43. Mongołowie a Europa

Twórcą imperium mongolskiego był Temudżyn (1155-1227). Zdołał on podbić wiele okolicznych ludów, które na wiecu w 1206 roku został ogłoszony Dżyngis-chanem – władcą świata. Taki pogląd na jego osobę spowodował ich ekspansję. Opanowali stepy Azji Wschodniej i Centralnej, Chiny, Persję, Kaukaz, część Anatolii, Europę Wschodnią, Śląsk, środkowy Dunaj, po zgliszczach Iraku dotarli do Syrii.

Ich olbrzymie imperium nie zdołało się długo utrzymać. W 1259 roku zmarł władca wszystkich Mongołów, chan Mongke. Rozpoczęły się wtedy walki wewnętrzne, w wyniku których mongolskie imperium rozpadło się na cztery chanaty: Kipczacki – Złota Orda, Chagataj, państwo utworzone w Persji, Chiny z Mongolią. Istniało w nich jednak nadal poczucie jakiejś wspólnoty, na początku XIV wieku wszyscy Mongołowie uznali zwierzchnictwo chana Chin.

W Europie nazywało się ich Tatarami, choć nazwę tę nosił jeden z podbitych ludów. Europejczycy uważali, że odpowiada ono jednak słowu tartarus – piekło. Postrzegano ich jako ludzi z piekła.

Chan domagał się od papieża i królów, aby stawiali się na jego dworze, bo uważał ich za swoich poddanych.

Imperium mongolskie odznaczało się tolerancją religijną. Podatków byli zwalniani wszyscy funkcjonariusze religijni na terenie ich państwa. Dostojnik mongolski miał prawo miał swobodę wyboru własnej religii. Ta tolerancyjność spowodowała nawet, że papieże posyłali na dwór chana misje ewangelizacyjne. Nie przyniosły one jednak większego rezultatu.