Człowiek to wielkość i małość jednocześnie











Czwartek, 20 Kwietnia Imieniny obchodzą: Czesław, Agnieszka, Amalia
 



















  Sciaga.pl > Prace
> Antyk i
Biblia >
Home | Reklama | Info
| Mail






Gdzie Cz@T ???



Gdzie jestSciaga.pl
?
















Człowiek to wielkość i
małość jednocześnie










kategoria:   J.polski
zakres:   Antyk i Biblia
dodano:   1999-10-30




Człowiek to
wielkość i małość jednocześnie. Czy znajdujesz potwierdzenie tej
tezy w dziełach antycznych i Biblii ? Rzeczywista wartość
człowieka jako jednostki zawsze była, jest i będzie kwestią dość
kontrowersyjną. Każdy z nas pojmuje przecież własne istnienie
inaczej. Głęboko wierzący katolik uważa na przykład, że wszystko co
w ogóle się staje może zyskać aprobatę lub dezaprobatę Pana
Boga. Stara się więc robić jak najwięcej by się tej istocie lub też
sile, mającej władzę nad życiem i śmiercią, podporządkować, czyni
dobrze. W religii tej istnieją ustalone normy pozwalające na
natychmiastowe odróżnienie dobra od zła. Trochę inaczej przedstawia
się sprawa w przypadku np. wyznawców Allacha. Ludzie ci, postępując
zawsze według przykazań boga, który w gniewie jest w stanie
zniszczyć wszystko i wszystkich, uważają się za narzędzia w jego
rękach. Dla niego zabijają, kradną, są gotowi zrobić wszystko, co
tylko podpowie im poczucie wartości wpajanych od urodzenia. Często
jednak te właśnie wartości stają się czynnikiem jedynie
usprawiedliwiającym własne, dyktowane niekiedy przez chorą psychikę,
zachcianki. Wszystkich tych ludzi, zarówno wyznawców Islamu, jak i
broniących wiary w Dobrego Boga łączy powinność bezwzględnego
posłuszeństwa i uznawania wielkości istot wszechmogących i
wszechmocnych. Ich stosunek do własnej wartości jest jasny: człowiek
jest bezgraniczną małością, niczym, w stosunku do boga. Powinien
więc dziękować mu za to, że żyje, że posiada rozum, za wszystko
inne. Tak przedstawia się nie tylko sytuacja tych dwóch grup ludzi.
Podobne mniemanie o sobie mają też członkowie i członkinie
wszystkich, mniej lub bardziej popularnych organizacji reli- i
para religijnych. Różne są jedynie obrzędy i postrzeganie osoby
boskiej. Z drugiej jednak strony nawet jednostka bardzo wierząca i
uważająca się za taką, powinna dostrzegać wielką różnicę pomiędzy
nią samą, a resztą rodziny zwierzęcej. Posiada rozum. Trudno
powiedzieć, czy jest to cecha dodatnia i czy choć trochę poprawia
naszą sytuację na tym świecie i nasz wizerunek w oczach Przyrody.
Inteligencja człowiecza, choć tak niedoskonała daje jednak coś, co
mogłoby świadczyć o naszej wielkości, a mianowicie wolną wolę,
możliwość prawidłowego wyboru. Wyboru podczas którego kierujemy się
wpojonymi nam zasadami. Biblia i twórcy antyczni podchodzą do
tych spraw podobnie. Już w Księdze Rodzaju Bóg utwierdza Adama w
przekonaniu o własnej wielkości, o konieczności współdziałania, o
swej roli wiecznego, doskonałego Stworzyciela wszystkiego i
wszystkich. Ta sama księga zawiera jednak fragment mówiący o
podobieństwie między Panem, a jego Największym Dziełem, o
ustanowieniu władzy człowieka nad światem ziemskim. Czyż nie pozwala
nam to na podleczenie nieco nadszarpniętej niepowodzeniami i
kłopotami życia codziennego wiary w siebie ? Ależ tak ! Tym bardziej
iż pierwotne biblijne „przeznaczenie” człowieka zdaje się
realizować. Opanowaliśmy cały glob, posiadamy nieograniczoną wręcz
władzę nad pozostałymi formami życia ( może oprócz bakterii i
wirusów, jeżeli te drugie można w ogóle zaliczyć do organizmów ),
powoli uczymy się zwyciężać żywioły. Jak mówi większość tekstów
biblijnych aby kontynuować zbożne dzieło rozwoju, podbojów i
zdobywania musimy jedynie uwierzyć co najmniej tak we władzę Boga,
jak we własne siły. Tak postąpił Noe, budując Arkę, gdy jeszcze nic
nie wskazywało ne nadejście Potopu. Tak też zrobił Mojżesz głosząc
faraonowi o mających nastąpić plagach. Ludzie ci widzieli wielkość
Pana przez rzeczy, które czynił, ale potrafili jednocześnie znaleźć
łaskę w tym, że właśnie im przyszło powiadomić Świat. Wiedzieli, że
uczestnicząc w wielkim dziele sami stają się więksi. Prawdziwą
wielkością człowieka w Biblii jest jego pokora, umiejętność
dostrzegania własnej małości. A Antyk ? Czy opis stworzenia
człowieka przez Prometeusza nie jest podobny do biblijnego ? Czy mit
o czterech wiekach ludzkości nie przepowiada podobnie jak Biblia
panowania ludzkiego na Ziemi ? Początkowo słabi, nieprzystosowani,
stworzeni, by służyć rozwijamy się nieustannie opanowując nowe
dziedziny, rośniemy w siłę. To również świadczy o naszej wielkości.
Gatunek nasz potrafi się zmieniać, uczyć, znosić przeszkody i
ograniczenia narzucone przez przyrodę. Mimo iż powstaliśmy jako, z
natury słabe, istoty lądowe, potrafiliśmy wybudować piękne budowle,
łodzie, a nawet skrzydła umożliwiające latanie. Umiemy tworzyć
sztukę. Człowiek antyczny jest silniejszy od biblijnego. Ma tu
miejsce coś, co tam nigdy się nie zdarzyło. Ludzie przeciwko bogom.
Oczywiście nie wszyscy, a tylko ci wybrani, najczęściej zresztą nie
zwykli śmiertelnicy tylko herosi mający w swych żyłach nieco krwi
boskiej. Na przykład Odyseusz walczący przez większość swego powrotu
do domu z bogiem mórz i oceanów, bratem Zeusa, władcy bogów,
gniewnym Posejdonem. Dzięki sile woli, odwadze i wierze we własne
siły Odys zwycięża - wraca do domu, pokazuje swoją wielkość,
umiejętność przetrwania wbrew wszystkiemu, wytrzymuje, co tylko może
wytrzymać człowiek i jeszcze dużo więcej. Mimo zmieniających się
poglądów, prawda pozostaje ta sama : jakkolwiek małą rolę
odgrywa człowiek w stosunku do jakiejolwiek istoty wyższej, to
zawsze będzie on w stanie obronić się, przetrwać, jeżeli tylko
uwierzy, że to możliwe, a jest w stanie przetrwać o wiele więcej niż
mu się wydaje.







Autor: roonco

Ocena : 0.0 








oceń
prace:
1 2 3 4 5 6


Home | Reklama | Info
| Mail


Prace | Pomoc | Książki | Artykuły | News | Katalog | Forum
| Rozrywka






Wszelkie prawa zastrzeżone / All
rights reserved  Sciaga.pl
2000