1. Przeniesienie wysokości przez duże przeszkody wodne - metoda trygonometryczna. RYS

Przewyższenie ΔH można obliczyć trzykrotnie na podst. kątów α, β, γ. Chcąc zwiększyć dokładność wyz-naczenia ΔH należy przeprowadzić obserwacje jednocześnie z dwóch stanowisk po obu brzegach prze-szkody. RYS

Na p-tach 2 i 4 ustawia się statywy z tarczami bisekcyjnymi i mierzy się wysokości tarcz nad p-tami oraz między tarczami. Teodolity ustawia się na p-tach 1 i 3. Obserwacje ką-tów pionowych wykonuje się jed-nocześnie. Mierzy się również kąty poziome. ΔH=i_t + Dtgα - i_s + D²[(1-K)/2r]

Dokł. określenia różnicy wys. tą met. oblicza się ze wzoru:

m_h=√[(tgα+(1-K/r)D₀)m_do]² + (d_om/cos²α)² + (d_om_K/2r)²

α - kąt pionowy; K - współczynnik refrakcji;

r - promień kuli ziemskiej; d_o - odległość między p-tami

Na błąd przyrostu wysokości naj-większy wpływ wywiera błąd po-miaru kąta pionowego, wpływ od-ległości nie ma większego znacze-nia.

2. Rozjazdy o różnych skosach.

Opracowanie geo. sprowadza się do określenia położenia p-któw głównych poszczególnych rozjazdów. Punktem wyjściowym jest środek rozjazdu krzyżowego.

3. TYCZENIE PUNKTÓW GŁÓWNYCH ŁUKU KOŁOWEGO GDY WIERZCHOŁEK NIEDOSTĘPNY

RYS

Tok postępowania:

Tok postępowania:

1) założenie punktów 1 i 2

2) pomiar kątów α, β i odległości d

3) obliczenie d1, d2 z twierdzenia sinusów

d₁/sin(180^o- β)= d₂/ sin(180^o- α)=d/ sin(180^o- γ)

lub gdy nie ma widoczności między punktami 1 i 2

1) założenie ciągu poligonowego 1, 3, 2, 4

2) pomiar kątów i długości w ciągu

3) obliczenie d, α, β

4) obliczenie d1, d2 z twierdzenia sinusów

d₁/sin(180^o- β)= d₂/ sin(180^o- α)=d/ sin(180^o- γ)

Od t odejmujemy obliczone d1 lub d2 i dalej postępujemy jak w przypadku z dostępnym W.
RYS
PW=t=R*tg*γ/2
PW1=R*tg*γ/4
h=R-OS'=R-Rcos*γ/2=R(1-cos*γ/2)=2R(sin^2)*γ/4

PS'=PW'1=Rsin*γ/2
WW1=PW-PW1=R*tg*γ/2 - R*tg*γ/4

S=[(180-γ/2):WS)

4. Wymien metody obliczania objętości mas ziemnych; jedną z nich omów szczegółowo (rysunek, wzory, dokładność)

1)met. siatki kwadratów

Rys Projektowana płaszczyzna dzieli obszar działki na części znajdujące się pod i nad tą płaszczyzną - inaczej na obszary wykopów i nasypów. Linia przecięcia pow-ierzchni terenu z powierzchnią projektowaną nazywa się linią robót zerowych. Na podstawie rzędnych istniejących i projekt-owanych, po odpowiednich obli-czeniach, otrzy-mujemy wielkość danego wykopu lub nasypu. Wzorem pozwalającym określić nam tę objętość jest wzór:

Rys2 a) V=V_N+V_W, V_W=Sw(1/4(h₇+h₈)), V_N=S_N(1/4(h₅+h₆))

b)V=V_N+V_W, V_W=Sw(1/5(h₁+h₂+h₃)), V_N=S_N(1/3(h₄))

Pow. nasypu i wykopu określa się analitycznie, graficznie lub mechanicznie. Błąd wyznaczenia zależy przede wszystkim od długości boku kwadratu

2)met. przekrojów poprzecznych

Sposób ten jest powszechnie stosowany do obliczania robót ziemnych przy projektowaniu „budowli” o kształcie wydłużonym.

F₁, F₂ - pola powierzchni prze-krojów utworzonych z przecięcia terenu płaszczyznami pionowymi w miejscach przekrojów poprzecznych;

d - odległość między przekrojami

V=d/2 (F₁+F₂)

wzór ścisły na obliczenie objętości

V=d/3[F₁+F₂+√(F₁F₂)]

3)met. przekrojów poziomych z mapy warstwicowej

Rys3V = h/2 Σ(S_i+S_i+1) + Δh/3_*S_n

4)met. siatki trójkątów

V = a²/2 _* 1/3(h₁+h₂+h₃)

5)met. punktów rozproszonych

V = 1/3 S₁(h₁+h₂+h_3,)
WPASOWANIE OSI DZWIGOWYCH I OPTYMILZACJA WPASOWANIA

Czynność polega na znalezieniu max prostopadłościanu, który da się wpasować w przestrzeń ograniczo-ną ścianami szybu. Wpasowanie wykonuje się met. graficzną lub analityczną.

metoda graficzna

Osnową są 4 p-ty wierzchołkowe prostokąta o znanych współrz. Wszystkie przekroje orientuje się względem prostokąta i nanosi na jeden rysunek. Na kalkę nanosi się osie prowadnic i wpasowuje się w rys. przekrojów.

met. analityczna

Określa się optymalne płaszczyzny w których zamontuje się prowadnice. Podst. opracowania jest met. parametryczna z warun-kami wiążącymi parametry. Obli-czenia wykonuje się w ukł., gdzie osiami XY są krawędzie ścian szybu w piwnicy budynku. W stosunku do tych osi odnosi się krawędzie ścian dla każdej kon-dygnacji. Kolejność obliczeń;

1)obl x i y p-tów obserwowanych

2)ułożenie r-ń poprawek

X_i^obs + V_X = X_i^wyr

Y_i^obs + V_Y = Y_i^wyr

3)nałożenie na niewiadome warun-ku równoległości i prostopadłości

X₃^W - X₁^W = g war. Równoległości

X₄^W - X₂^W = g prostych 1-2 do 3-4

Y₂^W - Y₁^W = h oraz 2-4 do 1-3

Y₄^W - Y₃^W = h

warunki prostopadłości

X₂^W - X₁^W = 0

X₄^W - X₃^W = 0

Y₄^W - Y₂^W = 0

Y₃^W - Y₁^W = 0

Optymalizacja to ponowny pomiar poprawności wykonania pionem o-ptycznym (gdyż montażyści używ-ają ciężkich pionów sznurkowych).

---