112.Widzenie fotopowe i skotopowe
Widzenie fotopowe, widzenie dzienne 
termin oznaczający pracę ludzkiego narządu
wzroku w warunkach normalnych, czyli przy
ilości światła wystarczającej do pełnego
wykorzystania mozliwości zmysłu wzroku. W
praktyce widzenie fotopowe dotyczy
przeważającej większości sytuacji, w których
pracuje ludzkie oko. W rozpoznawaniu
bodz
ców świetlnych biorą wówczas udział
wyłącznie czopki (receptory umożliwiające
widzenie barwne), nie biorą natomiast udziału
pręciki (receptory rozpoznające róznice
natęzenia światła tylko w niemal zupełnej
ciemności, robiące to monochromatycznie). W
miarę spadku natęzenia oświetlenia otoczenia,
widzenie fotopowe przechodzi w fazę
przejściową zwaną widzeniem mezopowym
(częściowa utrata postrzegania barw), by
wreszcie osiągnąć minimalny stan pracy
ludzkiego oka zwany widzeniem skotopowym
(świat w skali szarości).
Widzenie skotopowe, widzenie nocne 
termin oznaczający pracę ludzkiego narządu
wzroku w warunkach skrajnie niekorzystnych,
czyli przy znikomej ilości światła. W odbieraniu
bodz
ców świetlnych biorą wtedy udział
wyłącznie pręciki, natomiast czopki są
zupełnie nieaktywne. Podczas widzenia
skotopowego człowiek widzi świat pozbawiony
barw, czyli np. taki jak na czarno-białym filmie.
Możliwe jest wtedy wyłącznie rozróżnianie
stopnia jasności elementów otoczenia, a i to
przy niewielkiej gradacji tych stopni, a przy
okazji znacznie spada rozdzielczość oka na
rozpoznawanie szczegółów obrazu i nie
występuje przy tym zjawisko szczególnie
wysokiej rozdzielczości obrazu w środku pola
widzenia, za które odpowiada plamka żółta
(składająca się wyłącznie z czopków).