Wymień kraje i scharakteryzuj je , te które są głównymi importerami mięsa.
Produkcja jagnięciny u głównych importerów w 2004:
UE-15 : 989 tys ton
Syria: 207 tys ton
USA: 90 tys. ton
Arabia Saudyjska: 76 tys. ton
Meksyk: 42 tys ton
Jakie grupy mamy od owiec płn.-wsch. europ. tłusto-ogoniastych
_ pochodzenie po muflonie europejskim
Uznawane są rasy określane nazw_ północno-wschodnio-europejskich krótko-ogoniastych.
Głównym kierunkiem użytkowym w tej grupie ras jest wszechstronny i kożuchowy.
_ wrzosówka polska
_ wrzosówki niemieckie: siwe-rogate, białe-rogate, białe-bezrożne
_ skuddy
_ owce fińskie
_ owce romanowskie
_ pochodzenie po azjatyckiej owcy stepowej - arkal
W skład tej grupy owiec wchodzą tzw. owce tłusto-ogoniaste i tłusto-pośladkowe.
Wiodący kierunek użytkowy to smuszkowy i wszechstronny.
_ przykładem owcy tłusto-ogoniastej jest owca rasy karakuł
_ przykł. owcy tłusto-pośladkowej jest owca gisarska
Co to jest PROW i na czym polega jego działalność w PL
Program Rozwoju Obszarów Wiejskich-
Wspieranie działalności rolniczej na obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania (ONW);
Wspieranie przedsięwzięć rolnośrodowiskowych i poprawy dobrostanu zwierząt;
Zalesienie gruntów rolnych;
Dostosowanie gospodarstw rolnych do standardów Unii Europejskiej.
Renty strukturalne;
Wspieranie gospodarstw niskotowarowych;
Grupy producentów rolnych.
pomoc techniczna;
uzupełnienie płatności bezpośrednich.
Program ten nie przewiduje dopłat do produkcji owczarskiej na lata 2007-2013 w systemie uproszczonym przyjetym przez Polske
4) Poprawa opłacalności owczarstwa w PL
Organizacja wewn. Krajowego rynku zbytu oraz przetwórstwa produktów pozyskanych od owiec
Propagowanie właściwości mleka i mięsa owczego jako zdrowej i wartościowej żywności
Rozwój produkcji jagniąt rzeźnych na eksport i rynek własny
Rozszerzenie uzytkowania mlecznego owiec poza tradycyjne regiony jego prowadzenia
Koncentracja produkcji owczarskiej w regionach o dużej ilości uzytków zielonych
Dążenie do uzyskania w populacji owiec w Polsce ponad 50% udziału merynosa polskiego, rasy umożliwiającej skrócenie okresów międzywykotowych do 8 mscy
Dążenie do zwiekszenia roli organizacji samorządowych działających w sferze owczarskiej
Wpieranie działalności związków hodowców oraz pomoc przy tworzeniu grup producenckich
5) Co trzeba spełnić, aby prowadzić alternatywny chów owiec, wymień i uzasadnij
SUKCES PRZY STOSOW. OWIEC W SYSTEMACH ALTERNATYWNYCH OSIĄGNĄĆ
MOŻNA PRZY SPEŁNIENIU NASTĘPUJĄCYCH WARUNKÓW:
_ wyboru właściwej rasy w zależności od zasobności środowiska i ukształt. terenu,
_ ekstensywnego chowu owiec (po właściwej ocenie jakości bazy paszowej) dającego się
połączyć z wytwarzaniem jagniąt rzeźnych (krzyżow. towar), wymagających dokarmiania
paszami treściwymi.
_ organizacją zbytu prod. owczarskich poprzez zorganizowanie lokalnych rynków zbytu,
co daje się osiągnąć na drodze sprzedaży bezpośredniej, ochron_ (nawet patentow_)
technologii wytwarzania pozyskiwanych produktów, organizacją dni otwartych promujących
lokalnie wytwarzane produkty.
_ zagospodarowania prod. pozyskiwanych jako produkcji ubocznej, np. obornika (produkcja
humusu itp.) oraz informowania dla jakich grup roślin jest taki nawóz przydatny,
_ zainteresowania samorządów terytorialnych poważnie myślących o rozwoju agroturystyki
o korzyściach wynikających z alternatywnego chowu owiec.
6) Profilaktyka na maciorkach przez cały rok
7) Jaki system stanowienia i jaki odchów przy produkcji intensywnej na U.Z.
baza paszowa- kulturalne pastwiska (są wsiewki)
wielkość stada- 1500-3000 sztuk, 6-20 sztuk/ ha
czestość wykotów 1x na wiosne
plenność >150%
typy uzytkowe- mleczny, wełnisto-mięsny, miesny
8) Rodzaje i do czego służą płotki zastawcze
9) Historia Merynosa polskiego
Merynosy pochodzą od azjatyckiej owcy górskiej(argali)
Droga wytworzenia owiec merynosowych:
Owce w regionie Tybetu i Himalajów
Owce perskie (okrywa mieszana)
Owce afrykańskie
Powstanie merynosów w Hiszpanii
Merynos hiszpański- kierunek przekształcenia:
Na podniesienie wydajności wełnistej zwiekszenie fałdzistości, zwiekszenie gabarytów ciała
Kierunek na pocienienie włókna welnianego merynos Negretti, merynos elektoralny
Przekształcenia owiec merynosowych we Francji:
Merynos Rambouillet (fałdzistość w partii szyjnej)
Tworzenie ras miesnych: Ile de France, Berrichone du Cher, Charolaise
Przekształcenie owiec merynosowych w Niemczech(prusy):
Pierwsze owce użytkowości kombinowanej mięsno-wełnistej
Owca Mele
Meryno-Prekos (pofałdowany nos): Merynofleisch (mięsny), Merynoland (krajowy)
Merynosy w Polsce:
Sprowadzenie merynosów: koniec XVIII wieku, owczarnia w Dąbrówce, w Galicji i Podolu
To też warto poczytać ;p
Owce merynosowe od wieków uznawane są za jedną z najcenniejszych cienkorunnych ras na świecie. Historia ich hodowli sięga imperium rzymskiego gdzie były rozprzestrzenione w szeregu krajach. Jednak znaczący postęp hodowli rej rasy nastąpił w Hiszpanii, gdzie podlegała ścisłej kontroli królewskiej, hodowcy zostali obdarzeni znacznymi przywilejami a eksport tych owiec do innych krajów był zakazany prawie do końca XVIII w. Niewielkie ilości owiec przedostawały się tylko w formie darów królewskich. Wojny napoleońskie otworzyły granice Hiszpanii i hodowlę owiec merynosowych wprowadzono do wielu krajów europejskich oraz na półkuli południowej. Na bazie merynosów hiszpańskich powstał merynos negretti, merynos elektoralny, merynos elektoral-negretti jako typowo rasy wełniste. Nieco później wytworzono rasy owiec w typie wełnisto-mięsnym jak Rambouillet, merynoprekosy, a w XX w Ile de France.
Rozwój owczarstwa w Europie na przełomie XVIII i XIX w. spowodował, że również właściciele ziemscy na terenach Polski, gdzie hodowla owiec należała do jednej z poważniejszej gałęzi produkcji zwierzęcej zaczęli sprowadzać tzw. „owce hiszpańskie” ze stad w Saksonii i Austro-Węgier. Bardzo wcześnie, bo przed 1785 r. pojawiły się merynosy saskie na Lubelszczyźnie. W 1827 r. w Królestwie Polskim merynosy stanowiły już 8,5% ogólnego pogłowia owiec, a metysy (mieszańce) - 32,8%. W owczarstwie najwcześniej też - poza hodowlą koni - wprowadzono księgi stadne (Ignacy Lipski w 1820 r., owczarnia w Ludomach pod Obornikami).
Pruski podaje, że w połowie XIX w. dzięki uprzednim importom merynosów wytworzono „polskiego merynosa”: „Nie były to owce rdzennie krajowe lecz produkt wytworzono na naszej ziemi i przez naszych hodowców lecz przy udziale cudzoziemskich szlachetnych importów”. Założenie w 1883 r. przez B. Pruskiego owczarni wcześnie dojrzewających rambouilletów spowodowało wielki przełom w hodowli owczarstwa w królestwie Polskim (owczarnia w Płomianach), od tego momentu zaczęto preferować kierunek wełnisto-mięsny. Można tu przytoczyć wzorzec owiec merynosowych zdefiniowany przez A. Nitkowskiego: „Budowa ciała tej owcy jest okrągła, jak utuczona i przy tym kwadratowa, szyja krótka i gruba, kłęb zupełnie płaski, tułów głęboki, pierś i krzyż szerokie, nogi więc proste i szeroko rozstawne, czoło również szerokie, z którego u tryków rogi na boki się rozrastają. Brzuch nieco słabiej obrośnięty, nogi od wewnątrz gołe od zewnątrz pokryte wełną, głowa z czupryną do połowy. Na grzbiecie bywa wełna zwarta, szlachetna z prawidłowym, bardzo miernym patem. Taka owca dojrzewa w rok”.
Po pierwszej wojnie światowej hodowlę rasy merynos prowadzono głównie w Poznańskim i Bydgoskim gdzie zlokalizowane były najlepsze stada mięsno-wełniste. Z tego rejonu eksportowano na rynek paryski około 40 000 tuszek jagnięcych. Dlatego też zwracając większą uwagę na cechy mięsne, „jako dolew” do owiec merynosowych przeznaczono tryki rasy Ile de France i Berrichon du Cher.
Po II wojnie światowej w krajach Europy Wschodniej wełna odzyskała swoją pierwotną rolę. Dla poprawy wełnistości owiec merynosowych do Polski zaimportowano z ZSRR merynosy kaukaskie, z Bułgarii - wełnistego merynosa bułgarskiego, a z NRD i RFN krajowego merynosa niemieckiego. Dopiero w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku w pracach selekcyjnych zaczęto zwracać coraz większą uwagę na użytkowość mięsną i rozpłodową. W ostatniej dekadzie XX w. doskonalono merynosa polskiego w kierunku zwiększenia produkcji jagniąt ras plennych.