1 Najstarszym jest imię horusowe wpisywane w wizerunek fasady pałacu. Tworzy go prostokątna, pionowa ramka podzielona na dwie nierówne części. W mniejszej zapisywano imię króla, w większej przedstawiano fasadę pałacu. Cała ramka, zwana srx (serech, "uczynić wiadomym"), była zwieńczona  wizerunkiem sokoła, symbolizującego boga Horusa. Poziomy przerys serechu, stosowany na stronach, jest czysto umowny i wymuszony niejako przez kompozycję witryny.

Drugim tytułem jest imię nbti [tAwi], które oznacza "dwie władczynie/boginie". Władca identyfikuje się z sępią boginią Nechbet - opiekunką Górnego Egiptu i występującą pod postacią kobry boginią Wadżet utożsamianą z Dolnym Egiptem. Sęp i kobra przedstawione są ponad znakami nb, oznaczającymi mistrz/mistrzyni (pan/pani). Obydwie boginie były paniami-opiekunkami koron białej i czerwonej, zatem tytuł ten jest czasem tłumaczony jako "Władca Podwójnej Korony". 

Trzeci tytuł przedstawiający Złotego Horusa, lub raczej Horusa na złocie (nad złotem), symbolizującym wieczność przypominał zwycięstwo Horusa (dobra) nad Setem (złem). Dzeser pierwszy wprowadził też do tytulatury królewskiej nowy przydomek: Złoty Horus, co miało określać władcę jako Horusa słonecznego.

Czwarty tytuł królewskiego protokołu, prenomen,  tłumaczymy swti-biti czyli "Ten, Który Należy do Trzciny (swti) i Pszczoły (biti)". Trzcina i pszczoła są naturalnie symbolami Górnego i Dolnego Egiptu. Bywa, że prenomen poprzedzany jest tytułami
nTr.nfr (piękny bóg) oraz
nb-tAwi ("pan obu krajów"). W okresie historycznym imię swti-biti jest imieniem przyjmowanym w czasie intronizacji i jest otoczone kartuszem. 

Piąty z epitetów, nomen, sA-ra "Syn Re", dodany został do królewskiej tytulatury przez Neferirkare. Poprzedzał on otaczane kartuszem imię nadawane przy narodzinach.

kartusz
Owalna ramka w którą wpisywano dwa z imion królewskich: nomen (imię własne) i prenomen (imię tronowe).

2 korony Atrybuty władzy faraona nad Górnym Egiptem (Biała Korona
,eg. hedżet) i Dolnym Egiptem (Czerwona Korona
,eg. deszeret). Biała i Czerwona były łączone w Podwójną Koronę
(gr. pschent, z eg. pa-sechemti, "Dwie Potęgi"). Oprócz koron "państwowych" władca nosił przy różnych okazjach liczne inne nakrycia głowy o skomplikowanej symbolice np. korony atef
(tiara z dwoma strusimi piórami po bokach, zakładana na niektóre wydarzenia/rytuały religijne) , Błękitną Koronę (hełm) cheperesz
(zakładana podczas walk i ceremonii religijnych)

Ceremonialny strój królewski, w jakim władca ukazywał się publicznie i celebrował uroczystości religijne, nie zmieniał się w swym zasadniczym charakterze od Okresu Predynastycznego aż po XVIII dynastię. Była to przepaska biodrowa ozdobiona z przodu fałdąo trapezoidalnym kształcie, z umocowanym z tyłu zwierzęcym ogonem, który niewątpliwie należy interpretować jako reminiscencię ubioru myśliwego z czasów prahistorycznych. Stroju dopełniało najczęściej nakrycie głowy o nazwie nemes, w formie chusty wykonanej bądź z usztywnionej i plisowanej niebiesko-żółtej tkaniny, bądź ze skóry. Chusta ta zakrywała częściowo czoło i jednym końcem opadała na tył głowy, osłaniając kark, a dwoma pozostałymi na ramiona. Władca używał także jednej z pięciu koron, w zależności od charakteru uroczystości religijnych. Od Nowego Państwa królowie przedstawiani byli w długich, modnych wówczas drapowanych i plisowanych tunikach lub dwuczęściowych szatach, składających się z plisowanej spódnicy i bluzy, przewiąznych dekoracyjnym szalem i wzorzystymi wstęgami. Ubiór o charakterze rytualnym nosili także kapłani; była naim narzucona na ramiona skóra pantery, stanowiąca oznakę ich godności kapłańskiej.

Heka- berło władcy, berło z zakrzywionym końcem, noszone przez faraonów w prawej ręce jako symbol swojej władzy

Berło i bicz były symbolami jego mocy

Berło sechem- symbolizuje siłę/moc faraona

Was- laska z rozwidlonym końcem i zwieńczeniem w kształcie stylizowanej głowy zwierzęcej.noszona przede wszystkim jako oznaka władzy przez bogów, którzy wręczali ją królowi jako symboljego władzy

Połączenie Górnego i Dolnego Egiptu

Król Narmer zjednoczył Górny i Dolny Egipt. Powszechnie używanymi w sztuce symbolami zjedoczenia są: sematawy- Bogowie wiążący symbolicznie węzłem Górny i Dolny Egipt, papirus z Dolnego Egiptu i lotos z Górnego Egiptu, insygnia władzy faraona- wysoka korona Górnego Egiptu i niska- Delty, dwa berła- bicz i laska.

sema taui Symboliczne Połączenie (eg. sema) Obu Krajów (tj. Górnego i Dolnego Egiptu, eg. taui), wyrażane w sztuce przez motyw lotosu i papirusu (heraldycznych roślin obu części Egiptu) oplatających hieroglif sema. Często owego "związania" dokonują bóstwa (np. Seth i Horus) lub personifikacje (np. Hapi górno- i dolnoegipski).

Sed (egip. heb-sed) - "rytuał trzydziestolecia"; święto odrodzenia i odnowienia władzy królewskiej obchodzone w 30 rocznicę koronacji władcy. Miało na celu symboliczne "odmłodzenie" władcy i potwierdzenie jego fizycznej sprawności, która stanowiła legitymizację jego władzy, oraz potwierdzenia lojalności poddanych wzgędem panującego. Było też powtarzane później co kilka lat, zazwyczaj co 3-4 lata.

Pochodzenie nazwy święta jest niepewne. Mogła ona pochodzić od byczego ogonu, mogła się też wywodzić od boga Seda.

Nie znamy też rodowodu święta. Rytuał wywodzi się prawdopodobnie z prehistorycznych obrzędów, kiedy to fizyczna sprawność wodza miała wielkie znaczenie. Pierwsze przedstawienia święta sed wywodzą się z czasów Dena. Pierwsza dokładna data obchodzenia tego święta pochodzi z czasów Pepiego I; wiadomo, że obchodził je w 18 roku swojego panowania.

Ceremonie święta odbywały się w specjalnie wzniesionym kompleksie budowli, w obecności zgromadzonych dostojników państwowych.

Ceremoniał obejmował kilkanaście obrzędów, w tym:

• intronizacjÄ™ króla, wyrażajÄ…cÄ… siÄ™ ponownym przyjÄ™ciem koron i insygniów wÅ‚adzy w dwóch oddzielnych pawilonach, jednym Górnego, a drugim - Dolnego Egiptu

• hoÅ‚d dostojników

• bieg wÅ‚adcy z insygniami wÅ‚adzy lub innymi symbolicznymi przedmiotami, miÄ™dzy również symbolicznymi punktami granicznymi Ziemi i Nieba, co miaÅ‚o potwierdzać jego wÅ‚adzÄ™ nad obiema tymi sferami

• procesje z wÅ‚adcÄ… w lektyce, odwiedzajÄ…cym bóstwa w ich kaplicach, co byÅ‚o poÅ‚Ä…czone ze skÅ‚adaniem im ofiar, co miaÅ‚o skutkować obdarzeniem faraona prze te bóstwa swojÄ… mocÄ…,

• zapaleniu "nowego ognia" zapewniajÄ…cego Egiptowi Å›wiatÅ‚o i życie

• w późniejszych czasach - wypuszczenie przez wÅ‚adcÄ™ 4 strzaÅ‚ w 4 strony Å›wiata dla odpÄ™dzenia siÅ‚ CiemnoÅ›ci i podkreÅ›lenia prawa swojego do panowania nad caÅ‚ym Egiptem oraz prawa Egiptu do panowania nad caÅ‚ym Å›wiatem

Faktycznie ceremoniał był odprawiany najczęściej o wiele wcześniej. Znamy tylko dwóch faraonów, którzy regularnie odprawiali to święto: Amenhotepa III, który uczestniczył w nich w 30, 34 i 37 roku panowania, oraz Ramzesa II, który je obchodził 14 razy między 30 i 66 rokiem swego panowania. To właśnie Amenhotep nakazał kapłanom przetrząsnąć archiwa świątynne w celu odtworzenia najdawniejszych rytuałów święta sed i wprowadził jego reformę. Faraon oprócz tego, że miał odzyskać siły, miał się stać teraz ucieleśnieniem boga Re.

Oficjalnym ceremoniom towarzyszyły najprawdopodobniej wystawne uczty połączone z tańcem i muzyką. Z okazji tej ceremonii były wytwarzane również pamiątkowe przedmioty; u pierwszych władców były to kamienne naczynia z tytulaturą króla, które są współcześnie źródłem wiele cennych informacji dla egiptologów.

3

---