Romuald Pawlak

CZAREM I

SMOKIEM

Pogodnik trzeciej kategorii

Tom I

*Lublin 2005

Sylwii oraz Loganowi w podzięce za to, że pomagacie mi być wolnym

Prolog

Są takie dni, kiedy mroczne wspomnienia powracają. Burzą spokój, wpychają

człowieka w depresję.

Rosselin, młody mag pogodowy najniższej, trzeciej kategorii, był w takim właśnie

nastroju. W jego duszy, niczym mleko zsiadające się w kadzi, gęstniał ponury smutek.

Wkrótce będzie można go ciąć w kostki, pakować i sprzedawać tym wszystkim wesołkom z

Fertu, którzy chcieliby zasmakować rozpaczy wymieszanej z rezygnacją. Depresji maga,

którego przerosły fanaberie żywiołu. O ile odważą się poczuć, jak to jest być kiepskim

magiem-pogodnikiem...

Na razie wciąż tylko snuł katastroficzne wizje, bo wcale nie był gotowy przejść do

czynu. Z tarasu willi malarza Astrogoniusza obserwował miejsce, gdzie uderzyłoby jego

ciało, gdyby jednak (ale tylko w przypływie nagłego szaleństwa, o które siebie nie posądzał)

postanowił odebrać sobie życie.

Artysta wzniósł swoją rezydencję już poza murami stolicy, po drugiej stronie Zatoki

Finnea. Wielka, wysmakowana architektonicznie budowla stanęła na stromym zboczu, które

w tym miejscu urywało się niskim, niemal pionowo opadającym klifem. Z ostatniego piętra

Astrogoniusz kazał budowniczym wysunąć ponad skarpę długi taras podtrzymywany przez

kolumny wbite w dno zatoki.

To właśnie stojąc na jego krańcu, Rosselin snuł swoje ponure rozważania oddzielony

od śmierci tylko żelazną balustradą wykutą w kształcie winnego pnącza oraz świadomością,

że wciąż nie spisał testamentu.

W dole śmigały łódki o barwnych żaglach, tworząc wzór dręczący pamięć maga

niczym kolce kaktusa wbijane pod paznokcie.

Tu żagiel różowy niczym majtki Zejfy dArgilach, uroczej dworki cesarzowej, obiektu

miłosnych westchnień malarza... tam biały jak śnieg na szczytach pobliskiego łańcucha

Alherydów... ówdzie wreszcie czarny z białą, wijącą się nieregularnie kreską oznaczającą

własność członka Rady Magów. Razem tworzyły kompozycję przypominającą Rosselinowi

piętrowe zaklęcia, w których każdy odrębny człon wydzielano odpowiednią barwą.

Zestresowanym, a często także wymęczonym całonocnymi pijatykami uczniom Akademii

Magicznej za nic te piętrusy nie chciały wchodzić do głów. Musiano je tam wbijać siłą.

Teraz tamte szkolne wspomnienia powróciły, kiedy z wysokości tarasu obserwował

zatokę. Próbował nawet odwrócić głowę, ale ów widok budzący upiory przyciągał maga z

jakąś perwersyjną siłą.

A może po prostu Rosselin wolał nie oglądać się za siebie?

- Chyba zbiera się na burzę. - Usłyszał głos malarza. Ten, przesłonięty wielkimi

sztalugami, pozostawał niewidoczny dla maga, nawet gdy pogodnik porzucił obserwowanie

żaglówek. - Postaraj się o dobrą pogodę, bo na zbity pysk wywalę i nie będzie żadnego

zmiłuj...

Astrogoniusz słynął z ciętego języka i brutalnego zachowania. Obie te cechy nasilały

się w czasie aktów twórczych. A teraz pracował nad obrazem zamówionym przez samą

cesarzową, Joannę flmperte. W ciemno można było przyjąć, że wszelkie przeszkody

doprowadzą go do złości zdolnej zagotować wodę w zatoce poniżej.

Mag obrócił posępny wzrok na niebiosa. Jego chlebodawca miał rację: jakieś

paskudztwo lęgło się nad morzem, wyciągając mroczne macki w stronę lądu. Jak nic zaraz

zacznie padać. Na wodach Zatoki Finnea już kładł się ciemny, groźny cień. Rosselin potrafił

przewidzieć, jak się to wszystko zakończy. Miał okazję zasmakować takich perypetii w czasie

nauki w murach Akademii. Najpierw wzory magiczne wymieszane w nierozpoznawalną masę

i niedające się użyć, a w głowie mętlik i groch z kapustą. Później... później ciężar

nauczycielskiej rózgi - nie mylić z różdżką! - na tyłku.

Na razie Astrogoniusz po kij nie sięgnął, tym bardziej że żadnego nie miał pod ręką.

Ale przy jego gwałtowności nie należało tego wykluczać.

Rosselin westchnął, żałując, że zamiast do studiów nad subtelnościami pogody,

bardziej przykładał się do uroków życia towarzyskiego.

- No to się porobiło... - mruknął do siebie i zaczął wypowiadać zaklęcie

przeciwburzowe. Ostatnie, jakiego do tej pory nie użył. Zrobił kilka kroków w stronę malarza

- może kiedy zrozpaczony mag będzie z bliska przyglądał się artyście, czar nabierze mocy

urzędowej i zadziała?

Tymczasem Astrogoniusz w dzikim szale twórczym rzucał farbę na płótno.

Rozpryskiwała się wokół jak krople krwi zarzynanego zwierzęcia. Ekscentryczna broda

artysty, długa na łokieć, opadająca na pierś dwoma rozdzielonymi i związanymi białą

tasiemką pasmami włosów, kiwała się energicznie w takt machnięć pędzlem. W miejscach,

gdzie kolorowej mazi udało się zatrzymać na płótnie, dochodziło do prawdziwej bitwy.

Lniana tkanina ostatkiem sił broniła się przed ciosami sobolowego włosia.

Mag sprawdził efekt czaru. Z nadzieją dostrzegł, że choć chmury nie odeszły, to i nie

zgęstniały. Dobre i to - pomyślał smętnie.

Naraz artysta zaklął wściekle, z rozmachem rzucając pędzel na posadzkę.

- Poczułem kroplę deszczu! - wrzasnął. - Do jasnej cholery, przeklęty chmurołapie,

miałeś mi zrobić słońce! SŁOŃCE!!!

Rosselin nerwowo przygryzł wargę. Tymczasem narzędzie pracy Astrogoniusza,

tocząc się z cichym turkotem, dotarło do krawędzi tarasu i znikło. Pogodnik pomyślał z

nadzieją, że może przynajmniej trafi jakiegoś maga przepływającego w dole swoją żaglówką.

Westchnął ciężko.

- Panie, to tylko farba - zaczął, nadając głosowi jak najbardziej uspokajający ton. -

Malujesz tak... - poskrobał się w głowę, szukając odpowiednio barwnego określenia - ...tak

intensywnie, że jej krople fruwają wokół ciebie niczym jaskółki...

- Ty mi tu nad poziomy nie wylatuj - mruknął nieco udobruchany artysta. - Farba nie

kapie z nieba, kretynie. - Spojrzał w górę, przyglądając się chmurom. - Kiepsko to widzę.

Marny z ciebie mag pogodowy, oj, marny... Dałem się nabrać na siłę reklamy.

Nie na siłę reklamy, tylko na siłę zaklęcia - poprawił go w myślach Rosselin.

I wtedy on również poczuł na policzku kroplę deszczu.

- O, psiakrew! - jęknął odruchowo. - By to kozia broda w supeł zawiązana...

Astrogoniusz ponuro spoglądał to na obraz, to na maga, to wodził spojrzeniem w

poszukiwaniu zaginionego pędzla. Pogłaskał swoją rozdzieloną brodę.

- Bierz się za sztalugi - warknął wreszcie, sam sięgając po pozostały sprzęt.

- Pa... panie, ja w komnacie wyczaruję trochę słońca! - Rosselin struchlał z

przerażenia. - Przysięgam! - dodał szeptem.

Niebo tymczasem pochmurniało coraz bardziej. Ledwie zdążyli przenieść wszystkie

graty do pracowni malarza, lunął ostry deszcz, z impetem waląc w taras i szyby willi.

Artysta rozejrzał się najpierw po swej komnacie, później obrzucił maga gniewnym

spojrzeniem.

- Podoba się praca u mnie? - spytał. - To proszę cię teraz o wyczarowanie dobrego

światła, choćbyś miał użyć do tego psiej kupy albo włosów samej cesarzowej. A jak ci się nie

uda, to przerobię na bejcę do gruntowania płócien, rozumiesz? Tymczasem na dworze wciąż

padało. Padało i padało, strumienie wody waliły z nieba niby w czasie Potopu przed

zstąpieniem Aarafiela. W miejscu, gdzie stały sztalugi Astrogoniusza, po tarasie rozpełzła się

plama farb różnego koloru. Służba będzie miała sporo roboty - pomyślał Rosselin, nerwowo

skubiąc krótką brodę. W końcu wyrwał sobie jeden włos i obejrzał go pod światło, szukając

przedwczesnej siwizny. Nawet w wieku dwudziestu sześciu lat można się jej nabawić, jeżeli

życie jest jednym wielkim stresem. A młodemu pogodnikowi trosk nie brakowało.

Astrogoniusż pracował, mamrocząc pod nosem niezrozumiałe klątwy. Magowi z

wysiłku łzy napłynęły do kącików oczu, ale powietrze w komnacie stało się świetliste.

Dawało to Rosselinowi godzinę spokoju na dogłębną analizę swojego zarostu.

Nagle zrzędzenie artysty i szelest sobolowego włosia drapiącego tkaninę obrazu

ustały.

- Cudna pogoda - ponuro stwierdził Astrogoniusż i niechętnie spojrzał na taras zalany

deszczem. - Dokładnie taka, jaką zamawiałem...

Rosselin wypowiedział czar wzywający Pierwszego Maga, który cała Akademia

nazywała nieoficjalnie ostatnim zaklęciem desperata, bowiem używało się go tylko w

przypadku zagrożenia życia, nagłej impotencji albo wtedy, gdy wszystko inne zawiodło.

Perspektywa śmierci z ręki malarza niewątpliwie była powodem do sięgnięcia po tę ostatnią

deskę ratunku. Daj słońce na niebie - poprosił pogodnik. - A potem bierz, co chcesz. Bo on

mnie zaraz wywali z roboty.

- I słońce takie cudne. - Malarz popatrzył na niebo pociemniałe od ciężkich

deszczowych chmur, przez które nie przebijał się ani jeden promyczek słońca.

Z głębi jego gardła wydobyło się krótkie, urywane łkanie, choć może było to tylko

dziwne chrząknięcie.

- A wiesz, co mi powiedziała Joanna? Że mój obraz ma rozświetlać mroki jednej z jej

prywatnych komnat - ciągnął Astrogoniusz. W jego głosie pojawiły się naraz złowróżbne

nuty.

- Patrz, panie, słońce przebija przez chmury - przerwał mu rozradowany Rosselin. Nie

krył szczęścia: w końcu czar zadziałał.

Rzeczywiście, coś się zmieniło na lepsze. Jednak artysta spojrzał w niebo i bez

przekonania pokręcił głową.

- Nie takie światło zamawiałem, magu. Zbyt wilgotne, rozsiane, krótko mówiąc: do

dupy - mruknął z rozczarowaniem. - Ale będzie musiało wystarczyć...

Po chwili deszcz ustał i mogli z powrotem przenieść sprzęty Astrogoniusza na taras.

Mag z westchnieniem ulgi pomógł ustawić sztalugi.

Dzięki ci, Mistrzu - pomyślał, wywołując w pamięci obraz starego, siwego mężczyzny

o zezowatym, trochę okrutnym spojrzeniu.

Tak, czasami można liczyć na wsparcie cechu. Joanna flmperte będzie miała swój

przeklęty obraz - pokłonił się w duchu swemu patronowi. - A ja dostanę swoją zapłatę.

Jakoś umknął mu fakt, że kto daje, może i odebrać...

II

Można poznać, z jakim nastawieniem idzie człowiek, którego kroki właśnie się

usłyszało. Jeżeli się skrada, prawdopodobnie ma złe zamiary. Gdy podąża swobodnie i

energicznie, raczej nie zwiastuje to niczego złego.

Astrogoniusz pędził korytarzem niczym człek doprawdy szalony. Jego buty łomotały

po mozaikowej posadzce w sposób, który w uszach maga zabrzmiał złowieszczym werblem.

Co gorsza, malarz zmierzał prosto do komnaty Rosselina!

Mag z ciężkim westchnieniem odłożył na stół prawie już obraną ze skórki licyjską

pomarańczę o smaku jabłkowym i sięgnął po leżącą przed nim księgę. Kichnął, otworzył ją na

przypadkowej stronicy i zawiesił wzrok na obrazku przedstawiającym syczącego szyszkuna,

jedno z najbardziej jadowitych stworzeń, jakie można było spotkać na ziemiach Imperium

Faraelickiego.

Drzwi niemal wpadły do środka pchnięte ręką malarza. On sam runął za nimi

sinoczerwony, zdyszany. I wściekły jak jasna cholera.

- Ty wiesz, co ona mi powiedziała?! - krzyknął, oskarżycielsko kierując palec w stronę

Rosselina. Drugą ręką szarpał koszulę, jakby go kołnierz dusił. - Że jak będzie chciała

ciemność, to sobie palcem w tyłku pogrzebie!!! I nawet nie mogłem jej odpyskować, bo to

cesarzowa przecież, a gwardziści trzymali łapy na mieczach! Uch!!!

Ruszył na pogodnika. Ten desperackim ruchem wyciągnął przed siebie książkę,

zupełnie jakby obrazek straszliwego szyszkuna był w stanie powstrzymać jego chlebodawcę.

- Ależ Astrogoniuszu - zaczął mag z rozpaczą - pogoda jest nieprzewidywalna... Zaś

obraz można z pewnością poprawić...

Malarz tylko prychnął przez nos.

- Płacę ci za słońce, jak mam malować słońce, a za tęczę, jak chcę tęczę... Guzik mnie

obchodzi, co wy w tej waszej cholernej Akademii robicie i jakie teorie wyznajecie. Płacę,

zamawiam, dostaję, rozumiesz?!!!

Ostatnie słowa zamieniły się w dziki ryk. Astrogoniusz z gniewem pokonał linię

obrony, wytrącając swej ofierze księgę, i silnymi dłońmi uchwycił go za szyję.

- To jakiś zawistnik wywołał tę burzę - jęknął Rosselin ostatkiem sił, wyrywając się

nieco z chwytu, którego spodziewałby się może po zapaśniku, ale nie po artyście, swym

chlebodawcy.

Ten pomimo szaleństwa usłyszał jego słowa. Nadstawił ucha, jednocześnie nieco

zwalniając uścisk.

- Ktoś chce cię pogrążyć - skrzeknął mag, czepiając się wątłej nici nadziei. - Pomyśl,

jak bardzo musi cię nienawidzić, skoro wydał złoto, żeby ci zepsuć pogodę! Musiał użyć

pogodnika pierwszej kategorii! Albo nawet bojowego czarnucha!

Przez chwilę wydawało się, że malarz połknie to zręczne kłamstwo. Rosselin już czuł

się wolny, a nawet zabrzęczały mu w kieszeni złote imperiały, jakimi Astrogoniusz płacić

będzie za wyszukiwanie antyzaklęć... Opowieści o czarnych magach mógł mu wyprodukować

dobrych parę setek. Mnóstwo ich krążyło po komnatach Akademii - a co jedna, to bardziej

nieprawdopodobna. Wszystkie brały się stąd, że tamci uczyli się na wydziale, do którego nikt

inny nie miał dostępu, później zaś krążyli po Imperium w sobie tylko wiadomych celach.

Czasem, może raz na stulecie, wyruszali na zagadkowe wyprawy nazywane wojnami

czarnych magów...

I nagle cały ten misterny plan oplatania chlebodawcy kłamstwem, półprawdą i

szczyptą banalnych oczywistości legł w gruzach.

- Wiesz, kto to? - Astrogoniusz przeszedł do konkretów.

Pogodnik z trudem pokręcił głową, nadal trzymany jak w imadle. Artysta miał

zaskakująco silne dłonie. Pewnie furia dodała mu sił.

- Nie - zachrypiał Rosselin. - Ale mogę się dowiedzieć... Są też zaklęcia kontrujące...

Malarz ze wstrętem odepchnął go od siebie.

- Znaczy, że nic nie wiesz. A jak nie wiesz, to i się nie dowiesz - podsumował

sytuację. Znów zrobił dwa kroki w przód. Mag zasłonił się rękoma, krzyknął, ale

Astrogoniusz tylko boleśnie wbił mu palec w pierś i rzekł:

- Nie, nie zabiję, bo po co mi awantury z twoim cechem. Ale wynocha z mojego domu

i z miasta. Spróbuj pokazać się na oczy, zanim złość mi nie przejdzie, to posiekam żywcem.

Albo zagruntuję tobą płótno.

- Panie, ja... - zaczął nieśmiało nieszczęsny pogodnik.

- Ty... Ty to jesteś zwolniony! - warknął artysta, wskazując mu drzwi swym długim,

wyprostowanym jak strzała paluchem.

Rozdział 1

Słońce zachodziło nad rezydencją artysty, kiedy Rosselin ruszył w stronę miejskich

murów, aby tam szukać szczęścia.

Wciąż był w szoku. Nikt nigdy nie zwolnił go w tak okropny sposób. Nikt nigdy nie

zwolnił go w ogóle. To była przecież jego pierwsza praca...

Pomimo gróźb malarza, zamierzał szukać zajęcia tutaj, w stolicy świata. Choć

urodzony na prowincji, jednak wychował się w Fercie - i nie zamierzał opuszczać miasta.

Groźby Astrogoniusza nie były dla niego straszniejsze niż widmo spędzenia reszty

życia na leczeniu kurzajek babom z Dambasu, Chrypasty czy innych zapadłych dziur

Imperium. Przecież nie miał pojęcia o znachorstwie... A z kolei cóż miał pogodnik do roboty

na prowincji, gdzie lud zarówno deszcz jak i spiekotę przyjmował z taką samą fatalistyczną

biernością?

No owszem, mógłby tam siedzieć bezczynnie i sącząc wino, doprowadzać się do

stanu, w jakim znajdował się wiecznie pijany wuj Rosselina, Falistern. Ten trzeźwiał tylko po

to, aby stwierdzić, ile jeszcze może w siebie wlać, zanim padnie na twarz. Kontroluję się -

mawiał przy tym z dumą.

Mag miał większe ambicje. Można by powtórzyć za Sarturusem, największym

filozofem w dziejach cesarstwa, że plany miał imperialne, choć umiejętności żadne. Najtańsze

wino - czyli akurat takie, na jakie Rosselin mógł sobie pozwolić - można było znaleźć jedynie

w dzielnicy portowej, pośród doków. By tam dotrzeć, musiał wzdłuż morskiego brzegu

przebrnąć cało przez kwartały miejskiej biedoty. A jeszcze wcześniej pokonać pieszo ćwierć

mili z domu Astrogoniusza do najbliższej miejskiej bramy.

Zbliżając się do niej, poprawił swój błękitny płaszcz oznaczający maga pogodowego,

mocniej ujął w dłoń sakwę z kilkoma drobiazgami oraz stustronicowym notatnikiem, w

którym miał prowadzić raporty dla Akademii. Cóż - pomyślał z żalem - jakoś nie udało się

wzbogacić na służbie u malarza...

Strażnicy popatrzyli tylko na jego cechowy strój i przepuścili bez pobrania opłaty,

odwracając wzrok na wypadek, gdyby chciał rzucić na nich urok czy jakąś inną klątwę. Nie

żeby Rosselin był w takich sprawach biegły - jak się człowiek specjalizuje w pogodzie, to nie

w głowie mu takie drobiazgi jak kurzajki, pryszcze albo mokry kaszel nocą. Pokiwał jednak

głową w podzięce za zaoszczędzonego imperiała i przekroczył bramę wykutą w solidnym

kamiennym murze sięgającym trzydziestu stóp wysokości i na dziesięć stóp grubym.

Za fortyfikacjami rozciągała się stolica świata. Astrogoniusz mógł sobie posiadać

artystyczną fanaberię zamieszkiwania w podmiejskiej dziczy (uzasadniając ten kaprys,

mawiał, iż mieszczuchy kradną mu zbyt wiele światła). Lecz dla każdego normalnego

człowieka liczył się tylko Fert, i to wyłącznie Fert leżący wewnątrz murów. Tu znajdowały

się rezydencje arystokratów, tu leżało cesarskie Wewnętrzne Miasto, dzielnice kupców,

rzemieślników i port, przez który wszelkie bogactwa Imperium wpadały do Fertu jak do

skarbonki. Cała reszta, dzielnice pospólstwa i biedoty wylały się po drugiej, wschodniej

stronie murów, gdzie ląd łagodnie opadał w stronę Zatoki Finnea.

Rosselin postanowił najpierw się napić, później zaś pośród przybyszów poszukać

kogoś, kto potrzebowałby maga i przewodnika po mieście w jednej osobie. Jeżeli to się nie

uda, przyjdzie mu podkulić ogon i udać się po prośbie do aptekarza Farfinkelszta, u którego

najmował się czasem jako goniec, kiedy nie miał już pieniędzy nawet na chleb, a nie był

jeszcze tak zdesperowany, żeby kraść. Ale to ostateczność - stary pigularz z pewnością

zapyta, gdzie jego pięć złotych imperiałów.

Kiedy wkroczył w okolice nabrzeży, doszedł go charakterystyczny smród słonej wody

z gnijącymi wodorostami. Westchnął. Nienawidził tej woni.

Ech, praca - pomyślał. - Praca czyni sytym, ale czasem nos trzeba zatkać, a rozum

wyłączyć...

Rozejrzał się po bulwarze, którym wędrował. Można tu było spotkać cały przekrój

społeczny Imperium: uczciwych kupców, żołnierzy i zwykłych obywateli, duchownych od

Aarafiela w ich pomarańczowych szatach, kapłanów Draceny w białych, a wreszcie złodziei,

prostytutki i oszustów.

Nikt z nich nie odważył się zaczepić maga. Udawali, że nie istnieje, odwracając

spojrzenia w bok. W pamięci mieli świeży jeszcze skandal sprzed miesiąca.

Z pozoru sprawa była banalna: jakiś rzezimieszek ukradł sakiewkę magowi ziemnemu

drugiej kategorii, Spauerowi. Ten zorientował się w porę... i zamiast rzucić się w mało

skuteczny pościg, pchnął za przestępcą szybką klątwę wiążącą.

Złodziej na oczach tłumu pośrodku ulicy zaczął zamieniać się w porcelanowy posąg.

Zdążył wywrzeszczeć parę kłamstw na temat swojej niewinności, wreszcie po czubek głowy

stał się powiększoną wersją jednego z tych bibelotów, którymi żony bogatych kupców

zastawiały całe kredensy.

Zadowolony Spauer pewnie odzyskałby swoją własność, po czym uwolnił zbója,

uznając skamienienie za właściwą lekcję wychowawczą. Naturę miał bowiem łagodną jak

większość magów zajmujących się wybrykami gór, rzek, jezior i wulkanów. Nie zdążył

jednak podejść i zdjąć czaru. Z bocznej uliczki wypadła karoca z jakimś spieszącym gdzieś

arystokratą i... rozbiła rzezimieszka. Fatalna sprawa: roztrzaskał się na tak drobne kawałki, że

nawet Pierwszy Mag nie zdołałby go posklejać.

Wędrował więc Rosselin niczym nie niepokojony, szukając odpowiedniej knajpy. I

wreszcie taką znalazł. Na szyldzie wymalowana była morska mewa, a powyżej, dla tej

niewielkiej części marynarzy, która posiadła (całkowicie zbędną) umiejętność czytania,

widniał napis: „Pod Czterema Mewami”.

Jednak najbardziej do wybrania tego lokalu przekonała Rosselina młoda i całkiem

ładna dziewka. Akurat kiedy z zainteresowaniem oglądał szyld, drzwi wejściowe otworzyły

się z łomotem, a dziewczyna wykopała jakiegoś pijusa na bruk.

Kolano, które wyjrzało spod spódnicy, miało naprawdę miły dla oka kształt. Można

siedzieć w knajpie samemu - i magom taki los jest dobrze znany. Mało kto ma odwagę się

przysiąść, chyba że inny czarodziej. Rosselinowi samotność wcale nie przeszkadzała.

Przynajmniej zamiast gnieść się z tymi moczymordami przy innych stołach, miał cały blat dla

siebie.

Niedbale rzucił płaszcz i sakwę na drugi stołek, wyjął ze środka notatnik, szczelnie

zakorkowany kałamarz i zaostrzone pióro.

Jakoś wcześniej nie znalazł w sobie dosyć siły i motywacji, aby zrelacjonować

magiczne aspekty pracy u Astrogoniusza. Co roku musiał jednak przedstawić raport

akademikom, jeżeli chciał zachować licencję. Można to było uważać za niesprawiedliwy

przymus, nawet szykanę, ale w tej sprawie Rada Magów miała pogląd niezmienny od wieków

- czarodziej pozbawiony kontroli staje się niebezpieczny.

Zamówił miarkę cienkusza i zaczął już gryźć w namyśle pióro, gdy naraz usłyszał nad

sobą szorstki głos:

- Można? - Po czym, nie czekając na pozwolenie, do ławy przysunął swój stołek

szpakowaty, niski, dosyć tęgi mężczyzna w marynarskich ciuchach i śmiesznym kapeluszu

przypominającym pieróg. - Tortinatus - przedstawił się. - Szyper na „Aqurze”.

Nim minęła godzina, byli już w najlepszej komitywie. Rosselin sam, z własnej i

nieprzymuszonej woli opowiedział nowemu przyjacielowi, jakim to bydlęciem jest

Astrogoniusz. Jak nie docenił jego skromnych - tu zebrało się magowi na czknięcie -

umiejętności pogodowych. Skromnych, ale bez przesady - poprawił się zaraz. W końcu dostał

dyplom ukończenia Akademii Magicznej, a to jest jednak osiągnięcie, prawda?

Tortinatus kiwał głową. Wyjaśnił, że właśnie powrócił z rejsu do Garandyny. Było to

dosyć bogate miasto poszukiwaczy pereł.

- A nie przywiozłeś jakiegoś frajera, który by potrzebował maga, żeby nie zginąć w

stolicy? - Rosselin spojrzał na niego z nadzieją. - Szukam zajęcia. Trzeba by na chleb jakoś

zarobić...

Szyper pokręcił głową. I zamiast wina zamówił znacznie mocniejszą palonkę.

Po kolejnej godzinie magiczne moce trzeźwości zaczęły opuszczać Rosselina. Minęła

następna i zwierzył się kapitanowi, że jego największym marzeniem jest ugotować

Astrogoniusza we wrzącym oleju, posypując wonnym tymiankiem. Jeszcze trochę, a

wyznałby, co jest prawdziwą przyczyną owej nienawiści, na szczęście (lub, kto wie, może

właśnie na nieszczęście) język całkiem odmówił mu posłuszeństwa.

Wtedy Tortinatus wyciągnął z zanadrza jakiś wyszmacony papier.

- A nie zerknąłbyś tu, magu? Słabo czytam, a to pismo trudne... - poprosił.

Rosselin życzliwie spojrzał na podetknięty dokument. Jednak litery zaczęły mu

tańczyć przed oczyma... I co robiło pióro w jego dłoni, która nagle stała się drewniana i

kanciasta? Kołysało. Kołysało i falowało, a nawet miotało. Odczuwał to całym ciałem.

Trzeba przyhamować z tym piciem! - postanowił Rosselin, mętną myślą powracając do

świata żywych i skacowanych. Ostatnim, co zapamiętał, był toast wzniesiony przez

Tortinatusa na pohybel pacykarzowi Astrogoniuszowi oraz jego przeklętym obrazom. I

własna gorliwość w wypiciu toastu co do kropelki.

Znów wszystko wokół Rosselina niebezpiecznie zakołysało. Oczy wciąż miał

zamknięte. Obawiał się, że jak rozewrze powieki, gałki oczne wypadną i zamieni się w

ślepca. A ślepy mag pogodowy... cóż, musiałby szybko wyhodować sobie lepszy węch. Jakoś

jednak Rosselin nie miał przekonania do tak radykalnej zmiany. Wolał pozostać przy

dotychczasowym stanie posiadania zmysłów.

Leżał na brzuchu z dłońmi wciśniętymi w krocze. Gdy to sobie uświadomił, ze

wstydem odsunął ręce. Wtedy prawy łokieć trafił w ścianę. Mag jęknął z bólu, otworzył

oczy... i krzyknął z przerażenia!

To nie jego przepalone wnętrzności falowały w brzuchu ani fałdy mózgu usiłowały się

wyprostować jak na porządną tkaninę przystało. Nie, to cały świat wokół maga kołysał się

miarowo, jednostajnie, niezmiennie...

Łóżko nie było wcale solidnym meblem w izbie zajazdu, tylko wąską koją w

okrętowej kajucie. Zmęczony wzrok maga trafił prosto w bulaj, za którym kołysały się

chmury.

Płynęli! Psiakrew, znajdowali się na wodzie!

- Na kości Starucha, co ja tu robię?! - jęknął głośno. - Od kiedy to oberże pływają?!

Chciał wstać, zanim żołądek wyrwie się na wolność i mag zapaskudzi sobie łóżko.

Spadł z koi, ale szybko poderwał się na równe nogi, rozpaczliwie pragnąc jak najszybciej

odetchnąć świeżym powietrzem. Błędnym spojrzeniem odnalazł drzwi i skierował nogi w ich

stronę. Zatkał usta i co sił pobiegł wąskim korytarzem w stronę światła.

Był biały dzień, sądząc po słońcu wysoko stojącym na niebie, wręcz południe. A

wokół rozpościerał się rozfalowany, ciemnobłękitny ocean. Statek płynął po otwartych

wodach!

- A, witamy pana maga, witamy - powiedział przyjaźnie Tortinatus, robiąc krok w

jego stronę. - Witamy na pokładzie i w pracy! - Poklepał nieprzytomnego pogodnika po

ramieniu.

Rosselin dzikim spojrzeniem potoczył po pokładzie. Łajba rzeczywiście była sporych

rozmiarów. Gdzieś we łbie tliło mu się, co przy winie opowiadał szyper: trzy maszty, płócien

setka, statek szybki jak wściekły Krakern. No i Tortinatus wiele nie przesadził: kadłub miał z

pięćdziesiąt kroków długości i śmiało pruł fale.

Ale dlaczego kapitan teraz mówił o pracy?

- Czemu ja jestem tu, a nie na... - Pogodnik powiódł spojrzeniem po widnokręgu,

znów nie odnalazł brzegu, zrobił się zielony na twarzy i dokończył szeptem: - ...na lądzie?

Tortinatus podszedł do niego.

- Co, nie pamiętasz, że się wczoraj na statek zaciągnąłeś? No, widać nie nawykłeś do

picia, brachu! - Z rozmachem klepnął maga w ramię. - Ale bez obaw, zdążysz wytrzeźwieć.

Na razie nie masz nic do roboty. Dopiero jak wiatr przyjdzie łapać, żebyśmy do przodu

płynęli zamiast do tyłu...

Rosselin jeszcze bardziej zzieleniał na twarzy i chyłkiem pomknął w stronę burty,

żeby nakarmić ryby. Potem już spokojniejszym, a może tylko bardziej zrezygnowanym

krokiem ruszył do swojej kajuty. Była tylko jedna rzecz, której Rosselin szyprowi nie

powiedział, nawet po pijanemu.

Tajemnica, którą magowie musieli skrzętnie ukrywać.

Sekret tak straszny, że poznawszy go, niejeden czarodziej oszalał albo stracił

powołanie. Akademia pełna była takich nieszczęśników uwięzionych w salach szpitalnych

albo pozbawionych życia i zakopanych w piwnicach. Cech umiał dbać o swoje tajemnice.

Było to coś, nad czym najtężsi magowie Akademii, profesorowie piastujący swe

stanowiska od dziesięcioleci, łamali sobie głowę - jak dotąd bez skutku.

Otóż magia nie lubiła morza i na nim działała słabo albo i wcale. Mag wystawiony na

działanie słonej wody nie tylko właściwie przestawał być magiem, ale zamieniał się w

rzygającą, załzawioną, pogrążoną w depresji kulkę nieszczęścia. Jak obecnie Rosselin.

Oczywiście zdarzali się mutanci. Tak jak jeden na dwanaście tysięcy trzystu

mieszkańców Imperium miał każde oko innego koloru, co skrzętnie obliczyli cesarscy

urzędnicy, tak też raz na siedemset siedemdziesiąt siedem powołań, i tylko w przypadku

pierworodnego syna drugiej córki trzeciego brata, rodził się tak zwany morski mag. Na lądzie

jego moc, jeżeli zdołał ją z siebie wykrzesać, była śmieszna i nic niewarta. Ale pośród oceanu

czy w rejsach dookoła brzegów kontynentu... o, taki czarodziej mógł zrobić wszystko.

Rosselin jednak był zwykłym, prostym lądowym szczurem. Nigdy nie sprawdził, jak

jego magia niesie się po falach. Po co? Wystarczyło mu, że nawet na lądzie jest kiepski.

A teraz, o ile dobrze zrozumiał Tortinatusa, po pijanemu zaciągnął się na statek w roli

morskiego maga zdolnego wywołać wiatr o określonym kierunku...

Ukrył twarz w dłoniach. Zaraz jednak musiał oderwać ręce, bo jego umęczony

żołądek zdecydował, że nadeszła pora karmienia ryb.

II

Tortinatus wydawał się wielce zadowolony z pozyskania maga. Nie przeszkadzało

mu, że Rosselin cały dzień karmi ryby coraz bledszym wspomnieniem po ostatnich posiłkach.

W pewnej chwili nawet zaproponował mu, aby coś zjadł w jego kabinie, zanim znów opróżni

żołądek, bo inaczej ryby będą pływać głodne. Z dumą przedstawił też pogodnika swoim

dwóm pomocnikom, Naftilusowi oraz Farclayowi.

Załoga jednak wcale nie okazywała swej radości, nawet jeżeli morski mag, za jakiego

uważali Rosselina, wydawał się cennym nabytkiem. Owszem, szyper i obaj oficerowie mogli

się cieszyć, to ich sprawa. Lecz pośród prostego marynarstwa obowiązywał pogląd, iż mag na

pokładzie to coś trzy razy bardziej niebezpiecznego niż baba na łajbie. I w dodatku gorszego,

bo skoro to chłop, kobiecymi wdziękami nacieszyć się nie można. A nawet męskimi, bo

choćby ktoś takie wolał, schadzki z czarownikiem nie zaryzykuje - to pewne jak Krakern w

głębinach.

Nic więc dziwnego, że kiedy Rosselin, po raz kolejny tego pierwszego dnia w nowej

pracy, oparty o burtę oddawał się swemu ulubionemu zajęciu, pochwycił strzęp rozmowy

między Naftilusem a jednym z majtków.

- Nigdym nie mieli maga na pokładzie i dobrze było - burczał ten ostatni.

- A teraz mamy i zobaczysz, będzie jeszcze lepiej - osadził go w miejscu Naftilus. -

Zresztą, ty mi tu, Wywrych, nie pyskuj, tylko bierz się do naprawiania żagli. Myszy już

dziury porobiły, szlag by je na węgiel usmażył!

Pogodnik cicho i boleśnie zajęczał z rozpaczy. Nie dość, że był chory, to jeszcze

musiał znosić takie upokorzenia!

Wieczorem jakoś doszedł do siebie. Po raz ostatni otarł usta chustką, po czym ruszył

na poszukiwanie kapitana tej przeklętej łajby.

Tortinatus naradzał się z młodym oficerem, urzędując na mostku obok sternika, który

z niezmąconym spokojem poruszał kołem, pilnując właściwego kierunku. Szyper uśmiechnął

się, widząc maga niepewnie poruszającego się pośród lin, beczek i łopoczących nad głową

żagli.

- Właśnie ustalamy z Naftilusem kurs na noc - wyjaśnił, gdy mag wspiął się do nich

po kilku stopniach. - A potem urządzamy małą popijawę z okazji szczęśliwego wyjścia z

portu. Czuj się zaproszony, Rosselinie. Dobre jedzenie też się znajdzie - na jego oblicze

wypłynął lekko drwiący grymas. Naftilus odwrócił głowę, ale pogodnik zdążył dostrzec

ironiczne skrzywienie ust.

- O tym chciałem najpierw pogadać - z wysiłkiem rzekł Rosselin. Słowa z trudem

przechodziły mu przez gardło, przełyk palił jak po wlaniu płynnego ołowiu przez mistrza

tortur. - Znaczy o wyjściu z portu...

Szyper spojrzał na niego ze zdziwieniem.

- Ale teraz? Już? Zaraz? - zdumiał się szczerze.

Mag skinął głową. Już, teraz, natychmiast - a najlepiej przedwczoraj. Miał nadzieję, że

nie odpłynęli zbyt daleko od Fertu. Przybiją do brzegu, wysadzą go... Szybko wróci do

miasta...

Tortinatus wzruszył ramionami, rzucił Naftilusowi kilka zdań (z których pogodnik nie

zrozumiał żadnego, bo naszpikowane były określeniami typu ostry bajdewind czy prawy hals

lewym figofago}, po czym powiódł maga do swojej kajuty.

Zapadła ciemność, więc szyper najpierw zapalił trzy świece w lichtarzu, później

wskazał Rosselinowi miejsce przy stole i skromny zydelek. Sam zasiadł obok rozłożonych

rulonów map morskich i wielkiego, oprawnego w skórę foliału, z którego wystawało pełniące

rolę zakładki pióro harpii górskiej.

- No to w czym mamy problem? - spytał wreszcie.

Pogodnik westchnął.

- Nie pamiętam, żebym się mustrował na pokład tego statku...

- „Aqury”, magu, „Aqury” - poprawił go łagodnie szyper. - I nie mów o niej ten

statek, błagam. Teraz to także i twoja dziewczyna... - rzekł z jakąś dziwną nostalgią w głosie,

po czym roześmiał się ochryple, pewnie by nie wyjść na sentymentalnego.

- A co do kontraktu, to proszę bardzo - zaczął, sięgając pod rulon map. Chwilę szperał

tam, przekładając jakieś papiery. Wyciągnął pojedynczą pergaminową kartę i z bezpiecznej

odległości pokazał ją pogodnikowi. - Podpisany, to i obowiązuje. - Skrobnął paznokciem w

miejscu, gdzie widniał wielki, zakończony potrójnym zawijasem podpis Rosselina.

Ten, wzdychając w zadumie, oglądał kontrakt jak weksel na milion imperiałów, który

własnoręcznie podżyrował po pijanemu. Wszystko się zgadzało: data była wczorajsza, podpis

jego, obok stosowny gryzmoł Tortinatusa wbiegający na plamę wina, jakie pewnie wtedy obaj

popijali...

Nic, tylko skakać do oceanu. Jedynym pocieszeniem było to, iż najął się wyłącznie na

kurs do Garandyny i z powrotem. Czterysta mil w jedną stronę - da się przeżyć, o ile nie zajdą

jakieś paskudne okoliczności.

Szyper z ukosa przyglądał się, jak mag studiuje umowę. Wreszcie ostentacyjnie

chrząknął. A gdy Rosselin podniósł głowę, Tortinatus westchnął i zaczął z krzywym

uśmiechem:

- No, powiem ci, bo i tak pewnie byś to swoją magią wywęszył. Rozumiesz, towary w

ładowniach są, a jakże - roześmiał się szorstko, wodząc twardym spojrzeniem po swojej

kajucie. Dosyć była zagracona, prawdę mówiąc. Rulony map sąsiadowały z zasuszoną głową

małpy i wiszącymi na haczykach ubraniami. - Ale przecież wiesz, że Garandyna słynie z

połowów pereł... - Bystro spojrzał na pogodnika. - Legalne towary legalnymi towarami, a

przemyt swoją drogą. Kupi się parę perełek, zamocuje za burtą i tak przemyci do naszej

stolicy świata, znaczy Fertu, i sprzeda z zyskiem co najmniej dziesięciokrotnym.

Rosselin zrobił się biały na twarzy. Nie dość, że pomyłkowo został obsadzony w roli

maga morskiego, to jeszcze znajdował się na statku przemytniczym! Jak cesarscy celnicy

znajdą kontrabandę, to całej załodze wyrwą wszystko, co się tylko da, poczynając od oczu i

języka, a skończywszy na... Tu zbladł jeszcze bardziej, bo odkrył, że na innych organach

zależy mu bardziej nawet niż na języku.

- Ale dlaczego chcesz wystawić perły za burtę? - spróbował skupić uwagę szypra na

czymś innym niż własny strach. - Przecież to bez sensu...

Tortinatus westchnął ciężko.

- Może i bez sensu, może i ryzykowne, ale cesarscy mają specjalnie tresowane psy, na

pokładzie trudno coś przeszmuglować. Takie bydlę każdą perełkę wywęszy, nawet w pełnej

zęzie - poskarżył się.

Poprawił swój dziwny kapelusz na stole, tak żeby celował ostrym końcem w stronę

Rosselina.

- Będzie tego czytania - zabrał kontrakt i przygniótł go grubym dziennikiem

pokładowym. - Suszy mnie, pora na przyjemności.

Najpierw tylko pili, i tylko we czterech: szyper, mag i obaj oficerowie, choć Naftilus

powinien nadzorować wachtę. Pili, jedli, rozmawiali. Wreszcie Farclay, drugi oficer,

wyciągnął z kieszeni coś, czego Rosselin nigdy wcześniej nie widział: długie, brązowe skręty

w szczelnym metalowym pudełku. Wtedy całą mesę wypełnił zapach, który magowi

przypominał mieszankę „Zioła uniwersalne” z apteki Farfinkelszta.

- Turkeńskie cygara. Nowinka z południa - rzekł z dumą oficer. - Trujące, ale za to

jakie przyjemne!

Odpalił od świecy pierwsze cygaro, zaciągnął się z rozkoszą, po czym puścił

turkeńczyka w obieg.

Z początku Rosselin starał się palić, ale nie zaciągać. W pamięci miał, że to przecież

trucizna. Szybko jednak stwierdził, że kolory w kabinie nabrały intensywności, wokół zrobiło

się miło i tak jakoś bezpiecznie...

Drugie cygaro wyzwoliło go z wszelkich obaw. Z rozkoszą wciągał dym w płuca. Raz

się żyje. A czego człowiek nie doświadczy, tego nie zrozumie. Skoro prędzej czy później coś

i tak musi go zabić, niech to będzie przyjemny nałóg, nie zaś paskudna, pospolita grypa.

Wreszcie poczuli się dostatecznie rozluźnieni, aby przenieść zabawę na rozchybotany

pokład „Aqury”. Tortinatus nasadził na głowę swój kapitański kapelusz w kształcie pieroga i

ruszyli zażyć świeżego powietrza.

Pierwsza nocna wachta ze spokojem obserwowała, jak wszyscy czterej wytaczają się

na pokład, zaś mający pilnować kursu Naftilus potyka się i omal nie wypada za burtę. Ale nie,

jeszcze nie tym razem! W ostatniej chwili przytrzymał go jakiś zadzior na burcie.

Noc była spokojna, Kaczy Dziób wskazujący północ świecił nie przesłaniany

chmurami, lekki wiatr pchał statek we właściwą stronę...

- Pochodnie! - ryknął Tortinatus. - Dawać mi tu więcej światła!

Żądanie szypra zostało spełnione w mgnieniu oka. Wkrótce przedni pokład stanął w

ogniu, na szczęście bezpiecznie trzymanym przez czterech majtków. Pochodnie przypominały

Rosselinowi wizytę w świątyni Draceny dawno temu. Tam wykuło się jego powołanie.

- Świnia! - ryknął szyper.

Pogodnik niepewnie rozejrzał się dookoła. Nie, to chyba nie było do niego...

Tymczasem obaj oficerowie spokojnie czekali na bieg wydarzeń. Farclay nawet uśmiechnął

się porozumiewawczo do maga.

Kolejny majtek, sapiąc z wysiłku, wtaszczył na pokład wielką czarną świnię w klatce,

żywy zapas mięsa na czas podróży. Nie pytając nikogo, wyciągnął zwierzę i przywiązał do

masztu. Świnia chrząknęła nerwowo, próbowała wyrwać nogę z pętli, raz kwiknęła gniewnie,

wreszcie zrezygnowana wybrała sobie jakąś leżącą pozycję, w której sznur jej nie

przeszkadzał.

Tortinatus chwilę sycił się tym widokiem, później dobył zza pasa sporych rozmiarów

nóż.

- Masz prawo pierwszego rzutu. - Wyciągnął go zapraszająco w stronę maga. - Tylko

bez tych waszych sztuczek, to nie uchodzi - zaznaczył i czknął.

Rosselin popatrzył na świnię. W jej oczach widać było rezygnację. Tak, ocean

wymaga cierpień i wielu wyrzeczeń - pomyślał. Odsunął od siebie ostrze, mówiąc:

- Jakoś nie jestem w nastroju. - Była to prawda, bo dobre samopoczucie gdzieś

odpłynęło, jego miejsce zajęły smutek i poczucie pustki.

Szyper prychnął pogardliwie.

- Bój się, czarny łbie - mruknął. Trzymając nóż w ręku, powiódł przekrwionym

spojrzeniem po majtkach. - I niech mi no który nie pracuje jak należy w czasie rejsu, tak samo

potraktuję! - Bez ostrzeżenia z rozmachem rzucił ostrzem.

Rozległ się kwik, na co majtkowie krzyknęli triumfalnie, a Rosselin w chybotliwym

świetle pochodni ujrzał, jak ze świńskiej szyi tryska niemal czarna krew.

Tortinatus podszedł na chwiejnych nogach, wyciągnął nóż z rany i nadstawił kapelusz.

Upił łyk posoki wciąż tryskającej z tętnicy. Rzucił ostrze Farclayowi, otrząsnął kapelusz i

nasadził go sobie na głowę.

- Tak na marginesie, przyjaciele nazywają mnie Czarnym Szyprem - wychrypiał w

stronę maga. Zrobił jeszcze dwa kroki i runął na pokład, już w locie wydając pierwsze

chrapnięcie.

Wino i cygara natychmiast wywietrzały przerażonemu Rosselinowi z głowy. Świnia

wylądowała za burtą, a mag pojął, że na tym pokładzie bardziej niż w Aarafiela czy Dracenę i

jej siostry wierzy się w mrocznego boga morskich przestworzy, krwiożerczego Krakerna.

Tej nocy długo patrzył w ścianę swojej kajuty, łkając ze strachu i grozy. Oraz

obiecując w myślach Astrogoniuszowi, że kiedy wróci na ląd, postara się, aby malarz mógł

zaznać tych samych uczuć.

Po kilku dniach rejsu Rosselin uznał jednak, że nie jest źle i niepotrzebnie panikował.

Choroba morska minęła, wiatry pchały „Aqurę” we właściwym kierunku, więc mag powoli

zaczął dostrzegać szansę wykaraskania się z tej opresji bez szwanku. Tym bardziej że

szaleństwo w oczach Tortinatusa zgasło. Szyper zamienił się w troskliwego, dbającego o

statek i ludzi dowódcę.

Co więcej, z upływem czasu Rosselin nabierał przekonania, że może jednak nie jest

takim ciamajdą, jak mu się pierwotnie wydawało. Może rulon ukończenia Akademii

Magicznej jednak jest coś wart?

Pojął także, iż tym rejsem płaci cenę za przywołanie Pierwszego Maga podczas pracy

u malarza Astrogoniusza, oby zaraza go oślepiła i przywiodła do impotencji. Coś jednak

musiało być w Rosselinie cennego, jakieś niezwykłe umiejętności, skoro Starzec ukarał go

tylko wysłaniem na przestwór oceanu, podczas kiedy innym potrafił odebrać rozum albo

zamienić w pół kozła, pół krzesło.

I kiedy mag rozmyślał o różnych nieważnych sprawach, powoli zabierając się do

śniadania, naraz ktoś zapukał do drzwi, burząc jego optymistyczną aurę. Po czym zburzył ją

jeszcze bardziej.

- Jest mały problem, magu - powiedział Tortinatus, bez pozwolenia wsadzając głowę

do kajuty. Na jego twarzy malował się lekki niepokój. - Nie zechciałbyś pomóc?

Strach przeorał oblicze Rosselina.

- A... - jęknął - o co chodzi?

Szyper wszedł do środka i starannie zamknął za sobą drzwi, jakby się bał, że ktoś

może podsłuchiwać.

- Jedna z naszych świń zachorowała i nie wiem, czy bydlę wyrzucić, leczyć czy zjeść.

- Odchrząknął niepewnie. - Wiem, żeś pogodnik, nie mag od zwierząt. Ale może obejrzałbyś

zwierzaka? We własnym interesie. - Tortinatus roześmiał się zgrzytliwie. - Bo jak zjemy, to

będzie za późno, sam rozumiesz... Z kolei szkoda mięsa, jakby było dobre. Krakern już dostał,

co jego...

Rosselin bardzo się starał, żeby na jego twarzy nie pojawił się wyraz wielkiej ulgi, co

mogłoby wzbudzić podejrzenia szypra.

- No cóż - westchnął teatralnie. - Pójdę. Wszelkie zapasy jedzenia trzymane były pod

pokładem. Z bekami solonego mięsa, worami sucharów i owoców nie było problemu, nawet

jak się trochę nadpsuły czy zarobaczyły. Odzysk był tylko kwestią fantazji kucharza. Ale że ta

nie wznosiła się na wyżyny finezji, wszyscy żeglarze jedli omlety robione z sucharów

przemielonych razem z robakami oraz nadgniłymi owocami. Załoga za jednym zamachem

dostawała i witaminy chroniące ją przed szkorbutem, i pożywne białko.

Część białka przewożono jednak w postaci żywej, a nawet skrzeczącej, gdakającej czy

kwiczącej. Zwykle były to drób i świnie, takie jak ta zamordowana owej strasznej pierwszej

nocy przez pijanego kapitana.

Teraz jednak Tortinatus w niczym nie przypominał Czarnego Szypra. Wręcz

przeciwnie: choć Rosselinowi wskazał ręką właściwe wejście pod pokład, sam nie zdradzał

chęci podążenia jego śladem.

- Schodkami, a potem na węch i słuch - doradził. - Jest tam Nemmo, majtek, co to się

opiekuje naszym żarciem. On ci wyjaśni, o które zwierzę chodzi.

Rosselin bez trudu pojął, że Tortinatus boi się złapać zarazę. Nawet to rozumiał. Jakby

to wyglądało, gdyby dumny Czarny Szyper zaraził się jakimś paskudztwem od świni? -

pomyślał ironicznie.

Sam jednak nie miał żadnego wyboru. Zaraza może nie była lepsza od kompromitacji,

ale od wyrzucenia za burtę na pewno tak. Potem by się mówiło, że to wielka fala zabrała

nieszczęsnego maga... A Krakern zapewne ucieszyłby się odmianą w postaci młodej ludziny.

Z niechęcią wstąpił pod pokład. Rzeczywiście, w tej kwestii kapitan się nie pomylił -

Rosselin nie miał żadnego problemu z odnalezieniem spiżarni. Wystarczyło posiadać średnio

rozwinięty węch.

W pewnej chwili z głębi korytarza wyjrzało wielkie chłopisko. Widząc maga, Nemmo

skrzywił się z niechęcią.

- Tortinatus mnie przysłał, żebym obejrzał chorą świnię - wyjaśnił pogodnik.

Majtek w milczeniu poprowadził Rosselina do wielkiego pomieszczenia, gdzie w

kojcach spoczywał cały żywy inwentarz. Wskazał mu jedną z czarnych świń. Osowiałe

zwierzę podniosło na nich błędne spojrzenie, kiedy podeszli.

- Gorączkę ma - mruknął Nemmo. - Zdechnie jak nic...

Rosselin podszedł do kojca, wsunął rękę i przeciągnął po szorstkiej sierści zwierzęcia.

- Głupia świnia - usłyszał mruczenie za plecami. - Myśli, że sobie pieska znalazła...

Mag odwrócił się powoli i spojrzał chłopakowi prosto w oczy.

Nemmo w odpowiedzi wyprostował się na całą swoją sześciostopową wysokość.

Skrzyżował ręce na piersiach i hardo patrzył na pogodnika. Nie wydawał się przestraszony

jego poirytowanym wzrokiem. Na twarz Rosselina wypłynął rumieniec gniewu, przed

oczyma ze zdenerwowania zaczęły mu latać ciemne plamy. Nie pozwoli, żeby ubliżał mu

zwykły majtek!

Szarpnął poły płaszcza, mamrocząc:

- Niech no ja tylko znajdę różdżkę... Gdzie jesteś, moja słodka...

Oczywiście nie miał jej przy sobie. Została w sakwie, gdzie leżała sobie od roku nigdy

nieużywana. Magowie jej nie potrzebują, zaklęcia mogą rzucać, jak im wygodnie, nawet

głosem wewnętrznym. Różdżki używają tylko dla fasonu, dając pospólstwu sygnał: Uwaga,

teraz będę czarować! Gdyby więc chciał i mógł, już w tej chwili Nemmo zamieniłby się w

świnię, palmę nadbrzeżną albo zbrylone ptasie odchody, grzecznie zwane guanem.

Ale majtek o tym nie wiedział, podobnie jak o tym, że słone wody pozbawiły

Rosselina całej jego magii. Hardość i odwaga gdzieś wyparowały, bo nagle dotarło do niego,

że przeholował. Chłopak kwiknął więc przeraźliwie, łomotnął w drzwi prowadzące na

korytarz i zniknął.

Pogodnik w zadumie popatrzył na wilgotny ślad ciągnący się wzdłuż korytarza.

- Wiesz co? - zwrócił się do czarnej świni, która nadal przyglądała się całej sytuacji

mętnymi od gorączki oczyma. - Będzie z niego dobry marynarz. Łatwo oddaje wodę...

Świnia chrząknęła cicho. Mag popatrzył na nią, wzruszył ramionami. Nic tu nie mógł

poradzić, przecież nie znał się na zwierzętach. Ruszył z powrotem na pokład.

Na górze zaczepił go wyraźnie zaniepokojony szyper, którego ucieczka majtka

wprawiła w pewną nerwowość.

- No i co? - chrypnął. - Poradziłeś coś? Nie grozi nam zaraza?

Rosselin popatrzył na niego, nie wiedząc, co odpowiedzieć.

- Czy świni pomogłem, to nie wiem - wyznał szczerze. - Ale twemu marynarzowi to

na pewno. Bardzo się chłopak ożywił, nie sądzisz?

I zadowolony ruszył do swojej kajuty.

III

Cisza nadeszła nieoczekiwanie następnego dnia rankiem. Według twierdzeń Farclaya,

który zajmował się nawigacją, statek znajdował się jakieś sto pięćdziesiąt mil od Garandyny,

do której płynęli. Wiatr ucichł, żagle sflaczały i pomarszczyły się niczym wysuszony rybi

pęcherz. Po bezkresnym oceanie niosły się falki nie większe od małych, srebrzystych ryb

zwanych wśród pospólstwa zakąskami.

- No, sam widzisz - rzekł Tortinatus, drapiąc się w ucho. Z nadzieją popatrzył na maga

spoglądającego z wysokości mostka na martwy żywioł, który za nic nie chciał współpracować

z „Aqurą”. Nie pomogły na przemian miotane przez szypra klątwy i błagania. - Przecież nie

prosiłbym o pomoc, gdyby to była jakaś bzdura.

- Psiakrew! - jęknął Rosselin. Po raz kolejny przeklął fakt, iż Farclay wybrał żeglugę z

dala od brzegu, na czystych, głębokich wodach - wolnych tak samo od punktów

orientacyjnych, psujących równą linię horyzontu, jak i oczywiście od wieśniaków

dorabiających łupieniem bezbronnych statków. Ale przez to mag nie mógł nawet wyskoczyć i

próbować dopłynąć do brzegu. A czuł przez skórę, że powinien,

MUSI

to zrobić...

Szyper popatrzył na niego z niepokojem.

- Co, nie dasz rady? Ejże, pogodniku, nie bądź taki skromny - próbował mu dodać

otuchy.

Rosselin nie odpowiedział. Ponurym spojrzeniem wodził po pokładzie. Dla

prawdziwego morskiego maga wywołać wiatr o określonej sile i kierunku to pestka. Ale on

mógł jedynie w duchu prosić Pierwszego...

Naraz oblicze maga rozjaśniło się lekko.

- Północny wiatr, jakieś sześć stopni w skali, co? - spytał Tortinatusa.

Ten skinął głową.

- Sześć wystarczy, ale mamy lekkie opóźnienie, siódemka byłaby lepsza. Aby tylko

równo szła - dodał. - To co, mają chłopcy dołożyć płócien na rejach?

I wtedy Rosselinowi przypomniała się uszczypliwa uwaga, którą niedawno wygłosił o

nim jeden z majtków - że nigdy żaden mag morski nie stąpał po pokładzie „Aqury” i było

dobrze. To dawało magowi spore szanse na wybrnięcie z kłopotu. Więc i teraz będzie dobrze

- pomyślał. - Tak dobrze, że nikt nie zauważy różnicy.

- Nie tak zaraz wista wio i już - stwierdził ostro. - Jednym pstryknięciem palca,

kapitanie, trudno wywołać porządne wietrzysko. - Gra była ryzykowna, ale i tak nie miał nic

do stracenia.

Tortinatus skrzywił się, ale zmilczał cierpką uwagę. Rosselin dobrze trafił: szyper nie

miał żadnego doświadczenia w tych sprawach. Swoją drogą, cóż za pech - pomyślał mag z

goryczą - że akurat nasze drogi musiały się skrzyżować w tamtej knajpie. Tak to jest, jak się

człowiek zapatrzy na kształtne kolanko...

- Potrzebuję świecy - zażądał.

Gdy ją dostał, z wielką pompą nakapał wosku na koło sterowe, niemal parząc

marynarza, który wciąż stał na mostku całkowicie w tej chwili nieprzydatny. I mocno

wystraszony, że on najbardziej ucierpi na poczynaniach maga.

Później Rosselin wymamrotał kilka zdań w queszu. Tego języka szyper na pewno nie

znał. Była to bowiem sekretna mowa cechu magów pozwalająca im na bezpieczną rozmowę

nawet w obecności wrogów. Tortinatus kiwał więc mądrze głową, uświęcając swym

kapitańskim autorytetem tajemny obrzęd, podczas którego pogodnik obiecywał, że za

porwanie i wywiezienie z Fertu, a zwłaszcza rzucenie w bezmiar oceanu, wkrótce udusi

szypra z grzybami, po czym nakarmi tym frykasem jego załogę. Albo świnie w spiżarni. Albo

Krakerna, oby nigdy nie wylazł z największych głębin.

Potem, wciąż mając za plecami kapitana, Rosselin podążył do swojej kajuty. Postawił

na stole świecę, w queszu obiecując, że wytopi całe sadło z tej grubej świni, która zagląda do

jego kabiny, bojąc się przekroczyć próg.

Wreszcie zamknął Tortinatusowi drzwi przed nosem, tłumacząc sucho:

- Reszta obrzędów jest tajna.

Faktycznie, musiała taka pozostać, ponieważ ledwo zamknął drzwi na zasuwkę, zgasił

też cuchnący, kopcący artefakt i wyciągnął się wygodnie na koi. Poczekamy na wiatr -

pomyślał z uśmiechem. - W końcu musi nadejść.

Nie chcąc marnować czasu, na wszelki wypadek próbował sobie przypomnieć jakieś

stosowne do okoliczności zaklęcia. Starał się tak intensywnie, że... zasnął.

Zbudziło go łomotanie do drzwi. Poderwał się z koi lekko nieprzytomny.

- Nadal cicho - dobiegł zza drzwi zrozpaczony głos Tortinatusa. - Nie możesz

czarować szybciej?

Rosselin stłumił chichot. Wyjrzał przez bulaj. Kapitan nie kłamał - cisza nie odeszła,

statek nadal martwo tkwił w miejscu.

- A chcesz mnie zastąpić? - burknął.

Kroki odchodzącego szypra brzmiały niczym niechętne stąpanie skazańca

zmierzającego w stronę katowskiego pniaka.

Z nudów Rosselin wyjął notatnik i przekartkował śnieżnobiałe stronice. Ktoś mógłby

pomyśleć, że przegląda zapiski sporządzone niewidzialnym atramentem, jednak prawda była

taka, że mag nawet nie zaczął raportu na temat pracy u Astrogoniusza. Ciszę na morzu uznał

za stosowny moment, aby to nadrobić.

Spojrzał na kałamarz i wetknięte weń zaostrzone pióro. Wyjął je, otrząsnął ze

zbędnego atramentu i... gryząc wargę w grymasie skupienia, zaczął pisać coś innego, niż

planował. A mianowicie:

Jak można się nazwać Czarnym Szyprem?! - z impetem szurał piórem po papierze. -

Tortinatus powinien raczej nosić tytuł Świńskiego Łba! Albo porywacza... Swoją drogą trzeba

wybadać, jakim sposobem przetransportował mnie na statek i czy tylko spił, czy też

dodatkowo otruł. Przyda się, gdy będę składać skargę w żeglarskim cechu...

Ostatnie słowa podkreślił wężykiem. Zeznanie dla Akademii to jedno, ale złożyć

donos na Tortinatusa też nie zaszkodzi.

Naraz poczuł drgnięcie.

Nie, to nie ja - pomyślał ze zdziwieniem, wyrwany z układania w myślach denuncjacji

na kapitana. - Przecież nic nie piłem!

Wtedy usłyszał lekki łopot żagli. A zaraz potem krzyki radosnych marynarzy.

Całkiem nieźle mi idzie - z zadowoleniem pomyślał Rosselin. - Chyba zmienię

specjalizację.

Wieczorem, gdy statek śmiało pruł fale, Tortinatus przy kolacji długo przyglądał się

magowi. I wreszcie gdzieś tak pomiędzy potrawką z królika a musem owocowym, specjalnie

dla mesy kapitańskiej bez robaków, rzekł:

- Zacny chłop z ciebie. Pić pijesz jak należy, wiatry się ciebie słuchają... Wiesz co?

Może się zgodzimy na roczny kontrakt?

Widocznie wcześniej tego dnia szyper nie łapał tych samych co Rosselin kosych

spojrzeń załogi ani nie dotarły do niego komentarze w rodzaju Też mi sztuka, naprawdę!

Mag zastanawiał się, jak zręcznie odmówić. W końcu uznał, że najlepiej sprawę

odwlec. Może sama umrze śmiercią naturalną?

- To szczodra i zaskakująca propozycja - powiedział, starając się, aby jego głos

brzmiał szczerze. - Muszę ją przemyśleć.

Kapitan wydawał się rozczarowany, ale pokiwał głową ze zrozumieniem i odparł:

- Nie ma sprawy, myśl. Jakby co, wciąż tu jestem...

Życie samo rozwiązało problem Rosselina. Następnego dnia po południu barometr

zaczął spadać, a załoga - denerwować się nie na żarty.

- Idzie burza - mruknął Tortinatus, gdy wraz z magiem obserwował zachód słońca.

Niebo było jakby rozmyte, odległe. - Będziesz miał rankiem robotę.

Pogodnik milczał. Szyper też już się nie odzywał, tylko stał ciężko wsparty o burtę i

widać było, że jest naprawdę zmartwiony.

Pół nocy pogodnik spędził na rozmyślaniach. Ale nie znalazł dobrego zaklęcia. Do

głowy przychodziły mu tylko kiepskie, te same, które nawet na lądzie nie zawsze chciały

działać.

Zapowiedziany przez kapitana ranek nadszedł bladym świtem. Tortinatus wyciągnął

Rosselina z pościeli, mówiąc, że nie ma na co czekać. Mag, wzdychając ciężko, wyszedł z

nim na mostek.

- Cyklon. - Szyper wskazał ręką ciemną plamkę na horyzoncie, właściwie to pionową

kreskę. Wyglądała jak pojedynczy filar łączący niebo z oceanem, bardzo estetyczny, niby

pończocha Draceny. Ten drań Astrogoniusz zaraz rzuciłby się do sztalug, żeby go

namalować.

- Wali prosto na nas, i to szybciej, niż się spodziewałem. Weź go zepchnij na bok albo

rozbij, jak to tam robicie - rozkazał kapitan.

Rosselin nerwowo oblizał wargi.

- Kiedy... - zaczerpnął tchu. - Hmmm... kiedy ja nie bardzo mogę...

Tortinatusowi, który i tak już był blady i zmęczony, jakby nie spał pół nocy, mina

wyraźnie zrzedła.

- Magu! - podniósł głos. - Idzie burza, kurewska burza. Zaleje nas i pójdziemy na dno

jak nic. Szlus i zostanie po nas tylko wspomnienie. A ty mi mówisz, że nie jesteś w nastroju.

Do roboty albo zaraz wylecisz za burtę!

Rosselin już, już chciał mu wyznać, że nie jest żadnym morskim magiem i jeżeli

cyklon nie potknie się na jakiejś fali, uderzy w nich z całą siłą. Jednak mając do wyboru:

umrzeć trochę wcześniej lub ciut później, zdecydował się na to drugie.

- Pójdę do siebie, spróbuję coś zdziałać. - I odprowadzony gniewnym spojrzeniem

Tortinatusa uciekł do kajuty.

Patrząc w bulaj, klął z ponurą rozpaczą. Gdyby w tej chwili mógł przywołać

Pierwszego Maga... Zmarnował jednak tę możliwość niczym ostatni dureń! Prosił o blade

słońce dla jakiegoś malarza, który niech będzie przeklęty na wieki! A przecież mistrz Purgion

wbijał w głowy szkolarzy, że Starca można przyzywać w odstępie nie mniejszym niż

osiemset dwanaście dni!

Siedział więc i przeklinał własną głupotę, aż usłyszał kroki, a potem wściekły łomot

pięści w drewno.

- Wyłaź albo wyłamię drzwi! - zawołał gniewnie Tortinatus. - Psiakrew, cyklon się

zbliża, nie ma na co dłużej czekać!

Oto nadciąga chwila śmierci - pomyślał z posępną rezygnacją Rosselin. - I nie

wiadomo, co zabije mnie najpierw: burza czy też Czarny Szyper.

Otworzył i z niechęcią wyszedł na zewnątrz. Kapitan złapał go pod ramię i wywlókł

na pokład.

- Coś słaby jestem - stękał po drodze pogodnik. - A może poradzimy sobie bez

czarowania?

- Nie użyjesz magii? - spytał wyraźnie wstrząśnięty szyper. - Nawet po to, żeby ocalić

nam życie?!

Rosselin zaprzeczył słabym ruchem głowy. Spróbowałby może wytłumaczyć, że na

lądzie jest świetny, ale woda to naprawdę nie jego żywioł. I może nawet takie kłamstwo

przeszłoby mu przez gardło bez mrugnięcia okiem, jednak krtań miał tak zaciśniętą i suchą,

że nie zdołał wydobyć z siebie ani słowa.

- Chcesz mi powiedzieć, że chociaż podpisałeś papier i mam ci zapłacić żywą

gotówką, nadajesz się tylko do wybierania wody?! - wrzasnął kapitan równocześnie wściekły

i przerażony.

Mag spuścił głowę. Przysłuchująca się tej rozmowie załoga zaszemrała głośno i

nerwowo.

- No to pod pokład! - warknął Tortinatus niemal kredowobiały na twarzy. - Wodę

wybierać! Później się policzymy, kurwi synu! O ile przeżyjemy, psia twoja mać!

A było co wybierać. Cyklon zbliżał się z niewiarygodną prędkością i wkrótce wpadli

w jego łapy. „Aqurę” zaczęły zalewać potoki wody. Na górze Tortinatus kierował częścią

załogi, która pilnowała, żeby jakaś fala nie położyła statku. Na dole... cóż, pod pokładem

większość ludzi wybierała wodę. Ta jednak uparcie wlewała się lukami, puściło też kilka

uszczelnień...

Statek miotany dzikimi podrygami żywiołu rozpaczliwie walczył o utrzymanie się na

powierzchni. Ludzie walczyli o życie. Rosselin walczył dodatkowo z wymiotami, bo

powróciła morska choroba. Nie zapominał jednak o przeklinaniu Astrogoniusza oraz

Czarnego Szypra, życząc im śmierci w mękach trwających wiele dni bez przerwy.

Trwało to wieczność. Albo pół godziny - zależy, jak liczyć. W końcu cyklon odszedł,

a statek, choć lekko uszkodzony, wciąż utrzymywał się na wodzie. Z wyjątkiem dwóch

marynarzy, którzy wypadli za burtę, oraz jednego, który utopił się w ładowni, gdy wielka fala

zalała łajbę, nie zanotowano strat. Krakern obszedł się z „Aqurą” dosyć łaskawie.

Rosselin powlókł się do swojej kabiny, padł tam na koję i natychmiast zasnął.

IV

Nie musiał bawić się w jasnowidza, żeby domyślić się dalszego biegu wypadków. Nie

zdziwiło więc Rosselina, że w kilka godzin po odejściu burzy Tortinatus przez jednego z

majtków wezwał go do siebie.

- Mam tylko jedno pytanie - zaczął. - Dręczy mnie ciekawość, rozumiesz...

Mag stał przed nim wdzięczny, że stół w kapitańskiej kajucie jest wystarczająco

szeroki, aby szyper nie dosięgnął jego gardła. Ten jednak siedział wrośnięty w swoje mapy,

szafki z księgami oraz instrumentami nawigacyjnymi, życzliwie się uśmiechając. Tylko te

jego oczy... bardzo zimno spoglądały na Rosselina, przecząc wyrazowi reszty twarzy.

- Dlaczego nie zechciałeś użyć magii? - wycedził wreszcie.

- Nie jestem morskim magiem, tylko lądowym pogodnikiem - mruknął ten w

odpowiedzi. - Jak większość z nas. Nienawidzę słonej wody!

Tortinatus z frasunkiem skubnął brodę.

- Ciężko nająć maga na statek, jasne... Ale po co się, psia twoja krew, chwaliłeś, że

morskie wiatry też cię słuchają?

- Jakbyś nie wiedział, że po pijanemu to się gada bzdury - westchnął Rosselin.

Ale było to wierutne kłamstwo. Domyślił się już, jak było naprawdę - że zalany w

trupa użył ślepego oczka.

Za pomocą tego nietrudnego i bardzo praktycznego zaklęcia większość magów

potrafiła dowolnej osobie wcisnąć każdą brednię. Niestety, mogła to zrobić jeden jedyny raz,

bo potem ów człowiek nabierał odporności. Jeżeli chciało się kłamać nadal, trzeba było to

robić bez korzystania z mocy magicznych.

Rosselin po pijanemu, chcąc wydać się ważniejszym, wmówił zapewne Tortinatusowi,

że jest utalentowanym morskim magiem. Dla kogoś z zewnątrz, laika pozbawionego mocy,

różnica między magiem lądowym a morskim sprowadzała się jedynie do tego, czy czarodziej

wolał ryby, czy też baraninę. Magowie nie chwalili się pospólstwu, a nawet cesarzowej, że

kiedy oderwą stopę od twardej ziemi, większość z nich jest mniej warta niż byle łazęga na

dziurawej krypie. Szyper uśmiechnął się sarkastycznie.

- No to jak po pijanemu się plecie brednie, to na trzeźwo się cierpi. Ciesz się, że

rybom nie wyrzuciłem na pożarcie. A tak na marginesie...

Tu sięgnął na półkę za plecami i wyjął jakąś księgę. Rosselin z przerażeniem

rozpoznał swój dziennik. Jakim cudem trafiło to w jego łapy? - pomyślał z przerażeniem.

Czyżby Tortinatus przeszukał jego kabinę, kiedy pogodnik razem z innymi wybierał wodę

spod pokładu?

Kapitan „Aqury” pogładził okładkę notatnika.

- Nie wiedziałem, że prowadzisz pamiętnik...

- Ja... - Rosselinowi naraz zabrakło tchu w piersi. Przypomniał sobie dokładnie treść

jedynego wpisu. - Ja...

Oczy Tortinatusa rozbłysły krwawym gniewem.

- Ja... ja... Nie musisz tyle razy powtarzać. I tak wiem, że ty to nabazgrałeś - warknął.

- Ale dziękuję, że potwierdziłeś to bez stosowania tortur.

Rosselin odkrył, że nic tak nie zbliża ludzi do zwierząt jak wspólne mieszkanie.

Oczywiście Tortinatus wyrzucił maga z jego kabiny. Zesłał go pod pokład - i to nawet

nie do pomieszczeń załogi, która teraz dawała upust całej nagromadzonej złości,

wykorzystując każdą okazję, żeby mu dokuczyć.

Rosselin wylądował znacznie gorzej: w jednym z pomieszczeń, gdzie przechowywany

był żywy inwentarz. Tam sypiał i spędzał tę resztkę czasu, jaka pozostawała mu po

szorowaniu pokładu czy cerowaniu żagli.

Rządził tu niepodzielnie i boleśnie Nemmo, z którym mag zadarł na początku rejsu.

Dwa razy większy od pogodnika uwielbiał przed snem trochę się z nim poboksować,

potrenować lewy prosty często wzmocniony hakiem podbródkowym.

Rosselin marzył o zemście. Miał już na swej liście trzy osoby: Astrogoniusza, za

sprawą którego popadł w kłopoty, Tortinatusa, który go porwał, a teraz dopisał do niej

majtka.

Wyobrażanie ich sobie w mękach, plujących krwią i ryczących z bólu tak

straszliwego, że podnosił włosy na głowie, było dla niego nie lada pocieszeniem.

Rankiem któregoś z tych strasznych dni Nemmo obudził Rosselina, podsuwając mu

miskę. Leżały w niej ugotowane dzioby i kurze pazury - resztki towarzyszy niedoli, w

dodatku tak mizerne, że w Fercie wzgardziłby nimi nawet bezdomny kundel.

- Śniadanie. Jedz - powiedział majtek, uśmiechając się złośliwie.

Byli sami. A Nemmo był silniejszy...

- Jedz - powtórzył, stojąc nad magiem niby okrutna bestia. - Bo jak nie zjesz

dobrowolnie, to ci je wsadzę do tyłka.

Pogodnik wziął z miski kurzą łapę i zaczął ją ssać. W dotyku była ostra, a w smaku...

lepiej nie mówić.

Szczyt upokorzenia nastąpił, gdy dopłynęli do portu przeznaczenia, perłonośnych

łowisk Garandyny.

Rosselin pracował akurat pod pokładem, przebierając zgniłe ziemniaki, kiedy

odnaleźli go Tortinatus z Nemmem.

- Chodź ze mną - zarządził szyper.

Wydawało się magowi, że prowadzą go do miejsca, gdzie sypiał. Jednak okazało się,

że „Aqura” kryje przed nim jeszcze wiele niespodzianek, na przykład niewielkie

pomieszczenie w pobliżu ładowni, którego dotąd nawet nie zauważył. Jego wnętrze niemal w

całości wypełniała ciasna klatka o gęsto ustawionych żelaznych prętach. W różnych

miejscach uwiązane były do nich solidne łańcuchy.

Tortinatus kluczem otworzył małe drzwiczki w przedniej części tego więzienia.

- Właź - nakazał.

- Ale dlaczego? - Rosselin z całej siły zapierał się nogami.

- Bo jeszcze byś mi uciekł w porcie - syknął szyper. - A papier podpisany na cały rejs.

Z Fertu wziąłem, w Fercie na brzeg wyrzucę!

Pogodnik tylko chlipał z rozpaczy, kiedy Nemmo wiązał go łańcuchami i zatykał usta

brudną szmatą.

Teraz mag przestał już wierzyć, że kiedykolwiek cały i żywy opuści pokład „Aqury”.

Chyba że po desce wysuniętej z burty statku - prosto w fale oceanu.

V

Wypuścili go z klatki dopiero drugiego dnia po wypłynięciu z portu, kiedy Garandyna

została daleko za prawą burtą. No i z miejsca posłali do roboty.

Szorował akurat mostek. Wyposażony jedynie w cegłę i wiadro wody, na klęczkach

bezskutecznie próbował zetrzeć brud głęboko wżarty w drewno.

Naraz rozległy się krzyki. Ktoś wskazał ręką horyzont. Wytężywszy wzrok, można

było dostrzec maleńki żagiel, który wyraźnie zmierzał w ich stronę.

Farclay strzyknął śliną wprost na rękę maga.

- Wołać szypra!

Tortinatus zjawił się niemal natychmiast. Choć pierogowaty kapelusz miał nasadzony

jak trzeba, koszulę w pośpiechu założył na lewą stronę. Przyłożył dłoń do czoła i obserwował

szybko zbliżający się statek.

- Nie mają flagi! - krzyknął po jakimś czasie chłopak z bocianiego gniazda. - Żadnych

znaków miejskich czy imperialnych...

- Piraci, psiakrew - orzekł szyper. - Niech mnie gonka dopadnie... Chcą nam zabrać

nasze perły! Do żagli!

„Aqura” usiłowała zejść morskim rozbójnikom z kursu, jednak tamtym sprzyjał wiatr.

Płynęli szybko, przygotowując się do abordażu. Na ich okręcie widać już było ludzi

trzymających bosaki, liny zakończone hakami albo deski gotowe do przerzucenia na pokład.

Strzały z małego działka sygnałowego nie wyrządziły napastnikom żadnych szkód.

- Kto żyw, do broni! - wrzasnął kapitan.

Wtedy jego wściekłe spojrzenie natknęło się na Rosselina.

- A ty gdzie?! - warknął, widząc, że mag też zamierza walczyć. - Dosyć już mam z

tobą kłopotów! Łeb pod pokład, bo mieczem utnę!

Wreszcie oba statki zderzyły się z trzaskiem, sczepiły i zaczęła się bitwa, w której

załoga Tortinatusa nie zamierzała tanio oddać skóry. Poza tym należało spróbować szczęścia,

bo uczciwi marynarze też chętnie łupili piratów, gdy nadarzała się okazja. Napastników było

jednak więcej i mieli lepsze uzbrojenie. Wkrótce opanowali część pokładu, spychając

marynarzy z „Aqury” w stronę dziobu. Ci bronili się zajadle, miecz zgrzytał o miecz, jednak

nawet taki dureń jak Nemmo nie mógłby nie zauważyć, że przegrywają walkę.

Oba statki kołysały się na fali sczepione burtami. Rosselin ze swojego stanowiska

roboczego na mostku z rosnącym strachem obserwował krwawe zmagania toczące się na

dole.

I naraz niemal na głowę zeskoczył magowi jeden z piratów, który wspiął się po rei

swego statku. Zamierzał zdobyć mostek i uderzyć na broniących się marynarzy od tyłu.

Wyprostowany, śmiertelnie przerażony Rosselin z cegłą w ręku wyglądał jednak tak

idiotycznie, że napastnik roześmiał się, godząc w niego sztychem swego miecza.

I wtedy coś w magu zaskomliło.

Rozległo się ogłuszające Puffl - a to, co zostało z pirata, nagle przestało się śmiać.

Spadło po schodkach na pokład, dymiąc i śmierdząc słodkawo, jak przystało na spalone

ludzkie mięso. Załoga „Aqury” krzyknęła gromko, triumfalnie, rozbójnicy zaś oniemieli.

W nagłej ciszy Rosselin zszedł po stopniach - jeden, dwa, trzy - na poziom pokładu.

Nad jego głową uformowała się kolejna kula ognia...

- Cofnąć się! - wrzasnął jednooki herszt piratów. - Mają maga! Na statek! Wracamy!

Jego kompani posłuchali rozkazu, zaczęli po trapach uciekać z powrotem, zrywać haki

i odcinać liny. Ale on, cóż...

Kolejna kula ognia ugotowała go na miękko. Zaczął się rozpadać na kawałki, jeszcze

stojąc.

Atak piratów został odparty.

- A więc kłamałeś, kłamiąc, że nie jesteś magiem - mruknął zdumiony Tortinatus, gdy

wszystkie trupy zostały już wyrzucone za burtę, a załoga wzięła się do porządków. Zaprosił

maga do swojej kajuty na miarkę wina. - Nic już z tego nie rozumiem.

Rosselin wyszczerzył zęby w uśmiechu i opróżnił kubek. Po czym odwrócił go dnem

do góry.

- Nie mówiłem, że nie jestem magiem - poprawił szypra. - Tylko że nienawidzę słonej

wody.

Kapitan wzruszył ramionami i zrezygnował z dalszych pytań. Zresztą, gdyby

pogodnik nawet chciał, i tak nie potrafiłby wytłumaczyć mu całej prawdy. Bo nikt nie

potrafił. To coś po prostu było i już, tkwiło w Rosselinie od zawsze - ta jedna jedyna

magiczna rzecz, której nigdy nie musiał się uczyć. Stała się zresztą powodem, dla którego

rodzice oddali go do Akademii Magicznej, zapowiadając, żeby omijał ich wioskę, bo będą

musieli go zabić. No ale co mogli zrobić, skoro w czasie uroczystości poświęcenia go

Dracenie spalił wioskową świątynię razem z kapłanem, a wszystkie wierzchowce trzymane

dla bogini oraz jej sióstr uciekły w panice?

W chwilach najwyższego niebezpieczeństwa Rosselin przestawał panować nad

zwieraczami magii. Bronił się niczym zwierzę, miotając wokół piorunami kulistymi. Jak się

okazało, śmiertelny strach przełamał nawet barierę słonej wody.

Pogodnik zastanawiał się nawet, czy nie spróbować wyjaśnić tego jakoś

Tortinatusowi, gdy naraz ktoś zapukał do drzwi kapitańskiej kajuty.

- Wlazł! - mruknął szyper.

Do środka zajrzał drugi oficer rozradowany od ucha do ucha.

- W jednej z ładowni znaleźliśmy pirata. Chował się między belami sukna -

zaraportował, intensywnie coś żując. - Co z nim zrobić?

Tortinatus gwizdnął przeciągle.

- A to się bestia uchowała... Świnie nim skarmić. - Popatrzył na Rosselina i roześmiał

się. - Nie, żartuję przecież. Niech nim nabiją działo sygnałowe. Tylko dobrze celujcie, żeby

nam żagli nie pobrudził!

- Aha, załoga postanowiła zrzucić się na dziewkę w porcie dla ciebie. - Farclay

mrugnął do Rosselina. - Daliby ci nawet dziewicę, tylko żadnej w burdelu nie uświadczysz... -

zaśmiał się gromko, zabębnił palcami we framugę i ruszył przekazać marynarzom rozkaz

Czarnego Szypra.

- No, o dziewicę trudno będzie... - mruknął Tortinatus.

Rosselin spojrzał na niego. Potem jeszcze raz. Nim wypowiedział swoją myśl, dla

pewności zerknął na szypra po raz trzeci.

- Na razie może być coś innego - stwierdził wreszcie.

Kapitan uśmiechnął się szeroko z życzliwym zainteresowaniem.

- Dla ciebie wszystko. Bohaterom się nie odmawia.

Twarz maga rozjaśnił grymas okrutnej radości.

- Znajdź pretekst, aby przeciągnąć Nemma pod kilem. Uznaj to za moją słabość... ale

chcę zobaczyć, jak cierpi.

- A co, zalazł ci za skórę? - mruknął wyrozumiale kapitan. - No, czemu nie, da się

zrobić...

Szyper postanowił sprawę załatwić od ręki, za świeżej pamięci.

Nigdy nie słynął z finezji działań, a przynajmniej Rosselin nie zdołał takiej

zaobserwować. Tortinatus dokonał więc obchodu, w trakcie którego kilka razy krzyżowały się

drogi jego i nieszczęsnego Nemma. Aż wreszcie rozległ się ryk kapitana:

- Co mi tu, kurna, zaglądasz! Nie twoja sprawa, po co w nosie dłubię! Brać go!

Zszokowany marynarz nie stawiał oporu. Związany linami, które przy obu burtach

ciągnęli ludzie pod wodzą samego szypra, wkrótce zniknął pod wodą. Cała wolna od pilnych

zajęć załoga rzuciła się do poręczy wypatrywać chłopaka. Rosselin także nie odmówił sobie

tej przyjemności. Dzioby i pazury - pomyślał mściwie, wspominając potrawę, jaką nakarmił

go Nemmo. - I ostry kil, kwiatuszku.

Naraz, gdy wszyscy spoglądali na nieszczęśnika, Rosselin przypadkiem zerknął nieco

w tył. I zobaczył bury worek, który wypłynął na powierzchnię, widać wypchnięty liną, po

czym znów zniknął w toni. Mag uśmiechnął się lekko i wrócił do obserwowania pechowego

majtka.

W końcu, gdy przerażony, drżący Nemmo stał, ociekając wodą, Rosselin podszedł do

niego, jednocześnie gestem nakazując wszystkim innym oddalenie się.

Majtek był tak wstrząśnięty faktem, iż wciąż jeszcze pozostaje pośród żywych, że nie

zauważył zbliżającego się maga.

Dopiero gdy ten położył mu dłoń na ramieniu, chłopak zwrócił na niego mętne nadal

spojrzenie.

Pogodnik przybrał najbardziej słodki wyraz twarzy, na jaki było go stać, i spytał

cicho, głosem jedwabistym jak masło podawane cesarzowej na śniadanie:

- To co, tępimy pazurki dalej, czy już wystarczy?

VI

Do końca rejsu Rosselin zażywał sławy należnej pogromcy piratów. Marynarze

patrzyli na niego z podziwem, zabobonnie dotykali błękitnego płaszcza, w którym mag z

dumą paradował. Nie tłumaczył im historii z piorunami kulistymi. Niech myślą, co chcą.

Ważne, żeby szanowali.

Tortinatus natomiast gryzł wargę, widać było, że coś go męczy. Mag domyślał się, o

co chodzi. Cierpliwie jednak czekał, aż Czarny Szyper przełamie się w sobie. Czas grał na

korzyść Rosselina.

Wreszcie ostatniego dnia rejsu kapitan pękł. Niemal siłą zaciągnął pogodnika do

swojej kajuty, przekręcił klucz w zamku, po czym rzekł, z trudem dobierając słowa:

- Chyba się nie gniewasz, że wtedy... i nie doniesiesz cechowi, co? - Patrzył szeroko

otwartymi oczyma, w których odbijał się strach. Magowie nie słynęli z łagodności. Można

było ich nie lubić, bać się ich, ale zadrzeć z jakimś, i to niepoślednim... istna katastrofa. -

Złamałbyś mi karierę, rozumiesz?

- Nic nie powiem - ze słodkim uśmiechem obiecał Rosselin. - Niech będzie moja

krzywda. Ale ty też milcz, a załogę uprzedź, że jak któryś coś wygada, nie skończy jak

Nemmo, a raczej jak ten pirat, którego spaliłem. I pamiętaj, że jesteś moim dłużnikiem.

Kiedyś może z tego skorzystam.

Szyper gorliwie kiwał głową. Zaraz też znalazł się dzban z winem. I towarzystwo

Farclaya oraz Naftilusa. A także rewelacyjne, trujące turkeńskie cygara.

Głęboko w nocy, lekkim zakosem wychodząc z kabiny kapitańskiej, Rosselin

popatrzył w gwiazdy. Odetchnął głęboko, całą piersią. Czuć było Fert, chociaż jeszcze go nie

dostrzegał na horyzoncie.

Uśmiechnął się. Gdzieś w kajucie Tortinatus krzyczał z radości.

A krzycz sobie, krzycz, robaczku - pomyślał Rosselin. - Bo rzeczywiście porwaniem

nie będę się chwalił. Aż taki głupi nie jestem.

Roześmiał się cicho.

I o tym, że worek z perłami zerwał się akurat wtedy, kiedy ciągnęliście Nemma pod

kilem, też nikomu gadać nie zamierzam.

Uśmiechnął się. Jest jednak jakaś sprawiedliwość na świecie, a Pierwszy Mag czuwał,

aby nawet tak nędznemu pogodnikowi trzeciej kategorii jak Rosselin nie stała się krzywda.

Rozdział 2

Mijał trzeci dzień od powrotu do stolicy, a Rosselin wciąż nie potrafił odpędzić od

siebie wrażenia, że śni. Oraz przykrego poczucia, że ten słodki sen musi wkrótce zostać

brutalnie przerwany - rózgą, torturami albo innym gwałtem na jego osobie. Było po prostu

zbyt dobrze, aby los nie wyrównał tego jakimś złem. Życie nauczyło maga, że im teraz jest

lepiej, tym później musi być gorzej. Filozofowie nazywali to pesymizmem i w większości

gromili ten pogląd, bo zamiast mnożyć - izmy i dostarczać materiału na nowe księgi, ucinał

kwestię prostą konkluzją, że byt oznacza smutek. Rosselin wiedział jednak swoje: że choć w

filozofii to może i bzdura, ale w życiu fakt dowiedziony. Sarturus też tak zresztą twierdził.

Chociaż szyper minę miał mocno niewesołą po odkryciu, że perły zeżarł jakiś rekin, to

dotrzymał słowa i razem z załogą zrzucił się na dziewicę dla maga. Dziewka była nieco już

sfatygowana, starała się jednak ambitnie. Rosselin przejrzał jej oszustwo dopiero rankiem, po

słodko spędzonej nocy. A dokładniej w czasie pożegnania, gdy rozczarowana brakiem

napiwku oznajmiła pogodnikowi, że inni klienci lepiej potrafią docenić jej umiejętności.

Później w gwarnej wspólnej sali oberży mag zajął się leczeniem przykrych

wspomnień z czasów rejsu. W głębi duszy był dumny z niektórych swych poczynań -

zwłaszcza z odkrycia, że nawet na środku morza jest zdolny wyczarować piorun kulisty.

Jednak pamięć o najgorszych chwilach wśród pełnych soli wód tkwiła w nim jak zadra. I

chwilami wyzwalała bestię, o czym przekonał się pijak, który niechcący potrącił zamyślonego

Rosselina. Obdarzony został takim spojrzeniem, że wytrzeźwiał natychmiast i złożył

ślubowanie nie tylko wierności swej żonie i odstawienia wina, ale też wzięcia się wreszcie do

uczciwej roboty.

Nikt się więc do niego już nie zbliżał i Rosselin miał dużo czasu na rozmyślania, czy

Astrogoniusz zdążył zapomnieć o swym kiepskim pracowniku i porzucić myśl o zemście. No

i jeśli tak, to czy nadeszła ta wspaniała chwila, aby wziąć odwet na malarzu...

Najlepszym lekarstwem na stres jest kufel piwa zakąszony dobrym towarzystwem

drugiego. Mag od razu zaordynował sobie potrójną dawkę tego leku.

Mniej więcej w okolicach piątego kufla zaczęło mu się przejaśniać. Będzie, co będzie.

Nic gorszego od słonych fal i piratów nie może go spotkać. Na lądzie czuł się jednak znacznie

pewniej.

Nagle do sali wkroczył niski, tęgi, skromnie przyodziany mężczyzna o twarzy

jowialnej, lecz oczach bystro świdrujących wnętrze. Rozpoznał maga i kładąc dłoń na

rękojeści miecza wiszącego u boku, ruszył ku Rosselinowi.

Ten struchlał. Wyobraźnia natychmiast podsunęła mu straszliwe podejrzenie:

Psiakrew! Astrogoniusz jednak będzie się mścić! Delikatnie przesunął się po ławie w stronę

okna. Kto wie, może szybki skok szczupakiem zdoła go wyrwać z opresji?

Nic z tego nie wyszło.

- Rosselin, pogodnik trzeciej kategorii? - spytał chłodno przybyły tonem raczej nie

oczekującym potwierdzenia. - Zejfa d’Argilach, czwarta dama dworu, chce się z tobą pilnie

widzieć.

Mag tylko westchnął. A jednak intuicja go nie zawiodła - przybycie gońca wiązało się

z osobą Astrogoniusza.

Zejfa była przecież obiektem cichych i głośnych westchnień malarza. Miał na jej

punkcie prawdziwą obsesję. Któregoś dnia udało mu się nawet ukraść z pałacu bieliznę

ukochanej! Później zaś w tajemnicy (ale nie przed Rosselinem, który pracę u Astrogoniusza

rozpoczął od dyskretnej rewizji oraz lustracji) zaczął malować obraz, na którym Zejfa

rozdziewa się z owych różowych gatek, podczas kiedy reszta ubrania leży już na łące

rozrzucona w artystycznym nieładzie.

Czego dama dworu mogła chcieć od marnego chałturnika magii pogodowej?

Niby szykując się do wyjścia, Rosselin powoli dopijał ostatni kufel piwa. Zbieranie

płaszcza i reszty dobytku w jeden węzełek zajmowało go znacznie mniej.

Tymczasem goniec niecierpliwie przestępował z nogi na nogę.

- Mam cię doprowadzić żywego i całego - rzekł w końcu groźnie, widząc, że magowi

niespieszno do powstania z ławy. - Albo uszkodzonego, o ile nie zechcesz pójść dobrowolnie.

Mag pokręcił głową.

- Zechcę - odparł, sięgając po płaszcz. - Przyzwyczaiłem się do swego ciała i nie

chciałbym nic w nim zmieniać. Ma dosyć dziurek jak na mój staroświecki gust...

Fert był wielką, stutysięczną metropolią rozciągającą się na parę mil w każdą stronę

wokół Zatoki Finnea. Stolica tętniła życiem zarówno w dzielnicach biedoty, jak i w

kwartałach kupców czy arystokratów.

Lecz prawdziwe życie skupiało się w Wewnętrznym Mieście.

Nie leżało ono w samym środku Fertu. Przeciwnie, zajmowało obszar na

południowym skraju miasta, wysoko ponad zatoką. Wewnętrznym nazywano je zaś dlatego,

że pałac cesarski oraz przylegające do niego budynki były oddzielone od pozostałej części

miasta wysokim murem. Do środka wiodły jedynie cztery podziemne tunele. Taką

przebudowę zarządził cesarz Geozjusz V wkrótce po tym, jak gwardia cesarska musiała

krwawo stłumić bunt mieszkańców Fertu, którzy wdarli się do środka w proteście przeciw

podniesieniu imperialnej akcyzy na piwo. Aby ich przyszłym naśladowcom nie poszło równie

łatwo, władca kazał zamurować wszystkie bramy, a tunele zaprojektować tak, żeby można je

było zalać wodą z jezior znajdujących się powyżej każdej drogi wiodącej do Wewnętrznego

Miasta. Obojętne, czy Ferteńczycy cierpieli na kaca, boleści jelitowe czy skrofuły duszy -

serce Imperium musiało pozostać bezpieczne. A akcyzę i tak podniósł. Taka przebudowa

musiała przecież sporo kosztować...

Każdy z tuneli miał swoją nazwę. Goniec początkowo prowadził Rosselina w stronę

Cesarskiego. Biegła do niego szybka, prosta droga od portu, przecinająca Fert w poprzek

niczym szpada wrażona w trzewia tego z dyskutantów, który w pojedynku użył słabszych,

mniej finezyjnych argumentów.

Później, gdy w dali można już było dojrzeć wieże strażnicze na murach

Wewnętrznego Miasta, goniec odbił w prawo, w stronę Placu Licyjskiego, wielkiego

targowiska niemal w całości zajętego przez handlarzy owocami i warzywami z tej prowincji.

Dotarli wreszcie do ostatniego szeregu kamienic przed murem. Tu rozpościerał się

szeroki na pięćdziesiąt kroków pas starannie wypielonej, jałowej ziemi.

- Ejże! Ja nie umiem fruwać! - mruknął zdziwiony Rosselin.

Goniec spojrzał na niego, i po raz pierwszy na jego twarzy odmalował się uśmiech.

- Ja też nie - stwierdził. - Ale Tunelem Cesarskim to by za długo trwało, a panience

d’Argilach bardzo się spieszy. - Puścił oko do pogodnika.

Poprowadził maga do jednej z kamienic, która przez złośliwość budowniczych

musiała całe życie spoglądać swymi oknami na nudny pas ziemi i równie interesujący mur, po

którym nieustannie krążyli gwardziści. Pewnie dlatego zapuściła się jak czeladnik wygnany

od majstra. Z zewnątrz była odrapana, okna i drzwi miała zamknięte na głucho. Goniec

podszedł do wejścia i załomotał. Wprawne, szkolone ucho Rosselina wychwyciło wyraźny

rytm jeden-cztery-jeden-pięć.

Drzwi otwarły się ze skrzypieniem. Za nimi stał gwardzista z bronią w ręku. W głębi

widać było kilku innych. Goniec postąpił ku nim i szepnął parę słów. Później z zanadrza

wyjął jakiś papier.

I tak Rosselin odkrył, że nie tylko w pijackich opowieściach można wejść do

nieznanego sobie domu i w jego piwnicy odkryć drogę prowadzącą do innego świata. No,

może nie zaraz drogę, raczej niewygodny korytarzyk. Długi, ciasny i wilgotny, oświetlany

jedynie świecą, którą wręczył im żołnierz strzegący tajemnego przejścia.

Rosselin liczył kroki. Narachował ich siedemset dwanaście, nim goniec oświetlił

drzwi po drugiej stronie sekretnego tunelu.

Była tam niemal identyczna piwnica. Zabawne, zupełnie jak w lustrze - pomyślał mag.

Za piwnicą takie same schody, potem drzwi wyjściowe - i wreszcie znaleźli się na ulicy.

Jednak dom, przed którym stanęli, wydawał się bardziej zadowolony ze swojego losu niż jego

bliźniak po drugiej stronie muru. Cóż, widać kamienice też bywają snobami...

Wewnętrzne Miasto było obiektem westchnień milionów obywateli Cesarstwa, nie

wyłączając Rosselina, ale trafić tu mogli tylko nieliczni. Przynajmniej z własnej

nieprzymuszonej woli oraz w jednym kawałku. Mag co prawda miał jeszcze wszystkie

członki, ale nie wiedział, co czeka go na końcu tej drogi, więc nie odczuwał szczególnej

radości.

Goniec kaszlnął i spojrzał na pogodnika.

- Jakby co, nie znasz tego przejścia, rozumiesz? - mruknął. I nie czekając na

potwierdzenie, ruszył dalej. To trochę uspokoiło Rosselina.

Wbrew jego oczekiwaniom Wewnętrzne Miasto wyglądało podobnie jak bogatsze

dzielnice Fertu. Jedyną zauważalną różnicą był brak żebraków na ulicach, czystość oraz

obecność gwardii cesarskiej pilnującej porządku.

No i mnóstwo biało odzianych mnichów ze świątyń Draceny.

Na ulicach Fertu wciąż dominowali kapłani Aarafiela w swych pomarańczowych

szatach. Lecz Imperium od ponad dwudziestu lat, od czasów rządów Mamondryka II, coraz

wyżej stawiało kult Draceny, boskiej małżonki Aarafiela, oraz jej czterech sióstr, które

przybędą do Faraelu, kiedy Imperium znajdzie się w naglącej potrzebie. Aż wreszcie Joanna

flmperte po dojściu do władzy uczyniła to wyznanie oficjalną religią swych ziem. Czyli

całego świata.

Szybko jednak rozmyślania o skomplikowanych sprawach wiary odeszły na bok, a to

za sprawą widoku, jaki roztoczył się przed Rosselinem, kiedy dotarli do celu.

Dotąd myślał o pałacu jako o jednej, wielkiej budowli sięgającej niebios, bo tyle

można było zobaczyć spoza murów. Tymczasem to, co brał dotąd za cały pałac, stanowiło

jedynie jego centralną część - podniebną wieżę okoloną szerokim kręgiem mniejszych.

Pomiędzy nimi dostrzegł sieć zabudowanych korytarzy i odkrytych galerii. Teraz pojął,

czemu starsi magowie, którym dane było obejrzeć to cudo, nazywali pałacowy kompleks

Ptasim Miastem.

- Gotów? - Goniec obrzucił Rosselina surowym spojrzeniem. - I przypominam, że w

pałacu bez zgody cesarzowej Joanny nie wolno używać czarów pod groźbą wyrwania języka i

rozwłóczenia członków!

- Wyrwania i rozwłóczenia, tak, tak... - Pogodnik kiwnął kilka razy głową. Chciał

zobaczyć z bliska wszystkie cuda, o których tyle słyszał.

Wkroczyli w labirynt pałacowych korytarzy.

II

Zejfa d’Argilach, czwarta dama dworu cesarzowej Joanny f’Imperte, pomimo swych

zaledwie osiemnastu lat potrafiła zakasować niejednego pałacowego wygę starszego od niej

dwa albo i trzy razy.

Używała do tego celu wszelkiej dostępnej kobiecie broni: od niezwykłej urody, która

właśnie rozkwitła, przez biegłość w konwenansach i dworskich intrygach, aż po starannie

ukrywaną, błyskotliwą inteligencję wspartą cynizmem godnym najbardziej znienawidzonego

filozofa wszech czasów, Sarturusa.

I teraz właśnie wykazała się tą ostatnią cechą.

- Nie chrzań, magu - prychnęła, z ukosa spoglądając na Rosselina. Odrzuciła do tyłu

długie, czarne włosy ruchem, który przyprawił maga o niespokojny dreszcz zachwytu. -

Pytałam, żeby sprawdzić, co powiesz. Nie dam się nabrać na twoje kłamstwa.

Pogodnik chciał poczuć się obrażony, ale poza nią nie miał publiczności do

podziwiania świętego oburzenia. A Zejfa widziała pewnie wiele lepszych przedstawień i nie

dałaby się nabrać. Ledwie zostali sami, od razu przystąpiła do dzieła. To znaczy do

wprawiania Rosselina w zakłopotanie.

- Przecież wiem, że Astrogoniusz z twoich pogodowych umiejętności był bardzo

niezadowolony. - Zachichotała, odsłaniając drobne, białe zęby. Pogłaskała Tinkusa, małego

białego pudla ogrzewającego jej podołek. Zerknęła na maga, który zajmował krzesło obok

wielkiej szafy z ubraniami. - Skarżył się na to w sposób niegodny mężczyzny, kiedy oddawał

ukończony obraz cesarzowej...

Trzeba będzie jednak omijać malarza - zakarbował sobie w pamięci Rosselin.

- A w opowieści prostych marynarzy nie uwierzę - zakończyła Zejfa, burząc wiarę

maga, „że jakikolwiek szczegół z jego życia jest nadal choćby malutką tajemnicą.

Zapadła cisza. Nie mając nic mądrego do powiedzenia, Rosselin mógł tylko patrzeć,

jak szeleszcząc delikatną, srebrzystą suknią, dworka głaszcze psa z taką gracją, że pogodnik

chętnie by się z nim zamienił. Byle nie musiał żreć kości. Jednak po chwili zrezygnował z

pokusy tej magicznej przemiany, i to nie dlatego, że nie potrafił jej dokonać ani że w pałacu

czary były zabronione. Po prostu te szczupłe, delikatne paluszki wcale nie były takie słabe, na

jakie wyglądały, jeżeli ich zręczność dorównywała biegłości języka.

Nie wiedząc, co ma powiedzieć, rozglądał się po komnacie.

Był to niewielki pokój, raczej przedsionek do apartamentów Zejfy. Stół, kilka krzeseł,

przy ścianach szafy z ubraniami oraz różnymi sprzętami. Biegło z niego pięcioro drzwi do

innych komnat. Dworka nie wydawała się jednak skłonna do podejmowania tam maga.

- To właściwie po co mnie wezwałaś, pani? - spytał wreszcie. - Bo chyba nie po to,

aby drwić z prostego pogodnika?

Dama d’Argilach popatrzyła na niego w milczeniu. Wzięła do ręki jabłko z koszyka

na stole, później palcem drugiej dłoni powiodła po skórce owocu. Naciskała coraz mocniej, aż

wreszcie pojawiła się kropla soku. Gdy spadła psu na nos, ten zaskomlał i odruchowo oblizał

się różowym językiem. Jednak zaraz prychnął i otrząsnął się gniewnie - widać, nie przepadał

za sokiem jabłkowym.

- Część dworu razem z cesarzową wyjeżdża wkrótce w Alherydy na krótki

wypoczynek. Ja też się tam wybieram... - zaczęła Zejfa.

Naraz oczy jej zabłysły.

- Będzie tam też Wiklaf pur Nonpartit, łowczy barona Acapella - wyznała,

wzdychając. - Zależy mi na nim... to znaczy na tym, aby żaden śnieg, deszcz czy wichura nie

zburzyły mojej fryzury, a policzki wypięknione lekkim mrozem nie doznały odmrożeń. Jesteś

w stanie to zapewnić?

Mogę to udaremnić! - już chciał zakrzyknąć Rosselin niby aktor w kiepskiej sztuce,

ale zawahał się. Kiedy próbował użyć tego typu zaklęć na kocie pewnej karczmarki, chcąc

futrzakowi zrobić marzec w maju, to mu w końcu podpalił sierść. A gdy trenował ochronną

bańkę na Firencjuszu z Dachany, współlokatorze w internacie Akademii, chłopak niemal się

udusił, zanim skrzyknięte do pomocy całe piętro szkolarzy zdołało rozbić błonę pęcherza

magicznego...

- Nie jestem pewien - mruknął bez przekonania - ale pewnie tak...

Zejfie opadły ręce.

- To czego cię nauczyli w tej Akademii? - jęknęła. - Poza bezpośredniością graniczącą

z impertynencją?

No właśnie, czego? - pomyślał Rosselin. Gry w rupikolo, to na pewno. Karcianej

szulerki z odrobiną magii - stąd wiedział, że nie zginie z głodu, co najwyżej ktoś mu wsadzi

nóż pod żebro. Szacunku do starszych, ale tylko wtedy, gdy znają lepsze czary. I wreszcie

kilku zaklęć, które wciąż mu się mieszały.

Aha, i rzeczy najważniejszej: właściwej postawy wobec pozbawionego magii

pospólstwa, nawet jeżeli nosiło dworskie szaty. Rosselin nadął się i rzekł:

- Jak ci się nie podoba, możesz nająć kogoś innego.

- Pewnie bym najęła! - warknęła Zejfa, czerwieniejąc. W srebrzystej sukni,

zaróżowiona od gniewu wyglądała wprost zniewalająco. - Tylko że wolnych pogodników nie

ma! A na wykupienie kontraktu kogoś lepszego mnie nie stać! - syknęła wściekle i drobną

piąstką uderzyła w stół.

Rosselin uśmiechnął się zwycięsko. Dworka jednak nie była jeszcze tak zepsuta, aby

nie odsłaniać żadnych słabych punktów. Miał ją w szachu.

- Więc jednak musisz mnie nająć... - zaczął. Krzesło zatrzeszczało, gdy poprawił się

na nim i rozsiadł triumfalnie.

Przerwało im ciche pukanie do drzwi. Zejfa już miała otworzyć, jednak niecierpliwy

gość uczynił to sam. Do środka dyskretnie wślizgnął się jakiś starszy, wyfircykowany

mężczyzna z dużą ilością białego pudru na twarzy. Modny, jasnozielony kaftan opinał brzuch

wielki niby spory antałek wina. Niemile świdrujące spojrzenie przyszpiliło maga do krzesła.

Arystokrata, psia jego mać - z niechęcią pomyślał Rosselin.

Na widok Zejfy w towarzystwie nieznanego mu, młodszego o parę dekad mężczyzny

intruz nadął się jeszcze bardziej. Spojrzał pytająco na pogodnika, potem na dworkę.

Jej jednak cała sytuacja wydawała się zabawna, zwłaszcza niepewna mina arystokraty.

Milczała więc, podczas kiedy oni patrzyli na siebie jak dwa koguty.

W końcu świeżo przybyły postanowił przerwać tę niezręczną sytuację.

- Brunhild ver Didlog, pan na włościach Hizgranu - skłonił się lekko, rozsypując

wokół puder.

- Rosselin, mag pogodowy trzeciej kategorii, rocznik 415, uczeń Wircella Białouchego

- w podobnym tonie odpowiedział mu mag. Przemknęła mu przy tym zabawna myśl, że tak

jak on nie wie nic o Hizgranie, tak arystokrata pewnie nigdy w życiu nie dowie się, iż

przydomek Wircella pochodził od czapy z króliczych uszu. Mistrz Rosselina był bowiem

stary i wiecznie narzekał na przeciągi w korytarzach Akademii.

Zejfa przygryzła wargę w zamyśleniu. Wstała, oddała pudla w ręce maga.

- Czekaj tu! - rozkazała zarazem psu i pogodnikowi, po czym pociągnęła gościa do

jednej z komnat po prawej stronie przedpokoju. Gdy otwarła drzwi, mag ujrzał szerokie łoże z

baldachimem.

Nim Zejfa z arystokratą znów się pojawili, Rosselin miał czas przepowiedzieć sobie

wszystkie zaklęcia i inne czary niezbędne w nowej robocie. Głaszcząc Tinkusa, który ułożył

mu się na kolanach, zastanawiał się, czy nie wypróbować ich na pudlu. Ten jednak z dużym

zaufaniem spoglądał na maga. Być może równie cynicznie co jego pani chciał wzbudzić w

nim litość. Dobrze na tym wyszedł - Rosselin nic mu nie zrobił.

Brunhild statecznie skinął głową magowi na pożegnanie i wyszedł.

- Na czym to przerwaliśmy? - Zejfa poprawiła przed lustrem włosy. - Aha, Wiklaf!

Mam w jego obecności wyglądać tak, żeby umierał z pożądania, rozumiesz?

- A co z Bru... Brunhildem? - niepewnie spytał mag. Widmo kłopotów znów stanęło

mu przed oczyma. Trafić z oceanu pod rynnę - to mu nie pasowało.

- Brunhild to już tylko historia... - westchnęła ciężko Zejfa. - Właśnie po to jesteś mi

potrzebny. Didlog może sobie straszyć, gdzie chce, ja i tak za niego nie wyjdę. Hizgran to

dziura, a stary dziadyga nie potrafi nawet wydębić krzesła w Radzie Baronów...

Rosselin uniósł brew zaskoczony, że Zejfa tak prosto i szczerze wyjaśnia mu swoje

plany matrymonialne. Zaraz jednak dziwna i niepokojąca prawdomówność dziewczyny

znalazła swoje wyjaśnienie, bowiem dworka z błyskiem w oku dodała:

- I po to muszę być piękna, żeby wziąć lepszą partię niż Didlog. Jak komuś coś

powiesz... Mag, nie mag, znajdę sposób, żeby żywcem oskórować, a język stolcową kiszką

wyciągnąć. Jasne?

Mag przełknął ślinę i z trudem rzekł:

- Aż za bardzo. Tak jasne, że aż boli.

- No - powiedziała z zadowoleniem Zejfa. - A tak między nami, dlaczego wziąłeś

pracę u Astrogoniusza? Nie wiedziałeś, że pchasz się w kłopoty? Przecież to największy

choleryk w Cesarstwie!

Rosselin westchnął. Postawił na ziemi psa, a ten od razu pobiegł do swej pani.

- Mam słabość do sztuki... Do sztuki mięsa na obiad. A on to zapewniał każdego dnia.

- Tu mag oblizał się mimo woli. - I to wołowinkę czy dziczyznę pierwszej świeżości, z

należytą ilością przypraw... Ech...

Dworka życzliwie poklepała go po ramieniu.

- Służ mi wiernie, a przekonasz się, że w dziedzinie kulinariów Astrogoniusz to

prostak.

I czyż ktoś taki jak nędzny pogodnik trzeciej kategorii potrafiłby odmówić Zejfie

urody, cynizmu oraz umiejętności pozyskiwania pracowników?

III

Zejfa najpierw wyjaśniła mu, że może się do niej zwracać normalnie, bo przy trzecim

pochlebstwie na temat własnej - oczywistej przecież! - urody przysypia albo traci wątek. A

rozliczać Rosselina i tak będzie z umiejętności, nie zaś z pustych komplementów.

Później przystąpili do spraw tak przyziemnych jak kąt do spania. Dworka miała do

swej dyspozycji trzy komnaty: sypialną oraz dwie pełniące rolę salonów, mniejszego i

większego. Lenka, jej osobista służąca, sypiała w czwartej izbie, w której znajdowała się

znaczna część ubrań Zejfy oraz niezbędnych klamotów.

Rosselin dostał wybór: zamieszkać w jednej ze wspólnych komnat pałacowych razem

z kilkoma innymi mężczyznami, wynająć sobie mieszkanie gdzieś blisko pałacu, w

Wewnętrznym Mieście, albo doprowadzić do ładu jedyną nieużywaną, zagraconą,

najmniejszą izbę.

Dwór to dwór, a mieszkanie u boku Zejfy wydało się skromnemu magowi lepszym

pomysłem niż dzielenie jednej komnaty z kilkoma osobnikami niewiadomego pokroju.

- Aha, będziesz mieszkać z Tinkusem - zakomunikowała mu nowa chlebodawczyni. -

On musi poczuć rękę mężczyzny, Lenka jest dla niego zbyt łagodna.

Rosselin spojrzał na pudla. Ten właśnie usiłował ściągnąć ze stołu kawałek

kandyzowanej pomarańczy.

- A poza tym biedaczek bardzo potrzebuje ruchu - dodała Zejfa, uśmiechając się

słodko.

Nie wyjaśniła, że oznacza to ściganie małego białego demona po korytarzach, łapanie

go w cudzych izbach i dostawanie w twarz od dam, unikanie ciosów szpady od arystokratów

oraz wieczne kłótnie ze służbą pałacową. O tym Rosselin musiał przekonać się sam.

Cały następny tydzień rozeznawał się w terenie, czyli subtelnościach pałacowego

życia.

Prosty był z niego mag, co tu dużo gadać. Chociaż mógł sobie do życiorysu wpisać

nawet podróż do Garandyny, fakty były takie, że wiele lat siedział w Akademii, rzadko

wychylając nos poza jej mury. Od roku tułał się po mieście, szukając zarobku, a kiedy znalazł

pierwszą prawdziwą robotę, u Astrogoniusza właśnie, skończyło się to fatalnie. Zaraz potem

popadł w jeszcze większe kłopoty, kosztując słonych wód oceanu. Na razie więc zbierał

życiowe doświadczenia w postaci kopniaków. Cóż, ponoć zaczynają od tego nawet najlepsi, a

najbardziej pechowi na tym także kończą.

Chwilę zabrało mu zorientowanie się w plątaninie wież oraz ich korytarzy, a także

zawiłościach stosunków pomiędzy ludźmi - o ile, rzecz jasna, pałacowa służba, ci wszyscy

arystokraci oraz cała reszta menażerii miała z gatunkiem ludzkim cokolwiek wspólnego.

Rosselin powziął w tym względzie pewne podejrzenia. Weźmy taką Rory o’Fiduarrę,

drugą damę dworu cesarzowej. Była to starsza kobieta o ego wybujałym, urodzie przekwitłej,

a chuci nieśmiertelnej. Stanowiła zagrożenie dla wszystkich mężczyzn. Mag na własne oczy

widział, jak w zakamarkach ciemnych korytarzy napastowała małoletnich paziów, którzy

rumienili się później jak dobrze podlana sosem i upieczona kaczka.

Albo taki Garzful. Piastował stanowisko osobistego karła cesarzowej - zapewne tylko

dlatego, że nikt inny nie chciał go objąć. Wzrostu ośmioletniego dziecka, nieproporcjonalnie

zbudowany, ze szczękami wysuniętymi do przodu, jakby miał wilczą paszczę. Wyglądał

niczym bestia, okrutna i żądna krwi - i taki też był. Potrafił dźgnąć znienacka swoją

dostosowaną do karlego wzrostu szpadą albo ośmieszyć ciętym językiem. Nawet cesarzowej

mówił takie rzeczy, za które ktoś inny zawisłby na szubienicy. Na szczęście ani o’Fiduarry,

ani Garzfula mag nie spotykał zbyt często. Zresztą, zanim zdążył się komuś narazić, zaczęto

przygotowania do corocznego wyjazdu dworu na tak zwany wypoczynek.

I tak oto na początku pierwszego tygodnia lata Rosselin przystanął zdyszany,

stawiając obok karocy Zejfy ostatni kufer z ubraniami. Cały podwórzec wielki jak trzy sale

audiencyjne zapchany był pojazdami: karocami, powozami, a nawet dwiema salonkami

konnymi przeznaczonymi dla kwiatu cesarskiego dworu, czyli najlepszych gości Joanny

f’Imperte.

Razem było to pewnie ze czterysta osób, jak oszacował Rosselin, plus oddział

osobistej ochrony cesarzowej. Istna konno-powozowo-ludzka makabra, bowiem całe to

bractwo przeszkadzało sobie wzajemnie, tak jakby nie można było wyznaczyć różnych

godzin odjazdu. Obowiązywała jednak zasada kto pierwszy, ten lepszy. Jedynie służba do

obsługi artystokratów miała wyruszyć później, bo ludzie w liberiach i tak nie liczyli się w

pałacowych intrygach. Zdaniem maga, powinni jechać przodem i przygotować wszystko,

ale... tydzień na dworze wystarczył Rosselinowi do zrozumienia, że nic tu nie przebiega w

sposób normalny i przewidywalny. I najlepiej się przyzwyczaić.

Pogłaskał Tinkusa uwięzionego przy karocy i zaczął go odwiązywać, mamrocząc

klątwy pod adresem jego pani, że gdzieś sobie polazła, zostawiając inne stworzenia na łaskę

losu.

Nagle ktoś głośno zaklął, a pudel szczeknął krótko ze strachu. Rosselin obejrzał się i

zobaczył sławnego malarza Astrogoniusza, którego dotąd szczęśliwie unikał w pałacowych

korytarzach.

Artysta zdecydowanym krokiem zmierzał w stronę pogodnika. W jego oczach płonął

ogień gniewu. Prawą rękę trzymał na rękojeści szpady, szarpiąc się z opornym żelastwem,

niechcącym za nic wyleźć z pochwy.

- Nędzniku! - warknął, kierując się wprost na niego. - Przecież wygnałem cię z miasta!

Rosselin rozejrzał się wokół. Smycz z Tinkusem na końcu zadrżała w jego nagle

spotniałej dłoni. Zastanawiał się, czy nie porzucić pudla, jego pani i całego dworu na rzecz

spokojnego wypoczynku w jakiejś portowej knajpie. Ale czy w takim tłoku zdołałby umknąć

przed szaleńcem?

Nagle pomiędzy nich wkroczyła Zejfa. Uśmiechając się olśniewająco do malarza,

stwierdziła słodko:

- Ale wrócił, mój miły Astrogoniuszu. I teraz to jest mój nędznik. Nieprawdaż? -

Pociągnęła Rosselina za ucho.

W obecnej sytuacji mag dałby sobie oberwać oboje uszu, a nawet jedną rękę, bo

lepsze to, niż poczuć ostrze szpady w trzewiach. Zejfa jednak chciała tylko pokazać, kto tu

jest panią sytuacji. Zaraz potem straciła zainteresowanie obydwoma mężczyznami. Wśród

dworek wybuchła dyskusja, jaki kolor sukni lepiej podkreśla niezbędną bladość lica - i Zejfa

nie mogła opuścić konferencji na tak ważny temat.

Astrogoniusz odetchnął głęboko i boleśnie. Ponuro spoglądał na swego dawnego

pracownika.

- Ma charakter, co? - mruknął wreszcie. Pokręcił głową w sobie tylko znanym wyrazie

i ruszył dalej.

O samej podróży Rosselin pragnął jak najszybciej zapomnieć. Był to istny koszmar,

który rozpoczął się w chwili, gdy do karocy wraz z Zejfą i magiem załadował się Brunhild ver

Didlog we własnej zajmującej dwa miejsca osobie.

Dramat nasilił się, gdy wyjechali z podwórca, kierując się w stronę Tunelu

Herteńskiego, który wybiegał poza miasto na południe, prosto na tę wielką równinę, gdzie

droga rozdzielała się na trakt wiodący do Hertu oraz drugi - ku wewnętrznym dolinom

Alherydów.

Mag pojął, dlaczego wszyscy tak rozpaczliwie starali się wyjechać pierwsi. Gdy

kilkadziesiąt powozów stłoczyło się w tunelu, powstał straszliwy korek. Jego rozplątywanie

trwało dwie godziny, a pewien kamerdyner musiał przez to powrócić do pałacu, bo z jego

karocy niewiele zostało. Potem popełnił samobójstwo, o czym Rosselin miał się dowiedzieć

po powrocie. Obecność służby była bowiem obowiązkowa, a Joanna flmperte nie

przyjmowała żadnych usprawiedliwień.

Jakoś jednak wyplątali się z tunelu i wyjechali poza miasto. Na horyzoncie

zamajaczyły Alherydy. Tam też nigdy nie był. A teraz, ku swemu zdumieniu, podążał ku nim

razem z całym dworem. Nie mylił się Sarturus, pisząc do swego dawnego mistrza wygnanego

na skraj Cesarstwa: Jak się mieszka w Fercie, to jakby się mieszkało w całym Imperium. A jak

się stąd wyjeżdża, to Fert jedzie wraz z tobą. Dodał potem jeszcze: Więc porzuć tęsknotę i

przywołaj pamięć. Ale to już inna historia...

Naraz ktoś mocno trącił pogodnika w ramię. Oczywiście Brunhild Paskudny, jak go

nazwał w myślach Rosselin.

- Magu, a umiałbyś zrobić ciemność? - spytał Didlog, znacząco kładąc palce na grubej

sakiewce, która, nie wiedzieć czemu, nagle znalazła się na jego wielkim brzuchu. - Taką,

żebyśmy tylko my z Zejfą się widzieli, a ty nas nie?

Pogodnik popatrzył na niego i odparł wyniośle:

- Prościej będzie, jak zaraz wysiądę i pobiegnę sobie obok karocy, panie.

Po takiej uprzejmej wymianie zdań atmosfera w powozie nieco się zwarzyła. Mag

mógł więc spokojnie i z dużym zainteresowaniem oglądać pejzaże.

I wtedy w duszy Tinkusa nastąpił jakiś przełom, być może spowodowany pamięcią, z

kim teraz dzieli łoże w pałacu. Dotąd drzemał spokojnie na kolanach Zejfy. Naraz przesunął

się na nogę Didloga, po czym skoczył na drugą stronę karocy, prosto w objęcia zaskoczonego

Rosselina.

W tej samej chwili rozległ się pełen oburzenia protest Brunhilda:

- On się moczy, psiakrew!

Mag ujął głowę pudla, popatrzył mu w oczy tchnące szczerym cynizmem, po czym

poczochrał delikatnie puch na czubku psiej głowy.

Czuj się przyjęty do rodziny - pomyślał.

Rozdział 3

Fert leżał na nadmorskiej wyżynie kilkadziesiąt mil dalej zamkniętej łukiem niskich,

starych gór zwanych Alherydami.

W jednej z kotlin u ich podnóża znajdował się Trój, obóz myśliwski, w którym

cesarzowa wraz ze swą świtą spędzała parę tygodni letniego wypoczynku.

Specjalnie na tę okoliczność wzniesiono szereg wystawnych domów, aby arystokracja

nie musiała deptać sobie po piętach. Tworzyły one małe miasteczko wokół niewielkiego

pałacu, gdzie kwaterowała władczyni oraz skupiało się życie towarzyskie.

Zmianie klimatu towarzyszyły pewne ruchy tektoniczne, natury jednak nie

górotwórczej, jakby można podejrzewać, lecz pałacowej. Kto chciałby poznać, który szczyt

zaczął stawać się niziną, a która nizina wierzchołkiem, powinien zacząć swe badania od

wzięcia w rękę dwu list: osób zaproszonych i niezaproszonych. Na przykład jeszcze kilka dni

przed wyjazdem jednym z gorących tematów na dworze był spór między ochmistrzem

l’Eskalturem a marszałkiem dworu Urgajem de Fonfarą o jakieś im tylko znane drobiazgi

kompetencyjne. Choć reszta nie miała pojęcia, o co właściwie chodzi, z miejsca zaczęła

kibicować to jednemu, to drugiemu, co było nawet lepsze od wyścigów konnych, bo te trwają

chwilę, a podobne kłótnie można podziwiać znacznie dłużej. Aż wreszcie w Trój nastąpił

koniec gonitwy - ochmistrz został pominięty, a marszałek wkrótce miał dotelepać się na

miejsce, o ile karoca nie rozpadnie się po drodze, dźwigając trzystufuntowe cielsko de

Fonfary.

Powóz, którym podróżowali Zejfa, ver Didlog, Rosselin oraz Tinkus

Moczybrunhildus, nie był tak obciążony, zatem posuwał się znacznie szybciej. Jako jeden z

pierwszych przejechał główną ulicą letniego cesarskiego miasteczka i wylądował niedaleko

pałacu przed domostwem, które w zamyśle miało symbolizować spartańskie warunki

wiejskiego wypoczynku. Mag jednak miał całkiem niezłe pojęcie, jak wygląda wieś, dlatego

bardziej jednak przypominało mu ono jedną z wież kompleksu pałacowego w Fercie. Było

wielkie i przepyszne niczym małe zamczysko.

Z ulgą wyskoczył z karocy i rozprostował nogi. Za nim wysunął się Didlog, próbując

pomóc dworce przy wysiadaniu. Omal jej nie przewrócił, ale kurtuazji stało się zadość.

Mag potoczył wokół ciekawym spojrzeniem. Górskie szczyty ze wszystkich stron

skrzyły się i błyszczały w słońcu. Powietrze było rześkie, pogoda w Trój równa i przyjemna.

A najbardziej podobało się Rosselinowi to, iż od słonej, paskudnej wody dzieliło go dobrych

kilkadziesiąt mil. Czuł, że nie czeka go tu praca ponad siły.

Na razie trzeba było jakoś zainstalować się w tej chałupie, przy której stanęli. Tinkus

znów został skazany na przywiązanie do pojazdu, a mag razem z woźnicą zaczęli

odsznurowywać kufry.

Tymczasem Zejfa razem ze swoim podstarzałym adoratorem zniknęli we wnętrzu.

Najwyraźniej pan na włościach Hizgranu będzie mieszkać razem z nimi. Mag westchnął. Cóż,

jak są przyjemności, muszą być i przykrości - powiadała jego babcia, jedyna mądra kobieta w

ich wsi. To właśnie ona radziła, żeby Rosselina sprzedać handlarzowi końmi, zamiast posyłać

do świątyni Draceny. I na co wyszło? Gdyby rodzice przyszłego pogodnika posłuchali

mądrości staruszki, mieliby podwójny zarobek: parę imperiałów na rękę oraz jedną gębę

mniej do wyżywienia. A tak chłopca musieli za darmo oddać do Akademii Magicznej, zaś

odbudowa spalonej przez niego świątyni dokumentnie ich zrujnowała.

Zamyślony mag w pierwszej chwili nie spostrzegł wysokiego mężczyzny w średnim

wieku, który podszedł do karocy. Ubrany był w zielony myśliwski strój bez ozdób. Z głębin

wspomnień wytrącił Rosselina dopiero straszny łomot, który okazał się zbiegającą po

schodach Zejfą dArgilach we własnej burzliwie pędzącej osobie. Za nią podążał hrabia

Paskudny, czyli Brunhild ver Didlog, w nieco rozchełstanym ubraniu, ze śladami różowego

pudru swej oficjalnej narzeczonej na policzkach. Wyglądał jak błazen albo jakiś dworski

zboczeniec.

Dworka pisnęła i rzuciła się przybyszowi w ramiona.

- Wiklaf! - krzyknęła z nieukrywaną radością. - Jak to dobrze znów cię widzieć!

I wtedy mag wreszcie pojął, kto ich odwiedził. Był to Wiklaf pur Nonpartit, łowczy

barona Acapella. Ten sam, którego Zejfa d’Argilach w czasie rozmowy kwalifikacyjnej z

magiem wymieniła jako potencjalnego kandydata na męża.

A tuż obok stał jej dotychczasowy adorator, purpurowiejąc na twarzy. Wydawało się,

że zaraz dopadnie tych dwoje. Po czym pur Nonpartita zagryzie na śmierć, a Zejfę zmusi do

zjedzenia na surowo serca łowczego.

Całe szczęście - pomyślał rozbawiony Rosselin - że rozbierając się, zostawił gdzieś

szpadę. Inaczej, kto wie, do czego by doszło?

No ale mag wynajęty został przez dworkę w określonym celu. Ba, nawet jakby nie

został, to Rosselin z czystej uprzejmości zrobiłby temu bydlakowi, czyli Brunhildowi

Zazdrosnemu, na złość.

Zamknął oczy i wymówił zaklęcie na świetlistą przejrzystość powietrza. W takich

warunkach obaj konkurenci do ręki Zejfy ujrzą ją niby opromienioną zjawę, piękną jak sama

Dracena. Mówiąc po ludzku, powinni dostać kolki na jej punkcie, hysia, fiksum-dyrdum,

amoku, szaleńczego ataku pożąda...

Rozległ się straszny huk. Przerażony Rosselin otworzył oczy...

Aura wokół Zejfy była tak słaba, że ledwie widoczna. Za to z jednego z pobliskich

szczytów właśnie schodziła lawina, potężna, choć niegroźna dla miasteczka. Sunęła niby

głodna zjawa, jej szpony zagarniały coraz większą połać góry...

Wiklaf z westchnieniem żalu odsunął od siebie dworkę.

- Jakieś to lato nietypowe - mruknął, spoglądając na lawinę, która dobiegła do

podstawy szczytu i tam zaległa w postaci szarej piany. - Ciągle jakieś anomalie. No ale

przyszedłem powitać was w imieniu cesarzowej i swoim. Zapraszam na wieczorną ucztę.

Miejsce to samo co zawsze, gdy tylko zmierzch zapadnie.

I poszedł witać pozostałych gości.

Tymczasem kufry nadal stały na ziemi, bo milczący woźnica ani myślał sam taszczyć

je do środka rezydencji.

- Chodź, moja droga, musimy dokończyć rozmowę tak brutalnie przerwaną przez pana

myśliwego - chrypnął ponuro Brunhild ver Didlog, długim nienawistnym spojrzeniem

odprowadzając Wiklafa. Gdyby mógł, zapewne spuściłby mu na głowę nie tylko lawinę, ale

wręcz cały łańcuch górski. I jeszcze ze trzy stada harpii górskich, dla pewności. A potem

nasłał poborcę podatkowego, żeby łowczy nawet po śmierci nie zaznał spokoju.

Zejfa, starając się nie okazywać niechęci, podążyła za nim.

Mag tymczasem wtaszczył kufry do środka i ruszył na strych. Taką bowiem zawarł z

Zejfą umowę, wiedząc, że będą mieli do dyspozycji sporą rezydencję. Dół dla dworki, jej

amanta, Lenki oraz służby pałacowej, która miała dotrzeć jeszcze tego samego dnia. Strych w

całości dla maga.

Nie żeby Rosselin potrzebował dla siebie tyle miejsca, skądże znowu. Po prostu

pragnął mieć spokój. No i gdyby jakaś młoda niewiasta miała ochotę obejrzeć jego kolekcję

blizn oraz ran odniesionych w strasznej morskiej bitwie z piratami, lepiej, żeby Brunhild im

nie przeszkadzał.

Wybrał sobie właśnie słoneczną izbę z widokiem na ów szczyt, który powitał ich

lawiną, zdążył sprawdzić, czy materac łoża jest odpowiednio wypchany pierzem, gdy naraz

na dole rozległy się trzaski, łomoty, podniesione głosy, a potem straszliwy, przerażający,

podnoszący włosy na głowie, ochrypły z bólu głos jelenia ranionego w samo jądro bolesności.

Biedny Brunhild - pomyślał Rosselin. Mógł gardzić arystokratą, ale w tej ciężkiej

chwili solidaryzował się z nim jak samiec z samcem.

Cóż, miłość wymaga wyrzeczeń, a Zejfa d’Argilach właśnie o nie poprosiła. I to, jak

było słychać, bardzo gwałtownie.

II

Uczta odbywała się na polu, niedaleko miasteczka. Obowiązywały stroje myśliwskie,

nieoficjalne. Był to wieczorek zapoznawczy dla tych wszystkich, którzy znali się świetnie, ale

dopiero tutaj, wyzwoleni z koronek, krynolin, gorsetów, śnieżnobiałych koszul oraz

pachnideł, mogli pokazać swą prawdziwą postać. Należało się spodziewać odsłoniętych

piersi, męskiego futra niedwuznacznie wyglądającego z efekciarsko rozpiętych koszul i

kaftanów (chociaż było lato, jednak wnętrze kotliny górskiej tchnęło zimnem, a nocą pewnie

przyjdzie przenikliwy mróz). I wreszcie kilku skandali obyczajowych, o których dwór będzie

mógł plotkować co najmniej do jesieni. Rosselin był pewien, że jeżeli żadna afera nie zechce

zaistnieć spontanicznie, to jakaś zostanie dobrze wymyślona i precyzyjnie zrealizowana.

Dworka przeklinała okrutnie, bo jej powóz podskakiwał spóźniony na nierównej

drodze. Na miejscu już być może towarzystwo siało jakąś intrygę, a Zejfie nie będzie dane jej

podlewać... Lecz po miłosnych ekscesach Didlog wymagał najpierw reanimacji, a potem

załatania przynajmniej najważniejszych ran - zadanych kolejno krzesłem, ciężkim lichtarzem,

a wreszcie długą szpilką z cedrowego drewna, którą dworka spinała swój skromny kok.

Gdy więc wreszcie wszyscy dotarli na miejsce, ogień zdarzeń już płonął żywo. Dwór

poznawał się w nowym świetle, krążąc wokół stołów rozstawionych w potężny,

ćwierćmilowy kwadrat. W narożnikach znajdowały się sławojki. Wzdłuż boków tego

prowizorycznego obozu ustawiono namioty. Tam dworzanie mogli pogłębiać znajomości -

rzecz jasna, nie z własnymi żonami czy mężami, bo od tego mieli codzienne życie w Fercie.

Szukali nowości i zarażali tym pragnieniem jedni drugich. Dlatego już tej pierwszej nocy

trudno było o wolny namiot.

Nadworny lekarz cesarzowej, Bernard o’Cencor, razem z kilkoma medykami czuwał,

aby nikomu nic się nie stało. A gdyby już - na przykład jakiś kochanek nieszczęśliwie potknął

się i pechowo nadział na szpadę małżonka, któremu przyprawiał rogi - to lekarz gotów był

udzielić pomocy: zaszyć, uciąć, związać albo wypuścić, w zależności od potrzeb. Jednak

dworzanie powszechnie go unikali, ukrywając mniej dolegliwe kontuzje. Za medykiem krok

w krok szła bowiem zła sława eksperymentatora. A nikomu nie paliło się do śmierci w imię

powiększenia dorobku medycyny stosowanej.

Zejfa natychmiast gdzieś zniknęła, zaś Brunhild, z miną ponurą jak smoła

wydobywana z piasków Brandyzjum, oraz Rosselin zasiedli w miejscu wskazanym przez

służbę, niedaleko cesarzowej, przy jednym z centralnych stołów.

Posilając się, mag miał rzadką okazję zobaczyć Joannę f‘Imperte w innej sytuacji niż

dotąd.

W czasie audiencji, w przepysznej sukni, w koronie na jasnych, krótko obciętych

włosach, w otoczeniu dziesiątek doradców, magów, duchownych obojga wyznań, inżynierów

i arystokratów, przypominała raczej wycięty kawałek obrazu Astrogoniusza, oby mu pędzel

wyłysiał, a nie istotę ludzką. Taką ją widział już na dworze - wydawała się twarda,

zdecydowana, trzymająca los Imperium w swoich rękach. I tak zapewne było, skoro rządziła

już ósmy rok. Ale nic to nie mówiło o niej jako o osobie, wiele za to o majestacie władzy.

Tutaj, posilając się zimnym mięsem w milczącym towarzystwie Brunhilda, mógł

spokojnie, z odległości dziesięciu kroków przyglądać się tej kobiecie w średnim wieku, o

spojrzeniu zdecydowanym, lecz jakby miękkim, rysach łagodnych - choć może zmiękczał je

tylko blask ogniska płonącego pośrodku kwadratu wyznaczanego przez centralne stoły. Pijąc

wino, rozmawiała z Elurią g’Och, żoną admirała dowodzącego imperialną flotą wojenną. Jego

pozycja była nieproporcjonalnie wysoka w stosunku do liczby okrętów patrolujących

przybrzeżne wody. Zapewne dzięki przyjaźni Elurii z cesarzową każda szalupa g’Ocha liczyła

się jak duży żaglowiec, a dwadzieścia masztów wystarczało za całą armadę.

W pewnej chwili Joanna zerknęła gdzieś w bok, skrzywiła usta w ironicznym

grymasie i pochyliwszy się, szepnęła swej towarzyszce coś do ucha. Ocenia jakiegoś

kandydata na kochanka - pomyślał zaskoczony Rosselin. Eluria ze śmiechem coś jej

odpowiedziała, pokręciła przecząco głową i plasnęła ręką w stół, jakby chciała zabić irytującą

muchę.

Nagle usłyszeli silne klaśnięcie w dłonie, po czym w krąg stołów wstąpił znany już

Rosselinowi Wiklaf pur Nonpartit.

- A teraz kolejna atrakcja - zapowiedział łowczy z uśmiechem poszerzonym przez

sporą ilość wina. - Robin Wziurg, pieśniarz.

Rozległy się życzliwe oklaski i do Wiklafa dołączył niski, proporcjonalnie zbudowany

młodzieniec o wąskiej, jakby natchnionej twarzy i długich czarnych włosach splecionych w

gruby warkocz opadający na plecy. W rękach trzymał pięciostrunową tapikę, której śpiewacy

używali do akompaniamentu, a już zwłaszcza wtedy, gdy sama ich pieśń ze wszystkich sił

próbowała zgubić rytm albo ze zgrzytem przemienić się w całkiem inną melodię.

Po pierwszej zwrotce Rosselin odkrył, że chyba jednak jest uczulony na dźwięk tapiki

w rękach dworskich pieśniarzy. Albo też nie jest to wcale tapika, choć na nią właśnie

wyglądała. Bo czyż z tego instrumentu, tak popularnego w winiarniach Fertu, można

wydobyć muzykę równie sugestywnie naśladującą boleśnie zdychającego kota? Albo jęki

kastrowanego osła?

Wstał, porywając ze stołu kromkę świeżego chleba, i chyłkiem wymknął się z tłumu

dostojnych gapiów, podczas kiedy Robin dalej łkał im o biednej Inifriel porwanej przez

piratów. Mag uznał, że nie musi tego słuchać, tym bardziej że morskich bandytów znał już

osobiście, a nie widywał ich jedynie na obrazkach jak tamten uduchowiony śpiewak.

Rosselin ruszył na poszukiwanie jakichś znajomych gąb. Jeszcze tylko zabrał rysie

futro, które jeden z rozochoconych dworzan porzucił na stole. Tam było ciepło i gwarno, ale

już przy namiotach doskwierał chłód. Tymczasem rysie futro rozgrzewało lepiej niż wódka

bez zakąski, a że pachniało piżmem - pogodnik czuł się w nim również bardziej męsko.

Zamienił parę uprzejmych słów z nadwornym koniuszym, wypił wino z dowódcą

pałacowych gwardzistów, który mimochodem zapytał go, czy na służbie u Zejfy planuje

pozostać dłużej, wreszcie Rosselin postanowił odetchnąć od zgiełku.

Nic z tego nie wyszło. Był już niedaleko ostatnich namiotów, kiedy za jego plecami

rozległ się cichy głos:

- No, jak tam?

Odwrócił się błyskawicznie i...

Pogodnik nie był jednak takim bohaterem, za jakiego siebie uważał. Na widok

Stawirlena, jednego z młodszych magów doradzających cesarzowej, kolana niemal ugięły się

pod nim. Mógł tylko niemo kiwnąć głową. Cała swada i bezczelność, niewyparzona gęba -

nagle gdzieś uleciały.

Stawirlen był magiem niezwykle rzadkiej specjalności: prawdziwkiem. Spoglądając

na świat i ludzi swymi niebieskimi oczyma, widział, kto kłamie, kto mówi prawdę - kto całą,

a kto coś ukrywa, choć też nie łga w prostacki sposób. Teraz jego uważny wzrok przenikał na

wskroś stojącego przed nim Rosselina.

- Nie mieliśmy sposobności porozmawiać na dworze - zaczął Stawirlen.

Byli w jednym wieku, ale dzieliła ich przepaść stanowisk. Pogodnik nie odważył się

dotąd na rozmowę z żadnym z dworskich czarodziejów. Oni też na razie ledwie go zauważali.

- Tu pewnie też nie będzie zbyt wielu okazji. - Stawirlen przeszedł na mowę magów,

quesz. - Posłuchaj mojej dobrej rady i nie daj się wciągnąć w ich rozgrywki. A po powrocie

do Fertu koniecznie odwiedź mistrza Sykandera. Będzie cię oczekiwał. - Doradca cesarzowej

uprzejmie ukłonił się Rosselinowi, po czym niespiesznie zniknął w jednym z namiotów.

Oszołomiony pogodnik nie wiedział, co ze sobą począć. Porwany przez Czarnego

Szypra... wynajęty przez Zejfę... znienawidzony przez Brunhilda... ostrzegany przez

Stawirlena... Wszystko to działo się za szybko. Nic z tego nie rozumiał. Ech, tak to jest, jak

człowiek wejdzie w sam środek świata... - zadumał się mądrze a niekonkretnie niczym filozof.

W końcu wrócił do stołu. Robin szczęśliwie gdzieś zniknął, prawdopodobnie porwany

przez którąś z wielbicielek. Jedzenie także zniknęło, ale służba doniosła nowe - z waz

parowała smakowita zupa, dymiło też pieczyste wyłożone na srebrne tace.

Brunhild spoczywał w tej samej pozycji, w jakiej Rosselin go zostawił. Smętnie

podparty nad pustym talerzem błądził po dworskim rykowisku spojrzeniem przegranego

jelenia.

Mag skinął mu na powitanie głową, nałożył sobie potężne skrzydło pterodontyla i

zaczął je operować. Nóż i widelec błyskały w jego rękach szybciej niż skalpel w rękach

niejednego doświadczonego chirurga. Nic dziwnego, medyk może być słabo zmotywowany

na przykład kiepską płacą - a spróbuj oszukać swój żołądek, to ci odpowie kwasem,

wzdęciem, złośliwym burczeniem w chwilach namiętności albo przekaże sprawę do

rozpatrzenia niżej, kiszce stolcowej, żeby tam zaległo zatwardzenie. Lekarzowi można więc

nie zapłacić - przecież nie zamorduje pacjenta, skoro już go wyleczył, chyba że jak Bernard

miałby ochotę na mały eksperyment. Ale żołądek należy karmić regularnie, obficie i

smacznie, bo inaczej może się srodze zemścić. A choćbyś go przeklął w rozpaczy, to dalej

musisz z nim dzielić nieszczęsny swój los.

Rosselin pożywiał się więc dobrze upieczonym ptaszyskiem, kiedy Brunhild naraz

głośno wciągnął powietrze i wstał z trudem, omal się nie przewracając. Mag pomyślał, że

starca wreszcie raziła błogosławiona apopleksja, podniósł na niego spojrzenie... i zobaczył

Joannę f’Imperte, władczynię Imperium Faraelickiego, nadchodzącą w towarzystwie czterech

dam dworu niby czterech sióstr Draceny. Szybko oderwał tyłek od stołka, prężąc się jak

struna, na której zagrano wysoki ton.

- A więc to ty jesteś tym nieszczęśnikiem, na którego Astrogoniusz zrzucił swój brak

talentu... - powiedziała żartobliwie Joanna.

Jej dobroci obawiano się w pałacu najbardziej. Była pierwszą osobą na faraelickim

tronie od ponad stu lat, która nie zabiła poprzednika. Fakt, iż był to jej mąż, chyba nie ma tu

większego znaczenia. Zamiast go usunąć ostatecznie, Joanna flmperte wysłała Laviera na

drugi kraniec kontynentu, gdzie pośród Gór Osterwaldzkich mógł na wygnaniu robić to, co

zawsze lubił najbardziej: pisać poezje i podglądać w naturze dzikie zwierzęta. Po czym znów

poświęcać im wierszyk, fraszkę albo co najmniej dwa przecinki. Zapowiedziała mu jedynie,

że jeżeli pojawi się w okolicach Fertu, jego mężowskie jelita żywcem potnie na cienkie

pasemka, a następnie wyłoży nimi drogę aż do Osterwaldu, po czym wzdłuż nich puści jazdę

konną.

Blady Rosselin zastanawiał się, czy teraz cesarzowa każe mu samego siebie rozetrzeć

na proch, czy raczej wyśle, żeby nakarmił swym ciałem jakąś harpię górską.

Joanna odwróciła się tymczasem do dworek i patrząc prosto na o’Fiduarrę, rzekła:

- Astrogoniusz się nie zna, skrzywdził naszego maga. Wcale nie jest paskudny.

Prawda, moja droga Rory?

Jej druga dama dworu lubieżnie oblizała wargi i przytaknęła. Rosselin zaś pomyślał,

że jednak woli harpię. Bo to przynajmniej szast-prast i po krzyku. A jak długo będzie go

męczył taki podstarzały babiszon?

- Służ swojej pani, magu - powiedziała tymczasem cesarzowa. - Malarzem to już ja

sama się zajmę. I błagam, bez skandali.

Zejfa usiadła pomiędzy pogodnikiem a Brunhildem, podczas kiedy Joanna razem z

pozostałymi dworkami, w tym tęsknie oglądającą się o’Fiduarrą, podążyła zamienić słowo z

innymi gośćmi.

Po tym wszystkim Rosselin poczuł się słaby. Nie nawykł do takich przeżyć.

- Na dziś mam dosyć świętowania. Mogę iść spać? - spytał Zejfę. - Wrócę do domu

sam, na piechotę.

Do miasteczka były ze dwie mile, w sam raz na szybki spacer. Nie musiał nawet

fatygować czekającego woźnicy. Dworka popatrzyła na niego ze współczuciem, nie bardzo

rozumiejąc, w czym problem, ale skinęła przyzwalająco głową.

Didlog wydawał się za to zachwycony faktem, iż Rosselin ich porzuca. Brunhild

gładził dłoń swojej oficjalnej narzeczonej w taki sposób, jakby chciał z niej zedrzeć skórę i

wyssać do ostatniej kropli krwi. Świadkowie nie byli potrzebni.

Droga biegła koło postoju dla pojazdów, którymi tu wszyscy przybyli. Wokół kręciło

się trochę służby, paru woźniców. Rosselin mijał ich obojętnie, nie zwrócił nawet uwagi na

żywiołową kłótnię, którą usłyszał przechodząc. Miał gdzieś cudze problemy, szybko więc

skręcił w bok. Tym bardziej że zaczął sypać śnieg. Jego płatki osiadały na czole i włosach

maga. Zrobiło się naprawdę zimno. W końcu była już głęboka noc.

Me ominie maga, co mu pisane - głosi stare powiedzenie i Rosselin tego właśnie

doświadczył. Podniesione głosy dogoniły go, a zaraz potem jakieś szlochające stworzenie

wpadło prosto na niego. Gonił je ubrany w czarną liberię, postawny mężczyzna, rzucając

najgorszymi przekleństwami.

Dziewczyna - gdyż była to młoda osóbka, chyba jeszcze młodsza od Zejfy, bo nawet

w płaczu jej twarz pozostała świeża - rozpaczliwym gestem wtuliła się w zdobyczne rysie

futro pogodnika.

Coś w duszy Rosselina wezbrało. Pomyślał, że to nie w porządku. Tam się bawią,

nawet on dostąpił łaski osobistej rozmowy z cesarzową, a tu byle sługa goni takie ładne

stworzenie. Tak podniecająco płaczące mu w pierś przesłoniętą futrem... I w dodatku ten

prostak burzy spokój maga. To znaczy, konkretnie jego spokój.

- Co jest? - mruknął z irytacją, odruchowo obejmując dziewczynę ramionami. Spojrzał

gniewnie na ścigającego ją mężczyznę, który teraz przystanął dwa kroki przed nimi. - Jakaś

awantura?

Pogodnik nie miał swojego płaszcza. Zapewne dlatego służący nie rozpoznał w nim

maga.

- Precz, nachlana świnio! - wrzasnął awanturnik i szarpnął dziewczynę za rękę. -

Stłukła mi wazę, to jej chcę kości porachować!

Rosselin świsnął przez zęby i wycedził zimno:

- A może by tak trochę bardziej uprzejmie, co?

Jednym gniewnym impulsem zamroził służącego. Prosty czar, który musiał opanować

każdy mag, nim opuścił mury Akademii. Nie mógł go zastosować na pokładzie „Aqury”,

gdyż tam niwelowały go słone wody oceanu. Tutaj użył go z całą siłą. A nawet z

przyjemnością.

Łobuz wyglądał teraz jak jedna z figur wodzów stojących na placu pałacowym przed

Wieżą Wojenną. Tylko że tam czczono bohaterskich generałów. Nikt nie odważyłby się

wybijać zębów takiemu Paprytonowi de Ohai czy Wiliklasowi m’Ba, wsławionemu

zwycięstwem w Wojnie Trzech Wielorybów, cokolwiek to miało oznaczać. A Rosselin z

trudem stłumił chęć trzaśnięcia tego zlodowaciałego bydlaka w kruchą szczękę i połamania

mu żeber na dodatek.

- Możesz spokojnie odejść. - Pogładził dziewczynę po kasztanowych włosach. Teraz

dopiero dostrzegł, że nosiła strój służącej. Przy jej ciele roztajał mróz panujący w duszy

Rosselina po rozmowie z cesarzową. - On nic ci nie zrobi. Przez godzinę będzie niegroźny.

- Ale jak odejdę, to co? - chlipnęła dziewczyna, nadal oplatając maga rękoma. - Rano

mnie zabije!

Twarz pogodnika rozjaśnił okrutny uśmiech. Delikatnie wyswobodził się z objęć

dziewczyny, podszedł do jej gnębiciela i położył mu dłoń na czole. Gdy ją po chwili odjął,

było to jedyne miejsce nie zaprószone coraz silniej padającym śniegiem. Ale i tak było białe,

bo Rosselin oderwał dłoń z kawałkiem skóry i włosów, odsłaniając kość czaszki.

- Nic nie będzie pamiętał - stwierdził, z obrzydzeniem strząsając z dłoni skalp

awanturnika. - Pozbawiłem go właśnie pamięci. I włosów...

Popatrzył na to drżące, rudowłose nieszczęście i dokończył:

- Albo możesz pójść ze mną. Jeśli chcesz...

A kiedy tylko westchnęła cicho, okrył dziewczynę połą swojego futra i razem ruszyli

w stronę miasteczka.

III

- Ależ z ciebie niedźwiedź - mruknęła sennie Annabell, przeczesując rzadkie włosy na

piersi Rosselina. Westchnęła z rezygnacją, wstała i błyskając gołymi, kształtnymi pośladkami,

zaczęła zbierać ubranie. - Muszę iść, czekają na mnie. - Zawahała się. - A jesteś pewien, że on

nie będzie niczego pamiętał?

Także w świetle poranka Annabell była piękna, szczególnie kiedy pierwsze promienie

słońca zagrały na jej kasztanowych, teraz rozpuszczonych włosach. No, może nie była

najładniejsza na świecie, ale za to naturalna, swobodna i bardzo kobieca. Niezmanierowana

świadomością, że stanowi choćby mniej ważną, ale jednak część dworu cesarzowej. Była

bardzo zmysłowa. A w jej szarych oczach błyskały figlarne iskierki, gdy się uśmiechała.

I nie robiła problemu, że jak idzie do łóżka z magiem, to ma być nieziemsko,

magicznie... i dalej w tym tandetnym poetyckim stylu. Oboje postarali się, żeby było fajnie. I

było. Pieszcząc jej niezbyt duże, ale zgrabne piersi, miał wrażenie, że bardzo pasują do jego

dłoni. Czuł, że właśnie znalazł coś, czego nie chciałby stracić. Nie minie maga, co mu pisane.

Miło, że los napisał dla niego wreszcie jakieś przyjemne przeznaczenie.

- Myślisz o tym buraku? - roześmiał się i też wstał. Podszedł do okna, rzucił okiem na

zewnątrz. - Nie, na pewno wszystko zapomniał. Wykasowałem mu cały wczorajszy dzień.

Nie była to cała prawda. Rosselin zastosował jedno z zaklęć, które działały tym silniej,

im mocniej opierała się ofiara. A chociaż pogodnik nie miał wprawy w rzucaniu tego czaru, to

jednak czuł, że umysł awanturnika zapiera się ze wszystkich sił. Niewykluczone, że ten

prostak zapomniał, kim jest cesarzowa - uśmiechnął się do siebie.

Annabell w pośpiechu zakrywała swoje ciało kolejnymi szatami, a Rosselin przyglądał

się temu z upodobaniem. Oczywiście wolałby popatrzeć, jak się rozbiera, ale i tak nic nie

straciła na urodzie. Teraz spowiła ją aura interesującej tajemniczości.

Później po cichutku zszedł po schodach na parter, sprawdzając, czy teren jest czysty.

Pogłaskał Tinkusa, który pisnął z radością, zamknął pudla w jednym z wolnych pokoi na dole,

dopiero potem przeprowadził dziewczynę do drzwi. W progu szepnął, że wieczorem ją

odnajdzie, pocałował i pozwolił odejść.

Służba urzędowała już w kuchni, więc Rosselin postanowił coś zjeść. Dobrał się

właśnie do drobiowych kiełbasek z ostrym sosem chrzanowym, kiedy w progu stanęła Zejfa,

ziewając. Leniwym ruchem ręki przywołała do siebie maga.

- Jak ona ma na imię? - spytała bezceremonialnie.

Rosselin westchnął i przewrócił oczyma. Całe szczęście, nie miał niczego w ustach, bo

pewnie zakrztusiłby się z wrażenia.

- Annabell - odparł, udając, że bardzo go interesuje kawałek chleba trzymany w

palcach. - Że też nic tu nie może się ukryć...

- Cóż, pałacowa szkoła przeżycia - roześmiała się Zejfa. - A z tym Wiklafem, nie myśl

sobie, że to było niekontrolowane. Trzeba umieć podbijać stawkę... - W jej spojrzeniu pojawił

się okrutny błysk. - Ucz się, mój drogi, bo pewnie już ktoś dołki pod tobą kopie, nawet jeżeli

o tym nie wiesz...

Rosselinowi natychmiast przypomniała się rada udzielona przez Stawirlena.

Burza, jaka rozpętała się po południu, była zaskoczeniem dla wszystkich. Klasyczna

zimowa śnieżyca w dwa kwadranse nasypała śniegu po kolana, po czym odeszła,

pozostawiając świat jak przeczyszczony gąbką. Słońce świeciło, powietrze znów było rześkie

- i tylko trudności w chodzeniu po śnieżnym bagnie sprawiały, że coś się nie zgadzało.

Zejfa obnosiła po domu zmartwioną minę, pokrzykując na Lenkę, która noc spędziła

poza domem. Ale kiedy służąca na ucho wyszeptała jej wyjaśnienie, z dworki wyjrzało dobre

serce. Zaśmiała się i dała swoją zgodę, choć Rosselin nie dosłyszał, na co konkretnie.

Pogoda jednak wyraźnie martwiła damę d’Argilach.

- Nie myślisz, że warto coś zrobić? - spytała Rosselina przy obiedzie. - Jakąś małą

sztuczkę, co?

Mag przełknął kawałek mięsa.

- Przecież nie jestem tu jedynym magiem... A nawet, jak wiesz, bo sama mi to

powiedziałaś, jestem kiepskim magiem... takim w sam raz do wyprowadzania psa.

Zejfa westchnęła.

- Och, daj spokój z tymi złośliwościami... Wolałabym, żeby dobra pogoda utrzymała

się jak najdłużej. Cesarzowa może odwołać wypoczynek w Trój albo przenieść się gdzie

indziej...

Ze względu na hałaśliwie pożywiającego się przy tym samym stole Brunhilda nie

dopowiedziała swej myśli. Rosselin pochwycił ją mimo to. Zła pogoda mogła przekreślić

plany dworki związane z Wiklafem.

- Przejdę się z Tinkusem na spacer - zaproponował. - Zobaczę, co da się zrobić.

Musiał to być zabawny widok: mag przyodziany w swój płaszcz w barwach cechu i

ciągnący smycz, a na smyczy... nic. Ale wbrew temu, co mógłby pomyśleć nieuważny

obserwator, tym niczym nie był zaczarowany, niewidzialny pies, tylko biały pudel

odróżniający się od śniegu tylko wtedy, gdy przystawał na chwilę i sikał na żółto.

Rosselin wcale się jednak nie przejmował, że ktoś weźmie go za wariata

otumanionego dodatkowo wczorajszym pijaństwem. Co więcej, zabawiał Tinkusa

opowieściami o Annabell, w większości zresztą zmyślonymi.

Pudel był tylko przykrywką, pretekstem. Rosselin postanowił przezornie odczekać i

nie robić nic. Lawina lawiną, zadymka śnieżna swoją drogą, anomalie - jak najbardziej, ale

być może limit szaleństw pogody już się wyczerpał? W Akademii Magicznej mistrzowie

trudnej sztuki pogodowej uczyli adeptów dwóch rzeczy: zaklęć różnego typu, ale obok tego

także cierpliwości. Pokazywali na wykresach, że jak zeszła jedna lawina, druga w tym samym

miejscu prędko nie ruszy. A jak zeszły dwie lawiny... albo dwa razy padał deszcz na pustyni,

to trzeci raz nie ma to prawa szybko nastąpić. Rzecz cała w tym, żeby nie wpadać w panikę.

Jeżeli sprawa dzieje się naturalnie, bez ingerencji jakiegoś innego maga, pogoda prędzej czy

później musi wrócić do normy. A jeżeli dzieje się z jego ingerencją, to też, tylko później.

Najlepiej więc obserwować i cierpliwie czekać.

Kiedy wrócił do rezydencji, już w progu Zejfa oplotła go swym badawczym

spojrzeniem. Westchnął więc, przybrał najbardziej wiarygodny wyraz twarzy, na jaki było go

stać i rzekł:

- Zrobiłem tyle, ile było w mojej mocy.

Czyli nic. Ale dworka wydawała się zadowolona i dała Rosselinowi spokój.

Wykorzystał to na zdrowy poobiedni sen.

Wieczorem, zamiast na kolejną imprezę, tym razem pod dachem tymczasowego

pałacu cesarzowej, mag wymknął się po Annabell.

W drodze do izby na pięterku opowiedziała mu, co stało się z jej prześladowcą. Nie

tylko zapomniał o kłótni. Twierdził wręcz, że skalp zerwał mu ryś wielki jak dwie krowy,

ogłuszający wściekłym sykiem. Opowiadając to pogodnikowi, dziewczyna zaśmiewała się do

łez.

- Ależ jestem niemądra - stwierdziła wreszcie, łapiąc oddech. - Ty wcale nie jesteś

niedźwiedziem. Gdzie masz pędzelki, mój rysiu? - Dmuchnęła w Rosselinowe ucho.

Pocałowała je, lekko ugryzła, po czym wsadziła tam język.

Obudził pogodnika straszliwy łomot. Annabell spała w jego łóżku, poświstując cicho

przez nos.

Łomot powtórzył się - i tym razem mag pojął, że dobiega spod drzwi rezydencji.

Narzucił szatę i ruszył na dół, mając zamiar włamywacza (czy kto tam zakłóca jego zdrowy

sen) potraktować lodowymi igłami.

Gdy zszedł na parter, przystanął zaskoczony tym, co zobaczył.

Roześmiana, zaróżowiona, w stanie miłego rauszu Zejfa chichotała jak szalona,

podczas kiedy służba wnosiła przez drzwi dokumentnie spitego, sztywnego Brunhilda ver

Didloga we własnej uchlanej jak świnia osobie.

Zejfa dostrzegła Rosselina stojącego na schodach i przyjaźnie pomachała mu ręką.

Zataczając się, podeszła do poręczy. Tinkus, który z radosnym szczekaniem wybiegł jej na

powitanie, cofnął się, powarkując wściekle. Wyjątkowo źle znosił pijaków.

- Ależ się schlał - mruknął mag zaskoczony stanem arystokraty. - Nie on jeden, jak

widzę...

Zejfa zachichotała.

- To jeszcze nic... Robin Wziurg zamarzł i zamienił się w Człowieka z Lodu... - Tu

próbowała coś pokazać ręką, ale wpadła na poręcz.

Na szczęście służba czuwała. Odniosła swoją panią do łóżka i złożyła obok

nieprzytomnego Brunhilda.

Mag tymczasem wrócił do pokoju. Annabell spała nadal, odrzuciwszy pościel.

Popatrzył na nią, uśmiechnął się czule, przesunął dłonią po krzywiźnie jej pleców, po czym

podszedł do okna.

Być może starzy mistrzowie z Akademii nie mieli jednak racji, sporządzając swoje

statystyki. Kurzyło straszliwie.

Rankiem Zejfa postanowiła odpuścić sobie śniadanie, Lenka jak zwykle nie wróciła

jeszcze z nocnej schadzki, Rosselin miał więc okazję do pogawędki z Didlogiem.

- Grała... - ze stęknięciem wyjaśnił Brunhild, podtrzymując na czole zimny kompres.

Mag podniósł na niego pytające spojrzenie.

- Na tapice?

Skacowany arystokrata prychnął boleśnie i machnął ręką, strasząc Tinkusa, który

próbował podebrać mu z talerza kawałek mięsa.

- Na nerwach grała! - zajęczał. - Na nerwach, psiakrew... z tym przeklętym łowczym!

- Zaklął, rzucił kompresem w pudla i z pasją wbił widelec w śmiertelne szczątki jakiejś kozy.

- Dlatego się uchlałem!

IV

Podobno każda strzelba raz w roku musi wystrzelić. Jest to święta prawda i aż dziw

bierze, że mądrość ludowa ukuła ją, choć nie zetknęła się nigdy z anomaliami pogodowymi w

Trój, karłem cesarzowej, Garzfulem, oraz jego nieszczęsnym prześladowcą, hrabią Krassem

fHarą.

Ten ostatni należał do świeckiego zakonu pacyfalistów. Protestowali oni przeciwko

zabijaniu - aczkolwiek tylko własnymi rękoma. Nie mieli nic przeciwko jedzeniu mięsa czy

noszeniu skórzanych kurtek z rzadkiego rysia. Po prostu, jeżeli jakieś zło ma się dokonać, to

proszę bardzo, ale bez ich udziału. Zakon był tolerowany, bo na cesarskim dworze taki pogląd

równoważył stanowisko militarystów żądających używania siły w każdym przypadku, nawet

gdyby chodziło o pomylony adres na przepustce lub nieodpowiednio niski ukłon.

O ile przynależność do pacyfalistów była dobrowolna, o tyle na letni wypoczynek

t’Hara musiał się udać razem z całym dworem, bowiem tego żądała władczyni, a ponadto

związany był uczuciowo z trzecią damą dworu, Pimpą si Traumengold.

Wszyscy arystokraci chodzili po obozie ze strzelbami na ramieniu, choć dla wielu

polowanie było pracą ponad siły. Ale cóż, skoro sama cesarzowa lubiła czasem coś sobie

ustrzelić...

Krass t’Hara paradował więc wszędzie ze starannie wyczyszczonym narzędziem

mordu, choć oczywiste było, że nigdy go nie użyje. Za to kiedy uczestniczył w polowaniu na

harpie górskie, które rozpoczęło się czwartego dnia wypoczynku w Trój, on jeden zebrał

siedemnaście cennych piór, podczas kiedy pozostałych dwustu mężczyzn musiało się

podzielić trzema szponami i jednym dziobem, czyli tym, co pozostało po wielokrotnym

trafieniu głupiego ptaszyska.

Tak więc t’Hara wcale nie należał do dworskich fajtłap. Nie, on po prostu wyznawał

trochę inną filozofię życiową. W swoim zakonie doszedł do wysokich rang, zdarzało mu się

negocjować z militarystami zawarcie rozejmu, gdy nabrzmiały jakieś konflikty grożące

wypędzeniem z dworu obu organizacji. Powiadano, że jego największym sukcesem było

zażegnanie awantury, jaka wiosną wybuchła pomiędzy dwiema kancelariami na dworze.

Świecka zarzuciła rywalizującej z nią kancelarii magicznej, że ta ukrywa i fałszuje

dokumentację. Pod wodzą swych szefów pisarze, pod - i nadsekretarze już, już szykowali się

do bitwy na pióra i kałamarze - jak to ujmował pewien wierszyk w męskiej toalecie. I wtedy

do akcji wkroczył Krass t’Hara, doprowadzając wkrótce sobie tylko znanym sposobem do

podpisania traktatu o nieagresji.

Tego poranka jego filozofia pojednania ze wszystkim, co żyje, wzięła w łeb.

Dokładnie zaś w karlą głowę. O ile to, co wystawało z szyi Garzfula, można tak określić.

Hrabia jak zwykle rankiem wyszedł na spacer. Po wieczornej popijawie i tańcach,

które przeciągnęły się do świtu, obóz jeszcze spał, wokół kręcili się tylko słudzy, a w dali

widać było patrole gwardzistów strzegących bezpieczeństwa tych dworzan, którzy nocowali

w namiotach. Krass t’Hara zarzucił strzelbę na ramię i dziarsko ruszył zrobić kilka tysięcy

kroków dla zdrowia.

W połowie spaceru nieoczekiwanie rozpętała się kolejna burza śnieżna. Hrabia zaklął

głośno, bo w zadymce trudno było znaleźć drogę powrotną do obozu, a o zdrowiu w ogóle nie

warto nawet wspominać.

Naraz tuż obok rozległ się nieartykułowany ryk.

I wtedy... Wtedy okazało się, że t’Hara jednak nie jest pacyfalistą. Cokolwiek

warczało na niego w tej zadymce - niedźwiedź, pantera, harpia górska czy zajadły szyszkun

syczący - stało się jego wrogiem na śmierć i życie. Śmiertelnie wystraszony hrabia zerwał

strzelbę z ramienia i nie celując, oddał strzał. Po czym rzucił się do ucieczki.

Ryk spotworniał. Gdy arystokrata wybiegł z zadymki, okazało się, że ucieka także

Garzful. Karzeł krwawił z ucha trafionego kulą. Ledwie zobaczył t’Harę z fuzją w ręku,

natychmiast domyślił się, co zaszło - i wpadł we wściekłość.

Oczywiście hrabia próbował przeprosić monstrum. Ale czy można ubłagać bestię w

ludzkiej skórze? Nie można. Karzeł doniósł cesarzowej o całym zdarzeniu. Po południu w

miasteczku, na placu przed swoim pałacem, zwołała sąd nad biednym strzelcem.

- Rozszarpane ucho mojego karła to szkoda na mojej własności - zaczęła rozbawiona

Joanna, rozglądając się po obecnych, wodząc spojrzeniem po draceńczykach, arystokratach,

inżynierach i całej reszcie swojego dworu. - Nie, żebym nie rozumiała okoliczności

łagodzących, hrabio. - Uciszyła gestem ręki protestującego t’Harę. - Ale przyznasz, że gdyby

każdy, kradnąc czy niszcząc moją własność, tłumaczył, że akurat miał chwilę słabości, to

szybko na dworze pozostałyby puste ściany, w spiżarniach i magazynach hulałby wiatr, zaś

pusta kiesa wołałaby o wrzucenie choć grosika, prawda?

Krass t’Hara spuścił głowę. Zgromadzeni dworzanie milczeli. Rosselin współczuł

hrabiemu, znając już podły charakter karła. W spojrzeniu Zejfy dominowała refleksja, czy

majątek i uroda nieszczęśnika są warte dostatecznie wiele, aby rzucić się cesarzowej do nóg z

prośbą o łaskę. Stojący niedaleko tych dwojga Astrogoniusz gryzmolił coś na papierze

zamaszystymi ruchami.

- No cóż - ciągnęła Joanna. - Uwzględniwszy wszystkie okoliczności, postanowiłam

wymierzyć ci łagodną karę.

W oczach t’Hary błysnęła nadzieja.

- Skazuję cię na wyrąbanie przerębla.

Hrabia, jednocześnie zdumiony i przerażony, nie stracił jednak refleksu. Wyjąkał:

- Ależ cesarzowo, rzeka jest dziesięć mil stąd!

Joanna uśmiechnęła się słodko.

- Właśnie, panie t’Hara. Pójdzie pan pieszo, wystuka siekierką przerębel jak należy,

taki dwa na dwa łokcie, wskoczy grzecznie, pochlapie się chwilkę, wyskoczy i wróci do nas...

- Popatrzyła na skazańca. - Mam posłać strażnika, żeby wskazał miejsce i pomógł wejść do

przerębla, czy wierzyć na słowo, że niczego pan nie pominie?

Nieszczęsny myśliwy ponuro skinął głową.

- I jeszcze jedno - dodała słodko Joanna. - Dobrze by było, gdyby w tym przeręblu

złapał pan dla mnie jakąś rybkę...

Z oczu hrabiego pociekły łzy. Stanął przed wyborem: dochować wierności swojemu

zakonowi czy pozycji na dworze.

Cóż... tego dnia świat ostatecznie stracił jeszcze jednego pacyfalistę.

Zyskał zaś piękny szkic węglem zwany „Wściekłość karła”. Bowiem, jak się okazało,

Astrogoniusz szkicował przede wszystkim Garzfula. I trzeba przyznać, że świetnie uchwycił

moment, gdy rozczarowany niesatysfakcjonującym go wyrokiem karzeł tak gniewnie

zgrzytnął zębami, że złamał sobie prawy kieł.

V

Kilka dni później los wreszcie się ulitował, odsuwając na bok blade opowieści o

zamarznięciu Wziurga czy ranionym karle. Nawet o krótkiej wymianie argumentów siłowych

pomiędzy inżynierami a jednym z magów, który niby to niechcący zdeptał wzniesioną z

lodowych brył imitację tunelu bitego we wschodnich Alherydach, nad którym debatowali

budowniczowie.

Śnieżną panterę wypatrzył przez swoją lornetę baron Emol f’Didur, chyba najbardziej

zapalony myśliwy pośród całego obozu.

Los dzikiego kota pozostawał nieznany, odkąd wyszedł myśliwemu z zasięgu szkieł.

Za to życie barona fDidura biegło korytem ustalonym przez pomyłkę, językowy lapsus, jaki

popełnił cztery lata temu w obecności całego dworu, a także stu biednych dzieci, które z

okazji Święta Czerwonego Kwiatu dostąpiły zaszczytu odebrania prezentów z rąk samej

cesarzowej.

Każdego roku była to doskonała okazja, aby także arystokracja wykazała się

szlachetnym porywem serc. Najpierw więc cesarzowa głaskała dzieci i wręczała im prezenty,

a później na ręce Joanny arystokraci wręczali cenne kosztowności czy sakiewki z pieniędzmi,

okraszając je płomiennymi przemówieniami. Cermonia była pompatyczna, ale robiła

wrażenie. Nikt nie mógł pomyśleć, że Imperium źle traktuje swych poddanych.

Baron f’Didur, który był jednym z ostatnich w szeregu ofiarodawców, postanowił

zabłysnąć szlachetną lapidarnością. Gdy więc przyklęknął przed królową, wręczył tłustą

sakiewkę i rzekł głośno: Daję pieniądze na dzieci.

A właściwie... to właśnie chciał powiedzieć. Bo w istocie ze zdenerwowania

przejęzyczył się i stwierdził: Doję pieniądze z dzieci.

Zapadła konsternacja, którą przerwała dopiero Joanna. Tłumiąc straszliwy chichot,

odparła krótko: Przyjmuję twój niezwykły dur, baranie, i kiwnęła na następnego darczyńcę.

Odtąd fDidura za plecami nazywano wyłącznie Dojnikiem. I nikt nie traktował go

serio.

Z jednym wszakże wyjątkiem: kiedy baron zajmował stanowisko w kwestiach

myśliwskich. Tu niezaprzeczalnie był autorytetem, niemal równym Wiklafowi. Podczas kiedy

inni łowili na dworze stanowiska i zaszczyty, okazje do zarobku, polowali na dziewicze

wianki albo kolekcjonowali trudno dostępne szczyty ledwie uszczkniętej cnoty, on poświęcił

się mordowaniu panter śnieżnych, harpii górskich czy szyszkunów syczących.

Kiedy więc podczas kolacji oznajmił, że na grani pobliskiego szczytu zwanego

Wichrołem wypatrzył to piękne, ale szalenie niebezpieczne zwierzę, nikt nie miał

wątpliwości, że tak jest naprawdę. Natychmiast wokół Dojnika skupiła się grupa pod silnym

wezwaniem ciekawości. Byli tam także Rosselin i Zejfa, a nawet sama cesarzowa.

- Muszę ją namalować! - oznajmił Astrogoniusz, który ciężko pracował w Trój nad

własną popularnością oraz zamówieniami. - Doj... baronie fDidur, nie zechciałbyś wytropić

jej dla mnie?

Baron popatrzył na malarza spojrzeniem równie chłodnym jak szkła jego lornety.

- Obawiam się, panie malarzu - odparł, starając się zachować powagę - że ta śnieżna

pantera nie zechce pozować.

Rozległy się chichoty. Astrogoniusz pokraśniał.

- Baronie fDidur, mam pomysł, aby namalować cesarzową głaskającą śnieżną panterę

- warknął. - Może się więc postarasz? Chociaż trochę, troszeczkę?

Zrobiło się cicho. Dojnik przygryzł wargę, nie wiedząc, jak zareagować na rzucone

wyzwanie.

I wtedy, ku uldze wszystkich, rozległ się dźwięczny śmiech cesarzowej. Joanna

parsknęła śmiechem, poklepała uspokajająco Astrogoniusza po ramieniu i rzekła:

- Nie, malarzu, ja już nie chcę żadnych portretów ze zwierzętami. - Powiodła

figlarnym spojrzeniem po swoim dworze. - Mam dosyć potworów. A gdzież się podział mój

zraniony Garzfulek - dorzuciła, nie kryjąc rozbawienia - mój ukochany karzełek?

Rankiem Zejfa była zupełnie nie w sosie. Mag - śpiący z ręką przełożoną przez nagie i

odsłonięte plecy Annabell - zyskał okazję przekonać się o tym, kiedy dworka z łomotem

otworzyła drzwi jego izby.

Można by więc powiedzieć, że dama d’Argilach naruszyła mir ogniska domowego.

Rzecz w tym, że zrobiła to celowo i miała do tego prawo.

- Wstawać, łobuzy! - wrzasnęła.

Mag sennie podniósł powiekę. Annabell pisnęła cichutko i zniknęła pod pościelą,

tworząc pierzynową jaskinię. Po sekundzie dobiegł stamtąd cichy szloch.

- Rany, Zejfa, daj żyć... - Rosselin odchrząknął, bo coś uwierało go w gardle. - Tak

straszyć ludzi z samego rana...

Dworka patrzyła na niego ze złością.

- Za pięć minut chcę cię widzieć na dole. - Trzasnęła drzwiami, a po chwili rozległ się

stukot na schodach.

Trudno było uspokoić roztrzęsioną Annabell w trzy minuty, ale mag bardzo się starał.

Przez pozostałe półtorej, kiedy wdziewał ubranie, zastanawiał się, czy służka zaraz po jego

wyjściu nie ucieknie na dobre. Szlag! A tak się dobrze zapowiadało...

Po pięciu minutach odszukał Zejfę siedzącą w głównej izbie. Minę miała jeszcze

bardziej chmurną.

- Co to jest? - spytała, wyciągając w jego stronę prawą dłoń.

- Śliczna dłoń pięknej dziewczyny - odparł lekko skonsternowany mag, próbując

humorem spacyfikować Zejfę. - A o co chodzi?

Dworka wskazała mu paznokciem drugiej dłoni białą plamkę na serdecznym palcu.

- A to jest odmrożenie! I ja się ciebie pytam, przeklęty nieudaczniku, skąd się ono

wzięło! - Teraz już krzyczała na cały dom: - Zwalniam cię! Wynocha do Fertu! Natychmiast!

Rosselin rozpaczliwie starał się powiedzieć coś z sensem. Do Fertu było kilkadziesiąt

mil. A skąd się wzięło odmrożenie, tylko jedna Dracena mogła wiedzieć!

- Jak mam wrócić? - wybąkał wreszcie.

- Pieszo! - warknęła Zejfa. - Albo sobie odleć! Co mnie to w końcu obchodzi!?

Podniesiony głos dworki wywabił z sypialni Brunhilda. Wszedł jeszcze zaspany, w

kraciastej koszuli nocnej, na którą narzucił szlafrok w miłym dla oka łososiowym kolorze.

- Jak zwykle jesteś piękna w złości, Zejfo - oświadczył. - Nie chciałabyś zostać

schrupana przeze mnie jeszcze przed śniadaniem?

- Pieszo i na czworakach - dodała wściekła dArgilach, spoglądając na Rosselina.

Mag wzruszył ramionami, po czym zrobił pierwszy krok w stronę swojej izby.

I wtedy na schodach rezydencji załomotały szybkie kroki Wiklafa.

- Jak zwykle piękna, pani. Klimat w Trój służy ci niespotykanie - rzekł ceremonialnie

jeszcze w drzwiach. Potem długich kilka sekund całował dłoń dworki.

- No, wreszcie jesteś, Wiklaf! Całą noc cię szukałam! Musimy omówić szczegóły

polowania! - rzekła z pretensją Zejfa odmieniona w jednej chwili. - Czuj się uratowany -

rzuciła przez ramię magowi, który zdążył już umknąć na schody. Ale zaraz dodała dla

jasności: - Do następnego razu.

Starła płatek zaschniętego kremu z palca i nie bacząc na oniemiałego Brunhilda ver

Didloga, wprowadziła Wiklafa do sypialni.

Tak więc wywalenie z roboty szczęśliwie ominęło Rosselina. Nadal miał jednak na

głowie problem uspokojenia Annabell.

A tymczasem pantera wypatrzona przez f’Didura zeszła z gór! Zwierzę porwało

jednego dworaka, drugiego zaś co prawda zostawiło, ale w połowie zeżartego. Magowie

próbowali coś z tym zrobić. Wiklaf pur Nonpartit założył nawet zasadzkę, ale niewiele to dało

- bestia pozostała na wolności. Wreszcie zasadził się na nią sam Dojnik.

To jednak, co podniecało myśliwych, innych czyniło białymi ze strachu.

- Pani, a może by wrócić wcześniej? - spytał wreszcie Hiro Tonga, jeden z kilku

inżynierów, którzy znaleźli się w Trój. - Dwóch ludzi bestia już zjadła, nie wiadomo, kto

następny...

- E, dworzan nam nie brakuje - prychnęła Joanna, lekceważąco machając dłonią. -

Najwyżej ogłosi się nowy nabór.

VI

Astrogoniusz chodził po obozie wściekły. Ze szkicownikiem pod pachą krążył niby

samiec pantery szukający partnerki. Chciał wypatrzyć bestię, bo przecież nie da się jej

namalować, kiedy widziało się tylko płaską, wyprawioną skórę na ścianie pałacowej

komnaty. A malarz już pojął, że drapieżnik-ludojad będzie największą atrakcją wypoczynku

w Trój. Miał jednak pecha, albo też zbyt rozpaczliwie szukał, tymczasem dzikie koty same

wyznaczają warunki, na jakich ich ścieżki krzyżują się z ludzkimi losami.

Zwierzę wkroczyło za to w i tak pełne nieszczęść życie Rosselina, chociaż nie stało się

to ani tego, ani następnego wieczora. Ba, to w ogóle nie nastąpiło wieczorem! Jeżeli ktoś

będzie wam uparcie wmawiał, że śnieżna pantera jest stworzeniem nocnym, niechętnie

polującym w dzień, od razu łapcie za miecz albo rózgę! I walić po kłamliwym pysku, ile

wlezie!

Wątpliwy zaszczyt poznania drapieżnika spotkał maga na dwa dni przed

opuszczeniem Trój przez cesarzową i jej dwór. Aby wykorzystać resztkę czasu, obóz za

miasteczkiem stał się areną imprezy trwającej niemal bez przerwy. Arystokraci nie musieli

wracać do swych domów, bo rozbito nawet dodatkowe namioty, a ilość wygodnie

poumieszczanych sławojek potrojono.

Zejfa ciężko pracowała nad Wiklafem, Brunhild nad swoją abstynencką naturą, Lenka

znikała na całe dnie i noce, mógł więc Rosselin robić, co mu się żywnie podobało. Annabell,

choć ubłagana, miała jednak swoje obowiązki - w dzień nie mógł zawracać jej głowy.

Krążył więc po arenie dziejów, poznając ludzi. Po pijanemu zbratał się nawet z równie

pijanym Garzfulem. Ku przerażeniu zebranych nieoczekiwanie ogłosili sojusz mający za

zadanie likwidować wszystkich o wzroście wyższym niż... Tu akurat nie mogli dojść do

zgody, bo Rosselin chciał kasować sześciostopowców (co było rozsądnym kompromisem, bo

sam liczył sobie pięć stóp i dziesięć cali), podczas kiedy karzeł cesarzowej upierał się przy

zaledwie trzech stopach, co wydawało się magowi grubą przesadą.

Za nic nie mogli dojść do porozumienia i już mieli spisywać protokół rozbieżności na

twardo udeptanym śniegu, kiedy nagle Rosselin ruszył biegiem do najbliższej sławojki. Ale ta

była zajęta. Dobiegał stamtąd boleściwy jęk prawie tam samo straszny, jak rzężenie

zdychającego osła albo Brunhilda ranionego lichtarzem.

Kolejna także była zajęta... i jeszcze kolejna... i nawet damska, do której z rozpaczy

próbował dostać się Rosselin... Zupełnie jakby wszystkich naraz wezwała wola Draceny albo

poziom rzek gwałtownie wymagał podwyższenia. Gdy wreszcie dotarł do drzwi

niezamkniętych na haczyk, niespodziewanie jakaś nieznana dama rozdarła się z oburzenia

przyłapana z uniesioną suknią. Co nie przeszkodziło jej palnąć maga torebką tak celnie w

ciemię, że cały gwiazdozbiór Źrebięcia zaświecił mu pod czaszką.

Drugi rząd sławojek był po przeciwnej stronie obozu, a tymczasem napięcie rosło,

boleśnie cisnąc jego pęcherz.

Pogalopował więc w stronę odległych o sto kroków śnieżnych zasp, gdzie służba

odgarnęła śnieg. Tworzyły tam rząd niskich pagórków. Schowany pomiędzy nimi będzie

mógł spełnić największe marzenie swego życia, jak przynajmniej myślał o nim w tamtej

chwili.

W ostateczności wytyczę ślad pozostałym nieszczęśnikom - pomyślał z czarnym

humorem. Przypomniał mu się biedny Nemmo...

Uff, cóż za ulga. Kto tego nie doświadczył, nie zrozumie, co stracił. Poprawiając

szatę, Rosselin czuł się prawie niczym Aarafiel u boku Draceny.

I chyba właśnie wtedy złośliwy los postanowił ukarać jego pychę. Wokół rozpętała się

nagle straszliwa zamieć.

Gdyby zdarzenie to nastąpiło chwilę wcześniej, Rosselin mógłby sobie odmrozić

niektóre ważne części ciała. Teraz narażony był jedynie na utratę uszu i palców. To i tak za

wiele, zaczął więc konstruować zaklęcie antyśnieżne.

Bez skutku. Nic dziwnego, przecież był kiepskim magiem pogodowym. Zaklął i

począł iść w stronę, gdzie - jak mu się wydawało - leżał obóz i w najlepsze trwała impreza.

Wyraźnie słyszał dobiegające stamtąd ostre krzyki.

Nagle zadymka rozwiała się równie szybko, jak powstała. I oczom Rosselina ukazał

się niezapomniany obraz: wielka bestia o srebrzyście białej sierści mocno nakrapianej

brązowymi, niemal wpadającymi w czerń cętkami, spoglądała na niego ciężkim wzrokiem,

stojąc nad zwłokami jakiegoś mężczyzny w uniformie cesarskiego gwardzisty.

- Dobry kotek, dobry - szepnął uspokajająco pogodnik. - Co, nie smakuje?

Pantera prychnęła, w głębi jej gardła wezbrał jakiś niechętny warkot. Drapnęła prawą

przednią łapą śnieg, odsłaniając długie, ostre pazury. Ogon miarowo kiwał się na boki.

- No, mnie by też nie smakowało - ostrożnie przyznał Rosselin. - Ubranie grube i

niestrawne, a te perfumy... okropne, cóż za podły gust!... żadnego szacunku dla munduru,

prawda?

Zrobił dwa kroki wstecz, cały czas unikając niebieskookiego spojrzenia zwierzęcia.

Miał jednak wrażenie, że wzrok pantery-ludojada przewierca mu mózg i wychodzi drugą

stroną.

- To idę - szepnął.

Kot warknął.

- A nawet biegnę - jęknął przerażony Rosselin. Ale trudno biec tyłem, więc tylko

przyspieszył kroku.

Drapieżnik odprowadził go powłóczystym spojrzeniem. Po chwili spokojnie wrócił do

wyjadania ofierze serca.

- Ażeby cię Tinkus zeżarł! - zaklął Rosselin, gdy już było po wszystkim. Na

trzęsących się nogach dotarł do obozu.

Przy jednym ze skrajnych stołów siedział baron Essenbuch, właściciel wielkiej floty

łodzi rybackich, i spokojnie posilał się pieczystym. Ale ledwie zobaczył pogodnika, odsunął

od siebie talerz i wstał.

- Coś źle wyglądasz, magu - mruknął. - Cóż, pora wracać do Fertu, bo wszyscy

skończymy w dole z wapnem...

Rosselin chrypnął. Potem drugi raz i trzeci. I choć każde kolejne chrypnięcie było

coraz bardziej podobne do ludzkiej mowy, baron długo nie mógł go zrozumieć.

Chciał zaprotestować, ale gardło wciąż odmawiało mu posłuszeństwa pod wrażeniem

pantery.

- Nie to - wydusił z siebie wreszcie. - Ludojada spotkałem!

- A kogo konkretnie? - roześmiał się ironicznie Essenbuch. - Bo tu, w tym obozie co

drugi taki...

Rosselin żachnął się, machnął ręką.

- Panterę spotkałem, panie!

Rybny magnat wzruszył ramionami.

- E tam, od razu panterę... Za dużo wódki zmieszanej z winem... Jakbyś spotkał, to

przecież byśmy nie rozmawiali. - Próbował wykazać się logicznym podejściem do

zagadnienia.

Pogodnik zagotował się ze złości, ale wtem zza jego pleców odezwał się Dojnik:

- Mówi prawdę. Z kwadrans temu widziałem panterę na własne oczy niedaleko obozu.

- Jak już, to nie na własne oczy, tylko przez lornetkę - cierpko poprawił go

Esssenbuch. - Nie zarzucam temu tu magowi kłamstwa. Tylko się dziwię, czemu bestia go nie

pożarła jak innych dworaków.

- Może nie lubi magów? - podsunął f’Didur.

Rosselin westchnął.

- Przerwałem jej obiad. Znów jakiś nieszczęśnik stracił życie.

Ruszył wziąć sobie coś do picia. Znieczulenia pożądał tak gwałtownie, jak kaktus na

pustyni deszczu po dziesięcioletniej suszy, a marynarz dziewki po półrocznym rejsie.

Wkrótce poczuł szarpnięcie za ramię. Zobaczył przed sobą gniewne oblicze

Astrogoniusza. Malarz był niemal siny ze złości, a dodatkowo zalany w pestkę.

- Ciągle wchodzisz mi w paradę! - warknął. - Dlaczego wybrała durnego maga, nie

mnie?!

- Bo koty znają się na ludziach - odparł Rosselin. - Nie są tak głupie jak malarze.

Z obrzydzeniem odsunął rękę Astrogoniusza i powędrował napić się czegoś, co

przyniesie ukojenie.

Sącząc wino, snuł w wyobraźni wizję - oto jego znienawidzony artysta siedzi

zamknięty w jednym igloo z bestią. Ciekawe, w jaki wzór ułożyłyby się krople krwi? -

rozmyślał leniwie. - Ślad byłby regularny czy raczej przypadkowy?

Jeszcze tego samego dnia historia maga, który spotkał panterę i przeżył, stała się

tematem rozmów. Rosselin najchętniej by o niej zapomniał, ale Dojnik wyczuł okazję, żeby

choć przez chwilę pobyć kimś ważnym - przecież on też widział drapieżnika - i ciągle

podsycał tę opowieść.

Trwała już ciemna noc i Rosselin zbierał się do odnalezienia Annabell, kiedy

posłaniec kazał mu iść za sobą do Zejfy.

Gdy dotarł na miejsce, do jednego z niewielkich namiotów na skraju obozu, dama

dworu niecierpliwie wierciła się na stołku, splatając i rozplatając palce nerwowym gestem.

Nim mag zdążył ją zapytać, czym ma jej służyć, do środka zajrzał Astrogoniusz.

- No, jesteś - rzekła niecierpliwie Zejfa. - Malarzu, mam zamówienie. Namalujesz

mnie i panterę. Według jego opisu. - Spojrzeniem wskazała Rosselina.

Pacykarz kaszlnął.

- A cesarzowa? - spytał cicho. - Czy ona nie zechce jednak...?

W oczach dworki zalśniły ognie triumfu.

- Nie zechce - zapewniła. - Sprawdziłam.

- W takim razie jestem oczywiście do twoich usług, pani - skłonił się Astrogoniusz. -

A masz jakieś wyobrażenie?

Zejfa skinęła głową.

- Mam - przyznała. - Ja na pierwszym planie, obok ten mag opowiadający, jak spotkał

panterę, zaś samo zwierzę jako jego wizja gdzieś pomiędzy mną a nim.

Malarz zmarszczył brwi, a jego czoło przecięła pionowa kreska. Sama myśl, że ma

namalować znienawidzonego pogodnika, wydała mu się straszna. Ale nie śmiał odmówić

istocie równie pięknej i strasznej, co sama śnieżna pantera.

- I chyba nazwiemy ten obraz „Zejfa d’Argilach i bestie” - powiedziała Zejfa z

namysłem.

Rosselin milczał, choć miał ochotę inaczej nazwać przyszłe dzieło. Na przykład

„Bestie odpoczywające w Trój”.

Ale za to mógłby zostać powieszony. A przyzwyczaił się do życia.

Rozdział 4

Zejfa skubnęła gładki podbródek, sprawdzając w lustrze, czy jej uroda jest

dostatecznie olśniewająca. Wychwyciła aprobujące spojrzenie Lenki, uśmiechnęła się z

zadowoleniem, uszczypnęła w policzki, żeby wywołać rumieńce, i odwróciła w stronę

Rosselina, który ze znudzeniem obserwował te przygotowania.

- Skoro masz dla mnie pracować w pałacu, to musisz mieć prawo używania zaklęć -

rzekła. - Uzgodniłam z mistrzem kancelarii magicznej, że pójdziesz i ostatecznie dogadasz

sprawę. Dobrze zrobiłam? - Niewinnie popatrzyła na pogodnika.

Ten uśmiechnął się z nieukrywanym zadowoleniem.

- Cudnie, moja pani - odparł. Bez magii czuł się jak bez ręki, nawet jeżeli był kiepski

w te klocki. - Tylko nie wiem, gdzie to jest.

Zejfa roześmiała się srebrzyście. Odkaszlnęła, znów się zaśmiała głosem miękkim i

złocistym, o ile taki w ogóle jest możliwy do osiągnięcia przez kogoś, kto duszę ma

przepełnioną nieprawdopodobnym wprost cynizmem. Sarturus głosił, że kobietom należy

zakazać pobierania nauk - zmieniłby jednak zdanie, gdyby miał okazję poznać Zejfę

d’Argilach. A być może zmieniłby nie tylko zdanie, ale również profesję. Kto wie, może

gdyby Zejfa uznała, że jest dla nich dwojga za ciasno, zmieniłby nawet kontynent? Choć z

tym mógłby być pewien problem, skoro Farael składał się z jednego wielkiego lądu...

Dworka z ukosa, drwiąco spojrzała na Rosselina.

- Ja też pojęcia nie mam. Ale pytaj gwardzistów, aż cię zaprowadzą. Bo, jak

podejrzewam, z pomocy magów nie zechcesz skorzystać?

Pogodnik przytaknął.

Pomóc by pomogli. Ale przecież nie chciał uchodzić za ciamajdę.

Cesarzowa rządziła co prawda samodzielnie, ale za pomocą urzędników. Ci dzielili się

na dwie nierówne liczebnie kategorie. Większość stanowili normalni sekretarze i kanceliści,

jednak równolegle pracowała kancelaria magiczna, do której zwykły człowiek nie miał

wstępu.

Używanie czarów w pałacu w zasadzie było całkowicie zakazane. Ale ci magowie,

którzy albo służyli jako doradcy cesarzowej, albo pracowali w kancelarii, albo też pomagali

arystokratom, posiadali zezwolenie na stosowanie zaklęć w ograniczonym zakresie.

Rosselin z niepokojem patrzył teraz na najważniejszego spośród sekretarzy, niejakiego

Penfulusa, który miał zadecydować o jego losie.

Kancelista nonszalanckim ruchem podsunął mu papier z jakimś wykazem.

- Podpisz - mruknął, wskazując odpowiednie rubryki.

Rosselin z ciekawością zerknął na urzędową wyliczankę: Wszelkie czary pogodowe,

takie jak: piękny zapach powietrza po letniej burzy, świetlistość powietrza, dogodna dla cery

temperatura...

Standard. Nic wielkiego. Ale zawsze to coś.

- Wciągamy cię do rejestru i będziemy kontrolować - dodał Penfulus. - Nawet nie

próbuj pomyśleć, że jak użyjesz nielegalnego zaklęcia, to my się o tym nie dowiemy.

- Dzięki - rzekł Rosselin, wstając.

Zaraz za drzwiami otoczył przechodzącą akurat łaziebną pięknym zapachem.

Zaskoczona uśmiechnęła się do niego ciepło.

Jak to miło poczuć magię w koniuszkach palców - pomyślał. - Moje magiczne

pazury...

II

Rosselin z odrazą oglądał obraz dopiero co przyniesiony przez ludzi Astrogoniusza.

Płótno sztywne i ciężkie od zaschniętych, wielobarwnych plam teraz sterczało oparte o

komodę w przedpokoju apartamentu Zejfy, a mag dość nieoczekiwanie stał się pierwszą

osobą mogącą je podziwiać. Dworka była zajęta, a Lenka poszła odwiedzić chorą matkę

mieszkającą poza murami Wewnętrznego Miasta. Tak więc pogodnik miał czas na

przeżywanie swojego dramatu.

Dzieło, po długich dyskusjach zatytułowane „Pani d’Argilach w górach”, zgodnie z

zamówieniem Zejfy przedstawiało ją w otoczeniu ośnieżonych szczytów, dzikiej pantery oraz

maga opowiadającego o spotkaniu z górską bestią.

Choć Rosselin pragnął sławy nie mniej niż inni, w dodatku po raz pierwszy stał się

postacią wyobrażoną przez prawdziwe dzieło sztuki, zamiast sławić twórcę, wzdychał i

krzywił się z niesmakiem. W miarę jak rósł jego gniew, pogodnik coraz wyraźniej dostrzegał,

że jedynie Zejfę cholerny pacykarz wyszlachetnił. Młodzieńczej twarzy dworki nadał jakąś

wewnętrzną głębię, dzięki czemu wyglądała na osobę mądrą, a zarazem na pogromczynię

charakterów ludzkich i zwierzęcych.

Gór Astrogoniusz też nie zdołał zepsuć, bo aż tak kiepskim malarzem nie był. Gdzie

się jednak podziały tysiące odcieni śniegu, lodu i skał?

Wściekłość maga budził on sam spoglądający z obrazu. Ukazany został z oburzającym

brakiem szacunku! Była to jakaś złośliwa karykatura, rodzaj zemsty - a przecież to nie ta

artystyczna miernota spotkała bestię i dzielnie stawiła jej czoła, tylko on, Rosselin, skromny

pogromca potworów!

Obraz przedstawiał jakiegoś pokurcza tkniętego trądem czy innym paraliżem. Oblicze

miał nieprzyjemne, z oczu wyzierał lekki zez. A te plamy wątrobowe to co, przepraszam? -

myślał rozjuszony pogodnik. - Co one tu robią, do diaska? Farba uciekła Astrogoniuszowi z

pędzla czy jak?

Ucierpiał zresztą nie tylko wizerunek maga. Ogon pantery wyglądał jak złamany w

czterech miejscach! A czemu jak czemu, ale temu ogonowi drgającemu miarowo, Rosselin

przyjrzał się bardzo dobrze. Jakby... jakby - nazwijmy to - bestia nie uciekła tak szybko, to

pewnie mógłby nawet podać ilość włosów, jakie na nim rosły.

Gradobicie przeklętemu pacykarzowi na łeb zrzucę - postanowił w myślach, wracając

do swych obowiązków. - Wiatrem wygwiżdżę, gradem wielkości kurzych jaj złośliwość ze łba

wygonię... niech no go tylko spotkam poza pałacem...

Mógłby długo rzucać groźby karalne, ale naraz dobiegł go jakiś niepokojący odgłos,

coś jakby chrobotanie myszy. To do komnaty bezprawnie i niespodziewanie wkradł się

Garzful. Jak zwykle karzeł cesarzowej poruszał się niemal bezszelestnie. Mag podejrzewał, że

gdy ten pokurcz wykonuje misję specjalną, potrafi się zamienić nawet w nietoperza.

Tym razem Jego Trzystopowa Mość rozglądał się po komnacie.

- Zejfa gdzie? - mruknął tym swoim zgrzytliwym głosem. - Moja pani chce się z nią

spotkać przed audiencją.

Pogodnik wzruszył ramionami. Nadal czesał Tinkusa. To znaczy wyrywał mu

wszystkie te włosy, które nie chciały przejść przez zęby grzebienia. Pies skomlił, szarpał się,

a na widok karła zjeżył sierść i szczeknął gniewnie.

- Przebiera się - wyjaśnił Rosselin.

Była to prawda, aczkolwiek nie cała. W odpowiedzi maga było jej tyle, ile trawy w

dobrze wysuszonej słomie z łąki. Niby pochodzenie to samo, ale różnicę pomiędzy soczystym

źdźbłem a chrzęszczącym w ustach świństwem bez problemów zauważy nawet osioł.

Rankiem, kiedy mag jeszcze spał, Zejfa wymknęła się na jakieś sekretne spotkanie.

Wróciła rozpłomieniona. Zobowiązawszy Rosselina słowem honoru, przyznała, że odwiedziła

delegację Tartilończyków, którzy przybyli na dwór w jakiejś pilnej sprawie. A zaraz potem

dodała z niewinną miną, że idzie się przebrać. A jak kapitan de Loofka zajrzy, to mag ma go

wpuścić, bo - tu puściła oko do pogodnika - ów Tartilończyk koniecznie musi jej pomóc w

przebieraniu.

Tak oto Wiklaf pur Nonpartit, łowczy barona Acapella, razem z tygodniami

wypoczynku w Trój przeszedł do niepisanej historii romansów Zejfy. Zaś mag pogodowy

trzeciej kategorii awansował do roli pierwszej kategorii stróża jej reputacji.

No i teraz właśnie dworka się przebierała, a kapitan de Loofka, wcisnąwszy

Rosselinowi srebrnego imperiała na powitanie, bardzo intensywnie jej w tym pomagał.

Tymczasem karzeł wodził po izbie podejrzliwym spojrzeniem. Pociągnął nosem,

węsząc. Mag niemal mógł sobie wyobrazić, jak w głowie Garzfula zapachy układają się w

trop prowadzący prosto do ofiary. Trop i trup. - Uśmiechnął się do siebie ubawiony

skojarzeniem.

Nagle w komnacie, gdzie Zejfa i de Loofka dobierali najlepsze ubrania na audiencję,

rozległ się śmiech. Męski śmiech, dodajmy. Był to głęboki, dźwięczny, soczysty odgłos

zadowolenia, a może nawet lekkiego triumfu. Garzful oniemiał. Na jego twarz wypłynął

grymas tak podły, że wystraszyłby nim nawet stado wygłodniałych wilków.

- A tam kto jest? - spytał szorstko i ruszył w stronę drzwi, za którymi Tartilończyk

służył pomocą Zejfie d’Argilach. - I dlaczego śmieje się jak mężczyzna?

Mag zastąpił drogę karłowi. Pierś miał wątłą, był jednak gotów dać się pokąsać w

obronie czci swojej chlebodawczyni. Bo dworka dotrzymała słowa - życie w pałacu

smakowało bażantami w truflach, a nawet nieoberżniętymi złotymi imperiałami. Warto było

bronić tej posady.

- Co to, już nie ma prawa się śmiać? - rzekł szyderczo. - We własnej komnacie każdy

sobie błaznem, żeglarzem, okrętem. Może sobie gardło płucze i naśladuje przyszłego męża?

Poszedł won! Jak Zejfa wyjdzie, przekażę jej prośbę cesarzowej.

Z gardła Garzfula wydobył się warkot, który mógłby przypominać ryk pantery, gdyby

tylko karzeł miał cętki.

- To nie prośba, to rozkaz!

Rosselin wzruszył ramionami. Czułości mieli już za sobą, gdy się spili w Trój, po

czym ustalali deklarację ścięcia głów. Miesiąc miodowy jednak dawno minął.

- Won, powiedziałem - powtórzył z naciskiem. - Przekażę Zejfie rozkaz cesarzowej. A

teraz precz!

III

Nadmiar lukru i celebry towarzyszący audiencjom udzielanym przez cesarzową był

smutnym kosztem posady u Zejfy. Niewygodne ubrania, perfumy, skomplikowana dworska

etykieta - wszystkie te koszmary należało cierpliwie znosić, aby móc dobrze jadać i lekko

pracować. Mag wolał dbać o urodę dworki będącej kwiatem wciąż tak świeżym, że

niewymagającym wielkiej pracy, albo czynić posługę ochroniarza, niż gdzieś na mrozie albo

w pustynnej spiekocie borykać się z żywiołem, który i tak go nie słuchał.

Rosselin odkrył w sobie naturę dworskiego dandysa, zaś magiczne umiejętności

pogodnika trzeciej kategorii, cóż... Może gdzieś by się komuś przydały, jednak chleb u boku

damy d’Argilach był łatwiejszy i miał bardziej wykwintny smak.

Problem w tym, że choć codzienne życie dworu niosło sporo drobnych przyjemności,

to jednak takie ceremonie jak ta dzisiejsza audiencja ziały potworną wprost nudą. A Zejfa

kategorycznie oznajmiła magowi, że skoro ona musi na nich bywać, to on też powinien.

Chyba że woli wracać do portowego rynsztoku czy gdzie tam sobie chce.

Tak więc teraz owa słodka, niewinna istota o języku ostrym jak szabla najlepszego

pułkowego rębajły siedziała obok cesarzowej, wspierając świetność tronu swą urodą, zaś

Rosselin ziewał dyskretnie w dłoń, stojąc w ostatnim szeregu dworaków zgromadzonych w

wielkiej sali audiencyjnej zajmującej cały parter centralnej wieży.

Szczęśliwie mag miał przed sobą kilka szeregów cesarskich urzędników oraz

arystokratów, mógł więc nudzić się bez konsekwencji. Następnym razem przyniosę sobie coś

do czytania - postanowił.

Delegacje przepływały jedna za drugą w pulsującym rytmie otwieranych i

zamykanych wielkich drzwi oraz znużenia cesarzowej. Patrząc na władczynię, Rosselin z

najwyższym trudem odnajdywał w niej tę kobietę, która odpoczywała w Trój, bawiąc się,

pijąc, rozmawiając, flirtując. Znów była Joanną flmperte otoczoną grupą swoich dam,

mnichów, doradców, rozstrzygającą najważniejsze sprawy Imperium.

Naraz herold zapowiedział delegację z prowincji Tartilon z baronem Cyfronem ser

Wienerbaumem na czele. Wyrwany z zamyślenia Rosselin szybko zerknął na wchodzących

do sali ośmiu ludzi.

Przeczucie go nie omyliło: u boku barona sztywno kroczył poznany wcześniej w

komnatach Zejfy kapitan de Loofka.

Gdy podeszli na dziesięć kroków do tronu i Cyfron ser Wienerbaum zaczął składać

cesarzowej należne jej hołdy, Joanna uniosła dłoń i przerwała mu, przechodząc od razu do

sedna sprawy:

- Baronie ser Wienerbaum, doszły nas słuchy o buntach w twej prowincji - oznajmiła

swym chłodnym, wyważonym tonem. - Mniemamy, że podjąłeś stosowne kroki?

Arystokrata westchnął ciężko, z zakłopotaniem strzepując niewidoczny pyłek z

kaftana.

- Wojsko jest gotowe stłumić je w każdej chwili, cesarzowo. Na razie jednak

czekamy. Doradcy pewnie ci donieśli, że Tartilończycy się burzą, bo w naszej prowincji

zapanował głód. Ryby odeszły z łowisk, a ludzie boją się wypływać daleko w ocean...

Rosselinem, który miał niejakie doświadczenie w oceanicznej żegludze, wstrząsnął

nagły dreszcz obrzydzenia.

- Czekamy, bo może ryby powrócą na łowiska - ciągnął ponuro Wienerbaum. - A jak

wojsko zacznie tłumić zamieszki, to już nie da się tego odwrócić. Nienawiść tłumu obróci się

przeciw nam... i przeciw tobie, pani. Dlatego przybyłem prosić o wsparcie nas zbożem z

cesarskich magazynów, o ile to moż...

Mówiłby dalej, ale cesarzowa odwróciła wzrok w stronę jednego z magów. Ten

zdecydowanie starał się dojść do głosu - rękoma, spojrzeniem, cichym szuraniem nogami, a

nawet energicznym kiwaniem długiej brody dając do zrozumienia, że on musi, że już nie

wytrzymuje, że zaraz pęknie, jeżeli Joanna f’Imperte nadal będzie go tak boleśnie ignorowała,

rozmawiając z tym prostakiem z odległej prowincji.

Cesarzowa westchnęła. Wienerbaum milczał, pojmując delikatność sytuacji,

dworzanie również, tak więc ciężkie westchnienie Joanny zabrzmiało niczym pomruk oceanu,

który musi dźwigać na sobie niewiarygodny ciężar. Przebrzmiało po sali, rozbijając się o

wysokie dwuskrzydłowe drzwi ozdobione portretami władców Imperium. Każdy mógł

usłyszeć, jak trudne jest rządzenie całym światem.

Joanna spojrzała na delegację Tartilończyków, później na swego doradcę.

- Czyżbyś miał dla nas jakąś radę, Wybrecjuszu?

Wtedy Rosselin pojął, dlaczego ów czarodziej ośmiela się tak skandalicznie

zachowywać. Był doradcą cesarskiej rodziny od czterystu lat, jednym z założycieli Akademii,

a także jednym z dwóch magów, którzy pomogli Geozjuszowi V stłumić bunt mieszczan. I

jedynym, który za sprawą swej mocy zdołał osiągnąć długowieczność.

- Można zaradzić kłopotowi, nie opróżniając magazynów, cesarzowo - rzekł

Wybrecjusz, z namaszczeniem głaszcząc brodę. - Co byłoby ze znaczną korzyścią dla

skarbca, śmiem zauważyć.

Cyfron ser Wienerbaum uniósł na niego spojrzenie pełne nadziei.

- Da się stworzyć iluzję ryb - wyjaśnił zadowolony z siebie mag.

Przez twarz Tartilończyka przebiegł nagły grymas zaskoczenia i niechęci. Spojrzał z

rezygnacją na cesarzową. Jeden z ludzi w jego świcie bezgłośnie zaklął.

- Iluzją ludzie się nie najedzą - wycedził ochryple baron.

Nim władczyni zdążyła coś powiedzieć, Wybrecjusz pokręcił głową i odparł ze

zniecierpliwieniem:

- Nie rozumiesz, panie. Ryb w sieciach znajdzie się dużo. Na targowych stołach i w

miskach będą pachnieć i smakować jak prawdziwe. Tylko wartości odżywczej mieć nie będą.

- To jaki z nich pożytek? - burknął zniechęcony Wienerbaum. - Ludzie równie dobrze

mogliby jeść ziemię. Nie trzeba mi takich czarów.

Stary mag spojrzał na milczącą Joannę flmperte i pokręcił głową.

- Panie - rzekł z dezaprobatą. Zabrzmiało to, jak Głupcze, myśl! - Gdy będą jedli te

ryby, poczują sytość i miły ciężar w brzuchu. Taka już natura człowieka: jak widzi, że je coś

smacznego, to CZUJE, że to dobre. Inaczej wszyscy moglibyśmy jeść trawę... - Tu

uśmiechnął się drwiąco. - Więc przez jakiś czas będą syci. Ty równocześnie rozpoczniesz

chytrą kampanię mówiącą, że warto się odchudzać, bo to zdrowe. Wprzęgniesz w to paru

artystów, jakichś swoich ludzi, my ci dorzucimy ze dwóch magów społecznych... Zamiast

buntu będziesz miał wkrótce społeczność chudszą, ale zadowoloną. Wojska nie użyjesz, a

ryby pewnie wkrótce powrócą. Coś je musiało wystraszyć i tyle. - Spojrzał na Wienerbauma.

- Zboża nie użyjesz, buntom zaradzisz. Czysta oszczędność... Czyż nie?

Tartilończyk milczał, wciąż nieprzekonany.

Naraz rozległ się śmiech cesarzowej.

- Nie, nie, baronie, dostaniesz zboże - stwierdziła. - Mój doradca chciałby po prostu

wzbogacić ocean iluzjami... co jest kuszącą perspektywą, zwłaszcza z punktu widzenia

prawdziwych drapieżników oceanicznych. Tak, Wybrecjuszu, rozumiem... - Znów się

roześmiała. - Ale najpierw zrób eksperyment w jakiejś małej sadzawce... - Zabrzmiało to jak

łagodne napomnienie, aby czcigodny mag nabrał większego kontaktu z rzeczywistością.

I audiencja potoczyła się dalej.

A Rosselin przypomniał sobie dzieje Geozjusza, który pozostał na tronie nie dlatego,

że gwardia wyrżnęła wszystkich mieszczan wdzierających się do Wewnętrznego Miasta,

tylko dlatego, że ci wystraszyli się potworów. Jak mówią księgi - przybyły znikąd i nagle

opadły ich ze wszystkich stron.

Słuchając Wybrecjusza, pojął, skąd się wzięły: z głowy maga.

Wieczorem cesarzowa wydała uroczyste przyjęcie na cześć Cyfrona ser Wienerbauma.

Rosselin chciał się wykpić i pójść na schadzkę z Annabell. Ta, o dziwo, także nadal chciała

się z nim spotykać. Pogodnik miał więc głowę zaprzątniętą wymyślaniem różnych sposobów

miłego spędzenia czasu z dziewczyną.

Tymczasem Zejfa kategorycznie powiedziała: nie. Ma jej towarzyszyć na przyjęciu.

- Będzie tam Chilo - oznajmiła, budząc niejasne podejrzenia maga, że chodzi o de

Loofkę - będę ja, musisz być i ty, na wypadek gdyby Brunhild zaczął coś podejrzewać.

No tak, wszędzie ten przeklęty Didlog w całej swojej podejrzliwości... - westchnął w

duchu Rosselin. Kto wie, czy przebrzydły karzeł czegoś mu nie szepnął, bowiem zaraz po

audiencji arystokrata spoglądał na swoją oficjalną narzeczoną wzrokiem tyleż pożądliwym, co

zaniepokojonym.

No i cóż miał zrobić Rosselin? W pałacowej fryzjerni doprowadził do ładu włosy,

przycinając je na krótko, brodę ufarbował na czarno, wdział najpierw niewygodną koszulę z

koronkowymi, bufiastymi mankietami, na to błękitny kaftan, wreszcie powlókł się z Zejfą na

jedno z górnych pięter centralnej wieży.

Przyjęcie miało się odbyć w komnacie Świetlistej - zwanej tak od wtopionych w szyby

maleńkich, niewidocznych gołym okiem nitek złota, które nadawały słonecznemu światłu

miękki, ciepły blask. Był to piękny, niezapomniany widok i Rosselin szczerze zazdrościł

twórcy tego dzieła. Nawet najpiękniejsze chmury wyrzeźbione przez najlepszych magów

pogodowych szybko się rozwiewały. A ten rzemieślnik stworzył coś, co przetrwa nie tylko

jego, ale może dzieci jego dzieci.

Jednak tego dnia słońce było najwyraźniej niezadowolone, że ziemska władczyni śmie

je poprawiać. Najpierw ze złości zaszło za chmurę, ale wtedy złote nitki wyłapały jego

najdrobniejsze promienie i zalały komnatę nie światłem nawet, ale ciepłą, żółtą mgłą. Słońce

najwyraźniej zauważyło, że fortel z chmurą jest na nic, ale nie dało za wygraną - ponieważ

zbliżał się wieczór, wzięło i zaszło. Gdyby jednak widziało, co było potem, chyba osiwiałoby

z wściekłości i już zawsze świeciło tylko na biało. Otóż ledwo zapadła noc, służący zapalili

świece i mag miał wrażenie, jakby do środka zaglądał miliard gwiazd.

Wszyscy bardzo starali się tchnąć trochę ducha w to oficjalne przyjęcie, lecz jego

początek okazał się tragicznie nudny. Świeża pamięć zabaw w Trój, gdzie zamarzł Robin

Wziurg, Krass t’Hara zabił swoją pierwszą rybę, a śnieżna pantera ukatrupiła i zeżarła kilku

dworaków, po czym spotkała maga i nie wiedzieć czemu, oszczędziła go, wciąż górowała nad

atrakcjami w rodzaju dobrego wina, smacznego jedzenia czy żonglerów jeżami. Nie

wspominając o jakichś tam prowincjonalnych Tartilończykach.

Nawet krótka bijatyka przy jednym z bocznych stołów pomiędzy pewnym inżynierem

a mniej pewnym siebie magiem nie wprowadziła wielkiego ożywienia. Trwała po prostu zbyt

krótko. Inżynier, rosły chłopak o bystrym spojrzeniu i mięśniach wyłażących spod

przyciasnego ubrania, zadał cios, nim jego przeciwnik, kruche chłopię w szatach maga-

historyka, zdążył z namysłem sformułować zaklęcie. Fiknął, nakrył się nogami i zległ

nieprzytomny. Tak brutalna siła wzięła górę nad refleksją i wiedzą, a praktyka nad teorią.

A jednak miało to być przyjęcie bardziej brzemienne w skutki niż wakacje w Trój.

Albowiem ci pogardzani Tartilończycy przygotowali niespodziankę tak niezwykłą, że wielu

osobom dech zaparło. Zaś Sudem di Fortenhorn, mający kłopoty z sercem, zakosztował

wzruszenia tak wielkiego, że go nie przeżył. Spadł pod stół i tam już pozostał, sztywniejąc do

świtu - kiedy to służba wreszcie pojęła, że Fortenhorn zasnął, owszem i jak najbardziej, tyle

że snem wieczystym.

Biesiadowano jak zawsze przy stole ustawionym w kształt długiej, wyciągniętej

podkowy. Na szczycie łuku znajdowały się miejsca dla cesarzowej, jej karła, kilku

najważniejszych doradców, dam dworu, na brzegach dla takich beznadziejnych gości jak

wspomniana gromada żonglerów jeżami. Pod ścianami ustawiono parę małych stolików

skrzętnie omijanych przez służbę. Rosselinowi przypomniały się lata spędzone w Akademii,

gdzie nieraz pobierał nauki z oślej ławki, przez uczniów sztuki magicznej zwanej jeszcze

dosadniej szafotem. Różnica była tylko taka, że gdy jako młody adept doznał despektu

usadzenia na szafocie, był przynajmniej w centrum uwagi nauczyciela i kolegów. Teraz

wszyscy udawali, że go nie ma. Gdyby nie groźby rzucane przez pogodnika zamiast czarów,

siedziałby głodny i o suchym pysku.

Najmłodszy spośród żonglerów, który również nie zmieścił się nawet na końcu

podkowy, był mu za to bardzo wdzięczny. Szybko zaczęli więc rozmowę dotyczącą kwestii,

jak radzić sobie z jeżami, które słynęły z zabójczego jadu na końcach igieł, gdy naraz Cyfron

ser Wienerbaum nachylił się ku cesarzowej i scenicznym szeptem zapytał, czy może zabrać

głos.

Joanna zapewne pomyślała, że Tartilończyk chce wznieść kolejny toast.

- Mów, baronie. Aby krótko i treściwie - zachęciła.

Na to Cyfron wstał, skupiając na sobie spojrzenia obecnych, odczekał chwilę, po czym

rzekł głośno:

- Dla upamiętnienia tego szczególnego dnia chciałbym ci, cesarzowo, coś podarować.

Coś, co wyrosło w naszej skromnej prowincji.

Klasnął w dłonie i dwaj ludzie z jego świty wprowadzili jakąś niewielką postać okrytą

wełnianym workiem.

Będzie kolejna małpa na dworze - pomyślał zgryźliwie Rosselin.

- Oto Xan - rzekł Cyfron. Uśmiechnął się szeroko i dodał: - Do parki. Niech zawsze

przypomina ci naszą wdzięczność.

Worek spadł na podłogę. Oczom zgromadzonych ukazał się prezent Tartilończyków w

całej zapierającej dech okazałości.

Była to... karlica, ale w przeciwieństwie do Garzfula zbudowana całkiem harmonijnie.

Choć wzrostu dziesięcioletniego dziecka, figurę miała w pełni kobiecą, a rysy miłe dla oka.

Westchnienia, jakie się rozległy, wywołane zostały nie tylko tym, że Xan była kobietą.

U obu rąk i bosych stóp miała po sześć palców! A jakby tego nie było dość naturze

produkującej jedyny w swoim rodzaju egzemplarz, nagie ciało karlicy miało łaty. Wyglądało

niczym wielka mozaika: tu plama czerni, tam brąz, ówdzie czerwień krwi przeświecająca

przez przejrzystą skórę... Gdy Xan się poruszyła, wzór natychmiast ożył, jakby jego części

postanowiły przesunąć się na lepsze miejsce.

Dwór, przyzwyczajony do karła o prezencji pterodontyla, teraz oniemiał ze zdumienia.

W dodatku łaciata istota miała przyjemną twarz o regularnych rysach i bystrym spojrzeniu.

- Umie mówić? - zainteresowała się Joanna, z podziwem spoglądając to na

Tartilończyka, który popisał się niecodziennym prezentem, to na ów niezwykły dar.

- Umiem, pani - cicho odparła Xan. - Choć rzadko kto chce mnie słuchać.

Także głos karlica miała interesujący: głęboki, z lekką nutą zamyślenia. Rosselin

pomyślał, że niejeden z dworaków dla tej powierzchowności oraz głosu wkrótce straci rozum.

A może i życie...

- Będziesz miał towarzystwo - powiedziała cesarzowa z zachwytem, spoglądając na

Garzfula. Podrapała go pod brodą. - Już nie będziesz sam.

Ale jego mina mówiła co innego: czuł się zdradzony. Zgwałcony. Zbrukany. Żywcem

zamordowany.

Na Dracenę i jej siostry, to się będzie działo! - pomyślał Rosselin. - Dwa potwory w

jednym pałacu!

Rozdział 5

Nawet Rosselin nie przeczuwał, że zło zacznie grasować po pałacowych korytarzach

jeszcze tej nocy.

Pewnie zamierzało dopaść Xan, ów niezwykły prezent barona Cyfrona ser

Wienerbauma. Karlica spędziła jednak noc w prywatnych, niedostępnych komnatach

cesarzowej. Tak więc licho z konieczności skupiło się na innych osobach. Szczególnie

dotkliwie potraktowało Rory o’Fiduarrę. Zwykle to ona molestowała mężczyzn - ze

szczególnym upodobaniem młodych i nieśmiałych paziów, którzy czując na sobie rękę tak

znamienitej osobistości, drugiej damy dworu, bali się zaprotestować i ją odtrącić.

Tym razem o’Fiduarra stała się ofiarą własnej chuci. Jak zwykle nocną porą wyruszyła

na łowy, lecz zamiast dopaść kolejną ofiarę, doznała silnego rozstroju nerwowego.

Demon, którego spotkała w pałacowych labiryntach, doprowadził tę starszą,

doświadczoną, zaprawioną w bojach kobietę do płaczu, szoku, a na koniec do panicznej

ucieczki korytarzami. Rory, biegnąc na oślep, nie zauważyła zakrętu. Wpadła prosto w wielką

taflę okna i runęła w dół razem z kawałkami szkła. To był ten jeden jedyny raz w długiej i

bogatej historii Imperium, gdy moda na suto ozdobione falbanami suknie ocaliła komuś życie.

Kawałek bogato marszczonej koronki zaczepił bowiem o występ muru i o’Fiduarra zawisła w

powietrzu niby przejrzały owoc namiętności oraz strachu.

Jej wrzask poniósł się hen, wysoko nad Fertem, podczas gdy demon, sapiąc głośno,

przyglądał się jej z korytarza powyżej. Usłyszano ją chwilę później, bowiem głos druga dama

dworu miała donośny, a panika spotęgowała jego właściwości: stał się przenikliwy i ostry jak

diament, powodując pęknięcie szyb dookoła miejsca katastrofy.

Służba jednak dopiero rankiem uwierzyła, że nie jest to nowy sposób damy dworu na

zwabienie ofiary, i pomogła wydostać się jej z opresji.

Opowiadając o tym przy śniadaniu, Zejfa zaśmiewała się do łez. Choć nie było

żadnych dowodów, wszyscy i tak domyślali się udziału cesarskiego karła Garzfula w tej

historii.

- Podobno Rory doznała takiego wstrząsu, że teraz na samą myśl o mężczyznach

dostaje drgawek... - dokończyła opowieść dworka. - A siedmiu najmłodszych paziów złożyło

w najbliższej świątyni Draceny sowitą ofiarę, żeby uraz pozostał o’Fiduarze na zawsze...

Po silniejszym zakotwiczeniu się na stanowisku osobistego maga Zejfy Rosselin w

końcu poprosił swoją chlebodawczynię o wyrobienie Annabell przepustki pozwalającej na

poruszanie się w centralnej części kompleksu pałacowego.

Dworka zgodziła się, choć z niechęcią. Jednak dając magowi papier z pieczęcią,

ostrzegła go, aby nie posunął się za daleko i nie pomylił służącej z kuchni z damą dworu.

- Pani, tobie służę, i to chyba dobrze - odparł na to Rosselin z pochmurną twarzą,

odchodząc w stronę okna wybiegającego w stronę Fertu. - A ją kocham. Odróżniam was

obie...

Dworka d’Argilach zaszeleściła sukniami, podchodząc do pogodnika.

- Wybacz, nie chciałam cię urazić. Miałam ciężki dzień.

Rosselin popatrzył wtedy w jej zielone oczy i pomyślał, że bardzo by mu się przydał

teraz Stawirlen. Dałby trzy imperiały, by wiedzieć, czy Zejfa mówi w tej chwili prawdę... I

czy nie zechce zaszkodzić Annabell, gdy już dzięki przepustce będzie mogła spędzać noce w

komnacie maga zamiast w sypialni wspólnej dla kilku dziewcząt. Choć gdy po raz pierwszy

przenocowała u Rosselina, nie stało się nic złego. Rankiem Lenka obrugała go niby to żartem

i tyle.

Tego dnia, a właściwie następnego wieczoru po uczcie wydanej na cześć

Tartilończyków, Rosselin akurat leżał, drapiąc za uszami Tinkusa, gdy nagle rozległo się

pukanie. Pukało i pukało - tym natarczywiej, im dłużej nikt nie podchodził do drzwi.

Mag był objedzony frykasami, których Zejfa mu nie żałowała (tym bardziej że

pochodziły z cesarskiej kuchni i nie musiała za nie płacić), wybaczył więc dworce nawet to,

że zostawiła go na pastwę pudla, który gwałtownie domagał się zabawy. Ale choć Rosselin

miał tego wieczoru wyjątkowo jak na siebie życzliwe nastawienie do świata, nie chciał

popaść w przesadę. Gdy więc rozległo się pukanie, wcale nie zamierzał zrywać się z łóżka i

przerywać miłego procesu trawienia.

- Lenka! - krzyknął.

Pukanie rozległo się ponownie. I jeszcze raz.

Rosselin westchnął. Znów gdzieś polazła, zaraza - pomyślał, wstając niechętnie.

Lenka nie należała do pracusiów. Gdy tylko Zejfa znikała z horyzontu zdarzeń, dziewczyna

robiła to samo.

Za drzwiami czekała zalana łzami Annabell, trwożliwie rozglądając się po korytarzu.

Pogodnik szybko powiódł ją do swojej izby.

- No już dobrze... - Pogłaskał ją delikatnie po włosach i przytulił. - Co się stało?

- Szłam do ciebie - zaczęła wyjaśniać dziewczyna, szlochając - kiedy napadł mnie ten

przeklęty karzeł Garzful... On chyba wie, że ja się go boję. Kazał sobie pokazać przepustkę, a

potem stwierdził, że niepotrzebnie marnuję czas, bo zachorowałeś, nos ci odpadł, a teraz

medyk cesarzowej robi sekcję...

- Uwierzyłaś? - z rezygnacją westchnął mag. Wystawił pudla za drzwi. - Kotku, kto

wierzy Garzfulowi...

Annabell spojrzała na niego swymi niespokojnymi szarymi oczyma. Widok łez

sprawił, że mag niczego nie pragnął w tej chwili bardziej niż te łzy scałować...

- Nie uwierzyłam... ale i tak trochę się obawiałam... - niepewnie wyznała dziewczyna.

Rosselin rozpuścił jej długie do ramion kasztanowe włosy.

- Zamorduję Lenkę, a potem Garzfula - westchnął. - Ale na razie chodź tu do mnie... -

Pociągnął ją na łoże.

Zazdrosny Tinkus, wystawiony za drzwi, zaczął się wgryzać w solidne dębowe

drewno.

Bladym świtaniem Rosselin odprowadził Anabell do wieży, gdzie pracowała. Gdyby

w tej chwili spotkał Garzfula, karzeł natychmiast dostałby, na co zasłużył. Ale korytarze o tak

wczesnej porze były puste. Zmęczona nocnym balowaniem arystokracja przed południem

raczej nie zwlecze się z łóżek. A cesarski knypek robił wszystko, żeby od tej klasy

próżniaczej niczym się nie odróżniać.

Wracając, pogodnik spotkał za to Stawirlena. Ten minął go z uprzejmym skinieniem

głową, ale zaraz potem zatrzymał się, zmarszczył czoło...

- A właśnie, miałem zapytać! - przypomniało mu się. - Byłeś już w Akademii?

- Nie, jakoś się nie złożyło - wykrętnie odparł Rosselin.

Stawirlen zmarszczył brwi. Zapewne poznał, że pogodnik nie mówi całej prawdy i że

wcale nie spieszyło mu się do powrotu w mury Akademii.

- Za długo z tym zwlekasz - stwierdził wreszcie. - Poszukaj Sykandera, on ci powie,

co i jak. - I nie czekając na odpowiedź Rosselina, Stawirlen ruszył swoją drogą.

Pogodnikowi odechciało się szukać karła. Wrócił po cichu do swej izby i zapadł w

drzemkę.

Obudził go Tinkus rozpaczliwie domagający się wyprowadzenia. Pudel był dobrze

wychowany, prawdziwie dworski w swej elegancji. Oznaczało to, że nigdy by nie zmoczył

podłogi ani krzesła w apartamentach swojej pani. Porzucał dobre maniery tylko wobec osób,

których wyraźnie nie cierpiał, jak Brunhilda.

Teraz usiadł na twarzy maga i bardzo wyraźnie dał mu do zrozumienia, że on już

naprawdę MUSI udać się do psiarni.

Rosselin tylko westchnął. Wypluł z ust trochę sierści, po czym przestawił nerwowo

wiercącego się Tinkusa na skraj łóżka i sięgnął po szatę.

Wbrew oczywistym skojarzeniom w dworskiej mowie psiarnia wcale nie oznaczała

pomieszczenia dla myśliwskich psów. Była to obszerna komnata, w której psy oraz inne

stworzenia arystokratów zamieszkujących centralną wieżę mogły nie tylko załatwić swe

potrzeby, ale też pobawić się z innymi. Na podłodze codziennie zmieniano piasek, a szereg

przeszkód i kryjówek pozwalał stworzeniom na różne zabawy.

Psy chętnie uprawiały zwłaszcza grę w ugryźmy tego pana, więc Rosselin, nim pchnął

drzwi komnaty, wyjął z kieszeni niemy gwizdek. To cudeńko wydawało odgłos niesłyszalny

dla człowieka, ale dla psa tak boleśny, że warczący buldog w jednej chwili zmieniał się w

skamlącego ratlerka.

Były to jednak mądre bydlęta. Szybko nauczyły się, że kiedy mag wchodzi do środka

z Tinkusem na smyczy i wyraźnie widocznym gwizdkiem w drugiej ręce, należy go omijać

szerokim łukiem, choćby się bardzo chciało gryźć i kąsać.

Teraz było tu niemal pusto. W psiarni krążył tylko majestatycznie wielki owczarek

Roda vi Ostreicha, jednego z najważniejszych inżynierów na dworze cesarzowej, tego

samego, który był w zespole koordynującym prace nad tunelem bitym w Alherydach.

- No, jak tam? - przyjaźnie zagadnął maga inżynier. - Nie sprawia kłopotów?

Ostreich szybko dostrzegł niechęć maga do dworskich intryg, za to ukrywaną, lecz

szczerą sympatię dla pudla Zejfy. Oba psy także się polubiły, co dawało czasem komiczny

widok, gdy niewielki Tinkus niby kometa krążył wokół nóg trzy razy wyższego Vamberga.

- W porównaniu z dworzanami - uśmiechnął się Rosselin - jest łagodny jak baranek.

Chciał powiedzieć coś jeszcze, ale drzwi do psiarni otworzyły się i do środka zajrzała

głowa jednego ze służących.

- No, tu jesteś, panie! Zejfa d’Argilach cię szuka...

Rosselin uprzejmie skinął Ostreichowi na pożegnanie i przerywając Tinkusowi miłą

konwersację, oderwał go od Vamberga. Ignorując wściekłe warczenie, wziął wyrywającego

się psa na ręce i podążył za sługą.

Umyślny prowadził go na górne piętra wieży, gdzie znajdowały się prywatne komnaty

cesarzowej oraz kilku jej najbardziej zaufanych osób.

Dla maga wszystko tu było wciąż nowe, świeże, atrakcyjne, podszyte dreszczykiem

emocji. Spędził tydzień na dworze, mijając się z cesarzową i jej najwyższymi urzędnikami,

nim razem z Zejfą podążyli do Trój. Tam sama władczyni zapragnęła rozmowy z Rosselinem.

Wprawdzie po powrocie z wypoczynku dworka zaczęła zabierać maga ze sobą nie

tylko na oficjalne uroczystości, lecz także na śniadania, podwieczorki czy kolacje wydawane

przez cesarzową dla najbliższego otoczenia, ale częściej w zastępstwie Joanny pojawiał się na

nich któryś z doradców albo szambelan. Wciąż jednak dla prostego chłopaka z prowincji,

pogodnika najniższej kategorii zaledwie od kilku tygodni żyjącego na dworze, każde takie

zdarzenie było czymś niezwykłym.

Teraz po przekroczeniu progu komnaty znalazł się w gronie najwyżej stu osób, którym

imperatorowa postanowiła wreszcie zaprezentować Xan. Było to tym bardziej niezwykłe, że

zazwyczaj w dzień cesarzowa ciężko pracowała, dyktując pisma, przyjmując oficjeli lub

prowadząc narady ze swymi inżynierami, duchownymi czy magami różnych specjalności.

Karlica siedząca skromnie obok niej, przyodziana w piękne szaty wyglądała niemal

jak dziesięcioletnia córka Joanny flmperte. Widać było, że prezent trafił do serca monarchini.

Xan opowiadała o swoim życiu w Tartilonie. Gdy Rosselin podszedł, tłumaczyła

właśnie, skąd ma plamy na ciele.

Widząc Rosselina, Zejfa wstała, uśmiechnęła się przepraszająco do cesarzowej i

szybko odciągnęła maga w bok sali. Wzięła od niego Tinkusa, który jednak wyrwał się jej

natychmiast i pobiegł zawrzeć przyjaźń z tą nową, pokrytą dziwnymi plamami panią.

- Musisz wieczorem, w porze zmierzchu wywabić Didloga z wieży - nakazała dworka.

- Ma zniknąć z pałacu.

Rosselin zrobił wielkie oczy.

Miłosne przygody Zejfy nawet go bawiły. Misje specjalne, cóż... także, o ile nie niosły

zbędnego ryzyka. Ale ta z całą pewnością oznaczała podjęcie gry w oszukiwane rupikolo.

Mógł się zarazić od Brunhilda idiotyzmem, nadwagą albo sama Dracena wie, czym jeszcze.

Rozwścieczony arystokrata, gdyby się zorientował w podstępie, mógłby go zadźgać szpadą.

Albo kazać włóczyć za swoją karocą.

- Ale dlaczego? - jęknął bezradnie.

- Gdybym ci powiedziała, nie uwierzyłbyś - ciężko westchnęła dworka, ukradkiem

sprawdzając, czy nikt nie podsłuchuje ich rozmowy. Nadal jednak wszyscy zajęci byli

adorowaniem karlicy. - Ja sama zresztą nie wierzę. Po prostu to zrób. Albo będę musiała

znaleźć kogoś innego, a ciebie zwolnię.

Wracając do swej komnaty, Rosselin klął jak szewc. Jak powiadał Sarturus,

największy filozof Imperium, skoro marzą ci się trufle, bądź gotów jeść wcześniej kozie

bobki. Wtedy, nawet jak podadzą ci zwykłe grzyby, uznasz je za rarytas.

W tej chwili mag powinien był czuć się dumny, że Zejfa powierzyła mu misję

specjalną. A on tymczasem miotał przekleństwa, nie zwracając uwagi na mijanych służących

i arystokratów. Nie miał pojęcia, jak można wywabić Brunhilda ver Didloga z wieży, skoro

ten, mimo przyrodzonej durnoty, wiedział nadto dobrze, że poza pałacem to już całkiem nic

nie znaczy. Mało razy dworka nabijała się, że swoje włości w Hizgranie to widział tylko raz -

kiedy mu namalowali mapę? Którą zresztą odłożył po chwili, bo mu się znudziła. A teraz mag

miał ot, tak sobie, wyciągnąć go z wieży.

Wrrrrrrrrrrr...!

Brunhild jak to Brunhild - wyglądał okropnie. Czymś się strasznie przejmował. Wory

pod oczyma, twarz skwaszona, włos zmierzwiony... ba, Rosselin miał wrażenie, że stary

dziadyga schudł, co na dworskiej diecie wydawało się wprost niemożliwe. Mag musiał użyć

całego swego autorytetu, a kiedy ten okazał się kiepskim argumentem, trzeba było posunąć

się wręcz do oszustwa, aby wyciągnąć Didloga z cesarskiej wieży i skłonić go do spaceru.

Zaciągnął arystokratę do jednej z poznanych niedawno winiarni niedaleko wieży Annabell,

gdzie czasem oczekiwał, aż dziewczyna skończy pracę. Teraz, popijając trinkulańskie

wytrawne, Brunhild miał nadzieję wydobyć od Rosselina sekrety dotyczące Zejfy, co ten

niedwuznacznie mu zasugerował.

- No? - ponaglił. - To o czym chciałeś porozmawiać?

Mag rozejrzał się po winiarni.

- Chciałem się poradzić. Czy twoim zdaniem mag może zostać arystokratą?

Rzecz jasna, Rosselin ani myślał wstępować do zepsutego szeregu dworskich

błaznów, dla niepoznaki przypudrowanych, przyodzianych w kaftany i przemawiających

mową zwykle bogatą w ozdobniki, zaś pustą w treści. Ale coś musiał wymyślić. A na czym

jak na czym, ale na arystokracji Didlog się znał. W końcu sam był znamienitym

przedstawicielem tej klasy próżniaczej.

Teraz zaprezentował rzadkie w jego wykonaniu połączenie zdziwienia oraz

rozczarowania. Spojrzał na maga i uniósł brew. Z pewnością nie był to temat, dla którego

zgodził się przejść spory kawał drogi i wylądować w podłej spelunie.

- To już nie wystarcza ci bycie pogodnikiem? - mruknął.

Rosselin westchnął ciężko, przeklinając w duchu Zejfę i życząc jej połamania

paznokci, pryszczy na czubku nosa, a pypcia na końcu języka. I jeszcze kaprawego spojrzenia

co najmniej przez godzinę.

- Magia to sprawa ulotna - wyznał fałszywie. - Dziś jest, jutro jej nie ma. A tytuł...

jakaś ziemia... to zostaje w rodzinie...

Brunhild wydawał się coraz bardziej zdziwiony.

- Nie, tak się nie da... bo gdzie tradycja, drzewo genealogiczne, spróchniałe kości

przodków w rozwalonych grobowcach rodzinnych? A ziemię kto ci odstąpi? Masz kogoś

umówionego? - spytał, spoglądając na Rosselina z nagłym zaciekawieniem. Pogodnik udał, że

się zastanawia.

- Nie, nie mam - wyznał. - To co powinienem zrobić?

- Waleczne czyny - orzekł treściwie Brunhild, pocierając brodę. - Tylko to cię ratuje.

Albo... - Oderwał wzrok od cycatej dziewczyny roznoszącej dzbany z winem i znów

popatrzył na maga - ...wejście w sojusz z kimś potężnym, godnym, ustosunkowanym...

Rosselin skinął głową.

- Dobrze wiedzieć. Wezmę to pod uwagę, drogi Brunhildzie. A jakie czyny?

Didlog wygodniej ułożył swój spasiony brzuch na blacie stołu, po czym jął roztaczać

przed magiem wizje potyczek, bitew czy siedem kolejnych, coraz bardziej dramatycznych

scen ocalenia cesarzowej. W ostatniej Joannę flmperte porywało stado jadowitych

szyszkunów syczących, by tą drogą wkraść się na tron. Ale bohaterski Brunhild ver Did...

- No to dziękuję za rady. Czas wracać do obowiązków - przerwał mu Rosselin. Była

już noc, a Zejfa nie mogła wymagać, że mag będzie się poświęcać w nieskończoność. Nawet

jadowity szyszkun zna swoje granice i wyżej niż na posadę kamerdynera nie będzie próbował

się wspiąć.

Dosyć tej farsy - pomyślał i dopił wino. - Żegnajcie ropuchy, witajcie słodkie żabki.

Musiał się poratować choćby tylko widokiem Annabell.

Ale na jednym widoku nie skończył...

II

Cesarzowa posiadała niezaprzeczalne poczucie humoru, jednak chyba nikt nie

spodziewał się jego emanacji po nocy spędzonej na modłach z kapłanami Draceny.

Przypadało bowiem akurat święto wyrżnięcia się pierwszego ząbka Virceny, najmłodszej z

sióstr bogini. Obowiązujące tego dnia religijne praktyki były równie bolesne, jak tamto

wydarzenie z boskiego niemowlęctwa.

Być może więc o inspirację należało posądzać raczej o’Fiduarrę. Ta, choć wciąż

niedomagała i nie pokazywała się publicznie, miała powody, aby rękoma cesarzowej

upokorzyć swego prześladowcę.

Tego dnia Joanna spędzała poranek na konsultacjach z cechem inżynierów, bowiem

tunel bity w Alherydach sprawiał jakieś problemy, tak przynajmniej twierdziła stugębna

plotka, w pałacowych realiach ważniejsza od prawdy. Śmietanka towarzyska zebrała się w

jednej z sal i rozmawiając, pijąc rozwodnione wino, a najbardziej błahe pogłoski wynosząc do

rozmiarów prawd objawionych, oczekiwała nadejścia cesarzowej.

Rosselin nudził się w kącie, ogrywając ponurego Garzfula w rupikolo. Karty szurały,

mag z przyjemnością dawał karłowi lekcję poglądową praktycznej szulerki, podczas kiedy

reszta towarzystwa przy stole zajmowała się zmiękczaniem, obróbką plastyczną i

formowaniem na potrzeby dworu drugiego karła, czyli Xan. Ta starała się zachować spokój,

odpowiadała na najdziwniejsze pytania w rodzaju zadanego przez Fimpę di Belladonnę: Czy

w Tartilonie karmili cię mięsem?, jednak obserwujący karlicę spod oka mag widział rosnące

zniecierpliwienie.

Garzful mamrotał pod nosem, ale do towarzystwa zachwycającego się Xan nie

zamierzał dołączyć. Tylko duma nie pozwalała mu odejść. Wtedy w wielkiej sali zostałaby

jedynie karlica - tymczasem on swą obecnością zamierzał dowieść, że był tu wcześniej, zatem

jest ważniejszy. Zapewne pamiętał myśl Sarturusa, iż nowe przemija szybciej niż stare i

rzadko staje się tym starym, które pamiętamy - znacznie częściej przemija bez śladu. Chytry

karzeł liczył na to, iż zauroczenie osobą Xan wygaśnie równie szybko jak inne dworskie

nowinki.

Być może kalkulacje Garzfula były trafne. Nie uwzględniły jednak osoby, która miała

w ręku silne karty, a grała nie w rupikolo czy stare-nowe, tylko we władam Imperium. Oto do

sali nieoczekiwanie wkroczyła Joanna w asyście naczelnego inżyniera, Ortisa, oraz maga-

ekonoma, Wencla. Rozejrzała się po sali, odebrała należne pozdrowienia, po czym wzrokiem

wyszukała swą przyjaciółkę Elurię g’Och i skinęła na nią. We czworo omówili jakąś sprawę,

podczas kiedy reszta towarzystwa udawała, że zajęta jest równie interesującą konwersacją,

choć oczywiście bezczelnie, z trudem nadając temu jakieś pozory, próbowała podsłuchiwać.

Cesarzowa przyniosła nowinę: wybuchł jeden z błotnych wulkanów na południowym

krańcu kontynentu, w Górach Sarkara. I dzikie plemiona ruszyły w panice na równiny.

Uznały, że za wybuch odpowiadają duchowni próbujący nawrócić ich na nową wiarę, a pakt z

Imperium przestał obowiązywać.

Ogólnie więc wydawało się, że Joanna flmperte nosi tego dnia twarz zatroskanej

władczyni. I kiedy już wszyscy spodziewali się, że zarządzi obiad, nagle skinęła na oba karły.

Gdy Xan i Garzful stanęli przed nią, obdarzyła je łaskawym uśmiechem. W jej ręku pojawiły

się dwie sztuki różowej materii, które podniosła wysoko, aby wszyscy widzieli.

- Xan, Garzfulku, chciałabym, żebyście je założyli. Będziecie moimi dziećmi -

zaśmiała się.

- Ale dlaczego różowe, pani?! - jęknął Garzful. - Xan to jeszcze wypada, ale mnie...

Joanna zmarszczyła się gniewnie. Schowała opaski.

- No to jeszcze się zastanowię. Może metalowe będą dobre? Takie z kolcami -

stwierdziła zimno.

Karlica, która do tej pory stała spokojnie, teraz zaprotestowała słabo:

- Pani, ja się przecież zgadzam...

Cesarzowa wzruszyła ramionami.

- Później. - Skinęła na doradców, z którymi tu przyszła, i razem opuścili salę. Całe

towarzystwo żegnało ją zdumione, a oba karły popatrzyły na siebie morderczym wzrokiem -

Garzful na Xan za to, że gdyby nie ona, nie wyniknąłby problem różowych opasek, a Xan na

Garzfula za to, że gdyby nie on, nie byłoby mowy o opaskach z kolcami.

Jeszcze tego samego dnia Rosselin postanowił jednak odwiedzić Akademię. Wcale nie

uważał tego za niezbędne, wbrew słowom Stawirlena.

Miał jednak sprawę do załatwienia, choć nie z Sykanderem, potężnym sekretarzem

Rady Magów, tylko z Wergiem, mistrzem bibliotekarzem. Pójdzie do niego i spyta, czy nie

należy mu się pełen dostęp do zbioru ksiąg, skoro pracuje dla damy dworu. Wcześniej jako

uczeń podlegał bardzo ostrej cenzurze. Poznał niewiele dzieł innych niż traktujące o

rodzajach mgieł czy intensywności deszczu. Właściwie poza lekturą najważniejszego dzieła

Sarturusa, wetkniętego w okładki księgi o mżawkach i zadymkach śnieżnych, nie przeczytał

prawie nic. No, może jeszcze tylko dwa równie sprytnie ukryte pornograficzne romanse. A

potem musiał opuścić Akademię, bo nie okazał się na tyle dobry, aby prowadzić pracę

naukową czy dydaktyczną. Teraz jednak sytuacja uległa zmianie, prawda? - powie Wergowi.

Tygodnie spędzone na dworze uświadomiły mu dobitnie, że umiejętność zbierania

porannej rosy czy wywoływanie gradobicia niewiele są tam warte, za to niewidzialność czy

nagła dematerializacja z przemieszczeniem mogą ocalić życie.

Za sprawą prastarej tradycji skromny budynek Akademii znajdował się wciąż w

Farache, kupieckiej dzielnicy Fertu. Był to starannie kultywowany anachronizm: choć

strategia nakazywała przenieść szkołę do Wewnętrznego Miasta, bliżej pałacu, to jednak

pozostawienie jej poza murami podkreślało niezależność magicznego cechu. Niezależność

pozorną, skoro wielu magów różnych specjalności doradzało zawsze cesarzowi lub

cesarzowej, lecz dobrze wyglądającą dla pospólstwa, a nawet arystokracji spoza Fertu.

Rosselin nie skorzystał z przysługującej mu karocy pałacowej. Nie spieszył się

specjalnie. Zapowiedział Zejfie, że tego popołudnia bierze wolne. Przez ostatnie tygodnie w

ogóle nie opuszczał Wewnętrznego Miasta, teraz postanowił to nadrobić.

Jedynym ustępstwem, na jakie sobie pozwolił, było przekroczenie granicy murów

Tunelem Cesarskim. Na widok przepustki gwardziści wyprężyli się, tak więc ominął kolejki

interesantów różnej maści.

Wreszcie dotarł do Akademii - skromnego dwupiętrowego budynku, właściwie willi

otoczonej wysokim na człowieka żywopłotem. Choćby miała nawet wypisane na ścianie:

Akademia Magiczna jestem, i tak mało kto byłby skłonny uwierzyć. Poza przesiadującymi tu

jak zwykle żebrakami.

Gdy pogodnik dochodził już na miejsce, nagle, nie wiadomo dlaczego, na bruk

wypadło kilka złotych monet, które z brzękiem potoczyły się w różne strony. Ale żaden

żebrak nie ruszył nawet palcem, żeby je zebrać. Nauczeni doświadczeniem i znając psotną

naturę uczniów sztuki czarodziejskiej, byli pewni, że to tylko iluzja.

Ulicą przejeżdżała jednak karoca z jakimś arystokratą. Zatrzymała się, a woźnica -

który chyba nie miał takich uprzedzeń - w pośpiechu zeskoczył z kozła. Zebrał monety,

ugryzł jedną i rzekł głośno:

- Złoto, panie! Prawdziwe złoto!

Wtedy nędzarze gwałtownie zerwali się z miejsca, hurmem biegnąc w stronę karocy.

Woźnica zdołał jednak wskoczyć na kozioł i zaciąć konie batem, podczas kiedy arystokrata

miotał się we wnętrzu, przez wąskie okienko usiłując swoją szpadą trafić któregoś z

napastników. Powóz ruszył gwałtownie, a żebracy pobiegli za nim, na przemian wrzeszcząc

prośby o jałmużnę i przeklinając.

Ubawiony tym Rosselin podszedł do bramy. Wystarczyło uchylić jedno ze skrzydeł,

aby znaleźć się w ogrodzie, a po marmurowych schodach wstąpić do wnętrza.

Mag nie skorzystał z tej drogi przeznaczonej dla zwykłych ludzi. Rozejrzał się, po

czym podszedł i przyłożył dłoń do głowy konia wyrzeźbionej w słupku. Była ciepła, a chrapy

wierzchowca natychmiast przylgnęły do skóry.

Wypowiedział w myśli inwokację otwierającą i przeniósł się na wewnętrzne patio.

Stał w tym samym miejscu, lecz przesuniętym w czasie - już wcale nie była to

maleńka willa w Farache, i w ogóle nie willa, tylko wielki pałac wybudowany w kształcie

czworoboku, z wewnętrznym ogrodem. Rosselin znalazł się w jego centralnym punkcie, obok

wielkiej rzeźby pędzącego konia. Rozbiegały się stąd cztery aleje wiodące pośród klombów w

kierunku czterech wejść: na uczelnię, teren akademika, do biblioteki oraz tej części pałacu,

gdzie mieściły się prywatne rezydencje magów.

Było to bardzo dziwne miejsce. Pierwszy Mag nadał mu takie właściwości, że

zwykłym adeptom nawet nie próbowano tłumaczyć, jak to wszystko jest możliwe. Na wiarę

musieli przyjąć, że kiedy otwierają zewnętrzne drzwi pałacu i wychodzą na pustą Zatokę

Finnea, to znajdują się w tym samym miejscu, tyle że w odległej przeszłości.

Rosselin najpierw podążył do biblioteki, mijając uczniów - niektórych rozpoznawał,

więc witał się z nimi ciepło - oraz kilku nauczycieli, którym oddawał należny szacunek.

Na jego widok Werg, siwy jak gołąbek bibliotekarz, zapałał niezwykłym uśmiechem.

- No proszę, oczy moje nie wierzą swemu szczęściu! - zawołał, jak zwykle mową

kwiecistą, z której słynął. - Przyszedłeś wreszcie oddać księgę, o której zapomniałeś,

opuszczając Akademię?!

Rosselin zbladł. Ależ paskudnie się wkopał... Księgi rzeczywiście nie oddał, bo ją

sprzedał, żeby mieć za co przeżyć pierwsze dni za murami. A potem sprawę wyparł z

pamięci, bo życie potoczyło się rynsztokiem, sypianiem po parkach...

- Wybacz, mistrzu - rzekł z westchnieniem - ale nie. Mogę za nią tylko zapłacić,

zwrócić nie zdołam, bo mi ją ukradli...

Werg roześmiał się znów i rzekł:

- Księga już do mnie wróciła. W końcu mamy swoje tajemne zaklęcia biblioteczne. - I

nie zważając na osłupiałego ze zdumienia Rosselina, ciągnął: - Ale na twoim miejscu

uważałbym. Jak cię rozpozna ten, komu księgę sprzedałeś, bez awantury się nie obędzie.

Mag nie miał odwagi zapytać, skąd mistrz bibliotekarz wie o sprzedaniu tej książki.

Zamiast tego wyjaśnił, po co tu przyszedł. A potem poprosił o stosowne dzieło.

- A po co ci księga o technikach malarskich? - Teraz z kolei zdumiał się Werg. -

Czyżbyś zamierzał zmienić kwalifikacje?

Ciekawe, że stary mistrz posądził go prawie o to samo, co wcześniej Brunhild.

- Nie, ale dama dworu, której służę, przyjaźni się z malarzem - wyjaśnił pogodnik. - I

poczułem się w obowiązku liznąć trochę stosownej wiedzy...

Bibliotekarz skinął głową i poczłapał w stronę katalogu, mrucząc do siebie

niezrozumiale. Pogrzebał w fiszkach, potem ruszył w stronę pomieszczenia pełnego ksiąg

leżących na regałach wysokich po sufit wielkiej sali.

- No to liż sobie do woli. - Kiedy wrócił, podał Rosselinowi grube dzieło zakurzone od

leżenia. - I tak nikogo tu nie obchodzi malarstwo. Schodzi na psy ta nasza Akademia. Za

moich czasów... - Zamyślił się. - Za moich czasów... - powtórzył.

Rosselin cicho zamknął drzwi, nie przeszkadzając starcowi błądzić pośród

przyjemnych wspomnień niby między regałami pełnymi najciekawszych książek. Zwłaszcza

że cudze czasy niespecjalnie go interesowały. Miał swoje własne i to było dla niego aż nadto.

Ściskając księgę, Rosselin udał się do administracyjnej części Akademii, do gabinetu

Sykandera.

Obawiał się tej rozmowy. Nawet nie o to szło, że nakłaniał go do niej Stawirlen, który

musiał wiedzieć niejedno o niepięknej przeszłości maga, zwłaszcza że Astrogoniusz na

pewno wystawił mu wobec całego dworu odpowiednie referencje. Problem tkwił w tym, że to

właśnie sekretarz Rady Magów, ku zdumieniu Rosselina, zakazał mu dalszej nauki w murach

Akademii. Następnego dnia po zdobyciu dyplomu wypchnął go w szeroki świat, nie dając

żadnej szansy na zrobienie specjalizacji drugiego stopnia.

Teraz mag miał stanąć z nim twarzą w twarz. I nie wiedział, czego się spodziewać.

W sekretariacie swój dyżur odbębniał wysoki chudzielec chorobliwie blady od

studiowania po nocach papierów albo empirycznego sprawdzania wyższości dwóch dzbanów

wina nad jednym.

Pierwszoroczniak z naszywką wydziału historycznego.

Zapewne była to dla niego zsyłka, kara za jakieś przewinienie - albo też mistrz Viratus

uznał, że adept musi poznać nie tylko metody odzyskiwania pism stoczonych przez robaki,

ale też proces powstawania tych niezwykle nudnych, chociaż ważnych papierów.

- Odpoczywa - rzekł z niechęcią, gdy Rosselin wyjaśnił mu, kto go tu przysłał. - Nie

byłeś umówiony, więc musisz poczekać.

Mag przygryzł wargę. Powiadał Sarturus: Aby nauczyć się cierpliwości wobec ludzi,

należy ją ćwiczyć na martwych przedmiotach. Ale w pobliżu nie było zbyt wielu

odpowiednich rekwizytów, za to chłopak znajdował się w zasięgu pięści.

- Na Magiczny Pierwiastek, przecież właśnie tłumaczę ci, że byłem umówiony. Przez

doradcę cesarzowej, durniu! - warknął pogodnik.

Chłopak nieco się spłoszył. Splótł palce nerwowym ruchem, z trzaskiem wyłamując je

ze stawów.

- Aha, jeżeli tak...

Nagle obok Rosselina pojawiły się drzwi. Proste, nieco obłażące z białej farby, stojące

pośrodku komnaty niby muzealny eksponat.

- Idź. On czeka na ciebie - rzekł zaskoczony takim obrotem sprawy chudzielec. -

Chyba rzeczywiście byłeś umówiony, choć niczego takiego sobie nie przypominam - dodał z

westchnieniem i zafrasowany potarł policzek.

Sykander zażywał ruchu, boso spacerując po plaży. Piasek chrzęścił lekko pod jego

stopami, kiedy kroczył w stronę Rosselina stojącego obok drzwi, w zdumieniu

przyglądającego się odmienionej Zatoce Finnea oraz butom maga porzuconym dwa kroki od

framugi.

Znajdowali się w czasie, w którym już albo jeszcze nie istniał Fert ani, tym bardziej,

budynek Akademii Magicznej. Drzwi stały na piaszczystej plaży na środku wielkiego łuku

zatoki, w miejscu gdzie pogodnik zwykle widywał port handlowy. W dali, po lewej była

skarpa, na której powinien tkwić dom Astrogoniusza. Teraz krążyło tam tylko wielkie stado

ptactwa, zapewne nad zwłokami jakiegoś stworzenia.

Sekretarz Rady Magów podszedł do Rosselina i wyciągnął dłoń na powitanie.

- Długo kazałeś na siebie czekać... - rzekł z wyrzutem. - No dobrze, szkoda czasu -

kontynuował, nie dając pogodnikowi dojść do słowa. - Wiesz, dlaczego nazywamy cesarski

pałac Ptasim Miastem?

Rosselin starał się nie utonąć w grząskich piaskach, po jakich prowadził go Sykander.

Zmierzali w stronę wody.

- Ze względu na jego wysokość i te korytarze łączące poszczególne wieże - odparł

dumny z własnej domyślności.

Stary mag przecząco pokręcił głową.

- To wersja rozpuszczona dla niepoznaki - uśmiechnął się lekko. Dotarli do miejsca

oblizywanego przez łapczywe fale i teraz podążali wzdłuż brzegu. - W rzeczywistości nazwa

pochodzi od ptasiego trylu, jaki wydają dworzanie, arystokraci, a nawet... nawet światłe nam

panujący. Oni śpiewają o władzy i zdobyczach, pogodniku...

Sykander przystanął, pozwolił fali omyć swe stopy, strząsnął kawałek wodorostu, jaki

ze sobą przyniosła.

- My słuchamy innych pieśni, Rosselinie. Na przykład o wojnie, która zniszczy Fert.

- Wojnie? - niepewnie powtórzył młody mag.

Była to ostatnia rzecz, jakiej mógł się spodziewać.

Imperium Faraelickie obejmowało niemal cały kontynent, wyłączywszy niewielkie

enklawy w trudno dostępnych miejscach. A mówiąc szczerzej i dosadniej - te ostatnie dzikie

zadupia, których nie opłacało się podbijać nawet dla zasady. Dlatego państwo cesarzowej,

podzielone na prowincje, cieszyło się względnym spokojem. Jakiś niezadowolony baron,

jacyś piraci, jakieś tajemnicze sprawy czarnych magów... Gdyby armia nie wyglądała tak

ładnie w czasie defilad, wręcz najrozsądniej byłoby ją rozwiązać. Wojna nie mieściła się

Rosselinowi w głowie.

No, chyba żeby ruszyły dzikie plemiona, jak te z Gór Sarkara. Ale one były słabe,

odizolowane, niegroźne. A pierwotni czciciele Draceny na pewno nie opuszczą swych bagien

Wigram, skąd przybył ten kult.

Sykander nie wydawał się zaskoczony reakcją dawnego ucznia.

- Kilku naszych jasnowidzów przepowiada wojnę. Jeden z magów w sojuszu z kimś z

dworu zniszczy ten świat. Nie sposób określić szczegółów, wizje prekognicyjne są niejasne,

jednak... nakazuje to niezwykłą ostrożność. To właśnie miał na myśli Stawirlen, pogodniku,

że możesz być tym pechowcem, jeśli wplączesz się w jakąś aferę. Chcemy tego uniknąć,

ostrzegamy wszystkich magów, którzy taką wiedzę powinni posiąść.

Rosselin wzruszył ramionami. W butach miał pełno piasku, a w jego duszy stary

czarodziej zasiał niepokój.

- Jestem nic nieznaczącym trybikiem. Ja tylko sprzątam u Zejfy...

Sekretarz Rady popatrzył na niego z rozwagą.

- Nigdy nic nie wiadomo... - mruknął. - Ćwierci srebrnego imperiała bym kiedyś nie

dał, że przeżyjesz w Fercie, a proszę, rok wystarczył, żebyś zaczepił się na dworze, i to bez

niczyjej pomocy...

Dumny z tych słów Rosselin na sam koniec odwiedził swego mistrza, Wircella.

Staruszek z trudem go rozpoznał, bo królicze uszy czapki zasłaniały mu widok, ale szczerze

ucieszył się, słysząc, że jego uczeń wylądował na dworze.

- A pogodę jaką tam mają? - spytał życzliwie. - Radzisz sobie jakoś?

Mag zaśmiał się i odparł:

- Pogoda zła, mistrzu, same burze i napory, jak to w pałacu. Ale jakoś trzeba sobie

dawać radę... choć tobie by się tam nie podobało... za dużo przeciągów.

Wracał zamyślony. W normalnej sytuacji uznałby, że ktoś sobie robi z niego żarty.

Ale czy mógł tak żartować sekretarz Rady Magów, jeden z ważniejszych ludzi w Akademii?

Człowiek, który odmówił przyjęcia posady doradcy na dworze?

Nagle głośne śpiewy wytrąciły go z rozmyślań. Podniósł wzrok i zobaczył podążającą

prosto w jego stronę grupkę mnichów od Draceny. Za ich śpiewem stało dużo, dużo wina. I

podobnie jak ścieżki wyroków bogini, również droga tych jej sług nie była prosta, raczej

zygzakowata. Falowali od jednej strony chodnika do drugiej, ale solidarnie powstrzymywali

się przed upadkiem, zajmując całą szerokość trotuaru.

Gdy byli już parę kroków od Rosselina, na kołnierzach ich szat dostrzegł wyraźną

pojedynczą kreskę. To oznaczało, że są wyznawcami najmłodszej boskiej siostry, Virceny,

podobnie jak cesarzowa. I może dlatego czuli się tak pewnie.

- Ty chyba czcisz Aarafiela - rzekł największy spośród nich, zagradzając drogę

pogodnikowi. W jego ręku pojawiła się nie wiadomo skąd wyciągnięta pałka na końcu

obciągnięta skórą.

Być może byli tak pijani, że nie zauważyli, z kim mają do czynienia, albo też chęć

krzewienia prawomyślnego kultu wzięła górę nad rozsądkiem. Mag poprawił swój płaszcz,

chrząknął i powiódł po nich twardym spojrzeniem.

- A chcesz posmakować błyskawicy z jasnego nieba? - spytał uprzejmym tonem. -

Jedno zaklęcie i zapłoniesz jak pochodnia.

Mnich otworzył usta, mętnym spojrzeniem wodząc po swych towarzyszach. Ci chyba

byli mniej pijani, bo odeszli na bok, pociągając za sobą największego zawadiakę.

Rosselin wyminął ich, udając, że wcale się nie boi.

Znów zaczęli śpiewać, gdy już byli daleko. Spojrzał za nimi i uśmiechnął się do

swych myśli.

Być może cesarzowa miała rację, przeciwstawiając obojętnemu, znudzonemu i

znużonemu stworzeniem świata Aarahelowi młodą, aktywną, biorącą sprawy w swoje ręce

Dracenę. Ale jej wyznawcy powinni trochę złagodnieć. Inaczej wkrótce nie będzie miał kto

być zwykłym, spokojnym wiernym...

Do apartamentu Zejfy wrócił akurat w chwili, kiedy Lenka robiła codzienne generalne

porządki, czyli odkurzała te miejsca, które było widać. Ze szmatką w ręku chodziła po

przedpokoju, ścierając jakieś pyłki, zbierając sierść Tinkusa. Pudel krążył pomiędzy jej

nogami, starając się pozostawić nowe ślady. Potencjalny intruz musiał wiedzieć, czyje to

mieszkanie.

Robienie tych porządków było więc zajęciem tyleż beznadziejnym, co

uzasadniającym istnienie Lenki. A gdy żartobliwie zamachnęła się szmatą na wchodzącego

maga, postronnemu obserwatorowi mogło się nawet wydawać, że to właśnie służąca jest

najważniejszą osobą w tych komnatach.

- No! - mruknął, nadając swojemu głosowi groźny ton, któremu jednak przeczył

szeroki uśmiech na twarzy. - Bo w kaczkę zamienię... i do komnat szpitalnych odeślę!

Lenka pociągnęła nosem.

- Fuuu, ale śmierdzi! - jęknęła. - Co ty tu przyniosłeś, zgniłe jajo pterodontyla?

Mag zaśmiał się, położył torbę na stole. Wyjął stamtąd zdobyczną księgę. Fakt, nie

pachniała najlepiej. Ale czyż biblioteczna woń dzieła od dziesięcioleci spoczywającego na

półce nie ma swoistego uroku?

- Na Dracenę! - zawołała z rozpaczą Lenka. - Zakurzysz wszystkie izby! Uciekaj do

siebie, precz!

Rosselin roześmiał się, pokręcił głową. Zaniósł księgę do swojej izby, po czym

poszedł do dziennej komnaty. Tam długo spoglądał na obraz zajmujący honorowe miejsce.

- Ja ci jeszcze pokażę! - mruknął w końcu, mierząc wrogim spojrzeniem podpis w

prawym dolnym rogu, obok ogona śnieżnej pantery.

Kiedy tak spoglądał na dzieło Astrogoniusza, zakiełkowała w nim pewna myśl. A

zaraz potem rozmnożyła się cudownym sposobem, bo nic tak nie napędza inwencji, jak chęć

zemsty. A ta bywa wszechogarniająca. Przyszedł bowiem magowi do głowy pomysł

dotyczący nie szanownego pacykarza - tu stanowisko miał ugruntowane i pozostało tylko

wcielić je w czyn śmiały - lecz cesarskiego karła.

Cierpliwie poczekał na Zejfę, bawiąc się z Tinkusem i pomagając mu uzupełnić

zapasy sierści w miejscach wysprzątanych przez Lenkę. A także studiując przyniesione

dzieło. Szybko, z rozczarowaniem uznał, że jest w nim za dużo teorii, za mało praktyki. Cóż,

od czegoś trzeba zacząć - rozmyślał, drapiąc Tinkusa pod małą, zawadiacką bródką. -

Obłaskawienie Werga też się przyda na przyszłość...

Dworka wróciła w dobrym nastroju.

- Wiesz co? - zaczął ostrożnie Rosselin. - Mam pewien pomysł... - i wyjaśnił, co

przyszło mu do głowy, kiedy podziwiał obraz Astrogoniusza, oby reumatyzm pokręcił mu

łapy.

- Ależ to paskudny kolor! - prychnęła Zejfa. - No, róż do twarzy, owszem, ale

wstążka... - Bystro popatrzyła na maga. - O co ci naprawdę chodzi?

Pogodnik westchnął.

- Ty rozgrywasz swoje gry, a ja swoje... - wyznał. - Garzful mi dopiekł, to chcę mu

dokuczyć.

Dama d’Argilach przeczesała włosy przed lustrem.

- No jak? - Krytycznym okiem spojrzała na swe odbicie, potem jej wzrok spoczął na

Rosselinie. - Umawiamy się tak: chcesz, chodź z nim, możesz Tinkusowi nie tylko różową

obróżkę, ale nawet zbroję założyć, jak znajdziesz w odpowiednim rozmiarze. Ja mu tego nie

zrobię.

Popatrzyła na maga.

- I za skutki też nie odpowiadam, jasne?

Prowokacja udała się nadzwyczajnie. Wieczorem Rosselin podążył za Zejfą, niosąc

pudla dworki.

Gdy weszli do komnaty, była tam już cała reszta towarzystwa. A także cesarzowa ze

swoimi karłami.

Rosselin wypuścił pudla, który natychmiast w podskokach pobiegł przywitać się ze

wszystkimi. Tinkus posiadał typową dworską słabość: lubił być w centrum uwagi. Pieszczony

i głaskany stawał się we własnym mniemaniu przynajmniej dwa razy większy.

- O, nawet pudel Zejfy założył obróżkę... - roześmiała się cesarzowa. - Tinkus, jakiś ty

teraz ładny. - Pogłaskała psa.

Rosselin kątem oka spojrzał na Garzfula. Ten zacisnął zęby. Zacisnął dłonie. Pewnie

zacisnął także szpony na stopach. Niestety, na pięciopalczastych stopach... Potem karzeł

popatrzył na Xan. Na jej szyi widniał pasek różowej materii.

- Założę tę obrożę, moja pani - rzekł niespodziewanie dla wszystkich poza

pogodnikiem, który na taki obrót zdarzeń właśnie liczył. - Dla ciebie wszystko.

III

A jednak widok obmierzłego wroga z różową obróżką na szyi nie zadowolił

Rosselina. Pomysł z Tinkusem-prowokatorem był dobry, ale... Garzful szybko wpadł na

sposób, jak nie manifestować swego niewolniczego piętna. Znalazł krawca, który przerobił

jego koszule i kaftany tak, że modne kołnierze sterczały wysoko, osłaniając szyję, a tym

samym - ową różową oznakę poddaństwa.

Ale mag nie zamierzał się poddać. Jak nie masz bata, uderzaj z byka - powiada ludowe

powiedzenie z okolic Klewikordu. No i Rosselin uderzył, by zemścić się za straszenie

Annabell.

A było to tak: Astrogoniusz szukał kolejnej ofiary, którą mógłby oskubać z pieniędzy.

Wędrował po komnatach, uczestniczył w balach... Drogi karła i maga zeszły się akurat wtedy,

gdy trochę dalej malarz proponował cesarzowej, że uwieczni ją z Xan wiernie trzymającą się

boku władczyni.

- Miał namalować mój portret - ponuro mruknął karzeł. - A teraz jest tym równie

zainteresowany jak ja jedzeniem kozich bobków...

Rosselin roześmiał się, a nawet poklepał pocieszająco Garzfula po ramieniu. I wtedy

właśnie wpadł na ten szatański pomysł. A nawet od razu na dwa, bo co sobie żałować,

prawda?

- Nie dziw się, Xan wygląda jak jej córka... - zaczął.

Resztę myśli maga karzeł bezbłędnie wydedukował sam.

- Oszalała na jej punkcie, psiakrew! - warknął. - Zaraz ją adoptuje i uczyni

następczynią!

Mag skinął głową, rozejrzawszy się, czy nikt nie podsłuchuje.

- Może i nie - szepnął. - To nie przystoi. Ale coś wypadłeś z łask, Garzful, wypadłeś,

wszyscy to mówią...

Odchodząc, mógł mieć pewność, że zafundował karłowi niespokojną noc.

A w końcu o to chodziło.

Bo on sam nockę zapewnił sobie znojną i bezsenną, ale całkiem miłą.

Późnym rankiem, kiedy po śniadaniu Rosselin odzyskał siły, Lenka wygoniła go na

spacer z Tinkusem.

- Ty się ciesz, że w nocy nie przyszłam was uciszyć - zdecydowanie ucięła protesty

maga. - Hałasowaliście, jakby batalion gwardzistów dopadł w lesie samotną dziewicę.

I uśmiechając się szelmowsko, włożyła milczącemu pogodnikowi pudla w ręce.

- No to żegnam szanownego pana - dodała, zamykając za nimi drzwi.

Rosselin westchnął.

- Widzisz, Tinek, z babami to tak właśnie jest - mruknął, biorąc kurs na psiarnię. -

Przyjść nie przyszła, a teraz się wyżywa.

Swoją drogą - pomyślał - ciekawe, co też by Annabellpowiedziała na drugą

dziewczynę w łóżku...

I uśmiechając się głupio, zaczął schodzić po schodach.

Pomiędzy trzecim a drugim piętrem dogonił go spocony, zadyszany Brunhild.

Zaciągnął maga do okna, gdzie było trochę miejsca.

- Mam sprawę - zaczął. - Ja pomagałem tobie, teraz ty pomóż mnie. - Sięgnął do

kieszeni i wyjął mieszek z monetami.

Pogodnik usiadł na parapecie, wziął pudla na kolana i z wysokości spojrzał na

arystokratę.

- O co chodzi?

Didlog zaczął sapać, jakby teraz dopiero pokonywał wysokie schody. Zbierał się w

sobie, aż Rosselin miał ochotę go pogonić. I pewnie by to uczynił, gdyby nie miło

pobrzękujące imperiały.

- Czy nie uważasz - zaczął wreszcie Brunhild - że Zejfa ma jakiegoś kochanka? To

znaczy poza mną - dodał zaraz wyjaśniająco i nie wiedzieć czemu, pogładził się po okrągłym

brzuchu.

Mag już obawiał się, że będzie musiał udawać zaskoczonego, co nawet najlepszemu

może czasem nie wyjść. Jednak pytanie było tak prostoduszne i zwyczajnie głupie, że jego

twarz samoistnie przybrała stosowną minę pt. „Rosselin dziwi się światu”.

- Nic mi o tym nie wiadomo - odparł po chwili.

- I jesteś tego pewien? - spytał z nadzieją Didlog, opierając się o ścianę. - Uff, bo ja

już wpadam w obłęd, wszędzie dostrzegam jej kochanków... No, toś mnie uspokoił...

Rzucił mieszek w stronę Rosselina.

No, Zejfa, ja ci wystawię rachunek - pomyślał mag, kiedy grubas wreszcie sobie

poszedł.

Podrapał pudla po łebku, przewrócił na grzbiet i zaczął się z nim mocować.

- Widzisz, Tinkus, opłaca się być bydlakiem - rzekł wreszcie z uśmiechem,

pozwalając mu stanąć na nogi.

Myśl, że w pytaniu Didloga może się kryć coś, o czym on sam nie wie, dopadła

Rosselina tego samego dnia późnym popołudniem. Zejfa znów zostawiła go, dając wolną

rękę. Mag nie pytał, gdzie idzie. Póki płaciła, utrzymywała i nie robiła przeszkód w

spotykaniu się z Annabell, dotąd było mu obojętne, kto jest akurat oficjalnym narzeczonym, a

kto prawdziwym kochankiem. Ale teraz chciał wiedzieć dla zaspokojenia ciekawości. Lenka

skierowała jednak jego myśli w inną stronę.

- Cesarzowa się martwi - powiedziała. - Xan chora. Mówią, że woda tu inna niż w

Tartilonie...

Pogodnik przygryzł wargę. Rzeczywiście, przez ostatnie dwa dni nie widział Xan.

Rozmowę przerwało im stukanie do drzwi. Dziewczyna poszła otworzyć.

W progu stał goniec.

- Mistrz Wetlin prosi, żebyś go odwiedził w jego pracowni - rzekł.

- A któż to taki, na Dracenę? - głośno zdumiał się Rosselin.

Sługa wydawał się oburzony jego ignorancją. Jak można nie znać mistrza kopisty?!

Trudno mu było wytłumaczyć, że nawet mag może nie znać wszystkich swoich

kolegów po fachu. Zwłaszcza tak odległych od siebie specjalizacji jak tworzenie ksiąg i

utrzymywanie właściwej pogody. To trochę jak z upartymi pijakami w zajazdach na

prowincji, którzy czepiają się ciebie jak rzepy i zarzucają pytaniami: Aaa, mieszkasz w

Fercie! Virgona z Mortu znasz? A tę blondynę, jak jej tam, Rozynkę, co to przesiaduje pod

„Złotym Kogutem”?

- Teraz? - spytał z niechęcią. - Jakaś pilna sprawa?

Goniec wzruszył ramionami. Nerwowo spoglądał to na maga, to na korytarz.

- Wedle woli, panie. Przekazałem prośbę, tyle mojej pracy - pożegnał się oschle i

odszedł.

Rosselin spojrzał na Lenkę.

- Najlepiej mieć to od razu za sobą...

Wziął swój płaszcz pogodnika, narzucił na koszulę i udał się na trzecie piętro, gdzie

mieściły się warsztaty. Znalazł pracownię kopistów i pchnąwszy drzwi, wszedł do środka.

W jasno oświetlonej izbie siedziało przy swoich pulpitach podzielonych na dwie

części kilku iluminatorów oraz czarnobialistów.

Były to jedne z najmniej cenionych odmian magii. Jako że wymagały żmudnej,

śmiertelnie nudnej pracy nad własną pamięcią, pasowały do szczególarzy bez polotu, a w

dodatku abstynentów. Spoglądając na oryginał, mag-kopista zapamiętywał jego wygląd w

najdrobniejszym detalu, po czym przenosił spojrzenie i ów wzór na stronę czystego papieru.

W zależności, czy umiał to robić wyłącznie z obrazem czarno-białym, czy też z kolorowymi

rysunkami, zwano go czarnobialistą albo iluminatorem. Niektórzy byli tak utalentowani, że

mogli nawet kopiować obrazy z płócien na papier. Jednego zapowiadającego się szczególnie

dobrze pogodnik poznał jeszcze w Akademii i nawet ułożył sobie plan zarobkowania przez

resztę życia, w którym tamtemu przeznaczył odgrywać kluczową rolę. Miał po prostu

podglądać w łaźni kąpiące się dziewczyny, a co tylko dostrzeże, zaraz kopiować. Rosselin zaś

planował wziąć na siebie organizacyjno-handlową część przedsięwzięcia. I pewnie byłby

teraz bogaty, gdyby nie fakt, że ów dureń - którego imię szkoda tu nawet wspominać - uznał

to za niegodne zajęcie i doniósł nauczycielom.

Cesarzowa co prawda nie utrzymywała pracowni w celach merkantylnych, jednak też

wcale nie dla książek. Po prostu powielenie dokumentu tradycyjnym sposobem, przez kopistę

piszącego ręcznie, trwało wieki, a w przypadku dłuższego tekstu zrobienie stu egzemplarzy

było prawie niemożliwe. Tymczasem czterech czarnobialistów pracujących w systemie

dwuzmianowym zapewniało odpowiedni obieg dokumentów.

Książki były tylko uboczną działalnością, dzięki której kopiarnia zarabiała na siebie.

Tak, rozrzutność była tylko jednym, w dodatku fałszywym, obliczem dworu. Drugim było

bezwzględne obdzieranie poddanych z nadmiaru imperiałów. Powszechnie wiadomo -

obywatele Imperium są jak dzieci i gdy dać im za dużo, zaraz to przepiją. Roztropniej więc

przeznaczyć te pieniądze na rzeczy wagi państwowej, jak tunel bity w Alherydach czy

ładniejsze halabardy dla gwardzistów.

Jednak w pałacowej hierarchii Wetlin był nikim, znaczył niewiele, mniej niż Rosselin,

bo dwór nie czytał książek.

Na widok spodziewanego gościa jego twarz rozjaśniła życzliwość.

- Chciałem się poradzić - zaczął niezręcznie, od razu przechodząc do sedna. - Znasz

Astrogoniusza, a zamówił u nas pewne dzieło, w kolorze... niezwykle skomplikowane, bo na

jego pismo trzeba narzucić ilustracje z innych dzieł, żeby wzbogacić księgę.

Podszedł i pokazał odręczne projekty wykonane przez malarza.

- No i nie wiem, na ile go skubnąć - przyznał wreszcie z zażenowaniem kopista. - Za

mało, obedrze mnie cesarzowa. Za dużo, Astrogoniusz książki nie odbierze, a zaliczka ledwie

wystarczy na pokrycie materiałów.

- Ale wszystko, co powiem, zostanie pomiędzy nami? - upewnił się Rosselin.

Rysowała się przed nim perspektywa zemsty może niezbyt finezyjnej, za to realnej. Biorąc

pod uwagę, że z malarza był straszny liczykrupa, znaczny upust gotówki z pewnością

przyprawi go o długotrwałą niemoc twórczą.

Mistrz kolorysta przytaknął.

- Na wszystkie barwy światła, nikomu nie powiem. To fachowa rozmowa między

nami, w ramach cechu.

Mag zaczerpnął tchu:

- Zażądaj jak najwięcej, drogi Wetlinie. Będzie się opierać, krzyczeć, sięgać po

szpadę, ale ja go znam, w końcu ulegnie, bo tak naprawdę to on uwielbia drogie, kolorowe

zabawki.

Była to szczera prawda. Astrogoniusz miał słabość do kosztownych rzeczy, chociaż

wolał je dostawać w prezencie, niż płacić z własnej kieszeni. Gdy jednak nie miał innego

wyjścia, płakał i płacił.

- Aha, znasz kogoś, kto ma dzieło Sarturusa? - spytał na zakończenie mag. -

Chciałbym je skopiować.

Stary Wetlin tylko się uśmiechnął pod nosem i zaprzeczył ruchem głowy.

- Kto by w pałacu czytał takiego starego i niemodnego filozofa, panie? - rzucił z

rezygnacją. - Tu się przecież większość podpisać nie umie...

Wracając korytarzami, Rosselin cały czas przeglądał jeszcze w myśli projekty kart

księgi, a jego radość nie miała granic. Oto odkrył kolejny sekret malarza! Któż mógł się

spodziewać, że Astrogoniusz pisuje erotyczne poezje i w dodatku chce je zebrać w księdze?

Mag czuł przez skórę, że dzieło zostanie komuś podarowane. Bo półki malarza, o

czym Rosselin miał okazję przekonać się naocznie, świeciły pustkami. Leżały tam tylko dwie

księgi o roślinach i zwierzętach Imperium.

Problem w tym, że Zejfa też niechętnie cokolwiek czytała.

IV

Garzful nawinął się magowi w samą porę. Było południe następnego dnia, a Rosselin

uznał, że dosyć sączenia jadu, pora uderzyć niczym szyszkun syczący, szybko i skutecznie.

Karzeł miał jednak swoje sposoby pojawiania się i znikania. Tym razem zapowiedział

go straszliwy ryk dochodzący z jednej z komnat. Zaintrygowany Rosselin zajrzał tam, żeby

zobaczyć, co się dzieje, bo odgłosy przypominały fonfariusza (tyle że ten morski zwierz nie

zmieściłby się w normalnej komnacie) - i zobaczył siedzącego na krześle Garzfula.

- Na Aarafiela, co tak ryczysz jak fonfariusz? - spytał zaintrygowany pogodnik.

Wszedł do komnaty i starannie zamknął za sobą drzwi. Poza nimi dwoma nie było tu nikogo.

Przez twarz karła przemknął zły uśmiech.

- Jak tak nosowo poryczę przez uszy, to mi lepiej - mruknął. - I jak tu siedzę, to mogę

to cholerstwo trzymać w kieszeni. - Wyjął różową opaskę i machnął nią ze złością. -

Cesarzowa zakazała mi właśnie nosić wysokie kołnierze. - Wściekle błysnął zębami.

Mag uśmiechnął się lekko. Lekko, ale okrutnie.

Bardzo okrutnie.

Bardzo.

Me będziesz więcej straszył mi Annabell, bydlaku - pomyślał. Czujnie zerknął ku

drzwiom, podszedł do kotar przy oknie i niby to przypadkiem sprawdził, czy nikt się za nimi

nie ukrywa.

- Ja właśnie w tej sprawie - zaczął.

Wilcza twarz Garzfula wyciągnęła się w wyrazie zdumienia. Przypominał teraz polną

myszkę, nawet oczy błysnęły mu jak temu zwierzątku na widok kupki ziaren ulubionego

zboża.

- Ktoś chce cię zabić - szepnął Rosselin. - I ja wiem, kto...

Opowiedział mu, jak doszedł do wniosku, że za pomysłem noszenia przez oba karły

różowych obróżek stoi... Astrogoniusz. Tak, tak, co prawda zrezygnował z malowania

portretu Garzfula, ale tylko po to, aby uśpić czujność karła. Wkrótce znów zacznie malować

jego portret, a potem, niby to przypadkiem, najpierw ubrudzi jego obróżkę farbą... a wreszcie

trucizną...

Teraz należało popracować nad Astrogoniuszem.

- Chcę, żebyś coś dla mnie zrobił - rzekł Rosselin. - Oczywiście coś za coś... -

Uśmiechnął się przyjaźnie.

Malarz podniósł na niego wzrok. Dawna złość trochę mu przeszła. Nadal jednak nie

ufał pogodnikowi, chociaż oczywiście nie mógł wiedzieć o jego rozmowie z Wetlinem.

- Chcę, żebyś wrócił do pomysłu namalowania karła - wyjaśnił Rosselin. - Może

nawet ci zapłacę, ale to ma być poufne, nikt się nie może dowiedzieć.

Astrogoniusz nigdy nie wyglądał na mędrca, jednak teraz jego mina zrobiła się

zwyczajnie głupia. Malarz po prostu nie wiedział, co rzec.

- Po co ci portret karła? - zapytał w końcu.

Mag uśmiechnął się słodko.

- Nieważne. Powiedzmy, że lubię sztukę nowoczesną. Portret karła, ja płacę. Jeden

warunek: masz go namówić, żeby pozował w różowej obroży. Jasne? A w zamian... - tu

pogodnik zawiesił głos.

- Co w zamian? - chrypnął zdumiony Astrogoniusz. - Pieniądze z góry, ale i tak coś w

zamian?

Rosselin pochylił się do jego ucha i rzekł:

- Sekretny dostęp do komnaty Zejfy. Lenka ci go nie dała, ale ja... w zamian za

przysługę, kto wie...? - znacząco zawiesił głos.

Malarzem zatrzęsło niczym wierzchołkami Alherydów pod wpływem silnych

podziemnych wstrząsów. Na jego twarz wystąpiły czerwone plamy pożądania. Zaczął ciężko

dyszeć. Pogodnik pomyślał, że pacykarz pewnie zaraz zacznie się ślinić. Ale jednak nie.

- Ale... ja wchodzę, ty wychodzisz... - powiedział Astrogoniusz prawie opanowanym

głosem.

Rosselin leniwie skinął głową.

- Tak będzie. Ale wcześniej ja zamawiam, ty malujesz.

Me majak uwiarygodnić historię - mruczał do siebie zadowolony mag, podążając

korytarzami w poszukiwaniu Zejfy. - Jak w dobrej kryminalnej opowieści z nizin Fertu,

musisz trochę popchnąć człowieka, zanim zrozumie, co ma robić. A potem to już samo

pójdzie.

I poszło. A nawet pogoniło.

Był to nadzwyczaj upalny dzień, w komnatach panowała nieprzyjemna duchota, a

jakby tego mało, w centralnej wieży puściła magiczna zasłona przeciw owadom i te hurmem

zaczęły się wdzierać do komnat, zdobywając piętro po piętrze, okno po oknie.

Był to więc czas ukąszeń, zarówno metafizycznych, jak i całkiem dosłownych.

Jednych dopadała gorączka miłości, innych komary.

Zrezygnowany Rosselin chłodził się jedną ręką, drugą zabijając potwory przełażące

przez szpary w oknie. Marzył o użyciu magii. Mógłby oblodzić ich skrzydełka albo wyssać

powietrze z komnaty, pozostawiając tylko małe bańki wokół własnej głowy i pyska ziejącego

obok Tinkusa... No, mógłby przynajmniej spróbować, bo efekt był nieprzewidywalny... ale

wykaz czarów, jakich wolno mu było w wieży aktualnie używać, nie obejmował uśmiercania

uciążliwych owadów. Jak widać, życie jest jednak bardziej fantazyjne niż protokolanci

kancelarii.

Później upał zmógł pogodnika do tego stopnia, że przysnął.

Obudziło go potrząsanie. Niechętnie otworzył oko... i zobaczył wyraźnie

zaniepokojoną Lenkę.

- Wstawaj - powiedziała cicho służąca. - Gwardziści po ciebie przyszli.

Jeszcze senny nałożył szatę. W przedpokoju czekali na niego dwaj zbrojni.

- Mag Rosselin? - rzekł jeden z nich. - Pójdziesz z nami. Cesarzowa chce cię widzieć.

Nigdy dotąd nie widział straży pałacowej w akcji. To znaczy, oczywiście, widywał ich

przechadzających się czujnie korytarzami, strzegących bram. Jednak to stanowczo nie było to

samo, co dwaj tacy drągale żądający pójścia z nimi. Mierzyli co najmniej siedem stóp, więc

gdyby Garzful nie został jego wrogiem i wprowadziliby swój pijacki plan w życie, tych

należałoby skrócić nie tylko o głowę, ale nawet o pół tułowia.

- O co chodzi? - spytał pogodnik zmartwiałymi ustami.

- Ażebym to ja wiedział... - odrzekł gwardzista obojętnie. - Mamy obowiązek

doprowadzenia, to doprowadzamy.

Komnata była prawie pusta. Obok Joanny siedziała jej przyjaciółka, Eluria g’Och,

Stawirlen, a także kilku doradców.

Przy osobnym stole Garzful i Astrogoniusz spoglądali na siebie z nienawiścią.

Rozdzielał ich gwardzista o minie zarazem groźnej i obojętnej, co - jak mag zdążył się

zorientować - było mile widziane w całym ich fachu.

Czwarte krzesło czekało na Rosselina. Cesarzowa wskazała je pogodnikowi, a kiedy

usiadł, zaczęła:

- Astrogoniuszu, opowiedz jeszcze raz, co ci się przydarzyło.

Malarz, wciąż blady z przejęcia, zaczął mówić:

- Poprosiłem Garzfula, żeby mi pozował w jednej z komnat. Chciałem go

sportretować. Miałem już przygotowane płótno, żeby praca nie nastręczała problemów...

Tu westchnął ciężko, przygryzł wargę.

- Karzeł się zgodził, choć od początku patrzył podejrzliwie - kontynuował po chwili. -

Wyjąłem bryłkę węgla i zacząłem go rysować, robiąc pierwszy, wstępny szkic. I wszystko

było dobrze, dopóki nie poprosiłem, żeby założył tę różową wstążkę od ciebie, pani, bo

chciałem poszukać odpowiedniego ułożenia materiału na szyi...

Astrogoniusz westchnął.

- Bo on, cesarzowo, miał tę różową obróżkę schowaną w kieszeni kaftana. I nagle

Garzful, zamiast spełnić moją prośbę, rzucił się do ściany, na której wisiała kolekcja broni,

zerwał jeden z toporów i zaczął mnie gonić!

Chciał mówić dalej, ale wtedy cesarzowa przerwała mu uniesieniem ręki. Spojrzała na

Rosselina.

- Masz coś do powiedzenia w tej sprawie?

Mag westchnął.

I przyznał się do okrutnego żartu.

- Pani, chyba nie posądzasz ani mnie, ani obecnego tu malarza o próbę otrucia twojego

karła? - zakończył błagalnie.

Na twarzy Joanny malowała się z trudem powstrzymywana wściekłość.

- Idź do swojej komnaty i czekaj tam na wyrok - oznajmiła przez zaciśnięte zęby. -

Bardzo mnie rozczarowałeś, Rosselinie - dodała, kiedy był już w drzwiach.

Na korytarzu dogonił go Garzful. Szczerzył zęby z taką radością, że w jego gębie

zmieściłyby się pewnie wszystkie muchy z pałacu.

- Wiesz, dlaczego cesarzowa jest w tak podłym nastroju?

I wyjaśnił, nie czekając na przyzwolenie. Xan wyraźnie szkodziło dworskie życie, jej

czarne plamy zaczęły odpadać ze skóry, niby łuski ścieliły się po korytarzu. Nie kryjąc

obrzydzenia, cesarzowa odsunęła w końcu sześciopalczatkę do zakazanych komnat w

więziennej wieży.

- I jeszcze powiem ci coś - zakończył z miłą miną karzeł. - Miałeś rację, ta cholerna

różowa obróżka była zatruta.

Zgnębiony Rosselin podniósł na niego zdziwione spojrzenie.

- Ale przecież ja żartowałem! Chciałem się na tobie zemścić, boś mi straszył

Annabell.

Garzful z satysfakcją pokręcił głową.

- Nie, magu, nie moja. To obróżka Xan... - roześmiał się mściwie. - I jeszcze jedno!

Chociaż nie zabiłem Astrogoniusza, to jednak nie wykpi się od zemsty. Tylko jeszcze nie

obmyśliłem, jakiej.

Jego rechot rozbrzmiewał w głowie Rosselina jeszcze długo po tym, jak sam karzeł

zniknął w swoich komnatach, aby tam upajać się podwójnym zwycięstwem.

Zaś Rosselin zaczął nosowo ryczeć przez uszy.

Później miał się dowiedzieć, że był to odgłos tak przerażający, że bardzo pomógł

magom próbującym opanować inwazję owadów. Te masowo padały trupem, kiedy docierał

do nich głos zrozpaczonego pogodnika.

Rozdział 6

Wyjeżdżając z Fertu, Rosselin szlochał ze złości, rozpaczy oraz upokorzenia. Mógłby

co prawda przeklinać własną głupotę, ale byłaby to postawa niegodna mężczyzny i maga.

Lepiej zwalić wszystko na przeklętego Garzfula, oby go Dracena stratowała!

Wyrok cesarzowej, niewątpliwie inspirowany przez karła, pozbawił maga

wszystkiego, co posiadał: lekkiej pracy u Zejfy, korzyści z przebywania na dworze, a

wreszcie, co szczególnie zabolało pogodnika, bliskości namiętnego demona, jaki mieszkał w

kruchym, dziewczęcym ciele Annabell.

Dostąpił zaszczytu wygnania, choć oficjalnie nazywało się to misją specjalne dla

dobra Cesarstwa. Dostał przyzwoitego wierzchowca, łagodną siwą klacz imieniem Strzałka,

zapas jedzenia, sto srebrnych imperiałów oraz mapę. Co prawda musiał ją sporządzać pijany

kartograf, bo niemal w ogóle nie pasowała do rzeczywistej rzeźby terenu, ale za to była

bardzo ładna i kolorowa. Jeziora miały kształty zwierząt, zakola rzek układały się w litery

alfabetu, a razem z konturami lasów tworzyły biegnący z zachodu na wschód, lekko tylko

koślawy napis: Niech żyje Joanna.

Z pomocą tej mapy mag miał dotrzeć do stadniny niejakiego barona du Mingarda

leżącej jakieś sto mil na północ od Fertu, na Wielkiej Równinie Herteńskiej, która

rozpościerała się za północnym pasmem Alherydów. I tam czekać, aż cesarzowa wezwie go z

powrotem.

Kiedy Rosselin usłyszał ten wyrok, pobladł straszliwie, a jego plecy oblał pot zimny

jak rossa linda, ziele porastające cmentarze Fertu. Dworskie opowieści pełne były takich

nieszczęśników raz na zawsze oddalonych albo zaginionych w tajemniczych okolicznościach!

Całkiem niedawno pałacowe korytarze obiegła nowina o niejakim da Bingu, cesarskim

urzędniku pracującym w departamencie kwatermistrzowskim. Cesarzowa uznała, że dywany

sprowadzone z Ariety były kiepskiej jakości, i nakazała mu pojechać tam, zrobić awanturę i

przywieźć nowe, lepsze. Ruszył więc konwój. A w połowie drogi podczas jednego z postojów

da Bing oddalił się na przysłowiową sikundkę i... zaginął bez wieści.

Na szczęście Rosselin mógł liczyć na pomoc Zejfy dArgilach.

- Zejfo - rzekł, nerwowo krążąc po jej komnacie, gdy już poznał wyrok - kłamałem

Brunhildowi na temat twoich kochanków. Łgałem jak pies, nie obrażając tych zacnych

stworzeń. - Z melancholią podrapał Tinkusa w czubek głowy. - Wyprowadziłem twego

oficjalnego narzeczonego z pałacu, kiedy tego potrzebowałaś, nakarmiłem go straszliwymi

bredniami, w zamian dostając jeszcze większe bzdury... Musisz mi teraz pomóc!

- Ale co ja mogę poradzić na to, że oszalałeś? - Bezradnie rozłożyła ręce dworka. -

Zadzierać z karłem... Na Dracenę, przecież sam sobie pętlę założyłeś, nie rozumiesz?

Mówiłam, że prowokowanie go źle się skończy... Garzful, to nawet jak na pałacowe, realia

mściwa bestia.

Doprowadzony do ostateczności mag zaklął.

- Cóż, nie ma tajemnic, których nie można ujawnić... - mruknął. - A Didlog uwielbia

smaczne opowieści przy dobrym winie...

Wtedy z kolei pobladła Zejfa. Wiedziona nagłym przypływem współczucia dla

biednego pogodnika, szybko pobiegła prosić cesarzową o zmianę wyroku na łagodniejszy.

- Nie będzie to długie wygnanie - podobno stwierdziła władczyni. - Jednak karę musi

ponieść.

- A w ogóle ja na twoim miejscu bym się jej nie pokazywała - dodała od siebie

dworka, kiedy już zrelacjonowała magowi rozmowę z Joanną. - Xan choruje coraz bardziej, a

cesarzowa źle to znosi. Najlepiej usuń się jej z oczu. Jedź i czekaj.

Tak więc podążał w stronę posiadłości Mingarda, powtarzając pod nosem wszystkie

znane sobie przekleństwa. Przełęcze Alherydów pokonał bez problemów - letnią porą nie

stawiały przeszkód sprawnemu wędrowcowi. Teraz przed nim po horyzont rozpościerała się

wielka trawiasta równina, gdzieniegdzie wzburzona pasmami mieszanego lasu. Nic, tylko

wędrować. Nawet niekoniecznie do stadniny barona. Równie dobrze mógł wybrać wolność

banity. Dziesiątki miast większych i mniejszych czekały na to, aby je odwiedził. Mag

pogodowy zawsze znajdzie coś do roboty. A on pomimo młodego wieku otarł się o dwór,

mógł bez zmrużenia oka łgać albo opowiadać prawdziwe historie warte więcej niż jego marne

magiczne talenty, zatem posiadał wszelkie kwalifikacje niezbędne w awanturniczym fachu.

Gdyby tylko zechciał...

Może by i zechciał, gdyby nie Annabell i smak dworskiego jadła.

Nastrój miał więc posępny, dopóki nie naszła go refleksja, że i tak wykręcił się

sianem. No bo co zafundował Garzful Astrogoniuszowi, także zamieszanemu w aferę

obróżkowq - jak całą sprawę określił rozplotkowany dwór? Artysta został odesłany do

malowania statków! To pasjonujące zajęcie miał wykonywać przez cały miesiąc od świtu do

zmierzchu. A kiedy zaczął głośno protestować (gdy dotarło do niego, że idzie o pokrywanie

burt równą warstwą żywicy oraz ochronnej minii, nie zaś ozdabianie ich morskimi

fantazjami), karzeł roześmiał mu się prosto w nos.

- Wolisz obcięcie prawej ręki? - spytał podobno, ucinając wszelką dyskusję.

Być może więc wygnanie wcale nie jest takie złe - rozmyślał Rosselin, dopasowując się

do powolnego kroku Strzałki. Nie poganiał jej, bo i po co? Nigdzie mu się nie spieszyło. -

Trochę sobie odpocznę, pomyślę...

Rozejrzał się po trakcie. Był mocno zaniedbany, niemal pusty, może nawet trochę

niebezpieczny. Miał jednak tę zaletę, że nie ciągnęły nim tłumy ludzi oraz niekończące się

karawany wozów zmierzające w stronę stolicy. Ta żarłocznie połykała wszystko, co

wyprodukowano w Imperium Faraelickim: zboże, owoce, trunki, tkaniny oraz tysiące innych

towarów, które w takiej Quence uznano by za niebywały luksus, a w Fercie musiał je mieć w

swoim domu byle średniak. Nie darmo po stołecznych winiarniach krążyło powiedzenie, że

tutejszy żebrak wzgardzi tym, co podniesie bogacz z prowincji.

Oderwał wzrok od łanów traw rozczesywanych wiatrem i spojrzał w niebo. Nadal

było czyste, ale na horyzoncie już lekko ciemniało. Będzie deszcz - pomyślał z

westchnieniem. - Trzeba znaleźć miejsce na obozowisko. Nie było to odkrycie godne maga

pogodowego, ale przynajmniej praktyczne.

W sakwie przewieszonej przez szeroki grzbiet Strzałki miał nie tylko zapasy i trochę

ubrań. Tym zamoknięcie nawet dobrze by zrobiło - zaoszczędziłby na praniu w jeziorze albo

strumieniu. Ale wiózł też list polecający do barona wystawiony przez cesarską kancelarię,

pisma od pałacowego koniuszego oraz osobisty list Joanny do Mingarda. A te należało

chronić przed wodą. Rosselin wolał dotrzeć do kępy drzew widocznej jakieś trzy mile dalej i

schronić się pod płachtą przeciwdeszczową, niż zawierzyć swoim magicznym talentom.

Nagle zatrzymał się gwałtownie, klnąc na czym świat stoi. Listy!

Oblał go zimny pot. A jeżeli w piśmie cesarzowej znajduje się wyrok śmierci? Dajmy

na to, Mingard rozłamie pieczęć i przeczyta rozkaz zgładzenia maga. Po cichu, dyskretnie,

bez świadków. Tak, żeby nawet jego kości nigdy się nie odnalazły.

Powiódł dokoła niespokojnym spojrzeniem. Jak sprawdzić, co jest w liście, bez

łamania pieczęci? - rozmyślał w panice.

I nagle spłynęło na niego olśnienie zesłane chyba przez samą Dracenę, bo obojętny

Aarafiel nigdy by się nie wtrącił w ludzkie sprawy. Przecież może zostać napadnięty! A

zbójów powinna zainteresować cesarska korespondencja. Byliby głupcami, gdyby się nie

zapoznali z jej treścią!!!

Już sięgał do sakwy, kiedy zaraz za kępą drzew, gdzie droga zakręcała w prawo,

pojawił się duży wóz drabiniasty obleczony białym płótnem. Zmierzał w przeciwnym

kierunku niż Rosselin, czyli w stronę Fertu. Pogodnik westchnął. Będzie musiał zaczekać!

Lejce dwukonnego wozu trzymał ponury mężczyzna w brązowym kaftanie. Obok

niego na koźle siedziała młoda dziewczyna w niebieskiej sukni, córka albo świeżo poślubiona

żona.

I kiedy Rosselin przejeżdżał obok nich, zwolniwszy nieco, właśnie ona zagadnęła go

niespodziewanie:

- Nie zamówiłbyś dla nas dobrej pogody, magu? - poprosiła, uśmiechając się ciepło. -

Zapłacimy... Przed nami przełęcze, a towar wieziemy delikatny...

Już zamierzał odmówić, ale wtedy jej mąż czy ojciec wstrzymał konie. Sięgnął za

siebie i wyjął stamtąd pękatą flaszkę oplecioną winoroślą.

- Pieniędzy pewno masz dosyć. Ale prawdziwy krad ciężko spotkać na tej drodze -

rzekł.

Rosselin przyjrzał mu się z namysłem. Twarz mężczyzny przecinała ukośna blizna

biegnąca od lewego skrzydełka nosa, przez powiekę, niknąca w gęstych brwiach. Nadawało

to jego spojrzeniu ciężki, nieprzyjemny wyraz.

Flaszka wyglądała na prawdziwą. Krad był specyficznym trunkiem, o niewielkiej

mocy, ale za to wspaniałym, mocno korzennym aromacie. Często pijano go na dworze. Zejfa

miała niewielki zapasik, z którego pozwalał sobie korzystać... Nawet Lenka i Tinkus

dostawali po kropli... Ech, dwór - westchnął.

Jednak to nie krad przekonał Rosselina. Nie trzeba było być pogodnikiem, aby pojąć,

że bez magicznej interwencji będą tu zaraz mieli solidną ulewę. W słodkie nuty łanów

równinnej trawy i letniego kwiecia wmieszał się charakterystyczny zapach powietrza tuż

przed burzą. A w spojrzeniu dziewczyny kryła się ta sama miękkość, jaką widywał u

Annabell, kiedy patrzyła na niego, myśląc, że on tego nie widzi.

Skoncentrował się i wypowiedział czar rozpraszający chmury. Później z własnej

inicjatywy dołożył zaklęcie, aby wóz otaczała zawsze dobra pogoda.

- No, tyle - oznajmił, obdarzając dziewczynę szerokim uśmiechem. Wziął krad,

zapakował go do sakwy, poklepał Strzałkę po boku i ruszył w swoją stronę.

Spotkanie tych dwojga uświadomiło magowi, że lepiej będzie obejrzeć listy później,

kiedy zjedzie na boczną drogę, już niedaleko posiadłości Mingarda.

Zdążył go zjeść niepokój dręczący niby małż świdrak okrętowe burty, nim znalazł

dobre miejsce na lekturę tajnej korespondencji. Wjechał właśnie w boczną drogę prowadzącą

do posiadłości barona Mingarda i zatrzymał konia obok trzech wielkich na człowieka,

stojących poziomo kamieni. Wyglądały jak świadkowie różnych tutejszych historii, które

opowiadał im wiatr.

Rosselin chwilę nasłuchiwał, choć raczej nie owych epickich opowieści. Starał się

wychwycić prozaiczny i niebezpieczny odgłos końskich kopyt.

Nie, nikt się nie zbliżał. Wiatr dalej plótł o tym i owym, ale nie mówił ani słowa, że

nieładnie czytać cudze listy. Mag rozłamał więc pieczęcie. Na pierwszy ogień poszło pismo z

kancelarii - nieciekawe, będące jakimś rozliczeniem finansowym, dla maga całkiem

niezrozumiałym. Podobnie mało zachęcająco wyglądał list od koniuszego.

Co innego ten od Joanny. Krótki, ale treściwy:

Baronie, życzeniem naszym jest, abyś przysłanemu ci magowi nie uczynił najmniejszej

krzywdy. Ponieważ jednak nieco nas zirytował, nie zaszkodzi, jeżeli trochę go zmiękczysz

swoimi sposobami, jak to robiłeś z wcześniej przysłanymi ci ludźmi. Niech nabierze trochę

pokory.

No pięknie! Rosselin zaklął. Cesarzowa namawiała Mingarda, żeby dał magowi

popalić! Jakby wyganie nie było dostateczną krzywdą!

Z wściekłością zerwał garść źdźbeł. A wszystko przez przeklętego Astrogoniusza, oby

jego jelita były wleczone wzdłuż brzegów kontynentu! Niech go trąd porazi, a farba wyżre

mózg! Niechaj kaci tną jego obrazy na wąskie pasemka, zaś lud depcze je brudnymi nogami

na oczach malarza!

Wina Astrogoniusza i Garzfula - poprawił się zaraz. - Karzeł też wsadza paluchy w nie

swoje sprawy! Już mu jakąś paradną zemstę wyszykuję - zarzekał się w myśli - niech tylko

wrócę na dwór!

Najpierw chciał się pisma całkiem pozbyć, podrzeć na strzępy i zakopać. Ale nim

popełnił ten nieodwracalny błąd, przyszedł mu do głowy lepszy pomysł. Sięgnął do listu,

obejrzał go uważnie. Bardzo, bardzo uważnie. Pomyłka mogła go drogo kosztować.

Później zaczął drzeć papier, po kawałeczku, bardzo ostrożnie.

Wreszcie przyjrzał mu się po raz ostatni. Teraz treść listu wyglądała tak:

Baronie, życzeniem naszym jest, abyś przysłanemu ci magowi nie uczynił najmniejszej

krzywdy. Ponieważ...

Ostatni wyraz celowo pozostawił na swoim miejscu. Wygodne słowo, można je

interpretować do woli, wzdłuż i w poprzek, jak komu pasuje... a za nim tylko fantazyjne

rozdarcie.

Rosselin uśmiechnął się złośliwie. No, teraz ma mocne karty w ręku!

Dla uczczenia swej fantazji odkorkował butelkę kradu. Wierzchowcowi też dał, w

końcu bydlę dzielnie go niosło na swym grzbiecie.

Krytycznym okiem przyjrzał się swemu odbiciu w tafli wody małego jeziorka. Tak,

teraz już w niczym nie przypominał spokojnego podróżnika.

- No i co powiesz, mała? - spytał Strzałkę.

Klacz nadal spokojnie piła. Wreszcie uniosła głowę i prychnęła, strząsając na maga

deszcz kropli.

- Myślisz, że nam się uda? - mruknął Rosselin. - No, ja też mam taką nadzieję. Ale

dzięki za wsparcie. - Pociągnął ręką po końskiej grzywie.

Nie spodziewał się spotkać u Mingarda jakiegoś maga podobnego do Stawirlena.

Będzie więc mógł spokojnie uchodzić za napadniętego, ograbionego i co tam jeszcze należy

wpisać do litanii żalów.

Później krążył trochę już w granicach ziem barona, szukając jego ludzi. Wreszcie, gdy

wypatrzył grupkę zbrojnych na koniach, pogalopował ku nim, niby uciekając przed

straszliwym demonem.

II

Jak srebrny imperiał rzucony w zieloną soczystą trawę - to właśnie pomyślał na widok

rezydencji Mingarda. Niska ledwie na dwa piętra, owalna i pomalowana na biało, wydała się

szokująco nędzna magowi wciąż mającemu przed oczyma wieże i wnętrza pałacowych

komnat. - Oto, Rosselinie, jak nisko upadłeś. Nie dość, że cesarzowa pisze okrutny list, jeszcze

każą ci zamieszkać w norze! Dwa piętra! Na Dracenę, co to są dwie marne kondygnacje

wobec Ptasiego Miasta?!

Niewiele brakło, by łzy żalu i goryczy pociekły mu do oczu, nim jednak poetyckie

uniesienie weszło w tę fazę, ludzie barona powiedli Rosselina do swego pana.

Ten spacerował po swoim gabinecie wsparty o laskę. Nim usiadł za biurkiem,

skrywając kalectwo, zaskoczony mag spostrzegł, że Mingard ma lewą stopę podwiniętą, a nie

płaską jak u normalnego człowieka. W rodzinnej wiosce pogodnika zwano takie coś po prostu

końskim kopytem.

Ale w porównaniu z Garzfulem i tak wypadasz niby piękność o poranku - pomyślał.

Jednak ułomność przełożyła się również na przykry charakter barona.

- Zbóje? Tutaj? Napadli? - prychnął zgrzytliwym śmiechem, z ironią rozglądając się

po swoim dosyć ascetycznie urządzonym gabinecie, jakby chciał rzec: Co tu można ukraść? -

Przecież dokoła tylko trawa, dobra dla moich koni. Każdy bandyta z głodu zdechnie!

Krytycznie przyjrzał się zniszczonym listom leżącym przed nim na biurku obok

przyborów do pisania i kawałka dziwnej, zielonej skały. Potem przeniósł wzrok na maga.

- Cóż, wola cesarzowej jest dla mnie wiążąca - rzekł. - A za zbójami wyślę patrole. To

gdzieżeś ich spotkał?

Rosselin opisał miejsce, w którym poprawił korespondencję z dworu. Miał nadzieję,

że ślady, jakie pozostawił, wystarczą. Mingard posępniał z minuty na minutę. Sięgnął po

srebrny dzwonek i zadzwonił nim trzy razy. Gdy pojawił się służący, rzekł:

- Jarco wskaże ci izbę gościnną, tam się odświeżysz przed wieczerzą. A ja sobie

poczytam listy.

Wychodząc z izby, Rosselin czuł na sobie niespokojny wzrok kulawego barona.

Ascetycznie urządzony gabinet Mingarda okazał się wyjątkowym miejscem w jego

rezydencji. Jarco zaprowadził bowiem maga do apartamentu niemal dorównującego

przepychem mieszkaniu Zejfy. Była tu nawet łazienka z wielką, wpuszczoną w podłogę

wanną. Nie zdążył się jeszcze dobrze rozpakować w izbie sypialnej, kiedy służący zaczęli

nosić wiadra wrzątku. Nad wszystkim czuwała młoda łaziebna. Kiedy woda, piana i ziołowe

zapachy wypełniły izbę, pomogła magowi zdjąć ubranie, a później zaczęła myć plecy. Z

trudem się opanował, spoglądając na cienką bluzkę przyklejoną do jej kształtnych piersi. W

dodatku niedwuznacznie dawała mu do zrozumienia, że na jedno skinienie gotowa jest zdjąć

ubranie i wskoczyć do wanny.

Annabell by mi nie wybaczyła - westchnął z żalem, a na jego twarz wypłynął lekki

uśmiech. Podejrzewał, że w tych sprawach badawcze spojrzenie szarych oczu jego

dziewczyny mogło śmiało konkurować z umiejętnościami Stawirlena.

Później zdrzemnął się trochę. Obudziło go dopiero stukanie do drzwi.

- Wieczerza, panie - rzekł Jarco.

Baron już na niego czekał, nerwowo bębniąc palcami po krawędzi stołu. Gdy Rosselin

prowadzony przez milczącego ponuro Jarca wszedł do sali, Mingard podniósł na niego

ciężkie spojrzenie. Uprzejmym gestem wskazał miejsce obok siebie, ale nie trzeba było być

magiem, aby wyczuć bijące od kulawca napięcie oraz niechęć.

Pogodnik z trudem powstrzymał się od ucieczki. Zajął wskazane krzesło. Służący,

jakby tylko na to czekali, zaczęli wnosić i stawiać na stole półmiski z różnymi rodzajami

mięsiwa, tłustymi zupami, owocowymi i warzywnymi sałatkami oraz kilka karafek z winem

różnych gatunków.

Mingard nie zwracał na to uwagi, nie dostrzegł też wilczego apetytu w oczach

Rosselina. W zamyśleniu skubał zębami dolną wargę.

- Moi ludzie nie słyszeli o żadnych bandach - oznajmił wreszcie sucho. - A w miejscu,

które wskazałeś, nie widać żadnych śladów walki. Czegoś nie rozumiem... - w głosie

Mingarda pojawił się nieprzyjemny ton. - Nigdy nie przysyłano mi z dworu gości, bo niby w

jakim celu? A teraz zjawia się mag, i to pogodowy, podczas kiedy takiego weterymaga dla

swoich koni to się doprosić nie mogę, psiakrew! List od cesarzowej też niczego mi nie

wyjaśnił...

- Przecież listy zniszczyli zbóje, sam widziałeś - przerwał baronowi Rosselin, smętnie

patrząc na półmiski. Zapach pieczeni kręcił w nosie, a żołądek popiskiwał jak głodny Tinkus.

- Może tam coś było? A że jestem twym gościem, sprawa prosta. Już ci wyjaśniałem, że po

ciężkich przeżyciach, kiedy omal nie zjadła mnie pantera, potrzebuję ciszy, spokoju i

odpoczynku z dala od stresów...

Mingard wzruszył ramionami. Wziął do ręki widelec, na co soki żołądkowe maga

zareagowały żywym entuzjazmem. Baron jednak tylko zaczął go obracać w skupieniu.

- Spokoju tu tyle, że aż nudno - mruknął. - Ale żebym cokolwiek z tej historii

rozumiał, to nie mogę powiedzieć.

Wydawał się wciąż nieprzekonany. Tymczasem jedzenie stygło, a magowi kiszki

wygrywały pogrzebowe melodie. Prawie widział już siebie w grobie, pod pomnikiem, na

którym kamieniarz wykuł napis: Nie było mu dane spożyć ostatniej wieczerzy.

- Przyjdzie pchnąć gońca na dwór... - rozmyślał głośno Mingard. - Bo ja bardzo, ale to

przeraźliwie bardzo nie lubię nie rozumieć...

Pogodnik zacisnął zęby. Kulawiec marudził, a tymczasem jedzenie stygło.

Westchnął. Cóż, pozostało tylko jedno wyjście...

Dyskretnie rozejrzał się, czy nikt im nie przeszkadza. Na szczęście służba zniknęła,

byli sami.

Ile razy Rosselin użył tego zaklęcia, zawsze wpadał w kłopoty, jak choćby wtedy, gdy

po pijanemu sam się podłożył Czarnemu Szyprowi i wylądował na pokładzie „Aqury”. Nie

miał jednak wielkiego wyboru. Skoro Mingard nie uwierzył w kłamstwo sam z siebie,

należało mu w tym pomóc. Jeżeli Kulawiec, jak go w myślach nazwał Rosselin, pchnie gońca

do cesarzowej z wieścią, że sekretna poczta została skalana bandyckim spojrzeniem, Joanna

od razu zgadnie, cóż to za rozbójnik się do niej dobrał. Dla niej sprawa będzie jasna - i bez

wahania zamieni krótkie wygnanie na stracenie. Najlepiej przez rozwłóczenie końmi, przecież

baron prowadził stadninę, nie trzeba by wysyłać kata.

Mag westchnął i skoncentrowawszy się, wypowiedział w duchu zaklęcie ślepego

oczka.

- Sam widzisz, ile mnie nieszczęść spotkało... - rzekł, sondując spojrzeniem Kulawca.

- Bestia, a teraz ci bandyci...

Mingard wydawał się lekko oszołomiony. Marszczył czoło, jakby nie bardzo

pojmując, co się dzieje, kto i co do niego mówi.

- Aha, napaść... no tak... - stęknął. - Rozumiem...

Widać jednak było, że ni w ząb nie rozumie, choć przez jego czoło przebiegał sztorm

daremnej próby ogarnięcia sytuacji. Rosselin zaklął w duchu. Czyżby rzucił zbyt mocne

zaklęcie? Nie miał wprawy - w końcu, na Dracenę, był tylko pogodnikiem!

- Jedzmy - zachęcił - syty żołądek sprawi, że lepiej będzie ci się myśleć, baronie.

Mingard odruchowo skinął głową, wciąż półprzytomnym spojrzeniem wodząc po

pustej komnacie. Mag nie czekał ani chwili dłużej. Z tłumionym okrzykiem entuzjazmu wbił

zęby w soczyste mięso...

Rankiem następnego dnia Mingard wydawał się całkiem odmieniony. Być może

sprawiła to obecność służącej, energicznej kobiety w średnim wieku, zwanej przez barona

Eufemią. Roztaczała wokół siebie aurę uśmiechu i przychylności. Z gracją usługiwała

podczas śniadania, które wbrew oczekiwaniom maga było bardziej obfite od wczorajszej

wieczerzy - zupełnie jakby Kulawiec teraz dopiero, upewniwszy się co do dostojności gościa,

otworzył swe serce oraz spiżarnię. A przede wszystkim piwniczkę z winem oraz innymi

alkoholami.

Rosselin z przyjemnością zażył odrobinę arachinówki. Była to ostra wódka pędzona z

jęczmienia wzbogaconego wkładką z białych pająków zamieszkujących dębowe lasy Trytanii.

Cholerstwo paliło jak wszystkie cztery siostry Draceny wzięte do łóżka naraz, ale rozjaśniało

umysł lepiej niż cygara Farclaya czy magiczne zaklęcia.

- A tak sobie pomyślałem - zaczął naraz Mingard - że jakby cesarzowa twoimi rękoma

i oczyma chciała zajrzeć w moje papiery, to chętnie przyniosę, wytłumaczę pewne, hmmm,

niejasności...

Mag podniósł na niego bystry wzrok.

- To może zaczekać - oznajmił łaskawie. - Chociaż przyznaję, po powrocie na dwór

chętnie podzielę się wrażeniami z Jej Wysokością...

- No, ja też mam się czym dzielić - hałaśliwie oznajmił baron, choć jego wzrok

wyraźnie chciał dodać: tylko jakoś nie lubię. - Pieniędzy mi nie brakuje, magu. A i ładnych

kobiet... - tu Mingard łypnął okiem w stronę Eufemii, która zaróżowiła się lekko - także w

moich skromnych progach znajdzie się kilka...

Rosselin w skupieniu kroił omlet z dodatkiem grzybów.

- Gość rzecz święta - ciągnął niezrażony baron. - Powiedz tylko słowo, a, na

zblazowanego Aarafiela i kulawą Dracenę, spełnię każde twe życzenie!

Rosselin ignorował te podchody ze stoickim spokojem. Nie zamierzał wyprowadzać

durnia z błędu. A właściwie z dwóch: Mingard nie tylko wziął go za szpiega cesarzowej, ale i

jego wyobrażenie Draceny zalatywało herezją. Bogini może była dziwaczna i miewała swoje

humory, jednak nogi miała jak się patrzy.

Mag wziął do ręki przybornik z przyprawami.

- Tak - rzekł, spoglądając na gospodarza - jest jedna rzecz, którą możesz dla mnie

zrobić...

Kulawiec czujnie zastrzygł uszami.

- Więcej soli ziołowej - poprosił pogodnik, starając się, żeby na jego twarz nie

wypłynął szyderczy uśmiech. - Właśnie się skończyła.

Baron plasnął dłonią i wybuchnął śmiechem, jakby z ulgą, że mag nie zażądał jakiejś

wysokiej łapówki.

- No, soli także mi nie brakuje - rzekł, gdy przestał się śmiać. - Tego to ja mam aż za

dużo...

A jednak osobiste związki barona z Draceną wcale nie ograniczały się do soczystych

przekleństw.

- Zabieram cię na przejażdżkę - oznajmił Mingard następnego dnia, po obiedzie, kiedy

ociężały mag zamierzał udać się na krótką drzemkę do swojej komnaty. - I nawet sobie nie

myśl, że możesz odmówić.

Za flaszkę arachinówki każdego dnia Rosselin gotów byłby włożyć sobie lewą rękę do

prawego ucha i wyciągnąć ją ustami. Wygnanie podobało mu się coraz bardziej. Stłumił więc

ziewnięcie i skinął głową.

- Tylko się przebiorę - odparł.

Wkrótce czterech zbrojnych przywiodło przed wejście rezydencji Strzałkę maga oraz

gniadosza, którego dosiadł baron. Ruszyli na północ, w głąb jego włości.

Zrazu Rosselin starał się rozkoszować widokami, ale jego tyłek nadal był obolały po

podróży z Fertu, a arachinówka zdążyła wywietrzeć z głowy. Zaczął więc mruczeć pod nosem

- na szczęście wtedy monotonna jazda dobiegła końca. Pogodnik ujrzał wysokie ogrodzenie z

bramą strzeżoną przez uzbrojonych ludzi.

- Oto i sekret mojego bogactwa - oznajmił z dumą Mingard.

Jak się okazało, baron hodował nie tylko zwykłe konie, których w całym imperium

używało się do transportu czy jazdy. Niewielką część stadniny stanowiły - ku najwyższemu

zdumieniu maga - słynne i rzadkie wierzchowce Draceny przeznaczone jedynie na potrzeby

świątyń. Były to rosłe, silne bydlęta o połowę większe od normalnych koni.

- Ale one podobno nie chcą się rozmnażać w niewoli - rzekł z podziwem Rosselin. -

Tak słyszałem.

Nie dodał, że ze świątynią Draceny miał własne doświadczenia. Konie co prawda nie

brały w tym bezpośredniego udziału, bowiem chłopiec po prostu nie dał się ofiarować,

powodując pożar świątyni. Jednak gdyby nie tamto zdarzenie, zostałby jednym z malców

doglądających wierzchowców, na wypadek gdyby pięć sióstr zstąpiło z nieba, aby bronić

ukochanego Faraelu.

Mingard roześmiał się głośno, z nieukrywaną satysfakcją.

- Ano, parzą się niechętnie. Ale mam swoje metody...

Popatrzył na maga i ruszył stępa, tak żeby oddalić się od ludzi.

- Nie masz ochoty przejechać się na takim koniku?

Rosselin popatrzył na niego zaskoczony. Przecież nikt nie miał prawa dosiadać

świętych wierzchowców Draceny, nawet opiekujący się nimi chłopcy.

- Śmiało - zachęcił Kulawiec. - Tu sami swoi, wszyscy czasem na nich jeździmy. -

Roześmiał się chrapliwie. - I zapewniam cię, że w świątyniach także idą pod siodło. Przecież

muszą poznać smak jeźdźca, żeby bogini nie miała kłopotów, nie?

To przekonało maga. A może po prostu odkrył w sobie duszę ryzykanta i bezbożną

chęć wyrównania osobistych rachunków z Draceną?

- Chyba mnie nie ugryziesz, co? - mruknął mag, klepiąc bok wierzchowca zwanego

Farletem, którego mu wkrótce przyprowadzili. - Nie jestem co prawda Draceną, ale krzywdy

też ci przecież nie zrobię...

Brązowe oczy ciepło spoglądały na człowieka.

- No to wsiadam - oznajmił pogodnik. I włożył nogę w strzemię.

Farlet dał się prowadzić łagodnie. Rosselin zrobił kilka kółek, wreszcie postanowił

rozpędzić konia do galopu i pognać do odległej o pół mili kępy niewysokich drzew.

Była to pyszna jazda, jakiej nigdy wcześniej nie zaznał. Skończyła się jednak fatalnie.

Na dziesięć kroków przed pierwszymi drzewami Farlet wierzgnął. Bryknął. Szarpnął.

Stęknął, zarżał i... zrzucił jeźdźca ze swego grzbietu. Mag zyskał niespodziewaną okazję do

refleksji, że statek podskakujący na słonych falach to wcale nie jest najgorsza rzecz, jaka

może spotkać człowieka. Bo kiedy wokół szumią fale traw, a ty siedzisz na wierzgającym

końskim grzbiecie, okazuje się naraz, że pokład okrętu jest przynajmniej dosyć szeroki oraz

płaski, by dać oparcie dla nóg.

W dodatku Farlet wykazał się poczuciem humoru. Tak wycelował, aby zrzucony

Rosselin trafił w drzewo.

- Na Dra... - zaczął pogodnik. I stracił przytomność.

- No, dobrze, żeście się, panie, wreszcie ocknęli - rzekła z radością Eufemia. - Bo

Mingard już chciał się wieszać ze strachu, że zabił wysłannika z dworu.

- Prawie zabił - wychrypiał z trudem Rosselin. - Drań...

Eufemia zbladła. Odłożyła miękką szmatkę, którą obmywała nagiego maga.

- Ale miał dobre chęci...

- Koń, nie człowiek - wychrypiał pogodnik.

Eufemia tylko westchnęła ze współczuciem.

- Taka byłaby szkoda...

Jej twarz nieoczekiwanie spadła na usta Rosselina. Loki, brwi, kształtny nos, wargi...

gorące i jędrne wargi spadały szczególnie długo, podczas kiedy dwie pary dłoni mocno

szukały oparcia...

Annabell mnie zabije - pomyślał z przerażeniem.

Jednak Eufemia była tu i teraz, niby giętki łan trawy kołysząc biodrami ponad

pogodnikiem. A kiedy się przekręciła, plecami opierając o łoże, inag jakoś tak sam z siebie

postanowił trochę powędrować po wzgórzach jej Alherydów, poszukać tam pejzaży,

widoków, interesujących woni... a potem sięgnąć przełęczy... poszukać jaskiń...

Które rozkosznie szeptały i pojękiwały.

III

Jak to w swoim kanonicznym (głównie dlatego, że jedynym zachowanym w całości)

dziele „O rozkoszy bycia obywatelem Imperium” ujął filozof Sarturus, Skoro jest dobrze, to

później musi być źle. A jak jest wspaniale, to będą wieszać.

No i Rosselina prawie powiesili, zaś szefem oprawców został - cóż za zdziwienie,

prawda? - baron Mingard we własnej osobie. Mag najpierw został zelżony we własnym łóżku,

a potem brutalnie z niego wykopany!

Załamanie przyszło nagle i niespodziewanie. Jeszcze przed chwilą Rosselin

rozkoszował się śniadaniem podanym do łóżka przez Eufemię, cierpliwie tłumacząc, że

kontuzja nadal doskwiera, i zbierając pocałunki w miejsca szczególnie bolesne - dziwnym

trafem biegnące od łydki aż do wewnętrznej strony uda.

I kiedy Eufemia dotarła do miejsca najbardziej spragnionego lekarstwa jej wilgotnych

warg, drzwi otwarły się ze strasznym łomotem i do komnaty wtargnął rozwścieczony baron

Mingard, powłócząc nogą i wściekle wymachując laską.

Twarz miał siną ze złości, usta wykrzywione w nienawistnym grymasie. Popłynął z

nich potok tak strasznych obelg, że Eufemia wybiegła z płaczem.

- Ty beznadziejny sukinkocie! - wrzasnął ponownie Kulawiec, wymachując laską. -

Ty pomiocie pijanego Aarafiela i portowej dziwki!

W drugiej ręce trzymał rozpieczętowany list. Rosselinowi przemknęła przez głowę

szalona, paraliżująca myśl, że pismo Joanny flmperte powróciło do dawnej postaci,

odsłaniając prawdziwe zamiary cesarzowej względem maga.

- Mój szpieg twierdzi, że wygnano cię z dworu jak psa! - warknął Mingard. - A ja

podejmowałem jak gościa, psiakrew!

Pogodnik sięgnął po szatę leżącą obok łóżka, na krześle. Narzucił ją na siebie jednym

ruchem, spiął skórzanym pasem. Od razu poczuł się pewniej.

- Szpieg? - odparł szorstko, choć w głębi duszy rósł strach, zaś spojrzenie samo

pobiegło w stronę okna. Już wcześniej sprawdził, że rośnie pod nim klomb kolczastych

wycierpków. - Nie wierzysz pismom cesarzowej, tylko jakiemuś tam agentowi? - Wyciągnął

rękę w stronę listu. - Pokaż, co napi...

Mingard zamachnął się laską. Drewniany koniec ze świstem przeciął powietrze o

szerokość dłoni od czubka nosa Rosselina.

- Tylko spróbuj użyć czarów! - histerycznie kwiknął baron. - Tylko spróbuj, a

popamiętasz! - Nerwowym ruchem sięgnął do szyi, wyszarpnął spod koszuli jakiś metalowy

przedmiot. - Wziąłem amulet, skurkowańcu!

Rosselin bezradnie opuścił rękę. Wcale nie poraziła go magiczna róża o rozdwojonych

kolcach. Amulet wart był tyle, co robaki w klombie wycierpków pod oknem. A może i mniej,

bo na dobrego robaka można złowić smaczną rybę. Ale pogodnik uświadomił sobie, że jeżeli

teraz zacznie wojować z baronem, któryś z nich skończy sześć stóp pod ziemią. W dodatku

życzeniem Joanny było wygnać maga właśnie w to miejsce. Musiał więc tu pozostać... jeżeli

chciał kiedyś wrócić na dwór.

- Nie jakiemuś szpiegowi - syknął triumfalnie Kulawiec, biorąc rezygnację Rosselina

za objaw słabości - tylko samemu karłowi cesarzowej, szubrawcze! Wyjaśnił mi, coś ty za

jeden! I szczęście całe, że napisał, bobym pod własnym dachem karmił i poił bydlaka...

Mag westchnął. Chcesz kłopotów, zawołaj Garzfula. A jak nie chcesz problemów, to

on ci je zapewni gratis...

- Mingard, przecież nie ma większego intryganta niż Garzful... - zaczął, próbując

zaapelować do rozumu barona.

Ten tylko wzruszył ramionami.

- Ale to mój intrygant - uciął. - Pakuj się, mam dla ciebie inną izbę.

Pogodnik spojrzał w okno, potem zatrzymał wzrok na Kulawcu.

- A jeżeli nie? To co?

Baron wsparł się na lasce, obrzucając maga ponurym spojrzeniem.

- Jeżeli nie, to odeślę cię cesarzowej razem z listami, które mi pokazałeś. Wolę tego

nie robić, bo mnie oszukałeś i nie chcę, żeby to wyszło na jaw. Ale jeśli będę musiał...

Rosselin zacisnął zęby, z trudem powstrzymując się od wbicia w Mingarda swoich

magicznych pazurów zamrażającej staży albo jakiegoś innego czaru. Nie miał jednak wprawy

- mógł zabić barona, a wtedy żegnaj dworze, słodka Annabell i cała reszto wygód oraz

luksusów życia w Fercie.

No i jeszcze jedno: zapewne jakieś zagadkowe związki łączyły Mingarda z cesarzową,

skoro napisała taki list. Pogodnik musiał się powstrzymać od radykalnych rozwiązań, nie

wiedząc, o co chodzi. Kiepskie lekarstwo mogło bardziej zaszkodzić niż sama choroba.

- Ja jeszcze wrócę na dwór - wycedził. - Mingard, lepiej nigdy o tym nie zapomnij...

Odpowiedziało mu tylko trzaśniecie drzwi. Wkrótce dobiegło zza nich wściekłe

stukanie laski, a po chwili bolesny krzyk jakiegoś sługi, który wszedł z nią w bliski kontakt.

Widział już tę grupę budynków gospodarczych odległych o jakieś cztery mile od

rezydencji barona, kiedy ten pokazywał mu hodowlę wierzchowców Draceny. Teraz Rosselin

w towarzystwie Mingarda oraz dwóch jego ludzi zyskał sposobność bliższego zapoznania się

z tym miejscem.

Większość zabudowań wyglądała na stajnie, teraz puste. Kręciło się tu zaledwie kilku

ludzi, co zresztą nie było niczym nowym: już wcześniej mag zauważył, że jak na sporą

hodowlę koni oraz bogatą posiadłość, baron trzyma zadziwiająco niewiele służby. Powodem

zapewne było jego kalectwo i niechęć do kontaktów z ludźmi.

Mingard wyłowił spojrzeniem jednego ze stajennych i skinął na niego. Ten posłusznie

ruszył w ich stronę.

- No jak tam, Froit, z bestiami wszystko w porządku? - spytał Kulawiec.

Mężczyzna przytaknął ruchem głowy.

- Jak zawsze, panie - odparł. Głos miał chropawy ze zdenerwowania.

Przysłuchujący się rozmowie Rosselin nagle poczuł się nieswojo. Raczej trudno

zachować spokój, kiedy mowa o bestiach, prawda? Nawet nieuk wie, że są duże i silne, a

choć żywią się na ogół nieszczęsnymi dziewicami, to nędznym pogodnikiem też nie

pogardzą.

- Otworzysz nam - nakazał baron. - Mamy nowego mieszkańca.

Froit spod oka przyjrzał się magowi. Na pewno wiedział o jego przybyciu. Czy

zastanawiał się teraz nad jego nagłym upadkiem z pozycji honorowego gościa do obecnego

stanu? Nic jednak nie rzekł. Podczas kiedy baron z Rosselinem czekali na koniach, poszedł po

klucze, a kiedy wrócił, razem podążyli w stronę najbardziej zniszczonego budynku

położonego na skraju zabudowań. Przez deski przeświecały szpary wielkości dłoni.

Zsiedli z koni. Froit otworzył wielką kłódkę, po czym pchnął wrota, a Mingard

wytwornym gestem zaprosił pogodnika do środka.

W środku panował półmrok. Pachniało końmi oraz czymś nieuchwytnym, dziwnym.

Rosselin kichnął.

Po obu stronach zobaczył szereg boksów. Większość była pusta, ale w niektórych

stały jakieś dziwne zwierzęta. Jedne przywiązane łańcuchami, inne nie.

- Miało być zoo - chrypnął Mingard. - Ale nie wyszło.

Nagle z cienia wylazł jakiś niezwykły stwór. Było to bydlę wielkości człowieka

podążające na czworakach, intensywnie zielone, skrzydlate. Jego skórę, sprawiającą wrażenie

oślizgłej i nieprzyjemnej w dotyku, pokrywały purchawki, z których cienkimi smugami

ściekała jakaś wydzielina. Na widok ludzi stwór skrzeknął ochryple. Rosselin cofnął się ze

wstrętem.

- Smok - wyjaśnił z obrzydzeniem Kulawiec. - Prawdopodobnie ostatni... Głupie

bydlę, nawet nie lata... Chciałem go podarować cesarzowej, ale tylko by jej dywany brudził, a

mnie wstyd przynosił... Sio! - krzyknął na stwora, a ten z jękiem cofnął się i zniknął w głębi

pomieszczenia.

- No dobra, dosyć tych dyskusji - zakończył baron. - Właź do środka.

- Ja mam tu mieszkać? - zajęczał pogodnik.

Na twarz Mingarda wypłynął wyraz mściwej satysfakcji.

- Możesz sobie wybrać dowolną izbę - rzekł szyderczo. - Karmę przynoszą o świcie,

w południe godzinny spacer poza barakiem. A jeśli przyjdzie ci ochota uciec, to Garzful

obiecał załatwić u cesarzowej list gończy ważny w całym Imperium. I dodatkowo

wykluczenie z cechu magów.

Coś w duszy Rosselina załkało. Postanowił, że jeżeli tylko zdoła wrócić cało na dwór i

odzyskać swoją reputację, poda Tinkusowi uszy karła w sosie truflowym na obiad. A później

zabierze się za Astrogoniusza, praprzyczyny jego nieszczęść.

Skrzyp drzwi i zgrzyt klucza zabrzmiały Rosselinowi jak potwierdzenie wyroku

śmierci odwleczonego jedynie w czasie.

Wkrótce jego oczy przyzwyczaiły się do półmroku rozświetlanego tylko przez

umieszczone wysoko okna oraz szpary i dziury w ścianach.

Mag nerwowo zaczął chodzić po stajni. I tak poznał kilka egzemplarzy zwierząt w

czymś, co Mingard określił mianem zoo. Był tu pięcionogi koń, dziwny ptak bez dzioba,

który na widok Rosselina wciągnął powietrze z głośnym huuu, a także coś, co na tabliczce

przy boksie napisane miało

WIELBŁĄD

BEZGARBNY

, choć w niczym, nawet z pyska, nie

przypominało tego pustynnego zwierzęcia. Najbardziej kojarzyło się Rosselinowi z

Garzfulem w chwili, gdy jego gębę wydłużyła wściekłość na widok różowej obróżki.

Wreszcie wybrał sobie jeden z boksów przy ścianie, możliwie najbardziej oddalony od

tych wszystkich nieszczęsnych stworzeń. Było tam trochę suchej słomy, a woń zwierząt nie

tak silna. Usiadł w kucki i zaczął się zastanawiać nad swoim podłym losem.

Nagle usłyszał szuranie. Podniósł głowę i... zobaczył jaszczura, który spoglądał na

niego pytająco. W półmroku żółte oczy zwierzęcia świeciły niepokojącym blaskiem.

- A ty czego? - mruknął mag. Nigdy nie słyszał o istnieniu smoków. No tak, ostatni

egzemplarz... i wyglądał jak chora, przerośnięta jaszczurka. - Jestem żylasty i niestrawny.

Tylko by ci się kiepską magią przez tydzień odbijało.

Bydlę świdrowało go spojrzeniem. Potem po jego pysku ściekła nitka śliny i jaszczur

z jękiem poczłapał na swoje legowisko.

Kiedy w południe ludzie Mingarda wyprowadzili wszystkie stworzenia na spacer,

okaz nazywany pogodnikiem trzeciej kategorii był jedynym mieszkańcem zoo, który nie

został uwiązany linką, a tylko czujnym spojrzeniem Froita, awansowanego chyba na

stanowisko lokalnego szpiega.

Bydlęta radziły sobie różnie. Część protestowała, część wydawała się być zadowolona

ze spaceru, nawet na smyczy.

Smok z godnością dreptał wokół pnia, do którego przywiązali go ludzie. A kiedy mu

się to znudziło, wlazł na gałąź i tak przesiedział resztę czasu. Potem czterech stajennych

musiało ciągnąć linę, żeby go zmusić do zejścia.

Jeden z nich wziął kij, zamierzył się na jaszczura. Ale ten zaczął ociekać paskudnie

cuchnącym jadem, więc wszyscy odskoczyli z obrzydzeniem.

W stajni stwór długo patrzył na pogodnika. Wreszcie z jego paszczy wydobył się

dźwięk przypominający skargę.

- Ciężko - zgodził się Rosselin. - Ale może Mingarda w końcu szlag trafi.

Przekręcił się do ściany i zaczął w myślach liczyć pieprzyki na ciele Annabell.

Sarturus radził, aby do zemsty podchodzić chłodno i z rozwagą. Jednak kiedy

podejmie się już działania, należy być okrutnym do bólu, oczywiście do bólu osoby będącej

obiektem zemsty.

W tej sprawie stary pryk bliższy był Dracenie, choć za jego czasów kult ten ledwie

utrzymywał się na bagnach Wigram, zaś w reszcie Imperium duszami wyznawców

niepodzielnie rządził Aarafiel. Impulsywna boska małżonka i jej kłótliwe siostry były wtedy

tylko dodatkiem do Stworzyciela Świata.

Zapewne więc Sarturus pochwaliłby rozmyślania Rosselina, w których pogodnik

ćwiartował, włóczył, palił i wyrywał, a wszystko to po stosownym namyśle.

Filozof popełnił nawet dzieło „O rodzajach zemsty”. Niestety, nie zachowało się w

całości, pozostały z niego jedynie cytaty umieszczone w księgach pomniejszych myślicieli,

takie jak: Jeśli gniew jest bezsilny, tym bardziej naraża się na lekceważenie i nie umknie

szyderstwu. Cóż bowiem żałośniejszego od wściekłości, która szaleje daremnie?

Rosselin spędzał więc czas na rozważaniach, jak mądrze się mścić. Mądrze i

skutecznie.

Dwa dni później, kiedy po spacerze mag znów popadł w otępienie, nagle w szczelinie

drzwi rozległo się ciche:

- Pssst! Rosselin, jesteś tam?

Mag zerwał się szybko na równe nogi. Poczuł zawroty głowy, ale mimo to trzema

skokami dopadł drzwi.

- Eufemia!

Służąca przecisnęła przez szparę szeroką na dwie dłonie jakieś zawiniątko.

- Jedzenie ci przyniosłam - szepnęła. - Tylko dobrze schowaj!

Wzruszony Rosselin nie wiedział, co powiedzieć. Gładził dłoń Eufemii i zbierało mu

się na płacz.

- Ech, biedaku... - szepnęła kobieta. - Ale sam jesteś sobie winien, nie trzeba było

okłamywać barona... No, idę, za jakiś czas znów ci coś podrzucę...

Mag powędrował do swego kąta. Oparł się o ścianę, na której widniał już mały rządek

kresek oznaczających dni spędzone w niewoli, westchnął i odwinął płócienną serwetę z

jedzeniem.

Za dobre serce należało Eufemię ozłocić albo awansować. Były tu i grube plastry

soczystej szynki, i upieczone skrzydło pterodontyla, i sporo innego mięsa, a w glinianym

garnuszku nawet sos grzybowy! I pół świeżo upieczonego chleba! Po przeszło tygodniowej

diecie złożonej z odpadków i resztek z Mingardowego stołu mag poczuł, jakby dostąpił

zaszczytów cesarskiego dworu.

Nagle coś przesłoniło światło nad jego głową. Zaskoczony Rosselin podniósł wzrok...

Smok przysunął się bliżej. Teraz od pogodnika dzieliły go zaledwie dwa kroki.

Dotąd jakoś udawało im się żyć w jednej stajni bez konfliktów. Stwór łaził po swoich

ścieżkach, mag po swoich. Nie wchodzili sobie w paradę. Widać zapach jedzenia zburzył tę

kruchą równowagę.

- Zgłupiało bydlę, czy co? - Odsunął zawiniątko na bok i groźnie spojrzał na smoka.

- Za bydlę to w dziób dostaniesz! - odezwał się nieoczekiwanie jaszczur chrypliwym,

głębokim głosem. - Lepiej gryzą byś dał, bo tak pachnie, że wytrzymać nie mogę...

Zdumiony Rosselin poderwał się na równe nogi.

- Przecież Mingard mówił...

Smok wyglądał jakoś inaczej. Skórę miał suchą, gładką, zielonobrązową. Wyglądał...

jak smok. To znaczy, jak powinien wyglądać taki stwór, gdyby żył naprawdę.

- Jasne. Mówił, że nie mówię. A ja ci mówię, że mówię, tylko się nie chwalę.

Niespieszno mi na dwór w roli prezentu od tego wariata. Chcę mieć święty spokój... Tak w

ogóle Filippon jestem...

- Rosselin z Fertu - z dumą przedstawił się mag, na chwilę zapominając, gdzie i w

jakiej roli się znajduje. - Pogodnik trzeciej kategorii.

Smok zmieniał się i zmieniał. Coraz mniej przypominał przerośniętą jaszczurkę.

Wyglądał coraz bardziej inteligentnie.

- Ty się umiesz zmieniać... - z niezwykłym wprost refleksem zauważył Rosselin. - A

jak Mingard ma przyjść, to na złość robisz się taki paskudny?

- Aha - odmruknął stwór. Jego żółtozielone oczy spoczęły na człowieku. - Jakbym

mógł, tobym mu powiedział, że na trąd jestem chory, wtedy wcale by tu nie przychodził...

Specjalnie dla niego odstawiam ten cyrk z gruczołami jadowymi... To co, podzielisz się?

Pogodnik wziął zawiniątko i położył pomiędzy sobą a smokiem. Czuł przy tym, jak

jego serce rozdziera się na dwie krwawiące połówki.

- Mój ulubiony pterodontyl - westchnął Filippon, wciągając głośno powietrze. - I to

już obrany z piór...

- Sięgnął po skrzydło ptaka i nie zważając na rozpaczliwie przyglądającego się maga,

połknął je w całości. - Już cię lubię - wyznał, nie wiadomo, czy Rosselinowi, czy

pterodontylowi w swoim żołądku. Kiedy Filippon przysiadał na tylnych nogach, podpierając

się ogonem, bardziej wyglądał na człowieka niż taki, dajmy na to, Garzful. W każdym razie

mag bez trudu przywykł do rozmów ze smokiem i nie traktował go jak bestię czy jakiegoś

dziwoląga.

- Ale w człowieka to pewnie byś się nie umiał zamienić - z ciekawości podpuszczał go

Rosselin.

- Khem... - chrypnął smok. - W człowieka też, tylko chęci nie mam. Jak raz to

zrobiłem, to mi się włosy tak zaplątały, że nie mogłem wrócić potem do własnej skóry...

Mag podniósł na niego zaskoczone spojrzenie.

- No co, w barona się zamieniłem, bo akurat chciałem zażyć świeżego powietrza -

wyjaśnił. - I tylko kłopoty z tego wyniknęły... - Zachichotał na wspomnienie tamtej historii. -

Cóż, Mingard przybył nieoczekiwanie i zrobiło się nas dwóch w jednym miejscu...

Rosselin mógł to sobie wyobrazić. Na przykład Froita, którego smok w skórze

Kulawca kazał oćwiczyć, a kiedy się przyglądał pokazowi posłuszeństwa, naraz nadjechał

właściwy baron...

- A umiesz zionąć ogniem? - dopytywał dalej.

Smok popatrzył na niego z niesmakiem.

- Cóż, jak mi się źle odbije... to i owszem. Ale tak normalnie to nie.

- A latać umiesz?

- A ty? - warknął smok, wybijając ogonem świeżą dziurę w ścianie stajni.

Rosselin uznał, że lista pytań uległa wyczerpaniu.

Dosyć szybko obgadali Mingarda i jego służbę, z wyjątkiem szlachetnej Eufemii.

Później zaczęli sobie opowiadać o swoim życiu. Filippon wyjaśnił, jak to się stało, że

został pochwycony.

- Cóż, łakomstwo - stwierdził. - Żyło się chudo, ale bezpiecznie, póki na te moje

osterwaldzkie skały nie zawitał jakiś arystokrata.

- A to ci przypadek! - zaśmiał się Rosselin. - Kto wie, może dokarmiał cię sam

małżonek cesarzowej wysłany na wygnanie. I to on cię złapał?

Filippon przecząco pokręcił swoją wielką głową.

- Nie. Ale wkrótce zjawili się tropiciele Mingarda, o czym dowiedziałem się po fakcie.

Któregoś dnia pod mięsem ustawili pułapkę, zapadnię. No i wpadłem... tutaj - zakończył

smętnie.

Rosselin pokiwał głową wygodnie oparty o ścianę.

- Ale dlaczego nie uciekłeś, skoro możesz się zmieniać? - spytał wreszcie. - Mogłeś

zamienić się w jakiegoś robala albo inne zwierzę, nie?

Smok westchnął ciężko. Machnął ogonem, wbijając jakąś muchę w deskę ściany.

- Nie mogłem - wyznał ze smutkiem. - Nie zawsze mogę się zmieniać, a wtedy akurat

nie mogłem. Choć nie sądzę, żeby Mingard o tym wiedział, bo i skąd?

- Ale teraz już możesz - ciągnął Rosselin. - Sam widziałem. Więc jak to jest?

- A tak, że mogę - warknął Filippon. - W łeb dostaniesz, co to, przesłuchanie? Czasem

mogę, czasem nie. - Spojrzał na pogodnika z pogardą. - Takie to dziwne? A czy ty zawsze

możesz? - Zarechotał bardzo z siebie zadowolony i wrócił na legowisko.

Po dłuższej chwili dobiegło stamtąd:

- Przyzwyczaiłem się. Ja się szybko przyzwyczajam, a tu żreć dają, święty spokój,

ciekawe znajomości... i uciec w razie czego zawsze można. Tylko dokąd, skoro innych

smoków i tak nigdzie nie ma?

W więzieniu najważniejsza rzecz to znaleźć sobie coś do roboty. Jedni wymyślają

romanse, inni ozdabiają ciała czymś, co wydaje się im przepysznym tatuażem, a jest tylko

szeregiem blizn na skórze i mało czytelnym rysunkiem. Mag z nudów zaczął podciągać

Filippona z historii sztuki, opowiadając mu o obrazie Astrogoniusza przedstawiającym Zejfę,

panterę, a także nieszczęsnego pogodnika. No i o intrydze, za jaką w związku z nim się

zabrał.

- A po co ci była ta księga z biblioteki? - dociekał smok, przerywając co chwila.

Mag zamyślił się.

- Planowałem poprawić obraz. Poprawić własną facjatę, krótko mówiąc. Najpierw

teoria, potem trochę treningu... Miałem nawet w planach poprawienie paru innych obrazów

Astrogoniusza wiszących w pałacu. Ale nie zdążyłem...

Tu Rosselin znów utonął we wspomnieniach. Ech, dwór... Annabell...

Nagle z góry usłyszeli głośne miauknięcie.

- Kryć się! - ostro szepnął Filippon. Jednocześnie zaczął się zmieniać w owego

paskudnego jaszczura, jakim poznał go mag. - Ludzie Mingarda idą.

Po chwili zgrzyt klucza potwierdził słowa smoka. Do środka zajrzał Froit.

- Żyjesz? - spytał.

Rosselin wyszedł z cienia.

- A żyję. Czego chcesz?

Stajenny wzruszył ramionami.

- Tak mnie fantazja wzięła sprawdzić.

Kiedy odszedł, coś zachrobotało i nagle na podłogę spadł jakiś zwierzak.

- A to jest Latarnia - przedstawił go smok.

Kotka wskoczyła mu na grzbiet i wygięła się wdzięcznie. Jej oczy... nie, oko

spoglądało z rozbawieniem na pogodnika. Gdy próbował ją pogłaskać, uchyliła się lekko i

palce maga ledwie musnęły czarną sierść gdzieniegdzie tylko naznaczoną białymi plamkami.

Już wcześniej widział jakiegoś kota przy smoku, ale nigdy z bliska. Dopiero teraz mógł

zobaczyć go w całej okazałości. Nawet zdumiewającej okazałości, bo Latarnia, choć

jednooka, nie była okaleczona. Jej jedyne oko znajdowało się pośrodku czaszki, spoglądając

na świat niby jakiś ciekawski z okna w grubym murze.

- Nie lubi obcych - wyjaśnił Filippon. - Moja mała strażniczka - dodał z

nieoczekiwaną czułością.

- Ja to chyba jestem zbyt prosty, żeby pojąć te twoje gry - rzekł któregoś dnia

Rosselin. - Taki cwany smok z ciebie, mógłbyś ich wszystkich owinąć dookoła palca albo

uciec, a dajesz się prowadzać na smyczy...

Filippon tylko prychnął.

- A jesteś pewien, że to oni mnie prowadzają? - odparł z ironią. - Lina ma dwa końce,

magu. Już próbowałem ci to wyjaśnić, ale widzę, że tylko zmarnowałem słowa...

Sapnął.

- Ja to nawet okpiłem już jednego maga - rzekł, budząc żywe zainteresowanie

Rosselina. - Przybył taki, nazywał się Effendus, Erypates, Eurypides czy jakoś tak. Mingard

wezwał go ukradkiem, żeby sprawdził, kto ja jestem. No i pan fachowiec sprawdził... -

zaśmiał się smok. - Wyszło, że mówić nie umiem, latać nie umiem, właściwie nic nie umiem,

tylko żreć i ślady po sobie zostawiać... Tak zepsułem Mingardowi piękną koncepcję

podarowania mnie cesarzowej w roli niezwykłego prezentu.

- I kto tu jest głupi? - dodał z chichotem po dłuższej chwili.

Innego dnia Rosselin rzucił od niechcenia:

- Myślę, że dałbym jednak radę zapewnić ci bezpieczeństwo. Sykander, rektor naszej

Akademii Magicznej, to swój chłop, krzywdy by ci nie dał zrobić. A na dworze na pewno

byłoby nam lepiej.

Świetlane wizje roztaczane przez pogodnika nie robiły na smoku najmniejszego

wrażenia.

- Na dwór? - prychał. - Czyś ty oszalał? W gruncie rzeczy Mingard jest niegroźny... A

czy ja wiem, co się stanie w tym twoim Fercie? Zabiją, wypchają albo nie zabiją, tylko w

łańcuchy wezmą... Cesarzowa ma dziwne upodobania - kręcił głową. - A jak Joanna

postanowi posmakować pieczeni ze smoka, to co będzie? Myślisz, że ja nie słyszę, co gadają

stajenni?

Większość dyskusji o ucieczce tak właśnie wyglądała.

Mag przekonywał, że Filippon na dworze zyska uznanie, będzie bezpieczny, a jego

towarzysz odpowiadał, że woli święty spokój pod tym dziurawym dachem. Ot,

międzygatunkowa bariera porozumienia.

Aż w końcu pogodnik posunął się do działania, z którego filozof Sarturus pewnie

byłby dumny, ale za które smok mógłby ukręcić mu głowę. To znaczy Rosselinowi, nie

Sarturusowi, bo ten od dawna nie żył.

Wiele razy mag przybliżał Filipponowi zalety rudowłosej Annabell. Rosły one w

miarę upływu czasu, krystalizowały się w ideał piękna. Pogodnik wzdychał. A smok...

smutniał. No bo naprawdę trudno być ostatnim smokiem.

I na lep tego właśnie przygnębienia Rosselin postanowił złapać swego współwięźnia.

Skoro nie zadziałało ślepe oczko (rzecz jasna, wypróbował ten sposób, ale widać czar działał

wyłącznie na ludzi, bo Filippon tylko się otrząsnął ze wstrętem), może co innego skusi smoka.

Była to myśl desperacka, ale pogodnik musiał się chwytać wszystkiego. Czuł, że należy

dotrzeć na dwór, dać znać Akademii, tam szukać pomocy.

- A gdybym ci powiedział, że jeden z magów wie, gdzie są smoczyce? - zaczął chytrze

któregoś dnia.

Stwór obrócił na niego zdziwione spojrzenie.

- Wcześniej nie wspominałeś - rzekł. Z jego gardła wydobył się jakiś dziwny jęk.

Dobra nasza - pomyślał Rosselin. - Szorujmy tę szorstką skórę, aż wszystkie łuski

opadną.

- No bo pewności nie mam - przyznał zręcznie. - Ale Werg wspominał, że w księgach

różne rzeczy są napisane. Nawet takie, o których nikt już nie pamięta. To jak z tobą. Smoków

ma nie być, a proszę - tu pogodnik dźgnął go paluchem w pierś - jesteś. Namacalny i

paskudny - zaśmiał się.

- Smoczyce, powiadasz... - westchnął jaszczur. - Muszę to przemyśleć.

Tej nocy sobie tylko znanym sposobem Filippon wymknął się na zewnątrz. Siedział

tam, przyglądał się księżycowi, a jego wzdychanie przeszkadzało Rosselinowi spać. Słychać

je było przez całą noc.

- Psiakrew, ty nie wzdychaj, tylko się wreszcie zdecyduj - mruknął głośno mag, kiedy

odgłosy smoczych rozterek obudziły go po raz kolejny.

Przyszła mu do głowy jeszcze jedna myśl, ale postanowił nie dzielić się nią z

Filipponem.

Jeżeli nawet smoczyc nie ma w tym czasie, to zawsze można ich poszukać w innym.

Może Sykander coś wykombinuje?

Teraz czekali już tylko, aż Eufemia przyniesie magowi jego sakwę wykradzioną

Kulawcowi.

- Ale ja jestem wredny - zaznaczył smok. - Jak coś pójdzie nie tak, to cię pociągnę za

sobą na dno.

Rosselin tylko wzruszył ramionami.

- Akurat się boję... Ja mam strasznego pecha, więc ty musisz być szczęśliwym

smokiem, żeby się przepływy sił w naturze wyrównały.

IV

Rankiem któregoś z następnych dni Froit nakazał Rosselinowi doprowadzić się do

porządku, po czym pieszo - zapewne po to, aby z ubrania maga zdążył wywietrzeć zapach

stajni - poprowadził go w stronę rezydencji.

W sercu maga zadrgała nikła nitka nadziei.

Może Zejfie udało się ubłagać cesarzowa? - rozmyślał. - Może potrzebuje kogoś do

swoich misji specjalnych? Albo Didlog doprowadził jq do białej gorączki?

Próbował wypytać Froita, ale ten tylko z uśmiechem odpowiedział, że on jest od koni,

na ludziach się nie zna. Mag podejrzewał, że na koniach jego przewodnik też zna się kiepsko,

ale tę myśl zachował dla siebie.

Mingard chodził nerwowo po dużej komnacie z kominkiem i grzebał w palenisku.

Mag cierpliwie czekał pełen nadziei, że baron wreszcie oddzieli mak od popiołu i powie, o co

chodzi.

- Okłamywać?! - wybuchnął nagle Kulawiec, ruszając w stronę Rosselina. - Mnie?

Bohatera? - warczał wściekle, koślawym krokiem goniąc cofającego się pogodnika. Ten nie

chciał bowiem żadnej awantury. Zwłaszcza że baron miał w ręku pogrzebacz, a Rosselin nie.

Byłaby to więc raczej jednostronna wymiana argumentów.

Naraz poczuł za plecami ścianę.

- Ze smokiem się dogadało, żeby mi zrobić na złość? - syczał Mingard, unosząc w

górę osmolone żelastwo. - Z bydlęciem przeciwko człowiekowi?

Wymacywanie rękoma jakiejś klamki, drzwi albo sekretnego przejścia nic nie dało.

Ściana była ścianą i niczym więcej. Pogodnik znalazł się w ślepym zaułku.

Pogrzebacz wściekłego barona drgał niby kobra gotowa do zadania ciosu.

I wtedy na maga spłynął nagły spokój słodki jak pół szklanki cukru w wodzie. Puściły

magiczne zwieracze jak podczas ofiarowania go Dracenie albo pirackiego ataku na „Aqurę”.

Krótko mówiąc, z Rosselina wyszedł piorun kulisty. Ale jaki! Wielki niczym dynia,

gorący i jasny jak słońce, a przy tym błyskający nerwowo niczym bestia szykująca się do

ataku.

- Ogniem? - kwiknął Mingard, odskakując na bok. Potknął się i upadł, żelastwo

wypadło mu z ręki. Poczołgał się do tyłu, jęcząc z przerażenia.

Pogodnik odetchnął głęboko. Piorun zasyczał i zniknął w ścianie, wypalając dziurę.

- A pogrzebaczem? - cicho spytał Rosselin, nachylając się nad baronem. - A

pogrzebaczem to wypada? - powtórzył. - Maga?

Długo trwało, nim Mingard doszedł do siebie. Może zresztą wcale nie doszedł? W

każdym razie wstał i na uginających się nogach, blady niby śnieg, poczłapał w stronę

najbliższego krzesła. Tam opadł. Przez chwilę słychać było tylko astmatyczny świst

wydobywający się z jego ust. Oczy świdrowały maga w wyrazie nienawiści pomieszanej ze

strachem, co dawało wrażenie rozbieżnego zeza.

- No to teraz porozmawiajmy - zaczął Rosselin. - Wracam do swojej wygodnej izby. A

smok razem ze mną.

Mingard zaprotestował słabym głosem.

- Cesarzowa pragnie, żebym miał cię na oku. Ale nie chcę, żebyś dalej u mnie

mieszkał - jęknął. - Mowy nie ma, nie oszalałem, to już wolę w liście wszystko opisać, do

wszystkiego się przyznać.

- Tylko spróbuj - powtórzył groźnie mag.

Baron westchnął.

- Sto mil stąd, w Efron, mam swój interes. Możecie tam sobie siedzieć, ty i ten

przeklęty smok, póki cesarzowa się o ciebie nie upomni. Ale jeżeli coś zrobisz nie tak albo

uciekniesz, pamiętaj, będę musiał powiadomić Jej Wysokość.

Rosselin zastanawiał się przez chwilę. Wiedział, że nie wygra z Kulawcem, w każdym

razie nie tu - w jego posiadłości. A skoro baron poznał sekret smoka, stał się tym bardziej

niebezpieczny. Z drugiej strony, nie myślał tak szybko ani aż tak wrednie jak Garzful, więc

może należy skorzystać z okazji, a resztą martwić się później...

- Idę pogadać ze smokiem - rzekł mag. - Siedź, czekaj i ani się waż coś kombinować

za moimi plecami, bo ci sam Aarafiel nie pomoże ani Dracena tym bardziej. Smok cię

okulawi, a ja wypalę pięć dziur z przodu i jedną z tyłu, rozumiesz?

Filippon od razu pojął, że sprawy przybrały dziwny obrót.

- Na Aarafiela! - jęknął, kiedy Rosselin opisał mu przebieg zdarzeń. - Słyszałem o tej

kopalni! I ty się zgodziłeś!? Chyba słońce zbyt mocno świeci w tej stajni!

Mag popatrzył na niego chłodno.

- A wolisz ciągle być pod jego nosem? Czekać, czy w nocy nie zechce nas

skrytobójczo zamordować?

Smok przymknął swoje ciężkie powieki, chwilę rozmyślał.

- Jak uważasz - rzekł wreszcie. - Ale to zamiast przybliżać, raczej nas oddala od

dworu, nie sądzisz?

Rozdział 7

Najbardziej nietrafiona inwestycja w dziejach Imperium - tak Mingard nazwał,

odprawiając Rosselina, swą kopalnię soli. Mag i smok szybko mieli przekonać się, że to

prawda.

Cenny minerał zwykle wydobywano z żup solnych. Jednak wykucie szybów oraz

poziomych tuneli, skonstruowanie przez inżynierów wyciągarek... wszystko to rodziło spore

koszty. Taka sól, chociaż ceniona za jakość, była jednak dosyć droga. Przy dobrym kontrakcie

oraz odrobinie szczęścia potrzebnej do ominięcia piratów oraz ostrych skał, taniej wychodziła

sól z Ispan odparowywana w specjalnych lagunach daleko na południowym wybrzeżu

kontynentu, a potem przewożona wielkimi statkami.

Podążając wskazanym przez barona szlakiem, Rosselin i Filippon przemierzali coraz

bardziej suche i jałowe wzgórza. Mag jechał na swojej Strzałce, a smok pod postacią białego

wilczura biegł swobodnie obok. Aż wreszcie, gdy pokonali kolejną przełęcz, ich oczom

ukazało się zadziwiające miejsce, z którego sól była taka droga, chociaż już odparowana!

Mingardowa inwestycja, zwana kopalnią Efron, okazała się wyschniętym słonym

jeziorem. Było długie na jakieś dziesięć mil, szerokie na dwie, może trzy mile, otoczone ze

wszystkich stron ponurymi, kamienistymi wzgórzami. Stoków opadających ku białej tafli nie

plamiła ani jedna kępka zieleni. Zrobiło się też cieplej niż dotąd, nagrzane upałem powietrze

zaczęło miarowo drgać. Rosselin nigdy czegoś takiego nie widział. Ani o tym nie słyszał,

choć był magiem pogodowym... co prawda tylko trzeciej kategorii, i do tego dosyć kiepskim.

Droga wiodła ku brzegowi, na którym została szeroko rozrzucona grupa szarych,

długich budynków bardzo przypominających magowi więzienie w Fercie (miał okazję

zwiedzić je tego dnia, kiedy nieoczekiwanie dla miejskiego podziemia burmistrz stolicy

postanowił zrobić porządek z włóczęgami, złodziejami oraz prostytutkami). Dalej, na

dawnym dnie jeziora stały wozy, na które robotnicy ładowali bloki soli. Inni wyrywali

łomami nowe bryły urobku.

- Cudne miejsce na wypoczynek - westchnął z rezygnacją Rosselin. - Zawsze o takim

marzyłem.

- Nie narzekaj - powiedział smok. - Podobno to dobre na płuca, tak twierdzili stajenni

barona.

Ruszyli w dół, kierując się w stronę największego budynku.

I wtedy znienacka znad jeziora podniósł się wiatr, gęstniejąca biała, słona kurzawa. W

jednej chwili ogarnęła zabudowania, ludzi, dotarła do maga i Filippona. Rzuciła w nich

drobinkami soli, odebrała dech, przetoczyła się dalej za wzgórze i... zniknęła.

- Ja cię pincikolę - jęknął smok, plując z obrzydzeniem, parskając i mamrocząc w

swoim języku przypominającym zgrzytanie piły o twardą skałę. - Na prostą żmiję

zygzakowatą, toż to jest jakaś straszna, zakazana dziura! Katorga!

Podłamany Rosselin w milczeniu spoglądał przed siebie. Ciche zoo barona Mingarda,

paczki żywnościowe od Eufemii oraz święty spokój zamienili na słone jezioro i absolutny

brak perspektyw. Poczucie klęski uderzyło w maga niczym kowalski młot.

- Mamy wybór - rzekł wreszcie, z trudem wydobywając słowa ze ściśniętego gardła. -

Możemy zawrócić, pojechać udusić Kulawca... albo roztopić się w bezkresach Imperium...

Filippon kaszlnął i odparł:

- Niestety, już nas zauważyli.

Miał rację. Z największego budynku wyszedł jakiś człowiek z lornetką i przyłożywszy

ją do oczu, patrzył na przybyszy. Czyli na nich.

- No i po wyborze! - Rosselin ściągnął wodze Strzałki, uspokajającym gestem

poklepał ją po szyi, bo zwierzę wciąż drobiło w miejscu zdenerwowane słonym wiatrem. - A

mogło być tak pięknie... Ech, te stracone złudzenia...

Blejd, zarządca kopalni soli, nie wydawał się specjalnie poruszony wiadomością, że

przysyła ich sam Mingard. Potarł dłonią ogorzałą skórę policzka, znużonym spojrzeniem

zmierzył Rosselina i rzekł:

- Ano, skoro nasz pan i władca tego sobie życzy... Z mieszkaniem problemu nie

będzie, chat mamy dosyć. A dlaczego sobie życzy, nie mnie dociekać... Choć rozumiem, że

nie przysłał cię w zastępstwie tych, co to uciekają każdego dnia?

Mag roześmiał się na myśl, że miałby kopać sól.

- Nie, raczej nie - prychnął i przytrzymał Strzałkę, która próbowała skubnąć koszulę

zarządcy. - Już prędzej, żeby was zdyscyplinować.

Blejd flegmatycznie wzruszył ramionami.

- Raczej trudno będzie. A twój pies to, mam nadzieję, tresowany? - Z obawą spojrzał

na białego wilczura. - Wolałbym, żeby mi ludzi nie pokiereszował, rozumiesz... O nowych

trudno...

Filippon wywiesił różowy język, odsłaniając przy okazji wspaniały komplet ostrych

niby szable zębów.

- Grzeczna bestia. - Rosselin poczochrał zwierzę po grzbiecie. - Tresowana. Bez

obaw, Blejd, mój towarzysz nikomu krzywdy bez mojego pozwolenia nie uczyni. To który

domek będzie nasz?

Dostali kwaterę położoną jak najdalej od mieszkań wszystkich robotników oraz

samego Blejda. Wyjątkowo im to pasowało. Nikt nie odważy się zakłócać spokoju magowi

strzeżonemu na dodatek przez wielkiego psa. Choć w domu smok, mimo protestów Rosselina,

wracał do swojej zwykłej postaci.

Nie był to luksusowy pałac, ale dwie połączone izby mimo wszystko wyglądały lepiej

niż zapuszczona stajnia Mingarda. I tylko wiatr co jakiś czas tłukący w ściany grudkami soli

przypominał, gdzie się znaleźli.

Jeszcze tego samego dnia Rosselin pojął, że potężnym problemem, z jakim przyjdzie

im zmierzyć się w Efron, jest woda. A dokładniej - jej brak. Wtedy dopiero skojarzył, że gdy

tu wędrowali, już na dziesięć mil od słonego jeziora zniknęły wszystkie strumienie czy nawet

kałuże. Dlatego cała kopalnia zaopatrywała się w wodę ze studni. O ile ciecz wyciąganą z

ocembrowanej dziury można było nazwać wodą.

Na szczęście w największym budynku, którego połowę zajmowała kancelaria i

mieszkanie Blejda, ulokowano też knajpę, gdzie mogli uzupełnić braki płynów w organizmie.

Choć lepiej było ją nazwać speluną, bo ostro się tu piło, a jeszcze ostrzej biło. Kiedy

Rosselin ze smokiem u swego boku podeszli, aby zlustrować to miejsce i zaczerpnąć świeżej

wody, czyli przepłukać usta gorzałką, czyli... - i tu wyczerpują się wszystkie czyli, bo oknem

wystrzelił jakiś mikrus, lądując Filipponowi na ogonie, i żarty natychmiast się skończyły.

Wściekły smok ryknął, odsłaniając swoją uzbrojoną w sztylety paszczę. W jednym ułamku

sekundy ukazała się jego prawdziwa natura.

- Cisza! - syknął mag.

Nim zdążył mrugnąć, znów stał przy nim gniewnie warczący biały wilczur.

Tymczasem drzwiami wypadło kilku ludzi, zapewne usiłujących złapać to, co właśnie zgubili.

Na widok pogodnika i jego towarzysza zatrzymali się gwałtownie. Herszt tej bandy,

jasnowłosy olbrzym o twarzy zaczerwienionej i obrzmiałej, obrzucił Rosselina ponurym

spojrzeniem.

- Dziwnie szczeka twój pies - mruknął. Kopnął wyrzuconego mikrusa, który skulił się

z jękiem, nie próbując nawet wstać.

Mag zmierzył olbrzyma bardzo nieuprzejmym spojrzeniem.

- Jak głodny, to szczeka. Ma prawo. I gryźć też umie. - Delikatnie odsłonił zęby

Filippona, demonstrując rozmówcy przenośny zestaw narzędzi operacyjnych smoka, które

przewyższały niejeden finezyjny lancet medyka cesarzowej. - Nie mieszamy się w wasze

spory, chcemy się tylko napić.

Jasnowłosy wybuchnął głośnym, ale życzliwym śmiechem. Napięcie opadło.

- Ty to jesteś ten nowy, co? - zapytał. - Dobra, ja stawiam pierwszą kolejkę...

Pogodnik w podzięce skinął głową.

- Ale mój towarzysz też pije... - uprzedził.

Całe dosyć już zalane bractwo roześmiało się, biorąc to za dobry dowcip. Ruszyli do

środka.

Jeżeli widzieliście kiedyś przydrożną karczmę, w której za ćwierć srebrnego imperiała

można przenocować, zjeść i napić się, a jeszcze przy dobrym gadanym wynegocjować z

właścicielem dziewkę do łoża, to bez trudu wyobrazicie sobie to miejsce, bo niczym się nie

różniło. Takie same odrapane ściany w głównej izbie, stoły lepkie od brudu, a obok

karczmarza miecz leżący na wierzchu, żeby sam jego widok nie pozwalał żadnej awanturze

osiągnąć temperatury wrzenia.

Tylko imperiałów nie było. Wszyscy pili na krechę. No i żadnej kobiety wokół, co

Rosselin spostrzegł przede wszystkim.

Jasnowłosy, który kazał na siebie mówić Darhun, przywołał barmana i zamówił

wszystkim wino.

- I dla psa też - dodał ze śmiechem, plaskając dłońmi o stół. - Najlepiej w misce.

Pogodnik zerknął na Filippona. Dostrzegł błysk rozbawienia w smoczym oku, więc

rzucił od niechcenia:

- Eee, może być w kubku. To sprytna bestia, pije po naszemu.

Kiedy karczmarz przyniósł naczynia, wszyscy patrzyli, jak wilczur poradzi sobie z

problemem. Ten spokojnie oparł łapy o krawędź stołu i wsadził koniec pyska do kubka.

Kiedy po chwili z westchnieniem odstąpił, wino było wyssane do ostatniej kropelki.

- No, kurczę, czegoś takiego jeszcze nie widziałem - mruknął Darhun, obracając

kubek w ręku.

Nikt poza uśmiechniętym magiem nie domyślił się, co zaszło. Zapewne Filippon

zrobił ze swego języka rurkę - prosta, wygodna sprawa, może się im przydać, kiedy dotrą na

dwór. Mało to beczek wina czeka na osuszenie?

Odmierzając historię kolejnymi porcjami wina, pogodnik musiał opowiedzieć, jak

trafił w to miejsce przeklęte przez samego Aarafiela. Trochę pokłamał, trochę

podkoloryzował, w każdym razie wyszło tak, że pod koniec wieczoru każdy patrzył na niego

z dużym szacunkiem, a o to przecież chodziło.

Wracali do domu zakosami, w świetle gwiazd sterując na swoją kwaterę. Nie obyło się

przy tym bez kłopotów, bo wzajemne podtrzymywanie często skutkowało wzajemnym

przewracaniem. W dodatku Filippon, podśpiewując coś w swoim smoczym języku, zaczął

naraz zmieniać się w różne dziwne zwierzęta i przedmioty.

- Zbierz się do kupy - jęknął Rosselin. Resztka trzeźwej świadomości podpowiadała

mu, że chociaż noc jest głęboka i wszyscy powinni spać, to jednak może się trafić ktoś

cierpiący na bezsenność. Zauważy przemiany i będą mieli kłopoty...

- Do kupy? Klient nasz pan - odparł smok. Czknął, zachwiał się... I zrobił to, czego

sobie życzył Rosselin. Choć mag, zatykając nos, nie był całkiem pewien, czy naprawdę o to

mu chodziło.

Następnego dnia mag pojął, na jak strasznym wygnaniu się znaleźli.

Pogodnik czy nie, zaklęcie antykacowe musiał znać każdy adept Akademii Magicznej.

Oficjalnie oczywiście nie istniało. Nieoficjalnie... stosowało się je, żeby po nocnych

uciechach móc w ogóle wstać i ruszyć swego trupka do sali wykładowej. Szczególnie mistrz

od burz, Wetrucjan, siwowłosy i przestrzegający trzeźwości z powodu chorej wątroby, miał

zwyczaj wybierać na swe ofiary osobników wyglądających na najbardziej zmęczonych i

wzywać ich na przesłuchanie przy tablicy. Była to swoista selekcja naturalna. A ponieważ

Rosselin nie chciał zostać gatunkiem wymarłym, wyrzuconym ze szkoły i zapomnianym raz

na zawsze, włożył wiele czasu i energii, aby opanować w należytym stopniu owo zaklęcie od

bólu głowy. Doszedł do takiej wprawy, że wyglądał jak niemowlę po szesnastu godzinach

nieprzerwanego snu. Ba, nawet powieki potrafił trzymać otwarte, mimo że drzemał

ubezpieczany przez jakiegoś towarzysza niedoli.

Teraz ocknął się co prawda w swoim łożu, ale nawet określenie trupek nie oddawało

stanu, w jakim się znajdował. Szum w głowie przy byle poruszeniu, w ustach najstraszliwsza

pustynia kontynentu, oczy przesłonięte mgłą, w uszach jakieś straszliwe dźwięki...

Pochodzenie tych ostatnich wyjaśniło się, kiedy otworzył oczy. Choć smok miał swoje

własne wyrko, z jakiegoś tajemniczego powodu przeniósł się na podłogę. I teraz chrapał

Rosselinowi prawie do ucha.

Mag postarał się wygodnie ułożyć w łóżku, na wznak, po czym z trudem zwilżył usta i

zaczął wypowiadać zaklęcie antykacowe.

I nagle zrozumiał, dlaczego Mingard tak przeklinał swoją inwestycję. To jasne: jeżeli

nawet zawitał tu jakiś mag, to zaraz ze wstrętem podwijał ogon i zwiewał z powrotem tam,

skąd przybył. Magia nie działała w takim skupisku soli! Wielka koncentracja minerału gasiła

efekty poczynań Rosselina równie skutecznie, jak słona woda w oceanie.

Nawet zwykli ludzie nie wytrzymywali tych warunków i uciekali. Jak twierdził Blejd,

trzeba było wciąż uzupełniać załogę kopalni. A cóż dopiero powiedzieć o magach?! Dłuższy

pobyt tutaj musiał każdego czarodzieja doprowadzić do depresji. Tylko morski mógłby sobie

poradzić... Ale cóż by tu taki robił, na Pierwiastek Magiczny?

Rzucając wokół plugawe słowa, pogodnik usiadł na łóżku.

Nagle Filippon otworzył oczy.

- Czemu tak klniesz, człowieku?

Niemal z płaczem Rosselin wyjaśnił mu, że tutaj jako mag nadaje się tylko do łopaty.

A może nawet i to nie, bo z natury był przecież słabowity.

- To jesteśmy ugotowani - zakończył depresyjnie.

Smok prychnął lekceważąco.

- Za dużo soli szkodzi nawet jajeczkom... Ale jednego nie rozumiem. - Spojrzał na

zasępionego pogodnika. - Jak skończyłeś tę swoją szkołę dla czarodziejów, skoro nic nie

umiesz?

Rosselin uśmiechnął się do własnych wspomnień. Taaak... w paru dziedzinach

osiągnął wyżyny geniuszu. Zdobył nie tylko mistrzostwo drugiego piętra akademika w

oszukiwanym rupikolo.

- E, bez przesady - mruknął z nieukrywaną dumą. - Coś tam z materiału opanowałem.

A w Akademii liczyły się też inne umiejętności.

I wyjaśnił Filipponowi jedną z tajemnic szkoły. Każdy mag wyczuje użycie magii. Ale

i bez posiłkowania się nią można wysłać nocą do kuchni jakiegoś chudego ucznia, żeby

wykradł zapasy... albo po wino...

- No i ja byłem w tym dobry, zwłaszcza w dobieraniu się do piwniczki z winem tak,

żeby nie pozostawić śladów - zakończył z uśmiechem pogodnik. - Ech, popróbowało się

różności...

W zadumie popatrzył na smoka. Ten wyglądał kwitnąco, jakby całe życie nie pił nic

oprócz źródlanej wody.

- Jak ty to robisz, że głowa cię nie boli? - jęknął z zazdrością.

Filippon wygodniej wyciągnął się na swoim krześle.

- To proste, tylko trzeba umieć - odparł z szerokim uśmiechem. - Wystarczy sobie

dodać wątrobę, dwie nereczki i rankiem budzisz się jak świeżo wyjęty z jaja.

Rosselin zaklął i chwiejnym krokiem poszedł zrobić sobie kompres na głowę.

Kac przechodził magowi bardzo powoli, aż w końcu pogodnik uznał, że prędzej się go

pozbędzie na świeżym powietrzu. Smok też miał ochotę na krótką przebieżkę. Poszli więc po

Strzałkę.

Klacz z wyrzutem spoglądała na Rosselina. W jej łagodnych brązowych oczach

malował się protest, że tak długo kazał na siebie czekać.

Gdy wskoczył na siodło, zwierzę ożywiło się natychmiast. Ściągnął wodze, ale i tak

dreptało niecierpliwie w miejscu, czując już wiatr rozwiewający grzywę, słodki radosny

galop... i szansę na stratowanie smoka, jeżeli ten podejdzie bliżej. Bowiem Strzałka i Filippon

rozwijali swoją znajomość przez niezbyt wyrafinowane dowcipy. A to smok capnął końską

pęcinę, a to klacz niby to przypadkiem zdeptała mu ogon... nigdy jednak nie w taki sposób,

aby uczynić prawdziwą krzywdę. Choć nie tak inteligentna jak ów zmieniający ciało stwór,

poczucie humoru miała podobne.

Objechali okoliczne stoki w zasadzie wyłącznie po to, aby móc powiedzieć, że

zwiedzili wszystkie tutejsze atrakcje. Obejrzeli ziemie zasypane okruchami soli, jałowe jak po

zarazie, kamienie podziurawione wiatrem znad jeziora, przełęcze, na których gwizdał słony

wiatr, ta przeklęta strirla, jak go zwali robotnicy...

- Koszmar - ocenił Filippon.

Zawrócili w stronę jeziora. Było to ostatnie miejsce, którego nie odwiedzili - sama

kopalnia.

Pracowało w niej z sześćdziesięciu ludzi podzielonych na dwie brygady. Ta, której

przewodził Darhun, wycinała z solnej tafli kwadraty szerokie na dwie stopy, grube na dłoń.

Druga, pod wodzą samego Blejda, ładowała je na wozy.

Nim do nich dotarli, zauważyli człowieka, który nie należał ani do jednej, ani do

drugiej grupy. Klęczał jakieś pięćdziesiąt kroków od granicy wyrobiska z głową nisko

zwieszoną ku słonej powierzchni i... lizał ją zawzięcie.

- No, wreszcie wstaliście, panie - rzekł wesoło zarządca, kiedy Rosselin podjechał do

niego i zeskoczył z konia. - A tu robota wre...

Pogodnik wskazał na osobnika, który najwyraźniej postanowił, że po trochu zje całą

kopalnię, by w ten sposób wyzwolić swych towarzyszy od ciężkiej roboty. A może pozbawić

ich miejsca pracy?

- Co on robi?

Blejd westchnął ciężko i machnął ręką zrezygnowany.

- To Janso, nasz tutejszy głupek. Miał biedak pecha... Jeden z brygady zamiast w bryłę

soli trafił w jego głowę. - Zarządca pokazał to dramatycznym gestem. - Ku zdumieniu

wszystkich, Janso nie tylko przeżył, ale nawet w zasadzie jest normalny. Poza tym jednym

drobiazgiem, że kiedy my wycinamy, on liże. I nie da mu się tego wyperswadować czy

zmienić. A jak go spętaliśmy, żeby nie lizał, to konie w stajni - trzy budynki dalej,

wyobrażasz to sobie?! - zerwały pęta i uciekły, tak przeraźliwie wył z rozpaczy. No więc my

pracujemy, a on nam pomaga... - Blejd uśmiechnął się smutno. - Przecież nie opuścimy

chłopa w potrzebie, nie? Aha, jak już jesteśmy przy lokalnych atrakcjach... - Zawiesił głos,

bystro spoglądając na Rosselina. - Sprawa jest taka w sam raz dla maga. Tylko pytanie, czy

umiesz dochować tajemnicy?

Pogodnik spojrzał na niego pytająco.

- Powiedzmy... A co konkretnie masz na myśli? Zarządca nakazał komuś innemu

przejąć rządy nad kompanią załadowczą, a sam zaprowadził maga i jego smo... to znaczy psa,

trochę w bok od budynków osady. W lewo ponad nimi zbocze było potrzaskane, pełne

ostrych skał i załomów. Wcześniej Rosselin i Filippon ominęli je szerokim łukiem.

Pomiędzy kilkoma skałami, osłonięte od strony jeziora, leżało niewielkie poletko, na

którym rosło kilkadziesiąt marnych krzaków. Rośliny miały charakterystyczne,

pięciopalczaste liście o jasnozielonym kolorze. Były dokładnie takie, jak te na obrazku

pokazanym Rosselinowi przez Farclaya, tylko znacznie mniejsze, jakby karłowate.

- Usychają - ze smutkiem wyznał Blejd.

Mag w zadumie popatrzył na roślinki. Turkeńska nikorośla...

- To widzę, że sobie tu popalacie... - Ze zdziwieniem pokręcił głową. - Kto by się

spodziewał, w takim zakazanym miejscu...

Zarządca wzruszył ramionami.

- Właśnie w tym rzecz, że nie bardzo mamy co palić, magu. Sprowadziliśmy nasiona,

podlewamy, wodę od ust sobie odejmując, psiakrew, bo chociaż jakiś jeden przyjemny nałóg

by się posiadało... Ale one nie chcą rosnąć.

Rosselin wpadł w zadumę. Przypomniały mu się cygara i szczególne okoliczności, w

jakich je palił...

- Pomyślę, co z tym można zrobić - mruknął. - Ale połowa ziela dla mnie.

Zarządca pokręcił głową.

- Ćwierć, panie. Muszę czymś ludzi napędzić, bo przyjdzie mi samemu sól

wyłamywać z jeziora. A stary zapas już dawno się skończył... - dodał z żalem.

Kiedy wracali do swego domku, przypomniało się Rosselinowi powiedzenie z

rodzinnych stron: Gdy się komu kosić nie chce, to i bat go ledwie łechce. Ale pokaż imperiała

i skoszona łąka cała.

II

Ratowanie turkeńskiego ziela szło dosyć opornie. Zapewne przyczyną była kiepska

woda, a skoro tak, to Rosselin jako potomek chłopów wiedział nadto dobrze, że nic się nie da

zrobić. Wolał jednak tę wiedzę zostawić dla siebie. Mag bez magii jest jak nożownik bez

sztyletu - musi stale trzymać rękę za pazuchą, aby wszyscy myśleli, że tam chowa swe ostrze.

Dlatego na początek ładnie wypielili poletko z chwastów. To znaczy pogodnik pielił. Smok

znalazł sobie ciekawsze zajęcie: wrócił do prawdziwej skóry i pożerał wszystkie dżdżownice,

jakie przez pomyłkę wylazły na ziemię, łapał chrząszcze i inne żyjątka, które postanowiły

popełnić samobójstwo.

- Nie rozumiem Kulawca - rzekł w pewnej chwili Rosselin, ostrożnie wyrywając

źdźbło trawy. - Ma wielką stadninę, hodowlę wierzchowców Draceny, a zajmuje się taką

duperelą, jak ta kopalnia soli...

W dali niósł się turkot i skrzyp karawany wozów, która wyruszała z tygodniowym

urobkiem.

- Ma rację - nieoczekiwanie i niewyraźnie stwierdził Filippon. Z jego pyska wystawał

kawałek jakiegoś brązowego motyla. Zaplątał się chyba przez pomyłkę, bo jak okiem sięgnąć,

nie rosły tu żadne kwiaty, a nikorośla też jeszcze nie kwitła. Smok kłapnął paszczą i owad

zniknął w jego gardzieli. - Bo to wiadomo, czy koniunktura na Dracenę się kiedyś nie

skończy? A soli potrzebują prawowierni, wierzący inaczej, niewierzący w ogóle, a nawet

takie religijnie obojętne bydlęta jak konie, nic nie ujmując Strzałce.

Mag roześmiał się głośno rozbawiony teorią smoka.

- Za Joanny to Dracena będzie szła w górę.

Filippon pokiwał głową.

- No zgoda, przesadziłem. Ale metody Mingarda, jakich używa do rozmnażania tych

wierzchowców, mogą zostać zakazane... a wtedy ostro dostanie po kieszeni. Jak się

zastanowić, to wcale nie jest taki pewny interes, przynajmniej w jego wykonaniu.

Rosselin popatrzył pytająco na smoka. Ten przeciągnął się leniwie w słońcu i usiadł

na jednej ze skał.

- On stosuje zbyt okrutne metody, jak chcesz znać moje zdanie. Ładuje dwa konie,

samca i samicę, do jednego boksu, po czym pozwala je poić, ale nie daje karmy. A to są

wrażliwe bydlęta... Zaczynają się pocieszać - zaśmiał się Filippon - a po pewnym czasie u

większości par pojawiają się źrebięta... Oczywiście Mingard nie doprowadza zwierząt do

ostateczności, aż taki głupi nie jest...

- A to drań! - mruknął pogodnik.

Smok prychnął znacząco.

- Za to bardziej skuteczny od tych, którzy hodują wierzchowce na pastwiskach. Ale

jak któryś z duchownych wpadnie na pomysł, że nie godzi się tak ich traktować, skoro mają

służyć bogini...

- Myślisz? - rzekł Rosselin.

Filippon prychnął i zaczął zajadle grzebać w ziemi, jakby krył się tam jakiś

nadzwyczajnie smaczny robal.

- E, no co ty? Ja programowo

NIE

MYŚLĘ

. Przecież głupie ze mnie bydlę, nie? - I

ostentacyjnie przewrócił się o własny ogon.

Rozmowa na temat hodowli wierzchowców Draceny tylko wzmocniła tęsknotę maga.

Kiedy wrócili do pokoju, zapadł w ponure milczenie z rzadka przerywane westchnieniami.

- Usycham, i to na słono - jęknął wreszcie. - Och, moja Annabell...

Smok spojrzał na niego spod oka.

- Jak chcesz, to ci ją zastąpię - zaproponował z szerokim uśmiechem.

I nagle zaczął się zmieniać. Ale nigdy przecież nie widział dziewczyny pogodnika,

skoncentrował się więc na piersiach... dużych, słodkich, ale całkiem nie takich. Bardziej

przypominały Eufeminowe krągłości.

Ponury mag mocno trzasnął go pod żebro.

- No co, na żartach się nie znasz!? - jęknął stwór zbolałym głosem. - To sobie

wysychaj, zarazo...

Zapadło długie, ciężkie milczenie. Przerwał je dopiero Rosselin.

- To co ty jeszcze potrafisz? Zmieniać się w jakim zakresie? W człowieka, to już

wiem. W kozie bobki, widziałem. A w przedmioty? Możesz się zamienić na przykład... w

lornetkę?

- We wszystko, co dusza zapragnie - przyznał smok. - Ryzykownie założywszy, że

takie głupie bydlę jak ja posiada duszę... Chociaż teraz to pójdę we własnej postaci, przyniosę

jakąś butelkę na przeprosiny, co?

Mag wstał. Złość minęła mu równie nagle, jak przyszła. W końcu Filippon nie

zamierzał dokuczyć pogodnikowi. A za brak poczucia humoru, jak twierdził Sarturus, należy

wyrywać język.

- Ciebie nie wpuszczą. Trzeba być pełnoletnim... nie takim nieopierzonym

pięćdziesięciolatkiem jak ty...

Smok spojrzał na niego swoim złym okiem. Umiarkowanie złym, bo Rosselin przeżył,

tylko poczuł mrowienie na karku.

- Siedź - powiedział z naciskiem Filippon. - Ja pójdę.

I poszedł. Ze wszystkimi tego skutkami.

Wrócił po dłuższej chwili, w łapie trzymając butelkę. Kiedy zamykał za sobą drzwi, z

zewnątrz dobiegły jakieś okrzyki.

- Narozrabiałeś? - stwierdził Rosselin.

Smok wywiesił język.

- A czy to moja wina, że tacy strachliwi? Jak tam wpadłem, no fakt, że ze sporym

hałasem, to zaczęli uciekać, nawet nie sprawdziwszy, co ich goni... - Zaśmiał się głośno. - A

najszybciej to wiał karczmarz. Wziąłem ze stołu tylko jedną butelczynę, jego miecz

zostawiłem w spokoju... Ale bez obaw, nie przypominałem samego siebie...

Rosselin powąchał otwartą butelkę. Była to soteja, drogie, bardzo słodkie wino z

prowincji Tandirah. Widać któryś z robotników świętował urodziny albo podobną

uroczystość i zaciągnął od razu potrójną krechę.

- Ty nie wąchaj, tylko rozlej - poradził Filippon.

Zdążyli wypić połowę, delektując się wspaniałym trunkiem, kiedy naraz ktoś zapukał

do drzwi domku. Smok natychmiast zlikwidował butelkę będącą dowodem przestępstwa, zaś

pogodnik poszedł otworzyć.

W progu stał mocno zaniepokojony Blejd.

- Napaść mieliśmy - zaczął bez wstępów. - Przyszedłem ostrzec.

Mag zrobił najbardziej zdziwioną minę, na jaką było go stać. W głębi pokoju słychać

było, jak Filippon zamieniony w krzesło dusi śmiech.

- Napaść? - rzucił Rosselin. - Kto by chciał napadać na taką osadę?

Blejd, wciąż stojąc na progu, czujnie rozglądał się dookoła.

- No właśnie nie wiadomo. Ktoś napadł na knajpę, ale kto? Jedni twierdzą, że

dwunoga ośmiornica... Inni widzieli trzech mężczyzn w strojach cesarskich gwardzistów...

Mag ze współczuciem pokiwał głową. Smok udusił się i ucichł.

- Będę ostrożny. A gdyby co, dam znać.

Na twarzy zarządcy pojawiła się ulga.

- O nic więcej nie proszę.

- I sam widzisz - zaczął Filippon, kiedy kroki Blejda ucichły, podobnie jak hałasy za

oknem. - Prosty smok może was wystrychnąć na dudka. Łatwowierność posunięta tak daleko,

że aż niebezpieczna. Wszystko można wam wmówić, jak nie Aarafiela, to Dracenę i jej

panienki. A jakby dzieweczki się nie podobały, to zawsze zostaje tajemny kult tego tam...

Karalucha...

W jego oczach błyskały figlarne iskry, kiedy spoglądał na Rosselina.

- A ty co, w nic nie wierzysz? - warknął wściekle pogodnik, nie mogąc już słuchać

drwin Filippona. - Czego nie zobaczę i nie dotknę, tego nie ma? Nie widziałeś Fertu, znaczy:

nie istnieje, chcesz powiedzieć?

Smok nic nie odrzekł. Widać było, że obraca w głowie jakąś myśl.

- Ja to wierzę, że się nawet w twój głos wewnętrzny umiem zamienić... - mruknął

wreszcie, z ukosa spoglądając na maga.

- Za ciężki jesteś... masz jakieś trzysta funtów nadwagi, lekko licząc... - odciął się

Rosselin. Z żalem powąchał pustą butelkę. Korzystając z wcześniejszego zamieszania, smok

opróżnił ją do dna.

Filippon prychnął.

- Tak myślisz? To się sam przekonasz... Chociaż... mam lepszy pomysł. Zamienię się

nie w twój głos wewnętrzny, tylko czyjś inny. Zobaczysz, jak to działa. - Smok uśmiechnął

się krzywo. - Ale to jutro, bo teraz to nam procenty wywietrzeją... - I nie wiadomo skąd

wyciągnął drugą butelkę, tym razem parteńskiego.

Rosselin wzruszył ramionami.

- No dobra, załóżmy, że się zamienisz w czyjś głos wewnętrzny. Ale jak chcesz

dowieść, że naprawdę nim byłeś?

Smok w namyśle zrobił kółko po pokoju.

- Ludzie Blejda zaczną szukać złota - zaproponował wreszcie. - Pod jeziorem. Pasuje

ci?

Robotnicy, jak sama nazwa wskazuje, służą do robienia, nie do myślenia. Jednak

Rosselin zdążył się już przekonać, że tutejszym z trudem przychodziło i jedno, i drugie. Tym

większe było jego zdziwienie, kiedy wyszedłszy przed dom, dostrzegł wśród kopaczy dziwną

nerwowość. Pod tym słodkim eufemizmem kryło się fasowanie rydli oraz całej reszty złomu

potrzebnego do robienia dziur przez taką liczbę ludzi, jakiej pogodnik nigdy dotąd w Efron

nie widział. Wydawało się, że do robotników dołączyli wszyscy chorzy z izby szpitalnej, a

także kilku martwiaków z cmentarza na jednym ze stoków.

Smok w psiej postaci siedział na progu domostwa i ze spokojem przyglądał się całej

tej hałastrze.

- Coś ty im zrobił? - z zaciekawieniem spytał Rosselin. - Chyba że wczorajsza

historia...

Filippon zaprzeczył ruchem głowy.

- Dzisiejsza - odparł stanowczo. - Blejd i Darhun doznali nagłego oświecenia. Mogą

się nawracać tysiące, to czemu nie ci dwaj, powiedz! Posłuchali głosu wewnętrznego... -

Zaśmiał się ironicznie.

- Usłyszeli go równocześnie? - zdumiał się mag.

Śmiech smoka zabrzmiał cokolwiek okrutnie.

- Nawrócenie na złotą wiarę było łatwe, wierz mi na słowo. Teraz będą szukać

kruszcu pod dnem jeziora. Co prawda - dodał przepraszająco - pozwoliłem sobie użyć twojej

osoby.

Przez twarz Rosselina przebiegł grymas niepokoju. Nawet zdaniem pogodnika smok

miał nieco wariackie poczucie humoru. Bo to wiadomo, co wymyślił?

- No tak - wyznał Filippon. - Oni teraz uważają, że tak naprawdę to ty przybyłeś, aby

sprawdzić, czy złoto wciąż jest na swoim miejscu. A Mingard wkrótce przyśle kompanię

górniczą. - Widząc minę maga, dodał szybko: - No przecież musiałem ich jakoś zmotywować,

nie?

Tego miesiąca kopalnia soli barona Mingarda zwiększyła wydobycie w sposób dotąd

niespotykany. Nie tylko osiągnęła zysk. Wyniósł on tyle, że żaden transport z Ispan czy

drążenie solnej żupy nie mogły się z nim równać. Było to zjawisko równie niespodziewane,

jak wcześniejszy deficyt.

Podobno baron chodził po swoim gabinecie, stukał laską i wzdychał, nie pojmując, co

się dzieje.

Zapewne gdyby wiedział, na jaki to pomysł wpadł Filippon, wzdychałby jeszcze

bardziej. Ale żaden z pracowitych robotników, ani też majster, któremu po odkryciu złota

miała przypaść największa działka, nie zamierzał ujawniać tej tajemnicy w obawie, że

Mingard położy łapę na całym znalezionym kruszcu.

No i jeszcze jedno: poza ptakami nikt w Imperium nie latał po niebie. Ale gdyby jakiś

wariat wzniósł się na odpowiednią wysokość nad dnem solnego jeziora, w korytarzach, które

kazali wykuwać kopaczom Blejd z Darhunem, ów podniebny obserwator dostrzegłby zarysy

liter.

A gdyby umiał czytać i miał wyobraźnię, aby ujrzeć je takimi, jakimi będą za parę

tygodni, to by z nich złożył napis o następującej treści:

M

INGARD

JEST

GUPI

!

Rozdział 8

Sielanka skończyła się trzydziestego dnia po przybyciu do Efron.

Był to dzień słony od nadmiaru soli, parny od nadmiaru słońca i nudny od

wszechogarniającej nudy. Okropny poranek, po którym miała się rozpocząć jeszcze bardziej

koszmarna reszta dnia.

Filippon jak zwykle dyskretnie i niewidzialnie nadzorował wycinanie napisu. Coś

podpowiadało Rosselinowi, że smok zamierza ujawnić ten pyszny żart, kiedy tylko robotnicy

dokończą dzieła. Celowy błąd, odsuwający podejrzenia od wygnańców, temu zapewne służył,

choć Filippon stanowczo zaprzeczał, z humorem dowodząc, że on też ma prawo do ortów i

innych błędów, takich jak niemoralne prowadzenie się czy kradzieże.

Mag siedział w pokoju, sprawdzając siłę zaklęć. Z nudów zdążył sobie przypomnieć

wiele czarów, zdawałoby się, z dawna zapomnianych, nieprzydatnych, a nawet

niebezpiecznych. Najpierw wypróbowywał je natychmiast po przypomnieniu, ale potem

doszedł do wniosku, że lepiej je spisywać, kategoryzować i dopiero wtedy wypróbowywać. I

tak żadne nie działało...

Rosselin uznał jednak, że chociaż jest kiepskim pogodnikiem, może zasłynąć w

murach i lochach Akademii Magicznej jako autor krótkiej, ale doskonałej pracy naukowej.

Miał już nawet tytuł: O solnym pierwiastku zabijającym magię pogodowe. Z przypisami,

aneksem oraz dywagacjami Rosselina z Fertu.

Poziom jego przenikliwości wzrastał szczególnie w chwilach, kiedy siedząc nad

krzakami turkeńskiej nikorośli, miotał klątwy, zaklęcia, prośby o deszcz albo ożywczy wiatr,

a ziele jak usychało wcześniej, tak usychało nadal. Na liściach pojawiły się jakieś żółte

plamy, które Rosselin tłumaczył nadmiarem słońca, zaś Filippon z obrzydzeniem utrzymywał,

że łażą po nich jakieś małe robaki wyglądające na bardzo niesmaczne.

A tymczasem mina Blejda mówiła, że bez dodatkowego napędu to ekipa górnicza

długo nie pociągnie...

Skrzypiał więc pogodnik piórem po papierze, przeklinając marną jakość atramentu, do

którego także dostały się ziarenka soli. Klął, gdy trafiał na słowną rafę albo dziurę w

słowniku, brak odpowiedniego wyrazu czy określenia.

Nagle na stół zasłany papierami z cichym miauknięciem wskoczyła... Latarnia! Otarła

się o dłoń Rosselina, rozdziawiła różowy pyszczek i znów miauknęła, tym razem - wydało się

magowi - gniewnie.

- Na zasoloną Dracenę! - zdumiał się, spoglądając w jedyne oko kotki. - Co ty tu

robisz? Stęskniłaś się za nami? - Pogłaskał jej futerko.

Rozejrzała się po pomieszczeniu, po czym zeskoczyła ze stołu i zniknęła.

Mag z westchnieniem odsunął papiery i wyszedł przed dom. Niby wszystko było jak

dawniej, ale coś mu podpowiadało, że nic już nie będzie od tej chwili takie samo. Nie był

więc wcale zdziwiony, kiedy po dwóch kwadransach pojawił się przed nim Filippon z

Latarnią siedzącą mu na grzbiecie.

- Mamy poważny problem - zaczął smok. - A może bardziej poważny niż poważny.

Śmiertelny... Wejdźmy do środka.

- Chcesz kogoś zabić? - zażartował Rosselin, kiedy zamknął za sobą drzwi.

Filippon zamknął i otworzył pysk. Widać było, że wcale mu nie do śmiechu.

- Ja nie - odparł wreszcie. - Ale Garzful tak.

Teraz dla odmiany mag otworzył szeroko usta.

- Latarnia twierdzi, że podsłuchała rozmowę barona z jakimś człowiekiem przysłanym

przez cesarskiego karła - ciągnął chmurnie smok. - Jak widać, Mingard nie dotrzymał słowa,

wysłał listy na dwór, chyba też do tego maga, który twierdził, że smoki nie mówią... - Tu

Filippon chrypnął wściekle. - Tak przynajmniej wynika z tej rozmowy. No i to nie koniec, bo

jest list, w którym Garzful pisze, żeby baron posłał po nas, a po drodze wynajęci skrytobójcy

mają nas zlikwidować.

Pogodnik gwizdnął cicho.

- I nasza Latarnia to wszystko ci opowiedziała? - zdziwił się.

- Kwestionujesz? - spytał sucho Filippon. - Czy tak tylko sobie marudzisz?

Mag popatrzył najpierw na smoka, później na spokojnie siedzącą obok i myjącą się

kotkę.

- Nie wiedziałem, że ona umie mówić - mruknął.

- Nie w taki sposób jak ty czy ja. - Filippon prychnął. - Ale umie. To nie wszystko.

Ona wykradła ten list Garzfula. Mądrze zostawiła go w skrytce na wzgórzu, bo nie była

pewna, co tu zastanie. To znaczy kogo.

Rosselin w zasadzie nie był już zdziwiony. Zresztą... takie zachowanie pasowało do

pierwszego intryganta dworu. Unieszkodliwił Xan, a teraz mógł się obawiać, że kiedy

cesarzowa usłyszy o rozumnym smoku, jego karlęca mość pójdzie w odstawkę, a może nawet

odesłany zostanie do Laviera, cesarza-męża, daleko w góry.

- To co robimy? - spytał wreszcie z rezygnacją.

Filippon rozwalił się w fotelu.

- To właśnie jest pytanie.

Zaczęli od listu. Smok poszedł po niego z Latarnią i wrócił w chmurnym nastroju. A

właściwie gradowym.

- Masz! - Rzucił magowi pismo.

Ten rozwinął je i chwilę czytał w milczeniu.

Słowa kotki potwierdziły się w całości. Karzeł zamierzał zlikwidować Rosselina. Ale

nie można mu zarzucić niesprawiedliwości - smoka również chciał się pozbyć.

- No to jest tylko jedno wyjście: trzeba uciekać - stwierdził mag. Potarł krótki zarost

na brodzie i dodał: - Jak najszybciej.

Latarnia, jak to Latarnia, milczała. Jej jedyne oko wpatrzone było zresztą nie w

mówiącego pogodnika, tylko w cały czas milczącego smoka. Ten chodził wzdłuż ścian, w

nadzwyczaj denerwujący sposób wlokąc za sobą ogon. Maga doprowadzało to do

prawdziwego szału, bowiem trudno, aby trzysta funtów żywej wagi poruszało się z gracją

motyla. Słychać więc było chrobot pazurów po podłodze i szelest, gdy skrzydła albo ogon

zahaczały o sprzęty. Rosselin starał się jednak powściągnąć złość.

- Uciekać, to prawda. Najlepiej jak najdalej od Fertu i całej tej zarazy, w głąb

kontynentu - podsumował wreszcie swe rozważania Filippon. - Poza włościami barona

będziemy bezpieczni. Ręka Mingarda nie sięga aż tak daleko.

Pogodnik westchnął.

- Mamy dowody zdrady karła, jak twierdzisz. Jeżeli dotrzemy na dwór i pokażemy je

cesarzowej, to jego stracą, a my będziemy bezpieczni.

Spod ściany dobiegło gniewne prychnięcie. W oczach jaszczura zapalił się żółty ogień

gniewu, a pysk skrzywił się mocno.

- Poprawka: to ty będziesz bezpieczny. Na mnie dybie nie tylko Garzful. Jakoś bez

trudu wyobrażam sobie tego przeklętego maga, jak mu tam, Erdalisa, tak?, który nocami

owija się w koc z miękko wyprawionej smoczej skóry. To znaczy mojej. I zasypiając, mruczy

sam do siebie: A jednak nie mówi. Teraz już na pewno nie mówi.

Filippon jeszcze nigdy nie wykrzesał z siebie tyle sarkazmu. Lecz cóż, jego obawy

miały uzasadnienie. Trudno jest być ostatnim smokiem. W dodatku rozumnym i gadatliwym.

- Przecież możesz się zmienić - zaproponował Rosselin. - Jak już dotrzemy na dwór,

przez chwilę będziesz udawać jaszczura, którego przywiozłem z dalekiej podróży, albo

ozdobny kamień, albo... ja wiem co? Cokolwiek...

- Nie wiem, jak wygląda cokolwiek - zadrwił Filippon.

- Jak się sam nie wkopiesz, prowadząc z kimś uczone dyskusje, to wszystko się uda -

ciągnął niezrażony pogodnik. - Dotrzemy na dwór, pokażę cesarzowej te listy, karzeł zostanie

zgładzony, a Erdalisem zajmę się sam. Pójdę do naszego rektora i załatwię ci glejt

nietykalności.

Smok westchnął.

- A jeżeli on też nie zna smaku smoczego mięsa?

Mag poklepał go po głowie.

- Prędzej języka. Zamknij się, nie mamy wyjścia.

Podjęcie decyzji o ucieczce przyszło znacznie łatwiej niż znalezienie mądrego i

szybkiego sposobu dotarcia na dwór.

Wyschnięte słone jezioro mogli opuścić bez problemu - zajęci poszukiwaniem złota

robotnicy pewnie nawet przez parę dni nie zauważą ich zniknięcia. Jednak prosta droga do

Fertu najpewniej zaprowadziłaby ich prosto na cmentarz. Bez wątpienia nią właśnie podążali

skrytobójcy karła. A ludzie Mingarda wkrótce dotrą do kopalni Efron... i kiedy przekonają

się, że Rosselin i smok dali dyla, na trakty wiodące do stolicy ruszą także strażnicy barona,

który chętnie zabije uciekinierów nawet bez niczyjej zachęty...

- Ech, gdybyś mógł rozwinąć te skrzydła i polecieć... - westchnął mag, spoglądając na

smoka.

Ten warknął, odsłaniając kły.

- Sam sobie rozwijaj. Najlepiej siłę spokoju. Raz zaliczyłem glebę i dziękuję, to mi

wystarczy.

Rosselin zrobił wielkie oczy.

- Zaraz - wycedził. - Jedno małe zaraz, ty przeklęty oszuście! Przecież mówiłeś, że

wcale nie latasz?!

- Bo nie latam - twardo odparł Filippon. - Nie latam i już.

Mag patrzył na smoka z namysłem. Bał się zapytać, dlaczego jego towarzysz z taką

niechęcią ucina temat. A przecież, widząc jego nieźle rozwinięte smocze skrzydła, Rosselin

nie potrafił opędzić się od myśli, że kto ma skrzydła, z definicji musi fruwać. Przecież nawet

kura nieraz próbuje!

Filippon najwyraźniej wyczuł, co kiełkuje w głowie pogodnika. Dłuższą chwilę

chrobotał pazurami po podłodze izby, jakby zamierzał wygrzebać spod niej smaczne ziarenko

albo robaka. Jednak gdakać nie zamierzał. Zaklął tylko i wyjaśnił:

- Jak raz chciałem sprawdzić, czy umiem latać, to zaraz trafiłem na wielkie stado

komarów, które akurat przyniósł wiatr. Myślisz sobie, że takie stado to dla smoka małe piwo.

Cóż, w pojedynkę nie miałyby szans, ale one wessały się całą zgrają i piły. A jak to potem

boli, swędzi... a na skrzydłach skóra szczególnie wrażliwa. Więc chciałem skrzydła schować

do środka. Wiesz, w takiej żółwiej skorupie...

- Żółwiej? - Rosselinowi z wrażenia zaparło dech.

- A jakiej?! - wściekł się Filippon. - Skoro mówię żółwiej, to żółwiej, a nie ślimaczej.

Więc zacząłem się zmieniać... Ale kto widział latającego żółwia? - powiedział ze smutkiem. -

Więc przyglebiłem o skały tak, że cała skorupa mi popękała. Przez tydzień, już w swoim

ciele, ledwie mogłem chodzić. A rany, o tu - smok machnął łapą w pobliżu głowy - zostały do

dziś. Na samą myśl, że miałbym latać, odrzuca mnie na trzy kroki wstecz.

Mag usiadł na łóżku. Zamierzał jeszcze raz przeanalizować sytuację, w jakiej się

znaleźli, ale ciągle próbował sobie wyobrazić Filippona w postaci żółwia. Ciekawość

przyciągała najrozmaitsze domysły...

- Khem, mistrzu - wyrwało go z zamyślenia - mamy inny problem.

Pogodnik westchnął.

- Psiakość, Filippon, ja już mam dosyć problemów...

Smok jednak nie miał. Z poważną miną zaczął je mnożyć:

- Myślisz, że Mingard nie będzie szukał maga podróżującego ze smokiem? Otóż

będzie i bez problemu znajdzie. Trudno o bardziej charakterystyczną parę. Jak mamy uciekać,

to ty musisz zrzucić ten płaszcz maga i zamienić się w normalnego człowieka, a ja... - tu smok

ciężko westchnął - ...ja nadal będę musiał udawać na przykład wilczura. Słuchaj, a może

zostaniesz wędrownym grajkiem? Wtedy ja mógłbym stać się instrumentem w twoich rękach

- kusił Filippon.

- Zapomnij - odparł krótko Rosselin. Po śmierci Robina Wziurga uznał, że nad

marnymi grajkami wisi jakieś fatum, Dracena wie co, w każdym razie ignoranci powinni

unikać brania instrumentów do ręki.

Smok podszedł do swego przyjaciela, owinął mu szyję ogonem i zacisnął go z taką

czułością, że pogodnikowi oczy wylazły na wierzch. A samym koniuszkiem swego

jaszczurczego ogona Filippon zaczął łaskotać Rosselina pod brodą. Usiłujący wyrwać się mag

musiał przyznać, że techniki negocjacyjne jego towarzysz miał w małym pazurze.

- To może ty nauczysz się latać, co? - zaproponował uprzejmie smok, spoglądając na

trzeciego uczestnika planowanej wyprawy, czyli Latarnię.

Jednooka kotka spokojnie lizała prawą łapkę. Wiedziała, że ani Rosselin, ani też

Filippon do niczego jej nie przekonają. A już na pewno nie do zmiany postaci albo ukrycia się

w torbie.

Już prędzej smok zacznie latać długo i wysoko, a pogodnik szczekać.

II

Czego jak czego, ale takiego braku skrupułów to nawet sam wielki filozof Sar tur us

mógłby uczyć się od smoka. Filippon nie miał żadnych zahamowań, aby okraść kopalnianą

kasę. Zgodnie z podejrzeniami Rosselina okazała się niemal pusta: trzy złote imperiały i

siedemnaście srebrnych. Razem z dwudziestoma trzema srebrnikami maga dawały kwotę,

która naprawdę nie mogła nikomu zaimponować. Być może jednak wystarczy, aby dotrzeć do

Mandache, portowego miasta odległego o jakieś dwieście mil na wschód od Efron, i opłacić

podróż wzdłuż wybrzeża, przez Landium i Garandynę aż do Fertu. Być może nie, ale

pogodnik starał się nie dopuszczać do siebie takiej myśli. Lepiej popłynąć statkiem - Garzful

nigdy nie będzie szukać maga na morzu!

Trochę gorzej poszło Filipponowi zamienianie się w psiego towarzysza Rosselina.

Nawet jak już zapowiedział, że żadnego kagańca ani smyczy nie da sobie założyć,

nadal każdy zaprezentowany przez niego model zadziwiająco mało przypominał zwyczajnego

owczarka czy wilczura, a okazywał się zdumiewająco podobny do smoka. W wersji „A”

psisko miało nawet skrzydła! Po poprawkach zniknęły one w tułowiu, choć plamy na sierści

oraz dziwne jak na wilczura wybrzuszenia rodziły podejrzenie, że zwierzę cierpi na

paskudnicę albo wręcz na odpadaczkę wybuchową, które to zarazy wytrzebiły psy w całej

prowincji Hereja na południowo-wschodnim krańcu Imperium.

Wreszcie pogodnik zdenerwował się nie na żarty.

- Skończ wreszcie te wygłupy! - warknął. - Zamieniaj się z powrotem w wilczura, ale

już! Mam ci przypomnieć, że zaraz przybędą tu ludzie Mingarda?

Stworzenie w połowie będące smokiem, a w drugiej połowie nieco pokraczną kopią

Rosselina, wydało głuche warczenie. Po chwili przed magiem stanął duży, sięgający mu do

pasa biały wilczur. Taki sam, w jakiego smok przemienił się zaraz po opuszczeniu posiadłości

barona.

- Tak lepiej - orzekł pogodnik. - W ostateczności możemy uchodzić za trupę

wędrownych cyrkowców. To teraz siad, a ja idę po Strzałkę.

Nie ma to jak dobre towarzystwo w podróży. Wierny pies u boku, wierna kotka

wczepiona pazurami w sakwę, droga prosta albo kręta, wiatr pędzący na spotkanie, deszcz

znienacka moczący głowę...

Z każdą przebytą milą rosła w Rosselinie nadzieja, że dotrą do Mandache bez

problemów. Niebieski płaszcz cechu spokojnie spoczywał w sakwie, a przydrożny kurz i

niewygody sprawiły, że mało kto rozpoznałby w tym włóczędze maga, zwłaszcza dworskiego

maga, który od świeżego powietrza dostaje migreny, a sam widok pokrzywy starcza, by zaraz

dostał bąbli na całym ciele. O smoku nie warto było wspominać: zakurzony biały wilczur nie

wzbudzał niczyjego zainteresowania. Raz jedyny za to on sam zainteresował się złodziejem,

gdy ten na jakimś postoju próbował ich okraść. Filippon wymierzył mu zwyczajową karę

odgryzienia ręki, po czym nie przejmując się obrzydzeniem maga, ze smakiem schrupał

zdobycz. I pewnie pobiegłby po krzyczącą trochę dalej w lesie resztę, gdyby pogodnik go nie

powstrzymał:

- Zdradzisz nas, durniu.

Ale rankiem wilczur i tak wyglądał na solidnie nażartego, więc znów ruszyli na szlak,

który spokojnymi meandrami wiódł ich w stronę portu...

I dopiero w połowie drogi do Mandache nastąpiło zdarzenie, jakiego nie życzylibyście

największemu wrogowi, a cóż dopiero pogodnikowi trzeciej kategorii. I wcale nie przyszło za

sprawą Garzfula czy barona Mingarda, niech mu Krakern drugą nogę okulawi.

Trójka podróżnych wymijała właśnie wlokącą się w stronę miasta karawanę wozów,

kiedy naraz doleciał pogodnika głośny, nasycony tanim winem okrzyk:

- Toż to mój Rosselin z Charłapek, jak pragnę skonać w trzeźwości! Chłopcze,

wstrzymaj konia!

Była to straszliwa chwila, kiedy nie tylko został rozpoznany, ale też nagle parę jego

kłamstw wyszło na jaw. Mag obawiał się, iż zaraz puszczą mu magiczne zwieracze.

Jednak nie puściły. Nie mógł też udawać, że nie dosłyszał wrzasków swego wuja

Falisterna, więc zsiadł ze Strzałki.

Wuj machał ku niemu ze swego wozu, starając się utrzymać równowagę. Po jego

czerwonej, obrzmiałej twarzy można było rozpoznać, że od kilku dni ostro popija. Mimo to

wzrok miał nadal bystry.

- I musisz mi wypominać moje nędzne wiejskie pochodzenie? - syknął mag w jego

stronę. - I bez tego dosyć mam wstydu.

Trudno powiedzieć, czy wszystkich stu siedemnastu mieszkańców wsi powinno być

wściekłych, czy też dumnych, że w całych pięćsetletnich dziejach Imperium Faraelickiego

wieś Charłapki znana jest z jednego, jedynego zdarzenia, które miało miejsce właśnie za

sprawą Rosselina.

On sam miał poczucie winy, choć nigdy by się do tego nie przyznał. Dostrzegał coś

tragicznego w tym, że pacholęciem będąc, łeb hydrze... to znaczy, piorunem kulistym raził

Dracenę, rzecz jasna tę drewnianą, spoglądającą spod sufitu kapliczki. Wiele by dał, żeby

kiedyś mówiono o nim: Ach, to ten sławny Rosselin, który... - i tu dodawano coś, co stanie się

powodem do dumy i źródłem inspiracji dla jego następców.

Tymczasem kolumna wozów zatrzymała się, bo wszyscy rozumieli, że trzeba

pielęgnować rodzinne więzi.

- Co porabiasz na tej drodze, chłopcze? - Falistern z trudem zbierał słowa, kiwając się

nadal, jakby jego pojazd wciąż raźno zmierzał w stronę Mandache. - Nie zostałeś tym tam...

magiem... co?

- Nikim nie zostałem, wuju - warknął Rosselin. - Spieszę w interesach, więc jakby co,

spotkamy się w mieście. - Wskoczył na konia i nie czekając na odpowiedź, runął w przód

niby wicher. Wkrótce zostali sami na drodze. Wtedy dopiero zwolnił.

- Nie wiedziałem, że z ciebie taka lokalna sława, Rosselinie z Fertu... - rzucił

ironicznie Filippon. - Ten Rosselin z Wiochy to jakiś krewny? Najsławniejszy pijak w

zagrodzie?

Mag zacisnął zęby.

- Jeszcze jedno zdanie i dostaniesz w nos - warknął. - Sam to niby gdzie się urodziłeś?

W królewskich komnatach może?

- Ażebyś wiedział! - zaśmiał się smok i wyrwał do przodu, aż pogodnik na Strzałce

ledwo mógł za nim nadążyć. Jednak po chwili Filippon zawrócił.

- No co? - prychnął, ubawiony wciąż zdumioną miną Rosselina. - Pożartować nie

można?

Któregoś dnia, gdy magowi znów nie udało się zlikwidować deszczu zacinającego im

prosto w twarz, smok stwierdził krótko:

- Takim pogodnikiem to i ja mogę być.

- A czy ty myślisz, że to takie proste? - zaczął. - Możesz określić predyspozycje. Ten

mag do spraw ziemskich, tamten do zwierzęcych, inny do roślinnych... no i, oczywiście, do

pogodowych. Ale to jest określenie przez negację, jak mawiał mój mistrz. Po pierwsze, nie

szkodzić, więc pogodnik raczej nie zwali nikomu na łeb burzy z piorunami. A to już dużo. Tu

Rosselin zaśmiał się na wspomnienie jednego ze swoich nauczycieli, Piklafuna. Starzec słynął

z cierpkiego humoru. - Ale żeby ktoś umiał wywołać określoną pogodę... oooo, to już inna

sprawa. Stąd z Akademii wychodzisz zielony, z najniższą kategorią, trzecią. A jak nabierzesz

praktyki... może się okazać, że nie tylko nie szkodzisz, ale i pomóc możesz.

Smok po psiemu otrząsnął mokrą sierść.

- No to dobrze wiedzieć, że ty przynajmniej nie szkodzisz.

Wreszcie na horyzoncie pojawiły się mury Mandache. Jeszcze pół dnia drogi, i będą w

miarę bezpieczni. Skoro (nie licząc pijanego Falisterna) nikt ich nie zaczepił do tej pory,

szanse na skuteczną ucieczkę wzrastały z każdą chwilą.

- Ja się boję pływać - jęknął Rosselin na myśl o tym, co ich wkrótce czeka.

- A ja latać - dobiegło od strony białego wilczura swobodnie dotrzymującego kroku

jeźdźcowi. - Zamknij się i cierp z godnością.

Miasto powitało ich zapachami, hałasami i całą resztą dokuczliwości, od których

Rosselin zdołał już odwyknąć, a których Filippon nigdy nie zaznał i były mu w zasadzie

obojętne.

Natomiast jedna rzecz nie była dla smoka obojętna, a nawet wręcz przeciwnie:

postawił tę sprawę na ostrzu noża.

- Dłużej nie będę udawał psa - oznajmił, rozglądając się, czy zaułek, w którym stanęli,

jest pusty. Zręcznie uskoczył przed kopniakiem Strzałki i ciągnął dalej: - Mów sobie, co

chcesz, ale zanim wejdziemy na statek, wracam do własnej postaci. To chyba jasne, że na

pokładzie raczej nie spotkamy żadnego z ludzi Garzfula, a mierzi mnie ta psia skóra, jak nie

powiem co, bo uszy by ci z przerażenia odpadły...

- A myślisz, że znajdziemy wtedy jakąś łajbę, której kapitan zechce nas wziąć na

pokład? - sceptycznie mruknął Rosselin, ale, niestety, za późno. Co prawda Latarnia była taka

sama jak zawsze, jednooka, za to biały wilczur rozpływał się... stawał burozieloną breją... z

której nagle powstał dobrze znany Rosselinowi, złośliwy potwór.

- To twój problem - sucho stwierdził smok, podnosząc kolejno łapy i przyglądając się

swoim pazurom, jakby je widział pierwszy raz w życiu. - Ja zawsze mogę wrócić w swoje

góry. Właściwie to teraz dziwię się sobie, że wcześniej tego nie zrobiłem... chyba za bardzo

przywykłem do ludzkiego towarzystwa, psiakrew.

Rosselin zaśmiał się krótko.

- Przecież ty podobno nie myślisz? No dobra, moja droga menażerio, na nabrzeże, bo

szkoda czasu...

Na statkach Rosselin znał się tak samo dobrze jak na hodowli czarnej rzepy, czyli

wcale. To bardzo upraszczało sprawę, bo nie przebierał ze znawstwem: Me, tym nie

popłyniemy, bo krzywy kilwater! Tym też nie, bo rozstępy na stępce!, tylko wybrał pierwszą

krypę, która nie była za bardzo odrapana i nie odnosiło się wrażenia, że zaraz zatonie. Miała

ferteńską flagę, nazywała się „Tustylla”, a jej kapitan, Luskardi, był akurat na miejscu.

Pozostawiwszy wierzchowca pod opieką smoka i Latarni, mag wspiął się na pokład.

Tam szybko przekonał się, że statek jutro z rana odpływa do stolicy świata.

Namówienie Luskardiego, żeby oddał magowi ostatnią wolną kajutę dla pasażerów,

zabrało pogodnikowi jedną sekundę. Nie ma to jak stary, dobry, sprawdzony czar ślepego

oczka. Trudno odmówić komuś, kto w tajemnicy załatwia misję w imieniu cesarzowej.

- Mam jeszcze dwie mniejsze sprawy - rzekł z wahaniem Rosselin, gdy już załatwili

sprawę zaokrętowania. Co prawda dokonał na kapitanie magicznego gwałtu, ale Luskardi i

bez tego wydał mu się w miarę porządnym człowiekiem. - Muszę tu zostawić swego

wierzchowca, bo go przecież na pokład nie wezmę. A nie chciałbym, żeby Strzałka trafiła w

ręce kogoś, kto ją odeśle do rzeźni albo będzie bił. Znasz takiego, kto da przyzwoitą cenę i

będzie klacz traktował z szacunkiem?

Po chwili namysłu kapitan skinął głową.

- Cena nie będzie wysoka, ale na tym chyba mniej ci zależy? - Pytająco zerknął na

pogodnika, który przytaknął ruchem głowy. - Ten piekarz, którego mam na myśli, jest

porządnym człowiekiem, zwierzęcia nie skrzywdzi. A druga sprawa?

- Stoi obok pierwszej - rzekł z uśmiechem Rosselin.

- Rozumiem, że udajesz cyrkowca? - Ze zrozumieniem uśmiechnął się Luskardi, kiedy

mag pokazał mu swoje potwory.

- Prawie - zaśmiał się w odpowiedzi pogodnik. - Nie za wiele potrafią, ale sam ich

wygląd wart jest ostatniego grosza. Choć lepiej mówić, że prowadzę badania nad pustynnymi

jaszczurkami.

Kapitan odwrócił się plecami i pewnie dlatego nie dostrzegł miny smoka.

Mówiła: Ja ci dam pustynna jaszczurkę, bydlaku, niech no się tylko znajdziemy w

kajucie.

Ku swemu zaskoczeniu, Rosselin szybko odkrył, że nie cierpi na chorobę morską.

Dyskretnie sprawdził, jak tam z czarami... Cóż, niestety, nie można mieć wszystkiego.

Odkrycie, że morskie powietrze zaczęło mu służyć, szybko zanotował w brudnopisie

swego dzieła O solnym pierwiastku...

Podróż upływała w nudnym rytmie kolejno mijanych portów. Luskardi chyba trochę

obawiał się cesarskiego wysłannika. Tylko posiłki spożywali razem - w zgodzie, choć bez

poufałości.

Rosselin miał więc czas, aby rozmyślać nad zbliżającą się chwilą zemsty. Doszedł do

wniosku, że włóczenie Astrogoniusza końmi nie jest tak dobrym pomysłem, jak pierwotnie

sądził. Lepiej będzie ukarać go w sposób artystyczny.

Garzfula zaś... tu nie potrafił się zdecydować, jaki rodzaj śmierci będzie najlepszy.

Miał jednak nadzieję, że cesarzowej nie braknie fantazji. W ostateczności można sprawdzić,

na jak długi odcinek drogi wystarczą karle jelita. I czy prawdą jest, że ten w ukryciu pożywia

się niemowlętami.

Właściwie jedynym ożywczym akcentem była chwila, kiedy rozmawiali z kapitanem

o jakichś błahych sprawach i nagle wbiegł pomiędzy nich Filippon zajadle ścigający szczura.

- Wybacz - uśmiechnął się przepraszająco Rosselin. - Mój jaszczur ma słabość do tych

gryzoni.

Ale Luskardi był wyraźnie oczarowany możliwościami łownymi potwora.

- Jak one mi dojadły... - westchnął ciężko. - Jeżeli zechcesz, otworzę mu wszystkie

ładownie.

Mag uśmiechnął się szeroko.

Nie powiedział kapitanowi, że Filippon zapewne przeprowadza deratyzację wszędzie,

nie czekając na pozwolenie. Bo po co Luskardi miał się denerwować, prawda?

W końcu nawet w tajnych schowkach smok szukał tylko i wyłącznie myszy i

szczurów. No i może tłustych robaków.

III

Zobaczyć Garandynę i umrzeć - powiadało się w Fercie. Umrzeć z zachwytu albo z

zachłanności.

Rosselin nie miał w planach szybkiego rozstania się z życiem, chyba żeby go zdybali

ludzie Mingarda albo cesarskiego karła - ale nawet wtedy broniłby się do ostatniej kropli

krwi. Ich krwi, rzecz jasna.

Niemniej widok miasta wprawił go nie tyle w zachwyt, ile w głęboką zadumę. Już raz

tu dotarł - i nawet nie zdołał rzucić na nie okiem. Teraz mógł do woli sycić oczy panoramą

Garandyny. Jednak nie wywarła na nim większego wrażenia, być może dlatego, iż wydawało

mu się, że wszyscy ludzie w porcie tylko czekają, aby go pochwycić, obwiązać jak baleron i

szybką pocztą przesłać swoim mocodawcom...

Kiedy „Tustylla” dobiła do nabrzeża, mag postanowił rozprostować kości i obejrzeć

miasto. Nie można dać się zwariować: nie na każdym rogu czyha karzeł albo baron-kulawiec.

Luskardi planował dwudniowy odpoczynek, zanim ruszy dalej, do Fertu. Smok bardzo

się ucieszył z tej nowiny - nowa szczurza załoga będzie miała czas na zamustrowanie.

Rozrywek w dalszym rejsie nie powinno zabraknąć.

- Ale na razie to ja też bym się gdzieś ruszył - westchnął. - A może nawet

zawieruszył...

I tak Rosselin ze swoim wiernym towarzyszem, smokiem dla niepoznaki ukrytym

znów w owczej... znaczy wilczej skórze, ruszyli obejrzeć Garandynę, a Latarnia została, aby

pilnować kajuty.

Jeżeli jest prawdą, że każde miasto ma swój kolor i zapach, to ci, którzy zachwalali

urodę Garandyny, nosy mieli zatkane. Bo owszem, z oddali wieże miasta wzbudzały zachwyt,

a perły błyskające na straganach i noszone przez obywateli robiły wrażenie, ale

wszechobecny smród rozkładających się małży zwalał z nóg.

Rosselin był więc lekko zniechęcony do perłonośnego przemysłu, jeszcze nim zstąpił

na ląd. A kiedy to uczynił, spoglądając na marszczącego nos Filippona, tylko się utwierdził w

swoich poglądach.

Trochę pokrążyli po nabrzeżach, wreszcie trafili na pasaż wiodący do centrum

Garandyny. Tu stoiska kupców tarasowały im drogę, nie pozwalając przejść bez obejrzenia

towarów wystawionych na którejś z lad.

Zanim trafił na pierwszego handlarza, Rosselin miał szczery zamiar kupić Annabell

parę perełek. Kiedy oglądał mały sznurek drobnych, świetlistych kulek o mlecznej barwie,

nadal wydawało mu się to dobrym pomysłem.

Ale kiedy sprzedawca, rosły chłop w żółtej, rozpiętej koszuli, spod której wyzierało

futro, spostrzegł jego zainteresowanie i zapewniając, że dla Rosselina specjalnie obniża cenę,

na końcu ją wymienił - mag uznał swój pomysł za fatalny. Tragiczny. Katastrofalnie głupi.

Nie miał tyle pieniędzy.

Ale miał smoka-wilczura. Ten przeszedł się pod stołem, usiadł przy nodze maga i

wywiesił wielki jęzor.

- E, to tylko kość oblepiona zmielonymi skorupami - cicho wymruczał. - Za drogo.

Cicho, ale handlarz i tak usłyszał. Tyle że wziął to za uwagę Rosselina. Psy przecież

nie mówią.

- Prawdziwe, na Dracenę i wszystkie jej siostry! - Walnął się w owłosioną pierś, jakby

chciał wybić sobie w niej dziurę. - Przecież mam licencję! - Sięgnął pod stół i wyjął stamtąd

papier. Pokazał go jednak magowi z odległości, z której może Dojnik przy pomocy lornetki

byłby w stanie odcyfrować pismo, ale z pewnością nie człowiek stojący po drugiej stronie

straganu.

Pogodnik i tak zresztą bardziej wierzył smokowi.

- Za drogo... Nie, dzięki...

Sprzedawca odprowadzał ich wściekłym spojrzeniem. Rosselin w milczeniu wyszedł

spomiędzy straganów i zaczął rozglądać się za tawerną. Przynajmniej na kubek wina było go

stać. I na grę w kości.

Oddalili się ledwie na parę kroków, gdy poczuł, jak smok wkłada mu pysk w dłoń. A

potem wypluwa coś chłodnego. Coś okrągłego. I jeszcze raz. Kiedy spojrzał, zobaczył dwie

małe, błyszczące perły.

- I ja nie mam serca, co? - mruknął biały wilczur. - Ja mam nawet dwa serca, łajdaku!

Nagle Rosselin zatrzymał się gwałtownie.

- Oczom własnym nie wierzę! - rzekł półgłosem.

- Ja też - sarknął cicho Filippon. - Smród, brud i ubóstwo w tej Garandynie gorsze niż

w naszej kopalni. Jak to ma być rynek, to ja jestem jarańskie ziele wymiotne.

Pogodnik trącił go czubkiem buta.

- Ciii... - szepnął. - Tam idzie jeden z ludzi Czarnego Szypra.

Istotnie, to był Farclay. Zawołany zareagował prawidłowo. Najpierw sięgnął po miecz

przy boku, a dopiero później wrzasnął z radości i podszedł. Uściskali się mocno.

- O, kurna... - rzekł z podziwem oficer z „Aqury”. - Dużo widziałem, ale takiego psa

to nie... Jaka to rasa?

- Bojowa - odparł Rosselin ze śmiechem. - Wiesz, Farclay, nie czarem go, to pałką,

znaczy zębami...

Drugi oficer wydawał się rozbawiony.

- Biedy sobie kiedyś napytasz... Chodź, zaprowadzę cię do szypra. Chętnie opróżni

dzban w twoim towarzystwie.

I tak też się stało. Jeden ze stołów knajpy na rynku oblężony był przez ludzi z

„Aqury”. Na widok maga z szacunkiem wstali, przywitali się, a paru chciało nawet uciekać,

wciąż dobrze pamiętając historię tamtego sławetnego rejsu sprzed kilku miesięcy.

Rozmowa toczyła się niespiesznie, pogodnik powtórzył sztuczkę z piciem wina przez

swego psa, wreszcie dyskusja skręciła na interesy.

- Znowu perełki? - zniżył głos Rosselin.

Szyper przecząco pokręcił głową.

- Tym razem legalnie wszystko. - Popatrzył z uśmiechem na maga i rzekł: - A po co ty

masz płynąć z konkurencją, skoro ja też wracam do Fertu? Kajuta się znajdzie, a miło mi

będzie oglądać twoją zakazaną gębę...

Pogodnik zawahał się. Rejs na „Tustylii” był umówiony, a słowo dane. Z drugiej

strony, pod opieką Tortinatusa krzywdy nie zazna... a też szyper był bardziej pewnym

sojusznikiem, gdyby przypadkiem ścigający wpadli na trop Rosselina... No i nie był tak

nudny jak poczciwy Luskardi.

- Zgoda! - Mag kiwnął głową. - Rankiem przeniosę rzeczy.

Odnowiona „Aqura” wyglądała okazale niczym jeden z wojennych okrętów cesarskiej

floty. Przy pozostałych krypach stojących przy nabrzeżu wyglądała jak Dracena otoczona

swymi siostrami - niby boginiami, ale przecież świecącymi odbitym blaskiem tej pierwszej,

najważniejszej.

- Najszybszy handlowy statek Imperium - z dumą rzekł Tortinatus, oprowadzając

maga po swojej łajbie. - Nowe maszty, żagle, stępka oczyszczona z różnego tałatajstwa... No i

my dwaj, he, he! Co nam kto może zrobić?!

- No to płyńmy - westchnął Rosselin. - Pora kończyć tę podróż.

Rytuał zabijania świni pogodnik przyjął ze stoickim spokojem. A nawet ze

znudzeniem. Jeżeli o niego chodziło, to Tortinatus mógł sobie zrobić z tą świnią, co tylko

chciał. Na przykład wsadzić na głowę zamiast tego swojego śmiesznego kapelusza w

kształcie pieroga.

Jednak widok rozpaczliwie wierzgającej świni wzburzył smoka. W powietrzu unosił

się zapach morderstwa, Filippon głośno wciągał powietrze, sapał.

Mag odmówił swego rzutu i Tortinatus znów wziął nóż. Był jednak zbyt pijany i trafił

świnię w bok. Polała się krew, zwierzę kwiczało, szyper, klnąc, szukał swego narzędzia

zbrodni...

Znudzony Farclay zrobił dwa kroki w bok.

- Zrobię mu to! - mruknął coraz bardziej wzburzony smok. Zapach krwi powodował,

że porzucał skórę łagodnego baranka i odzywał się w nim zew drapieżnika. Z trudem znosił

ponowne uwięzienie w skórze psa. - Naprawdę mu to zrobię! Tak marnować dobre mięso!

Rosselin szepnął, niby to głaszcząc wilczura:

- Cokolwiek chcesz zrobić, zrób to ciszej i później.

Czuł pod dłonią prężące się mięśnie bestii.

Drugi rzut Tortinatusa był jeszcze gorszy niż pierwszy. Kwiczącej i miotającej się

świni nie trafił, za to przeciął do połowy sznur, którym była przywiązana do masztu. Zwierzę

w panice szarpnęło się i... urwało z postronka! Skoczyło w ciemność, a po chwili rozległ się

chlupot.

- Ku chwale Krakerna - mruknął jeden z majtków.

Jednak szyper wcale nie był zadowolony. Świńskie samobójstwo w ogóle się nie

liczyło jako ofiara. Ale cóż, skoro nie zabrał świń rezerwowych, będzie musiało wystarczyć...

W nocy wszystkich obudził wrzask. To krzyczał Tortinatus. A właściwie ryczał.

Do kajuty wślizgnął się Filippon.

- Co ty mu zrobiłeś? - zapytał przebudzony hałasami Rosselin.

- Zamieniłem się w czarną świnię - poinformował go smok. - I powiedziałem mu,

dokąd poszła moja dusza, a dokąd pójdzie jego.

Potem dodał jeszcze z westchnieniem:

- Ale nie spodziewałem się, że uciekając na oślep ze strachu, przebije głową drzwi

swojej kabiny.

Przez kilka następnych dni kapitan nosił pod kapeluszem biały opatrunek. Lekcja dana

mu przez smoka miała pozytywny skutek: odstawił wino. Jednak turkeńskich cygar odstawić

nie zamierzał. Zaciągając się z rozkoszą, Rosselin z rozrzewnieniem wspominał tamto poletko

w kopalni soli.

Obserwując wielką na dwie stopy zieloną muchę, która nie wiedzieć czemu przysiadła

na stole, stwierdził, że to dziwne, iż takiego przyjemnego nałogu nie uprawia się na dworze

cesarzowej.

- Ażeby ci zaraza oczy wyjadła! - warknął wściekły Rosselin, rzucając na stół karty do

rupikolo. - Oszukujesz!

Filippon po drugiej stronie zaśmiał się hałaśliwie.

- Się przegrać nie umie, to się wyżywa na biednym stwo...

I wtedy nieoczekiwanie drzwi kajuty ustąpiły przed wpadającym do środka

Tortinatusem.

- Rozmawiasz sam ze sobą? - spytał od drzwi. - Słyszałem głosy...

Jakim cudem smok zdołał w jedno mgnienie oka zsunąć się z krzesła, mag nie miał

pojęcia. Spokojnie zgarnął ze stołu pieniądze i karty.

- Trenuję swoją menażerię - wyjaśnił, trącając pod stołem Filippona, żeby nie ważył

się nawet głośniej odetchnąć. - Może dwór będzie zainteresowany?

Spojrzał na kapitana.

- A co chciałeś, że tak bez uprzedzenia?

Czarny Szyper zdjął kapelusz i podrapał się pod opatrunkiem.

- Chodź na pokład, to zobaczysz.

Gdy tam dotarli, wskazał jednego ze swoich majtków. Otaczało go kilku innych,

przejętych niemal jak dzieci podczas zabawy w złoczyńcę i straż miejską. Tyle że o straży

statkowej nikt dotąd nie słyszał, bo niby gdzie ma uciekać przestępca na środku bezkresnego

oceanu?

- Nowy, i chyba złodziej, kurna. Chciałem od razu za burtę wyrzucić, ale pomyślałem,

że wcześniej mi potwierdzisz... a może tego swojego pioruna użyjesz... Nauki załodze nigdy

za mało - wyjaśnił Tortinatus.

- Jak masz na imię? - spytał Rosselin, spoglądając na chłopaka.

- Gran - uprzedził jego odpowiedź szyper.

- Gran, panie - potwierdził majtek. - Ale niczego nie ukradłem. To Fiprom, tylko

kapitan mi nie wierzy, bo jego bardziej lubi.

Rosselin popatrzył na chłopaka. Jego strach nie wydawał się magowi zbyt wielki.

Gran najwyraźniej należał do tych nieszczęśliwców, którzy naprawdę wierzą, że niewinny

człowiek zawsze ujdzie cało. Był to ginący gatunek, więc pogodnik poczuł przypływ litości.

- Przyprowadźcie mi tego Fiproma - zażądał.

Po pokładzie poniosło się wołanie za majtkiem. A zaraz potem chlupot wody i wrzask

Czarnego Szypra:

- A to swołocz nadęta! Mój kufer, psia jego mać!

Rosselin rzucił się do burty i ujrzał niecodzienny widok. Marynarz płynął na skrzyni,

kierując się ku niewidocznemu brzegowi. Albo przynajmniej tak mu się wydawało, bo sądząc

po szyderczej minie Farclaya, Fiprom zamierzał przy pomocy kapitańskiego kufra wyznaczyć

środek oceanu.

- Utonie? - spytał mag.

Tortinatus zważył w ręku swój nóż używany do składania ofiar ze świni.

- Nie, psiakrew! - Machnął nim z rezygnacją. - Za trzeźwy jestem.

- Chociaż spróbuj - zachęcił go pogodnik, odkrywając w sobie wciąż rosnące złoże

okrucieństwa. Cóż, był przecież wiernym uczniem Sarturusa...

- Na Krakerna, żeby cię dopadła moja zemsta! - wycedził przez zęby kapitan. I

wyrzucił nóż wysoko w powietrze.

Ostrze zawirowało, zginęło w plamie słońca, po czym opadło. Po wodzie poniósł się

okrzyk bólu, a na pokładzie rozbrzmiał ryk triumfu. Jakimś cudem szyper trafił, i to tak, że

gdyby opowiedział o tym w tawernie, nikt by nie uwierzył. Nóż wszedł w prawą dłoń majtka

jak w masło, a potem wbił się w drewno, przyszpilając rękę wrzeszczącego Fiproma do

skradzionego kufra.

Szyper spojrzał na Rosselina i teraz dopiero udzielił mu odpowiedzi:

- Nie utonie - rzekł z satysfakcją. - Chyba że wyciągnie mój nóż z dłoni. Wtedy

pójdzie na dno jak nic, bo jedną ręką sobie nie poradzi.

Zaraz jednak Tortinatusowi zrobiło się żal kufra.

Nim jednak zdążył podjąć próbę ratowania swojej własności, jakiś głodny rekin

wielkości małego domu jednym kłapnięciem rozwiązał problemy Czarnego Szypra.

Nieszczęsnego Fiproma połknął w całości, a kufer przecięty zębami na pół natychmiast

zatonął.

- Szkoda - rzekł z westchnieniem kapitan. - No i poszła na dno rodzinna pamiątka -

dodał wyjaśniająco. - Ciekawe, co na to Krakern?

Farclay jak zwykle prowadził statek z dala od brzegu, kierując się nie

charakterystycznymi punktami na lądzie, tylko słońcem i gwiazdami na niebie.

Ze trzy razy widzieli na horyzoncie żagle, nigdy jednak nie dochodziło do spotkań.

„Aqura” spokojnie płynęła do Fertu, część płócien była zrefowana.

Aż za czwartym razem zza widnokręgu wypłynął statek, który kierował się prosto ku

nim. Tortinatus sięgnąwszy po lornetkę, swój nowy cenny nabytek (Rosselin podejrzewał, że

jego zakup nie pozostawał bez związku z ich wspólnymi przeżyciami) i długo przyglądał się

tamtej łajbie.

- Piraci - orzekł. - Chociaż dla niepoznaki udają pontyjczyków, zbóje. Ale to piraci

jakem Czarny Szyper. Pontyjczycy inaczej budują swoje łajby. W końcu pływało się tu i tam,

to coś w głowie zostało... - dodał z dumą.

- Jasny gwint! - jęknął Rosselin.

- Bez obaw! - Kapitan podrapał miejsce, z którego dopiero niedawno zniknął

opatrunek, a teraz pojawiła się świeża blizna. - Poczekamy, aż przypłyną. A wtedy porazisz

ich tym swoim piorunem, nie?

Pogodnik z trudem zdobył się na blady uśmiech. A jeżeli nie? - spytało coś w jego

duszy. Jak podejrzewał, był to strach.

Na wszelki wypadek pobiegł po swój płaszcz maga. Wrócił, założył go

demonstracyjnie i czekał.

- Schowaj - poradził Tortinatus. - Nałożysz, jak już będą blisko. Trochę drani

postraszymy...

Widać było, że rana po ataku piratów w czasie tamtego fatalnego rejsu sprzed trzech

miesięcy wciąż się nie zabliźniła, jest głębsza, niż to podejrzewał Rosselin. Szyper bardzo

chciał się komuś zrewanżować.

Tylko dlaczego moim kosztem? - pomyślał z westchnieniem pogodnik.

Wszystko, poza jedną różnicą, odbyło się tak, jak to sobie zaplanował kapitan. Piraci,

udając pontyjczyków, zbliżali się i nawoływali z daleka, że potrzebują pomocy. Tortinatus

specjalnie kazał zwolnić, a na jego twarz wypłynął niedobry uśmiech. Spokojnie oczekiwali,

aż tamci nadpłyną, i nie zapowiadało się, że coś ich jeszcze zdziwi.

A jednak, gdy obcy statek był niemal na wyciągnięcie trapu, zarówno Czarny Szyper

jak i Rosselin poznali pośród piratów tych samych, którzy już raz na nich napadli.

Morscy zbóje też nie mieli problemów z pamięcią. Kiedy rozpoznali swe dawne,

niedoszłe ofiary, które nagle zrzuciły skóry baranków przeznaczonych na rzeź i ujawniły swą

wilczą naturę - rzucili się do masztów, wystawili wiosła, jednym słowem, robili wszystko,

aby nie nastąpiło zetknięcie się statków. Ich okręt powoli skręcał, wystawiając się lewą burtą,

wciąż odległy może o dobry rzut kamieniem.

- No, puszczaj tego pioruna! - wrzasnął Tortinatus. - W burtę wal, nisko nad wodą!

Mag spokojnie przyglądał się sytuacji.

- Mam lepszy pomysł - oznajmił naraz. - To powiadasz, Tortinatusie, że twoja łajba

najszybsza w Imperium?

Szyper zaśmiał się, kątem oka śledząc oddalających się w panice piratów.

- Od tych na pewno. - Domyślił się już, że pioruna nie będzie, ale czeka ich jeszcze

lepsza, bo nowa zabawa.

Rosselin w zadumie spoglądał na morze.

- No to ich trochę pogonimy. A znajdziesz na pokładzie łucznika, który wystrzeli tym

tam wiadomość ode mnie?

Kapitan skinął głową.

- Jako młody chłopak trochę kłusowałem... a łuk mam w kabinie. Można wiedzieć, co

chcesz im napisać?

Pogodnik uśmiechnął się szeroko. Szeroko i okrutnie.

- Na pewno ci się spodoba mój pomysł, Tortinatusie. Prześlemy im prośbę o oddanie

wszystkich klejnotów i pieniędzy, jakie mają na statku. Inaczej ich zatopimy.

Szyper z aprobatą skinął głową.

- Biegnę po łuk, a ty pisz ten swój gryzmoł. Tylko czytelnie!

Sarturus powiadał, że za nieczytelny charakter pisma odpowiadają robaki w

nadgarstkach. Myśl tę zanotował na skrawku papieru w sto piątej zimie życia i Rosselin

podejrzewał, że było to nędzne usprawiedliwienie artretyzmu wykręcającego staremu

filozofowi paluchy.

Na wszelki wypadek, żeby piraci nie mieli problemów ze zrozumieniem, pogodnik

swą łaskawą prośbę skreślił drukowanymi, wręcz kaligraficznymi literami.

Czarny Szyper posługiwał się łukiem mniej więcej tak, jak Rosselin czarami. Kolejne

strzały omijały pokład pirackiego statku. Mag klął, Tortinatus czerwieniał, zbóje wyli na

przemian z rozpaczą i triumfem, nie wiedząc, co się kryje za tym dziwnym łuczniczym

obrzędem...

- Kończ tę komedię, wstydu oszczędź! - warknął wreszcie Rosselin. - Ostatnia strzała,

na list też poszła resztka inkaustu. Jak nie trafisz, żegnaj Draceno, niech odpływają w

spokoju...

Groźba zrobiła na Tortinatusie właściwe wrażenie. Najpierw sklął załogę, która

przyglądała się całej ceremonii zza jego pleców, potem ponuro spojrzał na maga, wreszcie

skupił się, jakby od celności zależało całe jego życie.

Strzała pomknęła na spotkanie pirackiemu statkowi... wpadła w żagle przedniego

masztu, zaplątała się... już, już miała wpaść do wody... ale wtedy Tortinatus zaklął tak

strasznie, że chyba się przestraszyła albo ogarnął ją wstyd. I spadła na pokład.

Natychmiast dobiegł stamtąd dziki wrzask strachu. Zbóje musieli podejrzewać, że

skoro na „Aqurze” jest ten sam mag, którego mieli okazję już poznać, to zaraz wszyscy

ugotują się na miękko albo zaznają jakiejś innej magicznej rozkoszy w rodzaju prażenia na

sucho.

- Się kłusowało - powiedział zadowolony z siebie Czarny Szyper, odkładając łuk na

bok.

Chyba na drewnianym koniu - pomyślał z ironią Rosselin.

Wkrótce piraci spuścili pustą wiosłową łódź z wielkim kufrem. Ale gdy skrzynia

wylądowała na pokładzie „Aqury”, Rosselin bezsilnie zaklął. W środku było ledwie kilka

perłowych naszyjników, ze dwie setki złotych imperiałów, trochę drobnych klejnotów...

Po odliczeniu doli Czarnego Szypra dla maga nie zostałoby wiele złota i

kosztowności. A jak już przybędą do Fertu, będzie musiał przecież jakoś dostać się na dwór,

może opłacić kilka osób, dać prezenty, upominki, przekonywajki, dowody pamięci, a także...

kilka ordynarnych łapówek.

- Tak łatwo im nie odpuścimy, co? - mruknął groźnie.

- No pewnie, że nie. Za nimi! - rozkazał Tortinatus.

„Aqura” z szumem wiatru w żaglach ruszyła za piratami. Mag stanął na dziobie, w

swoim błękitnym płaszczu wyglądając niby Aaranel w młodych latach, kiedy Stworzycielowi

jeszcze na czymkolwiek zależało. No i w takim właśnie nastroju znajdował się Rosselin

Piorunowładny, gotowy natężyć się, nadąć i przełamać barierę magicznych zwieraczy. Żaden

pirat nie będzie sobie kpić bezkarnie z pogodnika trzeciej kategorii!!!

Gwałtowny, momentami szaleńczy ruch na pokładzie uciekającej łajby podpowiedział

Rosselinowi, żeby z tym nadymaniem nie przesadzać, bo kolejna przesyłka już w drodze...

W drugiej łodzi znaleźli szkatułę niemal po brzegi wypełnioną klejnotami, pieniędzmi,

wszelakim dobrem. Znalazła się tam nawet mała skrzyneczka turkeńskich cygar, co zwłaszcza

Farclay powitał cichym okrzykiem radości.

- No, teraz widać, że to prawdziwi piraci - z zadowoleniem rzekł Rosselin. - Nie

obijali się w czasie rejsu...

Tortinatus kaszlnął.

- A jakby tak sprawdzić, czy o czymś nie zapomnieli?

Pogodnik spojrzał na uciekającą łajbę. Gnana wszystkim, co tylko można było uznać

za żagiel - choć białe koszule z trudem zasługują na to miano - znów się oddalała.

- Myślisz, że do trzech razy sztuka? - Zarechotał jak prawdziwy wilk morski. - Ano

nie zaszkodzi dać im w kość, nie zaszkodzi...

Tamci zapewne nie mieli już żadnej małej łodzi na pokładzie. Ale mieli za to więcej

strachu w żaglach. „Aqura” nie zdążyła się zbliżyć, a już na fale oceanu został wyrzucony

wielki drewniany kufer.

W środku leżał związany człowiek w niekompletnym kapitańskim mundurze - sam

herszt, co Rosselin z Tortinatusem przyjęli pomrukiem niedowierzania. Dryfował w ich

stronę, kwicząc i wrzeszcząc. Cóż, jego prowizoryczna szalupa musiała mocno przeciekać...

- Nie, mięsa mamy dosyć - powiedział z rozbawieniem Rosselin, kiedy znaleźli się

blisko i przekonali, że poza swoim przywódcą zbóje nie załadowali do skrzyni żadnych

interesujących łupów. - Powiem ci, Tortinatusie, że piractwo schodzi na psy. Chyba go nie

zabierzemy?

Wtem zaklął, czując na swojej łydce zęby białego wilczura. Ten nie ugryzł, ale ścisnął

boleśnie.

Mag nie zamierzał mu ustępować. Jak się jest psem, choćby udawanym, trzeba

słuchać pana!

- Niech płynie - rzekł z wysiłkiem. - Może Krakern się na niego skusi? Co prawda

pirat to nie świnia, ale prawie, prawie...

Kocie poczucie humoru potrafi być jeszcze bardziej okrutne niż smocze. Przynajmniej

zachowanie Latarni skłoniło Rosselina do takiej refleksji.

Zwierzak głównie spał albo bawił się z Filipponem. Ale kiedy pogodnik przytargał do

kajuty należną mu część łupu, kotka wskoczyła do skrzyni prędzej, niż zdołał policzyć do

trzech.

Smok nie wykazał żadnego zainteresowania klejnotami. Nadal był zresztą wściekły o

świeżyznę pływającą w kufrze.

Mag wysypał swoją zdobycz na łóżko. Latarnia miauknęła i wyskoczyła spod kupy

monet i precjozów, rozsypując je dookoła. Jeden ze sznurów pereł zaplątał się na jej szyi.

Walczyła z nim, miotając głową na wszystkie strony.

- Widzisz? - mruknął Rosselin. - Takie świecidełka to nawet zabić mogą. -

Oswobodził kotkę i odstawił na bok.

Zaczął liczyć pieniądze i klejnoty. A przynajmniej tak mu się wydawało. Bo Latarnia

zawsze go poprawiała, przestawiając łapą kolejną dziesiątkę imperiałów czy pięćdziesiąt pereł

na sznurku. Perfidia jedna, zawsze z tym czekała, aż się równa kupka uzbiera.

- A pudziesz! - rzekł w końcu. A kiedy nie zechciała posłuchać łagodnego słowa,

przeszedł do rękoczynów. Latarnia co prawda w odwecie przystąpiła do ostrzenia pazurów na

jego nadgarstkach, ale zdołał jakoś wystawić ją za drzwi.

Akurat kiedy kończył rachunki, trzymając w pamięci długi szereg liczb, coś mu

wskoczyło na ramię i przez koszulę mocno wbiło pazury w skórę. Podsumowanie zniknęło

prędzej niż dobra passa w uczciwym rupikolo.

To Latarnia wróciła przez otwarty bulaj, bo jak każda kobieta nie lubiła być

ignorowana i lekceważona.

Prawie dopływali już do Fertu, kiedy pech znów przypomniał sobie o Rosselinie.

Akurat stali ze smokiem na dziobie, wypatrując lądu, kiedy z rufy podniosły się paniczne

okrzyki:

- Krakern! Krakern!

- E, ławica ryb, psiakrew! - mruknął Filippon. - Zabobony, psia ich mać! Ryby na tarło

idą, a ci wydziwiają, jakby demona zobaczyli...

Zaskoczony mag szybkim krokiem podążył na tył statku, przelotnie zastanawiając się,

skąd smok wie, że to ławica.

I nagle ujrzał, że woda tuż koło statku zaczęła się gotować. Nim Czarny Szyper zdążył

zakląć, „Aqura” podskoczyła, jakby pod kilem znienacka urosła rafa. Najwidoczniej te

wszystkie ryby, które obraziły się na tartilońskich rybaków, przypłynęły właśnie tu z

zamiarem uprawiania rozboju. Zaczaiły się pewnie, zacisnęły groźnie płetwy, a gdy ich herszt

zabulgotał: Hajda, śledzie! Statek jedzie!, zdradziecko wypchnęły „Aqurę” ponad wodę. A że

porządna łajba nie ma płaskiego dna jak, nie przymierzając, talerz, mogła zrobić tylko jedno:

przewrócić się na bok. Trzasnęły maszty, a burta walnęła o wodę, wytrząsając ludzi niczym z

pudełka.

Gdyby mag miał więcej czasu na myślenie, pewnie zrozumiałby, dlaczego smok

wzdraga się przed lataniem. Jednak za wcześnie plusnął w odmęty oceanu...

Rosselin z rezygnacją obserwował tonącą „Aqurę” i odpływającą w dali szalupę z

kilkunastoma ludźmi. Uciekali, aby ich własny statek nie wciągnął łódki w wir, gdy konając,

zanurzy się pod wodę.

Wraz z łajbą Tortinatusa szły na dno listy, jedyne dowody winy Garzfula. A także

wszystkie kosztowności mające służyć dostaniu się na dwór.

W ogóle, na dno szła cała przyszłość nieszczęsnego pogodnika i gdyby mu teraz ktoś

powiedział: Póki życia, poty nadziei, pewnie dostałby po kłamliwej gębie. Mag trzymał się

złamanego masztu, ale zamierzał zaraz go puścić, bo po cóż żyć, kiedy wszystko przepadło.

Za to tuż obok płynął dziarsko smok, wreszcie wyzwolony z wilczej maskarady.

Rosselin zazdrośnie obserwował, jak z gracją porusza się, przebierając łapami i sterując

ogonem.

- Chcę ci coś wyznać przed twoją śmiercią - zaczął nagle Filippon. - To ja

przywołałem te ryby. Chciałem się pożywić świeżym mięskiem... No co mnie bijesz?! -

jęknął, czując pięść wściekłego maga. - Szczury się skończyły, a kapitana piratów mi

odmówiłeś...

Rosselin zaryczał nosowo jak kiedyś zrozpaczony Garzful. Po wodzie poniósł się

odgłos tak straszny, że nawet Krakern musiał dostać drgawek. I pewnie dlatego nie przyszedł,

aby zjeść ich na śniadanie.

Za to usłyszeli go w szalupie i kiedy nad „Aqurą” zamknęły się fale oceanu,

wyciągnęli rozbitków z wody (w tym jednego za sprawą cudu znów zamienionego w

wilczura).

Tortinatus ze znaczną częścią swej załogi tłoczył się na tej niewielkiej łodzi, wciąż

zszokowany katastrofą, o której mógł powiedzieć niemal wszystko poza jednym: że się jej

spodziewał.

Nagle gdzieś spomiędzy marynarskich nóg wyszła Latarnia i miaucząc rozdzierająco,

skoczyła ku Filipponowi. Potem otarła się o nogi Rosselina.

- Prawdziwa bestia - rzekł z uznaniem Tortinatus, spoglądając na przemoczonego

pogodnika. - Okazało się, że pływa lepiej niż część moich marynarzy - westchnął. - Okazało

się, że część w ogóle nie umie pływać - dodał po dłuższej chwili. - To dziwne, nie?

Farclayowi nie można było odmówić umiejętności nawigowania nawet mocno

przeciążoną łódką. Wkrótce więc zobaczyli brzeg, a popołudniem dno ich skorupy zaszurało

o piasek.

- To co, nadal tak spieszy ci się do Fertu, że nie zaczekasz na nas? - spytał Czarny

Szyper, spoglądając na Rosselina i jego menażerię.

Mag niedbale skinął głową. Próbował ukryć zdenerwowanie, choć w środku aż

bulgotał. Nie przyznał się Tortinatusowi, że głównym powodem rozstania jest fakt, że tak

duża grupa opowiadająca o katastrofie przyciągnie zbyt wielkie zainteresowanie. A on chciał

podróżować bez zwracania na siebie uwagi.

- Bywaj, Tortinatusie! - Wyciągnął rękę. - Jakby co, szukaj mnie na dworze. Pytaj o

Zejfę d’Argilach. Najwyżej pokaże ci dół, do jakiego wrzucili moje kości. - Zaśmiał się na

pożegnanie i ruszył szukać traktu wiodącego do stolicy. Miał poczucie, że za daleko zabrnął,

aby teraz się wycofać.

Czyżby to była nadzieja?

Sarturus powiadał, że jest ona szczodrą patronką kłamców, oszustów i krętaczy

żerujących na ludzkiej naiwności. Radził wykreślić ją ze słownika, uznać za największą

katastrofę w dziejach i solidnie przekląć przed użyciem. Sto sześć lat przeżyłem, odmawiając

nadziei sobie i innym - powiadał z dumą w przededniu śmierci. - A gdybym nie był taki, już by

mnie dawno jakiś drań oszukał na śmierć albo bękarty wydziedziczyły. Taaak... Rosselin nie

miał nadziei. Zanim umrze, postanowił zemścić się na kilku osobach. Długo, namiętnie i z

przyjemnością.

Rozdział 9

Wędrując nadbrzeżnym szlakiem w stronę Fertu, mag szybko usłyszał najbardziej

zaskakującą, absolutnie niezrozumiałą nowinę. A jeszcze wcześniej zauważył, że coś jest nie

tak. Bo podczas kiedy on za wszelką cenę starał się jak najprędzej dostać do stolicy, wielu

właśnie w pośpiechu ją opuszczało. Tarasowali drogi, a przede wszystkim podbijali ceny w

okolicznych zajazdach, na czym cierpiał mieszek maga. Pozostało w nim już tylko parę

srebrnych i dwa złote imperiały przeznaczone na czarną godzinę.

A wszystko to za sprawą oficjalnego edyktu cesarzowej. Aarafiel zwany Obojętnym

właśnie przestał być obojętnym, stał się bogiem niewłaściwym, zakazanym. W górę poszły

notowania Draceny oraz jej sióstr.

Jak klnąc na czym świat stoi, wyjaśnił Rosselinowi pewien szewc razem z całą

rodziną uciekający do Garandyny i dalej, teraz nawet za jędrne przeklinanie w imieniu

Aarafiela cesarscy gwardziści w Fercie mogli wymierzyć cios pałką albo wsadzić do

więzienia na parę dni.

- No, chyba jej rozum odjęło - mag poskarżył się szeptem smokowi.

Nie żeby zamiana jednego boga na drugiego poruszyła go wewnętrznie, nawet jeżeli

ten drugi był całkiem urodziwą boginią i miał równie niebrzydkie siostry. Bardziej niż w

Aarafiela czy Dracenę wierzył w pozbawiony ludzkich kształtów i motywacji, za to

przenikający cały świat Pierwiastek Magiczny. Jednak dziwne zachowanie Joanny martwiło

go z innego powodu. Jeżeli cesarzową ogarnęło szaleństwo, może być trudno jej

wytłumaczyć, że Rosselin jest niewinny i że to Garzful dybie na jego nędzne życie.

Tymczasem zbliżali się do Wertigany, małego miasteczka odległego o pół dnia drogi

od stolicy. Nadciągał zmierzch i należało poszukać noclegu.

Rosselin westchnął ciężko, sięgnął do mieszka i wyjął jedną z monet. Obrócił ją w

palcach. Złoty portret cesarzowej Joanny flmperte na awersie uśmiechnął się do niego

życzliwie. Z drugiej strony, po przekręceniu, widniał kontur Imperium. Niektórym

niepokojąco przypominał wyrwany ząb trzonowy.

- E, szkoda, srebrny wystarczy w zupełności - mruknął smok. - Weźmiemy wspólną

izbę, a potem się ją opróżni. Chociaż jedną noc chcę przespać wygodnie.

I tak też zrobili. Właściciel zajazdu zgodził się, aby mag ze swoim psem i kotem zajęli

ostatnie wolne łóżko w jednej z izb na piętrze, pod warunkiem, że zwierzęta nie będą

przeszkadzać współlokatorom.

Gdy tam dotarli, powitały ich kosę spojrzenia trzech mężczyzn wyglądających na

kupców. Być może planowali czwarte łóżko przeznaczyć dla wspólnie kupionej dziewki, jak

to się czasem zdarzało (prawdziwi ludzie interesu niczego nie lubią bardziej niż obniżenia

kosztów i podzielenia ryzyka). Z niechęcią odpowiedzieli magowi na jego uprzejme Dobry

wieczór, po czym, zniżając głos, dalej rozmawiali o swoich sprawach.

Wzruszył ramionami - skoro tacy grubiańscy, tym mniej będzie mu ich żal.

Ostentacyjnie przywiązał swojego wilczura do krzesła przy łóżku, kotkę posadził na

rzuconym płaszczu i, jak było ustalone, ruszył na dół, aby zadbać o posiłek.

Kiedy wracał z bochenkiem chleba pod pachą i miską pełną gotowanego mięsa,

usłyszał nagle jakieś krzyki, rumor, po nim znów krzyki. Niespiesznie pokonał ostatnie

schody i pchnął drzwi do izby.

- O, jak dobrze - mruczał Filippon, wracając do swojej postaci. Znów miał długi ogon!

Skrzydła! Zębistą paszczę! Kłapnął od niechcenia, budząc ciarki na plecach wchodzącego

maga. Cóż, mądrze powiadał Sarturus, że lepiej z silnym zyskać, niż ze słabym stracić. -

Dobrze, że jutro docieramy do Fertu. Mam już dosyć udawania jakiegoś psa.

Rosselin ekwilibrystycznie zamknął drzwi łokciem, bo ręce miał przecież zajęte.

Zgarnął ze stołu puste butelki, postawił na nim miskę i położył chleb. Zamknął okno, przez

które wyskoczyli kupcy. W dali właśnie cichły odgłosy ich panicznej ucieczki.

- Co ty im zrobiłeś? - Pogodnik z zainteresowaniem spojrzał na smoka.

Ten tylko lekceważąco machnął łapą.

- Nic wielkiego... Po prostu zostali obdarzeni łaską i zstąpił do nich Aarafiel. No

wiesz, powiedziane jest, że jak ludzie nie zajmą się sami własnymi sprawami i nadal będą go

denerwować, to wróci do Faraelu, żeby ogłosić nowy początek, tylko że już bez ludzi... No to

przyszedł, akurat do tych trzech - zaśmiał się łobuzersko Filippon.

- A nie ściągną nam na głowę cesarskich? - zapytał niespokojnie Rosselin.

Smok tylko prychnąl, niezgrabnie włażąc na krzesło. Wyciągnął pysk i powąchał parę

znad miski.

- E, wybacz, ale coś słabo się znasz na ludziach. Psychologii to cię w tej Akademii

chyba nie uczyli, co? Spójrz na te wszystkie flaszki - zdrowo popijali, zanim tu przyszliśmy.

Pewnie jutro uznają, że nieco przeholowali... A przecież Obojętny właśnie wyszedł z mody,

prawda? To co, myślisz, sami podłożą głowę pod topór, opowiadając, że go widzieli?

Byli jakieś pięć mil od miejskich murów Fertu, kiedy z naprzeciwka nadeszło

nieszczęście.

- Na Dracenę! - krzyknął jakiś mężczyzna, wyskakując w stronę Rosselina z pieszej

kolumny podążającej w stronę Wertigany. - Ty przeklęty oszuście!

Zaskoczony mag przyjrzał mu się uważnie. Twarz napastnika przecinała ukośna blizna

biegnąca od lewego skrzydełka nosa, przez powiekę, niknąca w gęstych brwiach.

- Czy my się znamy? - spytał niepewnie.

Mężczyzna stanął o krok od Rosselina, gniewnie wygrażając mu pięścią.

- Cholerny pogodniku, miałeś nam zapewnić słońce, a pioruny całą drogę waliły obok

wozu, burza szła za burzą! - wrzeszczał. - Płótna nam zamokły i zgniły, kupę grosza

straciliśmy!

Rosselin naraz przypomniał sobie owo spotkanie na trakcie, kiedy podążał do

posiadłości barona Mingarda. No tak, nadal był kiepskim magiem pogodowym trzeciej

kategorii... ze wszystkimi tego skutkami.

- Skąd ja ci tu, psiakrew, wezmę krad? - mruknął z irytacją. - Chcesz pieniędzy? Dam

złotego imperiała, tylko się uspokój. - Powiódł nerwowym spojrzeniem dookoła. Obok nich

już tworzył się zator. Lada chwila ktoś zacznie wołać straże. A fakt, że został rozpoznany

jako mag, zaniepokoił Rosselina szczególnie mocno. Ludzie już mu się przyglądali - jedni z

niechęcią, inni z ciekawością. Zawsze to jakaś atrakcja na drodze.

- Oszust! - warknął mężczyzna, nie dając za wygraną.

Pogodnik zacisnął zęby. Złapał napastnika za ramię i mocnym szarpnięciem

przyciągnął do siebie.

- Cicho! - syknął. - Bo na kiełbasę przerobię!

Kątem oka zauważył, że obok niego stoi już nie biały wilczur, tylko zielony,

straszliwy jaszczur szczerzący przeraźliwie ostre kły. Filippon dobrze odnalazł się w sytuacji.

Cóż, w końcu był mądrym smokiem.

- Widzisz moje zwierzę? - spytał cichym, zimnym głosem Rosselin. - Jak nie

zamilkniesz, ono się bardzo zdenerwuje - ciągnął złowróżbnym tonem. - A ostatnio go nie

karmiłem, więc jest głodne... i nawet Dracena ci nie pomoże, durniu!

Mężczyzna zbladł tak straszliwie, że tłum za jego plecami zdawał się przeświecać

przez skórę.

- Wybacz, panie... - Niedawnemu awanturnikowi słowa ledwo przechodziły przez

gardło. Już nie krzyczał, tylko cicho szeptał: - Kradu nie mam, ale oddam pieniądze. -

Szarpnął ubranie, wyłuskując sakiewkę. Drżącą ręką wysunął ją w stronę Rosselina.

Mag odtrącił jego dłoń.

- Idź swoją drogą, człowieku. I niech Aarafiel czy Dracena obdarzą cię lepszym

rozumem.

Tymczasem wokół nich zrobiło się luźniej. A nawet zadziwiająco pusto. Mag

przyspieszył kroku, żeby jak najszybciej odejść z miejsca, gdzie został rozpoznany.

Nagle coś go niezbyt mocno ugryzło w łydkę. Zaklął i spojrzał w dół.

Filippon nadal wędrował wiernie u nogi. Latarnia, wczepiona w jego grzbiet

pazurami, kołysała się leniwie na boki niby jeździec na wielbłądzie.

- No co, przecież jestem groźnym jaszczurem - mruknął cicho smok. - Ćwiczę rolę...

Ale zaraz posłusznie zamienił się w wilczura. Tylko jego smocze zęby wciąż błyskały

w okrutnym uśmiechu.

Tym razem Rosselin nie mógł skorzystać ze swego magicznego płaszcza, musiał więc

zapłacić za wejście do miasta.

Zwyczajowa stawka wynosiła jednego srebrnego imperiała za głowę. Mag posłusznie

odczekał swoje w kolejce. Wreszcie razem ze swymi towarzyszami stanęli naprzeciwko

dwóch znużonych upałem strażników. Jeden z nich spojrzał na białego wilczura i rzekł:

- Człowiek, pies i kot. Razem to będą trzy imperiały.

Rosselin już chciał zapytać: A jak schowam kota do torby, to da radę, żeby dwa?, ale

zacisnął zęby. Za wszelką cenę chciał uniknąć dyskusji, awantur, wszystkiego, co mogło

zwrócić na niego uwagę. Zresztą Latarnia mogła mieć swoje zdanie w sprawie, kogo należy

zapakować do torby, i co wtedy? Podał pieniądze strażnikowi.

Dwie dodatkowe monety ukradkiem powędrowały do kieszeni stróża porządku. Potem

gwardzista pogłaskał białego wilczura. Ten w odpowiedzi polizał go w rękę szorstkim

językiem.

Jeszcze dziesięć kroków i byli już w centrum świata. Szybko wyplątali się z tłumu

przy bramie i ruszyli w stronę dzielnicy portowej.

- Nie spodziewałem się po tobie takiej grzeczności - mruknął ironicznie Rosselin w

stronę Filippona, kiedy weszli w pustą, ciasną uliczkę.

Wilczur parsknął głośno.

- Myślisz o tym strażniku? Oj, chyba nie bardzo... Podejrzewam, że on nigdy nie

słyszał o warakunach. Po co brał nasze pieniądze? Jutro dłoń mu spuchnie, a pojutrze to może

nawet mu ją odejmą...

Filippon niewinnie spoglądał na maga. Tylko w jego psich oczach błysnęło smocze

okrucieństwo.

- Co, nie słyszałeś nigdy o podwójnym języku? - spytał. - No to poczekaj, pokażę ci. -

I wywalił oba jęzory na wierzch.

Na tym drugim drgało, ociekając żółtozielonym jadem, żądło, jakiego nie

powstydziłby się nawet dwustopowy skorpion z okolic Ledery.

Cóż - pomyślał filozoficznie Rosselin - wszystko ma swoją cenę. Zachłanność także.

II

Tę część planu Rosselin miał obmyśloną od dawna. Mieszkał w Fercie człowiek, do

którego mógł zwrócić się o pomoc. Na tyle zaufany, że nie pobiegnie do pałacu odszukać

Garzfula i wydać mu maga.

- Gdzie moje dziesięć imperiałów? - skrzywił się na jego widok stary pigularz. - I co

to za menażeria pcha mi się przez próg? - Krytycznym spojrzeniem obrzucił białego wilka

oraz jednooką kotkę.

Pogodnik wydął usta w wyrazie udawanej irytacji.

- Źle pamiętasz, Farfinkelszcie. Pięć imperiałów. Ale i tak miło cię widzieć.

- A ciebie nie - zaśmiał się starzec, szerzej otwierając drzwi. - No, wchodź do środka,

bo wiatr zawiewa...

Najpierw ich nakarmił, potem przesłuchał. Rosselin opowiedział mu tyle, ile mógł. W

jego historii znalazło się więc sporo prawdy, trochę niedopowiedzeń oraz jedno poważne

kłamstwo. W opowieści maga Filippon wychodził bowiem na groźnego, ale pozbawionego

rozumu towarzysza, ot, wiernego psa. Takiego, co kij przyniesie, jak trzeba - ugryzie, ale

żeby gadać... co to, to nie!

Czy stary Farfinkelszt w te historie uwierzył, inna sprawa. Przyglądał się smokowi z

zastanowieniem, mruczał coś pod nosem, niby to kiwał głową, ale nie wydawał się być tak do

końca przekonany, że pogodnik nie wciska mu jakiegoś kłamstwa. Znał go od chłopca, w

pewnym sensie zastępował Rosselinowi ojca, więc nic dziwnego, że nieobce mu były

meandry jego podłej i kłamliwej duszy.

Wreszcie mag skończył streszczać dzieje swej wędrówki tam i z powrotem, westchnął

i zakończył:

- No i teraz muszę jakoś zawiadomić Zejfę, że jestem w Fercie. Dostać się na dwór, do

cesarzowej... A później, bagatela, przekonać ją, że chociaż listy utonęły, to istniały naprawdę,

zaś Garzful chciał mnie zlikwidować...

Aptekarz w głębokim namyśle kręcił młynka palcami. Wreszcie podrapał Filippona za

psimi uszami i powiedział:

- No, dziś to już nic nie zdziałamy. Jutro z rana poślę gońca, który ma przepustkę do

Wewnętrznego Miasta. Tylko błagam, tak napisz tę swoją prośbę, żeby zamiast twojej pani

nie przybył w odwiedziny oddział gwardii cesarskiej.

Ranek dłużył się Rosselinowi straszliwie. Pigularz zajął się swoją pracą, Filippon

razem z Latarnią kręcili się po domu Farhnkelszta, zaś mag z trudem znajdował sobie coś do

roboty. Najchętniej wyszedłby w miasto, ale to było zbyt wielkie ryzyko. Siedział więc nad

swoją pracą naukową, robiąc przypisy... choć tak naprawdę czujnie nasłuchiwał, czy do drzwi

nie zapuka Zejfa.

Nagle z dołu, z piwnicy, gdzie stary aptekarz przygotowywał lekarstwa, pogodnik

usłyszał jakieś hałasy, rumor i okrzyki.

Po chwili do pokoju wsunął się Filippon w swojej prawdziwej postaci. Minę miał

mocno skruszoną.

- Co jest? - Mag przyszpilił go badawczym spojrzeniem. - Coś przewróciłeś? I zmień

się w psa, bo jak nas Farfinkelszt nakryje...

Smok przysiadł niedaleko krzesła.

- Nie ma po co. On już wie - wyznał. - Chciałem zobaczyć, jakie leki robi w swojej

aptece, i kiedy wyszedł do innej izby, wkradłem się cichuteńko... No ale on mnie przydybał,

bo zaraz wrócił! Ja się nastroszyłem, nadąłem, uskrzydliłem, wyzębiłem... Nawet

przeklinałem gorzej od ciebie, a on nieporuszony stał w progu. I co, tym byle czym chcesz mi

zaimponować? - powiedział wreszcie. – Nie takie potwory leczyłem i doprowadzałem do

porządku... No i tyle, tajemnica przepadła, wybacz... - zaśmiał się Filippon.

Rosselin zaklął. Spojrzał z wściekłością na smoka, odsunął krzesło i zszedł na dół

pogadać z aptekarzem.

Ten z powrotem ustawiał na półkach naczynia i różne sprzęty, które strącił jaszczur.

- Nie bój się, nie zdradzę twojej tajemnicy - mruknął, nim pogodnik zdążył o

cokolwiek poprosić. - Stary jestem, swoje sekrety zabiorę do grobu. A on mi od początku nie

wyglądał na zwykłego kundla.

Mag odetchnął z ulgą.

- Jestem twoim dłużnikiem, Farfinkelszcie.

Aptekarz spojrzał na Rosselina i jego pomarszczona twarz rozjaśniła się w uśmiechu.

- Ano jesteś. Dziesięć imperiałów, pomoc w porządkach oraz prawdziwą opowieść o

twoich przygodach, jak tu skończymy.

Jeżeli nawet Zejfa dArgilach nie wierzyła w to, co jej napisał w liście Rosselin, zaraz

po przybyciu do domu Farfinkelszta porzuciła wszelkie wątpliwości.

- O, ja cię pierdzielę! - westchnęła całkiem nie po dworsku. - Takiego bydlaka jeszcze

nie widziałam...

- I raczej nie zobaczysz - stwierdził uradowany jej przybyciem Rosselin. - To jedyny

smok na świecie.

Nie dodał, że chwilę wcześniej podły charakter stworzenia wyszedł na jaw, gdy

Filippon oznajmił, że owszem, będzie udawał przez jakiś czas psa, ale przecież nie przed

osobą, od której zależy los ich obu.

Dworka przybyła o zmierzchu razem z tajemniczym, zakapturzonym towarzyszem,

sądząc po wzroście - zaufanym gwardzistą. Teraz on czekał na dole zabawiany rozmową

przez starego aptekarza, podczas kiedy na pięterku doszło do spotkania na szczycie.

- Według cesarzowej nadal jesteś na wygnaniu, w stadninie Mingarda - rzekła Zejfa, w

zadumie gryząc kosmyk włosów. - Co ma do tego Garzful?

- A to, że kulawce i kurduple zwykle trzymają się razem... - zaczął mag. W miarę

opowieści dworka przybierała coraz bardziej posępną minę.

- No tak, rozumiem, że szukasz sprawiedliwości - skwitowała, gdy skończył i umilkł. -

Rosselin, mogę cię przemycić do swoich komnat. Mogę spróbować porozmawiać z

cesarzową, ale... Co zrobisz, jeśli twój plan się nie powiedzie? Może lepiej opuścić Fert,

szukać spokojnego życia na południu, z dala od dworu, karła i Joanny?

Pogodnik zapatrzył się w okno.

- I z dala od Annabell - stwierdził sucho. - Z dala od Akademii, stolicy, pałacu... Nie,

jednak zaryzykuję, chociaż dzięki za troskę.

Zejfa wstała, poprawiła suknię.

- No to nie ma na co czekać, idziemy. Jak rozumiem, te stworzenia chcesz zabrać ze

sobą?

Mag potwierdził.

- Bez obaw, są dobrze wychowane - rzekł. - I będą spały w mojej komnacie.

Pani d’Argilach, czwarta dama dworu, odwróciła się i spojrzawszy Rosselinowi w

oczy, ze słodkim uśmiechem spytała:

- A skąd pewność, drogi magu, że twoja izba już dawno nie została zajęta przez kogoś

innego?

Tak, to z pewnością była ta sama Zejfa o ostrym języku, dla której niegdyś pracował.

Do Wewnętrznego Miasta dostali się przez mur - i to całkiem dosłownie. Prowadził

zakapturzony towarzysz dworki, który w ciemnościach radził sobie równie dobrze, jak za

dnia. Kiedy dotarli do pasa wypielonej ziemi odgradzającej zwykłe dzielnice od cesarskiej

części Fertu, mężczyzna coś krzyknął do strażników, a po chwili w murze otworzył się

ciasny, szeroki na dwie stopy tunel. Spiskowcy przeszli nim na drugą stronę. Tam Zejfa

odeszła na bok, ciepło pożegnała przewodnika, po czym pod osłoną ciemności, unikając

głównych dróg, ruszyli dalej w stronę pałacu.

- A teraz drugi etap - mruknęła dworka, kiedy stanęli w cieniu wież. - Spodziewałam

się tylko ciebie - dodała.

Wkrótce było już jasne, co miała na myśli. Poprowadziła maga i jego menażerię na

zaplecze pralni. Czekało tam dwóch osiłków z dużym koszem na bieliznę.

- I co, ja mam wejść do tego czegoś? - westchnął Rosselin. - Innego sposobu nie było?

Zejfa wzruszyła ramionami.

- Zamiast narzekać, ty się lepiej ciesz, że w ogóle jakiś sposób znalazłam. Właźcie

wszyscy do środka.

Przyjemność podróżowania w jednym koszu ze smokiem, mimo że chwilowo

zamienionym w psa, oraz jednooką kotką malała z każdą chwilą. Ubywało jej tęż za sprawą

rosnącego strachu, że będzie w pobliżu przechodził jakiś przytomny gwardzista i wykryje

kontrabandę. Wreszcie jednak - po podróży, która według jego poczucia trwała ze trzy lata -

Rosselin stwierdził, że tragarze wspinają się schodami, a potem - że przystają. Kosz został

postawiony na ziemi, a po chwili jakaś łaskawa dłoń zdjęła pokrywę.

Na widok apartamentu Zejfy, starego dobrego przedpokoju, w którym przeżył tyle

miłych chwil, pogodnikowi ze wzruszenia łzy napłynęły do oczu.

I wtedy ze swojej komnaty wyszła Lenka. Za nią wybiegł, głośno szczekając, Tinkus.

- No tak, znowu będą kłopoty - powiedziała służąca. Jednak wyraz jej twarzy mówił

co innego. Wyściskali się serdecznie. Rosselin pogłaskał pudla, wytarmosił za uszy.

Tymczasem z kosza wypełzli zmiętoszeni dwaj pozostali pasażerowie. Tinkus cofnął

się o krok i zaczął głucho warczeć, spoglądając na smoka. Po drodze musiała bowiem

dokonać się jakaś zamiana - i choć do kosza wskoczył biały wilczur, to w pałacowym

apartamencie wylazł z niego wielki, zielonobrązowy jaszczur ze stulonymi przy bokach

skrzydłami. Zejfa nie wydawała się zaskoczona. Mag jednak miał ochotę rozedrzeć smoka na

ćwierci. Dobrze wiedział, o co chodzi Filipponowi. Ten wolał wolność ciała i więzienie w

apartamencie Zejfy, niż udawanie psa, żeby mógł się poruszać po pałacu. Tym bardziej że i

tak w razie potrzeby mógł wyjść cichaczem jako, dajmy na to, mrówka.

- Będziesz je musiał zamykać w swojej izbie - stwierdziła z naciskiem dama dworu. -

Przynajmniej póki sytuacja nie wyjaśni się w dobrą stronę, a zwierzęta nie przywykną do

siebie.

Wtedy, pewnie w ramach przyzwyczajania się do siebie, smok zaczął syczeć, kotka

prychać, a Tinkus warczeć. Choć to ostatnie brzmiało raczej jak bulgotanie.

Rankiem następnego dnia Zejfa rozpoczęła zabiegi o to, by Rosselin mógł bezpieczne

dotrzeć do cesarzowej.

Tymczasem sam mag rozpoczął molestowanie Lenki, żeby sprowadziła jego

dziewczynę. Przypominało to pojękiwania ranionego jelenia, który przed śmiercią chce sobie

chociaż popatrzeć na ukochaną łanię.

- A jak kłopotów sobie napytam? - sceptycznie mruczała służąca. - Bo tobie to chyba

żadne kłopoty niestraszne, skoro wróciłeś...

W końcu jednak poszła po Annabell, podczas kiedy mag niecierpliwie krążył po

przedpokoju. W trakcie tego obchodu zauważył dziwną księgę głęboko wciśniętą pomiędzy

dwie szafy. Przypomniał sobie rozmowę z mistrzem Wetlinem... Uśmiechnął się na samą

myśl, że w spokojniejszej chwili będzie mógł przestudiować ten płód grafomanii

Astrogoniusza.

Wreszcie drzwi zgrzytnęły i do środka wsunęła się drobna, rudowłosa bestia,

odsłaniając zęby w dzikim uśmiechu.

- Drań! Usychałam tu przez ciebie! - krzyknęła, rzucając się Rosselinowi w ramiona.

Zatańczyła z nim szalony powietrzny piruet, podczas którego omal nie rozbili szafy z futrami,

odebrała mu dech długim pocałunkiem i... odepchnęła od siebie.

- Zdradzałeś! - I nim zdążył zaprotestować, wymierzyła pogodnikowi siarczysty

policzek. Bo przecież wystarczyło tylko na niego popatrzeć. Nawet nie musiała wołać

Stawirlena na pomoc.

A zaraz potem dokonała poprawki po drugiej stronie twarzy.

Stał z bezradnie opuszczonymi rękoma, bojąc się cokolwiek powiedzieć. A co do

przyznania, że zgrzeszył z Eufemią... nie, aż taki głupi nie był!

Dziewczyna była jednak jeszcze mądrzejsza.

- Nawet nie zaprzeczasz, draniu jeden! - wrzasnęła tak, że Lenka trzymająca wartę na

korytarzu z groźną miną zaczęła ich uciszać. - To znaczy, że dobrze mi się wydaje - chlipnęła

Annabell.

Rosselin znów wziął ją w ramiona i nie przerywając pocałunku i trzymania w

objęciach, prowadził dziewczynę w stronę swojej izby. Czuł się już oczyszczony z win, nie

miał też trzeciego policzka, w który mógłby jeszcze dostać. Kopnięciem otworzył drzwi,

obtarł skórę nadgarstka na framudze, ale wreszcie znaleźli się sami w jednej izbie. Delikatnie

pchnął Annabell na łoże, gestem pokazał smokowi drzwi, sam zdjął Latarnię z krzesła i

wygonił do przedpokoju.

- Myślałem, że nigdy cię nie zobaczę - rzekł z udawanym wyrzutem, ściągając buty. -

A ty chciałaś mnie zabić? I to przed wykorzystaniem?

Potem, kiedy już ją raz przeprosił, wyznała mu do ucha:

- Twoje szczęście, że ja też popełniałam małe grzeszki...

Rosselin gwałtownie wysunął się z jej objęć.

- Jak mogłaś - powiedział z wyrzutem, przebierając rude loki dziewczyny. - I jeszcze

mnie po policzkach biłaś. Ja też mam to zrobić? - rzucił. Żartem, bo w gruncie rzeczy nawet

mu ulżyło.

- Lepiej po pupie - powiedziała z uśmiechem, przekręcając się na brzuch. - Tylko

delikatnie, bo jeszcze się nam przyda.

Zejfie nie udało się nic zdziałać.

- Joanna zajęta - stwierdziła krótko. - Wybuchła jakaś afera w mennicy państwowej.

Ktoś ukradł złoto i teraz trwa poszukiwanie sprawcy. A ja jestem umówiona na wieczór z

Vernonem hu Magdepurkiem. Rada Baronów dopiero za tydzień z okładem, a on już przybył.

Ciekawe, nie?

I poszła się przebrać.

Mag, rozluźniony po wizycie Annabell, dzielnie zniósł tę zwłokę.

- Aha! - Głowa Zejfy wyjrzała po chwili z komnaty, gdzie Lenka pomagała jej

ściągnąć suknię. - Garzful chyba o niczym nie wie. Spotkałam go, wydawał się tak samo

zadowolony jak przedtem.

Kiedy poszła na spotkanie z baronem, namiestnikiem zarządzającym jedną z

siedemnastu prowincji Imperium, Rosselin wypytał Lenkę o wszystkie nowości. Dowiedział

się, że za wyniesienie Draceny i przeklęcie Aarafiela odpowiada coś tak prozaicznego jak sen.

Vircena, Marlena, Daria i Tulinda, czyli cztery siostry Draceny, w tym koszmarze uratowały

Joannę przed zamachem na jej życie.

- Podobno we śnie pałacowa wieża płonęła jak sucha gałąź - powiedziała z

westchnieniem Lenka. - Dodaj dwa do dwóch, a zamachowcami okażą się wyznawcy

Aarafiela. Zwłaszcza kiedy interpretatorem sennych majaków będzie draceński mnich...

Pośród innych nowin było parę zaskakujących, jak wyjazd Krassa t’Hary na krawędź

Wewnętrznej Pustyni, gdzie wespół z Wiklafem pur Nonpartitem zamierzał zorganizować

zimowy wypoczynek połączony z tropieniem pająków słonecznych.

Dziewczyna pewnie dalej opowiadałaby nowiny pogodnikowi, ale Tinkus poczuł

nagłą potrzebę udania się do psiarni. Zostali więc we trójkę: przysypiająca Latarnia, znudzony

smok i lekko zniecierpliwiony oczekiwaniem mag.

Nagle drzwi do apartamentu Zejfy otworzyły się ze zgrzytem. Rosselin skoczył, żeby

zniknąć w kącie, ale nie zdążył. W uchylone drzwi jego pokoju zajrzała głowa przybysza. Był

to Brunhild ver Didlog we własnej, coraz bardziej opasłej osobie.

Na widok Rosselina arystokrata oniemiał. Wyciągnął usta w rybi pyszczek, głośno

zaczerpnął tchu, wsysając go do środka niby jedno ze stworzeń Mingardowego zoo...

Wydawało się, że zaraz wypuści serię banieczek powietrza.

- Mnie tu nie ma - powiedział szybko mag. - Cokolwiek widzisz, Brunhildzie, to nie

jestem ja.

Przez twarz Didloga, pana na włościach Hizgranu, przemknął grymas wielkiego

wysiłku myślowego. Wzburzył sztormowe fale na jego bladym czole, sięgnął łysiny na

czubku głowy i opadł z tyłu, pośród krótko przyciętych włosów.

- Aha - mruknął baron, dając ostateczny dowód, że procesy myślowe to rzecz ciężka i

często bezowocna. - To ja sobie lepiej pójdę...

Starannie zamykając za nim drzwi, Rosselin uznał, że Sarturus miał rację: jedyną

kompletną rzeczą na świecie jest kompletny idiota.

III

Późnym wieczorem Zejfa wróciła z miną nie wróżącą niczego dobrego.

- Ona się zorientowała, kiedy wypowiedziałam pierwsze słowo - rzekła. - Albo skądś

wiedziała. W każdym razie natychmiast chce cię widzieć.

Mag tylko westchnął. Przynajmniej miał czas przypomnieć sobie, kim dla niego jest

Annabell.

Z drugiej strony, nie będzie się długo męczył, chyba że Joanna zechce włóczyć jego

jelita na drodze pomiędzy Fertem a Górami Osterwaldzkimi po drugiej stronie kontynentu.

- No to idźmy - westchnął. - Lenka, jakby co, zadbaj o moje zwierzaki, dobrze?

I poszli. Prosto do prywatnych komnat cesarzowej.

- ...i zatonęły, co będzie mógł potwierdzić szyper Tortinatus, jak wreszcie dotrze do

Fertu - zakończył swą opowieść Rosselin. Rozejrzał się po świadkach przesłuchania: samej

cesarzowej, towarzyszącym jej Stawirlenie, przyjaciółce Joanny - Elurii g’Och, Zejfie... no i

karle.

Tak zwaną twarz Garzfula opromienił radosny grymas. Magowi przyszła do głowy

straszna myśl: może zrobił błąd, wymieniając imię Czarnego Szypra? Różne rzeczy mogą się

zdarzyć człowiekowi po drodze... Można się potknąć na śmierć, poderżnąć sobie gardło w

trakcie obierania jabłka albo nawet utonąć na pustyni...

- Ja, moja pani? - jęknął teatralnie mały potwór. - Czy ja byłbym do tego zdolny?

Na zmęczoną twarz cesarzowej wypłynął blady uśmiech. Wzięła ze stolika puchar z

rżniętymi w szkle wiosennymi kwiatami, upiła łyk wina.

- Byłbyś.

Spojrzała na swego magicznego doradcę.

- A ty co powiesz?

Stawirlen bezradnie rozłożył ręce.

- Pani, powinnaś zrezygnować z moich usług - rzekł z pokorą. - Mag nie kłamie, choć

czuję, że nie mówi całej prawdy. Twój karzeł... - zawahał się.

- Mów!

Stawirlen przetarł czoło.

- Nie wiem, czy kłamie, czy mówi prawdę, bo przede wszystkim nie słyszę w nim

głosu człowieka...

Joanna bystro spojrzała na Garzfula.

- Czyli nie wiesz... Cóż, zawsze uważałam, że on jest jedyny i niepowtarzalny.

Wiadomo, przecież to potwór - pomyślał pogodnik.

- Czyli tak pięknie mi doradziłeś, że decyzję muszę sama podjąć... - westchnęła

cesarzowa. - Rosselinie, możesz znów służyć swojej pani. Ale jeżeli nabiorę choć cienia

podejrzeń, że kłamałeś, zostaniesz stracony.

Zejfa dygnęła z szerokim uśmiechem. Zawsze to miło odzyskać swoją własność.

Chociaż mag dostrzegł dziwny błysk w oku dworki. Pewnie znów szykowała dla niego jakąś

paskudną misję specjalną...

- Garzfulu, jeżeli jeszcze raz usłyszę, że snujesz jakieś intrygi, każę cię przerobić na

normalnego człowieka - ciągnęła Joanna.

Karzeł spojrzał na nią bystro.

- A w jaki sposób, moja ukochana pani?

W oczach Joanny pojawił się niedobry błysk.

- Bolesny - stwierdziła treściwie. - Bernard od dawna ma ochotę pokroić cię na

plasterki. A teraz wszyscy precz! Stawirlenie, zawołaj, proszę, naczelnego inżyniera i

któregoś z moich czarodziejów. Aha, i weź strzelbę. Bo jak oni znów się pokłócą i

zapowiedzą, że nie skończą tunelu w terminie, to będziesz ich musiał w moim imieniu

zastrzelić.

Rozdział 10

Pierwszą rzeczą, jaką Rosselin zrobił po ułaskawieniu przez cesarzową, było

straszliwe, szczere i totalne wycałowanie Zejfy, kiedy tylko zostali sami w korytarzu. A

niechby nawet nadszedł w tej chwili Brunhild albo inny kochanek - nie zamierzał się tym

wcale przejmować.

Dworka była tak zaskoczona, że nie stawiła żadnego oporu, a jej ciało wyraziło nawet

delikatną zachętę do dalszych podziękowań.

Później poszedł świętować radosną nowinę z Annabell. Kosztowało go to obietnicę

trzech złotych imperiałów dla współlokatorek dziewczyny (jakoś musieli się ich pozbyć z

izby). Ich radość trwała całą noc, a i tak, kiedy o świcie mały rudzielec zbierał się do pracy, to

pożegnał maga słowami:

- A te zaległe noce to trzeba będzie odpracować... Nie miał nic przeciwko ciężkiej

nocnej harówce, postanowił jednak zadbać o lepsze warunki pracy. Znajdzie taniego złotnika

i każe mu zrobić ładne, delikatne kolczyki z perłami. Powinny nieco udobruchać osobistą

zmorę Rosselina...

Pogwizdując, wracał do głównej wieży. Arystokracja i wysocy urzędnicy jeszcze

spali, ale pogodnik był w tak dobrym nastroju, że uśmiechał się nawet do służby, mrówczą

pracą rozpędzającej dworską maszynerię do normalnych dziennych obrotów.

Własnym kluczem otworzył drzwi apartamentu Zejfy, cicho wślizgnął się do swojej

izby, żeby złapać choć dwie godzinki snu...

- A o nas to się już zapomniało - mruknął smok, podnosząc swoją jaszczurcza głowę i

ciężkim spojrzeniem witając skradającego się maga. - Gratuluję, słyszałem, jak Zejfa

relacjonowała Lence decyzję cesarzowej...

Rosselinowi zrobiło się głupio. Dobrze wiedział, o co chodzi smokowi. Pogodnik

mógł się od tej chwili swobodnie poruszać po pałacu. Ale jeżeli chciał gdzieś pójść z

Filipponem czy Latarnią, wcześniej musiał na to uzyskać zgodę w kancelarii. Na razie tych

dwoje wciąż było przyniesionymi w koszu, ukrywającymi się przed światem zbiegami.

- Zaraz idę was zarejestrować - rzekł ze skruchą.

Smok westchnął.

- Trudno tak ciągle siedzieć w tej komnacie, Rosselinie. Chciałoby się pokazać światu

we własnej postaci...

Spoglądając na tego zielonobrązowego potwora, mag pomyślał, że naprawdę trudno

jest być ostatnim smokiem.

W kancelarii patrzyli na niego jak na wariata, kiedy opowiadał, że chce zarejestrować

jako swoją własność dwa zwierzęta: jednooką kotkę zwaną Latarnią oraz jaszczurkę z Gór

Osterwaldzkich, popularnie zwaną smokiem, która wabi się Filippon.

- Proszę przyprowadzić - zażądał sekretarz, chyba młodszy od Rosselina, a na pewno

bardziej zarozumiały. Skubał pióro z wielkim namaszczeniem, nie zwracając uwagi na dwóch

pozostałych urzędników, którzy spod oka przyglądali się przeczołgiwaniu petenta pod

biurkiem. - Okazać, oddać do kwarantanny. W ciągu trzech dni damy odpowiedź.

Nie ma to jak biurokracja o poranku tak wczesnym, że jeszcze mętnym od

niewyspania.

Pogodnik policzył do dziesięciu. Podobno pomaga.

Ale jemu jednak nie pomogło. Westchnął i poprosił w duchu Aarafiela o cierpliwość,

a Pierwszego Maga o piorun prosto w łeb tego cholernego kancelisty, który poczuł się co

najmniej pierwszym sędzią w jednym z trzech ferteńskich sądów publicznych.

Uczynił też w myślach zobowiązanie, że poćwiczy cierpliwość na martwych

przedmiotach, jak doradzał Sarturus. Ale dopiero jak załatwi Filipponowi rejestrację.

- Przyprowadzić? - powtórzył. - I jesteś tego pewien, sekretarzu? Nawet mając przed

sobą maga pracującego dla damy dworu, wyrażasz takie oczekiwanie?

Urzędnik uniósł na niego triumfujące spojrzenie.

- Tym bardziej, panie, tym bardziej... Przepisy nie powinny być łamane zwłaszcza

przez ludzi wysoko postawionych...

Uśmiechając się okrutnie pod nosem, Rosselin powędrował do swojej izby. Tam o

wszystkim opowiedział smokowi.

- Ale mogę gryźć? - upewnił się szeptem Filippon, zanim znaleźli się przed kancelarią.

- Nie na żarty, tylko tak naprawdę, żeby poczuć krew?

Kiedy po kwadransie z okładem wychodzili z zezwoleniami (w tym jednym pustym,

które Filippon skradł, korzystając z zamieszania), młody sekretarz przetrawiał właśnie

kolejne, dosyć bolesne doświadczenie w swym krótkim zawodowym życiu - że z magami nie

należy zadzierać.

A już ze smokami, to w ogóle. Chyba że się chce mieć nogi pogryzione do krwi, buty

zeżarte, a w spodniach... w spodniach dowody braku własnej odwagi.

II

Cesarzowa mogła wybaczyć Rosselinowi, bo prawem władcy jest odpuszczać winy

swoim poddanym. Lecz mag okrutnemu karłowi nie wybaczył wcale. I nie zamierzał

poprzestać na biernym oczekiwaniu, aż Garzful, którego uczucia zapewne biegły podobnym

torem, pierwszy przystąpi do akcji.

Miał w głowie pewien plan. A nawet kilka. Ten najważniejszy opierał się na

współpracy z pewnym miłym, grzecznym, ugodowym smokiem, który akurat z wyrazem

obrzydzenia oglądał tabliczkę ze swoim kaligraficznie wypisanym imieniem, jakby chciał

powiedzieć: I ja mam to nosić?

- Czyja koń jestem, żeby chomąto wkładać? - warknął pod nosem. - Filippon,

własność maga Rosselina. Bez przesady! Moi przodkowie władali tą ziemią, kiedy wy jeszcze

byliście rybami dwudysznymi, psiakrew!!!

Rosselin chrząknął znacząco. Wyciągnął się na wznak na swoim łóżku i uznał, że pora

przerwać smokowi narzekania. Czas na Garzfula!

- Pomożesz mi zemścić się na karle? - zaczął szeptem. Zejfa i Lenka w swoich izbach

jeszcze spały.

W smoczym oku błysnęło zainteresowanie, jak zawsze wtedy, kiedy padały słowa

zemsta, ugryź, zabij albo robaki do zjedzenia.

- Zamienisz się w niego? - dokończył mag. - Chodzi o to, żeby wywołać jakiś skandal,

za który bez wątpienia on będzie odpowiedzialny.

- Dużo ode mnie wymagasz, człowieku... ale zgoda. Pomyślimy. - Filippon zaśmiał się

cicho, by nagle dziwnie spoważnieć. - Tylko najpierw załatwię inną sprawę, też z niziołkiem.

Pamiętasz, jak mi opowiadałeś o tej sześciopalczastej, chorej karlicy?

Rosselin skinął głową. Biedna dziewczyna. Całkiem o niej zapomniał w tym natłoku

zdarzeń. Nikt też o niej nie wspominał... Nadal była chora? A może już umarła?

- Chcę ją odwiedzić - stwierdził zdecydowanie.

- A po co? - zdumiał się Rosselin, nie pojmując, w jakim celu Filippon miałby to

robić.

O ile pysk smoka może mieć jakiś wyraz, to w tej chwili stwór był usposobiony

wyraźnie melancholijnie.

- Bo ona jest takim samym odmieńcem jak ja - wyznał wreszcie.

Mag ze zrozumieniem pokiwał głową. Ach, te jedyne egzemplarze na świecie -

przemknęło mu przez myśl.

- Jak tylko dziewczyny wstaną, zaraz dowiem się, co z Xan. Zgoda?

Nie czekali długo. Już wkrótce zaspana Lenka wyszła ze swojej komnaty.

- Xan? Jaka Xan? - zapytała, ziewając. - Aaa, karlica! Choruje, jak chorowała. Nic nie

poradził Bernard ani magowie. A czemu pytasz?

Mag chciał się zobaczyć z Sykanderem, żeby jak najszybciej załatwić sprawę smoka.

Okazało się jednak, że sekretarz Rady Magów wyjechał w jakiejś tajemniczej misji na dwa

tygodnie. A nikomu innemu Rosselin nie powierzyłby tajemnic Filippona.

Korzystając z wolnego czasu, odwiedził Farfinkelszta. Uspokoił starca, że wszystko w

porządku, nadal jest pośród żywych, a nawet przywróconych do łask.

Później znalazł złotnika i omówił z nim sprawę kolczyków dla Annabell.

Następnie... cóż, uległ pewnemu nałogowi i kupił od przemytników w porcie

paczuszkę rzadkiego, wciąż mało popularnego rarytasu.

Wreszcie, tak na wszelki wypadek, złożył ofiary w obu świątyniach. Aarafielowi po

kryjomu, niedaleko Farache - w pobliżu Akademii Magicznej świątynie starego piernika

wciąż się utrzymały. Dracenie oddał co jej jak najbliżej pałacu, a jeszcze zagadnął tam

jakiegoś mnicha i tak poprowadził rozmowę, żeby ten nie miał szans go zapomnieć. Skoro

notowania bogini sięgnęły niebios, należało zadbać o sprawy tak doczesne, jak głowa na

karku.

Kiedy wrócił do apartamentu Zejfy, smok już tam na niego czekał. Wydawał się

zadowolony. Natomiast Lenka z Zejfą gdzieś zniknęły, co zresztą maga wcale nie zmartwiło,

biorąc pod uwagę, jakie miał plany na to popołudnie.

- I jak było? Żyje? Chciała z tobą rozmawiać? - uprzejmie zagadnął smoka.

Filippon w szerokim uśmiechu wywalił jęzor na wierzch.

- No, pogadaliśmy sobie jak odmieniec z odmieńcem. A teraz to mógłbyś Tinkusa

zabrać na siku, bo biedny już się prawie w lejek zamienił.

- Tinkus, Filippon, do nogi! - zawołał mag ze złośliwym uśmiechem.

Smok odwzajemnił się ugryzieniem w łydkę, a potem już w zgodzie poszli razem do

psiarni. Rosselin był przekonany, że wystarczy kilka wizyt, aby ta zmieniła nazwę na

smoczarnia, a zabawy typu ugryź pana maga skończyły się raz na zawsze.

Kiedy weszli do komnaty, nastąpiło krótkie zamieszanie. Jednak zabijający się w

panice właściciele i psy, uciekający zarówno drzwiami, jak i oknami, utwierdzili pogodnika w

przekonaniu, że przecenił trudności: już pierwsza wizyta ustaliła nowy porządek rzeczy.

Później Filippon, poprawiwszy dyndającą na szyi tabliczkę, zaczął zwiedzać pałac.

Rosselin trochę się tego obawiał, ale, z drugiej strony, budowla przetrwała nie takie fanaberie

i nie takich wariatów. Podobno sto siedemnaście lat temu jeden z baronów urządził w swojej

komnacie akwarium z żywym rekinem. A kiedy - jak opowiadano - ówczesny cesarz odebrał

mu wszystkie przywileje, nieszczęśnik wskoczył do wody, żeby ochłodzić rozpaloną od

gorączki głowę, i w taki sposób popełnił samobójstwo. Rekin przez szybę okazywał wielką

przyjaźń, ale z bliska okazał się... rekinem.

To co może zaszkodzić jeden mały smok? - myślał mag, patrząc na biegnącego

truchtem jaszczura.

I wierzcie lub nie, ale jeszcze przed południem Filippon miał na koncie trzy

galopujące rozwolnienia, słusznie zwane biegunkami, dwie apopleksjis, cztery złamania

kończyn oraz jeden nagły rozwód z powodu niedobrania charakterów.

Tymczasem pogodnik wrócił do apartamentu Zejfy. Korzystając z nieobecności

wszystkich poza Latarnią, najpierw uraczył się kolejnym kiepskim erotykiem Astrogoniusza.

Czytając o malarskim pędzlu niby myszka biegającym po ciele ukochanej czy namiętności

wielkiej niczym pałacowe wieże, uznał, że dworka słusznie rzuciła księgę między szafy.

Wreszcie rozwalony na swoim łóżku sięgnął po ów rarytas zdobyty w zaułkach

dzielnicy portowej - i zaczął się nim napawać.

Pukanie do drzwi nieco go zirytowało.

- Poszedł - warknął. Ani mu w głowie było wstawać z łóżka tylko po to, aby komuś

otwierać.

Oczywiście intruz sam sobie otworzył drzwi i cicho wślizgnął się do środka.

Zapewne Brunhild pamiętał ten dzień, kiedy spotkał w komnacie swojej oficjalnej

narzeczonej maga, a ten wyjaśnił, że wcale go tam nie ma. Ale jeśli nawet pamiętał, to teraz

nie dał tego po sobie poznać. Jego pokryte grubą warstwą pudru czoło było gładkie, bez śladu

aktywności umysłowej.

Tylko jego oczy w zdumieniu przyglądały się Rosselinowi, którego otaczała chmura

wonnego dymu.

Ten z wysiłkiem skupił spojrzenie na arystokracie. Aż naraz przyszła mu do głowy

pewna szalona myśl...

- Wiesz, Brunhildzie, pomyślałem sobie... - zaczął. - Naprawdę cię lubię, i tak sobie

kombinuję, że jak chcesz zaimponować Zejfie, a nawet marszałkowi dworu, to jest coś

takiego...

I pokazał Didlogowi, jak palić turkeńskie cygara tak, aby się mocno zaciągać.

Pierwsze nie wywarło na grubasie większego wrażenia. Kaszlał i parskał z

niesmakiem, tylko marnując dym.

Po drugim zaczął mówić do rzeczy. Choć głównie gadał sam do siebie, szlochając

przy tym, jakim to złym zarządcą jest nieznany pogodnikowi Hoen z wyspy Wolwin.

Później zaczął śpiewać i tańczyć, chociaż wydawało się, że taka tłusta świnia nie jest

do tego zdolna. Wystarczyło go trochę podpuścić i wyszło na jaw, że Brunhild potrafi nawet

latać, choć tylko w jednym kierunku - ze stołu na podłogę.

Mocno już zakręcony Rosselin uznał, że jeśli zaraz nie przestaną, to biedny

arystokrata wypadnie oknem. Wcisnął mu więc w kieszeń parę cygar i wypchnął go na

korytarz.

Kiedy tak patrzył na oddalającego się solidnymi zakosami, ścierającego kurze ze ścian

Didloga, przyszła mu do głowy myśl, że zaraził grubasa nałogiem co prawda kosztownym,

ale za to jakże przyjemnym.

No i przecież nie uczynił tego bezinteresownie. Liczył na to, że wśród mężczyzn na

dworze zapanuje moda na palenie turkeńskich cygar. A nic bardziej nie ucieszyłoby

Rosselina, jak spory zapas ziela w prywatnych komnatach arystokratów.

W końcu był mistrzem we wkradaniu się do kuchni oraz innych schowków, prawda?

Nie tylko dla maga i jego smoka nastały dobre dni. Joanna również wyglądała na

bardziej odprężoną, a co za tym idzie, polepszyły się nastroje na dworze. Konflikt pomiędzy

ekipą inżynierów a magami został znów zażegnany, a budowa tunelu w Alherydach,

pozwalającego zwiększyć przepływ towarów z leżącymi na wschodzie miastami Imperium,

zbliżała się do szczęśliwego finału.

Ponadto mówiło się, że karlica cesarzowej zdrowieje i wróciła do prywatnych komnat

władczyni. Jeden Garzful chodził z pochmurną miną, wcale nie kryjąc swego niezadowolenia.

Rosselin przeżył mały szok, kiedy Farfinkelszt - którego odwiedził przy okazji

załatwiania nowego zapasu cygar, bo przecież zarażenie nowym nałogiem Brunhilda

wyczerpało większość poprzedniej porcji - dał mu małą paczuszkę dla smoka ze słowami:

- Powiedz mu, żeby dawkował ostrożnie.

Pogodnik zrobił wielkie oczy, ale stary aptekarz milczał tajemniczo. Mag wrócił więc

do pałacu, gdzie wyczekał, aż zostaną sami w apartamencie Zejfy, po czym zaczął dociskać

Filippona.

- No, jak się dostałem do twego pigularza, to akurat banalnie prosta sprawa - mruknął

smok. - Się ma te zdolności. A po co mi te paskudztwa? - Potrząsnął paczuszką. -

Powiedzmy, że to lek na całe zło. Odczep się, bo i tak nic więcej nie powiem.

I nie powiedział.

Tymczasem Joanna f’Imperte była tak zadowolona z obrotu spraw, że na niedzielę

zarządziła wielką ucztę.

- Teraz albo nigdy - powiedział Rosselin, kiedy usłyszał o przyjęciu. - Mamy kilka

dni, aby opracować plan.

- Niczego nie trzeba obmyślać, wszystko już jest tutaj, o - zaśmiał się Filippon,

skrobiąc pazurem we własną głowę. - Wymyśliłem coś takiego, że Garzful będzie miał

prawdziwe szczęście, jeżeli cesarzowa nie wygna go ze dworu. A teraz opracuj plan zdobycia

jakiegoś wina, bo mnie suszy.

III

Była to wielka uczta połączona z balem albo też bal połączony z ucztą. Jedzono,

tańczono, pito i - ukradkiem - palono. Bowiem, jak zaobserwował Rosselin, przyjemne nałogi

mają tendencję do szybkiego opanowywania świata, zaś ludzie bogaci przenoszą takie plagi i

zarazy najszybciej.

Cesarzowa była w świetnym humorze, zaś towarzysząca władczyni karlica, ubrana w

białą, jedwabną suknię podkreślającą walory jej drobnej figury, stała się najbardziej

rozchwytywaną atrakcją wieczoru.

Jeden Garzful obnosił urażoną minę. To nie na jego cześć wznoszono toasty, to nie

jego karnecik zapełnił się znamienitymi nazwiskami.

Xan jednak znosiła te aplauzy z coraz większym znużeniem. Była zażenowana

wspinającymi się w opary absurdu komplementami, chociaż dzielnie trwała u boku

cesarzowej.

Nagle, kiedy fontanną napuszonych komplementów trysnął Feerion, mikry mężczyzna

o sępiej twarzy przewodzący cywilnej kancelarii, karzeł ostentacyjnie wstał i wyszedł z sali

biesiadnej. Nie dlatego, że miał coś przeciw Feerionowi - widywano te dwie pokraki razem,

łączyła ich wrodzona podłość charakterów. Co prawda tamten ogniskował swoją złość tylko

na konkurencie z kancelarii magicznej, Garanfildzie, ale i tak dobrali się jak w korcu maku.

Dlatego zdrada kanclerza ostatecznie wyprowadziła Garzfula z równowagi.

Rosselin uśmiechnął się leciutko... On jeden wiedział, że zaraz coś się wydarzy, choć

nie miał pojęcia co, gdyż smok, jak każdy artysta, nie chciał zdradzać sceny finałowej.

- I na gardło obecnego tu Garanfilda klnę się, że piękniejszej osoby nie widziałem -

mówił Feerion. - Oczywiście poza tobą, pani. - Tu skłonił się cesarzowej. Po czym znów

spojrzał na karlicę. - Twoja uroda jest równie wielka, pani, jak szpetota obecnego tu kanclerza

Garanfilda...

Cała sala zaśmiała się, mag-kanclerz pokraśniał, otworzył usta, żeby wydobyć z siebie

ciętą ripostę... i wtedy z trzaskiem i łomotem do sali wkroczył Garzful. Podbiegł do stołu,

gdzie siedziała cesarzowa i położył swoje dłonie na obrusie.

Sześciopalczaste dłonie.

- Garzful! - krzyknęła wstrząśnięta Joanna. - Co ty ze sobą zrobiłeś?!

Karzeł sięgnął po nóż leżący przed władczynią. I nim ktokolwiek zdążył zareagować,

z trzaskiem i chrobotem obciął sobie dodatkowy palec lewej ręki, plamiąc krwią nieskalanie

dotąd biały obrus.

A zaraz potem, rycząc z bólu jak bawół piaskowy, to samo zrobił z dodatkowym

palcem drugiej dłoni.

- Dla ciebie wszystko, moja pani! - szepnął ochryple, rzucając na talerz niemal

omdlałej ze zgrozy Joanny krwawiące szczątki. Czerwień dobrze skomponowała się z sałatką

owocową, jednak cesarzowa odsunęła ją ze wstrętem.

Tymczasem karzeł wybiegł z sali, zręcznie omijając służbę i wszystkich tych, którzy

chcieli go złapać. Fakt, nie było ich wielu, bo większość mężczyzn miała maślane spojrzenia i

miękkie nogi...

- Trzymać go! - słabym głosem zawołała władczyni. - Wody! - dodała, słysząc jęk

swojej karlicy.

Dłuższą chwilę trwało, nim gwardziści przyprowadzili Garzfula z powrotem do sali.

Co dziwne, nie opierał się specjalnie. Zdawał się nie rozumieć wrogich szeptów i pomruków

zgromadzonych.

- Pani moja - jęknął zdumiony, gdy zostało mu wyjaśnione, jakiego bezmiaru

przestępstw dopuścił się przed majestatem cesarzowej. - To nie ja! Przecież ja jestem

normalnym karłem, niby skąd u mnie sześć palców?! - Pokazał swoje dłonie.

Rzeczywiście, miał ich pięć jak zwykle, a przy tym żadnych ran, nawet zadrapania.

Joanna wzruszyła ramionami i spojrzała na Stawirlena. Ten przecząco pokręcił głową

- przecież już wcześniej orzekł, że nic mądrego nie da się powiedzieć o prawdomówności

Garzfula.

- A ty, Wybrecjuszu, co sądzisz? - spytała Joanna, potrząsając talerzem z palcami

wciąż leżącymi w sałatce owocowej. - Iluzja czy nie?

Stareńki mag po wypiciu sporej ilości wina trząsł się jeszcze bardziej niż zwykle, jego

mowa była już nie tylko chwiejna, ale mocno bełkotliwa.

Mimo to nie miał wątpliwości. Odważył się też na to, co do tej pory nikomu nie

przyszło do głowy - pomacał nieszczęsne dowody winy. Nie były żadną iluzją.

I choć karzeł wciąż protestował, dramatycznym gestem unosząc pięciopalczaste dłonie

ku niebiosom, aby sama Dracena mogła dostrzec świadectwo danej tu prawdy, to jednak

bogini milczała, najwidoczniej również nie lubiła Garzfula. A cesarzowa i dworzanie nie

mieli żadnych wątpliwości - był winien. Podwójnie winien obrazy majestatu, po razie za

każdy palec.

- Nie ma innych karłów na dworze - westchnęła wreszcie władczyni, bębniąc z

irytacją palcami po krawędzi stołu. Nie spodziewała się przecież, że jej ulubiony błazen może

popsuć ucztę. - Xan siedziała przy mnie, więc byłeś to ty, chociaż nie wiem, jak ci się to

udało. Najchętniej bym cię wkroiła do tej sałatki, Garzfulu... - Widząc jego przerażoną minę,

dodała: - Nie zrobię tego. Ale miesiąc więziennej wieży tylko o chlebie i wodzie powinien cię

nauczyć trochę rozumu. Odprowadzić!

Teraz dopiero karzeł naprawdę zaczął się wyrywać gwardzistom i mocno protestować.

W pół godziny później spiskowcy spotkali się w izbie Rosselina. Zejfa nadal tańczyła

na balu, szukając najlepszego kandydata na męża. O aferze z karłem na razie zapomniano, bo

kto by sobie zawracał głowę jakimś niegroźnym potworem... Lenka też gdzieś się zapodziała,

nikt im więc nie przeszkadzał.

- Jak to zrobiłeś? - Rosselin spytał smoka z podziwem. - Że też cię żaden mag nie

wyczuł! To niewiarygodne!

Filippon uśmiechnął się szeroko i wyjaśnił:

- Bo to wcale nie była smocza magia. Wszyscy widzieli prawdę. Bolało jak jasna

cholera. Doceń poświęcenie, przyjacielu. - Potarł swędzące łapy. - Całe dwie łuski straciłem,

o, zobacz!

Wkrótce dołączyła do nich karlica.

- Bardzo ładnie zemdlałaś - z uznaniem powiedział Rosselin, wskazując jej honorowe

krzesło, to znaczy jedyne w jego izbie.

Xan odpowiedziała mu promiennym uśmiechem. Pogłaskała Latarnię, która

obwąchała ją z bezpiecznej odległości i natychmiast obdarzyła zaufaniem, lokując się na

podołku dziewczyny.

- Odebrałam dobre wykształcenie. Nawet kółko teatralne zaliczyłam... całe - rzekła

karlica, okrywając się lekkim rumieńcem. - Ja też mam swoje porachunki z Garzfulem. Twoje

lekarstwo pomogło, smoku, ale... ja mu tak łatwo nie podaruję. Jeszcze nie wymyśliłam, co

zrobię. Ale pomożecie mi w razie czego?

Obie głowy, smocza i ludzka, skinęły jednocześnie:

- Jasne. Z przyjemnością! Utniemy mu nogę?

IV

Mając załatwioną sprawę zemsty niekoniecznie najważniejszej, za to obdarzonej

największym ryzykiem, pogodnik zaczął snuć rozważania, jak ponieść kaganek

satysfakcjonującego okrucieństwa innym osobom umieszczonym na jego liście.

Najpierw wysłał ten płomień sprawiedliwości Mingardowi. W tym celu udał się do

kancelarii magicznej i poprosił o spotkanie z Eladinem, który zarządzał pocztą.

Musiał poczekać, nim grubas znalazł dla niego trochę czasu. Jednak w tym wypadku

Rosselinowi wcale się nie spieszyło. Nauczył się cierpliwego oczekiwania. Siedział więc

spokojnie na krześle i odliczał chwile, które dzieliły go od słodkiego spełnienia.

Wreszcie Eladin wyszedł ze swojej komnaty. Spojrzał na pakiet, który wręczył mu

pogodnik i jęknął:

- Ale czemu ten list musi iść naszą pocztą? Na Magiczny Pierwiastek, nie wystarczy

zwykłą? Daj im coś do roboty, proszę...

Rosselin popatrzył na swego rozmówcę z wahaniem. A później postanowił zagrać w

otwarte karty.

- Co więcej, Eladinie, w środku nie ma nadawcy. - Zrobił zaciętą minę. - Miałeś

kiedyś wroga, na którym bardzo chciałeś się zemścić? W absolutnie słusznej sprawie?

- A, jeśli tak się sprawy mają, to będziesz musiał mi o wszystkim opowiedzieć - z

namysłem odpowiedział pocztowiec. - Bo wychodzące pisma są rejestrowane... zazwyczaj... -

mruknął pod nosem, zapraszając maga do siebie.

Gdy po półgodzinie Eladin chował pismo do szuflady swojego biurka, stwierdził

krótko:

- Nie, raczej nie razi go apopleksja... Prędzej gdzie kark złamie, pędząc na oślep...

Wracając korytarzem, Rosselin wyobrażał sobie, jak Mingard otwiera pismo od

tajemniczego przyjaciela i czyta, że ścieżki wycięte w kopalni soli układają się w napis:

Niech Dracena przeklnie cesarzową, o czym plotkuje już cały dwór. Zaś Joanna

przygotowuje właśnie ekspedycję, aby to sprawdzić. Chichocząc, snuł wizje, jak wspaniale

będzie się denerwował Mingard, sprawdzając wyrżnięte w soli litery.

A drugi liścik wyślemy mu za miesiąc - pomyślał. - Tylko jeszcze muszę obmyślić, co

mu tam napisać. Albo poproszę smoka, niech coś skreśli od siebie.

Tymczasem Xan wpadła na pomysł, jak załatwić swoje porachunki z Garzfulem.

Uzgodnionym miejscem spiskowców stała się smoczarnia. Tam odnalazła ich rankiem i

przedstawiła swój plan.

- Muszę go tylko odwiedzić w wieży - powiedziała. - Dostać się do izby. Pomożesz

mi, Filipponie?

- Mogę tam nawet pójść zamiast ciebie, robaczku - zaoferował się smok. - I skuć mu

ten tego, znaczy, poprawić wygląd ścian...

Xan poklepała go po chropowatej skórze.

- Nie trzeba, sama to załatwię. Ty tylko bądź moim kluczem, smoku, otwórz mi drzwi.

Reszta... - Karlica nabrała tchu. - Reszta to już moje własne porachunki. Ale jeszcze nie dziś.

Muszę się przygotować.

Rosselin uważnie studiował obraz, który wciąż wisiał w jednej z komnat Zejfy. Lenka

pracowicie go odkurzała, a mag krzywił się z coraz większym niesmakiem.

Me ma na co dłużej czekać - pomyślał. - Trzeba go wreszcie przemalować. Gdzieś w

izbie powinna być jeszcze ta książka o sztuce malarskiej.

Usłyszał chrobot. To jaszczur podszedł do niego. Lenka westchnęła.

- Ależ sobie znalazłeś maskotkę.

Gdybyś wiedziała jaką - zaśmiał się w duchu. Choć jaszczur mieszkał tu już ze dwa

tygodnie, ani Zejfa, ani Lenka, a tym bardziej nikt na dworze (poza Xan, rzecz jasna) nie

podejrzewał, jaka jest prawdziwa natura tej bestii.

Tymczasem smok kontemplował dzieło, świszcząc przez nozdrza. Nie wyglądał

jednak na krytyka sztuki. Wyglądał wyłącznie na durną jaszczurkę.

- Co, też ci się nie podoba? - mruknął do niego Rosselin.

Jedno delikatne trącenie nosem w łydkę. Tak.

- Ech, trzeba by Astrogoniusza w łeb zdzielić czymś twardym i kazać poprawić... -

westchnął ciężko.

Dwa mocne ugryzienia w łydkę. Me.

- Hmm... - mruknął niby to zamyślony. I ruszył do swojej izby.

Następny ranek stał się dla Brunhilda koszmarem. Kiedy opuścił sypialnię swej

oficjalnej narzeczonej, gdzie spędził noc, jakaś siła pchnęła go do komnaty gościnnej. Może

był to jakiś demon, może niechęć do szybkiego pożegnania się ze swoją ulubioną dworką -

dosyć, że arystokrata usiadł przy stole naprzeciw świetnego dzieła pod tytułem „Pani

dArgilach w górach”, przyglądając mu się leniwie.

I kiedy tak siedział, czekając, aż Zejfa dzięki pomocy Lenki zacznie wyglądać jak

dama dworu, nie zaś nocny duch poraniony światłem poranka, naraz wydało mu się, że

postacie na obrazie ożyły.

- Za dużo cygar - mruknął pod nosem.

Wyraźnie jedna z postaci przyciągnęła jego wzrok. Nie było to takie dziwne, bo i w

życiu przyciągała Brunhilda ver Didloga w sposób nieopisanie silny.

- Patrz, odklejasz się od obrazu! - rzekł głośno.

Zejfa wyszła ze swej komnaty w rozwianym szlafroku. Spojrzała na starego grubasa,

potem na obraz. Ten wydał się jej całkiem normalny, taki sam jak zawsze.

- Do Bernarda idź, kochany - poradziła. - Coś ci krew uderza do głowy, a to

niedobrze.

Ale kiedy go pożegnała, wróciła, aby w spokoju przyjrzeć się płótnu. Rzeczywiście,

jej postać zdawała się odklejać od podłoża! Wyglądało na to, że farba w tym miejscu zaczyna

odchodzić płatami, tworząc brzydkie pęcherze. Kiedy zaintrygowana Zejfa dotknęła obrazu

palcem, coś strzeliło i to, co dotąd udawało jej nos, osypało się na złoconą ramę.

- Na Dracenę! - warknęła. - Rosselin!

Mag pojawił się niemal natychmiast z pytającą miną. Dworka, nie kryjąc złości,

wskazała mu obraz wiszący na ścianie.

- Wynieś do magazynu to dzieło, niech tam się kurzy zamiast brudzić dywan.

Zaklęła.

- A pomyśleć, że miałam Astrogoniusza za całkiem dobrego malarza... - Pokręciła

głową.

Misja bojowa Xan przypadła na ostatni dzień września. Wieczorem zniknęła razem z

Filipponem. A rankiem opowiedziała w smoczarni, co działo się dalej.

Spędziła z Garzfulem noc pod czujną opieką jaszczura. Ten niczym wytrawny

stręczyciel dbał ze wszystkich sił, żeby nie nakrył ich żaden gwardzista.

- Nie była to miłosna schadzka, o, nie - rzekła, rumieniąc się mocno. - Ale za to moja

zemsta będzie słodka. Bo na zakończenie, kiedy już byłam w drzwiach, powiedziałam

Garzfulowi, że nie, żadna tam jego dominacja, przeciwnie: mój odwet - powiedziała Xan. Na

jej drobnej, dziewczęcej twarzy zagościł bardzo okrutny uśmiech. - Że po tej nocy wkrótce na

jego ciele wystąpią plamy, takie same jak moje. Potrwa to tydzień, miesiąc albo rok, ale

wystąpią na pewno. A potem... - Jej uśmiech przypominał teraz paszczę rekina próbującego

złapać wielką fokę. - Potem zaczną odpadać. I umrze, bo skoro nie jest Tartilończykiem, to

oznacza, że na tę zarazę nie jest, niestety, uodporniony...

Podrapała pieszczotliwie Filippona po głowie.

- I wtedy zaczął ryczeć. Znacznie gorzej niż ty.

V

Należało się spodziewać, że puszczenie smoka samopas pałacowymi korytarzami

skończy się jakimś grubszym nieszczęściem.

Tego dnia Rosselin jakoś nie miał ochoty na spacer, jego myśli krążyły wokół

ostatniej osoby, której miała dotyczyć jego zemsta. No i układał w głowie plan, kiedy naraz

usłyszał delikatne, jakby zakłopotane kaszlnięcie. Smocze kaszlnięcie. Ludzie nie wydają tak

przeraźliwych odgłosów nawet wzięci na straszliwe tortury.

- Spotkałem Erdalisa - zaczął Filippon.

Erdalis był tym magiem, który niegdyś orzekł, iż smok jest głupim bydlęciem i w

dodatku niemotą. Pogodnik jęknął.

- Mam nadzieję, że z nim nie rozmawiałeś?

Filippon roześmiał się beztrosko.

- A wyobraź sobie, że tak. To znaczy... nie...

Mag podniósł na niego pytające spojrzenie.

Smok westchnął przeciągle, po czym bezceremonialnie wpakował się na łoże i

wyciągnął jak długi. Jego ogon sięgał do drzwi komnaty, wisząc w powietrzu. Ale

Filipponowi to najwyraźniej nie przeszkadzało.

- Pamiętasz, jak pytałeś mnie, czy zionę ogniem?

Rosselin skinął głową.

- A pamiętasz, co ci odpowiedziałem? - kontynuował smok. - Widzę, że pamiętasz. No

to przyjmij poprawkę - stwierdził jaszczur, uśmiechając się szeroko. - Okazało się, że jak

bardzo, ale to bardzo, ale to tak naprawdę bardzo, bardzo zdenerwuję się i przestraszę, to

jednak zionę.

Tego skandalu mag wolał nawet sobie nie wyobrażać. Zwęglone szczątki Erdalisa,

śledztwo... wygnanie albo stracenie...

- I co mu zrobiłeś? - spytał szeptem. Niezwykle cichym, przestraszonym szeptem.

Filippon wzruszył ramionami.

- Właściwie nic. Jak mnie zaskoczył na korytarzu... właściwie to wpadliśmy na

siebie... to zionąłem... ale jak go odruchowo zacząłem przepraszać, to jakiś taki strasznie mało

rozmowny się zrobił, tylko kiwał głową... A jak przypomniałem, że mamy wspólnych

znajomych, a najbardziej to barona Mingarda... - W oku smoka błysnęła okrutna drwina. -

Niespodziewanie zaczął uciekać. Ale nie goniłem go - dodał szybko Filippon. - Na tę ścianę

to, wiesz, on wpadł sam... Tak sam z siebie...

Rosselin nie zapytał, o jaką ścianę chodzi. Nie zapytał nawet, czy Erdalis przeżył.

Nie zapytał o nic.

Bał się zapytać smoka o cokolwiek, nawet o to, jaka jest pogoda.

Chociaż... to akurat wiedział. Była fatalna.

Była to bardzo zła pogoda. Przynajmniej dla niektórych.

Następnego dnia rankiem Rosselin niemal pobiegł do Akademii, modląc się do

Pierwszego Maga i przyzywając Magiczny Pierwiastek, żeby Sykander wrócił ze swej

wyprawy.

Sekretarz rezydował w biurze, a misja musiała się powieść, bo był w wyjątkowo

dobrym nastroju. Przeniósł ich obu do swojej prywatnej rezydencji, gdzie sięgnął do kredensu

i nalał do pucharków trunku, którego Rosselin nigdy wcześniej nie kosztował. A później w

skupieniu wysłuchał opowieści pogodnika.

- No i tak - zakończył całą opowieść młody mag. - To jest zupełnie nieprawdopodobna

historia, chociaż w stu procentach prawdziwa. A smokowi obiecałem, że dasz mu poparcie

naszego cechu. Glejt, żeby mógł być traktowany jak człowiek. - Tu Rosselin uśmiechnął się

na myśl, że być może Filippon uznałby takie porównanie za obraźliwe. - Jak go poznasz, sam

przyznasz, że to inteligentna bestia...

Sykander roześmiał się lekko.

- O Erdalisie możesz zapomnieć. Teraz wreszcie rozumiem, dlaczego pojechał uczyć

magii dzikich z Gór Sarkara. Sam za nim nie przepadam - westchnął. - Nie da się lubić. Może

oni też tak uznają i żywcem obedrą go ze skóry?

Popatrzył na Rosselina.

- A co do cesarzowej, zrobimy tak: glejt masz od dziś, to znaczy, możesz się

powoływać. Ale jak tylko magowie z Rady wrócą ze swoich wypraw, czyli gdzieś tak za dwa

tygodnie, twój Filippon będzie musiał przyjść na przesłuchanie i odpowiedzieć na parę pytań.

Odpowiada ci takie wyjście?

Pogodnik przytaknął z zadowoleniem.

- Jak go znam, to i on chętnie was sobie obejrzy - podsumował.

Później udał się do złotnika. Ten sprawił się całkiem nieźle. Perły oplótł subtelną

siatką ze złota, a same łańcuszki były cienkie i dyskretne - w sam raz dla Annabell. Nikt nie

powie, że służąca stara się klejnotami przyćmić żonę jakiegoś wielmoży, jednak kolczyki

naprawdę były miłe dla oka.

Co nie przeszkodziło Rosselinowi pomyśleć o próbie oszukania starego złotnika.

Tylko próbie - cofnął się, kiedy pomyślał, że Annabell jednak zasługuje na uczciwie opłacony

klejnot. A Farfinkelszt, który wskazał rzemieślnika zaufanego i taniego (choć rezydującego w

zaułku podłym i niezbyt bezpiecznym), mógłby mieć pretensje i obić go swoją laską.

Sięgnął więc do sakiewki i skrupulatnie odliczył imperiały.

Wędrując w stronę Wewnętrznego Miasta, pogodnik zastanawiał się, co też może

przynieść zamknięcie w jednym pomieszczeniu członków potężnej Rady Magów oraz jego

cichej, skromnej, choć odrobinę przerośniętej jaszczurki z Gór Osterwaldzkich...

Zagłębiony w myślach pozwolił swym nogom na pewną autonomię. Naraz jednak

rytm kroków uległ zwichrowaniu, a Rosselin, mimowolnie błądzący spojrzeniem po murach i

fasadach mijanych domów, zatrzymał się gwałtownie.

Ś

WIĄTYNIA

E

KONOMICZNA

Zdumiony przeczytał jeszcze raz... i wtedy zobaczył, że w rzeczywistości obok

strzałki wymalowany jest napis Świątynia ekumeniczna. Cóż, tak to jest, jak się stale myśli o

zemście i pieniądzach... Nie darmo mawiał Sarturus: Myślisz o słodkich migdałach, wcisną ci

kwaśne buraki.

Wbrew napisowi budynek w głębi ulicy w niczym nie przypominał świątyni. Te

poświęcone Aarafielowi czy też Dracenie wznoszono na planie kwadratu i pokrywano

okrągłymi kopułami. Zwykle stały one w ogrodach mających przypominać wyznawcy, że to

właśnie w sadzie owocowym, pośród pszczół i motyli, Stworzyciel i Jego boska małżonka

ciężko pracowali nad powołaniem świata do istnienia.

Była to brzydka, szara, prostokątna kamienica. Być może błąd w odczytaniu nazwy

wcale nie był więc przeoczeniem Rosselina? Przerobić na świątynię zwykłą ruderę z

pewnością było taniej. Choć to dziwne - pomyślał zaintrygowany pogodnik. - A nawet lekko

podejrzane.

Nie zdążył zbliżyć się do budynku na dziesięć kroków, kiedy na spotkanie wyszedł

mu mnich w białej szacie. Draceńczyk. Bystre oko maga dostrzegło jednak, że ten nie miał na

kołnierzu żadnej kreski mówiącej, której siostrze Draceny złożył śluby. To jeszcze bardziej

zastanowiło maga.

Zmierzyli się twardymi spojrzeniami.

- Nieczynne - chrypnął duchowny.

Być może był dobrym odźwiernym, ale z rolą psychologa sobie nie poradził. Rosselin

w tej właśnie chwili poczuł, że musi wejść do środka, bo inaczej zadręczy go ciekawość.

- Wracam ze spotkania z Radą Magów - zaczął niedbałym tonem, jakby z Sykanderem

i resztą spotykał się każdego dnia na obiedzie, po czym zostawał na wieczorną pijatykę. -

Chciałem rzucić okiem, pomodlić się chwilkę. Ale jak nie, to nie, przyjdę, kiedy będzie

otwarte. - Z udawaną ostentacją odwrócił się i zrobił pierwszy krok w stronę ulicy.

- Zaraz! - usłyszał za sobą. - Dla pana maga wszystko da się zrobić... żeby tylko

kłopotów nie było...

- Żadnych - zapewnił Rosselin, odwracając się w stronę mnicha. - Nie w świętym

miejscu - dodał z pobożną miną.

Razem weszli do środka.

Od wewnątrz wszystko wyglądało normalnie. Pośrodku głównej sali stał ołtarz, a na

nim płonące świece i rzeźby boskich małżonków. Nad ich głowami wznosiła się niewielka

kopuła, gdzie w sześciu scenach namalowano stworzenie świata.

Artysta oddał wszystko, jak należy. W pierwszej części Aarafiel stał naprzeciw swej

młodej żony z wyciągniętą ku niej ręką. Zapewne przed chwilą odbyła się ta brzemienna w

skutki dyskusja pomiędzy nimi. Ty grasz z Walarkunem w karty, a ja się nudzę! - zarzuciła

Dracena swemu mężowi. - Mógłbyś mi stworzyć jakiś świat.

E, on nie potrafi, tylko gadanie mu dobrze wychodzi - odezwała się ze swego miejsca

przy wiśni Tulinda, najstarsza siostra, na sklepieniu wymalowana całkiem jak żywa. Jej

złośliwość artysta oddał w drugiej scenie z należytym pietyzmem. Bo przecież niektórzy

spośród teologów dowodzili, że to właśnie jej sarkazm sprawił, iż Aarafiel w tej jednej chwili

zamienił się z Obojętnego w Stwórcę. Sarturus, choć przecież żaden był z niego teolog,

posuwał się jeszcze dalej, twierdząc, że to właśnie ta paskudna przywara Tulindy stworzyła

świat i dlatego jad własnej duszy należy pielęgnować jak coś najpiękniejszego i najdroższego.

Chciałaś, to masz - mówił na kolejnym fresku Aarafiel, machając ręką.

I w czwartej scenie stworzył Farael wyłaniający się z wód, ogarnięty Potopem. Po

czym w następnym fresku zstąpił, by stworzyć na ziemi ludzi - a wszystko w jednym

mgnieniu oka...

I daj mi święty spokój - dodał na koniec, w ostatniej scenie przedstawiającej go w

stanie znużenia, z włosem lekko zmierzwionym, oczyma mętnymi, a miną lekko pogardliwą.

- Idę do Walarkuna na partyjkę rupikolo.

Tak kręcąc głową, aby objąć cały szereg scen, z wolna Rosselin przypominał sobie

wszystko, całą opowieść.

Ale prawdziwy, ukryty sens nazwy świątyni dotarł do niego w chwilę później. Miejsce

pod stopami obojga boskich małżonków na głównym fresku - na który wchodzący musiał

spojrzeć - było puste. Kwiaty oraz inne elementy malowidła wytyczały kontur czegoś, co nie

zostało namalowane, ale o czym wiadomo było, że istnieje. Co? Rzecz jasna Krakern, zwierzę

w zagrodzie Aarafiela i Draceny. To samo, które wykorzystało kłótnię boskich małżonków,

smyrgnęło między nogami swego pana i gdy on po odejściu Potopu stwarzał gatunki zwierząt

i ludzi, ukryło się w oceanie.

Mnich tymczasem podał Rosselinowi świecę, wyrywając go z zamyślenia.

I tak pogodnik złożył ekumeniczną ofiarę Aarafielowi, Dracenie, morskiemu

potworowi, który o mało go nie pożarł, a także Magicznemu Pierwiastkowi, bo uznał, że

skoro świątynia jest tak bardzo ekumeniczna, to wszystko wytrzyma.

Na koniec dorzucił skromną prośbę do tych wszystkich boskości o awansowanie go na

pogodnika drugiej kategorii. Uznał, że chociaż szanse małe, spróbować nie zaszkodzi.

Kiedy w godzinę później stanął przed wieżami pałacu, przyszło mu do głowy dziwne

skojarzenie: sięgające nieba kolumny przypominały mu teraz Krakerna siedzącego na jakimś

swoim łupie, oplatającego go mackami.

Śmiał się z tej wizji, wędrując korytarzami w stronę apartamentu Zejfy. Uśmiechu

starczyło mu jednak tylko do drzwi.

Kiedy je otworzył, zobaczył siedzące przy jednym stole Zejfę, Lenkę oraz... Annabell.

Popijając wino, dziewczyny głośno rozmawiały. Wejście maga wcale im w tym nie

przeszkodziło. Nawet rudowłosa bestia Rosselina nie wydawała się zainteresowana jego

osobą.

Sięgnął do kieszeni i wyjął kolczyki. Trzymając je w dłoni, podszedł do Annabell.

Pokazał je dziewczynie w taki sposób, aby Zejfa i Lenka nie mogły zobaczyć, co trzyma w

ręku.

Jednak Annabell miała swoje zdanie na temat tajemnic. Wyjęła klejnoty z dłoni maga

i przyglądała się im w skupieniu.

- Chcesz mnie oznakować? - zapytała wreszcie ze śmiechem.

Rosselin popatrzył na Zejfę i Lenkę. Z zaciekawieniem czekały na odpowiedź

pogodnika.

- Jeśli się dasz... - wymruczał.

Annabell wstała, poklepała go po policzku i pociągnęła maga w stronę jego izby.

- Musimy to uzgodnić, mój drogi. Nie licz na szybką decyzję.

- Aha, Bernard chciałby cię widzieć - mruknęła dworka od stołu.

- Mnie? Dlaczego? - przestraszył się pogodnik. - Jestem przecież zdrowy!

- Spodobały mu się twoje zwierzęta - usłyszał w odpowiedzi.

- Będę pamiętał. Jak się rozmnożą, dostanie parkę.

Zejfa i Lenka nagrodziły go śmiechem, który brzmiał jeszcze długo, nawet gdy za

magiem i Annabell zamknęły się już drzwi.

Po aferze z Erdalisem, zapewnieniach Sykandera, a także ujawnionej ostatnio

niezdrowej fascynacji Bernarda, mag nie widział dłużej potrzeby ani też możliwości

ukrywania, że smok mówi. Chociaż dobrze by było zataić to przed światem jeszcze przez parę

dni, a najlepiej ze dwa tygodnie.

Tymczasem okazało się, że co jest możliwe do ukrycia przed dworskimi

pterodontylami, nie ujdzie oku i uchu drobnej, rudowłosej zarazy, która rościła sobie prawa

do okiełznania i prowadzania na smyczy swojego osobistego maga.

Co więcej, Rosselinowi te cugle smakowały rozkoszą, więc wcale nie oponował.

Filippon nadal sypiał w komnacie pogodnika, nawet kiedy ten spędzał noce z

Annabell. Był dobrze wychowany, wracał więc do izby, kiedy już spali. Nie przeszkadzały

mu w tym nawet zamknięte na klucz drzwi. A rozmowy wychowawcze nie odnosiły skutku -

po prostu smok czuł się przy Rosselinie bezpieczniej niż gdzie indziej i trudno było z tym

dyskutować.

Tak więc to Annabell pierwsza odkryła, że smok mówi, bo obudziła się, gdy zwierzę

zaczęło gadać przez sen w swoim języku. Później opowiadała, że na widok łap drgających

nerwowo we śnie wstała, żeby pogłaskać biednego jaszczura, a wtedy Filippon stęknął

półsennym głosem: Ależ miałem koszmar... Mingard mnie przerabiał na wierzchowca...

Rankiem Annabell zarządziła krótką dyskusję o wyższości prawdy nad kłamstwem,

podczas której to ona mówiła, a smok i człowiek grzecznie słuchali. Potem wstała, odciągnęła

Filippona w kąt i zaczęła coś szeptać, oplótłszy jego głowę rękoma. Patrząc na jej pierś

wychylającą się z ubrania i smoka łypiącego na nią z nieukrywanym zainteresowaniem,

Rosselin poczuł... no wiadomo - poczuł irytację.

- Tak jest - tymczasem nieoczekiwanie przytaknął smok. - Służę, pani.

Annabell uśmiechnęła się z zadowoleniem i sięgnęła po szatę, podczas kiedy mag

patrzył na tę scenkę z rosnącym zdumieniem.

Wytrzymał do chwili, kiedy za jego dziewczyną zamknęły się drzwi.

- Co ona ci powiedziała? Już mi tu zeznawaj! - zażądał.

- A, takie tam - próbował zbagatelizować sprawę smok. Ale widząc groźne spojrzenie

maga, przyznał:

- Złożyła mi propozycję nie do odrzucenia. Jak z nią będę współpracował, to pogada z

kucharzem... A jak nie będę, to też pogada. Tylko że o pieczystym z mojego ogona.

- I ty, Filipponie, przeciwko mnie? - z rozpaczą jęknął pogodnik.

Smok popatrzył na niego ironicznie.

- Ogon ma się tylko jeden, mój drogi. I nawet smokom nie odrasta...

Rosselin westchnął z goryczą i pokiwał głową. Smoki i ludzie mogą trzymać razem.

Ale ostatnie słowo i tak zawsze należy do kobiety.

Epilog

Są takie dni, kiedy mroczne wspomnienia powracają. Burzą spokój, wpychają

człowieka w depresję.

Ale są też dni, kiedy taki nieszczęśnik odbija się od dna. Depresja przemija, zaś jej

miejsce zajmuje chęć zemsty. A jeśli szczęście dopisze, można wreszcie swoim wrogom

wystawić rachunek krzywd.

Rosselin, młody mag pogodowy trzeciej kategorii, wymierzenie sprawiedliwości

odwlekał tak długo, jak tylko się dało. Zemsta podana na zimno ponoć smakuje najlepiej. Ale

po wielu doświadczeniach życiowych, jakie zebrał w ostatnim czasie, uważał, że z tą jedną

mądrością Sarturusa zgodzić się nie sposób. Najlepiej smakuje zemsta podana na płótnie.

Albo przynajmniej w obecności płótna.

I to zamierzał Astrogoniuszowi zrobić. Malarz był ostatnią osobą na jego liście.

Najważniejszą. Gdyby nie wygnał maga, ten nie doznałby wielu nieszczęść, przykrości,

upokorzeń...

No, może pogodnik nie zyskałby wtedy przyjaźni niezwykłego smoka ani nie poznał

Annabell, ale w chwili zemsty nie liczyło się to wcale.

Pomysł upokorzenia malarza przyszedł Rosselinowi do głowy, kiedy przypadkiem

podsłuchał rozmowę Astrogoniusza z klientem, zastępcą marszałka dworu. Ten, odmawiając

propozycji wykonania portretu, stwierdził krótko:

- Wybacz, twoje obrazy stały się zbyt krwawe.

Przeprowadzone przez Rosselina śledztwo ujawniło powiązania pomiędzy

pokrywaniem burt minią a nagłym upodobaniem artysty do soczystej czerwieni tam, gdzie

lepiej było położyć żółć albo błękit. Stało się to nawet przyczyną skandalu, o którym dwór

plotkował całe trzy dni. Podobno pozująca w białej sukni Gloria Plempe, żona jednego z

sekretarzy dworskich, z trudem zaakceptowała fakt, iż na płótnie spływała czerwienią niby

ofiara mordu. Mąż mnie traktuje dobrze - miała stwierdzić z odrazą, rzucając malarzowi

mieszek z pieniędzmi i odmawiając wzięcia obrazu.

Krótko mówiąc, notowania Astrogoniusza dramatycznie poleciały w dół.

- Tak, mój drogi, potrzebujesz nowych inspiracji - zaczął swą przemowę Rosselin,

niespodziewanie odwiedziwszy malarza w jego rezydencji. - Ot, zobacz, co się dzieje! Nawet

Zejfa kazała oddać do magazynu twój obraz wiszący w jej komnatach...

Zdruzgotany artysta milczał. Nie był ślepy, dostrzegał więc, że Rosselin wrócił do

łask, a nawet wspiął się dosyć wysoko. Teraz należało się liczyć z jego słowem, nawet jeżeli

w głębi duszy malarz nadal uważał go za nędznika, krętacza, oszusta i na dodatek roznosiciela

wszelakiej zarazy.

- Nowe tematy, Astrogoniuszu - nonszalancko ciągnął mag, spoglądając na jesienne

wody Zatoki Finnea. Siedzieli bowiem na tarasie, popijając wino. - Nowe tematy i nowe

wyzwania - powtórzył, żeby ta myśl została już w głowie malarza niby powleczona

werniksem.

Wziął z patery gruszkę i zaczął się nią bawić, usiłując postawić owoc na ogonku.

- Na przykład słyszałem takie powiedzenie, że jesteśmy karłami na ramionach

olbrzymów - podsunął.

Artysta wzruszył ramionami.

- Głupie - mruknął. - Karły to mamy nawet dwa, ale gdzie znaleźć olbrzyma? A ja

maluję wyłącznie z natury...

- No i właśnie - z satysfakcją rzekł Rosselin. Wstał i podszedł do balustrady. W dole

roziskrzony ocean prezentował swe najpiękniejsze, jesienne kolory, soczyste od światła i

wody pełnej życia.

- No i właśnie - powtórzył pogodnik. - Olbrzyma nie posiadamy, to i karłów nie warto

malować. Ale ja mam smoka.

- Wiem - odparł malarz z miną: A ja mam szpadę i ci ją wsadzę. - No i co z tego

miałoby wynikać?

Rosselin odwrócił ku niemu łagodną, natchnioną twarz miłośnika sztuki.

- Ano to, drogi Astrogoniuszu, że jeszcze nikt nie namalował takiego bydlęcia, byłbyś

pierwszy. A już cesarzowej ze smokiem, to na pewno.

Artysta chwilę rozważał tę myśl, wreszcie z aprobatą skinął głową.

- Wiesz, to jest nawet dobry sposób - przyznał. - Dawaj tego smoka.

- Nie tak zaraz - pokręcił głową mag. - To mądra bestia, muszę go przekonać. A ty...

Wystarczy, że namówisz cesarzową, co przy twojej kiepskiej renomie wcale nie będzie takie

łatwe...

Na twarz Astrogoniusza wypłynął gniewny rumieniec.

- Znam się na swoim fachu!

- Ta... - mruknął Rosselin. - Jak ja na pogodzie! - Wybuchnął śmiechem. - Jeżeli

namalujesz mojego smoka jak Zejfie panterę śnieżną, to ja dziękuję. A cesarzowa też obsypie

cię złotem... a może nawet złotymi łańcuchami - dodał złośliwie.

Malarz podniósł na maga zdziwiony wzrok.

- Zejfa nic mi nie mówiła, że jej się nie podoba.

Co miała mówić, skoro jq namalowałeś dobrze - pomyślał Rosselin i ostentacyjnie

wzruszył ramionami.

- Cesarzowa nie była zachwycona, oglądając obraz - skłamał bez zmrużenia oka. -

Zastanów się, Astrogoniuszu. Jeżeli nie rozpozna smoka na płótnie albo, nie daj Draceno,

samej siebie, kto wie, czy lochów nie zwiedzisz...

Przez twarz artysty przemknął cień.

- A co to, myślisz, że ich nie oglądałem? - prychnął. - Co prawda jako gość... No

dobra, przekonałeś mnie. Dawaj tego smoka! O cesarzową to jestem spokojny.

- Zgoda - rzekł mag. - Namówię go, żeby pozował. Ale jeżeli zacznie zionąć ogniem i

miotać klątwy, sam sobie będziesz winny, Astrogoniuszu.

- Nie zacznie - rzekł ten z przekonaniem. - Przecież to tylko duża jaszczurka, nie? Tak

przynajmniej twierdzi Zejfa, a ja jej wierzę.

Na tę właśnie słodką chwilę czekał pogodnik trzeciej kategorii.

- A co, jeżeli jednak zacznie? Na przykład, kiedy nie rozpozna siebie na płótnie?

Uprzedzam, to niezwykła bestia...

- Prędzej zjem własny kapelusz, niż jakaś bestia powie, że kiepski ze mnie malarz -

mruknął z irytacją Astrogoniusz.

- Przyjmuję zakład - ze spokojem odparł pogodnik. - Sto złotych imperiałów, jeżeli

wytrwa bez protestów.

II

Pozostało uprzedzić Astrogoniusza w dotarciu do cesarzowej. Było to trudne, ale

Rosselin zdołał zabrać kilka minut Joannie w przerwie pomiędzy naradami władczyni z

kolejnymi grupami doradców i sekretarzy. Za pretekst posłużyła mu rozmowa z Sykanderem

oraz troska o Garzfula. Od karła zresztą zaczął, pytając, czy cesarzowa nie mogłaby go

ułaskawić.

Joanna westchnęła, słysząc te słowa. Zamyślonym spojrzeniem powiodła po pustej

komnacie, w której jedynie dwaj milczący gwardziści pełnili straż.

- Czasem chodzę tam pod wieżę - wyznała - i słyszę, jak ryczy. Żal mi Garzfula, ale

może ta kara nauczy go moresu... Tylko z tym przyszedłeś?

- Czy rozmawiał z tobą sekretarz Rady Magów, moja pani? - zapytał Rosselin.

Cesarzowa skinęła głową.

- Wiem o twoim smoku. Bez obaw. Będzie bezpieczny.

- Wspaniale! - ucieszył się pogodnik. - Ale mam też drugą sprawę. Chciałbym cię

namówić na obraz, pani.

Władczyni spojrzała na niego zaskoczona.

- Namalowany przez Astrogoniusza. Ze smokiem - wyjaśnił Rosselin. - Sama pomyśl,

pani. Uroczyste odsłonięcie obrazu, na którym trzymasz dłoń na jego głowie. I w

rzeczywistości też trzymasz... Wszyscy zgromadzeni myślą sobie: to tylko jeszcze jeden

potwór. A wtedy... wtedy smok składa ci przysięgę na wierność, pani. Takiego żołnierza nikt

mieć nie będzie...

Joanna patrzyła z niedowierzaniem na rozwijającego swą myśl maga. Wreszcie

roześmiała się głośno.

- Zgoda, zgoda... choć podejrzewam, że masz w tym ukryty cel, prawda, mój

początkujący doradco?

Rosselin, skromny mag pogodowy trzeciej kategorii, poczuł się naraz jeszcze bardziej

skromny. A także przejrzany na wskroś.

- Mam, moja pani.

- Tak podejrzewałam - mruknęła cesarzowa. - Ale ma się obyć bez rozlewu krwi,

jasne?

Teraz roześmiał się rozluźniony Rosselin. Bo przecież wcale mu nie odmówiła!

- Krew na pewno nie będzie się lała, obiecuję, a nawet przysięgam, imperatorowo -

rzekł z powagą, wstając i odchodząc w najniższych ukłonach, jakie tylko potrafił wymyślić. -

Co najwyżej farba.

III

Malowanie szło dobrze, dopóki Astrogoniusz z pamięci nanosił na płótno pierwszy

zarys postaci cesarzowej. Ta łaskawie zgodziła się na pomysł malarza, nawet określiła, jak

dzieło ma wyglądać, ale pozowania odmówiła.

- Widziałeś mnie tyle razy, że poradzisz sobie bez mojego udziału - rzekła.

Kiedy jednak Rosselin przyprowadził smoka, szybko okazało się, że ten nie chce

usiedzieć w miejscu. Mag musiał go przytrzymywać, a i tak ogon zwierzęcia miotał się po

całym tarasie. Astrogoniusz przeklinał, ale teraz, kiedy Joanna f’Imperte wyraziła swe

zainteresowanie, nie miał już odwrotu.

Wreszcie doszło do najgorszego. Smok wyrwał się pogodnikowi, trzema susami

niemal wskoczył artyście na kolana, łypnął na płótno i nagle powiedział:

- Panie malarz, pan sobie kpiny urządzasz! Ten na obrazie to ma pięć łap i pół ogona!

Była to prawda, bo szkicując, Astrogoniusz szukał najlepszej pozycji, chcąc uchwycić

stwora w dynamicznej pozie.

Zapadła głucha cisza, którą przerwał po chwili szept artysty:

- Jasny gwint! On naprawdę mówi!

Rosselin podszedł do tobołka, na którym jak zwykle leżał stary słomkowy kapelusz

malarza. Po latach twórczych zmagań Astrogoniusza cały był nasycony olejem i mineralnymi

barwnikami. I choć stanowił użyteczny pomnik artystycznej biografii, wyglądał i cuchnął jak

rynsztok w dzielnicy garbarzy.

Mag podał go właścicielowi i rzekł:

- Czyli jednak przegrałeś zakład. Smacznego.

Malarz z nieukrywaną złością wytrącił mu kapelusz z ręki.

- Durnia ze mnie robisz?! Magiczne sztuczki moim kosztem sobie urządzasz?

Prowadziliby tę uprzejmą wymianę komplementów dalej, gdyby nie wtrącił się do niej

smok. Warcząc głucho i nastroszywszy łuski, skrzydła, a przede wszystkim otworzywszy

paszczę, ruszył groźnie na Astrogoniusza.

Ten w popłochu zaczął się cofać. Pogodnik nie reagował, więc malarz mógł tylko

cofać się i cofać, aż stanął na krańcu tarasu oparty o niską balustradę wykutą w kształcie

winnego pnącza.

Warcząc gniewnie, jaszczur zrobił jeszcze krok ku niemu. Astrogoniusz mocniej oparł

się o poręcz... i nagle zniknął z przeraźliwym okrzykiem.

A smok natychmiast skoczył za nim.

Zabiją się! - pomyślał przestraszony Rosselin, trzema susami dopadając balustrady.

Spojrzawszy w dół, ujrzał najniezwyklejszy widok w swoim życiu.

Po zatoce jak zwykle pływało kilka żaglówek, wykorzystując piękną słoneczną

pogodę. Jedna z łódek zdawała się unosić na falach niemal pod samym tarasem. Cała, z

żaglem włącznie, była zielonobrązowa, w naturalnym smoczym kolorze. Na jej pokładzie

bezwładnie leżał nieprzytomny Astrogoniusz.

- Filippon! - wrzasnął pogodnik, budząc echo. - Zabiłeś go, ty głupia bestio!

- No co? - powiedziała żaglówka, unosząc ku górze dziób dziwnie przypominający

jaszczurzą głowę. - Sam wyskoczył, nie?

Nagle Astrogoniusz otworzył oczy. Być może chciał coś powiedzieć, sprostować albo

choćby podyktować ostatnią wolę...

Właśnie wtedy z tarasu Rosselin dostrzegł cień wielkiej ryby, a żaglówka natychmiast

straciła kształt i zanurkowała za smacznym kąskiem. Malarz nie zdążył nawet krzyknąć, gdy

znów znalazł się w wodzie.

Jeżeli się nie utopi, to przeżyje - z rezygnacją pomyślał Rosselin, wierny uczeń

Sarturusa, godząc się na to, co przyniesie los. - Ale czy po tym wszystkim namaluje jeszcze

jakiś obraz, to wątpliwe. A jak cesarzowa mnie nie oćwiczy, to zacznę składać hołdy samemu

Krakernowi.

Po chwili smok znów wypłynął z głębin, tym razem we własnej postaci, trzymając w

pysku tuńczyka. Na grzbiecie Filippona kołysało się bezwładne ciało malarza.

Jaszczur mlasnął i ryba zniknęła w jego gardzieli. Potem odwrócił głowę w stronę

nieruchomego Astrogoniusza.

- Khem... - kaszlnął i spojrzał do góry, skąd obserwował go pobladły mag. - Czy jak

go teraz zjem, zanim się całkiem utopi, to bardzo się będziesz na mnie gniewał?

Koniec