XX-lecie międzywojenne.
Literacki okres XX-lecia międzywojennego rozpoczyna się datą odzyskania przez Polskę niepodległości w 1918 roku. Już w pierwszych latach niepodległości kształtowały się liczne ugrupowania artystyczne o odrębnych, często przeciwstawnych nawet programach (m.in. „Skamander”, „Awangarda krakowska”, „Futuryzm”).
Niepodległy byt państwowy sprzyjał formułowaniu się instytucjonalnych i prawnych gwarancji dla rozwoju literatury; w 1920 r. powstał Związek Zawodowy Literatów Polskich, w 1924r. -polska sekcja Pen Clubu reprezentująca rodzinną literaturę na forum międzynarodowym, natomiast w 1926r. została uchwalona ustawa o prawie autorskim.
W pierwszych latach XX-lecia międzywojennego istotną rolę odgrywało jeszcze pokolenie pisarzy ukształtowanych w klimacie modernizmu: prozaicy -Stefan Żeromski, Wacław Berent, Andrzej Strug, Zofia Nałkowska, poeci -Antoni Lange, Jan Kasprowicz, Bogusława Ostrowska, Bolesław Leśmian, Leopold Staff. O rozwojowej dynamice okresu zadecydowało jednak pokolenie pokolenie wstępujące w dojrzałe życie wraz z młodym, niepodległym bytem państwowym.
XX-lecie międzywojenne nie jest okresem jednorodnym. Dają się w nim wyodrębnić dwa różne, o odrębnym charakterze zjawisk literackich, okres-dziesięciolecia. Pierwsze dziesięciolecie, z racji zjawisk poetyckich często nazywane „jasnym”, wyraziło się optymistyczną wiarą w twórcze możliwości odrodzonego państwa polskiego, poszukiwaniem rozmaitych, wszechstronnych źródeł inspiracji artystycznej oraz pełną nadzieją na cywilizacyjno-techniczny postęp świata. Przełom lat dwudziestych i trzydziestych, zarówno w Polsce jak i w Europie, zaznaczył się stopniowo narastającym poczuciem kryzysu cywilizacji i kultury humanistycznej.
Na poczucie zagrożenia miało wpływ szereg przyczyn: zarówno polityczno-społecznych (wielki kryzys ekonomiczny 1928/32r. rozwój systemów totalitarno-faszystowskich), jak i filozoficzno-kulturowych (egzystencjalizm). Drugie -„ciemne” dziesięciolecie (lata trzydzieste) literatury międzywojennej zarówno w poezji, jak i w prozie zaznaczyło się pesymistycznymi wizjami egzystencjalnymi (np. Gombrowicz), historiozoficznymi (np. Stanisław Ignacy Witkiewicz) i społecznymi (np. Nałkowska). W liryce dominowały postawy katastroficzne (np. Czechowicz, Miłosz, Zagórski) zapowiadające czas wojennej Apokalipsy oraz groteskowo-liryczne (np. Gałczyński, Tuwim). Datą zamknięcia okresu XX-lecia jest rok 1939 -wybuch II wojny światowej.