Sokrates - (469-399 p.n.e.)- Nie pisał ksiąg lecz rozmawiał z młodymi ludźmi zadając im pytania skłaniające do myślenia. Uważał że tylko mądrzy ludzie mogą być szczęśliwi, ponieważ mądrość łączy się z dobrem i pięknem. Zło zaś wynikało z głupoty. Wyrocznia w Delfach obwieściła, że jest on najmądrzejszym człowiekiem na świecie, choć Sokrates uważał, iż "wie, że nic nie wie". Naraziwszy się niektórym Ateńczykom, został oskarżony o bezbożność i deprawowanie młodzieży, skazano go na śmierć przez wypicie cykuty.
Platon- (ok. 427-347 p.n.e)- Był uczniem Sokratesa i człowiekiem wszechstronnie wykształconym. Platon napisał kilkadziesiąt dialogów filozoficznych w których widać wyraźnie zarysowaną ramę fabularną. Oprócz nauk Sokratesa zawarł w nich także własne koncepcje, w szczególności słynną naukę o ideach, których niedoskonałym odbiciem są rzeczy materialne. Platon był finalistą w pojmowaniu przyrody. Pionierem logiki, teorii państwa i prawa. W założonej przez niego szkole rozwijały się: filozofia, matematyka, astronomia, logika, medycyna.
Arystoteles- (384-322 p.n.e.)- Uporządkował wiedzę starożytnych Greków. Osobiste doświadczenia z nauczaniem i leczeniem małych dzieci przekonały Arystotelesa, że wbrew temu co twierdził Platon, ludzie nie posiadają ukrytej pamięci idealnego świata, lecz cała ich wiedza pochodzi z doczesnego doświadczenia. Stwierdził, że dużo rozsądniejsze jest przyjęcie, że ludzie rodzą się z niezapisanym umysłem, który zapełnia się myślami na skutek codziennych doświadczeń życiowych.