Tales - uważany za tego który pierwszy przeszedł od mitologii i umiejętności praktycznych do nauki. Był podróżnikiem, inżynierem. Umiał obliczać wysokości piramid i odległość statków na morzu, przewidział zaćmienie słońca, ale nie uważa się go za twórce matematyki i astronomii. Nauka jest to umienie i rozumienie ówi że jego filozofia była pierwszą teorią naukową. Zajmował się teorią świata (jaki było przed jego powstaniem) uważał że świat składa się z wody i tłumaczył to tym że to co żywe żyje wilgocią a to co martwe usycha.
Anaksymander - Był uczniem talesa, miał napisać pierwsze w Grecji dzieło filozoficzne pochodził z Melitu. Anaksymender jako pierwszy zaczął używać terminu początek twierdził że to co było na początku nie zniknie tylko będzie przybierało inną postać, początek - zasada, natura czyli to co nie uległo zmianie. Nie uważał żywiołów za początek świata, przyjął inną zasadę - był to bezkres. Zasada jest bezgraniczna bo inaczej wyczerpała by się - ustalił to na podstawie dedukacji a nie obserwacji czyli przez rozumowanie. Proces zmiany przyrody tłumaczy tak że jest to wyłanianie się przeciwieństw. Proces ten powoduje wieczny ruch, był pierwszym grekiem który wykonał mapę i obliczał wielkości i odległości gwiazd.
Anaksymenes - zasadą dla niego jest powietrze, powietrze jest nieskończone i wypełnia bezkres powietrze czyli zasada zamienia się we wszystko, jest rozcieńczone - ogień, skupione - chmura, woda, ziemia. Czuł temperament raczej fizyka a nie filozofa
Heraklit - uważał ogień jako zasadę świata zmienność to zasadnicza własność przyrody „nie podobna wstąpić dwukrotnie do tej samej rzeki” nie ma bytu jest tylko stawanie się zmiennośc jest własnością przyrody, stały jest porządek wedle którego się dokonuje. Był pierwszym filozofem który miał zainteresowania humanisty.
Pitagoras i pitagorejczycy - najpierw był to związek etyczno religijny. Kultywowali misteria i naukę uważali to za sposób oczyszczenia duszy, uważali że dusza istnieje oddzielnie od ciała i że jest w ciele uwięziona za wcześniejsze grzechy. Będzie wyzwolona z ciała gdy się oczyści. Prace naukowe jakie wprowadzano w związku pitagorejskim dotyczyły przede wszystkim matematyki, w geometrii odkryli dwa twierdzenia, o sumie kątów w trójkącie i twierdzenie pitagorasa( które jednak nie on wymyślił). Zajmowali się akustyką odkryli ż przyczyną dźwięku jest ruch i ż edżwięki muzyczne wykazują matematyczną prawidłowość. Uważali że zasadniczym czynnikiem świata jest nie woda czy powietrze lecz liczba, „ona jest życia zasadą i kierownikiem” liczbie świat zawdzięcza swój ład i porządek. Uwarzali że ziemia ma kształt wypukły. Twierdzili że powietrze otacza tylko ziemię a kosmos to próżnia. Gwiazdy ich zdaniem poruszają się nie przez nacisk powietrza lecz przez ich własną siłe wewnętrzną. Twierdzili że ziemia porusza się dookoła idealnego środka systemu planetarnego. Uważali że skoro dźwięk to ruch to planety też wydają dźwięk. - muzyka stref.
Sofiści - byli przedstawicielami zupełnie nowej filozofii zupełnie innej niż dotychczasowa, a ich najwybitniejszym przedstawicielem był Protagoras. Uczyli ludzi młodzież i dorosłych. Spełniali funkcje dzisiejszej publicystyki i uniwersytetów. Jednak później życzliwy stosunek do sofistów uległ zmianie, przyczyn było kilka. Społeczeństwo zarzuciło im że uczą za pieniądze zarzucano im że ucząc burzą wiarę i tradycje najbardziej przeciw nim wystąpił Platon. Protagoras prowadził badania humanistyczne zajmował postawę pozytywistyczną, chciał trzymać się faktów i unikać konstrukcji w nauce, byli tymi którzy kierowali na człowieka jego czynności i wytwory największy nacisk.
Sokrates - uważał że cnota jest dobrem bezwzględnym. Sprawiedliwość odwaga i panowanie nad sobą uważał za cnotę. Cnota to coś co wywodzi się z natury człowieka. Cnota wiąże się z pożytkiem szczęściem. Uważał że pożytek zależny jest od dobra. To co dobre jest pożyteczne. Szczęście związane jest z cnotą bo z cnoty wynika, mówił ż cnota jest wiedzą i że jeśli wiedza nie wystarcza do cnoty to jest ona powierzchowna i niedojrzała. Kto posiada wiedzę pełną ten nie może czynić inaczej niż dobrze. Cnoty można się uczyć bo jest ona wiedzą a wiedzy można się uczyć.
Kartezjusz - starał się znaleźć metodę która ułatwi zdobywanie wiedzy i zapewni jej niezawodność. Miarą niezawodnej wiedzy była dla Kartezjusza jasność i wyraźność. Uważał że nauce potrzebna jest metoda, która wykrywa proste składniki myśli i uważał że metoda analityczna stosowana w arytmetyce będzie odpowiednia. Kartezjusz posługiwał się sceptycyzmem metodycznym. Metoda ta polegała na udowadnianiu różnych rzeczy przez rozmywanie wątpliwości odnośnie nich. W wątpieniu znalazł ostoję pewności „myślę więc jestem” uważał że to co myślę jest pewne istnienia rzeczy nie jesteśmy pewni ale tego że myślimy tak. Kartezjusz wskazał że fundamentu wiedzy należy szukać nie w świecie zewnętrznym lecz w człowieku. Istnienie jaźni wynika z istnienia myśli. Istnienie boga: jaźń jako doskonała musi mieć przyczynę a tą przyczyną jest bóg. Istnienie boga wynika z samej idei jaką mamy o bogu, idea ta jest doskonała więc jaźń ludzka nie może być przyczyną tej idei, nie człowiek wymyślił ideę boga więc została ona wytworzona przez istotę doskonałą więc boga. Traktował ciało jak maszynę w której jest dusza. Odzielał duszę od ciała. Ciało jest rozciągliwe a dusza nie. Ciało może przestac istnieć a dusza istnieje nadal, życie traktował jako proces mechaniczny.
Kant - nowe wyniki w filozofii zawdzięcza temu że postawił sobie pytanie: jak na podstawie przedstawień możemy wiedzieć coś o rzeczach, swe badanie nazwał transcendentalnym badania te były dla niego najważniejsze. Kant przeprowadził podział sądów. Sądy uzyskane na podstawie doświadczeń - aposteriori posteriori sądy od doświadczeń niezależne - apriori. Sądy apriori mogą mieć źródło tylko w samym umyśle, cechami po których można je poznac są konieczność konieczność powszechność. Kant podzielił sądy dalej na analityczne i syntetyczne. Analityczne są to takie które objaśniają nam wiedzę już posiadaną a syntetyczne poszerzają ją. W końcu Kant doszedł do podziału sądów na: analityczne apriori, syntetyczne apriori priori syntetyczne aposteriori. Sądy analityczne apriori i syntetyczne aposteriori są łatwe do zrozumienia bo jedne analizują pojęcia a drugie opierają się na doświadczaniu. Sądy syntetyczne apriori są trudne ale to one stanowią źródło wiedzy. Dla Kanta w pojęciu wiedzy leżało że ma być pewna powszechna i te sądy spełniały wielką rolę w jego filozofii.
Hegl - metoda dialektyczna Hegla: za naczelne prawo Hegel uważał prawo dialektyczne tzn. że każdemu prawdziwemu twierdzeniu odpowiada nie mniej prawdziwe przeczenie. Każdej tezie antyteza z których potem wynika synteza. Żadne twierdzenie nie jest całkowicie prawdziwe. Prawda i fałsz zespalają się ze sobą „nie są stanowczymi przeciwieństwami”. Prawda mieści się zarówno w twierdzeniu jak i w zaprzeczeniu tego twierdzenia. Myśl nie powinna a nawet nie może unikać sprzeczności bo one prowadzą przez dialektyczny proces myśli do pewnej prawdy. Proces przechodzenia z tezy do antytezy stanowi dla Hegla osnowę udanego rozwoju. Przeciwność stanowi najgłębszą naturę rzeczywistośći.
Platońska teoria idei - Platon postawił nowe zagadnienie: co jest rzeczywistością którą poznajemy przez pojęcia? Własnością pojęć jest jedność i stałość, przedmioty według których pojęcia są urabiane muszą mieć te same własności co pojęcia tym czasem wszystkie rzeczy, jakie znamy z doświadczenia właśnie tych cech nie posiadają są bowiem złożone i zmienne stąd wniosek. Nie rzeczy są przedmiotami pojęć. Wszystkie pojęcia muszą mieć swój przedmiot, przedmiotem tym zaś nie mogą być rzeczy lecz musi być nim jakiś byt inny , którego cechą jest niezmienność. Takie rozumowanie skłoniło Platona do przyjęcia że istnieje byt który bezpośredni nie jest dany, ten odkryty przez się byt nazwał ideą. Idei jest wiele, stanowią odrębny świat. Stosunki między nimi są takie same jak między pojęciami, podział idei jest hierarchiczny. Najwyższa idea - idea dobra.
Platońska teoria duszy - dusza jest to to co się samo wprowadza w ruch, dusza jako czynnik życia jest przeciwieństwem materii bo materia jest bezwładna a dusza jest źródłem ruchu. Poznanie jest funkcją duszy bo idee znamy, choć ciało wcale z nimi nie ma i nie może mieć styczności. Platońskie pojmowanie duszy które do jej funkcji biologicznej dodało funkcję poznawczą było wtedy związane z nauką o ideach, ciało i jego zmysły są dla duszy urządzeniem poznania. Poznaje sama bezpośrednio bądź pośrednio posługując się tymi urządzeniami.
Arystotelewskie - formą nazwał własności pojęciowe, ogólne gatunkowe rzeczy a pozostałe rzeczy nazwał materią, forma u Arystotelesa stwarzała swe pierwotne pojęcia i zamieniła je na przenośnie. W przeciwieństwie do formy przestrzennej Arystoteles wytworzył szczególne a dziejowo doniosłe pojęcie, formy pojęciowej. I w pojęciu materii dokonywało się u Arystotelesa podobne przesunięcie. Materia objęta u niego to co w substancji nie jest formą stała się więc tym