Habitus - zespół tendencji, postaw, dyspozycji uwewnętrznionych, wprowadzonych w sferę ludzkich nawyków , rozciągający się na dziedzinę ocen, emocjonalnych reakcji, stosunku do wartości. Pośredniczy on między systemem prawidłowości obiektywnych, a systemem bezpośrednio obserwowanych działań jednostek. Jest to „społecznie ustanowiona natura człowieka”
Habitus ma źródła społeczno - kulturowe, jest zróżnicowany w zależności od przynależności klasowej. Jego kształtowanie następuje przy wykorzystaniu przemocy symbolicznej legitymizującej symbolicznymi środkami kulturę panującą.
Podstawowym miejscem działania przemocy symbolicznej jest szkoła. Zadaniem systemu szkolnego jest wpajanie i wdrażanie kultury prawomocnej. To uprawnienie zostało mu przydzielone przez system państwowy oparty na strukturze klasowej i jest realizowane pod przemożnym wpływem klas wyższych legitymizujących kulturę pewnego typu i wykorzystujących tą kulturę do legitymizacji własnego społeczno - politycznego panowania. Przemoc symboliczna w szkole jest umożliwiana przez autorytet tej instytucji oraz autorytet kultury prawomocnej, uznawany nawet przez tych, którzy odrzucają jego społeczno - polityczne podstawy
Podstawowy habitus kształtuje się jednak jeszcze przed rozpoczęciem nauki w szkole. Proces ten dokonuje się w rodzinie, w małych grupach pierwotnych i leży u podstaw całego późniejszego przyswajania kultury i kształtowania kolejnych habitusów. W ten sposób wpajana kultura nie napotyka na żadne przeszkody i może determinować późniejszy przebieg życia jednostki.
Różne warunki życia społecznego tworzą różne habitus. Rozszerzanie się ich zastosowania na nowe sfery życia stwarza konfiguracje kulturowe, uświadomione i postrzegane przez samych działających jako style życia.
Hierarchia pozycji społecznych to kapitał kulturowy, natomiast hierarchia znanych i aprobowanych treści kulturowych to kapitał kulturowy. Między obiema tymi sferami zachodzi ścisła korelacja. Kapitały te są przekazywane z pokolenia na pokolenie i jedynie niewielka część jednostek ucieka przed determinizmem wzmacnianym w trakcie socjalizacji przez przemoc symboliczną.
Koncepcja pól symbolicznych
Układ stosunków społecznych w każdej dziedzinie ludzkiej interakcji jest dynamiczny i zmienny. Pole jest miejscem dystrybucji, posiadania i pozycji dla jednostek twórczych. Każdy typ pola (literackiego, artystycznego, naukowego, religijnego) ma swoją własną specyfikę. Swoistość ta przejawia się w rodzaju dóbr lub wartości symbolicznych, które są w nich przedmiotem kompetencji, pożądania, konkurencji i prestiżu. Jednak wszystkie pola podlegają tym samym zasadom dynamiki. W polu może znajdować się wiele jednostek jednocześnie. Kreują one swoją pozycję społeczną poprzez wytwory charakterystyczne dla danego pola. Ale to nie treść tych dzieł decyduje o ich randze lecz miejsce twórcy w dynamicznym układzie, pozycja instytucji w której ramach tworzy itp. Życie społeczno - kulturowe to współzawodnictwo i walka o pozycję, prestiż i autorytet.
Powołanie socjologii
Ma się ona przeciwstawiać przesądom naturalizmu i fatalizmu tłumaczącego nierówności społeczne i odkrywać prawdziwe zasady hierarchizacji zawdzięczającej skuteczność swego działania symbolicznym mechanizmom legitymizacji. Socjologia spełnia zatem funkcje demaskatorskie instrumentalne - służy celom społecznym, idei demokratycznej równości.
P.Bourdieu - „Reprodukacja”