rzut oka.

Zerknęła ponownie na Jacka i stwierdziła, że się jej przygląda. Znowu zapłonął w niej

ogień podniecenia. Przypomniała sobie twardość jego mięśni, wielkie, lecz czułe dłonie,

wargi pieszczące kark...

Jack pierwszy odwrócił wzrok, przerywając dopiero co nawiązany kontakt. Colleen

poczuła się jakby rozczarowana, kiedy chcąc nie chcąc zwróciła się ku reszcie towarzy-

stwa.

- Jack, ten to ma łeb na karku - perorował Rodd zawzięcie, może zbyt zawzięcie. - Robi

coraz większa karierę dziennikarską, a ja nadal dostaję kopniaki na boisku. A propos,

czytałem twój ostatni artykuł, Jack. Ten, w którym oskarżyłeś związek piłkarzy o to, że są

tak samo chciwi, jak właściciele klubów. Co to za bzdury, podstępny zdrajco?

Podczas gdy dwaj mężczyźni gawędzili sobie przyjaźnie o teorii kopania piłki,

przyniesiono główne danie. Przez resztę wieczoru Rodd siedział z nimi, tylko od czasu do

czasu zaglądał do gości siostrzeńca.

- Jak to miło, że Colleen i Rodd znaleźli wspólny język - zauważyła Helen Blackledge, a

Jack spode łba obserwował Rodda, który wyciągał opierającą się i chichoczącą Colleen na

parkiet. - Pewnie widujecie się często? Nie zanosi się na to, żeby Rodd też ustatkował się

z jakąś miłą dziewczyną jak Colleen? Jego matka byłaby taka szczęśliwa.

Jack nie odpowiedział, ale wewnątrz gotował się coraz bardziej. Wszystko wskazywało

na to, że Rodd nie miałby nic przeciwko temu, żeby ustatkować się właśnie z Colleen. Po

prostu ślinił się na jej widok. Jack nie dał się oszukać: Rodd Garrett nie przysiadł się do

nich ze starej przyjaźni ani dla snucia wspomnień. Nie uczynił tego dla pogawędki ze

szkolnym kumplem czy choćby po to, by uwolnić się od watahy ryczących dzieciaków.

Rodd Garrett dołączył do nich w jednym celu, któremu na imię Colleen.

Wieczór zamieniał się w noc, a nastrój Jacka pogarszał się z minuty na minutę. Za

każdym razem kiedy zerkał na Rodda i Colleen, odczuwał niespodziewane ukłucie

zazdrości, która stale rosła. Nie pomagało tłumaczenie sobie, że nie ma ani prawa, ani

powodu, by czuć coś podobnego.

61

Rodd został nawet wtedy, gdy przyjęcie urodzinowe siostrzeńca dobiegło szczęśliwego

końca. Zatańczył raz z każdą ze starszych pań i więcej niż parę razy z Colleen. Jack nie

wstawał od stołu. Siedział i rozmawiał z matką i ciotkami o sklepie w Orlando, o czterech

zamężnych kuzynkach, czyli córkach Judy i Dorothy, mieszkających z rodzinami na

Florydzie, o sławnych na cały kraj młynach zbożowych w Buffalo i o planach uczynienia

ze starych elewatorów pomnika kultury narodowej.

Nigdy jeszcze nie odgrywał roli dobrego syna tak gorliwie. Każdy nowy temat odwracał

jego myśli od Rodda i Colleen, którzy śmiali się, tańczyli i w ogóle zachowywali się jak

para niesfornych nastolatków.

Minęła już jedenasta, kiedy Jack, Colleen i Rodd odprowadzili starsze panie do

wynajętego przez nie samochodu i pożegnali się.

- No co, Jack. Przedstawienie skończone. Przestańmy udawać. Może bym odwiózł

Colleen do domu - wypalił Rodd ze śmiałością, która omal me sprowadziła mu na szczękę

pięści Jacka.

- Ja ją przywiozłem i ja ją odwiozę - oświadczył. Chwycił Colleen za rękę zupełnie

niestosownym w tej sytuacji gestem właściciela i już jej nie wypuścił.

- Tam stoi moje ferrari. - Rodd napuszył się jak paw. Właśnie pokazał swą atutową kartę,

tak przynajmniej sądził, i teraz oczekiwał radosnego przyjęcia swojej propozycji przez

Colleen...

... która w ogóle nie zareagowała. Ramseyowie mieli hyzia na punkcie sportowych

samochodów, więc Colleen w ciągu ostatnich siedmiu lat napatrzyła się na najbardziej

egzotyczne i najdroższe modele świata. Przejażdżka ferrari nie stanowiła dla niej żadnej

atrakcji. O wiele mocniej intrygowało ją zdecydowanie Jacka, by do owej przejażdżki nie

dopuścić. Wybrała towarzystwo Jacka.

- Dlaczego nie chciałeś, żebym pojechała z Roddem? — zapytała go, gdy wjeżdżali na

most, a Rodd Garrett został sam na sam ze swoim ferrari.

- Powiedzmy, że to mój kaprys - odrzekł. Nie posiadał się z radości, triumfował. Co

chwila wspominał, jak to Colleen wybrała jego i rozklekotanego pontiaca zamiast lśnią-

cego ferrari z Roddem w środku i cieszył się coraz bardziej, choć nie znał powodu tej

radości i nie miał ochoty go szukać. - Facet typu Rodda może być bardzo niebezpieczny

dla szanującej się dziewczyny.

62

- Coś mi się widzi, że powinnam bać się raczej ciebie - burknęła Colleen. - To nie Rodd

dobierał się do mnie w tańcu. - Zdziwiła ją własna bezpośredniość, ale musiała poroz-

mawiać o tym, co się między nimi wydarzyło. Czy dla niego ma to jakiekolwiek

znaczenie?

- Dotrzymywałaś mi kroku przez cały czas, złotko - odciął się Jack.

Colleen zarumieniła się. Chyba jednak wolałaby o tym nie dyskutować.

- Polubiłam twoją rodzinę - powiedziała szybko, przenosząc się na bezpieczniejszy grunt.

- Bardzo miłe starsze panie.

- Tak, to prawda.

- Uwielbiają cię.

Uśmiechnął się.

- Ciebie też, wcale nie mniej. Colleen, hmm, chciałbym ci podziękować za dzisiejszy

wieczór. Uszczęśliwiłaś je i jestem ci za to wdzięczny.

Colleen tylko kiwnęła głową. Gdyby to była prawda, pomyślała ze smutkiem. Na pewno

nie, odpowiedziała sobie z pozbawioną złudzeń szczerością. Dzisiejsza randka to jedynie

maskarada, nie wolno ignorować faktów i oddawać się fantazjowaniu. To najkrótsza droga

do tragedii.

- Czy Rodd zaprosił cię na kolację?

Pogrążona w rozmyślaniach ledwo usłyszała pytanie, wypowiedziane głosem tak

beznamiętnym. Odpowiedziała po prostu:

- Tak, na przyjęcie w piątek za tydzień.

- I jaką dałaś odpowiedź?

- Że się zastanowię i żeby zadzwonił, to mu powiem.

- Bardzo sprytne, Colleen. Umiesz zastawić sidła, co? Dobrze wiesz, że facet pokroju

Rodda nie poleci na każdą babę, więc skazujesz go na niepewność i...

- Nie zastawiam żadnych sideł! - zaprzeczyła gorąco. - Nie bawię się w żadne gierki czy

intrygi. Powiedziałam, że się zastanowię, bo jeszcze nie podjęłam decyzji.

- Dlaczego? Przecież on ci się podoba. Przez ładnych parę godzin obserwowałem, jak

wodzisz za nim oczami i chichoczesz z jego żartów jak pensjonarka. Pewnie nie możesz

się doczekać, żeby pochwalić się przyjaciółce nowym amantem. W Buffalo latają za nim

tabuny panienek, wiedziałaś o tym?

63

- Nie wiedziałam i guzik mnie to obchodzi. Poza tym wcale nie wodziłam za nim oczami

i nie... chichotałam jak pensjonarka.

- Od lat mam do czynienia z kobietami, które na widok zawodowego sportowca tracą

resztki rozsądku. Tak było zawsze, kobiety lgną do sławy. Niektóre jeżdżą po świecie za

zespołami muzycznymi, inne polują na piłkarzy...

- Nie lgnę do Rodda Garretta! - ucięła Colleen. Kipiała złością, ale pod tym wzburzeniem

kryła się mała obawa. Czy Rodd odebrał jej zachowanie tak samo opacznie jak Jack? Co

za ironia losu, że Jack wziął jej uprzejmość w stosunku do Rodda za umizgi, podczas gdy

ona była tak zafascynowana Jackiem właśnie, że brała udział w przyjęciu niemal nie-

świadomie, automatycznie grając swoją rolę.

- Nie interesuję się sportem i nie zachwycają mnie piłkarze... ani byli piłkarze - dodała

gniewnie.

- Niemniej jednak pójdziesz z Roddem na przyjęcie. Kobieta, która by odrzuciła

zaproszenie zawodowego piłkarza na wydaniu, i to posiadacza ferrari, jeszcze się nie

narodziła.

- Nieprawda! Właśnie z nią rozmawiasz!

- Uwierzę dopiero wtedy, kiedy powiesz to jemu - ciągnął Jack przekornie.

- Zrobię to, gdy tylko zadzwoni - warknęła Colleen. - To ty polujesz na posagi, nie ja.

Jack dawno nie był tak zadowolony z siebie. Kilka razy próbował zagaić rozmowę, lecz

Colleen odpowiadała najczęściej monosylabami.

Mając w pamięci jego zachowanie, gdy zabierał ją z mieszkania przed przyjęciem, teraz

oczekiwała, że zahamuje pod blokiem, lekko tylko przygasi silnik, da jej trzy sekundy na

opuszczenie samochodu i zniknie wśród nocnej ciszy. Ku zaskoczeniu Colleen, Jack

odprowadził ją do drzwi mieszkania i otworzył je przed nią.

- No to... - Colleen stała w progu i gapiła się na gumową wycieraczkę. Nieoczekiwanie

ogarnęło ją wewnętrzne napięcie. Nerwy zaczęły odmawiać posłuszeństwa, a świadomość,

że Jack stoi tuż obok, nie pozwoliła zebrać myśli na powrót.

- To był... bardzo miły wieczór.

- Zgadzam się całkowicie.

Zrobiła krok do ciemnego przedpokoju. Serce roztrzepotało się szaleńczo, kiedy Jack

podążył jej śladem i zamknął za sobą drzwi.

64

- Myś... myślę, że Nicola zapomniała włączyć światło - wyjąkała piskliwym ze

zdenerwowania głosem. - A może już wróciła i poszła spać. Przy framudze jest włącznik...

och!

Nie spostrzegła, kiedy do niej podszedł. Poczuła tylko objęcie silnych ramion i ciepło

jego ciała. Po chwili jej wargi zostały wręcz zgniecione przez szerokie, męskie usta.

Gdyby pochwycił ją w ciemności ktoś obcy. przeraziłaby się i próbowała wyrwać. Lecz

Jack nie napotkał oporu. Szaleństwo zmysłów zawładnęło Colleen całkowicie. Zdawało

się, że chwili obecnej nie dzieliły nawet sekundy od tamtego momentu przebudzenia,

którego doświadczyła, tańcząc z nim parę godzin temu. Pragnęła Jacka. Pożądała go.

Jęknęła, kiedy ich języki się zetknęły i przechyliła głowę w tył, by nie uronić ani

odrobiny z palącego pocałunku. Zarzuciła ramiona na szyję Jacka i zatonęła w mrocznym,

wzburzonym oceanie zmysłowości.

Jack przyciągnął ją bliżej i przechylił, penetrując językiem coraz to głębiej, a ona drżała

w słodkiej, gorącej namiętności pocałunku. Szybkim ruchem doświadczonego kochanka

sięgnął ku jej piersiom.

Colleen wydała urywane westchnienie, czując, jak wielkie dłonie ściskają jej piersi, a

długie palce rozpoczynają delikatną zmysłową pieszczotę. Potarł brodawkę, która zdążyła

już stwardnieć i stała się aż do bólu wrażliwa, a teraz słała małe gorące iskierki do

najsekretniejszego miejsca kobiecego ciała.

Jack w coraz większym uniesieniu rozedrganym pożądaniem ciałem napierał mocno na

Colleen. Fale gorąca przelewały się w niej, sprawiając, że miękła i słabła; ulegała, kiedy

zsunął ręce, by gładzić i pieścić jej pośladki, po czym podniósł ją wysoko i tak trzymał. W

tym momencie kobiece ciało przeszył erotyczny spazm. Czuła go między udami, gdzie

centrum jej płci płonęło, powiększone i gorące. Nigdy przedtem nie doświadczyła tak

palącej żądzy, której intensywność zaskakiwała ją i przerażała zarazem.

Całował ją tak, jak jeszcze nikt; mocno, głęboko i namiętnie wsuwał język w jej usta i

wyjmował na powrót, coraz szybciej, w swoistej, rozdzierająco erotycznej symulacji

zbliżenia, pragnąc uległości i otrzymując ją w najbardziej pierwotnym, namiętnym

zapamiętaniu...

Późno w nocy, leżąc samotnie w łóżku, Colleen przewracała się z boku na bok i

rozmyślała, co mogłoby się wtedy zdarzyć, gdyby nie nagły, zaskakujący błysk światła, a

65

zaraz po nim zdziwiony okrzyk:

- Ojojoj! - i zakłopotany chichot.

Jackowi i Colleen zajęło kilka chwil, by się zorientować, że nie są już sami, że ktoś

włączył lampę, że słychać zduszony śmiech i sapnięcia.

Jack opuścił ręce i jednym susem odskoczył od Colleen, jakby uciekał przed

niewypałem. Colleen oparła się o ścianę. Wszystko w niej drżało,! osłabło tak, że

obawiała się osunięcia na podłogę.

- Tak mi przykro, przepraszam - zawołała Nicola. - Nie wiedziałam... - Urwała, po czym

przełknęła ślinę i kontynuowała komicznie uprzejmym tonem: - Kamal, znasz już Colleen.

Chciałabym ci przedstawić Jacka Blackledge’a, yyy, szefa Colleen.

Jack bezgłośnie zaklął. Cały się trząsł; intensywność niedawnej namiętności i gwałtowne

zakończenie dawały o sobie znać. Oddychał ciężko i z trudem. Omiótł Colleen roz-

marzonym wzrokiem, dostrzegł rozległy rumieniec i lekko spuszczone, lecz błyszczące

oczy.

- Miło mi pana poznać, panie Blackledge. - Niewysoki mężczyzna o nadzwyczaj bujnej,

kruczoczarnej czuprynie i krzaczastych wąsach wyciągnął rękę na powitanie. - Kamal Veli

- przedstawił się. - Proszę nam wybaczyć to przedwczesne wtargnięcie. Nicola zaprosiła

mnie na kawę. Dołączy pan do nas?

Jack podziwiał zimną krew młodego człowieka. Czy praktyka medyczna przygotowuje

lekarza do radzenia sobie w każdej sytuacji? Uścisnął jego dłoń i zmusił się do słabego

uśmiechu.

- Może nie tak przedwczesne, jak pan sądzi - wymamrotał.

Być może pojawienie się Nicoli i Kamala było łaską opatrzności. Jego odczucia,

niewiarygodna intensywność żądzy, prawie bolesnej w płynącej z niej rozkoszy... szalone

odruchy ciała... reakcja Colleen, za którą pewnie poszłaby uległość...

Nie pamiętał już, kiedy ostatni raz pożądanie opanowało go tak szybko, a przecież tylko

się całowali! Pójście do łóżka z czarującą, nieznośnie piękną dziewicą byłoby na pewno

początkiem, a nie końcem szeregu zdarzeń. Początkiem tego, co dzisiaj jedynie udawali

przed matką. Poważny związek, ślub, dzieci i ich hałaśliwe przyjęcia urodzinowe...

Zaczął się pocić. Jego odczucia przypominały spadanie w czarną otchłań bez dna.

Związek z Colleen oznaczałby zaangażowanie emocjonalne; więzy, których zawsze pra-

66

gnął uniknąć. Jednak z Colleen nie da się inaczej, ona potrzebuje i wymaga tego. Ma

prawo do własnej wizji, lecz on żyje życiem wolnego ptaka, bez ograniczeń i zobowiązań.

Wolność albo śmierć, tak brzmiałoby jego motto, do tego on ma prawo.

Spojrzał na Colleen, która od momentu pojawienia się Nicoli i Kamala nie podniosła

oczu. Pragnienie objęcia jej, pocieszenia, uspokojenia wyprowadziło go z równowagi.

Gdyby uległ i zrobił to, wieczór zakończyliby przy kawie i plotkach z Nicolą i Kamalem;

potem nastąpiłyby kolejne, coraz intymniejsze kontakty, a z nimi obietnice, przysięgi...

- Już późno, a ja muszę wstać przed szóstą. - Jack odwrócił się ku drzwiom jak ktoś

umykający przed duchem. - Nie mogę zostać na kawie, ale cieszę się, że cię poznałem,

Kamal. Miło było cię zobaczyć, Nicola. Colleen, no to trzymaj się, mała. Na razie.

Zniknął, nim ktokolwiek zdołał wydukać choćby słowo.

- Trzymaj się, mała? - powtórzył Kamal ze zdziwieniem.

- To takie powiedzonko - wyjaśniła Nicola. - Slangowe.

- Wiem. - Kamal nie ukrywał zmieszania. - Ale czy to jest coś, co mężczyzna mówi

kobiecie po tym, gdy...

- Padam ze zmęczenia, pójdę już spać - przerwała mu Colleen. Słuchanie interpretacji

nagłego odwrotu Jacka w wykonaniu Kamala, było ponad jej siły.

- Colleen? - Nicola pobiegła za nią do sypialni. - Dobrze się czujesz? Nie... nie gniewaj

się...

- Nic się nie stało. - Colleen położyła rękę na ramieniu przyjaciółki w siostrzanym

geście. - Dobrze, że weszliście tak niespodziewanie.

Nicola uśmiechnęła się niepewnie.

- To bardzo uprzejme z twojej strony, ale nie wierzę ci ani trochę. - Jej oczy błyszczały. -

Colleen, czy to nie cudowne? Nawet nam się nie śniło, że po tygodniu w Buffalo

zakochamy się obie, i to jednocześnie.

- Nie kocham Jacka Blackledge’a - zaprzeczyła Colleen żarliwie.

- Colleen, znamy się od pięciu lat. Przez cały ten czas nie zdarzyło się, żebyś była z

mężczyzną... no... tak blisko. I to na pierwszej randce. Wierz mi, to na pewno miłość.

6

- Nie jestem zakochana w Jacku - powtórzyła Colleen chyba po raz dziesiąty tego ranka.

Wczoraj w nocy mamrotała te słowa zasypiając. Teraz, jadąc do pracy, próbowała

67

skoncentrować się na znakach drogowych, ponieważ nie znała jeszcze zbyt dobrze tej

trasy.

Nicola myliła się. Ogromnie to miłe, że przyjaciółka uważała za powód zachowania

Colleen uczucie tak szlachetne jak miłość, ale Colleen nie kochała Jacka Blackledge’a.

Nie mogłaby! On nie należy do opiekuńczych, delikatnych, wyrozumiałych i otwartych

mężczyzn, a takiego dla siebie wymarzyła. Jest za to kapryśny, trudny, cyniczny i

arogancki. Nigdy nie zakocha się w kimś takim, to pewne.

Czy miłość nie opiera się na uczciwości i zaufaniu? W przypadku Jacka nie ma mowy o

uczciwości, wystarczy wspomnieć jego plany małżeńsko-finansowe. Żadna kobieta przy

zdrowych zmysłach nie wyjdzie za kogoś, kto od miłości wyżej ceni jej konto bankowe.

Dlaczego zatem całowała go tak namiętnie, dlaczego pozwalała się dotykać i budzić w

sobie dotąd uśpione emocje? Nicola zadała jej to trudne pytanie podczas zwykłej porannej

krzątaniny po kuchni, kiedy każdy próbuje coś zjeść i nie spóźnić się przy tym do pracy. A

Colleen musiała stawić czoło wstydliwej prawdzie.

Chciała iść z nim do łóżka. Nawet przed samą sobą trudno jej było się do tego przyznać.

Ona, Colleen Elizabeth Brady, grzeczne dziewczę z dobrego domu, pragnęła, mężczyzny,

który ani nie udawał miłości, ani nie zawahałby się wykorzystać ją, a potem porzucić, albo

nawet gorzej: ożenić się z nią dla pieniędzy, o ile zorientowałby się, że je posiada.

O tym się nie dowie, poprzysięgła Colleen. Nie wyzna Jackowi swych powiązań z jedną

z najbogatszych rodzin w kraju.

Wyleczy się z tego ryzykownego seksualnego zauroczenia, trzymając się jak najdalej od

Jacka. Do zakochania potrzeba ciągłego, bliskiego przebywania ze sobą. Postara się w

miarę możliwości nie podchodzić do swojego biurka, kiedy on będzie siedział przy

swoim, i ograniczy do zera kontakty poza pracą. Zacznie prowadzić tak intensywne życie

towarzyskie, że nie starczy jej czasu ani energii na jedną choćby myśl o Jacku

Blackledge’u. Nawet jeśli będzie musiała poprosić Nicolę o zorganizowanie paru randek z

nieznajomymi zaspanymi cudzoziemcami.

Rychło okazało się, że efekt tych rozmyślań i postanowień był mierny. Jack nie przyszedł

do redakcji, a Colleen zamiast ulgi doznała rozczarowania.

Kazorowski właśnie nalewał sobie kawy. Colleen - dołączyła do niego w nadziei na

kubek brunatnej smoły, umyślnie zostawiając termos z nadającą się do picia kawą na

68

biurku.

- Gdzie jest Jack? - zapytała niby mimochodem.

- Dzisiaj pracuje w domu - odrzekł Kaz, krzywiąc się między jednym a drugim łykiem

brei, którą pewnie uważał za kawę. - Czy on, hmm, pomaga ci trochę, wprowadza cię w

rolę?

Colleen pojęła, że naczelny pyta o to, czy Jack zmiękł i pozwolił jej napisać artykuł.

Właściwą odpowiedzią byłoby oczywiście „nie”.

- Codziennie czegoś się uczę - odrzekła równie ostrożnie, jak ostrożnie ją zapytano.

Kazorowski zrozumiał. Uśmiechnął się niewesoło.

- Trzymaj się, mała - rzucił i wyniósł się do swojego gabinetu.

Policzki Colleen przybrały barwę zachodzącego słońca. Znów usłyszała frazę, którą

poczęstował ją Jack wczoraj na odchodnem. Pamiętała, jak się śpieszył, jak odmówił

najniewinniejszej w świecie propozycji wypicia filiżanki kawy. i uciekł. Zrobił to, bo mu

nie zależało na niej ani trochę. Skorzystał z jej towarzystwa... i z jej ciała, ponieważ miał

w tym interes, i na tym koniec.

Naga prawda bolała. Być może nie kocha Jacka, ale zaangażowała się głębiej, niż

przypuszczała, a to źle. Zbuntowawszy się przeciwko własnym myślom, zmusiła się, by

zapomnieć o Jacku, i rzuciła się w wir pracy.

Najpierw zakopała się w notatkach i korespondencji działu kulinarnego, przygotowując

kolejną wymianę przepisów między czytelnikami. Potem szef działu rozrywki polecił jej

uzupełnić klepsydry kilku aktorów z telewizji i filmu. Robienie klepsydr ludziom, którzy

żyją i mają się dobrze, zawsze wprawiało ją w wisielczy humor, choć rozumiała potrzebę

zbierania podobnych informacji. Jednak godzina wypełniona pisaniem o żywych w czasie

przeszłym nie poprawiła jej nastroju.

Ucieszyła się, kiedy Susan Farley i Christina Fusco, dwie reporterki, z którymi jadła

lunch pierwszego dnia, zaprosiły ją ponownie, tym razem do restauracji Befsztykowy Raj.

Tam uraczyła się wysokokalorycznym stekiem na serze z dodatkami, nie dopuszczając do

siebie ani na chwilę wyrzutów sumienia. Wróciła do redakcji odświeżona i zabrała się do

pracy z nowym optymizmem. Dziś przepisy i klepsydry, jutro własne artykuły,

powiedziała sobie. Może, jeśli dożyje... Uśmiechnęła się do tej myśli.

- Wyglądasz na rozbawioną. Czy też mógłbym usłyszeć ten dowcip?

69

Głowa Colleen na dźwięk głosu Jacka podskoczyła jak gumowa piłka. Stał opodal i

patrzył. Bardzo uważała, żeby nie zaczerwienić się albo nie zblednąć,- ani w żaden inny

sposób nie dać po sobie poznać, że jego obecność robi na niej wrażenie.

- Właściwie zbieram się do wyjścia - powiedziała, wzruszając ramionami. Umyślnie

obojętny ton ostro kontrastował z wewnętrzną burzą. Zerknęła na zegarek. - Minęła druga,

a siedzę tu prawie od szóstej rano.

Pochyliła się i wyłączyła komputer. Reszta klepsydr może poczekać do jutra. Gdyby

któraś z gwiazd zdecydowała się nagle wyzionąć ducha, to przy odrobinie szczęścia może

będzie należała do tych już załatwionych.

- Dobrze, że cię jeszcze zastałem - powiedział Jack, postępując krok do przodu.

Colleen pozwoliła sobie na krótkie zerknięcie w jego stronę. Znowu miał na sobie dżinsy,

te mocno sprane, i żółte włóczkowe polo. Promieniował siłą i zmysłowością. Szybko

odwróciła wzrok.

- Dlaczego? - zapytała i pochwaliła się w duchu za idealnie beznamiętny ton.

Jack uśmiechał się tym swoim słodkim uśmiechem, którym bez wątpienia omamił już

wiele niewinnych duszyczek. Nie mogła się mylić, bo nawet znając motywy Jacka, nie po-

trafiła oprzeć się mocy jego uśmiechu i musiała zwalczyć w sobie chęć odwzajemnienia

go.

Wygrała bitwę.

- Dlaczego? - powtórzyła, zachowując kamienne oblicze.

Uśmiech Jacka nieco zbladł.

- Wygląda na to, że mama i ciotki zapałały ochotą, żeby wybrać się na wycieczkę

statkiem. Oczywiście, chcą zabrać nas ze sobą, a potem zjeść z nami kolację.

Colleen popatrzyła na niego zimno. A więc tak to rozegrał. Próbuje udawać, że ich

namiętne interludium nigdy się nie zdarzyło, że po prostu realizowali pewien ustalony

plan. Nic więcej.

- Nie - burknęła. - Przepraszam, ale nic ż tego. Przeproś ode mnie mamę i ciocie.

- One liczą na ciebie, Colleen. Poza tym mamy przecież umowę.

- Tak. Umowę polegającą na oszukiwaniu trzech miłych pań, które na to nie zasługują.

Przestań na mnie liczyć, Jack.

Ignorując go, zajęła się porządkowaniem biurka i zbieraniem notatek. Cały czas jednak

70

pamiętała o jego obecności.

Dwoma krokami pokonał dzielącą ich odległość.

- Nie dowierzasz sobie po tym, co się stało wczoraj, prawda? - rzekł niskim, sztucznym

głosem.

Żołądek Colleen wykonał salto ze śrubą. Już wolała udawanie, że nic się nie zdarzyło, od

otwartej rozmowy na ten temat. Cóż, trzeba podjąć rękawicę.

- Wczoraj? Masz na myśli swoją ucieczkę przed Nicolą, Kamalem i mną, jakbyśmy byli

grupą trędowatych?

- Tak to mogło wyglądać, przyznaję - zaśmiał się nerwowo. - Ale ja mówiłem o tym, co

się działo, zanim...

- Wybiegłeś jak nieokrzesany gbur? - dokończyła z jadowitą słodyczą w głosie.

- Widzę, że od wczorajszej kolacji zmieniłaś opinię o mnie dość diametralnie. Przedtem

uważałaś mnie za wrażliwego, opiekuńczego, uprzejmego i, zaraz, już nie pamiętam, aha,

czułego.

- Fantazjowałam, ale na więcej nie starczy mi talentu.

- A nawet gdyby, to nie marnowałabyś go na mnie?

Uniosła brwi.

- Trudno to ująć lepiej.

Podszedł jeszcze bliżej, tak że dzieliły ich tylko centymetry i czuła ciepło emanujące z

jego ciała. Serce kołatało jej wściekle.

- Bądźmy ze sobą szczerzy: obraziłaś się, bo nie odegrałem swojej roli przed twoją

przyjaciółką i jej chłopakiem. - Powoli odzyskiwał zwykłą wojowniczość. - Chciałaś, że-

bym został i do tego udawał, że tworzymy parę tak samo jak oni. Żebyśmy pożartowali

coś o randkach we czwórkę, opowiedzieli kilka starych dowcipów, coś o sobie, i tak dalej.

Cała sytuacja wyglądała śmiesznie, kiedy przedstawiał to w ten sposób. Ona wyglądała

śmiesznie.

- Jestem na ciebie wściekła, bo jedynie umiesz wykorzystywać ludzi. Przy mojej pomocy

oszukałeś matkę i... niewiele brakowało, żebyś wykorzystał mnie także inaczej.

- Jeżeli ja wykorzystałem ciebie, to ty mnie również. I nadal to robisz. - Sięgnął palcami

do zwisającego nad jej uchem kosmyka włosów. Odtrąciła jego rękę.

- Nie próbuj sugerować, że...

71

- Straciłaś głowę od mojego pocałunku? - podsunął jej uprzejmie. - O to chodzi, prawda?

Dlatego jesteś zła. Bo byłaś gotowa pożegnać tak długo pielęgnowane dziewictwo...

- Nieprawda! - przerwała z furią. - Nigdy bym...

- Kotku, gdyby twoi kumple przyszli trochę później, zastaliby nas w łóżku.

Wściekła i upokorzona Colleen przestała panować nad sobą. Wyciągnęła rękę, gotowa go

spoliczkować.

- Proszę bardzo - szydził Jack. - Uderz mnie. Publiczność czeka, damy im cały spektakl,

choć to kiepski melodramat. Na parę miesięcy staniemy się głównym obiektem plotek dla

wszystkich w redakcji.

Przerażająca perspektywa w mgnieniu oka przywróciła jej zdolność panowania nad

nerwami. Opuściła rękę i ukradkiem rozejrzała się po pokoju. Niepokojąco wiele osób

przyglądało się im z nie ukrywanym zainteresowaniem. Chociaż nie słyszeli rozmowy, to

sam widok Colleen i Black Jacka stykających się prawie guzikami wystarczył, by

rozbudzić ich ciekawość.

Colleen odwróciła się powoli i z wysiłkiem przyoblekła twarz w, jej zdaniem, neutralną

minę. Spakowała swoje rzeczy.

- Koniec przedstawienia? - zapytał Jack z promiennym uśmiechem.

- Jesteś próżny, złośliwy... karaluch - syknęła.

- Karaluch - powtórzył jak echo Jack. - To nawet oryginalniejsze niż „szczur” albo

„wąż”, ale jeszcze niezbyt mądre. Nie mogłabyś się dla mnie postarać o jakąś naprawdę

niepowtarzalną zniewagę? Masz w końcu pisać artykuły.

- Ostatnio nieczęsto zajmuję się pisaniem artykułów. Właściwie wcale ich nie piszę.

Sortuję przepisy na kluski z serem, oglądam najgorsze filmy i uzupełniam klepsydry

zamiast pracować nad rubryką, do której mnie przyjęto.

Odwróciła się do wyjścia, ale Jack zastąpił jej drogę.

- Czy zgodziłabyś się... popracować ze mną nad jakimś artykułem? - Obserwował ją z

napięciem.

Colleen próbowała go obejść, ale on zręcznie blokował każdy jej ruch i wciąż

znajdowała go przed sobą.

- Mam parę nowych pomysłów - ciągnął - ale mógłbym skorzystać z twojej pomocy co

do ostatecznego kształtu. Co ty na to, Colleen? Zrobimy burzę mózgów i zobaczymy, co z

72

tego wyniknie.

- Usiłujesz mnie przekupić, żebym wybrała się na ten statek. Tylko dlatego wyskoczyłeś

z ofertą...

- Najważniejsze, że proponuję ci współpracę. Jeśli chcesz pisać, to nie rezygnuj z szansy

i daj sobie spokój z analizowaniem motywów.

Spojrzała na niego niepewnie.

- Naprawdę pozwolisz mi napisać artykuł, jeśli zgodzę się pojechać z twoją rodziną na

wycieczkę?

- Jeżeli uda ci się stworzyć coś ciekawego i nadającego się do druku, to czemu nie?

Colleen pomyślała o danej sobie obietnicy, aby trzymać się z dala od Jacka Blackledge’a.

Na drugiej szali złożyła niespodziewaną szansę na początek prawdziwej kariery

dziennikarskiej, co z kolei oznaczałoby ciągły kontakt z szefem. Starała się nie zważać na

coraz większy przypływ entuzjazmu. Powinna teraz podjąć decyzję o charakterze ściśle

zawodowym, tłumaczyła sobie. Ściśle zawodowym. Patrząc z tej strony, musiałaby być

niespełna rozumu, żeby odrzucić pierwszą, a może jedyną szansę na własny felieton.

- Nie wiem, czy powinnam ci wierzyć, że dotrzymasz przyrzeczenia. Czy w ogóle

przeczytasz to, co napiszę? - zapytała oschle. - Nie wycofasz się jutro, kiedy nie będziesz

już potrzebował mojej pomocy?

W jej oczach błyskały wojownicze iskierki.

- W odróżnieniu od ciebie nie łamię obietnic, Colleen.

- Ja nie... - zaprzeczyła gorąco.

- Przed chwilą prawie zerwałaś umowę, odmawiając udziału w wycieczce - przerwał,

ucinając jej protesty. - Ustaliliśmy, że zagrasz rolę mojej przyjaciółki aż do wyjazdu matki

i ciotek z Buffalo. Nawet podaliśmy sobie wtedy ręce, pamiętasz?

O tak, pamiętała. Wówczas przedstawiało się to prosto i niewinnie. Teraz jednak...

Colleen odwróciła wzrok. Dość negocjacji na dzisiaj.

- Czy powinnam się przebrać przed zaokrętowaniem, czy mogę iść tak, jak stoję? -

spytała z kamienną twarzą.

Jack zlustrował, jej bawełniany kombinezon w kolorze piasku. Ubiór podkreślał każdą

krągłość jej szczupłego ciała, a duże obciągane guziki, rozmieszczone pomiędzy dekoltem

a pępkiem wzbudzały w nim pragnienie, by rozpiąć je jeden po drugim. Z trudem

73

przełknął ślinę.

- Wyglądasz doskonale. Chodźmy już.

Nim minęła godzina, cała piątka płynęła statkiem, który powoli zbliżał się do wodospadu

Niagara. Pasażerom rozdano grube gumowe płaszcze, kapelusze i kalosze dla ochrony

przed tryskającymi z góry miriadami lśniących kropelek.

- Cudownie! Pięknie! - wykrzykiwała Colleen, zwisając z poręczy okalającej pokład i

chłonąc oczyma okryty całunem wodnej mgiełki wodospad.

- Lepiej niż w Disneylandzie? - zapytał kpiąco Jack.

- Co najmniej równie przyjemnie - odparła. - Moi mali kuzyni i siostry też byliby

zachwyceni. Nie mogę się doczekać ich odwiedzin.

- Ostrożnie, moja droga - przestrzegł ją Jack. - Takie życzenia spełniają się czasem w

najmniej oczekiwanym momencie. Rodzina często pojawia się jak duch, wiesz przecież.

Colleen zachichotała.

- Bardzo bym chciała ich zobaczyć, o ile zostawią w spokoju mój stan cywilny.

- Hej, wyraziłaś moje uczucia najdokładniej jak można.

Roześmiała się na całe gardło. Poranne przygnębienie i złość zniknęły jak za dotknięciem

czarodziejskiej różdżki. Znała oczywiście powód: zostawiła daleko stąd klepsydry, a w

perspektywie widziała swoje nazwisko wydrukowane w gazecie u dołu rubryki. Świetny

nastrój Colleen przesłaniał jej to, że znajduje się w centrum uwagi Jacka, który do-

trzymywał jej towarzystwa na pokładzie. Stali przy barierce, on luźno obejmował ją

ramieniem. Starsze panie zajmowały miejsca na ławce pod daszkiem. Chociaż ulokowali

się poza zasięgiem ich wzroku, nadal prowadzili lekką, miłą konwersację o wszystkim i o

niczym. Żadne z nich nie próbowało sugerować, że z dala od oczu publiczności nie muszą

odgrywać pary kochanków.

- Co robią ci ludzie? - Zdziwiona Colleen wskazała postacie na brzegu, które wspinały

się ścieżką prowadzącą pod wodospad.

- Idą do Jaskini Wiatrów - wyjaśnił Jack. - Wciskają się w gumowy kombinezon i

wchodzą pod Niagarę.

- Och! Ja też chcę tam pójść! - wykrzyknęła Colleen.

- Przemokniesz do suchej nitki. Kombinezon i kalosze niemal nie chronią przed wodą, bo

już są mokre, kiedy je zakładasz.

74

- Nieważne! Chodźmy tam, Jack! - Uśmiechnęła się do niego, ukazując twarz jaśniejącą

radością.

Jack poczuł ukłucie bólu w dole żołądka. Miał przed sobą młodą, radosną i bezgranicznie

piękną dziewczynę. Nawet w śmiesznym płaszczu nieprzemakalnym i za dużych butach

rozsiewała wokół siebie aurę zmysłowości; kusiła słodkimi, pełnymi wargami i

błyszczącymi źrenicami. Miotały nim sprzeczne pragnienia: aby posiąść jej ciało i

jednocześnie chronić przed niebezpieczeństwami tego świata. Z powodu tych rozterek

chwilami tracił zdolność jasnego formułowania myśli.

Od momentu, kiedy wybiegł z jej mieszkania wczoraj w nocy, uciekając przed

szarpiącymi nim emocjami wywołanymi bliskością Colleen, głowę wypełniała mu tylko

ona. Nie zareagował ze zwykłym sarkazmem na propozycję matki, by wybrać się na

wycieczkę statkiem, lecz natychmiast uchwycił się dodatkowej szansy na spędzenie paru

chwil z Colleen. Kiedy odmówiła, zmartwił się bardziej, niż byłby skłonny to przyznać,

więc skusił ją perspektywą felietonu.

I zamierzał dotrzymać przyrzeczenia. Jakkolwiek wydawało mu się to dziwne, nie

przerażała go wizja współpracy z asystentką, nawet gdyby okazała się kompletną

grafomanką. Od dnia jej przybycia do gazety zmienił poglądy o sto osiemdziesiąt stopni,

ale nie zastanawiał się nad przyczynami.

- Przepraszam, czy mogliby państwo odsunąć się na chwilę?! - zawołał obładowany

sprzętem wideo chudy mężczyzna. Obejrzeli się i zobaczyli zmierzającą w ich kierunku

parę w podeszłym wieku, a obok kobietę i dwoje nastolatków, chłopca i dziewczynę.

Wszyscy uśmiechali się i machali do kamery.

Nagle chłopak wspiął się na barierkę i usiadł na poręczy.

- Hej, tato! - zawołał i zaczął wymachiwać obiema rękoma. Rodzina obserwowała go,

nadal szczerząc zęby. Ojciec spokojnie trzymał kamerę i filmował syna.

Jack i Colleen spojrzeli na siebie z niedowierzaniem.

- Jack, przecież on może wypaść za burtę - zauważyła z niepokojem Colleen w tej samej

chwili, w której Jack krzyknął do nastoletniego akrobaty.

- Złaź stamtąd! Chcesz wylądować w wodzie?

Ułamek sekundy później chłopiec zachwiał się i zaczął przechylać się w tył. Colleen

wrzasnęła. Ojciec nie przerywał filmowania. Ze zwinnością i refleksem zawodowego

75

sportowca Jack pochwycił nogę młodzieńca w momencie, kiedy ten już spadał w głębię.

Natychmiast podbiegli dwaj inni pasażerowie i pomogli wytaszczyć niedoszłego topielca

na pokład.

- Bałwan! - ryknął Jack na chłopca i zwrócił się do jego ojca: - Nigdy w życiu nie

widziałem takiej gromady wariatów. Pan...

- Zepsuł pan nam film - przerwała Jackowi siostra chłopaka. - Chcieliśmy posłać go do

programu Rodzina amerykańska na filmie wideo. Pewnie pokazaliby nas dzisiaj w te-

lewizji. Mark miał spaść do wody. Spadanie do wody to gorący temat, a z tego statku

jeszcze nikt nie wypadł. Na pewno puściliby film dziś wieczorem.

Colleen rzuciła badawcze spojrzenie na pełną niedowierzania twarz Jacka i ująwszy go

pod ramię, szybko odciągnęła z miejsca wydarzeń. Amatorami wideo już się zajęli dwaj

marynarze z załogi.

- Jack, jesteś bohaterem! - wykrzyknęła, odruchowo rzucając mu się na szyję. -

Skoczyłeś jak błyskawica, uratowałeś tego chłopca.

- Całą tę nienormalną rodzinkę powinni wsadzić do więzienia za krańcową głupotę. -

Jack dyszał ze złości. - Tutaj woda aż się roi od wirów. Gdyby ten dzieciak wypadł, mo-

mentalnie znalazłby się na dnie.

Czuł w sobie nadmiar energii. Niebezpieczeństwo i konieczność szybkiej reakcji

oznaczały potężny zastrzyk adrenaliny, która nadal krążyła w jego żyłach. Istnieją teorie

naukowe, wedle których zagrożenie, a właściwie jego pokonanie, wiąże się ze wzrostem

popędu płciowego, ale Jack nie myślał o eksperymentach medycznych. Po prostu czuł na

szyi ramiona Colleen. Szybko objął ją i przytulił.

Trzymanie Colleen w uścisku wydawało mu się najnaturalniejszą rzeczą na świecie.

Kiedy opuściła ręce i chciała się odsunąć, przycisnął ją do siebie jeszcze mocniej.

- Ci dumie ryzykowali życiem dziecka, żeby na pięć minut pokazać się w telewizji! -

wybuchnął oburzony. - Pewnie następnym razem zrzucą go w beczce z wodospadu i też to

sfilmują.

- To już było - zauważyła sucho Colleen. - Telewizja mogłaby im tego nie puścić. W

końcu tylko spadanie do wody to gorący temat - dodała, imitując głos żującej gumę na-

stolatki.

- Nieładnie naśmiewać się z kretynów, którzy za wszelką cenę chcą wystąpić w telewizji,

76

Colleen. - Pochylił głowę tak, że dotknął jej czoła swoim. - Więc jestem bohaterem, tak? -

Nazwała go w ten sposób i spodobało mu się to, choć mężczyzna pozujący na zimnego

drania o kamiennym sercu nie powinien zwracać uwagi na takie komplementy.

Colleen zadrżała, ale nie z powodu tryskających zewsząd pióropuszy zimnych kropli.

- Jesteś bohaterem - szepnęła. - Nie powinieneś się wtrącać, ale pomogłeś temu chłopcu.

W jej serce sączyła się nadzieja. Czy nie jest to dowód, że matka i ciocie Jacka mówiły

prawdę? Pod maską Black Jacka kryje się ktoś inny: otwarty, wrażliwy i opiekuńczy.

Ich usta znalazły się tak blisko, że oddechy się mieszały.

- Byłeś odważny i tak silny - powiedziała cicho.

- Nie zrobiłem niczego nadzwyczajnego, Colleen - mruknął Jack. Musnął wargami jej

usta, odsunął się i dotknął ich ponownie.

- Zrobiłeś. - Stała na palcach i lekko odchylała głowę. Tym razem ona otarła wargami

jego usta. - Ciągle udajesz nieczułego cynika, ale ja ci na to nie pozwolę. Czasami trzeba

cię nieco utemperować.

Spojrzeli sobie w oczy i patrzyli tak przez dłuższą chwilę, aż podniecenie ogarnęło ich

oboje. Jednocześnie przywarli do siebie mocno.

- To nie ma sensu - burknął Jack, wsuwając dłoń pod gęstwę jej włosów i obejmując

kark. - Płyniemy statkiem wycieczkowym, do diabła. Dzieli nas ze trzy kilo nieprzema-

kalnej gumy. - Popatrzył na swój płaszcz z odrazą.

- Mój waży co najmniej pięć - zamruczała Colleen, ściskając go za szyję.

Głaskał palcami jedwabistą skórę na karku Colleen i wpatrywał się w dziewczynę.

- Jeszcze jedno. Prawdopodobnie jakiś wariat z kamerą wideo trzyma nas na muszce. -

Dotknął kciukiem kącika jej ust i obrysował je wkoło. - Nie wyszedł mu film o topieniu

syna. to może spróbować sił. kręcąc choćby nas.

W odpowiedzi na jego pieszczoty rozchyliła wargi.

- Sądzisz, że zainteresowalibyśmy kogokolwiek w telewizji? - Niełatwo podtrzymywać

rozmowę, kiedy marzy się jedynie o zamknięciu oczu i poddaniu się nastrojowi chwili. -

Przecież tylko spadanie do wody to gorący temat.

- Och, cóż za niezwykła zachęta - zaśmiał się Jack. - Mogę ci wymienić z tuzin rzeczy,

które są gorące. - Nadal muskał ustami jej wargi. - Mógłbym też zdradzić, kto jest gorący.

Colleen przylgnęła do niego, wciąż walcząc z ciężkimi, sennymi powiekami. Po całym

77

ciele rozlewał się żar, jakby w trzewiach zapłonęło ognisko. Ten żar oznaczał pragnienie,

oznaczał pożądanie. Dotąd nie znała tak lubieżnych, tak erotycznych myśli, jak te, które

teraz opanowały bez reszty jej umysł. Chciała, żeby ją pocałował, naprawdę pocałował,

tak jak zrobił to wczoraj: powoli, mocno i głęboko. Pragnęła, by ją tulił, gładził skórę,

dotykał piersi, pieścił brodawki, sięgnął niżej...

Statek przyhamował tak niespodziewanie, że stracili równowagę. Jack odruchowo złapał

poręcz, drugim ramieniem silnie przytrzymał Colleen. Ona uwiesiła się na barku Jacka,

czując lekki zawrót głowy, zdezorientowana, jakby zbudzono ją w środku bardzo

plastycznego snu. Tuląc się do Jacka, zapomniała, że na świecie istnieją jeszcze prócz nich

inni ludzie.

- Lepiej... lepiej pójdę zapytać, jak się bawią nasze panie - wyjąkała, odsuwając się od

Jacka.

Jack pozwolił jej odejść, ponieważ wyglądała na tak samo poruszoną, jak on. W

zamyśleniu oparł się o barierkę. Głębokie pożądanie, jakiego doświadczył wczoraj

wieczorem, nie było chwilową zachcianką ani wytworem rozgorączkowanej wyobraźni.

Dziś kiedy przytulił ją do piersi, namiętność i szaleńcza żądza powróciły.

Pytanie brzmiało: Co z tym począć? Rysowały się przed nim dwie możliwości, jak

sądził. Po pierwsze, postąpić jak przystało na dżentelmena i zejść jej z drogi, ograniczając

kontakty do minimum. Taka młoda, miła i niewinna dziewczyna zasługiwała na stały,

poważny związek. A Jack nie przepadał za stałymi związkami. Najlepsze, co mógłby dla

niej zrobić, to trzymać się od niej z daleka.

Jednakże Black Jack nie słynął z dobrych uczynków. Brał od życia to, czego

potrzebował. A teraz potrzebuje Colleen. Drugie wyjście z obecnej sytuacji polegało na

pójściu z nią do łóżka i zaspokojeniu palących żądz. Ta opcja przemawiała do Jacka z

dużo większą siłą.

Przez chwilę opanowały go wyrzuty sumienia, przypomniał sobie bowiem zapatrywania

Colleen na sprawy miłości i seksu. W końcu miała dwadzieścia trzy lata: już czas, by

zamienić dziewczęce ideały na rozkosz miłości fizycznej. Tak, najwyższy czas,

przekonywał się. Właściwie zrobi jej przysługę. Nauczy, jak odróżnić miłość od

zwyczajnego pożądania, tak że gdy spotka kiedyś mężczyznę swego życia, będzie umiała

go rozpoznać.

78

Nagle przerwał rozmyślania. W wizji Colleen z jej przyszłym narzeczonym coś mu się

wyraźnie nie podobało. Jak zwykle, nie miał ochoty zagłębiać się w sens i przyczyny tego

odczucia. O ileż przyjemniej snuć marzenia o Colleen w jego łóżku.

A zatem klamka zapadła. Przywołał na twarz swój najbardziej czarujący uśmiech i

poszedł poszukać Colleen.

7

Colleen spoglądała na Jacka niepewnym wzrokiem, gdy wprowadzał samochód na

podjazd swego domu z białej cegły. Po wycieczce do Jaskini Wiatrów i obfitej kolacji od-

prowadzili trzy starsze panie do hotelu. Do Jaskini poszli tylko we dwoje, bo matka i

ciotki wolały poczekać na ławce w parku. Idąc pod Niagarą, Colleen i Jack ubawili się

setnie; najpierw bez przerwy ślizgali się i potykali na ścieżce, a potem, gdy podstawiali

ręce pod spadające z nieba kaskady i zaśmiewali się jak para zachwyconych dzieciaków

albo może beztroskich kochanków, przemokli do suchej nitki.

Jack zahamował przed drzwiami garażu.

- Nie chce mi się wprowadzać wozu do środka. Od lat zamierzam kupić jakiś

elektroniczny zamek z pilotem, ale ciągle wylatuje mi to z głowy, no i zostawiam

samochód pod chmurką.

Drobny kapuśniaczek zaczął bębnić o dach i szyby pontiaka, Colleen odwróciła się do

Jacka.

- Gdzie my właściwie jesteśmy? - spytała, choć doskonale znała odpowiedź.

- U mnie.

Czy lekkie napięcie przebijające z jego głosu jest wytworem jej wyobraźni, czy

naprawdę coś wisiało w powietrzu? Niepokojąca mieszanka obawy i podekscytowania:

tak musiałaby określić swój stan psychiczny.

- Powiedziałeś mamie, że chcesz już jechać z powodu zmęczenia, bo miałeś ciężki dzień,

i że odwieziesz mnie do domu.

- Byłem zmęczony. Zmęczony towarzystwem trzech przyzwoitek naraz. A teraz

przywiozłem cię do domu, do mojego domu. - Obserwował, jak skuliła się nieznacznie i

przygryzła górną wargę. Doskonale sobie uświadamia, jakie konsekwencje wiążą się z

przebywaniem ze mną tête-à-tête, pomyślał. Bardzo dobry znak. - Dopiero ósma, chyba

79

moglibyśmy jeszcze dziś popracować nad artykułem.

Przywiózł ją do siebie. Colleen siedziała nieruchomo niczym żona Lota zamieniona w

słup soli i w milczeniu patrzyła na Jacka, który wysiadł, okrążył samochód i sięgnął do

klamki drzwiczek po stronie Colleen. Deszcz rozpadał się na dobre, więc kiedy otworzył

drzwi i podał dłoń, by mogła się na niej wesprzeć, do środka chlusnęła struga zimnej wo-

dy. Odebrała to jako złowieszczy omen.

- Tutaj nikt cię nie obserwuje, Jack. Nie musisz udawać ani dżentelmena, ani

narzeczonego - powiedziała. - Daj sobie spokój z przesadną uprzejmością.

Uśmiechnął się.

- Może po prostu chcę być uprzejmy. I może wcale nie udaję. - Kiedy nie przyjęła jego

pomocnej dłoni, sam chwycił ją za rękę i lekko pociągnął. Wysiadła z auta bez oporu, ale

sztywna jak automat.

Nadal ściskając jej dłoń, Jack pobiegł do drzwi, więc podążyła za nim. Wpadli do środka

i zaczęli strząsać z płaszczy krople deszczu, a Jack pstryknął wyłącznikami światła.

- Najpierw oprowadzę cię po całej posiadłości - rzucił wesoło. Poszli od pokoju do

pokoju, a on przyjął na siebie rolę przewodnika i przez cały czas komentował wystrój i

przeznaczenie oglądanych pomieszczeń.

Na szczęście, Colleen nie musiała odpowiadać ani robić żadnych uwag. Ani w wielkiej,

nowocześnie wyposażonej kuchni, ani w salonie wyłożonym pluszowym dywanem, w

którym znajdowała się ogromna narożna kanapa i ceglany kominek z pagórkiem miękkich

poduszek, ułożonych w półkole przed paleniskiem. Milczała nadal, zwiedzając utrzymaną

w jasnozielonych i szarych barwach sypialnię, której centrum stanowiło olbrzymie łoże z

mosiężnymi kratami i w wyłożonej lustrami łazience z wanną wbudowaną w podłogę.

Wreszcie dotarli do gabinetu gospodarza, gdzie wszystkie ściany zajmowały regały z

książkami, a pośrodku królował sprzęt komputerowy najnowszej generacji. Stało tam rów-

nież szerokie biurko, wyściełane krzesło, czarna skórzana sofa i mała lodóweczka na

napoje. O szyby miarowo stukał deszcz.

- Czego się napijesz? - zapytał Jack. - Mam wszystko: wodę sodową, piwo, wino,

aperitify. Może coś gorącego? Kawa, herbata?

- Nie, dziękuję.

- W takim razie spróbuj któregoś z tych egzotycznych koktajli, jakie się pija na

80

Hawajach. No wiesz, wysoka szklanka, kolorowy płyn, słomka z papierową parasolką.

Zaskoczona Colleen uniosła brwi.

- Umiesz przyrządzać coś takiego?

- Tak, z wyjątkiem parasolki. Jeszcze kiedy grałem w piłkę, między sezonami często

pracowałem jako barman w San Francisco. Potrafię przygotować każdy koktajl i nawet

czasem wymyślam nowe mieszanki.

- Mimo wszystko dziękuję, nie będę nic piła. Lepiej bierzmy się do roboty.

- Tak. - Jack opadł na sofę. - Masz rację. Usiądź, proszę.

Colleen wybrała krzesło przy biurku. Odważyła się zerknąć na Jacka i stwierdziła, że

przypatruje się jej bacznie. W tej chwili przypominał kota jej siostry Erin, który identy-

cznie przyglądał się rybkom pływającym w akwarium.

Z trudem przełknęła ślinę.

- Podo... podoba mi się twój dom - wykrztusiła nerwowo.

- Dziękuję, Colleen. - W dalszym ciągu zachowywał się jak najlepiej wychowany

dżentelmen i nawet mogłaby wziąć jego uprzejmość za dobrą monetę, gdyby nie dostrze-

gała w tych ciemnych oczach figlarnych błysków.

Wzruszyła ramionami.

- Prawdę mówiąc, spodziewałam się czegoś innego - kontynuowała nieco wyzywającym

tonem.

- A mianowicie czego? Jaskini starego erotomana? Luster na suficie i...

- Z tego, co mówiłeś o swoich finansach, oczekiwałam raczej wynajętej klitki bez mebli,

prądu i łazienki - przerwała mu. - A tu widzę przytulny, pięknie umeblowany dom ze

wszelkimi wygodami. Twoja eks-żona nie wydała wszystkiego co do grosza, zapewne nie

zdążyła.

Jack uśmiechnął się, wstał i rozpoczął powolny spacer po pokoju.

- Nie, Donna nie wydała wszystkiego. Lubiłem tę willę i udało mi się schować to i owo

do skarpety.

- Mieszkaliście tutaj? - Colleen nie umiała powstrzymać ciekawości.

- Donna w Buffalo? - Jack roześmiał się, choć tym razem bez cienia goryczy, którą

wywoływało w nim zwykle wspomnienie byłej żony. - Nie ma mowy. Kiedy jeszcze

grałem, mieszkaliśmy w Kalifornii. Potem wróciłem do Buffalo i kupiłem ten dom, już po

81

rozstaniu z Donną.

- I od razu wzięli cię do gazety jako sprawozdawcę sportowego. Po kilku latach

awansowałeś na felietonistę, tak? - Colleen referowała to, co usłyszała od kolegów w

redakcji. - Teraz piszesz do prasy ogólnokrajowej i zarabiasz jeszcze więcej. Nie mam

pojęcia, po co ci bogata żona - zakończyła nieco ostrzej, niż zamierzała.

- Kochanie, j e ż e l i, a to jest bardzo duże jeżeli, kiedykolwiek zdecyduję się na

ponowne małżeństwo, to chcę coś z tego mieć, a nie tylko nic nie znaczące przysięgi miło-

ści, wierności i posłuszeństwa. Najbardziej odpowiada mi gotówka. Będziemy żyli z

pieniędzy nowej pani Blackledge, a moja pensja w całości powędruje do banku.

- Poczekaj, niech zgadnę: masz na myśli swoje prywatne konto, nie wspólne, prawda? -

rzuciła ze złością Colleen. - Wszystko dla ciebie, bo co jest twoje, to jest twoje, a co jej, to

się dopiero okaże. A zrobisz każdą rzecz, żeby „sprawiedliwość” była po twojej stronie.

Jack skinął głową.

- Dokładnie tak, kotku - zgodził się, nie urażony ani trochę.

Colleen wydała odgłos mający wyrażać obrzydzenie i skoczyła na równe nogi.

- Jesteś najbardziej interesownym, wyrachowanym, chciwym...

- Hej, uspokój się. Nie musisz się unosić z powodu przyszłej pani Blackledge. - Jack

chichotał rozbawiony. - Kto wie zresztą, kiedy się taka pojawi. A jak już to się stanie, to

możesz mi wierzyć, nie będzie jakąś niewinną dzierlatką, która wyjdzie za mnie wyłącznie

z miłości. Uczyni to pewnie z paru innych powodów.

Drań, kreatura - myślała Colleen z furią. Skierowała się ku drzwiom. Jack chwycił ją w

talii i okręcił tak, że znalazła się w jego objęciach.

- Puść mnie - zażądała. Pomasował jej szyję.

- Puściłbym, gdybym choć przez chwilę przypuszczał, że właśnie tego chcesz.

- Tak! Masz mnie puścić. - Szamotała się, próbując uwolnić dłoń.

Jack znów się roześmiał.

- Colleen, przestańmy udawać. Oboje wiemy, po co tu przyszliśmy.

- Mogę mówić tylko za siebie, a ja jestem tutaj, żeby pracować nad artykułem. Obiecałeś

mi to. - Wierciła się w jego uścisku, aż nagle znieruchomiała. Poczuła na swym ciele oz-

nakę rosnącego podniecenia Jacka.

- Widzisz, jak na mnie działasz - mruknął, napierając na nią jeszcze mocniej. Wycisnął

82

pocałunek na szyi dziewczyny i uśmiechnął się, spostrzegłszy, że wprawiło ją to w drże-

nie. - Twoja bliskość odbiera mi zmysły. Pragnę cię, Colleen.

Jego zęby zwarły się lekko na delikatnej małżowinie i w tym samym momencie dłoń

odnalazła przykrytą miękkim materiałem pierś.

- Jack, przestań - poprosiła Colleen niskim, schrypniętym głosem i zastanowiła się przez

chwilkę, czemu mówi tak cicho. - Nie mogę... nie chcę...

- Chcesz - powiedział. - Możesz. Zaraz się przekonasz.

Jest bardzo pewny siebie - pomyślała Colleen - o wiele bardziej niż ja. Mimo słabych

protestów coraz mocniej lgnęła do niego, zamiast się wyrywać. Chociaż usiłowała odpy-

chać jego dłonie, one uwalniały się i wędrowały bez przeszkód po jej ciele, tuliły ją, a

Colleen położyła głowę na jego ramieniu.

Trzeba to przerwać, natychmiast. Wiedziała o tym, ale nim zdążyła wykrztusić choćby

słowo, trzy guziki swetra zostały rozpięte, a męska dłoń znalazła się pod spodem. Dotyk

jego palców na nagiej skórze sprawił, że zaczęła dygotać.

- Jack - szepnęła ochryple. Chciała go powstrzymać, kazać mu przestać, lecz słowa

uwięzły jej w gardle.

- Ciii, kochanie, wszystko będzie dobrze. - Jego głos uspokajał i uwodził, wprowadzał ją

w pomieszanie. - Całował jej kark, delikatnie chwytając zębami skórę, co troszeczkę ją

bolało. Dłonie Jacka kontynuowały wędrówkę po nagim ciele, aż w końcu spomiędzy jej

warg wyrwał się cichy jęk.

- Przyjemnie, prawda? - Głos Jacka był równie podniecający, jak jego lubieżne ręce,

które odnalazły zapięcie biustonosza i z łatwością pokonały tę przeszkodę.

Głowa Colleen kręciła się i przechylała bezustannie. Powieki ciążyły, coraz trudniej było

utrzymać oczy otwarte. Dotyk mocnych, dużych dłoni na nagich piersiach budził doznania

silniejsze niż jakiekolwiek przeżycia, których doświadczyła dotąd. Pieścił ją; głaskał i

masował tak, że brodawki z każdą chwilą twardniały i stawały się coraz wrażliwsze.

Pragnęła, by ich dotykał, pragnęła tak zachłannie, że zaczęło ją to przerażać.

- Jack, proszę! - odwróciła głowę w niemym proteście, ale on najwyraźniej zrozumiał ją

opacznie.

- Tak, kochanie, tak. - Sięgnął jej ust, językiem rozsunął wargi i wepchnął go głębiej,

podczas gdy dłońmi pocierał pełne, nabrzmiałe sutki. Ściskał je delikatnie i masował, aż

83

wygięła się w łuk, zwisając mu w ramionach i ulegając w końcu potędze jego pożądania.

Przegrała bitwę o utrzymanie otwartych oczu. Pogrążyła się w otchłani nowych, do tej

pory nie znanych, odczuć tak głęboko, że nie uświadamiała sobie poczynań Jacka, który

prawą ręką wciąż ściskał jej pierś, lewą odpiął resztę guzików i obnażył ją aż do pępka.

Colleen powitała westchnieniem jego dłoń na nagiej skórze brzucha. Kciuk Jacka

odnalazł pępek, a strumień gorąca z czubka jego palca dotarł do sekretnego ośrodka jej

kobiecości, od paru chwil wilgotnego, nabrzmiałego i pulsującego oczekiwaniem. Kiedy

palce mężczyzny, podpełzły do granicy chronionej bielizną, Colleen wstrzymała oddech.

Całe ciało wpadło w niemożliwe do powstrzymania drżenie.

Wtedy wysunął rękę spod swetra i uniósł ją w ramionach. Kroczył, trzymając ją wysoko

przy piersi, a ona widziała wokół rozkołysany pokój. Odczuła to jako brutalne przejście od

zmysłowej abstrakcji uniesienia do sytuacji pozbawionej wszelkich dwuznaczności.

Zesztywniała.

- Co robisz? - zapytała przerażonym, piskliwym głosem, który ledwie rozpoznała jako

własny.

Jack nie zamierzał zboczyć z kursu, u którego końca czekała czarna skórzana sofa, więc

przeoczył wzburzenie w jej tonie.

- Połóżmy się, malutka. Będzie nam o wiele... wygodniej. - Umieścił ją na sofie i położył

się na dziewczynie. Zdała sobie sprawę z tego. Co się stanie, i ledwo powstrzymała

wybuch paniki. Namiętność wypełniająca ją do tej chwili zniknęła, a w jej miejsce

pojawiła się chęć walki; potrzeba obrony.

- Zejdź ze mnie!- Odepchnęła go obiema rękami.- Dusisz mnie, nie mogę oddychać! - Co

nie do końca zgadzało się z prawdą. Pełne zmysłowości omdlenie, którego doznała, dało

jej tak nieoczekiwaną rozkosz, że o mały włos poddałaby się narkotycznej, zapierającej

dech w piersiach namiętności. Nawet teraz nie odzyskała jeszcze zupełnie jasności

umysłu. Ta myśl wprawiła ją w przerażenie. Colleen jęła się rzucać i wierzgać jak dziki

mustang.

Jack podparł się na łokciach i spojrzał na nią z góry zamglonymi, nieobecnymi oczami.

- Kochanie, my...

- Nie chcę lego, Jack! - Colleen wykorzystała chwilową słabość przeciwnika i

wyślizgnęła się spod niego, spadając z hukiem na podłogę. Szybko wstała i wyprostowała

84

się.

- Kochanie, oczywiście, że. chcesz. - Jack usiadł na kanapie. - Pośpieszyłem się zanadto i

przestraszyłem cię. Chodź do mnie, to...

- W tej chwili odwieź mnie do domu.- Jej głos dygotał ze zdenerwowania.

Błyskawicznie, choć trzęsącymi się rękami, zapięła wszystkie guziki. Nawet nie

próbowała poprawić biustonosza. Zatrzaski wymagały nieco zręczności, a tej brakowało

jej teraz niewątpliwie, więc zwisał luźno pod swetrem, przypominając o niedawnych

wypadkach.

- W co ty grasz, Colleen? - Jack westchnął ze zniecierpliwieniem. - Przed sekundą byłaś

taka chętna, a...

- W nic nie gram! - ryknęła Colleen. Jej twarz okryła się purpurą. - Za to ty grasz, ale ja

nie należę do twojej drużyny.

- Oszczędź mi sportowych porównań! - Jack wydał udawany jęk. - Wszystkie możliwe

już słyszałem, niektóre sam stworzyłem, od porównań z pierwszą, drugą i trzecią ligą aż

po strzelanie bramek ze spalonego. Wystarczy.

- Zgadzam się. Żartujesz sobie z... z... - Urwała. Czy istniał odpowiedni termin dla

opisania tego, co zdarzyło się miedzy nimi? Gorączka namiętności, podniecenie, i strach,

strumień dzikich emocji... A on to wszystko obraca w żart! Oczy zaszły jej łzami i kontury

przedmiotów rozmazały się, kiedy ruszyła do drzwi.

- Colleen! - zawołał Jack. Trzęsąc się wstał z sofy i spróbował przezwyciężyć

paraliżujące całe ciało pożądanie. Nie pamiętał, by kiedykolwiek przeżył tak piekącą i

bolesną frustrację. Coś wewnątrz niego, jakiś głos sumienia, mówił mu, że zasłużył na to

w zupełności. Zamierzał przecież uwieść młodą, niedoświadczoną dziewczynę, której

myśli krążyły wokół małżeństwa, nie seksu.

Usłyszał trzaśniecie kuchennych drzwi. Wydawszy dziwne pół westchnienie, pół

warknięcie, wybiegł na zewnątrz i zastał Colleen siedzącą w jego samochodzie.

Obejmowała się ciasno rękami i czekała z twarzą chmurną jak burza gradowa.

Jack otworzył drzwiczki.

- Wróć do środka, Colleen. - Deszcz zdążył już zamienić się w ulewę i teraz wlewał mu

się za kołnierz. - Natychmiast.

- Nie! Chcę wracać do domu. Natychmiast - dodała, idealnie naśladując jego ton i

85

mimikę.

- Colleen, chciałaś się zająć artykułem. Wróć do mieszkania! zacz...

- Sądzisz, że jestem aż tak głupia? - przerwała mu z wściekłością. - Drugi raz nie dam się

nabrać na a k ą sztuczkę. Nie miałeś najmniejszego zamiaru pozwolić mi napisać choćby

linijki. Obiecałeś mi to, bo potrzebowałeś mojego udziału w tej wariackiej maskaradzie i...

żeby zwabić mnie tutaj i wciągnąć do łóżka!

Czuła się wykpiona i pozbawiona złudzeń. Jednak najgorsze było to, że tak łatwo, tak

bezmyślnie uległa jego zakusom. Zatrzęsła się na samo wspomnienie o tym, jak pozwoliła

mu się dotykać, jak pragnęła więcej...

W jakiś sposób zapomniała, że jego uczucia ograniczają się do czysto fizycznego

popędu, że niczym nie różniła się w jego oczach od wszystkich innych kobiet, które

przywoził tu na jeden czy dwa szybkie numerki. Z plotek zasłyszanych w pracy wiedziała,

że było ich mnóstwo! Nie darzył jej żadnym szacunkiem ani jako kobietę, ani jako

dziennikarkę i asystentkę.

Zachował się jak łajdak, to prawda, ale jak uczciwy łajdak, przyznała niechętnie. Zrobił z

niej kompletną idiotkę, bo poleciała na niego mimo wszystko. Nie mogła nawet po-

wiedzieć, że ją oszukał słodkimi słówkami i miłosnymi zaklęciami.

- Nie chcę stać na deszczu całą noc i kłócić się z tobą, Colleen. Dostanę zapalenia płuc -

rzekł Jack przymilnie.

Colleen siedziała nieporuszona.

- Nie wysiądę z tego samochodu. Skoro nie odpowiada ci stanie na deszczu, to odwieź

mnie do domu.

Jack zaklął pod nosem i wślizgnął się na fotel kierowcy.

- Powinienem pójść spać i pozwolić ci spędzić noc w wozie - parsknął. Uruchomił silnik

i samochód ożył.

- Nie wyświadczasz mi teraz grzeczności - odgryzła się Colleen. - Miałeś wcześniej

odwieźć mnie do domu, ale...

- Tak, tak. Popełniłem niewybaczalny grzech, bo chciałem się z tobą kochać. W takim

razie powiem ci, że nie musiałem się usilnie starać, ponieważ pragnęłaś tego równie

mocno, jak ja. I nadal pragnę - dodał z krzywą miną. - Boli mnie wszystko, od pięt po

czubek nosa.

86

- Pewnie mam ci współczuć? To ty...

Nie pozwolił jej skończyć.

- To ty najpierw ulegasz, dajesz mi odczuć, że tego chcesz, a potem uciekasz.

Colleen zaczerwieniła się. Może ma rację, ale nie powtórzy błędu i nie pozwoli mu

zrzucić całej winy na siebie.

- To ty nie dałeś mi odczuć jednej rzeczy, mianowicie, że ci na mnie zależy, że jestem

czymś więcej niż kolejną zdobyczą Black Jacka.

Jack westchnął przeciągle.

- Przemawiasz jak zaprzysięgła dziewica, Colleen. Chyba nie planujesz zostać nią do

końca życia, co? Zbyt łatwo ulegasz i poddajesz się zmysłom, by żyć bez miłości.

- Nie zamierzam żyć bez miłości, ale seks to nie miłość i...

- Ratunku! Przestań. Oszczędź mi kazań na temat seksu i miłości. Szkoda twojego czasu,

znam to już na pamięć.

- Wobec tego nie mam nic do dodania.

- Cieszę się.

Milczeli przez resztę drogi. Na parkingu przed swoim blokiem Colleen otworzyła drzwi

na oścież, nie czekając nawet, aż Jack zahamuje. W chwili gdy wyskakiwała na chodnik,

Jack złapał jął za ramię.

- Pomimo twojego skandalicznego zachowania nie cofam swego słowa - wygłosił tonem

sprawiedliwego, co doprowadziło Colleen do furii.

- Mojego skandalicznego zachowania?! - wybuchnęła. - Jeśli któreś z nas zachowało się

skandalicznie, to na pewno nie ja. Podszedłeś mnie jak oszust, a wiedziałeś, co sądzę...

- Przyrzekłem ci artykuł i dotrzymam słowa - ciągnął z niezmąconym spokojem, nie

zwracając najmniejszej uwagi na jej wściekłą tyradę. - Przynieś jutro jakiś kawałek, to

rzucę nań okiem. Dobranoc, Colleen - dodał na zakończenie i rozluźnił uchwyt.

Colleen zdusiła w sobie chęć zrewanżowania się zniewagą. Namiętność przeistoczyła się

w furię. Teraz pragnęła walczyć z nim tak samo gorąco, jak przedtem się kochać. Ale

opanowała się i powstrzymała mordercze instynkty. Wyskoczyła z auta jak z procy.

Wszedłszy do mieszkania, zatrzasnęła drzwi z taką siłą, że huk odbił się echem w całym

budynku. Nicola wpadła do salonu i Colleen miała właśnie rozpocząć długie przemó-

wienie, kiedy dostrzegła zalaną łzami i spuchniętą od płaczu twarz przyjaciółki.

87

- Nicola, coś nie tak?

- Och, Colleen, wszystko ni? tak - wyjąkała Nicola między jednym a drugim spazmem.

Rzuciła się na kanapę.- Kamal ma narzeczoną. Dzisiaj się dowiedziałam. Jedna z pie-

lęgniarek, z którą chodził przedtem, zapytała mnie, czy o tym wiem. Jest zaręczony z kimś

w Aber... Adżer...

- Azerbejdżanie - powiedziała Colleen. Być może Nicola nie uważała, kiedy jej krewni

opowiadali o zbrodniach popełnionych na Ormianach przez sąsiadów, ale Colleen

pamiętała wszystko.

- Nieważne - chlipała Nicola. - Z początku myślałam, że kłamie, bo zwyczajnie

zazdrości. Powiedziała, że w jakiejś wiosce w górach mieszka dziewczyna, której rodzina

podpisała kontrakt zaręczynowy z rodziną Kamala.

- Kontrakt? To brzmi jak średniowiecze. Nicola, zastanów się. Dziewczyna z gór w Azji

ma poślubić lekarza z Buffalo. To niemożliwe.

- Ale to prawda, Colleen! Zapytałam Kamala. Zaręczył się jakieś pięć lat temu. Jego

wujek przyśle ją do Stanów w przyszłym roku, kiedy będzie pełnoletnia. Wtedy wezmą

ślub.

- Boże, przecież to jeszcze dziecko! - żachnęła się Colleen. - I są zaręczeni od paru lat?

Toż to średniowiecze, żeby nie rzec barbarzyństwo!

- Kamal nigdy jej nie widział! Jego krewni wszystko ukartowali, a on tylko się zgodził.

Chętnie! On chce młodej zacofanej dziewczyny z wioski w Azercośtam. Uważa, że

amerykańskie kobiety są zbyt niezależne, zblazowane i za bardzo wyzwolone seksualnie.

- Ale nie pogardzi amerykańską dziewczyną, którą może wykorzystać dla zabicia czasu

dzielącego go od spotkania z nieletnią narzeczoną!- Oczy Colleen miotały błyski obu-

rzenia. - Nicola, tak mi przykro. - Objęła przyjaciółkę.

- Colleen, jaka ja byłam głupia. Kamal chciał wykorzystać mnie i moją skłonność do

niego, żeby złapać trochę nadprogramowego seksu. A cały czas miał narzeczoną! - Nicola

rozpłakała się znowu. - Umówiliśmy się na najbliższy weekend, żeby pojechać do

Toronto. To tylko godzina drogi stąd, no i Kamal chciał mi pokazać miasto.

- Pewnie chciał ci pokazać coś jeszcze - wymamrotała Colleen ponuro.

- Wiem. Gdybym pojechała, wkrótce by się przekonał, że nie jestem tak wyzwolona

seksualnie, jak to sobie wyobrażał.

88

- Co za świństwo! - stwierdziła Colleen. Sama ledwo powstrzymywała się od płaczu. -

Może należało zostać w Houston albo w Waszyngtonie. Może nasze rodziny mają rację,

może przydałaby się nam opieka mądrzejszych od nas. Może powinnyśmy pozwolić, żeby

znaleźli dla nas chłopaków, którzy nie ośmielą się nas wykorzystać, choćby ze strachu

przed Ramseyami i Shakarianami.

- Colleen, z tego, co mówisz, odnoszę wrażenie, że tobie też. się coś dzisiaj przytrafiło -

rzekła nieco spokojniejszym głosem Nicola, chwilowo zapominając o swoich przejściach i

koncentrując się na minie Colleen. - Coś niedobrze z Jackiem, tak?

Colleen popatrzyła przed siebie niewidzącymi oczyma.

- Jack nie chowa w zanadrzu żadnej młodocianej oblubienicy, ale jest absolutnie

zdecydowany, żeby, jak to ujęłaś, złapać trochę nadprogramowego seksu, chociaż mnie nie

kocha i nawet tego nie udaje.

- Pokłóciliście się? Zamierzasz z nim zerwać?

- Tak, na oba pytania. - Colleen przełknęła pierwsze oznaki szlochu, na który zbierało się

jej od dłuższej chwili. Cóż za głupota płakać z powodu kogoś, komu na tobie nie zależy i

nigdy nie będzie zależało.

Nicola westchnęła smutno.

- Aż trudno sobie wyobrazić, że jeszcze wczoraj obie byłyśmy szczęśliwe, pełne nadziei i

zakochane, a dzisiaj tylko płacz i zgrzytanie zębów, tyle że dalej jesteśmy zakochane.

Nienawidzę tego, Colleen. Nienawidzę miłości. Ech! Jedynie w książkach wszystko idzie

jak z płatka. Pewnie powinnam się cieszyć, że nie poszłam do łóżka z Kamalem.

Wyobrażasz sobie, jak bym się czuła, gdybym odkryła dopiero potem, że mu wcale nie

zależy na mnie, tylko na mojej...

Jeszcze gorzej wiedzieć to przedtem i zrobić to mimo wszystko - pomyślała Colleen

posępnie. Jeśli natychmiast nie zacznie dotrzymywać danej sobie obietnicy, żeby unikać

tego typa, to pewnie wcześniej czy później wyląduje na czarnej skórzanej sofie. Od chwili

gdy Jack wyzwolił drzemiącą w niej namiętność i pasję, ryzyko niepomiernie rosło. Na-

miętność i pasja wciągają i bawią, kiedy się o tym czyta, ale żyć z tym nie jest łatwo. Od

tej pory koniec z pobłażaniem sobie, koniec z iluzjami.

Zadzwonił telefon i Nicola skoczyła na równe nogi. Podniosła słuchawkę niemal

natychmiast.

89

- Do ciebie, Colleen - powiedziała z nutką zawiści w głosie. Serce Colleen zabiło

mocniej. Jeżeli to Jack dzwoni z przeprosinami, a może nawet żeby porozmawiać o dzi-

siejszych nieporozumieniach...

Niestety. W słuchawce odezwał się Rodd Garrett. Przez kilka chwil wymieniali

zdawkowe uprzejmości, aż w końcu Colleen oznajmiła, że nie może mu towarzyszyć na

przyjęciu w piątek z powodu nieoczekiwanej wizyty starych przyjaciół. Było to kłamstwo,

ale dość niewinne, za to oszczędzało długich i bolesnych wyjaśnień, czemu straciła ochotę

na jakiekolwiek przyjęcia.

Rodd zareagował na jej odmowę spokojnie, potem zapytał czy może zatelefonować

ponownie za parę dni. Zgodziła się, lecz wstrętne insynuacje Jacka bezustannie kłębiły się

jej w głowie.

- Rodd Garrett wygląda na miłego faceta. Nie bawię się z nim w kotka i myszkę i nie

zamierzam go złapać tylko dlatego, że jest zawodowym piłkarzem - oznajmiła Nicoli, jak-

by broniła się przed zarzutami Jacka.

Nicola spojrzała na nią, nie pojmując przyczyny dziwnego oświadczenia.

- Ktoś ci zarzucił, że łapiesz tego Rodda?

- Jack. On... - Colleen urwała. Nie miała ochoty rozmawiać o Blackledge’u. Obiecała

sobie, że nie będzie nawet o nim myśleć i zwierzyła się ze swoich ślubów Nicoli.

- Dobrze. W takim razie ja przestanę mówić i myśleć o Kamalu - rzekła twardo Nicola. -

Gdybyśmy się zapomniały, to możemy się nawzajem hamować, prawda? Utworzymy

towarzystwo wzajemnej pomocy. Nazwiemy się na przykład tak: Niedoszłe Ofiary

Mężczyzn Wykorzystujących Kobiety. Jak to brzmi?

Wymieniły nieszczęśliwe uśmiechy.

- Właśnie podsunęłaś mi temat artykułu, Nicola. Chciałabyś pomóc mi trochę?

- Jeśli chodzi o to, żeby dołożyć wszystkim facetom, a Kamalowi i Jackowi w

szczególności, to możesz na mnie liczyć! - zawołała Nicola w nagłym podekscytowaniu. -

Będziemy mogły zapomnieć o naszym garbatym losie na godzinę albo dwie.

Colleen przyniosła papier i pióro.

Jack ułożył się w wannie z gorącą wodą i zajął się obserwowaniem stukających o szybę

kropli deszczu. Gdzieś w pobliżu strzelił piorun, błyskawica rozdarła niebo, a deszcz

90

przeistoczył się w oberwanie chmury, zalewające okna potokami chlupiącej wody.

Gorąca kąpiel działała niewymownie kojąco, choć na zewnątrz szalała burza. Napięcie

skuwające całe ciało żelaznymi obręczami poczęło stopniowo rozpuszczać się w parującej

wodzie. Miał nadzieję, że jego nerwom zrobi to równie dobrze, lecz niestety. Myśli nadal

wirowały i kłębiły się z zawrotną szybkością wewnątrz czaszki.

Wszystkie dotyczyły Colleen Brady. Jej obrazy stały mu przed oczami jak żywe: Colleen

wybucha śmiechem pod tryskającym jej w twarz prysznicem rozpylonej wody Niagary w

czasie wycieczki do Jaskini Wiatrów; Colleen na statku rzuca mu się na szyję i nazywa

bohaterem; jej kwadratowy ze złości podbródek; zmatowiałe z rozmarzenia oczy, gdy

trzymał ją w ramionach...

Jego myśli dryfowały dalej, ku wspomnieniom z ostatniej godziny, kiedy tulił ją, a ona

reagowała naturalnie i z pasją, czego w swej niewinności nie umiała ukryć. Pamiętał

każdy szept i jęk, dotknięcie miękkich, spragnionych warg. Wyobraził sobie, że jest tu z

nim teraz i krew w nim zawrzała.

Odprężenie zniknęło. Jack wyjął korek z dna wanny i zaczął się wycierać. Ciało nie

dawało mu spokoju. Dzisiejszy wieczór wcale nie musiał się zakończyć w ten sposób.

Będąc człowiekiem czynu, podszedł do telefonu i wykręcił numer Colleen.

Wróci tu szybko, przekonywał się. Chciała tego tak samo jak on. Nie zawsze

zachowywał się wobec niej jak dżentelmen, to fakt, ale można to naprawić kilkoma

słodkimi słówkami. Podjechałby nawet po nią do jej mieszkania, a to już wielkie

ustępstwo. Zazwyczaj adresatka nocnego wezwania sama musiała martwić się o transport.

- Colleen nie ma ochoty z tobą rozmawiać - poinformował go po chwili zimny głos

Nicoli. - Nie podejdzie do telefonu.

- Co? - Jack był tak. zaskoczony, że prawie rzucił słuchawkę. - Dlaczego? Przez moment

w słuchawce panowało milczenie, a Nicola przekazywała pytanie Colleen.

- Mówi, że wiesz, dlaczego - padła lodowata odpowiedź.

- Nie, nie wiem - warknął Jack i rozłączył się. Ale przecież wiedział. Colleen nie pozwoli

traktować się jak obiekt przelotnego flirtu. Jeżeli chce ją mieć, musi przejść przez

wszystkie etapy udawania, że się w niej zakochał.

Jakaś część jego świadomości podpowiadała mu, żeby posłać całą tę historię do diabła i

zadzwonić do innej dziewczyny, która wykorzysta go w takim samym stopniu, co on ją.

91

Bez cienia żalu czy większych wymagań. Która niczego nie oczekuje i nie daje w zamian

niczego prócz możliwości skorzystania z jej ciała.

Jednak zamiast do telefonu poczłapał do łóżka. Bezgłośnie wyjąc do księżyca,

zastanawiał się, czemu ten sposób zapomnienia o Colleen nie kusi go ani trochę. Zmartwił

się swoją reakcją.

Sen długo nie przychodził. Kłębiły mu się w głowie najdziwniejsze myśli. Przyłapał się

na rozważaniu, że skończył właśnie trzydzieści trzy lata, a jego ojciec w tym wieku miał

już syna, jego samego. Ojciec często żartował, że został tatusiem bardzo późno, dopiero

po trzydziestce.

Późno? Jack usiadł na łóżku. Dobry Boże, przecież przeżywa swoje najlepsze lata. Przed

nim jeszcze tyle czasu na poczęcie i wychowanie potomka, na przyjęcie roli głowy

rozrastającej się rodziny. Tak jak ojciec.

Coś ścisnęło mu gardło. Nie potrafił wyobrazić sobie lepszego ojca niż jego własny.

Wspominał niezliczone godziny, które poświęcił mu ojciec, ucząc, jak trzeba rzucać, łapać

i kopać piłkę. Wszędzie chodzili razem: na ryby, na polowania, na mecze, wyścigi

samochodowe i zbiórki skautów. Żaden ojciec nie szczycił się swym synem bardziej niż

Bob Blackledge Jackiem. Obejrzał wszystkie mecze syna, od ligi podwórkowej aż do

ekstraklasy.

Nagle powróciła cała nienawiść do pijanego kierowcy, który trzynaście lat temu pewnego

ciepłego wiosennego popołudnia, wjechał na przeciwległy pas jezdni i zmiażdżył sa-

mochód ojca. Śmierć ojca była najgorszą rzeczą, jaka kiedykolwiek spotkała Jacka.

Spędził z nim tylko dwadzieścia lat, a chciałby o wiele, wiele więcej.

Po raz pierwszy Jack pozwolił sobie na rozważanie, jak wyglądałoby jego życie, gdyby

ojciec nie odszedł tak nagle. Jedna rzecz nie ulegała wątpliwości: nigdy nie ożeniłby się z

Donną. Ojciec nie polubił jej, Jack wiedział to zawsze, ale zmusił się, by o tym

zapomnieć. Gdyby nie kilkuletnia żałoba, pewnie także zachowałby więcej spokoju i

rozwagi. Może nie pędziłby tamtej nocy po autostradzie wiodącej do Kalifornii i jego

samochód nie wpadłby w poślizg, nie przewróciłby się na dach i Jack uniknąłby obrażeń,

które przekreśliły jego karierę sportową.

Ale to wszystko zdarzyło się n a p r a w d ę, a on jest tym, kim jest: samotnym

mężczyzną siedzącym w ciemnym pokoju i rozpamiętującym przeszłość, ponieważ pewna

92

drobna blondynka tak inna od wszystkich kobiet, które znał, nie pozwoliła zwabić się do

łóżka na parę godzin pospiesznego, łatwego seksu.

Jack wykrzywił usta w kwaśnym uśmiechu. Colleen nie da się oszukiwać i zwodzić. Jak

dotąd udowodniła, że potrafi się bronić, i uczyniła to. Zmusiła go, by traktował ją jak god-

nego przeciwnika. Uśmiechnął się szerzej. Ojciec polubiłby ją od pierwszego wejrzenia, to

prawda.

8

- Proszę, tu jest tekst, który miałam przynieść - oznajmiła chłodno Colleen następnego

ranka, wręczając Jackowi maszynopis. Przyszła do pracy wcześniej, żeby siedzieć już za

biurkiem, kiedy wejdzie Jack. Najwyraźniej on wpadł na identyczny pomysł. Wchodząc

do redakcji, zastała go przy komputerze.

Jack zerknął na kartki.

- To jest tytuł? „Seks, kłamstwa i mężczyźni?” - Uniósł brwi i lekko poczerwieniał na

twarzy. - Przecież to gazeta dla całej rodziny, zapomniałaś?

- Przeczytaj to. Żadnej pornografii, po prostu kilka starych prawd uporządkowanych i

sklasyfikowanych tak, jak ja to widzę. Nie żebym choć przez sekundę wierzyła, że to wy-

drukujesz w swojej nieskalanej rubryce. Nigdy nie wydrukujesz niczego, co napiszę. I

nigdy nikomu nie pomożesz, tak jak pomagano tobie swego czasu. - Wysunęła górną szu-

fladę biurka i zaczęła wrzucać zawartość do przyniesionej w tym celu torby.

-,,Mężczyźni oczekują, że zapłatą za zaproszenie na randkę będzie seks. Im droższa

kolacja, tym większa presja, by zakończyć wieczór w łóżku” - czytał Jack. Spojrzał znad

tekstu na Colleen i przez dłuższą chwilę nie odrywał wzroku od jej kamiennego oblicza.

- Oho - wykrztusił zdumiony.

- Wreszcie zrozumiałam, że nigdy nie zostanę felietonistką w tej gazecie. Postanowiłam

wziąć pełny etat w dziale kulinarnym i rozrywkowym - poinformowała Colleen, jed-

nocześnie opróżniając kolejną szufladę.

- „Mężczyźni domagają się seksu bez zobowiązań” - Jack czytał dalej, marszcząc przy

tym brwi. - „Żaden nie zawaha się skłamać, by dostać to, czego pragnie, szczególnie jeśli

chodzi o seks.”

- Mam parę nowych pomysłów na rubrykę wymiany przepisów, a przed Świętem

93

Dziękczynienia i Bożym Narodzeniem pojawi się masa filmów najpośledniejszego gatun-

ku, w sam raz do moich recenzji, a to już za kilka miesięcy. - Słowa wylewały się z jej ust

tak gwałtownie, że nie miała czasu odetchnąć.

- „Mężczyźni używają seksu jako broni” - kontynuował Jack. - „Mężczyźni tracą resztki

dobrych manier, gdy tylko usłyszą od kobiety odmowę pójścia do łóżka.”

- Poza tym zawsze zostają klepsydry - trajkotała Colleen jak nakręcona. - Nigdy nie

wiadomo, kiedy która się przyda. Wystarczy dla mnie roboty. Cieszę się, że nie będę mu-

siała się martwić o nowy artykuł co tydzień czy dwa tygodnie. - Chwyciła torbę z

rzeczami i zarzuciła pasek torebki na ramię. - Do widzenia, Jack.

- Gdzie ty się, do diabła, wybierasz?! - zawołał Jack.

- Idę uzgodnić wszystko z Kazorowskim. Poproszę, żeby przeniósł mnie na górę do

rozrywki już na stałe. Może uda mi się dostać biurko i krzesło nowsze niż z zeszłego stu-

lecia. - Rzuciła wymowne spojrzenie na rozklekotane biurko i krzesło, przytargane chyba

ze śmietnika.

- Więc uciekasz i nie dasz ani mnie, ani innym mężczyznom szansy obrony przed twoim

feministycznym pamfletem? Albo żeby któryś z nas odpowiedział czymś podobnym? -

Jack upuścił kartki na blat biurka. - Nie, Colleen, nie zrobisz tego.

Stanął na wprost niej, blokując przejście dokładnie tak jak wczoraj.

- Wsyp rzeczy z powrotem do szuflady, siadaj do komputera i przepisz tekst. Panno

Brady, wydrukujemy pani artykuł we wtorek, a na czwartek ja przygotuję replikę z punktu

widzenia mężczyzny. Potem poczekamy, aż włączą się do bitwy czytelnicy. Powinniśmy

dostać tyle listów, że przez dobry tydzień będziemy mogli zamiast artykułów pisać od-

powiedzi na nie.

Colleen stała nieruchomo, kompletnie zaskoczona. Była tak pewna, że jej tekst zostanie

odrzucony, że nie poświęciła jednej myśli na zastanawianie się, co zrobi w przeciwnym

wypadku. Wykoncypowany wczoraj w nocy plan trzymania się z dala od Blackledge’a

przedstawiał się nadzwyczaj sensownie. Lecz teraz, tutaj...

- Ja nie, to znaczy... - zaczęła, ale Jack ruszył ku niej, wymuszając, by cofała się krok po

kroku, jeśli pragnęła uniknąć zderzenia.

Za wszelką cenę nie chciała dopuścić do kontaktu z nim. Rzuciła torbę na biurko i

powoli obeszła je wkoło. Trzymanie się z dala od szefa nadal ma sens - pomyślała

94

nerwowo.

- Sądziłam, że wyrzucisz tekst do kosza.

- Taki też miałem zamiar, zanim go przeczytałem, ale jest dobrze napisany. Niezły styl:

lekki i dowcipny, nawet kiedy poruszasz tak śliski temat jak seks, kłamstwa i mężczyźni.

Czytelnicy zasypią nas listami, to gwarantuję. Na dodatek podsunęłaś mi świetny pomysł.

Zaraz siadam i piszę felieton na czwartek.

Rzeczywiście usiadł, lecz po chwili wstał, mrugnął kilkakrotnie i w zamyśleniu potarł

podbródek.

- Jak ci się podoba pierwsze zdanie? Posłuchaj: „Kobiety odmawiają uprawiania seksu,

ponieważ próbują w ten sposób zdobyć to, na czym im zależy. Niektóre chcą nowej su-

kienki czy zmywarki do naczyń, a inne wycieczki do Europy lub obrączki ślubnej”.

- To obraźliwe, a do tego nieprawda - odrzekła Colleen krótko.

- Ale przyciąga uwagę, zmusza do refleksji, każe zająć jakieś stanowisko. Co

najważniejsze, nie pozwala odłożyć

gazety, zanim nie dowiesz się, jakie inne oszczercze opinie znalazły się w felietonie.

Dokładnie tak, jak w twoim tekście, Colleen.

- Ale przecież ja tego nie pisałam w ten sposób - wyznała szczerze. - To są moje

autentyczne sądy. Wczoraj wieczorem Nicola i ja...

- Świetnie się bawiłyście, mieszając mnie z błotem, jak przypuszczam.

- Nie tylko ciebie - przyznała Colleen. - Kamalowi też się oberwało, i każdemu innemu

facetowi waszego pokroju.

- Ajajaj, zaczyna się Forum Feministyczne. Szczęście, że spałem w domu, poza polem

rażenia. Dobrze, rozumiem moją rolę, ale co tu zawinił Kamal? Wygląda na sympatycz-

nego, grzecznego chłopaka.

- Sympatyczny? Grzeczny? Ha! Hoduje w Azerbejdżanie siedemnastoletnią narzeczoną!

- Ach tak. No to mamy następną złotą myśl do mojego felietonu. „Kobiety łudzą się, że

uprawianie seksu i kochanie się z mężczyzną to to samo. Sądzą, że jeśli chcą iść z kimś do

łóżka, to znaczy, że są zakochane.”

- Bo mężczyźni robią wszystko, żeby je utwierdzić w tych złudzeniach - odcięła się

Colleen.

- Ja nie. A ty pragniesz mnie i tak, Colleen. Gdybyś nie wpadła wczoraj w panikę, dziś

95

nie trzęślibyśmy się z frustracji i nie kłócili na temat seksu, tylko wspominalibyśmy miło

spędzoną noc.

- To mi przypomina o pewnym banale, który przeoczyłam, pisząc artykuł: „Mężczyźni

uważają, że seks rozwiązuje wszystkie problemy”.

- To prawda, kotku - powiedział Jack z uśmiechem.

- Może na krótką metę - żachnęła się Colleen. - Raczej na b a r d z o krótką. Och, Jack,

po co tracić czas? Nie możemy razem pracować. To niemożliwe. Idę do Kazorow...

- Siadaj i bierz się do roboty - zarządził Jack. - Ja tymczasem zamówię nowe biurko dla

ciebie i postaram się jeszcze dziś o porządne krzesło. To, na którym siedzisz, mogłoby

służyć hiszpańskim inkwizytorom podczas awarii fotela tortur.

Odwrócił się na pięcie, miarowym krokiem przemierzył redakcję i wyszedł, a ona,

ogłupiała i zła, długo wpatrywała się, w drzwi, które zamknął za sobą.

- Dlaczego nic nie dzieje się tak, jak przewidujemy? - zapytała wieczorem Colleen swą

przyjaciółkę, gdy zajadały na kolację przyniesionego z baru pieczonego kurczaka. -

Zeszłej nocy byłam święcie przekonana, że skończyłam jakąkolwiek współpracę z

Jackiem, i nieodwołalnie postanowiłam się przenieść na górę do działu kulinarnego i

rozrywkowego. A dzisiaj on chwali mój artykuł i biega po wszystkich piętrach, żeby

znaleźć dla mnie nowe biurko. Nic z tego nie rozumiem.

- Czasem dzieje się dokładnie tak, jak przewidujemy - rzekła ponuro Nicola. - Na

przykład dzisiaj w szpitalu Kamal i ja unikaliśmy się wzajemnie przez cały czas, chyba że

chodziło o zajęcie się jakimś chorym dzieckiem. Potem usłyszałam, że już umawia się z

kimś z radiologii, kto pewnie ani odrobinę nie dba o azerską narzeczoną. Och. Colleen,

chciałabym go znienawidzić, ale nie potrafię. Nie mogę przestać myśleć o nim i o tym, jak

by było, gdyby... - Upuściła udko kurczaka i rozpłakała się.

Colleen zerwała się, by ją pocieszyć, ale nagle usłyszała głośny dzwonek do drzwi.

Nicola złapała ją za rękę.

- Jak myślisz, może to on? - szepnęła z tak głęboką nadzieją w oczach, że Colleen

zapragnęła całą duszą, żeby to był właśnie Kamal. Pobiegła do drzwi.

Otworzyła je gwałtownie i ujrzała niedbale opartego o framugę Jacka Blackledge’a we

własnej osobie.

96

- Trzeba zawsze zerknąć w judasza, zanim się otworzy drzwi. Nawet w spokojnym

Buffalo mieszka kilku kryminalistów. - Przywołał na twarz ciepły, zmysłowy uśmiech,

który mógłby stopić cały lód Antarktydy.

- Co ty tu robisz? - Ze zdenerwowania powiedziała to piskliwym głosem.

- Jadłaś już deser? - Oczywiście, odpowiedział pytaniem na pytanie. A potem sam

udzielił sobie odpowiedzi:

- No to czeka cię sławna pieczona alaska sióstr Jackson. Jackson to panieńskie nazwisko

mojej matki; dlatego, jeśli jeszcze się nie domyśliłaś, nazwano mnie pięknym imieniem

Jack. Mama i ciotki odlatują jutro na Florydę, no i na pożegnanie postanowiły uhonorować

cię swoim wspaniałym deserem. Czekają na nas w moim domu.

Colleen straciła zdolność poruszania się. Sprzeczne myśli przelatywały przez jej głowę

jak błyskawice. Złość, podniecenie, niepokój i zakłopotanie kolejno brały górę w bitwie o

ostateczną decyzję. W końcu oprzytomniała na tyle, by wykrztusić odpowiedź.

- Jack, nie pojadę do ciebie.

- Bo sądzisz, że zastawiłem na ciebie pułapkę? Że postanowiłem zwabić cię do mojej

jaskini i zdradziecko uwieść, tak? Uwierz mi, dom jest pełen przyzwoitek. Mama, ciocia

Judy, ciocia Dorothy i cała kuchnia obrzydliwych zapachów, czyli masz zapewnione

bezpieczeństwo.

- Ta pieczona alaska na pewno nie jest obrzydliwa - zaprotestowała Colleen. - Jadłam ją

tylko kilka razy, ale zawsze smakowała doskonale.

- Skoro tak ją lubisz, to oddam ci mój kawałek. Mogłabyś nawet wydrukować przepis w

gazecie. Chodź, urządzimy staruszkom wieczór spełnionych marzeń.

Powinna kazać mu natychmiast się wynosić, powinna dotrzymać danego sobie słowa i

unikać Jacka jak ognia. A już na pewno nie powinna stać tak i uśmiechać się, mimo

ogromnych wysiłków, by tego nie robić, lecz stała tak nadal i nie posłała go do diabła.

- Muszę być przy Nicoli - broniła się. - Ona jest bardzo roztrzęsiona i wolałabym nie

zostawiać jej samej.

Jack wzruszył ramionami.

- Niech jedzie z nami. Im większe towarzystwo, tym weselej... i tym mniejsze porcje tej

kulinarnej katastrofy.

- Chyba nie zechce pójść...

97

- No to trzeba ją przekonać, prawda, Colleen? - Wszedł wreszcie do przedpokoju, wciąż

uśmiechając się promiennie.

Po upływie mniej niż dziesięciu minut Nicola, Colleen i Jack wyruszyli w drogę.

- Szkoda, że nie zdążyłam się przebrać. - Colleen zmartwiła się, zerkając na swe dżinsy i

wymiętą bluzkę.

- Eee tam. Nie musisz ubierać się specjalnie, żeby zrobić wrażenie na matce. Wszystkie

trzy i tak zachwycają się tobą bezustannie. Mama nawet już się zastanawia, czy ślub urzą-

dzić w Houston, czy w Buffalo, i marzy o poznaniu twoich starych.

- Colleen nie ma starych, o ile myślisz o rodzicach - odezwała się Nicola, wtłoczona na

tylne siedzenie. - Ma siostry, ale za to całe mnóstwo. I szwagrów, i słodkich siostrzeńców,

i siostrzenicę. Wszystkich oprócz mamy i taty.

- Jesteś sierotą? - spytał zaskoczony Jack. Colleen wzruszyła ramionami.

- Na to wygląda, w pewnym sensie. Moja mama zmarła na zapalenie płuc, zanim

skończyłam jedenaście lat. Ojciec zostawił nas, kiedy byłam jeszcze niemowlęciem. Od

tamtego czasu nic o nim nie słyszałam.

- Kto cię wychowywał po śmierci matki? - pytał dalej Jack, nie mogąc dojść do siebie po

tak szokującej informacji. Oczyma duszy widział maleńką, osieroconą Colleen.

Znał nazbyt dobrze ból po stracie ojca i niszczący wpływ takiej tragedii na niedojrzałą

psychikę młodego człowieka. Colleen przeżyła to nieszczęście o wiele wcześniej niż on i

wcześniej została bez rodziców.

Zmarszczył brwi. W takim razie trudno się dziwić, że Colleen lęka się związku opartego

na seksie, tak jak trudno się dziwić, że on swe kontakty z kobietami ograniczył właściwie

wyłącznie do seksu. Jedna i druga postawa zapewniła im konieczny dystans. Oboje

zbudowali wokół siebie mury obronne i kierowały nimi zadziwiająco podobne motywy.

A jednak coś przyciąga ich do siebie. Chociaż zwalczają w sobie to przyciąganie, choć

starają się trzymać od siebie z daleka, to ich drogi i tak stale się krzyżują. Jack obrzucił

Colleen ukradkowym spojrzeniem. Być może dzieje się tak dlatego, że tylko on może

przełamać bariery otaczające namiętną młodą kobietę, teraz jeszcze zamkniętą w duszy

Colleen, i tylko jej pisane jest dotarcie do samotnego i nieco zgorzkniałego mężczyzny

ukrywającego się wewnątrz skorupy Black Jacka.

Pokręcił głową. Nie lubił takich nagłych olśnień, wprowadzały go w pomieszanie.

98

- Jej najstarsza siostra Shavonne miała zaledwie osiemnaście lat - plotkowała w najlepsze

Nicola, która znała historię rodziny Bradych nie gorzej niż Colleen dzieje Shakarianów. -

Potem wszystko jak w bajce o Kopciuszku! Siostry Colleen, wszystkie cztery, wyszły za

mąż za Ram...

- Już mówiłam Jackowi o ich ślubie z czterema braćmi - wtrąciła szybko Colleen.

Należało ostrzec Nicolę, żeby nie wypaplała sekretu o bogactwie Ramseyów. -

Zanudziłam go na śmierć pierwszego dnia w redakcji.

- Już w ciągu pierwszych dwudziestu minut - poprawił Jack, a po chwili położył dłoń na

kolanie Colleen. - Ale wcale mnie nie zanudziłaś. Nie sądzę, żebyś umiała zanudzić

kogokolwiek.

- Za to bez przerwy działam ci na nerwy - odrzekła spokojnie, strącając rękę Jacka z

kolana. Nie wierzyła w czuły ton pobrzmiewający w jego głosie, to nie w jego stylu.

Zmieniła temat.

Trzy wdowy wpadły w zachwyt na widok przybyłych. Natychmiast rozdzieliły kopiaste

talerzyki z alaską.

- Tak się cieszę, że Colleen przyprowadziła koleżankę. - Matka Jacka promieniała

radością. - Miło poznawać przyjaciół naszych przyjaciół.

- Pani syn ma niewątpliwy dar przekonywania - odparła Nicola, zerkając w zamyśleniu

na Jacka i Colleen, którzy zajmowali wielki, wyłożony poduszkami fotel w rogu salonu.

„To mało powiedziane” - pomyślała Colleen. Siedziała na kolanach Jacka. Zaraz po

wejściu do pokoju Jack usadził ją tam i otoczył ramionami jak żelazną obręczą. W ten spo-

sób miał zajęte obie ręce i nie mógł jeść alaski. Colleen zastanawiała się, czy zrobił to

umyślnie, właśnie po to, by się wykręcić od, jego zdaniem, wybitnie nieapetycznego

deseru z przeraźliwie słodkiej bezy przekładanej masą lodową.

Jednakże po uprzątnięciu talerzy nadal trzymał ją na kolanach. Przesiedziała tak całe

dwie godziny aż do końca wizyty. Jego ręce ani na chwilę nie pozostały bezczynne, ale

pod czujnym okiem starszych pań zachowały umiar i nie przekroczyły granic pełnej

czułości, a zarazem szacunku niewinnej pieszczoty.

W pewnym momencie Nicola nie wytrzymała i opowiedziała smutną historię o

zamorskiej narzeczonej Kamala, a starsze panie natychmiast pośpieszyły z wyrazami

współczucia i mnóstwem dobrych rad, uwalniając tym samym siedzącą w fotelu parę od

99

stałego nadzoru. Jack bez namysłu skorzystał z okazji i jął szeptać do ucha Colleen raczej

jednoznaczne uwagi, głaszcząc ją jednocześnie tam, gdzie nie powinien sięgać

dżentelmen.

Colleen chwyciła jego obie dłonie i przytrzymała je z całą siłą, na jaką było ją stać.

- Co robisz? - syknęła zdenerwowana.

- Chyba widzisz - wycedził jeszcze ciszej. - Próbuję cię podniecić. Myślałem, że nawet

ktoś tak niedoświadczony jak ty pojmie, w czym rzecz.

- Jack, na miłość boską, twoja matka...

- Rozpacza nad niedolą panny Shakarian. Nie zauważa nas wcale, ale to wcale, i ciotki

też. Widzisz, one uważają nas za parę przyszłych małżonków, więc spokojnie zajęły się

kimś innym. - Musnął ją zuchwale wargami. - Pocałuj mnie, Colleen.

Odchyliła głowę.

- Zwariowałeś? - Zaczęła się wiercić i wyrywać z jego objęć.

Jęknął cicho, ale nie rozluźnił uścisku.

- Zaczynam myśleć, że tak. Siedź spokojnie, Colleen, albo będziesz musiała się liczyć z

konsekwencjami.

Jej policzki przybrały kolor purpury.

- Jack, chyba posuwamy się za daleko z tą maskaradą. Jutro twoje panie wyjadą i wtedy

koniec z udawaniem.

- Zastanawiałem się nad tym - przemówił ochrypłym szeptem, od którego setki

maleńkich ostrych igiełek przedefilowały wzdłuż kręgosłupa Colleen. Kiedy męska dłoń

prześlizgnęła się wokół jej krzyża, spontanicznie wygięła się w pałąk jak głaskana kotka.

- To nie musi być udawanie, Colleen. Nie chciałbym, żebyś tak myślała.

Znieruchomiała.

- Co chcesz przez to powiedzieć?

- Że bardzo lubię być z tobą. Do tej pory nie mogłaś się tego nie domyślić. Ja... -

przerwał i z trudem przełknął ślinę. - Chcę być z tobą. Chcę spotykać się z tobą także po

ich wyjeździe.

Serce Colleen na sekundę przestało bić, ą potem ruszyło z ogłuszającym tąpnięciem.

- Czy to nowa sztuczka, żeby zaciągnąć mnie do łóżka? - Jej ciemne oczy błyszczały.

- Jeśli pytasz o to, czy wciąż mam ochotę kochać się z tobą, to odpowiedź brzmi „tak”. -

100

Uśmiechnął się leniwie. - Wolałabyś, żebym ci zaproponował po prostu przyjaźń? Albo

żebyśmy się zachowywali jak brat i siostra?

Colleen zmartwiała. Wargi jej wyschły i z trudności ą przełknęła ślinę.

- Powiedziałeś, że lubisz być ze mną. - Wymawiała słowa powoli, jakby z wysiłkiem.-

Czy to znaczy, że chcesz się ze mną spotykać tylko z jednego powodu... wyłącznie se-

ksualnego?

Uśmiechnął się perfidnym, zdradzieckim uśmiechem.

- A jak myślisz, kotku?

- Myślę... - Powędrowała oczami do znów rozszlochanej Nicoli. Trzy panie otaczały ją,

oferując chusteczki. - Myślę, że w artykule napisałam prawdę. Mężczyźni kłamią, aby

dostać to, czego pragną, szczególnie jeśli chodzi o seks.

Zamiast się obrazić, Jack wybuchnął lubieżnym rechotem.

- Jestem pewien, że będziemy się razem świetnie bawić, Colleen. - Pogłaskał jej szyję i

patrzył na nią spod półprzymkniętych powiek. - Obiecuję ci, kochanie. - Potarł kciukiem

jej dolną wargę.

Colleen pamiętała niejasno, że w artykule pisała również o męskich obietnicach; że

wszystkie obietnice to kłamstwa albo odwrotnie. Nie przypominała sobie dokładnej

wersji, ale teraz nie miało to chyba specjalnego znaczenia, nawet jeśli Jack zachowywał

się zbyt swobodnie i zuchwale, nawet jeśli ona poddawała się zbyt łatwo jego koguciemu

urokowi.

Mogłaby wyrecytować listę wszystkich logicznych i opartych na zdrowym rozsądku

powodów, dla których nie powinna wiązać się z Jackiem Blackledge’em, lecz nagle

przestały się one liczyć. Przez całe życie kierowała się logiką i zdrowym rozsądkiem.

Nawet jedna jedyna,” uwieńczona zresztą sukcesem, próba buntu, kiedy odmówiła

mężczyźnie wybranemu przez rodzinę, nie wzięła się z kaprysu ani chwilowego nastroju,

ale została drobiazgowo przemyślana i zaplanowana. Teraz ma swoją pracę, mieszkanie,

skromny budżet i życie na poziomie daleko niższym od możliwości finansowych. Brakuje

jej jedynie jakiegoś bodźca, ożywienia czy... miłości.

- Dlaczego masz taką dziwną minę? - wymamrotał Jack, przesuwając ją na swych

kolanach tak, że prawie stykali się ustami. Musnął jej wargi i poczuł gorący dreszcz

podniecenia. Już zapomniał, jak przyjemne może być oczekiwanie.

101

- Właśnie zastanawiałam się... - zaczęła, ale on położył dwa palce na jej ustach.

- Nie, nie zastanawiaj się, kochanie. Twój problem polega na tym, że za dużo myślisz.

Już czas, żebyś pozwoliła kierować sobą uczuciom. Rozluźnij się, przestań się dręczyć.

Spokojnie zdjęła jego dłoń ze swoich ust.

- Być może masz rację. O tym właśnie myślałam: jaka jestem ponura, jaka poważna.

Zawsze kroczyłam drogą rozsądku; mówiłam to, co należy; robiłam to, co powinnam. W

wieku dwudziestu trzech lat czuję się, jakbym miała sześćdziesiąt. I to zmarnowanych

smutnych sześćdziesiąt lat. - Popadła w jeszcze głębszą zadumę.

- Rozumiem cię doskonale, moja droga. Na szczęście spotkałaś właściwą osobę we

właściwym czasie. Przy mnie odzyskasz to, czego dotąd brakowało w twym życiu: radość,

wzruszenia i seks.

Spojrzała na niego z ukosa.

- Ja szukam radości i wzruszeń, ale w prawdziwym związku, w prawdziwym uczuciu, a

seks bez zobowiązań mnie nie interesuje.

Wykrzywił twarz w komicznie groteskowym grymasie.

- W takim razie przykro mi, mała. Chyba trafiłaś pod zły adres.

Popatrzyli na siebie i naraz wybuchnęli śmiechem.

- Nie sądzę, Jack - powiedziała Colleen. Z nieoczekiwaną śmiałością potarła knykciami

jego twardy kwadratowy podbródek. Zdradziłeś się, Jack. Dobrze wiesz, że nie uznaję

seksu bez miłości, a jednak nadal tu jesteś. Tak samo, jak ja marzysz o tym, żeby się

zakochać. Już niedługo...

- A więc przejmujesz moje zasady gry - rzekł na poły kuszącym, na poły wyzywającym

tonem. Grunt to cierpliwość, a ja jestem cierpliwy. Tak samo jak ja marzysz o tym, by

pójść ze mną do łóżka. Już niedługo...

Wymienili triumfujące spojrzenia, każde przekonane o swoim zwycięstwie nad

przeciwnikiem.

Oczekiwanie na seks z Colleen sprawiło Jackowi taka przyjemność, że postanowił nie

śpieszyć się z wciąganiem jej do łóżka. Odkąd był pewien, że może to uczynić, kiedy

tylko zapragnie, przestał się tak niecierpliwić. Zdecydował, że nie będzie jej ponaglał i da

jej trochę czasu, tak by potem myślała, że robi to z własnej nieprzymuszonej woli. Pogra-

102

tulował sobie świetnego pomysłu i zaczął napawać się coraz bliższą, nie pozbawioną

erotycznego podtekstu zażyłością z Colleen.

Colleen przeżywała ich związek jak panna przyjmująca zaloty konkurenta. Zaloty może

niezbyt konwencjonalne, bez płonących świec i pęków róż, romantycznych kolacji we

dwoje i wieczornych wizyt w teatrze. Zwariowany na punkcie sportu Jack dysponował

biletami na wszystkie mecze Buffalo Bills, chętnie oglądał futbol i baseball w telewizji, a

w kinie uznawał wyłącznie sensację i mordobicie.

Colleen to nie przeszkadzało. Została zagorzałym kibicem Buffalo Billsów do tego

stopnia, że z ulgą przyjęła zakończenie dwutygodniowego strajku piłkarzy. Kiedy wie-

czorem Jack siadał przed telewizorem i z ogniem w oczach obserwował kopanie piłki, ona

sadowiła się koło niego i robiła na drutach albo wyszywała, jednocześnie oglądając mecz.

Także sensacyjne filmy jej nie odstraszały, bo klasą znacznie przerastały to świństwo,

które musiała recenzować dla gazety. Zaczęła nawet trochę lubić różnych szpiegów i

najemnych żołnierzy z ekranu.

Kiedy Jack nie oglądał sportu, to sam go uprawiał. Często wyciągał Colleen i Nicolę na

mecze tenisa i koszykówki, w których grał z podobnymi sobie sportowymi maniakami.

Trenował Colleen przed rozgrywkami, w których mieli wziąć udział dziennikarze Buffalo

Times-Gazette. Od czasu do czasu wybierali się na wycieczki rowerowe. Colleen, która

nigdy nie zażywała zbyt wiele ruchu, ku swemu zaskoczeniu zauważyła, że daje jej to

sporo radości i zadowolenia.

Oddawali się również innemu rodzajowi ćwiczeń fizycznych. Jack bezustannie

wyszukiwał powody, by mocować się z nią na rękę. Colleen niezmiennie przegrywała, co

kończyło się pocałunkami i pieszczotami, zwykle przekraczającymi granicę między

zabawą a erotyzmem. Za każdym razem Colleen powstrzymywała jego i siebie,

aczkolwiek coraz łatwiej wyobrażała sobie, że się poddaje intensywnym zmysłowym

doznaniom, wywoływanym dotknięciem jego dłoni.

Jack jej nie ponaglał, a ona z czasem zaczęła mu ufać. Miała w pamięci swą teorię, wedle

której zakochany mężczyzna nie potraktuje jej jak staroświeckiej pensjonarki tylko

dlatego, że nie wskoczy mu natychmiast do łóżka; ale uszanuje jej potrzebę upewnienia

się, zrozumienia swoich uczuć, czekania na właściwą chwilę. Czyż Jack nie zachowywał

się dokładnie w ten sposób?

103

Wrzesień niepostrzeżenie przeszedł w październik. Wiatr od niedalekiego jeziora Erie

hulał po ulicach i owiewał twarze przechodniów lodowatym tchnieniem. Ochłodziło się.

W redakcji prześcigano się w przewidywaniach nadejścia pierwszej śnieżycy. Niektórzy

robili zakłady o to, ile śniegu spadnie na Buffalo tego pierwszego dnia zimy. Colleen, któ-

ra od przeprowadzki do Teksasu siedem lat temu nie widziała śniegu, dotąd sądziła, że

jego opady mierzy się w centymetrach i nigdy w październiku. Teraz przygotowywała się

do ciężkiej zimy na północy.

Widywali się codziennie, w pracy i po pracy. Jack pozwalał jej napisać artykuł raz na

dwa tygodnie. Opatrywał go zwykle kilkoma zdaniami wstępu, a dalej pozostawiał jej

wolną rękę.

- Stajesz się znana - zauważył na widok sterty listów piętrzącej się na biurku Colleen. Ta

świadomość napełniła go dumą. Jack zawsze się starał dystansować wszelką konkurencję,

lecz teraz udany występ Colleen na łamach Buffalo Times-Gazette sprawił mu niekłamaną

przyjemność.

- Chyba już pora, żebyś drukowała swój felieton raz na tydzień. Powiedzmy we wtorki.

Twarz Colleen rozświetliła się.

- Byłoby wspaniale, Jack. Już wiem, o czym napiszę w tym tygodniu.

Pochyliła się ku niemu, a on ku niej, ale blaty biurek odgradzały ich zbyt szeroką

granicą. W redakcji panował hałas; musiałaby krzyczeć, żeby coś zrozumiał. Nie mając in-

nego wyjścia, wstała i podeszła do biurka szefa. Nachyliła się do jego ucha i mimowolnie

napięła się lekko, jak zwykle, gdy znajdowała się w pobliżu Jacka. Ostatnio uzależniła się

od słodkiego, pulsującego bólu, który odczuwała w jego bliskości, tak że coraz trudniej

znosiła brak kontaktu z Jackiem. A kiedy już była przy nim, chciała... musiała... dotknąć

go...

Spojrzeli sobie w oczy: ona w ostro błyszczącą czerń, on w miękki, matowy brąz.

- Usiądź mi na kolanach - powiedział Jack z wyzywającym, prowokacyjnym uśmiechem.

Pragnęła to zrobić. Powstrzymała się ostatkiem siły woli.

- Przestań. Zaraz posypałyby się niewybredne plotki - przypomniała mu.

- Chyba już się sypią. Do diabła, właśnie teraz przydałby się mały prywatny gabinet, w

którym moglibyśmy...

- Taki jak Kazorowskiego? - Colleen udała przerażenie.

104

Oboje roześmiali się, bowiem obskurny, zaśmiecony pokój Każą nadawał się raczej na

areszt niż na miejsce potajemnych schadzek.

- Wymyśliłam, że napiszę składankę dowcipów o kandydatach na prezydenta - wyznała

Colleen, a Jack nie mógł wyjść z podziwu nad łatwością, z jaką przechodzili od try-

skającej iskrami zmysłowości, poprzez obniżający napięcie śmiech do spraw

zawodowych. Uświadomił sobie, że właśnie dlatego ich współpraca i znajomość układa

się tak gładko.

- Wybory dopiero za rok, ale kandydaci już się pokazują na arenie - ciągnęła. - Prezydent

Lipton kończy kadencję, więc mają szerokie pole do popisu.

- Kiedy Lipton i jego rodzinka znikną ze sceny, to będzie ogromna strata dla satyryków -

dorzucił Jack z komicznie poważną miną. - Wyczerpie się kopalnia tematów, a nikogo

równie zabawnego nie widać na horyzoncie. Pamiętasz, jak Lucas Lipton uciekł ze

striptizerką? Cóż za uczta dla felietonistów! Albo jak rozkoszna Laynie Lynn czekała na

łóżku Lincolna na ducha starego Abrahama? Z tajnymi agentami rozstawionymi wokół i

gapiącymi się na panienkę jak z rozkładówki Playboya, o przepraszam, na szacowną

synową pana prezydenta.

- To były czasy - westchnęła Colleen.

- Tak czy inaczej pomysł jest niezły. Obraziłabyś się, gdyby twój szef ci go podkradł?

- Tylko spróbuj, a wieczorem przy mocowaniu się na ręce przegrasz z kretesem - odparła

z groźną minką.

Jack uśmiechnął się zawadiacko.

- Kochanie, kiedy mocuję się z tobą, wygrywam nawet wtedy, gdy przegrywam.

Z czasem przywykli do codziennych wspólnych kolacji, to u Jacka, to w mieszkaniu

Colleen, to w którejś z licznych restauracji Buffalo. Często towarzyszyła im Nicola. Żadne

z nich nie przepadało za gotowaniem, więc zwykle przynosili do domu gotowe dania z

barów. Co jakiś czas Colleen testowała ciekawy i zarazem łatwy przepis ze swojej rubryki

wymiany przepisów od czytelników. Czasem nawet dawało się to zjeść.

Pewnego listopadowego wieczoru cała trójka siedziała w Barze Harry’ego i zajadała

kurze udka z sałatką, gdy nagle do baru wkroczyła grupa olbrzymów. Przez salę przebiegł

szmer podekscytowania. Po chwili ożywione rozmowy zagłuszyły dźwięk telewizora, na

105

którego gigantycznym ekranie oglądano Poniedziałkowy wieczór piłkarski. Kilku stałych

bywalców podeszło do nowo przybyłych.

- To obrońcy z Buffalo Bills - wyjaśnił Jack. - A wśród nich ktoś, kogo powinnaś poznać,

Nicola. Mój stary kumpel Rodd Garrett. Gra w ataku, ale ostatnio rzadko wychodzi na

boisko. Znamy się tak długo...

- Rodd Garrett? - powtórzyła Nicola. - Czy to nie ten, który dzwoni do ciebie czasem,

Colleen?

Colleen skinęła głową. Jackowi opadła szczęka.

- Rodd Garrett dzwoni do ciebie? - Brzmiało to raczej jak oskarżenie, a nie jak pytanie. -

Od kiedy? Po co?

- Odkąd się poznaliśmy w Niagara Falls. Telefonuje co jakieś dwa tygodnie. - Colleen

wzruszyła ramionami. - Rozmawiamy przez chwilę i...

- Zapraszał cię na kolację? - spytał Jack ostro. Głupie pytanie, skarcił się zaraz.

Oczywiście, że Garrett ją zapraszał. Colleen to miła, piękna i sympatyczna dziewczyna.

Który mężczyzna nie chciałby się z nią umówić?

Nie dał jej czasu na odpowiedź.

- Czy kiedykolwiek wyszłaś z nim? - naciskał dalej. Na myśl, że ktoś inny mógł spędzić

z nią wieczór, aż zatrząsł się od przypływu niepohamowanej zazdrości.

- Wiesz, że nie - zaprzeczyła Colleen spokojnie. - Większość czasu spędzam z tobą.

- Większość, ale nie cały czas - warknął. Zdawał sobie sprawę, że zachowuje się

nierozsądnie, lecz nie był w stanie temu zaradzić. - Skoro nie wiedziałem o telefonach, to

równie dobrze mogę nie wiedzieć o jego randkach z tobą, Colleen.

- Nigdzie z nim nie chodziłam. - Tym razem Colleen warknęła jak on przedtem. - On

dzwoni, rozmawiamy chwilę, on zaprasza mnie do restauracji, ja odmawiam. Bo nie mam

na to ochoty. Poza tym miałabym pełne prawo pójść, gdybym chciała - dodała

zdecydowanie. - Nigdy nie stawialiśmy sobie warunków co do spotykania się z kimś

innym.

- No i masz babo placek - jęknął Jack. - Ograniczenia i zakazy kobiety, z którą widziałeś

się raptem kilkakrotnie, a która już próbuje tobą rządzić.

- Mam wrażenie, że to ty próbujesz rządzić mną - wytknęła mu Colleen chłodnym tonem.

- Ty dostajesz histerii na samą myśl o tym, że mogłabym wyjść z kimś innym.

106

Twarz Jacka przybrała kolor ceglastoczerwony. Zwrócił się ku Colleen z jadowitym

błyskiem w oku.

- Który to Garrett? - wtrąciła Nicola w desperackiej próbie zapobieżenia nadciągającej

burzy.

- Ten przerośnięty małpolud. Wygląda tak, jakby w dzieciństwie zamiast mleka ssał z

matczynej piersi steroidy. - Jack prychnął z pogardą.

- Oni wszyscy tak wyglądają - zauważyła Nicola.

- Może ty wskażesz swego fatyganta, Colleen? - rzucił Jack wściekłym i złośliwym

tonem, którego nie słyszała z jego ust już od dłuższego czasu. Teraz trudno było uwierzyć,

że potrafił się pozbyć tego irytującego sposobu dyskutowania. Sprawił jej ból tak

dotkliwy, jak ból rany zadanej ostrą brzytwą.

- Dajmy temu spokój - powiedziała szybko Nicola. - Nie zamierzam spotykać się z

żadnym z tych dryblasów. Nie przepadam za wielkoludami, nie poszłabym na randkę ze

słoniem. A Karna! twierdzi, że siła i agresja może...

- Kamal? - przerwała Colleen, wdzięczna losowi za okazję zmiany tematu. Nie chciała

kłócić się z Jackiem w obecności Nicoli. W ogóle nie chciała kłócić się z Jackiem. Inaczej

niż w pierwszych dniach znajomości, kiedy sprzeczki wybuchały bez przerwy, w ciągu

minionych tygodni jakoś dopasowali swe usposobienia i kłócili się rzadko. Na samą myśl

o Jacku wpadającym w furię łzy napłynęły jej do oczu. Mrugnęła kilka razy, żeby się nie

rozpłakać.

- Znowu rozmawiasz z Kamalem, Nicky? - spytała, odwróciwszy się od Jacka i

skupiwszy uwagę na przyjaciółce.

- Jakieś trzy tygodnie temu zaczęliśmy jadać razem lunch - przyznała się Nicola. -

Rozmawiamy, trochę żartujemy. Zawsze dobrze się rozumieliśmy. Jesteśmy przyjaciółmi,

to wszystko.

- Ha! Nie wierzę w to ani na jotę - wtrącił się Jack. - Mężczyzna i kobieta nie mogą się

przyjaźnić ot tak sobie. Jeżeli tak sądzą, to po prostu sami się oszukują. Każdy to wie.

- Ja nie...- zaczęła Colleen.

- Każdy prócz Colleen Brady - uciął zjadliwie Jack.

Nicola zerknęła na zegarek.

- Czy mielibyście coś przeciwko temu, żebyśmy już poszli? Moja kuzynka Dana ma

107

zadzwonić, bo musimy omówić przygotowania do rocznicy ślubu dziadków. To ważne,

więc nie mogę się spóźnić.

Cała trójka wstała i pomaszerowała do samochodu Jacka. Wiał przenikliwy wiatr,

pojawiły się też pierwsze płatki śniegu. W miarę jak jechali, śnieżynki zamieniły się w

spore płaty, wirujące na wietrze szybciej i gęstniejące z minuty na minutę. Dziewczyny

rozmawiały o niespodziewanej zmianie pogody, świadome obecności milczącego, lecz

kipiącego niemą złością Jacka.

Colleen ledwie zdawała sobie sprawę z tego, co mówi. Nie umiała odwrócić wzroku ani

myśli od ponurego, zamkniętego w sobie Jacka. Bo rozmawiała z Roddem przez telefon?!

oto siedziała smutna i przestraszona, zastanawiając się, co się stanie po powrocie do

domu. Próbowała znaleźć sposób na załagodzenie sporu, w końcu chciała nawet

wybuchnąć płaczem i błagać go, by przestał się złościć.

Nagle wszystko to wydało jej się mocno niesprawiedliwe. Przecież to o n zachował się

niewłaściwie, a ona chce go przepraszać i głaskać po głowie? Widziała podobne sceny ze

swoimi siostrami i ich narzeczonymi w rolach głównych i o ile pamiętała, to zazwyczaj

panny Brady prowadziły negocjacje pokojowe. Wiele razy miała nadzieję, że siostry po-

wiedzą swym mężczyznom parę słów prawdy, że zmuszą ich do przejęcia inicjatywy,

przerwania ognia i wywieszenia białej flagi.

Cóż, być może nadszedł czas, by wyrzec się rodzinnego pacyfizmu Bradych.

9

- Możesz nas po prostu wysadzić przed blokiem - rzuciła chłodno Colleen, kiedy zbliżali

się do celu. - Nie musisz wjeżdżać na parking.

Albo wchodzić do środka, dodał Jack w duchu. Zerknął szybko na Colleen. Skrzyżowała

ramiona na piersiach i przybrała buntowniczą minę. Jakże różniła się od niemal

szlochającej, pełnej poczucia winy dziewczynki, która wsiadła do samochodu po

opuszczeniu baru.

Niezadowolony z tej przemiany, uniósł niecierpliwie brwi.

- I co potem? Każesz szoferowi iść do diabła?

- Idź, gdzie ci się podoba - odpaliła Colleen - ale najpierw jesteś winien Nicoli

przeprosiny. Twój chamski wybuch w restauracji postawił ją w bardzo niemiłej sytuacji.

108

Dlatego chciała wyjść tak szybko.

- Chciała wyjść, bo czeka na telefon od kuzynki Dany - warknął Jack.

- Zwykła wymówka. - Colleen ani myślała ustąpić. - Dana dzwoniła wczoraj.

- Czy mogłabym zostawić was samych? - zapytała sucho Nicola. - Jack, dzięki za

podwiezienie. Nie musisz przepraszać, nie było mi aż tak nieprzyjemnie. Lecę na górę, bo

naprawdę czekam na telefon, choć nie od Dany. Ona rzeczywiście dzwoniła wczoraj.

Colleen natychmiast odłożyła kłótnię na bok.

- Nicola, czekasz na telefon od Kamala, tak? - zapytała pośpiesznie.

Nicola skinęła głową i wyskoczyła z samochodu.

- Kłóćcie się dalej beze mnie. Cześć.

Colleen chciała wybiec za nią, ale Jack chwycił ją za rękę i przytrzymał.

- Jeszcze nie skończyliśmy dyskusji, moja droga. - Jego głos stracił całą jadowitość, teraz

wyzierała z niego obojętność, nie wściekłość.

- Wybacz, ale nie będę marnowała czasu na jałowe spory z tobą. Muszę powstrzymać

Nicolę, bo jeśli uwierzy w to, że ma jakieś szansę u Kamala, to on złamie jej serce.

- Może naprawdę ma jakieś szansę. - Jack wzruszył ramionami. - Azerbejdżan jest tak

daleko, a Nicola mieszka tutaj, w Buffalo. Tak czy siak, to nie twój interes, Colleen.

Pozwól Nicoli samej kierować swym życiem uczuciowym, a ty skoncentruj się na swoim.

- Moje życie uczuciowe, jak na razie...

Nie dał jej skończyć.

- Jak na razie? - powtórzył. Nadal trzymając ją za ramię, wyciągnął drugą rękę i ujął

Colleen pod brodę, przez co musiała spojrzeć w jego ciemne, głębokie źrenice. -

Mogłabyś to wyjaśnić?

- Co tu wyjaśniać? - Colleen szarpnęła się nerwowo. Udało jej się wyswobodzić tylko

dlatego, że on postanowił ją puścić. Wiedzieli o tym oboje. Na zewnątrz wyła wichura, o

szyby uderzały coraz silniejsze porywy śnieżycy. Colleen zadrżała i otuliła się szczelnie

płaszczem.

- Lepiej już pójdę, a ty jedź do domu. Drogi mogą zostać zasypane...

- Drogi zostaną zasypane, gwarantuję ci. - Jack zapuścił silnik. - Ale zanim to nastąpi, my

będziemy bezpieczni u mnie. - Błyskawicznie wykonał skręt kierownicą i zawrócił, nic

sobie nie robiąc z protestów Colleen.

109

- Zaczęłaś coś mówić o swoim życiu uczuciowym - rzekł chłodno. - Odnoszę wrażenie,

że robisz ze mnie durnia. Rzuciłaś rękawicę, a ja muszę ją podnieść, inaczej okazałbym

albo obojętność, albo słabość. Nie jestem obojętny i słaby też nie, Colleen.

Colleen nerwowo otwierała i zamykała torebkę.

- Nie wiem, o co ci chodzi.

- A zatem powinienem ci wyjaśnić, czyż nie? Kiedy kobieta mówi „życie uczuciowe, jak

na razie” takim tonem, jak ty przed chwilą, to znaczy, że nie ma żadnego życia uczucio-

wego, o którym warto byłoby wspominać. Skoro w twym życiu nie ma innego mężczyzny

poza mną, to chyba naturalne, że czuję się dotknięty.

- Nie ma innego mężczyzny? Więc nie wierzysz, że spotykam się z Roddem Garrettem

na boku? - Gniew zdążył już stopnieć, a jego miejsce powoli zajmowało kipiące pode-

kscytowanie.

- Nie zmieniaj tematu, Colleen. Rozmawiamy o...

- Moim życiu uczuciowym. - Jack zatrzymał wóz na czerwonym świetle i przyjrzał się

dziewczynie badawczo. Colleen wpatrywała się w niego szeroko otwartymi oczami.- Jak

na razie.

Czarne oczy Jacka zwęziły się w szparki. Przez kilka sekund nie był w stanie ruszyć

samochodem, choć wokół nich ulica świeciła pustkami.

- Powinienem był wziąć cię do łóżka parę tygodni temu - syknął przez zaciśnięte zęby. -

Mogłem to zrobić, dobrze wiesz.

- Na pewno? - odcięła się buńczucznie,

- Bez cienia wątpliwości. Nie powstrzymałabyś mnie, nie umiałabyś.

Uśmiechnęła się słodko.

- Zgódźmy się co do tego, że się nie zgadzamy, Jack.

- Wyhodowałem żmiję na własnej piersi - poskarżył się Jack. - Oto, co mnie spotyka za

to, że nie zaspokoiłem swoich żądz seksualnych. Zasługuję na takie traktowanie, bo nie

naciskałem cię, nie ponaglałem, bo dałem ci czas na... - urwał i siedział sztywno, mocno

ściskając kierownicę.

- Zakochanie się w tobie? - spróbowała zgadnąć Colleen.

W samochodzie zaległa skrząca napięciem cisza.

- Nigdy nie widziałem tak zaśnieżonych ulic - odezwał się nagle Jack szorstkim głosem. -

110

Prawie nie można przejechać. Muszę się skoncentrować na prowadzeniu.

Czy istnieje skuteczniejszy sposób, żeby wykręcić się od rozmowy? Colleen

posmutniała. Wyjrzała przez okno. Drogi wcale nie wyglądały tak źle, przynajmniej

jeszcze nie teraz. Ale ona już nie potrafiła się powstrzymać.

- Bo to się stało, Jack - powiedziała cicho. - Zakochałam się w tobie.

Co za ulga wypowiedzieć to wreszcie na głos! Poczuła, jak serce wypełnia jej radosna

lekkość, a ciało zaczyna pulsować pożądaniem. Wszystko zrobiło się takie prawdziwe,

cudowne i na swoim miejscu. Kocha Jacka, a miłość wzbudziła i spotęgowała pragnienie

fizycznego kontaktu. Miłość uczyniła z namiętności, którą do niego czuła, coś głębokiego

i ważnego. Do chemii i hormonów, które dały o sobie znać u obojga od pierwszej chwili

ich znajomości, miłość dodała uczucie i głębię. Teraz nie musi się już wstydzić tlącego się

wewnątrz niej pożądania.

- Kocham cię, Jack - wyszeptała, wsłuchując się w brzmienie swoich słów. Całe życie

czekała na moment, kiedy powie to odpowiedniemu mężczyźnie.

Jack rzucił jej ukradkowe spojrzenie i zamyślił się. Słyszał wyznania miłosne wiele razy:

od Donny, która kochała właściwie jego karierę sportową i płynące z niej korzyści, od

mnóstwa innych kobiet, które usiłowały w ten sposób nim manipulować.

Jednak jego cynizm stopniał na dźwięk tych słów wypowiedzianych głosem Colleen.

Wiedział, że mówi prawdę. Nie wykrztusiła ich przecież podczas zbliżenia, gdy w gorącej

atmosferze można łatwo pomylić „Kocham cię” z „Lubię się z tobą kochać”.

Uświadomił sobie, że spędzili razem sporo czasu, że zdążyli już dobrze się poznać, że

widziała go w najlepszym wcieleniu jako ciepłego i wyrozumiałego opiekuna i w naj-

gorszym jako wściekającego się, niecierpliwego samca. To wszystko eliminowało

możliwość pomylenia ciągot seksualnych z prawdziwym uczuciem. Czy podświadomie

szukał takiego zabezpieczenia? Ta myśl poraziła go jak grom z jasnego nieba.

- Jack? - zaniepokoiła się Colleen. - Powiedz coś, powiedz cokolwiek. Siedzisz koło

mnie i milczysz jak grób od... - z trudem przełknęła ślinę - odkąd wyznałam, że cię

kocham. - Nieprzyjemne ukłucie zwątpienia sprawiło, że skuliła się na fotelu. Może jej

wyznanie zaskoczyło go i przestraszyło? Może ciąży mu, zamiast go cieszyć?

Jack wprowadził samochód na podjazd do garażu.

- W takiej chwili zabrzmi to pewnie strasznie prozaicznie, ale muszę wyjść i otworzyć

111

garaż. Przysięgam, że jutro kupię ten elektroniczny zamek z pilotem.

Pośpiesznie wyskoczył z auta w gęsty śnieg, lecz myślami był daleko od elektronicznych

zamków do garaży. Słowa Colleen nadal dźwięczały mu w uszach. Kocha go i musiał

przyznać, że doprowadziło do tej sytuacji jego zachowanie w ciągu ostatnich tygodni.

Chciał wzbudzić w niej miłość, a nie tylko pożądanie. Zatopiony w rozważaniach, nie

zwracał uwagi na przenikliwie zimny wiatr i wirujące wokół płatki śniegu.

Czy kocha Colleen? Po historii z Donną postanowił traktować miłość jako termin,

którego ludzie, sami się okłamując, używają na określenie związku opartego na seksie lub

wzajemnych korzyściach, a czasem na jednym i drugim jednocześnie. Ale z Colleen nie

uprawiał seksu, a ich związek nie przyniósł specjalnych korzyści żadnej ze stron. Jack je-

szcze nigdy tak się nie namęczył, jak ostatnio z Colleen, by zdobyć czyjeś zaufanie.

Wrócił myślami do teorii Williama Jamesa. Wszyscy sądzili, że Jack i Colleen kochają

się, bowiem zachowywali się tak, jak każda zakochana para. Spotykali się codziennie,

śmieli się, żartowali, rozmawiali, dotykali się i całowali, rzucali sobie powłóczyste

spojrzenia. Czy w takim razie jest zakochany? Cóż za dziwaczny temat do rozmyślań dla

takiego cynika jak on. A jednak...

Colleen obserwowała go, kiedy otwierał ciężkie odrzwia, a potem odwrócił się i z

wysiłkiem prąc pod wiatr, na powrót skierował się ku autu. Jakież rozczarowanie, jakiż

zawód przyniosło jej szczere wyznanie! Jack wyglądał na oszołomionego i milczał,

zamiast odpowiedzieć po prostu „Ja też cię kocham”.

Nie powiedział tego, bo jej nie kocha. Zrobiła z siebie kompletną idiotkę. Rozprawiał o

zaśnieżonej drodze i drzwiach do garażu, wszystko po to, by uniknąć rozmowy o tym, co

od niej usłyszał.

Jack wrócił do samochodu, wjechał do środka i na nowo podjął długą procedurę

mocowania się z drzwiami. Colleen zignorowała go. Siedziała nieruchoma i milcząca, aż

otworzył drzwiczki, wziął ją na ręce i wyniósł z samochodu.

- Co robisz? - pisnęła. - Postaw mnie na ziemię.

- Sądziłem, że będzie szalenie romantycznie, jeżeli mężczyzna, któremu właśnie

wyznałaś miłość, wniesie cię na górę na rękach.

Popatrzyła na niego z obrzydzeniem.

- Nie zamierzam już dłużej wprawiać cię w zakłopotanie swoją obecnością, Jack.

112

Byłabym wdzięczna, gdybyś uczynił to samo. - Dość trudno zachować dumną wyniosłość,

kiedy ktoś niesie cię na rękach, lecz Colleen starała się jak mogła, rzucając złowieszcze

spojrzenia i krzyżując dłonie na piersiach.

Wypuścił ją z objęć dopiero w kuchni. Natychmiast podeszła do wiśniowego aparatu

telefonicznego.

- Do kogo dzwonisz? - zainteresował się Jack.

- Do Nicoli. Mam nadzieję, że starczy jej odwagi, żeby tu po mnie przyjechać.

- Nie odwagi, tylko samobójczej desperacji. Nikt nie powinien wyjeżdżać w taką

śnieżycę. - Jack wyjął słuchawkę z dłoni dziewczyny i odłożył na widełki. Zaczął rozpinać

jej płaszcz.

- Nie będziesz nigdzie dzwonić i nigdzie nie pojedziesz, Colleen.

Colleen spróbowała zapiąć płaszcz z powrotem, ale bez skutku.

- I nie chodzi tu bynajmniej o śnieg na ulicach. - Zdjął z niej okrycie i upuścił je na

podłogę. - Chciałbym, żebyś ze mną została, Colleen. - Wziął ją za obie dłonie.

- Bo ci mnie żal? Dlatego, że ja cię kocham, a ty mnie nie?

- To świetnie, bo nie zamierzam się nad tobą litować. - Jack westchnął niecierpliwie. -

Chyba nie idzie mi za dobrze. Nigdy w życiu nie namieszałem aż tyle.

- Z pewnością masz rację. Można by sądzić, że tak doświadczony podrywacz jak ty

przywykł do tego, że kobiety zakochują się w nim bez pamięci i od razu wyznają swą mi-

łość. Powinieneś mieć na podorędziu jakąś gotową odpowiedź. Na przykład: „Jestem w

tobie zakochany, ale cię nie kocham”. Jeden z moich szwagrów zwierzył mi się, że dzięki

tej frazie doskonale sobie radził z kobietami, oczywiście przed ślubem z moją siostrą.

- Oczywiście. - Jack skrzywił się. - Sam to mówiłem parę razy.

- Dziękuję, że mnie tym nie uraczyłeś. Czuję się wystarczająco upokorzona.

- Uwierz mi, Colleen, upokorzenie to ostatnia rzecz na świecie, jaka mogłaby cię ode

mnie spotkać. - Wciągnął powietrze ze świstem. - Wygląda na to, że się z tego nie wykrę-

cę. Po prostu powiem ci to, co chcesz usłyszeć. Ja... - urwał i z trudem przełknął ślinę. -

Kocham cię, Colleen.

Czekała na te słowa tak długo, lecz nie w ten sposób wypowiedziane. Spojrzała na niego

spod oka.

- Mówisz to tylko dlatego, że chciałam to usłyszeć. Sam się do tego przyznałeś.

113

- Mówię to, bo to prawda. Szaleję za tobą, Colleen. Kocham cię od dawna, ale byłem za

głupi albo zbyt uparty, żeby przestać się z tym kryć przed sobą, a co dopiero przed tobą.

Ale to prawda, kocham cię.

Wpatrywała się w niego uważnie, jeszcze nie wierząc w szczerość ostatnich zdań.

- Na... naprawdę? - wykrztusiła.

- Sądzisz, że zrobiłbym z siebie takiego durnia, gdybym cię nie kochał? - Twarz Jacka

powoli rozjaśniła się w uśmiechu. Naraz wszystko stało się tak oczywiste, tak oślepiająco

jasne. - Oczywiście, że cię kocham, Colleen.

Wciąż trzymając ją za ręce, wolnym ruchem przyciągnął ją ku sobie.

- Łatwo być zimnym cynikiem, kiedy ci nie zależy. Ale mnie zależy na tobie tak bardzo,

najdroższa. Kocham cię.

- Och, Jack! - krzyknęła Colleen głosem ochrypłym ze szczęścia. Rzuciła mu się na szyję

i objęła go mocno, płacząc i śmiejąc się na przemian.

Wielkie dłonie Jacka chwyciły ją w pasie, uniosły w górę i okręciły wkoło. Colleen

pisnęła cienko i oboje wybuchnęli śmiechem pełnym szczęścia.

- To wcale nie było takie straszne. - Jack uśmiechnął się. - Dlaczego nie poddałem się i

nie powiedziałem ci tego przed miesiącem?

- Cieszę się, że zwlekałeś tak długo. Miesiąc temu prawdopodobnie bym ci nie

uwierzyła. Och, Jack, chyba nigdy nie byłam taka szczęśliwa, nawet na ślubie moich

sióstr, nawet po narodzinach ich dzieci.

Oczy Jacka pociemniały. Pozwolił jej ześlizgnąć się ze swojej potężnej klatki piersiowej i

ostrożnie postawił ją na ziemi. Tym sposobem samo wypuszczanie jej z ramion prze-

rodziło się w długą, intymną pieszczotę.

- Odkąd cię spotkałem, jestem szczęśliwszy niż kiedykolwiek przedtem - wyznał cicho. -

Wniosłaś światło w moje życie, Colleen. Dałaś mi wszystko, czego pragnąłem, nawet o

tym nie wiedząc.

Złączyła dłonie na jego karku i spojrzała mu w oczy.

- Wszystko prócz jednego - poprawiła go miękko. - Jack, chcę się z tobą kochać.

Przez chwilę patrzyli na siebie, lecz zaraz usta Jacka wpiły się w jej namiętne, łakome i

wilgotne wargi. Odpowiadała na jego pożądanie tym samym, rozchylała usta, błądziła ję-

zykiem po jego podniebieniu, wzniecając w sobie coraz większy żar. Im mocniej ją

114

całował, tym więcej chciała pocałunków. Kiedy wreszcie oderwali się od siebie, Colleen

szepnęła:

- Tak bardzo cię pragnę, Jack.

Miękki, matowy głos przeszył go jak prąd elektryczny. Przeogromna siła narastającego

pożądania ogarnęła wszystkie zakamarki jego mózgu, a pierwotny instynkt samca

podpowiadał, by zaciągnąć ją do najbliższego pokoju, rzucić na dywan i posiąść w

szaleńczym ogniu żądzy.

Ale przeważyło w nim coś silniejszego niż prymitywne nakazy płci. Powstrzymał

wybuch namiętności, wziął Colleen na ręce i zaniósłszy do sypialni, delikatnie ułożył na

środku mosiężnego łoża. Blask księżyca wpadł do pokoju, napełniając go nieziemskim,

srebrnobłękitnym światłem. Po raz pierwszy w życiu nie tyle oczekiwał przyjemności, co

pragnął ją dawać. Colleen potrzebowała czasu i łagodności, więc zrobi to dla niej. Nie

będą uprawiali seksu: będą się kochać.

Ostrożnie zdjął jej buty, masując małe stopy i krążąc palcami wokół jej kruchych kostek.

- Nareszcie rozumiem, co ludzie widzą w noszeniu bransoletek na nogach - powiedział,

gładząc swą wielką dłonią kostki Colleen. - Kupię ci taką, żebyś ją nosiła tylko dla mnie.

Masz najbardziej seksowne kostki na świecie.

Szybkim ruchem zrzucił swoje buty i położył się obok Colleen, która wtuliła się w jego

bark i przesuwała palec wzdłuż linii jego ust.

- W końcu jesteśmy razem - szepnęła cichutko. Jej uśmiech promieniował miłością.

Jack przyjrzał się jej po raz nie wiedzieć który.

- Jesteś piękna, Colleen i taka słodka. - Zaczął rozpinać guziki niebieskiej bluzeczki ze

sztucznego jedwabiu. Krótka, obcisła spódniczka podwinęła się w górę, odsłaniając

kształtne, jędrne uda.

- I seksowna. - Jęknął przesuwając dłoń po jej udzie. Powoli, centymetr po centymetrze,

podnosił spódniczkę coraz wyżej. Natknął się na przymocowaną do pasa podwiązkę i

pogładził nad wyraz wrażliwą skórę nad brzegiem pończoch, a Colleen w odpowiedzi

zadrżała.

- Bardzo seksowna. - Nadal głaskał to czułe miejsce. - Masz najgładszą skórę na świecie

- wychrypiał. - Jak jedwab.

Colleen wciągnęła powietrze w płuca. Wiedziała, że się rumieni, a krew w jej żyłach

115

zdawała się kipieć jak lawa w wulkanie.

- Nie... nie mogę uwierzyć, że tu jestem - wyjąkała z trudem. - Pragnęłam cię od dawna,

ale bałam się, że mnie nie zechcesz.

Jack roześmiał się.

- Jak w ogóle mogło ci to przyjść do głowy? Od pierwszego dnia wiedziałaś, że cię

pragnę.

- Wiedziałam, że chcesz mnie wziąć do łóżka. Bałam się, że chcesz tego tylko dla sportu,

a nie... Z miłości.

Wzory, które wypisywał po wewnętrznej stronie jej ud, odczuwała jak wyładowania

elektryczne, rozchodzące się błyskawicznie po całym ciele i osiągające szybko swój cel:

tajemne centrum kobiecości. Wydała z siebie stłumiony jęk i pogrążyła się we mgle

przenikających ją emocji.

- Chcę ciebie z miłości, tylko z miłości - poprzysiągł. Pochylił głowę i objął wargami jej

usta. Wsunął język w wilgotne wnętrze i poruszał nim miarowo w pierwotnym rytmie,

który odpowiadał pulsacji między udami Colleen.

Pocałunki przybrały na sile, stały się bardziej dzikie i łapczywe. Colleen przywarła do

Jacka, błądząc rękoma na oślep po całym jego ciele, pragnąc być tak blisko niego, jak to

tylko możliwe. Dłonie Jacka wślizgnęły się pod spódniczkę i objęły pośladki. Kiedy

dotarły do koronkowego obrzeża fig, Colleen wstrzymała oddech, a wtedy wsunęły się zu-

chwale pod jedwabistą materię i poczęły głaskać miękką skórę podbrzusza.

Jack wcisnął ją silnym ruchem w kołyskę utworzoną z jego twardych ud i Colleen

poczuła nacisk tętniącej napięciem męskości. Nie przestawał masować i pieścić miękkiej

krągłości jej ciała. Zwinnymi pociągnięciami palców uwolnił pończochy z podwiązek.

Muskając dłońmi załamania i wypukłości ud, a potem łydek zrolował pończochy do

samego dołu. Po drodze zdążył obrysować palcami kolana, nauczyć się kształtu łydek i

jeszcze raz popatrzeć na zachwycające kostki jej stóp.

Zręczność, z jaką odpiął podwiązki, nieco zaskoczyła Colleen. Sama nie zrobiłaby tego

lepiej i szybciej”.

- Masz za sobą sporą praktykę - zauważyła. Nawet w jej własnych uszach słowa te

zabrzmiały niepewnie i nerwowo.

- Nie bój się mnie, Colleen - rzekł cicho, patrząc jej przy tym w oczy. Sprawiała wrażenie

116

onieśmielonej, nieco zagubionej, ale niewiarygodnie seksownej, co wydaje się dość

karkołomną kombinacją, lecz w Colleen te przeciwstawne cechy harmonizowały ze sobą

całkiem naturalnie. Ogarnęła go fala czułości. - Kocham cię. Pamiętaj o tym.

Jego głos uspokajał i kusił. Kochają. Kiedy patrzyła nań, niemal wyczuwała, jak

niepewność i zagrożenie odpływają w niebyt, i zostawiają jej tylko wolność, swobodę i

pragnienie, by dać szczęście kochanemu mężczyźnie. Jackowi Blackledge’owi, który

kochał ją równie szczerze.

Ośmielona, poszukała zamka jego dżinsów i natrafiła na twardą, męską wypukłość pod

szorstkim materiałem. Jej uszu dobiegł zduszony jęk Jacka i uśmiechnęła się lekko.

Natychmiastowa reakcja mężczyzny dodała jej pewności siebie, przyniosła poczucie

cudownej władzy, a jednak chciała ofiarować mu radość i zaspokojenie. Oto paradoks,

który powinien wprowadzić ją w pomieszanie, ale tak się nie stało. Była rozgrzana

namiętnością, chciała dawać i brać, Chciała doświadczać, chciała wiedzieć.

Delikatnie odsunął jej rękę, ucałował wszystkie palce, wnętrze dłoni i nadgarstek, by

nagle chwycić ją za ramię i unieść do pozycji siedzącej.

- Zdejmij bluzkę, Colleen - poprosił łagodnie, pożerając ją głodnym wzrokiem.

Poprzednia Colleen uciekłaby przerażona, lecz ta nowa, przebudzona, zapomniała o

wstydzie. Guziki Jack rozpiął już wcześniej, więc zsunęła bluzkę z ramion bez przeszkód.

Miała na sobie koronkowy staniczek w kolorze ecru, z którego wyłaniały się

powiększone, pełne piersi. Spod ciemnej tkaniny prześwitywały twarde, wyraźnie

zaznaczone brodawki. Jack sięgnął ku nim i pieścił palcem jedną, a potem drugą,

oczarowany ich kształtem i wielkością.

Colleen zwilgotniała w środku. Musnęła jego wargi swymi z początku lekko, potem z

rosnącym pożądaniem. I kiedy całował ją długo, mocno i głęboko, swą wielką dłonią

ściskając delikatnie pierś i pocierając brodawki, poczęła drżeć z podniecenia.

Colleen wsłuchiwała się we własny ciężki, chrapliwy oddech. Nagle odsunęła się od

Jacka, nie mogąc znieść zbyt gwałtownych doznań. Zmysłowy żar ogrzewał jej skórę tak

silnie, że nawet cienki staniczek zdawał się przeszkadzać, jakby stanowił nieprzebytą

barierę, którą należało jak najrychlej usunąć. Ściągnęła go czym prędzej przez głowę. Jack

padł na plecy i przyglądał się jej zamglonym, lecz intensywnym spojrzeniem.

- Masz piękne piersi, Colleen - rzekł w końcu ochryple. - Mlecznoróżowe, takie jędrne i

117

wysokie, tak cudownie okrągłe. Uwielbiam na nie patrzeć. Uwielbiam ich dotykać.

Colleen przyglądała się spod omdlewających powiek, jak jej piersi wypełniają wnętrze

jego dłoni. Kiedy wargi Jacka zamykały się gorącymi, wilgotnymi pocałunkami na sztyw-

nych, zaróżowionych brodawkach, czuła przenikające całe jej jestestwo płomienie żądzy,

wrzące napięcie, graniczące wręcz z bólem.

Uwolnił ją ze spódniczki tak zręcznie, że zdziwiłaby się gdyby była tego świadoma. Ale

jej świadomość rozpuszczała się powoli w oparach namiętności. Zmysły odbierały jedynie

sygnały od pieszczonych piersi i nerwów targanych odrętwiającą pulsacją. Krzyknęła

krótko, przywarła do niego i wpiła się paznokciami w grubą wełnę swetra.

Sweter. Nagle zdała sobie sprawę, że ubranie Jacka przeszkadza jej. Chciała czuć ciepło

jego ciała na swej skórze, chciała widzieć jego nagość, dotykać go...

Wsunęła dłonie pod sweter, pod koszulę i odnalazła twarde, nagie, napięte sploty mięśni.

Zadygotała z przypływu żądzy. Zachwyciło ją jego ciało, takie silne, muskularne i męskie.

Przeszyła ją rozżarzona strzała namiętności. Błądziła dłońmi po jego torsie, czochrała

gęste owłosienie, a potem powędrowała wyżej, by dotknąć sztywnych, napiętych

brodawek.

Jack chwycił jej ręce i odepchnął delikatnie.

Gwałtownie otworzyła oczy i spojrzała na niego z obawą.

- Zrobiłam coś złego?

- Nie, kochanie. Radzisz sobie doskonale. Tylko że ja mam na sobie za dużo ubrania. Już

czas, by się pozbyć tego i owego.

- A może wszystkiego naraz? - zapytała Colleen zduszonym, namiętnym tonem, którego

nigdy wcześniej u siebie nie zauważyła.

Podniósł się do klęczek i ściągnął sweter. W przypływie odwagi Colleen uklękła również

i pomogła mu rozpiąć guziki koszuli. Ich palce przeszkadzały sobie nawzajem i w re-

zultacie więcej guzików przeoczyli, niż odpięli. Upadli na materac chichocząc.

- Pamiętasz stare przysłowie? Jak się człowiek śpieszy, to się diabeł cieszy - rzuciła

Colleen ze śmiechem. Przez krótką chwilę zastanowiła się nad ich niewiarygodną poufa-

łością. Klęczy na łóżku w samych tylko majteczkach i próbuje rozebrać Jacka, a jednak

wcale się nie wstydzi. Jack nadal jest Jackiem, z którym może się droczyć i żartować.

- Niestety, przysłowia często mówią prawdę - powiedział Jack z lekkim odcieniem

118

smutku w głosie, mocując się ponownie z guzikami. Tym razem wyszedł z potyczki zwy-

cięsko, zdjął koszulę i rzucił ją na podłogę.

Colleen pożerała go wzrokiem. Skóra Jacka rozbłyskiwała drobniutkimi kropelkami

potu. Miał szeroką klatkę piersiową, porośniętą gęstymi ciemnymi włosami, które rzedły

na brzuchu, acz rosły także niżej, ukryte jeszcze przed jej spojrzeniem. Zapragnęła go

dotknąć i uczyniła to. Wczepiła palce w gąszcz ciemnego owłosienia, podziwiając jego

miękkość. Lekko piżmowy zapach męskiego ciała dotarł do jej nozdrzy i zamroczył ją jak

dym opium.

Obserwowała spod przymkniętych powiek, jak rozpina klamrę paska i opuszcza suwak w

swoich spodniach. Wstrzymała oddech, zafascynowana widokiem mężczyzny, który

zdejmował spodnie i bieliznę zwinnymi, precyzyjnymi ruchami. Serce roztańczyło się w

piersi, gdy ujrzała go nagiego; potężnego i oszałamiającego.

Nagle ogarnął ją lęk. Porażająca w swej potędze męskość Jacka sprawiła, że zobaczyła

siebie jako małą, kruchą i bezbronną istotę. Wiedziała, na czym polega miłość fizyczna,

ale ta wiedza okazała się żałośnie niewystarczająca.

Zrozumiał jej wahanie i po raz kolejny pohamował gorejącą w nim namiętność.

- Nie bój się, Colleen - szepnął, pociągając ją za sobą na materac. - Nic się nie stanie,

póki sama tego nie zechcesz.

I znów cierpliwość i wyrozumiałość Jacka oddaliły jej strach, przywracając spokój. Nagi,

ułożył się przy niej, a ona mocno go objęła. Fala gęstego gorąca rozlała się po całym ciele

Colleen. Jack przybliżył usta do jej twarzy, lecz tym razem ona przejęła inicjatywę. Jej

język przystąpił do śmiałego ataku. Całowała go z intensywnością, jakiej dotąd nie do-

świadczyła.

Dłoń Jacka wędrowała figlarnie po jej płaskim brzuchu, a po chwili wkradła się pod

cienką tkaninę majteczek, na co Colleen odpowiedziała gwałtownym westchnieniem.

Dotykał jej czule, aż znalazł miejsce wilgotne i nabrzmiałe, Colleen zadrżała.

Jack zsunął jej majteczki, a ona, naga i drżąca, przylgnęła do niego. Głaskał jej brzuch i

biodra, choć wiedział, że czeka z zamkniętymi oczami, by sięgnął niżej. Drgnęła, a

powódź namiętności jak rzeka miodu wypełniła wszystkie zakamarki jej ciała, czyniąc ją

wilgotną i uległą.

- Jack! - wykrzyknęła w niewiarygodnym przypływie podniecenia. - Jack, proszę.

119

- Chcesz, żebym cię dotknął? - spytał nienaturalnie niskim głosem. Brakowało jej

doświadczenia, by umiała ukryć swe potrzeby, ale jemu sprawiało przyjemność ich

zaspokajanie. Trzymał w ramionach kobietę cudownie naturalną i zmysłową. Mógł wziąć

ją teraz, lecz wolał przedłużyć grę miłosną, aż zbudzi się w niej taki głód namiętności, że

zapomni o wszystkich obawach i uprzedzeniach.

- Gdzie mam cię dotknąć, Colleen?- wyszeptał. - Tutaj? - Szorstką dłonią nakrył

jedwabisty trójkąt ciemnozłotych włosów u szczytu ud.

Cicho pisnęła i uniosła powieki. Wpatrywał się w nią wzrokiem zamglonym z

namiętności.

- Tak - zdołała szepnąć, dygocząc z niecierpliwości.

- Proszę, rozsuń nogi, Colleen - poprosił łagodnie, co rozpaliło ją jeszcze bardziej. Tępy

ból w środku i tętniące podniecenie natychmiast przełamały wszelkie bariery.

Śmiało rozluźniła mięśnie ud i lekko rozchyliła nogi. Palec wskazujący wniknął

pomiędzy nabrzmiałe fałdy. Jednocześnie Jack zaczął ją całować, nie przerywając badania

nie znanych jeszcze żadnemu mężczyźnie przestrzeni. To, jak ją dotykał... To, co czuła

dzięki niemu... pragnęła, by ta noc trwała w nieskończoność; a jednocześnie coś w niej

narastało, coś nieuchwytnego i szaleńczo ekscytującego, co nagliło, by...

Oderwała wargi od całujących ją ust Jacka.

- Jack, ja...

Cokolwiek zamierzała powiedzieć, zostało zapomniane gdy powolnym ruchem wsunął

palec wewnątrz jej kobiecości. Colleen drgnęła konwulsyjnie. Instynktownie zacisnęła

mięśnie i poczuta coś tak niewiarygodnie porywającego, że zrobiła to raz jeszcze.

- Jesteś taka miękka, taka wilgotna i cudowna - usłyszała niski, gardłowy głos Jacka.

Całe jego ciało pulsowało. - Nigdy nie śniłem, że można pożądać kogoś jak ja ciebie,

Colleen.

- Czuję to samo - wykrztusiła. - Teraz, kiedy jestem z tobą...

Rosło w niej napięcie, a wraz z nim gorączka wszystkich zmysłów. Wtuliła się w niego,

bezwiednie wprawiając biodra w naturalny, falujący rytm. Między udami odczuwała

pustkę, która musiała być natychmiast wypełniona.

- Kochaj mnie, Jack - poprosiła cicho. - Kochaj mnie teraz.

- To może zaboleć. - W ciszy nocy jego głos zabrzmiał ochryple.

120

Colleen poczuła, jak Jack przegina się od szalejącego w nim pragnienia; zrozumiała też,

że ostatkiem sił trzyma swe żądze na wodzy.

- Nie szkodzi - szepnęła, muskając go ustami. - Kocham cię bardzo, pragnę cię tak

bardzo, że nie boję się bólu.

- Musimy być ostrożni - powiedział. Usłyszała szelest rozrywanej folii. Była wdzięczna,

że o tym pomyślał, bo jej zupełnie wypadło to z głowy. Własny brak doświadczenia w

zestawieniu z jego wyrafinowaniem chwilami nieco ją deprymował.

Jack wślizgnął się między jej nogi i Colleen wstrzymała oddech, czując napór twardego,

rozpalonego ciała. Ich oczy spotkały siei tak pozostały, utrzymując nieme porozumienie w

przyćmionym blasku księżyca.

Wszedł w nią, pchnął delikatną przeszkodę, cały czas szepcząc jej do ucha słowa miłości

i pożądania, słowa czułe i podniecające, które w jej myślach wirowały w szaleńczym

tańcu. Leżała spokojnie, pozwalając mu wnikać głębiej i raz tylko wyprężyła się w

spazmie bólu.

- Rozluźnij się, maleńka - mruczał Jack słodko. Jego głos działał jak uspokajające

polecenia hipnotyzera. Rozgrzanym oddechem owiał jej twarz, ucałował i zebrał wargami

słone łzy bólu. - Już dobrze, kochanie. Tylko spróbuj się rozluźnić.

Colleen odetchnęła głęboko i wtuliła się w niego, czując silny nacisk wewnątrz. Mała,

przestraszona część jej jaźni chciała odepchnąć go i uciec, lecz Colleen nie poddała się lę-

kowi. Wsłuchała się w melodię słów Jacka, skoncentrowała na miłości do niego i powoli,

stopniowo rozluźniła mięśnie. Jej ciało zaczęło oswajać się z obecnością Jacka, który wsu-

nął się głęboko w jej wnętrze.

Kiedy jął poruszać się miarowo, zesztywniała, oczekując ukłucia bólu, lecz ono nie

nadeszło. Zamiast bólu ogarnął ją żar i surowe, prymitywne podniecenie, które wciąż rosło

i rosło. Przywarła do kochanka, oplotła go ramionami i udami tak ciasno, jak zdołała, a on

wypełniał jej miękką głębię, sprawiając, że krzyczała i jęczała z czystej, dzikiej, prze-

ogromnej rozkoszy.

Poruszali się we wspólnym rytmie, który stawał się coraz szybszy i gwałtowniejszy.

Colleen poczuła, jak gorąca spirala napięcia głęboko w jej wnętrzu skręca się mocno,

coraz mocniej, aż wreszcie wybucha i, rozwijając swe skręty, rozsyła fale pulsującej,

kipiącej rozkoszy. Kiedy wpłynęła w nią fala męskiej siły, a jej ciało ogarnęły konwulsje,

121

usłyszała swe imię szeptane zdyszanym głosem, i wtedy już znała radość spełnienia:

radość, jakiej dotąd nie przeżyła.

Przez dłuższą chwilę leżeli w milczeniu, odczuwając taką bliskość, że żadne słowa nie

były im potrzebne. Wtulając się w pierś Jacka, Colleen powitała rozlewającą się po całym

ciele ciepłą, usypiającą ociężałość. Westchnęła spokojnie i przysunęła się do niego jeszcze

bliżej.

- Mam wrażenie, że w końcu wiem, co to jest seks z miłości - powiedział Jack czule.

Delikatnie wodził palcami po kosmykach włosów Colleen. - Czegoś tak wspaniałego do-

tąd nie przeżyłem.

Uśmiechnęła się do niego, ukazując twarz jaśniejącą rozczuleniem.

- To druga najpiękniejsza rzecz, jaką chciałam od ciebie usłyszeć, Jack.

- A ta pierwsza?

- Już ją słyszałam wcześniej. - Westchnęła ze szczęścia. - Kocham cię.

- Wobec tego powiem to jeszcze raz. Kocham cię, Colleen.

Pocałowali się leniwie i przeciągle. Chwilę później oboje zasnęli, przytuleni do siebie jak

małe kocięta.

10

Następnego ranka obudził ich przeraźliwie głośny dzwonek telefonu. Jack otworzył

jedno oko, spojrzał na budzik i jęknął. Dochodziło wpół do ósmej. Kto, u diabła, budził go

o tak pogańskiej porze w sobotę rano?

- Tak - warknął do słuchawki.

Colleen usiadła na łóżku. Wielkimi brązowymi oczami rozejrzała się po obcym wnętrzu.

Po raz pierwszy w życiu przebudziła się w łóżku mężczyzny i w jego ramionach.

Spędziła tę noc wtulona w pierś Jacka, pod grubą kołdrą z gęsiego puchu. W porannym

słońcu wspomnienie namiętnej nocy zdawało się tak odległe, jak czerń północnej godziny.

Wczoraj...

Na samą myśl o wczorajszych wydarzeniach poczuła w środku gorąco i słabość. Owinęła

się szczelnie kołdrą, nagle świadoma swojej nagości. Była taka bezbronna, taka

onieśmielona.

Kiedy Jack wydał z siebie rozdzierający jęk, zesztywniała i zacisnęła palce na brzegu

122

nakrycia.

- Do ciebie. To Nicola - oznajmił niezadowolonym tonem. Wręczył jej słuchawkę, po

czym przekręcił się na brzuch i przykrył głowę poduszką.

Serce Colleen zabiło mocniej.

- Nicola? Coś się stało?

- Na dworze ponad metr śniegu, a ty pytasz, czy coś się stało - odparła sucho Nicola. -

Całe miasto zasypane, niektóre zaspy mają nawet po dwa metry. Wyjrzyj przez okno, jeśli

jeszcze tego nie zrobiłaś.

- Jeszcze nie - wymamrotała. - Hej, zadzwoniłaś, żeby mi przekazać wiadomości o

pogodzie?

- Gorzej. Mam ci przekazać wiadomości o Bradych i Ramseyach. Wiesz, oni wcześnie

wstają. Prawdopodobnie usłyszeli w telewizji informacje o metrowych zaspach w Buffalo.

Najpierw dzwoniła Shavonne, potem Erin i Tara. Wszystkie chcą wiedzieć, jak sobie

radzisz wśród śniegów północy, i oferują bilet do Houston, gdy tylko samoloty znowu

zaczną latać.

Colleen siedziała jak skamieniała.

- Co im powiedziałaś, Nicky? Że gdzie jestem? - W sobotni ranek w mieście zasypanym

śniegiem po dachy nie ma zbyt wielu możliwości.

- Powiedziałam, że poszłaś na kolację do koleżanki z pracy, że rozhulała się śnieżyca i

nie mogłaś wrócić do domu, ale telefonowałaś do mnie i czujesz się świetnie.

Colleen westchnęła z ulgą.

- Stokrotne... nie, milionowe dzięki, Nicola. Ja...

- To jeszcze nie koniec, Colleen. Z naszymi rodzinami nigdy nie idzie tak gładko. Twoje

siostry zażądały numeru telefonu i nazwiska tej koleżanki. Koniecznie chciały do niej

zadzwonić, aby się upewnić, co do twojego samopoczucia.

Colleen z ledwością przełknęła ślinę.

- Ojej, Nicola.

- Udałam, że nie pamiętam nazwiska tej dziewczyny, więc nie mogę podać im numeru.

Tylko że one tego nie kupiły. Przed sekundą dzwoniła twoja siostra Megan. Oświadczyła,

że starsze siostry szaleją z niepokoju i że ich mężowie zaraz zajmą się tą sprawą. Są

pewni, że w coś wdepnęłaś. Prawdopodobnie uważają, że ja zawsze wiem, gdzie i z kim

123

jesteś. Oto, co cię spotyka za to, że całe życie postępujesz uczciwie i odpowiedzialnie.

Jedynie Megan zachowała resztkę rozsądku. Powiedziała, że na pewno jesteś u chłopaka,

ii żebyś zadzwoniła do Houston i uspokoiła rodzinkę.

Colleen obrzuciła spojrzeniem długi kształt pod kołdrą. Nie wystawał spod niej ani

centymetr kwadratowy Jacka, ale była przekonana, że słyszał każde słowo. Zdenerwowana

potarła dłonią czoło. Po długiej, wypełnionej namiętnością nocy nie bardzo umiała

wymyślić coś sensownego, co można by powiedzieć siostrom.

- Zadzwonić natychmiast? - Zniżyła głos. - To może być trochę kłopotliwe.

- Serdecznie ci współczuję - równie cicho odrzekła Nicola. - Mój brat Alex zadzwonił o

szóstej rano i Kamal odebrał telefon. Nawet sobie nie wyobrażasz, co przeżyłam! Po-

wiedziałam Alexowi, że to dozorca sprawdza, czy rury nie popękały od mrozu.

- Kamal jest w naszym mieszkaniu? Spędził u nas noc?

- Zadzwonił wczoraj i zaraz przyszedł. Martwił się, jak sobie poradzę przy takiej

śnieżycy. Colleen zakaszlała.

- Rozumiem. Dobra, dzięki za telefon. Zadzwonię później.

Czy Nicola wiedziała, co robi? W tym konkretnym momencie Colleen nie miała

pewności, czy sama wie, co robi, ponieważ ostrzeżenie Nicoli wydobyło na światło

dziennie wszystkie problemy, które wczoraj w nocy nie zostały rozwiązane... Plany Jacka

co do ożenku z kontem bankowym, jeśli w ogóle planuje ślub z kimkolwiek. A także

istnienie jej własnego konta bankowego i fortuny Ramseyów.

Przechyliła się nad Jackiem, żeby odłożyć słuchawkę.

- Jack, miałbyś coś przeciwko temu, żebym wykonała... yyy... parę zamiejscowych

telefonów?

Usiadł na łóżku, chwycił ją za nadgarstki i przewrócił na siebie, jednocześnie padając na

poduszkę.

- Oczywiście, że miałbym coś przeciwko temu.

Wtoczył się na nią, zawisając ustami nad jej twarzą. Jego ciemne oczy błyszczały.

- Teraz nie ma czasu na rozmowy telefoniczne. Jesteś w łóżku z rozgrzanym mężczyzną,

więc poświęć mu trochę uwagi.

- O Boże. - Colleen zagryzła wargę. Nigdy jeszcze nie musiała przedkładać

czegokolwiek ponad sprawy rodzinne, a teraz Jack żądał właśnie tego. - Ja... ja naprawdę

124

muszę zadzwonić do moich sióstr. - Jack już szczypał wargami jej szyję, a ciężar męskiego

ciała podziałał na dziewczynę jak afrodyzjak. - Ale może... mogłyby jeszcze chwilę zacze-

kać...

- Dłuższą chwilę - poprawił ją Jack.

Jego usta pochłonęły usta Colleen w żarłocznym pocałunku, a ona odpowiedziała z całą

mocą świeżo przebudzonej namiętności.

Płomienie rozbłyskiwały i wybuchały w nich z ogromną siłą, przenosząc ich gdzieś w

inny świat i w inny, zmysłowy i ekstatyczny wymiar. Colleen poruszała się z nim i dla nie-

go, wirująca rozkosz i żar wynosiły ją wciąż wyżej i wyżej, poza ciało, na wysokie

równiny szarpiącej duszę pasji. Jack towarzyszył jej przez cały czas.

Minęły dobre dwie godziny, zanim była w stanie wykręcić numer do Houston. Przedtem

ucięła sobie drzemkę w ramionach Jacka, a potem oboje moczyli się w wannie z gorącą

wodą. Później Jack poszedł do kuchni przygotować śniadanie - naleśniki i kawę - a ona

pobiegła zadzwonić do najstarszej siostry, Shavonne.

- Nic mi nie jest, Shavonne. To miło, że tak się o mnie troszczycie, ale naprawdę

wszystko w porządku. - Miała nadzieję, że jej głos brzmi szczerze i niewinnie, jednocześ-

nie ciągle zerkała w kierunku drzwi sypialni.

Jack był w kuchni, ale nie chciała, żeby wszedł i usłyszał jej rozmowę. Oświadczyła

bowiem siostrze, że noc spędziła u Susan Farley. Czuła się winna, kłamiąc siostrze, i

winna wobec Jacka, że zataiła prawdę o nim. W jego ramionach rozkwitała w dój rżała

kobietę, ale teraz, ściskając słuchawkę w spoconej dłoni, znowu była małą dziewczynką,

która napsociła i boi się do tego przyznać.

- Colleen, może jednak zmienisz zdanie i wrócisz do domu? - poprosiła Shavonne. -

Tęsknimy za tobą wszyscy. A przy takiej pogodzie...

- Shavonne, mnie się tu podoba, naprawdę - broniła się Colleen. - Ja też tęsknię za wami

wszystkimi, wierz mi, ale...

- Masz tam chłopaka, prawda? - domyśliła się Shavonne. - Dlaczego nic nam nie

powiedziałaś?

Colleen westchnęła. Dlaczego? Było mnóstwo powodów, które wiązały się ze sobą. Jack

nie miał pojęcia o pieniądzach Ramseyów i nie wiadomo, jak przyjąłby taką rewelację. Po

drugie, nie ulegało wątpliwości, że w ciągu godziny po otrzymaniu informacji o

125

mężczyźnie w jej życiu cała rodzina wsiadłaby do samolotu lecącego do Buffalo. Dokład-

nie tak, jak rodzina Jacka zrobiła to wcześniej; z tą różnicą, że trudno porównywać trzy

przemiłe starsze panie z wpływowym klanem Ramseyów.

- Ja... yyy... spotykam się z kimś - wyznała w końcu Colleen.

- Wiedziałam! - krzyknęła Shavonne głosem aż drżącym z ciekawości. - Opowiedz mi o

nim, Colleen.

Colleen nie umiała się powstrzymać. Mówienie o ukochanym sprawiało jej taką

przyjemność, że niespodziewanie dla siebie samej zaczęła opowiadać.

Shavonne słuchała uważnie, nie robiąc uwag i nie zadając zbyt wielu pytań. Pozwoliła

Colleen się wygadać.

- Uczepiłaś się tego faceta, co, Colleen? - rzekła w końcu zatroskanym tonem.

- Nie uczepiłam się - zaprzeczyła Colleen. To wyrażenie pasowało bardziej do Nicoli i jej

związku z Kamalem. - Ja się w nim zakochałam, Shavonne.

Usłyszała, jak siostra ze świstem wciąga powietrze.

- Colleen, jesteś jeszcze za młoda i nic nie wiesz o tym człowieku. Za krótko się znacie,

przecież mieszkasz w Buffalo dopiero...

- Mieszkam w Buffalo na tyle długo, żeby wiedzieć, czy kocham Jacka, czy nie -

wyrzuciła z siebie zdenerwowana Colleen. - Megan była o wiele młodsza niż ja teraz,

kiedy wychodziła za mąż za Ricky’ego. Pamiętam, jak próbowaliście ich rozdzielić, więc

jeśli wy albo Ramseyowie chcecie zabawiać się w podobny spisek, żeby rozdzielić Jacka i

mnie...

- Colleen, nie dramatyzuj. Jak moglibyśmy zabawiać się w spisek przeciwko tobie?

- Po prostu dajcie sobie spokój - powiedziała Colleen stanowczo.

W drzwiach pojawił się Jack.

- Śniadanie! - zawołał. - Chodź tutaj, zanim naleśniki zamienią się w kamień. Chyba

wyciągnąłem je z kuchenki mikrofalowej odrobinę za późno.

- Colleen, czy słyszę męski głos? - zapytała wzburzona Shavonne.

- To... on jest... to dozorca, - szybko odparła Colleen, w duchu składając dzięki Nicoli za

podsunięcie pomysłu. - Przyszedł sprawdzić, czy rury nie popękały od mrozu. Tutaj w

Buffalo rury często pękają.

Jack zaśmiał się. Colleen poczerwieniała i pośpiesznie zakończyła rozmowę.

126

- Nie stać mnie na taką odwagę, żeby ni stąd, ni zowąd zakomunikować własnej siostrze,

że siedzę w sypialni mężczyzny, w której zresztą spędziłam noc.- przyznała z za-

wstydzeniem.

- Rozumiem cię doskonale. Też mam rodzinę, pamiętasz? - Otworzył ramiona, a ona

przypadła do niego, wtuliła twarz w jego pierś i uścisnęła mocno.

- Tak bardzo cię kocham, Jack.

- Ja ciebie też, kochanie. - Uśmiechnął się, a potem ucałował ją czule.

Kiedy wreszcie znaleźli się w kuchni, musieli wyrzucić stwardniałe naleśniki, a zamiast

nich wpakowali do kuchenki dwa gotowe zestawy, składające się z kanapki z pieczonym

serem i kubka zupy pomidorowej. Jack oświadczył, że jedno i drugie smakuje doskonale,

a Colleen zawyrokowała, że to najlepsze śniadanie, jakie kiedykolwiek jadła.

Do końca weekendu nie wysuwali nosa z zasypanego śniegiem domu Jacka i cieszyli się

każdą chwilą cudownego uwięzienia.

Przez cały listopad Colleen miała wrażenie, że śni najwspanialszy sen o miłości. O

każdej porze dnia byli razem, o każdej porze nocy również. W garderobie Jacka znalazło

się trochę miejsca na jej ubrania; w łazience pojawiły się jej kosmetyki i szczoteczka do

zębów. W lodówce obok naleśników Jacka leżały teraz także jej ulubione ciasteczka i za-

piekanki z kurczaka, a gabinet zaczął służyć do pracy dwóm osobom.

Zazwyczaj przez cale dni nie odczuwała potrzeby, aby zaglądać do swojego mieszkania.

Czasem wpadała tam tylko na chwilkę, a i to jedynie po to, żeby zabrać trochę swoich

rzeczy i przewieźć je do domu Jacka. Właściwie to u niego czuła się jak w domu,

szczególnie, odkąd w swoim mieszkaniu bez przerwy natykała się na szczoteczki do

zębów, kosmetyki, książki i ulubione potrawy Kamala Veli. A raczej w swoim byłym

mieszkaniu, które ostatnio Nicola dzieliła z Kamalem równie nieoficjalnie, jak Colleen

dzieliła dom z Jackiem.

Czasami Colleen w zupełności zadowalała się tym układem, a czasem marzyła, by

przekształcił się on w całkowicie oficjalny. Owe pragnienia przybrały na sile w tygodniach

poprzedzających Święto Dziękczynienia. Cała czwórka planowała urządzenie tradycyjnej

świątecznej kolacji u Jacka. Dania chcieli przygotować sami, żeby choć raz obejść się bez

gotowych posiłków podgrzewanych w kuchence mikrofalowej. Colleen dysponowała

127

grubym zeszytem pełnym przepisów od czytelników, a oprócz tego nie omieszkała za-

sięgnąć porady u nieocenionej szefowej działu kulinarnego, Stefanie Doebler.

Niestety, kiedy zawiadomiła rodzinę, że spędzi święta w Buffalo i nie przyjedzie na

tradycyjną ucztę Dziękczynienia do rodowej posiadłości Ramseyów w River Oaks, siostry

podniosły straszny lament. Nicola spotkała się z nie mniejszą falą protestów ze strony

swoich krewnych.

Colleen i Nicola twardo trzymały się ustalonych planów, lecz radość oczekiwania na

święta została mocno przytłumiona.

- Za nic w świecie nie chciałabym zrobić przykrości siostrom - zwierzyła się Nicoli w

trakcie zestawiania listy świątecznych zakupów.

- Nieprawda - wytknęła jej przyjaciółka. - Za nic w świecie nie chciałabyś pojechać do

Houston i zostawić Jacka samego na święta.

„Nic nie zmusi mnie do zmiany decyzji” - poprzysięgła Colleen po ostatnim telefonie od

sióstr. Ani wieści o pierwszej ciąży Tary, ani to, że jej siostrzenice, Carrie Beth i Courtney,

grają główne role w przedstawieniu. Ani zamierzenia Megan i jej męża Ricka co do

wspólnego studiowania prawa, ani nawet zapewnienia Erin i Shavonne, że Święto

Dziękczynienia bez Colleen to zupełnie nie to samo.

Mimo wszystko, rozmyślała Colleen, pojedzie na tydzień do Houston w Boże

Narodzenie. Obejrzy sztukę z udziałem Courtney i Carrie Beth. Dziecko Tary przyjdzie na

świat dopiero za osiem miesięcy, a Megan i Rick w zeszłym roku planowali studia

medyczne. Jak na razie wszyscy zgodnie pracowali w dziale handlowym firmy Ramsey i

Synowie.

Cierpliwie i grzecznie wyjaśniła siostrom, że klan Bradych-Ramseyów świetnie obejdzie

się bez niej podczas świąt. Jack i ona pragnęli spędzić je razem, musieli być razem w

Święto Dziękczynienia.

- To było najlepsze Dziękczynienie w moim życiu. - Colleen westchnęła radośnie, stojąc

wraz z Jackiem w drzwiach i machając na pożegnanie Nicoli i Kamalowi. - Kolacja udała

się nadzwyczajnie i tylko dwa razy dzwoniłam do Stefanie Doebler po pomoc.

- Przygotowałaś świetne jedzenie - zgodził się Jack, pochylając się nad nią i całując ją

lekko w usta.

128

Colleen westchnęła raz jeszcze. „Tak właśnie musi wyglądać małżeństwo” - zadumała

się. Przyjmowanie przyjaciół w domu, potem krótka rozmowa o ich wizycie, później

gaszenie świateł i do łóżka. Poszli do sypialni ręka w rękę, gawędząc o tym i owym,

czując narastające podniecenie, wymieniając spojrzenia, pocałunki i czułe słówka.

Colleen chciałaby, żeby się pobrali albo zaręczyli, albo przynajmniej o tym

porozmawiali. Ale żyli z dnia na dzień i żadne z nich nie wspominało o małżeństwie.

Niekiedy Colleen zastanawiała się, jak poruszyć ten temat na tyle delikatnie, by Jack nie

posądził jej o naciskanie lub usiłowanie złapania męża. Albo o jedno i drugie naraz. I jak

ma się przyznać do swej majętności? Przecież nie mogła ni stąd, ni zowąd zapytać: Czy

nadal chcesz poślubić bogatą kobietę? No to wiesz co? Ja jestem bogata.

Nie, nie może podcinać gałęzi, na której siedzi. Nie ma potrzeby. Kocha Jacka, on

kochają i to uważa za rzecz najważniejszą. Musi wierzyć, że wszystko ułoży się jak najle-

piej. Wie, że tak się stanie, skoro tak mocno go kocha. I on kochają.

Spojrzała na niego zakochanymi oczyma, a Jack uniósł ją i położył na łóżku.

- Jesteś taka piękna. Nie potrafię ci się oprzeć - szepnął łagodnie, nadal zadziwiony

intensywnością swych uczuć. Bez względu na to, ile czasu spędzali ze sobą, ona nigdy nie

przestawała go pociągać i oddziaływać na jego zmysły. Bez względu na to, jak często się

kochali, wspólne uniesienia stawały się coraz bardziej ekstatyczne i dawały im coraz

więcej rozkoszy.

- Śpij dalej, moja słodka. Możesz dziś popracować w domu. Ja pojadę do biura, ale tylko

na jakieś dwie godzinki. - Jack pochylił się i pocałował ją, drzemiącą w wielkim

mosiężnym łożu.

W redakcji urzędowały jedynie nędzne niedobitki dziennikarskiej załogi, jak to w piątek

po Święcie Dziękczynienia. W większości reporterzy ukończyli swoje artykuły zawczasu i

tym sposobem zyskali dodatkowy wolny dzień.

Jack siedział właśnie za biurkiem, zgarbiony nad drugą już filiżanką kawy i pierwszą

przeróbką nowego felietonu, gdy spostrzegł przed sobą wysokiego siwowłosego mężczy-

znę w płaszczu wyglądającym na bardzo drogi.

- Jackson Blackledge? - usłyszał.

- We własnej osobie. - Popatrzył na nieznajomego.

129

- Jestem Quentin Ramsey. - Ciemnoszare oczy mężczyzny były zimne i bezwzględne jak

stal. Nie wyciągnął ręki na powitanie, tylko stał nad Jackiem, przytłaczając go lodowatym

spojrzeniem.

Zmieszany i nieprzyjemnie zaskoczony, Jack podniósł się z krzesła.

- Czym mogę panu służyć? - Ledwo powstrzymał się od ukłonu, bowiem Ramsey

roztaczał wokół siebie aurę władzy i potęgi. Ale Jack zorientował się, że tamten próbuje

go zastraszyć, więc postanowił nie ustąpić mu ani na krok, nawet najmniejszy.

- Proszę nie udawać, że nie słyszał pan o mnie - warknął Quentin Ramsey. - Proszę

oszczędzić nam obu tej obrzydliwej farsy. Przejdę do rzeczy. - Sięgnął do wewnętrznej

kieszeni marynarki i wyciągnął stamtąd wypisany czek, który rzucił na biurko Jacka.

Był to czek na okaziciela opiewający na milion dolarów. Jack uśmiechnął się krzywo.

- Jesteśmy w ukrytej kamerze, tak? Filmujecie ludzi, jak robią wielkie oczy i ślinią się na

widok fałszywego czeku?

- Ten czek nie jest fałszywy. Jest prawdziwy i należy do pana - wycedził Ramsey

lodowatym tonem. - Może pan iść do banku i zamienić go na gotówkę w każdej chwili.

- Tak, rozumiem. Daje mi pan czek na milion dolarów, a w zamian za to ja... - urwał i

czekając na dalszy ciąg, zastanawiał się, o co w tym wszystkim chodzi. Wciąż uważając

całą sprawę za kiepski dowcip, nie przestawał się bezczelnie uśmiechać. - Zapewne wiążą

się z tym jakieś konsekwencje.

- Zgadł pan - odparł Ramsey bez ogródek. - Trzymaj się z daleka od Colleen Brady.

Jack otworzył usta ze zdumienia. Dowcip nagle okazał się całkiem niezabawny.

- Ejże - zaczął - co tu jest...

- My, Ramseyowie, znamy cię dobrze, Blackledge. Wiemy, kim jesteś, więc skończ te

nędzne gierki - przerwał mu ostro Ramsey. - Kiedy Colleen odmówiła przyjazdu do domu

na święta, jej siostry, a moje synowe, szalenie się zmartwiły; a ja nie chcę, żeby matki

moich wnuków były zmartwione. Sam bardzo lubię Colleen, ona należy do rodziny. To

naiwna, porządna dziewczyna, Blackledge, i nie pozwolę ci jej zdeprawować. Wynająłem

prywatnego detektywa, żeby cię śledził. Nikomu z nas nie spodobało się to, czego się do-

wiedział. Wiesz, o co mi chodzi: że jesteś pozbawionym skrupułów kobieciarzem i łowcą

posagów. Sam mówiłeś różnym ludziom wiele razy, że zamierzasz ożenić się z kupą forsy.

Jack chciał zaprotestować, lecz w ostatniej chwili zrezygnował. Rzeczywiście, mówił to

130

wszystkim, ale czy kiedykolwiek brał pod uwagę ewentualne konsekwencje takiej ga-

daniny? Niestety nie, należało to przyznać. Teraz rozumiał, że były to tylko przechwałki,

pusta mowa, podbudowywanie swojej osobowości po ciosie zadanym mu ręką Donny.

Dzisiaj problemy psychiczne miał już za sobą. Po raz pierwszy zakochał się we wspaniałej

dziewczynie i...

- Zrobię wszystko, co w mojej mocy - doszedł go cichy, acz nie skrywający pogróżki

głos Quentina Ramseya - mam po temu wystarczające środki, Blackledge, nie pozwolę, by

Colleen Brady padła ofiarą takiego nędznego łowcy posagów jak ty.

- Cześć! - zawołała radośnie Colleen. słysząc, że Jack wraca z pracy. Pobiegła ku niemu,

gotowa rzucić mu się na szyję. I wtedy dostrzegła jego minę.

- Jack, co się stało? - zapytała z przestrachem. Nigdy jeszcze nie widziała go takiego...

takiego obcego, nawet w pierwszych, burzliwych dniach ich znajomości.

- Nic się nie stało, Colleen - podał jej czek. - Jestem bogatym człowiekiem. Nie muszę

nawet bawić się w nużące ceremonie ślubne z bezbronnymi córkami milionerów. Sam

Quentin Ramsey pofatygował się dziś do mego biura, żeby wykupić cię z niewoli Jacka

Blackledge’a.

- Quentin Ramsey! - pisnęła Colleen. - Jest w Buffalo? - Serce podeszło jej do gardła, a

żołądek wykonał potrójne salto w tył.

- Był. Wpadł tylko na chwilę, korzystając z rodzinnego odrzutowca. - Przyjrzał się jej

zmienionej twarzy z zimnym szyderczym uśmiechem. - Kiedy, jeśli w ogóle, zamierzałaś

mnie poinformować o swoich koligacjach z jedną z najbogatszych rodzin w tym kraju?

Zapewne dopiero wtedy, kiedy odkryłbym wysokość twojego osobistego konta, co?

- Jack, chciałam ci powiedzieć, ale czekałam na właściwy moment, i...

- Colleen, przebywaliśmy ze sobą dwadzieścia cztery godziny na dobę, od tygodni, od

miesięcy! Rozmawialiśmy o wszystkim prócz, jak się okazuje, twojego małego oszustwa.

- Nie oszukiwałam cię! - krzyknęła Colleen.

- A jak mam nazwać to, że pracujesz na marnie płatnej posadzie, że mieszkasz z ciężko

pracującą, składającą grosz do grosza pielęgniarką? A może Nicola też dysponuje tajnym

sejfem z walizką banknotów w środku? Że łapiesz faceta, który daje się nabrać na twoje

piękne oczy? A cały czas masz w ręku tyle forsy, że mogłabyś kilka razy kupić mnie i całą

131

gazetę, w której pracuję. Żyjesz sobie ze mną, choć dla ciebie to pewnie jak dobroczynna

wycieczka do slumsów dla ubogich, ale gdy tylko ci się znudzę, wrócisz na skrzydłach do

swojej bogatej rodzinki. I do swojego bogatego życia, i do bogatego narzeczonego,

którego wybierze ci bogaty papa Ramsey.

- Jack, przecież wiesz, że to nieprawda - wyjąkała Colleen łamiącym się z przerażenia

głosem. - Nie wiem, co ci powiedział Quentin, ale...

- Dał mi czek i kazał trzymać się od ciebie z daleka. Jego prywatny detektyw zdobył

niezbite dowody, że jestem łowcą posagów. Ma nazwiska ludzi, którzy słyszeli ode mnie,

że zamierzam ożenić się dla pieniędzy.

- Przecież oboje wiemy, że nie miałeś pojęcia o... majątku mojej rodziny - powiedziała

Colleen z wypiekami na twarzy. - Dlaczego po prostu nie podarłeś tego czeku i nie kazałeś

Quentinowi pilnować własnego nosa?

- Ostrzegł mnie, żebym nie robił żadnych „teatralnych gestów”, jak to określił, w nadziei

na zdobycie większej forsy przez małżeństwo z tobą. Ramseyowie mają przyjaciół na

wysokich stołkach. Wielki wódz Quentin może w każdej chwili wykonać parę telefonów,

po których nigdy i nigdzie nie znajdę pracy jako dziennikarz. Zrobi to, jeśli nie zostawię

cię w spokoju raz na zawsze.

Colleen osunęła się na najbliższe krzesło. Czuła się zbyt wstrząśnięta i zdruzgotana, by

móc się rozpłakać.

- Więc postanowiłeś pójść po linii najmniejszego oporu? Wziąć czek, zachować posadę

w gazecie i rzucić mnie, tak?

- A co mam robić z małą rozpieszczoną panienką, która nie ufa mi na tyle, żeby

powiedzieć prawdę o swojej rodzinie?

Colleen zamknęła oczy. To wszystko jest zbyt straszne, żeby o tym myśleć, to po prostu

jakiś koszmarny sen!

- Nie... nie chcesz mnie już? Wolisz czek Quentina ode mnie?

Jack odwrócił się i wyszedł z pokoju.

Kilka minut później wpadła Nicola, żeby zabrać blaszkę do ciasta i salaterkę, które

zostały tu po świątecznej kolacji. Na widok przyjaciółki Colleen wybuchnęła płaczem,

chwyciła poły jej kurtki i wśród szlochu wyznała, że chce wracać z nią do ich mieszkania.

Spędziła noc w swojej sypialni, usiłując nie zwracać uwagi na raczej bezowocne wysiłki

132

Nicoli i Kłamała, którzy w sąsiednim pokoju próbowali kochać się bezszelestnie. Oboje

przyjęli ją bardzo ciepło; pocieszali i starali się ją rozweselić. Kamal powiedział nawet, że

cieszy się z jej powrotu, bo Nicola strasznie za nią tęskniła. Było to kłamstwo, choć w

dobrej wierze, i Colleen rozpłakała się znowu.

Czyniła wysiłki, żeby okazać nieco radości na wieść o zerwaniu zaręczyn Kamala z

azerską narzeczoną i o tym, że Nicola opowiedziała o całej sprawie rodzinie, a ta nie wy-

klęła jej mimo wszystko. Skoro nie jest Turkiem i nie brał osobiście udziału w wojnie

ormiańsko-azerskiej, to Shakarianowie zgodzą się go zaakceptować.

Radowało ją, że w życiu Nicoli nastąpiły zmiany na lepsze, nawet jeśli jej własne życie

właśnie waliło się w gruzy. Nigdy nie należała do osób, które w nieszczęściu nie potrafią

dojrzeć szczęścia innych.

Za każdym razem, kiedy dzwonił telefon, powtarzała Nicoli to samo: że nie chce

rozmawiać z Jackiem i że nie życzy sobie od niego więcej telefonów, ale mówiła to na

próżno, bo nie zadzwonił ani tamtego wieczoru, ani następnego dnia, ani kolejnego.

Telefonowały za to siostry z Houston, lecz Colleen z nimi także odmówiła rozmowy.

- Wasza interwencja zrujnowała jej życie - usłyszała, jak Nicola dyskutuje zawzięcie

najpierw z Shavonne, potem z Erin, potem z Tarą, potem z Megan, a w końcu z samym

Quentinem Ramseyem. - Jak po tym wszystkim możecie się dziwić, że nie chce słyszeć o

Ramseyach?

W niedzielne przedpołudnie Colleen wysłała Nicolę z Kamalem po swoje rzeczy do

domu Jacka. Dała im klucz do drzwi wejściowych, modląc się w duchu, żeby Jack

zabronił im dotykać jej rzeczy, żeby natychmiast przyjechał i zabrał ją do siebie. Żeby

powiedział, że ją kocha i że przeklęty czek Quentina Ramseya, podarty na tysiąc

kawałków, wrócił pocztą do właściciela.

Jednak Nicola i Kamal przywieźli walizkę pełną jej ubrań i kosmetyków. Jacka nie było

w domu. W stanie krańcowej rozpaczy Colleen wstawiła swoje mienie do kąta.

Kiedy zadzwonił telefon i Nicola poinformowała ją, że to Rodd Garrett, w pierwszej

chwili nie chciała podejść, ale Nicola zdołała namówić ją do tego. Rodd był jak zwykle

miły, zabawny i łatwo się z nim rozmawiało. Zapraszał ją na wieczór do Baru Harry’ego,

gdzie miał się spotkać z kilkorgiem przyjaciół.

Instynktownie Colleen prawie odmówiła. Nagle stanęła jej przed oczami naga prawda o

133

okrutnej rzeczywistości. Została porzucona, a Jacka nie było w domu. Czy spędzał urocze

chwile z inną kobietą, tak jak i wczoraj w nocy? Serce ścisnęło się jej z rozpaczy. Kamal i

Nicola wybierali się wieczorem do teatru.

Czy naprawdę chce zostać sama w domu, próbując oglądać telewizję i kontemplując

pustkę swego życia?

Przyjęła zaproszenie Rodda Garretta.

11

Pożałowała swojej decyzji, już kiedy wsiadała do samochodu Rodda. Garrett sprawiał

wrażenie zamkniętego w sobie, posępnego i niechętnego do rozmowy. Wsunął kasetę do

kieszeni magnetofonu i nastawił go tak głośno, że jakakolwiek konwersacja! tak nie

byłaby możliwa. Muzyka wypełniła nieuniknioną wskutek jego milczenia ciszę.

Bar Harry’ego pękał w szwach od ożywionego, hałaśliwego tłumu ludzi, którzy wszyscy

najwyraźniej dobrze znali Rodda. Oprócz kolegów z drużyny, którzy przyszli z żonami lub

dziewczynami, przy stolikach zasiedli także niezliczeni wielbiciele talentu piłkarskiego

Rodda Garretta. Colleen niezbyt skutecznie próbowała zwalczyć kolejne fale żalu, kiedy

ogarniały ją wspomnienia godzin spędzonych tu w towarzystwie Jacka. Pierwszy raz

kochali się właśnie po kłótni w Barze Harry’ego. Po kłótni o Rodda. Zauważyła w tym

jakąś symetrię, pokrętną logikę zdarzeń, prowadzącą do tej nieszczęsnej, łamiącej serce

randki z Garrettem.

Nieprzerwana defilada ludzi przysiadała się do stołu Rodda. Powtarzali te same dowcipy,

śmiali się i częstowali kopiastymi talerzami kurzych skrzydełek, które Rodd co chwila

zamawiał. Nikt nie zdradzał ochoty, żeby zamówić normalną, pełną kolację. Wciąż tylko

półmiski kurzych skrzydełek i tacka za tacką frytek.

I piwo. Morze piwa.

Colleen szybko przestała liczyć podchodzących do stolika piłkarzy i szklanki napełniane

piwem, w mgnieniu oka osuszane i napełniane ponownie. Próbowała dostosować się do

panującej wokół atmosfery. Wymieniała żartobliwe uwagi z przyjaciółmi Rodda; śmiała

się z ich dowcipów, które stawały się coraz głupsze z godziny na godzinę. Nie lubiła piwa

i zamiast niego niezmiennie prosiła o kolejne kubki dietetycznej coca-coli, co

najwyraźniej nie przypadło do gustu Roddowi. Kiedy zrozumiał, że nie złamie oporu

Colleen i nie namówi jej na zmianę napoju, przestał na nią zwracać uwagę i zajął się

134

wyłącznie głośną dyskusją z kolegami. Po trzech godzinach, które dla niej ciągnęły się jak

trzy tygodnie, Colleen uznała, że już najwyższy czas na powrót do domu. Piwo działało na

Rodda w dziwny sposób: nie tylko go upijało, ale także zdawało się zmieniać całą jego

osobowość. Pod wpływem trunku Rodd stał się arogancki, zgryźliwy i skory do

awanturowania się; tak inny od tego miłego, uprzejmego Rodda, którego znała.

Postanowiła zadzwonić do Nicoli i poprosić, by zabrała ją z tego okropnego miejsca.

Miała nadzieję, że Nicola i Kamal wrócili już z teatru, choć w zasadzie było to mało

prawdopodobne. Ale kiedy wstała od stołu, usłyszała ryk Garretta.

- Gdzie ty się, do ciężkiej cholery, wybierasz?!

- Zadzwonić - odpowiedziała. Poczuła ucisk w żołądku i zdała sobie sprawę, że boi się

Rodda Garretta. Im szybciej stąd wyjdzie, tym lepiej.

Rodd wyciągnął przez stół swoją wielką łapę i pchnął Colleen z powrotem na krzesło.

- Siadaj, Belinda. Nigdzie nie pójdziesz. - Zaśmiał się chrapliwie, jednym haustem

opróżnił szklankę z piwem i natychmiast krzyknął na zabieganą kelnerkę, żeby przyniosła

następną porcję.

- Hej, Rodd, to nie Belinda - poinformował go jeden z kompanów. - To jest, yyy, jak ci na

imię, mała?

- Colleen - wymamrotała. Jej serce biło jak oszalałe; teraz naprawdę była przerażona.

Rodd Garrett umięśnieniem przypominał tura, a na samą myśl o sile, z jaką popchnął ją

przed chwilą, zatrzęsła się ze strachu.

- Kto to jest Belinda? - odważyła się zapytać.

- To dziwka! - wrzasnął Rodd, po czym nastąpił straszliwie długi stek przekleństw.

- Belinda chodziła z Roddem przez parę lat - wyjaśniła Tina, przyjaciółka jednego z

obrońców liniowych o posturze mamuta. - Przez jakiś czas wyglądało to poważnie, ale

parę miesięcy temu zerwała z nim. - Tina zniżyła głos do ledwie słyszalnego szeptu. -

Powiedziała, że ma dosyć ciągłego imprezowania. Rodd przeżył to ciężko, chociaż nie

przyznaje się do tego. A propos, jesteś trochę podobna do Belindy.

„Imprezowanie musiało oznaczać picie, i, to w potwornych ilościach” - pomyślała

Colleen. Współczuła nieznajomej Belindzie. Jednocześnie wzmianka o jej podobieństwie

do byłej dziewczyny Rodda sprawiła, że poczuła się nieswojo. W tym świetle zachowanie

Garretta nabrało cech zdecydowanie demonicznych. Colleen odsunęła się wraz z krzesłem

135

od stołu i błyskawicznie wstała, uskakując poza zasięg ręki Rodda.

- Muszę już iść - sapnęła nerwowo.

- Dobra, dobra. - Rodd wstał również. - Podwiozę cię.

Colleen otworzyła szeroko oczy ze strachu.

- On nie może prowadzić w takim stanie. - Spojrzała błagalnie na Tinę, jedną z niewielu

trzeźwych osób w tym towarzystwie.

Tina kiwnęła głową ze zrozumieniem.

- Lepiej zabierz mu kluczyki i sama poprowadź.

Colleen skrzywiła się. Raczej inne rozwiązanie miała na myśli.

- Przecież on nie da mi kluczyków - odparła z niepokojem.

- Trane, zabierz Roddowi kluczyki i daj je Colleen. Ona odwiezie go do domu - zwróciła

się Tina do swego narzeczonego.

Trane swym umięśnieniem przewyższał nawet Rodda, który najwyraźniej nie był aż tak

pijany, żeby ryzykować szamotaninę z atletą rozmiarów sporej kamienicy. Oddał mu

kluczyki, a ten przekazał je Colleen.

Colleen zagryzła wargi.

- Nie wiem, gdzie on mieszka. - Zerknęła na Rodda, który przed sekundą zmiażdżył

puszkę po piwie na własnym czole, a teraz pohukiwał z zadowolenia.

Pamiętała go z kolacji przy Niagarze. Wtedy, w obecności krewnych Jacka i małych

gości swojego siostrzeńca, zachowywał się tak uprzejmie i grzecznie. A jak ujmująco roz-

mawiał z nią parę razy przez telefon! Nigdy nie przypuszczała, że może zamienić się w

hałaśliwego, zapijaczonego prostaka.

- On raczej nie będzie w stanie pokazać mi drogi - dodała posępnie.

- Ja wiem, gdzie on mieszka.- Tina westchnęła.- Pojadę przodem samochodem Trane’a, a

ty jedź za mną. Trane, daj mi kluczyki, kotku, muszę wziąć twój wóz. Zostań tu i poczekaj

na mnie.

Trane posłusznie wypełnił jej polecenie.

- Chodź, Rodd. Colleen zawiezie cię do domu - zarządziła Tina głosem nie uznającym

sprzeciwu.

Ku uldze Colleen, Rodd nie zaprotestował. Bez oporów wyszedł z baru i wtoczył się na

tylne siedzenie swojego ferrari. Colleen wylewnie podziękowała Tinie i postarała się nie

136

myśleć, co by się stało, gdyby nie pomoc tej dziewczyny.

Na całe szczęście Colleen zdarzyło się parę razy w życiu prowadzić sportowe samochody

szwagrów, inaczej za kierownicą superszybkiego ferrari straciłaby głowę. Jechała z

prędkością niższą od dozwolonej, na co Rodd zareagował niewybrednymi uwagami na

temat jej tchórzostwa, lecz po chwili zapadł w niespokojną, pijacką drzemkę.

Wreszcie Tina zwolniła przed piętrowym domem z czerwonej cegły. Znajdowali się w

spokojnej dzielnicy, zamieszkanej przez zamożnych, mogących sobie pozwolić na utrzy-

manie dużych posiadłości, ludzi.

- To tu! - krzyknęła Tina, wysuwając głowę przez okno auta. Zanim Colleen zdążyła

opuścić szybę, wychylić się i poprosić o podwiezienie do domu, Tina zapuściła silnik i

zniknęła za rogiem.

Colleen obejrzała się na rozwalonego wzdłuż siedzenia, głośno chrapiącego Garretta. I co

teraz? Narastający w ciągu ostatniej godziny niepokój zastąpiła irytacja. Co za okropny

wieczór! Idealne zakończenie najgorszego weekendu w jej życiu. Przyszłość także nie

zapowiadała się różowo. Czekała ją pustka i samotność bez Jacka. Miała wrażenie, że jej

życie stacza się po prowadzącej wprost na dno rozpaczy spirali, a podziękowania za to

należały się Quentinowi Ramseyowi i jego wojowniczemu, wścibskiemu klanowi.

Wzdychając raz po raz, Colleen wprowadziła samochód na podjazd do garażu, ale wokół

kierownicy nie znalazła pilota do automatycznego otwierania drzwi. Najwyraźniej Rodd

zapomniał o zainstalowaniu takiego zamka, podobnie jak Jack.

Tak niewinne z pozoru wspomnienie wycisnęło jej z oczu łzy żalu. Z trudem opanowała

spazm szlochu. Niech Rodd zostanie w samochodzie i prześpi się trochę, zdecydowała i

skoncentrowała się na walce z cisnącymi się do oczu łzami. Nie miała już siły płakać.

Powieki jej spuchły, a gardło bolało od ciągłych wybuchów płaczu. Zdecydowanie za

dużo płakała, odkąd Jack wyrzucił ją ze swojego życia. Z trzęsącym się podbródkiem,

Colleen ruszyła w stronę domu, skąd miała nadzieję zadzwonić do Nicoli i poprosić o

zabranie z tego miejsca.

Wśród kluczy Rodda znalazł się jeden pasujący do zamka drzwi wejściowych. Weszła do

środka. Wewnątrz panowały totalne ciemności. Przez kilka chwil, zanim wzrok przysto-

sował się do mroku, poruszała się po omacku. Potem szybko nacisnęła pierwszy włącznik

światła, na jaki udało jej się trafić.

137

Dziwnie się czuła, sama w domu Rodda, w miejscu zupełnie jej obcym. Szła od pokoju

do pokoju, szukając aparatu telefonicznego, i narastało w niej surrealistyczne wrażenie, że

zachowuje się jak włamywacz w filmach kryminalnych. W końcu odnalazła telefon w

ogromnej, czarno-czerwono-białej sypialni na piętrze. Na środku pokoju królował

gigantyczny materac wodny umieszczony na podwyższeniu, nad którym wisiał

przymocowany do sufitu trapez.

Colleen wpatrzyła się w ten ostatni przedmiot. Nawet nie chciała się zastanawiać, do

czego mógł być używany! Najchętniej uciekłaby stąd natychmiast, ale musiała skorzystać

z telefonu. Chwyciła słuchawkę i drżącą dłonią wykręciła numer swego mieszkania. Jeżeli

Kamal i Nicola nie wstąpili nigdzie w drodze powrotnej z teatru...

Czekała przez dziesięć, jedenaście, dwanaście sygnałów. W końcu poddała się. Kamal i

Nicola albo utknęli w jakiejś kawiarni, albo z pewnych powodów nie podnoszą słuchawki.

Niepokój powrócił z dawną siłą. Zadzwoniła do informacji po numer radio-taxi. Podano

jej numery dwóch firm, ale telefony do obu przyniosły taki sam rezultat: na taksówkę

trzeba czekać co najmniej dziewięćdziesiąt minut.

Odwiesiwszy słuchawkę, Colleen uświadomiła sobie, że nie zna adresu Rodda. Jadąc tu

nie zwracała uwagi na tabliczki z nazwami ulic, tylko koncentrowała się na prowadzeniu

niebezpiecznego sportowego ferrari.

Zdruzgotana osunęła się na materac wodny i nagle musiała chwycić się jego krawędzi,

bowiem zachybotał i zapadł się pod jej ciężarem. Wszystko wskazywało na to, że zostało

już tylko jedno wyjście. Zadzwonić do Jacka. Koniecznie trzeba się stąd wydostać, a

jedynie Jack na pewno zna adres Garretta. Czy pozostał jej jakiś wybór? Próbowała

przekonać samą siebie, że nie szuka po prostu pretekstu, by się z nim zobaczyć. Mimo

wszystko miała swoją dumę i nie zamierzała rzucać się na szyję mężczyźnie, który ją

odtrącił. Teraz jednak potrzebuje pomocy, a nie należy łączyć prośby o pomoc z

jakimikolwiek sprawami osobistymi. Palce się jej trzęsły, lecz jakoś wykręciła numer

Jacka.

Odebrał telefon po trzecim sygnale.

- Tak? - usłyszała.

Jego głos nigdy dotąd tak jej nie ucieszył jak w tej chwili. Cała miłość, którą do niego

czuła, zapłonęła jak pochodnia i roznieciła w jej sercu iskierkę nadziei.

138

- Jack, tu Colleen - rzuciła bez tchu.

- Nie musisz się przedstawiać - wycedził. - Jeszcze nie zapomniałem twojego głosu tak

zupełnie.

Czy oczekiwał chłodnej, gładkiej repliki? Jeśli tak, to Colleen go rozczaruje.

- Jack, mam... mam kłopoty i muszę cię o coś prosić - wyjąkała nerwowo. - Utknęłam...

gdzieś i potrzebuję podwiezienia.

Natychmiast zareagował na wyraźnie obecne w jej głosie podenerwowanie.

- Gdzie jesteś, Colleen?

Wessała powietrze w płuca.

- W domu Rodda Garretta. Nie znam adresu.

Zapadło długie, pełne napięcia milczenie.

- Niech Rodd cię odwiezie - odrzekł wreszcie. - Nie prowadzę firmy przewozowej dla

jego panienek - dodał zjadliwie.

- Jack, błagam, nie odkładaj słuchawki! - Głos jej się załamał. - Boję się. On zasnął w

samochodzie i...

- Belinda! - To imię odbiło się echem po całej willi. Na dole trzasnęły drzwi, potem

rozległ się odgłos upadku, a po nim wiązanka najgorszych przekleństw.

Colleen zmartwiała.

- To on! Jest w środku.

- Gdzie się chowasz, dziwko? - darł się Rodd na całe gardło. Nawet Jack słyszał jego

wrzaski przez telefon.

- Colleen, co się dzieje? - zapytał stanowczo Jack.

- Upił się i wszystko mu się pomieszało - szeptała przerażona Colleen. - Boję się, Jack.

Proszę, przyjedź po mnie.

Jack zaklął pod nosem, a później powiedział:

- Wyjeżdżam natychmiast, Colleen. Trzymaj się od niego z daleka. Zamknij się gdzieś.

Colleen ledwie zdążyła odłożyć słuchawkę i pobiec do łazienki, gdy Rodd, zataczając

się, wpadł do sypialni.

- Cho tu! - ryknął niewyraźnie, zamroczony alkoholem. - Zatrzasnęła drzwi łazienki i

przekręciła klucz w zamku.

Rodd rzucił się za nią i zaczął bębnić pięściami w drzwi.

139

- Otwieraj, Belinda. Otwieraj, bo pożałujesz!

- Tu nie ma Belindy. Jestem Colleen - pisnęła ze środka. - Byliśmy dzisiaj razem w Barze

Harry’ego.

- Wyłaź, dziwko! W tej chwili! - Walenie przybrało na sile, a drzwi zatrzęsły się w

futrynie.

Rzuca się jak nacierający baran - pomyślała ledwo żywa ze strachu Colleen. Czy

drewniane drzwi, do tego niezbyt grube, wytrzymają uderzenia tak silnego taranu jak

Rodd Garrett?

- Zaraz wyłamię te cholerne drzwi - usłyszała wykrzyczane rozwścieczonym głosem

ostrzeżenie. Rozległ się raniący uszy trzask, drzwi wygięły się do środka, ale na szczęście

utrzymały się w futrynie.

Nie na długo, Colleen wiedziała o tym doskonale. Wskoczyła do wanny, a właściwie do

ogromnego basenu z kafelków i marmuru, który znajdował się w drugim końcu łazienki, z

dala od kruszących się drzwi. Nigdy w życiu nie była tak przerażona. Trzęsła się jak osika,

i z trudnością łapała powietrze. Za każdym wdechem czuła wbijające się w płuca ostre

noże.

Nie minęła nawet minuta, kiedy drzwi dosłownie wleciały na środek łazienki, a za nimi

poszybował w powietrzu Rodd. Siła, z jaką wkopał drzwi do łazienki, rzuciła go na

przeciwległą ścianę, co dało Colleen kilka cennych sekund na próbę ucieczki. Zdołała

przebiec parę metrów, kiedy złapał ją po długim, futbolowym skoku. Colleen całym

ciężarem upadła na podłogę, a w ułamek sekundy później obok niej zwalił się z głuchym

tąpnięciem Rodd.

- Aha, lubisz ostre numerki, mała. - Zarechotał i wycisnął na jej szyi jeden, a potem

kolejne mokre, cuchnące piwem pocałunki. Gwałtowność upadku ogłuszyła ją i przez parę

sekund Colleen leżała nieruchomo, wpatrując się w sufit szklanym wzrokiem. Łazienka

zdawała się wirować jak oszalała, przyprawiająca o mdłości karuzela, ale już w następnej

chwili przypływ adrenaliny dodał tyle sił dziewczynie, że zaczęła kopać i walić pięściami

napastnika. Wykręcała głowę w prawo i w lewo, żeby uniknąć dotyku zaślinionych warg.

Rodd roześmiał się chrapliwie. Najwyraźniej podniecony jej oporem, bez trudu parował

uderzenia małych piąstek, przygwoździwszy ją do podłogi udami grubości pnia drzewa i

stalowymi mięśniami ramion.

140

Do jej nozdrzy wtargnął odór potu pomieszany ze smrodem piwa, co o mały włos

przyprawiłoby ją o wymioty. Kiedy nachylił się nad nią z otwartymi szeroko ustami,

oszalała ze strachu i bólu Colleen z całej siły ukąsiła go w język.

Rodd zaskowyczał wściekłym, oburzonym wyciem, stoczył się ze swej ofiary i usiadł.

- Ugryzłaś mnie! - ryknął. Jego oczy wyglądały jak wąskie szparki w czerwonej,

wykrzywionej furią twarzy. Wetknął palec w głąb ust i wrzasnął na widok krwi.

- Ja krwawię - kwiknął i trzepnął ją na odlew w twarz.

Na kilka sekund oślepiły ją snopy białych iskier bólu, ale skorzystała z chwilowej

wolności i chwiejnie wstała na nogi. Rodd ociężale potoczył się za nią, lecz alkohol

spowolnił jego i tak nie skoordynowane ruchy, podczas gdy ona umykała z rączością

gazeli.

Wybiegła przez frontowe drzwi, słysząc za sobą przekleństwa i tupot ciężkich stóp

prześladowcy. Niestety, świeże powietrze otrzeźwiło go nieco, bo rzucił się w pogoń

zwinnie i z rosnącą szybkością.

Płucami dziewczyny wstrząsnął suchy spazm dzikiej trwogi. Nie miała żadnych szans,

żeby mu umknąć. Równie dobrze można by próbować uciec przed rozpędzonym spy-

chaczem; jedynym wyjściem z takiej opresji jest skok w lewo bądź na prawo, byle z drogi

przejazdu maszyny. Szarpnęła drzwiczki samochodu Rodda i zanurkowała do środka, po

czym dokładnie zamknęła wszystkie drzwi. Ułamek sekundy później mięsiste łapsko

Rodda zacisnęło się na klamce.

Targnął klamką tak mocno, jakby chciał wyrwać całe drzwi. Wóz zakołysał się w przód i

w tył, ale zawiasy i zamek ani drgnęły. Colleen podziękowała w duchu ludziom, którzy

zaprojektowali i wyprodukowali ten samochód.

- On jest mój! - wrzeszczał Rodd, waląc pięściami o dach swojego ferrari. - Mój

samochód!

Przypomina teraz rozwydrzonego dzieciaka podczas napadu złości - przemknęło przez

myśl Colleen. Skuliła się na siedzeniu jak bezbronny ptak w klatce.

- Sprowadzę policję! - pieklił się dalej Garrett. - Będziesz musiała mnie przejechać, żeby

ukraść moje ferrari.

Kusząca idea - pomyślała Colleen, ale niestety nie miała kluczyków. Ogarnęła ją nowa

fala paniki. Gdzie są kluczyki? Pamiętała, że użyła ich do otwarcia frontowych drzwi. Czy

141

zostały w zamku? Zrobiło się jej zimno, a potem gorąco od palącego strachu. Jeżeli Rodd

odkryje je w drzwiach, to dostanie się do samochodu...

Po raz pierwszy tego wieczora ucieszyła się, że umysł Garretta został dokładnie zmącony

alkoholem. Napastnik dysponował siłą oszalałego słonia, ale nie był zdolny logicznie

myśleć. Jego przesiąknięty trucizną mózg nie pojmował, dlaczego nie odjechała; nie

wykoncypował, że należy poszukać kluczyków. Łomotał pięściami w dach samochodu,

biegał wokół niego i szarpał za klamki, a siedząca wewnątrz Colleen umierała z

przerażenia.

Czas stanął. Nie miała pojęcia, jak długo kuliła się na siedzeniu, zanim usłyszała

przenikliwy dźwięk, klaksonu i zobaczyła światła wozu zatrzymującego się obok ferrari.

Zerknęła w lusterko i ujrzała Jacka, który wysiadał właśnie z czarnego pontiaca. Zamknęła

oczy, spod opuchniętych powiek popłynęły łzy niewymownej ulgi.

- Rodd, co jest grane?- zawołał Jack z udawaną nonszalancją.

- Jack! Musisz mi pomóc, psiakrew - zawył Rodd. - Ona próbuje ukraść moje ferrari. -

Posypała się kolejny raz wiązanka niewybrednych przekleństw. Tym razem Rodd kopnął

także oponę.

Jack zajrzał do środka i zobaczył płaczącą, skuloną na siedzeniu kierowcy Colleen.

Zacisnął wargi w jedną, siną kreskę.

- Rodd, uspokój się - powiedział łagodnie. - Nie weźmie auta, nie dam jej zabrać auta.

Teraz wrócimy do domu i ustalimy jakiś plan działania - dodał tonem konspiratora.

Colleen patrzyła, jak obaj znikają we wnętrzu willi. Kiedy tylko zatrzasnęły się za nimi

drzwi, wyskoczyła z ferrari i natychmiast zamknęła się w samochodzie Jacka. W tej samej

chwili przyszła jej do głowy straszna myśl: a jeśli Jack znalazł się w niebezpieczeństwie?

Kto mógł zaręczyć, że nieobliczalny Rodd Garrett nie wpadnie nagle w szał? Spróbowała

uporządkować rozbiegane myśli i wykoncypować sensowny plan ratunku.

Jednak Jack zaledwie po kilku minutach pojawił się cały i zdrowy i pomaszerował do

samochodu. Colleen odblokowała drzwi i wpuściła go do środka.

- Och, Jack - jęknęła. Jego bliskość wywołała kolejną fontannę łez. - To było takie

potworne! Nigdy w życiu tak się nie bałam.

Jack spojrzał na nią z góry. Światełko u sufitu uwypukliło zaczerwienioną opuchliznę na

jej policzku. Włosy opadały w bezładnych, potarganych splotach, a bluzka wisiała w

142

strzępach. Chwycił Colleen za ramiona.

- Colleen, czy on...

- Próbował to zrobić - chlipnęła, nieporadnie ścierając płynące strumieniami łzy. -

Uderzył mnie... on... on zachowywał się tak, jakby zwariował. Nawet nie wiedział, kim je-

stem. Myślał, że goni swoją dziewczynę, Belindę.

Jack dotknął jej spuchniętego policzka. Będzie z tego siniak; już na mlecznobiałej cerze

pojawiły się niewyraźne, fioletowe pręgi.

- Taki silny facet jak Garrett mógł ci złamać kość policzkową... - urwał. Lista rzeczy,

które pijany, lecz nadal piekielnie mocarny Rodd mógł zrobić Colleen, nie miała końca.

Przeszyła go straszliwa, paląca jak rozżarzony do białości pręt, żądza zemsty.

- Łajdak! Powinienem był wbić mu wszystkie zęby do gardła. - Otworzył drzwi

kopniakiem. - Zabiję tego bandytę.

- Nie! Nie! - Colleen wychyliła się i chwyciła go za ramię. - Nie chcę bijatyki. Proszę

cię, zabierz mnie stąd zaraz. Do domu... - Szlochała tak gwałtownie, że ledwie widziała

przez zatopione we łzach źrenice, ale kurczowo ścisnęła jego rękę i nie pozwoliła mu

odejść.

Jack z ponurą miną zatrzasnął drzwi i wyjechał na ulicę. W tym momencie Colleen

spostrzegła wybiegającego z domu Garretta. Zbladła jak śmierć.

- A jeśli pojedzie za nami? - wykrztusiła.

- Nie pojedzie - uspokoił ją Jack. - Mam jego kluczyki. - Klepnął się po kieszeni kurtki. -

Dyndały sobie w zamku drzwi frontowych. Nie chciałem, żeby wsiadł do wozu i zabił

kogoś po pijanemu.

Odjechali, zostawiając z tyłu wrzeszczącego wniebogłosy Rodda Garretta.

Colleen zamknęła oczy i spróbowała się uspokoić. Jest teraz bezpieczna, powtarzała

sobie raz za razem. Wstrząsnęły nią dreszcze, czuła lodowate zimno w sobie i wokół

siebie. Nawet zęby dzwoniły jej bez przerwy.

- Nie... nie mogę powstrzymać dreszczy. Strasznie mi zimno. - Nie mogła także

powstrzymać łez.

- To tylko reakcja nerwowa. Jesteś w szoku. - Podkręcił ogrzewanie i podmuch gorącego

powietrza owionął jej twarz. Jack ściskał kierownicę tak mocno, że kostki dłoni stały się

białe jak naga kość.

143

- Colleen, na pewno nic ci nie jest?- zapytał niskim, nerwowym głosem. - Zawiozę cię do

szpitala i...

- Nie! Nie ma potrzeby. Poza stłuczeniem policzka nic mi nie zrobił. - Zdusiła kolejny

spazm płaczu.

- Podarł ci bluzkę - powiedział Jack z napięciem.

Colleen spojrzała w dół i po raz pierwszy zauważyła rozdarcie.

- Ale nie... nie zrobił... - to słowo nie przeszłoby jej przez gardło.

- Nie zgwałcił cię, ale napadł i pobił. - Ton Jacka dorównywał bezwzględnością

oskarżeniu. - Masz siniaka, możemy to udowodnić i zaskarżą go, Colleen. Moglibyśmy od

razu pojechać na policję.

- Nie! Och, nie! - Zawładnęła nią mieszanina szoku, strachu i rozpaczy. Przez chwilę z

trudem łapała powietrze jak ryba wyrzucona na brzeg morski. - Chcę jechać do domu i

zapomnieć o tym wszystkim. Proszę, cię, Jack!

- Nie pozwolę, żeby draniowi uszło na sucho. To, co ci zrobił i co... próbował zrobić. -

Podniósł głos prawie do krzyku, kiedy wyobraził sobie Colleen w łapskach Garretta. -

Muszę go ukarać, nawet więcej niż ukarać. Do diabła, zrujnuję bydlaka.

- Nie, Jack, proszę! Nie zniosę więcej pogróżek i złości.

- Za każdym razem, kiedy pomyślę, że cię gonił, że cię uderzył... rozerwał ci ubranie... -

Jack przełknął ślinę. Czuł się tak, jakby w gardle utkwił mu kawał lodu o ostrych kra-

wędziach. - Nie mogę ścierpieć myśli, że ktokolwiek podniósł na ciebie rękę. Dostaję

szału na samo wspomnienie.

- Zachowywał się zupełnie inaczej niż Rodd, którego znałam przedtem - szepnęła. - To

dziwne... jakby alkohol odsłonił jego drugą osobowość. Od samego początku, od kiedy

zabrał mnie z domu - był inny niż zawsze. Pewnie zaczął pić jeszcze wcześniej, tylko że ja

nie miałam o tym pojęcia.

- Alkohol wpływa zabójczo na niektórych, ale nie wiedziałem, że na Garretta też -

powiedział Jack. - Po co, u diabła, wyszłaś z nim dzisiaj?

- Bo ty mnie nie chcesz - wybuchnęła Colleen. - Nicola i Kamal poszli do teatru, a ja

czułam się taka samotna... Dlatego z nim wyszłam. Tak mi przykro, Jack. - Starła kapiące

po policzkach łzy.

Wydawało się jej, że dosłownie po kilku minutach wjechali na podjazd do garażu Jacka.

144

- Jesteśmy w domu - oznajmił, a Colleen rozejrzała się wokół z nieśmiałą nadzieją, z na

nowo rodzącą się wiarą. W domu. W jego domu, w ich domu.

- Wysłałam Nicolę i Kamala po moje rzeczy - rzekła cicho. - Nie było cię, kiedy zabierali

walizki.

- Pojechałem do apteki po proszki od bólu głowy. Łeb mi pękał, odkąd uciekłaś stąd w

piątek wieczorem. Wróciłem i zauważyłem, że twoje rzeczy zniknęły, ale na wypadek

gdybym tego nie zarejestrował, Nicola zostawiła mi jadowity liścik. - Jack wysiadł z

samochodu i władczym gestem pochwycił Colleen w ramiona.

Nie opierała się. Przerażenie przeistoczyło się w dziką zapamiętałą ekscytację, która

ożywiła jej wymęczone ciało. Po chwili cała płonęła podnieceniem.

Jack zaniósł ją prosto do sypialni i ułożył na łóżku.

- Jesteśmy znowu razem? - zapytała, a jej serce biło trzy, cztery razy szybciej niż

normalnie.

Nie odpowiedział. Zamiast tego zmierzył ją wzrokiem i wyszedł z pokoju. Wrócił prawie

natychmiast, z kopertą w dłoni. W środku znajdowały się skrawki papieru.

- To czek, prawda? - odgadła w tej samej chwili, w której padła twierdząca odpowiedź. -

Nie boisz się groźby Quentina?

- Do diabła z nim i jego pogróżkami. Nie zdoła wyrzucić mnie z pracy. Wystarczy, że

opiszę go w gazecie, a każdy prawnik w tym kraju zniszczy go bez mrugnięcia powieką.

Ani przez sekundę nie zamierzałem ulec, Colleen. - Pochyliła głowę. - Przyniosłem ten

czek do domu i pokazałem ci go, bo byłem na ciebie wściekły. Wpadłem w furię, bo nie

powiedziałaś mi prawdy o sobie...

- Byłeś urażony i rozgoryczony - poprawiła go Colleen. Choć w kącikach oczu drgały

krople łez, to usta rozchyliły się w słabiutkim, niemal niedostrzegalnym uśmiechu.

Podniosła się nieco i powoli podpełzła do krawędzi łóżka, bliżej Jacka.

- Nie, nie, byłem wściekły - ciągnął z ponurą miną. - Chciałem cię ukarać. - Otworzył

szeroko ramiona i zamknął ją w nich, kiedy przysunęła się jeszcze bliżej. - Wiesz, jak

łatwo tracę panowanie nad sobą - dodał ze skruchą i musnął wargami czubek jej głowy. -

Kochanie, wcale nie myślałem, że mnie opuścisz albo że mogłabyś sądzić, że tego chcę.

Nigdy przedtem nie bałaś się moich napadów gniewu, zawsze walczyłaś jak równy z

równym. Między innymi dlatego tak dobrze do siebie pasujemy. Jesteś dość silna, żeby

145

poradzić sobie ze mną, kiedy tracę rozsądek. A odkąd się znamy, to zdarza się coraz

rzadziej. Jesteś dla mnie taka dobra, Colleen. Razem jesteśmy dobrzy, w każdym sensie

tego słowa.

- Wiem - szepnęła i przytuliła się do niego. Wciąż płacząc, podziękowała niebiosom za to

cudowne pojednanie. - Nigdy nie przerażały mnie twoje humory, ale wtedy wyglądało to

poważniej niż zwykła kłótnia. Sądziłam, że masz prawo mnie nienawidzić. Oszukałam cię,

nie mogę zaprzeczyć. Powinnam była opowiedzieć ci o Ramseyach i swoich finansach już

dawno temu. Chciałam to zrobić, ale...

- Nie ułatwiałem ci tego szczeniackimi przechwałkami, że szukam bogatej żony. - Jack

westchnął ciężko. - Przepraszam cię, Colleen. Prawda jest taka, że byłem wściekły jak

diabli, ale nie zamierzałem z tobą zrywać. Myślałem, że pokłócimy się strasznie, potem

upokorzę cię troszeczkę...

- A może bardziej niż troszeczkę? - wtrąciła Colleen z drżącym uśmiechem.

- Tylko że ty poczułaś się upokorzona, zanim zdążyłaś rozgniewać się na mnie -

wyjaśniał dalej Jack. - Potem zamiast pogonić mnie do sypialni, jak planowałem,

odjechałaś z Nicola. Postanowiłem, że nie dam się złamać i przez cały weekend czekałem,

aż zadzwonisz i poprosisz o zabranie z powrotem do domu, ale ten cholerny telefon ani

myślał dzwonić.

- To śmieszne - rzekła cicho Colleen. - Ja czekałam na telefon od ciebie, ale dzwonił

tylko Quentin, potem moje siostry, a w końcu Rodd Garrett. - Dojrzała cień na twarzy

Jacka, więc postanowiła nie poruszać więcej tematu Rodda. - Odmówiłam rozmowy z

Ramseyem i siostrami, ale za to wysłuchali długiego wykładu Nicoli o wtykaniu nosa w

cudze sprawy. Nadal się dręczę, że tak bezceremonialnie weszli pomiędzy nas.

Pochylił się i drżącymi wargami pocałował ją delikatnie i czule. - Nie wiń ich za to, że

próbowali cię chronić, kochanie. Ja na ich miejscu postąpiłbym tak samo. Rozumiem, że

Quentin Ramsey chce dla ciebie jak najlepiej. Teraz tylko muszę ich przekonać, że to ja

jestem dla ciebie najlepszy.

Westchnęła uspokojona.

- Bo j e s e ś najlepszy. Kocham cię, Jack. Na zawsze.

- Powtórzyłabyś to przed ołtarzem, wobec mojej i twojej rodziny, gdy tylko załatwimy

formalności?

146

- Och tak, tak!

- Bardzo cię kocham, Colleen. Nie wiedziałem, że można kochać aż tak. Zmieniłaś moje

życie, moje poglądy, cały mój świat, a wszystko na lepsze. Na tym świecie nie istnieje dla

mnie inna kobieta.

Ich wargi zetknęły się. Głęboki, miłosny pocałunek szczęścia przerodził się w gwałtowną

namiętność, która rozbudziła w nich pożądanie. Opadli na wielkie mosiężne łoże, zdarli z

siebie ubrania, całowali siei pieścili wśród łagodnej muzyki jęków i westchnień. Żadne z

nich nie potrafiło się powstrzymać, połączyli się nagle i gorączkowo. Wszedł w nią silnym

pchnięciem, a ona przywarła do niego, objęła go, a zjednoczone ciała związały ich dusze

na zawsze.

- Poproszę Quentina Ramseya, żeby sporządził żelazną, bezwarunkową umowę

przedślubną, zgodnie z którą nie będę miał prawa uszczknąć ani centa z twojego majątku -

powiedział Jack, kiedy pół godziny później leżeli zmęczeni i zadowoleni, tuląc się do

siebie.

- Nie podpiszę tego - ostrzegła Colleen.

- Ech, Colleen. Oczywiście, że powinnaś to podpisać. Nie wychodzisz za mąż za łowcę

posagów, a ja chciałbym o tym przekonać twoją rodzinę.

- Sami się przekonają, kiedy cię poznają i zobaczą, jak się kochamy. - Oparła się na

łokciu i popatrzyła na niego surowo. - Nie traktuj mnie jak trzpiotkę o ptasim móżdżku,

która dałaby się omotać łowcy posagów. Jeśli moi krewniacy jeszcze nie są tego

świadomi, to wkrótce się o tym dowiedzą.

- Ta dyskusja nie ma sensu. Podpiszesz umowę i kropka.

Potrząsnęła głową.

- Co jest moje, to jest nasze, a co jest twoje, to też jest nasze.

- Kochanie, nie chcę się z tobą spierać...

- To dobrze, bo mnie nie przekonasz - uśmiechnęła się kusząco.

- Colleen, przecież ty wcale nie zachowujesz się jak uległa, potulna, słodka...

-... idiotka? Mam nadzieję, że nie!

Jack zaśmiał się wesoło i przyciągnął ją ku sobie.

- Przyrzeknij, że nigdy taka nie będziesz.

- Przyrzekam - szepnęła. Była bezgranicznie szczęśliwa, bo mogła tulić się do niego,

147

całować go i kochać całym swoim sercem.

148