Celem ćwiczenia było wyznacznie gęstości ciał stałych. Gęstość ciała definiujemy jako stosunek jego masy do objętości zgodnie ze wzorem:

$$\rho = \frac{m}{V}$$

Gdzie:

m-masa badanego ciała

V-objętość

Z powyższego wzoru wynika, że w celu obliczenia gęstości potrzebny jest pomiar dwóch parametrów , to jest objętości (V) oraz masy (m). W realizowanym ćwiczeniu pomiar masy został zrealizowany przy pomocy wagi elektronicznej. Waga taka jest znacznie łatwiejsza w obsłudze od wagi szalkowej. Dodatkowo ma możliwość wyświetlania wyniku w różnych jednostkach.

Pomiar objętości był natomiast realizowany w dwojaki sposób. Pierwszy wykorzystywał do pomiaru prawo Archimedesa. Badany przedmiot był ważony na wadze w "powietrzu" po zanotowaniu wyniku ciało było całkowicie zanurzane w naczyniu z wodą destylowaną umieszczonym na wadze , waga z naczyniem została wyzerowana.

Znając masy przedmiotu przed i po zanurzeniu w wodzie oraz jej gęstość możemy obliczyć gęstość badanego przedmiotu zgodnie z zależnością:

$$\rho = \frac{m1 \bullet \rho w}{m2}$$

Gdzie:

ρ- gęstość badanego ciała

ρw- gęstość wody w zadanej temperaturze.

m1- masa ciała w powietrzu

m2- masa ciała po zanurzeniu

W drugiej metodzie zastosowano geometryczna metodę wyznaczania gęstości ciała. W tym celu należało wyznaczyć objętość ciała (V). W tym celu przy pomocy suwmiarki wyznaczono wymiary badanego ciała i na ich podstawie obliczono jego objętość. Masa ciała została wyznaczona tak jak w poprzednim punkcie przy pomocy wagi elektronicznej.

Porównując obie metody możemy wyciągnąć następujące wnioski. Pomiar metodą drugą okazał się skuteczny jedynie dla przedmiotów o prostym kształcie na przykład walca czy prostopadłościanu. Pomiar przedmiotów o bardziej złożonym kształcie na przykład śruby czy koła zębatego okazałby się bardzo uciążliwy. Pierwsza metodą nie okazała się w tym przypadku lepsze ponieważ kształt obiektu nie był przeszkodą do wyznaczenia jego gęstości.