renesans027aangelsa

Temat: Koncepcja poety i poezji w renesansie.

Według J. Kochanowskiego, który oparł się na koncepcji Arystotelesa i Horacego,
istota poezji polega na umiejętności przedstawiania i na budzeniu uczuć.
Elementarna siła poezji tkwi w samej naturze, a pieśń poety podobna jest do
śpiewu świerszczy. "Poezja nie tylko uczy, ale raduje i wzrusza", może spełniać
rolę poznawczą, gdyż w skupieniu twórczym poeta zdolny jest odróżniać sprawy
ważne od błahych. Credo poetyckie Kochanowskiego brzmi: "Sobie śpiewam a Muzom"
- poezja powinna być syntezą natchnienia z łaski Muz i cierpliwej, żmudnej pracy
nad utworem, szlifowania jego kształtu artystycznego. Według Horacego, sztuka
jest rzemiosłem.
Jan Kochanowski jest twórcą nowożytnego programu poezji narodowej. Stworzył
poezję w języku polskim, ukształtowaną na wzorcach starożytnych i wyrażającą w
sposób najpełniejszy humanistyczne dążenia i idee swojej epoki. Połączył on dwie
odrębne do tej pory linie rozwojowe poezji renesansowej: łacińską i polską, a
jednocześnie doprowadził tę syntezę do szczytów artyzmu przy pełnej świadomości
jej znaczenia.
Zgodnie z antycznym i renesansowym poglądem poeta czyli twórca jest dawcą sławy,
bo utrwala i przekazuje potomności żywą pamięć o wydarzeniach i ludziach. Rola
poety jest jego misją życiową, powołaniem, zadaniem, które wywyższa go spośród
innych ludzi "liczby nieznacznej". Powołanie to każe mu cenić wyżej własną
twórczość niż materialne korzyści, dostojeństwa, władzę. Poeta jest bliższy
naturze niż wszyscy ludzie praktyczni. Jan Kochanowski jest przekonany o
wartości własnego dzieła, o jego szczególnym znaczeniu na narodowym gruncie.