1. WPASOWANIE OSI DZWIGOWYCH I OPTYMILZACJA WPASOWANIA

Czynność polega na znalezieniu max prostopadłościanu, który da się wpasować w przestrzeń ograniczo-ną ścianami szybu. Wpasowanie wykonuje się met. graficzną lub analityczną.

metoda graficzna

Osnową są 4 p-ty wierzchołkowe prostokąta o znanych współrz. Wszystkie przekroje orientuje się względem prostokąta i nanosi na jeden rysunek. Na kalkę nanosi się osie prowadnic i wpasowuje się w rys. przekrojów.

met. analityczna

Określa się optymalne płaszczyzny w których zamontuje się prowadnice. Podst. opracowania jest met. parametryczna z warun-kami wiążącymi parametry. Obli-czenia wykonuje się w ukł., gdzie osiami XY są krawędzie ścian szybu w piwnicy budynku. W stosunku do tych osi odnosi się krawędzie ścian dla każdej kon-dygnacji. Kolejność obliczeń;

1)obl x i y p-tów obserwowanych

2)ułożenie r-ń poprawek

X_i^obs + V_X = X_i^wyr

Y_i^obs + V_Y = Y_i^wyr

3)nałożenie na niewiadome warun-ku równoległości i prostopadłości

X₃^W - X₁^W = g war. Równoległości

X₄^W - X₂^W = g prostych 1-2 do 3-4

Y₂^W - Y₁^W = h oraz 2-4 do 1-3

Y₄^W - Y₃^W = h

warunki prostopadłości

X₂^W - X₁^W = 0

X₄^W - X₃^W = 0

Y₄^W - Y₂^W = 0

Y₃^W - Y₁^W = 0

Optymalizacja to ponowny pomiar poprawności wykonania pionem o-ptycznym (gdyż montażyści używ-ają ciężkich pionów sznurkowych).

2. PRACE ZIEMNE. METODY OKREŚLANIA OBJĘTOŚCI MAS ZIEMNYCH, WYMIEŃ A JEDNĄ Z NICH OMÓW SZCZEGÓŁOWO.

Metodami określającymi objętość mas ziemnych są:

- metoda siatki kwadratów,

- metoda przekrojów poprzecznych,

- metoda przekrojów poziomych z mapy warstwicowej.

METODA SIATKI KWADRATÓW

Jest ona stosowana przy obliczaniu objętości robót ziemnych podczas wyrównywania terenu lub wykonywania wykopów w terenie o mocno urozmaiconej rzeźbie ( rys. 1 ). Na powierzchni przewidzianej do opracowania projektuje się siatkę kwadratów o boku a ( rys. 1 ), a następnie na podstawie rzędnych warstwic na mapie lub niwelacji terenowej określa się wysokości terenowe wszystkich narożników siatki. Objętość V robót ziemnych jest sumą objętości pojedynczych graniastosłupów ograniczonych od góry powierzchnią o projektowanej rzędnej.

Objętości pojedynczego graniastosłupa obliczamy ze wzoru:

V = a2/4 ( h₁ + h₂ +h₃ + h₄ )

gdzie h_{1, 2, ….} - różnica wysokości wierzchołków kwadratu h₁ = H _i - H ₀

a² = powierzchnia kwadratu

Suma objętości poszczególnych graniastosłupów stanowi objętość całej bryły. zamiast liczyć oddzielnie pojedyncze graniastosłupy, można zastosować wzór sumaryczny:

V = a2/4( 1* Σh₁ + 2* Σh₂ + 3*Σh₃ + 4*Σh₄ )

Przy projektowaniu wyrównania terenu ( niwelacji ) na określonej powierzchni często zachodzi konieczność określenia rzędnej projektowanej płaszczyzny bilansowej, tzn, takiej która dzieli obszar inwestycji na część wykopów i nasypów przy założeniu ich jednakowej objętości ( rys. 2 ). Korzystając z metody siatki kwadratów ( rys.1 ), rzędną tę można obliczyć ze wzoru:

H_o = 1/4n( 1* ΣH₁ + 2* ΣH₂ + 3*ΣH₃ + 4*ΣH₄ )

n- liczba kwadratów, na które podzielono obszar opracowania,

H₁ - rzędna terenowa punktu będącego jednocześnie wierzchołkiem jednego kwadratu

H₂ - rzędna terenowa punktu będącego jednocześnie wierzchołkiem dwóch kwadratów

H₃ - rzędna terenowa punktu będącego jednocześnie wierzchołkiem trzech kwadratów

H₄ - rzędna terenowa punktu będącego jednocześnie wierzchołkiem czterech kwadratów

Linia przecięcia się powierzchni topograficznej z płaszczyzną projektową stanowi tzw. linię robót zerowych, a na mapie jest oznaczona warstwicą o wysokości H_0.

Gdy podstawę graniastosłupa przecina linia robót zerowych, wówczas oddzielnie oblicza się objętość części wykopowej i nasypowej. W sytuacji przedstawionej na rys 3 a objętości oblicza się ze wzorów:

V_W =(HA+hB)/4 *SW

V_N = (hC+hD)/4 * sN

S_W - powierzchnia wykopu

S_N - powierzchnia nasypu

h_A, h_B,… - wysokości narożników liczone od powierzchni projektowanej

Ojętości oblicza się ze wzorów:

V_W =(Ha+hB+hC)/5 *SW powierzchnie wykopu i nasypu określa się analitycznie, graficznie lub mechanicznie. Błąd wynikający z rozpatrywanego sposobu obliczania objętości zależy przede wszystkim od długości a boku siatki, czyli od liczby n kwadratów składających się na całą powierzchnię działki będącej przedmiotem opracowania.

METODA PRZEKROJÓW POPRZECZNYCH

Mając do obliczenia objętości robót ziemnych dla obiektów o kształcie zbliżonym do regularnych brył geometrycznych, najczęściej stosuje się metodę przekrojów poprzecznych. Objętości oblicza się wg wzorów:

V=(1/2)*L*(P1+P2)

V=(1/3)*L*(P1+P2+((P1*P2)^1/2)))

V=(1/6)*L*(P1+P2+4*Psr)

P₁ i P₂ - pola powierzchni przekrojów utworzonych z przecięcia terenu płaszczyznami pionowymi

P _śr- pola powierzchni przekroju wykonanego w połowie odległości między przekrojami pierwszymi drugim

l - odległość przekrojów

Jeżeli podstawy: górna i dolna obliczanej bryły nie są do siebie równoległe i jeżeli dolna podstawa nie jest pozioma to wzór na objętość przyjmie postać:

V=(1/6)*L*i*(h2-h1)^2

h₁ i h₂ - wysokości odpowiednich przekrojów

i - spadek podstawy bryły

pola powierzchni przekrojów wyznacza się graficznie lub mechanicznie.

METODA PRZEKROJÓW POZIOMYCH Z MAPY WARSTWICOWEJ

Do obliczenia objętości naturalnej formy terenowej wypukłej( np. pagórek) lub wklęsłej(np. zbiornik wodny) stosuje się metodę przekrojów poziomych z wykorzystaniem mapy warstwicowej ( rys.5 ). Objętość tym sposobem obliczamy ze wzoru przybliżonego:

(1/2)*h*Σ(P1+Pi+1)+(1/3)*Δh*Pn

lub ze wzoru ścisłego:

1/3hΣ(P1+Pi+1+Pi*Pi+1)

h - cięcie warstwicowe

P_i - pole powierzchni ograniczonej warstwicą

Δh- największa odległość powierzchni topograficznej od najwyższej lub najniższej (n-tej ) płaszczyzny warstwicowej.Do wykonania obliczeń objętości tą metodą niezbędne jest posiadanie mapy warstwicowej terenu, którą pozyskuje się z zasobów Ośrodka Dokumentacji geodezyjno-Kartograficznej lub wykonuje się na podstawie specjalnych pomiarów terenowych.

3. PRZENOSZENIE WSKAŹNI-KÓW KONSTRUKCYJNYCH

Przed przystąpieniem do obsługi geodezyjnej kondygnacji powta-rzalnych i wyznaczaniu wskaźni-ków konstrukcyjnych na poszcze-gólnych poziomach roboczych na-leży sporządzić szkic tyczenia, za-wierający rozmieszczenie osi konst-rukcyjnych zgodnie ze szkicem do-kumentacyjnym oraz osnowe bu-dowl.-montaż. Osnowa ta będzie służyć do przenoszenia osi konst-rukcyjnych na poszczególne kondy-gnacje.

1)met. stałej prostej

a)stawiamy teodol. na p-cie linii bazowej osnowy bud-mont., celuje-my na tarczę na końcu tej linii

b)poziomujemy teodol. przy każ-dym pomiarze

c)układamy łatę na stropie kondyg-nacji roboczej i ustawiamy ją pro-stop. do płaszcz. celowania

d)łatę ustawiamy tak, by obraz tar-czy sygn. znalazł się na pionowej kresce siatki celowniczej teodol.

e)zaznaczamy na stropie tyczony punkt. Czynności wykonujemy w 2 poł. lunety.

1)jeśli OK-O_P=O_K'-K=O_P'-P

2)K = P/d_{P *} d_K

O_K'-(P/ d_P) d_K= O_P'-P

O_K'd_P-Pd_K= d_P O_P'-Pd_P

d_P(O_K'- O_P')= P(d_K-d_P)

poprawki trasowania

P = [(O_K'-O_P')/(d_K-d_P)] _* d_P

K = [O_K'-O_P'] + P

analiza dokładności

1.bł centrowania teodol. 0,4mm

2.bł centrowania sygnału 0,4mm

3.niepionowość osi obr teod 0,9mm

4.bł celowania na tarczę 0,3mm

5.bł wprowadzenia sygn. w oś celo-wą 0,4mm

6.bł oznaczania wskaźnika 0,8mm

7.inne błędy 0,3mm

m = (m₁₂+m₂²+...m₇²) =  1,4mm

4. Regulacja osi torów kolejowych metodą "wykresów kątów"

Regulacja osi torów kol met wykresu kątów (analityczno-wykreślna) polega na sporządz wykresów krzywej toru istniejącego i krzywej projekt dla tego toru, w odpowiednim odwzorowaniu. Na podst tych dwu wykresów sporządza się trzeci, tzw. Wykr przesunięć, z którego odczyt wielkości przesunięć dla każdego pktu krzywej istniejącej. Wierne odwz krzywej w ukł prostokąt otrzyma się wówczas, gdy wzdłuż stycznej (przyjętej za oś x) i prostopadle do niej będą odkładane x_i i y_i. RYS

Jeżeli natomiast na osi x będą odkładane dł odcinków krzywej Li = i * ΔL , a wzdłuż osi y- odpowiednie kąty zwrotu α_i, jakie tworzy styczne poprowadzona w końcowym pkcie odcinka Li ze styczną główną, to po połączeniu wyznaczonych w ten sposób pktów otrzyma się inny obraz krzywej. Tak odwz krzywa nazywana została wykresem kątów (rys. B). Przy odkładaniu wielkości L_i oraz α_i stosujemy odpowiednie skale, tj.skalę długości Cx oraz skalę kątów Cy..Dla nieskończenie małych odcinków krzywej można zapisać dx = Cx*dL ; dy = Cy*dα. Ponieważ dα = dL/r; gdzie r- promień krzywej, więc dy = Cy*dL /r Po podzieleniu dy przez dx otrzyma się wzór na współczynnik kierunkowy stycznej w określonym punkcie wykresu kątów: y' = dy/dx = CydL/rCxdL = Cy/Cx * l/r. Ponieważ odwrotność promienia równa się krzywiźnie l/r = k, stosunek Cy/Cx oznaczono prze Cr i nazwano skalą krzywizny. Ostatecznie więc będzie y'=Cr/r lub y' = Cr*k

5. TYCZENIE PUNKTÓW GŁÓWNYCH ŁUKU KOŁOWEGO GDY WIERZCHOŁEK NIEDOSTĘPNY

RYS

Tok postępowania:

Tok postępowania:

1) założenie punktów 1 i 2

2) pomiar kątów α, β i odległości d

3) obliczenie d1, d2 z twierdzenia sinusów

d₁/sin(180^o- β)= d₂/ sin(180^o- α)=d/ sin(180^o- γ)

lub gdy nie ma widoczności między punktami 1 i 2

1) założenie ciągu poligonowego 1, 3, 2, 4

2) pomiar kątów i długości w ciągu

3) obliczenie d, α, β

4) obliczenie d1, d2 z twierdzenia sinusów

d₁/sin(180^o- β)= d₂/ sin(180^o- α)=d/ sin(180^o- γ)

Od t odejmujemy obliczone d1 lub d2 i dalej postępujemy jak w przypadku z dostępnym W.
RYS
PW=t=R*tg*γ/2
PW1=R*tg*γ/4
h=R-OS'=R-Rcos*γ/2=R(1-cos*γ/2)=2R(sin^2)*γ/4

PS'=PW'1=Rsin*γ/2
WW1=PW-PW1=R*tg*γ/2 - R*tg*γ/4

S=[(180-γ/2):WS)

---