Pieśń o Rolandzie jako przykład epiki rycerskiej

W dojrzałym średniowieczu (od około X w. n.e.) rozwija się epika rycerska, gatunek literacki prezentujący wzorce osobowe doskonałych rycerzy chrześcijańskich, wykształcone zgodnie z obowiązującymi w tej epoce ideałami i obyczajami.

Średniowiecze jest okresem rozkwitu kultury rycerskiej, która obejmuje swym zasięgiem większość krajów europejskich, szczególnie w Europie Zachodniej. W Hiszpanii powstaje w tym czasie Pieśń O Cydzie, w Bretonii Legenda o królu Arturze i rycerzach Okrągłego Stołu, w Niemczech Pieśń o Nibelungach, a na Rusi - Słowo o wyprawie Igora. Epikę rycerską określa się mianem „chanson de geste” [wym.: szansą de żest], czyli „pieśni o czynie”. Określenie to pochodzi z języka francuskiego, bowiem właśnie we Francji ten typ literatury rozwinął się najlepiej i jest najliczniej reprezentowany (do dzisiaj zachowało się około 60 chansons de geste). Najdoskonalszą i najbardziej znaną z nich wszystkich jest Pieśń o Rolandzie.