AP program praktyki po I roku 15

Program praktyki z przedmiotu „Geodezja I”

dla studentów I roku

kierunku Geodezja i Kartografia AGH

Skład operatu:

Wykonanie mapy sytuacyjnej w skali 1:500

Sprawozdanie techniczne
Projekt osnowy pomiarowej
Szkic sytuacyjnej osnowy pomiarowej w skali (z naniesionymi uzgodnionymi kątami i długościami)
Opisy topograficzne (punkty osnowy pomiarowej)
Sprawdzenie i rektyfikacja teodolitu Theo 020 (Theo 010) i niwelatora
Wyznaczenie stałej dodawania
Dzienniki pomiaru osnowy (kątowe i długości)
Redukcje długości
Obliczenie współrzędnych płaskich osnowy pomiarowej
Dzienniki pomiaru szczegółów terenowych metodą biegunową
Obliczenie współrzędnych pikiet (raport z obliczeń w WinKalka)
Dzienniki niwelacji osnowy pomiarowej
Obliczenie wysokości punktów osnowy pomiarowej
Wykaz współrzędnych (X, Y, H)
Szkic przeglądowy szkiców polowych (na styk)
Szkice polowe
Szkic profili podłużnych i poprzecznych
Dzienniki i obliczenia niwelacji profilami podłużnymi i poprzecznymi
Profile terenowe
Mapa sytuacyjna w skali 1:500

Kartki w operatach powinny być ponumerowane. Całość operatu skompletować w skoroszycie. Po stronie tytułowej umieścić spis treści. Zabrania się przepisywania dzienników i przerysowywania szkiców polowych. W opisach odręcznych stosować pismo blokowe pochyłe, w opracowaniach komputerowych czcionkę Arial-kursywa.

Praktyka uczelniana Rok akademicki 2014/2015

z Geodezji I w Krakowie

OPERAT POMIAROWY

Pomiary sytuacyjno-wysokościowe:

wykonanie mapy sytuacyjnej w skali 1:500

Sekcja: ...................... (nr sekcji)

Skład sekcji:

Wykonanie mapy sytuacyjno-wysokościowej w skali 1:500

Zadanie: wykonać mapę sytuacyjno-wysokościową w skali 1:500 dla wskazanego obszaru z wykorzystaniem tachimetru elektronicznego z automatyczną rejestracją obserwacji.

W oparciu o szkic przeglądowy osnowy i opisy topograficzne odszukać w terenie punkty osnowy szczegółowej 3 klasy oraz punkty osnowy wysokościowej na terenie objętym opracowaniem i w pasie przyległym.
Zaprojektować i zastabilizować osnowę pomiarową w formie ciągów poligonowych, punktów wciętych lub wolnych stanowisk.
Wykonać opisy topograficzne dla założonych punktów osnowy.
Kąty należy pomierzyć teodolitem optycznym celując na spód tyczek ustawionych na stojakach, w dwóch seriach. W dzienniku pomiarowym należy obliczyć różnice między seriami wyrażone w cc. Przed pomiarem kątów sprawdzić libele i pionownik optyczny teodolitu i zrektyfikować je w razie potreby.
Pomierzyć długości boków za pomocą tachimetru w obu kierunkach uwzględniając temperaturę i ciśnienie atmosferyczne. Odczytywać długości poziome.
Długości boków zredukować ze względu na:
- poziom odniesienia
- odwzorowanie na układ „2000”
Wyrównać ciagi osnowy pomiarowej metodą przybliżoną (w dzienniku oraz niezależnie programem) oraz ściśłą (wszystkie ciągi czyli sieć osnowy pomiarowej obliczyć w jednym procesie). W sprawie doboru wag konsultować się z prowadzącym praktykę.
Wykonać pomiar sytuacyjny za pomocą tachimetru elektronicznego. Pomiar osnowy można wykonać oddzielnie lub łącznie z pomiarem pikiet. Orientację kątową wykonywać na dwa punkty zaczynając od ustawienia zera na punkcie lewym; po zakończeniu pomiaru pikiet na stanowisku ponownie skontrolować orientację.
Niwelacja geometryczna punktów osnowy - pomiar w kierunku głównym (pomiar optyczny) i powrotnym (pomiar kodowy) za pomocą niwelatora Leica Sprinter.
Do nawiązania wysokościowego wykorzystać wysokości reperów w pobliżu obiektu.
Wykonać szkic osnowy pomiarowej w skali np.1:2000 (dostosować do arkusza A4) zawierający:

podział sekcyjny i opis godeł mapy w skali 1:1000,
współrzędne X i Y na dwóch liniach podziału sekcyjnego,
zasięg opracowania,
punkty i linie osnowy,
kierunek północy,
zamknięcia kątowe obwodów w ^cc,
opis tytułowy i dane dot. wykonawcy.

Na częściowej kopii szkicu osnowy sytuacyjnej wykonać szkic osnowy wysokościowej zawierający:

tytuł „Szkic osnowy wysokościowej”,
sposób nawiązania osnowy - wysokości punktów nawiązania;
różnice wysokości na ciągach,
różnice wysokości na bokach i długości odcinków (boków),
zamknięcia wysokościowe obwodów w mm.

Obliczyć współrzędne i wysokości punktów osnowy metodą przybliżoną lub ścisłą z wykorzystaniem programów do wyrównania sieci. Obliczyć współrzędne i wysokości pikiet.

Na częściowej kopii szkicu osnowy wykonać szkic przeglądowy szkiców polowych
z zaznaczeniem na styk ich zasięgu i numeracją.
Opracować mapę sytuacyjno-wysokościową w skali 1:500 za pomocą programu graficznego typu CAD. W opisach wykonywanych ręcznie na mapie stosować pismo blokowe pochyłe, w komputerze czcionkę Arial-kursywa zgodnie z instr. K-1.

Wykonać niwelację profilu podłużnego trasy o długości ok. 300 m z jednym punktem załamania. Przekroje poprzeczne o długości 2 x 25 m wytyczyć co 50 m za pomocaą teodolitu, a w punkcie wierzchołkowym na dwusiecznej kąta. Profil nawiązać sytuacyjnie do osnowy szczegółowej lub własnej. Niwelację profilu podłużnego i przekrojów poprzecznych wykonać w oparciu o dostępne repery lub wyznaczone wysokości punktów osnowy pomiarowej.

Sporządzić profil podłużny terenu w skali 1:50/500 oraz przekroje poprzeczne w skali 1:50/50.

Zaleca się sporządzenie mapy w układzie „2000” i ustalenie godła mapy w skali 1:500 w oparciu o współrzędne punktów obiektu.

W przypadku dostępności programu ze znakami umownymi BDOT500
z załącznika do rozporządzenia w sprawie mapy zasadniczej należy je stosować.

Obowiązują:

Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 9 listopada 2011 r. w sprawie standardów technicznych wykonywania geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych oraz opracowywania i przekazywania wyników tych pomiarów do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego.

Rozporządzenie Ministra Administracji i C yfryzacji z dnia 12 lutego 2013 r.

w sprawie bazy danych geodezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu, bazy danych obiektów topograficznych oraz mapy zasadniczej

Przydatne instrukcje i wytyczne: G-4, K-1 (nowa), K-1.3, G-1.10, G-4.1

Praktyka z Geodezji I

08.06.2015 - 20.06.2015

dr inż. Małgorzata Buśko

sekcje 1-4

grupa A (ćwiczeniowa 4)