ROZDZIAŁ 1

Kristine Rolofson

Romans sezonu

Cykl „Ach, co to był za ślub!”

Maximilian Cole nie spuszczał z oka swego najlepszego przy­jaciela przemierzającego nerwowo kamienną posadzkę prezbite­rium. W takim tempie pan młody opadnie z sił jeszcze przed rozpoczęciem ceremonii.

• Nie sądzisz, że powinieneś wziąć się w garść?
  Jerry rzucił mu strapione spojrzenie.

• Jeśli coś pójdzie nie tak, będzie po mnie.

• Może uda ci się wywinąć.

Max wcisnął ręce w kieszenie spodni, nie zważając, że gnie­cie biały smoking. Był niemal o głowę wyższy od przyjaciela. Choć byli w tym samym wieku, stanowili zupełne przeciwień­stwo. Rudowłosy, krótko ostrzyżony i piegowaty Jerry sprawiał wrażenie chłopca. Max wyglądał na swoje trzydzieści dziewięć lat; pół życia na morzu wyryło bruzdy na jego ogorzałej twarzy. Teraz gęste ciemne włosy opadły mu na czoło, a w oczach koloru morza migotały wesołe iskierki.

Pan młody spojrzał na zegarek.

- Za trzy minuty Barb będzie szła przez kościół.

- Właśnie - podkreślił Max. - Po to się tu dziś zebraliśmy.
Żeby ujrzeć was dwoje złączonych świętym węzłem małżeńskim.

- To nie pora na docinki, Max. Jesteś pewien, że nie widziałeś, jak wchodziła?

Max domyślił się, że nie rozmawiają już o pannie młodej.

• Nawet nie wiem, jak wygląda.

• Niska. Ciemne włosy, brązowe oczy. - Jerry rozluźnił koł­nierzyk, jakby brakowało mu powietrza. - Lubi duże kolczyki.

Max podszedł do drzwi zakrystii i dyskretnie wyjrzał. Muzyce organowej towarzyszył cichy szmer rozmów gości, których porząd­kowi prowadzili na wyznaczone miejsca. Drewniane ławki tonęły w girlandach białych kwiatów, przez witrażowe okna sączyło się jasne czerwcowe słońce. Niezłe przedstawienie, zauważył w duchu, lustrując rzędy zaproszonych na uroczystość.

Wtem spostrzegł drobną kobietę w blado-brzoskwiniowej suk­ni. Wślizgnęła się na miejsce obok jednego z braci Jerry'ego. Perłowe kolczyki zwisały jej do ramion, a czarne loki wysuwały się spod kapelusza z szerokim rondem. Czy to możliwe, żeby tak krucha istota była intrygantką, której obawiał się Jerry?

Max cofnął się i dołączył do zdenerwowanego przyjaciela.

• Chyba ją widziałem - powiedział. - Po stronie pana młode­go, w trzynastym rzędzie. W białym kapeluszu.

• O, nie! -jęknął Jerry. - Co mam robić?

• Sam się w to wpakowałeś, bracie. Paskudna sprawa. - Po­klepał przyjaciela po ramieniu. - Na pocieszenie mogę ci powiedzieć, że jest tu przynajmniej sześćdziesiąt kobiet i założę się, że
  wszystkie noszą kolczyki.

• Nie czas na żarty. Podobno jesteś moim drużbą. Musisz ją stąd wyprowadzić.

• Nawet nie wiesz, czy to ona i czy ma złe zamiary.

• Ma - upierał się Jerry, znów rozluźniając kołnierzyk. -
  Sprawiała kłopoty od pierwszego dnia naszej znajomości.

Max ponownie zaapelował do rozsądku przyjaciela.

- Może tak, może nie. Weź się w garść.

Gdy pierwsze akordy towarzyszące orszakowi wypełniły ko­ściół, Jerry aż podskoczył.

• Nie spuszczaj jej z oka, Max. Jeśli wykona jakiś ruch, daj
  mi znać.

• I co?

- Wyprowadź ją stąd..

- Zgoda - westchnął Max. Kiedy ksiądz skinął, by do niego
podeszli, wziął Jerry'ego za łokieć i poprowadził w kierunku
ołtarza. - Powitajmy pannę młodą.

Arianna wreszcie usiadła na twardej drewnianej ławce. Przyglą­dała się, jak porządkowy prowadzi starszą panią, zapewne matkę pana młodego, na miejsce z przodu. Kiedy zabrzmiały organy, zapo­wiadając nadejście druhen, wygładziła wąską spódnicę i posłusznie stanęła twarzą do przejścia. Nie cierpiała się spóźniać, ale w ostatniej chwili zaczepiła rajstopy. Czuła teraz zakrzepłą kroplę lakieru przy­lepioną do uda.

Dyskretnie rozejrzała się wokół w poszukiwaniu znajomych twarzy. Na próżno. Siedem lat to kawał czasu - ciotki i wujowie postarzeli się, a ich dzieci dorosły. Dlaczego dała się namówić na przyjście? To, że mama jak zwykle nagle musiała zająć się wnu­kami, nie oznaczało, że Ari była zobowiązana do przychodzenia tu zamiast niej. Sama jestem sobie winna, uznała. Powinnam znaleźć jakąś wymówkę.

- Śluby - mawiała matka - są takie urocze i inspirujące.
Inspirujące jak diabli. Ari zmarszczyła brwi, ale udawała, że

się dobrze bawi, co nie przychodziło jej łatwo.

W pobliżu wejścia dreptała nerwowo panna młoda w lawen­dowej sukni. Wyglądała, jakby dopiero co ukończyła szkołę śred­nią. Ari nagle poczuła się dwa razy starsza, niż na to wskazywały

jej trzydzieści dwa lata. Jak tylko orszak druhen minął ławkę, rozbrzmiały dźwięki marsza weselnego. Doskonale, zauważyła w duchu Ari. Teraz wuj Harry poprowadzi jedną z sześciu córek wzdłuż nawy i odda ją temu jak mu tam.

Kiedy panna młoda i jej ojciec zbliżyli się do jej ławki, Ari wytrzeszczyła oczy ze zdumienia. To nie był wuj Harry. Chyba że stracił kilkadziesiąt kilo i odrosły mu włosy. Kuzynka Effie według słów matki była „dorodna". Młoda kobieta w welonie miała smukłą talię i nawet na obcasach była niższa od Ari.

Niewłaściwe miejsce w niewłaściwym czasie. Czy w jej życiu zawsze będzie się to powtarzać? Ari ponownie obrzuciła wzrokiem tłum z nikłą nadzieją, że wreszcie kogoś rozpozna, ale zdawała sobie sprawę, że to beznadziejne. Mniejsza o to, że była przekonana, iż ceremonia ma się odbyć u Św. Katarzyny o drugiej po południu w sobotę dwudziestego trzeciego czerwca. Po prostu nie byłoby grzecznie uczestniczyć w zaślubinach nieznajomych. Zerknęła na pustą ławkę po prawej. Oto droga ucieczki. Czy uda jej się wymknąć na palcach bez zwracania niczyjej uwagi?

Szybko oceniła sytuację. Na szczęście marsz płynął w wol­nym tempie. Ari zakładała, że minie jeszcze kilka chwil, zanim panna młoda z ojcem dotrą do ołtarza. Kościół był przepełniony, a poza tym wszystkie oczy były zwrócone na młodą parę.

Zacisnęła w dłoni malutką torebkę i wyślizgnęła się bokiem, starając się nie dotykać obcasami posadzki. Kiedy tylko dotrze do bocznej nawy, przyspieszy kroku, może nawet uda, że się źle poczu­ła, w razie gdyby ktoś zauważył jej wyjście.

Tak się stało. Wysoki, ciemnowłosy mężczyzna w białym smokingu zablokował jej drogę, zupełnie jakby na nią czekał.

• Prze... - zaczęła Ań szeptem, ale jej przerwał

• O, nie, na pewno nie.

Ari uniosła głowę i spojrzała na niego. Zanim odwróciła

wzrok, zdążyła zauważyć falujące włosy i wyrazistą, ogorzałą twarz. Jeden z najprzystojniejszych mężczyzn, jakich kiedykol­wiek widziała, nie chciał, żeby wychodziła z kościoła? To jakiś nonsens. Dotarłszy do nawy, spróbowała ponownie.

• Przepraszam.

• Tędy - polecił, zniżając głos. Złapał ją za ramię, tak jak­
  by chciał ją odciągnąć od ołtarza. Dlaczego sądził, że szła właśnie tam?

Ari utkwiła wzrok w zimne niebieskie oczy w oprawie czar­nych rzęs. Przyszedł jej na myśl zwrot „niebezpieczny niczym pirat". Widząc jej wahanie, nieznajomy zacisnął wargi i wzmoc­nił uścisk.

- W porządku - powiedziała półgłosem, pozwalając się pro­
wadzić. Zdaje się, że nie miała wyboru. Może wiedział o jakichś
drzwiach, które cicho się otworzą i wypuszczą ją na słońce.
Najwyraźniej należał do grona gości; w klapie miał wpięty świeży biały goździk. - Nie musi pan tego robić - szepnęła. - Znajdę
drogę do wyjścia.

Milczenie. Nacisk dużej ręki na jej ramieniu nie zelżał. Orga­ny przestały grać i tłum uciszył się właśnie wtedy, kiedy towa­rzysz Ari popchnął ją do przedsionka.

- Boczne drzwi - mruknął. - Tylko bez hałasu.

Ari westchnęła. Właściwie powinna być przyzwyczajona do władczych, ogorzałych mężczyzn. W Montanie było ich pełno. Ale niewielu nosiło białe smokingi i żaden z mężczyzn, z który­mi się spotykała, nie wyprowadzał jej znikąd na siłę.

Ostrożnie przekroczyła kartonowe pudło z ulotkami i obserwo­wała, jak jej towarzysz przekręca miedzianą gałkę drzwi. Po paru minutach stanęli na miękkim zielonym trawniku okalającym kościół Św. Katarzyny i mężczyzna wreszcie puścił jej ramię.

- Słuchaj - powiedział, patrząc na nią z góry. Zawahał się,

ale po chwili podjął: - Nie wiem, jaką grę prowadzisz, ale nawet nie myśl, że ci się uda.

Miał głęboki, dźwięczny głos, taki, który niesie się na mile. To, co mówił, nie miało sensu.

• Grę? - powtórzyła za nim jak echo.

• Nie można gmatwać ludziom życia, moja pani.

• Nie bardzo rozumiem. Chyba bierzesz mnie za kogoś innego.

• Nie próbuj mnie zwodzić. To na nic.

• Przykro mi. - Doszła do wniosku, że mu ustąpi. Póki nie
  uda jej się uciec. - Zdaje się, że popełniłam błąd.

• Jeny też. I to duży, co nie znaczy, że musi za niego płacić
  przez resztę życia.

• Jerry?

Znów zacisnął wargi, wokół których pojawiły się bruzdy. Świetnie wyglądał, nawet kiedy marszczył brwi.

- Nie udawaj głupiej, mała. Zostaw to na inną okazję.

Ari opanowała gniew. Przecież postanowiła mu ustąpić. Skie­rowała się w stronę chodnika z nadzieją, że uda jej się minąć nieznajomego i dotrzeć na parking po drugiej stronie kościoła.

• Masz całkowitą rację. Ten, no, Jerry powinien teraz rozpo­cząć nowe życie.

• Obiecaj mi, że tam nie wrócisz.

• Przysięgam. - Arianna uroczyście skinęła głową i położyła
  dłoń na piersi.

Stłumione dźwięki muzyki organowej dotarły aż tu. Max spojrzał z miną winowajcy w stronę kościoła. Jako drużba powi­nien stać teraz obok przyjaciela. Dobrze, że przekazał obrączkę ślubną bratu Jerry'ego, zanim pognał nawą, by odciąć tej kobie­cie drogę do ołtarza.

- Może powinieneś wrócić na ślub - powiedziała ta dziwna
kobieta, zmierzając na chodnik, zupełnie jakby nic jej to nie

obchodziło. Chciał ją puścić, ale nie bardzo podobał mu się obrany przez nią kierunek.

- Trzymaj się z dala od kościoła - mruknął.

Stanęła i zwróciła duże brązowe oczy w jego kierunku. Zachwy­cił go jej kapelusz. Szerokie rondo ocieniało delikatne rysy i podkre­ślało cerę koloru kości słoniowej. Wcielenie niewinności, pomyślał, skłonny uwierzyć, że się omylił. Właśnie wtedy zaklęła.

• Co? - Dopadł jej w mgnieniu oka. Nie wierzył własnym
  uszom.

• To co słyszałeś. Mam powtórzyć? '

• Zabawne, że ty to mówisz.

Jej oczy zapłonęły, ale po chwili uśmiechnęła się.

- Musisz mi wybaczyć. Tego popołudnia popełniłam głupią
omyłkę i mam dość znęcania się nade mną. Idę do...

, - Nie. - Max chwycił ją za rękę. Był przyzwyczajony do szybkiego podejmowania decyzji, a ta sytuacja wymagała działa­nia. - Idziesz ze mną. Nie mogę dopuścić do zrujnowania przyję­cia. - Albo miesiąca miodowego, dodał w myśli.

Max uznał, że wszystko jest możliwe. Pociągnął ją chodni­kiem w kierunku doków Galilee.

- Nie mam zamiaru niczego rujnować - zaprotestowała. -
Pomyślałam tylko, że w drodze do domu zajrzę do biblioteki.

Niemal w to wierzył. Wyglądała raczej jak skromna bibliote­karka niż doświadczona uwodzicielka, która próbowała zmusić Jerry'ego szantażem, żeby się z nią ożenił.

• Biblioteka. Niezły wykręt.

• Mógłbyś zwolnić? Mam wąską spódnicę.

• Jasne.

To była rozsądna prośba, zwłaszcza że Max nie miał zielone­go pojęcia, dokąd ją zabrać. Zwolnił kroku, ale nie wypuszczał z uścisku jej drobnej dłoni.

- Dziękuję. - Ari zaczęła wątpić w swoje zdrowie psychicz­ne. Może ma złego sobowtóra? Na tę myśl omal nie wybuchnęła
śmiechem. Skazana w dzieciństwie na towarzystwo pięciu braci,
tęskniła za siostrą, nawet złą. Braciom zawdzięczała, że nie
tylko klęła jak marynarz, potrafiła się także skutecznie bronić.
Dobrze wiedziała, co ma robić, gdyby nieznajomy okazał się
niebezpieczny. Na razie jednak uścisk jego twardej dłoni pozostał
łagodny.

Ocean pachniał coraz mocniej. Zbliżali się do serca najbar­dziej znanej wioski rybackiej w Rhode Island. Wzdłuż szerokiej jednokierunkowej ulicy biegnącej wzdłuż portu spacerowali tu­ryści. Za fabrykami konserw, restauracjami i sklepami rybnymi ciągnęły się doki..

Max zawahał się, po czym ostrożnie poprowadził Bibliotekarkę, jak zaczął ją w myśli nazywać, w kierunku dużego białego budynku z napisem „Cole Products". Zerknął dyskretnie w głąb uliczki. Jego najnowszy nabytek, kuter ,,Lady Million", był wciąż na morzu.

- Jeśli myślisz, że uda ci się zaciągnąć mnie w tę uliczkę, to
się mylisz - powiedziała cicho kobieta.

Spojrzał na nią, ale kapelusz zasłaniał jej twarz, więc ujrzał tylko, że wysokie obcasy wbiły się w piaszczystą nawierzchnię parkingu.

• Jestem drużbą, nie gwałcicielem.

• A ja nie jestem tą, za którą mnie bierzesz. - Odrzuciła
  głowę do tyłu i Max znów spojrzał w te brązowe oczy.

• Nie mogę ryzykować.

• No to co zrobimy?

• Zachowujmy się jak turyści - zaproponował. - Widzisz?
  Przechodnie uśmiechają się do nas.

• Jesteśmy trochę zbyt wystrojem.

Minęli otwarte drzwi smażalni i Max wciągnął w nozdrza zapach mięczaków w cieście.

• Musimy jakoś zabić czas. Nie jesteś głodna?

• Daj spokój. Odprowadź mnie do samochodu i pozwól pojechać do domu - zasugerowała.

Faktycznie. Mógłby wrócić do kościoła, witać gości na przy­jęciu, pić szampana i tańczyć z siostrą panny młodej, siedem­nastoletnią druhną, która chodziła za nim jak szczeniak. Mógł nerwowo sprawdzać wszystkie wejścia olbrzymiego klubu w na­dziei, że nie pojawi się w nich Bibliotekarka, albo wypić za dużo i wrócić do pustego domu. Znowu.

Albo, pomyślał, widząc prom, z którego właśnie wysiadali turyści, on i jego towarzyszka mogliby się wybrać na przejaż­dżkę. Wolną ręką szarpnął krawat i rozluźnił kołnierzyk koszuli.

- Płyniemy na Block Island? - Ari nie mogła w to uwierzyć.
Puścił jej rękę, wyciągnął portfel z wewnętrznej kieszeni

smokingu i wyjął kilka banknotów.

- Zgadza się.

Ari zawahała się. Mogła uciec albo zrobić scenę i zawołać policję, albo wrócić do domu, gdzie czekała ją opieka nad bratan­kami lub krojenie ziemniaków w kostkę na gęstą zupę z ryb i małży. W najlepszym razie mogła liczyć na to, że uda jej się przeczytać po raz kolejny „Dumę i uprzedzenie".

• Jak na niewinną kobietę nie opierasz się za bardzo - zauważył, biorąc ją znów za rękę.

• Dobrze się bawię - odparła.

Szalone, ale prawdziwe. Przez parę godzin nikt jej nie oczekiwał w domu, a pogoda była piękna. Dlaczego nie miałaby się zabawić? Stanęła w kolejce turystów w wa­kacyjnych strojach. Z pewnością ktoś by jej pomógł, gdyby o to poprosiła. Spojrzała w górę na szerokie ramiona drużby. Na oko był przynajmniej pięć lat od niej starszy. Z jakiegoś niewytłumaczalnego

powodu niemal go polubiła. Naprawdę go po­lubiła.

• Dlaczego wybieramy się na Block Island?
  Wzruszył ramionami.

• Potrzebuję świeżego powietrza.

Ari przytrzymała kapelusz, by wiatr nie zerwał jej go z głowy.

- Cóż, to wystarczający powód.

Uśmiechnął się do niej. Absolutnie zniewalający uśmiech. Ciepło wreszcie rozświetliło jego niebieskie oczy.

• Będziesz się dobrze bawić.

• A jeśli dostanę morskiej choroby?

• Nie dostaniesz. - Spojrzał w kierunku horyzontu. - Jest
  całkiem spokojnie jak na czerwiec, mimo chmur.

• Ostatni raz byłam na Block Island, mając trzynaście lat. To
  była szkolna wycieczka. Wszyscy na promie wymiotowali.

• Ty też? - Pomachał do nastolatka sprawującego opiekę nad
  gigantycznym zwojem lin. Ari zauważyła, jak buzia chłopca
  pojaśniała.

• Tak - odparła. - Mieszkasz tu?
  Przytaknął.

• Tu jest mój dom.

Sposób, w jaki to powiedział, sprawił, że Ari zawahała się, zanim zadała kolejne pytanie.

- Galilee czy Atlantyk?

- Chyba jedno i drugie. - Puścił jej dłoń, dotknął pleców
i poprowadził ją przez tłum, wymijając turystów z małymi dziećmi, rowerami, meblami ogrodowymi i plecakami. Ari odniosła
wrażenie, że ta wyprawa przypomina bardziej randkę niż porwa­nie. - Chodźmy na górę, stamtąd jest dobry widok.

Znalazłszy się na górnym pokładzie, stanęli w milczeniu przy relingu. Prom zaczął swą powolną podróż obok skalistych ramion falochronu i wypłynął z portu. Ari zmęczyła się pilnowa­niem, by kapelusz nie sfrunął, i staraniami, żeby nie upuścić maleńkiej atłasowej torebki.

- Może włożyłbym to do kieszeni? - zaproponował Max.
Miała ochotę wyrzucić ją za burtę, ale były w niej kluczyki do

samochodu, prawo jazdy, nowa szminka i trzy dolary.

• Cóż...

• Obiecuję, że będzie u mnie bezpieczna. Naprawdę.

• Potrzymasz mi kapelusz?
  Wziął delikatnie rondo w palce.

• Chwileczkę. - Ari otworzyła torebkę i wyjęła z niej ban­
  knoty. Kiedy wsunął ją do kieszeni, odwróciła się, złożyła pienią­dze w kostkę i wepchnęła je za stanik. Czyż babcia nie uczyła jej,
  że to jedyny bezpieczny schowek na pieniądze? Wreszcie zwró­ciła się twarzą ku mężczyźnie, z którym miała spędzić resztę
  popołudnia. - Domyślam się, że wciąż mamy się zachowywać
  jak turyści, prawda?

• Prawda. Pomachaj do ludzi na falochronie.

Ari posłuchała. Przypomniała sobie, jak setki razy siadywała na skałach i machała do wesołych pasażerów na promie.

- Chcesz swój kapelusz z powrotem?

Wyciągnęła rękę. Podmuch wiatru wyrwał go z jej palców. Nie­znajomy próbował go chwycić, ale kapelusz zatańczył wzdłuż relin­gu, przekoziołkował i zniknął.

• No i po elegancji. - Ari uśmiechnęła się, usłyszawszy, jak
  mężczyzna cicho zaklął. - Nie rób takiej miny. Niewielka strata.
  Niecałe cztery dolary u Woolwortha.

• Kupię ci inny - obiecał.

Potrząsnęła głową. Oceaniczny wiatr zwiał ciężkie włosy z jej twarzy.

- Nie kłopocz się, kupiłam go tylko na ślub.

Właśnie, ślub.

• Już się pewnie skończył. - Max wpatrywał się w jej twarz,
  szukając śladów bólu czy żalu. Coś mignęło w jej oczach. Może
  poczucie winy?

• Pewnie tak.

• Jerry nie powiedział mi, jak się nazywasz.

• Ja też nie znam twego imienia - odparła.
  Puścił to mimo uszu.

• Muszę się jakoś do ciebie zwracać.

Ari przyszła na myśl książka leżąca na nocnym stoliku.

- Jane - powiedziała. - Jane Austen.

Nie dał po sobie poznać, że coś mu to mówi.

• Wiesz - powiedział, opierając się o reling - nie mam pojęcia, co chciałaś dziś osiągnąć. Awantura na ślubie to szalony
  pomysł. - A ty nie wyglądasz na szaloną, dodał w myśli.

• Próbowałam to wyjaśnić, ale nie słuchałeś.

• Teraz słucham, Jane. - Brzoskwiniowy jedwab i koronka,
  pantofle na obcasach i perłowe kolczyki. To wszystko przyciągało jego uwagę.

Minęło kilka minut, a ona, zamiast wyjaśnić, sama zadała pytanie.

- A ty kim jesteś? Oczywiście poza rolą drużby.

Max westchnął z rezygnacją, ale nie mógł powstrzymać się od uśmiechu, że tak uparcie odmawiała kapitulacji.

• Charles. Charles Dickens.

• Niezła z nas para, prawda?

• A więc, Jane, co robisz poza pisaniem książek? - naciskał.

• Tu mnie masz - roześmiała się.
  .- A może powiesz prawdę?

• Cały czas mówiłam prawdę, Charles.

• Mam na imię Max.

• Max - powtórzyła. - Skrót od...

• Maximilian. - Miał ochotę dotknąć pereł, wiszących tuż
  przy delikatnej szyi, ale nie odrywał dłoni od relingu. W głowie
  brzmiało mu ostrzeżenie Jerry'ego, coś o tym, że ta kobieta ozna­cza kłopoty. Uważaj się za ostrzeżonego, Cole, i zaryzykuj. -
  Twoja kolej.

• Myślałam, że wiesz. Czy Jerry nic ci nie powiedział?

• Nie. - Jerry niewiele mówił o swej przygodzie, a Max nie
  pytał.

• Ari. Zdrobnienie od Arianny.

• Arianna - powtórzył. - Pasuje do ciebie.

• Powiem mamie, że ci się podoba.

• Proszę, zrób to - szepnął. - Na pewno jesteś stąd.

• Dlaczego tak sądzisz?

• Wycieczka na Block Island.

Ari nie miała zamiaru zdradzać mu swego nazwiska. Jeśli miesz­kał w okolicy Galilee, jak twierdził, z pewnością je znał. Robiło się coraz ciekawiej. To, że wzięto ją za awanturnicę i podejrzewano o chęć zakłócenia uroczystości zaślubin, było wystarczająco dziwa­czne, ale wyprowadzenie z kościoła i zaciągnięcie na prom to do­świadczenie jedyne w swoim rodzaju. Za parę godzin będzie musiała powrócić do roli posłusznej córki i kochającej siostry, której podjęła się w te wakacje, ale teraz uległa pokusie. Postanowiła przyjemnie spędzić popołudnie w towarzystwie jednego z najprzystojniejszych mężczyzn, jakich znała.

- Nie mówmy o przeszłości - powiedziała tonem, który, jak
miała nadzieję, zabrzmiał tajemniczo.

Uniósł brwi.

• Zgoda. Powiedz mi więc, co zamierzałaś zrobić po zerwaniu ślubu. Czy sądziłaś, że Jerry z tobą wyjedzie?

• Nie mówmy o Jerrym.

Zgodził się z wielką chęcią.

- A więc rozejm. - Wpatrzył się w błękitne wody zatoki.
Setki łódek kołysały się na falach w pobliżu promu. Na horyzon­cie pojawił się szary zarys trawlera i charakterystyczne piaszczyste urwiska wyspy. Odwrócił się i spojrzał na towarzyszącą mu
kobietę. - W porządku?

Ari wyglądała niepewnie.

• Co się stanie, jak dopłyniemy do wyspy?
  Nie spuszczę cię z oka, obiecał sobie.

• A co chciałabyś robić?

• Nie mamy odpowiednich strojów na plażę ani na rower.

• Jesteś głodna?

• Nie byliśmy na przyjęciu.

• O to właśnie chodziło.

• Ty wciąż myślisz, że ja jestem... rozrabiarą. - Teraz
  brzmiało to nawet zabawnie. Z jego strony nic jej nie groziło. Na
  promie było pełno pasażerów, a kiedy tylko dopłyną, Ari z łatwością mogłaby zgubić Maxa. Gdyby chciała. Co z tego, że miała
  tylko trzy dolary? Mogła zadzwonić do ojca albo jednego z braci,
  żeby po nią podpłynęli, nawet gdyby oznaczało to powrót na
  „Peggy Lou". To ostateczność, uznała w duchu. Nie miała ochoty
  wchodzić na pokład czegoś mniejszego niż ten prom.

• Nie jestem pewny - odezwał się Max - ale jesteś piękną kobietą i, mimo dziwnych okoliczności, spędzasz popołudnie ze mną.

• Nie zostawiłeś mi wyboru, prawda?

• Och, cały czas miałaś wybór. - Pochylił się, by usłyszała
  jego słowa mimo wzmagającego się wiatru. - Jesteś inteligentną
  kobietą, Jane Austen, i oboje wiemy, że mogłaś bez trudu uwolnić
  się od mego towarzystwa.

ROZDZIAŁ 2

Przez pozostałą godzinę rejsu Ari usiłowała nie zwracać uwa­gi na swego towarzysza, choć nie było to łatwe. Nic dziwnego, Max stał tuż obok. Miał rację. Znalazła się tu, ponieważ tego chciała. Kiedy zmieni zdanie, po prostu odejdzie.

Rozejm, powiedział Max. W porządku. Ari przywykła do za­wierania rozejmów.

Prom zbliżał się do latarni morskiej w starym porcie. Ari ujrzała kolonialne domki porozrzucane na zboczach wzgórz.. Ol­brzymie białe wiktoriańskie hotele były zwrócone ku zatoce, jakby w oczekiwaniu na powitanie przypływających turystów. Kiedy wreszcie przybili do brzegu, Max wyciągnął rękę.

- Cóż, Arianno? Chyba ruszymy?

Podała mu dłoń i przeszył ją dziwny dreszcz.

- Proszę prowadzić, panie Dickens.

Zeszli po schodach, potem schodnią. Z dolnego pokładu do­biegało trzaskanie drzwiczek i odgłosy zapalania silników samo­chodowych. Wkrótce minęli tłum i znaleźli się na wyasfaltowa­nym parkingu.

- Mam wrażenie, że z roku na rok coraz bardziej tu tłoczno.
Jeszcze nie ma pełni sezonu, a tyle się dzieje - zauważył Max.

• Pójdziemy na spacer?

• Mam lepszy pomysł. Weźmy taksówkę i przejedźmy się po
  wyspie.

Ari popatrzyła tęsknie na oryginalne sklepy na Water Street, po czym odwróciła się do Maxa.

- Czy to nie zajmie zbyt dużo czasu? Nie chciałabym spóźnić
się na powrotny rejs.

Pokręcił głową.

- Wyspa ma tylko jedenaście kilometrów długości. A przed
nami całe popołudnie.

• Czy mam wybór?
  Max zaśmiał się cicho.

• Co powiesz na kompromis?
  - To znaczy?

• Przejedziemy się, a potem pochodzimy po mieście.

Ari skinęła aprobująco głową. Domyślała się, że jej towarzy­szowi niełatwo przychodził kompromis. Jego zachowanie wska­zywało na to, że był przyzwyczajony do wydawania poleceń, nie do podporządkowywania się im. Przywołanie taksówki zajęło mu dosłownie chwilę. Kiedy wsiedli do mocno zniszczonego żółtego auta, Ari z ulgą zsunęła z nóg białe pantofelki. Dobrze byłoby znaleźć jakąś łazienkę, zdjąć rajstopy i wyrzucić je do śmieci. Ale najpierw musiałaby kupić sandały. Za najwyżej trzy dolary.

Głos Maxa wyrwał ją z zamyślenia.

• Czy wiesz, że podobno w tych wodach w siedemnastym
  i osiemnastym wieku zatonęło ponad pięćset statków?

• Ojciec opowiadał mi morskie historie. - Ari spojrzała przez okno na ocean. - Czytałam kiedyś, że kapitan Kidd zostawił na Block Island żonę i córkę. Spędziły tu zimę, podczas gdy on uprawiał swoje pirackie rzemiosło. Było to tuż przed tym, jak go zdradzono i zmuszono do poddania się w Bostonie.

- Kto go zdradził? Żona?
Ari pokręciła głową.

• Oczywiście, że nie. - Nagle uprzytomniła sobie, że ktoś może czekać na Maxa na weselu. Dlaczego nie pomyślała o tym wcześniej? - Jesteś żonaty?

• Nie. Nigdy nie byłem.

• A więc czy nie jesteś odrobinę cyniczny?
  Skrzywił się.

• Naprawdę nie jestem. To po prostu był ciężki dzień.

- Nie żartuj. - Opuściła szybę do połowy i spojrzała na Maxa. - Nie jest ci za ciepło w tym smokingu?

Zaprzeczył ruchem głowy.

- A jak to było z Jerrym, nawiasem mówiąc?

Ari wyczuła irytację w jego głosie. Uciekła wzrokiem w prze­strzeń.

• Myślałam, że nie będziemy już o nim rozmawiać. - Jeśli Max zorientuje się, że ją z kimś pomylił, może zechce wrócić następnym kursem. Nie miała ochoty wracać. Jeszcze nie
  teraz.

• To prawda - przyznał, kładąc rękę na oparciu siedzenia,
  niepokojąco blisko szyi Ari.

Jechali w milczeniu przez parę minut, aż wreszcie Max spytał:

- Czy ojciec opowiadał ci kiedyś historię statku „Palatine Light", Arianno?

Siwiejący taksówkarz spojrzał przez ramię.

• Niech pan nie opowiada tej damie bzdur.
  Ari pochyliła się do przodu.

• Czemu nie? Nie bardzo to pamiętam.

• To stek nonsensów, a my, wyspiarze, musimy wysłuchiwać
  tego od ponad stu lat - rzucił kierowca.

• Opowiem prawdziwą historię - bronił się Max.

Kierowca skinął głową i wsadził fajkę między zęby.

- Lepiej wysiądźcie i popatrzcie na urwiska. Zaczekam na
was przy latarni.

Ari szybko wsunęła stopy w pantofle, a Max wysiadł z samo­chodu i odwrócił się, by podać jej rękę. Wyszła wprost na pory­wisty wiatr i wpatrzyła się w fale bijące o brzeg.

- Wiatr się wzmaga - zauważył Max. - Zanosi się na burzę.
Żołądek Ari zacisnął się w panice. Właśnie to sprawiało, że

tęskniła za osłoną Gór Skalistych. Powinna tam zostać, zamiast kusić los powrotem do Rhode Island.

- Jak wrócimy do domu?

- O co chodzi? - Max przybliżył się o krok i dotknął jej
ramienia. - Boisz się odrobiny wiatru?

Tak! - miała ochotę krzyknąć. Boję się wzburzonego morza i sztormów! Z trudem zapanowała nad głosem.

• Nie przepadam za burzami.

• Chodź. - Podał jej ramię. - Wróćmy do samochodu. Opowiem ci o „Palatine Light" podczas kolacji. - Uśmiechał się, ale
  w oczach miał niepokój. - Odnoszę wrażenie, że nie chcesz teraz
  słuchać żadnych opowieści o zatopionych okrętach.

• Kolacji? - powtórzyła.

• Jestem ci winien poczęstunek, czyż nie? - Spojrzał na zegarek. - Jest pół do piątej. Zwiedzanie zajmie nam godzinę.

• Zgoda, Max. - Ari pozwoliła się poprowadzić do taksówki.
  Poza zasięgiem wiatru czuła się bezpieczniej.

Kierowca pojechał wzdłuż wybrzeża, a potem skręcił w głąb lądu. Pokazał im Great Salt Pond i oszalowany na biało posteru­nek strażnika wybrzeża, po czym skierował się z powrotem do starego portu.

• Mgła gęstnieje - ostrzegł. - Chcecie pojechać na cypel?

• Tym razem nie, dziękujemy - odparł Max.

Ari pamiętała dobrze, jak ojciec przeklinał nieprzewidywalne czerwcowe mgły. Jej żądza przygody przygasła.

- Może powinniśmy wracać następnym rejsem? - zasugerowała.

Max zapłacił taksówkarzowi i wziął Ari za rękę.

- Jeszcze nie - odparł. - Chciałaś pooglądać wystawy.

-: Mogę to sobie darować - rzuciła. - Prawdę mówiąc, chęt­nie poczekałabym w porcie, by być pierwsza na pokładzie.

• To nie jest konieczne. - Poprowadził ją w kierunku jasno oświetlonego białego budynku, którego okna zdobiły kwiaty
  w skrzynkach. - Poza tym jeszcze za wcześnie na powrót.

• Czy nie przychodzi ci do głowy - Ari z trudem chwytała
  powietrze, usiłując za nim nadążyć - że jeśli błędnie mnie oceniłeś, jakaś awanturnica może właśnie rujnuje wesele twego przyjaciela?

• Nie. - Max zatrzymał się przed wejściem do Harborview Inn i spojrzał na potargane włosy Ari. - Choć jestem na siebie za
  to wściekły, myślę, że jesteś właśnie tą kobietą, której nie powi­nienem spuszczać z oka.

Gorąco pragnęłaby mieć gotową odpowiedź. Niestety. W mil­czeniu weszli do przytulnego holu i Max podszedł do kierowni­czki sali.

• Nie wyglądamy jak turyści, prawda? - powiedziała Ari pod
  nosem, zauważywszy spojrzenia innych gości, kiedy prowadzono ich do kameralnego stolika dla dwóch osób z widokiem
  na port.

• Chyba nie. - Wzruszył ramionami i odsunął dla niej
  krzesło.

• Ludzie się nam przyglądają.

• Jesteś piękna. Dlaczego nie mieliby się przyglądać?

Ari uważnie popatrzyła na Maxa przez stół. Czy nie zdawał

sobie sprawy, że to on przyciągał spojrzenia? W tym białym smokingu wyglądał jak gwiazda filmowa.

• Nie zawracaj mi...

• Mają państwo ochotę na koktajl? - spytała kelnerka, kładąc
  przed nimi karty dań.

Max pochylił się ku Ari.

- Czego się napijesz, Arianno? Może białego wina?
Pokręciła głową.

- Rum z sokiem ananasowym. Podwójny.

- Podwójny - powtórzył, unosząc brwi, po czym zwrócił się
do kelnerki: - Dla mnie czystą szkocką. - Przyglądał się Arian-
nie. Wiatr zburzył jej włosy w fale wokół twarzy, niemal zakry­wając perłowe kolczyki, które tak go zachwyciły. Niepokój w jej
oczach intrygował. - Martwisz się mgłą?

- Jestem na wyspie z nieznajomym mężczyzną, mam przy
sobie trzy dolary, a morze zasnuwa się mgłą. Czym tu się martwić? - Oparła brodę na rękach. - Nie mam nawet szczotki do
włosów.

• A do tego straciłaś kapelusz - uzupełnił.

• Mógłbyś mi dać moją torebkę? Chciałabym się odświeżyć.
  Oczywiście - dodała - jeśli nie masz nic przeciwko temu, że cię
  zostawię samego na parę minut.

Max z uśmiechem podał jej torebkę.

• Wiem, że wrócisz na drinka.

• Masz rację - mruknęła.

Patrzył, jak idzie przez salę. Skromna aż do jasnych rajstop i niezbyt wysokich obcasów. Może Jerry się mylił?

Nieważne. Max od miesięcy nie bawił się tak dobrze. Cóż, zawsze lubił niespodzianki. Kelnerka przyniosła drinki. Rozparł się na krześle i pociągnął spory łyk szkockiej. - Czy decydują się państwo na złożenie zamówienia? Do

najbliższego rejsu zostało czterdzieści pięć minut - powiedziała kelnerka. - Nie wiadomo, czy rejs o ósmej nie zostanie od­wołany.

Doskonale. To było zbyt dobre, żeby się miało skończyć. Max - wyjął portfel i podał kartę płatniczą American Express.

• Czy będzie pani tak miła i zarezerwuje dwa pokoje na
  dzisiejszą noc?

• Może lepiej sprawdzić w porcie, zanim zdecydują się pań­stwo zostać.

Max potrząsnął przecząco głową.

- Nie, już się zdecydowałem. - Pociągnął kolejny łyk i spoj­rzał przez okno na pustą przystań promu. Arianna może oznaczała kłopoty dla Jerry'ego, ale teraz spotkała godnego siebie przeciwnika.

Ari spojrzała z niechęcią na swoje odbicie w lustrze i przegarnęła palcami wzburzone wiatrem włosy. Postanowiła nie zdejmo­wać rajstop w obawie, że porobią jej się pęcherze. Dzień i tak dobiegał końca, a po kolacji popłyną do domu.

Nawet nie znała jego nazwiska. Był najprzystojniejszym męż­czyzną, jakiego kiedykolwiek widziała, i naprawdę było mu przykro z powodu kapelusza, choć przecież to on zaciągnął ją na ten przeklęty prom. Objechał wyspę, opowiedział jej różne histo­rie i zabrał na kolację, traktując tak, jakby się z nią umówił na randkę, choć wziął ją za jakąś awanturnicę. Od czterech miesięcy nie była na randce.

Potrzebowała tego drinka.

Kiedy Ari zbliżyła się do stołu, Max wstał. Ciekawe, czy zawsze jest takim dżentelmenem? Gra dobiegała końca. Czas już wyjaśnić całe nieporozumienie.

Sprawiał wrażenie zadowolonego z siebie. To chyba niezbyt

dobry znak. Usiadła i zaczęła sączyć drinka. Pokruszony lód rozpuszczał się na języku, a korzenny rum piekł w gardle.

• Lepiej teraz?

• Chyba tak. - Skinęła głową i otworzyła kartę.

• Czy już wybrałaś?
  Szybko przejrzała menu.

• Na pewno wszystko jest wspaniałe, ale wezmę smażone
  małże.

• Ja nie. Takie rzeczy mam na co dzień - powiedział ze
  smutnym uśmiechem. - To specyfika mego zawodu.

• Jesteś rybakiem. - Oczywiście przy jej szczęściu okazał się
  rybakiem. Dlaczego nie mógł zarabiać na życie czymś bezpieczniejszym, choćby sprzedawać buty czy być doradcą podatko­wym?

• Tak. Chyba można tak powiedzieć.

Przy stoliku pojawiła się kelnerka z kartą kredytową Maxa.

• Wszystko załatwione, panie Cole.

• Dziękuję.

Złożyli zamówienia i kelnerka oddaliła się.

• A więc nazywasz się Cole. - Skądś znała to nazwisko.
  Wreszcie sobie przypomniała. - Ten napis na budynku w Galilee.

• Przetwórnia ryb - wyjaśnił. - Rodzinny interes.

• Co załatwione?

• Nasze pokoje na dzisiejszą noc. \

• Pokoje? - powtórzyła. - Nie ma mowy.

• Mgła nadciąga - tłumaczył cierpliwie - i ostatni prom pew­nie nie popłynie. Wolisz pokój w Harborview czy chcesz spać na
  plaży? Co, nawiasem mówiąc, jest zabronione.

Ari utkwiła w niego wzrok. Nie wiedziała, czy ma się cieszyć, że uniknie rejsu po wzburzonym morzu, czy martwić, że zostaje na noc bez rzeczy, szczoteczki do zębów i grzebienia.

• Chyba żartujesz.

• Skądże.

• Może ostatni prom popłynie.

• I każdy na pokładzie przeżyje piekło.

Ja też, pomyślała. Wezwanie ojca czy któregoś z braci również było wykluczone.

• Powiedziałeś: pokoje?

• Tak - uśmiechnął się. - Jakieś sprzeciwy?
  Szybko przełknęła kolejny łyk drinka.

- Żadnych, Maximilianie Cole. Ale myślę, że powinniśmy
sobie wreszcie coś wyjaśnić. - Popchnęła torebkę w jego kierunku
przez stół przykryty lnianym obrusem. - Otwórz ją.

• Do czego zmierzasz? - Max nie spuszczał wzroku z Ari.

• Do prawdy.

Odsunął suwak i wysypał zawartość torebki na stół.

• Państwa sałatki - powiedziała kelnerka, balansując dwoma
  naczyniami i koszykiem pieczywa na tacy. Postawiła pucharek
  przed Ari i czekała, aż Max usunie drobiazgi, po czym postawiła
  przed nim sałatkę, a koszyk pośrodku stołu i pospiesznie odeszła.
  Max wpatrywał się w Ari.

• Na co mam patrzyć?

• Moje prawo jazdy.

Wziął do ręki prostokątny kartonik i obejrzał go uważnie.

- Prawo jazdy z Montany. I co z tego?

• Byłbyś beznadziejnym detektywem.
  Odsunął niecierpliwym gestem pucharek z sałatką.

• Co próbujesz mi udowodnić?

• Nie jestem przyjaciółką Jerry'ego.

- A niby dlaczego? Nigdy nie zdradził mi jej imienia. A ty
możesz mieć to prawo jazdy od dawna, mieszkając w Rohde Island.

Ari miała gotową odpowiedź.

- Spójrz na datę.

Przysunął dokument do świecy i przyjrzał mu się ponownie.

• Przedłużyłaś je w ubiegłym miesiącu.
  Przytaknęła.

• Na urodziny.

- Masz trzydzieści dwa lata. - Uśmiechnął się do niej. - Nie
wyglądasz na tyle.

Nie zareagowała na ten komplement.

- I mieszkam w Bozeman, w stanie Montana, mam brązowe
oczy, brązowe włosy i ważę pięćdziesiąt pięć kilo.

Sprawdził dane.

• Arianna Simone - przeczytał i spojrzał na nią. - Jesteś spo­krewniona z braćmi Simone?

• To moi bracia.

• Znam ich. Często kupowałem homary od Kevina i Roscoe.
  

Ari rozłożyła dużą lnianą serwetę na kolanach i wzięła do ręki widelec. Sałatka wyglądała wspaniale.

• Prawdopodobnie cię za to zabiją - zapowiedziała pogodnie.

• Nie, jeśli oddam cię z nie naruszoną cnotą.

• Nie wiedziałam, że wchodzi tu w grę moja cnota. Myśla­łam, że mój główny problem to porwanie.

• Uważaj się za uwolnioną.

• Dziękuję. - Skosztowała sałatki, uświadamiając sobie, jaka
  jest głodna.

Max pochylił się ku niej.

• Dlaczego wyszłaś z kościoła?

• Nie wyszłam. Wyciągnąłeś mnie.

• Myślałem, że mam powód.

• Spróbuj sałatki. Wyśmienita.

• Nie odpowiedziałaś na moje pytanie.

• Posłuchaj - wzięła do ręki szklaneczkę - kilka razy próbowałam ci powiedzieć, kim jestem, ale ty nie chciałeś słuchać.

• Bawiła się tym. Mściła się za to, że zmusił ją do paradowania
  blisko pięć godzin w rajstopach i na obcasach.

• Teraz cię słucham - mruknął, połknąwszy jednym haustem
  resztę drinka.

• Pomyliłam śluby.

• Jak to możliwe...? - urwał, widząc jej minę. - Mów dalej

- westchnął.

• Mama nie mogła iść, więc wmanewrowała mnie, żebym
  reprezentowała rodzinę na ślubie kuzynki Effie. - Ari wzruszyła
  ramionami. - Jedna z nas musiała pomylić godziny. Jestem cał­kowicie pewna, że miałam iść do Św. Katarzyny.

• A kiedy się zorientowałaś, że zaszła pomyłka?

• Wujek Harry wyglądał całkiem inaczej.

• Wujek Harry to ojciec Effie?

• Właśnie. Próbowałam więc się wymknąć. - Wypiła drinka
  i odstawiła szklaneczkę. - Wyglądasz tak, jakbyś miał za chwilę
  wybuchnąć śmiechem. A teraz ty opowiedz mi swoją historię.

• Jerry, pan młody, wdał się w romans po zerwaniu z narze­czoną. Kiedy on i Barb znów się zeszli, Jerry chciał się wycofać,
  ale tamta kobieta groziła zemstą.

• I myślałeś, że zrobi aferę na ślubie?

• Jerry tak myślał. A ty pasowałaś do jego opisu.

• Tak przypuszczałam.

Spojrzała na port. Niewyraźne światła ledwie przebijały się przez mgłę.

• Pogoda jest straszna. Mam nadzieję, że wszyscy są bezpie­czni w domu.

• Dlaczego mieszkasz w Montanie?

• Podoba mi się tam. To Kraina Bezkresnego Nieba.

• Podobno. - Zmarszczył brwi. - Nie tęsknisz za morzem?

• Nie.

Max nie mógł tego pojąć. Ona musi coś ukrywać.

• Od dawna tam mieszkasz?

• Prawie osiem lat.

• Dlaczego?

Uniosła głowę i napotkała jego pytający wzrok.

• Pracuję tam. Wykładam literaturę angielską na uniwersytecie.

• Zawsze przyjeżdżasz na lato do domu?

• Raczej nie. - Ari pomyślała tęsknie o chatce w górach, któ­rą wynajęła ubiegłego sierpnia. - W tym roku jest inaczej. Rodzi­ce chcą sprzedać dom i przeprowadzić się do czegoś mniejszego.
  Przyjechałam, żeby im pomóc w porządkach.

• Nie sprawiasz wrażenia zadowolonej z takiego obrotu rzeczy.

• Jestem przyzwyczajona do samodzielności.

• Nie jesteś mężatką.

• Nie.

• To dobrze.

• Dlaczego cię to interesuje? - Zwróciła ku niemu zaskoczo­ne spojrzenie.

Uśmiechnął się leniwym uśmiechem, od którego porobiły mu
się zmarszczki w kącikach oczu.

• Po prostu sprawdzam, z iloma obrażonymi mężczyznami
  przyjdzie mi się zmierzyć jutro, kiedy zabiorę cię do domu.

• Zabierz mnie do mego samochodu. Tak będzie bezpieczniej.

• Znam twoich braci. Dopadną mnie.

• Wyglądasz na mężczyznę, który potrafi się o siebie za-
  troszczyć.

• Masz rację.

• Muszę zadzwonić do domu - powiedziała, kiedy kelnerka

przyniosła główne dania. - Nie chciałabym, żeby się o mnie martwili Pewnie są przekonani, że jestem na przyjęciu.

- W porządku. Ze mną jesteś bezpieczna.

Ari spojrzała w jego poważne niebieskie oczy. Czuła, że mó­wi prawdę.

• Wiem - powiedziała miękko, ale nie mogła powstrzymać
  się, by mu nie dokuczyć. - Jesteś mi winien szczoteczkę do
  zębów i pastę.

• Po kolacji pójdziemy na zakupy.

Spojrzała na smażone małże na stylizowanym talerzu. Ślinka napłynęła jej do ust. W Bozeman niełatwo było o świeże małże, więc teraz jadła je, kiedy tylko miała okazję.

- Coś nie tak z twoim daniem? - spytał Max.
Zaprzeczyła ruchem głowy.

• Uwielbiam małże. To jedyne, za czym tęsknię, jeśli chodzi
  o Rhode Island.

• Nie rozumiem. - Zmarszczył brwi. - Co jest złego w Rhode Island?

Ari nie wiedziała, co powiedzieć.

• Zupełnie nic - skłamała. - Chyba po prostu w głębi serca
  jestem dziewczyną z zachodu.

• Mógłbym sprawić, żebyś zmieniła zdanie. - Te słowa go za­
  skoczyły. Nie chciał, żeby tak się stało, ale zrobiła na nim wrażenie.
  Podziwiał jej odwagę, szanował opanowanie i zachwycała go jej
  uroda Był zmęczony przypadkowymi flirtami. Opalenizna i prowo­kujące zachowanie już na niego nie działały. Chciał się związać
  z kimś podobnym do Arianny. A jeszcze lepiej z nią samą.

Patrzyła na niego pytająco.

• Nie sądzę - powiedziała cicho. Miała miły głos. - Będę tu
  tylko przez kilka tygodni.

• To powinno wystarczyć.

Arianna pokręciła głową.

- Zmieńmy temat - zasugerowała. - Nie jesteś głodny?
Max spojrzał na stek, o którym zupełnie zapomniał, i chwycił

za nakrycie.

- Umieram z głodu.

Później, po kawie i ciastku serowym z jagodami, Max zapro­wadził Ariannę do telefonu w holu.

• Zadzwoń stąd, na wypadek gdyby rodzice chcieli rozma­wiać ze mną.

• Nie będą - zaprotestowała. - Już dawno skończyłam pięt­
  naście lat.

- Wciąż są twoimi rodzicami.
Ari westchnęła i wykręciła numer.

- Wiem, że to dziwnie brzmi, ale spotkałam starych przyja­ciół, zjedliśmy kolację i zostajemy tu, w Harborview. Zamierza­liśmy wracać ostatnim rejsem, ale nadeszła mgła. - Zrobiła minę
do Maxa. - Duża fala? Myślałam, że to tylko morskie opowie­ści... Nie, nie będę. Obiecuję... Może. Zobaczymy się rano.
Zostawiłam samochód na parkingu koło kościoła.

Max stał w pobliżu, udając, że nie słucha. Przyglądał się uważnie pejzażowi morskiemu na ścianie. O co, u diabła, chodzi z tą dużą falą?

- Jeden z nich to Max Cole... Tak, jest tu... Na litość boską,
nie martw się o to.

Ari sprawiała wrażenie zirytowanej. Z pewnością nie lubiła się podporządkowywać. Dlaczego nie protestowała, kiedy nią dyrygował przez całe popołudnie? Może potrzebowała odrobiny wytchnienia od rodziny?

Kiedy Ari wreszcie odwiesiła słuchawkę, Max obrzucił ją uważnym spojrzeniem.

• Wszystko w porządku? .

• Tak. Mama cię zna. Powiedziała, żebym się dobrze bawiła
  z kapitanem Cole'em.

Max wziął Ari za rękę i wyszli na zewnątrz. Przecież wciąż był jej winien szczoteczkę do zębów.

- Jej zdaniem to wspaniale, że utknęliśmy na wyspie.
Uśmiechnął się na widok jej niezadowolonej miny.

• Moim też - powiedział. - Rozchmurz się, Ari. Możesz
  również kupić szczotkę do włosów.

• Dobranoc, Max. - Ari zatrzymała się na progu wysłanej
  granatowym dywanem sypialni.

• Dobranoc, Jane Austen. - Błysk w jego oczach nie zaskoczył jej. - Jesteś pewna, że nie przyłączysz się do mnie na dole na
  szklaneczkę do poduszki? Jeszcze wcześnie.

• Jestem pewna - odparła, ale wcale tak nie było. Odkąd
  dowiedział się, kim jest, stał się stanowczo zbyt czarujący.

• Spotkamy się na śniadaniu o ósmej trzydzieści i wrócimy
  na Point Judith promem o jedenastej.

Wciąż wydaje polecenia.

- Zgoda.

Z zadowoloną miną oparł się o ścianę i stał tak, podczas gdy gospodyni pokazywała Ari pokój.

• Ten pokój ma osobną łazienkę. - Kobieta zapaliła świat­ło, demonstrując przytulną sypialnię. Staromodna tapeta w róże
  ozdabiała ściany, a w pobliżu otwartego okna, na lśniącym sos­
  nowym kredensie, stała czarka ze świeżymi stokrotkami.

• Jest śliczny - powiedziała Ari. Starsza kobieta dołączyła do
  Maxa w holu. Ari rzuciła torebkę i paczkę z zakupami na olbrzy­mie łóżko. Zsunęła buty i ściągnęła rajstopy.

Noc na wyspie, zadumała się, nie była tym, co planowała na

tę sobotę. Pójście do kina ze szwagierką będzie musiało zaczekać do jutra. Przeszła boso po miękkim dywanie i popatrzyła na port. Niewiele widziała z powodu mgły. Wątpiła, czy ostatni prom w ogóle opuścił Point Judith. Max miał słuszność. Mądrze z jego strony, że tak szybko zamówił pokoje.

Maximilian Cole to z pewnością siła, z którą należy się liczyć, uznała, odchodząc od okna.

ROZDZIAŁ 3

- A dokąd to?

Zatrzymała się na półpiętrze i przyjrzała Maxowi, który cze­kał na nią u stóp schodów. Świeżo ogolony, w białej koszuli i spodniach wyglądał, jakby był na nogach od paru godzin.

• Jestem umówiona na śniadanie z pewnym dżentelmenem
  - odparła, nie odwracając wzroku od jego rozbawionych ciemno­
  niebieskich oczu.

• Czy to nie za wcześnie?

• Potrzebowałam kawy. Rozpaczliwie. - Szybko pokonała
  resztę schodów. Choć starała się nie stać zbyt blisko Maxa, nie
  mogła nie zauważyć, że pachniał równie wspaniale, jak wyglą­dał. Połączenie mydła i świeżego powietrza. - A poza tym jestem
  rannym ptaszkiem.

• Ja też. - Max spojrzał na zegarek. - Dopiero siódma. Mo­żemy wrócić wcześniejszym rejsem, chyba że uda mi się namó­wić cię na zwiedzanie drugiej części wyspy.

• Raczej nie, dziękuję.

Kolejny dzień w towarzystwie atrakcyjnego kapitana Cole'a oznaczałby szukanie guza, a co więcej, Ari nie uśmiechało się paradowanie w wymiętej sukience dłużej niż to konieczne.

• Wobec tego innym razem. Chodźmy na śniadanie.

• Mogłabym najpierw napić się kawy? - spytała niepewnie
  Ari. - Nie zwykłam od rana się napychać.

• Zaczekaj tutaj - rzucił, opuszczając hol.

Kolejny rozkaz. Podeszła do okna i popatrzyła na port. Niebo było zachmurzone, ale morze wyglądało spokojnie. Odetchnęła z ulgą.

- Pamiętałem, że lubisz czarną.

Na dźwięk głosu Maxa odwróciła się. Podał jej biały kubek z parującą kawą.

• Dziękuję.

• Chodźmy - wskazał na drzwi. - Posiedzimy na tarasie.
  Wprawdzie jest chłodno, ale przez chmury przebija się słońce.

• Zgoda.

Usiedli przy okrągłym stoliku na metalowych krzesłach wy­słanych poduszkami. Ari sączyła kawę i rozkoszowała się zapa­chem oceanu. Poszum fal uspokajał ją. Przewracała się całą noc, nie mogąc zasnąć w ciemnym, obcym pokoju.

• Jesteś taka milcząca - zauważył Max.

• Rano nie bywam zbyt rozmowna. Przebudzenie zajmuje mi
  trochę czasu.

Max uśmiechnął się i zrobił przebiegłą minę.

- Będę o tym pamiętał.

Ari uniosła brwi. Nie będziesz miał po temu okazji, powie­działa sobie w duchu. Uciekła wzrokiem przed spojrzeniem Maxa i popijała małymi łykami kawę, która zdążyła przestygnąć na powietrzu. Dzięki niebiosom za kofeinę.

Odchylił się do tyłu na krześle.

• Jeśli nie chcesz rozmawiać, może posłuchasz?

• Jasne. - Skinęła głową.

• To dobrze. Sporo myślałem o wczorajszym dniu. To był

niesamowity zbieg okoliczności, prawda? Nic nie mów, Ari - po prostu daj znak na tak albo na nie. Przytaknęła.

• Ale wszystko dobrze się skończyło.

• To znaczy? - Spuściła wzrok na zmiętą suknię i zsunęła
  ciasne pantofle z bosych stóp.

• Poznaliśmy się. - Odstawił kubek i oparł łokcie o biały metal stolika. - Jesteś intrygującą kobietą.

- No cóż, dziękuję.
Zmarszczył czoło.

- To miał być komplement, ale nie w tym rzecz. Jesteś z kimś
związana?

Pomyślała o ranczerze, z którym zerwała w ubiegłym roku.

• Nie, ale...

• Długo zostaniesz w Rhode Island?

Nie, jeśli uda mi się tego uniknąć. Pokręciła głową.

• Słuchaj, Max, ja...

• Co tam robisz?

• Gdzie?

• W Montanie. - W jego głosie wyczuwała zniecierpli­wienie.

• Powiedziałam ci wczoraj, że pracuję na uniwersytecie.

• Pamiętam. - Skinął głową. - Ale co robisz dla przyjemno­ści? Jesteś szczęśliwa?

• Czy to nie nazbyt osobiste pytanie?

• Oto właśnie chodzi.

Ari przełknęła kolejny łyk kawy.

• Naturalnie, że jestem szczęśliwa - powiedziała stanowczo.
  - Dlaczego miałoby być inaczej?

• Ponieważ wychowałaś się tutaj. Nie tęsknisz za oceanem?
  Za plażą?

- Akurat teraz tęsknię za górami, chłodnymi porankami i zi­mnymi nocami, ogniskami i kowbojskimi butami.

• Długie zdanie. Widać, że wypiłaś już swoją kawę.
  Roześmiała się i postawiła pusty kubek na stole.

• Jesteś bardzo spostrzegawczy.

Przy stoliku pojawiła się młodziutka kelnerka z dzbankiem i ponownie napełniła ich kubki. Kiedy kofeina zaczęła działać, Ari poczuła się znacznie lepiej. Odchyliła się na krześle, obejmując dłońmi naczynie. Przez chmury przebił się promień słońca. Przyglądała się uważnie przystojnemu mężczyźnie siedzącemu naprzeciwko. Właśnie zamawiał stolik na dwie osoby.

- Prosimy o śniadanie za mniej więcej dziesięć minut. - Od­
wrócił się ku Ari. - Odpowiada ci to?

Ari zdecydowanie wolała łączyć śniadanie z lunchem, domy­ślała się jednak, że Max umiera z głodu.

- W porządku. Jeszcze jakieś pytania?

- Mnóstwo, ale mogą zaczekać.
Uznała, że czas zmienić temat.

• W końcu nie opowiedziałeś mi swojej historii „Palatine Light".

• Czy to możliwe? - Max błysną! szerokim uśmiechem, od
  którego porobiły mu się kurze łapki w kącikach oczu. - Nie
  chcesz zadać mi żadnych osobistych pytań w drodze rewanżu?

• Nie, raczej nie - skłamała. - Nazywasz się Max Cole, jesteś
  kapitanem i masz przetwórnię ryb w Galilee. Nigdy nie byłeś
  żonaty i nic na całym świecie nie jest w stanie zbić cię z pantałyku. Mam rację?

Max wstał i wyciągnął rękę.

• Całkowitą. Pójdziemy na śniadanie?

• Zgoda - odparła cicho Ari. Szkoda, że Max nie mieszka
  w Montanie i nie zajmuje się bydłem zamiast rybami.

Max poruszał neutralne tematy, podczas gdy delektowali się śniadaniem. A przynajmniej on. Arianna zjadła zaledwie je­den tost posmarowany galaretką jabłkową, choć zdołała wypić jeszcze trzy kawy. To cud, że od tej kofeiny nie dostała ataku serca.

Wbrew temu, co powiedziała, nie była rannym ptaszkiem. Gdyby jednak zgodziła się dzielić z nim więcej poranków, był gotów wybaczyć jej wszystko. Nie zdołał odpowiedzieć sobie na pytanie, dlaczego go tak zaintrygowała. Próbował sobie wmó­wić, że za długo jest na lądzie. Rozsądny człowiek nie zakochuje się z dnia na dzień. A Max Cole zawsze uważał się za rozsądnego.

- Jesteś pewna, że to wystarczy?

Ari uśmiechnęła się i odsunęła swój talerzyk.

• Tak. - Upiła kolejny łyk kawy. - Zwykle zaczynam od lunchu.
  W dodatku w Montanie jest teraz dwie godziny wcześniej.

• A więc zabiorę cię na lunch.

• Nie musisz. Po prostu odstaw mnie na parking, na którym
  zostawiłam samochód.

Max poczekał z odpowiedzią, aż kelnerka uprzątnie ze sto­łu. Miał ochotę zabrać Ari na górę do łóżka. Kochałby się z nią tak namiętnie, aż w końcu zdałaby sobie sprawę, że są sobie przeznaczeni.

• Co jest takiego szczególnego w Montanie? Czy to nie suche
  równiny z mnóstwem bydła?

• Są tam również góry, świeże powietrze i przestrzeń. Otwar­te drogi.

Max skinął w stronę oceanu widocznego z okna restauracji.

• Otwarte morze.
  Ari odwróciła głowę.

• Więc w tym punkcie się nie zgadzamy.

• To czyni życie interesującym.

• To prawda. - Starając się uniknąć badawczego spojrzenia,
  składała i rozkładała ciężką lnianą serwetkę leżącą na kolanach.
  - Która godzina?

• Na nas czas - westchnął i skinął na kelnerkę.

• Przestań patrzyć na mnie jak na okazałą rybę w sieci.
  Ku jej zaskoczeniu zaśmiał się cicho.

• Przepraszam.

Max uregulował rachunek, wziął Ari za rękę i wyszli na zew­nątrz. Wiał ciepły wietrzyk, słońce najwyraźniej postanowiło pokonać chmury swym blaskiem. Nie miała nic przeciwko trzy­maniu się z Maxem za ręce. Nawet jej się to podobało. Był czarujący, miał poczucie humoru i pomimo tej niepokojącej prze­nikliwości w oczach, kiedy na nią patrzył, w jego towarzystwie czuła się doskonale. Prawie doskonale, poprawiła w myśli, uświadomiwszy sobie, że dotyk jego ręki budzi w niej gwałtowne reakcje. Przyjemne reakcje, ale to nie oznaczało, że zaciągnie go na wydmy, zedrze z siebie ubranie i będzie się z nim kochać...

• Coś jest nie tak?

• Nie, nic - zaprzeczyła z poczuciem winy. - Czemu pytasz?

• Tak mocno zacisnęłaś palce na mojej dłoni.

• Przepraszam. - Ari rozluźniła uścisk.

• Jeśli boisz się wracać na prom, możemy...

• Och, nie - jęknęła.

Od strony przystani zbliżały się do nich dwie znajome sylwet­ki. Zatrzęsła się ze złości. Max spojrzał na nią, potem na szcze­rzących w uśmiechu zęby młodych ludzi, idących bez pośpiechu po przeciwnej stronie ulicy.

- To mogą być tylko bracia Simone. - Od razu dostrzegł ich
kręcone brązowe włosy i ciemne oczy. Nie ogoleni i z zamglo­nym wzrokiem wyglądali, jakby spędzili sobotnią noc na jakiejś
imprezie.

Ari ponuro skinęła głową.

• Jimmy i Joey, najmłodsi.

• Hej, jajogłowa! - zawołał Jimmy. - Podrzucić cię do domu?

• Jajogłowa? - mruknął Max.

• Przezwali mnie tak, bo godzinami siadywałam z nosem
  w książce.

Kiedy młodzi mężczyźni podeszli, Ari z ociąganiem dokonała prezentacji. Zbyt późno zdała sobie sprawę, że niepotrzebnie. Chłopcy znali Maxa, choć nie byli z nim na ty.

• Skąd się tu wzięliście?

• Mama zbudziła nas o świcie, żebyśmy zabrali ciebie i two­ich przyjaciół do domu. - Joey ziewnął i potarł dłonią nie ogolo­ny policzek. - Nie wściekaj się na mnie. To nie nasz pomysł.

• W to wierzę.

Max od niechcenia otoczył Ari ramieniem.

- Hej! - Joey spojrzał za ramię Ari. - A gdzie reszta wy­
cieczki?

Ari i Max wytrzeszczyli na niego oczy.

• Aha, rozumiem. - Usiłował ukryć uśmiech.

• Co rozumiesz? - spytał Max z groźbą w głosie.

• No nic - zająknął się chłopak i odwrócił się ku Ari, jakby
  chciał ją prosić o pomoc. - Łódź taty jest z drugiej strony doków.
  Chcecie wracać z nami czy nie?

Ari odczuła dotyk ręki Maxa na ramieniu jak coś niepokojąco poufałego. Miała wrażenie, że ingerencja jej rodziny nie obeszła go ani trochę. Za to ona była wściekła.

• To fatalnie, że mama zerwała was bez powodu.

• Ale, Ari...

• Lepiej idźcie na kawę.

• Mama dostanie ataku. Na pewno nie chcecie wracać z
  nami?

Ari spojrzała na Maxa. Pokręcił głową.

- Na pewno - odparła i odwróciła się od braci. - Wracam do domu z mężczyzną, który mnie tu przywiózł.

Kiedy płynęli z powrotem, morze było lekko wzburzone. Ari była zadowolona, że zjadła tylko tosta. Max stał przy relingu, nie bacząc na wiatr i kołysanie promu.

Wydawało się, że wszystko zostało już powiedziane.

Wolałaby, żeby coś mówił. Podobał się jej ten niski głos. Chciałaby zamknąć oczy i słuchać - spojrzenie ciemnoniebie­skich oczu było stanowczo zbyt przenikliwe. Patrzył na nią -czuła na sobie jego wzrok. Przyjrzała się współpasażerom. Nikt nie zwracał na nich uwagi mimo jej jedwabnej sukni, wytwornej białej koszuli Maxa, jego białych spodni i butów. Ukryła uśmiech na myśl o wczorajszym ślubie.

• Pewnie Jerry jest już w podróży poślubnej - zauważy­ła. Max spojrzał na nią niespokojnie, ale milczał. - Na pewno
  myśli, że wyświadczyłeś mu wielką przysługę, wyciągając mnie
  z kościoła.

• Tak, prawdziwy ze mnie bohater.

- Oto i dom. - Wskazała na skalisty falochron.
- I co teraz?

Wyglądała na zaskoczoną.

• Pewnie pojedziesz do siebie. Chyba masz jakieś mieszka­
  nie, prawda?

• Jasne - mruknął. - Odprowadzę cię do twojego samocho­du. Albo do mojego. Odwiozę cię do domu.

• Nie. - Sama chciała stawić czoło rodzinie, a zwłaszcza
  matce.

Max odwrócił ją twarzą do siebie. Uniósł jej podbródek du­żym twardym kciukiem i popatrzył na nią tak, jakby nie mógł się zdecydować, co robić dalej. Po długiej chwili odezwał się:

• Chodź dziś ze mną na kolację.

• Już mnie o to prosiłeś - odparła łagodnie. - Nie mogę.

• Nie możesz czy nie chcesz?

• Jedno i drugie.

• To nie ma sensu, wiesz przecież. - Pogładził jej policzek
  i zanurzył dłoń we włosach. Ogarnął ją żar. Odetchnęła głęboko.
  To niewiarygodne, jak ją pociągał. Za wszelką cenę chciała się
  temu oprzeć. To tylko hormony, wmawiała sobie. Dawno już nie
  dotykał mnie żaden mężczyzna, więc nic dziwnego, że reaguję
  tak... nerwowo.

• Co nie ma sensu?

• Unikanie mnie. - Uśmiechnął się. - Nie pozwolę na to.

• Nie masz wyboru - oznajmiła. - Przyjechałam tu tylko
  w odwiedziny. I nie szukam wakacyjnych przygód.

Zmarszczył czoło.

• Wyrosłem z nich przed laty.
  Odczuła dziwną ulgę.

• A więc co do tego jesteśmy zgodni.

• Robisz uniki.

Patrzył, jakby chciał ją pocałować. Czy to zrobi? Była ciekawa smaku jego warg. To na pewno nie byłby nieśmiały pocałunek. Max Cole brał na serio to, co robił. Prawdopodobnie lubił kobiety gotowe : chętne, namiętny i szybki seks. Bez tłumaczeń, bez żalów. Oczy mu pociemniały, wreszcie pochylił głowę i odsunął się od niej.

• Jestem po prostu uczciwa - zaprotestowała na widok gnie­wu na jego twarzy.

• Ja też, Arianno. - Popatrzył na łódki we wzburzonej cieśni­nę. - To będzie niezapomniane lato.

• To musiał być interesujący weekend - mruknęła pod nosem
  - Peggy Simone. - Mamy wtorek, a ty milczysz na ten temat.

• Nie ma nic do powiedzenia - odparła Ari, zdecydowana nie
  pozwalać matce bawić się w swatkę. Niezapomniane lato, powiedział. Te słowa zabrzmiały jak obietnica. Niełatwo było zignorować
  ich zmysłowy podtekst. Skroiła długi pasek brązowej skórki z trzy­manego w ręku ziemniaka i upuściła na leżącą na stole gazetę.

• To skomplikowany mężczyzna - ostrzegła matka. - Co nie
  znaczy, że nie chciałabym, byś założyła tu rodzinę.

• Daj spokój, mamo.

Matka ciągnęła, jakby nic nie słyszała:

• Chciałabym zobaczyć dzieci mojej jedynej córki, kołysać
  je do snu... Max Cole dałby ci mnóstwo ślicznych dzieci.

• Gdybym tego chciała - burknęła Ari. Naturalnie chciała
  mieć dzieci, ale mężczyzna, którego zamierzała poślubić, utoną!
  w morzu. I wraz z jej chłopcem, pierwszym kochankiem, najle­pszym przyjacielem, utonęły romantyczne marzenia.

• On złamał wiele serc, Arianno.

• Mówisz tak, jakby twoi synowie byli inni.

Starsi chłopcy ostatnio ustatkowali się i założyli własne rodzi­ny, ale Joey i Jimmy między połowami wciąż włóczyli się po barach rozlokowanych licznie wzdłuż Narragansett i zabawiali z przyjaciółmi.

Peggy włożyła ziemniaki do zlewu. Lśniąca nierdzewną stalą kuchnia na zapleczu sklepu rybnego była wyposażona w dużą kuchenkę, na której Peggy gotowała gęstą zupę z ryb i małży, przysmak miejscowych i turystów.

• Już się wybawili, a teraz spójrz na nich - ciągnęła. - Russ
  i Karen dorobili się pięciorga dzieci, pięciu dorodnych synów
  - dodała z babciną dumą. - Kevin i Lin mają dwóch maluchów.
  A Roscoe i Ruthie?

• Nie wydaje mi się, żeby chodzenie w ciąży z bliźniakami
  było zbyt pociągające.

• Nie bądź taka przemądrzała, Arianno. Nie poszłaś na ślub
  Effie. spędziłaś noc na Block Island z kapitanem Cole'em i nie
  zgodziłaś się, żeby bracia zabrali cię do domu. Od dwóch dni
  obierasz ziemniaki bez słowa skargi.

• To pokuta - przerwała Ari z lekkim uśmiechem. - Płacę za
  swoje grzechy.

• A więc czujesz się winna.

• Nie spałam z nim.

• Wiem - westchnęła Peggy.

• Rozczarowana? - Ari kontynuowała obieranie, zadowolona z tej bezmyślnej czynności. Gdyby nie paplanina ciekawej
  matki, mogłaby pomyśleć o różnych sprawach.

- Nie bądź zuchwała. - Peggy wycelowała mokrym palcem
córkę. - Twoje życie seksualne to twoja prywatna sprawa.

• Dziękuję - odparła z kwaśną miną. - Doceniam to.

• Ale...

Oczywiście matka nie mogła na tym poprzestać. Nie było sposobu. Ari uniosła głowę, czekając na dalszy ciąg.

- Mam nadzieję, że jesteś ostrożna.

• Masz na myśli prezerwatywy?
  Peggy oparła ręce na biodrach.

• To samo mówię chłopcom - powiedziała wymijająco.

• Mam trzydzieści dwa lata.

• I co z tego?

• To, że jestem na tyle dorosła, by co nieco wiedzieć o pre­zerwatywach i zabezpieczeniu przed ciążą.

• Co się stało z tym farmerem, z którym chodziłaś?

• Z hodowcą bydła - poprawiła Ari z roztargnieniem.

• To to samo. - Peggy wzruszyła ramionami.

Ari roześmiała się. Matka, która całe życie mieszkała nad morzem, nie była w stanie wyobrazić sobie mężczyzn żyjących

z dala od wody, uprawiających ziemię i przemierzających prerię zamiast oceanu.

• Doszliśmy do wniosku, że zostaniemy przyjaciółmi.

• Brak namiętności, mam rację? - westchnęła Peggy, siada­jąc naprzeciwko córki. Wzięła nóż i zabrała się do obierania. -
  A to bardzo ważne, prawda?

Ari pomyślała o niebieskich oczach Maxa Cole'a i wyrazie jego twarzy, kiedy myślała, że ją pocałuje. Na to wspomnienie ścisnęło ją w żołądku, a nóż znieruchomiał jej w dłoni.

Peggy wpatrywała się w twarz córki.

- Bądź ostrożna, kochanie. Jeśli zwiążesz się z przystojnym
kapitanem, potraktuj to serio. On nie pozwoli ci odejść tak łatwo
jak twój farmer z Montany, uwierz mi. Przywykł dostawać to.
czego pragnie, i potrafi na to zapracować.

- Jestem już dużą dziewczynką, mamo. Potrafię się o siebie
zatroszczyć. - Ten protest zabrzmiał śmiesznie nawet dla niej
samej. Dlaczego podchodziła tak melodramatycznie do zwykłe­
go nieporozumienia z mężczyzną?

Ale to nie był zwyczajny mężczyzna. Przypomniała sobie wyraz twarzy Maxa przy pożegnaniu. Stał na chodniku, z rękami w kieszeniach, przyglądając się, jak otwiera drzwiczki samochodu, zapuszcza silnik, zawraca i kieruje się w stronę domu.

Nie patrzyła w tylne lusterko, by nie wiedzieć, czy Max ją obserwuje.

Wiedział, gdzie ona mieszka, a jeśli nie, z łatwością mógł się tego dowiedzieć. Od czego są książki telefoniczne?

Jeśli mu na niej zależy, może do niej przyjechać.

Max zamierzał właśnie to zrobić - i zdobyć Ariannę Simone Dwieście lat temu porwałby ją, zabrał na morze i uczynił swoją

żoną na śliskim drewnianym pokładzie statku wielorybniczego. Prom na Block Island był zbyt marną namiastką.

Wkroczył do ciemnego sklepiku. Dźwięk dzwonka przy drzwiach przebił się przez muzykę rockandrollową ryczącą z radia na zapleczu. W kącie stał wielki zbiornik z homarami. Max odruchowo zajrzał do środka, po czym zerknął na tablicę. Do­brze. Ceny rosną.

Dał jej dwa dni, dwa długie dni. Nie zamierzał czekać dłużej.

Może uda mu się dopaść tu Ariannę. Jeśli nie, kupi kubek zupy, oczaruje Peggy i wyciągnie z niej, co trzeba. Z zaplecza wyszła młoda kobieta w poplamionym białym fartuchu opinają­cym zaokrąglony brzuch.

• Czym mogę służyć?

• Czy zastałem Peggy?

• Oczywiście. - Odwróciła się i zawołała: - Mamo! Ktoś do
  ciebie!

To pewnie żona któregoś z braci Ari, pomyślał Max. Po chwili w sklepie pojawiła się Peggy, wycierając ręce w ścierkę w kratkę.

• Powinnam się była domyślić - powiedziała, skinąwszy
  głową.

• Witaj, Peg. Szukam Ari - dodał niepotrzebnie.

- Masz szczęście. Jest na zapleczu, obiera ziemniaki.
Obszedł kontuar i wszedł do pomieszczenia na tyłach. Ari

uniosła głowę. W jej ciemnych oczach widniało rozbawienie, zupełnie jakby walczyła z ogarniającym ją śmiechem.

• Znalazłeś mnie. Celowo czy przypadkiem?

• Celowo - odparł Max. - Mam też ochotę na zupę.

• Na wynos? - spytała kobieta w ciąży.

- Zjem tutaj, dziękuję. - Zerknął na Peggy, która
najwyraźniej usiłowała udawać nie zainteresowaną. - Chyba że
ktoś ma coś przeciwko temu.

Ari pomyślała, że coś by się znalazło, ale milczała. Ruthie nabrała chochlą zupy z dużego garnka na kuchni.

• Znasz moją synową Ruthie? - Peggy przerwała ciszę.

• Nie - odparł Max z uśmiechem, gdy Ruthie podała mu
  czarkę. - Miło mi cię poznać. Który z braci jest twoim mężem?

• Coe - odparła nieśmiało.

• Przekaż mu pozdrowienia ode mnie.

Max usiadł na metalowym składanym krześle, postawił przed sobą czarkę z zupą i sięgnął do pudełka po plastikową łyżkę.

Jadł powoli, jakby miał mnóstwo czasu. Ari w milcze­niu obierała ziemniaki, Peggy siekała cebulę, a Ruthie mieszała drewnianą łyżką na długiej rączce w garnkach na kuchni. W radiu Don Henley śpiewał „The End of the Innocence".

• Chciałem cię jeszcze raz przeprosić za zamieszanie na ślubie. Błagam o wybaczenie.

• Nie musisz tego robić.

• Państwo młodzi wrócili z podróży poślubnej, a właściwie
  przedłużonego weekendu, i chcieliby cię poznać.

• Ale Jerry...

• Wyznał wszystkie swoje błędy Barbarze, która jest
  wdzięczna za to, że bezwiednie ukarałaś jej męża. - Wziął kole­
  jną łyżkę zupy i mrugnął do Peggy. - Wyśmienita, jak zwykle.

• Pochlebca z ciebie - powiedziała, nie przerywając siekania
  cebuli. - Był już najwyższy czas, żeby ci dwoje wyjaśnili swoje
  nieporozumienia i przestali marnować czas. Teraz mogą założyć
  rodzinę. Żyć.

• Przecież życie nie zaczyna się po ślubie - zaprotesto­wała Ari.

Peggy wymownie wzruszyła ramionami.

- Chodź, Ruthie, zaczerpnijmy świeżego powietrza.
Po ich wyjściu Ari zauważyła;

- Ta dziewczyna to święta. Pracuje z mamą cztery dni w tygodniu i nigdy nie narzeka.

- A powinna?

Ari postanowiła nie odpowiadać. Jeśli o nią chodzi, rady mat-c zawsze podnosiły jej ciśnienie.

• Jesteś zaproszona na kolację - powiedział Max.

• Jak to?

• Do Jerry'ego i Barb.

• Z tobą.

• Oczywiście. - Skinął głową.

• Kiedy?

• W piątek. - Ponieważ milczała, spytał: - Jesteś zajęta?

• Nie.

• Więc zgódź się.

To nie było zbyt rozsądne, ale powiedziała przecież matce, że potrafi się o siebie zatroszczyć. Wierzyła w to. Była sprytna - na tyle sprytna, by bawić się ogniem i uniknąć poparzenia. Wyczu-cie czasu i koordynacja były decydujące - a tego miała w nad­miarze.

- Dobrze.

Uśmiechnął się i Ari zaschło w gardle. Był niebezpiecznie atrakcyjny. Nie przypominał modela, ale wyglądał na mężczy-znę. który potrafi stawić czoło niebezpieczeństwu, wyprowadzać konie z płonących stajni, odbierać porody na autostradzie. Męż-czyznę, który nie miał nic przeciwko zabrudzeniu rąk czy zmoczeniu nóg.

• Przyjadę po ciebie o siódmej.

• Świetnie.

• Twoi rodzice wciąż mieszkają na Harbor Island?

• Tak, ale już niedługo. Zamierzają kupić coś mniejszego.

• A co z rodzinnymi obiadami?

• Russ, mój najstarszy brat, przejmuje stary dom. On i Karen
  mają pięcioro dzieci. Teraz na nich spadnie goszczenie klanu
  Simone'ów w święta.

• To znaczy ile osób?

• Russ z rodziną to siedem. Kevin i Linda mają dwójkę, cc
  daje jedenaścioro. Moi rodzice to trzynaście. Roscoe i Ruthie za
  parę miesięcy spodziewają się bliźniaków - to już siedemnaścioro. Jeszcze ja, Joey i Jimmy. Razem dwudziestka.

Nie wyglądał na poruszonego tą liczbą. Biedna Ruthie omal nie doznała szoku, kiedy po raz pierwszy uczestniczyła w rodzin­nej kolacji z okazji Święta Dziękczynienia.

• Ja też mam dużą rodzinę. - Skinął głową w kierunku sto­
  su obranych ziemniaków, kiedy Ari wstała, by umyć je w zle­wie. - Teraz rozumiem, dlaczego zdecydowałaś się na wypad na
  Block Island w moim towarzystwie.

• Dobrze się bawiłam.

Czuła jego spojrzenie na plecach. Żałowała, że ma na sobie zniszczone dżinsy i pasiasty podkoszulek Joeya. Żałowała, że czuć ją surowymi rybami. Kiedy odwróciła się do stołu, Max, wstał, wrzucił kartonową czarkę do pojemnika na śmiecie i sięg­nął po portfel.

• Nie. To mój poczęstunek. I tak jestem ci winna posiłek.

• Nie jesteś mi nic winna.

• Zgódź się.

Schował portfel i podszedł bliżej.

• Przyjadę po ciebie o siódmej.

• Wiesz, gdzie mieszkam?

• Nie - skłamał. Tak naprawdę odszukał adres w książce tele­fonicznej i przejechał dwukrotnie obok domu niczym nastolatek
  z nowym prawem jazdy.

Ari wytłumaczyła mu, jak dojechać. Max udawał, że słucha.

Przez chwilę zastanawiał się, czy nie skorzystać z okazji i zapro­sić ją do kina na wieczorny seans. Przyjemnie byłoby posiedzieć w ciemnościach sali kinowej. Trzymałby Ari za rękę i kupiłby jej prażoną kukurydzę.

• A więc do zobaczenia w piątek - powiedziała Ari, obrzuca­jąc go dziwnym spojrzeniem.

• W piątek - powtórzył po wyjściu z kuchni.

Nie powinien się spieszyć. Tej kobiety nie można popędzać. Będzie cierpliwy. To jedna z cech dobrego rybaka - cierpli­wość plus optymizm i wytrwałość.

ROZDZIAŁ 4

• „Palatine Light", holenderski statek z kompletem bogatych
  pasażerów na pokładzie, podczas burzy zboczył z kursu, uderzył
  o podwodną skałę, a potem wybuchł na nim pożar. - Jerry prze­
  rwał, by zaczerpnąć tchu.

• I? - ponagliła go Ari.

• Mieszkańcy wyspy, nie bacząc na ryzyko, wskoczyli do
  łódek i rzucili się na ratunek rozbitkom. Jedna z pasażerek,
  nie chcąc rozstawać się z biżuterią i złotem, zatonęła wraz ze
  statkiem.

• A co z resztą?

• Przeżyli - wtrącił Max. - Ale z latami opowieść się zmie­niała. Zgodnie z ostatnią wersją wyspiarze spowodowali kata­
  strofę statku, obrabowali go, a wreszcie podpalili. Powiadają, że
  w mgliste burzowe noce słychać krzyki kobiety.

• Od tej historii cierpnie mi skóra. - Barbara wzdrygnęła się.
  Była drobną blondynką o jasnej cerze, otwartą i przyjazną. -
  Morskie opowieści! Wy dwaj nigdy nie macie dość. - Podniosła
  się z wdziękiem z kanapy. - Podam kolację, zanim zagłodzimy
  się na śmierć.

- Pomóc ci? - Ari odstawiła kieliszek z winem.

• Jasne. Nigdy nie rezygnuję z pomocy w kuchni. Nie po­
  wiem, żeby to było moje ulubione miejsce. -. Gdy znalazły się
  w kuchni, otworzyła piecyk i zerknęła na pieczeń. - Nie trzeba
  jej podlać, prawda?

• Nie - zgodziła się Ari.

• Pieczone ziemniaki - zapowiedziała gospodyni, wygarnia­jąc z piecyka owinięte w folię pakunki. - Nikt nie jest w stanie
  sfuszerować pieczonych ziemniaków. Nawet ja. Mogłabyś wyjąć
  sałatkę z lodówki?

• Oczywiście. - Ari otworzyła lodówkę. Sałatka była w ol­brzymiej drewnianej misce. Istne dzieło sztuki, z kalafiora, liści
  szpinaku, podpieczonych orzechów, plastrów awokado i maleń­kich ruloników bekonu.

• Przepiękna.

• Powiedz to Jerry'emu. To jego dzieło.

Ari ostrożnie umieściła sałatkę pośrodku wąskiego stołu w części jadalnej. Białe talerze stały na tkanych szmaragdowych matach, a proste nakrycia lśniły nowością.

• Zadałaś sobie wiele trudu.

• Jesteście naszymi pierwszymi gośćmi. - Barbara oparła się
  o bufet i złożyła ręce na piersi. - Wciąż nie mogę uwierzyć, że
  jesteśmy małżeństwem.

• Zadziwiające, prawda? - Jerry obdarzył ją szybkim poca­łunkiem, po czym wyjął schłodzone wino z lodówki.

• Zwłaszcza po tym nieporozumieniu na ślubie - ciągnęła.
  - Nie mogłam zrozumieć, dlaczego Max tak pospiesznie wypro­wadza kogoś boczną nawą.

• Ja też nie - powiedziała półgłosem Ari. - Z początku my­ślałam, że próbuje mi pokazać drogę do wyjścia.

• Tak było - odezwał się Max, stając obok niej.

• Czy dotarłaś na ślub, na który się wybierałaś?

• Nie. - Najwyraźniej Max nie opowiedział przyjaciołom
  wszystkiego.

• Przepraszam - skrzywił się Jerry. - Nie chciałem, żeby mo­ja pomyłka była przyczyną kłopotów.

Barbara poklepała męża po ramieniu.

- Rozchmurz się. Było, minęło. Lepiej pokrój mięso. Mo­
że wypróbujesz elektryczny nóż, który dostaliśmy w prezencie
ślubnym od twego kuzyna.

Max wziął wino od Jerry'ego i rozlał złocisty płyn do kie­liszków.

- Pomyśl o tym, co będziemy musieli opowiedzieć naszym
dzieciom - rzucił.

Oczywiście miał na myśli swoje dzieci. Albo Jerry'ego.

- Wuj Max zdobędzie popularność dzięki takim historyjkom
- zauważyła beztrosko Ari.

Jerry wbił nóż w mięso.

• Niech wuj Max siedzi lepiej cicho!

• Skup się na tym, co robisz, bo będzie ci brakowało paru
  palców, kiedy wypłyniemy - zaśmiał się Max.

• Na ryby? - Ari wiedziała, że za tymi niewinnymi słowa­
  mi krył się wielki biznes, w którym w grę wchodziły tysiące do­
  larów.

• Tak - odparł Max, dotykając dłonią pleców Ari przez cien­ką bluzkę z morelowej bawełny, którą nosiła do eleganckich
  czarnych spodni. Odsunęła się lekko. Była zdecydowana oprzeć
  się uwodzicielskiemu czarowi Maxa. Odwróciła się i uśmiechnę­ła do niego, zadowolona, że jest w stanie kontrolować swoje
  reakcje.

• Ci dwaj nie popuszczą - odezwała się Barbara. - Mają dość
  zajęć na lądzie, ale kiedy tylko mogą, ruszają w morze.

• Dlaczego?

- Mamy to we krwi - zażartował Max.

Naturalnie. Powinna była znać odpowiedź. Słyszała ją przez całe życie.

-. Po tej wyprawie zmienimy to, zgoda?

• Pożyjemy, zobaczymy. - Barbara skinęła na Ari. - Siadaj­
  my do stołu. - Kiedy zajęli miejsca, wzięła kieliszek. - Chciała­
  bym wznieść toast - powiedziała.

• Czy to nie należy do gospodarza? - narzekał Jerry.

• Żyjemy w latach dziewięćdziesiątych, kochanie. - Uśmie­chnęła się do Maxa i Ari. - Za przyjaźń, miłość i...

• I? - powtórzył Jerry, patrząc tęsknie na pieczeń.

• I... wierność.

• Zdaje się, że ktoś chciał coś przez to powiedzieć - zauważył
  Max.

• Tak. Zrozumiałem w lot. - Jerry z żoną trącili się kieliszka­
  mi. Max dotknął swym kieliszkiem kieliszka Ari.

• Za miłość, Arianno.

• Za przyjaźń - odparowała.

• Za ryby! - dodał Jerry, psując nastrój.

- Nie będę się spierał - powiedział Max, zanim wypił wino.
Ari uśmiechnęła się do niego szeroko.

- To coś nowego - skomentowała. - Myślałam, że lubisz się
spierać o wszystko.

Jerry wziął od Ari czarkę na sałatkę i spojrzał z rozbawieniem na przyjaciela.

• Najwyraźniej cię przejrzała, Cole.

• No, chodź - nalegał Max. - Kiedy ostatni raz spacerowałaś
  po plaży?

• Wczoraj - skłamała.

• Nie wierzę ci. - Otworzył drzwiczki i wysiadł z samochodu.

Powietrze przenikał zapach słonej wody, parę metrów dalej fale uderzały cicho o brzeg. - Przejdźmy się.

Ari niechętnie wysiadła i stanęła na zniszczonej nawierzchni parkingu przy plaży miejskiej Narragansett. Szeroka, czysta i ła­two dostępna, należała do najpiękniejszych plaż Rhode Mand. Dzielił ich od niej tylko betonowy murek.

Na murku przysiadły ciemne sylwetki. Dawno temu, zanim przekształcono hałaśliwe nadmorskie miasteczko w wypielęg­nowany kurort, było to popularne miejsce spotkań. Teraz dwupię­trowe domy zwracały się ku oceanowi. Na parterach mieściły się sklepy z pamiątkami, biżuterią, cukiernie i lodziarnie. Tuż obok był bank, kino i sklep spożywczy. Olbrzymi hotel i hiszpańska restauracja dopełniały obrazu miejscowości wypoczynkowej. Wszystkie budynki były nowe, okolone białymi płotami albo zielonymi żywopłotami, tak popularnymi w epoce wiktoriań­skiej, kiedy wzdłuż chodników Pier Village ciągnęły się letnie rezydencje bogaczy.

Ale teraz przywoływała ich noc. Max czekał z wyciągniętą dłonią, gotów do spaceru po piasku w bladym świetle księżyca. To trochę zbyt romantyczne, uznała Ari. Z jakiegoś powodu Max i ona lądowali w najdziwniejszych miejscach.

- Jak tu spokojnie.

- Właśnie to miałem na myśli. - Ujął jej rękę, jakby to była najnaturalniejsza rzecz pod słońcem.

Znajomy uścisk jego palców sprawił, że poczuła się dziwnie bezpieczna.

• Mam wrażenie, że to już było.

• Nie martw się. W pobliżu nie widać żadnej łodzi. -Pomógł
  jej przejść przez wyrwę w ogrodzeniu. - Chodź. Wyrosłaś tutaj.
  Nie mów mi, że nikt nie zabierał cię na nocne spacery po plaży.

• Nie - skłamała drżącym głosem. Pytanie było zbyt bliskie

prawdy, a Ari ukryła bolesne wspomnienia na dnie serca i nie wracała do nich nawet przy świetle księżyca.

Max nie spierał się. Ścisnął mocniej jej rękę, zupełnie jakby coś wyczuwał. Ari zatrzymała się i ściągnęła sandały. Czuła zimny piasek pod stopami, przyjemny kontrast z ciepłym, wilgotnym powietrzem.

Szli w milczeniu brzegiem. Ari uważała, by nie wejść do wody, która raz za razem zalewała piasek.

• Jakie masz plany na resztę lata? - spytał po dłuższej chwili.

• Co masz na myśli?

• Chcesz pracować? Chodzić na plażę?

• Może znajdę jakieś zajęcie - odparła -jeśli dojdę do wnio­sku, że zwariuję, obierając dzień po dniu ziemniaki z mamą
  i Ruthie. Może zacznę sprzedawać lody.

• Kiedy twoi rodzice zamierzają się przeprowadzić?

• Jak tylko usuniemy niepotrzebne rzeczy, wysprzątamy dom
  i tak dalej. Trzeba się z tym uporać do września. Przyjechałam do
  domu, bo mama wmówiła mi, że mnie potrzebuje, ale zaczynam
  podejrzewać, że ściągnęła mnie z innego powodu.

• Pani profesor sprzedająca lody - chciałbym to zobaczyć.

• To byłaby miła odmiana - upierała się. - Chciałabym robić
  coś nie związanego z książkami, referatami, stopniami i wykła­dami. - Ciepła bryza zwiała jej włosy na twarz, ale nie puściła
  ręki Maxa, by je odgarnąć.

• W Cole Products zawsze znajdzie się jakieś miejsce.

• Pakowanie ryb do puszek nie najlepiej mi idzie.

• Myślałem raczej o pracy biurowej. Potrzebuję pomocy,
  zwłaszcza kiedy jestem na morzu.

• Jak ci się udaje godzić prowadzenie fabryki i połowy?

-" Nie udaje mi się - odparł - ale ciężko byłoby mi z tego zrezygnować dla pracy przy biurku.

Z czego rezygnować? - miała ochotę spytać. Ze zmagania się z morzem, podczas którego ryzykuje się życie?

• Czas wracać - zauważyła. - Zaszliśmy wystarczająco daleko.

• Czy to przenośnia?
  Wzruszyła ramionami.

• Myślę, że możesz to tak odczytać.

Zatrzymał się, zwrócił ku niej twarz i delikatnie przyciągnął ją do swego twardego torsu, aż czubki jej piersi dotknęły bawełnianej koszulki.

• Max...

• Ciii. Nie chcę słyszeć tego, co zamierzasz powiedzieć.

• Nie jesteś zbyt uprzejmy - odparła cicho, bez złości. Kiedy
  otoczył dłońmi jej talię, spojrzała mu w oczy i zrezygnowała
  z protestów. Równie dobrze może go pocałować i mieć to z gło­wy. Wyrzuć to z siebie raz na zawsze, przekonywała się.

• Teraz znów mnie obrażasz - szepnął Max, pochyliwszy
  głowę, by dotknąć wargami jej ust. Zadrżała. Ale to przecież
  normalne wietrzną czerwcową nocą nad morzem. - Ranisz moje
  uczucia - zażartował, spoglądając jej w oczy.

• Wątpię. - Krótki pocałunek nie zaspokoił jej. Czuła, że
  Max się powstrzymuje. Ledwie się pochylił, a już uniósł głowę.
  To nie fair, kapitanie, pomyślała.

• Nie - upierał się, muskając prowokująco ustami jej wargi.
  - Zdruzgotałaś mnie. Nigdy już nie będę taki sam.

Do diabła. Ari upuściła sandały na piasek i oparła dłonie na szerokich ramionach Maxa. Wyczuwała w nich siłę męż­czyzny, który ciężko pracuje fizycznie. Palcami dotarła do de­likatnej skóry szyi i zanurzyła je we włosach. Pocałunek pogłę­bił się.

Z trudem łapała oddech. Serce waliło jak młotem, a ona to­pniała. Była zbyt blisko ognia. Zimna mała fala połaskotała jej

kostki. Podskoczyła. Max oderwał się od jej ust. Oboje usiłowali zaczerpnąć tchu. Pogładził ją po włosach. Oparła dłoń na jego piersi i czekała, aż jej serce wróci do normalnego rytmu.

• Mówiłem ci na wyspie, że jesteśmy sobie przeznaczeni
  - szepnął czule, ale w jego głosie wyczuła żartobliwe tony.

• Nie, nic podobnego. - Pamiętałaby takie słowa, powiedzia­ne w żartach czy nie.

• W takim razie pomyślałem. Może za bardzo się bałem
  wypowiedzieć je na głos.

• Ty się niczego nie boisz - szepnęła z zakłopotaniem, wtu­lona w jego pierś.

• Boję się, że już się ze mną nie zobaczysz. - Ponieważ
  milczała, dodał: - Boję się, że nie dasz nam szansy.

— Nie ma żadnych nas, Max. - Nie wiedziała, jak zdołała powiedzieć coś tak nieprawdziwego po wstrzymującym bicie serca pocałunku, ale wycelowała najlepiej, jak potrafiła.

• Mogłoby stać się inaczej - nie dawał za wygraną.

• Tylko na lato. - Spojrzała na niego. - To wszystko, co mogę
  ci obiecać.

• Chcę więcej.

Przynajmniej był uczciwy. Musiała mu to przyznać. Wyślizg­nęła się z jego ramion, podniosła sandały i zawróciła w stronę parkingu. Nie było powodu tego przeciągać. Żadnego powodu, by rozniecać to, co mogło być tylko letnią przygodą - choć miało szansę stać się jednym z tych niewiarygodnych wspomnień, które wywołują uśmiech na twarzach staruszek. Nie potrzebowała na­miętności w tym i tak wypełnionym lecie. Sprawy rodzinne, upo­ranie się z przeszłością, która powracała na każdym kroku, wy­starczająco ją zajmowały.

- Muszę wracać do domu.

Max skinął głową i znów wziął ją za rękę. Tak doszli do

murku. Dopiero gdy zaparkował przed domem Simone'ów, prze­rwał milczenie.

• Może znów powinniśmy się wybrać na Block Island.

• W niedzielę wypływasz na morze - podkreśliła, bardziej
  dla siebie niż dla niego. Jego profil rysował się ostro w mroku
  samochodu, a oczy pociemniały, gdy na nią patrzył.

• Wrócę.

• No to powodzenia. - Wzięła za klamkę, zanim otworzył
  drzwiczki od swojej strony. - Zostań tutaj - powiedziała. - Nie
  musisz mnie odprowadzać.

Zmarszczył czoło. Wiedziała, że go tym zdenerwowała, więc szybko wysiadła. Teraz nie będzie mógł się kłócić. Max również wysiadł i stanął, patrząc na nią ponad dachem samo­chodu.

• Jesteś trudną kobietą, Ari Simone.

• Odpowiada mi to. - Weszła w krąg światła padającego zza
  przeszklonych frontowych drzwi. Na plecach czuła jego wzrok,
  więc nie odwracając się, przekroczyła próg. Tak jest lepiej, prze­konywała samą siebie, idąc po schodach do sypialni. Należy
  trzymać się z daleka od czarujących kapitanów, bez względu na
  to, w którym wieku przyszło nam żyć.

• Dlaczego chcesz iść do pracy? - Peggy Simone oparła
  dłonie na krągłych biodrach i pokręciła głową. - Tu jest wystar­czająco dużo do zrobienia.

Ari nie zwróciła uwagi na pytanie matki, ponieważ słyszała je w ten piątek czterokrotnie, a przynajmniej siedemdziesiąt razy w ubiegłym tygodniu. Porządkowała stertę gazet na ladzie. Peg­gy gromadziła gazety tak jak inni pamiątki.

- Nie przeglądaj tych śmieci. Chłopcy wciąż przynoszą je do
domu.

Ari wzięła do ręki gruby egzemplarz „Single Connection".

• Co to jest?

• Ogłoszenia towarzyskie - wyjaśniła Ruthie. - Chyba wy-
  chodzi co tydzień.

Zaciekawiona Ari rozłożyła gazetę i zaczęła czytać.

• Może znajdę tu jakiegoś miłego farmera - powiedziała,
  próbując podroczyć się z matką.

• Masz miłego rybaka - mruknęła Peggy.

Ari uniosła głowę i uśmiechnęła się szeroko do Ruthie.

• Mam coś. - Ponownie pochyliła się nad gazetą: - ,Atra­kcyjny, młody, energiczny, po trzydziestce, samotny".

• Jak na razie nieźle brzmi.

• „Pragnie"... - ciągnęła Ari.

• Pragnie...?

Ari skinęła szwagierce głową.

• Zmierza prosto do celu, prawda? „Pragnie poznać inteli­gentną, atrakcyjną, szczupłą, bezkonfliktową kobietę, nie palącą,
  nie zażywającą narkotyków, która lubi kolacje na mieście, podróże, grę w kręgle i świeże powietrze".

• No i jak myślisz? Czy to właśnie ten?

• Zasługujesz na coś lepszego - mruknęła Peggy.

• Wiesz, to nie jest zły pomysł. Niektórzy z tych mężczyzn
  wydają się wspaniali.

Peggy prychnęła.

• Nie można wierzyć we wszystko, co się czyta.

• Czy Joey albo Jimmy odpowiedzieli na któreś z tych ogło­szeń?

• Wątpię. - Ruthie pokręciła głową. - Chyba są na to za
  młodzi, a poza tym w barach spotykają mnóstwo dziewcząt.

Ari przeczytała całą gazetę ku oburzeniu matki i uciesze Ru­thie. Niektóre z ogłoszeń były cokolwiek dziwne, ale większość

sprawiała wrażenie szczerych prób znalezienia kogoś o podo­bnych zainteresowaniach.

• Widywałam takie ogłoszenia w rubryce towarzyskiej,
  ale nigdy nie miałam w ręku całego czasopisma wyłącznie
  z ogłoszeniami.

• Cieszę się, że znalazłam męża w tradycyjny sposób. - Ruthie westchnęła. - To chyba łatwiejsze niż napisanie ogłoszenia.

• Ale tak jest praktycznie - upierała się Ari. - Zwłaszcza gdy
  ktoś jest zbyt pochłonięty pracą, by spotykać się z ludźmi, albo
  nie chce chodzić po barach, albo ma pewne sprecyzowane wy­magania. .. - urwała, ponieważ przyszedł jej do głowy śmiały
  pomysł.

• Co się stało? - spytała Ruth.

• Nic. - Ari potrząsnęła głową. - Myślałam tylko, że to mo­głoby rozwiązać moje problemy.

• Ha! - Peggy odwróciła się od kuchenki i spojrzała na córkę,
  marszcząc czoło.

• Nigdy nie wiadomo. - Ari złożyła gazetę i schowała ją do
  torby. Gdyby Max zamieścił takie ogłoszenie, zostałby zasypany
  listami i zostawiłby mnie w spokoju, pomyślała. Starła szeroką
  ladę namydloną ścierką. Skończywszy, wytarła ręce w papierowy
  ręcznik, po czym znów spojrzała na matkę. - Muszę zająć się
  czymś innym. Zdaje się, że obieranie ziemniaków doprowadza
  mnie do szału - mruknęła pod nosem.

• To sprawka kapitana, prawda? - Peggy pogroziła córce
  palcem. - Jego kuter miał wczoraj wrócić do portu, ale podobno
  trafili na ławicę i teraz napełniają ładownie.

• Tak?

• Nie udawaj, że cię to nie interesuje.

• Niczego nie udaję, mamo. Po prostu nie mogę spędzić
  reszty lata na obieraniu ziemniaków.

• Reszty lata? Jesteś tu zaledwie parę tygodni.

• A ty nie zaczęłaś nawet porządkować domu.
  Peggy parsknęła.

• Nie mam czasu.

• Ja mam, ale ty bronisz się przed tym jak przed zarazą.

• Muszę prowadzić sklep.

- Świetnie - powiedziała Ari. - Pożyczę drabinę od sąsiadów
i wejdę na strych.

Wiedziała, że temperatura przekroczy czterdzieści stopni, ale nie miała zamiaru narzekać. Im szybciej pomoże uporządkować dom, tym prędzej wróci do siebie, do Bozeman. Był dopiero szósty lipca. Sierpień to w sam raz pora na wyprawę w góry i kilka wycieczek.

Kiedy godzinę później przyjrzała się dusznemu, zakurzonemu strychowi, zrozumiała, dlaczego matka unikała tego miejsca. Górę domu zapełniały rzeczy gromadzone całe życie. Ari posta­nowiła zorganizować pracę. Każdy z braci będzie musiał pomóc w porządkach. Wolno schodziła po drabinie.

- Dobrze cię znów zobaczyć - usłyszała czyjś niski głos.
Zatrzymała się i spojrzała w dół. Max stał z rękami w kiesze­niach, podziwiając jej pupę w zakurzonych szortach.

• Mogłam spaść z drabiny - powiedziała z wyrzutem.

• Złapałbym cię.

Wyciągnął ręce, tak jakby chciał to udowodnić. Ari uśmiech­nęła się, ale nie rzuciła mu się w objęcia. Zeszła, mocno zaciska­jąc dłonie na szczeblach drabiny.

• Myślałam, że jeszcze jesteś na morzu.

• Wróciliśmy rano.

• Dlaczego jesteś tutaj? - Wiedziała, że po rejsie zawsze jest
  sporo do zrobienia w doku.

• Musiałem cię zobaczyć - powiedział z błyskiem w niebieskich

oczach. I znów nie była pewna, czy żartuje, czy mówi poważnie.

• Najpierw zrobiłeś porządki?

• Oczywiście.

Wyglądał na zmęczonego. Domyśliła się, że niewiele spał. Na pewno pracował niemal bez przerwy, by mieć dobry połów. Wciąż spłacał nowy kuter, z którego on i Jerry byli tacy dumni.

- Jak się udała wyprawa?

Max uśmiechnął się. Sprawiał wrażenie zadowolonego kota. który właśnie zjadł na kolację złotą rybkę z akwarium.

- Świetnie - powiedział, kładąc duże dłonie na jej ramio­nach. -I chciałbym z kimś to uczcić.

Pokręciła głową.

- Nie masz dziewczyny?

- Trudno ją zadowolić. Ciągle mi mówi, że woli kowbojów.
. - Bo tak jest.

• Chcę spróbować skłonić ją do zmiany zdania. - Musnął
  wargami jej usta.

• Nie - powiedziała, ciesząc się pocałunkiem. Kiedy uniósł
  głowę, dodała: - Nie możesz.

• Czego nie mogę?

• Nakłonić jej do zmiany zdania.

• Jestem bardzo upartym mężczyzną.
  Ari próbowała się cofnąć.

• To nie przyniesie ci nic dobrego.

• Zjedz dziś ze mną kolację i opowiedz mi o wszystkim.
  Roześmiała się.

• Max, zostańmy przyjaciółmi.

• Nie potrzebuję kolejnego przyjaciela.

- Zjem z tobą kolację - powiedziała. Wiedziała, że nie po­
winna się zgodzić, ale nie mogła się oprzeć pokusie. Był

zabawny, rozśmieszał, ją, a jeśli uda się jej go powstrzymać od całowa­nia, wszystko będzie dobrze. - Ale musisz przestać mnie ciągle całować.

• Dlaczego? To bardzo przyjemne.

• Ponieważ będziemy przyjaciółmi - oświadczyła po prostu.
  Żaden inny związek z rybakiem nie wchodził w grę.

• Nie potrzebuję więcej przyjaciół - powtórzył. - Chcę
  ciebie.

• Nie możesz mnie mieć. Za parę tygodni wracam do domu.

• Może sprawię, że zmienisz zdanie - upierał się.

• Nie. - Ari odwróciła się do niego, a jej brązowe oczy nagle
  spoważniały: - Nie możesz, Max. Ja nie chcę tu zostać. Nie
  zamierzam spędzić reszty mego życia w Galilee, czekając na
  statki wracające z rejsu.

Zmarszczył brwi.

• Nie chodzi tylko o góry, prawda?
  Ari przytaknęła.

• Zrozum. Nie jestem właściwą kobietą dla ciebie.

• Jednak wybierz się ze mną na kolację. Porozmawiamy

o tym.

Zrobimy więcej, postanowiła Ari, myśląc o gazecie wciśniętej do torby.

• Dasz mi trochę czasu, żebym się ogarnęła?

• Czy półtorej godziny ci wystarczy?

Skinęła głową i Max odszedł. Wsiadł do swej półciężarówki i pojechał do Pier. Oddał książki do biblioteki, a potem po­szedł do sklepu, by zrobić zapas jedzenia, bo za dwa dni znów wypływał w morze. Sądząc po stosie papierów czekających na niego na biurku w fabryce, wkrótce powinien zostać w domu

i zadbać o interesy. Z Arianną u boku mogłoby to okazać się
łatwiejsze.

Potrzebował jej. Na samą myśl o jej delikatności, brązowych oczach, sposobie, w jaki jej wargi reagowały na jego pocałunki, ogarniało go podniecenie. Działała na niego jak żadna inna ko­bieta. Podczas długich godzin połowów nie znalazł czasu na to. by pomyśleć, jak ją o tym przekonać. Zyskał tylko pewność, że musi to zrobić.

ROZDZIAŁ 5

• Znalazłam idealne rozwiązanie. - Ari nachyliła się do Maxa. Usiłowała nie zwracać uwagi na romantyczną atmosferę toną­cej w półmroku sali restauracyjnej, której okna wychodziły na
  ocean. Między nimi, na małym okrągłym stoliku, migotał pło­myk świecy.

• Rozwiązanie czego?

• Naszego problemu.

• Niech zgadnę. - Max uśmiechnął się. - Wrócisz dziś ze
  mną do domu i zostaniesz tam przynajmniej pięćdziesiąt lat.

• Bądź poważny.

• Jestem poważny - powiedział Max spokojnie i odstawił
  kieliszek z winem na obrus w kolorze kości słoniowej, po czym
  ponownie spojrzał na Ari.

Zawahała się. Nie wierzyła mu ani przez chwilę, ale nie można mu było odmówić uporu.

• Niełatwo ci zawierać znajomości z kobietami, prawda?
  Widząc jego minę, miała ochotę wybuchnąć śmiechem.

• Przyznaję, że ten epizod w kościele nie wystawia mi

najlepszego świadectwa. To, że zachowałem się nieco gwałtownie, nie znaczy jednak, że nie mam się z kim umawiać. Po prostu aż dc teraz nie poznałem tej jedynej.

• Zamierzam ci pomóc. Wszystko obmyśliłam.

• Ciekawe - rzucił Max z przekąsem - jak zdołałaś to zrobić
  w parę godzin.

• Zaczerpnęłam pomysł z gazety. - Z satysfakcją w głosie
  zapowiedziała: - Ogłoszenia towarzyskie.

• Och, nie. - Max był przerażony. Zupełnie jakby zasugero­wała wystawienie go na aukcję.

• Dlaczego nie? Mógłbyś szczegółowo określić, jaki typ ko­biety ci odpowiada.

• To za bardzo przypomina zamówienia z katalogu.

• Masz lepszy pomysł?

• Tak. Zapomnij o tym i chodź ze mną.

Ari wyciągnęła z torebki mały notes i ołówek.

• Wolny mężczyzna - odczytała - pragnie stałego - interesu­
  je cię stały związek, prawda?

• Och, jak najbardziej.

• Samotny mężczyzna pragnie stałego, nie, lepiej trwałego
  związku z właściwą kobietą. - Max obrzucił ją wściekłym spoj­rzeniem. Przerwała, by zapytać: - Masz jakieś szczególne wyma­gania?

• To znaczy?

• Wzrost, waga, wiek, wspólne zainteresowania?

• Ile masz lat?

• Trzydzieści dwa, ale...

• Świetnie. Więc powinna mieć trzydzieści dwa lata. - Skinął
  w kierunku notesu. - Lepiej zacznij pisać.

• Co dalej? - Posłusznie wzięła ołówek.

• Podobają mi się wysokie blondynki.

• To wszystko? - Ari poczuła w sercu ukłucie zazdrości.

• Myślę. - Max sprawiał wrażenie mężczyzny, który właś­nie przypomina sobie namiętne przygody. - Rude też - do-
  dał. Do stolika podeszła kelnerka, pytając, czy zamawiają deser.
  -Ari?

• Sernik i kawę, proszę.

• Dla mnie to samo - rzucił Max.

• Coś jeszcze? - Ari stukała długopisem w kartkę.

• Nie zamierzam informować cię o moich szczególnych
  zainteresowaniach, Ari.

• A jaki jest twój stosunek do dzieci? Wiele kobiet to samotne
  matki.

• Nie mam nic przeciwko dzieciom.

• Lubi dzieci - zanotowała. - A co z paleniem?

• To nieważne. - Wzruszył ramionami. - Rozumiem cudze
  grzeszki.

• Tolerancyjny, tak?

• Twoje słowa.
  Zerknęła na notatki.

• To powinno wystarczyć.

• Co z tym zrobisz? Nie mówiłaś poważnie, prawda?
  Ari uśmiechnęła się do niego.

• Bardzo poważnie, kapitanie. Ogłoszenie będzie poufne,
  podasz mi numer skrytki na poczcie.

• To nie ukaże się w „Providence Journal", prawda?

• Nie. Wychodzi specjalna gazeta z ogłoszeniami tego typu.
  Bardzo porządna gazeta.

Kelnerka przyniosła sernik i Max, wciąż niepewny, jak zare­agować, chwycił za widelczyk.

- Dodaj coś o namiętności, dobrze, Ari?

Zrobiło jej się gorąco na myśl o namiętnych uniesieniach

Maxa z inną kobietą - wysoką, dobrze zbudowaną blondynką - ale szybko odsunęła od siebie tę myśl. Nie powinna sobie pozwalać na zazdrość. Gdyby Max zajął się kimś innym, ona mogłaby spokojnie sprzątać strych, gotować zupę rybną i opuścić Rhode Island tak szybko, jak to możliwe. Nie potrzebowała przystojnego, seksownego kapitana. Na jej liście odpowiednich kandydatów z pewnością nie figurowali kapitanowie. Max odsunął talerzyk.

• To nie zadziała, przecież wiesz.

• Dlaczego nie?

• Chcę ciebie. Nikogo innego.

W tej bezpośredniości było coś zniewalającego. Błękitne oczy wyraźnie ją prowokowały. Ari zmusiła się do lekkiego tonu.

• Nawet mnie nie znasz.

• Będziemy mieli mnóstwo lat, by poznać się wzajemnie.

• Max...

• Daj sobie spokój z tym ogłoszeniem. - Wziął do ręki fili­żankę z kawą. - To będzie niezapomniane lato.

Arianna była skłonna przyznać mu rację. Bieg wydarzeń z pew­nością na to wskazywał. Podsunęła mu notatnik.

- Zgódź się. Chociaż spróbuj.

Max patrzył na nią przez długą chwilę.

• Właśnie o to cię prosiłem.

• A więc? - Poczuła, że pieką ją policzki, ale nie spuściła
  wzroku.

• Nie sądzę, byś w całym stanie znalazła choć jedną kobietę.
  którą bym wolał od ciebie. To strata czasu.

• Musisz się częściej umawiać na randki.

• Tak właśnie uważam.

• Więc?

• Dobrze - zgodził się, nie patrząc na nią. - Możesz dać to

ogłoszenie. Co nie znaczy, że zrobię coś z odpowiedziami. Jeśli w ogóle jakieś będą.

- W porządku.

To podejrzane, że tak nagle zmienił zdanie. Może coś knuje?

- Mam skrytkę na poczcie w Narragansett. - Podał jej numer.
- Ale za ogłoszenie zapłacisz ty.

Skinęła głową.

• To się opłaci.

• Może - powiedział Max. - Chyba po prostu poczekamy
  i się przekonamy, prawda?

Musiała czekać do poniedziałku, kiedy z powodu mgły łodzie kołysały się bezczynnie w porcie, a chłopcy łazili po domu i wy­jadali zawartość lodówki.

- Już czas - zakomunikowała Ari. - Idziemy na górę sprzątać
strych.

Popatrzyli na nią z niedowierzaniem.

- Musimy przygotować się do wyprzedaży. Zamieściłam
ogłoszenie w „Narragansett Times", więc nie możemy się wyco­fać. I pożyczyłam drabinę. We czwórkę powinniśmy przynaj­mniej zacząć. W przeciwnym razie wyrzucę wszystkie wasze
rzeczy, nie wyłączając dwunastu roczników „Playboya".

Woleli się nie spierać. Po paru godzinach Ari była brudna, zmęczona i kichała od kurzu. Ojciec ustawił swego pikapa przy tylnych drzwiach, ekipa nosiła śmiecie i robiła kursy na wysy­pisko. To, co nadawało się do sprzedania, powędrowało do gara­żu, by tam czekać na wycenę. Wreszcie chłopcy zaczęli błagać o litość.

Ale Ari nie miała litości. Przyjechała do domu tego lata, by zrobić porządki, i nie zamierzała spocząć, póki nie doprowadzi pracy do końca.

Peggy była w Galilee i nie spodziewano się jej przed kolacją. Słysząc jej głos w drzwiach, synowie westchnęli z ulgą.

- O Boże -jęknęła wciąż zdyszana Peggy. - W całym swoim
życiu nie widziałam takiego bałaganu!

-- Nie uwierzyłabyś, ile wyrzuciliśmy.

- Chyba nie. - Peggy usiadła i popatrzyła uważnie na pokry­tą kurzem córkę. - Lepiej idź się umyć.

Ari pokręciła głową.

- Najpierw musimy skończyć. Trzeba wywieźć to na
śmietnik.

- Naprawdę powinnaś się umyć.

• Dlaczego?

• Wrócił twój kapitan. Powiedziałam mu, że dziś wieczorem
  będziesz w domu.

• Och, mamo. - Dlaczego matka wtrąca się w jej sprawy?
  - Wolałabym, żebyś tego nie mówiła.

• Myślałam, że jesteście... przyjaciółmi.

• Właśnie tak. Jesteśmy przyjaciółmi.

• No cóż - prychnęła matka -jak mogę lekceważyć mężczy­znę, który najwyraźniej chce się widywać z moją córką? Czy
  twoim zdaniem powinnam odprawiać go z niczym, kiedy poja­wia się w sklepie i pyta o ciebie?

• Tak. - Ari była ciekawa, czy Max zajrzał do skrytki na
  poczcie. Zamieściła ogłoszenie w ubiegłym tygodniu i nie
  ostrzegła go, że skrytka będzie wkrótce kipiała od ofert niezna­nych kobiet. Nie widziała Maxa od dziesięciu dni. Dziesięciu
  bardzo długich dni.

- Cóż, nie zrobiłam tego. Doprowadź się do porządku, a ja
dopilnuję, żeby chłopcy dokończyli. Wykonałaś kawał roboty.
Arianno. Cieszę się, że początek mamy już za sobą. Sama myśl
o sprzątaniu tego miejsca prześladowała mnie po nocach.

Ari poklepała matkę po ramieniu.

• Nie martw się. Masz przecież sześcioro dzieci - czasami
  musimy ci pomagać.

• Chyba tak. Pomogłabyś mi, gdybyś była miła dla Maxa.

• Zawsze jestem dla niego miła. - Ari pomyślała o ich poca­łunkach.

• To dobry człowiek, córeczko.

• Wiem, mamo, ale wkrótce wracam do domu i nie mogę
  wiązać się z Maxem, niezależnie od tego, jaki jest.

Peggy westchnęła.

• Rób, jak uważasz, kochanie, ale uciekasz z Rhode Island od
  śmierci Eddiego. To nie pomoże ci zapomnieć o przeszłości.

• Tak jest łatwiej - mruknęła Ari. - A to wszystko, czego
  potrzebuję.

• Ty i Eddie byliście sobie bliscy, bardzo bliscy i wiem, że
  bardzo go kochałaś.

Ari w milczeniu skinęła głową.

• Czas już, żebyś zamknęła ten rozdział swojego życia.
  Osiem lat samotności to dosyć.

• Nie jestem samotna.

• Nie? - Peggy uniosła brwi.

• Nie - powtórzyła stanowczo córka.

• Masz trzydzieści dwa lata, nie masz męża, kochanka,
  dzieci.

- Dziękuję, że mi to przypominasz.
Peggy drgnęła.

• Nie zamierzałam ranić twoich uczuć. Chcę tylko, żebyś
  była szczęśliwa.

• A ja muszę sama decydować o swoim szczęściu. - Z tymi
  słowami Ari wyszła z pokoju i poszła na górę. Usiadła na łóżku,
  powtarzając sobie, że ma trzydzieści dwa lata. Ku swej wściekłości

czuła się jak trzynastolatka. Jakim cudem rodzina mogła w parę sekund zmienić poważną panią profesor w głupiutkie, samotne dziecko?

Z zadumy wyrwało ją pukanie do drzwi.

- Proszę.

Na progu stała matka.

- Chciałam cię przeprosić. To wszystko dlatego, że tęsknimy
za tobą.

Ari ogarnęło wzruszenie. Lepiej być kochanym za bardzo niż wcale. Choć bywały dni, kiedy rola średniego dziecka w tak dużej rodzinie omal nie doprowadzała jej do obłędu.

Niecałą godzinę później Max stał przed drzwiami domu Simone'ów, czekając, aż ktoś je otworzy. Ari musi wyciągnąć go z tego zamieszania. Jednakże kiedy otworzyła drzwi i uśmiech­nęła się do niego, a w jej ciemnych oczach pojawiły się wesołe iskierki, przestał się złościć. Wyglądała i pachniała cudownie, jakby właśnie wyszła spod prysznica. Miała na sobie różową sukienkę sięgającą kolan. Max stłumił instynkt jaskiniowca i zro­bił obojętną minę.

- Witaj, kapitanie.

- Witaj - odparł, zdobywając się na oszczędny uśmiech.
Cofnęła się o krok, by go wpuścić, ale nie ruszył się z miejsca.

- Nie przyszedłem z wizytą, Ari. Ubiegłej nocy zawinęliśmy
do portu, a ja właśnie wracam z poczty.

Nie musiał mówić nic więcej.

• De?

• Cała sterta. Nie sposób policzyć.

• Gdzie je masz? - Ari wyglądała na zadowoloną.

• W samochodzie. Jeszcze ich nie otwierałem.

• Och, to dobrze. Czekałeś z tym na mnie?

• Wahałem się, czy nie wyrzucić ich do śmieci i zapomnieć
  o tym zwariowanym pomyśle.

• Ale nie zrobiłeś tego.

• Zacząłem się zastanawiać, co, u diabła, ze sobą pocznę, gdy
  wrócisz do Indiany.

• Do Montany - poprawiła.

• Nieważne. - Wzruszył ramionami. - Pewnie będę się czuł
  samotny.

• Za dziesięć sekund będziesz naprawdę samotny, jeśli nie
  przestaniesz mi dokuczać.

• Chcesz zobaczyć listy?

• Musisz pytać?

• To prawdopodobnie bardzo osobiste wyznania. Mogą przy­
  prawić cię o zazdrość.

• Postaram się opanować. Chodź, zobaczymy, czy są jakieś
  odpowiednie kandydatki.

Zmarszczył czoło.

• To nie jest taki dobry pomysł, Ari.

• No, no, ale z ciebie smaczny kąsek! - zauważyła na widok
  stosu listów na skórzanym siedzeniu samochodu Maxa. Wzięła
  do ręki jedną z kopert. Pachniała ciężkimi perfumami - Niezłe.
  Zacznijmy od tej.

• Nie tutaj - mruknął. - Nie mam zamiaru siedzieć w tym
  rozgrzanym samochodzie. Nie zamierzam też przeglądać tych
  listów w towarzystwie twej rodziny.

• A więc gdzie?

• Na pokładzie kutra.

• Teraz?
  Pokręcił głową.

• W tym tygodniu przypada Święto Floty.

Jak mogłaby zapomnieć. Święto rybaków w ciągu ostatnich

dwudziestu lat zdobyło dużą popularność wśród turystów. Z uro­czystości błogosławienia łodzi przerodziło się w turystyczny weekend z przyjęciami na statkach, paradą w zatoce, a nawet biegiem ulicznym na dystansie kilkunastu kilometrów.

• Wiem.

• Przyjdź na „Lady Million". Spędzimy ten dzień razem.

• Nie przepadam za oceanem - powiedziała z nadzieją, że
  Max zmieni zdanie.

• A więc wyrzucę listy za burtę.

• Jesteś niemożliwy - rzuciła ze śmiechem.

Max obchodził ją coraz bardziej. Jednak nie powinna się w nim zakochiwać, nawet jeśli był kimś szczególnym, wspaniałym, kimś, kto zasługiwał na więcej niż puste noce na morzu ze swoimi kumplami rybakami.

• No, kochanie, co ty na to?

• Nie jestem twoim kochaniem.

• Tak mi się powiedziało.

Ari zastanawiała się przez chwilę. Tak czy inaczej nie zo­stawiono by jej w spokoju. Zdecydowanie wolała spędzić ten dzień z Maxem. Rodzina działała jej na nerwy bardziej niż kiedy­kolwiek.

• Zgoda - odparła wreszcie.

• Nie obiecywałem, że się z którąś z nich umówię.
  Popołudniowe słońce przypiekało ramiona Ari. Siedziała na

pokładzie kutra i obserwowała mężczyznę przechylającego się przez reling. Starannie pogrupowała listy na trzy kupki: „Nigdy w życiu", „Być może" i „Warte uwagi". Teraz wzięła do ręki ostatnią kupkę i potrząsnęła listami w kierunku Maxa.

- Jak myślisz, co to jest? Zbiór wypracowań z siódmej klasy?
Te kobiety chcą cię poznać.

- Ale ja nie mam na to ochoty.

Ari westchnęła, położyła stosik obok siebie i poprawiła gó­rę żółtego kostiumu. Jedno ramiączko wciąż się zsuwało, więc w końcu dała spokój i zostawiła je tam, gdzie było.

• Spalisz się, jeśli nie będziesz ostrożna.

• Jestem ostrożna.

• Dobrze się bawiłaś?

• Tak. - Uśmiechnęła się do Maxa. - To był udany dzień.
  - Ku jej zaskoczeniu była to prawda. Spotkała starych przyjaciół,
  poznała nowych i na zmianę z Barbarą pełniła na kutrze obowiązki gospodyni. Ciekawy dzień, taki, o którym opowie po
  powrocie przyjaciołom z uczelni.

• Mogliśmy popłynąć z resztą towarzystwa na Block Island.

• Nie, dzięki. Wolę tkwić w doku.

• Cuchnie.
  Pociągnęła nosem.

• Nigdy nie zwracam na to uwagi.

- To dobrze. - Podszedł do niej. Ależ był przystojny, w zni­szczonych dżinsach i podkoszulku koloru letniego nieba o poran­ku. - Masz ochotę na kanapkę z indykiem?

Ari pokręciła głową.

• Nie jadłeś lunchu?

• Nie miałem czasu.

• Byłeś zbyt zajęty rozmowami.

• Lubię to.

• Porozmawiasz ze mną? - spytała, świadoma, że stąpa po
  grząskim gruncie, ale okulary słoneczne zakrywały jej oczy, więc
  mogła zdobyć się na odrobinę odwagi.

• Nie o tych kobietach. - Odsunął stos kartek i usiadł naprze­ciwko Ari, kolanami niemal dotykając jej kolan.

• Uważaj - ostrzegła, zgarniając listy. - Wiatr je porwie.

• Świetnie.

• Zawarliśmy umowę.

• Tak. Pozwoliłem ci otworzyć je, jeśli przyjdziesz.

• To nie wszystko, Max.

Zdjął jej okulary i położył na pokładzie.

- Nie zamierzam szukać kobiety, której bym pragnął tak jak
ciebie, Ari. Nieważne, ile kopert otworzysz, na ile kupek je
podzielisz czy ile ogłoszeń zamieścisz w gazecie. - Jego wargi
były zbyt blisko jej ust, ale Ari nawet nie drgnęła. Po prostu
patrzyła na nie, gdy on ciągnął: - Pragnę ciebie, Arianno Simone.
Musisz to sobie wreszcie uświadomić.

Lekko dotknęła jego twarzy - nie wiedziała, czy chodziło jej o to, by przestał mówić, czy chciała go do siebie przyciągnąć. Pamiętała ciepły dotyk tych warg na ustach i żar jego ciała tamtej nocy na plaży. Wydało jej się, że było to tak dawno temu. . Zbyt dawno.

Lekko dotknął jej warg. Pocałunek skończył się, zanim zdoła­ła zareagować. Powtórzył to kilkakrotnie, aż w końcu dotknęła jego policzka w niemej prośbie. Niebaczna na nic.

Kiedy poczuł, że mu odpowiada, pogłębił pocałunek i pociąg­nął ją ku sobie, aż wreszcie osunęli się na twardy pokład kutra. Uniosła dłoń ku szyi Maxa. Niemal nie czuła pod sobą desek ani zwoju lin, który drapał jej łokieć.

Pocałunek trwał. Miała wrażenie, że są jednością i że tak będzie już zawsze.

Niepokojąca myśl. Ari usiłowała się opanować, ale czuła, że wpada w pułapkę namiętności. Choć ciało mówiło jej, że pragnie Masa, i to teraz, desperacko próbowała to zigno­rować.

To nie był odpowiedni moment. A ten mężczyzna nie był właściwym mężczyzną.

Uniósł głowę, zupełnie jakby wyczuł jej opór. Błękitne oczy spoglądały na nią. Sprawiał wrażenie szczęśliwego.

• Widzisz?

• Co?

Zawahał się. Ari odniosła wrażenie, że Max nie powie tego, co zamierzał.

• Mówiłem ci, że będziesz się dobrze bawić.

• Mhm. - Pogładziła jego włosy i westchnęła. - Myślę, że
  powinieneś teraz ze mnie zejść.

• Ależ to najlepsza część dnia - leżeć na tobie na pokładzie
  kołyszącego się statku. - Uśmiechnął się szeroko. - Nawet nie
  musimy się ruszać.

• Nie czuję żadnego kołysania - zaprotestowała, ale go nie
  odepchnęła. Przez kilka chwil pozwoliła sobie na rozkoszowanie
  się dotykiem ciała Maxa.

• Mmm - zamruczał, pokrywając jej szyję lekkimi pocałun­kami. - Może to było tylko pobożne życzenie.

• Co by powiedzieli ludzie, gdyby nas teraz zobaczyli?

• Powiedziałbym, że upadłaś i sprawdzam, czy się nie potłu­kłaś. - Uniósł głowę i oparł się na łokciu, ściągając wolną ręką
  drugie ramiączko kostiumu z ramienia Ari. - Nie widać tu żad­nych śladów - powiedział przeciągle.

• Dotknij czegoś poza moim ramieniem, a będzie po tobie.

• Zaryzykowałbym. - Ciepła, szorstka dłoń zatrzymała się po­
  wyżej łagodnej wypukłości piersi. Palcem obrysował górę kostiumu.

Ari doszła do wniosku, że czas już położyć kres tym igraszkom. Kochać się z Maxem byłoby z pewnością wspaniale, zdawała sobie jednak sprawę, że pociągnęłoby to za sobą coś więcej niż jedną wspólną noc.

- Przepraszam, kapitanie - odchrząknęła z udaną swobodą,
próbując się uwolnić.

Max przesunął się i położył na plecach, wpatrzony w ciemnie­jące niebo.

• Głodna?

• O, tak. - Nagle zrobiła się głodna. - A ty?

• Ja też.

• Co wybieramy?

• Może być włoska kuchnia? - zaproponował po namyśle.

• Dobrze. - Ari pochyliła się i pocałowała go w policzek.
  - Zostaniemy przyjaciółmi?

- Niezupełnie - powiedział przeciągle, obserwując, jak Ari składa listy „Warte uwagi". - Co zamierzasz z nimi zrobić?

• Schowam je do twego samochodu.

• Chodźmy. Pojedziemy do Terminesi. Jeśli nie chcesz
  się ze mną kochać, możesz mi przynajmniej zafundować sandwicza.

Kupiłaby mu wszystko. Najpierw musiała się przebrać, więc zawiózł ją do domu i poczekał, aż włoży letnią sukienkę. Kiedy zeszła na dół, rodzice promienieli.

• Ładna z nich para, Rusty, jak sądzisz? - Peggy wyglądała,
  jakby miała za chwilę eksplodować z nadmiaru szczęścia.

• Tak - przytaknął ojciec.

• Cóż, cieszę się, że jesteście szczęśliwi. - Przesłała im dło­nią pocałunek i chwyciła Maxa za rękę.

• Doprowadzają mnie do szału - mruknęła już na zewnątrz.

• A co ze mną? - spytał Max, kiedy szli przez trawnik do
  samochodu.

Spojrzała na niego. Ciekawe, czy znów żartuje. Pewnie tak.

• Ty też doprowadzasz mnie do szału.

• To dobrze - zauważył, otwierając przed nią drzwiczki. -To
  powinno działać w obie strony.

Przez resztę wieczoru traktował ją jak starszy brat. Od czasu do czasu żartował, przedstawiał ludziom, którzy patrzyli ciekawie na nich dwoje siedzących razem w popularnej restauracji. Kiedy do zatłoczonego lokalu weszli Roscoe i Ruthie, Max po­machał do nich.

- Co robisz? - spytała Ari.

- Może zechcą się do nas przyłączyć - odparł Max.
Wkrótce do restauracji zajrzeli Joey i Jimmy. Chłopcy przy­
stawili do stołu kolejne krzesła.

- Może zadzwonisz do moich rodziców i zaprosisz ich, żeby
wpadli?

Max wzruszył ramionami.

- Przewrażliwiona?

Ari roześmiała się z przymusem. Była teraz otoczona rodziną. Powinno ją to zdenerwować, okazało się nawet zabawne. Ruthie, zazwyczaj cicha, opowiedziała historyjkę o zupie rybnej i jed­nym z niezadowolonych klientów Peggy i wszyscy pokładali się ze śmiechu. Jimmy i Joey naciągnęli Maxa na pizzę, a kiedy do restauracji weszli Russ i Karen, Ari poddała się.

• Brak nam Kevina - powiedziała w pewnej chwili.

• Opiekunka do dziecka zachorowała - wyjaśniła Karen. -
  Jeśli uda im się znaleźć kogoś innego, spotkamy się z nimi o dzie­wiątej w kinie.

• Co grają?

• Ten nowy film z Melem Gibsonem.

Ari poczuła, że Max lekko dotyka jej szyi. Odwróciła się ku niemu, ocierając się udem o jego udo.

- Masz ochotę iść do kina? - Pogładził ją po ramieniu.
Wyobraziła sobie wbrew woli, jak siedzą razem w ciemnej
sali. Brzmiało to bardziej zachęcająco, niż była skłonna przy­
znać.

• Naprawdę lubię Mela Gibsona.

• Możemy się przyłączyć? - spytał.

• Czemu nie - odparła Karen. - Im więcej, tym weselej.
  Ari nie sądziła, że będzie się dobrze bawić, a jednak. Od lat

już nie spędziła tyle czasu ze starszymi braćmi.

Joey i Jimmy też postanowili wybrać się do kina i ni­czym dzieci wymieniali komentarze i kłócili się o prażoną kuku­rydzę.

Po kinie stali w kolejce po lody i jedli je z waflowych rożków. Wreszcie przeszli przez ulicę, usiedli na murku i gapili się na nielicznych turystów. Nawet kiedy reszta towarzystwa podążyła do samochodów, Ari czuła się dobrze z Maxem u boku.

• Dzięki - powiedziała w pewnej chwili.

• Za co? - zdziwił się.

Wzruszyła ramionami, nie wiedząc, jak to ująć w słowa. W jakiś dziwny sposób w ciągu jednego zgiełkliwego letniego wieczoru znów stała się częścią rodziny. Nie miała pojęcia, jak bardzo jej tego brakowało.

Miło było wrócić do korzeni. Wiedzieć, że może, jak w pio­sence, wyciągnąć rękę i dotknąć kogoś bliskiego. Dobrze, że przypomniano jej, że należy do rodziny, bez względu na to, gdzie mieszka.

Montana. Sam dźwięk tego słowa sprawił, że zatęskniła zł Górami Skalistymi i równinami rozciągającymi się u ich podnó­ża. Po powrocie do domu wślizgnęła się do łóżka i naciągnęła prześcieradło na nagie ciało. Na skórze osiadła wilgoć.

Montana. Chłodne, suche powietrze i pogodne dni bez mgły. Zaspy śniegu w zimie, ostry wiatr z Kanady, który zapierał dech. gdy brnęła uliczkami kampusu na wykłady.

Próbowała skoncentrować się na zimie w Bozeman, lecz w jej myśli wdarła się twarz Maxa. Niemal żałowała, że nie leży na

pokładzie kutra rozciągnięta pod twardym ciałem Maxa. Z dru­giej strony była rada, że nie posunęła się za daleko i nie została
kochanką Maxa.

Od końca lata dzieliło ją tylko kilka tygodni. Musiała zacho­wywać rozsądek bez względu na to, jak bardzo pragnęła bliskości ciała przystojnego kapitana.

ROZDZIAŁ 6

Ari zmierzyła wzrokiem stos rupieci na trawniku przed do­mem i westchnęła.

• Ciekawa jestem, co za masochista wynalazł wyprzedaże.

• Pewnie ktoś taki jak my, mający rodziców, którzy nie wy­
  rzucali niczego przez czterdzieści lat - odparł Roscoe.

• Wszystko wyceniłam. Górna granica to pół dolara.

• Z wyjątkiem kijów golfowych taty.

- Których nigdy nie używał. - Ari uśmiechnęła się. - Raz
. rybak, zawsze... - Ari umilkła na widok znajomej półciężarówki, która zatrzymała się przy krawężniku. Wysiadł z niej Max. trzymając w ręku dwa pudełka pączków.

Nie wierzyła, że Max naprawdę ma ochotę dać się wciąg­nąć w garażową wyprzedaż Simone'ów. Wyszła mu naprzeciw i uświadomiła sobie, jak cieszy ją jego widok. Wspaniale wyglą­dał w błękitnych dżinsach i grubym beżowym swetrze. Nagle poczuła się zaniedbana, mając na sobie stare dżinsy, wystrzępio­ne tenisówki i podkoszulek któregoś z braci.

- Proszę, kochanie. W polewie czekoladowej, jak obiecałem
- Max podał jej jedno z pudełek. Patrzył przez chwilę na jej usta.
zupełnie jakby się zastanawiał, czy ją pocałować na oczach całej

rodziny, ale poprzestał na uśmiechu. - Brakowało mi cię wczo­rajszego wieczoru - szepnął jej do ucha.

- Jak to?

Przerwał im Joey, który podszedł i poklepał Maxa po ramieniu.

• Nie spodziewałem się, że zobaczę cię tak rano, staruszku.

• Staruszku? - roześmiała się Ari.

• Wszystko skończyło się dość wcześnie. - W głosie Maxa
  brzmiało ostrzeżenie. Zastanawiała się, o co chodzi. Gdzie byli
  wczoraj wieczorem?

• Zrobiłem tak, jak obiecałem - powiedział Max, zwracając
  się do Ari, kiedy Joeya przywołała matka.

• To znaczy?

• Zadzwoniłem do jednej z pań, które odpowiedziały na
  : głoszenie. - Max zrobił zakłopotaną miną.

Ari nie wiedziała, czy ma się śmiać, czy płakać. Nie zrobiła żadnej z tych rzeczy. Po prostu patrzyła w oczekiwaniu.

• I?

• Umówiliśmy się na drinka w Coast Guard House.

• I?

• Ma szesnaście kotów i osiem psów. Opowiedziała mi, jak
  się nazywają i tak dalej.

• Och, Max.

• Naprawdę lubię zwierzęta, ale dwadzieścia cztery to dla
  ranie za dużo. Jednak okazała się piękna i naprawdę bardzo miła.

• Jest weterynarzem? - Ari z trudem zwalczyła ogarniającą
  ją zazdrość.

• Asystentką weterynarza. Chyba zabiera do domu każde
  zbłąkane zwierzę, które ma być uśpione.

• Arianno! - Głos Peggy niósł się w parnym powietrzu. -
  Na ile wyceniłaś to żelazne łóżko? Chyba odpadła od niego metka.

• Już idę - odkrzyknęła Ari, usiłując sobie przypomnieć cenę
  starego grata. Jeśli Max odpowiedział na jeden z listów, to zna­
  czy, że zmienił zdanie. Czy był to list, który wsunęła mu do
  kieszeni w ubiegły weekend? Nagle zaczęła się zastanawiać, co
  się stało z pozostałymi. Odwróciła się, by go o to spytać, ale
  Peggy podeszła ciężko przez trawnik.

• Ludzie zaczynają się schodzić, a ja nie mam zbyt wiek
  drobnych - powiedziała.

• Włożyłam trochę dwudziestopięcio- i dziesięciocentówek
  do szuflady w komodzie. - Ari uspokoiła matkę. - Zjesz pączka?

Peggy pokręciła głową.

• Na razie nie mam czasu, ale lepiej zanieś je do kuchni, bo
  ludzie pomyślą, że są na sprzedaż.

• Racja.

Ari dotknęła ramienia Maxa.

• Napijesz się kawy, zanim się zacznie?

• Nie mogę zostać, ale przyjadę później. Nie rób żadnych
  planów na wieczór.

• Pewnie nie uda mi się uwolnić do wieczora - mruknęła na
  widok samochodów zatrzymujących się przed domem. Nie spo­dziewała się takich tłumów na zwykłej wyprzedaży. - A może
  nawet do północy.

• Schowaj się w kuchni i zjedz pączka - poradził.

• Wejdziesz ze mną do domu?
  Zerknął na zegarek.

• Zgoda, ale tylko na chwilę. Mam mnóstwo pracy w fabryce.

• Jesteś bardzo zajęty, prawda?

Max skinął głową, idąc za nią do kuchni.

• Japończycy to ważni klienci. Nagle staliśmy się między­
  narodową firmą.

• Czy to dobrze? - Nalała sobie kawy. Peggy, przekonana, że

w sobotni ranek jej dzieci muszą dostać coś na przebudzenie, zaparzyła dzbanek wystarczający na trzydzieści filiżanek.

• Zarabianie pieniędzy jest zawsze korzystne. Ciężko jednak
  nadążyć z pracą. W tym tygodniu wypłynął Jerry - naprawdę nie
  możemy sobie pozwolić na trzymanie kutra w porcie.

• A ty uwielbiasz połowy, prawda? - Ari znała odpowiedź,
  zanim spytała.

• Bardziej niż cokolwiek - odparł, muskając jej włosy. -
  Chodź tutaj.

- Lepiej nie - pokręciła głową - mam mało czasu.
Jednak przytulił ją i pocałował mocno w usta, po czym wypu­ścił z objęć.

• Do zobaczenia wieczorem.

• Wybiorę następny list - obiecała.

• Być może - rzucił Max z nic nie mówiącym wyrazem twarzy.

Szybko wyszedł z kuchni, pozostawiając Ari z filiżanką paru­jącej kawy i otwartym pudełkiem pączków w czekoladzie. Nie oczekiwała, że się tak szybko zgodzi. Czy zabrał asystentkę weterynarza do domu i poszedł z nią do łóżka? Kobieta opieku­jąca się tyloma zwierzakami na pewno jest bardzo miła, troskliwa i współczująca. Właśnie taka, jakiej potrzebował.

Wyjęła pączka i pocieszyła się na myśl, że może wieczorem uda jej się skłonić Maxa, by wszystko opowiedział.

• Arianno, na litość boską! - Do kuchni wszedł przejęty Rusty.

• Witaj, tato. Chcesz pączka?

• Twoja matka ledwie żyje, a ty siedzisz tu i zajadasz pączki?

• Wszystko wyceniłam, więc wystarczy tylko inkasować pieniądze. - Ari machnęła ręką w stronę drzwi. - Sześcioro z klanu
  powinno wystarczyć.

Nie całkiem przekonany Rusty zajrzał do pudełka i wziął pączka.

• Widziałem wóz kapitana.

• Właśnie wyszedł.

• To dobry człowiek - powiedział ojciec z naciskiem. - Nie
  zrań go.

• Niby w jaki sposób? - zaprotestowała Ari. - On wie, że
  wyjeżdżam za - policzyła w myśli - cztery tygodnie.

- Mogłabyś dostać pracę tutaj, w college'u.
Nie chciała martwić ojca.

• Chodźmy, tato. Zobaczymy, czy już sprzedali twoje kije do
  golfa.

• Przeklęte kije - wymamrotał pod nosem. - Nigdy nie mogłem zrozumieć, dlaczego wasza matka myślała, że chciałbym
  dostać coś tak beznadziejnego.

Po paru godzinach na stołach pozostały tylko droższe rzeczy i rupiecie. Ari zaczęła wyrzucać do dużego pojemnika na śmieci wszystko co wyceniła poniżej dwudziestu pięciu centów.

Reszta rodziny znikła. Ruthie i Roscoe pojechali montować łóżeczka dla dzieci, a inni licho wie gdzie. Peggy wynajęła wprawdzie kogoś do gotowania zupy, ale pojechała do sklepu, się upewnić, czy wszystko w porządku. Podwórze przypominało pole bitwy pozbawione żołnierzy. Ari nie miała nic przeciwko sprzątaniu. Dobrze było mieć jakieś zajęcie. Wreszcie usiadła w ogrodowym fotelu i wsadziła nos w książkę.

Na lunch zjadła czarkę zupy rybnej i dwa pączki, a wyprzedaż dobiegła końca, wypiła dwie puszki coli i przeczytała jeszcze jedną książkę. Ciekawe, co porabia Max. Może do-stał więcej listów? Czy sam wybrał list od miłośniczki zwierząt, czy był to ten, który wcisnęła mu w ubiegłym tygodniu? O czym pisały te kobiety? Czy Max przeczytał wszy­stkie listy?

Ojciec wyszedł z domu i podał jej długą białą kopertę.

- Do ciebie - powiedział. - Z Montany.

Ari spojrzała na stempel. List przesłano z Montany, ale nadano go w Narragansett. Odniosła wrażenie, że nazwisko nadawcy jest jej znane. Rozcięła kopertę i rozłożyła jaskrawoczerwony arkusik. Jej • rok padł na ręcznie wypisane zaproszenie na spotkanie z okazji piętnasnastej rocznicy ukończenia szkoły średniej.

Przepraszamy za tak późne zawiadomienie, ale nigdy nie byliśmy dobrze zorganizowaną klasą, a ponieważ nie spotkaliśmy się przed pięciu laty, niektórzy z nas doszli do wniosku, że piętnastka to znakomita okazja!

Wpadnij do Narragansett Inn Lounge w piątek trzeciego sierpnia o siódmej wieczorem. Spotkasz starych przyjaciół i przypomnisz sobie czas matur!

- Co to takiego, kochanie?

Ari złożyła arkusik i włożyła go z powrotem do koperty.

• Zaproszenie na spotkanie absolwentów szkoły średniej.

• A, tak. Zdaje się, że matka przed kilkoma miesiącami dała
  im twój adres. - Poklepał ją po ramieniu. - Powinnaś częściej

chodzić, odświeżyć stare znajomości.

- Pomyślę o tym. - Nie miała serca mówić mu, że to bez
u. Nie przychodził jej na myśl nikt, z kim chciałaby powspominać stare dzieje.

• Ile dziś zarobiliśmy? - Ojciec przerwał jej rozmyślania.
  Ari była wdzięczna za zmianę tematu.

• Przynajmniej trzysta dolarów.

• Nie! - Uśmiechnął się szeroko, potrząsając rudą brodą.

• To prawda - odpowiedziała mu uśmiechem. - Nie miałeś
  pojęcia, że w domu jest tyle cennych rzeczy, prawda?

• A pozbyłaś się moich kijów golfowych?

• Pozbyłam się. - Rozejrzała się wokół. - Już po piątej. Po­winnam zlikwidować te stoły, ale jestem wykończona.

• Chłopcy zaraz wrócą. Powiem im, żeby się tym zajęli - za­proponował Rusty. - Dość już zrobiłaś. Lepiej idź popływać.

• To nie taki zły pomysł - odparła zadowolona. Chłodna morska
  woda to właśnie to, co pomoże jej przestać się nad sobą rozczulać.
  Weszła do domu, naciągnęła żółty kostium, na wierzch włożyła
  obszerny podkoszulek, wzięła kluczyki od samochodu i ręcznik.
  Kiedy znów pojawiła się w kuchni, ojciec nalewał sobie zupę z garn­ka stojącego na piecyku. - Wrócę za półtorej godziny. Może kupię
  sobie sandwicza. Potrzebujesz czegoś?

Pokręcił głową.

- Myślałem, że wychodzisz wieczorem z kapitanem.

• Jeśli zadzwoni, powiedz mu, że będę o szóstej.
  Rusty skinął głową zadowolony.

• Tak, powiem mu. Na pewno zadzwoni.

Może, pomyślała Ari. A może odpowiada na kolejny list. Przecież o to mi chodzi, upomniała się. Sama to zorganizowa­łam. Najwyższy czas zwalczyć tę dziecinną zazdrość.

Przed upływem dziesięciu minut była już na plaży. Ari lubiła Narragansett o tej porze, bo było prawie puste. Matki i dzieci poszły do domu na obiad, narciarze wodni wreszcie się zmęczyli, a świeżo opalone nastolatki były w pracy albo na randkach. Sta­nęła bosymi nogami na ciepłym piasku i spojrzała na gładką powierzchnię oceanu. Było niemal bezwietrznie, a niebo tworzy­ło wspaniałą kompozycję purpurowych różowości i błękitów. Je­szcze godzina i będzie zbyt chłodno na kąpiel. Ari rzuciła swoje rzeczy na piasek i poszła w kierunku fal, rozkoszując się wodą która uderzała ją o kostki i rozpryskiwała się na łydkach.

Brakowało jej tego. Przypomniało jej się tamto lato, kiedy miała szesnaście lat i była na zabój zakochana w Eddiem Bartonie.

Przychodziła tu po pracy w Dairy Queen i spłukiwała z sie­bie zmęczenie po sześciu godzinach przygotowywania lodowych deserów w sosie karmelowym i napełniania waflowych rożków. Ari rozejrzała się wokół - nic się nie zmieniło. Czuła się niemal tak jak przed piętnastu laty, choć jej ciało przybrało bardziej kobiece kształty, a w duszy nosiła nie całkiem zabliźnioną ranę.

Zakazała, sobie wciąż bolesnych wspomnień i zanurkowała w nadciągającą falę, wślizgując się pod jej grzywę, by wypłynąć z drugiej strony. Czuła, jak się odpręża. Już dawno nie bawiła się w wodzie.

Odsunęła włosy z twarzy i spojrzała na brzeg. Przy jej porzu­conych na piasku rzeczach stał wysoki mężczyzna. Max - to mógł być tylko on - pomachał do niej. Zawahała się, ale odpo­wiedziała na pozdrowienie. Ściągnął koszulkę i rzucił ją na pia­sek. Za nią poszły klapki. Jego czarne spodenki kąpielowe wy­glądały jak szorty. Ari poczuła ulgę - nie mogła sobie wyobrazić Maxa w obcisłych kąpielówkach, które nosiła większość męż­czyzn. Przeszedł szybko przez przybrzeżne fale, po czym zanur­kował tak jak Ari i wynurzył się parę metrów od niej.

Wspaniale wyglądał z ciemnymi włosami przylepionymi do czoła. W pewnej chwili odgarnął je do tyłu, potrząsnąwszy gło­wą. Miała wrażenie, że brakuje jej powietrza. Może za długo przebywa w wodzie. Po chwili znalazł się obok niej.

• Wiedziałeś, że tu jestem?

• Twój ojciec mi powiedział, gdy zadzwoniłem. - Wskazał
  na rząd domów za plażą. - Mieszkam tam. Wystarczyło wziąć
  lornetkę. Nawiasem mówiąc, powiedziałem mu, że wyjdę po
  ciebie na plażę i zabiorę cię na kolację.

• W kostiumie kąpielowym?

• No to co?

• Nie miałam pojęcia, że tu mieszkasz.

- Już od roku. - Uśmiechnął się szeroko i starł wodę z jej
policzka. - Zawsze jesteś mile widziana.

- Dzięki. Często zastanawiałam się, jak te domy wyglądają
w środku. Muszą być piękne.

- Mam widok na piękne kobiety pływające po frontowym
podwórzu.

• Szczęściarz z ciebie.

• Też tak uważam. - Max uśmiechnął się szeroko.

• Dlaczego przyszedłeś?

• Żeby cię znaleźć. - Podpłynął jeszcze bliżej, jego owłosio­na noga dotknęła jej nogi. Ari stała zanurzona po brodę w wodzie.
  - Masz coś przeciwko temu?

Dlaczego dotąd uważała, że pływanie w pojedynkę jest za­bawne? Tak było stanowczo bardziej intrygująco.

- Nic mi nie przychodzi do głowy.

- To dobrze. - Max otoczył ją ramionami i przesunął dłońmi po
plecach. Kiedy musnęła piersiami jego tors, przez jej ciało przeszedł
dreszcz. Falująca woda popychała ją ku niemu. Ari potknęła się
i otarła o jego brzuch. Miała dowód, że Max jej pragnie. Było :
nowe, odurzające doznanie. Próbowała uniknąć dotykania go, ale
zsunął dłonie na jej talię, a fale nie ułatwiały jej wysiłków.

- Przepraszam - wyjąkała, zakłopotana. Tak naprawdę chciała przycisnąć wargi do jego gładkiego ramienia i posmakować,
soli na skórze. Chciała obwieść językiem twardą krawędź obojczyka. Chciała...

• Nie - mruknął. Uwolnił jej talię i odsunął się o parę centy-
  metrów.

• O co chodzi?

- Jeśli zamierzasz mnie uwieść, nie zgadzam się na dwie
minuty w wodzie.

- Dwie minuty?

Wykrzywił wargi.

• Prowokujesz mnie.

• To ty się o mnie ocierasz. Ty mnie chwyciłeś.

• Trzymam cię, żebyś nie utonęła.

• Nie zamierzałam... - Kiedy zorientowała się, że z niej żar­
  tuje, urwała w pół słowa. Zmęczona przedzieraniem się przez
  wodę, popłynęła w kierunku plaży.

• Popływamy?

• Nie - odparła, gdy się z nią zrównał. - Chcę stanąć na piasku.

• Możesz owinąć nogi wokół mnie - zaproponował. - Mo­żesz złapać mnie za szyję i...

• A co ty będziesz robił?

• Ruszę wyobraźnią - westchnął Max i przyciągnął ją do
  siebie. - Lubię dotykać twojej skóry pod wodą.

Ari wiedziała, że źle robi, ale nie protestowała zbytnio, kiedy przyciągnął ją do siebie.

• Może to nie najlepszy pomysł - zaczęła z wahaniem.

• Za późno - mruknął, gładząc dłonią jej nagie plecy. Zapragnęła roztopić się w jego uścisku. .

To woda, wmawiała sobie. Mogła to zrzucić na wodę, gładką skórę, ukryte pod wodą ciało i...

Przesunął dłonie na jej ramiona i zsunął ramiączka kostiumu.

- Max-ostrzegła bez przekonania. Ciekawe, co będzie dalej.
3dyby tylko mogła posmakować jego skóry. Oblizała wargi
: popatrzyła na niego. Krople wody ściekały mu po twarzy, po
-imionach i muskały jej ramiona. Palcami obwiódł górę jej ko­stiumu i wsunął je do środka.

- Max - próbowała go powstrzymać. - Przestań żartować
ten sposób.

- Ja nie żartuję - powiedział. - Chcę poczuć dotyk twoich
piersi przy moim ciele. - Zsunął jej stanik, uwalniając piersi. Gdy

sutki dotknęły jego szorstkiego torsu, Ari westchnęła z rozkoszy. Max zagarnął jej usta, przyciskając ją do siebie i rozdzielając jej wargi językiem. To był głęboki, zachłanny pocałunek, któremu oddali się na bardzo długą chwilę.

Kiedy Max wreszcie uniósł głowę, Ari przylgnęła do jego gład­kich ramion, zadowolona, że nie wypuścił jej z uścisku. Pewnie podryfowałaby na ocean jak bezkręgowa meduza. Trzymał ją moc­no, pozwalając jej ocierać się o siebie, podczas gdy on wytyczył ścieżkę pocałunków na jej szyi, odsunął do tyłu jej ciężkie mokre włosy i zlizywał słone krople ze skóry.

• Chodź ze mną do domu - zażądał.

• Nie mogę - skłamała.

• Możesz wziąć prysznic i przebrać się.

Ari nie miała nic, w co mogłaby się przebrać, ale wiedziała, że nie o to chodzi.

• Nie powinnam.

• Dlaczego nie?

• Przygoda na jedną noc?

Oderwał wargi od jej skóry i spojrzał w oczy.

• Nie o to cię proszę. Nigdy nie prosiłem.

• Tak - westchnęła Ari. Wiedziała, że on mówi prawdę. - Ale
  tylko to wchodzi w grę.

• Stać nas na więcej.

• To nie byłoby w porządku.

• Nie byłoby w porządku, gdybyś odeszła.

Słońce zniżyło się. Ari czuła chłód na ramionach. Szybko poprawiła na sobie kostium.

- Nikt nie powiedział, że życie musi być fair.
Zmarszczył czoło.

.- Nie rozmawiasz z jednym ze swoich bratanków, Ari. Pra­gnę cię od tego dnia na Block Island i ty o tym wiesz.

Nie próbowała zaprzeczać.

- Chciałam być uczciwa.

Potrząsnął głową, jego oczy były nieprzeniknione i poważne.

- No, no, kochanie. Byłaś uczciwa, kiedy mnie całowałaś. Ne­gować to, co jest tak widoczne, to zaprzeczanie rzeczywistości.

Ogarnęła ją złość. Poczuła, że powinna się bronić.

• Rzeczywistość? Czy po prostu seks?

• To nieprawda.

• A więc co? - Przejechała drżącą dłonią po jego torsie.
  - Przecież nie miłość.

Na jego twarzy nie drgnął żaden mięsień.

• Nie? - Ponieważ milczała, dodał: - Czemu nie?

• Nie można się zakochać w jeden dzień. Czy dwa.

• Ja mogłem.

Wyślizgnęła się z jego uścisku i skierowała ku plaży.

- Uciekasz? - zawołał.

Usłyszała tylko to, bo pochyliła się, by złapać załamującą się falę i popłynęła na niej do brzegu. Kiedy jej brzuch dotknął piaszczystego dna, otworzyła oczy. Zapomniała już, jak lubiła wyciągać się przed falą w oczekiwaniu na właściwy moment. Wówczas pozwalała nieść się do brzegu. Podnosiła się i znów wypływała w morze, by zrobić to ponownie.

Ale teraz morska woda zatykała jej gardło. Ari zakaszlała i stanęła na nogi. Duża dłoń Maxa podtrzymała ją. Próbowała nie zauważać jego mocnych opalonych nóg w czarnych spodenkach ani szerokiego torsu, który tylko czekał, by wtuliła twarz i ukryła ją w zagłębieniu ramienia.

- Marzniesz - powiedział za jej plecami.

Okryła ręcznikiem ramiona, odsunęła wilgotne włosy z czoła i spojrzała na Maxa. Właśnie naciągał podkoszulek. Na tkaninie pojawiły się mokre plamy.

• Niezupełnie - zaoponowała, ale nie miała ochoty na spory

• Chodź. Mój dom jest po drugiej stronie ulicy. Nie poje­dziesz przecież do domu mokra i zapiaszczona. Weźmiesz prysz­nic, a ja zamówię coś na kolację. - Ponieważ wciąż wyglądała na
  niezdecydowaną, rozproszył jej wątpliwości: - Żadnego uwo­dzenia, tylko pizza, obiecuję.

Uśmiechnęła się na te słowa. Max poczuł ulgę tak wielką, że nie­mal go zadławiła. Podszedł bliżej i wziął jej małą dłoń w swoją. a Ari pochyliła się, by chwycić drugą ręką resztę swoich rzeczy i jego klapki, i poszli plażą jak para przyjaciół, wymijając po drodze zamki z piasku i dziury wykopane przez dzieci próbujące dotrzeć dc jakiegoś tajemniczego, tylko im znanego miejsca.

Dołączyli do tłumu turystów oglądających wystawy, po czym weszli po schodach do domu. Max otworzył drzwi i zaprosił Ari do środka.

- Mam nadzieję, że nie wniosę ci piasku na dywan - powie­
działa na widok beżowego dywanu pokrywającego podłogę.

- To nie problem. Właśnie dlatego wybrałem ten kolor. Wejdź.
Duże, szerokie okna wychodziły na ocean.

• Wspaniały. - Uświadomiła sobie, że w luksusowym pokoju
  dziennym jest tylko kilka mebli. - Od dawna tu mieszkasz?

• Od roku.

Weszła w głąb pokoju i podziwiała duży morski pejzaż na ścianie, zanim zauważyła kapelusz.

- Ależ to kapelusz, który zgubiłam na promie! - zawołała.
Max stanął obok niej.

- Taki sam. Kupiłem go u Woolwortha, ale zawsze zapomi­nałem zabrać z sobą. - Nie powiedział jej, że robił to celowo.
Kapelusz leżący na stoliku stwarzał złudzenie, że Ari mieszka tu
i ma za chwilę wrócić.

• Nie musiałeś tego robić. - Zamierzała odłożyć kapelusz
  : powrotem na stolik, ale Max wziął go z jej ręki.

• Chciałem - powiedział cicho, umieszczając kapelusz z szerokim rondem na głowie Ari. - Wyobrażałem sobie, że kochamy

się, a ty masz na sobie tylko ten kapelusz i długie kolczyki. Udała, że jego słowa nie robią na niej wrażenia.

- Dość niezwykłe jak na rybaka.
Wzruszył ramionami.

• Te długie noce na statku są trudne. Chciałbym podzielić się
  z tobą kilkoma innymi marzeniami.

• Nie. Dzięki. - Wolała, kiedy żartował. Przynajmniej mogła
  udawać, że obecność Maximiliana Cole'a w jej życiu jest tylko
  miłym urozmaiceniem wakacji.

Dotknął jej twarzy. Myślała, że ją pocałuje, ale zamiast tego wyprostował się i ściągnął jej kapelusz z głowy z taką samą ła­twością, jak go nałożył. Poczuła ukłucie rozczarowania, ale sta­nowczo powiedziała sobie, że tak jest lepiej.

- Chodź - odezwał się. - Pokażę ci łazienkę.

Po drodze zerknęła do dużego pokoju o białych ścianach. Znów jej uwagę przyciągnęły okna wychodzące na morze. Większą część pomieszczenia zajmowało olbrzymie łóżko, a leżąca na nim puszysta kołdra była zadrukowana zielonymi, białymi : kremowymi trójkątami. W pokoju stały polerowane antyczne komody, co tworzyło intrygującą mieszaninę stylów.

Max pobiegł za jej spojrzeniem.

• Należały do mojej babci - wskazał gestem dębowe meble.
  - W mojej łazience jest jacuzzi, jeśli chcesz skorzystać. Gościnna
  łazienka jest w głębi holu.

• Wystarczy gościnna - powiedziała. Otworzył drzwi, odsła­niając nieskazitelnie czystą łazienkę w kremie i bieli. Pogrzebał
  w wąskiej szafie i wyciągnął dwa ręczniki.

- Powinnaś tu znaleźć wszystko, czego potrzebujesz. Moje
siostry zostawiły tu różne rzeczy.

Siostry. Czy myśli, że jest tak naiwna? Uśmiechnął się szeroko.

- To prawda. Jak zjemy, pokażę ci ich zdjęcia.

Była zadowolona, że może zamknąć drzwi i mieć parę minut dla siebie, żeby zebrać myśli. W porządku, miała trzydzieści dwa lata. Bywała w męskich mieszkaniach.

Ale to mieszkanie należało do Maxa, do mężczyzny, który patrzył na nią tak, jakby mówił: Jesteś moja, czy wiesz o tym, czy

nie.

Nie mogła tego zaakceptować. Za kilka tygodni, dwudzieste­go siódmego sierpnia, bez względu na wszystko, odleci na za­chód.

Z trudem ściągnęła mokry kostium. Kolana wciąż miała miękkie. Może to z głodu, upierała się. Jednak musi być ostrożna i nigdy więcej nie pływać z Maxem. To było stanowczo zbyt zmysłowe doznanie.

Odkręciła kurki i wyregulowała temperaturę wody, po czym weszła pod gorący strumień i zaciągnęła zasłonkę prysznica. Nie można się zakochać w jeden dzień, powiedziała mu.

Kłamczucha.

Po raz pierwszy, odkąd rozpoczęła pracę, nie tęskniła za powrotem na uczelnię.

ROZDZIAŁ 7

Po prysznicu Ari chwyciła ręcznik leżący obok umywalki. Przebywanie nago w mieszkaniu Maxa sprawiało jej dziwną przyjemność. Dość tego. Uznała, że powinna się pospieszyć.

Do drzwi łazienki zastukał Max.

• Chcesz szlafrok?

• Nie, dzięki.

• Nie możesz chodzić owinięta w ręcznik - mruknął i za­
  milkł.

Ari wysuszyła włosy i rozczesała je grzebieniem znalezionym w jednej z szuflad. Na szczęście „siostry" Maxa zostawiły przy prysznicu szampon i odżywkę.

- Proszę - zza drzwi dobiegł głos Maxa. - Przymierz je.
Sprawdziła, czy jest dokładnie owinięta ręcznikiem i otwo­rzyła drzwi. Na progu stał Max z małym pakunkiem.

• Zdaje się, że to się teraz nosi - powiedział z błyskiem
  w niebieskich oczach.

• Dzięki. - Zamknąwszy drzwi, spojrzała na przyniesione
  rzeczy. Dwie pary nowiutkich groszkowych spodenek bokser­skich w firmowych opakowaniach. Widywała studentów
  w dwóch parach takich spodenek jednej na drugiej. Przyniósł też

czerwony podkoszulek z emblematem drużyny piłkarskiej Uni­wersytetu Nebraski. W tym stroju poczuła się jak piętnastolatka. Zdaje się, że to motyw przewodni tego lata. Zadowolona, że nogi jej wysmuklały od chodzenia po schodach w domu, za­stanawiała się z roztargnieniem, czy Max często podejmuje gości. I znów na myśl o jego „siostrach" pożałowała, że nie wie o nim więcej.

Po wyjściu usłyszała szum wody w łazience pana domu Drzwi do sypialni były otwarte, a na dywanie leżały zwinięte mokre spodenki. Szybko zeszła na dół, w obawie, że Max nagle zakręci wodę i wejdzie nago do sypialni. Dlaczego miałby pa­miętać o zamykaniu drzwi?

Ciekawe, czy zamówił pizzę? Pewnie tak. Zawsze robił to co powiedział, a przynajmniej Ari nie zauważyła, żeby było inaczej.

Krążyła po pokoju dziennym, zerkając na książki na półkach Lubił niesamowite opowieści, książki szpiegowskie i Stephena Kinga. Trzeba odwagi, żeby czytać Stephena Kinga, pomyślała Nieodmiennie przy lekturze jego powieści umierała ze strachu.

Ponieważ mieszkała sama.

Bez skrupułów wsadzała nos tu i tam, a kiedy na górnej pół­ce biblioteczki zauważyła albumy szkolne, wyciągnęła jeden z nich. Przekartkowała fotografie, ciekawa, jak wyglądał Max mając osiemnaście lat. Czesał się z przedziałkiem z boku, a w je­go spojrzeniu malowała się powaga i spokój. Znała ten wyraz twarzy. Dowiedziała się też, że ma na drugie Lloyd, zamierzał iść do college'u, a jego ulubionymi zajęciami były futbol, koszy­kówka i...

- Znalazłaś coś ciekawego?

Uniosła głowę i zobaczyła Maxa, bez koszuli i boso, tylko w opinających biodra dżinsach.

- Ciekawa byłam, jak wyglądałeś w sześćdziesiątym dzie­wiątym.

Zrobił dziwną minę.

- Nigdy byś mnie wówczas nie pokochała.

Kochać go? Ari postanowiła udawać, że nic nie słyszała.

• Właśnie zamierzałam dowiedzieć się, czym się wtedy zaj­mowałeś.

• Nie pamiętam. - Podszedł do niej i zerknął na otwarty album. - Drużyna futbolowa, drużyna koszykarzy i komitet organizacyjny imprez szkolnych - przeczytał.

• To mi wiele nie mówi - zauważyła, wdychając zapach
  sosnowego mydła i czystego męskiego ciała. Jego nagi tors był
  niebezpiecznie blisko jej ramienia. Pożałowała, że nie ma na
  sobie biustonosza - najlepiej metalowego. Tylko taki uchroniłby
  ją przed delikatnym dotykiem jego skóry ocierającej się o cienką
  bawełnę podkoszulka.

• Co chciałabyś wiedzieć? - Odsunął się i Ari poczuła się
  rozczarowana.

• Nic szczególnego. - Westchnęła. - Dzisiaj dostałam zapro­szenie na spotkanie z okazji piętnastolecia ukończenia szkoły
  i pewnie dlatego zaciekawiły mnie albumy.

• Moje dwudziestolecie minęło w ubiegłym roku. Było
  wspaniale. Będziesz się dobrze bawić.

• Chyba nie pójdę.

Wyglądał na zaskoczonego. Wyjął album z jej dłoni, rzucił na stolik do kawy i pogładził jej ramiona szerokimi, mocnymi dłońmi.

- Dlaczego nie?

Ponieważ mój chłopak umarł, a ja nie jestem w stanie stanąć twarzą w twarz ze wspomnieniami, nawet po tylu latach, pomy­ślała z zaciśniętym gardłem. Uciekła przed ciekawym spoj­rzeniem Maxa.

• A czemu miałabym iść?

• Spotkasz dawnych znajomych - powiedział miękko. - Bę­dziesz się dobrze bawić i zobaczysz, na kogo wyrośli twoi kole­dzy. - Dotknął jej twarzy. - Ty wyrosłaś na piękność.

Skrzywiła się.

• To miło, że tak myślisz, ale...

• Żadnych ale - przerwał. - Powinnaś pójść.

• Pomyślę.

Max obserwował jej twarz. Czy nie zdawała sobie spra­wy, że im usilniej próbowała ukryć swoje uczucia, tym bar­dziej były widoczne? Russ, jej brat, a jego kolega szkolny, pew­nie wiedział, dlaczego jego mała siostrzyczka unikała łodzi rybackich i nie chciała być na szkolnym zjeździe. Max chciał, żeby Ari powiedziała mu o tym sama, więc na razie dał je; spokój.

• Zamówiłem pizzę, I paszteciki ze szpinakiem.
  Ślinka napłynęła jej do ust.

• Uwielbiam paszteciki ze szpinakiem.

• Tak właśnie myślałem. - Uśmiechnął się szeroko.

• Dlaczego?

• Po prostu intuicja - skłamał, wzruszając ramionami. Peggy
  Simone powiedziała mu pewnego dnia: zafunduj jej pasztecik ze
  szpinakiem albo dwa. Max postanowił korzystać z jej rad. Czuł.
  że znalazł w Peggy sprzymierzeńca.

• Dzięki za ubranie.

• Ładnie wyglądasz - zauważył. Wystarczająco ładnie, by
  ściągnąć z niej ubranie i zabrać ją na górę do łóżka.

Dotknęła workowatych spodenek.

• Dostałeś je od sióstr?
  Skinął głową.

• To pewnie miał być żart.

Ari doszła do wniosku, że nie będzie rozmawiać z Maxem o bieliźnie, zwłaszcza że miała na sobie jego spodenki. Gorączkowo szukała innego tematu.

• Moglibyśmy porozmawiać o pogodzie - zaproponował
  z uśmiechem.

• Tak.

• Albo - dodał - o następnej wyprawie na Block Island.

• Tak? - Nie zaprotestowała, kiedy zbliżył się i wziął ją w ra­niona. Wiedziała, że powinna. Powinna się jakoś usprawiedli­wić, pobiec na parking i pojechać dziewięćdziesiątką do domu.
  Ale nie poruszyła się. Poczuła jego ciepłe dłonie. Do licha, gdyby
  przynajmniej nie wiedział, że pod tymi głupimi spodenkami
  : podkoszulkiem jest naga. - Ja, no, nie wiedziałam, że chcesz
  nam wrócić.

• Chcę! - Obejmował ją coraz mocniej. - Ale tym razem...
  Dzwonek u drzwi przerwał mu w pół słowa.

• Pizza - szepnęła bez tchu.

• Do diabła - zaklął, wypuszczając ją z objęć. - Zgaduję, że
  woja cnota jest bezpieczna, aż zjemy kolację.

• Wciąż nastajesz na moją cnotę?

Towarzyszyła mu do drzwi, korzystając z okazji, by podzi­wiać jego szerokie opalone plecy. Jeśli czyjaś cnota jest w nie­bezpieczeństwie, równie dobrze może to być cnota Maxa Cole'a. Lubiła widok męskich pleców. Lubiła silne ramiona. Lubiła su­nąć palcami wzdłuż kręgosłupa i wodzić językiem po krzywi­znach łopatek...

Ari westchnęła. Była idiotką. Kretynką. Do końca lata pozo­stało zaledwie parę tygodni, a pójście do łóżka z Maxem nie mieściło się w jej wakacyjnych planach. Nie był mężczyzną skłonnym do kompromisów - przeżywał życie na swój własny sposób i odpowiadało mu, jeśli ktoś był gotów to zaakceptować.

Nie będzie kompromisów ani długiego związku na odległość Nie zakocha się znów w rybaku. Nie zaufa jeszcze raz morzu. i nie będzie czekać, aż ukochany wróci z kolejnego połowu.

Max wziął w silne, zręczne dłonie pizzę i białą torbę i za­mknął drzwi. Kiedy ich spojrzenia się spotkały, usiłowała nie pokazać po sobie, co czuje.

To się staje idiotyczne, uznał Max. Po kolacji wyśle ją do domu. Dość tych gier. Sterta nie odpieczętowanych listów w rogu jadalni tylko go drażniła - namacalny dowód, że Ari go nie chce że chętnie przekazałaby go komuś innemu jak używaną kanapę na wyprzedaży.

• O co chodzi?

• O nic. - Potrząsnął głową.

• Wyglądałeś na zmartwionego.

• Pudełko parzy mnie w palce. - Odwrócił się i poszedł do
  kuchni, nie patrząc, czy Ari idzie za nim. Najwidoczniej tak było
  bo poczuł zapach kwiatów. To pewnie szampon. Chciał wziąć ją
  w ramiona i kochać się z nią przez parę godzin. Do diabła, bar-
  dziej odpowiadałoby mu parę dni.

Czy wówczas pozbyłby się tej obsesji na jej punkcie Czy byłby potem w stanie wejść na pokład kutra i popłynąć na

zachód?

A może obijałby się jak mewa w dokach, wdzięczny za każdy rzucony ochłap? Max zmarszczył czoło, postawiwszy ciepłe pu­dełko na blacie. Bijący od niego zapach nie podniósł go na duchu. Na próżno miał nadzieję, że gorący posiłek odwróci jego uwagę od kobiety, która właśnie stanęła obok.

- Wyjmę talerze. W lodówce jest coś do picia. Nalej sobie - burknął.

Zanim wyjął nakrycia i talerze, Ari postawiła na stole puszkę dietetycznej coli i wyjrzała przez okno.

• Pod mieszkaniem jest sklep, tak?

• Tak. - Przesunął jedzenie na środek stołu. Nie miał mat pod
  talerze. Chyba nie będzie jej to przeszkadzało?

• Jaki?

• Wynajmuję parter właścicielowi sklepu z pamiątkami. -
  Narzucił koszulę wiszącą na oparciu krzesła i bezwiednie zapiął
  kilka guzików. - Siadajmy - polecił, podziwiając jej uda. Kolana
  też niezłe. Ciekawe, czy ma łaskotki. - Możesz zacząć od pizzy
  albo szpinaku. Decyduj.

Gdy siadała naprzeciwko, jej gołe kolana zetknęły się na chwilę z jego nogami w dżinsach.

- Najpierw pasztecik. - Sięgnęła do torby. Może jedzenie
pomoże jej przestać myśleć o seksie.

Zadziałało, niestety nie na długo. Ari pomogła Maxowi posprzątać po jedzeniu, co sprowadziło się do włożenia naczyń do zmywarki i wyrzucenia opakowania do śmieci. Zjedli wszystko do ostatniego okruszka.

• Następnym razem przypomnij mi, żebym zamówił do-
  kładki.

• W porządku - zgodziła się. Ponownie podeszła do otwarte-
  go okna. Wiatr przynosił zapach morza. - Piękny wieczór.

Spojrzał ponad jej ramieniem na różowiejące niebo.

- "Czerwone niebo z rana" - zaczęła recytować znane po-.
wiedzenie.

- "Uważaj, żeglarzu" - dokończył za nią. - „Czerwone niebo
zachodzie..."

- "Raj żeglarza" - szepnęła, wciąż wpatrzona w horyzont.
Pogładził delikatnie jej ramię. Marzył, by wziąć ją w objęcia, ale

obiecał. że nie będzie jej uwodził, i zamierzał dotrzymać słowa. Z żalem cofnął się o krok.

• Chcesz iść na spacer?
  Odwróciła się z zakłopotaną miną.

• Chyba jestem zbyt skąpo ubrana.

• Dwie pary spodenek i podkoszulek to za mało?

• Dziwnie się w tym czuję.

• Jesteś teraz w Nowej Anglii, kochanie, w miejscowość
  wypoczynkowej. Czyżbyś nie biegała po molo w skąpym bikini
  jako nastolatka?

• Skąd wiesz?

• Wszystkie dziewczyny takie nosiły. - Uśmiechnął się
  wspomnień. - Dla chłopców to była istna tortura.

• Gdzie się wybierzemy?

• Pooglądamy wystawy. Zafunduję ci lody. Albo mrożony
  jogurt.

• W waflowym rożku? - Skinął głową. - A więc zgoda. Tyl­
  ko włożę sandały.

Szli chodnikiem, trzymając się za ręce. Wieczór był ciepły. Przed kinem stała kolejka, a po drugiej stronie ulicy przed wejściem do hiszpańskiej restauracji, kręcili się barw-nie ubrani turyści. Ari zatrzymała się przy wystawie sklepu z pa­miątkami.

• Szukasz czegoś, co mogłabyś zabrać ze sobą do Montany

• Raczej nie - pokręciła głową.

• Nie chcesz niczego, co by ci przypominało Rhode Island?
  W jego głosie pobrzmiewała gorycz. Zaskoczona Ari spojrzała na niego, usiłując dociec, co znaczyły te słowa.

- Mam wystarczająco dużo wspomnień - powiedziała. I niełatwo mi będzie rozstać się z tobą, dodała w duchu.

Chciała znaleźć oparcie w jego sile, chciała, żeby rozproszy jej samotność i kochał ją. Nie przestała pytać, dlaczego tak się dzieje, ale wiedziała, że grozi jej niebezpieczeństwo. Była o włos od

zakochania się w tym mężczyźnie. A to mogło oznaczać tylko kłopoty dla obojga.

- Dobrze - odparł swobodnie. - Pospacerujmy więc.

Ręka w rękę szli zatłoczonym chodnikiem, gapiąc się na turystów i witryny sklepowe. Kiedy zatrzymała się przed ekskluzywnym butikiem, Max pociągnął ją do środka. Owionął ich zapach lawendy.

• Co ty wyprawiasz? - zaprotestowała. - Nie mam przy so-bie pieniędzy.

• Zamierzam kupić ci coś na pamiątkę - powiedział z psottnym błyskiem w oku. Na pytanie ekspedientki, czy może czymś pomóc, odparł: - Tak. Chodzi o bieliznę.

Wytwornie ubrana kobieta uniosła brwi i odrzuciła do tyłu długie blond włosy, mierząc wzrokiem nową klientkę.

- Czy mają państwo na myśli coś szczególnego?

Za chwilę go spyta, czy chce, żeby mu zademonstrowała coś na sobie. Ari zacisnęła dłoń na ręku Maxa.

• Max! - zaprotestowała szeptem.

• Bielizna - powtórzył przeciągle.

Kobieta wskazała olbrzymi kosz wypełniony różnokolorowy-mi fatałaszkami.

- Proszę zobaczyć, czy znajdzie się tam coś, co mogłoby
państwa zainteresować.

Max podszedł do kosza i zagłębił dłoń w wiotką bieliznę ni-czym w pełną sieć.

- Jaki rozmiar?

Wiedziała, że będzie ją męczył, aż się dowie, więc powie-działa:

• Czwórka.

• Dobrze. - Wyciągnął białe koronkowe majteczki. - Co po­
  wiesz na to?

• Nie są zbyt praktyczne. A ty nie będziesz kupował mi bie­lizny.

• Przed chwilą narzekałaś, że musisz nosić moją. - Spojrzał
  znacząco na spodenki bokserskie. To samo zrobiła sprzedawczyni

- To, zdaje się, taka moda - prychnęła - wśród nastolatków
Ari miała wrażenie, że jest naga. Teraz wszyscy troje wiedzie­
li, że ona nie ma nic pod spodem. Ale, na litość boską, przecie:
szorty zakrywały wszystko, co było do zakrycia. Wróci do mie­szkania Maxa, wysuszy kostium kąpielowy i pojedzie do siebie
I co dalej? Będzie siedzieć w pustym domu i oglądać powtórki
w telewizji?

• Zawieź mnie do domu, Max. Mam tam mnóstwo bielizny

• Założę się, że nie takiej.-Teraz wyciągnął brzoskwiniowe
  majteczki obszyte szeroką koronką w tym samym kolorze. -
  Twój kolor. - Spojrzał na metkę. -I rozmiar.

Ponieważ milczała, podszedł z nimi do lady. Ari udawała, że nic się nie stało. Zerknęła jeszcze na cenę misternie haftowanej halki i postanowiła poczekać przed sklepem. Po chwili dołączył do niej Max, ściskając w dużej dłoni papierową torebkę ozdobio­ną motywem róży.

• Poprzednio kupiłeś mi szczoteczkę do zębów i szczotkę dc
  włosów.

• Czy to znaczy, że znów spędzimy razem noc? - spytał.

• Nie licz na to, słodziutki - roześmiała się.

• A co z lodami?

• Na to się zgadzam. - Skinęła głową i wzięła Maxa za rękę
  - Nie wiem, co zamierzasz zrobić z bielizną w tej torebce.

- Ale ja wiem - powiedział cicho, zaciskając dłoń wokół jej
dłoni. - Pewnego dnia ją z ciebie zdejmę.

Ciało Ari przeszył dreszcz. Oto stała w kolejce po lody wśród wesołego wakacyjnego tłumu, a mężczyzna, w którym tak głupio

się zakochiwała, trzymał torebkę z seksownymi majteczkami : zamierzał je z niej zdjąć w niedalekiej przyszłości.

To było kuszące. Ale przecież jeśli ich nie włoży, on nie będzie mógł ich zdjąć.

I to miało być pocieszające?

• Nie będę ich nosić - powiedziała na widok jego pytającego
  spojrzenia.

• Nie musisz. - Wyglądał tak, jakby powstrzymywał
  uśmiech. - Pytałem cię tylko, jaki smak wybierasz.

• A, tak.

• No więc?

• Brzoskwiniowy. - Po chwili podał jej wafel zawinięty
  w papierową serwetkę. Szybko zlizała słodkie krople. Nie było tu
  czym oddychać. Z ulgą wyszła na świeże powietrze.

• Dobre?

• Chcesz spróbować? - Ari podsunęła mu rożek.
  Pochylił się i skosztował odrobinę.

• Niezłe - mruknął. - Chcesz moich?

• Co to? - Spojrzała na ciemną mieszaninę w jego waflu.

• Czekolada, orzeszki ziemne i karmel.

• Nie, dzięki - pokręciła odmownie głową.

Skręcili w kierunku jego domu. Żałowała, że zostawiła tam swoje rzeczy. Najlepiej byłoby pójść prosto do samochodu. Wie­działa, że to tchórzostwo, ale od czasu do czasu miała do tego prawo. Weszła na schody, desperacko próbując skończyć loda i mimo to wyglądać jak dama.

• Masz ochotę na coś zimnego do picia? - spytał Max po
  zwarciu drzwi.

• Nie, powinnam już iść.

• Nie spytałaś mnie o ostatnią porcję odpowiedzi na twoje
  ogłoszenie.

• Widziałam stos listów na podłodze.

• Nie otwierałem ich. - Zamknął drzwi i westchnął. - Czy
  znów wybierzesz coś odpowiedniego dla mnie?

• A chcesz tego?

• Niespecjalnie.

Ari poczuła dziwną ulgę. To śmieszne. Jak mogła się cie­szyć, że Max wciąż jej pragnie? Dał temu wyraz niedawno na
plaży, kiedy jego dłonie gładziły jej piersi, a wargi zagarnę­ły usta. Co by się stało, gdyby się kochali, gdyby poddała się
impulsom i pragnieniom, które tak usilnie starała się zignorować...?

• Ari? - Max zbliżył się, upuściwszy trzymaną w ręku papie­rową torbę na dywan.

• Słucham?

• Chodź ze mną na górę.

• Obiecałeś, że nie będziesz mnie uwodził, pamiętasz?

• Obiecałem ci pizzę. I dostałaś ją.

• Słowny jesteś - zażartowała.

• Tak - potwierdził. - Ale ty mogłabyś mnie uwieść, ko-

chanie.

Naprawdę tego chciała. Te słowa sprawiły, że kolana się pod

nią ugięły.

• Na jedną noc. Czy tego właśnie oczekujesz? - Nie zmieni
  wyrazu twarzy, więc Ari ciągnęła: - Bo moje życie toczy się
  gdzie indziej, Max. Za parę tygodni wrócę do mego świata, a to
  dobiegnie końca. Nie chcę, żeby któreś z nas cierpiało.

• Zaryzykuję. - Położył dłonie na ramionach Ari i pochylił
  się, by spojrzeć jej w oczy.

• Max...

Chłodne wargi dotknęły jej warg. Miała wrażenie, że ser przestało jej bić. Kiedy wreszcie uniósł głowę, dodał:

- Sprawię, że zmienisz zdanie.

To niemożliwe, myślała uparcie, ale znów ją pocałował. Czu­ła, jak ogarnia ją płomień. Chwyciła go w pasie, by nie upaść, podczas gdy jego język badał, igrał i wysyłał sygnały do innych wrażliwych partii jej ciała.

• Chodź na górę - szepnął. - Marzę o tobie nagiej w moim
  łóżku.

• Jeszcze nie jestem naga - próbowała żartować, ale te słowa
  zabrzmiały jak skarga, nawet dla niej samej.

• Mam na to sposób - powiedział czule, dotykając jej sutka
  przez bawełnianą tkaninę podkoszulka. - Ale to może trochę
  potrwać.

• Nie musisz się spieszyć - szepnęła Ari. Kiedy spojrzała mu
  w oczy, zaparło jej dech. Pożądał jej i chciał, żeby wiedziała, jak
  bardzo. Ari zapragnęła wsunąć dłoń za krawędź paska jego dżin-
  sów. Była to kusząca myśl. Uniosła dłoń ku jego piersi. - Mo-
  że to zadziała. Uwolnimy się od tej obsesji - zasugerowała mięk­ko. - I nie będziemy już musieli się zastanawiać, co by było,
  gdyby...

• Ty też się zastanawiasz?
  Zawahała się, ale odparła szczerze:

• Oczywiście.

Kiedy pogładził delikatnie jej policzek, uniosła twarz.

• Nie chcę się od ciebie uwolnić, kochanie. - Przytrzymał
  kciukiem jej podbródek, by nie odwracała głowy. - Pragnę cię od
  tego dnia, kiedy ujrzałem cię po raz pierwszy. Kochanie się z tobą
  niczego nie zmieni.

• A czy potem nie będzie jeszcze trudniej? - Nie podobało jej
  się drżenie własnego głosu.

Uśmiechnął się, ale kąciki ust wygięły mu się ku dołowi.

- Jest tylko jeden sposób, żeby się o tym przekonać.

• Nie wiem. - Zapragnęła, by jej ciało nie reagowało na
  dotyk ust Maxa. Nic z tego.

• Ja wiem - szepnął tuż przy jej wargach. - Zawsze wiedzia­łem. - Z tymi słowami prowadził ją na górę.

Pogrążoną w mroku sypialnię oświetlała tylko latarnia ulicz­na. Max dotrzymał obietnicy. Wolno ściągnął jej przez głowę podkoszulek, po czym dotknął jedwabistej skóry na piersiach. Ari próbowała rozpiąć mu koszulę, by jak najszybciej dotknąć jego torsu. Kiedy wreszcie udało jej się rozpiąć guziki, muskała jego pierś wargami i językiem, drażniąc płaskie męskie sutki i przytulając policzek do ciepłej skóry.

Max wśliznął dłonie pod elastyczny materiał jej spodenek gimnastycznych.

- Arianno - szepnął, wtulając wargi w płatek jej ucha. -
. Niech to trwa. - Przycisnął ją do siebie.

Ari spojrzała mu w twarz i uśmiechnęła się. Wreszcie czuła się wolna. Nareszcie mogła dotykać, badać, robić to, co narastało między nimi od pierwszego dnia.

- A więc nie powinnam cię rozbierać? - spytała z uś­miechem.

Westchnął i na chwilę zacisnął palce na jej pośladkach, po czym przesunął dłonie wyżej i pociągnął za pasek. Ściągnął jej spodenki aż do kostek, a ona je niecierpliwie zrzuciła.

• Jesteś piękna - szepnął.

• Nie musisz tego mówić. Daleko mi do modelki.

• Jesteś doskonała. - Przejechał dłońmi po wcięciu w talii
  i westchnął. - Chciałem cię tak dotykać, kiedy zobaczyłem cię po
  raz pierwszy.

• Przecież byliśmy w kościele. - Z trudem łapała powietrze.

• Cudownie wyglądałaś w tym idiotycznym uroczym ka­peluszu.

Jego słowa napełniły ją odwagą. Nie wiedziała, co w nią wstąpiło, ale kiedy poczuła na sobie dłonie Maxa, jej nieśmiałość gdzieś się ulotniła.

• Moja kolej. - Sięgnęła do zapięcia jego dżinsów.

• No dobrze - westchnął, kiedy wsunęła mu dłoń za pasek.
  - Ale to może potrwać trochę krócej, niż obiecałem.

• A gdzie spodenki? Nieładnie, kapitanie Cole - żartowała,
  by ukryć napięcie.

• Zapomniałaś, że ty je nosisz.

Ostrożnie odsunęła suwak. Nagle niepewna, ściągnęła mu spodnie z bioder. Czuła jego twarde ciepło przy swoim ciele. Max wyśliznął się z dżinsów i odrzucił je na bok.

• To było miłe. Co dalej? - W jego głosie wyczuła śmiech
  i coś jeszcze, rozkosz bycia z kobietą, której pragnął.

• Nie wiem - odparła. - Ale nie miałabym nic przeciwko
  temu, żeby leżeć.

• Wspaniały pomysł. - Zrzucił narzutę na podłogę, odwrócił
  się i wyciągnął rękę do Ari. Przez ułamek sekundy wahała się.
  Wydawał się rozumieć jej wątpliwości.

• Żadnych żalów - powiedział. - I żadnych obietnic, chyba
  że tego chcesz.

Pokręciła wolno głową, podziwiając jego wspaniałe męskie ciało. Pragnął jej, ale dawał jej drogę odwrotu.

• Żadnych obietnic - powtórzyła. - Tylko dzisiejsza noc.

• Zgoda. - Max skinął głową.

Ari podeszła i wzięła go za rękę. Przyciągnął ją do swego ciepłego, mocnego ciała i pochylił się, by ją pocałować. Nagle coś sobie przypomniała.

• Max?

• Tak?

• Ja nie biorę żadnych pigułek. Dość długo byłam sama.

Jego błękitne oczy zalśniły.

• Ja też. Ale nie martw się. Zatroszczę się o wszystko. - Prze­
  sunął wargami po jej szyi i skubnął płatek ucha, rozbudzając
  dreszcz podniecenia we wrażliwej skórze.

• Ari?

• Tak? - Miała wrażenie, że jej ciało płonie.

• Chodźmy do łóżka.

ROZDZIAŁ 8

Ari pociągnęła Maxa na materac. Splątane ciała ogarnął żar. Wilgoć letniej nocy osiadła im na skórze. Głodne wargi Maxa poznawały słodycz ciała Ari. A kiedy zatęskniła, by ją wypełnił, Max odpowiedział pragnieniem na jej pragnienie. Zjednoczeni, kochali się przez długie, długie chwile. Ari wygięła się w łuk wstrząsana rozkoszą, a Max odpowiadał jej urywanym odde­chem, aż wreszcie bezwiednie zadrasnął zębami skórę na jej ramieniu.

Skończyło się długo po tym, jak się zaczęło.

Żadne nie chciało tego przerwać.

- Jesteś pewna, że to był pierwszy i jedyny raz? - spytał
wreszcie po wielu minutach milczenia, kiedy oddechy wyrówny­wały się, a świat łagodnie wracał na swoje miejsce.

Rozkoszne dreszcze wciąż przeszywały ciało Ari. Max uniósł się lekko i spojrzał jej w oczy.

- Mmm... - Przesuwała dłońmi po wilgotnej skórze jego
pleców. - Może uda nam się coś wypracować.

• A może pragniesz tylko mego ciała - zażartował.
  Zamknęła oczy, próbując zapamiętać brzmienie jego głosu.

• Może masz słuszność.




• Nie zasypiaj - szepnął, składając lekkie pocałunki na jej
  wargach.

• Za późno - mruknęła sennie.

Przez chwilę słuchał równego oddechu; po czym ostrożnie wysunął się z jej objęć i podszedł do okna. Jeszcze jedna bez­chmurna noc. „Lady Million" powinna jutro wrócić do portu. Teraz kolej na niego. Jerry kochał morze tak samo jak on, ale Barbarę irytowały ciągłe nieobecności męża. Z kolei fabryka zabierała Maxowi coraz więcej czasu. Doskonale zdawał sobie sprawę, że nawet gdyby spędził najbliższe dwa tygodnie za biur­kiem, nie zdołałby nadrobić zaległości.

Popatrzył na kobietę śpiącą w jego łóżku. Zastanawiał się, czy nie okryć jej prześcieradłem, ale w pokoju było ciepło. Jak to się stało, że zakochał się w kobiecie, która nie lubiła łodzi? Nie znosiła morza i mieszkała gdzieś w głębi lądu? To nie miało sensu. A jednak, kiedy spojrzał w te przejrzyste brązowe oczy. gdy jej kapelusz odfrunął z wiatrem, a ona roześmiała się, był zgubiony. Ostatecznie i nieodwołalnie.

Z wahaniem poszedł do łazienki i zamknął drzwi. Wszedł pod prysznic i odkręcił kurki, mając nadzieję, że szum wody jej nie zbudzi. Chciał, żeby została w jego łóżku tak długo, jak to możli­we. Milion lat byłoby w sam raz.

Teraz pozostawało mu tylko przekonać o tym Ariannę.

• Muszę iść - powiedziała, przebudziwszy się, gdy Max
  wślizgnął się do łóżka. Zerknęła nad jego szerokim ramieniem na
  zielone cyferki zegara w radioodbiorniku. - Późno już.

• Dopiero jedenasta.

• Rodzice będą się martwić.

• Odwiozę cię.

• Przecież mam tu samochód.

- Pojadę za tobą.

Ari wyczuwała, że Max będzie się spierał o wszystko, co ona powie. Popatrzyła w jego niezgłębione niebieskie oczy. Nie chciała się kłócić. Chciała tylko pociągnąć go na materac i jesz­cze raz się z nim kochać.

• Zgoda.

• Nie patrz tak na mnie - poprosił - chyba że masz zamiar
  zostać tu jeszcze godzinę. - Ogarnął spojrzeniem jej nagie ciało.
  - Albo dwie.

• Nie kuś mnie - westchnęła.

• Dlaczego nie? - Pochylił głowę i skubał wargami delikatną
  skórę w zagłębieniu ramienia.

• Aj!

• Przepraszam. - Pocałował czerwony ślad. - Nie chciałem
  ci sprawić bólu.

• Nie sprawiłeś. - Ari zarumieniła się, przypominając sobie
  draśnięcie jego zębów.

Kiedy pochylił się nad nią, znów ogarnął ich żar. Czuła je­go męskość przy udzie, a gęste włosy na torsie łaskotały jej piersi.

• Naprawdę musisz już wracać?

• Ani myślę. - Ari przyciągnęła go jeszcze bliżej.

Max obrócił ją na bok i wszedł w nią, wpatrzony w szeroko otwarte brązowe oczy. Przerzuciła nogę przez jego biodro, chcąc poczuć go jeszcze głębiej. Jego powolne ruchy sprawiały jej nieopisaną rozkosz. Wreszcie przewrócił ją na plecy, uniósł się na łokciach i odsunął wilgotny lok z jej czoła.

• Wiedziałem, że będzie dobrze, ale nie wyobrażałem sobie,
  że aż tak - powiedział pieszczotliwie, patrząc jej w twarz.

• Ja też nie - szepnęła.

• Mówiłem ci. - Znów zaczął się w niej poruszać. - Mówiłem

- powtórzył i zapadła cisza, przerywana jedynie miłosnymi westchnieniami.

Wyruszyli dobrze po północy. Droga była ciemna i cicha. Ari często spoglądała w tylne lusterko, w którym widziała dodające otuchy światła samochodu Maxa. Dom był pogrążony w ciemno­ściach, drzwi kuchenne i część wjazdu oświetlała tylko jedna lampa. Ari wyłączyła silnik i wysiadła. Wcisnęła zrolowany pla­żowy ręcznik pod pachę i pomachała do Maxa, który zawrócił i pojechał z powrotem do Pier.

W ciemnej kuchni siedziała Peggy, popijając mrożoną herbatę.

• Czekałaś na mnie? - Ari poczuła się winna.

• Nie. - Peggy zaśmiała się cicho. - Nie znoszę tak dobrze
  wilgoci jak kiedyś. Kiedy nie mogę zasnąć, w środku nocy robię
  sobie coś zimnego do picia. To pomaga.

Ari usiadła naprzeciwko matki.

- Podwórze jest puste. Czyżby chłopcy pomogli tacie
w sprzątaniu?

Peggy skinęła głową.

• Zrobiłaś dobrą robotę. Zarobiliśmy ponad trzysta dolarów
  Możesz w to uwierzyć?

• Nie za bardzo. - Ari uśmiechnęła się. - Swoją drogą mieli­ście mnóstwo rzeczy do zbycia.

• Z całego życia - zamyśliła się matka. - Powinnam była
  więcej wyrzucać.

• W nowym domu będziesz mogła wyrzucać wszystko, co
  zechcesz.

• Fakt. Jestem pewna, że to polubię.

Siedziały tak w przyjaznym milczeniu, słuchając świerszcz;. za domem. Wreszcie Ari spojrzała na zegarek.

- Na pewno nie czekasz na chłopców?

• Gdybym to robiła, musiałabym przestać sypiać. Są wystar­czająco dorośli, by się o siebie zatroszczyć, choć przyznaję, że
  nie było mi łatwo się z tym pogodzić.

• Będą musieli znaleźć sobie własne lokum, kiedy się prze­
  prowadzicie, prawda?

• Najwyższy czas. - Peggy skinęła głową i upiła łyk herbaty.
  Kostki lodu głośno zabrzęczały. - Ojciec wspominał, że spotka­
  łaś się z kapitanem. Dobrze się bawiłaś?

Ari uśmiechnęła się. Oczy jej błyszczały szczęściem.

• Tak, myślę, że można tak powiedzieć.

• Kochasz go?

• Nie chcę o tym mówić.

Peggy przyjrzała się córce z uwagą.

- W porządku. Szanuję twoje sekrety, ale ostrzegam cię, że
kapitan nie pogodzi się łatwo z twoim wyjazdem.

Ari wbrew sobie chciała usłyszeć, co matka ma do powie­dzenia.

• Dlaczego nie? Oboje jesteśmy dorośli. Zgodziliśmy się, że
  będziemy przestrzegać reguł gry.

• Reguł gry - powtórzyła matka, zupełnie jakby Ari powie­
  działa to w obcym języku. - To nic nie znaczy, Arianno. Wolała­
  bym, żebyś nie cierpiała.

• Nie zamierzam.

• A twój przystojny kapitan? Co z nim?

- Chciałabym, żebyś przestała nazywać go kapitanem.
Peggy uniosła brwi.

• Próbujesz zapomnieć, że jest rybakiem? Że zarabia na życie
  na morzu?

• Tak - rzuciła Ari i wstała. - Właśnie o tym chcę zapomnieć.

• Miłość nie wybiera, Arianno. Nie liczy się, jak ten ktoś
  zarabia na życie ani gdzie mieszka.

• Nie mówimy o miłości, mamo.

• A ja myślę, że mówimy właśnie o tym - upierała się Peggy.
  - Kochałaś się z kapitanem. Byłaś w jego łóżku, oddałaś mu swo­je ciało i, jak sądzę, również serce. Nie traktuj tego zbyt lekko.

• Nigdy tak nie robiłam - szepnęła Ari, uciekając przed prze­nikliwym wzrokiem matki. - Idę spać. Dobranoc.

Wyszła z kuchni i pobiegła na górę do swej sypialni. Szybko się rozebrała i wślizgnęła do łóżka. Ale sen nie nadchodził. Mimo pobudki wczesnym rankiem i pracy przy wyprzedaży, mimo dłu­giego gorącego lipcowego dnia, mimo godzin spędzonych na miłości z Maxem, Ari nie mogła zasnąć. Obwiniała o to parne wilgotne powietrze.

Obwiniała o to drzemkę w łóżku Maxa.

Obwiniała wszystko, poza uczuciem zakochania.

Klimatyzacja to jedyne rozwiązanie, doszła do wniosku Ari. myśląc tęsknie o suchym wietrze Montany. Nie mogła wysie­dzieć w domu i zastanawiać się, jak by to było obudzić się rano w ramionach Maxa, wspólnie wypić kawę, zjeść śniadanie, a na­wet wziąć prysznic. Nie poprosił jej, żeby została na noc.

I tak nie zrobiłaby tego bez zawiadomienia rodziców. Jednak tęskniła za widokiem Maxa, chciała spojrzeć mu w oczy i upew­nić się, czy ostatnia noc była naprawdę tak doskonała. , Na samą myśl o tym oblała ją fala gorąca. Próbowała skupić się na codziennych zajęciach. Peggy dała jej listę zakupów. Ar. przede wszystkim zrobiła to, co zwykła robić, kiedy była smutna zbita z tropu i miała na zbyciu parę dolarów. Poszła do księgarni

Uboższa o trzydzieści siedem dolarów, za to z torbą wyładowaną powieściami w miękkich okładkach, obeszła sklepy w po­szukiwaniu czegoś praktycznego, wygodnego i ciepłego na nad­chodzącą zimę.

Nie mogła się skupić. Usiłowała sobie wmówić, że zna­jomość z Maxem to tylko wakacyjny romans. Krótka przy­goda. Tylko na jedną noc. Ari skrzywiła się. To nie było w jej stylu.

Powinna być teraz na plaży. Ale niedziela to okropny dzień na plażowanie. Niełatwo było znaleźć kawałek miejsca na zatłoczo­nym brzegu. Miejscowi w weekendy zostawali w domach, robili zakupy, sprzątali albo grali w golfa. Plażę i ocean zostawiali przybyszom z wielkich miast.

Postanowiła przejechać koło tamy, rzucić okiem na tłumy i po­czuć lato w powietrzu. Popatrzeć na turystów na promenadzie.

Przejechała przez Pier, utknęła w korku, spojrzała tęsknie w okno sypialni Maxa, wreszcie pojechała drogą wzdłuż mor­skiego brzegu do Galilee.

Zaparkowała w rogu za sklepem. Pokruszone skorupy małży wybielone słońcem zachrzęściły jej pod nogami, kiedy wysiadła. Przez wejście do portu płynęły łodzie wszystkich możliwych kształtów i rozmiarów. Powietrze pachniało rybami, mewy krzy­czały, szukając jedzenia, a rybacy i żeglarze wołali do siebie na wodzie.

Zadowolona, że jest bezpieczna na lądzie, pchnęła oszklone drzwi sklepu. Ruthie, rozciągnięta na leżance, pomachała do niej.

• Co ty tu robisz?

• Powinnam odpoczywać - wyznała nieśmiało Ruthie. - Ale
  czuję się samotna.

• A ja na nią uważam, kiedy Roscoe jest na morzu. - Peggy,
  zajęta wlewaniem zupy do zamykanego kubka, mrugnęła do
  Ruthie. - W końcu powinnam opiekować się moimi przyszłymi
  wnuczkami.

Ari postawiła torby z zakupami na stole, otworzyła lodówkę i wyjęła puszkę z wodą sodową.

• Naprawdę myślisz, że tym razem będzie dziewczynka
  mamo?

• W tej rodzinie potrzeba więcej kobiet.

• Joey i Jimmy mogą się ożenić - zauważyła Ari.

• Niech Bóg ma w opiece kobiety, które ich sobie wezmą
  - powiedziała Peggy. - Nie rozsiadaj się tak - ostrzegła, widząc
  że Ari sięga po krzesło. - Mam dla ciebie sprawę do załatwienia

• Czy to nie może poczekać? - Ari otworzyła puszkę i upiła
  spory łyk.

• Nie. - Peggy podała jej białą torbę. - Uważaj. Gorące.

• Dlaczego mi to dajesz?

• Szef Cole Products zamówił lunch.

• Co?

• Cóż - Peggy oparła dłonie na obfitych biodrach - przecież
  nie życzysz sobie, żebym nazywała go kapitanem.

• Dlaczego szef Cole Products nie może przyjść sam?

• Jest zajęty. A ty nie. - Peggy odwróciła się i podeszła dc
  kotła stojącego na kuchence. - Nic ci się nie stanie, jeśli zanie­siesz mu lunch.

• W porządku.

Schowała puszkę z powrotem do lodówki i wyszła ze sklepu Żar buchnął jej w twarz, ale wiatr od wody przyniósł natychmia­stową ulgę. Doszła nierównym chodnikiem do dużego budynku z nazwiskiem Maxa i otworzyła ciężkie metalowe drzwi z napi­sem: Własność prywatna. Przejście wzbronione.

Było cicho, choć z jednej strony dużego pomieszczenia mru­czało kilka dużych maszyn. Czerwony napis ,BIUR0" wisiał nad metalowymi schodami. Ari weszła na nie, ciekawa, jak wy­gląda miejsce, w którym Max spędza czas na lądzie.

Usłyszała jego głos, zanim wsunęła głowę we wpółotwarte drzwi. Oczywiście wydaje polecenia. Powinna była się domyślić.

Czarna słuchawka tkwiła przyciśnięta do jego ucha, ciemne wło­sy opadły mu na czoło, ale nieobecny, pełen troski wyraz oczu znikł, gdy Max uniósł głowę. Przysunął się do aparatu, jakby chciał już zakończyć rozmowę.

- Dobrze. - Po chwili dodał niecierpliwie: - A więc to wszy­stko. - Ari rozglądała się po zagraconym pokoju, który Max
nazywał biurem. - Tak. Tobie też.

- Nie zamierzałam przeszkodzić ci w pracy.
Uśmiechnął się, rzucił słuchawkę na widełki, przyciągnął Ari

; posadził ją sobie na kolanach.

• Nie przeszkodziłaś.

• Hej! - zaprotestowała. - Uważaj na swój lunch!

• To wszystko, co dla mnie masz?

• Tak. - Pocałowała go szybko w usta. - Jest gorący.

• Nie będę ci dokuczać - powiedział i objął ją mocniej - bo
  przyniosłaś mi coś do jedzenia.

• Tylko to, co zamówiłeś.

Na widok jego miny wszystko zrozumiała.

• Nie prosiłeś Peggy o zupę, prawda?

• Nie - odparł. - A powinienem?

• Bawi się w swatkę - wyjaśniła Ari. - To ona mnie tu przysłała.

• Cieszę się. Myślałem o tobie przez cały ranek.

• Chciałam zobaczyć, gdzie pracujesz.

• Rozejrzyj się. - Wyjął z torby kartonik z zupą i plastikową
  łyżkę. - Zjesz ze mną?

• Nie, dzięki.

• Na dole jest automat z napojami. Przyniosę nam coś do
  picia.

• Pójdę z tobą.

• Zajmuję się papierkową robotą. Próbuję nadgonić maj
  i czerwiec przed wtorkowym rejsem.

• Na długo wypływasz?

• Na ile będzie trzeba.

• Mam nadzieję, że nie na bardzo długo - powiedziała, unosząc usta, gdy ją objął. - Będę się czuła samotna bez ciebie.

• Wrócę na spotkanie twojej klasy.
  Odsunęła się i spojrzała mu w oczy.

• Moje spotkanie? Dlaczego?
  - Bo idziemy na nie.

• Nie, nie idziemy.

Max pocałował ją lekko i powiedział:

• Wyrzucasz tego lata mnóstwo śmieci. Może czas sta­nąć twarzą w twarz z przeszłością i pozbyć się niektórych ob­ciążeń.

• Może to nie twoja sprawa.

• Chyba nie masz racji. Mam wrażenie, że to, co trzyma cię
  z dala od rodziny, twoja niechęć do morza, to, od czego uciekasz
  zaczęło się właśnie tutaj.

• A jeśli nawet, co to zmienia?

• Porozmawiaj ze mną, Ari.
  Pokręciła głową.

• Miałeś mi przynieść coś zimnego do picia.
  Nie zwrócił uwagi na jej słowa.

• Wiesz, że nigdy nie pytałaś o moją rodzinę? - Nie czekając
  na odpowiedź, ciągnął: - Nie pytałaś mnie o rodziców ani o siostry, ani o to, gdzie dorastałem, dlaczego zająłem się łowieniem
  ryb i w jakich okolicznościach poznałem Jerry'ego. - Położył jej
  dłonie na ramionach, by się nie odwracała. - Nie pytałaś, bo nie
  chcesz zbliżyć się do mnie, poznać mnie, stać się częścią mego
  życia...

• Czy ostatniej nocy nie poznawałam cię? - Wolała zignoro­wać ostatnią uwagę.

• Ostatnia noc musiała się zdarzyć. To początek, nie koniec.
  Ale nie zaistniała w próżni.

• Czego ode mnie chcesz?

• Niczego, czego nie możesz mi dać, kochanie.

• Mogę ci dać tylko kilka tygodni. Żadnych obietnic, żadnych żalów, pamiętasz?

Westchnął, a oczy ściemniały mu na widok jej zdecydowanej miny.

- Pamiętam. - Musnął wargami jej usta. Po chwili zrobił to
ponownie, jakby chciał ją o czymś zapewnić.

Parę chwil później Ari powróciła na ziemię i ukryła twarz w drelichowej koszuli Maxa.

• Pójdziesz dziś ze mną na kolację? - spytał. Kiedy skinęła
  głową, objął ją mocniej. - Możesz zostać na noc?

• Może. - Jej serce przepełniła radość.

Puścił ją, poprowadził do czerwonego automatu i grzebał po kieszeniach w poszukiwaniu drobnych. Przycisnął guzik i ma-szyna wyrzuciła puszkę z colą. Dla siebie kupił piwo imbirowe.

• Oprowadzisz mnie po fabryce? - spytała.

• Nie. Nie uda mi się nic zrobić, jeśli ty będziesz w pobliżu.
  - Uśmiechnął się. - Rozpraszasz mnie.

Ari westchnęła i poszła w stronę drzwi.

• Już zmykam.

• Przyjadę po ciebie o siódmej. Dzięki za lunch.

• Podziękuj Peggy. - Ari, nie mając ochoty patrzeć na zadowoloną minę matki, wróciła do samochodu i pojechała prosto do
  domu. Próbowała nie myśleć o Maximilianie Cole'u. Bez po­
  wodzenia. Czym mogła usprawiedliwiać letnią przygodę? Nie
  było sposobu, zwłaszcza że absolutnie nie miała zamiaru się
  zakochać.

• Małże były doskonałe - powiedziała Ari w odpowiedzi na.
  pytanie kelnerki sprzątającej ze stołu.

• Jeszcze ci się nie znudziły? - spytał Max.

• Jeszcze nie. - Pokręciła głową.

Max nie mógł oderwać od niej oczu. Ciemne włosy opad­ły jej w falach na ramiona, a prosta koralowa sukienka pod­kreślała lekko opaloną skórę. Kiedy przechyliła głowę i uśmie­chnęła się, dobrane do sukienki wiszące kolczyki musnęły jej szyję.

• A co z tobą? - spytała. - Zawsze zamawiasz stek?

• Prawie.

• Smakowałaby ci nasza wołowina z Montany.

- Nie chcę dziś rozmawiać o Montanie.
Ari odwróciła wzrok.

• Dobrze. - Upiła łyk wina i odstawiła kieliszek na stół. -
  A o czym chcesz rozmawiać?

• Po pierwsze - powiedział, uznawszy, że czas poinformo­wać Ari o tym, co wynikło z jej absurdalnych planów swatania
  - ile tygodni dawałaś to przeklęte ogłoszenie?

• Kilka - odparła wymijająco.

• To znaczy?

• Sześć.

• Sześć? - Zmarszczył czoło, widząc, że Ari z trudem po­
  wstrzymuje śmiech. - W pierwszym tygodniu dostałem sześć­dziesiąt listów, a wciąż napływają nowe.

• Nie doceniłam twego uroku.

• Za to przeceniłaś moją cierpliwość.

• Nie chciałam sprawić ci kłopotu.

• Dobrze ci tak, za to, że próbowałaś się mnie pozbyć.

• Może i tak - przyznała - ale miałam jak najlepsze chęć.
  Nie jestem bez serca.

Max pochylił się ku niej, żałując, że nie może jej teraz po­całować.

- Chodźmy do domu, zgoda?

Podkreślone białymi światłami kontury mostu Newport bieg­nącego przez Zatokę Narragansett do położonego na drugim brzegu Jamestown wyglądały jak wyszukane świąteczne dekora­cje. Ari siedziała obok Maxa, dotykając go udem. Patrzyli na łodzie pod mostem i światła znaczące linie brzegowe obu wysp. Lekka mgła wisiała w oddali nad wodą, zachęcając żeglarzy, by wyruszyli na morze.

• Ile tygodni? - spytał nagle Max, przerywając milczenie.
  Wiedziała, o co mu chodzi.

• Trzy. Dwudziestego ósmego sierpnia muszę być na uczelni.

• To mi daje niewiele czasu.

• Czasu na co? - spytała wbrew sobie.

• Na przekonanie cię, żebyś została.

• Już to przerabialiśmy, Max.

• To można powtarzać.

Ari nie odpowiedziała. Nie chciała myśleć o przyszłości. Dla­czego nie mógł zostawić wszystkiego tak, jak było?

• To wakacyjna przygoda, Max.

• Moim zdaniem to coś więcej - powiedział powoli.

- Dobrze - zgodziła się, patrząc na jego wyrazisty profil
w ciemności samochodu. - To romans sezonu.

Rzucił jej krzywy uśmiech i ponownie skupił uwagę na dro­dze przed sobą.

- Tak - powiedział cicho. - Myślę, że tak.

Reszta drogi upłynęła w milczeniu. Ari miała wrażenie, że bicie jej serca zagłusza szum fal. Chciała, żeby jej dotykał, obejmował. Miała ochotę oprzeć głowę o jego białą koszulę i na­pawać się zapachem jego skóry, ale nie wiedziała, czy rozsądnie

będzie wykonać pierwszy ruch. Oczekiwał po niej tak wiele i zmierzał do tego, by przeżyć rozczarowanie. Chciał wszystkie­go, jej życia, wolności i miłości.

Miłość była łatwa. Ari dała mu wszystko, co mogła, choć nie uznawała letnich przygód. Westchnęła. Trudno było mu się oprzeć.

• Ari? - zawahał się po otwarciu drzwi. - Jeśli wolisz, zawio­zę cię do domu.

• Chcesz tego?

Jego oczy były ciemne, wyraz twarzy nieprzenikniony.

• Oczywiście, że nie, ale nie mam ochoty na gry.
  Kiedy wiatr owiał jej nagie ramiona, stłumiła dreszcz.

• Ja też nie.

• Wiesz, że cię pragnę. Chcę się z tobą kochać.
  Dotknęła jego twarzy.

• Wiem. Ja też cię pragnę. - Bardziej niż czegokolwiek w
  życiu.

• Ale?

• Muszę być w domu o dziewiątej rano. Poniedziałek to mój
  dzień obierania ziemniaków.

• A ja we wtorek wypływam. - Max pocałował ją w rękę.

Ari starała się ukryć, jak bardzo go potrzebuje, jak bar­dzo chce, by poprowadził ją do środka. Musiała udawać Gdyby zdał sobie sprawę, że go kocha, nie pozwoliłby jej wy­jechać.

- Chodźmy. - Wziął ją stanowczo za rękę. - Nie mamy czasu
do stracenia.

Miał rację. A więc dlaczego jego słowa wywołały smutek w jej sercu?

Westchnął i przyciągnął ją do siebie. Poczuła ciepły oddech na policzku.

• Nie skrzywdzę cię, Ari.

• Wiem - powiedziała zduszonym głosem. - To jedno, czego
  jestem pewna.

Odpiął guziki z tyłu sukienki Ari, gładząc ciepłymi szorstkimi dłońmi jej plecy i prześlizgując się po koronkowej bieliźnie. Z łatwością odpiął biustonosz, a gdy sukienka opadła na dywan, zsunął niecierpliwe dłonie na jej piersi. Gdy usta zastąpiły dłonie, sutki zesztywniały pod tą delikatną pieszczotą.

Potem dotknął wargami jej szyi, sunąc językiem do wiszących koralowych paciorków.

Chciał kochać się z nią z tymi długimi kolczykami w uszach - pamiętał tę chwilę na promie, kiedy zdradził jej swoje imię i oparł się pragnieniu dotknięcia kołyszących się pereł ocierają­cych się o spowite jedwabiem ramię. Oparł się tylko dlatego, że wierzył, iż to ona jest byłą przyjaciółką Jerry'ego.

Rzeczywiście, zamyślił się Max, wdychając lekki kwiatowy zapach, sprawiała kłopoty, ale z kłopotami, które wniosła w jego życie, powinien sobie dać radę.

Teraz mógł jej dotykać. Smakować każdą część jej ciała. Aż do rana.

Nie zdawał sobie sprawy, że wypowiedział ostatnie słowa głośno, aż szepnęła:

• Co?

• Do rana - powtórzył. - Możemy się kochać do rana.

Ari spojrzała mu w oczy. Na jej twarzy malowała się wyłącz­nie niewinność.

• A więc dlaczego tu stoimy?

• Rozbieram cię, jeśli nie zauważyłaś.

• Zauważyłam - szepnęła - Teraz moja kolej.

Wolno odpinała mu koszulę i zsuwała rękawy. Kiedy sięgnęła do zamka błyskawicznego beżowych spodni, zatrzymał jej małą

dłoń. Chciał jej powiedzieć, jak bardzo ją kocha, ale zrezygnował. Wiedział, że jego słowa nie byłyby mile przyjęte. Zamiast tego przyciągnął jej dłoń do warg i wolno pocałował każdy pale: z osobna, po czym pociągnął ją w kierunku schodów. To nie by czas na spory.

Szybko pozbyli się reszty ubrań. Minęły dopiero dwadzieścia cztery godziny, jak się kochali, a im wydało się, że to dwadzieścia cztery dni. Albo lata.

Kiedy upadli na łóżko, Max pokrył ciało Ari pocałunkami Wydawał się wiedzieć, gdzie dotykać, wyczuwać, co sprawi jej przyjemność. Jego język i wargi poniosły ją na skraj rozkosz) Kiedy myślała, że już więcej nie zniesie, Max nakrył ją swoim ciałem.

• Chcę cię poczuć w sobie - szepnęła.

• Jak sobie życzysz, kochanie - powiedział cicho. Wszedł
  w nią jednym płynnym ruchem. Poddani odwiecznemu rytmowi
  przylgnęli do siebie, aż świat wokół nich eksplodował.

Później w cichej ciemności pokoju Max przytulał Ari do ser­ca. W powietrzu osiadła mgła, a przez otwarte okno dobiegał samotny dźwięk rogu ostrzegającego żeglarzy.

• Czy tak to robią w Montanie?

• Nie. - Ari uśmiechnęła się. - W Montanie nigdy tak nit
  było.

• Na pewno w twoim życiu ktoś był.

• Tak - odparła. - Właściciel pobliskiego rancza.

• Co się z nim stało?

• W ubiegłym roku doszliśmy do wniosku, że nadszedł czas
  by każde poszło w swoją stronę.

• Cieszę się - szepnął, gładząc dłonią jej aksamitną skórę
  Czubki jego palców musnęły biodra, po czym powoli wróciły c
  ramion. Dotknął wiszących kolczyków.

• Zapomniałam je zdjąć - mruknęła.

• Nie chciałem, żebyś je zdejmowała. - Max spojrzał
  z uśmiechem w jej ciemnobrązowe oczy. - Na ślubie Jerry'ego
  odkryłem, że mam obsesję na punkcie kolczyków.

• Nigdy nie słyszałam o czymś takim.
  Uśmiechnął się szeroko.

• Może jestem wyjątkiem.

- Jestem o tym przekonana - zgodziła się - Z więcej niż
jednego powodu. Unieś głowę - rozkazała, po czym wzięła pu­szysty biały jasiek i podłożyła mu go pod głowę.

- Co robisz? - spytał. Poczuł, że znów ogarnia go pożądanie.
Ari usiadła na nim i pocałowała go w usta.

- Jeśli nie masz nic przeciwko temu, pokażę ci, jak to się robi
na zachodzie.

ROZDZIAŁ 9

• Proszę. - Max podał Ari parujący kubek. - Nie martw się
  Nie musisz rozmawiać.

• Wielkie dzięki. - Ari uśmiechnęła się do niego, po czym
  skupiła uwagę na ściskanym w dłoni naczyniu. Siedziała otulona
  kocem na miękkiej leżance na balkonie. Słońce usiłowało prze­
  drzeć się przez mgłę, a Ari po cichu mu sekundowała.

Max wrócił do mieszkania. Po chwili z kuchni dobiegł brzęk naczyń. Pewnie przygotowuje sobie jedno z tych koszmarnie wielkich śniadań, które tak lubi. Poczuła zapach bekonu. Max otworzył drzwi i wysunął głowę:

• Ari, masz ochotę na jajka na bekonie? Daj znak głową na
  tak czy nie.

• Nie jestem aż tak zła - zaprotestowała, odwracając się ku
  niemu. Włosy miał jeszcze wilgotne po prysznicu i był ubrany
  w znajome błękitne dżinsy i podkoszulek z emblematem Uni­wersytetu Nebraski. Wyglądał również na bardzo głodnego.

• Tak, jesteś.

- A więc nie, jeśli chodzi o śniadanie. Zjem wczesny lunch w pracy.

Skinął głową i zamknął drzwi, pozostawiając ją spokojowi

i ciszy balkonu. Przyglądała się samochodom, zauważyła kilko­ro zdeterminowanych amatorów joggingu i trzy osoby z psami. Rozparła się wygodniej, dopiła kawę i leniwie zastanawiała się, czy nie nalać sobie jeszcze.

W kuchni zrobiło się cicho. Nigdy nie pytałaś mnie o rodzi­nę... bo nie chcesz stać się częścią mego życia. Czy Max miał rację? Próbowała zdobyć się na obiektywizm. Co o nim wiedzia­ła? Że lubi solidne śniadania, na wpół surowy stek, kawę ze śmietanką i prowadzi półciężarówkę. Z powodzeniem kieruje fa­bryką, jest właścicielem kilku kutrów i mieszka nad morzem.

Zawsze morze.

W szkole średniej grał w futbol i jest wspaniałym kochankiem. Wielkoduszny, troskliwy, zdecydowany i uparty.

Westchnęła. Znała przymioty Maximiliana Cole'a, ale nie wiedziała, co uczyniło go właśnie takim.

Poważne rozważania. O wiele za poważne jak na wakacyjny romans.

Na drewnianym podeście zadudniły kroki Maxa.

• Proszę - powiedział uprzejmie, trzymając w wyciągniętej
  ręce dzbanek z kawą. - Zapomniałem, że zwykle potrzebujesz
  dziewięciu czy dziesięciu filiżanek.

• Trzech - poprawiła, podając mu kubek. - Trzy filiżanki
  czynią ze mnie bardzo miłą osobę.

• Dzisiejszej nocy byłaś bardzo miła. - Ostrożnie nalał gorą­cy płyn i oddał jej kubek.

• Ty też.

• Dwie noce z rzędu - podkreślił. - To mogłoby wejść w
  nawyk.

• Mogłoby - zgodziła się, zafascynowana zmarszczkami
  w kącikach jego oczu. Dlaczego stał za daleko, by móc go do­
  tknąć? - Jutro wypływasz w morze, czy tak?

• Tak. — Skinął głową, - Jutro będę miał mnóstwo zajęć.

• Może lepiej zacznij się przygotowywać.

• A może zabiorę cię do łóżka.

Ari udawała, że się zastanawia. Spojrzała na zegarek, odstawi­ła kawę i uśmiechnęła się szeroko do Maxa.

• Masz czas?

• Pospieszę się.

• Lepiej nie - roześmiała się.

• A więc nie będę się spieszył. Nie będziesz miała siły, by
  podnieść skrobaczkę do ziemniaków.

• Dobrze. - Ari zrzuciła z siebie koc i wstała. - Zaryzykuję.

Ari pływała każdego wieczora o szóstej. Zakładała ten sam żółty kostium kąpielowy, stawiała samochód w tym samym rogu parkingu, szeptała te same modlitwy wodzie, tulącej się do jej ciała. Oszczędź go. Proszę, oszczędź go. Te słowa przychodziły jej do głowy za każdym razem, kiedy patrzyła na horyzont, za­martwiając się, gdzie jest teraz Max i czy wszystko u niego w po­rządku.

Nienawidziła tego, nienawidziła niepokoju i przyprawiającego

o mdłości ucisku w żołądku. Nienawidziła budzenia się z lękiem

i kładzenia się spać przy radiowej prognozie pogody. Nienawidziła
siebie za to, że zachowuje się jak spanikowana wariatka.

• Powinnaś iść. Będziesz się dobrze bawić.

• Powtarzasz się jak zdarta płyta.

Ari postanowiła nie słuchać rady matki. Peggy mówiła to samo przynajmniej od ostatnich dziewięciuset osiemdziesięciu siedmiu ziemniaków. Albo pięciu dni, zależy od tego, jak kto mierzy czas.

Peggy nie dawała jednak za wygraną.

• Już nie będą produkować płyt. Słyszałam w telewizji. Czy
  to nie skandal?

• Oglądasz za dużo telewizji.

• Co mam zrobić z waszymi szkolnymi albumami?

• Pozbyłam się ich na wyprzedaży.

• Nie wiem, co bym zrobiła bez ciebie.

• Kiedy się przeprowadzacie?

• Na jesieni. Ojciec mówi, że chłopcy pomogą przy przepro­wadzce. Nie uwierzę, dopóki nie zobaczę. - Peggy westchnęła.
  - Martwię się o ciebie. Jesteś dobrą dziewczyną, Ari, ale cza­
  sami...

Ari spojrzała ze złością na matkę, co sprawiło, że ta przerwała w pół słowa.

- Czasami co...?

Peggy popatrzyła wymownie na pokaleczonego ziemniaka w dłoni córki.

• Nie wiesz, jak się obiera ziemniaki, oczywiście.

• Oczywiście. Niedobrze mi się robi od tych ziemniaków.

• A więc? Nie musisz tu tkwić. Idź do domu i wyszykuj się
  na wieczór.

• - Nie mam ochoty.

• Jeśli chcesz, możesz iść do kina ze mną i Roscoe - zapro­ponowała Ruthie.

• Nie, dzięki. Powinniście się nacieszyć sobą, póki jeszcze
  macie szansę.

• Dzieci mają się urodzić dopiero za sześć tygodni. - Ruthie
  potarła krzyż. - Chociaż czasami zastanawiam się, czy się nie
  pospieszą.

Peggy zmarszczyła czoło z matczyną troską.

• Powinnaś siedzieć w domu i odpoczywać.

• Mogę odpoczywać tutaj. Poza tym nie znoszę siedzieć

sama. Roscoe ma nadzieję, że uda mu się dostać do tej ekipy budującej nowy bank. Wtedy nocami byłby w domu.

Ari przypomniała sobie, jak jej starszy brat zbudował kiedyś bardzo skomplikowany domek na drzewie.

• Zawsze był najszczęśliwszy z młotkiem i gwoździami.

• Niektórzy mężczyźni nie są stworzeni do pracy na morzu
  - powiedziała Peggy. - Nie ma w tym nic złego.

• A niektórzy są przekonani, że nie mogliby się zajmować
  niczym innym - mruknęła Ari.

• Tego nie da się zmienić. - Peggy spojrzała ostrzegawczo na
  jedynaczkę. - Ale ciężko bez nich żyć.

• Eddie zginął - powiedziała Ari i wstała, by wyjrzeć przez
  oszklone drzwi na doki. - To dopiero było ciężkie.

• Nie będę się spierać. Ale czas już, żebyś się z tym uporała.

• Myślałam, że mi się udało.

• Nie. - Peggy pokręciła głową i poklepała Ari po ramieniu.
  —Nie rozumiesz, kochanie? Tylko przed tym uciekasz.

Później, kiedy Ari stała w sypialni, słowa matki dzwoniły jej w głowie. Uciekasz. Czy to właśnie robiła?

Ściągnęła z siebie robocze ubranie i włożyła sukienkę. Przy­jęcie miało się zacząć za godzinę. Uciekam? Jest tylko jeden sposób, by się o tym przekonać.

Była to zupełnie zwyczajna grupa, choć niektórzy uczniowie z rocznika 75 sprawiali wrażenie nieco skrępowanych w hałaśli­wej koktajlowej sali popularnego klubu. To było rzeczywiście nieoficjalne spotkanie, bez wizytówek, balonów i listy uczniów.

- Hej, Simone! - zawołał ktoś.

Ari przebiła się przez tłum. Ostatnie pół godziny uśmiechała się do nieznajomych, którzy uprzejmie odpowiadali jej uśmiechem. Wesoły mężczyzna wyciągnął do niej rękę.

• Arianna? Pamiętasz mnie?

• Johnny Kenyon. Jasne. - Ari, poruszona tym, że kogoś
  rozpoznała, zapomniała o zdenerwowaniu.

• Wspaniale wyglądasz. Zupełnie się nie zmieniłaś.

• Ty też nie - skłamała,

• Co porabiasz?

• Wykładam na uczelni w Montanie.

- Nie wyglądasz na belfra. Pewnie masz męża i dzieci?
Arianna pokręciła głową.

• Jeszcze nie. - Jeszcze nie? No dobrze, jestem optymistką.
  Na pewno gdzieś na zachodzie jest jeszcze jeden farmer do
  wzięcia, który nie marzy o łowieniu ryb.

• Od czasu do czasu widuję w mieście twoich braci.

• Wszyscy mieszkają w Narragansett! - zawołała, usiłując
  przekrzyczeć piosenkę Rolling Stonesów dudniącą z pobliskiego
  głośnika.

• Miło było cię zobaczyć! - Spojrzał wymownie na głośnik
  i odszedł.

I co teraz? W takiej sytuacji można co najwyżej udać się do toalety albo zacząć flirtować z barmanem. Ale młodziutki barman był zbyt zajęty, by pozwolić sobie na flirt ze starą panną z Montany. Rocznik 75 dobrze się bawił, nie ma wątpliwości.

- Mogłaś na mnie zaczekać - usłyszała szorstki głos przy
uchu.

Odwróciła się. Tuż za nią stał Max, przystojny jak zawsze w błękitnej koszuli, ze świeżą opalenizną na twarzy i mocnymi brązowymi rękami złożonymi na piersi.

• To nie było konieczne - mruknęła.

• Nie?

• Zrozum - oświadczyła stanowczo, usiłując przekrzyczeć
  muzykę - prowadziłam własne życie, zanim poszłam z tobą do

łóżka. Mam trzydzieści dwa lata, sama na siebie zarabiam, sama podejmuję decyzje i...

Zaklął, wziął ją za rękę i pociągnął spiesznie za sobą. Na zewnątrz puścił ją i zaczerpnął w płuca świeżego morskiego po­wietrza.

• Tęskniłem za tobą. To były długie, ale użyteczne cztery
  dni.

• Co próbujesz udowodnić?

• To miało być moje następne pytanie - rzucił. - Nie planowałaś
  przychodzić na to spotkanie. Dlaczego zmieniłaś zdanie?

• Później z tobą o tym porozmawiam - odparła Ari, nagle zmę­czona. Tak strasznie za nim tęskniła, nienawidziła każdej minuty,
  którą spędził na morzu. Teraz stał przed nią, silny, wspaniały.,
  i żywy. A wszystko, co mogła zrobić, to zacząć z nim walczyć
  Zupełnie jakby chciała zemścić się na nim za swoją tęsknotę. - Mo­żesz oszczędzić tej techniki jaskiniowca dla kogoś innego.

• Wiem, ile masz lat, i jestem w pełni świadom, że prowa­dzisz własne życie, bo wystarczająco często mi o tym przypomi­nasz, ale mogłaś mi przynajmniej oszczędzić przychodzenia dc
  twego domu.

• Nie wiedziałam, że wróciłeś - skłamała. Kiedy wychodziła
  ze sklepu rybnego, kuter Maxa właśnie wpływał do portu.

• Nie chciałaś, żebym tu przychodził.

• Skoro tak uważasz, dlaczego przyszedłeś?

• Może jestem głupi. - Wzruszył ramionami.

Ari poczuła się winna. Powinna zostawić mu wiadomość. Nie zamierzała go jednak w to wciągać, nie chciała, żeby wiedział o niej zbyt dużo. Zupełnie jakby ta wiedza mogła dać mu nad nią władzę. Władzę, by ranić. A może władzę, by leczyć rany.

- Słuchaj. - Położyła dłoń na jego mocnym opalonym przed­ramieniu. Czy próbowała powstrzymać go w ten sposób od

wyruszenia na wodę? - To nie może się udać. Ty jesteś wyjątkowo zaborczy, a ja nie jestem przyzwyczajona do takiego traktowania.

- Lepiej zacznij się przyzwyczajać - burknął, a oczy mu za­
lśniły. - Dobrze ci radzę.

Bezkompromisowy kretyn.

• To moje spotkanie i...

• Myślałem, że potrzebujesz towarzystwa.

• Niespecjalnie - skłamała. - Jestem tu od godziny i dobrze
  się bawię.

• Dajesz mi do zrozumienia, żebym się zmył.

Ari wzruszyła ramionami. Jedyne, czego teraz chciała, to wyjechać z Rhode Island.

- Świetnie.

Nie mówiąc nic więcej, Max odwrócił się, wszedł po drewnia­nych schodach na werandę i zniknął we wnętrzu klubu, pozosta­wiając Ari samą w zachodzącym słońcu. Westchnęła, wsadziła ręce w kieszenie koralowej sukienki i wolno weszła na schody. Zamiast jednak iść do środka za Maxem, poszła na zachodni kraniec werandy w kierunku parkingu.

Max zamówił podwójną szkocką z lodem i oparł się o bar. Właśnie pociągnął łyk, kiedy muzyka nagle ucichła i mikrofon zaskrzeczał. Podniecony głos zawołał:

- Rocznik siedemdziesiąt pięć!

Rozległy się nieliczne oklaski. Max nie widział, kto mówi, ponieważ tłum przy barze zasłaniał mu widok, ale nie dbał o to.

Zadał sobie mnóstwo trudu, żeby tu dziś być, a Ari zupełnie nie doceniła jego wysiłków. Wypije szkocką i wróci do domu. Dzisiej­szej nocy w jego łóżku nie będzie kobiety - ciepłej, namiętnej, kochającej Arianny witającej wracającego do domu żeglarza. Mu­siał być szalony, mając nadzieję, że to się właśnie zdarzy.

- Można prosić o uwagę? - Mówca nie czekał na odpowiedź.

- Chciałbym wam powiedzieć o paru sprawach. Mam do odczy­tania parę listów od kolegów, którzy nie mogli przybyć na dzisiej­szą imprezę. - Po przeczytaniu listów poprosił o uczczenie minu­tą ciszy tych, którzy zmarli: dwie osoby w wypadku samochodo­wym, ktoś inny na raka i niejaki Eddie Barton, którego zmyło
z pokładu łodzi rybackiej.

Max wyprostował się, trzymając uważnie szklankę, żeby ża­den dźwięk nie zakłócił ciszy. Zmyło go z pokładu? Odczekał kilka minut, zanim zaczął szukać w tłumie Ari. Nie zobaczył jej. więc stanął przy wejściu do damskiej toalety. Po dwudziestu minutach odszedł pogadać z grupą mężczyzn, którzy pracowali w Galilee. Szukał odpowiedzi. Jeśli Ari nie będzie chciała z nim rozmawiać, znajdzie kogoś, kto mu jej udzieli.

• Uciekłaś! - powiedział, kiedy Ari otworzyła drzwi.

• Nie uciekłam - odparła potulnie. - Po prostu wsiadłam do
  samochodu i odjechałam. Na oczach wszystkich.

• W samochodzie mam kolację. - Max nie miał ochoty wcho­dzić do domu Simone'ów. Chciał, żeby w rozmowie z Ari nic mu
  nie przeszkodziło. - Zjemy u mnie. - Widząc jej wahanie, dodał:

- Na pewno nie jadłaś kolacji.

• Nie.

• A więc w czym problem?

• Nie ma żadnego. - Ari szerzej otworzyła drzwi. - Wejdź do
  środka. Napiszę kartkę do rodziców.

• Nie byłaś na ogłoszeniach - powiedział Max, patrząc, jak
  Ari szpera w szufladzie w poszukiwaniu ołówka. - A może się
  mylę?

Obojętny wyraz jej twarzy powiedział mu, że wyszła przed przemówieniem przewodniczącego klasy.

- Tak?

Patrzył na nią uważnie.

• Eddie Barton zatonął. Uczciliśmy minutą ciszy jego i kilko­ro innych. - Stała nieruchomo, włosy zasłaniały jej profil, kiedy
  pochyliła się nad stołem, pisząc na bloczku papieru. - Ale ty już
  wiedziałaś o Eddiem, prawda?

• Tak - powiedziała cicho. - Wiedziałam o Eddiem.

- Opowiesz mi o tym?-Max podszedł bliżej.
Spojrzała na niego suchymi oczami..

• Kochałam Eddiego przez całą szkołę średnią. Jasnowłose­
  go, brązowookiego Eddiego. Był moim najlepszym przyjacielem
  w szkole podstawowej, prześladowcą na początku średniej, a po­
  tem moim chłopcem.

• I?

• Nie zagrzewałam chłopców do walki na meczach, nie by­
  łam królową szkolnych balów ani nawet tęgą głową, ale byłam
  dziewczyną Eddiego Bartona i miałam zostać jego żoną. - Prze­
  rwała, by odgarnąć włosy z twarzy, po czym spojrzała na Maxa.
  - Pewnie nie chcesz tego słuchać. Kolacja ci stygnie.

• Jedź ze mną do domu - zaproponował Max, biorąc ją za
  rękę. Nie trzeba było geniusza, by domyślić się końca jej opowie­ści. Bladość Ari zaniepokoiła go. Trzymał mocno jej zimną dłoń.
  Nie puścił jej nawet, kiedy brała torebkę, gasiła światło w kuchni
  i zamykała drzwi. Zwolnił uścisk dopiero, gdy przekroczyli próg
  jego domu.

Ari, z pudełkiem z pizzą, skierowała się do kuchni, ale Max złapał ją za ramię.

• Zjedzmy na górze - zaproponował.

• W łóżku?

• Czemu nie? - Nie odpowiedziała, więc lekko ścisnął jej
  ramię, zanim ją puścił. - Wezmę coś do picia. Idź na górę.

Kiedy po kilku minutach wszedł do sypialni, Ari siedziała ze

skrzyżowanymi nogami na łóżku. Dopiero teraz zauważył, że zdążyła się przebrać. Na niebieskim podkoszulku z długimi ręka­wami widniał żółty napis: Kraina Bezkresnego Nieba, a jej dżin­sy były bladoniebieskie, niemal białe. Zdjęła sandały i rzuciła je na dywan.

Max ustawił na łóżku sześć puszek z dietetyczną colą i papie­rowe talerzyki na pizzę. Ari wyjęła mu spod pachy rolkę papiero­wych ręczników, które miały posłużyć jako serwetki.

- Co będzie, jak zabrudzimy pościel?
Max wzruszył ramionami.

- Upierzemy. Jedzenie pizzy w łóżku to jedna z przyjemno­ści życia.

Ari uniosła już pokrywkę pudełka i zagarnęła kawałek na papierowy talerzyk, który podała Maxowi.

- Proszę. Smacznego. - Później nałożyła sobie, zlizując
przylepiony do palców ser. - Jeszcze ciepła.

Kiedy zjadła, otworzył puszkę z colą. Max zebrał się w sobie, żeby zadać jej kolejne pytania.

• Szybko wyszłaś z klubu.

• Niezupełnie. Zostałam tak długo, jak chciałam, a potem
  wyszłam.

• Poprawka, uciekłaś.

• Myślę, że to nie w porządku. - Zmarszczyła czoło.

• Dajmy temu spokój. - Skinął głową. - Opowiedz mi o tym.
  jak miałaś wyjść za mąż.

• To nie jest zbyt interesujące.

• Dla mnie jest.

Spojrzała w bok i wytarła dłonie ręcznikiem.

- Rodzice nalegali, żebym poszła do college'u, a więc za­
trudniłam się na niepełnym etacie jako sekretarka i jednocześnie
studiowałam. Eddie zaczął pływać na trawlerze wuja. Pięć lat

później wciąż byliśmy parą i szykowaliśmy się do ślubu. Tym­czasem Eddie z kuzynami kupił łódź i zaczęli nieźle zarabiać.

• I?

• To wciąż ta sama stara historia, prawda, Max? - Jej uśmiech
  nie sięgał oczu. - Była burza. Możesz domyślić się reszty.

- I wtedy wyjechałaś z Rhode Island.
Pokręciła głową.

• Nie od razu. Po dwóch latach zrobiłam magisterium i za­częłam się starać o pracę możliwie najdalej od Rhode Island.

• Czy wyjazd ci pomógł?

Spojrzała na niego oczami lśniącymi od łez.

• Jak cholera.

• Czy w Montanie nikt nie umiera?

• Mogę sobie poradzić z lawinami i wypadkami samocho­dowymi. .

- Skąd wiesz?
Milczała.

• Nie chcę o tym rozmawiać - powiedziała wreszcie, zbiera­jąc z łóżka okruchy.

• Ludzie umierają, Ari.

• Wiem o tym.

• Daj spokój porządkom - polecił, chwytając jej nadgarstek.
  - Nie możesz uciekać za każdym razem, kiedy tak się stanie.

Spiorunowała go wzrokiem.

• Do tej pory działało.

• Daj spokój, kochanie - poprosił. - Przed nami jest cały
  świat. Nie niszcz tego.

Ari pokręciła głową.

• Jesteś tylko ty, ja i lato. Lato, które dobiega końca.

• Ciągle to powtarzasz. Naprawdę wierzysz, że twój wyjazd
  wszystko zakończy?

• Myślisz, że mam wybór?

• A nie masz?

Patrzył, jak walczy, by ukryć swe uczucia, jak zastanawia się. co powiedzieć. Chyba myślała, że może zapakować wszystkie swoje emocje do walizki. Walizki umieszczonej na górnej półce szafy.

Ari uwolniła rękę z uścisku Maxa i czule pogłaskała go po policzku.

• Nie wiem, Max. Naprawdę nie wiem.

• Może nie wiesz, kochanie - powiedział i delikatnie ją objął.
  Ale ja wiem, pomyślał.

Gęsty strumień łez wypływał jej spod rzęs i znikał we włosach rozsypanych na poduszce. Max przykrył ją swym ciałem, pozor­nie nieświadomy zamętu jej uczuć. Ból wspomnień mieszał się z rozkoszą, którą dawał jej Max. Wreszcie krzyknęła i po chwili Max jej zawtórował, ustami smakując słone łzy na jej skórze i tuląc ją do siebie.

- Wszystko będzie dobrze - szepnął.

Ari nie odpowiedziała. Łzy ściskały ją za gardło. Nie chciała wybuchnąć szlochem, a z pewnością tak by się stało, gdyby zaczęła mówić. Max przekręcił się, nie wypuszczając Ari z ramion i umie­ścił jej głowę w zgięciu łokcia. Wdychała cudowny zapach jego skóry i żałowała, że nie może zostać na zawsze w jego ramionach. Wyczerpana, zamknęła oczy i cicho płakała, zanim usnęła.

• Możesz teraz rozmawiać?

• Oczywiście. - Ari skinęła głową. Nie było jeszcze ósmej.
  a ona zdołała już w milczeniu wypić pół dzbanka kawy. Leżała
  w zmiętej pościeli, wpółoparta o olbrzymie poduszki. Oderwała
  wzrok od intrygujących kopert i listów zaadresowanych do Maxa,

rozsypanych na podłodze obok łóżka. Dziwne, że nie potknę­ła się o nie ubiegłej nocy. Max zmarszczył brwi.

- No, dalej. Obejrzyj je. W końcu ty dałaś to ogłoszenie.

Ari pokręciła głową. Sam fakt, że listy leżą w jego sypial­ni, działał jej na nerwy. Czytanie pewnie doprowadziłoby ją do szału.

- Dzięki, ale nie.

Max wziął list o niebieskich brzegach z góry stosu.

• Proszę bardzo - zerknął na tekst, a potem znów na Ari. - Ta
  dziewczyna szuka kogoś lubiącego przygody, mieszka na Block
  Island i lubi brać udział w regatach żeglarskich.

• Wspaniale brzmi. - Ari nie zamierzała pytać Maxa, dlacze­go odpowiedzi na ogłoszenie znajdują się w jego sypialni ani
  dlaczego tak wiele kopert jest otwartych. Na pewno niektóre
  przeczytał, zainteresował się nimi.

• Niezła zdobycz, prawda? - Skinął w kierunku stosu kopert.

• Tak - warknęła, wciąż zirytowana. Ta cała sprawa to jej
  pomysł. Ależ z niej idiotka.

• Nie chcesz ich przejrzeć, wybrać dla mnie idealnej kobiety?
  - Uśmiechnął się, kiedy przeszyła go wzrokiem, po czym ukląkł
  aa łóżku i rzucił nie przeczytany list na prześcieradło. - To twoja
  zasługa, kochanie. Napisałaś wspaniałe ogłoszenie.

• Po prostu wymieniłam twoje... potrzeby - zaprotestowała,
  odsuwając stopy, by nie zgniótł ich swoim ciężarem.

• Ale opisałaś mnie - zaśmiał się cicho. - Sprawiłaś, że sta­łem się skrzyżowaniem Kevina Costnera i Errola Flynna.

• Kim jest Kevin Costner? - zażartowała, wpatrując się
  z uśmiechem w ciemne oczy Maxa. Miał rację. Sporządziła po­rywającą charakterystykę mężczyzny, którego czarowi sama nie
  mogła się oprzeć. - Odezwiesz się do tej miłośniczki regat?

• Przeciwieństwa się przyciągają. - Nachylił się i pocałował
  ją ciepłymi zachłannymi wargami, gniotąc list. Ari ujęła jego
  twarz w dłonie, rozkoszując się szorstkością porannego zarostu
  Wreszcie uniósł głowę i popatrzył na nią.

• Dobrze się czujesz?

• Tak. - Czuła się lekko, zupełnie jakby łzy z ostatniej nocy
  rozpuściły ciężar w jej sercu. Ani spotkanie po latach, ani opo­wiedzenie Maxowi o Eddiem nie zaszkodziło jej. Oprócz tego, że
  piekły ją oczy, przypominając o wylanych łzach. Swoją drogą,
  przy pierwszej okazji wepchnie te listy pod łóżko. Co z oczu, t:
  z serca. - Czuję się... o wiele lepiej.

- To dobrze. - Max podszedł do okna. Wsadził ręce w kie­szenie dżinsów i wpatrzył się w zatokę.

• A ty?
  Odwrócił się do niej.

• Zakochałem się w tobie pierwszego dnia.

Znów wyjrzał przez okno i nie zobaczył, jak drgnęła.

- Ja... ja też cię kocham, Max - odpowiedziała cicho, zasko­czona swymi słowami. Sufit się nie zawalił, grom nie uderzył
i nie nastąpił koniec świata.

Gwałtownie odwrócił się od okna i stanął w nogach łóżka.

• A więc zrób coś z tym.

• Nie ma nic...

• Nieprawda - przerwał. - Jest. Zostań w Rhode Island. Po
  radzimy sobie.

- Jak? Przestaniesz łowić? Wypływać na morze?
Odpowiedziało jej milczenie. Błękitne spojrzenie przytrzy­mało jej wzrok przez długą chwilę.

• To moje życie. Moja praca.

• Masz fabrykę.

• Nie mogę spędzić reszty życia za biurkiem.

- A ja nie mogę spędzić reszty życia na zastanawianiu się, czy
wrócisz bezpiecznie do domu.

Wyciągnął do niej ręce, prosząc o zrozumienie.

- Nie wiem, jak z tym walczyć, kochanie. Nie możesz oba­
wiać się, że zginę, za każdym razem gdy wypłynę na połów.

Dzwonek telefonu zabrzmiał nieprzyjemnie w ciszy. Żadne z nich nie poruszyło się, by go odebrać. Kiedy Ari spuściła wzrok pod jego spojrzeniem, przeszedł na drugą stronę łóżka i podniósł słuchawkę.

- Halo. Kiedy? - Spojrzał na Ari. - Tak, jest tutaj. Oczywiście.

- Co się stało? - Serce jej zamarło.
Położył słuchawkę na widełki.

- Ruthie zaczęła rodzić, ale coś jest nie tak i Peggy potrzebu­je twojej pomocy.

Ari wyskoczyła z łóżka, odgarnęła nogą listy i rozejrzała się za swoim ubraniem.

• Co to znaczy, że nie wszystko idzie tak jak trzeba?

• To wcześniaki, złotko. Twoja matka więcej nie powiedziała.

• Gdzie są? W szpitalu okręgowym?

• Na razie.

• Co to znaczy?

• Chyba najlepiej będzie, jak tam pojedziemy i wszystkiego
  się dowiemy.

• My?

. Max uśmiechnął się i dotknął jej policzka.

- Jeszcze to do ciebie nie dotarło?

ROZDZIAŁ 10

Wnuczki, na które tak czekali Peggy i Rusty, przyszły na świat; w niedzielę o jedenastej trzydzieści dwie. Dumny dziadek prze­mierzał szpitalny korytarz w towarzystwie kapitana Cole'a. Ru-thie czuła się dobrze, ale dzieci były malutkie, ważyły niewiele ponad półtora kilo każde.

• Zdarzało mi się łapać większe homary - zauważył Rusty.

• Georges Bank - podsunął Max, mając nadzieję, że na parę
  minut oderwie myśli mężczyzny od dziewczynek.

• Dorsz długi na metr trzydzieści i homary ważące dwadzie­ścia kilogramów. - Rusty uśmiechnął się szeroko. - Pamiętasz
  tamte czasy, synu?

Max przytaknął.

• Teraz wypływamy sto trzydzieści mil w morze i nawet
  z czujnikami sieci, które założyłem w tym roku, nie wiem, czy
  zdołam złowić wystarczająco dużo, by spłacić łódź.

• To nie są już takie pieniądze jak wtedy, synu. - Rusty.
  pokręcił głową. - To samo z łowieniem. Moi chłopcy mnie nie
  słuchają - chyba mają to we krwi - ale ty jesteś sprytniejszy.

• Jestem taki jak wszyscy. - Max wzruszył ramionami.

• Masz fabrykę po ojcu i udało ci się nawiązać kontakty
  zagraniczne. Zamorskie łowiska to przyszłość.

• Pracuję nad tym - przyznał Max.

• A co z moją córką?

• Nad tym też pracuję, sir - dodał z szacunkiem.

• Ożenisz się z nią? Szczerze mówiąc, nie podoba mi się, że
  ona u ciebie nocuje, choć jest wystarczająco dorosła, by mieć
  własny rozum...

Max spojrzał przez poczekalnię na Ari. Właściwie nie zdążyła się nawet uczesać. Mimo to wyglądała prześlicznie. Wyjąwszy podko­szulek, który wywoływał nieprzyjemne skojarzenia z Montaną.

• Ożeniłbym się z nią, gdyby mnie zechciała.

• Hm - mruknął Rusty. - Ona jest bardzo niezależna.

- Podziwiam ją za to, ale czasem doprowadza mnie do szału.
Rusty pokręcił głową.

• Nie możesz jej przykuć do pokładu, synu. Jeśli ciebie chce,
  lepiej, żeby myślała, że to jej pomysł.

• Zechce mnie - powiedział stanowczo Max, patrząc na zbli­żającą się ku nim Ari, choć wiedział, że to tylko pobożne życze­nie. Niczego nie mógł być pewny.

• Lekarz powiedział, że możemy zobaczyć Ruthie, jak tylko
  się przebudzi. To było rutynowe cesarskie cięcie.

• A dziewczynki?

• Coraz lepiej. Są malutkie, ale silne.

• Dobra krew Simone'ów - podkreślił Rusty.

• Pójdę do fabryki. Może uda mi się skontaktować z „Peg­gy Lou" przez radio - zaproponował Max. - Roscoe pewnie się
  zamartwia.

• Na pewno jest w szoku - zauważył Rusty, wymieniając
  uścisk dłoni z Maxem. - Zobaczymy, czy uda ci się go uspokoić.

• Spróbuję. - Max skierował się do wyjścia, ciągnąc za sobą
  Ari. - Powiedz mi prawdę - powiedział, kiedy znaleźli się przed
  szpitalem. - Jak się mają dzieci?

• Wszystko w porządku. Zdaje się, że bliźniaki zazwyczaj
  rodzą się wcześniej, więc nikogo to specjalnie nie zaskoczyło.
  Lekarz powiedział, że są dobrze rozwinięte, ale będą musiały być
  pod obserwacją przez jakiś czas.

• To dobrze. - Max westchnął i obrzucił wzrokiem budynek.
  - Nie cierpię szpitali.

• Dzięki za dotrzymywanie towarzystwa tacie. Bardzo nam
  brak męskiego wsparcia.

Spojrzał na jej zmartwioną minę i powiedział:

• Hej, wszystko będzie dobrze.

• Wiem. - Głos jej drżał. - Dziewczynki przejadą do szpitala
  miejskiego, a Ruthie wyjdzie za parę dni. Mama będzie ją rozpie­szczać i o nią dbać. Ruthie nie ma innej rodziny.

• Rodzina jest ważna.

• Tak mówią. A gdzie jest twoja?

• Stoimy na parkingu w trzydziestopięciostopniowym upale,
  a ty wreszcie zadajesz mi osobiste pytanie? Nie mogłaś wybrać
  gorszego momentu.

Ari wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się do niego.

- Coś taki kapryśny? Nie wyspałeś się?

• Nie jadłem śniadania, zapomniałaś? Masz ochotę na lunch

• Nie, dzięki. Zostanę tu z tatą. - Wspięła się na palce i poca­łowała Maxa na pożegnanie. - Jeśli uda ci się skontaktować
  z Roscoe, daj mi znać.

Skinął głową.

• Jadę prosto do fabryki.

• A ja zajmę się sklepem. Mam wrażenie, że mama nie nadaje
  się dzisiaj do pracy. Zobaczymy się wieczorem.

- Tak. - Pocałował ją jeszcze raz. - Mamy wiele do omó­wienia.

Chciała zaprzeczyć, ale zanim wróciła do szpitala, patrzyła, jak Max idzie przez parking, wsiada do samochodu i odjeżdża. Zobaczy się z nim później, ale nie będzie rozmawiać o pozosta­niu w Rhode Island. Musiałaby porzucić swoją pracę. Nie była to najwspanialsza praca na świecie i w Montanie wiał kanadyjski wiatr, który w styczniu przenikał do szpiku kości, ale mimo wszystko... był to jej dom i kochała go.

Kochała góry, tamtejszych ludzi, prerię i kolacje ze stekiem w Three Bears Cafe. Lubiła bar za miastem, gdzie w sobotnie noce grała orkiestra. Chętnie sprawdzała prace studentów, kiedy śnieg otulał miasto. Doprowadzała swych przyjaciół z zachodu do szału, dopingując New England Patriots podczas rozgry­wek futbolowych. Lubiła swoje mieszkanie. Jej domem było Bozeman.

Ari próbowała sobie wyobrazić Maxa w Montanie. Na próż­no. Mogła co najwyżej wyobrazić go sobie w swym łóżku, ale na tym koniec. Zwrot „jak ryba bez wody" pasowałby do kapitana Maximiliana Cole'a, gdyby ten kiedykolwiek próbował zapuścić korzenie na rozległych równinach Montany.

Rozwiążemy to, powiedział. Jasne, wiedziała jak. Musiałaby porzucić wszystko - pracę, mieszkanie, swoje zacisze. Powrócić do Rhode Island, godząc się na utratę niezależności i spokoju ducha. I przez resztę życia martwić się o mężczyznę, którego fala mogła zmyć z pokładu i którego ciała nigdy by nie odnaleziono.

W imię czego? Miłości? Ostatnim razem się nie udało. Została sama z dyplomem, ślubną suknią i pustką.

Dla domu w Pier? W każdy letni poranek siadywałaby na balkonie i patrzyłaby na ocean - sama. Każdego wieczora też. Wstrząsające.

Dla brązowookich, ciemnowłosych dzieci? Ari odsunęła tę wizję, zanim stała się zbyt kusząca. Gdyby wyszła za kogoś z zachodu, mogłaby mieć wszystkie dzieci, jakich pragnęła.

Poza tym Max nie wspominał o ślubie.

Szpitalne drzwi rozsunęły się i Ari weszła do środka. Ojciec pomachał do niej przez hol.

- I jak?- Ari pospieszyła ku niemu.

Rusty zamknął córkę w niedźwiedzim uścisku.

• Ruthie już się obudziła i czuje się dobrze. Twierdzi, że od
  początku wiedziała, że to będą dziewczynki.

• Nie ośmieliłaby się rozczarować mamy - uśmiechnęła
  się Ari.

• Zafundujesz staruszkowi kawę? - Otarł łzy ulgi z kącików
  oczu. - Trochę mnie to wszystko przytłoczyło.

Następnego tygodnia Ari zastępowała Peggy w sklepie, kilka razy zawiozła też Ruthie do miasta, by bratowa mogła zobaczyć swoje maleńkie córeczki.

Poza sprzedażą zupy, jazdami do szpitala i karmieniem każde­go, kto pojawił się w porze kolacji, zdołała wysprzątać sypialnie na górze. Widziała już nowy dom i uznała, że będzie idealny dla rodziców, jeśli tylko pozbędą się jeszcze trochę rzeczy. Przed powrotem do Bozeman miała dużo pracy i była zadowolona, że Max zostawił ją samą, by mogła się z tym uporać.

W czwartek po południu dokonała ostatecznej selekcji mebli. Ukończywszy dzieło, zeszła do kuchni, by przygotować kolację.

- Idź sobie! Idź stąd! - Peggy zamachała do Ari, próbując ją
wygonić do pokoju dziennego. - Dość już zrobiłaś tego lata. Jeśli
cię za bardzo wykorzystamy, nigdy więcej nie przyjedziesz.

Ari roześmiała się.

- Podobało mi się to.

To była prawda - polubiła poczucie, że znów należy do rodzi­ny. Pewnie będzie jej tego brakowało, kiedy odjedzie.

- Zajmij się czymś innym - poleciła matka. - Zbyt gorąco na
gotowanie. A najlepiej zadzwoń do kapitana. Niech cię zabierze
na kolację w jakieś sympatyczne miejsce.

Sympatyczne miejsce oznaczałoby jego dom. Jeszcze sympa­tyczniejsze - łóżko. Nie chciała przyznać się nawet przed sobą, jak bardzo za nim tęskni, ale na samą myśl, że mogłaby go zobaczyć, usta same rozciągnęły się jej w uśmiechu.

• To wspaniały pomysł, mamo. Zaraz to zrobię.
  W domu go nie było, więc zadzwoniła do fabryki.

• Cole Products - burknął w słuchawkę.

• Cześć.

• Ari?

• Spodziewałeś się kogoś innego?

• Tkwię w biurze, myślę o tobie i zastanawiam się, kiedy uda
  mi się wyciągnąć cię z domu.

• Może być dziś wieczór?

• A dokładnie?

• Kupię coś na kolację i spotkamy się za godzinę. - Odłożyła
  słuchawkę i zobaczyła uśmiechniętą twarz matki.

• Nie muszę zostawić dziś światła na werandzie, prawda?

• Czy nie powinnaś być zaszokowana? - żartowała Ari.

• Twoi bracia wyćwiczyli mnie. Nic mnie już nie zaskoczy.
  - Pogładziła córkę po policzku. - Dałabym ci radę, ale ty nie
  chcesz rad, więc idź - bądź z Maxem, póki możesz.

Znalazła się w ramionach Maxa, gdy tylko otworzył drzwi.

- Gnieciesz sandwicze - powiedziała wreszcie, niechętnie
odrywając się od jego nagiego torsu. Pachniał mydłem, a dotyk

ciepłej skóry przy policzku sprawił, że zapragnęła pociągnąć go na dywan.

• Myślałem, że ciebie.

• Wielkie dzięki. - Uśmiechnęła się do niego.

• Cóż, upłynęło tyle czasu...

• Cztery dni?

Max wzruszył ramionami i wypuścił ją z objęć.

- Wydaje się, że o wiele dłużej, kochanie.

Na myśl o zbliżającym się wyjeździe poczuła ból. Jak mogła dopuścić do tego, żeby zakochać się tego lata? Próbowała się uśmiechnąć.

- Jesteś głodny?

W kącikach oczu pokazały mu się kurze łapki, które tak lubiła. - Mogę zaczekać.

Wyciągnęła dłoń z torbą z włoskimi sandwiczami.

- A co powiesz na to?

- Max wsunął rękę pod jej błękitną obcisłą bluzkę bez rękawów.

- Nie masz stanika? Podoba mi się to.
- Sandwicze, Max.

• Weźmiemy je na górę i zjemy później. Jak to się stało,
  że nigdy przedtem nie widziałem cię w tej dżinsowej mini-spódniczce?

• Znalazłam ją podczas sprzątania w szafie.

• Podoba mi się - mruknął. Przesunął dłoń z piersi na talię,
  odpiął guzik i wolno odsunął zamek błyskawiczny.

• Myślałam, że chcesz iść na górę.

• Już nie. - Zsunął spódniczkę z jej bioder, pozwalając, by
  opadła na ziemię.

• A co powiesz na to? - Ari nie czuła się w najmniejszym
  stopniu skrępowana, stojąc półnaga w przedpokoju. Zrzuciła san­
  dały i czekała na reakcję Maxa.

- Włożyłaś je!

Postawiła torbę z jedzeniem na krzesło i uśmiechnęła się.

• Czy nie mówiłeś, że chcesz je ze mnie zdjąć?

• Pragnę tego bardziej niż czegokolwiek na świecie - powie­
  dział cicho, po czym przyciągnął ją do siebie. Po chwili brzoskwi­niowe majteczki ześliznęły się na dywan.

Na szyi czuła ciepłe wargi Maxa.

• Myślisz, że zdołamy dojść do łóżka?

• Możemy spróbować.

• Zawsze chciałem nieść nagą kobietę na górę do mego łóżka
  - szepnął, wziąwszy głęboki oddech.

Ari objęła go za szyję.

• Powinnam umieścić to w ogłoszeniu - wyszeptała.

• To przeklęte ogłoszenie - zaklął Max, wchodząc uważnie
  przez drzwi sypialni - uczyniło mnie pośmiewiskiem poczty.

Ukryła twarz na jego piersi.

- Połóż mnie, a wynagrodzę ci to. - Rzucił ją na nie zasłane
łóżko i położył się obok. Światło słoneczne, przytłumione stora­
mi, zabarwiło pościel na bladożółty kolor. - To nie fair - powie­
działa. - Wciąż masz na sobie dżinsy.

• To się da naprawić.
  Ari zatrzymała jego rękę.

• Pozwól mi - powiedziała. - Zrobię to szybciej.

• Tak ci się tylko zdaje.

Ari wsunęła dłoń między tkaninę a jego brzuch i pochyliła się nad nim. Obiema rękami szybko rozpięła guziki.

• Czy ty nigdy nie nosisz bielizny? - Czubki jej palców
  prześliznęły się nad jego męskością i delikatnie uwolniły go
  z ciasnych dżinsów.

• Nie wtedy, kiedy wiem, że masz przyjść. - Próbował
  usiąść, ale Ari popchnęła go na plecy.

• Uhm. - Przez chwilę patrzyła w ciemnoniebieskie oczy,
  a potem odwróciła się i zaczęła pokrywać pocałunkami jego
  brzuch. - Nigdzie się nie wybieraj. - Jej piersi otarły się o sprany
  dżins. Usłyszała jęk Maxa, potem jego dłonie chwyciły ją za
  barki. Przyciągnął ją do siebie i Ari poddała się bez oporu.

• Moja kolej - szepnął pieszczotliwie tuż przy jej zarumie­nionym policzku, po czym ześliznął się z łóżka i zsunął z nóg
  dżinsy. Mignęły jego mocne, opalone plecy, zanim pochylił się
  nad nią. Wargami pochwycił sutek i szarpnął delikatnie, wysyła­jąc tajemne prądy przez jej ciało. Zębami przejechał po wrażliwej
  skórze i zajął się drugą piersią.

Kiedy chciała go objąć, przytrzymał jej ręce z lekkim naci­skiem i pochylił się nad nią. Ari usiłowała się poruszyć, ale jego ręce wciąż ją trzymały. Kiedy zadrżała i wygięła się w łuk, przy­tulił ją do siebie, aż drżenia ustały.

• Jesteś moja - szepnął. Wszedł w nią i znieruchomiał, dając
  jej czas na zapamiętanie tego wrażenia, sposobu, w jaki pasował
  do jej przytulnego ciepła. - Powiedz to, Arianno. Powiedz to
  teraz.

• Tak. - Ari przejechała dłońmi po jego szerokich ramionach
  i zamknęła oczy w ekstazie.

Zaczął się poruszać, aż Ari poczuła, że słodki, znajomy nacisk zbiera się i wybucha, zostawiając ją słabą i bez tchu w uścisku Maxa.

Długo, długo później Max zaciągnął ją z sobą pod prysznic. Namydlała go tak dokładnie, aż zabrał jej mydło i zażądał tyle samo czasu dla siebie. Wilgotna jeszcze Ari owinęła się jednym ze szlafroków kąpielowych Maxa i przyniosła torbę z sandwicza-mi. Usiadła przy kuchennym stole naprzeciwko niego, trącając go bosymi stopami. Zajadali się mieszanką zimnego mięsa,

warzyw, ostrej papryki i włoskiego sosu, którymi nadziano bułecz­ki. Ari wzięła puszkę piwa, którą podał jej Max. Gorzki napój ochłodził jej usta.

Po jedzeniu usiedli na balkonie i w milczeniu podzielili się kolejną puszką. Jakiś zespół muzyczny zaczął ustawiać instru­menty na trawniku po drugiej stronie ulicy. Grupki ludzi ze składanymi krzesłami, kocami i torbami z jedzeniem ciągnęły tłumnie do miejskiego parku.

• To zupełnie tak, jakbyśmy mieli najlepsze miejsca. - Ari
  umościła się wygodnie na leżance.

• Lepiej, żeby muzyka była dobra, bo jedyny sposób, aby
  przed nią uciec, to wsiąść do samochodu i odjechać.

Ari westchnęła z zadowoleniem.

• Nie, dzięki. Dobrze mi tu, gdzie jestem.

• Teraz - uzupełnił Max z goryczą w głosie.

• Tak - odparła, rzucając mu ostre spojrzenie. - Teraz jestem
  bardzo szczęśliwa.

• A jutro? W przyszłym tygodniu? Miesiącu?

Zmusiła się, by ukryć swe uczucia, i odezwała się w miarę opanowanym głosem:

• Mam nadzieję, że jutro będę z tobą. Moje plany na przy­
  szły tydzień zależą od tego, czy zostaniesz tu, czy wypłyniesz
  w morze.

• A w przyszłym miesiącu - uzupełnił - będziesz z powro­tem w Bozeman, zbyt zajęta, by pamiętać moje imię.

Piątka młodych długowłosych mężczyzn skończyła właśnie łączyć kilometry przewodów elektrycznych i zagrała kilka nut na gitarach. Perkusista uderzył parę razy pałeczkami.

• To nieprawda, i ty o tym wiesz. Wrócę tu - powiedziała.

• Kiedy? Za rok? - Spojrzał na nią zimnym wzrokiem. - Czy
  to ma być pocieszenie?

• Max, nie rób tego. - Ari przysunęła się, by go dotknąć, ale
  zmieniła zdanie na widok jego zaciśniętych szczęk.

• A co ze świętami Bożego Narodzenia?

• Zwykle wyjeżdżam na narty z przyjaciółmi. - Duma po­
  wstrzymała ją od wyznania, że z jego powodu planowała w tym
  roku przyjazd do domu. Liczyła dni między wyjazdem a piętnastym
  grudnia, kiedy wsiądzie w samolot. Było ich dokładnie sto dwana­ście. - Może byś mnie odwiedził na Święto Dziękczynienia?

• Mniejsza o to - powiedział. - Rozumiem.

• Jeździsz na nartach?

• Zawsze wydawało mi się to stratą czasu.

• Mógłbyś mnie odwiedzić przed śniegami.

• Muszę zajmować się interesami.

Ari nie chciała dać mu do zrozumienia, jak chętnie widziałaby go w Montanie.

- Czy nigdy pan nie miał wakacji, kapitanie Cole?

- Kilka razy - przyznał. - Na Florydzie.

- Powinieneś spróbować Gór Skalistych - zasugerowała gło­sem miękkim od obietnic.

Max pokręcił głową. Wiedziała, że nie ma sensu się z nim spierać. On nie zmieni zdania. To ona musiałaby przyjść do niego - nigdy nie mogłoby być inaczej. Zapadła ciężka cisza, przery­wana jedynie dźwiękami znanego przeboju Rolling Stonesów „Satisfaction". Ari zastanawiała się, czy nie powinna się ubrać i wracać do domu.

• Żadnych obietnic, żadnych żalów - powiedział cicho Max.
  Dotknął dłonią jej policzka. - Kiedyś tak powiedziałaś, Ari. Za­
  pomniałem o regułach, prawda?

• Wolno ci - odparła, dziwnie zadowolona, że nie jest już zły
  Uporczywa myśl nie dawała jej spokoju. - Kiedy wypływasz?

• W poniedziałek rano.

Zaciągnęła pasek szlafroka, wzięła Maxa za rękę i pociągnęła do domu.

- Dobrze. To znaczy, że zostały nam trzy dni.

Weekend minął szybciej, niż wydawało się to możliwe. Żadne z nich nie wspominało już o przyszłości. Ari wykorzystała umie­jętność maszynopisania, by pomóc Maxowi w papierkowej pracy w biurze. Max wywoził śmiecie z sutereny Simone'ów na wysy­pisko. Nocami kochali się, zamawiali gotowe posiłki i spierali o smaki lodów. Max przed rejsem dał jej klucze do domu.

• Weź je - położył pęk kluczy na jej dłoni. - Przychodź,
  kiedy będziesz potrzebowała spokoju.

• Czy próbujesz sprawić, żebym zakochała się również
  w twoim domu?

• Oczywiście - potwierdził, a jego niebieskie oczy zalśniły.
  - Właściwie miałem nadzieję, że będziesz na mnie czekać w pią­tek wieczorem.

• Istnieje taka możliwość. - Ari uśmiechnęła się, ale jej serce
  ścisnęła żelazna obręcz na myśl o tym, że Max znów wypływa na
  morze. Zanim miała szansę zaprotestować, jej wargi napotkały
  jego usta.

• Hej, jajogłowa! To do ciebie.

Ari wytarła dłonie w ścierkę i wzięła słuchawkę od Joeya.

• Ari? Tu Barbara Carter, żona Jerry'ego.

• Och! Witaj!

• Max prosił, żebym do ciebie zadzwoniła. Połączył się z na­
  mi przez radio. Nie wróci przed jutrzejszym rankiem.

Jakie rozczarowanie. Na wieczór planowała nie tylko kolację.

• Dzięki, że dałaś mi znać.

• Miałam nadzieję, że jeszcze się spotkamy, zanim wyje­dziesz do Iowa...

• Do Montany - poprawiła Ari ze śmiechem.

• W porządku - powiedziała Barbara - do Montany. Powin­nam pamiętać - kowboje, długie buty, John Wayne?

• Konie,- zaganiacze bydła i preria. Powinnaś to kiedyś zo­baczyć.

• Podobałoby mi się to, Ari. Kto wie, może pewnego dnia
  staniemy na progu twego domu i poprosimy o przewodnika.

• Kiedy tylko zechcesz. Czy Jerry wypływa w niedzielę?

• Albo w poniedziałek. - Ari wyczuła nutę strapienia w gło­sie Barbary. - Teraz jest w łóżku z grypą. Jeśli mu się nie pole­pszy, będę musiała zawieźć go do lekarza.

• Biedak. Czy mogłabym w czymś pomóc?

• Nie - odparła Barb, znów pogodnym głosem. - Jest twardy.
  Jestem pewna, że do jutra będzie wszystko w porządku.

• Przekaż Jerry'emu, że go pozdrawiam i życzę zdrowia.

Ari odłożyła słuchawkę. Była dziwnie niespokojna. Za dzie­sięć dni wyjeżdżała, a nie czuła się tak, jakby czegoś dokonała tego lata. Dom rodziców był już niemal pusty, ale oni nie wyka­zywali zbytniego zainteresowania przeprowadzką.

Popełniła idiotyczny błąd, zakochując się w mężczyźnie, któ­ry pragnął jej - nie mówiąc o ich wspólnym życiu - na swoich warunkach.

Sukcesem było to, że obrała mnóstwo ziemniaków - świad­czyły o tym pęcherze na kciuku - przyczyniając się w ten sposób do powstania wielu litrów zupy rybnej i powiększając konto bankowe matki na nowe meble.

Jeszcze dziesięć dni i będzie po lecie. Ari zabroniła sobie o tym myśleć. Dziś wieczorem albo jutro rano powróci Max. Będzie czekała w jego domu, może nawet w jego łóżku - bez­wstydnie - ale kiedy pozostało tylko dziesięć dni, fałszywa duma czy skromność nie mogły stanąć jej na drodze.

ROZDZIAŁ 11

• Ari? - Cichy szept tuż przy uchu. - Chcesz iść na plażę?

• Co? - mruknęła, zakopując się w poduszki.

• Plaża - powtórzył Max, odgarniając poplątane ciemne loki
  z twarzy Ari. - Piasek. Woda. Przypływ. Mewy. Pamiętasz?

Kiedy te słowa dotarły do jej zamroczonego mózgu, Ari prze­ciągnęła się i z trudem otworzyła oczy. Przekręciła się na plecy i napotkała rozbawione spojrzenie Maxa.

• Jesteś w domu! Przypłynąłeś!
  Max skinął głową.

• A ty leżysz w moim łóżku. Podoba mi się to.

• Próbowałam czuwać, ale, jak widać, nie udało mi się.

• Teraz też nie wyglądasz na przebudzoną. - Podniósł się
  z materaca. Biały podkoszulek podkreślał świeżą opaleniznę. Ari
  zauważyła też czarne spodenki kąpielowe. - Na dole czeka cały
  dzbanek kawy. Zapakuję lunch, a potem podjedziemy po twój
  kostium kąpielowy.

• Nie trzeba. - Ari usiłowała usiąść. - Przywiozłam go ze
  sobą, bo wieczorem wyszłam popływać. Słuchaj, Max...

Ale Max był już w drzwiach.

• Wpraw mnie w dobry nastrój, kochanie. To był długi rejs
  i chciałbym znów poczuć ziemię pod stopami.

• Dobrze - obiecała. - Pospieszę się. - Wstała szybko, tęsk­niąc za poranną porcją kofeiny.

Błękitne niebo wypełniało okno sypialni. Był to jeden z tych upalnych sierpniowych dni, które ściągały większość mieszkań­ców Rhode Island nad wybrzeże. Żółty kostium, który przerzuci­ła przez drążek w łazience, już zdążył wyschnąć, więc wciągnęła go i narzuciła na niego koralową sukienkę plażową. Wreszcie umyła zęby i uczesała włosy w luźny koński ogon.

Kiedy pojawiła się w kuchni, Max wkładał naczynia do zmy­warki.

• Zjesz coś?

• Nie, dzięki. - Nalała kawy do czerwonego kubka. Upiła łyk
  i zauważyła stojącą przy lodówce otwartą błękitno-białą torbę.
  Zajrzała do niej. W środku było mnóstwo kanapek i świeże owo­ce. - Poczekam. - Max zamknął zmywarkę i wytarł ręce w pa­pierowy ręcznik. Sprawiał wrażenie zadowolonego z siebie. -
  Widzę, że zdążyłeś już zrobić zakupy.

• Tak. Lubię budzić się obok ciebie - powiedział.

• Przykro mi, że nie słyszałam, jak wróciłeś do domu.

• Światło się paliło, a ty trzymałaś w ręku książkę.

• Historia mego życia - mruknęła między jednym a drugim
  łykiem.

• Skoro już mówimy o twoim życiu - wpadł jej w słowo,
  opierając się o bufet - dlaczego nie mogłabyś spędzić go tutaj?

• Nie dokuczaj mi.

Te słowa sprawiły jej przykrość. Próbowała ukryć konster­nację. Poprosił ją, żeby została w Rhode Island, ale Ari nie chcia­ła o tym słyszeć. Życie z Maxem mogłoby być cudowne,

ale oczekiwanie na jego powrót z połowów przypominałoby piekło.

- Dobrze - powiedział i odwrócił wzrok. - Zapomniałem, że
nie wypiłaś jeszcze swojej kawy. Proszę - dodał, wlewając za­
wartość dzbanka do kolorowego termosu. - Weź ją ze sobą.

Rozłożyli koc kilka metrów od brzegu i umocowali rogi ręcz­nikami i butami. Ari rozkoszowała się kawą. Ciepło porannego słońca wnikało w jej skórę. Oboje z Maxem obserwowali ludzi przybywających na plażę.

Max wreszcie przerwał ciszę.

• Kiedy wyjeżdżasz?

• Mam bilet na dwudziestego siódmego sierpnia.

Przez długi czas wpatrywał się w milczeniu w linię horyzontu.

• Dzisiaj mamy osiemnasty. W tym tygodniu będę pracował
  w fabryce i prawdopodobnie wypłynę dopiero po dwudziestym
  siódmym.

• To dobrze.

• Ari, pomyśl trochę o zostaniu tu ze mną.

Wiedziała, że prawdopodobnie nie będzie myślała o niczym innym, ale to nie wpłynie na jej decyzję.

• To niczego nie zmieni.

• Nigdy nie wiadomo - Uśmiechnął się do niej. - Może zdo­łam cię oczarować.

Ari oparła się na łokciach i udawała, że obserwuje fale.

• Przeceniasz się.

• Udało mi się zabrać cię na Block Island, prawda? - Kiedy
  potwierdziła skinieniem głowy, ciągnął: - Mógłbym cię porwać,
  zrobić coś takiego, żebyś nie zdążyła na samolot.

- I trzymałbyś mnie boso i w ciąży jako jeńca na wyspie?
Udał, że się nad tym zastanawia.

• To nie brzmi najgorzej, prawda?

• Gdybyś zapewnił mi coś do czytania, pewnie nie miałabym
  nic przeciwko temu.

- Powinnaś mieć własną księgarnię.
Zachichotała, zadowolona ze zmiany tematu.

• Może powinnam zostać bibliotekarką, ale wolę czytać
  książki niż je katalogować.

• I lubisz uczyć. - To nie było pytanie.

• Oczywiście. Wolałbyś, żeby było inaczej?

Nie odpowiedział. Spytał ją tylko, czy ma ochotę na lunch. Po jedzeniu wzięli się za ręce i poszli brzegiem plaży.

• Zostań tutaj. - Max zręcznie wyminął zamek z piasku i ota­czającą go fosę, nie wypuszczając z dłoni ręki Ari.

• Nie mogę.

• To znaczy nie chcesz.

• A czego ty chcesz, Max?

• Żebyś za mnie wyszła.

Ari nie spodziewała się, że Max posunie się tak daleko.

- Nie mogę.

Szli w milczeniu, mijając piszczące dzieciaki i chlapiących nastolatków, rzucających plastikowe krążki w płytkiej wodzie.

• Kochasz mnie?

• Tak - odparła z westchnieniem - ale to niczego nie zmie­nia, Max.

• Dobrze by nam było razem.

• Musiałabym wszystko rzucić. Czy przestałbyś wypływać
  na morze?

• To moje życie, Ari, moja praca.

• Fabryka to również twoja praca.

• Owszem - przyznał.

• Nie mogę spędzić życia na zamartwianiu się i czekaniu.

Zbyt często widywałam twarz matki, kiedy nadawano ostrzeże­nie o sztormie, a taty nie było w domu. Już raz straciłam kogoś, kogo kochałam, Max.

• Mnie nie stracisz.

• Nie można tego zagwarantować.

• Nie ma żadnej gwarancji, że nie wpadnę pod samochód,
  wracając do domu.

- Zgoda, ale co ze mną? Zrezygnuję z pracy i...
Max zatrzymał się i odwrócił ją twarzą do siebie.

• Dlaczego nie mogłabyś wykładać na Uniwersytecie Rhode
  Island?

• To nie jest takie proste. - Patrzyła w jego ciepłe niebieskie
  oczy. Szkoda, że to nie tak łatwe, jak mu się zdaje.

• Jest, jest. Tak proste jak to, że ja kocham ciebie, a ty mnie.
  Jeśli skupimy się na tym, wszystko się ułoży.

• Wszystko się ułoży, bo ja się poddam, czy tak? - Ari wie­
  działa, że Max nie zgodzi się na kompromis. Poczuła się zmęczo­na i samotna na samą myśl o tym, że będzie parę tysięcy kilome­trów od niego. Nie zamierzała jednak przeżywać bólu po jego
  stracie ani udręki godzenia się z jego trybem życia.

• Inne kobiety wychodzą za takich facetów jak ja.

• Myślisz, że się nie martwią? - Zatrzymała się i spojrzała na
  niego z niedowierzaniem. - Czyżbyś zapomniał o wdowich gan­kach na dachach tutejszych domów? Wiesz, dlaczego tak je
  nazywają, prawda?

• Ari…

• Ponieważ kobiety, wypatrujące mężów, nigdy nie wiedzą,
  czy nie są już wdowami.

Doszli do końca plaży. Pasmo wodorostów owinęło się wokół kostki Ari. Strząsnęła je na bok.

- Kocham cię. To się nie zmieni.

- Max...

Zatrzymał się, pochylił i podniósł coś z gładkiego piasku. Ari patrzyła zaciekawiona. Kevin, mając dwanaście lat, znalazł w piasku pierścionek z brylantem. Rodzice wciąż lubili opowia­dać, jak próbował go dać dziewczynce z sąsiedztwa, na której chciał zrobić wrażenie.

• Patrz. - Max wyciągnął rękę i pokazał jej kawałek zielon­kawego szkła. Piasek i fale tak długo się nim bawiły, aż ostre
  brzegi stały się zaokrąglone i gładkie w dotyku.

• Szkiełko z plaży - powiedziała. - Moja babcia zbierała ta­
  kie rzeczy.

• To prawdopodobnie pochodzi z butelki, którą ktoś wyrzucił
  za burtę przed laty. - Ujął jej rękę i umieścił na dłoni kawałek
  szkła nie większy od pięciocentówki. - Śmieć zmienił się w coś
  wartego zbierania. Zdumiewające, prawda?

• Co w tym zdumiewającego?

• Jak upływ czasu wszystko zmienia.

• Mówisz teraz o nas?

Skinął głową, bruzdy na jego twarzy pogłębiły się, kiedy przyglądał się jej uważnie.

- Mogłabyś dać nam trochę czasu, Ari. Czasu, żeby wszystko
się między nami ułożyło.

Wydawało się, że nie ma nic więcej do powiedzenia. Wszy­stko zmieniło się wraz z jego oświadczynami. Naturalnie chciał, żeby stało się tak, jak to sobie zaplanował, nawet nie brał pod uwagę tego, że on mógłby też coś zmienić.

- Mogę ci dać wszystko, czego zechcesz, Ari - ciągnął, zaci­skając jej dłoń na szkiełku. - Mój dom, moją miłość, moje serce.
- Patrzył wyczekująco. - Nie mogę ci jednak dać mego życia,
a morze jest wszystkim, co znam. Ojciec zostawił mi kuter -
zmarł na serce, kiedy miałem szesnaście lat - i ledwie dyszącą,

trzeciorzędną przetwórnię ryb. Matka wyszła ponownie za mąż i wraz z mymi siostrami wyjechała do Bostonu, ale ja postanowi­łem zostać i wykorzystać to, czego nauczył mnie ojciec. To wszy­stko, co miałem i mam.

• To nieprawda.'

• Spójrz na mnie, Ari. To ja, Max Cole, rybak. Cały ten
  wymyślny elektroniczny sprzęt, nowe kutry i kosztowny dom
  w mieście nie zmienią tego. Musisz mnie przyjąć takiego, jaki
  jestem, albo zrezygnować. - Wyciągnęła do niego dłoń z kawał­kiem szkła. - Nie - burknął - zatrzymaj to. Nazwij to amuletem.
  Nazwij wspomnieniem tego... jak to powiedziałaś tamtej nocy
  w Newport?

• Romans sezonu - szepnęła.

• Właśnie. - W jego głosie brzmiała gorycz. - Romans sezo­nu. Pamiętaj, chciałem, żeby przerodził się w coś więcej.

To nie jest coś, o czym można zapomnieć, pomyślała ze smut­kiem Ari. Ogłosili milczące zawieszenie broni i wrócili na swój koc. Dzień wydawał się teraz zepsuty i nawet pyszne soczyste jabłko nie poprawiło jej nastroju.

• Wrócę za rok. - Chciała pogładzić go po plecach, poczuć
  ciepło nagrzanej skóry.

• Nie chcę kolejnego letniego romansu, Ari. Nie zamierzam
  spędzić w ten sposób reszty życia.

• W porządku. - Nie miała pojęcia, czemu to mówi, skoro
  najwyraźniej nic nie było w porządku. - Nie będziesz musiał. -
  Z trudem nabrała powietrza w płuca. - To koniec.

• Lot dwieście osiemdziesiąt jeden do Chicago. Wszyscy
  pasażerowie proszeni są o przejście do odprawy. Powtarzam, lot
  dwieście osiemdziesiąt jeden do Chicago.

Ari zarzuciła podręczną torbę na ramię i odwróciła się, żeby

pożegnać rodziców. Peggy przykładała chusteczkę do oczu, a Rusty wyglądał, jakby chciał wybuchnąć płaczem wraz z żoną.

• Daj spokój, mamo - prosiła Ari - wkrótce mnie odwiedzi­cie, prawda? Przecież obiecaliście.

• Do licha, nie znoszę lotnisk. - Rusty objął córkę.

• Nigdy - chlipała Peggy - nigdy nie myślałam, że tym ra­zem wyjedziesz. Co na to powie kapitan?

W ciągu ostatnich dziesięciu dni miał mnóstwo czasu, żeby powiedzieć, co tylko chce, pomyślała Ari. Milczenie było okrut­ne, ale zrozumiałe.

• Wiedział, kiedy odlatuję, mamo.

• Ostatnio słyszałem, że „Lady Million" minęła Tom's Canyon - podkreślił Rusty. - Nie wiem jednak, co z połowem.

• Lepiej już pójdę. - Ari z trudem panowała nad głosem.

- Nie chcesz, żebyśmy poczekali z tobą przy bramce?
Ari pokręciła głową.

- Kocham was - wykrztusiła i odwróciła się pospiesznie.
Kiedy przeciskała się przez zatłoczony hol Green Airport, gula
w gardle urosła do rozmiaru piłki tenisowej. Długo patrzy­ła przez szklaną ścianę, w nadziei, że zamajaczy jej sylwetka
wysokiego, ciemnowłosego mężczyzny o oczach koloru morza.
Chciała, żeby przyszedł pożegnać się z nią, ale nie miała pojęcia,
jak by na to zareagowała. Tak jest lepiej. Ostre cięcie, szybka
ucieczka.

Jednak patrzyła na hol aż do ostatniego wezwania do samo­lotu.

Odeszła. Max stał za sterówką „Lady Million" i patrzył na stertę ryb na pokładzie. Nie zwracał uwagi na krzyki mew, trze­potanie się ryb na pokładzie ani na miarowe dudnienie silnika. W głowie miał tylko to jedno: odeszła.

Mógłby być na lądzie, mógłby spróbować ją powstrzymać, gdyby tylko Jerry nie musiał iść na operację usunięcia wyrostka robaczkowego... Nie, to niezupełnie prawda. Ari określiła to dokładnie już pierwszego dnia: żadnych zobowiązań, żadnych rybaków. Dokonała wyboru. On też. To koniec.

Dym z silnika gryzł w oczy. Max wszedł do sterówki. Wcisnął ręce w kieszenie nieprzemakalnej kurtki i modlił się, by ból szyb­ko minął.

Różnica dwóch godzin wymagała przystosowania. Ari wsta­wała wcześniej, nabierała ochoty na lunch o dziesiątej, a wieczo­rem zaczynała ziewać przed wpół do dziewiątej. Jej dni były długie, wypełnione zebraniami na wydziale, papierkową robotą, zapinaniem planów zajęć na ostatni guzik i nadrabianiem zaległo­ści w spotkaniach z przyjaciółmi.

Przez całą jesień nie powiedziała nikomu o Maximilianie Co­le'u. Myślała, że tak będzie łatwiej. Bez widowni, bez współczu­cia zakłócającego niełatwy proces leczenia złamanego serca. Nie miała czasu na podziwianie odległych Gór Skalistych. Przejrzy­ste, wietrzne poranki Montany wywoływały gęsią skórkę na rę­kach, kiedy szła na uczelnię, a bezkresne rozgwieżdżone niebo nie pozwalało zasnąć, kiedy wreszcie wieczorem kładła się do łóżka. W najgorszych snach nie wyobrażała sobie, że okaże się to tak bolesne.

Telefon zadzwonił, kiedy Ari skończyła rozdawać przebierań­com poczęstunki z okazji Halloween. Dzieci zaczęły dzwonić do drzwi, jak tylko zapadł zmrok.

• Miło było was widzieć! - zawołała jeszcze raz, po czym
  podeszła do telefonu.

• Halo?

• Ari - odezwała się Peggy. - Dzięki Bogu.

• Co się stało? - Poczuła skurcz w żołądku, czekając na
  odpowiedź matki.

• Chodzi o Maxa, kochanie. Pomyślałam, że powinnaś wie­dzieć...

• Co wiedzieć?

Matka rzuciła pospiesznie w słuchawkę:

• Była burza i „Lady Million" zaginęła.

• A Max?

• Był na pokładzie. Z Jerrym.

• Kiedy?

• Dwa dni temu - włączył się ojciec. - Wciąż jest nadzieja.
  Obaj są dobrymi żeglarzami i wiedzą, co robią.

Ari wiedziała, że to nie zawsze gwarantuje przeżycie. Jednak uczepiła się słabej nadziei w słowach ojca.

• Tak - powiedziała, padając na kanapę. - Max zawsze wie,
  co robi.

• Pomyśleliśmy, że powinnaś wiedzieć. - Znaczyło to: Po­
  myśleliśmy, że powinnaś się przygotować. Głos Peggy był taki
  odległy. Ari wiedziała, że matka próbuje stłumić łzy. - Oni po­trzebują wszystkich możliwych modlitw.

• Czuję się taka bezradna.

• Jak my wszyscy, kochanie - mruknął Rusty załamującym
  się głosem. - Nie pozostało nic innego, tylko, jak powiedziała
  mama, modlić się za ich bezpieczny powrót do domu.

• Zadzwońcie do mnie, jak tylko będą jakieś... wiadomości.

• Oczywiście - obiecał Rusty. - Cały czas mamy włączone
  radio.

Kiedy ponownie rozległ się dzwonek do drzwi, Ari właśnie odkładała słuchawkę. Z trudem podniosła się z kanapy. Jej nogi były tak ciężkie, jakby przywiązano do nich worki z piaskiem.

Przez następne półtorej godziny rozdawała słodycze, mając na­dzieję, że podekscytowane dzieci z sąsiedztwa nie zauważą jej wymuszonego uśmiechu i drżących rąk.

Gdy dzieci zakończyły wreszcie świętowanie, Ari zwinęła się w łóżku z nie poprawionymi pracami z angielskiego i telefonem pod ręką.

Nie była w stanie wyobrazić sobie martwego Maxa. Nie mog­ła dopuścić do siebie myśli, że Max, Jerry i załoga „Lady Mil­lion" znaleźli śmierć gdzieś w mrocznym oceanie. Nie płakała, nie jadła, z łóżka wychodziła tylko do łazienki. Nie przeglądała się w lustrze, w obawie że ujrzy tam prawdę i będzie musiała zmierzyć się z bolesną rzeczywistością kolejnej utraty.

Nie mógł zginąć. Nie Max. Nie Maximilian Cole z kurzymi łapkami w kącikach oczu, liniami śmiechu wokół warg, mocnym ciałem, które tak cudownie dopasowywało się do jej ciała, kiedy się kochali. Pełen życia mężczyzna, który uwielbiał lody czeko­ladowe, na wpół surowy stek i spacery po plaży, nie mógł być martwy.

Wreszcie otworzyła szufladę komody i rozwinęła bawełnianą szmatkę wciśniętą w pudełko na biżuterię. Popatrzyło na nią szkiełko z plaży. Zacisnęła je mocno w dłoni. Kocham cię, Max. Wiesz o tym? Bądź bezpieczny i zdrowy. Wróć do domu. Te słowa były jedyną modlitwą, która przychodziła jej do głowy.

Ari bezlitośnie oceniała prace do świtu, potem napiła się kawy, aż nadszedł czas wyjścia z domu. Wcisnęła szkiełko w kieszeń sztruksowego żakietu. Z niechęcią odchodziła od telefonu, ale wiedziała, że matka ma numer na uczelnię. Wsiadła do samocho­du i przejechała pięć kilometrów dzielących ją od uniwersytetu, modląc się o bezpieczeństwo załogi „Lady Million" i ich powrót.

Dzień wlókł się w nieskończoność. Czwartkowe spotkanie wykładowców przeciągnęło się do siedemnastej, po czym zebrani

poszli na drinka do pobliskiej restauracji. Odrętwiała ze zmar­twienia i wyczerpania Ari wymówiła się bólem głowy i wróciła do swego cichego mieszkania.

Na automatycznej sekretarce mrugało światełko, ale zanim Ari była w stanie wysłuchać informacji, naszykowała sobie rum z colą, podkręciła termostat na 23 stopnie i zmieniła buty na zniszczone klapki. Usiadła na sofie i wypiła drinka, po czym wcisnęła guzik.

- Kochanie, tu mama. Jesteś tam? Nie ma jeszcze żadnych
wiadomości, ale straż przybrzeżna wciąż czuwa. Zadzwonię do
ciebie później.

Ari wysłuchała pozostałych informacji - wszystkie miejsco­we, nieważne - ale nie miała odwagi sama zadzwonić do ro­dziców.

Nie mogła znieść myśli, że znów się to zdarzy. Chciała wrócić do domu. Być może jej obecność mogłaby wszystko zmienić. Tak jakby samą siłą woli mogła sprowadzić kuter bezpiecznie do portu. Jak to powiedziała matka? Był sztorm...

Już kiedyś to słyszała.

Tego ranka kupiła gazetę i przeczytała o wiatrach na wschod­nim wybrzeżu od Nowego Jorku do Maine. Zbadała mapę pogo­dy. Pewnie w telewizji mogłaby zobaczyć zdjęcia kolejnego hu­raganu na Atlantyku, ale nie chciała włączać wiadomości.

Telefon dzwonił długo i przenikliwie, zanim Ari podniosła słuchawkę. .,- Halo?

- Witaj, kochanie.

Ari zacisnęła telefon w dłoniach i przycisnęła go do ucha.

• Mama?

• Wszystko dobrze. Są bezpieczni.

Łzy ulgi wypełniły jej oczy i popłynęły po policzkach.

• Są... w domu?

• Jeszcze nie. Zwiało ich z kursu na kanadyjskie wody. Tam­tejszym władzom trochę czasu zajęło skontaktowanie się z pra­cownikami straży przybrzeżnej, ponieważ burza też ich dopadła.

Nie mogła powstrzymać głośnego szlochu. -. Przepraszam - zdołała wykrztusić.

- W porządku, Ari, wyrzuć to z siebie. Tylko Bóg jeden wie, przez jakie piekło dziś przeszłaś.

• Miałam zamiar przyjechać do domu.

• Wciąż możesz - zauważyła Peggy radośnie.

• Nie. - Ari zaczerpnęła tchu. - To nie byłby dobry pomysł.

• W przyszły weekend przeprowadzamy się do nowego do­
  mu - włączył się ojciec. - W sam raz na święta.

• I - wtrąciła się Peggy - kupiłam nową brązową kanapę,
  o której ci mówiłam.

• To wspaniale. - Max jest bezpieczny, powtarzała w myśli.

• Będziemy mieć ten sam numer telefonu.

• A zaraz po Nowym Roku zabieram twoją matkę na Florydę.

• To wspaniale - powtórzyła Ari, mając wrażenie, że głos
  ojca dobiega z końca tunelu. Max jest bezpieczny.

• Odpoczniesz tu, Ari. Pomyśl o przyjeździe do domu na
  Boże Narodzenie. Dziewczynki powinny zobaczyć swoją matkę
  chrzestną.

• Dobrze, mamo. Spróbuję. Do zobaczenia.

• Ari?

• Tak?

• Czy chcesz, żebym przekazała jakąś wiadomość kapitano­wi? Mogłabym mu powiedzieć, żeby do ciebie zadzwonił - zasu­gerowała Peggy z nadzieją w głosie.

• Nie. Ja... skontaktuję się z nim za parę tygodni.

Peggy nie spierała się. Ari odłożyła słuchawkę. Miała słuszność

rezygnując z miłości do kapitana. Cały czas wiedziała o bó­lu, jaki ta miłość może sprawić. Miała słuszność, porzucając Maxa i wracając w Góry Skaliste.

Ale w końcu i tak cierpiałaś?

Nigdy więcej.

Zawsze.

Długo chodziła po swym maleńkim mieszkaniu, aż wresz­cie zapadła w głęboki sen i śniła o falach i wietrze, burzach na morzu z purpurowymi wiatrami falującymi jak prześcieradła na uśmiechniętej twarzy Maxa. Oczywiście był szczęśliwy, bo na pokładzie jego maleńkiej łodzi wiosłowej leżały sterty złotych rybek, a wspaniała syrena i jej kotka siedziały zwinięte u jego bosych stóp.

• Wesołych Świąt!

• Wzajemnie, Ruthie. Co tam u dziewczynek?

• Śliczne. I co dzień większe.

• Dzięki za zdjęcia. Oprawiłam je i postawiłam na biurku.
  A co u Roscoe? - Był to typowy maraton telefoniczny w stylu
  Simone'ów. Międzymiastowa, co dziewięćdziesiąt sekund inny
  głos i hałas w tle.

• Stoi obok mnie. Poczekaj chwilę.

• Hej, Ari. - W słuchawce zabrzmiał głos brata. - Oglądasz
  mecz?

• Jeden z nich - przyznała Ari. - Ale nie wiem który. Co
  u was słychać, poza bliźniakami?

• Wspaniale. Dostałem pracę przy budowie - we wnętrzach.
  Któregoś dnia widziałem w Pier twego przyjaciela.

• Jakiego przyjaciela?

• Maxa Cole'a. Pomachałem mu, ale chyba mnie nie zauwa­żył. Pomagał komuś prowadzić psy.

Czyżby Max związał się z asystentką weterynarza?

• Cóż... - Ari zastanawiała się nerwowo, co powiedzieć.
  - To miłe.

• Jasne. Miał ich na smyczy chyba z pięć. Cześć, Ari! - za­
  wołał i podał słuchawkę kolejnej osobie.

Ari rozmawiała z braćmi, szwagierkami i bratankami, zanim Peggy wzięła słuchawkę.

• Skąd dzwonicie?

• Ze starego domu. Karen wkrótce rozpoczyna malowanie.
  Ma mnóstwo planów. Cieszę się, że odpowiada im to miejsce.

• A co u was? Lubicie wasz nowy dom?

• Och, jestem tak szczęśliwa jak skorupiak podczas przypły­wu. Co z Bożym Narodzeniem? Przyjedziesz do domu, prawda?

• Jeszcze nie wiem, mamo.

• Jeśli nie masz pieniędzy...

• Nie chodzi o pieniądze. Dam ci znać w przyszłym ty­godniu.

• Zgoda. - Peggy westchnęła. - Dasz mi znać.

• Obiecuję.

• W „Narragansett Times" jest artykuł o Cole'u. Przysłać
  ci go?

• Jasne. - Ari chciała, by zabrzmiało to zdawkowo. Nie miała
  pojęcia, czy chce wiedzieć coś więcej o sprawach Maxa. -
  O czym?

• Głównie o fabryce. Max w tym miesiącu wyjeżdża do Ja­ponii, by nauczyć się od nich pakowania owoców morza i ryb.

• Cóż, to dobrze. - Przynajmniej nie będzie wyprowadzał
  psów na spacer.

• Poczekaj, tu jest ojciec. Do widzenia, kochanie.

• Do widzenia - odparła Ari, ale matka już przekazała słu­chawkę Rusty'emu.

-Ari?

• Witaj, tato.

• Zasypało cię tam śniegiem?

• Nie. Wszystko dobrze. - Przez parę minut gawędziła z oj­cem, po czym położyła słuchawkę. Chciałaby być tam w środku
  uroczystości, zamiast tkwić tu i pozwalać, by futbol w telewizji
  zagłuszał panującą w mieszkaniu ciszę.

Boże Narodzenie w Rhode Island stawało się coraz bardziej kuszące. Chciała zobaczyć, jak rodzice urządzili się w nowym miej­scu, posłuchać o planach Karen w związku ze starym domem i po-przytulać bliźniaczki. Byłoby zabawnie zobaczyć na własne oczy swych hałaśliwych bratanków odpakowujących prezenty.

Przecież nie musi koniecznie spotkać Maxa. Nie musi do niego dzwonić, wpadać do biura z ciastem z owocami czy śpie­wać kolęd przed jego drzwiami. Nie musi się w ogóle z nim widzieć, jeśli nie będzie chciała. Miała swoją szansę na życie z Maximilianem Cole'em i przekreśliła ją.

A jeśli, jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności, spotka go w ki­nie albo przy tamie, prawdopodobne zdoła się powstrzymać przed proszeniem, by zabrał ją do domu, kochał i nigdy już nie wypływał w morze. Może uda jej się to bez żadnych kłopotów - tuż po tym, jak weźmie Góry Skaliste i przeniesie je do Rhode Island.

ROZDZIAŁ 12

- Przyszedł prezent dla ciebie. - Peggy podała córce paczkę
owiniętą w kolorowy papier. - Uważaj, ciężki.

Ari obejrzała pudełko w poszukiwaniu wizytówki. Na karcie o złoconych brzegach wypisano wyłącznie jej imię.

• Nie mogę otwierać prezentu dziewięć dni przed gwiazdką.

• Oczywiście, że możesz - skinęła Peggy. - Tak jest na­
  pisane.

Rzeczywiście na opakowaniu ktoś nabazgrał: Otworzyć przed świętami. Tajemnicza sprawa. Ari zastanawiała się, czy długa podróż nie zmąciła jej myśli. Samolot wystartował z lotniska O'Hare z pięciogodzinnym opóźnieniem, ponieważ musiano od­śnieżać pasy startowe. Była na nogach od piątej, a ostatnie dzie­więtnaście godzin w drodze.

• Poczekam - powiedziała, kładąc ciężkie pudło z powrotem
  pod choinkę. - Dom wygląda wspaniale.

• Polubiliśmy go - zauważył Rusty.

• A co powiesz na kanapę, Ari? Doskonale pasuje do zasłon,
  prawda?

Ari skinęła głową, a ojciec poklepał ją po ramieniu.

- Jutro pokażę ci mój warsztat w garażu. Przed gwiazdką
dostałem od chłopców na prezent wyrzynarkę i teraz robię wnu­czkom konie na biegunach.

Ari obejrzała dom i z pomocą matki rozpakowała walizki, z których jedna była pełna prezentów.

• Nie mogłam dużo przywieźć ze sobą, pomyślałam więc, że
  przez resztę tygodnia pochodzę po tutejszych sklepach. - Zerknę­ła w okno. Za szybą unosiły się płatki śniegu. - Jeśli dziś w nocy
  nie będzie śnieżycy.

• Twój samolot zdążył w samą porę. I to jest najważniejsze.
  - Peggy poklepała Ari po policzku. - Jesteś za chuda. Zrobić ci
  kanapkę? Jadłaś w samolocie? Dobre było?

• Nie, tak, nie, ale dziękuję. Chyba wezmę prysznic, a po­tem...

• Dobrze. Zrób się na bóstwo.

• Nie zamierzam pracować aż tak ciężko - zaprotestowała
  Ari ze śmiechem. - Chcę po prostu zdjąć z siebie te ciuchy
  i przebrać się w coś, co nie pachnie tak, jakbym nosiła to przez
  ostatnie dwadzieścia godzin.

• Dobrze - powiedziała znów Peggy, popychając ją do ła­zienki. - Zrobię herbaty, a potem otworzysz swój prezent.

Dwadzieścia minut później Ari usiadła na nowej kanapie, postawiwszy tajemnicze pudełko na stoliku do kawy.

- Naprawdę uważacie, że powinnam je otworzyć?
Rusty wzruszył ramionami.

• Daj spokój, Peg. Skoro ona nie chce, nie możesz jej zmu­szać. - Odwrócił się do córki. - Wypij herbatę, kochanie. Ten
  prezent leży pod choinką od trzech dni. Myślę, że może poleżeć
  trochę dłużej.

• Czy ktoś to dostarczył?

Peggy zmarszczyła czoło.

• Leżał na progu. To wszystko, co wiem. Nie chcesz prezen­tu? A więc go nie otwieraj.

• Doprowadzacie mnie do szału. - Ari pociągnęła za srebrną
  kokardę, po czym ściągnęła papier. Peggy i Rusty pochylili się do
  przodu w swych fotelach.

• I co?

• Chwileczkę, mamo. Tu jest około setki kulek z polistyrenu.
  Chyba nie chcesz, żeby rozsypały się na dywanie?

• Nieważne. Co jest w tym pudełku?

Ari wyjęła z pudełka słój. Po małych skazach w szkle poznała, że jest bardzo stary. Jego zawartość zaparła jej dech. Wewnątrz kryły się setki szkiełek z plaży. Zielone, białe, niekiedy niebieskie odłamki wypełniały staromodny aptecz­ny słój.

- Wygląda jak słój na słodycze - zauważył Rusty. - A co jest
w środku?

Ari uniosła pokrywkę i włożyła dłoń do środka. Powitał ją słaby zapach morza. Przed paroma miesiącami Max wcisnął jej takie szkiełko do ręki. Mogłabyś dać nam trochę czasu, powie­dział. Czasu, by sprawy między nami się ułożyły.

Ale ona nie dała mu tego czasu. Uciekła, zamiast stawić czoło swym obawom i wątpliwościom.

• Kto jej to przysłał? - Rusty spytał żony.

• Ona wie.

Ari uniosła głowę znad słoja i spojrzała na rodziców.

• To na pewno Max. Nie mam pojęcia, jak to wyjaśnić.

• Nie musisz nic wyjaśniać - powiedziała Peggy. - On jest na
  zewnątrz, czeka na ciebie na werandzie. Mam nadzieję, że nie
  zamarzł na śmierć.

Rusty wyglądał na zakłopotanego.

- Co on, u licha, robi przed domem?

Kiedy Ari zerwała się z kanapy, rozrzucając wokół kolorowe papiery, Peggy mrugnęła do męża.

• Zadzwoniłam do niego.

• Dlaczego więc nie zapukał, na litość boską?

Ari po omacku poszukała wyłącznika przy bocznym wejściu. Ujrzawszy zarys szerokiej sylwetki Maxa, otworzyła drzwi i wy­szła na zimną noc, pragnąc jak najszybciej go dotknąć.

- Max? - Pobiegła ku niemu. Był opatulony grubą żeglarską
kurtką, miał gołą głowę, a jego ciemne włosy przyprószył śnieg.
Nie mogła odczytać wyrazu jego oczu.

• Otworzyłaś paczkę?
  Ari skinęła głową.

• Miałam tak zrobić, prawda?

• Tak, naturalnie. - Wyciągnął rękę. Ari postąpiła krok na­
  przód i wsunęła dłoń w jego dłoń.

• Uwielbiam to. - Chciało jej się płakać ze szczęścia, że
  znów może go dotykać.

• Chodź - powiedział, kierując się w stronę schodów. - Poje­dziesz ze mną.

• Max... - zaczęła protestować. - Wejdź do środka.

• Nie. Tym razem dasz mi czas, żebym powiedział wszystko,
  co musi być powiedziane.

• Jestem w szlafroku, na litość boską. - Chłód przenikał
  przez gumowe podeszwy jej klapek. - I bez butów.

Max z łatwością wziął ją na ręce.

• Teraz nie zamoczysz nóg.

• Marznę. - Objęła go za szyję, ale przesiąknięta śniegiem
  kurtka dawała niewiele ciepła.

• Ja też. Za chwilę włączę ogrzewanie w samochodzie.

• Chyba nie wybieramy się na Block Island?

- Myślałem o tym - uśmiechnął się do Ari i ucisk w jej sercu
zelżał - ale do mnie jest bliżej.

• A co z moimi rodzicami? Myślą, że jestem z tobą na we­
  randzie.

• Peggy wie, dokąd się wybieramy. Wie też dlaczego.

• Ale ja nie wiem.

• Dowiesz się za parę minut. - Postawił ją na chwilę na
  chodniku, otworzył drzwiczki samochodu i pomógł jej wsiąść.
  Ari była zadowolona, że włożyła nowy szlafrok z morelowej
  pikowanej satyny ozdobiony koronką. Koszula pod nim też była
  niezła, kupiona z myślą o snuciu się w niej po domu w świątecz­ny poranek.

• Ładny kolor - zauważył, kiedy światła rozjaśniły wnętrze
  pojazdu. Zapalił silnik i pojechali w milczeniu do Pier. Ari pa­trzyła, jak śnieg uderza o szyby. Chciała wierzyć, że wszystko
  będzie dobrze, ale nie miała śmiałości.

Kiedy Ari weszła do pokoju dziennego, odniosła wrażenie, że wraca do domu. Max objął ją i trzymał w mocnym uścisku. Le­dwie mogła oddychać. Przylgnęła do niego, zastanawiając się, czy potrafi ująć w słowa to, co czuła, wiedząc, że on jest bez­pieczny.

• Tak się martwiłam - szepnęła w jego kurtkę.

• Obiecałem sobie, że jeśli my - i „Lady Million" - wrócimy
  do domu w jednym kawałku, pojadę za tobą - szepnął Max.
  - Przywiozę cię z powrotem i sprawię, że zostaniesz.

Odsunęła się nieco i spojrzała w jego pociemniałe oczy.

• Nie możesz mnie zmusić do pozostania, Max.

• Wiem - miał smutny głos - ale mogę cię kochać.

• To niczego nie rozwiąże.

• Na pewno nas rozgrzeje - uśmiechnął się.

• Punkt dla ciebie.

• A więc chodź. - Otoczył ją ramieniem i poprowadził w kie­
  runku schodów. - Mam dla ciebie niespodziankę.

• Skąd wiedziałeś, że przyjeżdżam do domu?

• Twoja matka to niewyczerpane źródło informacji.

• Nie powinno mnie to dziwić - mruknęła Ari, kiedy Max
  otwierał drzwi do sypialni. W rogu naprzeciwko łóżka stała jasno
  oświetlona choinka. Poza tym pokój był pogrążony w mroku.

• Nastrojowo, prawda?

• Uwielbiam to. - Podeszła i wciągnęła w płuca delikatny
  sosnowy zapach. - Sam ją ubrałeś?

• A dlaczego miałbym tego nie robić?

• Nie wiem - wzruszyła ramionami. - Słyszałam, że wypro­wadzałeś psy na spacer.

• To prawda. Próbowałem udawać, że twój wyjazd mnie nie
  obszedł.

• W porządku. Zastanawiałam się tylko - musnęła palcami
  igiełki - czy odpowiedziałeś jeszcze na jakieś listy?

• Tak.

Odwróciła się gwałtownie.

- Tak?

Max przejechał dłońmi po jedwabistej tkaninie szlafroka, pie­szcząc ramiona Ari.

• Odpowiedziałem na wszystkie. Napisałem, że jestem już
  zajęty.

• Dlaczego?

• Ponieważ jest tylko jedna kobieta, którą chciałbym porwać.
  Nawet jeśli ona woli kowbojów.

• Ona już od dawna nie widywała żadnych kowbojów. I nig­dy więcej nie ucieknie.

Jego wargi spoczęły na ustach Ari, budząc znajomy, uwodzi­cielski żar. Po chwili rozwiązał jej pasek w talii i ściągnął szlafrok

z ramion. Palcami skubnął koronkowy kołnierzyk koszulki, po czym wziął jej twarz w dłonie i wpatrzył się w ciepłe, brązo­we oczy.

• Wyjdziesz za mnie?

• Wiele o tym myślałam przez ostatnie tygodnie.

• No i?

• Przeraziłeś mnie na śmierć, Max. Bałam się, że cię już
  nigdy nie zobaczę.

Łzy, zbierające się w jej oczach, raniły mu serce.

- Już nigdy nie zrobię ci czegoś takiego, kochanie. Obie­cuję.

Potrząsnęła głową, zmuszając go, by oderwał dłoń od jej twarzy.

• Nie możesz tego zrobić. To część twego życia, a ja muszę
  to zaakceptować.

• Nie.

• Nie? - Ari patrzyła na niego wyczekująco.

• Ja też podjąłem pewne decyzje. Barbara jest w ciąży -

o mało nie poroniła, kiedy nasz kuter zaginął. Jerry i ja uświado­miliśmy sobie, że byliśmy o krok od utraty wszystkiego. Posta­nowiliśmy sprzedać ,,Lady Million" i zainwestować więcej czasu

i pieniędzy w fabrykę. Chciałbym również zająć się ochroną tar­lisk, żeby w następnych latach nie brakowało ryb. Czy to brzmi
głupio?

Skinęła głową.

• Brzmi wspaniale.

• Czy masz coś przeciwko zamieszkaniu tutaj?

• Nie. - Ari pomyślała o pięknych pokrytych śniegiem gó­rach, które zostawiła za sobą. - Wiem, gdzie będziemy jeździć na
  wakacje.

Uśmiechnął się szeroko.

• Może stanę się jednym z tych niedzielnych rybaków.

• To dobrze. Nauczysz chłopców łowić ryby.

• Twoich braci?

Objęła go w pasie i uśmiechnęła się.

- Twoich synów.

EPILOG

Jerry Carter nie spuszczał z oka swego najlepszego przyjacie­la przemierzającego nerwowo kamienną posadzkę prezbiterium.

- Historia się powtarza, prawda?

Max zmarszczył czoło, wcisnął ręce w kieszenie białych spodni i dalej chodził w tę i z powrotem.

• Jesteś pewien, że nie widziałeś, jak wchodziła?

• Zaraz sprawdzę - powiedział przeciągle Jerry i zerknął na
  drzwi. - Nie, jeszcze nie. Ale kościół jest pełen.

Max spojrzał na zegarek.

• Pięć po dwunastej. Spóźnia się. Ona się nigdy nie spóźnia.

• Lubię śluby w czerwcu, a ty? - Przez szmer tłumu w świą­tyni przedarło się kwilenie dziecka. - No, no, skądś znam ten
  płacz.

Max prawie się uśmiechnął.

• Chyba powiedziałeś memu synowi chrzestnemu, żeby się
  przyzwoicie zachowywał.

• Barbara karmi go co chwila, więc powinien być cicho. To
  o ciebie się martwię. Za parę minut Ari będzie szła przez kościół.
  - Organy przestały grać i ksiądz stojący na stopniach ołtarza dał
  znak obu mężczyznom, by do niego dołączyli. Jerry kontynuował
  swój monolog: - Zebraliśmy się tutaj, by ujrzeć was dwoje złą­czonych świętym węzłem małżeńskim.

- Przestań, na litość boską. - Max nie odrywał wzroku od
głównej nawy. Organy znów zaczęły grać, a środkiem kościoła
kroczyły druhny w brzoskwiniowo-białych sukniach.

Muzyka znów się zmieniła i goście wstali na powitanie panny młodej. Kiedy w drzwiach pojawiła się Ari, wsparta na ramieniu ojca, Max miał wrażenie, że serce wyskoczy mu z piersi. Znajo­my kapelusz z szerokim rondem - podarunek Maxa dla panny młodej - ocieniał twarz Ari przed słońcem, które zaglądało przez witrażowe okna i opromieniało jej wiktoriańską suknię z wyso­kim kołnierzem.

Jerry szturchnął go w żebra.

- Czy to ona?

Z bukietu białych róż w dłoni Ari spływały morelowe wstąż­ki, a ciemne loki muskały zarumienione policzki. Była najpięk­niejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widział. Max zastanawiał się nerwowo, czy będzie w stanie przemówić, kiedy przyjdzie czas na przysięgę małżeńską. Wziął głęboki oddech i nie zauważył, że Rusty mruga do niego przez łzy.

- Tak - powiedział ze ściśniętym gardłem. - To ona. Ta
w białym kapeluszu.

---